Apocalisse 18: O grido fòrte —2018-2030
“A l’é cheita, a l’é cheita, Babilònia a Grande !” »
«Sciortî feua da lê, pòpolo mæ...»
O Samuele o presenta
Spiegame Daniele e Apocalisse .
Preuve profetiche che o Segnô o l'existe
E seu urtime revelaçioin pe-i seu çernui
Inte sto travaggio: O seu Progetto - O seu Giudiçio
Verscion: 23 -09 -202 3 (7 - 7 -5994 )
 
“ E ò sentio a voxe de un òmmo into mezo de Ulai ;
o l’à urlou e o l’à dito: «Gabriele, spiegaghe a vixon » Daniele 8:16.
 
 
Notta esplicativa in sciâ covertiña
Da l'erto in fondo : Messaggi da-i trei angeli de Apocalisse 14. 
Ste chì en træ veitæ do libbro de Daniele revelæ a-i santi dòppo l’orde da primmaveia do 1843 e dòppo quello do 22 d’ötovie do 1844 . Sensa savei o ròllo do Sabbath, i primmi avventisti no poeivan capî o veo scignificato de sti messaggi. I avventisti ch’aspettavan o retorno de Cristo aivan collegou a seu esperiensa a-o « grido de mezanötte » ò « mezanötte » mensunou inta parabola de « dexe vergine » de Matteo 25,1 à 13 donde l’annunçio do « retorno do Sposo » o l’é evocou.         
1- O tema do giudiçio sviluppou inte Dan.8,13-14 e oggetto do messaggio do primmo angelo inte Ap.14,7 : “ Temmâ o Segnô e dâghe glòria, perché l’oa do seu giudiçio a l’é vegnua , e adorâ quello ch’o l’à fæto a tæra, i çê e e vivagne d’ægua ! » : o retorno a-o sabo , l’unico veo setten giorno de l’ordine divino, o Sabbath ebraico e o giorno de repòso settemañale , o l’é domandou da-o Segnô into quarto di seu dexe comandamenti .          
2- A denonçia da Romma papale , “ còrno piccin ” e “ re despægio ” do Daniele 7,8-24 e 8,10-23 a-o 25 , ch’a reçeive o nomme “ Babilònia a grande ” into messaggio do segondo angelo de Ap . » : sorviatutto pe caxon da domenega , avanti o “ giorno do sô ”, ereditou da l’Imperatô Constantin I ch’o l’à stabilio a-i 7 de marzo do 321. Ma st’esprescion “ a l’é cheita ” a l’é giustificâ da-a revelaçion da seu natua maledita da-o Segnô comme o l’à fæto conosce a-i seu servitoî avventisti do resto do4,8. . « A l'é cheita » a veu dî : « a l'é piggiâ e guägna ». O Dê da veitæ o l’annunçia coscì a seu vittöia contra o campo de böxie religiose.                         
3- O tema de l’urtimo giudiçio donde “ o feugo da segonda mòrte ” o colpisce i rebelli crestien. Sto chì o l’é o quaddro presentou inte Dan.7:9-10 , o tema o l’é sviluppou inte Ap. ' mescciua inta coppa da seu indignaçion; e o saià tormentou co-o feugo e o sorfo in presensa di santi angeli , e in presensa de l’Agnello " : Chì a domenega a l’é identificâ co-o " segno da bestia . "              
Notta a correspondensa pægia di numeri di versci miræ inte Daniele 7: 9-10 e Apocalisse 14: 9-10 .
 
O quarto angelo : o comparisce solo into Ap. 18 donde o descrive a proclamaçion finale di trei messaggi avventisti preçedenti che s’avvantaggian de tutta a luxe diviña ch’a l’é vegnua à inluminâli da-o 1994 e fin a-a fin do mondo, saieiva à dî fin a-a primmaveia do 2030 o ròllo ch’o l’é sto chì. A luxe ch'a l'é vegnua à illuminâla a revela e colpabilitæ succescive : da religion cattòlica, da-o 538 ; da religion protestante, da-o 1843 ; e l’ instituçion avventista offiçiâ, da-o 1994. Tutte ste cadue spirituale aivan comme caxon, into seu tempo : o refuo da luxe propòsta da-o Sciô Spìrito de Dio inte Gexù Cristo. " A-o tempo da fin " mensunou into Dan 11,40, a Gexa Catòlica a l'unisce inta seu malediçion tutti i gruppi religioxi, crestien ò no, che reconoscian o seu ministerio e a seu autoritæ ; sto chì sotta l'egida da seu coscì dita alleansa " ecumenica " che , dòppo o protestanteximo, l'adventiximo offiçiâ o s'é azzonto do 1995.          
 
 
2 Corinti 4: 3-4.
“ ... Se o nòstro vangelo o l’é ascoso, o l’é ascoso à quelli che son apreuvo à perde ; pe quelli che no creddan, inti quæ o dê de sto mondo o l’à òrbo a mente de loiatri, pe no fâghe sciortî a luxe de l’evangelio da glòria de Cristo, ch’o l’é l’imagine de Dio . »  
" E se a paròlla profetica a l'arresta sciätâ, a l'arresta coscì solo pe quelli che devan ëse persci ".  
Anche , in somma de revelaçioin presentæ inte sto documento saieiva che , pe “ giustificâ a santitæ ”, .   
 da -a primmaveia do 1843 stabilio da-o decretto do creatô e legislatô Dio de Daniele 8:14, segondo o seu “ Vangelo eterno ”, .   
 in sce tutta a tæra, tutti i òmmi e tutte e dònne , .
 deve ëse battezzæ   into nomme de Gexù Cristo pe immerscion totale pe ottegnî a graçia diviña ,
 
deve osservâ o sabo , o repòo do sabbato do setten giorno , santificao da- o Segnô inta Genexi 2 , e o 4 di seu 10 comandamenti stæti mensunæ inte l' Esòdo 20 ; questo, pe conservâ a seu graçia , .  
 
deve onorâ e lezze morale diviñe e e lezze dietetiche prescrite inta Santa Bibbia , into Genexi 1:29 e into Levitico 11 , (santæ do còrpo)
 
e no deve “ desprexâ a seu paròlla profetica , ” pe no “ asmortâ o Sciô de Dio ” (1 Tes.5,20) .            
 
Chi se segge ch’o no soddisfe sti critëi o l’é condannou da-o Segnô à patî a “ segonda mòrte ” descrita inte Apocalisse 20 .                           
Samuele
 
 
  SPIEGA – MI DANIELE E L’APOCALISSE
Paginaçion di argomenti tratæ
Primma parte : Notte preparatöie . 
Utilizza a reçerca automatica di numeri de pagina do software deuviou
Pagina titoli
07 Presentaçion
1 2 O Segnô e e seu creaçioin .
13  A base biblica da veitæ
1 6 Nota ciave : 7 de marzo do 321, o giorno maledito do peccou
26 A testimoniansa do Segnô dæta in sciâ tæra
2 8 Nota : No confonde o martirio co-o castiggo.
29 Genexi: Un digesto profetico vitale
30 Fede e incredulitæ .
33 Cibo pe-o momento giusto .
37 L'istöia revelâ da vea fede .
39 Notte preparatöie pe-o libbro de Daniele .
4 1  Tutto o comensa into Daniele – O LIBRO DE DANIELE .
42 Daniele 1 - L'arrivo do Daniele à Babilònia
45 Daniele 2 - L'imagine da vixon do re Nabucodonosor
56 Daniele 3 - I trei compagni into forno .
62 Daniele 4 - O re umiliou e convertio
69 Daniele 5 - O giudiçio do re Belsazzar
74 Daniele 6 - Daniele inta caverna di lioin
79 Daniele 7 - E quattro bestie e o còrno papale .
90 Daniele 8 – L’identitæ papale confermâ – O Decreto Divin de Dan.8:14.
103 Daniele 9 - L’annunçio do tempo do ministerio terrestre de Gexù Cristo.
1 21 Daniele 10 - Annunçio do gran calamitæ - Vixoin do calamitæ .
127 Daniele 11 - E sette guære da Sciria.
146 Daniele 12 – A miscion universale avventista illustrâ e dætâ.
155 Introduçion a-o scimbolismo profetico
158 Adventismo
163 O primmo sguardo in sce l'Apocalisse
167 Scimboli de Romma inta profeçia
173 Luxe in sciô Sabbath .
176 O Decreto do Segnô de Daniele 8:14
1 79 Preparaçion pe l'Apocalisse
1 83 L'Apocalisse in curta
1 8 8 Segonda parte : O Studdio Dettaggiou de l'Apocalisse .  
188  Apocalisse 1 : Pròlogo-O retorno de Cristo-O tema avventista
199  Apocalisse 2 : L' Assemblea de Cristo da-o seu comenso fin a-o 1843 .
199 1° periodo : Efeso -  2° periodo : Smirna -  3° periodo : Pergamo -
4° era : Tiatira .
21 6 Apocalisse 3 : L' Assemblea de Cristo da-o 1843 - A fede crestiaña apostòlica restaurâ                 
21 6 5° era : Sarde -   6° era : Filadelfia -
223 O destin de l'avventismo revelou inta primma vixon do Ellen G. White
2 25 7° era : Laodicea .
22 9 Apocalisse 4 : Giudiçio Çeleste .
232 Nota : A LEZZE DIVINA a profeçia .
23 9 Apocalisse 5 : O Figgio de l'Òmmo .
244 Apocalisse 6 : Attoî, castighi divini e segni di tempi de l'era crestiaña - I primmi 6 segni
251 Apocalisse 7 : L’Adventismo do Settemo Giorno segnou co-o “ segno de Dio ” : o Sabbath e segreto “ setten segno .”      
25 9 Apocalisse 8 : E primme quattro “ trombette ” .   
26 8 Apocalisse 9 : E 5° e 6° “ trömbe ” .   
26 8 a 5° “ tromba ” .  
27 6 a 6a “ tromba ” .  
28 6 Apocalisse 10 : O “ Libbro Piccin Averto ” .   
2 91 Fin da primma parte de l’Apocalisse .
Segonda parte : i temi sviluppæ .
292 Apocalisse 11 : Regno papale - Ateismo naçionale - A 7a " Tromba " .   
305 Apocalisse 12 : O Gran Cian Çentrâ . 
313 Apocalisse 13 : I fäsci fræ da religion crestiaña .
322 Apocalisse 14 : O tempo de l’adventismo do setten giorno .
3 3 3 Apocalisse 15 : A fin da probaçion .
33 6 Apocalisse 16 : E sette urtime plaghe da raggia do Segnô .
34 5 Apocalisse 17 : A prostituta a l'é desmascherâ e identificâ .
35 6 Apocalisse 18 : A prostituta a reçeive o seu castiggo .
3 6 8 Apocalisse 19 : A Battaggia de H Armageddon de Gexù Cristo .
37 5 Apocalisse 20 : I mill’anni do 7° millennio e l’urtimo giudiçio .
3 8 1 Apocalisse 21 : A neuva Gerusalemme glorificâ scimbolizzâ .
39 2 Apocalisse 22 : O giorno infinio de l'eternitæ .
40 5 A lettia a l'ammòssa ma o Sciô o dà vitta .
40 8 O Tempo Terrestre de Gexù Cristo .
4 10 Santitæ e santificaçion .
42 4 E separaçioin da Genexi – Genexi 1 à 22 –
52 5 O compimento de promesse fæte à Abraham : Genexi 23 à ... 
52 8 L’Esòdo e o Fedele Mosè – Da-a Bibbia in Generale – L’Oa de l’Urtima Çernia – L’Adventismo do Settemo Giorno : Unna Separaçion, un Nomme, unn’Istöia – I Giudiçi Principæ de Dio – Divin da-a A a-a Z – E Distorscioin di Testi Biblichi – O Sciô o Restaura a Veitæ. 
5 4 7 A dedicaçion finâ .
5 4 8 L'urtima chiamata .     
 
 
 
Notta: dæto che e traduçioin inte lengue estranxee son produte con deuviâ un software de traduçion automatica, l'autô o l'é responsabile solo pe-i testi in franseise, a lengua da verscion originâ di documenti.

Spiegame Daniele e Apocalisse .
Presentaçion
Son nasciuo e vivo inte sto paise assæ abominabile , dæto che o Segnô o ciamma scimbòlicamente a seu capitâ “ Sòdoma e Egitto ” inte Ap. 11:8. O seu modello de soçietæ , repubrican , invidiou , o l'é stæto imitou , spantegou e adottou da tanti pòpoli inte tutto o mondo ; Sto paise o l'é a Fransa, un paise dominante monarchico e revoluçionäio , sperimentatô de çinque Repubriche con di regimmi pubrichi condannæ da -o Segnô . Orgoggiosamente, a proclama e a mostra e seu töe di driti umoen, oppòste à-e töe di dovei umoen scrite sotta forma de " dexe comandamenti " da-o mæximo Dio creatô. Da-a seu origine e da seu primma monarchia, a l’à piggiou a defeisa do seu nemigo, a religion cattòlica romaña, che o seu insegnamento o no l’à mai smesso de ciammâ « mallo » quello che o Segnô o ghe dixe « ben » e de ciammâ « ben » quello ch’o ghe dixe « mallo ». Continuando a seu cheita inesorabile, a seu Revoluçion a l’à portou à adottâ l’ateismo. Coscì, comme creatua, un cazzetto de tæra rossa, a Fransa a s'é impegnâ inte unna standoff co-o Segnô onnipotente, un cazzetto de færo autentico ; o resultato o l'ea preveddibile e profetizzou da lê ; a saià o destin de « Sòdoma » colpevole di mæximi pecchi davanti à lê . L'istöia do mondo pe-i urtimi 1.700 anni pöcassæ a l'é stæta modellâ da-a seu influensa gramma, sorvetutto o seu sostëgno à l'autoritæ do regimme papale cattòlico roman , da-o seu primmo monarca , Clovis I , o primmo re di Franchi. O l'é stæto battezzou à Reims, a-i 25 de dexembre de l'anno 498. Sta dæta a pòrta o segno de unna festivitæ de Nadâ attaccâ da Romma, ingiustamente e scandalosamente, à unna fäsa dæta de nascion de Gexù Cristo, o Segnô incarnou, creatô do mondo e de tutto quello ch'o vive, ò ch'o l'existe ; che con giustiçia o revendica o titolo de « Dê da veitæ » perché o refua « a buxia che o seu poæ o l’é o diao » , comme o Gexù o l’à deciarou .                       
Voei unna preuva incontestabile che nisciun pappa roman o l'é legittimo into preteise d'ëse un servitô de Gexù Cristo ? Eccolo , preçiso e biblico : Gexù o l’à deciarou into Matt.23:9 : “ E no ciammæ nisciun poæ in sciâ tæra: perché un solo gh’é o voscio Poæ, ch’o l’é into çê. »    
Comm'o se ciamma o Pappa in sciâ tæra ? Tutti peuan veddelo, “ poæ santo ” , ò fiña, “ poæ assæ santo ”. I prævi cattòlichi son ciammæ ascì “ poæ ” . St’attitudine rebelle a fa de mòddo che e moltitudine de prævi se mettan comme di intermediäi che se soppoñe che seggian indispensabili tra o Segnô e o peccatô, tanto che a Bibbia a mostra pe lê l’accesso libero a-o Segnô legittimou da Gexù Cristo. De sta mainea, a fede cattòlica a l'infantilizza i umoen pe comparî indispensabili e inevitabili. Sta desviaçion da l’interçescion diretta de Gexù Cristo a saià denonçiâ da-o Segnô inte unna profeçia, inte Dan 8,11-12. Domanda-Responsa : Chi o peu credde che o potente Creatô Dio o pòsse piggiâ comme servitoî di umoen che no ghe obbediscian con unna “ arrogansa ” coscì scandalosa denonçiâ inte Dan.7:8 e 8:25 ?  A respòsta biblica à st’infantilizzaçion de mente umañe a l’é inte sto verscio da Ger 17:5: “ Coscì o dixe YaHweh : Maledito l’òmmo ch’o se fia de l’òmmo , e o fa da carne a seu fòrsa , e o quæ o cheu o se destacca da YaHweh ! »                
Dæto che l'é stæta a Fransa à modellâ ben ben l'istöia religiosa de unna gran parte de l'epoca crestiaña, o Segnô o l'à dæto à un franseise a miscion de revelâ o seu ròllo maledetto ; questo, con fâ luxe in sciô scignificato ascoso de seu revelaçioin profetiche criptæ inte un còdiçe streitamente biblico. 
Do 1975 ò reçevuo l' annonçio da mæ miscion profetica pe mezo de unna vixon che o seu veo scignificato o no ò capio fin a- o 1980 , dòppo o mæ batteximo . Battezzou inta fede crestiaña avventista do setten giorno, so , da-o 2018 , che son stæto misso into ministerio pe-o tempo de un giubileo (7 vòtte 7 anni) ch’o finià inta primmaveia do 2030 co-o retorno in glòria do Segnô Dio Onnipotente , Gexù Cristo.
Reconosce l’existensa de Dio ò de Gexù Cristo o no basta pe ottegnî a sarvessa eterna .
Me regòrdo chì che, avanti de anâ torna in çê, o Gexù o l’à rivolto a-i seu discepoli e poule de sti versci da Matteo 28:18 a-o 20 : “ O Gexù, avvexinou, o gh’à parlou coscì : Tutta l’autoritæ a m’é stæta dæta into çê e in sciâ tæra. Vai donca e fâ di discepoli de tutte e naçioin , battezzâli into nomme do Poæ e do Figgio e do Sciô Spìrito , e mostrâghe à tegnî tutto quello che ve ò comandou . E ecco, son con voscià delongo, fin a-a fin do mondo . O seu Sciô divino o l’à ispirou l’apòstolo Pê con st’atra dichiaraçion formale e solenne inte Atti 4:12 : “ No gh’é manco a sarvessa inte nisciun atro; perché no gh’é un atro nomme sotta o çê dæto tra i òmmi pe-o quæ s’é sarvæ .      
Pe quello, capisci questo, a religion ch’a ne reconcilia co-o Segnô a no se basa in sce un patrimònio religioso dovuo a-e tradiçioin umañe. A fæ into sacrifiçio espiatô volontäio do Segnô , pe mezo da seu mòrte umaña inte Gexù Cristo , a l’é l’unico mezzo pe ottegnî a nòstra reconciliaçion co-a giustiçia perfetta da seu santitæ diviña. Anche, chi se segge, quæ se segge a vòstra origine, a vòstra religion ereditâ, o vòstro pòpolo, a vòstra razza, o vòstro cô ò a vòstra lengua , ò fiña a vòstra condiçion tra i òmmi, a vòstra reconciliaçion co-o Segnô a vëgne solo pe mezo de Gexù Cristo e l’adexon a-o seu insegnamento ch’o se rivolze a-i seu discepoli fin a -a fin do mondo ; comme demostrou da sto documento .  
L' esprescion « Poæ , Figgio e Sciô Spìrito » a designa trei ròlli consecutivi detegnui da l'unico Dê into seu progetto de sarvessa offerto à l' òmmo peccatô colpevole , condannou a-a « segonda mòrte » . Sta « trinitæ » a no l'é unn'assemblea de træ divinitæ , comme creddan i mossulmen , giustificando coscì o seu refuo de sto dògma crestian e da seu religion . Comme “ Poæ ” , o Segnô o l’é o nòstro creatô pe tutti ; comme “ Figgio ” o s’é dæto un còrpo de carne pe expiâ i peccati di seu çernui a-o seu pòsto ; into « Sciô Spìrito » , o Segnô , o Sciô Spìrito do Cristo resuscitou, o vëgne pe aggiuttâ i seu çernui à avei successo inta seu converscion ottegnindo « a santificaçion sensa a quæ nisciun o vedde o Segnô », segondo quello che l’apòstolo Paolo o mostra inte Ebr 12,14 ; “ santificaçion ” ò ëse missi da parte pe e da-o Segnô. A conferma a seu açettaçion de quello stæto çernuo e a comparisce inte euvie da seu fæ , saieiva à dî into seu amô pe- o Segnô e a seu veitæ biblica ispiâ e revelâ .                     
A lettua de sto documento a l'é essençiâ pe accapî o livello ertiscimo de malediçion ch'o peisa in scî pòpoli da tæra , in scê seu instituçioin religiose e in sce quelle do mondo crestian de Ponente, in particolâ, pe caxon da seu origine crestiaña ; perché o percorso tracciou da Gexù Cristo o constituisce o percorso unico e escluxivo de sarvâ do progetto do Segnô ; De conseguensa, a fede crestiaña a l'arresta un obiettivo primmäio pe-i attacchi do diao e di demònni.    
Into seu cheu, o progetto de sarvâ conçepio da-o Segnô Creatô o l'é sencio e lògico. Ma a religion a piggia un carattere complesso perché quelli che â mostran pensan solo à giustificâ a seu conçeçion religiosa e , pratticando o peccou , de spesso pe mezo de l’ignoransa , sta conçeçion a no l’é ciù pe ninte in conformitæ co-e requixiçioin do Segnô. De conseguensa, o î colpisce co-a seu malediçion, che lô interpretan à seu avvantaggio e no ascoltan o reproccio divino.
Sto travaggio o no l'à de vocaçion pe reçeive un premio lettiäio ; pe-o Segnô creatô, o seu solo ròllo o l’é de mette i seu çernui a-a preuva da fæ ch’a ghe permettià d’ottegnî a vitta eterna guägna da Gexù Cristo. Troviæ de repetiçioin lì , ma sto chì o l' é o stile che o Segnô o deuvia pe martezzâ à cà i mæximi insegnamenti ch' O revela pe mezo de despæge figue e scimboli . Ste tante repetiçioin representan e megio preuve da seu autentiçitæ e testimonian l’importansa ch’o dà a-e veitæ illustræ in costion. E parabole mostræ da Gexù conferman st’inscistensa e ste repetiçioin. 
Troviæ inte sto travaggio de revelaçioin dæte da-o grande creatô Dio ch’o n’à vixitou co- o nomme uman de Gexù de Nazareth, ch’o l’é vegnuo co- o titolo de « unto » , ò « mescia », segondo l’ebraico « mashiah » çitou into Dan.9:25 , ò « cristo» , da- o grego covenant « o chris » . Inte lê, o Segnô o l’é vegnuo à offrî a seu vitta perfettamente pua inte un sacrifiçio volontäio , pe validâ i riti di sacrifici de bestie ch’en vegnui avanti da seu vegnua da-o peccou originale commesso da Eva e da Adammo. O termine " unto " o se referisce à quello ch'o reçeive l'unçion do Sciô Spìrito scimbolizzâ da l'euio di erboi d'oliva. A revelaçion profetica dæta da-o Segnô solo into nomme de Gexù Cristo e o seu travaggio espiatô a vëgne à guiddâ i seu eletti in sciô cammin ch’o pòrta a-a vitta eterna. Pecöse a sarvessa solo pe graçia a no l’impedisce a-i eletti de cazze inte de trappoe che o no saieiva consciente. L’é donca pe completâ a seu offerta de graçia che, into nomme de Gexù Cristo, o Segnô o vëgne à revelâ l’existensa de trappoe prinçipæ che permettan a-i seu urtimi servitoî do tempo da fin d’analizzâ, giudicâ e capî ciæamente a scituaçion confusa da religion crestiaña universale ch’a prevâ inte st’urtima era da sarvessa terrestre.               
Ma avanti de semenâ , l'é neçessäio desradicâ ; pecöse a natua do Segnô creatô a l’é storta da l’insegnamento de gren religioin monoteiste spantegæ in sciâ tæra. An tutti in commun l’impoxiçion de l’ unico Dê pe vincolo e donca dan testimoniansa da seu separaçion e de quæ se segge relaçion con lê. L’apparente libertæ attaccâ a-a fede crestiaña a l’é dovua solo a-e circostanse d’ancheu do tempo, ma appena o Segnô o lasciâ che i demònni agiscian liberamente , st’intolleransa verso quelli che no ghe van apreuvo a comparià torna. Se o Segnô o l’avesse vosciuo agî pe coinstraçion, ghe saieiva stæto assæ de fâse vixibile solo che a-i seu euggi , pe ottegnî da-e seu creatue che obbediscian à tutti i seu dexidëi. Se o no l’à fæto coscì, o l’é perché a seu seleçion d’eletti a se basa , solo , in sciâ libera çernia d’ammâlo ò refuâlo ; libera çernia ch’o dà à tutte e seu creatue. E se gh’é un vincolo, o l’é solo quello do carattere naturale di eletti che son sponciæ e attræti , da-a seu natua libera individuale , da-o Segnô de l’amô. E sto nomme amô o ghe convëgne ben , perché o ô sublimma, con offrî a-e seu creatue unna demostraçion missa in açion ch’a ô rende incontestabile ; questo con offrî a seu vitta pe expiâ, inta persoña de Gexù Cristo, i pecchi ereditæ e commessi da-i seu çernui da soli a-o tempo da seu ignoransa e debolessa . Attençion ! In sciâ tæra, sta poula amô a piggia solo a forma do sentimento e a seu debolessa. O do Segnô o l'é fòrte e perfettamente giusto ; o quæ o fa tutta a differensa perché o piggia a forma de un prinçipio donde o sentimento o l’é controllou do tutto. A vea religion approvâ da-o Segnô a se basa donca in sciâ libera aderensa a-a seu persoña, a-i seu penscëi e a-i seu prinçippi incorporæ inte lezze. Tutta a vitta in sciâ tæra a l'é construta in scê seu lezze fixiche , chimiche, morale, pscichiche e spirituæ . Coscì comme no ghe vegnieiva mai in mente à l’òmmo de scappâ da-a lezze da gravitæ terrestre e fâla scentâ , o seu spito o peu solo scioî armoniosamente into rispetto e inte l’obbediensa a-e lezze e a-i prinçippi stabilii da-o Segnô Creatô. E ste poule de l’apòstolo Paolo de 1 Cor.10,31 son coscì perfettamente .        giustificou : “ Donca, se mangiæ, ò beive, ò quæ se segge cösa che fâ, fâ tutto pe-a glòria de Dio . L’applicaçion de st’invito gratuito a l’é reisa poscibile da-o fæto che inta Bibbia, e solo inte quella, o Segnô o l’à consegnou e revelou o seu conseggio divin. E l’é importante piggiâ in conscideraçion a seu opinion pe poei compiî l’euvia de “ santificaçion sensa a quæ, ” segondo Ebr 12:14, “ nisciun o vedde o Segnô .” De vòtte a seu opinion a piggia a forma de unna prescriçion, ma a no l'é ciù discutibile de quella fornia da-o mego speçialisto che l'òmmo o l'obbedisce a-a spedia, pensando ch'o l'agisce coscì into seu megio interesse pe-a seu sanitæ fixica ò mentale (ascì ch'o l'à errô) . O Segnô Creatô o l’é, ben ben sorviatutto, l’unico veo mego de anime, ch’o conosce inti seu ciù piccin dettaggi. O fa mâ ma o guærisce quande a scituaçion a l'é favorevole . Ma in sciâ fin, o destruià e o l’annichilià tutta a vitta çeleste e terrestre ch’a s’é demostrâ incapaçe d’ammâlo e donca, de obedîghe.        
L'intolleransa religiosa a l'é donca o fruto revelatô da fäsa religion monoteista. O constituisce unna colpa e un peccou assæ gravi perché o destòrze o carattere do Segnô, e con attaccâlo, a no reisega d’ottegnî a seu benediçion, a seu graçia e a seu sarvessa. À tutti i mòddi, o Segnô o â deuvia comme unna flagellaçion pe castigâ e corpî l’umanitæ incredua ò infedele. Chì me fio in sciâ testimoniansa biblica e stòrica. De fæto, i scriti da vegia alliansa ne mostran che pe castigâ l’infedeltæ do seu pòpolo, a naçion ciammâ Israele, o Segnô o l’à deuviou o pòpolo « filisteo » , o seu vexin ciù vexin. Into nòstro tempo sto pòpolo o pòrta avanti st'açion co-o nomme de " palestineise " . Dapeu, quande o voeiva revelâ o seu giudiçio e a seu condanna finale de sto Israele carnâ terrestre, o l’à ciammou i serviçi do re caldeo Nabucodonosor ; questo træ vòtte. Inta tersa, do -586, a naçion a l'é stæta destruta e i sorvevisciui do pòpolo son stæti portæ in deportaçion à Babilònia pe un periodo de " 70 anni " profetizzou inte Ger . 25:11 . Ancon ciù tardi, pe-o seu refuo de reconosce Gexù Cristo comme o seu messia, a naçion a l'é stæta torna destruta da de truppe romeñe guiddæ da-o Tito, l'erede de l'imperatô Vespasian. Inte l'era crestiaña, ch'a l'é cheita offiçialmente torna into peccou do 321, a fæ crestiaña a l'é stæta consegnâ à l'intolleransa di pappi da-o 538. E sta fæ cattòlica dominante a çercava unna rattella co-i pòpoli do Levante ch'ean vegnui religiosamente mossulmen into mæximo secolo VI . O crestianeximo infedele o l'à attrovou lì un avversäio formidabile delongo. Pecöse l'oppoxiçion religiosa di doî campi a l'é comme i pöli, totalmente oppòsti fin a-a fin do mondo . O increduo o l' é ascì orgoggioso e o çerca a glòria de l' escluxivitæ ; no ottegnîlo da-o Segnô, o l’attribuisce à lê mæximo e o no l’açetta d’ëse contestou. Sta descriçion de l'individuo a caratterizza ascì inte l'insemme i membri ch'appartëgnan a-e despæge assemblee e son aggruppæ inte despæge religioin fäse. Condannâ l'intolleransa o no veu dî che o Segnô o l'é tollerante. L'intolleransa a l'é unna prattica umaña ispiâ da-o campo demonico. A poula tollerante a l'implica o pensceo de l'intolleransa e a poula da vea fede .         l’é approvaçion ò desapprovaçion segondo o prinçipio biblico de “ sì ò no .” Da-a seu parte, o Segnô o sostëgne l’existensa do mâ sensa tollerâlo ; o ô sostëgne pe un periodo de libertæ previsto into seu progetto pe çerne i seu fonçionäi elezzui. A poula tolleransa a s'applica donca solo à l'umanitæ, e o termine o l'é compario inte l'Editto de Nantes do Enrico IV do 13 d'arvî do 1598. Ma dòppo a fin do tempo da graçia, o mâ e quelli ch'o ô fan saian destruti. A tolleransa a l’aiva piggiou o pòsto da libertæ religiosa dæta à l’òmmo da-o Segnô fin da-o prinçipio.    
O menù de sto travaggio o l'é annonçiou ; a preuva a saià presentâ e demostrâ inte tutte e pagine. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
O Segnô e e seu creaçioin .
 
O lescico spirituâ deuviou da-i òmmi inte l'Euröpa Latiña o l'asconde di messaggi essençiæ consegnæ da-o Segnô. Sto chì o l’é o caxo , primma de tutto , co-a poula Apocalisse ch’a l’evòca , inte sto aspeto , a gran catastrofe che i òmmi temman. Eppoi derê à sto termine spaventoso gh’é a traduçion “ Revelaçion ” ch’a revela a-i seu servitoî inte Cristo de cöse indispensabile pe-a seu sarvessa. Segondo o prinçipio che a feliçitæ de quarchedun a fa a desgraçia de atri , quelli do campo oppòsto, i messaggi inte di oppòsti assolui son ben ben ricchi de leçioin e ben ben de spesso suggerisci inta assæ santa « Revelaçion » dæta à l’apòstolo Gioan.    
Un atro termine, a paròlla “ angelo ” a l’asconde di insegnamenti importanti. Sta poula franseise a ne vëgne da-o mæximo latin “ angelus ” piggiou da-o grego “ aggelos ” ch’o veu dî : messaggê. Sta traduçion a ne revela o valô che o Segnô o dà a-e seu creatue, e seu controparte ch’o l’à creæ libere e relativamente independente. A vitta dæta da-o Segnô, st’independensa a conserva de restriçioin lògiche. Ma sto termine “ messaggê ” o ne revela che o Segnô o vedde e seu controparte libere comme di messaggi viventi. Coscì, ògni creatua a rappresenta un messaggio compòsto da unn'esperiensa de vitta segnâ da de çernie e poxiçioin personale che forman quello che a Bibbia a ghe dixe « unn'anima ». Ògni creatua a l’é unica comme anima vivente. Pe quello che e primme controparte çeleste creæ da-o Segnô, quelle che pe tradiçion ghe dimmo « angeli », no saveivan o l’é che quello ch’o gh’à dæto a vitta e o drito de vive o peu piggiâli torna. Son stæti creæ pe vive pe sempre e no conosceivan o scignificato da poula mòrte. L’ea pe revelâghe cöse veu dî a paròlla mòrte che o Segnô o l’à creou a nòstra dimenscion terrestre donde a speçie umaña , ò Adammo , a l’avieiva zugou o ròllo do mortale dòppo o peccou do Giardin da Eden. O messaggio che rappresentemmo o l'é piaxeive a-o Segnô sôo che s'o conforma a-i seu standard de ben e drito. Se sto messaggio o l’incontra o seu standard do mâ e do mâ, quello ch’o ô pòrta o l’é do tipo rebelle ch’o condanna a-a mòrte eterna, saieiva à dî a-a destruçion finale e à l’annihilaçion de tutta a seu anima.             
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
A base biblica da veitæ
 
O Segnô o l’à visto bon e giusto revelâ primma de tutto e origine do nòstro scistema terrestre à Mosè , coscì che tutti i umoen ô savessan. Lì o l’indica unna prioritæ de l’insegnamento spirituale. Inte st’açion o ne presenta i fondamenti da seu veitæ che comensan co-a regolaçion de l’ordine do tempo. Pecöse o Segnô o l’é o Segnô de l’òrdene e da nòbile coerensa. Descroviemmo, in confronto a-i seu standard, l’aspeto stupido e incoerente do nòstro ordine d’ancheu stabilio da l’òmmo do peccou. Pecöse o l’é o peccou e za o peccou originale ch’o cangia tutto.
 
Ma l’é essençiale capî avanti de tutto , che o « comenso » mensunou da -o Segnô inta Bibbia , e a primma paròlla do libbro ciammou « Genexi » , a l’é « origine », o no l’à da fâ co-o « comenso » da vitta, ma solo che quello da seu creaçion da nòstra dimenscion terrestre intrega ch’a comprende e stelle do quattro giorno do çelesto mæximo. Tegnuo conto de sto pensceo, se peu capî che sto speçifico scistema terrestre , donde e neutte e i giorni van l’un apreuvo à l’atro, o l’é creou pe vegnî l’ambiente donde o Segnô e i seu fedeli eletti e o campo nemigo do diao se confrontian. Sta lòtta tra o ben divino e o mâ do diao , o primmo peccatô inte l’istöia da vitta , a l’é a seu raxon d’ëse e a base de l’intrega revelaçion do seu progetto de sarvo universale e moltiversale. Inte sto libbro , ti descroviæ o scignificato de çerte poule enigmatiche prononçiæ da Gexù Cristo into seu ministerio terrestre . Veddiæ coscì quante gh’an de senso into gran progetto misso in movimento da l’unico grande Dê, creatô de tutte e forme de vitta e de matëia . Chiudo chì sta parentexi importante e torno à l’argomento de l’ordine do tempo stabilio da sto Sovrano supremo de l’existensa.        
 
Avanti do peccou, Adam e Eva an visciuo a seu vitta pontezzâ da unna sequensa de settemañe de sette giorni. In conformitæ co-o modello do quarto di dexe comandamenti ( ò decalogo) ch’o ô regòrda , o setten giorno o l’é un giorno santificou pe-o repòso da-o Segnô e da l’òmmo , e savendo ancheu cöse profetizza st’açion, se peu capî perché o Segnô o l’insciste pe rispettâ sta prattica. Into seu progetto d'insemme ch'o l'ascciæisce e raxoin de sta speçifica creaçion terrestre, a settemaña , l'unitæ de tempo propòsta , a profetizza settemia anni inti quæ o gran progetto da demostraçion universale (e multiversale) do seu amô e da seu giustiçia o saià realizzou. Inte sto programma, in analogia co-i primmi sëi giorni da settemaña, i primmi sëi miggiæa d’anni saian missi sotta a demostraçion do seu amô e da seu paçiensa. E comme o setten giorno, o setten millennio o saià dedicou a-o stabilimento da seu giustiçia perfetta. Poscio fâ unna riassunto de sto programma co-o dî : sëi giorni (de mill’anni = sëi mill’anni) pe sarvâ, e o setten (= mill’anni), pe giudicâ e annichilâ i rebelli terrestri e çelesti. Sto progetto de sarvo o saià basou à reo in sciô sacrifiçio espiatöio volontäio consentio da-o Segnô creatô , sotta l’aspeto divino terrestre da persoña nomminâ , da-a seu diviña voentæ, Gexù Cristo inta verscion grega ò segondo l’ebraico, Gexù o Mescia. 
Avanti do peccou, inte l’ ordine divino perfetto originäio , o giorno intrego o l’é compòsto da doe parte pæge succescive ; 12 oe de neutte lunare vëgnan seguie da 12 oe de luxe do sô e o çiclo o se repete delongo. Inta nòstra condiçion d’ancheu, sta scituaçion a se verifica solo doî giorni à l’anno, a-o tempo di equinòçi de primmaveia e d’ötunno. Saiemmo che e stagioin d’ancheu son dovue à unn’inclinaçion de l’asse da Tæra e donca poemmo capî che st’inclinaçion a l’é comparsa comme conseguensa do peccou originale commesso da-a primma cobbia, Adam e Eva. Avanti do peccou, sensa st’inclinaçion, a regolaritæ de l’ordine divino a l’ea perfetta. 
A revoluçion completa da tæra in gio a -o sô a l’indica l’unitæ de l’anno. Inta seu testimoniansa , o Mosè o conta l'istöia de l'Esòdo di Ebrëi libeæ da-o Segnô da-a scciavitù egiçia. E into mæximo giorno de sta sciortia, o Segnô o l’à dito a-o Mosè, inte Exo.12 : 2 : “ Sto mê o saià pe ti o primmo di meixi de l’anno ; o saià pe ti o primmo mê . St’inscistensa chì a testimonia l’importansa che o Segnô o dà a-a cösa. O calendäio lunäio de dozze meixi di Ebrëi o fluttuava into tempo e dæto ch’o l’ea derê à l’ ordine solare, l’ea neçessäio azzonze un trezzeximo meise in ciù pe repiggiâ a concordansa dòppo ben ben di anni d’ammuggiâ sto retardo. I Ebrëi an lasciou l' Egitto « o 14° giorno do primmo mê de l' anno » ch'o comensava logicamente in sce l' equinoxe de primmaveia ; nomme ch’o veu dî pròpio “ primma vòtta ” .          
Sto ordine dæto da-o Segnô , " sto mê o saià pe ti o primmo mê de l' anno " , o no l'é inscignificativo , perché o l'é rivolto à tutti i òmmi che revendican a seu sarvessa fin a-a fin do mondo ; L’Israele ebraico, o reçevente da diviña Revelaçion, o l’ea solo che l’avanguardia do gran progetto de sarvo universale do seu programma divino. O seu tempo lunäio o saià seguio da-o tempo solare de Cristo, pe mezo do quæ o progetto de sarvâ do Segnô o se revela inte tutta a seu luxe.   
A restauraçion perfetta de sti standard divin a no saià mai realizzâ in sce unna tæra popolâ da di umoen rebelli e grammi. À tutti i mòddi, o l’arresta poscibile, inta relaçion individuale ch’emmo co -o Segnô , sto potente Sciô creativo invixibile ch’o l’ingrandisce l’amô tanto quante a giustiçia . E quæ se segge relaçion con lê a deve comensâ con sta reçerca di seu valoî e primma de tutto quelli do seu ordine de tempo. Sto chì o l'é un atto de fæ, assæ sencio e sensa nisciun merito particolâ ; un minimo da offrî da-a nòstra parte umaña. E o nòstro approccio ch’o ghe piaxe, a relaçion d’amô tra a creatua e o seu Creatô a vëgne poscibile. O çê o no l'é guägno da de proe ò da di miracoli, ma da di segni d' attençion reçiproca , che esprimman o veo amô. Sto chì o l’é quello che tutti peuan descrovî inte l’euvia de Gexù Cristo, ch’o l’à dæto a seu vitta, volontäiamente, comme segno d’appello, pe sarvâ o seu solo amòu eletto. 
Dòppo sto ammirabile quaddro de l’ordine divino, ammiemmo l’aspeto miserabile do nòstro ordine uman. Sto paragon o l’é tanto ciù neçessäio perché o ne permettià de capî i reprocci che o Segnô o l’à profetizzou pe mezo do seu profeta Daniele, che o Gexù inta seu oa o l’à autenticou comme pægio. Tra ste reproche se leze into Dan 7:25 : « O l’inventerà de cangiâ i tempi e e lezze ». O Segnô o conosce solo che un standard de ste cöse ; quelli che lê mæximo o l'à stabilio fin da-a creaçion do mondo e dapeu o l'à revelou à Mosè . Chi o l' osava commette unn' indignaçion comme questa ? Un regimme dominante a-o quæ o l’attribuisce “ arrogansa ” e “ o successo di seu trucchi ”. Definio ascì comme un “ re despægio ” , a scintexi de sti critëi a suggerisce l'influensa religiosa. In ciù, accuxæ de « perseguitâ i santi », e poscibilitæ d' interpretaçion son restreite e racchiudan o regimme papale roman stabilio, solo che da-o 538 da un decretto dovuo à l'imperatô Giustinian I. Ma a Revelaçion ciammâ Apocalisse a revelià o fæto che sta dæta 538 a l’é solo che a conseguensa e l’estenscion de un mâ portou contra « i tempi e a lezze diviña» da-i 7 de marzo do 321 da l’imperatô roman Constantin I. O seu crimine o saià de spesso arregordou inte sto studdio, perché sta dæta mâ a pòrta a malediçion inta fæ crestiaña pua e perfetta stabilia a-i tempi di apòstoli . Sta scompartiçion da colpa, in relay, de Romma imperiale pagana e de Romma papale catòlica romaña a l’é unna clave prinçipâ pe-a revelaçion profetica construta inte testimonianse scrite da-o Daniele. Pe l'imperatô pagan o l'à stabilio o resto do primmo giorno, ma o l'é stæto o regimme papale crestian ch'o l' à impòsto religiosamente inta seu forma « cangiâ » , particolâ e umaña, di dexe comandamenti de Dio.                  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nota ciave : 7 de marzo do 321, o giorno maledito do peccou 
 
E potentemente maledito, perché a-i 7 de marzo do 321, o resto do santo setten giorno do Sabbath o l'é stæto, pe ordine de un decretto imperiale datou, offiçialmente sostituio da-o primmo giorno. À quelli tempi, sto primmo giorno o l'ea dedicou da-i paghen a-o culto do Dê do sô, i SOL INVICTVS, ò o scandaloso SÒ UNVAINCUREO , za l'oggetto de culto da-i egiçien a -o tempo de l'Esòdo di Ebrëi, ma ascì, in America, da-i Inca e a-i Giapponeixi o riscing " , o Giapponeixi do giorno " ) . O diao o deuvia delongo e mæxime reçette pe portâ i umoen inta seu cheita e inta seu condanna da parte do Segnô. O sfrüta a seu superfiçialitæ e a seu mente carnâ ch’a î pòrta à desprexâ a vitta spirituale e e leçioin do passou stòrico. A-a giornâ d’ancheu , 8 de marzo do 2021 , quande scrivo sta nòtta , i avvegnimenti d’ancheu dan testimoniansa de l’ importansa de sta indignaçion , unna vea lèse- majesté diviña , e ancon unna vòtta , o tempo divino o piggia o seu scignificato completo . Pe-o Segnô, o tempo de un anno o comensa inta primmaveia e o finisce in sciâ fin de l'inverno, saieiva à dî into nòstro lunäio roman d'ancheu, da-i 20 de marzo a-i 20 de marzo apreuvo . Coscì pâ che o 7 de marzo do 321 o segge stæto pe-o Segnô o 7 de marzo do 320, saieiva à dî 13 giorni avanti da primmaveia do 321. De conseguensa, pe-o Segnô, o l’é stæto l’anno 320 ch’o l’é stæto segnou a-a seu fin da l’atto abominabile compio contra a seu lezze diviña giusta e santa . Segondo o tempo do Segnô , l'anno 2020 o constituisce o 17° anniversäio ( 17 : numero de giudiçio) in numero de secoli da l'anno 320. No l'é donca de mäveggiâse che da-o comenso de l'anno 2020, a malediçion diviña a l'é introu inte unna forma aggressiva de Oçidente un soçietæ d'òmmi che a seu confiansa e a seu fæ ean misse do tutto inta sciensa e into seu progresso. O panico o l'é a conseguensa de l'imposcibilitæ de presentâ unna cua ò unna vacciña ch'a fonçioñe ascì con l'erta tecnica di sciençiati d'ancheu .      Into dâ à sti secoli dïsette un valô profetico, no son apreuvo à inventâ ninte, perché pe-o Segnô i numeri an un scignificato spirituale ch’o revela e o deuvia inta costruçion de seu profeçie, e pròpio inte l’Apocalisse , o capitolo 17 o l’ é dedicou a-o tema do « giudiçio de tante prostitue ». “ Babilònia a grande ” o l'é o seu nomme e e “ grande ægue ” che se referisce à suggerisce o “ sciumme Eufrate ” che o Segnô o l'à comme mira into messaggio da “ sesta trömba ” de Ap. 9:13 , scimbòlico da Tersa Guæra Mondiâ ch'a l'é apreuvo à vegnî . Derê à sti scimboli gh'é o cattòliçeximo papale e l' Euröpa crestiaña infedele , vivagne e obiettivi da seu raggia . A lotta tra o Segnô e i òmmi a l'é solo che comensâ ; o cazzetto de færo contra o cazzetto de terracotta, o resultato da lotta o l'é preveddibile ; megio, o l’é profetizzou e programmou. Comm’o l’ea che o Segnô o l’aiva da marcâ o 17° çentenäio do 7 de marzo do 320 (320, pe lê e i seu çernui ; 321 pe-o mondo fäsamente religioso ò profano) ? Creddo da tempo ch’o saieiva intrâ inte unna guæra mondiale, ma unna guæra mondiale ch’a finià in forma atòmica, perché o Segnô o l’à profetizzou , træ vòtte , inte Dan. comme quello ch'o l'à fæto contra o faraon d' Egitto into tempo de Mosè ; e o resultato finale o saià o mæximo ; O nemigo de Dio o perdià a seu vitta lì, comme o Faraon ch’o l’à visto, into seu tempo, o seu figgio primmo nasciuo moî e o l’à perso o seu. Sto 8 de marzo do 2021, nòtto che st'interpretaçion a no l'é stæta compiâ, ma m'ea stæto preparou pe un meise pöcassæ, avendo capio pe inspiraçion diviña che o 321 o l'ea 320 pe-o Segnô e che de conseguensa, o l'aiva pensou de maledî, no l' unico giorno do 7 de marzo do 2020 o l'é o ishment , o prinçipio mensunou inte Num.                    : “ Comme ti l’æ esplorou a tæra pe quaranta giorni, ti portiæ e vòstre iniquitæ pe quaranta anni, un anno pe ògni giorno .  
Ma à st'osservaçion s'azzonze unna cösa. O nòstro fäso calendäio o no l’é solo che sbaliou in sciô comenso de l’anno, o l’é ascì sbaliou in sciâ dæta da nascion de Gexù Cristo. Do secolo V , o monego Dionisio o Piccin o l'à misso pe errô in sciâ dæta da mòrte do re Erode, ch'a l'é avvegnua effettivamente a-o -4 do seu calendäio. À sti 4 anni, s'é da azzonze i " doî anni " stimmæ da Erode comme l'etæ do Mescia ch'o voeiva ammassâ segondo Matt 2:16 : " Allora Erode, veddendo ch'o l'ea stæto piggiou in gio da-i savi, o l'é stæto stramesuou, e o l'à mandou e o l'à ammassou tutti i figgi de Betlemme ch'ean in . ch’o l’aiva domandou con diligensa a-i savi .» Coscì, quande se conta i anni, o Segnô o l’azzonze 6 anni a-a nòstra sòlita dæta fäsa e fäsa e a nascion de Gexù a s’é compia a-a primmaveia de st’anno – 6 . De conseguensa, l’anno 320 o l’é stæto pe lê : 326 e o ​​17° anniversäio secolare do nòstro anno 2020 o l’é stæto pe lê l’anno 2026 da-o veo momento da nascion de Gexù Cristo. Sto numero 26 o l’é o numero do tetragrammaton « YHWH » , in ebraico « Yod, He, Wav, He » , co-o quæ o Segnô o s’é nomminou, apreuvo a-a domanda do Mosè : « Comm’o se ciamma ? » ; questo , segondo Esòdo 3:14. O grande Dio creatô o l'aiva donca unn'atra raxon pe marcâ co-o seu segno reale personale sto giorno marcou da-a seu onnipotente malediçion diviña ; e questo fin a-a fin do mondo. O flagelo da mouttia contagiosa ch’a l’é comparsa inte sto anno 2026 do tempo divin o l’à appena confermou a continuitæ de sta malediçion ch’a piggiâ de forme despæge inti urtimi anni de vitta in sciô pianeta Tæra. Unna Tersa Guæra Mondiale Nucleare a marchià “ a fin ” do “ tempo di Gentilli ” annonçiou da Gexù Cristo inte Matt. Dapeu a fin a vegnià ». Sta “ fin ” a comensià co-a fin do tempo da graçia .                          ; l’offerta da sarvessa a finià. Unna preuva de fæ basâ in sciô rispetto do seu santo Sabbath a separarà definitivamente o campo de “ pegoe ” da quello de “ cavre ” de Matteo 25:32-33 : “ Tutte e naçioin saian arrecuggeite davanti à lê. O î separarà un da l'atro, comme un pastô o separa e pegoe da-e cavre ; e o mette e pegoe a-a seu drita, e e cavre a-a seu manciña .” O decreto de unna lezze ch'a rende obrigatöia a domenega romaña in sciâ fin o condannià a-a mòrte i vëi santi eletti de Gexù Cristo. Sta scituaçion a compià ste poule de Dan.12:7 : “ E ò sentio l’òmmo vestî de lin, ch’o l’ea in scê ægue do sciumme ; O l’à tiou sciù a man drita e a man manciña verso o çê, e o l’à giurou pe quello ch’o vive pe sempre ch’o saià pe un tempo, tempi e mezo tempo, e che tutte ste cöse finian quande a potensa do pòpolo santo a saià rotta do tutto . Da-o ponto de vista uman, a seu scituaçion a saià sensa speransa e a seu mòrte imminente. L’é aloa che ste poule de Gexù Cristo çittæ inte Matteo 24,22 vëgnan a-a luxe : “ E se quelli giorni no vegnissan accurçiæ, nisciuña carne a saieiva sarvâ : ma pe l' amô di eletti quelli giorni saian accurtii ». L'anno 6000 o finià avanti do 3 d'arvî do 2036 do tempo divin, saieiva à dî o 3 d'arvî do 2030 do nòstro fäso calendäio ch'o l'arriva 2000 anni dòppo o giorno da croxificaçion de Gexù Cristo compia a-o 14° giorno dòppo o comenso da primmaveia de l'anno 30 . E sti “ giorni ” devan ëse “ accurtii ” saieiva à dî diminuii . Sto fæto o veu dî che a dæta d'applicaçion do decretto de mòrte a saià avanti de sta dæta . Pecöse a l'é a scituaçion d'emergensa ch'a l'obriga o Cristo à intervegnî direttamente pe sarvâ i seu eletti . Devemmo donca tegnî conto da prioritæ do Segnô de glorificâ o standard do « tempo » ch’o l’à dæto a-a seu creaçion terrestre. O l'é lê ch'o l'inspiâ i rebelli di urtimi giorni à çerne unna dæta ch'a passa pe pöchi giorni o primmo giorno da primmaveia 2030 derê a -o quæ se chiude i 6000 anni de stöia terrestre . Doî                        poscibilitæ se presentan dapeu : unna dæta ch’a l’arresta desconosciua fin a-a fin, ò o 3 d’arvî do 2030 , ch’a marca o limite mascimo poscibile e a l’à scignificato spiritualmente. O conscidera che à despeto da seu estrema importansa , o 14° giorno de l' anno da croxificaçion de Gexù Cristo o no l'é adatto pe marcâ a fin di 6000 anni d' stöia do mondo , e ancon meno o comenso do 7° millennio . Pe questo metto a mæ preferensa e a mæ fæ inta dæta de primmaveia do 21 de marzo do 2030 , a dæta do tempo profetico " abbreviou " do 3 d' arvî ò unna dæta intermedia . Marcou da-a natua creâ da-o Segnô, a primmaveia a l'é deçixiva quande voemmo contâ i 6000 anni de l'istöia umaña ; che o vëgne poscibile da-o momento che Adam e Eva an peccou. Inte l'istöia biblica da Genexi, i giorni avanti de quella primma primmaveia ean di giorni eterni. O tempo contou da-o Segnô o l’é quello da tæra do peccou e i 6000 anni che a settemaña a profeçia comensan a -o comenso da primma primmaveia e finian in sciâ fin de un urtimo inverno. L'é stæto unna primmaveia che o conto à retroçescion pe-i 6.000 anni o l'é comensou. Pe caxon do peccou, a tæra a l'à patio unn'inclinaçion do seu asse de 23 °26' e a succession de stagioin a l'à posciuo comensâ . Inte feste ebraiche da vegia alliansa, doe feste son dominante : o Sabbath settemañale e a Pasqua. Ste doe feste son misse sotta o scimboliximo di numeri « 7 , 14 e 21 » di giorni « 7 , 14 e 21 » che rappresentan e træ fase do progetto da sarvessa diviña : O tema settemañale do Sabbath de Apoc . l’euvia redentoa de Gexù Cristo ch’a constituisce o mezzo pe offrî sta recompensa, pe-o “ 14 .                      ". Tegnî in conto che inta festa de Pasqua ch’a dura 7 giorni o 15° e o 21 ° son doî sabbatti d’inattivitæ profana. E o triplo « 7 » ò « 21 » , o designa a fin di primmi 7000 anni e l' intrâ inte l' eternitæ da neuva creaçion diviña in sciâ tæra rinnovâ segondo Ap. 21 ; Sto numero 21 o scimbolizza a perfeçion (3) da pinessa (7) do progetto de vitta ch’o l’ea a finalitæ dexidiâ da-o Segnô . Inte l’Apocalisse 3, i versci 7 e 14 segnan o comenso e a fin de l’ instituçion avventista do settimo giorno rispettivamente ; chì torna e doe fase do mæximo soggetto santificou . Da mæxima, o Rev. 7 o tratta l’argomento da segnallaçion di eletti avventisti e o Rev. 14 o presenta i messaggi di trei angeli che resummiscian a seu miscion universale. Coscì, inte l’ anno 30, a fin di 4000 anni a l’é stæta compia inta primmaveia , e pe de raxoin puamente scimbòliche , o Gexù o l’é stæto croxificou 14 giorni dòppo o 21 de marzo de sta primmaveia de l’anno 30, ò 36 pe-o Segnô. Pe mezo de sti exempi, o Segnô o conferma che o “ 7 ” do Sabbath e o “ 14 ” da redençion di pecchi di eletti da parte de Gexù Cristo son inseparabili . Coscì, quande in sciâ fin, o « 7 » do Sabbath o l’é attaccou, o Cristo redentô do « 14 » o ghe xeua in aggiutto pe dâghe glòria, i 14 « giorni » mascimi che separan e doe dæte saian « accurtii » , saieiva à dî soppresci pe sarvâ i seu urtimi fedeli çernui .                     
Lezendo torna o Matteo 24, o m’é parso che o messaggio de Cristo o segge rivolto , in particolâ , a-i seu discepoli in sciâ fin do mondo , saieiva à dî à niatri che vivemmo inte sti urtimi anni. I versci 1-14 trattan o tempo fin a-o tempo da “ fin ” . Gexù o profetizza e succescioin de guære, e comparsa de fäsci profeti e l’urtimo refrescamento spirituale. Dapeu i versci 15-20 , in doggia applicaçion, riguardan segge a destruçion de Gerusalemme compia da-i romoen do 70 segge l’aggrescion finale de naçioin contra l’ebraismo di eletti che osservan o santo Sabbath de Dio . Dòppo questo , o verscicolo 21 o profetizza a seu urtima “ gran tribolaçion ” : “ Perché aloa ghe saià unna gran tribolaçion, comme a no l’é stæta da-o comenso do mondo fin à sto momento, no, e a no saià mai ” ; Tegnî in conto che sta preçixon « e che no ghe saià mai » a proibisce l’applicaçion pe-o tempo di apòstoli, perché a saieiva contradita da l’insegnamento de Dan.12:1. Questo o veu dî che tutte doe e çitaçioin an da fâ co-a mæxima realizzaçion inte l’ urtima preuva terrestre da fæ. Into Dan.12:1 , l'esprescion a l'é identica : " Inte quello tempo Michele o se leviâ, o gran prinçipe ch'o se leva pe-i figgi do to pòpolo; e ghe saià un tempo de angoscia, comme mai stæto da quande gh’é stæto unna naçion fin à quello mæximo tempo . Inte quello tempo o teu pòpolo o saià sarvou, quelli che s’attreuvan scriti into libbro . » . O “ angoscio ” o saià mai tanto grande che “ i giorni ” an da ëse “ accurtii ” segondo o verscicolo 22 . O verscio 23 o l’indica o standard da vea fede ch’a no credde inte appariçioin spontanee de Cristo in sciâ tæra : “ Se donca ve dixan: Ecco, o l’é into deserto, no sciortî feua : ecco, o l'é inte stansie, no ghe credde .» Inta mæxima era finale , o spiritualismo o moltiplicarà i seu “ prodigi ” e e seu appariçioin fäse e seduttive do fäso Cristo, che sottomettan e anime pöco insegnæ : “                              Pecöse ghe saià di fäsci Cristi e di fäsci profeti ; favan di grendi segni e meravigge, pe ingannâ , se se peu, anche i eletti " ; che o l'é confermou da-o Ap. 13:14 : " E o l' inganna quelli che stan in sciâ tæra pe mezo de quelli miracoli ch'o l'aiva o poei de fâ davanti a-a bestia, co-o dî à quelli che stan in sciâ tæra de fâ unn'imagine a-a bestia ch'a l'aiva a feria da spada, e ch'a l'ea viva ." O verscicolo 27 o parla de l’appariçion potente e vittoriosa do divino Cristo e o verscicolo 28 o profetizza « a festa » offerta a-i öxelli da rapina dòppo o seu intervento. Pe-i rebelli ch’en sorvevisciui fin a-a seu vegnua saian sterminæ e consegnæ comme mangiâ « a-i öxelli de l’äia » comme o mostra Ap. 19:17-18 e 21.          
Resummo chì sta neuva comprenscion do tutto da creaçion diviña. Stabilindo a primma settemaña , o Segnô o fissa l'unitæ do giorno ch'a l'é compòsta da unna neutte de sciummæa e un giorno de luxe, o sô o l'illumina solo che da-o 4° giorno . A neutte a profetizza l’installaçion do peccou in sciâ tæra pe caxon da futua desobediensa d’Eva e Adammo. Fin à st’atto de peccou, a creaçion terrestre a mostra de caratteristiche eterne . Dòppo commesso o peccou, e cöse cangian e o conto à retro di 6000 anni o peu comensâ, perché a tæra a s'inclina in sciô seu asse e o prinçipio de stagioin o l'é descadenou. A creaçion terrestre maledita da-o Segnô a piggia donca a seu caratteristica perpetua che conoscemmo. I 6000 anni ch’en comensæ inta primmaveia segnâ da-o peccou finian inta primmaveia do 6001 co-o retorno inta diviña glòria de Gexù Cristo. O seu urtimo avvento o saià compio o “ primmo giorno do primmo mê ” do primmo anno do 7° millennio .     
Detto questo, o 7 de marzo do 2021 , do nòstro fäso calendäio uman , o l'é stæto appena segnou religiosamente da unna vixita do Pappa Fransesco a-i crestien de Levante perseguitæ in Iraq da di estremisti mossulmen. Inte st'incontro, o l'à regordou a-i mossulmen ch'aivan o mæximo Dê, quello de l' Abraham, e o î tegniva pe di seu « fræ ». Ste poule, che fan piaxei a-i increduli do Ponente, son con tutto unn’indignaçion enorme pe Gexù Cristo, ch’o l’à dæto a seu vitta comme sacrifiçio pe-o perdono di pecchi di seu çernui. E st'intruxon do cappo di " ex-croxæ " cattòlichi " crestien " into seu territöio a peu solo intenscificâ a raggia di islamisti. St'açion pacifica do Pappa a portià donca de conseguense dramatiche profetizzæ inte Dan 11:40, l'intenscivaçion do " scontro " do " re do sud " mossulman contra l'Italia papale e i seu alleæ europëi. E inte sta prospettiva, a cheita econòmica da Fransa e de tutti i paixi do Ponente d'origine crestiaña provocâ da-i seu cappi, pe caxon do virus do Covid-19, a cangia l'equilibrio de poei e in sciâ fin, a permettià a realizzaçion da " Tersa Guæra Mondiale " sponciâ inderê a-a fin di urtimi 9 anni che son ancon davanti à niatri. Pe finî, arregordemmose che, con provocâ l’epidemia do Covid-19 e i seu sviluppi, o Segnô o l’à arvio a stradda a-a malediçion ch’a l’aiva da caratterizzâ i urtimi dex’anni de l’istöia umaña in sciâ tæra.              
Tutte e mainee, o 7 de marzo do 2021 o l'é stæto segnou da di atti de violensa da parte de zoeni tra de bande rivale e contra e autoritæ de poliscia inte un muggio de çittæ in Fransa. Sto chì o conferma o movimento verso unna confrontaçion generalizzâ ; e poxiçioin de tutte e parte son inconciliabile perché incompatibile . Sta chì a l'é a conseguensa do scontro de doe coltue diametralmente oppòste : a libertæ secolare do Ponente contra a soçietæ di banditi e di capos di paixi do Sud, che son ciù mossulmen pe tradiçion e pe naçion. Unna tragedia a se fa sciortî comme o Covid-19, sensa cua.  
 
Pe completâ l’osservaçion de l’ordine abominabile legittimou da l’umanitæ , beseugna nottâ : o cangio de l’anno dòppo o 12° mê ch’o pòrta o nomme de 10° mê (dexembre), a-o comenso de l’inverno ; o cangio de giorno a-a meitæ da neutte (mezanötte) ; Solo o conto preçiso e regolare de oe o l'arresta poxitivo. Coscì, o bello ordine divino o l'é scentou pe caxon do peccou , sostituio da un ordine peccatô ch'o scentià à seu vòtta , quande o glorioso creatô Dio o se presenta , pe-o stabilimento di conti , ò a-a fin di primmi sëi miggiæa d'anni, inta primmaveia do 2030 e pe - o nòstro Segnô decei Cristo, pe-i seu eletti.   
O desordine stabilio e osservou o testimonia a malediçion diviña ch'a peisa in sce l'umanitæ. Pecöse da-o momento de l’inclinaçion da tæra, o carcolo do tempo o l’à perso a seu stabilitæ e a seu regolaritæ, e oe da neutte e do giorno son in sequensa perpetua de crescita e diminuçion.
L’ordine donde o Segnô Creatô o l’organizza o seu progetto de sarvo o ne revela ancon de ciù e prioritæ spirituale ch’o propoñe à l’òmmo. O l’à çernou de revelâ o seu amô sublime con dâ a seu vitta comme rescatto inte Gexù Cristo dòppo 4000 anni d’ esperiense terrestre umañe. Inte sto fæto, o Segnô o ne dixe : “ Primma , mostramme a vòstra obbediensa e mi ve mostriò o mæ amô ” .   
In sciâ tæra, i òmmi se succedan un con l'atro reproduxendo i mæximi fruti de carattere, però a generaçion de l'urtimo tempo donde semmo intræ do 2020 a presenta unna particolaritæ ; Dòppo 7,5 anni de paxe in Euröpa e unn'evoluçion incredibile da sciensa genetica, de mainea ben ben lògica, i europëi e i seu produti, di Stati Unii, de l'Australia e d'Israele, pensavan de poei responde à tutti i problemi de sanitæ, e e seu soçietæ vegnivan sempre ciù sanificae. No l'é l'attacco de un virus contagioso ch'o l'é neuvo , o l'é o comportamento di cappi de soçietæ avansæ ch'o l'é neuvo. A caxon de sto comportamento da-o paû a l'é a seu espoxiçion a-i pòpoli da tæra pe mezo do bombardamento di media, e tra sti media, i neuvi media ò e ræ soçiæ che compariscian in sciâ ræ de raggi ch'a forma unna communicaçion gratuita in sce l'Internet, in sciâ quæ attrovemmo di trasmettoî pöco assæ ciæi. L’umanitæ a l’é donca imprexonâ da-i seu eçesci de libertæ che ghe cazzan torna comme unna malediçion. Inti USA e in Euröpa, a violensa a mette e communitæ etniche uña contra l'atra ; chì , a l’é a malediçion de l’ esperiensa “ Babel ” ch’a se rinnova ; ancon unn'atra leçion diviña innegabile ch'a no l'é stæta impreisa, perché descendente da unna sola cobbia ch'a parlava pe fòrsa a mæxima lengua , fin à st'esperiensa colpevole , â veddemmo ancon ancheu , l'umanitæ a l'é separâ da ciù lengue e dialetti creæ da-o Segnô e despersæ inte tutto o. E sì, o Segnô o no l’à smesso de creâ dòppo i primmi sette giorni de creaçion ; O l’à creou ascì ben ben pe maledî e de vòtte pe benedî i seu çernui, a manna offerta into deserto , a-i figgi d’Israele , a l’é un exempio.        
Però, a libertæ a l’é into seu cheu un regâ mäveggioso do nòstro Creatô . L'é in sce questo che s'appoggia o nòstro libero impegno pe-a seu caxon . E lì , se deve ammitte, sta libertæ completa a l’implica l’existensa do caxo perché o Segnô o no l’intervegne inte nisciuña mainea ; unna paròlla che tanti credenti no ghe creddan pe ninte. E s’erran , perché o Segnô o lascia unna gran parte da seu creaçion a-o caxo, e primma de tutto, o ròllo de arvî inti eletti l’ apprexaçion di seu standard çelestiæ revelæ . Dòppo avei identificou i seu çernui , o Creatô o se piggia in carrega de guiddâli e mostrâghe e seu veitæ che î preparan pe-a vitta çeleste eterna. E malformaçioin e e monstrositæ osservæ a-a nascion de creatue umañe demostran l’açion do caxo ch’a produxe into proçesso de reproduçion da speçie di erroî genetichi con de conseguense pöcassæ grave. A proliferaçion de speçie a se basa in sciô momento de cadeñe reproduttive che de vòtte generan di erroî de conformitæ ; questo compreiso o prinçipio d’ereditarietæ ò independentemente dovuo a-a poscibilitæ de vitta. Insomma, se devo a mæ fæ a-a poscibilitæ de vitta libera , devo, a-o conträio, a compensaçion e o nutrimento de sta fæ, à l’amô do Segnô e a-e iniçiative za piggiæ e ch’o contunnia à piggiâ pe sarvâme.  
Inte l' stöia da seu creaçion terrestre , o giorno ch'o saià maledito da-o Segnô o l'arriva primma inta settemaña ; o seu destin o l’é scrito : o seu propòxito o saià de “ separâ a luxe da-o sciuo .” Çernuo da-i fäsci crestien pe contradî a çernia do Segnô de santificâ o setten giorno, sto primmo giorno o l'avià compio do tutto o seu ròllo de " segno " do campo di rebelli desobedienti inte Ap. 13:15. Tanto o primmo giorno da domenega o l’é maledito da-o Segnô, tanto o setten giorno de Sabbath o l’é benedito e santificou da lê. E pe capî st’oppoxiçion , beseugna abbrassâ o pensceo do Segnô , ch’o l’é un segno de santificaçion da parte e pe lê. O Sabbath o l’à da fâ co-o setten giorno e sto numero sette , “ 7 ” , o l’é scimbòlico da pienezza. Sotta sto termine pienezza, o Segnô o mette o pensceo da finalitæ pe-a quæ o l’à creou a nòstra dimenscion terrestre, saieiva à dî l’insediamento do peccou, a seu condanna, a seu mòrte e a seu spariçion. E inte sto progetto, ste cöse saian compie do tutto into 7° millennio che o Sabbath settemañale o profetizza. Pe questo sta finalitæ a l’é ciù importante pe-o Segnô che i mezzi de redençion co-i quæ o l’avià da resciöâ e vitte di eletti terrestri e ch’o l’avià da compiî de persoña, inte Gexù Cristo, a-o costo de un sofferimento atroçe .        
Ecco unn'atra raxon pe-a quæ o Segnô o dixe inte Ecc.7:8 : « A fin de unna cösa a l'é megio che o seu comenso » . Inta Genexi, a succession inte l’ordine “ neutte-giorno ” ò “ seia-mattin ” a conferma sto pensceo divino. Inte Isa.14,12, sotta a masca do re de Babilònia , o Segnô o dixe a-o diao : « Comme ti l'æ cazzuo da-o çê à l'oa do mattin , o figgio de l' arba ! Ti l'æ portou zu pe-a tæra, ti ch'o l'æ conquistou e naçioin ! «L’esprescion co-a quæ o Segnô o â designa « stella do mattin » a suggerisce ch’o â paragoña a-o « sô » do nòstro scistema terrestre. O l’ea a seu primma creatua e sotta a covertua do re de Tiro, Ezech.28: 12 o conta a seu glòria originäia : “ Figgio d’òmmo, piggiâ un lamento in sciô re de Tiro! Ghe dixe : Coscì o Segnô YaHweh o dixe : Ti l'ea o segno da perfeçion, pin de saviessa, perfetto inta bellessa . « Sta perfeçion a l’à dovuo scentâ , sostituia da un comportamento rebelle ch’o l’à fæto vegnî o nemigo, o diao e l’avversäio , o Satana condannou da-o Segnô perché o verscio 15 o deciara: « Ti l’ea perfetto inte to mainee da- o giorno che ti l’æ stæto creou fin à quande l’iniquitæ a s’é attrovâ inte ti » . Coscì, quello ch’o l’ea tegnuo pe -a « stella do mattin » o l’à sponciou i òmmi infedeli à onôrâ comme divinitæ a « stella do mattin » da creaçion diviña : o « Sô inconquistou » divinou do culto roman a-o quæ squæxi tutto o crestianeximo oçidentale o rende un culto pagan. O Segnô o saveiva, anche avanti da seu creaçion, che sto primmo angelo o s’ea rebellou contra de lê e comunque o l’à creou. Coscì ascì, a-a vigilia da seu mòrte , o Gexù o l’à annonçiou che un di dozz’apòstoli o l’aviæ tradio, e o l’à fiña dito direttamente à Giuda : “ Quello che t’æ da fâ, fâlo a-a spedia !” ". Sto fæto o ne permette de capî che o Segnô o no çerca d' impedî a-e seu creatue d' esprimme e seu çernie , .                                anche quande son contrari a-i seu. Gexù o l’à invitou ascì i seu apòstoli à anâsene da lê se quello o l’ea o seu dexidëio. L’é co-o permette a-e seu creatue a completa libertæ d’esprimmise e de revelâ a seu natua ch’o peu çerne i seu çernui pe-a seu fedeltæ demostrâ e in sciâ fin destrue tutti i seu nemixi çelesti e terrestri, i indegni e i indifferenti.
 
 
 
Peccato originäio
O resto do primmo giorno o piggia unn'importansa enorme inta nòstra era crestiaña perché o constituisce o " peccou " restabilio da-i 7 de marzo do 321 e o vëgne o segno do campo ch'o l'é introu inta rebellion contra o campo santificou de Dio. Ma sto « peccou » o no deve fâne ascordâ o « peccou » originale ch’o condanna l’umanitæ a-a mòrte pe ereditæ fin da Adam e Eva. Illuminou da-o Sciô, st’argomento o m’à portou à descrovî de leçioin importante ascose into libbro da Genexi. A-o livello d’osservaçion, o libbro o ne revela l’origine da creaçion inti capitoli 1, 2, 3. O scignificato scimbòlico de sti numeri o l’é ancon perfettamente giustificou : 1 = unitæ ; 2 = imperfeçion ; 3 = perfeçion. Sto fæto o meita unna spiegaçion. O Gen. 1 o registra a creaçion di primmi 6 giorni. A seu definiçion de « mattin de seia » a l'avià de senso solo dòppo o peccou e a malediçion da tæra ch'a vëgne o dominio dominou da-o diao , ch'o saià o tema do Gen.3 sensa o quæ l' esprescion « mattin de seia » a no l'à de scignificato à livello terrestre . Con dâ a spiegaçion, o capitolo 3 o mette o segno da perfeçion in sce sta revelaçion diviña. Da mæxima, into Gen. 2, o tema do Sabbath do setten giorno ò , ciù into dettaggio , do resto de Dio e de l’òmmo into setten giorno , o piggia ascì o seu scignificato solo dòppo o « peccou » originale commesso da Eva e Adammo into Gen. 3 ch’o ghe dà a seu raxon d’ëse. Coscì, paradòscicamente, sensa a seu giustificaçion dæta into Gen. 3, o Sabbath santificou o se meita o seu scimbolo “ 2 ” d’imperfeçion. Da tutto sto fæto l’é ciæo che a tæra a l’é stæta creâ da-o Segnô pe ëse offria a-o diao e a-i seu demònni coscì che i fruti mâ de seu anime poessan ëse realizzæ e comparî davanti a-i euggi de tutti, de Segnô, di angeli e di òmmi, e che i angeli e i òmmi poessan çerne a seu parte.                    
St’analixi a m’à portou à fâ nottâ che l’installaçion do setten giorno santificao da-o repòso a profetizza a malediçion do “ peccou ” terrestre stabilia into Gen. lanaçion , unna giustificaçion. Va dito questo : avanti da creaçion da tæra, into çê, o conflitto o s’opponeiva za a-o campo do diao contra o campo de Dio, ma solo a mòrte de Gexù Cristo a renderà definitive e çernie individuale ; che saià reiso vixibile da l’espulscion da-o çê di rebelli condannæ da aloa in avanti à moî inta creaçion terrestre. Oua, into çê, o Segnô o no l’à organizzou a vitta di angeli in sce alternâ « seia e mattin », questo perché o çê o rappresenta a seu nòrma eterna ; quello ch’o prevaià e o l’anià avanti pe-i seu çernui pe sempre. Di fronte à sti dæti : e a tæra avanti do peccou ? À parte e alternaçioin « seia -mattin » , a seu nòrma a l’é ascì quella do çê, saieiva à dî che apparentemente a vitta a l’avvëgne inte unna nòrma eterna ; bestie vegañe, umoen vegañe e sensa a mòrte ch'a saià o saläio do peccou, giorni apreuvo a-i giorni e o porrieiva duâ pe sempre.              
Ma into Gen. 2, o Segnô o ne revela o seu ordine de tempo pe-a settemaña ch’o finisce o setten giorno con un repòso pe-o Segnô e pe l’òmmo. Sta poula repòso a ne vëgne da-o verbo " cessâ " e a s'applica a-o travaggio fæto da-o Segnô coscì comme a-e euvie fæte da-i òmmi. Se peu capî che avanti do peccou, ni o Segnô ni i òmmi poeivan sentise sciäti. O còrpo d’Adam o no l’à patio nisciun danno, nisciuña fadiga, nisciun doî de quæ se segge tipo. Oua, e settemañe de sette giorni van apreuvo l’uña à l’atra e se reproduxeivan comme un çiclo eterno, feua che pe-o fæto che e succescioin “ seia -mattin ” segnavan a differensa co-a nòrma çeleste do regno de Dio. Sta differensa a l’aiva donca l’intençion de revelâ profeticamente un programma progettou da-o grande Dio creatô. Coscì comme a festa do " Yom Kippur " ò " Giorno de l'Espiaçion " a l'ea çelebrâ tutti i anni tra i Ebrëi e a profetizzava a fin do peccou pe mezo da seu expiaçion compia da-a mòrte de Gexù Cristo, coscì o Sabbath settemañale o profetizza l'arrivo do setten millennio perché o momento che o Segnô e a seu vea voentæ an ated. Però, i eletti se preoccupan ancon do « peccato » dæto che con Cristo devan giudicâ i « peccati » e i peccatoî , che à quello momento saian in sonno mortale. Pe quello, comme i sëi giorni passæ, o setten o l’é misso sotta o segno do « peccou » ch’o creuve e o l’à da fâ co -i sette giorni da settemaña intrega. E l’é solo a-o comenso de l’eutto millennio, dòppo che i peccatoî son stæti consummæ into « feugo da segonda mòrte », che l’eternitæ sensa « peccou » a comensià in sciâ tæra rinnovâ. Se i sette giorni en segnæ da-o peccou e profetizzan 7000 anni, o conto de sti 7000 anni o peu comensâ solo co- o stabilimento do peccou revelou into Gen. 3. Coscì, i giorni terrestri sensa peccou no son inta nòrma e inta lògica da succescion « mattin de seia » ò « luxe scua » e dæto che sto tempo o l’é sensa « peccou » , o no peu intrâ inti 7000 anni programmæ e profetizzæ pe-o « peccou » da-a settemaña de sette giorni.                              
St’insegnamento o mette in luxe l’importansa de st’açion che o Segnô o l’imputa a-o papato roman inte Dan 7:25 : « o l’inventià de cangiâ i tempi e e lezze ». “ Cangiâ i tempi ” stabilii da-o Segnô o se traduxe inte l’imposcibilitæ de descrovî o carattere profetico do Sabbath settemañale da “ lezze ” do Segnô . E questo o l'é quello che Romma a fa da-o Constantin I , da-i 7 de marzo do 321, con commandâ o repòso settemañale o primmo giorno in cangio do setten. Segondo l’ordine roman, o peccatô o no l’é liberou da-o « peccou » originale ereditou da Adam e Eva, ma in azzonta o s’assumme un « peccou » in ciù , sta vòtta volontäio , ch’o l’accresce a seu colpa verso o Segnô.           
L'ordine do tempo « mattin de seia » ò « luxe scui » o l'é un conçetto stæto çernuo da-o Segnô e l'obbediensa à sta çernia a l'avvantaggia e a l'autorizza l'accesso a-o mistëio profetico da Bibbia. Nisciun o l'obriga l'òmmo à adottâ sta çernia e a preuva a l'é che l'umanitæ a l'à çernou de marcâ o seu cangio de giorno à mezanötte, saieiva à dî 6 oe dòppo o tramonto do sô de primmaveia ; che profetizza o campo de quelli che se desveggian tròppo tardi pe-o glorioso retorno de Cristo, o Sposo da parabola de dexe vergine . I messaggi sottî dæti da-o Segnô son donca a-o de feua da seu portâ intellettuale. Ma pe-i seu çernui, l’ordine do tempo divin o l’illumina tutte e seu profeçie e sorviatutto quella de l’Apocalisse a-o comenso da quæ Gexù o se presenta comme « l’alfa e l’omega », « o comenso ò o comenso e a fin ». Ògni giorno ch’o passa inta nòstra vitta o profetizza o progetto do Segnô ch’o l’assumme into Gen. 1, 2 e 3 dæto che « a neutte » ò « scuixe » a rappresenta i sëi giorni profani presentæ into Gen. 1 , tanto che o repòso divino stabilio into Gen. 2 o l’annunçia o tempo da « luxe » . L’é in sce sto prinçipio che segondo Dan.8:14, o tempo de l’era crestiaña o l’é scompartio inte doe parte : un tempo de « scui » spirituale tra o 321, donde o « peccato » o l’é stabilio, e o 1843 donde o comensa un tempo de « luxe » pe-i eletti da sta dæta do sp . y Creatô Dio , o vëgne à giudicâ tra i eletti e i rebelli , « pegoe e cavre » , comme o giudicava tra o « serpente, a dònna e Adammo » . Da mæxima, inte l’Apocalisse, i temi de « Lettie a-e sette Gexe, i sette segni e e sette trömpe « profetizzan « scuixe » pe-i primmi sëi e diviña « luxe » pe-o setten e urtimo graddo de ciaschedun de sti temi. Sto chì o l’é mai tanto veo che do 1991, o refuo offiçiâ de st’urtima “ luxe ” da parte de l’Adventismo instituçionale, luxe che Gexù o m’à dæto da-o 1982 , o l’à portou à dîghe, inta Lettia adressâ à “ Laodicea “.                                        in Ap. 3,17: “ Perché ti dixe: Son ricco, e gh’ò beseugno de ninte , e no sai che ti l’æ desgraçiou, e miserabile, e pöveo, e òrbo, e nudo , ... ”. I avventisti offiçiæ se son ascordæ sta çitaçion dæta inte 1 Pietro 4:17 : « Perché l'é arrivou o tempo che o giudiçio o comense inta casa de Dio ». Se o comensa primma con niatri, quæ o saià a fin de quelli che no s’obbediscian à l’evangelio de Dio? » L'instituçion a l'é stæta in vigô da-o 1863 e o Gexù o l'à benedito a seu fondaçion a- o tempo de « Filadelfia » , do 1873. Segondo o prinçipio divino « mattin da seia » ò « luxe do sciugo » , l' urtima e setta epoca scimbolizzâ da-o nomme « grande luxe de " questa, unna gran « luxe » a l’é vegnua de fæto à fâ ciæo a -i mistëi profetizzæ, inte st’epoca finale , a-e speise de l’instituçion avventista offiçiâ mondiale. O nomme “ Laodicea ” o l’é ben giustificou perché o veu dî “ gente giudicæ ò gente de giudiçio .” Quelli che no ò no appartëgnan ciù a-o Segnô son condannæ à azzonzese a-i seguitoî do « giorno maledito da-o Segnô » . Mostrandose incapaçi de scompartî co-o Segnô a seu giusta condanna da « Domenega » romaña , o Sabbath o no ghe paià ciù tanto importante comme into tempo benedito do seu batteximo. Un messaggio dæto da Gexù Cristo a-a seu servitoa Ellen G. White , into seu libbro « Primmi scriti » e inta seu primma vixon, o l'à traduto sta scituaçion coscì : « an perso de vista segge a finalitæ che Gexù ... Son affondæ into mondo grammo e no son stæti ciù visti ».                                  
O Genexi 2 o profetizza o tempo da “ luxe ” e sto capitolo da Genexi o comensa co-a santificaçion do “ setten giorno ” . O finisce co-o verscicolo 25 : “ L’òmmo e a seu moggê ean tutti doî nudi, e no se vergognavan .” O ligammo tra sti doî argomenti o mostra che a descoverta da seu nuditæ fixica a saià a conseguensa de l’imputaçion do « peccou » ch’o commettan e che, contou into Gen. 3, o comparisce donca comme a caxon de unna nuditæ spirituale mortale. Confrontando sto insegnamento con quello de “ Laodicea ” , s’attreuva o Sabbath assoçiou a- o “ peccou ” ch’o rende un “ nudo ”. Inte sto contesto finale , a prattica do Sabbath a no basta donca ciù pe avvardâ a graçia de Cristo , perché proponendo a seu piña luxe profetica a-e autoritæ avventiste offiçiæ tra o 1982 e o 1991 o requixito de Gexù Cristo o l’é aumentou e o veu pe sto tempo che co-a prattica da seu sola graçia o seu life o seu interesse, ul pe-e seu revelaçioin profetizzæ inte Daniele e inte Apocalisse ; ma anche inte tutta a Bibbia revelâ ch’a constituisce i seu “ doî testimònni ” segondo Ap.                  
 
 
 
A testimoniansa do Segnô dæta in sciâ tæra
 
Pe quante l’é importante, a vixita do Segnô à l’umanitæ sotta forma de Gexù Cristo a no dovieiva fâne ascordâ a seu vixita passâ into tempo de Mosè. Pecöse l’é stæto inte sto contesto lontan che o Segnô o gh’à revelou e origine da dimenscion terrestre. E comme revelaçion dæta da-o Segnô , l’istöia da Genexi a l’é tanto importante comme quella da Revelaçion revelâ à l’apòstolo Gioan. A forma stæta çernua da-o Segnô pe organizzâ a vitta terrestre a profetizza o seu progetto d’ amô pe-e creatue a-e quæ o dà a libertæ completa , de mòddo che pòssan responde a-o seu amô e vive con lê pe l’eternitæ ò refuâlo e scentâ into ninte da mòrte , in conformitæ co-e condiçioin da seu offerta salutäia .
Se Adam o l’é creou da solo, pe primma cösa, o l’é perché o l’é presentou comme « l’imagine do Segnô (Gen. 1,26-27)» in çerca d’amô da unna contraparte libera inta seu imagine, perché tutto o tempo da seu eternitæ passâ o l’ea quello da solitudine assolua. Sto fæto o gh'é vegnuo insopportabile a-o ponto ch'o l'ea pronto à portâ e conseguense da libertæ ch'o l'aiva da dâ a-e seu creatue vivente . A creaçion de Eva da uña de çervelle d’Adam , tanto ch’o l’é inte un sonno mortale , a profetizza a creaçion da seu Gexa, o Sceglio compòsto da-i seu fedeli eletti, fruto recuggeito da-a seu mòrte espiatöia inte Gexù Cristo ; Sto fæto o giustifica o ròllo de « aggiuttante » che o Segnô o l’attribuisce a-a dònna ch’a l’é vegnua feua da lê e che o seu nomme Eva o veu dî « vitta ». A Çernua a « vive » pe l'eterno , e in sciâ tæra a l' à unna vocaçion pe offrî a-o Segnô o seu « aggiutto » , pe collaborâ umañamente inta realizzaçion do seu progetto ch'o veu stabilî l'amô perfetto scompartio e sensa problemi inti seu universci eterni.              
O peccou da desobediensa o l’intrâ inte l’umanitæ pe mezo de Eva , saieiva à dî pe mezo da “ dònna ”, scimbolo di seu çernui che ereditan sto peccou originale. Anche, comme Adammo, pe amô pe Eva , inte Gexù Cristo , o Segnô o vëgne uman pe scompartî e portâ a-o pòsto do seu Sceglio , o castiggo mortale che i seu pecchi se meitan. L’istöia da Genexi a l’é donca segge unna testimoniansa stòrica ch’a revela e nòstre origine e e seu circostanse , segge unna testimoniansa profetica ch’a revela o prinçipio sarvatô do gran progetto amooso do Segnô creatô onnipotente.  
Dòppo i primmi sëi giorni de creaçion mensunæ inta Genexi 1, sëi giorni che profetizzan i sëi miggiæa d’anni reservæ da-o Segnô pe-a seu seleçion di eletti terrestri, inta Genexi 2, sotta l’imagine de un Sabbath eterno, o setten giorno illimitou o s’arviâ pe dâ a benvenua a-i eletti verificæ e seleçionæ.
O Segnô o conosce fin da-o prinçipio l’exito do seu progetto, i nommi di seu çernui che comparian into corso de sëi miggiæa d’anni. O l’aiva tutta a facoltæ e l’autoritæ pe giudicâ e destrue i angeli rebelli sensa avei da creâ a nòstra dimenscion terrestre. Ma l’é pròpio perché o rispetta e seu creatue, ch’o l’amman e ch’o l’amma, ch’o l’organizza unna demostraçion universale in sciâ tæra creâ pe sta raxon.
O Segnô o l’eleva sorviatutto o prinçipio da veitæ. Comme l’é stæto predito into Sal.51:6, o Gexù o definisce i seu eletti comme “ nasciui torna ” ò, “ nasciui da-a veitæ ” de mòddo che seggian fæti conformâse a-o standard da veitæ diviña . Segondo Gioan 18:37, lê mæximo o l’é vegnuo pe “ dâ testimoniansa da veitæ ” e o se presenta inte Ap. 3:14 co-o nomme do “ Veo ”. St’esaltaçion e glorificaçion do prinçipio da veitæ a l’é in oppoxiçion assolua a-o prinçipio de böxie e tutti doî i prinçippi piggian diverse forme. O prinçipio de böxie o l’à seduto delongo i abitanti da tæra inte tutta a seu stöia. Inti tempi moderni, a mensonge a l'é vegnua a nòrma d'existensa. O l'é adottou co-o termine « bluff » into spito commerciale, ma o l'é con tutto o fruto do diao, « poæ de böxie » segondo Gioan 8:44. À livello religioso, a böxia a comparisce sotta forma de mortipre fäscitæ religiose che differiscian à segonda di pòpoli e di pòsti interessæ in sciâ tæra. E a mæxima fede crestiaña a l'é vegnua l'imagine perfetta da « confuxon » (= Babel) mai tanto numerose son e seu fäscitæ scue .                
A mensonge a ven mostrâ de mainea scientifica. Pecöse, a-o conträio do seu critëio autoritäio, o pensceo scientifico o no l'é bon de fornî de preuve reale de seu teorie evolutive de speçie e di mioin e di miliardi d'anni che i seu sciençiati attribuiscian à l'existensa da tæra. A-o conträio de sto pensceo scientifico, a testimoniansa do Segnô creatô a l'öfre ben ben de preuve da seu realtæ , perché a stöia terrestre a dà testimoniansa de seu açioin, de quæ l'alluvioin d'ægue a constituisce o primmo exempio , attestou da-a presensa de fòscili marini inte ciane e fiña in scê çimme de montagne ciù erte. Azzonta à sta testimoniansa naturale a testimoniansa lasciâ da l'istöia umaña, a vitta de Noè, a vitta d'Abraham, a liberaçion di Ebrëi da-a scciavitù egiçia e a nascion do pòpolo ebraico , testimònni oculari viventi da seu stöia fin a-a fin do mondo ; Azzonta à questo a testimoniansa oculare di apòstoli de Gexù Cristo ch’an assistio a-i seu miracoli, a-a seu croxificaçion e a-a seu resurreçion ; a-o ponto che a paura da mòrte a î à lasciæ, e son anæti apreuvo in sciô cammin do martirio , o seu Maestro e o seu Modello Gexù de Nazareth .  
Inte l’evòcaçion de sta poula « martirio » devo chì arvî unna spiegaçion.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nota : no confonde o martirio co-o castiggo. 
 
E doe cöse an a mæxima apparensa esterna e donca peuan vegnî confonde de lengê. À tutti i mòddi, sta confuxon a l’à de conseguense grave perché l’açion punitiva a reisega d’ëse attribuia a-o veo çernuo do Segnô e a-o conträio a-o figgeu do diao se peu attribuî un martirio assæ fäso pe-o Segnô . Donca, pe veddelo ciæamente, beseugna tegnî conto de l’analixi ch’a vëgne apreuvo ch’a comensa da sto prinçipio ; Pe primma cösa , fâmo a domanda : cöse l'é o martirio ? Sta poula a ne vëgne da-o grego “ martus ” ch’o veu dî : testimònio . Cossa l'é un testimònio ? O l’é quello ch’o reporta con fedeltæ ò no quello ch’o l’à visto, sentio ò quello ch’o l’à capio in sce un argomento. L’argomento ch’o n’interessa chì o l’é religioso, e tra quelli che testimonian pe-o Segnô , gh’é di testimònni vëi e fäsci. Quello ch’o l’é seguo o l’é che o Segnô o fa a differensa tra i doî. A veitæ a gh’é conosciua e o â benedisce perché da seu parte, sto veo testimònio o se sforsa de mostrâse fedele pratticando inte « euvie » tutta a seu veitæ revelâ e o persevera inte sta mainea fin à l’açettaçion da mòrte . E sta mòrte a l’é o martirio autentico, perché a vitta offerta a-a mòrte a l’ea in conformitæ co-o standard de santitæ domandou da-o Segnô pe-o seu tempo. Se a vitta offerta a no l’é inte sta conformitæ, aloa a no l’é un martirio, o l’é un castiggo ch’o colpisce un ëse vivente consegnou a-o diao pe-a seu destruçion, perché o no s’avvantaggia da proteçion e da benediçion do Segnô. À segonda da conformitæ co-o standard de veitæ domandou da-o Segnô pe ògni etæ, l’identificaçion do « martirio » a s’appoggiâ in sciâ nòstra conoscensa do giudiçio divin revelou inte seu profeçie che miran a-o tempo da fin ; ch'o l'é l'obiettivo e l'argomento de sto travaggio.               
 
L'é importante capî che a veitæ a no l'à a facoltæ de convertî unna mente rebelle ; l’esperiensa do primmo angelo creou, ciammou da-o Segnô , Satana , da-a seu rebellion, a ô demostra. A veitæ a l’é un prinçipio a-o quæ i eletti, quelli ch’a l’amman e son pronti à scombatte da-a rente a-o Segnô inte Gexù Cristo, a mensonge ch’a ô fa danno, se sentian pe natua attræti. 
Pe finî, a Divina Revelaçion a se construisce progrescivamente in sce sëimilla anni d’esperiense e testimonianse visciue inte megio e pezo condiçioin. Un tempo de sëimilla anni o peu pâ curto, ma pe l'òmmo ch'o dà solo che un interesse reale a-i anni da seu mæxima vitta, o l'é in veitæ un tempo longo assæ pe permette a-o Segnô de estendese pe di secoli , e ciù into dettaggio pe sëimilla anni , e despæge fase de realizzaçioin do seu progetto globale . Escluxivamente inte Gexù Cristo, o Segnô o dà a-i seu eletti do tempo da fin, à propòxito di seu mistëi e de seu euvie , unna comprenscion ciæa reservâ pe sto tempo finale.
 
 
 
 
 
 
 
Genexi : Un digesto profetico vitale . 
 
Inte sta comprenscion, o resoconto da Genexi o consegna e ciave fondamentale pe-e profeçie bibliche do Daniele e de l’Apocalisse ; e sensa ste ciave, sta comprenscion a l’é imposcibile. Ste cöse saian regordæ quande saià neçessäio, durante o studio profetico, ma d’ancheu in avanti, beseugna savei che e poule , « abisso , mâ, tæra, dònna », saian i portatoî de unn’idea speçifica do pensceo divino inta seu revelaçion « Apocalisse ». Son ligæ à træ fase consecutive da creaçion terrestre. " L'abisso " o se referisce a-o pianeta Tæra coverto do tutto d'ægua sensa nisciuña vitta. Dapeu, into segondo giorno, quello da separaçion di elementi, " o mâ ", scinònimo e scimbolo da mòrte, o saià popolou solo che da bestie de mâ o 5° giorno ; o seu ambiente o l'é ostil pe l'òmmo creou pe respiâ l'äia. " A tæra " a ne vëgne feua da " mâ " e a saià abitâ ascì o quinto giorno da bestie e pe finî, o sesto giorno, da " òmmo formou à l'imagine de Dio " e da " dònna " ch'a saià formâ in sce uña de çervelle de l'òmmo. Insemme, l'òmmo e a dònna conçepian doî figgi. O primmo « Abel », tipo do çernuo spirituale ( Abel = Poæ o l’é o Segnô) o saià ammassou da- a giöia da- o seu ançien « Cain » tipo de l’òmmo carnâ, materialista (= acquisiçion) profetizzando coscì o destin do çernuo un tipo, Gexù Cristo e i seu çernui, che patian e moîan comme Cain , tutti i " mercanti do templio " , che e seu gialoxie succescive e aggrescive se demostran e compie into corso de l' stöia terrestre . A leçion dæta da-o Sciô de Dio a l’é donca a seguente : da l’ « abisso » ne vëgne feua , consecutivamente , « o mâ e a tæra », di scimboli de fäse religioin crestiañe che pòrtan a-a perdiçion de anime. Pe designâ a seu assemblea Scelta, o ghe dà a paròlla « donna » ch’a l’é , .                                      se a l’é fedele a-o seu Segnô, a « Sposa » , da « pegoa » scimbolo pittoriale do mæximo Cristo profetizzou da-a paròlla « òmmo » (l’ Adam ). Se a l'é infedele, a l'arresta unna " dònna ", ma a piggia l'imagine de unna " prostituta ". Ste cöse saian tutte confermæ into studio into menuo presentou inte sto travaggio e a seu importansa vitale a saià ciæa. Se peu capî de lengê che into 2020, i avvegnimenti profetizzæ inte profeçie de Daniele e de Revelaçion son , pe-a ciù parte , za stæti compii inte l’istöia , e son conosciui da-i òmmi. Ma no ean identificæ pe-o ròllo spirituale che o Segnô o gh’aiva dæto. I istòrichi registran di fæti stòrichi , ma solo i profeti de Dio peuan interpretâli .          
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fede e incredulitæ .
 
Pe natua, i umoen, fin da-e seu origine, son credenti. Ma a creddensa a no l’é fede. L’òmmo o l’à delongo creduo inte l’existensa do Segnô ò de divinitæ, di spiriti superioî che doveivan servî e fâ piaxei pe no patî di danni provocæ da-a seu raggia. Sta convinçion naturale a l'é anæta avanti pe di secoli e miggiæa d'anni fin a-i tempi moderni, quande e descoverte scientifiche an piggiou possesso do çervello de l'òmmo do Ponente, che da aloa o l'é vegnuo incredulo e increduo. Va dito che sto cangiamento o caratterizza sorviatutto di pòpoli d'origine crestiaña. Pecöse into mæximo tempo, inte l’Oriente, inte l’Estremo Oriente e inte l’Africa, l’é arrestou e creddense inti spiriti invixibili. Sto fæto o s'ascciæisce da de manifestaçioin sorvenaturale testimoniæ da-e persoñe che prattican sti riti religioxi. In Africa, a preuva ciæa de l’existensa de spiriti invixibili a proibisce a descredulitæ. Ma quello che ste persoñe no san o l' é che i spiriti che se manifestan con potensa tra de loiatre son in veitæ di spiriti demonichi refuæ da-o Segnô ch'o l'à creou tutta a vitta , e condannæ a-a mòrte in sciô repiggio . Ste persoñe no son increduli , ni increduli , comme i oçidentali, ma o resultato o l’é o mæximo, dæto che servan di demònni che ê seduxan e ê tëgnan sotta a seu dominaçion tirannica. A seu religiositæ a l'é do tipo pagan idolatrico ch'o l'à caratterizzou l'umanitæ fin da-e seu origine ; Eva ch'a l'ea stæta a seu primma vittima.  
Inte l'Oçidente, l'incredulitæ a l'é pe in davei o resultato de unna çernia, perché pöche persoñe no san e seu origine crestiañe ; e tra i defensoî da libertæ repubricaña, gh’é de persoñe che çittan de poule da Santa Bibbia , testimonian coscì che no son ignorante da seu existensa. No son ignoranti di fæti gloriosi che a dà testimoniansa pe-o Segnô, e comunque çernan de no tegnîli in conscideraçion. L’é sta qualitæ d’incredulitæ che o Sciô o ghe dixe incredulitæ e ch’a l’é l’oppoxiçion rebelle assolua a-a vea fæ. Pecöse s’o piggia in conscideraçion e preuve che a vitta a ghe dà in sce tutta a tæra e sorviatutto inte manifestaçioin sorvenaturale di pòpoli africhen, l’òmmo o no l’à a poscibilitæ de giustificâ a seu incredulitæ. E açioin sorvenaturale compie da-i demoin donca condannan a descredulitæ oçidentale. O Segnô Creatô o dà ascì a preuva da seu existensa , agindo con poei pe mezo de fenòmeni produti da-a natua ch'a gh'é soggetta ; terremoti , eruçioin vorcaniche , onde de marea destruttive , epidemie mortæ , ma tutte ste cöse oua reçeivan de spiegaçioin scientifiche che scuiscian e destruxan l'origine diviña. À l’euggio, sto gran nemigo da fæ, s’azzonze a spiegaçion scientifica ch’a convinse o çervello de l’òmmo e tanto ch’o l’incoraggisce inte seu çernie che ô pòrtan a-a seu perdiçion.  
Cossa o Segnô o l'aspëta da-e seu creatue ? O çerneià tra de questi quelli ch’approvan e seu conçeçioin da vitta , saieiva à dî quelli ch’abbrassan o seu pensceo . A fede a saià o mezzo, ma no a fin. Pe quello, a « fede sensa euvie » , ch’a deve portâ , a se dixe « mòrta » inte Giacomo 2:17. Pecöse se gh’é a vea fæ, gh’é ascì a fäsa fæ. O giusto e o sbaliou fan tutta a differensa, e o Segnô o no l’à de difficoltæ à identificâ l’obbediensa pe distingueila da-a desobbediensa. À tutti i mòddi, o l’arresta l’unico giudiçe che a seu opinion a deçiddià l’avvegnî eterno de ciascheduña de seu creatue , dæto che a finalitæ da seu seleçion a l’é unica e a seu offerta de vitta eterna a s’ottëgne solo che pe mezo de Gexù Cristo . O passaggio in sciâ tæra o l’é giustificou solo che pe offrî a poscibilitæ de sta seleçion d’eletti eterni. A fæ a no l’é o fruto de sfòrsci e sacrifici tremendi , ma de un stato naturale ottegnuo ò no da-a creatua fin da-a nascion. Ma quande a l’existe, a deve ëse alimentâ da-o Segnô, sensa quello, a mòrre e a scenta.      
A vea fede a l’é unna cösa rara. Pecöse a-o conträio de l’aspeto fäso da religion crestiaña offiçiâ , no basta mette unna croxe in çimma da tomba de unna creatua pe fâghe arvî e pòrte do çê. E ò segnalo questo perché o pâ ëse trascuou , o Gexù o l’à dito into Matt.7:13-14 : “ Entra pe-o portâ streito. Pecöse largo o portâ e largo o cammin ch'o pòrta a-a destruçion , e gh'é tanti che ghe intran . Ma streito o l’é o portâ e diffiçile o l’é o cammin ch’o pòrta a-a vitta , e pöchi gh’é quelli che ô treuvan. " Sto insegnamento o l'é confermou ancon de ciù inta Bibbia inte l'exempio da deportaçion di ebrëi à Babilònia, dæto che o Segnô o treuva degni da seu eleçion solo o Daniele e i seu trei compagni e çinque re potenti ; e Ezechiele ch'o vive inte sto tempo . Allora leggemmo inte Ezech . DIO .​​​ Se fasse passâ de bestie sarvæghe pe-a tæra e despopolâla, e a vegnisse un deserto pe-o quæ nisciun o poeiva passâ pe caxon de bestie, e sti trei òmmi fïsan in mezo à lê, comme vivo mi , . dixe o Segnô YaHWéH , no sarvieivan ni figgi ni figge, solo loiatri saieivan sarvæ , e a tæra a saieiva vegnua un deserto. O se porto unna spada contra sta tæra , e digo : Che unna spada a passe pe-a tæra , . Se dovesse sterminâ òmmi e bestie da lê, e sti trei òmmi ghe fïsan in mezo, son vivo ! dixe o Segnô YaHWéH , no sarvieivan ni figgi ni figge, ma solo loiatri saieivan sarvæ . O se mando unna peste inte quella tæra, e verso a mæ furia in sce quella con peste, pe taggiâghe òmmo e bestia, e Noè, Daniele e Giòbbe gh’ea drento , comme vivo ! dixe o Segnô YaHWéH , no sarvieivan ni figgi ni figge, ma sarvieivan a seu anima pe-a seu giustiçia. " Imprendemmo coscì che a-o tempo de l'alluvioin ".        de ægue , solo Noè o l’é stæto attrovou degno de sarvessa tra e eutto persoñe protette da l’arca.
O Gexù o l’à dito torna into Matt.22,14: “ Perché tanti son ciammæ, ma pöchi son çernui. «A raxon a se spiega solo che da l’erto graddo do standard de santitæ domandou da-o Segnô ch’o veu piggiâ o primmo pòsto into nòstro cheu ò ninte. A conseguensa de sto requixito a s’oppone a-o pensceo umanista do mondo ch’o mette l’òmmo in çimma à tutto o resto. L’apòstolo Giacomo o n’à avvertio contra st’oppoxiçion, co-o dî : “ Voî adulteri! No saiæ che l' amixiçia co-o mondo a l'é nemixiçia co-o Segnô ? Pe quello, chi veu ëse amigo do mondo o se fa nemigo de Dio . » Gexù o ne dixe torna into Matt .​​​  Coscì, se comme mi, ti inviti un amigo à soddisfâ sto critëio religioso domandou da Gexù Cristo, no stæ maraveggiou se o t’acciamma un fanatico ; Sto chì o l'é quello ch'o m'é capitou, e ò capio aloa ch'o l'aiva solo Gexù comme veo amigo ; lê, “ o Veo ” de Ap. 3: 7 . Ti saiæ ciammou ascì un integrista, perché ti te mostri drito verso o Segnô, perché ti ami e ti onori co-a vòstra obbediensa a seu lezze ciù santa; Sto chì o saià, in parte, o prexo uman da pagâ pe fâ piaxei a-o Segnô Gexù, mai tanto degno da nòstra autonegaçion e da nòstra devoçion intrega ch’o domanda .             
A fæ a ne permette de reçeive da-o Segnô i seu penscëi segreti fin à quande no descrovimmo l’entitæ do seu progetto prodigioso. E pe capî o seu progetto complescivo, o çernuo o deve tegnî conto da vitta çeleste di angeli ch’a l’é vegnua primma de l’esperiensa terrestre. Pecöse inte sta soçietæ çeleste, a divixon de creatue e a seleçion di boin angeli fedeli a-o Segnô no vegnivan fæte in sciâ fæ into Cristo croxificou ò in sciô seu refuo comme saià o caxo in sciâ tæra . Sto fæto o conferma che à livello universale , a croxificaçion do Cristo sensa peccou a l’é o mezzo do Segnô pe condannâ o diao e i seu seguitoî e che in sciâ tæra, a fæ in Gexù Cristo a rappresenta o mezzo çernuo da-o Segnô pe fâ conosce l’amô ch’o prova pe-i seu çernui che ô amman e ô stiman. A raxon de sta demostraçion da seu totale autonegaçion a l’ea de poei condannâ legalmente a-a mòrte de creatue çeleste e terrestre rebelle che no condividdan o seu senso d’existensa. E tra e seu creatue terrestre, o çerne quelle ch’abbrassan o seu pensceo , approvan e seu açioin e i seu giudiçi perché son boin à scompartî a seu eternitæ . Pe finî, O l’avià destrigou o problema creou da-a libertæ dæta à tutte e seu creatue çeleste e terrestre, perché sensa sta libertæ, l’amô de seu creatue seleçionæ o saieiva sensa valô e fiña reiso imposcibile. De fæto, sensa libertæ, a creatua a no l’é nint’atro che un robot , con un comportamento automatizzou. Ma o prexo da libertæ o saià , in sciâ fin , l’estinçion de creatue rebelle do çê e da tæra.
 
Sto fæto o demostra che a fæ a no se basa in sce un sencillo : “ Credde into Segnô Gexù e ti saiæ sarvou . ” Ste poule bibliche se basan in sce quello ch’o l’é implicou da -o verbo « credde », saieiva à dî l’obbediensa a-e lezze diviñe ch’a caratterizza a vea fæ . Pe-o Segnô, a finalitæ a l’é de trovâ de creatue che gh’obbediscian pe amô. O l’à attrovou quarchedun tra i angeli çelesti e tra e seu creatue umañe terrestre, o l’à seleçionou quarchedun e o l’anià avanti à çerne quarchedun fin a-a fin do tempo da graçia.         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Cibo pe-o momento giusto .
 
Coscì comme o còrpo de l’òmmo o l’à beseugno de alimentaçion pe prolongâ a seu vitta, a fæ produta inta seu mente a l’à beseugno ascì do seu alimentaçion spirituale . Ògni òmmo ch’o l’é senscibile a-a demostraçion d’amô dæto da-o Segnô inte Gexù Cristo o sente o dexidëio de fâ quarcösa pe lê à seu vòtta. Ma comme pòscimo fâ quarcösa ch'o ghe piaxe se no semmo cöse O s'aspëta da niatri ? A l’é a respòsta à sta domanda ch’a constituià l’alimentaçion da nòstra fæ. Pecöse “ sensa fæ l’é imposcibile fâ piaxei a-o Segnô ” segondo Ebr.11:6. Ma l’ é ancon neçessäio che sta fæ a ghe segge fæta viva e piaxeive da-a seu conformitæ co-e seu aspettative. Pecöse o Segnô Dio Onnipotente o l’é o seu finitô e o seu Giudiçe. Tante moltitudine de credenti crestien an dexidëio d'avei unna relaçion giusta co-o Segnô do çê, ma sta relaçion a l'arresta imposcibile perché a seu fæ a no l'é stæta alimentâ comme dev'ëse. A respòsta a-o problema a ne vëgne dæta into Matt. 24 e 25. Gexù o pòrta o seu insegnamento a-i nòstri urtimi giorni che van pöco avanti do tempo da seu segonda comparsa, sta vòtta inta glòria da seu divinitæ. O â descrive moltiplicando e figue inte parabole : parabola do figo, inte Matt.24,32 a-o 34 ; parabola do ladro da neutte, into Matt.24,43 a-o 51 ; parabola de dexe vergine, into Matt . parabola di talenti, into Matt.25,13 a-o 30 ; parabole de pegoe e de cavre, into Matt. 25:31 a-o 46. Tra ste parabole , a mençion do « mangiâ » a comparisce doe vòtte : inta parabola do ladro da neutte e inte quella de pegoe e de cavre perché, à despeto de l’apparensa, quande Gexù o dixe , « mi gh’aiva famme de mangiâ co-o òmmo, e « 's a fede a mòrre. “ Perché l’òmmo o no vive solo da-o pan, ma da tutte e paròlle che ne vëgnan da-a bocca de Dio .” Matt.4,4 ». O mangiâ da fæ o l’à l’intençion de protezilo da-a “ segonda mòrte ” de Ap. 20 , quella ch’a ghe fa perde o drito de vive pe l’eterno.                  
Comme parte de sta reflescion, dirizze o teu sguardo e l’attençion à sta parabola do ladro da neutte : 
V.42 : “ Veggiæ donca, perché no saieivan che giorno o vòstro Segnô o vegnià .   
O tema do retorno de Gexù Cristo o l'é definio e a seu « aspettativa » a provochià un desveggio spirituale inti Stati Unii de l'America do Nòrd, tra o 1831 e o 1844. O se ciamma « Adventismo », i membri de sto movimento son loiatri mæximi designæ da-i seu contemporanei co- o termine « Adventisti » ; paròlla piggiâ da-o latin “ adventus ” ch’o veu dî : avvento.          
V.43 : “ Ma saiæ che se o patron da cà o l’avesse saveio inte che vegia de neutte o ladro o saieiva vegnuo, o l’avieiva stæto vegio e o no l’avieiva lasciou intrâ inta seu casa .  
Inte sto verscio, o “ patron da cà ” o l’é o discepolo ch’o l’aspëta che Gexù o torne, e o “ ladro ” o se referisce a-o mæximo Gexù. Pe mezo de sto paragon, Gexù o ne mostra l’avvantaggio de savei a dæta do seu retorno. O n’incoraggisce donca à descrovîlo, e o nòstro ascolto di seu conseggi o condiçioñià a nòstra relaçion con lê.      
V.44 : “ Pe quello stæ pronti anche voscià, perché o Figgio de l’Òmmo o l’arriverà inte unn’oa che no ve spettæ .  
Ò correto , inte sto verscio , o tempo avvegnî di verbi perché into grego originale, sti verbi son into tempo presente. De fæto, ste poule en stæte prononçiæ da Gexù a-i seu discepoli contemporanei che ô interrogan in sce st’argomento. O Segnô o l’addeuviâ, into tempo finâ, sto tema “ avventista ” pe semenâ i crestien con verificâli da fede profetica; pe sta finalitæ , o l' organizzià consecutivamente into tempo , quattro aspettative “ avventiste ” ; ogni vòtta giustificæ da unna neuva luxe dæta da-o Sciô, i primmi trei ch’an da fâ co-i testi profetichi de Daniele e de Apocalisse.      
V.45 : “ Chi l’é donca o servitô fedele e savio, che o seu patron o l’à fæto governante in sciâ seu casa, pe dâghe o seu mangiâ into tempo giusto? »  
Fate attençion à no fâ errô into vòstro giudiçio, perché o “ mangiâ ” do quæ se parla inte sto verscio o l’é giusto davanti a-i vòstri euggi. Sì, o l’é sto documento a-o quæ ò dæto o nomme « Spiegâme a Daniele e a Revelaçion » ch’o constituisce sto « mangiâ » spirituale indispensabile pe nutrî a vòstra fæ, perché o pòrta da Gexù Cristo, tutte e respòste a-e domande che poeite legittimamente fâ, e a-o de là de ste respòste, che revellan inaspëtæ de revelaçioin de Gexù comme o . 030 into quarto e urtimo " Adventista " " atteisa ".          
Scicomme son interessou personalmente à sto verscio, presento sto documento, o fruto da mæ fedeltæ a-o Segnô da veitæ e da mæ prudensa, perché no veuggio ëse sorpreiso da-o retorno de Gexù Cristo. Gexù chì o revela o seu progetto pe-o tempo da fin. O l’à fornio pe sto tempo, un “ mangiâ ” ch’o l’é adatto à alimentâ a fæ di seu çernui che spettan con fedeltæ o seu glorioso retorno. E sto “ mangiâ ” o l’é profetico.    
V.4 6 : “ Beato quello servitô, che o seu patron, quande o vegnià , o l’attreuviâ à fâlo ! »   
O contesto do seu glorioso retorno o l’é confermou chì, o l’é quello da quarta atteisa “ avventista ”. O servitô interessou o l’é de fæto za ben ben contento de conosce o pensceo revelou do Segnô , saieiva à dî o seu giudiçio in sciâ fæ di òmmi. Ma sta beatitudine a s’estendeià e a concernià tutti quelli che , reçevendo st’urtima luxe diviña , à seu vòtta â propagan e â condividdan co-i eletti despersci pe tutta a tæra , fin a-o retorno effettivo de Gexù Cristo.  
V.4 7 : “ Ve digo in veitæ: o ô farà governâ in sce tutti i seu ben. »  
I ben do Segnô riguardan, fin a-o seu retorno, i valoî spirituali. E o servitô o vëgne pe Gexù o guardian do seu tesoro spirituale ; o depòxito escluxivo di seu oracoli e a seu luxe revelâ. Dòppo avei lezzuo sto documento intrego, ti saiæ bon de vedde che no son apreuvo à esagerâ into ciammâ a seu revelaçion profetica biblica un “ tesoro ”. Che atro nomme porrieiva dâ à unna revelaçion ch’a protezze da-a “ segonda mòrte ” e a l’arve a stradda ch’a pòrta a-a vitta eterna ? Pecöse o se descazze e o fa scentâ a poscibilitæ de dubio fatale pe-a fæ e a sarvessa.      
V.4 8 : “ Ma se o l’é un servitô grammo, e o dixe drento de lê mæximo : O mæ segnô o l’à retardo a seu vegnua ;   
A vitta creâ da-o Segnô a l’é de tipo binäio. Tutto o l’à o seu oppòsto assoluo. E o Segnô o l’à presentou a-i òmmi doî percorsci, doe mainee pe portâ avanti e seu çernie : vitta e ben, mòrte e mâ ; o gran e a pappa ; a pegoa e a cavra , a luxe e o sciugo . Inte sto verscio, o Sciô o piggia comme mira o servitô grammo, ma un servitô con tutto, ch’o designa a fäsa fæ no alimentâ da-o Segnô e sorviatutto, a fäsa fæ crestiaña ch’a finisce pe razzonze e pe confrontâ a mæxima fæ avventista, into nòstro tempo finale. No reçeive ciù a luxe da Gexù Cristo perché o l'à refuou quello ch'o gh'é stæto presentou tra o 1982 e o 1991 e ch'o l'à annonçiou a seu vegnua pe-o 1994 , sto adventismo lì, o produxe un fruto de malvagitæ ch'o l' à portou a - a radiaçion do messaggê de Dio into novembre do 1991. . Pe-e apparense do comportamento religioso esterno son estremamente ingannevole ; O formalismo religioso o sostituisce a vea fæ vivente piña de zelo pe-a veitæ.       
V.49 : “... se o comensa à piccâ i seu compagni, se o mangia e o beive co-i imbriæghi, ”  
L'imagine a l'é un pittin antiçipâ à sto momento , ma a radiaçion a l'esprimme ciæamente , inti tempi de paxe , l'oppoxiçion e a lotta ch'esprimman e preçedan a vea persecuçion ch'a vegnià ; A l'é solo unna costion de tempo. Da-o 1995, l'adventismo instituçionale o l'à " mangiou e bevuo co-i imbriæghi " fin à tanto ch'o l'à fæto unn'alleansa co-i protestanti e i cattòlichi con intrâ inte l'alleansa ecumenica. Pecöse inte Ap. 17,2, con piggiâ in mira a fede cattòlica ciammâ « Babilònia a Grande » , e a fede protestante ciammâ « a tæra » , o Sciô o dixe : « Con lê i re da tæra an commesso a fornicaçion, e i abitanti da tæra en stæti fæti imbriæghi pe -o vin » .             
V.5 0 : “ ... o patron de quello servitô o vegnià un giorno ch’o no l’aspëta e inte unn’oa ch’o no conosce, ”  
A conseguensa do refuo da luxe ch’a l’à da fâ co-a tersa atteisa avventista , e a dæta 1994, a comparisce in sciâ fin sotta forma d’ignoransa do tempo do veo retorno de Gexù Cristo , saieiva à dî a quarta atteisa avventista do progetto divino. St’ignoransa a l’é a conseguensa da rottua da relaçion con Gexù Cristo, donca poemmo dedue o seguente : i avventisti missi inte sta scituaçion tragica no son ciù a-i euggi do Segnô, saieiva à dî into seu giudiçio, « adventisti » .    
V.51 : “ ...o ô taggiâ à tòcchi, e o ghe mette unna parte co- i pòpoli : ghe saià de piangî e de strisciâ di denti. »  
L’imagine a l’esprimme a raggia che o Segnô o l’infliggià a-i fäsci servitoî ch’o l’an tradio. Notto inte sto verscio o termine « ipòcriti » co-o quæ o Sciô o designa i fäsci crestien inte Dan 11,34, ma l’é neçessäio unna lettua ciù larga pe capî o contesto do tempo mirou da-a profeçia, ch’o comprende i versci 33 e 35 : « e i ciù savi tra de loiatri instruian a moltitudine. Gh’é quelli che succombian pe un tempo a-a spada e a-a sciamma, a-a prixon e a-o sacchezzo. Into tempo che cazzan, saian aggiuttæ un pittin, e tanti se gh'azzonzan pe mezo de l'ipòcrixia . Quarchedun di savi o cazzerà, pe ëse raffinæ, purificæ e fæti gianchi, perché o no vegnià fin a-o tempo stabilio ; » O « grammo servitô » o l’é donca quello ch’o tradisce e aspettative do Segnô , o seu Maestro, e o s’azzonze, « fin a-a fin di tempi », a-o campo di « ipòcriti » . O condividde , da aloa in avanti , con loiatri , a raggia de Dio ch’a î colpisce fin à l’urtimo giudiçio , donde son annihilæ, consummæ into « lago de feugo » ch’o dà a « segonda mòrte » definitiva , segondo Apoc .                   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
L'istöia revelâ da vea fede .
 
A vea Fede
Gh’é tante cöse da dî in sce l’argomento da vea fæ, ma propoño za sto aspeto ch’o m’é unna prioritæ. Chi se segge ch'o veu avei unna relaçion co-o Segnô o deve savei che o seu conçetto de vitta in sciâ tæra e into çê o l'é o completo oppòsto do nòstro scistema in sciâ tæra ch'o l'é construto in scî penscëi orgoggioxi e grammi ispiræ da-o diao ; o seu nemigo, e quello di seu veri çernui. Gexù o n’à dæto a mainea pe identificâ a vea fede : “ Pe-i seu fruti î conosciei .” A gente a recugge l’uga da-e spine, ò i fichi da-i cardi? (Matt.7,16)». In sciâ base de sta affermaçion, stæ asseguoæ che tutti quelli che revendican o seu nomme e che no mostran a seu gentilessa, l’aggiutto, a seu autonegaçion, o seu spî de sacrifiçio, l’amô da veitæ e o zelo pe l’obbediensa a-i comandamenti de Dio, no son mai stæti e no saian mai i seu servitoî ; Sto chì o l’é quello che o 1 Cor 13 o ne mostra co-o definî o carisma da vea santitæ ; quello ch’o l’é domandou da-o giudiçio giusto de Dio : verscicolo 6 : “ a no se regoetta de l’ingiustiçia, ma a se regoetta da veitæ .”        
Comm' se peu credde che o perseguitou e o persecutô seggian giudicæ da-o Segnô a-o mæximo mòddo ? Quæ a l’é a someggiansa tra Gexù Cristo, croxificou volontäiamente, e l’inquixiçion papale romaña ò o Gioan Calvin, ch’o l’à sottopòsto òmmi e dònne a-a tortua fin a-a seu mòrte ? Pe no vedde a differensa, beseugna ignorâ e poule ispiræ di scriti biblichi. Sto chì o l'ea o caxo, avanti che a Bibbia a se spanteghesse pe tutto o mondo, ma da quande a l'é stæta disponibile da tutte e parte da tæra ; Quæ preuve peuan giustificâ i erroî de giudiçio umoen ? No gh'é nisciun. Pe quello, a raggia diviña ch’a l’é apreuvo à vegnî a saià ben ben grande e incontrollabile.    
I trei anni e mezo inti quæ o Gexù o l’à travaggiou into seu ministerio terrestre ne son revelæ inti Evangeli, pe poei conosce o standard da vea fæ inte l’opinion do Segnô ; l'unico ch'o l'importa. A seu vitta a ne ven offerta comme modello ; un modello ch’emmo da imitâ pe ëse reconosciui da lê comme di seu discepoli. St’adoçion a l’implica che scompartimmo a seu conçeçion da vitta eterna ch’o propoñe. L'egoiximo o l'é scorrio lì, coscì comme l'orgoglio devastante e destruttivo. No gh’é spaçio pe brutalitæ e malvagitæ inta vitta eterna offerta solo a-i eletti reconosciui da-o mæximo Gexù Cristo. O seu comportamento o l’ea pacificamente revoluçionäio, perché lê, o Maestro e o Segnô, o s’é fæto o servitô de tutti, s’abbassando a-o ponto de lavâ i pê di seu discepoli, pe dâ un scignificato concreto a-a seu condanna di valoî orgoggioxi manifestæ da-i cappi religioxi ebrëi do seu tempo ; cöse che caratterizzan ancon ancheu o pòpolo religioso ebraico e crestian. In oppoxiçion assolua, o standard revelou inte Gexù Cristo o l’é o standard da vitta eterna.   
Mostrando a-i seu servitoî a mainea pe identificâ i seu nemixi, i fäsci servitoî de Dio, Gexù Cristo o l’à agio pe sarvâ e seu anime. E a seu promissa d’ëse, fin a-a fin do mondo, « in mezo » a-i seu çernui, a se mantëgne e a consciste inte l’illuminâli e into protezilli pe tutto o tempo da seu vitta terrestre. O critëio assoluo da vea fæ o l’é che o Segnô o l’arreste co-i seu eletti. No son mai privæ da seu luxe e do seu Sciô Sciô. E se o Segnô o se retira, o l'é perché o çernuo o no l'é ciù un ; o seu stato spirituale o l’é cangiou into giusto giudiçio de Dio. Pecöse o seu giudiçio o s’adatta a-o comportamento de l’òmmo. À livello individuâ, i cangiamenti arrestan poscibili inte tutte doe e direçioin ; da-o ben a-o mâ ò da-o mâ a-o ben. Ma sto chì o no l'é o caxo à livello collettivo de gruppi e instituçioin religiose, che cangian da-o ben a-o mâ solo quande no s'adattan a-i cangiamenti instituii da-o Segnô. Into seu insegnamento, o Gexù o ne dixe : “ Un bon erbo o no peu portâ di fruti mâ, comme un erbo mâ o no peu portâ di fruti boin (Matt.7,18).” O n’à dæto coscì a capî che, pe caxon do seu fruto abominabile, a religion cattòlica a l’é un « erbo grammo » e ch’a l’arresta, pe mezo da seu fäsa dottriña, anche quande, privâ de l’arrembo monarchico, a smette de perseguitâ e persoñe. E coscì l' é co-a religion anglicaña creâ da Enrico VIII pe giustificâ i seu adultëi e i seu crimmi ; Che valô o peu dâ o Segnô a-i seu descendenti, monarchi successoî ? Sto chì o l'é o caxo ascì pe-a religion protestante calvinista, dæto che o seu fondatô, o Gioan Calvin, o l'aiva poia pe caxon da seu reputaçion de durezza de carattere e de tante execuçioin ch'o l'à legittimou inta seu çittæ de Geneva, inte unna mainea ch'a s'assomeggia ben ben a-e prattiche cattòliche do seu tempo, a-o ponto de scompassâle . L’é bon che sto protestanteximo o no fasse piaxei a-o doçe Segnô Gexù Cristo e o no peu ëse piggiou inte nisciun caxo comme un modello da vea fæ. Sto fæto o l’é mai tanto veo che inta seu revelaçion à Daniele, o Segnô o l’ignora a Reforma protestante, con piggiâ comme mira solo o regimme papale de 1260 anni, e o tempo de fondaçion di messaggi de l’Adventismo do Settemo Giorno, portatoî de veitæ diviñe revelæ, da-o 1844, fin a-a fin do mondo30.           
 
E fäscitæ religiose diaboliche stòriche an tutte di aspeti che s'assumeggian à-o modello approvou da-o Segnô, ma no ghe correspondan mai. A vea fæ a l’é costantemente alimentâ da-o Sciô Spìrito de Cristo, a fäsa fæ a no l’é. A vea fæ a peu spiegâ i mistëi de profeçie bibliche diviñe, a fäsa fæ a no peu. Gh’é tante interpretaçioin de profeçie che çircolan into mondo, ciascheduña ciù fantaxiosa de l’urtima. À differensa de loiatre, e mæ interpretaçioin s’ottëgnan solo che da de çitaçioin da Bibbia ; o messaggio o l’é donca preçiso, stabile, coerente e in conformitæ co-o pensceo de Dio da-o quæ o no se destacca mai ; e l’Onnipotente o l’à da fâ.  
 
 
 
 
 
 
 
 
Notte preparatöie pe-o libbro de Daniele .
 
 
O nomme Daniele o veu dî che o Segnô o l’é o mæ Giudiçe. A conoscensa do giudiçio do Segnô a l’é unna base prinçipâ da fæ, perché a pòrta a creatua à l’obbediensa a-a seu voentæ revelâ e compreisa, l’unica condiçion pe ëse benedita da lê inte tutti i tempi. O Segnô o çerca l’amô da-e seu creatue che ô rendan reale e ô demostran pe mezo da seu fæ obbediente. O giudiçio do Segnô o se revela donca pe mezo de seu profeçie che deuvian di scimboli comme inte parabole de Gexù Cristo. O giudiçio do Segnô o l’é revelou pe-a primma vòtta into libbro de Daniele, ma o mette solo e base prinçipæ pe-o seu giudiçio in sciâ stöia religiosa crestiaña ch’a saià revelâ into dettaggio into libbro de l’Apocalisse.
Into Daniele, o Segnô o revela pöco, ma sto pöco quantitativo o l’à unna gran importansa qualitativa , perché o constituisce o fondamento da Revelaçion profetica complesciva. I architetti de construçion san comme l'é deçixivo e determinante a preparaçion do scito de construçion. Inta profeçia, sto chì o l’é o ròllo dæto a-e revelaçioin reçevue da-o profeta Daniele. De fæto, quande i seu scignificati vëgnan compreixi ciæamente, o Segnô o razzonze a doggia finalitæ de demostrâ a seu existensa e de dâ a-i seu çernui e ciave pe comprende o messaggio consegnou da-o Sciô. Inte sta « cösa picciña » s’attreuva tutto o mæximo : l’annunçio de unna succexon de quattro impëi dominanti universali da-i tempi de Daniele (Dan. 2, 7 e 8); a dataçion offiçiâ do ministerio terrestre de Gexù Cristo (Dan. 9) ; l’annunçio de l’apostaxia crestiaña do 321 (Dan. 8), o regno papale de 1260 anni tra o 538 e o 1798 (Dan. 7 e 8); e l’ alleansa “ avventista ” (Dan. 8 e 12) da-o 1843 (fin a-o 2030). Azzonto à questo, Dan 11 che, comme veddemmo, o revela a forma e l’evoluçion de l’urtima guæra mondiale atòmica terrestre ch’a l’arresta ancon da realizzâ avanti do glorioso retorno do Segnô Sarvòtto.         
In mainea sottî, o Segnô Gexù Cristo o l’à evocou o nomme de Daniele pe arregordâ a seu importansa pe-a neuva alliansa. “ Quande veddiæ donca l’abominaçion da desolaçion, ch’o l’à dito o profeta Daniele , ch’a l’é de fronte into pòsto santo, chi leze, ch’o capisce. ( Matt.24,15 ) »   
 
Se Gexù o l’à testimoniou pe conto do Daniele, o l’ea perché o Daniele o l’aiva reçevuo da lê i insegnamenti in sciâ seu primma vegnua e in sciô seu glorioso retorno, ciù che tutti i atri avanti de lê. Pe fâ ben capî e mæ poule, l’é neçessäio savei che o Cristo ch’o l’é vegnuo da-o çê o s’é presentou avanti à Daniele co-o nomme « Michele » , inte Dan.10:13-21, 12:3 e sto nomme o l’é piggiou da Gexù Cristo inte Ap.12:7. Sto nomme “ Micaël ” o l'é megio conosciuo inta seu forma cattòlica latiña Michel, o nomme dæto a-o avvoxou Mont San Michele inta Fransa bretoña. O libbro de Daniele o l’azzonze di dettaggi numerichi che ne permettan de conosce l’anno da seu primma vegnua. Vorrieiva fâ nottâ che o nomme “ Michele ” o veu dî : Chi l’é comme o Segnô ; e o nomme “ Gexù ” o se traduxe con : YaHWéH o salva. Tutti doî i nommi riguardan o grande Dê creatô, o primmo co-o titolo çeleste, o segondo co-o titolo terrestre.           
A revelaçion de l'avvegnî a ne ven presentâ comme un zeugo de construçion de ciù cien. Inti primmi giorni do cine, pe creâ di effetti de relievo inti cartoni animæ, i produttoî de cine deuviavan de placche de veddro che i seu despægi modelli pittuæ, unna vòtta sorvepòsti, davan unn'imagine à un muggio de livelli. Coscì l’ é co-a profeçia conçepia da-o Segnô.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Tutto o comensa co-o Daniele .
 
O LIBRO DE DANIELE .
 
Ti che leze st’euvia, sai che o Segnô Onnipotente illimitou o l’é vivo, sciben ch’o s’asconde. Sta testimoniansa do “ profeta Daniele ” a l’é stæta scrita pe convinseve de questo. O pòrta o segno da testimoniansa da vegia e da neuva alleansa perché o Gexù o l’à mensunou inte poule adressæ a-i seu discepoli. A seu esperiensa a revela l’açion de sto bon e giusto Dê. E sto libbro o ne permette de descrovî o giudiçio che o Segnô o passa a stöia religiosa do seu monoteismo , ebraico inte unna primma alleansa, dapeu crestian , inta seu neuva alleansa , construta in sciô sangue versou da Gexù Cristo , a-i 3 d’arvî do 30 da seu epoca. Chi megio che “ Daniele ” o peu revelâ o giudiçio do Segnô ? O seu nomme o veu dî “ O Segnô o l’é o mæ giudiçe ” . Ste esperiense visciue no son de favole , ma a testimoniansa da benediçion diviña do seu modello de fedeltæ. O Segnô o ô presenta comme uña de træ persoñe ch’o l’avieiva sarvou inta desgraçia inte Eze 14,14-20. Sti træ tipi de quello stæto çernuo son “ Noè, Daniele e Giòbbe ” . O messaggio do Segnô o ne dixe ciæamente che anche inte Gexù Cristo, se no s’assomeggiemmo à sti modelli, a pòrta da sarvessa a ne resta serrâ. Sto messaggio o conferma a stradda streita, o percorso streito ò o portâ streito pe-o quæ i eletti devan passâ pe intrâ into çê, segondo l’insegnamento de Gexù Cristo. L'istöia do " Daniele " e di seu trei compagni a ne vëgne presentâ comme o modello da fedeltæ che o Segnô o sarva inti giorni de angoscia.           
Ma gh’é ascì inte st’istöia da vitta do Daniele a converscion de trei re potenti che o Segnô o l’é arriescio à arrancâ da-o diao che veneravan inta completa ignoransa. O Segnô o l'à fæto de sti imperatoî i pòrtavô ciù de conto da seu caxon inte l'istöia umaña, o primmo, ma ascì l'urtimo, perché sti òmmi modello scentian e a religion, i valoî, a moralitæ, van delongo in descheita. Pe-o Segnô , arrancâ unn'anima a l'é unna longa battaggia e o caxo do re Nabucodonosor o l'é un modello estremamente revelatô do genere. O conferma a parabola de Gexù Cristo, sto “ Bon Pastô ” ch’o lascia o seu gregge pe çercâ e pegoe perse.    
 
 
 
 
 
Daniele 1
 
Dan 1:1 Into terso anno do regno de Gioakim, re de Giuda, o Nabucodonosor, re de Babilònia, o l'é vegnuo à Gerusalemme e o l'à ascidiou. 
1a- Into terso anno do regno de Gioiakim re de Giuda
Regno de Gioiakim pe 11 anni da-o – 608 a-o – 597. Terso anno into – 605.
1b- Nabucodonosor
Sta chì a l'é a traduçion babiloneise do nomme do re Nabucodonosor, ch'a veu dî « Nabu o protezze o mæ figgio ciù grande ». Nabu o l'é o dê mesopotamian da conoscensa e da scrittua. No poemmo za capî che o Segnô o l’à l’intençion de vedde sto poei in sciâ conoscensa e in sciâ scrittua restörou à lê.  
Dan 1:2   O Segnô o l'à consegnou inte seu man o Gioakim, o re de Giuda, e quarchedun di vaxi da casa de Dio. O Nabucodonosor o l'à portou i vaxi inta tæra de Shinar, inta casa do seu dê, e o î à missi inta casa do tesoro do seu dê.
2a- O Segnô o l'à consegnou inte seu man o Gioakim, o re de Giuda 
L’abbandon do Segnô do re ebraico o l’é giustificou. 2Cr.36:5 : O Joj a Kim o l'aiva vintiçinque anni quande o l'à comensou à regnâ, e o l'à regnou pe unze anni à Gerusalemme. O l'à fæto quello ch'o l'ea mâ a-i euggi do Yahweh seu Dio .  
2b- O Nabucodonosor o l'à portou i vaxi inta tæra de Shinar, inta casa do seu dê, e o î à missi inta casa do tesoro do seu dê.
 Sto re o l'é un pagan, o no conosce o veo Dê che Israele o serve ma o se preoccupa de onôrâ o seu dê : Bel. Dòppo a seu futua converscion, o servià o veo Dê de Daniele co-a mæxima fedeltæ.   
Dan 1:3   Allora o re o l'à comandou à Aspenaz, o seu cappo eunuco, de portâ quarchedun di figgi d'Israele, da semensa reale e da famiggia nòbile.
Dan 1:4   zoeni sensa macce, ben piaxei, savi, comprenscivi e eruditi, boin à servî into palaçio do re, che saieivan stæti mostræ a lettiatua e a lengua di Caldei.
4a- O re Nabucodonosor o pâ amighevole e intelligente, e o l'é interessou solo à aggiuttâ i figgeu ebrëi à integrâse con successo inta seu soçietæ e inti seu valoî.
Dan 1:5   O re o gh'à stabilio unna porçion pe giorno da mangiâ da seu töa e do vin ch'o beiveiva, pe fâli cresce pe trei anni, e a-a fin de quelli anni servivan o re.
5a- I boin sentimenti do re son evidenti. O scompartisce co-i zoeni quello ch'o s'öfre à lê mæximo, da-e seu divinitæ a-o seu mangiâ.
Dan 1:6   Tra de loiatri gh'ea di figgi de Giuda: o Daniele, o Anania, o Misael e o Azaria.
6a- De tutti i zoeni ebrëi portæ à Babilònia, solo quattro de questi avieivan mostrou a lealtæ modello. I fæti che vëgnan apreuvo son organizzæ da-o Segnô pe mostrâ a differensa into fruto portou da quelli che ghe servan e che o benedisce e da quelli che no ghe servan e che o no l’ignora.
Dan 1:7   O prinçipe di eunuchi o gh'à dæto di nommi: à Daniele o nomme de Beltesazzar, à Hanania o nomme de Sadrac, à Misael o nomme de Mesac, e à Azaria o nomme de Abednego.
7a- L’intelligensa a l’é condivisa da sti zoeni ebrëi ch’açettan de portâ di nommi paghen impòsti da-o vittô. O nomminâ o l’é un segno de superioritæ e un prinçipio mostrou da-o veo Segnô. Gen.2:19 : E da-a tæra o Segnô Dio, ch'o l'à formou tutte e bestie do campo e tutti i öxelli do çê, o î à portâ à Adammo pe vedde comme o l'aviæ ciammou: e quello che Adammo o l'aiva ciammou tutte e creatue vivente, quello o l'ea o seu nomme. 
7b- O Daniele “ O Segnô o l’é o mæ giudiçe ” o l’é renominou Beltesazzar : “ Bel o proteggià ”. O Bel o designa o diao che sti pòpoli paghen servivan e onoravan inte tutta l’ignoransa, vittime de spiriti demonichi.     
 Anania “ Graçia ò Regalo de YaHWéH ” o vëgne “ Sadrach ” ispirou da Aku . Aku o l'ea o dê da luña à Babilònia.      
 Misael “ Ch’o l’é a giustiçia de Dio ” o vëgne Mesac “ ch’o l’appartëgne à Aku ”.     
 Azaria « L'Aggiutto ò l'Aggiutto o l'é YaHWéH » o vëgne « Abed-Négo » « Servo de Nego » , e lì za, o dê solare di Caldei.      
Dan 1:8   O Daniele o l'à deçiso de no inquinâse co-o mangiâ do re ò co-o vin che o re o beiveiva, e o l'à domandou a-o cappo eunuco de no inquinâse;
8a- Va ben portâ un nomme pagan quande t’æ guägno, ma profanâse a-o ponto de portâ vergogna in sciô Segnô o l’é domandâ tròppo. A lealtæ di zoeni a î pòrta à astense da -i vin e da-e carne do re perché ste cöse pe tradiçion son presentæ a-e divinitæ pagañe onoræ à Babilònia. A seu zoventù a l’à mancansa de maturitæ e no raxonan ancon comme o Paolo, o fedele testimònio de Cristo ch’o tëgne e divinitæ fäse pe ninte (Rom. 14 ; 1 Cor. 8). Ma pe poia de sconvolze quelli deboli inta fæ, o se comporta comme loiatri. Se o l’agisce à mòddo oppòsto, o no commette un peccou, perché o seu raxonamento o l’é corretto. O Segnô o condanna a contaminaçion commessa volontäiamente con piña conoscensa e consciensa ; in sce sto exempio, a çernia intençionale d’onô de divinitæ pagañe.  
Dan 1:9   E o Segnô o l'à dæto a-o Daniele graçia e graçia a-i euggi do prinçipe di eunuchi.
9a- A fede di zoeni a se demostra da-a seu paura de fâ despiaxei a-o Segnô ; O peu benedîli. 
Dan 1:10   O prinçipe di eunuchi o l'à dito a-o Daniele: «Ò poia do mæ scignoo re, ch'o l'à stabilio quello che mangiæ e beive. pecöse o dovieiva vedde a vòstra faccia ciù despiaxua che quella di zoeni da vòstra etæ? Ti m'espoñeiva a testa a-o re.
Dan 1:11   Allora o Daniele o l'à dito a-o steward, donde o cappo eunuco o l'aiva misso Daniele, Anania, Misael e Azaria:
Dan 1:12   Prova i to servitoî pe dexe giorni, e mangiemmo de erbe e bevemmo de l'ægua.
Dan 1:13   Allora ti guardi a nòstra faccia, e a faccia di zoeni che mangian da mangiâ do re, e ti tratti co-i to servitoî comme ti veddi.
Dan 1:14   E o gh'à dæto quello che domandavan, e o î à provæ pe dexe giorni.
Dan 1:15   E a-a fin di dexe giorni gh'ea ciù bon e ciù grasso che tutti i zoeni che mangiavan da mangiâ do re.
15a- Un confronto spirituale o peu ëse fæto tra i « dexe giorni » do Daniele e l’esperiensa di seu trei compagni , co-i « dexe giorni » di anni profetichi de persecuçion into messaggio de « Smirna » de Ap. 2:10. De fæto, inte tutte doe e esperiense, o Segnô o revela o fruto ascoso de quelli che dixan d’ëse i seu seguitoî.      
Dan 1:16   O steward o gh'à piggiou o mangiâ e o vin, e o gh'à dæto de verdue.
16a- St’esperiensa a mostra comme o Segnô o peu travaggiâ in sciâ mente di òmmi pe favorî i seu servitoî segondo a seu santa voentæ. Pecöse o reisego piggiou da-o steward do re o l'ea grande e o Segnô o l'aiva da intervegnî pe poei açettâ e propòste fæte da-o Daniele. L'esperiensa da fæ a l'é un successo.
Dan 1:17 E   o Segnô o l'à dæto à sti quattro zoeni a conoscensa, a intelligensa inte tutta a lettiatua e a saviessa. e o Daniele o l’à spiegou tutte e vixoin e i sonni.
17a- O Segnô o l’à dæto à sti quattro zoeni a conoscensa, a comprenscion inte tutte e lettie e a saviessa.
Tutto o l’é un regâ do Segnô. Quelli che no ô conoscian, no san quante depende da Lê se son intelligenti e savi ò ignoranti e sciocchi.
1 7 b- e o Daniele o l’à spiegou tutte e vixoin e i sonni.
O primmo à mostrâ a seu fedeltæ, o Daniele o l’é onorou da-o Segnô ch’o ghe dà o dono da profeçia. Sta chì a l’ea a testimoniansa ch’o l’à dæto into seu tempo, a-o fedele Giuseppe, prixonê di egiçien. Tra e offerte do Segnô, o Salomone o l'à çernou ascì a saviessa ; e pe sta çernia, o Segnô o gh’à dæto tutto o resto, glòria e ricchessa. O Daniele o l’esperimentià, à seu vòtta, st’elevaçion tiâ sciù da-o seu fedele Dio. 
Dan 1:18   Into momento che o re o l'aiva stabilio che fïsan stæti portæ drento, o prinçipe di eunuchi o î à presentæ à Nabucodonosor.
Dan 1:19   O re o l'à parlou con loiatri; e tra tutti sti zoeni no s'attrovava nisciun comme o Daniele, o Anania, o Misael e o Azaria. Son stæti donca ammissi a-o serviçio do re.
Dan 1:20   Inte tutte e cöse de saviessa e intelligensa, che o re o ghe domandava, o î trovava dexe vòtte megio che tutti i magi e i astròlogi ch'ean inte tutto o seu regno.
20a- O Segnô o mostra coscì « a differensa tra quelli che ô servan e quelli che no ô servan », ch’a l’é scrita inte Mal 3:18 . I nommi do Daniele e di seu compagni intran inta testimoniansa da Santa Bibbia, perché e seu demostraçioin de fedeltæ servian comme modelli pe incoraggî i eletti fin a-a fin do mondo.  
Dan 1:21   Coscì o l'é stæto o Daniele fin a-o primmo anno do re Çiro.
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 2
 
 
Dan 2:1   Into segondo anno do regno de Nabucodonosor, o Nabucodonosor o l’à sonnou di sonni. O l'ea invexendou inta mente, e o no poeiva dormî.
1a- Coscì, into – 604. O Segnô o se manifesta inta mente do re.
Dan 2:2   O re o l'à mandou à chiammâ i magi, i astròlogi, i incantatoî e i Caldei, pe contâghe i seu sonni. Son vegnui e se son presentæ davanti a-o re.
2a- O re pagan o se vorta dapeu a-o pòpolo do quæ o l'à, fin aloa, fiou, ciaschedun un speçialisto into seu campo.
Dan 2:3   O re o ghe dixe: «Ò sonnou un sonno; A mæ mente a l'é agitâ, e me piaxeiva savei sto sonno.
3a- O re o l'à dito : Voio savei sto sonno ; o no parla do seu scignificato.  
Dan 2:4   I Caldei an respòsto a-o re in aramaico: «O re, vive pe sempre». Dighe a-i to servitoî, e ti dæmo l’interpretaçion.
Dan 2:5   O re o l'à parlou e o l'à dito a-i Caldei: «A cösa a m'é anæta. Se no me fa conosce o sogno e a seu interpretaçion, ti saiæ sciätou à tòcchi, e e vòstre case saian redute à un muggio de rumenta.
5a- L'intranscigensa do re e a mesua estrema ch'o piggia son ecceçionæ e ispiræ da-o Segnô ch'o crea lì i mezzi pe confonde o charlataneximo pagan e pe revelâ a seu glòria pe mezo di seu fedeli servitoî.
Dan 2:6   Ma se ti me conti o sonno e a seu interpretaçion, ti reçeivi da mi di regalli e de compense e un gran onô. Pe quello, dimme o sogno e a seu interpretaçion.
6a- Sti regalli, regalli e gren onô , o Segnô o l’inandiâ pe-i seu fedeli eletti.
Dan 2:7   An respòsto a segonda vòtta: «O re o conte a-i seu servitoî o sogno, e noi ghe mostremmo l'interpretaçion».
Dan 2:8   O re o l'à dito: «Veddo che stete apreuvo à guägnâ tempo, perché veddeite che a cösa a m'é scappâ».
8a- O re o domanda a-i seu savi quarcösa ch’o no l’ea mai stæto domandou avanti e o no ô fa.
Dan 2:9   Se donca no m'accapisce o sonno, o mæximo giudiçio o ve l'ingheugge tutti : ti veu preparâte à dîme de buxie e de fäscitæ, tanto ch’aspëti che i tempi cangiæ. Pe quello, dimme o sogno, e saiò se ti l’æ bon de dâme a spiegaçion.
9a- ti veu preparâte à dîme de buxie e de fäscitæ, tanto che spetti che i tempi cangiæ
 L’é in sce sto prinçipio che fin a-a fin do mondo, tutti i fäsci veddenti e divini vëgnan ricchi.
9b- Pe quello, dimme o sogno, e saiò se ti l’æ bon de dâme a spiegaçion.
 Pe-a primma vòtta sto raxonamento lògico o se manifesta inti penscëi de un òmmo. I sciarlatan an un tempo façile pe dî a-i seu clienti ingenui e tròppo credibili quæ se segge cösa che veuan. A domanda do re a revela i seu limiti.
Dan 2:10   I Caldei an respòsto a-o re: «No gh'é nisciun òmmo in sciâ tæra ch'o pòsse dî a cösa do re. mai nisciun re, per quante grande e potente ch’o segge, o l’agge domandou unna cösa comme questa da nisciun mago, astròlogo ò caldeo.
10a- E seu paròlle en vee, dæto che fin à quello momento, o Segnô o no l’ea intervenuo pe desmascâli, coscì che capiscian ch’o l’é l’unico Segnô, e che e seu divinitæ pagañe son ninte e idoli construti da-e man e da-e mente di òmmi consegnæ à di spiriti demonichi.
Dan 2:11   A domanda do re a l'é dura; No gh'é nisciun ch'o pòsse dîlo a-o re feua che e divinitæ, che a seu dimora a no l'é tra i òmmi.
11a- I savi esprimman chì unna veitæ innegabile. Ma into dî ste cöse, ammittan de no avei nisciuña relaçion co -e divinitæ , tanto che tutto o tempo vëgnan consultæ da de persoñe ingannæ che pensan d’ottegnî de respòste da-e divinitæ ascose pe mezo de loiatre. A sfidda do re a î desmasche. E pe ottegnî sto fæto, l’ea neçessäio avei a saviessa imprevedibile e infinia do veo Segnô, za sublimamente revelâ inte Salomone, sto meistro da saviessa diviña.
Dan 2:12   Allora o re o l'é stæto in ia e o l'é stæto ben ben in raggia. O l’à ordenou che tutti i savi de Babilònia fïsan destruti.
Dan 2:13   E a sentensa a l'é stæta pubricâ, e i savi son stæti missi a-a mòrte, e an çercou o Daniele e i seu compagni pe destruili.
13a- L’é co-o mette i seu mæximi servitoî davanti a-a mòrte che o Segnô o î resciuscià in glòria co-o re Nabucodonosor. Sta strategia a profetizza l'urtima esperiensa de fæ avventista donde i eletti aspëtian a mòrte decretâ da-i rebelli pe unna dæta determinâ. Ma chì torna a scituaçion a saià inversâ, perché i mòrti saian quelli rebelli che s’ammassân quande o Cristo potente e vittöio o comparià into çê pe giudicâli e condannâli.
Dan 2:14   O Daniele o l'à parlou con prudensa e con saviessa à Ariòc, o cappo da guardia do re, ch'o l'ea anæto feua pe ammassâ i savi de Babilònia.
Dan 2:15   Allora o l'à parlou e o l'à dito à Arioc, o capitan do re: «Perché a sentensa do re a l'é coscì dura?» O Arjoc o l'à ascciæio a cösa a-o Daniele.
Dan 2:16   O Daniele o l'é anæto da-o re e o gh'à domandou de dâghe tempo pe mostrâghe l'interpretaçion.
16a- O Daniele o l’agisce segondo a seu natua e a seu esperiensa religiosa. O sa che i seu doni profetichi gh’en dæti da-o Segnô, into quæ o l’é abituou à mette tutta a seu confiansa. Imprendendo quello che o re o domanda, o sa che o Segnô o l’à e respòste, ma a l’é a seu voentæ de fâghe conosce ? 
Dan 2:17   O Daniele o l'é anæto à cà e o l'à contou a cösa à Hanania, à Misael e à Azaria, i seu compagni.
17a- I quattro zoeni vivan inta casa do Daniele. “ I öxelli de unna piuma se sciortan insemme ” e rappresentan l’assemblea de Dio. Anche davanti à Gexù Cristo, " donde doî ò trei se riuniscian into mæ nomme, gh'é mi into mezo de loiatri " o dixe o Segnô. L'amô fraterno o l'azzonze sti zoeni che mostran un mäveggioso spïto de solidarietæ.    
Dan 2:18   pe implorâ a misericordia do Segnô do çê, che o Daniele e i seu compagni no fïsan destruti co-o resto di savi de Babilònia.
18a- Di fronte à unna menassa coscì fòrte pe-a seu vitta, a preghea ardente e o digiuno scinçero son e uniche arme di eletti. O san e aspëtian a respòsta da-o seu Segnô ch’o gh’à za dæto tante preuve ch’o î ama. In sciâ fin do mondo, i urtimi çernui piggiæ comme mira da-o decreto da mòrte agiscian a-o mæximo mòddo.
Dan 2:19   Allora o segreto o l'é stæto revelou a-o Daniele inte unna vixon da neutte. E o Daniele o l'à benedito o Segnô do çê.
19a- Domandou da-i seu çernui, o fedele Dê o l’é lì, perché o l’à organizzou a preuva pe testimoniâ a seu fedeltæ pe-o Daniele e i seu trei compagni ; pe poeili tiâ sciù a-e poxiçioin ciù erte into governo do re. O î rendià, esperiensa dòppo esperiensa, indispensabili pe sto re ch’o guiddià e in sciâ fin o convertià. Sta converscion a saià o fruto do comportamento fedele e irreprochabile di quattro zoeni ebrëi santificæ da-o Segnô pe unna miscion ecceçionale. 
Dan 2:20 Allora   o Daniele o l'à parlou e o l'à dito: «Benedito o nomme de Dio pe sempre e sempre». A lê appartëgnan a saviessa e a fòrsa.
20a- Unna lode ben giustificâ perché a preuva da seu saviessa a l’é, inte st’esperiensa, demostrâ sensa dubio. A seu fòrsa a l'à consegnou Gioiakim à Nabucodonosor e a l'à impòsto e seu idee inta mente di òmmi ch'aivan da favorî o seu progetto.
Dan 2:21   O cangia i tempi e e stagioin, o leva i re e o mette di re, o dà saviessa a-i savi e conoscensa à quelli ch’an intelligensa.
21a- Sto verscio o l’esprimme ciæamente tutte e raxoin pe credde inte e into Segnô. Nabucodonosor in sciâ fin o se convertià quande o se rendià conto do tutto de ste cöse.
Dan 2:22   O revela e cöse profonde e ascose;
22a- O diao o peu ascì revelâ quello ch’o l’é profondo e ascoso, ma a luxe a no l’é inte lê. O ô fa pe sedue e desviâ i òmmi da-o veo Segnô che, quande o ô fa, o l’agisce pe sarvâ i seu çernui con revelâghe e trappoe mortæ stæte misse da-i demònni condannæ a-o sciumme terrestre, fin da-a vittöia de Gexù Cristo in sciô peccou e in sciâ mòrte.
Dan 2:23   O Dio di mæ poæ, ti glorificherò e ti loderò, perché m'æ dæto saviessa e potensa, e m'æ fæto conosce e cöse che voemmo de ti, e m'æ mostrou o segreto do re.
23a- A saviessa e a fòrsa ean into Segnô, inta preghea do Daniele, e o Segnô o gh’à dæto. Vedemmo inte st'esperiensa a realizzaçion do prinçipio mostrou da Gexù : « ​​domandâ e o ve saià dæto ». Ma se capisce che pe ottegnî sto exito, a fedeltæ do reclamante a deve resciste à tutte e preuve. A fòrsa reçevua da Daniele a piggiâ unna forma attiva in scî penscëi do re ch’o saià soggetto à unna preuva evidente incontestabile ch’a l’obrighià à ammitte l’existensa do Segnô de Daniele desconosciuo à lê e a-o seu pòpolo fin à quello momento.                
Dan 2:24   Dòppo questo o Daniele o l'é anæto da-o Arioc, ch'o l'aiva comandou o re de destrue i savi de Babilònia ; o l'é anæto e o gh'à parlou coscì : No destrue i savi de Babilònia! Portame davanti a-o re, e mi ghe daiò a spiegaçion.
24a- L’amô divino o se vedde into Daniele, ch’o pensa à ottegnî a vitta di savi paghen. Sto chì o l'é torna un comportamento ch'o dà testimoniansa da bontæ e da compascion do Segnô, inte unna condiçion de mente d'umiltæ perfetta. O Segnô o peu ëse contento, o seu servitô o ô glorifica pe-e euvie da seu fede.
Dan 2:25   O Arioc o l'à portou a-a spedia o Daniele davanti a-o re, e o gh'à dito: «Ò attrovou un òmmo tra i prixonê de Giuda ch'o l'aviæ mostrou a-o re l'interpretaçion».
25a- O Segnô o tegnî o re inte unna gran angoscia, e a mæxima prospettiva d’ottegnî a respòsta ch’o voeiva coscì a faià che a seu raggia a se deslenguâ de botto.
Dan 2:26   O re o l'à parlou e o l'à dito a-o Daniele, ch'o se ciammava Beltesazzar: «Sei bon de fâme conosce o sonno ch'ò visto e a seu interpretaçion?»
26a- O nomme pagan ch’o gh’é stæto dæto o no cangia ninte. O l’é o Daniele e no o Beltesazzar ch’o ghe daià a respòsta ch’o s’attende.
Dan 2:27   O Daniele o l'à respòsto davanti a-o re, e o l'à dito: «O segreto ch'o re o l'à domandou, che ni i savi, ni i astròlogi, ni i magi, ni i divini son boin à mostrâ a-o re».
27a- O Daniele o l’interçede pe conto di savi. Quello che o re o ghe domandava o l’ea feua da seu portâ.
Dan 2:28   Ma gh'é un Dê into çê ch'o revela i segreti, e o l'à fæto savei a-o re Nabucodonosor quello ch'o saià inti urtimi giorni. Sto chì o l'é o teu sonno e e vixoin ch'aveivi in ​​sciô teu letto.
28a- Sto comenso de unna spiegaçion o rendeià Nabucodonosor attento, perché l’argomento de l’avvegnî o l’à delongo tormentou e afflitto i òmmi, e a prospettiva d’ottegnî de respòste in sce st’argomento a l’é emoscionante e confortante. O Daniele o dirizze l’attençion do re a-o Dê vivente invixibile, cösa ch’a l’é da mäveggiâse pe-o re ch’o l’adora e divinitæ materializzæ.
Dan 2:29   Comme ti t'æ desteixo, o re, t'é vegnuo di penscëi in sce quello ch'o l'aviæ succeso dòppo sto tempo ; e quello ch’o revela i segreti o t’à fæto savei quello ch’o saià.
Dan 2:30   Sto segreto o no m'é stæto revelou perché gh'ò ciù saviessa che chi se segge ch'o vive , . ma che l'interpretaçion a segge dæta a-o re, e che ti pòsse conosce i penscëi do teu cheu.
30a- no l’é che ghe segge inte mi unna saviessa ciù erta de quella de tutti i viventi; ma l'é coscì che a spiegaçion a l'é dæta a-o re .
Umiltæ perfetta inte l' açion . O Daniele o se mette da-a parte e o dixe a-o re che sto Dê invixibile o l'é interessou à lê ; sto Dê ciù potente e efficaçe de quelli ch’o l’à servio fin à alloa. Figua ti l’effetto de ste poule in sciâ seu mente e in sciô seu cheu. 
30b-   e che ti pòsse conosce i penscëi do teu cheu .
 Inta religion pagana, i standard do ben e do mâ do veo Segnô vëgnan ignoæ. I re no vëgnan mai interrogæ, perché gh'an paû e gh'an paû tanto grande ch'a l'é a seu potensa. A descoverta do veo Dê a permettià à Nabucodonosor de descrovî cian cianin e seu difette de carattere; che nisciun tra o seu pòpolo o l’avieiva ostou fâ. A leçion a l’é rivolta ascì à niatri: poemmo conosce i penscëi do nòstro cheu solo se o Segnô o l’agisce inta nòstra consciensa. 
Dan 2:31   Ti, o re, t'æ guardou e t'æ visto unna gran imagine. Sta statua chì a l'ea immensa, e de straordinäia splendô; a s'é missa davanti à ti, e a seu apparensa a l'ea terribile.
31a- ti l'æ visto unna statua grande; Sta statua chì a l'ea immensa, e de straordinäia splendô
 A statua a l'illustriâ a succession di grendi impëi terrestri che van apreuvo un à l'atro fin a-o glorioso retorno de Gexù Cristo, da-o quæ a seu immensa comparsa . A seu splendore a l'é quella di governanti succescivi coverti de ricchesse, glòria e onô rendui da-i òmmi.
31b- a s'é missa davanti à ti, e a seu apparensa a l'ea terribile.
 L'avvegnî profetizzou da-a statua o l'é davanti a -o re e no derê à lê. A seu terribile comparsa a profetizza e moltitudine de mòrti umañe che saian provocæ da-e guære e da-e persecuçioin che caratterizzan l' stöia umaña fin a-a fin do mondo ; I dominatoî camminan in scî còrpi. 
Dan 2:32   A testa de st'imagine a l'ea d'öo puro; o seu peto e e seu brasse ean d'argento ; o seu ventrello e e seu cosce ean de bronzo ;
32a- A testa de sta statua a l'ea d'öo puo .
 O Daniele o l’à confermou into verscicolo 38, a testa d’öo a l’é o mæximo re Nabucodonosor. Sto scimbolo o ô caratterizza perché primma , o convertià e o servià co-a fæ o veo Dio creatô. L'öo o l'é o scimbolo da fæ purificâ inte 1 Pietro 1:7 . O seu longo regno o marchià l'istöia religiosa e o giustifichià a seu mençion inta Bibbia. Pe de ciù, o constituisce a testa da construçion de succexoin di dominatoî terrestri. A profeçia a comensa into primmo anno do seu regno do – 605.
32b- o seu peto e e seu brasse ean d'argento .
 L'argento o l'à meno prexo che l'öo. O se deteriora, l'öo o l'arresta inalterabile. Asscistemmo à unna degraddaçion di valoî umoen ch'a vëgne apreuvo a-a descriçion da statua da l'erto in fondo. Da-o – 539, l'impëio di Medi e di Perscien o l'arrivià apreuvo à l'impëio Caldeo.
32c- o seu ventrello e e seu cosce ean de bronzo .
 O bronzo o l'à ascì un valô ciù basso che l'argento. A l’é unna lega de metalli à base de rammo. O se deteriora terribilmente e o cangia l'apparensa co-o tempo. O l'é ascì ciù duo che l'argento, ch'o l'é lê mæximo ciù duo che l'öo, ch'o l'arresta da solo ben ben malleabile. A sessualitæ a l'é a-o çentro de l'imagine stæta çernua da-o Segnô, ma a l'é ascì l'imagine da reproduçion umaña. L'Impëio grego, perché l'é quello ch'o l'é, o se demostrià de fæto ben ben prolifico, con dâ à l'umanitæ a seu coltua pagaña ch'a saià anæta avanti fin a-a fin do mondo. E statue greghe in bronzo fossou e modellou saian ammiæ da-o pòpolo fin a-a fin. A nuditæ di còrpi a se revela e a seu morale depravâ a l'é illimitâ ; Ste cöse fan de l'impëio grego un tipico scimbolo do peccou ch'o duieiva pe-i secoli e e miggiæa d'anni fin a- o retorno de Cristo. Into Dan.11: 21 à 31, o re grego Antiòco 4 ciammou Epifane, persecutô do pòpolo ebraico pe « 7 anni » tra o -175 e o -168, o saià presentou comme unna smersa do persecutô papale ch’o l’à preçeduo inta narrativa profetica de sto capitolo. Sto verscio 32 o l'à misso insemme e consecutivamente o l'à evocou i impëi che pòrtan à l'Impëio roman.   
Dan 2:33   e seu gambe, de færo; i seu pê, in parte de færo e in parte de tæra rossa.
33a- e seu gambe, de færo .
 Comme quarto impëio profetizzou, quello de Romma o l'é caratterizzou da un mascimo indurimento imaginou da-o færo. O l’é ascì o ciù commun di metalli ch’o s’òscida, o s’arruggiña e o se destrue da solo. Chì torna o deterioramento o se conferma e o l'é apreuvo à cresce. I romoen son politeisti ; Adottan e divinitæ di nemixi guägni. Coscì o peccou grego o se spanteghià, pe mezo da seu estenscion, à tutti i pòpoli do seu impëio. 
33b- i seu pê, in parte de færo e in parte de tæra rossa .
 Inte sta fase, unna parte de tæra rossa a l'indebolisce sta dominaçion dua. A spiegaçion a l'é sencia e stòrica. Do 395, l'Impëio Roman o s'é desfæto e dapeu e dexe die di pê da statua avieivan realizzou a fondaçion de dexe regni crestien independenti ma tutti missi sotta a tutela religiosa do Vesco de Romma ch'o saieiva vegnuo o Pappa da-o 538. Sti dexe re son stæti mensunæ into Dan:7.
Dan 2:34   E ti l'æ visto fin à quande unna pria a l'é stæta taggiâ feua sensa man, e a l'à colpio l'imagine in scî seu pê, ch'ean de færo e de tæra rossa, e a l'à rotta à tòcchi.
34a- L'imagine da pria ch'a colpisce a l'é ispiâ da-a prattica d'ammassâ co-a lapidaçion. Sto chì o l'é o standard pe l'execuçion di peccatoî colpevoli inte l'antigo Israele. Sta pria donca a vëgne à priâ i peccatoî terrestri. L’urtima peste da raggia do Segnô a saià de granæ segondo Ap. 16:21. St’imagine a profetizza l’açion de Cristo contra i peccatoî a-o tempo do seu glorioso retorno divino. Into Zac.3,9, o Sciô o dà a-o Cristo l’imagine de unna pria, a pria d’angolo prinçipâ, quella co-a quæ o Segnô o comensa a construçion do seu edifiçio spirituale : Perché, ecco, a pria ch’ò misso davanti à Giosuè, inte unna pria gh’é sette euggi : Ecco, mi mæximo incisò e cöse che gh'é da incisâ, o dixe o Segnô de armæ ; e tiò via l'iniquitæ de sto paise inte un giorno. Allora leggemmo into Zac.4:7 : Chi sei ti, gran montagna, davanti à Zorobabel? Ti saiæ asccianou. O l'avià misso a pria d'angolo tra i applaxi: Graçia, graçia pe lê! Inte sto mæximo pòsto, inti versci 42 e 47, se leze : O m’à dito : Cossa vedde? E ò dito , ò guardou, e ecco un candeliê tutto d'öo, con unna sciacca in çimma, e ch'o l'aiva sette lampade in sce quello, e sette cannæ pe-e lampade ch'ean in çimma do candeliê ; ... Pe quelli che an desprexou o giorno di comenso piccin se regoggian quande veddan o plommo inta man de Zorobabel. Sti sette chì son i euggi do Segnô, che corran avanti e inderê pe tutta a tæra . Pe confermâ sto messaggio, attrovemmo inte Ap. 5,6, st’imagine, donde i sette euggi da pria e do candeliê son attribuii à l’Agnello de Dio, saieiva à dî Gexù Cristo : E ò visto, into mezo do tröno e a-e quattro creatue vivente e into mezo di ançien, comme un Pegoo ch’o l’ea stæto lì. O l’aiva sette còrne e sette euggi, che son i sette spï de Dio mandæ inte tutta a tæra. O giudiçio di pòpoli peccatoî o l'é portou avanti da-o mæximo Segnô, nisciuña man umaña a l'intervëgne.        
Dan 2:35   Allora o færo, a tæra rossa, o bronzo, l'argento e l'öo se son rotti à tòcchi insemme, e son vegnui comme a pappa di sciorti d'istæ; o vento o î à portâ via, e no s'é attrovou nisciuña traccia de loiatri. Ma a pria ch’a l’à colpio l’imagine a l’é vegnua unna gran montagna e a l’à impio tutta a tæra.
35a- Allora o færo, a tæra rossa, o bronzo, l'argento e l'öo se son sciortii insemme, e son vegnui comme a pappa di sciöchi d'istæ; o vento o î à portâ via, e no s'é attrovou nisciuña traccia de loiatri.
A-o retorno de Cristo, i descendenti di pòpoli scimbolizzæ da l’öo, da l’argento, da-o bronzo, da-o færo e da-a tæra rossa son arrestæ tutti inti seu pecchi e degni d’ëse destruti da lê, e l’imagine a profetizza st’annihilaçion.
35b- Ma a pria ch'a l'à colpio l'imagine a l'é vegnua unna gran montagna, e a l'à impio tutta a tæra .
 L’Apocalisse a revelià che st’annunçio o no saià compio do tutto fin dòppo i mill’anni de giudiçio çeleste, con l’installaçion di eletti in sciâ tæra rinnovâ, inte Ap. 4:20, 21 e 22.             
Dan 2:36   Sto chì o l'é o sogno. Noi gh’emmo dæto a spiegaçion davanti a-o re.
36a- O re in sciâ fin o sente quello ch'o l'à sonnou. Unna respòsta de sto tipo a no peu ëse inventâ, perché l’ea imposcibile fâlo ingannâ. Coscì quello ch’o ghe descrive ste cöse o l’à reçevuo lê mæximo a mæxima vixon. E o responde ascì a-a domanda do re con mostrâse bon d'interpretâ e figue e de dâghe o scignificato.
Dan 2:37   Ti, o re, l'é un re di re, perché o Segnô do çê o t'à dæto un regno, unna potensa, unna fòrsa e unna glòria.
37a- Apreuvo pe in davei sto verscio donde veddemmo o Daniele adressâse informalmente a-o re potente, quarcösa che nisciun òmmo o l’oseiva fâ inti nòstri giorni perversci e corrutti. L'uso da forma conosciua o no l'é insultante o Daniele o sente o rispetto pe-o re caldeo; A forma informale de l'indirizzo a l'é sôo che a forma grammaticale deuviâ da un soggetto isoou ch'o parla à unna sola tersa parte. E « per quante grande o re o pòsse ëse, o no l'é meno un òmmo » comme l'attô Molière o poeiva dî into seu tempo. E a deriva da formalitæ ingiustificâ a l’é nasciua into seu tempo co-o Luiggi 14 , l’orgoggioso “ re do sô ” .    
37b- O re, ti l’æ o re di re, perché o Segnô do çê o t’à dæto o dominio .
 Ciù che rispetto, o Daniele o pòrta a-o re un reconoscimento çeleste ch’o no l’aiva consciensa. De fæto, o Re Çeleste di Re o l’attesta d’avei tiou sciù o Re Terrestre di Re. Governâ in scî re o l'é o titolo imperiale. O scimbolo de l'impëio o l'é " e ae de l'agogia " ch'o ô caratterizzian comme o primmo impëio into Dan.7.  
37c- o poei,
 O designa o drito de dominâ in scê moltitudine e o se mesua in quantitæ, saieiva à dî in massa.             
A peu girâ a testa e impî un re potente d'orgoglio. O re in sciâ fin o l’arrendià à l’orgoglio e o Segnô o ô guarià pe mezo de unna dura preuva d’umiliaçion revelâ into Dan 4. O deve açettâ l’idea ch’o no l’agge ottegnuo o seu poei co-e seu fòrse, ma perché o veo Segnô o gh’à dæto. Into Dan.7, sta potensa a piggiâ l'imagine scimbòlica de l' Orso di Medi e di Perscien.
L'influensa ch'a s'ottëgne, de vòtte, con provâ un veuo inte de loiatri mæximi e inta seu vitta, i òmmi se suicidan. O poei o fantaxizza d’ottegnî unna gran feliçitæ ch’a no vëgne mai. " Neuvo, neuvo " o dixe, ma sto sentimento o no dura pe tanto tempo. Inta vitta moderna, i artisti avvoxæ e ammiæ e inricchii finiscian pe commette o suicidio à despeto do successo apparente, brillante e glorioso.  
37d- a fòrsa .
 O designa l'açion, a prescion sotta vincolo ch'a fa cegâ l'avversäio inte unna battaggia. Ma sta lotta a se peu portâ contra de lê mæximo. Parlemmo donca de fòrsa do carattere. A fòrsa a se mesua inta qualitæ e inta reisa.
O l'à ascì o seu scimbolo : o lion segondo Giudiçi 14:18 : " quello ch'o l'é ciù fòrte do lion, quello ch'o l'é ciù doçe che o meo ." A fòrsa do lion a l'é inti seu moscoli ; quelle de seu gambe e de seu ciöte ma sorvetutto quelle da seu bocca ch’a çirconda e a soffoca e seu vittime avanti de devorâle. A revelaçion indiretta de sta respòsta à l’indovinello stæto misso a-i Filisteixi da-o Sanson a saià a conseguensa de un atto de fòrsa sensa paragoin da-a seu parte contra de loiatri.      
37°- e glòria .
 Sta paròlla a cangia de scignificato inte seu conçeçioin terrestre e çeleste. Nabucodonosor o l’à ottegnuo a glòria umaña fin à st’esperiensa. O piaxei de dominâ e de deçidde o destin de tutte e creatue in sciâ tæra. Ghe l’arresta de descrovî a glòria çeleste che Gexù Cristo o l’ottëgnià con fâse lê mæximo, o Maestro e o Segnô, o servitô di seu servitoî. Pe-a seu sarvessa o l’açetterà in sciâ fin sta glòria e e seu condiçioin çeleste.                                         
Dan 2:38   O l'à consegnou inte to man, donde s'attreuvan, i figgi di òmmi, e bestie do campo, e i öxelli do çê, e o t'à fæto sovran de tutti : ti l'æ a testa d'öo.
38a- St’imagine a saià deuviâ pe designâ Nabucodonosor inte Dan.4:9.
38b- Ti l'æ a testa d'öo.
 Ste poule mostran che o Segnô o conosce in antiçipo e deçixoin che Nabucodonosor o l’avià da fâ. Sto scimbolo, a testa d'öo , o profetizza a seu futua santificaçion e eleçion, pe-a sarvessa eterna. L’öo o l’é o scimbolo da fæ purificâ segondo 1 Pietro 1:7 : che a preuva da vòstra fæ, ch’a l’é ben ben ciù preçiosa che l’öo ch’o perde, sciben ch’o l’é provou co-o feugo, a pòsse ëse attrovâ pe lode, glòria e onô a-a revelaçion de Gexù Cristo . L'öo , sto metallo malleabile , o l'é unn'imagine perfetta de sto grande re ch'o se permette de ëse trasformou da l'euvia do Segnô creatô. 
Dan 2:39   Dòppo ti o l'arriverà un atro regno inferiô à ti : alloa un terso regno de bronzo, ch'o governià tutta a tæra ;  
39a- Co-o tempo, a qualitæ umaña a se pezoa ; l'argento do peto e i doî brassi da statua o l'é ciù basso che l'öo da testa. Comme Nabucodonosor , Dario o Mede o se convertià, Çiro 2 o Persian anche segondo Esdra 1:1 a 4 , tutti anche amoæ o Daniele ; e dòppo de loiatri Dario o Persian e Artaserse I segondo Esdra 6 e 7 . Inti tempi de preuva, se regoggian de vedde o Segnô di ebrëi vegnî à aggiuttâ i seu .    
39b- dapeu un terso regno de bronzo, ch'o governià tutta a tæra.
 Chì a scituaçion a se pezoa seriamente pe l'impëio grego. O bronzo, o scimbolo ch'o ô rappresenta, o l'indica l'impuritæ, saieiva à dî o peccou . O studio di Dan 10 e 11 o ne permettià de capî o perché. Ma za, a coltua do pòpolo a l’é in costion comme inventô da libertæ repubricaña e de tutte e seu deviaçioin perverse e corrutte che segondo o prinçipio no gh’an de limiti , pe questo o Segnô o dixe into Pro.29:18 : Donde no gh’é revelaçion, o pòpolo o l’é sensa freno; Feliçe quello ch’o mantëgne a lezze!   
Dan 2:40   Gh'é un quarto regno, fòrte comme o færo; comme o færo o rompe e o sciorte tutto, coscì o rompe e o sciorte tutto, comme o færo ch’o sciorte tutto.
40a- A scituaçion a se pezoa con sto quarto regno ch'o l'é quello de Romma ch'o dominià i impëi passæ e o l'adottià tutte e seu divinitæ, de mainea ch'o l'ammuggiâ tutte e seu caratteristiche negative con portâ unna neuva, unna discipliña de færo de duessa implacabile. Sto fæto o ô rende mai tanto efficaçe che nisciun paise o peu resciste ; tanto che o seu impëio o s'estendeiva da l'Inghiltæra à ponente à Babilònia à levante. O færo o l'é pe in davei o seu scimbolo, da-e seu spae à doî taggi, a seu armatua e i seu scciuppoin, coscì che inte l'attacco, l'armâ a piggia l'apparensa d'unna carapaxe pinna de ponte de lansa, spaventosamente effettiva contra i attacchi desordinæ e despersci di seu nemixi.   
Dan 2:41   E comme ti l'æ visto i pê e e die di pê, unna parte de tæra rossa, e unna parte de færo, coscì o regno o saià diviso : ma ghe saià quarcösa da fòrsa do færo, perché ti l’æ visto o færo mescciou co-a tæra rossa.
41a- O Daniele o no ô speçifica ma l’imagine a parla. I pê e e die di pê rappresentan unna fase dominante ch'a saià apreuvo à l'impëio roman pagan imaginou da- o færo . Spartio, sto impëio roman o saià o campo de battaggia di regni piccin formæ dòppo a seu rottua. L'alliansa de færo e tæra rossa a no fa fòrsa, ma divixon e debolessa. Lezemmo a tæra rossa do vasaio . O vasaio o l'é Dio segondo Gr.18:6 : No posso fâ à ti comme sto vasaio, o casa d'Israele ? O dixe o SIGNÔ. Ecco, comme a tæra a l'é inta man do vasaio, coscì ê inta mæ man, casa d'Israele. Sta tæra rossa a l'é a componente pacifica de l'umanitæ da-a quæ o Segnô o çerne i seu çernui, e o î fa di vaxi d'önô .  
Dan 2:42   E comme e die di pê ean parte de færo e parte de tæra rossa, coscì o regno o saià in parte fòrte e in parte fragile.
42a- Tegnî in conto che l' Impëio Roman o l'é duou fin a-a fin do mondo, sciben che l'Impëio Roman o l'à perso a seu unitæ e a seu dominaçion do 395. L'esplicaçion a l'é inta seu repiggio da dominaçion pe mezo da seduçion religiosa da fede cattòlica romaña. Sto chì o l'é dovuo à l'arrembo armou dæto da-o Clovis e da-i imperatoî bizantin a-o vesco de Romma d'in gio a-o 500. An construto o seu prestigio e a seu neuva influensa papale ch'a l'à reiso , ma solo a-i euggi di òmmi, o cappo terrestre da gexa crestiaña da-o 538.
Dan 2:43   Ti l'æ visto o færo mescciou co-a tæra rossa, perché pe-o matrimònio di òmmi saian mescciæ insemme : ma no saian unii l’un con l’atro, comme o færo o no s’allea co-a tæra rossa.
43a- E die di pê, dexe in numero , vegnian dexe còrne inte Dan.7:7 e 24. Dòppo o còrpo, e i pê, rappresentan e naçioin crestiañe de Ponente de l’Euröpa do tempo da fin, saieiva à dî a nòstra era. Denonçiando e alleanse ipòcrite de naçioin europee, o Segnô o l'à revelou che l'é 2.600 anni a fragilitæ di accòrdi ch'azzonzan i pòpoli de l'Euröpa d'ancheu, missi insemme pròpio in sciâ base di " trattati de Romma ".  
Dan 2:44   E inti giorni de sti re o Segnô do çê o l'arremba un regno ch'o no saià mai destruto, e o no saià lasciou à di atri pòpoli : o l’arremba e o destruià tutti sti regni, e lê mæximo o l’arresta pe sempre.
44a- Into tempo de sti re .
 A cösa a l’é confermâ, e dexe die di pê son contemporanee co-o glorioso retorno de Cristo.
44b- o Segnô do çê o l'installià un regno ch'o no saià mai destruto .
 A seleçion di eletti a l’é stæta fæta co-o nomme de Gexù Cristo fin da-o seu ministerio, quand’o l’é vegnuo pe-a primma vòtta in sciâ tæra, pe expiâ i pecchi de quelli ch’o sarva. Ma inti doe miggiæa d’anni vegnui apreuvo à sto ministerio, sta seleçion a l’é stæta compia con umiltæ e persecuçion da-o campo diabòlico. E da-o 1843, quelli che Gexù o sarva son pöchi, comme o confermià o studio de Dan 8 e 12.
I 6000 anni do tempo de seleçion di eletti che arrivan a-a fin, o 7° millennio o l’arve o Sabbath de l’eternitæ a-i soli eletti resciöæ da-o sangue de Gexù Cristo da-o Adam e Eva. Tutti saian stæti seleçionæ pe caxon da seu fedeltæ perché o Segnô o piggia con lê di umoen fedeli e obbedienti , con liberâ o diao, i seu angeli rebelli e i umoen desobedienti a-a completa destruçion de seu anime.
44c- e che no vegnian sotta a dominaçion de un atro pòpolo .
 Pecöse o mette a fin a-e dominaçioin umañe e a-e succescioin in sciâ tæra.
44d- o rompià à tòcchi e o destruià tutti sti regni, e lê mæximo o l’arresta pe sempre .
 O Sciô o spiega o scignificato ch'o dà a-a paròlla fin ; un scignificato assoluo. Gh'aià unn'eliminaçion de tutta l'umanitæ. E o Ap. 20 o ne revelià quello che succede into 7° millennio . Descroviemmo coscì o programma progettou da-o Segnô. In sciâ tæra deserta o diao o saià tegnuo prexonê, sensa nisciuña compagnia çeleste ò terrestre. E into çê, pe 1000 anni, i eletti giudichian i mòrti grammi. A-a fin de sti 1000 anni, i grammi saian resuscitæ pe l’urtimo giudiçio. O feugo ch’o î destruià o purifichià a tæra che o Segnô o l’avià da fâ neuva glorificandola pe dâ a benvenua a-o seu tröno e a-i seu eletti resciöæ. L’imagine da vixon donca a resume de açioin ciù complesse che l’Apocalisse de Gexù Cristo a revelià. 
Dan 2:45   Questo o l'é quello che veu dî a pria, ch'a l'é stæta taggiâ da-a montagna sensa man, e ch'a l'à rotto à tòcchi o færo, o bronzo, a tæra rossa, l'argento e l'öo. O grande Dê o l’à fæto conosce a-o re quello ch’o l’à da succede dòppo questo. O sonno o l'é veo, e a seu interpretaçion a l'é segua.
45a- Pe finî, dòppo a seu vegnua, o Cristo scimbolizzou da -a pria , o giudiçio çeleste de mill’anni e a seu execuçion de l’urtimo giudiçio, in sciâ neuva tæra restörâ da-o Segnô, a gran montagna predita inta vixon a piggiâ forma e pòsto pe l’eternitæ.
Dan 2:46   Allora o re Nabucodonosor o s'é cacciou in faccia e o l'à adorou o Daniele, e o l'à comandou de offrî di sacrifici e de l'incenso a-o Daniele.
46a- Ancon pagan, o re o reagisce segondo a seu natua. Dòppo avei reçevuo da-o Daniele tutto quello ch’o l’aiva domandou, o s’é inclinou davanti à lê e o l’à onorou i seu impegni. O Daniele o no s’oppone a-e açioin idolatriche ch’o prattica verso de lê. L'é ancon tròppo tempoio pe contradîlo e mette in discuscion sto fæto. O tempo, ch’o l’appartëgne a-o Segnô, o farà o seu travaggio.
Dan 2:47   O re o l'à dito a-o Daniele: «In veitæ o teu Segnô o l'é un Segnô di divinitæ, o Segnô di re, e un revelatô de segreti, dæto che ti l'æ posciuo descrovî sto segreto».
47a- Sto chì o l'ea o primmo passo do re Nabucodonosor verso a seu converscion. O no saià mai bon de ascordâse st'esperiensa ch'a ô obriga à ammitte che o Daniele o l'é in relaçion co-o veo Segnô , de fæto, o Segnô de divinitæ e o Segnô di re . Ma l'accompagnamento pagan ch'o l'asciste o retardià a seu converscion. E seu paròlle testimonian l’efficaçitæ de l’euvia profetica. A facoltæ do Segnô de dî in antiçipo quello che saià, a mette l’òmmo normale contra a miagia de unna preuva convinsente a-a quæ o çernuo o se cede e o cheito o se resciste.
Dan 2:48   Allora o re o l'à promosso o Daniele, e o gh'à dæto tanti grendi regalli ; o gh’à dæto o comando in sce tutta a provinsa de Babilònia, e o l’à fæto governante cappo in sce tutti i savi de Babilònia.
48a-  O Nabucodonosor o l’à fæto a-o Daniele a mæxima mainea che o Faraon o l’aiva fæto a-o Giuseppe avanti de lê. Quande son intelligenti e no testardamente serræ e bloccæ, i gren cappi san comme apprexâ i serviçi de un servitô ch’o l’à de qualitæ de prexo. Lô e o seu pòpolo son di beneficæ de benediçioin diviñe ch’arrestan in scî seu çernui. A saviessa do veo Dio a l’avvantaggia donca tutti.
Dan 2:49   O Daniele o l’à domandou a-o re de dâ a governaçion da provinsa de Babilònia à Sadrac, Mesac e Abednego. O Daniele o l'ea inta corte do re.
49a- Sti quattro zoeni se distingueivan da-i atri zoeni ebrëi ch’ean vegnui à Babilònia con loiatri, pe mezo da seu attitudine particolarmente fedele verso o Segnô. Dòppo sta preuva ch'a l'avieiva posciuo vegnî dramatica pe tutti, l'approvaçion do Segnô vivente a comparisce. Vedemmo coscì a differensa che o Segnô o fa tra quelli che ghe servan e quelli che no ghe servan. O l’eleva i seu çernui che s’en mostræ degni de quello, pubricamente, a-i euggi de tutti i pòpoli.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 3
 
 
Dan 3:1   Allora o re Nabucodonosor o l'à fæto unn'imagine d'öo, ch'a l'ea erta sessanta cubi e a seu larghixe sëi cubi. O l’à misso sciù inta vallâ de Dura, inta provinsa de Babilònia.
3a- O re o l’ea convinto ma o no l’ea ancon convertio da-o Segnô vivente de Daniele. E a megalomania a ô caratterizza ancon. I grendi òmmi d’in gio à lê ô incoraggiscian inte sto cammin comme a varva inta favola a fa co-o corvo, ô adulan e ô veneran comme un dê. Coscì o re o finisce pe paragonâse à un dê. Va dito che into paganeximo, l’é façile anâ à deriva perché e atre divinitæ fäse son immòbile e zeæ sotta forma de statue, tanto che lê, o re, stæto vivente, o l’é za superioe à quelle. Ma comme st'öo o l'é deuviou mâ inte l'ereçion de unna statua! Apparentemente, a vixon passâ a no l'à ancon portou di fruti. Fòscia fiña i onô che o Dê de divinitæ o gh’à mostrou an aggiuttou à mantegnî e fiña à aumentâ o seu orgoggio. L’öo, o scimbolo da fæ purificâ da-a preuva segondo 1 Pietro 1:7, o revelià a presensa de sta meña de fæ sublime inti trei compagni de Daniele, inta neuva esperiensa contâ inte sto capitolo. Sta chì a l’é unna leçion che o Segnô o se dirizze in particolâ a-i seu eletti inte l’urtimo proçesso avventista quande un decretto de mòrte profetizzou inte Ap. 13:15 o saià apreuvo à piggiâghe a vitta. 
Dan 3:2   O re Nabucodonosor o l'à mandou e o l'à recuggeito i satrapi, i governatoî, i governatoî, i giudiçi cappo, i tesoei, i giudiçi, i magistrati e tutti i governanti de provinse, pe vegnî a-a dedicaçion de l'imagine ch'o l'aiva tiou sciù o re Nabucodonosor.
2a- À differensa de l’orde do Daniele into Dan.6, l’esperiensa a no l’é dovua a-e complotte do pòpolo ch’o l’à d’in gio a-o re. Chì, o l’é o fruto da seu personalitæ ch’o se revela.
Dan 3:3   Allora i satrapi, i governatoî, i governatoî, i giudiçi, i tesoei, i magistrati, i giudiçi e tutti i governanti de provinse se son riunii insemme pe-a dedicaçion de l'imagine ch'o l'aiva tiou sciù o re Nabucodonosor. Stavan davanti a-a statua che Nabucodonosor o l'aiva tiou sciù.
Dan 3:4   E un avvertitô o l'à criou con unna voxe erta, e o l'à dito: «Questo o l'é o comandamento ch'o l'é stæto dæto à voscià, pòpoli, naçioin e lengue;
Dan 3:5   Quande sentite o son da trömba, do flauto, de l'arpa, do sambuque, do saltëio, do gaita e de tutte e meñe de muxica, alloa cazzeite e adoræ l'imagine d'öo ch'o l'à tiou sciù o re Nabucodonosor.
5a- Quande se sente o son da trömba .
 O segnâ pe-a preuva o saià dæto da -o son da trömba , coscì comme o retorno de Gexù Cristo o l’é scimbolizzou inte Ap .
5b- ti te inchini
 A prostraçion a l'é a forma fixica d'önô reiso. Into Ap. 13:16, o Segnô o ô scimbolizza co- a man di òmmi che reçeivan o segno da bestia, ch’o consciste inta prattica e inte l’onô do giorno pagan do sô ch’o l’à piggiou o pòsto do divin santo Sabbath .
5c- e ti l'ammiæ .
 O culto o l’é a forma mentale d’onô reiso. Into Ap. 13:16, o Segnô o ô representa in sciâ fronte de l’òmmo ch’o reçeive o segno da bestia .
 Sto verscio o ne permette de descrovî e ciave de sti scimboli stæti mensunæ inte l’Apocalisse de Gexù Cristo. A fronte e a man de l’òmmo resòlvan i seu penscëi e e seu euvie e tra i eletti, sti scimboli reçeivan o segno de Dio in oppoxiçion a -o segno da bestia , identificou co-a “ domenega ” do cattòliçeximo roman, açettâ e sostegnua da-i protestanti fin da-a seu intrâ inte l’alliansa ecumenica.  
 L’organizzaçion intrega de sta mesua impòsta da-o re Nabucodonosor a saià rinnovâ in sciâ fin do mondo inta preuva de fedeltæ a-o Sabbath do Segnô Creatô. Ògni Sabbath, o refuo de travaggiâ di çernui o testimonià a seu rescistensa a-a lezze di òmmi. E a-a domennica, o seu refuo de parteçipâ a-o culto commun impòsto o î identifichià comme di rebelli che devan ëse liberæ. Dapeu saià prononçiou unna pena de mòrte. O proçesso o saià donca perfettamente in linia con quello che sperimentian i trei compagni do Daniele, stæti liatri mæximi benediti do tutto da-o Segnô pe-a seu fedeltæ za demostrâ.
 À tutti i mòddi, avanti da fin do mondo, sta leçion a l’é stæta propòsta, primma, a-i ebrëi da vegia alleansa ch’en stæti sottopòsti à unna preuva pægia tra o – 175 e o – 168, perseguitæ a-a mòrte da-o re grego Antiòco 4 ciammou Epifane. E o Dan.11 o testimonià che çerti ebrëi fedeli gh’ea ciù cao ëse ammassæ ciufito che commette unn’abominaçion davanti a-o seu veo Segnô. Pecöse inte quelli giorni o Segnô o no l’é intervenuo pe sarvâli miracolosamente, ciù tanto ch’o no l’à fæto ciù tardi pe-i crestien ammassæ da Romma.
Dan 3:6   Chi no se cazze e o no l’adora, o saià cacciou subito inte unna fornaxe de feugo.
6a- Pe-i compagni do Daniele, a menassa a l'é o forno de feugo . Sta menassa de mòrte a l'é l'imagine do decretto de mòrte finale. Ma gh’é unna differensa tra e doe esperiense do comenso e quella da fin, perché in sciâ fin, o forno de feugo o saià o castiggo de l’urtimo giudiçio di aggressoî che perseguitan i santi çernui de Dio.
Dan 3:7   Pe quello, quande tutto o pòpolo o l’à sentio o son da trömba, da flauta, de l’arpa, da sambuca, da saltëia e de tutte e meñe de strumenti de muxica, tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue se son cacciæ zu e an adorou l’imagine d’öo ch’o re Nabucodonosor o l’aiva tiou sciù.
7a- Sto comportamento squæxi generale e unanime de sottomiscion de masse à de lezze e ordinanse umañe o profetizza ancon o seu comportamento a-o tempo de l'urtima preuva terrestre da fæ. L’urtimo governo universale da tæra o saià obedio co-a mæxima poia.
Dan 3:8   À quello tempo, çerti Caldei se son avvexinæ e an accusou i ebrëi.
8a- I çernui do Segnô son i obiettivi da raggia do diao, ch’o governa tutte e anime che o Segnô o no reconosce comme e seu çernue. In sciâ tæra, sto òdio diabòlico o piggia forma sotta forma de giöia e, into mæximo tempo, de gran detestaçion. Son donca tegnui pe responsabili de tutti i mâ che l’umanitæ a patisce, sciben che l’é o conträio ch’o l’ascciæisce sti mâ che son solo che e conseguense de l’assensa da seu proteçion da parte do Segnô. Quelli che odian i fonçionäi elezzui, complòtan pe fâli l'execuçion popolare ch'a l'à da ëse desbarassâ con ammassâli.
Dan 3:9   E an parlou e dixan a-o re Nabucodonosor : «O re, vive pe sempre!»
 9a- I agenti do diao intran inta scena, a stöia a vëgne ciù ciæa.
Dan 3:10   Ti l'æ dæto un comando che tutti quelli che senten o son da trömba, da flauta, de l'arpa, da sambuque, do saltëio, da gaita e de tutte e meñe de strumenti, se cazzan zu e adoran l'imagine d'öo,
10a- Arregòrdan a-o re e seu mæxime poule e l’ordine da seu autoritæ reale a-o quæ l’é neçessäio l’obbediensa.
Dan 3:11   e che chi no se cazzesse e o no se adorasse o saieiva cacciou into mezo de un forno de feugo.
11a- Se regòrda ascì a menassa da mòrte ; a trappoa a se chiude in scî santi çernui. 
Dan 3:12   Gh'é di ebrëi, a-i quæ ti l'æ misso i governatoî da provinsa de Babilònia: Sadrac, Mesac e Abednego, òmmi che no te tegnan conto, re . no servan e vòstre divinitæ, e no veneran l’imagine d’öo ch’avei misso sciù.
12a- A cösa a l'ea preveddibile, e erte poxiçioin vegnivan affiæ à di ebrëi foresti, a gialoxia perfida açeisa a l'ea de manifestâ o seu fruto de l'ödio assassino. E donca i çernui da-o Segnô vëgnan individuæ e condannæ da-a vendicaçion popolare.
Dan 3:13   Allora Nabucodonosor, in raggia e in furia, o l'à dæto l'ordine de portâ Sadrac, Mesac e Abednego. E sti òmmi son stæti portæ davanti a-o re.
13a- Arregòrdate che sti trei òmmi an ottegnuo da Nabucodonosor e poxiçioin ciù erte into seu regno, perché ghe paivan ciù savi, ciù intelligenti che o pòpolo do seu mæximo pòpolo. Pe questo o fæto che o seu ëse misso inte un stato « irritou e furioso » o l’ ascciæià o seu momentaneo ascordâse de seu qualitæ ecceçionale.  
Dan 3:14   O Nabucodonosor o gh'à dito: «L'é veo, Sadrac, Mesac e Abednego, che no servisci e mæ divinitæ, e no adoran l'imagine d'öo ch'ò tiou sciù?
14a- No l'aspëta manco che respondan a-a seu domanda : Desobedisci deliberatamente a-i mæ ordini ?  
Dan 3:15   Oua stæ pronti, e quande sentiæ o son da trömba, da flauta, de l'arpa, da sambuque, do saltëio, da gaita e de tutte e meñe de strumenti, che cazzeite e adoræ l'imagine ch'ò fæto. Se no ô adori, ti saiæ cacciou subito inte un forno de feugo. E chi l’é o dê ch’o t’arretiâ da-a mæ man?
15a- All'impruviso, con capî quante sti òmmi son utili pe lê, o re o l'é pronto à offrîghe unn'atra poscibilitæ con obedî a-o seu ordine imperiale universale.
A domanda stæta fæta a reçeivan unna respòsta inaspëtâ da-o veo Dê che o Nabucodonosor o pâ ch’o l’agge ascordou, piggiou da-e attivitæ da seu vitta imperiale. Pe de ciù, no gh'é de informaçioin pe determinâ a dæta do caxo.
Dan 3:16   Allora Sadrac, Mesac e Abednego an respòsto a-o re Nabucodonosor, co-o dî: «No gh'emmo beseugno de responde à ti in sce sta cösa».
16a- Ste poule prononçiæ a-o re ciù potente do seu tempo pan scandalose e irreverente, ma sti òmmi che ê dixan no son de persoñe rebelle. A-o conträio, son di modelli d’obbediensa a-o Segnô vivente a-o quæ an deçiso con fermetæ d’arrestâ fedeli.
Dan 3:17   Ecco, o nòstro Segnô che servimmo o peu liberâne da-o forno de feugo ch'o l'arde, e o ne liberià da-e to man, re.
17a- À differensa do re, i fedeli eletti se son tegnui fermi a-e preuve che o Segnô o gh’aiva dæto pe mostrâ ch’o l’ea stæto con loiatri inta preuva da vixon. Combinando st'esperiensa personale co-e gloriose arregòrdi do seu pòpolo liberou da-i egiçien e da-a seu scciavitù, da sto mæximo Dê fedele, sponcian a seu audaçia a-o ponto de desfiâ o re. A seu determinaçion a l'é totale, anche a-o costo da seu mòrte. Ma o Sciô o ghe fa profetizzâ o seu intervento : o ne liberià da-a vòstra man, o re . 
Dan 3:18   Ma se no, ti saieiva, o re, che no serviemmo e to divinitæ, e no veneremmo l'imagine d'öo ch'a l'æ tiou sciù.
18a- E into caxo che l’aggiutto do Segnô o no vegne, l’é megio che mòrran comme eletti fedeli che sopravive comme traditoî e coward. Sta fedeltæ a s’attreuviâ inta preuva impòsta da-o persecutô grego do - 168. E dòppo quello, inte tutta l’era crestiaña tra di vëi crestien che fin a-a fin do mondo no confondan a lezze de Dio co-a lezze di òmmi diabòlichi.
Dan 3:19   Allora Nabucodonosor o l'é pin de raggia, e o seu rostro o s'é cangiou contra Sadrac, Mesac e Abednego. O l'à parlou torna e o l'à ordenou che o forno o fïse rescädou sette vòtte ciù cado de quello ch'o l'ea dovuo rescädâlo.
19a- Dev'ëse capio che sto re o no l'à mai visto ò sentio nisciun oppoñise a-e seu deçixoin inta seu vitta ; che giustifica a seu furia e o cangiamento de l' aspetto da seu faccia . O diao o gh’intrâ pe portâlo à ammassâ i eletti do Segnô. 
Dan 3:20   Dapeu o l'à comandou à çerti di òmmi ciù fòrti da seu armâ de ligâ Sadrac, Mesac e Abednego, e de cacciâli into forno de feugo.
Dan 3:21   E sti òmmi son stæti ligæ, e seu pantalon, e seu mantelle e i seu vestii, e son stæti cacciæ into mezo do forno de feugo.
21a- Tutti sti mateiæ stæti mensunæ son combustibili comme i seu còrpi de carne.
Dan 3:22   E dæto che o comando do re o l'ea severo, e o forno o l'ea ben ben cado, a sciamma a l'à ammassou i òmmi ch'aivan cacciou drento Sadrac, Mesac e Abednego.
 22a- E mòrte de sti òmmi testimonian l'efficaçitæ mortale do feugo inte sto forno.
Dan 3:23   E sti trei òmmi, Sadrac, Mesac e Abednego, son cheiti ligæ into mezo do forno de feugo.
23a- L'ordine do re o l'é exeguio, con ammassâ fiña i seu mæximi servitoî.
Dan 3:24   O re Nabucodonosor o l'à avuo paû e o s'é levou in fretta. O l'à parlou e o l'à dito a-i seu conseggê: «No emmo cacciou trei òmmi ligæ into mezo do feugo?» An respòsto a-o re: De seguo, o re!
24a- O re di re do seu tempo o no peu credde a-i seu euggi. Quello ch’o vedde o l’é a-o de là de tutta l’imaginaçion umaña. O sente o beseugno de rassicurâse con domandâ à quelli ch'o l'à d'in gio se l'açion de buttâ trei òmmi into feugo da fornaxa a l'é unna realtæ. E gh'an confermou a cösa : L'é seguo, o re !  
Dan 3:25   O l'à respòsto e o l'à dito: «Ecco, veddo quattro òmmi deslenguæ, che camminan into mezo do feugo, e no gh'an de mâ. e a figua do quarto a s’assomeggia à quella de un figgio de divinitæ.
25a- Pâ che solo o re o l'agge avuo a vixon da quarta figua ch'a ô fa spaventâ. A fæ exemplare di trei òmmi a l’é onâ e respòsta da-o Segnô. Inte sto feugo, o re o peu distingue i òmmi e o vedde un carattere de luxe e feugo ch'o l'arresta con loiatri. Sta neuva esperiensa a passa a primma. A realtæ do Segnô vivente a gh’é torna demostrâ.
25b- e a figua do quarto a s'assomeggia à quella de un figgio de divinitæ .
 L'apparensa de sto quarto personaggio a l'é mai tanto despægia da quella di òmmi che o re o ô identifica con un figgio de divinitæ . L’esprescion a l’é fortunâ perché a l’é de fæto un intervento diretto de quello ch’o saià pe-i òmmi o Figgio de Dio e o Figgio de l’òmmo , saieiva à dî Gexù Cristo.
Dan 3:26   Allora Nabucodonosor o s'é avvexinou a-a bocca do forno de feugo ch'o l'ardeiva, e o l'à dito: «Sadrac, Mesac e Abednego, servitoî do Segnô ciù erto, sciortî feua e vegnî chì». E Sadrac, Mesac e Abednego son sciortii feua da-o feugo.
26a- Ancon unna vòtta, Nabucodonosor o se trasforma inte unn’agnella davanti à un re lion immensamente ciù fòrte de lê. Sto rappòrto o desvegia a testimoniansa de l’esperiensa da vixon passâ. O Dê do çê o ghe ciamma unna segonda vòtta.
Dan 3:27   Allora i satrapi, i governatoî, i governatoî e i conseggê do re se son riunii; Veddeivan che o feugo o no l'aiva de poei in scî còrpi de sti òmmi, che i cavelli da testa no ean stæti cantæ, che e mutanne no ean dannæ, e che l'odô do feugo o no ghe l'ea arrivou.
27a- Inte st’esperiensa, o Segnô o ne dà a preuva, tanto à niatri comme à Nabucodonosor, da seu vea onnipotensa . O l’à creou de lezze terrestre che condiçioñan a vitta de tutti i òmmi e de tutte e bestie che vivan in sciô seu terren e inta seu dimenscion. Ma o l’à solo demostrou che ni lê ni i angeli son soggetti à ste regole terrestre. Creatô de lezze universale, o Segnô o l’é de d’ato e o peu, à seu piaxei, ordinâ di caxi miracoloxi che, into seu tempo, portian glòria e reputaçion à Gexù Cristo.
Dan 3:28   O Nabucodonosor o l'à parlou e o l'à dito : «Benedito o Segnô de Sadrac, Mesac e Abednego, ch'o l'à mandou o seu angelo, e o l'à liberou i seu servitoî che se son fiæ de lê, e an trasgreiso o comando do re, e an ceduo o seu còrpo, pe no anâ à servî nisciun o seu Segnô».
28a- A raggia do re a l'é sciortia. Torna in scî seu pê umoen, o l'imprende da l'esperiensa e o l'emette un ordine ch'o l'impedisce che a cösa a no se fasse torna. Pecöse l'esperiensa a l'é doloso. O Segnô o l’à mostrou a-i babiloneixi ch’o l’é vivo, attivo e pin de fòrsa e de poei.
28b- ch’o l’à mandou o seu angelo e o l’à liberou i seu servitoî che se fiavan de lê, e ch’an violou o comando do re e an ceduo o seu còrpo ciù che servî e venerâ nisciun dio che o seu mæximo Dio!
 Inte un erto graddo de luxiditæ, o re o se rende conto quante l'é ammirabile a fedeltæ di òmmi che o seu orgheuggio matto o voeiva ammassâ. No gh'é dubio ch'o se rende conto che, pe caxon do seu poei, o saieiva stæto poscibile pe lê schivâ sta stupida preuva provocâ da-o seu orgheuggio ch'o ô fa fâ solo di erroî a-o reisego de persoñe innoçente.             
Dan 3:29   Oua questo o l'é o comando che dò: che quæ se segge pòpolo, naçion ò lengua ch'o parla do mâ contra o Segnô de Sadrac, Mesac e Abednego, o saià taggiou à tòcchi, e a seu casa a saià fæta unna sciortia de sterchi, perché no gh'é nisciun atro dê ch'o pòsse liberâ comme lê.
29a-  Con sta dichiaraçion, o re Nabucodonosor o dà a seu proteçion a-i çernui da-o Segnô.
 Into mæximo tempo, o menassa chi se segge ch’o parla mâ do Segnô de Sadrac, Mesac e Abednego, e o speçifica, o saià sciätou à tòcchi, e a seu cà a saià reduta à un muggio de sciortia, perché no gh’é un atro dê ch’o pòsse liberâ comme lê. Di fronte à sta menassa , l’é seguo che fintanto che o re Nabucodonosor o regna, i fedeli eletti do Segnô no avieivan de guai pe caxon de complotti.
Dan 3:30   Dòppo questo o re o l'à promosso o Sadrac, o Mesac e o Abednego inta provinsa de Babilònia.
30a- “ Tutto o va ben ch’o finisce ben ” pe-i fedeli eletti do Segnô vivente, o creatô de tutto quello ch’o vive e o l’existe. Pecöse i seu çernui rescistan pe urtimo, e camminan in sciâ pua di mòrti, i seu vegi nemixi, in sciâ tæra restaurâ, pe l’eternitæ.  
 Inte l'urtima preuva, s'ottëgnià ascì sta fin feliçe. Coscì, a primma preuva e l’urtimo benefiçio de l’intervento diretto do Segnô vivente à avvantaggio di seu çernui ch’o vëgne à sarvâ inte Gexù Cristo, o Sarvòtto, dæto che o seu nomme Gexù o veu dî « YaHWéH o sarva ».  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 4
 
Dan 4:1   O re Nabucodonosor, à tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue, che stan in sce tutta a tæra. Che a paxe a ve segge dæta in abbondansa!
1a- O ton e a forma ô demostran, o re ch’o parla o l’é quello ch’o s’é convertio a-o Segnô de Daniele. E seu esprescioin s’assumeggian à-i scriti de epistole da neuva alleansa. O l’òffre a paxe, perché lê mæximo o l’é oua in paxe, into seu cheu uman, co-o Segnô de l’amô e da giustiçia, o veo, l’unico, l’unico.
Dan 4:2   Me pareiva ben fâ conosce i segni e e mävegge che o Segnô ciù erto o m’à fæto.
2a- O re o l’agisce oua comme o Gexù o l’à dito a-i òrbi e a-i paralizzæ guæri da lê, “ anæte à mostrâve into templio e fâve savei quello che o Segnô o l’à fæto pe voscià .” O re o l’é animou da-o mæximo dexidëio ispirou da-o Segnô. Pecöse e converscioin son poscibile tutti i giorni, ma o Segnô o no ghe dà à tutti l’impatto de quello ch’o l’é sperimentou da un re di re, un imperatô potente e fòrte.  
Dan 4:3   Quanto son grendi i seu segni ! Quanto son potente e seu meravigge! O seu regno o l'é un regno eterno, e o seu dominio o l'é de generaçion à generaçion.
3a- A comprenscion e a seguessa de ste cöse ghe dan a paxe e a vea feliçitæ che gh’é za chì sotta. O re o l'à impreiso e o l'à capio tutto.
Dan 4:4   Mi, Nabucodonosor, m'ea a-o mæ agio inta mæ casa, e contento into mæ palaçio.
4a- Tranquillo e contento ? Sì, ma ancon un pagan no convertio a-o veo Dio. 
Dan 4:5   Ò avuo un sonno ch'o m'à fæto paû; i penscëi co-i quæ m’an perseguio in sciô mæ letto e e vixoin da mæ mente m’impivan de terrô.
5a- Sto re Nabucodonosor o ne vëgne presentou pe in davei comme a pegoa persa che o Segnô inte Cristo o vëgne à çercâ pe sarvâla e sarvâla da-a desgraçia. Pecöse dòppo sto tempo terrestre de paxe e feliçe, l’avvegnî do re o saieiva a perdiçion e a mòrte eterna. Pe-a seu sarvessa eterna, o Segnô o vëgne à desturbâlo e à tormentâlo.
Dan 4:6   Allora ò comandou, e an portou davanti à mi tutti i savi de Babilònia, pe mostrâme l'interpretaçion do sonno.
6a- Se dixe che Nabucodonosor o l’agge di gren problemi co-a memöia. Perché o no ciamma subito o Daniele ? 
Dan 4:7   Allora son vegnui i magi, i astròlogi, i Caldei e i divini. Ghe ò contou o sonno, ma no m’an dæto l’interpretaçion.
7a- E cöse succedan comme inta primma vixon, i divin paghen gh'é ciù cao reconosce a seu incapaçitæ ciufito che contâ de favole a-o re ch'o l'à za menassou a seu vitta.
Dan 4:8   Pe urtimo, o Daniele, ch'o se ciamma Beltesazzar, segondo o nomme do mæ dê , o l'é vegnuo davanti à mi, e o spïto de divinitæ sante o l'ea inte lê. Ghe digo o sogno:
8a- A raxon de l’omiscion a l’é dæta. O Bel o l'ea ancon o dê do re. Me regòrdo chì che Dario o Mede, Çiro o Persian, Dario o Persian , Artaserse I , segondo Esdra. 1, 6 e 7 , tutti into seu tempo apprexian l’eletto ebraico e o seu unico Dê. De quæ Çiro o Segnô o profetizza inte Isa.44:28, co-o dî: Digo de Çiro: O l’é o mæ pastô, e o compià tutto o mæ piaxei ; o dià de Gerusalemme: Ch’a segge torna tiâ sciù! E do templio: Ch'o segge fondou! - O pastô profetizzou o compià a voentæ profetica do Segnô ch’o reconosce ch’o l’obbedisce. Sto atro testo o conferma a seu converscion profetizzâ : Isa.45:2: Coscì o Segnô o parla a-o seu unto, à Çiro , e into verscicolo 13 : Son mi ch’o l’ò levou sciù Çiro inta mæ giustiçia, e ò fæto drite tutte e seu stradde; O l’arreconstruià a mæ çittæ e o l’arretiâ i mæ prixonê, sensa rescatto ò recompensa, o l’à dito o Segnô de armæ. E a realizzaçion de sto progetto a comparisce inte Esdra 6:3-5: Into primmo anno do re Çiro, o re Çiro o l’à dæto sto comando in sciâ cà de Dio ch’a l’é à Gerusalemme: Che a cà a segge tiâ sciù torna, pe ëse un pòsto donde se pòsse offrî di sacrifici, e ch’a l’agge un fondamento fermo. O l'é erto sessanta cubi, largo sessanta cubi, træ fie de prie taggiæ e unna fia de legno neuvo. E speise saian pagæ da-a casa do re . In ciù i vaxi d'öo e d'argento da casa de Dio, che o Nabucodonosor o l'aiva portou da-o templio de Gerusalemme e portou à Babilònia, saian restöræ, e saian portæ a-o templio de Gerusalemme into pòsto donde s'attrovavan, e saian missi inta casa de Dio. E speise saian pagæ da-a casa do re.  O Segnô o gh’accorda i onô ch’o l’aiva dæto a-o re Salomon. Ma stæ attenti ! Sto decretto o no permettià de deuviâ o carcolo propòsto into Dan.9:25 pe ottegnî a dæta da primma vegnua do Mescia ; o saià quello do re Artaserse o persian . Çiro o l'à fæto tiâ sciù torna o templio, ma o Artaserse o l'à autorizzou a reconstruçion de miage de Gerusalemme e o retorno de l'intrego pòpolo ebraico a-a seu tæra naçionâ.       
Dan 4:9   Beltesazzar, cappo di magi, perché so che o spïto de divinitæ sante o l'é inte ti, e pe chi no l'é diffiçile nisciun segreto, dimme l'interpretaçion de vixoin ch'ò visto into mæ sonno.
9a- Bisogna capî donde l'é o re. Inta seu mente o l’ea arrestou un pagan e o l’aiva reconosciuo o Dê de Daniele comme solo che un atro dê, feua che ch’o poeiva spiegâ di sonni. No gh’é vegnuo in mente ch’o l’avieiva da cangiâ de divinitæ. O Dê de Daniele o l’ea solo che un atro Dê.
Dan 4:10   Ste chì son e vixoin da mæ mente tanto ch’o l’ea in sciô mæ letto. Guardo, e ecco, in mezo a-a tæra un erbo de gran ertixe.
10a- Inte figue che o Gexù o l’addeuviâ pe dâ e seu leçioin a-o pòpolo spirituale ch’o veu mostrâ, l’erbo o saià l’imagine de l’òmmo, da-a canna ch’a se cega e a se curva a-o çedro potente e majestoso. E comme l’òmmo o peu apprexâ o fruto gustoso de un erbo, o Segnô o l’apprexa ò no o fruto portou da-e seu creatue, da-o ciù piaxeive a-o meno piaxeive, fiña detestabile e repugnante. 
Dan 4:11   L'erbo o l'é vegnuo grande e fòrte, e a seu ertixe a l'arrivava a-o çê, e a seu vista a l'é arrivâ a-e fin da tæra intrega.
11a- Inta vixon da statua, o re caldeo o l'ea za paragonou à un erbo segondo l'imagine de poei, fòrsa e impëio ch'o gh'ea stæto dæto da-o veo Dê.
Dan 4:12   O seu feuggiamme o l'ea bello, e o seu fruto o l'ea abbondante; o portava do mangiâ pe tutti; e bestie do campo se son refugiæ sotta a seu ombra, e tutti i viventi ne tiavan o seu mangiâ.
12a- Sto re potente o scompartiva con tutti quelli do seu impëio a ricchessa e o mangiâ produti sotta a seu direçion.
12b- i öxelli de l’äia an fæto casa tra e seu ramme,
 L’esprescion a l’é unna repetiçion de Dan 2:38. A-a lettia, sti öxelli do çê rappresentan a paxe e a serenitæ che regnan sotta a seu governaçion. Into senso spirituale, denòttan i angeli çelesti de Dio, ma inte sto solo referimento de Ecc . pecöse l’öxello de l’äia o portieiva a vòstra voxe, a bestia con e ae a l’annunçieiva e vòstre poule . Inta ciù parte de çitaçioin, i öxelli do çê evòcan de aghie e di öxelli da rapina, dominanti inta speçie con de ae. I öxelli se stabiliscian donde o seu mangiâ o l'é abbondante ; L'imagine donca a conferma a prosperitæ e a saçietæ do mangiâ.               
Dan 4:13   Inte vixoin da mæ mente, tanto che m’ea desteixo in sciô mæ letto, ò visto, e ecco, un di guardian e di santi o l’ea desceiso da-o çê.
13a- De fæto, i angeli çelesti no gh’an beseugno de dormî, donca son inte l’attivitæ permanente. Quelli che son santi e a-o serviçio do Segnô sciortan da-o çê pe trasmette i seu messaggi a-i seu servitoî terrestri.
Dan 4:14   E o l'à gridou à voxe erta, e o l'à dito coscì: «Taggiæ zu l'erbo e taggiæghe e ramme. sciortî o feuggiamme, e spantegâ i fruti; che e bestie scappan da sotta de lê, e i öxelli tra e seu ramme!
14a- A vixon a l'annunçia che o re o perdià o seu regno e a seu dominaçion in sce de lê.
Dan 4:15   Ma lasciâ o ceppo donde gh'é e reixe inta tæra, e ligâlo con de cadeñe de færo e de bronzo tra l'erba do campo. Ch'o segge bagnou da-a roggia do çê, e ch'o l'agge l'erba da tæra comme parte comme e bestie.
15a- Ma lasciâ o tronco donde gh'é e reixe inta tæra .
 O re o l'arresta into seu regno ; o no saià scorrio. 
15b- e ligâlo con de cadeñe de færo e de bronzo tra l'erba do campo .
 No gh’é beseugno de cadeñe de færo ò de bronzo, perché o Segnô o faià solo che a seu creatua malleabile a perde a seu raxon e o seu sæximo inte tutti i seu aspeti, fixichi, mentali e morali. O re potente o se piggiâ pe unna bestia di campi. I grendi òmmi do seu regno saian donca obrigæ à levâ a seu dominaçion do regno.
15c- Ch'o segge bagnou da-a roggia do çê, e ch'o l'agge l'erba da tæra comme parte comme e bestie.
 Nosciatri se peu figuâ a consternaçion di seu ançien che ô veddan mangiâ l’erba da tæra, comme unna vacca ò unna pegoa. O refuiâ e abitaçioin coverte, con preferî vive e dormî inti campi.
Dan 4:16   O seu cheu uman o gh'é stæto levou, e o seu cheu de bestia o gh'é stæto dæto; e sette tempi passan in sce de lê.
 Inte st’esperiensa , o Segnô o dà ancon unn’atra preuva da seu vea onnipotensa. Pecöse Creatô de vitte de tutte e seu creatue, o peu inte quæ se segge momento, pe-a seu glòria, rende un intelligente ò a-o conträio stupidâ un. Dæto ch'a l'arresta invixibile a-i seu euggi, i òmmi no tëgnan conto de sta menassa ch'a ghe peisa delongo. Ma l'é veo ch'o l'intervegne solo de ræo, e quande o ô fa, o l'é pe unna raxon e unna finalitæ particolæ.
 O castiggo o l'é mesuou. O l’applicarà a-o re Nabucodonosor pe sette vòtte , saieiva à dî solo sette anni. No gh'é legittimitæ into deuviâ sta duâ pe quarcösa d'atro che o mæximo re. Chì ascì, co-o çerne o numero “ 7”, o Segnô creatô o l’iniçiale co-o seu “ segno reale ” l’açion ch’a l’é apreuvo à ëse compia.   
Dan 4:17   Questa a l'é a paròlla di guardian, e o comando di santi: che i viventi saccian che o Ciù Erto o regna into regno di òmmi, e o ô dà à chi o veu, e o mette in sce de lê o ciù basso di òmmi.
17a- Sta frase a l'é un decreto de quelli che guardan .
 O Sciô o mette in luxe o carattere ecceçionale de st’intervento divino a-o quæ o dà un ròllo de “ decreto ” dovuo à quelli che stan à ammiâ . L’òmmo o dev’imprende che, ascì co-e apparense fäse, o l’é delongo osservou da di ëse çelestiæ. O Segnô o veu fâ de sto exempio unna leçion diretta a-i umoen fin a-a fin do mondo. Citando quelli che ammian , o revela l'unitæ collettiva perfetta di angeli do campo do Segnô ch'o î assoçia inti seu progetti e inte seu açioin.   
17b-  pe che i viventi saccian che o Ciù Erto o regna into regno di òmmi, e o ô dà à chi ghe veu .
 O Segnô o dirizze tutto e o contròlla tutto. De spesso, desmentegandose de sta realtæ ascosa, l’òmmo o se credde ëse patron do seu destin e de seu deçixoin. O pensa ch’o çerne i seu cappi, ma o l’é o Segnô ch’o î mette in carrega, segondo a seu boña voentæ e o seu giudiçio in scê cöse e in scî ëse.
17c- e che o l'alza lì o ciù vile di òmmi .
 O dito o l'é veo : " E persoñe ottëgnan i cappi che se meitan ." Quande o pòpolo o se meita un òmmo grammo comme cappo, o Segnô o ghe ô impòñe.   
Dan 4:18   Sto chì o l'é o sonno che mi, re Nabucodonosor, ò visto. Ti, Beltesazzar, dai a spiegaçion, dæto che tutti i savi do mæ regno no peuan dâme ; ti peu, perché ti gh’æ drento de ti o spïto de divinitæ sante.
18a- Nabucodonosor o l'é apreuvo à megioâse, ma o no s'é ancon convertio. O l'à ancon mantegnuo che o Daniele o serve e divinitæ sante . O monoteismo o no l’é ancon compreiso da lê.             
Dan 4:19   Allora o Daniele, ch'o se ciammava Beltesazzar, o l'é arrestou pe un momento, e i seu penscëi gh'an sciätou. O re o l’à respòsto e o l’à dito: Beltesazzar, no che o sonno e l’interpretaçion ti sciorban! O Beltesazzar o l'à respòsto: «Scignô, che o sonno o segge pe-i to nemixi, e a seu interpretaçion pe-i to avversäi».
19a- O Daniele o capisce o sonno e quello ch’o l’é apreuvo à succede o l’é mai tanto terribile pe-o re che o Daniele o l’aviæ ciù cao veddelo compio in scî seu nemixi.
Dan 4:20   L'erbo ch'o l'æ visto, ch'o l'é vegnuo grande e fòrte, e a seu ertixe a l'arrivava a-o çê, e a seu vista inte tutte e parte da tæra;
Dan 4:21   Sto erbo, ch'o l'aiva de feuggiamme belle e de fruti abbondanti, e ch'o produxeiva mangiâ pe tutti, sotta o quæ e bestie do campo se refugiavan, e tra e seu ramme i öxelli do çê se favan abitaçion,
21a- o feuggiamme o l'ea bello
 Apparensa fixica e vestî.
21b- e fruti abbondanti .
 L'abbondansa da prosperitæ.
21c- che portava o mangiâ pe tutti .
 Ch’o forniva o mangiâ pe tutto o seu pòpolo.
21d- sotta o quæ e bestie di campi se son refugiæ .
 O re ch'o protezze i seu servitoî.
21°- e tra e quæ ramme i öxelli de l'äia an fæto casa .
 Sotta o seu governo, o seu pòpolo o viveiva inte unna gran seguessa. I öxelli sciortan via e lascian l'erbo a-o ciù piccin pericolo.
Dan 4:22   Ti, o re, ti l'æ fæto grande e fòrte, e a to grandessa a l'é cresciua e a s'é montâ fin a-i çê, e o to dominio o s'estende fin a-e fin da tæra.
Dan 4:23   O re o l'à visto un di guardian e di santi che o sciortiva da-o çê, e o diva : «Taggia l'erbo e destruilo . ma lasciâ o ceppo donde gh'é e reixe inta tæra, e ligâlo con de cadeñe de færo e de bronzo tra l'erba do campo ; ch'o segge bagnou da-a roggia do çê, e ch'a seu parte a segge co-e bestie do campo, fin à quande sette tempi ghe passan.
Dan 4:24   Questa a l'é l'interpretaçion, o re ;
Dan 4:25   Ti caccian da-i òmmi, e a tò abitaçion a saià co-e bestie do campo, e ti saiæ fæto mangiâ l'erba comme di beu . ti t’æ bagnou da-a roggia do çê, e sette tempi passan in sce ti, fin à quande ti saiæ che o Ciù Erto o regna into regno di òmmi e o ô dà à chi ghe veu.
25a- fin à quande ti saieiva che o Ciù Erto o governa into regno di òmmi e o ô dà à chi ghe veu.
 O Daniele o mensuña o Segnô co-o designâlo con l’esprescion “ o Ciù Erto ”. O dirizze coscì i penscëi do re à l’existensa de l’unico Dê ; unn’idea che o re o l’à de gren difficoltæ à capî, apreuvo à ste origine politeiste ereditæ da poæ à figgio.   
Dan 4:26   O comando de lasciâ o ceppo donde gh’é e reixe de l’erbo o veu dî che o teu regno o saià teu quande ti reconosce che quello ch’o governa o l’é into çê.
26a- Quande o reconosce che quello ch’o governa o l’é into çê, l’esperiensa de l’umiliaçion a cessià perché o re o saià convinto e convertio.
Dan 4:27   Pe quello, o re, che o mæ conseggio o t'agge piaxei. Mette fin a-i vòstri pecchi con pratticâ a giustiçia, e a-e vòstre iniquitæ con mostrâ compascion pe-i desgraçiæ, e a vòstra feliçitæ a saià prolongâ.
27a- Quande o re o mette in prattica e cöse che o Daniele o l’elenca inte sto verscio, o saià pe in davei convertio. Ma sto personaggio o l'é dæto à l'orgoglio, o seu poei incontestou o l'à reiso capriccioso e de spesso ingiusto comme n'an mostrou e esperiense revelæ passæ.
Dan 4:28 Tutte ste cöse se son compie in sciô re Nabucodonosor . 
28a- St’affermaçion do Daniele a proibisce quæ se segge atra interpretaçion de sta profeçia, ch’a condanna a-a nullitæ e base profetiche mostræ da-i Testimònni de Geova e da quæ se segge atro gruppo religioso ch’o contravenieiva a-a regola definia da-o Daniele. Pe de ciù, o contegnuo do capitolo intrego o ne dà a preuva. Pe l’istöia a ne mostrià perché o re o l’é colpio da unna malediçion inta profeçia de l’erbo.
Dan 4:29   A-a fin de dozze meixi, o l'ea apreuvo à camminâ into palaçio do re à Babilònia.
29a- 12 meixi, ò un anno ò “ un tempo ” passan tra a vixon e a seu realizzaçion.               
Dan 4:30   O re o l'à parlou e o l'à dito: «No l'é sta grande Babilònia, ch'ò tiou sciù pe-a casa do regno co-a fòrsa da mæ potensa e pe-a glòria da mæ majestæ?»
30a- Sto chì o l'é o momento fatale quande o re o l'avieiva fæto megio de tegnîse zitto. Ma ô poemmo capî perché a seu Babilònia a l'ea pe in davei unna mäveggia pua, ancon registrâ comme uña de « sette mävegge do mondo ». Luscioxi giardin pendenti de verde, peschee, spaçiose quaddre e bastion in sce'nna quaddrâ ch'a mesua 40 km da ògni banda. Bastion in sciâ çimma di quæ doî carri poeivan passâ un con l'atro longo tutta a longhixe di bastion ; l'autostradda do tempo. Un di seu rastelli, tiou sciù torna à Berlin, o l'é a-o çentro de doe miage compòste da prie smaltæ bleu in sciâ quæ l'emblema do re o l'é inciso : un lion con de ae d'agogia che Dan.7:4 o mensuña. O l'aiva quarcösa da quæ ëse orgoggioso. Ma o Segnô o no vedde l’orgoglio inte seu paròlle, o vedde l’orgoglio ma sorviatutto l’ascordo e o desprexo pe-e seu esperiense passæ . De seguo, sto re o no l’é l’unico ëse orgoggioso in sciâ tæra, ma o Segnô o l’à misso a seu vista in sce de lê, o ô veu into seu çê e o ô l’avià. Sto fæto o meita unna spiegaçion : o Segnô o giudica e seu creatue a-o de là de l’apparensa. O çerca o seu cheu e i seu penscëi, e o reconosce sensa mai fâse errô, e pegoe degne da sarvessa. Sto fæto o ô pòrta à insciste e de vòtte à fâ di miracoli, ma o metodo o l'é giustificou da-a qualitæ do resultato finale ottegnuo.     
Dan 4:31   Mentre a paròlla a l'ea ancon in bocca do re, gh'é vegnuo unna voxe da-o çê , ch'a diva: «Re Nabucodonosor, o regno o t'é levou».
31a- Nabucodonosor o l’é unna vittima de l’amô do Segnô, ch’o gh’à misso unna trappoa e o gh’à avvertio into seu sonno profetico. A sentensa do çê a peu ëse sentia, ma s’allegriemmo perché o mâ che o Segnô o ghe farà o ghe sarvià a vitta e o â farà eterna.
Dan 4:32   Ti caccian da-i òmmi, e a to abitaçion a saià co-e bestie do campo; e sette tempi passan in sce ti, fin à quande ti saiæ che o Ciù Erto o regna into regno di òmmi e o ô dà à chi ghe veu.
32a- Pe sette anni, ò sette vòtte , o re o perde a seu luxiditæ e a seu mente a ô convinse ch’o segge solo che unna bestia.
Dan 4:33   E subito a paròlla a s'é compia in sce Nabucodonosor. O l’ea stæto cacciou da-i òmmi, o mangiava l’erba comme di beu, o seu còrpo o l’ea umido da-a roggia do çê; fin che i seu cavelli son cresciui comme e piume d'agogue, e e seu unghe comme e unghe d'öxelli.
33a- O re o testimonia che tutto quello ch’o l’ea stæto annonçiou inta vixon o l’é vegnuo de fæto veo pe lê. Into scrive a seu testimoniansa, o re convertio o l'evòca st'esperiensa umiliante, con parlâ de lê mæximo in tersa persoña. A vergogna a ô spinge ancon à fâ un passo inderê. Unn’atra spiegaçion a l’arresta poscibile, che sta testimoniansa a segge stæta scrita insemme da-o re e da-o Daniele o seu neuvo fræ into veo Segnô. 
Dan 4:34   E a-a fin do tempo stabilio, mi Nabucodonosor ò levou i mæ euggi in çê, e a raxon a m'é vegnua. Ho benedito o Ciù Erto, ho lödou e glorificou quello ch’o vive pe sempre, o quæ dominio o l’é un dominio eterno, e o quæ regno o l’é de generaçion à generaçion.
34a- O Segnô savio e onnipotente o l’ottëgne l’amô de pegoe perse. A s'é azzonta a-o seu gregge, e a moltiplica e seu lode pe-a seu glòria.
34b- o quæ dominio o l'é un dominio eterno, e o quæ regno o perdura da generaçion à generaçion .
 A formola a riguarda o 5° regno , sta vòtta, eterno, da vixon do Figgio de l’Òmmo de Dan.7:14 : E gh’é stæto dæto o dominio, a glòria e un regno; e tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue ghe servivan. O seu dominio o l'é un dominio eterno, ch'o no passa, e o seu regno quello ch'o no saià destruto . E anche inta vixon de l' imagine into Dan.2:44 : E inti giorni de sti re o Segnô do çê o l'arrembià un regno ch'o no saià mai destruto, e o no saià lasciou à di atri pòpoli : o l’arremba e o destruià tutti sti regni, e lê mæximo o l’arresta pe sempre .  
Dan 4:35   Tutti i abitanti da tæra son comme ninte a-i seu euggi: o fa segondo a seu voentæ inte l'armâ do çê e tra i abitanti da tæra, e no gh'é nisciun ch'o pòsse fermâ a seu man, ò dîghe: «Cöse fai?»
35a- Gloria a-o Segnô vivente ! Pecöse sta vòtta o re o l’à capio tutto e o se converte. 
Dan 4:36   Inte quello tempo i mæ sensci son tornæ à mi ; a glòria do mæ regno, a mæ magnificensa e a mæ splendore m’an repiggiou; i mæ conseggê e i mæ nòbili m’an domandou torna; Son stæto restaurou into mæ regno, e o mæ poei o l’é solo che aumentou.
36a- Comme o giusto e drito Giòbbe, a-o quæ o Segnô o l’à restituio di figgi, de figge e de posteritæ a-a fin da seu sciortia, o re o repiggia a confiansa di seu nòbili e o repiggia o seu regno oua savio tra i vëi savi illuminæ da-o Segnô vivente. St’esperiensa a demostra che o Segnô o dà o regno à chi o veu. O l’é stæto lê ch’o l’à inspirou i grendi Caldei à domandâ torna o seu re.
Dan 4:37   Oua mi, Nabucodonosor, lödo, erze e onô o Re do çê, tutte e seu euvie son veitæ e e seu stradde son giustiçia, e quelli che camminan con orgoggio o peu abbassâli.
37a- O peu dîlo perché o l'à pagou pe poeilo dî.
 Pe schivâ o ciù brutto, tiâ un dente o peu ëse ben ben doloso ; ma e parte peuan giustificâ o sofferimento. Pe ottegnî l’eternitæ, peu ëse neçessäio passâ pe de preuve due ò assæ due, o strappo de l’orgoglio o ê giustifichià quande se peu. Conoscendo o seu potençiale, Gexù Cristo o l’à fæto òrbo o Paolo in sciâ stradda pe Damasco, coscì che o “ persecutô di seu fræ ” òrbo spiritualmente o vegnisse o seu testimònio fedele e zeloso dòppo avei repiggiou a vista di seu euggi, ma sorviatutto, a vista do seu spito.   
Daniele 5
 
 
Dan 5:1   O re Balsazzar o l'à fæto unna gran festa pe-i seu scignori, ch'ean mille, e o l'à bevuo o vin davanti à loiatri.
1a- O re Nabucodonosor o s'é addormio inta paxe de Dio quand'o l'ea ben ben vegio e seu figgio Nabonido o gh'é vegnuo apreuvo, ch'o no l'ea inclinou à governâ, donca o l'à lasciou governâ seu figgio Belsazzar a-o seu pòsto. No confonde sto nomme ch'o veu dî " Bel o protezze o re ", unna sfidda che o Segnô o l'intende piggiâ, con quella che Nabucodonosor o l'à dæto a-o Daniele : Beltesazzar ch'o veu dî " Bel o protezzià ". A-a origine de sti nommi gh’é o culto de Bel ò Belial derê a-o quæ gh’é o solo organizzatô do politeismo : Satana, o diao. Comme veddemmo, i successoî do re convertio no gh’an anæto apreuvo pe sto cammin.      
Dan 5:2   E Belsazzar, quande o l'aiva aspëtou o vin, o l'à mandou à portâ i vaxi d'öo e d'argento che o seu poæ Nabucodonosor o l'aiva tiou feua da-o templio ch'o l'ea à Gerusalemme, pe che o re, i seu scignori, e seu moggê e e seu concubiñe poessan beiveghe.
2a- Pe sto re pagan, sti vaxi d’öo e d’argento son solo che di bottin piggiæ da-i ebrëi. Dòppo avei çernou de no fâ attençion a-o veo Dê a-o quæ Nabucodonosor o s’ea convertio, o no tëgne conto do fæto che sto Dê vivente o giudica tutte e seu açioin. Deuviando pe unna raxon gramma e profana ste cöse consacræ e santificæ a-o serviçio do Segnô Creatô, o commette l’urtimo errô da seu curta vitta. Into seu tempo, Nabucodonosor o l’aiva savei comme tegnî conto da potensa attiva do Segnô di ebrëi perché o l’aiva capio che e seu divinitæ naçionale in veitæ no existeivan. Tutti i pòpoli soggetti a-o re de Babilònia aivan sentio a seu potente testimoniansa à avvantaggio do re do çê, ben ben ciù a seu famiggia immediâ. O Segnô o l’à donca tutte e raxoin pe mostrâse oua giusto e impietoso.
Dan 5:3   Allora an portou i vaxi d'öo ch'ean stæti piggiæ feua da-o templio, da-a casa de Dio ch'a l'é à Gerusalemme; e o re e i seu nòbili, e seu moggê e e seu concubiñe, ô deuviavan pe beive.
3a- O Daniele o l'insciste in sciâ proveniensa de sti vaxi che son stæti piggiæ da-o templio, da-a casa de Dio à Gerusalemme. De za, visto che o Segnô ebraico o l’à permisso che ste cöse vegnissan levæ da-o seu templio, o zoveno re o l’avieiva dovuo capî che o veo Segnô o castiga e o castiga severamente quelli che ghe servan mâ. E divinitæ pagañe no fan de cöse comme queste e i seu offiçiæ çercan solo de fâ piaxei a-i òmmi che sfrütan a seu credulitæ.
Dan 5:4   E beveivan o vin, e lodavan e divinitæ d'öo, d'argento, de bronzo, de færo, de legno e de pria.
4a- L'uso profano o l'é datou, o l'é l'uso idolatrico, l'ertixe de l'abominaçion pe-o Segnô. Importante, inte unna gran mostra de negligensa, o re o festezza co-i seu amixi, tanto che a seu çittæ a l'é menassâ da-i Medi e da-i Perscien che â ascidian.
Dan 5:5   E inte quell'oa s'é compario e die de man de un òmmo, e scriveiva de d'ato a-o candeliê in sciô cian da miagia do palaçio do re. O re o l'à visto st'estremitæ da man ch'a scriveiva.
5a- I miracoli do tempo de Nabucodonosor stæti desprexæ, sto neuvo miracolo o no l’à l’obiettivo de convertî, ma de destrue e vitte di colpevoli comme veddemmo. Davanti à di grammi accusatoî che voeiva a mòrte de un peccatô, Gexù Cristo o l’à scrito ascì inte l’æña co-o dio i peccati che commetteivan in segretto.
Dan 5:6   Allora o re o s'é cangiou a faccia, e i seu penscëi gh'an fæto sciätâ; e articolaçioin di seu çentiña se son deslenguæ, e e seu zenogge se son sciortie l'uña contra l'atra.
6a- O miracolo o produxe subito i seu effetti. À despeto de l'imbriægo, a seu mente a reagisce, o l'à paû.
Dan 5:7   O re o l'à criou à voxe erta pe portâ drento i astròlogi, i Caldei e i divini; e o re o l'à parlou e o l'à dito a-i savi de Babilònia: «Chi se segge ch'o leze sto scrito e o m'indica a seu interpretaçion, o saià vestî de viovetta, e o l'avià unna cadeña d'öo in sciô còllo, e o saià o terso governante do regno».
7a- Ancon unna vòtta, o Daniele o l'é ignorou ; E seu testimonianse no en stæte piggiæ in conscideraçion da-a succession reale. E torna, inte l'estrema angoscia, o zoeno re o promette i ciù erti onô à chi se demostre bon de descifrâ o messaggio scrito in sciâ miagia int'unna mainea sorvenaturale. Chi fa questo o l’ottëgne o terso pòsto into regno, perché o Nabonido e o Belsazzar occupan o primmo e o segondo pòsto. 
Dan 5:8   Allora son intræ tutti i savi do re; ma no poeivan leze a scrittua e dâ a seu interpretaçion a-o re.
8a- Comme sotta Nabucodonosor, a cösa a l’arresta imposcibile pe-i savi paghen.
Dan 5:9   Allora o re Balsazzar o l'à avuo unna gran paû, e o seu rostro o s'é cangiou, e i seu nobili s'en spaventæ.
Dan 5:10   E a regiña, pe caxon de paròlle do re e di seu scignori, a l'é intrâ inta casa do banchetto e a l'à dito: «O re, vive pe sempre!» No che i to penscëi ti sciortan, e no che a to faccia a cangie de cô!
Dan 5:11   Gh'é un òmmo into to regno, into quæ gh'é o spïto de divinitæ sante; e inti giorni de to poæ, s’attrovava inte lê l’illuminaçion, l’intelligensa e a saviessa comme a saviessa de divinitæ. Pe quello Nabucodonosor o re, to poæ, o re, to poæ, o l'à fæto cappo di magi, di astròlogi, di Caldei, di divini;
Dan 5:12   perché inte lê s’é attrovou un gran spïto, conoscensa e comprenscion, l’interpretaçion di sonni, l’esplicaçion de paròlle scue, e a resoluçion de domande due, fiña o Daniele, ch’o l’aiva nomminou o re Beltesazzar. Ch'o segge ciammou o Daniele, e o l'indichià l'interpretaçion.
12a- Sta testimoniansa da Regiña a l'é mäveggiosa e a condanna tutta a famiggia reale : o saveimo... ma emmo çernou de no tegnîlo in conscideraçion. 
Dan 5:13   O Daniele o l'é stæto portou davanti a-o re. O re o l'à parlou e o l'à dito a-o Daniele: «Sei ti quello Daniele, ch'o l'ea un di prixonê de Giuda, che o re mæ poæ o l'à portou feua da Giuda?»
Dan 5:14   Ò sentio parlâ de ti che o spïto de divinitæ o l'é inte ti, e che inte ti s'attreuva luxe, intelligensa e saviessa stramesuâ.
Dan 5:15   I savi e i astròlogi son stæti portæ davanti à mi, pe leze sto scrito e mostrâme a seu interpretaçion. ma no poeivan dâ a spiegaçion de poule.
Dan 5:16   Ò sentio che ti riesci à spiegâ e à destrigâ de domande diffiçile; Ora se ti peu leze sto scrito e dîme l’interpretaçion, ti saiæ vestî de cô de moæla, e ti l’aviæ unna cadeña d’öo in gio a-o còllo, e ti l’aviæ o terso pòsto into governo do regno.
16a- Terso pòsto dòppo o Nabonido seu poæ e lê mæximo.
Dan 5:17   O Daniele o l'à respòsto davanti a-o re: «Conservâ e to regalle, e dâ e to compense à un atro. Leggiò però a scrittua a-o re, e ghe daiò l'interpretaçion.
17a- O Daniele o l'é vegio e o no dà importansa a-i onô ò a-i ben e a-i valoî d'argento e d'öo, ma l'opportunitæ de fâ arregordâ à sto zoeno re e seu colpe, i seu pecchi ch'o l'avià da pagâ co-a seu vitta, a no peu ëse refuâ e o l'é o servitô de Dio pe sta meña d'açion.
Dan 5:18   O re, o Segnô ciù erto o l'à dæto a-o Nabucodonosor, to poæ, o regno, a grandessa, a glòria e a maestæ;
18a- O regno de Nabucodonosor o l'ea stæto l'euvia e o regâ do veo Segnô, coscì comme a seu magnificensa , ch'o l'aiva attribuio pe errô a-a seu mæxima fòrsa , pe mezo de l'orgoglio, avanti d'ëse stupiou da-o Segnô pe sette anni.
Dan 5:19   e pe caxon da grandessa ch’o gh’aiva dæto, tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue gh’aivan paû e tremavan davanti à lê. O re o l'ammassava chi o voeiva, e o risparmiava a vitta chi o voeiva; O l’à levou sciù chi o voeiva, e o l’à fæto cazze chi o voeiva.
19a- O re o l'ammassò chi o voeiva .
 In particolâ, sta facoltæ dæta da-o Segnô a l’à portou à castigâ o pòpolo ebraico rebelle e à mette a-a mòrte tanti di seu rappresentanti.
19b- e o risparmiava a vitta de quelli ch'o voeiva .
 O Daniele e i ebrëi prixonê s’en avvantaggiæ de questo.
19c- o l'à allevou quelli ch'o voeiva .
 O Daniele e i seu trei compagni fedeli en stæti elevæ da-o re Nabucodonosor in çimma di Caldei.
19d- e o l'umiliava quelli ch'o voeiva .
 I nòbili do seu regno aivan da consentî d'ëse governæ da di zoeni foresti da-a prixon ebraica. Da-a seu potente man l'orgoglio naçionale ebraico o l'é stæto umiliou e destruto.
Dan 5:20   Ma quande o seu cheu o l'é stæto erzou, e o seu spito o l'é stæto indurio pe l'orgoglio, o l'é stæto cacciou zu da-o seu tröno reale, e a seu glòria a l'é stæta levâ;
20a- L’esperiensa do re Nabucodonosor a n’aggiutta à capî l’arrogansa attribuia a-o re papale de Dan.7:8. O Daniele o demostra a-o re che o poei assoluo o l’é dæto da-o Segnô à chi ghe veu, segondo o seu programma. Ma, into regordâse de l’umiliaçion do re Nabucodonosor, o gh’arregòrda che per quante potente o segge, un re terrestre o depende da-a potensa illimitâ do re çeleste.
Dan 5:21   O l'é stæto cacciou da-i figgi di òmmi, e o seu cheu o l'é stæto fæto comme e bestie, e a seu abitaçion a l'é stæta co-i aseni sarvæghi; e o l’à dæto l’erba da mangiâ comme di beu, e o seu còrpo o l’é stæto umido da-a roggia do çê, fin à quande o l’à capio che o Segnô Ciù Erto o governa into regno di òmmi e o â dà à chi ghe piaxe.
21a- Notto, solo inte sto verscio, a mençion de “ aseni sarvæghi ”. L'aseno o l'é un tipico scimbolo de testardaggia : " testardo comme un aseno ", sorvetutto s'o l'é ascì " sarvægo " e no addomestegou. O l'é o scimbolo ch'o rappresenta o spito de l'òmmo ch'o se refua d'ascoltâ e leçioin dæte da-o Segnô pe mezo de esperiense da seu vitta e pe mezo de seu revelaçioin bibliche.       
Dan 5:22   E ti, seu figgio Balsazzar, no t'æ umiliou o teu cheu, sciben che ti conosceiva tutte ste cöse.
22a- De fæto, o l'é stæto Belsazzar ch'o s'é comportou comme un " culo sarvægo " con no tegnî conto de l'esperiensa de seu " poæ " (seu poægrande).    
Dan 5:23   Ti t'æ levou contra o Segnô do çê; i vaxi da seu casa son stæti portæ davanti à ti, e ti beveivi o vin con loiatri, ti e i to nòbili, e to moggê e e to concubiñe; Ti l’æ lodou e divinitæ d’argento, d’öo, de bronzo, de færo, de legno e de pria, che no veddan, no s’ascoltan, e no san, e no t’æ glorificou o Segnô inta quæ man gh’é o teu respio e tutte e vòstre stradde.
23a- O Belsazzar o l'à profanou i vaxi d'öo che vegnivan santificæ a-o Segnô Creatô pe-o serviçio religioso do seu templio. Ma deuviandole pe lödâ e fäse divinitæ pagañe, o l’à razzonto o ponto ciù erto de l’abominaçion . Sta figua a prepara quella de Apo.17:4 : Sta dònna chì a l’ea vestîa de cô viovetta e scarlatto, e aggibbâ d’öo, de prie preçiose e de perle. A l'aiva in man unna coppa d'öo piña d' abominaçioin e de impuritæ da seu prostituçion . Lì a gh’é dæto o nomme “ Babilònia a Grande ” into verscico 5.    
Dan 5:24   Pe quello o l'à mandou sta parte da man ch'a l'à scrito sto scrito.
24a- À seu vòtta, Belsazzar o descrovî tròppo tardi l’existensa do veo Dê vivente ch’o l’agisce e o reagisce de mainea miracolosa a-o comportamento di òmmi.
Dan 5:25   Questo o l'é o scrito ch'o l'é stæto scrito: Mene, Mene, Tekel, Ufarsin.
25a- Traduçion : contou, contou, pesou e diviso . 
Dan 5:26   E questa a l’é l’interpretaçion de ste poule. Contou: o Segnô o l’à contou o to regno, e o l’à portou a-a fin.
26a- O primmo " contou " o l'à comme mira o comenso do regno, e o segondo " contou " o l'à comme mira a fin de sto regno.    
Dan 5:27   Pesou: Ti l'æ pesou in scê bilanse, e ti l'æ trovou mancante.
27a- E scæ chì son o scimbolo do giudiçio divin. I òmmi l' an adottou pe designâ i serviçi de giustiçia ; unna giustiçia assæ imperfetta. Ma quello do Segnô o l’é perfetto e o se basa in sce l’imagine de unna banca à doî loei , o peisa e açioin do ben e do mâ che l’ëse giudicou o l’à compio. Se a scâ do ben a l’é ciù legia de quella do mâ, a condanna diviña a l’é giustificâ. E questo o l’é o caxo do re Balsazzar. 
Dan 5:28   Diviso: O to regno o saià diviso, e dæto a-i Medi e a-i Perscien.
28a- Tanto ch'o l'ea apreuvo à beive into seu palaçio reale, guiddou da-o re Dario, i Medi son intræ à Babilònia da-o letto do sciumme, ch'o l'ea stæto temporaneamente desviou e asciugou.
Dan 5:29   Allora Belsazzar o l'à dæto ordine, e an vestî o Daniele de cô de viovetta, e gh'an misso unna cadeña d'öo in sciô còllo, e an proclammou ch'o l'ea o terso governante do regno.
Dan 5:30   A mæxima neutte o Belsazzar, o re di Caldei, o l'é stæto ammassou.
Dan 5:31   E Dario, o Mede, o l'à piggiou o regno, ch'o l'aiva sessantadoî anni.
31a- Sta preçisa testimoniansa de testimònni oculari do Daniele a no l'é reconosciua da-i stòrichi che attribuiscian st'açion a-o re persian Çiro 2 o Grande do – 539.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 6
 
 L’insegnamento de sto capitolo 6 o l’é identico à quello do Daniele 3. Sta vòtta, o presenta o Daniele inte unna preuva de fedeltæ modello , da imitâ e reprodue da tutti i eletti ciammæ da-o Segnô inte Gexù Cristo. I commenti son utili, ma basta leze e arregordâse da leçion. O re Dario o l'agisce comme o Nabucodonosor into seu tempo e , à seu vòtta, à l'etæ de 62 anni , o va à confessâ a glòria do Dê vivente de Daniele ; unna converscion ottegnua da-a testimoniansa de fedeltæ do Daniele quande o Segnô o l’à protetto da-i lioin . Fin da-o prinçipio da seu relaçion, o l'à affetto e interesse pe-o Daniele ch'o ô serve con fedeltæ e onestæ e into quæ o discerne un spito superioe . 
 
Dan 6:1   O Dario o l'à vosciuo mette in sciô regno çentovinti satrapi, che dovieivan ëse inte tutto o regno.
1a- O re Dario o revela a seu saviessa con affiâ a governaçion do regno à 120 governatoî stabilii in sce 120 provinse.
Dan 6:2   O l'à misso in sce de loiatri trei capitani, e o Daniele tra de loiatri, pe fâ de mòddo che i satrapi ghe fassan conto, e o re o no patisse de perdie.
2a- O Daniele o l'é ancon tra i cappi cappi che supervixonan i satrapi.
Dan 6:3   O Daniele o l'ea in çimma di prinçipi e di satrapi, perché gh'ea un spïto superioe inte lê ; e o re o l'à pensou de stabilîlo in sce tutto o regno.
3a- Dario, à seu vòtta, o nòtta a superioritæ de Daniele inta seu mente intelligente e savia. E o seu progetto de stabilîlo sorviatutto o l’arrecheugge gialoxia e òdio contra o Daniele.
Dan 6:4   Allora i prinçipi e i satrapi an çercou l'occaxon pe accusâ o Daniele pe-o regno. Ma no poeivan attrovâ nisciuña occaxon, ni nisciuña cösa pe reprende, perché o l’ea fedele, e no s’ea visto nisciuña colpa ò nisciun mâ inte lê.
4a- O Daniele o serve o Segnô donde o ô mette, coscì ch’o serve o re co-a mæxima devoçion e fedeltæ. O comparisce coscì irreprochabile ; un critëio ch’o s’attreuva tra- i Santi Avventisti di Urtimi Giorni segondo Ap. 14:5.   
Dan 6:5   E i òmmi an dito: «No troviemmo nisciuña caxon contra sto Daniele, se no l'attreuviemmo inta lezze do seu Dio».
5a- Sti raxonamenti revelan o pensceo do campo diabòlico de l’urtima preuva terrestre da fæ donde o resto sabbatico do setten giorno da lezze de Dio o permettià l’ammassâ di seu servitoî fedeli, dæto che no consentian à onorâ o resto do primmo giorno reiso obrigatöio, a domenega da lezze religiosa romaña.             
Dan 6:6   Allora quelli prinçipi e satrapi son vegnui da-o re con un sciäto, e gh'an dito: «Re Dario, vive pe sempre!»
6a- St’intrâ invexendâ a l’à l’intençion de fâ arregordâ a-o re a fòrsa di numeri, a seu capaçitæ de creâ do remescio, e donca a neçescitæ ch’o rinforse a seu dominaçion.             
Dan 6:7   Tutti i prinçipi do regno, i governatoî, i satrapi, i conseggê e i governatoî, concòrdan che vëgne pubricou un decreto reale, con un decreto streito, che chi se segge ch'o preghe quarche dê ò òmmo drento de trenta giorni, feua che ti, o re, o segge cacciou into deno.
7a- Fin à alloa, o re Dario o no l'aiva çercou de costrenze i òmmi do seu regno à servî un dê ciufito che un atro. Into politeismo a libertæ religiosa a l’é completa. E pe convinselo, i complottoî ô sciortan, con onorâlo, o re Dario, comme un dê. Chì ascì, comme con tutti i gren dominatoî, l’orgoglio o se desvegia e o gh’à fæto approvâ st’ordine che, però, o no gh’é vegnuo da-a mente.
Dan 6:8   Oua, re, conferma o decreto, e scrive o decreto, ch'o no segge cangiou, segondo a lezze di Medi e di Persci, ch'a no cangia.
8a- Sto decreto o profetizza con ammiraçion quello ch'o renderà obrigatöia a domenega romaña in sciâ fin di giorni. Ma nottemmo che sto carattere immutabile da lezze di Medi e di Persci stabilio da di òmmi fallibili e peccatoî o l’é do tutto ingiustificou. L’immutabilitæ a l’appartëgne a-o veo Dê vivente, o Creatô.
Dan 6:9   Allora o re Dario o l'à scrito o decretto e o decretto.
9a- Sto passo o l'é essençiâ, perché con avei scrito lê mæximo o decretto e a defeisa , a lezze immutabile di Medi e di Perscien a l'avià da ëse rispettâ.
Dan 6:10   Quande o Daniele o l'à capio che o decreto o l'ea stæto scrito, o l'é anæto inta seu casa, e i barcoin da stansia de d'ato ean averti verso Gerusalemme. e træ vòtte pe giorno o s’azzeñava e o pregava e o lodava o seu Dio, comme o l’aiva fæto primma.
10a- O Daniele o no cangia o seu comportamento, e o no se lascia influensâ da sta mesua umaña. Arvendo o seu barcon, o mostra ch'o veu che a seu lealtæ verso o Segnô Onnipotente a segge conosciua da tutti. Inte sto momento, o Daniele o se gira in direçion de Gerusalemme donde, ascì ben destruto, o templio de Dio o l'é collocou. Pecöse o Sciô Sciô o s’é manifestou pe tanto tempo inte sto templio santo ch’o l’aiva fæto o seu pòsto de abitaçion, a seu abitaçion terrestre.
Dan 6:11   Allora i òmmi son intræ con un sciäto, e an attrovou o Daniele ch'o pregava e o ciammava o seu Dio.
11a- I complottoî s'attrovavan in atteisa e ô ammiavan pe piggiâlo inte l' atto de desobbedimento a-o decreto reale ; attualmente un “ reato flagrante ”.   
Dan 6:12   Allora son vegnui davanti a-o re, e gh'an parlou do decreto reale, dixendo: «No t'æ scrito un decreto che chi se segge ch'o preghe drento trenta giorni à quarche dê ò òmmo, feua che à ti, o re, o l'é cacciou inta caverna di lioin?» O re o l’à respòsto: A cösa a l’é segua, segondo a lezze di Medi e di Persci, ch’a l’é immutabile.
12a- O re o peu confermâ solo o decretto ch'o l'à scrito e firmou lê mæximo.
Dan 6:13   E an parlou torna e dixan a-o re: «O Daniele, ch'o l'é stæto piggiou in prixon de Giuda, o no t'à piggiou in conscideraçion, o re, ni o decretto ch'o l'æ scrito, ma o fa a seu preghea træ vòtte pe giorno».
13a- Piggiou à man rossa inte l'atto da seu preghea, o Daniele o l'é denonçiou. O re o l’apprexa o Daniele pe-o seu comportamento fedele e onesto. O l'avià de botto a connescion tra de lê mæximo e sto Segnô ch'o serve con tanto zelo e fedeltæ dæto ch'o ghe prega regolarmente træ vòtte pe giorno . Sto fæto o spiega o dô e l’affliçion che a condanna do Daniele a ghe provochià e o comenso da seu converscion ch’a l’é apreuvo à vegnî. 
Dan 6:14   Quande o re o l'à sentio questo, o s'é despiaxuo ben ben; o l'à misso o seu cheu pe liberâ o Daniele, e fin a-o tramonto do sô o l'à sforsou de sarvâlo.
14a- O re dapeu o se rende conto ch'o l'é stæto manipolou e o se mette à sarvâ o Daniele, ch'o l'apprexa ben ben. Ma i seu sfòrsci saian in venitæ e o re o descrovî tristemente avanti de tutto quello : a lettia a l'ammòssa, ma o spito o dà vitta . Con dâ ciù tardi st’esprescion a-i òmmi, o Segnô o mostra o limite do rispetto pe-e lezze. A vitta a no peu ëse regolâ in scê lettie di testi giuridichi. Into seu giudiçio divin, o Segnô o piggia in conscideraçion di dettaggi che a lettia mòrta da seu lezze scrita a l’ignora, e i òmmi sensa o Segnô no an a saviessa de fâ o mæximo. 
Dan 6:15   Ma sti òmmi an inscistio o re, e gh'an dito: «Saiæ, o re, che a lezze di Medi e di Perscien a domanda che tutti i decreti ò i decreti confermæ da-o re seggian definitivi».
15a- I complottoî s'arregòrdan a natua irrevocabile (ingiustificâ) de deçixoin piggiæ da-o re di Medi e di Perscien. Lê mæximo o l'é impreiso da-a seu coltua ereditäia. Ma o capisce ch'o l'é stæto vittima de un complòtto contra o Daniele.
Dan 6:16   Allora o re o l'à comandou, e portavan o Daniele, e l'an cacciou inta caverna di lioin. O re o l’à parlou e o l’à dito a-o Daniele: «Che o teu Segnô, ch’o servisci delongo, o t’arremba!
16a- O re o l’é obrigou à buttâ o Daniele inta caverna di lioin, ma o dexidia de tutto o cheu che o Segnô ch’o serve con tanta fedeltæ o l’intervegne pe sarvâlo.
Dan 6:17   E an portou unna pria, e l'an missa in sciâ bocca da fossa; O re o l'à segnou co-o seu mæximo anello de segno e co-i anelli de segno di seu scignori, pe no cangiâ ninte pe quello ch'o l'à da fâ co-o Daniele.
17a- Chì, l'esperiensa do Daniele a l'à de someggianse co-o seppellimento de Cristo, che a seu pòrta rionda de pria a l'ea ascì serrâ pe impedî l'intervento uman.
Dan 6:18   Allora o re o l'é introu into seu palaçio; o passava a neutte à digiunâ, o no ghe ciammava unna concubiña, e o no poeiva dâse à dormî.
18a- Sto comportamento do re o testimonia a seu scinçeritæ. Faxendo ste cöse o mostra ch’o veu fâ piaxei a-o Segnô de Daniele e ottegnî a seu sarvessa da lê. Sto chì o l’é o comenso da seu converscion à l’unico Dê.
Dan 6:19   O re o s'é levou a-a mattin bonora e o l'é anæto de fretta a-a caverna di lioin.
19a- Unna preparaçion de puritæ e apreuvo unna neutte sensa sonno pe caxon da seu mente tormentâ da-o pensceo da mòrte de Daniele e sta corsa a-a caverna di lioin à l’arba no son e açioin pratticæ da un re pagan ma quelle de un fræ ch’o l’ammia seu fræ into Segnô.
Dan 6:20   E o s'é avvexinou a-a fossa, e o l'à ciammou o Daniele con unna voxe triste. O re o l’à parlou e o l’à dito a-o Daniele: Daniele, servitô do Segnô vivente, o teu Segnô, ch’o serve delongo, o l’é stæto bon de liberâte da-i lioin?
20a- Comme o s’avvexiñava a-a fossa, o l’à ciammou o Daniele con unna voxe triste .
 O re o spera ma o l'à poia e o l'à poia do ciù brutto pe-o Daniele. Però, a seu speransa a l'é demostrâ da-o fæto ch'o â telefona e o ghe fa unna domanda.
20b- Daniele, servitô do Segnô vivente, o teu Segnô, ch’o serve delongo, o l’é stæto bon de liberâte da-i lioin?
 Con ciammâlo o “ Dio vivente ”, o Dario o testimonia o comenso da seu converscion. Però, a seu domanda " o l'ea bon de liberâte da-i lioin? " o ne mostra ch'o no ô conosce ancon. Sensa quello o l'avieiva dito: « O voeiva liberâte da-i lioin ? » .       
Dan 6:21   O Daniele o l'à dito a-o re: «O re, vive pe sempre : 
21a- Inte bocche di cospiratoî, into verscicolo 6, l’esprescion a l’aiva pöco scignificato, ma inte quella de Daniele, a profetizza un accesso a-a vitta eterna reservâ a-i eletti do Segnô.
Dan 6:22   O mæ Segnô o l'à mandou o seu angelo, e o l'à serrou e bocche di lioin, pe no m'agge fæto ninte de mâ, perché son stæto trovou innoçente davanti à lê. e anche davanti à ti, o re, no ò fæto ninte de mâ.
22a- Inte st’esperiensa, o re Dario o se rende conto comme stupido, ingiustificou e desapprovou o veo Dê Vivente che o Daniele o serve sensa ascondise o l’é o progetto immutabile di decreti reæ umoen.
Dan 6:23   O re o l'é stæto ben ben contento e o l'à comandou de portâ o Daniele feua da-a caverna. O Daniele o l'é stæto tiou feua da-a caverna, e no gh'é stæto attrovou nisciuña feria, perché o s'é fiou do seu Dio.
23a- Allora o re o l'é stæto ben ben contento .
 Sta reaçion de gioia naturale e spontanea a revela un avvegnî stæto çernuo da-o Segnô perché o re o l’à oua a seguessa da seu existensa e do seu poei.
23b- O Daniele o l'é stæto tiou feua da-a caverna, e no gh'é stæto attrovou nisciuña feria.
 Coscì comme i vestî di trei compagni do Daniele cacciæ into forno sorvecadou no vegnivan bruxæ.
23c- perché o s'ea fiou do seu Dio .
 Sta confiansa a s'é revelâ inta seu deçixon de no obedî a-o decreto reale ch'o l'avieiva privou o Segnô de seu preghee ; unna çernia imposcibile e inconçepibile pe sto òmmo modello de fæ puamente umaña.  
Dan 6:24   E o re o l'à comandou, e portavan quelli òmmi ch'aivan accusou o Daniele, e î an cacciæ inta caverna di lioin, loiatri, i seu figgi e e seu moggê : e avanti che arrivassan in fondo a-a caverna, i lioin î an piggiæ e an rotto tutte e òsse à tòcchi.
24a- O Segnô o l’à inversou e töe in scî grammi che progettavan o mâ. A-o tempo di re persci che dovieivan vegnî, l'esperiensa a s'é repetua pe l'ebraico Mardocheo, che o cappo Aman o voeiva ammassâ co-o seu pòpolo a-o tempo da regiña Estere. Anche lì , o l’é Aman ch’o finià pe appendise a -a sciâ stæta tiâ sciù pe Mardocheo.
Dan 6:25   Dòppo questo o re Dario o l'à scrito à tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue, ch'abitan inte tutta a tæra , co-o dî: «A paxe a segge abbondante».
25a- Sta neuva scrittua do re a l’é quella de un òmmo conquistou da-o Segnô vivente. Oua ch’o l’é in paxe perfetta into seu cheu, o deuvia a seu poxiçion de comando pe rivolgîse à tutto o pòpolo do seu regno a testimoniansa da seu paxe ch’o l’à reçevuo da-o veo Segnô. 
Dan 6:26   Comando che inte tutto o mæ regno ghe segge paû e spavento pe-o Segnô de Daniele. Pecöse o l'é o Segnô vivente, e o l'arresta pe sempre; o seu regno o no saià mai destruto, e o seu dominio o duâ fin a-a fin.
26a- Ordino che inte tutta a estenscion do mæ regno .
O re o l'òrdena ma o no l'obriga nisciun.
26b- no gh'emmo paû e spavento pe-o Segnô de Daniele .
Ma inricchio da st'esperiensa, o l'impòñe a paura e o spavento do Segnô de Daniele pe dessuade i autoî de un neuvo complòtto fomentou contra o Daniele.
26c- Pecöse o l’é o Segnô vivente, e o l’arresta pe sempre.
O spera che sta testimoniansa a segge reçevua into cheu do pòpolo do regno, e pe questo o ô löda e o ô l’eleva.
26d- o seu regno o no saià mai destruto, e o seu dominio o duâ fin a-a fin .
O carattere eterno do 5° regno da statua o l'é torna proclamou.
Dan 6:27   O l’é o liberatô e o sarvatô, ch’o fa di segni e de mävegge into çê e in sciâ tæra. O l’é quello ch’o l’à liberou o Daniele da-a potensa di lioin.
27a- O l'é quello ch'o libera e o salva .
 O re o testimonia de quello ch’o l’à visto, ma sta liberaçion e sta sarvessa a riguarda solo o còrpo fixico, a vitta de Daniele. Sarà neçessäio aspëtâ a vegnua de Gexù Cristo pe capî o dexidëio do Segnô de liberâ e sarvâ da-o peccou. Ma fâmo nottâ che o re pe natua o l’aiva o beseugno de purificâse pe fâ piaxei a-o Segnô vivente.
27b- ch'o fa di segni e de meravigge into çê e in sciâ tæra .
 O libbro de Daniele o dà testimoniansa de sti segni e mävegge, açioin sorvenaturale che o Segnô o l’à compio, ma stæ attenti, o diao e i seu demònni peuan ascì fäscificâ çerti miracoli divin. Pe identificâ tra e doe poscibile origine, basta capî chi s'avvantaggia da-o messaggio consegnou. O pòrta à l’obbediensa a-o Segnô Creatô, ò a-a desobbediensa ? 
Dan 6:28   O Daniele o l'é prosperou into regno de Dario, e into regno de Çiro o Persian.
28a- Capiemmo che o Daniele o no tornià inta seu tæra nativa, ma e leçioin che o Segnô o gh’à mostrou into Dan.9 gh’aivan fæto açettâ sensa patî sto destin deçiso da-o seu Segnô.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 7
 
Dan 7:1 Into primmo anno de Balsazzar, o re de Babilònia, o Daniele o l'à sonnou un sonno, e gh'é vegnuo de vixoin inta mente tanto ch'o l'ea desteixo in sciô seu letto. Dapeu o l’à scrito o sonno e o l’à contou e cöse prinçipæ. 
1a- O primmo anno de Balsazzar, re de Babilònia
 Saieiva à dî, into – 605. Da-a vixon do Dan.2, son passæ 50 anni. Dòppo a mòrte do grande re Nabucodonosor, o l’é vegnuo apreuvo o seu nevo Balsazzar.
Dan 7:2 : O Daniele o l'à comensou e o l'à dito : «Ò visto inta mæ vixon de neutte, e ecco, i quattro venti do çê se sciortivan in sciô mâ grande. 
2a-  i quattro venti do çê son scciuppæ in .
 Ean guære universale che pòrtan i dominatoî à estende o seu poei inta direçion di quattro ponti cardinæ , verso o Nòrd , o Sud, o Levante e o Ponente.
2b-   in sciô gran mâ .
 L'imagine a no l'é affascinante pe l'umanitæ, apreuvo che o mâ, anche un grande, o l'é un scimbolo da mòrte. Sto chì o no l'é, into progetto do Segnô, l'ambiente inandiou pe l'òmmo fæto à seu imagine, segondo o Gen. 1. O seu ambiente o l'é a tæra. Ma l’umanitæ a l’à perso, da-o peccou originale, pe mezo da seu desobediensa, a seu imagine diviña e a no l’é ciù inti seu euggi pui e santi nint’atro che de bestie mariñe impöe e voraçe che se devoran l’uña con l’atra sotta e inspiraçioin do diao e di demònni. Inte sta vixon chì, o mâ o scimbolizza a massa anònima di ëse umoen.
 Pe de ciù, l'aria coverta da-a profeçia a l'à da fâ co-i pòpoli ligæ da-i seu aspeti in sciâ còsta che confina co-o Mâ Mediterraneo . O mâ donca o zeuga un ròllo importante inte açioin de guæra de conquiste di dominatoî.
Dan 7:3 E quattro grende bestie son sciortie da-o mâ, despæge l’uña da l’atra .
3a- E quattro grende bestie son sciortie da-o mâ .
Trovemmo inte unna neuva vixon l'insegnamento dæto into Daniele 2, ma chì, e bestie sostituiscian e parte do còrpo da statua .
3b- diversci l'un da l'atro .
 Comme i mateiæ da statua de Dan.2.
Dan 7:4 O primmo o l'ea comme un lion , e o l'aiva de ae d'agogia; Guardo fin che e seu ae se son sciortie ; o l’é stæto tiou sciù da-a tæra e o l’é stæto fæto mettise in pê comme un òmmo, e o gh’é stæto dæto o cheu d’òmmo.
4a- O primmo o l'ea comme un lion , e o l'aiva e ae d'agogia.
Chì a testa d'öo do re caldeo de Dan.2 a vëgne un lion co-e ae d'agogia ; emblema inciso in scê prie bleu de Babilònia, l'orgoglio do re Nabucodonosor into Dan.4.
4b- O l'ò ammiou fin à quande e seu ae son stæte arrancæ .
A profeçia a parla di sette anni ò sette vòtte inti quæ o re Nabucodonosor o l’é stæto fæto stupido da-o Segnô. Inte sti 7 anni ( sette vòtte ) d’umiliaçion profetizzæ into Dan.4:16, o seu cheu uman o l’é stæto levou , sostituio da-o cheu de unna bestia.
4c-  o l’é stæto tiou sciù da-a tæra e o l’é stæto fæto mettise in pê comme un òmmo, e o gh’é stæto dæto o cheu d’òmmo.
  A seu converscion a-o Segnô Creatô a l’é confermâ chì. A seu esperiensa a ne permette de capî che , pe-o Segnô, l’òmmo o l’é òmmo solo quande o seu cheu o pòrta l’imagine de quello do Segnô. O ô revelià inta seu incarnaçion inte Gexù Cristo o modello divin perfetto d’amô e d’obbediensa. 
Dan 7:5   E ecco, unna segonda bestia comme un orso a s'é fermâ da unna parte ; O l'aiva træ còste in bocca tra i denti, e ghe dixan : Levâte, mangiæ ben ben de carne.
5a- E ecco, unna segonda bestia comme un orso a s'arrestava da unna parte .
 Dòppo o re Caldeo, o peto d'argento e e brasse di Medi e di Perscien vëgnan à ëse un orso . A preçixon " ch'a l'ea da unna parte " a l'ascciæisce a dominaçion persiaña ch'a l'é comparsa segonda dòppo a dominaçion di Medi, ma e seu conquiste ottegnue da-o re Çiro 2 o Persian gh'an dæto unn'influensa ben ben ciù grande de quella di Medi.  
5b- o l'aiva træ còste in bocca tra i denti, e ghe dixan : Levâte, devorâ tanta carne .
I Perscien dominian i Medi e conquistan trei paixi : a Lidia do ricco re Creso do – 546, a Babilònia do – 539, e l'Egitto do – 525. 
Dan 7:6   Dòppo questo ò guardou, e ecco un atro comme un leopardo , ch'o l'aiva in sciâ seu scheña quattro ae comme un öxello : Sta bestia a l’aiva quattro teste, e o gh’ea dæto o dominio.
6a- Dòppo questo ò guardou, e ecco un atro comme un leopardo .
Coscì ascì, o ventre e e cosce de bronzo di governanti greghi vëgnan à ëse un leopardo con quattro ae d'öxello ; E macce do leopardo grego ô rendan un scimbolo do peccou .  
6b- e o l'aiva in sciâ seu scheña quattro ae comme un öxello .
E quattro ae d'öxelli assoçiæ a-o leopardo illustran e conferman l'estrema speditessa de conquiste do seu zoeno re Lusciandro o Grande (tra -336 e -323). 
6c- Sta bestia a l’aiva quattro teste, e o dominio o gh’ea dæto
 Chì, « quattro teste » ma into Dan.8 o saià « quattro grende còrne » che designan i dominatoî greghi successoî de Lusciandro o Grande : Seleuco, Tolomeo, Liscimaco e Cassandro.     
Dan 7:7   Dòppo questo ò visto inte vixoin da neutte, e ecco, unna quarta bestia, spaventosa e terribile, e fòrte stramesuâ; o l'aiva di grendi denti de færo, o mangiava, o se rompeiva a tòcchi, e o calciava sotta i pê quello ch'o l'arrestava ; O l’ea despægio da tutte e bestie ch’o l’aiva avanti, e o l’aiva dexe còrne.
7a- Dòppo questo ò visto inte vixoin da neutte, e ecco, unna quarta bestia, spaventosa e terribile, e fòrte stramesuâ
Chì ascì, e gambe de færo de l'Impëio Roman vëgnan à ëse un monstro co-i denti de færo e dexe còrne . Pecöse segondo Apo.13:2, lê solo o pòrta i critëi di 3 impëi preçedenti : Fòrsa do lion , confermou inte sto verscio donde o l’é speçificou : straordinäiamente fòrte ; a potensa de l’orso , e a speditessa do leopardo co-o lascito do seu peccou scimbolizzou da-e seu macce.       
7b- o l'aiva di grendi denti de færo, o mangiava, o se rompeiva à tòcchi, e o calciava sotta i pê quello ch'o l'arrestava;
 Sti dettaggi chì gh'attribuiscian de carneficine e de massacri compie da-o scimbolo do færo roman che van avanti fin a-a fin do mondo, pe mezo da seu dominaçion papale.
7c- O l’ea despægio da tutte e bestie ch’o l’aiva avanti, e o l’aiva dexe còrne.
E dexe còrne rappresentan i Franchi, i Lombardi, i Alamanni, i Anglosassoin, i Vixigöti , i Borgognoin, i Svevi, i Eruli, i Vandali e i Ostrogöti. Sti chì son i dexe regni crestien che se formian dòppo a cheita de l’Impëio Roman da- o 395, segondo e spiegaçioin dæte da l’angelo à Daniele into verscico 24. 
Dan 7:8   E ò guardou e còrne, e ecco che tra de quelle gh'é vegnuo feua un atro còrno piccin, e davanti à quello còrno gh'é stæto arrancou træ de primme còrne. e ecco, a l'aiva di euggi comme i euggi de un òmmo, e unna bocca ch'a parlava con arrogansa.
8a- Ho pensou a-e còrne, e ecco, un atro còrnetto o l'é vegnuo feua tra de quelle .
O còrno piccin o ne vëgne feua da uña de dexe còrne , ch'a dexigna l'Italia ostrogòtica donde s'attreuva a çittæ de Romma e o coscì dito « sedi santa » papale , a-o Palaçio Laterano in sciô monte Caelian ; Nomme latin scignificato : o çê.       
8b- e træ de primme còrne son stæte arrancæ avanti de quello còrno .
E còrne sciäte son cronològicamente : i trei re depòsti do verscicolo 24, saieiva à dî i Eruli tra o 493 e o 510, dapeu consecutivamente, i Vandali do 533, e i Ostrògöti do 538 che son stæti cacciæ feua da Romma da-o generale Belisario sotta i ordini do Giustinian I definitivo at4 . Pecöse l’é neçessäio nottâ a conseguensa de l’esprescion avanti de sto còrno . Sto fæto o veu dî che o Còrno o no l'à de poei militare personale e o s'avvantaggia da-a fòrsa armâ di monarchi che gh'an poia e gh'an poia da seu poei religiosa e donca gh'é ciù cao sostegnîlo e obedîlo. Sto raxonamento o saià confermou inte Dan.8:24 donde lezemmo : o seu poei o l’aumentià, ma no pe-a seu mæxima fòrsa e o verscio 25 o speçifichià : pe caxon da seu prosperitæ e do successo de seu astuçie, o l’avià l’arrogansa into seu cheu . Se demostra coscì che a veitæ a reçeive a conferma solo che mettendo insemme di messaggi pægi despersci inti despægi capitoli do libbro de Daniele e ciù in generale inte tutta a Bibbia. Separæ, i capitoli do libbro « seglan » a profeçia e i seu messaggi , i ciù sottî e importanti arrestan inaccescibili.         
8c- e ecco, a l'aiva di euggi comme i euggi de un òmmo .
Into Ap. 9, o Sciô o l’introduxe e seu descriçioin co- o termine comme . De sta mainea o suggerisce unna sumeggiansa d’apparensa ch’a no l’é realtæ. Anche chì , beseugna nottâ a someggiansa à l’òmmo incarnou inta seu perfeçion inte Gexù Cristo, ma o l’à solo a pretenscion . Ma gh’é de ciù, perché i « euggi » son scimbòlichi da clarividensa di profeti do quæ Gexù o l’é ascì o modello perfetto. E o Sciô o fa alluxon a-a pretenscion profetica do papato ch’o finià pe stabilî a seu sede offiçiâ inta Çittæ do Vatican, unna poula ch’a veu dî : profetizzâ, da-o latin « vaticinare » . Sto fæto o saià confermou inte Ap. 2:20, quande o Sciô o paragoña sta gexa catòlica romaña co-a Jezabel ch’a l’à ammassou i profeti de YaHWéH , a dònna forestê ch’a l’adorava i Baal , sposâ co-o re Acab. O paragon o l’é giustificou perché o papismo o mette a-a mòrte in scê pòste de l’Inquixiçion i vëi profeti de Dio inte Cristo.      
8d- e unna bocca, ch'a parlava con arrogansa.
Inte sto capitolo 7, o divino Regista e Direttô o presenta in « zoom » l'era crestiaña ch'a ô tocca sorvetutto, o periodo tra a fin de l'Impëio Roman e o glorioso retorno de Cristo inte Michele, o seu nomme çeleste tra i angeli. O l'annunçia l'arrivo de un re arrogante, persecutô di santi do Ciù Erto , ch'o l'attacca i standard religioxi divin, con çercâ de cangiâ i tempi e a lezze , i dexe comandamenti ma ascì de atre ordinanse diviñe. O Sciô o l' annunçia o seu urtimo castiggo ; o saià “ consummou da-o feugo pe caxon de seu paròlle arrogante .” Pe quello, a scena do giudiçio çeleste do setten millennio a ven presentâ de botto dòppo a mençion de seu paròlle arrogante . Avanti de lê, o re Nabucodonosor o l'aiva mostrou ascì l'arrogansa ma o l'à açettou con umiltæ a leçion d'umiliaçion che o Segnô o gh'aiva dæto.        
 
O Giudiçio Çeleste .
 
Dan 7:9   O l'ò visto fin che i tröni son stæti missi. E l'Antigo di Giorni o s'é misso à sedde. O seu vestî o l'ea gianco comme a neve, e i cavelli da seu testa ean comme a laña pua ; o seu tröno o l'ea comme de sciamme de feugo, e e seu reue comme do feugo ch'o bruxava.
9a- O l'ò ammiou comme se metteiva di tröni .
Sta scena a rappresenta o tempo de giudiçio ch'o saià portou avanti da-i santi resciöæ de Gexù Cristo inta seu presensa, assettæ in sce di tröni , into çê segondo Ap. 4, inti mill'anni mensunæ inte Ap. 20. Sto giudiçio o l’inandia e condiçioin pe l’ urtimo giudiçio , a quæ execuçion a l’é illustrâ into verscicolo 11.   
9b- E l'Antigo di Giorni o s'é misso à sedde.
 Sto chì o l’é o Cristo divino, l’unico Dio creatô. L'açion do verbo sit a l'indica l'arresto de unn'attivitæ de pê, a l'é l'imagine do repòso. O çê o l'é in paxe assolua. In sciâ tæra, i grammi son stæti destruti a-o retorno de Cristo.
9c- O seu vestî o l'ea gianco comme a neive, e i cavelli da seu testa ean comme a laña pua .
 O gianco o l'é o scimbolo da puritæ perfetta de Dio ch'a l'à da fâ con tutta a seu natua a-o livello di seu vestî , di scimboli de seu euvie e di cavelli da seu testa ch'a l'é unna coroña de saviessa pua e perfetta libera da tutto o peccou .
Sto verscio o suggerisce Isa.1:18 : Vegnî, e raxonemmo insemme! dixe o Segnô. Sciben che i to peccati son comme o scarlatto, saian gianchi comme a neve; sciben che son rosci comme o carmexin, saian comme a laña. 
 9d- o seu tröno o l'ea comme de sciamme de feugo,
 O tröno o designa o pòsto do gran Giudiçe, saieiva à dî o giudiçio do pensceo de Dio. O l’é misso sotta l’imagine de sciamme de feugo che saian i euggi do Cristo giustificatô inte Ap. 1,14 donde s’attreuva e descriçioin de sto verscio. O feugo o destrue, ch’o dà à sto giudiçio a finalitæ de destrue i nemixi de Dio e di seu eletti. Dæto che sti chì en za mòrti, sto giudiçio o l’à da fâ co-a segonda mòrte ch’a colpià definitivamente o condannou.
9°- e e reue comme un feugo ch'o bruxa.
O tröno o l'à de reue in paragon à un feugo ch'o bruxa ch'o saià açeiso in sciâ tæra : Ap. 20,14-15 : a segonda mòrte a l'é o lago de feugo . E reue donca propoñan o movimento di giudiçi da-o çê a-a tæra pe l'execuçion di verdicti prononçiæ. O Dê vivente , o grande Giudiçe , o se mescia e quande a tæra a saià rinnovâ e purificâ , o se mesciâ torna pe installâ o seu tröno Reale segondo Ap. 21:2-3 .  
Dan 7:10   Un sciumme de feugo o sciortiva e o sciortiva da-o seu davanti. Mille miggiæa gh'aivan servio, e dexemiggiæa vòtte dexemiggiæa s'arrestavan davanti à lê. I giudiçi se son missi à sedde, e i libbri son stæti averti.
10a- Un sciumme de feugo o sciortiva e o sciortiva da davanti à lê .
 O feugo purificatô ch’o sciortià da-o çê pe devorâ e anime di mòrti cadui e dapeu resuscitæ, segondo Ap. 20:9 : E son anæti sciù in sciâ faccia da tæra, e an çircondou o campo di santi e a çittæ ammâ . Ma o feugo o l'é desceiso da-o çê e o î à devoræ . 
10b- Mille mille ghe servivan .
 Saieiva à dî un mion d’anime, çernue resciöæ da-a tæra.
10c- e dexemia mioin s'arrestavan inta seu presensa .
 Dexe miliardi d’anime terrestre ciammæ da-o Segnô vëgnan resuscitæ e convocæ davanti à lê e a-i seu giudiçi pe sottopòñese a-a giusta sentensa diviña da segonda mòrte , quarcösa confermou inte Lucca 19:27 : Pe finî, quelli mæ nemixi , che no voeivan che regno in sce de loiatri , portan chì davanti à mi e ammassâli . De sta mainea o Sciô o conferma e poule ch’o l’à dito pe mezo de Gexù inte Matt.22:14 : Perché tanti son ciammæ, ma pöchi son çernui . Sto chì o saià sorviatutto o caxo inti urtimi giorni segondo Lucca 18:8 : ... Ma quande o Figgio de l’òmmo o vegnià, o troviâ a fæ in sciâ tæra?    
10d- I giudiçi se son missi à sedde, e i libbri son stæti averti .
 A Corte Supremma a giudichià in sciâ base de testimonianse ch’an permisso a sentensa e e accuse adattæ individualmente pe ògni anima condannâ. I seu libbri contëgnan a vitta de unna creatua, tegnua inta memöia da-o Segnô, co-i angeli fedeli comme testimònni, che a-o momento son invixibili pe-i Terrestri. 
Dan 7:11   Allora ò visto pe-e grende paròlle che o còrno o l'à dito; e comme guardava, a bestia a l'ea ammassâ.
11a- Guardo alloa, pe caxon de paròlle arrogante che o còrno o parlava .
Comme indican e poule “ pe caxon de poule arrogante ”, sto verscio o l’à l’intençion de mostrâne a relaçion caxon-effetto ch’a definisce o giudiçio do Segnô. O no giudica sensa caxon.  
11b- e comme guardava, a bestia a l'é stæta ammassâ .
Se a quarta bestia ch'a rappresenta a succession, Romma Imperiâ – dexe regni europëi – Romma papale, a vëgne destruta da-o feugo, a l'é pe caxon de l' attivitæ orale arrogante da Romma papale ; attivitæ ch’a saià anæta avanti fin a-o retorno de Cristo. 
11c- e o seu còrpo o l'é stæto destruto , consegnou a-o feugo pe ëse bruxou .
O giudiçio o colpisce into mæximo tempo o còrno piccin e e dexe còrne çivile che ô sostegnivan e parteçipavan a-i seu pecchi segondo Ap. 18:4. O lago de feugo da segonda mòrte o î devora e o î destruià .
Dan 7:12   E e atre bestie en stæte despuggiæ da-o seu poei, ma a seu vitta a l'é stæta prolongâ pe unna tempo.
12a- E atre bestie en stæte despuggiæ da-o seu poei .
Chì, comme inte Ap. 19:20 e 21, o Sciô o revela che un destin despægio o l’é in reserva pe-i peccatoî ordinäi do paganeximo , stæti eredi do peccou originale trasmisso da Adammo a-e masse umañe de tutta a stöia terrestre.
12b- ma ghe l'é stæto lasciou unna prolongaçion da vitta pe un çerto tempo
 Sta preçixon a veu indicâ l'avvantaggio di impëi passæ de no avei patio a fin da seu dominaçion in sciâ fin do mondo comme l'é stæto o caxo pe-a quarta bestia romaña sotta a seu urtima forma de governo crestian universale a-o tempo do retorno de Gexù Cristo. A fin do IV secolo a l'é stæta segnâ da-a seu completa destruçion. Dòppo questo a tæra a l’arresta sensa forma e veua à l’imagine de l’abisso de Gen. 1:2.
 
Gexù Cristo, o figgio de l’òmmo
Dan 7:13   Ò visto inte vixoin da neutte, e ecco, un comme o Figgio de l'òmmo o l'é vegnuo co-e nuvie do çê; o s'é avvexinou à l'Antigo di Giorni, e lô l'an portou vexin à lê.
13a- Ho visto inte vixoin da neutte, e ecco, co-e nuvie do çê un ch'o s'assomeggiava à un figgio de l'òmmo o l'ea vegnuo .
Sta comparsa do figgio de l’òmmo a fa luxe in sciô scignificato dæto a-o giudiçio ch’o l’é stæto appena mensunou. O giudiçio o l’appartëgne à Cristo. Ma a-i tempi de Daniele, Gexù o no l’ea ancon vegnuo, donca o Segnô o se figua quello ch’o l’avià da compiî pe mezo do seu ministerio terrestre inta seu primma vegnua in sciâ tæra di òmmi.
13b- o s'é avvexinou à l'Antigo di Giorni, e lô l'an portou vexin à lê.
Dòppo a seu mòrte, o s’arresusciterà lê mæximo, pe presentâ a seu giustiçia perfetta ch’a l’é stæta sacrificâ comme offerta a-o Segnô offenso, pe ottegnî o perdono di seu fedeli eletti, assortii e seleçionæ da lê mæximo. O quaddro presentou o mostra o prinçipio da sarvessa ottegnua da-a fæ into sacrifiçio volontäio do Segnô inte Cristo. E a conferma a seu validitæ co-o Segnô.
Dan 7:14   E gh'é stæto dæto o dominio, a glòria e un regno. e tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue ghe servivan. O seu dominio o l'é un dominio eterno, ch'o no passa, e o seu regno quello ch'o no saià destruto.
14a- E gh'é stæto dæto o dominio, a glòria e un regno.
I dæti de sto verscio son ressummii inte sti versci da Matt.28,18 a-o 20 che conferman che o giudiçio o l’appartëgne à Gexù Cristo: Gexù, avvexinou, o gh’à parlou coscì: Tutta l’autoritæ a m’é stæta dæta into çê e in sciâ tæra . Vai donca e fâ di discepoli de tutte e naçioin, battezzandoli into nomme do Poæ, do Figgio e do Sciô Spìrito, e mostrandoghe à tegnî tutto quello che ve ò comandou. E ecco, son con voscià delongo, fin a-a fin do mondo . 
14b- e tutti i pòpoli, e naçioin e e lengue ghe servivan .
 In termini assolui, o saià in sciâ neuva tæra, a vegia rinnovâ e glorificâ dòppo o setten millennio. Ma i resciöæ saian stæti seleçionæ da tutti i pòpoli, e naçioin e i òmmi de tutte e lengue da l’unica sarvessa ottegnua da Gexù Cristo perché gh’an servio inta seu vitta. Inte Ap. 10:11 e 17:15 st'esprescion a designa l'Euröpa crestianizzâ e o mondo oçidentale. Inte sto gruppo attrovemmo o mion d’eletti sarvæ che servan o Segnô into verscico 10.
14c- e o seu regno o no saià mai destruto .
I dettaggi stæti mensunæ into Dan.2:44 à propòxito de lê son confermæ chì : o seu regno o no saià mai destruto. 
Dan 7:15   Mi, Daniele, m'ea sciätou de spî, e e vixoin da mæ testa m'an sciätou.
15a- Mi, Daniele, m’ea sciätou de spïto drento de mi .
O problema do Daniele o l’é giustificou, a vixon a l’annunçia un pericolo pe-i santi de Dio.
15b- e e vixoin inta mæ testa m’an fæto paû.
Presto a seu vixon de Michele a produià o mæximo effetto in sce de lê, segondo Dan.10:8 : E son arrestou da solo, e ò visto sta grande vixon: a mæ fòrsa a m’à mancou, a mæ faccia a l’à cangiou de cô e a s’é decompòsta, e ò perso tutto o vigoî. Spiegaçion : O Figgio de l’Òmmo e o Michele son unna mæxima persoña diviña . O terrô o caratterizzià o regno de Romma, perché inte ste doe dominaçioin vegnue apreuvo, o no daià a-o pòpolo di dominatoî santi comme Nabucodonosor, Dario o Medo e Çiro II o Persian.  
Dan 7:16   E son anæto da un de quelli ch'ean lì, e gh'ò domandou a veitæ de tutte ste cöse. O m'à dito, e o m'à dæto a spiegaçion:
16a- Chì comensa e atre spiegaçioin dæte da l’angelo.
 
Dan 7:17   Ste grende bestie, quattro, son quattro re, che sciortian da-a tæra :
17a- Tegnî in conto che sta definiçion a s’applica tanto a-e succescioin revelæ into Dan.2 da l’imagine da statua comme chì into Dan.7, da quella de bestie .
Dan 7:18   Ma i santi do Ciù Erto piggian o regno, e posseddan o regno pe sempre, pe sempre e sempre.
18a- O mæximo commento che pe-e quattro succescioin. Ancon chì, o quinto o l’à da fâ co-o regno eterno di eletti che o Cristo o construisce in sciâ seu vittöia in sciô peccou e in sciâ mòrte.
Dan 7:19   Allora voeiva savei a veitæ da quarta bestia, ch'a l'ea despægia da tutte e atre, eccescivamente terribile, ch'a l'aiva di denti de færo e de ciöte de bronzo, ch'a devorava, a rompeiva à tòcchi , e a stampava o resto sotta i pê ;
19a- che gh'aiva i denti de færo .
Chì attrovemmo, inti denti , o færo za scimbolo da duessa de l'impëio roman designou da -e gambe da statua de Dan.2.
19b- e unghe de bronzo .
Inte st'informaçion in ciù, l'angelo o speçifica : e chioe de bronzo . L'ereditæ do peccou grego a l'é donca confermâ da sto materiale impuru, unna lega ch'a scimbolizzava l'impëio grego into ventre e inte cosce da statua de Dan.2. 
19c- che mangiava, o l'aiva rotto, e o l'aiva calcou sotta i pê quello ch'o l'ea arrestou .
 Pe mangiâ , ò pe guägnâ da-e cöse conquistæ, che fan crescita – pe rompî , ò pe strenze e destrue – pe piggiâ sotta i pê , ò pe desprexâ e perseguitâ – Ste chì son e açioin che e doe “ Romme ” che vëgnan apreuvo e o seu sostëgno çivile e religioso prattichian fin a-o retorno de Cristo . Into Ap. 12,17 : o Sciô o designa i urtimi “ Avventisti ” co-a paròlla “ resto ”.       
Dan 7:20   e e dexe còrne ch'ean inta seu testa, e l'atra ch'a l'ea vegnua sciù, e davanti a-a quæ træ a l'ea cheita o còrno ch'o l'aiva di euggi, e unna bocca ch'a parlava de cöse grende, e unna faccia ciù grande de quelle atre .
20a- Sto verscio o pòrta un dettaggio contradittoio a-o verscio 8. Comm’o “ còrno ” chì o piggia unn’apparensa ciù grande che i atri ? L'é chì ch'o se distingue da-i atri re de dexe còrne . A l'é ben ben debole e fragile e con tutto , pe mezo da credulitæ e da poia do Segnô ch'a sostëgne de rappresentâ in sciâ tæra, a î domina e a î manezza à seu voentæ, feua che inte de ræe eçeçioin.    
Dan 7:21   E ò visto o mæximo còrno ch'o fava guæra co-i santi, e o l'aiva dominou contra de loiatri.
21a- O paradòsso o va avanti. A sostëgne d'incarnâ a ciù erta santitæ e o Segnô o l'accusa de perseguitâ i seu santi. Solo unna spiegaçion alloa : a se sciorte comme se a respiesse. O seu successo o l'é quello de unn'immensa mensonge fäsa e devastante , ben ben destruttiva do percorso tracciou da Gexù Cristo. 
Dan 7:22   fin à quande l’Antigo di giorni o l’é vegnuo e o l’à giudicou i santi do Ciù Erto, e l’é arrivou o tempo che i santi an posseduo o regno.
22a- Pe fòrsa, a boña nova a l'é confermâ. Dòppo e açioin scue de Romma papale e di seu sostegnitoî çivili e religioxi, a vittöia finâ a saià à Cristo e a-i seu çernui.
 
 I versci 23 e 24 speçifican l’ordine da succession.
Dan 7:23   Coscì o m'à parlou : A quarta bestia a l'é un quarto regno ch'o saià in sciâ tæra, despægio da tutti i regni, e ch'o l'avià da devorâ tutta a tæra, e o l'à sciortio zu, e o l'à sciortio à tòcchi.
23a - L'Impëio Roman pagan inta seu forma imperiale tra o 27 e o 395.
Dan 7:24   E e dexe còrne da sto regno son dexe re, che saian vegnui feua. Un atro o l’arriverà apreuvo à loiatri, ch’o saià despægio da-o primmo, e o l’avià sottomisso trei re.
24a- L'é graçie à sta preçixon che poemmo identificâ ste dexe còrne co-i dexe regni crestien formæ in sciô territöio de ponente de l'Impëio Roman che l'é cheito zu e desfæto. Sto territöio o l'é quello da nòstra Euröpa d'ancheu : l'UE (ò UE) . 
Dan 7:25   E o parlià de paròlle contra o Ciù Erto, e o l'avià da fâ co-i santi do Ciù Erto, e o pensià de cangiâ i tempi e e lezze. e i santi saian consegnæ inte seu man pe un tempo, e tempi e mezo tempo.
25a- O parlià de paròlle contra o Ciù Erto .
O Segnô o conçentra inte sto verscio a seu denonçia di pecchi ch’o l’imputa a-o regimme papale roman e a-i seu vescoi predeçessoî de Romma, da-i quæ o mâ commesso o l’é stæto popolarizzou, giustificou e mostrou a-e moltitudine ignorante. O Sciô o l’elenca e accuse, comensando co-e ciù grave : paròlle contra o mæximo Ciù Erto. Paradòscicamente, i pappi sostëgnan de servî o Segnô e de rappresentâlo in sciâ tæra. Ma l’é pròpio sta pretenscion ch’a constituisce a colpa perché o Segnô o no l’approva inte nisciuña mainea sta pretenscion papale . E de conseguensa , tutto quello che Romma a mostra fäsamente in sciô Segnô o ô tocca personalmente. 
25b- o l'opprimmià i santi do Ciù Erto .
A persecuçion ingiusta di santi into verscicolo 21 a l’é chì regordâ e confermâ. I giudiçi son prononçiæ da di tribunæ religioxi conosciui comme " Santa Inquixiçion ". A tortua a vëgne addeuviâ pe obrigâ e persoñe innoçente à ammitte a seu colpa.   
25c- e o speriâ de cangiâ i tempi e e lezze .
 St’accusa a dà a-o lettô a poscibilitæ de stabilî torna e veitæ fondamentale do culto do veo e solo Dê vivente.
O mäveggioso ordine stabilio da-o Segnô o l'é stæto cangiou da-i religioxi romoen. Segondo Esòdo 12:2, o Segnô o l’à dito a-i Ebrëi quande an lasciou l’Egitto : Sto mê o saià o comenso di meixi pe voscià; o saià pe ti o primmo mê de l' anno . Sto chì o l'é un ordine, no solo che un suggerimento. E dæto che a sarvessa a ne vëgne da-i ebrëi segondo Gexù Cristo, da l’Esòdo, ògni ëse ch’o l’intrâ inta sarvessa o l’intrâ ascì inta famiggia de Dio donde o seu ordine o dev’ëse regnou e ëse rispettou. A vea dottriña da sarvessa a l’é questa , e a l’é stæta coscì fin da-i tempi di apòstoli. Inte Cristo, l’Israele de Dio o l’à piggiou un aspeto spirituale, o l’é con tutto o seu Israele pe-o quæ o l’à stabilio o seu ordine e e seu dottriñe. Segondo Rom. 11,24, o gentile convertio o l’é innestou inta reixe e into tronco ebraico de Abraham, no o conträio. O l'é avvertio da Paolo contra l'incredulitæ ch'a l'é vegnua fatale pe-i ebrëi rebelli da vegia alleansa e a saià tanto fatale pe-i crestien rebelli da neuva ; ch’o l’à da fâ direttamente co-a fede cattòlica romaña, e o studio do Dan.8 o l’à confermou sto fæto, da-o 1843, a-i crestien protestanti.  
 Semmo solo a-o comenso de unna longa revelaçion profetica donde l’accusa diviña fæta inte sto verscio a l’é onnipresente coscì terribile e dramatiche son e conseguense. I tempi cangiæ da-a preoccupaçion de Romma : 
 1 – o repòso sabbatico do 4° comandamento de Dio. O setten giorno o l'é stæto sostituio da-i 7 de marzo do 321 da-o primmo giorno, tegnuo pe un giorno profano e o comenso da settemaña da-o Segnô. In ciù, sto primmo giorno o l'é stæto impòsto da l'Imperatô roman Constantin I quand'o l'é stæto dedicou a-o culto do " sô venerabile inconquistou ", o sô divinou da-i paghen, za in Egitto, un scimbolo biblico do peccou. O Daniele 5 o ne mostra comme o Segnô o castiga e indignaçioin fæte à lê, l’òmmo o l’é coscì avvertio e o sa cöse gh’aspëta quande o Segnô o ô giudica comme o l’à giudicou e o l’à misso a-a mòrte o re Balsazzar. O Sabbath santificou da-o Segnô fin da-a fondaçion do mondo o l’à a doggia caratteristica de concernâ o tempo e a lezze diviña, comme o mensuña o nòstro verscio.   
 2 – O comenso de l’ anno, ch’o l’aiva leugo in origine inta primmaveia , unna poula ch’a veu dî primma vòtta , o l’é stæto cangiou pe avei leugo a-o comenso de l’inverno.
3 – Segondo o Segnô, o cangio de giorno o l’avvëgne a-o tramonto do sô, inte l’ordine de neutte e giorno , no a-a mezanötte, perché o l’é pontezzou e segnou da-e stelle ch’o l’ à creou pe sta raxon.
O cangiamento da lezze o va ben ben ciù in là de l’argomento do Sabbath. Romma a no l'à profanou i vaxi d'öo do templio a s'é permissa de cangiâ o testo originäio de poule scrite da-o Segnô co-o seu dio in scê töe de pria dæte à Mosè; E cöse mai tanto sante che toccâ l’arca donde s’attrovavan o l’ea ëse accheuggeito co-a mòrte immediâ da-o Segnô.
25c- e i santi saian consegnæ inte seu man pe un tempo, e tempi e mezo tempo .
 Cossa veu dî un tempo ? L’esperiensa do re Nabucodonosor a ne dà a respòsta inte Dan 4:23 : Ti caccian da-i òmmi, e a tò abitaçion a saià co-e bestie do campo; e sette tempi passan in sce ti , fin à quande ti saiæ che o Ciù Erto o regna into regno di òmmi e o ô dà à chi ghe veu. Dòppo sta dura esperiensa, o re o dixe into verscicolo 34 : Dòppo o tempo stabilio , mi, Nabucodonosor, ò levou i mæ euggi in çê, e i mæ sensci son tornæ à mi . Ho benedito o Ciù Erto, ò lödou e glorificou quello ch’o vive pe sempre, o quæ dominio o l’é un dominio eterno, e o quæ regno o dura da generaçion à generaçion . Nosciatri poemmo dedue che sti sette tempi representan sette anni da-o momento che a duâ a comensa e a finisce into corso da vitta de quarchedun. Quello che o Segnô o ghe dixe tempo o l’é donca o tempo che a tæra a ghe veu pe completâ unna revoluçion do sô. Da sto fæto ne vëgne feua un muggio de messaggi. O Segnô o l’é scimbolizzou da-o sô e quande unna creatua a se leva d’orgoglio, pe mettila torna a-o seu pòsto, o Segnô o ghe dixe : « Va in gio a-a mæ divinitæ e imprende chi son ». Pe-o Nabucodonosor, sette giorni son neçessäi ma efficaçi. Unn’atra leçion a riguardià a duâ do regno papale profetizzou ascì da-o termine “ tempo ” inte sto verscio. In confronto à l’esperiensa de Nabucodonosor, o Segnô o castiga l’orgoglio crestian co-o consegnâlo inte un stupô pe un tempo, di tempi e unna meitæ de tempo d’anni profetichi. Da-i 7 de marzo do 321, l'orgoglio e l'ignoransa inta stupiditæ an fæto che i òmmi açettan de rispettâ l'ordine ch'o cangiava un comandamento de Dio ; che o scciavo umile de Cristo o no peu obedî, sensa quello o se taggieiva da-o seu Dio salvatô.          
 Sto verscio o ne pòrta à çercâ o valô reale e e dæte do comenso e da fin de sta duâ profetizzâ. Descroviemmo ch'o rappresenta 3 anni e sëi meixi. De fæto, sta formola a comparisce torna inte Ap. 12,14 donde a l’é missa in parallelo co-a formola 1260 giorni do verscicolo 6. L’applicaçion do còdiçe de Ezechiele 4,5-6, un giorno pe un anno, a ne permettià de capî che se tratta pe in davei de 1260 anni longhi e terribili de mòrte, de sofferense.              
Dan 7:26   Allora vegnià o giudiçio, e ghe levan o dominio, e o saià destruto e portou à ninte pe sempre.
2a- Notta l’interesse de sta preçixon : o giudiçio e a fin da dominaçion di pappi se verifican into mæximo tempo. Sto fæto o demostra che o giudiçio do quæ se parla o no comensià fin à quande o Cristo o no torna. À partî da-o 2021, i pappi son ancon attivi, donca o giudiçio mensunou into Daniele o no l'é comensou do 1844, fræ avventisti. 
Dan 7:27   E o regno e o dominio e a grandessa do regno sotta tutto o çê saian dæti a-o pòpolo, i santi do Ciù Erto. O seu regno o l’é un regno eterno, e tutti i governanti ghe servian e ghe obedian.
27a- O giudiçio o l’é donca ben implementou dòppo o retorno in glòria de Cristo e o rappòrto into çê di seu eletti.
27b- e tutti i governanti ghe servian e ghe obediscian .
 Comme exempio, o Segnô o ne mostra i trei governanti presentæ inte sto libbro : o re caldeo Nabucodonosor, o re medio Dario e o re persian Çiro 2. 
Dan 7:28   Chì finivan e poule. Mi, Daniele, son stæto ben ben sciätou da-i mæ penscëi, e a mæ faccia a s’é cangiâ, e ò tegnuo ste poule into mæ cheu.
28a- A confuxon do Daniele a l'é ancon giustificâ, perché à sto livello a preuva de l'identitæ de Romma papale a l'à ancon mancansa de fòrsa ; A seu identitæ a l'arresta unn'" ipòtexi " ben ben convinsente , ma ancon unn'" ipòtexi ". Ma Daniele 7 o l’é solo o segondo de sette placche profetiche presentæ inte sto libbro de Daniele. E za, emmo posciuo vedde che i messaggi consegnæ into Dan.2 e into Dan.7 son pægi do tutto e complementäi. Ògni neuvo schema o ne portiâ di elementi in ciù che, sorvepoñese in scî studdi za fæti , rinfòrsan e rinfòrsan o messaggio do Segnô ch'o vegniâ coscì de ciù e de ciù ciæo.     
 
 L'ipòtexi che o " còrno piccin " de sto capitolo 7 o segge Romma papale a l'arresta da confermâ. A cösa a saià fæta. Ma arregordemmose za sta succession stòrica ch’a l’à da fâ con Romma, “ o 4° animâ monstruoso co-i denti de færo ”. O designa l'Impëio Roman e apreuvo e " dexe còrne " di regni europëi liberi e independenti che son vegnui apreuvo, do 538, da-o presunto " còrno " papale, sto " re despægio ", davanti a-o quæ gh'ea " træ còrne ò trei re " , i Eruli , i Vandali e i Umilli Ostrogöti tra843.             
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 8
 
Dan 8:1   Into terso anno do regno do re Beltesazzar m'é vegnuo unna vixon, à mi Daniele, a-o de là de quella ch'o l'aiva visto a-o primmo.
1a- O tempo o l'é passou : 3 anni. O Daniele o reçeive unna neuva vixon. Inte questo, gh’é solo doe bestie che son identificæ ciæamente inti versci 20 e 21 co-i Medi e i Perscien e i Greghi che inte vixoin passæ ean o 2° e o 3° Impëio de succescioin profetizzæ. Co-o tempo, inte vixoin, e bestie se conforman sempre de ciù a-i riti di Ebrëi. Dan.8 o presenta un arietto e unna cavra ; e bestie offerte into sacrifiçio do giorno de l’espiaçion do rito ebraico. Notemmo coscì o scimbolo do peccou inta sorvepoxiçion de l’impëio grego : o ventrello e e cosce de bronzo de Dan.2, o leopardo de Dan.7 e a crava de Dan.8.           
Dan 8:2   E quande ò visto sta vixon, o m'é parso che fïse à Susa, o palaçio, ch'o l'é inta provinsa d'Elam. e inta mæ vixon l'ea in sciô sciumme Ulai.
2a- O Daniele o l'é in Persia vexin a-o sciumme Karoun ch'o l'é into seu tempo o Ulai. A capitâ persiaña e o sciumme ch'o scimbolizza un pòpolo indican un pòsto giografico de referensa pe-a vixon che o Segnô o ghe daiâ. I messaggi profetichi donca pòrtan inte sto capitolo di dæti geografichi de prexo che mancavan inti capitoli 2 e 7.
Dan 8:3   E ò levou i euggi, e ò guardou, e ecco un arietto ch'o l'ea in fronte a-o sciumme, ch'o l'aiva doe còrne. Ste còrne ean erte, ma uña a l'ea ciù erta de l'atra, e a s'é levâ pe urtimo.
3a- Sto verscio o ressumme l'istöia da Persia raffigurâ da sto berretto che o seu còrno ciù erto o ô rappresenta perché dæto ch'o l'ea stæto dominou a-o prinçipio da-o seu alleou Mede, o l'é montou de d'ato pe finî con l'arrivo a-o poei do re Çiro 2 o Persian, do 539, l'urtimo contemporaneo de Daniele segondo Dan.10:1. Ma chì indico un problema de dæta reale, perché i stòrichi ignoran do tutto a testimoniansa do testimònio oculare do Daniele ch'o l'attribuisce, into Dan.5:31, a conquista de Babilònia a-o re medio Dario ch'o l'organizza Babilònia inte 120 satrapie segondo Dan.6:1. Çiro o l'é vegnuo a-o poei dòppo a mòrte de Dario donca no do 539 ma un pittin ciù tardi, ò a-o conträio, a conquista da parte de Dario a porrieiva avei avuo leugo un pittin avanti da dæta – 539.
3b- Unna sottilitæ diviña a comparisce inte sto verscio, inta forma deuviâ pe designâ un còrno piccin e un còrno grande. Sto fæto o conferma che l'esprescion “ còrno piccin ”, schivâ con cua, a l'é speçificamente e escluxivamente attaccâ à l'identitæ de Romma.  
Dan 8:4   E ò visto o berretto ch'o se spantegava verso ovest, verso o nòrd e verso o sud; nisciuña bestia a poeiva resciste à lê, e no gh’ea nisciun pe liberâ e seu vittime; o l’à fæto quello ch’o voeiva, e o l’é vegnuo potente.
4a- L'imagine de sto verscio a l'ascciæisce e fase succescive de conquiste di perscien che î pòrtan verso l'impëio, a dominaçion do re di re.
 Inte l'Oçidente : Çiro II o l'à fæto unn'alleansa co-i Caldei e i Egiçien tra o –549 e o –539. 
 Into nòrd : a Lidia do re Creso a l'é conquistâ do – 546 .   
 Into sud : Çiro o conquista a Babilònia, e o vëgne apreuvo a-o re medio Dario dòppo – 539 e ciù tardi o re persian Cambise 2 o conquista l'Egitto do – 525. 
4b- e o l'é vegnuo potente .
 O razzonze l' influensa imperiale ch'a rende a Persia o primmo impëio profetizzou inte sto capitolo 8. O l'ea o segondo impëio inte vixoin de Dan.2 e Dan.7. Inte sta potensa l'impëio persian o s'é esteiso a-o mâ Mediterraneo e o l'à attaccou a Greçia, ch'a l'à fermâ à Maratona do 490 a.C. E guære an comensou torna. 
Dan 8:5   E comme ò guardou con attençion, ecco, gh'é vegnuo unna cavra da-o ponente, ch'a l'à anæto avanti e inderê in sciâ faccia da tæra intrega, ma a no l'à toccou. Sta crava a l'aiva un còrno grande tra i euggi.
5a- O verscio 21 o l’identifica ciæamente a cavra : A cavra a l’é o re de Giava, e o gran còrno tra i seu euggi o l’é o primmo re . Giava, o l'é o nomme antigo pe-a Greçia. Ignorando i deboli re greghi, o Sciô o construisce a seu revelaçion in sciô grande conquistatô grego Lusciandro o Grande. 
5b- ecco, unna cavra a vegniva da-o ponente .
En dæte ancon de indicaçioin geografiche. A crava a ne vëgne da l'Oçidente in relaçion à l'Impëio Persian piggiou comme pòsto de referensa geografica.
5c- e o l’é anæto in sce tutta a tæra in sciâ seu superfiçie, sensa toccâla .
 O messaggio o l'é analogo a-e quattro ale d'öxello do leopardo de Dan.7:6. O l'enfatizza l'estrema speditessa de conquiste de sto zoeno re maçedon ch'o l'aiva da estende a seu dominaçion a-o sciumme Indo inte dex'anni.
5d- Sta cavra a l'aiva un còrno gròsso tra i euggi .
 L’identitæ a l’é dæta into verscio 21 : O gran còrno tra i seu euggi o l’é o primmo re. Sto re o l’é Lusciandro o Grande (– 543 – 523). O Sciô o gh’addeuvia l’apparensa de l’Unicòrno, un animâ favoloso mitico. O denuncia donca l’imaginaçion fertile inesgotabile de unna soçietæ grega ch’a l’à inventou de favole applicæ a-a religion e o quæ spirito o l’à attraversou i secoli fin a-o nòstro tempo inte l’Oçidente crestian fäso. Sto chì o l'é un aspeto do peccou ch'o l'é confermou da l'imagine da crava , l'animâ ch'o l'à zugou o ròllo do peccou into rito sacro annuale do " Giorno de l'Espiaçion ". A croxificaçion do Mescia Gexù a l'à compio inta seu perfeçion diviña sto rito o l'aiva da cessâ dòppo de lê... pe fòrsa, da-a destruçion do templio e da naçion ebraica da parte di romoen do 70.     
Dan 8:6   O l'é vegnuo a-o arietto ch'o l'aiva de còrne, ch'o l'ò visto de fronte a-o sciumme, e o l'à corrio in sce de lê co-a seu furia.
6a- Lusciandro o Grande o l'à comensou o seu attacco contra i Persci, che o seu re o l'ea Dario III, o l'é scappou, con lasciâse apreuvo o seu erco, o seu scciuppo e o seu mantello, coscì comme seu moggê e o seu erede, do 333 a.C. Dapeu o l'é stæto ammassou da doî di seu nòbili.
6b- e o l'à corrio in sce de lê con tutta a seu furia .
 Sta furia a l'é giustificâ stòricamente. O l'é stæto preçeduo da sto scangio tra Dario e Lusciandro : « Avanti che Lusciandro o l'incontresse Dario, o re persian o gh'à mandou di regalli destinæ à sottoliniâ e seu respettive poxiçioin de re e figgeu – Lusciandro o l'ea ancon à quelli tempi un zoeno prinçipe noviçio inte l'arte da guæra (rammo I, riga 89). O Dario o ghe manda unna balla, unna frusta, unna briga de cavallo e un peto d'argento pin d'öo. Unna lettia ch'a l'accompagna o tesoro a dettaggia i seu elementi: a balla a l'é coscì ch'o pòsse anâ avanti à zugâ comme o figgeu ch'o l'é, a briga pe mostrâghe l'autocontrollo, a frusta pe correzilo, e l'öo o rappresenta o tributo che i maçedoni an da pagâ à l'imperatô persian.  
Lusciandro o no mostra di segni de raggia, à despeto da paura di messaggê. In cangio, o ghe domanda de fâ i auguri à Dario pe-a seu finessa. Dario, o dixe, o conosce l'avvegnî, dæto ch'o l'à dæto à Lusciandro unna balla ch'a rappresenta a seu futua conquista do mondo, a briga a veu dî che tutti se sottomettan à lê, a frusta a saià pe castigâ quelli che osan levâse contra de lê e l'öo o suggerisce o tributo ch'o reçeivan da tutti i seu soggetti. Dettaggio profetico, Lusciandro o l'aiva un cavallo a-o quæ o gh'à dæto o nomme « Bucefalo » ch'o veu dî, con un prefisso aumentativo, « testa ». Inte tutte e seu battagge, o saià a-a " testa " do seu exerçito, arma in man. E o saià pe " dexe anni " a " testa " dominante do mondo coverto da-a profeçia. A seu nòmina a promeuve a coltua grega e o peccou ch'o â stigmatizza.          
Dan 8:7   E ò visto che o s'avvexinava a-o berretto, e ò fæto raggia con lê. o l’à colpio o berretto e o gh’à rotto e doe còrne, ma o berretto o no l’ea fòrte assæ pe rescisteghe; o l’à cacciou pe tæra e o l’à sciortio, e no gh’ea nisciun pe liberâ o berretto.
7a- A guæra comensâ da Lusciandro o Grande : do – 333, à Issus, o campo persian o l'é stæto guägno. 
Dan 8:8   A cavra a l'é vegnua ben ben potente; ma quande o l'é stæto fòrte, o seu gran còrno o s'é rotto. Quattro grende còrne se son levæ a-o seu pòsto, in scî quattro venti do çê.
8a- o seu gran còrno o s'é rotto .
 Do 323, o zoeno re (– 356 – 323) o l'é mòrto sensa un erede à l'etæ de 32 anni, à Babilònia.
8b- Quattro grende còrne se son levæ a-o seu pòsto, inti quattro venti do çê.
 I sostituti do re mòrto ean i seu generali : i Diadochi. Gh'ea dexe quande o Lusciandro o l'é mòrto e pe 20 anni an combattuo tra de loiatri fin a-o ponto che in sciâ fin di 20 anni gh'ea solo quattro sorvevisciui. Ciaschedun de loiatri o l'à fondou unna dinastia reale into paise donde o governava. O ciù grande o l’é Seleuco, conosciuo comme Nicatô, ch’o l’à fondou a dinastia « seleuçida » ch’a regna in sciô regno de Siria. O segondo o l'é o Tolemaio Lagos, ch'o l'à fondou a dinastia " Lagid " ch'a regna in sce l'Egitto. O terso o l’é Cassandro ch’o regna in sciâ Greçia, e o quarto o l’é Liscimaco (nomme latin) ch’o regna in sciâ Traçia.     
 O messaggio profetico basou in sciâ geografia o va avanti. I quattro ponti cardinæ di quattro venti do çê conferman l’identitæ di paixi di combattenti interessæ.
 
O retorno de Romma, o còrno piccin
Dan 8:9   E da un de quelli o l'é vegnuo feua un còrno piccin , e o l'é vegnuo ben ben grande, verso sud, verso levante e verso a tæra gloriosa.
9a- L'aspeto de sto verscio o descrive e estenscioin de un regno ch'o saià à seu vòtta un impëio dominante. Oua, inte leçioin passæ e inte l’istöia do mondo, o regno successô da Greçia o l’é Romma. St'identificaçion a l'é giustificâ ancon da l'esprescion " còrno piccin " ch'a l'é sta vòtta, a-o conträio de quello ch'o l'é stæto fæto pe-o còrno median ciù curto, mensunâ de mainea ciæa. Sto fæto o ne permette de dî che sto " còrno piccin " o scimbolizza, inte sto contesto, a crescente Romma repubricaña. Pecöse o l'intervëgne inte l'Oriente, comme o poliscio do mondo, de spesso perché o l'é tiou à destrigâ un conflitto locale tra di avversäi. E sta chì a l’é a raxon preçisa ch’a giustifica l’imagine ch’a vëgne apreuvo.    
9b- Da un de quelli o l'é vegnuo feua un còrno piccin .
 O dominatô passou o l'ea a Greçia, e l'é da-a Greçia che Romma a vëgne à dominâ inte sta zöna de levante donde s'attreuva Israele ; Greçia, uña de quattro còrne. 
9c- che o se spantega ben ben verso o sud, verso o levante, e verso o ciù belli di paixi.
 A cresciansa romaña a comensa da-a seu poxiçion geografica verso o sud primma. L'istöia a conferma sto fæto, con Romma ch'a l'é intrâ inte guære puniche contra Cartagine, oua Tunis, verso o 250 a.C.             
A fase apreuvo d'espanscion a l'à avuo leugo verso levante , intervegnindo inte uña de quattro còrne : a Greçia, verso o 200 a.C. A l'é stæta ciammâ lì da-a Lega Etòlica Grega pe sostegnîla contra a Lega Achea (Aetolia contra Achea). Arrivou in sciô terren grego, l'armâ romaña a no l'avieiva mai ciù lasciâ e tutta a Greçia a saieiva vegnua unna colònia romaña da-o 160 a.C. 
Da-a Greçia, Romma a l'à portou avanti a seu espanscion con mette o pê in Palestiña e in Giudea, che do 63 a.C. a l'é vegnua unna provinsa de Romma conquistâ da-e armæ do generale Pompeo. A l’é sta Giudea che o Sciô o designa con sta mäveggiosa esprescion : O ciù mäveggioso di paixi , unn’esprescion çitâ inte Dan.11,16 e 42, e Eze.20,6 e 15. 
L'ipòtexi a l'é confermâ, o " còrno piccin " o l'é Romma .  
 
Sta vòtta, no gh'é ciù nisciun dubio, o regimme papale de Dan 7 o l'é desmascou, ascì, con saltâ i secoli inutili, o Sciô o ne pòrta à l'oa tragica quande, abbandonâ da-i imperatoî, Romma a repiggia a seu dominaçion sotta unna forma religiosa d'apparensa crestiaña a-a quæ a l'imputa l'ascistensa a . Ste chì son e açioin do re “ despægio ” de Dan.7.   
 
Romma Imperiâ e dapeu Romma Papale perseguitan i santi
Doe lettue consecutive pe sto scingolo verscio
Dan 8:10   E o s'é levou fin à l'armâ do çê, e o l'à cacciou zu quarchedun de l'armâ e de stelle in sciâ tæra, e o ê à piggiæ in pê.
10a- A s'é levâ à l'armâ do çê .
 Into dî " lê ", o Sciô o mantëgne l'identitæ Romma comme bersalio, inta sequensa cronològica de seu estenscioin, dòppo varie forme de governo a-e quæ o fa alluxon inte Ap. 17:10, Romma a l'à razzonto l'impëio sotta o regno de l'imperatô roman Ottavian ciammou Augusto. E l'é stæto into seu tempo che Gexù Cristo o l'é nasciuo do Sciô, into còrpo ancon vergine de Maria, a zovena moggê de Giuseppe ; tutti doî stæti çernui pe-a sola raxon da seu appartensa a-a linia de descendensa do re Davide. Dòppo a seu mòrte, unna vòtta resuscitou da lê mæximo comme o l’aiva annonçiou, o Gexù o l’à affiou a-i seu apòstoli e a-i seu discepoli a miscion d’annonçiâ a boña nòva da sarvessa (l’Evangeo) pe fâ de persoñe elette inte tutta a tæra. À quelli tempi Romma a l'ea confrontâ co-a gentilessa crestiaña e o paçifismo ; lê into ròllo do massacan, i discepoli de Cristo inte quello de pegoe massacræ. A-o costo de tanti sangue martirizzæ, a fede crestiaña a s'é spantegâ pe tutto o mondo e sorvetutto inta capitâ de l'impëio, Romma. Perseguitô de Romma imperiâ o s'arreisa contra i crestien. Inte sto verscio 10, doe açioin de Romma se creuvan uña con l’atra. A primma a riguarda l'imperiâ e a segonda, a-o papale.    
Into regimme imperiale se peu za attribuî e açioin çittæ à lê : 
A s'é levâ à l'armâ do çê : a l'à affrontou i crestien. Derê à st’esprescion scimbòlica, armâ do çê , gh’é o Crestian Sceglio segondo o quæ o Gexù o l’aiva za nomminou i seu fedeli : çittadin do regno do çê . Pe de ciù, Dan.12:3 o paragona i vëi santi co-e stelle ch’en ascì, a semensa d’Abraham do Gen.15:5. A-a primma lettua, osâ martirizzâ i figgi e e figge de Dio o constituisce za pe Romma pagana unn'açion arrogante e unn'elevaçion indegna e ingiustificâ . Inta segonda lettua, l'affermaçion do Vesco de Romma de guiddâ comme Pappa o Sceglio de Gexù Cristo da-o 538 a l'é ascì unn'açion arrogante, e unn'elevaçion ancon ciù indegna e ingiustificâ .  
A l'à fæto cazze unna parte de st'armâ e e stelle pe-a tæra, e a ê à tramminæ : a ê perseguita e a ê ammassa pe distrae a seu popolaçion inte seu arene. I persecutoî son pe-o ciù o Neron, o Domiçian e o Diocleçian, l’urtimo persecutô offiçiâ tra o 303 e o 313. Inta primma lettua, sto periodo dramatico o l’é trattou inte Apo 2 co-i nommi scimbòlichi de « Efeso », o tempo donde o Gioan o reçeive a seu diviña Revelaçion ciammâ « Apocalia » . Inta segonda lettua, imputâ à Romma papale, ste açioin son collocæ inte Apo 2 sotta i periodi ciammæ « Pergamo » ò, alleansa violâ ò adultëio e « Tiatira » ò, abominaçioin e mòrti. Into dî, e a î à tramminæ, o Sciô o l’imputa a-e doe Romme a mæxima qualitæ d’açioin sanguinose. O verbo trampolou e a seu esprescion trampolâ s’attreuvan imputæ à Romma pagaña inte Dan.7:19. Ma l’açion de trampolâ a saià anæta avanti fin a-a fin do 2300 seia-mattin do verscio 14 de sto capitolo 8 segondo l’affermaçion do verscio 13 : Fin à quante tempo a santitæ e l’armâ saian trampolæ ? St'açion chì a l'é stæta compia into tempo de l' era crestiaña e donca l'emmo da attribuî à Romma papale e a-i seu sostegnitoî monarchichi ; che a stöia a conferma. Nottemmo con tutto unna differensa importante. Romma pagana a fa cazze solo che letteralmente i santi de Gexù Cristo, tanto che Romma papale, pe mezo da seu fäsa instruçion religiosa, a î fa cazze spiritualmente, avanti de perseguitâli à seu vòtta letteralmente.              
 
E persecuçioin sporadiche son anæte avanti con de alternaçioin de paxe fin à l'arrivo de l'imperatô Constantin I ch'o l'à misso fin a-e persecuçioin contra i crestien con l'editto de Milan, a seu capitâ romaña, do 313, ch'o constituisce a fin do periodo di " dex'anni " de persecuçioin che caratterizzan l'era do " Rev ":8. Pe mezo de sta paxe, a fede crestiaña a no guägnià ninte, e o Segnô o perdià ben ben. Pecöse sensa a barriera da persecuçion, i impegni di no convertii à sta neuva fede son in abbondansa e se moltiplican inte tutto l’impëio e sorviatutto à Romma donde o sangue di martiri o l’é sciortio ciù tanto.    
 L’é donca à sto tempo che se peu attaccâ o comenso da segonda lettua de sto verscio. Quello donde Romma a l'é vegnua crestiaña con obedî a-i ordini de l'Imperatô Constantin ch'o l'aiva appena pubricou un editto ch'o l'ordinava o cangiamento do giorno de repòso settemañale : o Sabbath do setten giorno o l'é stæto sostituio da-o primmo giorno da settemaña ; à quelli tempi, dedicou da-i paghen a-o culto do dê “ sô venerabile inconquistou ”. St'açion chì a l'é grave comme beive da -i vaxi d'öo do templio , ma sta vòtta o Segnô o no reagià, l'oa do giudiçio finâ a saià assæ. Con o seu neuvo giorno de repòso, Romma a l'avieiva esteiso a seu dottriña crestiaña inte tutto l'impëio e a seu autoritæ locale, o vesco de Romma, a l'avieiva ottegnuo prestigio e sostëgno, fin à l'elevaçion supremma do titolo papale ch'a gh'aiva dæto pe decretto do 533 da l'imperatô bizantin Giustinian I. No l'é stæto fin à l'espulscion di Ostrogöti nemixi che o primmo pappa regnante, o Vigilio, o l'à piggiou o seu pòsto papale à Romma, into Palaçio Laterano tiou sciù in sciô monte Celian. A dæta 538 e l'arrivo do primmo pappa segnan a realizzaçion de açioin descrite into verscio 11 ch'o vëgne apreuvo. Ma o l’é ascì o comenso di 1260 giorni-anni do regno di pappi e de tutto quello ch’o î riguarda e ch’o l’é stæto revelou into Dan.7. Un regno continuou donde i santi son, ancon unna vòtta, trampolæ sotta i pê , ma sta vòtta, da-a dominaçion religiosa papale romaña e da-i seu sostegnitoî çivili, i monarchi, e megio de tutto... into nomme de Cristo.    
 
Açioin speçifiche do papismo stabilie do 538
Dan 8:11   E o s'é ingrandio fin a-o capitan de l'armâ, e o gh'à levou o sacrifiçio delongo , e o l'à cacciou zu o pòsto e a base do seu santuäio.
11a- A s'é levâ a-a testa de l'armâ .
 Sto cappo de l’armâ o l’é logicamente e biblicamente Gexù Cristo, segondo Ef.5,23 : perché o maio o l’é o cappo da moggê, comme o Cristo o l’é o cappo da gexa , ch’a l’é o seu còrpo, do quæ o l’é o Salvatô. O verbo " a s'é levâ " o l'é ben çernuo, perché pròpio, do 538, Gexù o l'é in çê tanto che o papato o l'é in sciâ tæra. O çê o l'é feua da seu portâ ma " a s'é levâ " con fâ credde a-i òmmi ch'a ô sostituisce in sciâ tæra. Da-o çê, Gexù o l’à pöche poscibilitæ de sarvâ i òmmi da-a trappoa ch’o ghe l’à misso o diao. In azzonta, perché o l'à da fâ coscì, quande lê mæximo o î consegna inte sta trappoa e inte tutte e seu malediçioin ? Pecöse emmo lezzuo ben, into Dan.7,25, " i santi saian consegnæ inte seu moen pe un tempo, tempi (2 tempi) e mezo tempo " ; son liberæ intençionalmente da-o Segnô Cristo, pe caxon di tempi cangiæ e da lezze cangiâ . A lezze modificâ do 321 da-o Constantin à propòxito do Sabbath, de seguo, ma sorviatutto, a lezze cangiâ da-o papismo roman, dòppo o 538 donde lì, no l’é solo o Sabbath ch’o l’é interessou e attaccou, ma a lezze intrega ch’a l’é travaggiâ torna inta verscion romaña.         
11b- l'à portou via o sacrifiçio perpetuo .
 Segnallo l’assensa da poula sacrifiçio into testo ebraico originale. Detto sto chì, a seu presensa a suggerisce o contesto da vegia alleansa, ma sto chì o no l'é o caxo comme ò solo demostrou. Sotta a neuva alleansa o sacrifiçio e l’offerta son cessæ, a mòrte de Cristo, a-a meitæ da settemaña mensunâ inte Dan 9:27, avendo reiso inutile sti riti. Però, quarcösa o l’é arrestou da vegia alleansa : o ministerio do gran præve e interçessô pe-i pecchi do pòpolo ch’o l’à profetizzou ascì o ministerio çeleste che Gexù o l’à compio à avvantaggio do seu solo eletto resciöou da-o seu sangue fin da-a seu resurreçion. Cristo o l'é montou in çê, donca cöse gh'arrestava da piggiâghe ? A seu fonçion de præve a l'é o seu ròllo escluxivo comme interçessô pe perdona i pecchi di seu çernui. De fæto, da-o 538, a fondaçion in sciâ tæra, à Romma, de un cappo da Gexa de Cristo a l’à reiso o ministerio çeleste de Gexù veno e inutile. E preghee no passan ciù pe lê e i peccatoî arrestan portatoî di seu pecchi e da seu colpa verso o Segnô. Ebr. 7:23 o conferma st’analixi, co-o dî , “ Ma questo, dæto ch’o l’arresta pe sempre, o l’à un saçerdôtio immutabile .” O cangiamento do cappo in sciâ tæra o giustifica i fruti abominabili portæ da sto crestianeximo sensa Cristo ; frutti profetizzæ da-o Segnô a-o Daniele. Perché i crestien son stæti colpii da sta terribile malediçion ? O verscio 12 ch'o vëgne o daià a respòsta : pe caxon do peccou .       
 L’identificaçion do perpetuo ch’o l’é stæto appena fæto o servià comme base pe-i carcoli deuviando e duæ 1290 e 1335 anni-giorno che saian propòste inte Dan.12:11 e 12 ; a base stabilia a l'é a dæta 538, o momento donde o præve perpetuo o l'é stæto arröbou da-o cappo papale terrestre. 
11c-   e o l'à repiggiou o pòsto a base do seu santuäio .
 Pe caxon do contesto da neuva alliansa, tra i doî poscibili scignificati da poula ebraica “ mecon ” traduta comme “ pòsto ” ò mantegnuo a seu traduçion “ base ” ch'a l'é tanto legittima e megio adattâ a-o contesto de l'epoca crestiaña mirâ da-a profeçia.      
Unna lettua a-a spedia a no vedde ninte che un studdio attento guiddou da-o Sciô ch'o l'arve i euggi a-e sottilitæ do libbro de Daniele donde o santuäio o l'é mensunou de spesso , cösa ch'a pòrta a-a confuxon. Tutte e mainee, l'é poscibile no ëse ingannou à segonda do verbo ch'o marca l'açion ch'a vëgne fæta into santuäio .
 Chì into Dan.7:11 : a seu base a l’é derruâ da-o papato. 
 Into Dan.11 :30 : o l’é profanou da-o re grego persecutô di ebrëi Antiòco 4 Epifane into – 168.  
 Into Dan.8:14 e Dan.9:26 no se tratta de santuäio ma de santitæ . A poula ebraica " qodesh " a l'é delongo traduta pe errô inte tutte e traduçioin de verscioin ciù commun. Ma o testo ebraico originale o l’arresta invariou pe dâ testimoniansa da veitæ originale.  
 Va dito che o termine “ santuäio ” o dexigna escluxivamente o pòsto donde o Segnô o l'é de persoña. Da quande Gexù o l’é resciuscitou da-i mòrti e o l’é montou into çê, no gh’é stæto nisciun santuäio in sciâ tæra . Derobî o fondamento do seu santuäio o veu dî donca ammolloâ i fondamenti dottrinæ ch’an da fâ co-o seu ministerio çeleste ch’o l’illustra tutte e condiçioin da sarvessa. De fæto, unna vòtta battezzâ, a persoña ciammâ a deve poei avvantaggiâse de l’approvaçion de Gexù Cristo ch’o giudica a seu fæ in scê seu euvie e o consente ò no perdona i seu pecchi into nomme do seu sacrifiçio. O batteximo o marca o comenso de unn’esperiensa visciua sotta o giusto giudiçio de Dio, no a seu fin. O che veu dî che quande a relaçion diretta tra l’eletto terrestre e o seu interçessô çeleste a l’é interrotta, a sarvessa a no l’é ciù poscibile, e a santa alleansa a l’é rotta. O l’é un terribile drama spirituale ignorou da-e masse umañe ingannæ e sedute da-i 7 de marzo do 321 e da l’anno 538 donde o saçerdôtio perpetuo de Gexù Cristo o l’é stæto levou da-o pappa pe-o seu avvantaggio. Deversâ a base do seu santuäio o l’é ascì imputâ a-i 12 apòstoli che rappresentan a base ò o fondamento do Sceglio, a cà spirituale, unna dottriña fäsamente crestiaña ch’a giustifica e a legalizza o peccou contra a lezze diviña ; che nisciun apòstolo o l’avieiva fæto.   
Dan 8:12   L'òstia a l'é stæta renonçiâ co-o sacrificio giorno dòppo giorno pe caxon do peccou; o còrno o l’à cacciou a veitæ pe tæra, e o l’à avuo successo inte seu impreise.
12a- L'armâ a l'é stæta liberâ co-o sacrifiçio perpetuo .
Inte un lenguaggio ciù scimbòlico st’esprescion a l’à o mæximo scignificato de quella de Dan.7:25 : l’armâ a l’é stæta consegnâ ... Ma chì o Sciô o l’azzonze co-o perpetuo . 
12b - pe caxon do peccou
 Saieiva à dî, segondo 1 Gioan 3,4, pe caxon da transgrescion da lezze cangiâ inte Dan.7,25. Pecöse o Gioan o l'à dito e o l'à scrito : Chi pecca o trasgrede a lezze, e o peccou o l'é a transgrescion da lezze . Sta transgrescion a remonta a-i 7 de marzo do 321, e a riguarda, primma, l’abbandon do santo Sabbath do Segnô ; o sabbath santificou da lê, fin da-a creaçion do mondo, inte l’unico e perpetuo “ setten giorno .”                  
12c- o còrno o l'à buttou a veitæ pe tæra .
 A veitæ a l’é torna unna paròlla spirituale ch’a dexigna a lezze segondo o Sal.119:142-151 : A vòstra lezze a l’é veitæ...tutti i vòstri comandamenti son veitæ .              
12d- e o riesce inte seu impreise .
 Se o Sciô do Segnô Creatô o l’à annonçiou in antiçipo, aloa no stæ maraveggiæ d’avei ignorou sta fäscitæ, a ciù grande fäscitæ spirituale inte tutta l’istöia di òmmi ; ma anche a ciù grave inte seu conseguense de perdia d’anime umañe pe-o Segnô. O verscio 24 o confermià dixendo : A seu potensa a l’aumentià, ma no pe-a seu mæxima fòrsa; o farà devastaçion incredibile, o l’arriësce inte seu impreise , o destruià i potenti e o pòpolo di santi.  
 
Preparaçion pe-a santificaçion
Inte leçioin dæte da-i riti religioxi da vegia alliansa sto argomento de preparaçion pe-a santificaçion o comparisce delongo. Pe primma cösa, tra o tempo da scciavitù e l'intrâ in Canaan, a çelebraçion da Pasqua a l'ea neçessäia pe santificâ o pòpolo che o Segnô o l'aiva da portâ a-o seu terren naçionale, Israele, a tæra promissa. De fæto, gh'é vosciuo 40 anni de preuva de purificaçion e santificaçion pe l'intrâ into Canaan ëse realizzâ.
Da mæxima, pe quello ch’o l’à da fâ co-o Sabbath segnou into setten giorno da-o tramonto a-o tramonto, l’ea neçessäio un tempo de preparaçion avanti. I sëi giorni d'attivitæ secolare domandavan un lavaggio do còrpo e un cangio de vestî, ste cöse vegnivan impòste ascì a-o præve coscì ch'o poeiva, sensa reisego pe-a seu vitta, intrâ into pòsto santo do templio pe offiçiâ o seu serviçio rituâ.
A settemaña de creaçion de sette giorni e 24 oe a l’é modellâ in scî settemiggiæa d’anni do progetto de sarvessa do Segnô. Donca i primmi 6 giorni representan e primme 6 miggiæa d’anni into quæ o Segnô o çerne i seu çernui. E o 7° e urtimo millennio o constituisce o gran Sabbath into quæ o Segnô e i seu eletti recuggeiti into çê godan de un repòso veo e completo. I peccatoî essendo tutti temporaneamente mòrti ; feua che Satana, ch’o l’arresta isoou in sce unna tæra despopolâ inte sto periodo de “ mille anni ” revelou inte Ap. Avanti d’intrâ into “ çê ” i eletti devan ëse purificæ e santificæ. A purificaçion a se basa in sciâ fæ into sacrifiçio volontäio de Cristo, ma a santificaçion a s’ottëgne co-o seu aggiutto dòppo o batteximo perché a purificaçion a l’é imputâ, saieiva à dî ottegnua in antiçipo into nomme de un prinçipio de fæ, ma a santificaçion a l’é o fruto ottegnuo in realtæ inte tutta a seu anima da-o eletto Gexù o Dio vivente pe mezo da seu cooperaçion Cristo vivente. O s’ottëgne da unna battaggia ch’o pòrta contra de lê mæximo, contra a seu brutta natua, pe resciste a-o peccou.     
Daniele 9:25 o ne mostrià che Gexù Cristo o l’é vegnuo à moî in sce unna croxe pe ottegnî da-i seu çernui che no peccassan ciù, perché o l’é vegnuo pe mette fin a-o peccou . Oua emmo solo visto into verscicolo 12, o Crestian Sceglio o l’é stæto consegnou a-o despotismo papale pe caxon do peccou. A purificaçion a l’é donca neçessäia pe ottegnî a santificaçion sensa a quæ nisciun o vedde o Segnô segondo quello ch’o l’é scrito inte Ebr.12:14 : Persegue a paxe con tutti i òmmi, e a santitæ, sensa a quæ nisciun o vedde o Segnô . 
Applicao a-i 2000 anni de l’era crestiaña da-a mòrte de Gexù Cristo fin a-o seu retorno do 2030, sto tempo de preparaçion e de santificaçion o saià revelou inti versci 13 e 14 che vëgnan apreuvo. A-o conträio da creddensa originale di avventisti, sto tempo o no l’é quello do giudiçio comme descrito into Daniele 7, ma quello da santificaçion reisa neçessäia pe caxon de l’ereditæ de pecchi de secoli legittimâ da l’insegnamento abominabile de Romma papale. Vorrieiva fâ nottâ che o travaggio da Reforma intrapreiso da-o secolo XIII in avanti o no l’à realizzou a purificaçion e a santificaçion domandæ inte tutta a giustiçia da-o Segnô Sarvòtto træ vòtte santo e perfettamente puo.
 
Dan 8:13   Ò sentio parlâ un çerto santo; e un atro santo o l’à dito à quello ch’o parlava: Fin à quande a vixon a se compisce in sciô sacrifiçio quotidiano e in sciô peccou ch’o fa desolâ? Fin à quante tempo o santuäio e l’armâ saian sciortii zu?
13a- Sento parlâ un santo; e un atro santo o l'à dito à quello ch'o parlava .
 Solo i vëi santi piggian consciensa di pecchi ereditæ da Romma. Li attrovemmo torna inta scena da vixon presentâ into Dan.12.
13b- Fin à quante tempo a vixon a se compià?
 I santi domandan unna dæta ch'a marchià a fin de abominaçioin romeñe.
13c- in sciô sacrifiçio perpetuo .
 I santi domandan unna dæta ch'a marchià a repiggio do saçerdôtio perpetuo da parte de Cristo.
13d- e in sciô peccou devastante ?
 I santi domandan unna dæta ch'a marchià o retorno do Sabbath do setten giorno, a quæ transgrescion a l'é castigâ da-a devastaçion romaña e da-e guære ; e pe-i seu trasgressoî, sto castiggo o duâ fin a-a fin do mondo. 
13°- Fin à quante tempo o santuäio e l’armâ saian sciortii zu?
 I santi domandan unna dæta ch’a marchià a fin de persecuçioin papale applicæ contra de loiatri, i santi çernui de Dio.
Dan 8:14   O m'à dito: «Doe miggiæa e treiçento giorni; alloa o santuäio o saià netto.
14a- Da-o 1991, o Segnô o l’à diretto o mæ studio de sto verscio traduto pe errô. Ecco a seu vea traduçion do testo ebraico.
 E o m'à dito : Fin a-a seia e a-a mattin doe millatreiçento e giustificæ saià a santitæ. 
 Se peu vedde che o termine do 2300 seia-mattin o l’à comme finalitæ a santificaçion di eletti stæti çernui da-o Segnô da-a dæta ch’a saià determinâ pe sto termine. A giustiçia eterna ottegnua pe mezo do batteximo fin à aloa a l’é missa in discuscion. O requixito do Segnô træ vòtte santo, into Poæ, into Figgio e into Sciô Spìrito, o l’é cangiou e o l’é stæto rinforsou da-a neçescitæ che i eletti no peccan ciù contra o Sabbath, ni contra quæ se segge atra ordinansa ch’a ne vëgne da-a bocca do Segnô. A stradda streita da sarvessa mostrâ da Gexù a l’é coscì restörâ. E o modello di eletti presentou inte Noè, Daniele e Giòbbe o giustifica o mioin de eletti pe-i dexe miliardi che son cheiti de l’urtimo giudiçio de Dan.7:10.
Dan 8:15   E l'é avvegnuo, tanto che mi, Daniele, ò visto sta vixon, e ò çercou de capîla, ecco, un ch'o s'assomeggiava à un òmmo o s'é misso davanti à mi.
15a- Lògicamente, o Daniele o l’aviæ vosciuo capî o scignificato da vixon e questo o gh’aviæ guägno inte Dan.10 :12, unn’approvaçion giustificâ da-o Segnô, ma o no saià mai stæto accordou do tutto o seu dexidëio comme a respòsta do Segnô into Dan.12:9 a mostra : E o l’à dito, Va pe-a to stradda, Daniele: perché e poule son serræ e segnæ do tempo fin a-o .  
Dan 8:16   E ò sentio unna voxe d'òmmo into mezo de Ulai; o l’à urlou e o l’à dito: Gabriele, spiegaghe a vixon.
16a- L'imagine de Gexù Cristo into mezo de l'Ulai a l'antiçipa a leçion dæta inta vixon de Dan.12. L’angelo Gabriele, o streito servitô de Cristo, o l’é incaricou de spiegâ o scignificato de tutta a vixon fin da-o seu comenso. Seguemmo donca con attençion e informaçioin in ciù che saian revelæ inti versci che vëgnan apreuvo.
Dan 8:17   E o s'é avvexinou à donde m'ea mi; e comme o s'avvexinava, ò avuo paû, e ò cazzuo in faccia. O m’à dito: Fæ attençion, figgio de l’òmmo, perché a vixon a l’à da fâ con un tempo ch’o saià a fin.
17a- A vixon di ëse çelesti a l’avià delongo sto effetto in sce l’òmmo de carne. Ma stæmo attenti comme o ne invita. O tempo da fin relevante o comensià a-a fin da vixon intrega.
Dan 8:18   E comme o m'à parlou, son stæto desteixo lì con un gran tremo, co-a faccia pe-a tæra. O m’à toccou e o m’à fæto levâme donde l’ea.
18a- Inte st’esperiensa, o Segnô o l’enfatizza a malediçion da carne ch’a no corresponde a-a puritæ di còrpi çelesti di angeli fedeli.
Dan 8:19   E o m'à dito: «Ti mostriò quello ch'o saià inta fin da raggia, perché o tempo o l'é stabilio pe-a fin .
19a- O termine da raggia do Segnô o l’arrivià, ma sta raggia a l’é giustificâ da-a desobediensa crestiaña, unn’ereditæ da dottriña papale romaña. A cescion de sta raggia diviña profetizzâ a saià donca parçiale dæto ch’a cescià pe in davei solo dòppo a completa destruçion de l’umanitæ a-o glorioso retorno de Cristo.             
Dan 8:20   O berretto ch'o l'æ visto ch'o l'aiva doe còrne o l'é i re di Medi e di Persci.
20a- L’é pe-o Segnô dâ di ponti de referensa a-i seu çernui de mòddo che capiscian o prinçipio da succexon di scimboli presentæ. I Medi e i Persci segnan o contesto stòrico do comenso da revelaçion. Into Dan.2 e 7 ean inta segonda poxiçion.
Dan 8:21   A cavra a l'é o re de Giava, e o còrno grande tra i seu euggi o l'é o primmo re.
21a- À seu vòtta a Greçia a l'é a segonda succession ; o terso into Dan.2 e 7. 
21b- O gran còrno tra i seu euggi o l'é o primmo re .
 Comme emmo visto, se tratta do grande conquistatô grego, Lusciandro o Grande. O gran còrno, imagine do seu carattere offenscivo e guerrevo che o re Dario III o l'aiva tortou à umilliâ, perché o gh'à costou o seu regno e a seu vitta. Mettendo sto còrno no in sciâ fronte ma tra i euggi, o Sciô o mostra a seu insaçiâ lussuria de conquista che solo a seu mòrte a se fermià. Ma i euggi son ascì unna clarividensa profetica, e da-a seu nascion, un destin ecceçionale o gh’é stæto annonçiou da un clairvoyant e o credde into seu destin profetizzou pe tutta a seu vitta.
Dan 8:22   E quattro còrne ch'en vegnue à montâ a-o pòsto do còrno rotto, quattro regni sciortian da quella naçion, ma no saian tanto fòrti.
22a- Attrovæmo e quattro dinastie greghe fondæ da-i quattro generali che son vegnui apreuvo à Lusciandro, ancon viventi dòppo 20 anni de guære tra-e dexe ch'ean à l'incomenso.
Dan 8:23   E a-a fin do seu dominio, quande i peccatoî saian consummæ, o l'arresta un re sciätou e ruscio.
23a- Saltando i tempi intermedi, l'angelo o l'evòca l'epoca crestiaña da dominaçion de Romma papale. Inte sto mòddo, o l’indica a finalitæ prinçipâ da revelaçion dæta. Ma sta spiegaçion a pòrta un atro insegnamento ch’o comparisce inta primma frase de sto verscio : A-a fin da seu dominaçion, quande i peccatoî saian consummæ. Chi son sti peccatoî consummæ che preçedan o tempo do regimme papale ? Son stæti i ebrëi naçionali rebelli che an refuou Gexù Cristo comme Mescia e sarvòtto, liberatô, sæ, ma solo da-i pecchi commessi e solo à avvantaggio de quelli ch’o reconosce pe-a qualitæ da seu fæ. De fæto son stæti consummæ do 70 da-e truppe de Romma, loiatre e a seu çittæ de Gerusalemme, e sto chì pe-a segonda vòtta dòppo a destruçion fæta sotta o Nabucodonosor do -586, o Segnô o l'à dæto a preuva che a vegia alleansa a l'ea finia da-a mòrte de Gexù Cristo, donde in Gerusalemme o velo o torm do sepa o l'ea stæto mostrou. l’açion a ne vegniva da-o mæximo Segnô.  
23b- un re impudente e astuto o l'arriverà .
 Sta chì a l’é a descriçion do papismo do Segnô, caratterizzou segondo Dan.7:8 da- a seu arrogansa e chì da- a seu impudensa . O l'azzonze e artifiçiâ . L’artifiçio o consciste into velâ a veitæ e into piggiâ l’apparensa de quello che un o no l’é. O trucco o l'é de ingannâ o vexin, questo o l'é quello che fan i pappi che vëgnan apreuvo.
Dan 8:24   A seu potensa a saià cresciua, ma no pe-a seu mæxima potensa; o farà di ravaxi incredibili, o l’arriësce inte seu impreise, o destruià i potenti e o pòpolo di santi.
24a- O seu poei o l'aumentià .
 De fæto, descrito inte Dan.7:8 comme un “ còrno piccin ”, o verscicolo 20 o gh’attribuisce “ unn’apparensa ciù grande che i atri .”    
24b- ma no pe-a seu mæxima fòrsa .
 Chì ascì, l'istöia a conferma che sensa l'arrembo armou di monarchi, o regimme papale o no l'avieiva posciuo sopravive. O primmo sostëgno ch'o l'é stæto o Clovis o re di Franchi da dinastia merovingia e dòppo quello da dinastia carolingia e pe finî, quello da dinastia capetiaña, l'arrembo da monarchia franseise o no gh'é de ræo mancou. E veddemmo che sto sostëgno o l'à un prexo da pagâ. Sto chì o saiâ fæto comme exempio da-a decapitaçion do re franseise Luiggi XVI, da regiña Marie Antoinette, di cortexen monarchichi e do clero catòlico roman sorvetutto responsabili, da-a guillotiña installâ in Fransa inte çittæ capitâ e provinsæ, da-i revoluçionäi franseixi tra o 1793 e o 1794 ; doe ere de " Terroî " scrite con de lettie de sangue inta memöia de l'umanitæ. Into Ap. 2:22 sto castiggo divino o saià profetizzou inte sti termini : Ecco, a cacciò inte un letto, e quelli che commettan l’adultëio con lê inte unna gran tribolaçion , se no se pentan de seu açioin. Mi metto a mòrte i seu figgi ; e tutte e gexe saian che son mi quello ch’o l’examina e mente e i cheu, e premiò ògnidun de voscià segondo e seu euvie.     
24c- o farà di ravaxi incredibili
 In sciâ tæra nisciun o peu contâli, ma into çê o Segnô o conosce o seu numero esatto e à l’oa do castiggo de l’urtimo giudiçio saian tutti espiæ, da-o ciù piccin a-o ciù terribile, da-i seu autoî.
24d- o l'arriëscià inte seu impreise .
 Comm’o no poeiva avei successo, quande o Segnô o gh’à dæto sto ròllo pe castigâ o peccou commesso da-o seu pòpolo ch’o sostëgne a sarvessa guägnâ da Gexù Cristo ? 
24°- o destruià i potenti e o pòpolo di santi .
 Passandose comme o rappresentante do Segnô in sciâ tæra e menassandoli con l’escomunicaçion ch’a l’avieiva serrou a seu intrâ into çê, o papato o l’ottëgne a sottomiscion di grendi e di monarchi da tæra de ponente, e ancon de ciù da-i piccin, ricchi ò pövei, ma tutti ignoranti, pe caxon da seu incredulitæ e da seu indifferensa veritæ.
 Da-o comenso do periodo da Reforma, comensou da-o Pietro Waldo do 1170, o regimme papale o l'à reagio con furia con inçitâ contra i fedeli servitoî de Dio, i soli vëi santi che son delongo in paxe e doçili, de leghe cattòliche assassiñe sostegnue da-i tribunæ da fäsa Inquixiçion da seu Inquixiçion. I giudiçi co-i cappucci che an ordenou coscì de tortue coscì terribile a-i santi e a-i atri, tutti accuxæ d’erexia contra o Segnô e Romma, an da rende conto de seu esaçioin davanti a-o veo Segnô à l’oa do giusto urtimo giudiçio profetizzou inte Dan.7,9 e Ap.20,9 à 15.
Dan 8:25   Pe caxon da seu prosperitæ e da seu sciäta, o saià arrogante into seu cheu, e o destruià tanti ch’ean in paxe, e o se levià contra o prinçipe di prinçipi; ma o saià rotto, sensa o sfòrso de nisciuña man.
25a- Pe caxon da seu prosperitæ e do successo di seu trucchi
 Sta prosperitæ a suggerisce o seu inricchimento che o verscio o liga a- i seu trucchi . L’é neçessäio, de fæto, deuviâ l’astuçia , quande un o l’é piccin e debole, pe ottegnî da-i ricchi, dinæ e ricchesse de tutte e meñe che Ap.
25b- o l'avià arrogansa into seu cheu .
 Sto chì, ascì co-a leçion mostrâ da l’esperiensa do re Nabucodonosor into Dan 4 e da quella ciù tragica do seu nevo Belsazzar into Dan 5.
25c- o destruià tanti òmmi che viveivan in paxe .
 A paxe a l’é un fruto do veo crestianeximo, ma solo fin a-o 1843. Perché avanti de quella dæta, e sorviatutto fin a-a fin da Revoluçion Franseise, in sciâ fin di 1260 anni do regno papale profetizzæ inte Dan 7,25, a fäsa fæ a l’é caratterizzâ da-a brutalitæ ch’a l’attacca ò a responde a-a brutalitæ. L'é solo inte sti tempi che a gentilessa e a paxe fan unna differensa. E regole stabilie da Gexù no son cangiæ da-i tempi apostòlichi, o çernuo o l’é unna pegoa ch’a l’açetta de ëse sacrificâ, mai un massacan. 
25d- e o se levià contra o prinçipe di prinçipi .
 Con sta preçixon, no gh’é ciù nisciun dubio. O cappo , mensunou inti versci 11 e 12, o l’é de fæto Gexù Cristo, o Re di re e o Segnô di scignori ch’o comparisce inta glòria do seu retorno inte Ap. 19:16. E l’é da lê che o legittimo præve perpetuo o l’é stæto levou da-o papismo roman.
Dan 8:26   E a vixon de seie e de mattin, ch'a se parla, a l'é vea. Tegnî sta vixon segreta da ti, perché a l’à da fâ co-i tempi passæ de longa.
26a- E a vixon de seie e de mattin, ch’a l’é in costion, a l’é vea .
 L’angelo o l’attesta l’origine diviña da profeçia da « 2300 seia-mattin » do verscicolo 14. O l’attira donca l’attençion, pe finî, in sce sto enigma ch’o l’avià da ëse ascciæio e compreiso da-i santi eletti de Gexù Cristo quande o tempo o l’arriverà pe fâlo.  
26b- Da-a vòstra parte, tegnî sta vixon segreta, perché a l’à da fâ co-i tempi passæ de longa.
 De fæto, tra o tempo do Daniele e o nòstro, l’é passou 26 secoli pöcassæ. E coscì se treuviemmo into tempo finâ donde sto mistëio o dev'ëse illuminou ; a cösa a saià fæta, ma no avanti do studio do Dan.9 ch’o fornià a clave essençiale pe portâ avanti i carcoli propòsti. 
Dan 8:27   Mi, Daniele, son stæto sciätou e ammalou pe tanti giorni; Dapeu me son levou e son anæto à fâ i affari do re. Me son arrestou da-a vixon, e nisciun o ne saveiva.
27a- Sto dettaggio ch'o l'à da fâ co-a sanitæ do Daniele o no l'é ninte de personale. O traduxe pe niatri l' estrema importansa de reçeive da-o Segnô e informaçioin ch'an da fâ co-o 2300 profetizzou seia-mattin ; pecöse coscì comme a moutia a peu portâ a-a mòrte, l’ignoransa de l’indovinello a condannià a-a mòrte spirituale eterna i urtimi crestien che vivan a-o tempo da fin . 
 
 
 
 
 
 
Daniele 9
 
 
Dan 9:1   Into primmo anno de Dario, figgio de Assuero, da semensa di Medi, ch'o l'à comensou à regnâ in sciô regno di Caldei,
1a- Segondo a testimoniansa do testimònio oculare do Daniele, donca incontestabile, s’imprende che o re Dario de Dan.5 :30 o l’é o figgio de Assuero, da razza di Medi ; O re persian Çiro II o no l'à ancon piggiou o seu pòsto. O primmo anno do seu regno o l’é stæto l’anno donde o l’à conquistou Babilònia, coscì ch’o l’à piggiâ da-i Caldei.  
Dan 9:2 Into primmo anno do seu regno, mi Daniele ò visto da-i libbri che ghe saieiva stæto settanta anni inta desolaçion de Gerusalemme, segondo o numero di anni che o Segnô o l'aiva parlou a-o profeta Geremia. 
2a- O Daniele o se referisce a-i scriti profetichi do profeta Geremia. O ne dà chì un mäveggioso exempio de fæ e confiansa ch’o l’unisce i servitoî de Dio sotta o seu sguardo. O conferma coscì ste poule de 1 Cor 14:32 : I spiriti di profeti son sottomissi a-i profeti . O Daniele o l’à visciuo à Babilònia pe-a ciù parte di 70 anni profetizzæ pe-a deportaçion do pòpolo ebraico. O l'é interessou ascì à l'argomento do seu retorno à Israele, ch'o pensa ch'o saià assæ de lì à un pittin. Pe ottegnî de respòste da-o Segnô, o ghe rivolge unna preghea magnifica ch’emmo da studiâ.  
 
A preghea modello da fede de un santo
 
A primma leçion de sto capitolo 9 de Daniele a l’é de capî perché o Segnô o voeiva che a comparisce inte sta parte do libbro de Daniele.
Into Dan.8:23 pe mezo de l’annunçio profetico di peccatoî consummæ , emmo reçevuo a conferma che i ebrëi da naçion Israele son stæti torna condannæ e destruti da-o feugo da-i romoen do 70, pe caxon de tutte e cöse che o Daniele o confessià inta seu preghea. Ora chi l’ea sto Israele presentou inta primma alleansa co-o Segnô vivente da-o Abraham a-i 12 apòstoli e discepoli de Gexù Cristo, lê mæximo ebraico ? Solo un campion de tutta l'umanitæ, perché da Adammo, i òmmi son pægi a-o de là do seu cô de pelle ch'o va da-o ciù ciæo a-o ciù scuo. Ma quæ se segge a seu razza, a seu etnia, e cöse trasmisse geneticamente da poæ e moæ à figgi e figge, o seu comportamento mentale o l’é identico. Segondo o prinçipio di petali da margherita, « T'amò, un pittin, ben ben, con pascion, matta, pe ninte », i òmmi reproduxan sta gamma de sentimenti verso o Segnô vivente, creatô de tutte e cöse, quande o descrovî a seu existensa. Anche, o grande Giudiçe o vedde tra quelli che dixan d’ëse i seu seguitoî, de persoñe fedele che gh’amman e gh’obbediscian, di atri che dixan d’ammâlo, ma no gh’obbediscian, di atri che vivan a seu religion con indifferensa, ancon di atri che â vivan con un cheu duro e agro ch’o î rende fanatichi e inte l’estremo contradiçion e sostëgno ent. Sti comportamenti s'attreuvan tra-i ebrëi, coscì comme s'attreuvan ancon tra-i òmmi inte tutto o pianeta Tæra e inte tutte e religioin che, però, no son pæge.    
A preghea do Daniele a vëgne à domandâte, inte quæ de sti comportamenti ti te reconosci ? Se no l’é quello de quello ch’o l’amma o Segnô e o gh’obbedisce comme testimoniansa da seu fedeltæ, mette in discuscion o seu conçetto de fede ; pentite e dâ a-o Segnô un fruto de pentimento scinçero e reale comme o farà o Daniele.  
A segonda raxon pe-a presensa de sta preghea inte sto capitolo 9 a l’é che a caxon de l’urtima destruçion d’Israele, inte l’anno 70 da parte di romoen a l’é trattâ e sviluppâ lì : a primma vegnua do Mescia in sciâ tæra di òmmi . E dòppo avei refuou sto Mescia che e seu uniche colpe ean a perfeçion de seu euvie che î condannavan, i cappi religioxi an tiou sciù o pòpolo contra de lê, con de accuse calunniose tutte desmantelæ e contradite da-i fæti. Coscì an fondou a seu urtima accusa in sce unna veitæ diviña, accusandolo, un òmmo, de preteise d’ëse o Figgio de Dio. E anime de sti cappi religioxi ean neigre comme i braxi de un fogo ch’o bruxa ch’o î consummià into tempo da raggia giusta. Ma a ciù grande colpa di ebrëi a no l’ea de aveilo ammassou, ma de no aveilo reconosciuo dòppo a seu diviña resurreçion. Di fronte a-i miracoli e a-e boñe euvie che vegnivan fæte da-i seu dozze apòstoli, se son indurii comme o Faraon into seu tempo e an dæto testimoniansa de questo con ammassâ o fedele diacon Scimon, ch’o l’à lapidou loiatri mæximi sensa recorrî sta vòtta a-i romoen. 
A tersa raxon pe sta preghea a l’é ch’a piggia o ròllo de unn’osservaçion finale e angustiante a-a fin de unna longa esperiensa visciua in relaçion a-o Segnô ; un testimoniansa, unna meña de testamento lasciou da l'alliansa ebraica a-o resto de l'umanitæ. Pecöse l’é inte sta deportaçion à Babilònia che a demostraçion preparâ da-o Segnô a cessa. L’é veo che i ebrëi tornan into seu terren d’origine, e che pe un tempo o Segnô o saià onorou e obedio, ma a lealtæ a scentià a-a spedia, a-o ponto che a seu sopravivensa a peu ëse giustificâ solo che da-a seu urtima preuva de fæ basâ in sciâ primma vegnua do Mescia, perché o dev’ëse, un figgio d’Israele, un ebreo un. 
A quarta raxon pe sta preghea a se basa in sciô fæto che e colpe deciaræ e confesse son stæte tutte compie e rinnovæ da-i crestien inta seu epoca, da l’abbandon do Sabbath a-i 7 de marzo do 321 fin a-i nòstri tempi . L’urtima instituçion offiçiâ benedita da-o 1873 e individualmente da-o 1844 a no l’é scappâ da-a malediçion do tempo, da-o momento che o Gexù o l’à vomitâ do 1994. O studio di urtimi capitoli de Daniele e do libbro de Apocalisse o l’ascciæià ste dæte e i urtimi mistëi.
Ora stæmo à sentî ben ben o Daniele ch’o parla co-o Segnô Onnipotente.
 
 
Dan 9:3   Allora ò misso a mæ faccia verso o Segnô Dio, pe çercâlo co-a preghea e a supplicaçion, co-o digiuno, co-o sacco e co-e çenie.
3a- O Daniele o l’é oua vegio, ma a seu fæ a no se sciorte, e a seu connescion co-o Segnô a se conserva, a se nutrisce e a se mantëgne. Into seu caxo, o seu cheu ch'o l'é profondamente scinçero, o digiuno, o sacco e e çenie pòrtan un scignificato reale. Ste prattiche indican a fòrsa do seu dexidëio d’ëse ascoltou e responduo da-o Segnô. O digiuno o mostra a superioritæ dæta a-a respòsta do Segnô in confronto a-i piaxei de mangiâ. Inte sto critëio gh’é l’idea de dî a-o Segnô che no veuggio ciù vive sensa a vòstra respòsta, sensa anâ fin à commette o suicidio.
Dan 9:4 Allora   ò pregou o Segnô mæ Dio e ò confessou, co-o dî: «O Segnô, o Segnô, o Dio grande e spaventozo, ch’o mantëgne l’alleansa e a misericordia con quelli che t’amman e che mantëgnan i to comandamenti.
4a- Signô, grande e impressionante Dio
 Israele o l’é in deportaçion à Babilònia e o l’à coscì pagou pe imprende che o Segnô o l’é grande e da-o paû.
4b- Ti ch’o mantëgne a to alleansa e o mostri misericordia à quelli che t’amman e che mantëgnan i to comandamenti!
 O Daniele o mostra ch’o conosce o Segnô da-o momento ch’o tiâ i seu argomenti da-o testo do segondo di dexe comandamenti de Dio, che i desgraçiæ cattòlichi no conoscian inti secoli de sciummæa, perché sovranamente, o papato o l’à piggiou l’iniçiativa de levâlo da-a seu verscion di dexe comandamenti, perché un comandamento o l’ea conçentrou in sciô number to te ; un bell’exempio d’impudensa e d’inganno denonçiou into capitolo passou. 
Dan 9:5   Noi emmo peccou, emmo commesso l’iniquitæ, emmo agio mâ e emmo rebellou, e emmo desviou da-i to comandamenti e da-i to giudiçi.
5a- No poeiva ëse ciù veo e ciæo perché l’é stæto ste colpe ch’an portou Israele inta deportaçion, feua che o Daniele e trei di seu compagni no ean colpevoli de sta meña de colpe ; Sto fæto o no gh'impedisce d'affermâ a caxon do seu pòpolo tanto ch'o pòrta con lê o fardo da seu colpa. 
 Sto chì o l’é quande gh’é da dâse conto do 2021 che anche niatri, crestien, servimmo sto mæximo Dê ch’o no cangia segondo a seu dichiaraçion into Mal 3,6 : Perché son o Segnô, no cangio; e ti, figgi de Giacobbe, no l’é stæto consummou . Saieiva appropiou dî " no ancon consummou ". Pecöse da-o momento che o Malachi o l’à scrito ste poule, o Cristo o l’é vegnuo avanti, i figgi de Giacobbe l’an refuou e l’an ammassou, e segondo a paròlla profetizzâ into Dan.8:23, son finii pe ëse consummæ do 70 da-i romoen. E se o Segnô o no cangia, o veu dî che i crestien infedeli che trasgredan i seu comandamenti, primma de tutto o Sabbath santificou, saian corpii ancon ciù forte che i ebrëi e i ebrëi naçionali into seu tempo.   
Dan 9:6   No emmo ascoltou i tò servitoî, i profeti, che parlavan into tò nomme a-i nòstri re, a-i nòstri prinçipi, a-i nòstri poæ e à tutto o pòpolo do paise.
6a- L’é veo che i Ebrëi son colpevoli de ste cöse, ma e i crestien che, anche inte l’urtima instituçion stabilia da lê, son colpevoli de mæxime açioin ? 
Dan 9:7   A tò, o Segnô, a l’é a giustiçia, ma pe niatri a confuxon de faccia, ancheu, a-i òmmi de Giuda, a-i abitanti de Gerusalemme, e à tutto Israele, vexin e lontan, inte tutti i paixi donde ti î l’æ cacciæ pe caxon de seu offeise contra de ti.
7a- O castiggo d'Israele o l'ea terribile, gh'é stæto tante mòrte e solo i sorvevisciui en stæti affortunæ à ëse deportæ à Babilònia e da lì se son despersæ inte tutti i paixi de l'Impëio Caldeo e de l'Impëio Persian ch'o gh'é vegnuo apreuvo. A naçion ebraica a l’é stæta desfæta inte de tære estranxee e comunque, segondo a seu promissa, o Segnô o l’arreunià de lì à un pittin i ebrëi in sciô seu terren naçionale, a tæra di seu poæ. Che potensa e che potensa o l'à sto Dê vivente ! Inta seu preghea, o Daniele o l’esprimme tutto o pentimento che sto pòpolo o l’à da mostrâ avanti de tornâ inta seu tæra santa, ma solo quande o Segnô o l’é da-a seu parte. 
 O Daniele o confessa l’infedeltæ ebraica castigâ da-o Segnô, ma aloa che castiggo pe-i crestien che fan o mæximo ? deportaçion, ò mòrte ?  
Dan 9:8   Segnô, pe niatri gh'é unna confuxon de faccia, pe-i nòstri re, pe-i nòstri prinçipi e pe-i nòstri poæ, perché emmo peccou contra de ti.
8a- A paròlla terribile, a paròlla “ peccato ” a l’é çitâ. Chi o peu mette fin a-o peccou ch'o l' provoca un sofferimento coscì grande ? Sto capitolo o daià a respòsta. Unna leçion a va ben imprende e arregordâse : Israele o l'à patio e conseguense de çernie e di comportamenti di re, di cappi e di poæ che gh'aivan governou. Donca chì gh’é un exempio donde a desobbediensa a-i cappi corrutti a peu ëse incoraggiâ à restâ inta benediçion do Segnô. Sta chì a l’é a çernia che o Daniele e i seu trei compagni an fæto e son benediti pe quello.    
Dan 9:9   Do Segnô nòstro Dio appartëgnan a misericordia e o perdono, perché semmo stæti rebelli contra de lê.
10a- Inte unna scituaçion de peccou gh'arresta solo unna speransa ; pe fâ confiansa in sciô bon, misericordioso Dê pe dâ o perdono. O proçesso o l’é perpetuo, o giudëo da vegia alleansa e o crestian do neuvo an o mæximo beseugno de perdono. Chì ascì o Segnô o l’inandiâ unna respòsta pe-a quæ o l’avià da pagâ caro de persoña. 
Dan 9:10   No emmo obedio a-a voxe do Segnô nòstro Dio, pe camminâ segondo e seu lezze, ch’o l’à misso davanti à niatri pe mezo di seu servitoî, i profeti.
10a- Sto chì o l'é o caxo ascì pe-i crestien de l'anno 2021.
Dan 9:11   Tutto Israele o l'à trasgreiso a to lezze, e o s'é desviou da l'obbediensa a-a to voxe. Allora e malediçioin e e imprecaçioin scrite inta lezze de Mosè, o servitô de Dio, son stæte versæ in sce de nòscia, perché emmo peccou contra o Segnô.
11a- Inta lezze de Mosè, o Segnô o l’à avvertio de fæto Israele contra a desobediensa. Ma dòppo de lê, o profeta Ezechiele, contemporaneo do Daniele, o l’à deportou 13 anni dòppo o Daniele, saieiva à dî 5 anni dòppo che o re Gioachin, fræ de Gioachim, ch’o l’é vegnuo apreuvo, o s’é trovou prixonê a-o sciumme Chebar ch’o s’attreuva tra o Tigri e l’Eufrate. Lì o Segnô o l’à ispirou e o gh’à fæto scrive di messaggi che attrovemmo ancheu inta nòstra Bibbia. E l’é inte Ezechiele 26 che attrovemmo unna sequensa de castighi che o seu modello o s’attreuva applicou spiritualmente ma no solo, inte sette trömpe de l’Apocalisse inte Ap. 8 e 9. Sta someggiansa sorprendente a conferma che o Segnô o no cangia pe in davei. I peccati son castigæ inta neuva alleansa comme inta vegia.
Dan 9:12   O l’à compio e seu paròlle ch’o l’à dito contra de nòsci e contra i nòstri prinçipi che ne governavan, e o l’à portou in sce de nòsci unna gran calamitæ , ch’a no l’é vegnua sotta tutto o çê comme quella ch’a l’é vegnua in sce Gerusalemme.
12a- O Segnô o no s’é indebolio, o compisce i seu annonçi pe benedî ò maledî co-a mæxima preuva, e a « calamitæ » ch’a l’à toccou o pòpolo de Daniele a l’à l’intençion d’avvertî e naçioin ch’imprendan ste cöse. Ma cöse veddemmo ? Ascì co-a testimoniansa scrita inta Bibbia, sta leçion a l’arresta ignorâ anche da quelli che â lezan. Arregòrdate sto messaggio : O Segnô o l’é apreuvo à preparâ pe-i ebrëi e dòppo de loiatri, pe-i crestien doe atre gren calamitæ che saian revelæ into resto do libbro de Daniele.     
Dan 9:13   Comme l'é scrito inta lezze de Mosè, tutto sto mâ o l'é vegnuo in sce de nòscia; e no emmo invocou o Segnô nòstro Dio, no emmo vortou da-e nòstre iniquitæ, no emmo fæto attençion a-a vòstra veitæ.
13a- O desprexo pe-e cöse che o Segnô o l’aiva scrito inta Bibbia o l’é perpetuo ascì, into 2021 i crestien son ascì colpevoli de sta colpa e creddan che o Segnô o no î contradixe. No se desvian manco da-e seu iniquitæ e dan ciù attençion à sta veitæ biblica, ch’a l’é coscì importante pe-i nòstri tempi da fin, a seu veitæ profetica revelâ intensamente e de mainea comprenscibile, dæto che e ciave pe-a comprenscion son inta mæxima Bibbia.
Dan 9:14   O Segnô o l'à guardou contra sto desgraçiou, e o l'à portou in sce de nòscia. pecöse o Segnô nòstro Dio o l’é giusto inte tutto quello ch’o l’à fæto, ma no emmo obedio a-a seu voxe.
14a- Cossa poscio dî de ciù ? Veramente ! Ma saiæ ben che unna calamitæ ben ben ciù grande a l’é stæta inandiâ da-o Segnô pe l’umanitæ d’ancheu, e pe-a mæxima caxon. O l’arrivià, tra o 2021 e o 2030, sotta forma de unna guæra atòmica ch’a l’à a miscion diviña d’ammassâ un terso di òmmi segondo Ap. 9:15.  
Dan 9:15   E oua, o Segnô nòstro Dio, ch'o l'æ portou o to pòpolo feua da-o paise d'Egitto con unna man fòrte, e ch'o t'æ fæto un nomme comme o l'é ancheu, emmo peccou, emmo commesso l'iniquitæ.
15a- O Daniele o ne fâ arregordâ perché l’incredulitæ a l’é condannabile da-o Segnô. In sciâ tæra, l'existensa do pòpolo ebraico a testimonia sto fæto straordinäio dovuo à unn'influensa sorvenaturale, l'esòdo do pòpolo ebraico da l'Egitto. Tutta a seu stöia a se basa in sce sto fæto miracoloso. No emmo a poscibilitæ de ëse testimònni de st’esòdo, ma nisciun o peu denegâ che i descendenti de st’esperiensa son ancon tra de nòsci ancheu. E pe sfrütâ megio st'existensa, o Segnô o l'à consegnou sto pòpolo à l'ödio nazista inta segonda guæra mondiale. L'attençion de l'umanitæ a l'ea donca diretta a-i sorvevisciui che do 1948 an ottegnuo o seu reinsediamento in sciô terren da seu antiga patria persa da-o 70. O Segnô o no l'à fæto ninte d'atro che lasciâ che ghe cazzesse torna in sciâ testa e poule di seu poæ ch'aivan dito a-o governatô roman Ponçio Pilato in sciô seu sangue de Gexù e in sciô seu figgio ." O Segnô o gh’à responduo a-a lettia. Ma i crestien de tutte e denominaçioin an vergognosamente ignorou sta leçion diviña, e se peu capî o perché, dæto che scompartan tutti a seu malediçion. I ebrëi an refuou o Mescia, ma i crestien an desprexou e seu lezze. A condanna do Segnô de tutti doî a l’é donca perfettamente giustificâ.  
Dan 9:16   Segnô, segondo a vòstra grande misericordia, che a vòstra raggia e a vòstra furia se deslenguan da-a vòstra çittæ Gerusalemme, da-a vòstra montagna santa; pecöse pe-i nòstri pecchi e e iniquitæ di nòstri poæ Gerusalemme e o to pòpolo son vegnui un reproccio pe tutti quelli che ne son d’in gio.
16a- O Daniele chì o piggia un argomento che o Mosè o l'aiva presentou a-o Segnô : cöse dià o pòpolo ch'o l' testimònia do castiggo do seu pòpolo ? O Segnô o l’é consciente do problema da-o momento ch’o l’à deciarou lê mæximo in scî ebrëi, pe mezo da bocca de Paolo inte Rom 2,24 : Perché o nomme de Dio o l’é blasfemou tra i genti pe caxon de voscià, comme l’é scrito . O se referisce a-o testo de Ezech.16:27 : E ecco, ò allongou a mæ man contra de ti, e ò reduto a porçion ch’o t’aiva assegnou, e ò consegnou inte moen di to nemixi, e figge di Filisteixi, che se son arrosse pe-e to brutte stradde . Inta seu compascion, o Daniele o l’à ancon ben ben da imprende in sciô giudiçio che o Segnô o l’é apreuvo à portâ in sciâ seu çittæ Gerusalemme. Ma quande o dixe: « Gerusalemme e o to pòpolo son un reproccio pe tutti quelli ch’en d’in gio à niatri », o no s’erra, perché se o castiggo d’Israele o l’avesse produto inti pagan unna paura salutâ e un dexidëio de servî sto veo Dio, o castiggo o l’avieiva avuo un interesse reale. ma sta triste esperiensa a l’à portou pöco fruto, no inscignificativo però, dæto che gh’emmo debito a converscion do re Nabucodonosor e do re Dario o Mede.       
Dan 9:17   Oua, o nòstro Dio, ascolta a preghea e e suppliche do to servo, e fâ che a to faccia a sciorte in sciô to santuäio ch'o l'é deserto, pe-o Segnô.
17a- Quello che o Daniele o domanda o saià accordou, ma no perché o Segnô o ô ama, ma solo perché sto retorno à Israele e a reconstruçion do templio son into seu progetto. Tutte e mainee, o Daniele o no l'é consciente che o templio, ch'o saiâ de fæto tiou sciù torna, o saiâ destruto torna do 70 da-i romoen. Pe questo l’informaçion ch’o reçeivan inte sto capitolo 9 o ô guarià de l’importansa, assæ ebraica, ch’o dà ancon a-o templio de pria tiou sciù à Gerusalemme ; o templio da carne de Cristo o ô renderà presto ven, e o saià pe sta raxon, torna destruto do 70 da-e armæ romeñe. 
Dan 9:18   Inclina l’oegia, o mæ Dio, e ascolta! Arvi i euggi e ammia e nòstre roiñe, ammia a çittæ in sciâ quæ o to nomme o l'é invocou! Pecöse no ti presentemmo e nòstre suppliche pe-a nòstra giustiçia, ma pe-e to grende misericordie.
18a- L’é veo che o Segnô o l’aiva çernou Gerusalemme pe fâla vegnî o pòsto santificao da-a seu presensa gloriosa. Ma o pòsto o l'é santo solo quande o Segnô o l'é lì, e da l'anno – 586, questo o no l'ea ciù o caxo. E, a-o conträio, e roiñe de Gerusalemme e o seu templio testimonian l' imparçialitæ da seu giustiçia. Sta leçion a l’ea neçessäia pe-i òmmi de ammiâ o veo Segnô comme un ëse vivente ch’o vedde, o giudica e o reagisce à unna mainea differente da-e divinitæ pagañe idolatriche ch’an de relaçioin solo co-i grammi angeli do campo do diao. L’òmmo fedele o serve o Segnô ma l’òmmo infedele o deuvia o Segnô pe dâse a legittimitæ religiosa con quelli ch’o l’à d’in gio. A compascion do Segnô a-a quæ o Daniele o l’appella a l’é vea e o ne daià de lì à un pittin a ciù bella preuva, inte Gexù Cristo.
Dan 9:19   Segnô, stæ à sentî! Signor, perdona! Signô, fâ attençion! Agi e no retardâ, pe amô de ti, o mæ Dio! Pecöse a vòstra çittæ e o vòstro pòpolo son ciammæ co-o vòstro nomme.
19a- L'etæ avansâ do Daniele a giustifica a seu inscistensa perché, comme o Mosè, o seu ciù caro dexidëio personale o l'é de poei sperimentâ sto retorno inta seu tæra « santa ». O veu ëse testimònio da resurreçion do santo templio ch'a portiâ torna a glòria a-o Segnô e à Israele.  
Dan 9:20   Mentre parlava ancon, pregava, confessava o mæ peccou e o peccou do mæ pòpolo Israele, e presentava e mæ suppliche a-o Segnô mæ Dio pe-a montagna santa do mæ Dio;
20a- No l’é de mäveggiâse che o Segnô o l’amme o Daniele o segge un modello d’umiltæ ch’o ghe fa piaxei e o soddisfa o critëio de santitæ ch’o domanda; Ògni òmmo o l’é fallibile fintanto ch’o vive inte un còrpo de carne e o Daniele o no l’é unn’eçeçion. O confessa i seu pecchi, consciente da seu estrema debolessa comme gh’emmo da fâ tutti. Ma a seu qualitæ spirituale personale a no peu covertî o peccou do pòpolo, perché o l’é solo che un òmmo, lê mæximo imperfetto. A soluçion a vegnià da-o Segnô inte Gexù Cristo.
Dan 9:21   Mentre parlava ancon in preghea, l'òmmo Gabriele, ch'o l'aiva visto primma inte unna vixon, o l'é anæto à xeuo verso de mi a-o momento do sacrifiçio da seia.
21a- O tempo çernuo da-o Segnô pe-a vixita de Gabriele o l’é quello de l’offerta da seia, saieiva à dî quello do sacrificio perpetuo de unn’agnella ch’o profetizza seia e mattin l’avvegnî offerta volontäia do còrpo perfettamente santo e innoçente de Gexù Cristo. O moîà croxificou pe expiâ i pecchi di seu çernui che constituiscian o seu solo veo pòpolo. O ligamme co-a revelaçion ch’a saià dæta ciù avanti, à Daniele, o l’é donca stabilio.
 
 Fin da Preghea : Responsa do Segnô . 
Dan 9:22   O m'à mostrou e o m'à parlou. O m’à dito: Daniele, son vegnuo oua pe arvî a to comprenscion.
22a- L’esprescion « arvî a vòstra intelligensa » a veu dî che fin à quello momento, l’intelligensa a l’ea serrâ. L’angelo o parla de l’argomento do progetto de sarvâ do Segnô ch’o l’é stæto tegnuo ascoso fin a-o tempo do seu incontro co-o profeta çernuo da-o Segnô.  
Dan 9:23   Quande ti l'æ comensou à pregâ, a paròlla a l'é sciortia, e son vegnuo à dîte; pecöse ti l’æ amòu. Fate attençion a-a paròlla, e capisce a vixon!
23a- Quande ti l’æ comensou à pregâ, a paròlla a l’é vegnua feua .
 O Segnô do çê o l’aiva organizzou tutto, o momento de l’incontro à l’oa do perpetuo e l’angelo Gabriele o designa o Cristo pe « a Paròlla » comme o Gioan o farà a-o comenso do seu Vangelo : a paròlla a l’é stæta fæta carne . L'angelo o vëgne à annonçiâghe " a Paròlla " ch'o veu dî ch'o vëgne à annonçiâghe a vegnua do Cristo profetizzou da-o Mosè segondo Deut . O saià comme a domanda ch'a l'æ fæto a-o Segnô, o teu Dio, à Horeb, into giorno de l'assemblea, co-o dî: «No lascime senti ciù a voxe do Segnô mæ Dio, e no vedde ciù sto gran feugo, pe no moî». O SIGNÔ o m'à dito: Quello che an dito o l'é bon. Mi ghe leviò un profeta da-i seu fræ comme ti , e ghe metto e mæ paròlle inta bocca, e o ghe dià tutto quello che ghe comando . E se quarchedun o no l’ascolta e mæ paròlle ch’o dixe into mæ nomme, ô domandiò . Ma o profeta ch’o se presumme de parlâ unna paròlla into mæ nomme ch’o no gh’ò comandou de parlâ, ò ch’o parla into nomme d’atre divinitæ, quello profeta o saià de seguo misso a-a mòrte.      
 Sto testo o l’é fondamentale pe comprende a colpa di ebrëi into seu refuo do Mescia Gexù perché o l’à soddisfou tutti i critëi profetizzæ in sciâ seu vegnua. Piggiou tra i òmmi e trasmettitô da paròlla diviña, o Gexù o correspondeiva à sta descriçion e i miracoli ch’o l’à fæto portavan testimoniansa de l’açion diviña.
23b- perché ti l'é un amao .
 Perché o Segnô o l'ammia o Daniele ? Solo perché o Daniele o l’ammia. L’amô o l’é a raxon pe-a quæ o Segnô o l’à creou a vitta de creatue libere davanti à lê. O l’é o seu beseugno d’amô ch’o l’à giustificou o prexo assæ erto ch’o l’avià da pagâ pe ottegnîlo da quarcheduña de seu creatue terrestre umañe. E a-o prexo da seu mòrte, ch’o l’avià da pagâ, quelli ch’o l’avià da çerne saian i seu compagni pe l’eternitæ. 
23c- Fate attençion a-a paròlla, e capisce a vixon!
 Quæ paròlla a l’é, a paròlla de l’angelo ò a diviña “ Paròlla ” ascosa inte Cristo ? Quello ch’o l’é seguo o l’é che tutti doî son poscibili e complementari perché a vixon a riguardià “ a Paròlla ” ch’a vegnià in carne inte Gexù Cristo. A comprenscion do messaggio a l'é donca da mascima importansa.     
 
A profeçia de 70 settemañe
Dan 9:24   Settanta settemañe son stabilie in sciô to pòpolo e in sciâ to çittæ santa, pe finî a transgrescion, pe mette fin a-i pecchi, pe fâ a reconciliaçion pe l’iniquitæ, pe portâ a giustiçia eterna, pe segnâ a vixon e a profeçia, e pe unze o Santiscimo.
24a- Settanta settemañe son stæte taggiæ da-o to pòpolo e da-a to çittæ santa .
 O verbo ebraico " hatac " o veu dî primma taggiâ ò sciortî ; e solo into senso figurativo, “ determinâ ò fissâ ”. Conservo o primmo scignificato , perché o dà un scignificato à st’açion de Abraham ch’o concretizza a seu alleansa co-o Segnô pe mezo de un sacrifiçio , into Gen. ma o no scompartiva i öxelli . Sto rito o l'illustrava l'alliansa fæta tra o Segnô e o seu servitô. Pe questo sto verbo « coup er » o piggiâ o seu scignificato completo inte « l’alliansa fæta con tanti pe unna settemaña » into verscicolo 27. Sti « tanti » son i ebrëi naçionali pe-i quæ o benefiçio da fæ in Cristo croxificou o l’é presentou primma. O segondo interesse de sto verbo taggio o l’é che e 70 settemañe d’anni de sto capitolo 9 vëgnan taggiæ a-i « 2300 seia-mattin » de Dan.8:14. E da sta cronologia a ne vëgne feua unna leçion ch'a mette a fede crestiaña avanti da fede ebraica. De sta mainea, o Segnô o ne mostra che inte Gexù Cristo o dà a seu vitta pe offrîla comme redençion pe ògni credente degno da seu sarvessa inte tutta l’umanitæ . A vegia alleansa a l’aiva donca da scentâ quande o Gexù o l’à versou o seu sangue pe taggiâ a seu neuva alleansa co-i eletti de tutta a tæra.                              
 O libbro de Daniele o l'à l'obiettivo de mostrâ sta sarvessa universâ con presentâne e converscioin di re contemporanei do Daniele ; Nabucodonosor, Dario o Mede e Çiro o Persian. 
O messaggio o l'é un avvertimento solenne ch'o menassa o pòpolo ebraico e a seu çittæ santa Gerusalemme, a-a quæ o l'é dæto un termine de 70 settemañe. Chì ascì o còdiçe de Ezechiele 4:5-6 o dà un giorno pe un anno, a duâ ch’a rappresenta inte tutti i 490 anni. O Daniele o dev'avei de difficoltæ à capî o scignificato de unna menassa pe-a seu çittæ za arroiña.
24b- pe mette fin a-e transgrescioin e fin a-i peccati .
 Figua ti quello ch’o l’é passou pe-a mente do Daniele quande o l’à sentio ste cöse dòppo ch’o l’aiva appena ciammou o Segnô inta preghea pe-o perdono di seu pecchi e di pecchi do seu pòpolo. O capià a-a spedia de cöse se tratta. Ma niatri mæximi capimmo ben o requixito divino espresso. O Segnô o veu ottegnî da-i seu eletti ch’o salva, che no peccan ciù, che mettan fin a-e seu transgrescioin de seu lezze mettendo coscì fin a-i peccati in conformitæ con quello ch’o saià scrito da l’apòstolo Gioan inte 1 Gioan 3:4 : Chi pecca o transgrede a lezze, e o peccou o l’é a transgrescion da lezze . St'intençion a l'é rivolta a-i òmmi che devan scombatte a seu brutta natua pe no pecâ ciù. 
24c- pe expiâ l'iniquitæ e portâ a giustiçia eterna .
 Pe l'ebraico Daniele , sto messaggio o l'evòca o rito do " giorno de l'expiaçion ", unna festa annuâ donde a remoçion di pecchi a ven çelebrâ co-o sacrifiçio de unna crava. Sto tipico scimbolo do peccou o rappresentava a Greçia into Dan 8 e a seu presensa a l’à misso a profeçia inte l’atmosfera spirituale de sto “ giorno d’espiaçion ”. Ma comme a mòrte de unna cavra a peu levâ i peccati se a mòrte de atre bestie sacrificæ into corso de l' anno a no l'é arriescia à levâli ? A respòsta à sto dilemma a l’é dæta inte Ebr 10,3-7 : Ma inte sti sacrifici gh’é unna regordansa di peccati tutti i anni ; pecöse l'é imposcibile che o sangue de toî e de cavre o pòsse levâ i peccati . Pe quello, quande o Cristo o l'é vegnuo into mondo, o l'à dito : No l'æ dexidiou o sacrifiçio e l'offerta, ma un còrpo o l'æ preparou pe mi ; No t’æ piggiou piaxei inte bruxæ ò inti sacrifici pe-o peccou. Allora ò dito : Ecco, son vegnuo (Into ròllo do libbro l’é scrito in sce mi) pe fâ, o Segnô, a to voentæ . E spiegaçioin dæte da l’apòstolo Paolo en ben ben ciæe e lògiche. Da chì ne vëgne che o Segnô o l’à reservou pe lê mæximo, inte Gexù Cristo, l’euvia d’espiaçion pe-i peccati annonçiæ da l’angelo Gabriele à Daniele. Ma donde l’ea Gexù Cristo inte sto rito do “ giorno de l’espiaçion ” ? A seu perfetta innocenza personale, ch’a l’à reiso scimbòlicamente l’ agnello pasquale do Segnô ch’o leva i pecchi do mondo, a l’à piggiou in sce de lê mæximo i pecchi di seu çernui scimbolizzæ da-a cavra do rito d’espiaçion. A pegoa a l'ea ascosa da-a crava coscì che a pegoa a l'ea mòrta pe-a crava ch'a l'aiva piggiou in carrega. Açettando a seu mòrte in sciâ croxe pe expiâ i pecchi di seu çernui, pecchi ch’o s’é piggiou in sce de lê mæximo, inte Cristo o Segnô o gh’à dæto a ciù bella preuva do seu amô pe loiatri.           
24d- e portâ giustiçia eterna .
 Sta chì a l’é a conseguensa feliçe da mòrte do Sarvòtto Mescia. Sta giustiçia che l’òmmo, da-o Adammo, o no l’à posciuo produe a l’é imputâ a-i eletti de mòddo che pe-a seu fæ inte sta demostraçion d’amô divino, pe graçia pua, a giustiçia perfetta de Gexù Cristo a ghe segge imputâ , a-o prinçipio , fin à quande a lotta da fæ a no guägna o peccou. E quande questo o scenta do tutto, se dixe che a giustiçia de Cristo a vëgne impartia. O studente o vëgne comme o seu Maestro. L’é in sce sti fondamenti dottrinæ che a fæ di apòstoli de Gexù a l’é stæta construta. Avanti che o tempo e e potense scue ê trasforman, allargando coscì o percorso streito mostrou da Gexù Cristo. Sta giustiçia a saià eterna solo pe-i fedeli eletti, quelli ch’ascoltan e respondan con obbediensa a-e giuste domande do Segnô.
24°- pe segnâ a vixon e o profeta .
 Saieiva à dî, coscì che a vixon a se pòsse compiâ da-a comparsa do profeta annonçiou. O verbo segnâ o fa alluxon a-o segno de Dio ch’o dà coscì a-a profeçia e a-o profeta ch’o l’é apreuvo à presentâse unn’autoritæ e unna lezittimitæ diviña ch’a l’é completa e indiscussa. O travaggio ch'o l'é apreuvo à ëse compio o l'é segnou co-o seu divin segno reale. O numero scimbòlico de sto segno o l’é “ sette :7 ”. O designa ascì a pienezza ch’a caratterizza a natua do Segnô creatô e quella do seu Sciô. A-a base de sta çernia, gh'é a construçion do seu progetto pe settemilla anni, ch'a l'é a raxon pe-a quæ o l'à scompartio o tempo inte settemañe de sette giorni comme i settemilla anni. A profeçia de 70 settemañe a dà donca un ròllo a-o numero (7) o segno do Segnô vivente inte Ap. I versci che vëgnan apreuvo confermian l’importansa de sto numero “ 7 ”.     
24f- e pe unze o Santo di Santi .
 Sta chì a l’é l’unçion do Sciô Spìrito che Gexù o reçeivan a-o tempo do seu batteximo. Ma no s’erremmo, a colòmma ch’a l’é atterrâ in sce de lê da-o çê a l’aiva solo che unna finalitæ, quella de convinse o Gioan che Gexù o l’ea de fæto o Mescia annonçiou ; O çê ch’o ghe dà testimoniansa. In sciâ tæra, Gexù o l’ea delongo o Cristo e sotta forma de domande seleçionæ stæte fæte a-i prævi, o seu insegnamento inta sinagoga à l’etæ de 12 anni o l’é a preuva de questo. Pe-o seu pòpolo, tra o quæ o l'ea nasciuo e cresciuo, a seu miscion offiçiâ a l'ea de comensâ a-o seu batteximo de l'ötunno de l'anno 26 e o ​​l'aiva da dâ a seu vitta inta primmaveia de l'anno 30. O titolo Santo di Santi o ô designa degnamente dæto ch'o l'incarna in forma de carne o tempo ebraico ch'o l'incarna o Dio vivente. Ma o vivente Santo di Santi o l'aiva un scimbolo materiale in sciâ tæra ; o pòsto ciù santo ò santuäio do templio de Gerusalemme. O l'ea un scimbolo do çê, quella dimenscion inaccescibile à l'umanitæ donde o Segnô e i seu angeli abitan. Sede do giudiçio divin e pòsto do seu tröno, o Segnô comme Giudiçe o l’aspettava o sangue de Cristo pe validâ o perdono di pecchi di çernui stæti çernui inte 6 miggiæa d’anni fissæ pe sta seleçion. A mòrte de Gexù a l’à compio coscì l’urtima “ festa de l’espiaçion ”. O perdono o l'é stæto ottegnuo e i antighi sacrifici approvæ da-o Segnô son stæti tutti validæ. L'unçion do Santo di Santi a se fava into Giorno de l'Espiaçion con spantegâ o sangue da crava ammassâ in sciô propiçiatöio, un artâ misso de d'ato à l'arca ch'o contegniva i comandamenti trasgressæ do Segnô. Pe sta raxon, unna vòtta pe anno, o gran præve o poeiva intrâ de là do vello de separaçion into pòsto ciù santo. Coscì dòppo a seu resurreçion, Gexù o l’à portou l’espiaçion do seu sangue into çê pe reçeive o dominio, a lezittimitæ de sarvâ i seu eletti pe mezo de l’imputaçion da seu giustiçia e o drito de condannâ i peccatoî che no se pentan, compreiso i angeli mâ e o seu cappo Satana, o diao. O Santo di Santi, ch’o designa ascì o çê, o sangue versou da Gexù in sciâ tæra, o ghe permettià, inte Michele, de scorrî o diao e i seu demònni da-o çê, quarcösa revelou inte Ap. 12:9. Donca, l'errô do religioso ebraico o l'ea de no capî o carattere profetico do " giorno d'expiaçion " annuâ . Creddeivan pe errô che o sangue de bestie offerto inte sta festivitæ o poeiva validâ un atro sangue de bestie versou into corso de l'anno. L' òmmo fæto à l' imagine de Dio ; l' animâ produto da vitta terrestre , comme se peu giustificâ unn'egualiansa de valô pe-e doe speçie ?        
Scicomme o l’ea o Segnô, Gexù Cristo o l’ea lê mæximo l’euio d’unçion comme Sciô Spìrito e into montâ into çê o pòrta con lê l’unçion da seu lezittimitæ guägnâ in sciâ tæra. 
 
A clave pe-i carcoli .
Dan 9:25   Conosce donca e capisce: Da-o momento che a paròlla a l'é sciortia pe tiâ sciù Gerusalemme fin à l'Unto, o Prinçipe, ghe saià sette settemañe e sessantadoe settemañe: e stradde e i fossæ saian torna tiæ sciù, ma inte di tempi de fastidio.
25a- Saieiva questo, donca, e capisce!
 L' angelo o l'à raxon de ciammâ l' attençion do Daniele perché o l'à da fâ con di dæti che domandan unna gran conçentraçion spirituale e intellettuale ; perché s’avià da fâ di carcoli. 
25b- Da-o momento che l'é vegnuo a paròlla che Gerusalemme a saieiva stæta tiâ sciù torna fin à l'Unto, o Cappo .
 Sta parte do verscio da sola a l’é d’importansa primmäia perché a resume o propòxito da vixon. O Segnô o dà a-o seu pòpolo ch'o l'aspëta o seu Mescia o mezzo pe savei inte che anno o comparià davanti à loiatri . E sta vòtta che a paròlla a l’annunçiava che Gerusalemme a saieiva stæta tiâ sciù torna a dev’ëse determinâ segondo a duâ di 490 anni profetizzæ. Pe sto decretto de reconstruçion , into libbro de Esdra, s'attreuva trei poscibili decreti ordinæ consecutivamente da trei re perscien : Çiro, Dario e Artaserse. Se descoverze che o decretto stabilio da quest'urtimo do -458, o permette a completaçion di 490 anni inte l'anno 26 da nòstra era. Sarà donca sto decretto de Artaserse ch’o l’é stæto conservou, tegnuo in conscideraçion a saxon donde o l’é stæto scrito : primmaveia segondo Esdra 7:9 : o l’à lasciou Babilònia o primmo giorno do primmo mê, e o l’é arrivou à Gerusalemme o primmo giorno do quinto mê, a boña man do seu Dio in sce de lê . L'anno do decretto do re o l'é dæto inte Esdra 7:7 : E tanti di figgi d'Israele, di prævi, di Leviti, di cantoî, di portiê e di Netinimi, son vegnui à Gerusalemme into setten anno do re Artaserse .    
 A partensa do decreto ch'a l'é unna vivagna , o Sciô o l'ammia pe-a seu profeçia, a Pasqua de vivagna donde Gexù Cristo o l'é mòrto croxificou . I carcoli ne portian à sta finalitæ.
25c- gh'é sette settemañe e sessantadoe settemañe, e stradde e i fosci saian restöræ, ma inte di tempi de fastidio.
Commensemmo co-e 70 settemañe. L' angelo o parla de 69 settemañe ; 7 + 62. E primme 7 settemañe finiscian co-o tempo do repiggio de Gerusalemme e do templio, inte di tempi diffiçili perché i ebrëi travaggian sotta l'avverscitæ permanente di arabi che son vegnui à stabilîse inte l'aria lasciâ libera da-a seu deportaçion. Sto verscio de Neh 4:17 o descrive ben a scituaçion : Quelli che tiava sciù a miagia, e quelli che portavan di carichi, travaggiavan con unna man, e tegnivan unn'arma inte l'atra . Sto chì o l'é un dettaggio ch'o l'é speçificou, ma a cösa prinçipâ a l'é inta 70a settemaña contâ.  
 
 A settemaña 70
Dan 9:26   E dòppo sessantadoe settemañe un unto o saià taggiou, e no ghe saià nisciun pe lê. O pòpolo de un prinçipe ch’o vegnià o destruià a çittæ e o santuäio , a santitæ, e a seu fin a vegnià comme con un diluvio; L'é deçiso che a devastaçion a duâ fin a-a fin da guæra.
26a- Dòppo e sessantadoe settemañe, un Unto o saià taggiou .
 Ste 62 settemañe son preçedue da 7 settemañe , che veu dî che o veo messaggio o l'é " dòppo e 69 settemañe " un unto o saià taggiou , ma no solo che quæ se segge unto, quello ch'o l'é annonçiou coscì o l'incarna a mæxima unçion diviña. Pe mezo da formola « un unto » , o Segnô o l’inandiâ o pòpolo ebraico pe-o seu incontro con un òmmo d’apparensa ordinäia, lontan da-i vincoli divin. In conformitæ co-a seu parabola di vigneti, o Figgio de l’Òmmo , figgio do Patron da vigna , o se presenta a-i vigneti dòppo avei mandou i seu messaggê ch’en vegnui primma de lê e che an trattou mâ. Da-o ponto de vista de l’òmmo, Gexù o l’é solo che un unto ch’o vëgne apreuvo à di atri unti.     
 L’angelo o l’à dito “ dòppo ” a duâ totale de 69 settemañe indicando coscì a 70° . Coscì, passo à passo, i dæti de l’angelo ne dirizzan verso a Pasqua da primmaveia de l’anno 30 ch’a saià collocâ a-a meitæ de sta 70a settemaña di anni-giorno.  
26b- e o no l'avià nisciun successô pe lê .
 Sta traduçion a l’é tanto ciù illegittima dæto che o seu autoô, o L. Segond, o speçifica into margine che a traduçion lettiâ a l’é : nisciun pe lê . E pe mi a traduçion lettiâ a m’adatta perfettamente perché a dixe quello ch’o l’é avvegnuo pe in davei a-o tempo da seu croxificaçion. A Bibbia a testimonia che i mæximi apòstoli aivan ciantou de credde che Gexù o fïse o Mescia atteiso perché , comme o resto do pòpolo ebraico, spettavan un mescia guerreo ch’o l’avieiva cacciou i romoen feua da-o paise. 
26c- O pòpolo de un cappo ch'o vegnià o destruià a çittæ e o santuäio a santitæ .
 Sta chì a l'é a respòsta do Segnô a-a descredensa naçionale ebraica : nisciun pe lê . L' indignaçion contra o Segnô a saià pagâ definitivamente da-a destruçion de Gerusalemme e da-a seu fäsa santitæ ; pecöse da l' anno 30 , no gh'é stæto ciù santitæ in sciô terren ebraico ; o santuäio o no l'é ciù un . Pe st'açion, o Segnô o l'à deuviou i romoen, quelli pe mezo di quæ i cappi religioxi ebrëi aivan fæto croxâ o Mescia, no osando e no poendo fâlo da soli , tanto che saveivan , sensa de loiatri , comme lapidâ o diacon Scimon « trei anni e sëi meixi » apreuvo .      
26d- e a seu fin a vegnià comme con un diluvio .
Coscì l'é stæto do 70, che dòppo ben ben di anni d' ascidio roman , Gerusalemme a l'é cheita inte seu moen , e pin d'ödio destruttivo, animou da un ardo divino, an destruto freneticamente , comme annonçiou , a çittæ e a santitæ ch'a no l'ea ciù, fin à quande no gh'é stæto unna pria lasciâ in sce l'atra comme o l'à dito Gexù à tutti: ste cöse? Ve digo in veitæ: no ghe saià lasciou unna pria in sce l’atra ch’a no saià cacciâ zu . 
26 ° - L'é deçiso che a devastaçion a duâ fin a-a fin da guæra.
  Into Matt.24:6 o Gexù o l'à dito : E sentiæ de guære e de voxi de guære : guardæ che no ve sciätan, perché tutte ste cöse devan avvegnî. Ma sta chì a no saià ancon a fin. Dòppo i romoen, e guære son anæte avanti pe tutte e doe miggiæa d'anni de l'era crestiaña e o longo periodo de paxe ch'emmo godio da-a fin da segonda guæra mondiale o l'é ecceçionale ma programmou da-o Segnô. L'umanitæ a peu donca produe i fruti da seu perverscion fin a-a fin de seu fantaxie avanti de pagâ o prexo mortale. 
 Però, no s’ascordemmo quande se parla di romoen che a seu succession papale a l’allonghià e euvie do pagan « devastatô ò desolatô » e lì anche fin a-a fin da guæra portâ avanti contra l’eletto de Cristo Dio.   
Dan 9:27   E o l'à confermou unn'alleansa con tanti pe unna settemaña : e a -a meitæ da settemaña o l'à fæto cessâ o sacrificio e l'oblaçion . E [gh’é] in sce l’ala de abominaçioin da desolaçion e fiña à unn’estinçion (ò unna destruçion intrega), e a saià rotta , [segondo] quello ch’o l’é stæto decretou, in sciâ [tæra] desoltâ .
27a- O faià unna fòrte alleansa con ciù de un pe unna settemaña .
 O Sciô o profetizza l' stabilimento da neuva alleansa ; o l’é sòlido perché o vëgne a base da sarvessa offerta fin a-a fin do mondo. Sotta o termine tanti , o Segnô o l'à comme mira i naçionali ebrëi , i seu apòstoli e i seu primmi discepoli ebrëi che intran inta seu alleansa inti urtimi sette anni do termine dæto a-a naçion ebraica pe açettâ ò refuâ offiçialmente o Mescia croxificou. L’é st’alleansa ch’a l’é “ taggiâ ” into verscicolo 24 tra o Segnô e i peccatoî ebrëi pentii. Inte l'ötunno do 33 , a fin de sta settemaña passâ a saià segnâ da quell'atro atto ingiusto e odioso ch'o rappresenta a lapidâ do Scimon o neuvo diacon. A seu sola colpa a l’ea de dî a-i ebrëi de veitæ che no poeivan sopportâ de sentile, tanto che Gexù o ghe metteiva e seu paròlle inta bocca. Veddendo un discepolo da seu caxon ammassou , o Gexù o l'à registrou o refuo offiçiâ naçionâ da seu interçescion. Da l'ötunno do 33 d.C. , i rebelli ebrëi an alimentou a raggia romaña, ch'a l'é stæta sciortia in massa in sce Gerusalemme do 70 d.C.     
27b- e inta meitæ da settemaña o l'à da fâ cessâ o sacrifiçio e l'offerta .
 Sto tempo de meitæ settemaña ò de meitæ settemaña o l'é a primmaveia do 30 mirâ da-a profeçia de 70 settemañe. Sto chì o l’é o momento donde tutte e açioin mensunæ into verscicolo 24 vëgnan compie : a fin do peccou, a seu expiaçion, a vegnua do profeta ch’o compisce a vixon stabilindo a seu giustiçia eterna e l’unçion do Cristo resuscitou ch’o monta in çê Vittöio e Onnipotente .  A mòrte espiatöia do Mescia a l'é evocâ chì inte l'aspeto de unna conseguensa ch'a compòrta : a cescion definitiva di sacrifici de bestie e de offerte fæte seia e mattin into templio ebraico , ma ascì da-a mattin fin a-a seia , pe-i pecchi do pòpolo . A mòrte de Gexù Cristo a rende scompassæ i scimboli animali ch’o l’aivan prefigurou inta vegia alleansa, e sto chì o l’é o cangiamento essençiale portou da-o seu sacrifiçio. O strappo do velo do templio che o Segnô o compisce into momento che o Gexù o l'espire o conferma a fin definitiva di riti religioxi terrestri, e a destruçion do templio do 70 a rinfòrsa sta conferma. À seu vòtta, e feste ebraiche annuæ tutte profetiche da seu vegnua dovieivan scentâ ; ma inte nisciun caxo a prattica do Sabbath settemañale a reçeive o seu veo scignificato inte sta mòrte : a profetizza o repòso çeleste do setten millennio che, pe-a seu vittöia, Gexù Cristo o l’ottëgne pe-o Segnô e i seu vei eletti a-i quæ o l’imputa a seu giustiçia eterna perfetta mensunâ into verscicolo 24 .      
 O comenso de sta " settemaña " di anni-giorno o l'avvëgne inte l'ötunno do 26 co-o batteximo de Gexù ch'o l'é stæto battezzou da-o Gioan Battista.  
27c- E [gh'é] in sce l' ala de abominaçioin da desolaçion .
 Scusa, ma sta parte do verscio a l’é stæta traduta pe errô inta verscion de L.Segond perché a l’é stæta interpretâ pe errô. Tegnuo in conscideraçion e revelaçioin dæte inte l’Apocalisse de Gioan, presento a mæ traduçion do testo ebraico che conferman de atre traduçioin . A frase “ in sce l’ aa ” , scimbòlica do carattere e do dominio çeleste , a suggerisce unna responsabilitæ religiosa ch’a l’ammia direttamente à Romma papale , ch’a “ se leva sciù ” inte Dan 8:10-11, e a-i seu alleæ religioxi di urtimi giorni . E ae d'agogia scimbolizzan l'elevaçion supremma do titolo imperiale, prexempio o lion co-e ae d'agogia ch'o l'à da fâ co-o re Nabucodonosor, ò do mæximo Segnô, ch'o l'à portou in scê ae d'agogia o seu pòpolo ebraico ch'o l'à liberou da-a scciavitù egiçia. Tutti i impëi an piggiou sto scimbolo de l' agogia , compreiso, do 1806, o Napolion I , ch'o saià confermou da-o Ap. 8:13, dapeu i imperatoî pruscien e todeschi, l'urtimo o l'é stæto o dittatô A. Hitler. Ma da aloa in avanti, i USA an avuo ascì st'agogia imperiale in sciô dollaro verde da seu monæa naçionâ : o dòllaro.      
 Lasciando l’argomento preçedente apreuvo, o Sciô o torna à piggiâ in mira o seu nemigo preferio : Romma. Dòppo a miscion terrestre de Gexù Cristo , l' attô mirou de abominaçioin ch' pròvocan a desolaçion finâ da tæra a l'é de fæto Romma che a seu fase imperiâ pagaña a l'à appena destruto Gerusalemme do 70 into verscio 26 . E l' açion de commette de " abominaçioin de desolaçion " a saià anæta avanti into tempo fin a-a fin do mondo . E abominaçioin , a-o plurale, son donca attribuibile , primma , à Romma imperiale ch'a perseguià i fedeli eletti con mettili a-a mòrte inte spettacolare "staging" pe demoâ o pòpolo roman assediou, cöse che cescian into 313. Ma unn'atra abominaçion a l' arriva apreuvo a - o settemen do sabbato 7 , 321 ; St'açion chì a se peu ancon attribuî à l'Impëio roman e a-o seu cappo imperiale Constantin I. Con lê, l'Impëio Roman o l'é vegnuo sotta a dominaçion di imperatoî bizantin . Do 538 , à seu vòtta , l'imperatô Giustinian I o l'à commesso unn'atra abominaçion con stabilî into seu sedi roman o regimme papale do Vigilio I , e sta prolongaçion de abominaçioin fin a-a fin do mondo a dev'ëse donca attribuia à sta fase papale che o Segnô o l'à denonçiou da-o Dan7. Nos regòrdemmo che o nomme « còrno piccin » o designa e doe fase dominante de Romma into Dan.7 e Dan.8. O Segnô o vedde inte ste doe fase che vëgnan apreuvo solo a continuitæ do mæximo travaggio abominabile.                        
O studio di capitoli preçedenti o n’à permisso d’identificâ e diverse qualitæ d’abominaçioin che sto verscio o gh’attribuisce.
27d- e à unn’estinçion (ò destruçion completa ) e a saià rotta , [segondo] quello ch’o l’é stæto decretou, in sciâ [tæra] desolâ .
 “ O saià rotto [segondo] quello ch’o l’é stæto decretou ” e revelou inte Dan.7:9-10 e Dan . 8:25 Pe caxon da seu prosperitæ e do successo de seu sciortie, o saià arrogante into seu cheu, e o destruià tanti ch'ean in paxe, e o se levià contra o prinçipe di prinçipi ; ma o saià rotto, sensa o sfòrso de nisciuña man.    
O testo ebraico o l’òffre sto pensceo divino despægio da-e traduçioin d’ancheu.
Sta sfummatua a se basa in sciô progetto do Segnô de fâ cazze a colpa di òmmi in sciô pianeta Tæra donde vivan ; quello che o Apoc. 20 o ne mostra. Nottemmo o fæto che a fäsa fede crestiaña a l’ignora sto progetto divino ch’o conscistià inte l’estinçion di òmmi da-a superfiçie da tæra, a-o glorioso retorno de Cristo. Ignorando e revelaçioin dæte inte l’Apocalisse 20, aspëtan in venitæ a fondaçion do regno de Cristo in sciâ tæra. À tutti i mòddi, unna destruçion completa da seu superfiçie a l’é programmâ chì e inte Apo.20 . O glorioso retorno do Cristo vittöio inte tutta a seu divinitæ o l’arrestabilià a-a tæra a seu apparensa caòtica a-o comenso da seu stöia descrita inta Genexi 1. Di terremoti giganti â sciortian e a tornià sotta o nomme de l’abisso a - o seu stato caòtico do prinçipio « sensa forma , « wahu e void » . No ghe saià nisciun òmmo vivo in sce de lê, ma a saià a prexon do diao isoâ in sce de lê pe mill’anni fin à l’oa da seu mòrte.      
 
Inte sta fase do studdio, devo fornî de informaçioin in ciù in sciâ " 70a settemaña " ch'a l'é stæta appena studiâ. A seu compimento inti giorni-anni profetichi a l’é doggia da unna compimento letterale. Pecöse graçie a-a testimoniansa de un calendäio ebraico , conoscemmo a configuraçion da settemaña de Pasqua de l’anno 30. O l’aiva comme çentro, unna vigilia de mercoledì do Sabbath ocaxonâ giustificâ da-a Pasqua ebraica ch’a cazzeiva inte sto anno a-a giornâ de giovedì. De sta mainea poemmo reconstrue do tutto o desgheuggise de sta Pasqua donde Gexù o l’é mòrto. Arrestou o martedî a-a seia, giudicou inta neutte, o Gexù o l’é stæto croxificou o mercoledì mattin a-e neuve. O scade a-e 15.00. Avanti de 18.00 , o Giuseppe d'Arimatea o l'à misso o seu còrpo inta tomba e o l'à descazzuo a pria ch'a l'aiva serrâ. Passa o Sabbath de Pasqua de giovedì . O venardì mattin, e dònne piæ accattan de speçie che preparan into giorno pe imbalsammâ o còrpo de Gexù. O venardì a-e seia a-e 18 o comensa o Sabbath settemañale, passa unna neutte, un giorno into repòso santificao da-o Segnô. E a-a seia de sabo a-e 18, o comensa o primmo giorno da settemaña secolare. A neutte a passa e a-a primma luxe de l'arba, e dònne van a-a tomba co-a speransa de trovâ quarchedun pe sciortî via a pria. Trovan a pria sciortia e a tomba averta. Entrando inta tomba, Maria Maddalena e Maria, a moæ de Gexù , veddan un angelo assettou ch’o ghe dixe che Gexù o l’é resciuscitou, l’angelo o ghe dixe d’anâ à avvertî i seu fræ, i seu apòstoli. Permanendo into giardin, Maria Maddalena a vedde un òmmo vestî de gianco ch'a piggia pe un giardiniê, into scangio ch'o vëgne apreuvo, a reconosce Gexù; E chì, un dettaggio ben ben importante ch’o destrue unna creddensa ben ben esteisa, o Gexù o dixe à Maria : « No son ancon anæto sciù da-o mæ Poæ ». O ladro ch’o l’ea in sciâ croxe e o mæximo Gexù no son intræ into paradiso, into regno de Dio, o mæximo giorno da seu croxificaçion, dæto che 3 giorni intreghi apreuvo, Gexù o no l’ea ancon montou in çê. Coscì poscio dî into nomme do Segnô, che quelli che no gh'an ninte da dî da lê s'asciettan ! Pe no avei da patî de burle ò de vergogna un giorno.       
 
A segonda cösa a l’é de sfrütâ a dæta – 458 ch’a marca primma de tutto o comenso de 70 settemañe de giorni-anni fissæ pe-o pòpolo ebraico a-o quæ o Segnô o l’à dæto doî segni prinçipæ d’identificaçion : o Sabbath e a çirconçiscion da carne. 
Segondo Rom. 11, i gentilli convertii ch’en intræ inta neuva alliansa son innescæ inta reixe e into tronco ebraico e ebraico. Ma i fondamenti da neuva alleansa son puamente ebraichi e o Gexù o l'ea interessou à fâne pensâ à questo inte Gioan 4:22 : Voî adoræ quello che no conosceite ; Noi adoremmo quello che semmo, perché a sarvessa a ne vëgne da-i ebrëi. Ancheu, sto messaggio o piggia unna pertinensa vivente perché o Gexù o ô rivolze à di paghen convertii fäsamente inte tutte e etæ. Pe arroinâli megio, o diao o î à sponciæ à odiâ i ebrëi e a seu alleansa ; che î à desviæ da-i comandamenti de Dio e da-o seu santo Sabbath. Devemmo donca correze sto errô e ammiâ a neuva alleansa con unn'identitæ ebraica . I apòstoli e i neuvi discepoli ebraichi convertii son quelli « tanti » che fan unna sòlida alleansa con Gexù , into Dan.9:27, ma a seu base a l'arresta ebraica, anche loiatri son preoccupæ da-o comenso do periodo de « 70 settemañe » dæte da-o Segnô a-a naçion ebraica pe açettâ ò refuâ o standard vollliumanly basou in sciô neuvo a Gexù. Deduxendo da sto raxonamento a dæta – 458 a vëgne o comenso do “ 2300 seia-mattin ” de Dan.8:14.          
A-a fin de sta longa duâ profetica, 2300 anni, træ cöse dovieivan cessâ segondo Dan 8:13.
1- o saçerdôtio perpetuo .    
2- o peccou devastante .       
3- a persecuçion da santitæ e de l’armâ.    
Se identifica e træ cöse : 
1- o saçerdôtio terrestre perpetuo do pappa .      
2- o resto do primmo giorno o l'à renominou : Domenica.        
3- A persecuçion da santitæ e di santi crestien, i çittadin do regno do çê.    
Sti cangiamenti ean diretti à : 
1- Restaurâ à Gexù Cristo o seu santo perpetuo saçerdôtio çeleste.    
2- Restaurâ tutta a lezze diviña compreiso o resto do Sabbath do 7° giorno .    
3- Vedde unna fin a-e persecuçioin da santitæ crestiaña e di santi.    
 
O carcolo propòsto pe-o “ 2300 seia-mattin ” à partî da-a dæta – 458, a fin de sta duâ a finisce inta primmaveia do 1843 : 2300 – 458 = 1842 +1. Inte sto carcolo emmo 1842 anni intreghi a-i quæ s’à da azzonze +1 pe designâ a primmaveia do comenso de l’anno 1843 donde finisce o profetizzou " 2300 seia-mattin ". Sta dæta chì a marca o comenso d'un retorno de l'intervento do Segnô, ch'o veu donca liberâ i seu vëi santi da-e böxie religiose ereditæ da-o cattòliçeximo roman papale pe 1260 anni. Coscì, piggiando l’iniçiativa de creâ unna renascion spirituale inti Stati Unii donde i protestanti aivan trovou refugio, o Sciô o l’à ispirou o William Miller con un interesse pe-a profeçia de Daniele 8:14 e doe dæte consecutive propòste an annonçiou o retorno de Gexù Cristo, a primma pe-a primmaveia do 1843, a segonda pe-a santificaçion de Gexù o l’é o segno. ning pe purificâ a tæra. Dòppo doe deluxoin inte dæte previste, o Sciô o dà un segno a-i ciù perseveranti ch’an piggiou parte a-e doe preuve de fæ. Unna vixon çeleste a l'é stæta reçevua a-a mattin di 23 d'ötovie do 1844 da un di santi ch'o l'attraversava i campi. O çê o s'é arvio pe revelâ unna scena ch'a mostra Gexù Cristo comme o Gran Saçerdôte ch'o l'offiçiâ into santuäio çeleste. Inta vixon o passava da-o pòsto santo a- o pòsto ciù santo. Coscì dòppo 1260 anni de sciummæa, Gexù Cristo o l’à repiggiou o contatto co-i seu fedeli, seleçionæ da-e doe preuve vegnue apreuvo.     
1- A repiggio do perpetuo . L’é stæto donca pe mezo de sta vixon che o Segnô o l’à piggiou torna offiçialmente o contròllo do seu saçerdôtio perpetuo e çeleste a-i 23 d’ötovie do 1844.    
2- O retorno do Sabbath . Into mæximo mê , un atro di Santi o l'à comensou à osservâ o Sabbath do setten giorno, apreuvo à unna vixita da signoa Rachel Oaks ch'a gh'à dæto un libbretto da seu gexa , " Battisti do setten giorno ". Un apreuvo à l’atro, co-o tempo, i santi stæti çernui da-e doe preuve an adottou ascì o Sabbath do setten giorno. Coscì o Segnô o l'à misso fin a-o peccou devastante stabilio da Romma pagana, ma legalizzou da Romma papale co-o seu nomme de " Domenega ".          
3- A fin de persecuçioin . O terso argomento o l'ea in sciâ santitæ e in scî crestien perseguitæ pe 1260 anni. E torna, do 1843 e do 1844, a paxe religiosa a l’à regnou inte tutto o mondo oçidentale interessou da-a profeçia. Questo o l'avvëgne perché a Fransa revoluçionäia a l'à fæto scciuppâ co-a seu guillotiña quelli responsabili de atroçitæ religiose commesse. Coscì dòppo i urtimi anni sanguinoxi do castiggo di adulteri religioxi segondo Ap. 2,22-23, in sciâ fin di 1260 anni ch’en comensæ do 538, a dæta ligâ a-a remoçion do perpetuo da-a fondaçion do regimme papale, saieiva à dî religioso , do 179 . E a libertæ de consciensa stabilia a permette a-i santi de servî o Segnô segondo a seu çernia e a seu conoscensa che o Segnô o l’aumentià. Do 1843, a santitæ e l’armâ di santi , quelli çittadin do regno do çê stæti çernui da Gexù Cristo, no son ciù perseguitæ, comme l’aiva annonçiou a profeçia de Daniele 8 :13-14.    
 
Tutte ste esperiense en stæte organizzæ e guiddæ da-o Segnô Onnipotente ch’o pilòtta inte l’invixibilitæ totale a mente di òmmi de mòddo da realizzâ i seu progetti, o seu programma intrego, fin a-a fin do mondo quande a seu seleçion di eletti a saià finia. L’é ciæo da tutto sto fæto che l’òmmo o no çerne d’onô o Sabbath e a seu luxe, o l’é o Segnô ch’o ghe dà ste cöse ch’o gh’appartëgnan comme segno da seu approvaçion e do seu veo amô pe lê comme mostrou inte Ezechiele 20 :12-20 : Ò dæto ascì a-i mæ Sabbath pe ëse un segno tra mi e loiatri o mæ Sabbath, che pòssan savei chi son o mæ Sabbath, che mi... seggian un segno tra mi e ti, pe savei che son o Segnô o teu Dio . Dæto ch’o l’é quello ch’o çerca a seu pegoa persa, stæmo segui che nisciun fonçionäio elezzuo o mancherà. 
 
Into Dan 8, inta respòsta unica che o Segnô o dà into verscicolo 14 a-a domanda do verscicolo 13, a paròlla « santitæ » a l’é perfettamente appropriâ perché a santitæ a l’à da fâ co-o livello globale de tutto quello ch’o l’é de propietæ do Segnô e ch’o l’à da fâ con lê sorviatutto. Sto chì o l’ea o caxo co-o seu perpetuo saçerdôtio çeleste , o seu sabbath santificou da-a fondaçion do mondo o giorno dòppo a creaçion de Adammo, e i seu santi , i seu fedeli eletti.   
E esperiense profetizzæ inte Daniele 8:13-14 se son compie tra o 1843, a dæta de l’intrâ in vigô do decretto divino, e l’ötunno do 1844, tutte doe basæ in sce l’aspettativa do retorno de Gexù Cristo pe ste dæte, con basâse ascì in sce l’idea de ste esperiense che Gexù o conte me « adventista » , da-o latin « adventus » ch’o veu dî pròpio « avvento ». Troviemmo st’esperiensa “ avventista ” into capitolo 12 de sto libbro de Daniele, donde o Sciô o vegnià à sottoliniâ l’importansa de st’urtima “ alleansa ” offiçializzâ .          
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniele 10
 
Dan 10:1   Into terso anno de Çiro, re de Persia, s’é revelou unna paròlla a-o Daniele, ch’o se ciammava Beltesazzar. Sta paròlla, ch’a l’é vea, a l’annunçia unna gran calamitæ. O l’à fæto attençion a-a paròlla e o l’à capio a vixon.
1a- Into terso anno de Çiro, re de Persia, unna paròlla a l'é stæta revelâ a-o Daniele, ch'o se ciammava Beltesazzar .
 Çiro 2 o l’à regnou da-o – 539. A dæta da vixon a l’é donca – 536.
1b- Sta paròlla, ch’a l’é vea, a l’annunçia unna gran calamitæ.
 Sto termine, gran calamitæ, o l'annunçia o massacro in sce larga scâ.
1c- O l’à fæto attençion a-a paròlla e o l’à capio a vixon.
 Se o Daniele o l’à capio o scignificato, o capiemmo anche niatri.
Dan 10:2   Inte quello tempo mi, Daniele, ò l’à doluo pe træ settemañe.
 Sto desmuo personale ch'o tocca o Daniele o conferma a natua funebre do massacro ch'o l'avià leugo quande a gran calamitæ annonçiâ a saià compia.
Dan 10:3   No ò mangiou nisciun mangiâ bon, no son intræ carne ò vin inta mæ bocca, e no ò unto, fin à quande no s'é compio træ settemañe.
 Sta preparaçion do Daniele ch’o çerca unna santitæ ciù grande a profetizza a scituaçion dramatica che l’angelo o profetizzià inte Dan.11:30.
Dan 10:4   Into primmo mê, a-o vintiquattro giorno do mê, l'ea in sciô bòrdo do gran sciumme, ch'o l'é Hiddekel.
 O Hiddekel o se ciamma Tigre in franseise. Sto chì o l'é o sciumme ch'o l'à annagou a Mesopotamia con l'Eufrate ch'o l'à attraversou e annagou a çittæ caldea de Babilònia pe caxon de l'orgoglio castigou do re Nabucodonosor. O Daniele o no poeiva capîlo, ma sta ascciæimento a l'ea destinâ à mi. Pecöse l’é stæto solo do 1991 che ò fæto conosce e vee spiegaçioin do Daniele 12 donde o sciumme Tigri o zughià o ròllo de unna “ tigre ” ch’a mangia e anime umañe. Unna preuva de fæ a l'é descrita da-o seu pericoloso incroxo. Solo i çernui peuan attraversâlo e anâ avanti co-o seu viægio con Gexù Cristo. Sta chì a l'é torna unn'imagine copiâ da l'attraversamento do Mâ Rosso da-i Ebrëi, unn'attraversaçion imposcibile e mortale pe-i pescoei egiçien. Ma quello che o Daniele 12 o mensuña o seleçioña i urtimi “ Avventisti ” elezzui che a seu miscion a saià anæta avanti fin a-o retorno de Cristo. L’urtimo de loiatri o sperimentià l’urtima grande calamitæ , a seu forma estrema ch’a domandarà l’intervento de Cristo inte un retorno potente e glorioso, salvatô e vengativo.    
 
A primma calamitæ annonçiâ à Daniele a l’é mensunâ into Dan.11:30. O l’à da fâ co-o pòpolo ebraico antigo, ma unn’atra calamitæ pægia a saià annonçiâ da unn’imagine pægia inte Ap. Sto chì o saià realizzou dòppo a tersa guæra mondiale donde un terso di òmmi o saià ammassou . E sto conflitto o l’é presentou da-o Ap. 9,13 a-o 21 da di scimboli, ma o l’é sviluppou inte un lenguaggio ciæo inte sto libbro de Daniele a-a fin do capitolo 11 inti versci 40 a-o 45. Coscì che attrovemmo consecutivamente, inte sto capitolo 11, a gran calamitæ di ebrëi, aloa o gran calamitæ di ebraichi o piggiâ o bersalio o:1. ebrëi fedeli do tempo da fin che se convertian à Cristo Sta calamitæ a l’é evocâ lì co-i termini « tempo de angoscia » e o bersalio prinçipâ o saià a prattica do Sabbath santificao da-o Segnô.  
 
Confronto de doe vixoin de calamitæ annonçiæ
1- A-i figgi do pòpolo de Daniele da vegia alleansa : Dan.10,5-6.      
2- A-i figgi do pòpolo de Daniele da neuva alleansa : Ap. 1,13-14.      
Pe apprexâ do tutto l’importansa ch’emmo da dâ à ste doe calamitæ, beseugna capî che sciben che van apreuvo l’uña à l’atra into tempo, a primma a l’é un tipo ch’o profetizza o segondo, ch’o l’avià comme bersalio, a-o retorno de Gexù Cristo, i urtimi figgi fedeli de Dio do tipo de Daniele e di seu trei compagni. Dòppo de dëxeñe d'anni de paxe, e apreuvo unna guæra atòmica orribile e destruttiva, o giorno de repòso de domenega romaña o saià impòsto da-o governo universâ organizzou da-i sorvevisciui a-o desastro. Allora torna a mòrte a vegnià à menassâ a vitta di fedeli eletti, comme inti giorni de Daniele, Anania, Misael e Azaria ; e comme into tempo di “ Maccabei ” do –168, che a calamitæ annonçiâ inte sto capitolo de Daniele a l’à comme mira ; e pe finî, i urtimi avventisti ch'en arrestæ fedeli a-o Sabbath do setten giorno do 2029.    
Ma avanti de sta preuva finale, o longo regno papale de 1260 anni o l’avià za fæto moî de moltitudine de creatue into nomme de Dio.
Pe dîla curta, a comprenscion do messaggio consegnou da sta vixon dæta à Daniele a ne permettià de capî o scignificato de quello ch’o dà à Gioan inte Ap. 1:13 à 16.
 
Dan 10:5   E ò levou i mæ euggi, e ò guardou, e ecco un òmmo vestî de lin, e çentou in scê seu çente con un öo de Ufaz.
 5a- Gh'ea un òmmo vestî de lin .
 Un travaggio de giustiçia scimbolizzou da-o lin o saiâ portou avanti da-o Segnô pe mezo de un òmmo. Inte l’imagine descrita, o Segnô o piggia l’apparensa do re grego Antiòco 4, conosciuo comme Epifane. O l'é stæto o persecutô di ebrëi tra o – 175 e o – 164, a duâ do seu regno. 
5b- ch'o l'aiva in scî seu çentiña d'öo da Ufaz
 Misso in scî rein, a çenta a denòtta a veitæ fòrsâ. Pe de ciù, l’öo da-o quæ o l’é fæto o ne vëgne da Ufaz, che into Ger 10:9 o l’à comme mira o seu deuvio idolatrico pagan.
Dan 10:6   O seu còrpo o l'ea comme o berilo, a seu faccia comme a lampadina, i seu euggi comme de sciamme de feugo, e seu brasse e i seu pê comme o bronzo bruxou, e o son da seu voxe comme o bruxo de unna moltitudine.
6a- O seu còrpo o l'ea comme o crisolito .
 O Segnô o l’é l’autô da vixon ma o l’annunçia a vegnua de un dê pagan da-o quæ sto glorioso aspeto sorvenaturale.
6b- a seu faccia a brillava comme un lampo .
 L’identitæ grega de sto Dê a l’é confermâ. Sto chì o l'é Zeus, o dê grego do re Antiòco 4. A lampadina a l'é o scimbolo do dê olimpico Zeus ; o dê de divinitæ olimpiche da mitologia grega 
6c- i seu euggi ean comme de sciamme de feugo .
 O destruià quello ch'o guarda e o no l'approva ; i seu euggi saian in scî ebrëi segondo Dan.11:30 : ... o mette i seu euggi in sce quelli ch’an lasciou a santa alleansa. A calamitæ a no vëgne sensa raxon, l’apostaxia a l’inquina o pòpolo.   
6d- e seu brasse e i seu pê ean comme o bronzo bruxou .
 O carrego ch’o saià mandou da-o Segnô o saià peccatô comme e seu vittime. E seu açioin destruttive scimbolizzæ da-e seu brasse e i seu pê son de bronzo scimbolo do peccou grego inta statua de Dan.2.
6°- e o son da seu voxe o l'ea comme o bruxo de unna moltitudine .
 O re grego o no l'agisce da solo. O l’avià derê e davanti à lê unna moltitudine de sordatti paghen comme lê mæximo pe obedî a-i seu ordini.
 O ponto ciù erto e o ponto ciù erto de st’annunçio profetico o saià razzonto a-o tempo da compimento de Dan.11:31 : E truppe se presentian a-o seu comando; Profanan o santuäio, a fortessa, e favan cessâ o sacrifiçio continuo , e mettan in scê scianche l’abominaçion ch’a fa desolâ. Pe l'onestæ biblica, ò cancellou a poula sacrifiçio ch'a no l'é scrita into testo ebraico, perché o Segnô o l'à progettou pe-o " quotidiano " doî ròlli despægi consecutivi inta vegia alliansa e inta neuva. Inti vegi giorni o conscisteiva inte l'offrî unna pegoa comme bruxâ a-a mattin e a-a seia. Inta stöia, a se referisce à l'interçescion çeleste de Gexù Cristo ch'a s'arregòrda o seu sacrifiçio pe interçedî pe-e preghee di eletti. Inte sto contesto de Dan.11:31, quello da vegia alleansa, o re grego o mette a fin a-e offerte do perpetuo da lezze de Mosè. Coscì, o l’é solo o contesto do tempo donde o l’é evocou ch’o determina l’interpretaçion do ministerio de l’interçescion perpetua de un præve terrestre ò de quella do gran præve çeleste : Gexù Cristo. O perpetuo o l’é donca attaccou à un ministerio uman ò, segondäiamente e definitivamente, a-o ministerio çeleste divino de Gexù Cristo.    
  
Dan 10:7   Solo mi Daniele ò visto a vixon, e i òmmi ch'ean con mi no l'an vista;
7- Sta poia collettiva a l'é solo che l'imagine sciätâ da realizzaçion da vixon. Pecöse into giorno da massacra annonçiâ, o giusto o farà ben de scappâ e de ascondise, anche ch’o segge into ventre da tæra.
Dan 10:8   E son arrestou da solo, e ò visto sta grande vixon. a mæ fòrsa a m’à mancou, a mæ faccia a l’à cangiou de cô e a s’é decompòsta, e ò perso tutto o vigoî.
8a- Pe mezo di seu sentimenti, o Daniele o va avanti à profetizzâ e conseguense da desgraçia ch’a saià apreuvo à vegnî.
Dan 10:9   Ò sentio o son de seu paròlle; e comme sentiva o son de seu paròlle, son cheito zu, sciätou, in sciâ faccia pe-a tæra.
9a- Into giorno da desgraçia, a voxe do re perseguitô a provochià i mæximi effetti spaventoxi ; i zenoggio se sciortian insemme e e gambe se sciortian, incapaçe de portâ i còrpi che cazzian in sciâ tæra. 
Dan 10:10   E ecco, unna man a m'à toccou, e a m'à sciortio e zenogge e e man.
10a- Pe fòrsa de lê, o Daniele o l’é solo o profeta incarregou d’annonçiâ a-o seu pòpolo l’arrivo de sta gran calamitæ e lê mæximo o no l’é mirou da-a giusta raggia do Segnô.
Dan 10:11   O m'à dito: «Daniele, òmmo amòu, tegnî conto de paròlle che ti digo, e stâ drito into pòsto donde ti l'é; perché oua son mandou à ti. Quande o m'à parlou coscì, son stæto tremando.
11a- Daniele, òmmo amòu, fâ attençion a-e paròlle che ti digo, e stâ drito into pòsto donde ti l’é .
 Un ammou da-o Segnô o no l’à de raxon pe avei poia di seu interventi çelesti. A raggia do Segnô a l’é contra di peccatoî rebelli aggrescivi, grammi e crudeli. O Daniele o l’é o conträio de ste persoñe. O dev'arrestâ in pê perché o l'é o mæximo segno da differensa de destin ch'a cazze in sciâ fin in scî çernui. Anche se s’attreuvan inta pua da mòrte terrestre, saian desveggiæ e missi torna in pê. I grammi arrestan in letto e i ciù grammi saian desveggiæ pe-o giudiçio finale ch’o segge destruto pe sempre. L'angelo o speçifica « into pòsto donde ti l'é ». E donde o l'é ? In natua in scê rive do sciumme " Hiddekel ", in franseise, l'Eufrate, ch'o dexigniâ l'Euröpa crestiaña da neuva alleansa inta Revelaçion. A primma leçion a l’é che l’òmmo o peu incontrâ o Segnô da tutte e parte e ëse benedito da Lê lì. Sta leçion a reversa i pregiudiçi idolatrichi che pe tante persoñe, o Segnô o se peu incontrâ solo inte gexe, inti edifiçi sacri, inti templi, inti artæ, ma chì, no gh’é nisciun de quello. Into seu tempo, o Gexù o rinnovià sta leçion co-o dî inte Gioan 4,21 a 24 : Donna, o Gexù o gh’à dito, creddeime, l’oa a l’arriva quande no saià ni in sce sta montagna ni à Gerusalemme che adorei o Poæ . Ti adori quello che no sai; Noi adoremmo quello che semmo, perché a sarvessa a ne vëgne da-i ebrëi. Ma l’oa a l’é apreuvo à vegnî, e a l’é oua, quande i veri adoratoî adoran o Poæ into spî e inta veitæ; pecöse sti chì son i adoratoî che o Poæ o çerca. O Segnô o l’é Sciô, e quelli che ô adoran devan adorâlo into Sciô e inta veitæ.                    
 A segonda leçion a l’é ciù sottî, a se basa in sciô sciumme Hiddekel perché o Sciô o l’à pensou d’arvî a comprenscion do seu libbro solo che a-i seu urtimi servitoî fedeli, che a seu esperiensa e a preuva pe-a quæ se fa a seu seleçion a l’é illustrâ da l’imagine do pericoloso attraversamento do sciumme Hiddekel in franseise, a Tigre, comme a bestia de fedeli, coscì ascì.
11b- perché oua son mandou à ti. Quande o m'à parlou coscì, son stæto tremando.
 L’incontro o no l’é ciù solo che unna vixon; o vëgne un dialogo, un scangio tra doe creatue de Dio, uña ch’a ne vëgne da-o çê, l’atra ancon da-a tæra.             
Dan 10:12 O m'à dito: «No t'æ paû, Daniele; pecöse da-o primmo giorno che ti l’æ misso o teu cheu pe capî, e pe umilliâte davanti a-o to Dio, e to paròlle son stæte sentie, e l’é pe-e to paròlle che vegno . 
 In sce tutto sto verscio gh’ò solo unna cösa da dî. Se ti dovieivi perde a memöia, a-o manco arregòrdite sto verscio ch’o ne mostra comme fâ piaxei a-o nòstro Dio creatô.
 O verso o l'é un exempio do genere ; unna sequensa lògica basâ in sciô fæto che ògni caxon a pòrta o seu effetto a-o Segnô : a seitæ de comprenscion accompagnâ da-a vea umiltæ a ven sentia e compia.  
 
Chì comensa unna longa revelaçion ch’a no finià fin a-a fin do Libbro de Daniele, quella do capitolo 12 .
 
Dan 10:13   O prinçipe do regno de Persia o m'à rescistio pe vintun giorni; ma ecco, o Michele, un di prinçipi prinçipi, o m'é vegnuo à soccorso, e son arrestou lì co-i re da Persia.
13a- e o governante do regno de Persia o m'à rescistio pe vintun giorni .
 L'angelo Gabriele o l'asciste Çiro II o re persian e a seu miscion pe-o Segnô a l'é d'influensâ e seu deçixoin, coscì che e açioin compie no s'oppoñan a-o seu grande progetto. L’exempio de sto fallimento de l’angelo o demostra che e creatue do Segnô son de fæto lasciæ libee e independente e donca responsabile de tutte e seu çernie e euvie.
13b- ma ecco, Michele, un di prinçipi prinçipi, o m'é vegnuo in aggiutto .
L'exempio mostrou o ne mostra ascì che in caxo de neçescitæ reale " un di cappi prinçipæ, o Michael ", o peu intervegnî pe fòrsâ a deçixon. Sto aggiutto ciù erto o l’é un aggiutto divino da-o momento che Michele o veu dî : “ Chi l’é comme o Segnô ”. O l’é quello ch’o vegnià in sciâ tæra pe ëse incarnou comme Gexù Cristo. Into çê o l’ea pe-i angeli a representaçion do Sciô de Dio con loiatri. Inte sto caxo, l'esprescion " un di cappi prinçipæ " a peu legittimamente fâne sorpreisa. Ben, questo o no l’é de mäveggiâse, perché l’umiltæ, a gentilessa, a condivixon e l’amô che o Gexù o demostrià in sciâ tæra, son stæti za missi in prattica inta seu vitta çeleste co-i seu angeli fedeli. E lezze do çê en quelle ch’o l’à demostrou into seu ministerio terrestre. In sciâ tæra o s’é fæto o servitô di seu servitoî. E imprendemmo che into çê o s’é fæto pægio à di atri angeli cappi.        
13c- e son arrestou lì co-i re da Persia .
 A dominaçion da dinastia di re persci a saià donca anæta avanti pe quarche tempo fin a-a dominaçion grega.
Dan 10:14   Oua son vegnuo pe fâte savei quello che saià a-o vòstro pòpolo inti urtimi giorni; perché a vixon a l’à da fâ ancon con quelli tempi.
14a- Fin a-a fin do mondo, o pòpolo de Daniele o saià preoccupou, into vegio comme inta neuva alleansa, perché o seu pòpolo o l’é Israele che o Segnô o sarva da- o peccou egiçian , da -o peccou d’Adam pe mezo de Gexù Cristo e da -o peccou stabilio da Romma into crestianeximo purificou da-o sangue de Gexù.
 O propòxito da revelaçion portâ da l’angelo a-o Daniele o l’é d’avvertî o seu pòpolo de tragedie ch’an da vegnî. O Daniele o peu za capî che quello ch’o gh’é stæto revelou o no ô riguarda ciù personalmente, ma o l’é seguo ascì che sti insegnamenti saian utili inte l’avvegnî pe-i servitoî do seu pòpolo e donca pe tutti quelli a-i quæ o Segnô o î rivolze e o î destinâ pe mezo de lê.
Dan 10:15   E mentre o m'à dito ste poule, ò guardou verso a tæra e ò tegnuo o zitto.
15a- O Gioan o l’à ancon inta seu mente a terribile vixon da calamitæ e o çerca de conçentrâse in sce l’ascolto de quello ch’o sente, o no l’osa ciù tiâ sciù a testa pe ammiâ quello ch’o ghe parla.
Dan 10:16   E ecco, un ch'o s'assomeggiava a-i figgi di òmmi o m'à toccou e labre. Me son averto a bocca e ò parlou, e ò dito à quello ch’o l’ea davanti à mi: Scignô, a vixon a m’à impio de paû, e ò perso tutte e fòrse.
1a- E ecco, un ch'o l'aiva l'apparensa di figgi di òmmi o m'à toccou e labre .
 Tanto che a vixon terribile a l’ea unn’imagine fittiçia irreale creâ inta mente de Daniele, a-o conträio, l’angelo o se presenta inte unna forma umaña identica à l’òmmo terrestre. Pe primma cösa, anche lê o l’é stæto creou à l’imagine do Segnô, ma inte un còrpo çeleste libero da-e lezze terrestre. A seu natua çeleste a gh’öfre l’accesso à tutte doe e dimenscioin, co-o avei unna capaçitæ attiva inte ciascheduña de doe. O tocca e labre do Daniele ch'o sente sto tocco.
Dan 10:17   Comm'o peu o servitô de mæ scignoo parlâ co-o mæ scignoo? A-a giornâ d'ancheu a mæ fòrsa a m'é mancâ, e no gh'ò ciù respio.
17a- Pe l’òmmo puamente terrestre, a scituaçion a l’é ben ben despægia, e lezze terrestre prevalan e a paura a gh’à fæto perde a fòrsa e o respio.
Dan 10:18   Allora quello ch'o l'aiva a semeggiansa d'òmmo o m'à torna toccou e o m'à rinforsou.
18a- Con inscistensa delicata, l'angelo o riësce à restörâ a fòrsa do Daniele con calmâlo.
Dan 10:19   E o m'à dito: «No t'æ paû, òmmo mæ amòu, a paxe a segge con ti». coraggio, coraggio! E comme o m'à parlou, son vegnuo fòrte e ò dito: «Che o mæ scignoo o parle, perché ti m'æ fòrte».
19a- Un messaggio de paxe ! Identico à quello che o Gexù o s'addressarà a-i seu discepoli ! Nisciuña cösa comme quella pe rassicurâ unna mente spaventâ. E poule coraggio, coraggio, gh'aggiuttan à piggiâ o respio e à repiggiâ a fòrsa.  
Dan 10:20   O m'à dito: «Saiæ perché son vegnuo da ti? Ora torno à scombatte co-o cappo da Persia; e quande vago, ecco, o prinçipe de Giava o vegnià.
20a- Ora torno à scombatte co-o cappo da Persia .
 Sto cappo da Persia o l' é Çiro II o Grande che o Segnô o tëgne pe seu unto ; o quæ o no gh'impedisce de avei da scombatte contra de lê pe guiddâ e seu deçixoin inta seu direçion. 
20b- e quande vago, ecco, o prinçipe de Giava o vegnià .
 Quande l'angelo o lascia Çiro 2, un attacco da parte do cappo grego do tempo o l'arviâ l'ostilitæ crescente tra e doe dominaçioin persiañe e greghe.
Dan 10:21   Ma ti faccio savei quello ch'o l'é scrito into libbro da veitæ. Nisciun o m’aggiutta contra de loiatri, feua che Michele, o to cappo.
21a- Sta revelaçion che o Daniele o l’é apreuvo à reçeive a se ciamma o libbro da veitæ. Oua do 2021, poscio confermâ a compimento de tutto quello ch’o l’é revelou inte quello, perché a seu comprenscion a l’é stæta dæta à reo da-o Sciô immortale de Michele nòstro cappo, pe-o Daniele inta vegia alliansa e pe mi, inta neuva alliansa, dæto che Gexù Cristo o revendica sto nomme pe giudicâ i demònni ancon attivi fin a-o seu Glo.
 
 
 
 
 
 
Daniele 11
 
Attençion  ! Ascì co-o cangio de capitolo, a discuscion tra l’angelo e o Daniele a va avanti in continuitæ con l’urtimo verscio do capitolo 10 .
 
Dan 11:1   E mi, into primmo anno de Dario o Medio, l'ea con lê pe aggiuttâlo e rinforsâlo.
1a- Creou da-o Segnô pe vive pe sempre, l’angelo ch’o parla co-o Daniele o gh’à dito ch’o l’à aggiuttou e sostegnuo Dario, o re medio, ch’o l’à piggiou Babilònia à l’etæ de 62 anni e ch’o regnava ancon à Dan.6. Sto re o l’ammiava o Daniele e o seu Segnô ma, impreiso, o l’aiva misso a seu vitta in reisego con consegnâlo a-i lioin. Coscì o l'é stæto lê, torna, ch'o l'é intervenuo pe serrâ e bocche di lioin e sarvâghe a vitta. Coscì o l’é stæto ascì lê ch’o l’à aggiuttou sto re Dario à capî che o Segnô de Daniele o l’é l’unico veo Segnô, creatô de tutto quello ch’o l’é, ch’o vive, e che no gh’é atro comme lê.
Dan 11:2   Oua ve farò conosce a veitæ. Ecco, ghe saià ancon trei re in Persia. O quarto o l’ammuggiâ ciù ricchessa che tutti i atri; e quande o saià potente pe mezo de seu ricchesse, o l’arremba tutti contra o regno de Giava.
2a- Ora ti fasso savei a veitæ .
 A veitæ a l’é conosciua solo che a-o Veo Segnô e o l’é o nomme che o Segnô o se dà inta seu relaçion co-i seu urtimi çernui inte Cristo segondo Ap. 3:14. A veitæ a no l’é solo a lezze diviña, e seu ordinanse e i seu comandamenti. O comprende ascì tutto quello che o Segnô o progetta e o compisce con scrupolo into seu tempo. Stimmo solo che descrovindo ògni giorno da nòstra vitta, unna parte de sto gran programma donde progredemmo fin a-a fin da nòstra vitta e collettivamente, fin a-a fin do progetto de sarvo finale ch’o vedde i çernui açede à l’eternitæ promissa.
2b- Ecco, ghe saià ancon trei re in Persia .
 1° re dòppo Çiro 2 : Cambise 2 (- 528- 521) o l'assascina seu figgio Bardiya, co-o nommiagio de Smerdis da-i greghi. 
 2° re : o fäso Smerdis, o mago Gaumâta ch'o l'à usurpou o nomme Smerdis o l'à regnou solo pe pöco tempo. 
 3° re : Dario I .  persian (- 521- 486) figgio d'Istapis
2c- O quarto o l'ammuggiâ ciù ricchessa che tutti i atri.
 4° re : Serse I ( – 486 – 465). Subito dòppo de lê, Artaserse I o regnià e o liberià tutti i prixonê ebrëi into setten anno do seu regno, inta primmaveia – 458 segondo Esdra 7:7-9.                  
2d- e quande o saià potente pe mezo de seu ricchesse, o l’arremba tutti contra o regno de Giava .
 Serse I o l'à soppreso e paçificou l'Egitto ch'o s'ea revoltou, dapeu o l'à fæto guæra contra a Greçia, o l'à invaso l'Attica e o l'à arroinou Atene. Ma o l'é stæto guägno à Salamina do – 480. A Greçia a mantegnià a dominaçion in sciô seu territöio. E o re persian o l'arresta in Asia, con tutto o l'inandiâ di attacchi che demostran o seu dexidëio de conquistâ a Greçia.
Dan 11:3 Ma gh'é un re fòrte, ch'o governià con unna gran potensa, e o l'avià da fâ quello ch'o ghe piaxe.
3a- Guägno into seu territöio, o re persian Serse I , perseguio, o finià pe attrovâ a mòrte, assassinou da doî di seu nòbili. O l’é stæto guägno da un zoveno ch’o l’aiva piggiou in gio pe fäscitæ. A Greçia a l'à çernuo Lusciandro o Grande, un zoeno maçedone de 20 anni, comme seu re (nasciuo do 356 a.C., o l'à regnou do 336 a.C., mòrto do 323 a.C.). A profeçia a ô mensuña comme o fondatô do terso impëio da statua de Dan.2, tersa bestia de Dan.7 e segonda bestia de Dan.8.
Dan 11,4.   E quande o se leva in çimma, o seu regno o saià rotto e o saià diviso verso i quattro venti do çê. no l’appartegnià a-i seu descendenti, e o no saià tanto potente comme o l’ea, perché o saià sciortio, e o passa à di atri feua de loiatri.
4a- Trovemmo lì a definiçion esatta dæta in sciô gran còrno rotto da crava grega de Dan.8:8 e a seu spiegaçion do verscicolo 22 : E quattro còrne ch’en vegnue à sostituî sto còrno rotto, sti chì son quattro regni che sciortian da sta naçion, ma che no avieivan tanta fòrsa . 
 Me regòrdo quello che rappresentan e “ quattro grende còrne ”.  
 1° còrno : a dinastia grega seleuçida fondâ in Siria da-o Seleuco I Nicatô . 
 2° còrno : a dinastia grega Lagid fondâ in Egitto da-o Tolomeo I Lagos . 
 3° còrno : a dinastia grega fondâ à Trastevere da-o Liscimaco. 
 4° còrno : a dinastia grega fondâ in Maçedonia da-o Cassando . 
Dan 11:5   O re do sud o saià fòrte. Ma un di seu cappi o saià ciù fòrte de lê, e o l'avià o dominio; a seu dominaçion a saià potente.
5a- O re do sud o saià fòrte .
 Tolomeo I Soter Lagos –383 –285 re d’Egitto ò “ re do sud ”.  
5b- Ma un di seu cappi o saià ciù fòrte de lê, e o l'avià o dominio; a seu dominaçion a saià potente.
 Seleuco I Nicatô –312-281 re de Sciria ò “ re do nòrd ”.   
Dan 11:6   Dòppo un çerto numero d'anni, s'arrecheuggian insemme, e a figgia do re do sud a vegnià da-o re do nòrd pe fâ paxe. Ma lê a no tegnià a fòrsa do seu brasso, ni lê o sopportâ, ni o seu brasso; A saià consegnâ con quelli ch'an portâla, con seu poæ e con quello ch'o l'à sostegnua à quelli tempi.
6a- A profeçia a passa o regno de Antiòco I ( -281-261), o segondo « re do nòrd » ch’o s’é impegnou inta primma « guæra siriaña » (-274-271) contra o « re do sud » Tolomeo II Filadelfo (-282-286). Dapeu l’arriva a segonda “ Guæra   siriaña ” (- 260 - 253) ch’a mette o neuvo “ re do nòrd ” Antiòco 2 Teo ( – 261 – 246) contra i egiçien .           
6b- Dòppo pöchi anni formian unn’alliansa, e a figgia do re do sud a vegnià da-o re do nòrd pe restörâ l’armonia.
 O comportamento scabroso o comensa. Pe maiâ a Berenice, Antioco II o l'à divorçiou da seu moggê legittima ch'a se ciammava Laodice. O poæ o l'accompagna a seu figgia e o l'arresta con lê a-a casa do seu zeugo.
6c-  Ma lê a no tegnià a fòrsa do seu brasso, ni lê o sopportâ, ni o seu brasso; A saià consegnâ con quelli ch'an portâla, con seu poæ e con quello ch'o l'à sostegnua à quelli tempi.
 Ma giusto avanti da seu mòrte, Antiòco II o deseredita a Berenice. A Laodicea a se vendica e a â fa ammassâ insemme à seu poæ e a-a seu figgetta ( o brasso = figgeu). Notta : into Ap. 3,16, o Gexù o divorçià a seu moggê avventista offiçiâ ch’a se ciamma scimbòlicamente Laodicea ; questo o l’é tanto ciù tanto che Antiòco 2 o se ciamma “ Teos ”, o Segnô. In Inghiltæra, o re Enrico VIII o l'à fæto megio; o s'é separou da l'autoritæ religiosa de Romma, o l'à creou a seu gexa anglicaña e o l'à ammassou e seu sette moggê uña apreuvo à l'atra. Dapeu vëgne a tersa “ Guæra siriaña ” (-246-241).      
Dan 11:7   Unna ramma da-e seu reixe a sciortià a-o seu pòsto; o vegnià inte l’armâ, o l’intrâ inte fortesse do re do nòrd, o ê dispoñe comme o veu, e o se farà potente.
7a- Un bròtto da-e seu reixe o se leviâ a-o seu pòsto .
 Tolomeo 3 Euergete -246-222 fræ de Berenice.
7b- o l'arriverà à l'armâ, o l'intrâ inte fortesse do re do nòrd .
 Seleuco 2 Callinico -246-226
7c- o l'arrecheugge comme o veu, e o se farà potente . 
 O dominio o l'appartëgne a-o re do sud. Sta dominaçion egiçia a l'é favorevole a-i ebrëi à unna mainea differente da-i greghi seleuçidi. Dev'ëse capio de botto che tra i doî dominatoî oppòsti gh'é o territöio d'Israele, che i doî campi in guæra an da attraversâ inte seu offenscive ò inti seu retiæ.
Dan 11:8   O l'arretiâ e o portiâ in Egitto e seu divinitæ, e seu figue deslenguæ, e i seu vaxi preçioxi d'argento e d'öo. Dapeu o l’arresta quarche anno lontan da-o re do nòrd.
8a- Comme reconoscimento, i egiçien an azzonto a-o seu nomme, Tolomeo 3, o nomme « Evergetes » ò benfattô.  
Dan 11:9   O l'arriverà contra o regno do re do sud, e o tornerà inta seu tæra.
9a- A respòsta de Seleuco 2 a l’é fallia fin a-o comenso da quarta « guæra siriaña » (-219-217) ch’a l’à misso Antiòco 3 contra Tolomeo 4 Filòpô.  
Dan 11:10   I seu figgi an da anâ feua, e arrecheuggian unna gran quantitæ de truppe; un de quelli o l’arriverà avanti, o se spantega comme un torrente, o se trabocca, dapeu o torna; e spincian e ostilitæ a-a fortessa do re do sud.
10a- Antiòco 3 Mega (-223-187) contra Tolomeo 4 Filòpô (-222-205). I soprannommi azzonti revelan o stato de derixon do pòpolo tolemaico, perché Philopator o veu dî in grego, amô do poæ ; un poæ che o Tolomeo o l'aiva ammassou... Ancon unna vòtta, i attacchi seleuçidi falliscian. A dominaçion a l'arresta co-o campo Lagid. 
Dan 11,11   O re do sud o s'arraggia, e o sciortià feua e o combattià contra o re do nòrd; o l’arremba unna gran moltitudine, e e armæ do re do nòrd saian consegnæ inte seu man.
11a- Sta agra sconfita seleuçida a l'ea unna cösa boña pe-i ebrëi che gh'ea ciù cao i egiçien perché î trattavan ben.
Dan 11:12   E sta moltitudine a saià orgoggiosa, e o cheu do re o saià erzou. o farà cazze miggiæa, ma o no trionfarà.
12a- A scituaçion a cangia co-a 5° « Guæra siriaña » (-202-200) ch’a l’aviæ misso Antiòco 3 contra Tolomeo 5 Epifane (-205-181).  
Dan 11:13   Perché o re do nòrd o tornià e o l'arrecheuggià unna moltitudine ciù grande de quella primma. Dòppo quarche tempo, quarche anno, o se mette in sciô cammin con unna gran armâ e unna gran ricchessa.
13a- Alas, pe-i ebrëi, i greghi seleuçidi son tornæ into seu territöio pe attaccâ l'Egitto.
Dan 11:14   Inte quello tempo tanti se levan contra o re do sud, e di òmmi violenti tra o to pòpolo se levan pe compie a vixon, e cazzeivan.
14a- O neuvo re de l'Egitto meridionale, Tolomeo 5 Epifane – ò Illustre (-205-181), à çinque anni, o l'é stæto misso in difficoltæ da l'attacco de Antiòco 3 sostegnuo da di avversäi. Ma i ebrëi sostëgnan o re egiçian combattendo i Seleuçidi. No son stæti solo guägni e ammassæ, ma an fæto solo che i Greghi Seleuçidi Sirien di nemixi mortæ pe tutta a vitta.
A revoluçion ebraica revelâ inte sto verscio a l'é giustificâ da unna preferensa di ebrëi pe-o campo egiçian ; Son donca ostili a-o campo seleuçidi ch'o piggia torna o contròllo da scituaçion. Ma o Segnô o no l'à avvertio o seu pòpolo contra e alleanse co-i egiçien ? " Egitto , quella canna ch'a perfora a man de quello ch'o s'appoggia in sce de lê ," segondo Isa. 36:6 : " Ecco, ti l'æ missa in Egitto, ti l'æ fæto pe arrembo sta canna sciortia, ch'a va drento e a perfora a man de quello ch'o s'appoggia in sce de lê: coscì o l'é quello do Faraon ch'o l'à fiou à tutti i re d'Egitto ." Sto avvertimento o pâ ëse ignorou da-o pòpolo ebraico e a seu relaçion co-o Segnô a l’é a-o seu pezo.         ; o castiggo o s’avvexiña e o sciorte. Antiòco 3 o ghe fa pagâ caro pe-a seu ostilitæ.
Va dito che sta revoluçion ebraica a l'à l'intençion de " realizzâ a vixon " into senso ch'a l'inandiâ e a construisce l'ödio di scirien contra o pòpolo ebraico. Coscì a gran calamitæ .    annonçiâ into Dan.10:1 a vegnià à colpîli.
Dan 11:15   O re do nòrd o vegnià e o tiâ sciù di muggi, e o piggiâ de çittæ fortificae. E truppe do sud e l'élite do re no rescistan, ghe mancan a fòrsa pe resciste.
15a- A dominaçion a l'à cangiou de mainea permanente de parte, a l'é into campo Seleuçidi. Davanti à lê, o re egiçian o l'à solo çinque anni.
Dan 11:16   Quello ch'o vëgne contra de lê o l'à da fâ comme o seu voentæ, e nisciun o l'arresta davanti à lê; O se fermià inti paixi ciù belli, con sterminâ quello che ghe cazze inte moen.
16a- Antiòco III o no riesce ancon à conquistâ l'Egitto e a seu seu pe-a conquista a ô fa invexendâ, o pòpolo ebraico o vëgne a seu capro espiatöio. O scioî o surplus da seu raggia in sciâ naçion ebraica martirizzâ designâ da l’esprescion « o ciù bello di paixi » comme inte Dan 8:9.  
Dan 11:17   E o l'avià deçiso de vegnî con tutte e fòrse do seu regno, e de fâ paxe co-o re do sud. o ghe daià a seu figgia comme moggê, con l’intençion de portâghe a roiña; ma questo o no saià, e o no ghe saià successo.
17a- Dæto che a guæra a no l'é stæta de successo, o Antiòco III o l'à provou o percorso de l'alliansa co-o campo tolemaico. Sto cangiamento de strategia o l'à unna caxon : Romma a l'é vegnua à ëse o protettô de l'Egitto. O l'à donca çercou de destrigâ e differense con dâ à seu figgia Cleopatra, a primma do nomme, in maiezzo co-o Tolomeo 5. O maiezzo o l'à avuo leugo, ma a cobbia sposâ a voeiva mantegnî a seu independensa da-o campo seleuçidi. O progetto do Antiòco III de piggiâ o contròllo de l'Egitto o l'é torna fallio.              
Dan 11:18   O l'aviæ misso a seu vista verso e isoe, e o l'aviæ piggiou tante de quelle. ma un cappo o mette fin a-o reproccio ch’o voeiva portâghe, e o ghe fa cazze torna.
18a- O va à conquistâ de tære inte l'Asia ma o finisce pe attrovâ in sciô seu cammin l'armâ romaña, chì designâ comme into Dan.9:26 da-o termine " cappo " ; Questo o l'avvëgne perché Romma a l'é ancon unna repubrica ch'a manda e seu armæ inte unn'operaçion de paçificaçion moscoloso sotta a direçion di Legæ che rappresentan o poei di senatoî e do pòpolo, a plebe. A tranxiçion a-o regimme imperiâ a no cangia sto tipo d'organizzaçion militâ. Sto cappo o se ciamma Luçio Scipio, conosciuo comme Africano, o re Antiòco o l'à corrio o reisego de affrontâlo e o l'é stæto guägno inta Battaggia de Magnesia do 189 e o l'é stæto condannou à pagâ à Romma un debito enorme de 15.000 talenti comme compenso pe-a guæra. In ciù, o seu figgio ciù piccin, o futuo Antiòco 4 Epifane, persecutô di ebrëi ch’o compià into verscicolo 31 a “ calamitæ ” profetizzâ inte Dan.10:1, o l’é piggiou in ostaggio da-i romoen.     
Dan 11:19   Dapeu o va a-e fortesse do seu paise; e o se sciorte e o cazze, e o no se trove.
19a- I sonni de conquista son finii co-a mòrte do re, sostituio da-o seu figgio ciù grande Seleuco 4 (-187-175).
Dan 11:20   E quello ch'o l'arremba o l'avià da portâ un esattô inta boña parte do regno, ma inte pöchi giorni o saià rotto, ni in raggia, ni in guæra.
20a- Pe liquidâ o debito dovuo a-i romoen, o re o manda o seu ministro Eliodoro à Gerusalemme pe confiscâ i tesori do templio , ma vittima d'unna terribile vixon into templio, o l'abbandona sto progetto co-o terrô. Sto esattô o l’é Eliodoro ch’o l’avià dapeu fæto assassinâ Seleuco IV, ch’o gh’aiva affiou a seu miscion à Gerusalemme. L'intençion a valla a peña d'açionâ, e o Segnô o l'à fæto pagâ sta profanaçion do seu santo templio co-a mòrte do seu ordinatô che, stæto assassinou, o no l'é mòrto ni pe raggia ni pe guæra .
 
Antiòco 4 l'òmmo representou inta vixon da gran calamitæ .
 
Dan 11:21   Un òmmo desprexou o piggiâ o seu pòsto, e o no saià vestî co-a dignitæ de un re; o l’appareiâ into mezo da paxe, e o l’arrecheugge o regno pe intriga.
21a- Sto chì o l'é Antiòco, o ciù zoeno di figgi de Antiòco III Prixonê e ostaggio di romoen, se peu figuâse i effetti produti in sciô seu carattere. Dòppo ëse vegnuo re, o l'aiva da piggiâ a vendetta in sciâ vitta. Pe de ciù, o seu soggiorno co-i romoen o l'à permisso unna çerta comprenscion con loiatri. A seu montâ a-o tröno da Sciria a l'ea basâ in scê intrighe, perché un atro figgio, Demetrio, ch'o l'ea ciù grande, o l'aiva a prioritæ in sce de lê. Veddendo che o Demetrio o l'ea apreuvo à fâ un patto co-o Perseo, o re de Maçedonia, un nemigo di romoen, quest'urtimo o l'à favorio e o l'à misso o seu amigo Antiòco in sciô tröno. 
Dan 11:22   E armæ che saian versæ comme un diluvio saian sciortie davanti à lê, e saian destrute, e o capitan de l'alleansa.
22a- E truppe che se spantegan comme un torrente saian sciortie davanti à lê, e annihilæ .
L’ostilitæ a l’à comensou torna co-a 6a “ Guæra siriaña ” (-170-168)   .
Sta vòtta i romoen an lasciou che Antiòco IV o l'agge comensou torna a guæra de seu poæ contra o campo tolemaico d'Egitto. A no s'é mai ciù meritâ o seu scimbolo de peccou, grego o l'é veo inte sto contesto. Ciufito giudicâ i fæti, comme o Segnô o fava à quelli tempi. Into campo Lagid o Tolomeo 6 o l’é sposou pe inçesto con seu soæ Cleopatra 2. O seu fræ ciù piccin Tolomeo 8 ch’o se ciamma Fiscon o l’é assoçiou con loiatri. Noi poemmo capî donca perché o Segnô o lascia che Antiòco o sciorte o seu exerçito.
22b- coscì comme un cappo de l'alliansa.
Menelao, un collaboratô di Seleuçidi, o dexidia a poxiçion do legittimo gran præve Onia, o ô fa assassinâ da Andrònico e o piggia o seu pòsto. Sto chì o l'é ancon l'Israele de Dio ? Inte sto drama, o Segnô o comensa à arregordâse de açioin che Romma a compià inti secoli. De fæto, Romma Imperiale a l’ammassâ o Mescia e Romma papale a l’avià dexidëio e a ghe levià o præve perpetuo, coscì comme o Menelao o l’à ammassou Onia pe sostituîlo. 
Dan 11:23   E dòppo ch'o s'é azzonto à lê, o l'à da fâ con l'inganno; o se mette in marcia, e o prevaià con pöca gente.
23a- Antiòco o fa de alleanse con tutti, pronto à rompîle s’o l’é into seu interesse. Sto personaggio da solo o l'é unn' imagine de l' stöia di re de Fransa e d' Euröpa ; alleanse fæte, alleanse rotte, e guære sanguinose intersperse con di periodi curti de paxe. 
 Ma sto verscio o contunnia ascì, inte unna doggia lettua, à dâne un retræto robot do regimme papale ch’o perseguià i santi pe 120 anni. Pe-o re grego e o papismo s’assumeggian ben ben : inganni e trucchi inte tutti doî. 
Dan 11:24   O l'intrâ in paxe anche inti pòsti fruttuoxi da provinsa; o farà quello che no an fæto i seu poæ, ni i poæ di seu poæ; o distribuià o bottin, o bottin e e ricchesse; o formià di progetti contra e fortesse, e questo pe un çerto tempo.
24a- O debito enorme dovuo a-i romoen o l'à da ëse pagou. Pe sta finalitæ, Antiòco 4 o tascia e seu provinse e donca o pòpolo ebraico in sciô quæ o domina. O piggia donde o no l’à semenou e o despuggia a seu ricchessa a-i pòpoli scciavi ch’en vegnui sotta a seu dominaçion. O no l'à abbandonou o seu propòxito de conquistâ l'Egitto pe fòrsa ò pe fòrsa. E pe ëse apprexou da-i seu sordatti e ottegnî o seu arrembo, o scompartisce o bottin co-e seu truppe e o l'öna con generositæ e seu divinitæ greghe, a prinçipâ ch'a l'é o Zeus olimpico, o dê de divinitæ da mitologia grega. 
 Inta doggia lettua, o regimme papale roman o l’agisce a-o mæximo mòddo. Dæto ch’o l’é debole pe natua, o l’à da sedue e inricchie i grendi òmmi di regni pe ëse reconosciuo e sostegnuo da loiatri e da-e seu fòrse armæ.
Dan 11:25   E o l'avià portou feua con unna gran armâ a seu fòrsa e a seu potensa contra o re do sud. O re do sud o l'anià in guæra con unn'armâ grande e ben ben fòrte; ma o no l’à da resciste, perché contra de lê ghe saià inventou di grammi armi.
25a- Do 170 a.C., Antiòco IV o l'à piggiou Peluxio e o l'à piggiou possesso de tutto l'Egitto feua che a seu capitâ Lusciandra.
Dan 11:26   Quelli che mangian a carne da seu töa ô destruian; e seu truppe se spanteghian comme un torrente, e i mòrti cazzian in gran numero.
26a- O Tolomeo 6 o l’à dapeu introu inte de trattative con seu tio Antiòco 4. O s’é azzonto a-o campo di Seleuçidi. Ma desapprovou da-i egiçien, o l'é stæto sostituio à Lusciandra da seu fræ Tolomeo 8, coscì tradio da-a seu famiggia ch'a mangiava da-a seu töa . A guæra a va avanti e i mòrti cazzan in gran numero .
Dan 11:27   Tutti doî i re çerchian into seu cheu o mâ, e parlan de böxie à unna töa sola. Ma questo o no saià bon, perché a fin a no vegnià fin a-o tempo stabilio.
27a- Ancon unna vòtta e intrighe de Antiòco IV no van avanti. A seu relaçion co-o seu nevo Tolomeo 6 ch’o s’é azzonto à lê a se basa in sce l’inganno.
27b- Ma questo o no saià bon, perché a fin a no vegnià fin a-o tempo stabilio.
De che fin o parla sto verscio ? De fæto, o suggerisce ciù fin , primma de tutto a fin da guæra tra Antiòco III e i seu nevi e neve egiçien. Sta fin a l'é vexiña. De atre fin riguardan a duâ di 1260 anni do regno papale inte Dan.12:6 e 7 e o tempo da fin do verscio 40 do capitolo d’ancheu ch’o vedde a realizzaçion da Tersa Guæra Mondiale ch’a l’imposta a scena pe l’urtima grande calamitæ universale . 
Ma inte sto verscio, st’esprescion a no l’à de connescion diretta co- o « tempo da fin » mensunou into verscio 40 comme descroviemmo e demostremmo. A struttua de sto capitolo a l’é astutamente fäsa inte l’apparensa.  
Dan 11:28   O tornià inta seu tæra con de gren ricchesse; o saià ostil a-a santa alleansa into seu cheu, o l’agisce contra, dapeu o tornià into seu paise.
28a- O tornià into seu paise con de gren ricchesse .
 Carregou co-e ricchesse piggiæ da-i egiçien, o Antioco IV o se mette in sciô cammin torna verso Antiochia, con lasciâ apreuvo o Tolomeo VI, ch'o l'aiva misso comme re in sciâ meitæ de l'Egitto conquistou. Ma sta meza vittöia a l'irrita o re insoddiscimou.
28b- A fastidia ch'o l'à incontrou o re a rende i ebrëi i obiettivi da seu raggia. Coscì, passando pe-a seu cà, o ghe sciortià unna parte de sta raggia, ma o no saià abbandonou.             
Dan 11:29   À un tempo fisso o vegnià torna contra o sud; ma sta urtima vòtta e cöse no saian comme primma.
29a- Entremmo inte l’anno da gran calamitæ.
 Inte - -168, o Antiòco o l'à appriso che i seu nevi s'ean torna reconciliæ contra de lê, o Tolomeo 6 o l'aiva fæto paxe con seu fræ Tolomeo 8. E tære egiçie conquistæ ean tornæ into campo egiçian. O se mette donca torna in campagna contra i seu nevi, determinou à rompî tutta a rescistensa, ma...
Dan 11:30   E nave da Kittim vegnian contra de lê; descoraggiou, o se vortià inderê. Allora, in furia contra a santa alleansa, o no l’arresta inattivo; Quande o torna, o l’ammiâ quelli ch’an lasciou a santa alleansa.
30a- E nave da Kittim vegnian contra de lê .
 O Sciô o designa donca a flòtta romaña basâ in sce l'isoa de Çipro d'ancheu. Da lì contròllan i pòpoli do Mâ Mediterraneo e i pòpoli in sciâ còsta de l'Asia. Dòppo che seu poæ Antiòco III o l'é stæto confrontou co-o veto roman. O patisce unn'umiliaçion ch'a ô farà vegnî in furia. O legato roman Popilio Laenas o traccia un çercio pe-a tæra d'in gio a-i seu pê e o gh'òrdena de no anâsene fin à tanto ch'o no l'agge deçiso de scombatte Romma ò de obedîghe. Antiòco, o passou ostaggio, o l'à impreiso a leçion dæta à seu poæ e o l'à da renonçiâ a-a seu conquista de l'Egitto, ch'o l'é stæto misso do tutto sotta o protettorato roman. Inte sto contesto de raggia esplosciva, o l'imprende che creddendo ch'o segge mòrto, i ebrëi se regoggian e festezzan. Imprendan a mainea dura ch'o l'é ancon ben ben vivo.
Dan 11:31   E truppe vegnian avanti a-o seu comando; Profanan o santuäio, a fortessa, favan cessâ o sacrifiçio continuo , e mettan in scê scianche l'abominaçion ch'a rende desolato (ò devastatô ) .
31a- Sto verscio o conferma i fæti contæ into resoconto apòcrifo de 1 Macc.1:43-44-45 : Allora o re Antiòco o l’à scrito à tutto o seu regno, che fïsan tutti un pòpolo, e che ògnidun o l’abbandonâ a seu lezze. Tutte e naçioin an consentio à st’ordine do re Antiòco, e tanti inte Israele an consentio à sta servitù, sacrificæ a-i idoli e violavan (inquinavan) o Sabbath. Inte sta descriçion attrovemmo e preuve patie da-o Daniele e da-i seu trei compagni à Babilònia. E o Segnô o ne presenta inte 1 Maccabeo unna descriçion de quella ch’a saià l’urtima grande calamitæ che niatri ch’emmo viventi inte Cristo dovieimo affrontâ giusto avanti do glorioso retorno de Gexù Cristo. Tra o nòstro tempo e quello di ebrëi maccabei, unn’atra gran calamitæ a l’à provocou a mòrte di santi de Gexù Cristo pe 120 anni. 
31b- Profanan o santuäio, a fortessa, favan cessâ o sacrifiçio continuo , e mettan in scê scianche l'abominaçion ch'a rende desolato (ò devastatô ) .
 Ste açioin saian confermæ inte sta testimoniansa stòrica nottâ da-o stòrico ebraico e roman Giuseppe. L'importansa da costion a â giustifica, donca ammiemmo sta testimoniansa donde attrovemmo di dettaggi pægi a-a lezze domenicale di urtimi giorni proclammâ da-o regimme universale formou da-i sorvevisciui da tersa guæra mondiale.
Ecco unna primma verscion do 1 Mac.1,41-64 : 
1Ma 1:41  Allora o re o l'à dæto l'ordine che tutto o pòpolo do seu regno o se fasse un solo :
1Ma 1:42 tutti doveivan renonçiâ a-e seu costummanse. Tutti i paghen se son sottomissi a-i ordini do re .
1Ma 1:43 e anche inte Israele tante persoñe an açettou o seu culto, sacrificando a-i idoli e profanan o Sabbath.
1Ma 1:44  O re o l'à mandou di messaggê à Gerusalemme e inte çittæ de Giuda, con l'ordine de anâ apreuvo a-e costummanse de atri paixi.
1Ma 1,45  pe mette fin a-e bruxæ do Templio, a-i sacrifici e a-e libaçioin. I Sabbath e e feste doveivan ëse profanæ,
1Ma 1:46  inquinan o Santuäio e tutto quello ch'o l'é santo,
1Ma 1,47 pe tiâ sciù di artæ, di pòsti de culto e di templi pe-i idoli, pe sacrificâ di pòrchi e de bestie impöe.
1Ma 1:48 Doveivan lasciâ i seu figgi inçirconçisci e coscì rendese odiæ da tutte e meñe de impuritæ e de profanaçion.
1Ma 1:49  Inte unna poula, a Lezze a l'ea da ëse ascordâ e tutte e seu osservaçioin tralasciæ:
1Ma 1:50  Chi no l'obbedisse a-e ordine do re o l'ea misso a-a mòrte.
1Ma 1:51 Questa a l'é l'esprescion de lettie do re che vegnivan mandæ inte tutto o seu regno; o l’à nominou di supervixoin in sce tutto o pòpolo e o l’à comandou à tutte e çittæ de Giuda d’offrî di sacrifici.
1Ma 1:52  E tanti do pòpolo an obedio, anche tutti quelli ch'an lasciou a lezze; favan o mâ in sciâ tæra,
1Ma 1:53 obrigando Israele à çercâ di refugi.
1Ma 1:54  O chinzeximo giorno do mê Chislev, de l'anno 145, o re o l'à misso sciù l'Abominaçion da Desolaçion in sce l'artâ de l'offerta bruxâ, e an tiou sciù di artæ inte çittæ d'in gio à Giuda.
1Ma 1:55 Bruxavan l'incenso a-e pòrte de case e inte stradde;
1Ma 1:56  E quande attrovavan i libbri da lezze, î sciortivan e î cacciavan into feugo;
1Ma 1:57  e se un libbro de l'alleansa o s'attrovava inte quarchedun, ò se quarchedun o l'arrembava a lezze de Dio, o doveiva ëse ammassou segondo o decreto do re.
1Ma 1:58 An castigou i israeliti che vegnivan piggiæ inta transgrescion meise dòppo meise inte seu çittæ,
1Ma 1:59 e o vintiçinque giorno de tutti i meixi se offriva di sacrifici in sce l’artâ ch’o l’ea stæto misso sciù a-o pòsto de l’artâ de l’offerta bruxâ.
1Ma 1:60 Segondo sta lezze, metteivan a-a mòrte e dònne ch'aivan çirconçiso i seu figgi;
1Ma 1:61 co-i seu figgeu appendi a-o còllo; Anche i seu parenti e quelli ch’aivan fæto a çirconçiscion vegnivan ammassæ.
1Ma 1:62 Con tutto questo, tanti in Israele son arrestæ fedeli e ean coraggiosi assæ pe no mangiâ do mangiâ impuru.
1Ma 1:63  An çernou ciù de moî che de profanâse co-i mangiæ contrari a-a santa alleansa, e donca son stæti missi a-a mòrte.
1Ma 1:64 Sta chì a l’é stæta unna gran preuva pe Israele.
 Inte sta stöia, nottemmo i versci 45 a-i 47 che conferman a cescion de offerte de l’ interçescion perpetua e o versci 54 ch’o testimonia a profanaçion do santuäio : o re o l’à misso sciù l’Abominaçion da Desolaçion in sce l’artâ de offerte bruxæ. 
A l’origine de sti mâ, st’apostaxia d’Israele : 1Ma 1:11 L’é stæto inte quello tempo che s’é nasciuo inte Israele unna generaçion de pòpoli perverso ch’a l’à tiou ben ben de gente derê à lê: “Femmo unn’alliansa co-e naçioin ch’en d’in gio à niatri”, dixan, “perché da quande s’emmo separæ da loiatre, gh’é vegnuo ben ben de desgraçie .”   E desgraçie ean za a conseguensa de seu infedeltæ verso o Segnô e aivan da portâse ancon ciù desgraçie co-o seu atteggiamento rebelle.  
 Inte sta tragedia sanguinosa, a dominaçion grega a l'à ben giustificou o seu scimbolo onnipresente do peccou into bronzo da statua de Dan.2 ; o leopardo macciou de Dan.7 ; e a cavra puzzante de Dan.8. Ma gh'é un dettaggio ch'o l'à ancon da ëse nottou. O miscionäio punitivo mandou da Antiòco IV à Gerusalemme do -168 o se ciamma Apollonio, e sto nomme grego ch’o veu dî « Destruttô » in franseise o saià çernuo da-o Sciô pe denonçiâ inte Ap. 9,11, l’uso destruttivo da Santa Bibbia da parte do fäso crestianeximo protestante di urtimi giorni ; saieiva à dî quelli che organizzan l’urtima grande calamitæ finale . O Apollonio o l'é vegnuo à Gerusalemme con 22.000 sordatti e un Sabbath , inte un spettacolâ spettacolare exibiçion pubrica d'arme, o l'à massacrou tutti i spettatoî ebrëi. An inquinao o Sabbath con sto interesse profano, e o Segnô o î à fæti ammassâ. E a seu raggia a no se calma perché derê à sto fæto sanguinoso l’é ordinou l’ellenizzaçion di ebrëi. O Geronçio atenien, o delegou reale, o l'à impòsto à tutto o pòpolo l'ellenizzaçion do culto e de costummanse à Gerusalemme comme à Samaria . O templio de Gerusalemme o l'é donca dedicou a- o Zeus olimpico e quello do Monte Gerizim à l'ospitale Zeus. Coscì veddemmo o Segnô retiâ a seu proteçion da-o seu mæximo templio, da Gerusalemme e da-a naçion intrega. A çittæ santa a l'é pinna de indignaçioin, ciascheduña ciù abominabile de l'urtima. Ma l’ea solo a voentæ de Dio ch’a s’applicava, coscì grande a l’ea a lascitæ morale e religiosa dòppo l’avvertimento ch’a l’aiva constituio a deportaçion à Babilònia.              
Dan 11:32   O l’aviæ seduto quelli che son traditoî de l’alleansa co-e sciortie. Ma quelli do pòpolo che conoscian o seu Dê agiscian de mainea deçisa,
32a- O seduçià i traditoî de l’alleansa co-e lussurie.
 Sta preçixon a conferma che o castiggo divino o s’ea meritou e giustificou. Inti pòsti santi, a profanaçion a l'ea vegnua à ëse a nòrma.
32b- Ma quelli do pòpolo che conoscian o seu Dê agiscian de mainea deçisa,
 Inte sta tragedia, i credenti scinçeri e degni se distingueivan pe-a seu fedeltæ e gh'ea ciù cao moî comme martiri ciufito che renonçiâ à l'onô do Segnô Creatô e de seu lezze sante.
 Ancon unna vòtta, inta segonda lettua, st’esperiensa sanguinosa de 1090 giorni reali a s’assomeggia a-e condiçioin do regno papale de 1260 giorni-anni profetizzæ consecutivamente inte de forme despæge inte Dan.7,25, 12,7 e Ap.12,6-14 ; 11,2-3 ; 13:5.  
 
Guardando inderê a-i eventi d'ancheu da-o contesto de l'antighitæ
Pe capî cöse succede, piggiò l'imagine de un cameraman ch'o registra co-a seu macchina fotografica unna scena ch'o l'ea apreuvo à anâ apreuvo da vexin. À sto ponto o l’ammerma tanto ch’o piggia ertixe e o campo de vixon o vëgne delongo ciù grande. Coscì applicou à l'istöia religiosa, o sguardo do Sciô o supervixoña l'intrega stöia religiosa do Crestianeximo, da-i seu prinçippi piccin, e seu oe de sofferensa, o tempo di martiri, a-a seu fin gloriosa segnâ da-o retorno do Sarvòtto atteiso.
Dan 11:33   e o ciù savio tra de loiatri o l'instruià a moltitudine. Gh’é quelli che succombian pe un tempo a-a spada e a-a sciamma, a-a prixon e a-o sacchezzo.
33a- e o ciù savio tra de loiatri o l'instruià a moltitudine .
 I apòstoli de Gexù Cristo, coscì comme o Paolo de Tarso a-o quæ devemmo 14 epistole da neuva alleansa. Sta neuva instruçion religiosa a l’à un nomme: « l’Evangeo », saieiva à dî a Boña Nova da sarvessa offerta da-a graçia diviña a-i eletti. De sta mainea o Sciô o ne pòrta avanti into tempo e o neuvo obiettivo sotta examme o vëgne a fede crestiaña.  
33b- Gh’é quelli che succombian pe un tempo a-a spada e a-a sciamma, a-a prixon e a-o sacchezzo.
 Pe un tempo o Sciô o l'à dito pe mezo de l'angelo e sto tempo o saià 1260 longhi anni profetizzæ ma sotta çerti imperatoî romoen Caligola, Neron, Domiçian e Diocleçian ëse crestian o voeiva dî dovei moî martî. Into Ap. 13,10, o Sciô o parla di tempi de esaçioin papale romoen, co-o dî : Se quarchedun o pòrta in prixon, in prixon o l’anià; Se quarchedun o l’ammassâ co-a spada, o dev’ëse ammassou co-a spada. Chì gh'é a perseveransa e a fæ di santi . 
Dan 11:34   E quande cazzeivan, saian aggiuttæ con pöco, e tanti se son azzonti à loiatri inte l'ipòcrisia.
34a-  L’é de fæto inte sto tempo da crudele dominaçion do papato che l’aggiutto di ipòcriti de sto verscio o l’é compario. A seu identificaçion a se basa in sciô seu desprexo pe-i valoî e i comandi mostræ da Gexù Cristo, e inte sto caxo pe st'era mirâ, o proibiçion d'ammassâ co-a spada. Revixitando a stöia, se peu aloa capî che o largo movimento protestante da-o secolo XV fin a-i nòstri tempi o l'é stæto giudicou ipòcrita da-o giusto giudiçe Gexù Cristo. O seu completo abbandono da-o 1843 o saià donca ciù façile da accapî e da açettâ.
Dan 11:35   E çertidun di savi cazzian, pe ëse puri, purificæ e fæti gianchi, fin a-o tempo da fin, perché a fin a l'arriva into tempo stabilio.
35a- Çertidun di savi cazzian, pe ëse raffinæ, purificæ e fæti gianchi, fin a-o tempo da fin .
 À giudicâ da st’affermaçion, o standard da vitta crestiaña o l’é a preuva e a seleçion , da-a capaçitæ de sopportâ e de patî de persecuçioin fin a-a fin do mondo. De sta mainea, l’òmmo moderno, abituou a-a paxe e a-a tolleransa, o no capisce ciù ninte. O no reconosce a seu vitta inte sti messaggi. Pe quello, de spiegaçioin in sce st’argomento saian dæte inte Ap. 7 e 9:5-10. Un longo periodo de paxe religiosa de 150 anni reali, ò " çinque meixi profetichi ", o l'é stæto programmou da-o Segnô, ma da-o 1995 sto periodo o l'é finio e e guære religiose son comensæ torna. L' Islam o l'ammassâ in Fransa e inte tutto o mondo ; e a seu açion a l’à l’intençion de intenscificâse fin à quande a no mette in feugo tutta a tæra.    
35b- perché o l'arriviâ solo a-o tempo stabilio .
 Sta fin a saià quella do mondo e l’angelo o ne dixe che nisciun segno de paxe ò de guæra o permette à nisciun de veddela vegnî. O depende da un solo fattô : o " tempo segnou " da-o Segnô, saieiva à dî a fin di 6000 anni dedicæ a-a seu seleçion di eletti terrestri. E l’é perché s’attreuviemmo meno de dexe anni da sto termine che o Segnô o n’à dæto a graçia de conosce a seu dæta : o 20 de marzo da primmaveia ch’a l’é vegnua avanti do 3 d’arvî do 2030, saieiva à dî 2000 anni dòppo a mòrte espiatöia de Cristo. O comparià potente e vittöio pe sarvâ i seu çernui e destrue i rebelli assassini ch’aivan l’intençion de ammassâli.    
 
 
O Regimme Papale Cattòlico de Romma " crestiaña " : O Gran Persecutô inte l'Istöia Religiosa do Mondo Oçidentâ.   
L'é verso de lê che o modello Antiochos 4 o l'aiva da portâne. O tipo o l'à inandiou o seu antitipo e cöse se peu dî de sto confronto ? De seguo de unna magnitudine fenomenâ , o persecutô grego o l'à agio pe 1090 giorni reali, ma o papismo, lê mæximo, o l'arremba pe tòsto 1260 anni reali, o passa donca tutti i modelli de l'istöia. 
 
Dan 11:36   O re o l'à da fâ comme o veu; o s’alzià e o s’ingrandià in sce tutte e divinitæ, e o parlià de cöse incredibile contra o Dê de divinitæ; o prosperià fin à quande a raggia a saià compia, perché quello ch’o l’é determinou o saià compio.
36a- E poule de sto verscio arrestan ambigue e peuan vegnî adattæ ancon a-o re grego e a-o re papale roman. A struttua revelatoa da profeçia a dev’ëse ascosa con cua da-i lettoî de d’ato. Un piccin dettaggio o designa però o bersalio papale ; l’é preçixon : perché quello ch’o l’é deçiso o saià compio. Sta çitaçion a fa eco Dan.9:26 : E dòppo e sessantadoe settemañe un unto o saià taggiou, e o no l'avià ninte . O pòpolo de un prinçipe ch'o vegnià o destruià a çittæ e o santuäio , a santitæ, e a seu fin a vegnià comme con un diluvio ; se deçidde che a devastaçion (ò desolaçion) a duâ fin a-a fin da guæra .   
Dan 11:37   O no l'avià da fâ co-e divinitæ di seu poæ, e o dê de dònne : o no l’avià de rispetto pe nisciun dê, ma o s’ingrandià sorviatutto.
37a- O no l'avià de rispetto pe-e divinitæ di seu poæ .
 Eccolo chì, o piccin dettaggio ch’o l’illumina a nòstra intelligensa. Chì emmo unna preuva formale che o re piggiou comme mira da-e seu paròlle o no peu ëse Antiòco 4 ch’o l’aiva rispetto pe-e divinitæ di seu poæ e tra de quelle o ciù grande, Zeus o dê de divinitæ de l’Olimpo a-o quæ o l’offriva o templio ebraico de Gerusalemme. Ottëgnemmo coscì unna preuva innegabile che o re mirou o l'é de fæto o regimme papale roman de l'era crestiaña. D’ancheu in avanti, tutte e poule revelæ riguardan sto re despægio da-o Dan.7 e impudente e astuto da-o Dan.8 ; Azzonto, sto re devastante ò desolante de Dan.9:27. E " fase do razzo " sostëgnan tutte a testa papale , picciña e arrogante, missa in çimma de dominaçioin.    
 A Romma Papale a Respetta e Divinitæ di seu Poæ ? Offiçialmente no, perché a seu converscion a-o crestianeximo a l'à portâ à abbandonâ i nommi de divinitæ pagañe romeñe. Tutte e mainee, o l'à conservou e forme e o stile do seu culto : e imagine scorpie, scorpie ò modellæ davanti a-e quæ i seu adoratoî se inchinan e se zenoggian inta preghea. Pe mantegnî sto comportamento condannou da-o Segnô inte tutte e seu lezze, a l’à reiso a Bibbia inaccescibile a- i mortæ commun e a l’à levou o segondo di dexe comandamenti do Segnô vivente perché o proibisce sta prattica e o revela o castiggo previsto pe-i seu trasgressoî. Chi o peu voei asconde o castiggo incorrio feua che o diao ? A personalitæ do regimme papale a cazze donca inta scatoa da definiçion propòsta inte sto verscio.   
37b- ni a-a divinitæ ch'a deleita e dònne .
 L’é co-a religion pagana romaña abbandonâ da-o papismo in mente che o Sciô de Dio o l’evòca sto argomento scabroso. Pecöse a l'à dæto e spalle a-o seu patrimònio sessuale avertamente pe mostrâ di valoî da santitæ. Sta divinitæ suggerita a l’é Priapo, o fallo mascolino onorou comme divinitæ da-i poæ paghen da gexa de Romma. Sta chì a l’ea ancon unn’atra ereditæ do peccou grego. E pe rompî con sto patrimònio sessuale, a defende eccescivamente a puritæ da carne e do spito.
Dan 11:38   Però o l'onô o dê de fortesse in sciô seu pedestallo; à sto dê, che i seu poæ no conosceivan, o rendià omaggio con öo e argento, con prie preçiose e oggetti cäi.
38a- Comunque o l'onorià o dê de fortesse in sciô seu pedestallo .
 Nasce un neuvo dê pagan : o dê de fortesse . O seu pedestallo o l'é inta mente umaña e a seu ertixe a l'é pægia à l'imprescion ch'o fa . 
Romma pagana a l'à tiou sciù di templi paghen averti à tutti i venti ; i capitelli arrembiæ da de chinòlle ean assæ. Ma con açede a-o crestianeximo, Romma a l'aiva l'intençion de sostituî o modello ebraico destruto. I ebrëi aivan un templio serrou con unn'apparensa potente ch'a ghe dava glòria e prestigio. Romma donca a ô imitiâ e à seu vòtta a tiâ sciù de gexe romaniche che s'assomeggian à di castelli fortificæ, apreuvo che l'inseguessa a regna e i ciù ricchi Lord fortifican e seu rescidense. Romma a fa o mæximo. A l'à tiou sciù e seu gexe int'un stile austero scin a-i tempi de catedrale, e dapeu tutto o l'é cangiou. I teiti arrotondi vëgnan à ëse frecce che pontan verso o çê, e sto chì, ciù erto e ciù erto. E facciate de feua piggian l'apparensa de pizzi, son inricchie da di barcoin de veddro de cô de tutti i coî che lascian penetrâ unna luxe iridescente de drento ch'a l'impressiona i offiçiæ, i seguitoî e i vixitatoî . 
38b- à sto dê, che i seu poæ no conosceivan, o rendià omaggio con öo e argento, con prie preçiose e oggetti cäi.
 Pe rendelli ancon ciù attraenti, e miage de drento son aggibbæ con de l'öo, de l'argento, de perle preçiose, e di oggetti cäi : a prostituta Babilònia a Grande de Ap. 17:5 a sa comme mostrâse pe attiâ e sedue i seu clienti. 
O veo Dê o no se lascia sedue perché sta magnificensa a no gh’avvantaggia. Inta seu profeçia o denuncia sta Romma papale co-a quæ o no l’à mai avuo a ciù picciña relaçion. Pe lê, e seu gexe romaniche ò gòtiche son sôo che de divinitæ ciù pagañe che servan sôo che à sedue e gente spirituæ che se son desviæ da lê : nasce un neuvo dê : o dê de fortesse e o seduxe de moltitudine che creddan che trovian o Segnô con intrâ inte seu miage sotta di soffitti erti sproporçionæmente.  
Dan 11:39 O travaggià con un dê estraño contra e fortesse, e o travaggià con un dê estraño contra e fortesse, e o l'onô quelli ch'o reconoscian, e o î fa governanti in sce tanti, e o ghe daià de tære comme recompensa. 
39a- E o travaggiava in scê fortificaçioin de fortesse co-o dê forestê .
 Pe-o Segnô, gh’é solo che un dê attivo davanti à lê, saieiva à dî un ch’o gh’é estraneo : o l’é o diao, Satana contra o quæ Gexù Cristo o l’à avvertio i seu apòstoli e i seu discepoli. Into testo ebraico , no se tratta de " agî contra " ma de " fâ à " . O mæximo messaggio o saià lezzuo inte Ap. 13,3, inta forma : ... o drago o gh’à dæto a seu potensa, o seu tröno, e a seu gran autoritæ . O drago ch’o l’é o diao inte Ap. 12:9 ma into mæximo tempo Romma imperiale segondo Ap. 12:3.       
 In ciù, convertindose a-a religion crestiaña , l’autoritæ romaña a l’à adottou o veo Dê ch’o gh’ea estraneo dæto ch’o l’ea in origine o Dê di ebrëi, i ebrëi descendenti d’Abraham.
39b-  e o l'onôrà quelli che ô reconoscian .
 Sti onô chì son religioxi. A papaia a pòrta a-i re che â reconoscian comme rappresentante do Segnô in sciâ tæra, o segno de l’autoritæ diviña pe-a seu mæxima autoritæ. I re vëgnan sôo che pe in davei re quande a gexa a î à consacræ inte uña de seu fortesse divinizzæ , in Fransa, Saint-Denis e Reims.
39c- o î farà dominâ in sce diversci .
 O papismo o conferisce o titolo imperiale ch'o l'indica un re sovran ch'o domina in sce di atri re vassalli. I ciù avvoxæ : Carlo Magno, Carlo Quinto, Napolion I , Hitler . 
39d- O ghe distribuià de tære comme compenso.
 Sta superpotensa do tempo terrestre e çeleste, segondo a seu affermaçion, a s’adattava ben a-i re da tæra. Pecöse o l'à destrigou e seu differense, sorviatutto pe-e tære conquistæ ò descoverte. Coscì, do 1494, Lusciandro 6 Borgia, o ciù grammo di pappi, un assascin in carrega, o l’é stæto portou à fissâ unna linia meridiana pe scompartî tra Spagna e Portugâ l’attribuçion e a possescion do territöio de l’America do Sud descoverto torna fin da l’antighitæ.
 
Tersa guæra mondiale ò 6a trömba de l’Apo.9 .
O redue l'umanitæ de un terso da seu popolaçion e, con mette fin à l'independensa naçionale, o l'inandiâ o regimme universale ch'o l'instabilisce l'urtima grande calamitæ annonçiâ inte Apo.1. Tra-i attoî aggrescivi gh'é l'Islam di paixi mossulmen, donca ve offro a prospettiva biblica in sce st'argomento.
 
O ròllo de l'Islam
L'Islam o l'existe perché o Segnô o gh'à de beseugno. No pe sarvâ, sto ròllo o s'arresta solo che in sciâ graçia portâ da Gexù Cristo, ma pe corpî, ammassâ, massacrâ, i seu nemixi. Già inta vegia alleansa, pe castigâ l'infedeltæ d'Israele, o Segnô o l'aiva recorso a-o pòpolo « filisteo » . Inta stöia, pe castigâ l'infedeltæ crestiaña, o l'appella a-i mossulmen. À l'origine di mossulmen e di arabi gh'é Ismaele, o figgio de Abraham e Agar, a servitoa egiçia de Sara seu moggê. E za à quello tempo o Ismaele o l’ea in discuscion con Isaac o figgio legittimo. Tanto che co-o consenso do Segnô, in sciâ domanda de Sara , Agar e Ismaele son stæti cacciæ feua da-o campo da-o Abraham. E o Segnô o s’é occupou di scorrii che i seu descendenti, fræ de mezo, doveivan mantegnî unn’attitudine ostil verso a posteritæ d’Abraham ; o primmo, ebraico ; o segondo, inte Gexù Cristo, crestian. Coscì o Segnô o l’à profetizzou in sce Ismaele e in scî seu descendenti arabi into Gen. 16,12 : “ O saià comme un aseno sarvægo ; a seu man a saià contra tutti, e a man de tutti a saià contra de lê ; e o l’abitarà de fronte à tutti i seu fræ .” O Segnô o veu fâ conosce i seu penscëi e o seu giudiçio in scê cöse. I eletti de Cristo devan conosce e scompartî sto progetto do Segnô ch’o deuvia i pòpoli e e potense da tæra segondo a seu voentæ supremma. Va dito che o profeta Muhammad , fondatô de l'Islam , o l'é nasciuo in sciâ fin do secolo VI dòppo a fondaçion do papismo catòlico roman do 538. L'Islam o l'à compario corpî o cattòliçeximo pagan e i crestien in generale quande son stæti corpii da-a malediçion do Segnô. E questo o l’é stæto o caxo da-i 7 de marzo do 321, quande l’imperatô Constantin I o l’à abbandonou o repòso do setten giorno do Sabbath à avvantaggio do seu primmo giorno dedicou a-o « sô inconquistou » (Sol Invictvs), a nòstra domenega d’ancheu. Comme tanti crestien d’ancheu, o Constantin o voeiva pe errô marcâ unna rottua tra crestien e ebrëi. O l’à reprovou i crestien do seu tempo pe avei giudaizzou con onôrâ o santo Sabbath do Segnô. Sto giudiçio ingiustificou da parte de un re pagan o l’é stæto pagou e o l’anià avanti à ëse pagou fin a-a fin da-i castighi de « sette trömpe » revelæ inte Apocalisse 8 e 9, saieiva à dî unna succexon ininterrotta de desgraçie e drammi. O castiggo finale o l’arrivià sotta forma de unna terribile descilluxon, quande Gexù Cristo o s’appareiâ pe levâ i seu eletti da-a tæra. Ma o tema ch'o l'é stæto trattou da solo, quello da " Tersa Guæra Mondiale ".                 " o l'é lê mæximo o sesto de sti castighi divin profetizzæ donde l'Islam o l'é un attô importante. Pecöse o Segnô o l’aiva profetizzou anche in sce Ismaele, co-o dî into Gen. 17,20 : “ In sce Ismaele, t’ò sentio. Ecco, o benedirò, o ô farò fruttou, e o moltiplicarò ben ben; O l’avià dozze prinçipi, e mi ghe farò unna gran naçion .» Serro sta parentexi pe repiggiâ o studio de Dan.11 :40.  
 
Dan 11:40   A-o tempo da fin o re do sud o l'arremba contra de lê. E o re do nòrd o l'arriverà contra de lê comme un vortixe, co-i carri, co-i cavaggëi e con tante nave ; o l’avansarà inta tæra, o se spantega comme un torrente e o s’aborda.
40a- A-o tempo finâ .
 Sta vòtta, a l'é de fæto a fin de l'istöia umaña ; a fin do tempo de naçioin presente da tæra. O Gexù o l’à predito sta vòtta, co-o dî into Matt.24:24 : E sto vangelo do regno o saià pregou inte tutto o mondo pe testimoniansa à tutte e naçioin. Allora a fin a vegnià.  
40b- o re do sud o se scontra contra de lê .
 Chì l’é neçessäio ammiâ l’immensa sottilitæ diviña ch’a permette a-i seu servitoî de capî quello ch’o l’arresta ascoso da-i atri umoen. Pe de d’ato, ma solo che pe de d’ato, o conflitto tra i re Seleuçi e i re tolemaichi o pâ repiggiâse e anâ avanti inte sto verscio ciù fäso. Pecöse in veitæ emmo lasciou sto contesto inti versci da-o 34 a-o 36 e o ​​tempo da fin de sta neuva confrontaçion o l’à da fâ con l’era crestiaña do regimme catòlico papale e do protestanteximo universale ch’o l’é introu inta seu alleansa ecumenica. Sto cangiamento de contesto o n'obriga à redistribuî i ròlli.
 Into ròllo de " lê " : l'Euröpa cattòlica papale e e seu religioin crestiañe alleæ.   
 Into ròllo do " re do sud " : conquistâ l'Islam ch'o l'à da convertî i umoen pe fòrsa ò rendelli scciavi , segondo e açioin guiddæ da-o seu fondatô Mahomed.   
 Notemmo chì a çernia do verbo : colpî ; in ebraico , “ nagah ” ch’o veu dî piccâ co-e còrne. Comme aggettivo , o designa un aggressô in furia ch'o l'accapita pe commun . Sto verbo o s'adatta a-a perfeçion à l'Islam arabo ch'o l'é stæto aggrescivo contra o mondo oçidentâ sensa interruçion da-a fin da segonda guæra mondiale. I verbi “ scombatte , scombatte, scontrâse “ indican unna vexinansa assæ streita , da-o quæ l'idea de quartê naçionâ ò quartê de çittæ e stradde. Tutte doe e poscibilitæ conferman l'Islam, ch'o l'é ben stabilio in Euröpa pe caxon do desinteresse religioso di europëi. E lòtte se son intenscificæ da- o retorno di ebrëi in Palestiña do 1948. A condiçion di palestineixi a l'à misso i pòpoli mossulmen contra i colonialisti crestien do Ponente. E, do 2021, e aggrescioin islamiche son apreuvo à cresce e crean de l'inseguessa tra-i pòpoli europëi, primma de tutto a Fransa, l'ex colonizzatô di pòpoli nòrd africhen e africhen. Se verificarà un scontro naçionâ ciù grande ? Fòscia, ma no avanti che a scituaçion de drento a se pezoe a-o ponto de produe di brutali scontri gruppo-à-gruppo in sciô terren da mæxima metropoli. A Fransa a saià inte unna scituaçion de guæra çivile quello giorno ; in veitæ, de guæra religiosa autentica : l'Islam contra o crestianeximo ò i increduli sensa o Segnô .           
40c- O re do nòrd o l'arriverà contra de lê comme un vortixe , con di carri, di cavaggëi e con tante nave.
 Into Ezech.38: 1 sto re do nòrd o se ciamma Magog , prinçipe de Rosh (Ruscia) de Meshech (Mosca) e de Tubal (Tobolsk) e leggemmo into verscicolo 9 : E ti vegniæ sciù, e ti vegniæ comme un vortixe , e ti saiæ comme unna nuvia pe covertî tutto o pòpolo, e ti , e. 
Redistribuçion di ròlli : Into ròllo do “ re do nòrd ”, a Ruscia ortodòssa e i seu pòpoli mossulmen alleæ . Chì ascì, a çernia do verbo « o l'arremba in sce de lê » a suggerisce un attacco massiscio à sorpreisa à l'impruviso da l'äia . Mosca, a capitâ da Ruscia, a l'é de fæto à unna boña distansa da Bruxelles, a capitâ europea, e Pariggi, a seu ponta de lansa militâ. A prosperitæ europea a l'à òrbo i seu cappi a-o ponto de sottostimmâ o potençiale militare da potente Ruscia. Inta seu aggrescion, o l'arremba di airoplani e miggiæa de carri armæ in scê stradde de tæra e in scê moltitudine de nave da guæra navâ e sottomarin. E pe rende fòrte o castiggo, sti cappi europëi no an ciantou d'umilliâ a Ruscia e i seu cappi da-o fogoso Vladimir Zhirinovsky a- o seu neuvo " Zar " d'ancheu, Vladimir Putin (Vladimir : prinçipe do mondo in ruscio) .         
 I attoî stæti identificæ, i trei " re " interessæ se confrontian un con l'atro inte quella ch'a piggia a forma de unna 7a " Guæra siriaña " inta quæ o neuvo Israele naçionâ o saià coinvolto ; che o verscio ch’o vëgne apreuvo o confermià. Ma pe-o momento, o " re " ( lê ) attaccou da-a Ruscia o l'é l'Euröpa do Trattato de Romma.       
40d- o l’avansarà inta tæra, o se spantega comme un torrente e o s’aborda. A seu superioritæ militare stramesuâ a l'à permisso a-a Ruscia d'invadde l'Euröpa e d'occupâ tutta a seu estenscion territöia. E truppe franseixi no son compatibile pe lê ; son sciortii e destruti.                            
Dan 11:41   O l'intrâ inta tæra gloriosa, e tanti saian desfæti; ma Edom, Moab e o cappo di figgi d'Ammon saian liberæ da-e seu man.
41a- O l'intrâ inti paixi ciù belli, e tanti cazzian .
 L' espanscion russa a l' avvegne verso o seu Sud donde s'attreuva Israele , l' alleou di paixi de Ponente ch'o l'é à seu vòtta invaso da de truppe russe ; I ebrëi moeivan ancon. 
41b- ma Edom, Moab e o cappo di figgi d'Ammon saian liberæ da-e seu man.
 Sta chì a l' é unna conseguensa de alleanse militæ che mettan sti nommi che rappresentan a Giordania moderna da-a banda russa. Do 2021, a Ruscia a l'é za l'alleâ offiçiâ da Sciria, ch'a l'arma e a protezze.
Dan 11:42   E o l'allonghià a man in scî paixi, e o paise d'Egitto o no scappià.
42a- L'é solo che da-o 1979 che sta configuraçion politica a l'à confermou a profeçia. Pecöse quell'anno, a-o Camp David inti USA, o prescidente egiçian Anwar Sadat o l'à fæto offiçialmente unn'alleansa co- o primmo ministro israelian Menachem Begin. A çernia strategica e politica fæta à quelli tempi a l'ea d'affermâ a caxon do ciù fòrte de l'oa perché Israele o l'ea sostegnuo con fòrsa da-i USA. L’é inte sto senso che o Sciô de Dio o gh’imputa l’iniçiativa de çercâ de “ scappâ ” da-a roiña e da-o desastro. Ma co-o tempo, o zeugo o cangia de man, e Israele e l'Egitto se treuvan, da-o 2021, squæxi abbandonæ da-i USA. Inta region siriaña, a Ruscia a l'impòñe a seu lezze.  
Dan 11:43   O l'avià o poei in scî tesori d'öo e d'argento, e in sce tutte e cöse preçiose de l'Egitto. I libichi e i etiopi ghe van apreuvo.
43a- O l’avià o contròllo in scî tesori d’öo e d’argento, e in sce tutte e cöse preçiose de l’Egitto.
 L'Egitto o l'é vegnuo à ëse ben ben ricco graçie a-o reddito di pedaggi pagæ pe deuviâ o cannâ de Suez. Ma sta ricchessa a ne valla solo che inte di tempi de paxe perché inte tempi de guæra e stradde de commercio vëgnan deserte. L'Egitto o l'é vegnuo à ëse ricco pe mezo do turiximo. Da tutti i canto da tæra, e gente vëgnan à contemplâ e seu piramide, i seu musei inricchii da de continue descoerte de tombe egiçie ascose sotta tæra fin da l'antighitæ. Inte ste tombe chì, quella do zoeno re Tutankhamon a l'à revelou di oggetti mascimi d'öo d'unna varsciua instimâ. A Ruscia a troviâ donca inte l'Egitto quarcösa pe satisfâ a seu voentæ de bottin de guæra.
A-a fin do Sabbath do 22 de zenâ do 2022, o Sciô o m'à portou un argomento ch'o conferma sensa poscibile contestaçion , l'interpretaçion ch'o dò a-o Daniele 11. Nottemmo inti doî versci 42 e 43, l' importansa da mençion ciæa, no codificâ do nomme coscì " un paise despægio " de l'Egitto " ch'o l'é . Oua , inti versci 5 a-i 32, o « Egitto » Lagid do Tolomeo o l’ea mascou ma identificou comme « re do sud ». O cangiamento into contesto istòrico o l'é donca confermou e demostrou de mainea irrefutabile . À comensâ da-o contesto de l'antighitæ, l'istöia do Daniele 11 a finisce co- o «tempo da fin » do mondo, donde l'« Egitto » , alleou co-o campo crestian e agnòstico oçidentâ da-o 1979 , o l'é o bersalio do neuvo « re do sud », saieiva à dî o guerreo Islam , nothoking do neuvo « orscid » ruscio, e sorvetutto quello do neuvo « orscid» ruscio.                    
43b- I libichi e i etiopi ghe van apreuvo .
 O traduttô o l'à traduto correttamente e poule " Puth e Cush " da profeçia che designan pe " Libia " , i paixi mossulmen collocæ à nòrd do Sahara, i paixi in sciâ còsta da còsta africaña e pe l'Etiòpia, l'Africa möa, tutti i paixi collocæ à sud do Sahara. Un gran numero de loiatri an açettou e adottou ascì l' Islam ; into caxo da Còsta d'Avöio, co-a compliçitæ do Prescidente franseise Nicolas Sarkozy , a-o quæ devemmo ascì o caos libico.     
 Coscì, colpio da-a Ruscia, l'" Egitto " o vëgne a preda de tutti i predatoî, e i vortoî mossulmen, i seu fræ, se sciortan zu in sce de lê , pe nettezzâ o seu còrpo e piggiâ a seu parte do bottin ch'o l'arresta ancon , dòppo o raid ruscio.  
 Citando ciæamente " Libia e Etiòpia " o Sciô o designa di alleæ religioxi africhen do " re do sud " che dovieivan ëse identificæ con l'Arabia , donde o profeta Mahommed o l'é compario do 632 , pe spantegâ , da-a Mecca, a seu neuva religion ciammâ Islam . O l'é sostegnuo da- a fòrte Turchia, ch'a l'é tornâ , inte sto contesto finale , à un impegno religioso mossulman fondamentalista, conquistatô e vengativo , dòppo l'umiliaçion da seu momentanea sottomiscion a- i valoî secolari do Ponente . Ma di atri paixi mossulmen, no collocæ into " sud ", comme l'Iran, o Pakistan, l'Indonesia, peuan intrâ into " re do sud " pe scombatte i pòpoli do Ponente che i seu valoî morali son odiæ da tutti i pòpoli mossulmen . Sto òdio o l’é in veitæ solo quello do veo Dê Gexù Cristo desprexou da-i crestien do Ponente. O castiga coscì pe mezo de l'Islam e de l'Ortodòscia, l'infedeltæ ebraica, cattòlica, ortodòssa, protestante e fiña avventista into mondo oçidentâ ; tutta a fede monoteista colpevole verso de lê .          
Dan 11:44   E e novitæ da-o levante e da-o nòrd ô sciortan, e o l'anià feua con unna gran furia pe destrue e pe fâ fin à tanti.
44a- E novitæ da-o levante e da-o nòrd vegnian à fâghe paû .
 Sti doî ponti cardinæ « levante e nòrd » riguardan solo o paise ruscio, à segonda se o l’é mensunou da l’Euröpa papale ò da Israele, perché a profeçia a î designa comme stæti attaccæ consecutivamente da-a Ruscia inti versci 40 e 41. Sto fæto o veu dî che a paura mensunâ a ne vëgne da- o territöio ruscio right such a faro ? Cossa l'é successo a-o seu paise pe fâlo tanto paû ? A respòsta a no l’é into libbro de Daniele, ma into Rev. 9, ch’o revela e o piggia comme mira a religion protestante che a seu fortessa mondiale a l’é inti USA. O mistëio o saià ascciæio con tegnî conto de l'existensa di USA. Da-o 1917, quande a Ruscia rebelle a l'à adottou o seu regimme soçialista e communista, un distacco o l'à separou de mainea definitiva da-i USA capitalisti imperialisti. Un individuo o no peu inricchise à despeto do seu vexin s' o l'é un communista ; Pe questo e doe opçioin no se peuan conciliâ. Sotta e çenie da paxe, i feughi de l'ödio sciortan e spettan de ëse espressi. Solo a competiçion e a menassa atòmica son arriëscie à prevegnî o ciù brutto. O l'ea l'equilibrio do terrorismo atòmico. Ma sensa deuviâ de arme atòmiche, a Ruscia a piggiâ o contròllo de l'Euröpa, de Israele e de l'Egitto. Con i bilançi rotti, i USA se sentian ingannæ e menassæ, donca, pe redue o numero di seu mòrti, intran inta guæra, colpindo fortemente primma. Unna destruçion atòmica da Ruscia a l'avià da fâ co-a poia tra e armæ russe desperse inti territöi occupæ.     
44b- e o l’anià feua con gran furia pe destrue e sterminâ de moltitudine.
 Fin à quello momento, a Ruscia a saià de l'umore de conquista e de piggiâ di bottin, ma tutt'assemme o seu l'umore o cangia, l'armâ russa a no l'avià ciù unna patria donde tornâ e a seu despiaçion a se trasformiâ inte un dexidëio de " destrue e sterminâ e moltitudine " ; che a saià a “ tersa parte di òmmi ammassæ ” da 6a trömba de Ap. Tutte e naçioin fornie d’arme atòmiche saian donca obrigæ da-i fæti à deuviâle contra i seu potençiali nemixi personali.     
Dan 11:45   O l'arremba e tende do seu palaçio tra i mâ inta gloriosa montagna santa ; alloa o l’arriverà a-a fin, sensa nisciun ch’o l’aggiutte. 
45a- O l'arremba e tende do seu palaçio tra i mâ, verso a montagna gloriosa e santa .
 Tende tra i mâ , perché i seu palaçi no son ciù in sciâ tæra. A scituaçion despiaxua de truppe russe a l'é descrita ciæamente da-o Sciô ch'o ê à condannæ à sto destin. Sotta o feugo di seu avversäi son stæti cacciæ torna inta tæra d'Israele. Odiæ da tutti, no an reçevuo nisciun sostëgno ò compascion e son stæti sterminæ inte tære ebraiche. A Ruscia a paià donca un prexo pesante pe-a causa che o Segnô o gh’à attribuio fin da-o seu sostëgno a-i nemixi spirituali d’Israele inta vegia alleansa, a-o tempo da seu deportaçion à Babilònia. A vendeiva di cavalli a-o pòpolo de Tiro, unna çittæ de lussuria pagaña. Eze.27,13-14 o conferma, o Segnô o dixe à Tiro: Giavan, Tubal (Tobolsco) e Meshec (Mosca) ean i tò mercanti; An dæto di scciavi e di vaxi de bronzo in cangio da vòstra mercançia. Quelli da cà de Togarma (Armenia) fornivan i vòstri mercoei con di cavalli, di cavaggëi e de mule. O l'ea ascì un ponto de sciortia commerciale pe-i ebrëi che commerciavan ascì con lê : Ezech.27:17 : Giuda e a tæra d'Israele ean i vòstri mercanti; An dæto o gran de Minnith, a pasta, o mæximo, l’euio e o balsamo, in cangio de vòstre mercançie. Coscì Tiro o l'é vegnuo ricco à seu speise . Pe de ciù , inte Eze 28:12, co-o titolo “ re de Tiro ”, o Segnô o parla direttamente à Satana. Se capisce che l'é stæto lê ch'o l'à guägno da-o lusso e da-a ricchessa ammuggiæ inte gren çittæ pagañe che gh'aivan servio sotta a masca de mortipre divinitæ pagañe, ciufito inconsciamente, ma delongo e da tutte e parte inte de forme de culto che o Segnô o tëgne pe abominabile. O pòrta into seu cheu o peiso de unna frustraçion ammuggiâ, ascì, inti secoli e miggiæa d'anni de l'istöia umaña. Sta frustraçion a giustifica a seu raggia, ch'a vëgne sciortia in parte sotta forma de st'urtimo conflitto internaçionale terribilmente destruttivo.     
 Ma sta raggia diviña contra o traffego mercantile de l'epoca antiga a n'invita à capî cöse o Segnô o porrieiva pensâ do traffego internaçionale d'ancheu inte un contesto internaçionale basou do tutto in sce l'economia de mercou. Penso che a destruçion de tore do World Trade Center à New York a-i 11 de settembre do 2001 a segge unna respòsta. Tanto ciù perché, inte Ap. 18, a profeçia a mette in luxe o ròllo dannoso de l’inricchimento dovuo a-o commercio e a-i scangi internaçionali davanti a-i quæ tutto o governo ò a lezze religiosa diviña a collassa coscì grande ch’a l’é l’impietæ.
In sciâ fin do Dan.11, l'avversäio ereditäio di USA, a Ruscia, o l'é destruto. Sto chì o ghe daià donca l'influensa assolua in sce tutti i sorvevisciui do conflitto internaçionale. Guæi a-o conquistatô ! O deve inchinâse e sottomettese a-a lezze do vittöio donde ch’o segge in sciâ tæra, con sopravive.  
Daniele 12
 
Dan 12:1   Inte quello tempo o Michele o se leviâ, o gran prinçipe ch'o l'arremba pe-i figgi do to pòpolo; e ghe saià un tempo de angoscia, comme mai stæto da quande gh’é stæto unna naçion fin à quello mæximo tempo. Inte quello tempo o to pòpolo o saià sarvou, quelli che se treuvan scriti into libbro.
1a- Inte quello momento o Michele o se leva in çimma,
 Sto tempo o l’é quello da fin do mondo donde, con avei l’urtima poula, Gexù Cristo o torna inta glòria e inta potensa da seu divinitæ contestâ pe tanto tempo da-e religioin in concorrensa. Leggiemmo inte Ap. 1,7 : Ecco, o vëgne co-e nuvie. E tutti i euggi o veddan, anche quelli ch’o l’an traforou; e tutte e tribù da tæra se lamentan pe lê. Scì. Amen! Bisogna abituâse à st’idea, perché pe ògnidun di seu ròlli , o Segnô o s’é dæto un nomme despægio, ch’o l’é a raxon pe-a quæ inte Daniele e Ap. 12:7 o se presenta comme Michele , o cappo supremo da vitta çeleste angelica ch’o ghe dà l’autoritæ in sciô diao e in scî demònni. O seu nomme, Gexù Cristo, o ô rappresenta solo pe-i çernui da tæra ch’o l’é vegnuo à sarvâ con sto nomme.   
1b- o gran cappo, .
 Sto grande cappo o l’é donca YaHWéH Michele Gexù Cristo e o l’é da lê che inta seu caratteristica impudensa, o regimme papale o l’à portou via pe-o seu avvantaggio, a seu miscion d’ interçessô çeleste perpetuo fin a-o 1843, questo da l’anno 538, dæta do comenso de l’installaçion papale a-o Palio do . St’argomento o l’é stæto trattou into Daniele 8.
1c- o defensô di figgi do to pòpolo ; 
 Un defensô o l'intervëgne quande gh'é un attacco. E questo o saià o caxo inte urtime oe da vitta terrestre di çernui ch’en arrestæ fedeli, anche quande son stæti condannæ a-a mòrte da-i urtimi rebelli. Chì se peu attrovâ tutti i modelli propòsti inte stöie do Daniele perché se realizzan inte unn'urtima scituaçion tragica. Inte st'urtimo gran calamitæ , vivemmo torna e intervençioin miracolose contæ into Dan.3, o forno e i seu quattro personaggi viventi, into Dan.5, a piggiâ de Babilònia a grande da-o Segnô, into Dan.6, i lioin rendui inofenscivi ma ascì a fin da grande calamitæ prevista da quello ch'o l'à colpio o Ki6, a-i 18 de dexembre, un giorno de Sabbath.
1d- e ghe saià un tempo de angoscia, comme mai stæto da quande gh’é stæto unna naçion fin à quello mæximo tempo.
 À giudicâ da st’affermaçion, l’urtima grande calamitæ a passa quella di ebrëi organizzæ da-i greghi. De fæto, i greghi piccavan solo i ebrëi che attrovavan pe-e stradde ò inte seu case. In sciâ fin do mondo, e cöse son ben ben despæge e a tecnologia moderna a permette o contròllo assoluo in scê persoñe che vivan in sciâ tæra. Pe mezo de tecniche de descoverta umaña, poemmo donca attrovâ chi se segge da tutte e parte, donde se segge ascoso. E liste de persoñe che rescistan a-i ordini decretæ peuan donca ëse stabilie de mainea preçisa. Inte sto contesto finale, l'eradicaçion di elezzui a saià reisa poscibile pe l'òmmo. Sciben che pin de fæ e de speransa inta seu liberaçion, i eletti sperimentian de oe dolose ; pe quelli che saian ancon liberi, privæ de tutto, i atri stæti inte prexoin di rebelli in atteisa da seu execuçion. O despiaxei o regnià inti cheu di çernui che vëgnan maltrattæ se no ammassæ. 
1°- Inte quello tempo o to pòpolo o saià sarvou, quelli che se treuvan scriti into libbro.
 Sto chì o l’é o libbro da vitta, perché sensa un computer, o Segnô o l’à fæto ascì unna lista de tutte e creatue che Adam e Eva e i seu descendenti an produto. A-a fin da vitta de ògni persoña, o destin finale o l’ea deçiso da-o Segnô ch’o l’à tegnuo doe liste : quella di çernui e quella di cadui , in conformitæ co- i doî percorsci presentæ à l’umanitæ into Deut.30:1 9-20 : Ciammo o çê e a tæra pe testimoniâ ancheu contra de ti che ò misso davanti à ti a malediçion e a vitta. Scegli a vitta, pe vive, ti e a to semensa , pe amâ o Segnô o teu Dio, pe obedî a-a seu voxe, e pe attaccâse à lê: perché da questo depende a to vitta e a duâ di to giorni ... L'é a-a luxe da seu çernia pe- o mâ che o destin finale da papaia romana, o l'é bruxou in Dan-9 . questo pe caxon de seu paròlle arrogante verso o Segnô de divinitæ segondo Dan.11:36.     
Into Ap. 20,5, o retorno de Cristo o l’é accompagnou da-a resurreçion di mòrti inte Cristo ch’a l’é ciammâ a primma resurreçion : Beato e santo quello ch’o l’à parte inta primma resurreçion perché in sce quella a segonda mòrte a no l’à de poei .              
Dan 12:2   E tanti de quelli che dorman inta pua da tæra se desveggian, quarchedun pe-a vitta eterna, e quarchedun pe-a vergogna e o desprexo eterno.
2a- E tanti de quelli che dorman inta pua da tæra se desveggian, quarchedun pe-a vitta eterna;
Nottemmo primma che inta normalitæ commun, i mòrti dorman ben inta pua da tæra e no inte un paradiso meraviglioso ò inte un inferno ch’o bruxa comme mostran e creddan e fäse religioin crestiañe ò pagañe. Sta preçixon a restaura o veo stato di mòrti comme mostrou inte Ecc.9,5-6-10 : Pe tutti quelli che vivan gh’é speransa; e anche un can vivente o l'é megio che un lion mòrto. Pecöse i viventi san che moeivan ; ma i mòrti no san ninte, e no gh’é ciù recompensa pe loiatri, dæto che a seu memöia a l’é desmentegâ. E o seu amô, e o seu òdio, e o seu invexendio, son za persci ; e no an mai ciù parte inte quarcösa ch'o se fa sotta o sô . ... Quello che a vòstra man a trova da fâ, fâlo co-a vòstra fòrsa ; pecöse no gh'é ninte d'euvia, ni sciäto, ni conoscensa, ni saviessa, inta tomba, donde ti va. ( Abitaçion di mòrti ch'a l'é a pua da tæra ). 
No gh’é pensceo dòppo a mòrte perché o pensceo o vive into çervello de l’òmmo , solo , quand’o l’é ancon vivo e alimentou da-o sangue mandou da-o battimento do seu cheu. E sto mæximo sangue o dev’ëse purificou da-a respiraçion pormonale. O Segnô o no l’à mai dito ninte d’atro, dæto ch’o l’à dito à Adammo ch’o l’ea vegnuo un peccatô pe mezo da desobediensa, into Gen. 3,19 : Inta suâ da to faccia ti mangiæ o pan, fin à quande ti torni inta tæra, da-a quæ ti l’æ piggiou; pecöse ti l’é pua, e a-a pua ti torni . Pe confermâ sto stato de ninte di mòrti , lezemmo into Sal.30:9 : Che guägno ti gh’æ de spantegâ o mæ sangue, de portâme zu inta fossa? A pua a l'à de lode pe ti? A conta a vòstra lealtæ? No, perché a no peu segondo Sal.115:17 : I mòrti no lödan o Segnô, ni chi se segge ch'o va zu into scilensio. Ma questo o no l’impedisce a-o Segnô de poei resuscitâ torna unna vitta ch’a l’é existia primma e a l’é sta facoltæ creativa ch’a ô rende o Segnô e no un angelo ò òmmo.   
Tutti doî i percorsci an doî exiti finali e o Rev. 20 o ne dixe che son separæ da-i mill’anni do setten millennio. Mentre tutta a vitta umaña a scenta da-a faccia da tæra a-o comenso de sti mill’anni , i cadui no saian resuscitæ fin dòppo che o seu giudiçio o no saià portou avanti da-i santi e da Gexù Cristo into seu regno çeleste. Pe sto messaggio attaccou a-a 7a trömba , Ap. 11:18 o conferma, co-o dî : E naçioin ean in raggia; e a vòstra raggia a l’é vegnua , e o tempo o l’é vegnuo pe giudicâ i mòrti , pe premiâ i vòstri servitoî i profeti, i santi, e quelli che temman o vòstro nomme, piccin e grendi, e pe destrue quelli che destruxan a tæra . Inte sto verscio, o giudiçio di mòrti o pòrta o Segnô à resuscitâ, primma, i seu fedeli mòrti eletti pe poei giudicâ i grammi tegnui into stato de mòrte. 
2b- e i atri a-a vergogna e a-o desprexo eterno.
 L’eternitæ a l’appartëgnià solo a-i viventi. Dòppo a seu urtima annihilaçion inte l’Urtimo Giudiçio , l’ opprobrio e a vergogna di cadui arrestan solo inta memöia eterna di eletti, di angeli e do Segnô.             
Dan 12:3   Quelli che son savi brillan comme a luxe do çê, e quelli che pòrtan tanti a- a giustiçia comme e stelle pe sempre e sempre.
3a- Quelli ch’en stæti intelligenti brillian comme a splendô do çê.
 L’intelligensa a l’eleva l’òmmo in çimma à-e bestie. A se revela da-a seu capaçitæ de raxonâ, de tiâ de concluxoin osservando di fæti ò da-a deduçion sencia. Se i òmmi no fïsan rebelli inta libertæ che o Segnô o ghe dà , l’intelligensa a portieiva tutta l’umanitæ verso o mæximo reconoscimento de l’existensa do Segnô e de seu lezze . Pecöse da-o Mosè, o Segnô o l’à registrou pe scrito i eventi ciù scignificativi da seu revelaçion a-i òmmi. Ecco a stradda de raxonamento da anâghe apreuvo. A fæ monoteista a l’é comparsa inta stöia do pòpolo ebraico. A seu testimoniansa e i seu scriti donca an a prioritæ in sce tutti i atri scriti attribuii à sto mæximo Dê unico. Che o pòpolo de Dio o segge combattuo o l’arresta unna poscibilitæ normale, ma che e scrittue sante seggian combattue o vëgne unn’euvia do diao. A fæ stabilia da Gexù Cristo a piggia e seu vivagne e i seu referimenti da-e scrittue ebraiche da vegia alleansa, cösa ch’a ghe dà lezittimitæ. Ma a dottriña catòlica romaña a no rispetta sto prinçipio, ch’a l’é a raxon pe-a quæ ni lê ni o Coran de l’Islam peuan pretende d’ëse da-o Segnô vivente, creatô de tutto quello ch’o vive e o l’existe. Gexù o l’à confermou o prinçipio con regordâse inte Gioan 4,22, che a sarvessa a ne vëgne da-i ebrëi : Voî adoræ quello che no conosceite; Noi adoremmo quello che semmo, perché a sarvessa a l’é di ebrëi .                
Inte sto primmo gruppo di çernui, o Segnô o designa di òmmi sarvæ sensa unna conoscensa particolâ pe caxon da seu fedeltæ mostrâ a-o reisego da seu vitta fin da Adam e Eva ; e questo fin a-o 1843. Son sarvæ perché e seu euvie an testimoniou a seu intelligensa e a seu açettaçion de lezze diviñe manifestæ da-a seu obbediensa. Inte sto gruppo, i protestanti ciù fedeli e in paxe an avuo di avvantaggi fin a -a primmaveia do 1843 da-a paçiensa do Segnô ch'o l'à reiso applicabile solo che a prattica do seu santo Sabbath da quella dæta. Ap. 2:24-25 o confermià st’ecceçion : Ma à ti digo , tutti quelli che son à Tiatira, che no gh’an sta dottriña , e no an conosciuo e profonditæ de Satana , comme dixan , no ve metto unn’atra carrega; solo quello che gh'é, tegnîlo fin che vegno.  
3b- e quelli che pòrtan tanti a-a giustiçia brillan comme e stelle pe sempre e sempre.
 Sto segondo gruppo o l'é misso da parte pe caxon de l'erto livello de santificaçion ch'o l'à rappresentou in sciâ tæra da-o 1843. Seleçionou pe mezo de unna preuva de fæ, a-o prinçipio basâ in sciâ speransa do retorno de Gexù Cristo, succescivamente pe-a primmaveia do 1843 e l'ötunno do 1844, a seu prattica offiçiâ da-o restoraçion do Segnô a l'é de sciummæa, de desmentegâ e de desprexo pe lê.
 Inte sta spartiçion inte doî gruppi , quello ch’o î rende despægi a l’é a seu scituaçion à propòxito da giustiçia de Dio, saieiva à dî a seu condiçion à propòxito di seu dexe comandamenti e de seu atre sanitæ e atre ordinanse. Into seu testo originale de Es.20:5-6, o segondo comandamento soppreso da Romma, o revela ciæamente l’importansa che o Segnô o dà à l’obbediensa a-i seu comandamenti e o s’arregòrda i doî percorsci e i doî destin finali oppòsti : ... Son un Segnô gioso, ch’o vixita l’iniquitæ di poæ in sce quelli mæ tersi e i mæ figgi mostrando misericordia à miggiæa de quelli che m'amman e che mantëgnan i mæ comandamenti . 
 Inte sto verscio, o Sciô o revela a raxon de l’existensa de stelle inta nòstra creaçion terrestre. Aivan solo che a raxon d' existî pe servî comme scimbolo di eletti terrestri stæti çernui da-o Segnô ; e o l’é Gen.1:17 ch’o revela o seu messaggio : o Segnô o î à missi inta desteisa do çê pe dâ luxe in sciâ tæra. Allora o Segnô o ê deuvia pe mostrâ à Abraham a moltitudine da seu posteritæ into Gen. 15:5 : Conta e stelle do çê, se ti peu contâle ; tal a saià a vòstra posteritæ.    
À tutti i mòddi, a condiçion de ste stelle spirituale a peu cangiâ à segonda de euvie fæte da-o credente resciöou. Cazzendo spiritualmente pe mezo da seu desobediensa, a stella a cazze , a cazze da-o çê . L’imagine a saià evocâ pe illustrâ a cheita da fede protestante do 1843, annonçiâ da un veo segno çeleste do 1833, into 6° segno de Ap. 6,13 : e e stelle do çê son cheite in sciâ tæra, comme quande un figo o l’é cacciou i seu fòrti fighi no sciortii. E ancon inte Ap. 12:4 : A seu coa a l’à tiou un terso de stelle do çê e a ê à cacciæ in sciâ tæra. Sto messaggio o l’arriva à rinnovâ quello de Dan.8:10 : O s’é levou sciù à l’armâ do çê, o l’à fæto cazze in sciâ tæra unna parte de st’armâ e de stelle, e o ê à calmæ . O Sciô o l' imputa a-o regimme papale roman a cheita spirituale de un terso di credenti resciöæ ; gente ingannæ che creddan in venitæ inta sarvessa de Cristo e revendican a seu giustiçia.    
Dan 12:4   Ma ti, Daniele, serrâ e poule, e scignâ o libbro fin a-o tempo da fin. Tanti ô leggian dapeu, e a conoscensa a l’aumentià.
4a- Sto tempo de fin o l'à ciù fase consecutive ma o l'é comensou, offiçialmente, inta primmaveia do 1843, con l'intrâ in vigô do decreto divino prescrito inte Dan 8:14 : Fin a-a seia-mattin 2300 e a santitæ a saià giustificâ . Do 1994, o segondo tempo de fin o l'é stæto segnou da-a condanna de l'instituçion avventista universale. Da-o 1843, o libbro de Daniele o l’é stæto lezzuo correttamente, ma o no l’é mai stæto interpretou correttamente avanti de sto travaggio ch’o l’é ancon apreuvo à preparâ do 2021 e questo da-o 2020. L’é donca sta dæta chì ch’a marca l’apogeo da seu conoscensa e donca, o veo tempo urtimo da fin ch’o finià co-o veo Gexù spettando o re3, sto anno 2020 o l'é za stæto ben segnou da-o Segnô da-o momento che tutta l'umanitæ a l'é stæta colpia da-a mortalitæ do Virus Covid-19 ch'o l'é compario in Ciña do 2019, ma inte l'Euröpa Cattòlica papale , solo che da- o 2020. Into 2021, i virus mutan e continuan à colpî a gullity reuman . 
 
A preuva da fæ avventista illustrâ
 
Dan 12:5   E mi, Daniele, ò guardou, e ò visto atri doî òmmi che stavan in pê, un de sta banda do sciumme, e l'atro de quello canto do sciumme.
5a- Arregordâ ! O Daniele o l'é in sciâ riva do sciumme " Hiddekel ", o Tigri, sto mangia-òmmo. Oua, gh'é doî òmmi da-e doe bande do sciumme, che veu dî che un o l'é stæto bon de traversâlo e l'atro o l'é apreuvo à fâlo. Già into Dan.8,13, s’é scangiou unna discuscion tra doî santi.   
Dan 12:6   E un de loiatri o l'à dito à l'òmmo vestî de lin ch'o l'ea in scê ægue do sciumme : «Quande a saià a fin de ste mävegge ?
6a- Into Dan.8:14 e domande di santi aivan reçevuo da-o Segnô a respòsta do 2300 seia-mattin ch'a l'à determinou a dæta 1843 . L' avvixinamento o se repete chì e a domanda sta vòtta a riguarda a fin do mondo ; o momento che a profeçia a smettià d’ëse utile. A domanda a l'é missa à Cristo, rappresentou da st'òmmo vestî de lin ch'o l'é de d'ato a-o sciumme , con osservâ o seu attraversamento da-i òmmi. O Segnô o piggia l'imagine de l'attraversamento do Mâ Rosso ch'o l'à sarvou i Ebrëi ma o l'à affogou i seu nemixi egiçien. 
Dan 12:7   E ò sentio l'òmmo vestî de lin, ch'o l'ea in scê ægue do sciumme; O l’à tiou sciù a man drita e a man manciña verso o çê, e o l’à giurou pe quello ch’o vive pe sempre ch’o saià pe un tempo, tempi e mezo tempo, e che tutte ste cöse finian quande a potensa do pòpolo santo a saià rotta do tutto.
7a- E ò sentio l'òmmo vestî de lin, ch'o l'ea in scê ægue do sciumme; o l’à alzòu a man drita e a man manciña verso o çê,
 Inta poxiçion do Giudiçe Arbitro, Gexù Cristo o l’alza a seu man drita de benediçion e a seu man manciña de puniçion verso o çê pe fâ unna dichiaraçion solenne.
7b- e o l'à giurou pe quello ch'o vive pe sempre ch'o saià pe un tempo, tempi e mezo tempo .
 Citando a duâ profetica do regno papale, o Cristo o mostra e o s’arregòrda o seu giudiçio ch’o l’aiva, into passou, condannou a seu gexa à patî e esaçioin do regimme papale e e malediçioin de invaxoin barbare ch’en vegnue avanti de lê ; Questo o l’é pe caxon de l’abbandon do Sabbath da-i 7 de marzo do 321. I credenti inti tempi de preuve avventiste son coscì avvertii. Ma unna segonda raxon a pòrta o Segnô à evòcâ sto regno papale ; Sta chì a l’é a dæta do seu comenso, saieiva à dî o 538 d.C. A çernia a l’é giudiçiosa perché sta dæta 538 a saià a base pe-i carcoli che a profeçia a ne propoñe, co-o presentâne de neuve duæ profetiche inti versci 11 e 12.  
7c- e che tutte ste cöse finian quande a fòrsa do pòpolo santo a saià rotta do tutto .
 Sta frase curta a resume ben sta vòtta o momento reale da fin : quello donde a-a fin de l’urtima grande calamitæ , i çernui se trovian in sciô ponto d’ëse sterminæ, sradicæ da-a superfiçie da tæra ; notta a preçixon : completamente rotta .   
Dan 12:8   Ò sentio, ma no ò capio : e ò dito: «Scignô, quæ o saià o resultato de ste cöse?»
8a- Povero Daniele ! Se a comprenscion do seu libbro a l’é ancon un mistëio pe quelli che vivan into 2021, comme a l’ea quella comprenscion a-o de là da seu portâ e inutile pe-a seu mæxima sarvessa !  
Dan 12:9   E o l'à dito: «Va, Daniele, perché e poule son serræ e sigillæ fin a-o tempo da fin».
9a- A respòsta de l’angelo a l’arresta con famme o Daniele ma a conferma a tardia compimento da profeçia reservâ pe- o tempo da fin de l’era crestiaña.
Dan 12:10   E tanti saian purificæ, gianchi e raffinæ ; i grammi fan do mâ, e nisciun di grammi o capià, ma quelli ch’an intelligensa capian.
10a- Tanti saian purificæ, sbiancæ e raffinæ
 Repetendo chì a çitaçion esatta paròlla pe paròlla da Dan.11:35, l’angelo o conferma l’identitæ papale do re arrogante e despòtico ch’o s’eleva in çimma à tutte e divinitæ e fiña à l’unico veo Dê , into verscicolo 36.
10b- i grammi fan do mâ e nisciun di grammi o capià,
 L’angelo o l’evòca un prinçipio ch’o l’anià avanti fin a-a fin do mondo, a continuaçion do mâ a l’é descrita inte profeçie de Daniele da-a continuaçion do «bronzo » do peccou grego e do « færo » da fòrsa romaña fin a-o retorno de Cristo. I malvagi saian doggiamente impedii da-a comprenscion : primma da-a seu mæxima auto-negaçion, e segonda, da- a facoltæ d’ illuxon dæta da-o Segnô ch’a ghe permette de credde à unna buxia segondo 2 Tess . .      
10c- ma quelli ch’an a comprenscion capian.
 Sto exempio o demostra che l’intelligensa spirituale a l’é un regâ particolare dæto da-o Segnô, ma ch’a l’é preçedua da un bon deuvio de l’intelligensa de base dæta à tutte e persoñe normale. Pecöse anche drento de sta nòrma, i òmmi confondan l’educaçion e i seu diplömi con l’intelligensa . Coscì me regòrdo sta differensa : l’instruçion a permette de inserî i dæti inta memöia de l’òmmo, ma solo che l’intelligensa a permette o seu bon e savio deuvio. 
Dan 12:11   E da-o momento che o sacrifiçio continuo o saià levou, e l' abominaçion ch'a l'é deserta a saià missa sciù , ghe saià milledoeçentonovanta giorni.
11a- Da-o momento che o sacrifiçio continuo o cescià .
 Devo torna fâve pensâ, ma a paròlla " sacrificio " a no comparisce into testo ebraico originale. E sta preçixon a l’é fondamentale perché sta perpetua a l’à da fâ co-o saçerdôtio çeleste de Gexù Cristo. Reproduxendo a seu interçescion in sciâ tæra, o papismo o leva da Gexù Cristo o seu ròllo d’interçessô pe-i pecchi di seu eletti.  
Sto ministerio terrestre parallelo usurpou o comensa do 538 ; dæta quande o Vigilio I , o primmo pappa regnante, o s'é stabilio à Romma, into Palaçio Laterano, in sciô monte Celian (çê). 
11b- e donde se stabilisce unna desolaçion abominabile .
 Saieiva à dî, da-o 538, a dæta donde comensa o regno papale roman, mensunou into Dan.9:27 : e ghe saià in sce l’ala de abominaçioin da desolaçion, fin à unn’estinçion e a saià rotta [ segondo] quello ch’o l’é stæto decretou, in sciâ [ tæra] desoltâ .  
Inte sto verscio, ch’o l’ammia a-a dæta 538, o Sciô o l’ammia oua solo che à Romma papale, cösa ch’a spiega a scingolarizzaçion da poula « abominaçion ». Sto chì o no l’ea o caxo into Dan.9,27, donde se trattava de tutte doe e fase de Romma, pagañe e dapeu papale.  
 Nottemmo l’interesse e l’importansa de l’aggruppamento inte sto verscio de doe cöse : « a remoçion do quotidiano » da Cristo inte Dan 8,11 e l’ ala papale ch’a pòrta « a desolaçion abominabile » mensunâ inte Dan 9,27. Collegando ste doe açioin a-a mæxima dæta 538 e a-a mæxima entitæ, o Sciô o conferma e o demostra che l’autô de ste fäse açioin o l’é de fæto o papismo roman.       
 Into Dan 11:31, l’açion attribuia a-o re grego Antiòco 4 a ne presenta o tipico modello de quello che o Segnô o ghe dixe “ l’abominaçion da desolaçion ”. O papismo o l'à reproduto, ma pe 1260 longhi anni e sanguinoxi.  
1 1c- ghe saià milledoeçentonovanta giorni.
 Pe rende infalscificæ e duæ profetiche stæte mensunæ ch’an da fâ co-o tempo da fin, l’unitæ a l’é missa davanti a-o numero inte tutte e profeçie de Daniele : giorni 1290 ; giorni 1335 (verso succescivo) ; Dan.8:14 : seia-mattin 2300 ; e za in Dan.9:24 : settemañe 70.      
No gh’emmo solo che un carcolo assæ sencio da fâ : 538 + 1 2 90 = 1828. 
 L'interesse de sta dæta 1828 o l'é de dâ à l'evento avventista un carattere universale dæto ch'o l'à comme mira o terso di çinque anni de conferense avventiste tegnue à Albury Park à Londra in presensa da famiggia reale d'Inghiltæra .
Dan 12:12 Beato quello ch'o l'aspëta e o l'arriva a-i mille treiçentoçinque e trenta giorni. 
12a- L’é solo sto verscio ch’o ne dà o scignificato de ste doe duæ profetiche. O tema o l’é quello de l’attesa do retorno de Cristo, ma unn’attesa particolâ basâ in scê propòste numeriche dæte da-a Bibbia. Un neuvo carcolo o l' é neçessäio : 538 + 1335 = 1873. L' angelo o ne presenta doe dæte che segnan rispettivamente o comenso e a fin da preuva avventista de fæ compia tra i anni 1828 e o 1873. aspettative do glorioso retorno de Gexù Cristo inti USA, donca inte tære protestante. 
Inte l'imagine de l'attraversamento do sciumme " Tigre ", a tigre ch'a mangia e anime umañe a l'é quelle dæte 1843-1844 che fan passâ o protestante condannou da-a vitta spirituâ a-a mòrte spirituâ. A-o conträio, quello ch’o l’à passou a preuva o ne vëgne feua vivo e benedito da-o Segnô da sta pericolosa traversâ. O l’ottëgne da-o Segnô unna beatitudine speçifica : “ Beato quello ch’o l’arriva a-o 1873 !” »      
Dan 12:13   E ti, va verso a to fin ; ti repoxi, e ti stæ pe-a to ereditæ a-a fin di giorni.
13a- O Daniele o descrovià dòppo a primma resurreçion donde o saià resuscitou, o scignificato de tutte e cöse ch’o n’à trasmisso. Ma pe l’avventista ch’o vive ancon, o seu insegnamento o saià completou ancon de ciù da-e revelaçioin contegnue inte l’Apocalisse de Gioan.
 
O libbro de Daniele o l’asconde ben a seu ricchessa enorme. Noemme emmo nottou lì e leçioin d’incoraggiamento che o Segnô o se dirizze a-i seu çernui di urtimi giorni perché sti urtimi giorni trovian torna a nòrma de paura e inseguessa ch’a l’à prevalso inte tutta a stöia de l’òmmo in sciâ tæra. Ancon unna vòtta, ma pe l’urtima vòtta, i eletti saian stæti individuæ e tegnui pe responsabili pe-e desgraçie che capitan i rebelli sorvevisciui da Tersa Guæra Mondiale annonçiæ inte Dan.11,40-45 e Ap.9,13. Ezechiele 14 o presenta i tipichi modelli de fæ : Noè, Daniele e Giòbbe. Comme Noè, gh’avemmo da scappâ e resciste a-o proçesso de pensceo do mondo costruendo a nòstra arca de fedeltæ a-o Segnô. Comme o Daniele, l’é neçessäio restâ fermamente impegnæ à fâ o nòstro dovei comme pòpolo çernuo con refuâ o standard stabilio da-a fäsa religion. E comme Giòbbe, gh’avemmo da açettâ o sofferimento fixicamente e mentalmente quande o Segnô o ô permette, con avei un avvantaggio in sce Giòbbe : pe mezo da seu esperiensa, emmo impreiso perché o Segnô o permette ste preuve.  
O libbro de Daniele o ne permetteiva ascì de capî megio a vitta çeleste invixibile. Sto chì, con descrovî sto personaggio ch’o se ciamma Gabriele , un nomme ch’o veu dî “ quello ch’o vedde a faccia de Dio ”. O l’é presente inte tutte e miscioin importante do progetto da sarvessa diviña. E gh’é da dâse conto che into regno çeleste de Dio, lê e tutti i boin angeli ean stæti privæ da presensa de Michele , l’esprescion angelica de Dio, into tempo da seu incarnaçion terrestre, ch’o l’ea 3-5 anni . Inte unna gran scompartiçion d'amô, o Michele o scompartisce ascì a seu autoritæ, con açettâ d'ëse solo che “ un di prinçipæ cappi ” . Ma o Gabriele o l'à presentou ascì a-o Daniele , o çernuo tra i çernui , comme « o Cappo do teu pòpolo ». E o Dan.9 o ne revela ben ben ciæamente tutto quello che Gexù o vëgne à realizzâ pe sarvâ i seu fedeli eletti. O progetto de sarvâ divino o l'é coscì annonçiou de mainea ciæa, e dapeu o l'é compio a-i 3 d'arvî do 30 da-a croxificaçion de Gexù Cristo.       
O libbro de Daniele o n’à mostrou che a fæ a se peu demostrâ solo che da un adulto. E che segondo o Segnô, o figgeu o vëgne un adulto quande o l’intrâ into seu trezz’anno. Notemmo ascì o fruto amao portou da-o batteximo di figgeu e da-o patrimònio natale religioso inte tutte e religioin fäse. O Gexù o l'à dito into Marco 16:16 : Quello ch'o credde e o l'é battezzou o saià sarvou ; Quello ch'o no credde o saià condannou . Sto fæto o veu dî donca che avanti do batteximo a fæ a deve ëse presente e demostrâ . Dòppo o batteximo, o Segnô o â mette a-a preuva. Anche, unn’atra perla revelâ into Daniele, ste poule de Gexù da Matt.7:13 son confermæ : Entra pe-o portâ streito . Pecöse largo o portâ e largo o cammin ch'o pòrta a-a destruçion, e gh'é tanti che ghe passan ; e anche into Matt.22:14 : Perché tanti son ciammæ , ma pöchi son çernui ; segondo Dan.7:9, dexe miliardi ciammæ à rende conto da-o Segnô pe , solo , un mion de eletti resciöæ sarvæ , perché avieivan pe in davei servio ben o Segnô creatô , inte Cristo into Sciô Spìrito.        
 
 O cap. 12 o l’à appena misso e fondaçioin da struttua do libbro de l’Apocalisse con regordâ e dæte 538, 1798, 1828, 1843-1844 ascose e propòste ma fondamentale pe-a divixon do tempo inte l’Apocalisse, e o 1873. Unn’atra dæta, 1994 construta lì pe-a desgraçia , a saiâ.

Introduçion a-o scimbolismo profetico
 
Inte tutte e parabole bibliche, o Sciô o deuvia di elementi terrestri, çertidun di quæ critëi peuan scimbolizzâ de entitæ anònime che presentan di critëi commun. Ògni scimbolo deuviou o dev’ëse donca examinou da tutti i seu aspeti, pe poeilo estrâ e leçioin ascose da-o Segnô. Piggiemmo pe exempio a poula " mâ ". Segondo o Gen. 1:20, o Segnô o l’à popolou con de bestie de tutte e qualitæ, innumerevole e anònime. O seu ambiente o l'é fatale pe l'òmmo ch'o vive con respiâ l'äia. O vëgne coscì un scimbolo da mòrte pe l'òmmo che, pe giustiçia, o peu ascì avei poia da seu salinitæ ch'a rende a tæra sterile. Ovviamente, sto scimbolo o no l'é favorevole pe l'umanitæ e, pe caxon do seu scignificato de mòrte, o Segnô o daià o seu nomme a-o baçî de abluçioin di Ebrëi ch'o prefigura e ægue do batteximo. Ora battezzâ o veu dî immerze, moî affogou pe poei vive torna inte Gexù Cristo. O vegio òmmo ingiustificou o se leva torna portando a giustiçia de Cristo. Vedemmo chì tutta a ricchessa de un solo elemento da creaçion diviña : o mâ . Sotta sto insegnamento, capiemmo megio o scignificato che o Segnô o dà à sto verscio da Daniele 7:2-3 : “ ... e ecco, i quattro venti do çê se son sciortii in sciô mâ grande . E quattro grende bestie son vegnue da -o mâ , ciascheduña despægia da l'atra . Saieiva che " i quattro venti do çê " propoñan e guære universale che pòrtan i pòpoli vittöi a-o poei dominante. Chì, “ o grande mâ ” o scimbolizza e masse umañe de pòpoli paghen che, sensa onâ o Segnô, son, inti seu euggi, pægi a-e bestie do “ mâ ”. Inte l’esprescion « quattro venti do çê », « quattro » o representa i 4 ponti cardinæ de direçioin nòrd, sud, est e òvest. I " venti do çê " pòrtan di cangiamenti inte l'apparensa do çê, sponciando e nuvie, provocan de tempeste e pòrtan piövia ; Sciortî da-a parte e nuvie, promeuvan a luxe do sô. Da mæxima, e guære provocan di gren cangiamenti politichi e soçiali, di enorme remescio che dan a dominaçion a-o neuvo pòpolo vittöio stæto çernuo da-o Segnô, ma sensa ëse benediti da Lê. Dæto ch'o l'é designou comme un « animâ », o no l'à drito a-e benediçioin inteise à ëse offerte a-i òmmi reali ; i seu fedeli eletti che camminan inta luxe diviña fin da Adam e Eva, e questo fin a-a fin do mondo. E chi son i seu çernui ? Quelli inti quæ o reconosce a seu imagine da-o momento che l’òmmo o l’é stæto fæto à l’imagine do Segnô segondo Gen.1,26. Notta sta differensa : l'òmmo o l'é fæto ò creou da-o Segnô a-a seu imagine produta .                       , tanto che l' bestia a l' é . da-o seu ambiente, marin, terrestre ò çeleste, da l’ordine dæto da-o Segnô. A çernia do verbo a marca a differensa de condiçion.
Comme segondo exempio, piggiemmo a paròlla « tæra ». Segondo Gen. 1:9-10, sto nomme “ tæra ” o l’é dæto a-a tæra secca ch’a ne vegniva feua da-o “ mâ ” ; unn’imagine che o Segnô o sfrütià into Ap. 13, pe scimbolizzâ a fede protestante ch’a l’é vegnua feua da-a fede cattòlica. Ma examminemmo ancon di atri aspeti da " tæra ". O l'é favorevole à l'òmmo quande o ô nutre, ma desfavorevole quande o piggia l'apparensa de un deserto arso. Depende donca da-a boña annaggio da-o çê pe ëse unna benediçion pe l'òmmo. St' irrigaçion a peu vegnî ascì da-i sciummi e da-i ruscelli che â traversan ; Pe questo a mæxima paròlla de Dio a l’é paragonâ à “ unna vivagna d’ægue vivente ” inta Bibbia. A l'é a presensa ò l'assensa de sta " ægua " ch'a determina a natua da " tæra ", e spiritualmente, a qualitæ da fæ de l'òmmo compòsta da-o 75% d'ægua.                
Comme terso exempio, piggiemmo e stelle do çê. Primma, “ o sô ”, da-a parte poxitiva, o l’illumina ; segondo Gen.1:16, a l'é a luxe do " giorno ", a scalda e a promeuve a crescita de ciante che l'òmmo o deuvia comme mangiâ. Da-a parte negativa, o bruxa e cortivaçioin pe caxon do cado in sovercio ò da mancansa de ciuvaña. O Galileo o l'aiva raxon, o l'é a-o çentro do nòstro universo e tutti i pianeti do seu scistema ghe gian d'in gio. E o l'é sorvetutto o ciù grande, a Bibbia a se referisce à lê comme " o ciù grande " into Gen.1:16, o ciù cado e o no l'é aboniabile. Tutti sti critëi ô rendan l’imagine perfetta do Segnô donde s’attreuva tutte ste caratteristiche. Nisciun o peu vedde o Segnô e vive, coscì comme o peu mette i pê in sciô « sô » ; l’unica stella mascoliña, e atre en tutte di pianeti ò de stelle femminizzæ. Dòppo de lê, " a luña ", " a ciù picciña " : segondo o Gen. 1,16, a l’é a lumminäia da neutte, do sciugo in sciô quæ o prescide. " A luña " donca a l'à solo che un messaggio negativo pe lê. Sciben che a ciù vexiña à niatri, sta stella a l’à conservou pe tanto tempo o mistëio da seu faccia ascosa. O no brilla da solo, ma comme tutti i atri pianeti, o ne manda torna, inte un çiclo progrescivo, unna luxe debole ch’o reçeive da-o « sô ». Segondo tutti sti critëi, « a luña » a l’é o scimbolo perfetto pe rappresentâ, primma, a religion ebraica, e segonda, a fäsa religion crestiaña do papismo catòlico roman, da-o 538 fin a-a giornâ d’ancheu, e do protestanteximo luterano, calvinista e anglican, da-o 1843. condivide con " o sô e a luña " Quello de " marcâ e stagioin, i giorni e i anni ", e quello de " illuminâ a tæra ". Luxan, pe-a ciù parte, solo inti tempi de sciummæa, a-a neutte. O l’é o scimbolo ideale pe rappresentâ i servitoî de Dio, i vëi, fin à quande a profeçia a ghe attribuisce unna caduta ; ch’o l’indica un cangio into seu stato spirituale. Sto chì o saià o messaggio che o Segnô o deuviâ pe evòcâ a cheita do crestianeximo vittima da mensonge romaña inte Dan.8:10 e Ap.12:4 ; e a cheita do protestanteximo universale inte Ap. 6:13 e 8:12. In isoamento, a «stella » a designa o papato catòlico inte Ap. 8,10-11, a fede protestante inte Ap. 9,1 ; e recuggeiti inte unna coroña de 12, l’Assemblea Eletta vittöia, inte Ap. 12:1. Dan.12:3 o î designa comme o scimbolo de “ quelli ch’an mostrou a giustiçia a-a moltitudine ”, saieiva à dî “ .                                    quelli ch’illuminan a tæra ” co-a luxe dæta da-o Segnô. 
Sti çinque scimboli chì zughian un ròllo importante inta profeçia de l'Apocalisse. Peu donca pratticâ a descoverta di messaggi ascoxi portæ da-i critëi di scimboli presentæ. Ma çertidun saieivan diffiçili da descrovî, donca o mæximo Segnô o l’indica a clave do mistëio inti versci da Bibbia, comme e poule « testa e coa » che peuan ëse compreise solo che da-o scignificato che o Segnô o ghe dà inte Isa.9:14, donde se leze : « o magistrato ò l’ançien o l’é a testa, o profeta, o l’é o teach ». Ma o verscio 13 o l’òffre in parallelo, donca portando i mæximi scignificati, « a ramma da palma e a canna » ; “ unna canna ” ch’a rappresentià o papato roman inte Ap. 11:1.          
 
Gh’é ascì un scignificato scimbòlico pe-i numeri e e figue. Comme regola de base, emmo in ordine crescente : 
Pe-o numero “ 1 ” : unicitæ (diviña ò numerica) .   
Pe-o numero “ 2 ” : imperfeçion.   
Pe-o numero “ 3 ” : perfeçion.   
Pe-o numero “ 4 ” : universalitæ (4 ponti cardinæ) .   
Pe-o numero “ 5 ” : òmmo (òmmo masccio ò femina).   
Pe-o numero “ 6 ” : l’angelo çeleste (l’ ëse çeleste ò messaggê ).   
Pe-o numero “ 7 ” : pienezza. (Anche : segno do Dio creatô)    
In çimma à sto numero emmo de combinaçioin d’addiçioin de primme sette çiffre de base ; exempi : 8 =6+2 ; 9 =6+3 ; 10 =7+3 ; 11 =6+5 e 7+4 ; 12 =7+5 e 6+6; 13 = 7+6. Ste çernie an un scignificato spirituale in relaçion a-i temi trattæ inte sti capitoli de l’Apocalisse. Into libbro de Daniele s’attreuva i messaggi profetichi ch’an da fâ con l’era mescianica crestiaña inti capitoli 2, 7, 8, 9, 11 e 12.      
Into libbro de l’Apocalisse revelou à l’apòstolo Gioan, o còdiçe scimbòlico di numeri di capitoli o l’é estremamente revelatô. L'era crestiaña a l'é spartia inte doe prinçipæ parte istòriche.
A primma, ligâ a-o numero « 2 », a creuve o periodo pe-a ciù parte da «imperfeçion » dottrinale da fæ crestiaña rappresentâ da-o 538 da-o papismo catòlico roman, erede da nòrma religiosa stabilia da-i 7 de marzo do 321 da l’imperatô roman pagan Constantin I. O cap. 2 o tratta tutto o tempo tra o 94 e o 1843.    
A segonda parte rappresentâ da-o numero « 3 » a l’à da fâ, da-o 1843, co-o tempo « adventista », un tempo donde o Segnô o domanda a « perfeçion » dottrinale apostòlica restörâ in conformitæ co-o programma profetizzou da-o decreto divin mensunou inte Dan.8:14. Sta perfeçion a saià conseguia progrescivamente fin a-o retorno de Cristo previsto inta primmaveia do 2030.      
In çimma do numero 7, o numero 8, ò 2+6, o l’evòca o tempo d’imperfeçion (2) de euvie diabòliche (6). O numero 9, ò 3+6, o l’indica o tempo da perfeçion (3) e e euvie diabòliche o mæximo (6). O numero 10, ò 3+7, o profetizza pe-o tempo da perfeçion (3), a pinessa (7) de l’euvia diviña.
O numero « 11 », ò sorviatutto 5+6, o fa referensa a-o tempo de l’ateismo franseise donde l’òmmo (5) o l’é assoçiou a-o diao (6).  
O numero " 12 " ò 5+7, o revela l’assoçiaçion de l’òmmo (5) co-o Segnô creatô (7 = pienezza e o seu segno reale).  
O numero " 13 " ò 7+6, o designa a pienezza (7) da religion crestiaña assoçiâ a-o diao (6) ; papale primma ( mâ ) e protestante ( tæra ) inti urtimi giorni.   
O numero “ 14 ” ò 7+7, o l’à da fâ co-o travaggio avventista e i seu messaggi universali ( Vangelo eterno ).  
O numero “ 15 ”, ò 5+5+5 ò 3x5, o l’evòca o tempo da perfeçion umaña (5) (3). O l’é quello ch’o marca a fin do tempo da graçia. O “ gran ” spirituale o l’é bon pe ëse arrecuggeito e conservou inti granäi çelesti. A preparaçion di eletti a l'é completa perché an razzonto o livello domandou da-o Segnô.    
O numero « 16 » inte l’Apocalisse o fa referensa a-o tempo quande o Segnô o versa « e sette urtime scioî da seu raggia » in scî seu nemixi religioxi, o crestianeximo infedele do capitolo 13.    
O numero « 17 » o piggia o seu scignificato, comme quello preçedente, into tema che o Segnô o ghe dà inta seu profeçia, saieiva à dî inte Apocalisse 17, o scimbolo do « giudiçio da gran prostituta » da parte do Segnô. Inta Bibbia, o primmo deuvio de sto numero scimbòlico o l’à da fâ co-a settemaña de Pasqua ch’a comensa a-o 10° giorno do primmo meise de l’anno e a finisce a-o 17° giorno . Compio a-a lettia in termini de giorni pe-a mòrte de l'"Agnello de Dio " Gexù Cristo, a Pasqua a l'é profetizzâ in giorni-anni into 70° de " 70 settemañe " di anni de Dan 9:24 a-o 27. A profeçia da settemaña settemaña a l'indica tra o verscio 26 o l'indica o bersalio lì. a profeçia a l’é a Pasqua ch’a s’attreuva inta primmaveia , « a-a meitæ » de sti sette anni da settemaña profetica mensunâ inte Dan 9:27.          
Pe-i urtimi vëi " Avventisti ", o numero 17 o l'à da fâ co-i 17 secoli de prattica da domenega romaña, un peccou stabilio a-i 7 de marzo do 321. A dæta d'anniversäio da fin de sti 17 secoli, o 7 de marzo do 2021 a l'à averto o " tempo de fin ". Sto " tempo " o l'é favorevole a-a realizzaçion de st'urtimo castiggo d'avvertimento che, designando a Tersa Guæra Mondiale, o l'é profetizzou da-o Segnô ascì da-a " sesta trömba " revelâ da-o Ap. o comenso di castighi divin.        
O capitolo “ 18 ” o tratta do castiggo de “ Babilònia a Grande ”.    
O capitolo “ 19 ” o se conçentra in sciô contesto do retorno glorioso de Gexù Cristo e in sciâ seu confrontaçion co-i rebelli umoen.  
O capìtolo 20 o parla do setten millennio, in sciâ tæra desolâ donde o diao o l’é tegnuo prexonê e into çê, donde i eletti van avanti à giudicâ e vitte e e euvie di grammi rebelli che son mòrti refuæ da-o Segnô.  
O capitolo “ 21 ” o treuva o scimbolismo 3x7, saieiva à dî a perfeçion (3) da santificaçion diviña (7) reproduta inti seu eletti resciöæ da-a tæra.  
Vedemmo coscì che a profeçia a piggia comme tema l’eletto de l’Avventismo inte Ap. 3, 7, 14 = 2x7 e 21 = 3x7 (crescita verso a perfeçion da santificaçion ).
O capìtolo 22 o l’inaugua o tempo quande, in sciâ tæra regenerâ e rinnovâ, o Segnô o l’installa o seu tröno e i eletti do seu regno eterno.                                                                                                     
 
 
 
 
 
 
 
 
Adventismo
 
Chi son donca sti figgi e figge de Dio ? Dimmolo subito, perché sto documento o fornià tutte e preuve neçessäie, sta diviña Revelaçion a l’é adressâ da-o Segnô a-i crestien " avventisti ". Pecöse comme ghe piaxe ò no, a voentæ do Segnô a l'é sovraña, e da-a primmaveia do 1843, quande un decretto profetizzou into Daniele 8:14 o l'é introu in vigô, o standard " Avventista do Settemo Giorno " o l'é stæto o cannâ escluxivo ch'o liga ancon o Segnô e i seu servitoî umoen. Ma stæ attenti ! Sto standard o l'é apreuvo à evolvise delongo, e o refuo de st'evoluçion, dexidiou da-o Segnô, o l'à fæto guägnâ a seu rappresentansa instituçionale offiçiâ pe ëse vomitâ da Gexù Cristo da-o 1994. Quæ o l'é l'Adventismo ? Sta poula a ne vëgne da-o latin “ adventus ” ch’o veu dî : avvento. Quello de Gexù Cristo, pe-o seu grande retorno finale inta glòria do Poæ, o l’ea previsto inta primmaveia do 1843, inte l’ötunno do 1844, e inte l’ötunno do 1994. Ste fäse aspettative previste into progetto do Segnô, an portou con tutto de conseguense spirituale tragiche che ste previste ean, , da-o grande Dio creatô. Coscì, chi reconosce inte sto documento e luxe propòste da Gexù Cristo o saià, pe conseguensa diretta, un « avventista », « do setten giorno », se no co-i òmmi, o saià o caxo co-o Segnô ; questo, appena o l’abbandona o resto religioso do primmo giorno, pe pratticâ o resto do setten giorno, ciammou Sabbath, santificou da-o Segnô fin da-a creaçion do mondo. L' appartensa a-o Segnô a compòrta di requixii divin in ciù ; Co-o Sabbath, l’elezzuo avventista o l’avià da dâse conto che o seu còrpo fixico o l’é ascì a propietæ do Segnô, e comme tâ, o l’avià da nutrîlo e preoccupâlo comme un preçioso possesso divino, un santuäio carnâ. Pecöse o Segnô o l’à prescrito à l’òmmo, into Gen. 1:29 a seu dieta ideale : « E o Segnô o l’à dito: «Ecco, ò dæto tutte e erbe che dan semensa, ch’en in sciâ faccia de tutta a tæra, e tutti i erboi donde gh’é o fruto de un erbo ch’o produxe semensa; o saià pe voscià carne ».                   
O pensceo avventista o no peu ëse separou da-o progetto crestian revelou da-o Segnô. O retorno de Gexù Cristo o l’é mensunou inte tante çitaçioin bibliche: Sal.50:3 : “ O nòstro Segnô o l’é apreuvo à vegnî ; davanti à lê gh'é un feugo devoratô, d'in gio à lê unna tempesta violenta " ; Sal.96:13 : “ ...davanti a-o Segnô! Pecöse o ven, perché o ven pe giudicâ a tæra ; O giudichià o mondo co-a giustiçia, e i pòpoli co-a seu fedeltæ. » ; Isa.35:4 : “ Dighe à quelli ch’an un cheu sciätou: stæ coraggioxi, no gh’agge paû; ecco o to Dio, a vendetta a vegnià, a puniçion de Dio; O mæximo o vegnià e o ve sarviâ ” ; Osea 6:3 : “ Fascimo savei, çerchemmo de conosce o Segnô; a seu vegnua a l’é segua comme quella de l’arba. O ne vegnià comme a piövia , comme a piövia de primmaveia ch'a l' annaga a tæra " ; inte scrittue da neuva alleansa leggemmo : Matt.21:40 : “ Quande o scignoo da vigna o vegnià , cöse o farà à quelli cortivatoî? » ; 24:50 : “ ... o patron de quello servitô o vegnià un giorno ch’o no l’aspëta e inte unn’oa ch’o no conosce, ” ; 25:31 : “ Quande o Figgio de l’òmmo o vegnià inta seu glòria , e tutti i santi angeli con lê, aloa o s’assetta in sciô tröno da seu glòria. » ; Jah.7:27 : “ Però, conoscemmo sto òmmo da donde o l’é; ma quande o Cristo o vegnià , nisciun o saià da donde o l'é. » ; 7:31 : “ Tanti do pòpolo an creduo inte lê e dixan: « Quande o Cristo o vegnià , o l’avià da fâ ciù miracoli de quelli che sto òmmo o l’à fæto? » ; Ebr.10:37 : “ Ancon pöco tempo, e quello ch’o l’é apreuvo à vegnî o vegnià , e o no saià tardio .” L’ urtima testimoniansa de Gexù : Gia.14:3 : “ E se vago à preparâve un pòsto , vegniò torna e ve portiò da mi mæximo , pe che donde son mi segge anche voscià ” ; A testimoniansa di angeli : Atti 1:11 : “ E lô dixan: «Òmmi de Galilea, perché stæ in pê à ammiâ o çê? Sto mæximo Gexù, ch’o l’é stæto piggiou da voscià into çê, o vegnià coscì comme l’é stæto visto anâ into çê.                                     ". O progetto avventista do Mescia o comparisce inte : Isa.61:1-2 : “ O Sciô do Segnô YaHWéH o l’é in sce mi, perché YaHWéH o m’à unto pe pregâ a boña novitæ a-i mansi; O m’à mandou à guarî i cheu rotti, à annonçiâ a libertæ a-i prixonê e a libertæ à quelli ligæ; pe proclammâ l’anno do favô de YaHWéH, ... " Chì, lezendo sto testo inta sinagoga de Nazareth, o Gexù o l’à ciantou de leze e o l’à serrou o libbro, perché o resto, ch’o l’à da fâ co-o " giorno da vendetta " o no l’ea da compiîse fin a-i 2003 anni apreuvo, pe-o seu divin vendetta un glorioso giorno do nòstro Dio ; pe consolâ tutti quelli che son in luto; »         
L’adventismo o l’à tante facce ancheu, e primma de tutto, l’aspeto instituçionale offiçiâ ch’o l’à refuou do 1991 e urtime luxe che o Gexù o gh’à offerto, pe mezo de l’umile strumento uman che son mi. I dettaggi comparian donde se ghe n'à de beseugno inte sto documento. Gh'é tanti gruppi avventisti sciortii despersci pe tutto o mondo. Sta luxe a gh'é rivolta comme prioritæ. A l’é a “ gran luxe ” verso a quæ a nòstra seu spirituale ciù ançien, Ellen White, a voeiva portâ o pòpolo avventista. A l’à presentou o seu travaggio comme a “ luxe picciña ” ch’a pòrta a-a “ grande ”. E into seu urtimo messaggio pubrico, con tegnî a Santa Bibbia pe l'äia con tutte doe e man, a l'à deciarou : « Fræ, ve recommando sto libbro ». O seu dexidëio o l'é vegnuo veo oua ; Daniele e Revelaçion en descifræ do tutto da unn’utilizzaçion streita de còdiçi biblichi. L’armonia perfetta a revela a gran saviessa do Segnô. Lettô, chi se segge, t’invito à no fâ i erroî do passou, l’é ti ch’o ti devi adattâte a-o progetto divino, perché l’Onnipotente o no s’adattià a-o to ponto de vista. O refuo da luxe o l'é un peccou mortale sensa nisciun remedio ; o sangue versou da Gexù Cristo o no ô copre. Serro sta parentexi importante e torno a-a “ calamitæ ” annonçiâ .             
 
 
 
Avanti d’arrivâ à l’istöia de l’Apocalisse, t’ò da spiegâ perché, in generale, e profeçie ispiræ da-o Segnô son primmäie pe niatri umoen, dæto che a seu conoscensa ò o seu desprexo o portià a-a vitta eterna ò a-a mòrte definitiva. A raxon a l'é questa : a-i umoen ghe piaxe a stabilitæ e comme tâ, gh'an poia do cangiamento. De conseguensa, o protezze sta stabilitæ e o trasforma a seu religion inte unna tradiçion, con scartâ tutto quello ch'o se presenta inte un aspeto de neuva. Coscì l’é comme i ebrëi da vegia alleansa diviña an agio primma, a-a seu destruçion, che o Gexù o no l’esita à denonçiâ comme « unna sinagoga de Satana » inte Ap. 2,8 e 3,9. Con tegnîse apreuvo a-a tradiçion di poæ, creddeivan che de sta mainea saieivan boin à proteze a seu relaçion co-o Segnô. Ma cöse succede inte sto caxo ? L’òmmo o no l’ascolta ciù o Segnô quande o ghe parla, ma o domanda a-o Segnô d’ascoltâlo parlâ. Inte sta scituaçion, o Segnô o no treuva ciù o seu resoconto, tanto ciù che, se l’é veo che lê mæximo o no cangia into seu carattere e into seu giudiçio ch’o l’arresta pe delongo o mæximo, l’é veo ascì che o seu progetto o l’é in crescita costante e in cangiamento perpetuo. Un verscio o basta pe confermâ st’idea : “ O cammin do giusto o l’é comme a luxe ch’a sciorte, ch’a sciorte de ciù e de ciù fin a-o giorno perfetto. (Pr 4,18) ». O “ percorso ” de sto verscio o l’é equivalente a-a “ stradda ” incarnâ inte Gexù Cristo. Sto fæto o demostra che a veitæ da fæ in Cristo a s’evolve ascì into tempo, segondo a çernia do Segnô, in conformitæ co-o seu progetto. I candidæ pe l’eternitæ dovieivan dâ a-e paròlle de Gexù o scignificato che se meitan quande o ghe dixe : “ A quello ch’o mantëgne e mæ euvie fin a-a fin, à quello ghe daiò... (Ap. 2,26).” Tante persoñe pensan che basta mantegnî quello ch' s'é impreiso da-o prinçipio fin a-a fin ; e questo o l’ea za l’errô di ebrëi naçionali e a leçion de Gexù inta seu parabola di talenti. Ma questo o l’é pe desmentegâ che a vea fæ a l’é unna relaçion permanente co-o Sciô do Segnô vivente ch’o l’ammia à dâ a-i seu figgi sto mangiâ ch’o ne vëgne da-a seu bocca inte tutti i tempi e inte tutti i momenti. A paròlla de Dio a no l'é restreita a-e sante scrittue da Bibbia, dòppo lê, gh'arresta permanentemente, o " Logos ".                  » vivente, a Paròlla momentaneamente fæta carne, o Cristo ch’o l’agisce into Sciô Spìrito pe portâ avanti o seu dialogo con quelli ch’o l’amman e o çercan con tutta a seu anima. Peu testimoniâ de ste cöse perché ò avuo de persoña di avvantaggi da sto contributo de neuva luxe ch'o scompartisco con quelli ch'a l'amman tanto comme mi. A neuva reçevua da-o çê a megioa delongo a nòstra comprenscion do seu progetto revelou e gh'é da savei comme deçidde e abbandonâ e interpretaçioin date quande vëgnan scompassæ. A Bibbia a n’invita à fâ questo : “ Provâ tutto ; tegnîse fermo à quello ch'o l'é bon ; (1Ts.5,21)».     
O giudiçio de Dio o s’adatta delongo à st’evoluçion progresciva da luxe ispiâ e revelâ a-i depoxitäi eletti di seu oracoli. Coscì, l'adexon streita a-a tradiçion a pròvoca unna perdia, perché a l'impedisce à l'òmmo d'adattâse à l'evoluçion do programma de sarvâ revelou de maniman fin a-a fin do mondo. Gh’é unn’esprescion ch’a piggia o seu pin valô into dominio religioso, a l’é : a veitæ do tempo presente ò a veitæ presente . Pe capî megio sto pensceo, beseugna ammiâ into passou, donde gh’emmo inti tempi di apòstoli, unna dottriña perfetta da fæ. Dapeu, inte di tempi de scuixe estrema profetizzæ, a dottriña di apòstoli a l’é stæta sostituia da quelle de doe « Romma » ; l’imperiâ e o papale, e doe fase do mæximo progetto divino inandiæ pe-o diao. De chì o travaggio de reforma o giustifica o seu nomme, perché se tratta de desradicâ de dottriñe fäse e de ciantâ torna e boñe semense destrute da dottriña apostòlica. Con unna gran paçiensa, o Segnô o l’à dæto tempo, tanto tempo, pe-a seu luxe restörâ a-a seu piña completaçion. A-o conträio de divinitæ paghen che no reagiscian, perché no existan, o Segnô creatô o vive pe l’eterno, e o mostra ch’o l’existe, pe-e seu reaçioin e e seu açioin inimitabile ; purtroppo pe l'òmmo, sotta forma de castighi duî. Quello ch'o comanda a natua, ch'o dirizze e lampe, o tron ​​e i lampi, ch'o desveggia i vorchen e o î fa sciortî feugo in sce l'umanitæ colpevole, ch'o provoca di terremoti e o provoca de onde de marea destruttive, o l'é ascì quello ch'o vëgne à barlugâ inta mente di seu çernui, o progresso ch'o l'é longa à preparâ o seu progetto. “ De seguo o Segnô Dio o no fa ninte, se o no revela o seu segreto a-i seu servitoî i profeti ”, segondo Amos 3:7.       
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
O primmo sguardo in sce l'Apocalisse
 
Inta seu presentaçion, o Gioan, l’apòstolo do Segnô Gexù Cristo, o ne descrive e figue che o Segnô o ghe dà inta vixon e i messaggi ch’o l’ascolta. Inte l’apparensa, ma solo inte l’apparensa, a Revelaçion, a traduçion do grego « apocalupsi », a no revela ninte, perché a conserva o seu aspetto misteioso, incomprensibile pe-e moltitudine de credenti che â lezan. O mistëio o î descoraggisce, e se reduxan à no tegnî conto di segreti revelæ.  
O Segnô o no l’agisce coscì sensa raxon. Inte sto mòddo, o ne mostra quante santa a seu Revelaçion a l’é e che, comme tâ, a l’é destinâ solo a-i seu çernui. E l’é chì che l’é appropiou ëse ciæi in sce l’argomento, i seu çernui no son quelli che dixan d’ëse, ma escluxivamente quelli che lê mæximo o reconosce comme seu servitoî, perché se distinguan da-i fäsci credenti pe-a seu fedeltæ e a seu obbediensa.
“ A Revelaçion de Gexù Cristo, ch’o gh’à dæto o Segnô, pe mostrâ a-i seu servitoî e cöse che devan vegnî de lì à un pittin ; (Apoc. 1,1-2) ».  
Coscì quello ch’o l’à deciarou into Gioan 14:6, “ Mi son a stradda, a veitæ e a vitta ; nisciun o vëgne a-o Poæ feua che pe mezo de mi «, o vëgne, pe mezo da seu Apocalisse, a seu Revelaçion, pe mostrâ a-i seu servitoî o cammin da veitæ ch’o ghe permette d’ottegnî a vitta eterna offerta e propòsta into seu nomme. Pe quello, solo quelli ch’o giudica degni de reçevilo l’ottëgnan. Dòppo avei mostrou concretamente pe mezo do seu ministerio terrestre quello ch’o constituisce o modello da vea fæ, Gexù o reconosce quelli ch’en degni de lê e do seu sacrifiçio espiatô volontäio, into fæto che se son impegnæ pe in davei inte sto percorso modello donde o l’à camminou davanti à loiatri. A seu dediçion piña e completa a-o serviçio de Dio a l'é a nòrma propòsta. Se o Maestro o l’à dito a-o Pilato : “ ...Son vegnuo into mondo pe dâ testimoniansa da veitæ... (Gio. 18,37) ,” inte sto mæximo mondo, i seu eletti devan fâ o mæximo.     
 
Ògni mistëio o l’à a seu spiegaçion, ma pe ottegnîla, beseugna deuviâ e ciave ch’arvan e serran l’accesso a-i segreti. Ma ahimè pe-i superfiçialmente curioxi, unna clave prinçipâ a l’é o mæximo Segnô, de persoña. Into tempo libero e segondo o seu giudiçio infallibile e perfettamente giusto, o l’arve ò o serra l’intelligensa umaña. Sto primmo ostacolo o rende incomprensibile o libbro revelou e a Santa Bibbia in generale a vëgne, quand’a vëgne sottomissa a-a lettua di fäsci credenti, unn’arrecuggeita d’articoli alibi religioxi. E sti fäsci credenti son ben ben numeroxi, ch’a l’é a raxon pe-a quæ, in sciâ tæra, o Gexù o l’aiva moltiplicou i seu avvertimenti in scî fäsci Cristi che saieivan comparii fin a-a fin do mondo, segondo Matt.24,5-11-24 e Matt.7,21 a-o 23, donde o l’avvertisce contra e fäse preteise de quelli che son à voxe erta i seu seguitoî.
L’Apocalisse a l’é donca a revelaçion da stöia da vea fæ reconosciua da Gexù Cristo comme Poæ e comme Sciô Spìrito ch’o ne vëgne da-o Poæ, l’unico Dio creatô. Sta vea fæ a qualifica i seu çernui che passan pe di secoli scui de tempi d’estrema confuxon religiosa. Sta scituaçion a giustifica o scimbolo de stelle che o Segnô o l’attribuisce a-i çernui ch’o reconosce, anche pe un momento, perché comme loiatre, segondo Gen. 1:15, brillan into sciugo, « pe dâ luxe in sciâ tæra ». »    
 
A segonda ciave de l’Apocalisse a l’é ascosa into libbro do profeta Daniele, un di libbri da vegia alliansa, ch’o constituisce o primmo di « doî testimònni » de Dio stæti mensunæ inte Ap. a segonda a l’é l’Apocalisse e i libbri da neuva alleansa. Into seu ministerio terrestre, o Gexù o l’à attiou l’attençion di seu discepoli in sce sto profeta Daniele che a seu testimoniansa a l’é clascificâ inti libbri stòrichi inta santa « Torah » ebraica .     
A Revelaçion Diviña a piggia a forma de doe chinòlle spirituale. L’é coscì veo che i libbri de Daniele e quello de l’Apocalisse dæti à Gioan son interdependenti e complementäi pe portâ, comme doe chinòlle, o capitâ de unna diviña revelaçion çeleste.
L’Apocalisse a l’é donca l’istöia da vea fede che o Segnô o definisce inte sto verscio : “ Beato quello ch’o leze e quelli ch’ascoltan e poule de sta profeçia, e che mantëgnan quelle cöse ch’en scrite inte quello! Pecöse o tempo o l’é vexin (Ap. 1,3) .”   
O verbo “ leze ” o l'à un scignificato preçiso pe-o Segnô ch'o l'assoçia co-a comprenscion do messaggio lezzuo. Sto pensceo o l’ é espresso inte Isa. E o responde: No posso, perché o l’é segnou; o comme un libbro dæto à un òmmo ch’o no peu leze, co-o dî: Leze questo! E chi responde: no saio comme leze .» Pe sti paragoni, o Sciô o conferma l’imposcibilitæ de capî i messaggi divin codificæ pe quelli che « l’onran co-a seu bocca e co-e seu labre, ma o seu cheu o l’é lontan da lê », segondo Isa 29,13 : « O Segnô o l’à dito: Quande sto pòpolo o s’avvexiña à mi, m’onran co-e seu labre e co-e seu labre; ma o seu cheu o l'é lontan da mi , e a paura ch'o l'à de mi a l'é solo che un preçetto da tradiçion umaña .           
 
Unna tersa clave a s’azzonze a-a primma. O s’attreuva ascì into Segnô ch’o çerne sovranamente tra i seu eletti, quello ch’o l’aviæ reiso bon de “ leze ” a profeçia pe inluminâ i seu fræ e seu inte Gexù Cristo. Pecöse o Paolo o ne l’à regordou inte 1 Cor.12,28-29 : “ E o Segnô o l’à misso quarchedun inta gexa, primma di apòstoli, segondamente di profeti, terso di meistri, dapeu di miracoli, dapeu di doni de guariscion, d’aggiutto, di governi, de diverscitæ de lengue. Son tutti di apòstoli? Son tutti di profeti? Son tutti di meghi? ".      
Inte l'ordine diretto da-o Segnô, no se improvvisa un profeta pe deçixon umaña personale. L’é comme o Gexù o l’à mostrou inta parabola, no gh’é da corrî pe piggiâ o pòsto de primma, ma ciufito, gh’é da stâse in sciô derê da stançia, e aspëtâ, se o l’é da succede, che o Segnô o n’invite à mesciâse inta primma fila. No gh'aiva nisciuña ambiçion particolâ de zugâ unna parte into seu travaggio, e gh'aiva solo che un gran appetito pe-o dexidëio de capî i scignificati de sti stranbi messaggi che lezeiva inte l'Apocalisse. E o l’é stæto o Segnô ch’o m’à ciammou inte unna vixon, avanti de capî o scignificato. Coscì no stæ maraveggiæ da-o carattere ecceçionalmente lumminoso de euvie che presento ; o l’é o fruto de unna miscion autenticamente apostolica.  
L’incapaçitæ momentanea de capî i seu segreti revelæ into còdiçe a l’é donca normale e atteisa inte l’ordine stabilio da-o Segnô. L’ignoransa a no l’é unna colpa, basta ch’a no segge a conseguensa de un refuo da luxe dæta. Into caxo do refuo de quello ch’o revela pe mezo di profeti ch’o manda à sto compito, a frase diviña a l’é immediâ : a l’é a rottua da relaçion, da proteçion e da speransa. Coscì, un profeta in miscion, o Gioan, o l’à reçevuo unna vixon codificâ da-o Segnô, in sciâ fin do tempo, un atro profeta in miscion o ve presenta ancheu e vixoin decodificæ de Daniele e de Revelaçion, con offrîve tutte e garançie da benediçion diviña pe-a seu sublime ciæitæ. Pe sta decodificaçion, gh’é solo unna vivagna : a Bibbia, ninte d’atro che a Bibbia, ma a Bibbia intrega, sotta l’illuminaçion do Sciô Spìrito. L’attençion e l’amô do Segnô son conçentræ in scê creatue umañe ciù sence, comme di figgeu obbedienti, che son vegnui ræi inti tempi finâ. A comprenscion do pensceo divino a peu vegnî conseguia solo che inte unna collaboraçion streita e intensa tra o Segnô e o seu servitô. A veitæ a no peu ëse arröbâ ; o l'é meritou. O l’é reçevuo da quelli ch’o l’amman comme unn’emanaçion diviña, un fruto, unn’essensa do Segnô amòu e adorou.   
L’intrega construçion da grande Revelaçion portâ de mainea complementare da-i libbri Daniele e Revelaçion a l’é gigante e complessa pe fäsa. Pecöse in veitæ, o Segnô o mensuña de spesso i mæximi argomenti inte di aspeti e di dettaggi despægi e complementäi. A-o mæ livello de dominio de l'argomento d'ancheu, a stöia religiosa revelâ a l'é in veitæ ben ben façile da fâ unna riassunto.
Gh'é ancon unna quarta clave : noi mæximi. Devemmo ëse çernui, perché a nòstra anima e tutta a nòstra personalitæ devan scompartî co-o Segnô tutte e seu conçeçioin do ben e do mâ. Se quarchedun o no gh’appartëgne, o l’é seguo ch’o conteste a seu dottriña in sce un ponto ò inte l’atro. A gloriosa Revelaçion a comparisce ciæa solo inte mente santificâ di eletti. A veitæ a l’é de mainea che no se peu negoçiâ, no se peu negoçiâ; Comme o Gexù o l’à mostrou, tutto o l’é destrigou da-o “ sì ” ò da-o “ no ”. E quello che l’òmmo o gh’azzonze o ne vëgne da-o Mâ.     
Gh'arresta un critëio fondamentale ch'o l'é domandou da-o Segnô : l'umiltæ totale. L’orgoggio pe unn’euvia o l’é legittimo, ma o no saià mai : “ O Segnô o se resciste a-i orgoggioxi, ma o dà a graçia a-i umilli (Giacomo 4:6).” L’orgoglio ch’o l’é a reixe do mâ ch’o l’à provocou a roiña do diao co-e seu conseguense monstruose pe lê mæximo e pe tutte e creatue çeleste e terrestre do Segnô, l’é imposcibile pe un ëse orgoggioso ottegnî l’eleçion inte Cristo.    
A vea umiltæ a consciste into reconosce a nòstra debolessa umaña e into credde a-e poule de Cristo quande o ne dixe : « Sensa de mi no poeite fâ ninte (Gioan 15,5)». Inte sto “ ninte ” gh’é, comme prioritæ, a poscibilitæ de capî o scignificato di seu messaggi profetichi codificæ. Ti dirò o perché e ti dò a spiegaçion. Inta seu saviessa, a seu diviña sapiensa, o Segnô o l’à ispirou o Daniele co-e seu profeçie inte di elementi separæ da de dëxeñe d’anni. Avanti ch’o m’inspiresse con l’idea de fâ unna scintexi comparativa de tutte ste profeçie spartie inte di capitoli, nisciun o l’aiva fæto avanti de mi. Pecöse l’é solo pe mezo de sta tecnica che e accuse presentæ da-o Segnô piggian preçixon e ciæitæ. O segreto da luxe o l'é inta scintexi de tutti i testi profetichi, o studio parallelo di dæti da-i seu capitoli separæ, e sorvetutto inta çerchia inte tutta a Bibbia o scignificato spirituâ di scimboli incontræ. Fintanto che sto metodo o no l’é stæto deuviou, o libbro de Daniele, sensa o quæ a profeçia de l’Apocalisse a l’arresta do tutto incomprensibile, e accuse diviñe stæte mensunæ no an preoccupou tròppo quelli che ghe n’à da fâ. L’é pe cangiâ sta scituaçion che o Sciô Spìrito de Gexù Cristo o m’à inspirou à fâ ciæo quello ch’o l’ea stæto tegnuo scuo fin à quello momento. L’identificaçion di quattro obiettivi prinçipæ da raggia diviña a se revela donca de mainea indiscussa. O Segnô o no reconosce nisciuña autoritæ che quella da seu paròlla scrita, e l’é questa ch’a denuncia e a l’accusa, comme i seu « doî testimònni » segondo Ap. 11,3, i peccatoî terrestri e çelesti. Oua ammiemmo sta stöia profetica revelâ in somma.        
 
Primma parte : A stöia d'Israele inta deportaçion da-o – 605 
 
O Daniele o l'arriva à Babilònia (-605) Dan.1.
E vixoin do Daniele di governanti succescivi
1-L'Impëio Caldeo : Dan.2,32-37-38 ; 7:4.  
2-L'Impëio Medi e Persian : Dan.2,32-39 ; 7:5 ; 8:20.   
3-L'Impëio Grego : Dan.2,32-39 ; 7:6 ; 8,21 ; 11,3-4-21.    
4-L'Impëio Roman : Dan.2,33-40 ; 7,7 ; 8,9 ; 9,26 ; 11,18-30.     
5-I regni europëi : Dan.2,33 ; 7,7-20-24.  
6-O regimme papale : . . . . . . . . . . . . . . . . Dan.7,8 ; 8,10 ; 9,27 ; 11:36.    
 
Segonda parte : Daniele + Revelaçion . 
 
Profeçia da primma vegnua do Mescia refuâ da-i ebrëi : Daniele 9. 
Persecuçioin di ebrëi da parte do re grego Antiòco IV Epifane (-168) : annonçio de unna gran calamitæ : Dan.10:1. A compimento : Dan.11,31. Persecuçioin romoen (70) : Dan.9,26.    
Dòppo i Caldei, i Medi e i Perscien, i Greghi, a dominaçion de Romma, imperiâ, dapeu papale, da-o 538. À Romma, a fede crestiaña a l'incontra o seu nemigo mortale inte seu doe fase imperiæ e papale succescive : Dan.2:40 a-o 43 ; 7,7-8-19 a-o 26 ; 8,9 a-o 12 ; 11:36 a-e 40 ; 12,7 ; Apo.2 ; 8:8 a-i 11 ; 11,2 ; 12:3 a-i 6-13 a-i 16 ; 13:1 a-o 10 ; 14:8.           
Da-o 1170 (Pierre Valdo), l’euvia da Reforma fin a-o retorno de Cristo: Ap . 3:1 a-o 3 ; 9:1 ​​a-o 12 ; Da-e 13:11 a-e 18.    
Tra o 1789 e o 1798, l’açion punitiva de l’ateismo revoluçionäio franseise : Ap . 8,12 ; 11:7 a-i 13.   
L'impëio de Napolion I : Ap. 8:13. 
Da-o 1843, a preuva da fede avventista e e seu conseguense: Daniele 8:14 ; 12,11-12 ; Apo.3. Caduta do protestanteximo tradiçionâ : Ap 3,1-3 ; o seu castiggo : Ap. 9,1 a-o 12 (a 5° trömba ) . I pionieri avventisti benediti : Ap. 3,4-6.          
Da-o 1873, a benediçion offiçiâ de l’ instituçion universâ avventista do setten giorno: Daniele 12:12 ; Ap 3:7 ; o segno de Dio : Ap. 7 ; a seu miscion universale ò i messaggi di trei angeli: Ap. 14:7 a-o 13.      
Da-o 1994, sottopòsta à unna preuva de fæ profetica, a fæ avventista instituçionale a l'é cheita : Ap. 3,14 a-o 19. A conseguensa : a s'é azzonta a-o campo protestante refuou da-o 1844 : Ap. 9,5-10. O seu castiggo : Ap. 14,10 ( o bevià, anche lê , ... ).    
Tra o 2021 e o 2029, a Tersa Guæra Mondiale : Daniele 11:40 a-o 45 ; Ap. 9:13 a-o 19 (a 6° trömba ) .  
Do 2029, a fin do tempo da graçia collettiva e individuale : Ap. 
A preuva universâ da fæ : a lezze impòsta da domenega : Ap 12,17 ; 13:11 a-i 18 ; 17:12 a-e 14 ; e sette urtime plaghe : Ap.      
Inta primmaveia do 2030, “ Armageddon ” : decreto de mòrte e retorno glorioso de Cristo : Daniele 2,34-35-44-45 ; 12,1 ; Ap 13,15 ; 16:16. A setta trömba : Ap 1:7 ; 11:15 a-e 19; 19,11-19 A setta urtima peste : Ap.16,17. A raccolta ò o rappòrto di eletti : Ap. 14,14-16 L’annata ò o castiggo di fäsci meistri religioxi: Ap . 16,19 ; 17 ; 18 ; 19,20-21.                 
Da- a primmaveia do 2030, o setten millennio ò grande Sabbath pe-o Segnô e i seu eletti : guägno, o Satana o l’é incadenou in sciâ tæra desolâ pe mill’anni : Ap. 20,1 a-o 3. Into çê, i eletti giudican i cadui : Daniele 7,9 ; Apo.4 ; 11,18 ; 20:4 a-o 6.       
Verso o 3030, l’Urtimo Giudiçio : a glòria di eletti : Ap. 21.  A segonda mòrte in sciâ tæra : Daniele 7:11 ; 20:7 a-o 15. In sciâ tæra rinnovâ: Ap . Dan.2,35-44 ; 7,22-27.       
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Scimboli de Romma inta profeçia
 
L'aspeto scuo de profeçie o l'é inte l'uso de scimboli despægi, ascì ben che riguardan a mæxima entitæ. Pe questo vëgnan complementäi, incangio de tegnîse feua l’un con l’atro. Sto fæto o permette a-o Segnô de mantegnî l’aspeto misteioso di testi e de construe un retræto de robot di despægi aspeti do soggetto mirou. Coscì l'é co-o seu obiettivo prinçipâ : Romma. 
Into Dan.2, inta vixon da statua, o l'é o quarto impëio ch'o l'à comme scimbolo “ e gambe de færo ”. O " færo " o l'é un riflesso do seu carattere duo e do seu motto latin " DVRA LEX SED LEX ", traduto comme : " a lezze a l'é dua, ma a lezze a l'é a lezze ". In ciù, e “ gambe de færo ” s'arregòrdan l'apparensa de legionäi romoen vestî de petto de færo in sciô torso, a testa, e spalle, e brasse e e gambe , che avansavan à pê inte de chinòlle longhe, organizzæ e disciplinæ.           
Into Dan 7, Romma, inte seu doe fase pagañe, a repubricaña e quella imperiale, a l'é ancon o quarto impëio descrito comme " un monstro terribile co-i denti de færo ". O færo di seu denti o â liga co- e gambe de færo do Dan.2 . O l'à ascì " dexe còrne " che rappresentan dexe regni europëi independenti che se saieivan formæ dòppo a cheita de l'Impëio Roman. Sto chì o l’é l’insegnamento dæto into Dan.7:24.    
Dan.7:8 o descrive a comparsa de un unzen “ còrno ” ch’o saià inta profeçia o bersalio primmäio de tutta a raggia diviña. O l’é ciammou o “ còrno piccin ” ma, paradòscicamente, o Dan.7:20 o gh’attribuisce “ unn’apparensa ciù grande che i atri .” A spiegaçion a saià dæta into Dan.8:23-24, “ quello re impudente e astuto ... o prosperià inti seu progetti ; o destruià i fòrti e o pòpolo di santi .” Sta chì a l'é solo che unna parte de açioin che o Segnô o l'attribuisce à sta segonda dominaçion romaña, ch'a l'é stæta realizzâ da-o 538, co-a fondaçion do regimme papale ch'o l'à impòsto a fæ cattòlica romaña da l'autoritæ imperiale do Giustinian I. Dovieimo piggiâ tutte e accuse che o Segnô o presenta de mainea despersa, inte tutta a profeçia, contra sto regimme autocratico e despòtico, ma religioso, che o papismo roman o rappresenta. Se Dan.7:24 o ô ciamma « despægio da-o primmo », o l'é pròpio perché o seu poei o l'é religioso e o s'appoggia in sciâ credulitæ di potenti che gh'an paû e gh'an paû da seu influensa co-o Segnô ; che Dan.8:25 o l’attribuisce a-o “ successo de seu rusce .” Quarchedun o porrieiva trovâlo anormale che colleghe o re de Daniele 7 a-o re de Daniele 8. Devo donca demostrâ a giustificaçion pe sta connescion.              
Into Dan.8, no s'attreuva ciù e quattro succescioin imperiale de Dan.2 e 7, ma solo doî de sti impëi, identificæ pe de ciù de mainea ciæa into testo : l'impëio medio e persian, designou da un " arietto " e l'impëio grego rappresentou da unna " crava " ch'o vëgne avanti de l'impëio roman. Do 323, o grande conquistatô grego Lusciandro o Grande o l'é mòrto, " o gran còrno da crava o s'é rotto ." Ma sensa un erede, o seu impëio o l'ea scompartio tra i seu generali. Dòppo 20 anni de guæra tra de loiatri, gh'ea solo che 4 regni arrestæ " quattro còrne se son levæ inti quattro venti do çê pe sostituîlo ". Ste quattro còrne son l'Egitto, a Sciria, a Greçia e a Traçia. Inte sto capitolo 8, o Sciô o ne presenta a nascion de sto quarto impëio che, a-o prinçipio, o l'ea solo che unna çittæ oçidentâ, primma monarchica, dapeu repubricaña da-o – 510. L'é stæto into seu regimme repubricano che Romma a l'à guägno cian cianin l'influensa trasformando inte colònie romoen i pòpoli che callevan. Coscì, into verscio 9, co-o nomme « còrno piccin » ch’o designa za o regimme papale roman into Dan 7, l’arrivo de Romma repubricaña inte l’istöia de l’Oriente donde s’attreuva Israele, o l’é realizzou da-o seu intervento in Greçia, « unna de quattro còrne ». Comme ò dito solo, a l'é stæta ciammâ do -214 pe destrigâ unna disputa tra doe leghe greghe, a Lega Achea e a Lega Etòlica, e o resultato o l'é stæto pe-a Greçia a perdia da seu independensa, e a sottomiscion coloniale a-i romoen do -146 ch'o l'evòca a voentæ pre e conquiste succescive de l'Italia. profeçie viose . A poxiçion geografica do raxonamento a l’é quella de l’Italia donde s’attreuva Romma. A nascion di seu fondatoî Romulus e Remus a presenta unna lopa ch'a î à allattæ. In latin a paròlla lopa a l’é “ lupa ” ch’a veu dî lopa ma ascì prostituta. Coscì, da-a seu creaçion, sta çittæ a l'é stæta segnâ da-o Segnô pe-o seu doggio destin profetico. A l’attreuviemmo comme un lovo into cortî de pegoe de Gexù, ch’o â paragonià à unna prostituta inte Ap. 17. Dapeu, a seu espanscion verso o seu « sud » a l'é stæta realizzâ con conquistâ l'Italia meridionale (– 496 à – 272), e dapeu con vegnî feua vittöio da-e guære portâ avanti contra Cartagine, Tunis d'ancheu, da-o 264 a.C. A fase apreuvo verso o seu « levante » a l’é quella do seu intervento in Greçia comme emmo visto da pöco tempo. L'é lì ch'o l'é descrito comme " montâ da uña de quattro còrne ".                        » de l'impëio grego desfæto ereditou da Lusciandro o Grande. Sempre ciù potente, do -63, Romma a finià pe impòñe a seu presensa e o seu poei coloniâ in sciâ Giudea che o Sciô o ghe dixe “ o ciù bello di paixi “ perché o l'é o seu travaggio fin da-a seu creaçion dòppo l'esòdo do seu pòpolo da l'Egitto. St’esprescion a l’é repetua inte Ezech. Preçixon stòrica : ancon unna vòtta, Romma a l'é stæta acciammâ da l'Ircano pe scombatte contra seu fræ Aristòbolo. E træ conquiste romeñe descrite, inta mæxima forma geografica de quelle do " rammo " medo-persian do mæximo capitolo, son coerente co-a testimoniansa stòrica. O propòxito do Segnô o l’é coscì conseguio : l’esprescion « còrno piccin » de Dan.7,8 e Dan.8,9 a riguarda, inte tutte doe e referense, l’identitæ romaña. A cösa a l'é demostrâ e indiscuscibile. In sce sta seguessa, o divino Sciô o saià bon de completâ o seu insegnamento e e seu accuse contra sto regimme religioso papale, ch’o se conçentra in sce de lê mæximo tutte e tron ​​do çê. A succescion da Romma papale à Romma imperiale stæta demostrâ into Dan 7, chì, into Dan 8, o Sciô o se spantega in scî secoli che î separan, e da-o verscio 10, o piggia torna comme obiettivo, l’entitæ papale, o seu nemigo mortale preferio ; e no sensa caxon. Pecöse a s’açetta a-a religion crestiaña di çittadin do regno do çê assemblæ da Gexù Cristo: « s’é levâ à l’armâ do çê ». Sto chì o l'é stæto realizzou do 538 da-o decretto imperiale do Giustinian I, ch'o l'à offerto a-o Vigilio I l'autoritæ religiosa e o tröno papale do Vatican. Ma armou con sto poei, o l'agisce contra i santi de Dio, ch'o perseguita into nomme da religion crestiaña, comme i seu successoî stòrichi favan pe squæxi 1260 anni (tra o 538 e o 1789-1793). Unna preçixon stòrica a conferma a preçixon de sta duâ, co-o savei che o decretto o l'é stæto scrito do 533. I 1260 anni donca, inte sto carcolo, son finii do 1793, l'anno donde, into revoluçionäio " Terrô ", l'é stæto decretou l'aboliçion da gexa romaña. “ A l’à fæto che quarcheduña de stelle a cazzesse pe-a tæra e a ê à piggiæ in pê .” L’imagine a saià piggiâ torna inte Ap. 12:4 : “ A seu coa a l’à spassou un terso de stelle do çê e a ê à cacciæ in sciâ tæra .” E ciave son dæte inta Bibbia. Pe quello ch’o l’à da fâ co-e stelle , s’attreuvan into Gen.1,15 : “ O Segnô o ê à misse into firmamento do çê pe dâ luxe in sciâ tæra ” ; in Gen. 15:5 son paragonæ a-a posteritæ d’Abraham : “ Guarda verso o çê, e conta e stelle , se ti peu contâle ;                             tal a saià a vòstra posteritæ ” ; in Dan.12:3 : " quelli che pòrtan tanti a-a giustiçia brillan comme e stelle pe sempre e sempre ." A poula « coa » a piggiâ unna gran importansa inte l’Apocalisse de Gexù Cristo, dæto ch’a scimbolizza e a dexigna « o profeta ch’o mostra e böxie », comme o ne revela Isaia 9:14, arvendo coscì a nòstra comprenscion do messaggio codificou divin. O regimme papale de Romma o l’é donca, into corso di secoli da seu dominaçion e fin da-a seu origine, diretto da di fäsci profeti, segondo o giudiçio santo e giusto revelou da-o Segnô.           
Into Dan 8,11, o Segnô o l’accusa o papato de levâse contra Gexù Cristo, l’unico « Governante di governanti », comme o verscio 25 o l’avià da speçificâ, indicou ascì comme « Re di re e Segnô di segnori », inte Ap . 19:16. Lezemmo : « A s’é erzâ fin a-o capitan de l’armâ, e a l’à levou a seu offerta giornaliera, e a l’à derruou a base do seu santuäio ». Sta traduçion a differisce da-e traduçioin commun, ma a l’à o merito de rispettâ streitamente o testo ebraico originale. E inte sta forma o messaggio do Segnô o piggia coerensa e preçixon. O termine « perpetuo » o no l’à da fâ chì co-o « sacrifiçio », perché sta poula a no l’é scrita into testo ebraico, a seu presensa a l’é illeçita e no giustificâ ; in ciù, o destòrze o scignificato da profeçia. De fæto, a profeçia a l’à comme mira l’era crestiaña donde, segondo Dan.9:26, i sacrifici e e offerte son stæti abolii. Sto termine « perpetuo » o l’à da fâ con unna propietæ escluxiva de Gexù Cristo ch’a l’é o seu præve, saieiva à dî a seu facoltæ d’interçessô à avvantaggio do seu solo eletto ch’o l’identifica e o çerne. Oua, con piggiâ sta revendicaçion, o regimme papale o benedisce i malediti e o maledixe i benediti de Dio ch’o l’accusa fäsamente d’erexia, con mettese comme modello de fæ diviña ; unn’affermaçion totalmente contestâ da-o Segnô inta seu revelaçion profetica ch’a l’accusa, inte Dan.7:25, de « formâ o progetto pe cangiâ i tempi e a lezze ». L’erexia a l’é donca inte l’intrego travaggio do regimme papale, ch’o ô rende donca indegno de portâ ò rende quarche giudiçio religioso. O perpetuo o l’é donca, in conformitæ co-i insegnamenti de Ebr 7,24, o “ saçerdôtio immutabile ” de Gexù Cristo. Pe quello, o papismo o no peu revendicâ unna trasmiscion da seu potensa e autoritæ da-o Segnô inte Gexù Cristo ; o poeiva donca solo arröbâlo illegalmente con tutte e conseguense che sto laddronissi o l'avià pe lê e pe quelli ch'o seduxe. Ste conseguense vëgnan revelæ inte Dan.7:11. A-o giudiçio urtimo o patià a « segonda mòrte, buttâ viva into lago de feugo e de sorfo », co-a quæ lê mæximo o l’à menassou da tempo i monarchi e tutti i òmmi, coscì che ghe servissan e gh’aivan paû : « O l’ò guardou alloa pe caxon de paròlle arrogante che o còrno o l’à parlou, e tanto che o l’ea o fire o l’ea de vivo à, bruxou .» À seu vòtta, a Revelaçion de l’Apocalisse a confermià sta frase do giusto giudiçio do veo Dio indignao e frustrou, inte Ap . 18,8 ; 19:20. Ho çernou de tradue comme, "                               e o l'à repiggiou a base do seu santuäio « pe caxon do carattere spirituâ de accuse portâ contra o regimme papale. De fæto, a poula ebraica “ mecon ” a peu ëse traduta comme : pòsto ò base . E inte sto caxo, o l’é o mæximo fondamento do santuäio spirituale ch’o vëgne repiggiou. Sto termine « base » o l’ à da fâ , segondo Ef . L’ereditæ presunta de San Pê a l’é donca contradita da-o mæximo Segnô. Pe-o papismo, l’unica ereditæ de Pê a l’é a continuaçion de l’euvia di seu carreghi ch’o l’an croxificou dòppo o seu divino Maestro. O seu regimme d'Inquixiçion o l'à reproduto con fedeltæ o modello pagan do prinçipio. Dòppo avei « cangiou i tempi e a lezze » che o Segnô o l'aiva stabilio, sto regimme intollerante e cruel, çertidun di quæ testi papali ean di assascin, di criminali avvoxæ, comme Lusciandro VI Borgia e seu figgio Cesare, carrego e cardinale, o testimonia a natua diabòlica intregâ do papale roman. Enorme massacri de gente in paxe son stæte deslenguæ da st'autoritæ religiosa, da de converscioin fòrsæ, sotta pena de mòrte, e da-i ordini religioxi de croxæ portâ avanti contra i mossulmen ch'occupavan a tæra d'Israele ; unna tæra maledita da-o Segnô fin da l’anno 70, donde i romoen son vegnui à destrue “ a çittæ e a santitæ “, in conformitæ con quello ch’o l’é annonçiou into Dan.9:26, comme conseguensa do refuo do Mescia da parte di ebrëi. O “ fondamento do seu santuäio ” o l’à da fâ con tutte e veitæ dottrinæ reçevue da-i apòstoli che ê an trasmisse a-e generaçioin vegnue pe mezo de scrittue da neuva alleansa ; o segondo di « doî testimònni » do Segnô , segondo Ap. 11:3. Da sta testimoniansa mutta, o papismo o l’à conservou solo i nommi di eröi da fæ biblica ch’o l’à adorou e servio in moltitudine da-e seu moltitudine de seguitoî. A veitæ segondo Romma a l’é registrâ, in parte, into seu « missal » (a guidda da Messa), ch’o sostituisce i « doî testimònni » de Dio ; i scriti de vegie e neuve alleanse che insemme forman a santa Bibbia contra a quæ a l’à combattuo con ammassâ i seu fedeli seguitoî.                         
O verscico 12 de Dan.8 o ne revelià perché o mæximo Segnô o l’é stæto costreito à tiâ sciù sta religion odiosa e repugnante. " L'armâ a l'é stæta consegnâ co-o giorno pe caxon do peccou ." Coscì e açioin orribile e abominabile de sto regimme existeivan, pe-o dexidëio do Segnô, pe castigâ o “ peccou ” ch’o l’é, segondo 1 Gioan 3,4, a transgrescion da lezze. E sta chì a l’é unn’açion za attribuibile à Romma ma inta seu fase imperiale pagaña, perché o peccou coscì grave, ch’o meita un castiggo comme quello, o l’à toccou o Segnô in sce doî ponti estremamente senscibili : a seu glòria comme Segnô creatô e comme Vittô inte Cristo. Veddiemmo inte Ap. 8,7-8, che l’installaçion do regimme papale, do 538, a constituisce o segondo castiggo, inflitto da-o Segnô, e profetizzou da-o scimbolo d’allarme da « segonda trömba ». Un atro castiggo o l'é vegnuo avanti, compio da-e invaxoin barbare d'Euröpa ch'ean vegnue infedelmente crestiañe. Ste açioin che s'estendeivan tra o 395 e o 476, a caxon di castighi inflitti a s'attreuva ancon avanti do 395. Coscì, a dæta do 7 de marzo do 321, a l'é confermâ, a-a quæ l'imperatô roman pagan, Constantin I , da-o quæ a paxe a l'é stæta offerta a-i crestien da prattica do resto de l'impëio, do primmo giorno. Oua, sto primmo giorno o l'ea dedicou a-o culto pagan do sô inconquistou divinou. O Segnô o l’à patio unna doggia indignaçion : a perdia do seu Sabbath, a memoria do seu travaggio comme creatô e da seu vittöia finale in sce tutti i seu nemixi, ma ascì, a-o seu pòsto, l’estenscion de l’onô pagan dæto o primmo giorno, inti mæximi rangi di discepoli de Gexù Cristo. Pöche persoñe capian l’importansa da colpa, perché beseugna dâse conto che o Segnô o no l’é solo o creatô da vitta, o l’é ascì o creatô e organizzatô do tempo, e l’é solo pe sta raxon ch’o l’à creou e stelle do çê. O sô o comparisce o quarto giorno pe marcâ i giorni, a luña pe marcâ a neutte, e o sô torna e e stelle pe marcâ i anni. Ma a settemaña a no l'é segnâ da-e stelle, a se basa solo in sce unna deçixon sovraña do Segnô creatô. A rappresentià donca o segno da seu autoritæ e o Segnô o ô guardià.        
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Luxe in sciô Sabbath .
 
L’organizzaçion interna da settemaña a l’é ascì l’esprescion da seu voentæ diviña e o Segnô o ne l’arregòrda into tempo giusto into testo do seu quarto comandamento : “ Arregòrdite o giorno do Sabbath, pe tegnîlo santo. Ti gh'æ sëi giorni pe fâ tutto o to travaggio, ma o setten o l'é o giorno de YaHWéH o teu Dio, no ti fai nisciun travaggio, ni ti, ni to moggê, ni to figgi, ni to bestie, ni o forestê ch'o l'é drento de to porte, perché YaHWéH o l'à fæto o çê e a tæra, o mâ o l'é in si ; Pe quello o l'à benedito o setten giorno e o l' à santificou .    
Guarda ben, inte sta çitaçion, a l’é solo unna costion di numeri « sëi e sette » ; a paròlla sabbato a no l’é manco mensunâ. E inta seu forma “ setten ”, numero ordinale, o Legislatô Creatô o l’insciste in sciâ poxiçion ch’o l’òccupa sto setten giorno . Perché sta inscistensa ? Ti daiò unna raxon pe cangiâ, se neçessäio, a vòstra vixon de sto comandamento. O Segnô o voeiva rinnovâ l’ordine do tempo ch’o l’aiva stabilio da-a fondaçion do mondo. E s'o l'insciste tanto, o l'é perché a settemaña a l'é construta inte l'imagine do tempo completo do seu progetto de risparmio : 7000 anni ò ciù preçisamente, 6000 + 1000 anni. Pe avei storto o seu progetto de sarvessa, con corpî doe vòtte a ròcca de Horeb, o Mosè o l’é stæto impedio d’intrâ into Canaan terrestre. Sta chì a l’ea a leçion che o Segnô o voeiva dâ in sciâ seu desobediensa. Da-o 1843-44, o repòso do primmo giorno o l’à avuo e mæxime conseguense, ma sta vòtta o l’impedisce l’intrâ into Canaan çeleste, a compensaçion da fæ di eletti offerta da-a mòrte espiatöia de Gexù Cristo. Sto giudiçio divin o cazze in scî rebelli, perché, comme l’açion do Mosè, o resto do primmo giorno o no l’é in conformitæ co-o progetto programmou da-o Segnô. I nommi peuan vegnî cangiæ sensa tante conseguense, ma o carattere di numeri o l’é a seu immutabilitæ. Pe-o Segnô Creatô, ch’o supervixoña a seu creaçion, o desgheuggise progrescivo do tempo o l’avvëgne pe mezo de unna sequensa de settemañe de sette giorni. Immutabilmente, o primmo giorno o l’arresta o primmo giorno e o “ setten ” o l’arresta o “ setten ”. Ògni giorno o mantegnià delongo o valô che o Segnô o gh’à dæto, fin da-o prinçipio. E a Genexi a ne mostra, into capitolo 2, che o setten giorno o l’é oggetto de un destin particolâ : o l’é “ santificao ” ò misso da parte. Fin à oua, l’umanitæ a l’é stæta ignorante da vea caxon de sto valô particolâ, ma ancheu, pe-o seu nòmme, dò a spiegaçion do Segnô. A-a seu luxe, a çernia do Segnô a vëgne ciæa e giustificâ : o setten giorno o profetizza o setten millennio do progetto divino globale de 7000 anni solari, di quæ i urtimi « mille anni » mensunæ into Ap. 20, veddan i eletti de Gexù Cristo intrâ inta gioia e inta presensa do seu amô. E sta recompensa a saià stæta ottegnua graçie a-a vittöia de Gexù in sciô peccou e in sciâ mòrte. O Sabbath santificou o no l'é ciù solo che o commemoramento da creaçion do Segnô do nòstro universo terrestre, o marca ascì ògni settemaña o progresso verso l'intrâ into regno do çê donde, segondo Gioan 14,2-3, o Gexù o " prepara un pòsto ".                   " pe-i seu amæ çernui." Ecco unna raxon ben ben boña pe amâlo e onorâlo inte sto santo setten giorno, quande o vëgne à marcâ a fin de nòstre settemañe, a-o tramonto do sô, a-a fin do 6° giorno .
D’ancheu in avanti, quande se leze ò se sente e poule de sto quarto comandamento, se deve senti derê a-e poule do testo, o Segnô ch’o dixe à l’òmmo: " Ti gh’æ 6000 anni pe produe e euvie da fede di eletti, perché quande a fin de sto tempo a l’é arrivâ, o tempo di 1000 millenni longer do will be ; o saià esteiso solo a-i mæ çernui ch’en intræ inta mæ eternitæ çeleste, pe mezo da vea fæ reconosciua da Gexù Cristo .      
O Sabbath o comparisce donca comme un segno scimbòlico e profetico da vitta eterna reservâ a-i resciöæ da tæra. Anche, o Gexù o l’à imaginou da- a « perla de gran prexo » da seu parabola çitâ into Matt.13,45-46 : « O regno do çê o l’é comme un mercante ch’o çerca de belle perle. O l'à attrovou unna perla de gran prexo ; e o l’é anæto à vende tutto quello ch’o l’aiva, e o l’à accattâ .” Sto verscio o peu reçeive doe spiegaçioin inverse. L’esprescion “ regno do çê ” a fa referensa a-o progetto de sarvâ do Segnô. Into descrive o seu progetto, Gexù Cristo o se paragoña à un “ mercante ” de “ perle ” ch’o çerca a perla , a ciù bella, a ciù perfetta e donca, quella ch’a comanda o prexo ciù erto. Pe attrovâ sta rara e donca preçiosa perla , o Gexù o l’à lasciou o çê e a seu glòria e in sciâ tæra a-o costo da seu terribile mòrte, o l’à resciöou ste perle spirituale coscì che vegnissan a seu propietæ pe l’eternitæ. Ma a-o conträio, o mercante o l’é quello çernuo ch’o l’à seu de l’assoluo, da perfeçion diviña ch’a saià a compensaçion da vea fæ. Chì ascì, pe guägnâ sto premio da vocaçion çeleste, o l’abbandona di valoî terrestri van e ingiusti pe dedicâse à rende a-o Segnô Creatô un culto ch’o ghe piaxe. Inte sta verscion, a perla de gran prexo a l’é a vitta eterna offerta da Gexù Cristo a-i seu çernui inta primmaveia de l’anno 2030.            
Sta perla de gran prexo a peu donca riguardâ solo l'urtima era de l' Adventismo ; quello che i seu urtimi rappresentanti vivan fin a-o veo retorno de Gexù Cristo. Pe quello, sta perla de gran prexo a mette insemme o Sabbath, o retorno de Cristo e a santitæ di urtimi eletti. A perfeçion dottrinâ attrovâ inte st'urtima era a dà a-i santi l'imagine da perla . A seu esperiensa speçifica d'intrâ inte l'eternitæ viva a conferma st'imagine de perla . E o seu attacco a-o Sabbath do setten giorno ch'o san ch'o profetizza o setten millennio o dà a-o Sabbath e a-o setten millennio l'imagine de unn'unica giöia preçiosa a-a quæ no se peu paragonâ ninte feua che à unna « perla de gran prexo ». St’idea a comparià inte Ap. 21,21 : “ E dozze pòrte ean dozze perle ; ògni pòrta a l'ea de unna sola perla . A piassa da çittæ a l'ea d'öo puo, comme do veddro trasparente . Sto verscio o l’enfatizza l’uniçitæ do standard de santificaçion domandou da-o Segnô, e into mæximo tempo , l’unica compensaçion d’ottegnî a vitta eterna co-o seu intrâ into Sabbath do setten millennio pe mezo de « pòrte » scimbòliche che representan e preuve de fæ avventiste . I urtimi resciöæ no son megio che quelli ch’en vegnui primma de loiatri. A l'é solo a veitæ dottrinale che o Segnô o gh'à fæto conosce ch'a giustifica a seu imagine de perle ch'a vëgne apreuvo à quella de prie preçiose taggiæ . O Segnô o no fa mai de ecceçioin pe-e persoñe , ma à segonda do tempo in costion, o s’é reservou o drito de fâ de ecceçioin a-o standard de santitæ neçessäio pe ottegnî a sarvessa. L’era crestiaña examminâ a riguarda sorviatutto o tempo segnou da-o retorno do peccou religiosamente offiçializzou da-o stabilimento do regimme papale roman, saieiva à dî da-o 538. Anche, i prinçippi da Reforma son coverti da-a seu compascion e da-a seu misericordia , e a transgrescion do peccou avanti de, o no l’ ea: ce a primmaveia do 1843. Inte unn'alluxon sottî, l' accattâ da perla a l'é propòsta da Gexù inte Ap. 3,18 : " Ve conseggio d'accattâ da mi ".          l’öo provou into feugo, pe ëse ricchi ; Ste cöse, che Gexù o l’öfre à quelli che ghe mancan, forman i elementi che dan a-o çernuo a seu apparensa scimbòlica de « perla » inti euggi e into giudiçio do Segnô Gexù Cristo. A “ perla ” a deve ëse “ accattâ ” da Lê, a no s’ottëgne pe graçia. O prexo o l’é quello de l’autonegaçion, a base da lotta da fæ. Inte l’ordine respettivo, o Gexù o propoñe de vende unna fæ provâ da-a preuva ch’a dà a-o çernuo a seu ricchessa spirituale ; a seu giustiçia pua e sensa macce ch'a creuve a nuditæ spirituale do peccatô perdonou ; l’aggiutto do Sciô Spìrito ch’o l’arve i euggi e l’intelligensa de l’òmmo peccatô a-o progetto revelou da-o Segnô inte seu sante Scritue da Bibbia.         
Into tempo di 6000 anni de l’era crestiaña, o Segnô o l’à aspëtou fin a-a fin de sto çiclo terrestre pe fâ descrovî a magnificensa do seu santo setten giorno ò Sabbath santificao pe-o seu repòso a-i seu urtimi çernui. I eletti che capiscian o seu scignificato oua an tutte e raxoin pe amâlo e onorâlo comme un regâ de Gexù Cristo. Pe quello ch’o l’à da fâ con quelli che no ghe piaxe e o combattan, an e avieivan tutte e raxoin pe odiâlo perché o marchià a fin da seu existensa terrestre animale.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
O Decreto de Daniele 8:14
 
Dan.8:12 o contunnia, co-o dî , “ O còrno o l’à cacciou a veitæ pe-a tæra, e o l’à prosperou inte quello ch’o l’à fæto .” “ A veitæ ” a l’é, segondo Sal 119:142, “ a lezze .” Ma o l’é ascì l’oppòsto assoluo da « buxia » che, segondo Isa.9,14, a caratterizza o « fäso profeta » papale co-o termine « coa » ch’o l’accusa direttamente inte Ap.12,4. De fæto, a butta a veitæ pe-a tæra pe installâ e seu “ mensonge ” religiose a-o seu pòsto. E seu « impreise » poeivan fâ solo che « bon exito », dæto che o mæximo Segnô o l'à portou a seu comparsa pe castigâ l'infedeltæ crestiaña pratticâ da-i 7 de marzo do 321.                
I versci 13 e 14 piggian unn’importansa primmäia fin a-a fin do mondo. Into verscicolo 13, i santi se domandan quante tempo a duâ l’estorscion do « quotidiano » e quella do « peccou devastante » ; cöse che emmo solo identificou. Ma s’attreuviemmo un pittin in sce sto “ peccou devastante ”. A devastaçion in costion a l'é quella de anime ò de vitte umañe. In sciâ fin, l’umanitæ intrega deçimâ a lascià, into corso di « mill’anni » do setten millennio, o pianeta Tæra inta seu forma originäia « sensa forma e veuo » ch’o ô guägnià, inte Ap .            
I " santi " domandan anche fin à quante tempo a " santitæ e l'armâ " crestiaña a saià trampolâ ? ". Inte sta scena, sti « santi » se compòrtan comme di servitoî fedeli de Dio, animæ comme o Daniele, ch’o l’é dæto comme exempio inte Dan 10:12, da-o dexidëio legittimo de « capî » o progetto divino. Pe-i trei argomenti stæti avansæ ottëgnan unna sola respòsta dæta into verscio 14.            
Segondo e correçioin e i megioamenti che o Segnô o m’à portou à fâ da-o testo ebraico originale, a respòsta dæta a l’é : « Fin a-a seia e a-a mattin, doe millatreiçento, e a santitæ a saià giustificâ ». No gh'é ciù, o testo scuo da tradiçion : « Fin à doemillatreiçento seie e mattin e o santuäio o saiâ purificou ». No se tratta ciù de santuäio ma de santitæ ; pe de ciù, o verbo « purificou » o l’é sostituio da « giustificou », e o terso cangio o l’à da fâ con l’esprescion « mattin de seia » ch’a l’é de fæto a-o scingolare into testo ebraico. De sta mainea, o Segnô o leva tutte e giustificaçioin da quelli che çercan de cangiâ o numero totale co-o dividdelo pe doî, co-o sostegnî de separâ e seie da-e mattin. A seu metodologia a l’é de presentâ l’unitæ de carcolo a « mattin da seia » ch’a definisce un giorno de 24 oe into Gen.1. Solo aloa o Sciô o revela o numero de st’unitæ : “ 2300 ”. O numero totale de giorni profetichi stæti mensunæ o l’é donca protetto. O verbo « giustificou » o l'à comme reixe, in ebraico, a poula « giustiçia » « tsédèq ». A traduçion che propoño a l’é donca mæxima giustificâ. Dapeu, un errô ch'o l'à da fâ co-a poula ebraica “ qodesh ” o rende sto termine pe “ santuäio ” ch'o l'é in ebraico “ miqdash ”. A poula “ santuäio ” a l’é ben traduta into verscico 11 do Daniele 8, ma a no l’à de pòsto inti verscichi 13 e 14 donde o Sciô o deuvia a poula “ qodesh ” ch’a dovieiva ëse traduta comme “ santitæ ”.                                  
Quande semmo che o « peccato devastante » o l’ammia speçificamente à l’abbandon do Sabbath, lê mæximo oggetto de unna particolâ santificaçion diviña , sta poula « santitæ » a l’illumina consciderevolimente o scignificato do messaggio profetico. O Segnô o l’annunçia che a-a fin do « 2300 seia e mattin » mensunou, o rispetto pe-o resto do seu veo « setten giorno » o saià domandou da lê, da quæ se segge persoña ch’a revendica a santitæ e a « giustiçia eterna » ottegnua da Gexù Cristo. A fin do " peccou devastante " a compòrta a renonçia a-o culto religioso da domenega, o primmo giorno do sô, stabilio da-o Constantin I , l'imperatô pagan. O Segnô o stabilisce donca torna, à seu vòtta, e nòrme dottrinæ da sarvessa ch’ean prevalso a-i tempi di apòstoli. Sto termine “ santitæ ” da solo o comprende tutte e veitæ dottrinæ di fondamenti da fede crestiaña. Avendo comme modello e origine l’insegnamento dæto a-i ebrëi, a fede crestiaña a no pòrta ninte de neuvo, feua che a sostituçion di sacrifici de bestie, co-o sangue versou da Gexù Cristo in sciô propiçiatöio ascoso inte unna barma sottotæra collocâ sotta i seu pê à Golgota, comme o l’à piaxuo a-o nòstro servitô de revelâ o seu. i argomenti interessæ da-a poula " santitæ " son progrescivi e se spanze in sciô tempo de unna vitta, ma da-o 2018, sto tempo o l'é contou e limitou, e ancheu, do 2020, gh'é solo che 9 anni arrestæ pe restörâ tutti i seu aspeti.            
Daniele 8:14 o l’é un decretto ch’o l’ammassâ l’anima, perché o cangiamento do giudiçio do Segnô o se traduxe inta perdia de l’offerta de sarvessa de Cristo pe tutti i crestien da domenega catòlica romaña pratticanti. O spito da tradiçion ereditäia o l’anià donca a mòrte eterna de moltitudine, che ciù de spesso no son consciente da seu condanna da parte do Segnô. L’é chì che a demostraçion de l’amô da veitæ a permette a-o Segnô de marcâ « a differensa », ch’a l’à da fâ co-o destin ch’o tocca « quelli che ghe servan e quelli che no ghe servan (Mal. 3,18) ».    
Çerti spiriti rebelli vorrieivan contestâ a mæxima idea de un cangiamento attribuibile a-o Segnô ch’o deciara lê mæximo : « No cangio », into Mal 3,6. L'é aloa che s'é da dâse conto che o cangiamento realizzou do 1843-44 o consciste solo into stabilî torna un standard originale ch'o l'ea stæto destorto e trasformou pe tanto tempo . Pe questo a benediçion di eletti da Reforma, imputâ ascì co-e seu euvie imperfette, a presenta un carattere ecceçionale, che o seu aspeto dottrinale o no peu ëse presentou comme modello da vea fæ. Sto giudiçio particolâ pe-i primmi reformatoî o l’é mai tanto ecceçionale che o Segnô o ô piggia e o ô revela inte Ap. 2,24, donde o dixe a-i protestanti, avanti do 1843: « No ve metto nisciuña atra carrega, solo quello che avëite conservæ fin à quande vegno ».      
O « guai » ch’o l’é attaccou à l’intrâ in vigô de sto decreto de Dan 8,14 o l’é mai tanto « grande » che o Segnô o ô segnala con annonçiâ trei « grandi guai » inte Ap. E con de conseguense coscì grave, l'é urgente savei a dæta da seu intrâ in vigô. Sta chì a l’ea pròpio a preoccupaçion di “ santi ” de Dan 8:13. A duâ a se revela oua comme “ 2300 giorni profetichi ” ò 2300 anni solari reali, segondo o còdiçe dæto à Ezechiele, un profeta contemporaneo de Daniele (Ezechiele.4:5-6). Sto capitolo 8, che o seu tema o l’é de mette fin a-o « peccou » roman, o troviâ i elementi che ghe mancan into Dan 9 donde, anche lì, a saià unna costion de « mette fin a-o peccou », ma sta vòtta, a-o « peccou » originäio ch’o l’à provocou a perdia da vitta eterna, da-o momento de Adammo e Eva. L’operaçion a saià basâ in sciô ministerio terrestre do Mescia Gexù e in sce l’offerta volontäia da seu vitta perfetta, inta redençion di pecchi di seu çernui, e veuggio fâlo ciæo, de loiatri soli. O tempo da seu vegnua tra i òmmi o l’é fissou da-a profeçia inti giorni profetichi. O messaggio o l'à da fâ co-o pòpolo ebraico comme prioritæ dæto ch'o l'é in alleansa co-o Segnô. O dà a-o pòpolo ebraico, pe « mette fin a-o peccou », un periodo de « settanta settemañe » ch’o rappresenta 490 anni-giorno reali. Ma o l’indica ascì i mezzi pe datâ o ponto de partensa do carcolo. " Da-o momento che a paròlla a l'é sciortia che Gerusalemme a dovieiva ëse tiâ sciù torna, fin à l'unto, gh'é... (7 + 62 = 69 settemañe )." Trei re persci an dæto sto permisso, ma solo o terso, Artaserse I , o l'à exeguio do tutto segondo Esdra 7:7. O seu decreto reale o l'é stæto pubricou a-a primmaveia do 458 a.C. O termine de 69 settemañe o mette o comenso do ministerio de Gexù Cristo inte l'anno 26. Mirando sorviatutto i urtimi « sette anni » reservæ pe l'euvia de Gexù, ch'o stabilisce, pe mezo da seu mòrte espiatöia, e base da neuva alleansa, o Sciô o presenta into verscio 27 do Dank.9 do seu miar do " , " o fa cessâ o sacrifiçio e l'offerta " ; cöse offerte à Gexù Cristo pe l’espiaçion di peccati. Ma a seu mòrte a l’arriva avanti de tutto pe “ mette fin a-o peccou .” Comm' dovieivamo capî sto messaggio ? O Segnô o l’òffre unna demostraçion do seu amô ch’a l’arrecheugge o cheu di seu çernui che, in cangio d’amô e de gratitudine, combattan co-o seu aggiutto contra o peccou. 1 Gioan 3:6 o conferma, co-o dî : “                                Chi l'arresta inte lê o no commette o peccou ; chi pecca o no l’à visto e o no l’à conosciuo .» E o rinfòrsa o seu messaggio con tante atre çitaçioin.  
À livello dottrinale, a neuva alleansa construta da Gexù Cristo a sostituisce solo quella vegia. Coscì, tutte doe e alleanse s’arrestan in sciâ mæxima base profetica revelâ inte Dan.9:25. A dæta – 458 a peu donca servî da base pe carcolâ e 70 settemañe fissæ pe-o pòpolo ebraico, ma ascì pe quelle di 2300 anni-giorni effettivi de Dan.8:14 ch’an da fâ co-a fæ crestiaña. Graçie à sta dæta preçisa, poemmo stabilî a mòrte do Mescia de l’anno 30 e l’intrâ in vigô do decretto de Dan 8:14 de l’anno 1843. Tutti doî i messaggi arrivan à " mette fin a-o peccou " con de conseguense eterne e mortæ pe quelli che con testarditæ ignoran ò fin à quande a mòrte a î colpisce, ò dòppo a fin do tempo de graçia collettiva e individuale ch'o l'anià avanti do glorioso retorno de Gexù Cristo. Fin à sto ponto finale, a vitta a permette de converscioin scinçere che permettan l’accesso a-a condiçion de quello stæto çernuo.   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
P reparaçion pe l'Apocalisse
 
A scrittua do libbro a l'é fæta à reo da-o Segnô. O l’é quello ch’o çerne e poule e inte Ap. 22 :18-19, o l’avvertisce i traduttoî e i scribi che saian responsabili de trasmette ò trascrive l’istöia originale , da generaçion à generaçion , che o ciù piccin cangiamento inte poule o î farà perde a seu sarvessa. Coscì emmo chì unn’euvia assæ particolâ de santitæ assæ erta. O peu ëse paragonou à un gigante “ puzzle ” che o seu assemblaggio o no poeiva ëse completou se anche o ciù piccin tòcco originale o dovesse ëse modificou. L’euvia a l’é donca divinamente colossale e segondo a seu natua, tutto quello che o Segnô o dixe gh’é veo, ma veo pe-o ponto ciù erto do seu progetto de sarvâ ; pecöse o l’addressa sta profeçia a-i seu “ servitoî ” , ciù into dettaggio, “ a -i seu scciavi ” , da fin do mondo. A profeçia a saià interpretabile solo quande i elementi profetizzæ son apreuvo à ëse compii ò, pe-a ciù parte , compii.       
A duâ do tempo totale che o progetto de sarvo divino o l'aiva da duâ a l'é stæta delongo ignorâ da- i òmmi. Coscì, inte tutti i tempi, o servitô de Dio o poeiva sperâ de testimoniâ a fin do mondo, e o Paolo o ne testimonia co-e seu paròlle : « Questo o digo, fræ, che o tempo o l'é curto ; D’ancheu in avanti, quelli ch’an de moggê seggian comme se no gh’avessan nisciuña, e quelli che piangan comme se no piangan, e quelli che se regoggian comme se no se regoggian, e quelli che accattan comme se no gh’avessan di ben, e quelli che deuvian o mondo comme se no ô deuvian, perché a forma de sto mondo a passa (1 Cor . 1:7) .     
 Noemme gh’emmo, in sce Paolo, l’avvantaggio de trovâse inte sto tempo donde o Segnô o l’anià à mette fin a-a seu seleçion d’eletti eterni. E ancheu, o seu conseggio ispirou o dovieiva ëse misso in deuvia da quelli stæti çernui pe in davei do nòstro tempo da fin. O mondo o saià passou, e solo a vitta eterna di eletti a saià anæta avanti. Anche, e poule de Dio inte Cristo, “ Vegno a-a spedia ”, inte Ap. 1,3, son vee, perfettamente giustificæ e adattæ pe sto nòstro urtimo tempo ; neuve anni dòppo o seu retorno , a-o momento da scrittua de sto testo .   
Noemme emmo visto inte Dan 7:25 che Romma a l’aiva un progetto pe “ cangiâ i tempi e a lezze ” de Dio. A comprenscion di mistëi de l’Apocalisse de Gexù Cristo , dæta à l’apòstolo Gioan arrestou in sce l’isoa de Patmo , a se basa in sostansa in sciâ conoscensa do tempo veo stabilio da-o Segnô. L’argomento do tempo o l’é donca fondamentale pe comprende l’Apocalisse, che o Segnô o struttua in sce sta noçion de tempo. O zeughià donca in sce l'impreçixon de sti dæti de mainea che o libbro o mantëgne o seu carattere misteioso e inoffenscivo ch'o ghe permettià de attraversâ i 20 secoli da nòstra era sensa ëse destruto da-e entitæ accuse e denonçiæ. I tempi cangiæ , e sorviatutto o lunäio stabilio da Romma in sce unna dæta fäsa ligâ a-a nascion de Gexù, no an permisso che i eletti seggian ingannæ quande interpretan e profeçie diviñe ; Questo o l'avvëgne perché o Segnô o presenta inte seu profeçie de duæ che o seu comenso e a seu fin en basæ in sce de açioin stòriche che se peuan identificâ de lengê e datâ da di stòrichi speçializzæ.   
Ma inte l’Apocalisse, a noçion de tempo a l’é primmordiale , perché tutta a struttua do libbro a se basa in sce quella. Coscì de conseguensa, a seu comprenscion a dependeiva da-a corretta interpretaçion do Sabbath domandou e restörou da-o Segnô do 1844. O mæ ministerio , comensou do 1980 , o l’aiva l’intençion de revelâ l’importansa do ròllo profetico do Sabbath , ch’o profetizza o gran resto do setten millennio do Segnô do seu Rev2, Segondo 2 Pet. 3:8, « un giorno o l’é comme mill’anni, e mill’anni comme un giorno », a connescion stabilia tra l’imagine di sette giorni de creaçion revelæ into Gen. Con sta conoscensa, a profeçia a vëgne ciæa e a consegna, perla pe perla, tutti i seu segreti.
Coscì, a profeçia a piggia vitta e efficaçitæ sôo che se o messaggio o peu ëse collegou à unna dæta inte l'istöia de l'epoca crestiaña. Sto chì o l’é quello che l’inspiraçion do Sciô Spìrito de Dio inte Gexù Cristo a m’à permisso de ottegnî. Coscì, poscio deciarâ sto “ libbretto, averto, ” ch’o conferma a realizzaçion do progetto divino annonçiou inte Ap. 5:5 e 10:2.  
 
In termini de seu architettua, a vixon de l'Apocalisse a creuve o tempo de l'epoca crestiaña tra a fin de l'epoca apostòlica, verso o 94 , e a fin do setten millennio ch'o vëgne apreuvo à l' urtimo retorno de Gexù Cristo do 2030 . O scompartisce donca co-i capitoli 2, 7, 8, 9, 11 e 12 de Daniele a panoramica de l’era crestiaña. Pe-i crestien, a leçion prinçipâ ottegnua da-o studio de sto libbro a l’é a dæta pivotâ da primmaveia do 1843 stabilia da Dan 8:14 , ma ascì de l’ötunno do 1844 donde a preuva da fæ a l’é finia. L'é stæto torna da l'ötunno do 1844 che o Segnô o l'à misso e base da fæ avventista do setten giorno . Ste doe dæte en mai tanto importante che o Segnô o ê deuviâ pe struttuâ a seu vixon de l’Apocalisse. Pe accapî o valô de ste doe dæte streite, beseugna collegâ o 1843 a-o comenso de unna preuva de fæ inta paròlla profetica. E primme vittime spirituale son cheite da sta dæta pe mezo do seu refuo con desprexo do primmo annonçio avventista do William Miller. Ma o tempo de proçesso o ghe l’öfre unna segonda poscibilitæ co-o seu segondo annonçio do retorno de Gexù pe-i 22 d’ötovie do 1844. A-i 23 d’ötovie o proçesso o finisce e o giudiçio de Dio o peu ëse coscì formolou e revelou. A preuva collettiva a l'é finia, ma a converscion individuale a l'é ancon poscibile. Pe de ciù, de fæto, tutti i avventisti osservan o repòso da domenega romaña, ch'o no l'é ancon identificou comme un peccou. E o Sabbath o l'é adottou pittin à pittin da-i avventisti de pe loiatri, sensa che o seu ròllo prinçipâ o segge realizzou da tutti i avventisti. Sto raxonamento o m'à portou à favorî a dæta da primmaveia 1843 pe-a fin da fäsa fede protestante e a dæta d'ötunno do 23 d'ötovie do 1844 pe-o comenso de l'Adventismo benedito da-o Segnô Za, tra-i ebrëi, a primmaveia e l'ötunno ean ligæ complementæ a-e festivitæ che ; a giustiçia eterna da " pegoa " ammassâ inta primmaveia " Pasqua " , da unna parte, e a fin do peccou da " cavra " ammassâ pe " o giorno de l'espiaçion ".           «peccati, de l'ötunno, d'atro canto.» Tutte doe e feste religiose an trovou a seu compimento inta Pasqua de l'anno 30 donde o Mescia Gexù o l'à dæto a seu vitta. A primmaveia do 1843 e o 22 d’ötovie do 1844 son donca ligæ ascì da-o scignificato dæto che a finalitæ da preuva da fæ a l’é de fæto de « mette fin a-o peccou » segondo Dan.7:24 ; quello ch’o constituisce l’odiosa prattica do repòso settemañale into primmo giorno, tanto che o Segnô o l’à ordenou pe-o setten ch’o l’à fiña santificou pe sto uso , da-a fin da primma settemaña da creaçion terrestre ; into 2021, 5991 anni avanti de niatri .    
Noi poemmo ascì favorî a dæta do decretto de Daniele 8:14 ch’o definisce a dæta da primmaveia do 1843. Pe giustificâ sta çernia, beseugna consciderâ che sto momento o taggia tutte e relaçioin stabilie fin aloa tra o Segnô e e seu creatue ; O Segnô che , da quella dæta , o l' à intrapreiso unna seleçion finale basâ in sce doî annonçi avventisti vegnui apreuvo . Da-a primmaveia do 1843 , o Sabbath o l’ea domandou, ma o Segnô o l’aviæ dæto solo a-i guägnitoî da prova da l’ötunno do 1844, comme segno benedito e santificao che ghe appartegnivan , in conformitæ con l’ insegnamento biblico de Ezech 20:12-20 . 
Inte sto libbro, o capitolo 5 o l’à l’intençion de fâne pensâ che , sensa a vittöia pagâ coscì cara da Gexù Cristo, « l’Agnello de Dio » , tutto l’aggiutto divino, tutta a luxe revelâ saieivan stæti imposcibili, e donca, nisciuña anima umaña a saieiva stæta sarvâ. A seu luxe profetica a sarva i seu çernui tanto quante a seu croxificaçion açettâ volontäiamente. A fede into seu sacrifiçio a ne l’imputa a seu “ giustiçia eterna ” segondo Dan 7:24 , ma a seu Revelaçion a ne l’illumina a stradda e a ne mostra e trappoe spirituale stæte misse da-o diao , pe fâne scompartî o seu terribile destin. Inte sto caxo, a sarvessa a piggia unna forma concreta.    
Ecco un exempio de ste trappoe sottî. A Bibbia a l’é tegnua pe giustiçia e tegnua pe-a Paròlla scrita de Dio. Tutte e mainee, sta poula a l'é stæta scrita da di òmmi immersi into contesto do seu tempo. Oua, se o Segnô o no cangia, o seu nemigo o diao, o Satana, o cangia opportunamente a seu strategia e o seu comportamento verso i çernui da-o Segnô , into tempo . Pe questo o diao ch’o l’agisce comme unn’imagine de “ drago ” da seu guæra persecutöia averta , into seu tempo, ma solo pe quello tempo , o Gioan o poeiva deciarâ inte 1 Gioan 4,1 à 3: “ Amæ, no creddeite à tutti i spï; ma provæ i spiriti pe vedde se son de Dio, perché tanti fäsci profeti son anæti feua into mondo. Pe questo conoscete o Sciô Spìrito de Dio: ògni spïrito ch’o confessa che Gexù Cristo o l’é vegnuo in carne o l’é de Dio. e tutti i spï che no confessan Gexù no son de Dio, e questo o l’é o spïto de l’anticristo, ch’avei sentio vegnî e o l’é za into mondo. « Inte seu poule , o Gioan o speçifica « vegnî inta carne » solo pe identificâ o Cristo da seu testimoniansa oculare. Ma a seu affermaçion « ògni spïto ch’o confessa che Gexù Cristo o l’é vegnuo in carne o l’é de Dio » o l’à perso o seu valô da-o momento che a religion crestiaña a l’é cheita inte l’apostaxia e into peccou da-i 7 de marzo do 321, con abbandonâ a prattica do veo Sabbath do veo setten giorno santificou da-o Segnô. A prattica do peccou a l'à, fin a-o 1843, reduto o valô de " confessâ Gexù Cristo vegnuo in carne " e da quella mæxima dæta, a gh'à levou tutto o valô ; i urtimi nemixi de Gexù Cristo revendican o seu " nomme " comme o l' à annonçiou inte Matt . Tanti me dixan inte quello giorno: Segnô, Segnô, no emmo profetizzou into to nomme ? No emmo cacciou feua i demònni into to nomme ? E no emmo fæto tanti miracoli into to nomme ? Allora ghe diò ciæamente: « No ve conosceivo mai , destaccæve da mi, voscià che travaggiæ l’iniquitæ ». “ Mai conosciuo ” !                      Sti “ miracoli ” son stæti donca fæti da-o diao e da-i seu demònni.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
L'Apocalisse in curta
 
Into pròlogo do capitolo 1, o comenso da seu gloriosa Revelaçion , o Sciô o ne presenta o menù da festa preparâ. Lì s'attreuva o tema de l'annunçio do glorioso retorno de Gexù Cristo, organizzou za do 1843 e do 1844, pe mette a-a preuva a fede universâ e sorviatutto protestante americaña ; Sto tema o l'é onnipresente : verscio 3, Perché o tempo o l'é vexin ; verso 7, ecco ch’o vëgne co-e nuvie... ; verso 10, l’ea into Sciô into giorno do Segnô, e ò sentio derê à mi unna voxe erta comme o son de unna trömba . Trasportou da-o Sciô, o Gioan o se treuva into giorno do glorioso retorno de Gexù , into Giorno do Segnô , « un giorno grande e spaventozo » segondo Mal 4:5 , e o l'à derê à lê o passou istòrico de l'era crestiaña presentou sotta o scimbolo de sette nommi piggiæ in prestito da -e sette çittæ presente de l'Asia). Dapeu, comme into Daniele, i trei temi de lettie, segni e trömpe covertian tutta l’era crestiaña in parallelo, ma ciaschedun de loiatri o l’é spartio inte doî capitoli. Un studio approfondio o mostrià che sta divixon a l’é fæta a-a dæta fondamentale do 1843 stabilia inte Dan.8:14. Drento de ògni tema , di messaggi adattæ a-i standard spirituæ stabilii into Daniele, pe-e epoche miræ, arrivan à marcâ 7 momenti do tempo coverto ; 7, o numero de santificaçion diviña ch’o serve comme seu “ segno ” e ch’o saià o tema de Apo.7 .          
A spiegaçion ch’a vëgne apreuvo a no l’é mai stæta fæta effettiva perché a noçion de tempo a se revela solo che da-o scignificato di nommi de « sette gexe » mensunæ into primmo capitolo. Into tema de lettie, da-o Ap. 2 e 3, no s’attreuva nisciuña preçixon inta forma : " o primmo angelo, o segondo angelo... etc. » ; comme saià o caxo co- i “ sigilli, e trömpe e e sette urtime plaghe da raggia de Dio . ” De sta mainea quarchedun o l'é stæto bon de credde che i messaggi fïsan indirizzæ , pe in davei e letteralmente , a-i crestien che viveivan inte ste çittæ de l'antiga Cappadòçia, inta Turchia d'ancheu. L'ordine into quæ a profeçia a presenta sti nommi de çittæ o va apreuvo cronològicamente à l'ordine into quæ i eventi istòrichi religioxi se son compii traverso l'epoca crestiaña. E l’é segondo e revelaçioin za ottegnue da-o libbro de Daniele , che o Segnô o definisce o carattere ch’o dà à ògni epoca pe-o scignificato do nomme da seu çittæ. In conseguensa, l’ordine revelou o se traduxe comme segue :          
1- Efeso : scignificato : lancio (quello de l’ Assemblea ò santuäio de Dio).  
2- Smirna : scignificato : mirra ( odô piaxeive e imbalsamaçion di mòrti pe-o Segnô ; persecuçioin romeñe di fedeli eletti tra o 303 e o 313).     
3- Pergamo : scignificato : adultëio (da l’abbandon do Sabbath, 7 de marzo do 321. Do 538, o regimme papale stabilio o l’à offiçializzou religiosamente o resto do primmo giorno renominou Domenega).  
4- Tiatira : scignificato : abominaçion e sofferensa mortale (o dexigna l'era da Reforma Protestante ch'a denonçiava avertamente a natua diabòlica da fede cattòlica ; era ch'a l'à da fâ co-o secolo XVI donde graçie a-a stampa mecanica , a disperscion da Bibbia a l'é stæta incoraggia).   
5- Sardi : scignificati doggi e oppòsti : pria convulsciva e preçiosa. (O revela o giudiçio che o Segnô o passa in sciâ preuva da fæ do 1843-1844 : o scignificato convulscivo o l’à da fâ co-a fæ protestante refuâ : « Ti l’æ mòrto » , e a pria preçiosa a designa i çernui che son vittöi in sciâ preuva : « camminan con mi vestii de « gianchi ) .           
6- Filadelfia : scignificato : Amô fraterno (e prie preçiose de Sardi son stæte arrecuggeite inte l'instituçion Adventista do Settemo Giorno da-o 1863 ; o messaggio o l'é assegnou pe l'anno 1873 definio da Dan.12:12. Benedita à quello tempo, a l'é però piggiâ contra o seu " reisego de warne ).     
7- Laodicea : scignificato : gente giudicata : " ni freido ni cado ma tiedo " (a l'é Filadelfia ch'a l'à " a seu coroña piggiâ " : " Ti l'é desgraçiou, miserabile, pöveo, òrbo, e nudo ". d a seu diviña benediçion a-i seu pioniei do 1844 : do 1994, l’instituçion a l’é cheita , ma o messaggio o l’é anæto avanti pe mezo di avventisti despersci che o Segnô o l’à identificou e seleçionou da-o seu amô pe-a seu luxe profetica revelâ , e da-a natua gentile e sottomissa ch’a caratterizza tutto o veo discorso de Gexù Cristo ).           
« Inta continuaçion » do tempo terrestre ch’o l’é finio co-o retorno glorioso de Cristo Dio, Apo 4 o l’illustrià co-o scimbolo di « 24 tröni », unna scena do giudiçio çeleste ( into çê ) donde o Segnô o l’arrecheuggià i seu eletti de mòddo che giudichian i mòrti grammi . Insemme à Ap. 20, sto capitolo o tratta i “ mill’anni ” do setten millennio. Ascciæimento : perché 24, e no 12, tröni ? Pe caxon da spartiçion de l'era crestiaña inte doe parte a-e dæte 1843-1844 do comenso e da fin da preuva da fæ do tempo.        
Dapeu, comme importante da-a parte, o Rev. 5 o mette in luxe l’importansa de comprende o libbro de profeçie ; che saià reiso poscibile solo da-a vittöia ottegnua da-o nòstro divino Segnô e Salvatô Gexù Cristo. 
O tempo de l'era crestiaña o saià torna revisto inte Ap. 6 e 7 sotta o sguardo de un neuvo tema ; quello di “ sette sigilli ”. I primmi sëi presentian i prinçipæ attoî missi in scena e i segni di tempi che caratterizzan e doe parte da divixon de l'era crestiaña : fin a-o 1844, pe Apo.6 ; e da-o 1844, pe Apo.7.     
Dapeu vëgne o tema de « trömbe » che scimbolizzan di castighi d’avvertimento pe-i primmi sëi de Ap. 8 e 9, e do castiggo definitivo, pe- a «setta trömba », delongo missa da parte, da-o Ap. 11:15 a-o 19.    
Derê à l’Apo.9, l’Apo.10 o l’ammia a-o tempo da fin do mondo , con evòcâ a scituaçion spirituale di doî gren nemixi de Gexù Cristo che se dixan i seu seguitoî : a fæ cattòlica e a fæ protestante , azzonta da l’ adventismo offiçiâ ch’o l’é cheito da-o 1994. Ma di argomenti prinçipæ importanti saian affrontæ e sviluppæ inti capitoli che vëgnan apreuvo. 
Coscì Apo.11 o l’anià torna a panoramica de l’era crestiaña e o sviluppià , sorviatutto , o ròllo importante da Revoluçion Franseise , che o seu ateismo naçionale stabilio o l’é deuviou da-o Segnô, co-o nomme scimbòlico de « a bestia ch’a se leva da l’abisso », pe destrue a facoltæ do regimme catòlico de « a bestia ch’a se leva da1 . A paxe religiosa universale, mensunâ into Ap. 7, a saià coscì ottegnua e nottâ do 1844. Dapeu, piggiando sto regimme revoluçionäio comme unn’imagine da Tersa Guæra Mondiale imminente ò da « 6a trömba » de Ap. 9:13, ch’a constituisce o veo « segondo guai » do «3. ch’o l’é compio da-o retorno in glòria de Gexù Cristo, o l’é presentou.          
Into Ap. 12 o Sciô o ne dà unn’atra panoramica de l’era crestiaña . O completa e seu informaçioin, sorviatutto in sciâ scituaçion do diao e di seu sostegnitoî angelichi . O ne mostra che dòppo a seu vittöia in sciâ croxe, into nomme çeleste de Michele  za mensunou inte Dan . Ecco quarche boña neuva ! A vittöia de Gexù a l’à avuo de conseguense çeleste feliçe pe-i nòstri fræ çelesti libeæ da-e tentaçioin e da-i penscëi di demònni. Da sta scorria, son stæti confinæ inta nòstra dimenscion terrestre , donde saian ammassæ co-i nemixi terrestri de Dio , do 2030 a-o glorioso retorno de Cristo Dio . Inte sta panoramica, o Sciô o descrive e succescioin do « drago » e do « serpente » che designan , rispettivamente , e doe strategie do combattimento do diao : a guæra averta , da Romma imperiale ò papale denonçiâ , e a seduçion religiosa fäsa do papato vatican roman , papadista almamoman, un . Inte figue sottî piggiæ in prestito da-e esperiense di Ebrëi, « a tæra a l'arve a bocca » pe descheite l'aggrescion papale de leghe cattòliche. Comme emmo visto, o travaggio o saià portou avanti da-i revoluçionäi franseixi atei. Ma o saià comensou ascì da-e truppe protestante de un crestianeximo fäso, aggrescivo, bellicoso. A panoramica a finià con unn’evocaçion do “ resto da posteritæ de dònne ”. O Sciô o dà donca a seu definiçion di vëi santi do tempo finale : “ Ecco a paçiensa di santi, che mantëgnan i comandamenti de Dio e tegnan a testimoniansa de Gexù .” O Sciô o designa inte sti termini quelli che, comme mi, s’aggrappan a-a seu Revelaçion profetica e no lascian che a segge arrancâ da nisciun , arrecuggendo fin a-a fin e perle dæte da-o çê .               
O cap. 13 o l’introduxe i doî nemixi religioxi aggrescivi che son i portatoî da fede crestiaña. Inte sto senso, o ê descrive comme doe « bestie », a segonda de quæ a l’é vegnua feua da-a primma, comme suggerisce da-a relaçion tra e poule « mâ e tæra » inte l’istöia da Genexi ch’a ê definisce inte sto capitolo 13. A primma a l’à agio avanti do 1844 e a segonda a comparià solo inte l’urtimo anno de graçia do tempo terrestre ch’o l’ à marcou o . Ste doe « bestie » son, pe-a primma, cattòliche, a gexa moæ, e pe-a segonda, e gexe reformæ protestante che ne son vegnue feua, e seu figgeu.      
Coprindo solo a segonda parte de l’era crestiaña da-o 1844, o Rev. 14 o l’evòca i trei messaggi de veitæ avventiste do Settemo Giorno in sce di termini eterni : a glòria do Segnô ch’a domanda a restauraçion da prattica do seu santo Sabbath, a seu condanna do cattòliçeximo roman ch’a l’onora do Proteximo comme « autoritæ umaña e diabòlica segge de Romma imperiâ che papale. Quande o tempo da miscion preparatöia o finisce, consecutivamente, co-a remoçion di santi çernui, imaginæ da- a «recuggeita », e a destruçion di meistri rebelli e de tutti i increduli, açioin imaginæ da- a « vintage », a tæra a saià torna l’«abisso » da vitta privâ de tutta a creaçion,. O mantegnià vivo, però, pe « mill’anni » un abitante çernuo, o Satana, o mæximo diao, ch’o l’aspëta a seu destruçion a-o Giudiçio Urtimo insemme à tutti i atri òmmi e angeli rebelli .            
O Rev. 15 o se conçentra in sciô tempo da fin da probaçion.
O Rev. 16 o revela « e sette urtime plaghe da raggia de Dio » che colpiscian, dòppo a fin da probaçion, i urtimi rebelli increduli che vëgnan delongo ciù aggrescivi, a-o ponto de decretâ a mòrte di osservatoî do divino Sabbath giusto avanti da setta peste.  
O Rev. 17 o l’é dedicou à reo à l’identificaçion da “ gran putta ” ciammâ “ Babilònia a Grande ”. L’é inte sti termini che o Sciô o designa a “ grande çittæ ” imperiâ e papale , Romma. O giudiçio do Segnô in sce de lê o se revela coscì ciæamente. O capitolo o l’annunçia ascì o seu giudiçio futuo e a seu destruçion pe feugo, perché l’Agnello e i seu fedeli eletti ô guägnan.      
Ap. 18 o l’à comme mira o tempo da “ vintage ” ò o castiggo de “ Babilònia a Grande ”.    
O Rev. 19 o descrive o glorioso retorno de Gexù Cristo e a seu confrontaçion co-e fòrse rebelle terrestre spaventæ.
O Rev. 20 o l’ammia a-o tempo di mill’anni do setten millennio visciui ben ben despægi, into çê da-i eletti, e in sciâ tæra desolâ, in isoamento da-o Satana. A-a fin do mill’anni, o Segnô o l’organizzià l’urtimo giudiçio : l’annihilaçion pe feugo terrestre çeleste e sottoterraneo de tutti i rebelli terrestri umoen e angelichi çelestiæ. 
O Rev. 21 o raffigura a glòria de l’ Assemblea formâ da l’arrecuggeita di eletti resciöæ da-o sangue de Gexù Cristo. A perfeçion di çernui a l’é illustrâ da-i paragoni con quello che a tæra a l’òffre ciù preçioso a-i euggi di òmmi : öo, argento, perle e prie preçiose. 
O Rev. 22 o l’evòca inte l’imagine o retorno à l’Eden perso, attrovou e installou pe l’eternitæ in sciâ tæra do peccou regenerou e trasformou pe vegnî o tröno universale de l’unico e grande Dê, creatô, legislatô e redentô ch’o domina in sce tutti i seu universci co-i seu resciöi terrestri.
Chì finisce sta panoramica spedia do libbro de l’Apocalisse, un studio into menuo do quæ o confermià e o rinfòrsià quello ch’o l’é stæto dito da pöco tempo.
Azzonto sta spiegaçion assæ spirituale ch’a revela o raxonamento ascoso do pensceo do Segnô. O trasmette di messaggi insospettæ pe mezo de sottî alluxoin che a Bibbia a ne l'illuminâ. Segondo, inta costruçion de l’Apocalisse, e mæxime proçedue ch’o l’à deuviou pe-a costruçion de seu revelaçioin dæte à Daniele, o Segnô o conferma ch’o « no cangia » e ch’o saià « pe sempre o mæximo » . Pe de ciù, ò attrovou inte l’Apocalisse o mæximo metodo de mette in parallelo trei temi che son e « lettie a-e Assemblee », i « segni » e e « trömpe ». Segondo l’Apocalisse 5, donde l’Apocalisse a l’é illustrâ da un libbro serrou da « sette segni », solo che l’avertua do « setten segno » a l’autorizzià l’accesso a-e preuve che confermian inti capitoli 8 a-o 22 , e interpretaçioin e i sospetto tiæ sciù da-o studio di capitoli da-o 1 a-o 7. sterie. E no stæ maraveggiæ, perché o seu tema o l’é pròpio o Sabbath, ch’o l’à fæto tutta a differensa tra a santitæ vea e a fäsa da-o 1843. Trovemmo donca inte l’Apo 7, a gran veitæ ch’a l’à sciätou a religion protestante inta primmaveia do 1843. L’Apocalisse a confermià solo che sto Daniele reve. Ma , pe l' Adventismo , ch'o l'é vegnuo feua vittöio à quella dæta , l'Apocalisse a revelià pe-o 1994 , unna preuva ch'a ô l'indoviâ à seu vòtta . Sta neuva luxe a farà , ancon unna vòtta , “ ancon, ” a differensa tra quelli che servan o Segnô e quelli che no ghe servan , ” ò de ciù.                  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Segonda parte : O Studdio Dettaggiou de l'Apocalisse . 
 
 
Apocalisse 1 : Pròlogo – O Retorno de Cristo – 
o tema avventista .
 
 
A presentaçion .
Verso 1 : “ A Revelaçion de Gexù Cristo, che o Segnô o gh’à dæto, pe mostrâ a-i seu servitoî e cöse che devan vegnî de lì à un pittin : e o l’ à mandâ e segnalâ pe mezo do seu angelo a-o seu servitô Gioan , ... ”    
Gioan, l’apòstolo che Gexù o l’ammiava, o l’é o depòxitäio de sta diviña Revelaçion ch’o l’ottëgne da-o Poæ into nomme de Gexù Cristo . Gioan, in ebraico “ Yohan ”, o veu dî : o Segnô o l’à dæto ; e o l'é ascì o mæ primmo nomme. No l’à dito o Gexù : “ Chi l’à, ghe saià dæto de ciù ” ? Sto messaggio o l’é “ dæto ” da “ Dio ” o Poæ, donca con un contegnuo illimitou. Pecöse da-a seu resurreçion, Gexù Cristo o l’à repiggiou i seu attributi divin, e l’é comme un Poæ çeleste ch’o peu, da-o çê, agî à avvantaggio di seu servitoî ò ciù into dettaggio di seu « scciavi » . Comme o dixe o dito, " preavvertio o l'é prearmou ." O Segnô o l’é de st’opinion e o â demostra con mandâ a-i seu servitoî de revelaçioin in sce l’avvegnî. L' esprescion " ch'a dev'accapî a -a spedia " a peu pâ sorprendente quande semmo che o messaggio o l'é stæto dæto do 94 d.C. e che oua semmo into 2020-2021 , o tempo che sto documento o l'é stæto scrito. Ma descrovindo i seu messaggi , capiemmo che sto « pronto » o piggia un scignificato letterâ, perché i seu destinatäi saian contemporanei do glorioso retorno de Gexù Cristo. Sto tema o saià onnipresente inta Revelaçion , perché a Revelaçion a l'é rivolta a-i urtimi « Avventisti » stæti çernui da-o Segnô , da-a fæ demostrâ inte unna preuva finale basâ in scî dæti de Apoc. 9 :1 a-o 12 , che trattan o tema da « quinta trömba » . Inte sto capitolo , i versci 5 e 10 minsoñan un periodo profetico de “ çinque meixi ” ch’o l’é stæto interpretou mâ fin oua. Into mæ studdio de l'argomento, sta duâ a l'à determinou unna neuva dæta ch'a dovieiva annonçiâ o retorno de Gexù pe-o 1994 , o veo anno 2000 da vea nascion de Cristo . Sta preuva de fæ a l’à intrigou, pe l’urtima vòtta, l’adventismo offiçiâ, ch’o l’ea vegnuo tiou e formalista, e ch’o s’ea apreuvo à intrâ inte un patto con quelli che o Segnô o revela comme i seu nemixi inta seu Apocalisse.                           . Da-o 2018, conosco a dæta do veo retorno de Gexù Cristo e a no se basa in sce nisciun dæto da-e profeçie de Daniele e de Revelaçion , che e seu duæ numeriche son stæte tutte compie con compie o seu ròllo de vagnaggio inti tempi stabilii. O veo retorno de Gexù o se peu capî da-o resoconto da Genexi, creddendo che i sette giorni de nòstre settemañe seggian construti in sce l’imagine di 7.000 anni de l’intrego progetto progettou da-o Segnô , pe eliminâ o peccou e i peccatoî , e pe portâ inta seu eternitæ o seu ammou elezzuo seleçionou inti primmi anni 600. Comme e proporçioin do santuäio ò tabernacolo ebraico , o tempo de 6000 anni o l'é compòsto da træ terse de 2000 anni. O comenso de l’urtimo terso o l’é stæto segnou, a-i 3 d’arvî do 30, da-a mòrte espiatöia do nòstro Sarvòtto Gexù Cristo. Un lunäio ebraico o conferma sta dæta. O seu retorno o l'é donca previsto pe- a primmaveia do 2030, ò 2000 anni apreuvo. Sapendo che o retorno de Cristo o l’é davanti à niatri , coscì vexin, a paròlla “ prontamente ” inte paròlle de Gexù a l’é perfettamente giustificâ. Coscì, sciben ch’o l’é arrestou conosciuo e lezzuo into corso di secoli, o libbro de l’Apocalisse o l’é arrestou serrou, zeou , segnou, fin a-o tempo da fin, ch’o l’à da fâ co- a nòstra generaçion.     
Verso 2 : “ ... ch’o l’à dæto testimoniansa da paròlla de Dio, da testimoniansa de Gexù Cristo, e de tutte e cöse ch’o l’à visto . ”    
O Gioan o l’attesta ch’o l’à reçevuo a seu vixon da-o Segnô. Unna vixon ch’a constituisce a testimoniansa de Gexù Cristo che Ap. 19:10 o definisce comme “ o spïto da profeçia ” . O messaggio o se basa in scê immagine “ viste ” e in scê poule sentie. O Gioan o l'é stæto arrancou da-e contingense terrestre da-o Sciô de Dio ch'o gh'à revelou inte de figue i grendi temi de l'istöia religiosa de l' epoca crestiaña ; o finià co-o seu retorno glorioso e spaventoso pe-i seu nemixi.     
Verso 3 : “ Beato quello ch’o leze e quelli ch’ascoltan e poule de sta profeçia, e che mantëgnan quelle cöse scrite inte quella ! Pecöse o tempo o l'é vexin . »    
Piggio pe mi mæximo a parte ch’a l’é mæ, a beatitudine pe « quello ch’o leze » e poule da profeçia, perché o Segnô o dà a-o verbo leze un scignificato lògico preçiso. O l’ascciæisce sto fæto inte Isa.29,11-12 : “ Tutta a revelaçion a l’é pe ti comme e poule de un libbro scignou, che vëgnan consegnæ à un òmmo ch’o sa leze, co-o dî: Leze questo! E o responde: No posso, perché o l’é segnou; o comme un libbro dæto à un òmmo ch’o no peu leze, co-o dî: Leze questo! E chi responde: no saio comme leze .» O verscio 13 , ch’o vëgne apreuvo , o revela a caxon de st’incapaçitæ : “ O Segnô o l’à dito: Quande sto pòpolo o s’avvexiña à mi, o m’onô co-a bocca e co-e labre; ma o seu cheu o l’é lontan da mi, e a seu paura pe mi a l’é solo che un preçetto da tradiçion umaña . O termine « scignou » ò «scignou» o descrive l'apparensa de l'Apocalisse, inlexibile perché scignâ. L’é donca pe arvîlo e dessegnâlo do tutto che mi, un atro Gioan de l’urtimo tempo, son stæto ciammou da-o Segnô ; questo pe fâ de mòddo che tutti i seu vëi eletti, “ ascoltan e conservan ” e veitæ revelæ inte poule e inte figue da profeçia. Sti verbi veuan dî “ capî e mette in prattica .” Inte sto verscio, o Segnô o l’avvertisce i seu eletti che reçeivan, da un di seu fræ inte Cristo, « quello ch’o leze », a luxe ch’a spiega i mistëi da profeçia de mòddo che pòssan , à seu vòtta, fâse allegri e mette in prattica o seu insegnamento. Comme into tempo de Gexù, a fæ, a confiansa e l’umiltæ saian donca ben ben neçessäie. Con sto metodo, o Segnô o vagna e o remeuve e persoñe tròppo orgoggiose pe ëse mostræ. Coscì digo a-i eletti : “ Desmentegâ l’òmmo, sto piccin fonçionäio pubrico traduttô e trasmettitô, e ammiâ o veo Autore : o Dio Onnipotente Gexù Cristo .”                       
Verso 4 : “ Gioan a-e sette gexe ch’en in Asia : Graçia e paxe seggian con voscià, da quello ch’o l’é, ch’o l’ea, e ch’o l’é apreuvo à vegnî, e da-i sette Spìriti ch’en davanti a-o seu tröno, ... ”;     
O referimento à " sette Assemblee " o l'é sospettoso , perché l' Assemblea con unna maiuscola A a l'é uña, delongo. " Sette Assemblee " donca a designa pe fòrsa l' Assemblea unificâ de Gexù Cristo inte sette ere marcæ e consecutive. A cösa a saià confermâ e za semmo che o Segnô o scompartisce l’era crestiaña inte 7 tempi particolæ. O referimento à l'Asia o l'é utile e giustificou , da-o momento che i nommi presentæ into verscio 11 son quelli de çittæ ch'existe inte l'Asia Minô, inte l'antiga Anatolia collocâ à ponente da Turchia d'ancheu. O Sciô o conferma za o limite de l’Euröpa e o comenso do continente asiatico. Ma a poula Asia , comme a poula Anatolia, a l'asconde un messaggio spirituâ. O veu dî : sô che se leva in akkadian e in grego , e donca o suggerisce o campo de Dio vixitou da Gexù Cristo, o " sô che se leva " , inte Lucca 1,78-79 : " Pe-i intestin da misericordia do nòstro Segnô, pe-o quæ o sô da l' erto o n'à vixitou, pe dâ luxe à quelli che s'assettan into cammin do sciugo e inte l'ombra da nòstra paxe. » O l’é ascì o “ sô da giustiçia ” de Mal 4:2 : “ Ma à voscià ch’aveite paû do mæ nomme o Sô da giustiçia o se levià co- a guariscion inte seu ae ; ti sciortiæ feua e ti sciortiæ comme di veddelli da-o stallo ” A formola do saluto a l’é coerente co-e lettie che i crestien se scangiavan a-o tempo do Gioan. À tutti i mòddi , o Segnô o l’é designou da unna neuva esprescion, desconosciua primma : « da quello ch’o l’é, ch’o l’ea, e ch’o l’é da vegnî ». Sta esprescion a rende solo , inta lengua grega originale e inte atre traduçioin , o scignificato do nomme ebraico de Dio : « YaHweh ».                          ". Sto chì o l’é o verbo « ëse » coniugou inta tersa persoña a-o scingolare do tempo imperfetto de l’ebraico. Sto tempo ciammou imperfetto o l’esprimme o compio ch’o l’é prolongou into tempo , perché o tempo presente o no l’existe inta coniugaçion de l’ebraico. « e chi o vëgne », o conferma ancon de ciù o tema do retorno de Gexù Cristo , l’ Adventismo . L' avertua da fede crestiaña a-i paghen a se conferma coscì ; pe loiatri o Segnô o l’adatta o seu nomme. Dapeu unn’atra neuva a comparisce pe designâ o Sciô Spìrito : “ i sette Sciô ch’en davanti a-o seu tröno .” Sta çitaçion a comparià inte Ap. 5 :6 . O numero 7 o designa a santificaçion , inte sto caxo , quella do Sciô divino versou inte seu creatue, donca, “ davanti a-o seu tröno ”. Into Ap. 5:6, « l’agnello ammassou » o l’é ligou à sti scimboli, a profeçia a conferma coscì l’ onnipotensa diviña de Gexù Cristo. I “ sette spï de Dio ” son scimbolizzæ da- o “ candeliê à sette ramme ” do tabernacolo ebraico ch’o profetizza o progetto de sarvessa do propòxito do Segnô. O seu programma o l'ea coscì deliniou de mainea ciæa. Da-o momento che Adammo, 4000 anni, e pe-a seu mòrte Gexù o l’espia i pecchi di eletti a-i 3 d’arvî do 30, o sciorte coscì o vello do peccou e o l’arve l’accesso a-o çê a-i eletti resciöæ durante e urtime doe miggiæa di sëi miggiæa d’anni programmæ pe-a seleçion di eletti dispersæ do , fin a-o mondo o earnd , fin a -o mondo o e e.                  
Verso 5 : “ ... e da Gexù Cristo, o testimònio fedele, o primmo nasciuo da-i mòrti, e o prinçipe di re da tæra ! A quello ch'o n'amma e o n'à libeou da-i nòstri pecchi pe mezo do seu sangue , .    
O nomme “ Gexù Cristo ” o l’é ligou a-o ministerio terrestre che o Segnô o l’é vegnuo à compiî in sciâ tæra. Sto verscio o ne fâ arregordâ e seu euvie compie pe ottegnî a sarvessa pe graçia ch’o l’òffre solo a-i seu çernui. Inta seu fedeltæ perfetta a-o Segnô e a-i seu valoî , o Gexù o l'ea « o testimònio fedele » propòsto comme modello da imitâ , a-i seu apòstoli e a-i seu discepoli de tutti i tempi , compreiso i nòstri. A seu mòrte a l’é stæta profetizzâ da-a mòrte da primma bestia ammassâ pe vestî Adammo e Eva co-a nuditæ dòppo o seu peccou. Pe mezo de lê, o l’ ea donca pe in davei o “ primmo nasciuo di mòrti .” Ma l’é ascì , pe caxon da seu importansa diviña, che a seu mòrte da sola a l’aiva l’efficaçitæ e a facoltæ de condannâ o diao, o peccou e i peccatoî. O l'arresta o " primmo nasciuo " sorve tutti i " primmo nasciui " inte l'istöia religiosa. L’ é stæto co-a seu mòrte in mente, reisa neçessäia pe resciöâ o peccou di seu çernui , che o Segnô o l’à fæto moî tutti i « primmi nasciui » umoen e bestie de l’Egitto rebelle , l’imagine do peccou , pe « liberâ » o seu pòpolo ebraico da-a scciavitù, za o scimbolo e l’imagine do « peccou » . Comme o “ primmogenito ”, o drito de primogenito spirituale o gh’appartëgne. Presentandose comme “ prinçipe di re da tæra ”, Gexù o se fa o servitô di seu resciöi. I “ re da tæra ” son quelli che intran into seu regno resciöæ da-o seu sangue ; ereditan a tæra rinnovâ . L’é unna cösa da mäveggiâse descrovî o livello d’umiltæ, compascion, amixiçia, fraternitæ e amô di ëse çelestiæ ch’en arrestæ fedeli a-i standard divin da vitta çeleste. In sciâ tæra, Gexù o l’à lavou i pê di seu apòstoli , tanto ch’o confermava ch’o l’ea “ o Maestro e o Segnô .” Into çê, o saià pe sempre “ o prinçipe ” di seu “ re ” . Ma " i re " saian anche servitoî di seu fræ. Anche, con dâse o titolo de « prinçipe », o Gexù o se mette a-o livello do diao , o seu avversäio e concorrente guägno , .                                    ch'o ghe dixe . “ o prinçipe de sto mondo .” L’incarnaçion de Dio inte Gexù a l’ea motivâ da -a faccia à faccia di doî “ prinçipi ” ; o destin do mondo e quello de seu creatue o depende da-a potensa do grande vittöio Gexù Michele YaHweh .  Ma Gexù o deve a seu vittöia solo in parte a-a seu divinitæ, perché o l’à combattuo o diao à condiçioin pæge, inte un còrpo de carne identico a-o nòstro, 4000 anni dòppo a battaggia persa da-o primmo Adammo. A seu mentalitæ e a seu determinaçion à guägnâ e sarvâ i seu çernui da soli gh'an dæto a seu vittöia. O l’à averto a stradda pe-i seu çernui, mostrando che unna « pegoa » doçile a peu scompassâ i « lopi » che devoran carne e spiriti, con l’aggiutto do fedele e veo Dio.         
Verso 6 : “ e o n’à fæto ëse un regno, prævi pe-o Segnô e o seu Poæ, pe lê segge glòria e potensa pe sempre e sempre ! Amen ! »    
O l’é o Gioan ch’o definisce quello ch’o constituisce l’ Assemblea di Eletti. Inte Gexù Cristo, l’antigo Israele o contunnia inte de forme spirituale profetizzæ inti riti da vegia alleansa. Servindo o “ Re di re e Segnô di scignori ”, i çernui pe in davei scompartiscian o seu regno, e con Lê, constituiscian i çittadin do regno do çê. Son ascì di “ prævi ” spirituali , perché offiçian into templio do seu còrpo, donde servan o Segnô, offrindose in santitæ pe-o seu serviçio. E pe mezo de seu preghee a-o Segnô, trasmettan i profumi offerti in sce l'artâ di profumi inte l'antigo templio de Gerusalemme. A separaçion tra Gexù e o Poæ a l’é fäsa, ma a s’adatta a-a comprenscion che tanti fäsci crestien an in sce l’argomento. Sto fæto o va fin à preteise de “ onôrâ ” o Figgio à despeto do Poæ. Sta chì a l’é a colpa, ò peccou, da fede crestiaña da-i 7 de marzo do 321. Pe tanti, o repòso do Sabbath o l’é unn’ordinansa ch’a l’à da fâ solo co-i ebrëi da vegia alliansa, a dispensaçion do Poæ. O Poæ e Gexù stæti unna sola persoña, patian a raggia de Gexù ch’o pensavan d’onô. Inta seu natua diviña comme Poæ, o Gexù o l’à, e pe l’eternitæ, “ glòria e potensa, pe sempre e pe sempre!” Amen! »  “ Amen ” ch’o veu dî : l’é veo ! Veramente !              
 
 
O tema avventista .
Verso 7 : “ Ecco, o vëgne co-e nuvie. E tutti i euggi o veddan, anche quelli ch'o l'an traforou ; e tutte e tribù da tæra se lamentan pe lê. Scì. Amen! »    
L’ é pròpio quande o torna che Gexù o mostrià a seu glòria e a seu potensa. Segondo Atti 1:11, O tornià “ comme o l’é montou into çê , ” ma pe-o seu retorno o saià inte unn’estrema glòria çeleste ch’a farà spaventâ i seu nemixi ; " quelli ch'o l'an perforou " con oppoñise a-o seu veo progetto. Pecöse st’esprescion a l’à da fâ solo co-i umoen contemporanei da seu vegnua. Quande i seu servitoî son menassæ de mòrte ò missi a-a mòrte, Gexù o condividde o seu destin perché o s'identifica con loiatri : " E o re o ghe respondià : In veitæ ve digo, pe quante l'é stæto fæto à un di ciù piccin de sti mæ fræ, l'é stæto fæto à mi. (Matt.25,40) ». I ebrëi e i sordatti romoen ch’o l’an croxificou no son compreixi inte sto messaggio. O Sciô de Dio o l’imputa st’açion à tutti i umoen ch’impedisce o seu travaggio de sarvessa e fan che a seu offerta de graçia e de sarvessa eterna a fallisce pe liatri mæximi e pe-i atri. Citando « e tribù da tæra », o Gexù o l’à comme mira i fäsci crestien da-i quæ e tribù d’Israele dovieivan ëse esteise inta neuva alleansa. Descrovî a-o seu retorno che se preparavan à ammassâ i seu vëi çernui, avieivan solo de raxoin pe lamentâse, descrovindose nemixi do Segnô ch’o doveiva sarvâli. I dettaggi do programma di urtimi giorni saian revelæ despersci inti capitoli do libbro de l’Apocalisse. Ma poscio dî che Apoc. 6,15-16 o descrive a scena inte sti termini : “ I re da tæra, i nòbili, i capitani, i ricchi, i potenti, tutti i scciavi e tutti i òmmi liberi, se son ascoxi inte barme e inti ròcchi de montagne. E dixan a-e montagne e a-e ròcche: «Cazze in sce de nòscia e ascondine da-a faccia de quello ch'o l'é assettou in sciô tröno e da-a raggia de l'Agnello. ".               
Verso 8 : “ Son Alfa e Omega, o dixe o Segnô Dio, ch’o l’é, ch’o l’é stæto e ch’o l’é apreuvo à vegnî, l’Onnipotente . »   
Quello ch'o parla coscì o l'é o doçe Gexù ch'o l'à attrovou a seu glòria diviña into çê , o l'é « l' Onnipotente » . No gh’é solo che beseugno de collegâ sto verscio con quello de Ap. 22,13-16 pe aveighe de preuve : “ Son l’Alfa e l’Omega, o primmo e l’urtimo, o comenso e a fin... /... Mi, Gexù, ò mandou o mæ angelo pe testimoniâve de ste cöse inte gexe. Son a reixe e a descendensa de Davide, a stella do mattin luminosa . Comme into verscico 4, Gexù o se presenta sotta i attributi do Segnô creatô, l’amigo de Mosè, che o seu nomme ebraico o l’é « YaHweh » segondo Esò.3:14 . Ma vorrieiva fâ nottâ che o nomme de Dio o cangia à segonda se o l’é lê ch’o se nomina ò se i òmmi ô nominan : « son » o vëgne « O l’é » inta forma « YaHWéH ».                
Nòtta azzonta do 2022 : L' esprescion « alfa e omega » a ressumme tutta a revelaçion offerta da-o Segnô inta seu Bibbia , da-a Genexi 1 a-a Revelaçion 22 . Ma da-o 2018, o scignificato profetico de " sëi miggiæa " d'anni dæto a-i sëi giorni da settemaña o l'é stæto confermou sensa mette in discuscion o seu valô comme sëi giorni reali , into quæ o Segnô o l'à creou a tæra e a vitta ch'a l'aiva da sostegnî. Ma, con mantegnî o seu scignificato profetico, sti sëi giorni ò " 6000 " anni an reiso poscibile definî pe-a primmaveia do 2030 l'urtimo retorno vittorioso de Gexù Cristo e o rappòrto di seu fedeli santi. Pe mezo de l’esprescion « alfa e omega » , o Gexù o dà a-i seu santi di urtimi giorni unna ciave ch’a ghe permettià de descrovî o tempo reale da seu segonda vegnua. Ma no l'é stæto fin a-a primmaveia do 2018 che emmo capio comme deuviâ sti 6.000 anni, e fin a -i 28 de zenâ do 2022, pe assoçiâli con ste esprescioin : " l'alfa e l' omega ", " o comenso e a fin ".             
Verso 9 : “ Mi Gioan, o to fræ e compagno inta tribolaçion, into regno e inta paçiensa de Gexù, l’ea in sce l’isoa ch’a se ciamma Patmo pe-a paròlla de Dio e pe-a testimoniansa de Gexù. »   
Pe un veo scciavo de Gexù Cristo, ste træ cöse son ligæ : a porçion da tribolaçion, a porçion do regno, e a porçion da perseveransa inte Gexù. O Gioan o testimonia o contesto donde o reçeive a seu vixon diviña. Trovandolo ch'o paiva indestruttibile, i romoen in sciâ fin l'an isoou inte l'exilio in sce l'isoa de Patmo, pe limitâ a seu testimoniansa a-i òmmi. Inta seu vitta , o no l'à mai smesso de testimoniâ pe-a paròlla de Dio pe glorificâ Gexù Cristo . Ma poemmo capî ascì che o Gioan o l’é stæto portou à Patmo pe reçeive, in tranquillitæ, a testimoniansa de Gexù ch’a constituisce a Revelaçion, ch’o reçeive lì da-o Segnô. 
Nottemmo de passaggio che i doî autoî de doe profeçie Daniele e Apocalisse son stæti miracolosamente protetti da-o Segnô ; O Daniele o l'é stæto sarvou da-i denti di lioin e o Gioan o l'é stæto sarvou sensa fâse danno da unna vasca d'euio ch'o bolleiva. A seu esperiensa a ne mostra unna leçion : o Segnô o distingue tra-i seu servitoî protezendo de mainea potente e sorvenaturale quelli che ô glorifican ciù tanto e presentan l'apparensa de un modello ch'o veu incoraggî in particolâ. O ministerio profetico o l’é donca designou inte 1Cor.12,31 comme a “ mainea ciù eccellente . ” Ma gh’é di profeti e di profeti. No tutti i profeti son acciammæ à reçeive de vixoin ò de profeçie da-o Segnô. Ma tutti i eletti son esortæ à profetizzâ, saieiva à dî à dâ testimoniansa de veitæ do Segnô a-o seu vexin pe portâli a-a sarvessa.    
 
 
A vixon do Gioan di tempi avventisti
Verso 10 : “ Son stæto into Sciô Spìrito into giorno do Segnô, e ò sentio derê à mi unna voxe fòrte, comme unna trömba, ”   
L'esprescion " giorno do Segnô " a l'incoraggià de interpretaçioin tragiche. Inta seu traduçion da Bibbia , o J.N.​​ ​Sto chì o l’é in diretta oppoxiçion a-o seu “ segno ” reale , o seu setten giorno de repòso santificao. Etimològicamente, a poula “ domenega ” a veu dî de fæto “ giorno do Segnô ” , ma o problema o ne vëgne da-o fæto ch’a dedica o primmo giorno da settemaña a-o repòso, che o Segnô o no l’à mai ordenou, con avei da seu parte, santificou delongo o setten giorno pe sta raxon. Coscì, cöse veu dî effettivamente “ o giorno do Segnô ” mensunou inte sto verscio ? Ma a respòsta a l’é stæta za dæta into verscicolo 7 co-o dî , “ Ecco, o vëgne co-e nuvie. » Ecco, o “ giorno do Segnô ” mirou da-o Segnô : “ Ecco, ve mandiò o profeta Elia avanti da vegnua do grande e spaventozo giorno de YaHWéH . (Mal.3,5)” ; quello ch’o l’à fæto l’Adventismo e e seu træ « aspettative » do retorno de Gexù, za compii con tutte e boñe e brutte conseguense portæ da ste træ preuve, do 1843, do 1844 e do 1994 . Coscì cöse gh’é “ derê ” à lê ? L' intrego passou istòrico de l' era crestiaña ; da- a mòrte de Gexù, 2000 anni de religion crestiaña ; 2000 anni inti quæ o Gexù o l’é stæto tra i seu çernui, con aggiuttâli, into Sciô Spìrito, à guägnâ o mâ comme lê mæximo o l’aiva guägno o diao , o peccou e a mòrte. « A voxe erta « sentia » derê à lê a l’é quella de Gexù ch’o l’intervëgne comme « unna trömba » , pe avvertî i seu çernui e revelâghe a natua de trappoe religiose diabòliche che incontrian inta seu vitta inte tutte e « sette » ere che o verscio apreuvo o nommià .                                           
Verso 11 : “ O l’à dito : Quello che vedde, scrive inte un libbro e mandâlo a-e sette gexe: à Efeso, à Smirna, à Pergamo, à Tiatira, à Sardi, à Filadelfia e à Laodicea. » .    
A forma apparente do testo a paiva presentâ comme destinæ letteræ e çittæ nomminæ de l'Asia do tempo do Gioan ; ognidun o l'à o seu messaggio. Ma sto chì o l'ea solo che un aspeto fäso ch'o voeiva mascheâ o veo scignificato che Gexù o dà a-i seu messaggi. Inte tutta a Bibbia, i nommi pròppi dæti a-i òmmi an un scignificato ascoso inta seu reixe , ch’o segge ebraico, caldeo ò grego. Sto prinçipio o l'applica ascì a-i nommi greghi de ste sette çittæ chì. Ògni nomme o revela o carattere de l'epoca ch'o rappresenta. E l’ordine donde sti nommi vëgnan presentæ o corresponde à l’ordine do progresso into tempo programmou da-o Segnô. Veddiemmo into studio de Ap. 2 e 3 donde l’ordine de sti nommi o l’é rispettou e confermou , o scignificato de sti sette nommi , ma quelli di primmi e di urtimi , « Efeso e Laodicea », revelan da soli, l’uso che o Sciô o ghe fa. Scignificato, rispettivamente, « lansâ » e « persoñe giudicæ », s’attreuva « l’alfa e l’omega, o comenso e a fin » , de l’era da graçia crestiaña. No l’é de mäveggiâse che Gexù o s’é presentou into verscio 8, sotta sta definiçion : “ Son l’Alfa e l’Omega . ” O l’inscrive coscì a seu presensa co-i seu scciavi fedeli inte tutta l’era crestiaña.            
Verso 12 : “ Me son vortou pe vedde chi l’ea a voxe ch’a m’à parlou. E quande me son vortou, ò visto sette candeliê d'öo , .   
L’açion de « girâse » a pòrta o Gioan à ammiâ l’ era crestiaña intrega da-o momento che lê mæximo o l’é stæto trasportou a-o momento do glorioso retorno de Gexù. Dòppo a preçixon " derê " , gh'emmo chì " Me son vortou " , e torna " e , dòppo avei vortou " ; O Sciô o l’insciste fortemente in sce sto sguardo verso o passou, de mòddo che ghe vëgnemmo apreuvo inta seu lògica. E cöse vedde alloa o Jean ? " Sette candeliê d'öo " . Chì ascì a cösa a l'é sospetta comme e " sette Assemblee " . Pe-o modello “ candeliê ” o l'ea into tabernacolo ebraico e o l'aiva sette ramme che scimbolizzavan za , insemme , a santificaçion do Sciô de Dio e da seu luxe. St'osservaçion a veu dî che, comme e « sette Assemblee » , i « sette candeliê » scimbolizzan a santificaçion da luxe de Dio, ma inte sette momenti marcæ inte tutta l'era crestiaña. O candeliê o rappresenta l'eletto de unn'epoca , o reçeive l'euio do Sciô de Dio da-o quæ o depende pe inluminâ i eletti co-a seu luxe.                    
 
 
 
Annunçio de unna gran calamitæ .
Verso 13 : “ e in mezo a-i sette candeliê gh’ea un ch’o s’assomeggiava a-o Figgio de l’òmmo, vestî de un vestio fin a-i pê, e çentou in scî petti con unna çenta d’öo. »  
Chì comensa a descriçion scimbòlica do Segnô Gexù Cristo. Sta scena a l'illustra e promesse de Gexù : Lucca 17:21 : « No dixan : «Guarda chì», ò «Là». Pecöse ecco, o regno de Dio o l’é drento de voscià . » ; Matt.28:20 : “ e mostrâghe à tegnî tutte e cöse che ve ò comandou. E ecco, son con voscià delongo, fin a-a fin do mondo. ". Sta vixon a s’assomeggia ben ben à quella do Daniele 10 donde o verscicolo 1 o â presenta comme l’annunçio de unna “ gran calamitæ ” pe-o seu pòpolo ebraico. Quello de Apocalisse 1 o l’annunçia ascì unna “ gran calamitæ ” , ma sta vòtta, pe l’ Assemblea Crestiaña . O confronto de doe vixoin o l'é ben ben edificante , apreuvo che i dettaggi son adattæ à ògnidun di doî contesti istòrichi ben ben despægi. E descriçioin scimbòliche che saian presentæ riguardan Gexù Cristo into contesto do seu urtimo retorno glorioso. E doe « calamitæ » an in commun che vëgnan compie in sciâ fin de doe alleanse stabilie consecutivamente da-o Segnô. Ora confrontemmo e doe vixoin : “... un figgio de l’òmmo ” inte sto verscio o l’ea “ un òmmo ” into Daniele , perché o Segnô o no l’ea ancon vegnuo incarnou inte Gexù. A-o conträio, inte « figgio de l’òmmo » s’attreuva o « figgio de l’òmmo » che o Gexù o nomina delongo quande o parla de lê mæximo inti Evangeli. Se o Segnô o l’inscisteiva tanto in sce st’esprescion , o l’é perché a legittima a seu capaçitæ de sarvâ i òmmi. Chì o l’é “ vestî de longa ròbba ”, “ vestî de lin ” into Daniele. A clave pe-o scignificato de sta longa ròbba a l’é dæta inte Ap. 7:13-14. O l’é portou da quelli che mòrran comme martiri pe-a vea fede : “ E un di ançien o m’à respòsto e o m’à dito: Questi che son vestî de vestii gianchi, chi son e da donde son vegnui ? Ghe digo : Scignô, ti sa. O m'à dito: «Questi son quelli che son vegnui da-a gran tribolaçion; an lavou e seu ròbbe e ê an fæte gianche into sangue de l’Agnello. » . Gexù o pòrta « unna çenta d’öo in sciô seu peto » saieiva à dî in sciô seu cheu, ma « in scî seu çentiña », scimboli de fòrsa, into Daniele. E a " çenta d'öo".                                      » o scimbolizza a veitæ segondo Ef.6,14 : “ Stai donca in pê, co-i vòstri çerchi çentiæ da-a veitæ ; mette in sce o petto da giustiçia ; ".  Comme Gexù, a veitæ a l’é onâ solo da quelli ch’a l’amman.  
Verso 14 : “ A seu testa e i seu cavelli ean gianchi comme a laña, gianchi comme a neve ; i seu euggi ean comme unna sciamma de feugo ; »     
O gianco, o scimbolo da puritæ perfetta , o caratterizza o Segnô Gexù Cristo ch'o , de conseguensa , o refua o peccou. Oua, l'annunçio de unna " gran calamitæ " o peu avei solo l'obiettivo de castigâ i peccatoî. Sta caxon a l’à da fâ tanto co-e calamitæ , donca attrovemmo, chì e into Daniele, o Segnô , o gran Giudiçe , che i seu « euggi son comme de sciamme de feugo ». O seu sguardo o consumma o peccou ò o peccatô, ma o çernuo de Gexù o çerne de renonçiâ a-o peccou, à unna mainea differente da-o fäso ebraico e da-o fäso crestian rebelle che in sciâ fin o giudiçio de Gexù Cristo o consummià. E o contesto finale de sta “ calamitæ ” o designa i seu nemixi stòrichi, tutti identificæ inti capitoli de sto libbro, e inte quello do Daniele. Apo.13 o ne presenta sotta l’aspeto de doe « bestie » identificæ da-i seu nommi « mâ e tæra » ch’o designa a fæ cattòlica e a fæ protestante ch’a ne vëgne feua , comme i seu nommi suggeriscian segondo Gen.1,9-10. Dòppo o seu retorno, e doe bestie alleæ vëgnan unna sola, unie pe scombatte o seu Sabbath e i seu seguitoî. I seu nemixi saian spaventæ, segondo Ap. 6:16, e no saian in pê.           
Verso 15 : “ I seu pê ean comme un bronzo fin, comme se o bruxasse inte unna fornaxe ; e a seu voxe a l'ea comme o son de tante ægue. »    
I pê de Gexù son pægi comme o resto do seu còrpo, ma inte st’imagine se fan contaminâ co-o trampolâ o sangue di peccatoî rebelli. Comme into Dan.2:32, “ o bronzo , ” un metallo in lega impuru , o scimbolizza o peccou. Into Ap. 10 :2 se leze , “ E o l’aiva inta man un libbretto averto. O l'à misso o pê drito in sciô mâ , e o pê manciña in sciâ tæra ; ". Ap. 14 :17-20 o dà à st’açion o nomme de “ raccolta ” ; un tema sviluppou inte Isaia 63. E “ tante ægue ” scimbolizzan , inte Ap. 17:15, “ pòpoli , moltitudine, naçioin e lengue ” che fan unn’alliansa co-a “ prostituta Babilònia a Grande ” ; nomme pe-a Gexa Catòlica Romaña papale. St’alliansa de l’urtimo momento a î unià pe oppoñise a-o Sabbath santificou da-o Segnô. Van fin à deçidde d'ammassâ i seu osservatoî fedeli. Noi poemmo donca capî i scimboli da seu giusta raggia. Inta vixon , o Gexù o mostra a-i seu çernui che a seu sola “ voxe ” diviña personale a l’é ciù potente de quella de tutti i pòpoli da tæra missi insemme.                    
Verso 16 : “ O l’aiva inta seu man drita sette stelle. Da-a seu bocca a ne vegniva unna spada affiâ, à doî taggi ; e a seu faccia a l'ea comme o sô ch'o sciortiva co-a seu fòrsa. »    
O scimbolo de “ sette stelle ” tegnue “ inta seu man drita ” o s’arregòrda a seu dominaçion permanente ch’a poeiva dâ da sola a benediçion do Segnô ; se de spesso e massisciamente revendicou pe errô da-i seu nemixi infedeli. A stella a l’é o scimbolo do messaggê religioso dæto che comme a stella do Gen. 1:15, o seu ròllo o l’é « d’illuminâ a tæra », into seu caxo, co-a giustiçia diviña. O giorno do seu retorno, Gexù o l’ arresuscitâ ( resuscitâ , ò resuscitâ torna dòppo unn’annihilaçion totale momentanea ciammâ mòrte ) i seu çernui da tutte e epoche scimbolizzæ da-i nommi de sette Assemblee . Inte sto contesto glorioso, pe lê e i seu fedeli eletti, o se presenta comme « a Paròlla de Dio » che o seu scimbolo « de unna spada affiâ à doî taggi » o l’é mensunou inte Ebr 4,12. Sta chì a l’é l’oa donde sta spada a daià vitta e mòrte , segondo a fæ mostrâ à sta paròlla diviña scrita inta Bibbia che Ap. 11:3 o scimbolizza comme ëse “ i doî testimònni ” de Dio. Inti umoen , solo l' apparensa da faccia a î identifica e a î permette de differençiâli ; O l'é donca l'elemento d'identificaçion pe eccellensa. Inte sta vixon, o Segnô o l'adatta ascì a seu faccia a-o contesto mirou. Into Daniele, inta vixon, o Segnô o scimbolizza a seu faccia co-o « lampo » un scimbolo tipico do dê grego Zeus, perché o nemigo da profeçia o saià o pòpolo grego seleuçido do re Antiòco IV , ch’o l’à compio a profeçia into - 168. Inta vixon da seu faccia in sce l’Apocalisse o l’é anche brilla inta seu fòrsa ." L'é veo che st'urtimo tentativo de scassâ da-a tæra quæ se segge osservatô do santo divino Sabbath o constituisce l'apogeo da lotta rebelle à avvantaggio do rispetto do " giorno do sô inconquistou " stabilio a-i 7 de marzo do 321 , da l'imperatô Constantin I. Sto campo de rebelli o l'attroviâ davanti à lê " o sô da giustiçia diviña " inte tutta a seu potensa diviña, e questo, o primmo giorno da primmaveia 2030.                       
Verso 17 : “ Quande l’ò visto, son cheito a-i seu pê comme mòrto. O m’à misso a man drita, co-o dî : “No t’æ paû !” »    
Reagindo à sta mainea, o Gioan o l'antiçipa solo o destin de quelli ch'o l'affrontian quande o torna. O Daniele o s’ea comportou a-o mæximo mòddo, e inte tutti doî i caxi, o Gexù o rassegua e o rinfòrsa o seu servitô, o seu scciavo fedele. " A seu man drita " a conferma a seu benediçion e inta seu fedeltæ, à unna mainea differente da-i rebelli de l'atro campo, o çernuo o no l'à de raxon pe avei poia do Segnô ch'o vëgne à sarvâlo pe amô. L'esprescion " no tegnî paû " a conferma o contesto finale caratterizzou da-o 1843 da sto messaggio avventista do primmo angelo de Ap. 14,7: " E o l'à dito con voxe erta: Temmâ o Segnô, e dâghe a glòria : perché l'é vegnua l'oa do seu giudiçio : e adorâ quello ch’o l’à fæto o çê e a tæra, o mâ e e vivagne d’ægua. » ; saieiva à dî o Segnô creatô .        
Verso 18 : “ Son o primmo e l’urtimo, e o vivente. Mi l'ea mòrto ; e ecco, son vivo pe sempre e sempre. Tegno e ciave da mòrte e de l’Ade. »    
O l’é de fæto Gexù, o vittöio do diao, do peccou e da mòrte, ch’o parla inte sti termini. E seu poule « o primmo e l’urtimo » conferman o messaggio do comenso e da fin do tempo coverto da-a profeçia, ma into mæximo tempo , Gexù o conferma a seu divinitæ ch’a l’à dæto vitta da-a primma à l’urtima de seu creatue umañe . Quello ch’o “ l’à e ciave da mòrte ” o l’à o poei de deçidde chi vive e chi moî. L’oa do seu retorno a l’é quande i seu santi saian resuscitæ inta “ primma resurreçion ” reservâ a-i “ mòrti benediti inte Cristo ” segondo Ap. 20:6. Evacuemmo tutti i miti de tradiçioin do fäso crestianeximo do patrimònio grego e romoen, e capiemmo che « l’abitaçion di mòrti «o l’é solo che o terren da tæra ch’o l’à arrecuggeito i mòrti trasformæ inte pua , segondo quello ch’o l’é scrito into Gen. 3:19 : « Inta suâ da vòstra faccia ti mangiæ o pan, fin à quande no ti torni a-o terren, da-o fæto che ti l’é stæto piggiou da-o pòsto; pecöse ti l’é pua, e a-a pua ti torni. » . Sti resti no saian mai ciù d’utilizzaçion, perché o seu Creatô o î farà resuscitâ co-a seu personalitæ intrega incisa inta seu diviña memöia, inte un còrpo çeleste incorruttibile (1 Cor. 15,42) identico à quello di angeli ch’en arrestæ fedeli a-o Segnô , ma no son manco di angeli da-o Segnô, ma di angeli da-o Segnô. Matt.22,30 » .               
 
O messaggio profetico in sce l'avvegnî o l'é confermou .
Verso 19 : “ Scrive donca e cöse che t’æ visto, e e cöse ch’en, e e cöse che saian dòppo: ”   
Inte sta definiçion, o Gexù o conferma a covertua profetica do tempo globale de l’era crestiaña ch’a finià co-o seu retorno in glòria. O tempo apostòlico o l’à da fâ con l’esprescion « quello ch’o l’æ visto » e o Segnô o designa donca o Gioan comme un testimònio oculare autentico do ministerio apostòlico. O l’à assistio a-o “ primmo amô ” do Sceglio mensunou inte Ap. 2:4. “... quelli che son ” o l’à da fâ co-a fin de sto tempo apostòlico donde o Gioan o l’arresta vivo e attivo. “ ... e quelli che saian dòppo de loiatri ” o se referisce a-i avvegnimenti religioxi che saian compii fin a-o tempo do retorno de Gexù Cristo, e a-o de là, fin a-a fin do setten millennio.        
Verso 20 : “ o mistëio de sette stelle che t’æ visto inta mæ man drita, e di sette candeliê d’öo. E sette stelle son i angeli de sette Gexe, e i sette candeliê son e sette Gexe. » .   
“ I angeli de sette Assemblee ” son i çernui de tutte ste sette ere. Pecöse a paròlla « angelo », da-o grego « aggelos », a veu dî messaggê, e a designa i angeli çelesti solo se a paròlla « çeleste » a ô speçifica. Da mæxima, i « sette candeliê » e e « sette Assemblee » sospettæ into mæ commento son chì unii. O Sciô o conferma donca a mæ interpretaçion : i « sette candeliê » rappresentan a santificaçion da luxe de Dio inte sette epoche designæ da-i nommi de « sette Assemblee ».                 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 2 : L' Assemblea de Cristo . 
da- o seu lancio fin a-o 1843
 
Into tema de lettie , s’attreuva into Rev. 2, quattro messaggi che se dirizzan a - o tempo tra o 94 e o 1843 , e inte l’ Apoc . unch , e gente giudicâ ; o comenso e a fin de l’etæ da graçia crestiaña. Into Ap. 2, in sciâ fin do capitolo, o Sciô o l’evòca o comenso do « tema adventista do retorno de Cristo » ch’o l’à comme mira a dæta 1828 prestabilia inte Dan 12,11. Pe de ciù, in sequensa de tempo, o comenso do capitolo 3 de l’Apocalisse o peu ëse legittimamente ligou a-a dæta do 1843 ch’a l’à segnou o comenso da preuva de fæ avventista. Un messaggio appropiou o l’arriva pe sançionâ a fede protestante verificâ : “ Ti l’æ mòrto .” Ste spiegaçioin ean neçessäie pe confermâ a connescion di messaggi co-e dæte stabilie into Daniele. Ma a vixon de l’Apocalisse a pòrta de revelaçioin in sciô comenso de l’era crestiaña che o Daniele o no l’à sviluppou . E lettie ò i messaggi che o Gexù o se dirizze a-i seu servitoî inte tutta a nòstra era descazzan l’incomprenscion religiosa de illuxoin fäse e fäse che riguardan unna moltitudine de credenti crestien. Lì attrovemmo o veo Gexù co-e seu domande legittime e i seu reprocci sempre giustificæ. E quattro lettie de Apo.2 piggian o bersalio , consecutivamente , à quattro periodi collocæ tra o 94 e o 1843.             
 
1° periodo : Efeso . 
Do 94, l' urtimo testimònio do lancio de l' Assemblea de Cristo
Verso 1 : “ E à l’angelo da gexa d’Efeso scrive : Ste cöse o dixe quello ch’o l’à e sette stelle inta man drita, ch’o cammina tra i sette candeliê d’öo : ”   
Pe- o nomme Efeso , da-a primma traduçion do grego « Efexi » ch’o veu dî lansâ, o Segnô o parla a-i seu servitoî do tempo do lansâ de l’ Assemblea de Cristo , a-o tempo de l’imperatô roman Domiçian (81-96) . O Sciô o l’ammia donca a-o tempo quande o Gioan o reçeive da-o Segnô a revelaçion ch’o ne descrive. O l’é l’urtimo apòstolo ch’o l’arresta miracolosamente vivo e o rappresenta, da solo, l’urtimo testimònio oculare do lancio de l’ Assemblea de Gexù Cristo. O Segnô o se regòrda a seu potensa diviña ; O l’é solo lê ch’o « tegnî inta seu man drita » , scimbolo da seu benediçion , a vitta di seu çernui , e « stelle », che e seu euvie o giudica , i fruti da seu fæ . À segonda do caxo, o benedixe ò o maledixe. O Segnô o « cammina » , capisce ch'o l' avansa into tempo do seu progetto con accompagnâ , generaçion dòppo generaçion , a vitta di seu çernui e i avvegnimenti do mondo ch'o l'organizza ò o combatte : « e mostrâghe à osservâ tutto quello che t'ò comandou . E ecco, son con voscià delongo, fin a-a fin do mondo. Matt.28,20 » . Fin a-a fin do mondo, i seu çernui an da compiî e euvie ch’o l’à inandiou in antiçipo pe loiatri : “ Perché semmo a seu euvia, stæti creæ inte Cristo Gexù pe-e boñe euvie, che o Segnô o l’à inandiou in antiçipo, pe fâ de mòddo che camminemmo inte quelle. Ef.2,10 » . E an da adattâse a-e condiçioin particolæ neçessäie inte ciascheduña de sette ere. Pe-a leçion dæta inte “ Efeso ” a s’applica à tutte e sette epoche ; e « sette stelle stæte tegnue inta seu man drita » o peu lasciâ cazze e cazze pe-a tæra, quelle che riguardan i crestien rebelli. Tiâte presente che un " candeliê " o l'é utile solo quande o dà luxe, e pe dâ luxe o dev'ëse impio d'euio, un scimbolo do divino Sciô.                       
Verso 2 : “ Conosco e to euvie, o to travaggio e a to paçiensa. Saio che no se peu sostegnî e gente gramme; che ti l’æ provou quelli che dixan d’ëse apòstoli e no son, e ti l’æ attrovou buxi; »    
Attençion ! I tempi de coniugaçion di verbi en estremamente importanti , perché determinan o momento mirou de l’era apostòlica. Inte sto verscio o verbo coniugou into tempo presente o se referisce à l’anno 94, tanto che quelli into tempo passou fan referensa a-o tempo de persecuçioin inflitte da l’imperatô roman Neron, tra i anni 65 e 68. 
Do 94, i crestien amavan a veitæ ch'a l'ea ancon intatta e indistorta , e odiavan i paghen « grammi » , sorviatutto tra de loiatri i romoen dominanti do tempo . Gh’é unna raxon pe questo, saieiva à dî che l’apòstolo Gioan o l’é ancon vivo coscì comme tanti atri testimònni antighi da veitæ mostrâ da Gexù Cristo. I " mentî " son coscì desmascæ de lengê. Pecöse inte tutte e etæ e erbe inconverte çercan de mescciâse co-o gran bon, perché a paura de Dio a l’é ancon grande, e o messaggio da sarvessa o l’é seduttô e attraente. Introduxan de idee fäse inta dottriña. Ma inta preuva de l’amô da veitæ, no arriëscian e vëgnan desmascæ da-i eletti davei inluminæ . Coscì ascì , pe quello ch’o l’à da fâ co-o passou de l’epoca apostòlica, « ti l’æ provou », o Sciô o s’arregòrda comme a preuva da mòrte a l’à fæto cazze e maschere ingannevole di fäsci crestien , i vëi « mentî » piggiæ comme mira inte sto verscio, tra o 65 e o 68, quande o Neron o l’à consegnou o Sceglio de Cristo a-o seu wild offeroast do . Romma. Ma fâmo nottâ che Gexù o l’evòca sto zelo da unn’epoca passâ.         
Verso 3 : “ che t’æ a perseveransa, che t’æ patio pe caxon do mæ nomme, e no t’æ sciätou. »   
Chì ascì, fâ attençion a-i tempi de coniugaçioin di verbi ! 
Se a testimoniansa da perseveransa a se conserva ancon, quella do sofferimento a no l’é ciù. E o Segnô o l’é obrigou à arregordâse l’açettaçion do sofferimento ch’a l’ea stæta manifestâ e sublimamente onâ 30 anni avanti pöcassæ , tra o 65 e o 68 , quande o roman sanguinoso, o Neron, o l’à consegnou i crestien a-a mòrte , offerti comme spettacolo , a-o seu pòpolo perverso e corrutto . L'é stæto solo che inte sto momento che o campo Sceglio o l'à « soffrio » into seu « nomme » e «o no s'é ascidiou ».       
Verso 4 : “ Però gh’ò questo contra de ti, che t’æ lasciou o teu primmo amô. »   
A menassa propòsta a vëgne ciù preçisa e a se conferma. Inte sto tempo i crestien ean fedeli, ma o zelo demostrou sotta o Neron o l'ea debilitou ò o no l'existeiva ciù ; quello che Gexù o ghe dixe « perde o primmo amô » , propoñendo coscì pe-o tempo 94, l’existensa de un segondo amô, ben ben ciù basso che o primmo .   
Verso 5 : “ Arregòrdate donca da donde ti l’æ cazzuo, pentite, e fâ e primme euvie. altrimenti vegniò da ti e tiæ feua o tò candeliê da-o seu pòsto, se no ti te penti. »   
O solo rispetto ò o solo reconoscimento da veitæ o no pòrta a sarvessa. O Segnô o domanda de ciù da quelli ch’o sarva pe fâli vegnî i seu compagni pe l’eternitæ. A fæ inta vitta eterna a compòrta a svalutaçion da primma vitta. O messaggio de Gexù o l’arresta perpetuamente o mæximo segondo Matt . Pecöse chi veu sarvâ a seu vitta o â perde, e chi perde a seu vitta pe mi o â troviâ. Pecöse cöse ghe serve à un òmmo se o guägna o mondo intrego e o perde a seu mæxima anima? Ò cöse pòsse dâ un òmmo in cangio da seu anima? «A menassa de levâghe o seu Sciô , scimbolizzâ da-o « candeliê », a mostra che, pe-o Segnô, a vea fæ a l’é lontaña da ëse unna sencia etichetta attaccâ in sce unn’anima. A-o tempo d’Efeso, o candeliê scimbòlico do Sciô de Dio o l’ea inte l’Oriente, à Gerusalemme donde a fede crestiaña a l’ea nasciua e inte gexe stabilie da-o Paolo in Greçia e inta Turchia d’ancheu. O çentro religioso o se mesciâ de lì à un pittin à Oçidente e sorvetutto à Romma in Italia.      
Verso 6 : “ Eppure gh’é questo che ti odi e euvie di Nicolaiten, che odio anche mi. »   
Inte sta lettia, i romoen son nomminæ scimbòlicamente , apreuvo à « i grammi » : « i Nicolaitan », ch'o veu dî, pòpolo vittöio ò pòpolo da Vittöia , saieiva à dî i dominatoî do tempo . In grego, o termine " Nike " o l'é o nomme da vittöia personificâ. Quæ son donca “ e euvie di Nicolaiten ” odiæ da-o Segnô e da-i seu eletti ? Paganismo e scincretismo religioso. Onran unna serie de divinitæ pagañe, e ciù grende de quæ gh'an un giorno da settemaña dedicou à loiatre . O nòstro lunäio d’ancheu, ch’o l’attribuisce a-i sette giorni da settemaña i nommi de sette stelle, pianeti ò stella do nòstro scistema solare, o l’é unn’ereditæ diretta da religion romaña. E o culto do primmo giorno dedicou a-o « sô inconquistou » o daià into tempo, da-o 321, unna raxon particolâ a-o Segnô creatô pe odiâ e « euvie » religiose di romoen.               
Verso 7 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, o l’ascolte quello che o Sciô o dixe a-e gexe : A quello ch’o guägna ghe daiò de mangiâ da l’erbo da vitta, ch’o l’é into mezo do paradiso de Dio. »    
Doî messaggi inte sto verscio parlan do tempo terrestre da vittöia, “ quello ch’o guägna ”, e do tempo çeleste da seu recompensa.  
Sta formola a l’é l’urtimo messaggio che Gexù o s’addressa a-i seu servitoî de uña de sette epoche miræ da-a profeçia. O Sciô o l’adatta a-e condiçioin particolæ de tutte e epoche. Quello d’Efeso o marca o comenso do tempo coverto da-a profeçia, donca o Segnô o ghe presenta a sarvessa eterna sotta forma do comenso de l’istöia terrestre. L’imagine de Gexù a l’ea evocâ lì sotta quella de l’erbo da vitta do giardin terrestre che o Segnô o l’aiva creou pe mette lì l’òmmo innoçente e puo. O Ap. 22 o profetizza sta restauraçion de un Eden renovou pe-a feliçitæ di eletti vittöi in sciâ neuva tæra. A formola a presentava de preoccupaçioin tutte e vòtte con un aspeto da vitta eterna offerta da Gexù Cristo solo che a-i seu çernui.
 
2a era : Smirna . 
Tra o 303 e o 313, l’ urtima persecuçion “ imperiale ” romaña .  
Verso 8 : “ E à l’angelo de l’ assemblea de Smirna scrive : Ste cöse o dixe o primmo e l’urtimo, ch’o l’ea mòrto e o l’é torna vivo : ”    
Pe- o nomme “ Smirna ” da segonda lettia, traduta da-a poula grega “ smurna ” ch'a veu dî “ mirra ”, o Segnô o l'ammia o tempo de unna terribile persecuçion guiddâ da l'imperatô roman Diocleçian . A “ Mirra ” a l'é un profumo ch'o l'à profumou i pê de Gexù pöco avanti da seu mòrte e ch'o gh'é stæto portou comme offerta a-a seu nascion da-i Maghi che ne vegnivan da-o Levante . Gexù o descrovî torna inte sta preuva o zelo da fæ vea ch’o no l’à ciù attrovou do 94. Quelli che açettan de moî into seu nomme devan savei che Gexù o l’à guägno a mòrte, e che unna vòtta ciù vivo, o saià bon de resuscitâli comme o l’à fæto pe lê mæximo. A profeçia a l’é rivolta solo a-i crestien, di quæ o mæximo Gexù o l’é o « primmo » rappresentante . Ascimilando a seu persoña a-a vitta di seu servitoî, o saià rappresentou ascì da- o “ urtimo ” crestian .                  
Verso 9 : “ Conosco a vòstra tribolaçion e a vòstra misëia (sciben che ê ricchi), e a blasfemia de quelli che dixan d’ëse ebrëi e no son, ma son unna sinagoga de Satana. »   
Perseguitæ da-i romoen, i crestien vegnivan privæ de seu propietæ e ciù de spesso vegnivan ammassæ. Ma sta misëia materiale e carnâ a î rende spiritualmente ricchi inti critëi de fæ do giudiçio do Segnô. D’atro canto, o no l’asconde o seu giudiçio e o revela , inte di termini assæ ciæi , o valô ch’o dà a-a religion ebraica ch’a l’à refuou o standard divino da sarvessa , co-o no reconosce Gexù Cristo , comme o Mescia profetizzou da-e Scritue Sacre. Abbandonæ da-o Segnô, i ebrëi vëgnan piggiæ in carrega da-o diao e da-i seu demònni e vëgnan pe-o Segnô e i seu vei eletti, « unna sinagoga de Satana ». 
Verso 10 : “ No gh’æ paû de quello che ti l’æ da patî. Ecco, o diao o l'arrecheugge quarchedun de voscià inta prexon, pe ëse provæ, e gh'aveiæ da tribolaçion pe dexe giorni. Siate fedeli fin a-a mòrte, e ti dæ a coroña da vitta. »   
Inte sto verscio, o diao o se ciamma Diocleçian, sto cruel imperatô roman co - i seu « tetrarchi » assoçiæ o l'aiva un odio fòrte contra i crestien ch'o voeiva sterminâ . A persecuçion annonçiâ ò a " tribolaçion " a l'é duâ pe " dexe giorni " ò " dexe anni " tra o 303 e o 313 . À quarchedun de quelli ch ' son stæti « fedeli fin a- a mòrte » comme martiri ertamente benediti , o Gexù o daià « a coroña da vitta » ; a vitta eterna a l’é o segno da seu vittöia.                
Verso 11 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, o l’ascolte quello che o Sciô o dixe a-e gexe : Quello ch’o guägna o no saià ferio da-a segonda mòrte. »    
O messaggio da fin de l'era o l'à comme tema : a mòrte. Sta vòtta, o Sciô o l’evòca a sarvessa con arregordâse che quelli che no açettan a primma mòrte de martirio pe-o Segnô, an da patî, sensa poeilo scappâ, « a segonda mòrte » do « lago de feugo » de l’urtimo giudiçio. Unna “ segonda mòrte ” ch’a no l’influisce in scî eletti perché saian intræ inta vitta eterna pe sempre.       
 
3° periodo : Pergamo . 
Do 538, l' instauraçion do regimme papale à Romma
Verso 12 : “ E à l’angelo de l’assemblea de Pergamo scrive : Ste cöse o dixe quello ch’o l’à a spada affiâ à doî taggi: ”   
Pe- o nomme de Pergamo , o Segnô o l' evòca o tempo de l' adultëio spirituale . Into nomme Pergamo , doe reixe greghe , « pérao, e gamos », se traduxan con « tragredî o matrimònio ». Sta chì a l’é l’oa fatale do comenso de desgraçie che colpiscian i pòpoli crestien fin a-a fin do mondo. Con piggiâ comme mira a dæta 313, l' epoca passâ a l'à propòsto l' asceisa do poei e o governo pagan de l'imperatô Constantin I , figgio do tetrarca Constançio Cloro, e vittô in sce Massençio. Pe decretto imperiâ do 7 de marzo do 321, o l' à abbandonou o repòso settemañale do santo Sabbath do setten giorno divino , o nòstro sabo d'ancheu, con preferî incangio o primmo giorno dedicou, à quelli tempi, a-o culto pagan do dê solare, o " Sol Invictus ", o Unconquisto. Obbedindo à lê, i crestien commetteivan l'« adultëio spirituale » , che da-o 538 in avanti o saieiva vegnuo a nòrma offiçiâ do papismo roman ligou à l' era de Pergamo . I crestien infedeli van apreuvo a- o Vigilio, o neuvo cappo religioso stabilio da l'imperatô Giustinian I. Sto schematô o l'à sfrütou a seu relaçion co-a Teodora, a prostituta maiâ con l'imperatô, pe ottegnî sto pòsto papale ingrandio da-o seu neuvo poei religioso universale, saieiva à dî o cattòlico . Coscì, co-o nomme de Pergamo , o Segnô o denuncia a prattica da « domenica » , un neuvo nomme e caxon de un adultëio spirituale , co-o quæ o ex- « giorno do sô » ereditou da Constantin o l'é ancon onorou da unna gexa crestiaña romaña . O pretende d'ëse Gexù Cristo e o ô revendica , co-o titolo do seu cappo papale , " vicario do Figgio de Dio " (Sostituto ò sostituto do Figgio de Dio), in latin " VICARIVS FILII DEI " , o numero de lettie do quæ o l'é "                       666 » ; un numero coerente con quello che Ap. 13:18 o l’attribuisce à l’elemento religioso da “ bestia .” L'era ciammâ Pergamo a comensa donca co-o regno papale intollerante e usurpante ch'o leva da Gexù Cristo, o Dê onnipotente incarnou , o seu titolo de Cappo de l' Assemblea , segondo Dan.8:11 ; Ef.5,23: “ Perché o maio o l’é o cappo da moggê, comme o Cristo o l’é o cappo da Gexa: e o l’é o Salvatô do còrpo. » Ma stæ attenti ! St'açion chì a l'é ispiâ da-o mæximo Segnô. In veitæ , o l'é stæto lê ch'o s'é retiou e o l'à consegnou a-o regimme papale a fede crestiaña, ch'a l'ea vegnua offiçialmente infedele. L' impudensa de sto regimme, denonçiâ into Dan . 8:23, o va fin à fâlo piggiâ l’iniçiativa de “ cangiâ i tempi e a lezze ” stabilia da-o Segnô, de persoña , segondo Dan.7:25 . E in ciù , sensa tegnî conto do seu avvertimento de no ciammâ spiritualmente nisciun òmmo « poæ » , o s’é venerou co-o titolo de « Poæ Santiscimo », elevandose coscì in çimma do Segnô creatô-legislatô, e o descroviâ un giorno ch’o l’é gratificante : « E no ciammâ o man o seu poæ; perché un solo gh’é o voscio Poæ, ch’o l’é into çê. (Matt. 23,9) » . Sto re uman o l’à di successoî pe mezo di quæ o regimme e i seu eçesci van avanti fin a -o giorno do giudiçio programmou da-o ciù grande, o ciù fòrte e o ciù giusto, o veo « Santiscimo Poæ Çeleste ».                        
L’imperatô Giustinian I o l’à donca stabilio sto regimme religioso che o Segnô o l’aiva tegnuo pe “ adultëio ” verso de lê. L'importansa de l'indignaçion a dev'ëse donca marcâ e incisâ inta stöia. Do 535 e 536, into seu regno, gh'é stæto doe gigante e eruçioin vorcaniche che an scuiou l'atmosfera e an provocou unn'epidemia de peste mortale do 541 ch'a no l'é finia fin a- o 767 , con un mascimo d' attacco do 592. A malediçion diviña a no l'avieiva posciuo piggiâ unna forma ciù terribile, e i dettaggi in sce st'argomento .  
Verso 13 : “ So donde ti stæ, so che o tröno de Satana o l’é lì. Ti tegnisci fermo a-o mæ nomme, e no t’æ denegou a mæ fæ, anche inti giorni de Antipa, o mæ testimònio fedele, ch’o l’é stæto ammassou tra de ti, donde o Satana o l’abita. »   
A profeçia a l'enfatizza o " tröno " e o pòsto da seu collocaçion pe caxon da seu nòmina e di onô che i peccatoî ghe pagan ancon ancheu . A l'é torna “ Romma ” ch'a l'é apreuvo à repiggiâ a seu dominaçion , sta vòtta sotta sto aspeto religioso fäso crestian e do tutto pagan. Quello ch’o pretende d’ëse o seu « sostituto » (ò vicäio) , o pappa, o no l’ottëgne manco da-o Segnô ch’o se rivolge à lê de persoña. O reçevente da profeçia o l’é un çernuo, no un caduo, ni un usurpatô ch’o glorifica i riti paghen. Sto pòsto erto da fede cattòlica romaña o l'à o seu tröno papale à Romma , into Palaçio Lateran che o Constantin I o l'à generosamente offerto a -o Vesco de Romma . Sto Palaçio Lateran o l'é collocou in sciô Monte Caelia , uña de " sette colliñe de Romma " ch'a l'é collocâ into sud-est da çittæ ; o nomme Caelio o veu dî : çê. Sta colliña a l'é a ciù longa e ciù grande di sette , in aria. Da-a rente a-a Gexa Lateraña, ch'a rappresenta ancon a-a giornâ d'ancheu , pe-o papato e o seu clero, a ciù importante gexa cattòlica do mondo, s'attreuva o ciù grande obelisco ch'o l'existe à Romma, donde gh'é 13 , ch'o l'arriva à unn'ertixe de 47 metri. Descoverto sotta 7 metri de tæra e rotto inte træ parte, o l'é stæto misso à pòsto do 1588 da- o Pappa Sesto V ch'o l'à , into mæximo tempo , organizzou a dominaçion do Stato Vatican inte l'epoca profetica apreuvo ciammâ Tiatira . Sto scimbolo do culto soâ egiçian o l'à unna grande inscriçion in sciâ stela ch'a ô pòrta , ch'a l'arregòrda l'offerta do Constantin. De fæto , o l'é stæto seu figgio Constantio II che , dòppo a mòrte de seu poæ , o l'à portou da l'Egitto à Romma , in parte pe soddisfâ un dexidëio de seu poæ ch'o voeiva portâlo à Costantinòpoli . Sta dedicaçion a-a glòria do Constantin I .            l’é ciù dovuo a-o dexidëio de Dio che a-o figgio de Constantin. Pecöse tutto o obelisco co- o seu erto pedestallo o conferma o ligamme profetizzou , ch'o rende o Constantin I l' autoritæ çivile ch'a stabilisce o resto do " giorno do sô " , e o Pappa, a- o tempo un sencillo vesco da gexa crestiaña de Romma, l'autoritæ religiosa sotta sto giornâ, " ' s giorno . In çimma à sto obelisco gh'é quattro scimboli revelatoî che van un apreuvo à l'atro inte sto ordine ascendente : 4 lioin assettæ in sciô seu ponto, orientæ a-i quattro ponti cardinæ , de d'ato a-i quæ gh'é quattro montagne sormontæ da di raggi soæ , e de d'ato à sto gruppo o domina unna croxe crestiaña. Puntou a-i quattro ponti cardinæ, o scimbolo di lioin o dexigna a realtæ inta seu fòrsa universâ ; che o conferma a seu descriçion revelâ into Dan. 7 e 8 . Ap. 17:18 o confermià o dito in sce Romma : “ E a dònna ch’a l’æ visto a l’é quella grande çittæ, ch’a regna in scî re da tæra. » In ciù, a cartuccia egiçia incisa in sce l'obelisco a l'evòca “ o dexidëio impuru che un re o se rivolze à Ammon “ o dê do sô. Tutte ste cöse revelan a vea natua da fede crestiaña ch’a l’à dominou à Romma da-o Constantin I, saieiva à dî da-o 313, a dæta da seu vittöia. Sto obelisco chì , e i scimboli ch'o pòrta , dan testimoniansa do “ successo ” do servitô do diao profetizzou into Dan 8:25, ch'o l'é arriescio à dâ a - a fede crestiaña l'apparensa d'un scincretismo religioso fermamente condannou da-o Segnô inte Gexù Cristo. Resummo o messaggio de sti scimboli : “ croxe ” : fede crestiaña ; “ raggi solari ” : culto solare ;                           "  montagne ” : potensa terrestre ; “ quattro lioin ” : realtæ e fòrsa universâ ; " obelisco " : Egitto, peccou , da-a rebellion do Faraon de l'Esòdo, e pe-o peccou ch'o constituisce o culto idolatrico do dê do sô Amon. O Segnô o l’attribuisce sti critëi a-a fæ catòlica romaña sviluppâ da-o Constantin I. E à sti scimboli, da-a cartuccia egiçia, o l'azzonze o seu giudiçio in sce l'impegno religioso di vescoi de Romma, ch'o tëgne tutti doî pe impöri ; Son za ciammæ " pappi " da-i fræ religioxi da çittæ. L’assoçiaçion da fede crestiaña co-o culto solare za pratticou e onorou da-o mæximo Constantin , a l’é à l’origine de unna terribile malediçion che l’umanitæ a paià , delongo, fin a-a fin do mondo. Sto tröno lateran o no l'é rivalizzou da-i imperatoî romoen , perché da-o Constantin I , no rescidan ciù à Romma , ma into Levante de l'impëio , à Costantinòpoli. Coscì , con no tegnî conto da revelaçion profetica dæta da Gexù Cristo à Gioan, de moltitudine d’umoen son vittime da ciù grande inganno religioso de tutti i tempi. Ma a seu ignoransa a l’é colpevole perché no amavan a veitæ e son donca , da- o mæximo Segnô , consegnæ à de böxie e à di buxiæ de tutte e qualitæ. A mancansa d'educaçion de popolaçioin do periodo de Pergamo a l'ascciæisce o bon exito do regimme papale impòsto e sostegnuo da-i imperatoî romoen vegnui apreuvo do tempo. O quæ o no l'impedisce à çerti vëi fonçionäi elezzui de refuâ e de refuâ sta neuva autoritæ illegittima ; che o pòrta Gexù à reconosceli comme i seu vëi servitoî. A localizzaçion romaña di eletti stæta fæta, nòtta che o Sciô o s’attreuva lì inte 538 servitoî che mantegnivan a fæ into nomme de Gexù tanto che onoravan a Domenega . Tutte e mainee, inte sto pòsto de Romma , i urtimi martiri ò “ testimònni fedeli ” son stæti visti sôo che a-i tempi do Neron , do 65-68 e à quello do Diocleçian tra o 303 e o 313 . Con piggiâ comme mira a çittæ de Romma, o Sciô o s'arregòrda a fedeltæ de "                           Antipa ». » o seu “ testimònio fedele ” di tempi passæ. Sto nomme grego o veu dî : contra tutti. Pâ ch'o designe l'apòstolo Paolo, o primmo annonçiatô de l'Evangeo de Gexù Cristo inte sta çittæ donde o l'é mòrto martî, decapitæ, do 65, sotta l'imperatô Neron. O Segnô o contesta coscì o titolo fäso e fäso de “ vicäio do Figgio de Dio ” di pappi. O veo vicäio o l'ea o fedele Paolo, e no o infedele Vigilio, ni nisciun di seu successoî.     
O creatô onnipotente Dio o l' à inciso inta natua i momenti importanti de l' stöia religiosa de l' era crestiaña ; tempi che a malediçion a piggia un carattere intenso con de conseguense grave pe-o pòpolo crestian. Già into seu ministerio terrestre, Gexù Cristo o l’à dæto a-i seu dozze apòstoli astoixi e astoixi a preuva da seu padronansa de unna tempesta in sciô lago de Galilea ; unna tempesta ch’o l’à calmou inte un momento, in scî seu ordini. Inta nòstra era, o periodo tra o 533 e o 538 o l'à piggiou sto carattere particolarmente maledetto, dæto che con stabilî o regimme papale da parte de l'imperatô Giustinian I , o Segnô o voeiva castigâ i crestien ch'obbedivan a-o decretto promulgou da l'imperatô Constantin I , ch'o l'à reiso obrigatöio o resto do giorno de marzo do " 321. Inte sto periodo maledio da lê, o Segnô o l’à provocou o desveggio de doî vorchen ch’an asfixiou l’emisfëio nòrd do pianeta e an lasciou de tracce in sce l’emisfëio meridionale fin à l’Antartide. À quarche meise de distansa, collocæ in scê estremitæ oppòste de l'equatô, a diffuxon do sciuo a l'ea ben ben effettiva e ben ben mortale. Miliardi de tonnëi de pua se son spantegæ inte l'atmosfera, con privâ e gente da luxe e e seu sòlite cortivaçioin alimentare. O sô a-o seu zenit o l'offriva a mæxima luxe da luña piña ch'a l'é scentâ do tutto. I istòrichi an nottou sta testimoniansa segondo a quæ e armæ do Giustinian an repiggiou Romma da-i Ostrogöti inte unna tempesta de nive a-a meitæ de luggio. O primmo vorcan ciammou “ Krakatoa “ o l'é collocou inte l'Indonesia e o s'é desveggiou inte l'ötovie do 535 con unna magnitudine inimaginabile, con trasformâ unn'aria de montagna de 50 km inte'nna zòna marittima. E o segondo, ch'o se ciamma " Ilopango " o s'attreuva inte l'America do çentro e o l'é scciuppou do frevâ do 536.        
Verso 14 : “ Però gh’ò pöche cöse contra de ti, perché gh’é quelli che tëgnan a dottriña de Balaam, ch’o l’à mostrou à Balac de mette un sciäto davanti a-i figgi d’Israele, de mangiâ de cöse sacrificæ a-i idoli e de commette a fornicaçion. »    
O Sciô o descrive a scituaçion spirituale stabilia à Romma. Da-o 538, i fedeli fonçionäi elezzui do tempo an assistio à l'instauraçion de unn'autoritæ religiosa che o Segnô o paragona a-o profeta " Balam " . Sto òmmo o serviva o Segnô ma o s'é lasciou sedue da l' esca do guägno e di ben terrestri ; tutte e cöse scompartie da-o regimme papale roman. In ciù, « Balaam » o l'à provocou a roiña d'Israele con revelâ à « Balac » i mezzi co-i quæ o poeiva fâlo cazze : o l'ea assæ pe sponciâlo à açettâ di maiezzi tra ebrëi e paghen ; cöse che o Segnô o condannava fortemente. Confrontandolo con “ Balaam ” , o Segnô o ne dà un retræto robot do regimme papale. O çernuo o capisce donca o scignificato de açioin che o mæximo Segnô o l’à compio o diao e i seu compagni çelesti e terrestri. A malediçion da gexa crestiaña a s'appoggia in sce l'adoçion do pagan " giorno do sô inconquistou " , osservou da-o 321 da-i crestien infedeli. E o regimme papale, comme “ Balaam ” , o travaggierà pe-a seu cheita e o l’intensifichià a seu malediçion diviña. " E carne sacrificæ a-i idoli " son solo che l' imagine paragonâ a-o " giorno do sô " pagan . Romma a pòrta o paganeximo inta religion crestiaña. Ma quello che ti devi capî o l’é che son da mæxima natua e pòrtan sotta o giudiçio de Dio e mæxime conseguense grave .... Tanto ciù perché e malediçioin generæ da-o « Balaam » de l’era crestiaña van avanti fin a-a fin do mondo, marcæ da-o glorioso retorno de Gexù Cristo. L’infedeltæ di crestien a l’é paragonâ ascì à quella di ebrëi che se son dæti à l ’« impuritæ » dòppo che o Segnô o gh’à fæto senti i seu dexe comandamenti. Tra o 321 e o 538, i crestien infedeli se son comportæ comme loiatri. E st'açion a va avanti ancheu.                         
Verso 15 : “ Coscì gh’é anche voscià quelli che tëgnan a dottriña di Nicolaiten. »   
Inte sto messaggio , o nomme di “ Nicolaiten ” mensunæ à Efeso o comparisce torna inte sta lettia. Ma « e euvie » che ghe riguardan à Efeso chì vëgnan « a dottriña » . Çerti romoen son de fæto , da Efeso , vegnui crestien , dapeu crestien infedeli da-o 321, e sto chì, inte unna mainea religiosa offiçiâ da-o 538 , con onôrâ a " dottriña " cattòlica papale romaña .          
 Verso 16 : “ Pentite donca; altrimenti vegniò da ti a-a spedia , e combattiò contra de loiatri co-a spada da mæ bocca. »   
Evocando “ o combattimento ” guiddou da-a seu “ Paròlla ” , “ a spada da seu bocca ” , o Sciô o l’inandiâ o contesto do quarto messaggio ch’o vëgne. O saià quello do secolo XVI , donde a Bibbia, a seu santa paròlla scrita, i seu “ doî testimònni ” segondo Ap.        
Verso 17 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, o l’ascolte quello che o Sciô o dixe a-e gexe: A quello ch’o guägna ghe daiò unna parte da manna ascosa e ghe daiò unna pria gianca ; e in sciâ pria gh'é scrito un neuvo nomme, che nisciun o conosce feua che quello ch'o ô reçeive. »    
Comme delongo, o Sciô o l’evòca un aspeto da vitta eterna. Chì o ne ô presenta sotta l’imagine profetizzâ da-a manna dæta a-i ebrëi affamati into deserto arido, sterile e secco. O Segnô o l' à mostrou aloa ch'o poeiva proteze e prolongâ a vitta di seu eletti co-a seu facoltæ creativa ; che o compià con dâ a vitta eterna a-i seu eletti resciöæ. Sto chì o saiâ o ponto ciù erto do seu progetto de risparmio intrego. 
O çernuo do tempo o saià premiou co-a vitta eterna, che o Sciô o descrive inte de figue. " Manna " l' imagine do mangiâ çeleste a l'é ascosa into regno do çê , o mæximo Segnô ch'o l'é o seu produttô . Into scimboliximo antigo, a manna a l'ea into pòsto ciù santo ch'o scimbolizzava za o çê donde o Segnô o regna sovrañamente in sciô seu tröno. Inta prattica romaña, a " pria gianca " a rappresentava o voto " scià ", quella möa a designava o " no ". A « pria gianca » a dexigna ascì a puritæ da vitta de quello çernuo ch’o l’é vegnuo eterno. A seu vitta eterna a l’é un sæ divino ch’o se traduxe un benvenuo entuxasmou e massiscio da-a parte do Segnô. Dæto che o çernuo o l’é resuscitou inte un còrpo çeleste, o seu neuvo stato o l’é paragonou à un “ neuvo nomme ” . E sta natua çeleste a l’é, pe-i seu çernui , perpetuamente misteiosa e individuale : « nisciun o â conosce » . Dovieimo donca ereditâ e intrâ inte sta natua pe descrovî quæ a l’é.                  
 
4° era : Tiatira . 
Tra o 1500 e o 1800, e guære de religion
Verso 18 : “ E à l’angelo de l’assemblea de Tiatira scrive : Ste cöse o dixe o Figgio de Dio, ch’o l’à di euggi comme unna sciamma de feugo, e i seu pê comme o bronzo fino: ”   
A quarta lettia, co-o nomme de « Tiatira », a l'evòca un tempo quande a fede crestiaña de leghe cattòliche e protestante a l'offriva un spettacolo abominabile pe mezo di seu scontri sanguinosi. Ma sto messaggio o contëgne de stramesuæ sorpreise. Into nomme Tiatira , doe reixe greghe “ thuao, teiro ” traduxan “ abominaçion e dâ a mòrte co-o sofferimento ”. O termine grego ch'o giustifica st'interpretaçion d'abominaçion o l'indica, into diçionäio grego Bailly, o pòrco ò o cinghiale sarvægo quande son in rutta. E chì , gh'é beseugno de quarche ascciæimento. O secolo XVI o l'é stæto segnou da-o desveggio di protestanti ch'an desfiou l'autoritæ do regimme papale roman. Pe de ciù, pe rinforsâ a seu autoritæ temporale, o papato rappresentou da-o Pappa Sesto V o l'à stabilio o seu Stato Vatican ch'o gh'avieiva dæto unna lezittimitæ çivile ligâ a-a seu autoritæ religiosa. Pe questo o l'é che, da -o secolo XVI , o regimme papale o l'à stramuou a seu sede, collocâ fin aloa into Palaçio Lateran, a-a seu propietæ into Vatican, ch'o constituiva za un stato papale independente . Ma sto trasferimento o l'é solo che unn'inganno, perché quello ch'o se dixe do Stato Vatican o s'assetta ancon into Palaçio Laterano ; pecöse l’é lì, into Laterano, che i pappi dan a benvenua a-i emissæ di stati estranxei che î vixitan. E coscì, do 1587 , l' obelisco reparou , tiou sciù torna da - a rente a-o Palaçio Laterano da-i 3 d'agosto do 1588 , o l'é stæto descoverto sotta 7 metri de tæra e inte trei tòcchi . O Stato Vatican o l'é collocou feua Romma, in sciâ Colliña do Vaticano, in sciâ riva de ponente do sciumme Tiber ch'o confina co-a çittæ da nòrde à sudde. Comme guardemmo o progetto de sta çittæ vaticaña, m'é arrestou de descrovî ch'a l'aiva a forma da testa de pòrco, co-e orecchie a-o nòrde e o museo a-o sud-òvest. O messaggio do grego « thuao » o l’é donca confermou e giustificou doggio da-o Segnô, l’organizzatô de ste cöse. A fede cattòlica ereditâ da Pergamo a razzonze o mascimo de seu abominaçioin. A l ' à reagio con violensa con òdio e crudeltæ contra quelli che , illuminæ da- a Bibbia , in sciâ fin spantegæ graçie a-a stampa , denonçiæ .            e e seu esaçioin. Megio, fin à quelli tempi guardian de Scritue sante ch'a l'aiva reproduto da-i seu moneghi inti monestê e inte abbaçie, a l'à perseguitou a Bibbia ch'a denonçiava a seu iniquitæ. E a l'à i informatoî missi a-a mòrte da-o poei de monarchi òrbi e complaxenti ; i executoî doçili do seu testamento. E esprescioin sotta e quæ Gexù o se presenta , con mensonâ « quello ch’o l’à di euggi comme unna sciamma de feugo e i seu pê comme o bronzo fin », revelan a seu açion punitiva verso i seu nemixi religioxi ch’o l’avià da destrue a-o seu retorno in sciâ tæra. Ean pròpio e doe ideologie crestiañe che se son combattue fin a-a mòrte « co-a spada » e e arme de feugo inte sto contesto stòrico de l' epoca de Tiatira . “ I seu pê ” s’appoggian donca in sce “ mâ e in sciâ tæra ” scimbolo da fede cattòlica e da fede protestante inte Ap. 10:5 e Ap. 13:1-11. O cattòliçeximo e o protestanteximo, tutti doî peccatoî ( peccato = bronzo ) , inpentimenti , son descriti comme « bronzo fin » ch’o l’attrae a raggia do giudiçio do Segnô Gexù Cristo. Piggiando st’imagine co-a quæ o l’annunçia a gran « calamitæ » inte Ap. 1,15, o Segnô o revela l’oa donde i urtimi persecutoî unii contra i seu figgi fedeli an combattuo fin a-a mòrte comme de « bestie » sarvæghe che î scimbolizzian inte tutta a profeçia. Da-o Fransesco I a-o Luiggi XIV, e guære religiose son vegnue apreuvo l'uña à l'atra . E l’é neçessäio nottâ comme o Segnô o revela a malediçion do pòpolo franseise, sostëgno armou do papato fin da-o Clovis, o primmo re di Franchi. Pe marcâ o ponto ciù erto de sta malediçion, o Segnô o l'à misso o zoeno Luiggi XIV, d'etæ " çinque ", in sciô tröno da Fransa. Sto verscio da Bibbia da Ecc.10:16, o l’esprimme o seu messaggio : “ Guæi à ti, tæra che o seu re o l’é un figgeu, e i seu prinçipi mangian a-a mattin! " O Luiggi XIV o l'à arroinou a Fransa co-e seu speise lussuose into Palaçio de Versailles e e seu cäe guære. O l'à lasciou apreuvo unna Fransa cazzâ inta misëia e o seu successô Luiggi XV o l'à visciuo solo pe-o libertinismo scompartio co-o seu compagno inseparabile inta depravaçion, o cardinale Dubois. Un personaggio terribile , o Luiggi XV o l'à perso do tutto a paçiensa .                       o l'ea preoccupou pe-o destin do seu pòpolo e a raggia popolare ch'o l' aiva provocou a l'ea de cazze in sciô seu successô, o re di operäi, o pacifico Luiggi XVI. Con piggiâ comme mira un òmmo gentile e tranquillo con sta raggia, o Segnô o l'à revelou a seu intençion de derruâ o regimme monarchico ereditäio, pe-a confiansa òrba ch'o l'à misso ingiustamente inte preteise religiose papale fin da-o Clovis.
Verso 19 : “ So che e to euvie, o to amô, a to fæ, o to serviçio, a to paçiensa, e e to urtime euvie son ciù tante che e primme. »   
Ste poule o Segnô o se rivolze a-i seu servitoî « fedeli fin a-a mòrte » , che s'offran pe sacrificâse à l' imagine do seu Maestro ; e seu “ euvie ” son açettabile da-o Segnô perché testimonian o seu autentico “ amô ” pe-o seu Sarvòtto . A seu “ fede ” a saià giustificâ dæto ch’a l’é accompagnâ da-o “ serviçio fedele ”. A poula « costansa » , mensunâ chì , a piggia unn'importansa stòrica apprezzabile. L'é stæto inta “ Tore de Constansa ” inta çittæ de Aigues-Mortes che a Marie Durand a l'à visciuo a seu prixon comme un modello de fæ pe 40 anni longhi e diffiçili. Tanti atri crestien an dæto a mæxima testimoniansa, e de spesso son arrestæ desconosciui da- a stöia. Questo o l'é perché o numeo de martiri o l'é cresciuo co- o tempo. E urtime euvie riguardan o tempo do regno (1643 a-o 1715) do re Luiggi XIV sotta o quæ e “ dragonnade ” do còrpo constituivan pe st'açion, an cacciou i fedeli crestien protestanti retiæ inti bòschi e inti pòsti deserti. Nottâ ben o ròllo revelatô do nomme « drago » ch'o l'indica « o diao » e l'açion aggresciva averta de Romma imperiale e Romma papale inte Ap. 12: 9-4-13-16 . Quello ch’o s’é ciammou o « re do sô » o l’à portou a-o mascimo a battaggia do cattòliçeximo pe defende o « giorno do sô » ereditâ da -o Constantin I. Però, pe testimoniâ contra de lê, o Segnô o l'à cacciou tutta a duâ do seu longo regno into sciumme, con denegâghe o cado e a luxe piña do sô veo con de conseguense grave pe-a fornitua de mangiâ do pòpolo franseise.                          
Verso 20 : “ Però gh’ò pöche cöse contra de ti, perché ti lasci che quella dònna Jezabel, ch’a se ciamma profetessa, a mostre e a seduxe i mæ servitoî à commette a fornicaçion e à mangiâ de cöse sacrificæ a-i idoli. »   
Do 1170, o Segnô o l’à fæto tradue a Bibbia inta lengua provençale da-o Pierre Vaudès. O l’é stæto o primmo crestian ch’o l’agge descoverto torna a dottriña da veitæ apostòlica intregâ, compreiso o rispetto pe-o veo Sabbath e l’adoçion do vegetarianeximo . Conosciuo comme Pierre Valdo , o l'é stæto l'autô do " Vaudois " ch'o s'é stabilio into Piemonte alpino italian. O travaggio da Reforma ch'o rappresentavan o l'é stæto oppòsto da-o Papa e o messaggio o l'é scentou. Coscì o Segnô o l'à consegnou tutta l'Euröpa à unn'invaxon mongola assassina e apreuvo unna terribile epidemia de peste provocâ da-i mongoli ch'a l'à destruto da-o 1348 in avanti , un terso e squæxi a meitæ da seu popolaçion. O messaggio de sto verscio , " ti lasci a dònna Jezabel... " , o l'é un reproccio rivolto a-i reformatoî che no an dæto a-o travaggio do Pierre Valdo l'importansa ch'o se meritava , perché o l'ea perfetto. Tra o 1170 e o 1517, an ignorou a dottriña perfetta da veitæ da sarvessa crestiaña e a seu Reforma intrapreisa in sciâ fin de st’era a l’é parçiale e assæ incompleta.    
Nòtta : a perfeçion dottrinale compreisa e applicâ da-o Pierre Valdo a mostra che inte lê, o Segnô o l’à presentou o programma completo da Reforma ch’o l’ea appropiou portâ avanti. De fæto , e cöse son stæte compie inte doe fase, o requixito do Sabbath o no l'é comensou fin a-o 1843-1844, in conformitæ co-o tempo segnou da-o decretto de Dan 8:14. 
Pe descrive a fede catòlica romaña papale , o Segnô o â paragoña a-a moggê forestê do re Acab, a terribile “ Jezabel ” ch'a l'à ammassou i profeti do Segnô e a l'à versou do sangue innoçente . A còpia a l'é vea a-o modello e a l'à ascì l'avvantaggio de duâ ben ben ciù tanto in fonçion. Nominâghe “ profetessa ”, o Segnô o l’à comme mira o nomme da neuva collocaçion do seu “ tröno ” : Vatican, ch’o veu dî in franseise vegio e in latin “ vaticinare ” : profetizzâ. I dettaggi istòrichi in sciô pòsto son estremamente revelatoî. In origine , sto pòsto o l'ea segnou da-a presensa d'un templio roman dedicou a-o “ serpente ” dê Esculapio. Sto scimbolo o l'indichià o diao e o regimme papale inte Ap. 12,9-14-15. L'Imperatô Neron o l'à misso lì i seu çircuiti de corsa de carri, e o “ Scimon Mago ” o l'é stæto assotterrou int'un çimitëio lì . Pâ che segge i seu resti, che saieivan onæ comme quelli de l’apòstolo Pê croxificou à Romma. Chì ascì , unna baxilica offerta da-o Constantin a çelebrava a glòria crestiaña. L'aria a l'ea originaiamente paludosa. A buxia coscì tiâ sciù a giustifichiâ o neuvo nomme de sta baxilica vaticaña che, ingrandia e aggibbâ do 15° secolo , a piggiâ o nomme fäso de “ Baxilica de San Pê à Romma ” . Sto onô , dæto effettivamente à un mago e a-o « serpente » Esculapio , o giustifichià o nomme « magia » che o Sciô o l’attribuisce a-i riti religioxi catòlichi roman inte Ap. e a voxe do sposo e da sposa a no se sentià ciù inte ti; perché i to mercanti ean i grendi òmmi da tæra; perché da-a vòstra magia tutte e naçioin son stæte portæ in stradda. « Pròpio, o completamento di travaggi de sta baxilica « San Pê de Romma » , ch'o domandava de somme enorme de dinæ , o portiâ o prelato Tetzel à vende e seu « indulgense ».                           ". Veddendo o perdono di pecchi vendui pe dinæ, o monego-maestro Martin Lutê o l’à descoverto a vea natua da seu gexa cattòlica romaña. O l'à denonçiou donca a seu natua diabòlica e çerti di seu erroî con apposâ e seu avvoxæ 95 texi in sciâ pòrta da gexa tedesca d' Augsburgo do 1517 . O l'à reiso coscì offiçializzou o travaggio da reforma propòsta da-o Segnô a-o Pierre Valdo da-o 1170.
Parlando direttamente a-i seu servitoî reformæ do tempo, e vee vittime pacifiche rassegnæ, o Sciô o î reproa pe avei permisso à Jezabel de mostrâ e sedue i seu servitoî . Nosciatri poemmo leze inte sto reproccio tutta l’imperfeçion dottrinale de sto comenso da reforma. A “ mostra e a seduxe ” i seu “ servitoî ” , quelli de Gexù, cösa ch’a â fa unna gexa crestiaña. Ma o seu insegnamento o l’é quello do periodo de Pergamo donde l’accusa de « impuritæ » e l’imagine de « carni sacrificæ a-i idoli » ean za denonçiæ. Ascì co-e apparense fäse, inte sto verscio l’entitæ importante a no l’é « a dònna Jezabel » ma o mæximo crestian protestante . Fin da-o prinçipio, co-o dîghe « ti lasci a dònna Jezabel... » o Sciô o suggerisce de colpe scompartie da-i primmi protestanti. O revela dapeu o carattere de sta colpa : idolatria pagaña. Inte sto fæto, o revela a natua do « fardo » ch’o no gh’impòñe ancon , à quello momento , ma ch’o l’avià da domandâ da-o 1843. E inte sto messaggio, o Segnô creatô o piggia comme mira a « domenega » romaña, a quæ prattica a l’é inti seu euggi unn’euvia pagaña idolatrica ch’a l’öna un fäso divinitæ pagan de l’istöia solare ciù vegia. Da-o 1843 in avanti, o l'à dovuo renonçiâ a-a « domenica » ò a-a seu relaçion con Gexù Cristo, l'unico Sarvò di peccatoî terrestri.                    
Verso 21 : “ Ghe ò dæto o spaçio pe pentîse, e a no se pentisce da seu fornicaçion. »   
Sto tempo o l'é stæto revelou da-o Dan 7:25 e o l'é confermou inte træ forme inte l'Apocalisse inti capitoli 11, 12 e 13. Ste chì son e esprescioin : " un tempo de tempi e mezo tempo ; 1260 giorni, ò 42 meixi " che fan tutti referimento a-o regno papale intollerante in açion tra o 538 e o 1798. A diffuxon da veitæ pe mezo da Bibbia e a predicaçion di vëi reformatoî an offerto a-a fæ cattòlica a seu urtima poscibilitæ de pentîse e abbandonâ i seu pecchi. A no l’à fæto ninte, e a l’à perseguitou e torturou, into nomme do seu poei inquisitöio, i messaggê de paxe do Segnô vivente. Coscì, a l’à reproduto e euvie rebelle do pòpolo ebraico, con dâ a-a parabola de Gexù unna segonda compimento : a l’é a parabola di vigneti ch’ammassan i primmi inviæ de Dio, e dapeu ammassan, quande o se presenta à loiatri, o figgio do Patron da vigna pe arröbâghe a seu ereditæ.      
Verso 22 : “ Ecco, a cacciò inte un letto, e quelli che commettan l’adultëio con lê inte unna gran tribolaçion, se no se pentan de seu açioin. »   
O Segnô o â trattià comme unna “ prostituta ” “ cacciâ in sce un letto ”, cösa ch’a ne permette de collegâ “ a dònna Jezabel ” de sto tema co- a “ prostituta Babilònia a grande ” de Ap. A “ gran tribolaçion ” prevista a vegnià dòppo o fallimento da proclamaçion biblica. Sto mæximo messaggio o confermià l’identificaçion de sta “ gran tribolaçion ” co- a “ bestia ch’a monta da-a fossa sensa fondo ” inte Ap. O vëgne dòppo l’euvia di “ doî testimònni ” de Dio che son i scriti da vegia e neuva alleansa diviña da santa Bibbia. L’« adultëio » spirituale o l’é confermou e nomminou e « quelli » che o Segnô o l’accusa de commettelo con  « Jezabel » son i monarchi e i monarchichi franseixi. Insemme a-i prævi cattòlichi, i monarchisti dovieivan vegnî i obiettivi prinçipæ da raggia de l'ateismo naçionale revoluçionäio, ch'o l'ea solo che l'esprescion da raggia do Segnô onnipotente Gexù Cristo. No se son pentii, donca a doggia raggia a î à toccæ into momento stabilio da-o Segnô in sciâ fin do regno papale tra o 1793 e o 1798.                      
A poula « tribulaçion » a se referisce a-a conseguensa da malediçion diviña segondo Rom 2,19 : « Tribulaçion e angoscia in sce ògni anima de l’òmmo ch’a fa o mâ , do giudëo primma, e anche do grego! ". Ma a « tribolaçion » ch'a castiga i pecchi da monarchia cattòlica e da seu alleâ a Gexa Catòlica Romaña scimbolizzâ inte Ap. 17,5 , co-o nomme « Babilònia a grande » , a l'é , logicamente , unna « gran tribolaçion ».            
Verso 23 : “ I seu figgi ammasciò co-a mòrte; e tutte e gexe saian che son mi quello ch’o l’examina e mente e i cheu, e premiò ògnidun de voscià segondo e seu euvie. »   
« Moî a mòrte » a l’é l’esprescion che o Sciô o deuvia pe evòcâ i doî « terroî » do regimme revoluçionäio do 1793 e do 1794. Con st’esprescion, o scarta quæ se segge idea de mòrte spirituale sencia ch’a l’avià da fâ co-i protestanti do 1843 into messaggio consegnou a - o Sadismo . L'umanitæ a no l'à mai conosciuo un travaggio coscì sanguinoso fæto da de machine d'ammassâ, inventæ da-o Dottô Luigi, ma apprexæ da-o Dottô Guillotin che o seu nomme o l'é stæto dæto a-o mæximo strumento, ciammou da aloa in avanti : a guillotiña. I giudiçi de sommatöio dapeu an ispeçificou unna gran quantitæ d'ordini de mòrte, co-o prinçipio azzonto de corpî co-a mòrte i giudiçi e i accusatoî do giorno avanti. Segondo sto prinçipio, l'umanitæ a paiva avei da scentâ e l'é pe sta raxon che o Segnô o l'à ciammou sto regimme revoluçionäio d'estinçion " abisso ". In sciâ fin, o l’avieiva fæto a tæra , « l’abisso » sensa nisciuña forma de vitta do primmo giorno da Creaçion, segondo Gen. 1:2. Ma l’é solo into çê, into giudiçio çeleste exerçitou da-i eletti assemblæ che « tutte e Gexe ( ò Assemblee ) », saieiva à dî i eletti de sette ere, descrovian sti fæti stòrichi co-o scignificato che o Segnô o gh’à dæto. A giustiçia de Dio a l'é perfetta ; quelli che giudicavan fäsamente vegnivan colpii da-a seu giustiçia, “ segondo e seu ” pròpie “ euvie .” Ammassavan ingiustamente e son corpii da-a mòrte à seu vòtta da-a giustiçia diviña perfetta : « e premierò ògnidun de voscià segondo e vòstre euvie ».                       
Verso 24 : " Ma à ti digo, tutti quelli che son à Tiatira, che no gh'an sta dottriña, e no conoscian e profonditæ de Satana, comme dixan: no ve metto unn'atra carrega; »   
Quelli che denunçian a fede cattòlica e ciammavan i seu riti religioxi e « profonditæ de Satana » peuan ëse solo i reformatoî ch’en comparsi da-o 1200 pöcassæ fin a-a Revoluçion Franseise do 1789. Quæ se segge o seu comportamento, a seu dottriña a l’ea ben ben lontaña da-a veitæ pua mostrâ da-o Sciô a-i discepoli de Gexù Cristo. Solo træ cöse poxitive son nottæ à seu avvantaggio : a fæ into sacrifiçio de Gexù solo , a confiansa solo inta Bibbia , e o dono de loiatri mæximi e da seu vitta ; tutti i atri ponti dottrinæ vegnivan ereditæ da-o cattòliçeximo e donca soggetti à ëse missi in discuscion. Coscì, sciben che imperfetti inta dottriña da veitæ da fæ crestiaña, i reformatoî elezzui saveivan comme consegnâ a seu vitta offerta a-o Segnô comme di sacrifici viventi e tanto ch’aspettavan o 1844, a dæta de l’intrâ in vigô do decretto de Dan 8:14, o seu Segnô o l’à açettou provisöiamente. Sto chì o l’é quello ch’o l’esprimme ben ben ciæamente quande o dixe : “ No ti metto unn’atra carrega .” A scituaçion de un giudiçio divin ecceçionale a l’emerze ciæamente inte ste poule.      
Verso 25 : “ Solo quello che gh’é, tegnîlo fin à quande vegno. »   
E raxoin che permettan a-o Segnô de benedî a fæ protestante imperfetta devan ëse conservæ e pratticæ da-i eletti fin a-o retorno de Gexù Cristo.
Verso 26 : “ E quello ch’o guägna e o mantëgne e mæ euvie fin a-a fin, ghe daiò o poei in scê naçioin. »    
Sto verscio o revela quello ch’o l’anià a perdia da sarvessa da sto tempo da Reforma fin a-o retorno de Cristo. I eletti an da conservâ fin a-a fin e euvie preparæ e revelæ da Gexù Cristo delongo fin a-a fin do mondo. O ciammou o cazze co-o refuâ e neuve domande do Segnô. Eppoi o no l’à mai ascoso a seu intençion d’aumentâ de maniman a seu luxe fin a-o tempo da seu vegnua in glòria. “ O cammin do giusto o l’é comme a luxe ch’a sciorte, ch’a sciorte de ciù e de ciù fin a-o giorno perfetto ” (Pro.4,18) ; Sto verscio da Bibbia o ô demostra. E l’é donca into quaddro do seu progetto che, da-o 1844 , i requixii divin comparian inte dæte previste e profetizzæ da-a seu unica paròlla profetica biblica. L’é solo comme giudiçe çeleste che o çernuo o reçeivan da-o Segnô “ l’autoritæ in scê naçioin .”     
Verso 27 : “ O î governià con unna bastonâ de færo comme i vaxi de un vasaio se rompan pe tremmâ, comme mi ò reçevuo l’autoritæ da-o mæ Poæ; »   
St’esprescion chì a suggerisce o drito de condannâ a-a mòrte. Drito che i eletti scompartiscian con Gexù Cristo o seu giudiçio di grammi stabilii pe l’urtimo giudiçio , into “ mill’anni ” do gran Sabbath do setten millennio.  
Verso 28 : “ E ghe daiò a stella do mattin. »   
O Segnô o ghe daià a seu piña luxe diviña scimbolizzâ in sciâ nòstra tæra d’ancheu da quella do sô. Ma Gexù o l’à dito : « Son a luxe ». O l’annunçia coscì a luxe da vitta çeleste, donde o mæximo Segnô o l’é a vivagna de luxe ch’a no depende ciù da unna stella çeleste comme o nòstro sô.   
Verso 29 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, o l’ascolte quello che o Sciô Spìrito o dixe a-e gexe! »   
A construçion de l'Apocalisse a l'é comme unna tore compòsta da sette cien, o setten o saiâ o tempo de l'incontro co-o Segnô. Inte sta construçion , i capitoli 2 e 3 forman o quaddro de base de l’intrega era crestiaña tra o 94 e o 2030. Tutti i temi evòcæ inte l’Apocalisse treuvan o seu pòsto inte sto quaddro de base. Ma inte sto trama i primmi cien zeugan sôo che o ròllo de scae che pòrtan a-o cian de d'ato. L'importansa da revelaçion a comparisce a-o livello 3 ciammou Pergamo . St'importansa chì a l'é regäsâ ancon de ciù a-o livello 4 ciammou Tiatira . L’é inte st’epoca che a fede crestiaña a se confonde e a se fa fäso. O giudiçio do Segnô in sciâ scituaçion spirituale de st’etæ o l’avià de conseguense fin a-a fin do mondo. Pe quello, pe consolidâ a vòstra comprenscion de sto giudiçio, fâò unna riassunto de sto messaggio indirizzou da-o Segnô a-i seu eletti protestanti do regno de Luiggi XIV.
Sciortî feua : A- o tempo da Reforma , i comportamenti crestien ean moltipli. Gh'é di vëi santi che son perseguitæ , ma delongo in paxe , e de persoñe che confondan religion e politica, che s'arman e tornan colpo pe colpo a-e armæ cattòliche reæ. Into Daniele 11:34 , o Sciô o ghe dixe “ ipòcriti ”. Pöchi religioxi an capio che ëse un crestian o l'é imitâ Gexù inte tutte e cöse , obedî a-i seu ordini e sottomettese a -e seu proibiçioin ; L'uso de arme o l'é un de quelli , e sta chì a l'é stæta a seu urtima leçion dæta a-o tempo do seu arresto . O reproccio de Gexù o l'é giustificou da-o fæto che , con anâ avanti à pratticâ e ereditæ cattòliche, i mæximi protestanti favoriscian , co-o seu exempio, l'insegnamento e a seduçion ch'a l'appartëgne a-a Jezabel cattòlica . A seu prattica religiosa imperfetta a î descredita into giudiçio do Segnô ch'o desonô davanti a-i seu nemixi . Sta fase do comenso da Reforma a ô pòrta à fâ di giudiçi ecceçionali ; o quæ o l'enfatizza co-o dî : « No ti metto unn'atra carrega , solo quello ch ' t'æ , tegnîlo fin à quande vegno ». Ma l’imperfeçion dottrinale a l’é legittima à sto comenso e o Segnô o l’açetta o serviçio de quelli ch’açettan a persecuçion e a mòrte into seu nomme. No poeivan dâ de ciù , dando o mascimo : a seu vitta. O Segnô o l’enfatizza sto spito de sacrifiçio ch’o l’indica comme “ euvie ciù numerose che e primme (verso 19).” O paganeximo do cattòliçeximo roman o l'é stæto paragonou à de carne sacrificæ a-i idoli . A denonçia de l'inganno roman a l'é comensâ co-e euvie perfettamente inluminæ do Pierre Valdo (Vaudés) ch'o l' à scrito fin do 1170 unna verscion da Bibbia inte unna lengua despægia da-o latin , o provenzale . A seu conoscensa e a seu comprenscion di requixii divin ean complete da mäveggiâse e dòppo de lê a fæ protestante a l’é anæta zu. Sotta l’inspiaçion do Gioan Calvin, a fæ protestante a s’é fiña induria, con piggiâ l’imagine do seu avversäio cattòlico. E l'esprescion « Guære de Religion » a testimonia unn'abominaçion pe-o Segnô.               , perché i eletti de Gexù Cristo, i vëi, no ghe tornan i colpi che ghe vëgnan fæti. A seu vendetta a vegnià da-o mæximo Segnô. Armandose, i protestanti, che o seu detto o l'ea « sola scriptura », « Scrittua sola », mostravan un desprexo pe-a Bibbia ch'o proibiva a seu violensa. O Gexù o l’é anæto ben ben lontan inte sto senso, con mostrâ a-i seu discepoli che dovieivan girâ « l’atra mascheña » à quello ch’o î dà.      
 Sta vòtta che a persecuçion cattòlica a l’ammassâ i fedeli servitoî de Gexù a l’é sottoliniâ trei vòtte inte l’Apocalisse, chì inte sto tempo de Tiatira , ma ascì into 5° segno do capitolo 6 e inta 3° trömba do capitolo 8. da Romma e i seu servitoî reæ . A poula ciave ascosa into nomme Pergamo a comparisce ciæamente, a religion cattòlica a l’é colpevole d’ adultëio contra o Segnô , e quelli che ô commettan con lê, i monarchi cattòlichi, e seu leghe e a seu fäsa nobiltæ paian , sotta a guillotiña di revoluçionäi franseixi , o sangue shed ingiustamente. Apo . 2:22-23 : “ Ecco, a cacciò inte un letto, e quelli che commettan l’adultëio con lê inte unna gran tribolaçion , se no se pentan de seu açioin . Mi metto a mòrte i seu figgi ; e tutte e gexe saian che son mi quello ch’o çerca e mente e i cheu , e premiò ògnidun de voscià segondo e seu euvie ” . Ma stæ attenti ! Pecöse dòppo o 1843, " quelli che commettan l'adultëio con lê " saian ascì i protestanti , donca o Segnô o l'inandiâ co-a " tersa guæra mondiale " atòmica , un neuvo castiggo de l'adultëio cattòlico, ortodòsso, anglican, protestante e avventista. In parallelo, o Sciô o dixe into 5° segno : Ap 6,9 a-o 11 : “ Quande o l’à averto o quinto segno, ò visto sotta l’artâ e anime de quelli ch’ean stæti ammassæ pe caxon da paròlla de Dio e pe caxon da testimoniansa ch’aivan tegnuo. E gh'an criou con unna voxe erta, dixendo : Fin à quante tempo, o Segnô, santo e veo, no giudichi e no vendichi o nòstro sangue in sce quelli che stan in sciâ tæra ? Unna ròbba gianca a l'é stæta dæta à ògnidun de loiatri ; e gh'é stæto dito che s'arrepòssan ancon pe pöco tempo, fin à quande i seu compagni de serviçio e i seu fræ, che dovieivan ëse ammassæ comme loiatri, se compissan. ".                      
Sta scena do 5° segno a peu ëse confusa e fäsa pe unna mente no illuminâ. Ch’o segge ciæo, st’imagine a ne revela o pensceo segreto de Dio , perché segondo, Ecc.9:5-6-10 , i mòrti inte Cristo dorman inte un stato donde a seu memöia a l’é ascordâ , no piggian ciù parte à tutto quello che se fa sotta o sô . A Bibbia a dà a-a primma mòrte o scignificato de unn'annihilaçion de l' ëse intrego ; l’òmmo mòrto o l’é comme s’o no fïse mai existio, co-a differensa che, stæto existio, tutta a seu existensa a l’arresta incisâ into pensceo de Dio. L' é donca a-i seu servitoî viventi che o Segnô o s'addressa à sto messaggio de consolaçion pe incoraggîli . O ghe fâ arregordâ che , segondo e seu promesse , dòppo o sonno da mòrte , gh’é un tempo stabilio pe-o seu desveggio , quande saian , da lê , resuscitæ . Avran donca a poscibilitæ de giudicâ , sotta o sguardo e o giudiçio do Segnô inte Gexù Cristo, i seu torturatoî ch’en stæti ascì resuscitæ , ma in sciâ fin di mill’anni . Into messaggio de Tiatira , a mòrte annonçiâ pe quelli che commettan l’adultëio co- a Jezabel cattòlica a l’avià unna doggia compimento. In sciâ tæra, o travaggio di revoluçionäi o l’é a primma fase, ma dòppo de lê, a vegnià, into seu tempo e inta segonda fase , a segonda mòrte de l’urtimo giudiçio, l’oa quande “ tutte e Assemblee “ crestien, infedeli ò fedeli , de tutte e ere de l’era crestiaña veddan o giusto giudiçio contra o Segnô appdulterli spiritual .    
Inta seu imagine scimbòlica, a 4° trömba do capitolo 8 a vëgne à confermâ l’açion da « grande tribolaçion » programmâ pe castigâ l’ adultëio do papismo e i monarchichi che ô sostegnivan. O sô , a luxe diviña, a luña , a religion cattòlica scua , e e stelle , o pòpolo religioso, son corpii in terse ò in parte , da-a persecuçion de l'ateismo di revoluçionäi franseixi do 1793 e do 1794 .   
In sciâ fin do messaggio rivolto a-i protestanti in paxe, o Sciô o conferma a seu condanna de l’uso de arme con arregordâse che l’é solo pe l’urtimo giudiçio inandiou into giudiçio çeleste do setten millennio che o çernuo o saià vendigou. O no l’à donca o permisso de vendigâse, davanti à sto giudiçio çeleste donde o giudichià dapeu i seu persecutoî , con Gexù Cristo , e o parteçipià a-o verdetto da seu condanna a-a mòrte. “ O î governià con unna bastonâ de færo, comme i vaxi de un vasaio se rompan à tòcchi .” A finalitæ de sto giudiçio a saià de determinâ o tempo de sofferensa do colpevole condannou a-a segonda mòrte de l’urtimo giudiçio. O verscio 29 o parla de : a stella do mattin . “ E ghe daiò a stella do mattin .” St'esprescion chì a designa o sô, imagine da luxe diviña. O vinçitô o l’intrâ inta luxe diviña pe l’eternitæ. Ma avanti de sto contesto eterno, sto termine o l’inandiâ a quinta lettia ch’a vëgne. A stella do mattin a l’ é mensunâ into 2 Pet .​​ savendo sto fæto primma, che nisciuña profeçia da Scrittua a l’à de interpretaçion privâ, perché a profeçia a no l’é mai vegnua pe-a voentæ de l’òmmo, ma i òmmi santi de Dio parlavan comme ean sponciæ da-o Sciô Spìrito . Sto verscio o mette in luxe l’importansa da paròlla profetica perché o contesto de l’era ch’a l’é apreuvo à vegnî o saià condiçionou spiritualmente da l’intrâ in vigô do decretto divino profetizzou inte Dan.8:14. " Fin a- e 2300 seia-mattin e a santitæ a saià giustificâ ." Ma à quelli tempi , sto verscio o l'ea conosciuo solo inta traduçion : « Fin a-e 2300 seie e mattin e o santuäio o saià netto ». Anche sotta sta traduçion, o messaggio do Segnô o l’ea o mæximo, ma meno preçiso, o poeiva ëse interpretou inte sta forma comme l’annunçio da fin do mondo co-o retorno in glòria do nòstro Segnô e Sarvòtto Gexù Cristo. O Segnô o l'à deuviou o protestante american William Miller pe realizzâ e doe preuve de fæ avventiste sta primmaveia                 1843 e l’ötunno do 1844. Comme o ne mostra o Daniele 12:11-12, tra ste doe dæte, do 1843, o decreto divino o l’à retiou da- i protestanti cadui a giustiçia salvatoa offerta da Gexù Cristo ; perché no soddisfan ciù o standard da neuva santitæ domandâ da-o Segnô. A giustiçia de Gexù a l’é eterna, ma a l’avvantaggia solo i veri eletti stæti çernui da-o mæximo Gexù, e questo, inte tutti i tempi e fin a-a fin do mondo. 
Chì, tra Tiatira e Sardi , o primmo giorno da primmaveia do 1843, o decretto de Dan 8:14 o l’intrâ in vigô e descroviemmo e seu conseguense inti messaggi adressæ da-o Sciô a-i crestien de quella dæta.
 
 
Apocalisse 3 : L’ Assemblea da-o 1843 – 1843 . 
a fede crestiaña apostòlica restörâ .
 
5° era : Sarde . 
O giudiçio prononçiou da Gexù Cristo dòppo i proçesci avventisti da primmaveia do 1843 e do 22 d' ottobre do 1844 .
Verso 1 : “ E à l’angelo de l’assemblea de Sardi scrive : Ste cöse o dixe quello ch’o l’à i sette spïriti de Dio e e sette stelle : Conosco e vòstre euvie . Saio che ti pâ vivente, e ti l'æ mòrto. »   
L' era " Sardi " , o tema da quinta lettia, a mette in luxe doî comportamenti crestien protestanti oppòsti attribuii à : i cadui, a-i quæ o Gexù o deciara : " Ti passi pe ëse viventi, e ti l'æ mòrto " ; e a-i eletti, into verscicolo 4 : “ camminan con mi con di vestii gianchi perché son degni .” Comme o contegnuo di seu doî messaggi, o nomme “ Sardes ” o pòrta un scignificato doggio che i seu scignificati son assolutamente oppòsti . Conservo e idee prinçipæ de sta reixe grega : pria convulsiva e preçiosa, saieiva à dî mòrte e vitta. Grimaçâ e convulscivo o definisce un rie sardònico ; in grego, o sardonion o l'é a còrda de d'ato de unna ræ de caccia ; a sardiña a l'é un pescio ; e into senso oppòsto, o sardo e o sardonice son de prie preçiose; o sardònico ch'o l'é unna varietæ de calcedonia bruña . A-o comenso de sta lettia, Gexù o se presenta comme « quello ch’o l’à i sette spï de Dio e e sette stelle », saieiva à dî a santificaçion do Sciô e o giudiçio in scî seu servitoî de sette ere. Comme into Dan 12, o l’arresta in sciô sciumme da mòrte, a preuva da fæ avventista, e chì o pronuncia o seu verdetto. Nottemmo l’uso do “tu” informale ch’o l’indica che a persoña co-a quæ se parla a l’é unna into senso collettivo. L'intrega nòrma protestante a l'é interessâ. O Gexù o mette fin à l'ecceçion protestante nottâ into messaggio de Tiatira . O neuvo “ carrego ” (comme o veddan i credenti rebelli) o l’é oua impòsto e domandou. A prattica da domenega romaña a dovieiva ëse abbandonâ e sostituia da-o sabbato do sabo. Sto decretto de Dan.8:14 o l'inversa a scituaçion stabilia da -i 7 de marzo do 321 da l'imperatô Constantin I. Do 1833, 11 anni avanti do 1844, con unna continua cheita de stelle che caccian, ch'a s'é prolongâ da-a mezanötte a-e çinque de mattin, e vixibile inte tutto o territöio american, o Segnô o l'aiva illustrou e profetizzou a cheita massiscia di crestien protestanti. Pe convinse ti de st’interpretaçion, o Segnô o l’à mostrou e stelle do çê à Abraham, e o gh’à dito : « Coscì saian i tò descendenti ». A cheita de stelle do 1833 a l’à donca profetizzou unna cheita massiscia de sta posteritæ d’Abraham. Sto segno çeleste o l’é mensunou into tema do 6° inte                            segno .in Ap. 6:13. Gexù o l’à dito : “ Ti pâ vivo e ti l’é mòrto .” Quello do quæ o parla donca o l’à a reputaçion de rappresentâ o Segnô e sto dettaggio o corresponde a-o protestanteximo che, creddendo inta seu Reforma, o pensa ch’o s’é reconciliou co-o Segnô . O verdetto divino o cazze : “ Conosco e to euvie ,” “ e ti l’æ mòrto .” L’é da-o mæximo Segnô, o gran Giudiçe, che ne vëgne sto giudiçio. O protestante o peu ignorâ sto giudiçio, ma o no peu scappâ da-e seu conseguense. Do 1843 o decreto do Daniele 8:14 o l’é introu in vigô e nisciun crestian o dovieiva ëse ignorante da lezze do Segnô vivente. St’ignoransa a l’é dovua a-o desprexo pe-a paròlla profetica biblica a-a quæ l’apòstolo Pê o n’exorta à dâ tutta a nòstra attençion inte 2 Pietro 1,19-20 : “ E gh’emmo a paròlla profetica fæta ciù segua, a-a quæ fâ ben che ti tegnî attençion à unna luxe ch’a sciorte inte un pòsto scuo; savendo primma che nisciuña profeçia da Scrittua a l’à de interpretaçion privâ . " Passando inosservou tra tutti i testi da Bibbia da neuva alleansa, sti versci fan , sorviatutto da- o 1843 , a differensa tra vitta e mòrte."           
Verso 2 : “ Stæ attenti e rinforsæ e cöse ch’arrestan ch’en pronte à moî ; perché no ò attrovou e vòstre euvie perfette davanti a-o mæ Dio. »    
Se no intran into neuvo standard de santitæ, o «resto » do protestanteximo o « moîà ». Pecöse o Segnô o ô condanna pe doe raxoin. A primma a l'é a prattica da domenega romaña condannâ da l'intrâ in vigô do decretto de Dan.8:14 ; A segonda a l’é o desinteresse pe-a paròlla profetica, perché ignorando a leçion dæta da-o Segnô pe mezo de l’esperiensa avventista, i descendenti protestanti portian a colpa ereditâ da-i seu poæ. In sce tutti doî i ponti o Gexù o dixe : « No ò attrovou e vòstre euvie perfette davanti a-o mæ Segnô ». Dixendo « davanti a-o mæ Segnô », o Gexù o l’arregòrda a-i protestanti a nòrma di dexe comandamenti scriti da-o dio do Segnô, o Poæ ch’o desprexan à avvantaggio do Figgio ch’o dovieiva sarvâli. A seu fæ perfettamente obbediente , ch'o l'à dæto comme modello, a no l'à ninte in commun co-a fæ protestante, erede de tanti pecchi cattòlichi, compreiso, primma de tutto, o repòso settemañale do primmo giorno. A pòrta da sarvessa a se chiude pe sempre in sciâ nòrma religiosa protestante collettiva, e « stelle » do « sesto segno » cazzan.             
Verso 3 : “ Arregòrdate donca comme l’é stæto reçevuo e comme l’é stæto sentio, e tegnîte fermo e pentîve. Se no ti veggi, vegniò in sce ti comme un ladro, e no saiæ che ora vegniò in sce ti. »   
Sto verbo , “ arregordâse, ” o l’implica unna meditaçion critica in scê euvie do passou. Ma solo i çernui pe in davei son umilli assæ pe criticâ e seu euvie. Pe de ciù, sto comando “ arregordâse ” o l’evòca o “ arregordâse ” a-o comenso do quarto comandamento ch’o comanda o repòso santificou do setten giorno. Chì ascì, doggio, o protestanteximo offiçiâ o l’é invitou à reconsiderâ a reçeçion ch’o l’à dæto a-i messaggi profetichi lansæ da-o William Miller inta primmaveia do 1843 e inte l’ötunno do 1844, ma ascì a- o testo do 4° di 10 comandamenti de Dio ch’o l’à trasgreiso ciù mortale de Gexù. formulou : " Se no ti veggi, vegniò comme un ladro, e no saiæ à che ora vegniò in sce ti." » Veddiemmo comme da-o 2018, sto messaggio o l’à piggiou unna realtæ vivente. Sensa vegia, pentimento e o fruto do pentimento, a fede protestante a l’é de seguo mòrta.           
Verso 4 : “ Però gh’é pöchi òmmi à Sardi che no an inquinao i seu vestii ; camminan con mi in gianco , perché son degni . »    
Nascià unna neuva santitæ. Inte sto messaggio, o Gexù o testimonia solo che l'existensa de " pöchi òmmi ", segondo i dettaggi revelæ a-a Ellen G. White ch'a l'ea tra de loiatri, solo 50 òmmi an reçevuo l'approvaçion do Segnô. Sti “ pöchi òmmi ” fan referimento à òmmi e dònne approvæ e benediti, individualmente, pe-a testimoniansa da seu fæ in conformitæ co-a speransa do Segnô. Gexù o l’à dito , “ Però gh’é pöchi òmmi à Sardi che no an inquinao i seu vestii; e camminan con mi in gianco , perché son degni .” Chi o peu contestâ unna dignitæ reconosciua da-o mæximo Gexù Cristo ? A-i guägnitoî de preuve de fæ do 1843 e do 1844 , o Gexù o promette a vitta eterna e o pin reconoscimento terrestre ch'o piggiâ forma offiçiâ into messaggio ch'o l'é apreuvo à vegnî da Filadelfia . L'inquinamento do " vestî " o l'é attribuio a-o comportamento libero de l'òmmo. O “ vestî ” ch’o l’é a giustiçia imputâ da Gexù Cristo, inte sto caxo “ gianco ”, o seu profanamento o designa a perdia de sta giustiçia pe-o campo protestante tradiçionale. Chì, a-o conträio, l’assensa de contaminaçion a dexigna o prolongamento de l’imputaçion da “ giustiçia eterna ” de Gexù Cristo segondo Dan.9:24 . Presto , a conoscensa e a prattica do Sabbath ghe daià unna vea santitæ, fruto e segno da giustiçia impartia da Gexù Cristo. Sta çernia savia e intelligente a î rendià de lì à un pittin eterni inta santificaçion e inta glorificaçion çeleste imaginæ da-i « vestii gianchi » do verscio 5 ch’o l’é apreuvo à vegnî. O Sciô o î deciara “ sensa colpa ” : “ e inta seu bocca no s’é attrovou nisciuña fäscitæ, perché son sensa colpa (Ap. 14,5).” Trovian, “ a paxe con tutti i òmmi e a santitæ, sensa a quæ nisciuña carne a vedde o Segnô ”, segondo o Paolo, inte Ebr 12:14. Concretamente, sti “ vestii gianchi ” piggian a forma do retiro da-o peccou ch’o constituisce a prattica da domenega romaña. Pecöse l’an aspëtou fedelmente doe vòtte, a-o seu pòsto, comme segno da seu approvaçion, o segno de Dio o ghe ven dæto da-o Sabbath ch’o vëgne pe rende gianchi i eletti do Segnô che conservan a seu giustiçia. Coscì se compisce o « .                              purificaçion do santuäio », a forma inta quæ Daniele 8:14 o l’é stæto traduto à quelli tempi. Sotta sto sguardo, da-i 23 d’ötovie do 1844, o Gexù o l’à dæto inte unna vixon çeleste à l’eletto vittöio l’ imagine do seu passaggio da-o pòsto santo a-o pòsto ciù santo do santuäio terrestre. O s’arregòrda coscì inte l’illustraçion, o momento quande moî in sciâ croxe, o peccou do seu eletto o l’é stæto expiao, compiendo coscì o “ giorno de l’expiaçion ”, l’ebraico “ Yom Kippur ”. St’evento ch’o l’aiva za avuo leugo, o renovamento de l’açion inta vixon o l’aiva solo che l’intençion de mette in discuscion a primma conquista da giustiçia eterna ottegnua da-a mòrte de Gexù. O quæ o s’é letteralmente compio pe-i cadui de Sardi che a seu fæ demostrâ a no soddisfa pe-o Segnô Creatô. Pe doe raxoin, o Segnô o peu refuâli pe caxon da mancansa d’amô pe-a seu veitæ profetica proclammâ e pe-a transgrescion do Sabbath ch’a l’é vegnua applicabile da- o 1843 con l’ intrâ in vigô do decretto de Daniele 8:14.     
Verso 5 : “ Quello ch’o guägna o saià vestî de vestii gianchi ; No cancello o seu nomme da-o libbro da vitta, ma confesso o seu nomme davanti à mæ Poæ e davanti a-i seu angeli. »   
O çernuo resciöou da Gexù Cristo o l’é un ëse obbediente , consciente de debitâ a seu vitta e a seu eternitæ a-o Segnô creatô, bon, savio e giusto. Sto chì o l'é o segreto da seu vittöia. O no peu intrâ in discuscion con lê, perché o l’approva tutto quello ch’o dixe e o fa. Coscì lê mæximo o pòrta gioia a-o seu Sarvòtto ch’o ô reconosce e o ô ciamma co-o seu nomme, fin da-a fondaçion do mondo donde o l’à visto co-a seu preconoscensa . Sto verscio o mostra comme e fäse affermaçioin di fäsci religioxi son vanne e fäse fiña pe quelli che ê fan. L’urtima paròlla a saià de Gexù Cristo ch’o dixe à tutti : “ Conosco e vòstre euvie .” Segondo ste euvie, o scompartisce o seu gregge, co-o mette a-a seu drita, e seu pegoe , e a-a seu manciña, e crave rebelle e i lofi ravi destinæ a-o feugo da segonda mòrte de l’urtimo giudiçio .   
Verso 6 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, o l’ascolte quello che o Sciô Spìrito o dixe a-e gexe! »   
Tanto che letteralmente tutti peuan senti e paròlle profetiche do Sciô, a-o conträio, solo i seu çernui , ch’o l’inspia e o l’educa , peuan capî o seu scignificato. O Sciô o se referisce à di fæti speçifichi, compii into tempo stòrico, o çernuo o dev’ëse donca interessou a-a stöia religiosa e secolare, e a-a Bibbia intrega compòsta da di racconti de testimonianse, lode e profeçie.
Notta : Into verscicolo 3 , Gexù Cristo o l’à dito a-o protestante caduo , “ Arregòrdate donca comme t’æ reçevuo e sentio, e tegnîte fermo e pentîve. Se no ti veggi, vegniò in sce ti comme un ladro, e no saiæ che ora vegniò in sce ti .» Pe contra, pe-i eredi di vittoî, da- a primmaveia do 2018, sto messaggio o s'é trasformou inte : " Se ti guardi, no vegniò comme un ladro, e ti saiæ à che ora vegniò da ti . " E o Segnô o l’à mantegnuo e seu promesse, dæto che ancheu do 2020, i seu çernui an avuo a conoscensa da dæta do seu veo retorno revelâ pe- a primmaveia do 2030. Ma, a fede protestante a l’é condannâ à no tegnî conto de sta preçixon, reservâ, solo, da Gexù, pe-i seu çernui. Pecöse a-o conträio do seu comportamento verso i servitoî grammi, « o Segnô o no fa ninte sensa avvertî i seu servitoî i profeti » Amo.3:7.           
 
6° era : Filadelfia 
L'avventiximo o l'intrâ inta miscion universâ
Tra- o 1843 e o 1873, o divino Sabbath de sabo, o veo setten giorno ordinao da-o Segnô, o l'é stæto restörou e adottou da-i precorritoî de l'Adventismo do Settimo Giorno ch'o l'à piggiou a forma de unn'instituçion religiosa crestiaña offiçiâ americaña ciammâ da-o 1863 : " a Gexa Setten- ". In conformitæ con l'insegnamento preparou into Dan.12:12, o messaggio de Gexù o l'é rivolto a-i seu eletti santificæ da-o repòso do Sabbath, a-a dæta de l'anno 1873. Into mæximo tempo, sti eletti s'avvantaggian da-a beatitudine de Dan.12 :12 : " Beato quello ch'o l'aspëta, fin a-o 53 ! ".        
 
I neuvi standard stabilii da-o 1843 son vegnui universali do 1873
Verso 7 : “ E à l’angelo de l’assemblea de Filadelfia scrive : Ste cöse o dixe quello ch’o l’é santo, quello ch’o l’é veo, quello ch’o l’à a ciave de Davide, quello ch’o l’arve e nisciun o chiude, e o chiude e nisciun o l’arve :     
Pe-o nomme “ Filadelfia ”, o Gexù o mostra o seu Sceglio. O l’à dito : “ Pe questo tutti saian che voscià ê mæ discepoli, se voscià gh’é l’amô un pe l’atro. Gioan 13:35 » E questo o l’é o caxo de Filadelfia che e seu reixe greghe veuan dî : amô fraterno. O l’à seleçionou i eletti che ô compoñan , con mette a seu fæ a-a preuva, e pe sti vittoî, o seu amô o l’é desbordou. O se presenta inte sto messaggio, co-o dî : “ questo o l’é quello che dixe o Santo, o Veo .” O Santo , perché o l'é un tempo donde a santificaçion do Sabbath e de quella di eletti a l'é domandâ da-o decretto de Dan.8:14 ch'o l'é introu in vigô a-a primmaveia do 1843 . O Veo , perché inte st' oa profetica a lezze da veitæ a l' é restaurâ ; O Segnô o descrovî torna a santitæ do seu 4° comandamento trampolou da-i crestien da-i 7 de marzo do 321. O dixe ascì : “ quello ch’o l’à a ciave de Davide .” Ste chì no son e ciave de San Pê revendicou comme possesso de Romma. “ A ciave de Davide ” a l’appartëgne a-o “ figgio de Davide ”, o mæximo Gexù, de persoña. Nisciun atro che Lê o peu concede a sarvessa eterna, perché o l’à ottegnuo sta ciave portandola « in sciâ seu spalla » sotta forma da seu croxe, segondo Isa.22,22 : « Mi metto in sciâ seu spalla a ciave da casa de Davide: quande o l’arve, nisciun o peu serrâ; quande o chiude, nisciun o l'arviâ ." Sta clave ch'a designa a croxe da seu tortua, in compimento de sto verscio , a lezemmo chì : « quello ch'o l'arve, e nisciun o chiude, quello ch'o chiude, e nisciun o l'arviâ ». A pòrta da sarvessa a l’é stæta averta à l’Adventismo do Settemo Giorno in construçion e serrâ a-i seguitoî religioxi da domenega romaña fin da-a primmaveia do 1843. Dæto che son stæti dispòsti à sottomettese a-e veitæ dottrinæ presentæ e an onorou co-a seu fæ a seu paròlla profetica : o Sciô de Gexù o conosce l’epoca Philafian I sain . Ecco, perché t’æ pöco poei, e t’æ mantegnuo a mæ paròlla, e no t’æ denegou o mæ nomme, ò misso davanti à ti unna pòrta averta, che nisciun o peu serrâ                                   ". Sto gruppo religioso piccin o l'ea stæto, offiçialmente, solo che american da-o 1863. Ma do 1873, inte unna conferensa generale stæta tegnua à Battle Creek, o Sciô o gh'à arvio unna pòrta miscionäia universale ch'a l'aiva da anâ avanti fin a-o veo retorno de Gexù Cristo. Nisciun o l’impedisce e o Segnô o se farà. L’é importante nottâ che tutto o ben che Gexù o l’identifica inti vëi santi o definisce ascì e caxoin pe-e quæ a fede protestante a l’é cheita do 1843. Sto messaggio o l’é exattamente o conträio de quello che Gexù o s’addressa a-i cadui de Sardi into verscicolo 3, perché e euvie miræ son loiatre mæxime inverse.
 
E 12 tribù de Apo.7 che crescian
Verso 8 : “ Conosco e to euvie . Ecco, perché t'æ pöco poei, e t'æ mantegnuo a mæ paròlla, e no t'æ denegou o mæ nomme, ò misso davanti à ti unna pòrta averta, che nisciun o peu serrâ. »   
O çernuo do tempo o l’é giudicou favorevolemente in scê seu euvie che Gexù o gh’imputa comme giustiçia. A seu " picciña potensa " a conferma a nascion do gruppo basou in scî " pöchi òmmi " do verscicolo 4. Do 1873, o Gexù o l'à annonçiou a-i avventisti o seu progresso verso o seu retorno co-o scimbolo da pòrta çeleste averta ch'a s'arviâ inta primmaveia do 2030, saieiva à dî inti anni 157. Into messaggio ch’o vëgne apreuvo, quello ch’o l’é rivolto à Laodicea, o Gexù o s’arresta davanti à sta pòrta , indicando coscì a vexinansa imminente do seu retorno : “ Ecco, mi stò a-a pòrta e busso. Se quarchedun o l’ascolta a mæ voxe e o l’arve a pòrta, intrò da lê e çenno con lê, e lê con mi. Ap. 3,20 »       
 
L'accesso a-a fede crestiaña permisso a-i ebrëi
Verso 9 : “ Ecco, faccio quelli da sinagoga de Satana, che dixan d’ëse ebrëi, ma no son, ma mensoñan; Ecco, ò fæto vegnî à adorâli a-i to pê, e savei che t’ò amao. »   
Citando l' intrâ di vëi ebrëi segondo razza e carne into gruppo avventista , sto verscio o conferma a restauraçion do repòso do Sabbath ; A domennica a no l'é ciù un ostacolo a-a seu converscion. Pecöse da-o 321, o seu abbandon o l'à avuo ascì a conseguensa d'impedî a-i ebrëi scinçeri d'adottâ a fede crestiaña. O seu giudiçio di ebrëi pe razza o no l'ea unn'opinion personale de Paolo, o testimònio fedele ; l’é stæto quello de Gexù Cristo ch’o ô conferma inte sta Revelaçion, za inte Apo.2:9, into messaggio adressou a-i seu servitoî calunniæ da-i ebrëi e perseguitæ da-i romoen de l’ epoca de Smirna . Nottemmo che i ebrëi de razza an da reconosce a sarvessa crestiaña into standard avventista pe avvantaggiâse da-a graçia do Segnô. Solo l’Avventismo Universale o pòrta a luxe diviña da quæ o l’é vegnuo o depòxitäio offiçiâ escluxivo da-o 1873. Ma stæ attenti ! Sta luxe, a seu dottriña e i seu messaggi son a propietæ escluxiva de Gexù Cristo ; Nisciun òmmo e nisciuña instituçion peuan refuâ a seu evoluçion sensa mette a seu sarvessa in reisego. Pe finî inte sto verscio, o Gexù o speçifica “ che t’ò amao .” Veu dî che dòppo sto tempo de benediçion o porrieiva no amâla ciù ? Sì, e questo o saià o scignificato do messaggio dæto à “ Laodicea ”.         
 
I comandamenti do Segnô e a fede de Gexù
Verso 10 : “ Pecöse ti l’æ tegnuo a paròlla da mæ paçiensa , anche mi ti tegniò da l’oa da preuva ch’a l’é apreuvo à vegnî in sciâ tæra conosciua , pe provâ quelli che stan in sciâ tæra. »   
O termine paçiensa o conferma o contesto de l’attesa avventista parlâ into Daniele 12:12 : “ Beato quello ch’o l’aspëta , e o l’arriva a-i mille treiçentoçinque e trenta giorni.” ". A preuva a riguarda a fæ di " abitanti da tæra ", quelli ch'abitan a " tæra conosciua " saieiva à dî reconosciua da Gexù Cristo, o Segnô creatô. O l’arriva à mette a-a preuva a voentæ umaña e à desmascâ o spito rebelle do campo « ecumenico » ch’o designa da-o grego « oikomèné » a « tæra conosciua » de sto verscio.            
Sta promissa a l’impegna Gexù solo a-a sola condiçion che l’instituçion a conserva a qualitæ da fæ do comenso. Se o messaggio avventista o l’à da anâ avanti fin a-o tempo de l’urtima preuva universale da fæ profetizzâ inte sto verscio, o no saià pe fòrsa inte unna forma instituçionale. Pecöse a menassa a l’appende in sce sto messaggio into verscicolo 11 ch’o vëgne apreuvo , fin à aloa totalmente poxitivo e benedito da-o Segnô. A promissa de Gexù a l’avià da fâ co-a seu posteritæ ch’a l’arresta viva into 2030. À quello tempo, i veri eletti do 1873 saian addormii “ into Segnô ” segondo Ap. 14:13 : “ E ò sentio unna voxe da-o çê ch’a diva , Scrive: Beati i mòrti da no che mòrran into! Scià, o dixe o Sciô, che pòssan arreposâse da-e seu travaggi, perché e seu euvie van apreuvo à loiatri. » Sta chì a l’é donca unna segonda beatitudine attribuia da Gexù Cristo à sto Sceglio exemplare. Ma quello che Gexù o benedisce o l’é o comportamento demostrou da-e euvie. I eredi de " Filadelfia " reproduian fedelmente , do 2030, e seu euvie, a seu fæ, a seu açettaçion de veitæ dæte da-o Segnô do çê inte urtime forme ch'o ghe l'avià dæto ; pecöse patian di gren cangiamenti fin a-a fin quande a comprenscion do progetto divino a saià perfetta.         
 
A Promessa Adventista de Gexù Cristo e o seu Avvertimento
Verso 11 : “ Vegno a-a spedia . Tegnîse fermo à quello che gh’é, pe che nisciun o pòsse piggiâ a vòstra coroña. »   
O messaggio “ Vegno a-a spedia ” o l’é do tipo avventista. Gexù o conferma coscì l’abbandon de tutte e atre confescioin religiose. L'aspettativa do seu retorno in glòria a l'arresta fin a-a fin do mondo un di critëi prinçipæ ch'identifican i seu vëi çernui. Ma o resto do messaggio o peisa con unna menassa pesante : “ Tegnîte pe quello che gh’é, pe che nisciun o se pigge a coroña. " E chi o peu piggiâ a seu coroña se no i seu nemixi ? I seu descendenti donca an da identificâli primma, e l'é perché no l'avieivan fæto coscì che, vittime do seu spito umanista, formian unn'alleansa con loiatri, da-o 1966.      
Verso 12 : “ Quello ch’o guägna, o ô farò un pilastro into templio do mæ Dio, e o no saià ciù feua ; Scriviò in sce de lê o nomme do mæ Dio, e o nomme da çittæ do mæ Dio, a neuva Gerusalemme, ch’a ne vëgne da-o çê da-o mæ Dio, e o mæ neuvo nomme. »   
Inte seu urtime poule de benediçion dedicæ a-i vittoî, o Gexù o mette insemme tutte e figue da sarvessa ottegnue. “ Un pilastro into templio do mæ Dio ” o veu dî : un arrembo solido pe portâ a mæ veitæ inta mæ Assemblea , o Sceglio. " ...e o no sciortià mai ciù feua " : a seu sarvessa a saià eterna. " ... ; Scriviò in sce de lê o nomme do mæ Dio ” : incisò inte lê l’imagine do carattere do Segnô perso inte l’Eden. “ ... e o nomme da çittæ do mæ Dio ” : o condividdià a glorificaçion do Sceglio descrito inte Ap. “ ... da neuva Gerusalemme ch’a ne vëgne da-o çê da-o mæ Segnô, ” A “ neuva Gerusalemme ” a l’é o nomme de l’arrecuggeita di eletti glorificæ che son vegnui do tutto çelesti comme i angeli çelesti de Dio. O Rev. 21 o â descrive inte de imagine scimbòliche de prie preçiose e de perle che testimonian a fòrsa de l'amô che o Segnô o sente pe-i seu resciöæ da-a tæra . A descende inta tæra rinnovâ pe vive lì pe delongo in presensa do Segnô ch’o l’installa lì o seu tröno. “... e o mæ neuvo nomme ” : Gexù o l’assoçia o cangio do seu nomme co-o seu passaggio da-a natua terrestre a-a natua çeleste . I eletti sarvæ, ch’arrestan viventi ò resuscitæ, vivan a mæxima esperiensa e reçeivan un còrpo çeleste, glorificou, incorruttibile e eterno .                     
Inte sto verscio, l’inscistensa in sciô confronto co-o Segnô a l’é giustificâ da-o fæto che o mæximo Gexù o l’é attrovou da-i eletti into seu aspeto divino.
Verso 13 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, ch’o l’ascolte quello che o Sciô Spìrito o dixe a-e gexe ! »    
O çernuo o l’à capio a leçion, ma o l’é o solo ch’o peu capîla. L'é veo che sto messaggio o l'ea stæto inandiou solo pe lê. Sto messaggio o conferma o fæto che l’interpretaçion e a comprenscion di mistëi revelæ a depende solo che da -o Segnô ch’o mette a-a preuva e o çerne i seu servitoî.
 
L'avventismo offiçiâ do tempo fin o no l'é stæto mostrou e giudicou da Gexù, o l'é stæto vomitou feua apreuvo a-o seu refuo do messaggio da tersa aspettativa avventista
« Vegno a-a spedia . Tegnîse fermo à quello che gh’é, coscì che nisciun o pòsse piggiâ a vòstra coroña .» Alas, pe l'Adventismo offiçiâ do tempo, a fin a l'é ancon lontaña, e co-o desgasto do tempo , 150 anni apreuvo , a fæ a no saià ciù a mæxima . L’avvertimento de Gexù o l’ea giustificou, ma o no l’ea stæto ni tegnuo in conscideraçion ni compreiso. E do 1994, l'instituçion avventista a perdià effettivamente a seu " coroña " , con refuâ l'urtima " gran luxe " ancon profetizzâ da-a Ellen G. White, a messaggê de Gexù Cristo into seu libbro " Primmi Scritti " into capitolo " A mæ primma vixon ", a-e pagine 14 e ste chì o l'é un estratto da-o seguente . Vorrieiva ascì fâ nottâ ch’o profetizza o destin de l’euvia avventista e o resume tutto l’insegnamento presentou da-e træ Assemblee de Ap .             
 
 
 
O destin de l'adventismo
revelou inta primma vixon do Ellen G. White
 
“ Mentre pregava into culto de famiggia, o Sciô Spìrito o s’é appoggiou in sce mi, e paiva che montava de ciù e de ciù in çimma à sto mondo scuo. Me son vortou pe vedde i mæ fræ avventisti lasciæ apreuvo à sto mondo, ma no ò posciuo descrovîli. Unna voxe a m’à dito alloa : “ Guarda torna, ma un pittin ciù in çimma.” Guardo in çimma, e ò visto un percorso sciortio e streito, erto in çimma à sto mondo. L'é chì che i avventisti an avansou verso a çittæ santa. Derê à loiatri, a-o comenso do percorso, gh’ea unna luxe sciortia, che l’angelo o m’à dito ch’o l’ea o grido de mezanötte. Sta luxe a l'illuminava o percorso pe tutta a seu longhixe coscì che i seu pê no se sciortivan. Gexù o l'é anæto avanti de loiatri pe guiddâli ; e fintanto che ghe fissavan i euggi, ean a-o seguo.    
Ma de lì à un pittin quarchedun o s'é ascidiou e o l'à dito che a çittæ a l'ea ancon ben ben lontaña e ch'aivan pensou d'arrivâ lì ciù a-o prinçipio. Dapeu Gexù o î à incoraggiæ con tiâ sciù o seu glorioso brasso drito da-o quæ o ne vegniva unna luxe ch’a s’é spantegâ in scî avventisti. An sciortio : « Alleluia ! «Ma quarchedun de loiatri o l’à refuou con arrogansa sta luxe, co-o dî che no l’ea o Segnô ch’o î aiva guiddæ. A luxe ch'a l'ea derê à loiatri in sciâ fin a s'é spenta, e se son trovæ inte un sciumme profondo. Se son sciortii e an perso de vista tanto a traguardia comme o Gexù, dapeu son cheiti da-o percorso e son affondæ into mondo grammo de sotta. » .     
L'istöia de sta primma vixon dæta da-o Segnô a-a zovena Ellen Gould- Harmon a forma unna profeçia codificâ ch'a l'à tanto valô comme quelle do Daniele ò da Revelaçion. Ma pe piggiâne avvantaggio , l'é neçessäio interpretâlo correttamente . Coscì ò dæto a spiegaçion.
L'esprescion « grido de mezanötte » a se referisce à l'annunçio da vegnua do sposo inta « parabola de dexe vergine » de Matteo 25,1 a-o 13 . A preuva d' atteise o retorno de Cristo inta primmaveia do 1843 e quella de l'ötunno do 1844 a l'à constituio e primme e segonde realizzaçioin ; Insemme , ste doe aspettative rappresentan a " primma luxe " de l'istöia missa " derê " a - o gruppo di " Avventisti do Settemo Giorno " che anavan avanti into tempo , in sciô percorso ò in sciâ stradda benedita da Gexù Cristo. Pe-i precorritoî avventisti, o 1844 o rappresentava a dæta da fin do mondo e l'urtima dæta biblica che a paròlla profetica a poeiva propoñe a-i eletti de quello tempo . Dòppo avei passou st’urtima dæta, aspëtavan o retorno de Gexù pensando ch’o l’ea imminente. Ma o tempo o passava e o Gexù o no tornava ancon ; quello che a vixon a l' evòca co-o dî : « an attrovou che a çittæ a l'ea ben ben lontaña e ch'aivan pensou d'arrivâ lì ciù a-o prinçipio » ; ò do 1844 ò pöco dòppo quella dæta. Coscì o descoraggiamento o î à piggiæ fin verso o 1980 quande son vegnuo in sciâ scena, con reçeive sta neuva e gloriosa luxe ch'a construisce a tersa aspettativa avventista . Sta vòtta o retorno de Gexù o l'é fissou pe l'ötunno do 1994 . De seguo, l' annunçio de sto messaggio o l'à da fâ solo che con un microcòximo d'avventiximo universale collocou in Fransa à Valenza-sur-Ròdano. A çernia do Segnô de sta çittæ picciña into Sudeste da Fransa a l'à a seu spiegaçion. L'é stæto chì che o Pappa Pio VI o l'é mòrto in prexon do 1799, con realizzâ o fæto profetizzou inte Ap. 13:3. In ciù, Valence a l'ea a çittæ donde o Segnô o l'à fondou a seu primma gexa avventista in sciâ tæra de Fransa. Coscì l’é stæto lì ch’o l’à portou a seu diviña gloriosa urtima luxe e in sciâ fin do 2020, confermo d’avei reçevuo delongo e fedelmente da lê e seu urtime revelaçioin ciù preçiose che presento inte sto documento. O microcòximo de l'Adventismo à Valencia o l'é servio comme un parco universâ pe-a realizzaçion da parte ch'a l'à da fâ con l'urtima luxe gloriosa inta vixon de nòstra seu Ellen. Sta vixon a ne revela o giudiçio che o Gexù o fa in sce l'esperiensa visciua à Valencia .                     saieiva à dî unna tersa compimento da parabola de dexe vergine. Gexù o reconosce o veo avventista pe-o comportamento ch’o l’à verso a luxe presentâ. O veo avventista o l’esprimme a seu gioia con “ Alleluia !” » ; benedito da-o Sciô, o l’à impio o seu vaso d’euio . Pe contra, i fäsci avventisti “ refuan con arrogansa sta luxe .” Sto refuo da luxe diviña o l'é fatale pe loiatri , perché o Segnô o î à avvertii contra sta reaçion negativa inte di messaggi ispiræ , destinæ à loiatri , a-o seu messaggê ; vegnian di vaxi veui privæ de l’euio ch’o produxe a “luxe ” da lampa . A conseguensa inevitabile a l'é annonçiâ : " a luxe ch'a l'ea derê à loiatri in sciâ fin a s'é spenta " ; Denegan i fondamenti de base de l’adventismo. Gexù o l’applica o seu prinçipio : “ Perché chi l’à, ghe saià dæto de ciù, e chi no l’à, ghe saià levou anche quello ch’o l’à. Matt.25,29 » . « ... an finio pe perde de vista segge a finalitæ segge a Gexù », vëgnan insenscibili a-i messaggi avventisti ch’ annonçian o retorno de Cristo , ò negan a finalitæ do movimento avventista scrita into mæximo nomme « avventista » ; " e dapeu son cheiti da-o percorso e son affondæ into mondo mâ de sotta ," do 1995 se son impegnæ offiçialmente inte l'alliansa protestante e l'ecumeniximo. An perso coscì Gexù, e l’intrâ into çê ch’a l’ea a finalitæ da fæ avventista. Se son missi insemme segondo Dan.11:29, " i pòpoli ", e " i imbriæghi ", comme o Gexù o l'annunçiava into Matt.24: 50 ; cöse demostræ a-o comenso do travaggio.                             
Ancheu ste paròlle profetiche se compiscian. Son stæti compii tra o 1844, a dæta da primma luxe « scituâ derê à loiatri », e o 1994, a dæta da grande luxe profetica refuâ da-a primma gexa avventista fondâ in Fransa, inta çittæ de Valence-sur-Rhône , che o Segnô o l'à deuviou pe-a seu demostraçion . Ancheu l’adventismo offiçiâ o l’é into « sciugo profondo » de l’ecumeniximo co-i nemixi da veitæ, protestanti e cattòlichi.    
 
 
 
7° era : Laodicea . 
A fin de l’adventismo instituçionale – o refuo da tersa aspettativa avventista.
Verso 14 : “ E à l’angelo da gexa de Laodicea scrive : Ste cöse o dixe l’Amen, o testimònio fedele e veo, o comenso da creaçion de Dio : ”    
Laodicea o l'é o nomme da setta e urtima epoca ; quello da fin da benediçion de l’adventismo instituçionale. Sto nomme o l’à doe reixe greghe “ laos, dikéia ” che veuan dî : “ gente giudicæ ”. Avanti de mi, i avventisti l’an traduto : « gente do giudiçio », ma l’instituçion a no l’ea consciente che sto giudiçio o l’avieiva comensou con lê, comme o mostra 1 Pet. Se o comensa primma con niatri, quæ o saià a fin de quelli che no s’obbediscian à l’evangelio de Dio? » Gexù o se fa avanti co-o dî : « Queste son e paròlle de l’Amen, o testimònio fedele e veo, o comenso da creaçion do Segnô : « A paròlla Amen a veu dî in ebraico : in veitæ. Segondo a testimoniansa de l’apòstolo Gioan, o Gexù o l’à deuviou de spesso (25 vòtte), repetindola doe vòtte, a-o comenso, avanti de seu dichiaraçioin. Ma inta prattica religiosa tradiçionâ o l'é vegnuo à ëse o termine de pontuaçion pe-a fin de preghee ò affermaçioin. O l’é donca de spesso interpretou into senso de “ coscì ch’o segge ” ereditou da-o cattòliçeximo. E o Sciô o deuvia sta conçeçion “ in veitæ ” pe dâ a-a paròlla Amen o seu scignificato doggio perfettamente giustificou. Laodicea a l’é l’oa quande Gexù o l’òffre unna gran luxe pe fâ ciæo do tutto e profeçie preparæ pe-o tempo da fin. O libbro che ti leze o l'é a preuva de questo. Quello ch’o l’avià da fâ co-a rottua tra Gexù e l’instituçion avventista offiçiâ o l’é un refuo da seu luxe. Inte unna çernia lògica e giustificâ, o Segnô o l’à sottopòsto l’adventismo, tra-o 1980 e o 1994, à unna preuva de fæ modellâ in sce quella ch’a l’aiva portou a -a perdia di protestanti e a-a benediçion di precorritoî avventisti. A preuva a l'ea za basâ in sciâ fæ into retorno de Gexù annonçiou pe-a primmaveia do 1843, dapeu pe l' ötunno do 1844. A-o mæ turno, da-o 1983, ò comensou à scompartî un annonçio do retorno de Gexù pe-o 1994, avendo deuviou o " çinque meixi de " v "f. 0. Attribuindo sto tema a-a malediçion do protestanteximo do 1844, o periodo de « çinque meixi » mensunou, ò 150 anni reali, o l’à portou a-o 1994. Veddendo solo o retorno de Gexù Cristo pe marcâ a fin de sto periodo, e in parte òrbo da-o Segnô in sce un dettaggio do testo, ò defeiso à ëse veo quello che I. Dòppo di avvertimenti offiçiæ, l'instituçion a l'à prononçiou a mæ scorria do novembre 1991.                            ; questo, tanto che gh’ea ancon trei anni pe demostrâ e denegâ i mæ annonçi. L'é stæto solo che ciù tardi, verso o 1996, che o veo scignificato de st'esperiensa o m'é vegnuo ciæo. E poule prononçiæ da Gexù inta seu lettia à « Laodicea » ean appena stæte compie e oua an piggiou un scignificato preçiso. Do 1991, i avventisti tiæ no amavan ciù a veitæ tanto comme do 1873. O mondo moderno o î à ascì fæti debole con seduîli e guägnâghe o cheu. Comme inte l' era de " Efeso " , l' adventismo offiçiâ o l' à perso o seu " primmo amô " . E Gexù o “ o l’à levou o seu candeliê e a seu coroña ”, perché anche lê a no l’é ciù degna de quelli. A-a luxe de sti fæti chì, o messaggio o vëgne lumminosamente ciæo. A poula “ Amen ” a conferma a domanda de veitæ completa e a fin de unna relaçion benedita. O “ testimònio fedele e veo ” o refuâ o Sceglio infedele e buxioso. « O prinçipio da creaçion do Segnô » , donca o creatô, o l’arriva à serrâ collettivamente l’intelligensa di indegni e à arvî individualmente quella di seu çernui a-e veitæ contegnue e ascose inte l’istöia da Genexi. Into mæximo tempo, con evòcâ « o prinçipio da creaçion do Segnô » ch’o l’assoçia co-a poula « Amen », o Sciô o conferma un retorno finale assæ streito de Gexù Cristo : « prontamente » . Con tutto, passan ancon 36 anni tra o 1994 e o 2030, a dæta da fin de l'umanitæ in sciâ tæra.               
A tiedezza mortale .
Verso 15 : “ Conosco e to euvie . Saio che no t'æ ni freido ni cado. Che ti segge freido ò cado! »    
O “tu” informale o l'é deuviou pe rivolgîse à l'instituçion. Sto chì o l'é o fruto de religioin ereditæ da poæ à figgio e figgia, donde a fæ a vëgne tradiçionâ, formalistica, routine e con paû de quarcösa de neuvo ; o stato donde Gexù o no peu ciù benedîla tanto ch’o l’à tanta neuva luxe da scompartî con lê.  
Verso 16 : “ Donca, dæto che ti l’æ tiou, e no freido ni cado, ti sciortiò feua da- a mæ bocca. »   
L'osservaçion a l'é stæta fæta da-o Gexù do novembre 1991, quande o profeta ch'o portava o seu messaggio o l'é stæto cacciou feua da l'instituçion offiçiâ. Inta primmaveia do 1994, a saià vomitâ feua, comme o Gexù o l’aiva predito. A l'avieiva fornio a preuva de sto fæto lê mæxima con intrâ, do 1995, inte l'alliansa ecumenica organizzâ da-a Gexa Catòlica, donde a s'é missa insemme a-i protestanti rebelli, dæto che oua a scompartiva a seu malediçion.
 
Illuxoin fäse basæ in sciô patrimònio spirituale
Verso 17 : “ Perché ti dixe , son ricco, e cresciuo de ben, e no gh’ò beseugno de ninte, e no sai che ti l’é desgraçiou, e miserabile, e pöveo, e òrbo e nudo, ”;    
" ... ricca " , l'Eletta Adventista a l'ea do 1873, e e tante revelaçioin dæte à Ellen G. White l'an inricchia ancon de ciù spiritualmente. Ma profeticamente, e interpretaçioin do tempo en stæte sostituie a-a spedia, comme o pensava con giustiçia o James White, o maio do messaggê do Segnô. Gexù Cristo , o Segnô vivente , o l’à progettou e seu profeçie pe-a seu compimento finale perfetta e sensa macce. Pe questo o passaggio do tempo, ch’o pòrta di cangiamenti enormi into mondo, o giustifica unn’interrogaçion permanente de interpretaçioin reçevue e mostræ. A benediçion do Segnô a l'é reservâ ; Gexù o l'à dito : « À quello ch'o mantëgne e mæ euvie fin a-a fin ». Ma do 1991, quande o l'à refuou a luxe, a fin a l'ea ancon lontaña. A l’aiva donca da ëse attenta à quæ se segge neuva luxe propòsta da-o Segnô co-i mezzi che lê mæximo o l’aiva çernou. Che contrasto tra e illuxoin de l' instituçion e o stato donde o Gexù o â vedde e a giudica ! De tutti i termini stæti mensunæ, a paròlla « nuda » a l’é a ciù grave pe unn’instituçion, perché a veu dî che Gexù o gh’à levou a giustiçia eterna, a l’é inta seu bocca, unna condanna a-a mòrte e a-a segonda mòrte de l’urtimo giudiçio ; segondo quello ch'o l'é scrito inte 2 Cor.5:3 : " Pe quello sciortemmo inte sta tenda, co-o dexidëio de ëse vestî da nòstra abitaçion çeleste, se de fæto se peu attrovâ vestî e no nudi ." »             
 
O conseggio do testimònio fedele e veo .
Verso 18 : “ Ve conseggio d’accattâ da mi l’öo provou into feugo, pe ëse ricchi; »    
Apreuvo a-o rappòrto do 1991, l'instituçion a l'aiva ancon trei anni pe cangiâ e produe o fruto do pentimento, ch'o no l'é vegnuo. E a-o conträio, i seu ligammi co-i protestanti che son cheiti son stæti streiti a-o ponto de fâ unn'alleansa offiçiâ pubricâ do 1995. O Gexù o se presenta comme o mercante escluxivo da vea fæ, « l'öo provou da-o feugo » da preuva. A preuva da seu condanna da gexa a se vedde inte l’assensa do “ vestî gianco ” do quæ i seu pioniei ean “ degni ” inte Ap. 3:4. Con sto paragon, o Gexù o l'ascciæisce o fæto ch'o l'é de fæto sottomettendo , avanti do 1994 , i avventisti de « Laodicea » à unn'aspettativa avventista identica à quelle ch'en vegnue avanti de dæte 1843 e 1844 ; pe mette a-a preuva a fæ inte træ esperiense, comme mostrou into messaggio adressou do 1844 a-i avventisti de “ Sardi ” . Inte unn'attitudine rebelle serrâ, l'instituçion a no poeiva capî pe cöse Gexù o l'ea apreuvo à reprovâla ; a l’ea “ òrba ”, comme i farisei do ministerio terrestre de Gexù. A no poeiva donca capî l’invito de Cristo à accattâ « a perla de gran prexo » inta parabola de Matteo 13,45-46 ch’a definisce o quaddro do standard da vitta eterna domandou da-o Segnô revelou inte sto verscio 18 de Ap. 3 .                   
 
O Chiammo Misericordioso .
Verso 19 : “ Tutti quelli che amo, reprendo e disciplino. Siæ donca zelosi e pentîve. »  
O castiggo o l’é pe quelli che Gexù o l’ammia fin à quande o no î vomita feua. L’appello a-o pentimento o no l’é stæto sentio. E l'amô o no l'é ereditou, o se guägna pe mezo da dignitæ. L'instituçion stæta induria, o Gexù o l'inandiâ un appello individuale co-o dî a-i candidæ pe-a vocaçion çeleste :  
 
L'appello universâ .
Verso 20 : “ Ecco, mi stò a-a pòrta e busso. Se quarchedun o l’ascolta a mæ voxe e o l’arve a pòrta, intrò da lê e çenno con lê, e lê con mi .    
Inta Apocalisse a paròlla « portâ » a comparisce inte Apoc. 3,8, chì inte Ap. 21:21. Ap. 3 :8 o ne fâ arregordâ che e pòrte s’arvian e se serran l’accesso. Devëgnan donca o scimbolo de preuve da fæ ch’arvan ò serran l’accesso à Cristo, a-a seu giustiçia e a-a seu graçia.  
Inte sto verscio 20 , a poula « pòrta » a l' à trei scignificati despægi ma complementäi . O ponta a-o mæximo Gexù : “ Son a pòrta .” Gioan 10,9 » ; a pòrta do çê a s’é arvia inte Ap 4,1 : “ Unna pòrta a s’é arvia into çê. » ; e a pòrta do cheu uman contra a quæ o Gexù o vëgne à buffâ pe invitâ o çernuo à arvîghe o seu cheu pe dâghe a preuva do seu amô.          
Basta che a seu creatua a l’arve o seu cheu a-a seu veitæ revelâ pe fâ poscibile unna communion intima tra lê e o seu divino creatô. A çena a ven scompartia a-a seia, quande a neutte a l'arriva pe mette fin a-o travaggio do giorno . L'umanitæ a l'intrâ de lì à un pittin inte sta meña de neutte " donde nisciun o peu travaggiâ ciù ." ( Gioan 9:4 ) ». A fin do tempo da graçia a ghea pe delongo e urtime deçixoin religiose di umoen, òmmi e dònne responsabili pægi e streitamente complementäi à livello da carne.  
In confronto a-o messaggio de Filadelfia , o çernuo o l'é inte l' era laodiceaña , inte l'imminensa do retorno de Gexù Cristo. A “ pòrta averta into çê ” a s’arviâ in continuaçion de sto messaggio inte Ap. 4:1.   
 
L’urtima esortaçion do Sciô
A-o vinçitô individuale, o Gexù o dixe :  
Verso 21 : “ A quello ch’o guägna ghe lasciò stâ con mi in sciô mæ tröno, comme anche mi ò guägno e son stæto assettou con mæ Poæ in sciô seu tröno. »  
O l’annunçia coscì l’attivitæ do giudiçio çeleste ch’o vëgne apreuvo à sto messaggio e ch’o saià o tema de Apo.4. Ma sta promissa a ô liga solo che à un vinçitô elezzuo pe in davei . 
Verso 22 : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, ch’o l’ascolte quello che o Sciô Spìrito o dixe a-e gexe ! »    
O tema de " lettie " o finisce con sto neuvo fallimento instituçionâ. L'urtimo, perché d'ancheu in avanti, a luxe a saià portâ da un òmmo ispirou, dapeu da un gruppo piccin. O saià trasmisso individualmente da persoña à persoña e pe mezo de l’Internet che o mæximo Gexù o dirizzià con portâ i seu çernui verso a vivagna da diffuxon de seu urtime veitæ, sacre comme a seu persoña diviña. Coscì donde o l’é in sciâ tæra : “ Quello ch’o l’à unn’oegia, o l’ascolte quello che o Sciô o dixe a-e gexe ! »    
 
O proscimo tema o saià misso into millennio çeleste do giudiçio di grammi portou avanti da-i santi. L’argomento intrego o se basa in scî insegnamenti despersci inte Apoc. 4, 11 e 20. Ma Apoc. 4 o conferma ciæamente o contesto çeleste de st’attivitæ ch’a va apreuvo cronològicamente à l’urtima epoca do Çerno terrestre.
 
 
 
Apocalisse 4 : Giudiçio Çeleste . 
 
Verso 1 : “ Dòppo questo ò guardou, e ecco, unna pòrta averta into çê . A primma voxe ch'ò sentio, comme unna trömba , ch'a parlava con mi, a l'à dito : Venite chì , e ve mostriò e cöse che devan avvegnî dapeu .     
Into dî, “ A primma voxe ch’ò sentio, comme de unna trömba ”, o Sciô o definisce o messaggio de sto tempo “ laodicean ” comme quello donde o l’à portou o Gioan inte Ap . Laodicea a l’é donca l’epoca che a seu fin a l’é segnâ da-o “ giorno do Segnô ”, quello do seu gran retorno glorioso.        
Inte seu poule, o Sciô o sostëgne fortemente l’idea da succession de sto tema co-o messaggio de Laodicea . Sta preçixon a l’é importante, perché l’instituçion a no l’é mai stæta boña à demostrâ a-i seu avversäi e seu dottriñe de giudiçio çeleste. Ancheu porto a preuva de questo, reisa poscibile da-a corretta definiçion de dæte attaccæ a-i messaggi de lettie de Ap. 2 e 3. Tra Laodicea e Ap. 4, co-a « setta trömba » de Ap. 11, Gexù o l’à levou da-o diao e da-i òmmi rebelli a seu « dominaçion do mondo do . Co- a «recuggeita » de Ap. 14, o l’à portou i seu eletti into çê e o ghe confia o compito de giudicâ con lê a vitta terrestre passâ di mòrti grammi. L’é aloa che “ quello ch’o guägna o governià e naçioin con unna verga de færo ” comme annonçiou inte Ap. Se i persecutoî aivan , comme mi , a seguessa do destin reservou à loiatri, no gh’é dubio che cangiæ a seu conduta. Ma a l’é pròpio a seu ferma determinaçion à no fâ attençion à quæ se segge avvertimento ch’o î pòrta a-e açioin ciù brutte e donca se preparan pe liatri mæximi o ciù brutto castiggo ch’o no peu ëse reproduto inte condiçioin terrestre d’ancheu. Tornemmo donca a-o testo de sto capitolo 4. “ A primma voxe ch’ò sentio, comme unna trömba, ch’a l’à parlou con mi, a l’à dito: Montâ chì, e ti mostriò e cöse che devan ëse dòppo .” O Gioan o se referisce à Ap. 1:10 : “ Son stæto into Sciô Spìrito into giorno do Segnô, e ò sentio derê à mi unna voxe fòrte, comme unna trömba , ” Sto tema do retorno de Cristo in glòria o l’é za mensunou into verscicolo 7 donde l’é scrito : « Ecco, o vëgne co-e nuvie ». E tutti i euggi o veddan, anche quelli ch’o l’an traforou; e tutte e tribù da tæra se lamentan pe lê. Scì. Amen! A connescion propòsta de sti trei testi a conferma o glorioso contesto finale do giorno do retorno do Segnô Gexù, ciammou ascì Michele da- i seu eletti iniçiæ e da-i seu angeli fedeli . Se a voxe de Gexù a l’é paragonâ à unna trömba , a l’é perché, comme sto strumento sonoro de armæ, a-a testa de quello                       armæ angeliche çeleste ., o Gexù o ciamma e seu truppe pe comensâ a battaggia . In ciù, comme unna trömba , a seu voxe a no l’à smesso d’ avvertî i seu eletti de mettili in guardia pe preparâli à guägnâ comme lê mæximo o l’à guägno o peccou e a mòrte. Evocando sta poula « trömba » , o Gexù o ne mostra o tema ciù misteioso e importante de tutta a seu Revelaçion. E l’é veo che pe-i seu urtimi servitoî, sto tema o l’ascondeiva unna preuva eliminatöia. Chì inte Ap. 4:1, a scena descrita a l’é incompleta perché a piggia comme mira solo i seu çernui ch’o vëgne à sarvâ da-a mòrte. O comportamento di grammi inte sto mæximo contesto o saià descrito inte Apoc. 6,16 inte ste poule revelatoe : “ E an dito a-e montagne e a-e ròcche: Cazze in sce de nòscia, e ascondine da-a faccia de quello ch’o l’é assettou in sciô tröno, e da-a raggia de l’Agnello: perché o gran giorno da seu raggia o l'é vegnuo, e chi o saià bon de restâ? «À sta domanda ch’a l’é appeisa , che pâ ch’a no segge unna respòsta , o Segnô o presentià into capitolo 7 ch’o vëgne apreuvo à quelli che peuan resciste : l’eletto scignou scimbolizzou da-o numero 144.000 , unna moltitudine de 12 quaddræ ò 144 . Ma sti chì son solo i eletti ch’en arrestæ viventi a-o retorno de Cristo. Oua, inte sto contesto de Ap. 4 , o rappòrto pe-o çê o l’à da fâ ascì co-i eletti mòrti da-o Abele , che Gexù o resuscita pe dâghe ascì a compensaçion promissa pe-a seu fæ : a vitta eterna. Coscì quande o Gexù o l’à dito a-o Gioan : « Ven sciù chì !» " , o Sciô o l’antiçipa solo, da st’imagine, l’asceisa verso o regno çeleste de Dio de tutti i eletti resciöæ da-o sangue de Gexù Cristo. St’asceisa into çê a marca a fin da natua terrestre umaña, i eletti son resuscitæ comme i angeli fedeli de Dio, in conformitæ con l’insegnamento de Gexù inte Matt.22:30 . A carne e a seu malediçion son finie, ê lascian apreuvo sensa pentimento . Sto momento inte l’istöia de l’òmmo o l’é mai tanto dexiderabile che o Gexù o ô regòrda delongo inta seu revelaçion fin da-o Daniele. Comme a tæra , maledita pe caxon de l’òmmo, i vëi eletti gemian pe-a seu liberaçion. O verscio 2 o pâ ëse copiou da Ap. 1:10 ; De fæto ,              o Sciô o conferma ciù fortemente a connescion di doî che fan referensa a-o mæximo evento inte l’istöia do progetto do Segnô , o seu retorno into seu « grande giorno » profetizzou inte Ap. 16:16 .   
Verso 2 : “ Subito son stæto into Sciô. E ecco, un tröno o l’ea misso into çê, e un o s’assettava in sciô tröno .”   
Comme inte l’esperiensa de Gioan, l’asceisa di eletti into « çê » « a î rappòrta into spito » e vëgnan proiettæ inta dimenscion çeleste ch’a l’é arrestâ perpetuamente inaccescibile a-i òmmi, perché o Segnô o regna lì e o l’é vixibile.    
Verso 3 : “ E quello ch’o l’ea assettou o l’aiva l’apparensa de pria de giaspe e de pria de sardo; e o tröno o l’ea çircondou da un erconçê comme un smeraldo .”   
Lì se treuvan de fronte a-o tröno do Segnô, in sciô quæ o l’unico Segnô Creatô o s’assetta gloriosamente. Sta glòria çeleste indescrivibile a l’é con tutto espressa da de prie preçiose a-e quæ i òmmi en senscibili. E “ prie de giaspo ” piggian di aspeti e di coî ben ben despægi, rappresentan coscì a moltipliçitæ da natua diviña. De cô rosso, o “ sardònix ” o gh’assomeggia. " L'erconçê " o l'é un fenòmeno natuâ ch'o l'à delongo asbrivou e gente , ma gh'é ancon de beseugno de arregordâse a seu origine. O l'ea o segno de l'alleansa co-o quæ o Segnô o l'aiva promesso à l'umanitæ de no destruila mai ciù da-e ægue do diluvio , segondo Gen. 9:9 à 17 . Pe de ciù, tutte e vòtte che a piövia a l'incontra o sô, l'imagine scimbòlica do Segnô, l'erconçê, a pâ rassicurâ e seu creatue terrestre. Ma into parlâ do diluvio de ægue, o Pietro o ne fâ arregordâ che un “ diluvio de feugo e de sorfo ” o l’é into progetto divin (2 Pietro 3:7) . L’é pròpio co-a vista de sta « inondaçion de feugo » esterminante che o Segnô o l’organizza , into seu çê , un giudiçio di grammi che i seu giudiçi saian i eletti resciöæ e Gexù , o seu Redentô .           
Verso 4 : “ E ò visto d’in gio a-o tröno vintiquattro tröni , e in scî tröni vintiquattro ançien assettæ, vestî de vestii gianchi, e in sciâ testa de coroñe d’öo .”   
Chì donca, scimbolizzæ da 24 ançien , son i resciöæ de doe ere profetiche revelæ segondo o prinçipio seguente : tra o 94 e o 1843 , a fondaçion di 12 apòstoli ; tra o 1843 e o 2030, l' Israele spirituale « adventista » de « 12 tribù » o l'é stæto segnou co-o « scigno de Dio » , o 7° giorno de Sabbath , into Ap. Sta configuraçion a saià confermâ , into Ap. 21 , inta descriçion da “ Neuva Gerusalemme ch’a ne vëgne da-o çê ” pe stabilîse in sciâ tæra rinnovâ ; e " 12 tribù " son rappresentæ da " 12 pòrte " sotta forma de 12 " perle " . O tema do giudiçio o l’é definio inte Ap. 20,4 , donde se leze : “ E ò visto di tröni; e à quelli ch' s'assettavan gh'é stæto dæto l'autoritæ de giudicâ . E ò visto e anime de quelli ch’ean stæti decapitæ pe-a testimoniansa de Gexù e pe-a paròlla de Dio, e che no aivan adorou a bestia, ni a seu imagine, ni aivan reçevuo o seu segno in sciâ fronte ò in scê man. Son tornæ a-a vitta e an regnou con Cristo pe mill' anni . O regno di eletti o l’é un regno di giudiçi. Ma chi stæmo à giudicâ ? Ap. 11:18 o ne dà a respòsta : “ E naçioin ean in raggia ; e a vòstra raggia a l’é vegnua, e o tempo o l’é vegnuo pe giudicâ i mòrti , pe premiâ i vòstri servitoî i profeti, i santi, e quelli che temman o vòstro nomme, piccin e grendi, e pe destrue quelli che destruxan a tæra .” Inte sto verscio, o Sciô o s’arregòrda a sequensa de trei temi revelæ pe-o tempo da fin : « a sesta trömba » pe « e naçioin arraggiæ », o tempo de « sette urtime plaghe » perché « a vòstra raggia a l’é vegnua », e o giudiçio çeleste di « mill’anni » perché, « o tempo de « l’é vegnuo pe giudicâ . A fin do verscio a l’espoñe o programma finale ch’o saià compio da-o giudiçio finale do lago de feugo e de sorfo ch’o destruià i grammi . Questi piggian parte tutti a-o segondo propòsto .                                         resurreçion ., a-a fin do “ mill’anni ”, segondo Ap. 20:5 : “ O resto di mòrti o no l’à visciuo torna fin à quande o mill’anni o l’é finio .” O Sciô o ne dà a seu definiçion di grammi : “ quelli che destruxan a tæra .” Derê à st’açion gh’é “ o peccou devastante ò desolante ” mensunou into Dan.8:13 ; o peccou ch'o provoca a mòrte e a desolaçion da tæra ; che o l'à portou o Segnô à consegnâ o crestianeximo a-o crudele regimme papale roman tra o 538 e o 1798 ; che consegna un terso de l’umanitæ a-o feugo atòmico dòppo ò do 2021. Nisciun o s’aveiva figuou che , da-i 7 de marzo do 321 , a transgrescion do santo Sabbath do veo setten giorno a l’avieiva portou tante conseguense terribile e tragiche. I 24 ançien son differensiæ solo into decretto de Daniele 8:14, perché an in commun che son sarvæ da-o mæximo sangue de Gexù Cristo . Pe quello , trovæ degni, segondo Ap. 3 :5, pòrtan tutti i “ vestii gianchi ”, e a “ coroña da vitta ” promissa a-i vittoî da lotta da fæ, inte Ap. 2:10. L’ “ öo ” de coroñe o scimbolizza a fæ purificâ da-a preuva segondo 1 Pet.                      
Inte sto capitolo 4, o termine “ assettou ” o comparisce 3 vòtte. O numero 3 ch'o l'é un scimbolo de perfeçion, o Sciô o mette sto tema do giudiçio do setten millennio sotta o segno do repòso perfetto di vittoî , segondo quello ch'o l'é scrito : " Sciortî a-a mæ man drita fin à quande no fasso i tò nemixi o scagno di tò pê " Sal.110:1 e Matt . Lê e quelli ch’en assettæ son à repòso e da st’imagine, o Sciô o se presenta ben , o setten millennio , comme o gran sabbath ò repòso profetizzou , fin da-a creaçion , da-o repòso santificou do setten giorno de nòstre settemañe .     
Verso 5 : “ E da-o tröno ne vegniva feua de lampe, de voxe e de tron. Davanti a-o tröno gh’ea sette lampade de feugo, che son i sette Spìriti de Dio .   
E manifestaçioin che “ ne vëgnan da-o tröno ” son attribuie direttamente a-o mæximo Dio creatô. Segondo Esò.19:16, sti fenòmeni aivan za segnou, into terrô do pòpolo ebraico , a presensa do Segnô in sciô monte Sinai. Sto suggerimento donca o l’arregòrda o ròllo che i dexe comandamenti de Dio zughian inte st’açion de giudicâ i mòrti grammi. Sto rappòrto o l’evòca ascì o fæto che invixibile a-o reisego de mòrte inevitabile pe-e seu creatue into passou, o Segnô ch’o no l’à cangiou a seu natua o l’é visto sensa reisego da-i seu eletti resciöæ resuscitæ e glorificæ. Attençion ! Sta frase curta, oua interpretâ , a saià un ponto de riferimento inta struttua do libbro de l’Apocalisse. Ogni vòtta ch’o comparisce, o lettô o dev’accapî che a profeçia a l’evòca o contesto do comenso do giudiçio do setten millennio ch’o saià segnou da l’intervento diretto e vixibile do Segnô inte Michele, Gexù Cristo . De sta mainea, a struttua do libbro intrego a n'offrià de panoramiche consecutive de l'era crestiaña sotta di argomenti despægi spartii da st'esprescion ciave : « gh'ea di lampi de lampadine, de voxe e di tron ». O l’attreuviemmo torna inte Ap. 8:5 donde “ un terremoto ” o l’é azzonto a-a clave. O separa o tema de l' interçescion çeleste perpetua de Gexù Cristo da-o tema de trömpe . Dapeu , inte Ap. 11:19 , “ gran granella ” a saià azzonta a-a clave. A spiegaçion a comparià inte Ap. 16:21 donde sta “ gran granella ” a chiude o tema da setta de sette urtime plaghe de Dio . Coscì ascì, “ o terremoto ” o vëgne, inte Ap. 16:18, “ un gran terremoto .” Sta clave a l'é fondamentale pe imprende à gestî i insegnamenti do libbro de l'Apocalisse e à capî o prinçipio da seu struttua .                   
Tornando a-o nòstro verscio 5, nottemmo che , missi sta vòtta “ davanti a-o tröno ”, gh’é “ sette lampade che bruxan de feugo ”. Scimbolizzan i “ sette spï de Dio .” O numero “ sette ” o scimbolizza a santificaçion , chì, quella do Sciô de Dio. L'é pe mezo do seu Sciô ch'o contëgne tutta a vitta che o Segnô o contròlla tutte e seu creatue ; o l’é inte de loiatre , e o î mette “ davanti a-o seu tröno ”, perché o î à creæ liberi, de fronte à lê. L’imagine de “ sette lampe ardente ” a scimbolizza a santificaçion da luxe diviña ; a seu luxe perfetta e intensa a l'elimina tutte e poscibilitæ de sciugo. Pecöse no gh’é pòsto pe-o sciuo inta vitta eterna di resciöæ.              
Verso 6 : “ Ancon davanti a-o tröno gh’ea un mâ de veddro comme o cristallo. In mezo a-o tröno e d’in gio a-o tröno gh’ea quattro creatue vivente pinne d’euggi davanti e derê .”   
O Sciô o ne parla into seu lenguaggio scimbòlico. Quello ch’o l’é “ davanti a-o tröno ” o se referisce a- e seu creatue çeleste che frequentan ma no parteçipan a-o giudiçio . In gran numero, sti chì piggian l'apparensa de un mâ che a seu puritæ de carattere a l'é mai tanto pua ch'o â paragoña a-o cristallo . Sto chì o l’é o carattere de base de creatue çeleste e terrestre ch’en arrestæ fedele a-o Segnô Creatô. Allora o Sciô o l’acciamma un atro scimbolo ch’o l’à da fâ co-o Segnô, into mezo do tröno , e e seu creatue çeleste d’ atri mondi, e de atre dimenscioin , in gio a-o tröno ; in gio o designa de creatue desperse sotta o sguardo do Segnô assettou in sciô tröno . L'esprescion " quattro ëse viventi " a fa referensa a-o standard universâ di ëse viventi. A moltitudine di euggi a l'é giustificâ da-a poula moltitudine, e a seu poxiçion " davanti e derê " a scimbolizza ben ben de cöse. Pe primma cösa, o dà à sti viventi unna prospettiva moltidireçionale ò moltidimenscionale. Ma ciù spiritualmente, l'esprescion « avanti e derê » a se referisce a-a lezze diviña incisa da-o dio do Segnô in sciô monte Sinai, in scê quattro facce de doe töe de pria. O Sciô o confronta a vitta universale co-a lezze universale. Tutti doî son l’euvia do Segnô ch’o l’incise in sciâ pria, in sciâ carne ò inte mente, o standard da vitta perfetta pe-a feliçitæ de seu creatue che ô capiscian e ô gh’amman . Ste moltitudine d’euggi ammian e van apreuvo con pascion e compascion à quello che succede in sciâ tæra. Into 1 Cor. 4 :9 o Paolo o l’afferma , “ Perché me pâ che o Segnô o n’agge fæti di urtimi apòstoli, condannæ a-a mòrte, dæto che semmo vegnui un spettacolo pe-o mondo, pe-i angeli e pe-i òmmi .” A poula “ mondo ” inte sto verscio a l’é o grego “ còsmo ”. L’é sto còsmo chì che definisco comme di mondi moltidimenscionali. In sciâ tæra i çernui e e seu battagge son seguii da di spettatoî invixibili che î aman co-o mæximo amô divin revelou da Gexù Cristo. Se regoggian inta seu gioia e piangan con quelli che piangan, coscì dura e angustiante a l’é a battaggia. Ma sto còsmo o designa ascì o mondo increduo comme o pòpolo roman, spettatoî de l’assascino di crestien fedeli inte seu arene.                   
L’Apocalisse 5 a ne presenta sti trei gruppi de spettatoî çelesti : i quattro ëse viventi, i angeli, e i ançien , tutti vittöi, son missi insemme sotta o sguardo amooso do grande Dio creatô pe l’eternitæ. 
O ligamme ch’o liga a « moltitudine d’euggi » co-a lezze diviña o l’é into nomme « testimoniansa » che o Segnô o dà a-a seu lezze di dexe comandamenti. Se arregòrda che sta lezze a l'ea stæta conservâ into "pòsto ciù santo " reservou solo che a-o Segnô e vietou a-i òmmi feua che pe-a festa do " Giorno de l'Espiaçion ". A lezze a l’é arrestâ co-o Segnô comme unna “ testimoniansa ” e e seu “ doe töe ” dan un segondo scignificato a-i scimbòlichi “ doî testimònni ” stæti mensunæ inte Ap. » Inte sta leçion, a “ moltitudine d’euggi ” a revela l’existensa de unna moltitudine de testimònni invixibili ch’an visto di avvegnimenti terrestri. Into pensceo divino, a paròlla testimònio a no peu ëse separâ da-a paròlla fedeltæ. A poula grega " martus " traduta comme " martî " a â definisce a-a perfeçion, perché a fedeltæ domandâ da-o Segnô a no l'à de limiti. E a-o manco, un « testimònio » de Gexù o deve onorâ a lezze diviña di seu dexe comandamenti a-i quæ o Segnô o ô paragona e o ô giudica.                       
 
 
A LEZZE DIVINA a profeçia
 
Chì, arvo unna parentexi , pe evòcâ a luxe diviña reçevua inta primmaveia do 2018. A riguarda a lezze di dexe comandamenti de Dio. O Sciô o m’à portou à capî l’importansa da seguente ascciæimento : “ O Mosè o l’é tornou e o l’é desceiso da-a montagna, con e doe töe da testimoniansa in man; e töe ean scrite da tutte doe e bande , ean scrite da unna parte e da l'atra . E töe ean l’euvia de Dio, e a scrittua a l’ea a scrittua de Dio, incisâ in scê töe (Es.32,15-16).” A-o prinçipio m’é arrestou che nisciun o l’aise mai piggiou in conscideraçion sta preçixon segondo a quæ e töe originale da lezze ean scrite in scê seu quattro facce, saieiva à dî « davanti e derê » comme « i euggi di quattro ëse viventi » do verscio studiou preçedente. Sta preçixon stæta mensunâ con inscistensa a l’aiva unna raxon che o Sciô o m’à permisso de descrovî. O testo intrego o l'ea originaiamente distribuio uniformemente e uniformemente traverso e quattro bande de doe töe de pria . O davanti do primmo o mostrava o primmo comandamento e a meitæ do segondo ; o seu derê o portava a segonda parte do segondo e tutto o terso. In sciâ segonda töa, a banda davanti a mostrava o quarto comandamento inta seu totalitæ ; a seu schiena a portava i urtimi sëi comandamenti. Inte sta configuraçion, i doî retti vixibili ne presentan o primmo comandamento e o segondo, à meitæ, e o quarto ch’o l’à da fâ co-o resto santificou do setten giorno. Un sguardo à ste cöse o pòrta feua sti trei comandamenti che son di segni de santitæ do 1843, quande o Sabbath o l’é restörou e domandou da-o Segnô. À sta dæta, i protestanti son cheiti vittime da domenega romaña ereditäia. E conseguense da çernia avventista e da çernia protestante saian donca mostræ in sciô derê de doe töe. Pâ che, sensa l’osservansa do Sabbath, da-o 1843, o terso comandamento o segge stæto trasgreiso ascì : « O nomme de Dio o l’é piggiou in venitæ » , letteralmente « in mensonge » , da quelli ch’o l’invocan sensa a giustiçia de Cristo ò dòppo aveilo perso. Renovan coscì a colpa commessa da-i ebrëi che a seu affermaçion d’ appartenensa a -o Segnô a l’é revelâ comme unna buxia da parte de Gexù Cristo inte Ap. 3,9 : «                 quelli da sinagoga de Satana, che dixan d’ëse ebrëi e no son, ma mentan . Do 1843 , sto chì o l'é stæto o caxo di eredi protestanti di cattòlichi. Ma avanti do terso comandamento , a segonda parte do segondo a revela o giudiçio che o Segnô o passa in scî doî prinçipæ campi oppòsti. A-i protestanti, eredi do cattòliçeximo roman , o Segnô o dixe : « Son un Segnô zeloso, ch’o vixita l’iniquitæ di poæ in scî figgi fin a-a tersa e quarta generaçion de quelli che m’odian » ; ahimè pe lê, l'avventismo offiçiâ " vomitou " do 1994 o scompartisce o seu destin ; ma o dixe ascì , a-o conträio , a-i santi che tegnian o seu santo Sabbath e a seu luxe profetica da-o 1843 fin a-o 2030 : « e ch' o mostra misericordia à miggiæa de generaçioin à quelli che m' aman e che mantëgnan i mæ comandamenti ». O numero « mille » mensunou o l’evòca de mainea sottî i « mille anni » do setten millennio d’Apo.20 ch’o saià a compensaçion di eletti vittöi ch’en intræ inte l’eternitæ. Unn'atra leçion a ne vëgne feua. Privæ de l’aggiutto do Sciô Spìrito de Gexù Cristo, donca, i protestanti e i avventisti abbandonæ da-o Segnô consecutivamente do 1843 e do 1994 no saian boin à onorâ i urtimi sëi comandamenti scriti in sciô derê da töa 2 , o davanti da quæ o l’é dedicou a-o divino giorno se. A-o conträio, i osservatoî de sto repòso ottëgnan l’aggiutto de Gexù Cristo pe obedî à sti comandamenti ch’an da fâ co-i dovei de l’òmmo verso o seu vexin uman. E euvie de Dio tanto lontañe comme o dâ de töe da lezze à Mosè piggian into tempo finâ, do 2018, un scignificato , un ròllo , e unn'uso tanto sorprendente comme inaspëtou . E o messaggio da restauraçion do Sabbath o l’é donca rinforsou e confermou da-o Segnô Onnipotente Gexù Cristo.                
Oua, chì gh’é a forma inta quæ se presenta i dexe comandamenti.
 
Tabella 1 – Fronte : e prescriçioin . 
O Segnô o se presenta .
“ Son o YaHweh , o teu Segnô, ch’o t’à portou feua da-o paise d’Egitto, da-a casa da scciavitù .” (Tutti i eletti arrancæ da-o peccou e sarvæ da-o sangue espiatô versou da Gexù Cristo son preoccupæ ; a cà da servitù a l’é o peccou ; o fruto imitou do diao ).    
1° comandamento : peccou catòlico da-o 538 , protestante da- o 1843 , e avventista da-o 1994) . 
“ No avei de atre divinitæ avanti de mi .”  
2° comandamento : 1° parte : Peccato catòlico da-o 538.  
“ No fâ pe ti mæximo unn’imagine scorpia ò nisciuña semeggiansa de quello ch’o l’é into çê de d’ato, ò de quello ch’o l’é in sciâ tæra de sotta, ò de quello ch’o l’é inte l’ ægua sotta a tæra. No ghe inchinâve e no ghe servive ; ".  
 
Tabella 1 – Derê : E conseguense . 
2° comandamento : 2° parte . 
" ... perché mi, YaHWéH , o teu Dê, son un Dê zeloso, ch'o vixita l'iniquitæ di poæ in scî figgi fin a-a tersa e a quarta generaçion de quelli che m'odian, (cattòlichi da-o 538 ; protestanti da-o 1843 ; avventisti da-o 1994) e o mostra de misericordia à quelli che m'ammian miggiæa . ( Avventisti do Settimo Giorno, da-o 1843 ; quest'urtimo, da- o 1994. )      
3° comandamento : rotto da-i cattòlichi da-o 538 , da-i protestanti da-o 1843 , e da-i avventisti da-o 1994 ) . 
“ No piggiâ o nomme de YaHWéH , o teu Dio, pe mensonge ; pecöse YaHweh o no lascià sensa castigâ quello ch'o piggia o seu nomme pe mentî . »   
 
Tabella 2 – Davante : prescriçion . 
4° comandamento : a seu transgrescion da parte de l’ Assemblea Crestiaña da-o 321 a ô fa o “ peccou devastante ” de Dan.8 :13; O l'é stæto trasgreiso da-a fede cattòlica da-o 538, e da-a fede protestante da-o 1843. Ma o l'é stæto onorou da-a fede avventista do setten giorno da-o 1843 e o 1873 .   
“ Arregòrdite o giorno do Sabbath , pe tegnîlo santo. Travaggia sëi giorni, e fâ tutto o to travaggio. Ma o setten giorno o l'é o sabbatto do YaHWéH o teu Segnô: no ti devi fâ nisciun travaggio, ti, ni to figgio, ni to figgia, ni to servitô, ni to serva, ni to bestie, ni to forestê ch'o l'é drento de to porte. Pecöse inte sëi giorni o YaHWéH o l'à fæto o çê e a tæra, o mâ e tutto quello ch'o l'é drento de loiatri, e o s'é arrepou o setten giorno : pe quello o YaHWéH o l'à benedito o giorno do sabbato e o l'à santificou . »   
 
Tabella 2 : Verso : e conseguense : Sti urtimi sëi comandamenti son stæti trasgressi da-a fede crestiaña da-o 321 ; da-a fede cattòlica da-o 538 ; da-a fede protestante, da-o 1843 , e da-a fede avventista " vomitâ " do 1994. Ma son rispettæ inta fede avventista do settimo giorno benedita da- o Sciô Spìrito de Gexù Cristo , da-o 1843 e o 1873 ; o “ urtimo ” da-o 1994 a-o 2030 .          
5° comandamento
“ Onô o to poæ e a to moæ, pe che i to giorni seggian longhi inta tæra che o YaHWéH o teu Segnô o t’aggiutta. »  
6° comandamento
“ No l’é neçessäio ammassâ .” No commette l'assascinio . ( do crimine heinoso tipo assassinio ò into nomme da fäsa religion )  
7° comandamento
“ No commette l’adultëio. »  
8° comandamento
“ No arröbâ .​​ »  
9° comandamento
“ No dâ unna fäsa testimoniansa contra o teu vexin . »  
10° comandamento
“ No dexidiâ a cà do to vexin ; No dexidiâ a moggê do teu vexin, ni o seu servitô, ni a seu serva, ni o seu bo , ni o seu aseno, ni quæ se segge cösa ch’a segge do teu vexin. » 
 
Chiudo chì sta parentexi sublime e primmäia .
 
Verso 7 : “ A primma creatua vivente a l’ea comme un lion, a segonda creatua vivente a l’ea comme un veddello, a tersa creatua vivente a l’aiva unna faccia comme un òmmo, e a quarta creatua vivente a l’ea comme unn’agogia ch’a xeua .”    
Dimmoghe subito, sti chì son solo di scimboli. O mæximo messaggio o l’é presentou inte Ezechiele 1 :6 con de variaçioin inta descriçion. Gh’é quattro bestie pæge do tutto, ciascheduña con quattro facce despæge. Chì gh’emmo ancon quattro bestie , ma ciascheduña a l’à solo unna faccia , despægia pe tutte e quattro bestie. Sti monstri chì donca no son vëi, ma o seu messaggio scimbòlico o l'é sublime. Ciaschedun de questi o presenta un standard de vitta universale eterna ch’o l’à da fâ, comme emmo visto, co-o mæximo Segnô e e seu creatue universale moltidimenscionale . Quello ch’o l’à incarnou inta seu perfeçion diviña , sti quattro critëi da vitta universale , o l’é Gexù Cristo , into quæ s’attreuva, a realtæ e a fòrsa do lion segondo Giudiçe 14:18 ; o spïto de sacrifiçio e de serviçio do veddello ; l' imagine do Segnô inte l' òmmo ; e o dominio de l'elevaçion çeleste supremma de l'agogia ch'a xeua . Sti quattro critëi s’attreuvan inte tutta a vitta çeleste universale eterna . Forman o standard ch'o l'ascciæisce o successo do progetto divino combattuo da di spiriti rebelli . E o Gexù o l'à presentou o modello perfetto de questo a-i seu apòstoli e discepoli into seu breve ministerio terrestre ; vando fin à lavâ i pê di seu discepoli, avanti de consegnâ o seu còrpo a-a tortua da croxificaçion , pe expiâ , a-o seu pòsto , comme un « veddello », pe-i pecchi de tutti i seu çernui. Pe quello , che ciaschedun o s’examine pe savei se l’autonegaçion de sto standard da vitta eterna a l’é in conformitæ co-a seu natua , e seu aspiraçioin e i seu dexidëi. Sto chì o l’é o standard de l’offerta de sarvessa da piggiâ ò refuâ.       
Verso 8 : “ E quattro creatue vivente aivan ciascheduña sëi ae, e ean pinne d’euggi d’in gio e drento. No smettan giorno e neutte de dî : Santo, santo, santo o l’é o Segnô Dio, l’Onnipotente , ch’o l’ea e ch’o l’é e ch’o l’é apreuvo à vegnî! »     
Into contesto do giudiçio çeleste, sta scena a l'illustra di prinçippi applicæ delongo into çê e in sciâ tæra da di ëse che arrestan fedeli a-o Segnô.
I còrpi çelesti de creatue d’atri mondi no an beseugno d’ae pe mesciâse perché no son soggetti a-e lezze da dimenscion da Tæra . Ma o Sciô o l’adotta di scimboli terrestri che l’òmmo o peu capî. Attribuindoghe “ sëi ae ”, o ne revela o valô scimbòlico do numero 6 ch’o vëgne o numero do carattere çeleste e quello di angeli . O l’à da fâ co- i mondi ch’en arrestæ sensa peccou e i angeli di quæ Satana, l’angelo rebelle, o l’é stæto creou pe-a primma vòtta. O Segnô ch’o l’à piggiou o numero « sette » comme o seu « segno » reale personale , o numero 6 o peu ëse consciderou o « segno » , ò into caxo do diao , o « segno » , da seu personalitæ, ma o condividde sto numero 6 co- i mondi ch’en arrestæ pöi e tutti i angeli creæ da-o Segnô , i boin e i mâ. De sotta à l’angelo l’arriva l’òmmo che o seu numero o saià « 5 » , ch’o l’é giustificou da-i seu 5 sensci, e 5 die da man e e 5 die do pê . De sotta s’attreuva o numero 4 do carattere universale indicou da-i 4 ponti cardinæ: nòrd, sud, est e òvest. De sotta gh’é o numero 3 da perfeçion, dapeu o 2 de l’imperfeçion e l’1 de l’unitæ, ò union perfetta. I euggi de quattro creatue vivente son « tutti d’in gio e drento » , e pe de ciù , « davanti e derê ». Nisciun o peu scappâ da-o sguardo de sta vitta çeleste universale moltidimenscionale che o Sciô Sciô divino o sonda inta seu totalitæ perché a seu origine a l’é inte lê . Sto insegnamento o l’é utile perché , in sciâ tæra d’ancheu, pe caxon do peccou e da malvagitæ di peccatoî, con tegnîli « drento » de lê, l’òmmo o peu asconde da -i atri òmmi i seu penscëi segreti e i seu grammi progetti diretti contra o seu vexin. Inta vitta çeleste de cöse comme queste son imposcibile. A vitta çeleste a l'é ciæa comme o cristallo da-o momento che a malvagitæ a l'é stæta scorria da lê .                     , .insemme a-o diao e a-i seu angeli mâ, cacciæ zu in sciâ tæra, segondo Ap. 12,9, dòppo a vittöia de Gexù in sciô peccou e in sciâ mòrte. L’annunçio da santitæ do Segnô o l’é compio inta seu perfeçion (3 vòtte : santo ) da-i abitanti de sti mondi pöi . Ma sta proclamaçion a no l'é compia co-e paròlle ; A l’é a perfeçion da seu santitæ individuale e collettiva ch’a proclama inte euvie permanente a perfeçion da santitæ do Segnô ch’o î à creæ. O Segnô o revela a seu natua e o seu nomme inta forma çitâ inte Ap. 1:8 : “ Son Alfa e Omega, o dixe o Segnô Dio, ch’o l’é, ch’o l’ea, e ch’o l’é apreuvo à vegnî, l’Onnipotente .” A frase “ ch’o l’é, ch’o l’ea, e ch’o l’é da vegnî ” a definisce perfettamente a natua eterna do Segnô Creatô. Refuâ de ciammâlo co-o nomme ch’o s’é dæto, “ YaHweh ” , i òmmi ô ciammavan “ l’Eterno ” . L’é veo che o Segnô o no l’aiva beseugno de un nomme, dæto ch’o l’é unico e sensa concorrente divin, o no l’à beseugno de un nomme pe distinguelo da-e atre divinitæ che no existan. O Segnô o l’à açettou con tutto de responde a-a domanda de Mosè, ch’o l’ammiava e ch’o l’ammiava . Coscì o s’é dæto o nomme « YaHWéH » ch’o se traduxe co-o verbo « ëse » , coniugou inta tersa persoña a-o scingolare de l’imperfetto ebraico . Sto tempo “ imperfetto ” o designa un tempo compio ch’o s’estende into tempo, donca, un tempo ch’o l’é ciù longo che o nòstro avvegnî, a forma “ ch’o l’é, ch’o l’ea, e ch’o saià ” a traduxe perfettamente o scignificato de sto tempo imperfetto ebraico. A formola « quello ch’o l’é, ch’o l’ea, e ch’o l’é da vegnî » a l’é donca a mainea do Segnô pe tradue o seu nomme ebraico « YaHweh » , quande o l’à da adattâlo a-e lengue oçidentæ ò à quæ se segge atro che l’ebraico . A parte « e da vegnî » a designa l’urtima fase avventista da fede crestiaña, stabilia into progetto do Segnô da-o decretto de Dan 8,14 da-o 1843. L’é donca inta carne di avventisti eletti che se compisce a proclamaçion da tripla santitæ de Dio. A divinitæ de Gexù Cristo a l’é stæta de spesso contestâ , ma a l’é incontestabile. A Bibbia a dixe in sce questo inte Ebr 1:8 : “ Ma a-o Figgio o l’à dito.                                : O to tröno, o Dio, o l'é pe sempre e pe sempre ; O scettro do to regno o l’é un scettro d’egualiansa; » . E a-o Filippo ch’o domanda a-o Gexù de mostrâghe o Poæ, o Gexù o ghe responde : “ Son stæto con ti tanto tempo, e ti no me conosce ancon, Filippo! Quello ch'o m'à visto o l'à visto o Poæ ; Comm'a dixe: Mostrane o Poæ? (Gioan 14,9) ».      
Verso s 9-10-11 : " Quande e creatue vivente dan glòria e onô e ringraçiamento à quello ch'o l'é assettou in sciô tröno, à quello ch'o vive pe sempre e sempre, i vintiquattro ançien se cazzan davanti à quello ch'o s'assetta in sciô tröno e adoran e adoran quello ch'o vive pe sempre e sempre, e o nòstro Segnô son, pe reçeive glòria e onô e poei ; pecöse ti l’æ creou tutte e cöse, e pe-a to voentæ existan e son stæte creæ .”     
O capìtolo 4 o finisce con unna scena de glorificaçion do Segnô Creatô. Sta scena a mostra che o requixito divino , « temmâ o Segnô e dâghe a glòria ... », espresso into primmo messaggio de l’angelo de Ap. 14,7 o l’é stæto sentio e ben compreiso da-i urtimi çernui seleçionæ da-o 1843 ; ma sorviatutto, da-i eletti ch’en arrestæ viventi a-o tempo do glorioso retorno de Gexù Cristo ; pecöse l’é solo pe loiatri che l’ Apocalisse da Revelaçion a l’é stæta inandiâ e illuminâ do tutto into momento stæto çernuo da-o Segnô , saieiva à dî da- a primmaveia do 2018 . I resciöæ esprimman coscì inte adoraçion e lode , tutta a seu gratitudine verso Gexù Cristo , a forma inta quæ l’Onnipotente o î vixitava pe sarvâli da-o peccou e da-a mòrte, o seu saläio. L’umanitæ incredua a credde solo quello ch’a vedde, comme l’apòstolo Tommaso, e dæto che o Segnô o l’é invixibile, a l’é condannâ à no tegnî conto da seu estrema debolessa ch’a â rende solo che un zeugo ch’a manipola segondo a seu voentæ diviña. A l’à a-o manco a preuva , ch’a no â giustifichià, de no avei conosciuo o Segnô, unna preuva che o Satana o no l’à, dæto che conoscendo o Segnô, o l’à çernou de intrâ in combattimento contra de lê ; L’ é squæxi no creddibile, ma veo, e o l’à da fâ ascì co-i angeli mâ ch’en vegnui apreuvo à lê. Paradòscicamente, i tanti fruti despægi e fiña oppòsti da libera çernia dan testimoniansa da libertæ autentica e totale che o Segnô o l’à dæto a- e seu creatue çeleste e terrestre .       
 
 
 
 
 
Apocalisse 5 : O Figgio de l'Òmmo . 
 
 
 
Quande o l'à presentou o Gexù a-a gente, o Pilato o l'à dito : « Ecco l'Òmmo . » L’ea neçessäio che o mæximo Segnô o vegnisse e o piggiesse a forma de carne, pe poei comparî “ l’Òmmo ” segondo o seu cheu e i seu dexidëi. A mòrte a l'aiva toccou a primma cobbia d'umoen , pe caxon do peccou da desobediensa verso o Segnô. Comme segno do seu neuvo stato vergognoso, o Segnô o gh’aiva fæto descrovî a seu nuditæ fixica ch’a l’ea solo che un segno esterno da seu nuditæ spirituale de drento. Da sto comenso, o primmo annonçio da seu redençion o l'é stæto fæto con dâghe di vestî fæti de pelle de bestie. Coscì l'é stæto ammassou o primmo animâ inte l'istöia de l'umanitæ, se peu suppoñe ch'o segge stæto un berretto zoeno ò un pego pe caxon do scimboliximo. 4000 anni apreuvo, l’Agnello de Dio , ch’o leva i pecchi do mondo , o l’é vegnuo à offrî a seu vitta legalmente perfetta pe resciöâ i eletti tra l’umanitæ. Sta sarvessa offerta in graçia pua da-o Segnô donca a s’appoggia do tutto in sciâ mòrte de Gexù ch’a fa benefiçiâ a seu giustiçia perfetta a-i seu çernui ; e into mæximo tempo , a seu mòrte a l’expia i seu pecchi ch’o l’à portou de bon voentæ. Da aloa in avanti , Gexù Cristo o l'é vegnuo o solo nomme ch'o peu sarvâ un peccatô in sce tutta a nòstra tæra , e a seu sarvessa a s'applica fin da Adam e Eva .    
Pe tutte ste raxoin, sto capitolo 5, ch’o l’é misso sotta o numero de « Òmmo » , o gh’é dedicou. No solo o Gexù o sarva i seu çernui co-a seu mòrte espiatöia, ma o î sarva protezendoli inte tutto o seu viægio terrestre da vitta. E l’é pe sta raxon ch’o î avvertisce di reiseghi spirituali che o diao o l’à misso into seu cammin. A seu tecnica a no l'é cangiâ : comme into tempo di apòstoli, o Gexù o ghe parla con de parabole, coscì che o mondo o l'ascolta ma o no capisce ; che no l’é o caxo di seu çernui che, comme i apòstoli, reçeivan e seu spiegaçioin direttamente da lê. A seu revelaçion « Apocalisse » a l’arresta sotta sto nomme grego no traduto , sta parabola gigante che o mondo o no deve capî. Ma pe-i seu çernui, sta profeçia a l’é de fæto a seu “ Revelaçion ” .        
Verso 1 : “ E ò visto inta man drita de quello ch’o l’ea assettou in sciô tröno un libbro scrito drento e in sciô derê, segnou con sette segni .”    
In sciô tröno o l’é o Segnô e o l’à inta man drita, donca sotta a seu benediçion, un libbro scrito “ drento e feua ”. Quello ch’o l’é scrito “ drento ” o l’é o messaggio descrito reservou a-i seu çernui ch’o l’arresta serrou e incompreiso da-o pòpolo do mondo ch’o l’é nemixi do Segnô. Quello ch'o l'é scrito " feua " o l'é o testo criptou, vixibile ma incomprensibile pe-a moltitudine umaña. O libbro de l’Apocalisse o l’é segnou con “ sette segni .” Inte sta preçixon , o Segnô o ne dixe che solo l’avertua do “ setten segno ” a permettià a seu avertua completa. Pe fintanto che gh’é un segno pe segnâlo, o libbro o no peu ëse averto. L’intrega avertua do libbro a dependerà donca da-o tempo fissou da-o Segnô pe-o tema do “ setten segno ”. O saià mensunou comme o « segno do Segnô vivente » into Ap. 7, donde designando o resto do setten giorno, o seu santo Sabbath, a seu restauraçion a saià ligâ a-a dæta 1843 ch’a saià donca ascì o tempo de l’avertua do « setten segno » ch’o pòrta, inta seu pedagogia coscì, o se, o « .                   
Verso 2 : “ E ò visto un angelo fòrte ch’o l’annonçiava con unna voxe erta , Chi l’é degno d’arvî o libbro e de deslenguâ i seu segni? »     
Sta scena a l'é unna parentexi into montaggio da profeçia. No l’é into çê, o contesto do capitolo 4 passou, che o libbro de l’Apocalisse o l’avià da ëse averto. I eletti gh’an de beseugno avanti do retorno de Gexù Cristo, tanto che son espòsti a-e trappoe do diao. O poei o l’é into campo de Dio, e l’angelo potente o l’é l’angelo de YaHWéH , saieiva à dî o Segnô inta seu forma angelica de Michele. O libbro sigillou o l'é estremamente importante e santo da-o momento ch'o domanda unna dignitæ ertiscima pe rompî i seu segni e arvîlo.
Verso 3 : “ E nisciun into çê, ni in sciâ tæra, ni sotta a tæra, o l’ea bon de arvî o libbro, ni de ammiâlo . »    
Scrito da-o mæximo Segnô, o libbro o no peu ëse averto da nisciuña de seu creatue çeleste ò terrestre.
Verso 4 : “ E ò piangio ben ben, perché no s’é attrovou nisciun degno d’arvî e leze o libbro, ò de ammiâlo .” »   
O Gioan o l'é, comme niatri, unna creatua terrestre e e seu larme esprimman o despiaxei de l'umanitæ affrontâ a-e trappoe stæte misse da-o diao. O pâ ch’o ne dixe : “ Sensa revelaçion, chi o peu ëse sarvou ? » . O revela coscì l'erto tragico graddo d'ignoransa do seu contegnuo, e a seu conseguensa fatale : a mòrte doggia.      
Verso 5 : “ E un di ançien o m’à dito : No piangî; Ecco, o Lion da tribù de Giuda, a reixe de Davide, o l’à prevalso pe arvî o ròllo e pe deslenguâ i seu sette segni . »      
I “ vegi òmmi ” resciöæ da-a tæra da Gexù son ben missi pe elevâ in çimma à tutti i ëse viventi o nomme de Gexù Cristo . Reconoscian inte lê o dominio ch’o l’à deciarou lê mæximo d’avei reçevuo da-o Poæ e da-i ëse çelesti inte Matteo 28,18 : « Gexù, avvexinou, o gh’à dito coscì : Tutta l’autoritæ a m’é stæta dæta into çê e in sciâ tæra ». L’é stæto co-o mirâ a seu incarnaçion inte Gexù che o Segnô o l’à ispirou o Giacobbe ch’o , profetizzando in scî seu figgi, o l’à dito in sce Giuda : “ Giuda o l’é un lion zoeno. Ti l'æ tornou da-a carneficina, figgio mæ ! O s'inclina in zenogge, o s'asciöia comme un lion, comme unna lionessa : chi o l'alza ? O scettro o no s'é destaccou da Giuda, e un legislatô tra i seu pê, fin à quande o Scilo o no vegnià, e i pòpoli ghe s'obbediscian. O liga o seu asen a-a vigna, e o seu asen a-a megio vigna ; O lava o seu vestî into vin, e o seu vestî into sangue de l'uga. I seu euggi son rosci da-o vin, e i seu denti son gianchi da-o læte (Gen. 49 :8-12). O sangue de l’uga o saià o tema da « vintage » annonçiâ inte Ap. 14,17-20, ch’a l’é profetizzâ ascì inte Isaia 63. Pe quello ch’o l’à da fâ co -a « Reixe de Davide » , se leze inte Isa 11: 1-5 : « E gh’é vegnuo feua un bròtto de Jesse, da-o seu ceppo. O Sciô Spìrito o l’arresta in sce de lê , o Sciô Spìrito da saviessa e de l’intelligensa, o Sciô Spìrito do conseggio e da fòrsa, o Sciô Spìrito da conoscensa e da paura do Segnô. O respiâ a paura do Segnô; O no giudichià pe-e apparense, e o no deçiddià pe-e sciortie. Ma o giudichià i pövei con giustiçia, e o deçiddià con giustiçia pe-i mansi da tæra; O l’accapià a tæra co-a seu paròlla comme con unna bastonâ, e co-o respio de seu labre o l’ammassâ i grammi. A giustiçia a saià a çenta di seu çenti, e a fedeltæ a çenta di seu çenti .” A vittöia de Gexù in sciô peccou e in sciâ mòrte, o seu saläio, a gh’öfre o drito legale e legittimo d’arvî o libbro de l’Apocalisse , coscì che i seu çernui pòssan ëse avvertii e protetti da-e trappoe religiose mortæ ch’o l’à misso , pe mezo do diao , .                    pe sedue i increduli. O libbro o saià donca averto à reo into momento che o decretto de Daniele 8:14 o l’intrâ in vigô, saieiva à dî o primmo giorno da primmaveia de l’anno 1843 ; anche se a seu comprenscion imperfetta a l'avià de beseugno de un examme torna into tempo, fin a-o 2018 . 
Verso 6 : “ E ò visto, in mezo a-o tröno e a-e quattro creatue vivente e a-i ançien, un Agnello ch’o l’ea in pê comme se o fïse ammassou. O l’aiva sette còrne e sette euggi, che son i sette spï de Dio mandæ inte tutta a tæra . »    
Bisogna nottâ a presensa de l’Agnello « in mezo a-o tröno » , perché o l’é o Segnô inta seu santificaçion moltiforme , ch’o l’é into mæximo tempo, o Segnô creatô unico, l’arcangelo Michele, Gexù Cristo l’Agnello de Dio, e o Sciô Spìrito ò « sette spï de Segnô mandæ feua inte tutta a tæra ». E seu « sette còrne » scimbolizzan a santificaçion do seu poei e i seu « sette euggi » a santificaçion do seu sguardo, ch’o l’examina profondamente i penscëi e e açioin de seu creatue.        
Verso 7 : “ E o l’é vegnuo e o l’à piggiou o ròllo da-a man drita de quello ch’o l’ea assettou in sciô tröno . »    
Sta scena a l'illustra e poule de Ap. 1:1 : « A Revelaçion de Gexù Cristo, che o Segnô o gh'à dæto, pe mostrâ a-i seu servitoî e cöse che devan vegnî de lì à un pittin : e o l'à mandâ e segnalâ pe mezo do seu angelo a-o seu servitô Gioan ». Sto messaggio o l’à l’intençion de dîne che o contegnuo da Revelaçion o saià illimitou dæto ch’o l’é dæto da-o mæximo Segnô, o Poæ ; e questo con aveighe misso in sce de lê , tutta a seu benediçion indicâ da-a seu “ man drita ”.        
Verso 8 : “ E quande o l’à piggiou o ròllo, e quattro bestie e i vintiquattro ançien se son cacciæ zu davanti à l’Agnello, con ciaschedun de loiatri de arpe e de tasse d’öo pinne d’odô, che son e preghee di santi . »    
Arregordemmose da sto verscio sta clave scimbòlica : “ scioî d’öo pinne de profumi, che son e preghee di santi .” Tutte e creatue çeleste e terrestre stæte çernue da-a seu fedeltæ se inchinan davanti à l’ « pegoa » Gexù Cristo pe venerâlo. E “ arpe ” scimbolizzan l’ armonia universâ de lode e culto collettivi.       
Verso 9 : “ E an cantou un neuvo canto, e dixan: «Ti l’æ degno de piggiâ o libbro e de arvî i seu sigilli. pecöse ti l’æ ammassou, e ti l’æ resciöou pe-o Segnô co- o to sangue di òmmi de tutte e tribù, lengue, pòpoli e naçioin; »     
Sta " neuva canson " a çelebra a liberaçion da-o peccou e , temporaneamente , a spariçion di instigatoî da revoluçion. Pecöse scentian solo pe sempre dòppo l’Urtimo Giudiçio. I resciöæ de Gexù Cristo ne vëgnan da tutti i bagaggi, da tutti i coî e da tutte e razze umañe, “ da tutte e tribù, e lengue, e pòpoli, e naçioin ” ; che o demostra che o progetto de sarvâ o l'é propòsto solo into nomme de Gexù Cristo , in conformitæ con quello che Atti 4,11-12 o deciara : " Gexù o l'é a pria ch'a l'é stæta refuâ da voscià construttoî, ma ch'a l'é vegnua a testa do canto." No gh’é sarvessa inte nisciun atro; pecöse no gh’é un atro nomme sotta o çê dæto tra i òmmi pe-o quæ se pòsse sarvâ. » . Tutte e atre religioin son donca de inganni illusoî illegittim e diabòlichi. À differensa de religioin fäse, a vea fede crestiaña a l'é organizzâ da-o Segnô int'unna mainea lògicamente coerente. L'é scrito che o Segnô o no l'é rispettô de persoñe ; E seu domande en pæge pe tutte e seu creatue, e a sarvessa ch’o l’offriva a l’aiva un prexo ch’o l’ea vegnuo lê mæximo à pagâ . Dòppo avei patio pe sta redençion, o sarvià solo quelle persoñe ch’o giudica degne de benefiçiâ da- o seu martirio .        
Verso 10 : “ Ti l’æ fæto un regno e di prævi pe-o nòstro Segnô, e regnian in sciâ tæra .”   
O regno do çê pregou da Gexù o l’à piggiou forma. Reçevendo “ o drito de giudicâ ” , i eletti son paragonæ a -i re segondo Ap. 20:4. Inte seu attivitæ de vegia alleansa, i " prævi " offrivan de vittime scimbòliche de bestie pe-o peccou. Inti « mill’anni » do giudiçio çeleste, i eletti anche, pe mezo do seu giudiçio, preparan e urtime vittime de un gran sacrifiçio universale , ch’o destruià , inte unna vòtta , tutte e creatue çeleste e terrestre cadue. O feugo do “ lago de feugo da segonda mòrte ” o î eliminarà into giorno do giudiçio. L’é solo dòppo sta destruçion che , regenerâ da-o Segnô, a tæra rinnovâ a reçeivan i eletti resciöæ . L’é solo che aloa che con Gexù Cristo, o Re di re e o Segnô di scignori de Ap. 19:16 , “ regnian in sciâ tæra .”           
Verso 11 : “ E ò guardou e ò sentio a voxe de tanti angeli d’in gio a-o tröno, d’in gio a-e bestie e d’in gio a-i ançien: e o numero de quelli o l’ea dexe miggiæa vòtte dexe miggiæa, e miggiæa de miggiæa .”    
Sto verscio o ne presenta, unii, i trei gruppi de spettatoî che testimonian e battagge spirituale terrestre. O Sciô sta vòtta o mensuña ciæamente i angeli comme un gruppo particolâ che o seu numero o l'é ben ben grande : « miriæ de miggiæa e miggiæa de miggiæa ». I angeli do Segnô son a-o momento di combattenti streiti, missi a-o serviçio di seu resciöi, di seu eletti terrestri, che guardan, protezzan e instruiscian into seu nomme. In sciâ primma linia, sti primmi testimònni pe-o Segnô registran a stöia individuale e collettiva da vitta in sciâ tæra.   
Verso 12 : “ An dito con unna voxe erta: ‘L’Agnello ch’o l’é stæto ammassou o l’é degno de reçeive poei, ricchessa, saviessa, fòrsa, onô, glòria e benediçion . »   
I angeli an ascistio in sciâ tæra into ministerio do seu cappo Michele, ch’o s’é despuggiou de tutte e seu facoltæ diviñe pe vegnî l’Òmmo perfetto ch’o s’é offerto a-a fin do seu ministerio, comme un sacrifiçio volontäio , pe poei resciöâ i pecchi commessi da-i seu eletti. A-a fin da seu offerta de graçia, l’eletto o l’é resuscitou e o l’é introu inte l’eternitæ promissa, i angeli restituiscian a-o Cristo divino de Dio, tutti i attributi ch’o l’aiva inte Michele : « potensa, ricchessa, saviessa, fòrsa, onô, glòria e lode » . »    
Verso 13 : “ E ò sentio tutte e creatue ch’en into çê, in sciâ tæra, sotta a tæra, in sciô mâ, e tutto quello ch’o l’é drento, che dixan: Benediçion, onô, glòria e potensa, à quello ch’o l’é assettou in sciô tröno, e à l’Agnello, pe sempre e sempre. »   
E creatue do Segnô son unanime. Tutti amavan a demostraçion do seu amô mostrou da-o dono de lê mæximo inte Gexù Cristo. O progetto conçepio da-o Segnô o l'é un successo glorioso. A seu seleçion d’ëse amoxi a l’é completa. O verscio o piggia a forma do primmo messaggio de l'angelo de Ap. 14:7 : " E o l'à dito con unna voxe erta : Temmâ o Segnô e dâghe glòria, perché l'é vegnua l'oa do seu giudiçio : e adorâ quello ch’o l’à fæto o çê e a tæra e o mâ e e vivagne d’ægua .” L’urtima seleçion fæta da-o 1843 a se basava in sciâ comprenscion de sto verscio. E i eletti an sentio e an responduo restaurando inta fede crestiaña a prattica do repòso do setten giorno pratticou da-i apòstoli e da-i discepoli de Gexù fin a-o seu abbandono da-i 7 de marzo do 321. O Segnô creatô o l’é stæto onorou da-o rispetto do quarto comandamento ch’o l’é vexin a-o seu cheu. O resultato o l’é unna scena de glòria çeleste donde tutte e seu creatue , apreuvo a - a lettia a-o messaggio do primmo angelo de Ap . ". Tegnî in conto che e paròlle repetan, in ordine inverso, e paròlle stæte mensunæ da-i angeli into verscio 13 ch’o l’é vegnuo avanti. Da-a seu resurreçion, Gexù o l’à repiggiou a seu vitta çeleste : a seu diviña “ potensa , ricchessa e saviessa ” . In sciâ tæra i seu urtimi nemixi gh’an refuou « a lode, l’onô, a glòria e a fòrsa » ch’o gh’ea dovuo comme o Segnô creatô. Chiamando « a seu fòrsa » , in sciâ fin o î à guägnæ tutti e o î à schiasciæ sotta i seu pê. Anche , pin d’amô e de gratitudine, insemme , e seu creatue sante e pue ghe restauran legittimamente i seu soggetti de glòria.                 
Verso 14 : “ E e quattro creatue vivente dixan : Amen ! E i ançien se son avansæ e se son inclinæ .   
I abitanti di mondi pui approvan sta restituçion , dixendo : « In veitæ ! L'é veo ! " E i eletti terrestri resciöæ da l'amô sublimou se prostran davanti a -o seu Dio Creatô Onnipotente ch'o l'é vegnuo à ëse incarnou inte Gexù Cristo."     
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 6 : Attoî , castighi divini . 
 e segni di tempi de l'era crestiaña .
 
 
Me regòrdo a leçion dæta into Ap. 5 : o libbro o peu ëse averto solo quande o “ setten segno ” o l’é levou. Pe effettuâ st’avertua, o çernuo de Cristo o dev’approvâ imperativamente a prattica do Sabbath do setten giorno ; e sta çernia spirituale a ô qualifica, pe reçeive da-o Segnô ch’o l’approva, a seu saviessa e o seu discernimento spirituale e profetico. Coscì, sensa che o mæximo testo o ô speçifica, o çernuo o l’identifichià o « segno de Dio » mensunou inte Ap. 7,2, co-o « setten segno », ch’o chiude ancon o libbro de l’Apocalisse, e o l’assoçià, con sti doî « segni », o setten giorno santificou pe arreposâse da-o Segnô. A fæ a vëgne à distingue tra luxe e scui. Coscì, pe chi se segge ch’o no l’approva o Sabbath santificou , a profeçia a l’arresta un libbro serrou e ermetico. O peu ben reconosce çerte cöse òvvie, ma e revelaçioin vitale e taggiante che fan a differensa tra vitta e mòrte, o no capià. L’importansa do “ setten segno ” a comparià inte Ap. 8 :1-2 donde o Sciô o ghe dà o ròllo d’arvî o tema de “ sette trömpe ”. Oua l’é pròpio inti messaggi de ste “ sette trömpe ” che o progetto do Segnô o saià ciæo. Pe-o tema de trömpe de Ap. 8 e 9 o vëgne , in parallelo , à completâ e veitæ profetizzæ inti temi de “ lettie ” de Ap. 2 e 3 ; e i “ segni , ” de Ap. 6 e 7. A strategia diviña a l’é identica à quella ch’o l’à deuviou pe construe a seu revelaçion profetica dæta à Daniele. Dòppo ëse stæto qualificou pe sto cargo da-a mæ açettaçion da prattica do Sabbath santificou e da-a seu çernia sovraña, o Sciô o m’à averto o libbro de seu Revelaçioin con dessegnâ o “ setten segno ”. Oua descroviemmo l'identitæ di seu " fochi ".                          
Verso 1 : “ Ò guardou quande l’Agnello o l’à averto un di sette segni, e ò sentio un di quattro creatue vivente dî comme con unna voxe de tron ​​, Vegnî e vedde. »    
Sto primmo “ ëse vivente ” o designa a realtæ e a fòrsa do “ lion ” de Ap. 4:7 , segondo Giudiçe 14:18 . Sta voxe de tron ​​a l’é diviña e a ne vëgne da-o tröno de Dio inte Ap. 4:5. Coscì o l’é o Segnô Onnipotente ch’o parla. L’avertua de ògni “ segno ” a l’é un invito da-o Segnô à mi pe poei vedde e capî o messaggio da vixon. Gexù o l’aiva za dito a-o Filippo : “ Vegnî e vedde ” pe incoraggîlo à anâ apreuvo à lê.          
Verso 2 : “ E ò guardou, e ò visto un cavallo gianco. Quello ch'o l'ea montou o l'aiva un arco ; Gh’é stæto dæto unna coroña, e o l’é anæto feua conquistando e pe conquistâ .    
O gianco o l'indica a seu purezza perfetta ; o cavallo o l'é l'imagine do pòpolo çernuo ch'o guidda e o mostra segondo Giac.3:3 : " Se mettemmo de bitte inte bocche di cavalli pe fâne obedî, governemmo anche tutto o seu còrpo " ; o seu “ arco ” o scimbolizza e frecce da seu paròlla diviña ; a seu “ coroña ” a l’é “ a coroña da vitta ” ottegnua da-o seu martirio açettâ volontäiamente da lê ; a seu vittöia a l'é stæta destrigâ fin da-a seu creaçion da primma faccia à faccia ; No gh’é dubio che sta descriçion a segge quella do Segnô Onnipotente Gexù Cristo. A seu vittöia finale a l’é segua perché o l’à za, à Golgota, conquistou o diao, o peccou e a mòrte. Zaccaria 10:3-4 o conferma ste figue co-o dî: “ A mæ raggia a l’é açeisa contra i pastoî, e castigò e cavre; pecöse YaHWéH de armæ o vixita o seu gregge, a casa de Giuda, e o î farà comme o seu cavallo glorioso inta battaggia; da lê o sciortià o canto, da lê o chiodo, da lê l'arco de guæra ; da lê vegnian tutti i cappi insemme. " A vittöia do divino Cristo a l'é stæta proclammâ da-a " santificaçion do setten giorno " de nòstre settemañe , da-a creaçion do mondo; o Sabbath , profetizzando o resto do “ setten ” millennio , ciammou “ mill’anni ” inte Ap. 20 :4-6-7, into quæ, pe- a seu vittöia , Gexù o portiâ drento i seu eletti pe l’eternitæ. L'istituçion do Sabbath da-a fondaçion do mondo terrestre a conferma st'esprescion : « lasciou conquistâ ». O Sabbath o l’é o segno profetico ch’o l’annunçia sta vittöia diviña e umaña contra o peccou e o diao e comme tâ, o l’é in sce de lê che o Segnô o fonda tutto o seu programma de « santificaçion », saieiva à dî de quello ch’o gh’appartëgne e ch’o l’arranca da-o diao.                               
Verso 3 : “ Quande o l’à averto o segondo segno, ò sentio a segonda creatua vivente dî : “Veni . ”    
A “ segonda creatua vivente ” a se referisce a -o “veuo ” di sacrifici de Ap. 4:7. O spïto do sacrifiçio o l’à animou Gexù Cristo e i seu vëi discepoli a-i quæ o l’à deciarou : « Se quarchedun o veu vegnî apreuvo à mi, ch’o se denega, o pigge a seu croxe e o vëgne apreuvo à mi ».        
Verso 4 : “ E gh’é sciortio un atro cavallo, un rosso. E à quello ch'o l'ea assettou o l'é stæto dæto o poei de piggiâ a paxe da-a tæra, e de fâse ammassâ un con l'atro ; e gh’é stæto dæto unna gran spada .    
O « rosso » , ò « rosso de feugo » , o l’indica o peccou incoraggiou da-o Destruttô Cappo, Satana , inte l’imagine do « Abbadon Apollion » de Ap. 9,11 ; “ feugo ” ch’o l’é o mezzo e o scimbolo da destruçion. Anche lê o guidda o seu campo mâ compòsto da di angeli mâ che son cheiti e da de potense terrestre sedute e manipolæ. O l’é solo che unna creatua ch’a « reçeive » da-o Segnô « a potestæ de piggiâ a paxe da-a tæra, coscì che i òmmi se ammassan un con l’atro ». St'açion a saià imputâ à Romma, « a prostituta Babilònia a grande » inte Ap. 18:24 : « e perché inte lê s'é attrovou o sangue di profeti e di santi e de tutti quelli ch'en stæti ammassæ in sciâ tæra ». O “ Destruttô ” di crestien fedeli o l’é coscì identificou coscì comme e seu vittime. " A spada " ch'o reçeive a designa o primmo di quattro terribili castighi divini stæti mensunæ inte Ezechiele 14: 21-22 : " Sì, coscì o dixe o Segnô, YaHWéH : Sciben che mando contra Gerusalemme i mæ quattro castighi terribili , a spada, a famme, e bestie sarvæghe saian sempre da l'òmmo e o pe nant ch'o scappa, ch'o ne vegnià feua, figgi e figgee ...".                          
Verso 5 : “ Quande o l’à averto o terso segno, ò sentio a tersa creatua vivente dî : Vegnî e vedde. Guardo, e ecco, un cavallo neigro. Quello ch'o l'aiva montou o l'aiva in man un pâ de banche . »    
A “ tersa creatua vivente ” a l’é “ òmmo ” fæto à l’imagine do Segnô de Ap. 4:7. Sto personaggio o l'é finçionäio , ma o constituisce o segondo castiggo divino pe-o peccou segondo Ezech.14:20. Agindo contra a fornitua de mangiâ di òmmi, sta vòtta a l'é a famme . Inta nòstra era, o saià impòsto tanto letteralmente comme spiritualmente. Inte tutte doe e applicaçioin o pòrta de conseguense mortæ , ma into seu senso spirituale de privaçion da luxe diviña, o l’à comme conseguensa diretta a mòrte da « segonda mòrte » reservâ a-i cadui , à l’urtimo giudiçio. O messaggio de sto terso cavaggeo o peu ëse resòlto comme segue : dæto che l’òmmo o no l’é ciù à l’imagine do Segnô, ma à quella de bestie, o privo de quello ch’o ô fa vive : o seu mangiâ carnâ e o seu mangiâ spirituale. E scæ son o scimbolo da giustiçia, chì quella do Segnô ch’o giudica e euvie da fæ di crestien.        
Verso 6 : “ E ò sentio unna voxe tra e quattro creatue vivente ch’a diva : Unna mesua de gran pe un çento, e træ mesua d’övea pe un çento ; ma no fâ danno à l’euio e a-o vin .    
Sta voxe a l’é quella de Cristo desprexou e frustrou da l’infedeltæ di fäsci credenti. Pe-o mæximo prexo, s'attreuva unna quantitæ ciù picciña de gran che d' övea . Derê à sta generosa offerta d'övea gh'é un messaggio de un livello spirituâ ertiscimo . De fæto , into Num .​​​ ​Coscì leze into dettaggio , inta seu intreghitæ , sta proçedua descrita inti versci 1, 2 à 31 se veu capî . A-a seu luxe, ò capio che o mæximo Segnô, o Sposo inte Gexù Cristo de l’ Assemblea , a seu sposa , o l’é chì apreuvo à presentâ unna denonçia pe « sospetto de giöia » ; che o saià confermou da-a mençion de “ ægue amae ” stæte mensunæ inta “ tersa trömba ” inte Ap. Inta proçedua di Numeri 5, a dònna a l’aiva da beive de l’ægua puâ , sensa conseguensa, se innoçente ma, vegnî agra se colpevole, a saià maledita. L’adultëio da Sposa o l’é stæto denonçiou inte Ap. 2:12 ( ascoso da-o nomme Pergamo : matrimònio transgrescionante) e Ap. 2:22, e o saià donca confermou torna da un ligamme stabilio tra o terso segno e a tersa trömba . De za , into Daniele, a mæxima metodologia a l'é stæta « confermâ » da-o Daniele 8 , l'identitæ romaña do « còrno piccin » de Dan.7 presentâ comme « ipòtexi » . Sto parallelo de Daniele 2, 7 e 8 o l’é stæto a neuva ch’a m’à permisso de demostrâ l’identificaçion romaña ; questo pe-a primma vòtta da l’existensa de l’Adventismo. Chì inte l’Apocalisse e cöse vëgnan presentæ a-o mæximo mòddo . demostro                   a panoramica de l'era crestiaña parallella di trei temi prinçipæ, e lettie, i segni e e trömpe. E inte l’Apocalisse, o tema de « trömpe » o compisce o mæximo ròllo che Daniele 8 pe-o libbro de Daniele. Sti doî elementi dan de preuve sensa e quæ a profeçia a l’offrieiva solo che o « sospetto » ch’o l’ò ciammou « ipòtexi » into studio do Daniele. Coscì sta poula , “ sospetto de giöia ” revelâ into Num.5: 14, a s’applica a-o Segnô e à l’ Assemblea da-o Ap.1 a-o Ap.6 ; alloa con l’ avertua do libbro reisa poscibile da l’identificaçion do “ setten segno ” co- o Sabbath do setten giorno, o tema do Ap . O Sciô o dà coscì, into capitolo 7, o ròllo de un pòsto de doane , donde l’autorizzaçion pe intrâ a dev’ëse ottegnua. Into caxo da Revelaçion, quell’autoritæ a l’é Gexù Cristo, o Segnô Onnipotente e o Sciô Spìrito, lê mæximo. A pòrta d’accesso a l’é averta à lê, o dixe, ch’o « sente a mæ voxe » ch’o m’arve quande busso a-a seu pòrta (a pòrta do cheu), e ch’o çena con mi e mi con lê », segondo Ap. 3:20. “ O vin e l’ euio ” son i respettivi scimboli do sangue versou da Gexù Cristo e do Sciô de Dio . Pe de ciù , vëgnan deuviæ tutti doî pe guarî e ferie. O comando dæto de “ no fâghe do mâ ” o veu dî che o Segnô o castiga, ma o ô fa ancon con unna mescciua da seu misericordia. Sto chì o no saià o caxo pe-e “ sette urtime plaghe ” da seu “ raggia ” di urtimi giorni terrestri segondo Ap. 16:1 e 14:10 .                             
Verso 7 : “ Quande o l’à averto o quarto segno, ò sentio a voxe da quarta creatua vivente dî : Vegnî e vedde ». »     
A « quarta creatua vivente » a l’é l’ « agogia » de l’elevaçion çeleste supremma. O l’annunçia a comparsa do quarto castiggo do Segnô : a mortalitæ.     
Verso 8 : “ E ò guardou, e ecco un cavallo pâ. O seu nomme ch'o l'ea assettou o l'ea Mòrte, e l'Ade o l'ea anæto apreuvo à lê. E gh'é stæto dæto o poei in sce unna quarta parte da tæra, pe ammassâ co-a spada, co-a famme, co-a mòrte e co-e bestie da tæra .   
L'annunçio o l'é confermou, o l'é de fæto " mòrte " , ma into seu senso de mortalitæ impòsta inte di castighi circostançiæ. A mòrte a l'à toccou tutta l'umanitæ fin da-o peccou originäio, ma chì solo " un quarto da tæra " o l'é corpio da lê, " da- a spada , da-a famme, da-a mortalitæ " pe caxon de mouttie epidemiche, e da-e " bestie sarvæghe " tanto bestie comme umañe. Sto " quarto da tæra " o l'ammia infedelmente l'Euröpa crestiaña e e naçioin potente che ne vegnian feua d'in gio a-o XVI secolo : i doî continenti americhen e l'Australia .           
Verso 9 : “ Quande o l’à averto o quinto segno, ò visto sotta l’artâ e anime de quelli ch’ean stæti ammassæ pe-a paròlla de Dio e pe-a testimoniansa ch’aivan tegnuo .   
Ste chì son e vittime de açioin " bestiale " commesse into nomme da fäsa fede crestiaña . O l'é mostrou da-o regimme papale catòlico roman , za scimbolizzou inte Ap. 2,20 , da- a dònna Jezabel a-a quæ o Sciô o l'imputa l'açion de mostrâ a-i seu servitoî ò letteralmente : « i seu scciavi » . Son missi “ sotta l’artâ , ” donca sotta l’egida da croxe de Cristo ch’a î fa benefiçiâ da seu “ giustiçia eterna ” (ammia Dan.9:24) . Comme o l’indichià Apoc. 13:10, i eletti son di martiri vittime e mai di carreghi ò assassini d’ òmmi. I çernui mensunæ inte sto verscio, reconosciui da Gexù, l’an imitou anche inta mòrte comme martiri : « pe-a paròlla de Dio e pe-a testimoniansa ch’aivan dæto » ; perché a vea fede a l’é attiva, mai unn’etichetta sencia, fäsamente rassicurante. A seu “ testimoniansa ” a conscisteiva pròpio into dâ a seu vitta pe-a glòria de Dio.                 
Verso 10 : “ E an gridou con unna voxe erta, dixendo : Fin à quande, o Segnô, santo e veo, fin à quande ti giudichi e ti vendichi o nòstro sangue in sce quelli che stan in sciâ tæra ? »    
No che st’imagine a ve sciäte, perché l’é solo o seu sangue versou in sciâ tæra ch’o grida pe vendetta inte oegge de Dio , comme o sangue de Abele ammassou da seu fræ Cain segondo o Gen. 4:10 : “ E o Segnô o l’à dito: «Cöse t’æ fæto? A voxe do sangue de to fræ a me grida da-a tæra. ". O veo stato di mòrti o l’é revelou inte Ecc.9 :5-6-10. À parte Enoch, Mosè, Elia e i santi ch’en resciuscitæ a-o tempo da mòrte de Gexù Cristo , i atri « no gh’an de parte inte ninte ch’o se fa sotta o sô, perché a mente e a memöia de loiatri son perse ». " No gh'é saviessa, ni pensceo, ni conoscensa inte l'abitaçion di mòrti, perché a memöia de loiatri a l'é desmentegâ . " Sti chì son i critëi ispiræ da-o Segnô in sciâ mòrte . I fäsci credenti en vittime de fäse dottriñe ereditæ da-o paganeximo do filòsofo grego Platon, che a seu opinion in sciâ mòrte a no l’à de pòsto inta fede crestiaña fedele a-o Segnô da veitæ. Dæmo à Platon o seu dovuo e a-o Segnô o seu dovuo : a veitæ in sce tutte e cöse, e stæmo lògichi, perché a mòrte a l’é l’oppòsto assoluo da vitta , no unna neuva forma d’existensa.         
Verso 11 : “ À ògnidun de loiatri gh’é stæto dæto unna ròbba gianca ; e gh'é stæto dito che dovieivan arreposâse ancon pe pöco tempo, fin à quande i seu compagni de serviçio e i seu fræ, che dovieivan ëse ammassæ comme lô, no saieivan compii .    
O “ vestio gianco ” o l’é o scimbolo da puritæ di martiri che o Gexù o l’à portou pe-a primma vòtta inte Ap. A " vestia gianca " a l'é l'imagine da seu giustiçia imputâ into tempo de persecuçioin religiose. O tempo di martiri o se spanze da -o tempo de Gexù fin a- o 1798. A-a fin de sto periodo, segondo Ap. 11:7, « a bestia ch’a monta da-a fossa sensa fondo », scimbolo da Revoluçion Franseise e di seu terroî atei do 1793 e do 1794, a l’aviæ misso a percuschia e l’ organizzaçion ves designou comme « a bestia ch’a monta da-o mâ » inte Ap . 13:1. Dòppo o massacro revoluçionäio, a paxe religiosa a saià stabilia into mondo crestian. Lezemmo torna : « E gh’é stæto dito che s’arrepossan ancon pe pöco tempo, fin à quande i seu compagni de serviçio e i seu fræ, ch’aivan da ëse ammassæ comme loiatri, se compiscian ». O resto di mòrti inte Cristo o l’anià avanti fin a-o seu urtimo retorno glorioso. Se se soppoñe che o messaggio de sto " quinto segno " o segge rivolto a-i protestanti perseguitæ da l'inquixiçion papale cattòlica de l'epoca de " Tiatira ", o tempo de mette a-a mòrte i eletti o l'arresta pe caxon de l'açion revoluçionäia franseise ch'a destruià de lì à un pittin, tra o 1789 e o 1798, l'aggrescion mo papalica da papachia franseise. O " sesto segno " ch'o l'é apreuvo à arvî o l'à donca da fâ con sto regimme revoluçionäio franseise che Ap. 2:22 e 7:14 ghe dixan " grande tribolaçion ". Inte l’imperfeçion dottrinale ch’a â caratterizza, a fæ protestante a saià ascì vittima de l’intolleransa do regimme revoluçionäio ateista. L’é pe-a seu açion che o numero de quelli ch’aivan da ëse missi a-a mòrte o saià razzonto.                   
Verso 12 : “ Ò guardou quande o l’à averto o sesto segno ; e gh'é stæto un gran terremoto, e o sô o l'é vegnuo neigro comme un sacco de cavello, e a luña intrega a l'é vegnua comme o sangue , .    
O " terremoto " dæto comme segno de l'oa do " 6° segno " o ne permette de mette l'açion a-a sabo 1 de novembre do 1755 verso e 10 a.m. O seu çentro giografico o l'ea a çittæ ertamente cattòlica de Lisboña, donde gh'ea 120 gexe cattòliche. O Segnô o l’à indicou coscì i obiettivi da seu raggia che sto “ terremoto ” o profetizzava anche à l’imagine spirituale. L' açion profetizzâ a saià compia do 1789 co-a revortâ do pòpolo franseise contra a seu monarchia ; O Segnô ch'o l'aiva condannou lê e o seu alleou papismo catòlico roman , tutti doî stæti cacciæ zu do 1793 e do 1794 ; dæte do revoluçionäio “ doî Terroî ”. Into Ap. 11:13 l’açion revoluçionäia franseise a l’é paragonâ à un “ terremoto ” . Co-o poei dâ a dæta de açioin stæte mensunæ, a profeçia a vëgne ciù preçisa. " ... o sô o l'é vegnuo neigro comme un sacco " a-i 19 de mazzo do 1780 e sto fenòmeno sperimentou into Nòrd America o l'à reçevuo o nomme de " giorno scuo ". O l'ea un giorno sensa nisciuña luxe do sô ch'o profetizzava ascì l' açion portâ avanti da l'ateismo revoluçionäio franseise contra a luxe da paròlla scrita de Dio scimbolizzâ chì da-o « sô » ; A Santa Bibbia a l'é stæta bruxâ inte un auto-da-fé. " A luña intrega a l'é vegnua comme o sangue " , a-a fin de sto giorno scuo, e nuvie drue revelavan a luña inte un cô rosso prononçiou. Con st'imagine, o Segnô o l'à confermou o destin reservou a-o campo papale-reâ do sciugo, tra o 1793 e o 1794. O seu sangue o l'aiva da ëse versou abbondantemente da-a lama affiâ da guillotiña revoluçionäia.                     
Notta : Into Ap. 8,12, co-o colpî “ a tersa parte do sô, e a tersa parte da luña, e a tersa parte de stelle ”, o messaggio da “ quarta trömba ” o confermià o fæto che e vittime di revoluçionäi saian i vëi eletti e i cadui refuæ da-o Segnô inte Gexù Cristo. Sto fæto o conferma ascì o scignificato do messaggio do “ quinto segno ” ch’emmo solo visto. L’é pe mezo de l’açion de l’ateismo che i assassini finali di fedeli eletti saian compii.       
Verso 13 : “ E e stelle do çê son cheite in sciâ tæra, comme un figo o sciorte i seu fighi no tempoi quande o l’é scossou da un vento fòrte. »   
Sto terso segno di tempi, sto tempo çeleste, o s'é letteralmente compio a -i 13 de novembre do 1833, vixibile da tutto o territöio di USA tra mezanötte e 5 a.m. Ma comme o segno preçedente , o l'annunçiava un evento spirituâ de magnitudine inimaginabile. Chi o l’avieiva posciuo contâ o numero de ste stelle che cazzeivan sotta forma d’ombrello in sce tutta a desteisa do çê da- a mezanötte fin a-e çinque de mattin ? Sto chì o l’é o quaddro che o Segnô o ne dà da cheita di credenti protestanti do 1843, a dæta donde son cheiti vittima do decretto de Dan 8:14 ch’o l’é introu in vigô. Tra o 1828 e o 1873, l' açion do sciumme “ Tigri ” (Dan.10 :4) , o nomme da bestia ch'a l'ammassâ l'òmmo o l'é coscì confermou da Dan.12:5 a-o 12 . Inte sto verscio o « figo » o rappresenta a fedeltæ do pòpolo de Dio, feua che sta fedeltæ a l’é missa in discuscion da l’imagine di « fighi verdi » cacciæ in sciâ tæra. Da mæxima , a fæ protestante a l'é stæta reçevua da-o Segnô con de reserve e de condiçioin provisöie , ma o desprexo pe- o messaggio profetico do William Miller e o refuo da restauraçion do Sabbath o l'à portou a-a seu cheita do 1843. L'é stæto pe mezo de sto refuo che o « figo » o l'é arrestou « verde à cresce e o l'açettava» . O l’arresta inte sto stato, cazzuo da-a graçia do Segnô fin a-o tempo do seu glorioso retorno do 2030. Ma stæ attenti, pe-o seu refuo de urtime luxe, da-o 1994, l’adventismo offiçiâ o l’é vegnuo, « anche lê » , un « figo verde » destinou à moî doe vòtte.                  
Verso 14 : “ O çê o s’é retiou comme un ròllo quande o l’é stæto arrotolou ; e tutte e montagne e isoe son stæte mesciæ da-o seu pòsto. »    
Sto terremoto o l'é sta vòtta universâ. A-a l’oa da seu gloriosa comparsa , o Segnô o l’avià da fâ sciortî a tæra e tutto quello ch’a pòrta inte òmmi e bestie. St’açion a l’avvëgnià a-o tempo da “ setta de sette urtime plaghe da raggia de Dio ”, segondo Ap. Sta chì a saià l’oa da resurreçion di vëi eletti, « o primmo », quella di « benediti », segondo Ap. 20:6.      
Verso 15 : “ I re da tæra, i nòbili, i capitani, i ricchi, i potenti, tutti i scciavi e tutti i òmmi liberi, se son ascoxi inte barme e inti ròcchi de montagne. »   
Quande o Segnô Creatô o se presenta inte tutta a seu glòria e a seu potensa, nisciuña potensa umaña a peu restâ, e nisciun refugio o peu proteze i seu nemixi da-a seu giusta raggia. Sto verscio o l’indica che a giustiçia do Segnô a terrorizza tutte e categorie colpevole de l’umanitæ. 
Verso 16 : “ E dixan a-e montagne e a-e ròcche : «Cazze in sce de nòscia, e ascondene da-a faccia de quello ch’o l’é assettou in sciô tröno, e da-a raggia de l’Agnello : »    
O l’é o mæximo Agnello ch’o s’assetta in sciô tröno divino, ma à st’oa no l’é ciù l’Agnello ammassou ch’o se presenta à loiatri, o l’é o « Re di re e Segnô di scignori » ch’o vëgne à schiasciâ i seu nemixi di urtimi giorni.  
Verso 17 : “ Perché o gran giorno da seu raggia o l’é vegnuo, e chi o peu restâ ? »    
A sfidda a l’é de “ sosciste ”, saieiva à dî de sopravive dòppo o giusto intervento do Segnô.  
Quelli che peuan « stâ » inte st’oa terribile son quelli che dovieivan moî, segondo o progetto do decretto da domenega mensunou inte Ap. 13,15, segondo o quæ i osservatoî do santo divino Sabbath dovieivan ëse annihilæ da-a tæra. O terrô de quelli ch’ean apreuvo à ammassâli, revelou into verscio preçedente, o se spiega. E coscì quelli che saian boin à sopravive into giorno do glorioso retorno de Gexù Cristo saian o tema de Ap. 7, donde o Segnô o ne revelià unna parte do seu progetto ch’o î riguarda.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 7 : Adventismo do setten giorno . 
segnou co-o segno de Dio : o Sabbath . 
 
 
 
Verso 1 : “ Dòppo questo ò visto quattro angeli in pê inti quattro canto da tæra ; Trattegnivan i quattro venti da tæra, de mòddo che nisciun vento o soffiesse in sciâ tæra, in sciô mâ, in sce nisciun erbo. »   
Sti “ quattro angeli ” son i angeli çelesti do Segnô impegnæ inte unn’açion universale scimbolizzâ da-i “ quattro cantoin da tæra ” . I “ quattro venti ” scimbolizzan e guære universæ , i conflitti ; Son donca " trattegnui ", preventivi, bloccæ , cösa ch'a se traduxe inta paxe religiosa universale. " O mâ " scimbolo do Cattòliçeximo e " a tæra " scimbolo da fede reformâ son in paxe un con l'atro. E sta paxe a riguarda ascì o “ erbo ” , l’imagine de l’òmmo comme individuo. L'istöia a ne mostra che sta paxe a l'é stæta impòsta da l'indebolimento de l'influensa papale schiasciâ da l'ateismo naçionâ franseise tra o 1793 e o 1799 , a dæta donde o Pappa Pio VI o l'é mòrto arrestou inta prexon da Çittadella à Valence-sur-Rhône, donde son nasciuo e rescido . St’açion a l’é attribuia a- a “ bestia ch’a monta da-a fossa sensa fondo ” inte Ap. 11:7. A l’é ciammâ ascì a “ 4° trömba ” inte Ap. Dòppo lê , in Fransa, o regimme imperiale do Napolion I , scimbolizzou da " unn'agogia " inte Ap. 8:13, o mantegnià a seu autoritæ in sciâ religion cattòlica reabilitâ da-o Concordato.                     
Verso 2 : “ E ò visto un atro angelo ch’o montava da-o levante, ch’o l’aiva o segno do Segnô vivente ; o l'à gridou con unna voxe erta a-i quattro angeli che gh'é stæto dæto de fâ mâ a-a tæra e a-o mâ, e o l'à dito : » .    
O “ sô ch’o leva ” o se referiva a-o Segnô ch’o vixitava , inte Gexù Cristo , o seu gregge terrestre inte Lucca 1:78. O “ segno do Segnô vivente ” o comparisce into campo çeleste de Gexù Cristo. Con unna « voxe erta » ch’a conferma a seu autoritæ, l’angelo o l’emitte un ordine a-e potense angeliche demoniche universale ch’an reçevuo l’autorizzaçion da-o Segnô « pe fâ do mâ » , a- a « tæra » e a -o « mâ », saieiva à dî a-a fede protestante e a-a fede cattòlica romaña. Ste interpretaçioin spirituale no precluddan unn’applicaçion lettiâ ch’a riguardià « a tæra, o mâ e i erboi » da nòstra creaçion ; che saieiva diffiçile da schivâ con l’utilizzaçion de arme atòmiche a-o tempo da “ sesta trömba ” de Ap. 9:13 a-o 21.                 
Verso 3 : “ No fâ danno a-a tæra, a-o mâ, a-i erboi, fintanto che no l’emmo segnou i servitoî do nòstro Segnô in sciâ seu fronte. »   
Sto dettaggio o ne permette de scituâ o comenso de l’açion de sigillo di eletti da-a primmaveia do 1843 à l’ötunno do 1844. L’é stæto dòppo i 22 d’ötovie do 1844 che o primmo avventista, o capitanio Joseph Bates, o l’é stæto segnou con adottâ, individualmente, o Sabbath do setten giorno de repòso. O l’é stæto fito imitou, pittin à pittin, da tutti i seu fræ e seu avventisti de quelli tempi. O sigillo o l’é comensou dòppo o 22 d’ötovie do 1844 , e o l’aiva da anâ avanti pe-i “ çinque meixi ” profetizzæ inte Ap . “ çinque meixi ” ò, 150 anni reali segondo o còdiçe giorno-anno de Ezechiele 4:5-6. Sti 150 anni en stæti profetizzæ pe-a paxe religiosa. A paxe ch'a l'é stæta stabilia a l'à favorio a proclamaçion e o sviluppo universale do messaggio " Avventista do Settemo Giorno ", rappresentou ancheu inte tutti i paixi do Ponente e da tutte e parte donde questo o l'é stæto poscibile. A miscion avventista a l'é universale e comme tâ a depende solo che da-o Segnô. O no l’à donca ninte da reçeive da-e atre confescioin crestiañe e o deve, pe ëse benedito, fâ confiansa solo in sce l’inspiaçion dæta da Gexù Cristo, o seu çeleste Cappo di cappi , ch’o dà l’intelligensa da lettua da « santa Bibbia » ; a Bibbia, a paròlla scrita de Dio ch’a rappresenta i seu “ doî testimònni ” inte Ap. Commensou do 1844, o tempo de paxe garantio da-o Segnô o l’arresta inte l’Ötunno do 1994 comme o studio do Rev.            
Nòtta importante in sciô “ segno de Dio ” : O Sabbath da solo o no basta pe giustificâ o seu ròllo comme “ segno de Dio ”. O sigillo o l’implica ch’o segge accompagnou da-e euvie inandiæ da Gexù pe-i seu santi : l’amô da veitæ e da veitæ profetica , e a testimoniansa do fruto presentâ inte 1 Cor 13 . Tanti che tegnan o Sabbath sensa soddisfâ sti critëi ô abbandonan quande a menassa de mòrte pe-a seu osservansa a vëgne feua. O Sabbath o no l’é ereditou o l’é o Segnô ch’o ô dà a-o çernuo, comme segno ch’o gh’appartëgne . Segondo Eze.20:12-20 : “ Ghe ò dæto anche i mæ sabbatti, pe ëse un segno tra mi e loiatri, pe savei che son mi o Segnô ch’o î santifica.../...Santifica i mæ sabbatti, pe ëse un segno tra mi e ti, pe savei che son mi o Segnô o vòstro Dio . » . Sensa contradî quello ch'o l'é stæto appena dito, ma ciufito pe confermâlo, leggemmo into 2 Tim 2,19 : " Però o fondamento solido do Segnô o l'arresta, ch'o l'à sto segno : O Segnô o conosce quelli ch'en seu ; e: Chi nomme o nomme do Segnô, o se destacche da l'iniquitæ. »              
Verso 4 : “ E ò sentio o numero de quelli stæti segnæ, çentoquarantaquattromilla, de tutte e tribù di figgi d’Israele : ”   
L’apòstolo Paolo o l’ à demostrou inte Rom. Sarvæ da-a fæ, comme lê, sti paghen convertii estendan spiritualmente e 12 tribù d’Israele. Israele carnâ , che o seu segno o l’ea a çirconçiscion , o l’é cheito, consegnou a-o diao, pe-o seu refuo do Mescia Gexù. A fede crestiaña, ch’a l’é cheita inte l’apostaxia da-i 7 de marzo do 321, a l’é ascì un Israele spirituale ch’o l’é cheito da quella dæta . Chì o Segnô o ne presenta un autentico Israele spirituale benedito da lê da-o 1843 . Sto chì o l’é quello ch’o pòrta a miscion universale de l’Adventismo do Settemo Giorno. E za, a figua, " 144000 " , mensunâ , a meita unna spiegaçion. No se peu piggiâ a-a lettia, perché dòppo avei paragonou a posteritæ d’Abraham co-e « stelle do çê », o numero o pâ ben ben tròppo piccin. Pe-o Segnô Creatô, i numeri parlan tanto comme e lettie. L’é quande beseugna capî che o termine « numero » inte sto verscio o no deve vegnî interpretou comme unna quantitæ numerica, ma comme un còdiçe spirituale ch’o designa un comportamento religioso che o Segnô o benedisce e o mette da parte (santifica). Coscì « 144.000 » o se spiega comme segue : 144 = 12 x 12 , e 12 = 7 , o numero de Dio + 5 , o numero de l’òmmo = alleansa tra Dio e òmmo. O cubbo de sto numero o l’é o scimbolo da perfeçion e o seu quaddrou , quello da seu superfiçie. Ste proporçioin saian quelle da neuva Gerusalemme descrita inte Ap. 21:16 inte un còdiçe spirituale . O termine « mille » ch’o vëgne apreuvo o scimbolizza unna moltitudine innumerabile . De fæto “ 144.000 ” o veu dî unna moltitudine d’òmmi resciöæ perfetti che fan l’alleansa co-o Segnô. Sto referimento a-e tribù d’Israele o no dovieiva fâne mäveggiâ perché o Segnô o no l’à abbandonou o seu progetto ascì co-i fallimenti vegnui apreuvo de seu alleanse co-i òmmi. O modello ebraico presentou fin da l'esòdo da l'Egitto o no l'é anæto avanti fin à Cristo sensa raxon. E pe mezo da seu veitæ crestiaña e do rispetto de tutti i seu comandamenti , compreiso quello do Sabbath in particolâ, e de seu ordinanse morale, sanitäie e atre, restöræ, o Segnô o treuva , inte l’adventismo dissidente .                fedeledi urtimi giorni, o modello d’Israele conforme a-o seu ideale. Azzonzemmo che into testo do 4° comandamento , o Segnô o dixe in sciô Sabbath a-o seu Sceglio : “ Ti gh’æ sëi giorni pe fâ tutto o to travaggio ... ma o 7° o l’é o giorno de YaHWéH , o teu Segnô.” Se descoverze che 6 giorni de 24 oe son 144 oe insemme. Pe quello poemmo dedue che i 144.000 segnæ son di fedeli osservatoî de st’ordinansa diviña. A seu vitta a l'é pontezzâ da sto rispetto pe-i sëi giorni autorizzæ pe-e seu euvie secolare. Ma o setten giorno onran l’oggetto de repòso santificou de sto comandamento. O carattere spirituale de sto Israele “ avventista ” o saià demostrou inti versci da-o 5 a-o 8 che vëgnan apreuvo. I nommi di patriarchi ebrëi stæti mensunæ no son quelli che compoñeivan l’Israele carnâ. Quelli che o Segnô o l’à çernuo son lì solo pe portâ un messaggio ascoso inta giustificaçion da seu origine. Comme co-i nommi de " sette assemblee ", quelli de " dozze tribù " pòrtan un messaggio doggio. O ciù sencio o se revela da-a seu traduçion . Ma a parte ciù ricca e complessa a se basa in scê affermaçioin fæte da ògni moæ quande a giustifica de dâ un nomme a-o seu figgio.             
Verso 5 : “ da tribù de Giuda, dozze miggiæa segnæ ; da tribù de Ruben, dozze miggiæa ; da tribù de Gad, dozze miggiæa ; »     
Pe ògni nomme, o numero « dozze miggiæa segnæ » o veu dî : unna moltitudine d’òmmi alleæ co-o Segnô segnæ da-o Sabbath.   
Giuda : Lode a-o YaHWéH ; paròlle materne de Gen. 29:35 : “ Loderò YaHWéH ”.     
Ruben : Vedi un figgio ; paròlle materne de Gen.29:32 : “ O Segnô o l’à visto a mæ umiliaçion ” .     
Gad : Feliçitæ ; paròlle materne do Gen. 30:11 : “ Quanto feliçe ! »      
 
Verso 6 : “ da tribù d’Aser, dozze miggiæa ; da tribù de Neftali, dozze miggiæa ; da tribù de Manasse, dozze miggiæa ; »    
Pe ògni nomme, o numero « dozze miggiæa segnæ » o veu dî : unna moltitudine d’òmmi alleæ co-o Segnô segnæ da-o Sabbath.   
Asher : Feliçe : paròlle materne da Gen.30:13 : “ Quanto son feliçe ! »      
Neftali : Sciortî : paròlle materne do Gen.30:8 : “ Ò combattuo divinamente contra mæ seu e ò guägno .”      
Manasse : Desmentegâ : paròlle paternæ do Gen. 4 1:51 : “ O Segnô o m’à fæto desmentegâ tutte e mæ fastidie ” .      
Verso 7 : “ da tribù de Scimon, dozze miggiæa ; da tribù de Levi, dozze miggiæa ; da tribù de Issacar, dozze miggiæa; " Pe ògni nomme, o numero " dozze miggiæa segnæ " o veu dî : unna moltitudine d'òmmi alleæ co-o Segnô segnæ da-o Sabbath.       
Scimon : Sentî : Paròlle maternæ da Gen.29:33 : “ O Segnô o l’à sentio che no son ammou .”     
Levi : Attacco : paròlle materne do Gen.29:34 : “ Pe sta vòtta mæ maio o s’attacca à mi .”     
Issacar : Saläio : paròlle materne de Gen.30:18 : “ O Segnô o m’à dæto o mæ saläio .”     
Verso 8 : “ da tribù de Zabulon, dozze miggiæa ; da tribù de Giuseppe, dozze miggiæa ; da tribù de Beniamin, dozze miggiæa segnæ. »    
Pe ògni nomme, o numero « dozze miggiæa segnæ » o veu dî : unna moltitudine d’òmmi alleæ co-o Segnô segnæ da-o Sabbath.   
Zabulon : Abitaçion : paròlle materne do Gen.30 :20 : “ Sta vòtta mæ maio o vive con mi .”     
Giuseppe : O leva (ò o l’azzonze) : paròlle materne de Gen.30 : 23-24 : “ O Segnô o l’à levou o mæ reproccio... / ( ... che YaHWéH o m’azzonze un atro figgio ) ”     
Benjamin : Figgio da man drita : e mæ paròlle eterne e paterne do Gen.35 :18 : “ E comme a l’ea lì pe dâ a seu anima, perché a l’ea apreuvo à moî , a gh’à ciammou Ben-oni ( Figgio do mæ dolô) ma seu poæ o gh’à ciammou Benjamin (Figgio da man drita).    
Sti 12 nommi, e paròlle materne e paterne, esprimman l’esperiensa visciua da l’urtima assemblea d’avventisti seleçionâ da-o Segnô ; “ a sposa preparâ ” pe-o seu Mario Cristo inte Ap. 19:7 . Sotta o cognomme presentou, quello de « Beniamin » , o Segnô o profetizza a scituaçion finale do seu Sceglio menassou da mòrte da di òmmi rebelli. O cangio de nomme impòsto da-o poæ, Israele, o profetizza l’intervento do Segnô à avvantaggio di seu çernui. O seu glorioso retorno o gira e töe. Quelli che dovieivan moî son glorificæ e portæ in çê donde s'azzonzan à Gexù Cristo , o Dio creatô onnipotente e glorioso . L’esprescion « Figgi da man drita » a piggia o seu scignificato profetico completo : a man drita a l’ea o Sceglio, ò urtimo Israele spirituale, e i seu figgi, i eletti resciöæ che â compoñan. Anche, son e pegoe misse a-a drita do Segnô (Matt.25,33).        
Verso 9 : “ Dòppo questo ò guardou, e ecco unna gran moltitudine, che nisciun o poeiva contâ, de tutte e naçioin, de tutte e famigge, de tutte e lengue. Stavan davanti a-o tröno e davanti à l’Agnello, vestî de vestii gianchi, e con de ramme de palma inte man. »   
Sta “ gran folla, che nisciun o poeiva numerâ ” a conferma o carattere scimbòlico codificou spiritualmente di “ numeri ” “ 144.000 ” e “ 12.000 ” stæti mensunæ inti versci preçedenti. Pe de ciù, vëgne fæto unn’alluxon a-a posteritæ d’Abraham da l’esprescion : « nisciun òmmo o poeiva numerâli » ; pe quello ch'o l'à da fâ co- e « stelle do çê » che o Segnô o gh'aiva mostrou co-o dî : « tal a saià a to posteritæ » . E seu origine son molte , da tutte e naçioin, da tutte e tribù, da tutte e pòpoli, da tutte e lengue, e da tutte e epoche. À tutti i mòddi, o tema de sto capitolo o l’à comme mira sorviatutto o messaggio avventista finale co-o seu carattere universale dæto da-o Segnô. Portan “ vestii gianchi ” perché ean pronti à moî comme martiri , stæti condannæ a-a mòrte da un decretto pubricou da-i urtimi rebelli segondo Ap. 13:15 . E " palme " tegnue inte moen scimbolizzan a seu vittöia contra o campo di peccatoî.                        
Verso 10 : “ E an gridou con unna voxe erta, dixendo : A sarvessa a-o nòstro Segnô ch’o l’é assettou in sciô tröno, e a-o Pego. »    
L'açion a l'evòca o contesto do glorioso retorno de Gexù Cristo , in parallelo a-a descriçion de reaçioin do campo di rebelli descrite inte Ap. 6,15-16. Chì, e poule prononçiæ da-i fonçionäi elezzui sarvæ son l’assoluo oppòsto de quelle di rebelli. Lontan da fâghe paû, o retorno de Cristo o î fa allegri, o î rassegua e o î sarva. A domanda stæta pòsta da-i rebelli: " Chi o peu restâ in pê ?" " o reçeive a seu respòsta chì : i avventisti ch'en arrestæ fedeli a-a miscion che o Segnô o gh'à affiou fin a-a fin do mondo, a-o reisego da seu vitta, se neçessäio. Sta fedeltæ a se basa in sciô seu attacco a-o rispetto do santo Sabbath santificou da-o Segnô fin da-a fondaçion do mondo , e in sciô seu amô mostrou pe-a seu paròlla profetica . Sto fæto o l' é tanto ciù perché oua san che o Sabbath o profetizza o gran repòso do setten millennio into quæ , vittöi dòppo Gexù Cristo , saian boin à intrâ reçevendo a vitta eterna promissa into seu nomme .    
Verso 11 : “ E tutti i angeli s’arrestavan d’in gio a-o tröno e a-i ançien e a-e quattro bestie ; e se son cacciæ zu co-a faccia davanti a-o tröno, davanti a -o Segnô , .    
A scena presentâ à niatri a l’evòca l’intrâ into gran repòso çeleste do Segnô. Trovemmo e figue di capitoli 4 e 5 che trattan sto tema.
Verso 12 : “ dixendo : Amen ! Benediçion, glòria, saviessa, ringraçiamenti, onô, potensa e potensa, seggian a-o nòstro Segnô pe sempre e sempre! Amen ! »    
Contenti de sta bella fin de l’esperiensa da sarvessa terrestre, i angeli esprimman a seu gioia e a seu gratitudine verso o Segnô da bontæ ch’o l’é o nòstro Creatô , o seu, o nòstro, quello ch’o l’à piggiou l’iniçiativa da redençion di pecchi di death eletti terrestri , vegnindo à domandâse lì a seu carnâ a-o . giustiçia. Ste moltitudine d’euggi invixibili an anæto apreuvo à tutte e fase de sto progetto de sarvessa e se son mäveggiæ da-a demostraçion sublime de l’amô do Segnô. A primma poula che dixan a l’é “ Amen !” Veramente ! L'é veo ! Pecöse o Segnô o l’é o Segnô da veitæ, o Veo. A segonda paròlla a l’é “ lode ” a l’ea ascì o primmo nomme de 12 tribù : “ Giuda ” = Lode. A tersa paròlla a l’é « glòria » e o Segnô o l’é giustamente attaccou a-a seu glòria perché o l’arregòrda inte Ap. 14 :7 pe domandâla, comme o Segnô creatô unico , da quelli ch’an revendicou a seu sarvessa da-o 1843. A quarta paròlla a l’é « saviessa ». O studdio de sto documento o veu fâlo conosce à tutti i seu rappresentanti elezzui. Sta saviessa diviña a l’é a-o de là da nòstra imaginaçion. Sottî, zeughi da mente, tutto o l’é lì into formato divin. Quinto o l’arriva o “ ringraçiamento .” A l’é a forma religiosa de ringraçiamento ch’a se compisce inte paròlle e euvie sante. Into sesto l’arriva “ onô .” Sto chì o l'é quello che i rebelli an frustrou ciù tanto o Segnô . L’an trattou con desprexo con contestâ a seu voentæ revelâ. A-o conträio, i fonçionäi elezzui gh'an dæto , inta mesua da seu poscibilitæ , l'onô ch'o gh'é legittimamente dovuo. Into setten e inte l’eutto vëgnan “ potensa e fòrsa .” Ste doe cöse convinsente ean neçessäie pe fâ cazze i tiranni da tæra, pe schiasciâ i rebelli arroganti tanto che tegnivan ancon o contròllo in sciâ tæra. Sensa sta potensa e sta fòrsa , i urtimi çernui saieivan mòrti comme tanti atri martiri inte l’era crestiaña.                     
Verso 13 : “ E un di ançien o m’à respòsto e o m’à dito : Quæ son quelli che son vestî de vestii gianchi e da donde son vegnui ? »    
A domanda stæta fæta a l’à l’intençion de revelâne a particolaritæ do scimbolo de « vestii gianchi » in relaçion a-i « gianchi » vestii de Apoc. 3,4 e a-o « lin fin » ch’o designa, inte Apoc. 19,8, « e euvie giuste di santi » do « ciù fedele tempo de l’ Advento» . ts rappòrto a-o çê.          
Verso 14 : “ Ghe digo : Scignô, ti sa. E o m'à dito : Questi son quelli che son vegnui da-a gran tribolaçion ; an lavou e seu ròbbe e ê an fæte gianche into sangue de l’Agnello. »    
Dæto che e " vestie gianche " son portæ da çerti vegi òmmi, o Gioan o peu , de fæto , sperâ unna respòsta da parte de un de loiatri. E a respòsta atteisa a ne vëgne : « Questi son quelli che ne vëgnan da-a gran tribolaçion », saieiva à dî i çernui , vittime e martiri de guære religiose e de l’ateismo comme o « 5 ° segno » o ne l’é stæto revelou , inte Apoc . e gh'é stæto dito che s'arrepòssan ancon pe pöco tempo, fin à quande i seu compagni de serviçio e i seu fræ, che dovieivan ëse ammassæ comme loiatri, se compissan. » Into Ap. 2,22, a « grande tribolaçion » a fa referimento a-o massacro do regimme revoluçionäio franseise ateo fæto tra o 1793 e o 1794 . In conferma, inte Ap. 11,13 se leze : “ ...settemilla òmmi son mòrti into terremoto ” ; “ Sette ” pe religioxi, e “ mille ” pe moltitudine. A Revoluçion Franseise a l’é comme un terremoto ch’o l’ammassâ ascì i servitoî de Dio. Ma sta « grande tribolaçion » a l'é stæta solo che unna primma forma de sta realizzaçion. A seu segonda forma a saià realizzâ da-a “ 6a trömba ” de l’Apo.9, unna sottilitæ de l’editing inte l’Apo.11 a revelià sto fæto. Moltitudine de crestien infedeli saian misse a-a mòrte inta Tersa Guæra Mondiale che a “ 6a Tromba ” a scimbolizza e a conferma. Ma da-o 1843, o Segnô o l’à seleçionou i eletti ch’o santifica e i urtimi ch’o mette da parte son tròppo preçioxi inti seu euggi pe ëse destruti. O î prepara pe-a testimoniansa finale inte l' stöia da sarvessa terrestre ; un testimoniansa de lealtæ ch’o ghe dan restâ fedeli a-o seu Sabbath do setten giorno, anche quande o l’é menassou da-a mòrte da-o campo di rebelli. St'urtima preuva do progetto do Segnô a se revela into messaggio consegnou à « Filadelfia » inte Ap. 3:10 e inte Ap. 13:15 (decreto de mòrte) . Pe- o Segnô, l’intençion a l’é boña tanto comme l’açion, e inta mesua che açettan                                     quande a vëgne missa a-a preuva,Açettan o reisego da mòrte, vëgnan ascimilæ da lê into gruppo di martiri e donca ghe ven attribuio a " vestia gianca " di vëi martiri . Scappian da - a mòrte solo pe caxon de l’ intervento salvatô de Gexù Cristo. Inte st’urtima preuva, dòppo a segonda « grande tribolaçion » , pe-a testimoniansa da seu fedeltæ , à seu vòtta « lavan e seu ròbbe, e ê rendan gianche into sangue de l’Agnello » arrestando fedeli fin a-a mòrte co-a quæ saian menassæ . A- a fin de st’urtima preuva de fæ , o numero de quelli che dovieivan moî comme martiri o saià completo e o “ repòso ” mortale di santi martirizzæ do “ quinto segno ” o finià co-a seu resurreçion. Da-o 1843 e sorviatutto da-o 1994, o travaggio de santificaçion intrapreiso da-o Segnô o rende inutile a mòrte do veo eletto ch’o l’é arrestou vivo e fedele fin à l’oa do seu retorno e a fin do tempo de graçia ch’o ô preçede o ô rende ancon ciù inutile.           
Verso 15 : “ Pe quello son davanti a-o tröno de Dio, e ghe servan giorno e neutte into seu templio. Quello ch'o s'assetta in sciô tröno o l' abita tra de loiatri ; »    
L'é de capî che pe-o Segnô, sta meña de çernui a rappresenta unn'élite particolarmente erta. O gh'açettià di onô particolæ . Inte sto verscio, o Sciô o deuvia doî tempi, o presente e l’avvegnî. I verbi coniugæ into tempo presente “ son ” e “ ghe servan ” revelan a continuitæ do seu comportamento into seu còrpo de carne ch’o l’é o templio do Segnô ch’o l’abita inte de loiatri. E st’açion a saià esteisa into çê dòppo o seu rappòrto da parte de Gexù Cristo. Into tempo futuo, o Segnô o dà a seu respòsta a-a seu fedeltæ : « Quello ch’o l’é in sciô tröno o l’arremba a seu tenda in sce de loiatri » pe l’eternitæ.        
Verso 16 : “ No gh’aivan ciù famme, no gh’aivan ciù seu, e no ghe sciortià o sô, ni nisciun cado. »   
Ste poule veuan dî pe-i tardi eletti avventisti che aivan « a famme » d'ëse stæti privæ de mangiâ e « asciöæ » perché ean privæ d'ægua da-i seu torturatoî e carçeriê. « O feugo do sô» , che o seu « cado » o s’intenscifiche inta quarta de sette urtime plaghe do Segnô, o î avià bruxæ e o î à fæti soffrî . Ma l'é stæto ascì da-o feugo de pire de l'inquixiçion papale , l'atra meña de « cado » che i martiri do « quinto segno » vegnivan consummæ ò torturæ . A poula " cado " a fa referimento ascì a-o feugo de arme convençionæ e atòmiche deuviæ into contesto da sesta trömba . I sorvevisciui à st'urtimo conflitto saian passæ pe-o feugo. Ste cöse no saian mai ciù avvegnue inta vitta eterna, donde intran solo i eletti .               
Verso 17 : “ Perché l’Agnello ch’o l’é into mezo do tröno o î pascerà, e o î portià a-e vivagne d’ægua vivente, e o Segnô o î asciughià tutte e lagreme da-i seu euggi. »   
“ A pegoa ” a l’é de fæto , anche , o Bon Pastô ch’o l’avià da pasce e seu pegoe amæ. A seu divinitæ a l’é torna affermâ chì da-a seu poxiçion “ into mezo do tröno ”. A seu potensa diviña a pòrta i seu çernui “ a-e vivagne de ægue da vitta ”, unn’imagine scimbòlica da vitta eterna. E con mira o contesto finale donde , a-o seu retorno , i seu urtimi çernui saian in larghe, o “ asciughià tutte e larme da-i seu euggi .” Ma e larme son stæte ascì a quota de tutti i seu çernui maltrattæ e perseguitæ inte tutta l' stöia de l' era crestiaña , de spesso fin a-o seu urtimo respio .        
Notta : À despeto de appariçioin ingannevole viste inta nòstra era 2020 , inta quæ a vea fæ a pâ ëse scentâ , o Segnô o profetizza a converscion e a sarvessa de “ moltitudine ” che ne vëgnan da tutte e origine de razza, etniche e linguistiche da tæra. O l’é un privilegio reale ch’o dà a-i seu çernui de savei che , segondo Ap. 9 :5-10, o tempo da comprenscion religiosa universale e da paxe o l’é stæto programmou da lê pe solo « 150 » anni (ò çinque meixi profetichi) tra o 1844 e o 1994. :8 : " A bestia ch'a l'æ visto a l'ea, e a no l'é." A deve montâ feua da l’abisso e anâ a-a perdiçion. E quelli che abitan in sciâ tæra, che i seu nommi no son stæti scriti into libbro da vitta da-a fondaçion do mondo, se maraviggian quande veddan a bestia : perché a l'ea, e a no l'é, e a l'é ancon da ëse. " I stæti çernui pe in davei no saian mäveggiæ de vedde che e cöse che o Segnô o gh'à annonçiou pe mezo da seu paròlla profetica se verifican."           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 8 : E primme quattro trömbe . 
I primmi quattro castighi de Dio
 
 
 
Verso 1 : “ E quande o l’à averto o setten segno, gh’é stæto un scilensio into çê pe unna mezz’oa pöcassæ. »    
L’avertua do « setten segno » a l’é estremamente importante, perché a l’autorizza l’avertua completa do libbro de l’Apocalisse « scignou con sette segni » segondo Ap. 5:1. O scilensio ch'o marca st'avertua o dà à l'açion unna solennitæ ecceçionâ. O l’à doe giustificaçioin. A primma a l’é l’idea da rottua da relaçion tra o çê e a tæra, provocâ da l’abbandon do Sabbath a-i 7 de marzo do 321. A segonda a se spiega coscì : pe-a fæ , identifico sto “ setto segno ” co - o “ segno do Dio vivente ” do capitolo 7 ch’o designa o sabbath da-o . . O s’arregòrda a seu importansa co-o fâla vegnî oggetto do quarto di seu dexe comandamenti. E lì ò descoverto de preuve che revelan a seu estrema importansa pe-o Segnô, o nòstro sublime Creatô. Ma za into resoconto da Genexi ò nottou che o setten giorno o l’ea presentou pe conto seu into capitolo 2. I primmi sëi giorni son trattæ into capitolo 1. Pe de ciù, o setten giorno o no l’é serrou, comme quelli preçedenti, da-a formola « gh’ea seia e mattin ». Sta particolaritæ a l’é giustificâ da-o seu ròllo profetico do setten millennio do progetto de sarvâ do Segnô. Collocou sotta o segno de l’eternitæ di eletti resciöæ da-o sangue de Gexù Cristo, o setten millennio o l’é lê mæximo comme un giorno infinio. In conferma de ste cöse, inta seu presentaçion inta Bibbia ebraica, a Torah, o testo do quarto comandamento o l'é separou da-i atri e o l'é preçeduo da un segno ch'o domanda un tempo de scilensio rispettoso. Sto segno o l'é a lettia ebraica “ Pé ” e donca isoou segnando unna rottua into testo, o piggia o nomme “ pétuhot ” . O setten giorno de repòso do Sabbath o l’à donca tutte e giustificaçioin pe ëse marcou da-o Segnô inte unna mainea particolâ. Da-a primmaveia do 1843, o l’à provocou a perdia da fede protestante tradiçionâ, erede da “ Domenica ” cattòlica. E da-a mæxima prova, ma inte l'ötunno do 1844, o l'é vegnuo torna o segno d'appartensa a-o Segnô che Ezechiele 20:12-20 o ghe dà : " Anche mi gh'ò dæto i mæ sabbatti comme segno tra mi e loiatri, pe savei che son mi YaHweh ch'o î santifica e che mi pòsse ëse tra YaHweh , o to Dio. " L'é solo pe mezo de lê che o çernuo o peu donca intrâ into segreto do Segnô e descrovî o programma preçiso do seu progetto revelou."                      
Detto questo, into capitolo 8, o Segnô o parla de cadeñe de messaggi de malediçion. O quæ o m’à portou à ammiâ a veitæ do Sabbath da-o ponto de vista de malediçioin che o seu abbandono, da parte di crestien da-i 7 de marzo do 321, o l’à generou inte cadeñe inte l’era crestiaña. Sto chì o l’é quello che o verscio apreuvo o confermià collegâ o tema do Sabbath a-e « sette trömpe » , scimboli di « sette castighi divini » che colpiscian l’infedeltæ crestiaña do 7 de marzo do 321 .      
Verso 2 : “ E ò visto i sette angeli che s’attreuvan davanti a-o Segnô, e gh’é stæto dæto sette trömpe; »   
O primmo di privileggi ottegnui da-a santificaçion do Sabbath do setten giorno , santificao lê mæximo da-o Segnô , o l'é de capî o scignificato ch'o dà a-o tema de « sette trömpe ». Pe-a forma do critëio ch’o gh’é stæto dæto, sto tema o l’arve do tutto l’intelligensa de quello stæto çernuo. Pecöse o pòrta a preuva de l' accusaçion de « peccato » mensunâ into Dan.8,12 contra l' Assemblea crestiaña , da parte do Segnô . De fæto, sti “ sette castighi ” no saieivan stæti inflitti da-o Segnô se sto peccou o no l’existesse. Pe de ciù, a-a luxe do Levitico 26, sti castighi son giustificæ da l’ödio a-i seu comandamenti. Inta vegia alleansa, o Segnô o l’aiva za adottou o mæximo prinçipio, pe castigâ l’iniquitæ de l’Israele carnâ infedele e corrutto . O creatô e legislatô Dê ch’o no cangia o ne dà chì unna bella preuva. Tutte doe e alleanse son soggette a-e mæxime domande d'obbediensa e fedeltæ.       
L'accesso a-o tema de “ trömpe ” o ne permettià de demostrâ e condanne succescive de tutte e religioin crestiañe : cattòliche, ortodòsse, protestante da- o 1843 , ma ascì avventiste da-o 1994 . O revela ascì o castiggo universale da “ sesta trömba ” ch’a î sciortià insemme avanti da fin da probaçion. Nosciatri poemmo coscì mesuâ a seu importansa . A « setta trömba » ligâ a-o retorno de Cristo, saieiva à dî l’açion diretta do Segnô, a saià trattâ pe conto seu, comme o Sabbath, into capitolo 11, e dapeu a saià sviluppâ pe-a ciù parte inti capitoli 18 e 19.       
Di urtimi 17 secoli da-o 321 , ò ciù into dettaggio 1709 anni , 1522 anni en stæti segnæ da de malediçioin provocæ da-a transgrescion do Sabbath fin a-a seu restauraçion prevista pe l'anno 1843 into decretto de Dan.8:14. E da quella dæta da seu restauraçion fin a-o retorno de Gexù Cristo do 2030, o Sabbath o l’à offerto a seu benediçion pe sôo che 187 anni. O Sabbath o l’à donca fæto ciù mâ a-i òmmi infedeli che ben a-i fedeli eletti. A malediçion a prevâ e sto tema donca o l’à o seu pòsto inte sto capitolo 8 ch’o presenta e malediçioin diviñe.
Verso 3 : “ E un atro angelo o l’é vegnuo e o s’é misso à l’artâ, con un censoî d’öo ; E gh'é stæto dæto ben ben de incenso, pe offrîlo co-e preghee de tutti i santi in sce l'artâ d'öo ch'o l'ea davanti a-o tröno. »    
Into Daniele 8:13 , dòppo avei mensunou « o peccou desolante », i santi inta vixon an parlou de l’« eterno » ch’o l’à da fâ co-o « saçerdôtio » çeleste « immutabile » de Gexù Cristo , segondo Ebr . In sciâ tæra, da-o 538, o regimme papale o gh’à levou segondo Dan.8:11. Do 1843, a reconciliaçion con Gexù Cristo a l'à domandou a seu restituçion . Sto chì o l’é o propòxito do tema che s’affrontemmo inte sto verscicolo 3 ch’o l’arve o çê e o ne mostra Gexù Cristo into seu ròllo scimbòlico comme interçessô de sovran præve çeleste pe-i pecchi di seu eletti, e solo de loiatri. Tiâte presente che in sciâ tæra, tra o 538 e o 1843, sta scena e sto ròllo son parodiæ e usurpæ da l'attivitæ di pappi cattòlichi romoen che vëgnan apreuvo l'un à l'atro into tempo, con frustrâ delongo o Segnô do seu legittimo drito sovrano supremo.        
Dæto ch’o l’é presentou inte sto capitolo 8 e perché o l’é cessou into mæximo tempo de l’abbandon do Sabbath, sto tema de l’interçescion de Gexù Cristo o l’é presentou anche à niatri, sotta l’aspeto da malediçion da çescion de st’interçescion pe-e moltitudine crestiañe , vittime inconsciente do giorno pagan roman « » ; questo, anche e sorviatutto , dòppo o seu cangio de nomme fäso e seduttô : “ Domenica ” : o giorno do Segnô. Sì, ma da che scignoo ? Ahimè ! Quello de sotta.         
Verso 4 : “ O feugo de l’incenso o l’é montou co-e preghee di santi da-a man de l’angelo davanti a-o Segnô. »   
I “ profumi ” che accompagnan “ e preghee di santi ” scimbolizzan l’odô piaxeive do sacrifiçio de Gexù Cristo. A l’é a seu demostraçion d’amô e de fedeltæ ch’a rende açettabile e preghee di seu çernui a-o seu giudiçio divino. L'é importante nottâ inte sto verscio l'importansa de l'assoçiaçion de poule « fumo » e « preghee di santi ». Sto dettaggio o saià addeuviou inte Ap. 9:2 pe designâ e preghee di fäsci crestien protestanti, da-a neuva scituaçion stabilia do 1843.         
Quello che o Segnô o se referisce inte sto verscio a l’é a scituaçion ch’a l’à prevalso tra o tempo apostòlico e a dæta maledita do 7 de marzo do 321. Avanti de l’abbandon do Sabbath , o Gexù o l’à reçevuo e preghee di eletti e o l’à interçesso pe lê pe loiatri. Sta chì a l’é unn’imagine didattica ch’a veu dî che a relaçion verticale tra o Segnô e i seu eletti a se mantëgne. O saià coscì fintanto che mostran fedeltæ a-a seu persoña e a-o seu insegnamento da veitæ, saieiva à dî fin a-o 321. Do 1843, o saçerdôtio de Gexù o l’anià torna tutta a seu attivitæ benedita à avvantaggio di santi avventisti çernui. Però, tra o 321 e o 1843, i reformatoî an avuo di avvantaggi da seu graçia, comme quelli do tempo de Tiatira .
Verso 5 : “ E l’angelo o l’à piggiou o censo, o l’à impio de feugo de l’artâ, e o l’à cacciou inta tæra. E gh'é stæto de voxe, di tron, de lampadine e un terremoto. »   
L'açion descrita a l'é vixibilmente violenta. O l’é quello de Gexù Cristo a-a fin do seu ministerio d’interçescion quande l’arriva l’oa da fin do tempo da graçia. O ròllo de l '" altare " o finisce, e o " feugo " , l'imagine da mòrte espiatöia de Gexù Cristo, o l'é " cacciou in sciâ tæra " , con exigisce o castiggo da quelli ch'o l'an sottostimmou, e pe quarchedun, o l'an desprexou. A fin do mondo segnâ da l’intervento diretto do Segnô a l’é evocâ chì da-a formola ciave revelâ inte Ap. 4:5 e Esò 19:16 . A panoramica de l’era crestiaña a finisce con st’avvento “ avventista ” de Gexù Cristo.        
Comme pe-o Sabbath, o tema de l’ interçescion çeleste de Gexù Cristo o l’é presentou inte l’aspeto da malediçion do seu giudiçio tra o 321 e o 1843. I santi che mettan in discuscion o Sciô in sce quello, inte Dan 8,13, aivan de boñe raxoin pe voei savei o tempo quande o saçerdôtio « eterno » o saieiva stæto repiggiou da Gexù.   
Nòtta : Sensa mette in discuscion l’interpretaçion preçedente , unna segonda spiegaçion a l’à do senso perfetto. Inte sta segonda interpretaçion, a fin do tema de l’interçescion de Gexù Cristo a peu ëse ligâ a-a dæta do 7 de marzo do 321, o momento donde l’abbandon do Sabbath da parte di crestien o pòrta o Segnô à intrâ inte unna raggia ch’a saià espiâ da-o crestianeximo oçidentale , pe mezo de « sette trömbe » che ne vëgnan da-o quæ. Sta doggia spiegaçion a l’é tanto ciù giustificâ dæto che l’abbandon do Sabbath o l’à de conseguense fin a-a fin do mondo , do 2030, l’anno donde, pe mezo do seu glorioso retorno vixibile, Gexù Cristo o l’arretiâ pe delongo da-o regimme papale roman e da-o seu urtimo sostegnitô protestante american, o seu fäso revendicaçion de servilo. Gexù o l’avià dapeu repiggiou o seu titolo de “ Testa ” da Gexa usurpâ da-o papato. De fæto, à unna mainea differente da-i fedeli eletti, i crestien infedeli cadui ignoran o decretto de Dan.8:14 e e seu conseguense fin a-a fin do mondo ; che giustifica o seu terrô quande Gexù o torna segondo l’insegnamento de Ap. 6: 15-16. Avanti do 2030, e primme sëi " trömpe " saian compie tra o 321 e o 2029 . Pe-a " sesta trömba " , l'urtimo castiggo d'allarme avanti de l'estinçion finale, o Segnô o l'à castigou ben ben severamente i crestien rebelli. Dòppo sto sesto castiggo, o l’organizzià e condiçioin pe l’urtima preuva universale da fæ e inte sto contesto, a luxe revelâ a saià proclammâ e conosciua da tutti i sorvevisciui. L’é davanti à unna veitæ demostrâ che i çernui e i cadui van avanti donca, pe-a seu libera çernia, davanti à unna menassa de mòrte verso o seu destin finale ch’o saià : vitta eterna pe-i çernui , a mòrte definitiva e assolua pe-i cadui.              
Verso 6 : “ E i sette angeli ch’aivan e sette trömpe se son inandiæ pe sonâle. »   
Da sto verscio, o Sciô o ne l’òffre unna neuva panoramica de l’era crestiaña , con piggiâ comme tema e « sette trömpe » ò « sette castighi consecutivi » distribuii inte tutta l’era crestiaña da-i 7 de marzo do 321, l’anno donde o « peccou » o l’é stæto offiçialmente e çivilmente stabilio. Me regòrdo che into pròlogo de Apocalisse 1, a « voxe » de Cristo a l’é za paragonâ a-o son de unna « trömba ». Sto strumento deuviou pe avvertî o pòpolo d’Israele o pòrta drento de lê tutto o scignificato da revelaçion de l’Apocalisse. L'avvertimento o l'avvertisce contra e trappoe stæte misse da-o nemigo.            
Verso 7 : “ O primmo o l’à sonnou. E gh'é stæto a granella e o feugo mescciæ co-o sangue, e o l'é stæto cacciou in sciâ tæra ; e a tersa parte da tæra a l'é bruxâ, e a tersa parte di erboi a l'é bruxâ, e tutta l'erba verde a l'é bruxâ. »    
Primmo castiggo : o l'é stæto portou avanti tra o 321 e o 538, da varie invaxoin de l'Impëio Roman da parte di coscì ditti pòpoli " barbari " . Me regòrdo sorviatutto o pòpolo di « Unni » che o seu cappo Attila o s'é ciammou con giustiçia o « flagello de Dio ». Unna flagellaçion ch'a l'à misso in feugo unna parte de l' Euröpa ; a Gallia do nòrd, l'Italia do nòrd e a Pannònia (Croaçia e Ongaria de Ponente) . O seu motto o l'ea, Oh comme famoso ! " Donde o va o mæ cavallo, l'erba a no cresce torna ." E seu açioin son perfettamente ressummie inte sto verscio 7 ; No manca ninte, tutto o l'é lì.  " Grana " o l'é o scimbolo da devastaçion de cortivaçioin e " feugo " quello da destruçion di mateiæ consummabili. E de seguo, o " sangue versou in sciâ tæra " o l'é scimbòlico de vitte umañe ammassæ con violensa. O verbo « cast » o l'indica a raggia do creatô , legislatô e sarvòtto Dê ch'o l'inspia e o dirizze l'açion dòppo avei « cacciou o feugo da l'artâ » into verscicolo 5 .                      
In parallelo, into Lev. 26: 14-17 se leze : “ Ma se no m’ascolti e no fâ tutti sti comandamenti, ma se desprexæ i mæ statuti e se a vòstra anima a l’odia i mæ giudiçi, coscì che no fâ tutti i mæ comandamenti ma rompî a mæ alleansa, aloa questo o ve farò. Ti mandiò terrô, consummo e febre, che ti farà sciortî i euggi e fâ mâ a-a tò anima ; e ti semenæ e to semense in venitæ : i to nemixi ê devoran. Mi metto a mæ faccia contra de ti, e ti saiæ guägno davanti a-i to nemixi ; quelli che t’odian ti governian, e ti scappiæ quande nisciun o t’insegue. »     
Verso 8 : “ A segonda campaña a l’à sonnou . E quarcösa comme unna gran montagna ch'a bruxava de feugo a l'é stæta cacciâ into mâ ; e un terso do mâ o l'é vegnuo sangue , .    
Segondo Castiggo : A ciave de ste figue a l’é into Ger 51 :24-25 : “ Mi pagherò à Babilònia e à tutti i abitanti da Caldea pe tutto o mâ ch’an fæto à Scion davanti a-i vòstri euggi, o dixe YaHweh . Ecco, son contra de ti, o montagna destruttiva, o dixe o YaHWéH , ti ch’o destrue tutta a tæra! Stendiò a mæ man contra de ti, e ti sciortiò da-e ròcche, e ti farò unna montagna ch’a bruxa. » L’é inte sto verscio 8 che o Sciô o l’evòca o regimme papale roman co-o seu nomme scimbòlico de “ Babilònia ” ch’o comparià inta forma “ Babilònia a grande ” inte Ap. 14,8, 17,5 e 18,2. O « feugo » o s'adatta a-a seu personalitæ, con evòcâ segge quello ch'o â consummià a-o retorno de Cristo e l'urtimo giudiçio, segge quello ch'a deuvia pe infiammâ d'ödio quelli ch'a l'approvan e a sostëgnan : i monarchi europëi e i seu pòpoli cattòlichi. Chì comme into Daniele, « o mâ » o rappresenta l’umanitæ interessâ da-o coverto profetico ; l'umanitæ de pòpoli anònimi che in sostansa son arrestæ paghen ascì co-e apparente converscioin crestiañe fæte. A primma conseguensa de l'instauraçion do regimme papale do 538 a l'é stæta d'attaccâ di pòpoli pe convertîli con unna fòrsa militare armâ. A poula “ montagna “ a denòtta unna fòrte difficoltæ giografica. Sto chì o l’é quello ch’o l’é adatto pe definî o regimme papale che, nemigo de Dio, o l’é con tutto levou sciù da-a seu voentæ diviña ; Sto chì o l'é pe dâ un indurimento a-a vitta religiosa di crestien infedeli traduta da-e persecuçioin, da-e sofferense e da-e mòrte tra de loiatri e da-i pòpoli de feua de religioin despæge. A religion obrigatöia a l'é unna neuva dovua a-a transgrescion do santo Sabbath do Segnô. Ghe devemmo i massacri inutili de converscioin fòrsæ fæti da-o Carlomagno e i ordini de Croxæ diretti contra i pòpoli mossulmen, lansæ da-o Pappa Urban II ; tutte e cöse profetizzæ inte sta “ segonda trömba .”                       
 
Verso 9 : “ e a tersa parte de creatue ch’ean into mâ e ch’aivan da vitta a l’é mòrta, e a tersa parte de nave a l’é stæta destruta .    
E conseguense son universale e van avanti fin a-a fin do mondo. E poule " mâ " e " nave " trovian o seu scignificato inti scontri co-i mossulmen do mâ Mediterraneo, ma ascì co-i pòpoli africhen e sudamerichen donde a fede cattòlica conquistatoa impòsta a l'anià vitta à di massacri orribili de popolaçioin indigene.    
In parallelo lezemmo into Lev. 26,18 a-o 20 : “ Se, sciben che questo, no m’ascolti, ve castighiò sette vòtte de ciù pe-i vòstri pecchi. Rompiò l’orgoglio da vòstra potensa, farò o vòstro çê comme o færo , e a vòstra tæra comme o bronzo. A vòstra fòrsa a saià persa, a vòstra tæra a no produià o seu produto, e i erboi da tæra no dan o seu fruto. Inte sto verscio, o Segnô o l’annunçia un indurimento religioso che inte l’era crestiaña o l’é realizzou da-o passaggio de Romma da-o paganeximo a-o papismo. L'é interessante nottâ che inte l'occaxon de sto cangiamento, a dominaçion romaña a l'à abbandonou o " Capitolio " pe installâ o papato into Palaçio Laterano collocou pròpio in sciô " Caelio ", saieiva à dî o çê. O duro regimme papale o conferma l'indurimento religioso profetizzou. O fruto da fede crestiaña o cangia. A gentilessa de Cristo a l'é sostituia da l'aggrescion e da-a crudeltæ ; e a fedeltæ pe-a veitæ a se trasforma inte infedeltæ e zelo pe-e böxie religiose.        
Verso 10 : “ A tersa campaña a l’à sonnou . E da-o çê a l'é cheita unna gran stella, ch'a bruxava comme unna torça ; e o l'é cheito in sce un terso di sciummi e in scê vivagne d'ægua. »    
Terso castiggo : o mâ generou o s'intenscifiche e o razzonze o seu mascimo verso a fin de l'Etæ de Mezo. O progresso da stampa mecanica o l'à avvantaggiou a pubricaçion da Santa Bibbia. Lezendolo, i fonçionäi elezzui descrovan e veitæ ch'o mostra. A giustifica coscì o ròllo di “ doî testimònni ” che o Segnô o ghe dà inte Ap. 11:3 : “ Dò o poei a-i mæ doî testimònni, e profetizzan pe milledoeçentosessanta giorni, vestî de sacco . "Favoriscendo i seu mæximi dògmi religioxi, a fede cattòlica a se basa solo in sciâ Bibbia pe giustificâ i nommi di santi ch'a l'à i seu soggetti che veneran." Pecöse a possescion de unna Bibbia a l’é condannâ da lê e a l’espoñe o possessô a-a tortua e a-a mòrte. A l’é a descoverta da veitæ biblica ch’a giustifica l’imagine dæta inte sto verscio : “ E gh’é cheito da-o çê unna gran stella, ch’a bruxava comme unna torça .” O feugo o s'attacca ancon à l'imagine de Romma scimbolizzâ sta vòtta da unna “ grande stella ch'a bruxa ” comme a “ grande montagna ch'a bruxa ”. A poula “ stella ” a revela a seu affermaçion de “ dâ luxe in sciâ tæra ” religiosamente segondo Gen.1:15 ; e questo into nomme de Gexù Cristo, ch’a sostëgne d’ëse comme a vea “ torça ”, portâ de luxe a-a quæ a l’é paragonâ inte Ap . A l'é ancon « grande » comme quand'a l'à comensou pe-a primma vòtta , ma o seu feugo de persecuçion o l'é cresciuo, e o l'é anæto da « ardente » à « ardente » . A spiegaçion a l'é sencia, denonçiâ da-a Bibbia, a seu raggia a l'é tanto ciù grande perché a l'é obrigâ à oppoñise avertamente a-i çernui da-o Segnô. O quæ segondo Ap. 12,15-16 o l’obriga à passâ da-a strategia do “ serpente ” astuto e fäso à quella do “ drago ” ch’o perseguisce avertamente . I seu avversäi no son solo i eletti paxifichi e doçili do Segnô, gh'é ascì e sorviatutto de fronte à lê, un fäso protestanteximo, ciù politico che religioso, perché o l'ignora i ordini dæti da Gexù Cristo e o piggia e arme, o l'ammassâ, o massacra tanto comme o campo cattòlico. O " terso di sciummi " , saieiva à dî unna parte de popolaçioin de l'Euròpa crestiaña, o l'é soggetto à l'aggrescion cattòlica, coscì comme " e vivagne d'ægua ".                                       O modello pe ste vivagne d’ægua o l’é o mæximo Segnô segondo Ger 2,13 : “ Perché o mæ pòpolo o l’à commesso doî pecchi : O m’à lasciou, a vivagna de ægue vivente, e o l’à cavou pe lê mæximo de cisterne , cisterne rotte che no peuan contegnî d’ægua. «A-o plurale, inte sto verscio, o Sciô o designa pe « e vivagne d’ægue » i eletti formæ à l’imagine do Segnô. Gioan 7:38 o conferma, co-o dî , “ Quello ch’o credde inte mi, comme a Scrittua a l’à dito, da-o seu ventre sciortià di sciummi d’ægua viva.” " St'esprescion a mostra ascì a prattica do batteximo de figgeu che, da-a nascion , sensa ëse consultæ , reçeivan unn'etichetta religiosa ch'a î farà di soggetti de unna caxon religiosa no çernua ." Da maniman che crescian, un giorno piggian e arme e ammascian i avversäi perché a seu etichetta religiosa a ghe ô domanda. A Bibbia a condanna sto prinçipio perché a l’afferma : “ Quello ch’o credde e o vëgne battezzou o saià sarvou, ma quello ch’o no credde o saià condannou (Marco 16:16).”                
Verso 11 : “ O nomme da stella o l’é Absinto ; e un terso de ægue o l'é vegnuo à sciortî, e tanti òmmi son mòrti da-e ægue, perché son vegnue amae. »    
In contrasto con l'ægua pua, ch'a l'asmorta a seu ch'a designa a Bibbia, a paròlla scrita de Dio, l'insegnamento catòlico o l'é paragonou à l'" abscinto ", unna bevanda amaa, teuscega, e fiña mortale ; questo o l’é giustificou dæto che o resultato finale de sto insegnamento o saià o feugo da “ segonda mòrte de l’urtimo giudiçio ” . Unna parte , « un terso » di òmmi , a vëgne trasformâ da l’insegnamento catòlico ò fäso protestante reçevuo. “ E ægue ” son tanto òmmi comme insegnamento biblico. Into secolo XVI , di gruppi protestanti armæ an deuviou mâ a Bibbia e o seu insegnamento , e inte l'imagine de sto verscio , i òmmi vëgnan ammassæ da di òmmi e da l'insegnamento religioso fäso. Questo o l’avvëgne perché i òmmi e l’insegnamento religioso son vegnui agri. Deciarando che e “ ægue en stæte fæte amae ”, o Segnô o responde à unn’accusa de “ sospetto de giöia ” ch’a l’é pendente da-o Ap. 6:6 into terso segno . O conferma, into momento che a seu paròlla scrita a l’arriva à fâlo, l’accusa d’adultëio ch’o l’à portou contra l’ Assemblea da-i 7 de marzo do 321, ch’a l’é vegnua avanti do tempo de l’ adultëio religiosamente offiçiâ ciammou Pergamo inte Ap. 2:12 pe-o 538 .             
In parallelo , leggemmo into Lev. Mando tra de voscià de bestie sarvæghe, che ve arröban i vòstri figgi e destruivan e vòstre bestie e ve rendan pöchi ; e i to cammin saian deserti. » O studio parallelo do Lev. 26 e da 3a trömba de l’Apocalisse o revela o giudiçio che o Segnô o passa in sciô comenso do tempo da Reforma. I seu vëi çernui arrestan in paxe e rassegnæ, açettando a mòrte ò a prixon comme di vëi martiri. Ma a-o de là do seu exempio sublime, o vedde solo de « bestie » cruelle che se scombattan tra de loiatre, ciù de spesso, pe orgoggio personale, e che ammassan di òmmi co-a feroçitæ de bestie sarvæghe carnivore. St’idea a piggiâ forma inte Ap. 13:1 e 11. Sto chì o l’é o ponto ciù erto do tempo quande, inta nòrma de l’affliçion, o Sceglio o l’é portou “ into deserto ” (= prova) inte Ap. 12:6-14 co- i “ doî testimònni ” biblichi scriti do Segnô de Ap. 11:3. O regno intollerante do papato profetizzou pe 1260 anni o l'é apreuvo à finî.           
Verso 12 : “ A quarta campaña a l’à sonnou . E a tersa parte do sô, a tersa parte da luña, e a tersa parte de stelle a l'é stæta scuia, e o giorno o no l'à fæto luxe pe unna tersa parte, e a neutte ascì. »   
Quarto castiggo : O Sciô o rappresenta chì a “grande tribolaçion ” annonçiâ inte Ap . Inti scimboli, o ne revela i seu effetti : in parte, “ o sô ” , scimbolo da luxe de Dio, o l’é colpio. Anche, in parte, a " a luña ", scimbolo do campo religioso do sciumme che, do 1793, o l'à da fâ co-i cattòlichi e i protestanti pòpoli, a l'é stæta ascì corpia. Sotta o scimbolo de “ stelle ”, unna parte di crestien acciammæ pe illuminâ a tæra a l’é ascì corpia individualmente. Chi donca o peu colpî coscì a luxe religiosa crestiaña vea e fäsa ? Responsa : L’ ideologia de l’ateismo consciderâ comme a gran luxe di tempi . A seu luxe a l'eclissa tutte e atre. I scrittoî che scrivan di libbri in sce st’argomento en ben ben apprexæ e se ciammavan « illuminatoî » , comme Voltaire e Montesquieu . Eppoi , sta luxe a destrue , primma, e vitte umañe inte unna cadeña, con spantegâ do sangue inte di torrenti. Dòppo e teste do re Luiggi XVI e de seu moggê Marie-Antoinette, quelle di cattòlichi e di protestanti pratticanti son cheite ascì sotta e guillotiñe di revoluçionäi. Sto atto de giustiçia diviña o no giustifica l' ateismo ; ma a fin a giustifica i mezzi , e o Segnô o peu solo derruâ i tiranni oppoñindoli con unna tirannia superioe, ciù potente e ciù fòrte. “ Potensa e potensa ” a l’é quella do Segnô inte Ap. 7:12.                  
In parallelo, leggemmo into Lev. 26: 23-25 ​​: “ Se sti castighi no ve correzan e ti m’arrexisti, anche mi ti rescistiò e ti castigò sette vòtte de ciù pe-i to pecchi. Ti portiò unna spada, ch'a vendigherà a mæ alleansa ; quande ve riuniæ inte vòstre çittæ, mandiò a peste tra de voscià, e ve consegnæ inte man do nemigo. » . « A spada ch’a vendighià a mæ alleansa » a l’é o ròllo che o Segnô o l’à dæto a-o regimme ateista naçionale franseise con consegnâghe e teste colpevole d’adultëio spirituale commesso contra de lê. Comme a peste di versci, sto regimme ateista o l’à misso in movimento un prinçipio d’execuçion de massa de mòddo che i carreghi d’ieri son vegnui e vittime de doman . Segondo sto prinçipio, sto regimme infernale o paiva avei da descheite tutta l’umanitæ inta mòrte. Pe questo o Segnô o ghe daià o nomme “ abisso ”, a “ bestia ch’a se leva da l’abisso ”, inte Ap. 11:7 donde o sviluppa o seu tema. Questo o l’avvëgne perché inte Gen.1,2 sto nomme o designa a tæra sensa vitta, sensa forma, caòtica e che a-a longa vitta a destruçion scistematica intrapreisa da-o regimme ateista a se reproduieiva. Comme exempio, attrovemmo o destin da Vendée cattòlica e monarchica renominâ “ Venge ” da-i revoluçionäi che o seu progetto o l'ea de fâla vegnî unna tæra deserta e desabitâ.           
Verso 13 : “ E ò guardou, e ò sentio unn’agogia ch’a xeuava pe-o mezo do çê, ch’a diva con unna voxe erta , Guæi, guai, guai a-i abitanti da tæra, pe caxon de atre voxe da trömba di trei angeli che son apreuvo à sonâ ! »     
A Revoluçion Franseise a l'à produto i seu effetti assassini ma a l'à razzonto a finalitæ dexidiâ da-o Segnô. A l'à misso fin a-a tirannia religiosa e dòppo de lê l' é stæto impòsto a tolleransa. Sto chì o l’é o momento quande, segondo Ap. 13:3, a « bestia do mâ » cattòlica a l’é stæta « feria mortalmente ma guarîa » pe caxon de l’autoritæ potente de l’ « agogia » napoleònica , presentâ inte sto verscio , ch’a l’à reabilitâ pe mezo do seu Concordato . " ... unn'agogia ch'a xeua into mezo do çê " a scimbolizza l'ertixe da dominaçion de l'Imperatô Napolion I. O l' à esteiso a seu dominaçion in sce tutti i pòpoli europëi e o l'é fallio contra a Ruscia. Sta çernia a ne l'öfre unna gran preçixon in sciâ dataçion di eventi, se propoñe donca o periodo da-o 1800 a-o 1814. E conseguense enorme de sto regno constituiscian un ponto de riferimento sòlido ch'o giustifica donca l'arrivo a-a dæta pivotâ de Daniele 8:14, 1843. Sto regimme importante inte l'istöia do paise de Fransa o vëgne , pe-o Segnô , o portâ de un terribile annonçio , dæto che dòppo o Segnô o saià universale " . Repetio træ vòtte, a l’é a perfeçion da “ desgraçia ” ; questo o l’é perché intrâ inte l’anno 1843, comme o mostra Apoc. 3:2, o Segnô o domanda a-i crestien , che revendican a sarvessa de Gexù Cristo , che in sciâ fin completan a Reforma comensâ do 1170, a dæta donde o Pierre Valdo o l’à restörou do tutto a veitæ biblica , e che produxan « travaggi perfetti ; sta perfeçion a l’é domandâ inte Ap. 3:2 e da-o decretto de Daniele 8:14. E conseguense da seu intrâ in vigô compariscian chì sotta forma de træ gren “ desgraçie ” che oua studiemmo pe conto seu. Vorrieiva fâ nottâ torna che quello che rende sto periodo de paxe religiosa, paradòscicamente, unna gran « desgraçia » a l’é l’ereditæ de l’ateismo naçionale franseise ch’a l’impegna e a l’impegnià, fin a-a fin do mondo, e mente umañe oçidentæ. Sto chì o no î aggiuttià à realizzâ e reforme domandæ da-o Segnô da-o 1843.                      Ma za, o « sesto segno » de Apo.6:13 o l’aiva illustrou o primmo .  " desgraçie " da l'imagine de unna " caduta de stelle " in confronto a-i " fichi verdi " , coscì no avei açettou a completa maturitæ spirituale domandaa da-o Segnô da-o 1843. E o segno çeleste de l'avvertimento do Segnô o l' é stæto dæto a-i 13 de novembre do 1833, parallelo a-o tempo suggerito do grande desgraçia do studio " .         
Inta seu revelaçion, o Sciô o l’evòca l’esprescion « abitanti da tæra » pe designâ i umoen piggiæ comme mira da-i trei gren « guai » profetizzæ. Scicomme son stæti taggiæ da-o Segnô e separæ da-a seu incredulitæ e da-o seu peccou, o Sciô o î mette torna insemme a- a “ tæra ”. A-o conträio, Gexù o designa i seu vëi fedeli eletti con l’esprescion « çittadin do regno do çê » ; a seu patria a no l’é “ a tæra ” ma o “ çê ” donde Gexù o l’à “ preparou un pòsto pe loiatri ” segondo Gioan 14:2-3. Donca tutte e vòtte che st’esprescion « abitanti da tæra » a ven mensunâ inte l’Apocalisse, a l’é pe designâ l’umanitæ rebelle separâ da-o Segnô inte Gexù Cristo.                  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 9 : A 5a e a 6a trombetta . 
A “ primma ” e a “ segonda grande desgraçia ” .    
 
A 5a Tromba : A “ Primma Gran Desgraçia ” .   
pe-i protestanti (1843) e i avventisti (1994)
 
 
Notta : Inta primma lettua, sto tema da « 5a trömba » o presenta inte de figue scimbòliche o giudiçio che o Segnô o pòrta in scê religioin protestante ch’en cheite inta desgraçia da-a primmaveia do 1843. comme o seu messaggê. O seu travaggio profetico o l'à particolarmente inluminou o tempo de l'urtima preuva finale da fæ ; e seu previxoin saian confermæ inte sto messaggio. Ma quello che nòstra seu a no saveiva o l'ea che unna tersa atteisa avventista a l'ea stæta progettâ da-o Segnô pe mette a-a preuva a mæxima gexa avventista do setten giorno. De seguo, sta tersa aspettativa a no l'à piggiou o sviluppo pubrico de doe passæ , ma l'estenscion de neuve veitæ revelæ ch'en ligæ à lê a compensa sta debolessa apparente. Pe questo, dòppo ëse stæto misso a-a preuva da Gexù Cristo tra o 1983 e o 1991 à Valenza-sur-Rhône , in Fransa, e in sce Mauriçio , dòppo o seu refuo de seu urtime luxe profetiche, l’ insegnamento instituçionale offiçiâ de l’ adventismo o l’é stæto « vomitou » da-o Sarvòtto de anime do 19 5 e 10 de sto cap . Sto fæto o l’é à despeto di avvertimenti dæti da-a Ellen G. White into capitolo “ O refuo da luxe ” do seu libbro adressou a-i meistri avventisti “ O ministerio evangelico ”. Do 1995, l’alliansa offiçiâ de l’adventismo co-o protestanteximo a l’é vegnua à confermâ o giudiçio giusto profetizzou da-o Segnô. Va dito che tutte doe e cadue an a mæxima caxon : o refuo e o desprexo pe-a paròlla profetica propòsta da-o Segnô, da un servitô ch'o l'à çernuo pe sto compito .              
“ A desgraçia ” a l’é l’oa do mâ che o seu instigatô e inspiratô o l’é Satana , o nemigo de Gexù e di seu santi çernui. O Sciô o ne revelià in imagine quello ch'o vëgne de un discepolo de Gexù Cristo quande o l'é refuou da lê pe ëse consegnou a-o diao ; che donca o constituisce unna “ desgraçia ” pe in davei grande .     
Verso 1 : “  A quinta campaña a l’à sonnou . E ò visto unna stella cazze da-o çê in sciâ tæra. A ciave do fosso sensa fondo a gh'é stæta dæta , .   
Un « quinto » ma grande avvertimento o l’é rivolto a-i eletti de Cristo missi da parte da-o 1844. « A stella ch’a l’é cheita da-o çê » a no l’é « a stella Absinto » do capitolo preçedente ch’a no l’ é cheita « in sciâ tæra » , ma « in scî sciummi e in scî vivagne d’ ægua » . A l’é quella de l’ era “ Sardi ” donde o Gexù o s’arregòrda ch’o “ l’à e sette stelle inte man ” . Pe-e seu « euvie » deciaræ « imperfette » , o Gexù o l’à cacciou pe-a tæra a « stella » do messaggê protestante.                           
L'ordeal avventista o l'é stæto segnou inta primmaveia do 1843 da-a fin de unna primma atteisa do retorno de Gexù Cristo. Unna segonda atteisa pe sto retorno a l’é finia a-i 22 d’ötovie do 1844. L’é stæto solo dòppo sta segonda preuva che o Segnô o l’à dæto a-i vincitoî a conoscensa e a prattica do seu santo Sabbath de sabo. Sto Sabbath o l'à piggiou donca o ròllo do " segno de Dio " ch'o l'é mensunou into verscio 4 de sto capitolo 9. O segno di seu servitoî o l'é comensou donca dòppo a fin da segonda preuva, inte l'ötunno do 1844. L'idea a l'é a seguente : l'esprescion " ch'a l'ea caduta " a l'ammia a-a dæta de primmaveia e e4nd do :1. primma preuva avventista, in oppoxiçion à quella de l'ötunno do 1844 ch'a marca o comenso da segnallaçion di eletti vittorioxi e quella do tema de sta « 5a trömba » , a quæ finalitæ pe-o Segnô a l'é de revelâ a cheita da fæ protestante e quella de l'adventismo ch'a farà unn'alleansa con lê do « e9, 10. Coscì, tanto che i " çinque meixi " de sto tema comensan inte l'ötunno do 1844, o contesto do comenso da sigillaçion, comme argomento prinçipâ, a fede protestante « a l'ea cheita » avanti de sta dæta, inta primmaveia do 1843. Poemmo donca vedde comme con esattessa a revelaçion diviña a rispetta i fæti stòrichi realizzæ . E doe dæte 1843 e 1844 an ciascheduña un ròllo speçifico attaccou à loiatre.              
Abbandonâ da Gexù ch’o l’à consegnâ a- o diao , a fede protestante a l’é cheita inta “ fossa ” ò “ profonditæ de Satana ” cattòlica che i mæximi reformatoî denonçiavan a-o tempo da Reforma inte Ap. 2,24 . De mainea sottî, co-o dî ch’a cazze « in sciâ tæra », o Sciô o conferma l’identitæ da fæ protestante scimbolizzâ da-a poula « tæra » ch’a s’arregòrda a seu partensa da-o cattòliçeximo ciammâ « mâ » inte Ap. 13 e 10:2. Into messaggio “ Filadelfia ” , o Gexù o presenta de “ pòrte ” ch’en averte ò serræ. Chì, unna clave a ghe arve un percorso ben ben despægio da-o momento ch'a ghe dà l'accesso à l'"abisso ", scimbolo da spariçion da vitta. Sto chì o l'é o momento quande , pe loiatri , « a luxe a vëgne sciugo » e « o sciugo o vëgne luxe » . Adottando comme patrimònio i prinçippi di penscëi filosòfichi repubrichen, perdan de vista a vea santitæ da fæ purificâ da-o sangue de Gexù Cristo. Notemmo a preçixon “ o gh’é stæto dæto ”. Quello ch’o dà coscì à ciaschedun segondo e seu euvie o l’é Gexù Cristo o Giudiçe divino. Pecöse o l'é anche o guardian de ciave ; " a ciave de Davide " pe-i benediti eletti do 1873 e do 1994 , segondo Ap. 3:7, e " a ciave do fosso sensa fondo " pe-i cadui do 1843 e do 1994 .                             
Verso 2 : “ e a l’à averto o fosso sensa fondo. E da-a fossa o s'é levou un feugo comme o feugo de un gran forno ; e o sô e l'äia se son scui da-o feugo da fossa. »    
A fede protestante a cangia o seu patron e o seu destin, e e seu euvie son cangiæ ascì. A razzonze coscì o destin invidiabile de dovei patî a destruçion de l’urtimo giudiçio da-o « feugo » da « segonda mòrte » ch’a saià mensunâ inte Ap. 19:20 e 20:10. Piggiando l'imagine de «un lago de feugo e de sorfo » sto « feugo » de l'urtimo giudiçio o saià un « gran forno » ch'o menassa i trasgressoî di comandamenti de Dio da-a seu proclamaçion in sciô Monte Sinai segondo Esò.19:18 : « O Monte Sinai o l'ea do tutto in feugo; E o feugo o s'é levou comme o feugo de unna fornaxe , e tutta a montagna a l'à tremou con violensa. "O Spirito o deuvia dapeu a tecnica cinematografica ciammâ " flashback ", ch'a revela e euvie fæte tanto che i cadui ean ancon viventi e servivan o diao. A poula « fumo » chì a l’à un scignificato doggio : quello do feugo do « gran forno » in sciô quæ se leze inte Ap. 14,11 : « E o feugo do seu tormento o monta pe sempre e sempre ; e no gh’an de repòso giorno ò neutte, quelli che veneran a bestia e a seu imagine, e chi se segge ch’o reçeive o segno do seu nomme , " ma anche quello de " preghee di santi " segondo Ap. 5:8, chì, quelle di fäsci santi. Pe unn' attivitæ religiosa abbondante manifestâ da-e preghee a giustifica ste poule che o Gexù o gh' rivolge à Sardi , do 1843 : « Ti passi pe ëse vivo ; e ti l'æ mòrto .» Mòrto, e doe vòtte mòrto, dæto che a mòrte suggerita a l’é “ a segonda mòrte ” do “ urtimo giudiçio ” . St’attivitæ religiosa a l’inganna tutti feua che o Segnô e i seu çernui ch’o l’illumina. St’inganno esteiso o l’é “ intox ” comme o dixe o mondo moderno. E a l’é de fæto l’idea d’intoxicaçion che o Sciô o suggerisce da l’imagine do « feugo » ch’o se spantega inte « l’äia » fin a-o ponto d’ascuî « o sô » . Se quest’urtimo o l’é o scimbolo da vea luxe diviña, quella de l ’« äia ».                                            o se referisce a-o dominio reservou a-o diao , ciammou “ o prinçipe da potensa de l’ äia ” inte Ef . Into mondo, l'intençion da fäsa informaçion a l'é d'asconde de veitæ che devan restâ segrete. À livello religioso, a l’é a mæxima cösa : a veitæ a l’é solo pe quello stæto çernuo. A proliferaçion di gruppi protestanti a l'à de fæto avuo l'effetto de mascheâ l'existensa da fæ avventista do setten giorno ; sto chì fin a-o 1995 quande l'an piggiâ inti seu ranghi pe-a seu « grande desgraçia » . Inte sta neuva scituaçion spirituale, saian vittime da segonda mòrte ch’a trasformià a superfiçie da tæra inte unna fornaxe de feugo . O messaggio o l'é spaventozo e se peu capî che o Segnô o no l'à offerto ciæamente. O l'é reservou a-i çernui coscì che capiscian che destin son scappæ.          
Verso 3 : “ E da-o feugo l’é vegnuo feua de sciorte, e se son spantegæ in sciâ tæra ; e gh'é stæto dæto a potensa, comme a potensa di scòrpion da tæra. »    
E preghee scimbolizzæ da- o " feugo " ne vëgnan da-e bocche e da-e mente di protestanti che son cheiti, da-o quæ òmmi e dònne scimbolizzæ da-e " locuste " pe caxon do seu gran numero. Ean de fæto de moltitudine de creatue umañe che son cheite do 1843 e ve regòrdo che do 1833, dexe anni avanti, o Segnô o l'aiva dæto unn'idea de sta moltitudine da -a « cheita de stelle » compia a-a neutte do 13 de novembre do 1833 tra e mezanötte e a mattin . Ancon unna vòtta, l'esprescion " in sciâ tæra " a pòrta o doggio scignificato d'estenscion terrestre e identitæ protestante. À chi ghe piaxe e " locuste " destruttive e devastante ? No paisen, e o Segnô o no l’apprexa i credenti che ô tradiscian e travaggian con l’avversäio pe destrue a seu arrecuggeita stæta çernua, ch’a l’é a raxon pe-a quæ sto scimbolo o ghe ven applicou. Dapeu, inte Ezechiele 2, sto capitolo curto de 10 versci, a paròlla « rebelle » a l’é mensunâ 6 vòtte pe designâ i « rebelli » ebrëi che o Segnô o tratta comme « spine, cardi e scòrpion » . Chì, sto termine " scòrpion " o l'à da fâ co-i rebelli protestanti. Into verscio 3, l’alluxon a-o seu poei a l’inandiâ l’utilizzaçion de un scimbolo sottî ciù importante. A facoltæ di " scòrpion " a l'é de piccâ fatalmente e seu vittime co-o picco da seu " coa " . E sta paròlla « coa » a piggia into pensceo divino un scignificato fondamentale revelou inte Isaia 9:14 : « o profeta ch’o mostra e böxie o l’é a coa ». E bestie deuvian e seu « coe » pe cacciâ e sciaccâ via e mosche e di atri insetti parasciti che î fascinan. Chì s’attreuva l’imagine da fäsa « profetessa Jezabel » ch’a passa o seu tempo à castigâ e à fâ patî o Segnô e i seu servitoî infedeli ingannæ. A prattica da flagelaçion volontäia pe espiâ o peccou a l’é, pe de ciù, unna parte di insegnamenti da fæ cattòlica. Inte Ap. 11:1 o Sciô o conferma sto paragon deuviando a paròlla « canna » a-a quæ a clave Isaia 9:14 a dà o mæximo scignificato che a paròlla « coa».                                   ».. St’imagine da gexa papale a s’applica ascì, da-o 1844, a-i credenti protestanti che son vegnui profeti pe-o Segnô che mostran de böxie, saieiva à dî di fäsci profeti. A poula propòsta “ coa ” a saià çitâ de mainea ciæa into verscico 10.  
 
 
 
 
A construçion do 3° Avventista in atteisa .
(sta vòtta, da-o setten giorno)
 
Verso 4 : “ E gh’é stæto comandou de no fâ danno à l’erba da tæra, ni à nisciuña cösa verde, ni à nisciun erbo, ma solo à quelli òmmi che no gh’an o segno de Dio in sciâ fronte .” »   
Ste " locuste " no devoran o verde , ma son dannose pe-i òmmi che no son protetti da-o " segno de Dio " . Sta mençion do “ segno de Dio ” a conferma o contesto do periodo trattou za inte Ap. I messaggi son donca paralleli, o capitolo 7 ch’o l’à da fâ co-i eletti segnæ e o capitolo 9, i cadui abbandonæ. Ti rappresento che segondo Matt.24,24, l’é imposcibile sedue un autentico çernuo. Coscì i fäsci profeti se sciätan un con l’atro.   
A preçixon, « o segno de Dio in scê fronte », a l’indica o comenso da segnallaçion di servitoî avventisti çernui da-o Segnô , saieiva à dî o 23 d’ötovie do 1844. O dettaggio o l’é mensunou giusto avanti da çitaçion do periodo profetico de « çinque meixi » into verscio apreuvo ; unna duâ de 150 anni reali ch'a saià basâ in sce sta dæta.     
Verso 5 : “ E no gh’é stæto dæto pe ammassâli, ma pe tormentâli pe çinque meixi : e o tormento ch’an provocou o l’ea comme o tormento ch’o provoca un scòrpion quande o l’accapita un òmmo. »      
O messaggio do Segnô o mette insemme inta seu imagine de açioin compie inte di tempi despægi ; o quæ o confonde e o rende diffiçile l'interpretaçion pittoriale. Ma unna vòtta che sta tecnica a l'é accapîa e reçevua, o messaggio o vëgne ben ben ciæo. Sto verscio 5 o l’é stæto a base do mæ annonçio do retorno de Gexù Cristo do 1994. O contëgne o preçioso profetico “ çinque meixi ” che, à comensâ da-o 1844, o ne permette de stabilî a dæta 1994. Però, pe portâ avanti o progetto do Segnô, ò dovuo assolutamente collegâ sto retorno de Gexù Cristo. Coscì, in parte òrbo da unna preçixon do testo ch’a l’avieiva reiso imposcibile sta speransa, ò perseverou inta direçion dexidiâ da-o mæ Creatô. De fæto, o testo o speçifica : " o gh'é stæto dæto, no pe ammassâli, ma pe tormentâli pe çinque meixi ." A preçixon « no ammassâli » a no permetteiva de comprende o tema da « 6a trömba » , unna monstruosa guæra d'ammassâ, into tempo coverto da -a « 5a trömba » ; o tempo de 150 anni reali. Ma into seu tempo, o William Miller o l'ea za in parte òrbo pe realizzâ unn'açion voeia da-o Segnô ; descrovî un errô ch’o permetteiva a-a speransa do retorno de Cristo de ëse repiggiâ inte l’ötunno do 1844 ; un errô fäso, dæto che i carcoli prinçipæ ch’an stabilio a primmaveia do 1843 son confermæ ancheu inti nòstri urtimi carcoli. A voentæ e a potensa do Segnô son sovrañe e pe fòrsa pe-i seu çernui, ninte e nisciun o peu impedî o seu progetto. O fæto o l’é che st’errô d’annunçio o l’à portou l’avventismo offiçiâ à testimoniâ, do 1991, unn’attitudine de desprexo verso unna speransa do retorno de Gexù Cristo annonçiâ pe-o 1994. E o ciù grave pe-i avventisti o l’é d’ëse stæti privæ de l’urtima luxe profetica ch’a l’illumina tutti i capitoli do Daniele, peuan avei a preuva d'ancheu con leze sto documento . Inte sto fæto, son privæ ascì de atre neuve luxe che o Segnô o m’à dæto da-a primmaveia do 2018 in sciâ seu lezze e in sciô retorno de Cristo ch’o tornià, se sa oua, inta primmaveia do 2030 ; e questo in sce de neuve base separæ da-a construçion profetica de Daniele e de Revelaçion. Tra o 1982 e o 1991, pe mi, ean ligæ à l'attivitæ di fäsci profeti ch'aivan da anâ avanti fin a-o retorno de Gexù Cristo. Convinto da sto raxonamento, ch'o l'é pe de ciù giustificou, no veddeiva a restriçion do tempo impòsta da-o divieto .                 çinque meixi  in sce l'ammassâ » . E à quelli tempi a dæta 1994 a rappresentava l’anno 2000 da vea nascion de Gexù Cristo. Azzonto che nisciun avanti de mi o l' à identificou a caxon do mæ errô ; che o conferma unna realizzaçion in conformitæ co-a voentæ de Dio. Vortemmo oua a nòstra attençion a-a preçixon “ ma pe tormentâli pe çinque meixi .” A formola a l'é estremamente fäsa perché o " tormento " mensunou o no l'é patio da-e vittime inti " çinque meixi " profetizzæ . O « tormento » a-o quæ o Sciô o se referisce o saià inflitto a-i cadui inte l’urtimo giudiçio, donde o saià provocou da-e bruxoe do « lago de feugo » , o castiggo da « segonda mòrte » . Sto « tormento » o l’é annonçiou into messaggio do terso angelo de Ap. 14,10-11 che o verscio preçedente o l’à evocou citando « o feugo » « do seu tormento » ; un messaggio che i avventisti conoscian ben dæto ch'o forma un elemento da seu miscion universâ. Conoscendo in antiçipo a cheita de st’avventismo offiçiâ, de mainea sottî, o Sciô o dixe inte sto messaggio « o bevià, anche lê , do vin da furia de Dio versâ sensa mescciua inta coppa da seu raggia, e o saià tormentou into feugo e into sorfo davanti a-i santi angeli e davanti à l’Agnello ». Sta preçixon « anche lê » a l’ammia , consecutivamente, a-a fæ protestante, dapeu l’avventismo infedele offiçiâ refuou do 1994 da-o mæximo Gexù Cristo. Da quella dæta, in conferma da seu malediçion, sto neuvo " rebelle " o s'é azzonto à l'alliansa ecumenica ch'a mette insemme di cattòlichi e di protestanti za taggiæ da-o Segnô. Ma avanti da cheita de l’adventismo offiçiâ, a formola « anche lê » a s’applicava a-i protestanti cheiti, perché stæti cheiti do 1844, da aloa in avanti avieivan scompartio o destin di cattòlichi, di ortodòssi e di fäsci ebrëi. De fæto, « anche lê » o l’à da fâ con tutti i no cattòlichi ch’onran a Gexa Catòlica de Romma, con intrâ inta seu alleansa ecumenica, e con onâ                               e ordinanse do Constantin I : o seu “ giorno do sô ” domenega , e natale, (Nadâ do 25 de dexembre) . Çernendo a forma a-o scingolare « anche lê     ", ciufito che o seu plurale " anche loiatri ", o Sciô o ne fâ arregordâ che a çernia religiosa a l'é unna çernia individuale ch'a rende l'individuo responsabile , giustificou ò colpevole verso o Segnô, e no a communitæ ; comme “ Noè, Daniele e Giòbbe che no sarvavan ni figgi ni figge ” segondo Ezech.14:18.      
 
I tormenti da segonda mòrte de l'urtimo giudiçio
Verso 6 : “ Inte quelli giorni i òmmi çerchian a mòrte, e no â trovian ; dexidian de moî, e a mòrte a ghe scappià. »      
E idee van apreuvo l’uña à l’atra de mainea ben ben lògica. Dòppo avei mensunou solo i « tormenti da segonda mòrte » , o Sciô o profetizza inte sto verscicolo 6, inti giorni da seu applicaçion, ch’o l’arriviâ in sciâ fin do 7° millennio , mirâ da l’esprescion « inte quelli giorni ». O ne revela dapeu e particolaritæ de sto castiggo finale, ch’o l’é estremamente formidabile. “ I òmmi çerchian a mòrte, ma no â trovan ; dexidian de moî, e a mòrte a ghe scappià .” Quello che i òmmi no san o l’é che o còrpo da resurreçion di grammi o l’avià de caratteristiche ben ben despæge da-i còrpi carnali d’ancheu. Comme seu urtimo castiggo, o Segnô Creatô o l’avià da recreâ a seu vitta, ch’a â rendià boña à anâ avanti inte un stato consciente fin a-a destruçion do seu urtimo atomo. Pe de ciù, a duâ do tempo de sofferensa a saià adattâ de mainea individuale pe ògni individuo, à segonda do verdetto in sciâ seu colpa individuale. Marco 9,47-48 o conferma questo inte ste poule : “... vëgnan cacciæ inte l’inferno, donde o seu verme o no mòrre, e o feugo o no s’asmorta. " Va dito ascì che a fede protestante a scompartisce co-a Gexa cattòlica tanti dògmi religioxi fäsci ; in azzonta a-a domenega, o primmo giorno de repòso, gh'é a creddensa inte l'immortalitæ de l'anima, ch'a pòrta i protestanti à credde inte l'existensa de l'inferno, comme mostrou da-i cattòlichi. Coscì, a menassa cattòlica de l’inferno, donde i danæ son tormentæ pe delongo into feugo, unna menassa ch’a gh’à sottopòsto tutti i monarchi de tære crestiañe, a l’aiva quarche veitæ drento, ma sorviatutto ben ben de fäscitæ. Pecöse, primma, l’inferno preparou da-o Segnô o no piggià forma fin a-a fin di « mill’anni » do giudiçio çeleste di grammi da parte di santi. E in segondo leugo, o sofferimento o no saià eterno, sciben ch’o l’é prolongou, in confronto a-e condiçioin terrestre d’ancheu. Tra quelli che veddan a mòrte scappâ da loiatri ghe saià i seguitoî e i ferventi defensoî do dògma grego pagan de l’immortalitæ de l’anima. O Segnô o ghe offrià donca l’esperiensa de figuâse quæ o saieiva stæto o seu destin se a seu anima a fïse stæta pe in davei immortale. Ma l'é sorviatutto i adoratoî do « giorno do sô inconquistou » che incontran a seu divinitæ ; a mæxima tæra ch'a î portava, stæta vegnua un " sô " pe-a fuxon do magma de feugo e sorfo.                 
 
L'apparensa mortale ingannevole .
Verso 7 : “ Ste sciorte ean comme di cavalli preparæ pe-a battaggia ; e in sciâ seu testa gh'ea de coroñe comme d'öo, e e seu facce comme e facce di òmmi. »      
Co-i seu scimboli, o verscio 7 o l'ascciæisce o progetto d'açion do campo protestante cheito. I gruppi religioxi ( cavalli ) son recuggeiti pe unna " battaggia " spirituale ch'a saià realizzâ solo in sciâ fin do tempo da graçia, ma a finalitæ a l'é lì. Sta lotta a l’é ciammâ “ Armageddon ” inte Ap. 16:16 . Allora l’é appropiou nottâ l’inscistensa do Sciô in sciô seu confronto co-a realtæ de cöse ; o quæ o fa moltiplicando l’utilizzaçion do termine « comme ». Sta chì a l’é a seu mainea pe denegâ e fäse affermaçioin do pòpolo religioso interessou. Tutto o l’é solo che unn’apparensa fäsa : a « coroña » promissa a-o conquistatô da fæ, e a mæxima fæ ( öo ) ch’a l’à solo unna « someggiansa » a-a fæ vea. E « facce » de sti fäsci credenti son loiatre mæxime fäse da-o momento che ghe l’arresta solo che unn’apparensa umaña. Quello ch’o l’esprimme sto giudiçio o çerca e reñe e i cheu. O conosce i penscëi segreti di òmmi e o scompartisce a seu vixon da realtæ co-i seu çernui.             
Verso 8 : “ Aivan i cavelli comme i cavelli de dònne, e i seu denti ean comme i denti di lioin. »   
Segondo 1Cor.11:15 , i cavelli de dònne servan comme covertua pe loiatre. E o ròllo de un vello o l'é d'asconde a faccia, ò l'identitæ, do soggetto velou. Sto verscio 8 o denuncia co-i seu scimboli l'apparensa fäsa di gruppi religioxi crestien. Coscì an l' aspetto esterno ( cavello ) de dònne de gexa ( dònne , inte Ef.5,23-32 ) , ma i seu spiriti son animæ da-a feroçitæ ( denti ) di « lioin » . Nosciatri poemmo capî megio perché e seu facce an solo che unn'apparensa umaña. No l’é sensa raxon che Gexù o î paragoña a-i lioin. O s’arregòrda donca o stato d’anime do pòpolo roman ch’o l’aiva i primmi crestien devoræ da-i lioin inte seu arene. E sto paragon o l’é giustificou perché in sciâ fin do mondo, vorrieivan, ancon unna vòtta, ammassâ l’urtimo veo eletto de Gexù Cristo.  
Verso 9 : “ Aivan di petto comme di petto de færo, e o son de seu ae o l’ea comme o son di carri con tanti cavalli che corrivan in guæra. »   
Sto verscio o l’à comme mira a fäscitæ da panoplia do veo sordatto de Gexù Cristo ch’o pòrta o « petto » da giustiçia (Ef . 6,14), ma chì, sta giustiçia a l’é dua comme o « færo » za un scimbolo de l’impëio roman into Daniele. E " cattainette " fan do bruxo co-e " seu ae " quande son attive. O confronto ch'o vëgne donca o l'à da fâ con l'açion. A preçixon ch'a vëgne apreuvo a conferma o ligammo con Romma, che e seu corse de carri con “ diversci cavalli ” favan piaxei a-i romoen inti seu çircuiti. Inte st'imagine, " diversci cavalli " veu dî : diversci gruppi religioxi riunii pe tiâ o " carro " roman, saieiva à dî pe glorificâ l'autoritæ de Romma ; Romma, ch'a saveiva manipolâ di atri cappi religioxi pe sottomettelli pe mezo de seu seduçioin. Coscì o Sciô o resume l’açion do campo di rebelli. E sto rally à avvantaggio de Romma o î inandia pe l' urtima « battaggia d'Armageddon » diretta contra i avversäi da domenega, osservatoî fedeli do Sabbath santificou da-o Segnô, e inconsciamente, contra o Cristo, o seu Protettô Defensô.                  
Verso 10 : “ Aivan de coe comme di scòrpion e de piccole, e inte seu coe gh’ea o poei de fâ mâ a-i òmmi pe çinque meixi. »    
Sto verscio o l’alza o vello da-o verscio 3, donde a paròlla “ coa ” a l’é stæta propòsta comme a “ potensa di scòrpion .” O l’é mensunou de mainea ciæa, sciben che o seu scignificato o no l’é ciæo pe quello ch’o no ô çerca inte Isaia 9:14. Sto chì o no l’é o mæ caxo, donca me regòrdo sta clave importante : « o profeta ch’o mostra e böxie o l’é a coa ». Ascciæisco o messaggio codificou inte sti termini : Sti gruppi aivan di profeti buxi ( coe ) e di rebelli ( scòrpion ) e de lengue buxie ( piccole ), e l'ea inte sti fäsci profeti ( coe ) ch'o l'ea o poei de fâ do mâ a-i òmmi , saieiva à dî de seduîli e de convincili à onôrâ a domenega religiosa romaña de fiarve God pe 1 che o î espoñe irremediabilmente a-i “ tormenti da segonda mòrte ” de l’urtimo giudiçio in sciâ fin do 7° millennio . Quande penso che e moltitudine no veddan l' importansa do giorno de repòso ! Se creddeivan inte sto messaggio revelou decodificou, cangiæ d'idea.             
Verso 11 : “ E in sce de loiatri gh’aivan comme re l’angelo do fosso sensa fondo, ch’o se ciamma in ebraico Abaddon, ma in grego Apollion. »    
Sempre ciù preçisa, l'accusa diviña a razzonze o seu mascimo : sti gruppi religioxi an comme re, o Satana, « l'angelo de l'abisso » ch'o saià ligou in sciâ tæra desolâ pe « mill'anni » segondo Ap. 20:3. A poula « abisso » into Gen. 1:2 a se referisce a-a tæra avanti ch’a pòrte quarche segno de vitta. Sto termine o designa donca a tæra fæta desolâ, tutte e forme de vitta stæte annihilæ da-o glorioso retorno de Cristo. A saià inte sto stato pe « mille anni » , con solo l'angelo Satana ch'o l'à tegnuo prexonê in sce de lê. Quello che o Segnô o ciamma inte Ap. 12, o « dragon , e o serpente , o diao e Satana » , gh’é dæto chì o nomme Destruttô, ch’o veu dî e poule ebraiche e greghe , Abaddon e Apollion . Sottîmente, o Sciô o ne mostra comme st’angelo o va à destrue l’euvia de Dio ch’o l’é apreuvo à combatte. “ Ebraico e Grego ” son e lengue da scrittua biblica originale. Coscì, da-o momento che a fede protestante a l’é cheita do 1844, o comenso do tema de sta « 5° trömba » , o diao o l’à repiggiâ co-o seu ben conosciuo interesse pe-a Santa Bibbia. Ma à differensa di prinçippi gloriosi da Reforma, oua a vëgne deuviâ pe destrue o progetto do Segnô . O Satana o l’applica co-a fæ reformâ cheita, sta vòtta con successo, quello ch’o l’aiva çercou in venitæ de fâ cazze o mæximo Cristo, inte l’oa da seu preuva de rescistensa.               
Verso 12 : “ O primmo guai o l’é passou. Ecco, gh'é doî atri guai dòppo questo . »    
Chì finisce, into verscio 12, sto tema assæ particolâ da “ 5a trömba ” . Sto momento o l'indica che l'umanitæ a l'é intrâ inte l'anno 1994 do seu sòlito calendäio. Fin à alloa, a paxe religiosa a l'é perscisteita tra tutte e religioin monoteiste. Nisciun o l'é stæto ammassou pe unna raxon spirituale d'impegno religioso. O proibiçion contra l’ammassâ into verscicolo 5 o l’é stæto donca rispettou e compio comme o Segnô o l’aiva annonçiou. 
Ma a-i 3 d'agosto do 1994, o primmo attacco religioso mossulman da parte do GIA o l'à ammassou çinque fonçionäi franseixi da-a rente à l'ambasciâ franseise à Argeria, e apreuvo a-a vigilia de Dënâ, 24 de dexembre do 1994, un attacco contra un aereo franseise, ch'o l'à ammassou træ persoñe à Argeria, compreiso un naçionâ franseise. L'istæ apreuvo, i gruppi armæ islamichi argerin da GIA an comensou di attacchi mortali in sciô RER à Pariggi, a capitâ franseise. E do 1996, 7 prævi cattòlichi franseixi son stæti decapitæ à Tibhirine in Argeria. Ste testimonianse dan donca a preuva che i “ çinque meixi ” profetizzæ son stæti scompassæ. E guære religiose peuan donca comensâ torna e anâ avanti fin a-a fin do mondo segnâ da-o retorno do Cristo glorificou.  
 
 
 
A 6a Tromba : A Segonda Grande “ Desgraçia ” .    
Sesto castiggo de tutta a fäsa santitæ crestiaña
 
Tersa guæra mondiale
 
 
Verso 13 : “ A sesta campaña a l’à sonnou . E ò sentio unna voxe da-e quattro còrne de l'artâ d'öo ch'o l'é davanti a-o Segnô .   
Sto sesto castiggo d’avvertimento o constituisce o “ segondo ” grande “ guai ” annonçiou inte Ap. 8:13. O l'é avanti da fin do tempo de graçia collettiva e individuale e o saià donca realizzou tra-o 2021 e o 2029 . Con sto verscio 13, l’intrâ into tema da “ 6a trömba ” a confermià o retorno da guæra e l’autorizzaçion “ à ammassâ ” . Sto neuvo tema o l’à da fâ co-i mæximi gruppi religioxi che quelli da preçedente “ 5a trömba ” . I scimboli deuviæ en pægi do tutto. Coscì e cöse se peuan ascciæî comme segue : o pòpolo da " 5a trömba " o l'é vegnuo abituou à " no ammassâ " , anændo fin à proibî a peña de mòrte in Euröpa e inte çerti stati di USA. An trovou unna mainea pe fâ fonçionâ o commercio internaçionale con di guägni, cösa ch'a î à fæti vegnî ricchi. No son donca ciù di sostegnitoî da guæra, ma di defensoî da paxe à tutti i costi. A guæra tra-i pòpoli crestien a pâ donca ëse esclusa, ma desgraçiatamente unna tersa religion monoteista a l'é ben ben meno pacifica, o l'é l'Islam ch'o cammina in sce doe gambe : quella di terroristi ch'agiscian e quella di atri seguitoî che applaudan e seu açioin assassiñe. Sto interlocutô o rende donca imposcibile a prospettiva de unna paxe ch'a dua, e saià assæ che o Segnô creatô o " sone " a seu autorizzaçion pe-o scontro de çiviltæ e religioin ch'o se verifiche con di effetti mortæ consciderevoli. In sciô resto da tæra, ògni pòpolo o l’avià ascì o seu nemigo tradiçionale, e spartiçioin inandiæ da-o diao e da-i seu demònni ch’an da fâ co-o pianeta intrego.                     
À tutti i mòddi, chì a profeçia a piggia comme mira un particolâ territöio, l’infedele crestian Oçidente.
L’urtimo castiggo, avanti de “ sette urtime plaghe ” che van avanti do retorno de Cristo, o l’arriva into nomme da “ 6a trömba ” . De za, avanti d'intrâ inti dettaggi do tema, semmo che sto tema o l'é de fæto o segondo de " grande desgraçie " annonçiæ da l' " agogia " de l'impëio napoleònico inte Ap. 8,13. Oua, inte un montaggio adattou pe sta raxon, a profeçia de Apo 11 a l'attribuisce sto nomme « segondo guai » a-a Revoluçion Franseise ciammâ « a bestia ch'a se leva da l'abisso ». O l’é ascì o tema da “ 4a trömba ” de Ap. O Sciô o ne suggerisce donca l’existensa de unna streita relaçion tra i eventi interessæ a-a “ 4a  e a 6a trömba ” . Noi gh'emmo da descrovî quæ son ste relaçioin.                 
Quande a " 6a trömba " a sona , a voxe de Cristo, interçessoa davanti à l'artâ de l'incenso, a l'esprimme un ordine. (Segondo l’imagine do tabernacolo terrestre ch’o profetizzava o seu futuo ròllo çeleste comme interçessô pe-e preghee di eletti).   
 
L'Euröpa de Ponente o bersalio da raggia de Gexù Cristo
Verso 14 : “ E o l’à dito a-o sesto angelo ch’o l’aiva a trömba : Deslenguâ i quattro angeli ligæ into gran sciumme Eufrate. »    
Gexù Cristo o deciara : « Deslenguâ i quattro angeli ligæ into gran sciumme Eufrate » : liberâ e potense demoniche universale çentræ in sce l'Euröpa scimbolizzæ da-o nomme Eufrate ; L'Euröpa de Ponente e e seu estenscioin americañe e australiañe donde se son tegnue da-o 1844, segondo Ap. 7:2 ; Sti chì son i quattro angeli che gh'é stæto dæto o poei de fâ danno a-a tæra e a-o mâ . E clave d'interpretaçion en sence e lògiche. " L'Eufrate " o l'é o sciumme ch'o l'irrigava l'antiga Babilònia do Daniele. Into Ap. 17, “ a putta ” ciammâ “ Babilònia a grande ” a s’assetta “ in sce tante ægue ”, scimboli de “ pòpoli, naçioin e lengue ” . " Babilònia " ch'a designa Romma, i pòpoli interessæ son i pòpoli europëi. Dexignando l'Euröpa comme obiettivo prinçipâ da seu raggia assassina, o Cristo Segnô o l'à l'intençion de castigâ quelli che ô tradiscian e fâ coscì pöco di sofferti ch'o l'à patio in sciâ seu croxe dolosa, che o verscio ch'o l'é vegnuo avanti o l'à solo che regordou, con mensonâ a poula " altâ ", ch'a l'à profetizzâ inti riti scimbòlichi da vegia alliansa.                         
Con piggiâ comme mira l'Euröpa, o Spirito o l'ammia a seu vendetta à doî paixi che conçentran a seu colpa verso de lê. Sta chì a l'é a fede cattòlica, a gexa moæ, e a figgia ciù grande, comme a ghe dixe a Fransa, ch'a l'à sostegnua tanto inti secoli, fin da-o seu comenso, co-o Clovis, o primmo re di Franchi.
O primmo ligamme co-a « quarta trömba » o comparisce, a l’é a Fransa, un pòpolo revoluçionäio ch’o l’à semenou a seu semensa de descredensa tra tutte e naçioin crestiañe da tæra, co-o spantegâ i scriti di seu filòsofi, pensatoî liberi atei . Ma a l'ea ascì Romma papale che a Revoluçion Franseise a l'aiva da destrue e scilençiâ. Un studio comparativo de trömpe co-i castighi d'allarme presentæ a-i Ebrëi into Levitico 26 o dà a-o quarto o ròllo de unna diviña « spada » ch'a « venga a seu alleansa ». Sta vòtta, pe mezo da “ 6a trömba , ” o Gexù o vendighià lê mæximo a seu alleansa, co-o corpî i doî pòpoli colpevoli e i seu alleæ europëi. Pecöse segondo Ap. 11, l’ateismo franseise o l’aiva « allegrou » e o l’aiva appossou inte « allegria » i pòpoli d’in gio : « se mandian di regalli » se leze inte Ap. 11:10. A-o seu turno, o divino Cristo o ghe portiâ i seu regalli : bombe convençionæ e atòmiche ; tutti preçedui da un virus contagioso mortale ch'o l'é compario in Euröpa in sciâ fin do 2019. Tra i regalli da nottâ gh'é l'offerta da Statua da Libertæ da-a Fransa a-a çittæ de New York inti USA. O modello o l'ea mai tanto mäveggioso che apreuvo a-a Fransa, di atri paixi europëi son vegnui repubriche . Do 1917, a Ruscia a l'avieiva repetio o modello co-o mæximo massacro.                 
 
Guæra atòmica globale
Verso 15 : “ E i quattro angeli, ch’ean stæti preparæ pe unn’oa, un giorno, un mê e un anno, son stæti lasciæ ammassâ a tersa parte di òmmi. »   
Preparæ à « fâ danno a-a tæra e a-o mâ » segondo Ap. 7:2, « i quattro angeli son deslenguæ pe ammassâ un terso di òmmi » e l'açion a l'é progettâ e atteisa pe tanto tempo, comme o l'indica sto dettaggio : « ch'ean preparæ pe unn'oa, un giorno, un meise, e un anno ». Ma da quande sto castiggo o l'é vegnuo neçessäio ? Da-i 7 de marzo do 321, a dæta donde l’é stæto compio l’adoçion do giorno do sô impòsto da-o Constantin I. Segondo Ap. 17, che o seu tema o l’é “ o giudiçio da prostituta Babilònia a Grande ”, o numero 17 o scimbolizza o giudiçio divin. Applicao in numero de secoli da-i 7 de marzo do 321, sto numero 17 o se traduxe into 7 de marzo do 2021 ; da sta dæta, i urtimi 9 anni da malediçion diviña permettan a realizzaçion da “ 6a trömba ” de Ap. 9:13 .               
Notemmo a mençion de « un terso di òmmi » ch’a ne fâ arregordâ che, per quante terribile ch’o segge , sto terso conflitto mondiale destruttivo o conserva un carattere parçiale ( un terso ) d’ avvertimento ; A serve donca à portâ de converscioin religiose e à portâ i eletti à impegnâse do tutto into travaggio avventista guiddou da Gexù Cristo. Sta destruçion a vëgne pe castigâ e invitâ a-o pentimento l'umanitæ ch'a l'à benefiçiou da-i " 150 anni reali " de paxe religiosa , profetizzæ da-i " çinque meixi " da " quinta trömba ".         
Pe capî do tutto o scignificato de sto castiggo, a tersa guæra mondiale da-o 1914, beseugna tiâ di paralleli e confrontâlo co-a tersa deportaçion di ebrëi à Babilònia. Inte st'urtimo intervento guerrevo, do -586, o re Nabucodonosor o l'à destruto o regno de Giuda, l'urtimo resto da naçion Israele ; Gerusalemme e o seu templio santo son vegnui roiñe. E roiñe lasciæ da-a Tersa Guæra Mondiâ fornian a preuva che l'alliansa crestiaña a s'é apostatizzâ tanto comme l'alliansa ebraica do pòpolo ebraico . Coscì, dòppo sta demostraçion, i sorvevisciui increduli ò religioxi saian sottopòsti à l’urtima preuva universale de fæ ch’a dà unn’urtima poscibilitæ de sarvessa a-i credenti de tutte e religioin monoteiste ; ma o Segnô Creatô o mostra solo che unna veitæ ch’a l’à da fâ con Gexù Cristo e o seu santo Sabbath de sabo, l’ unico veo setten giorno .  
O massacro annonçiou pe sta guæra universale o forma un atro ponto da « segonda desgraçia » ch'o â liga à quello de l'ateismo revoluçionäio franseise da « quarta trömba » . A Fransa e sorvetutto a seu capitâ, Pariggi, a l'é inte l'incroxo do Segnô onnipotente. Into Ap. 11:8 o gh’imputa i nommi « Sòdoma e Egitto », i nommi di antighi nemixi destruti pe exempio inte unna mainea indementicabile da-o Segnô, un da-o feugo da-o çê , l’atro da-a seu potensa òrba . Sto fæto o ne permette de capî ch'o l'agià contra de lê inta mæxima mainea terribile e definitiva. Bisogna ëse conscienti da nòstra enorme responsabilitæ inta spariçion da vea fæ. Dòppo avei odiou a religion, o regimme repubrican o l'é cheito inte moen di despòti de Napolion I , pe-i quæ a religion a l'ea solo che un pellicolo utile pe-a seu glòria personale. L’é a-o seu orgheuggio e a-o seu opportunismo che a fede cattòlica a deve a seu sopravivensa pe mezo da seu fondaçion do Concordato ch’o l’é stæto o destruttô do prinçipio da veitæ diviña.      
 
Unna preçixon demografica : doeçento mioin de combattenti . 
Verso 16 : “ O numero di cavaggëi de l’armâ o l’ea doe miggiæa de miggiæa: ò sentio o numero de loiatri. »    
O verscicolo 16 o ne dà unn’importante ascciæimento in sciô numero de combattenti che parteçipan a-o conflitto : “ doe miriade de miriæ ” ò doeçento mioin de sordatti. À partî da -o 2021 , quande scrivo sto documento, nisciuña guæra a l'à razzonto sto numero inti seu scontri. Eppoi ancheu, con unna popolaçion globale de sette miliardi e mezo d'umoen, a profeçia a peu ëse realizzâ. A preçixon portâ da sto verscio a condanna tutte e interpretaçioin ch’an attribuio sto conflitto à de açioin passæ .   
 
Unna guæra ideològica
Verso 17 : “ E coscì ò visto i cavalli inta vixon e quelli che ghe s’assettavan, con di pettorali de feugo, de giacinto e de sorfo. E teste di cavalli ean comme e teste di lioin ; e da-e seu bocche ne vegniva feugo, feugo e sorfo. »    
Inte sto verscicolo 17, o numero do giudiçio divin, s’attreuva i scimboli da “ 5a trömba ” : i gruppi ( cavalli ) e quelli che î comandan ( i cavaggëi ). A seu sola giustiçia ( armatua ) a l’é l’açion de bruxâ co-o feugo, e che feugo ! O feugo atòmico ch’o se peu paragonâ a-o feugo do magma sottotæra da Tæra. O Sciô o ghe imputa e caratteristiche do Giaçinto ch’o corresponde inta repetiçion de l’esprescion a-a fin do verscio pe fumâ . Sto scimbolizzando za e preghee di santi into tema preçedente, o l’é o carattere do seu profumo ch’emmo da arregordâse, e lì, capiemmo cöse veu dî a seu mençion. Sta cianta a l'é teuscega, irritante pe-a pelle, e o seu odô o t'öfre un mâ da testa. Sto insemme de critëi o definisce quello de preghee di combattenti impegnæ. Nisciuña de ste preghee a l'é reçevua da-o Segnô Creatô ; Ghe fan sentise nausea e profondamente resciöo. Beseugna capî che inte sto conflitto essençialmente religioso e ideològico gh’é solo che de religioin ch’en totalmente taggiæ da lê, ma con tutto sorviatutto monoteiste: o giudaismo, o cattòliçeximo, o protestanteximo, l’ortodòscia, l’islam. Un neuvo scimbolo ciave da Isaia 9:14 o l’é mensunou chì : “ a testa a l’é o magistrato ò ançien .” Coscì a-a testa di gruppi ch'en in conflitto gh'é di magistrati che ancheu se ghe dixe " prescidenti " inte repubriche. E sti prescidenti son dottæ da fòrsa do " lion " , o re de bestie e o re da Giungla. O scignificato de fòrsa o gh'é dæto inti Giudiçi 14:18. Into seu messaggio, o Sciô o profetizza un impegno guærico pilòttou à distansa da di cappi de stato ben ben potenti, autoritäi e religiosamente impegnæ, dæto che l'é da-e seu « bocche » che e seu preghee, illustræ da-a poula « fumo » ne vëgnan feua . Da-a seu mæxima « bocca » ne vëgnan di ordini de destruçion da -o « feugo » , de preghee da- o « feugo » e de annihilaçioin de moltitudine, con commandâ l'uso de bombe atòmiche imaginæ da -o « sorfo ».                          . Ovviamente, o Sciô o veu mette in luxe l’importansa de sta fòrsa atòmica ch’a l’é à dispoxiçion de un òmmo solo. Mai inte l'istöia da tæra l'é stæto un poei coscì destruttivo ch'o depende da-a deçixon d'unna sola persoña. A cösa a l'é de fæto notevole e a meita d'ëse sottoliniâ. Ma pe niatri che vivemmo inte sta meña d'organizzaçion politica, ste enormitæ no ne dan ciù manco un scosso. Semmo tutti vittime de unna meña de mattaia collettiva.
Verso 18 : “ Pe ste træ plaghe un terso de l’umanitæ o l’é stæto ammassou, da-o feugo, da-o feugo e da-o sorfo, che ne vegniva da-e seu bocche. »   
O verscio 18 o l’enfatizza sto fæto da-o verscio preçedente, con speçificâ che “ feugo , feugo e sorfo ” constituiscian de peste dexidiæ da-o Segnô ; che o verscio o l’à confermou con imputâ a-o Cristo vengatô l’ordine d’ammassâ un terso di òmmi.   
 
A potensa atòmica di cappi de naçioin .
Verso 19 : “ Perché a potensa di cavalli a l’ea inte seu bocche e inte seu coe ; E seu coe ean comme di serpenti con de teste, e con quelle favan do mâ. »    
O verscio 19 o conferma o carattere ideològico religioso do conflitto co-o dî : Pecöse a potensa di gruppi de combattimento (i cavalli ) a l’ea inte seu paròlle (e seu bocche ) e inti seu fäsci profeti (e coe ) ch’ean inte l’apparensa di seduttoî ( serpenti ) che influensavan i governanti, o gruppo o l’arrembava i magistrati . O prinçipio definio coscì o corresponde træto pe træto à l'organizzaçion di pòpoli ch'a prevâ ancheu into tempo da fin . 
Sta Tersa Guæra Mondiale ch’a chiude o tema de “ trömbe ” ò castighi d’avvertimento a l’é mai tanto importante che o Segnô o l’à annonçiou primma a-i ebrëi da vegia alleansa, consecutivamente inte Dan 11 :40-45 e Ezechiele 38 e 39 , e dapeu , a-i crestien da neuva guæra de guæra comme o “ o tempo da graçia. Coscì chì attrovemmo ste ricche leçioin complementare.     
 
Daniele 11,40-45
L' esprescion, " tempo da fin " , a ne pòrta à studiâ st'urtimo conflitto de naçioin , revelou e sviluppou inta profeçia de Dan 11:40 a-o 45. Descrovimmo lì e fase prinçipæ da seu organizzaçion. In origine basou pe-a ciù parte inte l'Euröpa de Ponente, l'Islam aggrescivo, conosciuo comme o " re do sud ", o s'é scontrou co-o pòpolo europeo stramesuou cattòlico ; a fæ papale cattòlica romaña ch’a l’é l’ argomento che a profeçia a l’à comme mira da-o Dan.11:36 . O cappo papale roman mensunou fin chì o l'é presentou co-o termine « lê » ; comme « re », o l'é attaccou da-o « re do sud », l'Islam ch'o « se scontra con lê » . A çernia do verbo “ scontrâ ” a l’é preçisa e giudiçiosa, perché solo quelli ch’en into mæximo territöio se “ scontran ” un con l’atro. L'é stæto aloa che, sfrütando l'opportunitæ offerta, a scituaçion ch'a l'aiva cacciou l'Euröpa de Ponente inte un completo desordine e panico, o " re do nòrd " " o l'avieiva vortiou comme unna tempesta " in sce sta preda in difficoltæ, pe piggiâla e occupâla. O deuvia " tante nave " , " carri armæ " e combattenti che no son nint'atro che " cavaggëi " e o vive into nòrde, e no into nòrde de l'Euröpa de Ponente, ma into nòrde do continente euro-asiatico. E ciù into dettaggio into nòrd d’Israele che o verscio 41 o suggerisce co-o ciammâlo “ o ciù bello di paixi ”. A Ruscia in costion a l'é un pòpolo de " cavaggëi " (i cosacchi) , allevatoî e fornitoî de cavalli a-i nemixi stòrichi d'Israele.  Sta vòtta, in sciâ base de tutti sti dæti, vëgne façile identificâ sto " re do nòrd " co-a fòrte Ruscia ortodòssa, l'avversäio religioso de Levante do Romaniximo papale de Ponente fin da-o scisma religioso crestian offiçiâ do 1054 .                                    
Noemme l'é solo che emmo attrovou quarchedun di attoî bellicoxi inta tersa guæra mondiale. Ma l'Euröpa a l'à di alleæ fòrti che l'an un pö trascuâ pe caxon da competiçion econòmica ch'a l'é vegnua desastrosa da l'arrivo de un virus, o coronavirus covid-19. Sensa sangue, e economie son in difficoltæ pe sopravive, e ògni pòpolo o se gira sempre de ciù in sce de lê mæximo. Tutte e mainee, quande o conflitto o comensa in Euröpa, l'alleou american o l'aspëtiâ o seu tempo pe agî.
In Euröpa, e truppe russe affrontan pöca oppoxiçion. Un apreuvo à l'atro, i pòpoli de l'Euröpa do nòrd son occupæ. Solo a Fransa a mette pöca rescistensa militâ e e armæ russe son trattegnue inta parte settentrionâ do paise. A parte meridionale a l'à di seri problemi con l'Islam za stabilio in gran numero inte st'aria chì. Unna meña d'accòrdio d'interesse commun o liga i combattenti mossulmen e i rusci. Tutti doî son avidi pe-o bottin e a Fransa a l'é un paise ricco, ascì ben che economicamente arroinou. I arabi son di sacchezzi pe patrimònio tradiçionale.
Da-a parte israeliaña a scituaçion a l'é catastròfica, o paise o l'é occupou. I pòpoli arabi mossulmen d'in gio son stæti risparmiæ : Edom, Moab, i figgi d'Ammon : o Giordano d'ancheu.  
Quarcösa ch'o no l'avieiva posciuo ëse realizzou avanti da dæta do 1979 quande l'Egitto o l'à lasciou o campo arabo pe formâ unn'alliansa con Israele, a çernia fæta à quelli tempi , co-o potente arrembo di USA, a s'é vortâ contra de lê ; O l'é occupou da-i rusci. E con speçificâ « a no scappià », o Sciô o revela a natua opportunista da çernia fæta do 1979. Con piggiâ a parte do ciù fòrte do tempo, a creddeiva ch'a l'avieiva scappou da-a desgraçia ch'a l'ea apreuvo à piggiâla. E a desgraçia a l'é grande, a l'é despuggiâ e seu ricchesse da-i rusci occupanti. E comme se no bastasse, i libichi e i etiopi ô despuggian ascì dòppo i rusci.    
 
A fase atòmica do conflitto mondiale .
O verscio 44 o marca un gran cangio inta scituaçion de cöse. Tanto che occupan l'Euròpa de Ponente, Israele e l'Egitto, e truppe russe gh'an paû da-e " neuve " che riguardan o seu pròpio territöio ruscio. O Sciô o cita « o levante » in referimento à l' occupaçion de l' Euröpa de Ponente ma ascì « o nòrd » in referimento à l' occupaçion d' Israele ; A Ruscia ch'a l'é à " levante " do primmo e " a-o nòrd " do segondo. A neuva a l'é mai tanto grave ch'a l'arremba unna frenesia assassiña. L'é chì che i Stati Unii intran inta battaggia, con çerne d'annichilâ o territöio ruscio co-o feugo atòmico. Dapeu l'é comensou a fase atòmica do conflitto. I fonzi mortali son apreuvo à montâ inte tanti pòsti , pe desfâ e " sterminâ de moltitudine " de vitta umaña e animale. L' é inte st' açion che " un terso di òmmi o vëgne ammassou " in conformitæ con l' annonçio da " 6a trömba " . Sponciou inderê a- e “ montagne ” d'Israele, e truppe russe do “ re do nòrd ” son stæte annihilæ sensa reçeive o ciù piccin aggiutto : “ sensa che nisciun o ghe vegnisse in aggiutto ”.                          
 
Ezechiele 38 e 39
Ezechiele 38 e 39 evòcan ascì à seu mainea st’urtimo conflitto de l’istöia . Gh'é di dettaggi interessanti, comme sta preçixon ch'a revela l'intençion do Segnô de " mette unna fascia in sciâ mandibola " do re ruscio pe tiâlo drento e impegnâlo into conflitto. St'imagine a l'ascciæisce unn'opportunitæ tentatoa de vegnî ricco co-o seu pòpolo, a-a quæ o no saià bon de resciste.   
Inte sta longa profeçia, o Sciô o ne dà di nommi comme ponti de referensa : Gog , Magog, Rosch (ruscio), Meshec (Mosca), Tubal (Tobolsco). O contesto di urtimi giorni o l’é confermou da un dettaggio ch’o l’à da fâ co-i pòpoli attaccæ : « Ti diæ : montiò contra unna tæra ch’a l’é averta, vegniò contra di òmmi che son a-o seu agio, che vivan in seguessa, tutti inte abitaçioin sensa miage , e sensa ni serrâ ni pòrte » (Ezech. 38,1). E çittæ moderne son de fæto do tutto averte . E e fòrse oppòste son tragicamente despæge. O Sciô chì o mette inta bocca do « re do nòrd » de Daniele sta vòtta o verbo « vegniò » ch’o suggerisce unn’aggrescion massiscia , spedia e aerea segondo o verbo e l’imagine « o vortiâ comme unna tempesta » de Dan.11:40, da un pòsto assæ lontan. Inte sta profeçia de Ezechiele no gh'é nisciun mistëio in scî paixi interessæ ; A Ruscia e Israele son identificæ de mainea ciæa. O mistëio o l’ea solo into Dan.11,36-45 donde o l’à da fâ co-o papato roman e o seu territöio europeo. E into dâ o nomme « re do nòrd » a-a Ruscia ch’a l’attacca l’Euröpa catòlica papale , o Segnô o se referisce a-a seu revelaçion dæta à Ezechiele. Pecöse ve regòrdo, l'é sorviatutto in relaçion a-a scituaçion geografica d'Israele che a Ruscia a s'attreuva into " nòrd ". De fæto, o l'é à "levante " da poxiçion de l'Euröpa de Ponente papale cattòlica romaña. L'é donca pe confermâ a poxiçion de truppe russe inte st'Euröpa papale ch'occupan e dominan, che o Sciô o scitua l'arrivo da brutta neuva da-o « Levante ». “ Pioverò feugo e sorfo in sce de lê e in scê seu truppe (Ezech. 38,22) ” ; “ Mandiò un feugo into Magog ”, se leze inte Ezech 39:6. Sta chì a l’é donca a caxon da brutta neuva ch’a l’infuria o “ re do nòrd ” de Dan.11:44. Comme into Daniele, l’aggressô ruscio o saià acornou e destruto in scê montagne d’Israele : " Ti cazziæ in scê montagne d’Israele, ti e tutte e vòstre truppe" (Ezech. 39,4).                                 ". Ma l'identitæ di USA derê à st'açion a l'arresta un mistëio. Trovo un dettaggio ben ben interessante inte Ezechiele 39:9. O testo o mensuña a poscibilitæ de fâ feugo pe " sette anni " con bruxâ e arme deuviæ inte sto terribile conflitto mondiâ. O legno o no l'é ciù a matëia primma pe-e arme moderne, ma i “ sette anni ” stæti mensunæ respegian l'intensitæ de sta guæra e a quantitæ d'arme . À partî da -i 7 de marzo do 2021, gh'é solo neuve anni fin a-o retorno do Cristo ; i urtimi 9 anni da malediçion do Segnô into quæ l'urtimo conflitto internaçionâ o saià compio ; unna guæra terribilmente destruttiva de vitte e propietæ . Segondo o verscicolo 12, i còrpi rusci saian interræ pe “ sette meixi .”         
 
A giustiçia diviña terribile e implacabile .
I còrpi saian numeroxi e o Segnô o ne presenta inte Ezechiele 9 unn’idea da sarvæghessa massacrante ch’o l’organizzià. Pecöse a tersa guæra mondiale prevista pe- o periodo tra o 2021 e o 2029 a l’é l’antitipo da tersa guæra guiddâ da-o Nabucodonosor contra l’antigo Israele do -586 Ecco quello che o grande Dio creatô, frustrou e desprexou da-o seu pòpolo, o l’òrdena inte Ezech.9:1 à 11: 
« Eze . 9:1  ​​Allora o m’à gridou inte l’oegia con unna voxe erta : “Vexinâte, voscià ch’aveite da castigâ a çittæ, ciaschedun co-o seu strumento destruttô inta man .” 
Eze . 9:2  E ecco, sëi òmmi son vegnui pe-a stradda da portâ de d'ato verso o nòrd, ciaschedun co-o seu strumento de destruçion inta man. Gh'ea tra de loiatri un òmmo vestî de lin, e ch'o l'aiva unna cassa da scrive in çentiña. Son vegnui e se son missi vexin à l'artâ de bronzo.
Eze . 9:3  E a glòria do Segnô d'Israele a l'é montâ da-o cherubin donde o l'ea, a-o seu de casa; e o l'à ciammou l'òmmo vestî de lin, ch'o l'aiva o còrno de tinta a-o seu fianco.
Eze . 9:4  O Segnô o gh'à dito: «Va pe mezo a çittæ, pe mezo Gerusalemme, e mette un segno in sciâ fronte di òmmi che sospiran e che gridan pe tutte e abominaçioin che se fan pe mezo a çittæ».
Eze . 9:5 E a-o mæ sentio o l'à dito a-i atri : «Anæte apreuvo à lê inta çittæ, e combatte; che o to euggio o no l'agge pietæ, e o no l'agge misericordia ! 
Eze. 9:6  Ammòsse, destrue i vegi, i zoeni, e vergine, i figgeu e e dònne; ma no s'avvexinâ à nisciun ch'o l'à o segno in sce de lê ; e comensâ co-o mæ santuäio ! Commensavan co-i ançien ch’ean davanti a-a cà.
Eze. 9:7  O gh'à dito : «Sciaccâ a cà e impî i cortî co-i mòrti . Vegnî feua !... Son sciortii feua e an colpio in çittæ.
Eze. 9:8  E tanto che sciortivan, tanto che mi l'ea ancon arrestou, son cazzuo in faccia, e ò gridou: «Ah ! Segnô Dê, ti destruiæ tutto quello ch'o l'arresta d'Israele, quande ti versi a tò raggia in sce Gerusalemme ?
Eze. 9:9  O m'à respòsto : « L'iniquitæ da casa d'Israele e de Giuda a l'é grande e stramesuâ ; a tæra a l'é pinna de sangue, a çittæ a l'é pinna d'ingiustiçia, perché dixan: O Segnô o l'à lasciou a tæra, o Segnô o no vedde.
Eze. 9:10  Anche mi no gh'aggio pietæ, e no gh'aggio misericordia ; Porterò torna e seu açioin in sciâ seu testa.
Eze. 9:11 E ecco, l'òmmo vestî de lin, ch'o l'aiva o còrno de tinta in sciô seu fianco, o l'à respòsto : «Ò fæto comme m'æ comandou». »
 No tutti quelli ammassæ pe de raxoin religiose son martiri pe-a fæ. Gh'é tanti fanatichi inte sta categoria che son pronti à dâ a seu vitta , poscibilmente, pe-a seu religion , ma ascì pe quæ se segge ideologia politica ò atra. O veo martî da fæ o l’é, primma de tutto, solo che inte Gexù Cristo. Allora, o l’é , pe fòrsa , un eletto che a seu vitta offerta in sacrificio a l’é piaxeive solo che a-o Segnô creatô , se a seu mòrte a l’é stæta preçedua da unna vitta in conformitæ co-i seu requixii revelæ pe-o seu tempo.
Trovemmo oua, into tema da « 6a trömba », l’ evocaçion do contesto morale di tempi vegnui apreuvo a-a guæra. 
 
L'irrepentimento di sorvevisciui .
A-o conträio de quello che a ciù parte di òmmi a pensa e a l'à poia, pe quante destruttive seggian, e arme atòmiche no annichilan l'umanitæ ; perché ghe saià di “ sopraviventi ” dòppo che o conflitto o finisce. Pe quello ch’o l’à da fâ co- e guære, o Gexù o l’à dito into Matt. Ma sta chì a no saià ancon a fin. " L'annihilaçion de l'umanitæ a saià dovua à l'açion do Segnô Creatô dòppo o seu glorioso retorno inta persoña de Gexù Cristo." Pe-i sorvevisciui devan ëse sottopòsti à unn'urtima preuva de fæ . Da-o 1945, a dæta do primmo deuvio de l'arma atòmica, gh'é stæto ciù de doe miggiæa d'esploxoin fæte pe de preuve da-e potense terrestre ch'a posseddan ; L' é veo che, consecutivamente, inte un periodo de 75 anni e a tæra a l'é immensa , sciben ch'a l'é limitâ, a sostëgne e a sostëgne i colpi che l'umanitæ a gh'inflige. Inta guæra atòmica ch’a l’é apreuvo à vegnî , a-o conträio , gh’é de moltitudine d’esploxoin inte un periodo de tempo curto e a disperscion da radioattivitæ a rende imposcibile anâ avanti co-a vitta in sciâ tæra. Pe-o seu retorno, o Cristo divino o mette fin a-o sofferimento de l’umanitæ agonizzante e rebelle.       
Verso 20 : “ O resto di òmmi che no son stæti ammassæ da ste peste no se son pentii ancon de euvie de seu man, pe no adorâ di demònni, e de idole d’öo, d’argento, de bronzo, de pria e de legno: che no peuan vedde, senti, ni camminâ; »   
Into verscicolo 20 o Sciô o profetizza l’indurimento di pòpoli sorvevisciui. “ O resto di òmmi che no son stæti ammassæ da ste peste no se son pentii de euvie de seu man .” O « segondo guai » annonçiou a-o tempo de l'impëio o constituisce de fæto unna « flagellaçion » diviña , ma o vëgne avanti di « urtimi sette guai » che cazzian in scî peccatoî colpevoli , dòppo a fin do tempo de graçia de Ap. 15 . Va ben arregordâse chì che ste « peste » castigan tutte l’aggrescion romaña contra l’ordine do tempo creou da-o Segnô Creatô Onnipotente.    
" ... no an smesso de venerâ di demònni e de idole d'öo, d'argento, de bronzo, de pria e de legno, che no peuan ni vedde, ni senti, ni camminâ ."  
Inte st’enumeraçion, o Sciô o piggia comme mira e figue de culto da fæ cattòlica che son oggetti d’adoraçion da parte di seguitoî de sta religion idolatrica. Ste effigie chì rappresentan, primma, a “ Vergine Maria ”, e derê à lê, in gran numero, di santi pöco assæ anònimi, apreuvo ch'a lascia à tutti ben ben de libertæ pe çerne o seu santo preferio. O grande mercou o l'é averto 24 oe pe giorno Offran di pad pe tutte e ascelle, inte tutti i stili e e dimenscioin. E sto tipo de prattica o l' irrita particolarmente quello ch'o l'à patio in sciâ croxe de Golgota ; anche, a seu vendetta a saià terribile. E za, dòppo avei fæto conosce do 2018 a-i seu fonçionäi elezzui o seu potente e glorioso retorno pe l’anno 2030, da-o 2019, o l’accapita i peccatoî da tæra con un virus contagioso mortale. Sto chì o l'é solo che un segno piccin da seu raggia ch'a l'é apreuvo à vegnî, ma o l'à za l'effiçensa da-a seu parte, dæto che gh'emmo za debito unna roiña econòmica mai stæta visto primma inte l'istöia de l'Oçidente d'origine crestiaña. E quande son arroinæ, e naçioin se sciortan, dapeu se battan e se fan guæra.    
O reproccio affrontou da-o Segnô o l’é tanto ciù giustificou perché sotta l’apparensa de Gexù Cristo, o veo Segnô o l’é vegnuo in carne, tra i òmmi e lì comme un de quelli , o l’à « visto, sentio e camminou », à unna mainea differente da-i idoli scorpii ò modellæ che no peuan fâ questo.  
Verso 21 : “ E no se pentivan di seu assassini, ni da-e seu stregonerie, ni da-a seu fornicaçion, ni da-i seu laddronissi. »   
Co- o verscio 21 o tema o se chiude. Into parlâ de « seu assassinii » , o Sciô o descrive a lezze da domenega mortale ch’a domanda in sciâ fin a mòrte di fedeli osservatoî do santo Sabbath santificou da-o Segnô. Citando « i seu incanti » , o piggia comme mira e masse cattòliche onoræ da quelli che giustificæ a seu « domenega », sto fäso giorno do Segnô e autentico « giorno do sô » pagan. Arregordando « a seu fornicaçion », o Sciô o ponta o dio in sciâ fæ protestante, erede da « fornicaçion » cattòlica da fäsa « profetessa Jezabel » de Ap. 2,20. E inte l’imputâghe « i seu laddronissi » , o suggerisce i laddronissi spirituali commessi, primma, contra o mæximo Gexù Cristo, da-o quæ, segondo Dan 8,11, o re papale o l’à levou o perpetuo «saçerdôtio» e o seu legittimo titolo giustificou de « Cappo de l’ Assemblea », de :5 . ma ascì, o seu ordine de “ tempo e da seu lezze , ” segondo Dan.7:25. Ste interpretaçioin assæ spirituale no escluddan e applicaçioin letteræ ordinäie, ma van ben ben a-o de là de quelle into giudiçio do Segnô e inte seu conseguense pe-i autoî colpevoli.                      
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 10 : O Libbretto Averto . 
 
Torno de Cristo e castiggo di rebelli
 
O Libbretto Averto e e seu Conseguense
 
 
Retorno de Cristo a-a fin da quarta attesa avventista 
Verso 1 : “ E ò visto un atro angelo potente che o vegniva da-o çê, vestî de unna nuvia ; In çimma da seu testa gh'ea l'erconçê, e a seu faccia a l'ea comme o sô, e i seu pê comme di pilastri de feugo. »     
O capìtolo 10 o conferma solo che a scituaçion spirituale stabilia fin à quello momento. O Cristo o comparisce inte l’aspeto do Segnô da santa alleansa diviña, inte l’imagine de l’ « erconçê » dæto dòppo o diluvio à Noè e a-i seu descendenti. O l’ea un segno da promissa do Segnô de no destrue mai ciù a vitta in sciâ tæra co-e ægue d’alluvioin. O Segnô o mantegnià a seu promissa , ma pe mezo da bocca de Pê o l'à annonçiou che a tæra d' oua a l' é « reservâ pe-o feugo » ; un diluvio de feugo. Sto fæto o saià realizzou solo che à l’Urtimo Giudiçio do setten millennio. O feugo o no l'é ancon fæto destrue de vitte, perché o l'é unn'arma che o Segnô o l'à za deuviou contra e çittæ da vallâ de Sòdoma e Gomorra. Inte sto corso do capitolo, o Sciô o l’illustra brevemente i avvegnimenti che vëgnan apreuvo a-a “ 6a trömba ” . O capitolo o s’arve con l’imagine do glorioso retorno do Cristo vengatô.       
 
A profeçia dessegnâ do tutto
Verso 2 : “ O l’aiva inta man un ròllo piccin averto . O l'à misso o pê drito in sciô mâ, e o pê manciña in sciâ tæra ; »     
Da-o comenso do libbro, segondo Ap. 1:16, Gexù o vëgne à scombatte co-i adoratoî do “ sô ” divinou . O ròllo di scimboli o vëgne ciù ciæo : « a seu faccia a l'ea comme o sô » e cöse saià di seu nemixi, i adoratoî do « sô » ? Responsa : I seu scagni, e guai à loiatri ! Pecöse “ i seu pê son comme di pilastri de feugo .” Sto verscio da Bibbia o se compià donca : “ Sciortî a-a mæ man drita fin à quande no fasso i to nemixi o scagno pe-i tò pê (Sal.110:1 ; Matt.22:44) .” A seu colpa a l’ea aumentâ da-o fæto che avanti do seu retorno, Gexù o l’aiva « averto o libbretto » de l’Apocalisse dessegnâ , da-o 1844, o « settimo segno » ch’o l’aiva ancon tegnuo serrou inte Ap. luxe. Coscì, i òmmi de sto tempo son sensa preuva quande çernan de no onôrâlo. O " libbretto " o l'é stæto donca " averto " da-o Sciô Spìrito de Cristo e i adoratoî do sô no ghe n'impòrtavan . Into verscio 2 o seu destin o l’é illustrou. Pe capî o scignificato di scimboli « mâ e tæra » che s’attreuvan inte sto verscio, beseugna studiâ Apoc. 13 donde o Segnô o î mette in relaçion con doe « bestie » spirituale che comparian inti 2000 anni de l’era crestiaña. A primma " bestia, ch'a se leva da-o mâ " , a scimbolizza o regimme inuman, donca bestiale, da coaliçion de potense çivile e religiose, inta seu primma forma stòrica de monarchie e papismo cattòlico roman. Ste monarchie son scimbolizzæ da-e " dexe còrne " ligæ a-o scimbolo ch'o designa Romma into Dan.7 da " o còrno piccin " e Rev.12, 13 e 17 da " e sette teste " . Sta " bestia ", segondo o giudiçio di valoî divin, a mostra i scimboli stæti mensunæ into Daniele 7 : i impëi predeçessoî de l'Impëio Roman, in ordine inverso à quello de Dan.7 : leopardo, orso, lion . " A bestia ".                                             » o l’é donca lê mæximo o monstro roman de Dan.7:7. Ma chì, into Ap. 13, o scimbolo do « còrno piccin » papale , ch’o vëgne apreuvo a-e « dexe còrne », o l’é sostituio da quello de « sette teste » de l’identitæ romaña. E o Sciô o gh’imputa de “ blasfemie ” saieiva à dî de buxie religiose. A presensa de " coroñe " in scê " dexe còrne " a l'indica o tempo quande e " dexe còrne " de Dan.7:24 son vegnue à regnâ. Sto chì o l'é ascì o momento che o " còrno piccin " ò o " re despægio " o l'é lê mæximo attivo. " A bestia " identificâ, a sequela a l'annunçia o seu avvegnî. A l'agisce liberamente pe “ un tempo, vòtte (2 vòtte ) e mezo tempo ” . St’esprescion a designa 3 anni profetichi e mezo, ò 1260 anni reali, inte Dan.7,25 e Ap.12,14 ; l’attreuviemmo sotta forma de “ 1260 giorni ” -anni ò profetichi “ 42 meixi ” inte Ap. 11:2-3, 12:6 e Ap. 13:5. Ma into verscio 3 de sto capitolo 13, o Sciô o l’annunçia ch’a saià corpia e « comme se fïse feria mortalmente », pròpio da l’ateismo franseise tra o 1789 e o 1798. E graçie a-o Concordato de Napolion I , « a seu feria mortale a saià guarîa ». Coscì quelli che no amavan a veitæ diviña saian boin à anâ avanti into tempo libero à onôrâ e böxie ch’ammassan l’anima e o còrpo.                                     
In sciâ fin di giorni, a comparià unn’imagine da primma “ bestia ch’a s’é levâ da-o mâ ”. Sta neuva bestia a se distingue da-o fæto ch’a saià, sta vòtta, « levâ da-a tæra ». Pe mezo de l’imagine da Genexi, donde « a tæra » a ne vëgne feua da-o « mâ », in mainea sottî, o Sciô o ne dixe che sta segonda « bestia » a l’é vegnua feua da-a primma, designando coscì a coscì dita gexa cattòlica reformâ ; definiçion esatta da fede reformâ protestante. Do 2021 , a rappresenta de za a ciù grande potensa militâ in sciô pianeta Tæra e a l'é stæta unn'autoritæ da-a seu vittöia contra o Giappon e a Germania Nazista do 1944-45. Sto chì o l'é de seguo i USA, in origine sorviatutto protestanti, ma pe-a ciù parte cattòlichi ancheu, apreuvo a-o gran numero d'emigraçioin ispaniche ch'o l'à reçevuo. Accusandolo de avei fæto “ adorâ a primma bestia avanti da seu presensa ”, o Sciô o denuncia a seu ereditæ da Domenega romaña. In atre poule, e etichette religiose son fäse. A fæ protestante moderna a l'é mai tanto attaccâ à sto patrimònio roman ch'a saià fin à promulgâ unna lezze restrittiva, ch'a rende obrigatöio o repòso da domenega sotta pena de sançioin : un boicottaggio commerciale à l'incomenso, e unna pena de mòrte à longo raggio. A domennica a l'é designâ comme o " segno " de l'autoritæ da "bestia " romaña, a primma " bestia ". E o numero « 666 » o l’é a somma ottegnua co-e lettie do titolo « VICARIVS FILII DEI », quello che o Sciô o ghe dixe « o numero da bestia ». Fate a matematica, o numero o l’é lì:                              
V I C I V I D I D I .
5 + 1 + 100 + 1 + 5 = 112 + 1 + 50 + 1 + 1 = 53 + 500 + 1 = 501
                          112    +                              53       + 501 = 666   
Unn'ascciæimento importante : O segno o l'é reçevuo « in sciâ man » ò « in sciâ fronte » solo inta mesua che « a man » a scimbolizza o travaggio, l'açion, e « a fronte » a dexigna a voentæ personale de ògni creatua libera de fâ e seu çernie, comme o ne dixe Ezechiele 3:8 : « Ti l'induriò a testa contra o seu pòsso pe-o fæto ».              
 
Chì son identificæ ciæamente i futui “ scambi de pê ” de Gexù Cristo, o Giusto Giudiçe divino. E de mainea sottî, con indicâ a prioritæ « pê drito » ò o « pê manciña », o Sciô o l’indica chi o tëgne pe ciù colpevole. O “ pê drito ” in feugo o l’é pe-a fede papale cattòlica romaña a-a quæ o Segnô o l’imputa o spanzimento do sangue de “ tutti quelli ch’en stæti ammassæ in sciâ tæra ”, segondo Ap. 18:24. A seu prioritæ pe-a raggia a l'é donca meritâ. Dapeu, colpevole o mæximo, pe aveila à seu vòtta imitâ, co-o creâ l’«imagine » da primma « bestia » cattòlica , a fede protestante , ciammâ « a tæra », a reçeive o feugo da-o « pê manciña » de Gexù Cristo ch’o vendica coscì o sangue di urtimi santi çernui ch’o l’ea intervenuo co-o seu anâ feua.                  
Verso 3 : “ e o l’à gridou con unna voxe erta, comme quande un lion o ruggia. Quande o l’à gridou, i sette tron ​​an prononçiou a seu voxe. »    
O segreto ascoso ò segnou inti versci 4 a-o 7, proclamou da- a “ voxe di sette tron ​​” o l’é ancheu levou. « A voxe » de Dio a l’é donca paragonâ a-o son do « tron » assoçiou a-o numero « sette » ch’o scimbolizza a seu santificaçion . Sta voxe chì a proclama un messaggio ascoso pe tanto tempo e ignorou da-i òmmi. Sto chì o l’é l’anno do glorioso retorno do nòstro divin e sublime Segnô Gexù Cristo. A dæta a l'é stæta revelâ a-i seu rappresentanti elezzui do 2018 ; Sta chì a l’é a primmaveia do 2030, inta quæ, da-a mòrte espiatöia de Gexù a-i 3 d’arvî do 30, o terso terso di 2000 anni di 6000 anni programmæ da-o Segnô pe-a seu seleçion di eletti o finià.          
Verso 4 : “ E quande i sette tron ​​an prononçiou a seu voxe, ò l’ea apreuvo à scrive ; e ò sentio unna voxe da-o çê ch'a diva : Segnâ quelle cöse che i sette tron ​​an prononçiou, e no scrivele. »    
Inte sta scena, o Segnô o l'ammia doe finalitæ. A primma a l'é che i seu çernui devan savei che o Segnô o l'à fissou de fæto un tempo pe-a fin do mondo ; o no l’é pe in davei ascoso, dæto ch’o depende da-a nòstra fæ into programma di 6000 anni profetizzæ da-i sëi giorni profani de nòstre settemañe. A segonda raxon a l’é de descoraggî a reçerca de sta dæta fin à tanto che lê mæximo o no l’arve a stradda pe-a comprenscion. O quæ o l'é stæto realizzou, pe ciascheduña de træ preuve avventiste utile pe vagnâ e seleçionâ i eletti stæti attrovæ degni d'avvantaggiâse da giustiçia eterna offerta da Gexù Cristo , do 1843, 1844 e 1994 . 
Verso 5 : “ E l’angelo ch’o l’ò visto in sciô mâ e in sciâ tæra o l’à levou a man drita verso o çê, ”   
Inte st’attitudine de gran Giudiçe vittorioso, i seu pê missi in scî seu nemixi, Gexù Cristo o formolià un giuramento solenne ch’o ô commette divinamente.
Verso 6 : " e o l'à giurou pe quello ch'o vive pe sempre e sempre, ch'o l'à creou o çê e e cöse ch'en drento, e a tæra e e cöse che gh'é drento, e o mâ e e cöse ch'en drento, che no ghe segge ciù tempo, "   
O giuramento de Gexù Cristo o l’é fæto into nomme do Segnô Creatô e o l’é rivolto a-i seu eletti ch’onran l’ordine do primmo angelo de Ap . questo, demostrando co-a seu obbediensa, a seu “ paura ” do Segnô, con l’osservaçion do seu quarto comandamento ch’o dà glòria a-o seu atto creativo. L’affermaçion che “ o tempo o no dovieiva ëse ciù ” a conferma che into seu programma o Segnô o l’aiva fornio e træ vane aspettative avventiste do 1843, 1844 e 1994. Comme ò za espresso, ste vane aspettative ean utile pe vagnâ i credenti crestien. Pecöse tanto che e seu conseguense ean in venitæ, ean dramatiche e spiritualmente mortæ pe quelli che toccavan, ò, pe-i eletti, e caxoin da seu benediçion e santificaçion da parte do Segnô.     
 
L’annunçio do terso gran guai profetizzou inte Ap. 8:13.
Verso 7 : " ma inti giorni da voxe do setten angelo, quande o sonâ , o mistëio de Dio o saieiva finio, comme o l'à deciarou a-i seu servitoî i profeti." »   
O tempo pe construe e dæte profetiche o l’é finio. Quelli ch’en stæti stabilii da-i dæti profetizzæ an compio o seu ròllo, pe mette a-a preuva, consecutivamente, a fæ di protestanti do 1843-44 , e quella di avventisti do 1994. No ghe saià donca d’ancheu ciù dæte fäse, nisciuña aspettativa fäsa ; a neuva, comensâ da-o 2018, a saià quella giusta, e i eletti sentian, pe-a seu sarvessa, o son da " setta trömba " ch'a marchià l'intervento do Cristo da diviña Giustiçia ; l’oa quande segondo Ap. 11:15 : “ i regni de sto mondo son consegnæ a-o nòstro Segnô e a-o seu Cristo ”, e coscì levæ da-o diao.        
 
 
E conseguense e i tempi do ministerio profetico
Verso 8 : “ E a voxe ch’o l’ò sentio da-o çê a m’à parlou torna, e a m’à dito : «Va e piggiâ o libbretto ch’o l’é averto inta man de l’angelo ch’o l’é in sciô mâ e in sciâ tæra. »    
I versci 8-11 mostran l’esperiensa da miscion do servitô incaricou de presentâ a profeçia codificâ inte un lenguaggio ciæo.
Verso 9 : “ E son anæto da l’angelo e gh’ò dito: Dæme o libbretto. E o m'à dito : Piggiâlo , e ingoîlo ; o saià amao pe-o ventre, ma inta bocca o saià doçe comme o me. » .    
Pe primma cösa, « i doî de l’intestin » o descrive ben ben o sofferimento e l’affliçion provocæ da-o refuo da luxe propòsta da-i crestien rebelli. Sti sofferti arrivan a-o seu mascimo pe l’urtima preuva da fæ, à l’oa da lezze da domenega, quande a vitta di eletti a saià menassâ da-a mòrte. Pecöse fin a-a fin, a luxe e i seu depòxitäi saian combattui da-o diao e da-i seu demònni çelestiæ e terrestri, alleæ conscienti ò inconscienti de sto « Destruttô » , « l’ Abaddon ò Apollion » de Ap. 9:11 . « A doçessa do me » a descrive ascì a-a perfeçion a gioia de capî i mistëi do Segnô ch’o scompartisce co-i seu vëi eletti ch’an seu pe-a veitæ. Nisciun atro produto in sciâ tæra o conçentra a seu doçessa doçe pe natua comme lê . Pe commun, i umoen apprexan e çercan sto gosto doçe ch'o ghe piaxe. Da mæxima, o çernuo de Cristo o çerca into Segnô a doçessa de unna relaçion amoosa e de paxe coscì comme e seu instruçioin.           
Dæto a-a seu revelaçion « Apocalisse » (= Revelaçion) « a doçessa do meo » , o Sciô de Dio o â paragoña a -a « manna çeleste » ch’a l’aiva « o gosto do meo » e ch’a l’alimentava i Ebrëi , into deserto , inti 40 anni ch’an preçeduo a seu intrâ into takenland da-o Canaani. Coscì comme un ebraico o no poeiva sopravive sensa consummâ sta « manna » , da-o 1994, a fin di « çinque meixi » profetizzæ inte Ap. 9,5-10, a fæ avventista a sopravive solo con alimentâse de st’urtimo profetico spirituale « mangiâ » (Matt. 24,45 ) Sto insegnamento che o Segnô da veitæ o m’addeuvia de realizzâ solo che sta mattin do Sabbath a-e 4 oe   do 16 de zenâ do 2021 (ma 2026 pe-o Segnô) o saieiva stæto utile pe responde à quello ch’o m’à domandou un giorno in sciô studio de profeçie " Cossa o peu portâme questo ? "A respòsta de Gexù a l'é curta e sencia : vitta spirituale pe scappâ da-a mòrte spirituale . Se o Sciô o no piggia l’imagine de unna « torta », ma solo che « a doçessa do me », o l’é perché a vitta fixica de l’ebraico a l’ea interessâ à sto mangiâ de « manna » . Pe quello ch’o l’à da fâ co-a Revelaçion, o mangiâ o l’é solo pe-o spito di eletti. Ma, inte sto confronto, o comparisce comme neçessäio, indispensabile e domandou da-o Segnô vivente comme condiçion pe mantegnî a vitta spirituale. E sto requixito o l’é lògico , perché o Segnô o no l’à inandiou sto mangiâ pe ëse ignorou e desprexou da-i seu servitoî di urtimi giorni. O constituisce l'elemento ciù santificou da-o sacrificio de Gexù Cristo e l'urtima forma e a realizzaçion finale da Santa Çena " ; Gexù o dà a-i seu çernui pe mangiâ, o seu còrpo e a seu instruçion profetica .                               
Verso 10 : “ E ò tiou o libbretto da-a man de l’angelo e ò mangiou ; O m'ea in bocca doçe comme o me, ma quande l'aiva descheito, o mæ drento o l'ea ammermou. »    
Inte l’ esperiensa visciua, o servitô o l’à descoverto inta solitudine a luxe sciorbente profetizzâ da Gexù e o l’à attrovou inte quella, primma de tutto, « a doçessa do me » , un piaxei piaxeive paragonabile a-a doçessa zuccâ do me. Ma o freido mostrou da-i membri e da-i meistri avventisti a- i quæ voeiva presentâlo o l'à produto into mæ còrpo di autentichi doî addominali ciammæ colite. Coscì testimonio a compimento spirituale e letterale de ste cöse.  
À tutti i mòddi, unn’atra spiegaçion a l’à da fâ con l’urtimo tempo donde a luxe profetica a s’allumma. O comensa inte un tempo de paxe, ma o finià inte un tempo de guæra e de terrô assassino. Dan.12:1 o l’à profetizzou comme “ un tempo de difficoltæ, comme mai stæto da quande gh’é stæto unna naçion fin à quello mæximo tempo ” ; chì gh’é quarcösa pe provocâ “ doî inte l’ intestin ”. Tanto de ciù comme lezemmo into Lam. 1:20,: “ Segnô , ammia o mæ angoscio! I mæ drento son in bollî, o mæ cheu o l'é sciätou drento de mi, perché son stæto rebelle. De feua a spada a l'à fæto di ravaxi, drento a mòrte. » Anche into Ger 4,19 : “ I mæ intestin ! I mæ drento : Soffro drento o cheu, o cheu o batte, no posso stâ zitto; perché ti senti, anima mæ, o son da trömba, o grido de guæra . » L’amô de « drento » o fa un confronto tra l’urtima miscion avventista e quella affiâ a-o profeta Geremia. Inte tutte doe e esperiense, i çernui travaggian inte l'ostilitæ ambiente di dominatoî rebelli do seu tempo. O Geremia e i vëi avventisti vegnui apreuvo denonçian i pecchi commessi da-i cappi çivili e religioxi do seu tempo e inte sto fæto, a raggia di colpevoli a se gira contra de loiatri, fin a-a fin do mondo segnâ da-o glorioso retorno de Gexù Cristo, o « Re di re e Segnô di segnori » de Ap.              
 
A fin da primma parte de l’Apocalisse .
 
Inte sta primma parte emmo attrovou o pròlogo e i trei temi paralleli, e Lettie adressæ a-i angeli de sette Gexe, i sette segni ò segni di tempi, e e sëi trömpe ò castighi d’avvertimento portæ da l’indignaçion do Segnô.
 
Verso 11 : “ Allora m’an dito : Ti devi profetizzâ torna davanti à tanti pòpoli, naçioin, lengue e re. »    
O verscio 11 o conferma l’intrega covertua di urtimi 2000 di 6000 anni do programma inandiou da-o Segnô. Arrivou a- o tempo do glorioso retorno de Gexù Cristo, l'evocaçion da profeçia a l'anià torna a panoramica de l'era crestiaña into capitolo 11 con un tema despægio : « Deve profetizzâ torna in sce tanti pòpoli, naçioin, lengue e re ».    
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Avertua da segonda parte de l’Apocalisse .
 
Inte sta segonda parte, in panoramica parallela de l’era crestiaña, o Sciô o l’avià comme mira di eventi importanti za stæti mensunæ inta primma parte do libbro, ma chì, inta segonda parte, o ne revelià o seu giudiçio inte unna mainea ciù sviluppâ in sce ciaschedun de sti temi . Chì ascì, ògni capitolo o deuviâ di scimboli e de figue despæge ma delongo complementäie. L’é co-o mette insemme tutti sti insegnamenti che a profeçia a l’identifica i argomenti miræ. Da-o libbro de Daniele, sto prinçipio de mette in parallelo i capitoli de profeçie o l’é applicou da-o Sciô revelatô , comme se peu vedde. 
 
Apocalisse 11, 12 e 13
 
Sti trei capitoli creuvan o tempo de l'era crestiaña in parallelo, con fâ luxe in sce di eventi despægi , ma che arrestan delongo ben ben complementäi. Riassumo , dapeu dettaggio, i temi.
 
 
Apocalisse 11
 
O Regno Papale – Ateismo Naçionâ – A Setta Trombetta
 
 
Versci 1-2 : O regno do fäso profeta papale catòlico de 1260 anni : O persecutô.  
Versci 3-6 : Inte sto regno intollerante e persecutöio « i doî testimònni » do Segnô, e scrittue sante de doe alleanse, saian afflitti e perseguitæ, da- a « bestia » , a coaliçion religiosa romaña alleâ co-e monarchie de l’Euröpa de Ponente.     
I versci 7 a- i 13 trattan « a bestia ch’a se leva da l’abisso » ò, a « Revoluçion Franseise » e o seu ateismo naçionale ch’o comparisce pe-a primma vòtta inta stöia de l’umanitæ.      
I versci da-o 15 a-o 19 an comme tema un sviluppo parçiale da “ setta trömba ”.  
 
O ròllo do regno papale illustrou
Verso 1 : “ E m’é stæto dæto unna canna ch’a s’assomeggia à unna bastonâ, ch’a m’à dito : Levâte e mesua o templio de Dio, l’artâ e quelli che gh’adoran. »    
O tempo mirou o l’é un tempo de castiggo revelou da-a poula “ verga .” O castiggo o l’é giustificou « pe caxon do peccou » restörou çivilmente da-o 321 e religiosamente da-o 538. Da sta segonda dæta, o peccou o l’é stæto impòsto da-o regimme papale scimbolizzou chì da -a « canna » ch’a designa « o fäso profeta ch’o mostra e böxie » inte Isa.9,13-14. Sto messaggio o spegia quello de Dan . spetti e scimboli .​​​​​​​​​​ ​O conferma o ròllo punitivo che o Segnô o dà a-a fondaçion do regimme papale roman. O verbo " mesua " o veu dî " giudicâ ". O castiggo o l’é donca o resultato de un giudiçio de Dio portou contra « o templio de Dio », l’ Assemblea collettiva de Cristo, « l’artâ » scimbolo da croxe do seu sacrifiçio, e « quelli che veneran lì » , saieiva à dî i crestien che revendican a seu sarvessa.                            
Verso 2 : “ Ma lasciâlo feua o cortî de feua do templio , e no mesuâlo ; pecöse a l’é stæta dæta a-e naçioin, e lô pe quarantadoî meixi sciortian sotta i pê a çittæ santa. »    
A paròlla importante inte sto verscio a l’é “ feua .” Solo o designa a fæ superfiçiale do cattòliçeximo roman interessou inte l'imagine do seu regno de 1260 giorni-anni presentâ chì inta forma de « 42 meixi ». " A çittæ santa " imagine di vëi eletti " a saià piggiâ sotta i pê da-e naçioin " alleæ co-o regimme despòta papale, saieiva à dî i re di regni europëi " che commettan l'adultëio co- a " cattòlica " Jezabel " into seu longo regno intollerante de 1260 anni reale e o 593. th con fâ confiansa in sciô scimboliximo do santuäio ebraico : o tabernacolo de Mosè e o templio tiou sciù da-o Salomon. Inte tutti doî i caxi, in sce " l'avanguardia, feua da-o templio " , s'attreuva di riti religioxi carnæ : l'artâ di sacrifici e o baçî de abluçioin. A vea santitæ spirituâ a s’attreuva drento do templio : into pòsto santo donde gh’é : o candeliê de sette lampade , a töa di 12 pan de spettacolo, e l’artâ de l’incenso misso davanti a-o velo ch’o l’asconde o pòsto ciù santo, imagine do çê donde o Segnô o s’assetta in sciô seu tröno reale. A scinçeritæ di candidæ pe-a sarvessa crestiaña a l'é conosciua sôo che a-o Segnô , e in sciâ tæra l'umanitæ a l'é ingannâ da-a religion de facciata " esterna " che a fede cattòlica romaña a rappresenta primma inte l'istöia da religion crestiaña da nòstra epoca.                    
 
A Santa Bibbia, a Paròlla de Dio, Perseguitâ
Verso 3 : “ Dò o poei a-i mæ doî testimònni, e profetizzan pe milledoeçentosessanta giorni, con di sacchi. »   
Inte sto longo regno confermou chì sotta forma de « 1260 giorni », a Bibbia scimbolizzâ da-i « doî testimònni » a saià in parte ignorâ fin a-o tempo da Reforma quande a saià fiña perseguitâ da-e leghe cattòliche favorevole a-i pappi che sostëgnan co-e spae. L'imagine « vestî de sacco » a dexigna unna condiçion d'affliçion che a Bibbia a sostëgnià fin a-o 1798. Perché in sciâ fin de sto periodo, l'ateismo revoluçionäio franseise o â bruxiâ inti pòsti pubrichi, con çercâ ascì de fâla scentâ do tutto.      
Verso 4 : “ Questi son i doî erboi d’oliva e i doî candelieri che s’attreuvan davanti a-o Segnô da tæra. »   
Sti “ doî erboi d’oliva e doî candeliê ” son i scimboli de doe alleanse consecutive che o Segnô o l’à organizzou into seu progetto de sarvessa. Doe dispensaçioin religiose consecutive che pòrtan o seu Sciô, che o seu lascito o l’é a Bibbia e i seu testi de doe alleanse. O progetto de doe alleanse o l’é stæto profetizzou inte Zec . E za, avanti de " i doî testimònni " do verscicolo 3 , o Segnô o l’à dito de loiatri inta testimoniansa de Zaccaria : " Sti chì son i doî figgi d’euio che stan davanti a-o Segnô de tutta a tæra. » Inte sto scimbolismo “ euio ” o designa o Sciô divino. « O candeliê » o profetizza Gexù Cristo ch’o portià inte un còrpo uman a luxe do Sciô inta seu santificaçion (= 7) e o spanteghià a seu conoscensa tra i òmmi, coscì comme o candeliê scimbòlico o diffonde a luxe bruxando l’euio contegnuo inti seu « sette » vaxi.                    
Nota : O candeliê de lampada “ sette ” o l’é çentrou in sciô vaso de mezo ; questo, comme a meitæ da settemaña ch’a fa , o 4° giorno da settemaña de Pasqua , o giorno donde , pe-a seu mòrte espiatöia , Gexù Cristo o l’à fæto çessâ o sacrifiçio e l’offerta , o rito religioso ebraico, in conformitæ co-o progetto divino profetizzou inte Dan.9:27. O " candeliê " de sette lampe donca o portava ascì un messaggio profetico.           
Verso 5 : “ Se quarchedun o veu fâghe mâ, o feugo o sciòrte da-a seu bocca e o devora i seu nemixi ; e se quarchedun o veu fâghe do mâ, o deve ëse ammassou inte sta mainea. »  
Chì, comme inte Ap. 13:10 , o Segnô o conferma a-i seu veri eletti o seu proibiçion de castigâ , liatri mæximi , o mâ fæto a-a Bibbia e a-a seu caxon. Sta chì a l'é unn'açion ch'o se reserva solo che pe lê mæximo. I mâ vegnian da-a bocca do Segnô Creatô. O Segnô o s’identifica co-a Bibbia, ch’a l’é ciammâ « a paròlla de Dio », de mòddo che chi se segge ch’o ghe fa mâ o l’attacca direttamente personalmente.  
Verso 6 : “ Questi an o poei de serrâ o çê, pe no piggiâ inti giorni da seu profeçia ; e gh'an o poei in scê ægue de trasformâle inte sangue, e de corpî a tæra con tutte e peste, tanto de vòtte comme veuan. »    
O Sciô o çita di fæti reportæ inta Bibbia. Into seu tempo, o profeta Elia o l'à ottegnuo da-o Segnô che no piovesse feua che pe-a seu paròlla ; Davanti de lê o Mosè o l’à reçevuo da-o Segnô a facoltæ de trasformâ e ægue inte do sangue e de corpî a tæra con 10 plaghe. Ste testimonianse bibliche son tanto ciù importante perché inti urtimi giorni, o desprexo pe-a paròlla scrita e ispiâ de Dio o saià castigou da de peste da mæxima qualitæ, segondo Ap. 16 .  
 
L'ateismo naçionale da revoluçion franseise
E luxe scue
Verso 7 : “ E quande an finio a seu testimoniansa, a bestia ch’a monta da-o fosso sensa fondo a farà guæra contra de loiatri, a î guägnià e a î ammascià. »   
O Sciô o ne revela chì quarcösa d' importante da nottâ ; A dæta 1793 a marca a fin da testimoniansa biblica, ma pe chi ? Pe-i seu nemixi do tempo ch' aivan perseguitou a Bibbia refuando a seu autoritæ diviña comme arrembo a-a fæ ; saieiva à dî i monarchi, i aristocratichi monarchichi , o regimme papale catòlico roman e tutto o seu clero. À sta dæta, o Segnô o condanna ascì i fäsci credenti protestanti che inta prattica no tëgnan za conto di seu insegnamenti . Into Dan 11:34, into seu giudiçio, o Segnô o ghe imputa “ l’ipòcrisia ” : “ E quande cazzan, saian aggiuttæ con pöco: e tanti s’azzonzan à loiatri inte l’ipòcrisia .” " Sta chì a l'é solo a primma parte da testimoniansa da Bibbia ch'a finisce, perché do 1843 o seu ròllo o piggiâ torna unn'importansa primmäia inte l'invitâ i eletti à descrovî e profeçie avventiste. L’installaçion de l’ateismo naçionale in Fransa a l’anià comme mira a Bibbia e a çerchià de fâla scentâ. L' abbondante deuvio sanguinoso da « seu guillotiña » o ô fa unna neuva « bestia » che, sta vòtta, a l'aiva da « montâ da l'abisso ». Pe sto termine piggiou in prestito da l’istöia da creaçion into Genexi 1 :2 , o Sciô o ne fâ arregordâ che se o Segnô, o seu Creatô, o no l’existesse, nisciuña vitta a s’avesse sviluppâ in sciâ tæra. “ L'abisso ” o l'é o scimbolo da tæra privâ d'abitanti, quand'a l'é “ sensa forma e veua .” L’é stæto coscì « a-o comenso » , segondo Gen. 1:2, e o saià torna coscì pe « mill’anni », in sciâ fin do mondo, dòppo o glorioso retorno de Gexù Cristo, ch’o l’é o tema ch’o vëgne apreuvo à questo inte sto capitolo 11. Pecöse i òmmi rebelli san comme unîse pe destrue, ma son ben ben scompartii in scê forme che dovieivan ëse dæte a-a reconstruçion. Sta testimoniansa a l'öfre dòppo de lê a demostraçion do fruto che l' umanitæ a peu portâ quand'a l'é taggiâ do tutto da-o Segnô ; privou da seu açion benefica.                        
Ma into ciammâlo « abisso » o Sciô do Segnô Creatô o suggerisce ascì o contesto e o stato da creaçion originale da nòstra tæra. Coscì, con mirâ a-o primmo giorno de sta creaçion, o ne mostra unna tæra appossâ inte l’ assoluo « sciumme » dæto che à quelli tempi, o Segnô o no l’aiva ancon dæto a-a tæra a luxe de nisciuña stella. E st’idea a conliga spiritualmente sta « bestia ch’a monta da-a fossa sensa fondo » a-o « quarto segno » de Ap. 6:12 descrito comme un « sô neigro comme un sacco de cavelli ». A connescion a l’é fæta ascì co-a “ 4a trömba ” de Ap. 8,12 descrita da -i “ colpi do terso, do sô, do terso da luña, e do terso de stelle ”. Pe mezo de ste figue, o Sciô o gh’attribuisce un carattere particolarmente “ scuo ” . À tutti i mòddi, l’é inte sto aspeto e stato « scuo » che a Fransa a glorifichià i seu pensatoî liberi co-o dâghe o titolo de « illuminaçion ». Noi s’arregòrdemmo donca e poule de Gexù Cristo çittæ inte Matteo 6:23 : “ ma se o teu euggio o l’é mâ, tutto o teu còrpo o saià pin de sciummæa. Se donca a luxe ch’a l’é inte ti a l’é sciua, quante grande a l’é quella sciua! «Coscì o pensceo libero scuo o va in guæra contra o spito religioso e sto neuvo spito libertäio o l’anià avanti into tempo e o se spanteghià in sciô mondo oçidentale... ciammou crestian e o mantegnià a seu brutta influensa fin a-a fin do mondo. Co-a Revoluçion Franseise , o « sciugo » o s'é stabilio delongo co-o peccou . Pecöse con lê vëgnan i libbri scriti da-i filòsofi do libero pensceo ; che o ô conliga a-o “ peccou ” ch’o caratterizza a Greçia inte profeçie de Daniele 2-7-8. Sti neuvi libbri saian in competiçion co-a Bibbia e arriëscian à asmortâla, inte unna mesua enorme. A “ guæra ” denonçiâ a l’é donca sorviatutto ideològica. Dòppo a Revoluçion e dòppo a Segonda Guæra Mondiale                                      eSto sciugo o piggiâ l'apparensa de l'umaneximo ciù erto, contrastante e donca rompendose con l'intolleransa originäia , ma a « guæra » ideològica a va avanti . I umoen do Ponente saian dispòsti à sacrificâ quæ se segge cösa pe sta “ libertæ ”. De fæto, sacrifichian e seu naçioin, a seu seguessa e no scappian da-a mòrte programmâ da-o Segnô.    
Verso 8 : “ E i seu còrpi mòrti s’attreuvan inta strâ da grande çittæ, ch’a se ciamma spiritualmente Sòdoma e Egitto, donde anche o nòstro Segnô o l’é stæto croxificou. »   
I " còrpi " mensunæ son quelli di " doî testimònni " che i seu primmi attaccanti son stæti exeguii ascì inta " piassa " da mæxima " çittæ " . Sta “ çittæ ” chì a l'é Pariggi, e o “ pòsto ” mensunou o l'ea ciammou , consecutivamente, “ pòsto Luiggi XIV ”, “ pòsto Luiggi XV ”, “ pòsto da Revoluçion ” , e o dexigna l'attuâ “ pòsto da Concorde ” . L’ateismo o no fa favô à nisciuña forma religiosa. E vittime guillotinæ son corpie pròpio pe-a seu appartenensa religiosa. E comme o mostra o messaggio da “ 4° Tromba ” , i obiettivi son a vea luxe (sô) , o fäso collettivo (luña) , e quæ se segge messaggê religioso individuale (stella) . Pe de ciù, çerte forme religiose corrutte vëgnan açettæ à condiçion che se conforman a-e nòrme de l’ateismo dominante. Çerti prævi son donca ciammæ de mainea burla " defroccati ". L'Esprit o confronta Pariggi, a capitâ franseise , à “ Sòdoma ” e “ Egitto ” . I primmi fruti da libertæ en stæti di eçesci sessuali accompagnæ da-a rottua de convençioin soçiale e de famiggia tradiçionale. Sto confronto o l'avià de conseguense tragiche into tempo. O Sciô o ne l'indica che sta çittæ a patià o destin de “ Sòdoma ” e quello de “ Egitto ” ch'o l'é vegnuo pe-o Segnô o tipico scimbolo do peccou e da rebellion contra de lê. O ligamme stabilio chì de d’ato co-o “ peccou ” filosòfico “ grego ” denonçiou inte Daniele 2-7-8 o l’é confermou chì. Pe capî sta stigmatizzaçion diviña do peccou grego , tegnemmo conto do fæto che, into çercâ de deuviâ de poule filosòfiche pe presentâ l’Evangeo a-i abitanti d’Atene, l’apòstolo Paolo o l’é fallio e o l’é stæto cacciou feua da-o pòsto. Pe questo o pensceo filosòfico o l’arresta delongo o nemigo do Segnô creatô.                                        Co-o tempo e fin a-a seu fin, sta çittæ chì a se ciammava " Pariggi "   a mantegniâ, e a testimoniâ co-e seu açioin , a preçixon do seu confronto con sti doî nommi , scimboli de peccou sessuâ e religioso. Derê a-o seu nomme " Pariggi " gh'é l'ereditæ di " Parisii " , unna poula che a seu origine çeltica a veu dî " quelli do cazzetto ", un nomme dramaticamente profetico. Inti tempi romoen o pòsto o l'ea unna fortessa de adoratoî paghen de Ixide, a dea di egiçien, pròpio , ma ascì l' imagine scenica e cinica de Pariggi, o figgio do re de Tròia, o vegio Priam . Autore de un adultëio co-a bella Elena, moggê do re grego Menelao, o saià responsabile de unna guæra co-a Greçia. Dòppo un ascidio sensa successo, i greghi se son retiæ, con lasciâ un cavallo de legno enorme in sciâ spiaggia. Pensando ch'o l'ea un dê grego, i Tröi an portou o cavallo inta çittæ. E a-a meitæ da neutte , quande o vin e a festa ean finii, i sordatti greghi son sciortii da-i seu cavalli e an arvio e porte a-e truppe greghe che tornavan in mutto ; e tutti i abitanti da çittæ son stæti massacræ , da-o re a-i ciù basci di soggetti. St'açion troiaña a l'avià caxonou a perdia de Pariggi inti urtimi giorni perché, sensa tegnî conto da leçion, a repetià i seu erroî con fâ stabilî i seu nemixi, ch'a l'aiva colonizzæ, into seu territöio . Avanti de piggiâ o nomme Pariggi , a çittæ a se ciammava “ Lutèce ” ch’a veu dî “ paludde puzzante ” ; tutto o programma do seu triste destin. O paragon con l'" Egitto " o l'é giustificou perché con adottâ o regimme repubrican, a Fransa a l'é vegnua offiçialmente o primmo regimme peccatô into mondo oçidentâ. St'interpretaçion a saià confermâ inte Ap. 17:3 da-o cô “ scarlatto ” da “ bestia ” , unn'imagine de coaliçioin monarchiche e repubricañe di urtimi giorni , tiæ sciù in sciô modello da Fransa . Into dî : « donde o seu Segnô o l’é stæto croxificou », o Sciô o fa un confronto tra o refuo da fede crestiaña de l’ateismo franseise e o refuo naçionale ebraico do Mescia Gexù Cristo.                        ; pecöse e doe scituaçioin en pæge do tutto e portian e mæxime conseguense e i mæximi fruti d’impietæ e d’iniquitæ. Sto paragon o l’anià avanti inti versci che vëgnan apreuvo.
Con ciammâ a seu capitâ “ Egitto ”, o Segnô o paragoña a Fransa a-o Faraon, un modello de rescistensa umaña a-a seu voentæ. O mantegnià sta poxiçion rebelle fin a-a seu destruçion. No ghe saià mai nisciun pentimento da-a seu parte. Ciammando “ o mâ ben e o bon mâ , ” a commetterà i ciù gròsci peccati execræ da-o Segnô ; questo co-o ciammâ « luxe » , i « scui » pensatoî fondatoî de « seu driti umoen », che s’oppoñan a-i driti de Dio. E da tanti pòpoli, o seu modello o saià imitou, fiña , do 1917, da-a potente Ruscia ch'a ô destruià con un tiro atòmico a-o tempo da " sesta trömba " , ch'a l'ea stæta profetizzâ co-o seu nomme " Parisii " inta lengua çelta, ch'o veu dî " quelli do cazzòllo " . A l’arresta donca fin a-a seu fin incapaçe de vedde o Segnô inte preuve che â arroinian a-o ponto de destruila. Pecöse o l'à piggiâ comme mira e o no lascià anâ fintanto ch'a no saià ciù.                 
Verso 9 : “ E òmmi de tutti i pòpoli, tribù, lengue e naçioin veddan i seu còrpi pe trei giorni e mezo, e no lascian che i seu còrpi seggian missi inte tombe. »   
In Fransa, o pòpolo o l'é introu inta Revoluçion do 1789 , e do 1793, o l'à exeguio o seu re e dapeu a seu regiña, tutti doî stæti decapitæ pubricamente in sciâ grande piassa çentrâ da çittæ, ciammâ consecutivamente “ Place Louis XV ”, “ Place da Revoluçion ”, e ancheu Conla decord ”. Assegnando " trei giorni e mezo " a-o tempo de l'açion destruttiva, o Esprit o pâ comprende a Battaggia de Valmy, donde do 1792, i revoluçionäi an affrontou e an guägno e armæ royaliste di regni europëi ch'aivan attaccou a Fransa repubricaña , compreiso l'Austria, o paise da famiggia da regiña Marie-Antoin d'origine. Pe accapî l'origine de sto òdio, beseugna tegnî presente che 1260 anni de tutte e meñe de esaçioin da parte da coaliçion papale-reale an finio pe invexendâ o pòpolo franseise ch'o l'é stæto sfrütou, maltrattou, perseguitou e arroinou do tutto . I urtimi doî regni do Luiggi XIV co-a seu ostentaçion odiosa e do Luiggi XV , un re deboccou corrutto , an finio pe impî a coppa da paçiensa de Dio e quella di òmmi. Attençion ! A Repubrica a no l'é e a no saià unna benediçion pe-a Fransa. A va avanti a-a seu fin , inta seu quinta forma, à portâ e malediçioin do Segnô e de lê mæxima pe commette i erroî che ghe faian cheita. Sto regimme sanguinoso , a-a seu origine , o saià o paise di " driti umoen " e de l' umaniximo ch' o finià pe defende o colpevole e frustrâ , pe-a seu ingiustiçia , a vittima . O l'açettià fiña i seu nemixi e o î stabilià into seu territöio, imitando , a-o pezo, o famoso exempio da çittæ troiaña famosa pe l'introduçion do cavallo de legno lasciou da-i greghi , comme visto primma.            
Verso 10 : “ E pe quelli che stan in sciâ tæra se regoggian e se allegrian, e se mandan di regalli l’un à l’atro, perché sti doî profeti an tormentou quelli che stan in sciâ tæra. »   
Inte sto verscio, o Sciô o l’ammia a-o momento quande, comme a gangrena ò o cancao, o mâ filosòfico franseise o se spanteghià e o se spanteghià comme unna peste inte atre naçioin oçidentæ. O segna “ o segno di tempi ” do “ 6 ° segno ” ; quello donde o « sô o vëgne neigro comme o sacco » : a luxe da Bibbia a scenta, sciortia da-i libbri filosòfichi di pensatoî liberi.        
Inta lettua spirituale, à differensa di « çittadin do regno do çê » ch’o definisce i çernui da Gexù, « i abitanti da tæra » designan i protestanti americhen e ciù in generale, i umoen rebelli verso o Segnô e a seu veitæ . O pòpolo di regni europëi e ancon de ciù quelli americhen o l'ammia verso a Fransa. Lì, un pòpolo o sciorte a seu monarchia e a religion crestiaña cattòlica ch'a menassa o pòpolo ch'o leze a Bibbia, i « doî testimònni » , co- i « tormenti » do seu « inferno » ; reali “ tormenti ” che son però reservæ solo pe l’urtimo giudiçio, pe annichilâ i fäsci religioxi che loiatri mæximi deuvian pe fäscitæ sta meña de menassa, segondo Ap. 14:10-11. Anche i foresti, vittime di mæximi abuxi a-o de feua da Fransa, comensan à sperâ che pòssan piggiâ avvantaggio da st'iniçiativa. Sto chì o l'é tanto ciù perché, co-o sostëgno franseise dæto da-o Luiggi XVI, into mondo, pöchi anni avanti, i neuvi Stati Unii de l'America do Nòrd aivan attrovou a seu independensa , liberandose da-a dominaçion de l'Inghiltæra. A libertæ a l'é in marcia e a l'arrivià de lì à un pittin à tanti pòpoli. Comme segno de st'amixiçia, " se mandian di regalli un con l'atro ." Un de sti regalli o l'ea o regâ franseise a-i americhen da “ Statua da Libertæ ” stæta tiâ sciù do 1886 in sce'nn'isoa de feua à New York. I americhen gh'an restituio o gesto con offrîghe unna reprica che , stæta tiâ sciù do 1889, a l'é collocâ à Pariggi in sce'nn'isoa into mezo da Seña da-a rente a-a Torre Eiffel. O Segnô o l’ammia à sto tipo de dono ch’o revela a condivixon e o scangio ch’o constituisce a malediçion da libertæ eccesciva ch’a l’ammia à no tegnî conto de seu lezze spirituale.                  
Verso 11 : “ E dòppo trei giorni e mezo o spïto de vitta da-o Segnô o l’é introu inte de loiatri, e se son missi in pê ; e unna gran paura a l'é vegnua in sce quelli che î veddeivan. »    
A-i 20 d'arvî do 1792, a Fransa a l'é stæta menassâ da l'Austria e da-a Pruscia e a l'à derruou o seu re , o Luiggi XVI, a -i 10 d' agosto do 1792. I revoluçionäi an guägno à Valmy a-i 20 de settembre do 1792. O re Rob Luiggi XVI o l'é stæto guillotinou a-i 21 de zenâ do 1792. a-i 28 de luggio do 1794. A « Convençion » a l'é stæta sostituia da-o « Direttöio » a-i 25 d'ötovie do 1795. I doî « Terroî » do 1793 e do 1794 son duæ insemme solo che pe un anno . Tra-i 20 d’arvî do 1792 e i 25 d’ötovie do 1795 , treuvo pròpio sto periodo de “ trei giorni e mezo ” profetizzou , ò “ trei anni e mezo ”, reale . Ma penso che a duâ a pòrte ascì un messaggio spirituâ. Sto periodo o rappresenta unna meza settemaña, ch'a peu evòcâ unn'alluxon a-o ministerio terrestre de Gexù Cristo ch'o l'é duou pròpio " trei giorni e mezo " profeticamente e o l'é finio co-a mòrte do Mescia Gexù Cristo. O Sciô o confronta a seu açion con quella da Bibbia , i seu « doî testimònni » , ch’an agio e mostrou ascì avanti d’ëse bruxæ in sciâ Place de la Révoluçion à Pariggi. Pe sto paragon, a Bibbia a l’é , sta fæ , identificâ con Gexù Cristo ch’o l’é, inte lê, torna croxificou e « traforou » comme o l’indica Ap. L'alluvioin de sangue ch'o l'é stæto versou o l'à finio pe fâ paû a-o pòpolo franseise. Pe de ciù, dòppo avei exeguio o seu cappo da Convençion sanguinosa, o Mascimilien Robespierre, e i seu amixi Couthon e San Giusto , a scintexi e e execuçioin scistematiche son cessæ. O Sciô de Dio o l’à desveggiou a seu spirituale di òmmi e a prattica da religion a l’é vegnua torna legale , e sorviatutto, libera. A salutâ « paura de Dio » a l’é torna comparsa e l’interesse pe-a Bibbia o s’é manifestou torna, ma fin a-a fin do mondo a saià combattua e compete da-i libbri filosòfichi scriti da di pensatoî liberi che o seu modello grego o l’é a vivagna de tutte e seu varie forme.                     
Verso 12 : “ E an sentio unna voxe da-o çê ch’a ghe diva : « Sciortî chì . E son anæti in çê inte unna nuvia ; e i seu nemixi î veddeivan. »   
Sta affermaçion diviña a s’applica a-i “ doî testimònni ” biblichi dòppo o 1798.  
O paragon con Gexù o va avanti, perché o l’é quello che i seu çernui an visto (dòppo o profeta Elia) montâ into çê davanti a-i seu euggi. Ma , à seu vòtta, i seu çernui de l’urtimo tempo agian a-o mæximo mòddo. I seu nemixi î veddan ascì montâ in çê inta nuvia donde Gexù o î tiâ à lê. L'arrembo che o Segnô o dà a-a seu caxon o l'é o mæximo, pe Gexù Cristo, o seu elezzuo, e inte sto contesto da Revoluçion Franseise, a Bibbia dòppo o 1798. Pe confermâ a fin da duâ profetizzâ di " 1260 giorni "-anni, do 1799, o Pappa Pio VI o l' é mòrto in prexon à Valence poscibile e493 . 94 , un longo tempo de paxe de 150 anni profetizzou inta forma de « çinque meixi » inte Ap. 9:5-10 . A mòrte do Luiggi XVI, a fin da monarchia e a mòrte de un pappa prixonê dan un colpo mortale à l'intolleransa religiosa de " a bestia ch'a se leva da-o mâ " inte Ap. 13,1-3. O Concordato do Direttöio o guærisce a seu feia ma a no s'avvantaggia ciù de l' arrembo reale destruto , a no perseguià ciù fin a-o tempo finâ quande l'intolleransa protestante a comparià co-o nomme de « a bestia ch'a se leva da-a tæra » inte Ap. 13:11.     
Verso 13 : “ E à quell’oa gh’é stæto un gran terremoto, e a dexima parte da çittæ a l’é cheita ; Settemilla òmmi son mòrti into terremoto, e i atri an avuo paû e an dæto glòria a-o Segnô do çê. »    
Inte sto tempo ( quell'oa ) o « terremoto » za profetizzou da- a realizzaçion de quello de Lisboña do 1755, interessou a-o tema do « sesto segno » de Ap. 6,12, o s'é compio in forma spirituale . Segondo o Sciô de Dio, a çittæ de Pariggi a l'à perso " unna dexima parte " da seu popolaçion. Ma un atro scignificato o peu riguardâ segondo Dan.7:24 e Ap.13:1, a dexima parte de « dexe còrne » ò regni crestien oçidentæ soggetti a-o cattòliçeximo roman papale. A Fransa, tegnua da Romma comme a " figgia ciù grande " da Gexa Catòlica Romaña , a cazze inte l'ateismo, a ghe priva o seu sostëgno e a va fin à destrue a seu autoritæ. A 4a trömba a l’à revelou, “ un terso do sô o l’é colpio ” ; o messaggio " settemilla òmmi son stæti ammassæ inte sto terremoto " o conferma a cösa co-o dî : unna moltitudine ( mille ) de " òmmi " religioxi ( sette : santificaçion religiosa do tempo ), son stæti ammassæ inte sto terremoto politico soçiale.                        
Verso 14 : “ O segondo guai o l’é passou. Ecco, o terso guai o l’arriva a-a spedia .   
Coscì, l'intenso spanzimento de sangue o l'à repiggiou a paura de Dio, e o " Terrô " o l'à cessou , sostituio da l'impëio do Napolion I , l' " agogia " ch'a l'annunçiava e urtime træ " trömpe ", træ " grende desgraçie " pe-i abitanti da tæra. Dæto che l'annunçio o l'é vegnuo apreuvo a-a Revoluçion Franseise da-o 1789 a-o 1798, a «segonda desgraçia » ch'a gh'é stæta attribuia into verscio 14 a no peu riguardâla direttamente. Ma pe-o Sciô, o l’é o mezzo pe dîne che unna neuva forma da Revoluçion Franseise a comparià giusto avanti do glorioso retorno de Gexù Cristo. Oua, segondo Ap. 8,13, o « segondo guai » o l’ à da fâ ciæamente co-o tema da 6a trömba de Ap . Nosciatri poemmo capî che, comme o massacro provocou da-i Revoluçionäi franseixi, o Segnô o l’organizza o massacro da Tersa Guæra Mondiale, sta vòtta atòmica, ch’o reduià consciderevolimente o numero d’abitanti da tæra, avanti da seu eliminaçion completa ch’a l’arrestabilià o seu aspeto originäio de « abisso », dòppo l’urtimo intervento destruttivo de Gexù Cristo.                 
O doggio scignificato do “ segondo guai ” o conliga a quarta trömba a-a sesta pe unna raxon spirituale. A struttua de l'Apocalisse a scompartisce o tempo de l'era crestiaña inte doe parte . Inta primma, a " desgraçia " a castiga i colpevoli ch'en stæti castigæ avanti do 1844 e inta segonda, quelli ch'en stæti castigæ dòppo o 1844, giusto avanti da fin do mondo. Oua , tutte doe e açioin punitive scompartan o scignificato che o Segnô o dà a-o seu quarto castiggo into Levitico 26:25 : “ Mandiò a spada ch’a vendigherà a mæ alleansa .” O primmo castiggo o l’é vegnuo in sce quelli che no an reçevuo o messaggio da Reforma, l’euvia inandiâ da Gexù pe-i seu eletti, e o segondo, in sce quelli che no an responduo a-o requixito do Segnô de completâ sta Reforma da-o 1843 in avanti A luxe revelâ co-a quæ o Segnô o l’é apreuvo à construe sta Reforma permanente a saià presentâ fin a-a fin do 1843.       
Piggiando e cöse e e açioin che o Segnô o l’à imputou a- i òmmi da Revoluçion Franseise da-o 1789 a-o 1795 , attrovemmo quelle ch’o peu imputâ a-i òmmi do Ponente di urtimi giorni. Trovemmo o mæximo desprexo , o mæximo impietæ e odio pe-e ordinanse religiose e pe quelli che ê mostran ; comportamento che sta vòtta o ne vëgne da-o sviluppo straordinäio da sciensa e da tecnologia . Inti anni de paxe, l’ateismo e a fäsa religion an conquistou o mondo oçidentale. O Segnô o l' à donca unna boña raxon pe propoñene , pe sto tema , unna doggia lettua ; O comportamento di " sorvevisciui " o l'é a differensa prinçipâ tra l'era revoluçionäia e o tempo scientifico di urtimi giorni de l'umanitæ. Pe ëse ciù ciæi, segondo Ap. 11,11-13, « i sorvevisciui » da primma lettua ch’a l’à da fâ co-a « quarta trömba » « se son pentii », tanto che « i sorvevisciui » da segonda ch’a l’à da fâ co-a « sesta trömba » « no se son pentii », segondo Ap.9:20-2.                  
 
O terso “ gran guai ” (pe-i peccatoî) : O retorno glorioso de Cristo o vengatô .   
Verso 15 : “ O setten angelo o l’à sonou ( a seu trömba ) . E gh'é stæto de voxe fòrte into çê che divan : «I regni de sto mondo son vegnui i regni do nòstro Segnô e do seu Cristo ; e o regnià pe sempre e sempre. »    
L'urtimo tema do capitolo o l'é quello da « setta trömba » ch'a dexigna, ve regòrdo, o momento che o Segnô creatô invixibile o se fa vixibile a-i euggi di seu nemixi, confermando Ap. 1,7 : « Ecco, o vëgne co-e nuvie, e tutti i euggi o veddan ; anche quelli ch'o l'an percusso .» " Quelli ch'o l'an perforou " , ch'an perforou Gexù, son i seu nemixi de tutte e epoche de l'era crestiaña compreiso quelle de l'urtimo. L’an perforou, perseguindo i seu discepoli fedeli, in scî quæ o l’à deciarou : « Pe quante l’é stæto fæto à un di ciù piccin de sti mæ fræ, l’é stæto fæto à mi (Matt.25,40)». Da-o çê , de voxe fòrte se levan pe festezzâ l'evento. Sti chì son i abitanti do çê che se son za espressi pe festezzâ l’espulscion da-o çê do diao e di seu demònni da-o Cristo vittöio, ciammou « Michele » inte Ap. 12,7 a-o 12. Piggian parte a-a gioia di eletti, à seu vòtta libeæ e vittöi da Gexù Cristo. L’istöia do peccou terrestre a cescià pe mancansa de peccatoî destruti da-a bocca do divino Cristo. O diao, “ prinçipe de sto mondo ” segondo Gexù, o perde a seu possescion do mondo peccatô annihilou da-o Segnô. O l’arresta in sciâ tæra desolâ pe atri mill’anni sensa fâ danno à nisciun , in atteisa a seu totale eliminaçion à l’urtimo giudiçio con tutti i atri peccatoî che o Segnô o l’arresuscitâ pe sta raxon.              
 
A Gran Feliçitæ Çeleste di Eletti Resciöæ da-o Sangue de Gexù Cristo
Verso 16 : “ E i vintiquattro ançien, ch’ean assettæ davanti a-o Segnô in scî seu tröni, se son cacciæ in faccia e adoravan o Segnô , ”   
I eletti son intræ into regno çeleste de Dio, assettæ in sce di tröni in presensa de Dio, regnian, giudichian i grammi segondo Ap. 20:4. Sto verscio o l’evòca o contesto do comenso çeleste di resciöæ de Ap. 4. Sto verscio o presenta a forma che o veo culto do Segnô o dovieiva piggiâ. A prostraçion, l'inzenoggio, a faccia a-o terren, a l'é a forma legittimizzâ da-o Segnô .
Verso 17 : “ Dixendo : Ti ringraçiemmo, Segnô Dio Onnipotente, ch’o l’é, e ch’o l’é stæto, perché t’æ piggiou possesso da to gran potensa e t’æ regnou. »    
I resciöæ rinnovan i seu ringraçiamenti e se inchinan davanti à Gexù Cristo, " o Segnô Onnipotente ch’o l’é e ch’o l’ea " " e ch’o l’é vegnuo " , comme o l’annunçia Ap. “ Ti t’æ piggiou a to gran potensa ” ch’a l’aiva renonçiou pe sarvâ i to çernui e t’æ expiou i seu pecchi co-a to mòrte into to ministerio de “ pegoa ” ; “ a pegoa de Dio ch’a leva i peccati do mondo .” Ti l’æ “ piggiou possesso do to regno ” ; o contesto propòsto o l’é de fæto quello donde o Sciô o l’à portou o Gioan inte Ap . l’istöia de l’ assemblea de Cristo in sciâ tæra a l’é into passou. Inte sta fase, e " sette assemblee " son derê a-i fonçionäi elezzui. O regno de Gexù, l’oggetto da speransa da fæ di eletti, o l’é vegnuo unna realtæ.                 
Verso 18 : “ E naçioin ean in raggia ; e a vòstra raggia a l’é vegnua, e o tempo o l’é vegnuo pe giudicâ i mòrti, pe premiâ i vòstri servitoî i profeti, i santi, e quelli che temman o vòstro nomme, piccin e grendi, e pe destrue quelli che destruxan a tæra. »    
Inte sto verscio 18 s’attreuva de informaçioin ben ben utile in sciâ sequensa di eventi profetizzæ . A 6a trömba a l'à ammassou un terso do pòpolo , saieiva à dî " E naçioin ean in raggia ", e davanti a-i nòstri euggi, do 2020-2021 , s'asscistemo a-e caxoin de st'irritaçion : o Covid -19 e a roiña econòmica provocâ, l'aggrescion islamica, e prontamente , l'offensciva russa con. Dòppo sto conflitto terribile e destruttivo , dòppo a promulgaçion da lezze da domenega da parte da « bestia da tæra », saieiva à dî a coaliçion protestante e catòlica di sorvevisciui americhen e europëi, o Segnô o l'à versou in sce de loiatri « e sette urtime plaghe da seu raggia » descrite into Rev. 16. A-o tempo do setten, o Gexù o s’é compario pe sarvâ i seu eletti e destrue i cadui. Dapeu l'arriva o programma inandiou pe-i " mill'anni " do setten millennio. Into çê, segondo Ap. 4:1, o giudiçio di grammi o l’avià avvegnuo : “ e o tempo o l’é arrivou pe giudicâ i mòrti .” I santi ottëgnan a seu compensaçion : a vitta eterna promissa da Gexù Cristo a-i seu eletti . Pe finî ottëgnan a stella do mattin e a coroña promissa a-i çernui trovæ vittöi inta lotta da fæ : « pe premiâ i to servitoî i profeti » . O Segnô chì o ne fâ arregordâ l’importansa da profeçia pe tutte e etæ (Segondo 2 Pietro 1,19) e ciù particolarmente inti urtimi giorni. “ I santi e quelli che temman o teu nomme ” saieiva à dî quelli ch’an responduo poxitivamente a-i messaggi di trei angeli de Ap . o primmo di quæ o s’arregòrda a saviessa ch’a consciste into aveighe paû, into obedîghe e into no contestâ i seu comandamenti, co-o dî : « Temmâ o Segnô e dâghe glòria », into seu aspetto de Dio o creatô, « perché l’é vegnua l’oa do seu giudiçio, e adorâ quello ch’o l’à fæto o çê, o mâ, a tæra de l’ægua e «.                          
Verso 19 : “ E o templio de Dio o l’é stæto averto into çê, e into seu templio s’é visto l’arca do seu testamento. E gh'é stæto di sciacchi de lampadine, de voxe, di tron, un terremoto e unna gran granella. »  
Tutti i temi evòcæ inte sto libbro de l’Apocalisse converzan verso sto momento stòrico do gran retorno glorioso do nòstro divino Segnô Gexù Cristo. Sto verscio o l’ammia a-o contesto donde se compiscian e completan i seguenti temi :  
Rev. 1 : Avventismo :  
Verso 4 : “ Gioan a- e sette gexe ch’en inte l’Asia : Segge a graçia e a paxe da quello ch’o l’é, ch’o l’é stæto e ch’o l’é apreuvo à vegnî ;    
Verso 7 : “ Ecco, o vëgne co-e nuvie . E tutti i euggi o veddan, anche quelli ch’o l’an traforou; e tutte e tribù da tæra se lamentan pe lê. Scì. Amen! »  
Verso 8 : “ Son Alfa e Omega, o dixe o Segnô Dio, ch’o l’é e ch’o l’é stæto e ch’o l’é apreuvo à vegnî , l’Onnipotente. »  
Verso 10 : “ Son stæto into Sciô Spìrito into giorno do Segnô , e ò sentio derê à mi unna voxe fòrte, comme unna trömba, ”  
Ap. 3 : A setta assemblea : fin de l’ era “ Laodicea ” (= gente giudicæ).    
Ap. 6:17 : O gran giorno da raggia do Segnô contra i òmmi rebelli " perché o gran giorno da seu raggia o l'é arrivou , e chi o peu restâ? »    
Ap. 13 : “ a bestia ch’a ne vëgne da-a tæra ” (coaliçion protestante e cattòlica) e a seu lezze domenicale ; verso 15 : “ E o l’aiva o poei de dâ vitta à l’imagine da bestia, pe fâ parlâ tanto, pe fâ ammassâ tutti quelli che no voeiva adorâ l’imagine da bestia. »       
 
Ap. 14 : I doî temi de “ a recuggeita ” (fin do mondo e rappòrto di eletti) e “ l’annata ” (massacri di fäsci pastoî da-i seu seguitoî seduti e ingannæ ) .      
 
Ap. 16 : Verso 16 : “ o gran giorno de battaggia Armageddon ” .    
 
 Inte sto verscio 19 s’attreuva a formola ciave de l’ intervento diretto e vixibile do Segnô, « e ​​gh’é stæto di lampadin, de voxe, di tron, un terremoto » , za mensunæ inte Ap. 4:5 e 8:5 . Ma chì o Sciô o l’azzonze “ e granella pesante ” ; un “ granella ” ch’o concludde o tema da setta de “ sette urtime plaghe ” inte Ap. 16:21.       
 O contesto do retorno de Gexù Cristo o l’é donca segnou da l’urtimo tema avventista ch’o pòrta sto tempo , inta primmaveia do 2030, a vea sarvessa offerta a-i eletti , ottegnua da-o sangue versou da Gexù Cristo. L’é tempo pe-a seu confrontaçion co-i rebelli che se preparan à ammassâ i seu çernui che refuan a domenega romaña e mantëgnan a seu fedeltæ a-o Sabbath santificou da-o Segnô fin da-a primma settemaña da seu creaçion do mondo. O " sesto segno " de Ap. 6 o l'ascciæisce o comportamento e o desordine de sti rebelli piggiæ da-o Segnô inte l'atto de genoçidio intençionale di seu benediti e amæ eletti. L’argomento da discordansa o l’é portou sciù inte sto verscio 19 . Sta chì a l’é a lezze diviña conservâ inte l’ “ arca da testimoniansa ” into pòsto ciù santo do tabernacolo e into “ templio ” ebraico . L'arca a deve o seu prestigio e a seu ertiscima santitæ sôo che perché a contëgne e töe da leze incise da-o mæximo dio do Segnô , in persoña , in presensa de Mosè, o seu fedele servitô. A Bibbia a n’aggiutta à capî cöse l’é a caxon do terrô di rebelli into tempo do retorno de Gexù Cristo. Pecöse questo o l’é quello che i versci 1-6 do Salmo 50 declaran :        
“ Un Salmo de Asaf. O Segnô, o Segnô, YaHWéH , o parla, e o convoca a tæra, da-o spægâ do sô a-o tramontâ do sô. Da Scion, a bellessa perfetta, o Segnô o brilla. O ven, nòstro Dio, o no l'arresta mutto; Davanti de lê gh'é un feugo ch'o devora, d'in gio à lê unna tempesta violenta . O grida a-o çê de d'ato, e a-a tæra, pe giudicâ o seu pòpolo : Recuggeiteme i mæ fedeli, ch'an fæto unn'alleansa con mi pe sacrifiçio! - E i çê annonçian a seu giustiçia , perché o Segnô o l'é o giudiçe. »  
Inte un contesto de terrô, i rebelli veddan o testo do quarto di dexe comandamenti do Segnô mostrou into çê con de lettie de feugo. E pe st’açion diviña, saian che o Segnô o î condanna a-a primma e a-a “ segonda mòrte ” .  
Sto urtimo verscio do tema da « setta trömba » o revela e o conferma l’importansa che o Segnô o dà a-a seu lezze contestâ da-o fäso crestianeximo rebelle. A lezze diviña a l’é stæta reduta co-o preteiso de unn’oppoxiçion presummia tra lezze e graçia. St’errô o ne vëgne da unna lettua errâ de poule prononçiæ da l’apòstolo Paolo inte seu lettie. Donca chì desfæò tutti i dubbi fornindo de spiegaçioin ciæe e sence. Into Rom .​​​​​​​​​ ​Pe-a formola « sotta a lezze » o designa i ebrëi da vegia alleansa che refuan a neuva alleansa fondâ in sciâ giustiçia perfetta de Gexù Cristo. E o designa i çernui che intran inte sta neuva alleansa co-a formola “ co-a lezze ”. Pe questo o l’é o benefiçio che a graçia a pòrta , into quæ Gexù Cristo, into Sciô Spìrito, o l’aggiutta o seu çernuo e o gh’insegna à amâ e à obedî a-a santa lezze diviña. Into obedîghe, o l’é donca “ co-a lezze ” e stæto “ sotta a graçia ”, o no l’é ascì “ sotta a lezze ”. Me regòrdo torna che o Paolo o dixe da lezze diviña ch'a l'é « santa e che o comandamento o l'é giusto e bon » ; quello che condividdo con lê inte Gexù Cristo. Tanto che o Paolo o l’à castigou o peccou, o çerca de convinse i seu lettoî che no an beseugno de peccou ciù perché son inte Cristo, i rebelli moderni deuvian i seu testi pe contradîlo con fâ de mòddo che Gexù Cristo, a-o quæ dixan d’ëse, un « ch’o ministro o l’ à stabilio da-a Romma a-i 7 de marzo do 321. Tanto che o Paolo o l’à deciarou into Gal . Lontan da quello ! « Nottemmo l’importansa da preçixon, « lontan da lê », ch’a condanna a conçeçion religiosa da fäsa fede crestiaña moderna rebelle, e questo da-i 7 de marzo do 321, a dæta donde o « peccou » roman o l’é introu inta fede crestiaña de Ponente e de Levante da l’autoritæ de un imperatô pagan Constante Roman I e.                                
Inte sto contesto da « setta trömba » i primmi sëimilla anni missi da-a parte da-o Segnô pe-a seu seleçion di eletti terrestri, into seu progetto complescivo de settemilla anni, arrivan a-a fin. O setten millennio , ò « mille anni » de Ap. 20, o s’arve dapeu , dedicou a-o giudiçio çeleste di rebelli da parte di eletti resciöæ da Gexù Cristo, o tema de Ap. 4.     
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 12 : O Gran Cian Çentrâ . 
 
A dònna – L’aggressô roman – A dònna into deserto – Parentexi : unna battaggia into çê – A dònna into deserto – A Reforma – Ateismo- 
O resto avventista
 
A dònna vittöia, sposa de Cristo, l’Agnello de Dio
Verso 1 : “ Un gran segno o l’é compario into çê : unna dònna vestîa do sô, co-a luña sotta i pê, e in sciâ testa unna coroña de dozze stelle. »    
Chì ascì, ben ben di temi van apreuvo l'un à l'atro inte ben ben de pittue ò scene. O primmo quaddro o l'ascciæisce l' Assemblea Çernua ch'a s'avvantaggià da vittöia de Gexù Cristo, a seu sola Testa, segondo Ef.5,23. Sotta o scimbolo de unna “ dònna ”, a “ Sposa ” de Cristo a l’é avvolta into “ sô da giustiçia ” profetizzou inte Mal 4:2. Inte doggia applicaçion, « a luña » a scimbolizza o sciugo e a l’é « sotta i seu pê ». Sti nemixi son stòricamente e in ordine cronològico, i ebrëi da vegia alliansa, e i crestien cadui, cattòlichi, ortodòssi, protestanti e avventisti, do neuvo. In sciâ seu testa, « unna coroña de dozze stelle » a scimbolizza a seu vittöia inte l’alliansa do Segnô, o 7, con l’òmmo, o 5, ch’o veu dî o numero 12.          
 
A dònna perseguitâ avanti da vittöia finale .
Verso 2 : “ E a l’ea incinta, e a l’à gridou, a-o parto e a-i doî do parto. »    
Into verscicolo 2, i “ doî de nascion ” fan referensa a-a persecuçion terrestre ch’a l’é vegnua avanti do tempo da glòria çeleste. Sta figua a l’é stæta deuviâ da Gexù into Gioan 16,21-22 : “ Unna dònna, quande a l’é in parto, a l’à do mâ, perché a seu oa a l’é arrivâ; ma quande a l’à partorio o figgeu, a no se regòrda ciù do mâ, pe caxon da gioia ch’a l’à che un òmmo o l’é nasciuo into mondo. Coscì anche ti oua gh'æ dolô ; ma ti veddiò torna, e o teu cheu o s’allegrià, e nisciun o t’arretiâ a to gioia. »       
 
O persecutô pagan de dònne : Romma, a Gran Çittæ Imperiâ . 
Verso 3 : “ E un atro segno o l’é compario into çê ; e ecco un gran drago rosso, ch'o l'aiva sette teste e dexe còrne, e in scê seu teste sette coroñe. »   
O verscio 3 o l’identifica o seu persecutô : o diao, de seguo, ma o travaggia pe mezo de potense terrestre, carnæ che perseguitan i eletti, segondo a seu voentæ. Inta seu açion, o deuvia doe strategie consecutive ; quello do “ drago ” e quello do “ serpente ” . A primma, quella do " drago " o l'é l'attacco averto deuviou da-a Romma imperiâ pagaña. Trovemmo coscì i scimboli za visti inte Dan.7:7 donde Romma a l’é comparsa sotta forma de un quarto animâ monstruoso con “ dexe còrne ”. O contesto pagan o l'é confermou da-a presensa de “ diademe ” che son chì misse in scê “ sette teste ”, o scimbolo da çittæ romaña segondo Ap. 17. Sta preçixon a meita a nòstra piña attençion, perché a ne l'indica, tutte e vòtte che st'imagine a ven presentâ, da-a collocaçion de " tiare ", o contesto istòrico profetizzou.          
 
O persecutô religioso de dònne : Romma catòlica papale . 
Verso 4 : “ A seu coa a l’à spassou un terso de stelle do çê e a ê à cacciæ in sciâ tæra. O drago o s'é misso davanti a-a dònna ch'a l'ea apreuvo à partoî, pe devorâ o seu figgio quande a l'aiva partorio. »    
Sto verscio o piggia torna, sotta di neuvi scimboli, o messaggio de Ap. 11:1 a-o 3 donde a Romma papale a l'é autorizzâ da-o Segnô , sotta o titolo de « verga » , à « trampolâ sotta i pê a çittæ santa pe 42 meixi ».    
Into Daniele, e " dexe còrne " de l'Impëio Roman dovieivan ëse succescie da -o " còrno piccin " papale (da-o 538 a-o 1798). Sta succession a l’é confermâ chì inte Ap. 12, into verscico 4.    
O termine “ coa ” ch'o l'à comme mira a fäsa “ profetessa Jezabel ” de Ap. 2:20, o l'ascciæisce sta succexon de Romma religiosa papale fäsa crestiaña . L’accusa mensunâ inte Dan 8:10 a l’é rinnovâ chì. E vittime di seu trucchi e seduçioin, degne do « serpente » da Genexi, vëgnan piggiæ sotta i pê sotta o scimbolo de « stelle do çê », saieiva à dî sotta o titolo de « çittadin do regno do çê » che Gexù o l’attribuisce a-i seu discepoli. " A tersa parte a l'é stæta tiâ zu inta seu cheita ." A tersa a no l’é mensunâ into seu senso letterale, ma, comme da tutte e parte inta profeçia, comme unna parte scignificativa do numero totale de crestien verificæ. E vittime peuan fiña scompassâ sta proporçion de un terso lettiâ.                
Verso 5 : “ E a l’à partorio un figgio, ch’o l’aiva da governâ tutte e naçioin con unna bastonâ de færo. E o seu figgeu o l'é stæto portou da-o Segnô e da-o seu tröno. »  
Inte unn’applicaçion doggia, a profeçia a s’arregòrda comme o diao o l’à combattuo a caxon do Mescia da-a seu nascion fin a-a seu mòrte vittöia. Ma sta vittöia a l’é quella do primmo nasciuo dòppo o quæ tutti i seu çernui arriëscian, à anâ avanti co-a mæxima battaggia fin à ottegnî a vittöia finale. Inte quello momento, reçevendo un còrpo çeleste, scompartian con lê, o seu giudiçio di grammi e l’é lì , che insemme, « pascian e naçioin con unna verga de færo » ch’a daià o verdetto di « tormenti da segonda mòrte » de l’urtimo giudiçio. L’esperiensa de Cristo e quella di seu eletti se fondan inte unn’unica esperiensa commun, e l’imagine do « figgeu portou sciù a-o Segnô e a-o seu tröno », donca a-o çê, a l’é quella da «liberaçion » terrestre di eletti ch’a saià compia do 2030, co-o retorno do Cristo vengatô. Saian liberæ da-i “ doî do parto ” . O figgeu o l'é o scimbolo de unna converscion crestiaña autentica de successo e vittöia.          
Verso 6 : “ E a dònna a l’é scappâ into deserto, donde a l’à un pòsto preparou da-o Segnô, pe fâla mangiâ lì pe milledoeçentosessanta giorni. »     
L’ Assemblea perseguitæ a l’é in paxe e sensa arme, a seu sola arma a l’é a Bibbia, a paròlla de Dio, a spada do Sciô, a peu scappâ solo davanti a-i seu aggressoî. O verscico 6 o s’arregòrda o tempo do regno papale perseguitô inte “ 1260 giorni profetichi ” ò 1260 anni reali segondo o còdiçe de Ezechiele 4:5-6. Sto tempo o l'é pe-a fede crestiaña un tempo de preuva dolosa propòsta da-a mençion da poula " deserto " donde a l'é " guiddâ da-o Segnô ". A condividde coscì l’affliçion di “ doî testimònni ” de Ap. 11:3. Into Dan 8:12, sta frase diviña a l’é stæta formolâ coscì : « l’armâ a l’é stæta consegnâ co-o quotidiano pe caxon do peccou » ; o peccou commesso con abbandonâ l’osservansa do giorno de repòso do Sabbath da -i 7 de marzo do 321.            
 
Aprendo a parentexi : unna battaggia into çê . 
Verso 7 : “ E gh’é stæto a guæra into çê. Michele e i seu angeli an combattuo contra o drago. E o drago e i seu angeli an combattuo .   
O rappòrto annonçiou di santi o meita unna spiegaçion che o Sciô o ne presenta inte unna meña de parentexi. Sto fæto o saià reiso poscibile graçie a-a vittöia de Gexù Cristo in sciô peccou e in sciâ mòrte. Sta vittöia a l’é stæta confermâ dòppo a seu resurreçion, ma o Sciô o ne revela chì e conseguense ch’a l’à avuo pe-i abitanti do çê ch’aivan avuo da fâ co-i demoin e o mæximo Satana fin à quello momento.
Ben ben importante : sto conflitto çeleste, ch’o l’é arrestou invixibile a-i euggi de l’òmmo, o l’arremba a luxe in sciô scignificato de poule enigmatiche prononçiæ da Gexù quand’o l’ea in sciâ tæra. Into Gioan 14 :1-3 , o Gexù o l’à dito , “ No lasciâ che o voscio cheu o segge sciätou. Credde in Dio, e credde in mi. Inta casa de mæ Poæ gh'é tante manscioin. Se no fïse coscì, t'aviæ dito. Ti preparò un pòsto . E se vago à preparâte un pòsto , vegniò torna e ve portiò da mi mæximo, pe fâlo ëse anche voscià; » O scignificato dæto a-a “ preparaçion ” de sto “ pòsto ” o comparià into verscio ch’o vëgne apreuvo.        
Verso 8 : “ Ma no an guägno, e no s’é ciù attrovou o seu pòsto into çê. »   
Sta guæra çeleste a no l'à ninte in commun co-e nòstre guære terrestre ; O no pròvoca de mòrti à l'immediou e e doe bande oppòste no son pæge. O grande Dê creatô ch’o se presenta sotta l’aspeto umile e fraterno de l’arcangelo « Michele » o l’é con tutto o Dê onnipotente davanti a-o quæ tutte e seu creatue dovieivan inchinâse e obedî. Satana e i seu demònni en de creatue mai tanto rebelle , che s’obbediscian solo sotta coæ , e pe finî , no peuan resciste e son obrigæ à obedî, quande o grande Dio o î caccia feua da-o çê pe-a seu onnipotensa . Into seu ministerio terrestre, Gexù o l’aiva poia da-i angeli grammi che gh’aivan obedio e testimonian ch’o l’ea de fæto o « Figgio de Dio » do progetto divino , con designâlo comme pægio.      
Inte sto verscio o Sciô o speçifica : « o seu pòsto o no s’é attrovou ciù into çê ». Sto “ pòsto ” occupou da-i rebelli çelesti into regno de Dio o l’aiva da ëse lasciou coscì che sto regno çeleste o poeiva ëse “ purificou ” e “ preparou ” pe reçeive i eletti de Cristo into giorno da seu urtima battaggia contra i rebelli terrestri quande o vegnià in glòria. L’é aloa che , piggiando i seu eletti con lê, « saian sempre con lê, donde o l’é « saieiva à dî into çê purificou coscì « preparou » pe reçevili. A porçion da tæra a saià donca a desolaçion do tipo profetizzou da-a poula “ fossa sensa fondo ” da-o Gen. A-a luxe de sta lòtta, o progetto de sarvo divino o l'é inluminou e ògni poula ciave do seu progetto a revela o seu scignificato. Coscì l’é con sti versci çittæ inte Ebr. 9,23 : « L’ea neçessäio donca, se e sumeggianse de cöse do çê doveivan ëse purificæ da questo, che e mæxime cöse do çê fïsan purificæ con di sacrifici megio che questi».  » Coscì, o neçessäio « sacrifiçio ciù grande » o l’ea quello da mòrte volontäia do Mescia ch’o se ciammava Gexù, offerto pe expiâ i pecchi di seu çernui, ma sorviatutto, pe ottegnî pe-e seu creatue e pe lê mæximo o drito legale legittimo de condannâ a-a mòrte i rebelli çelesti e terrestri. Coscì o « santuäio çeleste de Dio o l’é stæto « purificou » , primma e dapeu, a-o retorno do Cristo vittöio, o saià o gio da tæra ch’o designa comme o seu « scagno pe-i pê » ma no comme o seu « santuäio » inte Isa.66,1-2 : « Coscì o dixe o Segnô: O çê o l’ é o mæ pê . Che casa ti me tiæ sciù ò che pòsto ti me dai pe stâ? Tutte ste cöse a mæ man a l’à fæto, e son vegnue à ëse tutte, o dixe YaHWéH . Sto chì o l’é quello che guarderò: in sce quello ch’o l’é afflitto e contrito de spito, in sce quello ch’o l’à poia da mæ paròlla. » ; o, segondo Eze.9: 4 , in sce “ .                                     quelli che sospiran e piangan pe caxon de abominaçioin commesse . 
Verso 9 : “ E o gran drago o l’é stæto cacciou feua, quello vegio serpente, ciammou Diao e Satana, ch’o l’inganna o mondo intrego: o l’é stæto cacciou feua in sciâ tæra, e i seu angeli en stæti cacciæ feua con lê. »   
I ëse çelesti en stæti i primmi à benefiçiâ da-a nettezza spirituale intrapreisa da-o Cristo vittöio. O l’à cacciou feua da-o çê o diao e i seu demònni angelichi ch’ean stæti “ cacciæ zu ” pe doe miggiæa d’anni in sciâ tæra. O diao o conosce donca « o tempo » ch’o l’arresta pe lê personalmente e pe-i seu demònni d’agisce contra i santi çernui e a veitæ diviña.    
Notta : Gexù o no l’à solo revelou o carattere de Dio à l’umanitæ, o l’à ascì introduto à quello carattere spaventoso, o diao, in sciô quæ a vegia alliansa a diva pöco, lasciandolo squæxi ignorante. Da-a vittöia de Gexù in sciô diao, a battaggia tra i doî campi a s’é intenscificâ apreuvo a-o confinamento di demònni che oua vivan invixibilmente tra i òmmi in sciâ tæra e inte tutta a nòstra dimenscion terrestre ch’a comprende i pianeti e e stelle do çê . Sti chì en i soli extraterrestri inta nòstra dimenscion da Tæra. 
Chì devo arregordâme che a corretta comprenscion do progetto de sarvo complescivo do programma conçepio da-o Segnô o l'é un privilegio escluxivo reservou a-i seu çernui. Pecöse a fäsa fæ a l'é reconosciua da-o fæto ch'a s'erra de longo inte seu interpretaçioin do seu progetto. Sto fæto o l'é stæto demostrou da quande i ebrëi an dæto a-o Mescia profetizzou inte Scritue Sacre o ròllo de portâ unna liberaçion carnâ , tanto che o Segnô o l'aiva progettou solo unna liberaçion spirituale ; quello do peccou. Coscì ascì, ancheu, a fäsa fede crestiaña a l’aspëta o retorno de Gexù Cristo, a fondaçion do seu regno e do seu poei in sciâ tæra ; cöse che o Segnô o no l’à misso into seu programma comme a ne mostra a seu Revelaçion profetica. A-o conträio, a seu vegnua gloriosa a marchià a fin da seu vitta ch’a l’é arrestâ o portâ di seu pecchi e de tutta a seu colpa verso de lê.   
O çernuo de Cristo o sa che a vitta libera a l’é comensâ into çê e che dòppo a parentexi terrestre fæta neçessäia pe-a demostraçion perfetta do seu amô e da seu giustiçia, o Segnô creatô o l’allonghià a vitta de seu creatue ch’en arrestæ fedele into çê e in sciâ tæra, pe l’eterno inta seu forma çeleste. I rebelli çelesti e terrestri saian donca stæti giudicæ, destruti e annihilæ.
 
O regno do çê o l'é liberou .
Verso 10 : “ E ò sentio unna voxe erta ch’a diva into çê : Oua l’é vegnuo a sarvessa, e a fòrsa, e o regno do nòstro Segnô, e a potensa do seu Cristo ; perché l’accusatô di nòstri fræ o l’é stæto cacciou zu, ch’o î accusava davanti a-o nòstro Segnô giorno e neutte. »    
Sto “ Ora ” o l’à comme mira a dæta do 7 d’arvî do 30 d’arvî, o primmo giorno da settemaña ch’o vëgne apreuvo a-a mercoledì 3 d’arvî, into quæ, açettando a croxe, o Gexù o l’à conquistou o diao, o peccou e a mòrte. Inte sto primmo giorno da settemaña , o l' à dito a Maria : « No me tocca ; No son ancon montou da-o mæ Poæ . A seu vittöia a l’aiva ancon da ëse fæta offiçiâ into çê e dapeu, inta seu onnipotensa diviña, co-o seu nomme angelico redescoverto “ Michele ” , o l’à cacciou apreuvo o diao e i seu demònni da-o çê. Va dito a çitaçion « l’accusatô di nòstri fræ, ch’o î à accuxæ davanti a-o nòstro Segnô giorno e neutte ». O ne revela l’immensa fraternitæ universale do campo de Dio ch’o scompartisce o seu refuo do campo di rebelli co-i çernui da tæra. Chi son sti “ fræ ” ? Quelli do çê e quelli da tæra, comme o Giòbbe ch’o l’é consegnou in parte a-o diao pe mostrâghe che e seu “ accuse ” no son fondæ.               
Verso 11 : “ E l’an guägno pe-o sangue de l’Agnello e pe-a paròlla da seu testimoniansa, e no an amao a seu vitta fin a-a mòrte. »   
O modello parlou inte sto verscio o s’attreuva into messaggio do giorno de “ Smirna ”, e sto messaggio o l’indica o standard de fæ domandou da Gexù Cristo pe tutte e etæ profetizzæ fin a-o seu glorioso retorno.  
A vittöia de « Michele » , o divino nomme çeleste do nòstro Sarvòtto Gexù Cristo , a giustifica e seu dichiaraçioin solenne fæte da Matteo 28,18 a-o 20 : « Gexù o l’é vegnuo e o l’à parlou à loiatri, co-o dî: Tutta l’autoritæ into çê e in sciâ tæra a m’é stæta dæta . Vai donca e fâ di discepoli de tutte e naçioin, battezzandoli into nomme do Poæ, do Figgio e do Sciô Spìrito, e mostrandoghe à tegnî tutto quello che ve ò comandou. E ecco, son con voscià delongo, fin a-a fin do mondo. »     
Coscì, a-a fondaçion da seu primma alleansa, o Segnô o l’à revelou a-o Mosè a stöia de origine da nòstra dimenscion terrestre , ma l’é solo che à niatri ch’emmo vivemmo inti urtimi giorni de l’umanitæ ch’o revela a comprenscion do seu progetto de sarvo globale, con serrâ a parentexi de l’esperiensa do peccou terrestre ch’o l’avià da duâ pe mille anni . Condividemmo donca co-o Segnô l’aspettativa de unn’eterna reunion de tutti i seu fedeli eletti çelesti e terrestri. O l’é donca un privilegio di çernui de portâ a nòstra attençion in sciô çê e in scî seu abitanti. Da-a seu parte, no an smesso d’ëse interessæ a-o destin di eletti e a-a nòstra stöia terrestre, da-a Creaçion a-a fin do mondo, segondo quello ch’o l’é scrito into 1Cor.4,9: " Perché o Segnô, o me pâ, o n’à fæto di apòstoli urtimi di òmmi, condannæ a-a mòrte inte unna mainea angeli à ma aspetta à òmmi, da-o momento che gh’emmo . »   
 
A scituaçion da tæra a se fa delongo ciù grave .
Verso 12 : “ Pe quello, regoggiæve, vosciæ çê, e voscià che gh’abitate. Guæi a-a tæra e a-o mâ ! Pecöse o diao o l'é desceiso da voscià, con unna gran raggia, perché o sa ch'o l'à solo pöco tempo. »     
I “ abitanti do çê ” son stæti i primmi à “ regoîse ” inta vittöia de Cristo. Ma a contraparte de sta gioia a l'é l'intenscificaçion da « desgraçia » pe- i « abitanti da tæra » . Pecöse o diao o sa ch’o l’é un òmmo condannou in repiggio, e ch’o l’à « pöco tempo » pe agî contra o seu progetto de sarvessa. E açioin fæte pe 2000 anni da-o campo demonico confinou in sciâ tæra son tutte revelæ da Gexù Cristo inta seu Revelaçion ò Apocalisse. Sto chì o l’é o propòxito de sto travaggio che scrivo pe ti. E da-o 2018, i çernui de Gexù Cristo an scompartio sta conoscensa da fin do tempo reservâ a-o diao pe-o seu travaggio de seduçion; O finià inta primmaveia do 2030 co-o glorioso retorno do seu divino Maestro. A parentexi de sto tema a se chiude co-o verscio 12.             
Chiudendo a parentexi da lotta into çê .
 
Repiggio do tema da dònna o l'à portou into deserto .
 
Verso 13 : “ Quande o drago o l’à visto ch’o l’ea stæto cacciou in sciâ tæra, o l’à perseguitou a dònna ch’a l’aiva partorio o figgeu masccio. »     
Sta parentexi a permette a-o Sciô de piggiâ o tema do regno papale do verscio 6. O termine « dragon » inte sto verscio o designa ancon o mæximo diao, Satana. Ma a seu lotta contra a " donna " a l'é fæta pe mezo de l'açion romaña, succescivamente imperiale, dapeu papale.    
Verso 14 : “ E a-a dònna gh’é stæto dæto doe ae de unn’agogia grande, pe poei xeuâ into deserto, into seu pòsto, donde a l’é stæta alimentâ pe un tempo, e tempi e mezo tempo, da-a faccia do serpente. »   
Inte sto verscio 14, o piggia torna o messaggio con indicâ a duâ do regno papale sotta forma de « trei anni e mezo » , « un tempo, tempi e tempo e mezo », deuviæ za inte Dan.7:25. Inte sta replay , di neuvi dettaggi saian revelæ in ordine cronològico di avvegnimenti. Un dettaggio o dovieiva ëse nottou : « o drago » do verscio 4 o l’é sostituio da-o « serpente » coscì comme o « drago » do verscio 3 o l’é sostituio da-a « coa ». I termini « serpente e coa » ne revelan un cangio de tattiche attive che o Segnô , a « gran agogia », o l’inspia into diao e inti seu demònni. Dòppo l'aggrescion averta do " drago " vëgne e böxie astute e religiose do " serpente " che se compiscian da-o regno papale di 1260 anni profetizzæ. A mençion do “ serpente ” a permette a-o Segnô de propoñene un paragon co-e circostanse do peccou originale. Coscì comme Eva a l'é stæta seduta da « o serpente » pe mezo do quæ o diao o parlava ; « a dònna », a « sposa » de Cristo , a l’é sottopòsta a-a preuva de paròlle fäse che o diao o ghe presenta pe mezo da « bocca » di seu agenti do cattòliçeximo roman papale.                                 
Verso 15 : “ E o serpente o l’à cacciou feua da-a seu bocca l’ægua comme un diluvio apreuvo a-a dònna, pe fâla portâ via da-o diluvio. »   
O verscicolo 15 o l' illustra a persecuçion cattòlica a-a quæ a fede crestiaña infedele a l'é sottopòsta ; comme “ l’ægua do sciumme ” ch’a “ pòrta avanti ” tutto quello ch’a l’à a seu portâ . A " bocca " papale cattòlica romaña a l'à lansou e seu leghe cattòliche fanatiche e cruelle contra i seu avversäi religioxi. A perfetta realizzaçion de st'açion a l'é a creaçion do còrpo de “ draghi ” da-o Luiggi XIV conseggiou da-o vesco Le Tellier . Sto còrpo militare , creou pe anâ apreuvo a-a rescistensa protestante in paxe , o l'aiva l'intençion de " trascinâ " tutti i deboli e mansi stæti çernui da-o Cristo inti seu dògmi , con obrigâli à çerne tra convertîse a-o cattòliçeximo ò ëse portæ in prexon ò a-a mòrte dòppo di orribili abuxi e tortue.            
Verso 16 : “ E a tæra a l’à aggiuttou a dònna, e a tæra a l’à arvio a bocca e a l’à descheito l’alluvio che o drago o l’aiva cacciou feua da-a seu bocca. »    
O Sciô o ne l’òffre doe interpretaçioin che se creuvan uña con l’atra pe sto solo verscio. Tegnî in conto che " a dònna " e " a tæra " son chì doe entitæ distinte , e che " a tæra " a peu scimbolizzâ a fæ protestante ò a tæra lettiâ, o seu do nòstro pianeta. Sto fæto o daià à sto verscio doe interpretaçioin che van apreuvo l’uña à l’atra cronològicamente inta diviña Revelaçion.      
1° messaggio : fäso protestantismo bestiâ : In ordine cronològico, primma, « a dònna » a corresponde a- a descriçion pittoriale di protestanti pacifichi da Reforma che a seu « bocca » offiçiâ ( quella do Martin Lutê do 1517 ) a denonçiava i pecchi cattòlichi ; che giustificava o seu nomme : « protestante » ò quelli che protestan contra l' ingiustiçia religiosa cattòlica ch'a pecca contra o Segnô e a l'ammassâ i seu vëi servitoî . Unn'atra componente ipòcrita do protestanteximo scimbolizzâ da-a poula « tæra » a l'à arvio ascì a seu « bocca » pe denonçiâ a fæ cattòlica, ma a l' à piggiou e arme e i seu colpi violenti an « descheito » unna parte scignificativa di combattenti de leghe cattòliche. A poula “ tæra ” chì a scimbolizza i avvoxæ “ Ugenòtti ” , i combattenti protestanti di Cévennes, e quelli de fortesse militæ comme La Rochelle inte “ guære de religion ” donde o Segnô o no l'ea ni servio ni onorou da-i doî gruppi de combattenti oppòsti.                         
2° messaggio : a spada vengativa de l'ateismo naçionâ franseise . Inta segonda lettua, e in ordine cronològico, sto verscio 16 o mostra comme a Revoluçion Franseise a l' ingheuggià do tutto l'aggrescion papale de monarchie cattòliche. Sto chì o l’é o messaggio prinçipâ de sto verscio. E a l’é quella che o Segnô o dà a-o ròllo da « 4a trömba » de Ap. 8:12, e da « bestia ch’a se leva da l’abisso » de Ap . 11 :7, in analogia co-o Lev . St'imagine a se basa in sciô castiggo do rebelle « Core » inte Num . In perfetta armonia co-a Revelaçion diviña e a realizzaçion stòrica, st’imagine comparativa a s’arregòrda o refuo da lezze diviña da parte di rebelli inte tutte doe e scituaçioin.            
 
L' urtimo nemigo do drago : O resto avventista de dònne . 
Verso 17 : “ E o drago o s’é arraggiou co-a dònna, e o l’é anæto à fâ guæra co-o resto da seu semensa, ch’o l’à mantegnuo i comandamenti de Dio e ch’o l’à a testimoniansa de Gexù Cristo. »   
Passando in scilensio i 150 anni d’attivitæ di protestanti colpii da-a malediçion diviña, o tema da « 5a trömba », o Sciô o l’evòca l’urtimo scombattimento terrestre do diao e di seu servitoî çelesti e terrestri , e o ne mostra i obiettivi do seu òdio commun. Sti urtimi obiettivi saian i Sceglii, i urtimi descendenti e eredi di pioniei avventisti do 1873 a-i quæ st'urtima preuva a l'é stæta annonçiâ segondo Ap. 3:10 . Pioniei che a seu miscion completian , con portâ a seu mæxima benediçion diviña . Dovieivan sostegnî fermamente e fedelmente o travaggio che Gexù o gh'à affidou : de refuâ d'onô inte quæ se segge mainea « o segno da bestia » saieiva à dî a domenega romaña , con tegnî , fedelmente , e quæ se segge o costo , a prattica do repòso sabbatico, durante o sabo, o veo setten giorno do weeshepo e tutto o cre- . A l'é sta veitæ ch'a comparisce inte sta descriçion do « resto da semensa da dònna » inte sto verscio : « quelli che mantëgnan i comandamenti de Dio », i dexe e no i neuve ; " e che tëgnan ferma a testimoniansa de Gexù ", perché no lascian che nisciun o ghe â leve ; ni “ i draghi ” ni “ i serpenti ”. E sta “ testimoniansa de Gexù ” a l’é a cösa ciù preçiosa ch’existe, dæto che, segondo Ap. 19:10, “ a testimoniansa de Gexù a l’é o spïto da profeçia .” L’é sta testimoniansa profetica ch’a rende “ imposcibile che o diao o pòsse ingannâ i mæximi eletti ” de Cristo, o Segnô da veitæ, comme o mostra o Matt. Favan di grendi segni e mävegge, pe ingannâ, se se peu , anche i eletti . ".                              
 
Unna vittöia de Satana squæxi... completa
Verso 18 : “ E o s’é misso in sciâ sabbia do mâ ”  
Sto urtimo verscio o ne mostra un diao trionfante ch’o l’é arriescio à tiâ zu inta seu cheita e inta seu condanna mortale l’intreghitæ de instituçioin religiose crestiañe ch’o domina e o tëgne sotta a seu autoritæ. Into Isa .​​ a destruçion a l’é destrigâ, a traboccarà a giustiçia. » Coscì, segondo sta profeçia, in sciâ fin do mondo , solo i avventisti dissidenti , che constituiscian « o resto da dònna », « o Sceglio, a Sposa de Cristo », e o « Israele » spirituale de Dio , scappan da sta dominaçion satanica. Me regòrdo che co-o nomme " Adventista ", o Sciô o definisce o standard de fæ da sarvessa di urtimi çernui da-o 1843 ; do 2020 o l'é comportamento religioso, ma no ciù unn'instituçion che o Segnô o l'à giudicou, condannou e refuou (“ vomitou ”) do 1994 .              
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 13 : I fäsci fræ da religion crestiaña . 
 
A bestia do mâ – A bestia da tæra
 
 
 
O numero 13 o rappresenta pe- i idolatri superstiçioxi un fascino affortunou ò un fascino desfortunou à segonda de opinioin de tutte e persoñe e do paise . Chì, inta seu gloriosa Revelaçion, o Segnô o ne revela o seu còdiçe numerico, basou in scî numeri da-o 1 a-o 7 e in scê seu varie combinaçioin. O numero 13 o s’ottëgne azzonzendo o numero « 6 » , o numero de l’angelo Satana, e o numero « 7 », o numero do Segnô e donca da religion legittima dæta a-o Segnô creatô inte Gexù Cristo. Troviemmo coscì inte sto capitolo i « fäsci fræ da religion crestiaña » ma di vëi nemixi mortæ di vëi çernui. Sta “ tara ” a s’asconde tra o “ bon gran ” sotta de apparense religiose fäse che sto capitolo o desmasche.           
 
A primma bestia : ch'a se leva da-o mâ . 
A primma battaggia do drago-serpente
Verso 1 : “ E ò visto unna bestia ch’a sciortiva da-o mâ, ch’a l’aiva dexe còrne e sette teste , e in scê seu còrne dexe coroñe , e in scê seu teste di nommi de blasfemia . ”    
Comme emmo visto into studio de Ap. 10, s’attreuva inte sto capitolo e doe coscì dite “ bestie ” crestiañe da nòstra epoca. A primma, “ ch’a ne vëgne sciù da-o mâ ”, comme into Dan.7:2, a l’à da fâ co-a fede cattòlica e o seu regno persecutöio de “ 42 meixi profetichi ”, ò 1260 anni reali. Piggiando i scimboli di impëi che gh’é vegnuo avanti into Dan.7, s’attreuva o regno do “ còrno piccin ” ch’o l’aiva da comparî dòppo che e “ dexe còrne ” aivan reçevuo i seu regni segondo Dan.7:24. E “ tiare ” misse in scê “ dexe còrne ” mostran che l'é sto contesto istòrico ch'o l'é mirou . Chì, Romma papale a l'é scimbolizzâ da “ sette teste ” che particolarmente â caratterizzan int'un senso doggio. A ciù lettiâ a l’é quella de “ sette colliñe ” in scê quæ Romma a l’é tiâ sciù segondo Ap. 17:9. L' atro, ciù spirituale, o piggia a prioritæ ; l'esprescion « sette teste » a denòtta a santificaçion da magistratua : « sette » ch'o l'é o numero de santificaçion , e « teste » ch'o denòtta o magistrato ò l'ançien inte Isa.9:14. Sta magistratua ciù erta a se peu attribuî à Romma papale perché a se presenta sotta forma de un stato independente, segge çivile che religioso, che a testa a l'é o Pappa. O Sciô o speçifica : « e in scê seu teste di nommi de blasfemia ». A poula « blasfemia » a l’é a-o scingolare e l’emmo da tradue comme : « nommi de böxie », segondo o scignificato da poula « blasfemia » . Gexù Cristo o l’imputa a “ buxia ” a-o regimme papale roman. O gh’attribuisce donca o titolo de « poæ de mensonge » co-o quæ o l’à designou o diao, o mæximo Satana inte Gioan 8,44 : « Ti l’é de to poæ o diao , e i dexidëi de to poæ ti veu portâ avanti. O l’é stæto un assascin fin da-o prinçipio, e o no l’arresta inta veitæ, perché no gh’é veitæ inte lê. Quande o parla unna buxia, o parla da-a seu mæxima vivagna; perché o l’é un buxioso e o poæ de buxie .”                                      
 
Verso 2 : “ A bestia ch’o l’ò visto a l’ea comme un leopardo ; i seu pê ean comme quelli de un orso , e a seu bocca comme a bocca de un lion . O drago o gh’à dæto a seu potensa, o seu tröno, e a seu gran autoritæ. »     
A “ quarta bestia ” de Dan 7: 7, ciammâ “ terribile, spaventosa e fòrte eccescivamente ”, a l’é dæta chì unna descriçion ciù preçisa. De fæto, o presenta, da solo, i critëi di trei impëi ch'en vegnui avanti de lê fin da l'Impëio Caldeo. O l'à l'agilitæ do « leopardo » , a facoltæ de schiacciâ do « orso » e a crudele fòrsa carnivora do « lion » . Into Ap. 12 :3 , “ o drago ” do verscicolo 3, donde e “ diademe ” ean in scê “ sette teste ”, o rappresentava Romma inta seu fase imperiale pagaña ch’a perseguitava i primmi crestien. Coscì, comme o " còrno piccin " de Dan.7,8-24 o succede à quello de Dan.8,9, chì o papato o reçeive o seu poei da l'Impëio Roman ; che l'istöia a conferma da-o decretto imperiâ dovuo a-o Giustinian I do 533 (scrito) e do 538 (applicaçion). Ma , stæ attenti ! O “ drago ” o se referisce ascì a- o “ diao ” inte Ap. 12:9, ch’o veu dî che o papato o reçeive o seu poei, “ a seu fòrsa, o seu tröno e a seu grande autoritæ ” da-o mæximo diao. Capiemmo perché o Segnô o fa de doe entitæ “ poæ de mensonge ” into verscio preçedente.                           
Notta : À livello militâ, Romma papale a conserva a fòrsa e o poei da seu forma imperiâ, apreuvo che e armæ reæ europee â servan e soddisfan e seu deçixoin. Comme o mostra o Dan. 8:23-25, a seu fòrsa a l’é into « successo de seu rusce » che conscistan into revendicâ de rappresentâ o Segnô in sciâ tæra, e comme tâ, into poei arvî ò serrâ l’accesso a-a vitta eterna propòsta inte l’ Evangeo de Cristo : « A-a fin do seu dominio, gh’é di peccatoî consummæ . A seu potensa a l'aumentià, ma no pe-a seu mæxima fòrsa ; o farà devastaçion incredibile, o l’arriësce inte seu impreise , o destruià i potenti e o pòpolo di santi. Pe caxon da seu prosperitæ e do successo de seu sciorte , o l’avià arrogansa into seu cheu, o destruià tanti òmmi che viveivan in paxe, e o se levià contra o prinçipe di prinçipi; ma o saià rotto, sensa o sfòrso de nisciuña man. »      
 
In sciâ fin di anni '60 do 1200, l'ateismo da Revoluçion Franseise o l'à misso fin a-o seu poei despòtico stabilio da-o 538 .
Verso 3 : “ E ò visto unna de seu teste comme se a fïse stæta feria mortalmente ; ma a seu feria mortale a l'é guarîa. E o mondo intrego o s'é meraviggiou apreuvo a-a bestia. »    
Mai pentio inte tutta a seu stöia, l'é pe coinçion che a magistratua papale a l'avià da renonçiâ a-o seu poei de persecuçion. Sto chì o saià realizzou da-o 1792 quande a monarchia, o seu arrembo armou, a saià derruâ e decapitâ da l'ateismo franseise. Comme l’é stæto predito inte Ap. 2:22, sta “ gran tribolaçion ” ateista a veu destrue a potensa religiosa romaña de “ a dònna Jezabel ” e i seu obiettivi son “ quelli che commettan l’adultëio con lê ” ; monarchi, monarchichi e prævi cattòlichi. Coscì a dev'ëse stæta « comme se a fïse feria a-a mòrte ». Ma pe de raxoin opportuniste, l'imperatô Napolion I o l'avieiva stabilio torna do 1801 into nomme do seu Concordato. A no perseguià mai ciù direttamente. Ma o seu poei seduttô o l'anià avanti pe de moltitudine de credenti cattòlichi che creddan tutti a-e seu böxie e a-e seu affermaçioin fin a-o glorioso retorno de Gexù Cristo : « E o mondo intrego o l'ea in ammiaçion apreuvo a-a bestia » . « Tutta a tæra a l’é anæta apreuvo a-a bestia », e sta poula tæra , inte un senso doggio, a l’à da fâ co-o pianeta, ma ascì co-a fede protestante reformâ ch’a ne vegniva feua. L' alliansa ecumenica (= terrestre, in grego) da aloa in avanti a conferma st'annunçio. Se o Sciô o l'avesse vosciuo esprimme sto messaggio inte un lenguaggio ciæo , leggiemmo : « tutta a religion protestante a l'é anæta apreuvo a-a religion cattòlica intollerante ». St’affermaçion a saià confermâ da-o studio da segonda “ bestia ” che sta vòtta “ a ne vëgne feua da-a tæra ” into verscicolo 11 de sto capitolo 13.                         
Verso 4 : “ E adoravan o drago, perché o l’aiva dæto o poei a-a bestia ; Adoravan a bestia, dixendo : Chi l'é comme a bestia ch'o peu fâ guæra con lê ? »    
Dexignando tanto Romma imperiâ comme Satana, segondo Ap. 12,9, o drago, donca o mæximo diao , o l’é venerou da quelli ch’onran o regimme papale ; questo pe conseguensa e inte tutta l’ignoransa , dæto ch’o l’é lê ch’o “ l’à dæto o seu poei a-a bestia ”. Coscì, o « successo de l’impresa » papale profetizzou inte Dan 8:24 o l’é confermou da l’istöia. A regna in scî re pe mezo do seu poei religioso, inte unna mainea assolua, pe tanto tempo incontestâ. A l'alloca de tære e di onô con di titoli à quelli che ghe servan pe premiâli, comme se peu leze into Dan.11:39 : " L'é co-o dê forestê ch'o l'agisce contra i pòsti fortificæ; e o l'onorià quelli che ô reconoscian, o î farà governanti in sce tanti, o ghe distribuià de tære comme compenso .» Sto chì o l'é stæto letteralmente realizzou inte unna mainea avvoxâ quande o Pappa Lusciandro VI Borgia ( un assascin avvoxou) o l'à spartio a tæra do 1494 e o l'à dæto a -o Portugâ a ponta de levante do Brasî e de l'India , e a-a Spagna o resto de tære descoverte da neuva . O Sciô o l’insciste. O çernuo de Gexù Cristo o dev’ëse do tutto convinto che a fæ cattòlica a segge diabòlica, e che tutte e seu açioin aggrescive ò umaniste son dirette da Satana, l’avversäio do Segnô e di eletti. St’enfaxi a l’é giustificâ dæto ch’o profetizza into Dan.8:25, “ o successo de seu impreise e o successo de seu rusce .” A seu autoritæ religiosa, reconosciua da-i re, i potenti, e i pòpoli crestien d'Euròpa, a ghe dà un prestigio basou in sciâ confiansa , ch'a l'é in veitæ estremamente fragile. Ma quande o Segnô e o diao s'azzonzan e fòrse pe unn'açion punitiva, e folle, e masse umañe di pòpoli van apreuvo doçilmente a-o fäso percorso tracciou e sorviatutto, impòsto. In sciâ tæra, l'influensa a domanda influensa , perché a-e gente ghe gusta sentise potente, e inte sto dominio, o regimme papale ch'o pretende de rappresentâ o Segnô, o l'é un meistro do genere. Comme into Ap. 6, o tema o fa unna domanda : “ Chi l’é comme a bestia, e chi o peu fâ guæra contra de lê? ". I capitoli 11 e 12 dan a respòsta .              : O Segnô inte Cristo ch’o l’arreveggiâ do 1793, l’ateismo revoluçionäio franseise ch’o l’ingheuggià inte un bagno de sangue. Ma fin a-a comparsa de sta " spada vengativa " ( ròllo attribuio a-o 4° castiggo into Lev. 26,25 ) , za, i protestanti armæ â combattan, sensa però poeila guägnâ. Òmmi , protestanti, franseixi e todeschi, e anglicani , tutti tanto duî comme lê, a l'avian da scombatte da -o secolo XVI , con restituîghe i seu colpi mortæ, perché a seu fæ a l'é sorviatutto politica.  
 Verso 5 : “ E gh’é stæto dæto unna bocca ch’a parlava de cöse grende e de blasfemie ; e gh'é stæto dæto l'autoritæ de anâ avanti pe quarantadoî meixi. »    
Ste poule son identiche à quelle che poemmo leze inte Dan 7 :8 ch’o l’à da fâ co- o « còrno piccin » papale roman ch’o se leva dòppo e « dexe còrne » di regni europëi. Chì s’attreuva a seu « arrogansa » ma chì o Sciô o gh’azzonze de « blasfemie », saieiva à dî de fäse preteise e de böxie religiose in scê quæ o « seu successo » o l’é stæto construto. O Segnô o conferma o seu regno de « 1260 » anni reali presentæ inta forma profetica biblica « quarantadoî meixi », segondo o còdiçe « un giorno pe un anno » de Ezech 4:5-6 .                 
Verso 6 : “ E a l’à averto a bocca pe blasfemâ o Segnô , pe blasfemâ o seu nomme e o seu tabernacolo e quelli che stan into çê. »   
Devo chì attiâ l'attençion in sciô scignificato commun che l'umanitæ a dà a-a poula « blasfemia » , saieiva à dî insulto. Sta conçeçion a l’é fäsa perché, designando e böxie , e « blasfemie » no piggian pe ninte l’aspeto de l’insulto , e pe quello ch’o l’à da fâ con quelle che o Segnô o l’imputa à Romma papale , an a-o conträio l’apparensa de unna santitæ fäsa e fäsa.    
A bocca papale “ a pronuncia de blasfemie contra o Segnô ” ; che o conferma a seu identitæ into Dan.11:36 donde se peu leze : “ O re o farà quello ch’o veu; o s'alzarà e o s'ingrandià in sce tutte e divinitæ, e o parlià de cöse incredibile contra o Dê de divinitæ ; o prosperià fin à quande a raggia a saià compia, perché quello ch’o l’é determinou o saià compio. « O Sciô o l’imputa a-o regimme papale de böxie, ò « blasfemie » , che caratterizzan tutte e seu dottriñe religiose ; « contra o Segnô, pe blasfemâ o seu nomme », a piggia o nomme do Segnô in venitæ, a ghe destorxe o carattere, imputandoghe e seu açioin diabòliche assassiñe ; “ o seu tabernacolo ”, saieiva à dî o seu santuäio spirituale ch’o l’é a seu Assemblea , o seu Sceglio ; « e quelli che abitan into çê », perché o presenta o çê e i seu abitanti inta seu mainea fäsa, con evòcâ inti seu dògmi i inferni çelestiæ , unn’ereditæ di greghi ch’o l’aivan misso sotta a tæra, o paradiso e o purgatöio. « I abitanti do çê », pöi e santi , soffran e son indignæ perché o modello de malvagitæ e de crudeltæ ispirou inti òmmi da- o campo demonico terrestre o ghe ven imputou ingiustamente.                    
Verso 7 : “ E gh’é stæto dæto de fâ guæra co-i santi e de guägnâli. E gh’é stæto dæto l’autoritæ in sce tutte e tribù, i pòpoli, e lengue e e naçioin. »   
Sto verscio o conferma o messaggio de Dan.7:21 : “ E ò visto, e o mæximo còrno o l’à fæto guæra co-i santi, e o l’à guägno contra de loiatri . O crestianeximo europeo e mondiale o l'é de fæto l'intençion, dæto che a fæ cattòlica romaña a l'é stæta impòsta à tutti i pòpoli europëi, compòsti, de fæto, da " tribù, pòpoli, lengue e naçioin " çivilmente independenti . O seu “ governo in sce tutte e tribù, pòpoli, lengue e naçioin ” o conferma a seu imagine comme “ a prostituta Babilònia a grande ” , de Ap . “ ægue ” che scimbolizzan “ pòpoli , moltitudine, naçioin e lengue ” segondo Ap. 17:15 . L'é interessante nottâ l'assensa da poula " tribù " inte sto capitolo 17. A raxon a l'é o contesto finale do periodo mirou ch'o l'à da fâ con l'Euröpa e o crestianeximo de Ponente donde a forma tribale a l'é stæta sostituia da -e despæge forme naçionale .                   
D'atro canto, into contesto de l'incomenso de l'instauraçion do regimme papale , e popolaçioin europee ean organizzæ in sostansa inte de " tribù " comme a Gallia romaña, ch'a l'ea desuniâ e spartia da " lengue " e dialetti despægi . Cronològicamente, l'Euröpa a l'ea popolâ da de " tribù ", dapeu da di " pòpoli " sottomissi a-i re e in sciâ fin, co-o XVIII secolo , da de " naçioin " repubriche , comme i Stati Unii de l'America do nòrd che son a seu crescita importante. A constituçion di " pòpoli " a l'é dovua a-a sottomiscion a-o regimme papale roman, perché l'é questo ch'o reconosce e o stabilisce l'autoritæ di re de l'Euröpa crestiaña , da-o Clovis I, re di Franchi.            
Verso 8 : “ E tutti quelli che abitan in sciâ tæra ô adoran, i seu nommi no son stæti scriti into libbro da vitta de l’Agnello ch’o l’é stæto ammassou fin da-o fondamento do mondo. »   
Inti tempi finæ, quande o scimbolo " tæra " o denòtta a fede protestante, sto messaggio o piggia un scignificato preçiso : tutti i protestanti adoran a fede cattòlica ; tutti , feua che i eletti a-i quæ o Sciô o dà sottî sta definiçion : " quelli che i seu nommi no son stæti scriti da-a fondaçion do mondo into libbro da vitta de l'Agnello ch'o l'é stæto ammassou." " E ve regòrdo chì che i seu çernui son i " çittadin do regno do çê " in oppoxiçion a-i rebelli che son, loiatri mæximi, i " abitanti da tæra ". I fæti testimonian a veitæ de st’annunçio profetico formolou da-o Sciô Spìrito de Dio. Pecöse fin da-o comenso da Reforma, feua che into caxo do Pietro Waldo do 1170, i protestanti an venerou a fæ cattòlica con onorâ a seu « domenega » ereditâ da l’imperatô pagan Constantin I da -i 7 de marzo do 321. St’accusaçion a l’inandia o tema da segonda « bestia » presentâ into 11.                
Verso 9 : “ Se quarchedun o l’à de orecchie, ch’o l’ascolte !” »    
Quello ch’o l’à l’ “ orecchia ” do discernimento averta da- o Segnô o capià o messaggio propòsto da-o Sciô.   
 
Annunçio do castiggo portou avanti da-a spada vengativa de l'ateismo naçionale franseise
Verso 10 : “ Quello ch’o pòrta in prexon o l’anià in prexon ; Se quarchedun o l’ammassâ co-a spada, o dev’ëse ammassou co-a spada. Chì gh’é a perseveransa e a fede di santi. »    
Gexù Cristo o s’arregòrda a doçilitæ de paxe ch’o domanda a-i seu çernui inte tutti i tempi. Comme i primmi martiri, i çernui do crudele regno papale devan açettâ o destin che o Segnô o gh’à inandiou. Ma o l' annunçia quæ a saià a seu giustiçia , ch'a castighià into tempo giusto e esaçioin religiose di re e di pappi coscì comme do seu clero . Dòppo avei " portou " i elezzui in prixon, loiatri mæximi anævan inte prexoin di revoluçionäi franseixi. E avendo « ammassou co-a spada » i eletti che Gexù o l’ammiava, loiatri mæximi saian ammassæ da- a « spada » vengatoa do Segnô che o seu ròllo o saià compio da-a guillotiña di mæximi revoluçionäi franseixi. L'é pe mezo da Revoluçion Franseise che o Segnô o respondià a-o dexidëio de vendetta espresso da-o sangue di martiri inte Ap. 6,10 : " E lô an gridou con unna voxe erta, dixendo: Fin à quante tempo, o Segnô, santo e veo, fin à quande ti giudichi e ti vendichi o nòstro sangue in sce quelli che stan in sciâ tæra? ". E a guillotiña revoluçionäia a “ colpià co-a mòrte i figgi ” da monarchia cattòlica e do clero roman papale comme annonçiou inte Ap. 2:22. Ma tra-e seu vittime attrovemmo ascì di protestanti ipòcriti che confondeivan a fæ co-e opinioin politiche çivile e defendeivan, " spada " in man, e seu opinioin personale e o seu patrimònio religioso e materiale . Sto chì o l'ea o comportamento do Gioan Calvin e di seu collaboratoî grammi e sanguinoxi à Geneva . Refeindose a-e açioin compie do 1793 e do 1794, a profeçia a ne pòrta into contesto da longa paxe religiosa stabilia pe-i « 150 » anni profetizzæ da-i profetichi « çinque meixi » de Ap. 9:5-10. Ma dòppo o 1994 , a fin de sto periodo, da-o 1995, o drito " à ammassâ " pe de raxoin religiose o l'é stæto stabilio torna. O potençiâ nemigo o vëgne donca ciæamente a religion islamica fin a-a seu estenscion bellica ch'a portiâ a - a “ Tersa Guæra Mondiâ ” tra o 2021 e o 2029 . Pöco avanti o retorno de Cristo atteiso inta primmaveia do 2030, a segonda " bestia " a comparià.                        presentou inte sto capitolo 13.
 
A segonda bestia : ch'a ne vëgne da-a tæra . 
L'urtima battaggia de l' Agnello-Drago
Verso 11 : “ E ò visto unn’atra bestia ch’a ne vegniva da-a tæra, ch’a l’aiva doe còrne comme unn’agnella, e a parlava comme un drago. »   
A clave pe identificâ a paròlla " tæra " a s'attreuva into Gen. 1,9-10 : "E o Segnô o l'à dito: Che e ægue sotta o çê se recuggeivan inte un pòsto, e che a tæra secca a comparisce. E coscì l'é stæto. O Segnô o l’à ciammou a tæra secca Tæra, e l’arrecuggeita de ægue o l’à ciammou Mæ. O Segnô o l’à visto ch’o l’ea bon. »     
Coscì, comme a “ tæra ” secca a l’é sciortia da -o “ mâ ” o segondo giorno da creaçion da tæra, sta segonda “ bestia ” a l’é sciortia da-a primma. Sta primma « bestia » a designa a religion cattòlica, a segonda, ch’a ne vëgne feua, a l’à da fâ co-a religion protestante, saieiva à dî a Gexa Reformâ. Sta revelaçion sorprendente a no ne dovieiva ciù sorprende, però , dæto che i studdi di capitoli preçedenti n’an revelou , de mainea complementare , a condiçion spirituale che o Segnô o dà into seu giudiçio divin à sta religion protestante ch’a l’ é stæta , dòppo o periodo ciammou « Tiatira » , à completâ quella reformaçion . Eppoi sta completaçion a l'ea domandâ da-o decretto de Dan.8,14, a-o quæ a deve o messaggio do Segnô de Ap.3,1 : " Ti l'é tegnuo pe vivente ; e ti l'æ mòrto .» Sta mòrte spirituale a â mette inte moen do diao ch’o â prepara co-a seu inspiraçion pe-a seu “ battaggia d’Armageddon ”, de Ap. 16,16, de l’urtima oa do peccou terrestre. L'é inte l'oa de st'urtima preuva de fæ , profetizzâ into messaggio adressou a-i seu servitoî avventisti de l' epoca de Filadelfia , ch'a piggiâ de iniçiative intollerante che â rendan a « bestia ch'a se leva da-a tæra ». A l’à “ doe còrne ” che o verscio 12 ch’o vëgne o giustifichià e o l’identifichià. Pe unie inte l'alliansa ecumenica, e religioin protestante e cattòliche son unie inta seu lotta contra o giorno de repòso santificou da-o Segnô inte l'autentico setten giorno da settemaña ; o sabo ò o sabbato di ebrëi, ma anche de Adammo, Noè, Mosè e Gexù Cristo che no l’an misso in discuscion into seu ministerio e into seu insegnamento in sciâ tæra perché e accuse de transgrescion do sabbato portæ contra Gexù da-i ebrëi rebelli ean infondæ e ingiustificæ. Con fâ de propòxito di miracoli into Sabbath, a seu motivaçion a l’ea de definî torna o veo conçetto do Segnô de repòso do Sabbath. Ste doe religioin , che revendican a sarvessa ottegnua da « l' pegoa ch'a leva i pecchi do mondo » , se meitan , pe-i seu critëi descrittivi , .                           l’imagine de un “ pego ch’o parla comme o drago .” Pecöse sostegnî l'intolleransa verso i osservatoî do Sabbath, che anævan fin à condannâ a-a mòrte, a l'é de fæto a guæra averta, a strategia do " drago ", ch'a comparisce torna.    
Verso 12 : “ E o l’à exerçitou tutto o poei da primma bestia davanti à lê, e o l’à fæto adorâ a tæra e quelli che ghe stavan a primma bestia, che a seu feria mortale a l’ea guarîa. »   
Asscistemmo à unna meña de relay , a fede cattòlica a no domina ciù, ma a seu autoritæ passâ a l'é dæta a-a religion protestante. Questo o l'é perché sta religion protestante a l'é offiçialmente quella do paise ciù potente da tæra : i Stati Unii de l'America do Nòrd ò USA A fuxon de religioin protestante europee e americañe a l'é za stæta conseguia, compreiso fiña l' instituçion avventista do setten giorno , da-o 1995. de varie confescioin religiose. Se i òmmi treuvan ste cöse normale, pe caxon da seu mente superfiçiale e do seu desinteresse religioso, da seu parte, o Segnô creatô ch’o no cangia, o no cangia manco a seu mente, e o castiga sta desobediensa ch’a l’ignora e seu leçioin stòriche testimoniæ inta Bibbia. Defendendo à seu vòtta a domenega romaña do primmo giorno , un giorno de repòso stabilio da -o Constantin I , a segonda “ bestia ” protestante a fa o primmo culto de bestia cattòlica” ch'o l'à reconosciuo o seu stato religioso offiçiâ e o gh'à dæto o seu nomme fäso “ domenega ”. O Sciô o s’arregòrda che st’urtima alleansa tra protestanti e cattòlichi a l’é stæta reisa poscibile perché « a feia mortale » inflitta da-a « bestia ch’a monta da l’abisso » a l’é stæta « guarîa ». O ô ciamma torna perché a segonda bestia a no l’avià sta poscibilitæ de ëse guarîa. O saià destruto da-a vegnua gloriosa de Gexù Cristo.                
Verso 13 : “ O l’à fæto de gren mävegge, fin ch’o l’à fæto scciuppâ o feugo da-o çê in sciâ tæra davanti a-i òmmi. »   
Da-a seu vittöia in sciô Giappon do 1945, l’America protestante a l’é vegnua a potensa atòmica ciù importante do mondo. A seu ertiscima tecnologia a l'é delongo imitâ ma mai comparâ ; a l'é delongo un passo avanti di seu concorrenti ò avversäi. Sta primaçia a saià confermâ into contesto da “ Tersa Guæra Mondiale ” donde segondo Dan.11 :44, a destruià o seu nemigo, a Ruscia, paise do “ re do nòrd ” inte sta profeçia. O seu prestigio o saià donca immenso, e i sorvevisciui a-o conflitto, sciäti e ammiæ, ghe confian a seu vitta e reconoscian a seu autoritæ in sce tutta a vitta umaña. " O feugo da-o çê " o l'appartegniva solo a-o Segnô, ma da-o 1945, l'America a l'à posseduo e controllou. A gh'à da debitâ a seu vittöia e à tutto o seu prestigio d'ancheu ch'o saià ancon ciù grande co-a seu vittöia inta guæra atòmica ch'a l'é apreuvo à vegnî.       
Verso 14 : “ E o l’inganna quelli che stan in sciâ tæra pe mezo de quelli miracoli ch’o l’aiva o poei de fâ davanti a-a bestia, co-o dî à quelli che stan in sciâ tæra de fâ unn’imagine a-a bestia ch’a l’aiva a feria da spada, e a l’ea viva. »   
I “ prodigi ” tecnichi fæti son innumerevoli. I « abitanti da tæra » son vegnui dependenti da tutte e seu invençioin che sciorban a seu vitta e i seu penscëi. Fintanto che l'America a no ghe domanda de renonçiâ à sti appægi che occupan e seu anime, comme i tossicomani, i " abitanti da tæra " son pronti à legittimâ l'intolleransa religiosa verso un " gruppo ben ben piccin ", o " resto da dònna " de Ap. 12:17. “ ... fâ unn’imagine a-a bestia ” o l’é copiâ e açioin da religion cattòlica e reproduile sotta l’autoritæ protestante. Sto retorno a-a duessa da mente o se fondià in sce doe açioin. I “ sopraviventi ” saian sorvevisciui à di eventi guæri orribili, e o Segnô o î corpià delongo e de maniman co-e “ sette urtime plaghe da seu raggia ”, descrite inte Ap. 16.                
 
O Decreto da Mòrte da Domenega .
Verso 15 : “ E o l’aiva o poei de dâ vitta à l’imagine da bestia, pe fâ parlâ e pe fâ ammassâ tutti quelli che no voeiva adorâ l’imagine da bestia. »   
O progetto do diao, ispirou da-o Segnô, o piggiâ forma e o saià realizzou. O Sciô o revela a forma da mesua estrema ch’a saià piggiâ into corso da sesta de “ sette urtime plaghe .” Pe decretto offiçiâ açettou da tutti i rebelli sorvevisciui in sciâ tæra, saià deçiso che inte unna dæta tra o prinçipio da primmaveia e o 3 d'arvî do 2030, i urtimi avventisti ch'arrestan che tegnan o Sabbath do Settemo Giorno saian ammassæ. Lògicamente, sta dæta a marca l' anno do glorioso retorno de Gexù Cristo . A primmaveia de sto anno 2030 a l'é pe fòrsa o momento donde o l'intervëgne pe fâ de mòddo che o progetto fatale di rebelli o no segge realizzou contra i seu çernui ch'o vëgne à sarvâ con « accurtî i giorni » da seu « grande angoscia » (Matt. 24,22) .       
Verso 16 : “ E o l’à fæto che tutti, piccin e grendi, ricchi e pövei, liberi e scciavi, reçeivan un segno inta man drita ò in sciâ fronte, ”  
A mesua adottâ a scompartiva i sorvevisciui do periodo inte doî campi. O rebelle o s'identifica con " un segno " d'autoritæ umaña ch'o designa a "domenica" cattòlica , l'antigo " giorno do sô inconquistou " impòsto da un di seu adoratoî, l'Imperatô roman Constantin I , da-i 7 de marzo do 321. O " marco " o l' é reçevuo " un travaggio de Gexù e " O l’é reçevuo ascì “ in sciâ fronte ” ch’o scimbolizza a voentæ personale de tutte e creatue umañe che a seu responsabilitæ a l’é coscì totalmente impegnâ sotta o giusto giudiçio do Segnô creatô. Pe autenticâ da-a Bibbia st’interpretaçion do scimbolismo da « man » e da « fronte » , gh’é sto verscio do Deut 6:8 , donde o Segnô o dixe in scî seu comandamenti : « Li ligæ comme un segno in scê vòstre man , e saian comme di frontetti tra i vòstri euggi . »                     
 
Retaliaçioin passæ
Verso 17 : “ E che nisciun o poeiva accattâ ò vende, feua che quello ch’o l’aiva o segno, ò o nomme da bestia, ò o numero do seu nomme. »    
Derê à sta poula “ persoña ” gh’é o campo di santi avventisti ch’en arrestæ fedeli a-o Sabbath santificou da-o Segnô. Dæto che se refuan d'onôâ « o segno » , a-a domennica, do resto do primmo giorno pagan, vëgnan missi da-a parte . Pe primma cösa , ean vittime de un avvoxou " boicottaggio " inte mesue americañe contra i avversäi che ghe rescisteivan. Pe avei drito a-o commercio, beseugna onorâ « o marco », a domenega, ch’a l’à da fâ co-i protestanti, « o nomme da bestia », « o vicäio do Figgio de Dio », ch’o l’à da fâ co-i cattòlichi, ò « o numero do seu nomme », saieiva à dî o numero 666.               
Verso 18 : “ Ecco a saviessa. Ch'o l'à l'intelligensa o carcole o numero da bestia. Pecöse o l’é o numero de un òmmo, e o seu numero o l’é Sëiçentosessantasëi. »   
A saviessa umaña a no basta pe capî o messaggio do Sciô de Dio. L’é neçessäio ereditâlo da lê, comme into caxo do Salomone, che a seu saviessa a l’à scompassou quella de tutti i òmmi e a l’à fæto a seu reputaçion inte tutta a tæra conosciua. Primma de l’adoçion di numeri arabi, tra i ebrëi, i greghi e i romoen e lettie do seu alfabeto aivan ascì o valô di numeri, de mòddo che l’azzonta di valoî de lettie che compoñan unna paròlla a ne determina o numero. O s’ottëgne da un “ carcolo ” comme o speçifica o verscio. " ... o numero do seu nomme " o l'é " 666 ", saieiva à dî o numero ottegnuo con azzonze o valô numerico de lettie romoen contegnue into seu nomme latin " VICARIVS FILII DEI " ; quarcösa demostrou into studio do capitolo 10. Sto nomme o constituisce de pe lê a ciù grande « blasfemia » ò « mensonge » de seu affermaçioin, perché inte nisciuña mainea Gexù o s’é dæto un « sostituto » , scignificato da poula « vicäio ».                 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 14 : O tempo de l’adventismo do setten giorno . 
 
I messaggi di trei angeli – a raccolta – l’annata .
 
 
 
Sto chì o l'é un capitolo ch'o l'à comme mira o tempo tra o 1843 e o 2030.
Do 1843, l’ uso particolâ da profeçia de Dan 8:14 o l’à portou i « adventisti » à aspëtâ o retorno de Gexù Cristo fissou pe- a primmaveia de quella dæta. Sto chì o l'é o comenso de unna sequensa de preuve de fæ donde l'interesse pe-o spito da profeçia, ò " a testimoniansa de Gexù " segondo Ap. 19:10 , o saià demostrou individualmente da di crestien che revendican a sarvessa de Gexù Cristo sotta ciù etichette religiose . I “ travaggi ” demostræ da soli permettan a seleçion ò no. Ste euvie chì peuan ëse ressumme inte doe poscibile çernie : l'açettaçion ò o refuo da luxe reçevua e e seu domande diviñe.       
Do 1844, dòppo unna neuva atteisa stæta missa pe l’ötunno do 1844, o Gexù o portià i seu çernui verso unna miscion de completâ o travaggio da Reforma ch’a comensa co-a restauraçion da prattica do Sabbath santificou da-o Segnô fin da-a creaçion do mondo. Sto chì o l’é l’argomento ciù importante da « santitæ » ch’o l’é « giustificou » da-o 1844, a dæta donde sta transgrescion a ven regordâ a-a conoscensa di seu servitoî. Sta traduçion de Dan.8:14, traduta fin a-o mæ ministerio comme : " doe milla treiçento seia e mattin e o santuäio o saià netto ", a l'é autenticamente, in conformitæ co-o testo ebraico originale : " doe milla treiçento seia e mattin e a santitæ a saià giustificâ ". Tutti peuan descrovî che a transgrescion do divino Sabbath da-o 321 a l’é accompagnâ da tanti atri abbandonæ de veitæ dottrinæ stabilie da-o Segnô a-o tempo di apòstoli. Dòppo 1260 anni de regni successoî fäsci che destruivan a fæ , o papismo o l’à lasciou inta dottriña protestante tante böxie insopportabile pe-o Segnô da veitæ. Pe questo, inte sto capitolo 14, o Sciô o presenta trei temi prinçipæ che son, consecutivamente : a miscion ò o messaggio avventista di “ trei angeli ” ; “ a raccolta ” da fin do mondo, a classificaçion e a remoçion di eletti ; “ l’annata ” de l’uga da raggia, o castiggo finale di fäsci pastoî, di fäsci meistri religioxi do crestianeximo.                   
Mostrou da-o 1844 pe proteze i eletti da-a raggia diviña, l’ urtima preuva a l’é reservâ pe-a fin do tempo dæto à l’umanitæ pe poxiçionâse tra a voentæ diviña revelâ e a domanda umaña rebelle ch’a l’é cheita inte l’apostaxia ciù totale. Ma a çernia fæta a l’à de conseguense pe tutti quelli che mòrran da-o 1844. Solo i eletti illuminæ e fedeli « mòrran into Segnô » segondo l’insegnamento do verscio 13 donde son deciaræ « benediti » ò beneficæ da graçia de Cristo, con tutta a seu benediçion ch’a l’à za confermou a-o me angel « no basta ëse battezzæ " avventisti " pe ëse tegnui, da - o Segnô, pe un eletto.        
Se i dettaggi di abbandonæ arrestan da descrovî, d’atro canto, i ponti essençiæ son sottoliniæ e ressummii da-o Sciô sotta forma di « messaggi di trei angeli » di versci 7 à 11. Sti messaggi son ligæ da unna sequensa de conseguense.  
Me regòrdo chì , dòppo a nòtta in sciâ covertiña da pagina 2 de sto travaggio, sti trei messaggi mettan in luxe trei messaggi za revelæ inte de figue scimbòliche into libbro de Daniele into Dan.7 e 8. O seu rappòrto, inte sto capitolo 14 de Apocalisse, o sottolinia e o conferma l’estrema importansa che o Segnô o ghe dà.
I Redentoî Avventisti Vittorioxi
Verso 1 : “ E ò guardou, e ecco, unn’Agnella a l’ea in sciô monte Scion, e con lê çentoquarantaquattro miggiæa [ gente ] , co-o seu nomme e o nomme de seu Poæ scriti in sciâ seu fronte. »   
“ Monte Scion “ o se referisce a-o pòsto inte Israele donde Gerusalemme a l'é stæta tiâ sciù. O scimbolizza a speransa da sarvessa e a forma che sta sarvessa a piggiâ a-a fin de preuve da fæ terrestre e çeleste. Sto progetto o saià realizzou do tutto a-o renovamento de tutte e cöse, ch’an da fâ co- a tæra e o çê segondo Ap. 21:1. I " 144.000 [ persoñe ] " scimbolizzan i çernui da Cristo stæti çernui tra-o 1843 e o 2030, saieiva à dî di crestien avventisti verificæ, demostræ e approvæ da Gexù Cristo che o seu giudiçio o s'applica collettivamente e individualmente. O giudiçio collettivo o giudica l'instituçion e o giudiçio individuale o l'à da fâ con ògni creatua. I “ 144.000 [ persoñe ] ” rappresentan i eletti stæti çernui da Gexù Cristo tra i seguitoî da fede avventista. Sto numero o l’é streitamente scimbòlico e o numero reale de quelli stæti çernui o l’é un segreto conosciuo e conservou da-o Segnô. A raxon da seu seleçion a se peu capî da-a definiçion de l’imagine propòsta. " In sciâ seu fronte " scimbolizzando a seu voentæ e i seu penscëi, " o nomme de l'Agnello ", Gexù, e " quello de seu Poæ " , o Segnô revelou inta vegia alleansa, son inscriti. Questo o veu dî ch’an repiggiou e reproduto l’imagine do Segnô che o Segnô Creatô o l’aiva dæto a-o primmo òmmo avanti do peccou, quande o l’à formou e o gh’à dæto a vitta ; e st'imagine a l'é quella do seu carattere . Constituiscian o fruto che o Segnô o voeiva ottegnî co-o resciöâ inte Gexù Cristo i pecchi di seu soli eletti fedeli. O pâ che in scê fronte di çernui, ò inta seu mente, ò inti seu penscëi e inte seu voentæ, se treuva o segno do Segnô de Ap. 7,3 , ò o Sabbath do quarto comandamento do Decalogo e o carattere inseparabile de l’Agnello Gexù Cristo e quello da seu revelaçion comme Creatô Poæ, o vegio alleansa do Segnô. Coscì a vea fede crestiaña a no s’oppone a-e nòrme religiose attaccæ a-o Figgio e a-o Poæ comme sostëgnan i seguitoî da Domenega romaña, se no con de poule, a-o manco inte l’açion.                
Verso 2 : “ E ò sentio unna voxe da-o çê, comme a voxe de tante ægue, e comme a voxe de un gran tron ​​: e a voxe ch'o l'ò sentio a l'ea comme di arpisti che sonavan e seu arpe. »    
I caratteri contradittoî mensunæ inte sto verscio en in veitæ complementäi. E “ grende ægue ” scimbolizzan unna moltitudine de creatue vivente che, quande son espresse, piggian l'apparensa d'un “ grande tron ”. A-o conträio, pe mezo de l’imagine da « arpa », o Segnô o revela l’armonia perfetta ch’a l’unisce e seu creatue vittöie.      
Verso 3 : “ E cantan unna neuva canson davanti a-o tröno, davanti a-e quattro creatue vivente e a-i ançien. E nisciun o poeiva imprende a canson, feua che i çentoquarantaquattromilla, ch'ean stæti resciöæ da-a tæra. »   
O Segnô o conferma e o sottolinia chì l’ertiscima santificaçion da fæ “ avventista ” stabilia da-o 1843-44. I seu rappresentanti elezzui se distinguan da di atri gruppi scimbolizzæ ; “ o tröno, e quattro creatue vivente e i ançien ” ; quest’urtimo ch’o designa tutti quelli resciöæ da l’esperiensa visciua in sciâ tæra. Ma a diviña Revelaçion ciammâ Revelaçion a l’ammia solo a-e doe miggiæa d’anni da fæ crestiaña che o decreto de Dan 8,14 o separa inte doe fase consecutive. Fin a-o 1843-44 , i eletti son scimbolizzæ da 12 “ ançien ” in scî “ 24 ” mensunæ inte Ap. 4:4. I atri 12 “ ançien ” son e “ 12 tribù ” avventiste “ segnæ ” inte Apoc. 7,3-8 da-o 1843-44.                 
Verso 4 : “ Questi son quelli che no son stæti contaminæ co-e dònne, perché son vergine ; segutan a pegoa donde a va. Questi son stæti resciöæ da-i òmmi, comme i primmi fruti pe-o Segnô e pe l'Agnello ; »    
E poule de sto verscio s'applican solo inte un senso spirituale ; a poula " dònne " ch'a designa e gexe crestiañe che son cheite inte l'apostaxia fin da-a seu origine, comme a fede catòlica romaña, ò da-o 1843-44, pe-a fede protestante, e da-o 1994, pe-a fede instituçionale avventista. O “ profanamento ” che se fa referimento o l’à comme mira o peccou ch’o ne vëgne da-a transgrescion da lezze diviña e o quæ “ saläio o l’é a mòrte ” , segondo Rom 6:23. O l'ea pe arrancâli da-a prattica do peccou che Gexù Cristo o l'à santificou, saieiva à dî misso da parte, o scimbòlico " 144.000 [ persoñe ] " . A seu “ verginitæ ” a l’é ascì spirituale e a î designa comme di ëse “ pui ” che a seu giustiçia a l’é stæta fæta gianca da-o sangue versou da Gexù Cristo à seu favô. Eredi do peccou e da seu profanaçion, comme tutti i descendenti de Adammo e Eva, a seu fæ reconosciua da Gexù Cristo a î à “ purificæ ” a-a perfeçion. Ma pe fâ de mòddo che sta fæ a segge reconosciua effettivamente da Gexù Cristo, sta purificaçion a dev’ëse vea e concretizzâ inte seu “ euvie ” . Sto fæto o l’implica donca l’abbandon di pecchi ereditæ da -e religioin fäse crestiañe ò ebraiche ò, ciù in generale, da quelle monoteiste. E inta seu revelaçion profetica , o Segnô o l’ammia sorviatutto a-a mancâ rispetto de l’ordine do tempo ch’o l’à stabilio da-a primma settemaña da seu creaçion da tæra e do seu scistema çeleste.                   
Derê à l’imagine de “ cantâ unna neuva canson ” gh’é unn’esperiensa speçifica visciua solo che da-e “ 144.000 [ persoñe ] ” segnâ . Dòppo « o canto de Mosè » ch’o l’à çelebrou o glorioso esòdo da l’Egitto, scimbolo do peccou, o « canto » di « 144.000 » eletti o çelebra a seu liberaçion da-o peccou perché an obedio a-o decreto de Dan 8:14 e an collaborou inta seu santificaçion dexidiâ , e fiña domandou da-o Segnô , 14 . Inte sta dæta, unna vixon çeleste a s’arregòrda a purificaçion di pecchi compii in sciâ croxe de Gòlgota da-a mòrte de Gexù Cristo. Sto messaggio o l'ea tanto un repreiso comme un insegnamento che o Segnô o l'aiva presentou à unna meña de credente protestante ch'o l'ea erede da domenega romaña e de quarchedun di seu atri pecchi fäsci. Inta tipologia di riti ebrëi , sta " purificaçion di pecchi " a l'ea unna festa religiosa d'ötunno inta quæ o sangue da crava ammassâ o vegniva portou into pòsto ciù santo in sciô propiçiatöio misso inte sto pòsto inaccescibile e vietou into resto de l'anno. O sangue de sta cavra , unn'imagine scimbòlica do peccou , o profetizzava o sangue de Gexù Cristo ch'o l'é vegnuo lê mæximo o portâ di pecchi di seu çernui pe espiâ a-o seu pòsto o castiggo che se meitan ; O mæximo Gexù o l’é stæto fæto peccato. Inte sta çeimònia, a crava a rappresenta o peccou e no o Cristo ch'o ô pòrta. L'é à sto movimento fixico do gran præve ch'o passa da-o pòsto santo autorizzou a-o pòsto ciù santo vietou o resto de l'anno che sto verscio o fa alluxon quande o dixe : « van apreuvo à l'Agnello donde o va ». Regordando sta scena inta vixon do 23 d’ötovie do 1844, o Sciô de Cristo o l’à regordou a -i seu çernui, eredi inconsci de fäscitæ dottrinæ, o proibiçion de pecâ. Coscì, da-o 1844, o peccou d’origine volontäia pratticou , ch’o l’é o caxo da domenega romaña, o rende imposcibile a relaçion co-o Segnô , e o peccou abbandonou o permette a prolongaçion de sta relaçion ch’a pòrta o çernuo interessou a-a piñansa da seu santificaçion co- a reçeçion, a comprenscion e a revineçionale .                    
Scicomme son tegnui pe “ primmi fruti pe-o Segnô e pe l’Agnello ” , son o megio che o Segnô o l’agge attrovou inta seu seleçion di eletti terrestri. Inti riti ebrëi, « i primmi fruti » vegnivan deciaræ « santi ». E offerte de sti primmi fruti de bestie ò de verdue ean reservæ a-o Segnô pe onorâlo e marcâ a gratitudine umaña verso a seu bontæ e generositæ. Unn’atra raxon, de fæto « santi primmi fruti », a l’é a seu reçeçion da luxe diviña ch’a ghe vëgne revelâ inta seu totalitæ perché vivan into tempo da fin quande a luxe revelâ a razzonze o seu apogeo, o seu zenit spirituale.        
Verso 5 : “ E inta seu bocca no s’é attrovou nisciuña fäscitæ, perché son sensa colpa. »   
O veo eletto, quello ch’o nasce da veitæ pe mezo da neuva nascion, o no peu fâ à meno d’ odiâ a “ buxia ” donde o no treuva de piaxei. A mensonge a l’é repugnante perché a pòrta solo de conseguense dannose e a fa soffrî e boñe persoñe. Quello ch’o credde a -a « buxia » o conosce aloa o mâ da deluxon, l’amô de ëse ingannou. Nisciun stæto çernuo da Cristo o peu fâse regoî de sedue e ingannâ i seu compagni umoen. A-o conträio, a veitæ a rassicura, a construisce poxitivamente de relaçioin co-i fræ vëi, ma sorviatutto, primma, co-o creatô e redentô Dio da nòstra sarvessa ch’o revendica e o l’eleva o seu nomme comme “ Dio da veitæ ”. Coscì, no pratticando ciù o peccou dottrinale, con obedî a-a veitæ revelâ, o çernuo o l’é giudicou “ sensa colpa ” da-o mæximo Dê da veitæ.         
 
Messaggio da-o Primmo Angelo
Verso 6 : “ E ò visto un atro angelo ch’o xeuava into mezo do çê, ch’o l’aiva l’evangelio eterno da predicâ à quelli che stan in sciâ tæra, à tutte e naçioin, a-e mæxime, a-e lengue e a-i pòpoli. »   
“ Un atro angelo ” ò un atro messaggê o proclama unna luxe diviña piña scimbolizzâ da “ o mezo do çê ” ò o zenit do sô. Sta luxe a l’é ligâ a -o “ Vangelo ” ò “ a boña nòva ” da sarvessa portâ da Gexù Cristo. O l'é ciammou “ eterno ” perché o seu messaggio o l'é autentico e o no conosce nisciuña variaçion into tempo. De sta mainea, o Segnô o ô çertifica ch’o l’é in conformitæ con quello ch’o l’é stæto mostrou a-i apòstoli de Gexù Cristo. Sto retorno a-a veitæ o l’é vegnuo da -o 1843 dòppo e tante destorscioin ereditæ da-a fæ cattòlica romaña. L'annunçio o l'é universale in analogia co-o messaggio presentou inte Daniele 12:12 ch'o revela a benediçion diviña de l'euvia avventista . « L’ evangelio eterno » o l’é parlou chì comme o veo fruto da fæ , apreuvo a-o requixito divino revelou da-o decretto de Daniele 8:14. L’interesse pe-a paròlla profetica o l’é un fruto legittimo da nòrma do “ vangelo eterno . ”          
Verso 7 : “ E o l’à dito con unna voxe erta : Temmâ o Segnô e dâghe a glòria, perché l’é vegnua l’oa do seu giudiçio : e adorâ quello ch’o l’à fæto o çê e a tæra, o mâ e e vivagne d’ægua. »    
Into verscicolo 7, o primmo angelo o denuncia a transgrescion do Sabbath ch’a glorifica, into decalogo divino, a glòria do Segnô creatô. O l'à domandou donca a seu restauraçion à partî da l'ötovie do 1844, ma o l'à attribuio a seu transgrescion a-i protestanti, fin da-a primmaveia do 1843.
 
Messaggio da-o segondo angelo .
Verso 8 : “ E un atro angelo o l’é vegnuo apreuvo, co-o dî : Babilònia a l’é cheita, a l’é cheita, quella grande, perché a l’à fæto beive tutte e naçioin o vin da raggia da seu fornicaçion ! »    
Into verscio 8, o segondo angelo o revela l’enorme colpa da Gexa catòlica romaña papale ch’a l’à seduto e ingannou i òmmi con cangiâ o nomme do pagan «giorno do sô » de Constantin I co- o nomme « giorno do Segnô » traduçion do montaggio latin ch’o l’é à l’origine da seu « domenica » : dies dominica. Repetuo doe vòtte, l’esprescion, « Babilònia a Grande a l’é cheita, a l’é cheita », a conferma che pe lê e pe quelli ch’a l’ereditan, o tempo da paçiensa diviña o l’é finio definitivamente. Individualmente, a converscion a l’arresta poscibile, ma a-o costo de produe di fruti, saieiva à dî “ euvie ” de pentimento, solo.           
Rapòrdo : “ a l’é cheita ” a veu dî : a l’é piggiâ e guägna da-o Segnô da veitæ comme unna çittæ a cazze inte moen do seu nemigo . O l’alza e o l’illumina dòppo o 1843, tra o 1844 e o 1873, pe-i seu fedeli servitoî avventisti do setten giorno, o “ mistëio ” ch’o ô caratterizza inte Ap. 17,5. A seduçion de seu böxie a perde a seu fonçion.       
Into verscio 8 o giudiçio fæto inti messaggi preçedenti o l’é confermou , con un avvertimento grammo. A çernia consciente e volontäia do giorno de repòso stabilia da-o Constantin I do 321, a l’à reiso da-o 1844, i rebelli che ô giustifican, pascivi da-a condanna diviña di tormenti da segonda mòrte de l’urtimo giudiçio. Pe mascâ a seu accusaçion contra a Domenega, o Segnô o â asconde co-o nomme de un infame « marco » ch’o s’oppone a-o seu mæximo « segno » divino . Sto segno de unn’autoritæ umaña, ch’o mette in discuscion o seu ordine de tempo, o representa unn’enorme indignaçion degna d’ëse castigâ da Lê. E o castiggo annonçiou o saià, de fæto, terribile : « o saià tormentou co-o feugo e co-o sorfo » ch’o l’anichilià i rebelli, ma solo a-o tempo de l’urtimo giudiçio.       
 
 
 
Messaggio da-o Terso Angelo
Verso 9 : “ E un atro, un terso angelo o l’é vegnuo apreuvo à loiatri, ch’o dixeiva con unna voxe erta , Se quarchedun o se adora (inclina) a bestia e a seu imagine, e o reçeive o seu segno in sciâ fronte ò inta seu man, ”    
A natua complementâ e succesciva de sto terso messaggio co-i doî preçedenti a l'é speçificâ da-a formola “ l'é anæto apreuvo à loiatri ”. A “ voxe erta ” a conferma l’ertiscima autoritæ diviña de quello ch’a â proclama.    
A menassa a l'é rivolta a -i rebelli umoen che sostëgnan e approvan o regimme da « bestia ch'a ne vëgne da-a tæra » e che adottan e onôran , pe-a seu obbediensa , a-a domennica , o « segno » da seu autoritæ, mensunou inte Ap. 13,16, saieiva à dî, a-o momento, tutta a popolaçion crestiaña.    
L'oppoxiçion diretta de sto " segno " a-o " segno de Dio " , saieiva à dî da-o primmo giorno de domenega a-o setten giorno de Sabbath , a l'é confermâ da-o fæto che tutti doî son reçevui " in sciâ fronte " , o sedile da voentæ, segondo Ap. 7:3 e 13:16 che no segge de "Ap. 1 : " o nomme de l'Agnello e quello de seu Poæ ". A reçeçion “ in sciâ man ” a l’é ascciæia da sti versci da- o Deut.               
“ Sciortî, Israele! YaHweh , o nòstro Segnô, o l'é l'unico YaHweh . Ti ama YaHWéH o teu Dio con tutto o teu cheu, con tutta a teu anima e con tutta a teu fòrsa . E sti comandamenti, che ti comando ancheu, saian into teu cheu . Ti ê insegni con attençion a-i to figgi, e ti ghe parli quande ti s’assetti à cà, quande ti cammini pe-a stradda, quande ti s’asciöi, e quande ti levi. Ti ê lighi comme un segno in scê vòstre man , e saian comme di frontetti tra i vòstri euggi . Ti ê scrivi in ​​scî pòsti da pòrta da tò casa e in scî tò porti. « A « man » a designa l’açion, a prattica, e o « fronte », a voentæ do pensceo. Inte sto verscio o Sciô o dixe : “ Ammâ YaHWéH o teu Dio con tutto o teu cheu, con tutta a teu anima e con tutta a teu fòrsa ” ; quello che Gexù o çita into Matt. 22:37 e ch’o presenta comme o “ primmo e ciù grande comandamento ” .  I fonçionäi elezzui che pòrtan o “ segno de Dio ” devan donca soddisfâ sti trei critëi : “ Ammâ o Segnô con tutto o cheu ” ; pe onôrâ pratticandolo o resto do sabbatto do seu setten giorno santificao ; e avei “ o nomme de l’Agnello ” Gexù Cristo “ e quello de seu Poæ ” YaHWéH inta seu mente . Speçificando « e o nomme de seu Poæ », o Sciô o conferma a neçescitæ d’obbedie a-i dexe comandamenti de Dio e a-i preçetti e e ordinanse che promeuvan a santitæ di eletti inta vegia alliansa. Già inti seu tempi, l’apòstolo Gioan o l’à confermou ste cöse co-o dî inte 1 Gioan 5,3-4:                       
“ Perché questo o l’é l’amô de Dio, che tegnemmo i seu comandamenti. E i seu comandamenti no son pesanti, perché quello ch'o l'é nasciuo da-o Segnô o guägna o mondo ; e a vittöia ch’a guägna o mondo a l’é a nòstra fede. »  
Verso 10 : “ O bevià lê mæximo do vin da raggia de Dio, ch’o l’é versou sensa mescciua inta coppa da seu indignaçion, e o saià tormentou co-o feugo e co-o sorfo davanti a-i santi angeli e davanti à l’Agnello. »   
A raggia do Segnô a saià ampiamente giustificâ perché quelli che reçeivan o « segno da bestia » onran o peccou uman tanto che revendican a giustiçia de Gexù Cristo. Inte Ap. 6 :15-17 o Sciô o l’imagineiva e conseguense da seu urtima confrontaçion co-a raggia giusta destruttiva de Gexù Cristo.  
Notta estremamente importante : Pe capî megio sta raggia diviña , beseugna dâse conto perché o desprexo pe-o santo Sabbath o l’arreisa tanta raggia do Segnô. Gh’é di pecchi veniali , ma a Bibbia a ne avvertisce contra o peccou contra o Sciô Spìrito, a ne dixe che no gh’é ciù nisciun sacrifiçio pe ottegnî o perdono divino . A-i tempi di apòstoli , l’unico exempio ch’o ne l’é stæto dæto de sto tipo de peccou o l’é o refuo de Cristo da parte de un crestian ch’o s’ea convertio. Ma sto chì o l’é solo che un exempio, perché in veitæ a blasfemia contra o Sciô Spìrito a consciste into denegâ e into refuâ unna testimoniansa dæta da-o Sciô Spìrito de Dio. Pe convince e mostrâ a-i umoen, o Sciô o l’à ispirou e sante scrittue da Bibbia. Coscì chi contestâ a testimoniansa dæta da-o Sciô Spìrito inta Bibbia o commette za unna blasfemia contra o Sciô Spìrito de Dio. O Segnô o peu fâ megio pe fâ conosce a seu voentæ che pe guiddâ quelli che son acciammæ a-a Bibbia e a-i seu scriti ? O peu esprimme ciù ciæamente a seu voentæ , o seu pensceo e o seu giudiçio sovrano ? Into secolo XVI , sto desprexo pe-a Bibbia contra a quæ a l'à fæto guæra o l'à segnou a fin definitiva da paçiensa do Segnô co-a religion cattòlica romaña ; a fin da seu paçiensa pe unna dottriña ch'o no l'aiva mai reconosciuo . Dapeu, do 1843, o desprexo pe-a paròlla profetica o l'à segnou a fin da reçeçion da fæ protestante inte tutte e seu moltiple forme ereditæ da-a Domenega romaña , saieiva à dî da-o « segno da bestia » . E pe finî, à seu vòtta, l’adventismo o l’à commesso unna blasfemia contra o Sciô Spìrito, refuando l’urtima revelaçion profetica che o Gexù o gh’à presentou pe mezo do seu umile servitô ch’o l’incarno ; blasfemia ch'a l'é stæta confermâ e amplificâ da-a seu alleansa co-i Osservatoî da Domenega da-o 1995 . A blasfemia contra o Sciô a reçeive delongo da-o Segnô a giusta respòsta ch'a se meita ; unna giusta sentensa de condanna a-a primma e a-a “ segonda mòrte ” confermâ inte sto verscio 10 .           
Verso 11 : “ E o feugo do seu tormento o monta pe sempre e sempre ; e no gh’an de repòso giorno ò neutte, quelli che adoran a bestia e a seu imagine, e chi se segge ch’o reçeive o segno do seu nomme. »    
O “ feugo ” o saià solo a-o tempo de l’urtimo giudiçio, quande i rebelli cadui saian “ tormentæ into feugo e into sorfo ” do “ lago de feugo ” de Ap. 19:20 e 20:14 ; questo, in sciâ fin do setten millennio. Ma anche avanti de sto terribile momento, l’oa do glorioso retorno de Gexù Cristo a confermià o seu destin finale. O messaggio de sto verscio o parla de l’argomento do “ repòso ”. Da-a seu parte, i eletti son attenti a-o tempo de repòso santificou da-o Segnô, ma i cadui, a-o conträio, no an a mæxima preoccupaçion, perché no dan a-e dichiaraçioin diviñe l’importansa e o serietæ che se meitan. Pe quello, comme respòsta a-o seu desprexo, inte l’oa do seu urtimo castiggo, o Segnô o no ghe concedià de repòso pe ammermâ o seu sofferto.         
Verso 12 : “ Ecco a paçiensa di santi: ecco quelli che mantëgnan i comandamenti de Dio e a fæ de Gexù. »   
E poule " perseveransa ò paçiensa " caratterizzan i vëi santi do divino Mescia Gexù da-o 1843-44 fin a- o seu retorno in glòria. Inte sto verscio , “ o nomme do Poæ ” da-o verscio 1 o vëgne “ i comandamenti de Dio ” , e “ o nomme de l’Agnello ” o l’é sostituio da “ a fæ de Gexù .” L'ordine de prioritæ o cangia ascì. Inte sto verscio o Sciô o mensuña primma « i comandamenti de Dio », e in segondo leugo « a fæ de Gexù » ; ch’o l’é stòricamente e in termini de valô l’ordine approvou da-o Segnô into seu progetto de sarvessa. O verscio 1 o dava a prioritæ a-o “ nomme de l’Agnello ” pe collegâ i “ 144.000 ” eletti a- a fede crestiaña.                    
Verso 13 : “ E ò sentio unna voxe da-o çê ch’a diva : Scrive : Beati i mòrti che mòrran into Segnô da oua in avanti . Scià, o dixe o Sciô, che pòssan arreposâse da-e seu travaggi, perché e seu euvie van apreuvo à loiatri. »    
L'esprescion " d'ancheu in avanti " a meita unna spiegaçion into menuo perché a l'é coscì importante. Pecöse o l'à comme mira a dæta da primmaveia do 1843 e quella de l'ötunno do 1844 donde, rispettivamente, o decretto do Daniele 8:14 o l'intrâ in vigô e i doî proçesci avventisti organizzæ da-o William Miller finiscian.  
Co-o tempo , l'adventismo instituçionale offiçiale o l'à perso de vista e implicaçioin de sta formola « da oua in avanti ». Solo i precorritoî fondatoî da fæ avventista an capio e conseguense do requixito do Segnô do Sabbath fin do 1843. Pe adottâ sta prattica do setten giorno, son stæti portæ à dâse conto che a domenega pratticâ fin à aloa a l’ea maledita da-o Segnô. Dòppo de loiatri, l’adventismo ereditäio o l’é vegnuo tradiçionale e formalista e pe-a ciù parte di aderenti e di meistri, a domenega e o sabbath vegnivan missi ingiustamente à un livello d’egualiansa. Sta perdia do senso do sacro e da vea santitæ a l’à comportou unna mancansa d’interesse pe-a paròlla profetica e o terso messaggio avventista ch’o l’ò prononçiou tra o 1983 e o 1994. Da-o momento che sto desprexo mostrou inte l’adventismo in Fransa, l’ instituçion adventista ciù mondiale a l’à fæto unna gran alleansa co-o9. A menassa de « tormento » into verscicolo 10 a l’ riguarda à seu vòtta , da- o suggerimento de l’ esprescion « o bevià anche lê » ; da-o 1994, l'adventismo instituçionale, dòppo a fæ protestante , giudicou e condannou da-o 1843 .       
Comme o suggerisce sto verscio , o decretto de Daniele 8:14 o provoca a separaçion di crestien protestanti do 1843 inte doî campi, compreiso o gruppo avventista , beneficâ da beatitudine prononçiâ : " Beati i mòrti che mòrran into Segnô d'ancheu in avanti!" » . Va ben che o Gexù ch’o l’annunçiava à « Laodicea » ch’o l’ea apreuvo à « vomîla », l’instituçion avventista , messaggê offiçiâ de Cristo do 1991, a dæta do refuo offiçiâ da luxe, ciammâ « nuda » o no peu ciù avvantaggiâse de sta beatitudine.             
 
Tempo de recuggeita
Verso 14 : “E ò guardou, e ecco unna nuvia gianca, e in sciâ nuvia gh’ea assettou un ch’o s’assomeggiava a-o Figgio de l’òmmo, ch’o l’aiva in sciâ testa unna coroña d’öo e inta man unna faccia affiâ. »   
Sta descriçion a l’evòca Gexù Cristo a-o tempo do seu glorioso retorno. A “ nuvia gianca ” a s’arregòrda e condiçioin da seu partensa e da seu montâ in çê sperimentæ doe miggiæa d’anni avanti. A “ nuvia gianca ” a denòtta a seu puritæ, a seu “ coroña d’öo ” a scimbolizza a seu fæ vittoriosa, e a “ falce affiâ ” a rappresenta a “ paròlla affiâ ” do Segnô de Ebr 4:12, implementâ da “ a seu man ”.            
Verso 15 : “ E un atro angelo o l’é sciortio da-o templio, e o l’à gridou con unna voxe erta à quello ch’o l’ea assettou in sciâ nuvia : « Mette a to falce e recugge : perché o tempo de raccolta o l’é arrivou, perché a raccolta da tæra a l’é sciortia. »    
Sotta l'aspeto da « arrecuggeita », comme inta seu parabola, o Gexù o s'arregòrda che inte questo, o tempo o saieiva arrivou pe separâ definitivamente « o bon gran da-a pappa ». Pe mezo da seu Revelaçion, o ne fa descrovî sto argomento ch’o separa i doî campi : o Sabbath di eletti e a Domenega di cadui, perché derê à sto nomme religioso s’asconde l’adoraçion e l’autoritæ de unna divinitæ solare pagaña. E ascì co-i cangiamenti into tempo uman, o Segnô o l’ammia ancon pe quello ch’o l’é pe lê pe in davei. E despæge opinioin di òmmi no influensan o seu giudiçio ; into seu ordine de tempo, o primmo giorno o l’é profano, o no peu inte nisciun caxo piggiâ a santitæ diviña. Sto chì o l'é attaccou escluxivamente a-o setten giorno santificou into seu ordine de tempo inciso da-o comenso do tempo terrestre perpetuo ; questo pe unna duâ de 6000 anni soæ.        
Verso 16 : “ E quello ch’o l’ea assettou in sciâ nuvia o l’à cacciou a seu faccia in sciâ tæra. E a tæra a l'é stæta arrecuggeita. »   
O Sciô o conferma a compimento futuo de “ a raccolta da tæra .” Cristo o Salvatô e Vengatô o l’avià da fâ co-o seu annonçio fæto inta parabola a-i seu apòstoli inte Matteo 13,30 a-o 43. A « raccolta » a l’à da fâ sorviatutto co-a remoçion into çê di santi çernui ch’en arrestæ fedeli a-o Segnô creatô.     
 
O tempo da raccolta (e da vendetta) 
Verso 17 : “ E un atro angelo o l’é sciortio da-o templio ch’o l’é into çê, ch’o l’aiva ascì unna faccia affiâ. »   
Se o preçedente «angelo » o l’aiva unna miscion favorevole a-i eletti, a-o conträio , sto « atro angelo » o l’à unna miscion punitiva diretta contra i rebelli che son cheiti. Sta segonda « fascia » a scimbolizza ascì a « paròlla affiâ de Dio » missa in açion da-a seu voentæ , ma no da-a seu man dæto che , à unna mainea differente da-a recuggeita, pe-a recuggeita d’uga , l’esprescion « inta seu man » a l’é assente. L' açion punitiva a saià donca affiâ à di agenti ch' exeguiscian a voentæ diviña ; in veitæ, e vittime de seu seduçioin.            
Verso 18 : “ E un atro angelo o l’é vegnuo feua da l’artâ, ch’o l’aiva o poei in sciô feugo, e o l’à parlou con unna voxe erta à quello ch’o l’aiva a falce affiâ, e o l’à dito : Mette a tò falce affiâ, e arrecheugge i grammi da vigna da tæra : pecöse l'uva da tæra a l'é sciortia. »    
Dapeu l’arriva, dòppo o rappòrto di eletti into çê, o momento da “ raccolta ”. Inte Isa.63,1-6, o Sciô o sviluppa l’açion mirâ da sto termine scimbòlico . Inta Bibbia, o succo de uve rosse o l’é paragonou a-o sangue de l’òmmo. O seu deuvio da parte de Gexù, inta Santa Çena, o conferma st’idea. Ma « l’annata » a l’é ligâ co- a « raggia de Dio » e a riguardià quelli ch’an travaggiou indegno sotta l’aspeto di seu servitoî, perché o sangue versou volontäiamente da Cristo o no se meritava i seu tanti tradimenti. Pecöse Gexù o peu sentise tradio da quelli che destorxan o seu progetto de sarvo fin a-o ponto de giustificâ o peccou pe-o quæ o l’à dæto a seu vitta e o l’à portou o sofferimento de mòddo che a seu prattica a cessesse. I trasgressoî volontäi da seu lezze donca an da responde à lê. Inta seu mattaia òrba, anævan fin à voei ammassâ i seu vëi eletti, pe scassâ da-a tæra a prattica do Sabbath do setten giorno santificao e domandou da-o Segnô da-o 1843-44. I eletti no aivan nisciuña autoritæ da-o Segnô pe deuviâ a fòrsa contra i seu nemixi religioxi ; O Segnô o l’aiva reservou st’açion solo che pe lê mæximo. « A vendetta a l’é mæ, a puniçion a l’é mæ», o l’à deciarou a-i seu çernui, e o tempo o l’é arrivou pe portâ avanti sta vendetta.         
Inte sto capitolo 14, i versci da-o 17 a-o 20 evòcan sto tema da “ raccolta ”. E uve peccatoe vëgnan deciaræ sæxe perché an demostrou do tutto co-e seu euvie a seu vea natua. O seu sangue o sciortià comme o succo de l’uga inte unna vasca quande vëgnan sciortii da-i pê di arrecuggeitoî d’uga.  
Verso 19 : “ E l’angelo o l’à cacciou a seu faccia inta tæra. E o l'à arrecuggeito a viña da tæra, e a l'à cacciâ inta gran sciortia da raggia de Dio. »   
L'açion a l'é çertificaa da sto annonçio revelou da sta scena. O Segnô o profetizza con seguessa o castiggo de l’arrogansa cattòlica e protestante. Patiran e conseguense da raggia do Segnô, imaginæ da-a vasca donde e uve arrecuggeite vëgnan schiasciæ da-i pê di camminatoî.
Verso 20 : “ E a pressa de vin a l’é stæta piggiâ feua da çittæ ; e o sangue o sciortiva da-a pressa de vin, fin a-e freñe di cavalli, pe unna distansa de mille sëiçento stadi. »    
Isa.63:3 o speçifica : “ Ò calcou a pressa de vin da solo ; nisciun òmmo o l’ea con mi... ”. L'annata a compisce o castiggo de Babilònia a Gran Çittæ inte Ap. 16:19. A l’à impio a coppa da raggia diviña, ch’a l’à da beive oua fin a-e sciortie. " A pressa de vin a l'ea stæta piggiâ feua da çittæ " saieiva à dî sensa a presensa di eletti za portæ in çê. À Gerusalemme, e execuçioin de quelli condannæ a-a mòrte vegnivan fæte feua da-e miage da çittæ santa pe no profanâla. Sto chì o l’é stæto o caxo pe-a croxificaçion de Gexù Cristo, ch’a s’arregòrda, pe mezo de sto messaggio, o prexo da pagâ da quelli ch’an sottostimmou a seu mæxima mòrte. L’é arrivou o tempo che i seu nemixi spantegan o seu sangue à turno pe expiâ i seu tanti pecchi. " E o sangue o l'é sciortio da-a pressa, fin a-e freñe di cavalli ." I obiettivi da raggia son di meistri religioxi crestien, e o Segnô o se referisce à loiatri con l'imagine do " bit " che i cavaggëi mettan " inte bocche di cavalli " pe dirizzeili. St’imagine a l’é propòsta into Giac.3:3, che o seu tema o l’é pròpio : meistri religioxi. O Giacomo o speçifica da-o comenso do capitolo 3: “ Fræ mæ, no lasciæ che tanti de voscià vëgnan di meistri, perché saiæ che saiemmo giudicæ ciù severamente .” L'açion da " recuggeita " a giustifica sto savio avvertimento. Speçificando « fiña a-e freñe di cavalli », o Sciô o suggerisce che o lave o l’à da fâ, primma, co-o clero catòlico roman de « Babilònia a Grande », ma ch’o s’estende a- i meistri protestanti che , da-o 1843 , an fæto unn’utilizzaçion « destruttiva » da Bibbia Santa segondo Re19. Chì s’attreuva l’applicaçion de l’avvertimento dæto inte Ap. 14,10 : « O bevià lê mæximo do vin da raggia de Dio, ch’o vëgne versou sensa mescciua inta coppa da seu indignaçion... ».                           
Pe-o messaggio “ in sce'nna distansa de milleseiçento stadi ” , in continuitæ co-o messaggio preçedente, o castiggo o s'estende a-a fæ reformâ da-o secolo XVI a-a quæ o numero 1600 o l'alludde. Sto chì o l’é o momento che o Martin Lutê o l’à reiso offiçiâ l’accusa contra a fede cattòlica do 1517. Ma l’é anche inte sto secolo XVI che s’é formou e dottriñe protestante di « fäsci Cristi » e di fäsci crestien , ch’an legittimou a violensa e a spada proibie da Gexù Cristo. L'Apocalisse a l'öfre e seu pròpie ciave pe l'interpretaçion e sto secolo XVI o l'é designou da-o Ap. 2:18 a-o 29 co-o nomme scimbòlico de l'epoca « Tiatira ». A poula “ stadio ” a mostra a seu attivitæ religiosa, a seu parteçipaçion a-a corsa, o premio in zeugo o l'é a coroña de vittöia promissa a-o vinçitô. Sto chì o l'é l'insegnamento de Paolo inte 1 Cor 9,24 : " No saiæ che quelli che corran inte unna corsa corran tutti, ma un o reçeive o premio ? Corrî de mòddo da poei guägnâlo .» O premio da vocaçion çeleste donca o no l'é guägno solo che inte nisciuña mainea ; fedeltæ e perseveransa inte l’obbediensa son l’unica mainea pe guägnâ inta lotta da fæ. O conferma into Fil . A-o tempo da « recuggeita » ste poule de Gexù saian verificæ : « Perché tanti son ciammæ, ma pöchi son çernui (Matt. 22,14) ».                         

Apocalisse 15 : A fin da probaçion . 
 
 
 
Avanti che a " recuggeita e l'annata " seggian compie, l'arriva o momento spaventou da fin da probaçion. Quella donde e deçixoin umañe son stæte fissæ da-o tempo, sensa nisciuña mainea pe inversâ quelle deçixoin. À quello ponto l’offerta da sarvessa inte Cristo a finisce. Sto chì o l’é o tema de sto curtiscimo capitolo 15 de l’Apocalisse de Gexù Cristo. A fin do tempo da graçia a l’arriva dòppo e primme sëi « trömbe » di capitoli 8 e 9, e avanti de « sette urtime plaghe de Dio » do capitolo 16. No l’é neçessäio dî ch’a va apreuvo à l’urtima çernia do cammin che o Segnô o dà à l’òmmo de piggiâ. Sotta o governo autoritäio de « bestia ch’a monta da-a tæra » de Ap. 13,11-18 , i urtimi doî percorsci pòrtan, un, a-o sabo ò a-o sabbato santificou de Dio, l’atro, a-a domenega de l’autoritæ papale romaña. No l’é mai stæto coscì ciæe e çernie tra vitta e ben, mòrte e mâ. Chi l'òmmo o l'à ciù paû ? Dio , ò òmmo ? Sta chì a l'é a scituaçion. Ma poscio dî anche : Chi l'òmmo o l'ammia ciù tanto ? Dio ò òmmo ? I eletti respondan inte tutti doî i caxi : O Segnô, conoscendo pe mezo da seu revelaçion profetica i dettaggi da fin do seu progetto. A vitta eterna a saià donca ben ben vexiña, a-a portâ da seu man.               
 
Verso 1 : “ E ò visto un atro segno into çê, grande e meraviglioso : sette angeli ch’an e sette urtime plaghe, perché inte quelle a raggia de Dio a l’é completâ. »  
Sto verscio o presenta e “ sette urtime plaghe ” che colpiscian i fäsci credenti pe-a seu çernia da domenega romaña. O tema de sto capitolo, a fin da probaçion , o l’arve o tempo de “ sette urtime plaghe da raggia do Segnô .”    
Verso 2 : “ E ò visto comme un mâ de veddro mescciou co-o feugo: e quelli ch’aivan ottegnuo a vittöia in sciâ bestia, in sciâ seu imagine, in sciô numero do seu nomme, s’arrestavan in sciô mâ de veddro, co-e arpe de Dio. »  
Pe incoraggî i seu servitoî, i seu çernui, o Segnô o presenta dapeu unna scena ch’a l’evòca a seu vittöia imminente con varie figue piggiæ da di atri passaggi da profeçia. " In sciô mâ de veddro, mescciæ co-o feugo, stan ," perché an passou pe unna preuva de fæ inta quæ son stæti perseguitæ ( mescciæ co-o feugo ) e son vegnui feua vittöi. O “ mâ de veddro ” o l’indica a puritæ do pòpolo çernuo, comme inte Ap. 4:1.   
Verso 3 : “ E cantan o canto de Mosè, o servitô de Dio, e o canto de l’Agnello, e dixan: Grande e meravigliose son e vòstre euvie, Segnô Dio Onnipotente! E to stradde son giuste e vee, Re de naçioin! »  
“ O Canto de Mosè ” o l'à çelebrou o glorioso esòdo d'Israele da l'Egitto, a tæra e scimbolo do peccou . L’intrâ into Canaan terrestre ch’a l’é vegnua apreuvo 40 anni apreuvo a l’à prefigurou l’intrâ di urtimi çernui into Canaan çeleste. À seu vòtta, dòppo avei dæto a seu vitta pe expia i pecchi di eletti, Gexù, « l’agnello », o l’é montou into çê, inta seu glòria e inta seu diviña potensa çeleste. I urtimi testimònni fedeli de Gexù, tutti avventisti inta fæ e into travaggio, à seu vòtta sperimentan l’ascenscion into çê quande Gexù o torna pe sarvâli. Exaltando e seu “ grende e ammirabile euvie ”, i eletti dan glòria a-o Segnô creatô ch’o l’à incarnou i seu valoî inte Gexù Cristo : a seu “ giustiçia ” perfetta e a seu “ veitæ ” . L’evocaçion da poula « veo » a liga o contesto de l’açion a-a fin de l’ era « laodicea » donde o s’é presentou comme « l’Amen e o Veo ». Sta chì a l’é donca l’oa da “ liberaçion ” ch’a marca a fin do tempo do “ parto da dònna ” de Ap. 12:2. O “ figgeu ” o l’é portou into mondo sotta forma da puritæ do carattere çeleste revelou inte e pe mezo de Gexù Cristo. I eletti peuan lodâ o Segnô pe-o seu stato “ onnipotente ” perché l’é à sta potensa diviña che devan a seu sarvessa e a seu liberaçion. Dòppo avei arrecuggeito e seleçionou i seu resciöæ da tutte e naçioin da tæra, Gexù Cristo o l’é pe in davei o “ Re de naçioin .” Quelli che s'opponeivan à lê e a-i seu fonçionäi elezzui no son ciù.                             
Verso 4 : “ Chi no l’avià paû, o Segnô, e o no l’avià da glorificâ o teu nomme? Pecöse solo ti l’é santo. E tutte e naçioin vegnian à adorâte davanti à ti, perché i to giudiçi son stæti mostræ. »  
In lenguaggio ciæo questo o veu dî : Chi o se refueiva de tegnîte paû, Dio Creatô, e o l’arresteiva de fäscificâte da vòstra giusta glòria con refuâ d’onrâ o vòstro santo Sabbath do setten giorno ? Pecöse solo ti l’é santo e solo ti l’æ santificou o teu setten giorno e quelli a-i quæ l’æ dæto, comme segno da seu approvaçion e de l’appartensa a-a to santitæ. De fæto, inte l’evòcâ « a seu paura », o Sciô o l’ alludde a-o messaggio do primmo « angelo » de Ap. 14,7 : « Temmâ o Segnô e dâghe glòria , perché l’oa do seu giudiçio a l’é arrivâ; e adoræ (prostrateve davanti) à Quello ch’o l’à fæto o çê e a tæra e o mâ e e vivagne d’ægua .” Into progetto do Segnô, e naçioin rebelle destrute saian resuscitæ pe unna raxon doggia : quella de l’umiditæ davanti a-o Segnô e de dâghe a glòria, e quella de sottopòñese o seu giusto castiggo ch’o î annichià de mainea definitiva, into lago de feugo e de l’urtimo giudiçio, annonçiou into messaggio de l’ « terano de Rev. 14:10. Avanti che ste cöse seggian compie, i eletti an da passâ pe- o tempo di giudiçi divin che se manifestan da l’açion de « sette plaghe » annonçiæ into primmo verscio.                 
Verso 5 : “ Dòppo questo ò guardou, e ecco, o templio do tabernacolo da testimoniansa into çê o l’ea averto. »  
St’avertua do “ templio ” çeleste a segnala a fin de l’interçescion de Gexù Cristo , perché o tempo de l’appello da sarvessa o l’arriva a-a fin. “ A testimoniansa ” a se referisce a-i dexe comandamenti de Dio ch’ean stæti missi inte l’arca santa. Donca, da sto momento in avanti, a separaçion tra o çernuo e o perso a l’é definitiva . In sciâ tæra, i rebelli an appena deçiso, pe un decretto de lezze, l'obrigaçion de rispettâ o resto settemañale do primmo giorno stabilio çivilmente e confermou religiosamente , consecutivamente , da-i imperatoî romoen , Constantin I , e Giustinian I ch'o l'à reiso o Vigilio I o primmo pappa fedele do Catho , 8.  urtimo decreto de mòrte o l'é stæto profetizzou da-o Apo.13:15 a-o 17 e o l'é stæto misso sotta l'açion dominante da fede protestante americaña sostegnua da-a fede cattòlica europea .     
Verso 6 : “ E i sette angeli ch’aivan e sette peste son sciortii da-o templio, vestî de lin puro e luminoso, e çentæ con de çente d’öo in gio a-o seu peto. »  
Into scimbolismo da profeçia , i « sette angeli » rappresentan solo Gexù Cristo ò « sette angeli » fedeli a-o seu campo comme lê. “ O lin fin, puo e luminoso ” o rappresenta “ e euvie giuste di santi ” inte Ap. A « çentua d’öo in gio a -o peto », donca à l’ertixe do cheu, a l’evòca l’amô da veitæ za mensunâ inte l’imagine de Cristo presentâ inte Ap. 1,13. O Dê da veitæ o s’appresta à castigâ o campo de mensonge. Con sto rappòrto o Sciô o suggerisce « a gran calamitæ » che a seu forma a l’é stæta revelâ da-a seu faccia in confronto a- o «sô quande o l’asbrilla co-a seu fòrsa ». O tempo pe l'urtima scontra tra Gexù Cristo e i rebelli paghen che veneravan o sô o l'é arrivou.              
Verso 7 : “ E unna de quattro bestie a l’à dæto a-i sette angeli sette botti d’öo pin de raggia do Segnô, ch’o vive pe sempre e sempre. » 
O mæximo Gexù o l’ea o modello depento da-e “ quattro creatue vivente ” de Ap. O l’é ascì, « o Segnô ch’o vive pe sempre e pe sempre » fæto « arraggiâ » . A seu divinitæ a gh’attribuisce donca tutte e parte : Creatô, Redentô , Interçessô , e permanentemente, Giudiçe, dapeu mettendo fin a-a seu interçescion, o vëgne o Dê da giustiçia ch’o colpisce e o castiga co-a mòrte i seu avversäi rebelli , perché an impio « a coppa » do seu giusto . « A coppa » a l’é oua pinna , e sta raggia a piggiâ a forma di « sette urtimi » castighi donde a misericordia diviña a no l’ avià ciù o seu pòsto.                 
Verso 8 : “ E o templio o s’é impio de feugo da-a glòria de Dio e da-a seu potensa; e nisciun o l’à posciuo intrâ into templio fin à quande e sette plaghe di sette angeli no ean finie. »  
Pe ascciæî sto tema da cescion da graçia, o Sciô o presenta inte sto verscio l’imagine de un « templio pin de feugo pe caxon da « presensa » de Dio » e o speçifica : « e nisciun o poeiva intrâ into templio, fin à quande e sette plaghe di sette angeli no ean finie ». O Segnô o l’avvertisce coscì i seu çernui che arrestan in sciâ tæra into tempo de « sette urtime plaghe » da seu raggia. I urtimi çernui vivan torna l'esperiensa di Ebrëi a-o tempo de « dexe plaghe » ch'an colpio l'Egitto rebelle. E peste no son pe loiatri, ma pe-i rebelli, obiettivi da raggia diviña. Ma l'imminensa da seu intrâ into “ templio ” a l'é coscì confermâ, a poscibilitæ a saiâ dæta, in sciâ fin de “ sette urtime peste ”.                 

Apocalisse 16 : E sette urtime peste . 
da raggia de Dio .
 
 
 
 
O capìtolo 16 o presenta o versâ de ste “ sette urtime plaghe ” co-e quæ “ a raggia de Dio ” a l’é espressa.     
O studio do capitolo intrego o l’à confermou sto fæto, ma l’é da nottâ che i obiettivi da « raggia de Dio » saian pægi do tutto à quelli ch’en stæti corpii da-i castighi de primme sëi « trömpe » . O Sciô o revela coscì che i castighi de « sette urtime plaghe » e quelli de « sette trömpe » castigan o mæximo peccou : a transgrescion do repòso sabbatico do « setten giorno santificou » da-o Segnô fin da-a fondaçion do mondo.            
Sto arvî unna parentexi chì, in retardo. Notta a differensa tra e diviñe “ trömpe ” e e “ peste ò peste ”. E “ trömpe ” son tutte di ammasci umoen missi in açion da-i òmmi ma ordinæ da-o Segnô , o quinto ëse de natua spirituâ. “ Peste ” son de açioin despiaxeive impòste direttamente da-o Segnô pe mezo di mezzi naturali da seu creaçion vivente. L’Apocalisse 16 a ne presenta e « sette urtime plaghe » che ne suggeriscian , de mainea sottî, che son stæte preçedue da de atre « plaghe » patie da-i òmmi avanti da fin do tempo da graçia ch’o separa , spiritualmente , inte doe parte, « o tempo da fin » mensunou inte Dan.11:40 . Inta primma, sta fin a l'é quella do tempo de naçioin, e inta segonda , quella do tempo do governo mondiale universale organizzou sotta a tutela e l'iniçiativa di USA. Inte st'aggiornamento, fæto o Sabbath 18 de dexembre do 2021, poscio confermâ sta spiegaçion, dæto che da-o comenso do 2020, tutta l'umanitæ a l'é stæta colpia da-a roiña econòmica pe caxon de un virus contagioso, o Coronavirus Covid - 19, ch'o l'é compario pe-a primma vòtta in Ciña . Inte un contesto de scangi e conoscense globalisti, amplificando mentalmente i seu effetti reali , in panico, i cappi di pòpoli se son fermæ mòrti , o sviluppo e a crescita continua de l'intrega economia europea de Ponente e americaña. Tegnuo ingiustamente pe unna pandemia, l'Oçidente , ch'o pensava ch'o l' avieiva conquistou un giorno a mòrte , o l'é despiaxuo e sensa speransa. In panico, i sensa divinitæ se son dæti còrpo e anima a-a neuva religion ch’a â sostituisce : a sciensa medica onnipotente . E o paise di banditi, o ciù ricco da tæra, o l'à sfrütou l'occaxon pe rende i òmmi prixonê e scciavi pe-e seu diagnoxi, e seu vacciñe, i seu remedi e e seu deçixoin corporative. Into mæximo tempo , s'ascolta de direttive in Fransa ch'en paradòsciche pe dîlo co-o manco , che resummo comme segue:                    : " se conscidera de ventilâ i appartamenti e de portâ a maschera de proteçion pe de oe, derê a-a quæ o portâ o se soffoca . " Mette in luxe o “ sæximo ” di zoeni leader da Fransa e di atri paixi imitanti . L'é interessante nottâ che o paise ch'o l'à guiddou sto comportamento destruttivo o l'é stæto primma Israele ; o primmo paise maledio da-o Segnô inte l'istöia religiosa. O pòrto de unna maschera , a-o prinçipio vietou quand'a no l'ea à dispoxiçion , o l'é stæto dapeu reiso obrigatöio pe proteze da unna moutia ch'a corpisce o scistema respiatöio. A malediçion do Segnô a pòrta di fruti inatteisi , ma destruttivamente ben ben effettivi . Son convinto che tra o 2021 e o comenso da " sesta trömba ", a Tersa Guæra Mondiale, atre " peste de Dio " colpian l'umanitæ colpevole inte diversci pòsti da tæra, e sorviatutto inte l'Oçidente arroinou ; " peste " comme a " caistia " e atre pandemie universale reale, conosciue za comme a peste e o colera. O Segnô o revendica sto tipo de castiggo inte Ezech . Tegnî in conto che sta lista a no l’é esaustiva , perché inti tempi moderni, i castighi divin piggian ciù forme : Cancao, SIDA, Chikungunya , Alzheimer ... etc. Notto ascì l'emerscion da paura pe caxon do rescädamento globale. E masse de l'umanitæ son spaventæ e in panico a-o pensceo da giassa deslenguâ e de alluvioin che porrieivan vegnî feua. Ancon, un fruto da malediçion diviña ch’a colpisce e mente umañe e a construisce de miage de separaçion e òdio. Serro sta parentexi pe repiggiâ o studio inte sto contesto da pòst- fin da graçia ch’a caratterizza e « sette urtime plaghe da raggia de Dio ».                      
Unn'atra raxon a giustifica a çernia di obiettivi. E “ sette urtime peste ” an compio a destruçion da creaçion in sciâ fin do mondo . Pe-o Segnô , o Creatô, o tempo o l’é arrivou pe-a destruçion do seu travaggio. Coscì o va apreuvo a-o proçesso de creaçion, ma incangio de creâ, o destrue. Con " a setta urtima peste " in sciâ tæra , a vitta umaña a s'asmortià, lasciando apreuvo a-a tæra ancon unna vòtta un " abisso " inte un stato caòtico, co-o seu solo abitante , o Satana, l'autô do peccou ; a tæra deserta a saià a seu prexon pe “ mill’anni ” fin à l’urtimo giudiçio quande con tutti i atri rebelli o saià annichilou segondo Ap .          
Verso 1 : “ E ò sentio unna voxe fòrte da-o templio ch’a diva a-i sette angeli : «Anæte, e versæ e sette scioî da raggia de Dio in sciâ tæra. »  
Sta “ voxe erta ch’a ne vegniva da-o templio ” a l’é quella do Segnô creatô frustrou into seu drito ciù legittimo. Comme Dio Creatô , a seu autoritæ a l’é supremma e no l’é ni giusto ni savio sfiddâ o seu dexidëio d’ëse venerou e glorificou da l’osservansa do giorno de repòso ch’o l’à « santificou » pe sta raxon. Inta seu grande e diviña saviessa, o Segnô o l’à fæto de mòddo che quello ch’o contestâ i seu driti e l’autoritæ o segge ignorante di seu segreti ciù importanti avanti d’espiâ inta « segonda mòrte » o prexo de seu indignaçioin contra o Segnô Onnipotente.      
Verso 2 : “ O primmo o l’é anæto e o l’à versou a seu ciocca in sciâ tæra. E gh'é vegnuo unna bocca gramma e grave in scî òmmi ch'aivan o segno da bestia e in sce quelli ch'adoravan a seu imagine. »  
Scicomme l'é l'influensa dominante e l'autoritæ prinçipâ de l'urtima revortâ, l'intençion prioritäia inte sto contesto a l'é o scimbolo " a tæra " da fede protestante cheita.  
A primma peste a l'é " unn'ulçea maligna " ch'a pròvoca do sofferimento fixico a-i còrpi di rebelli ch'an çernou d'obbedie a-o giorno de repòso impòsto da-i òmmi. I obiettivi son di cattòlichi e di protestanti ch'en sorvevisciui a-o conflitto atòmico e che , con sta çernia do primmo giorno, a domenega romaña, an " o segno da bestia ".     
Verso 3 : “ O segondo o l’à versou a seu sciacca into mâ, e a l’é vegnua sangue, comme o sangue de un òmmo mòrto ; e tutto o vivente o l'é mòrto, tutto quello ch'o l'ea into mâ. »  
O « segondo » o colpisce « o mâ » ch'o trasforma inte « sangue » , comme o l'à fæto pe-o Nilo egiçian a-i tempi de Mosè ; " o mâ " , scimbolo do Cattòliçeximo Roman, ch'o se referisce a-o Mâ Mediterraneo. Inte sto momento, o Segnô o l’à desfæto tutta a vitta animale into “ mâ ” . O comensa o proçesso de creaçion à l’inverso, a-o longo raggio, « a tæra » a saià torna « sensa forma e veua » ; o tornià a-o seu stato “ abisso ” originäio .                   
 
Verso 4 : “ O terso o l’à versou a seu ciocca in scî sciummi e in scê vivagne d’ægua. E son vegnui sangue. »  
O « terso » o colpisce l' « ægua doçe » di « sciummi e de vivagne d'ægua » che tutt'assemme vëgnan, à seu vòtta, « sangue » . Nisciuña ciù ægua pe asmortâ a seu. O castiggo o l'é duro e meritou perché son apreuvo à spantegâ o " sangue " di çernui. Sto castiggo o l'é stæto o primmo che o Segnô o l'à inflitto co-a verga de Mosè in scî egiçien , « bevitoî de sangue » di ebrëi che vegnivan trattæ comme de bestie inta dura scciavitù donde tanti son mòrti.            
Verso 5 : “ E ò sentio l’angelo de ægue dî : Ti l’æ giusto, ch’o l’é, e ch’o l’é stæto ; ti l’æ santo, perché t’æ exerçitou sto giudiçio. »  
Notta za, inte sto verscio , i termini « giusto » e « santo » che conferman a mæ boña traduçion do testo do decretto de Dan 8,14 : « 2300 seia e mattin e santitæ saian giustificæ » ; “ santitæ ” ch’a comprende tutto quello che o Segnô o tëgne santo. Inte sto contesto finale , l’attacco a-o seu Sabbath “ santificou ” o meita in tutta giustiçia o giudiçio do Segnô ch’o cangia l’ “ ægua ” pe ëse bevua inte “ sangue ” . A poula “ ægue ” a dexigna scimbòlicamente e doggiamente e masse umañe e l'insegnamento religioso. Pervertio da-a Romma papale, inte Ap. 8:11 tutti doî son stæti cangiæ inte “ absinto .” Dixendo “ ti l’æ giusto...perché t’æ exerçitou sto giudiçio ” l’angelo o giustifica a mesua domandâ da-a vea giustiçia perfetta che solo o Segnô o peu realizzâ. Sottî, e ben ben preçisamente, o Sciô o fa scentâ a forma “ e chi vëgne ” da-o nomme de Dio, perché o l’é vegnuo ; e a seu comparsa a l’arve un presente permanente pe lê e pe-i seu resciöæ, sensa desmentegâ i mondi ch’en arrestæ pui e i santi angeli ch’en arrestæ fedeli à lê.                           
 
Verso 6 : “ Perché an versou o sangue di santi e di profeti, e ti gh’æ dæto da beive do sangue : son degni. »  
I rebelli stæti pronti à ammassâ i çernui che devan a seu sarvessa solo che à l’intervento de Gexù, o Segnô o ghe imputa ascì i crimmi che aivan da commette. Pe-e mæxime raxoin, son donca trattæ comme i egiçien de l'Esòdo. Sta chì a l’é a segonda vòtta che o Segnô o dixe : « Son degni ». Inte st'urtima fase , s'attreuva comme l'aggressô de l'eletto avventista, o messaggê de Sardi a-o quæ o Gexù o l'aiva dito : « Ti passi pe ëse vivente, e ti l'æ mòrto ». Ma into mæximo tempo , o l'à dito di eletti do 1843-1844 : « camminan con mi , con di vestii gianchi, perché son degni ». Coscì, à ògnidun a dignitæ ch’a ghe l’é dovua segondo e euvie da seu fæ : « vestii gianchi » pe-i fedeli eletti, « sangue » da beive pe-i rebelli infedeli che son cheiti .                  
 
Verso 7 : “ E ò sentio un atro angelo da l’artâ dî : Coscì , Segnô Dio Onnipotente , i to giudiçi son vëi e giusti. »  
Sta voxe ch’a ne vëgne da l’ « altâ » , scimbolo da croxe , a l’é quella do Cristo croxificou ch’o l’à de raxoin particolæ pe approvâ sto giudiçio. Pe quelli ch'o castiga inte sto momento an ostou revendicâ a seu sarvessa , tanto che giustificæ un peccou heinoso , con preferî obedî a-o comandamento de un òmmo ; Sto fæto o l’é à despeto di avvertimenti de Sacre Scritue : inte Isa.29:13 “ O Segnô o l’à dito : Quande sto pòpolo o s’avvexiña à mi, o m’onô co-a bocca e co-e labre ; ma o seu cheu o l'é lontan da mi, e a paura ch'o l'à pe mi a l'é solo che un preçetto da tradiçion umaña . » Mat.15:19 : “ In venitæ m’adoran , mostrando comme dottriñe i comandamenti di òmmi. »          
 
Verso 8 : “ O quarto o l’à versou a seu sciacca in sciô sô. E gh'é stæto dæto de bruxâ i òmmi co-o feugo ; »  
O quarto o l’agisce “ in sciô sô ” e o ô fa scaldâ ciù che pe commun. A carne di rebelli a l'é " bruxâ " da sto cado intenso. Dòppo avei castigou a trasgrescion da « santitæ » , o Segnô o castighià oua l’ idolatria do « giorno do sô » ereditâ da Constantin I . O " sô " che tanti onran sensa saveilo o comensa oua à " bruxâ " a pelle di rebelli. O Segnô o gira l’idolo contra i idolatri. Sto chì o l’é o ponto ciù erto da “ grande calamitæ ” annonçiâ into Ap . O momento quande quello ch'o comanda o " sô " o ô deuvia pe castigâ i seu adoratoî.                
Verso 9 : “ E i òmmi en stæti bruxæ da-o gran cado, e an blasfemou o nomme do Segnô ch’o l’à l’autoritæ in sce ste plaghe, e no se son pentii pe dâghe glòria. »  
Into livello d’indurimento ch’an razzonto, i rebelli no se pentan da seu colpa e no s’umillian davanti a-o Segnô, ma ô insultan con « blasfemâ » o seu « nomme » . O l'ea za inta seu natua un comportamento abituale , ch'o s'attreuva tra i credenti superfiçiæ ; No çercan de conosce a seu veitæ e interpretan o seu scilensio desprexativo à seu avvantaggio. E quande nasce de difficoltæ, maledixan o seu " nomme " . L’imposcibilitæ de “ pentîse ” a conferma o contesto di “ sopraviventi ” da “ sesta trömba ” de Ap. 9,20-21. I increduli rebelli son de persoñe religiose ò no religiose che no creddan into Segnô Creatô Onnipotente. I seu euggi ean unna trappoa da mòrte pe loiatri.             
Verso 10 : “ O quinto angelo o l’à versou a seu sciacca in sciô tröno da bestia. E o seu regno o l'ea coverto da-o sciugo ; e i òmmi se mordevan a lengua de mâ, »  
O “ quinto ” o l'ammia speçificamente “ o tröno da bestia ”, saieiva à dî a region de Romma donde s'attreuva o Vatican , un piccin stato religioso de papismo donde s'attreuva a baxilica de San Pê . Tutte e mainee, comme emmo visto, o veo “ tröno ” do Pappa o l'é collocou inte l'antiga Romma, in sciâ Colliña Celiaña inta gexa moæ de tutte e gexe do mondo, a Baxilica de San Gioan Lateran . O Segnô o ô mette inte unna « sciummæa » de tinta ch’a mette ògni persoña ch’a vedde inta scituaçion de unna persoña òrba. L’effetto o l’é terribilmente doloso , ma pe sto ponto de partensa de böxie religiose presentæ comme a luxe de l’unico Dê e into nomme de Gexù Cristo, o l’é do tutto meritou e giustificou. O “ Pentimento ” o no l’é ciù poscibile, ma o Segnô o l’enfatizza l’indurimento da mente di seu obiettivi viventi .          
 
Verso 11 : “ E an blasfemou o Segnô do çê pe-i seu doî e e seu ferie, e no se son pentii de seu açioin . »  
Sto verscio o n’aggiutta à capî che e peste van avanti à vegnî e no se ferman mai. Ma enfatizzando l’assensa de « pentimento » e a continuaçion de « blasfemie » , o Sciô o ne dà de capî che a raggia e a malvagitæ di rebelli aumentan solo. A l’é a finalitæ çercâ da-o Segnô ch’a î spinge a-o limite , de mòddo che decretan a mòrte di eletti.    
Verso 12 : “ O sesto angelo o l’à versou a seu ciocca in sciô gran sciumme Eufrate. E a seu ægua a s'é asciugâ, pe fâ preparâ a stradda pe-i re che vegnivan da-o levante. »  
O " sesto " o l'à comme mira l'Euröpa, designâ da-o nomme scimbòlico do " sciumme Eufrate ", ch'o designa coscì, a-a luxe de l'imagine de Apo 17:1-15, i pòpoli che veneran " a prostituta Babilònia a Grande ", Romma papale cattòlica. O " sciugâ da seu ægua " o porrieiva suggerisce l'annihilaçion imminente da seu popolaçion, ma o l'é ancon tròppo tempoio pe sto fæto ëse o caxo. De fæto, a cösa a l'é un rappòrto stòrico, dæto che l'é stæto pe mezo de l'asciugâ parçiâ do " sciumme Eufrate " che o re medio Dario o l'à piggiou a " Babilònia " caldea . O messaggio do Sciô o l'é donca l'annunçio da sconfita completa imminente da « Babilònia » cattòlica romaña ch'a conserva ancon di sostegnitoî e defensoî, ma pe pöco tempo. “ Babilònia a grande ” sta vòtta a “ cazze ” , guägna da-o Segnô Onnipotente Gexù Cristo.                   
 
A consultaçion di trei spï impöi .
Verso 13 : “ E ò visto trei spiriti impöi comme de ræne che ne vegnivan da-a bocca do drago, da-a bocca da bestia e da-a bocca do fäso profeta. »  
I versci 13-16 ascciæiscian e preparaçioin pe-a « battaggia d’Armageddon » ch’a scimbolizza a deçixon de mette a-a mòrte i recalcitranti guardian do Sabbath ch’ean fedeli inflexibili a-o Segnô Creatô . In origine, pe mezo do spiritualismo, o diao, ch’o scimolava a persoña de Gexù Cristo, o l’é compario pe convince i rebelli che a seu çernia da domenega a l’ea giustificâ. O î incoraggisce donca à piggiâ a vitta di fedeli combattenti da rescistensa ch'onran o Sabbath. O trio diabòlico donca o mette insemme inta mæxima battaggia o diao, a fæ cattòlica e a fæ protestante, saieiva à dî « o drago, a bestia e o fäso profeta ». Chì a “ battaggia ” de quæ se parla inte Ap. 9:7-9 a se compisce. A mençion de " bocche " a conferma i scangi verbali de consultaçioin che pòrtan à decretâ l' ammassâ di vëi fonçionäi elezzui ; che ò son do tutto ignoranti ò negan do tutto. E “ ræne ” son sensa dubio , pe-o Segnô , de bestie clascificæ comme impöe, ma inte sto messaggio, o Sciô o fa alluxon a-i grendi satti che sta bestia a l’é boña à fâ . Tra a " bestia " europea e o " fäso profeta " american gh'é o largo Oçeano Atlantico e l'incontro di doî o compòrta de fâ di gren satti. Tra-i ingreixi e i americhen , i franseixi son caricaturæ comme " ræne " e " mangiatoî de ræne ". L’impuro o l’é unna speçialitæ da Fransa, che i seu valoî morali son cheiti zu into tempo, da-a seu Revoluçion do 1789 donde a l’à misso a libertæ in çimma à tutto o resto . O spito impuru ch'o l'anima o trio o l'é quello da libertæ ch'o veu « ni Dio ni Maestro » . An rescistio tutti a-a voentæ e à l’autoritæ do Segnô, e donca son unii in sce sta costion. Se mettan insemme perché s'assumeggian.                      
Verso 14 : “ Perché son di spiriti di demònni, che fan di miracoli, che van verso i re da tæra, pe arrecheuggeli pe-a battaggia de quello grande giorno do Segnô Onnipotente. »  
Da-a malediçion do decretto de Dan.8:14, i spiriti demònichi se son manifestæ con un gran successo in Inghiltæra e inti USA. O spiritualismo o l’ea a mòdda do tempo , e i òmmi s’en abituæ à sta meña de relaçion co-i spiriti invixibili , ma attivi. Inta fede protestante, di gruppi religioxi ben ben grendi an de relaçioin co-i demònni , creddendo ch'aggian unna relaçion con Gexù e i seu angeli. I demònni an unna gran façilitæ inte l’ingannâ i crestien refuæ da-o Segnô, e saian ancon boin à convincili de lengê à arrecheuggese insemme pe ammassâ , à l’urtimo , i crestien piæ e i ebrëi , osservatoî do Sabbath . Sta mesua estrema ch'a menassa tutti doî i gruppi co-a mòrte a î unià inta benediçion de Gexù Cristo. Pe-o Segnô, sta riunioin a l’à l’intençion de arrecheugge i rebelli “ pe-a battaggia do grande giorno do Segnô Onnipotente .” St'arrecuggeita a l'à l'intençion de dâ a-i rebelli unn'intençion d' ammassâ ch'a î farà degni de patî a mòrte inte moen de quelli ch'en stæti seduti e ingannæ da-e seu böxie religiose. A raxon prinçipâ pe-a lotta a l’ea, pròpio, a çernia do giorno de repòso, e de mainea sottî, o Sciô o l’indica che i giorni propòsti no son pægi. Pecöse quello ch’o l’à da fâ co-o Sabbath santificou o no l’é ninte de meno inta seu natua che “ o gran giorno do Segnô Onnipotente .” I giorni no son pægi e manco e fòrse oppòste. Comme o l’à scorrio o diao e i seu demònni da-o çê, Gexù Cristo comme o potente “ Michele ” o l’ impòñe a seu vittöia a-i seu nemixi.       
Verso 15 : “ Ecco, vegno comme un ladro. Beato quello ch’o l’arremba e o l’arremba i seu vestii, pe no camminâ nudo e no veddan a seu vergogna. »  
O campo ch’o combatte contra i osservatoî do divino Sabbath o l’é quello di fäsci crestien infedeli compreiso quelli do protestanteximo a-i quæ o Gexù o l’à dito , inte Ap . Se no ti veggi, vegniò in sce ti comme un ladro, e no saiæ che ora vegniò in sce ti . A-o conträio, o Sciô o deciara a-i eletti avventisti che s’avvantaggian da-a seu piña luxe profetica inte l’era finale de « Laodicea » : « Beato quello ch’o guarda, e o mantëgne i seu vestii », e alludendo à l’instituçion avventista vomitâ da-o 1994, o dixe ascì : « coscì ch’o no fasse che no camminemmo! ". Declarâ e restâ “ nuda ” , a-o retorno de Cristo, a saià into campo da vergogna e do refuo , in conformitæ co -o 2 Cor .               
Verso 16 : “ Li an recuggeiti inte un pòsto ch’o se ciammava in ebraico Armageddon. »  
A " riunioin " in costion a no l'à da fâ con unna poxiçion geografica, perché a l'é unna " riunioin " spirituale ch'a mette insemme into seu progetto mortale o campo di nemixi do Segnô. In ciù, a poula " har " a veu dî montagna e l'arriva coscì che gh'é de fæto unna vallâ de Me guidda do in Israele ma nisciuña montagna de quello nomme.      
O nomme “ Armageddon ” o veu dî : “ montagna preçiosa ” , un nomme ch’o designa, pe Gexù Cristo, a seu Assemblea , o seu Sceglio ch’o mette insemme tutti i seu çernui. E o verscicolo 14 o n’à revelou squæxi ciæamente quæ a l’é a battaggia “ Armageddon ” ; pe-i rebelli , o bersalio o l'é o divino Sabbath e i seu osservatoî ; ma pe-o Segnô o bersalio o l’é i nemixi di seu fedeli eletti.          
Cette « montagne précieuse » désigne, en même temps, la « montagne du Sinaï » depuis laquelle, Dieu proclama sa loi à Israël pour la première fois après la sortie de l’Egypte. Car la cible des rebelles est bien, à la fois, le sabbat du septième jour sanctifié de son quatrième commandement et ses observateurs fidèles. Pour Dieu, le caractère « précieux » de cette « montagne » est sans contestation possible, car elle n’a pas d’égal dans toute l’histoire humaine. Pour la protéger contre l’idolâtrie humaine, Dieu a laissé ignorer par les hommes, le lieu réel de son emplacement. Faussement, située au Sud de la péninsule égyptienne dans la tradition, elle se trouve en vérité, au Nord-Est de « Madian », où vivait « Jéthro » le père de « Séphora », l’épouse de Moïse, c’est à dire au Nord de l’Arabie Saoudite actuelle. Ses habitants donnent au véritable mont Sinaï le nom « al Lawz » qui signifie « la Loi » ; un nom justifié qui témoigne en faveur du récit biblique écrit par Moïse. Mais ce n’est pas sur ce « lieu » géographique que les rebelles vont affronter le glorieux et divin Christ vainqueur. Car ce mot « lieu » est trompeur et il prend dans la réalité un aspect universel, puisque les élus sont, à ce moment, encore dispersés sur toute la terre. Les élus vivants et ceux qui sont ressuscités vont être « rassemblés » par les bons anges de Jésus-Christ pour rejoindre Jésus sur les nuées des cieux.  
Verset 17 : « Le septième versa sa coupe dans l'air. Et il sortit du temple, du trône, une voix forte qui disait : C'en est fait ! »
Sous le signe du « septième fléau versé dans l’air », avant que les rebelles exécutent leur dessein criminel, Jésus-Christ, le vrai, apparaît tout-puissant et glorieux, dans une gloire céleste inimitable, accompagné de myriades d’anges. Nous retrouvons le moment de la « septième trompette » où selon Apo.11:15, Jésus-Christ, le Dieu Tout-puissant, enlève au diable le royaume du monde. Dans Eph.2:2, Paul désigne Satan par le titre de « prince de la puissance de l’air ». « L’air » est l’élément du partage de toute l’humanité terrestre sur laquelle il domine jusqu’au retour en gloire de Jésus-Christ. Le moment de sa venue glorieuse est celui où sa puissance divine arrache au diable cette domination et sa puissance sur les êtres humains et il y met fin.
Realizzâ a paçiensa do Segnô ch’o l’aspëta da 6000 anni o momento donde o dià : “ L’é fæto !” » e dapeu o capisce o valô ch’o dà a-o « setten giorno santificou » ch’o profetizza l’arrivo de quello momento quande a libertæ lasciâ a-e seu creatue infedele a saià cessâ . E creatue rebelle desmettian de frustrâlo, irritælo, desprexâlo e desonâlo perché saian destrute. Into Dan.12:1 o Sciô o l'à profetizzou sta gloriosa vegnua ch'o l'attribuisce à « Michele », o nomme angelico çeleste de Gexù Cristo : « Inte quello tempo o Michele o se levià , o grande Prinçipe ch'o se leva pe-i figgi do to pòpolo ; e ghe saià un tempo de angoscia, comme mai stæto da quande gh’é stæto unna naçion fin à quello mæximo tempo. Inte quello tempo, o teu pòpolo o saià sarvou, quelli che se treuvan scriti into libbro . O Segnô o no rende façile capî o seu progetto de sarvâ perché a Bibbia a no mensuña o nomme " Gexù " pe designâ o Mescia e a ghe dà di nommi scimbòlichi che revelan a seu divinitæ ascosa: " Emmanuel " (O Segnô con niatri) Isa.7 :14 : " Donca o mæximo Segnô o t'aggiuttià un segno con un figgio e o saià; el "; “ Paæ Eterno ” inte Isa.9:5 : “ Perché un figgeu o ne l’é nasciuo, un figgio o ne l’é dæto, e o governo o saià in sciâ seu spalla: O seu nomme o saià ciammou Meraviglioso, Conseggiê, O Segnô potente, O Poæ eterno , O Prinçipe da Paxe .                            
Verso 18 : “ E gh’é stæto de lampadine, de voxe, de tron, e un gran terremoto, comme no gh’é stæto da-o momento che i òmmi son stæti in sciâ tæra, un terremoto coscì grande. »  
Chì attrovemmo a frase do verscio ciave de referensa de Ap. 4:5 rinnovou inte Ap. 8:5 . O Segnô o l’é vegnuo feua da-a seu invixibilitæ, i credenti infedeli e increduli, ma ascì, fedeli avventisti eletti, peuan vedde o Segnô Creatô Gexù Cristo inta glòria do seu retorno. Ap. 6 e 7 n’an revelou i comportamenti oppòsti di doî campi inte sto contesto terribile e glorioso. 
E sottopòsti à un fòrte terremoto, testimonian con terrô a primma resurreçion reservâ a-i eletti de Cristo, segondo Ap. 20:5, e o seu rappòrto into çê donde s’azzonzan à Gexù. E cöse son apreuvo à succede comme son stæte annonçiæ inte 1 Tess. Pecöse o mæximo Segnô o descendià da-o çê con un grido, co-a voxe de l’arcangelo, e co-o ciammo da trömba de Dio: e i mòrti inte Cristo resciuscitan primma. Allora niatri ch’emmo viventi e che restemmo saiemmo piggiæ insemme à loiatri inte nuvie pe incontrâ o Segnô inte l’äia . Approfitto de sto verscio pe mette in luxe a conçeçion apostòlica do stato di « mòrti » : « niatri ch’emmo viventi e restemmo fin a-a vegnua do Segnô no preçedemmo quelli ch’en mòrti » . O Paolo e i seu contemporanei no pensavan comme i fäsci crestien d’ancheu che i « mòrti » eletti fïsan in presensa de Cristo, perché a seu reflescion a mostra che, a-o conträio, tutti pensavan che i « viventi » eletti intravan into çê avanti di « mòrti ».            
Verso 19 : “ E a grande çittæ a l’é stæta spartia inte træ parte, e e çittæ de naçioin son cheite, e a grande Babilònia a s’é arregordâ davanti a-o Segnô, pe dâghe a coppa do vin da feroçitæ da seu raggia. »  
E “ træ parte ” riguardan “ o drago, a bestia e o fäso profeta ” arrecuggeiti into verscicolo 13 de sto capitolo. Unna segonda interpretaçion a se basa in sce sto testo da Zac.11:8 : “ Destruiò i trei pastoî inte un meise; A mæ anima a l’ea impasciençiâ con loiatri, e a seu anima a m’odiava ascì . Inte sto caxo, i " trei pastoî " rappresentan e træ componente do pòpolo d'Israele : o re, o clero e i profeti. Tegnuo in conscideraçion o contesto finale, donde a fede protestante e a fede cattòlica son alleæ e unificæ, " e træ parte " son identificæ da : " o drago " = o diao ; “ a bestia ” = i pòpoli catòlichi e protestanti seduti ; “ o fäso profeta ” = o clero catòlico e protestante.                    
Into campo sconfitto, a boña comprenscion a cessa, " a gran çittæ a l'ea spartia inte træ parte " ; Inte vittime ingannæ e sedute , i campi da bestia e do fäso profeta , l’ödio e o resciöo inspian a vendetta contra i seduttoî ingannæ responsabili da seu perdia da sarvessa. Sto chì o l'é quande o tema da " arrecuggeita " o l'é compio da unn'accordaçion sanguinosa de partiçioin che i seu obiettivi prinçipæ son , lògicamente e giustamente, di meistri religioxi. Sto avvertimento da Giac.3:1 o piggia donca o seu scignificato completo : “ Fræ mæ, no gh’é tanti de voscià di meistri, perché saiæ che saiemmo giudicæ ciù severamente .” Inte sto tempo de « peste » , st'açion a l'é evocâ da sta çitaçion : « E o Segnô o s'é arregordou de Babilònia a Grande pe dâghe a coppa do vin da seu raggia açeisa ». Apo.18 o saià dedicou à reo à l’evocaçion de sto castiggo de persoñe religiose empie.               
Verso 20 : “ E tutte e isoe son scappæ, e e montagne no s’en attrovæ. »  
Sto verscio o ressumme o cangiamento da tæra che , soggetta à di scossi enormi , a piggia un aspeto do caos universale , za « sensa forma » e fito « veuo » ò « desoltou » . Sto chì o l’é o resultato, a conseguensa , do « peccou desolante » denonçiou inte Daniele 8:13 e o quæ castiggo finale o l’é profetizzou inte Dan . 9:27.          
Verso 21 : “ E unna gran granella, ch’a peisava un talento , a l’é cheita da-o çê in scî òmmi ; e i òmmi an blasfemou o Segnô pe-a peste da granella, perché a peste a l'ea ben ben grande. »  
O seu compito sinistro compio , i abitanti da tæra saian , à seu vòtta , annihilæ da unna flagellaçion da-a quæ ghe saià imposcibile scappâ : de prie de « granella » ghe cazzeivan in sce. O Sciô o ghe imputa o peiso de “ un talento ” ò 44,8 kg . Ma sta poula “ talento ” a l’é ciù unna respòsta spirituale basâ in sce “ a parabola di talenti ” . De sta mainea, o l’imputa a-i cadui o ròllo de quelli che no an reiso fecondo o « talento » ò i regalli che o Segnô o gh’à dæto inta parabola. E sto grammo comportamento o l'à finio pe costâghe a vitta, a primma e a segonda ch'a l'ea disponibile solo che à quelli stæti çernui pe in davei. Fin a-o seu urtimo respio de vitta, van avanti à " blasfemâ " (insultâ) o " Dê " do çê ch'o î castiga.                
« A parabola di talenti » a saià donca stæta letteralmente compia. O Segnô o dà à ògnidun, segondo a testimoniansa de euvie da seu fede ; a-i crestien infedeli o daià a mòrte e o se mostrià tanto duro e cruel comme o pensavan e o giudicavan . E a-i fedeli eletti o daià a vitta eterna segondo a fæ ch'aivan misso into seu amô e a fedeltæ perfetta magnificâ inte Gexù Cristo pe loiatri ; tutto sto chì segondo o prinçipio mensunou da-o Gexù into Mat.8,13: “ ch’o segge fæto pe voscià segondo a vòstra fede ”.       
Dòppo st'urtima peste, a tæra a vëgne desolâ, privâ de tutte e forme de vitta umaña. O treuva coscì o caratteristico “ abisso ” do Gen.1:2.  
 
 
 
 
 
Capitolo 17 : A prostituta a l'é desmascâ e identificâ . 
 
 
 
Verso 1 : “ E un di sette angeli ch’aivan e sette fioe o l’é vegnuo e o m’à parlou, e o m’à dito : «Ven chì, ti mostriò o giudiçio da gran prostituta ch’a s’assetta in sce tante ægue. »    
Da sto primmo verscio , o Sciô o l’indica a finalitæ de sto capitolo 17 : o « giudiçio » da « gran prostituta » ch’a l’ é « assettâ in sce tante ægue » saieiva à dî ch’a domina , segondo o verscio 15 , « pòpoli, moltitudine, naçioin e lengue » che, sotta o scimbolo crestian designa , exhratea » . a « sesta trömba » de Apo.9,14 : i USA, l’America do Sud , l’Africa e l’Australia. O travaggio do giudiçio o l’é ligou a-o contesto de “ sette urtime plaghe ”, ò “ sette scioî ” versæ da-i “ sette angeli ” into capitolo 16 ch’o l’é passou .                    
O « giudiçio » in costion o l’é quello che o Segnô Onnipotente o pòrta, a-o quæ tutte e creatue do çê e da tæra an e an da rende conti ; Sto chì o l’é pe dî quante l’é importante sto capitolo. Noemme emmo visto into messaggio do terso angelo do capitolo 14 che st’identificaçion a se traduxe inta vitta ò inta mòrte eterna. O contesto de sto “ giudiçio ” o l’é donca quello da “ bestia ch’a ne vëgne da-a tæra ” into capitolo 13.       
Ascì co-i avvertimenti stòrichi e profetichi, à seu vòtta, a fæ protestante do 1843, e a fæ offiçiâ avventista do 1994, son cheite giudicæ da-o Segnô indegne da sarvessa offerta da Gexù Cristo. Pe confermâ sto giudiçio, tutti doî son intræ inte l'alliansa ecumenica propòsta da-a fæ cattòlica romaña, sciben che i precorritoî de tutti doî i gruppi aivan denonçiou a seu natua diabòlica. Pe no commette sta colpa, o çernuo o dev’ëse assolutamente convinto de l’identitæ do nemigo prinçipâ de Gexù Cristo: Romma, inte tutta a seu stöia pagaña e papale. A colpa de religioin protestante e avventiste a l’é tanto ciù grande perché i precorritoî segge denonçiæ segge mostrou sta natua diabòlica do cattòliçeximo roman. St’inversaçion di doî a constituisce un atto de tradimento verso Gexù Cristo l’unico Sarvòtto e gran Giudiçe. Comm'o l'é vegnuo poscibile ? Tutte doe e religioin an dæto importansa solo a-a paxe terrestre e a-a boña comprenscion tra i òmmi ; anche, dæto che a fede cattòlica a no perseguisce ciù, a vëgne pe loiatri, açettabile ò megio ancon, assoçiabile a-o ponto de fâ un patto e unn’alleansa con lê. L’ opinion revelâ e o giudiçio giusto do Segnô vëgnan coscì desprexæ e trampolæ sotta i pê. L’errô o l’ea de credde che o Segnô o çerca essençialmente a paxe tra i òmmi, perché in veitæ o condanna i erroî che vëgnan fæti a-a seu persoña, a-a seu lezze e a-i seu prinçippi do ben revelæ inte seu ordinanse. O fæto o l’ é tanto ciù grave dæto che Gexù o s’é espresso ben ben ciæamente in sce l’argomento co-o dî inte Mat . No son vegnuo pe portâ a paxe, ma unna spada. Pecöse son vegnuo pe mette in differensa un òmmo contra o seu poæ, e unna figgia contra a seu moæ, e unna neuva contra a seu moæ-in-lezze; e i nemixi de un òmmo saian quelli da seu mæxima casa .» Da-a seu parte , l’adventismo offiçiâ o no l’à sentio o Sciô do Segnô che, co-a seu restauraçion do Sabbath do setten giorno tra o 1843 e o 1873, o gh’à mostrou a domenega romaña ch’o ghe dixe “ marco da bestia ” da-a seu fondaçion a-i 7 de marzo do 321. n A domennica a l'é vegnua amiga e fraterna, à unna mainea differente da quella do Segnô ch'a l'arresta invariabilmente a mæxima , a domennica crestiaña ereditâ da-o paganeximo solare a constituisce a caxon prinçipâ da seu raggia.       L’unico giudiçio ch’o l’importa o l’é quello do Segnô e a seu Revelaçion profetica a l’ammia à assoçiâne co-o seu giudiçio. De conseguensa, a paxe a no deve mascherâ a legittima irritaçion do Segnô vivente. E gh’é da giudicâ comme lê o giudica e identificâ di regimmi çivili ò religioxi segondo o seu sguardo divino. Comme conseguensa de sta metodologia, veddemmo “ a bestia ” e e seu açioin anche inti tempi de paxe ingannevole.  
Verso 2 : “ Con lê i re da tæra an commesso a fornicaçion, e i abitanti da tæra se son imbriæghi co-o vin da seu fornicaçion. »  
Inte sto verscio se fa unna connescion co-e açioin da « donna Jezabel » accusâ da Gexù Cristo d’avei fæto beive a-i seu servitoî o « vin de fornicaçion (ò de depravaçion ) » spirituale inte Ap. cöse confermæ inte Ap. 18:3. Ste açioin conligan ascì “ a prostituta ” a- a “ stella de l’absinto ” de Ap. 8:10-11 ; l' abscinto ch'o l'é o seu vin teuscego co-o quæ o Sciô o paragoña o seu insegnamento religioso catòlico roman .           
Inte sto verscio, o reproccio che o Segnô o fa contra a religion cattòlica o l’é giustificou anche into nòstro tempo de paxe perché a colpa reprovâ a l’attacca a seu autoritæ diviña. I scriti da Santa Bibbia, che forman i seu « doî testimònni », testimonian contra l’insegnamento religioso fäso de sta religion romaña. Ma l'é veo che o seu fäso insegnamento o l'avià e ciù brutte conseguense pe- e seu vittime sedute : a mòrte eterna ; che giustifichià a seu açion vengativa da “ vintage ” de Ap. 14:18 a-o 20.      
Verso 3 : “ O m’à portou into spïto inte un deserto. E ò visto unna dònna assettâ in sce unna bestia de cô scarlatto, pinna de nommi de blasfemia, ch'a l'aiva sette teste e dexe còrne. »  
  « ... inte un deserto », scimbolo da preuva da fæ ma ascì do climma spirituale « arido » do contesto do nòstro « tempo da fin (Dan.11,40) » , sta vòtta, l’urtima preuva da fæ inte l’istöia terrestre , o Sciô o l’imagine a scituaçion spirituale ch’a prevâ inte sto contesto finale . " A dònna a domina unna bestia scarlatta ." Inte st'imagine, Romma a domina a “ bestia ch'a se leva da-a tæra ” ch'a dexigna i USA protestanti into momento che fan “ adorâ o segno da bestia ” cattòlico con impòñe o seu giorno de repòso ereditou da l'imperatô Constantin I. Inte sto contesto finale, no gh'é ciù de diademe, ni in scê " sette teste " da Romma religiosa, ni in scî scimboli " dexe còrne " , inte sto caxo, di dominatoî çivili di pòpoli crestien europëi e mondiali ch'a manipola. Ma tutta st'assoçiaçion a l'é o cô do peccou : « scarlatto ».                   
  Inte Apo.13 :3 se leze : “ E ò visto unna de seu teste comme s’a fïse stæta feria mortalmente ; ma a seu feria mortale a l'é guarîa. E o mondo intrego o s’é meraviggiou apreuvo a- a bestia . Noi savemmo che sta guarensa a l’é dovua a-o Concordato de Napolion I. Da sto momento in avanti , o papismo catòlico roman o no perseguisce ciù, però, nottemmo l'importansa, o Segnô o contunnia à ciammâla « a bestia » : « E tutto o mondo o l'ea in ammiaçion dòppo a bestia » . Sto fæto o conferma a spiegaçion dæta chì de d’ato. O nemigo de Dio o l’arresta o seu nemigo perché i seu pecchi contra a seu lezze no cessan, inti tempi de paxe comme inti tempi de guæra. E o nemigo de Dio o l’é donca anche quello di seu fedeli eletti inte di tempi de paxe ò de guæra.         
  Verso 4 : “ A dònna a l’ea vestîa de cô viovetta e scarlatto, e a l’ea aggibbâ d’öo, de prie preçiose e de perle . A l’aiva in man unna coppa d’öo pinna d’abominaçioin e de impuritæ da seu prostituçion. »  
Chì ascì, a descriçion presentâ a l’ammia à di difetti spirituali dottrinæ . O Segnô o condanna i seu riti religioxi ; e seu masse e e seu eucaristie odiose e primma de tutto, o seu gusto pe-o lusso e e ricchesse ch’o ô pòrta a-i compromisci dexidiæ da-i re, i nòbili e tutti i ricchi da tæra. A " prostituta " a deve soddisfâ i seu " clienti " ò i seu innamoæ.     
Sto cô “ scarlatto ” o l’à a seu origine inta mæxima “ prostituta ” : “ viovetta e scarlatto .” O termine “ donna ” o designa unna “ gexa ” , unn'assemblea religiosa , segondo Ef . O Segnô o l'imagine e masse cattòliche, con deuviâ o calice " d'öo " donde un vin alcolico o dovieiva rappresentâ o sangue de Gexù Cristo. Ma cöse ne pensa o Segnô ? O ne dixe che in cangio do seu sangue redentô, o vedde solo e “ abominaçioin e e impuritæ da seu prostituçion .” Into Dan.11:38, “ l’öo ” o l’é mensunou comme l’aggibbo de seu gexe che o Sciô o l’imputa a-o “ dê de fortesse .”                          
Verso 5 : “ E in sciâ seu fronte gh’ea scrito un nomme, MISTERIO : Babilònia a grande, a moæ de prostitute e de abominaçioin da tæra. »  
O “ mistëio ” ch’o l’é mensunou inte sto verscio o l’é un “ mistëio ” solo pe quelli che o Sciô de Gexù Cristo o no l’illumina ; Son ascì, purtroppo, i ciù numeroxi. Pecöse, « o successo e o successo de rusce » do regimme papale annonçiou da-o Dan 8,24-25 o saià confermou fin à l’oa do seu giudiçio, a-a fin do mondo. Pe-o Segnô, o l’é o « mistëio de l’iniquitæ » ch’o l’é stæto annonçiou e za implementou da-o diao a-i tempi di apòstoli, segondo 2 Tes.2:7 : « Perché o mistëio de l’iniquitæ o fonçioña za; "L'é solo che neçessäio che quello ch'o ô tëgne ancon o segge scentou . " O “ mistëio “ o l'é ligou a-o mæximo nomme “ Babilònia “, ch'o l'à de senso, dæto che a çittæ antiga de quello nomme a no l'é ciù. Ma o Pietro o l’à za dæto sto nomme spiritualmente à Romma, inte 1 Pietro 5,13 e desgraçiatamente pe-e folle ingannæ, solo i eletti son attenti à sta preçixon offerta da-a Bibbia. Attençion a-o doggio scignificato da poula « tæra » ch’a dexigna anche chì, l’obbediensa protestante, perché tanto quante a fede cattòlica a l’é unificâ, a fede protestante a l’é moltipla, pe ëse designâ comme “ prostitue ”, figge da seu “ moæ ” cattòlica . E figge scompartiscian e “ abominaçioin ” da seu “ moæ ”. E a prinçipâ de ste « abominaçioin » a l’é a domenega, « o segno » da seu autoritæ religiosa ch’a gh’é attaccâ.                            
O scignificato lettiâ da poula " tæra " o l'é giustificou ascì perché l' intolleransa religiosa cattòlica a l'é l' instigatô de gren aggrescioin religiose internaçionæ . A l’à profanou e reiso odiâ a fede crestiaña con inçitâ i re à convertî i pòpoli da tæra a-a seu obbediensa. Ma dòppo avei perso o seu poei, e seu « abominaçioin » son anæte avanti, con benedî quelli che o Segnô o maledixe e con maledî quelli ch’o benedisce. A seu natua pagaña a se revela quande a ciamma « fræ » i mossulmen che a seu religion a presenta Gexù Cristo comme un di ciù piccin profeti.        
Verso 6 : “ E ò visto a dònna imbriæga do sangue di santi e do sangue di martiri de Gexù. E quande l'ò vista, m'é vegnuo unna gran meraviggia. »  
Sto verscio o piggia unna çitaçion da Dan.7:21, ch’o speçifica chì che “ i santi ” che a combatte e a domina son de fæto i “ testimònni de Gexù ”. Sto fæto o l’illumina ben ben o mistëio de “ Babilònia a Grande ”. A religion romaña a beive o "sangue " di eletti fin a-o ponto de l'imbriæghia. Chi o sospettava unna gexa crestiaña, comme Romma papale d’ancheu, d’ëse sta « prostituta » fæta « imbriægâ co-o sangue versou da-i testimònni de Gexù » ? I çernui, ma solo loiatri. Pecöse o Sciô o gh'à fæto conosce pe mezo da profeçia i progetti assassini do seu nemigo . Sto retorno a-a seu natua gramma e crudele o saià a conseguensa vixibile da fin do tempo da graçia. Ma sta sciäto a saià, sorviatutto, e ancon ciù da mäveggiâse, a natua da fæ protestante dominante de sto tempo da fin do mondo. O Sciô o mensuña pe conto seu “ i santi ” e “ i testimònni de Gexù ”. I primmi " santi " an patio e persecuçioin romeñe, pagañe, repubriche e imperiæ ; " I testimònni de Gexù " son colpii da-a Romma imperiale e papale pagaña. Pe-a prostituta a l'é unna çittæ : Romma ; " a grande çittæ ch'a l'à a realtæ in scî re da tæra " da-o seu arrivo in Israele, in Giudea do - 63, segondo Dan.8:9 : " o ciù bello di paixi ". L' stöia da sarvessa a finià con unna preuva de fæ inta quæ « i testimònni de Gexù » compariàn e agiscian pe giustificâ st' esprescion ; Coscì dan a-o Segnô unna boña raxon pe intervegnî pe sarvâli da-a mòrte programmâ. Into seu tempo, o Gioan o l'aiva de boñe raxoin pe ëse arrestou da- o « mistëio » ch'o l'à da fâ co-a çittæ de Romma. O â conosceiva solo inta seu forma imperiale pagaña dura e sensa pietâ ch'a l'aiva mandou in prexon in sce l'isoa de Patmo. I scimboli religioxi comme a " coppa d'öo " ch'a l'aiva in man a " prostituta " poeivan donca con giustiçia fâlo sorpreisa.                                         
Verso 7 : “ E l’angelo o m’à dito : Perché ti te meraviggi ? Ve digo o mistëio da dònna e da bestia ch’a â pòrta, ch’a l’à sette teste e dexe còrne. »  
O « mistëio » o no l’é inteiso à duâ pe sempre, e da-o verscicolo 7 in avanti, o Sciô o daià di dettaggi che permettan a-o Gioan e à niatri mæximi de levâ o « mistëio » e d’identificâ ciæamente a çittæ de Romma e o seu ròllo inte l’imagine do verscicolo 3 che i seu scimboli son, ancon unna vòtta, mensunæ.    
" A dònna " a se referisce a -a natua religiosa de Romma papale , a seu affermaçion d'ëse " a sposa de l'Agnello ", Gexù Cristo. Ma o Segnô o nega st’affermaçion co- o ciammâla unna “ prostituta ” .       
" A bestia ch'a â pòrta " a rappresenta i regimmi e i pòpoli che reconoscian e legittiman e seu revendicaçioin religiose. An a seu origine stòrica inte " dexe còrne " di regni formæ in Euröpa dòppo ëse stæti libeæ da-a dominaçion de Romma imperiale in conformitæ con l'imagine dæta into Dan . 7:24. Succedan a Romma imperiale do “ quarto animâ ”. E sti territöi interessæ arrestan i mæximi fin a-a fin. I confin se mescian, i regimmi cangian, che van da-a monarchia a-e repubriche, ma a nòrma do fäso Crestianeximo papale roman a î mette insemme pe-o pezo. Into XX secolo , st'union sotta l'egida romaña a l'é stæta concretizzâ da l' Union Europea missa in deuvia da -i "Trattæ de Romma " di 25 de marzo do 1957 e do 2004 .        
Verso 8 : “ A bestia ch’a l’æ visto a l’ea, e a no l’é. A deve montâ da l’abisso e anâ a-a perdiçion. E quelli che abitan in sciâ tæra, che i seu nommi no son stæti scriti into libbro da vitta fin da-a fondaçion do mondo, se maraveggian quande veddan a bestia, perché a l'ea, e a no l'é, e a l'é ancon da ëse. »  
" A bestia ch'a l'æ visto a l'ea, e a no l'é ." Traduçion : L'intolleransa religiosa crestiaña a l'ea da-o 538, e a no l'é ciù, da-o 1798. O Sciô o suggerisce a duâ profetizzâ inte de forme despæge pe-o regno papale intollerante da-o Dan.7:25 : " un tempo, di tempi, e mezo tempo ; 42 meixi ; 1260 giorni ”. Sciben che a seu intolleransa a l'é stæta terminâ da l'açion de « a bestia ch'a monta feua da-a fossa sensa fondo » , ch'a designa a Revoluçion Franseise e o seu ateismo naçionale inte Ap. lls " l'angelo da fossa sensa fondo . " Ap. 20:1 o daià a spiegaçion : o “ diao ” o saià ligou pe “ mille anni ” in sciâ tæra desumanizzâ ciammâ “ l’abisso ”. Attribuindoghe e seu origine inte " l'abisso ", o Segnô o revela che sta çittæ a no l'à mai avuo nisciuña relaçion con lê ; se, into corso da seu dominaçion pagaña, ch’a l’é ben ben lògica, ma ascì, inte tutta a seu attivitæ religiosa papale, a-o conträio de quello che creddan de moltitudine d’umoen ingannæ pe-a seu perdia , dæto che scompartian con lê, a seu finale « perdiçion » chì revelâ. Dòppo avei desprexou a paròlla profetica, e vittime de seduçioin de Romma saian arresæ perché l'intolleransa religiosa a " recomparià " inte sto contesto finale annonçiou e revelou. O Segnô o ne fâ pensâ coscì ch’o conosce i nommi di çernui, fin da- a “ fondaçion do mondo ” . I seu “ nommi ” ean scriti into “ libbro da vitta de l’Agnello ” Gexù Cristo. E pe sarvâli, o gh’à averto a mente a-i mistëi de seu profeçie bibliche.                                     
Propoño chì unna segonda analixi de sto verscio ch’a l’à da fâ co-a paròlla “ abisso ”. Inte sta reflescion, piggio conto do contesto finale mirou da-o Sciô segondo a seu descriçion da « bestia scarlatta » into verscicolo 3. Comme emmo visto, l’ assensa de « diademe » in scê « dexe còrne » e in scê « sette teste » a ô mette into « tempo da fin » ; quello do nòstro tempo. Ò pensou da tempo che a noçion de « stupido » a poeiva riguardâ solo che unn'açion intollerante e despòtica, e che de conseguensa a poeiva ëse attribuia solo che a-o regimme intollerante di urtimi giorni segnæ da l'urtima preuva da fæ universale. Ma de fæto, in sciâ fin de sto inverno do 2020 into tempo divin, unn’atra idea a m’inspiâ. A « bestia » a l’é de fæto apreuvo à ammassâ delongo de anime umañe, e e vittime di seu insegnamenti umanisti aggravæ e scandaloxi son ben ben ciù numerose de quelle provocæ da-a seu intolleransa. Da donde ne vëgne sto neuvo comportamento umanista seduttô e ingannoso ? O l’é o fruto de l’ereditæ do pensceo libero ch’o l’é vegnuo feua da-i filòsofi revoluçionäi che o Segnô o l’à comme mira inte Ap. 11:7 co-o nomme da « bestia ch’a monta da-a fossa sensa fondo ». O cô « scarlatto » assoçiou a-a « bestia » do nòstro tempo, into verscicolo 3 de sto capitolo, o denuncia o peccou generou da l’eccesso de libertæ che l’òmmo o s’é accordou à lê mæximo. Chi a rappresenta ? I dominanti do Ponente d'origine crestiaña che e seu base religiose son ereditæ da-o cattòliçeximo europeo : i Stati Unii e l'Euröpa seduti do tutto da-a religion cattòlica. A “ bestia ” che o Segnô o ne mostra a l’é o resultato finale de açioin profetizzæ into messaggio “ quinta trömba ”. A fede protestante, seduta da-a fede cattòlica fæta pacifica, a l'unisce o protestanteximo e o cattòliçeximo maledito da - o Segnô, azzonto da l' avventismo instituçionale offiçiâ do 1994, pe " a preparaçion da lotta " de Ap . i urtimi fedeli servitoî de Dio , .                                       che tegnan e osservan o seu Sabbath ; o setten giorno de repòso ordenou da-o quarto di seu dexe comandamenti. In tempi de paxe , i seu descorsci elevan l’amô fraterno e a libertæ de consciensa. Ma sta libertæ scandalosa e fäsa a l’à reiso libertäi de portâ a-a « segonda mòrte » e moltitudine che popolan o mondo oçidentale ; ch’o l’é caratterizzou, in parte, da l’ateismo, in parte, da l’indifferensa, e inte unna parte ciù picciña, da di impegni religioxi rendui sensa valô , perché son condannæ da-o Segnô , pe caxon di seu insegnamenti religioxi fäsci . De sta mainea, sta « bestia » umanista a l’à de fæto piggiou e seu origine inte l’« abisso » comme o Sciô o revela inte sto verscio , into senso che a religion crestiaña a l’é vegnua l’imagine e l’applicaçion do pensceo umanista di filòsofi, greghi, franseixi ò revoluçionäi foresti . Comme o baxo de Giuda pe Gexù, l' amô umanista fäso e seduttô do tempo de paxe o l'ammòssa ciù che a spada . A « bestia » do nòstro tempo de paxe a l’eredita ascì o carattere de « sciummæa » che a paròlla « abisso » a ghe dà into Gen. 1:2 : “ A tæra a l’ea sensa forma e veua, e o sciuo o l’ea in sciâ faccia do fondo , e o Sciô de Dio o se mesciava in sciâ faccia de ægue .” E sto carattere " scuo " de soçietæ d'origine crestiaña o l'é lê mæximo paradòscicamente ereditou da l'" illuminismo ", o nomme dæto a- i pensatoî liberi revoluçionäi franseixi .                        
Proponendo sta scintexi, o Sciô o razzonze a seu finalitæ ch’a consciste into revelâ a-i seu servitoî fedeli o seu giudiçio in sciô nòstro mondo oçidentale e e reproche ch’o gh’addressa. O denuncia coscì i seu numeroxi pecchi e i seu tradimenti verso Gexù Cristo, l’unico Sarvòtto che e seu açioin desonran.
Verso 9 : “ Ecco l’intelligensa ch’a l’à a saviessa : e sette teste son sette montagne, in scê quæ a dònna a l’é assettâ. »   
Sto verscio o conferma l'esprescion co-a quæ Romma a l'ea stæta designâ pe longo tempo : “ Romma, a çittæ de sette colliñe .” Ò attrovou sto nomme mensunou inte un atlante geografico da vegia scheua de l'anno 1958. Ma sto chì o no l'é discutibile; E “ sette montagne ” ciammæ “ colliñe ” arrestan ancon a-a giornâ d'ancheu co-i nommi: Capitolino, Palatin, Celian, Aventin, Viminâ, Esquilin, e Quirinal. Inta seu fase pagaña, ste colliñe chì “ pòsti erti ” portavan tutte di templi dedicæ à di idoli divinitæ condannæ da-o Segnô. E pe onâ “ o dê de fortesse ”, a fede cattòlica à seu vòtta a l'à tiou sciù a seu baxilica, in sciô Ca elius ch'o designava “ o çê ” segondo Romma. In sciô Capitolio, a “ testa ”, o l'é o Municipio, l'aspeto çivile da giustiçia . Fascimo nottâ che l'alleou di urtimi giorni, l'America, o domina ascì da un " Capitolio " collocou à Washington. Chì ascì, o scimbolo “ testa ” o l’é giustificou da st’erta magistraçion ch’a sostituià Romma, e a dominià , à seu vòtta , i abitanti da tæra , “ in seu presensa ” segondo Apo.13:12.                      
Verso 1 0 : " Gh'é anche sette re : çinque son cazzui, un o l'é, l'atro o no l'é ancon vegnuo, e quande o vegnià, o dev'arrestâ pe pöco tempo." »  
Inte sto verscio , pe l' esprescion « sette re » , o Sciô o l' attribuisce à Romma « sette » regimmi de governo che son consecutivamente , pe-i primmi sëi : a monarchia da -753 fin -510 ; a Repubrica, o Consolato , a Dittatua, o Triumvirato, l' Impëio da-o Ottavian, o Cesare Augusto sotta o quæ Gexù o l'é nasciuo, e a Tetrarchia (4 imperatoî assoçiæ) inta setta poxiçion tra o 284 e o 324, cösa ch'a conferma a preçixon " o deve duâ pöco tempo " ; in realtæ 30 anni. O neuvo imperatô Constantin I o l'à lasciou Romma a-a spedia e o s'é stabilio à Levante à Bizanci (Costantinòpoli renominâ Istanbul da-i Turchi) . Ma da-o 476 , l'impëio de Romma de Ponente o s'é desfæto e e " dexe còrne " do Daniele e de Revelaçion an ottegnuo a seu independensa co-o formâ i regni de l'Euröpa de Ponente. Da- o 476, Romma a l'é arrestâ sotta l'occupaçion di barbari Ostrogöti, da-i quæ a l'é stæta consegnâ do 538 da- o Generale Belisario mandou co-e seu armæ da l'Imperatô Giustinian ch'o l'abitava à Levante à Costantinòpoli.             
Verso 1 1 : “ E a bestia ch’a l’ea, e a no l’é, a l’é ascì l’eutto re, e a l’é di sette, e a va inta perdiçion. »  
O " eutto re " o l'é a governaçion religiosa papale stabilia do 538 da-o decretto imperiâ favorevole de l'imperatô Giustinian I. O l' à responduo coscì à unna domanda de seu moggê Teodora , unn'ex « prostituta », ch'a l'é intervenua pe conto do Vigilio, un di seu amixi. Comme o speçifica o verscicolo 11, o regimme papale o comparisce a-o tempo di « sette » governi stæti mensunæ tanto ch’o forma unna neuva forma mai stæta visto primma che o Daniele o l’à indicou comme un re « despægio ». Quello ch'o l'é vegnuo avanti do tempo di " sette " re passæ o l'é o titolo do cappo religioso roman za attribuio a-i seu imperatoî e da-e seu origine : " Pontifex Maximus " , unn'esprescion latiña traduta comme " Sovrano Pontifexe ", ch'a l'é ascì , da-o 538, o titolo offiçiâ Pontifice roman. O regimme roman ch'o l'existe a-o momento che o Gioan o reçeive a vixon o l'é l'Impëio , saieiva à dî a sesta governaçion romaña ; e into seu tempo, o titolo de " pontefice sovran " o l'ea portou da-o mæximo imperatô.                    
O retorno de Romma a-a scena stòrica o l'é dovuo a-o re franco, Clovis I , " convertio " a- a fäsa fede crestiaña do tempo, do 496 ; saieiva à dî a- o cattòliçeximo roman ch'o l'aiva obedio a-o Constantin I e ch'o l'ea za stæto corpio da-a malediçion do Segnô da-i 7 de marzo do 321. Dòppo a dominaçion imperiale, Romma a l'é stæta invasa e dominâ da di pòpoli estranxei che arrivavan inte de migraçioin massisce . L'incomprenscion de lengue e coltue despæge a l'é a-a base do remescio e de lòtte de drento ch'an destruto l'unitæ e a fòrsa romaña. St'açion chì a l'é applicâ da-o Segnô inti nòstri giorni in Euröpa pe rendela ciù debole e consegnâla a-i seu nemixi. A malediçion de l'esperiensa da “ Tore de Babel ” a conserva donca traverso i secoli e e miggiæa d'anni tutti i seu effetti e a seu bontæ de portâ l'umanitæ inta desgraçia. Pe quello ch'o l'à da fâ con Romma, in sciâ fin a l' é vegnua sotta a dominaçion di Arieni Ostrogöti, che dottrinalmente s'opponeivan a-a fæ cattòlica romaña sostegnua da-i imperatoî bizantin . O l'aiva da ëse liberou da sta dominaçion de mòddo che a fondaçion do regimme papale roman do 538 a poesse ëse reisa poscibile in sciô seu terren Pe realizzâlo segondo Dan.7:8-20, " træ còrne son stæte abbassæ " avanti do papismo ( o còrno piccin ) ; son di pòpoli ostili a-o cattòliçeximo roman di Vescoi de Romma , consecutivamente, do 476, i Eruli, do 534, i Vandali, e a-i 10 de luggio do 538 , « da unna tempesta de nive » , libeæ da l'occupaçion di Ostrogöti da-o generale Giulistano , regimme papale mineräio e intollerante, instituio da sto imperatô, in sciâ domanda do schematô Vigilio, o primmo pappa regnante. Da quello momento in avanti, Romma a l’é vegnua torna « a grande çittæ ch’a regna in scî re da tæra », do verscicolo 18, ch’a va a-a « perdiçion » , comme o Sciô o speçifica, chì, unna segonda vòtta, dòppo o verscicolo 8.                    
O papismo donca o no remonta à san Pê comme o sostëgne, ma a-o decretto de Giustinian I , l’imperatô bizantin ch’o gh’à dæto o seu titolo e a seu autoritæ religiosa. Coscì, a domenega a l'é stæta ordinâ da l'imperatô roman Constantin I a -i 7 de marzo do 321 , e o papismo ch'o â giustifica o l'é stæto installou da l' imperatô bizantin Giustinian I de l'anno 538 ; doe dæte co-e conseguense ciù terribile pe tutta l'umanitæ. L'é stæto ascì do 538 che o vesco de Romma o l'à piggiou o titolo de Pappa pe-a primma vòtta.  
Verso 1 2 : “ E dexe còrne che ti l’æ visto son dexe re, che no an ancon reçevuo un regno, ma reçeivan l’autoritæ comme re pe unn’oa co-a bestia. »  
Chì, à unna mainea differente da-o Dan . 7:24 , o messaggio o l’à comme mira un tempo assæ curto ch’o s’attreuva in sciâ fin do “ tempo de fin ”.  
Comme into tempo do Daniele, into tempo do Gioan e " dexe còrne " de l'Impëio Roman no aivan ancon guägno ò repiggiou a seu independensa. Ma, dæto che o contesto mirou inte sto capitolo 17 o l’é quello da fin do mondo, o l’é o ròllo che e « dexe còrne » detëgnan inte sto contesto preçiso ch’o l’é evocou da-o Sciô, comme confermian i versci che vëgnan apreuvo. L’ “ oa ” profetizzâ a se referisce a-o tempo de l’urtima preuva de fæ annonçiâ, inte Ap. 3,10, a-i fedeli pioniei de l’Adventismo do Settemo Giorno do 1873. O messaggio o l’ea pe niatri, i seu eredi, i fedeli da luxe avventista dæta da Gexù Cristo, a-i seu eletti, do .      
Segondo o còdiçe profetico dæto a-o profeta Ezechiele (Ezechiele 4 :5-6), un “ giorno ” profetico o valla un veo “ anno ” , e donca, unn’ “ oa ” profetica a valla 15 giorni reali. A gran inscistensa do messaggio do Sciô ch’o çitià træ vòtte l’esprescion « inte unn’oa sola » into capitolo 18, a m’à portou à dedue che st’ « oa » a l’à comme mira o tempo tra o comenso do 6° de « sette urtime plaghe » e o retorno in glòria do nòstro divino Segnô Gexù de cangio de glòria ch’o torna . Sta “ oa ” a l’é donca quella ch’a dura a “ battaggia d’Armageddon ”.                  
Verso 1 3 : “ Questi an unna sola mente, e dan a seu potensa e a seu autoritæ a-a bestia. »  
Indicando o tempo de st’urtima preuva, o Sciô o dixe de “ dexe còrne ” : “ Questi an unna sola mente, e dan a seu potensa e a seu autoritæ a-a bestia .” St'intençion scompartia a consciste inte l'asseguaçion che o repòso da domenega o segge rispettou da tutti i sorvevisciui da tersa guæra mondiale atòmica. A roiña a l'à reduto ben ben l'influensa militare de antighe naçioin europee. Ma i guägnitoî do conflitto, i protestanti americhen, an ottegnuo da-i sorvevisciui un abbandon totale da seu sovranitæ. A raxon a l’é diabòlica, ma i cadui no ô san, e a seu mente consegnâ à Satana a peu solo realizzâ a seu voentæ.     
L’é solo da-a coaliçion do « drago », da « bestia » e do « fäso profeta » che e « dexe còrne » abbandonan a seu autoritæ a-a « bestia ». E sta renonçia a l’é provocâ da l’intensitæ di sofferti che e flagelle de Dio ghe fan patî. Tra l'annunçio do decreto de mòrte e a seu applicaçion, un periodo de 15 giorni o l'é dæto a-i osservatoî do Sabbath pe adottâ " o segno da bestia " , a seu " Domenega " romaña contaminâ da-o culto solare pagan. Dæto che o retorno de Gexù Cristo o l'é previsto pe-a primmaveia ch'a vëgne avanti do 3 d'arvî do 2030, feua che no ghe segge un errô inte l'interpretaçion do termine " oa ", o decreto de mòrte o dovieiva ëse promulgou pe sta dæta ò unna dæta tra lê e o giorno de primmaveia do 2030 do nòstro calendäio abituale d'ancheu.                 
Pe capî quæ a saià a scituaçion do tempo finale, piggiæ i fæti che vëgnan apreuvo. A fin do periodo de graçia a l' é identificabile solo da-i fonçionäi elezzui che â ligan a-a promulgaçion da lezze domenicale ; ciù preçisamente, dòppo lê. Pe l'arrecuggeita de pòpoli increduli e rebelli ancon in vitta, a promulgaçion da lezze domenicale a comparisce solo comme unna mesua d'interesse generale sensa conseguense pe loiatri. E l’é solo dòppo avei patio e primme çinque peste che a seu raggia vengativa a î pòrta à approvâ do tutto a deçixon d’ « ammassâ » quelli che ghe vëgnan presentæ comme quelli responsabili do seu castiggo çeleste.   
Verso 1 4 : “ Questi fan guæra co-o Pego, e o Pego o î guägnià, perché o l’é Segnô di segnori e Re di re, e quelli ch’en con lê son ciammæ, çernui e fedeli; »  
“ Favan guæra co-o Pego, e o Pego o î guägnià ...”, perché O l’é o Segnô onnipotente che nisciuña potensa a peu resciste. " O Re di re e Segnô di scignori " o l'impoñe a seu fòrsa diviña in scî re e scignori ciù potenti da tæra. E i eletti ch’an capio questo guägnan con lê. O Sciô o s’arregòrda chì i trei critëi domandæ da-o Segnô à quelli ch’o sarva e ch’an comensou o cammin da sarvessa ch’o comensa pe loiatri co-o stato spirituale de « ciammou » e ch’o se trasforma dapeu, quande questo o l’é o caxo, into stato de « çernuo », da-a « fedeltæ » mostrâ verso o Segnô creatô e tutta a seu luxe biblica. A battaggia che se fa referensa a l’é a battaggia de “ Armageddon ”, de Ap . " l'oa " quande a " fedeltæ " do " çernuo " " ciammou " a vëgne missa a-a preuva. Into Ap. 9:7-9 o Sciô o l’à revelou a preparaçion da fæ protestante pe sta “ guæra ” spirituale . Condannæ à moî, pe caxon da seu fedeltæ a-o Sabbath, i eletti testimonian a confiansa missa inte promesse profetizzæ da-o Segnô e sta testimoniansa ch’a gh’é dæta, a ghe dà a « glòria » ch’o domanda into messaggio do primmo angelo de Ap. 14 :7. I defensoî e i sostegnitoî da domenega obrigatöia trovian , inte st’esperiensa, a mòrte ch’an da preparâ pe dâ a-i eletti de Gexù Cristo. Regòrdo chì, à quelli che son scettichi e che dubitan che o Segnô o dà tanta importansa a-i giorni de repòso, che a nòstra umanitæ a l’à perso a seu eternitæ pe caxon de l’importansa ch’o l’aiva dæto a-i « doî erboi » do giardin terrestre. " Armageddon " o se basa in sciô mæximo prinçipio in cangio di " doî erboi " ch'emmo ancheu " o giorno da conoscensa do ben e do mâ " , a domenega, e " o giorno da vitta santificâ " , o Sabbath ò o Sabato;                                      
Verso 1 5 : “ E o m’à dito : E ægue che ti l’æ visto, donde s’assetta a putta, son di pòpoli, de moltitudine, de naçioin e de lengue. »  
O verscico 15 o ne dà a clave ch'a ne permette d'attribuî a-e " ægue " in scê quæ " a prostituta " a s'assetta ", l'identitæ di pòpoli europëi ciammæ " crestien ", ma sorviatutto, fäsamente e fäsamente " crestien ". L' Euröpa a l'à a caratteristica de mette insemme di pòpoli che parlan de " lengue " despæge ; che o l'indebolisce e unioin e e alleanse ch'en stæte fæte. Ma inti tempi ciù vexin, a lengua ingleise a serve comme ponte e a promeuve i scangi internaçionæ ; L' educaçion esteisa di umoen a redue l' efficaçitæ de l' arma da malediçion diviña e a s'oppone a-o progetto do seu Creatô. A seu respòsta a saià donca ciù terribile : a mòrte pe guæra e a-a fin, pe-a brillansa do seu glorioso avvento.             
Verso 1 6 : “ E dexe còrne che ti l’æ visto e a bestia odieivan a prostituta, â despuggian e â rendan nue, mangian a seu carne, e â consumman co-o feugo. »  
O verscicolo 16 o l’annunçia o programma pe-o capitolo 18 ch’o l’é apreuvo à vegnî. O conferma l'inversaçion de « dexe còrne e a bestia » che, dòppo aveila sostegnua e approvâ, finiscian pe destrue « a prostituta ». Me regòrdo chì che « a bestia » a l'é o regimme de l'assoçiaçion de potense çivile e religiose e ch'a designa inte sto contesto, o poei do pòpolo american offiçialmente protestante e di pòpoli europëi cattòlichi e protestanti , tanto che « a prostituta » a designa o clero, saieiva à dî e autoritæ ciù religiose do , Pappa . Coscì, inte l'inverso, i pòpoli europëi cattòlichi e o pòpolo american protestante , tutti doî vittime da mensonge romaña, se mettan contra o clero do cattòliçeximo papale roman. E a “ consumman co-o feugo ” quande, pe mezo do seu glorioso intervento, o Gexù o l’arremba a seu maschera seduttiva ingannante, diabolica. I « dexe còrne » â « despuggian e â rendan nuda » perché a viveiva into lusso, a saià despuggiâ, e perché a s’é vestî con unn’apparensa de santitæ, a comparià « nuda » saieiva à dî inta vergogna spirituale , sensa nisciuña giustiçia çeleste pe vestîla. A preçixon, « mangian a seu carne », a l’esprimme a feroçitæ sanguinosa do seu castiggo. Sto verscio o conferma o tema “ vintage ” de Ap. 14,18-20 : Guæi a-e uve da raggia !                       
Verso 1 7 : “ Perché o Segnô o l’à misso into seu cheu de compie a seu voentæ, de ëse d’accòrdio, e de dâ o seu regno a-a bestia, fin à quande e paròlle de Dio se compiscian. »  
O verscicolo 17, sotta o numero de giudiçio, o ne revela un pensceo importante do Segnô çeleste che i òmmi an torto à desprexâ ò à trattâ con indifferensa. O Segnô o l’insciste chì, coscì che i seu çernui seggian convinti, ch’o segge l’unico Maestro do « zeugo terribile » ch’o l’avià pòsto a-o tempo stabilio. O programma o no l'é stæto progettou da-o diao, ma da-o mæximo Segnô. Tutto quello ch’o l’à annonçiou inta seu grande e sublime Revelaçion ch’a l’à da fâ co-o Daniele e a Revelaçion o l’é za stæto compio ò o l’arresta da compiî. E perché « a fin de unna cösa a l’é megio che o seu comenso » segondo Ecc . No poemmo aspëtâ solo con seguessa dæto che tutto quello ch’o saià organizzou in sciâ tæra o l’é un “ progetto ” conçepio da-o mæximo Segnô. E se o Segnô o l’é pe niatri, chi o peu ëse contra de niatri, feua che quelli che i seu “ progetti ” assassini se giran contra de loiatri ?          
Cosa veu dî a preçixon “ fin à quande e paròlle de Dio se compiscian ” ? O Sciô o se referisce a-o destin finale reservou a-o « còrno piccin » papale comme za profetizzou , into Dan 7,11 : « Allora ò visto pe caxon de gren paròlle che o còrno o l’à parlou ; e tanto che guardava, a bestia a l'é stæta ammassâ, e o seu còrpo o l'é stæto destruto, consegnou a-o feugo pe ëse bruxou " ; in Dan 7:26 : “ Allora vegnià o giudiçio, e ghe levian o dominio, e o saià destruto e destruto pe sempre ” ; e Dan.8:25 : “ Pe caxon da seu prosperitæ e do successo de seu sciätie, o saià arrogante into seu cheu, e o destruià tanti ch’aivan visciuo in paxe, e o se levià contra o Prinçipe di prinçipi ; ma o saià rotto, sensa o sfòrso de nisciuña man . » O resto de “ paròlle de Dio ” in sciâ fin de Romma o saià presentou inte Ap. 18, 19 e 20.                   
Verso 1 8 : “ E a dònna ch’a l’æ visto a l’é quella grande çittæ ch’a regna in scî re da tæra. »  
O verscico 18 o ne dà a preuva ciù convinsente che “ a gran çittæ ” a l’é de fæto Romma. Famose l’affronto, l’angelo o parla de persoña co-o Gioan. Anche, co-o dîghe : « E a dònna ch’o l’ æ visto a l’é quella grande çittæ ch’a regna in scî re da tæra », o Gioan o l’é portou à capî che l’angelo o parla de Romma, « a çittæ de sette colliñe », che, into seu tempo, a dominava de mainea imperiale i despægi regni coloniæ de tutti i seu immen. Into seu aspeto imperiâ, o l'à za " realtæ in scî re da tæra " e o â mantegniâ sotta a seu dominaçion papale.          
Inte sto capitolo 17, se peu vedde che o Segnô o l’à conçentrou e seu revelaçioin permettendone d’identificâ con seguessa a « prostituta », o seu nemigo da « tragedia di secoli » crestiaña . O dà donca a-o numero 17 un senso autentico do seu giudiçio. L’é st’osservaçion ch’a m’à portou à mette in luxe l’ anniversäio do XVII çentenäio de l’installaçion do peccou, ch’o constituisce l’adoçion do giorno do sô do 7 de marzo do 321 (dæta offiçiâ ma 320 pe-o Segnô) ch’emmo sperimentou inte sto anno 2020, oua passou. Vedemmo che o Segnô o l'à marcou de fæto con unna malediçion mai stæta visto primma inte l'istöia de l'era crestiaña (Covid-19) ch'a l'à provocou unna cheita econòmica globale ciù desastrosa che a segonda guæra mondiale . E atre malediçioin do giusto giudiçio divino vëgnan apreuvo, ê descroviemmo, giorno pe giorno.    
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 18 : A prostituta a reçeive o seu castiggo . 
 
 
Dòppo avei revelou i dettaggi che permettan l’identificaçion da prostituta, o capitolo 18 o ne portiâ into contesto assæ particolâ da fin da « battaggia d’Armageddon ». E poule revelan o seu contegnuo : « l'oa do castiggo de Babilònia a grande, a moæ de prostitute da tæra » ; o tempo da “ raccolta ” sanguinosa .        
 
Verso 1 : “ Dòppo ste cöse ò visto un atro angelo che o vegniva da-o çê, ch’o l’aiva unna gran autoritæ; e a tæra a l'é stæta illuminâ da-a seu glòria. »  
L’angelo ch’o pòrta unna gran autoritæ o l’é da-a parte do Segnô, de fæto, o mæximo Segnô. Michele o cappo di angeli o l’é un atro nomme che Gexù Cristo o l’à portou into çê avanti o seu ministerio terrestre. L’é stæto sotta sto nomme, e da l’autoritæ ch’a l’é stæta reconosciua da-i santi angeli, ch’o l’à scorrio o diao e i seu demònni da-o çê, dòppo a seu vittöia in sciâ croxe. L’é donca sotta sti doî nommi ch’o torna in sciâ tæra, inta glòria do Poæ, pe piggiâne i seu preçioxi eletti ; preçioxi perché son fedeli e sta fedeltæ a l’é stæta demostrâ quande a l’é stæta missa a-a preuva. L’é inte sto contesto ch’o vëgne à onôrâ co-a seu fedeltæ quelli ch’an obedio con saviessa con dâghe a “ glòria ” ch’o l’à domandou da-o 1844 segondo Ap. 14:7. Con tegnî o Sabbath, i seu çernui l’an glorificou comme o Segnô Creatô, ch’o l’à solo Lê legittimamente fin da-a seu creaçion de vitte çeleste e terrestre.   
Verso 2 : “ O l’à gridou con unna voxe erta, co-o dî : Babilònia a grande a l’é cheita, a l’é cheita ! A l’é vegnua un pòsto d’abitaçion di demònni, un pòsto de tutti i spiriti impöi, un pòsto de tutti i öxelli brutti e odioxi ,  
“ A l’é cazzua, a l’é cazzua, Babilònia a grande ! ". Trovemmo torna a çitaçion de Ap. 14,8 inte sto verscio 2, ma sta vòtta a no l’é parlâ profeticamente, a l’é perché a preuva da seu cheita a l’é dæta a-i umoen sorvevisciui de sto urtimo momento da seu attivitæ seduttiva fäsa. A maschera de santitæ da Babilònia papale romaña a l'é apreuvo à cazze ascì. O l’é de fæto “ un pòsto de abitaçion di demònni, un pòsto de tutti i spiriti impöi, un pòsto de tutti i öxelli brutti e odioxi, ”. A mençion do « öxello » a ne fâ arregordâ che derê a-e açioin terrestre gh’é e inspiraçioin çeleste di angeli mâ do campo de Satana, o seu cappo, e primmo rebelle da creaçion diviña.        
Verso 3 : “ Perché tutte e naçioin an bevuo o vin da raggia da seu fornicaçion, e i re da tæra an commesso a fornicaçion con lê, e i mercanti da tæra son vegnui ricchi pe l’abbondansa de seu prelibaçietæ. »  
"... perché tutte e naçioin an bevuo o vin da raggia da seu fornicaçion, ... " L'aggrescion religiosa a l'é nasciua pe l'instigaçion de l'influensa papale cattòlica roman ch'a l'à mostrou un desprexo completo pe-e leçioin de comportamento ch'o l'à mostrou in sciâ tæra a-i seu discepoli e a-i seu discepoli. Gexù pin de gentilessa, i pappi pin de furia ; Gexù, modello d’umiltæ, i pappi, modelli de vanitæ e orgoggio, Gexù ch’o vive inta misëia materiale, i pappi che vivan into lusso e inta ricchessa. Gexù o l’à sarvou de vitte, i pappi an fæto moî ingiustamente e sensa beseugno de infinie moltitudine de vitte umañe. Sto crestianeximo catòlico roman papale donca o no l'aiva nisciuña someggiansa co-a fæ modellâ da Gexù. Into Daniele, o Segnô o l’à profetizzou “ o successo de seu rusce ” , ma perché sto successo o l’é stæto ottegnuo ? A respòsta a l’é sencia : perché o Segnô o gh’à dæto. Pecöse s’arregòrda che l’é stæto sotta o titolo de castiggo da « segonda trömba » de Ap. 8,8, ch’o l’à tiou sciù sto regimme cruel e duro pe castigâ a transgrescion do Sabbath abbandonâ da-i 7 de marzo do 321. o l'à dito : « Rompiò l'orgoggio da vòstra potensa, renderò o vòstro çê comme o færo , e a vòstra tæra comme o bronzo ». Inta neuva alliansa, o regimme papale o l'é stæto levou sciù pe compie ste mæxime malediçioin. Into seu progetto, o Segnô o l’é into mæximo tempo Vittima, Giudiçe e Carnefixe pe satisfâ e domande da seu lezze d’amô e da seu giustiçia perfetta. Da-o 321, a transgrescion do Sabbath a l'à costou caro à l'umanitæ, con pagâ o seu omaggio inte guære e massacri inutili, e inte epidemie mortæ e devastante creæ da-o Segnô Creatô. Inte sto verscio, a “ fornicaçion ” (ò “ depravaçion ” ) a l’é spirituale, e a descrive un comportamento religioso indegno. O " vin " o scimbolizza o seu insegnamento ch'o destilla, into nomme de Cristo, a " furia " diabòlica e l'ödio tra tutti i pòpoli che son vegnui, pe caxon de quello, vittime d'aggrescion ò aggressoî.                      
A colpa de l’insegnamento catòlico a no deve asconde a colpa de tutta l’umanitæ, ch’a no scompartisce inta seu squæxi totalitæ i valoî erti da Gexù Cristo. Se i re da tæra beveivan « o vin da fornicaçion » ( depravaçion ) de « Babilònia » , o l'é perché comme « prostituta » , a seu sola preoccupaçion a l'ea de fâ piaxei a-i seu clienti ; A l'é a regola, o cliente o dev'ëse soddisfou sensa quello o no torna. E o cattòliçeximo o l'à elevou a-o livello ciù erto l'avveduia, fin a-o ponto do crimine, e l'amô pe-a ricchessa e a vitta de lusso. Comme o Gexù o l’à mostrou, i öxelli de unna piuma se spantegan insemme. I òmmi grammi e orgoggioxi saieivan stæti persci à tutti i mòddi con lê ò sensa de lê. Rappòrto : a malvagitæ a l’é intrâ inta vitta umaña pe mezo de Cain, l’assascin de seu fræ Abele, a-o prinçipio pròpio de l’istöia terrestre. " I mercanti da tæra son vegnui ricchi pe mezo da potensa do seu lusso ." Sto chì o l'ascciæisce o bon exito do regimme papale cattòlico roman. I mercanti da tæra creddan solo inti dinæ, no son di fanatichi religioxi ma se a religion a î inricchisce, a vëgne un compagno açettabile, fiña apprezzabile. O contesto finale do tema o m'à portou à identificâ sorviatutto i mercanti protestanti americhen dæto che a tæra a dexigna spiritualmente a fæ protestante. Da-o XVI secolo , l'America do Nòrd, in sostansa protestante inta seu origine, a l'à dæto l'accheuggeita a-i cattòlichi ispanichi e da aloa in avanti, a fæ cattòlica a l'é stæta rappresentâ tanto comme a fæ protestante. Pe sto paise, donde contan solo che i " affari ", e differense religiose no contan ciù. Guägnæ da-o piaxei de inricchise, incoraggiæ da-o reformatô de Geneva, o Gioan Calvin, i mercanti protestanti an attrovou inta fæ cattòlica un mezzo pe inricchise che a nòrma protestante originäia a no l'offriva. I templi protestanti son veui con de miage nue, tanto che e gexe cattòliche son sorvecarreghe con de relichie fæte de mateiæ preçioxi, öo, argento, avöio, tutti i mateiæ che sto tema o l'elenca into verscicolo 12. E ricchesse do culto catòlico son donca, pe-o Segnô Dio, a spiegaçion da fede protestante americaña. O Dollaro, o neuvo Mammon, o l’é vegnuo à sostituî o Segnô inti cheu, e l’argomento de dottriñe o l’à perso tutto l’interesse. L'oppoxiçion a l'existe ma sôo che in forma politica.            
Verso 4 : “ E ò sentio unn’atra voxe da-o çê ch’a diva : Sciortî feua da lê, pòpolo mæ, pe no ëse parteçipanti a-i seu pecchi, e pe no reçeive de seu plaghe. »  
O verscio 4 o parla do momento da separaçion finale : “ Sciortî feua da lê, mæ pòpolo ”; Sta chì a l’é l’oa donde i eletti saian portæ in çê pe incontrâ Gexù. Quello che sto verscio o l’illustra o l’é o tempo da « recuggeita », o tema de Ap. 14,14-16, son stæti piggiæ via, perché comme o speçifica o verscio, no devan « avei parte » inte « peste » che colpiscian Romma papale e o seu clero. Ma o testo o speçifica che pe ëse tra o numero di eletti portæ via, no deve avei “ parteçipou a-i seu pecchi .” E dæto che o peccou prinçipâ o l’é o repòso da domenega, o « segno da bestia » onorou da-i cattòlichi e da-i protestanti inta preuva finale da fæ, i credenti de sti doî gruppi religioxi prinçipæ no peuan parteçipâ a-o rappòrto di eletti. O beseugno de “ Vegnî feua da Babilònia ” o l’é costante , eppure inte sto verscio o Sciô o l’à comme mira o momento donde a se presenta l’urtima occaxon d’ obbedie à sto comando de Dio perché a proclamaçion da lezze da domenega a marca a fin da probaçion. Sta proclamaçion a promeuve a consciensa tra tutti i sorvevisciui da " sesta trömba " (Tersa Guæra Mondiale), ch'a rende responsabile a seu çernia sotta l'euggio attento do Segnô Creatô.                    
Verso 5 : “ Perché i seu pecchi son arrivæ fin a-o çê, e o Segnô o s’é arregordou de seu iniquitæ. »  
Inte seu poule, o Sciô o suggerisce l'imagine da « torre de Babel » che o seu nomme o s'attreuva a-a reixe de quello de « Babilònia » . Da-o 321 e da-o 538, Romma, « a gran çittæ » donde a « prostituta » a l’à o seu « tröno », o seu « santo » sedi papale da-o 538, a l’à moltiplicou e seu colpe contra o Segnô. Da-o çê o l’à tegnuo o conto e o l’à registrou i seu pecchi ammuggiæ pe 1709 anni (da-o 321). Pe-o seu glorioso retorno, o Gexù o l’à desmascou o regimme papale e pe Romma e a seu fäsa santitæ, l’é tempo de pagâ i seu crimmi.            
Verso 6 : “ Pagâghe comme a l’à pagou, e dâghe o doggio segondo e seu euvie . Inta tassa donde a l'à versou, versâ o doggio pe lê. »  
Apreuvo a-a progrescion di temi de Ap. 14, dòppo a recuggeita l' arriva l'annata . E l’é a-e ciù gramme de vittime cattòliche e protestante de böxie do cattòliçeximo che o Segnô o s’addressa a-e seu poule : « Pagâghe torna comme a l’à pagou, e rendighe o doggio segondo e seu euvie ». A stöia a registra che e seu euvie ean e pire e e tortue de seu corte d'inquixiçion. Donca sto chì o l'é o tipo de destin che i meistri religioxi cattòlichi patian o doggio, se questo o l'é poscibile. O mæximo messaggio o se repete inta forma : " Inta coppa donde a l'à versou, versâghe o doggio ." L'imagine da coppa da beive a l'é stæta deuviâ da Gexù pe designâ a tortua che o seu còrpo o l'aiva da patî, fin à l'urtima agonia in sce'nna croxe, za stæta tiâ sciù da Romma, a-i pê do monte Golgota. De sta mainea, o Gexù o ne fâ arregordâ che a fede cattòlica a l’à mostrou un desprexo odioso pe-i sofferti ch’o l’à açettou de sopportâ, donca o l’é o seu turno de sperimentâli. Un vegio proverbio o piggiâ o seu pin valô inte sto momento : no fâ mai a-i atri quello che no ti vorrieiva che ti fassan. Inte st’açion, o Segnô o compisce a lezze da vendetta : un euggio pe un euggio, un dente pe un dente ; unna lezze perfettamente giusta ch’o l’à reservou pe l’uso individuale. Ma à livello collettivo, a seu applicaçion a l’ea autorizzâ a-i umoen, che però â condannavan, pensando che poeivan ëse ciù giusti e boin che o Segnô. A conseguensa a l'é desastrosa, o mâ e o seu spito rebelle son vegnui pezo e dominæ i pòpoli do Ponente d'origine crestiaña.          
Into Ap. 17 : 5 , « Babilònia a grande », « a prostituta », « a l’aiva unna coppa d’öo piña de seu abominaçioin » . Sta preçixon a l'à comme mira a seu attivitæ religiosa e o seu particolâ deuvio da coppa eucaristica. A seu mancansa de rispetto pe sto rito sacro mostrou e santificou da Gexù Cristo o gh’à fæto guägnâ un castiggo particolâ o mæximo. O Dê de l’amô o dà vitta a-o Dê da giustiçia e o pensceo do seu giudiçio o se revela ciæamente a-i òmmi.        
Verso 7 : “ Tanto ch’a s’é glorificâ e a l’à visciuo de lusso, tanto tormento e dolô ghe dan. Pecöse a dixe into seu cheu , son unna regiña, no son vedova, e no veddiò nisciun dolô . »  
Into verscicolo 7 o Sciô o mette in luxe l’oppoxiçion tra vitta e mòrte. A vitta intatta da-a desgraçia da mòrte a l'é allegra, despreoccupâ, frivola, in çerca de neuvi piaxei. O roman papale " Babilònia " o çercava a ricchessa ch'a l'accattâ a vitta do lusso. E pe ottegnîlo da-i potenti e da-i re, a deuviava e a deuvia ancon o nomme de Gexù Cristo pe vende inte « indulgense » o perdon di pecchi. Sto chì o l'é un dettaggio ch'o pesante ben ben inte l'equilibrio do giudiçio do Segnô che oua a l'à da expia pscicològicamente e fixicamente. A critica de sta ricchessa e de sta lusso a se basa in sciô fæto che Gexù e i seu apòstoli viveivan pövei, contentandose de neçescitæ nue. " Tormento " e " lutto " sostituiscian donca a " ricchessa e o lusso " do clero papale catòlico roman.           
Durante a seu attivitæ fäsa, Babilònia a dixe into seu cheu , “ Me sciòppo comme unna regiña ” ; che o conferma “ o seu regno in scî re da tæra ” de Ap. E segondo Ap. 2,7 e 20, o " tröno " de un o l'é into Vatican (vaticinâ = profeçia) , à Romma. " No son vedova " ; o seu maio, o Cristo, che a dixe d’ëse a seu moggê, o l’é vivo. “ E no veddiò nisciun luto .” A-o de feua da Gexa no gh'é sarvessa, a l'à dito à tutti i seu avversäi. A l'à repetio mai tante vòtte che in sciâ fin a gh'à creduo. E a l'é pe in davei convinta che o seu regno o saià pe sempre. Dæto ch'a l'à visciuo lì, no gh'é stæto dæto à Romma o nomme de " çittæ eterna " ? Pe de ciù, dæto ch'a l'ea sostegnua da-e potense oçidentæ da tæra, a l'aiva de boñe raxoin pe creddese umañamente intoccabile e invulnerabile. A no l’aiva manco poia da potensa do Segnô dæto ch’a pretendeiva de servîlo e rappresentâlo in sciâ tæra.                
Verso 8 : “ Pe quello e seu peste vegnian inte un giorno, a mòrte, o mâ e a famme; Pecöse o Segnô Dio o l’é potente, ch’o l’à giudicâ. »  
Sto verscio o mette fin à tutte e seu illuxoin : “ donca, inte un giorno ” ; quello donde Gexù o tornià in glòria, “ e seu plaghe vegnian ” saieiva à dî che o castiggo da parte do Segnô o vegnià ; " mòrte, dolô, e famme " de fæto, o l'é inte l'ordine inverso che e cöse succedan. Un o no mòrre de famme inte un solo giorno, donca, pe primma cösa, a “ famme ” spirituale a l’é a perdia do pan da vitta ch’o l’é a base da fede religiosa crestiaña. Dapeu o “ lutto ” o se mette pe marcâ a mòrte de persoñe che son vexiñe à niatri, co-e quæ scompartimmo i sentimenti de famiggia. E pe finî, a “ mòrte ” a colpisce o peccatô colpevole, dæto che “ o saläio do peccou o l’é a mòrte ”, segondo Rom 6:23. “ E o saià consummou co-o feugo ”, in conformitæ co-i annonçi profetichi repetui inte Daniele e inte Apocalisse. Lê mæxima a l’à fæto bruxâ tante creatue in sciô pòsto , ingiustamente , ch’a l’é inta perfetta giustiçia diviña che lê mæxima a dovieiva perî into feugo. “ Perché o Segnô ch’o â giudica o l’é potente ” ; Inta seu attivitæ seduttiva, a fede cattòlica a l'adorava Maria, a moæ de Gexù, ch'a s'appareiva solo sotta forma do figgeu piccin ch'a l'aiva inte brasse. Sto aspetto o l’attraeiva e mente umañe propense a-o sentimentalitæ. Unna dònna, megio, unna moæ, comme a religion a l'é vegnua rassicurante ! Ma sta chì a l'é l'oa da veitæ, e o Cristo ch'o â giudica o l'é appena compario inta glòria do Segnô Onnipotente ; e sta potensa diviña de Gexù Cristo, ch’a l’à desmascâ, a â destrue, con consegnâla a-a raggia vengativa de seu vittime ingannæ.                        
Verso 9 : “ E tutti i re da tæra, ch’an commesso a fornicaçion e an visciuo de lusso con lê, piangian e se lamentan pe lê, quande veddan o feugo da seu bruxa. » 
Sto verscio o revela o comportamento di « re da tæra ch’an commesso a fornicaçion e o lusso con lê ». Sto chì o comprende i re, i prescidenti, i dittatoî, tutti i cappi de naçioin ch'an promesso o bon exito e l'attivitæ da fæ cattòlica e che, inte l'urtimo proçesso, an approvou a deçixon d'ammassâ i tegnitoî do Sabbath. “ Piangeian e lamentian pe lê, quande veddan o feugo da seu bruxa .” Ciæo che i re da tæra veddan a scituaçion ch’a se sciorte da loiatri. No guiddan ciù nisciun e osservan solo o feugo à Romma açeiso da-e vittime ingannæ, i strumenti executoî da vendetta diviña. I seu piangî e e seu lamentaçioin son giustificæ da-o fæto che i valoî mondani, che î an portæ a-o poei ciù erto, son apreuvo à cheitâ tutt'assemme.    
Verso 1 0 : “ Stando lontan, pe paû do seu tormento, dixan : Guæi ! Mala sciortia ! A gran çittæ, Babilònia, a çittæ potente ! Inte unn' oa o to giudiçio o l' é vegnuo ! »  
A " çittæ eterna " a mòrre, a bruxa e i re da tæra mantëgnan a seu distansa da Romma. Oua gh'an poia de dovei scompartî o seu destin. Quello che succede o constituisce, pe loiatri , unn’enorme desgraçia : “ Guæi ! Guai ! A grande çittæ, Babilònia , o guai o se repete doe vòtte comme, “ a l’é cheita, a l’é cheita, Babilònia a grande .” “ A çittæ potente !” » ; tanto potente ch'o governava o mondo pe mezo da seu influensa in scî cappi de naçioin crestiañe ; L'é pròpio pe sto ligamme condannou da-o Segnô che o re Luiggi XVI e a seu moggê austriaca Marie-Antoinette son anæti sciù in sce l'impalcatua da guillotiña, coscì comme i seu sostegnitoî, vittime da « grande tribolaçion », comme o Sciô o l'aiva annonçiou, inte Ap. 2,22-23. “ Inte unn’oa o l’é vegnuo o to giudiçio ! » ; o retorno de Gexù o marca o tempo da fin do mondo. L’urtima preuva a l’à segnou a scimbòlica “ unn’oa ” profetizzâ inte Ap. 3:10, ma a saià assæ pe Gexù Cristo comparî, pe che tutta a scituaçion d’ancheu a segge inversâ, e sta vòtta, “ unn’oa ” into senso letterale a saià assæ pe ottegnî sto cangiamento mäveggioso.                       
Verso 1 1 : “ E i mercanti da tæra piangan e se lamentan pe lê, perché nisciun o compra ciù a seu carrega, ”  
O Spirito sta vòtta o l'à comme mira " i mercanti da tæra " con l'obiettivo sorviatutto do spirito mercantile american adottou da-i sopraviventi inte tutta a tæra comme trattou into studio do capitolo 17 passou. Anche loiatri " piangan e se lamentan pe lê, perché nisciun o compra ciù a seu carrega ; ...». Sto verscio o mette in luxe a colpa de l'affetto di protestanti pe-a fæ cattòlica, ch'an da fâ co-o despiaxei , testimoniando coscì o seu attacco personale à lê pe interesse econòmico . Tanto che, in contrasto assoluo, o travaggio de reforma o l'é stæto tiou sciù da-o Segnô pe denonçiâ a colpa papale cattòlica romaña e restörâ e veitæ compreise ; quello che di vëi reformatoî comme o Pê Waldo, o Gioan Wycliffe e o Martin Lutê an fæto into seu tempo. I mercanti veddan ascì con tristessa i valoî che stiman che se sciorban davanti a-i seu euggi, dæto che vivan solo pe-o piaxei de inricchise pe mezo de seu attivitæ commerciæ ; fâ di daffæ o resume e gioie da seu existensa.       
Verso 1 2 : “ carrego d’öo, d’argento, de prie preçiose, de perle, de lin fin, de viovetta, de sæa, de scarlatto, de tutte e meñe de legno doçe, de tutte e meñe d’avöio, de tutte e meñe de articoli assæ cäi de legno, de bronzo, de færo e de marmao, ”  
Avanti d’elencâ i vari materiali che son a base da religion catòlica romaña idolatrica, me regòrdo chì sto ponto particolâ da vea fæ mostrâ da Gexù Cristo. O l’aiva dito a-a dònna samaritaña : “ Donna”, o Gexù o gh’à dito, “creddeme, l’oa a l’é apreuvo à vegnî donde no veneræ o Poæ ni in sce sta montagna, ni à Gerusalemme. Ti adori quello che no sai; Noi adoremmo quello che semmo, perché a sarvessa a l’é di ebrëi . Ma l'oa a l'é apreuvo à vegnî, e a l'é oua, quande i veri adoratoî adoran o Poæ into spî e inta veitæ ; pecöse sti chì son i adoratoî che o Poæ o çerca. O Segnô o l’é Sciô, e quelli che ô veneran devan adorâlo into Sciô e inta veitæ . (Gioan 4,21-23) ». Donca, a vea fæ a no l’à beseugno de nisciun materiale ò materiale, perché a se basa solo che in sce un stato de mente. E de conseguensa, sta vea fæ a l’é de pöco interesse pe-o mondo avido e ladro, perché a no l’inricchisce nisciun, feua che, spiritualmente, i eletti. I eletti veneran o Segnô into spito, donca inti seu penscëi, ma anche inta veitæ , cösa ch’a veu dî che i seu penscëi devan ëse construti in sciô standard indicou da-o Segnô. Quæ se segge cösa a-o de feua de sta nòrma a l’é unna forma de paganeximo idolatrico donde o veo Dê o l’é servio comme un idolo. Inte seu conquiste, Romma repubricaña a l'à adottou e religioin di paixi conquistæ. E tanti di seu dògmi religioxi ean d'origine grega, a primma grande çiviltæ de l'antighitæ. Inta nòstra era, inta forma papale, s’attreuva tutto sto patrimònio azzonto a-i neuvi “ crestien ” “ santi ” comensando da-i 12 apòstoli do Segnô. Ma, dæto ch'a l'é anæta fin à sopprimme o segondo comandamento do Segnô ch'o condanna sta prattica idolatrica, a fede cattòlica a perpetua o culto de figue scorpie, pittuæ ò che compariscian inte vixoin demoniche. L'é donca inti riti de sti culti che s'attreuva ste idole scorpie che domandan di mateiæ pe piggiâ forma; materiali che o mæximo Segnô o presenta a lista de : “ ... ; ... carrego d'öo, d'argento, de prie preçiose, de perle, de lin fin, de viovetta, de sæa, de scarlatto, de tutte e meñe de legno doçe, de tutte e meñe de articoli d'avöio, de tutte e meñe de articoli de legno assæ preçioso, de bronzo, de færo e de marmao, ... ». “ L’öo, l’argento, e prie preçiose e e cöse cäe ” “ fan omaggio a-o dê de fortesse ” do re papale de Dan.11:38. Dapeu, “ viovetta e scarlatto ” son missi in Ap. 17:4 ; "                     a prostituta Babilònia a Grande .   öo, prie preçiose e perle " son i seu aggibbi ; “ lin fin ” o l’indica a seu preteisa de santitæ, segondo Ap. 19:8 : “ Perché o lin fin o l’é a giustiçia di santi .” I atri mateiæ stæti mensunæ son quelli da-i quæ a fa i seu idoli scorpii. Sti mateiæ de lusso chì esprimman l'erto livello de devoçion do idolatro adoratô cattòlico .        
Verso 1 3 : “ de cannella, de speçie, de unçioin, de mirra, de incenso, de vin, d’euio, de fæña fina, de gran, de beu , de pegoe, de cavalli, de carri, de còrpi e de anime di òmmi. »  
I « profumi , a mirra, l'incenso, o vin e l'euio » mensunæ suggeriscian i seu riti religioxi . E atre cöse son di nutrienti e di ben che fan alluxon a-o regno do Salomon, o figgio de Davide, construttô do primmo templio tiou sciù pe-o Segnô, segondo 1 Re 4 : 20-28 . 8:11 . A preçixon finale do verscio, ch'a l'à da fâ co- i «còrpi e e anime di òmmi », a denuncia a seu collaboraçion co-i monarchi co-i quæ a scompartisce, illegalmente, l'influensa temporale. Into nomme de Cristo, a l'à giustificou religiosamente de açioin abominabile, comme a scciavitù, a tortua, e l'ammassâ de creatue do Segnô ; quarcösa che o Segnô o se reserva pe lê mæximo into dominio religioso ; a-o ponto ch’o resume e seu açioin inte sti termini : « o sangue de tutti quelli ch’en stæti massacræ in sciâ tæra o s’é attrovou inte lê », into verscio 18 de sto capitolo 18. Citando « e anime di òmmi » , o Segnô o gh’imputa a perdia de « anime » consegnæ a-o diao da-a seu attivitæ religiosa e.                    
Rapòrdo : Inta Bibbia e into pensceo divino , a paròlla « anima » a designa unna persoña inte tutti i seu aspeti, o seu còrpo fixico e o seu pensceo mentale ò pscichico , o seu intelletto e i seu sentimenti. A teoria ch’a presenta l’«anima » comme un elemento da vitta , ch’o se destacca da-o còrpo a-a mòrte e o ô sopravive , a l’é solo che d’origine pagaña grega. Inta vegia alliansa, o Segnô o l’identifica « l’ anima co-o sangue » de seu creatue umañe ò animale : Lev. Pe quello ò dito a-i figgi d’Israele: No mangiæ o sangue de nisciuña carne; perché a vitta de tutta a carne a l'é o seu sangue ; » . O piggia donca a vixon oppòsta de teorie greghe de l’avvegnî e o l’inandia unna parata biblica contra i penscëi filosòfichi che nascian tra i pòpoli paghen. A vitta umaña e animale a depende da-o fonçionamento do sangue. Versou , ò brutto da-a soffocaçion, o sangue o no fornisce ciù de l’oscigeno a- i elementi do còrpo fixico, compreiso o çervello , o sostëgno do pensceo. E se quest’urtimo o no l’é oscigenou, o prinçipio do pensceo o se ferma e ninte o l’arresta vivo dòppo sta fase urtima ; se no a memöia da compoxiçion da « anima » mòrta into pensceo eterno de Dio co-a vista da seu futua « resurreçion », quande o â «resuscitià» , ò quande o â « resuscitiâ », segondo o caxo, pe-a vitta eterna ò pe-a destruçion definitiva da « segonda mòrte ».                      
Verso 1 4 : “ I fruti che a vòstra anima a dexidiava son anæti lontan da voscià ; e tutte e cöse delicate e belle son perse da ti, e no ê trovi mai ciù. »  
In conferma de quello ch’o l’é stæto spiegou into verscio preçedente, o Sciô o l’imputa i “ dexidëi ” de Romma papale a-a seu “ anima ”, a seu personalitæ seduttiva e fäsa. Erede de filosofie greghe, a fede cattòlica a l’é stæta a primma à mette a costion de l’attribuçion de l’anima a-e bestie e a-i òmmi descoverti in sce de neuve tære. In veitæ a domanda a l'à a seu respòsta ; o se basa in sciâ çernia do giusto verbo ausiliäio : l’òmmo o no l’ à unn’anima, perché o l’ é unn’anima.        
O Sciô o l’assumme e conseguense da vea mòrte ch’o l’à stabilio e revelou inte Ecc.9,5-6-10. Sti dettaggi no saian repetui inti scriti da neuva alleansa. Pe quello poemmo vedde l’importansa de studiâ a Bibbia intrega. Destruta, « Babilònia » a l’avià « perso » pe sempre « i fruti che a seu anima a dexidiava » e « tutte e cöse delicate e magnifiche » ch’a l’apprezzava e a çercava. Ma o Sciô o speçifica ascì : “ pe ti ” ; pecöse i çernui, à unna mainea differente da lê, saian boin à prolongâ, pe l’eternitæ, l’apprexaçion de meravigge che o Segnô o ghe offrià de scompartî.            
Verso 1 5 : “ I mercanti de ste cöse, ch’en stæti fæti ricchi da lê, s’arrestan lontan, pe paû do seu tormento ; piangiran e se lamentaran , .  
Inti versci 15-19, o Sciô o l’à comme mira “ i mercanti che son vegnui ricchi pe mezo de lê .” E repetiçioin revelan unn'enfaxi in sce l'esprescion « inte unn'oa », repetua træ vòtte inte sto capitolo, coscì comme o grido « Guai ! Guai ! ". O numero 3 o scimbolizza a perfeçion. O Segnô o l' insciste donca pe affermâ o carattere irrevocabile de l' annonçio profetico ; sto castiggo o saià compio inte tutta a seu perfeçion diviña. O grido, “ Guai ! Guai ! ", lansou da-i mercanti, o l'ecoa o grido d'avvertimento lansou da-i seu çernui inte Ap. 14,8 : " A l'é caduta ! A l'é cazzua ! Babilònia a Grande . Sti mercanti chì ammian a seu destruçion da lontan, “ con poia do seu tormento .” E an raxon de temmâ sto fruto da giusta raggia do Segnô vivente, perché, pensandose da seu destruçion, se mettan into seu campo, e à seu vòtta saian destruti da-a raggia umaña assassina de vittime inconsolabile de l’inganno religioso. Sto verscio o ne rende consciente da responsabilitæ enorme di interesci commerciali into successo ottegnuo da-a Gexa Catòlica Romaña. I " mercanti " sostegnivan a prostituta e e seu ciù brutte deçixoin cruele e despòtiche , solo che pe l'appetito pe l'inricchimento finançiäio e materiale. An fæto l'euggio òrbo à tutte e seu atroçitæ assæ abominabile e se meitan de scompartî o seu urtimo destin. Un exempio stòrico o l'à da fâ co-i pariggin ch'an piggiou a parte da fæ cattòlica contra a fæ reformâ fin da-o comenso da Reforma a-i tempi do re Fransesco I e dòppo de lê.                      
Verso 1 6 : “ e o dià : Guæi ! Mala sciortia ! A gran çittæ, ch'a l'ea vestîa de lin fin, de viovetta, de scarlatto, e aggibbâ d'öo, de prie preçiose e de perle ! Inte unn' oa solo tanta ricchessa a l'é stæta destruta ! »  
Sto verscio o conferma o bersalio ; “ Babilònia a grande, vestî de lin fin, de viovetta e de scarlatto ” ; i coî di mantelli di re, dæto che l'ea pe sta raxon che i sordatti romoen che se burlavan creuveivan e spalle de Gexù con un mantello de  « viovetta » . No poeivan figuâse o scignificato che o Segnô o dava a-a seu açion : comme vittima espiatöia, Gexù o l’é vegnuo o portâ di pecchi di seu çernui designæ da sti coî, scarlatto ò viovetta , segondo Isa.1:18. " Unn'oa " a saià assæ pe destrue Romma, o seu pappa, e o seu clero, dòppo o glorioso retorno de Gexù Cristo ch'o vëgne pe impedî a mòrte di seu çernui. Inte st’urtima preuva, a seu fedeltæ a farà tutta a differensa, coscì che poemmo capî perché o Segnô o l’insciste sorviatutto pe rinforsâ a seu fæ e a confiansa assolua che devan abituâse à mette inte lê. Pe tanto tempo, l'òmmo o poeiva ëse convinto solo che sta destruçion « inte unn'oa sola » a l'ea un miracolo e donca un intervento diretto do Segnô, comme con Sòdoma e Gomorra. Inta nòstra era donde l’òmmo o l’à dominou o feugo atòmico, questo o l’é meno da mäveggiâse.            
Verso 1 7 : “ E tutti i pilòtti, tutti quelli che navegan inte quello pòsto, i mainæ, e tutti quelli che travaggian in sciô mâ, s’arrestavan da-a lontan, ”  
Sto verscio o l’à comme mira speçificamente “ quelli che sfrütan o mâ, i pilòtti, i mainæ che navegan inte sto pòsto, tutti stavan lontan .” L'é stæto con sfrütâ o dexidëio di re de inricchise che a mæxima gexa papale a s'é inricchia. A l'à sostegnuo e giustificou a conquista de tære desconosciue da-i òmmi fin a-o tempo da seu descoverta, quande i seu servitoî cattòlichi an compio di massacri orribili de popolaçioin into nomme de Gexù Cristo. Sto chì o l'ea o caxo sorviatutto inte l'America do Sud e inte spediçioin sanguinose guiddæ da-o generale Cortés . L'öo piggiou da sti territöi o l'é tornou in Euröpa pe inricchie i re cattòlichi e o papato complice. In ciù , l'enfaxi in sce l'aspeto marin a s'arregòrda che l'é comme un regimme da " bestia ch'a se leva da-o mâ " che o seu ligamme co- i " mainæ " o l'é stæto regäsou pe-o seu inricchimento commun.      
Verso 1 8 : " e gh'an gridou, veddendo o feugo da seu bruxa : Che çittæ a l'é comme sta grande çittæ ? »  
“ Quæ çittæ a l’ea comme a gran çittæ ? " gridan i mainæ che veddan " o feugo da seu feugo ." A respòsta a l’é sencia e spedia : nisciuña. Pecöse nisciuña çittæ a l'à conçentrou tanto poei, çivile comme unna çittæ imperiâ, dapeu religiosa da-o 538. O cattòliçeximo o l'é stæto esportou inte tutte e tære do pianeta feua che a Ruscia donde a fede ortodòssa de Levante a l'à refuou. Dòppo aveilo dæto a benvenua, a Ciña a l'à ascì combattuo e perseguitou. Ma o domina ancon ancheu tutto o Ponente e e seu conseguense inte l'America, l'Africa e l'Australia. O l'é o ciù grande scito religioso turistico do mondo ch'o l'attira di vixitatoî da tutto o mondo. Quarchedun o vëgne à vedde " roiñe antighe " , di atri van lì pe vedde o pòsto donde o Pappa e i seu cardinæ rescidan.       
Verso 1 9 : “ An cacciou a pua in sciâ testa, an pianto e an lamentou, an gridou e an dito : Guæi ! Mala sciortia ! A gran çittæ, donde tutti quelli ch’an de nave in sciô mâ son vegnui ricchi pe mezo da seu opulensa, a l’é stæta destruta inte unn’oa sola! »  
Sta chì a l’é a tersa repetiçion donde vëgne arrecuggeito tutte e esprescioin preçedente, coscì comme a preçixon « inte unn’oa sola, a l’é stæta destruta ». " A grande çittæ donde tutti quelli ch'an de nave in sciô mâ son vegnui ricchi pe mezo da seu opulensa ." L'accusa a vëgne ben ben ciæa: l'é pe mezo de l'opulensa do regimme papale che i propietäi de nave son vegnui ricchi con portâ e ricchesse do mondo à Romma. Romma a l'à ottegnuo o seu inricchimento da-o scompartî e propietæ di seu avversäi ammassæ da-o seu alleou perpetuo, o poei monarchico çivile, a seu ala armâ. Comme exempio stòrico, emmo a mòrte di " Templiei " , che a seu propietæ a l'ea scompartia tra a coroña do Filippo o Fiero e o clero catòlico roman. Dapeu questo o saià o caxo pe-i “ protestanti ”.        
Verso 20 : “ Regoggiæve pe lê, o çê ! E voscià santi, apòstoli e profeti, regoggiæve anche voscià ! Pecöse o Segnô o t’à giustificou giudicandola. »  
O Sciô o l’acciamma i abitanti do çê e i vëi santi, i apòstoli, e i profeti, da tæra , à fâse allegri pe-a destruçion da Babilònia romaña. A gioia a saià donca commensurata co-i doî e i sofferti ch'a l'à fæto sopportâ a -i servitoî do Segnô da veitæ ò ch'a voeiva fâli sopportâ , pe quello ch'o l'à da fâ co-i urtimi çernui fedeli a-o Sabbath santificou .
Verso 2 1 : “ Allora un angelo potente o l’à piggiou unna pria comme unna gran pria de moin e o l’à cacciâ into mâ, co-o dî : Coscì con violensa a gran çittæ Babilònia a saià cacciâ zu, e a no saià ciù attrovâ. »  
O confronto de Romma con unna “ pria ” o suggerisce træ idee. Pe primma cösa, a Pappa a compete con Gexù Cristo ch’o l’é lê mæximo scimbolizzou da unna « pria » into Dan 2,34 : « Ti l’æ ammiou fin à quande unna pria a l’é stæta taggiâ feua sensa man, e ti l’æ colpio l’imagine in scî seu pê de færo e de tæra rossa, e ti l’æ rotto à tòcchi. » Di atri versci da Bibbia gh'attribuiscian anche sto scimbolo de « pria » into Zac.4:7 ; “ pria d’angolo cappo ” into Sal.118,22 ; Mt.21,42 ; e Atti 4:11 : “ Gexù o l’é a pria ch’a l’é stæta refuâ da voscià construttoî , e ch’a l’é vegnua a testa d’angolo .” A segonda idea a l'é l'alluxon a-a revendicaçion papale de succede à l'apòstolo « Pê » ; a caxon prinçipâ do “ successo de seu impreise e do successo de seu rusce ” , cöse denonçiæ da-o Segnô into Dan.8:25. Sto fæto o l’é tanto ciù tanto che l’apòstolo Pê o no l’é mai stæto o cappo da Gexa crestiaña perché sto titolo o l’appartëgne a-o mæximo Gexù Cristo. O “ trucco ” papale o l’é donca anche unna “ buxia ”. A tersa suggerimento a l'à da fâ co-o nomme da fortessa religiosa papale , a seu prestigiosa baxilica ciammâ “ San Pê de Romma ”, a quæ construçion ben ben cäa a l'à portou à l'adoçion da vendia de “ indulgense ” ch'o l'à desmascou a-i euggi do monego reformatô Martin Lutê. Sta spiegaçion a l’arresta ligâ streitamente a-a segonda idea. O scito do Vatican o serviva comme çimitëio ma a tomba presummia do Pê l'Apòstolo do Segnô a l'ea in veitæ quella do “ Scimon Pê o Mago ” , un adoratô e præve do dê do serpente ch'o se ciammava Esculapio.                                 
Tornando a-o nòstro tempo, o Sciô o profetizza contra a “ Babilònia ” romaña . O paragoña a seu destruçion de l'avvegnî à l'imagine de unna « grande pria da moin » de « pria » che un « angelo o caccia into mâ » . Pe st’illustraçion o pòrta contra Romma unn’accusaçion identificâ inte Matteo 18:6 : « Ma chi se segge ch’o l’offende un de sti piccin che creddan inte mi, o l’ea megio che ghe fïse appissou unna pria de moin in sciô còllo e ch’o fïse affogou inta profonditæ do mâ ». E into seu caxo a no l'à scandalizzou un de sti piccin che creddan inte lê, ma de moltitudine. Unna cösa a l'é segua: unna vòtta ch'a l'é stæta " destruta, a no saià mai ciù attrovâ ". A no farà mai ciù mâ à nisciun.              
Verso 22 : “ E no se sentià ciù inte ti o son di arpisti, di flautisti e di trombettisti ;  
O Sciô o l'evòca dapeu i soin muxicæ che esprimmeivan l'impreoccupaçion e a gioia di abitanti de Romma. Unna vòtta destruti, no se sentian ciù lì. Inte un senso spirituale o se referisce a-i messaggê de Dio che e seu poule vegnivan sentie co-o mæximo effetto che i soin muxicæ di « flauta ò de trömba » ; un quaddro dæto inte unna parabola inte Matt.11,17. O mensuña ascì i " bruxi " fæti da di artexen sorvecarregæ con di ordini de travaggio, perché da unn'antiga çittæ ne vegniva feua solo di " bruxi " d'attivitæ profescionæ, tra i quæ, " o bruxo da pria do moin " ch'o se girava pe moî o gran di çereali, ò pe affiâ di strumenti de taggio comme a faccia e e s ; questo, za inte l’antiga Babilònia caldea, segondo Ger.25:10.          
Verso 23 : “ A luxe da candeia a no l’arrembià ciù inte ti, e a voxe do sposo e da sposa a no se sentià inte ti: perché i tò mercanti ean i grendi òmmi da tæra, e tutte e naçioin son stæte ingannæ da-e tò incantexime ” .  
“ A luxe da lampa a no ti sciortià ciù . " Into lenguaggio spirituale, o Sciô o l'avvertisce Romma che a luxe da Bibbia a no vegnià ciù à offrîghe a poscibilitæ d'ëse illuminâ pe conosce a veitæ segondo o Segnô." E figue de Ger 25:10 se repetan ma « e cansoin do sposo e da sposa » chì vëgnan « a voxe do sposo e da sposa ch'a no saià ciù sentia inte ti ». Spiritualmente, son e voxe di ciammi fæti da Cristo e da seu Assemblea Sceglio a-e anime perse pe ëse convertie e sarvæ. Sta poscibilitæ a saià anæta pe delongo, dòppo a seu destruçion. “ Perché i to mercanti ean i grendi òmmi da tæra .” L'é stæto pe mezo da seu seduçion di grendi òmmi da tæra che Romma a l'à posciuo estende a seu religion cattòlica à tanti pòpoli da tæra. A î deuviava comme di rappresentanti do seu daffæ religioso. E o resultato o l’é che “ tutte e naçioin son stæte ingannæ da-e vòstre incantexime .” Chì o Segnô o se referisce a-e masse cattòliche comme à di " incanti " che caratterizzan i culti paghen di stregon e de strie gramme. L’é veo che deuviando de formole formalistiche repetitive e de repetiçioin vanne, a religion cattòlica a lascia pöco spaçio a-o Segnô creatô d’esprimmise. O no çerca manco de fâlo, perché o gh'attribuisce unna " divinitæ estranea " into Dan.11:39 e o no l'à mai reconosciua comme unna servitoa ; o " vicäio do Figgio de Dio ", o titolo do Pappa, o no l'é donca o seu vicäio . O verscio ch’o vëgne apreuvo o daià a raxon.                 
Verso 24 : “ e perché inte lê s’é attrovou o sangue di profeti e di santi e de tutti quelli ch’en stæti ammassæ in sciâ tæra. »  
" ... e perché o sangue de profeti e santi o s'é attrovou inte lê " : Duro, inflescibile, insenscibile e cruel inte tutta a seu stöia, Romma a l'à scorpio un percorso pe-o sangue de seu vittime. Sto fæto o l’ea veo pe Romma pagana, ma ascì pe Romma papale ch’a l’aiva i seu avversäi ammassæ da-i re, i servitoî inluminæ de Dio che osavan denonçiâ a seu natua diabòlica. Çertidun ean protetti da-o Segnô, comme o Waldo, o Wycliffe e o Lutê , di atri no ean e an terminou a seu vitta comme martiri da fæ, in sce di pòsti, di blòcchi, di pilloî ò de l'erca . A prospettiva profetica de vedde a seu açion cessâ definitivamente a peu fâ allegri solo che i abitanti do çê e i vëi santi da tæra. " ... e de tutti quelli ch’en stæti massacræ in sciâ tæra " : Quello ch’o fa sto giudiçio o sa de cöse o parla , perché o l’é anæto apreuvo a-e açioin de Romma fin da-a seu fondaçion do 747 a.C. A scituaçion mondiale di urtimi giorni a l'é l'urtimo fruto portou da l'Oçidente conquistatô e dominante di atri pòpoli da tæra. Romma monarchica e dapeu repubricaña a l'à devorou ​​i pòpoli da tæra ch'a l'aiva sottomisso. O modello de sta soçietæ o l'é arrestou quello de 2000 anni de crestianeximo veo e fäso . Dapeu, a Romma pagana, a Romma papale a l’à destruto l’imagine da paxe de Cristo e a l’à levou da l’umanitæ o modello ch’o l’avieiva portou a feliçitæ a-o pòpolo. Giustificando a massacra de vee pegoe, discepoli de Gexù Cristo , o l'à arvio a stradda à di scontri religioxi che pòrtan l'umanitæ à unna terribile guæra mondiale genoçida. No l'é sensa raxon che a nòrma de taggiâ a goa a segge mostrâ pubricamente da di gruppi armæ islamichi. St'ödio à l'Islam o l'é unna respòsta tardia a-e guære de croxæ inandiæ da-o Urban II da Clermont -Ferrand a-i 27 de novembre do 1095.      
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 19 : A Battaggia de l’Armageddon de Gexù Cristo . 
 
 
 
Verso 1 : “ Dòppo questo ò sentio unna voxe erta de unna gran moltitudine into çê ch’a diva : « Alleluia ! A sarvessa, a glòria e a potensa appartëgnan a-o nòstro Segnô , .  
Continuando da-o capitolo 18 passou, i eletti resciöæ e sarvæ se treuvan into çê, portatoî do “ neuvo nomme ” ch’o designa a seu neuva natua çeleste . A gioia e a gioia regnan e i fedeli angeli çelesti elevan o Segnô salvatô. Sta “ gran moltitudine ” a differisce da-a “ moltitudine che nisciun o poeiva contâ ” mensunâ inte Ap. 7:9. O rappresenta unn'assemblea di santi angeli çelesti do Segnô ch' elevan a seu « glòria » perché into verscicolo 4 , i eletti terrestri scimbolizzæ da-i « 24 ançien » respondan e conferman a seu adexon a-e poule prononçiæ , co- o dî : « Amen ! » Che veu dî : Veramente !                     
L’ordine di termini “ sarvessa, glòria, poei ” o l’à a seu lògica. “ A sarvessa ” a l’é stæta dæta a-i eletti terrestri e a-i santi angeli che an dæto “ glòria ” a-o Segnô Creatô ch’o , pe sarvâli, o l’à ciammou a seu “ potensa ” diviña pe destrue i nemixi commun.        
Verso 2 : “ perché i seu giudiçi son vëi e giusti ; pecöse o l’à giudicou a gran putta ch’a l’à corruto a tæra co-a seu fornicaçion, e o l’à vendigou o sangue di seu servitoî inta seu man. »  
I eletti ch’aivan in commun a seitæ de veitæ e de vea giustiçia oua son soddisfæti e soddisfæti do tutto. Inta seu mattaia òrba, l'umanitæ taggiâ da-o Segnô a pensava de poei rende felici i urtimi pòpoli con ammermâ o standard da seu giustiçia ; Solo o mâ o l'à sfrütou sta çernia e comme a gangrena , o l'à invaso o còrpo intrego de l'umanitæ. O bon e misericordioso Dê o mostra into seu giudiçio de “ Babilònia a grande ” che quello ch’o dà a mòrte o deve patî a mòrte. Sto chì o no l'é un atto de grammossa, ma un atto de giustiçia. Coscì, quande o no sa ciù comme castigâ i colpevoli, a giustiçia a vëgne ingiustiçia.   
Verso 3 : “ E an dito unna segonda vòtta : Alleluia ! ...e o seu fummo o monta pe sempre e sempre. »  
L'imagine a l'é fäsa , perché o " feugo " do feugo ch'o destrue Romma o scentiâ dòppo a seu destruçion. E « etæ de etæ » indican o prinçipio de l’eternitæ ch’o l’à da fâ solo co-i vittoî de preuve universale çeleste e terrestre. Inte st'esprescion , a paròlla « fumo » a suggerisce a destruçion e l'esprescion « secolo e secolo » a ghe dà un effetto eterno, saieiva à dî unna destruçion definitiva ; a no se levià mai ciù. De fæto, into pezo caxo, « o feugo » o peu montâ inta mente di viventi comme unna memöia de unn’açion diviña gloriosa compia da-o Segnô contra Romma, o nemigo sanguinoso.              
Verso 4 : “ E i vintiquattro ançien e e quattro creatue vivente se son cacciæ zu e an adorou o Segnô ch’o l’ea assettou in sciô tröno, e dixan : Amen ! Alleluia ! »  
Veramente ! Lode a -o Segnô ! ... dixan insemme i resciöæ da tæra e di mondi ch’en arrestæ pöi. O culto de Dio o l'é segnou da-a prostraçion ; unna forma legittima reservâ solo che à lê.   
Verso 5 : “ E unna voxe a l’é vegnua feua da-o tröno, ch’a dixeiva : Lode o nòstro Segnô, tutti voscià i seu servitoî, voî che gh’aveite paû, tanto piccin comme grendi ! »  
Sta voxe a l’é quella de “ Michele ” , Gexù Cristo , e doe esprescioin çeleste e terrestre sotta e quæ o Segnô o se revela a-e seu creatue. O Gexù o dixe : « ti ch’o l’aveivan paû », regordando coscì a « paura » de Dio ch’a l’é domandâ into primmo messaggio de l’angelo de Ap. 14,7. A « paura de Dio » a l’é solo che unna scintexi de l’attitudine intelligente de unna creatua verso o seu Creatô ch’o l’à a facoltæ da vitta e da mòrte in sce de lê . Comme a Bibbia a mostra inte 1 Gioan 4:17-18 , “ l’amô perfetto o scaccia a paura ” : “ Pe questo o nòstro amô o l’é fæto perfetto, pe avei coraggio into giorno do giudiçio.” No gh'é paû inte l'amô, ma l'amô perfetto o scaccia a paura; pecöse a paû a compòrta o castiggo, e quello ch’o l’à paû o no l’é stæto fæto perfetto inte l’amô .” Coscì ciù o çernuo o l’ammia o Segnô, ciù o gh’obbedisce e ciù o l’à meno raxon pe aveighe poia. I çernui son seleçionæ da-o Segnô tra i ciù piccin, comme i apòstoli e i discepoli umilli, ma anche tra i grendi comme o grande re Nabucodonosor. Sto re di re do seu tempo o l’é un exempio perfetto de comme, per quante grande ch’o pòsse ëse tra i òmmi, un re o l’é solo che unna creatua debole davanti a-o Segnô Creatô Onnipotente.               
Verso 6 : “ E ò sentio comme a voxe de unna gran moltitudine, comme a voxe de tante ægue, e comme a voxe de fòrti tron, che dixan : Alleluia ! Pecöse o Segnô nòstro Dio Onnipotente o regna. »  
Sto verscio o mette insemme de esprescioin za viste. A “ gran moltitudine ” in confronto a-o “ bruxo de tante ægue ” a l’é rappresentâ da-o seu Creatô inte Ap . E « voxe » che vëgnan espresse son mai tanto « numerose » che peuan ëse paragonæ solo che a-i ronzoin , a-o « rumô do tron ​​» . “ Alleluia!” Pecöse o Segnô nòstro Dio Onnipotente o regna. » Sto messaggio o l’à marcou l’ açion da “ setta trömba ” inte Ap .                 
Verso 7 : “ Famose contenti e regoggiemmo, e gh’aggiemmo da glòria ; perché o matrimònio de l’Agnello o l’é arrivou, e a seu moggê a s’é preparâ , .    
A " allegria " e a " allegria " son giustificæ do tutto, perché o tempo da " scombattimento " o l'é finio. Inta « glòria » çeleste , a « sposa » , l' Assemblea di eletti resciöæ da-a tæra a s'é azzonta a-o seu « Sposo » , o Cristo, o Dê vivente « Michele » , YaHweh . In presensa de tutti i seu amixi çelesti, i resciöæ e Gexù Cristo festezzan a festa do “ nòçie ” ch’a î mette insemme . " A sposa a s'é inandiâ " con restörâ tutte e veitæ diviñe che a fede cattòlica a l'à fæto scentâ inta seu verscion da fede crestiaña. A " preparaçion " a l'ea longa, tiâ sciù in sce 17 secoli d'istöia religiosa, ma sorvetutto da-o 1843, a dæta do comenso do requixito divino de varie restauraçioin ch'ean vegnue indispensabile, saieiva à dî tutte e veitæ no restöræ da-i reformatoî protestanti perseguitæ. O completamento de sta preparaçion o l’é stæto portou avanti da-i urtimi dissidenti Adventisti do Settemo Giorno ch’en arrestæ inte l’approvaçion do Segnô e da luxe che Gexù o gh’à dæto fin a-a fin e za fin à sto comenso do 2021 quande sto scrivendo sta verscion de seu luxe .                    
Verso 8 : “ E gh’é stæto dæto de vestîse de lin fin, netto e luminoso. Pecöse o lin fin o l'é e açioin giuste di santi. »  
“ O lin fin ” o se referisce à “ e euvie giuste di “vëi urtimi” santi . Ste " euvie " che o Segnô o ghe dixe " giuste " son o fruto de revelaçioin diviñe dæte consecutivamente da-o 1843 e da-o 1994. Sto travaggio o l'é l'urtimo fruto ch'o revela e inspiraçioin diviñe dæte da-o 2018 à quelli ch'o l'ammia e o benedixe e o " prepara " sto verscio into " we ddtion " . Se o Segnô o benedisce e « euvie giuste » di seu vëi « santi » , a-o conträio, o l’ à maledito e o l’à combattuo , fin à quande o l’é stæto destruto , o campo di fäsci santi che e seu « euvie » ean « ingiuste » .                       
Verso 9 : “ E l’ angelo o m’à dito : Scrive : Beati quelli ch’en stæti acciammæ a-a çena de nòçia de l’Agnello ! E o m'à dito : Ste paròlle son e vee paròlle de Dio ».  
Sta beatitudine a l'é assegnâ a-i santi resciöæ da-o sangue de Gexù Cristo che i seu pioniei ean interessæ à quello de Dan.12:12 ( Beati quelli che aspëtian fin a-i 1335 giorni ) di pioniei che saian scimbolizzæ pròpio da-o " 144.000 " ò 12 X10.20 . Entrâ into çê pe l’eternitæ o l’é de fæto unna caxon pe unna gran feliçitæ ch’a renderà divinamente “ felici ” quelli ch’an sta poscibilitæ. A fòrtua da sola a no l'é o solo fattô pe avvantaggiâse de sto privilegio, ma l'offerta da sarvessa a ne vëgne dæta da-o Segnô comme " segonda poscibilitæ " dòppo l'ereditæ e a condanna do peccou originale. A promissa da sarvessa e de gioie çeleste de l’avvegnî a l’é çertificaa comme quella de l’impegno orale do Segnô degno da nòstra fæ perché O mantëgne permanentemente i seu impegni. E preuve di urtimi giorni domandan de seguesse donde o dubio o no l'avià ciù pòsto. I eletti an da fâ confiansa in sciâ fæ basâ in scê promesse revelæ do Segnô perché quello ch'o l'é stæto scrito o l'é stæto dito in passou . Pe questo a Bibbia, a Santa Scrittua, a se ciamma : a Paròlla de Dio.        
Verso 10 : “ E son cazzuo a-i seu pê pe adorâlo ; ma o m'à dito : Fate attençion à no fâlo ! Son o to compagno de servitô, e di to fræ ch’an a testimoniansa de Gexù. Adora o Segnô. Pecöse a testimoniansa de Gexù a l’é o spïto da profeçia. »  
O Segnô o sfrüta l’errô de Gioan pe revelâne a seu condanna da fæ cattòlica ch’a mostra a-i seu membri sto tipo de culto de creatue. Ma, o l'à comme mira ascì a fede protestante ch'a commette ascì sta colpa con onôrâ o pagan "giorno do sô " ereditou da Romma. L’angelo ch’o ghe parla o l’é sensa dubio « Gabriele », o divino miscionäio vexin a-o Segnô ch’o s’é za compario à Daniele e à Maria, a moæ « surrogâ » de Gexù. Pe quante o l’é erto, “ Gabriele ” o mostra a mæxima umiltæ de Gexù. O revendica solo o titolo de « compagno servitô » de Gioan fin a- i urtimi dexe eletti avventisti dissidenti do tempo da fin. Da-o 1843, i elezzui an avuo con loiatri « a testimoniansa de Gexù » che, segondo sto verscio, a designa « o spito da profeçia ». I avventisti an, a-o seu danno, limitou sto « spito de profeçia » a-o travaggio compio da-a Ellen G. White, messaggê do Segnô, tra o 1843 e o 1915. An coscì loiatri mæximi misso un limite a-a luxe dæta da Gexù. Oua, « o spito da profeçia » o l’é un dono permanente ch’o ne vëgne da unna relaçion autentica tra Gexù e i seu discepoli e ch’o s’appoggia sorviatutto in sciâ seu deçixon de affidâ unna miscion à un servitô ch’o çerne con tutta l’autoritæ da seu divinitæ. Sto travaggio o testimonia o fæto che o «spito da profeçia » o l’é ancon ben ben attivo e o peu anâ avanti fin a-a fin do mondo.                    
Verso 11 : “ Allora ò visto o çê averto, e ecco un cavallo gianco! Quello ch’o l’ea assettou in sce de lê o l’ea ciammou Fedele e Veo, e pe giustiçia o giudica e o fa guæra. »  
Inte sta scena o Sciô o ne pòrta torna in sciâ tæra, avanti de l’urtima vittöia e da destruçion de “ Babilònia a Grande ” . O Sciô o l’illustra o momento quande , a-o seu retorno, o Cristo glorioso o s’affronta a-i rebelli terrestri. Into glorificou Gexù Cristo, o Segnô o ne vëgne feua da-a seu invixibilitæ : “ o çê o l’é averto .” O comparisce inte l’imagine do « primmo segno » de Ap. 6,2 , comme un cavaggeo , saieiva à dî un Conduttô, ch’o l’à misso in sciô cammin « conquistâ e pe conquistâ » montou in sce un « cavallo gianco » , l’imagine do seu accampo segnâ da puritæ e santitæ. O nomme « fedele e veo » ch’o se dà inte sta scena o mette l’açion inte l’estenscion de l’urtimo tempo profetizzou da-o nomme « Laodicea » inte Ap. 3:14. Sto nomme o veu dî “ gente giudicæ ”, ch’o l’é confermou chì da-a preçixon : “ O giudica ” . Into speçificâ ch’o « combatte co-a giustiçia » , o Sciô o l’evòca o momento da « combatta d’Armageddon » de Ap. 16,16, donde o combatte contra o campo de l’ingiustiçia guiddou da-o diao e unificou da l’onô dæto a-o « giorno do sô » ereditou da-o Constantin I e da-o pop Roman.                           
Verso 12 : “ I seu euggi ean comme unna sciamma de feugo ; in sciâ seu testa gh'ea diverse diademe ; o l'aiva un nomme scrito, che nisciun o conosce feua che lê mæximo ; »  
Conoscendo o contesto da scena, se peu capî che « i seu euggi » in confronto à unna « sciamma de feugo » guardan i bersali da seu raggia, i rebelli unificæ « preparæ pe - a battaggia » da - o Ap . scignori . » O seu “ nomme scrito che nisciun o conosce feua che lê mæximo ” o designa a seu eterna natua diviña.               
Verso 13 : “ e o l’ea vestî de un vestî appossou into sangue. O seu nomme o l’é a Paròlla de Dio. »  
Sto “ vestî pin de sangue ” o l’indica doe cöse. A primma a l’é a seu giustiçia ch’o l’ à ottegnuo con spantegâ o seu mæximo “ sangue ” pe-a redençion di seu çernui. Ma sto sacrifiçio fæto volontäiamente da lê pe sarvâ i seu çernui o domanda a mòrte di seu aggressoî e persecutoî. O seu « vestî » o saià torna coverto de « sangue » , ma sta vòtta o saià quello di seu nemixi « calciæ inta pressa de vin da raggia de Dio » segondo Isaia 63 e Ap. th e da- o çê dòppo a seu resurreçion. O nòstro Salvatô o l’ea o mæximo Segnô ascoso inte unn’apparensa terrestre. O seu insegnamento permanente reçevuo da-i seu fonçionäi elezzui o faià tutta a differensa tra o campo sarvou e o campo perso.            
Verso 14 : “ E armæ ch’ean into çê gh’an anæto apreuvo à cavalli gianchi, vestî de lin fin, gianco e netto. »  
L'imagine a l'é gloriosa, o " gianco " da puritæ o caratterizza a santitæ do campo de Dio e de seu moltitudine d'angeli che son arrestæ fedeli. O “ lin fin ”   o revela e seu euvie “ giuste ” e pue .      
Verso 15 : “ E da-a seu bocca sciortiva unna spada affiâ, co-a quæ o l’aiva da corpî e naçioin ; o î governerà con unna verga de færo ; e o l’à da fâ co-o vin da feroçitæ e da raggia do Segnô Onnipotente .    
A « paròlla de Dio » a se referiva a-a Bibbia , a seu santa « paròlla » ch’a l’arrecheuggeiva o seu insegnamento ch’o guiddava i eletti inta seu veitæ diviña. O giorno do seu retorno, a “ Paròlla de Dio ” a vëgne comme unna “ spada affiâ ” pe ammassâ i seu nemixi rebelli, disputanti, argomentativi, pronti à spantegâ o sangue di seu urtimi çernui. A destruçion di seu nemixi a l’illumina l’esprescion “ o î governià con unna verga de færo ” ch’a designa ascì l’euvia de giudiçio portou avanti da-i eletti che guägnan segondo Ap. O progetto da vendetta diviña ciammou “ vintage ” inte Ap. 14,17-20 o l’é torna confermou chì. Sto tema o se sviluppa inte Isa.63 donde o Sciô o speçifica che o Segnô o l’agisce da solo sensa nisciun òmmo con lê. A raxon a l’é che i eletti za portæ into çê no son testimònni do drama ch’o colpisce i rebelli.            
Verso 16 : “ E o l’ aiva in sciô seu vestî e in sciâ seu coscia un nomme scrito : Re di re e Segnô di segnori. »  
O " vestî " o se referisce a-e euvie de un ëse vivente e " a seu coscia " a suggerisce a seu fòrsa e o seu poei, perché un dettaggio importante o l'é ch'o comparisce comme un cavaliê, e pe stâ in sce un cavallo, i moscoli de " cosce " , e ciù grende inte l'òmmo, vëgnan missi a-a preuva e rendan poscibile ò no l'açion. A seu imagine de cavaggeo a l'ea scignificativa into passou dæto che sta chì a l'ea l'apparensa che piggiavan i combattenti guerreixi. Ancheu n'arresta co-o scimboliximo de st'imagine ch'a ne dixe che o cavaliê o l'é un meistro ch'o domina un gruppo d' umoen scimbolizzæ da-o " cavallo " à cavallo . Quello che Gexù o monta o l’à da fâ co-i seu çernui che ancheu son despersci pe tutta a tæra. O seu nomme « Re di re e Segnô di scignori » o l’é unna vivagna de vea consolaçion pe-i seu amæ eletti che son soggetti a-e dittæ ingiuste di re e di scignori da tæra. St'argomento o meita de ëse ascciæii. O modello de regno terrestre o no l'ea progettou in sce di prinçippi approvæ da-o Segnô. De fæto o Segnô o l’à lasciou à Israele, segondo a seu domanda , d’ëse governou in sciâ tæra da un re, çito, « comme e atre naçioin » di paghen ch’existeivan à quelli tempi. O Segnô o l’à responduo solo a-a domanda di seu grammi cheu. Pecöse in sciâ tæra, o megio di re o l’é solo che un ëse « abominabile » ch’o « recugge donde o no l’à semenou » e quello ch’o conosce o Segnô o no l’aspëta d’ëse derruou da-o seu pòpolo pe reformâse. O modello presentou da-o Gexù o condanna o modello trasmisso in sciâ tæra da generaçion à generaçion da di pòpoli sciäti, ignoranti e grammi. Into mondo çeleste do Segnô, o cappo o l’é un servitô do seu pòpolo, e da questo o deriva tutta a seu glòria. A clave pe-a feliçitæ perfetta a l’é lì, perché nisciun vivente o patisce pe caxon do seu compagno. Into seu glorioso retorno, Gexù o l’arriva pe destrue i re e i scignori grammi, e a seu grammossa, che gh’attribuiscian co- o sostegnî che o seu governo o l’é un drito divin. Gexù o ghe mostrià che no l'é coscì ; à loiatri , ma anche a-e masse umañe che giustifican a seu ingiustiçia. Sta chì a l’é a spiegaçion da “ parabola di talenti ” ch’a ven dapeu compia e applicâ.                     
Dòppo a confrontaçion .
Verso 17 : “ E ò visto un angelo ch’o l’ea in sciô sô. E o l'à criou con unna voxe erta, e o l'à dito à tutti i öxelli che xeuavan into mezo do çê: «Venite, arrecheuggeveve insemme a-a gran çena de Dio .  
Gexù Cristo “ Michele “ o l'arriva inte l'imagine do sô scimbolo da luxe diviña pe scombatte i fäsci crestien adoratoî do dê do sô ch'o giustifica o cangiamento do giorno de repòso fæto da l'imperatô Constantin I. Inta seu confrontaçion con Cristo Dio, descrovian che o Dio vivente o l’é ciù formidabile che o seu dio do sô. Con unna voxe erta, Gexù Cristo o convoca unn’assemblea d’öxelli carnivori.  
Notta : Devo chì torna fâ nottâ che i rebelli no veuan venerâ a divinitæ solare conscientemente e volontäiamente, ma sottostimman o fæto che pe-o Segnô, o primmo giorno ch’onran pe-o seu repòso settemañale o conserva a maccia do seu deuvio pagan do passou. Da mæxima, a seu çernia a mostra un gran desprexo pe l’ordine do tempo ch’o l’à stabilio fin da-o comenso da seu creaçion da tæra. O Segnô o conta i giorni segnæ da-a rotaçion da tæra in sciô seu asse. Inte seu intervençioin pe-o seu pòpolo Israele, o s'arregòrda l'ordine da settemaña con indicâ , con nomminâlo , o setten giorno ciammou « Sabbath ». Tanti creddan che peuan ëse giustificæ da-o Segnô pe caxon da seu scinçeritæ. Ni a scinçeritæ ni a convinçion an nisciuña varsciua pe quelli che contestan a veitæ espressa ciæamente da-o Segnô. A seu veitæ a l’é l’unico standard ch’o permette a reconciliaçion pe mezo da fæ into sacrificio volontäio de Gexù Cristo. E opinioin personale no vëgnan ascoltæ ò reconosciue da-o Segnô Creatô, a Bibbia a conferma sto prinçipio con sto verscio de Isaia 8:20: “ A-a lezze e a-a testimoniansa ! Se un o no parla coscì, no ghe saià l'arba pe-o pòpolo .»      
Doe " feste " son inandiæ da-o Segnô : a " çena de matrimònio de l'Agnello " che i seu invitæ son i mæximi çernui individualmente, dæto che , collettivamente , rappresentan " a Sposa ". A segonda " festa " a l'é de tipo macabro e i seu beneficæ son solo i " öxelli " de preda, i vortui, i condor, i cervi e atre speçie do genere.            
Verso 18 : “ Pe mangiâ a carne di re, e a carne di capitani, e a carne di òmmi fòrti, e a carne di cavalli, e de quelli che ghe s’assettan, e a carne de tutti i òmmi, liberi e scciavi, piccin e grendi. »  
Dòppo a destruçion de tutta l'umanitæ, no ghe saià ciù nisciun pe mette i còrpi sotta a tæra e segondo Ger 16 :4, " saian spantegæ comme o sterco in sciâ tæra ." Trovemmo o verscio intrego ch’o ne mostra o destin che o Segnô o reserva pe quelli ch’o maledixe: “ Moiran consummæ da-a mouttia; No ghe saià dæto ni larme ni seppellimento; saian comme o sterco in sciâ tæra; perdan da-a spada e da-a famme; e i seu cadavei saian mangiâ pe-i öxelli do çê e pe-e bestie da tæra . Segondo l’enumeraçion presentâ da-o Sciô Spìrito inte sto verscio 18, nisciun òmmo o scappa da-a mòrte. Me regòrdo che i " cavalli " scimbolizzan i pòpoli guiddæ da- i seu cappi çivili e religioxi segondo o Giac 3 :3 : " Se mettemmo o bit inta bocca di cavalli de mòddo che ne obediscian, governemmo anche tutto o seu còrpo. »         
Verso 19 : “ E ò visto a bestia, i re da tæra e e seu armæ, recuggeiti pe fâ guæra contra quello ch’o l’ea in sciô cavallo e contra a seu armâ. »  
Noemme emmo visto che a « battaggia d’Armageddon » a l’ea spirituale e che in sciâ tæra o seu aspeto o conscisteiva into decretâ a mòrte de tutti i urtimi vëi scciavi de Gexù Cristo. Sta deçixon a l'é stæta piggiâ avanti o retorno de Gexù Cristo e i rebelli ean segui da seu çernia. Ma a-o tempo da seu intrâ in vigô, o çê o s'é arvio con revelâ o divino Cristo vengatô e e seu armæ angeliche. No gh'é ciù nisciuña poscibilitæ de combattimento. Nisciun o peu combatte co-o Segnô quande o se presenta e o resultato o l’é quello che Apoc. 6,15-17 o ne l’à revelou : “ I re da tæra, i nòbili, i capitani, i ricchi, i fòrti, tutti i scciavi e tutti i òmmi liberi, se son ascoxi inte barme e inti ròcchi de montagne. E dixan a-e montagne e a-e ròcche: «Cazze in sce de nòscia e ascondine da-a faccia de quello ch'o l'é assettou in sciô tröno e da-a raggia de l'Agnello. perché o gran giorno da seu raggia o l'é vegnuo, e chi o saià bon de restâ? "A l'urtima domanda, a respòsta a l'é : i çernui che l'ea apreuvo à ëse ammassæ da-i rebelli ; eletti santificæ da-a seu fedeltæ a-o santo Sabbath ch’o profetizzava a vittöia de Gexù in sce tutti i seu nemixi e in sce quelli di seu resciöæ.          
Verso 20 : “ E a bestia a l’é stæta piggiâ, e con lê o fäso profeta ch’o l’aiva fæto di miracoli davanti à lê, co-i quæ o l’aiva ingannou quelli ch’aivan reçevuo o segno da bestia e quelli ch’aivan adorou a seu imagine. Tutti doî son stæti cacciæ viventi into lago de feugo ch’o bruxava de sorfo. »  
Attençion ! O Sciô o ne revela o destin finale de l'urtimo giudiçio comme o Segnô o ô prepara pe " a bestia e o fäso profeta " ch'a l'é a fæ cattòlica e a fæ protestante azzonta da-i fäsci avventisti da-o 1994. tivemente, dòppo l’urtimo giudiçio. Sto verscio o ne revela o senso meraviglioso da giustiçia perfetta do nòstro Segnô Creatô. O stabilisce a differensa tra quelli ch'en davei responsabili e e vittime ingannæ ma colpevole perché son responsabile pe-e seu çernie. I dominatoî religioxi son « cacciæ viventi into lago de feugo » perché segondo Ap. 14:9, an inçitou i òmmi e e dònne da tæra à onôrâ « o segno da bestia » che o seu castiggo o l’é stæto annonçiou.         
Verso 21 : “ E i atri son stæti ammassæ co-a spada de quello ch’o l’ea assettou in sciô cavallo, ch’a ne vegniva da-a seu bocca ; e tutti i öxelli se son saçiæ da-a seu carne " .  
Sti " atri " an da fâ con di umoen no crestien ò no credenti ch'an anæto apreuvo a-o movimento internaçionale e an obedio à l'ordine generale sensa un impegno personale pe l'açion portâ avanti da-i rebelli religioxi crestien. No stæti coverti da-a giustiçia do sangue versou da Gexù Cristo, no sopravivan a-o retorno de Cristo ma vëgnan con tutto ammassæ da-a seu paròlla scimbolizzâ da « a spada ch'a l'é vegnua feua da-a seu bocca » . Sti ëse cadui che son testimònni oculari da comparsa do veo Segnô arrivan a-o giudiçio finale ma no patian o sofferimento da mòrte prolongâ into « lago de feugo » reservou a-i gren colpevoli religioxi attivi inta revortâ. Dòppo ëse stæti confrontæ co-a glòria do grande Dio Creatô, o Gran Giudiçe, saian annihilæ tutt’assemme.      
Apocalisse 20 : 
i mill’anni do setten millennio .
e l'urtimo giudiçio .
 
 
 
O castiggo do Diao
Verso 1 : “ E ò visto un angelo che o ne vegniva da-o çê, co-a ciave do fosso sensa fondo e unna gran cadeña inta man. »  
« Un angelo » ò messaggê de Dio « o descende da-o çê » a-a tæra che, privâ de tutte e forme de vitta terrestre, umaña e bestiâ, chì a piggia o seu nomme « abisso » ch’o ô designa into Gen. 1:2. " A ciave " a l'arve ò a serra l'accesso à sta tæra desolâ. E « a gran cadeña » ch’a l’à inta « seu man » a suggerisce che un ëse vivente o l’anià da ëse incadenou a-a tæra desolâ ch’a saià a seu prexon.            
Verso 2 : “ O l’à piggiou o drago, quello vegio serpente, ch’o l’é o Diao e Satana, e o l’à ligou pe mill’anni. »  
E esprescioin che designan « Satana » l’angelo rebelle, inte Ap. 12,9 son torna çittæ chì. Ne fan pensâ a-a seu ertiscima responsabilitæ into sofferimento provocou da-o seu carattere rebelle ; sofferensa e doî fixichi e morali impòsti a-i umoen da-i dominatoî sottopòsti a-e seu ispiraçioin e influense perché ean tanto grammi comme lê. Comme « drago » o l'à guiddou Romma imperiâ pagaña, e comme « serpente » o l'à guiddou Romma papale crestiaña , ma desmascâ a -o tempo da Reforma, o s'é comportou torna comme un « drago » servio da -e leghe armæ cattòliche e protestante e da-e « dragonnade » do Luiggi XIV. Da-o campo di angeli demonichi, « Satana » o l’é l’unico sorvevisciuo, tanto ch’o l’attende a seu mòrte espiatöia a-o Giudiçio Urtimo, o l’arresta vivente pe atri « mill’anni » isoou, sensa nisciun contatto con nisciuña creatua, in sciâ tæra ch’a l’é vegnua unna prexon sensa forma e veua de bestie do deserto, popolâ solo che da-i còrpi e da-i decomp.                 
 
L’angelo de l’abisso in sciâ tæra desolâ: o Destruttô de Ap. 9:11 . 
Verso 3 : “ E o l’à cacciou into fosso sensa fondo, o l’à serrou, e o gh’à misso un segno, pe no ingannâ ciù e naçioin, fin à quande no saian finii i mill’anni. Dòppo questo o dev'ëse deslenguou pe unna picciña stagion. »  
L’imagine dæta a l’é preçisa, o Satana o l’é misso in sciâ tæra desolâ sotta unna covertua ch’a gh’impedisce d’açede a-o çê ; de mòddo ch’o se treuva soggetto a-e limitaçioin da nòrma umaña a quæ perdia o l’à provocou ò incoraggiou. I atri viventi, i angeli çelesti e i òmmi che à seu vòtta son vegnui angeli, son in çimma à lê, saieiva à dî into çê, a-o quæ o no l’à ciù accesso da-a vittöia de Gexù Cristo in sciô peccou e in sciâ mòrte . Ma a seu scituaçion a l’é vegnua pezo perché o no l’à ciù nisciuña compagnia, ni angelo ni òmmo. Into çê gh’é « e naçioin » che sto verscio o minsoña sensa mensonâ « da tæra ». Questo o l’é perché i resciöæ de ste naçioin son tutti in çê into regno de Dio. O ròllo da “ cadeña ” o se revela coscì ; a ô obriga à restâ da solo e isoou in sciâ tæra. Into programma divino , o diao o l’arresta prexonê pe « mill’anni » a-a fin di quæ o saià liberou, con avei accesso e contatto co-i mòrti grammi resuscitæ inte unna segonda resurreçion , pe-a « segonda mòrte » de l’urtimo giudiçio, in sciâ tæra ch’a saià dapeu, torna pe un momento, popolâ. O l’avià torna sottomisso e naçioin rebelle condannæ pe avei çercou in venitæ de scombatte contra i santi angeli resciöæ e Gexù Cristo o gran Giudiçe.            
 
I resciöæ giudican i malvagi .
Verso 4 : “ E ò visto di tröni; e à quelli ch'o l'ea assettou gh'é stæto dæto l'autoritæ de giudicâ. E ò visto e anime de quelli ch’ean stæti decapitæ pe-a testimoniansa de Gexù e pe-a paròlla de Dio, e che no aivan adorou a bestia, ni a seu imagine, ni aivan reçevuo o seu segno in sciâ fronte ò in scê man. Son tornæ a-a vitta e an regnou con Cristo pe mill' anni .  
" Quelli che s'assettan in scî tröni " an o " poei " reale de " giudicâ " . Sta chì a l’é unna clave importante pe capî o scignificato che o Segnô o dà a-a poula “ re ” . Oua, into seu regno, inte Gexù Cristo “ Michele ” , o Segnô o scompartisce o seu giudiçio con tutte e seu creatue umañe resciöæ da-a tæra. O giudiçio di grammi in sciâ tæra e into çê o saià collettivo e scompartio co-o Segnô. Sto chì o l’é l’unico aspeto do regno di eletti resciöæ. O dominio o no l’é reservou à unna categoria di eletti, ma à tutti, e o Sciô o s’arregòrda che into tempo ch’o l’é passou in sciâ tæra , gh’é stæto primma de terribile persecuçioin assassiñe ch’o l’evòca citando : « e anime de quelli ch’ean stæti decapitæ pe caxon da testimoniansa de Gexù e pe caxon do ; O Paolo o l’ea un de quelli. O Sciô o l’evòca coscì e vittime crestiañe do paganeximo roman e a fede papale romaña intollerante attiva tra l’anno 30 e o 1843. Dapeu o piggia comme mira i urtimi çernui menassæ da-a mòrte da-a « bestia ch’a se leva da-a tæra » de Ap . into corso de l' anno 2029 fin a -o primmo giorno de primmaveia ch'o l'é avanti da Pasqua de l'anno 2030.                   
In conformitæ con l’annunçio da « setta trömba » inte Ap. 11,18 , « o tempo o l’é arrivou pe giudicâ i mòrti » e questo o l’é l’utilitæ do tempo di « mill’anni » mensunæ inte sto verscicolo 4. A saià l’occupaçion di resciöæ ch’en intræ into çeleste do Segnô. Dovieivan “ giudicâ ” i òmmi grammi e i angeli çelesti che son cadui. O Paolo o l’afferma inte 1 Cor. 6:3 : “ No saiæ che giudichemmo i angeli? E no dovieivamo giudicâ, con tanto ciù raxon, e cöse de sta vitta? »          
 
A segonda resurreçion pe-i rebelli cadui
Verso 5 : “ O resto di mòrti o no l’é ciù visciuo fin à quande no son finii i mill’anni. Sta chì a l’é a primma resurreçion. »  
Attençion a-a trappoa ! A frase « O resto di mòrti o no l’é vegnuo à vive fin à quande i mill’anni son finii » a l’é unna parentexi e l’esprescion ch’a vëgne apreuvo « Sta chì a l’é a primma resurreçion » a riguarda i primmi mòrti inte Cristo ch’en stæti resuscitæ a-o comenso di « mill’anni » mensunæ. A parentexi a l’evòca, sensa nomminâla, l’annunçio de unna segonda « resurreçion » reservâ a-i mòrti grammi che saian resuscitæ in sciâ fin di « mill’anni » pe l’urtimo giudiçio e o castiggo mortale do « lago de feugo e de sorfo » ; che compisce a “ segonda mòrte .”               
Verso 6 : “ Beato e santo quello ch’o l’à parte inta primma resurreçion! A segonda mòrte a no l’à de poei in sce quello; ma saian di prævi de Dio e de Cristo, e regnian con lê pe mille anni. »  
Sto verscio o resume ben ben senciamente o giudiçio giusto revelou de Dio. A beatitudine a l’é rivolta a-i vëi eletti che parteçipan a-o comenso di “ mill’anni ” a-a “ resurreçion di mòrti inte Cristo ” . No vegnian in giudiçio ma saian loiatri mæximi di giudiçi into giudiçio organizzou da-o Segnô, into çê, pe “ mill’anni .” O " regno de mill'anni " annonçiou o l'é solo che un " regno " d'attivitæ de giudiçio e o l'é limitou à sti " mill'anni ". Intræ inte l’eternitæ, i eletti no an da avei paû ò soffrî « a segonda mòrte », perché a-o conträio, son loiatri che favan soffrîla a-i mòrti grammi giudicæ. E semmo che sti chì son i colpevoli religioxi ciù grendi e ciù grammi, crueli e assassini. I giudiçi elezzui an da determinâ a duâ do tempo de sofferensa che ciaschedun di ëse giudicæ o l’à da sperimentâ individualmente, into proçesso da seu destruçion da « segonda mòrte », ch’a no l’à ninte in commun co-a primma mòrte terrestre d’ancheu. Pecöse o l’é o Segnô Creatô ch’o dà a-o feugo a forma da seu açion destruttiva. O feugo o no l’à nisciun effetto contra i còrpi çelesti e i còrpi terrestri protetti da-o Segnô comme a demostra l’esperiensa di trei compagni de Daniele into Daniele 3. Pe l’urtimo giudiçio, o còrpo da resurreçion o reagià de mainea despægia da-o còrpo terrestre d’ancheu. Into Marco 9:48 , o Gexù o ne revela a seu speçialitæ co-o dî : “ donde o seu verme o no mòrre, e o feugo o no s’asmorta .” Coscì comme i anelli do còrpo de un verme da tæra arrestan animmæ individualmente , coscì o còrpo do maledetto o l’avià a vitta fin a-o seu urtimo atomo. A lestixe do seu consummo a dependerà donca da-a duâ do tempo de sofferensa deçiso da-i santi giudiçi e da-o Gexù Cristo.                     
 
L'urtima confrontaçion .
Verso 7 : “ E quande i mille anni saian finii, o Satana o saià deslenguou da-a seu prexon. »  
In sciâ fin di " mill'anni " , pe pöco tempo, o troviâ torna compagnia. Sto chì o l’é o tempo da segonda “ resurreçion ” reservâ a-i rebelli terrestri.    
Verso 8 : “ E o l’anià feua pe ingannâ e naçioin che son inti quattro quartê da tæra, Gog e Magog, pe arrecheuggeli insemme pe-a guæra; O seu numero o l’é comme l’æña do mâ ”  
Sta compagnia a l'é quella de " naçioin " resuscitæ in sce tutta a tæra comme indicou da-a formola di " quattro canto da tæra " ò quattro ponti cardinæ che dan à l'açion un carattere universale. Unn'assemblea de sto genere a no l'à ninte da paragonâ, feua che à livello de strategia de guæra unna someggiansa co- o conflitto da Tersa guæra mondiale da " sesta trömba " de Ap. 9:13. L’é sto paragon ch’o pòrta o Segnô à dâ à quelli recuggeiti inte l’urtimo giudiçio i nommi « Gog e Magog » mensunæ in origine inte Ezech 38,2, e avanti de quello inte Gen. 10,2 donde « Magog » o l’é o segondo figgio de Jafet ; ma un dettaggio piccin o revela l’aspeto comparativo solo de st’evocaçion, perché inte Ezechiele, o Magog o l’é o paise de Gog, e o designa a Ruscia ch’a mette in açion, inta tersa guæra mondiale, o numero ciù grande de sordatti inte tutta l’istöia guæra de l’òmmo ; o quæ o giustifica a seu enorme espanscion e a conquista spedia de tære do continente europeo de Ponente.            
O Sciô o î paragona a-a “ sabbia do mâ ”, enfatizzando coscì l’importansa do numero de vittime de l’Urtimo Giudiçio. Sta chì a l’é ascì unn’alluxon a-a seu sottomiscion a-o diao e a-i seu agenti umoen revelæ inte Ap. 12:18 ò 13:1 (à segonda da verscion biblica): parlando do « drago » se leze : « E o l’é stæto in sce l’æña do mâ » .       
Un rebelle incorrigibile, o Satana o comensa à sperâ ch’o pòsse guägnâ l’armâ do Segnô e o seduxe i atri òmmi condannæ convinsendoli à intrâ inte un combattimento contra o Segnô e i seu çernui. 
Verso 9 : “ E an montou in sciâ faccia da tæra, e an çircondou o campo di santi e a çittæ ammâ. Ma o feugo o l'é vegnuo zu da-o çê e o î à devoræ. "Ma unna conquista de territöio a no veu dî ciù ninte quande no se peu piggiâ l'avversäio perché o l'é vegnuo intoccabile ; comme i compagni do Daniele, ni o feugo ni quarcösa d’atro o peu fâghe do mâ. E a-o conträio, « o feugo da-o çê » o î colpisce anche into « campo di santi » in sciô quæ o no l’à nisciun effetto. Ma sto feugo o “ devora ” i nemixi do Segnô e di seu çernui. Into Zaccaria 14, o Sciô o profetizza e doe guære separæ da-i “ mill’anni .” Quello ch’o vëgne avanti e o l’é compio da-a « sesta trömba » o l’é presentou inti versci da-o 1 a-o 3, o resto o l’à da fâ co-a segonda guæra portâ avanti à l’oa de l’urtimo giudiçio, e dòppo de lê, l’ordine universale stabilio in sciâ neuva tæra. Into verscicolo 4, a profeçia a parla da desceisa in sciâ tæra de Cristo e di seu çernui inte sti termini : “ I seu pê s’arrestan inte quello giorno in sciâ montagna de Olive, ch’a l’é de fronte à Gerusalemme à levante; O Monte de Olive o se spartià inte doî, à levante e à ponente, e ghe saià unna vallâ ben ben grande, e a meitæ da montagna a se mescia verso o nòrd, e a meitæ verso o sud; «O campo di santi de l’urtimo giudiçio o l’é coscì identificou e collocou.» Nottemmo che l’é solo a-a fin di “ mill’anni ” çelesti che i “ pê ” de Gexù “ s’arrepòsan ” in sciâ tæra, “ in sciâ montagna de Olive ch’a l’é de fronte à Gerusalemme, da-a banda de levante .” Interpretou pe errô, sto verscio o l’à dæto comenso a-a creddensa errâ into regno terrestre de Gexù Cristo into “ millennio ”.                           
Verso 10 : “ E o diao ch’o î à ingannæ o l’é stæto cacciou into lago de feugo e de sorfo, donde gh’é a bestia e o fäso profeta. E saian tormentæ giorno e neutte pe sempre e sempre. »  
L’é arrivou o momento de mette in deuvia o giudiçio in scî rebelli religioxi revelou inte Ap. 19:20. In conformitæ con l'annunçio de sto verscio, « o diao, a bestia e o fäso profeta » son insemme , « cacciæ viventi into lago de feugo e sorfo » ch'o resulta da l'açion do « feugo da-o çê » a-o quæ s'azzonze o magma sottotæra deslenguou da-a crosta de l'intrega frattua. A tæra a piggia donca l'apparensa do " sô " che o seu " feugo " o devora a carne di rebelli, loiatri mæximi adoratoî ( inconsci ma colpevoli) do sô creou da-o Segnô. L’é inte st’açion che i colpevoli terrestri e çelesti patiscian i “ tormenti ” da “ segonda mòrte ” profetizzâ da-o Ap. 9:5-6 . L'arrembo ingiusto a-o fäso giorno de repòso o l'à provocou sta fin terribile. Pecöse pe fòrsa pe-i condannæ, per quante longa a pòsse ëse, a " segonda mòrte " a l'à ascì unna fin. E l’esprescion « pe sempre e sempre » a no s’applica a-i mæximi « tormenti » ma a-e conseguense destruttive do « feugo » ch’o î provoca , perché ste chì son e conseguense che saian definitive e eterne.                          
 
I prinçippi de l’Urtimo Giudiçio .
Verso 11 : “ Allora ò visto un gran tröno gianco e quello ch’o l’ea assettou in sce de lê. A tæra e o çê son scappæ da-a seu faccia, e no s'é attrovou nisciun pòsto pe loiatri .  
“ Gianco ” con perfetta puritæ, o seu “ gran tröno ” o l’é l’imagine do carattere perfettamente puo e santo do Segnô creatô de tutta a vitta e de cöse. A seu perfeçion a no peu tollerâ a presensa da « tæra » into seu aspeto devastou e consummou ch’o gh’à dæto l’urtimo giudiçio. Pe de ciù, co-i villain de tutte e origine stæti destruti , o tempo di scimboli o l'é finio e l'universo çeleste e i seu miliardi de stelle no gh'an ciù nisciuña raxon pe existî ; « o çê » da nòstra dimenscion terrestre e tutto quello ch’o contëgne son donca eliminai , scentæ into ninte. L’oa a l’é vegnua pe-a vitta eterna inte un giorno eterno.         
Verso 12 : “ E ò visto i mòrti, piccin e grendi, in pê davanti a-o tröno. I libbri vegnivan averti. E s’é averto un atro libbro, ch’o l’é o libbro da vitta. E i mòrti son stæti giudicæ segondo e seu euvie, segondo e cöse scrite inti libbri. »  
Ste persoñe « mòrte » ch’en stæte giudicæ colpevole en stæte resuscitæ pe l’urtimo giudiçio. O Segnô o no fa ecceçion pe nisciun, o seu giudiçio giusto o tocca i « grendi » e i « piccin », i ricchi e i pövei e o ghe impoñe o mæximo destin, a mòrte, pe-a primma vòtta inta seu vitta, pægio.      
Sti versci che vëgnan apreuvo dan di dettaggi in sce l’açion de l’urtimo giudiçio. Profetizzæ za into Dan.7:10, i « libbri » de testimonianse di angeli son « averti » e sti testimònni invixibili an nottou e colpe e i crimmi commessi da-i condannæ e dòppo o giudiçio de ògni caxo da parte di eletti e de Gexù Cristo, l’é stæto un verdetto definitivo definitivo adottou inanimo. A-o momento de l'urtimo giudiçio o verdetto prononçiou o saià exeguio.    
Verso 13 : “ O mâ o l’à dæto i mòrti ch’ean drento de lê; e ògnidun o l'ea giudicou segondo e seu euvie. »  
O prinçipio definio inte sto verscio o s’applica à tutte doe e resurreçioin. I “ mòrti ” scentan in “ mâ ” ò in “ tæra ” ; Ste chì en e doe poscibilitæ che son designæ inte sto verscio. Notemmo a forma “ abitaçion di mòrti ” da-a quæ l’entitæ “ tæra ” a l’é evocâ. Pecöse de fæto sto nomme o l’é giustificou , dæto che o Segnô o l’à deciarou à l’òmmo peccatô : “ Ti l’é pua e a-a pua ti torni ” into Gen.3:19. A “ abitaçion di mòrti ” a l’é donca a “ pua ” da “ tæra ” . A mòrte de vòtte a l'à consummou di umoen da-o feugo che donca no son " tornæ inta pua " segondo o normale rito de sepoltua. Pe questo , sensa escludde sto caxo, o Sciô o speçifica che a mæxima « mòrte » a rendià quelli ch’a l’à colpio inte quæ se segge forma ch’o pòsse ëse ; comprende a desintegraçion provocâ da-o feugo atòmico ch’o no lascia nisciuña traccia de un còrpo uman do tutto desintegrou.                        
Verso 14 : “ E a mòrte e l’Ade son stæti cacciæ into lago de feugo. Sta chì a l’é a segonda mòrte, o lago de feugo. »  
A « mòrte » a l’ea un prinçipio assolutamente oppòsto à quello da vitta e o seu propòxito o l’ea d’eliminâ e creatue che a seu esperiensa de vitta a l’ea giudicâ e condannâ da-o Segnô. L’unica finalitæ da vitta a l’é de presentâ a-o Segnô un neuvo candidato pe-a seu seleçion d’amixi eterni. Sta seleçion ch’a l’é avvegnua, e i grammi stæti destruti, « a mòrte » e « a tæra » « abitaçion di mòrti » no an ciù nisciuña raxon pe existî. I prinçippi destruttivi de ste doe cöse en liatri mæximi destruti da-o Segnô. Dòppo o " lago de feugo " , gh'é spaçio pe-a vitta e a luxe diviña ch'a l'illumina e seu creatue.          
Verso 15 : “ E chi no s’é attrovou scrito into libbro da vitta o l’é stæto cacciou into lago de feugo. »  
Sto verscio o conferma che o Segnô o l’à misso pe in davei davanti à l’òmmo solo doî percorsci, doe çernie, doî destin, doî destin (Deut.30,19). I nommi di eletti en conosciui da-o Segnô fin da-a fondaçion do mondo ò fiña ciù inderê, da-a programmaçion do seu progetto ch’o l’aiva a finalitæ de dâse de creatue libee e independente comme compagnia. Sta çernia a gh'aiva da costâ un terribile sofferimento inte un còrpo de carne, ma o seu dexidëio d'amô o l'ea ciù grande da seu paura, o l'à comensou o seu progetto e o conosceiva in antiçipo a realizzaçion into menuo da nòstra stöia da vitta çeleste e da vitta terrestre. O saveiva che a seu primma creatua un giorno a saieiva vegnua o seu nemigo mortale. Ma ascì con sta conoscensa, o gh'à dæto tutte e poscibilitæ de renonçiâ a-o seu progetto. O saveiva ch'o l'ea imposcibile, ma o l'à lasciou succede. O conosceiva coscì i nommi di çernui, e seu açioin, a testimoniansa de tutta a seu vitta e o î guiddava e o î portava à lê ciaschedun into seu tempo e inta seu epoca. Solo unna cösa a l’é imposcibile pe-o Segnô : sorpreisa. 
O conosceiva ascì i nommi de moltitudine de creatue umañe indifferente, rebelle e idolatriche che o proçesso de reproduçion umaña o l’à creou. A differensa into giudiçio do Segnô revelâ inte Ap. 19,19-20 a s’applica à tutte e seu creatue. Çertidun de quelli meno colpevoli saian ammassæ da- a « paròlla de Dio » sensa conosce « i tormenti do feugo da segonda mòrte » che son destinæ solo che a- i crestien e a-i ebrëi religioxi colpevoli. Ma a segonda “ resurreçion ” a riguarda tutte e seu creatue umañe nasciue in sciâ tæra e e creatue angeliche creæ into çê , perché o Segnô o l’à deciarou inte Rom .         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 21 : A Neuva Gerusalemme glorificâ scimbolizzâ . 
 
 
 
Verso 1 : “ Allora ò visto un neuvo çê e unna neuva tæra; perché o primmo çê e a primma tæra ean passæ, e o mâ o no gh'ea ciù. »  
O Sciô o scompartisce con niatri i sentimenti ispiræ da l' stabilimento do neuvo ordine moltidimenscionale dòppo a fin do 7° millennio . Da quello momento in avanti, o tempo o no saià ciù contou, tutto quello ch’o vive o l’intrâ inte l’eternitæ infinia. Tutto o l'é neuvo ò ciù preçisamente rinnovou. O " çê e a tæra " de l'epoca do peccou son scentæ, e o scimbolo da " mòrte " , o " mâ " o no l'é ciù. Comme Creatô, o Segnô o l'à cangiou l'apparensa do pianeta Tæra, con fâ scentâ tutto quello ch'o rappresentava un reisego ò un reisego pe-i seu abitanti ; donca no gh'é ciù oçeani, no gh'é ciù montagne con de çimme de ròcca sciortie . O l’é vegnuo un gran giardin comme o primmo “ Eden ” donde tutto o l’é glòria e paxe ; che o saià confermou into Ap. 22.           
Verso 2 : “ E ò visto a çittæ santa, a Neuva Gerusalemme, che ne vegniva da-o çê da-o Segnô, preparâ comme unna sposa aggibbâ pe-o seu maio. »  
Sta neuva recreaçion a l’açettarà l’assemblea di santi eletti resciöæ da-a tæra nomminæ inte sto verscio “ çittæ santa ” , comme inte Ap. 11: 2 , “ Neuva Gerusalemme ”, “ a sposa ” de Gexù Cristo o seu “ maî ”. A “ a ne vëgne da-o çê , ” da-o regno de Dio, ch’a l’é intrâ a-o glorioso retorno do seu Sarvòtto. Dapeu a l’é vegnua zu in sciâ tæra pe-a primma vòtta a-a fin di “ mill’anni ” do giudiçio çeleste pe l’urtimo giudiçio. Dòppo quello, tornâ into çê, a l’à aspëtou che o “ neuvo çê e a neuva tæra ” fïsan pronti à reçevila. Tegnî in conto che a paròlla « çê » a l’é scingolare, perché a l’evòca unn’unitæ perfetta, in oppoxiçion a-o plurale « çê » , ch’o suggerisce into Gen. 1:1 a divixon di ëse çelesti inte doî campi oppòsti.                  
Verso 3 : “ E ò sentio unna voxe grande da-o çê ch’a diva: «Ecco, a tabernacolo de Dio a l’é co-i òmmi! O l’avià da vive con loiatri, e loiatri saian o seu pòpolo, e o mæximo Segnô o saià con loiatri. »  
A « neuva tæra » a l’açetta un invitou distinto, dæto che « o mæximo Segnô » , abbandonando o seu vegio tröno çeleste, o vëgne à installâ o seu neuvo tröno in sciâ tæra donde o l’à conquistou o diao, o peccou e a mòrte. « O tabernacolo de Dio » o se referisce a-o còrpo çeleste do Segnô Gexù Cristo « Michele » (= ch’o l’é comme o Segnô) . Ma o l’é ascì o scimbolo de l’ assemblea di eletti in sciâ quæ o regna o Sciô de Gexù Cristo. “ Tabernacolo , templio, sinagoga, gexa ,” tutti sti termini son di scimboli do pòpolo di santi resciöæ avanti che fïsan di edifiçi tiæ sciù da l’òmmo ; Ognidun de loiatri o marca unna fase into progresso do progetto divino. E pe primma cösa, “ o tabernacolo ” o designa l'esòdo da l'Egitto di Ebrëi guiddæ e portæ into deserto da-o Segnô vixibilmente manifestou da-a nuvia ch'a descendeiva comme unna chinòlla in sciâ tenda sacra . O l’ea alloa za “ co-i òmmi ” ; o quæ o giustifica l’ deuvio de sto termine inte sto verscio . Dapeu o “ templio ” o segna a sòlida construçion do “ tabernacolo ” ; travaggio ordinou e portou avanti sotta o re Salomon. In ebraico, escluxivamente, a poula " sinagoga " a veu dî : assemblea. Inte Ap. 2:9 e 3:9, o Sciô de Cristo o se referisce a-a naçion ebraica rebelle comme a “ sinagoga de Satana ”. L'urtima poula " gexa " a veu dî assemblea in grego (ecclesia) ; o lenguaggio da diffuxon de l'insegnamento crestian da Bibbia . O Gexù o l’ à paragonou « o seu còrpo » a - o « templio » de « Gerusalemme » , e segondo Ef .​​ Nos regòrdemmo a tristessa che i apòstoli de Gexù an provou quande o î à lasciæ anâ in çê. Sta vòtta, " o mæ maio o vive con mi " o peu dî o Sceglio inta seu installaçion in sciô "                                               neuva tæra " . L’é inte sto contesto che i messaggi di dozze nommi de « dozze tribù » do Rev. 7 peuan esprimme a gioia e a feliçitæ inmescciæ da seu vittöia.   
Verso 4 : “ O l’asciughià tutte e larme da-i seu euggi, e no ghe saià ciù a mòrte, e no ghe saià ciù do luto, ni pianto, ni doî, perché e primme cöse son passæ. »  
A connescion co-o Ap. 7,17 a se conferma co-o trovâ chì a promissa diviña co-a quæ o Ap. 7 o finisce : “ O l’asciughià tutte e lagreme da-i seu euggi .” A cua pe-e larme a l'é a gioia e a gioia. Parlemmo do tempo donde e promesse do Segnô saian mantegnue e compie. Guarda ben sto avvegnî meraviglioso, perché davanti à niatri gh’é o tempo programmou pe “ mòrte, dolô, gridi, doî ” ch’o no saià ciù, solo, pe-o renovamento de tutte e cöse da parte do nòstro sublime e meraviglioso creatô Dio. Vorrieiva fâ nottâ che ste cöse terribile scentian solo dòppo o giudiçio finale ch'o l'avià pòsto in sciâ fin di " mill'anni ". Pe-i eletti, ma solo pe loiatri, i effetti do mâ cescian a-o glorioso retorno do Segnô Dio Onnipotente.        
Verso 5 : “ E quello ch’o l’ea assettou in sciô tröno o l’à dito: «Ecco, fasso tutte e cöse neuve. E o l'à dito: «Scrive; pecöse ste paròlle son fedele e vee. »  
O Segnô Creatô, de persoña, o s’impegna co-a promissa, e o l’attesta sta paròlla profetica : “ Ecco, fasso tutte e cöse neuve .” No gh'à de senso çercâ unn'imagine inte nòstre novitæ terrestre pe çercâ d'avei unn'idea de quello che o Segnô o l'é apreuvo à inandiâ, perché quello ch'o l'é neuvo o no peu ëse descrito. E fin oua, o Segnô o n’à solo fæto pensâ a-e cöse dose do nòstro tempo co-o dîne che no saian ciù inta « neuva tæra e into neuvo çê » che conservan coscì tutto o seu mistëio e e seu sorpreise. L'angelo o l'azzonze à sta affermaçion : « perché ste poule son fedele e vee » . L’appello da graçia da-o Segnô inte Gexù Cristo o domanda unna fæ inflexibile pe ottegnî a compensaçion de promesse do Segnô. O l'é un percorso diffiçile ch'o va contra e nòrme do mondo. O domanda un gran spïto de sacrifiçio, d’autonegaçion, inte l’umiltæ de un scciavo sottomisso a-o seu Maestro. I sfòrsci do Segnô pe rinforsâ a nòstra confiansa son donca ben giustificæ : « a seguessa inta veitæ revelâ e espressa » a l’é o standard da vea fæ.            
Verso 6 : “ E o m’à dito: L’é fæto! Son l’alfa e l’omega, o comenso e a fin. A quello ch’o l’à seu ghe daiò de beive gratuitamente da-a vivagna d’ægua da vitta .  
O Segnô Creatô Gexù Cristo o crea “ tutte e cöse neuve ” . " L'é fæto ! " » ; Sal.33:9 : “ Perché o l’à parlou, e o l’é avvegnuo; o comanda, e o l’existe .» A seu paròlla creativa a se compisce appena e paròlle ne vëgnan da-a seu bocca. Da l’anno 30, derê à niatri, o programma de l’era crestiaña revelou into Daniele e inte l’Apocalisse o l’é stæto compio fin a-i seu ciù piccin dettaggi. O Segnô o n' invita à ammiâ torna inte l'avvegnî ch'o l'à inandiou pe-i seu çernui ; e cöse annonçiæ son stæte compie a-o mæximo mòddo, con tutta seguessa. Gexù o ne dixe comme inte Ap. 1 :8 : “ Son l’Alfa e l’Omega, o comenso e a fin .” L’idea de « comenso e fin » a l’à de senso solo inta nòstra esperiensa do peccou terrestre ch’a saià completâ do tutto a-a « fin » do setten millennio dòppo a destruçion di peccatoî e da mòrte. A-i figgi de Dio despersci in sce unna tæra mercantile, o Gexù o l’öfre, “ sensa speisa ”, “ da-a vivagna de l’ægua da vitta .” Lê mæximo o l’é “ a vivagna ” de sta “ ægua da vitta ” ch’a scimbolizza a vitta eterna. O dono do Segnô o l'é libero, sta preçixon a condanna a vendia de « indulgense » cattòliche romoen che designavan inte un perdono ottegnuo a-o prexo de dinæ da-o papato .                           
Verso 7 : “ Quello ch’o guägna o l’ereditià tutte e cöse; Mi saiò o seu Dio, e o saià o mæ figgio . »  
I eletti do Segnô son di eredi con Gexù Cristo. Pe primma cösa, pe-a seu mæxima “ vittöia ” , o Gexù o l’à “ ereditou ” unna glòria reale reconosciua da tutte e seu creatue çeleste. Dòppo de lê, i seu çernui, anche loiatri “ vittöi ” , ma pe mezo da seu “ vittöia ” , “ ereditan ste neuve cöse ” creæ appoxitamente da-o Segnô pe loiatri. O Gexù o l’à confermou a seu divinitæ à l’apòstolo Filippo into Gioan 14:9 : “ O Gexù o gh’à dito : Son stæto tanto tempo con ti, e ti no me conosce ancon, Filippo ? Quello ch'o m'à visto o l'à visto o Poæ ; Comm'a dixe : Mostrane o Poæ ? " L’ òmmo Mescia o s’é presentou comme o " Poæ eterno ", confermando coscì l’annunçio profetizzou inte Isa.9:6 (ò 5) ch’o l’à da fâ con lê. Gexù Cristo o l’é donca pe-i seu çernui , tanto pe-o seu fræ comme pe-o seu Poæ. E loiatri mæximi son i seu fræ e i seu figgi. Ma o ciammo o l’é individuale, donca o Sciô o dixe , comme a-a fin de 7 ere do tema de « Lettie » : « à quello ch’o guägna », « o saià o mæ figgio ». A vittöia in sciô peccou a l’é neçessäia pe reçeive o status de “ figgio ” do Segnô vivente.                           
Verso 8 : “ Ma i spaventoxi, i increduli, i abominabili, i assassini, i prostituti, i stregon, i idolatri, e tutti i buxi, an a seu parte into lago ch’o bruxa de feugo e de sorfo: ch’a l’é a segonda mòrte. »  
Sti critëi de carattere uman s’attreuvan inte tutta l’umanitæ pagaña , però, o Sciô o l’ammia chì, i fruti da fäsa religion crestiaña ; a condanna da religion ebraica stæta espressa e revelâ ciæamente da Gexù inte Ap. 2:9 e 3:9. 
Segondo Ap. 19:20, “ ... o lago ch’o bruxa de feugo e de sorfo ” o saià, à l’urtimo giudiçio, a porçion reservâ a-a “ bestia e a-o fäso profeta ” : a fede catòlica e a fede protestante. A fäsa religion crestiaña a no l’é despægia da-a fäsa religion ebraica. I seu valoî de prioritæ son o conträio de quelli do Segnô. Coscì, tanto che i ebrëi fariseichi reprovavan i discepoli de Gexù pe no lavâse e man avanti de mangiâ (Mat.15,2) , o Gexù o no î à mai reprovæ e dapeu o l’à dito , inte Mat.15,17 a-o 20 : " No capisci che quello ch’o l’intrâ inta bocca o va into pòsto do segreto e o vëgne cacciou? Ma quello ch’o ne vëgne da-a bocca o ne vëgne da-o cheu , e questi inquinan l’òmmo. Pecöse da-o cheu ne vëgnan i penscëi mâ, i omiçidi, i adultëi, e fornicaçioin, i laddronissi, a testimoniansa fäsa, e calunnie . Queste son e cöse che inquinan l’òmmo; ma mangiâ co-e man no lavæ o no l' inquina un òmmo . Da mæxima , a fäsa religion crestiaña a masche i seu pecchi contra o Sciô, co-o castigâ sorviatutto i pecchi da carne. O Gexù o l’à dæto a seu opinion co-o dî a-i ebrëi into Mat.21,3 : “ i pubricatoî e e prostitue intran into regno do çê avanti de voscià ” ; òvviamente, a-a condiçion che tutti se pentan, e se convertan a-o Segnô e a-a seu puritæ. A l’é a religion fäsa che o Gexù o ghe dixe « guidde òrbe » ch’o reprocca into Matteo 23:24, pe « sciortî feua o moscio e descheite o cammello » , ò donca , pe « vedde a maccia inte l’euggio do teu vexin sensa vedde o tronco ch’o l’é into teu mæximo » segondo Lucca2 e 5:7 .                   
Gh’é pöca speransa pe chi se segge ch’o se reconosce inte tutti sti critëi de personalitæ che Gexù o l’elenca. Se solo che un o corresponde a-a vòstra natua, gh'é da scombatte contra de lê e scompassâ o vòstro difetto. A primma battaggia da fede a l'é contra se mæximo ; e a l’é l’avverscitæ ch’a l’é ciù diffiçile da scompassâ. 
Inte st’enumeraçion, privilegiando o seu scignificato spirituale, Gexù Cristo , o gran giudiçe divin, o minsoña e colpe attribuie a-a fäsa fede crestiaña do tipo de cattòliçeximo roman papale. Piggiando comme mira “ i coward ”, o se referisce à quelli che se refuan de guägnâ inta seu lotta pe-a fæ , perché e seu promesse son tutte reservæ “ à quello ch’o guägna ”. Oua , no gh'é vittöia poscibile pe quello ch'o se refua de scombatte. O “ testimònio fedele ” o dev’ëse coraggioso ; Sorte o coæ. “ Sensa fede l’é imposcibile fâ piaxei a-o Segnô ” (Ebr. 11,6) ; sciortia, " o increduo " . E a fæ ch’a no l’é in conformitæ co- a fæ de Gexù dæta comme modello da imitâ, a l’é solo che l’incredulitæ . E « abominaçioin » son repugnante pe-o Segnô e arrestan i fruti di paghen ; sciortia, « l' abominabile » . O l’é un crimine attribuio à “ Babilònia a grande , a moæ de prostitute e de abominaçioin da tæra ” segondo Ap. " I assassini " trasgreddan o sesto comandamento ; sciortia, " l'assascin " . L'assascinio o l'é accusou da-a fæ cattòlica e da-a fæ protestante di " ipòcriti " segondo Dan.11:34 . I " immodesti " peuan cangiâ e seu mainea e scompassâ o seu mâ, sensa quello ; sciortî da- o “ immodesto ” . Ma a « impuritæ » spirituale attribuia a-a fede cattòlica, paragonâ à unna « prostituta », a chiude do tutto a pòrta do çê. In ciù, o Segnô o condanna inta seu « impuritæ » ch’a pòrta à l’« adultëio » spirituale : o commercio co-o diao . « I magi » son i prævi cattòlichi e i protestanti che son di seguitoî do spiritualismo demonico.                                               ; sciortia, “ o mago ” ; St’açion a l’é attribuia à “ Babilònia a grande ” inte Ap. 18:23. " Idolatri " se referiscian ascì a-a fede cattòlica, a-i seu idoli e a-i seu oggetti de culto e de preghea ; sciortia, " l'idolatrice " . E pe finî, o Gexù o cita « i buxiei » ch’an comme poæ spirituale « o diao, un buxioso e assascin fin da-o prinçipio e o poæ de buxie » segondo Gioan 8:44 ; sciortî feua " o bugiardo " .                  
Verso 9 : “ Allora un di sette angeli ch’aivan e sette scioî pinne de sette urtime plaghe o l’é vegnuo e o m’à parlou, e o m’à dito : ‘Veni, ti mostriò a sposa, a moggê de l’Agnello. »  
Inte sto verscio, o Sciô o l’addressa un messaggio d’incoraggiamento a-i eletti che passan vittöiamente pe-o tempo tragico e terribile de diviñe “ sette urtime plaghe ”. A seu compensaçion a saià de vedde (« ve mostriò ») a glòria reservâ a-i eletti vittöi che constituiscian e rappresentan, inte st’urtima fase stòrica da tæra do peccou, « a sposa, a moggê de l’Agnello », Gexù Cristo.     
I “ sette angeli ch’aivan e sette scioî pinne de sette urtime plaghe ” piggiavan comme mira i umoen che soddisfavan i critëi da fäsa religion crestiaña elencæ into verscio preçedente. Ste “ sette urtime peste ” ean a porçion che o Segnô o l’avieiva dæto de lì à un pittin a-o campo cazzuo. O ne mostrià oua , inte de figue scimbòliche , a quota ch’a tornià a-i eletti resciöæ vittöi . Inte un scimboliximo ch’o revela i sentimenti che o Segnô o l’à pe loiatri, l’angelo o mostrià a-i eletti che a seu assemblea a constituisce, inte l’insemme, « a sposa de l’Agnello ». Speçificando, « a moggê de l’Agnello », o Sciô o conferma l’insegnamento dæto inte Efësci 5:22 à 32. L’apòstolo Paolo o descrive unna relaçion ideale tra maio e moggê che, ahimè, a troviâ a seu compimento solo inta relaçion do Sceglio con Cristo. E gh’é da imprende à leze torna l’istöia da Genexi, a-a luxe de sta leçion dæta da-o Sciô do Segnô vivente , creatô de tutta a vitta , e brillante inventô di seu valoî perfetti. A poula " dònna " a liga a "sposa " , o " Sceglio " de Cristo à l'imagine da " dònna " presentâ inte Apocalisse 12.                
A descriçion generale do Sceglio Glorificou
Verso 10 : “ E o m’à portou into spî in sce unna montagna grande e erta. E o m'à mostrou a çittæ santa, Gerusalemme, ch'a descendeiva da-o çê da-o Segnô, con a glòria de Segnô. »  
Into spito, o Gioan o l’é trasportou a-o momento che Gexù Cristo e i seu eletti descendan da-o çê dòppo o giudiçio çeleste di “ mill’anni ” do setten millennio. Into Ap. 14:1, i “ 144.000 ” avventisti “ segnæ ” de “ dozze tribù ” spirituale crestiañe son stæti mostræ in sciô “ Monte Scion ” . Dòppo i “ mill’anni ” a cösa profetizzâ a se compisce inta realtæ da “ neuva tæra ”. Da-o retorno de Gexù Cristo , i eletti an reçevuo da-o Segnô un còrpo çeleste glorificou fæto eterno. Reflettan coscì “ a glòria de Dio ” . Sta trasformaçion a l’é annonçiâ da l’apòstolo Paolo inte 1 Cor 15,40 à 44 : “ Gh’é ascì di còrpi çelesti e di còrpi terrestri ; ma a lumminoxitæ di còrpi çelesti a l’é despægia, e quella di còrpi terrestri a l’é despægia. Gh'é unna glòria do sô, unn'atra glòria da luña, e unn'atra glòria de stelle ; anche unna stella a differisce pe lumminoxitæ da unn’atra. Coscì l’é co-a resurreçion di mòrti. O còrpo o l'é semenou inta corruçion ; o se leva incorruttibile ; se semena in desprexo, se resciuscita in glòria ; o l'é semenou infermo, o l'é resciuscitou con fòrsa; se semena un còrpo animale, se leva un còrpo spirituale. Se gh’é un còrpo animale, gh’é ascì un còrpo spirituale .                  
Verso 11 : “ E a seu glòria a l’ea comme unna pria ciù preçiosa, comme unna pria de giaspo, ciæa comme o cristallo. »  
Çittou into verscio preçedente, « a glòria de Dio » ch’a â caratterizza a l’ é confermâ da-o momento che a « pria de giaspo » a designa ascì l’aspeto de « Quello ch’o s’assetta in sciô tröno » inte Ap. 4:3. Tra i doî versci , nottemmo unna differensa dæto che inte Ap. 4, pe-o contesto do giudiçio , sta « pria de giaspo » ch’a scimbolizza o Segnô a l’à ascì l’apparensa de un « sardio » . Chì, o problema do peccou stæto destrigou, a Çernua a se presenta inte un aspeto de puritæ perfetta “ trasparente comme o cristallo ”.            
Verso 12 : “ O l’aiva unna miagia grande e erta. O l'aiva dozze pòrte, e a-e pòrte dozze angeli, e di nommi scriti in sce de loiatre, i nommi de dozze tribù di figgi d' Israele :  
L’ imagine propòsta da - o Sciô Spìrito de Gexù Cristo a se basa in sciô scimbolismo do “ templio santo ” spirituale evocou inte Ef. Inte lê tutto o edifiçio, ben ben inquadrou insemme, o cresce inte un templio santo into Segnô. Inte lê anche voscià vëgnan construti insemme pe un pòsto de dimora de Dio pe mezo do Sciô. » . Ma sta definiçion a l’à da fâ solo co-o Sceglio do tempo apostòlico. A " miagia erta " a descrive l' evoluçion da fede crestiaña da l' anno 30 à l' anno 1843 ; Nottemmo che fin à sta dæta, o standard de veitæ compreiso e mostrou da-i apòstoli o l’arresta invariou . Pe questo o cangio do giorno de repòso stabilio do 321 o rompe a santa alleansa fæta co-o Segnô pe mezo do sangue de Gexù Cristo. Pe quello ch'o l'à da fâ co- i vëi destinatäi da Revelaçion de sta profeçia, i scimboli che immagazziñan a fæ adventista , missi da-o Segnô da-o 1843 , son imaginæ da " dozze pòrte " , " s'anevan " avanti l'eletto de " Fildelfia " (Rev. 3 :7) e " avanti do caduo " vive " Sard . 3:1) .1) .1) .1) .1 ) . “ Portan i nommi de 12 tribù segnæ co-o segno de Dio ” inte Ap.                          
Verso 13 : “ à levante træ pòrte, à nòrd træ pòrte, à sud træ pòrte, e à ponente træ pòrte. »  
Sto orientamento de “ pòrte ” verso i quattro ponti cardinæ o l’illustra o seu carattere universâ ; ch’o condanna e o rende illegittima a religion ch’a sostëgne d’ëse universale, traduta da-a reixe grega « katholikos » ò « cattòlica » . Coscì, da-o 1843, pe-o Segnô, l’adventismo o l’é l’ unica religion crestiaña a-a quæ o l’à affiou o seu “ Vangelo eterno ” (Ap. 14,6) pe unna miscion universale de mostrâ e popolaçioin da tæra. À parte a veitæ ch’o revela a-o seu Sceglio spirituale fin a-a fin do mondo, no gh’é sarvessa . L'adventismo o l'é comensou comme un movimento de renascion religiosa sponciou da l'annunçio do retorno de Gexù Cristo, atteiso pe-a primma vòtta inta primmaveia do 1843 ; e o deve mantegnî sto carattere fin a-o veo retorno finale de Gexù Cristo previsto pe-a primmaveia do 2030 . Pecöse un " movimento " o l' é unn' attivitæ in evoluçion costante , sensa quello o no l' é ciù un " movimento " , ma unn' " instituçion bloccâ " e mòrta , ch'a privileggia a tradiçion e o formaliximo religioso ; saieiva à dî tutto quello che o Segnô o l’odia e o condanna ; e o l’à za condannou tra i ebrëi rebelli, i primmi increduli.                     
 
A descriçion into menuo in ordine cronològico
 
E base da fede crestiaña
Verso 14 : “ E a miagia da çittæ a l’aiva dozze fondaçioin, e inte quelle gh’ea i dozze nommi di dozze apòstoli de l’Agnello. »  
Sto verscio o l'illustra a fede apostòlica crestiaña ch'a creuve , comme emmo visto, o periodo de tempo tra o 30 e o 1843, e o quæ insegnamento o l'é stæto destorto da Romma do 321 e do 538. A « miagia erta » a l'é formâ da l'assemblea secolare de « prie vivente » segondo him near a :5 . çernuo e preçioso a-i occhi de Dio; e vosciæ mæximi, comme de prie vivente , vëgnan construti inte unna casa spirituale , un saçerdôtio santo , pe offrî di sacrifici spirituali açettabili a-o Segnô pe mezo de Gexù Cristo .       
Verso 15 : “ E quello ch’o m’à parlou o l’aiva unna canna d’öo pe mesuâ a çittæ, e seu porte e a seu miagia. »  
Chì, comme inte l’Apo. 11:1 , a l’é unna costion de « mesuâ » ò, de passâ o giudiçio , in sciô valô do Sceglio glorificou , in sce l’era avventista ( e 12 pòrte ), e in sciâ fæ apostòlica ( o fondamento e a miagia ) . Se a « canna » de Ap. 11 :1 a l’ea « comme unna verga », un strumento de castiggo, l’assoluo oppòsto, quella de sto verscio a l’é unna « canna d’öo » ; " l'öo " ch'o l'é o scimbolo da " fæ purificâ da-a preuva " , segondo 1 Pê 1:7 : " che a preuva da vòstra fæ, ch'a l'é ben ben ciù preçiosa che l'öo ch'o perde, sciben ch'o l'é provou co-o feugo, a pòsse ëse attrovâ pe lode, glòria e onô a-a revelaçion de Gexù Cristo " . A fæ a l’é donca o standard do giudiçio do Segnô.                
Verso 16 : “ A çittæ a l’aiva a forma de unna quaddrâ, e a seu longhixe a l’ea pægia a-a seu larghixe. O l'à mesuou a çittæ co-a canna, e o l'à attrovou dozze miggiæa de stadi ; a longhixe, a larghixe e l'ertixe ean pæge. »  
O “ quaddrou ” o l'é de d'ato a forma ideâ perfetta. O s'attreuva originaiamente inte l'aspeto do “ santo di santi ” ò “ pòsto ciù santo ” do tabernacolo tiou sciù a-i tempi do Mosè. A forma do “ quaddrou ” a l’é a preuva de unn’implicaçion intelligente, a natua a no presenta nisciun “ quaddrou ” perfetto . L’intelligensa do Segnô a comparisce inte dimenscioin do santuäio ebraico ch’o l’ea formou da un allineamento de trei “ quaddræ ” . Doî vegnivan deuviæ pe-o “ pòsto santo ” e o terso, pe- o “santo di santi ” ò “ pòsto ciù santo ” , ch'o l'ea reservou escluxivamente pe-a presensa do Segnô e de conseguensa, separou da “ un vello ” , imagine do peccou che Gexù o l'espiâ inta seu oa . Ste proporçioin de trei tersi ean inte l’imagine di 6000 ò træ vòtte 2000 anni dedicæ a-a seleçion di eletti into progetto de sarvâ conçepio da-o Segnô. A-a fin de sta seleçion , i çernui son donca rappresentæ da- a « quaddrâ » do « pòsto ciù santo » ch’o profetizzava o ponto ciù erto do progetto da sarvessa ; sto pòsto spirituale ch’o vëgne açescibile pe caxon da reconciliaçion portâ da l’alleansa inte Cristo. E a " quaddrâ " spirituâ do templio descrita a l'à reçevuo coscì a seu fondaçion a-i 3 d'arvî do 30 , quande a sarvessa a l'é comensâ co-a mòrte espiatöia volontäia do nòstro Redentô Gexù Cristo. L’imagine do « quaddrou » a no basta pe perfeçionâ sta definiçion de vea perfeçion, che o seu numero scimbòlico o l’é « trei ». Anche, o l’é quello de un “ cubbo ” ch’o ne ven presentou. Avendo a mæxima mesua, in « longhixe, larghessa e ertixe », gh’emmo sto tempo, o scimbolo « trei » da perfeçion « cubbica » perfetta, de l’assemblea di eletti resciöæ da Gexù Cristo. Do 2030, a construçion da " çittæ quaddrâ " (e fiña cubbica : " a seu ertixe " ) ,                                             o seu fondamento e e seu dozze porte ” saian completæ. Con dâghe unna forma cubbica, o Sciô o proibisce l'interpretaçion lettiâ de “ çittæ ” che e moltitudine ghe dan.   
O numero mesuou , “ 12.000 stadi ” , o pòrta o mæximo scignificato che o “ 12.000 segnæ ” do Rev. 7. Comme rappòrto : 5 + 7 x 1000 ò, òmmo (5) + Dio (7) x moltitudine (1000) . A poula « stadi » a suggerisce a seu parteçipaçion a-a corsa che a seu finalitæ a l’é de « guägnâ o premio de l’erta vocaçion » segondo l’insegnamento de Paolo inte Fil 3,14 : « Me sforso verso o propòxito pe-o premio de l’erta vocaçion de Dio inte Cristo Gexù . » ; e inte 1 Cor.9:24 : “ No saiæ che quelli che corran inte unna corsa corran tutti, ma un o reçeive o premio ? Corrî de mòddo da guägnâlo. " I vincitoî eletti an corrio e an reçevuo o premio assegnou da-o Segnô inte Gexù Cristo."                  
Verso 17 : “ E o l’à mesuou a miagia, e o l’à attrovou ch’a l’ea çentoquarantaquattro cubbi, segondo a mesua de l’òmmo, ch’a l’ea a mesua de l’angelo. »  
Derê a-e « cubite » , e mesue fäse, o Segnô o ne revela o seu giudiçio e o ne revela che solo i òmmi scimbolizzæ da-o numero « 5 » ch’an fæto unn’alliansa co-o Segnô che o seu numero o l’é « 7 » intran inta compoxiçion do Sceglio . O totale de sti doî numeri o dà “ 12 ” che , quande o l’é quaddrou , o dà o numero “ 144 ”. A preçixon da “ mesua de l’òmmo ” a conferma o giudiçio di “ òmmi ” çernui da-o sangue versou da Gexù Cristo. O numero « 12 » o l’é donca presente inte tutte e fase do progetto da santa alleansa conclusa co-o Segnô : 12 patriarchi ebrëi, 12 apòstoli de Gexù Cristo e 12 tribù pe illustrâ a fæ avventista stabilia da-o 1843 a-o 1844 .                   
Verso 18 : “ A miagia a l’ea tiâ sciù de giaspo, e a çittæ a l’ea d’öo puro, comme do veddro trasparente. »  
Pe mezo de sti scimboli, o Segnô o revela o seu apprexo pe-a fæ demostrâ da-i seu çernui fin a-o 1843. De spesso aivan pöca luxe, ma a seu testimoniansa a-o Segnô a ô compensava e a ô impiva d’amô. “ L’öo puo e o veddro puo ” de sto verscio illustran a puritæ de seu anime. De spesso an renonçiou a-a seu vitta pe-o fæto de fiâse inte promesse do Segnô revelæ pe mezo de Gexù Cristo. A confiansa missa inte lê a no saià deluxa, o î açettià lê mæximo a- a «primma resurreçion » , quella di vëi « mòrti inte Cristo », a-a primmaveia do 2030.      
 
A Fondaçion Apostolica
Verso 19 : “ I fondamenti da miagia da çittæ ean aggibbæ con tutte e meñe de pria preçiosa : o primmo fondamento o l’ea giaspo, o segondo zaffiro, o terso calçedonia, o quarto smeraldo, ”  
Verso 20 : “ O quinto de sardonice, o sesto de sardio, o setten de crisolite, l’eutto de berilo, o neuve de topaçio, o deximo de crisopraso, l’unze de giacinto, o dozze de ametista. »  
O Segnô o conosce i penscëi di umoen e quello che sentan quande ammian a bellessa de prie preçiose quande vëgnan taggiæ ò nettezzæ . Pe avei ste cöse, gh'é de quelli che spendan de fortuñe a-o ponto de arroinâse , coscì grande o l'é o seu affetto pe loiatre . Into mæximo proçesso, o Segnô o deuviâ sto sentimento uman pe esprimme i sentimenti ch’o l’à pe-i seu eletti amæ e benediti.
Ste diverse « prie preçiose » ne mostran che quelli stæti çernui no en di cloin pægi do tutto, perché ògni persoña a l’à a seu personalitæ, à livello fixico, òvviamente, ma sorviatutto à livello spirituale, a-o livello do seu carattere. L’exempio dæto da-i « dozze apòstoli » de Gexù o conferma sto pensceo. Tra o Jean e o Pierre, che differensa ! Però, Gexù o î amava tanto co-e seu differense comme pe-e seu differense. A vea ricchessa da vitta creâ da-o Segnô a l’é inte ste diverscitæ de personalitæ ch’an tutti conosciuo comme dâghe o primmo pòsto into seu cheu e inte tutta a seu anima.     
 
 
Adventismo
Verso 21 : “ E dozze porte ean dozze perle ; ògni pòrta a l'ea de unna sola perla. A piassa da çittæ a l'ea d'öo puo, comme do veddro trasparente. »  
Da-o 1843, i çernui no an mostrou unna fæ ciù erta che quella de quelli ch’en vegnui primma de loiatri into giudiçio do Giudiçe Sarvòtto. O scimbolo de “ unna perla ” o l’é dovuo à l’accesso do benedito Adventismo a-a piña comprenscion do progetto da sarvessa diviña. Pe-o Segnô, da-o 1843, i eletti avventisti seleçionæ se son mostræ degni de reçeive tutta a seu luxe. Ma dæto che sto fæto o l’é consegnou inte unna crescita costante, solo i urtimi avventisti dissidenti reçeivan l’urtima forma perfetta de spiegaçioin profetiche. Quello che veu dî o l’é che l’urtimo avventista stæto çernou o no l’avià un valô superioe a-i atri resciöæ di tempi apostòlichi. A “ perla ” a segnala a completaçion do progetto de sarvâ misso in movimento da-o Segnô. O revela unn’esperiensa speçifica ch’a conscisteiva into restörâ tutte e veitæ dottrinæ stæte stòrte e attaccæ da-a fede catòlica romaña papale e da-a fede protestante ch’a l’ea cheita inte l’apostaxia. E pe finî, o ne revela l'immensa importansa che o Segnô o dà à l'intrâ in vigô do decretto de Daniele 8:14 inta primmaveia do 1843 : " Fin a-e doemilletreiçento seia e mattin e a santitæ saian giustificæ ." “ A perla ” a l'é l'imagine de sta “ santitæ giustificâ ” che, à unna mainea differente da atre prie preçiose, a no l'à da ëse taggiâ pe revelâ a seu bellessa . Inte sto contesto finale l’assemblea di eletti santificæ a pâ armoniosa, “ sensa colpa ” segondo Ap. 14:5, con dâ a-o Segnô tutta a glòria ch’o se meita. O Sabbath profetico e o setten millennio profetizzou da lê vëgnan insemme e se compiscian inte tutta a perfeçion do progetto de sarvâ conçepio da-o grande Dio creatô. A seu “ perla de gran prexo ” de Matt. 13:45-46 a l’esprimme tutto o splendô ch’o voeiva dâghe .                  
 
I Grendi Cangiamenti da Neuva Gerusalemme
O Sciô o speçifica : “ a strâ da çittæ a l’ea d’öo puo, comme do veddro trasparente. »   Citando sto « pòsto d’öo puo », saieiva à dî de fæ pua, o propoñe un paragon con quello de Pariggi ch’o pòrta l’imagine do peccou co-o reçeive i nommi « Sòdoma e Egitto » inte Ap. 11:8.       
Verso 22 : “ No ò visto nisciun templio inta çittæ ; pecöse o Segnô Dio Onnipotente o l’é o seu templio, e anche l’Agnello. »  
O tempo di scimboli o l'é passou, i çernui son intræ inta vea realizzaçion do divino progetto de sarvâ. Comme ô capiemmo ancheu in sciâ tæra, o " templio " de l'arrecuggeita o no l'avià ciù nisciuña utilizzaçion. L’intrâ inte l’eternitæ e inta realtæ a renderà inutile « e ombre » che ê an profetizzæ segondo Col. 2,16-17 : « Che nisciun o ve giudiche donca pe-a carne, ò pe-o beive, ò pe unna festa, ò pe-a luña neuva, ò pe-i giorni de sabbath: che son vegnue solo che pe - o còrpo de cöse . Attençion ! Inte sto verscio , a formola « di sabbatti » a riguarda « i sabbatti » occaxonæ da-e feste religiose e no « o sabbatti settemañale » stabilio e santificao da-o Segnô o setten giorno da-a creaçion do mondo. Coscì comme a primma vegnua de Cristo a l’à reiso inutile i riti de festa che profetizzavan de lê inta vegia alliansa , l’intrâ inte l’eternitæ a renderà i scimboli terrestri scompassæ e a permettià a-i eletti de vedde, ascoltâ e anâ apreuvo à l’ Agnello , saieiva à dî Gexù Cristo , o veo santo divino vixibile “ esprescion spirito , o templio ” ch’o saiâ .                  
Verso 23 : “ A çittæ a no l’à beseugno do sô ò da luña pe fâghe luxe ; perché a glòria de Dio a ghe dà luxe, e l’Agnello o l’é a seu lampa. »  
Inte l’eternitæ diviña, i eletti vivan inte unna luxe permanente sensa unna vivagna de luxe comme o nòstro sô d’ancheu che a seu existensa a l’é giustificâ solo che da l’alternansa de « giorno e neutte » ; “ neutte ò scui ” giustificæ pe caxon do peccou. O peccou destrigou e anæto, gh’arresta solo spaçio pe- a “ luxe ” che o Segnô o l’aiva deciarou “ bon ” into Gen.          
O Sciô de Dio o l'arresta invixibile e Gexù Cristo o l'é l'aspeto sotta o quæ e seu creatue peuan veddelo . L’é inte sta capaçitæ ch’o vëgne presentou comme “ a torça ” do Segnô invixibile.  
Ma l’interpretaçion spirituale a mostra un gran cangio. Intræ into çê, i eletti saian direttamente mostræ da Gexù, no an dapeu ciù beseugno do " sô ", scimbolo da neuva alleansa , ni da " luña " scimbolo da vegia alleansa ebraica ; tutti doî ëse , segondo Ap. 11:3, inta Scrittua, i “ doî testimònni ” biblichi de Dio , utili pe inluminâ i òmmi inta seu descoverta e inta seu comprenscion do seu progetto de sarvâ. Insomma, i eletti no an ciù beseugno da Santa Bibbia.        
Verso 24 : “ E naçioin camminan inta seu luxe, e i re da tæra ghe portian a seu glòria. »  
E " naçioin " in costion son e " naçioin " çeleste ò vegnue çeleste . A “ neuva tæra ” stæta anche vegnua o neuvo regno de Dio, l’é lì che tutte e creatue vivente peuan attrovâ o Dio creatô. « I re da tæra » che forman i eletti « portan a glòria » da seu puritæ d’anima inte sta vitta eterna installâ in sciâ « neuva tæra » . St’esprescion « re da tæra » ch’a piggia ciù de spesso comme mira , pegioativamente , e autoritæ terrestre rebelle , a designa , de mainea sottî , quelle çernue inte Apo. 4:4 e 20:4 donde son presentæ “ assettæ ” in sce di “ tröni ”. Coscì ascì, leggemmo inte Ap. 5:10 : “ Ti î l’æ fæti un regno e di prævi pe-o nòstro Segnô, e regnian in sciâ tæra .”                      
Verso 25 : “ E seu pòrte no saian serræ de giorno, perché no ghe saià de neutte. »  
O messaggio o mette in luxe a spariçion de l'inseguessa d'ancheu. A paxe e a seguessa saian perfette a-a luxe de un giorno eterno e infinio. Inta stöia da vitta, l’imagine do sciuo a l’é stæta creâ solo in sciâ tæra pe caxon da lotta ch’a l’ea pe oppoñise a-a diviña « luxe » a-o « sciuo » do campo do diao.    
Verso 26 : “ E a glòria e l’onô de naçioin saian portæ drento. »  
Pe 6000 anni i òmmi se son organizzæ inte tribù, pòpoli e naçioin. Inte l'era crestiaña , inte l'Oçidente , i pòpoli an cangiou i seu regni inte de naçioin e i crestien eletti son stæti seleçionæ tra de loiatri pe caxon da " glòria e de l'onô " che davan a-o Segnô, inte Gexù Cristo.  
Verso 27 : “ Nisciun ch’o l’impurta o l’intrâ drento, ni chi se segge ch’o prattiche l’abominaçion ò e buxie ; solo quelli scriti into libbro da vitta de l'Agnello intran .  
O Segnô o ô conferma, a sarvessa a l’é oggetto de unna gran domanda da seu parte. Solo e anime perfettamente pue , che testimonian l’ amô pe-a veitæ diviña, peuan vegnî seleçionæ pe ottegnî a vitta eterna. Ancon unna vòtta o Sciô o rinnova o seu refuo do « contaminou » ch’o designa a fæ protestante caduta into messaggio « Sardi » inte Ap. 3,4, e a fæ cattòlica che o seu seguitô « o se dedica à l’abominaçion e a-a buxia « religioso e çivile. Pecöse quelli che no appartëgnan a-o Segnô se lascian manipolâ da-o diao e da-i seu demònni.      
Ancon unna vòtta, o Sciô o ne fâ arregordâ, e sorpreise son reservæ a-i òmmi perché o Segnô, fin da-a fondaçion do mondo, o l’à conosciuo i nommi di seu çernui perché « son scriti into seu libbro da vitta ». E speçificando « into libbro da vitta de l’Agnello », o Segnô o l’escludde tutta a religion no crestiaña da-o seu progetto de sarvessa . Dòppo avei revelou inta seu Apocalisse l’escluxon de fäse religioin crestiañe, a stradda da sarvessa a comparisce comme « streita e streita » comme o Gexù o l’à deciarou inte Matteo 7,13-14 : « Entra pe-o portâ streito. Pecöse o portâ o l'é largo e o cammin ch'o pòrta a-a destruçion o l'é largo, e gh'é tanti che ghe intran. Ma o portâ o l’é streito e o cammin ch’o pòrta a-a vitta o l’é diffiçile , e pöchi gh’é quelli ch’o l’attreuvan .”         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalisse 22 : O giorno infinio de l'eternitæ . 
 
 
 
A perfeçion do tempo terrestre da seleçion diviña a l’é finia co-o Ap. 21 : 7 x 3. O numero 22 o marca paradòscicamente o comenso de unn’istöia sciben ch’o constituisce , inte sto libbro , o seu epilogo. Sto renovamento, ch’o l’à da fâ con “ tutte e cöse ” segondo o Segnô, o l’é ligou a-a “ neuva tæra e a-o neuvo çê ” , tutti doî eterni .     
Verso 1 : “ E o m’à mostrou un sciumme limpio d’ægua de vitta, limpio comme o cristallo, ch’o ne vegniva da-o tröno de Dio e de l’Agnello. »  
Inte st’imagine sublime, ch’a dà vitta, de freschessa , o Sciô o ne fâ arregordâ che l’assemblea di eletti ch’a l’é vegnua eterna , imaginâ da-o « sciumme d’ægua da vitta » , a l’é unna creaçion, unn’euvia de Dio recreâ spiritualmente inte Cristo che a seu presensa vixibile a l’é suggerita da -o seu « tröno » ; e questo, pe mezo do sacrifiçio da “ pegoa ”, Gexù Cristo ; l’eternitæ ch’a l’é o fruto da neuva nascion che sto sacrifiçio o l’à produto inti eletti.        
" O sciumme " o l'é unn'ægua doçe ch'a strixella a-a spedia. O descrive a vitta che, comme lê, a l'é in attivitæ constante. L'ægua doçe a forma o 75% do nòstro còrpo terrestre uman ; saieiva à dî se l’ægua doçe a l’é indispensabile pe lê , e sta chì a l’é a raxon pe - a quæ o Segnô o paragona a seu paròlla, tanto indispensabile pe ottegnî a vitta eterna, à « unna vivagna d’ægua da vitta » segondo Ap . Inta seu Revelaçion emmo visto inte Apo. 17:15 che e “ ægue ” scimbolizzan “ pòpoli ” ; Chì, o “ sciumme ” o l’é un scimbolo di eletti resciöæ che son vegnui eterni.              
Verso 2 : “ In mezo a-a stradda da çittæ, e da-e doe bande do sciumme, gh’ea un erbo da vitta, ch’o produiva dozze vòtte o seu fruto, ch’o dava o seu fruto tutti i meixi, e e seu feugge ean pe-a guarensa de naçioin. »  
Inte sta segonda imagine, Gexù Cristo, « l’erbo da vitta » o s’attreuva « into mezo » da seu assemblea d’eletti arrecuggeiti d’in gio à lê inta « piazza » de l’assemblea. O l’é “ into mezo ” de loiatri ma ascì in scê seu bande, rappresentou da-e “ doe rive do sciumme ”. Pecöse o divino Sciô de Gexù Cristo o l'é onnipresente ; presenti da tutte e parte e inte tutti. O fruto de sto “ erbo ” o l’é a “ vitta ” ch’a se rinnova , delongo , dæto che “ o seu fruto ” o s’ottëgne inte ògnidun di “ 12 meixi ” do nòstro anno terrestre. Sto chì o l’é un atro bello quaddro da vitta eterna e un rappòrto ch’a l’é tegnua eterna da-a voentæ do Segnô.                    
O Gexù de spesso o paragonava l' òmmo à di « erboi » da fruta che « son giudicæ pe-i seu fruti » . O s’é attribuio à lê mæximo, fin da-o prinçipio into Gen. 2 :9, l’imagine scimbòlica de un “ erbo da vitta ” . Ora i erboi an comme “ vestî ” l’ aggibbo de seu “ feugge ” . Pe Gexù, o seu « vestî » o scimbolizza e seu euvie giuste e donca a seu redençion di pecchi di seu çernui che ghe devan a seu sarvessa. Coscì comme e « feugge » di « erboi » guariscian e mouttie, e euvie giuste compie da Gexù Cristo « guariscian » a mouttia mortale do peccou originale ereditâ da-i eletti fin da Adam e Eva ch’aivan deuviou e « feuggie » di erboi pe creuve a seu nuditæ fixica e spirituale descoverta da l’esperiensa do peccou.                     
Verso 3 : “ No ghe saià ciù unna malediçion. O tröno de Dio e de l' Agnello o saià inta çittæ ; i seu servitoî ghe servian e veddan a seu faccia , .  
Da sto verscio in avanti , o Sciô o parla into tempo futuo, con dâ a-o seu messaggio o scignificato d’ incoraggiamento pe-i eletti che an da scombatte ancon o mâ e e seu conseguense fin a-o retorno de Cristo e a-a seu remoçion da-a tæra do peccou.
O l’é o « anatema » , a malediçion do peccou commesso da Eva e Adammo, ch’o l’aiva reiso o Segnô invixibile a-i euggi de l’òmmo. A creaçion de l’Israele da vegia alleansa a no l’aiva cangiou ninte, perché o peccou o rendeiva ancon invixibile o Segnô. O l'aiva ancon da ascondise sotta l'apparensa d'unna nuvia de giorno ch'a vegniva sciätâ de neutte. O pòsto ciù santo do santuäio o l'ea reservou escluxivamente pe lê , sotta pena de mòrte pe un delinquente. Ma ste condiçioin terrestre no son ciù. In sciâ neuva tæra, o Segnô o l’é vixibile à tutti i seu servitoî, quæ o saià o seu serviçio o l’arresta un mistëio , ma avieivan contatto con lê comme i apòstoli se fregavan e spalle con Gexù Cristo e se conversavan con lê; faccia a faccia.   
Verso 4 : “ e o seu nomme o saià in scê seu fronte. »  
O nomme do Segnô o constituisce o veo “ segno do Segnô vivente ” . O repòso do Sabbath o l’é solo che o seu “ segno ” esterno . Pe-o « nomme » de Dio o designa o seu carattere ch’o scimbolizza co-e facce de « quattro bestie » : « o lion, o veddello, l’òmmo, e l’agogia » che illustran perfettamente i contrasti armonioxi do carattere de Dio : reale e fòrte, ma pronto a-o sacrifiçio, aspeto uman, ma natua çeleste. E paròlle de Gexù se son compie ; Öxelli de unna piuma se sciortan insemme. Pe de ciù, quelli che scompartan di valoî divin son stæti seleçionæ da-o Segnô pe-a vitta eterna e son recuggeiti à Lê. A « fronte » a l’alloggiâ o çervello de l’òmmo, o çentro motô do seu pensceo e da seu personalitæ. E sto çervello animou o studia, o reflette e o l’approva ò o refuâ o standard de veitæ che o Segnô o ghe presenta pe sarvâlo. I çervelli di eletti amavan a demostraçion d’amô organizzâ da-o Segnô inte Gexù Cristo e combatteivan , segondo e regole stabilie , pe scompassâ o mâ co-o seu aggiutto , pe ottegnî o drito de vive con lê.               
In sciâ fin, tutti quelli che scompartan o carattere do Segnô revelou pe mezo de Gexù Cristo se treuvan con Lê pe servîlo pe l’eterno. A presensa do “ nomme ” de Dio “ scrito in scê seu fronte ” a spiega a seu vittöia ; e questo, in particolâ, inte l’urtima preuva da fæ avventista donde i òmmi aivan a poscibilitæ de çerne de scrive in sciâ « seu fronte » « o nomme de Dio » ò quello da « bestia » rebelle .           
Verso 5 : “ No ghe saià ciù neutte ; e no gh’aivan de beseugno ni de lampada ni de luxe, perché o Segnô Dio o ghe daià a luxe. E regnian pe sempre e sempre. »  
Segondo Gen. 1:5, derê a-a paròlla “ neutte ” gh’é a paròlla “ scuixe ” ch’a scimbolizza o peccou e o mâ. A “ lampa ” a se referisce a-a Bibbia, a santa paròlla scrita de Dio ch’a revela o standard da “ seu luxe ” , quello do ben e do drito. No saià ciù utile, l’eletto o l’avià l’accesso diretto a-o seu inspiratô divino, ma o conserva a-o momento , in sciâ tæra do peccou, o seu ròllo indispensabile “ illuminante ” ch’o pòrta, da solo, a-a vitta eterna.          
Verso 6 : “ E o m’à dito : Ste paròlle son fedele e vee ; e o Segnô, o Segnô di santi profeti, o l’à mandou o seu angelo pe mostrâ a-i seu servitoî quello ch’o l’à da avvegnî a - a spedia .  
Pe-a segonda vòtta attrovemmo st’affermaçion diviña : “ Ste paròlle son fedele e vee .” O Segnô o çerca de convinse o lettô da profeçia, perché a seu vitta eterna a l’é in zeugo inte seu çernie. Di fronte à ste affermaçioin diviñe, l’òmmo o l’é condiçionou da-i çinque sensci che o seu Creatô o gh’à dæto. E tentaçioin en molte e efficaçe into desviâlo da-a spiritualitæ. L’inscistensa do Segnô a l’é donca giustificâ do tutto. O reisego pe-e anime o l’é reale e onnipresente.    
L’é appropiou mette à gio a nòstra lettua de sto verscio ch’o presenta un raro carattere letterale inte sta profeçia. No gh'é scimbolo inte sto verscio, ma l'affermaçion che o Segnô o l'é l'inspiratô di profeti ch'an scrito i libbri da Bibbia e che inte l'urtima revelaçion, o l'à mandou " Gabriele " à Gioan, coscì ch'o poeiva revelâghe in imagine quello che , into 2020, o saià " promptamente " , ò o l'é stæto ben ben larshed in parte. Ma tra o 2020 e o 2030, o ciù terribile di tempi o l'avià da ëse attraversou ; tempi terribili segnæ da-a mòrte, da-a destruçion atòmica, e da-e terribile “ sette urtime plaghe da raggia do Segnô ” ; L' òmmo e a natua patian terribilmente fin à quande no scentan .       
Verso 7 : “ E ecco, vegno a-a spedia . Beato quello ch'o mantëgne e poule da profeçia de sto libbro ! »  
O retorno de Gexù o l'é annonçiou pe-a primmaveia do 2030. A benediçion a l'é pe niatri, inta mesua che " tegnemmo " , fin a-a fin , " e poule da profeçia de sto libbro " Apocalisse ".      
L’avverbio « promptamente » o definisce a comparsa à l’impruviso de Cristo a-o momento do seu retorno, perché o mæximo tempo o strixella regolarmente sensa acceleraçion ò rallentamento. Da-o Daniele 8:19, o Segnô o ne fâ arregordâ : « gh’é un tempo stabilio pe-a fin » : « Allora o m’à dito : Ti diò quello che saià inta urtima parte da raggia, perché gh’é un tempo stabilio pe-a fin ». O peu avvegnî solo in sciâ fin di 6000 anni programmæ da-o Segnô pe-a seu seleçion di çernui , saieiva à dî o primmo giorno da primmaveia ch'o l'é avanti do 3 d'arvî do 2030 .       
Verso 8 : “ Mi, Gioan, ò sentio e visto ste cöse. E quande ò sentio e visto, son cheito zu pe adorâlo a -i pê de l’angelo ch’o m’à mostrou . »  
Pe-a segonda vòtta, o Sciô o vëgne à rivolze o seu avvertimento à niatri . Inti testi greghi originäi o verbo “ proskuneo “ o se traduxe con “ inchinâse davanti ”. O verbo “ adorâ ” o l'é unn'ereditæ da verscion latiña ciammâ “ Vulgata ”. Sta traduçion errâ pâ ch’a l’agge inandiou a stradda pe l’abbandon da prostraçion fixica inta prattica religiosa do crestianeximo apostata fin a-o ponto de pregâ « in pê » , pe caxon de unn’atra traduçion errâ do verbo grego « istemi » , inte Marco 11:25. Into testo , a seu forma “ st é kété ” a l'à o scignificato de “ arrestâ fermo ò perseverâ ” , ma a traduçion de Oltramare piggiâ inta verscion do L.Segond, a l' à traduta inte “ staxi ” ch'a veu dî “ stâ in pê ” into senso lettiâ . Unna fäsa traduçion da Bibbia a legittima donca de mainea fäsa unn’attitudine indegna , arrogante e scandalosa verso o grande Dio Creatô, l’Onnipotente , da parte de persoñe che perdan o senso do sacro pe in davei . E questo o no l’é o solo... Pe questo o nòstro atteggiamento verso e traduçioin bibliche o dev’ëse attento e attento, tanto ciù che inte Ap. 9,11, o Segnô o revela l’uso « destruttivo » ( Abaddon-Apollyon ) da Bibbia scrita « in ebraico e grego » . A veitæ a s’attreuva solo inti testi originali, conservæ in ebraico ma scentæ e sostituie da-e scrite greghe da neuva alliansa. E lì, se deve reconosce, a preghea « in pê » a l'é comparsa tra i credenti protestanti, mirâ da-e poule diviñe da « 5° trömba ». Pecöse, paradòscicamente, a preghea in zenoggio a l’é duâ ciù tanto tra i cattòlichi, ma questo o no dovieiva ëse unna cösa da mäveggiâse , perché l’é inte sta religion cattòlica che o diao o pòrta i seu seguitoî e vittime à prostrase davanti a-e figue scorpie vietæ da-o segondo di dexe comandamenti de Dio.                                ; comandamento che i cattòlichi ignoran , dæto che inta verscion romaña o l’ é remposso e sostituio.
Verso 9 : “ Ma o m’à dito : « Veddi che no ô fasse ! Son o to compagno de servitô, di to fræ, i profeti, e di quelli che tegnan e poule de sto libbro. Adora Davanti a -o Segnô, inchinâte . »  
A colpa commessa da-o Gioan a l'é propòsta da-o Segnô comme un avvertimento diretto a-i seu çernui : « fâ attençion à no cazze inte l' idolatria ! " ch'o constituisce a colpa prinçipâ de religioin crestiañe refuæ da-o Segnô inte Gexù Cristo. O l'organizza sta scena coscì comme o l'à organizzou a seu urtima leçion, con ordenâ a -i seu apòstoli de piggiâ e seu arme pe l'oa do seu arresto. Quande o tempo o l’é arrivou, o gh’à proibio de deuviâlo. A leçion a l'é stæta dæta e a diva : « Fæ attençion à no fâlo ». Inte sto verscio , a-o Gioan ghe ven dæto a spiegaçion : “ Son o to compagno de servitô .” I « angeli » , compreiso « Gabriele » , son , comme i òmmi , de creatue do Segnô creatô ch’o l’à proibio into segondo di seu dexe comandamenti de inchinâse davanti a-e seu creatue, davanti à de figue scorpie , ò de figue pittuæ ; tutte e forme che l' idolo o peu piggiâ . Nosciatri poemmo imprende coscì da sto verscio nottando i comportamenti oppòsti di angeli. Chì Gabriele , a creatua çeleste ciù degna dòppo Michele, o proibisce a prostraçion davanti à lê. D'atro canto, o Satana, inte seu appariçioin seduttive , inta forma da « Vergine » , o domanda che vëgnan tiæ sciù di monumenti e di pòsti de culto pe venerâla e servîla... a maschera luminosa do sciumme a cazze.                  
L’angelo o speçifica pe de ciù « e quello di tò fræ, i profeti e de quelli che mantëgnan e poule de sto libbro ». Tra sta frase e quella de Ap. 1 :3 nottemmo a differensa dovua a-o tempo passou tra o comenso de l’era da descriçion , 1980 , e quella da verscion corrente do 2020. Tra ste doe dæte, “ quello ch’o leze “ o l’à scompartio a luxe descriptâ inte l’euvia do “ profettâ co-i atri figgi de Dio e . Sta moltiplicaçion a permette ancon ciù de quelli convocæ d’açede à l’eleçion ascoltando a veitæ revelâ e mettila in prattica de mainea concreta.       
Verso 10 : “ E o m’à dito : No scignâ e poule da profeçia de sto libbro. Pe-o tempo o l'é vexin. »  
O messaggio o l’é fäso, perché o l’é rivolto à Gioan, che o Segnô o l’à portou a-o nòstro urtimo tempo da-o comenso do libbro , segondo Ap. 1:10 . Anche, gh’é da capî che o comando de no segnâ e poule do libbro o l’é rivolto direttamente à mi into momento che o libbro o l’é completamente dessegnâ ; o vëgne dapeu o “ libbretto averto ” de Ap. E quande o l'é « averto » con l'aggiutto e o permisso do Segnô, no gh'é ciù nisciuña costion de serrâlo con di « segni » . E questo, “ perché o tempo o l’é vexin ” ; inta primmaveia do 2021 , gh’é ancon 9 anni avanti o glorioso retorno do Segnô Dio Gexù Cristo.           
Però, a primma avertua do “ libbretto ” a l’é comensâ dòppo o decretto de Dan 8:14, saieiva à dî dòppo o 1843 e o 1844 ; pe- a comprenscion importante de l’argomento de l’urtima preuva da fæ avventista a l’é dovua a-e revelaçioin dæte direttamente da-o mæximo Gexù Cristo, ò da-o seu angelo, a-a nòstra seu Ellen G. White , into corso do seu ministerio .   
Verso 11 : “ Quello ch’o l’é ingiusto, ch’o segge ancon ingiusto, e quello ch’o l’é brutto, ch’o segge ancon brutto ; e o giusto, ch'o fasse ancon a giustiçia, e quello ch'o l'é santo, ch'o segge ancon santo; »  
A-a primma lettua, sto verscio o conferma l’intrâ in vigô do decretto de Dan 8:14. A separaçion di avventisti stæti çernui da-o Segnô tra o 1843 e o 1844 a conferma o messaggio de « Sardis » , donde attrovemmo i protestanti « viventi » ma « mòrti » e « inquinæ » spiritualmente, e i pioniei avventisti « degni de gianchezza » ciammæ inte sto verscio « santificaçion e giustiçia ». Ma l'avertua do « libbretto » a l'é progresciva comme « o percorso do giusto ch'o va avanti à cresce comme a luxe do giorno, da l'arba a-o seu zenit » . E i avventisti precorritoî no saveivan che unna preuva de fæ a î aviæ sciortii tra o 1991 e o 1994 comme o studio da " 5a trömba " o n'à revelou . All’impruviso vëgne poscibile de atre lettue de sto verscio.                  
O tempo de segnallaçion o l’é apreuvo à finî comme leggemmo inte Apoc. 7:3 : “ No fâ mâ a-a tæra, ni a-o mâ, ni a-i erboi, fintanto che no l’emmo segnou i servitoî do nòstro Segnô in sciâ seu fronte.” " Donde dovieivamo mette o permisso de fâ danno a-a tæra, a-o mâ e a-i erboi ? Gh’é doe poscibilitæ. Avanti da “ sesta trömba ” ò avanti de “ sette urtime plaghe ” ? A « sesta trömba » ch’a constituisce un sesto castiggo d’avvertimento dæto da-o Segnô a-i peccatoî terrestri, a me pâ lògica inte sto caxo conservâ a segonda poscibilitæ. Pecöse e « sette urtime plaghe da raggia do Segnô » son de fæto dirette a -a «tæra» protestante e a-o « mâ » catòlico . Conscideremmo che e destruçioin compie da-a « sesta trömba » no impediscian, ma promeuvan a converscion di eletti ciammæ resciöæ da-o sangue de Gexù Cristo.                     
L’é donca, dòppo a « sesta trömba » e giusto avanti de « sette urtime plaghe », e a-o momento de l’arresto do sigillo ch’o marca a fin do tempo da graçia collettiva e individuale che se peu ancon mette e poule de sto verscio : « Quello ch’o l’é ingiusto, ch’o segge ancon ingiusto; e quello ch’o l’é brutto ch’o segge ancon brutto; e o giusto, ch'o fasse ancon a giustiçia, e quello ch'o l'é santo, ch'o segge ancon santo; » Tutti saian boin à vedde chì a mainea co-a quæ o Sciô o vëgne à confermâ inte sto verscio a boña traduçion ch’ò presentou pe-o verscio fondamentale “ avventista ” ch’o l’é Daniele 8:14 : “ ... a santitæ a saià giustificâ ”. E poule “ giustiçia e santa ” son fortemente sostegnue e donca confermæ da-o Segnô. Sto messaggio donca o l'antiçipa o tempo da fin do tempo da graçia, ma unn'atra spiegaçion a l'é quella ch'a ven apreuvo. Arrivou a-a fin do libbro, o Sciô o l’ammia a-o momento quande o libbro deçifrou à reo o vëgne o « libbro piccin averto » e da quello momento in avanti , a seu açettaçion ò o seu refuo o faià a differensa tra « quello ch’o l’é giusto e quello ch’o l’é inquinao » e o nòstro Segnô o l’invita « o santo à santificâse ancon de ciù » . Me regòrdo ascì che o “ profanamento ” o l’ea attribuio a-o protestanteximo into messaggio “ Sardi ” . O Sciô o l'ammia co-e seu poule à sto protestantismo e à l'adventismo instituçionale ch'o l'à scompartio a seu malediçion da-o 1994 , a dæta donde o s'é azzonto à lê con intrâ inte l' alleansa ecumenica . L’açettaçion do messaggio descrito de sto libbro a faià donca « ancon unna vòtta , ma pe urtimo, a differensa tra quello ch’o serve o Segnô e quello ch’o no ô serve » segondo Mal 3:18.                           
Coscì resumo e leçioin de sto verscio. Pe primma cösa, a conferma a separaçion adventista da-o protestanteximo tra o 1843 e o 1844. Inta segonda lettua, a s’applica contra l’adventismo offiçiâ ch’o l’é tornou à l’alliansa protestante e ecumenica dòppo o 1994. E propoño unna tersa lettua ch’a s’applica a-a fin da primmaveia de Gexù do comens2. avanti di 3 d'arvî de Pasqua do 2030.
Dòppo ste spiegaçioin, ne l’arresta de capî che a caxon da cheita de l’adventismo instituçionale, ch’o l’à portou à ëse « vomitou » da Gexù Cristo into seu messaggio rivolto à Laodicea, a l’é meno o refuo de credde into seu retorno pe-o 1994, che o refuo de tegnî conto do contributo da luxe ch’o l’é vegnuo à l’illuminaçion de Daniele8 : unna luxe demostrâ de mainea incontestabile da-o mæximo testo biblico ebraico originale. Sto peccou o porrieiva ëse condannou solo che da-o Segnô da giustiçia ch’o no tëgne o colpevole innoçente.   
Verso 12 : “ Ecco, vegno a-a spedia , e a mæ compensaçion a l’é con mi, pe dâ à ògnidun segondo o seu travaggio . ”  
Tra 9 anni, Gexù o tornià inte unna glòria diviña indescrivibile. Inte Ap. 16-20, o Segnô o n’à revelou a natua da seu porçion de puniçion reservâ a- i rebelli cattòlichi , protestanti e avventisti peccatoî, ingiusti e intolleranti . O n’à presentou ascì a porçion reservâ a-i seu fedeli adventisti eletti ch’onran a seu paròlla profetica e o seu santo Sabbath do setten giorno, inte Ap. 7,14, 21 e 22 . E poule d'autogiustificaçion vëgnan inutile perché aloa saià tròppo tardi pe trasformâ i erroî de deçixoin passæ.    
Verso 13 : “ Son l’Alfa e l’Omega, o primmo e l’urtimo, o comenso e a fin. »  
Quello ch’o l’à un comenso o l’à ascì unna fin. Sto prinçipio o s’applica a-a duâ do tempo terrestre fornio da-o Segnô pe-a seu seleçion di eletti. Tra l’alfa e l’omega, saian passæ 6000 anni. Inte l'anno 30 a-i 3 d'arvî, a mòrte espiatöia volontäia de Gexù Cristo a l'à segnou ascì o tempo alfa de l'alliansa crestiaña de 2000 anni ; A primmaveia 2030 a sonâ con fòrsa into seu tempo omega . 
Ma l’alfa o l’é ascì o 1844 co-o seu omega 1994. E pe finî, l’alfa o l’é pe mi e i urtimi çernui, o 1995 co-o seu omega, o 2030.
Verso 14 : “ Beati quelli che mantëgnan i seu comandamenti ( e no lavan e seu ròbbe ) , pe avei drito à l’erbo da vitta, e poei intrâ pe-e porte inta çittæ . »  
A segonda forma da « gran tribolaçion » a l’é davanti à niatri co-o seu corollaio de mòrti in moltitudine. Pe quello, o vëgne urgente ottegnî a proteçion e l’aggiutto do Segnô pe mezo de Gexù Cristo. Comme a suggerisce l’imagine, o peccatô o deve “ mantegnî i seu comandamenti ” ; quelli de Dio e quelli de Gexù, “ a pegoa de Dio ” ch’o veu dî ch’o deve renonçiâ à tutte e forme che o peccou o peu piggiâ. A traduçion velâ de sto verscio conservou inte nòstre Bibbie d’ancheu a l’é dovua a-o cattòliçeximo roman guiddou da-o Vatican. I atri manoscriti , i ciù antighi e donca ciù fedeli, dixan : “ Beati quelli che mantëgnan i seu comandamenti . ” E dæto che o peccou o l’é a transgrescion da lezze, o messaggio o l’é destorto e o sostituisce l’obbediensa neçessäia e vitale co-a sencia revendicaçion d’appartensa crestiaña. Chi o s'avvantaggia do crimine ? A quelli che combattan o Sabbath fin a-o glorioso retorno de Gexù Cristo. O veo messaggio o l’é resummou comme segue : “ Beato quello ch’o l’obbedisce a-o seu Creatô .” Sto messaggio o repete solo quello mensunou inte Apocalisse 12:17 e 14:12, saieiva à dî : “ quelli che mantëgnan i comandamenti de Dio e a fæ de Gexù .” Sti chì son i destinatäi de l’urtimo messaggio indirizzou da Gexù. O giudiçe do resultato ottegnuo o l’é o mæximo Gexù Cristo, e a seu domanda a l’é pægia a- e sofferense sopportæ into seu martirio. A compensaçion pe quelli seleçionæ a saià ben ben grande ; ottëgnan l’immortalitæ , e intran inta vitta eterna pe mezo da mainea avventista scimbolizzâ da-e “ dozze pòrte ” da scimbòlica “ neuva Gerusalemme ”.                         
Verso 15 : “ Feua co-i can, i stregon , i sessualmente immorali, i assassini, i idolatri, e chi l’ammia e o prattica a mensonge ! »  
Chi son quelli che Gexù o ciamma coscì ? St'accusa ascosa a riguarda tutta a fede crestiaña ch'a s'é apostatizzâ ; a fede cattòlica, a fede protestante moltiforme compreiso a fede avventista ch'a l'é intrâ inta seu alleansa do 1994 ; a fede avventista coscì riccamente benedita da lê a-o comenso da seu existensa, e ancon de ciù pe quello ch’o l’à da fâ co-i seu urtimi rappresentanti obrigæ à dissendî. I « can » son i paghen ma ascì, e sorviatutto, quelli che se dixan di seu fræ e ô tradiscian . Sto termine " can " o l'é paradòscicamente pe- i umoen do Ponente d'ancheu quello de l'animâ tegnuo pe scimbolo de fedeltæ , ma pe-i orientæ a mæxima imagine de l'execuçion . E chì Gexù o sfidda fiña a seu natua umaña e o ê tëgne pe de bestie indelicæ . I atri termini conferman sto giudiçio. Gexù o conferma e poule prononçiæ inte Ap. 21:8 e chì l’ azzonta do termine “ can ” a l’esprimme o seu giudiçio personale. Dòppo a sublime demostraçion d’amô ch’o l’à dæto a-i òmmi, ninte o l’é ciù terribile che ëse tradio da quelli che ô revendican e o seu sacrifiçio.          
Dapeu Gexù o î ciamma « magi » pe caxon di seu trattamenti co-i angeli mâ, o spiritualismo, ch’o l’à seduto pe-a primma vòtta a fæ cattòlica co-e appariçioin da « Vergine Maria », quarcösa de biblicamente imposcibile. Ma i miracoli fæti da-i demònni s’assumeggian à quelli che i “ magi ” do Faraon an fæto davanti à Mosè e Aaron.      
Ciammandoli « immodesti », Gexù o condanna a liberaçion da morale ma sorviatutto e alleanse religiose innaturale che vëgnan fæte da-e gexe protestante co-a fæ cattòlica denonçiâ da-i profeti de Dio comme o servitô do diao. Reproduxan, « comme figge », l’«impuritæ » da seu « moæ prostituta Babilònia a Grande », denonçiâ inte Ap. 17:5.          
I apòstati son ascì di “ assassini ” che se preparan à ammassâ i çernui de Gexù s’o no l’intervegne pe impedîli co-a seu vegnua gloriosa.  
Son di « idolatri » perché dan ciù importansa a-a vitta materiale che a-a vitta spirituale. Arrestan indifferenti quande o Segnô o ghe l’òffre a seu luxe, che refuan con arrogansa demonizzando i seu vëi messaggê.  
E pe finî sto verscio , o speçifica : « e chi l’ammia e o prattica a fäscitæ! «Into fâlo , o denuncia quelli che a seu natua a l’é attaccâ a-a mensonge, a-o ponto che son do tutto insenscibili a-a veitæ. S'é dito che no gh'é de contabilitæ pe-o gosto ; O mæximo o l’é veo pe l’ amô da veitæ ò de böxie. Ma pe-a seu eternitæ, o Segnô o çerne, escluxivamente, tra e seu creatue che a reproduçion umaña a dà vitta, quelli ch’an st’amô da veitæ.      
L’exito finale do progetto de sarvessa do Segnô o l’é terribile. Cacciæ feua , consecutivamente, son i peccatoî antediluvien induriti, inpentimenti , a vegia alleansa ebraica incredua , l’ abominabile fede catòlica romaña papale , a fede ortodòssa idolatrica, a fede protestante co-o seu carattere predivista , e pe finî, a fede vitimista de l’ instituçionale . s an tutti privilegiæ o mæximo.
O messaggio « adventista » o l’à avuo de conseguense fatale, primma, pe-i ebrëi, che son cheiti pe-o seu refuo de credde inta primma vegnua do Mescia annonçiâ da-o Dan 9,24 a-o 27. Segondo, i crestien cacciæ feua da Gexù che scompartiscian tutti a colpa de mostrâ o desinteresse pe l’urtimo « adventista no cossage » ch’o m’à fæto . A seu mancansa d’amô pe-a seu veitæ a l’é fatale pe loiatri. Do 2020, ste grende religioin offiçiæ scompartan tutte sto terribile messaggio che o Gexù o l'à adressou do 1843 a-o protestanteximo de l' epoca “ Sarde ” inte Ap. 3:1 : “ Ti passi pe ëse vivo, e ti l'é mòrto .”          
Verso 16 : “ Mi Gexù ò mandou o mæ angelo pe testimoniâve ste cöse inte gexe. Son a reixe e o descendente de Davide, a stella do mattin luminosa. »  
Gexù o l’à mandou o seu angelo Gabriele à Gioan, e pe mezo de Gioan à niatri, i seu fedeli servitoî di urtimi giorni. Pecöse l'é solo che ancheu che sto messaggio deçifrou do tutto o ne permette de capî i messaggi ch'o se dirizze a-i seu servitoî e discepoli de sette ere ò sette Assemblee . Gexù o l’elimina o dubio in sciâ seu evocaçion scimbòlica de Apo.5 : “ a reixe e a posteritæ de Davide ”. O l'azzonze : « a lumminosa stella do mattin ». Sta stella a l’é o sô ma o s’identifica con lê solo comme un scimbolo. Pecöse, inconsciamente, i ëse scinçeri ch’amman Gexù Cristo pe-o seu sacrifiçio onran o nòstro sô, sta stella divinizzâ da-i paghen. Se tanti no ô son conscienti , e moltitudine, fiña quelle inluminæ in sce l'argomento, no son pronte, e ni boñe à capî a gravitæ de st'açion idolatrica pagaña . L’òmmo o dev’ascordâse de lê mæximo, de mettise into pòsto do Segnô ch’o sente e cöse inte unna mainea ben ben despægia perché a seu mente a l’é anæta apreuvo a-e açioin di òmmi pe squæxi 6000 anni za. O l'identifica ògni açion pe quello ch'a rappresenta effettivamente ; che no l’é o caxo di òmmi che a seu vitta curta a s’occupa sorviatutto de soddisfâ i seu dexidëi, sorviatutto carnæ e terrestri, ma o l’é ascì o caxo de quelli ch’en spirituali e assæ religioxi e che restan bloccæ da-o rispetto pe-e tradiçioin di poæ.        
A-a fin do messaggio da Tiatira , o Sciô o l’à dito à “ quello ch’o guägna ” : “ E ghe daiò a stella do mattin ” . Chì Gexù o se presenta comme “ a stella do mattin ”. O vittô o l’ottëgnià donca Gexù e con lê tutta a luxe da vitta ch’a l’à a seu vivagna inte lê. O rappòrto de sto termine o suggerisce tutta l’attençion di vëi urtimi « Adventisti » in sce sti versci de 1 Pet. savendo sto fæto primma, che nisciuña profeçia da Scrittua a l’à de interpretaçion privâ, perché a profeçia a no l’é mai vegnua pe-a voentæ de l’òmmo, ma i òmmi santi de Dio parlavan comme ean sponciæ da-o Sciô Spìrito. " No se poeiva dî megio." Dòppo avei sentio ste poule, o çernuo o ê trasforma inte de euvie piggiæ in conscideraçion da Gexù Cristo.          
Verso 17 : “ E o Sciô Spìrito e a sposa dixan : Vegnî . E quello ch'o l'ascolta o dixe : Vegnî . E che vegne quello ch'o l'à seu ; Che chi veu o pigge liberamente l' ægua da vitta .  
Da-o comenso do seu ministerio in sciâ tæra, o Gexù o l’à ciammou : “ Ven .” Ma piggiando l’imagine da « seu » , o sa che quello ch’o no l’ à « seu » o no vegnià à beive. O seu ciammo o saià sentio solo da quelli ch’an “ seu ” pe sta vitta eterna che a seu giustiçia perfetta a ne l’öfre solo pe-a seu graçia, comme segonda poscibilitæ. Solo Gexù o l'à pagou o prexo ; Coscì o l’òffre “ pe gratis ” . Nisciuña " indulgensa " cattòlica ò diviña a permette d'ottegnîla a-o prexo di dinæ. St'appello universale o l'inandia unn'assemblea de fonçionäi elezzui da tutte e naçioin e de tutte e origine. O ciammo “ Vegnî ” o vëgne a clave pe sta riunioin di çernui che a preuva da fæ di urtimi giorni a creià. Ma, vivan a preuva despersa in sciâ tæra e no saian torna missi insemme fin à quande Gexù Cristo o no torna inta seu glòria pe levâli da-a tæra do peccou .                 
Verso 18 : “ Testimonio à tutti quelli che s’ascoltan e paròlle da profeçia de sto libbro : Se quarchedun o l’azzonze à ste cöse, o Segnô o ghe azzonze e plaghe scrite inte sto libbro ; »  
L’Apocalisse a no l’é un libbro biblico commun. O l'é un travaggio de lettiatua divinamente codificou inte un lenguaggio biblico ch'o peu ëse reconosciuo da quelli che çercan a Bibbia intrega da-o comenso a-a fin. E esprescioin vëgnan familiare pe mezo da lettua repetua. E e “ concordanse bibliche ” ne permettan de trovâ de esprescioin pæge. Ma pròpio perché o seu còdiçe o l’é ben ben preçiso, i traduttoî e i trascrittoî vëgnan avvertii : « Se quarchedun o gh’azzonze quarcösa, o Segnô o ô corpià co-e peste descrite inte sto libbro ».    
Verso 19 : “ E se quarchedun o l’arretiâ da-e paròlle do libbro de sta profeçia, o Segnô o l’arretiâ a seu parte da l’erbo da vitta e da-a çittæ santa, scrite inte sto libbro. »  
Pe-e mæxime raxoin, o Segnô o menassa chi se segge ch’o “ leve quarcösa da-e poule do libbro de sta profeçia .” Chi piggia sto reisego o l'é avvertio ascì : « O Segnô o l'arretiâ a seu parte da l'erbo da vitta e da-a çittæ santa, che son descrite inte sto libbro ». I cangiamenti notæ an donca de conseguense terribile pe quelli che î an commessi.   
Tirò a vòstra attençion in sce sta leçion. Se l' alteraçion de sto libbro codificou incomprensibile a vëgne castigâ da Gexù Cristo inte ste doe mainee rigorose , cöse succedià à quello ch'o refuâ o seu messaggio decodificou perfettamente comprenscibile ? 
O Segnô o l'à de boñe raxoin pe presentâ ciæamente sto avvertimento , perché sta Revelaçion , e poule da quæ son stæte çernue da Lê , a l'à o mæximo valô che o testo di seu « Dexe Comandamenti » « inciso co-o seu dio in scê töe de pria » . Ora , into Dan.7:25, o l’à profetizzou che a seu “ lezze ” reale a saieiva stæta “ cangiâ ” coscì comme i “ tempi ” . L'açion a l'é stæta portâ avanti, comme emmo visto, da l'autoritæ romaña, succescivamente imperiâ do 321, dapeu papale , do 538 . St’açion , ch’o l’à giudicou comme « arrogante », a saià castigâ da-a mòrte , e o Segnô o n’exorta à no repete, verso a profeçia, sta meña de colpa ch’o condanna fermamente.             
O travaggio do Segnô o l’arresta o seu travaggio independentemente da quande o l’é fæto. Descifrâ a seu profeçia o l’é imposcibile sensa a seu guidda. Sto fæto o veu dî che o travaggio decriptou o l’à o mæximo valô de quello criptou. Coscì rendete conto che st’euvia donde o pensceo de Dio o l’é revelou ciæamente o l’é de unn’ertiscima “ santitæ ”. O constituisce l'urtima « testimoniansa de Gexù » do Segnô a-i seu servitoî dissidenti ch'arrestan avventisti do setten giorno ; e into mæximo tempo, co-a prattica do veo Sabbath de Sabo, o l'é do 2021 , l'urtima " santitæ giustificâ " programmâ da l'intrâ in vigô do decretto de Dan.8:14 do 1843 .        
Verso 20 : “ Quello ch’o testimonia ste cöse o dixe : ‘ De seguo vegno a-a spedia . Amen ! Ven, Segnô Gexù ! »   
Dæto ch’o contëgne e urtime poule che Gexù Cristo o s’é rivolto a-i seu discepoli, sto libbro de l’Apocalisse o l’é de ertiscima santitæ. Inte lê attrovemmo l’equivalente de töe da lezze, incise co-o dio de Dio e dæte à Mosè. Gexù o l' attesta ; Chi o l' ossià contestâ st' attestaçion diviña ? Tutto o l'é dito, tutto o l'é revelou, o no l'à ninte de ciù da dî feua che : « Sì, vegno a-a spedia ». Un sencillo “ Sì ” ch’o l’impegna tutta a seu persoña diviña, o l’é de dî se a seu vegnua imminente a l’é segua perché o rinnova a seu promissa: “ Vegno a-a spedia ” ; un “ promptly ” datou ch’o piggia o seu scignificato completo : inta primmaveia do 2030. E o conferma a seu affermaçion co-o dî “ Amen ” ; che veu dî : " In veitæ ".                  
Chi alloa o dixe : “ Ven, Segnô Gexù ” ? Segondo o verscicolo 17 de sto capitolo, son “ o Sciô e a sposa .”       
Verso 21 : “ Che a graçia do Segnô Gexù a segge con tutti i santi ! »  
Sto urtimo verscio de l’Apocalisse o chiude o libbro con evòcâ “ a graçia do Segnô Gexù .” Sto chì o l'é un tema ch'o s'opponeiva de spesso a-a lezze, a-o comenso de l' Assemblea Crestiaña . À quelli tempi, a graçia a s’opponeiva a-a lezze da quelli che refuavan l’offerta de Cristo. L’ereditæ da lezze da parte di ebrëi a voeiva dî che veddeivan a giustiçia diviña solo che pe mezo de quella. Gexù o no voeiva levâli da l’obbediensa a-a lezze ma o l’é vegnuo pe « compie » quello che i sacrifici de bestie gh’aivan profetizzou. Pe questo o l’à dito into Mat . No son vegnuo pe abolî, ma pe compiî .»       
A cösa ciù da mäveggiâse a l’é de senti i crestien oppoñise a-a lezze e a-a graçia. Pecöse, comme o l’ascciæisce l’apòstolo Paolo , a graçia a l’à l’intençion d’aggiuttâ l’òmmo à compie a lezze fin a-o ponto che o Gexù o deciara inte Gioan 15:5 : “ Mi son a vigna, voscià e ramme. Quello ch’o l’arresta inte mi e mi inte lê o pòrta tanti fruti, perché sensa de mi no poeite fâ ninte .” De che cöse da " fâ " o parla e de che " fruto " o parla ? Da-o rispetto da lezze che a seu graçia a rende poscibile pe mezo do seu aggiutto into Sciô Spìrito.        
Saieiva stæto dexiderabile e salutâ che « a graçia do Segnô Gexù a fïse stæta » , e ch’a l’aise posciuo agî « inte tutto » ; ma sto verscio storto o l’ esprimme solo che un dexidëio realizzâ . Speremmo tutti che ghe segge ben ben de quelli ; tanti comme se peu ; o nòstro ammirabile Dio, Creatô e Salvatô o se meita ; o l’é supremmamente degno de quello. Speçificando " con tutti i santi ", o testo originale o l'elimina tutte e ambiguitæ ; a graçia do Segnô a peu fâ di avvantaggi solo che à loiatri escluxivamente , à quelli « ch’o santifica co-a seu veitæ » (Gio. 17,17). E à quelli che pensan de razzonze a vitta eterna piggiando o cammin che Gexù Cristo o sostëgne de anâ apreuvo, ve rappresento che tra « cammin » e « vitta », gh’é a « veitæ » ch’a no se peu scappâ, segondo Gioan 14:6. Pe tanto despiaxei di rebelli che revendican a benediçion de sto verscio, da-o 1843, a graçia do Segnô a l’avvantaggia solo quelli ch’o santifica co-a restauraçion do seu santo repòso de Sabbath de sabo. L’é st’açion chì, combinâ co- a testimoniansa d’amô pe-a seu “ veitæ ”, a rende i santi eletti degni da graçia in costion. Coscì a graçia a no peu ëse dedicâ à “ tutti .” Donca stæ attenti a-e brutte traduçioin da Bibbia che pòrtan à fäso, che pòrtan à unna terribile descilluxon finale pe quelli che, pe desgraçia, se basan in sce de loiatre !                         
A diviña Revelaçion presentâ inte sto travaggio a l’é vegnua à confermâ e leçioin profetizzæ inte l’istöia da Genexi, l’importansa vitale da quæ emmo posciuo nottâ. In sciâ fin de sto travaggio, o me pâ utile arregordâme ste leçioin prinçipæ . Sto chì o l'é giustificou e vorrieiva fâ nottâ che into nòstro mondo contemporaneo , a fede crestiaña a l'é presentâ massisciamente inte unna forma stòrta pe caxon do patrimònio colturale do cattòliçeximo roman. A veitæ domandâ da-o Segnô a l’é arrestâ into stato sencio e lògico compreiso da-i primmi apòstoli de Gexù Cristo, ma sta sempliçitæ, de spesso ignorâ, a vëgne , pe-o seu carattere de minoransa , complessa pe-i no iniçiæ . De fæto, pe identificâ i santi di urtimi giorni de Gexù Cristo e a struttua spirituale de l’Apocalisse, o decretto de Daniele 8:14 o l’é indispensabile. Ma pe identificâ sto decretto, o studio do libbro intrego de Daniele e a descifraçion de seu profeçie son ascì indispensabili . Ste cöse compreise , l’Apocalisse a ne consegna i seu segreti. Sti studdi neçessäi ascciæiscian a difficoltæ incontrâ quande se çerca de convinse l'òmmo incredulo do nòstro tempo in Oçidente, e sorviatutto in Fransa.
O Gexù o l’à dito che nisciun o peu vegnî da lê feua che o Poæ ch’o ô guidda e o l’à dito ascì, à propòxito di seu eletti , che devan nasce da l’ægua e da-o Sciô. Sti doî insegnamenti veuan dî inte unna mainea complementare che o Segnô o conosce a natua spirituale di seu çernui tra tutte e seu creatue. De conseguensa, ciaschedun de loiatri o reagisce segondo a seu natua ; Pe de ciù, quello ch’o l’à di pregiudiçi à avvantaggio do Sabbath za pratticou da-i ebrëi o l’açetterà sensa tròppa difficoltæ e revelaçioin profetiche che mostran ch’o l’é domandou da-o Segnô fin da-o 1843. A-o conträio, quello ch’o l’à di pregiudiçi desfavorevoli à sto propòxito o refuià tutti i argomenti biblichi presentæ pe refuâ a seu boña raxon. A comprenscion de sto prinçipio a ne protezze da-o vegnî descilluxionæ pe quelli a-i quæ presentemmo a veitæ de Cristo. Revelando a veitæ da mente do Segnô, a profeçia a dà a piña potensa a- o «vangelo eterno » che i discepoli de Gexù an da « mostrâ a-e naçioin fin a-a fin do mondo ».     
E " bestie " de l'Apocalisse .  
Cronològicamente e consecutivamente i nemixi do Segnô e di seu çernui comparivan inte l’imagine de “ bestie ”.  
A primma a designa Romma imperiâ imaginâ da-o « drago con dexe còrne e sette teste che portan de diademme » inte Ap. 12 : 3 ; “ I nicolaiten ” inte Ap. 2 :6 ; “ o diao ” inte Ap. 2:10.        
A segonda a l’à da fâ co- a Romma cattòlica papale imaginâ da « a bestia ch’a se leva da-o mâ, con dexe còrne ch’a l’à de diademe e sette teste » de Ap. 13,1 ; “ o tröno de Satana ” inte Ap . “ a dònna Jezabel ” inte Ap . “ a luña pinna de sangue ” inte Ap . “ a tersa parte da luña ” da “ quarta trömba ” inte Ap . “ o mâ ” inte Ap 10:2 ; “ a canna comme unna verga ” inte Ap . “ a coa ” do “ drago ” inte Ap 12:4 ; “ o serpente ” inte Ap . e “ drago ” di versci 13, 16 e 17 ; “ Babilònia a grande ” inte Ap. 14:8 e 17:5.                                    
O terso o l’ammia à l’ateismo revoluçionäio franseise, imaginou da-a « bestia ch’a se leva da-a fossa sensa fondo » inte Ap. 11 : 7 ; a “ gran tribolaçion ” inte Ap 2:22 ; a “ quarta trömba ” inte Ap 8:12 ; “ a bocca ch’a l’ingheugge o sciumme ” ch’a scimbolizza o pòpolo catòlico, inte Ap. Sto chì o l’à da fâ co-a primma forma do “ segondo guai ” mensunou inte Ap. A seu segonda forma a saià realizzâ da-a « sesta trömba » de Ap. 9:13, saieiva à dî segondo Ap. 8:13 co-o titolo de « segondo guai » , tra o 7 de marzo do 2021 e o 2029, sotta l’aspeto reale de unna tersa guæra mondiale ch’a finisce co-a guæra atòmica. O genoçidio uman ch’o despopola a tæra ( l’abisso ) o l’é o ligamme stabilio tra “ a quarta e a sesta trömba ”. I dettaggi do sviluppo de sta guæra son revelæ inte Dan.11:40-45.                     
A quarta « bestia » a se referisce a-a fæ protestante e a-a fæ cattòlica, a seu alleâ, inte l’urtima preuva de fæ inte l’istöia terrestre. O “ ne vëgne sciù da-a tæra ”, inte Ap 13:11 ; che veu dî che lê mæxima a l’é vegnua feua da-a fede cattòlica scimbolizzâ da “ o mâ ”. L'era da Reforma a l'à stabilio pe-a ciù parte unna religion protestante, con tanti aspeti, segnæ da l'apostaxia , ch'a testimoniava inte euvie do Gioan Calvin un carattere guerrevoso, duro, cruel e persecutô . L'intrâ in vigô do decretto de Dan.8:14, o ô condanna à livello globale da-a primmaveia do 1843.       
A fede avventista instituçionale, ch'a l'é vegnua feua viva da-a preuva de fede protestante do 1843-1844, a l'é cheita inderê e a l'é tornâ a-o stato da fede protestante e a-a seu malediçion diviña da-a caduta do 1994 ; Sto fæto o l'é dovuo a-o refuo offiçiâ da luxe profetica diviña revelâ inte sto travaggio da-o 1991 . Sta mòrte spirituale da forma instituçionale a l’é profetizzâ inte Ap. 3,16 : “ Ti vomiò da-a mæ bocca .”     
I urtimi compimenti da profeçia son davanti à niatri, e a fæ de tutti a saià missa à preuva. O Segnô Gexù Cristo o reconoscià, tra tutti i umoen, quelli ch’appartëgnan à lê , saieiva à dî quelli che açettan e seu revelaçioin vitæ, o fruto de l’amô divino, con gioia e fedeltæ grata .
A-o tempo de l’urtima çernia, i eletti se distingueivan da-o fæto che saian perché a caduta caduta, a diviña Revelaçion a farà coscì a differensa tra o sarvou e o perso a-o quæ da l’ epoca apostòlica « Efeso » , inte Ap . e do 1843, inte l’ era «Sardis » , o l’à dito ascì a-i protestanti, into Ap. 3,3 : « arregòrdite comme l’é stæto reçevuo e sentio ; e tegnî e pentîse ” ; questo fin a-i Avventisti che son cazzui da-o 1994, che sciben che son di guardia do Sabbath, reçeivan da Gexù sto messaggio de Ap. 3,19 : “ Reprendo e castigo tutti quelli che amo ; donca stæ zelosi e pentîve .”                  
Into preparâ sta Revelaçion profetica, o Segnô Creatô , incontrou inta persoña de Gexù Cristo , o s’é misso a finalitæ de permette a-i seu çernui d’identificâ ciæamente i seu nemixi ; a cösa a l'é fæta e o propòxito do Segnô o l'é conseguio . Coscì inricchio spiritualmente , o seu Sceglio o vëgne “ a sposa preparâ pe-a çena de nòçie de l’Agnello .” O l’à “ vestî de lin gianco fin, ch’a l’é a giustiçia di santi ” inte Ap. 19 :7. Ti ch’æ lezzuo o contegnuo de st’euvia, se t’æ a poscibilitæ e a benediçion d’ ëse tra o seu numero, « preparâte pe incontrâ o teu Segnô » (Amos 4,12) , inta seu veitæ !          
Oua che e profeçie misteiose do Daniele e de l’Apocalisse en stæte descifræ do tutto e o tempo do veo retorno de Cristo o l’é conosciuo da niatri, sta domanda de Gexù Cristo çitâ inte Lucca 18:8 a ghe lascia un dubio un pö angustiante : « Ve digo ch’o î vendighià a-a spedia». Ma quande o Figgio de l’Òmmo o vegnià, o troviâ a fæ in sciâ tæra? ". Pecöse l’abbondansa da conoscensa intellettuale da veitæ a no peu compensâ a debolessa da qualitæ de sta fæ. L'umanitæ, ch'a saià affrontâ co-o retorno de Gexù Cristo, a s'é sviluppâ inte un climma favorevole à tutte e forme d'egoiximo fortemente incoraggiou. O bon exito individuale o l'é vegnuo l'intençion da razzonze à tutti i costi, anche con schiasciâ o vexin, e sto chì inte un longo periodo de paxe mondiale ch'o l'é duou ciù de 70 anni. Quande semmo che i valoî do çê propòsti da Gexù Cristo son in assolua oppoxiçion à sto standard do nòstro tempo, a seu domanda a pâ tragicamente giustificâ, perché a peu riguardâ de persoñe che se creddeivan ëse « çernue », ma che desgraçiatamente arrestan solo che « ciammæ » ; pecöse Gexù o no l’avià attrovou inte loiatri a qualitæ de fæ ch’a l’é neçessäia pe ëse degni da seu graçia.        
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
A lettia a l'ammòssa ma o Sciô o dà vitta .
 
Sto urtimo capitolo o completa a descriçion da Revelaçion de l’Apocalisse. De fæto, ò solo presentou i còdiçi biblichi che ne permettan d’identificâ i scimboli che o Segnô o deuvia inte seu profeçie, ma tanto che o seu propòxito o l’é de revelâ o seu requixito pe-o retorno do Sabbath da-o 1843-1844 , a paròlla Sabbath a no comparisce unna vòtta inte sti testi profetichi ò de Daniele. O l'é de longo propòsto ma no mensunou de mainea ciæa. A raxon pe no nomminâlo ciæamente a l’é che a prattica do Sabbath a l’é unna normalitæ de base da fede crestiaña apostòlica, perché tutti peuan vedde che l’argomento do Sabbath o no l’é mai stæto un oggetto de controversia tra i ebrëi e i primmi apòstoli, discepoli de Gexù Cristo. Però , o diao o no l'à smesso d'attaccâlo, primma con inçitâ i ebrëi à « inquinâlo », dapeu i crestien, con fâlo « ignorâ » do tutto. Pe ottegnî sto resultato, o l’à ispirou de fäse traduçioin di testi originali che ô mensuñavan. Pe de ciù, sta presentaçion da veitæ diviña a no saieiva completa sensa a denonçia de ste fäse odiose, che e seu vittime son , primma, o Segnô inte Gexù Cristo , dapeu quelle a-i quæ a seu mòrte espiatöia a l’avieiva posciuo offrî a vitta eterna.    
Affermo davanti a-o Segnô che no gh’é nisciun verscio inti scriti de vegie e neuve alleanse, saieiva à dî a Bibbia intrega, ch’a mostra un cangio inta condiçion do Sabbath da-o quarto di seu dexe comandamenti ; in ciù , santificao da-o Segnô , da-o comenso da seu creaçion do nòstro mondo terrestre. 
Da l’apostaxia protestante dovua à l’intrâ in vigô do decretto de Daniele 8:14 , inta primmaveia do 1843 fin a-a giornâ d’ancheu, a lettua da Bibbia a l’ammòssa. Voio fâ ciæo che no l'é a Bibbia ch'a l'ammòssa volontäiamente, o l'é l'uso ch'o ne vëgne fæto in sciâ base di erroî de traduçion che compariscian inte verscioin tradute di testi originäi " ebraichi e greghi " ; ma o l'é ascì sorviatutto un problema dovuo à de interpretaçioin erræ . O mæximo Segnô o conferma a cösa, inte l’imagine, inte Ap. 9,11 : « E aivan comme re in sce de loiatri l’angelo da fossa sensa fondo, che in ebraico o se ciamma Abaddon, e in grego Apollion » . Me regòrdo chì o messaggio ascoso inte sto verscio : « Abbadon e Apollion » veuan dî, « in ebraico e in grego » : Destruttô. L’ “ angelo da fossa sensa fondo ” o destrue a fæ deuviando i “ doî testimònni ” biblichi de Ap. 11:3.                
Pe de ciù, da-o 1843, i fäsci credenti an fæto doî erroî inta seu lettua da testimoniansa stòrica da Bibbia. A primma a l’é d’avei dæto ciù importansa a-a nascion de Gexù Cristo che a-a seu mòrte e a segonda a rinfòrsa sto errô , con dâ ciù importansa a-a seu resurreçion che a-a seu mòrte. Sto doggio errô o testimonia contra de loiatri, perché a demostraçion de l’amô do Segnô pe-e seu creatue a s’appoggia , in sostansa , in sciâ seu deçixon volontäia de dâ , inte Cristo , a seu vitta pe-a redençion di seu eletti. Dâ a prioritæ a-a resurreçion de Gexù o l’é destorpî o progetto de sarvâ do Segnô, e pe-i colpevoli o pòrta a conseguensa de taggiâse da lê e de rompî a seu santa, giusta e boña alleansa . A vittöia de Cristo a s’appoggia in sciâ seu açettaçion da mòrte, a seu resurreçion a l’é solo che a conseguensa feliçe e giusta da seu perfeçion diviña.
 
Colossensi 2: 16-17 : “ No che nisciun o ve giudiche pe-o mangiâ, ò pe-o beive, ò pe-a giornâ de festa, ò pe-a luña neuva ò pe-i giorni de sabbato: che son l’ombra de cöse che vëgnan; »   
Sto verscio o l’é deuviou de spesso pe giustificâ l’arresto da prattica do “ Sabbath ” settemañale . Gh'é doe raxoin pe-e quæ sta çernia a l'é coscì. A primma a l'é che l'esprescion « di sabbatti » a designa « i sabbatti » occaxonæ da-e « feste » religiose annuæ ordinae da-o Segnô into Levitico 23. Sti chì son di « sabbatti » commoventi che vëgnan missi a-o comenso e de vòtte a-a fin do tempo de « feste » religiose . Se ghe fa referensa a-a frase “ no fâ nisciun travaggio servile inte quello giorno .” No gh'an nisciuña connescion co- o « Sabbath » settemañale feua che o seu nomme « Sabbath » ch'o veu dî « cessâ , arreposâse » e ch'o comparisce pe - a primma vòtta into Gen. Va dito ascì che a poula « sabbath » mensunâ into testo ebraico do quarto comandamento a no comparisce inta traduçion do L.Segond ch’a ô designa , solo che , co- o nomme de « giorno de repòso » ò « setten giorno ». À tutti i mòddi, a piggia a seu reixe da- o verbo mensunou into Gen. 2:2 : « repòso » ò « o Sabbath » che a verscion JNDarby da Bibbia a nomina ciæamente .                                       
A segonda raxon a l’é questa : o Paolo o l’à dito in scê « feste e i sabbatti » che son « ombre de cöse da vegnî », saieiva à dî de cöse che profetizzan unna realtæ ch’a l’ea ò ch’a saià vegnua . Se se soppoñe che o « Sabath do setten giorno » o segge interessou inte sto verscio, gh’arresta unna « ombra da vegnî » fin à l’arrivo do setten millennio ch’o profetizza. A mòrte de Gexù Cristo a l’à revelou o scignificato do « Sabbath do setten giorno » ch’o profetizza, pe caxon da seu vittöia in sciô peccou e in sciâ mòrte , i « mill’anni » çelesti into quæ i seu eletti giudichian i mòrti terrestri e çelesti cadui.             
Inte sto verscio, « e feste, e luñe neuve » e i seu « sabbatti » ean ligæ à l’existensa da forma naçionale de l’Israele da vegia alleansa. Stabilindo a neuva alliansa pe mezo da seu mòrte, Gexù Cristo o l’à reiso inutile ste cöse profetiche ; doveivan cessâ e scentâ comme unn’ “ ombra ” ch’a s’asciorbeiva davanti a-a realtæ do seu ministerio terrestre compio. Tanto che o " Sabbath " settemañale o l'aspëta l'arrivo do setten millennio pe incontrâ a seu realtæ profetizzâ e perde a seu utilitæ .          
O Paolo o mensuña ascì o “ mangiâ e beive .” Comme servitô fedele, o sa che o Segnô o l’à parlou de ste cöse into Levitico 11 e into Deuteronomio 14, donde o prescrive i alimenti pöi permissi e i alimenti pöi vietæ. E poule de Paolo no an l’intençion de contestâ ste ordinanse diviñe ma solo e opinioin umañe ( che nisciun... ) espresse in sce st’argomento ch’o sviluppià inte Rom. 14 e 1 Cor.8 donde o seu pensceo o comparisce ciù ciæamente . L'argomento o l'à da fâ co-i alimenti sacrificæ à di idoli e à de divinitæ fäse. O l’arregòrda a - i eletti che forman l’Israele spirituale de Dio, i seu dovei verso de lê , co - o dî inte 1 Cor. O Segnô o l'é glorificou da quelli che ignoran e desprexan e seu ordinanse revelæ in sce sti argomenti ?     
 
O l’ é o Giacomo, o fræ de Gexù, ch’o parla pe conto di apòstoli in sce l’argomento da çirconçiscion , inti Atti 15: 19-20-21 : “ Pe quello ò incoraggio à no fâ fastidio à quelli che se son vortæ à Dio, ma à scriveghe che s’astëgnan da-e cöse pe-o sangue e da-e inquinaçioin; pecöse o Mosè da-i tempi d’antighitæ o l’à inte tutte e çittæ quelli che ô predican, e o l’é lezzuo inte sinagoga tutti i sabbatti .   
De spesso deuviæ pe giustificâ a libertæ di paghen convertii verso o Sabbath, sti versci constituiscian, a-o conträio, a megio preuva da seu prattica incoraggiâ e mostrâ da-i apòstoli . De fæto, o Giacomo o tëgne che no serve impòñeghe a çirconçiscion e o l'assumme i prinçippi essençiali perché l' insegnamento religioso approfondio o ghe saià presentou quande van « ògni Sabbath » inte sinagoga ebraiche inte seu localitæ . 
 
Un atro preteiso addeuviou pe giustificâ a cescion da clascificaçion di alimenti inte pöi e impuri: a vixon dæta à Pê inti Atti 10. A seu spiegaçion a se sviluppa inti Atti 11 donde o l’identifica e « bestie impöe » da vixon co-i « òmmi » paghen che son vegnui à domandâghe d’anâ da-o centurion roman « Corli » . Inte sta vixon, o Segnô o representa a natua impura di paghen che no ô servan e servan de divinitæ fäse. Eppoi a mòrte e a resurreçion de Gexù Cristo ghe pòrtan un gran cangiamento, perché a pòrta da graçia a ghe s’arve pe mezo da fæ into sacrificio espiatô de Gexù Cristo. L’é pe mezo de sta vixon che o Segnô o mostra a-o Pê sta neuva cösa. Pe quello, a clascificaçion pua e impura stabilia da-o Segnô , into Levitico 11, a l’arresta e a va avanti fin a-a fin do mondo. Feua che, da- o 1843, co-o decreto de Dan. 8:14, o mangiâ di òmmi o piggia o standard da « santificaçion » originâ stabilia e ordinâ into Gen. ; Sto chì o saià o to mangiâ .»             
Gexù o l’à dæto a seu vitta inte unna tortua fixica e mentale pe sarvâ i seu çernui. No mette in dubio o livello ertiscimo de santitæ che sta mòrte pascionâ a domanda in cangio de quella ch’o sarva. Veramente ! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
O Tempo Terrestre de Gexù Cristo .
 
A perla do Sabbath do 20 de marzo do 2021
Da-o comenso do mæ ministerio, son stæto convinto , e ò cantou , che “ Gexù o l’é nasciuo inta primmaveia .” Inte sto Sabbath do 20 de marzo do 2021, l' equinòçio de primmaveia o l'é avvegnuo a-e 10:37 a-o comenso de unn'incontro spirituale. O Sciô o m’à portou donca à çercâ a preuva de quella ch’a l’ea stæta fin à quelli tempi unna sencia convinçion da fæ. Un lunäio ebraico o n’à permisso de localizzâ o momento de l’ equinoxe de primmaveia de l’anno 6 – avanti da nòstra dataçion crestiaña offiçiâ da nascion do nòstro Sarvòtto , a-o “ Sabbath ” do 21 de marzo .     
Perché anno –6 ? 
Pecöse a nòstra dataçion offiçiâ da nascion de Gexù Cristo a s’é basâ in sce doî erroî. L’é stæto solo do secolo VI d.C. che o monego catòlico Dionisio o Piccin o l’à comensou à stabilî un lunäio. In assensa de dettaggi biblichi ò stòrichi , o l'à misso sta nascion in sciâ dæta da mòrte do re Erode, ch'o l'à misso do 753 da-a fondaçion de Romma. Da aloa i stòrichi an confermou un errô de 4 anni into seu carcolo ; che o mette a mòrte de Erode do 749 da-a fondaçion de Romma. Ma Gexù o l’é nasciuo avanti da mòrte de Erode e o Matt . O dettaggio o l'é importante , perché o testo o speçifica, « doî anni, segondo a dæta ch'o l'aiva domandou con cua a-i Maghi ». Azzonto a-i quattro anni de l’errô passou, l’anno –6, ò 747 da fondaçion de Romma, o l’é stabilio biblicamente.       
L’ equinoxe de primmaveia de l’anno – 6
Cazzendo inte un Sabbath, inte sto anno – 6, a Bibbia a ne mostra che un angelo o s’é presentou à di “ pastoî che guardavan e seu grende ” . O Sabbath o proibisce o commercio ma no a tegnua e a cura de bestie ; O Gexù o l’à confermou questo co-o dî : “ Chi de voscià, ch’o l’à unna pegoa ch’a cazze inte unna fossa, o no vëgne à sarvâla, anche into giorno do Sabbath ? ". Coscì, da un angelo, a nascion do " Bon Pastô ", sarvòtto e guidda de pegoe umañe a l’é stæta annonçiâ, primma, a- i pastoî umoen, guardian e protettoî de pegoe bestiæ. L’angelo o l’à dito : “ ...perché pe ti l’é nasciuo ancheu inta çittæ de Davide un Salvatô, ch’o l’é Cristo o Segnô .” Sto " oua " o l'ea donca o giorno do Sabbath e l'annunçio o l'ea fæto de neutte, a nascion de Gexù a l'avvëgne tra e 18.00, o comenso do Sabbath, e l'oa de neutte de l'annunçio fæto da l'angelo a-i pastoî. Devemmo oua stabilî o tempo preçiso quande, into çentro de l’oräio d’Israele, s’é verificou l’equinòçio de primmaveia de l’anno –6. Ma sto fæto o no l'é ancon poscibile perché no gh'emmo de informaçioin in sce sto periodo.             
A nascion de Gexù into Sabbath a rende o progetto de sarvâ do Segnô lumminoso e perfettamente lògico. Gexù o s’é deciarou comme o “ Figgio de l’Òmmo ” , “ o Segnô do Sabbath ” . Pe-o Sabbath o l’é temporaneo e a seu utilitæ a va avanti fin a-o giorno da seu segonda vegnua, sta fæ a l’é potente e gloriosa. Gexù o dà a-o Sabbath o seu scignificato completo perché o profetizza o resto do setten millennio guägno solo pe-i seu çernui co-a seu vittöia in sciô peccou e in sciâ mòrte .    
Pe marcâ o seu intrâ inte l'etæ adulta, à l'etæ de « dozze anni » , o Gexù o l'intervëgne spiritualmente co-o pòpolo religioso ch'o l'interroga in sciô Mescia annonçiou inte Scritue Sacre. Separou da-i seu genitoî che ô çercan pe trei giorni, o testimonia a seu diviña independensa e a seu consciensa da seu miscion à avvantaggio di umoen terrestri.  
Dapeu l’arriva o tempo do seu ministerio terrestre attivo e offiçiâ. I insegnamenti de Daniele 9:27 ô presentan sotta forma de " alleansa " de " unna settemaña " ch'a scimbolizza sette anni tra l'ötunno do 26 e l'ötunno do 33. Tra sti doî autunni, gh'é, inte unna poxiçion çentrale, a primmaveia e a festa de Pasqua de l'anno 30 donde , a -a meitæ d' arvî do ", o week do ", 3. 3, 30, Gexù Cristo o l’à fæto cessâ « o sacrifiçio e l’offerta de bestie » do rito ebraico , con offrî a seu vitta pe expia solo i pecchi di seu çernui. O giorno da seu mòrte, o Gexù o l’aiva 35 anni e 13 giorni. Moî vittöio in sciô peccou e in sciâ mòrte , o Gexù o poeiva commette o seu spî a-o Segnô , co-o dî : « L’é finio ». A seu vittöia in sciâ mòrte a l’é stæta donca confermâ da-a seu resurreçion. O l’à accompagnou e instruio coscì i seu apòstoli e discepoli fin à quande , davanti a-i seu euggi, o l’ é montou into çê avanti da festa de Pentecoste , segondo a testimoniansa dæta da-i Atti 1 :1 à 11 . Ma i angeli an inandiou inte st’occaxon l’annunçio do seu glorioso retorno, co-o dî : “ Òmmi de Galilea, perché stæ chì à guardâ in çê? Sto Gexù , ch’o l’é stæto piggiou da ti into çê, o vegnià coscì comme l’æ visto anâ into çê . A-a Pentecoste, o l’à comensou o seu ministerio çeleste comme o “ Sciô Spìrito ” ch’o ghe permette d’agisce fin a-a fin do mondo, into mæximo tempo, into spito de ciaschedun di seu eletti despersci in sciâ tæra. L’é alloa che o seu nomme profetizzou inte Isa.7,14, 8,8 e Matt.1,23, “ Emmanuel ” ch’o veu dî, “ Dio con niatri ”, o piggia, ancon de ciù, o seu veo scignificato.                         
I dettaggi dæti inte sto documento son de compense che o Gexù o dà a-i seu çernui comme segno d’apprexo pe-a seu demostraçion de fæ. Coscì a dæta da seu mòrte a ne permette de conosce e de scompartî con lê quella do seu urtimo retorno glorioso ch'o l'à programmou pe- o primmo giorno da primmaveia do 2030 ; saieiva à dî 2000 anni dòppo a primmaveia da seu croxificaçion a-i 3 do 30 d’arvî. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Santitæ e santificaçion .
 
Santitæ e santificaçion son inseparabile e condiçioin da sarvessa offerta da-o Segnô inte Gexù Cristo. O Paolo o ne remembra inte Ebr 12:14: “ Anæte apreuvo a-a paxe con tutti i òmmi e a-a santitæ, sensa a quæ nisciun o vedde o Segnô .”  
Sto conçetto divino de " santificaçion " o dev'ëse compreiso a-a perfeçion perché o l'à da fâ con " tutto quello ch'o l'appartëgne a-o Segnô " e comme tutti i propietäi, o no se permette de ëse despossessou sensa conseguense pe quelli ch'osan fâlo . Oua, no gh’à senso elencâ e compilâ unna lista de cöse che ghe appartëgnan ; Creatô da vitta e de tutto quello ch’o l’à drento, tutto o gh’appartëgne. O l’à donca o drito de vitta e de mòrte in sce tutte e seu creatue vivente. À tutti i mòddi, lasciando à tutti o drito de vive con lê ò de moî sensa de lê, i seu çernui s’azzonzan à lê pe unna çernia libera e volontäia d’appartegnîghe pe delongo. Sta reconciliaçion con lê a rende i seu çernui a seu propietæ. Quelli ch’o l’açetta e o reconosce intran into seu conçetto de santificaçion ch’o l’à da fâ za con tutte e lezze a-e quæ a vitta in sciâ tæra a l’é soggetta. A santificaçion a consciste donca inte l’açettâ de sottomettese a-e lezze fixiche e morale stabilie , e donca approvæ , da-o Segnô. L’é inte sta doggia capaçitæ che o Sabbath e i Dexe Comandamenti esprimman concretamente sta santificaçion diviña, a quæ transgrescion a domandarà a mòrte do Mescia Gexù.     
Sto conçetto de santificaçion o l’é mai tanto fondamentale che o Segnô o l’à visto bon definîlo giusto a-o comenso da Bibbia inte Gen. 2 :3, con santificâ o setten giorno. No l'é donca de mäveggiâse che sto numero sette o vëgne o seu « segno reale » inte tutta a Bibbia e ciù particolarmente inte Ap 7,2 : « E ò visto un atro angelo ch'o montava da-o levante , ch'o l'aiva o segno do Segnô vivente ; o l'à gridou con unna voxe erta a-i quattro angeli che gh'é stæto dæto de fâ mâ a-a tæra e a-o mâ, e o l'à dito : » . Quelli ch’an de orecchie pe ascoltâ o suggerimento do sottî Sciô Sciô de Dio avieivan remarcou che sto « segno do Segnô vivente » o l’é mensunou inte sto capitolo « 7 » de l’Apocalisse.          
 
Inte sta Pasqua e Sabbath do 3 d’arvî do 2021, l’anniversäio da mòrte do nòstro Sarvòtto Gexù Cristo, o Sciô de Dio o l’à diretto i mæ penscëi a-o santuäio ebraico de Mosè e a-o Templio tiou sciù da-o re Salomon à Gerusalemme. Ho nottou lì un dettaggio ch'o conferma fortemente l' interpretaçion ch'o l'ò dæto de sto santuäio ; saieiva à dî un ròllo profetico do gran progetto de sarvâ inandiou pe-i eletti resciöæ da-o Segnô. 
Da-o 1948 , con portâ ancon a malediçion diviña pe caxon do seu refuo de reconosce Gexù Cristo comme o " Mescia " mandou da-o Segnô, i ebrëi an repiggiou a seu tæra naçionale. Da aloa in avanti, unn'idea, un pensceo o î à ossescionæ : tiâ sciù torna o Templio de Gerusalemme. Ahimè pe loiatri, sta cösa a no saià mai, perché o Segnô o l'à unna boña raxon pe impedîla ; o seu ròllo o l'é finio co-a mòrte e a resurreçion de Gexù Cristo. A santitæ do templio a l’à attrovou a seu completa compimento inte l’anima do “ Mescia ”, inta seu carne e into seu spito, perfetto e sensa nisciuña maccia. O Gexù o l’à revelou sta leçion quande o l’à dito into Gioan 2:14, parlando do seu còrpo : “ Destruite sto templio, e inte trei giorni ô tiæ sciù .”         
A fin de l'utilitæ do templio a l'é stæta confermâ da-o Segnô inte un muggio de mainee. Pe primma cösa, o l’à fæto destrue do 70 da-e truppe romeñe de Tito, in conformitæ con l’annunçio profetizzou inte Daniele 9:26. Dapeu, dòppo avei cacciou feua i ebrëi, o l'à consegnou o scito do templio a-a religion de l'Islam ch'a l'à tiou sciù doe moschee lì ; a ciù vegia “ Al- Aqsa ” e a Cupoa da Ròcca. Israele donca o no l'à ni a poscibilitæ ni l'autorizzaçion da-o Segnô de tiâ sciù torna o seu templio. Pecöse sta reconstruçion a l’avieiva deformou o seu progetto profetizzou de sarvessa.   
O tempo de validitæ do templio de Gerusalemme o l'ea inciso inta forma da seu construçion. Ma pe vedde ciù ciæamente, gh'é da primma examminâ i dettaggi revelæ de sto edifiçio religioso ch'o pòrta santitæ. Nottemmo che o templio o l'ea da ëse tiou sciù da-o re Davide, ch'o l'à manifestou o dexidëio de lê e o l'à çernou Gerusalemme pe ospitâlo ; O Segnô o l’ea d’accòrdio. Pe fâlo, o l’aiva aggibbou e fortificou sta antiga çittæ ciammâ “ Jebus ” into tempo de l’Abraham. Coscì, tra o Davide e o «figgio de Davide », o « Mescia », l’é passou un « mill’anni » . Ma o Segnô o no l'à permisso, e o gh'à fæto conosce a raxon ; o l'ea vegnuo un òmmo de sangue con avei ammassou o seu fedele servitô « Uria l'Ittita » pe poei piggiâ seu moggê, « Batseba », ch'a l'é vegnua dapeu a moæ do re Salomon. Coscì o Davide o l’à portou o prexo da seu colpa, castigou da-a mòrte do seu primmo figgio , nasciuo da Batseba, dapeu , dòppo avei fæto sensa l’ordine do Segnô o çenscimento do seu pòpolo, o l’é stæto castigou e o Segnô o gh’à offerto de çerne o seu castiggo tra træ çernie. Segondo 2 Sam 24:15, o l'à çernou a mortalitæ da peste epidemica ch'a l'à fæto mòrte 70.000 vittime.               
Into 1 Re 6 s'attreuva a descriçion do templio tiou sciù da-o Salomon. O l’à ciammou “ a casa de YaHweh .” Sto termine “ cà ” o suggerisce un pòsto de riunioin de famiggia. A cà tiâ sciù a profetizza a famiggia do Dio creatô redentô. O consciste de doî elementi da-a rente : o santuäio e o templio.     
In sciâ tæra, se compisce di riti religioxi che son pratticæ inte l'aria autorizzâ pe-i umoen. O Salomone o ô ciamma : templio. Inte l'estenscion do pòsto ciù santo, ch'o ghe dixe, santuäio, e da-o quæ o l'é separou sôo che da un velo, a stansia do templio a l'é longa quaranta cubbi, saieiva à dî doe vòtte ciù grande do santuäio. O templio o creuve donca o 2/3 de l'intrega cà. 
Sciben ch'a l'é stæta tiâ sciù ciù tardi inti tempi de Mosè, l'alleanza ebraica a l'é missa do tutto sotta l'ombrello de l'alleanza fæta tra o Segnô e o Abraham a-o comenso do terso millennio da-o Adammo. O « Mescia» o se presentià a-o pòpolo ebraico a-o comenso do quinto millennio, saieiva à dî 2000 anni apreuvo. Oua, o tempo dæto da-o Segnô a-a tæra pe-a seu seleçion d’eletti o l’é de 6000 anni. Trovemmo donca pe-o tempo, a proporçion 2/3 + 1/3 da cà de YaHWéH . E inte sto confronto, o 2/3 de l’alleanza d’Abraham o corresponde a-o 2/3 da cà de YaHweh ch’o finisce in sciô vello separatô. Sto velo o zeuga un ròllo importante dæto ch'o marca o passaggio da-o terrestre a-o çeleste ; sto savei che sto cangiamento o marca a completaçion do ròllo profetico do templio terrestre. Ste noçioin dan a-o vello separatô o scignificato do peccou ch’o separa o Segnô çeleste perfetto da l’òmmo terrestre imperfetto e peccatô fin da Adam e Eva. O velo separatô o l’à un carattere doggio, perché o dev’ëse conformou a-a perfeçion çeleste e à l’imperfeçion terrestre di doî tòcchi ligæ. L’é quande o ròllo do Mescia o comparisce perché o l’incarna a-a perfeçion sta caratteristica. Inta seu diviña perfeçion, Gexù Cristo o l’é vegnuo peccou co-o portâ quelli di seu eletti a-o seu pòsto pe expiâli e pagâ o prexo mortale.  
St’analixi a ne pòrta à vedde into santuäio l’imagine de unna succession profetica de gren fase spirituale marcæ ògni 2000 anni : 1° sacrifiçio offerto da Adammo – Sacrifiçio offerto da Abraham in sciô monte Moria, futuo Golgota – Sacrifiçio de Cristo preçeduo da-o monte Golgota rious retorno do sarvòtto Gexù Cristo in Michele. 
Pe-o Segnô, pe-o quæ segondo 2 Pietro 3:8, " un giorno o l’é comme mill’anni, e mill’anni comme un giorno " (ammia ascì Salmo 90:4) , o programma terrestre o l’é construto in sce l’imagine da settemaña inte unna sequensa de : 2 giorni + 2 giorni + 2 giorni. E derê à sta succession s’arve un eterno “ settimo giorno ”.     
I contegnui de doe stansie da cà santa son estremamente revelatoî.
 
O santuäio ò pòsto assæ santo .
 
I doî cherubin co-e ae steise .
O santuäio ciammou o pòsto ciù santo o mesua 20 cubiti de longhixe pe 20 cubiti de larghixe . O l'é un quaddrou perfetto. E a seu ertixe a l'é ascì 20 cubi ; che o fa un cubbo ; l’imagine tripla da perfeçion (= 3 : L = W = H ) ; questo comme a descriçion da “ neuva Gerusalemme ch’a ne vëgne da-o çê da-o Segnô ” inte Ap. Sto pòsto assæ santo o l'é vietou da-o Segnô à l'òmmo sotta pena de mòrte. A raxon a l'é sencia e lògica ; Sto pòsto chì o peu accheugge sôo che o Segnô perché o scimbolizza o çê e o l'imagine o carattere çeleste do Segnô. Into seu pensceo gh'é o seu progetto de sarvessa donde tutti i elementi scimbòlichi che son installæ inte sto santuäio zeugan o seu ròllo . A realtæ a l’é into Segnô inta dimenscion çeleste , e in sciâ tæra o dà pe mezo di scimboli l’ illustraçion de sta realtæ. Vegno coscì à avvexinâme à l’argomento de sta descoverta speçifica de sta Pasqua 2021. Lezemmo inte 1 Re 6,23 a-o 27 : “ O l’à fæto into santuäio doî cherubin de legno d’oliva sarvæga, erti dexe cubbi. Ògniduña de doe ae de un di cherubin a l'aiva çinque cubi, ch'a fava dexe cubi da-a ponta de unn'aa a-a ponta de l'atra. O segondo cherubin o l'aiva ascì dexe cubbi. A mesua e a forma ean pæge pe tutti doî i cherubin. L'ertixe de ciaschedun di doî cherubin a l'ea de dexe cubbi. O Salomon o l'à misso i cherubin into mezo da casa, drento. E seu ale ean spantegæ: l'ala do primmo a toccava uña de miage, e a segonda a toccava l'atra miagia; e e seu atre ale se son incontræ a-a fin into mezo da cà .          
Sti cherubin chì no existeivan into tabernacolo de Mosè, ma co-o mettili into templio de Salomon, o Segnô o l'illumina o scignificato de sto pòsto ciù santo. Inta direçion da seu larghixe, a stansia a l'é incroxâ da-e doe cobbie d'ae di doî cherubin, che ghe dan coscì un standard çeleste, effettivamente inaccescibile pe l'òmmo ch'o vive sôo che in sciâ tæra. Approfitto de st'occaxon pe denonçiâ e stabilî torna unna veitæ à propòxito de sti cherubin a-i quæ, inte un delirio mistico pagan, di pittoî avvoxæ comme “ Michelangelo ” dan l'apparensa de di figgeu con de ae che sonavan di instromenti ò che tiavan de frecce da un erco. No gh'é di bambini into çê. E pe-o Segnô, segondo o Sal.51:5 ò 7 : " Ecco, son nasciuo inte l'iniquitæ, e into peccou a m'à conçepio mæ moæ " , e Rom.3:23 : " Perché tutti an peccou e son mancanti da-a glòria de Dio " , no gh'é unna cösa comme un peccato innoçente ò puro o l'é nasciuo inte l'òmmo peccou da Adammo. I angeli do çê en stæti creæ tutti comme di zoeni, comme Adammo o l’ea in sciâ tæra. No invegian e arrestan delongo i mæximi. A vegia etæ a l’é unna caratteristica unica terrestre, a conseguensa do peccou e da mòrte, o seu saläio finale, segondo Rom.        
 
L'Arca da Santa Allianza .
1 Re 8:9 : " No gh'ea ninte inte l'arca feua che e doe töe de pria che o Mosè o l'aiva misso lì à Horeb, quande o Segnô o l'à fæto unn'alleansa co-i figgi d'Israele, quande son vegnui feua da-o paise d'Egitto ."  
Into santuäio ò pòsto ciù santo gh'é doî enormi cherubin con de ae steise , scimboli do carattere çeleste attivo , ma ascì e sorvetutto , l'arca de l'alleanza ch'a l'é missa into çentro da stançia tra i doî grendi cherubin. Pecöse l'é pe allögiâlo che se fa a cà. Inte l’ordine donde o Segnô o presenta à Mosè e cöse religiose ch’o l’avià da realizzâ, primma gh’é l’Arca de l’Alleansa. Ma sto contegnuo o l’é meno preçioso che o seu contegnuo : e doe töe de pria in scê quæ o Segnô o l’à inciso co-o seu dio a seu lezze ultra santa di dexe comandamenti. O l'é o riflesso do seu pensceo, o seu standard, o seu carattere immutabile . Inte un studdio à parte (2018-2030, l'urtima aspettativa avventista) ò za demostrou o seu carattere profetico pe l'era crestiaña. Into santuäio leggemmo o pensceo segreto de Dio. Lì attrovemmo i elementi che favoriscian e rendan poscibile a communion con lê. In atre poule, o peccatô ch’o l’arresta un trasgressô volontäio di seu dexe comandamenti o s’inganna s’o credde ch’o pòsse revendicâ a seu sarvessa. A relaçion a se basa sôo che in sciâ fæ missa in scê realtæ scimbolizzæ che s'attreuvan inte sto pòsto ciù santo. Inte dexe comandamenti, o Segnô o ressumme o seu standard de vitta prescrito pe- i umoen formæ a-a seu imagine ; che veu dî che o mæximo Segnô o l’onô e o mette in prattica i seu comandamenti. A vitta dæta à l’òmmo a se basa in sciô rispetto de sti comandamenti. E a seu transgrescion a dà nascion a-o peccou castigou da-a mòrte do colpevole. E da Adammo e Eva, a desobediensa a l’à misso tutta l’umanitæ inte sta condiçion mortale. A mòrte donca a l'é cheita in scî umoen comme unna moutia sensa cua.   
 
O Sedile da Misericordia
Into santuäio, de d'ato a-o sedile de misericordia, unn'imagine scimbòlica de l'artâ in sciâ quæ l'Agnello de Dio o saiâ sacrificou, doî atri angeli ciù piccin ammian l'artâ e e seu ae s'azzonzan into mezo. Inte sto quaddro o Segnô o mostra l’interesse che i angeli fedeli an pe-o progetto da sarvessa ch’o s’appoggia in sciâ mòrte espiatöia de Gexù Cristo. Pecöse Gexù o l’é desceiso da-o çê pe piggiâ a forma de un bæ uman. Quello ch’o l’à dæto a seu vitta in sciâ croxe de Golgota o l’é stæto primma de tutto o seu amigo çeleste « Michele », cappo di angeli e esprescion çeleste vixibile do Sciô Sciô creativo Dio e i angeli se ciammavan con giustiçia « compagni servitoî » di seu eletti .    
Into Lògo Santiscimo, l'arca coverta da-o sedile da misericordia a l'é missa sotta e ae di doî cherubin ciù grendi e ciù piccin. Inte st’imagine s’attreuva l’illustraçion de sto verscio da Mal 4,2 : “ Ma à voscià ch’aveite paû do mæ nomme o Sô da giustiçia o se levià co- a guariscion inte seu ae ; ti sciortiæ feua e ti sciortiæ comme di veddelli da-a stalla .” O sedile da misericordia , un scimbolo ch’o prefigura a croxe in sciâ quæ Gexù o l’é stæto croxificou , o portiâ de fæto a guarensa contra a moutia mortale do peccou. Gexù o l’é mòrto pe liberâse da-o peccou e o l’é resciuscitou pe liberâ i seu çernui da-e moen gramme di peccatoî inpentii e rebelli. A trasgrescion da lezze contegnua inte l’arca a l’à portou a mòrte à tutte e creatue umañe in sciâ tæra. E pe-i eletti seleçionæ da-o Segnô inte Cristo, solo pe loiatri, o propiçiatöio misso in çimma à l’arca ch’o contëgne a lezze trasgredia o l’à reiso trionfante a vitta eterna, inta quæ intran à l’oa da primma resurreçion ; quello di santi resciöæ da-o sangue versou da Gexù Cristo in sce sto propiçiatöio. A seu guariscion da mòrte a saià donca completa. Segondo Mal 4:2, i cherubin son l’imagine do Sciô Spìrito çeleste che Apoc. 4 o l’indica co-o scimbolo de « quattro creatue vivente ». Pe-a guarensa ligâ a-o sedile da misericordia a l'é ben missa sotta e doe ae çentræ di doî grendi cherubin.       
Coscì comme into rito ebraico annuâ do « Giorno de l’Espiaçion » , o sangue animale da crava o vegniva spremuo in sciô davanti e in sciô sedile de misericordia , verso Levante , l’ea neçessäio che o sangue de Gexù Cristo o sciortisse effettivamente anche in sce sto mæximo sedile de misericordia. Pe sta raxon , o Segnô o no l’à ciammou o serviçio de un præve uman. O l'aiva progettou e organizzou tutto in antiçipo, con avei trasportou l'arca e e cöse sante , into tempo do profeta Geremia , da-o pòsto ciù santo e da-o pòsto santo inte unna barma collocâ sotta tæra a-i pê do monte Golgota , sotta un pavimento de ròcca , fondo sëi metri in sciô ca5 . i sordatti romoen an tiou sciù a croxe in sciâ quæ Gexù o l’ea stæto croxificou. Pe mezo de unna longa e profonda falla creâ da-o terremoto mensunou inta Bibbia , o seu sangue o l'é sciortio letteralmente in sciâ banda manciña do sedile da misericordia, saieiva à dî in sciâ banda drita do Cristo croxificou . Coscì no l'é sensa raxon che Matt.27,51 o testimonia de ste cöse : " E ecco, o vello do templio o s'é sciätou inte doî da l'erto in fondo; e a tæra a l'à tremou, e e ròcche se son sciortie , ..." Do 1982, un examme scientifico o l’à revelou che o sangue secco arrecuggeito da-o Ron Wyatt o l’ea compòsto de mainea anormale da 2 cromosömi X e un solo cromosöma Y o creatô divino o voeiva lasciâse apreuvo à lê, unna preuva da seu natua diviña ch’a l’é azzonta a-o seu negativo in sciô seu còrpo . Coscì a lezze trasgressa contegnua inte l’arca a l’à ottegnuo a seu completa reparaçion reçevendo in sciô seu artâ o sangue davei sensa peccou do nòstro Sarvòtto Gexù Cristo. Pecöse, into revelâ ste cöse à Ron Wyatt, o Segnô o no l’à çercou de soddisfâ a coixitæ umaña , ma o voeiva rinforsâ a dottriña da santificaçion da seu divinitæ inte Gexù Cristo . Pecöse avei do sangue despægio da-i atri umoen , .        o dà unna raxon pe credde inta seu natua perfetta e pua, libera da tutte e forma de peccou. O conferma coscì ch’o l’é vegnuo à incarnâ un neuvo ò « urtimo Adammo » comme o dixe o Paolo inte 1 Cor 15: 4 5 , perché sciben ch’o l’é stæto visto, sentio e misso a-a mòrte inte un còrpo de carne ch’o s’assomeggiava a-o nòstro, o l’ ea sensa nisciun ligamme genetico co-a speçie umaña . St’attençion a-i dettaggi inta realizzaçion do seu progetto de sarvâ a revela l’importansa che o Segnô o dà a-i scimboli do seu insegnamento. E capiemmo megio perché o Mosè o l’é stæto castigou pe avei fäscificou sto progetto de sarvâ divino con avei colpio doe vòtte a ròcca de Horeb. A segonda vòtta, segondo o comando do Segnô, o l’aiva solo da parlâ con lê pe ottegnî l’ægua.  
 
A verga de Mosè, a manna, o ròllo de Mosè
Num.17:10 : " O Segnô o l'à dito a-o Mosè: Porta torna a bastonâ de Aaron davanti a-a testimoniansa , pe ëse conservâ comme segno pe-i figgi da desobediensa, pe fâ cessâ i seu mormoî davanti à mi, pe no moî . "   
Exo.16:33-34 : “ E o Mosè o l’à dito à Aaron: “Piggiâ unna cazzetta, e metteghe un omer pin de manna, e mettila davanti a-o Segnô , pe ëse conservâ pe-e vòstre generaçioin. Segondo o comando dæto da- o YaHWéH a-o Mosè, o Aaron o l'à misso davanti a-a testimoniansa , coscì ch'o poeiva ëse conservou .   
Deut.31 :26 : “ Piggiæ sto libbro da lezze, e mettilo da-a rente à l’arca de l’alleanza de YaHWéH , o vòstro Segnô, ch’o segge lì comme testimònio contra de voscià .  
Basandose in sce sti versci , perdonemmo l’apòstolo Paolo pe-o seu errô de mette sti elementi inte l’arca e no da-a rente ò davanti à lê , inte Ebr. 9: 3-4 : “ E derê a-o segondo vello gh’ea a parte do tabernacolo ciammâ o Santo di Santi , ch’a contegniva l’artâ d’öo de l’arca in sce tutto o . Gh'ea davanti à l'arca unna cazzetta d'öo ch'a contegniva a manna, a bastonâ de Aaron ch'a l'ea sciortia, e e töe de l'alleansa . Coscì l'artâ de l'incenso o no l'ea into santuäio ma da-a parte do templio davanti a-o vello. Ma i oggetti missi da-a rente à l'arca ean lì pe dâ testimoniansa di miracoli fæti da-o Segnô pe-o seu pòpolo ebraico ch'o l'é vegnuo Israele, unna naçion libea e responsabile .   
Da-a rente à l’arca, a verga do Mosè e do Aaron, a domanda a confiansa inti vëi profeti de Dio. Segondo Deut.8:3, a manna a l’arregòrda a-i eletti avanti de Gexù che « l’òmmo o no vive solo che da-o pan e da l’ægua, ma da tutte e paròlle che ne vëgnan da-a bocca de YaHWéH ». E sta paròlla a l’é rappresentâ ascì lì sotta forma do ròllo scrito da-o Mosè, sotta a dittaçion do Segnô. De d'ato à l'arca , l'artâ do sedile da misericordia o mostra che sensa fæ into sacrifiçio volontäio da vitta de Gexù Cristo, a connescion co-o Segnô a l'é imposcibile. Sto insemme de cöse o forma a base teològica da neuva alleansa missa in deuvia in sciô sangue uman versou da Gexù Cristo. E ben ben lògicamente, o giorno che, inte lê, o progetto do Segnô o l'é stæto conseguio e realizzou, o ròllo di scimboli e da festa de « Yom Kippur » ò « giorno de l'espiaçion » ch'o l'à profetizzou o l'é vegnuo scompassou e inutile. Di fronte a-a realtæ, e ombre se scentan. Pe quello o templio, donde se compieiva i riti profetichi, o l'aiva da scentâ e no comparî mai ciù. Comme o Gexù o l’à mostrou, o adoratô de Dio o dev’adorâlo “ into spî e inta veitæ ”, con avei “ libero accesso ” a-o seu Sciô çeleste pe mezo da mediaçion de Gexù Cristo. E sto culto o no l'é attaccou à nisciun pòsto terrestre, ni à Samaria, ni à Gerusalemme, e ancon meno à Romma, à Santiago de Compostela, à Lourdes ò a-a Mecca.           
Sciben ch’a no l’é ligâ à un pòsto terrestre, a fæ a se demostra da-e euvie che o Segnô o l’à inandiou in antiçipo pe-i seu eletti tanto che vivan in sciâ tæra. O scimboliximo do santuäio o l'é cessou à l'incomenso do quinto millennio dòppo 4000 anni de tempo peccatô. E se o progetto do Segnô o fïse stæto tiou sciù pe ciù de 4000 anni i eletti saieivan intræ into repòso do Segnô profetizzou da-o Sabbath settemañale. Ma questo o no l’ea o caxo, perché da-o Zaccaria , o Segnô o profetizza doe alleanse. O l’elaboa in sciô segondo, co-o dî into Zac . Abitò tra de ti, e ti saiæ che o YaHWéH di armæ o m’à mandou da ti. » E doe alleanse son representæ da “ doî erboi d’oliva ” into Zac 4,11-14 : “ Allora ò respòsto e gh’ò dito: Cossa veuan dî sti doî erboi d’oliva, a-a drita do candeliê e a-a seu manciña? Parlo unna segonda vòtta e gh’ò dito: Cossa veuan dî e doe ramme d’ölivia, che son vexin a-e doe cannæ d’öo da-e quæ o sciorte l’öo? O m’à respòsto: No saiæ cöse veuan dî? Mi ò dito : No, mæ scignoo . E o l’à dito: Sti chì son i doî unti che s’attreuvan davanti a-o Segnô de tutta a tæra . A lettua de sti versci a m’à fæto descrovî unna sottilitæ sublime do Segnô creatô, o Sciô Spìrito ch’o l’inspia a paròlla biblica. Zaccaria o l’é obrigou à domandâ doe vòtte cöse veuan dî i “ doî erboi d’oliva ” pe-o Segnô ch’o ghe responde. Questo o l'avvëgne perché o progetto de l'alliansa diviña o l'avià doe fase consecutive ma a segonda fase a l'é mostrâ da-e leçioin da primma. Son doî, ma in veitæ son solo che un, perché o segondo o l’é solo che o ponto ciù erto do primmo. De fæto, quæ o l’é o valô da vegia alliansa sensa a mòrte espiatöia do Mescia Gexù ? Nisciun, manco a coa de unna poæra, comme o l’avieiva dito o monego Martin Lutê. E sta chì a l'é a caxon do drama ch'o corpisce ancon i ebrëi naçionali ancheu. Inte sti versci o Segnô o profetizza ascì o seu refuo da neuva alleansa co-a respòsta de Zaccaria a-a domanda: « No saiæ cöse veuan dî sti chì?» Digo: No, mæ scignoo . Pecöse de fæto, i ebrëi naçionali no tëgnan conto de sto scignificato fin a- o momento de l’urtima preuva ch’a l’é vegnua avanti do retorno de Gexù Cristo, donde convertian ò conferman o seu refuo a-o costo da seu existensa.            
Ciæo che a converscion crestiaña di pòpoli paghen a l'à demostrou, o progetto divin o l'é stæto realizzou inta persoña de Gexù Cristo e o l'é l'unico segno che o Segnô o l'öfre ancon a-i ebrëi naçionali de restâ inta seu santa alleansa. Coscì confermou, sta segonda ò neuva alliansa a doveiva estendese in sce l’urtimo terso di 6.000 anni do tempo do peccou terrestre. E l'é solo pe-o seu urtimo retorno glorioso che Gexù Cristo o marchià o tempo da completaçion da segonda alliansa ; pecöse fin à sto retorno, l'insegnamento profetizzou da-i scimboli o l'arresta utile pe a comprenscion do progetto globale inandiou da-o Segnô dæto che gh'emmo debito a conoscensa do tempo do seu glorioso retorno : o comenso da primmaveia 2030 . Coscì, do 1844, into dâ o Sabbath a-i seu eletti çernui, o Segnô o l’à piggiou da-e leçioin scrite into scimboliximo do santuäio ebraico e do templio de Salomon. O denuncia o peccou da domenega cattòlica ereditou da l'imperatô Constantin da-i 7 de marzo do 321, con propoñe a neçescitæ de unna neuva « purificaçion do santuäio » ch'a l'é stæta realizzâ pe in davei unna vòtta pe tutte inte Gexù Cristo croxificou e resuscitou. O Segnô de fæto o l’à aspëtou fin a-o 1844 pe denonçiâ ciù ciæamente a seu condanna da “ Domenega romaña ”. Pe-a seu adoçion a l’à misso a fæ crestiaña originaiamente pua sotta a malediçion do peccou ch’a rompe a relaçion co-o Segnô in conformitæ con l’annunçio dæto inte Dan.8:12.       
A santificaçion donca a l’implica pe fòrsa o rispetto pe-o santo Sabbath, mæximo santificao da-o Segnô da-a fin da primma settemaña da seu creaçion do scistema terrestre. Tanto ciù dæto ch’a profetizza l’intrâ di eletti into resto ottegnuo da-a vittöia de Gexù e dæto ch’a l’é presente into quarto di dexe comandamenti de Dio contegnuo inte l’arca da testimoniansa into pòsto ciù santo, o santuäio , scimbolo do Sciô do seu çeleste Figgio santo de trice, Spirito . Tutte e cöse che gh’é son cäe a-o cheu do Segnô e devan ëse cäe tanto a-i penscëi e a-i cheu di seu çernui, di seu figgi, de gente da seu « casa ». A seleçion da santitæ autentica di eletti a ven coscì stabilia e identificâ.  
À differensa da leze de Mosè, ch'a subisce di adattamenti tanto che o progetto do Segnô o l'avansa, quello ch'o l'é inciso in scê prie o piggia un valô perpetuo fin a-a fin do mondo. E sto chì o l’é o caxo di seu dexe comandamenti, nisciun di quæ o peu ëse modificou, ben ben meno cancellou, comme Romma papale a l’à ostou fâ co-o segondo de sti dexe comandamenti. A mâ intençion d’ingannâ i candidæ pe l’eternitæ a comparisce inte l’azzonta de un comandamento pe mantegnî o numero à dexe. Ma o divino proibiçion contra l'inclinâse à de creatue, à de figue scorpie ò à de representaçioin o l'é stæto de fæto levou. Nosciatri poemmo pensâ de sta meña de cösa, ma a ne permette con tutto de desmascâ a fäsa fæ. Quello ch'o no çerca de capî e o l'arresta superfiçiâ logicamente o patisce e conseguense do seu comportamento ; o l’é ignorante di termini do seu giudiçio fin a-a seu condanna da-o Segnô. 
 
O templio ò pòsto santo .
Lasciemmo l’aspeto religioso çeleste visto da-o çê pe ammiâlo sotta quello che a santitæ religiosa a ghe dà in sciâ tæra. O descroviemmo inti elementi missi inta parte “ templio ” da “ casa de YaHWéH ”. Into tabernacolo do tempo do Mosè, sta stansia a l'ea a tenda d'incontro. Gh'é trei de sti elementi, e riguardan a töa do pan de mostra, o candeliê con sette conduti e sette lampade, e l'artâ de l'incenso misso giusto davanti a-o vello into mezo da stançia. Venendo da-o de feua, a töa do pan a l'é a-a manciña, a-o Nòrde , e o candeliê o l'é a-a drita , a-o Sud . Sti scimboli chì en quelli de unna realtæ ch'a piggia forma inta vitta di eletti resciöæ da-o sangue versou da Gexù Cristo. Son perfettamente complementæ e inseparabili.    
 
O candeliê d'öo con sette lampade .
Exo.26 :35 : “ Ti metti a töa feua da-o vello, e o candeliê de fronte a-a töa, da-a parte sud do tabernacolo; e ti metti a töa da-a parte nòrd .”   
Into templio, o l'é misso in sciâ manciña , in sciâ banda sudde. A lettua di scimboli a se fa into tempo , da-o sud a-o nòrd. O candeliê o rappresenta o Sciô e a luxe do Segnô fin da-o comenso da vegia alleansa. A santa alleansa a se basa za in sciô sacrifiçio da " pegoa de Dio " pasquale scimbolizzou e preçeduo da de pegoe ò de arietti zoeni offerti comme sacrifiçio fin da Adammo . Into Ap. 5:6 gh’é attaccou i scimboli do candeliê : “ sette euggi che son i sette spï de Dio mandæ feua inte tutta a tæra ” e “ sette còrne ” che ghe attribuiscian a santificaçion do poei.       
O candeliê o l'é lì pe satisfâ o beseugno de luxe di eletti. L’ottëgnan into nomme de Gexù Cristo into quæ se tëgne a santificaçion (= 7) da luxe diviña. Sta santificaçion a l’é scimbolizzâ da-o numero “ sette ” presente inta revelaçion biblica fin da-a creaçion da settemaña de sette giorni da-o comenso. Into Zaccaria, o Sciô o l'imputa “ sette euggi ” a-a pria prinçipâ in sciâ quæ o Zorobabel o l'aviæ tiou sciù torna o templio de Salomon destruto da-i babiloneixi. E o dixe de sti “ sette euggi ” : “ Sti sette son i euggi de YaHWéH , che corran avanti e inderê pe tutta a tæra. » Inte Ap. 5:6, sto messaggio o l’é attribuio à Gexù Cristo, “ l’Agnello de Dio ”: “ E ò visto, into mezo do tröno e a-e quattro bestie, e into mezo di ançien, un Agnello ch’o l’ea in pê comme o l’ea stæto ammassou. O l’aiva sette còrne e sette euggi, che son i sette spï de Dio mandæ inte tutta a tæra .” Sto verscio o l’afferma fortemente a santificaçion da divinitæ do Mescia Gexù. O grande Creatô Dio o s’é mandou in sciâ tæra pe realizzâ inte Gexù o seu sacrifiçio espiatô volontäio. L’é à l’açion de sto Sciô divino che devo e spiegaçioin presentæ inte mæ euvie. A luxe a l'é progresciva e a conoscensa a cresce co-o tempo. Ghe devemmo tutta a nòstra comprenscion de seu paròlle profetiche.              
 
L'artâ di profumi .
Offrendo o seu còrpo fixico a-a mòrte, inta nòrma perfetta do seu spito e da seu anima intrega, Gexù Cristo o pòrta davanti a-o Segnô un odô piaxeive che o rito ebraico o scimbolizza co-i profumi. O Cristo o l'é rappresentou inte sti profumi ma ascì into ròllo de l'offiçiâ ch'o î offre.
Giusto davanti a-o velo, e de fronte à l'arca da testimoniansa e a-o seu sedile de misericordia, gh'é l'artâ de l'incenso ch'o conferisce à l'offiçiâ, o gran præve, o seu ròllo de interçessô pe-e colpe commesse da-i seu çernui da soli. Pecöse Gexù o no l’à piggiou in sce de lê i pecchi do mondo intrego, ma solo quelli di seu eletti a-i quæ o dà di segni da seu gratitudine. In sciâ tæra, o gran præve o l’à solo che un valô profetico scimbòlico, perché o drito d’interçescion o l’appartëgne solo che à Cristo o Sarvòtto. L'interçescion a l'é o seu drito escluxivo e a l'à un carattere " perpetuo " segondo l'ordine de Melchisedec comme o l'é speçificou de mainea complementare inte Dan 8,11-12 : " E a s'é ingrandia fiña a-o capitan de l'òstia, e a gh'à levou o sacrifiçio continuo , e o seu pòsto. L’armâ a l’é stæta consegnâ co-o sacrifiçio continuo pe caxon do peccou; o còrno o l'à cacciou a veitæ pe-a tæra, e o l'à successo inte seu impreise " ; e inte Ebr.7,23. E poule trattezzæ " sacrifiçio " no son mensunæ into testo ebraico originale. Inte sto verscio, o Segnô o denuncia e conseguense da dominaçion papale romaña. A relaçion diretta do crestian con Gexù a l'é desviâ à avvantaggio do cappo papale ; O Segnô o perde i seu servitoî che perdan a seu anima. Inta seu perfeçion diviña, solo o Segnô inte Cristo o peu legittimâ a seu interçescion, perché o l’òffre, comme rescatto pe quelli pe-i quæ o l’interçede, o seu sacrifiçio compascionoso volontäio ch’o pòrta un odô piaxeive pe-o Segnô giudiçe Amô e Giustiçia ch’o rappresenta into mæximo tempo. A seu interçescion a no l'é automatica ch'a l'exerçita ò no, à segonda se o supplicante o se meita ò no; L’interçescion de Gexù Cristo a l’é motivâ da-a seu compascion pe-e debolesse carnale naturale di seu eletti, ma nisciun o peu fâlo ingannâ, o giudica e o combatte con giustiçia e giustiçia e o reconosce i seu vëi adoratoî e scciavi ; quello che son i seu vëi discepoli. Into rituâ, i profumi scimbolizzan l'odô piaxeive de Gexù ch'o peu coscì offrî e preghee di seu fedeli santi co-o seu profumo personale piaxeive a-o Segnô. O prinçipio o s'assomeggia à condimentâ un piatto ch'o l'é da consummâ. Unn'imagine profetica do Cristo vittöio, o Gran Saçerdôte terrestre o vëgne scompassou e o dev'ascende, coscì comme o templio donde o prattica i seu riti religioxi. O prinçipio de l’interçescion o l’arresta dòppo questo, perché e preghee adressæ a-o Segnô da-i santi vëgnan presentæ into nomme e da-i meriti de Gexù Cristo l’interçessô çeleste e do Segnô in pienezza into mæximo tempo.         
 
A töa do pan de spettacolo
Into templio, o l'é misso à drita, in sciâ banda nòrde. O pan da Presensa o rappresenta o mangiâ spirituale ch’o constituisce a vitta de Gexù Cristo, unna vea manna çeleste dæta a-i eletti. Gh’é dozze pan comme gh’é dozze tribù inte l’alliansa diviña e umaña compia inte Gexù Cristo completamente Dio (= 7) e completamente Òmmo (= 5) ; o numero dozze ch’o l’é o numero de st’alliansa tra o Segnô e l’òmmo, Gexù Cristo o l’é a seu applicaçion e modello perfetto. L’é in sce de lê che o Segnô o construisce e seu alleanse in scî 12 patriarchi, in scî 12 apòstoli de Gexù, in scê 12 tribù segnâ inte Ap. Inta lettua do seu orientamento verso o Nòrde do “ templio ”, sta töa a l’é da-a banda da neuva alleansa e da-a banda do grande Cherubin misso a-a manciña into santuäio.   
 
A corte
L'artâ di sacrifici .
Inte Apocalisse 11 :2, o Sciô o l’assegna un destin particolâ a-a “ corte ” do santuäio : “ Ma a corte ch’a l’é feua do templio lasciâlo feua , e no mesuâla; pecöse a l’é stæta dæta a-e naçioin, e a çittæ santa a camminan sotta i pê pe quarantadoî meixi .” O “ parvis “ o se refeisce a-o cortî de feua collocou avanti de l'intrâ do pòsto santo ò do templio coverto. Lì attrovemmo di elementi de rituale religioso che riguardan l’aspeto fixico di ëse. Pe primma cösa, gh'é l'artâ de sacrifiçio in sciô quæ se bruxa e bestie sacrificæ. Da-a vegnua de Gexù Cristo ch’o l’é vegnuo pe compiî o sacrifiçio perfetto, sto rituale o l’é vegnuo scompassou e o l’é finio in conformitæ co-a profeçia de Dan 9:27 : “ O confermià unn’alleansa con tanti pe unna settemaña, e a-a meitæ da settemaña o farà cessâ o sacrifiçio e l’oblaçion ; o desolatô o commette e cöse ciù abominabile, fin à quande a destruçion e quello ch’o l’é stæto determinou o cazze in sciô desolatô . Inti Ebr .​ ​Allora ò dito: Ecco, son vegnuo ( Into volumme do libbro l’é scrito in sce mi ) Pe fâ a to voentæ, o Segnô. Dòppo avei dito primma: «Sacrifici e offerte, bruxæ e offerte pe-o peccou (che son offerte segondo a lezze) no gh’é vosciuo e no gh’é piaxuo», o dixe dapeu: «Ecco, son vegnuo pe fâ a vòstra voentæ». O l’abolisce coscì a primma cösa pe stabilî a segonda. Pe sta voentæ semmo stæti santificæ pe mezo de l'offerta do còrpo de Gexù Cristo unna vòtta pe tutte . Pâ che o Paolo, o presunto autore de st’epistola adressâ a-i « Ebrëi », o l’agge scrita sotta a dittaçion de Gexù Cristo ; che giustifica a seu luxe immensa e a seu preçixon incomparabile. De fæto, solo o mæximo Gexù Cristo o poeiva dîghe : “ ( Into ròllo do libbro a l’é unna costion de mi ) ”. Ma o verscicolo 8 do testo do Salmo 40 o dixe : “ co-o ròllo do libbro scrito pe mi .” Sta modifica a peu donca ëse giustificâ da st’açion personale de Cristo con Paolo, ch’o l’é arrestou isoou pe trei anni in Arabia, inandiou e instruio direttamente da-o Sciô. E ve regòrdo che questo o l’ea za o caxo co-o ròllo scrito da-o Mosè ch’o l’à scrito sotta a dittaçion de Dio.                        
 
O mâ, un baçî d'abluçioin
O segondo elemento da corte d'avanti o l'é o baçî d'abluçion, unna prefiguraçion do rituâ do batteximo. O Segnô o gh’à dæto o nomme de “ mâ ”. Inte l’esperiensa umaña o mâ o l’é scinònimo de “ mòrte ”. A l'à descheito i antediluvien co-o seu diluvio e a l'à affogou tutta a cavallaia do faraon ch'a l'ea anæta apreuvo à Mosè e a-o seu pòpolo ebraico. Into batteximo, ch’o dev’ëse inte l’immerscion totale, o vegio òmmo peccatô o dovieiva moî pe poei vegnî feua da l’ægua comme unna neuva creatua resciöâ e regenerâ da Gexù Cristo ch’o gh’imputa a seu giustiçia perfetta. Ma sto chì o l'é solo che un prinçipio teòrico, a quæ applicaçion a depende da-a natua do candidato ch'o se presenta. O ven, comme Gexù, a-o batteximo, pe fâ a voentæ de Dio ? A respòsta a l’é individuale e Gexù o l’imputa ò o no l’imputa a seu giustiçia à segonda do caxo. Quello ch’o l’é seguo o l’é che chi veu fâ a seu voentæ, o rispette con gioia e gratitudine, a santa lezze diviña, a quæ transgrescion a constituisce o peccou. Se o deve moî inte l’ægua do batteximo, no gh’é costion da seu renascion into serviçio de Cristo, feua che pe un caxo pe caxon da debolessa carnale de l’òmmo.     
Coscì, lavou da-i seu pecchi e mettendose a giustiçia imputâ de Gexù Cristo, comme o præve da vegia alleansa, o crestian çernuo o peu intrâ into pòsto santo ò into templio pe servî o Segnô inte Gexù Cristo. O percorso da vea religion diviña o l’é coscì revelou da sta construçion pittoriale perché sti chì en solo di scimboli, a realtæ a comparià inte euvie che i eletti giustificæ portian davanti a-i òmmi, a-i angeli e a-o Segnô creatô.
 
O progetto do Segnô profetizzou inte de figue
Into seu progetto, o Segnô o l’à levou o peccou di eletti co-o sangue de Gexù Cristo portou in sciô sedile de misericordia do santuäio ò pòsto ciù santo. Conçesso o permisso pe di cavi ecceçionæ into scito do Monte Gòlgota à Gerusalemme scin a-o 1982, l'archeòlogo avventista Ron Wyatt o l'à revelou che o sangue de Gexù o sciortiva effettivamente zu da-a banda manciña do sedile de misericordia collocou int'unna barma sottotæra vinti pê de sotta a-a croxe de Cristo ; a cösa ch’a l’aiva avuo leugo a-i pê do monte Golgota. Into rito præve, o præve misso into pòsto santo o l'affronta o sedile da misericordia e e cöse çeleste installæ into pòsto ciù santo, o santuäio. Pe quello, quello ch’o l’é a-a manciña de l’òmmo o l’é a-a drita do Segnô. Do mæximo, a scrittua de l’ebraico a se fa da-a drita a-a manciña de l’òmmo, piggiando a direçion Nòrd-Sud , donca, da-a manciña a-a drita do Segnô. Coscì o progetto de doe alleanse o l'é scrito inta lettua de sto pòsto ciù santo, da-a man drita de l'òmmo a-a seu manciña ; o o conträio pe-o Segnô. I ebrëi da vegia alliansa servivan o Segnô sotta l’imagine scimbòlica do cherubin collocou into santuäio a-a seu man drita. Inta seu alleansa, o sangue da cavra ammassâ into “ Giorno de l’Espiaçion ” o vegniva spremuo in sciô davanti e in sciô sedile de misericordia. O spremuo o l'ea fæto sette vòtte co-o seu dio da-o gran præve in direçion de Levante . L'é veo che a vegia alleansa a l'ea a fase de Levante do seu progetto de sarvo. I peccatoî da perdona ean loiatri mæximi à Levante, à Gerusalemme. O giorno che Gexù o l’à versou o seu sangue , o l’ é cheito in sce sto mæximo sedile de misericordia, e a neuva alliansa stabilia in sciô seu sangue e in sciâ seu giustiçia a l’é comensâ sotta o segno do segondo cherubin collocou in sciâ banda manciña , sud . Coscì, comme o Segnô o l’à visto, sta progrescion a l’é stæta fæta da-a seu manciña a- a seu « drita », o canto da seu benediçion, comme l’é scrito inti Salmi 110:1: « De Davide ». Salmo. YaHWéH o dixe a-o mæ Segnô: Sciortî a- a mæ man drita , fin à quande no fasso i to nemixi o scagno pe-i tò pê . E confermando Ebr. 7:17, i versci 4-7 speçifican : “             YaHWéH.o l’à giurou e o no se pentià: Ti l’æ un præve pe sempre, segondo l’ordine de Melchisedec. O Segnô a-a vòstra drita o sciortià i re into giorno da seu raggia. O l'exerçita a giustiçia tra e naçioin: tutte son pinne de còrpi; o sciorte e teste pe tutto o paise. O beive da-o torrente tanto ch'o cammina: pe quello o l'alza a testa . Coscì, o Gexù Cristo gentile ma giusto o fa pagâ o prexo a-i burlatoî e a-i rebelli pe-o seu desprexo pe-a sublime testimoniansa do seu amô compascionoso pe-i seu eletti resciöæ.
Coscì che quande intravan inta corte ò into templio, i Ebrëi presentavan e seu scheñe a-o “ sô ch'o levava ” venerou into tempo da-i paghen inte vari pòsti da tæra, o Segnô o voeiva che o santuäio o fïse tiou sciù, longo a seu longhixe, in sce l'asse Est-Oveste. Inta seu larghixe, a miagia de drita do pòsto ciù santo a l'ea donca collocâ a-o “ Nòrde ” e a miagia à manciña a l'ea in sciâ banda “ Sud ” .      
Into Matt. 23,37, o Gexù o s’é dæto l’imagine de unna « galiña ch’a l’arrecheugge i seu pollistri sotta e seu ae » : « Gerusalemme, Gerusalemme, ch’a l’ammassâ i profeti e a lapidâ quelli che son stæti mandæ da ti, quante vòtte ò vosciuo arrecheugge i to figgi, comme unna galiña a l’arrecheugge i seu pollistri sotta de lê! » . Sto chì o l’é quello che e ae steise di doî cherubin mostran pe ciascheduña de doe alleanse che vëgnan apreuvo. Segondo Esò. 19 :4, o Segnô o se paragona à unn’agogia : « Ti l’æ visto quello che ò fæto co-i egiçien, e comme t’ò portou in scê ae d’agogue e t’ò portou da mi mæximo ». Into Ap. 12:14 o speçifica « grande agogia » : « E a-a dònna gh’é stæto dæto doe ae de unn’agogia grande, pe poei xeuâ into deserto, into seu pòsto, donde a vëgne alimentâ pe un tempo, e tempi, e mezo tempo, da-a faccia do serpente ». Ste figue chì mostran a mæxima realtæ : o Segnô o protezze quelli ch'o l'amma perché lô ô amman , inte doe alleanse che vëgnan apreuvo, avanti e dòppo Gexù Cristo .               
Pe finî, scimbòlicamente, o templio ebraico o rappresentava o còrpo de Cristo, quello do çernuo e collettivamente, a Sposa de Cristo, o seu Çernuo, l'assemblea di çernui. Pe tutte ste raxoin, o Segnô o l'à stabilio de regole sanitäie dietetiche de mòddo che ste varie forme do templio seggian santificæ e rispettæ ; 1Cor.6:19 : “ No saiæ che o teu còrpo o l’é o templio do Sciô Spìrito ch’o l’é drento de ti, ch’o l’æ da-o Segnô, e no ti l’é tò? »   
L'öo, ninte d'atro che l'öo
L'importansa de sto critëio a dev'ëse nottâ ascì : tutti i mobili e i utensili, i cherubin e e mæxime miage de drento son fæti d'öo ò coverti d' öo battuo. A caratteristica de l'öo a l'é o seu carattere inalterabile ; Sto chì o l’é l’ unico valô che o Segnô o ghe dà. No l’é de mäveggiâse ch’o l’agge fæto de l’öo o scimbolo da fæ perfetta, o modello unico e perfetto do quæ o l’ea Gexù Cristo. L' drento do templio e do santuäio representan l' aspeto interno do spïto de Gexù Cristo abitou da- a santificaçion , a puritæ do Sciô Spìrito de Dio ; o seu carattere o l'ea inalterabile e sta chì a l'ea a caxon da seu vittöia in sciô peccou e in sciâ mòrte . L' exempio dæto da Gexù o l'é presentou da-o Segnô comme o modello da imitâ da tutti i seu eletti ; Sto chì o l’é o seu requixito, l’unica condiçion pe vegnî compatibile individualmente e collettivamente co-a vitta çeleste eterna , o saläio e a compensaçion di vittoî . I valoî ch’ean seu devan vegnî i nòstri, gh’emmo da assomeggiâse à lê comme di cloin , comme l’é scrito inte 1 Gioan 2:6 : « Quello ch’o dixe ch’o l’arresta inte lê o deve anche lê mæximo camminâ comme o l’à camminou » . O scignificato de l'öo o ne vëgne dæto inte 1 Pietro 1:7 : " Pe fâ de mòddo che a preuva da vòstra fæ, ch'a l'é ben ben ciù preçiosa de l'öo ch'o perde, sciben ch'a segge provâ co-o feugo, a segge attrovâ pe lode, glòria e onô a-a revelaçion de Gexù Cristo. " O Segnô o mette a-a preuva a fæ di seu çernui. Sciben che no peu ëse alterao, l'öo o peu contegnî de tracce de mateiæ impöi, e pe remeuveli o dev'ëse rescädou e deslenguou. A scoria ò e impuritæ dapeu montan in sciô seu de d'ato e peuan ëse remposse. A l’é l’imagine de l’esperiensa da vitta terrestre di discepoli resciöæ durante a quæ o Cristo o l’arranca o mâ e o î purifica , sottomettendoli à de preuve differente. E l’é solo a-a condiçion da seu vittöia inta sciortia che, in sciâ fin da seu vitta, o seu destin eterno o l’é deçiso da-o grande Giudiçe Gexù Cristo. Sta vittöia a se peu ottegnî solo pe mezo do seu sostëgno e aggiutto , segondo quello ch’o l’à deciarou inte Gioan 15,5-6 e 10-14 : “            Mi son a vigna, ti e ramme. Quello ch’o l’arresta inte mi e mi inte lê o pòrta tanti fruti, perché sensa de mi no poeite fâ ninte. Se quarchedun o no l'arresta inte mi, o vëgne cacciou feua comme unna ramma e o se secca; alloa arrecheuggemmo e ramme e ê buttemmo into feugo, e bruxan . L'obbediensa a-i comandamenti do Segnô a l'é neçessäia : " Se tegnî i mæ comandamenti, stæ into mæ amô, comme mi ò tegnuo i comandamenti de mæ Poæ e stæ into seu amô." ". Moî pe-i seu amixi o vëgne o ponto ciù erto perfetto do standard do seu amô sublimou : “ Sto chì o l’é o mæ comandamento, che ve amæ un con l’atro, comme mi ve son amæ. No gh'é nisciun amô ciù grande de questo, che un òmmo o dà a seu vitta pe-i seu amixi . Ma sto reconoscimento da parte de Gexù o l’é condiçionou : “ Voî ê mæ amixi, se fâ quello che ve comando .”            
Da-a seu parte, o candeliê de sette lampade o l'ea fæto d'öo mascimo. O poeiva donca scimbolizzâ solo a perfeçion de Gexù Cristo. L'öo attrovou dapeu inte gexe do cattòliçeximo roman o l'é un riflesso de l' affermaçion da seu fäsa fede. Pe sta raxon chì, a- o conträio, i templi protestanti ean despuggiæ da tutti i aggibbi , umili e austeri. Into scimboliximo do santuäio e do templio , a presensa de l'öo a demostra che o santuäio o peu sôo che rappresentâ o divino Gexù Cristo. Ma pe estenscion, l’é scrito ch’o l’é o Testa, o testo da Gexa ch’a l’é o seu còrpo inte Ef.5,23-24: “ perché o maio o l’é o testo da moggê, comme o Cristo o l’é o testo da Gexa, ch’o l’é o seu còrpo , do quæ o l’é o Salvatô. Ora, comme a gexa a se sottomette à Cristo, coscì e moggê dovieivan sottomettese a-i seu maii inte tutto. "Ma aloa o Sciô o l'ascciæisce : " Maî, amæ e vòstre moggê, comme anche o Cristo o l'à amòu a gexa e o s'é dæto pe lê, pe poeila santificâ , dòppo aveila netta co-o lavaggio d'ægua co-a paròlla, pe poeila presentâ à lê mæximo unna gexa gloriosa, sensa nisciuña maccia ò sciortia ." Sto chì, donca, espresso ciæamente, o l’é quello che consciste a vea religion crestiaña. O seu standard o no l'é solo che teòrico perché o l'é unna prattica missa in deuvia inte tutta a seu realtæ. L’é neçessäio l’accòrdio co-o standard da seu “ paròlla ” revelâ ; o quæ o compòrta o mantegnî i comandamenti e e ordinanse do Segnô e a conoscensa di mistëi revelæ inte seu profeçie inta Bibbia. Sto critëio, « irreprochabile ò sensa colpa » di eletti , o vëgne regordou e confermou inte Ap. 14,5 donde o l’é imputou a-i santi « adventisti » do veo retorno finale de Cristo . Son designæ da-o scimbolo di “ 144.000 ” segnæ co-o “ segno de Dio ” inte Ap. A seu esperiensa a l'é unna de santificaçion intrega . Sto studdio o mostra che o tabernacolo, o santuäio , o templio e tutti i seu scimboli profetizzavan o grande progetto de sarvâ do Segnô. An o seu .                  . propòxito e o seu compimento inta manifestaçion do ministerio terrestre de Gexù Cristo revelou a-i umoen. Coscì , a relaçion che o çernuo o mantëgne con lê a l'é de natua e carattere profetico ; l' òmmo ignorante o s'affia a-o Segnô creatô ch'o conosce tutto ; che o costruisce o seu avvegnî e o ghe ô revela.  
O studdio do templio tiou sciù da-o re Salomon o n'à appena mostrou che no devemmo confonde a parte do “ templio ” açescibile a-i òmmi co-o “ santuäio ” reservou escluxivamente a-o Segnô çeleste . Comme conseguensa de questo, a paròlla “ santitæ ” deuviâ a-o pòsto da paròlla “ santitæ ” into Dan.8:14 a perde tutta a legittimitæ sta vòtta , perché a riguarda un pòsto çeleste donde no l’é neçessäio nisciuña purificaçion do 1843. E a-o conträio, a paròlla “ santitæ ” a riguarda i santi pe-o peccou che devan ëse seleçionæ in sce, .          
A-a mòrte de Gexù Cristo, o vello ch'o separava o " templio " da -o " santuäio " o l'é stæto sciätou da-o Segnô, ma solo e preghee di santi avieivan ottegnuo l'accesso spirituâ a-o santuäio çeleste donde Gexù o l'avieiva interçesso pe loiatri. A parte do templio a l'aiva da anâ avanti co-o seu ròllo comme casa de riunioin pe-i eletti in sciâ tæra. A mæxima cösa a l'é avvegnua do 1843, o prinçipio o l'é stæto rinnovou. O " templio " di santi o l'arresta in sciâ tæra e into " santuäio " , solo çeleste, l'interçescion de Cristo a repiggia offiçialmente à avvantaggio solo di eletti avventisti seleçionæ. No gh’é donca ciù un “ santuäio ” in sciâ tæra inta neuva alliansa donde o seu scimbolo o scenta. Gh’arresta solo o “ templio ” spirituale di eletti resciöæ.            
E uniche inquinaçioin che domandavan a nettezza ean i pecchi di òmmi in sciâ tæra, perché nisciun di seu pecchi o l’ea vegnuo à inquinâ o çê. Solo a presensa do diao e di seu demònni rebelli poeivan fâ questo, ch’a l’é a raxon pe-a quæ, vittöio, inte Michele, Gexù Cristo o î à cacciæ feua da-o çê e o î à cacciæ in sciâ tæra do peccou donde devan restâ fin a-a seu mòrte.
Gh'é unna cösa ch'a l'arresta da capî dòppo avei discusso o scimboliximo da santitæ. Pe quante sti scimboli son santi, son solo che de cöse materiale. A vea santitæ a l’é inti viventi, donca, Gexù Cristo o l’ea ciù che o templio mæximo ch’o l’existeiva solo pe ospitâ a lezze de Dio, l’imagine do seu carattere e a seu giustiçia offeisa da-o peccatô terrestre. L’é stæto solo pe sostegnî l’insegnamento di seu çernui che o Segnô o l’à fæto fâ ste cöse pe mezo de Mosè e di seu operäi. L'é stæto pe schivâ un comportamento idolatrico che o Segnô o l'à permisso à un òmmo, o seu servitô, o Ron Wyatt , de attrovâ e toccâ l'arca da seu testimoniansa do 1982. Perché a « testimoniansa de Gexù » ch'a l'é « o spïto da profeçia » a l'é ben ben ciù erta de lê e ciù utile pe proiettâ a seu mæxima çernia. O Ron Wyatt o l'à avuo o permisso de registrâ i Dexe Comandamenti stæti tiæ feua da l'Arca da di angeli, ma o s'é refuou de conservâ e registraçioin. Sti fæti demostran che o Segnô o conosceiva de primma o seu refuo, ma sta çernia a ne protezze da l’idolatria che unna registraçion comme questa a l’avieiva posciuo produe inte quarchedun di seu eletti ciù vulnerabili. Sta realtæ a ne l’é stæta revelâ, de mòddo che â tegnemmo inti penscëi do nòstro cheu comme un doçe privilegio dæto da-o nòstro Dê Amoso.     

E separaçioin da Genexi
 
Oua che o studio de sto libbro o n’à revelou i segreti ascoxi inte profeçie de Daniele e de Revelaçion, oua devo presentâve e profeçie ch’en stæte revelæ into libbro da Genexi, unna poula ch’a veu dî « comenso ».  
Attençion !!! A testimoniansa ch’emmo da nottâ inte sto studio do libbro da Genexi a l’é vegnua direttamente da-a bocca do Segnô ch’o l’à dettâ a-o seu servitô Mosè. A descredensa inte sto resoconto a constituisce a ciù grande indignaçion ch’a se peu fâ direttamente a-o Segnô, unn’indignaçion ch’a serra definitivamente a pòrta do çê perché a revela a totale assensa de « fæ, sensa a quæ l’é imposcibile fâ piaxei a-o Segnô », segondo Ebrei 11:6.   
Into pròlogo da seu Apocalisse, Gexù o l’inscisteiva fortemente in sce st’esprescion : « Son l’Alfa e l’Omega, o comenso e a fin » ch’o çita torna a-a fin da seu Revelaçion inte Ap. 22:13 . Noemme emmo za nottou o carattere profetico do libbro da Genexi , in particolâ ch’o l’à da fâ co -a settemaña de sette giorni ch’a profetizza settemia anni . Chì, m’avvexino à sto libbro da Genexi da l’aspeto do tema da « separaçion » ch’o ô caratterizza sorviatutto comme veddemmo.     
 
Genexi 1
 
O 1° giorno .
 
Genexi 1:1 : “ A-o prinçipio o Segnô o l’à creou o çê e a tæra .”   
Comme a paròlla « comenso » a l’indica , a « tæra » a l’é stæta creâ de fæto da-o Segnô comme çentro e base de unna neuva dimenscion , parallela a-e forme de vitta çeleste ch’a l’aiva preçeduo. Pe deuviâ l'imagine d'un pittô, o l'é pe lê creâ e implementâ a produçion d'un neuvo pittua. Ma nottemmo za che , da-a seu origine, « o çê e a tæra » son separæ . I « çê » se referiscian a -o còsmo interstellare veuo, scuo e infinio ; e a “ tæra ” a comparisce dapeu comme unna balla coverta d’ægua. A « tæra » a no l’aiva de preexistensa pe-a settemaña da creaçion dæto ch’a l’ é stæta creâ a-o comenso ò a-o « comenso » da creaçion de sta speçifica dimenscion terrestre. O ne vëgne feua da-o ninte e o piggia forma a-o comando do Segnô pe compie un ròllo ch'o l'é vegnuo neçessäio pe caxon da libertæ ch'a l'é à l' origine do peccou commesso into çê da-a seu primma creatua ; quello che Isaia 14:12 o designa co-i nommi « stella do mattin » e « figgio de l’ arba » o l’é vegnuo Satana da-a seu contestâ l ’ autoritæ do Segnô . Da aloa o l’é stæto o cappo do campo di rebelli çelesti ch’o l’existeiva e do campo terrestre de l’avvegnî.                      
Gen. 1:2 : “ A tæra a l’ea sensa forma e veua , e o sciugo o l’ea in sciâ faccia do fondo e o Sciô Spìrito o se mesciava in sciâ faccia de ægue .”  
Comme un pittô o comensa con applicâ o mantello de tæra in sciâ tela, o Segnô o presenta a scituaçion ch'a prevâ inta vitta çeleste za creâ e inta vitta terrestre ch'o l'é apreuvo à creâ. O designa donca co-a paròlla « scuixe » tutto quello ch’o no l’é inta seu approvaçion ch’o nommià « luxe » inte l’oppoxiçion assolua . Notemmo o ligamme che sto verscio o stabilisce tra a paròlla « scuixe », delongo a-o plurale comme i seu aspeti son moltipli , e a paròlla « abisso » ch’a designa a tæra ch’a no pòrta nisciuña forma de vitta. O Segnô o l’à deuviou sto scimbolo pe designâ i seu nemixi : i revoluçionäi e i liberpensatoî « sensa divinitæ » inte Ap. 11:7 e i rebelli do cattòliçeximo papale inte Ap. 17:8 . Ma, i protestanti rebelli se son azzonti à loiatri do 1843, passando à seu vòtta sotta a dominaçion de Satana, « l’angelo da fossa sensa fondo » de Ap . che son stæti azzonti da l'adventismo infedele do 1995.                  
Into quaddro dæto inte sto verscio , veddemmo che o « sciuo » o separa « o Sciô de Dio » da -e « ægue » che profetizzan in scimbolo , inte Apocalisse , masse de « pòpoli , naçioin e lengue » sotta i scimboli « mâ » inte Dan.7:2-3 e Ap.10 : 13 : 13 . , 16,12, 17,1-15. A separaçion a saià attribuia de lì à un pittin a-o “ peccou ” originäio ch’o saià commesso da Eva e Adammo. Comme inte l’imagine dæta, o Segnô o l’é into mondo do sciumme assoçiou a-i angeli rebelli che van apreuvo à Satana inta seu çernia de sfiddâ l’autoritæ do Segnô.                 
Gen. 1 :3 : “ E o Segnô o l’à dito : Che ghe segge luxe ! E gh'ea luxe " .    
O Segnô o l’imposta o seu standard de “ ben ” segondo o seu mæximo giudiçio sovrano. St’opçion de « ben » a l’é ligâ a-a paròlla « luxe » pe caxon do seu aspeto glorioso, vixibile à tutti e da tutti, perché o ben o no genera a « vergogna » ch’a pòrta l’òmmo à ascondise pe poei realizzâ e seu euvie mâ. Sta “ vergogna ” a saià sentia da Adammo dòppo o peccou segondo o Gen.3 , in confronto a-o Gen.2:25.           
Gen. 1 :4 : “ E o Segnô o l’à visto che a luxe a l’ea boña ; e o Segnô o l’à separou a luxe da-o sciuo .”  
Sto chì o l’é o primmo giudiçio espresso da-o Segnô. O revela a seu çernia do ben evocou da-a paròlla “ luxe ” e a seu condanna do mâ designou da-a paròlla “ scui ”.    
O Segnô o ne revela a finalitæ da seu creaçion terrestre e donca o resultato finale che o seu progetto o l’arriverà : a separaçion definitiva de quelli ch’amman a seu “ luxe ” da quelli che gh’é ciù cao o “ sciugo ” . “ Luxe e scui ” son e doe çernie reise poscibile da-o prinçipio da libertæ che o Segnô o voeiva dâ à tutte e seu creatue çeleste e terrestre. Sti doî campi oppòsti in sciâ fin an doî cappi ; Gexù Cristo pe-a “ luxe ” e Satana pe-a “ sciummæa ” . E sti doî campi oppòsti , comme i doî pöli da tæra , an ascì doe estremitæ assolutamente despæge ; i eletti vivan pe sempre a-a luxe de Dio segondo Ap. 21:23 ; e destruti da-o retorno de Cristo, i rebelli finian comme " pua " in sciâ tæra desolâ ch'a l'é vegnua torna l' "abisso " do Gen. 1: 2. Resuscitæ pe-o giudiçio, saian definitivamente annihilæ stæti consummæ into " lago de feugo " da " segonda mòrte " segondo.                         
Gen. 1 :5 : “ E o Segnô o l’à ciammou a luxe Giorno, e o sciugo o l’à ciammou Neutte. Coscì gh'é stæto a seia e gh'é stæto a mattin , o primmo giorno .  
Sto " primmo giorno " da Creaçion o l'é dedicou a-a separaçion definitiva di doî campi formæ da-e çernie de " luxe e scui " che se affrontian un con l'atro in sciâ tæra fin a-a vittöia finale de Gexù Cristo e a- o renovamento da creaçion terrestre. O " primmo giorno " o l'é donca " marcou " da-o permisso do Segnô pe-i rebelli de scombatte con lê inti " settemilla " anni profetizzæ da-a settemaña intrega. O l'é donca ben ben adatto à vegnî o segno , ò o « marco » do fäso culto divino attrovou into corso de sëi miggiæa d'anni tra di pòpoli paghen ò di ebrëi infedeli , ma sorviatutto inte l'era crestiaña, da-o momento de l'adoçion do « giorno do Sô Inconquistou » comme un giorno de repòso settemañale impòsto da- o Martho , 3. s , da quella dæta, a domenega « crestiaña » d’ancheu a l’é vegnua o « segno da bestia » apreuvo à l’arrembo religioso ch’o gh’à dæto a fede catòlica romaña papale da-o 538. L’é ciæo che l’ « alfa » da Genexi o l’aiva ben ben da offrî a-i fedeli servitoî de Gexù Cristo do tempo « omega ». E o no finisce lì.                      
 
O 2° giorno .
 
Gen. 1 :6 : “ E o Segnô o l’à dito : Ch’existe un firmamento into mezo de ægue, ch’o spartisce e ægue da-e ægue   .”  
Chì ascì, a l’é unna costion de separaçion : “ e ægue da-e ægue ”. L'açion a profetizza a separaçion de creatue do Segnô scimbolizzæ da-e " ægue ". Sto verscio o conferma a separaçion naturale da vitta çeleste da-a vitta terrestre e inte tutti doî, a separaçion di « figgi de Dio » da-i « figgi do diao » ciammæ con tutto à coabitâ insemme fin a-o giudiçio segnou da-a mòrte de Gexù Cristo pe-i mâ rebelli angeli de Gexù Cristo che se rebellan in E. Sta separaçion a giustifichià o fæto che l’òmmo o saià creou un pittin ciù basso che i angeli çelesti perché a dimenscion çeleste a saià inaccescibile à lê. A stöia da tæra a saià unna longa classificaçion fin a-a seu fin. O peccou o l’à creou o desordine e o Segnô o l’organizza sto desordine pe mezo da classificaçion selettiva.         
Gen.1:7 : “ E o Segnô o l’à fæto o firmamento, e o l’à spartio e ægue ch’ean sotta o firmamento da-e ægue ch’ean in çimma do firmamento. E l'é stæto coscì ."   
L’imagine dæta a separa a vitta terrestre profetizzâ da-e “ ægue ch’en de sotta ” da-a vitta çeleste ch’a l’é “ in çimma à l’espanscion ”.    
Gen.1:8 : “ E o Segnô o l’à ciammou l’espanscion Çê. Coscì gh'é stæto a seia e gh'é stæto a mattin , un segondo giorno .   
Sto çê o se refeisce a -o seu atmosferico che, formou da-i doî gas (idrògeno e oscigeno) che compoñan l'ægua, o çirconda l'intrego de d'ato da tæra e ch'o no l'é pe natua açescibile à l'òmmo. O Segnô o ô conliga a-a presensa de unna vitta çeleste invixibile, ch’a l’é o caxo da-o momento che o mæximo diao o reçeivan o nomme de « prinçipe da potensa de l’ äia » inte Ef . attitudine ch’o l’aiva za into mondo çeleste.     
 
O 3° giorno .
 
Gen.1:9 : “ E o Segnô o l’à dito , Che e ægue sotta o çê se recuggeivan inte un pòsto, e che a tæra secca a comparisce. E l'é stæto coscì ."    
Fin à sto momento, “ e ægue ” creuveivan tutta a tæra ma no contegnivan ancon nisciuña forma da vitta animale do mâ ch'a saiâ creâ o 5°   giorno . Sta preçixon a daià tutta a seu autentiçitæ à l' açion de l' diluvio do Genexi 6 ch'o saià bon , lê mæximo , de spantegâ a forma da vitta mariña animale in sciâ tæra sommersa ; che giustifichià l'attrovâ di fòscili e de scheuggioe de mâ lì .   
Gen.1:10 : “ E o Segnô o l’à ciammou a tæra secca Tæra, e l’arrecuggeita de ægue o l’à ciammou Mæ. O Segnô o l'à visto ch'o l'ea bon .   
Sta neuva separaçion a l'é giudicâ " boña " da-o Segnô perché a-o de là di oçeani e di continenti, o dà à sti doî termini " mâ e tæra " o ròllo de doî scimboli che designian respettivamente a Gexa Crestiaña Cattòlica e a Gexa Crestiaña Protestante ch'a l'é vegnua feua da-a primma co-o nomme de Gexa Reformâ. A seu separaçion , fæta tra o 1170 e o 1843, a l’é donca giudicâ “ boña ” da-o Segnô. E o seu incoraggiamento a-i seu fedeli servitoî into tempo da Reforma o l’é stæto revelou inte Apoc. 2,18-29. Inte sti versci s’attreuva sta importante ascciæimento di versci 24 e 25 che testimonian de unna scituaçion provisöia ecceçionale : « Ma à voscià digo, tanti quelli che son in Tiatira, comme no san, comme no san questo . ti nisciun atro carrego ; solo quello che gh’é, tegnîlo fin à quande vegno . Ancon unna vòtta, pe mezo de sta riunioin, o Segnô o pòrta l’òrdene a-o desordine creou da-i spiriti angelichi e umoen rebelli. Nottemmo sto atro insegnamento, a " tæra " a daià o seu nomme à tutto o pianeta perché o " secco " o l'é inandiou pe ëse l'ambiente naturale da vitta de l'òmmo pe-o quæ sta creaçion a l'é fæta da-o Segnô. A superfiçie do mâ ch'a l'é quattro vòtte ciù grande che a superfiçie da tæra secca, o pianeta o l'avieiva posciuo piggiâ o nomme “ mâ ” megio meritou ma no giustificou into progetto divin. E poule de sto " dito " : " öxelli de unna piuma se spantegan insemme e öxelli de unna piuma se spantegan insemme ", s'attreuvan inte sti gruppi. Coscì , tra o 1170 e o 1843 , i protestanti fedeli e in paxe son stæti sarvæ da-a giustiçia de Cristo ch’a ghe l’é stæta imputâ ecceçionalmente sensa obbediensa a-o repòso sabbatico do veo setten giorno : sabo. E l'é o requixito de sto repòso ch'o rende a " tæra " o scimbolo de unna fäsa fede crestiaña da-o 1843 , segondo Dan.8:14. A preuva de sto giudiçio divin a comparisce inte Ap. 10:5 dæto che Gexù o mette “ i seu pê ” in sciô “ mâ e in sciâ tæra ” pe schiasciâli co-a seu raggia.                                  
Gen. 1:11 : “ E o Segnô o l’à dito: «Che a tæra a produxe l’erba, l’erba ch’a produxe a semensa, e l’erbo da fruta ch’o produxe di fruti segondo a seu smersa, che a seu semensa a l’à drento de lê mæxima, in sciâ tæra. E coscì l'é stæto . »   
A prioritæ dæta da-o Segnô a-a tæra secca a se conferma : primma, a reçeive a facoltæ de " produe " " verde, erbe che dan semensa, erboi da fruta che dan fruto segondo a seu meña " ; tutte e cöse produte primma pe-e neçescitæ de l’òmmo, e segondäiamente pe-e bestie terrestre e çeleste che ghe saian d’in gio. Ste produçioin da tæra saian deuviæ da-o Segnô comme de figue scimbòliche pe revelâ e seu leçioin a-i seu servitoî. L'òmmo, comme o " erbo " , o portià di fruti, boin ò mâ.       
Gen. 1:12 : “ E a tæra a l’à produto l’erba, l’erba ch’a dà a semensa segondo a seu meña, e l’erbo ch’o dà di fruti, che a seu semensa a l’é drento de lê mæxima, segondo a seu meña. O Segnô o l’à visto ch’o l’ea bon. »    
 Inte sto 3° giorno , nisciuña colpa a contaminâ l’euvia creâ da-o Segnô, a natua a l’é perfetta, saieiva à dî giudicâ “ boña ”. Inta perfetta puritæ atmosferica e terrestre, a tæra a moltiplica e seu produçioin. I fruti son destinæ a-i ëse che vivan in sciâ tæra : òmmi e bestie che à seu vòtta produian di fruti segondo a seu personalitæ.   
Gen.1:13 : “ E gh’é stæto a seia e gh’é stæto a mattin , o terso giorno .”   
 
 
 
O 4° giorno .
 
Gen.1:14 : “ E o Segnô o l’à dito: “Che ghe segge de luxe into firmamento do çê pe scompartî o giorno da-a neutte ; pe ëse di segni pe-e stagioin, pe-i giorni e pe-i anni .”   
Unna neuva separaçion a comparisce : “ giorno da neutte ”. Fin à sto quarto giorno, a luxe do giorno a no s’ottëgneiva da un còrpo çeleste. A separaçion do giorno e da neutte a l’existeiva za inte unna forma virtuale creâ da-o Segnô. Pe rende a seu creaçion independente da-a seu presensa, o Segnô o creià a-o quarto giorno di còrpi çelesti che permettan a-i òmmi de stabilî di lunäi basæ in sciâ poxiçion de sti còrpi into còsmo interscidereale. Coscì compariàn i segni do Zodiaco , l’astrologia avanti do seu tempo ma sensa a divinaçion corrente ch’a gh’é attaccâ, saieiva à dî l’astronomia.   
Gen.1:15 : “ e che seggian pe luxe into firmamento do çê pe dâ luxe in sciâ tæra. E l'é stæto coscì ."  
A « tæra » a deve ëse illuminâ « giorno » coscì comme « neutte » , ma a « luxe » do « giorno » a deve scompassâ quella da « neutte » perché a l’é l’imagine scimbòlica do Segnô da veitæ, creatô de tutto quello ch’o vive. E a succession inte l’ordine « giorno de neutte » a profetizza a seu vittöia finale contra tutti i seu nemixi che son ascì quelli di seu amæ e benediti eletti. Sto ròllo de « illuminâ a tæra » o daià à ste stelle un scignificato scimbòlico d’açion religiosa ch’a mostra de veitæ ò de böxie presentæ into nomme do Segnô creatô.                
Gen. 1:16 : “ E o Segnô o l’à fæto e doe grende luxe pe governâ o giorno, e a luxe ciù picciña pe governâ a neutte; O l'à fæto ascì e stelle .  
Notta sto dettaggio : inte l’evòcaçion de « o sô » e « a luña » , « i doî gren luminäi » , o Segnô o designa o sô con l’esprescion « o ciù grande », tanto che e eclisci ô demostran, i doî dischi solari e lunäi ne compariscian da mæxima dimenscion, un ch’o creuve l’atro reçiprocamente. Ma o Segnô ch'o l'à creou o sa davanti à l'òmmo che a seu apparensa picciña a l'é dovua a-a seu distansa da-a tæra , o sô ch'o l'é 400 vòtte ciù gròsso ma 400 vòtte ciù lontan da-a luña . Con sta preçixon o conferma e o l’afferma o seu titolo supremo de Dio creatô. In ciù , a-o livello spirituale, o revela a seu “ grandessa ” incomparabile in confronto a-a picciñessa da luña , scimbolo da neutte e do sciugo. L'applicaçion de sti ròlli scimbòlichi a l'à da fâ con Gexù Cristo ciammou « luxe » inte Gioan 1:9 : « Sta luxe a l'ea a luxe vea, ch'a l'illumina tutti i òmmi che vëgnan into mondo ». Nottemmo che l' antiga alleansa do pòpolo ebraico carnâ construta in sce un calendäio lunäio a l'ea missa sotta o segno de unn'epoca " scua " ; questo fin a -a primma e a segonda vegnua de Cristo . Coscì comme a çelebraçion de « feste da luña neuva », quande a luña a scenta e a vëgne invixibile, a l’à profetizzou l’arrivo de l’era solare de Cristo, che o Mal 4,2 o paragona à un « sô de giustiçia » : « Ma à voscià ch’aveite paû do mæ nomme o Sô da giustiçia o se levià co - e seu sciortie ; ti sciortiæ feua e ti saltiæ comme di veddelli da-o stallo , ...   ” . Dòppo l'antiga alleansa ebraica, “ a luña ” a l'é vegnua à ëse o scimbolo da fäsa fede crestiaña, succescivamente cattòlica da-o 321 e 538, dapeu protestante da-o 1843, e... avventista instituçionâ da-o 1994.                              
O verscio o mensuña ascì “ e stelle .” A seu luxe a l’é sciätâ, ma en mai tanto numerose che con tutto fan ciæo o çê de neutte terrestre. « A stella » a vëgne coscì o scimbolo di messaggê religioxi ch’arrestan in pê ò che cazzan comme segno do « 6° segno » de Apo.6 :13 donde a cheita de stelle a l’é vegnua à profetizzâ a-i 13 de novembre do 1833 a-i eletti , a cheita massiscia do protestanteximo de sto caduto de l’anno3. o messaggio de « Sardi » a-o quæ o Gexù o deciara : « ti passi pe ëse vivente e ti l’é mòrto ». Sta caduta a se regòrda inte Ap. 9:1 : “ O quinto angelo o l’à sonnou. E ò visto unna stella ch'a l'ea cheita da-o çê in sciâ tæra . A ciave da fossa sensa fondo a gh'é stæta dæta . Avanti da cheita di protestanti, Ap. 8,10 e 11 evòcan quello do cattòliçeximo definitivamente condannou da-o Segnô : “ O terso angelo o l’à sonou a seu trömba. E da-o çê a l'é cheita unna gran stella, ch'a bruxava comme unna torça ; e o l'é cheito in sce un terso di sciummi e in scê vivagne d'ægua. » O verscio 11 o ghe dà o nomme “ Abscinto ” : “ O nomme de sta stella o l’é Abscinto ; e un terso de ægue o l'é vegnuo à ëse de verme , e tanti òmmi son mòrti da-e ægue, perché son stæte fæte amae . Sto fæto o l’é confermou inte Apoc. 12:4 : “ A seu coa a l’à tiou un terso de stelle do çê e a ê à cacciæ in sciâ tæra. O drago o s'é misso davanti a-a dònna ch'a l'ea apreuvo à partoî, pe devorâ o seu figgio quand'a l'aiva partorio . I messaggê religioxi dapeu saieivan cazzui vittima de execuçioin di revoluçionäi franseixi inte Ap. 8,12 : “ O quarto angelo o l’à sonou a seu trömba. E un terso do sô o l'é stæto corpio, un terso da luña, e un terso de stelle o l'é stæto sciuo , e o giorno o no l'à fæto luxe pe unna tersa parte, e a neutte ascì . I obiettivi di revoluçionäi de pensceo libero ostili à tutte e forme de religion son ascì , delongo in parte ( a tersa ) , « o sô » e a « luña ».                              
Into Gen. 15:5, e « stelle » scimbolizzan a « semensa » promissa à Abraham : « E o l’à portou feua, e o l’à dito : «Guarda oua verso o çê, e dighe a-e stelle, se ti peu contâle». E o gh'à dito : Coscì a saià a to semensa . Attençion ! O messaggio o l'indica unna gran quantitæ ma o no dixe ninte in sciâ qualitæ da fæ de sta moltitudine donde o Segnô o troviâ « tanti ciammæ ma pöchi çernui » segondo Matt.22:14. E “ stelle ” scimbolizzan torna i eletti inte Dan 12 :3 : “ E quelli che son savi brillan comme a luxe do çê: e quelli che pòrtan tanti a-a giustiçia comme e stelle pe sempre e sempre .”               
Gen.1:17 : “ E o Segnô o î à missi into firmamento do çê pe dâ luxe in sciâ tæra, ”   
Vedemmo chì pe unna raxon spirituale l’inscistensa do Segnô in sce sto ròllo de stelle : « pe fâ ciæo a tæra ».   
Gen.1:18 : “ pe governâ o giorno e a neutte, e pe scompartî a luxe da-o sciugo. O Segnô o l'à visto ch'o l'ea bon .  
Chì o Segnô o conferma o ròllo scimbòlico spirituale de ste stelle, collegâ insemme « giorno e luxe » da unna parte, e « neutte e scui » da l’atra .     
Gen.1:19 : “ E gh’é stæto a seia e gh’é stæto a mattin, o quarto giorno .”  
A tæra oua a peu benefiçiâ da-a luxe e da-o cado do sô pe garantî a seu fertilitæ e a seu produçion d’alimenti vegetali. Ma o ròllo do sô o saià importante solo dòppo o peccou commesso da Eva e Adammo. A vitta fin à sto momento tragico a s'appoggia in sciâ potensa miracolosa da potensa creativa do Segnô. A vitta terrestre a l’é organizzâ da-o Segnô pe sto tempo quande o peccou o colpià a tæra con tutta a seu malediçion.
 
O 5° giorno .
 
Gen. 1:20 : “ E o Segnô o l’à dito: “Che e ægue produxan in abbondansa a creatua vivente, e che i öxelli sciortan in sciâ tæra into firmamento averto do çê .”  
Inte sto 5° giorno , o Segnô o dà a -e “ ægue ” a facoltæ de “ produe in abbondansa de bestie vivente ” mai tanto numerose e mai tanto varie che a sciensa moderna a l’à de difficoltæ à contâle tutte. Into profondo de l'abisso into sciuo totale, descrovimmo unna forma de vitta desconosciua de bestie picciñe fluorescente che lampezzan , sciacquan e cangian l'intensitæ da luxe e fiña o cô . Coscì ascì, a desteisa do çê a reçeivan l’animaçion do xeuo di “ öxelli ” . Chì o comparisce o scimbolo de " ae " che permettan o movimento inte l'äia à de bestie carnose con de ae. O scimbolo o saià attaccou a-i spiriti çelesti che no gh’an de beseugno perché no son soggetti à de lezze fixiche terrestre e çeleste. E inte speçie alae da tæra, o Segnô o s’attribuià à lê mæximo l’imagine de l’ « agogia » ch’a se leva ciù erta inte l’ertixe tra tutte e speçie d’öxelli e de bestie che xeuan. " L'agogia " a vëgne ascì o scimbolo de l'impëio , do re Nabucodonosor in Dan.7:4 e quello de Napolion I in Ap.8:13 : " Guardò, e ò sentio unn'agogia ch'a xeuava into mezo do çê , ch'a diva con unn'atra voxe erta: Guæi, guai, guai de l' che son apreuvo à sonâ! "A comparsa de sto regimme imperiale a l'à profetizzou e træ gren " desgraçie " ch'avieivan colpio i abitanti di paixi do Ponente sotta o scimbolo de urtime træ " trömpe " de Apo. 9 e 11, da-o 1843, quande o decretto de Dan.8:14 o l’é introu in vigô.                    
À parte l '" agogia " , i atri " öxelli do çê " scimbolizzan i angeli çelestiæ , i boin e i mâ.    
Gen. 1:21 : “ E o Segnô o l’à creou de baleñe grende e tutte e creatue vivente che se mescian, che e ægue an produto in abbondansa, segondo a seu qualitæ; O l’à creou ascì tutti i öxelli con de ae segondo a seu qualitæ. O Segnô o l'à visto ch'o l'ea bon .   
O Segnô o l'é apreuvo à inandiâ a vitta in mâ pe-a condiçion do peccou, o tempo donde o " pescio ciù gròsso " o farà di ciù piccin o seu mangiâ, o l'é o destin programmou e l'utilitæ da seu abbondansa inte ògni speçie. I " öxelli con e ae " no scappian da sto prinçipio perché anche loiatri se ammascian pe mangiâse. Ma avanti do peccou , nisciuña bestia de mâ ò öxello o fa danno à un atro, a vitta a î anima tutti e coexistan in perfetta armonia. Pe quello, o Segnô o giudica a scituaçion comme “ boña ” . I “ bestie ” e i “ öxelli ” do mâ zughian un ròllo scimbòlico dòppo o peccou. E battagge mortæ tra e speçie dan donca a-o « mâ » o scignificato de « mòrte » che o Segnô o ghe dà into rituale de abluçioin di prævi ebrëi . O serbatoio deuviou pe sta raxon o saiâ ciammou " mâ " in memöia de l'attraversamento do " Mâ Rosso " , tutte doe e cöse son unna prefiguraçion do batteximo crestian. Coscì, con dâghe o nomme, “ bestia ch’a monta da-o mâ ” inte Ap. 13:1, o Segnô o l’identifica a religion catòlica romaña e a monarchia ch’a â sostëgne comme unn’assemblea de “ mòrti ” che ammassan e devoran o seu vexin comme o pescio do “ mâ ”. Coscì ascì e aghie, i falchi e i falchi devoran e colòmme e e colòmme, pe caxon do peccou de Eva e de Adammo e de quelli , in numero ben ben ciù grande, di seu descendenti umoen fin a-o glorioso retorno de Cristo.                         
Gen.1:22 : “ E o Segnô o î à benediti, co-o dî: «Fæte di fruti, e moltiplicæve, e impiæ e ægue di mâ: e che i öxelli se moltiplican in sciâ tæra .”  
A benediçion do Segnô a se realizza pe mezo da moltiplicaçion, inte sto contesto quella de bestie e öxelli do mâ, ma fito ascì quella di umoen. A Gexa de Cristo a l’é ciammâ ascì à moltiplicâ o numero di seu seguitoî, ma chì, a benediçion do Segnô a no basta , perché o Segnô o ciamma , ma o no l’obriga nisciun à responde a-a seu offerta de sarvessa.
Gen.1:23 : “ E gh’é stæto a seia e gh’é stæto a mattin , o quinto giorno .”   
Notemmo che a vitta in mâ a ven creâ a-o quinto giorno coscì separâ da-a creaçion da vitta terrestre, pe caxon do seu scimbolismo spirituale ch’o l’à da fâ co-a primma forma de crestianeximo maledito e apòstata ; quello che a religion cattòlica de Romma a rappresentià da-i 7 de marzo do 321, dæta de l’adoçion do fäso giorno pagan de repòso , o primmo giorno e " giorno do sô ", ciù tardi renominou : domenega, saieiva à dî o giorno do Segnô. Sta spiegaçion a l’é confermâ da-a comparsa do cattòliçeximo roman into quinto millennio e da quella do protestanteximo ch’o l’é compario into sesto millennio .    
 
O 6° giorno .
 
Gen. 1:24 : “ E o Segnô o l’à dito: «Che a tæra a produxe a creatua vivente segondo a seu meña: bestie, e bestie da tæra, e bestie da tæra segondo a seu meña. E l'é stæto coscì ."   
O 6° giorno o l'é segnou da-a creaçion da vitta terrestre che , à seu vòtta, dòppo o mâ, " a l'à produto de creatue vivente segondo a seu meña, bestie, rettili e bestie de tæra, segondo a seu meña . " O Segnô o mette in movimento un proçesso de reproduçion de tutte ste creatue vivente . Se spanteghian pe tutta a tæra.    
Gen. 1:25 : “ E o Segnô o l’à fæto a bestia da tæra segondo a seu meña, e e bestie segondo a seu meña, e tutte e cöse che se striscian da tæra segondo a seu meña. O Segnô o l'à visto ch'o l'ea bon .   
Sto verscio o conferma l’açion ordinâ inte quello preçedente. Nottemmo sta vòtta che o Segnô o l’é o creatô e o direttô de sta vitta animale terrestre produta in sciâ tæra. Comme con quelle do mâ, e bestie da tæra vivan in armonia fin a-o tempo do peccou uman. O Segnô o treuva sta creaçion animale donde vëgne creou di ròlli scimbòlichi « bon » e o î deuviâ inti seu messaggi profetichi dòppo a stabiliçion do peccou . Tra i rettili, o « serpente » o zughià un ròllo de prinçipio comme mezo instigante do peccou deuviou da-o diao . Dòppo o peccou, e bestie da tæra se destruian l’uña con l’atra speçie contra speçie. E st'aggrescivitæ a giustifichià , inte Apoc. 13,11, o nomme de « bestia ch'a ne vëgne da-a tæra » ch'o designa a religion protestante into seu urtimo stato maledito da-o Segnô into contesto da preuva urtima da fæ avventista giustificâ da-o veo retorno de Gexù Cristo previsto pe-a primmaveia do 2030 . À tutti i mòddi, tegnemmo conto che o protestanteximo o l’à portou sta malediçion, ignorâ da-e moltitudine fin da-o 1843.       
Gen.1:26 : “ E o Segnô o l’à dito: “Femmo l’òmmo a-a nòstra imagine, a-a nòstra semeggiansa: e ch’o l’agge o dominio in scî pesci do mâ, in scî öxelli do çê, in scê bestie, in sce tutta a tæra, e in sce tutte e cöse che se spanze in sciâ tæra .”   
Dixendo « Femmo », o Segnô o l’assoçia co-o seu travaggio creativo o fedele mondo angelico ch’o l’assciste a-a seu açion e o ô çirconda pin d’entuxasmo. Sotta o tema da separaçion , chì, aggruppou insemme into 6° giorno , a creaçion de bestie terrestre e quella de l’òmmo, ch’a l’é mensunâ inte sto verscio 26, o numero do nomme de Dio, saieiva à dî un numero ottegnuo pe l’azzonta de quattro lettie ebraiche « Yod = 10 , Lê = 6 + , He = 56 « o» 26 «o l’é « ; lettie che compoñan o seu nomme traslitterou “ YaHWéH ” . Sta çernia a l’é tanto ciù giustificâ da-o momento che , “ fæto à l’imagine do Segnô ”, “ òmmo ” Adam o vëgne à rappresentâlo scimbòlicamente inta creaçion terrestre comme imagine de Cristo. O Segnô o gh’addeuvia o seu aspeto fixico e mentale, saieiva à dî a capaçitæ de giudicâ tra o ben e o mâ ch’o ô rendià responsabile . Creou into mæximo giorno che e bestie, “ l’òmmo ” o reçeivan a çernia da seu “ someggiansa ” : o Segnô ò a bestia , ò “ a bestia ” . Oua l’é co-o lasciâse sedue da “ un animâ ”, “ o serpente ”, che Eva e Adammo se taggian da-o Segnô e perdan a seu “ someggiansa ” . Dændo à l’òmmo o dominio in sce « i rettili che se spantegan in sciâ tæra », o Segnô o l’invita l’òmmo à dominâ « o serpente » e donca à no lasciâse mostrâ da lê. Alas pe l’umanitæ, Eva a saià isoâ e separâ da Adammo quande a saià seduta e fæta colpevole do peccou da desobediensa.                              
O Segnô o l’affida à l’òmmo tutta a seu creaçion terrestre e vitte ch’o contëgne e o produxe inti mâ, in sciâ tæra e into çê.
Gen. 1:27 : “ Coscì o Segnô o l’à creou l’òmmo a-a seu mæxima imagine, à l’imagine do Segnô o l’à creou masccio e femina .”   
O 6° giorno o dura comme i atri, 24 oe e pâ che e creaçioin d'òmmo e dònna seggian aggruppæ chì co-o propòxito educativo de fâ unna riassunto da seu creaçion. De fæto , o Gen. 2 o piggia sta creaçion de l’òmmo co-a revelaçion de tante açioin che con tutta probabilitæ son stæte compie inte tanti giorni. L'istöia de sto capitolo 1 a piggia donca un carattere normativo ch'o revela i valoî scimbòlichi che o Segnô o voeiva dâ a-i primmi sëi giorni da settemaña.
Sta settemaña a l'é tanto ciù scimbòlica perché a l'illustra o progetto de sarvâ do Segnô. « L’òmmo » o scimbolizza e o profetizza o Cristo e « a dònna » a scimbolizza e a profetizza « a Gexa Sceglio » ch’a saià levâ da lê. Pe de ciù, avanti do peccou, o tempo reale o no l'à de importansa perché into stato de perfeçion, o tempo o no vëgne contou e o conto à retro di " 6000 anni " o comensià inta primmaveia segnâ da- o primmo peccou uman . Inta perfetta regolaritæ, e neutte de 12 oe e i giorni de 12 oe van apreuvo l'un à l'atro delongo. Inte sto verscio, o Segnô o l’enfatizza a someggiansa de l’òmmo creou in conformitæ co-a seu mæxima imagine. Adam o no l’é debole , o l’é pin de fòrsa e o l’é stæto creou bon de resciste a-e tentaçioin do diao.        
Gen.1:28 : “ E o Segnô o î à benediti, e o Segnô o ghe dixe: “Fæte fruti, moltiplicæve, impie a tæra, e sottomettela.” e avei o dominio in scî pesci do mâ, in scî öxelli do çê e in sce tutte e cöse vivente che se mescian in sciâ tæra .”  
O messaggio o l'é indirizzou da-o Segnô à tutta l'umanitæ do quæ Adam e Eva son i modelli originäi. Comme e bestie, à seu vòtta vëgnan benediti e incoraggæ à procreâ pe moltiplicâ i umoen. L’òmmo o l’ottëgne da-o Segnô o dominio in scê creatue animale, cösa ch’a veu dî ch’o no deve lasciâse dominâ da quelle , pe mezo da sentimentalitæ e da debolessa emotiva. O no dovieiva fâghe do mâ ma vive in armonia con loiatri. Sto chì, into contesto ch’o l’é vegnuo avanti da malediçion do peccou.
Gen.1:29 : “ E o Segnô o l’à dito: Ecco, ò dæto à voscià tutte e erbe che dan a semensa, ch’en in sciâ faccia de tutta a tæra, e tutti i erboi, donde gh’é o fruto de un erbo ch’o dan a semensa, o saià pe voscià da mangiâ .”    
Inta seu creaçion de ciante, o Segnô o revela tutta a seu bontæ e generositæ moltiplicando o numero de semense de tutte e speçie de ciante, erboi da fruta, çereali, erbe e verdue. O Segnô o l'öfre à l'òmmo o modello de nutriçion perfetta ch'o promeuve unna boña sanitæ fixica e mentale benefica pe tutto o organismo e l'anima umaña , anche ancheu comme inti tempi d' Adammo . St'argomento o l'é stæto presentou da-o 1843 da-o Segnô comme un requixito verso i seu çernui e o piggia unn'importansa ancon ciù grande inti nòstri urtimi giorni donde o mangiâ o l'é a vittima da chimica, di fertilizzanti, di pestiçiddi e di atri che destruxan a vitta incangio de promeuvela.
Gen.1:30 : “ E à tutte e bestie da tæra, à tutti i öxelli do çê, e à tutte e cöse che se sciorban in sciâ tæra, donde gh’é vitta, ò dæto tutte e erbe verde pe mangiâ. E l'é stæto coscì . »   
Sto verscio o presenta a clave ch’a giustifica a poscibilitæ de sta vitta armoniosa. Tutti i viventi en vegan, donca no gh'an de raxon pe fâse do mâ. Dòppo o peccou, e bestie ciù de spesso s’attaccan l’uña con l’atra pe mangiâ, a mòrte dapeu a ê colpià tutte inte unna mainea ò inte l’atra.
Gen. 1:31 : “ E o Segnô o l’à visto tutto quello ch’o l’aiva fæto, e ecco, ch’o l’ea ben ben bon. Coscì gh’é stæto a seia e gh’é stæto a mattin, o sesto giorno .  
In sciâ fin do 6° giorno , o Segnô o l'é soddisfou da seu creaçion che , co-a presensa de l' òmmo in sciâ tæra , a l' é giudicâ sta vòtta comme « ben ben boña », tanto ch' a l'ea solo che « boña » in sciâ fin do 5° giorno .    
L'intençion do Segnô de separâ i primmi 6 giorni da settemaña da-o 7 a l'é demostrâ da-o seu aggruppamento inte sto capitolo 1 da Genexi. De sta mainea o l’inandiâ a struttua do quarto comandamento da seu lezze diviña ch’o l’avià da presentâ into seu tempo a-i ebrëi libeæ da-a scciavitù egiçia. Da-o Adam , i umoen an avuo 6 giorni in sce 7, tutte e settemañe, pe anâ avanti co-e seu attivitæ terrestre. Pe Adammo, e cöse son comensæ ben, ma dòppo ëse stæte creæ da lê, a dònna, o seu « aggiuttante » dæto da-o Segnô , a portià o peccou inta creaçion terrestre comme o Gen. Pe amô pe seu moggê, Adammo à seu vòtta o mangià o fruto vietou e tutta a cobbia a se treuviâ colpia da-a malediçion do peccou. Inte st’açion, Adammo o profetizza o Cristo ch’o vegnià à scompartî e à pagâ a-o seu pòsto a colpa da seu ammâ Gexa Scelta . A seu mòrte in sciâ croxe, a-i pê do monte Gòlgota, a l’avià da resciöâ a colpa commessa e, vittöio in sciô peccou e in sciâ mòrte, Gexù Cristo o l’ottëgnià o drito de permette a-i seu çernui de benefiçiâ da seu giustiçia perfetta. O peu coscì offrîghe a vitta eterna persa da Adammo e Eva. I eletti intran insemme into mæximo tempo inte sta vitta eterna a-o comenso do 7° millennio , l’é aloa che o ròllo profetico do Sabbath o saià compio. Pe coscì se peu capî perché sto tema do resto do 7° giorno o l'é presentou into capitolo 2 da Genexi , separou da-i primmi 6 giorni aggruppæ into capitolo 1 .  
 
Genexi 2
 
O setten giorno .
 
Gen. 2:1 : “ Coscì o çê e a tæra son stæti finii, e tutta a seu armâ . ”  
I primmi sëi giorni son separæ da-o “ setten ” perché o travaggio creativo do Segnô pe-a tæra e o çê o l’é completou. Sto chì o l'ea veo, pe-o pòsto di fondamenti da vitta creæ inta primma settemaña, ma ancon de ciù, pe-i 7000 anni ch'a profetizza ascì. I primmi sëi giorni annonçian che o Segnô o travaggià inte l’avverscitæ contra o campo do diao e e seu açioin destruttive pe 6.000 anni. O seu travaggio o conscistià inte l’attiâ i seu çernui à lê pe poeili çerne tra tutti i umoen. O ghe daià varie preuve do seu amô e o conserva quelli ch’o l’amman e ô approvan inte tutti i seu aspeti e inte tutte e aree. Pe quelli che no agiscian inte sta mainea s’azzonzan a-o campo maledetto do diao. L' " armâ " mensunâ a se referisce a-e fòrse vivente di doî campi che s'oppoñan e se combattan un con l'atro in sciâ " tæra " e into " çê " donde e " stelle do çê " ê scimbolizzan. E sta lòtta pe-a seleçion a saià duâ pe 6000 anni.          
Gen.2:2 : “ E o setten giorno o Segnô o l’à finio o seu travaggio ch’o l’aiva fæto e o s’é arrepou o setten giorno da tutto o seu travaggio ch’o l’aiva fæto .”    
A-a fin de sta primma settemaña de l’istöia terrestre, o repòso do Segnô o mostra unna primma leçion : Adam e Eva no an ancon peccou ; o quæ o spiega a poscibilitæ che o Segnô o pòsse sperimentâ o veo repòso. O repòso do Segnô o l’é donca condiçionou da l’assensa de peccou inte seu creatue.  
A segonda leçion a l’é ciù sottî e a l’é ascosa inte l’aspeto profetico de sto « setten giorno » ch’o l’é unn’imagine do « setten » millennio do gran progetto de sarvo programmou da-o Segnô.    
L’intrâ into “ setten ” millennio , ciammou un “ mill’anni ” inte Ap. 20:4-6-7, a marchià a completaçion da seleçion di eletti. E pe-o Segnô e i seu eletti sarvæ viventi ò resuscitæ, ma tutti glorificæ, o resto ottegnuo o saià a conseguensa da vittöia do Segnô inte Gexù Cristo in sce tutti i seu nemixi. Into testo ebraico, o verbo “ arrepòso ” o l'é “ shavat ” da-a mæxima reixe da poula “ sabbath ”.          
Gen. 2:3 : “ E o Segnô o l’à benedito o setten giorno e o l’à santificou, perché inte quello o l’à arrepou da tutta a seu euvia ch’o l’aiva creou e fæto .”  
A poula Sabbath a no l’é mensunâ ma a seu imagine a s’attreuva za inta santificaçion do “ setten giorno ” . Capisci ben, donca, a caxon de sta santificaçion da parte do Segnô. A profetizza o momento donde o seu sacrifiçio inte Gexù Cristo o reçeivan a seu urtima recompensa : a feliçitæ d’ëse circondâ da tutti i seu çernui ch’an mostrou into seu tempo a seu fedeltæ into martirio, into sofferimento, inta privaçion, ciù de spesso, fin a-a mòrte. E a-o comenso do " setten " millennio, saian tutti viventi e no an ciù da avei paû da mòrte. Pe-o Segnô e o seu campo fedele, se peu figuâse a caxon de un « repòso » ciù grande de questo ? O Segnô o no veddià ciù quelli ch’o l’amman soffrî, o no l’avià ciù da scompartî o seu sofferimento, o l’é sto « repòso » ch’o çelebra ògni « Sabbath do setten giorno » de nòstre settemañe perpetue. Sto fruto da seu vittöia finale o saià stæto ottegnuo da-a vittöia de Gexù Cristo in sciô peccou e in sciâ mòrte. Inte lê, in sciâ tæra e tra i atri umoen, o l’à compio unn’euvia ch’a no se peu credde à squæxi : o l’à piggiou in sce de lê a mòrte pe creâ o seu pòpolo çernuo e o Sabbath o l’à annonçiou à l’umanitæ fin da-o Adammo ch’o l’avieiva conquistou o peccou pe offrî a seu giustiçia e a seu vitta eterna à quelli ch’o l’amman e o ô servan con fedeltæ ; quarcösa che Ap. 6:2 o proclama e o conferma: “ Ò guardou, e ecco un cavallo gianco. Quello ch'o l'ea à cavallo o l'aiva un arco; gh’é stæto dæto unna coroña, e o l’é anæto feua conquistando e pe conquistâ .”                 
L’intrâ into setten millennio a marca l’intrâ di eletti inte l’eternitæ de Dio , ch’a l’é a raxon pe-a quæ, inte sta stöia diviña, o setten giorno o no l’é serrou da l’esprescion « gh’ea a seia, gh’ea a mattin, o l’ea o ... giorno ». Inta seu Apocalisse dæta à Gioan, o Cristo o l’evòchià sto setten millennio e o revelià ch’o saià compòsto ascì da « mill’anni » segondo Ap. 20 :2-4 , comme i primmi sëi ch’en vegnui primma de lê. O saià un tempo de giudiçio çeleste into quæ i eletti an da giudicâ i mòrti do campo maledito. A memöia do peccou a saià donca mantegnua inte sti urtimi “ mill’anni ” do gran Sabbath profetizzou tutti i fin de settemaña. Solo l’Urtimo Giudiçio o mette fin a-o pensceo do peccou quande , in sciâ fin do setten millennio, tutti i cadui saian stæti destruti into « lago de feugo da segonda mòrte » .          
 
 
O Segnô o dà de spiegaçioin in sciâ seu creaçion terrestre .
Avvertimento : E persoñe sbaliæ semenan di dubi con presentâ sta parte da Genexi 2 comme unna segonda testimoniansa ch’a contradixeiva quella do resoconto da Genexi 1. Ste persoñe no an capio o metodo narrativo deuviou da-o Segnô. Inta Genexi 1, o presenta l’intreghitæ di primmi sëi giorni da seu creaçion. Dapeu, da-o Gen. 2:4, o torna à fornî di atri dettaggi in sce çerti argomenti che no son spiegæ inta Genexi 1. 
Gen. 2:4 : “ Queste son e origine do çê e da tæra, quande son stæti creæ .”  
Ste spiegaçioin in ciù en assoluamente neçessäie perché o tema do peccou o dev’ëse reçevuo e seu spiegaçioin. E emmo visto che sto tema do peccou o l’é onnipresente inte forme che o Segnô o l’à dæto a-e seu conquiste terrestre e çeleste. A mæxima construçion da settemaña de sette giorni a pòrta ben ben di mistëi che solo o tempo o revelià a-i çernui de Cristo.
Gen. 2 : 5 : “ Quande o Segnô o l’à fæto a tæra e o çê, no gh’ea ancon nisciun arbusto do campo inta tæra, e nisciuña erba do campo a l’ea ancon sciortia: perché o Segnô o no l’aiva fæto piove in sciâ tæra, e no gh’ea nisciun pe travaggiâ a tæra . ”    
Notta a comparsa do nomme “ YaHweh ” co-o quæ o Segnô o s’é nomminou in sciâ domanda de Mosè segondo Esòdo 3:14-15. O Mosè o l’à scrito sta revelaçion sotta a dettaçion do Segnô ch’o l’à ciammou “ YaHWéH ” . A revelaçion diviña chì a piggia o seu referimento stòrico da l’esòdo da l’Egitto e da-a creaçion da naçion Israele.  
Derê à sti dettaggi che pan assæ lògichi gh’é de idee profetizzæ. O Segnô o parla da crescita da vitta de ciante, « arbusti e erbe di campi », a-e quæ o l’azzonze « piövia » e a presensa de « òmmo » ch’o « cortiviâ o terren ». Do 1656 , dòppo o peccou d’Adam , into Gen. 7:11 , « a piövia » do « diluvio » a destruià a vitta de ciante , « arbusti e erbe di campi » coscì comme « òmmo » e e seu « cortivaçioin » pe caxon de l’intenscificaçion do peccou.                  
Gen.2:6 : “ Ma gh’é montou unna nebbia da-a tæra, e a l’à annagou tutta a faccia da tæra .”   
Avanti de destrue, avanti do peccou, o Segnô o « l'ægua a tæra in sce tutta a seu superfiçie con unna nebbia » . L'açion a l'é gentile e efficaçe e adatta a-a vitta sensa peccou, gloriosa e perfettamente pua. Dòppo o peccou, o çê o mandià de tempeste destruttive e de ciuve torrençiæ comme segno da seu malediçion.  
A formaçion de l'òmmo .
Gen.2:7 : “ E o Segnô o l’à formou l’òmmo da-a pua da tæra, e o l’ à sospiou inte seu nase o respio da vitta .   
A creaçion de l’òmmo a se basa in sce unna neuva separaçion : quella da « pua da tæra » da-a quæ se piggia unna parte pe formâ unna vitta fæta à l’imagine do Segnô. Inte st’açion, o Segnô o revela o seu progetto pe ottegnî in sciâ fin e seleçionâ de persoñe elette d’origine terrestre ch’o î farà eterne.   
Quande o Segnô o ô crea, l’òmmo o l’é oggetto de unn’attençion particolâ da-o seu Creatô. Notta ben ch’o ô “ forma ” da- a “ pua da tæra ” e solo che st’origine a profetizza o seu peccou, a seu mòrte e o seu retorno a-o stato de “ pua ” . St’açion diviña a se peu paragonâ à quella de un “ vasaio ” ch’o modella un “ vaso de tæra rossa ” ; imagine che o Segnô o revendichià inte Ger.18,6 e Rom.9,21 . In ciù, a vitta de “ òmmo ” a dependerà da-o seu “ respio ” che o Segnô o respia inte seu “ pòrte do naso ”. L’é donca de fæto o “ respio ” pormonale e no o respio spirito che tanti pensan. Tutti sti dettaggi son revelæ pe fâne pensâ comme a vitta umaña a l'é fragile, dependente da-o Segnô pe-a seu prolongaçion . O l’arresta o fruto de un miracolo permanente perché a vitta a s’attreuva solo into Segnô e inte Lê solo. L’é stæto pe-a seu voentæ diviña che “ l’òmmo o l’é vegnuo un ëse vivente .” Se a vitta de un òmmo bon ò mâ a se prolongâ a l’é solo perché o Segnô o â permette. E quande a mòrte a ô colpisce, a l’é ancon a seu deçixon ch’a l’é in costion.                        
Avanti do peccou, Adammo o l’é stæto creou perfetto e innoçente, posseduo de unna vitalitæ potente e o l’é introu inte unna vitta eterna, con de cöse eterne tutt’in gio. Solo a forma da seu creaçion a profetizza o seu terribile destin.
Gen.2:8 : “ Allora YaHWéH Dio o l’à ciantou un giardin à levante inte l’Eden, e lì o l’à misso l’òmmo ch’o l’aiva formou .”   
Un giardin a l'é l'imagine do pòsto ideâ pe l'òmmo ch'o treuva arrecuggeito lì tutti i seu elementi vixivi nutrienti e incantatoî ; belle scioî che no s’asciorban mai e no perdan mai e seu fragranse d’odô piaxeivi moltiplicæ à l’infinio. Sto mangiâ offerto into giardin o no construisce a seu vitta ch’a l’é, avanti do peccou, no dependente da-o mangiâ. O mangiâ o l’é donca consummou da l’òmmo pe-o seu piaxei. A preçixon “ O Segnô o l’à ciantou un giardin ” a testimonia o seu amô pe-a seu creatua. O l'é vegnuo un giardiniê pe offrî à l'òmmo sto pòsto meraviglioso pe vive.   
A poula Eden a veu dî “ giardin da deliçie ” e piggiando Israele comme ponto de referensa çentrâ, o Segnô o colloca sto Eden à levante de Israele. Pe-e seu « delizie », l’òmmo o l’é misso inte sto giardin delizioso da-o Segnô, o seu Creatô.    
Gen.2:9 : “ E da-a tæra o YaHWéH Dio o l’à fæto cresce tutti i erboi che son piaxei a-a vista e boin pe mangiâ anche l’erbo da vitta into mezo do giardin , e l’erbo da conoscensa do ben e do mâ .”   
O carattere d'un giardin a l'é a presensa de erboi da fruta che offrivan o “ pronto à mangiâ ” ch'o constituisce i seu fruti con mortipli gusti doçi e zucæ. Son tutti lì pe-o solo piaxei de Adammo , ancon da soli.  
Into giardin gh'é ascì doî erboi con di caratteri diametralmente oppòsti : o “erbo da vitta ” ch'o l'òccupa o pòsto çentrâ, “ a-o mezo do giardin ”. De sta mainea o giardin e a seu lusciosa offerta son do tutto ligæ à lê. Vexin à lê gh’é l’«erbo da conoscensa do ben e do mâ ». De za, inta seu denominaçion, a paròlla « mâ » a profetizza l’accesso a-o peccou. Noi poemmo donca capî che sti doî erboi son e figue di doî campi che se confrontian l’un con l’atro in sciâ tæra do peccou : o campo de Gexù Cristo rappresentou da l’ « erbo da vitta » contra o campo do diao ch’o , comme o nomme do « erbo » o l’indica , o l’à conosciuo , sperimentou , consecutivamente , o « bon » da - o giorno da seu creaçion ma quello che o Segnô o ghe dixe “ pecâ contra de lê .” Ve rappresento che sti prinçippi de « ben e mâ » son e doe çernie ò doî poscibili fruti estremi oppòsti che a libertæ totale de un « ëse vivente » a produxe. Se o primmo angelo o no l’avesse fæto, di atri angeli se saieivan ancon rebellæ, comme l’esperiensa terrestre do comportamento uman a l’à za demostrou oua.                          
Inte tutta l’offerta generosa do giardin preparou da-o Segnô pe Adammo gh’é sto erbo « da conoscensa do ben e do mâ » ch’o l’é lì pe mette a-a preuva a fedeltæ de l’òmmo. Sto termine « conoscensa » o dev’ëse ben compreiso perché pe-o Segnô o verbo « savei » o piggia un scignificato estremo de sperimentâ « ben ò mâ » ch’o l’ arresta in scî atti d’ obbediensa ò desobediensa . L’erbo into giardin a l’é solo che l’arrembo materiale da preuva de l’obbediensa e o seu fruto o trasmette o mâ solo perché o Segnô o gh’à dæto sto ròllo con presentâlo comme un proibiçion. O peccou o no l’é into fruto ma into mangiâlo co-o savei che o Segnô o l’à proibio.        
Gen. 2:10 : “ Un sciumme o sciortiva da l’Eden pe annagâ o giardin e da lì o l’é vegnuo quattro sciummi . ”  
Se presenta un neuvo messaggio de separaçion , pròpio comme o sciumme ch'o sciòrte da l'Eden o se spartisce inte " quattro brasse " , st'imagine a profetizza a nascion de l'umanitæ che i seu descendenti se spanteghian universalmente, ò inti quattro ponti cardinæ, ò inti quattro venti do çê, in sce tutta a tæra. O " sciumme " o l'é o scimbolo d'un pòpolo, l'ægua a l'é o scimbolo de vitte umañe. Pe sta divixon « inte quattro brasse » , o sciumme ch’o ne vëgne feua da l’Eden o spanteghià a seu ægua de vitta in sce tutta a tæra e st’idea a profetizza o dexidëio do Segnô de spantegâ a seu conoscensa in sce tutta a seu superfiçie. O seu progetto o saià realizzou segondo o Gen. 10 da-a separaçion de Noè e di seu trei figgi dòppo a fin do diluvio d’ægue. Sti testimònni de l'alluvioin trasmettan da generaçion à generaçion a memöia do terribile castiggo divino .       
No semmo à cöse s'assomeggiava a tæra avanti de l'alluvioin, ma avanti da separaçion di pòpoli, a tæra abitâ a saieiva comparsa comme un scingolo continente annaggiou solo che da sta vivagna d'ægua ch'a ne vegniva da-o Giardin da Eden . I mâ interni d'ancheu no existeivan e son unna conseguensa de l'alluvioin ch'a l'é vegnua à creuve tutta a tæra pe un anno . Fin à l'alluvioin, o continente intrego o l'ea irrigou da sti quattro sciummi e i seu affluenti distribuivan l'ægua doçe in sce l'intrego de d'ato da tæra secca. Into corso de l'alluvioin, o streito de Gibraltâ e o streito do Mâ Rosso son cheiti zu, con inandiâ coscì a formaçion do Mâ Mediterraneo e o Mâ Rosso invaso da l'ægua salâ di oçeani . Saieiva che in sciâ neuva tæra donde o Segnô o l’avià da stabilî o seu regno, no ghe saià de mâ segondo Ap. 21:1 comme no ghe saià ciù a mòrte. A divixon a l’é a conseguensa do peccou e a seu forma ciù intensa a saià castigâ da-e ægue destruttive de l’alluvio. Lezendo sto messaggio, sotta o seu aspeto profetico da solo , e " quattro brasse " do sciumme designan quattro pòpoli che caratterizzan l'umanitæ.    
Gen. 2:11 : “ O nomme do primmo o l’é Pison; O l'é quello ch'o çirconda tutta a tæra de Havila, donde gh'é de l'öo .  
O nomme do primmo sciumme ch'o se ciamma Pischon ò Phison o veu dî : abbondansa d'ægua . L'aria donde s'attrovava l'Eden ciantou do Segnô a dev'ëse stæta donde nascian i sciummi Tigri e Eufrate d'ancheu ; pe l'Eufrate a-o monte Ararat e pe-o Tigri a-o Toro. À levante e into mezo da Turchia gh'é ancon l'immenso Lago Van ch'o constituisce unn'enorme reserva d' ægua doçe . Co-a seu benediçion diviña, l'ægua abbondante a promoveiva l'estrema fertilitæ do giardin do Segnô. A tæra de Havilah, avvoxâ pe-o seu öo, a l'ea, segondo quarchidun, collocâ into nòrdeste da Turchia d'ancheu . O s'estendeiva a-a còsta da Georgia d'ancheu. Ma st'interpretaçion a presenta un problema perché segondo Gen. 10:7, « Avila » o l'é un « figgio de Cus » , lê mæximo « figgio de Cam » , e o designa l'Etiòpia ch'a s'attreuva à sud de l'Egitto. Sto fæto o m'à portou à scituâ sto paise de " Havila " in Etiòpia, ò into Yemen, donde gh'ea e mine de l' öo che a regiña de Sheba a l'offriva a- o re Salomon.                 
Gen. 2:12 : “ L’öo de quella tæra o l’é puro; Lì s'attreuva ascì a pria de bdellio e onice .  
" L'öo " o l'é scimbolo da fæ e o Segnô o profetizza pe l'Etiòpia, unna fæ pua. O saiâ za o solo paise into mondo ch'o l'agge conservou o patrimònio religioso da regiña de Sheba dòppo o seu soggiòrno co-o re Salomon. Azzonzemmo ascì a-o seu avvantaggio che inta seu independensa avvardâ inti secoli de sciummæa religiosa ch'a l'à caratterizzou i pòpoli de l'Euröpa de Ponente " crestiaña ", i etiopi an mantegnuo a fæ crestiaña e an pratticou o veo Sabbath reçevuo pe mezo de l'incontro co-o Salomon. L'apòstolo Filippo o l'à battezzou o primmo crestian etiope comme revelou inti Atti 8:27-39 O l'ea un ministro eunuco da regiña Candace e o pòpolo intrego o l'à reçevuo a seu instruçion religiosa. Un atro dettaggio o testimonia a benediçion de sto pòpolo: o Segnô o î à protetti da-i seu nemixi pe mezo de l'açion guæra intrapreisa e deçisa volontäiamente da-o avvoxou navegante Vasco de Gama.    
Confermando o cô da pelle neigra di etiopi, a " pria d'onice " a l'é " neigra " de cô e a l'é compòsta da-o biòscido de siliçio ; unna ricchessa in ciù pe sto paise ; pecöse o seu deuvio inta produçion de transistor o ô rende particolarmente apprexou ancheu .      
Gen. 2:13 : “ O nomme do segondo sciumme o l’é Gihon; O l'é quello ch'o çirconda tutto o paise de Cush .    
Desmenteghemmo i “ sciummi ” e mettemmo a-o seu pòsto e gente che scimbolizzan. Sto segondo pòpolo o “ çirconda a tæra de Cus ”, saieiva à dî l’ Etiòpia. I descendenti de Sem se spanteghian pe tutta a tæra d’Arabia e fin a-a Persia. O çirconda effettivamente o territöio de l'Etiòpia, coscì ch'o peu ëse scimbolizzou e designou da-o nomme do “ sciumme ” “ Gihon ”. Inti nòstri urtimi giorni, st'accompagnamento o l'é a religion " mossulmaña " de l'Arabia e da Persia. Coscì a configuraçion do comenso da creaçion a se reproduxe in sciâ fin do tempo.           
Gen. 2:14 : “ O nomme do terso o l’é Hiddekel ; O l'é quello ch'o sciòrte à levante de l'Assiria. O quarto sciumme o l'é l' Eufrate .   
“ Hidekel ” o veu dî o “ Sciumme Tigre ” , e o pòpolo designou o saieiva l'India scimbolizzâ da -a “ Tigre do Bengala ” ; L'Asia e a seu çiviltæ de Levante designâ fäsamente comme " a razza giana " son donca profetizzæ e preoccupæ e de fæto a s'attreuva " à levante de l'Assiria " . Into Dan .​​               
O nomme “ Eufrate ” o veu dî : fioî, fertile. Inta profeçia de l'Apocalisse, l '" Eufrate " o scimbolizza l'Euröpa de Ponente e e seu ramme, e Americhe e l'Australia, che o Segnô o presenta comme dominæ da-o regimme religioso papale roman ch'o ghe dà o nomme co-a seu çittæ, " Babilònia a grande ". Sta linia de Noè a saià quella de Jafet ch’a s’estende à ponente verso a Greçia e l’Euröpa, e à nòrd verso a Ruscia. L'Euröpa a l'ea o terren donde a fede crestiaña a l'à sperimentou tutti i seu boin e grammi sviluppi dòppo a cheita naçionâ d'Israele ; i aggettivi " fioî, fertile " son giustificæ e segondo o presagio, i figgi de Lea, a dònna no ammâ saian ciù numeroxi che quelli de Rachel, a moggê che Giacobbe o l'ammiava.           
L'é bon attrovâ inte sto messaggio o rappòrto che à despeto de tutte e seu urtime spartiçioin religiose, ste quattro qualitæ de çiviltæ terrestre aivan o mæximo creatô Dê comme o Poæ , pe giustificâ a seu existensa.
Gen.2 :15 : “ O Segnô o Segnô o l’à piggiou l’òmmo e o l’à misso into Giardin da Eden pe travaggiâlo e mantegnîlo .    
O Segnô o l’òffre à Adammo unn’occupaçion ch’a consciste into “ cortivâ e mantegnî ” o giardin. A forma de sta cortivaçion a ne l’é desconosciua, ma a l’ea portâ avanti sensa nisciuña fadiga avanti do peccou. Da mæxima , sensa nisciuña forma d'aggrescion inte tutta a creaçion, a seu guardia a l'ea semplificâ à l'estremo. Eppoi sto ròllo de guardia o l’implicava l’existensa de un reisego ch’o l’avieiva piggiou fito un aspeto reale e preçiso : a seduçion diabòlica do pensceo de l’òmmo inte sto mæximo giardin .    
Gen.2 :16 : “ E o YaHWéH Dio o l’à comandou à l’òmmo, co-o dî: De tutti i erboi do giardin ti peu mangiâ liberamente: »     
Di moltitudine d’erboi da fruta en missi à dispoxiçion libera de Adammo. O Segnô o ô soddisfa a-o de là di seu beseugni che conscistan into soddisfâ i dexidëi de mangiâ con di gusti e di arömi differenti. L’offerta do Segnô a l’é bella, ma a l’é solo a primma parte de un « comando » ch’o dà à Adammo. A segonda parte de sto “ ordine ” a vëgne apreuvo.    
Gen. 2:17 : “ Ma de l’erbo da conoscensa do ben e do mâ no mangiæ, perché o giorno che ghe mangiæ, moîæ de seguo .”    
Inte l’ « ordine » do Segnô sta parte a l’é ben ben grave, perché a menassa presentâ a saià applicâ sensa patî appena a desobediensa, o fruto do peccou, a saià consummâ e compiâ. E no ti desmentegâ che pe-o progetto de l’insediamento universale do peccou o segge realizzou, Adammo o l’avià da cazze. Pe capî megio quello ch’o l’é apreuvo à succede, arregordemmose che Adammo o l’é ancon da solo quande o Segnô o ô avvertisce co-o presentâ o seu « ordine » de no mangiâ da l’«erbo da conoscensa do ben e do mâ », saieiva à dî de no ëse alimentæ da-e idee do diao. In azzonta, into contesto da vitta eterna, o Segnô o gh’aiva da spiegâ cöse voeiva dî “ moî ”. Pecöse a menassa a l’é lì, inte sto “ ti moî ”. Pe compilâ, o Segnô o l’òffre à Adammo unna foresta ma o ghe proibisce un solo erbo. E pe çerte persoñe sto proibiçion da solo o l'é insopportabile, l'é quande l'erbo o l'asconde a foresta , comme o dixe o dito . Mangiâ da l’“erbo da conoscensa do ben e do mâ ” o veu dî mangiâse da l’insegnamento do diao ch’o l’é za animou da un spito de rebellion contra o Segnô e a seu giustiçia. Pe- o " erbo " vietou misso into giardin o l'é unn'imagine da seu persoña , coscì comme o " erbo da vitta " o l'é unn'imagine do personaggio Gexù Cristo.                   
Gen.2:18 : “ E o YaHWéH Dio o l’à dito : No l’é bon che l’òmmo o segge da solo ; Ghe farò un aggiuttante adatto .   
O Segnô o l’à creou a tæra e l’òmmo pe revelâ a seu bontæ e a sciäta do diao. O seu progetto de sarvâ o ne vëgne revelou inte cöse che vëgnan apreuvo. Pe capî, savei che l’òmmo o zeuga o ròllo do Segnô in persoña ch’o ô fa pensâ, agî e parlâ comme lê mæximo o pensa, o l’agisce e o parla. Sto primmo Adammo o l’é unn’imagine profetica de Cristo che Paolo o presentià comme o neuvo Adammo.
Pe revelâ a malvagitæ do diao e a bontæ de Dio, l’é neçessäio che Adammo o pecca pe fâ de mòddo che a tæra a segge dominâ da-o diao e e seu euvie gramme se pòssan revelâ universalmente. A noçion da cobbia a l'existe solo in sciâ tæra creâ pe-o peccou, perché o duo coscì formou o l'é pe unna raxon spirituale ch'a profetizza a relaçion do divino Cristo co-a seu Sposa ch'a designa i seu eletti. A Scelta a deve savei ch’a l’é tanto a vittima comme o beneficâ do progetto de sarvessa do Segnô ; a l’é a vittima do peccou reiso neçessäio pe-o Segnô coscì ch’o pòsse in sciâ fin condannâ o diao, e o beneficâ da seu graçia salvatoica perché, consciente da seu responsabilitæ pe l’existensa do peccou, o paià lê mæximo o prexo de l’espiaçion do peccou inte Gexù Cristo. Coscì, pe primma cösa, o Segnô o no l’attrovava boña a solitudine e o seu beseugno d’amô o l’ea mai tanto grande ch’o l’ea dispòsto à pagâ un prexo erto pe ottegnîla. Sta compagnia, st’interaçion faccia à faccia, ch’a permette a condivixon, o Segnô o â ciamma “ aggiutto ” e l’òmmo o piggiâ o termine quande o l’evòca a seu controparte umaña feminiña. De fæto, a ô farà cazze e a ô portiâ into peccou pe mezo de l’amô. Ma sto amô de Adammo pe Eva o l’é comme l’amô de Cristo pe-i seu çernui attrovæ peccatoî, degni da mòrte eterna.   
Gen.2:19 : “ E da-a tæra YaHWéH o Segnô o l’à formou tutte e bestie do campo e tutti i öxelli do çê, e o î à portâ à Adammo pe vedde comme o l’aviæ ciammou: e quello che Adammo o l’aiva ciammou tutte e creatue vivente, quello o l’ ea o seu nomme .  
O l’é o superioe ch’o dà un nomme à quello ch’o l’é inferiô à lê. O Segnô o s’é dæto o seu nomme e, con dâ sto drito à Adammo, o conferma coscì a dominaçion de l’òmmo in sce tutto quello ch’o vive in sciâ tæra. Inte sta primma forma da creaçion terrestre, e speçie de bestie di campi e di öxelli de l’äia se reduxan e o Segnô o î pòrta à Adammo, coscì comme o î portià avanti de l’alluvio in cobbie à Noè.
Gen.2:20 : “ E l’òmmo o l’à dæto di nommi à tutte e bestie, a-i öxelli do çê e à tutte e bestie do campo ; ma pe l'òmmo no ghe saià un aggiuttante adatto . I coscì ditti monstri preistòrichi son stæti creæ dòppo o peccou pe intenscificâ e conseguense da malediçion diviña ch'a colpià tutta a tæra compreiso o mâ . Into tempo de l'innocenza , a vitta animale a l'é compòsta da " bestie " utile à l'òmmo, " öxelli de l'äia " e " bestie di campi " ciù independenti . Ma inte sta presentaçion o no l’à attrovou unna contraparte umaña perché a no l’existe ancon.         
Gen.2:21 : “ Allora YaHWéH Dio o l’à fæto cazze un sonno profondo in sce Adammo, e o l’à dormio ; o l’à piggiou unna de seu còste e o l’à serrou a carne in cangio de quella .   
A forma dæta à st'operaçion chirurgica a mostra ancon de ciù o progetto de risparmio. Inte Michele, o Segnô o se leva da-o çê, o se ne va e o se separa da-i seu boin angeli ch’a l’é a nòrma do « sonno profondo » donde Adam o l’é appossou. Inte Gexù Cristo nasciuo inta carne, a çernia diviña a ven piggiâ e dòppo a seu mòrte e a seu resurreçion, in scî seu dozze apòstoli, o crea o seu « aggiuttante », o quæ aspetto carnâ e i seu pecchi o l’à piggiou e a-o quæ o dà o seu « Sciô Spìrito ». O scignificato spirituale de sta poula « aggiutto » o l'é grande perché a dà a-a seu Gexa, a seu Scegliua , o ròllo de « aggiuttante » inta seu realizzaçion do progetto da sarvessa e de l'insediamento globale universale do peccou e do destin di peccatoî.           
Gen.2:22 : “ E YaHWéH Dio o l’à fæto unna dònna da-a còsta ch’o l’aiva piggiou da l’òmmo, e o l’à portâ à l’òmmo .”  
Coscì, a formaçion da dònna a profetizza quella do Sceglio de Cristo. Pecöse l’é co-o vegnî inta carne che o Segnô o forma a seu fedele gexa vittima da seu natua carnâ. Pe sarvâ i eletti da-a carne , o Segnô o l’aiva da piggiâ forma inta carne. E anche, avendo inte lê mæximo a vitta eterna , o l’é vegnuo à scompartîla co-i seu eletti.
Gen.2:23 : “ E Adammo o l’à dito: Questo o l’é òsso de mæ òsse, e carne da mæ carne ! A saià ciammâ Donna, perché a l’é stæta tiâ feua da l’Òmmo .   
O Segnô o l’é vegnuo in sciâ tæra pe abbrassâ a nòrma terrestre pe poei dî in sciô seu Sceglio quello che Adam o dixe in sciâ seu controparte femminile a-a quæ o dà o nomme de « dònna ». Sto fæto o l'é ciù òvvio in ebraico perché a paròlla mascoliña pe òmmo, " ish " a vëgne " isha " pe-a paròlla femminile pe dònna. Inte st'açion o conferma a seu dominaçion in sce de lê. Ma stæto piggiou da lê, sta « dònna » a ghe saià indispensabile comme se a « còsta » piggiâ da-o seu còrpo a voesse tornâ à lê e piggiâ o seu pòsto. Inte st’esperiensa unica, o Adam o sentià pe seu moggê i sentimenti che unna moæ a sentià pe-o figgeu ch’a partorisce dòppo aveilo portou into seu ventre. E st' esperiensa a l'é visciua anche da-o Segnô perché e creatue vivente ch'o crea d'in gio à lê son di figgi che ne vëgnan da lê ; che o ô fa tanto Moæ comme Poæ.           
Gen.2:24 : “ Pe quello l’òmmo o l’asciorbe à seu poæ e seu moæ e o s’attacca à seu moggê, e saian unna sola carne .”  
Inte sto verscio o Segnô o l’esprimme o seu progetto pe-i seu çernui che de spesso an da rompî e relaçioin de famiggia carnæ pe ligâse co-o Çernuo benedito da-o Segnô. E no desmentegâ che primma, inte Gexù Cristo, Michele o l’à lasciou o seu stato de Poæ çeleste pe vegnî à guägnâ l’amô di seu discepoli çernui in sciâ tæra ; questo inta mesua ch’o l’à renonçiou à deuviâ o seu poei divino pe scombatte contra o peccou e o diao . Chì capiemmo che i temi da separaçion e da communion son inseparabili. In sciâ tæra, o çernuo o dev’ëse separou carnalmente da quelli ch’o l’ammia pe poei intrâ in communion spiritualmente e vegnî « un » con Cristo e tutti i seu çernui, e i seu boin angeli fedeli.    
O dexidëio da « çesta » de tornâ a-o seu pòsto originäio o treuva o seu scignificato inte l'accobbio sessuale di umoen, un atto de carne e spito donde l'òmmo e a dònna forman fixicamente unna sola carne.  
Gen.2:25 : “ L’òmmo e a seu moggê ean tutti doî nudi, e no se vergognavan .”  
A nuditæ fixica a no dà fastidio à tutti. Gh’é di seguitoî do naturismo. E a-o prinçipio de l'istöia umaña, a nuditæ fixica a no l'à caxonou " vergogna " . A comparsa da « vergogna » a saià o resultato do peccou, comme se mangiâ da l’ « erbo da conoscensa do ben e do mâ » o poeiva arvî a mente de l’òmmo à di effetti fin oua desconosciui e ignoræ. In veitæ, o fruto de l’erbo vietou o no saià l’autô de sto cangiamento, o saià solo o mezzo, perché quello ch’o cangia i valoî de cöse e da consciensa o l’é o Segnô e Lê solo. O l'é lê ch'o l' arveggiâ o sentimento de « vergogna » che a cobbia peccatoa a sentià inta seu mente in sciâ seu nuditæ fixica ch'a no saià responsabile ; perché a colpa a saià morale e a riguardià solo a desobbediensa implementâ, nottâ da-o Segnô.          
 
Into fâ unna riassunto de l’insegnamento do Genexi 2, o Segnô o n’à presentou pe-a primma vòtta a santificaçion do repòso ò do Sabbath do setten giorno ch’a profetizza o gran repòso ch’o saià dæto into setten millennio tanto a-o Segnô comme a-i seu fedeli eletti. Ma sto repòso o l’aiva da ëse guägno da-a battaggia terrestre che o Segnô o l’anià contra o peccou e o diao, co-o vegnî incarnou inte Gexù Cristo. L’esperiensa terrestre d’Adam a rappresentava sto progetto de sarvâ conçepio da-o Segnô. Inte Cristo, o l’é vegnuo carne pe creâ o seu Sceglio de carne ch’o reçeivan in sciâ fin un còrpo çeleste ch’o s’assumeggia à quello di angeli.
 
 
 
Genexi 3
 
Separaçion da-o peccou .
 
Gen. 3:1 : “ O serpente o l’ea ciù astuto de tutte e bestie do campo che o Segnô Dio o l’aiva fæto. O l'à dito a-a dònna : O Segnô o l'à dito pe in davei : No mangiæ de tutti i erboi do giardin ? »   
O pöveo « serpente » o l’à avuo a desgraçia d’ëse deuviou comme mezzo da-i ciù « astuti » di angeli creæ da-o Segnô. Animæ che i rettili comme o " serpente " no parlavan ; o lenguaggio o l’ea unna particolaritæ de l’imagine do Segnô dæta à l’òmmo. O diao o ghe fa parlâ co-a dònna inte un momento ch’a l’é separâ da-o seu maio. St’isoamento o saià fatale pe lê perché in presensa de Adammo, o diao o l’avieiva avuo ciù difficoltæ à portâ l’òmmo à desobbedî à l’ordine do Segnô.       
Gexù Cristo o l’à revelou l’existensa do diao, a-o quæ o se referisce co-o dî inte Gioan 8:44 ch’o l’é « o poæ de böxie e un assascin fin da-o prinçipio » . E seu poule an l’obiettivo de sconvolze e seguesse umañe e a-o « Sì ò No » domandou da-o Segnô , o l’azzonze o « ma » ò o « fòscia » che levan e seguesse che dan fòrsa a-a veitæ. L’ordine dæto da-o Segnô o l’é stæto reçevuo da Adammo ch’o l’à dapeu trasmisso à seu moggê, ma a no l’à sentio a voxe do Segnô ch’o l’à dæto l’ordine. Coscì o seu dubio o s'appoggia in sce seu maio, comme : « O l'à capio quello che o Segnô o gh'à dito ?» »            
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Gen.3: 2 : “ A dònna a l’à dito a-o serpente : Poemmo mangiâ da-o fruto di erboi do giardin .  
A preuva a pâ sostegnî l'affermaçion do diao ; o raxona e o parla con intelligensa . A " dònna " a fa o seu primmo errô into responde a-o " serpente " ch'o parla ; che no l'é normale. Pe primma cösa, a giustifica a bontæ do Segnô ch’o gh’à dæto a poscibilitæ de mangiâ da tutti i erboi, feua che quello ch’o l’é vietou.      
Gen.3: 3 : “ Ma do fruto de l’erbo ch’o l’é into mezo do giardin, o Segnô o l’à dito : No ghe mangiæ, e no ghe toccheite, pe no moî .  
A trasmiscion do messaggio de l’ordine divin da parte de Adammo a comparisce inte l’esprescion « pe no moî ». Ste chì no son e poule esatte prononçiæ da-o Segnô perché o l’à dito à Adammo : « o giorno ch’o ne mangiæ, o moîæ ». L’indebolimento de paròlle diviñe o favorià a consummaçion do peccou. Giustificando a seu obbediensa a-o Segnô pe unna caxon de « paura » a « donna » a l’òffre a-o diao a poscibilitæ de confermâ sta « paura » che segondo lê a no l’é giustificâ.           
Gen.3: 4 : “ Allora o serpente o l’à dito a-a dònna: No ti moî de seguo ; »  
E o Bugiardo Cappo o se revela inte sta affermaçion ch’a contradixe e poule de Dio : “ no moî de seguo .”   
Gen.3: 5 : “ Ma o Segnô o sa che into giorno che ne mangiæ, aloa i vòstri euggi s’arvian, e saiæ comme di divin, conoscendo o ben e o mâ .  
Ora o l’à da giustificâ l’ordine dæto da-o Segnô, a-o quæ o l’attribuisce un pensceo grammo e egoista : o Segnô o veu mantegnî inta bassa e inte l’inferioritæ. O veu egoistamente impedî che ti vegnisse comme lê. O presenta a conoscensa do ben e do mâ comme un avvantaggio che o Segnô o veu conservâ solo pe lê mæximo. Ma se gh’é benefiçio into conosce o ben, donde l’é o benefiçio into conosce o mâ ? O ben e o mâ en di oppòsti assolui comme o giorno e a neutte, a luxe e o sciugo e pe-o Segnô a conoscensa a l’é ò l’esperiensa ò l’açion. In veitæ, o Segnô o l’aiva za dæto à l’òmmo a conoscensa intellettuale do ben e do mâ autorizando i erboi do giardin e proibindo quello ch’o rappresenta « ben e mâ » ; pecöse o l’é unn’imagine scimbòlica do diao ch’o l’à sperimentou concretamente consecutivamente, “ ben ” dapeu “ mâ ” con rebellâse contra o seu Creatô.         
Gen. 3: 6 : “ E quande a dònna a l’à visto che l’erbo o l’ea bon da mangiâ, e ch’o l’ea piaxeive a-i euggi, e ch’o l’ea un erbo da dexidiâ pe fâ savio , . a l'à piggiou o seu fruto e a l'à mangiou ; A l’à dæto ascì quarcösa à seu maio, ch’o l’ea con lê, e o l’à mangiou quarcösa .  
E poule che ne vegniva feua da-o serpente an avuo o seu effetto, o dubio o l’é stæto cancellou e a dònna a l’ea sempre ciù convinta che o serpente o gh’aiva dito a veitæ. O fruto o ghe pâ bon e vixivamente piaxeive, ma sorvetutto, a ô tëgne pe “ preçioso pe arvî l’intelligensa ”. O diao o l'ottëgne o resultato ch'o çercava, o l'à solo recrutou un seguitô da seu attitudine rebelle. E mangiando o fruto vietou , lê mæxima a vëgne un erbo da conoscensa do mâ. Impio d'amô pe seu moggê, da-a quæ o no l'é pronto à açettâ d'ëse separou , Adam o gh'é ciù cao scompartî o seu destin fatale perché o sa che o Segnô o l'applica a seu sançion mortale. E mangiando o fruto vietou à seu vòtta, a l’é a cobbia intrega ch’a patià a dominaçion tirannica do diao. À tutti i mòddi, paradòscicamente, st’amô pascionou o l’é comme quello che Cristo o sentià pe-a seu Çernua, con açettâ ascì de moî pe lê. Anche, o Segnô o peu capî Adammo. 
Gen.3: 7 : “ E i euggi de loiatri doî se son arvii, e an capio ch’ean nudi: e an cuxio insemme de feugge de figo, e se son fæti di grembiuli .  
Inte quello momento, quande o peccou o l’é stæto consummou da-a cobbia umaña, o l’é comensou o conto à retro di 6000 anni progettæ da-o Segnô. Pe primma cösa, a seu consciensa a l’é trasformâ da-o Segnô. I euggi ch’ean stæti responsabili da lussuria pe-o fruto « piaxeive a-a vista » son vittime de un neuvo giudiçio de cöse. E l'avvantaggio sperou e çercou o se trasforma inte un desvantaggio , dæto che sentan " vergogna " pe-a seu nuditæ ch'a no l'aiva presentou nisciun problema, ni verso de loiatri, ni verso o Segnô. A nuditæ fixica descoverta a l'ea solo che l'aspeto carnâ da nuditæ spirituale donde a cobbia desobediente a s'attrovava. Sta nuditæ spirituale a î à privæ da giustiçia diviña e a sançion da mòrte a l’é intrâ inte de loiatri, de mòddo che a descoverta da seu nuditæ a l’é stæta o primmo effetto da mòrte dæta da-o Segnô. Coscì, a mòrte a l’ea a conseguensa da conoscensa sperimentâ do mâ ; quello che o Paolo o mostra quande o dixe inte Rom.6,23 : “ perché a paga do peccou a l’é a mòrte .” Pe creuve a seu nuditæ, i coniugi rebelli an recorso à unn'iniçiativa umaña ch'a conscisteiva into " cuxî de feugge de figo " pe fâ de " çente ". St’açion chì a l’imagine spiritualmente o tentativo uman d’autogiustificâse. A “ çenta ” a saià o scimbolo da “ veitæ ” inte Ef.6:14. A « çenta » fæta de « feuggie de figo » da Adammo a l’é donca in oppoxiçion, un scimbolo da mensonge derê a-a quæ o peccatô o se refugia pe rassicurâse.                    
Gen.3: 8 : " E an sentio a voxe de YaHWéH Dio ch'o camminava into giardin into fresco do giorno: e Adam e seu moggê se son ascoxi da-a presensa de YaHWéH Dio tra i erboi do giardin . "   
Quello ch'o çerca e redde e i cheu o sa cöse l'é solo che avvegnuo e ch'o l'é in conformitæ co-o seu progetto de sarvâ . Sto chì o l’é solo o primmo passo ch’o fornià a-o diao unn’aria pe revelâ i seu penscëi e a seu natua gramma. Ma o l’à da incontrâ l’òmmo perché o l’à tante cöse da dîghe. Ora l’òmmo o no l’à de fretta de incontrâ o Segnô, o seu Poæ, o seu Creatô , che oua o çerca solo de scappâ, tanto ch’o l’à paû de senti i seu reprocci. E donde ascondise inte sto giardin da-o sguardo de Dio ? Ancon, credde che « i erboi do giardin » pòssan ascondilo da-a seu faccia, o testimonia o stato mentale donde Adam o l’é cheito da-o momento ch’o l’é vegnuo un peccatô.    
Gen.3: 9 : “ Ma YaHWéH Dio o l’à ciammou Adammo, e o gh’à dito: Donde sei? »  
O Segnô o sa perfettamente ben donde s’asconde Adammo ma o ghe fa a domanda, “ donde sei ?” " pe stendighe unna man d'aggiutto e tiâlo verso a confescion da seu colpa.  
Gen.3: 10 : “ E o l’à dito , ò sentio a to voxe into giardin, e ò avuo paû, perché ò l’ea nudo: e ò ascoso .   
A respòsta d’Adam a l’é pe lê mæxima unna confescion da seu desobbediensa e o Segnô o sfrütià e seu paròlle pe ottegnî a seu mainea de presentâ l’esperiensa do peccou.
Gen.3: 11 : “ E YaHWéH Dio o l’à dito : Chi t’à dito che ti l’æ nudo ? Ti l'æ mangiou da l'erbo che t'ò dito de no mangiâ ? »  
O Segnô o veu obrigâ Adammo à confessâ a seu colpa. Da unna deduçion à l'atra o l'à finio pe fâghe a domanda ciæamente : " Ti l'æ mangiou da l'erbo che t'ò proibio de mangiâ?" ".  
Gen.3:1 2 : “ L’òmmo o l’à respòsto , A dònna ch’a l’æ dæto pe ëse con mi, a m’à partorio da l’erbo, e ò mangiou .  
Sciben ch’a l’é vea, a respòsta d’Adam a no l’é gloriosa. O pòrta o segno do diao drento de lê e o no sa ciù comme responde con sci ò no, ma comme Satana, o responde de mainea rotonda pe no ammitte solo che a seu immensa colpa. O va fin à fâ pensâ a-o Segnô a seu parte inte l’esperiensa, dæto ch’o gh’à dæto seu moggê, a primma colpevole, o pensa, avanti de lê. A parte ciù fòrte de l’istöia a l’é ch’a l’é tutta vea e o Segnô o no gh’é desconosciuo dæto che o peccou o l’ea neçessäio into seu progetto. Ma donde o s’erra o l’é che, con anâ apreuvo à l’exempio da dònna, o l’à mostrou a seu preferensa pe lê à despeto do Segnô, e sta chì a l’ea a seu ciù grande colpa. Pecöse fin da-o prinçipio, o Segnô o l’à domandou d’ëse ammou in çimma à tutto e à tutti.
Gen.3:1 3 : “ O Segnô Dio o l’à dito a-a dònna : « Perché t’æ fæto questo ? A dònna a l'à respòsto : «O serpente o m'à ingannou, e ò mangiou » .  
O gran Giudiçe o se vòrze dapeu a-a dònna accusâ da l'òmmo e lì torna a respòsta da dònna a l'é in conformitæ co-a realtæ di fæti : « O serpente o m'à seduto, e ò mangiou ». Coscì a s'é lasciâ sedue e quella a l'ea a seu colpa mortale.  
Gen.3:1 4 : “ E o Segnô Dio o l’à dito a-o serpente , Pecöse t’æ fæto questo, ti l’æ maledito ciù che tutte e bestie do campo: in sciô to ventre ti anæti, e ti mangiæ a pua tutti i giorni da vòstra vitta . ”  
Sta vòtta, o Segnô o no domanda a-o « serpente » perché o l’à fæto questo, perché o Segnô o no l’é desconosciuo ch’o l’é stæto deuviou comme mezzo da Satana, o diao . O destin che o Segnô o dà a-o “ serpente ” o l’à da fâ co-o mæximo diao. Pe « o serpente » l’applicaçion a l’ea immediâ, ma pe-o diao a l’ea solo che unna profeçia ch’a s’aviæ compia dòppo a vittöia de Gexù Cristo in sciô peccou e in sciâ mòrte. Segondo Ap. 12:9, a primma forma de st’applicaçion a l’é stæta a seu scorria da-o regno do çê insemme a-i angeli grammi into seu accampo. Son stæti cacciæ zu in sciâ tæra, che no aivan mai ciù lasciou fin a-a seu mòrte , e pe mill’anni, isoæ in sciâ tæra desolâ, o Satana o s’é arrampòu inta pua ch’a l’aiva reçevuo quelli ch’ean mòrti pe caxon de lê e da libertæ ch’o l’aiva deuviou mâ . In sciâ tæra maledita da-o Segnô, se comportian comme di serpenti, tanto spaventæ comme attenti perché son stæti guägni da Gexù Cristo e scappan da l’òmmo ch’o l’é vegnuo o seu nemigo. Favan do mâ a-i òmmi ascoxi inte l’invixibilitæ di seu còrpi çelestiæ, mettendoli l’un contra l’atro.      
Gen.3:1 5 : “ Metto l’odio tra ti e a dònna, e tra a to semensa e a seu semensa a te sciortià a testa, e ti ghe sciortiæ o tallon .  
Applicaa a-o “ serpente ”, sta frase a conferma a realtæ sperimentâ e osservâ. A seu applicaçion a-o diao a l’é ciù sottî. L'odio tra o seu campo e l'umanitæ o l'é confermou e reconosciuo. " A semensa da dònna ch'a se sciorte a testa " a saià quella de Cristo e di seu fedeli eletti. In sciâ fin a ô destruià, ma avanti de quello, i demònni avieivan avuo a poscibilitæ perpetua de « ferî o tallo » da « donna », o mæximo Sceglio de Cristo , primma de tutto , da sto « tallo ». Pe “ o tallon ” o l’é o ponto de riferimento do còrpo uman comme “ a pria d’angolo ” a l’é a pria in sciâ quæ o templio spirituale de Dio o l’é stæto tiou sciù.              
Gen.3:1 6 : “ A-a dònna o l’à dito , o l’à moltiplicou ben ben o teu doî into parto, e o teu dexidëio o saià pe - o to maio, e o t’arrecheugge .  
Avanti de ëse partoria da-a seu mòrte, a dònna a l'avià da " soffrî inte seu gravidanse " ; a “ partorià con doî ”, tutte e cöse letteralmente compie e osservæ. Ma chì ascì, o scignificato profetico de l’imagine o l’é da nottâ. Into Gioan 16:21 e Ap. 12 :2 " a dònna inti doî do parto " a scimbolizza a Gexa de Cristo inte persecuçioin imperiale romañe e dapeu papale de l'epoca crestiaña .       
Gen.3:1 7 : “ E à Adammo o l’à dito : Perché t’æ obedio a-a voxe de to moggê, e t’æ mangiou da l’erbo do quæ t’ò comandou , co-o dî : No ghe mangiæ : A tæra a saià maledita pe caxon de ti. Into travaggio o mangiæ tutti i giorni da vòstra vitta. »  
Tornando à l’òmmo, o Segnô o ghe presenta a vea descriçion da seu scituaçion ch’o l’aiva çercou vergognosamente d’asconde. A seu colpa a l’é completa e Adam o descroviâ ascì che avanti de liberâlo, a seu mòrte a saià preçedua da unna serie de malediçioin che portian quarchedun à preferî a mòrte a-a vitta. A malediçion do terren a l’é unna cösa terribile e Adammo o l’imprenderà co-a suâ da seu fronte.
Gen.3:1 8 : “ O ti produià de spine e de cardi, e ti mangiæ e ciante do campo . ”  
Gone a l'é a cortivaçion façile do Giardin da Eden, sostituia da l'incessante lòtta contra l'erba do divan , " spine, spine " e erbe gramme che se moltiplican into terren da tæra. Tanto ciù perché sta malediçion do terren a l'accelera a mòrte de l'umanitæ perché, co-o " progresso " scientifico, l'òmmo di urtimi giorni o s'invexinià con mette do teuscego chimico into terren de seu cortivaçioin, pe eliminâ e erbe gramme e i parasciti d'insetti. O mangiâ abbondante e façile da attrovâ o no saià ciù disponibile feua da- o giardin da-o quæ o saià cacciou feua insemme à seu moggê, a preferia do Segnô.    
Gen.3:1 9 : “ Inta suâ da to faccia ti mangiæ o pan, fin à quande ti torni a-a tæra, da-a quæ ti l’æ piggiou ; pecöse ti l’é pua, e a-a pua ti torni .  
Sto destin ch’o cazze in sce l’òmmo o l’arriva à giustificâ a forma inta quæ o Segnô o l’à revelou a seu creaçion e a seu formaçion pròpio, da- a «pua da tæra ». Adam o l’imprende a-e seu speise e a-e nòstre de cöse consciste a mòrte, comme evocâ da-o Segnô. Nottemmo che l’òmmo mòrto o no l’é nint’atro che « pua » e che a-o de feua de sta « pua » no l’arresta nisciun spirito vivente ch’o ne vëgne feua da sto còrpo mòrto. Eccl.9 e atre çitaçioin conferman sto stato do stato mortale.      
Gen.3: 20 : “ E Adammo o l’à ciammou a seu moggê Eva : perché a l’ea a moæ de tutti i viventi .  
Anche chì, Adammo o marca a seu dominaçion in sce “ a dònna ” con dâghe o seu nomme “ Eva ” ò “ Vitta ” ; un nomme giustificou comme unna realtæ de base de l'istöia umaña. Semmo tutti di descendenti lonten , nasciui da Eva, a moggê seduta d’Adam, pe mezo da quæ a malediçion da mòrte a l’é stæta trasmissa e a saià trasmissa fin a-o glorioso retorno de Gexù Cristo a-o prinçipio da primmaveia do 2030.       
Gen.3: 21 : “ E YaHWéH o Segnô o l’à fæto anche à Adammo e à seu moggê di mantelli de pelle, e o î à vestî .”  
O Segnô o no s’ascorda che o peccou di coniugi terrestri o fava parte do seu progetto de sarvâ ch’o piggiâ oua unna forma demostrâ. Dòppo o peccou, o perdono divino o vëgne disponibile into nomme de Cristo ch’o saià sacrificou e croxificou da-i sordatti romoen. Inte st’açion , un ëse innoçente , libero da tutto o peccou , o l’açettarà de moî pe expia , a-o seu pòsto , pe-i pecchi do seu solo fedele eletto . Fin da-o prinçipio, e bestie innoçente vegnivan ammassæ da-o Segnô pe fâ de mòddo che e seu « pelle » poessan creuve a nuditæ de Adammo e Eva. Inte st’açion, o sostituisce a « giustiçia » figuâ da-i umoen con quella che o seu progetto de sarvessa o gh’imputa pe-a fæ. A « giustiçia » figuâ da l’òmmo a l’ea solo che unna böxia fäsa e a-o seu pòsto , o Segnô o ghe imputa « un vestî » scimbòlico da « seu giustiçia » autentica, « a çenta da seu veitæ » ch’a s’appoggia in sciô sacrifiçio volontäio de Cristo e in sce l’offerta da seu vitta pe-a redençion de quelli che gh’amman fedelmente.            
Gen.3: 22 : “ O Segnô Dio o l’à dito : Ecco, l’òmmo o l’é vegnuo comme un de nòi, pe conosce o ben e o mâ. Oua gh’impedisce de stendi a man e de piggiâ da l’erbo da vitta e de mangiâ e de vive pe sempre ”  
Into Michele, o Segnô o s’addressa a-i seu boin angeli che son testimònni do drama ch’o l’é appena avvegnuo in sciâ tæra. O gh’à dito : “ Ecco, l’òmmo o l’é vegnuo comme un de nòi, pe conosce o ben e o mâ .” O giorno avanti da seu mòrte, Gexù Cristo o l’aviæ deuviou a mæxima esprescion à propòxito de Giuda, o traditô ch’o l’aiva da consegnâlo a-i ebrëi religioxi e dapeu a-i romoen pe ëse croxificou , questo into Gioan 6,70 : « Gexù o ghe respòsta : No l’ò çernuo voscià, i dozze? E un de voscià o l’é un demonio! ". O “ noi ” inte sto verscio o vëgne “ ti ” pe caxon do contesto despægio, ma o metodo do Segnô o l’é o mæximo. L’esprescion “ un de nòi ” a fa referensa à Satana ch’o l’à ancon o libero accesso e o libero movimento into regno çeleste do Segnô tra tutti i angeli creæ a-o comenso da creaçion terrestre .            
A neçescitæ d’ impedî à l’òmmo de mangiâ da l’«erbo da vitta » a l’ea un requixito da veitæ che o Gexù o l’é vegnuo à testimoniâ inte seu poule a-o prefetto roman Ponçio Pilato. « L’erbo da vitta » o l’ea l’imagine de Cristo redentô e mangiâne o voeiva dî nutrîse co-o seu insegnamento e tutta a seu personalitæ spirituale , saieiva à dî piggiâlo comme sostituto e sarvòtto personale. Sta chì a l'ea l'unica condiçion ch'a l'avieiva posciuo giustificâ o consummo de sto “ erbo da vitta ” . A potensa da vitta a no l’ea inte l’erbo ma inte quello che l’erbo o scimbolizzava : o Cristo. Pe de ciù, st’erbo o condiçionava a vitta eterna e dòppo o peccou originale sta vitta eterna a l’é stæta persa delongo fin a-o retorno finale do Segnô inte Cristo e Michele. O " erbo da vitta " e i atri erboi poeivan donca scentâ coscì comme o giardin da Dio.          
Gen.3: 23 : “ E YaHWéH o Segnô o l’à mandou feua da-o giardin da Eden, pe travaggiâ a tæra da-a quæ o l’ea stæto piggiou .  
Tutto quello ch’o l’arresta pe-o Creatô o l’é de scorrî da-o meraviglioso giardin a cobbia umaña che, formâ da-o primmo Adammo (paròlla ch’a designa a speçie umaña : rosso = sanguinoso), a s’é mostrâ indegna de quello pe-a seu desobediensa. E feua da l' giardin , a vitta dolosa , inte un còrpo fixicamente e mentalmente debole , a començiâ pe lê . O retorno à unna tæra ch’a l’é vegnua dua e rebelle a l’arregòrda a-i umoen e seu origine “ pua ”.   
Gen.3:24 : “ Coscì o l’à cacciou feua Adammo ; e o l’à misso à levante do giardin da Eden di cherubin che sciortivan da unna spada in feugo, pe guardâ a stradda pe l’erbo da vitta .  
No l’é ciù Adammo ch’o guarda o giardin, ma i angeli che gh’impediscian d’intrâghe. O giardin in sciâ fin o l'avieiva scentou un pittin avanti de l' alluvio ch'o l'é avvegnuo do 1656 dòppo o peccou de Eva e Adammo.
Inte sto verscio emmo unn’utile ascciæimento pe localizzâ a collocaçion do Giardin da Eden. I angeli guardian son missi " à levante do giardin " ch'o l'é lê mæximo à ponente do pòsto donde Adam e Eva se son retiæ. L'aria soppòsta presentâ a-o comenso de sto capitolo a l'é coerente con sta ascciæimento : Adam e Eva se retraxan inta tæra à sudde do monte Ararat e o giardin proibio o l'é collocou inte l' aria de " ægue abbondante " da Turchia vexin a-o lago Van, à ponente da seu poxiçion.      
 
 
 
 
Genexi 4
 
Separaçion pe mòrte
 
Sto capitolo 4 o ne permettià de capî megio perché l’ea neçessäio che o Segnô o l’offrisse à Satana e a-i seu demòni rebelli un laboratöio de demostraçion ch’o mostra l’entitæ da seu malvagitæ.
Into çê, a malvagitæ a l’aiva di limiti perché i çelesti no aivan o poei de ammassâse un con l’atro ; perché ean tutti temporaneamente immortali. Sta scituaçion donca a no permetteiva a-o Segnô de revelâ l’erto livello de grammossa e de crudeltæ che i seu nemixi ean boin à fâ. A tæra a l’é stæta donca creâ co-o propòxito de permette a mòrte inte seu forme ciù cruelle che a mente de un ëse comme Satana a peu figuâse. 
Sto capitolo 4, misso sotta o scignificato scimbòlico de sto numero 4 ch’o l’é l’universalitæ , o l’evòchià donca e circostanse de primme mòrte de l’umanitæ terrestre ; a mòrte ch’a l’é o seu carattere universale particolare e unico tra tutte e creaçioin fæte da-o Segnô. Dòppo o peccou d’Adam e Eva, a vitta terrestre a l’é stæta « un spettacolo pe-o mondo e pe-i angeli » comme o l’à dito o testimònio ispirou e fedele Paolo , ex- Saolo de Tarso, o primmo persecutô mandatou da gexa de Cristo, inte 1 Cor 4,9.   
 
Gen.4:1 : “ E Adammo o l’à conosciuo Eva a seu moggê ; a l'à conçepio e a l'à partorio o Cain e a l'à dito : Ò ottegnuo un òmmo con l'aggiutto de YaHWéH .   
Inte sto verscio , o Segnô o ne revela o scignificato ch’o dà a-o verbo « savei » e sto ponto o l’é primmäio into prinçipio da giustificaçion pe fæ segondo quello ch’o l’é scrito inte Gioan 17:3 : « E sta chì a l’é a vitta eterna, che conoscian ti, l’unico veo Segnô, e Gexù Cristo, ch’o l’æ mandou » . Conosce o Segnô o veu dî intrâ inte unna relaçion d’amô con Lê, spirituale inte sto caxo , ma carnâ into caxo d’Adam e Eva. Segondo torna sto modello da primma cobbia , da sto amô carnâ o l’é nasciuo un “ figgeu ” ; e ben un “ figgeu ” o dev’anche nasce torna inta nòstra relaçion d’amô spirituale visciua co-o Segnô. Sta neuva nascion dovua a-a vea “ conoscensa ” de Dio a se revela inte Ap. 12: 2-5: “ E a l’ea incinta, e a l’à ciammou, a-o parto, e a-i doî do parto. ...A l’à partorio un figgio, ch’o l’aiva da governâ tutte e naçioin con unna verga de færo. E o seu figgio o l’é stæto portou da-o Segnô e da-o seu tröno .” O figgeu nasciuo da-o Segnô o dev’arreprodue o carattere de seu Poæ ma questo o no l’ea o caxo co-o primmo figgio nasciuo da-i òmmi.              
O nomme Cain o veu dî acquisiçion. Sto nomme o prevedde un destin carnâ e terrestre pe lê, o conträio de l’òmmo spirituale che o saià seu fræ ciù piccin Abele.
Nottemmo che à sto comenso de l’ istöia de l’umanitæ , a moæ ch’a parto a l’assoçia o Segnô con sta nascion perché a l’é consciente che a creaçion de sta neuva vitta a l’é a conseguensa de un miracolo fæto da-o grande creatô Segnô Y aHWéH. Inti nòstri urtimi giorni questo o no l'é ciù ò de ræo o caxo.
Gen.4:2 : “ E a l’à partorio torna Abele, seu fræ. Abele o l'ea un pastô, e Cain o l'ea un aratô .   
Abel o veu dî respio . Ciù che Cain, o figgeu Abele o l’é presentou comme unna còpia de Adammo, o primmo à reçeive o respio pormonale da-o Segnô. De fæto, pe-a seu mòrte, assassinâ da seu fræ, o rappresenta l’imagine de Gexù Cristo, o veo Figgio de Dio, sarvòtto di eletti ch’o l’avià da resciöâ co-o seu sangue.
E profescioin di doî fræ conferman e seu natue oppòste. Comme Cristo, « Abele o l’ea un pastô » e comme o increduo materialista terrestre, « o Cain o l’ea un aratô ». Sti primmi figgi de l'istöia umaña annonçian o destin profetizzou da-o Segnô. E vëgnan à fornî di dettaggi in sciô seu progetto de risparmio .    
Gen.4:3 : “ E l’é avvegnuo co-o tempo che o Cain o l’à portou da-o fruto da tæra unn’offerta a-o YaHWéH ; »   
O Cain o sa che o Segnô o l’existe e pe mostrâghe ch’o veu onorâlo, o gh’à fæto « unn’offerta di fruti da tæra », saieiva à dî de cöse che a seu attivitæ a l’à produto. Inte sto ròllo, o piggia l'imagine da moltitudine de persoñe religiose ebrëie, crestien ò mossulmen che mettan in luxe e seu boñe euvie sensa preoccupâse de çercâ de savei e capî quello che o Segnô o l'ammia e o s'aspëta da loiatri. I regalli son d'interesse solo se son apprexæ da-o destinatäio. 
Gen.4:4 : " E anche Abele o l'à portou di primmi figgi da seu gregge e do seu grasso." YaHWéH o l'aiva rispetto pe Abele e pe-a seu offerta; »   
Abele o l'imita seu fræ e pe caxon da seu profescion de pastô o l' offrisce a -o Segnô « di primmi nasciui da seu gregge e do seu grasso » . Sto fæto o l’é piaxeive a-o Segnô perché o vedde into sacrificio de sti “ primmi nasciui ” l’imagine antiçipâ e profetizzâ do seu mæximo sacrifiçio inte Gexù Cristo. Into Ap. 1:5 se leze : “... e da Gexù Cristo, o testimònio fedele, o primmo nasciuo di mòrti , e o prinçipe di re da tæra.” A quello ch’o n’amma e o n’à libeou da-i nòstri pecchi co-o seu sangue, ...». O Segnô o vedde o seu progetto de sarvo inte l’offerta de Abele e o no peu fâ à meno de trovâla piaxeive.      
Gen.4:5 : " Ma verso o Cain e a seu offerta o no l'aiva de rispetto." O Cain o l'ea ben ben in raggia, e a seu faccia a l'ea sciortia. »   
In confronto à l’offerta d’Abele, l’é lògico che o Segnô o l’agge dæto pöca conscideraçion à l’offerta de Cain, ch’o poeiva ëse solo che deluxou e atristo. « A seu faccia a l'é cacciâ zu », ma nottemmo che o fastidio o ô pòrta à « vëgnî ben ben invexendou » e sto fæto o no l'é normale perché sta reaçion a l'é un fruto de l'orgoglio deluxou. L'irritaçion e l'orgoglio produian de lì à un pittin un fruto ciù grave : l'assascinio de seu fræ Abele, oggetto da seu giöia.     
Gen.4:6 : “ E o YaHWéH o l’à dito a-o Cain: Perché ti t’æ raggia, e perché o teu rostro o l’é cazzuo? »   
Solo o Segnô o conosce a raxon da seu preferensa pe l’offerta de Abele. O Cain o no peu fâ à meno de trovâ a reaçion do Segnô ingiusta, ma incangio de fâse arraggiâ, o dovieiva pregâ o Segnô de permettighe de capî a raxon de sta çernia ch’a pâ ingiusta. O Segnô o l'à a piña conoscensa da natua de Cain ch'o zeuga inconsciamente pe lê mæximo o ròllo do grammo servitô de Matt. 24 :48-49 : " Ma s'o l'é un grammo servitô, e o dixe into seu cheu , o mæ segnô o retarda a seu vegnua; e o comensa à piccâ i seu compagni servitoî e drinka " O Segnô o gh’à fæto unna domanda a-a quæ o conosce a respòsta perfettamente, ma chì ascì, into fâlo, o dà à Cain l’opportunitæ de scompartî con lê a caxon do seu sofferto. Ste domande arrestan sensa respòsta da-o Cain, donca o Segnô o gh’avvertisce do mâ ch’o ô piggiâ.  
Gen.4:7 : “ De seguo, se ti fai ben, ti tiæ sciù a faccia, e se ti fai o mâ, o peccou o s’asciöiâ a-a pòrta, e o seu dexidëio o saià pe ti ; »   
Dòppo che Eva e Adammo an mangiou e piggiou o status do diao con avei « conosciuo o ben e o mâ » , o comparisce torna pe sponciâ Cain à ammassâ seu fræ Abele. E doe çernie, « ben e mâ » , son davanti à lê ; “ bon ” o ô portià à rassegnâse e à açettâ a çernia do Segnô ascì ben ch’o no â capisce. Ma çerne o “ mâ ” o ô farà pecâ contra o Segnô , con rompî o seu sesto comandamento : “ No ammassâ ” ; e no, “ no ammassâ ” comme l’an presentou i traduttoî. O comando do Segnô o condanna o crimine, no l’ammassâ di criminali colpevoli ch’o l’à reiso legale con ordinâlo e inte sto caxo, a vegnua de Gexù Cristo a no l’à cangiou ninte inte sto giusto giudiçio do Segnô.               
Notta a forma inta quæ o Segnô o parla de “ peccou ” comme s’o parlesse de unna dònna , comme o l’aiva dito à Eva into Gen. 3:16 : “ o to dexidëio o saià pe-o to maio , e o ti governià .” Pe-o Segnô a tentaçion de « pecâ » a s'assomeggia à quella de unna dònna ch'a veu sedue o seu maio e o no deve lasciâse « dominâ » da lê , ni da lê . De sta mainea , o Segnô o l’à dæto à l’òmmo l’ordine de no lasciâse sedue da-o « peccou » rappresentou da-a dònna.           
Gen.4:8 : “ E o Cain o l’à parlou à Abele, seu fræ, co-o dî: ma tanto che ean in sciô campo, o Cain o s’é levou contra seu fræ Abele e o l’à ammassou. »   
À despeto de st’avvertimento divino, a natua de Cain a produià o seu fruto. Dòppo un scangio de poule con Abele, Cain, un assascin into seu spito fin da-o prinçipio comme seu poæ spirituale, o diao, « o s’é levou in sce seu fræ Abele e o l’à ammassou ». St'esperiensa a profetizza o destin de l'umanitæ donde o fræ o l'ammassâ o fræ, de spesso pe gialoxia profana ò religiosa fin a-a fin do mondo.  
Gen.4:9 : “ E o YaHWéH o l’à dito a-o Cain: Dove l’é o to fræ Abele? O l'à respòsto : No saiò; son mi o guardian de mæ fræ? »   
Comme o l’ aiva dito à Adammo ch’o s’ascondeiva da lê, “ Dove sei ? " , o Segnô o l'à dito a-o Cain : " Dove l'é o to fræ Abele ? «, pe dâghe sempre a poscibilitæ de confessâ a seu colpa. Ma stupido , perché o no peu ignorâ che o Segnô o sa ch'o l'à ammassou, o responde con arrogansa « No saiò », e con incredibile arrogansa, à seu vòtta o fa a-o Segnô unna domanda : « Son mi o guardian de mæ fræ ?» »            
Gen.4:10 : “ E o Segnô o l’à dito : Cossa t’æ fæto ? A voxe do sangue de to fræ a m'arremba da-a tæra. »   
O Segnô o ghe dà a seu respòsta ch’a veu dî : no ti l’é o seu guardian perché ti l’é o seu assascin. O Segnô o sa ben quello ch'o l'à fæto e o ghe ô presenta inte unn'imagine : « a voxe do sangue de to fræ a me grida da-a tæra ». Sta formola figurativa ch’a dà a-o sangue versou unna voxe ch’a grida a-o Segnô a saià deuviâ into « 5° segno » , o grido di martiri missi a-a mòrte da-e persecuçioin papale romañe da religion cattòlica : « Quande o l’aiva averto o sacriw o I ced pe caxon da paròlla de Dio e pe caxon da testimoniansa ch’aivan dæto. E an gridou con unna voxe erta , e dixan: Fin à quande no giudichi, o Segnô, santo e veo, e no vendichi o nòstro sangue in sce quelli che stan in sciâ tæra? ". Coscì, o sangue versou ingiustamente o domanda a vendetta in scî colpevoli. Sta vendetta legittima a vegnià, ma a l’é quarcösa che o Segnô o se reserva solo che pe lê mæximo. O deciara into Deu.32:35 : “ A vendetta a l’é mæ, e a recompensa, quande o seu pê o sciorte!” Pecöse o giorno da seu calamitæ o l’é vexin, e quello ch’o î spetta o no saià pe tanto tempo .” Inte Isa.61:2, insemme à « l’anno da favô », « o giorno da vendetta » o l’é into programma do messia Gexù Cristo : «... o m’à mandou... pe annonçiâ l’anno da favô de YaHWéH, e o giorno da vendetta do nòstro Segnô ; pe consolâ tutti quelli che son in luto ; ...». Nisciun o l'avieiva posciuo capî che a " pubricaçion " de sto " anno de graçia " a l'aiva da ëse separâ da -o " giorno da vendetta " pe 2000 anni.                          
Coscì, i mòrti no peuan ciù piangî feua che inta memöia do Segnô che a seu memöia a l’é illimitâ.
O crimine commesso da-o Cain o meita un castiggo giusto.
Gen.4:11: “ Oua ti l’æ maledito da-a tæra, ch’a l’à averto a bocca pe reçeive o sangue de to fræ da-a to man . »  
O Cain o saià maledito da-a tæra e o no saià ammassou. Pe giustificâ sta diviña clemenza, beseugna ammitte che sto primmo crimine o no l’aiva de preçedenti. O Cain o no saveiva cöse voeiva dî ammassâ, e a l’ea a raggia ch’a l’aiva òrbo tutto o spirito de raxonamento ch’o l’aiva portou à unna brutalitæ fatale. A-a giornâ d’ancheu, che seu fræ o l’é mòrto, l’umanitæ a no saià ciù boña à dî ch’a no saveiva cös’a l’é a mòrte. A lezze stabilia da-o Segnô inte Esò.21:12 a l’avià donca effetto : “ Chi colpisce un òmmo mortalmente o saià misso a-a mòrte .”  
Sto verscio o presenta ascì st’esprescion : « a tæra ch’a l’à averto a bocca pe reçeive da-a vòstra man o sangue de vòstro fræ ». O Segnô o personifica a tæra co-o dâghe unna bocca ch’a sciorbe o sangue versou in sce de lê. Dapeu sta bocca a ghe parla e a gh'arregòrda l'atto mortale ch'o l'à inquinao . St'imagine a saià piggiâ torna into Deu.26 :10 : " A tæra a l'à averto a bocca , e a î à descheiti con Core, quande quelli ch'ean stæti riunii son mòrti, e o feugo o l'à consummou i doeçentoçinquanta òmmi: an servio comme avvertimento a-o pòpolo ." Allora o saià inte Ap. 12:16 : “ E a tæra a l’à aggiuttou a dònna, e a tæra a l’à arvio a bocca e a l’à descheito l’alluvio che o drago o l’aiva cacciou feua da-a seu bocca .” O “ sciumme ” o scimbolizza e leghe monarchiche cattòliche franseixi che o seu còrpo militare creou appoxitamente de “ draghi ” o l'à perseguitou i fedeli protestanti e o î cacciava inte montagne do paise. Sto verscio o l’à un scignificato doggio : a rescistensa armâ protestante, dapeu a sanguinosa Revoluçion Franseise. Inte tutti doî i caxi l'esprescion " a tæra a l'à averto a bocca " a â representa comme unn'accogliensa a-o sangue de moltitudine de persoñe.                
Gen. 4:12 : “ Quande ti cortivi a tæra, a no ti daià ciù a seu ricchessa. Ti saiæ un vagabondo e un vagabondo in sciâ tæra. »   
O castiggo do Cain o l'é limitou a-a tæra ch'o l'é stæto o primmo à inquinanâ con spantegâghe do sangue uman ; quello de l’ òmmo ch’o l’é stæto creou in origine à l’imagine do Segnô. Da-o peccou, o conserva e caratteristiche do Segnô ma o no l’à ciù a seu puritæ perfetta. L'attivitæ de l'òmmo a conscisteiva sorviatutto inta produçion de mangiâ travaggiando a tæra. O Cain o l’avià donca da trovâ di atri mezzi pe ëse alimentou. 
Gen.4:13 : “ O Cain o l’à dito a- o YaHWéH : O mæ castiggo o l’ é tròppo grande pe ëse portou .   
Che veu dî : inte ste condiçioin, l'é megio che me suicido. 
Gen.4:14 : “ Ecco, ti m’æ cacciou feua da-a tæra ancheu ; Saiò ascoso da-a vòstra presensa, saiò un vagabondo e un fuggitivo in sciâ tæra, e chi m’attreuva o m’ammassâ .   
Oua o l'é ben ben parlâ e o resume a seu scituaçion comme unna pena de mòrte.
Gen.4:15 : “ E o YaHWéH o gh’à dito : Se quarchedun o l’ammassâ o Cain, a vendetta a ghe saià piggiâ sette vòtte. E YaHWéH o l’à misso un segno in sce Cain, pe che chi se segge ch’o l’attrovesse o no l’ammassâ .   
Determinou à risparmiâ a vitta de Cain pe-e raxoin za viste, o Segnô o gh’à dito che a seu mòrte a saieiva stæta pagâ , saieiva à dî « vendigâ » , « sette vòtte » . Dapeu o mensuña “ un segno ” ch’o ô protezzià. Inte sta mesua , o Segnô o profetizza o valô scimbòlico do numero « sette » ch’o l’anià o Sabbath e a santificaçion do resto che , profetizzou in sciâ fin de settemañe , o troviâ a seu piña realizzaçion into setten millennio do seu progetto de sarvâ. O Sabbath o saià o segno de l’appartensa a-o Segnô Creatô inte Eze.20,14-20. E inte Ezechiele 9 « un segno » o l’é misso in sce quelli ch’appartëgnan a-o Segnô pe no ëse ammassæ inte l’oa do castiggo divino. Pe finî, pe confermâ sto prinçipio de separaçion protetta , inte Ap. 7, “ un segno ”, “ o segno do Segnô vivente ”, o vëgne à “ segnâ e fronte ” di servitoî de Dio, e sto “ segno e segno ” o l’é o seu Sabbath do setten giorno.                    
Gen.4:16 : " Allora Cain o l'é sciortio da-a presensa de YaHWéH , e o l'à visciuo inta tæra de Nod, à levante de l'Eden . "   
L’ea za à levante de l’Eden che Adam e Eva se son retiæ dòppo ëse stæti cacciæ feua da-o giardin da Dio. Sta tæra chì a l'é dæta chì o nomme Nod ch'o veu dî : sofferensa. A vitta de Cain a saià donca segnâ da un sofferimento mentale e fixico perché l’ëse refuou lontan da-a faccia do Segnô o lascia de tracce fiña into cheu duo de Cain ch’o l’aiva dito into verscicolo 13, con poia de lê : « Saieiva ascoso lontan da-a vòstra faccia ».     
Gen.4:17 : “ E o Cain o l’à conosciuo a seu moggê ; a l’à conçepio e a l’à partorio Enoch. Dapeu o l'à tiou sciù unna çittæ e o l'à ciammou o nomme da çittæ comme seu figgio Enoch .   
O Cain o saià o patriarca da popolaçion de unna çittæ a-a quæ o dà o nomme do seu primmo figgio : Enoch ch'o veu dî : iniçiâ , instruî, exerçitâ, e comensâ à deuviâ quarcösa. Sto nomme o l'assumme tutto quello che sti verbi rappresentan e o l'é ben portou perché o Cain e i seu descendenti inauguran unna meña de soçietæ sensa o Segnô ch'a saià anæta avanti fin a-a fin do mondo.  
Gen. 4:18 : “ E Enoch o l’à fæto nasce Irad, e Irad o l’à fæto nasce Mehuael, e Mehuael o l’à fæto nasce Matusael, e Matusael o l’à fæto nasce Lamec . »   
Sta genealogia curta a se ferma de propòxito a-o personaggio ch'o se ciamma Lamech, che o seu scignificato esatto o l'arresta desconosciuo, ma a poula de sta reixe a l'à da fâ con l'instruçion comme o nomme Enoch , e ascì unna noçion de poei .
Gen.4:19 : “ Lamec o l’à piggiou doe moggê : o nomme de l’uña a l’ea Ada, e o nomme de l’atra Zillah . »   
Trovemmo inte sto Lamech un primmo segno da rottua co-o Segnô segondo o quæ « un òmmo o lascià seu poæ e seu moæ e o s’unià à seu moggê, e i doî vegnian unna sola carne » ( ammia Gen. 2:24 ) . Ma inte Lamech l’òmmo o l’é attaccou à doe dònne e e træ vegnian unna sola carne. Ovviamente a separaçion da-o Segnô a l’é totale.  
Gen.4:20 : “ E Ada a l’à partorio Jabal : e o l’é stæto o poæ de quelli che vivan inte tende e inte bestie .   
O Jabal o l'é o patriarca di pastoî nomadichi comme l'é ancon çerti pòpoli arabi ancheu.
Gen.4:21 : “ E o nomme de seu fræ o l’ea Giubal : o l’ea o poæ de tutti quelli che manezzan l’arpa e a canna . »   
O Jubal o l'ea o patriarca de tutti i muxicisti che detëgnan unna poxiçion importante inte çiviltæ sensa divinitæ , fiña a-a giornâ d'ancheu donde a coltua, a conoscensa e l'artista son i fondamenti de nòstre soçietæ moderne.
Gen. 4:22 : “ Zilla a l’à partorio ascì Tubal Cain, ch’o l’à creou tutti i strumenti de bronzo e de færo. A seu de Tubal Cain a l'ea Naama . »   
Sto verscio o contradixe i insegnamenti offiçiæ di stòrichi che presumman unn'Etæ do bronzo avanti de l'Etæ do færo. In veitæ, segondo o Segnô, i primmi òmmi saveivan forgâ o færo, e fòscia fin da-o mæximo Adammo, perché o testo o no dixe che Tubal Cain o l’ea o poæ de quelli che forzan o færo. Ma sti dettaggi revelæ ne son dæti coscì che capiemmo che a çiviltæ a l'é existia fin da-i primmi òmmi. E seu coltue sensa divinitæ no ean meno raffinæ che e nòstre d'ancheu.
Gen.4:23 : “ Lamec o l’à dito a-e seu moggê : Ada e Zilla, stæ à sentî a mæ voxe ! Moggê de Lamec, stæ à sentî a mæ paròlla ! Ho ammassou un òmmo pe-a mæ feria, e un zoveno pe-a mæ feria. »   
Lamech o se vanta co-e seu doe moggê d’avei ammassou un òmmo, cösa ch’a ô ferisce into giudiçio do Segnô. Ma con arrogansa e burla, o l'azzonze ch'o l'à ammassou ascì un zoeno, cösa ch'a l'aggrava o seu caxo into giudiçio de Dio e a ô rende un vero e pròpio « assascin » repetio .  
Gen. 4:24 : “ O Cain o saià vendigou sette vòtte, e Lamech settantasette vòtte. »   
Dapeu o se burla da clemenza che o Segnô o l’à mostrou verso o Cain. Dæto che dòppo avei ammassou un òmmo , a mòrte de Cain a l’aiva da ëse vendigâ « sette vòtte », dòppo avei ammassou un òmmo e un zoveno, Lamech o saià vendigou da-o Segnô « settantasette vòtte ». No se peu figuâse de osservaçioin coscì abominabile. E o Segnô o voeiva revelâ à l’umanitæ che i seu primmi rappresentanti da segonda generaçion, quella de Cain fin a-a setta , quella de Lamec, aivan razzonto o livello ciù erto d’impietæ. E sta chì a l’é a seu demostraçion da conseguensa d’ëse separæ da lê.    
Gen.4:25 : “ E Adammo o l’à conosciuo torna a seu moggê ; e a l'à partorio un figgio, e a gh'à ciammou Set, perché a l'à dito: «O Segnô o m'à dæto unn'atra semensa a-o pòsto de Abele, ch'o Cain o l'à ammassou .   
O nomme Seth prononçiou “ cheth ” in ebraico o se referisce a-o fondamento do còrpo uman. Çertidun ô traduxan comme « equivalente ò restituçion », ma no son stæto bon de trovâ unna giustificaçion pe sta propoxiçion in ebraico. Pe quello conservo « o fondamento do còrpo » perché Seth o saià a reixe ò o fondamento de base da linia de fedele che o Gen.6 o l’anià con l’esprescion « figgi de Dio », lasciando a-e « dònne » di descendenti rebelli da linia de Cain che î seduxan, in oppoxiçion , l’appellaçion di òmmi de « da ».             
Into Set, o Segnô o semena e o fa nasce unna neuva « semensa » inta quæ o setten descendente, un atro Enoch , o l’ é dæto comme exempio into Gen. Sto Enoch o l’à visciuo à livello do seu nomme perché a seu « instruçion » a l’ea pe-a glòria do Segnô, à unna mainea differente da-o seu omònimo, figgio de Lamec, figgio da linia de Cain. E tutti doî , Lamec o rebelle e Enoch o giusto ean i “ setten ” descendenti da seu linia de descendensa.      
Gen.4:26 : “ E anche Set o l’à avuo un figgio, e o gh’à ciammou Enòs. Dapeu e gente an comensou à ciammâ o nomme de YaHWéH . »   
 Enosch o veu dî : òmmo, mortale, malvagio. Sto nomme o l’é ligou a-o tempo quande e gente an comensou à ciammâ o nomme de YaHWéH. Quello che o Segnô o ne veu dî collegâ ste doe cöse o l’é che l’òmmo da lignaggio fedele o l’é vegnuo consciente da grammitæ da seu natua ch’a l’é in ciù mortale. E sta consciensa a l’à portou à çercâ o seu Creatô pe onôrâlo e venerâlo fedelmente inte unna mainea ch’a ghe piaxeiva. 
 
Genexi 5
 
Separaçion pe mezo da santificaçion
 
Inte sto capitolo 5, o Segnô o l’à arrecuggeito a lignaggio ch’a l’é arrestâ fedele à Lê. Ve presento o studio dettaggiou solo di primmi versci che ne permettan de capî a raxon de st’enumeraçion ch’a creuve o tempo tra Adammo e o famoso Noè.
 
Gen.5:1 : “ Sto chì o l’é o libbro de generaçioin d’Adam. Quande o Segnô o l’à creou l’òmmo, o l’à fæto à semeggiansa do Segnô .  
Sto verscio o stabilisce o standard pe-a lista di nommi di òmmi stæti mensunæ. Tutto o se basa in sce sto rappòrto : “ Quande o Segnô o l’à creou l’òmmo, o l’à fæto à semeggiansa do Segnô .”  Devemmo donca capî che pe intrâ inte sta lista l’òmmo o dev’avei conservou a seu « semmeggiansa de Dio ». Coscì poemmo capî perché di nommi tanto importanti comme quello de Cain no intran inte sta lista. Pecöse a no l’é unna someggiansa fixica ma unna someggiansa de carattere, e o capitolo 4 o n’à solo mostrou quella de Cain e di seu descendenti.    
Gen.5:2 : “ O î à creæ masccio e femina, e o î à benediti, e o î à ciammæ Adammo, into giorno che son stæti creæ .”  
Anche chì, o rappòrto da benediçion do Segnô de l’òmmo e da dònna o veu dî che i nommi che vëgnan mensunæ son stæti benediti da -o Segnô. L'inscistensa da seu creaçion da parte do Segnô a mette in luxe l'importansa ch'o dà à l'ëse reconosciuo comme un Segnô creatô ch'o mette da parte, o santifica i seu servitoî, co-o segno do sabbath, o resto osservou into setten giorno de tutte e seu settemañe. O fæto de conservâ a benediçion do Segnô co-a santificaçion do Sabbath e a someggiansa do seu carattere son e condiçioin che o Segnô o domanda pe-i umoen arrestâ degni d’ëse ciammæ « òmmo ». À parte sti fruti, l’òmmo o vëgne into seu giudiçio un « animâ » ciù sviluppou e instruio che e atre speçie .     
Gen.5:3 : “ E Adammo o l’à visciuo çentotrenta anni, e o l’à appartou un figgio a-a seu mæxima sumeggiansa, e o gh’à ciammou Set .”  
Apparentemente, tra Adam e Seth, mancan doî nommi : quelli de Cain (ch'o no ne vëgne da-a linia fedele) e de Abele (ch'o l'é mòrto sensa descendenti) . Coscì o standard da seleçion benedita o ven demostrou. O mæximo o vâ pe tutti i atri nommi stæti mensunæ. 
Gen.5:4 : “ E i giorni de Adammo, dòppo ch’o l’à partorio Set, son stæti euttoçento anni. e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .”  
Quello che gh’é da capî o l’é che Adammo o l’à « nasciuo figgi e figge » avanti e dòppo a nascion de « Seth » , ma sti chì no an manifestou a fæ do poæ ò quella de « Seth ». Se son missi insemme a -i “ òmmi bestiæ ” ch’ean infedeli e sensa rispetto a-o Segnô vivente. Coscì , tra tutti quelli ch’en nasciui da lê, dòppo a mòrte de Abele, « Seth » o l’é stæto o primmo à distingueise pe-a seu fæ e a seu fedeltæ a-o Segnô YaHWéH ch’o l’à creou e formou o seu poæ terrestre. Di atri dòppo de lê , ch'en arrestæ anònimi, porrieivan avei anæto apreuvo a-o seu exempio, ma arrestan anònimi perché a lista stæta çernua da-o Segnô a se basa in sciâ succession di primmi òmmi fedeli de ciaschedun di descendenti presentæ. Sta spiegaçion a rende comprenscibile l’etæ za erta, « 130 anni » pe Adammo quande o seu figgio « Seth » o l’é nasciuo. E sto prinçipio o l’applica à ciaschedun di çernui mensunæ inta longa lista ch’a finisce co-o Noè , perché i seu trei figgi : Sem, Cam e Jafet no saian çernui, no stæti inta seu someggiansa spirituale.                
Gen.5:5 : “ Tutti i giorni che Adammo o l’à visciuo ean neuveçentotrenta anni; alloa o l’é mòrto .”  
 
Vago direttamente a-o setten çernuo ch'o se ciamma Enoch ; un Enoch che o seu carattere o l’é l’assoluo oppòsto de Enoch, figgio de Cain. 
Gen. 5:21 : “ E Enoch o l’à visciuo sessantaçinque anni e o l’à nasciuo Matusalèm .”  
Gen.5:22 : “ E Enoch o l’à camminou co-o Segnô treiçento anni dòppo ch’o l’aiva partorio Matusalem; e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .”  
Gen.5:23 : “ E tutti i giorni de Enoch son stæti treiçentosessantaçinque anni .”  
Gen.5:24 : “ Enoch o camminava co-o Segnô; alloa o no l’ea ciù, perché o Segnô o l’à portou via .”  
L’é con st’esprescion speçifica do caxo d’Enoc che o Segnô o ne revela : i antediluvien ascì an avuo o seu « Elia » portou in çê sensa passâ pe-a mòrte. De fæto, a formola de sto verscio a differisce da tutte e atre che finiscian comme pe-a vitta d’Adam, co-e poule « dapeu o l’é mòrto ».     
Dòppo l’é vegnuo o Matusalèm , l’òmmo ch’o l’à visciuo ciù tanto in sciâ Tæra, 969 anni; alloa un atro Lamech de sta linia benedito da-o Segnô .
Gen :5:28 : “ Lamec o l’à visciuo çento ottantadoî anni, e o l’à avuo un figgio .”   
Gen :5:29 : " O l'à ciammou o seu nomme Noè, co-o dî: Sto chì o ne consolià pe-o nòstro travaggio e pe-o travaggio de nòstre man, ch'o ne vëgne da- a tæra che o YaHWéH o l'à maledio ."   
Pe capî o scignificato de sto verscio, beseugna savei che o nomme Noè o veu dî : repòso. De seguo o Lamec o no s’imagineiva fin à che ponto e seu poule saieivan stæte compie , perché o veddeiva « a tæra maledita » solo da-o ponto de vista do « nòstro travaggio e do travaggio de nòstre man », o l’à dito. Ma into tempo de Noè, o Segnô o ô destruià pe caxon da sciäta di òmmi ch’o pòrta , comme o Genexi 6 o ne permettià de capî. Però, Lamech, o poæ de Noè, o l’ea un çernuo che , comme i ræi çernui do seu tempo, o l’aiva da ëse attristou de vedde cresce a grammossa di òmmi d’in gio à loiatri.     
Gen. 5:30 : “ E Lamec, dòppo avei partorio Noè, o l’à visciuo çinqueçentonovantaçinque anni, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figgee ”   
Gen.5 :31 : “ Tutti i giorni de Lamec son stæti setteçentosettantasette anni; dapeu o l'é mòrto " .   
Gen. 5:32 : “ E Noè o l’à visciuo çinqueçento anni, e o l’à appartou Sem, Cam e Jafet .”   
 
 
Genexi 6
 
A separaçion a no riesce
 
Gen.6:1 : “ E l’é avvegnuo, quande i òmmi an comensou à moltiplicâse in sciâ faccia da tæra, e gh’é nasciuo de figge, ”   
Segondo e leçioin impreise in passou, sta moltitudine umaña a l’é a nòrma animale ch’a desprexa o Segnô ch’o l’à donca de boñe raxoin pe refuâle ascì. A seduçion de Adammo da parte de seu moggê Eva a se reproduxe inte tutta l’umanitæ e a l’é a normalitæ segondo a carne : e figge seduxan i òmmi e ottëgnan da loiatri quello che veuan. 
Gen.6: 2 : " E i figgi de Dio an visto che e figge di òmmi ean belle, e se son piggiæ moggê de tutte quelle che voeiva ."   
L'é chì che e cöse vëgnan complicæ. A separaçion tra i increduli santificæ e i irreligioxi in sciâ fin a scenta. I santificæ ciammæ logicamente chì « i figgi de Dio » cazzan sotta a seduçion « de figge di òmmi », saieiva à dî do gruppo « animâ » uman . E alleanse de matrimònio vëgnan donca a caxon da cheita da separaçion dexidiâ e çercâ da-o Segnô. A l'é stæta st'esperiensa da no ammentâ ch'a l'à portou ciù tardi à proibî a-i figgi d'Israele de piggiâ de dònne foresti comme moggê . L'alluvio ch'o ne vegnià da sto fæto o mostra comme sto proibiçion o dovieiva ëse obedio. À tutte e regole gh’é de ecceçioin , perché çerte dònne an piggiou o veo Segnô co-o maio ebraico comme a Ruth. O reisego o no l'é che a dònna a segge forestê ma ch'a pòrte un " figgio de Dio " inte l'apostaxia pagaña con fâlo adottâ a religion pagaña tradiçionale de seu origine. Pe de ciù, o contraio o l'é vietou o mæximo perché unna dònna ch'a l'é unna " figgia de Dio " a se mette in reisego mortale con sposâ un " figgio di òmmi " ch'o l'é un " animâ " e de unna religion fäsa , cösa ch'a l'é ancon ciù reisegosa pe lê. Pe ògni « dònna » ò « figgeu » a l’é solo che unna « dònna » inta seu vitta in sciâ tæra, e i çernui tra de loiatri reçeivan, comme i òmmi, un còrpo çeleste sensa sesso ch’o s’assomeggia a-i angeli de Dio. L'eternitæ a l'é unisex e un quaddro do carattere de Gexù Cristo, o modello divino perfetto.                      
O problema do maiezzo o l'é ancon in corso. Pecöse quello ch’o se sposa con quarchedun ch’o no l’é da seu religion o dà testimoniansa contra a seu mæxima fede , ch’a segge giusta ò sbaliâ. In ciù, st’açion a mostra indifferensa verso a religion e donca verso o mæximo Segnô. O çernuo o dev’ammâ o Segnô sorviatutto pe ëse degno de l’eleçion. Oua, l'alliansa co-o forestê ch'a no ghe piaxe, o çernuo ch'o â contrae o vëgne indegno de l'eleçion e a seu fæ a vëgne presuntuosa, unn'illuxon ch'a finià inte unna terribile descilluxon. Gh'arresta unn'urtima deduçion da fâ. Se o maiezzo o presenta ancon sto problema , o l'é perché a soçietæ umaña moderna a se treuva into mæximo stato d'immoralitæ de quelli do tempo do Noè. Sto messaggio o l’é donca pe-o nòstro urtimo tempo quande e böxie dominan e mente umañe che vëgnan totalmente serræ a-a “ veitæ ” diviña.   
Pe caxon da seu importansa pe-o nòstro “ tempo da fin ” , o Segnô o m’à portou à sviluppâ pe urtimo sto messaggio revelou inte sto resoconto da Genexi. Pecöse l’esperiensa di eletti antediluvien a l’é ressummia da un « commenso » feliçe e da unna « fin » tragica inte l’apostaxia e inte l’abominaçion. Oua, st'esperiensa a resume ascì quella da seu urtima gexa inta seu forma instituçionale « Adventista do Settemo Giorno » , offiçialmente e stòricamente benedita do 1863 ma spiritualmente do 1873 , à « Filadelfia » , inte Ap. , a - a seu " fin " , pe caxon da seu cado formalista e pe caxon da seu alleansa co - o campo nemigo ecumenico do 1995 . O tempo de l'approvaçion do Segnô de st'instituçion religiosa crestiaña o l'é donca fissou da " un comenso e unna fin . " Ma coscì comme l’alleanza ebraica a l’é stæta portâ avanti pe mezo di dozze apòstoli stæti çernui da Gexù, l’euvia avventista a l’é portâ avanti pe mezo de mi e de tutti quelli che, reçevendo sta testimoniansa profetica, reproduxan e euvie de fæ che o Segnô o l’à benedito in origine inti pioniei de l’adventismo do 1843 e do 1844 che o seu standard o l’à fæto ciæo che o seu standard de pro ëse missi in discuscion . Da maniman che a prattica do Sabbath a vëgne poscibilmente formalista e tradiçionale, o seu do giudiçio do Segnô o no benedisce ciù ninte d’atro che l’amô da veitæ ch’o s’attreuva inti seu eletti, « da-o comenso a-a fin » , saieiva à dî fin a-o veo retorno glorioso de Cristo, misso pe l’urtima vòtta inta primmaveia do 2030.                         
Presentandose inte Apoc. 1:8 comme « l’alfa e l’omega », Gexù Cristo o ne revela unna clave pe comprende a struttua e l’aspeto sotta o quæ o ne revela inte tutta a Bibbia , o seu « giudiçio » o se basa delongo in sce unn’osservaçion da scituaçion do « comenso » de un « vitta » e in sce quello ch’o l’é «vitta». ch. Sto prinçipio o comparisce into Dan 5, donde e poule scrite in sciâ miagia da-o Segnô, « numerou, numerou » , e apreuvo « pesou e diviso » , rappresentan o « comenso » da vitta do re Belsazzar e o tempo da seu « fin » . De sta mainea , o Segnô o conferma che o seu giudiçio o se basa in sciô contròllo permanente do soggetto giudicou. O l’ea sotta a seu osservaçion da-o seu « comenso » , ò « alfa », a-a seu « fin» , « o seu « omega ».                          
Into libbro de l' Apocalisse e into tema de lettie adressæ a-e « sette Gexe » , o mæximo prinçipio o fissa « o comenso e a fin » de tutte e « Gexe » interessæ . Pe primma cösa, attrovemmo a Gexa Apostòlica , che o seu glorioso « comenso » o l’é regordou into messaggio consegnou à « Efeso » e donde a seu « fin » a â mette sotta a menassa d’avei retiou o Sciô de Dio pe caxon da seu mancansa de zelo . Pe fòrsa, o messaggio consegnou à " Smirna " avanti do 303 o testimonia o fæto che l' appello de Cristo a-o pentimento o l'é stæto sentio pe-a glòria do Segnô. Dapeu, a Gexa Catòlica Romaña papale a comensa à “ Pergamo ” do 538 , e a finisce à “ Tiatira ” a-o tempo da Reforma Protestante ma sorvetutto offiçialmente quella da mòrte do Pappa Pio 6, detento in prexon ascì à Valenza, inta mæ çittæ, in Fransa, ch’o l’é limitou o caxo de Prostante o Dio o tempo. O seu “ comenso ” o l’é evocou inte “ Tiatira ” e a seu “ fin ” a se revela inte “ Sardi ” do 1843 pe caxon da seu prattica da domenega ereditâ da-a religion romaña. Gexù o no poeiva ëse ciù ciæo into seu messaggio, “ ti l’æ mòrto ”, no stæ confuxi. E in terso leugo sotta « Filadelfia e Laodicea » o caxo de l' Adventiximo instituçionale ch'emmo visto in passou o chiude o tema di messaggi rivolti a-e « sette gexe » e a-o tempo de ere che scimbolizzan .                                 
Revelandone ancheu comme o l’à giudicou e cöse za compie, e da-o “ comenso ” comme a Genexi, o Segnô o ne dà e ciave pe capî comme o giudica i fæti e e gexe do nòstro tempo. O “ giudiçio ” ch’o ne vëgne feua da-o nòstro studdio o pòrta donca o “ Segno ” do Sciô Sciô da seu divinitæ.       
Gen.6: 3 : “ Allora YaHWéH o l’à dito : O mæ spïto o no l’avià delongo de sciortie con l’òmmo, perché anche lê o l’é carne: però i seu giorni saian çentovint’anni . »   
Meno de 10 anni avanti o retorno de Cristo, sto messaggio o piggia un carattere da-o ciù a-o meno d'ancheu. O spïto de vitta dæto da-o Segnô “ o no l’arresta sempre inte l’òmmo, perché anche lê o l’é carne: però i seu giorni saian çentovintinòuve anni . ” De fæto , quello o no l'ea o scignificato che o Segnô o dava a-e seu paròlle . Capiscime , e capiscilo : o Segnô o no l’arresta a-o seu progetto de sëi miggiæa d’anni de ciammâ e seleçionâ i eletti. O seu problema o l'é inta duâ enorme de vitta ch'o l'à dæto a-i antediluvien da-o Adammo ch'o l'é mòrto à l'etæ de 930 anni , dòppo de lê, un atro Matusalem o viveià, lê, fin a-i 969 anni . Se se tratta de 930 anni de fedeltæ, a cösa a l’é sopportabile e fiña piaxeive a-o Segnô, ma se se tratta de un Lamech arrogante e abominabile, o Segnô o tëgne che sopportâlo pe unna media de 120 anni o saià ciù che assæ. St'interpretaçion chì a l'é confermâ da l'istöia, dæto che da-a fin de l'alluvioin, a duâ da vitta umaña a l'é stæta reduta a-a media di 80 anni da nòstra era.  
Gen.6: 4 : " E gh'ea di zaganti in sciâ tæra inte quelli giorni, e anche dòppo che i figgi de Dio son vegnui drento a-e figge di òmmi, e ghe son partorii di figgi : sti chì ean i òmmi potenti ch'ean famoxi inti tempi passæ . "   
Doveivo azzonze a preçixon " e ascì " da-o testo ebraico, perché o scignificato do messaggio o se trasforma. O Segnô o ne revela che a seu primma creaçion antediluviaña a l’ea de dimenscioin gigante, o mæximo Adammo o dev’ëse stæto erto pöcassæ 4 ò 5 metri. A gestion do de d'ato da tæra a cangia e a se reduxe. Un solo passo de sti « zaganti » o vallaiva çinque di nòstri, e o l'aiva da tiâ feua da-a tæra çinque vòtte ciù mangiâ che un òmmo d'ancheu. A tæra originäia donca a l'é stæta popolâ e abitâ a-a spedia in sce tutto o seu de d'ato. A preçixon « e ascì » a ne mostra che sto standard de « zaganti » o no l’é stæto modificou da-e alleanse di santificæ e di refuæ, « i figgi de Dio » e « e figge di òmmi ». Coscì o mæximo Noè o l’ea un gigante de 4 à 5 metri, comme i seu figgi e e seu moggê. À-i tempi do Mosè, sti standard antediluvien s'attrovavan ancon inta tæra de Canaan, e l'é stæto sti zaganti, i " Anakim ", ch'an fæto paû a-e spie ebraiche mandæ into paise.              
Gen.6: 5 : “ E o Segnô o l’à visto che a malvagitæ de l’òmmo a l’ea grande in sciâ tæra, e che tutte e imaginaçioin di penscëi do seu cheu ean solo che mâ delongo .   
Unn'osservaçion de sto tipo a rende comprenscibile a seu deçixon. Ve regòrdo ch'o l'à creou a tæra e l'òmmo pe revelâ sta sciätâ ascosa inti penscëi de seu creatue çeleste e terrestre . A demostraçion dexidiâ a s’é ottegnua donca perché « tutti i penscëi do seu cheu ean solo che grammi tutti i giorni ».  
Gen.6:6 : “ E o Segnô o s’é pentio ch’o l’aise fæto l’òmmo in sciâ tæra, e o gh’à fæto mâ into cheu .   
Savei in antiçipo quello ch’o l’é apreuvo à succede o l’é unna cösa, ma sperimentâlo inta seu realizzaçion o l’é unn’atra cösa. E davanti a-a realtæ de dominâ o mâ, o pensceo do pentimento, ò ciù into dettaggio do pentimento, o peu sciortî feua pe un momento inta mente do Segnô, tanto grande o l’é o seu sofferto davanti à sto desastro morale.
Gen.6:7 : “ E o YaHWéH o l’à dito : Destruiò l’òmmo ch’o l’ò creou da-a faccia da tæra, tanto òmmo comme bestia, tanto ch’o se streppella, comme i öxelli do çê ; perché me pento d’aveili fæti .   
Pöco avanti de l’alluvio, o Segnô o vedde o trionfo de Satana e di seu demònni in sciâ tæra e in scî seu abitanti. Pe lê, a preuva a l'é terribile ma o l'à ottegnuo a demostraçion ch'o voeiva ottegnî. Tutto quello ch'o l'arresta o l'é de destrue sta primma forma de vitta donde i òmmi vivan tròppo tempo e son tròppo potenti inte dimenscioin gigante. E bestie da tæra vexiñe à l’òmmo comme e bestie, i rettili e i öxelli de l’äia an da scentâ pe sempre con loiatre.
Gen.6:8 : “ Ma Noè o l’à attrovou graçia inti euggi de YaHWéH . ”   
E segondo Ezechiele 14 solo lê o l’à attrovou graçia da-o Segnô, i seu figgi e e seu moggê no ean degni d’ ëse sarvæ.
Gen.6:9 : “ Queste son e generaçioin de Noè. Noè o l'ea un òmmo giusto e drito into seu tempo ; Noè o camminava co-o Segnô .   
Comme Giòbbe, o Noè o l’é giudicou “ giusto e drito ” da-o Segnô. E comme o giusto Enoch avanti de lê, o Segnô o gh’imputa ch’o “ cammine ” con lê.    
Gen.6:10 : “ Noè o l’à avuo trei figgi : Sem, Cam e Jafet . ”   
À 500 anni segondo o Gen.5:22, “ Noè o l’à appartou trei figgi: Sem, Cam e Jafet .” Sti figgi chì crescian, vegnian òmmi e piggian de moggê. Noè o saià donca ascistio e aggiuttou da-i seu figgi quande o l’avià da tiâ sciù l’arca. Tra o tempo da seu nascion e l’alluvio , passan 100 anni. Sto fæto o demostra che i “ 120 anni ” do verscicolo 3 no riguardan o tempo ch’o gh’é stæto dæto pe completâ a seu construçion.    
Gen.6:11 : “ A tæra a l’ea corrutta davanti a-o Segnô, a tæra a l’ea pinna de violensa .   
A corruçion a no l'é pe fòrsa violenta, ma quande a violensa a â marca e a â caratterizza, o sofferimento do Segnô de l'amô o vëgne intenso e insopportabile. Sta violensa, ch'a l'arriva a-o mascimo, a l'é da meña che o Lamec o s'é vantou into Gen. 4:23 : « Ò ammassou un òmmo pe-a mæ feria, e un zoveno pe-a mæ feria ».  
Gen.6:12 : “ E o Segnô o l’à guardou a tæra, e ecco ch’a l’ea corrutta ; perché tutta a carne a l’aiva corruto a seu stradda in sciâ tæra .   
Inte meno de 10 anni, o Segnô o l'ammiâ torna a tæra e o â troviâ into mæximo stato che a-o tempo de l'alluvioin , « tutta a carne a l'à corruto a seu mainea ». Ma ti devi capî cöse veu dî o Segnô quande o parla de corruçion. Pecöse se o referimento de sta poula o l'é uman , e respòste son numerose comme e opinioin in sce l'argomento. Co-o Segnô Creatô, a respòsta a l’é sencia e preçisa. O ciamma corruçion tutte e perverscioin portæ da òmmo e da dònna à l'ordine e a-e regole ch'o l'à stabilio : Inta corruçion, l'òmmo o no l'assumme ciù o seu ròllo d'òmmo, ni a dònna o seu ròllo de dònna. O caxo de Lamec, un bigamista, descendente de Cain, o l'é un exempio, perché a nòrma diviña a ghe dixe : « un òmmo o l'à da lasciâ seu poæ e seu moæ e o s'azzonze à seu moggê ». L'apparensa da seu struttua do còrpo a mostra o ròllo de l'òmmo e da dònna. Ma pe accapî megio o ròllo de quello ch’o l’é dæto comme « aggiutto » à Adammo, a seu imagine scimbòlica da Gexa de Cristo a ne dà a respòsta. Che “ aggiutto ” a Gexa a peu dâ à Cristo ? O seu ròllo o l’é d’aumentâ o numero di çernui sarvæ e d’açettâ o sofferimento pe lê. O mæximo o l’é veo pe-a dònna dæta à Adammo. Mancando a potensa moscoloso de Adammo , o seu ròllo o l'é de partoî e cresce i seu figgi fin à quande à seu vòtta trovan unna famiggia e coscì a tæra a saià popolâ , segondo l' ordine comandou da-o Segnô into Gen. e avei o dominio in scî pesci do mâ, in scî öxelli do çê e in sce tutte e cöse vivente che se mescian in sciâ tæra .” Inta seu perverscion, a vitta moderna a l'à dæto e spalle à sta nòrma . A vitta conçentrâ inte çittæ e o travaggio inte l'industria insemme creavan o sempre ciù grande beseugno de dinæ. Sto chì o l'à portou e dònne à abbandonâ o seu ròllo de moæ pe anâ à travaggiâ inte fabriche ò inte butteghe. Cresciui mâ, i figgeu son vegnui capriccioxi e esigenti e do 2021 produxan un fruto de violensa e correspondan esattamente a-a descriçion dæta da-o Paolo a-o Timòteo ​​into 2 Tim. 3,1-9. Ve incoraggio à piggiâve o tempo de leze, con tutta l’attençion che se meitan, inta seu intreghitæ, e doe epistole ch’o se dirizze a-o Timòteo, pe poei attrovâ inte ste lettie i standard stæti missi da-o Segnô, fin da-o prinçipio, co-o savei ch’o no cangia e o no cangia tra oua e o seu retorno in3.               
Gen.6:1 3 : “ E o Segnô o l’à dito a-o Noè : A fin de tutta a carne a l’é vegnua davanti à mi ; perché an impio a tæra de violensa ; ecco, mi î destruiò co-a tæra .   
Con o mâ ch’o l’é stabilio de mainea irreverscibile, a destruçion di abitanti da tæra a l’arresta l’unica cösa che o Segnô o peu fâ. O Segnô o fa conosce a-o seu solo amigo terrestre o seu terribile progetto perché a seu deçixon a l’é piggiâ e definitivamente fissa. Bisogna nottâ o destin particolâ che o Segnô o dà à Enoch, l’unico ch’o l’intrâ inte l’eternitæ sensa passâ pe-a mòrte, e à Noè , l’unico òmmo ch’o s’é attrovou degno de sopravive a-o diluvio esterminante. Pecöse inte seu paròlle o Segnô o dixe “ an ... ” e “ î destruiò . ” Dæto ch’o l’é arrestou fedele, o Noè o no l’é toccou da-a deçixon do Segnô.     
Gen.6:1 4 : “ Fateve unn’arca de legno rescinoso ; Ti l’æ da dispoñe st’arca inte de çellole, e ti l’æ da covertî de petro de drento e de feua .   
O Noè o dev’arrembâ e no lê solo perché o Segnô o veu che a vitta da seu creaçion a vagghe avanti fin a-a fin di 6000 anni de seleçion do seu progetto. Pe avvardâ a vitta stæta çernua into tempo de l'alluvioin de ægue, l'é neçessäio tiâ sciù unn'arca ch'a xeua. O Segnô o dà e seu instruçioin à Noè. O deuviâ do legno morbido rescistente à l'ægua e l'erco o saiâ reiso impermeabile da un revestimento de pesca, a rexiña piggiâ da-o pin ò da-o abete. O costruià de çellole de mòddo che ògni speçie a vive pe conto seu pe schivâ de confrontaçioin stressante pe-e bestie à bordo. O soggiorno inte l’arca o duâ pe un anno intrego, ma o travaggio o l’é diretto da-o Segnô a-o quæ ninte o l’é imposcibile.
Gen.6:15 : “ Coscì l’æ da fâ : a longhixe de l’arca a l’é de treiçento cubi, a seu larghixe çinquanta cubi, e a seu ertixe de trenta cubi .   
Se o " cubito " o l'ea quello de un gigante, o porrieiva ëse çinque vòtte quello di Ebrëi ch'o l'ea pöco assæ 55 cm. O Segnô o l’à revelou ste dimenscioin into standard conosciuo a-i Ebrëi e a-o Mosè ch’o reçeive st’istöia da-o Segnô. L' erco tiou sciù o l'ea donca longo 165 m., largo 27,5 m e erto 16,5 m. L'arca rettangolâ à forma de scatoa a l'ea donca de dimenscioin imponente ma a l'ea stæta tiâ sciù da di òmmi che e seu dimenscioin ean commensurate con lê. Pecöse attrovemmo, pe-a seu ertixe, trei cien de pöco assæ çinque metri pe òmmi che loiatri mæximi mesuavan tra 4 e 5 m d'ertixe.  
Gen.6:16 : “ Ti faiæ un barcon pe l’arca , e ti l’æ fæto un cubbo erto de d’ato ; ti metti unna pòrta in sciô canto de l' arca ; e ti tiæ sciù un piano ciù basso, un segondo e un terso . »   
Segondo sta descriçion, l'unica “ pòrta ” de l'arca a l'ea missa a-o livello do primmo cian “ in sciô lou de l'arca . ” L'arca a l'ea serrâ à reo, e de sotta a-o teito do terso livello , un scingolo barcon erto e largo 55 cm o l'aiva da ëse tegnuo serrou fin a-a fin de l'alluvioin, segondo Gen. 8:6. I occupanti de l'arca viveivan into sciugo e inta luxe artifiçiâ de lampade à euio pe tutta a duâ de l'alluvioin, saieiva à dî .    
Gen.6:17 : “ E mi, ecco, vago à portâ un diluvio d’ægue in sciâ tæra, pe destrue tutta a carne donde gh’é o respio de vitta sotta o çê ; tutto quello ch’o l’ é in sciâ tæra o perdià .   
Con sta destruçion, o Segnô o veu lasciâ un messaggio d’allarme a-i òmmi che repopolan a tæra dòppo l’alluvio e fin a-o glorioso retorno de Gexù Cristo in sciâ fin di 6000 anni do progetto divino. Tutta a vitta a scentià co-a seu nòrma antediluviaña. Pecöse dòppo l’alluvio, o Segnô o reduià pittin à pittin a dimenscion di viventi, òmmi e bestie, a-e dimenscioin di Pigmei africhen.
Gen.6:18 : “ Ma mi stabilirò a mæ alleansa con ti ; ti intræ inte l’arca, ti e i to figgi, a to moggê e e moggê di to figgi con ti . »   
Gh'é eutto de quelli che son scappæ da l'alluvio ch'o l'é apreuvo à vegnî, ma sette de quelli s'avvantaggian ecceçionalmente da-a benediçion particolâ e individuale de Noè. A preuva a comparisce inte Eze. 14 : 19-20 donde o Segnô o dixe : “ Ò se mando unna peste inte quella tæra, se verso a mæ furia in sce quella con peste, pe sterminâ da lê òmmo e bestia, e Noè , Daniele e Giòbbe gh’ea drento , comme vivo mi! dixe o Segnô YaHWéH, no sarvieivan ni figgi ni figge, ma sarvieivan a seu anima co-a seu giustiçia . Saian utili pe-a repopolaçion da tæra , ma no ëse do livello spirituale de Noè , pòrtan into neuvo mondo a seu imperfeçion ch’a portià de lì à un pittin i seu brutti fruti.  
Gen.6:19 : “ De tutte e cöse vivente de tutte e carne, ti porti doî de tutte e qualitæ inte l’arca, pe tegnîli in vitta con ti : masccio e femina .   
Unna cobbia pe speçie « de tutto quello ch’o vive » – solo che a nòrma neçessäia pe-a reproduçion – sti chì saian i soli sopraviventi tra o genere animale terrestre.  
Gen.6:20 : “ Di öxelli segondo a seu meña, de bestie segondo a seu meña, e de tutte e cöse che se streppellan in sciâ tæra segondo a seu meña, doî de tutte e meñe vegnian da ti, pe poeili sarvâ viventi .   
Inte sto verscio, inta seu enumeraçion, o Segnô o no mensuña de bestie sarvæghe , ma saian mensunæ comme piggiæ à bordo de l’arca into Gen.7:14 .
Gen.6:21 : “ E ti, piggiâ de tutto o mangiâ ch’o se mangia, e conservâlo con ti, ch’o segge mangiâ pe ti e pe loiatri .   
O mangiâ o l'ea neçessäio pe alimentâ eutto persoñe e tutte e bestie à bordo pe un anno aivan da piggiâ ben ben de spaçio in sce l'arca.
Gen.6:22 : “ E Noè o l’à fæto coscì , e o l’à fæto comme o Segnô o gh’aiva comandou . ”   
Fedelmente e sostegnui da-o Segnô, o Noè e i seu figgi compiscian o compito che o Segnô o gh’à affidou . E chì s’arregòrda che a tæra a l’é un scingolo continente irrigou solo che da di sciummi e da di ruscelli. Inte l'aria do Monte Ararat donde rescidan o Noè e i seu figgi , gh'é solo che unna ciaña e nisciun mâ I seu contemporanei donca veddan o Noè che o construisce unna construçion ch'a xeua into mezo de un continente sensa mâ Noi poemmo donca figuâse a burla, o sarcasmo e i insulti che devan avei mostrou da-o gruppo piccin. Ma i burlatoî smettan de lì à un pittin de burlâ o çernuo e saian affogæ inte ægue de l’alluvio donde no voeiva credde.
 
 
 
Genexi 7
 
A separaçion finâ de l'alluvioin .
 
Gen.7:1 : “ E o YaHWéH o l’à dito a-o Noè : Entra inte l’arca, ti e tutta a tò casa; perché t'ò visto giusto davanti à mi tra sta generaçion . »   
O momento da veitæ o l'arriva e a separaçion finale da creaçion a l'é compia . Con “ intrâ inte l’arca ” , a vitta de Noè e da seu famiggia a saià sarvâ. Gh’é unna connescion tra a paròlla « arca » e a « giustiçia » che o Segnô o l’imputa à Noè. Sto ligamme o passa pe l'avvegnî « arca da testimoniansa » ch'a saià o peto sacro ch'o contëgne a « giustiçia » de Dio , espressa inta forma de doe töe in scê quæ o seu dio o l' incixiâ i seu « dexe comandamenti » . Inte sto paragon, se mostra che Noè e i seu compagni son pægi perché s’avvantaggian tutti da sarvessa con intrâ inte l’arca, ascì ben che solo Noè o l’é degno d’ëse identificou con sta lezze diviña comme indicou da-a preçixon diviña : « T’ò visto giusto » . Noè o l’ea donca in perfetta conformitæ co-a lezze diviña za mostrâ inti seu prinçippi a-i seu servitoî antediluvien.                
Gen.7:2 : “ Ti piggiæ sette cobbie de tutte e bestie nette, o masccio e a seu femina ; un pâ de bestie che no son pue, o masccio e a seu femina ; »   
Semmo inte un contesto antediluvian e o Segnô o l’evòca a distinçion tra l’animâ clascificou comme « puo ò impuru ». Sto standard o l'é donca vegio comme a creaçion terrestre e into Levitico 11, o Segnô o s'é arregordou solo che sti standard ch'o l'à stabilio fin da-o prinçipio . O Segnô o l’à, donca, comme « o Sabbath », de boñe raxoin pe domandâ a-i seu eletti, inti nòstri giorni, o rispetto pe quelle cöse che glorifican o seu ordine stabilio pe l’òmmo. Seleçionando « sette cobbie pue » pe unna sola « impura », o Segnô o mostra a seu preferensa pe-a puritæ ch’o marca co-o seu « segno », o numero « 7 » da santificaçion do tempo do seu progetto terrestre.             
Gen.7:3 : “ sette cobbie d’öxelli de l’äia, masccio e femina, pe tegnî vivo a seu progenie in sciâ faccia de tutta a tæra .   
Pe caxon da seu imagine da vitta angelica çeleste, “ sette cobbie ” di “ öxelli de l’äia ” vëgnan sarvæ ascì.    
Gen.7:4 : “ Perché ancon sette giorni, e ò fæto che piove in sciâ tæra pe quaranta giorni e quaranta neutte, e ò destruto da-a faccia da tæra tutto o vivente ch’o l’ò fæto .   
O numero « sette » (7) o l'é ancon mensunou , ch'o designa « sette giorni » che separan o momento de l'intrâ de bestie e òmmi inte l'arca da- e primme cascate . O Segnô o l’avià da fâ piove incessante pe “ 40 giorni e 40 neutte ” . Sto numero “ 40 ” o l’é quello da preuva. O l'à da fâ co-i " 40 giorni " de l'invio de spie ebraiche inta tæra de Canaan e i " 40 anni " de vitta e mòrte into deserto comme conseguensa do seu refuo d'intrâ inta tæra popolâ da di zaganti. E quande o l’intrâ into seu ministerio terrestre, Gexù o saià consegnou a-a tentaçion do diao dòppo “ 40 giorni e 40 neutte ” de digiuno. Gh’aiâ ascì “ 40 giorni ” tra a resurreçion de Cristo e o versâ do Sciô Spìrito a-a Pentecoste.                
Pe-o Segnô, a finalitæ de sta piövia torrençiâ a l’é de destrue i « ëse ch’o l’à fæto ». O s’arregòrda coscì che comme o Segnô creatô, e vitte de tutte e seu creatue ghe appartëgnan , pe sarvâle ò destruile . O veu mostrâ a-e generaçioin vegnue unna leçion açidente che no devan ascordâse.   
Gen.7:5 : “ Noè o l’à fæto tutto quello che o YaHWéH o gh’aiva comandou . ”   
Fedele e obbediente, o Noè o no deluxe o Segnô e o compisce tutto quello ch’o gh’à commandou de fâ .
Gen.7:6 : “ O Noè o l’aiva sëiçento anni quande o diluvio de ægue o l’é vegnuo in sciâ tæra .” »   
Di atri dettaggi in sciô tempo saian dæti, ma sto verscio o mette za l’alluvio into 600° anno da vitta de Noè. Da-a nascion do seu primmo figgio into seu 500° anno , son passæ 100 anni.
Gen.7:7 : " E Noè, lê e i seu figgi, e seu moggê e e moggê di seu figgi, son intræ inte l'arca, pe scappâ da-e ægue do diluvio . "   
Solo eutto persoñe scappian da l'alluvioin.
Gen.7:8 : “ De bestie nette e de bestie che no son nette, di öxelli e de tutto quello ch’o se mescia in sciâ tæra, ”   
O Segnô o l'é affermativo . Un pâ de " tutto quello ch'o se mescia in sciâ tæra " o l' intrâ inte l' arca pe ëse sarvou . Ma da quæ “ tæra ” , antediluvian ò pòstdiluvian ? O tempo presente do verbo « meut » o suggerisce a tæra pòst-diluviaña do tempo de Mosè, a-o quæ o Segnô o s’addressa inta seu stöia. Sta sottî a porrieiva giustificâ l'abbandon e l'estinçion completa de çerte speçie monstruose, no dexidiæ in sciâ tæra repopolâ , se existeivan primma de l'alluvioin .        
Gen.7:9 : " O l'é introu inte l'arca con Noè, doî pe doî, un masccio e unna femina, comme o Segnô o l'aiva comandou à Noè ."   
O prinçipio o l’à da fâ co-e bestie, ma ascì co-e træ cobbie umañe formæ da-i seu trei figgi e e seu moggê e a seu mæxima ch’a l’à da fâ con seu moggê. A çernia do Segnô de çerne solo e cobbie a ne revela o ròllo che o Segnô o ghe dà : reproduise e moltiplicâse. 
Gen.7:10 : “ E dòppo sette giorni e ægue do diluvio son stæte in sciâ tæra .   
Segondo sta preçixon, l’intrâ inte l’arca a l’à avuo leugo o dexen giorno do segondo meise do 600° anno da vitta de Noè, saieiva à dî 7 giorni avanti do 17° indicou into verscio 11 ch’o vëgne apreuvo. L’é stæto inte sto dexen giorno che o mæximo Segnô o l’à serrou « a pòrta » de l’arca in sce tutti i seu occupanti, segondo a preçixon mensunâ into verscicolo 16 de sto capitolo 7.  
Gen.7:11 : “ Into seiçentoximo anno da vitta de Noè, into segondo mê, a-o dïsette giorno do mê, into mæximo giorno tutte e vivagne do gran fondo son scciuppæ, e i barcoin do çê son stæti averti .”   
O Segnô o l’à çernou o “ dïsette giorno do segondo mê ” do 600° anno de Noè pe “ arvî i barcoin do çê ” . O numero 17 o scimbolizza o giudiçio into seu còdiçe numerico da Bibbia e inte seu profeçie.   
O carcolo stabilio da-e succescioin di eletti de Gen.6 o mette o diluvio do 1656 , da-o peccou de Eva e de Adammo, saieiva à dî 434 5 anni avanti da primmaveia de l’anno 6001 da fin do mondo ch’o saià compio into nòstro sòlito calendäio de l’espiaçion do Cristo a-o 230 d’arvî. 30 do nòstro calendäio uman fäso e fäso.
A spiegaçion ch’a vëgne apreuvo a saià rinnovâ into Gen.8:2. Refeisandose a-o ròllo complementare de « vivagne do fondo » inte sto verscio, o Segnô o ne revela che l’alluvio o no l’é stæto provocou solo che da-a piövia ch’a ne vegniva da-o çê. Sapendo che “ o fondo ” o se referisce a-a tæra coverta à reo d'ægua da-o primmo giorno da creaçion, e seu “ vivagne ” suggeriscian un montâ di livelli d'ægua provocou da-o mæximo mâ. Sto fenòmeno o s'ottëgne da unna modifica do livello do fondo de l'oçeano che, con montâ, o l'alza o livello de l'ægua fin à quande o razzonze o livello ch'o creuveiva tutta a tæra o primmo giorno. L'é stæto pe l'affondamento de profonditæ de l'oçeano che a tæra secca a l'é vegnua feua da l'ægua o 3° giorno e l'é stæto pe unn'açion inversa che a tæra secca a l'é stæta creuvia da-e ægue de l'alluvioin. A piövia ciammâ o « barcon do çê » a l’ea utile solo pe indicâ che o castiggo o ne vegniva da-o çê, da-o Segnô çeleste. Ciù tardi st’imagine de “ barcon do çê ” a piggiâ o ròllo oppòsto de benediçioin che ne vëgnan da-o mæximo Dê çeleste.          
Gen.7:12 : “ E a l’à piggiou in sciâ tæra pe quaranta giorni e quaranta neutte .   
Sto fenòmeno o l’aiva da fâ sorpreisa a-i peccatoî increduli. Sorvetutto perché no gh'ea piövia avanti de st'alluvioin. A tæra antediluviaña a l'ea irrigâ e annagâ da-i seu sciummi e ruscelli ; a piövia donca a no l'ea neçessäia , unna roggia do mattin a l'à sostituia . E questo o l’ascciæisce perché i increduli aivan de difficoltæ à credde a-o diluvio d’ægue annonçiou da-o Noè, tanto pe paròlle comme inte açioin da-o momento ch’o l’à tiou sciù l’arca in sce tæra secca. 
O tempo de “ 40 giorni e 40 neutte ” o l’à comme mira un tempo de preuve. À seu vòtta, Israele carnale, ch’o l’aiva appena lasciou l’Egitto, o saià misso a-a preuva inte l’assensa de Mosè, ch’o l’é tegnuo da-o Segnô con lê inte sto periodo. O resultato o saià o " veddello d'öo " deslenguou con l'accòrdio de Aaron, o fræ carnale de Mosè. Dapeu ghe saià i " 40 giorni e 40 neutte " d'esplorâ a tæra de Canaan, co- o resultato che o pòpolo o se refua d'intrâ pe caxon di zaganti che gh'abitan. A-o seu turno, o Gexù o saià misso a-a preuva pe « 40 giorni e 40 neutte », ma sta vòtta, sciben ch’o l’é stæto indebolio da sto longo digiuno, o s’arrexistià a-o diao ch’o ô tentià e o finià pe lasciâlo sensa avei ottegnuo a seu vittöia. A l’ea pe Gexù quello ch’o l’aiva reiso poscibile e legittimo o seu ministerio terrestre.        
Gen.7:13 : " Into mæximo giorno Noè, Sem, Cam e Jafet, i figgi de Noè, e a moggê de Noè, e e moggê di seu trei figgi con loiatri, son intræ inte l'arca : "   
Sto verscio o mette in luxe a seleçion di doî sessi de creatue terrestre umañe. Ògni masccio uman o l'é accompagnou da- o seu " aggiuttante " , a seu femina ciammâ " moggê " . De sta mainea , ògni cobbia a se presenta à l’imagine de Cristo e da seu Gexa, “ o seu aggiuttante ”, o seu Sceglio ch’o l’arrecheugge. Pe-o refugio de l’“arca ” a l’é a primma imagine da sarvessa ch’o l’avià da revelâ a-i òmmi.        
Gen.7:14 : " loiatri, e tutte e bestie segondo a seu meña, tutte e bestie segondo a seu meña, tutte e cöse che se striscian in sciâ tæra segondo a seu meña, tutti i öxelli segondo a seu meña, tutti i öxelli con e ae, quello ch'o l'à de ae . "   
Enfatizzando a paròlla « speçie », o Segnô o s’arregòrda e lezze da seu natua che l’umanitæ into nòstro urtimo tempo a se demoa à contestâ, à trasgredî e à mette in discuscion pe-e bestie e fiña pe-e speçie umañe. No ghe poeiva ëse un defensô da puritæ da speçie ciù grande de lê. E o domanda a-i seu çernui de scompartî a seu opinion diviña in sce l’argomento perché a perfeçion da seu creaçion originale a l’ea inte sta puritæ e a separaçion assolua de speçie.  
Enfatizzando a speçie alata, o Segnô o suggerisce a tæra e l’äia do peccou comme un regno sottomisso a-o Diao, lê mæximo ciammou « prinçipe da potensa de l’äia » inte Ef. 2:2.  
Gen.7:15 : “ E son intræ inte l’arca da Noè, doî e doî, de tutta a carne donde gh’é o respio da vitta .   
Ògni cobbia stæta çernua da-o Segnô a se separa da quelle da seu meña coscì che a seu vitta a pòsse anâ avanti dòppo l’alluvio. Inte sta separaçion definitiva , o Segnô o mette in açion o prinçipio di doî percorsci ch’o mette davanti a- a libera çernia umaña : quello do ben o pòrta a-a vitta ma quello do mâ o pòrta a-a mòrte.  
Gen.7:16 : " Gh'é vegnuo drento, masccio e femina, de tutta a carne, comme o Segnô o l'à comandou à Noè." Dapeu YaHWéH o gh'à serrou a pòrta . »   
A finalitæ da reproduçion da « speçie » a l’é confermâ chì da-a mençion « masccio e femina ».    
Ecco l’açion ch’a dà à st’esperiensa tutta a seu importansa e o seu carattere profetico da fin do tempo da graçia diviña : “ Allora YaHWéH o gh’à serrou a pòrta .” O l’é o momento quande o destin da vitta e quello da mòrte se separan sensa poscibile cangiamento. O mæximo o saiâ do 2029, quande i sorvevisciui de quell'epoca avieivan fæto a çernia d'onôâ o Segnô e o seu Sabbath do setten giorno, ò de sabo, ò d'onôâ Romma e a seu domenega do primmo giorno, segondo l'ultimatum presentou sotta forma de decretto da parte de l'umanitæ rebelle. Chì ascì “ a pòrta da graçia ” a saià serrâ da-o Segnô, “ quello ch’o l’arve, e quello ch’o serra ” segondo Ap.      
Gen.7:17 : “ O diluvio o l’é stæto quaranta giorni in sciâ tæra. E ægue se son cresciue e an tiou sciù l’arca, e a l’é stæta tiâ sciù in sciâ tæra .   
L'arca a l'é erza.
Gen.7:18 : “ E e ægue an prevalsou, e an prevalsou ben ben in sciâ tæra, e l’arca a l’é sciortia in sciâ faccia de ægue .   
L'arca a sciorte.
Gen.7:19 : “ E e ægue se son sciortie de ciù e de ciù, e tutte e montagne erte ch’ean sotta tutto o çê se son coverte .   
O terren secco o scenta universalmente , sommerso da l'ægua.
Gen.7:20 : " E ægue se son levæ chinze cubbi in çimma à-e montagne, e se son coverte . "   
A montagna ciù erta à quelli tempi a l'ea coverta da pöco assæ 8 m d'ægua.
Gen. 7:21 : “ E tutto quello ch’o se mesciava in sciâ tæra o l’é perso, tanto i öxelli, comme e bestie, comme tutte e cöse che se mesciavan in sciâ tæra, e tutti i òmmi .   
Tutte e bestie che respian l’äia perdan con affogâse. A preçixon ch’a l’à da fâ co-i öxelli a l’é tanto ciù interessante perché l’alluvio o l’é unn’imagine profetica de l’urtimo giudiçio, donde i ëse çelestiæ, comme Satana, saian annihilæ co-i ëse terrestri.
Gen.7:22 : “ Tutto quello ch’o l’aiva o respio da vitta inta tæra secca o l’é mòrto .   
Tutti i viventi creæ comme l’òmmo che a seu vitta a depende da-o seu respio mòrran pe affogâse. Sta chì a l’é l’unica ombra in sciô castiggo de l’alluvio, perché a colpa a l’é streitamente in sce l’òmmo e da quarche banda, a mòrte de bestie innoçente a l’é ingiusta . Ma pe affogâ do tutto l’umanitæ rebelle, o Segnô o l’é obrigou à destrue con loiatre quelle bestie che, comme loiatre, respian l’äia de l’atmosfera da tæra. Pe finî, pe capî sta deçixon, conscidere che o Segnô o l’à creou a tæra pe l’òmmo fæto à seu imagine e no pe-a bestia creâ pe çircondâlo, accompagnâlo e, into caxo de bestie, pe servîlo.
Gen.7:23 : “ Ogni vivente ch’o l’ea in sciâ faccia da tæra o l’é stæto destruto, da l’òmmo a-e bestie a-e cöse che se sciortivan a-i öxelli do çê ; Solo Noè o l' é arrestou, e quelli ch'ean con lê inte l'arca .   
Sto verscio o conferma a differensa che o Segnô o fa tra Noè e i seu compagni umoen che se treuvan aggruppæ co-e bestie, tutte mensunæ e interessæ à « quello ch’o l’ea con lê inte l’arca » .  
Gen.7:24 : “ E e ægue an dominou in sciâ tæra pe çentoçinquanta giorni . ”   
I " çentoçinquanta giorni " ean comensæ dòppo i 40 giorni e e 40 neutte de ciuva incessante ch'an creou l'alluvioin. Dòppo avei seghittou l'ertixe mascima de “ 15 cubitti ” , ò pöco assæ 8 m. de d'ato à “ a montagna ciù erta ” à quelli tempi, o livello de l'ægua o l'é arrestou stabile pe “ 150 giorni ”. Dapeu a s’ammermià de maniman fin à quande a se secca comme o Segnô o veu.        
 
Nòtta : O Segnô o l’à creou a vitta inte un standard gigante ch’o l’à da fâ co-i òmmi e e bestie antediluviche. Ma dòppo l'alluvioin, o seu progetto o l'é de redue a dimenscion de tutte e seu creatue in proporçion, coscì che e vitte nascian inta nòrma dòppo l'alluvioin. Quande son intræ in Canaan, e spie ebrëie an testimoniou ch’aivan visto co-i seu euggi di grammi d’uga mai tanto grendi che ghe voeiva doî òmmi da seu dimenscion pe portâli. A reduçion de dimenscioin donca a l’à da fâ pe fòrsa ascì co-i erboi, a fruta e e verdue. Coscì, o Creatô o no smette mai de creâ, perché co-o tempo o cangia e o l’adatta a seu creaçion terrestre a-e neuve condiçioin de vitta che nasce. O l'à creou a pigmentaçion neigra da pelle di umoen che vivan espòsti à unna fòrte radiaçion solare inte regioin tropicæ e equatoriæ da tæra donde i raggi do sô colpiscian a tæra à 90 graddi . Di atri coî da pelle son pöco assæ gianchi ò pâ e pöco assæ de rammo à segonda da quantitæ de luxe do sô . Ma o rosso de base d’Adam (o Rosso) dovuo a-o sangue o s’attreuva inte tutti i umoen. 
A Bibbia a no speçifica i nommi into dettaggio de speçie animale vivente antediluviane. O Segnô o lascia st’argomento misteioso, sensa unna revelaçion particolâ, tutti en liberi inta seu mainea d’imaginâse e cöse. À tutti i mòddi, ò avansou l’ipòtexi che, dòppo avei vosciuo dâ à sta primma forma de vitta terrestre un carattere perfetto, o Segnô o no l’aise creou , à quelli tempi, i monstri preistòrichi che e seu òsse s’attreuvan ancheu, da-i reçercatoî scientifichi , into terren da tæra. Coscì ò avansou a poscibilitæ che fïsan stæti creæ da-o Segnô dòppo l' diluvio , pe intenscificâ a malediçion da tæra pe-i umoen che se saieivan desviæ torna a-a spedia da lê . Taggiandose da lê, perdan coscì a seu intelligensa e a gran conoscensa che o Segnô o l’aiva dæto da Adammo à Noè. Sto chì, a-o ponto che inte çerti pòsti da tæra , l'òmmo o se treuviâ into stato degraddou de « l'òmmo da caverna » attaccou e menassou da de bestie feroçe , che inte di gruppi , o saieiva con tutto comme destrue co-o preçioso aggiutto do mâ tempo naturale e a boña voentæ compascionâ do Segnô.  
 
 
 
Genexi 8
 
A separaçion temporanea di occupanti de l'arca .
 
Gen. 8:1 : “ E o Segnô o s’arregòrda de Noè, de tutte e bestie, e de tutte e bestie ch’ean con lê inte l’arca ; e o Segnô o l’à fæto passâ un vento in sciâ tæra, e e ægue se son calmæ .   
Tranquilli, o no l'à mai ascordou, ma l'é veo che sta unica arrecuggeita de vitte serrâ inte l'arca ch'a xeua a dà à l'umanitæ e a-e speçie animale unn'apparensa mai tanto reduta che pan abbandonâ da-o Segnô. De fæto, ste vitte son perfettamente segue perché o Segnô o ê guarda comme se fïsan un tesoro . An quello ch'o l'é ciù preçioso : i comenso à popolâ torna a tæra e à spantegâse in sciô seu de d'ato . 
Gen. 8:2 : “ E vivagne do fondo e i barcoin do çê se son fermæ, e no gh’é stæto de piövia da-o çê .”   
O Segnô o crea e ægue d’alluvioin segondo o seu beseugno. Da donde ne vëgnan ? Da-o çê , ma sorviatutto da-a potensa creativa do Segnô . Piggiando l'imagine de un guardian de serratua, o l'à averto i scimbòlichi porti d'alluvioin çelesti e o l'arriva o momento quande o î serre torna. 
Refeisandose a-o ròllo complementare de « vivagne de l'abisso », inte sto verscio, o Segnô o ne revela che l'alluvio o no l'é stæto provocou solo che da-a piövia ch'a ne vegniva da-o çê . Sapendo che “ o fondo ” o se referisce a-a tæra coverta à reo d'ægua da-o primmo giorno da creaçion , e seu “ vivagne ” suggeriscian un montâ di livelli d'ægua provocou da-o mæximo mâ. Sto fenòmeno o s'ottëgne da unna modifica do livello do fondo de l' oçeano che , con montâ , o l' fâ montâ o livello de l' ægua fin à quande o razzonze o livello ch'o creuveiva tutta a tæra o primmo giorno . L'é stæto pe l'affondamento de profonditæ de l'oçeano che a tæra secca a l'é vegnua feua da l'ægua o 3° giorno e l'é stæto pe unn'açion inversa che a tæra secca a l'é stæta creuvia da-e ægue de l'alluvioin. A piövia ciammâ o « barcon do çê » a l’ea utile solo pe indicâ che o castiggo o ne vegniva da-o çê, da-o Segnô çeleste. Ciù tardi st’imagine do “ barcon do çê ” a l’assummià o ròllo oppòsto de benediçioin che ne vëgnan da-o mæximo Dê çeleste .          
Scicomme o l’ea o creatô, o Segnô o l’avieiva posciuo creâ l’alluvio inte un battito d’euggio, a-a seu voentæ. Però, gh'ea ciù cao agî de maniman in sciâ seu creaçion za fæta. O mostra coscì à l'umanitæ che a natua a l'é inte seu moen unn'arma potente, un mezzo potente ch'o manipola pe offrî a seu benediçion ò a seu malediçion in base a-o fæto ch'a fonçioñe into ben ò into mâ.
Gen. 8:3 : " E e ægue se son tornæ da-a tæra, e se son anæte via: e e ægue se son ammermæ a-a fin de çentoçinquanta giorni . "   
Dòppo 40 giorni e 40 neutte de ciuvaña incessante e apreuvo 150 giorni de stabilitæ a-o livello ciù erto de l'ægua , o livello de l'ægua o comensa à repiggiâse . Pittin à pittin, o livello de profonditæ de l'oçeano o l'é apreuvo à cheî, ma o no l'é apreuvo à cheî coscì fonda comme avanti de l'alluvioin.
Gen. 8:4 : “ Into setten mê, a-o dïsette giorno do mê, l’arca a s’é arrestâ in scê montagne de Ararat . ”   
A-a fin de çinque meixi , a-o giorno, " o dïsetteximo giorno do setten meixi " , l'arca a cessa de sciortî ; O s'arresta in sciâ montagna ciù erta de Ararat . Sto numero “ dïsette ” o conferma a fin de l’atto de giudiçio divin. Da sta ascciæimento l'é ciæo che , into tempo de l'alluvio, l'arca a no s'é mesciâ lontan da l'aria donde a l'é stæta tiâ sciù da-o Noè e da-i seu figgi. E o Segnô o voeiva che sta preuva de l'alluvio a l'arreste vixibile fin a-a fin do mondo , in sce sta mæxima çimma do Monte Ararat, l'accesso a-o quæ o l'ea e o l'arresta vietou da-e autoritæ russe e turche . Ma into momento stæto çernuo da Lê, o Segnô o l'à favorio a piggiâ de fòto aeree che confermavan a presensa d'un tòcco de l'arca piggiou inta giassa e inta niægia. Ancheu l’osservaçion pe satellite a porrieiva confermâ con fòrsa sta presensa. Ma e autoritæ terrestre no çercan pròpio de glorificâ o Segnô Creatô ; Se compòrtan comme di nemixi verso de lê, e inte tutta a giustiçia, o Segnô o î paga ben , con corpîli con unn'epidemia e di attacchi terroristichi.      
Gen.8:5 : “ E e ægue se son ammermæ delongo fin a-o dexen mê. Into deximo mê, o primmo giorno do mê, e çimme de montagne son comparse .   
A reduçion de ægue a l'é limitâ apreuvo che dòppo l'alluvioin o livello de l'ægua o saiâ ciù erto che quello da tæra antediluviaña. E antighe vallæ arrestan sommerse e piggian l'apparensa di correnti mâ interni comme o Mâ Mediterraneo, o Mâ Caspio, o Mâ Rosso, o Mâ Neiro, etc.
Gen.8:6 : “ E a-a fin di quaranta giorni, o Noè o l’à averto o barcon ch’o l’aiva fæto inte l’ arca .   
Dòppo 150 giorni de stabilitæ e 40 giorni d'attesa, pe-a primma vòtta, o Noah o l'arve o barcon piccin. A seu dimenscion picciña, un cubbo ò 55 cm , a l'ea giustificâ da-o momento che o seu solo deuvio o l'ea de relasciâ di öxelli che poeivan coscì scappâ da l'arca da vitta .
Gen.8:7 : “ E o l’à mandou un corvo, e o l’é anæto feua e o l’é vegnuo torna, fin à quande e ægue se son asciugæ da-a tæra .   
A descoverta da tæra secca a l'é evocâ segondo l'ordine " scui e luxe " ò " neutte e giorno " do comenso da creaçion. Pe de ciù, o primmo descovertô mandou o l'é o " corvo " impuru , co-o piumaggio " neigro " comme a " neutte ". O l’agisce liberamente independentemente da Noè, quello çernuo da-o Segnô. O scimbolizza donca e religioin scue che saian attivæ sensa nisciuña relaçion co-o Segnô.         
Ciù into dettaggio, o scimbolizza l’Israele carnâ da vegia alleansa a-a quæ o Segnô o l’à mandou i seu profeti inte tante öcaxoin, comme e vegnue e e anæte do corvo, pe çercâ de arrancâ o seu pòpolo da-e prattiche do peccou. Comme « o corvo » , sto Israele in sciâ fin refuou da-o Segnô o l’à portou avanti a seu stöia separou da lê.  
Gen.8:8 : “ O l’à mandou anche unna colòmma pe vedde se e ægue s’ean ammermæ da-a faccia da tæra . ”   
Into mæximo ordine, a pua " colòmma " , co-o piumaggio " gianco " comme a niægia, a ven mandâ in reconoscimento. O l’é misso sotta o segno de “ giorno e luxe ”. Inte sta capaçitæ, a profetizza a neuva alleansa fondâ in sciô sangue versou da Gexù Cristo.      
Gen.8:9 : " Ma a colòmma a no l'à trovou pòsto pe mette a sola do seu pê, e a l'é tornâ à lê inte l'arca, perché e ægue ean in sciâ faccia da tæra intrega." O l'à steiso a man e o l'à piggiâ e o l'à portâ inte l' arca con lê .   
À differensa do " corvo " neigro independente , a " colòmma " gianca a l'é streitamente ligâ à Noè ch'o l'öfre " a seu man pe piggiâla e portâla inte l'arca " con lê. A l’é unn’imagine do ligamme ch’o liga o çernuo a-o Segnô do çê. A “ colònna ” a saià un giorno in sce Gexù Cristo quande o se presentià davanti à Gioan Battista pe ëse battezzou da lê.          
Ti propoñe de confrontâ ste doe çitaçioin bibliche ; quello de sto verscio : " Ma a colòmma a no l'à trovou pòsto pe mette a sola do seu pê " con sto verscio da Mat.8:20 : " O Gexù o gh'à respòsto : E varve an de buxe, e i öxelli de l'äia an di nisci; ma o Figgio de l'Òmmo o no l'à da donde mette a testa " ; e sti versci de Gioan 1: 5 e 11 , donde parlando de Cristo l’incarnaçion da diviña « luxe » da «vitta » , o dixe : « A luxe a brilla into sciugo, e o sciugo o no l’à compreiso ... / ... A l’ é vegnua a-o seu, e o seu o no l’à compreiso ». Coscì comme a « colòmma » a l’é tornâ à Noè, lasciandose piggiâ da lê, inta « seu man », resuscitâ, o Redentô Gexù Cristo o l’é tornou into çê verso a seu divinitæ comme Poæ çeleste, con avei lasciou apreuvo à lê in sciâ tæra o messaggio da redençion di seu neuvi eletti ever , o seu ben . E inte Ap. 1,20 : o î tegnià “ inta seu man ” inte “ sette epoche ” profetizzæ da-e “ sette Gexe ” donde o î fa scompartî inta santificaçion diviña a seu “ luxe ” imaginâ da-i “ sette candeliê ”.                                
Gen.8:10 : “ E o l’à aspëtou ancon sette giorni, e o l’à torna mandou a colòmma feua da l’ arca .   
Sto doggio rappòrto di « sette giorni » o ne mostra che pe-o Noè, comme pe niatri ancheu, a vitta a l’é stæta stabilia e ordinâ da-o Segnô in sce l’unitæ da settemaña di « sette giorni » , anche l’unitæ scimbòlica di « sette miggiæa » d’anni do seu gran progetto de sarvâ. St’inscistensa in sciâ mençion de sto numero “ sette ” a ne permette de capî l’importansa che o Segnô o ghe dà ; che giustifichià ch’o segge attaccou particolarmente da-o diao fin a-o glorioso retorno de Cristo ch’o mette fin a-a seu dominaçion terrestre.         
Gen.8:11 : “ A colòmma a gh’é tornâ a-a seia ; e ecco, unna feuggia d'ölivia arrancâ a l'ea into seu becco. E Noè o saveiva che e ægue ean sciortie da- a tæra .   
Dòppo di longhi tempi de « sciummæa » annonçiæ da-a paròlla « seia », a speransa da sarvessa e a gioia da liberaçion da-o peccou vegnian sotta l’imagine do « erbo d’oliva » , succescivamente do vegio alloa da neuva alleansa. Coscì comme o Noè o saveiva da unna « feuggia d’ölivia » che a tæra sperâ e atteisa a saieiva pronta à dâghe a benvenua, i « figgi de Dio » imprendan e capian che o regno do çê o gh’é stæto averto da quello ch’o l’é stæto mandou da-o çê, Gexù Cristo.          
Sta " feuggia d'ölivia " a l'à testimoniou a-o Noè che a germinaçion e a crescita di erboi ean torna poscibile.  
Gen.8:12 : “ E o l’à aspëtou ancon sette giorni ; e o l'à lasciou anâ a colònna. Ma a no l'é mai ciù tornâ da lê .   
Sto segno o l'ea deçixivo, apreuvo ch'o demostrava che " a colòmma " a l'aiva çernou de stâ inta natua ch'a gh'offriva torna do mangiâ.  
Coscì comme a « colomba » a scenta dòppo avei consegnou o seu messaggio de speransa , dòppo avei dæto a seu vitta in sciâ tæra pe resciöâ i seu eletti, Gexù Cristo, o « Prinçipe da Paxe » , o l’anià da lasciâ a tæra e i seu discepoli, lasciandoli liberi e independenti pe portâ a seu vitta fin a-o seu urtimo retorno glorioso.    
Gen. 8:13 : “ Into sëiçentoprimo anno, into primmo mê, o primmo giorno do mê, e ægue se son asciugæ da-a tæra. O Noè o l’à levou o coverto da l’arca e o l’à guardou, e ecco, a superfiçie da tæra a l’ea secca .   
O seccamento da tæra o l'é ancon parçiâ ma promettendo, donca o Noè o s'impegna à arvî o teito de l'arca pe ammiâ feua da l'arca e co-o savei ch'a l'é sciortia in sciâ çimma do monte Ararat, a seu vixon a s'é esteisa ben ben lontan e ben ben larga in sce l'orizzonte. Inte l'esperiensa de l'alluvioin, l'arca a piggia l'imagine de un euvo sciortio. Quande o sciòrte, o pollastro o rompe a scheuggioa donde o l'ea stæto serrou. Noè o l'à fæto o mæximo ; o " leva o coverto da l'arca " ch'o no saià ciù utile pe protezilo da-a piövia torrençiâ. Notta che o Segnô o no vëgne à arvî a pòrta de l' arca ch'o l'aiva serrou lê mæximo ; Questo o veu dî ch’o no mette in discuscion ò o no cangia o standard do seu giudiçio verso i rebelli terrestri pe-i quæ a pòrta da sarvessa e do çê a saià delongo serrâ.     
Gen.8:14 : “ Into segondo mê, a-o vintisette giorno do mê, a tæra a l’ea secca .   
A tæra a vëgne torna abitabile dòppo ëse stæta confinâ do tutto inte l'arca pe 377 giorni da-o giorno de l'imbarco e da-a serratua da pòrta da-o Segnô. 
Gen.8:15 : “ Allora o Segnô o l’à parlou à Noè , e o l’à dito :   
Gen. 8:16 : “ Sciortî feua da l’arca, ti e to moggê, i to figgi e e moggê di to figgi con ti . ”   
O l'é torna o Segnô ch'o dà o segnâ pe-a sciortia da " arca " , quello ch'o l'aiva serrou l' unica " pòrta " in scî seu occupanti avanti de l'alluvio.      
Gen. 8:17 : “ Portâ feua con voscià tutte e cöse vivente de tutta a carne ch’en con voscià, tanto i öxelli comme e bestie e tutte e cöse che se spantegan in sciâ tæra ;   
A scena a s'assomeggia à quella do quinto giorno da settemaña da creaçion, ma a no l'é unna neuva creaçion , perché dòppo l'alluvioin a repopolaçion da tæra a l'é unna fase do progetto profetizzou pe-i primmi 6.000 anni de l'istöia da tæra. O Segnô o voeiva che sta fase a fïse terribile e dessuasiva. O l’à dæto à l’umanitæ a preuva mortale di effetti do seu giudiçio divin. Unna preuva ch'a saià regordâ inte 2 Pietro 3 :5 à 8 : " Perché veuan ignorâ, comme o çê o l'existeiva into tempo passou pe-a paròlla de Dio, e a tæra a l'é stæta formâ da l'ægua e pe mezo de l'ægua, e che pe ste cöse o mondo ch'o l'ea perso alloa o no l'é stæto conservou da l'ægua, tanto ch'o l'ea feugo contra o giorno do giudiçio e da destruçion di òmmi impii. Ma, amæ, no ve desmentegæ sta sola cösa, che co-o Segnô un giorno o l’é comme mill’anni, e mill’anni comme un giorno . L'alluvioin de feugo prevista a saiâ realizzâ in sciâ fin do setten millennio inte l'occaxon de l' Urtimo Giudiçio , con l'avertua de vivagne de feugo de magma sottotæra ch'a creuviâ tutta a superfiçie da tæra. Sto « lago de feugo » mensunou inte Ap. 20,14-15, o consummià a superfiçie da tæra co-i seu abitanti infedeli rebelli coscì comme e seu euvie che voeiva privilegiâ con desprexâ l’amô demostrou do Segnô. E sto setten millennio o l’é stæto profetizzou da-o setten giorno da settemaña, questo segondo a definiçion “ un giorno o l’é comme mill’anni e mill’anni son comme un giorno .”        
Gen.8:18 : " E o Noè o l'é sciortio, co-i seu figgi, e seu moggê e e moggê di seu figgi . "   
E bestie sciortie feua, i rappresentanti da neuva umanitæ à seu vòtta ne vëgnan feua da l'arca. Trovan a luxe do sô e o spaçio vasto e squæxi illimitou che a natua a ghe l'öfre, dòppo 377 giorni e neutte de confin int'un spaçio serrou streito e scuo. 
Gen. 8:19 : “ Tutte e bestie, tutti i öxelli e tutte e cöse che se spanze in sciâ tæra, segondo e seu meñe, son sciortie da l’ arca .   
A sciortia da l’arca a profetizza l’intrâ di eletti into regno do çê, ma solo quelli che son giudicæ pægi da-o Segnô intran. A-i tempi de Noè, questo o no l’ea ancon o caxo, dæto che i pöi e i pöri viveivan insemme, in sciâ mæxima tæra, combattendose un contra l’atro fin a-a fin do mondo.
Gen.8:20 : “ O Noè o l’à tiou sciù unn’artâ pe -o Segnô ; o l’à piggiou da tutte e bestie nette e da tutti i öxelli netti, e o l’à offerto di bruxæ in sce l’ artâ .   
L’offerta bruxâ a l’é un atto co-o quæ o Noè stæto çernuo o mostra a seu gratitudine a-o Segnô. A mòrte de unna vittima innoçente, inte sto caxo unn’animâ, a l’arregòrda a-o Segnô Creatô i mezzi co-i quæ, inte Gexù Cristo, o vegnià à resciöâ e anime di seu çernui. E bestie pue en degne d’imaginâ o sacrificio de Cristo ch’o l’incarnià a puritæ perfetta inte tutta a seu anima, o seu còrpo e o seu spito.
Gen.8:21 : “ E o Segnô o l’à sentio un profumo doçe, e o YaHWéH o l’à dito into seu cheu , No malediò ciù a tæra pe caxon de l’òmmo, perché l’imaginaçion do cheu de l’òmmo a l’é mâ fin da-a seu zoventù ; e no sciortiò ciù tutti i viventi, comme ò fæto .   
L’offerta bruxâ offerta da Noè a l’é un atto genuino de fæ, e fæ obbediente. Pecöse s’o l’òffre un sacrificio a-o Segnô , o l’é in respòsta à un rito sacrificâ ch’o gh’à ordenou de compiî , ben ben avanti de mostrâlo a-i ebrëi ch’an lasciou l’Egitto. L'esprescion « odô piaxeive » a no riguarda o divino senso de l'olfatto ma o seu divino Sciô ch'o l'apprexa segge l' obbediensa do seu fedele çernuo segge a vixon profetica che sto rito o dà a-o seu futuo sacrifiçio compascionoso , inte Gexù Cristo.  
Fin à l’Urtimo Giudiçio no ghe saià ciù deluvio destruttivo. L'esperiensa a l'à solo demostrou che l' òmmo o l'é inta carne pe natua e ereditäia « grammo », comme o Gexù o l'à dito di seu apòstoli inte Matt . O Segnô o l’avià donca da domâ sto “ grammo ” “ animâ ”, unn’opinion condivisa da Paolo inte 1 Cor 2:14, e demostrando inte Gexù Cristo a potensa do seu amô pe loiatri, çertidun de quelli ciammæ “ grammi ” vegnian di òmmi eletti fedeli e obbedienti .            
Gen. 8:22 : “ Fintanto che a tæra a l’arresta, o tempo de semensa e da raccolta, o freido e o cado, l’istæ e l’inverno, o giorno e a neutte no s’arrestan .   
Sto capitolo eutto o finisce con un rappòrto de alternaçioin di oppòsti assolui ch’an governou e condiçioin da vitta terrestre fin da-o primmo giorno da creaçion donde, pe mezo da seu constituçion « neutte e giorno », o Segnô o l’à revelou o scombattimento terrestre tra « sciuo » e « luxe » ch’o conquistià in sciâ fin pe mezo de Gexù Cristo. O l’enumera inte sto verscio quelle alternaçioin estremme che son dovue a-o fæto che o mæximo peccou o l’é a conseguensa da libera çernia dæta à ste creatue çeleste e terrestre che son donca libere d’ammâlo e de servîlo ò de refuâlo a-o ponto d’odiâlo. Ma a conseguensa de sta libertæ a saià a vitta pe-i partigian do ben e a mòrte e l’annihilaçion pe quelli do mâ comme l’à solo demostrou l’alluvioin.      
I argomenti stæti mensunæ pòrtan tutti un messaggio spirituale : 
“ A semensa e a raccolta ” : suggeriscian o comenso de l’ Evangelizzaçion e a fin do mondo ; immagine piggiæ da Gexù Cristo inte seu parabole, sorviatutto inte Matt.13,37 a-o 39 : “ O l’à respòsto: Quello ch’o semena a boña semensa o l’é o Figgio de l’Òmmo; o campo o l’é o mondo; a boña semensa son i figgi do regno; e erbe son i figgi do mâ; o nemigo ch’o l’à semenou o l’é o diao; a raccolta a l'é a fin do mondo ; I segatoî son i angeli .      
“ Freido e cado ” : “ cado ” o l’ é mensunou inte Ap . Ma a-o conträio, o « freido » o l’é ascì unna conseguensa da malediçion do peccou.          
“ Estæ e inverno ” : ste chì son e doe stagioin d’estremi, ciascheduña despiaxeive comme l’atra into seu eccesso.   
« Giorno e neutte » : o Segnô o î cita inte l’ordine che l’òmmo o ghe dà , perché into seu progetto, inte Cristo o l’arriva o tempo do giorno, quello de l’appello pe intrâ inta seu graçia, ma dòppo sto tempo o l’arriva quello de « a neutte donde nisciun o peu travaggiâ » segondo Gioan 9:4 , saieiva à dî cangiâ o seu destin de un perché o l’é definitivamente da-a vitta do tempo ò fisso pe- o tempo.     
 
 
 
Genexi 9
 
Separaçion da-a nòrma da vitta
 
Gen.9:1 : “E o Segnô o l’à benedito o Noè e i seu figgi, e o ghe dixe : «Fæte di fruti, moltiplicæve, e repiggiæ a tæra. »  
Sto chì o saià o primmo ròllo che o Segnô o dà a-i viventi seleçionæ e sarvæ da l’arca tiâ sciù da-i òmmi : Noè e i seu trei figgi. 
Gen.9:2 : “ A paura de ti e a paura de ti saian in sce tutte e bestie da tæra, in sce tutti i öxelli do çê, in sce tutto quello ch’o se mescia in sciâ tæra, e in sce tutti i pesci do mâ son consegnæ inte to man . »   
A vitta animale a deve a seu sopravivensa à l’òmmo , ch’a l’é a raxon pe-a quæ, ancon ciù che avanti de l’alluvio, l’òmmo o saià bon de dominâ e bestie. Feua che quande unna bestia a perde o contròllo pe mezo da paû ò de l’irritaçion, pe regola tutte e bestie an paû de l’òmmo e çercan de scappâ da lê quande ô incontran.
Gen.9:3 : “ Ogni cösa ch’a se mescia ch’a vive a saià mangiâ pe ti comme l’erba verde ch’o t’ò dæto tutte queste .   
Gh'é tante raxoin pe sto cangio inta dieta . Sensa dâ tròppa importansa à l'ordine presentou , primma , mensono l'assensa immediâ de mangiâ de ciante esaurio into corso de l'alluvioin e a tæra coverta d'ægue salæ ch'a l'é vegnua in parte sterile a l' arrepiggiâ solo che da maniman a seu piña e completa fertilitæ e produttivitæ. Pe de ciù, l'instauraçion di riti sacrificâ ebrëi a domandarà , into tempo giusto , o consummo da carne da vittima sacrificâ inta vixon profetica da Santa Çena donde o pan o saià mangiou comme scimbolo do còrpo de Gexù Cristo , e o succo do sangue d'uga bevuo comme un. Unna tersa raxon, meno avvocabile, ma no meno vea, a l’é che o Segnô o veu accurtî a duâ de vitta de l’òmmo ; e o consummo da carne ch’o corrompe e o pòrta into còrpo uman di elementi destruttivi da vitta o saià a base do successo do seu dexidëio e da seu deçixon. Solo l'esperiensa de unna dieta vegetariaña ò vegan a fornisce unna conferma personale de sto fæto. Pe rinforsâ sto pensceo, tegnî presente che o Segnô o no proibisce à l’òmmo de consummâ de bestie impue , ascì ben che son dannose pe-a seu sanitæ. 
Gen.9:4: “ Solo no mangiæ a carne co-a seu vitta, co-o seu sangue .  
Sto proibiçion o l'arresta valido inta vegia alleansa segondo Lev. 17,10-11 : « Se un òmmo da casa d'Israele ò di estranei che stan tra de loiatri o mangia o sangue de quæ se segge tipo , mi metto a mæ faccia contra quello ch'o mangia o sangue , e o taggiò da-o seu pòpolo . " e inte novitæ , segondo Atti 15:19 à 2 1 : " Pe quello son de l'opinion che no gh'emmo da fâ fastidio à quelli tra i genti che se son vortæ à Dio, ma che ghe scrivemmo de astenîse da-e inquinanaçioin di idoli, da-a fornicaçion, da-e cöse stræghe e da-e . Pecöse o Mosè o l’à da generaçioin inte tutte e çittæ quelli che ô predican, dæto ch’o l’é lezzuo inte sinagoga tutti i giorni de sabbato .     
O Segnô o ciamma « anima » a creatua intrega fæta da un còrpo de carne e da un spito do tutto dependente da-a carne. Inte sta carne, l’òrgano motô o l’é o çervello fornio da-o mæximo sangue ch’o vëgne purificou con tutti i respii da l’oscigeno tiou drento da-i pormoin . Into stato vivente , o çervello o crea i segnæ elettrichi che generan pensceo e memöia e o gestisce o fonçionamento de tutti i atri òrgani carnali che compoñan o còrpo fixico. O ròllo do « sangue » ch’o l’é ascì , da-o genöma , unico pe ògni anima vivente , o no dovieiva ëse consummou pe de raxoin de sanitæ, perché o pòrta scarti e impuritæ creæ inte tutto o còrpo, e pe unna raxon spirituale. O Segnô o l’à reservou pe lê mæximo, inte unna mainea assolutamente escluxiva , pe-o seu insegnamento religioso , o prinçipio de beive o sangue de Cristo, ma solo inta forma scimbolizzâ do succo d’uga. Se a vitta a l’é into sangue, quello ch’o beive o sangue de Cristo o se reconstruisce inta seu natua santa e perfetta , segondo o prinçipio reale ch’o l’afferma che o còrpo o l’é fæto de quello ch’o se nutre.     
Gen.9:5 : “ Se sa anche che o sangue de vòstre anime o domandiò da-e man de tutte e bestie ; e domandiò l’anima de l’òmmo da l’òmmo, anche da l’òmmo ch’o l’é seu fræ . »   
A vitta a l'é a cösa ciù importante pe-o Segnô Creatô ch'o l'à creâ . Bisogna ascoltâlo pe dâse conto de l'indignaçion che o crimine o constituisce verso de lê, o veo propietäio da vitta piggiâ. Comme tâ, solo lê o peu legittimâ l’ordine de piggiâ a vitta. Into verscio preçedente, o Segnô o l’à permisso à l’òmmo de piggiâ a vitta de bestie pe mangiâ, ma chì o l’é un crimine, un assassinio ch’o mette a fin definitivamente à unna vitta umaña. Sta vitta piggiâ a no l’avià ciù a poscibilitæ de avvexinâse a-o Segnô, e ni d’assciste à un cangio de conduta se fin à quello momento a no s’ea conformâ a-o seu standard de sarvessa. O Segnô chì o mette i fondamenti da lezze da vendetta , “ un euggio pe un euggio, un dente pe un dente, unna vitta pe unna vitta .” L’animâ o paià l’assascino de un òmmo co-a seu mæxima mòrte e l’òmmo do tipo Cain o saià ammassou s’o l’ammassâ o seu mæximo « fræ » de sangue do tipo Abele.    
Gen.9:6 : “ Se quarchedun o spantega o sangue de l’òmmo, o seu sangue o saià versou da l’òmmo ; pecöse o Segnô o l'à fæto l' òmmo a-a seu mæxima imagine . »   
O Segnô o no çerca d'aumentâ o numero de mòrti perché a-o conträio , con autorizzâ l'assascino de un assascin, o conta in sce un effetto deterrente e che, pe caxon do reisego incorrio , o numero ciù grande d'umoen o l'imprendià à controllâ a seu aggrescivitæ, pe no vegnî un assascin degno de mòrte, à seu vòtta,.
Solo quello ch’o l’é animou da-a fæ reale e autentica o peu dâse conto de cöse veu dî « o Segnô o l’à fæto l’òmmo a-a seu imagine ». Sorviatutto quande l'umanitæ a vëgne monstruosa e abominabile comme l'é o caxo ancheu into mondo do Ponente e da tutte e parte da tæra seduta da-a conoscensa scientifica.  
Gen.9:7 : “ E voscià, fæte fruto e moltiplicæve, spantegæve inta tæra e moltiplicæve inte quella . »   
O Segnô o veu pe in davei sta moltiplicaçion, e pe boña raxon, o numero di eletti o l’é mai tanto reduto , anche in relaçion a-i ciammæ che cazzan pe-a stradda , che ciù grande o l’é o numero de seu creatue , ciù o saià bon de attrovâ e seleçionâ i seu eletti tra de loiatre ; pecöse segondo a preçixon nottâ into Dan.7:9, a proporçion a l’é un mion stæto çernuo pe dexe miliardi ciammæ, ò 1 pe 10.000 .  
Gen.9:8 : “ E o Segnô o l’à parlou torna à Noè , e a-i seu figgi con lê , co-o dî :   
O Segnô o s'addressa a-i quattro òmmi perché, con dâ a dominaçion a- o rappresentante mascolin da speçie umaña, saian tegnui pe responsabili de quello ch'an lasciou fâ da-e dònne e da-i figgeu missi sotta a seu autoritæ. O dominio o l'é un segno de confiansa offerto da-o Segnô a-i òmmi ma o î rende do tutto responsabili davanti a-a seu faccia e a-o seu giudiçio .
Gen.9:9 : “ Ecco, stabilisco a mæ alleansa con ti e co-i to descendenti dòppo ti ; »   
L’é importante pe niatri ancheu dâse conto che semmo quella “ semensa ” co-a quæ o Segnô o l’à stabilio a seu “ alleansa ” . A vitta moderna e e seu invençioin seduttive no cangian e nòstre origine umañe. Semmo i eredi do neuvo comenso che o Segnô o l’à dæto à l’umanitæ dòppo o terribile diluvio. L'alleanza stabilia co-o Noè e i seu trei figgi a l'é speçifica . A l' invita o Segnô à no destrue tutta l'umanitæ co-e ægue de l'alluvio. Dòppo questo vegnià l’alleansa che o Segnô o stabilià con Abraham, ch’a saià compia sotta i seu doî aspeti succescivi conçentræ , letteralmente into tempo e spiritualmente, in sciô ministerio redentô de Gexù Cristo. St'alliansa a saià fondamentalmente individuale comme a condiçion de sarvessa ch'a l'é in costion. Inti secoli 16 avanti da seu primma vegnua , o Segnô o l’à revelou o seu progetto de sarvessa pe mezo di riti religioxi ordinai a-o pòpolo ebraico. Dapeu , dòppo a realizzaçion inte Gexù Cristo de sto progetto revelou inte tutta a seu luxe, pe pöco assæ 16 secoli in ciù l’infedeltæ a succede a-a fedeltæ e pe 1260 anni , a scuixeita ciù scua a regnià sotta l’egida do papismo roman. Da -o 1170, quande o Peter Waldo o l'à posciuo pratticâ torna a fede crestiaña pua e fedele con l'osservaçion do veo Sabbath compreiso , di fonçionäi elezzui meno inluminæ son stæti , dòppo de lê , seleçionæ into travaggio da Reforma intrapreiso ma no completou. Pe de ciù, l'é stæto solo che da-o 1843 che , pe mezo de unna doggia preuva de fæ, o Segnô o l'à posciuo attrovâ tra i precorritoî de l'Adventismo di fedeli eletti . Ma l’ea ancon tròppo tempoio pe loiatri capî do tutto i mistëi revelæ inte seu profeçie. O segno de l’alliansa co-o Segnô o l’é de tutti i tempi o contributo e a reçeçion da seu luxe, l’é pe questo che l’euvia che scrivo into seu nomme, pe illuminâ i seu çernui, a constituisce sotta o titolo de « testimoniansa de Gexù », a seu urtima forma, o segno che a seu alliansa a l’é ben ben reale e confermâ.        
Gen.9:10 : “ con tutte e creatue vivente ch’en con voscià, segge di öxelli che de bestie e de tutte e bestie da tæra, segge con tutte quelle che son vegnue feua da l’arca, segge con tutte e bestie da tæra . »   
L’alleanza presentâ da-o Segnô a l’à da fâ ascì co-e bestie, saieiva à dî tutto quello ch’o vive e o se moltiplicarà in sciâ tæra.
Gen.9:11 : “ Mi stabilirò a mæ alleansa con ti ; »   
A leçion mostrâ da l'alluvio a dev'arrestâ unica. O Segnô o s’impegnià oua inte un combattimento streito perché a seu finalitæ a l’é de guägnâ o cheu di seu çernui.
Gen.9:12 : " E o Segnô o l'à dito : Questo o l'é o segno de l'alleansa ch'o fasso tra mi e ti e tutte e creatue vivente ch'en con ti pe sempre e sempre : "   
Sto segno che o Segnô o dà o l’à da fâ con tutto quello ch’o vive in puro e impuru. No l’é ancon o segno d’appartensa a-a seu persoña, ch’o saià o Sabbath do setten giorno. Sto segno o l'arregòrda a-i viventi l'impegno ch'o l'à piggiou pe no destruili mai ciù co-e ægue do diluvio ; Sto chì o l'é o seu limite. 
Gen.9:13 : “ Ò misso o mæ erco inta nuvia, e o saià comme segno de unn’alleansa tra mi e a tæra .”   
A sciensa a l'ascciæià a caxon fixica de l'existensa de l'erconçê. A l'é unna decompoxiçion do spettro da luxe do sô ch'a s'appoggia in sce di sottî seu d'ægua ò erta umiditæ. Tutti an remarcou che l’ erconçê o comparisce quande piove e o sô o spantega i seu raggi de luxe. Con tutto, a piövia a s'arregòrda l'alluvioin e a luxe do sô a rappresenta a luxe appreçiâ, benefica e lenitiva do Segnô.
Gen.9:14 : “ E quande portiò de nuvie in sciâ tæra, l’erco o s’appareiâ inta nuvia : »   
E nuvie son stæte donca inventæ da-o Segnô pe creâ a piövia solo dòppo l'alluvioin e into mæximo tempo che o prinçipio de l'erconçê. Però , inti nòstri tempi abominabili, òmmi e dònne impi an deformou e profanou sto soggetto de l’erconçê con piggiâ sto scimbolo de l’alliansa diviña pe fâlo vegnî l’acrònimo e l’emblema de l’arrecuggeita di perversci sessuali. O Segnô o dev’attrovâ inte questo unna boña raxon pe corpî st’umanitæ odiosa e sensa rispetto verso de lê e da speçie umaña. I urtimi segni da seu raggia comparian de lì à un pittin, bruxanti comme o feugo e destruttivi comme a mòrte.
Gen.9:15 : “ E me regòrdo a mæ alleansa, ch’a l’é tra mi e ti e tutte e creatue vivente de tutta a carne, e e ægue no saian ciù un diluvio pe destrue tutta a carne . »   
Lezendo ste poule de benevolensa da-a bocca do Segnô, mesuo o paradòsso pensando a-e osservaçioin ch’o peu fâ ancheu pe caxon da perverscitæ umaña ch’a torna a-o livello di antediluvien.
O Segnô o mantegnià a seu paròlla, no ghe saià ciù diluvio d’ægua, ma pe tutti i rebelli , un diluvio de feugo o l’é reservou pe-o giorno de l’urtimo giudiçio ; che l’apòstolo Pietro o ne l’à regordou inte 2 Pietro 3:7 . Ma avanti de sto urtimo giudiçio , e avanti do retorno de Cristo, o feugo atòmico da Tersa Guæra Mondiâ ò “ 6a trömba ” de Ap. 9:13 a-o 21, o vegnià , sotta forma de moltipli e scinistri “ fonzi ” mortali , pe portâ via i refugi de l’iniquitæ che e grende çittæ ò no ëse capitæ , E.      
Gen.9:16 : “ L’erco o saià inta nuvia ; e ô guarderò, pe arregordâme de l'alleansa eterna tra o Segnô e tutte e creatue vivente de tutta a carne ch'a l'é in sciâ tæra .»   
Quello tempo o l'é lontan da niatri e o porrieiva lasciâ a-i neuvi rappresentanti de l'umanitæ a gran speransa de schivâ i erroî commessi da-i antediluvien. Ma ancheu a speransa a no l’é ciù permissa perché o fruto di antediluvien o comparisce da tutte e parte tra de nò.
Gen.9:17: “ E o Segnô o l’à dito a-o Noè , questo o l’é o segno de l’alleansa ch’ò stabilio tra mi e tutta a carne ch’a l’é in sciâ tæra . »  
O Segnô o l’enfatizza o carattere de st’alleansa ch’a l’é stabilia con “ tutta a carne ”. Sta chì a l'é unn'alliansa ch'a l'anià de longo l'umanitæ into senso collettivo.  
Gen.9:18 : “ I figgi de Noè, ch’en sciortii da l’arca, son Sem, Cam e Jafet. O Cam o l'ea o poæ de Canaan . »   
Unna ascciæimento a ne vëgne dæta : “ Cam o l’é stæto o poæ de Canaan .” Arregòrdate che o Noè e i seu figgi en tutti di zaganti ch’an mantegnuo a dimenscion di antediluvien. Coscì, i zaganti van avanti à moltiplicâse, sorvetutto inta tæra de " Canaan ", donde i ebrëi ch'an lasciou l'Egitto î descrovian a-a seu desgraçia, dæto che a paura provocâ da-a seu dimenscion a î condannià à vagabondâ pe 40 anni into deserto e à moî lì.    
Gen.9:19 ​​: “ Sti chì son i trei figgi de Noè, e da-i seu descendenti a tæra intrega a l’é stæta popolâ . »   
Tegnî in conto che in origine, i antediluvien aivan tutti un òmmo pe-a seu origine : Adammo. A neuva vitta pòst - diluviaña a l'é construta in sce træ persoñe, o Sem, o Cam e o Jafet. I pòpoli di seu descendenti saian donca spartii e spartii . Ògni neuva nascion a saià ligâ a-o seu patriarca, Sem, Cam ò Jafet. O spito de spartiçion o piggiâ da ste origine despæge pe mette i òmmi attaccæ a-e seu tradiçioin antighe un contra l'atro. 
Gen.9:20 : “ O Noè o l’à comensou à travaggiâ a tæra e o l’à ciantou de vigne . »   
St'attivitæ chì, ascì ben ch'a l'é normale, a l'aviâ con tutto de conseguense grave. Pecöse in sciâ fin da seu cortivaçion, o Noah o l'arrecheugge e uve e o succo pressou stæto oscidou, o beive de l'alcol.
Gen.9:21 : “ E o l’à bevuo o vin, e o s’é imbriægo, e o s’é descoverto into mezo da seu tenda. »   
Perdendo o contròllo de seu açioin, o Noah o se credde da solo, o se descoverze e o se despuggia do tutto.
Gen.9:22 : “ E Cam, o poæ de Canaan, o l’à visto a nuditæ de seu poæ, e o l’à contou a-i seu doî fræ de feua. »   
À quelli tempi, o spito uman o l’ea ancon ben ben senscibile à sta nuditæ descoverta da-o peccatô Adammo. E o Cham, demoou e de seguo un pittin in burla, o l'à a brutta idea de contâ a seu esperiensa vixiva a-i seu doî fræ.
Gen.9:23 : “ Allora Sem e Jafet an piggiou o mantello, e o l’an misso in scê seu spalle, e son anæti inderê, e an coverto a nuditæ de seu poæ; pecöse e seu facce ean desviæ, no veddeivan a nuditæ de seu poæ . »   
Con tutte e precauçioin neçessäie, i doî fræ creuvan o còrpo nudo de seu poæ.
Gen.9:24 : “ E quande o Noè o s’é desveggiou da-o seu vin, o l’à sentio quello che o seu figgio ciù piccin o gh’aiva fæto . »   
Coscì i doî fræ aivan da mostrâghe. E sta denonçia a l’exita o Noè ch’o sente che o seu onô comme Poæ o l’é stæto attaccou. O no l'aiva bevuo de propòxito de l'alcol e o l'ea stæto vittima de unna reaçion naturale do succo d'uga ch'o s'òscida co-o tempo e o succao o se trasforma inte de l'alcol.
Gen.9:25 : “ E o l’à dito : « Maledito Canaan ! Ch'o segge o scciavo di scciavi a-i seu fræ ! »   
De fæto, st’esperiensa a serve solo comme preteiso pe-o Segnô creatô de profetizzâ in scî descendenti di figgi de Noè. Pecöse o mæximo Canaan o no l’aiva da fâ con l’açion de seu poæ Cam; o l’ea donca innoçente da seu colpa. E Noè o l'à maledio, perché o no l'aiva fæto ninte. A scituaçion stabilia a comensa à revelâne un prinçipio do giudiçio do Segnô ch’o comparisce into segondo di seu dexe comandamenti leggibili inte Esò.20:5 : " No ti ghe inchinisci, e no ti ghe servî; pecöse mi, YaHWéH, o teu Dio, son un Dio zeloso, ch’o vixita l’iniquitæ di poæ in scî figgi fin a-a tersa e quarta generaçion de quelli che m’odian, » . Inte st’ingiustiçia apparente s’attreuva ascosa tutta a saviessa de Dio. Pecöse, pensâghe, o ligamme tra figgio e poæ o l'é naturale e o figgio o piggiâ delongo a parte do poæ quande o l'é attaccou ; feua che pe de ræe ecceçioin. Se o Segnô o l’accapita o poæ, o figgio o l’odierà e o defende o poæ. Con maledî seu figgio, Canaan, o Noè o l'à castigou Cam, o poæ ch'o l'ea preoccupou pe-o successo di seu descendenti. E Canaan, da seu parte, o portià e conseguense d’ëse o figgio de Cam. O sentià donca un rancore ch’o duâ contra o Noè e i doî figgi ch’o l’à benedito : Sem e Jafet. Noi savemmo za che i descendenti de Canaan saian destruti da-o Segnô pe offrî à Israele, o seu pòpolo liberou da-a scciavitù egiçia (un atro figgio de Cam : Mitsraim), o seu territöio naçionale.         
Gen.9:26 : “ O l’à dito torna : Benedito YaHWéH , o Segnô de Sem, e che Canaan o segge o seu servitô ! »   
O Noè o profetizza in scî seu figgi o progetto che o Segnô o l’à pe ògnidun de loiatri. Coscì i descendenti de Canaan saian scciavi di descendenti de Sem. O Ham o s'é allargou verso sud e o s'é popolou o continente african fin a-a tæra d'Israele d'ancheu. Shem o s'espandiâ verso levante e sud-est, con popolâ i paixi arabi mossulmen d'ancheu. Da-a Caldea, l’Iraq d’ancheu, o l’é vegnuo o Abraham, un semita puo. A stöia a conferma che l'Africa Cananea a l'ea de fæto a scciava di arabi descendente da-o Sem.
Gen.9:27 : “ Che o Segnô o l’allarghe o dominio de Jafet, e o l’abite inte tende de Sem, e o Canaan o segge o seu servitô! »   
Jafet o s'espanderà verso o nòrd , verso levante e verso ovest . Pe tanto tempo, o nòrd o dominià o sud. I paixi crestianizzæ do nòrd sperimentian un sviluppo tecnico e scientifico ch'o ghe permettià de sfrütâ i paixi arabi do sud e de rende in scciavitù i pòpoli d'Africa, descendenti de Canaan.
Gen.9:28 : “ E Noè o l’à visciuo dòppo o diluvio treiçentoçinquant’anni . »   
Pe 350 anni, o Noè o l’à posciuo dâ testimoniansa de l’alluvio a-i seu contemporanei e avvertîli contra e colpe di antediluvien.
Gen.9:29 : “ Tutti i giorni de Noè ean neuveçentoçinquant’anni ; alloa o l'é mòrto . »   
Do 1656, l’anno de l’alluvio da-o Adammo, o Noè o l’aiva 600 anni , donca o l’é mòrto do 2006 da- o peccou de Adammo, con 950 anni. Segondo o Gen. 10:25, a-a nascion de " Peleg " do 1757, " a tæra a l'é stæta scompartia " da-o Segnô pe caxon de l'esperiensa da revoluçion rebelle do re Nimrod e da seu Torre de Babel. A divixon , ò separaçion , a l'é stæta a conseguensa de lengue despæge che o Segnô o l'à dæto a-i pòpoli de mainea che se separassan e no formassan ciù un blòcco unio davanti a-a seu faccia e a-a seu voentæ . Coscì o Noah o l'à visciuo l'evento e à quelli tempi o l'aiva 757 anni.    
 
Quande o Noè o l'é mòrto , o Abram o l'ea za nasciuo (do 1948, ò 2052 anni avanti da mòrte de Gexù Cristo , collocou inte l'anno 30 da nòstra era do nòstro sòlito calendäio fäso), ma o l'ea à Ur, in Caldea, lontan da-o Noè ch'o viveiva a-o nòrd verso o monte Ararat .
Nasciuo do 1948, quande seu poæ Terah o l'aiva 70 anni, o Abram o l'à lasciou Charan , pe responde à l'ordine do Segnô , à l'etæ de 75 anni do 2023, 17 anni dòppo a mòrte de Noah do 2006 . O relay spirituale de l'alliansa o l'é donca asseguou e realizzou.
À 100 anni, do 2048, o Abram o vëgne o poæ de Isaac. O l'é mòrto a-i 175 anni do 2123.
À l' etæ de 60 anni , do 2108 , Isaac o l'é vegnuo o poæ di seu binelli Esau e Giacobbe, segondo Gen.25:26.
 
 
 
Genexi 10
 
A separaçion di pòpoli .
 
Sto capitolo o ne presenta i descendenti di trei figgi de Noè. Sta revelaçion a saià utile perché inte seu profeçie, o Segnô o se referià delongo a-i nommi originäi di territöi interessæ. Çertidun de sti nommi se peuan identificâ de lengê co-i nommi d'ancheu perché an conservou e seu reixe prinçipæ, pe exempio : " Madai " pe Mede, " Tubal " pe Tobolsk, " Meshech " pe Mosca.       
Gen. 10:1 : “ Queste son e generaçioin di figgi de Noè: Sem, Cam e Jafet. E dòppo o diluvio gh’é nasciuo di figgi. »   
I figgi de Giafet .
Gen. 10:2 : “ I figgi de Jafet ean : Gomer, Magog, Madai, Giavan, Tubal, Meshec e Tiras . »     
“ Madaï ” o l’é o Media ; “ Giava ” , Greçia ; “ Tubal ” , Tobolsk, “ Meshech ” , Mosca.          
Gen. 10:3 : “ I figgi de Gomer : Askenaz, Rifat e Togarma. »     
Gen. 10:4 : “ I figgi de Giavan : Elisea, Tarsis, Kittim e Dodanim. »    
« Tarsis » o veu dî Tarso ; " Kittim ", Çipro.     
Gen. 10:5 : “ Da loiatre e isoe de naçioin ean popolæ , segondo e seu tære, segondo a seu lengua , segondo e seu famigge, segondo e seu naçioin. »   
L'esprescion " e isoe de naçioin " a fa referimento a-e naçioin de Ponente de l'Euröpa d'ancheu e a-e seu gren estenscioin comme e Americhe e l'Australia.  
A preçixon « segondo o lenguaggio de ciaschedun » a troviâ a seu spiegaçion inte l’esperiensa da tore de Babel revelâ into Gen.  
 
I figgi de Cam .
Gen. 10:6 : “ I figgi de Cam ean : Cus, Mizraim, Put e Canaan. »     
Cush o veu dî Etiòpia ; “ Mitzraim ” , Egitto ; “ Put ” , Libia ; e “ Canaan ” , Israele d’ancheu ò Palestiña antiga.          
Gen.1 0:7 : “ I figgi de Cus : Seba, Havila, Sabta, Raama e Sabteca. I figgi de Raama : Seba e Dedan. »     
Gen.1 0:8 : “ E Cus o l’à fæto nasce Nimrod ; O l’à comensou à ëse potente in sciâ tæra. »     
Sto re “ Nimrod ” o saià o construttô da “ tore de Babel ”, caxon da separaçion de lengue da parte do Segnô ch’o separa e o l’isoa i òmmi inte di pòpoli e de naçioin segondo o Gen.11.    
Gen. 10:9 : “ O l’ea un cacciatô potente davanti à YaHWéH ; Pe questo se dixe : Comme o Nimrod, un cacciatô potente davanti à YaHWéH . »     
Gen. 10:10 : “ O l’à regnou a-o prinçipio in sce Babel, Erec, Accad e Calne, inta tæra de Shinar. »    
“ Babel ” o se referisce à l’ antiga Babilònia ; " Accad " , antiga Accadia e a çittæ d'ancheu de Baghdad ; " Scinâ " , Iraq.         
Gen. 10:11 : “ Da quella tæra a l’é vegnua l’Asciria ; o l'à tiou sciù Ninive, Rehobot-Ir, Calah , .     
« Assur » o veu dî Assiria. “ Nineve ” a l'é vegnua à ëse a Mosul d'ancheu .    
Gen. 10:12 : “ e Resen tra Ninive e Calah ; A l'é a çittæ grande. »     
Ste træ çittæ chì ean collocæ inte l'Iraq d'ancheu a-o nòrde e longo o sciumme “ Tigris ” .  
Gen. 10:13 : “ E Mizraim o l’à fæto nasce i Ludimi, i Anamimi, i Lehabimi e i Naftuhimi, ”    
Gen. 10:14 : “ i Patruscim, i Casluhim, da-i quæ son vegnui i Filistei e i Caftorim. »    
I " Filisteixi " fan referimento a-i palestineixi d'ancheu, ancon in guæra con Israele comme inta vegia alleansa. Son i figgi de l'Egitto, un atro nemigo istòrico de Israele fin a-o 1979 quande l'Egitto o l'à fæto unn'alleansa con Israele.  
Gen. 10:15 : “ E Canaan o l’à fæto nasce Sidon, o seu primmo nasciuo, e Et ; »    
Gen. 10:16 : “ e i Jebusciti, i Amori, i Girgasciti, ”    
« Jebus » o veu dî Gerusalemme ; I “ Amori ” ean i primmi abitanti do territöio dæto da-o Segnô à Israele. Sciben che son arrestæ drento da nòrma gigante , o Segnô o î à ammassæ e o î à destruti con di orni teusceghi davanti a-o seu pòpolo pe liberâ do spaçio.     
Gen. 10:17 : “ i Iviti, i Architi, i Sinien, ”   
" Peccato " o veu dî Ciña.  
Gen. 10:18 : “ i Arvaditi, i Zemariti, i Amatiti. Dapeu e famigge di Cananeixi se son despersæ. »    
Gen. 10:19 : “ O confin di Cananeiti o l’ea da Scidon, fin à Gerar, fin à Gaza, e fin à Sòdoma, Gomorra, Adma e Zeboim, fin à Lasa. »    
Sti antighi nommi chì delimitan a tæra d'Israele in sciâ banda de ponente do nòrde donde gh'é Scidon, a-o sud donde s'attreuva ancon Gaza d'ancheu, e in sciâ banda à levante do sud , segondo a collocaçion de Sòdoma e Gomorra in sciô scito do " Mâ Morto " , a-o nòrde donde s'attreuva Zeboim .     
Gen. 10:20 : “ Sti chì son i figgi de Cam, segondo e seu famigge, segondo e seu lengue, inti seu paixi, inte seu naçioin. »    
 
I figgi de Sem .
Gen. 10:21 : “ E à Sem gh’é nasciuo di figgi, o poæ de tutti i figgi de Eber, e fræ de Jafet, o primmo nasciuo. »   
Gen. 10:22 : “ I figgi de Sem ean : Elam, Assur, Arfassad, Lud e Aram. »    
" Elam " o se referisce à l' antigo pòpolo persian de l ' Iran d'ancheu , coscì comme a-i arien de l' India do nòrd ; " Assur " , antiga Assiria inte l'Iraq d'ancheu ; “ Lud ” , fòscia Lod in Israele ; « Aram » , i aramei da Sciria .              
Gen. 10:23 : “ I figgi d’Aram : Uz, Hul, Geter e Mas. »    
Gen. 10:24 : “ Arfassad o l’à fæto nasce Sela ; e Sela o l'à fæto nasce Eber. »    
Gen. 10:25 : “ E a-o Eber gh’é nasciuo doî figgi : un o se ciammava Peleg, perché inti seu giorni a tæra a l’ea spartia ; »    
Attreuviemmo inte sto verscio a preçixon : « perché inti seu giorni a tæra a l’ea spartia ». Ghe devemmo a poscibilitæ de datâ, inte l’anno 1757 do peccou d’Adam, a separaçion de lengue ch’a ne vëgne da-o tentativo d’ unificaçion rebelle co- o tiâ sciù a Torre de Babel. Coscì sto chì o l’é o tempo do regno do re Nimrod.  
Gen. 10:26 : “ Gioctan o l’à fæto nasce Almodad, Selef, Asarmavet, Jera, ”    
Gen. 10:27 : “ Adoram, Uzal, Dikla, ”   
Gen. 10:28 : “ Obal, Abimael, Seba, ”   
Gen. 10:29 : “ Ofir, Havila e Jobab. Tutti sti chì ean figgi de Joctan. »    
Gen. 10:30 : “ Abitavan da Mesa, verso Sefar, fin a-a montagna de levante. »    
Gen. 10:31 : “ Sti chì son i figgi de Sem, segondo e seu famigge, segondo e seu lengue, inti seu paixi, inte seu naçioin. »    
Gen. 10:32 : “ Queste son e famigge di figgi de Noè, segondo e seu generaçioin, inte seu naçioin. E da loiatri son vegnue e naçioin che s'ean spantegæ in sciâ tæra dòppo o diluvio . »   
 
 
 
Genexi 11
 
Separaçion pe lengue
 
Gen. 11:1 : “ E tutta a tæra a l’aiva unna sola lengua e un solo discorso . ”   
O Segnô o s’arregòrda chì a conseguensa lògica do fæto che tutta l’umanitæ a descende da unna sola cobbia : Adammo e Eva. A lengua parlâ a l'é stæta donca trasmissa à tutti i descendenti. 
Gen. 11:2 : “ E comme viægiavan da-o levante, an attrovou unna ciaña inta tæra de Shinar, e gh’an visciuo .   
À " levante " do paise de " Schinar " inte l'Iraq d'ancheu gh'ea l'Iran d'ancheu. Lasciando di terren ciù erti, i òmmi se son riunii inte unna ciaña, ben annagâ da-i doî grendi sciummi, " l'Eufrate e o Tigri " (ebraico : Phrat e Hiddekel) e fertile. Into seu tempo, o Lòt, o nevo de Abraham , o l'avià ascì çernou sto pòsto pe stabilîse lì , quande o se separa da-o seu tio. A grande ciaña a favoriâ a construçion d'unna grande çittæ, “ Babel ”, ch'a l'arresta famosa fin a-a fin do mondo.         
Gen. 11:3 : “ Se dixan un con l’atro : Vegnî ! Famo di moin e bruxemmoli into feugo. E o moin o l'ea a seu pria, e o bitumno o l'ea o seu çemento .    
I òmmi arrecuggeiti no vivan ciù inte tende ; descrovan a fabricaçion de moin fornæ che permettan a construçion de abitaçioin permanente ; Sta descoverta chì a l'é l'origine de tutte e çittæ. Inta seu scciavitù in Egitto, a produçion de sti moin, pe tiâ sciù o Ramses pe-o Faraon, a saiâ a caxon do sofferimento di Ebrëi. A differensa a l’é che i seu moin no saian cotti into feugo, ma fæti de tæra e de paggia, saian secchi into sô ardente de l’Egitto.
Gen. 11:4 : “ Dixan torna : Vegnî ! Costruemmose unna çittæ e unna tore che a seu çimma a pòsse arrivâ a-o çê , e fâse un nomme, pe no ëse despersæ in sciâ faccia da tæra intrega ”    
I figgi de Noè e i seu descendenti viveivan despersci in sciâ tæra, comme di nòmadi, e delongo inte de tende adattæ a-i seu movimenti. Inte sta revelaçion, o Segnô o piggia comme mira o momento quande, pe-a primma vòtta inte l'istöia de l'umanitæ, i òmmi an deçiso de stabilîse inte un pòsto e inte de abitaçioin permanente , constituindo coscì o primmo pòpolo sedentäio. E sta primma riunioin a î pòrta à unîse inte un tentativo de scappâ da-a separaçion ch'a dà vitta à de rattelle, de scombatte e de mòrti. Imprendeivan da Noè a sciätâ e a violensa di antediluvien ; a-o ponto che o Segnô o l’aiva da destruili. E pe controllâ megio o reisego de repete i mæximi erroî, pensan che, con arrecheuggese da-a vexin inte un pòsto, arriëscian à schivâ sta violensa. O dixe o dixe : l'unitæ a l'é fòrsa. Da-o tempo de Babel, tutti i gren dominatoî e e gren dominaçioin an fondou a seu fòrsa in sce l'union e l'arrecuggeita. O capitolo passou o mensuñava o re Nimrod ch'o l'ea , à tutti i mòddi , o primmo cappo unificatô de l'umanitæ do seu tempo, pròpio con tiâ sciù Babele e a seu tore.  
O testo o speçifica : “ unna tore che a seu çimma a tocca o çê .” St'idea de « toccâ o çê » a l'indica l'intençion d'azzonze o Segnô into çê pe mostrâghe che i òmmi peuan fâ sensa de lê e che an de idee pe schivâ e destrigâ i seu problemi da soli . A no l’é ninte de ciù ni de meno che unna sfidda a-o Segnô Creatô.     
Gen. 11:5 : “ O Segnô o l’é desceiso pe vedde a çittæ e a tore, che i figgi di òmmi tiava sciù . ”   
Sta chì a l’é solo che unn’imagine ch’a ne revela che o Segnô o conosce o progetto pe unn’umanitæ animâ torna da di penscëi rebelli.
Gen. 11:6 : “ E o Segnô o l’à dito : Ecco, o pòpolo o l’é un solo, e o l’à tutti unna lengua ; Oua ninte o gh'impedisceiva de fâ quello ch'aivan pensou .    
A scituaçion a-o tempo de Babele a l'é invexendâ da-i universalisti d'ancheu che sonnan con sto ideale : formâ un pòpolo sencio e parlâ unna lengua sola. E i nòstri universalisti, comme quelli Nimrod recuggeiti insemme, no se gh’impòrta cöse pensa o Segnô in sce st’argomento. Eppoi do 1747 da-o peccou d’Adam , o Segnô o l’à parlou e espresso a seu opinion. Comme e seu poule indican, l'idea do progetto uman a no ghe piaxe e a ô sciäta. Però, no gh'é costion d'annichilâli torna. Ma nottemmo che o Segnô o no contestâ l’efficaçitæ do critëio de l’umanitæ rebelle. O l’à solo che un desvantaggio e o l’é pe lê : ciù se recuggeivan, ciù o refuan, no ghe servan ciù, ò pezo ancon, servan de fäse divinitæ davanti a-a seu faccia.  
Gen. 11:7 : “ Dai ! Anæmo zu e confondiemmo a seu lengua, coscì che no capiscian o discorso l'un de l' atro .    
O Segnô o l’à a seu soluçion : “ Confondiemmo a seu lengua, coscì che no capiscian o discorso de l’atro .” St'açion chì a l'ammia à mette in deuvia un miracolo divin . Inte un momento, i òmmi parlan de lengue despæge e, no se capiscian ciù, son obrigæ à stramuâse un da l'atro. L'unitæ dexidiâ a l'é rotta . A separaçion di òmmi, o tema de sto studio, a l'é ancon lì, ben compia.  
Gen. 11:8 : “ E o YaHWéH o î à spantegæ da lì in sciâ faccia de tutta a tæra ; e an ciantou de tiâ sciù a çittæ .    
Quelli che parlan a mæxima lengua se mettan insemme e se distançian da-i atri. L’é donca dòppo st’esperiensa de “ lengue ” che o pòpolo o s’installiâ inte di pòsti differenti donde o troviâ de çittæ in pria e in moin. Se formian de naçioin e pe castigâ e seu colpe, o Segnô o saià bon de mettile l’uña contra l’atra. O tentativo de " Babel " de stabilî a paxe universale o l'é fallio.    
Gen. 11:9 : “ Pe quello a l’é stæta ciammâ Babel, perché lì o YaHWéH o l’à confuso a lengua de tutta a tæra, e da lì o YaHWéH o î à spantegæ in sciâ faccia de tutta a tæra . ”   
O nomme « Babel » ch’o veu dî « confuxon » o va ben conosciuo perché o mostra a-i òmmi comme o Segnô o l’à reagio a-o seu tentativo d’union universale : « a confuxon de lengue ». A leçion a l’aiva l’intençion d’avvertî l’umanitæ fin a-a fin do mondo , dæto che o Segnô o voeiva revelâ st’esperiensa inta seu testimoniansa , dettâ a-o Mosè ch’o l’à scrito coscì i primmi libbri da seu santa Bibbia che lezemmo ancon ancheu . O Segnô o no l’aiva da deuviâ a violensa contra i rebelli de quelli tempi. Ma o no saià o mæximo in sciâ fin do mondo quande , reproduxendo sta riunioin universale condannâ da-o Segnô, i urtimi rebelli che son sorvevisciui dòppo a Tersa Guæra Mondiale saian destruti da-o glorioso retorno de Gexù Cristo. An donca da fâ co-a « seu raggia » d’avei, in azzonta, piggiou a deçixon d’ammassâ i seu urtimi çernui perché saian arrestæ fedeli a-o seu sabbath santificao fin da- a creaçion do mondo. A leçion dæta da-o Segnô a no l'é mai stæta osservâ da l'umanitæ e delongo inte tutta a tæra, e grende çittæ se son formæ fin à quande o Segnô o ê à fæte destrue da di atri pòpoli ò da de epidemie mortæ de grande magnitudine.         
 
 
I descendenti de Sem .
Verso o Abraham o poæ di credenti e de religioin monoteiste d'ancheu
Gen.11:10 : “ Queste son e generaçioin de Sem. E Sem o l'à visciuo çentanæa d'anni, e o l'à nasciuo Arfassad doî anni dòppo o diluvio .    
Figgio de Sem, Arfaxad o l'é nasciuo do 1658 (1656 + 2)
Gen. 11:11 : “ E Sem o l’à visciuo çinqueçento anni, dòppo avei nasciuo Arfaxad, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
O Sem o l'é mòrto do 2158 à l'etæ de 600 anni (100 + 500)
Gen. 11:12 : “ Arfaxad o l’à visciuo trentaçinque anni, e o l’à appartou Sela . ”   
Figgio de Arpac Shad , Shela o l'ea nasciuo do 1693 (165 8 + 35).
Gen. 11:13 : “ E Arfassad o l’à visciuo quattroçentotrei anni dòppo avei partorio Sela . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .    
O Arpaccad o l'é mòrto do 2096 à l'etæ de 438 anni (35 + 403)
Gen. 11:14 : “ E Sela o l’à visciuo trent’anni e o l’à nasciuo Eber . ”   
Héber o l'é nasciuo do 1723 (1693 + 30)
Gen. 11:15 : “ E Sela, dòppo avei nasciuo Eber, o l’à visciuo quattroçentotrei anni, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
Shela o l'é mòrto do 2126 (1723 + 403) à l'etæ de 433 anni (30 + 403)
Gen. 11:16 : “ E Eber o l’à visciuo trentaquattro anni e o l’à appartou Peleg .   
O Peleg o l'ea nasciuo do 1757 (1723 + 34). A-o tempo da seu nascion , segondo Gen. 10:25 , “ a tæra a l’ea spartia ” da-e lengue parlæ creæ da-o Segnô pe scompartî e separâ i òmmi recuggeiti à Babel .   
Gen. 11:17 : “ E Eber, dòppo avei partorio Peleg, o l’à visciuo quattroçentotrenta anni, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
Heber o l'é mòrto do 2187 (1757 + 430) à l'etæ de 464 anni (34 + 430)
Gen. 11:18 : “ Peleg o l’à visciuo trent’anni e o l’à nasciuo Reu . ”   
Rehu o l'é nasciuo do 1787 (1757 + 30)
Gen. 11:19 : “ E Peleg o l’à visciuo doeçentoneuve anni, dòppo avei nasciuo Reu. e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
O Peleg o l'é mòrto do 1996 (1787 + 209) à l'etæ de 239 anni (30 + 209) . O mette in luxe l'accorçimento brutale da vitta probabilmente dovuo a-a rebellion da Torre de Babel compia into seu tempo.
Gen. 11:20 : “ Rehu o l’à visciuo trentadoî anni e o l’à nasciuo Serug . ”   
O Serug o l'é nasciuo do 1819 (1787 + 32)
Gen. 11:21 : “ E Reu, dòppo avei nasciuo Serug, o l’à visciuo doeçentosette anni, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
O Rehu o l'é mòrto do 2096 (1819 + 207) à l'etæ de 239 anni (32 + 207)
Gen. 11:22 : “ Serug o l’à visciuo trent’anni e o l’à nasciuo Nacor .   
O Nachor o l'é nasciuo do 1849 (1819 + 30)
Gen. 11:23 : “ Dòppo avei partorio Nahor, Serug o l’à visciuo doeçento anni, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
O Serug o l'é mòrto do 2049 (1849 + 200) à l'etæ de 230 anni (30 + 200)
Gen. 11:24 : “ Nahor o l’à visciuo vintinòuve anni e o l’à nasciuo Tara . ”   
O Terach o l'é nasciuo do 1878 (1849 + 29)
Gen. 11:25 : “ E Nahor, dòppo avei partorio Tara, o l’à visciuo çento dixineuve anni, . e o l’à fæto nasce di figgi e de figge .   
O Nachor o l'é mòrto do 1968 (1849 + 119) à l'etæ de 148 anni (29 + 119)
Gen. 11:26 : “ Tera o l’à visciuo settanta anni e o l’à avuo o poæ de Abram, Nahor e Haran . ”   
O Abram o l'é nasciuo do 1948 (1878 + 70)
Abram o l’avià o seu primmo figgio legittimo, Isaac, quand’o l’avià 100 anni, do 2048 , segondo o Gen. 21:5 : “ O Abraham o l’aiva çentanæa d’anni quande o l’à nasciuo seu figgio Isaac .”   
O Abram o saià mòrto do 2123 à l'etæ de 175 anni , segondo o Gen. 25:7 : « Sti chì son i giorni di anni da vitta de Abraham : o l'à visciuo çentosettantaçinque anni » .    
Gen. 11:27 : “ Queste son e generaçioin de Terah. Terah o l'à fæto nasce Abram, Nahor e Haran. Haran o l'à fæto nasce o Lòt .   
Tegnî in conto che Abrammo o l’é o ciù grande di trei figgi de Tera. Coscì o l’é stæto lê ch’o l’é nasciuo quande seu poæ Terah o l’aiva 70 anni, comme speçificou into verscicolo 26 chì de d’ato.
Gen. 11:28 : " E Haran o l'é mòrto avanti de Terah seu poæ inta tæra da seu nascion, à Ur di Caldei . "   
Sta mòrte a l’ascciæisce perché o Lòt dapeu o l’accompagna Abramo inti seu viægi. O Abram o l’à piggiou sotta a seu proteçion.
L’é stæto à Ur di Caldei che o Abram o l’é nasciuo e l’é stæto à Babilònia di Caldei che l’Israele rebelle o l’é stæto portou in prexon a-i tempi do profeta Geremia e do profeta Daniele.
Gen. 11:29 : " E Abram e Nahor an piggiou de moggê : o nomme da moggê de Abram o l'ea Sarai, e o nomme da moggê de Nahor o l'ea Milca, a figgia de Haran, o poæ de Milca, e o poæ de Isca . "    
E alleanse de sto tempo son ben ben consanguine : Nahor o l'à sposou a Milca, a figgia de seu fræ Haran. A l'ea a nòrma e l'obbediensa à un dovei ch'o l'aiva l'intençion de avvardâ a puritæ da razza di descendenti. À seu vòtta, Isaac o mandià o seu servitô à çercâ unna moggê pe seu figgio Isaac da-a famiggia streita de Laban l’Aramaeo. 
Gen. 11:30 : “ E Sarai a l’ea sterile : a no l’aiva di figgi . ”    
Sta sterilitæ a permettià a-o Segnô creatô de revelâ o seu poei creativo ; questo con rendella boña à partoî un figgeu quande a l’avià squæxi çentanæa d’anni comme seu maio Abram. Sta sterilitæ a l’ea neçessäia à livello profetico, perché Isaac o l’é presentou comme a smersa do neuvo Adammo che Gexù Cristo o s’incarnià into seu tempo ; Tutti doî i òmmi ean into seu tempo i « figgi da promissa diviña». L’é donca, delongo pe caxon do seu ròllo profetico de « figgio de Dio » ch’o no çernerà lê mæximo a seu moggê, perché inta carne de Gexù, o l’é o Segnô ch’o çerne i seu apòstoli e i seu discepoli, saieiva à dî o Sciô Poæ ch’o l’é inte lê e ch’o ô anima.      
Gen. 11:31 : “ Allora Terah o l’à piggiou o seu figgio Abramo, o Lòt, o figgio de Haran, o figgio de seu figgio, e a Sarai, a seu neuva, a moggê de seu figgio Abramo. Son sciortii insemme da Ur di Caldei pe anâ inta tæra de Canaan. Son vegnui à Haran e an visciuo lì .   
Tutta a famiggia, compreiso o Abram, a s'é stabilia into nòrd do paise, à Charan. Sto primmo viægio o î pòrta ciù vexin a-o pòsto donde l'umanitæ a l'é nasciua. Se separan da-e grende çittæ za ben ben popolæ e za ben ben rebelle da ciaña fertile e prospera.
Gen. 11:32 : “ I giorni de Tara ean doeçentoçinque anni; e Tara o l’é mòrto à Haran .   
Nasciuo do 1878, o Terach o l'é mòrto à l'etæ de 205 anni do 2083.
 
In sciâ fin do studio de sto capitolo, s'osservemmo che o progetto de redue a speransa de vitta à 120 anni o l'é ben in sciô cammin pe ëse completou. Tra i « 600 anni » de Sem e i « 148 anni » de Nahor ò i « 175 anni » de Abraham, l’accorçimento da vitta o l’é evidente. Inte 4 secoli pöcassæ apreuvo , o Mosè o l'aviæ visciuo pe exattamente 120 anni. O numero mensunou da-o Segnô o s’ottëgnià comme modello completou.       
 
Inte l’esperiensa d’Abraham, o Segnô o descrive quello che lê mæximo o l’é pronto à fâ pe resciöâ e vitte di seu çernui, che o çerne tra tutte e seu creatue umañe in base a-o fæto che conservan a seu imagine de lê. Inte sta scena stòrica, o Abraham o l’é o Segnô comme Poæ, Isaac, o Segnô comme Figgio e a realizzaçion a saià fæta inte Gexù Cristo e in sciô seu sacrifiçio volontäio a nascià a neuva alleansa.
 
 
Genexi 12
 
Separaçion da-a famiggia terrestre .
 
Gen. 12:1 : “ E o Segnô o l’à dito à Abram : Sciortî da-o to paise, da-a to parentella e da-a casa de to poæ, inte unna tæra che ti mostriò .    
Pe comando do Segnô, o Abrammo o l’é apreuvo à anâsene da-a seu famiggia terrestre, a cà de seu poæ , e gh’é da vedde inte sto ordine o scignificato spirituale che o Segnô o l’à dæto into Gen. 2:24, a-e seu poule che dixan : « Pe quello l’òmmo o l’asciorbià seu poæ e seu moæ, e o saià un solo ». O Abram o l’à da « lasciâ seu poæ e seu moæ » pe intrâ into ròllo spirituale profetico de Cristo pe-o quæ conta solo a « Sposa » , a seu assemblea d’eletti. I ligammi carnæ son di ostacoli a-o progresso spirituale che i eletti an da schivâ, pe riescî à fâ , inte l’imagine scimbòlica , « unna carne » con Gexù Cristo o creatô Dio YaHWéH.         
Gen. 12:2 : “ Ti farò unna gran naçion, e ti benedirò ; Farò grande o teu nomme, e ti saiæ unna benediçion .    
O Abram o saià o primmo di Patriarchi da Bibbia, reconosciuo da-i monoteisti comme o « poæ di credenti ». O l’é ascì inta Bibbia, o primmo servitô de Dio che i seu dettaggi da seu vitta saian seguii pe longo tempo e revelæ .  
Gen. 12:3 : “ Benedirò quelli che ti benediscian, e maledirò quello ch’o ti maledixe ; e tutte e famigge da tæra saian benedite inte ti .    
I viægi e i incontri de Abram fornian a preuva de questo, e za in Egitto quande o Faraon o voeiva anâ à letto co-a Sarai, creddendo ch'a l'ea seu seu segondo quello che o Abram o l'aiva dito pe proteze a seu vitta. Inte unna vixon , o Segnô o gh’à fæto savei che Sara a l’ea moggê de un profeta e o l’ea squæxi mòrto.
A segonda parte de sto verscio, « inte ti tutte e famigge da tæra saian benedite », a troviâ a seu compimento inte Gexù Cristo, figgio de Davide da tribù de Giuda, figgio d’Israele, figgio de Isaac, figgio de Abramo. L'é in sce Abram che o Segnô o construià e seu doe alleanse consecutive che presentan i standard da seu sarvessa . Pecöse sti standard aivan da evolvise pe passâ da-o tipo scimbòlico a-o tipo reale ; segondo comme l’òmmo peccatô o vive avanti de Cristo ò dòppo de lê.   
Gen. 12:4 : “ Coscì o Abram o l’é anæto, comme o Segnô o gh’aiva dito, e o Lòt o l’é anæto con lê. O Abram o l'aiva settantaçinque anni quande o l'à lasciou Haran .   
À 75 anni, o Abram o l'à za unna longa esperiensa de vitta. St' esperiensa a dev'ëse acquista pe poei ascoltâ e çercâ o Segnô ; che se fa dòppo avei descoverto e malediçioin de l’umanitæ separâ da lê. Se o Segnô o l’à ciammou , o l’é perché o Abram o ô çercava, anche, quande o Segnô o se revela à lê, o se fretta à obedîghe. E st’obbediensa salutäia a saià confermâ e regordâ à seu figgio Isaac inte sto verscio çitou into Gen. 26 :5 : “ perché o Abraham o l’à obedio a-a mæ voxe, e o l’à mantegnuo a mæ comando, i mæ comandamenti, e mæ lezze e e mæ lezze .” Abrammo o l'avieiva posciuo conservâ ste cöse solo se o Segnô o gh'avesse presentou . Sta testimoniansa do Segnô a ne revela che tante cöse no mensunæ inta Bibbia son stæte compie. A Bibbia a ne presenta solo che unna scintexi de longhe existense de vitte umañe. E a vitta de un òmmo de 175 anni, solo o Segnô o peu dî quello ch’o l’à visciuo minuto pe minuto, segondo pe segondo , ma pe niatri, unna scintexi di essençiæ a basta.   
Donca a benediçion do Segnô à Abrammo a se basa in sciâ seu obbediensa, e tutto o nòstro studio da Bibbia e de seu profeçie o saieiva in venitæ se no capiscimo l’importansa de st’obbediensa perché Gexù Cristo o n’à dæto o seu mæximo exempio co-o dî inte Gioan 8,29: " Quello ch’o m’à mandou o l’é con mi; O no m'à lasciou da solo, perché fasso delongo quello ch'o ghe piaxe .» O l'é o mæximo con chi se segge ; Quæ se segge boña relaçion a s'ottëgne con fâ " quello ch'o l'é bello " a-a persoña che veu fâ piaxei. Donca, a fæ , a vea religion, a no l'é unna cösa complessa, ma unna meña sencia de relaçion fæta piaxeive a-o Segnô e à un mæximo .      
Inti nòstri tempi finæ, o segno ch'o vëgne feua o l'é quello da desobbediensa di figgeu verso i seu genitoî e verso e autoritæ naçionale. O Segnô o l’organizza ste cöse pe fâ de mòddo che i grendi rebelli, ingrati ò indifferenti descrovan quello che lê mæximo o sente pe caxon da seu grammossa . Coscì, e açioin creæ da-o Segnô urlan ben ben ciù forte che i gridi e i descorsci, pe esprimme a seu giusta indignaçion e i seu giusti reprocci.  
Gen. 12:5 : “ O Abram o l’à piggiou a Sarai seu moggê e o Lòt, o figgio de seu fræ, e tutti i seu ben ch’aivan acquistou, e i servitoî ch’aivan acquistou à Haran. An comensou à anâ inta tæra de Canaan, e son arrivæ inta tæra de Canaan .   
Haran o l'é collocou à nòrdeste de Canaan. Coscì o Abram o l’é anæto da Haran verso ponente e dapeu verso sud, e o l’é introu in Canaan.
Gen. 12:6 : “ O Abram o l’à passou pe-a tæra fin a-o pòsto ch’o se ciammava Scichem, fin a-i querci de More. I Cananeixi ean aloa inta tæra .   
Dovemmo fâve pensâ ? “ I Cananeixi ” son di zaganti, ma aloa e o mæximo Abram ? Pecöse l’alluvio o l’ea ancon ben ben vexin e o Abram o poeiva ben ëse da dimenscion de un gigante. Quande o l'intrâ in Canaan, o no segnala a presensa de sti zaganti, cösa ch'a l'é lògica se lê mæximo o l'é ancon drento de sta nòrma. Vando verso sud, o Abrammo o l’attraversa a Galilea d’ancheu e o l’arriva inta Samaria d’ancheu, à Scichem. Sta tæra de Samaria a saià un pòsto d'Evangelizzaçion privilegiou da Gexù Cristo. Lì o l'à attrovou a fæ inta « donna samaritaña » e inta seu famiggia, inta quæ casa , pe-a primma vòtta, con seu gran sorpreisa, un ebreo o l'é stæto permisso d'intrâ.       
Gen. 12:7 : “ Allora YHWéH o s’é apparso à Abram, e o l’à dito : Darò sta tæra a-i to descendenti. E Abram o l'à tiou sciù lì unn'artâ pe- o YaHWéH , ch'o gh'ea compario .    
O Segnô o l'à çernou pe- a primma vòtta a Samaria d'ancheu pe mostrâse à Abram , ch'o l'avieiva santificou sto scontro con tiâ sciù lì unn'artâ , un scimbolo profetico da croxe da tortua de Cristo. Sta çernia a propoñe un ligammo co-a futua evangelizzaçion do paise da parte de Gexù Cristo e di seu apòstoli. L’é da sto pòsto che o Segnô o gh’annunçia ch’o daià sto paise a-a seu posteritæ. Ma quæ, quello ebraico ò quello crestian ? À despeto di fæti stòrichi à avvantaggio di ebrëi, sta promissa a pâ riguardâ i eletti de Cristo pe unna compimento in sciâ neuva tæra ; pecöse i eletti de Cristo son anche, segondo o prinçipio da giustificaçion pe-a fæ, a semensa promissa à Abram.   
Gen. 12:8 : “ O l’é anæto da lì in sce unna montagna à levante de Betel, e o l’à tiou sciù a seu tenda, con Betel à ponente e Ai à levante. O l'à tiou sciù ascì un artâ pe YaHweh , e o l'à invocou o nomme de YaHweh » .   
 Descendendo à sud, o Abrammo o s'é accampou in sciâ montagna tra Betel e Ai . O Segnô o speçifica l'orientamento de doe çittæ. Bethel o veu dî “ cà de Dio “ e o Abram o â mette à ponente , inte l'orientamento ch'o saiâ dæto a-o tabernacolo e a-o templio de Gerusalemme, coscì che quande intran verso a santitæ de Dio, a seu casa, i offiçiæ giran e spalle a-o sô ch'o se leva ch'o se leva à levante, l'oriente. A-o levante gh'é a çittæ Ai, che a seu reixe a veu dî : muggio de prie, roiña ò colliña e monumento. O Segnô o ne revela o seu giudiçio : de fronte à l’intrâ di eletti inta cà de Dio gh’é verso levante solo de roiñe e di muggi de prie. Inte st’imagine, o Abram o l’aiva i doî percorsci pe-a libertæ averti davanti à lê : à ponente, Betel e a vitta, ò à levante, Ai e a mòrte. Pe fòrsa, o l’aiva za çernou a vitta con YaHWéH.     
Gen. 12:9 : “ Abrammo o l’à continuou o seu viægio, e o l’à avansou verso o sud . ”   
Tegnî in conto che inte sta primma attraversaçion de Canaan, o Abram o no va à “ Jebus ”, o nomme da çittæ futua de Davide : Gerusalemme, ch’a l’é donca totalmente ignorâ da lê.   
Gen. 12:10 : “ E gh’é stæto unna caistia into paise; e o Abrammo o l’é anæto zu in Egitto pe stâ lì, perché a famme a l’ea fòrte into paise .   
Comme o saieiva stæto, a-o momento che o Giuseppe figgio de Giacobbe, ò Israele, o saieiva vegnuo o primmo visir de l’Egitto, a l’é stæta a famme ch’a l’à portou Abrammo inte l’Egitto. E seu esperiense lì en contæ inti versci che vëgnan apreuvo de sto capitolo.
Abramo o l’é un òmmo de paxe e fiña de paû. Temendo ch'o fïse ammassou pe avei piggiou seu moggê Sarai, ch'a l'ea ben ben bella, o l'à deçiso de presentâla comme seu seu, unna meza veitæ . Con sta strategia, o faraon o gh'à fæto piaxei e o gh'à creuvio de ben che gh'avieivan dæto ricchessa e poei. Sto fæto ottegnuo, o Segnô o colpisce o Faraon con de peste e o l'imprende che Sarai a l'é seu moggê. Dapeu o caccia via Abram, ch'o lascia l'Egitto ricco e potente. St'esperiensa a profetizza o soggiorno di Ebrëi che , dòppo ëse stæti scciavi in ​​Egitto , l'an lasciou portâ con loiatri o seu öo e e seu ricchesse. E sto poei o ghe saià presto ben ben utile.
 
 
Genexi 13
 
A separaçion de Abram da -o Lòt .
 
Tornando da l'Egitto, o Abram , a seu famiggia e o Lòt , o seu nevo , tornan à Betel into pòsto donde o l'aiva tiou sciù unn'artâ pe invocâ o Segnô. Mentre son tutti inte sto pòsto ch’o s’attreuva tra Betel e Ai, saieiva à dî tra “ a casa de Dio ” e a “ roiña ”. Apreuvo à de rattelle tra i seu servitoî, o Abram o se separa da-o Lòt, e o gh'à dæto a poscibilitæ de çerne a direçion ch'o veu piggiâ . E o Lòt o l'à sfrütou sto fæto pe çerne a ciaña e a seu fertilitæ ch'a prometteiva prosperitæ. O verscicolo 10 o l’afferma : “ O Lòt o l’à levou i euggi e o l’à visto tutta a ciaña do Giordan, ch’a l’ea sciortia da tutte e parte. Avanti che o YaHweh o destruisce Sòdoma e a Gomorra, a l'ea comme o giardin da YaHweh, comme a tæra d'Egitto, fin à Zoar . Inte sto fæto, o çerne a " roiña " e a â descroviâ quande o Segnô o l'accapita co-o feugo e o sorfo e çittæ de sta vallâ ancheu in parte coverte da-o " Mâ Morto " ; castiggo ch’o scappià co-e seu doe figgioe, graçie a-a misericordia de Dio ch’o mandià doî angeli pe avvertîlo e fâlo anâsene da Sòdoma donde o vive . Lezemmo into verscicolo 13 : “Oua i òmmi de Sòdoma ean grammi, e grendi peccatoî contra o YaHWéH .”               
Coscì o Abrammo o l’é arrestou vexin à Betel, “ a casa de Dio ” in sciâ montagna.  
Gen.13:14-18 : “ E YaHWéH o l’à dito à Abram, dòppo che o Lòt o l’ea stæto separou da lê: Alza i euggi, e ammia da-o pòsto donde ti l’é, verso o nòrd e verso o sud, verso levante e verso ovest ; pe tutta a tæra ch’o veddi o l’ò dæto à ti e a-i to descendenti pe sempre. Farò i to descendenti comme a pua da tæra , coscì che se un òmmo o peu contâ a pua da tæra , aloa i to descendenti saian contæ ascì . Levâte, camminæ pe-a tæra inta seu longhixe e inta seu larghixe ; perché ti o l'ò dæto . O Abram o l'à mesciou a seu tenda e o l'é vegnuo à vive tra i querci de Mamre, che son vexin à Ebron. E o l’à tiou sciù lì un artâ pe YaHWéH .    
Dòppo avei dæto a-o Lòt a çernia, o Abrammo o reçeive a porçion che o Segnô o veu dâghe e lì torna, o rinnova e seu benediçioin e e seu promesse. O confronto da seu « semensa » co-a « pua da tæra », origine e fin de l’ anima , do còrpo e do spito de l’òmmo , segondo Gen. 2:7 , o saià confermou da quello de « stelle do çê » into Gen. 15:5.       
 
 
Genexi 14
 
Separaçion pe potensa
 
Quattro re da-o levante vëgnan à fâ guæra co-i çinque re da vallâ donde s’attreuva Sòdoma, donde o vive o Lòt. I çinque re son guägni e piggiæ prexonê, coscì comme o Lòt. Avvertio, o Abram o ghe vëgne in aggiutto e o libera tutti i ostaggi prixonê. Nottemmo l’interesse do verscio ch’o vëgne apreuvo.
Gen.14:16 : “ O l’à portou torna tutta a ricchessa ; O l'à portou torna ascì seu fræ Lòt, co-e seu ben, coscì comme e dònne e o pòpolo .    
In veitæ, l’é stæto solo pe-o Lòt che o Abrammo o l’é intervenuo. Ma into relaçionâ i fæti, o Segnô o l’asconde sta realtæ pe evòcâ o seu reproccio verso o Lòt ch’o l’à fæto a brutta çernia de vive inta çittæ di grammi.
Gen. 14:17 : " Dòppo che o Abram o l'ea tornou da-o guägno de Kedorlaomer e di re ch'ean con lê, o re de Sòdoma o l'é vegnuo feua pe trovâlo inta vallâ de Shaw - e- h , ch'a l'é a vallâ do re ."   
O vinçitô o dovieiva ëse ringraçiou. A poula “ Shaweh ” a ​​veu dî : ciaña ; pròpio quello ch’o l’à seduto o Lòt e o l’à influensou a seu çernia.     
Gen.14:18 : “ O Melchi tsedek re de Salem o l’à portou feua do pan e do vin : o l’ea præve do Segnô Ciù Erto .”    
Sto re de Salem o l’ea “ saçerdôte do Segnô Ciù Erto .” O seu nomme o veu dî : “ o mæ Re o l’é Giustiçia ” . A seu presensa e o seu intervento dan a preuva da continuitæ do culto do veo Segnô in sciâ tæra fin da-a fin de l’alluvio, ch’o l’arresta ancon ben ben presente inti penscëi di òmmi do tempo d’Abrammo. Ma sti adoratoî do veo Segnô no san o progetto de sarvâ che o Segnô o l’avià da revelâ pe mezo de esperiense profetiche visciue da Abram e da-i seu descendenti.     
Gen.14:19 : “ E o l’à benedito Abramo, e o l’à dito : Benedito Abramo da-o Segnô Ciù Erto, o Segnô do çê e da tæra . »     
A benediçion de sto rappresentante offiçiâ do Segnô a conferma ancon de ciù a benediçion che o Segnô o l’à dæto direttamente de persoña à Abram.
Gen.14:20 : “ Benedito o Segnô Ciù Erto, ch’o l’à consegnou i to nemixi inte to man ! E o Abram o gh'à dæto unna dexima parte de tutto .    
O Melchisedec o benedisce o Abram ma o l'é attento à no attribuîghe a seu vittöia ; o l' attribuisce a -o « Dê Ciù Erto ch'o l'à consegnou i seu nemixi inte seu moen ». E , emmo un exempio concreto de l'obbediensa de Abram a-e lezze do Segnô da-o momento ch'o « l' à dæto unna dexima parte de tutto » à Melchisedec che o seu nomme o veu dî : « O mæ re o l'é Giustiçia » . Sta lezze da dexima donca a l’existeiva za fin da-a fin do diluvio in sciâ tæra e probabilmente fiña avanti do “ diluvio ” .              
Gen.14:21 : " O re de Sòdoma o l'à dito à Abram : Dæme e persoñe, e piggiâ a ricchessa pe ti mæximo ."    
O re de Sòdoma o l’é debitô à Abram ch’o l’à liberou o seu pòpolo. Coscì o veu pagâ realmente pe-o seu serviçio.
Gen.14:22 : “ O Abrammo o l’à respòsto a-o re de Sòdoma: Alzo a mæ man a-o YaHWéH , o Segnô Ciù Erto, patron do çê e da tæra: ”   
O Abram o sfrüta a scituaçion pe fâ pensâ a-o grammo re l' existensa de « YaHweh o Segnô Ciù Erto » , o solo « Maestro do çê e da tæra » ; che o ô fa l’unico propietäio de tutta a ricchessa che o re o l’ottëgne pe mezo da seu sciätâ.       
Gen.14:23 : " No piggierò ninte de tutto quello ch'o l'é to, manco un fî, manco un sciô de scarpe, pe no dî che , ò fæto ricco Abramo." Nisciun pe mi! »    
Inte st’attitudine, o Abramo o testimonia a-o re de Sòdoma ch’o l’é vegnuo solo inte sta guæra pe sarvâ o seu nevo Lòt. Abramo o condanna comme o Segnô sto re ch’o vive into mâ, inta perverscion e inta violensa. E o gh' fa ciæo sto fæto con refuâ e seu ricchesse ottegnue indegnamente .
Gen.14:24 : " Solo quello che i zoeni an mangiou, e a porçion di òmmi ch'an camminou con mi, Aner, Escol e Mamre: piggian a seu porçion ."   
Ma sta çernia de Abram a l’à da fâ solo con lê, l’òmmo servitô de Dio , e i seu servitoî peuan piggiâ a seu parte de ricchesse offerte.
 
 
Genexi 15
 
Separaçion pe alleansa
 
Gen.15:1 : “ Dòppo ste cöse a paròlla do YaHWéH a l’é vegnua à Abram inte unna vixon, e a gh’à dito: “No t’æ paû, Abram; Son o to scciuppo, e a to compensaçion a saià ben ben grande .»   
O Abram o l'é un òmmo de paxe ch'o vive inte un mondo brutale, donca inte unna vixon o Segnô, o seu amigo YaHWéH, o vëgne à rassicurâlo : « Son o teu scciuppo, e a to compensaçion a saià ben ben grande ».  
Gen.15:2 : “ O Abram o l’à respòsto: Segnô YaHWéH, cöse m’æ da dâ? Me ne vago sensa figgi; e l'erede da mæ casa o l'é Eliezer de Damasco .»   
Pe tanto tempo, o Abram o l'à patio de no avei posciuo ëse un poæ pe caxon da sterilitæ de Sarai, a seu moggê legittima. E o sa che quande o saià mòrto, un parente streito o l'ereditià e seu propietæ : « Eliezer de Damasco ». Nottemmo de passaggio quante anni a l’à sta çittæ de “ Damasco ” in Siria.     
Gen. 15:3 : “ E Abram o l’à dito : “Ecco, no m’æ dæto nisciuña semensa, e quello ch’o l’é nasciuo inta mæ casa o saià o mæ erede . ”    
O Abram o no capisce e promesse fæte pe-a seu posteritæ dæto ch’o no n’à nisciuña, dæto ch’o no l’à di figgi.
Gen. 15:4 : “ Allora a paròlla de YaHWéH a gh’é vegnua, co-o dî : Sto chì o no saià o teu erede, ma quello ch’o ne vëgne da-o teu mæximo còrpo o saià o teu erede . ”    
O Segnô o ghe dixe ch’o saià effettivamente o poæ de un figgeu.
Gen. 15:5 : “ E quande o l’à portou feua, o l’à dito : «Guarda verso o çê, e conta e stelle, se ti peu contâle». E o gh’à dito : «Coscì a saià a to semensa . »    
Inte l’occaxon de sta vixon dæta à Abram, o Segnô o ne revela unna clave scimbòlica do scignificato ch’o dà spiritualmente a-a paròlla “ stella ”. Mensunou in origine into Gen. 1:15, o ròllo da «stella » o l’é « de dâ luxe a-a tæra » e sto ròllo o l’é za quello de Abram che o Segnô o l’à ciammou e misso da parte pe sta raxon, ma o saià ascì quello de tutti i credenti che revendican a seu fæ e o seu serviçio a-o Segnô. Tegnî in conto che segondo Dan.12:3, o stato de « stelle » o saià dæto a-i x çernui quande intran inte l’eternitæ : « Quelli ch’en stæti intelligenti brillian comme a lumminoxitæ do çê, e quelli ch’an portou tanti a-a giustiçia brillian comme e stelle, pe sempre e pe sempre ». L’imagine da “stella ” a ghe ven attribuia solo che pe caxon da seu seleçion da parte do Segnô.             
Gen. 15:6 : “ Abrammo o l’à creduo into YaHWéH , e o gh’à creduo comme giustiçia . ”   
Sto verscio o forma l’elemento offiçiâ da definiçion de fæ e o prinçipio da giustificaçion pe fæ. Pe-a fæ a no l’é ninte atro che illuminâ , giustificâ e degna de confiansa. A confiansa into Segnô a l’é legittima solo con unna conoscensa illuminâ da seu voentæ e de tutto quello ch’o ghe piaxe, sensa a quæ a vëgne illegittima. A confiansa into Segnô a l’é credde ch’o benedisce solo quelli ch’o gh’obbediscian, apreuvo à l’exempio de Abram e à l’exempio perfetto de Gexù Cristo.
Sto giudiçio de Dio in sce Abrammo o profetizza quello ch’o l’avià da portâ in sce tutti quelli ch’agiscian comme lê, inta mæxima obbediensa a-a veitæ diviña propòsta e domandâ into seu tempo.
Gen. 15:7 : “ O Segnô o gh’à dito torna : Mi son o Segnô , ch’o t’à portou feua da Ur di Caldei, pe dâte sta tæra pe possede .    
Comme preambolo a-a presentaçion da seu alleansa con Abram, o Segnô o l’arregòrda à Abram ch’o l’à portou feua da Ur di Caldei. Sta formola a l’é modellâ in sciâ presentaçion do primmo di « dexe comandamenti » do Segnô mensunou inte Esò.20:2 : « Son YaHWéH, o teu Segnô, ch’o t’à portou feua da-a tæra d’Egitto, da-a casa da scciavitù ».    
Gen. 15:8 : “ O Abrammo o l’à respòsto , Segnô YaHWéH , comme saiò ch’o l’ò posseduo? »    
Abramo o domanda a-o Segnô un segno.
Gen. 15:9 : “ E o YaHWéH o gh’à dito : Piggiâ unna vacca de træ anni, unna crava de træ anni, un berretto de træ anni, unna tartarugga e un colòmmo zoeno . ”    
Gen. 15:10 : “ O Abram o l’à piggiou tutte ste bestie, o ê à taggiæ à meitæ, e o l’à misso ògni tòcco de fronte à l’atro ; ma o no scompartiva i öxelli .    
A respòsta do Segnô e l’açion de Abram an de beseugno de spiegaçioin. Sta çeimònia de sacrificio a se basa in sce l'idea de scompartiçion ch'a l'à da fâ co-e doe parte che intran inte unn'alleansa, saieiva à dî : scompartiemmo insemme. E bestie taggiæ into mezo scimbolizzan o còrpo de Cristo che, dæto ch’o l’é un, o saià scompartio spiritualmente tra o Segnô e i seu eletti. E pegoe son l’imagine de l’òmmo e de Cristo, ma i öxelli no gh’an st’imagine de l’òmmo che o Cristo mandou da-o Segnô o saià. Pe quello, comme scimbolo çeleste, compariscian inte l’alleanza ma no vëgnan taggiæ. L’espiaçion de Gexù pe-o peccou a saià solo pe-i eletti terrestri, no pe-i angeli çelesti.  
Gen 15:11 : “ I öxelli da rapina se son sciortii in scê carcasse ; e o Abram o î à cacciæ feua .    
Into progetto profetizzou da-o Segnô , solo i còrpi di grammi e rebelli saian consegnæ comme mangiâ a-i öxelli da rapina a-o glorioso retorno de Cristo o Sarvòtto. Into tempo in sciâ fin, sto destin o no l’avià da fâ con quelli che fan l’alleansa co-o Segnô inte Cristo e pe mezo de seu lezze . Pecöse e carcasse de bestie coscì espòste son de gran santitæ pe-o Segnô e pe-o Abram. L’açion de Abram a l’é giustificâ perché i fæti no devan contradî a profeçia ch’a l’à da fâ co-o destin avvegnî e finale da santitæ de Cristo.
Gen. 15:12 : “ E quande o sô o s’é tramontou, un sonno profondo o l’é cazzuo in sce Abram ; e ecco, gh’é vegnuo unna paura e unna gran sciummæa .    
Sto sonno o no l'é normale. O l’é un « sonno profondo » , comme quello che o Segnô o l’à misso inte Adammo pe formâ unna dònna, o seu « aggiuttante » , da uña de seu çervelle. Comme parte de l’alleanza ch’o fa con Abram, o Segnô o ghe revelià o scignificato profetico dæto à sto “ aggiutto ” ch’o saià l’oggetto de l’amô do Segnô inte Cristo. De fæto, solo inte l’apparensa, o Segnô o ô fa moî pe intrâ inta seu presensa eterna, antiçipando coscì a seu intrâ inta vitta eterna , saieiva à dî inta vitta vea , segondo o prinçipio ch’o l’afferma che nisciun òmmo o peu vedde o Segnô e vive.      
A « grande scuixe » a veu dî che o Segnô o ô rende òrbo a-a vitta terrestre pe costrue inta seu mente de figue virtuale de natua profetica, compreiso l’apparensa e a presensa do mæximo Segnô. Coscì appossou into sciugo, o Abram o sente unna legittima “ paura ”. In ciù, questo o mette in luxe o carattere formidabile do Segnô creatô ch’o ghe parla.     
Gen. 15:13 : “ E o YaHWéH o l’à dito à Abram : Saiæ che i to descendenti saian foresti inte unna tæra ch’a no l’é seu ; Saian stæti fæti scciavi e oppressi pe quattroçento anni . »    
O Segnô o l’annunçia à Abram l’avvegnî, o destin reservou a-i seu descendenti.
"... i to descendenti saian estranei inte unna tæra ch'a no l'é seu " : questo o se referisce à l'Egitto.   
" ... saian fæti scciavi lì " : a-o cangiamento de un neuvo faraon ch'o no l'aiva conosciuo o Giuseppe, l'ebraico ch'o l'é vegnuo gran visir do seu predeçessô. Sta reduçion in scciavitù a saià compia into tempo de Mosè.   
"... e î opprimian pe quattroçento anni " : Sta chì a no l'é solo l'opprescion egiçia, ma ciù in generale l'opprescion ch'a tocca i descendenti de Abram fin à quande no posseddan in Canaan, a seu tæra naçionale promissa da-o Segnô.   
Gen. 15:14 : “ Ma mi giudichiò a naçion da quæ a saià in scciavitù, e dapeu a ne vegnià feua con unna gran quantitæ de ben . ”   
A naçion mirâ sta vòtta a l'é solo che l'Egitto, ch'an lasciou, con portâ con loiatri, de fæto, tutte e seu ricchesse. Nottâ che inte sto verscio, o Segnô o no l’attribuisce à l’Egitto l’«opprescion » mensunâ into verscio preçedente. Sto fæto o conferma o fæto che i " quattroçento anni " stæti mensunæ no s'applican solo che à l' Egitto .     
Gen. 15:15 : “ Ti anæti da - i to poæ in paxe ti saiæ seppellio inte unna boña vegiaia .   
Tutto o saià compio comme o Segnô o gh’à annonçiou. O saià assotterrou à Ebron inta barma de Macpela in sce unna tæra accattâ da-o Abram inta seu vitta da un Ittita .
Gen. 15:16 : “ Inta quarta generaçion tornan chì ; pecöse l’iniquitæ di Amori a no l’é ancon piña .    
Tra sti A'moreen , i Ittiti an de boñe relaçioin con Abrammo ch'o tëgnan pe un rappresentante do grande Dê. Coscì, s’açettan de vendighe a tæra pe-a seu tomba. Ma inte " quattro generaçioin " ò " quattroçento anni " , a scituaçion a saià despægia e i pòpoli cananeixi avieivan razzonto o livello da rebellion no sostegnua da-o Segnô e saian tutti annihilæ pe lasciâ a seu tæra a-i ebrëi che â favan o seu terren naçionale.     
Pe accapî megio sto progetto desastroso pe-i Cananeixi, s’arregòrde che o Noè o l’aiva maledio Cananeo ch’o l’ea o primmo figgio de seu figgio Cam. A tæra promissa a l’ea donca popolâ da sto descendente de Cam maledito da Noè e da-o Segnô. A seu destruçion a l’ea solo che unna costion de tempo stabilia da-o Segnô pe realizzâ e seu finalitæ in sciâ tæra.
Gen. 15:17 : “ Quande o sô o s’é tramontou, gh’é stæto unna sciummæa profonda ; e ecco, gh'ea un forno ch'o fummava, e e feughe passavan tra e bestie scompartie .    
Inte sta çeimònia, o feugo açeiso da l'òmmo o l'é vietou. Pe avei osao trasgredî sto prinçipio, i doî figgi de Aaron un giorno saian consummæ da-o Segnô. O Abram o l’aiva domandou a-o Segnô un segno e o l’é vegnuo sotta forma de feugo çeleste ch’o passava tra e bestie taggiæ inte doî. Coscì o Segnô o testimonia pe-i seu servitoî comme o profeta Elia davanti a-i profeti di Baal sostegnui da-a regiña forestia e moggê do re Acab, ch’a se ciammava Jezabel. O seu artâ affogou inte l’ægua, o feugo mandou da-o Segnô o consummià l’artâ e l’ægua preparâ da Elia , ma l’artâ di fäsci profeti o saià ignorou da-o seu feugo.
Gen. 15:18 : “ Inte quello giorno YaHWéH o l’à fæto unn’alleansa con Abram, co-o dî : A-i to descendenti ò dæto sta tæra, da-o sciumme d’Egitto a-o gran sciumme, o sciumme Eufrate , ”    
A-a fin de sto capitolo 15, sto verscio o ô conferma, o seu argomento prinçipâ o l’é de fæto quello de l’alliansa ch’a separa i eletti da-i atri òmmi de mòddo che scompartan st’alliansa co-o Segnô e che ô servan.
I limiti da tæra promessa a-i Ebrëi .  sorpassâ quelli che a naçion a l’occupià dòppo a conquista de Canaan. Ma o Segnô o comprende inta seu offerta i immensi deserti da Siria e de l'Arabia che s'azzonzan à l' " Eufrate " verso levante coscì comme o deserto de Shur ch'o separa " Egitto " da Israele. Tra sti deserti, a tæra promissa a piggia l'apparensa d'un giardin da Dio.    
Inta lettua spirituale profetica, i « sciummi » scimbolizzan di pòpoli, donca o Segnô o peu profetizzâ in sciâ posteritæ d’Abramo, saieiva à dî in sce Cristo ch’o l’attroviâ i seu adoratoî e i seu çernui a-o de là d’Israele e de l’Egitto, à ponente inte l’« Euröpa » scimbolizzâ inte Apocalisse 9:14 co-o nomme do « grande sciumme E ».      
Gen. 15:19 : “ a tæra di Keniti, di Keniziti, di Cadmoniti, ”   
Gen. 15:20 : “ di Ittiti, di Periziti, di Refaim, ”   
Gen. 15:21 : “ di Amoreiti, di Canaaniti, di Girgasiti e di Jebusiti . ”   
À-i tempi de Abrammo, sti nommi indicavan e famigge arrecuggeite inte çittæ che comprendeivan e popolavan a tæra de Canaan. Tra de questi gh'é i Refaim ch'avieivan conservou ciù che i atri o standard gigante di antediluvien quande o Giosuè o piggia o territöio " quattro generaçioin " ò " quattroçento anni " apreuvo.     
Abrammo o l’é o patriarca de doe alleanse do progetto do Segnô. I seu descendenti pe mezo da carne produian tanti descendenti che nascian into pòpolo çernuo da-o Segnô, ma no elezzui da lê. Pe quello , sta primma alleansa basâ in sciâ carne a destòrze o seu progetto de sarvâ e a confonde a seu comprenscion , perché a sarvessa a saià solo che in sce l’atto da fæ inte doe alleanse. A çirconçiscion da carne a no l'à sarvou l'òmmo ebraico ascì ben ch'a l'ea domandâ da- o Segnô . Quello ch’o gh’à permisso de ëse sarvou ean e seu euvie obbediente che revelavan e confermavan a seu fæ e a seu confiansa into Segnô. E a l’é a mæxima cösa ch’a condiçioña a sarvessa inta neuva alleansa, donde a fæ in Cristo a vëgne reisa viva da-e euvie d’obbediensa a-i comandamenti, a-e ordinanse e a-i prinçippi divin revelæ da-o Segnô, inte tutta a Bibbia. Inte unna relaçion compia co-o Segnô, l’insegnamento da lettia o l’é illuminou da l’intelligensa do spito ; Pe questo o Gexù o l’à dito : “ a lettia a l’ammòssa, ma o spïto o dà vitta .”    
 
 
Genexi 16
 
Separaçion pe legittimitæ
 
Gen .16:1 : “ A Sarai, a moggê de Abram, a no gh’aiva partorio di figgi. A l'aiva unna domestega egiçia ch'a se ciammava Agar .   
Gen. 16:2 : “ E a Sarai a l’à dito à Abram : «Ecco, o Segnô o m’à fæto sterile; vegnî, ve prego, a-o mæ servitô; fòscia gh'aggio di figgi da lê. Abrammo o l' ascoltava a voxe de Sarai .    
Gen. 16:3 : " Allora Sarai, a moggê de Abram, a l'à piggiou Agar l'egiçiaña, a seu serva, e a l'à dæta à Abram, seu maio, comme moggê, dòppo che Abram o l'aiva visciuo pe dexe anni inta tæra de Canaan . "   
L'é façile pe niatri criticâ sta desgraçiâ çernia pe caxon de l'iniçiativa da Sarai, ma ammia a scituaçion comme a s'é presentâ a-a cobbia benedita.
O Segnô o l’aiva dito à Abramo che da- o seu ventre o saieiva nasciuo un figgeu . Ma o no gh’à dito de Sarai, seu moggê , ch’a l’ea sterile. Pe de ciù, o Abram o no l’à interrogou o seu Creatô pe ascciæî i seu annonçi. O l’aspettava che o Segnô o ghe parlesse segondo a seu voentæ sovraña. E chì l’é neçessäio capî che sta mancansa de spiegaçion a l’aiva l’intençion pròpio de provocâ st’iniçiativa umaña co-a quæ o Segnô o crea un oppòsto illegittimo a-o livello da promissa de benediçion, ma utile, pe mette davanti à l’avvegnî Israele construto in sce Isaac , unna competiçion belligerante e contestâ , enemigo e avversäio. O Segnô o l’à capio che in azzonta a-i doî percorsci, o ben e o mâ missi davanti a-e çernie de l’òmmo, « a caròtta e o bastô » ean tutti doî neçessäi o mæximo pe portâ avanti o « aseno » recalcitrante. A nascion de Ismaele, figgio ascì de Abram, a favorià a formaçion do basto arabo fin a-a seu urtima forma inte l'istöia, religiosa, Islam (sottomiscion ; unn'ertixe d'ironia pe sto pòpolo rebelle pe natua e ereditäio).     
Gen. 16:4 : “ O l’é introu con Agar, e a l’é stæta conçepia. Quande a l' à visto ch'a l'ea incinta, a l'à guardou a seu padroña con desprexo .   
St'attitudine de sprescion de Agar, l'egiçia verso a seu padroña, a caratterizza ancon i pòpoli arabi mossulmen ancheu. E inte sto fæto, no s’erran do tutto perché o mondo oçidentale o l’à desprexou l’immenso privilegio d’ëse stæti evangelizzæ into nomme do divino Cristo Gexù. Coscì che sta fäsa religion araba a va avanti à proclammâ che o Segnô o l’é grande quande l’Oçidente o l’à cancellou da-i registri di seu penscëi.
O quaddro dæto inte sto verscio o descrive a scituaçion esatta do nòstro tempo da fin, pe-o crestianeximo oçidentale , fiña destorto, comme se Sarai a no l’agge ciù di figgi e a s’affonda inta sterilitæ spirituale do sciuo. E o dixe o dixe : inta tæra di òrbi, i con un euggio son re.  
Gen. 16:5 : “ E a Sarai a l’à dito à Abram : «O mæ reproccio o l’é in sce ti. Ho misso o mæ servitô into to seno ; e quande a l'à visto ch'a l'ea incinta, a m'à guardou con desprexo. Che YaHweh o segge giudiçe tra mi e ti ! »    
Gen. 16:6 : “ E o Abram o l’à dito à Sarai : «Ecco, a to serva a l’é into to poei; Coscì a Sarai a l'à trattâ mâ ; e Agar a l’é scappâ da lê .    
O Abram o se piggia a responsabilitæ , e o no dà a colpa a-a Sarai d'ëse stæta l'inspiaçion pe sta nascion illegittima. Coscì, fin da-o prinçipio, a legittimitæ a l'impòñe a seu lezze in sce l'illegittimitæ e apreuvo à sta leçion, d'ancheu i maiezzi unian solo de persoñe da mæxima famiggia streita fin à l'Israele de l'avvegnî e a seu forma naçionale ottegnua dòppo l'esòdo da l'Egitto ch'o l'à detentou i scciavi.
Gen. 16:7 : “ L’angelo de YaHWéH o l’à attrovâ da-a rente à unna vivagna d’ægua into deserto, da-a rente a-a vivagna ch’a l’é in sciâ stradda pe Shur . ”   
Sto scangio diretto tra o Segnô e Agar o l’é reiso poscibile solo che in virtù da condiçion benedita de Abram. O Segnô o l'à attrovâ into deserto de Shur, ch'o l'avieiva vegnuo a cà di arabi nomadichi che viveivan inte de tende in çerca delongo de mangiâ pe-e seu pegoe e cammelli. A vivagna d'ægua a l'ea o mezzo de sopravivensa de Agar e a l'incontra a " fontaña de ægue da vitta " , ch'a l'arriva à incoraggîla à açettâ a seu condiçion de servitoa e o seu destin prolifico.   
Gen. 16:8 : “ O l’à dito , Agar, serva de Sarai, da donde ti ne ven e donde ti vai? A l'à respòsto : Sciorto da-a Sarai, a mæ padroña .    
Agar a responde à tutte doe e domande : donde ti vai ? Responsa : Mi scappo. De donde ti ne vëgni ? Responsa : Da Sarai, a mæ padroña.     
Gen. 16:9 : “ L’angelo de YaHWéH o gh’à dito : Torna a-a to padroña, e umiliate sotta a seu man .    
O grande giudiçe o no gh'à lasciou de çernia, o l'òrdena o retorno e l'umiltæ, perché o veo problema o l'é stæto provocou da-o desprexo mostrou a-a seu padroña ch'a l'arresta a seu padroña legittima e a dev'ëse servia e rispettâ .
Gen. 16:10 : “ L’angelo de YaHWéH o gh’à dito : Moltiplicarò i tò descendenti, coscì che no se contan in moltitudine .     
YaHWéH o l’incoraggisce con offrîghe unna “ caròtta ”. O ghe promette unna posteritæ « tanto numerosa che saià imposcibile contâla ». No fâ errô , sta moltitudine a saià carnâ e no spirituale. Pecöse i oracoli de Dio saian portæ fin à l’instauraçion da neuva alliansa, solo da-i descendenti ebrëi. Ma de seguo , tutti i arabi scinçeri peuan intrâ inte l’alleanza do Segnô con açettâ i seu standard scriti da-i ebrëi inta Bibbia. E da-a seu comparsa, o Coran mossulman o no soddisfa sto critëio. O l’accusa, o critica e o destòrze e veitæ bibliche autentificæ da Gexù Cristo.   
Piggiando pe Ismaele l’esprescion za addeuviâ pe Abrammo, « tanti numeroxi che no saià poscibile contâli », capiemmo che se tratta solo de proliferaçioin umañe e no di eletti stæti çernui pe-a vitta eterna. I paragoni propòsti da-o Segnô son delongo soggetti à de condiçioin che devan ëse soddisfæte. Exempi : “ stelle into çê ” o se referisce à quæ se segge attivitæ religiosa ch’a compòrta “ l’illuminaçion da tæra ” . Ma che luxe ? Solo a luxe da veitæ legittimizzâ da-o Segnô a fa unna « stella » degna de « brillâ pe sempre » into çê , segondo o Dan. 12 :3 , perché saian stæti pe in davei “intelligenti” e saian pe in davei “ mostrou a giustiçia ” segondo o Segnô.                  
Gen. 16:11 : “ L’angelo de YaHWéH o gh’à dito : Ecco, ti l’æ incinta, e ti partoriæ un figgio, e ti ghe ciammiæ Ismaele ; pecöse YaHWéH o l’ à sentio a vòstra affliçion .     
Gen. 16:12 : “ O saià comme un aseno sarvægo ; a seu man a saià contra tutti, e a man de tutti a saià contra de lê ; e o l’abitarà de fronte à tutti i seu fræ .     
O Segnô o paragoña Ismaele , e i seu descendenti arabi , à un « aseno sarvægo », a bestia conosciua pe-a seu natua recalcitrante e testarda ; e in ciù , brutale da-o momento ch’o se ciamma “ sarvægo ”. Donca o no peu ëse addomestegou, addomestegou ò persuaso. In curta, o no l’ammia e o no se lascia ammâ, e o pòrta inti seu geni unn’ereditæ aggresciva verso i seu fræ e i desconosciui. Sto giudiçio stabilio e revelou da-o Segnô o l’é de gran importansa , inte sto tempo da fin , pe capî o ròllo punitivo , pe-o Segnô, da religion de l’Islam ch’a l’ea combattua da- o fäso crestianeximo inti tempi donde a « luxe » crestiaña a l’ea solo che « scuixe ». Dæto o seu retorno inta tæra di seu antighi, Israele o l'é vegnuo torna o seu bersalio, comme l'é stæto l'Oçidente, etichettou crestian, protetto da l'influensa americaña, che ghe dixan, sensa tanti erroî, " o gran Satana ". L’é veo che un piccin « Satana » o peu reconosce « o grande ».                 
Con dâ nascion à Ismaele, un nomme ch'o veu dî « o Segnô o l'à sentio » , o figgeu da disputa, o Segnô o crea unn'atra separaçion drento da famiggia de Abram. O l'azzonze a-a malediçion de lengue creæ inte l'esperimento de Babele. Ma s' o l' inandia i mezzi pe castigâ , o l'é perché o conosce de primma o comportamento rebelle di umoen inte seu doe alleanse che vëgnan apreuvo fin a-a fin do mondo .  
Gen. 16:13 : “ A l’à ciammou Atta El roï, o nomme de YaHWéH ch’o gh’aiva parlou ; perché a l'à dito : Ho visto quarcösa chì, dòppo ch'o m'à visto ? »    
O nomme Atta El roï o veu dî : Ti l’é o Segnô ch’o vedde. Ma za , st’iniçiativa de dâ a-o Segnô un nomme a l’é unn’indignaçion contra a seu superioritæ. O resto de sto verscio traduto inte tante mainee despæge o l’é resummou inte sto pensceo. Agar a no ghe peu credde. Lê , a servitoa picciña, a l’ea l’oggetto de l’attençion do grande Dio creatô ch’o vedde o destin e o ô revela. Dòppo st'esperiensa, cöse a peu avei paû ?   
Gen 16:14  “ Pe quello o nomme de quello pòsso o l’é stæto ciammou O pòsso de Lahai-Roi ; o l’ é tra Cades e Bared .   
I pòsti terrestri donde o Segnô o s’é manifestou son prestigioxi, ma i onô che i òmmi ghe pagan son de spesso provocæ da-o seu spito idolatrico , ch’o no î reconcilia con Lê.
Gen 16:15  “ E Agar a l’à partorio un figgio à Abram ; e o Abram o l'à ciammou o seu figgio, ch'o gh'à partorio Agar, Ismaele .   
Ismaele o l’é de fæto o figgio autentico de Abram, e sorviatutto o seu primmo figgio a-o quæ pe natua o s’attacca. Ma o no l’é o figgio da promissa annonçiou da-o Segnô avanti. Eppoi çernuo da-o Segnô, o nomme « Ismaele » ch'o gh'é stæto dæto, ch'o veu dî « o Segnô o l'à sentio », o se basa sorviatutto in sce l'affliçion de Agar , vittima de deçixoin piggiæ da-a seu padroña e da-o seu patron . Ma into segondo senso, o s’appoggia ascì in sce l’errô de Abram e Sarai d’ avei creduo pe un momento che sto figgio conçepio da Agar, l’egiçia, o l’ea a conferma, saieiva à dî « a compimento » , e a realizzaçion de l’annunçio do Segnô. L'errô o l'avià de conseguense sanguinose fin a-a fin do mondo.       
O Segnô o l’é introu into zeugo do pensceo de l’òmmo e pe lê l’essensiale o l’é compio : o figgeu da disputa e da separaçion conflittuale o l’é vivo. 
Gen. 16:16 : “ Abrammo o l’aiva ottantasei anni quande Agar a l’à partorio Ismaele .    
Coscì " Ismaele " o l'é nasciuo do 2034 (1948 + 86) quande o Abram o l'aiva 86 anni.  
 
 
 
 
Genexi 17 
Separaçion pe mezo da çirconçiscion : un segno inta carne . 
 
Gen.17:1 : “ Quande o Abram o l’aiva novantanòuve anni, o YaHWéH o s’é apparso à Abram e o gh’à dito: «Son o Segnô Onnipotente. Cammina davanti à mi, e stæ sensa colpa .   
Do 2047, à l'etæ de 99 anni e Ismaele 13, o Abram o l'é vixitou into spito da-o Segnô ch'o se presenta pe-a primma vòtta comme " Segnô Onnipotente ". O Segnô o l’é apreuvo à inandiâ unn’açion ch’a revelià sto carattere “ onnipotente ”. L’apparensa do Segnô a l’é sorvetutto de l’ordine verbâ e auditivo perché a seu glòria a l’arresta invixibile ma unna someggiansa da seu persoña a se peu vedde sensa moî.    
Gen.17:2 : “ Stabilirò a mæ alleansa tra mi e ti, e ti moltiplicarò de mainea stramesuâ .   
O Segnô o rinnova a promissa da seu moltiplicaçion, co-o speçificâ sto tempo « à l’infinio », saieiva à dî comme « a pua da tæra » e « e stelle do çê » che « nisciun o peu contâ ».        
Gen.17:3 : “ Abramo o s’é cacciou in faccia ; e o Segnô o gh'à parlou, dixendo :    
Rendese conto che quello ch’o ghe parla o l’é o « Dê Onnipotente », o Abram o se cazze in faccia pe no ammiâ o Segnô, ma o l’ascolta e seu paròlle che incantan tutta a seu anima.  
Gen. 17:4 : “ Questa a l’é a mæ alleansa, ch’o fago con voscià. Ti vegniæ o poæ de unna moltitudine de naçioin . »   
L’alleanza fæta tra o Segnô e o Abram a se rinforsa quello giorno : “ Ti vegniæ o poæ de unna moltitudine de naçioin .”  
Gen. 17:5 : “ O teu nomme o no saià ciù Abram ; ma o teu nomme o saià Abraham, perché t’ò fæto poæ de tante naçioin . »    
O cangio de nomme da Abram à Abraham o l’é deçixivo e into seu tempo Gexù o faià o mæximo con cangiâ i nommi di seu apòstoli.
Gen. 17:6 : “ Ve farò fruttuo eccescivamente e ve farò de naçioin ; e da ti vegniàn di re . »    
Abramo o l'é primmo poæ de naçioin arabe inte Ismaele, inte Isaac o saià o poæ di Ebrëi, i figgi d'Israele ; e in Madian o saià o poæ di descendenti de Madian ; co-o quæ o Mosè o troviâ a seu moggê Zippora, figgia de Jetro.  
Gen. 17:7 : “ Stabilirò a mæ alleansa tra mi e ti e i to descendenti dòppo de ti, pe tutte e generaçioin , pe ëse un Dê pe ti e pe-i to descendenti dòppo de ti .    
O Segnô o çerne de mainea sottî e poule da seu alleansa che saian “ perpetue ” ma no eterne. Questo o veu dî che l’alleanza fæta co-a seu progenie carnale a l’avià unna duâ limitâ. E sto limite o saià razzonto quande , inta seu primma vegnua e inta seu incarnaçion umaña, o Cristo divino o stabilisce in sciâ seu mòrte espiatöia volontäia , a base da neuva alleansa ch’a l’avià, lê mæxima, de conseguense eterne.  
À sto ponto, beseugna dâse conto che tutti i umoen primmi nasciui piggiæ comme mira e nomminæ fin da-o prinçipio perdan a seu lezittimitæ. Sto chì o l’ea o caxo de Cain, o primmo nasciuo d’Adam, de Ismaele, o primmo nasciuo ma illegittimo figgio de Abramo, e dòppo de lê, o saià o caxo de Esau, o primmo nasciuo de Isaac. Sto prinçipio do fallimento do primmo nasciuo o profetizza o fallimento de l’alliansa carnâ ebraica. A segonda alliansa a saià spirituale e a saià d’avvantaggio solo che di paghen convertii pe in davei, ascì co-e apparense fäse provocæ da-e fäse preteise umañe.
Gen. 17:8 : “ Ti daiò e a-i to descendenti dòppo ti a tæra donde ti l’æ estraneo, tutta a tæra de Canaan, pe possescion eterna ;  
Coscì ascì, a tæra de Canaan a saià dæta “ pe unna possescion eterna ”, saieiva à dî fintanto che o Segnô o l’é ligou da-a seu alleansa. E o refuo do Mescia Gexù o ô renderà nullo e veuo, donca 40 anni dòppo sta indignaçion, a naçion e a seu capitâ Gerusalemme saian destrute da di sordatti romoen, e i ebrëi sorvevisciui saian despersæ inti vari paixi do mondo. Pecöse o Segnô o speçifica unna condiçion de l’alleanza : “ Mi saiò o seu Segnô .” Anche, quande comme messaggê de Dio, Gexù o l’é offiçialmente refuou da-a naçion, o Segnô o saià bon de rompî a seu alleansa con completa legittimitæ.     
Gen. 17:9 : “ O Segnô o l’à dito à Abraham : Ti tegniæ a mæ alleansa, ti e i to descendenti dòppo de ti, pe tutte e generaçioin .    
Sto verscio o mette a fin à tutte quelle preteise religiose che rendan o Segnô o Segnô de religioin monoteiste assemblæ inte l’alleansa ecumenica ascì co-i seu insegnamenti incompatibili e oppòsti. O Segnô o l’é ligou solo che da-e seu mæxime paròlle che stabiliscian a base da seu alleansa, unna meña de contratto fæto con quelli che gh’obbediscian solo che. Se l'òmmo o mantëgne a seu alleansa, o â valida e o â prolonga. Ma l' òmmo o deve anâ apreuvo a-o Segnô into seu progetto construto in sce doe fase consecutive ; o primmo o l’é carnâ, o segondo o l’é spirituale. E sto passaggio da-o primmo a-o segondo o mette a-a preuva a fæ individuale di òmmi, e primma de tutto quella di ebrëi. Refuando o Cristo, a naçion ebraica a rompe a seu alleansa co-o Segnô ch’o l’arve a pòrta a-i paghen, e tra i quæ quelli che se convertan à Cristo vëgnan adottæ da lê e imputæ comme figgi spirituali d’Abraham. Coscì tutti quelli che mantëgnan a seu alleansa son carnæ ò spiritualmente figgi ò figge d’Abraham. 
Inte sto verscio veddemmo che Israele, a naçion futua de quello nomme, o l’à de fæto a seu vivagna inte l’Abraham. O Segnô o deçidde de fâ di seu descendenti un pòpolo “ separou ” pe unna demostraçion terrestre. No se tratta de un pòpolo sarvou, ma da constituçion de unn’assemblea umaña ch’a rappresenta i candidæ terrestri pe-a seleçion di eletti sarvæ da-a graçia de Dio ch’a saià ottegnua da Gexù Cristo.  
Gen. 17:10 : “ Questa a l’é a mæ alleansa, ch’a l’é da tegnî tra mi e ti e a to semensa dòppo ti : tutti i mascci tra de ti devan ëse çirconçisci . ”    
A çirconçiscion a l’é un segno de l’alleanza fæta tra o Segnô, o Abraham e a seu posteritæ, saieiva à dî i seu descendenti carnæ. A seu debolessa a l'é a seu forma collettiva ch'a s'applica à tutti i seu descendenti, ch'aggian fæ ò no, ch'aggian obbediente ò no. A-o conträio, inta neuva alleansa, a seleçion pe fæ missa à preuva a saià sperimentâ individualmente da-i eletti che dapeu ottëgnan a vitta eterna in zeugo inte st’alleansa. A-a çirconçiscion s'à da azzonze unna conseguensa desgraçiâ : i mossulmen son stæti ascì çirconçisci fin da-o seu patriarca Ismaele e dan à sta çirconçiscion un valô spirituale ch'o î pòrta à revendicâ un drito à l'eternitæ. À tutti i mòddi, a çirconçiscion a l’à solo di effetti carnæ perpetui e no eterni.   
Gen. 17:11 : “ Voî vosciæ mæximi çirconçidan ; e o saià un segno de unn’alleansa tra mi e ti ” .    
O l’é de fæto un segno d’alliansa co-o Segnô ma a seu efficaçitæ a l’é solo che carnâ e i versci 7, 8 , e o versci 13 apreuvo conferman a seu applicaçion solo che « perpetua ».   
Gen. 17:12 : “ À l’etæ d’eutto giorni, tutti i mascci tra de voscià devan ëse çirconçisci, ch’o segge nasciuo inta vòstra casa ò accattou con di dinæ da quarche forestê ch’o no segge da vòstra mæxima razza . ”   
Sto chì o l'é ancon unna cösa ben ben da mäveggiâse, ma à despeto do seu carattere perpetuo, o constituisce con tutto unna profeçia ch'a revela o progetto do Segnô pe-o 8° millennio . Sta chì a l’é a raxon pe-a çernia di « eutto giorni », perché i primmi sette giorni scimbolizzan o tempo terrestre da seleçion di eletti de sëi miggiæa d’anni e o giudiçio do setten millennio. Organizzando, in sciâ tæra, unna streita alleansa co-a naçion ebraica e o seu embrion prinçipâ, Abram, o Segnô o revela l’imagine de l’eternitæ futua di çernui libeæ da-a debolessa sessuale carnâ conçentrâ in sciô prepuçio taggiou da-i mascci. Allora, coscì comme i eletti vegnian da tutte e origine di pòpoli da tæra, ma solo inte Cristo , inta vegia alleansa, a çirconçiscion a dev’ëse applicâ anche a-i foresti quande veuan vive co-o campo çernuo da-o Segnô.  
L’idea prinçipâ da çirconçiscion a l’é de mostrâ che into regno eterno do Segnô i òmmi no se reproduian ciù e i dexidëi carnæ no saian ciù poscibili. Pe de ciù, l’apòstolo Paolo o paragoña a çirconçiscion da carne da vegia alleansa con quella do cheu di eletti inta neuva. Inte sta prospettiva, o suggerisce a puritæ da carne e quella do cheu ch’o se dà à Cristo.
A çirconçiscion a veu dî taggiâ in gio e st’idea a revela che o Segnô o veu stabilî unna relaçion unica co-a seu creatua. Comme Dê « gioso » , o domanda l'escluxivitæ e a prioritæ de l'amô da-i seu çernui che devan, se neçessäio, taggiâ e relaçioin umañe d'in gio à loiatri che son dannose pe-a seu sarvessa e rompî i ligammi co - e cöse e e persoñe che dannezzan a seu relaçion con lê . Inte unn’imagine educativa profetica , sto prinçipio o l’à da fâ co-o seu Israele carnâ, primma, e o seu Israele spirituale de tutti i tempi ch’o se revela inte Gexù Cristo inta seu perfeçion.    
Gen. 17:13 : “ Quello ch’o l’é nasciuo in cà e quello ch’o l’é accattou co-i dinæ o dev’ëse çirconçiso ; e a mæ alleansa a saià inta vòstra carne pe unn’alleansa eterna .    
O Segnô o l’insciste in sce st’idea : tanto i figgi legittimi comme quelli illegittimi peuan attaccâse à lê perché o profetizza coscì e doe alleanse do seu progetto de sarvo. . . Dapeu, l'enfaxi segnâ da-o retorno de l'esprescion « acquistou a-o costo di dinæ » a profetizza Gexù o Cristo ch'o saià stimou à 30 denäi da-i ebrëi religioxi rebelli. E coscì , pe 30 denäi , o Segnô o l’offrià a seu vitta umaña comme redençion di ebrëi e di paghen çernui into nomme da seu santa alleansa. Ma a natua « perpetua » do segno da çirconçiscion a se regòrda e a preçixon « inta vòstra carne » a conferma o seu carattere momentaneo . Pecöse st’alleansa ch’a comensa chì a l’avià unna fin quande o Mescia o vegnià “ pe mette fin a-o peccou , ” segondo Dan.7:24.          
Gen. 17:14 : “ Un masccio inçirconçiso, ch’o no l’é stæto çirconçiso inta seu carne, o saià taggiou da-o seu pòpolo : o l’avià rotto a mæ alleansa .”    
L’osservansa de regole stabilie da-o Segnô a l’é ben ben streita e a no l’ammette nisciuña eçeçion perché e seu transgrescioin destorxan o seu progetto profetico, e o mostrià impedindo à Mosè d’intrâ in Canaan che sta colpa a l’é ben ben grande. L’inçirconçiso in carne o no l’é ciù legittimo pe vive into pòpolo ebraico terrestre che o inçirconçiso in cheu o saieiva into futuo regno çeleste eterno do Segnô.
Gen. 17:15 : “ O Segnô o l’à dito à l’Abraham : No ti ciammi ciù Sarai o nomme de tò moggê Sarai ; ma o seu nomme o saià Sarah h .    
Abram o veu dî poæ de un pòpolo ma Abraham o veu dî poæ de unna moltitudine. Do mæximo , Sarai a veu dî nòbile ma Sara a veu dî prinçipessa.
Abrammo o l’é za o poæ de Ismaele, ma o cangio do seu nomme Abraham o l’é giustificou in sciâ moltiplicaçion da seu posteritæ inte Isaac o figgio che o Segnô o gh’annonçià , no in sce Ismaele . Pe-a mæxima raxon, a sterile Sara a procreià e a partorià unna moltitudine de figgi pe mezo de Isaac e o seu nomme o vëgne Sara.
Gen. 17:16 : “ A benedirò, e ti darò un figgio pe lê ; A benedirò, e a saià de naçioin ; da lê vegnian di re di pòpoli .    
O Abram o cammina co-o Segnô, ma a seu vitta quotidiaña a l’é terrestre e a se basa in scê condiçioin naturale terrestre, no in scî miracoli divin. Anche into seu pensceo o dà a-e paròlle de Dio o scignificato de unna benediçion di mezzi co-i quæ Sarai a l’à ottegnuo un figgio da Agar a seu servitoa.
Gen. 17:17 : “ O Abraham o s’é cacciou in faccia; o l'à rio e o l'à dito into seu cheu: «O l'à çentanæa d'anni o l'é nasciuo un figgeu?» e Sara h , ch'a l'aiva novant'anni, a l'avieiva partorio un figgio? »   
Rendese conto che o Segnô o porrieiva voei dî che a Sarai a saieiva vegnua boña à fâ di figgi ascì ch’a l’é sterile e a l’à za 99 anni, o rie into seu cheu. A scituaçion a l’é mai tanto inimaginabile à livello uman terrestre che sto reflesso do seu pensceo o pâ naturale. E o dà scignificato a-i seu penscëi.
Gen. 17:18 : “ E o Abraham o l’à dito a-o Segnô : «Oh! Che o Ismaele o vive davanti à ti! »     
L’é ciæo che Abraham o raxona carnalmente e ch’o conçepisce solo che a seu moltiplicaçion pe mezo de Ismaele, o figgio za nasciuo e ch’o l’aiva 13 anni .
Gen. 17:19 : “ O Segnô o l’à dito : Sara, to moggê, a t’arrecheugge de seguo un figgio; e ti ghe ciammiæ Isaac. Stabilirò a mæ alleansa con lê comme unn’alleansa eterna pe-i seu descendenti dòppo de lê .    
Conoscendo i penscëi de Abraham , o Segnô o ô repreisa e o ghe rinnova l' annonçio sensa lasciâ a ciù picciña poscibilitæ de un errô d' interpretaçion .
O dubio d’Abraham in sciâ nascion miracolosa de Isaac o profetizza o dubio e a descredensa che l’umanitæ a se manifestià verso Gexù Cristo. E o dubio o piggiâ a forma de un refuo offiçiâ da parte da posteritæ carnâ d’Abraham.
Gen 17:20   Pe quello ch'o l'à da fâ con Ismaele, t'ò sentio. Ecco, o benedirò, o ô farò fruttou, e o moltiplicarò ben ben ; O l’avià dozze prinçipi, e mi ghe farò unna gran naçion . »  
Ismaele o veu dî che o Segnô o l’à respòsto, ascì, inte st’intervento, o Segnô o giustifica torna o nomme ch’o gh’à dæto. O Segnô o ô farà fruttuoso, o se moltiplichià e o formià a gran naçion araba compòsta da “ dozze prinçipi ”. Sto numero 12 o s’assumeggia à-i 12 figgi de Giacobbe da seu santa alleansa che saian succescii da-i 12 apòstoli de Gexù Cristo , ma o no veu dî identico perché o conferma l’aggiutto divino ma no unn’alleansa salvatrice ch’a l’à da fâ co-o seu progetto pe-a vitta eterna. In ciù, Ismaele e i seu descendenti saian ostili verso tutti quelli che intran inta santa alleansa de Dio , consecutivamente ebrëi dapeu crestien. Sto ròllo dannoso o punià unna nascion illegittima con de proçedue illegittime o mæximo figuæ da-a moæ sterile e da-o poæ tròppo complaçente. Pe quello, i figgi carnali d’Abraham portian a mæxima malediçion e in sciâ fin patian o mæximo refuo da parte do Segnô.  
Dòppo avei conosciuo o Segnô e i seu valoî, i descendenti de Ismaele peuan çerne de vive segondo e seu regole fin à intrâ inte l’alleansa ebraica, ma sta çernia a l’arresta individuale comme a sarvessa eterna ch’a saià offerta a-i çernui. Coscì ascì , comme con di atri òmmi de tutte e origine , a sarvessa inte Cristo a ghe saià offerta e a stradda pe l’eternitæ a ghe saià averta, ma solo in sciô standard obbediente de Cristo o Sarvòtto, croxificou, mòrto e resuscitou.
Gen. 17:21 : “ Stabilirò a mæ alleansa con Isaac, che Sara a t’avià da partoriâ à sto momento fisso de l’anno vegnuo . ”   
Ismaele ch’o l’aiva 13 anni a-o tempo de sta vixon segondo o verscio 27, o l’ avià donca 14 anni a-a nascion de Isaac. Ma o Segnô o l'insciste in sce sto ponto : a seu alleansa a saià stabilia con Isaac, no con Ismaele . E o saià nasciuo da Sara.   
Gen. 17:22 : “ E quande o l’à finio de parlâghe, o Segnô o l’é stæto erzou da Abraham .   
E appariçioin do Segnô en ræe e ecceçionale, e questo o l’ascciæisce perché i umoen no s’abituan a-i miracoli divin e perché , comme Abraham , o seu raxonamento o l’arresta condiçionou da-e lezze naturale da vitta terrestre. O seu messaggio consegnou, o Segnô o se retiâ.
Gen. 17:23 : “ O Abraham o l’à piggiou o seu figgio Ismaele, e tutti quelli ch’ean nasciui inta seu casa, e tutti quelli ch’ean stæti accattæ co-i dinæ, tutti i mascci tra i òmmi da casa d’Abraham ; e o î à çirconçisci quello mæximo giorno, segondo o comando ch'o gh'aiva dæto o Segnô .    
L’ordine dæto da-o Segnô o l’é exeguio de botto. A seu obbediensa a giustifica a seu alleansa co-o Segnô. Sto potente meistro de l'antighitæ o l'accattava di servitoî e a condiçion de scciavo a l'existeiva e a no vegniva contestâ. De fæto , quello ch'o renderà discutibile l'argomento o l'é l'uso da violensa e o maltrattamento di servitoî. A condiçion de scciavo a l’é ascì quella de tutti quelli resciöæ da Gexù Cristo, anche ancheu .
Gen. 17:24 : “ O Abraham o l’aiva novantanòuve anni quande o l’é stæto çirconçiso . ”   
Sta preçixon a ne fâ arregordâ che l’obbediensa a l’é domandâ da-o Segnô da-i òmmi, quæ se segge a seu etæ ; da-o ciù piccin a-o ciù vegio. 
Gen. 17:25 : “ E o seu figgio Ismaele o l’aiva trezz’anni quande o l’é stæto çirconçiso . ”   
O saià donca 14 anni ciù vegio de seu fræ Isaac , cösa ch'a ghe daià unna vea capaçitæ de fâ do mâ à seu fræ ciù piccin, o figgio da seu moggê legittima.
Gen. 17:26 : “ Into mæximo giorno o Abraham o l’é stæto çirconçiso e o seu figgio Ismaele .   
O Segnô o l’arregòrda à Ismaele a seu lezittimitæ verso o Abraham, ch’o l’é seu poæ. A seu çirconçiscion commun a l’é tanto fäsa comme e affermaçioin di seu descendenti che dixan d’ëse descendui da-o mæximo Dê. Pecöse pe pretende d’ëse da-o Segnô, no basta avei o mæximo poæ carnale antigo. E quande i ebrëi increduli revendican sta connescion co-o Segnô pe caxon do seu poæ Abraham, Gexù o refuià st’argomento e o ghe imputià comme seu poæ, o diao, Satana, o poæ de böxie e un assascin fin da-o prinçipio. Quello che o Gexù o l'à dito a-i ebrëi rebelli do seu tempo o l'é veo o mæximo pe- e nòstre preteise arabe e mossulmañe .
Gen. 17:27 : “ E tutti i òmmi da seu casa, nasciui inta seu casa ò accattæ co-i dinæ da-i estranei, vegnivan çirconçisci con lê .   
Dòppo sto modello d’obbediensa, veddemmo che e desgraçie di ebrëi ch’an lasciou l’Egitto vegnian delongo da-a seu sottostimma de st’obbediensa che o Segnô o domanda in termini assolui, inte tutti i tempi e fin a-a fin do mondo.
 
 
Genexi 18
 
A separaçion di fræ nemixi .
 
Gen. 18:1 : “ E o Segnô o gh’é apparso tra i querci de Mamre, tanto ch’o l’ea assæto a-a pòrta da seu tenda into cado do giorno .”   
Gen. 18:2 : “ E o l’à alzòu i euggi, e o l’à guardou , e ecco, trei òmmi gh’ea de fronte. Quande o î à visti, o l’é corrio à trovâli da l’intrâ da seu tenda e o s’é inclinou pe-a tæra .    
O Abraham o l'à çentanæa d'anni, o sa ch'o l'é vegio oua ma o l'arresta in boña forma fixica, tanto ch'o " core pe incontrâ " i seu vixitatoî . O î à reconosciui comme di messaggê çelesti ? Ma quello ch'o vedde o l'é « trei òmmi » e dapeu se peu vedde inta seu reaçion, o seu senso d'ospitalitæ spontanea ch'o l'é o fruto do seu carattere amooso naturale.      
Gen. 18:3 : “ E o l’à dito : “Segnô, se oua ò attrovou graçia a-i to euggi, no ti passe, ti prego, da-o to servo .”    
Ciammâ un vixitatô « scignoo » o l'ea o resultato da gran umiltæ de l'Abraham e torna no gh'é de preuve ch'o pensasse ch'o se rivolgesse a-o Segnô. Pe sta vixita de Dio sotta unn’apparensa umaña totale a l’é ecceçionale da-o momento che manco o Mosè o no saià permisso de vedde “ a glòria “ da faccia de Dio segondo Es.33:20 à 23 : “ Yahweh o l’à dito: No saiæ bon de vedde a mæ faccia, perché l’òmmo o no peu veddeme e vive. YaHWéH o l’à dito: Ecco un pòsto vexin à mi; ti stæ in sciâ ròcca. Quande a mæ glòria a passa, ti metto inte unna fessua da ròcca e ti copriò co-a mæ man fin à quande passo. E quande girò a man, ti veddiæ a mæ schiena, ma a mæ faccia a no saià vista . Se a vixon da «glòria » de Dio a l’é vietâ, o no se proibisce de piggiâ unn’apparensa umaña pe avvexinâse a-e seu creatue. O Segnô o ô fa pe vixitâ o Abraham, o seu amigo, e o ô farà torna sotta forma de Gexù Cristo da-a seu conceçion embrionale fin a-a seu mòrte espiatöia.         
Gen. 18:4 : “ Che se porte un pittin d’ægua, e ti lave i pê; e reposâ sotta sto erbo .”   
O verscio 1 o l’ascciæisce ch’o l’é cado, e a suâ di pê coverti de pua de tæra a giustifica o lavaggio di pê di vixitatoî. Sta chì a l'é unna bella offerta fæta à loiatri. E st’attençion a l’é tutta a-o merito do Abraham.
Gen. 18:5 : “ Piggio un boccon de pan, pe rinforsâ o teu cheu ; dòppo o quæ ti contunniæ in sciô to cammin ; pe questo ti passi da-o tò servitô. An respòsto : Fæ comme l'é stæto dito .    
Chì veddemmo che o Abraham o no l'à identificou sti vixitatoî comme di ëse çelesti . L'attençion ch'o ghe mostra a l'é donca unna testimoniansa de seu qualitæ umañe naturale. O l'é umile, amoroso, gentile, generoso, serviçioso e ospitale ; cöse che ô fan apprexâ da-o Segnô. Inte sto aspeto uman, o Segnô o l’approva e o l’açetta tutte e seu propòste. 
Gen. 18:6 : " O Abraham o l'é introu a-a spedia inta seu tenda da- a Sara e o l'à dito : "A-a spedia, træ mesue de fæña fina, impastâla e fâ di torti ."     
O mangiâ o l’é utile a-o còrpo carnâ e veddendo trei còrpi de carne davanti à lê, o Abraham o l’à o mangiâ preparou pe rinnovâ a fòrsa fixica di seu vixitatoî.
Gen. 18:7 : " E o Abraham o l'é corrio verso o seu gregge, o l'à piggiou un veddello, tenro e bon, e o l'à dæto à un servitô, e o l'à preparou a-a spedia ."   
A çernia de un veddello tenro a mostra ancon de ciù a seu generositæ e a seu benevolensa naturale ; o seu piaxei de fâ piaxei a-o seu vexin. Pe ottegnî sto resultato, o l'öfre o megio a-i seu vixitatoî. 
Gen. 18:8 : “ O l’à piggiou ascì do burro e do læte, co-o veddello ch’o l’ea stæto preparou, e o l’à misso davanti à loiatri. O mæximo o l'ea stæto da-a rente à loiatri, sotta l'erbo. E an mangiou .»   
Sti mangiæ appetitoxi son regallæ à di desconosciui che passan, de persoñe ch'o no conosce ma ch'o tratta comme se fïsan di membri da seu mæxima famiggia. L'incarnaçion di vixitatoî a l'é ben ben vea da-o momento che mangian do mangiâ fæto pe-i òmmi.
Gen. 18:9 : “ Allora gh’an dito : Donde l’é Sara, to moggê? O l'à respòsto: A l'é lì, inta tenda .    
Dæto che a preuva de l'òspite a l'é stæta un successo pe-a glòria do Segnô e pe-a seu mæxima, i vixitatoî revelan a seu vea natua con nomminâ o nomme de seu moggê, “ Sarah ”, che o Segnô o gh'à dæto inta seu vixon passâ.  
Gen. 18:10 : “ Un de loiatri o l’à dito : Torniò da voscià verso sto tempo ; e ecco, Sara , to moggê, a l'avià un figgio. A Sara a l'ea à sentî a-a pòrta da tenda, ch'a l'ea derê à lê .    
Nottemmo che inta comparsa di trei vixitatoî , ninte o ne permette d’identificâ YaHWéh da-i doî angeli che ô accompagnan. A vitta çeleste a se manifesta chì e a revela o senso egalitäio ch’o regna lì.
Tanto che un di trei vixitatoî o l'annunçia a nascion imminente da Sara, a l'ascolta da l'intrâ da tenda quello che se dixe e o testo o speçifica chi " o l'ea derê à lê " ; veu dî ch'o no â veddeiva e umanmente o no poeiva ëse consciente da seu presensa. Ma no ean òmmi.   
Gen. 18:11 : “Oua Abraham e Sara ean vegi e ben avansæ : e Sara a l’aiva passou a speransa de partoî di figgi .”    
O verscio o definisce e normale condiçioin umañe commun à tutta l'umanitæ.
 
Gen. 18:12 : “ A l’à riiso drento de lê mæxima , e a l’à dito : «Oua che son vegia, gh’ò dexidëio de ciù? Anche o mæ scignoo o l’é vegio .»    
Notta torna a preçixon : “ A rie tra de lê ” ; coscì che nisciun o l’à sentio rie che o Segnô vivente ch’o çerca e mente e i cheu.   
Gen. 18:13 : “ Allora YaHweh o l’à dito à l’Abraham : Perché Sara a l’à fæto de rie, co-o dî : Dovieiva partoî un figgeu, ch’o son vegio? »    
O Segnô o piggia l’occaxon pe revelâ a seu identitæ diviña , cösa ch’a giustifica a mençion de YaHWéH perché o l’é de fæto lê ch’o parla sotta st’apparensa umaña à Abraham. Solo o Segnô o peu conosce i penscëi ascoxi de Sara e oua o Abraham o sa che o Segnô o ghe parla.
Gen. 18:14 : “ Quarcösa o l’é tròppo duô pe YaHWéH ? A-o tempo stabilio torno da ti, à sto mæximo tempo ; e a Sara a l’avià un figgio .”    
O Segnô o vëgne autorevole e o rinnova a seu previxon ciæamente into nomme de YaHWéH da seu divinitæ.
Gen. 18:15 : “ E Sara a l’à mensou, co-o dî , no son riiso. Pecöse a l'aiva paû. Ma o l'à dito : A-o conträio, ti l'æ riiso .    
" Sarah lied " o testo o dixe perché o Segnô o l'à sentio o seu pensceo segreto, ma nisciun rie o gh'é vegnuo feua da-a bocca ; Donca a l’ea solo che unna picciña buxia pe-o Segnô ma no pe l’òmmo. E se o Segnô o â reprende, o l’é perché a no l’ammette che o Segnô o l’agge o contròllo in scî seu penscëi. A ne dà a preuva con anâ fin à mentâghe. Pe questo o l'insciste co-o dî : « A-o conträio (o l'é fäso), ti l'æ riiso ». No s’ascordemmo che l’òmmo benedito da-o Segnô o l’é o Abraham e no a Sara, a seu moggê legittima, ch’a s’avvantaggia solo da -a benediçion de seu maio. E seu idee an za portou di fruti inta malediçion da nascion de Ismaele, o futuo nemigo ereditäio e concorrente d’Israele ; l’é veo realizzâ un progetto divin.        
Gen. 18:16 : “ E i òmmi se son levæ pe anâsene, e an guardou verso Sòdoma. O Abraham o l’é anæto con loiatri, pe accompagnâli .”   
Dòppo avei asmortou a seu seu, aveili alimentæ e aveili rinnovæ à l’Abraham e a-a Sara a nascion futua do figgio legittimo Isaac , i vixitatoî çelesti revelan à l’Abraham che a seu vixita in sciâ tæra a l’à ascì unn’atra miscion : a l’à da fâ con Sòdoma. 
Gen. 18:17 : “ Allora YaHWéH o l’à dito: Asconde da-o Abraham quello che son apreuvo à fâ ?... ”    
Chì emmo l’applicaçion preçisa de sto verscio da Amos 3:7: « De seguo o Segnô YaHWéH o no fa ninte, ma o revela o seu segreto a-i seu servitoî i profeti ». 
Gen. 18:18 : “ O Abraham o saià de seguo unna naçion grande e potente, e tutte e naçioin da tæra saian benedite inte lê .”   
Apreuvo a-a sòlita perdia de scignificato ch’a s’applica à l’avverbio « de seguo » , me regòrdo ch’o veu dî : inte unna mainea çerta e assolua . Avanti de revelâ o seu progetto destruttivo, o Segnô o s’affretta à rassicurâ o Abraham da seu mæxima condiçion davanti à lê e o rinnova e benediçioin ch’o gh’aggiuttià. O Segnô o comensa à parlâ d’Abraham inta tersa persoña pe elevâlo a-o rango de unna gran figua stòrica de l’umanitæ. Inte sto mòddo, o mostra a-i seu descendenti carnali e spirituali o modello ch’o benedisce e ch’o s’arregòrda e o definisce into verscio ch’o vëgne.   
Gen. 18:19 : “ Pecöse l’ò çernou, pe comandâ a-i seu figgi e a-a seu casa dòppo de lê, che guardan a stradda do Segnô , pe fâ giustiçia e giustiçia, e pe fâ pe Abraham quello ch’o gh’aiva promisso... ”   
Quello che o Segnô o descrive inte sto verscio o fa tutta a differensa con Sòdoma ch’o l’é apreuvo à destrue. Fin a-a fin do mondo, i seu çernui saian comme sta descriçion : mantegnî a stradda de YaHWéH o consciste into pratticâ a giustiçia e a giustiçia ; a vea giustiçia e a vea giustiçia che o Segnô o construià in scî testi de lezze pe mostrâ a-o seu pòpolo Israele. O rispetto pe ste cöse o saià a condiçion pe-o Segnô de rispettâ e seu promòsse de benediçioin.  
Gen. 18:20 : “ E o YaHWéH o l’à dito : O grido contra Sòdoma e Gomorra o l’é aumentou, e o seu peccou o l’é grande .”    
O Segnô o pòrta sto giudiçio contra Sòdoma e Gomorra, e çittæ di re che o Abraham o l'ea vegnuo à sarvâ quande son stæti attaccæ . Ma l’ea ascì à Sòdoma che o seu nevo Lòt o l’aiva çernou de stabilîse, co-a seu famiggia e i seu servitoî. Conoscendo o ligamme d’attacco ch’o l’à o Abraham pe-o seu nevo, o Segnô o moltiplica e forme d’attençion verso o vegio òmmo pe annonçiâghe e seu intençioin. E pe fâlo, o s’abbassa a-o livello de l’òmmo pe umanizzâse o ciù tanto ch’o se peu, pe mettise a-o livello do raxonamento uman de Abraham, o seu servitô.
Gen. 18:21 : “ Pe quello sciorto e veddo se an fæto segondo o rappòrto ch’o m’é vegnuo; e se no l'é coscì, o saiò ».   
Ste poule contrastan co-a conoscensa do pensceo de Sara, perché o Segnô o no peu ëse desconosciuo do livello d’immoralitæ razzonto inte ste doe çittæ da ciaña e da seu abbondante prosperitæ. Sta reaçion a mostra a preuva ch’o piggia pe fâ açettâ o seu fedele servitô a giusta sentensa do seu giudiçio.
Gen. 18:22 : “ I òmmi se son mesciæ e son anæti verso Sòdoma. Ma o Abraham o l'é arrestou fermo davanti a- o YaHWéH .   
Chì, a separaçion di vixitatoî a permette à l'Abraham d'identificâ tra de loiatri o Segnô vivente, YaHWéH, presente con lê sotta unn'apparensa umaña sencia ch'a façilita o scangio de poule. O Abraham o saià assæ audaçe pe impegnâse inte unna meña de trattativa co-o Segnô pe ottegnî a sarvessa de doe çittæ, uña de quæ a l'é abitâ da-o seu caro nevo Lòt.
Gen. 18:23 : “E o Abraham o s’é avvexinou e o l’à dito : «Ti veu destrue anche i giusti co-i grammi ? »    
A domanda stæta missa da-o Abraham a l'é giustificâ , perché inte seu açioin collettive de giustiçia , l'umanitæ a provoca a mòrte de vittime innoçente ciammâ danno collaterale. Ma se l' umanitæ a no peu dî a differensa , o Segnô o peu . E o portià a preuva de questo à l’Abraham e à niatri ch’emmo lezzuo a seu testimoniansa biblica.  
Gen. 18:24 : “ Fòscia ghe segge çinquanta giusti drento da çittæ: ti î destruiæ anche ti, e no sparâ a çittæ pe-i çinquanta giusti ch’en drento ? »    
Inta seu anima gentile e amorosa, o Abraham o l'é pin d'illuxon e o s'imagine che se pòsse attrovâ a-o manco 50 persoñe giuste inte ste doe çittæ e o l'invoca ste 50 poscibile persoñe giuste pe ottegnî da-o Segnô a graçia de doe çittæ into mæximo nomme da seu giustiçia perfetta ch'a no peu corpî o colpevole co-o innoçente.
Gen. 18:25 : “ Pe mette a-a mòrte o giusto co-i malvagi, pe che o giusto o segge comme o malvagio: lontan da ti fâ questo ! Lontan da ti ! No farà giustiçia quello ch'o giudica tutta a tæra ? »    
O Abraham o pensa donca à destrigâ o problema con fâ arregordâ a-o Segnô quello ch’o no peu fâ sensa denegâ a seu personalitæ ch’a l’é coscì attaccâ a-o senso da giustiçia perfetta.
Gen. 18:26 : “ E o YaHWéH o l’à dito : Se attrovo à Sòdoma çinquanta giusti drento da çittæ, aloa spariò tutta a çittæ pe loiatri . ”    
Con paçiensa e bontæ, YaHWéH o l'à lasciou parlâ o Abraham e inta seu respòsta o l'à demostrou ch'o l'aiva raxon : pe 50 pòpoli giusti e çittæ no saian destrute. 
Gen. 18:27 : “E o Abraham o l’à respòsto e o l’à dito : «Ecco, ò piggiou in sce mi mæximo de parlâ co-o Segnô, mi mæximo ch’o son solo che pua e çenie .”    
L’é o pensceo de “ pua e de çenie ” che ghe saià arrestou di òmmi impi dòppo a destruçion de doe çittæ inta vallâ ? Con tutto, o Abraham o confessa ch’o l’é solo che « pua e çenie ».     
Gen. 18:28 : “ Fòscia manchian çinque di çinquanta giusti : ti destruiæ tutta a çittæ pe çinque? E YaHWéH o l'à dito : No ô destruiò, se trovo lì quarantaçinque persoñe giuste .    
L’audaçia de l’Abraham a ô portià à anâ avanti co-o seu trattativo con abbassâ tutte e vòtte o numero d’eletti poscibilmente attrovæ e o se fermià into verscicolo 32 in sciô numero de dexe giusti. E tutte e vòtte o Segnô o l’aggiuttià a seu graçia pe caxon do numero propòsto da l’Abraham.
Gen. 18:29 : “E o Abraham o gh’à dito torna: « Fòscia ghe segge quaranta giusti. E YaHWéH o l’à dito: No faiò ninte pe-o ben de sti quaranta .    
Gen. 18:30 : “ O Abraham o l’à dito : No che o Segnô o se fasse raggia, e mi parliò. Fòscia se trovian lì trenta persoñe giuste. E YaHWéH o l'à dito: No faiò ninte, se attrovo lì trenta persoñe giuste .    
Gen. 18:31 : “ L’Abraham o l’à dito : «Ecco, ò piggiou a libertæ de parlâ co-o Segnô. Fòscia ghe saià vinti giusti. E o YaHWéH o l'à dito : No ô destruiò pe caxon de sti vinti .    
Gen. 18:32 : “ E o Abraham o l’à dito: «No che o Segnô o se fasse raggia, e mi parliò solo che sta vòtta. Fòscia se trovian lì dexe persoñe giuste. E YaHWéH o l'à dito: No ô destruiò, pe-o ben de sti dexe pòpoli giusti .   
Chì a trattativa do Abraham a finisce, dæto ch’o capisce che gh’é un limite da mette a-o de là do quæ a seu inscistensa a saieiva irraçionale. O se ferma a-o numero de dexe persoñe giuste. O credde con ottimismo che sto numero de persoñe giuste o se deve attrovâ inte ste doe çittæ corrutte, se se conta solo che o Lòt e i seu parenti.
Gen .1 8:33 : “ E o YaHWéH o l’é anæto, appena o l’aiva finio de parlâ con Abraham. E o Abraham o l'é tornou a-a seu casa .   
L’incontro terrestre de doî amixi, un o Dê çeleste e onnipotente e l’atro, l’òmmo, pua da tæra, o finisce, e ciaschedun o torna a-e seu occupaçioin. Abraham a-o seu pòsto de abitaçion e YaHWéH a-a Sòdoma e a-a Gomorra in scê quæ o seu giudiçio destruttivo o cazze.
Into seu scangio co-o Segnô , o Abraham o l’à revelou o seu carattere ch’o l’é à l’imagine do Segnô, ch’o l’à da fâ co- o vedde a vea giustiçia realizzâ tanto ch’o dà a-a vitta o seu fòrte preçioso valô. Pe quello, a trattativa do seu servitô a poeiva solo incantâ e fâ allegri o cheu do Segnô ch’o scompartisce do tutto i seu sentimenti.
 
 
Genexi 19
 
Separaçion inte unn'emergensa
 
Gen. 19:1 : “ I doî angeli son arrivæ à Sòdoma a-a seia ; e o Lòt o l'ea assettou inta portâ de Sòdoma. Quande o Lòt o î à visti, o s’é levou à trovâli e o s’é inclinou co-a faccia pe-a tæra .    
Reconoscemmo inte sto comportamento a boña influensa de l'Abraham in sciô seu nevo Lòt dæto ch'o mostra a mæxima pensceosa verso i vixitatoî che passan. E o ô fa con tanto ciù attençion, perché o conosce a brutta morale di abitanti da çittæ de Sòdoma donde o s’é stabilio pe vive.
Gen. 19:2 : “ E o l’à dito : Ecco, mæ scignori, intrâ, ve prego, inta casa do vòstro servitô, e s’alleggiæ lì ; lavate i pê ; ti te leviæ a-a mattin bonora e ti contunniæ in sciô to cammin. No, an respòsto, passemmo a neutte inta strâ .    
O Lòt o se fa dovei dâ a benvenua a-e gente che passan pe-a seu cà pe protezile da-e açioin sensa vergogna e maliçiose di abitanti corrutti. Trovemmo e mæxime poule d’accogliensa che o Abram o l’aiva dito a-i seu trei vixitatoî. O Lòt o l’é de fæto un òmmo giusto ch’o no s’é lasciou corruî da-a seu convivensa co-i ëse perversci de sta çittæ. I doî angeli son vegnui pe destrue a çittæ ma avanti de destruila, veuan confonde a grammossa di abitanti con piggiâli à man rossa, saieiva à dî inta demostraçion attiva da seu grammossa. E pe ottegnî sto resultato, an da passâ solo a neutte inta strâ pe ëse attaccæ da-i sodomiti.
Gen. 19:3 : “ Ma o Lòt o î à sciortii coscì tanto che son vegnui da lê e son intræ inta seu casa. O gh’à fæto unna festa e o l’à fæto do pan sensa levou. E an mangiou .   
O Lòt o riesce donca à convinseli, e lô açettan a seu ospitalitæ ; che ghe dà ancon a poscibilitæ de mostrâ a seu generositæ comme o Abraham o l’aiva fæto avanti de lê. L’esperiensa a ghe mostra à descrovî a bella anima do Lòt, un òmmo giusto tra i ingiusti. 
Gen. 19:4 : “ Ma avanti che anæssan à letto, i òmmi da çittæ, i òmmi de Sòdoma, an çircondou a cà, zoeni comme vegi; tutta a popolaçion a s’ea corsa lì .   
A demostraçion da sciätâ di abitanti a va a-o de là de aspettative di doî angeli, dæto che vëgnan à çercâli inta cà donde o Lòt o î à reçevui. Fæmo un sguardo a-o livello de contagio de sta grammitæ : " da-i figgeu a -i ançien " . O giudiçio de YaHweh o l’é donca do tutto giustificou.   
Gen. 19:5 : “ E an ciammou o Lòt, e gh’an dito : «Donde son i òmmi che son vegnui da ti sta neutte? Portâli feua da niatri, pe fâli conosce .    
E persoñe ingenue peuan ëse ingannæ da-e intençioin di Sodomiti, perché a no l'é unna domanda de conoscese un con l'atro, ma de conosce into senso biblico do termine, comme " Adam o l'à conosciuo seu moggê e a l'à partorio un figgio ". A depravaçion de ste persoñe a l'é donca totale e sensa remedio.  
Gen. 19:6 : “ O Lòt o l’é sciortio da loiatri a-a pòrta da cà, e o l’à serrou a pòrta derê à lê . ”   
O bravo Lòt ch'o se spantega à incontrâ lê mæximo i ëse abominabili e ch'o se fa attençion à serrâ a pòrta da seu cà derê à lê pe proteze i seu vixitatoî.
Gen. 19:7 : “ E o l’à dito : «Mò fræ, ve prego, no fâ do mâ ! »    
O bon òmmo o l’exorta i grammi à no fâ do mâ. O î ciamma « fræ » perché son di òmmi comme lê e o l’à conservou drento de lê a speransa de sarvâ quarchedun de loiatri da-a mòrte verso a quæ a seu conduta a î pòrta.   
Gen. 19:8 : “ Ecco, gh’ò doe figgioe che no an mai conosciuo un òmmo ; Ti î portiò feua, e ti peu fâghe comme ti veu. Solo no fâ ninte à sti òmmi dæto che son vegnui à l'ombra do mæ teito .    
Pe-o Lòt, o comportamento di Sodomiti o razzonze de ertixe mai stæte razzonte avanti inte st'esperiensa. E pe proteze i seu doî vixitatoî, o vëgne à propoñe e seu doe figgioe ancon vergine a-o seu pòsto.
Gen. 19:9 : “ Dixan : Parte ! Dixeivan torna : Sto òmmo o l'é vegnuo comme un estraño, e o farà a parte do giudiçe ! Ben, ti fâmo pezo che à loiatri. E an fæto prescion con violensa a - o Lòt, e son vegnui avanti pe derruâ a pòrta .    
E poule do Lòt no calman o branco assemblou, e sti ëse monstruoxi, dixan, se preparan à fâghe ciù mâ che à loiatri. Dapeu çercan de derruâ a pòrta.
Gen. 19:10 : “ I òmmi an allongou a man e an portou o Lòt drento a cà da loiatri, e an serrou a pòrta . ”   
Con o mæximo coraggioso Lòt in reisego, i angeli intervegnan e pòrtan o Lòt drento a cà.
Gen. 19:11 : “ E an fæto òrba i òmmi ch’ean a-a pòrta da cà, tanto i ciù piccin comme i ciù grendi, coscì che no an piggiou a fadiga de trovâ a pòrta .   
De feua, e gente ciù vexiñe eçitæ son colpie òrbe ; I occupanti da cà son donca protetti. 
Gen. 19:12 : « I òmmi an dito a-o Lòt : « Cossa gh'æ chì de ciù ? Figgi-neuvi, figgi e figge, e tutti quelli che t'appartëgnan inta çittæ, portâli feua da sto pòsto .    
O Lòt o l’à attrovou graçia inti euggi di angeli e do Segnô ch’o î à mandæ. Pe fâ sarvâ a seu vitta , o l'à da " sciortî feua " da çittæ e da vallâ da ciaña perché i angeli destruian i abitanti de sta vallâ ch'a saiâ unn'aria de roiñe comme a çittæ de Ai. L’offerta di angeli a s’estende à tutto quello ch’o gh’appartëgne inte creatue umañe vivente.  
Inte sto tema de separaçion o comando divino de “ vegnî feua ” o l’é permanente. Pecöse o l’invita e seu creatue à separâse da-o mâ inte tutte e seu forme comme e gexe crestiañe fäse. Into Ap. 18 :4 o comanda a-i seu eletti de « sciortî feua » da « Babilònia a grande » , ch’a l’à da fâ primma co-a religion cattòlica e segonda co-a religion protestante moltiforme, sotta a quæ influensa son arrestæ fin à sto momento. E comme con Lòt, a seu vitta a saià sarvâ solo con obedî de botto a-o comando do Segnô. Pecöse, appena a lezze ch’a rende obrigatöio o repòso da domenega into primmo giorno a saià promulgâ, a fin do periodo de graçia a saià completâ. E aloa o saià tròppo tardi pe cangiâ a vòstra opinion e a vòstra poxiçion in sce sto problema.       
Vorrieiva attiâ a vòstra attençion in sciô reisego de reportâ a piggiâ a deçixon neçessäia. A nòstra vitta a l’é fragile, poemmo moî pe mouttia, açidente , ò aggrescion, cöse che peuan succede se o Segnô o no l’apprexa a nòstra lentixe de reagî, e inte sto caxo, a fin do tempo da graçia collettiva a perde tutta a seu importansa, perché chi se segge ch’o mòrre avanti de lê, o mòrre inta seu ingiustiçia e inta seu condanna da parte do Segnô. Consciente de sto problema, o Paolo o dixe inte Ebr. 3:7-8 : “ Oua, se sentite a seu voxe , no indurisci o voscio cheu comme inta rebellion ... ” . Gh’é donca delongo unn’urgensa pe responde à l’offerta fæta da-o Segnô , e o Paolo o l’é de st’opinion segondo Ebr .       
Gen. 19:13 : “ Perché s’é apreuvo à destrue sto pòsto, perché o grido contra i seu abitanti o l’é grande davanti a -o YaHWéH . YaHWéH o n’à mandou pe destruila .   
Sta vòtta, o tempo o l’é pressante, i angeli fan conosce a-o Lòt a raxon da seu presensa inta seu cà. A çittæ a dev'ëse destruta a-a spedia pe deçixon de YaHWéH .
Gen. 19:14 : “ O Lòt o l’é sciortio feua e o l’à parlou a-i seu figgi-neuggi ch’aivan piggiou e seu figge , co-o dî: Levâte e sciortî feua da sto pòsto ; pecöse YaHWéH o destruià a çittæ. Ma a - i euggi di seu zeuggi o paiva schersâ .    
I zeuggi de Lòt de seguo no ean do livello de grammossa di atri sodomiti, ma pe-a sarvessa conta solo che a fæ. E pâ che no l'aggessan. E convinçioin do seu poæ-in-lezze no î aivan interessæ, e l'idea all'impruviso che o Segnô YaHWéH o l'ea pronto à destrue a çittæ a l'ea solo che incredibile pe loiatri.
Gen. 19:15 : “ E quande o giorno o l’é vegnuo à sciortî, i angeli an incoraggiou o Lòt, co-o dî : «Levâte, piggiâ a to moggê e e to doe figgioe, ch’en chì, pe no perî inta destruçion da çittæ » .    
A destruçion de Sòdoma a dà vitta à de separaçioin che despiaxan o cheu e che revelan a fæ e a mancansa de fæ. E figge do Lòt an da çerne tra anâ apreuvo à seu poæ ò anâ apreuvo à seu maio.
Gen. 19:16 : “ E tanto ch’o l’ea apreuvo à restâ, i òmmi gh’an piggiou pe-a man, a seu moggê e e seu doe figgioe: perché o YaHWéH o l’ea dispòsto à sparâlo ; L'an portou via, e l'an lasciou feua da çittæ .    
Inte st’açion, o Segnô o ne mostra “ unna marca arrancâ da-o feugo .” Ancon unna vòtta o l’é pe-o giusto Lòt che o Segnô o sarva, con lê, e seu doe figgioe e a seu moggê. Coscì, arrancæ da-a çittæ, se treuvan feua, liberi e viventi.  
Gen. 19:17 : “ E quande î an fæti feua, un de loiatri o l’à dito : Scappa pe-a vòstra vitta ; no guardâ derê à ti, e no fermâte inte tutta a pianura ; scappa in sciâ montagna, pe no perde .    
A sarvessa a saià in sciâ montagna, a çernia lasciâ à Abraham. O Lòt o peu coscì capî e pensâ do seu errô d’avei çernou a ciaña e a seu prosperitæ. A seu vitta a l'é in sciâ linia, e o l'avià da fâ de fretta s'o veu ëse al seguo quande o feugo do Segnô o colpisce a vallâ. O l'é ordenou de no guardâ inderê. L'ordine o dev'ëse piggiou letteralmente e figurativamente . L'avvegnî e a vitta s'attreuvan davanti a-i sorvevisciui de Sòdoma, perché derê à loiatri no ghe saià de lì à un pittin ninte d'atro che de roiñe incandescente açeise da-e prie de sorfo tiæ da-o çê.
Gen. 19:18 : “ O Lòt o ghe dixe : « Oh ! No, Segnô ! »    
L’ordine dæto da l’angelo o fa spaventâ o Lòt.
Gen. 19:19 : “ Ecco, ò attrovou graçia a-i tò euggi, e ti m’æ mostrou unna gran misericordia, con sarvâme a vitta ; ma no peuo scappâ in sciâ montagna, avanti che o desastro o m'arrive, e che perdo .    
O Lòt o conosce sta region donde o vive e o sa che pe razzonze a montagna o ghe saià beseugno de ben ben de tempo. Pe quello, o prega l’angelo e o gh’öfre unn’atra soluçion.
Gen. 19:20 : “ Ecco, sta çittæ a l’é vexiña assæ pe scappâ lì, e a l’é picciña. Òh ! che pòsso scappâ lì,... no l'é piccin?... e che a mæ anima a pòsse vive ! »    
In sciâ fin da vallâ gh'é Tsoar, unna poula ch'a veu dî piccin. A l'é sorvevisciua a-o drama da vallâ pe poei servî da refugio pe-o Lòt e a seu famiggia.
Gen. 19:21 : “ E o gh’à dito : «Ecco, anche mi gh’ò sta graçia con ti, e no destruiò a çittæ da quæ ti parli » .    
A presensa de sta çittæ chì a testimonia ancon sto dramatico episòdio ch'o l'à toccou e çittæ da vallâ da ciaña donde s'attrovava e doe çittæ de Sòdoma e Gomorra.
Gen. 19:22 : “ Affretta e scappa lì, perché no peuo fâ ninte fintanto che no ti arrivi lì. Pe questo sta çittæ a l'à avuo o nomme de Zoar .   
L'angelo oua o depende da-o seu accòrdio e o l'aspëtiâ fin à quande o Lòt o l'intrâ à Zoar pe corpî a vallâ.
Gen. 19:23 : “ E o sô o l’ea levou in sciâ tæra, quande Lòt o l’é introu à Tsoar . ”   
Pe-i Sodomiti un neuvo giorno o paiva sciortî sotta un bello spægâ do sô ; un giorno comme tutti i atri... 
Gen. 19:24 : “ Allora o Segnô o l’à fæto piggiâ in sce Sòdoma e in sce Gomorra de sorfo e de feugo da -o Segnô da-o çê . ”   
St'açion diviña miracolosa a l'à reçevuo unna fòrte testimoniansa pe mezo de descoverte de l'archeòlogo avventista Ron Wyatt. O l'à identificou o scito da çittæ de Gomorra, che e seu abitaçioin s'appoggiavan l'uña contra l'atra contra a pendensa de ponente da montagna ch'a confina con sta vallâ. O pavimento de sto pòsto o l'é formou da de prie de sorfo che, quande son espòste a-o feugo, s'açendan ancon a-a giornâ d'ancheu. O miracolo divino o l’é coscì confermou do tutto e degno da fæ di eletti.
A-o conträio de quello che s'é pensou e dito de spesso, o Segnô o no l'à deuviou l'energia atòmica pe destrue sta vallâ, ma ciufito de prie de sorfo e de sorfo puo, stimmæ a-o 90% de puritæ, cösa ch'a l'é ecceçionale segondo i speçialisti. O çê o no pòrta de nuvie de sorfo , donca poscio dî che sta destruçion a l’é l’euvia do Segnô creatô. O peu creâ quæ se segge matëia segondo o seu beseugno da-o momento ch’o l’à creou a tæra , o çê e tutto quello ch’o l’à drento.  
Gen. 19:25 : “ O l’à destruto quelle çittæ, tutta a ciaña, e tutti i abitanti de çittæ, e tutto quello ch’o cresceiva in sciâ tæra . ”   
Cosa peu sopravive inte un pòsto sottopòsto à unna piövia de prie de sorfo bruxante ? Nisciuña cösa che de ròcche e de prie de sorfo a l'é ancon presente. 
Gen. 19:26 : “ E a moggê de Lòt a l’à guardou inderê, e a l’é vegnua unna pilastra de sâ . ”   
Sto sguardo inderê da moggê do Lòt o mostra di pentimenti e un interesse ch'o l'arresta pe sto pòsto malediou. Sto stato de mente o no ghe piaxe a-o Segnô e O ô fa conosce trasformando o seu còrpo inte un pilastro de sâ, l’imagine da sterilitæ spirituale assolua .
Gen. 19:27 : “ E o Abraham o s’é levou a-a mattin bonora e o l’é anæto into pòsto donde o l’ea stæto davanti a -o Segnô .   
Sensa savei o drama ch'o l'é avvegnuo, o Abraham o l'arriva a-o quercio de Mamre donde o l'à dæto a benvenua a-i seu trei vixitatoî.
Gen. 19:28 : “ O l’à guardou verso Sòdoma e Gomorra, e verso tutta a tæra da ciaña ; e ecco, o l'à visto un feugo ch'o montava da-a tæra, comme o feugo de un forno .    
A montagna a l'é un eccellente osservatöio. Da l'ertixe donde o l'é de fronte, o Abraham o l'ammia in sciâ region e o sa donde gh'é a vallâ de Sòdoma e Gomorra. Se o terren do pòsto o l'é ancon un brasê incandescente , de d'ato o se leva un feugo açido provocou da-o sorfo e da-o consummo de tutti i mateiæ arrecuggeiti int'unna çittæ da l'òmmo. O pòsto o l'é condannou a-a sterilitæ fin a-a fin do mondo. Gh'é sôo che de ròcche, de prie, de prie de sorfo, e sâ, un muggio de sâ ch'a promeuve a sterilitæ do terren.
Gen. 19:29 : “ Quande o Segnô o l’à destruto e çittæ da pianura, o s’é arregordou de Abraham ; e o l'à portou o Lòt feua da-o mezo do desastro, co-o quæ o l'à derruou e çittæ donde o Lòt o l'aiva fæto a seu abitaçion .    
Sta ascciæimento a l’é importante perché a ne revela che o Segnô o l’à sarvou o Lòt solo pe fâ piaxei à Abraham, o seu fedele servitô. Coscì o no l'aiva ciantou de reprovâlo pe-a seu çernia da vallâ prospera e de seu çittæ corrutte. E questo o conferma ch'o l'é stæto de fæto sarvou da-o destin conosciuo da Sòdoma comme « unna marca arrancâ da-o feugo » – ben ben streitamente.  
Gen. 19:30 : “ O Lòt o l’à lasciou Zoar pe-e çimme, e o s’é stabilio in sciâ montagna, lê e e seu doe figge, perché o l’aiva paû de stâ à Zoar. O viveiva inte unna barma, lê e e seu doe figgioe .   
A neçescitæ de separaçion a vëgne oua ciæa pe-o Lòt. E o l'é lê ch'o deçidde de no stâ à Zoar che , sciben ch'o l'ea " piccin " o l'ea popolou ascì da gente corrutta e peccatoa davanti a-o Segnô. À seu vòtta, o va in sciâ montagna e, lontan da tutto o conforto, o vive co-e seu doe figgioe inte unna barma, un refugio natuâ seguo offerto da-a creaçion do Segnô.  
Gen. 19:31 : “ O ciù grande o l’à dito a-o ciù piccin : O nòstro poæ o l’é vegio ; e no gh'é nisciun into paise ch'o vëgne da niatri, segondo a costummansa de tutte e tære .    
No gh'é ninte de scabroso inte iniçiative piggiæ da-e doe figge do Lòt. A seu motivaçion a l'é giustificâ e approvâ da-o Segnô perché agiscian co-a finalitæ de dâ a posteritæ a-o seu poæ. Sensa sta motivaçion l'iniçiativa a saieiva inçestuosa.
Gen. 19:32 : “ Venite, fâmo beive o vin à nòstro poæ, e sciortemmo con lê, pe conservâ a semensa da-o nòstro poæ .   
Gen. 19:33 : “ Coscì an fæto beive o vin à seu poæ quella neutte ; e a vegia a l'é anæta à dormî con seu poæ : o no saveiva quande a s'é desteixa, e quande a s'é levâ .    
Gen. 19:34 : “ Allora o primmo nasciuo o l’à dito a-o ciù piccin : «Ecco, ò dormio a-a neutte passâ con mæ poæ ; gh'emmo da fâ beive do vin anche sta neutte, e anæmo à stâghe con lê, pe poei conservâ a semensa de nòstro poæ . »    
Gen. 19:35 : “ An fæto beive o vin a-o seu poæ anche quella neutte ; e a ciù picciña a l'é anæta e a s'é accoegâ con lê : o no l'à saveio quande a s'é accoegâ, ni quande a s'é levâ .    
L'inconsciensa totale do Lot inte st'açion a dà a-o proçesso l'imagine de l'inseminaçion artifiçiale applicâ à bestie e umoen into nòstro urtimo tempo. No gh'é dexidëio de piaxei inte quello, e o no l'é ciù scandaloso che l'accobiamento de fræ e seu inta primma umanitæ.
Gen. 19:36 : “ E doe figge de Lòt en vegnue incinte da-o seu poæ . ”   
Inte ste doe figgioe de Lòt attrovemmo de qualitæ ecceçionale d’autonegaçion pe l’onô de seu poæ. Comme moæ da sola, crescian o seu figgio da sole, offiçialmente sensa un poæ, e donca renonçian à piggiâ un maio, un coniuge, un compagno.
Gen. 19:37 : “ E o primmo nasciuo o l’à partorio un figgio, e o gh’à ciammou Moab : o l’é o poæ di Moabiti fin a-a giornâ d’ancheu . ”    
Gen .1 9:38 : " E o ciù piccin o l'à partorio un figgio, e o gh'à ciammou Ben Ammi: o mæximo o l'é o poæ di figgi d'Ammon fin a-a giornâ d'ancheu . "   
Inta profeçia de Daniele 11:41 s’attreuva a mençion di descendenti di doî figgi : “ O l’intrâ inta tæra gloriosa, e tanti saian derruæ; ma Edom, Moab , e o cappo di figgi d' Ammon saian libeæ da-e seu man . Un ligamme carnale e spirituale o l’unià donca sti descendenti à Israele fondou in sce Abraham, a reixe dòppo Eber do pòpolo ebraico. Ma ste reixe commun arvian de rattelle e mettan sti descendenti contra a naçion d’ Israele. Into Sofonia 2:8 e 9, o Segnô o profetizza o destino pe Moab e i figgi d’Ammon : “ Ò sentio o reproccio de Moab e i reprochi di figgi d’Ammon, quande an sciätou o mæ pòpolo e se son erti contra i seu confin. Pe quello son vivo ! dixe o Segnô de armæ, o Segnô d’Israele: Moab o saià comme Sòdoma, e i figgi d’Ammon comme Gomorra, un pòsto de spine, unna fossa de sâ, e unna desolaçion pe sempre; o resto do mæ pòpolo o î despuggiâ, e o resto da mæ naçion o î possedià .”     
Sto fæto o demostra che a benediçion do Segnô a l’ea de fæto solo che in sce l’Abraham e a no l’ea stæta condivisa da-i seu fræ nasciui da-o mæximo poæ, o Terah . Se o Lòt o l’é stæto bon de piggiâ avvantaggio da l’exempio d’Abraham, questo o no saià o caxo pe-i seu descendenti nasciui da-e seu doe figgioe.
 
 
 
Genexi 20
 
Separaçion pe-o status de profeta de Dio
 
Renovando l'esperiensa co-o Faraon contâ inta Genexi 12 , o Abraham o presenta seu moggê Sara comme seu seu à Abimelech, re de Gerar (a Palestiña d'ancheu vexin à Gaza). Ancon , a reaçion do Segnô à castigâlo a ô fa descrovî che o maio de Sara o l'é o seu profeta . A potensa e a paura de l’Abraham se son spantegæ coscì pe tutta a region.
 
Genexi 21
 
A separaçion do legittimo e de l'illegittimo .
 
Separaçion pe mezo do sacrifiçio de quello che ammo
 
Gen. 21:1 : “ E o Segnô o l’à vixitou a Sara comme o l’aiva dito, e o Segnô o l’à fæto à Sara comme o l’aiva dito. »   
Inte sta vixitaçion, o Segnô o mette fin a-a longa sterilitæ de Sara.
Gen. 21:2 : “ E Sara a l’à conçepio e a l’à partorio un figgio à Abraham inta seu vegia etæ, into tempo stabilio do quæ o Segnô o gh’aiva parlou. »   
Isa.55:11 o l’à confermou : “ Coscì a l’é a mæ paròlla ch’a ne vëgne feua da - a mæ bocca a no me torna veua, ma a compià quello che dexidio e a compià quello che dexidio ” ; a promissa fæta à Abraham a l’é mantegnua, donca o verscio o l’é giustificou. Sto figgio o vëgne into mondo dòppo che o Segnô o l’à annonçiou a seu nascion. A Bibbia a ô presenta comme o « figgio da promissa » , cösa ch’a fa de Isaac un tipo profetico do « Figgio de Dio » mescianico : Gexù.          
Gen. 21:3 : “ E o Abraham o l’à ciammou o seu figgio ch’o gh’ea nasciuo, ch’o gh’aiva partorio Sara , Isaac. »   
O nomme Isaac o veu dî : o rie. O Abraham e a Sara an riiso tutti doî quande an sentio o Segnô annonçiâ o seu futuo figgio. Tanto che o rie allegro o l'é poxitivo, o rie de burla o no l'é. De fæto , tutti doî i coniugi an avuo a mæxima reaçion d'ëse vittime de pregiudiçi umoen. Pecöse rieivan a-o pensceo de reaçioin umañe de quelli ch'ean d'in gio à loiatri. Da-o momento de l'alluvioin, a duâ da vitta a l'é vegnua ben ben ciù curta e pe-i umoen , l'etæ de 100 segni avansâ a vegiaia ; quello donde s’aspëta pöco da-a vitta. Ma l'etæ a no veu dî ninte inte unna relaçion co-o Segnô Creatô ch'o l'imposta i limiti de tutte e cöse. E o Abraham o â descrovî inta seu esperiensa e o reçeive , da-o Segnô, ricchessa, onô e paternitæ, sta vòtta, legittime.    
Gen. 21:4 : “ E o Abraham o l’à çirconçiso o seu figgio Isaac, quand’o l’aiva eutto giorni, comme o Segnô o gh’aiva comandou. »    
À seu vòtta, o figgio legittimo o l'é çirconçiso. O comando do Segnô o l’é obedio.
Gen. 21:5 : “ O Abraham o l’aiva çentanæa d’anni quande o gh’é nasciuo o seu figgio Isaac. »   
A cösa a l'é notteive, ma no pe-i standard antediluvien.
Gen. 21:6 : “ E a Sara a l’à dito : « O Segnô o m’à dæto caxon pe rie ; Chi l'ascolta o rierà con mi. »    
A Sarah a treuva a scituaçion da fâ de riâ perché a l'é umaña e unna vittima de pregiudiçi umoen. Ma sto dexidëio de rie o respegia ascì unna gioia inaspëtâ. Comme seu maio Abraham, a l'ottëgne a poscibilitæ de partoî à unn'etæ donde sto fæto o no se peu ciù figuâse in termini de normalitæ umaña.
Gen. 21:7 : “ E a l’à dito : «Chi l’avieiva dito à l’Abraham : «Sara a l’avià da allattâ di figgi?» Pecöse gh'ò partorio un figgio inta seu vegia etæ. »    
A cösa a l'é pe in davei ecceçionale e do tutto miracolosa. Guardando ste poule de Sara à un livello profetico , se peu vedde inte Isaac o figgio ch’o profetizza a neuva alleansa inte Cristo, tanto che Ismaele o profetizza o figgio da primma alleansa. Pe-o seu refuo de Cristo Gexù, sto figgio naturale nasciuo segondo a carne da-o segno da çirconçiscion o saià refuou da-o Segnô à avvantaggio do figgio crestian stæto çernuo pe mezo da fæ. Comme Isaac, o Cristo, fondatô da neuva alleansa, o nascià miracolosamente pe revelâ e rappresentâ o Segnô inte unn’apparensa umaña. A-o conträio, Ismaele o l’é conçepio solo che in scê base carnæ e in scê comprenscioin streitamente umañe.
Gen. 21:8 : “ E o figgeu o l’é cresciuo e o l’é stæto deslevou ; e o Abraham o l'à fæto unna gran festa o giorno che Isaac o l'é stæto deslevou . »    
O bambin allattou o saià un adolescente, e pe-o poæ Abraham, s’arve un avvegnî pin de promòsse e de feliçitæ, ch’o çelebra con gioia.
Gen. 21:9 : “ E Sara a l’à visto o figgio de Agar, l’egiçia, ch’a l’aiva partorio à Abraham, ch’o rieva ; e a l'à dito à Abraham : «    
O rie o piggia de seguo unna gran poxiçion inta vitta da cobbia benedita. L'animositæ e a gialoxia de Ismaele verso Isaac, o figgio legittimo, ô pòrtan à rie e à piggiâlo in burla. Pe-a Sara, o limite de quello che se peu sopportâ o l'é stæto seghittou : dòppo a burla da moæ a vëgne quella do figgio ; l'é tròppo.  
Gen. 21:10 : “ Cacciâ feua sta servitoa e o seu figgio ; pecöse o figgio de sta scciava o no saià erede con mæ figgio, anche con Isaac. »    
L'exasperaçion da Sarah a se peu capî, ma ammia con mi de d'ato . Sara a profetizza l’indegnitæ da primma alleansa ch’a no l’ereditiâ co-i eletti a neuva, basâ in sciâ fæ inta giustiçia de Cristo Gexù.
Gen. 21:11 : “ E l’é stæto ben ben mâ a-i euggi de Abraham pe caxon do seu figgio. »   
O Abraham o no reagisce comme Sara perché i seu sentimenti son scompartii tra i seu doî figgi. A nascion de Isaac a no l'elimina i 14 anni d'affetto ch'o ô ligan à Ismaele.
Gen. 21:12 : “ E o Segnô o l’à dito à l’Abraham : No che segge mâ inti to euggi pe caxon do figgeu e pe caxon da tò serva. Inte tutto quello che Sara a t'à dito, stæ à sentî a seu voxe : perché inte Isaac a saià ciammâ a to semensa. »    
Inte sto messaggio, o Segnô o l’inandia o Abraham à açettâ l’estraniâse de Ismaele, o seu figgio ciù grande. Sta separaçion a l'é into progetto profetico do Segnô ; dæto ch’a profetizza o fallimento da vegia alleansa mosaica . Comme consolaçion, inte Isaac, O moltiplicarà i seu descendenti. E a compimento de sta paròlla diviña a saià fæta co-o stabilimento da neuva alleansa donde i “ çernui ” saian “ ciammæ ” da-o messaggio de l’eterno Vangelo de Dio inte Gexù Cristo.      
Coscì, paradòscicamente, Isaac o saià patriarca da vegia alleansa e l’é sorviatutto inte Giacobbe, seu figgio, che segondo a carne e o segno da çirconçiscion, l’Israele de Dio o saià stabilio in scî seu fondamenti . Ma o paradòsso o l’é che sto mæximo Isaac o profetizza solo de leçioin in sciâ neuva alleansa inte Cristo.  
Gen. 21:13 : “ E anche o figgio da scciava o farò unna naçion, perché o l’é a to semensa. »  
Ismaele o l'é o patriarca de tanti pòpoli do Levante. Fin à quande o Cristo o s’é compario pe-o seu ministerio terrestre ch’o sarva, a legittimitæ spirituale a l’appartegniva solo che a-i descendenti de sti doî figgi d’Abrammo. O mondo oçidentale o viveiva inte tante forme de paganeximo, sensa tegnî conto de l’existensa do grande Dio creatô.
Gen. 21:14 : " E o Abraham o s'é levou bonora, o l'à piggiou o pan e unna bottiglia d'ægua, e o l'à dæto à Agar, o gh'à misso in sciâ spalla; e o gh'à dæto o figgeu e o l'à mandâ via." E a l'é anæta avanti e a l'é anæta à stramuâ into deserto de Beer-Sheba. »   
L’intervento do Segnô o l’à rassicurou o Abraham. O sa che o mæximo Segnô o l'avià da guardâ in sce Agar e Ismaele e o l'açetta de separâse da loiatri, perché o se fiâ do Segnô pe protezile e guiddâle. Pecöse lê mæximo o l’é stæto protetto e guiddou fin chì da Lê.
Gen. 21:15 : “ E quande l’ægua inta bottiglia a l’é finia, a l’à cacciou o figgeu sotta un bosco , .   
Into deserto de Beersheba, l'ægua portâ via a se consumma a-a spedia e sensa ægua, Agar a vedde solo a mòrte comme o resultato finâ pe-a seu desgraçiâ scituaçion.
Gen. 21:16 : “ o l’é anæto e o s’é misso de fronte, à un tiro d’arco pöcassæ ; perché a l'à dito : No lasciâme vedde o figgeu moî. E a s'é assettâ de fronte, e a l'à levou a voxe e a l'à piangio. »    
Inte sta scituaçion estrema, pe-a segonda vòtta, Agar a sciorte e seu larme davanti a-a faccia do Segnô.
Gen. 21:17 : “ E o Segnô o l’à sentio a voxe do figgeu, e l’angelo de Dio o l’à ciammou Agar da-o çê, e o gh’à dito : «Cöse t’é, Agar ? No gh’æ paû, perché o Segnô o l’à sentio a voxe do figgeu donde o l’é. »    
E pe-a segonda vòtta , o Segnô o l’intervëgne e o ghe parla pe rassicurâla.
Gen. 21:18 : “ Levâte, levâte o figgeu e piggiâlo inta man ; perché ô farò unna gran naçion. »    
Ve regòrdo che o figgeu Ismaele o l'é un zoeno da-i 15 a-i 17 anni, ma o l'é con tutto un figgeu soggetto a-a seu moæ Agar e i doî no gh'an ciù de l'ægua da beive. O Segnô o veu che a sostëgne o seu figgio perché un destin potente o gh'é reservou.
Gen. 21:19 : “ E o Segnô o gh’à averto i euggi, e a l’à visto un pòsso d’ægua ; e a l'é anæta e a l'à impio a bottiglia d'ægua, e a l'à dæto da beive a-o figgeu. »    
Ch'o segge stæto un miracolo ò no, sto pòsso d'ægua o l'é compario into momento giusto pe dâ torna à Agar e à seu figgio un gosto da vitta. E devan a seu vitta a-o potente Creatô ch’o l’arve ò o serra a vixon e l’intelligensa de cöse.
Gen. 21:20 : “ E o Segnô o l’é stæto co-o figgeu, e o l’é cresciuo, e o l’à visciuo into deserto, e o l’é vegnuo un arcê. »   
O deserto donca o no l'ea veuo da-o momento che o Ismaele o cacciava de bestie ch'o l'ammassâ co-o seu erco pe mangiâle.
Gen. 21:21 : “ E o l’abitava into deserto de Paran ; e seu moæ a gh'à piggiou unna moggê da-o paise d'Egitto. »    
O ligamme tra i ismaeliti e i egiçien o saià donca rinforsou e co-o tempo, a rivalitæ de Ismaele con Isaac a crescià a-o ponto de rendelli di nemixi naturali permanenti.
Gen. 21:22 : “ E l’é avvegnuo inte quello tempo che Abimelech e Ficol, o cappo da seu armâ, an parlou à Abraham, dixendo . O Segnô o l’é con ti inte tutto quello che ti fai. »    
E esperiense portæ da l’introduçion de Sara comme seu seu, registræ into Gen. 20, an mostrou à Abimelech che o Abraham o l’ea o profeta do Segnô. O l'é oua temou e o l'à paû.
Gen. 21:23 : “ E oua giurame chì pe-o Segnô che no ti trattiæ de fäscitæ con mi, ni co-i mæ figgi, ni co-i figgi di mæ figgi: segondo a bontæ ch’o t’ò mostrou, ti trattiæ con mi e co-o paise donde t’æ stæto un estraneo. »   
O Abimelech o no veu ciù ëse a vittima di trucchi de l’Abraham e o veu ottegnî da lê di impegni fermi e resolui pe unn’alleansa de paxe.
Gen. 21:24 : “ E o Abraham o l’à dito: «Giuro. »   
O Abraham o no l’à de brutte intençioin verso o Abimelech e o peu donca dâ o seu accòrdio à sto patto.
Gen. 21:25 : " E o Abraham o l'à repreiso Abimelech pe un pòsso d'ægua che i servitoî de Abimelech aivan piggiou pe fòrsa." »   
Gen. 21:26 : E Abimelech o l'à dito : «No so chi l'à fæto sta cösa, e no m'æ dito, e no l'ò sentio fin a-a giornâ d'ancheu». »    
Gen. 21:27 : “ E o Abraham o l’à piggiou de pegoe e di beu, e o î à dæti à Abimelech, e tutti doî an fæto unn’alleansa. »   
Gen. 21:28 : “ E o Abraham o l’à misso da parte sette pegoe da-o greppo ; »  
A çernia de « sette pegoe » da parte de l’Abraham a testimonia a seu connescion co-o Segnô creatô, ch’o veu donca assoçiâ co-o seu travaggio. O Abraham o s'é stabilio inte unna tæra estranxea ma o veu che o fruto do seu travaggio o l'arreste a seu propietæ.  
Gen. 21:29 : “ E Abimelech o l’à dito à Abraham : « Quæ son ste sette pegoe che t’æ misso da parte ? »    
Gen. 21:30 : E o l'à dito: «Piggiæ ste sette pegoe da-a mæ man, comme testimoniansa che ò cavou sto pòsso». »   
Gen. 21:31 : “ Pe quello o nomme de quello pòsto o l’é stæto ciammou Beer-Sheba, perché lì an giurou, tutti doî. »   
O pòsso da disputa o l’à piggiou o nomme da-a paròlla « sheba » ch’a l’é a reixe do numero « sette » in ebraico, e ch’a s’attreuva inta paròlla « shabbat » ch’a dexigna o setten giorno, o nòstro sabo santificao comme un repòso settemañale da-o Segnô fin da-o comenso da seu creaçion terrestre. Pe avvardâ a memöia de st'alliansa, o pòsso o l'ea coscì ciammou " o pòsso di sette ".         
Gen. 21:32 : “ E an fæto unn’alleansa à Beer-Sheba. O Abimelech o s'é levou, e o Picol, o cappo da seu armâ, e son tornæ inta tæra di Filistei. »   
Gen. 21:33 : “ E o Abraham o l’à ciantou un erbo de tamarisco à Beer-Sheba ; e lì o l’à invocou o nomme de YaHWéH , o Segnô eterno. »    
Gen. 21:34 : “ E o Abraham o l’é stæto pe tanti giorni into paise di Filistei. »   
O Segnô o l’aiva organizzou pe-o seu servitô de condiçioin de paxe e tranquillitæ.
 
 
 
 
Genexi 22
 
A separaçion do poæ e do figgio solo sacrificou .
 
Sto capitolo 22 o presenta o tema profetico de Cristo offerto in sacrifiçio da-o Segnô comme Poæ. O descrive o prinçipio da sarvessa inandiou in segretto da-o Segnô fin da-o comenso da seu deçixon de creâ de controparte libee, intelligente e autònome contra de lê . Sto sacrifiçio o saià o prexo da pagâ pe ottegnî un retorno d’amô da-e seu creatue. I çernui saian quelli ch’an responduo a-e aspettative do Segnô co-a piña libertæ de çernia.
 
Gen.22:1 : “ Dòppo ste cöse o Segnô o l’à tentou l’Abraham, e o gh’à dito: «Abraham! E o l’à respòsto: Ecco mi! »   
O Abraham o l’é ben ben obbediente a-o Segnô, ma quante lontan a peu anâ sta obbediensa ? O Segnô o conosce za a respòsta , ma o Abraham o l’à da lasciâse apreuvo à lê , comme testimoniansa à tutti i eletti, unna preuva concreta da seu obbediensa exemplare ch’a ô rende coscì degno de l’amô do seu Segnô ch’o ô rende o patriarca che a seu posteritæ a saià sublimâ da-a nascion de Cristo Gexù. 
Gen.22:2 : “ E o Segnô o l’à dito: “Piggia oua o to figgio, o to figgio unico, Isaac, ch’o l’ammi; va inta tæra de Moria, e offrîlo lì comme bruxâ in sce uña de montagne che ti diò. »   
O Segnô o l’appressa de propòxito quello ch’o fa mâ, a-o limite de quello ch’o se peu sopportâ pe sto vegio òmmo de ciù de çentanæa d’anni. O Segnô o gh’à dæto miracolosamente a gioia d’avei un figgio nasciuo à lê e à Sara a seu moggê legale. Coscì o l'ascondià da quelli ch'o l'à d'in gio l'incredibile domanda do Segnô : « Offrî o teu unico figgio comme sacrifiçio » . E a respòsta poxitiva do Abraham a l'avià de conseguense eterne pe tutta l'umanitæ. Pecöse, dòppo che o Abraham o l’à açettou d’offrî o seu figgio, o mæximo Segnô o no saià ciù bon de renonçiâ a-o seu progetto de sarvâ ; se o l'avieiva posciuo pensâ de renonçiâghe.    
Nottemmo l'interesse da preçixon : « in sce uña de montagne che ve diò ». Sto pòsto preçiso o l’é programmou pe reçeive o sangue de Cristo. 
Gen. 22:3 : “ E o Abraham o s’é levou a-a mattin bonora, o l’à sellou o seu aseno, e o l’à piggiou con lê doî servitoî e o seu figgio Isaac. O l’à spartio a legna pe l’offerta bruxâ e o s’é misso in sciô cammin pe anâ into pòsto do quæ o Segnô o gh’aiva dito. »   
O Abraham o l'à deçiso de obedî à sta indignaçion e con un cheu pesante , o l'à organizzou a preparaçion da çeimònia sanguinosa ordinâ da-o Segnô.
Gen. 22:4 : “ E o terso giorno o Abraham o l’à levou i euggi e o l’à visto o pòsto da lontan. »   
A tæra de Moria a l'é à trei giorni de viægio da donde o l'abita.
Gen. 22:5 : “ E o Abraham o l'à dito a-i seu servitoî : « Restâ chì co-o aseno ; Mi e o zoveno anæmo coscì lontan pe venerâ, e dapeu tornemmo da ti. »    
L'atto terribile ch'o l'é apreuvo à commette o no l'à beseugno de testimònni. O se separa donca da- i seu doî servitoî che an da aspëtâ o seu retorno.
Gen. 22:6 : “ O Abraham o l’à piggiou a legna pe l’offerta bruxâ, o l’à missa in sce seu figgio Isaac, e o l’à portou o feugo e a taggiascia inte man. E tutti doî camminavan insemme . »   
Inte sta scena profetica, pròpio comme o Cristo o l'avià da portâ o pesante « patibul um » in sciô quæ i seu pôsi saian chiæ, Isaac o l'é carregou co-o legno che, misso in feugo, o consummià o seu còrpo sacrificou.  
Gen. 22:7 : “ Allora Isaac o l’à parlou à Abraham, o seu poæ, e o l’à dito : « Poæ mæ ! E o l'à respòsto : Ecco mi, figgio mæ ! Isaac o l'à dito : Ecco o feugo e a legna ; ma donde l'é l'agnello pe l'offerta bruxâ ? »    
O Isaac o l'à assistio à tanti sacrifici religioxi e o l'à raxon de ëse sorpreiso da l'assensa da bestia ch'a l'é da sacrificâ.
Gen. 22:8 : “ O Abraham o l’à respòsto : «Figgio mæ, o Segnô o l’arrecheugge l’agnello pe bruxâ. E tutti doî camminavan insemme. »    
Sta respòsta d’Abraham a l’é stæta direttamente ispiâ da-o Segnô perché a profetizza de mäveggioso mòddo l’enorme sacrificio che o Segnô o consentià inte l’offrîse a-a croxificaçion inta carne umaña , proveddendo coscì a neçescitæ de l’eletto peccatô de un Sarvòtto effettivo e giusto inta perfeçion diviña. Ma o Abraham o no vedde sto avvegnî salvatô, sto ròllo de Cristo o Sarvòtto profetizzou da l’animâ sacrificâ à YaHWéH, o Dio creatô onnipotente. Pe lê, sta respòsta a ghe permette solo che d'accattâ do tempo, tanto ch'o l'ammia con orrô o crimine ch'o l'avià da commette.
Gen. 22:9 : “ E quande son arrivæ into pòsto do quæ o Segnô o gh’aiva dito, o Abraham o l’à tiou sciù un artâ lì, e o l’à misso in ordine o legno. O l’à ligou seu figgio Isaac e o l’à misso in sce l’artâ in sciô legno. »   
Ahimè pe l’Abraham davanti à l’artâ, no gh’é ciù nisciuña mainea pe asconde da Isaac ch’o segge quello ch’o saià a pegoa sacrificâ. Se o poæ Abraham o s’é mostrou sublime inte st’açettaçion straordinäia, o comportamento doçile de Isaac o l’é comme quello che Gexù Cristo o saià into seu tempo : sublime inta seu obbediensa e inta seu autonegaçion. 
Gen. 22:10 : “ Allora o Abraham o l’à allongou a man e o l’à piggiou unna cotellâ pe ammassâ o seu figgio. »   
Tegnî in conto che pe reagî, o Segnô o l’aspëta fin a-a fin do proçesso pe dâ a-a testimoniansa di seu çernui un valô e unn’autentiçitæ reale. “ Coltello in man ” ; Tutto quello ch’o l’arresta o l’é de massacrâ Isaac comme e tante pegoe za sacrificæ.   
Gen. 22:11 : “ Allora l’ angelo de YaHWéH o gh’à ciammou da-o çê e o gh’à dito : Abraham ! Abrammo ! E o l'à respòsto : Ecco mi ! »    
A demostraçion da fæ obbediente d’Abraham a l’é fæta e compia a-a perfeçion. O Segnô o mette fin a-a sciortia do vegio e de quella de seu figgio coscì degna de lê e do seu amô.
Piggiâlo, quande o l’é ciammou da-o Segnô ò da-o seu figgio, o Abraham o responde delongo co-o dî : “ Eccomi ”. Sta respòsta spontanea ch'a ne vëgne da lê a testimonia a seu natua generosa e averta verso o seu vexin. In ciù , o contrasta con l’attitudine de Adammo piggiou inte unna scituaçion de peccou ch’o s’ascondeiva da-o Segnô, a-o ponto che o Segnô o l’ea obrigou à dîghe : « Donde sei ? ".        
Gen. 22:12 : “ L’ angelo o l’à dito : No mette a man in sciô figgeu e no ghe fâ ninte ; pecöse oua so che ti gh’æ paû de Dio, e no m’æ trattegnuo o to figgio, o to figgio unico. »    
Co-a demostraçion da seu fæ fedele e obbediente, o Abraham o peu ëse a-i euggi de tutti, e fin a-a fin do mondo , mostrou comme modello de fæ vea, da-o Segnô, fin a-a vegnua de Cristo ch’o l’incarnià à seu vòtta inta perfeçion diviña. L’é inte sto modello d’obbediensa irreprochabile che o Abraham o vëgne o poæ spirituale di vëi credenti sarvæ da-o sangue versou da Gexù Cristo. Inte st’esperiensa, o Abraham o l’à appena zugou o ròllo do Segnô Poæ ch’o l’offrià inte un sacrifiçio reale e mortale, o seu solo figgio ch’o se ciamma Gexù de Nazareth.
Gen. 22:13 : “ O Abraham o l’à levou i euggi, e ecco, derê à lê un ariete piggiou inte un boschetto pe-e seu còrne : e o Abraham o l'é anæto e o l'à piggiou o berretto, e o l'à offrio pe bruxâ a-o pòsto de seu figgio. »    
À sto ponto o Abraham o peu dâse conto che a seu respòsta à Isaac , « figgio mæ, o Segnô o fornià a pegoa pe unn’offerta bruxâ » , a l’ea stæta ispiâ da-o Segnô, perché « l’agnello » , de fæto, « o zoeno berretto » , o l’é de fæto « fornio » da-o Segnô e offerto da lê. Tegnî in conto che e bestie sacrificæ à YaHweh en delongo mascci pe caxon da responsabilitæ e da dominaçion dæta à l'òmmo , o masccio Adam . Cristo Redentô o saià anche masccio.           
Gen. 22:14 : “ O Abraham o l’à ciammou o nomme de quello pòsto Yahve Jiré. Pe quello se dixe ancheu : Inta montagna de YaHWéH o saià visto. »    
O nomme “ YaHweh Jireh ” o veu dî : YaHweh o saià visto. L’adoçion de sto nomme a l’é unna vea profeçia ch’a l’annunçia che inta tæra de Moria, o grande Dê invixibile ch’o l’inspia paû e awe o saià visto sotta unn’apparensa umaña meno formidabile , pe portâ e ottegnî a sarvessa di eletti. E l'origine de sta nominaçion, l'offerta de Isaac comme sacrifiçio, a conferma o ministerio terrestre de « l'Agnello de Dio ch'o leva i pecchi do mondo ». Conoscendo l'interesse do Segnô pe-o seu rispetto pe-e qualitæ e i modelli reproduti e repetui, l'é probabile e squæxi seguo che o Abraham o l'agge offerto o seu sacrifiçio into mæximo pòsto donde , 19 secoli apreuvo , Gexù o l'aiva da ëse croxificou, saieiva à dî, a-i pê do monte Golgota city , feua Gerusalemme un tempo ci.     
Gen. 22:15 : “ L’angelo do Segnô o l’à ciammou o Abraham pe-a segonda vòtta da-o çê, ”   
Sta terribile preuva a saià l’urtima che o Abraham o l’avià da sopportâ. O Segnô o l’à attrovou inte lê o degno modello patriarca de fæ obbediente, e o gh’à fæto savei.
Gen. 22:16 : “ e o l’à dito : Pe mi mæximo giuro, o dixe YaHWéH ! Pecöse ti l’æ fæto questo, e no t’æ trattegnuo o to figgio, o to figgio unico , .    
O Segnô o l’enfatizza ste poule « o to figgio, o to figgio unigenito » perché profetizzan o seu sacrifiçio futuo inte Gexù Cristo segondo Gioan 3:16 : « Pecöse o Segnô o l’à amòu o mondo coscì tanto ch’o l’à dæto o seu Figgio unigenito , pe che chi credde inte lê o no perde, ma o l’agge a vitta eterna ».     
Gen. 22:17 : “ Ti benedirò e renderò i to descendenti numeroxi comme e stelle do çê e comme l’æña in sciâ riva do mâ; e a to semensa a possedià a portâ di seu nemixi. »   
Attençion ! A benediçion de Abraham a no l’é ereditâ, a l’é pe lê solo e ògni òmmo ò dònna di seu descendenti o l’avià da , à seu vòtta , meitâ a benediçion do Segnô. Pecöse o Segnô o ghe promette unna posteritæ numerosa, ma tra sta posteritæ , solo i çernui che agian co-a mæxima fedeltæ e a mæxima obbediensa saian benediti da-o Segnô. Se peu donca mesuâ tutta l’ignoransa spirituale di ebrëi che con orgoggio se dixeivan d’ëse di figgi d’Abraham e donca di figgi che se meitavan l’ereditæ de seu benediçioin. O Gexù o î à denegoi mostrandoghe de prie e co-o dî che da ste prie o Segnô o peu dâ di descendenti à Abraham. E o no gh’à imputou o Abraham, ma o diao. 
Inta seu conquista da tæra de Canaan, o Giosuè o possedià a portâ di seu nemixi, a primma di quæ à cazze a l’é stæta a çittæ de Gericco. Pe finî, co-o Segnô, i santi çernui posseddian o portâ de l’urtimo nemigo : « Babilònia a Grande » segondo vari insegnamenti revelæ inte l’ Apocalisse de Gexù Cristo .   
Gen. 22:18 : “ E inta to semensa tutte e naçioin da tæra saian benedite , perché t’æ obedio a -a mæ voxe. »   
A l'é de fæto " tutte e naçioin da tæra " , perché l'offerta da sarvessa inte Cristo a l'é propòsta à tutti i umoen , de tutte e origine e de tutti i pòpoli. Ma ste naçioin an debitou ascì à l’Abraham o fæto de poei descrovî i oracoli divin revelæ a-o pòpolo ebraico ch’o l’à lasciou a tæra d’Egitto. A sarvessa inte Cristo a s’ottëgne co-a doggia benediçion d’Abraham e da seu posteritæ rappresentâ da -o pòpolo ebraico e da Gexù de Nazareth, saieiva à dî Gexù Cristo .  
L’é dexiderabile nottâ ben , inte sto verscio , a benediçion e a seu caxon : l’obbediensa approvâ da-o Segnô. 
Gen. 22:19 : “ E o Abraham o l’é tornou da-i seu servitoî, e lô se son levæ, e son anæti insemme à Beer-Sheba ; perché o Abraham o l'abitava à Beer-Sheba. »    
Gen. 22:20 : “ Dòppo ste cöse s’é dito à Abraham: «Ecco, anche Milca a l’à partorio di figgi à Nacor, to fræ : »    
I versci che vëgnan apreuvo an l’intençion de inandiâ o ligamme co-a « Rebecca » ch’a saià a moggê ideale stæta çernua da-o Segnô pe-o fedele e doçile Isaac. A saià piggiâ da-a famiggia streita de Abraham inti descendenti de seu fræ Nahor.  
Gen. 22:21 : “ Uz o seu primmo nasciuo, Buz o seu fræ, Kemuel o poæ de Aram , ”   
Gen. 22:22 : “ Cesed, Haso, Pildas, Idlaf e Betuel. »   
Gen. 22:23 : “ Betuel o l’à fæto nasce Rebecca . Sti chì son i eutto figgi che Milca a l'à partorio à Nacor, o fræ de Abraham . »   
Gen. 22:24 : “ A seu concubiña, ch’a se ciammava Reuma, a l’à partorio ascì Teba, Gaham, Tahas e Maaca. » .   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
O compimento de promesse fæte à Abraham
 
 
O Genexi 23 o registra a mòrte e o seppellimento de seu moggê Sara à Ebron, inta barma de Macpela. O Abraham o piggia possesso de un pòsto de sepoltua in sciô terren de Canaan tanto ch’o l’aspëta che o Segnô o l’agge dæto tutta a tæra a-i seu descendenti quarcösa comme 400 anni apreuvo.
Dapeu, into Gen. 24, o Abraham o conserva ancon o ròllo de Dio. Pe restâ separou da-i pòpoli paghen do pòsto, o mandià o seu servitô inte un pòsto lontan, inta seu famiggia streita, pe trovâ unna moggê pe seu figgio Isaac e lô lascian che o Segnô o çerne pe loiatri. A-a mæxima mainea, o Segnô o çerneià i eletti che constituian a sposa de Cristo, o Figgio de Dio. Inte sta seleçion, l’òmmo o no l’à da fâ con quello perché l’iniçiativa e o giudiçio appartëgnan a-o Segnô. A çernia do Segnô a l’é perfetta, irreprochabile e efficaçe , comme a Rebecca a moggê çernua, amorosa, intelligente e bella d’apparensa, e sorviatutto, spirituale e fedele ; a perla che tutti i òmmi spirituali che veuan piggiâ unna moggê dovieivan çercâ .   
 
Giacobbe e Esaù .
Dapeu, segondo o Gen. 25, a Rebecca a l’ea in origine sterile comme Sarai, a moggê de Abram avanti de lê. Sta sterilitæ scompartia a l’é dovua a-o fæto che e doe dònne portian a posteritæ benedita fin à Cristo ch’o saià lê mæximo formou da-o Segnô into ventre de unna zovena vergine ch’a se ciamma Maria. De sta mainea, a linia do progetto de sarvâ do Segnô a l’é segnâ da-a seu açion miracolosa. Soffrente de sta sterilitæ naturale, a Rebecca a l'appella à YaHweh e a l'ottëgne da lê doî binelli che se scombattan into seu ventre. Preoccupâ, a domanda a-o Segnô de sta cösa : “ E o YaHWéH o gh’à dito : Doe naçioin son into to ventre, e doî pòpoli saian separæ da-e to ventre ; un de sti pòpoli o saià ciù fòrte de l'atro, e o ciù grande o servià o ciù piccin . » A dà nascion à di binelli. Pe caxon da seu intensa pelositæ , e o l'ea do tutto « rosso », da-o quæ o nomme « Edom » dæto a-a seu posteritæ, o ciù grande o se ciamma « Esaù » , un nomme ch'o veu dî « peloso » . O ciù zoeno o se ciamma « Giacobbe » , un nomme ch'o veu dî : « Inganno » . Già i doî nommi profetizzan i seu destin. O " Velu " o vendià o seu drito de primogenito a-o ciù zoeno pe un piatto succoso de " roux ", ò lentiçe rosse. O vende sto drito de primogenito perché o ne sottostimma o veo valô. A-o conträio , o « Inganno » spirituale o dexidia sto titolo ch’o no l’é solo onôro , perché a benediçion do Segnô a gh’é attaccâ. « Inganno » o l'é uña de quelle persoñe violente che veuan obrigâ o regno do çê à tutti i costi à piggiâlo e l'é con lê in mente che Gexù o l'à parlou in sce st' argomento . E veddendo sto zelo bollente, o cheu de Dio o s’allegra ben ben. Coscì , tròppo mâ pe " Peloso " e tanto megio pe " Ingannoso " , perché o l'é lê ch'o saià " Israele " , pe-a deçixon do Segnô.                                   No fâ de erroî, o Giacobbe o no l’é un ingannatô commun e o l’é un òmmo notevole, perché nisciun atro exempio biblico o testimonia a seu determinaçion à ottegnî a benediçion do Segnô, e l’é solo che pe razzonze sta finalitæ ch’o « inganna ». Coscì poeimo tutti imitâlo e o çê fedele o saià allegrou. Da-a seu parte, Esau o l'avià comme descendenti o pòpolo de " Edom " , un nomme ch'o veu dî " rosso ", da mæxima reixe e scignificato che Adammo, sto pòpolo o saià un avversäio d'Israele comme a profeçia diviña annonçiâ.       
Vorrieiva fâ nottâ che o cô “ rosso ” o designa o peccou solo inte figue profetiche do progetto de sarvo revelou da-o Segnô e sto critëio o s'applica solo a -i attoî inte seu produçioin, comme “ Esaù ”. Inti tempi scui de l'Etæ de mezo, i figgeu co-i cavelli rosci vegnivan ammassæ perché ean tegnui pe di grammi. Pe questo, speçifico, o cô rosso o no rende l’òmmo commun ciù peccatô che a bruña ò a bionda, perché o peccatô o l’é identificou da-e brutte euvie da seu fede. L’é donca solo in valô scimbòlico che o " rosso " , o cô do sangue uman, o l’é un scimbolo do peccou, segondo Isa 1,18 : " Vegnî, e raxonemmo insemme! dixe o Segnô. Sciben che i to peccati son comme o scarlatto, saian gianchi comme a neve; sciben che son rosci comme o carmexin, saian comme a laña . "  Coscì, inta seu Apocalisse, a seu Revelaçion, o Gexù o liga o cô rosso à di strumenti umoen che servan, inconsciamente ò no, a-o diao, Satana o primmo peccatô da vitta creou da-o Segnô ; exempi : o “ cavallo rosso ” de Ap. 6:4, o “ drago rosso ò rosso de feugo ” de Ap. 12:3, e a “ bestia rossa ” de Ap. 17:3 .                  
Oua ch'o l'à sto drito de primogenito , o Giacomo o vive , à seu vòtta , de esperiense de vitta che profetizzan i progetti do Segnô , comme successô de Abraham .
O l'à lasciou a seu famiggia pe poia da raggia de seu fræ Esau , con boña raxon, segondo o Gen. 27:24, perché o l'aiva deçiso de ammassâlo, apreuvo à l'appropriaçion sbaliâ da benediçion de seu poæ ch'o l'ea apreuvo à moî, « ingannou » da unn'arte da-a mente de seu moggê Rebecca. Inte sta rapimento, tutti doî i nommi di binelli mostran a seu importansa. Pecöse o « Inganno » o l'à deuviou unna pelle pelosa pe ingannâ o òrbo Isaac, e o s'é fæto passâ coscì comme o seu fræ ciù grande « Peloso » pe natua. E persoñe spirituale se sostëgnan un con l'atro e a Rebecca a s'assomeggiava ciù à Giacobbe che à Esau . Inte st’açion, o Segnô o contradixe a çernia umaña e carnâ de Isaac ch’o l’aiva ciù cao Esau o cacciatô ch’o gh’aiva portou a bestia ch’o l’apprexava. E o Segnô o concede o drito de primogenito à quello ch'o l'é ciù degno : Giacomo l'Inganno.       
Arrivou da-o Laban, o seu tio aramaico e fræ de Rebecca , pe travaggiâ pe lê, o Giacobbe o s'innamora de Rachel, a ciù picciña ma a ciù bella de figge de Laban. Quello ch’o no sa o l’é che inta seu vitta reale, o Segnô o gh’à fæto zugâ un ròllo profetico ch’o l’à da profetizzâ o seu progetto de sarvâ. Coscì, dòppo « sette anni » de travaggio pe ottegnî a seu ammâ Rachel, o Laban o gh'impòñe a seu figgia ciù grande « Leah » e o ghe â dà comme moggê. Pe ottegnî e maiâ Rachel , o l'avià da travaggiâ «ancon sette anni » pe seu tio. Inte st’esperiensa, “ Giacomo ” o profetizza quello che o Segnô o l’avià da patî into seu progetto de sarvâ. Pecöse anche lê o faià unna primma alleansa no in conformitæ co-o dexidëio do seu cheu, perché l’esperiensa de un Israele carnâ e naçionale a no saià marcâ da-o successo e da-a glòria che a seu bontæ a se meita. E succescioin de " Giudiçi " e " Re " finiscian de longo pe mâ, ascì con pöche rare ecceçioin. E a sposa dexidiâ degna do seu amô, a l’ottëgnià solo inta segonda alleansa dòppo avei demostrou o seu amô e revelou o seu progetto de sarvessa into ministerio de Gexù Cristo ; o seu insegnamento, a seu mòrte e a seu resurreçion. Tegnî in conto che e preferense umañe e diviñe son do tutto inverse. L'ammâ de Giacobbe a l'é a sterile Rachel , ma l'ammâ do Segnô a l'é a prolifica Lea. Con dâ a-o Giacobbe, primma, a Lea comme moggê, o Segnô o fa sperimentâ a-o seu profeta a deluxon che tutti doî patian inta seu primma alleansa. Inte st’esperiensa , o Segnô o l’annunçia che a seu primma alleansa a saià un fallimento terribile. E o refuo do Mescia Gexù da parte di seu descendenti o l’à confermou sto messaggio profetico. Leah, ch'a no l'ea l'ammâ çernuo da-o sposo, a l'é unn'imagine ch'a profetizza l'eletto da neuva alleansa ch'o l'à visciuo pe tanto tempo inte l'ignoransa de l'unico Dê creatô. Però , a natua prolifica de Leah a l'à profetizzou unn'alliansa ch'a l'avieiva portou ben ben di fruti a-a glòria do Segnô. E Isaia 54:1 o conferma, co-o dî: “ Regoîte, sterile ch’a no pòrta ciù! Che a to gioia e a to gioia sciortan, ti che no t'æ ciù doî ! Pecöse i figgi da dònna desolâ saian ciù numeroxi che i figgi da dònna sposâ, o dixe YaHWéH . Chì l’abbandonou o profetizza, pe mezo de Lea, a neuva alleansa, e quello ch’o l’ea sposou, pe mezo de Rachel, a vegia alleansa ebraica.                
 
Giacobbe o vëgne Israele .
Dòppo avei lasciou Laban ricco e prospero, o Giacobbe e quelli ch’o gh’appartëgnan tornan à seu fræ Esau, che o l’à poia da seu raggia giusta e vengativa. Unna neutte, o Segnô o se presenta davanti à lê e se scombattan fin à l’arba. O Segnô in sciâ fin o ô ferisce inte l’anca e o ghe dixe che d’ancheu o saià ciammou « Israele » , perché o l’é vegnuo feua vittöio inta scombatte contra o Segnô e i òmmi. Inte st’esperiensa, o Segnô o voeiva mette in scena l’imagine de l’anima combattente de Giacobbe inta seu lotta da fæ. Nominou Israele da-o Segnô, o l’ottëgne quello ch’o dexidiava e o çercava imperialmente : a seu benediçion da-o Segnô. A benediçion d'Abraham inte Isaac a l'à piggiou coscì forma pe mezo da constituçion d'Israele carnâ che, construta in sce Giacobbe ch'o l'é vegnuo Israele, a saià fito unna naçion temmia, dòppo avei lasciou l'Egitto ch'o l'à fæto scciavitù. A graçia do Segnô avendo preparou Esau, i doî fræ se treuvan in paxe e in gioia.    
Con e seu doe moggê e e seu doe domestege , o Giacomo o s'é trovou o poæ de 12 figgeu e de unna sola figgeua. Sterile a-o prinçipio comme Sarai e Rebecca, ma idolatria , Rachel a l'ottëgne doî figgi da-o Segnô , Giuseppe o ciù grande e o Benjamin o ciù piccin. A l'é mòrta con partoî o seu segondo figgio. A profetizza coscì a fin da vegia alleansa ch'a saià finia co- a fondaçion de quella neuva basâ in sciô sangue espiatô de Gexù Cristo . Ma inte unna segonda applicaçion, ste circostanse mortale profetizzan o destin finale do seu eletto ch’o saià sarvou da- o seu feliçe intervento quande o torna into seu glorioso aspetto divino inte Michele Gexù Cristo. Sto inverso da scituaçion di urtimi çernui o l’é profetizzou da-o cangio de nomme do figgeu ch’o l’é stæto ciammou « B en- O ni » ò « figgio do mæ doî » da-a moæ ch’a l’é apreuvo à moî , o l’é renominou da-o Giacobbe , o poæ , « Benjamin » ò « figgio da drita » (lato drito) ò figgio benedito. Pe confermâlo , into Matt .​​​​ Sto nomme " Benjamin " o l'é stæto çernuo da-o Segnô, solo pe-o seu progetto profetico, donca pe niatri, perché pe Giacobbe o l'aiva pöco scignificato ; e a-i euggi do Segnô, l'idolatria Rachel a no se meritava o titolo de « dritto ». Ste cöse ligæ a-a fin do mondo se sviluppan inte spiegaçioin de Ap. 7 :8.                  
 
 
L'ammirabile Giuseppe .
Inta stöia d'Israele, o ròllo che o Segnô o dà a -o Giuseppe o ô portiâ à dominâ i seu fræ che , arraggiæ da- a seu dominaçion spirituale , ô vendan à di mercanti arabi. In Egitto, a seu onestæ e a seu lealtæ ô fan apprexâ , ma a moggê do seu patron, ch'a veu abusâ de lê, a gh'arrexiste e o Giuseppe o finisce in prexon. Lì , con ascciæî i sonni, i eventi ô portian a-o rango ciù erto sotta o faraon: o primmo Visir. St’elevaçion chì a se basa in sciô seu dono profetico comme pe-o Daniele dòppo de lê. Sto regâ o l'à fæto apprexâ da-o faraon ch'o gh'à affiou l'Egitto. Inte unna famme, i fræ de Giacobbe son anæti in Egitto e lì , o Giuseppe o s’é reconciliou co-i seu fræ grammi. O Giacobbe e o Beniamin se gh'azzonzan e l'é coscì che i Ebrëi se stabiliscian in Egitto inta region de Gosen.
 
 
L' Esòdo e o Fedele Mosè .
 
Scciavi, i ebrëi trovian into Mosè, o figgeu ebraico che o seu nomme o veu dî « sarvou da-e ægue » , do Nilo, cresciuo e adottou da-a figgia do faraon, o liberatô preparou da-o Segnô.  
Da maniman che e condiçioin da seu scciavitù vegnivan ciù due e grave, pe defende un ebraico, o Mosè o l'à ammassou un egiçian , e o l'é scappou da l'Egitto. O seu viægio o ô pòrta à Madian, in Arabia Saudita, donde vivan i descendenti do Abraham e da seu segonda moggê Ketura, sposæ dòppo a mòrte de Sarah . Sposando Zippora , a figgia ciù grande de seu poæ-in-lezze Jetro, 40 anni apreuvo, o Mosè o l’incontra o Segnô tanto ch’o pasceiva e seu grende vexin a-o monte Horeb. O creatô o gh'appare sotta forma de un bosco ch'o bruxa ma o no se consumma. O gh’arrevela o seu progetto pe Israele e o ô manda in Egitto pe guiddâ l’esòdo do seu pòpolo.
Dexe plaghe saian neçessäie pe obrigâ o Faraon à lasciâ anâ liberamente i seu preçioxi scciavi . Ma o l’é o deximo ch’o piggiâ unn’importansa profetica do primmo ordine. Pecöse o Segnô o l’à ammassou tutti i primmi nasciui de l’Egitto, tanto òmmi comme bestie. E into mæximo giorno , i ebrëi çelebran a primma Pasqua inta seu stöia. A Pasqua a profetizzava a mòrte do Mescia Gexù, o « primmo nasciuo » e « Pegoa de Dio » puo e sensa macce offerto in sacrifiçio comme o « pegoa » ammassou into giorno de l’esòdo da l’Egitto. Dòppo o sacrificio de Isaac domandou da-o Segnô à Abraham, a Pasqua de l’esòdo da l’Egitto a l’é o segondo annonçio profetico da mòrte do Mescia (Unto) Gexù, ò, in termini greghi , de Gexù o Cristo. L'esòdo da l'Egitto o l'à avuo leugo a-o 14° giorno do primmo meise de l'anno, verso o secolo XV a.C., ò verso o 2500 anni dòppo o peccou d'Eva e Adammo. Sti numeri conferman o tempo de " 400 anni " de " quattro generaçioin " dæte da-o Segnô comme retardo a-i Amori, abitanti da tæra de Canaan.          
L'orgoggio e o spito rebelle do Faraon o scentiâ co-o seu exerçito inte ægue do " Mâ Rosso " ch'o trova coscì o seu scignificato, perché o se chiude in sce de loiatri dòppo avei averto pe permette a-i Ebrëi d'intrâ inta tæra de l'Arabia Saudita , da- a banda meridionale da penisoa egiçia. Schivando o Madian, o Segnô o pòrta o seu pòpolo pe-o deserto a-o monte Sinai donde o ghe presentià a seu lezze di “ dexe comandamenti ”. Davanti à l’unico veo Dê, Israele o l’é oua unna naçion instruia ch’a dev’ëse missa a-a preuva. Pe sta raxon , o Mosè o l’é ciammou à lê in sciô monte Sinai e o Segnô o ô mantëgne lì pe 40 giorni e neutte. O ghe dà e doe töe da lezze incise co-o seu dio divino. Into campo do pòpolo ebraico , a prolongâ assensa do Mosè a l' avvantaggia i spiriti rebelli che mettan prescion in sce Aaron e in sciâ fin ô fan açettâ a deslenguâ e a modellaçion de un « veddello d'öo » . Solo st'esperiensa a ressumme o comportamento verso o Segnô de persoñe rebelle de tutte e etæ. O seu refuo de sottomettese a-a seu autoritæ o î pòrta à preferî mette in dubio a seu existensa. E i tanti castighi do Segnô no cangian ninte. Dòppo sti 40 giorni e neutte de preuva, a paura di zaganti de Canaan a condannià o pòpolo à vagabondâ into deserto pe 40 anni e, solo de sta generaçion provâ, Giosuè e Caleb saian boin à intrâ inta tæra promissa offerta da-o Segnô verso o 2540 da-o peccou d’Adam .        
 
I personaggi prinçipæ da stöia da Genexi en di attoî inte unna scena organizzâ da-o Segnô creatô. Ognidun de loiatri o trasmette , pe un propòxito profetico ò no , unna leçion , e st’idea de spettacolo a l’é stæta confermâ da l’apòstolo Paolo ch’o dixe inte 1 Cor . » Da aloa in avanti, a messaggê do Segnô, Ellen G. White, a l'à scrito o seu avvoxou libbro titolou " A gran controversia ". L’idea do « spettacolo » a se conferma coscì, ma dòppo e « stelle » do libbro santo, l’é o turno de ciaschedun de nòsci de zugâ o nòstro ròllo, co-o savei che, instruii da-e seu esperiense , s’é missi into dovei d’imitâ e seu boñe euvie , sensa reprodue i seu erroî. Pe niatri, comme pe-o Daniele (O mæ Giudiçe o l’é o Segnô) , o Segnô o l’arresta « o nòstro Giudiçe » , compascionoso, de seguo, ma « O Giudiçe » ch’o no fa ecceçion pe nisciun.              
L'esperiensa de l'Israele naçionale ebraico a l'é desastrosa , ma a no l'é ciù che quella da fæ crestiaña da nòstra epoca ch'a finisce inte l'apostaxia esteisa. No dovieiva ëse mäveggiæ de sta someggiansa, perché l’Israele da vegia alliansa o l’ea solo che un microcòximo, un campion, di umoen che popolan tutta a tæra. Pe questo a vea fæ a l’ea tanto rara lì comme inta neuva alleansa construta in sciô Sarvòtto e “ Testimònio Fedele ” Gexù Cristo.  
 
Da-a Bibbia in geneâ .
 
A Bibbia intrega , dettâ e dapeu ispirâ da-o Segnô a-i seu servitoî umoen , a pòrta de leçioin profetiche ; da-a Genexi a-a Revelaçion. I attoî stæti çernui da-o Segnô ne vëgnan presentæ comme son pe in davei inta seu vea natua. Ma pe construe di messaggi profetichi inte sto spettacolo perpetuo, o Segnô creatô o vëgne l'Organizzatô di eventi. Dòppo l'esòdo da l'Egitto, o Segnô o l'à dæto à Israele l'aspeto libero da seu lezze çeleste pe 300 anni, o tempo di " giudiçi " ch'o l'é finio verso o 2840 . E inte sta libertæ, o retorno a-o peccou, o l’obriga o Segnô à castigâ “ sette vòtte ” o seu pòpolo ch’o consegna pe urtimo a-i Filisteixi, i seu nemixi ereditäi. E “ sette vòtte ” o l’alza “ liberatoî ”. A Bibbia a dixe che inte quelli tempi, « tutti favan quello che voeiva ». E sto tempo de libertæ totale o l’ea neçessäio pe-o fruto portou da ògni persoña ch’o vegnisse revelou. O mæximo o l’é veo into nòstro “ tempo de fin ” . Sti treiçento anni de libertæ segnæ da-o retorno constante di Ebrëi a-o peccou, o Segnô o n’invita à confrontâli co-i treiçento anni da vitta do giusto Enoch ch’o ne presenta comme modello exemplare di seu çernui , co-o dî : « Enoch o l’à camminou treiçento anni o no l’ea ciù con lê o Segnô , con lê, con fâlo intrâ primma inta seu eternitæ comme, dòppo de lê, o Mosè e o Elia, e i santi resuscitæ a-a mòrte de Gexù, davanti à tutti i atri eletti, compreiso i apòstoli de Gexù Cristo ; saian tutti trasmutæ ò resuscitæ inte l’urtimo giorno.                  
Dòppo quello di « giudiçi », l’é vegnuo o tempo di re e lì torna, o Segnô o dà a-i seu primmi doî attoî un ròllo profetico ch’o conferma o messaggio da progrescion do mâ verso o ben finale, saieiva à dî da-a neutte, ò o sciugo, verso a luxe. Coscì l’é comme sti doî òmmi, Saül e Davide , profetizzan o progetto complescivo do progetto de sarvessa inandiou pe-i eletti terrestri, saieiva à dî e doe fase ò doe alleanse sante che vëgnan apreuvo. Piggiâlo con mi, o Davide o vëgne re solo a-a mòrte do re Saül , coscì comme a mòrte da vegia alleansa perpetua a permette à Cristo de stabilî a seu neuva alleansa , o seu regno e a seu dominaçion eterna.  
Ò za mensunou sto tema , ma ve rappresento che e monarchie terrestre no an a lezittimitæ diviña perché i ebrëi domandavan a-o Segnô d'avei un re « comme e atre naçioin terrestre » , loiatri , « pagan » . O che veu dî che o modello de sti re o l'é da meña de valoî satanichi e no divin. Tanto comme, pe-o Segnô, o re o l’é gentile, umile de cheu, pin d’autonegaçion e de compascion, ch’o se fa o servitô de tutti, tanto che quello do diao o l’é duo, orgoggioso, egoista e desprexativo , e o domanda d’ëse servio da tutti . Ingiustamente ferio da- o seu refuo da parte do seu pòpolo, o Segnô o l'à accordou a seu domanda e pe-a seu desgraçia, o gh'à dæto un re segondo i critëi do diao e de tutte e seu ingiustiçie . Da aloa in avanti, pe-o seu pòpolo Israele, ma solo pe lê , a realtæ a l'à ottegnuo a seu lezittimitæ diviña .     
O discorso verbâ ò scrito o l'é o mezo de scangio tra doe persoñe individuæ .   A Bibbia a l’é a paròlla de Dio into senso che pe trasmette e seu leçioin a-e seu creatue terrestre, o Segnô o l’à arrecuggeito de testimonianse dettæ ò ispiræ a-i seu servitoî ; testimonianse stæte organizzæ, seleçionæ e aggruppæ da lê into tempo. No dovieivamo ëse mäveggiæ de nottâ l’imperfeçion da giustiçia stabilia in sciâ tæra, perché taggiæ da-o Segnô, i òmmi peuan stabilî a seu giustiçia solo in sciâ lettia da lezze. Oua, o Segnô o ne dixe pe mezo de Gexù che " a lettia a l’ammassâ ma o spïto o dà vitta " , sta lettia. E sante scrittue da Bibbia peuan donca ëse solo che “ testimònni ” comme indicou inte Ap. 11 :3, ma inte nisciun caxo “ giudiçi ”. Reconoscendo che a lettia da lezze a l’é incapaçe de rende un giudiçio giusto, o Segnô o revela unna veitæ ch’a s’appoggia solo che in sciâ natua diviña da seu persoña. Solo lê o peu rende un giudiçio giusto, perché a seu capaçitæ d’analizzâ i penscëi segreti da mente de seu creatue a ghe permette de conosce e motivaçioin de quelli ch’o giudica, cöse ascose e desconosciue da-e atre creatue. A Bibbia donca a fornisce solo a base pe-e testimonianse deuviæ pe-o giudiçio. Inti “ mill’anni ” do giudiçio çeleste, i santi çernui ottëgnan l’accesso a-e motivaçioin de anime che vëgnan giudicæ. Con Gexù Cristo, saian coscì boin à rende un giudiçio perfetto reiso neçessäio dæto che o verdetto finale o stabilisce a duâ do tempo de sofferensa patio inta segonda mòrte. Sta conoscensa da motivaçion reale do colpevole a ne permette de capî megio a clemenza do Segnô verso o Cain , o primmo assascin terrestre. Segondo l'unica testimoniansa presentâ inte lettia inta Bibbia, o Cain o l'é stæto sponciou verso a giöia da-a çernia do Segnô de benedî l'offerta de Abele e de desprexâ quella de Cain , sensa che quest'urtimo o conoscesse a raxon de sta differensa ch'a l'ea spirituale e ancon desconosciua . Coscì l’é, a vitta a l’é formâ da infinii parametri e condiçioin che solo o Segnô o peu identificâ e giudicâ co-a piña conoscensa di fæti. Detto questo, a Bibbia a l’arresta pe-i òmmi l’unico libbro ch’o presenta inte lettie e base da lezze ch’a giudica e seu açioin, tanto ch’a l’aspëta che i seu penscëi segreti seggian revelæ a-i santi çernui into çê. Oua o ròllo da lettia o l'é de condannâ ò giudicâ l'açion. Pe questo o l’é che, inta seu Apocalisse, o Gexù o l’arregòrda a-i òmmi l’importansa de seu “ euvie ” e de ræo o parla da seu fæ. Into Zec.2:            17, oL’apòstolo Giacomo o s’arregòrda che « sensa euvie a fæ a l’é mòrta », donca confermando st’opinion, Gexù o parla solo de « euvie » boñe ò mâ generæ da-a fæ. E pe ëse generæ da-a fæ, ste euvie en escluxivamente quelle che a Bibbia a mostra comme lezze diviñe. E boñe açioin stimmæ da-a Gexa Catòlica no vëgnan piggiæ in conscideraçion, apreuvo che son de euvie de carattere e inspiraçion umanista.    
Inti tempi finâ, a Bibbia a l'é desprexâ do tutto e a soçietæ umaña a presenta un aspeto mistificante globalizzou. L’é aloa che a paròlla « veitæ » ch’a caratterizza a santa Bibbia, a paròlla do Segnô vivente , e ciù in generale, o seu progetto globale universale, a piggia a seu piña importansa. Pecöse o desprexo pe sta " veitæ " unica o pòrta l'umanitæ à construise in scê böxie inte tutti i ambiti relaçionali , profani, religioxi , politichi ò econòmichi .     
Sto articolo stæto scrito o Sabbath do 14 d'agosto do 2021, doman, 15 d'agosto , inte grende riunioin , e vittime ingannæ da- a fäsa religion rendian omaggio a-a mistificaçion satanica ciù de successo da seu carriera, da-o momento che o seu deuvio do " serpente " comme mezzo de Maria " o seu " image " A vea a no l'ea ciù vergine, dæto che dòppo Gexù a l'à partorio figgi e figge ; fræ e seu de Gexù. Ma e böxie mòrran fòrte e rescistan fiña a-i megio argomenti biblichi. No importa, dòppo sto 15 d'agosto , ghe saià pe sta indignaçion , a-o manco, solo eutto festivitæ pe irritâ o Segnô e arvî a seu giusta raggia ch'a cazze in sciâ testa di colpevoli . Nottemmo che inte st’appariçion, i figgeu son stæti çernui pe autentificâ a vixon da “ vergine ”. Son innoçenti comme se dixe e se pretende d'ëse ? Nasciui peccatoî, l'innocenza a ghe ven attribuia pe errô, ma no peuan ëse accuxæ de compliçitæ. A vixon reçevua da sti figgeu a l’ea ben ben reale, ma o diao o l’é ascì un spito rebelle ben ben reale e Gexù Cristo o gh’à dedicou ben ben de seu poule pe avvertî i seu servitoî in sce de lê . L'istöia a testimonia a seu facoltæ seduttiva ch'a pòrta a-a " segonda mòrte " de seu vittime sedute e ingannæ. O culto do diao pe mezo da gexa papale e catòlica romaña o l’é denonçiou da-o Segnô, inte sto verscio de Ap. 13,4 : “ E adoravan o drago, perché o l’à dæto o poei a-a bestia : Adoravan a bestia, e divan: «Chi l'é comme a bestia ch'o peu fâ guæra con lê?» ". In veitæ, l’é stæto solo dòppo a fin de sta « adoraçion » da « bestia » ch’a l’à restreito e perseguitou i vëi santi çernui da Gexù Cristo che , inte un tempo de tolleransa che e circostanse gh’impòstan, st’adoraçion a l’é stæta prolongâ da-i mezzi seduttoî de appariçioin da « vergine » diabòlica ; un " donna " pe sostituî o " .                              serpente ” dòppo che o “ serpente ” o l’à seduto a “ dònna ” ch’a l’à seduto seu maio. O prinçipio o l'arresta o mæximo e o fonçioña ancon o mæximo.                                  
 
Tempo pe-a çernia finale
 
Sto studio de revelaçioin diviñe o finisce con l’analixi do libbro da Genexi ch’o n’à revelou chi l’é o Segnô inte tutti i seu aspeti do carattere. Noemme l'emmo solo visto comme o l'é resoluo inta seu domanda d' obbediensa da parte de seu creatue con sottomette o Abram à unna preuva straordinäia de fæ quand'o l'aiva squæxi çentanæa d' anni ; Sto requixito divino donca o no l’à ciù beseugno d’ëse demostrou. 
A-o tempo de l’urtima çernia propòsta da-o Segnô da-a primmaveia do 1843 , e ciù into dettaggio domandâ da- i 22 d’ötovie do 1844 , l’osservaçion do Sabbath a l’é domandâ da-o Segnô comme preuva de l’amô ch’o gh’é stæto restituio da-i seu vëi santi elezzui. A scituaçion spirituale universale a se presenta donca sotta forma de unna sola domanda ch'a l'é rivolta à tutti i membri de organizzaçioin religiose , solo che quelle crestiañe .
A domanda ch'a l'ammassâ ò a fa vive pe sempre .
Un imperatô, un re ò un pappa o l’é autorizzou e autorizzou à cangiâ e poule prononçiæ e scrite da-o Segnô, ò a-a seu dittaçion comme o l’à fæto o Mosè ? 
 
Dòppo avei previsto tutto, anche sta domanda, o Gexù o l’à dæto a seu respòsta in antiçipo , co-o dî into Matt. 5:17-18 : “ No pensæ che son vegnuo pe abolî a lezze ò i profeti; No son vegnuo pe abolî, ma pe compiî. Pecöse in veitæ ve digo: fintanto che o çê e a tæra no passan, nisciuña picciña ò unna sola tittola a no passarà da-a lezze fintanto che tutto o no saià compio . » O mæximo Gexù o l’à annonçiou ascì che e seu paròlle ch’o l’à parlou ne giudichian , into Gioan 12,47 a-o 49 : “ Se quarchedun o l’ascolta e mæ paròlle e o no ê mantëgne, mi no ô giudico; perché no son vegnuo pe giudicâ o mondo, ma pe sarvâlo. Quello ch’o m’arrefua e o no reçeive e mæ paròlle o l’à un ch’o giudica; a paròlla ch’ò dito, a ô giudichià l’urtimo giorno . Pecöse no son parlou de mi mæximo; ma o Poæ ch’o m’à mandou o m’à dæto un comando de quello che devo dî e de quello che devo parlâ. »      
Sta chì a l’é a comprenscion do Segnô da seu lezze. Ma o Dan. 7:25 o l’à revelou che l’intençion de « cangiâ » a l’ea de comparî inte l’era crestiaña , co-o dî da papaia cattòlica romaña : « O parlià de paròlle contra o Ciù Erto , e o l’avià da desgaggiâ i santi do Ciù Erto , e o pensiâ à cangiâ i tempi e e lezze ; e i santi saian consegnæ inte seu man pe un tempo, e tempi e mezo tempo. " Unn'indignaçion ch'a cescià e ch'o saieiva comme castigâ giustamente segondo o verscio 26 ch'o vëgne apreuvo : " Allora o giudiçio o vegnià, e o seu dominio o ghe saià levou, ch'o saià destruto e annichilou pe sempre. » Sti « tempi » ò anni profetichi annonçian o seu regno persecutöio compio pe 1260 anni, da-o 538 fin a-o 1798.           
Sto “ giudiçio ” o se compisce inte ciù fase.  
A primma fase a l'é preparatöia ; O l'é o travaggio de separaçion e santificaçion da fæ “ avventista ” stabilia da-o Segnô fin da-a primmaveia do 1843 . L’adventismo o l’é separou da-e religioin cattòliche e protestante. Inta Apocalisse sta fase a l’à da fâ co-e epoche de « Sarde, Filadelfia e Laodicea » inte Apoc. 3 :1-7-14.      
A segonda fase a l'é applicabile : " a seu dominaçion a saià levâ ." Sto chì o l’é o glorioso retorno de Gexù Cristo atteiso pe-a primmaveia do 2030. I eletti avventisti intran inte l’eternitæ separæ da-i indegni rebelli cattòlichi , protestanti e avventisti che son apreuvo à moî in sciâ tæra. L’açion a l’avvëgne in sciâ fin de l’era “ laodiceaña ” de Ap. 3:14.      
A tersa fase a l’é quella do giudiçio di mòrti cadui, misso in açion da-i eletti ch’en intræ into regno çeleste de Dio. E vittime son vegnue i giudiçi e pe conto seu a vitta de ciaschedun di rebelli a l'é stæta giudicâ e l'é stæto prononçiou unna pena finale proporçionale a-a seu colpa. Ste frase determinan a duâ do tempo di « tormenti » che saian provocæ da l’açion da seu « segonda mòrte ». Inta Apocalisse, sto tema o l’é oggetto de Ap. 4 ; 11,18 e 20,4 ; questo da-o Dan.7,9-10 .       
Quarto, in sciâ fin do setten millennio, o gran Sabbath pe-o Segnô e i seu eletti inte Cristo, l’arriva a fase executiva de frase rendue da Cristo e i seu eletti. In sciâ tæra do peccou donde son resuscitæ, i rebelli condannæ son annihilæ, “ pe sempre ”, da-o “ feugo da segonda mòrte .” Inta Apocalisse, sto giudiçio executivo ò “ urtimo giudiçio ” o l’é o tema de Ap. 20:11-15.       
 
A-o momento da çernia finale, doe conçeçioin religiose inconciliabile , dæto che son estremamente oppòste l'uña à l'atra, son definitivamente separæ . I eletti de Cristo ascoltan a seu voxe e s’adattan a-e seu domande do tempo quande o ghe parla e o î ciamma. Inte l’atra poxiçion gh’é di crestien che van apreuvo à de tradiçioin religiose secolæ comme se a veitæ a fïse unna costion de tempo e no d’intelligensa , raxonamento e testimoniansa . Sti pòpoli no an capio cöse rappresenta a " neuva alleansa " annonçiâ da-o profeta Geremia inte Ger 31:31 a-o 34 : " Ecco, i giorni son apreuvo à vegnî, o dixe o YaHweh, quande fâò unna neuva alleansa co-a casa d'Israele e co-a casa de Giuda , no segondo o seu poæ o l'à fæto co-o loiatri. a tæra d'Egitto, che alleansa an rotto, sciben che mi son stæto un maio pe loiatri, o dixe YaHweh. Ma questa a l'é l'alleansa che farò co-a casa d'Israele dòppo quelli giorni, o dixe o Segnô : metto a mæ lezze inti seu drento, e a scriviò in scî seu cheu ; e mi saiò o seu Dio, e loiatri saian o mæ pòpolo. No gh'é ciù un ch'o l'insegna a-o seu vexin, ò à un atro a-o seu fræ, co-o dî : «Conosci YaHweh!» Pecöse tutti me conoscian, da-o ciù piccin a-o ciù grande, o dixe o Segnô; Pecöse perdonarò a seu iniquitæ, e no me regòrdo ciù o seu peccou . » Comm’o peu ëse che o Segnô o pòsse « scrive into cheu » de l’òmmo l’amô da seu santa lezze, quarcösa che a nòrma da vegia alleansa a no l’ea arriescia à ottegnî ? A respòsta à sta domanda, e l’unica differensa tra e doe alleanse, a l’arriva sotta forma da demostraçion de l’amô divino realizzâ da-a mòrte espiatô do sostituto Gexù Cristo into quæ o s’é incarnou e revelou . Ma a mòrte de Gexù a no l’à misso fin à l’obbediensa, ma a-o conträio, a l’à dæto a-i eletti de raxoin pe ëse ancon ciù obbedienti a-o Segnô bon d’ammâ coscì fòrtemente. E quande o guägna o cheu de l'òmmo, a finalitæ çercâ da-o Segnô a l'é conseguia ; o l’ottëgne un çernuo adatto e degno de scompartî a seu eternitæ.           
L' urtimo messaggio che o Segnô o t'à presentou inte sto libbro o l'é l' argomento da separaçion . Sto chì o l’é o ponto vitale ch’o fa tutta a differensa tra o çernuo e o ciammou. Inta seu natua normale, à l’òmmo no ghe piaxe ëse desturbou inte seu abitudini e inte seu conçeçioin de cöse. À tutti i mòddi, sto desturbo o l’é reiso neçessäio perché, abituou a-a mensonge stabilia, pe vegnî o seu çernuo, l’òmmo o dev’ëse arrancou e desviou pe adattâse a-a veitæ che o Segnô o gh’indica. L’é aloa che a separaçion da quello e da quelli che o Segnô o no l’approva a l’é reisa neçessäia . O çernuo o l’à da demostrâ a seu capaçitæ de mette in discuscion concretamente e seu idee, e seu abitudini e i seu ligammi carnæ con di ëse che o seu destin o no saià mai a vitta eterna.
Pe-i elezzui, a prioritæ religiosa a l'é verticâ ; L'intençion a l'é de creâ un ligamme fòrte co-o Segnô creatô, ascì ben ch'o segge à despeto de relaçioin umañe. Pe-i cadui, a religion a l'é orizzontâ ; Dan a prioritæ a-a connescion stabilia co-i atri umoen, anche à despeto do Segnô.  
 
Adventismo do setten giorno : unna separaçion, un nomme, unn'istöia 
 
I urtimi çernui da fede crestiaña s’arrecheuggian spiritualmente pe formâ l’Israele de « 12 tribù » de Ap. 7. A seu seleçion a l’é stæta realizzâ da unna serie de preuve de fæ basæ in sce l’interesse mostrou pe-a paròlla profetica ch’a l’annunçia inte Dan.8:14 a dæta 1843 . O l' ea pe marcâ a repiggio da-o Segnô do crestianeximo , fin à aloa rappresentou da-a fæ cattòlica da-o 538 e da-a fæ protestante da-o tempo da Reforma da- o 1170. O verscio de Dan 8:14 o l'é stæto interpretou comme l' annunçio do glorioso retorno de Cristo , o seu avvento ch'o l'à provocou o latin . à l' esperiensa e a-i seu seguitoî tra o 1843 e o 1844 . In sciâ superfiçie, sto messaggio o no parlava do Sabbath, ma solo in sciâ superfiçie , perché o retorno de Cristo o marchià l’intrâ into setten millennio, saieiva à dî o gran Sabbath profetizzou, ògni settemaña , da-o Sabbath do setten giorno : o Sabbath di ebrëi. Sensa savei sta connescion, i primmi avventisti no an descoverto l’importansa do Segnô pe-o Sabbath fin dòppo sto tempo de preuve. E quande an capio sto fæto, i pioniei an mostrou con fermetæ a veitæ do Sabbath arregordou into nomme da gexa formâ, « setten giorno ». Ma co-o tempo, i eredi de l’euvia no dan ciù a-o Sabbath l’importansa che o Segnô o ghe dà, collegâ a seu dæta de scadensa a-o tempo do retorno de Gexù Cristo incangio de collegâla a-a dæta 1843 indicâ da-a profeçia de Daniele. Pe reportâ un requixito divino coscì fondamentale o l'ea un errô, a conseguensa do quæ a l'ea, do 1994, o refuo do Segnô de l'organizzaçion e di seu membri, ch'o l'à consegnou a-o campo di rebelli za condannæ da lê da-o 1843. çetto a separaçion di ligammi umoen . A mancansa d’amô pe-a veitæ diviña e donca pe-o mæximo Segnô a l’é in costion, e sta chì a l’é a leçion urtima inte l’istöia da fede crestiaña che ve poscio spiegâ , pe mostrâve e avvertîve, into nomme do Segnô Onnipotente , YaHweh-Michael-Gexù Cristo.          
Pe finî, ancon in sce sto mæximo tema, perché o m’à costou o prexo de unna separaçion spirituale dolosa, ve fâ pensâ à sto verscio da Matt . 
“ No pensâ che son vegnuo pe portâ a paxe in sciâ tæra ; No son vegnuo pe portâ a paxe, ma unna spada . Pecöse son vegnuo pe mette in differensa un òmmo contra o seu poæ, e unna figgia contra a seu moæ, e unna neuva contra a seu moæ-in-lezze ; e i nemixi de un òmmo saian quelli da seu mæxima casa. Quello ch'o l'ammia poæ ò moæ ciù che mi o no l'é degno de mi , e quello ch'o l'ammia figgio ò figgia ciù de mi o no l'é degno de mi ; Quello ch’o no piggia a seu croxe e o no va apreuvo à mi, o no l’é degno de mi. » Sto verscio 37 o giustifica a benediçion de Abraham ; o l’à testimoniou ch’o l’ammiava o Segnô ciù che o seu figgio carnâ. E into fâ arregordâ à un fræ avventista o seu dovei, con çittâghe sto verscio, i nòstri percorsci se son separæ e ò reçevuo unna benediçion particolâ da-o Segnô. Dapeu son stæto trattou da sto " fræ " comme un fanatico e da st'esperiensa, o l'aiva anæto apreuvo a-o percorso tradiçionale avventista. Quello ch'o m'aiva introduto à l'adventismo e a-i avvantaggi do vegetarianeximo dapeu o l'é mòrto da mouttia d'Alzheimer, tanto che mi son ancon in boña sanitæ , vivo e attivo a-o serviçio do mæ Segnô, à l'etæ de 77 anni, e sensa recorso ni à di meghi ni à de mëxiñe. A-o Segnô Creatô e a-o seu preçioso conseggio appartëgne tutta a glòria. Veramente !       
Pe fâ unna riassunto da stöia de l’Adventismo, beseugna arregordâse i fæti che vëgnan apreuvo. Sotta sto nomme « avventista » , o Segnô o l'arrecheugge i seu urtimi santi dòppo unna longa dominaçion da fede cattòlica ch'a l'à legittimou , religiosamente , a domenega stabilia co-o seu nomme pagan « giorno do sô inconquistou » da-o Constantin I che a- i 7 de marzo do 321. Son stæti donca seleçionæ da-o Segnô pe-o seu comportamento d’ëse stæti allegri da-o retorno de Gexù Cristo ch’o gh’é stæto annonçiou consecutivamente pe-a primmaveia do 1843 e o 22 d’ötovie do 1844. L’é stæto solo dòppo sta seleçion che a luxe do Sabbath a gh’é stæta presentâ. Pe de ciù, a seu interpretaçion de profeçie de Daniele e de Revelaçion a contegniva di erroî enormi che corrego inte sto travaggio. Sensa conoscensa do Sabbath, i pioniei an construto a teoria do coscì dito giudiçio « investigativo » che no saveivan mai mette in discuscion ; anche dòppo che ghe l’ea stæto dæto a luxe do Sabbath. Pe quelli che no san, ve rappresento che segondo sta teoria, da-o 1843, dapeu do 1844, into çê o Gexù o l’examina i libbri de testimonianse pe çerne i seu urtimi çernui che devan ëse sarvæ. Eppoi a ciæa identificaçion do peccou da domenega a l’à dæto un scignificato preçiso a-o messaggio de Dan 8:14, anche inta seu forma traduta pe errô de “ nettezzâ o santuäio ”. E sta brutta traduçion creâ de controversie insolubile , perché st’esprescion a l’à da fâ primma , a realizzaçion da mòrte de Gexù-Christ segondo o 9:23 : « L’ea donca neçessäio, se e figue de cöse che son into çê dovieivan ëse purificæ con sti mezzi, che e cöse çeleste dovieivan ëse purificæ con ciù sacrifici che sti chì . Pecöse o Cristo o no l’é introu inte un templio fæto de man, unn’imitaçion de quello veo, ma into mæximo çê, pe comparî oua in presensa do Segnô pe niatri . « Coscì tutto quello ch’o l’ea da ëse purificou into çê o l’é stæto purificou da-a mòrte de Gexù Cristo : o giudiçio investigativo donca o no l’à ciù nisciun scignificato lògico ». Dòppo a mòrte e a resurreçion de Gexù, nisciun peccou ò peccatô o l’intrâ into çê pe profanâlo torna.               , perché Gexù o l'à nettezzou o seu çeleste trituräio con portâ Satana e i seu seguitoî angelichi in sciâ tæra , . segondo Ap. 12:7 à 12 e sorviatutto into verscicolo 9 : “ E o gran drago o l’é stæto cacciou feua, quello vegio serpente, ciammou o Diao, e Satana, ch’o l’inganna o seu mondo o l’ é stæto cacciou feua co-o seu cale. »   
O segondo errô de l’adventismo offiçiale o l’é vegnuo ascì da l’ignoransa originäia do ròllo do Sabbath e o l’ à piggiou unna gran importansa ben ben ciù tardi. I avventisti an conçentrou pe errô a seu attençion in sciô tempo de l’urtima, urtima, preuva da fæ ch’a l’avià da fâ solo con quelli che saian ancon in vitta a-o tempo do veo retorno de Gexù Cristo. In particolâ, pensavan pe errô che a domennica a saieiva vegnua « o segno da bestia » solo che a-o momento de sta preuva finale , e questo o l'ascciæisce a reçerca d'amixiçia co-i praticanti da domennica malediti da-o Segnô, in veitæ, fin da-a seu origine . A preuva che dò a l’é l’existensa de « sette trömpe » de Ap. 8, 9 e 11 , e primme sëi de quæ , dòppo o 321, inte tutta l’era crestiaña, avvertan o pòpolo da seu prattica do peccou da domenega condannou da-o Segnô. Quello che o Dan.8:12 o l’aiva za revelou quande o diva : “ L’armâ a l’é stæta consegnâ co-o sacrifiçio continuo pe caxon do peccou ; o còrno o l’à cacciou a veitæ pe tæra, e o l’à avuo successo inte seu impreise. » Sto « peccou » o l’ea za, a prattica da domenega ereditâ çivilmente da-o Constantin I da- o 321 e religiosamente giustificâ da Romma papale da-o 538 , « o segno da bestia » mensunou inte Apo.13:15 ; 14,9-11 ; 16:2. Do 1995, dòppo avei manifestou un refuo da luxe profetica ch’o l’aiva propòsto tra o 1982 e o 1991 , l’adventismo offiçiâ o l’à commesso o grave errô de fâ unn’alleansa co-i nemixi decciaræ e revelæ do Segnô. L’ exempio di tanti reprochi che o Segnô o l’à rivolto à l’antigo Israele pe-e seu alleanse con l’Egitto, imagine scimbòlica do tipico peccou, o l’é, inte st’açion, ignorou do tutto ; che o rende ancon ciù grande a colpa avventista.              
De fæto, dòppo avei piggiou consciensa do ròllo do Sabbath e de l’importansa ch’o ghe dà comme Dê Creatô, o pòpolo avventista o l’avieiva dovuo identificâ ciæamente i seu nemixi religioxi e guardâse da quæ se segge alleansa fraterna con loiatri. Pecöse, o sabbato ch’o l’é o « segno do Segnô vivente » de Ap. 7:2 , saieiva à dî o segno reale do Segnô creatô, o seu avversäio, a Domenega , o porrieiva ëse solo che o «segno da bestia » de Ap. 13:15 .      
Vorrieiva fâ nottâ chì che e caxoin da cheita de l’adventismo instituçionale offiçiâ son molte, ma quelle prinçipæ e ciù grave riguardan o refuo da luxe sciortia in sciâ vea traduçion de Daniele 8:14 e o desprexo mostrou verso a neuva spiegaçion do Daniele 12 che a seu leçion a consciste into mette in luxe l’ adventismo leven divitima . Dapeu vëgne a colpa de no avei misso a seu speransa into retorno de Gexù Cristo annonçiou pe-o 1994 ; comme aivan fæto i precorritoî do travaggio do 1843 e do 1844. 
 
 
I giudiçi prinçipæ de Dio .
 
A seu creaçion da tæra e do çê a l’é stæta completâ, a-o sesto giorno o Segnô o l’à stabilio l’òmmo in sciâ tæra. E l’é pe caxon do comportamento desobbediente de l’umanitæ, donca o peccou, che o Segnô o â sottomette, consecutivamente, into corso da seu stöia de settemilla anni , a-i seu numeroxi giudiçi. Con ciaschedun de sti giudiçi, i cangiamenti vëgnan fæti e perçepii inte unna mainea concreta e vixibile. I eçesci che l’umanitæ a vëgne apreuvo an de beseugno de ste intervençioin diviñe ch’an l’intençion de mettila torna in sciô cammin da veitæ approvâ da-o seu giudiçio sovrano.
 
I giudiçi da vegia alleansa .
1° giudiçio : O Segnô o giudica o peccou commesso da Eva e Adammo, ch’en stæti malediti e cacciæ feua da-o “ Giardin da Eden ” .   
2° giudiçio : O Segnô o destrue l’umanitæ rebelle co-e ægue do “ diluvio ” mondiale .   
3° giudiçio : O Segnô o separa i òmmi pe de lengue despæge dòppo a seu elevaçion da “ tore de Babel ” .   
4° giudiçio : O Segnô o fa unn' alleansa con Abrammo ch'o vëgne dapeu Abraham . À quelli tempi, o Segnô o l'à destruto Sòdoma e Gomorra, e çittæ donde se pratticava o peccou estremo ; l’odiosa e abominabile “ conoscensa ” .     
5° giudiçio : O Segnô o libera Israele da-a scciavitù in Egitto , Israele o vëgne unna naçion libea e independente a-a quæ o Segnô o presenta e seu lezze . 
6° giudiçio : Pe 300 anni, sotta a seu direçion e pe mezo de l’açion de 7 giudiçi liberatoî, o Segnô o libera Israele invaso da-i seu nemixi pe caxon do peccou . 
7° giudiçio : Pe domandâ do pòpolo , e pe-a seu malediçion , o Segnô o l’é sostituio da-i re terrestri e da-e seu longhe dinastie (Re de Giuda e re d’Israele). 
8° giudiçio : Israele o l’é deportou à Babilònia. 
9° Giudiçio : Israele o refuâ o divino “ Mescia ” Gexù – Fin da vegia alleansa. A neuva alleansa a comensa in sce un fondamento dottrinale perfetto.   
10° Giudiçio : O stato naçionâ d' Israele o l'é destruto da-i romoen do 70 . 
 
I giudiçi da neuva alleansa .
Son mensunæ inte l’Apocalisse da-e “ sette trömpe ”.  
1° giudiçio : invaxoin barbare dòppo o 321 tra o 395 e o 538 . 
2° giudiçio : Fondaçion do regimme religioso papale dominante do 538. 
3° giudiçio : e Guære da Religion : mettan i cattòlichi contra i protestanti reformatoî desapprovæ da-o Segnô : “ i pòpoli ” de Dan.11:34.     
4° giudiçio : l'ateismo revoluçionäio franseise o derrua a monarchia e o mette fin a- o despotismo catòlico roman . 
5° sentensa : 1843-1844 e 1994 . 
– O comenso : O decretto de Dan. 8,14 o l’intrâ in vigô – o domanda o completamento de l’euvia intrapreisa da-a Reforma fin da-o Pietro Waldo, l’exempio perfetto, da-o 1170. A fede protestante a cazze e l’avventismo o nasce vittorioso : A prattica religiosa da Domenega romaña do Sabbath do Cristo a l’é condannâ da-o Sabbath8. 3. O travaggio de reforma o l'é coscì completou e finio.   
– A fin : “ vomitâ ” da Gexù, a l’é mòrta instituçionalmente do 1994 , in conformitæ co-o messaggio indirizzou à “ Laodicea ”. O giudiçio do Segnô o l’é comensou co-o fæto che a seu cà a l’é stæta sottopòsta à unna preuva profetica fatale da fæ. Desapprovou, o passou fonçionäio elezzuo o s'é azzonto a-o campo di rebelli cattòlichi e protestanti .      
6° Giudiçio : A « 6a Tromba » a s’é compia sotta forma da Tersa Guæra Mondiale, sta vòtta atòmica, descrita inte Dan 11:40-45. De conseguensa, o repòso do setten giorno do Sabbath de sabo o l'é stæto vietou, a-o prinçipio vietou sotta pena de sançioin soçiale , e dapeu in sciâ fin castigou co- a mòrte da un neuvo decretto.   
7° Giudiçio : Preçeduo da-o tempo de sette urtime plaghe descrite inte Ap. 16, inta primmaveia 2030, o glorioso retorno de Cristo o mette fin a-a presensa da çiviltæ terrestre umaña. L'umanitæ a l'é sterminâ. Solo o Satana o l’arresta un prexonê in sciâ tæra desolâ, l’«abisso » de Ap. 20 , pe « mill’anni » .     
8° giudiçio : Piggiæ in çê da Gexù Cristo, i seu çernui van avanti à giudicâ i mòrti grammi . Sto chì o l’é o giudiçio mensunou inte Ap. 11:18 . 
9° Giudiçio : L' Urtimo Giudiçio ; I mòrti grammi son resuscitæ pe patî o standard da “ segonda mòrte ” dovua a -o “ lago de feugo ” ch’o creuve a tæra e o consumma con loiatri tutte e tracce de euvie dovue a-o peccou.      
10° Giudiçio : A tæra e i çê contaminæ se rinnovan e se glorifican. Benvenuti a -i eletti into neuvo regno eterno de Dio !  
 
Divin da A a Z , da Aleph a Tav , da alfa à omega .
A Bibbia a no l'à ninte in commun con di atri libbri scriti da-i òmmi feua che a seu apparensa vixiva de superfiçie. Pecöse in veitæ , veddemmo solo a seu superfiçie, che leggemmo segondo de convençioin de scrittua speçifiche pe- e lengue de l’ebraico e do grego , donde i testi originäi son stæti trasmissi à niatri. Ma inta seu scrittua da Bibbia, o Mosè o l'à deuviou l'ebraico arcaico, che e lettie de l'alfabeto ean despæge da-e lettie d'ancheu , ean sostituie lettia pe lettia into tempo de l'exilio à Babilònia, sensa caxonâ nisciun problema . Ma e lettie ean stæte attaccæ insemme sensa spaçiâ e poule , cösa ch'a no ê rendeiva façile da leze. Ma derê à sto desvantaggio gh’é l’avvantaggio de formâ de paròlle despæge à segonda da çernia da lettia stæta çernua pe marcâ o seu comenso. L’é poscibile e o l’é stæto demostrou, cösa ch’a demostra che a Bibbia a l’é pe in davei ben ben a-o de là de poscibilitæ de l’imaginaçion e da conquista umaña. Solo o pensceo e a memöia do Segnô creatô illimitou avieivan posciuo conçepî unn’euvia comme questa. Pecöse st’osservaçion de diverse lettue da Bibbia a revela che tutte e paròlle che compariscian lì en stæte çernue e ispiræ da-o Segnô a-i vari scrittoî di seu libbri into tempo fin à l’urtima, a seu Revelaçion ò Apocalisse .
Do 1890 pöcassæ, un matematico ruscio Ivan Panin o l’à demostrou l’existensa de çiffre numeriche inte diverse aspete da costruçion de testi biblichi. Pecöse l’ebraico e o grego an in commun o fæto che e lettie di seu alfabeti vëgnan deuviæ ascì comme numeri e numeri. E demostraçioin fæte da-o Yvan Panin an aggravou ben ben a colpa di òmmi che no piggian a Bibbia do Segnô in sciô serio. Pecöse se ste descoverte no an nisciun effetto in sciô rende i òmmi boin à amâ o Segnô, con tutto ghe levan tutta a lezittimitæ de no credde inta seu existensa. Yvan Panin o l’à demostrou comme o numero « sette » o l’ea onnipresente inte tutta a costruçion da Bibbia e sto fæto mascime into primmo verscio da Bibbia, inte Gen.1:1. Dòppo avei demostrou mi mæximo che o Sabbath do setten giorno o l’é o « segno do Segnô vivente » de Ap. 7,2 , sto travaggio o conferma donca solo che e preuve descoverte da sto matematico brillante ch’o l’à offerto a-i sciençiati esigenti , do seu tempo e do nòstro, unna preuva scientifica incontestabile.    
Da-o Yvan Panin, o computing moderno o l’à analizzou i segni 304805 de lettie che compoñan a Scrittua de l’unica vegia alleansa e o software o l’òffre infinie lettue despæge co-o mette ògni lettia in sce unn’immensa töa de scacchi che e seu poscibilitæ d’allineamento comensan con unna sola linia orizzontâ de ste linie fin à 300. 5 lettie ; e tra sti doî allineamenti estremi tutte e innumerevole combinaçioin intermedie . Lì descrovimmo di messaggi ch’an da fâ co-o mondo terrestre, i seu eventi internaçionæ e i nommi de persoñe antighe e moderne e e poscibilitæ son immense perché l’unico imperativo o l’é de mantegnî un spaçio identico (da-o 1 a-o n...) tra ògni lettia de poule formæ. In azzonta à di allineamenti orizzontæ e verticali, gh’é unna moltitudine d’allineamenti obliqui, da l’erto in basso e da-o basso in çimma , da-a drita a-a manciña e da-a manciña a-a drita. 
Pe quello, piggiando l’imagine de l’oçeano, confermo che a nòstra conoscensa da Bibbia a l’é a-o livello da seu superfiçie. Quello ch’o l’é stæto ascoso o saià revelou a-i eletti inte l’eternitæ che son apreuvo à intrâ. E o Segnô o l’arrembià torna i seu amæ co-a seu potensa immensa e illimitâ .
Ste demostraçioin sciorbente son desgraçiatamente incapaçe de cangiâ o cheu di umoen de mòddo che vëgnan à amâ o Segnô “ con tutto o cheu, con tutta a seu anima, con tutta a seu fòrsa e con tutta a seu mente ” ( Deut. 6:5 ; Matt. 22:37) ; segondo a seu giusta domanda. L’esperiensa terrestre a l’à demostrou che i reprocci, e repreise e i castighi no cangian i òmmi, ch’a l’é a raxon pe-a quæ o progetto de sarvâ do Segnô o s’é basou fin da-o comenso da vitta libera in sce sto verscio : « l’amô perfetto o scaccia a paura » (1 Gioan 4,18) . A seleçion di eletti a se basa in sciâ seu demostraçion d’amô perfetto pe-o Segnô, o seu Poæ çeleste. Inte sto « amô perfetto » no gh’é ciù beseugno de lezze ò de comandamenti, e o primmo à capîlo o l’é stæto o vegio Enoch ch’o l’à mostrou a-o Segnô o seu amô con « camminâ con » lê , attento à no fâ ninte ch’o ghe fasse despiaxei. Pecöse obedî o l’é amâ, e amâ o l’é obedî pe dâ piaxei e gioia a-o l’amô. Inta seu perfeçion diviña, o Gexù o l’é vegnuo à seu vòtta pe confermâ sta leçion d’ amô « veo » dòppo i primmi modelli umoen, Abraham, Mosè, Elia, Daniele, Giòbbe e tanti atri che solo o Segnô o conosce i seu nommi.               
 
 
Deformaçioin dovue a-o tempo
No gh'é unna sola lengua in sciâ tæra ch'a no l'agge patio de evoluçioin e de trasformaçioin provocæ da-o spito perverso de l'umanitæ. E inte sta costion, l’ebraico o no l’é scappou da sta perverscion umaña de mòddo che o testo ebraico ch’emmo tegnuo pe originale o no l’é za nint’atro che l’originale di scriti de Mosè inte un stato in parte destorto. Sta descoverta a l’é debitâ a-o travaggio do Ivan Panin e a-o fæto che inta verscion do testo ebraico ch’o l’à deuviou do 1890, into Gen. 1:1, o l’ à digitalizzou a paròlla Dio co-o termine ebraico « elohim ». In ebraico , « elohim » o l’é o plurale de « eloha » ch’o veu dî dê a-o scingolare. Existe unna tersa forma : “Él ”. O se deuvia pe collegâ a paròlla Dio a-i nommi : Daniele ; O Samuele ; Betel ; etc... Sti termini che designan o veo Dê reçeivan unna lettia maiuscola inte nòstre traduçioin pe marcâ a differensa tra o veo Dê e e fäse divinitæ pagæ di òmmi .             
A Bibbia a l’enfatizza con giustiçia e inscistensa o fæto che o Segnô o l’é “ un ” ch’o ô fa un “ eloha ”, l’unico veo “ eloha ”. Pe questo, attribuindo à lê mæximo a paròlla plurale « elohim », inta Genexi 1 e da-e atre parte , o Segnô o ne rivolge à un messaggio pe mezo do quæ o sostëgne con giustiçia d’ëse za o Poæ de moltitudine de vitte ch’existe primma da creaçion do nòstro scistema ò dimenscion terrestre , e de tutte e vitte che saian apreuvo à vegnî . Ste vitte çeleste za creæ ean za divise da-o peccou ch’o l’é compario inta seu primma creatua libera. Ciammandose “ elohim ”, o Segnô creatô o l’afferma a seu autoritæ in sce tutto quello ch’o vive e o nasce da lê. L’é inte sta capaçitæ ch’o saià ciù tardi bon , inte Gexù Cristo , de portâ i pecchi da moltitudine di seu eletti e de sarvâ , co-a seu sola mòrte espiatöia , de moltitudine de vitte umañe. A paròlla “ elohim ”, a-o plurale, a designa donca o Segnô inta seu facoltæ creativa de tutto quello ch’o vive. Sto termine o profetizza ascì i diversci ròlli ch’o l’ avià da zugâ into seu progetto de sarvessa donde o l’é za prinçipalmente e consecutivamente, « Poæ, Figgio e Sciô Spìrito » ch’o l’agisce dòppo o batteximo pe purificâ e santificâ a vitta di seu eletti. Sto plurale o l' riguarda ascì i vari nommi che o Segnô o portià : Michele pe-i seu angeli ; Gexù Cristo pe-i seu umoen çernui resciöæ da-o seu sangue.                 
Comme exempio de deformaçioin dovue a-a perverscion umaña dò quello do verbo « benedî », espresso in ebraico da-a reixe « brq » e a quæ çernia de vocale deuviæ a finià pe ëse traduta comme « benedî » ò « maledî ». Sta distorscion perversa a destòrze o scignificato do messaggio ch’o l’à da fâ co-o Giòbbe, a-o quæ seu moggê a dixe effettivamente « benedixe o Segnô e moî » , e no « maledî o Segnô e moî », comme propoñan i traduttoî. Un atro exempio de un cangio perverso insidioso, inta lengua franseise l’esprescion « de seguo » ch’a voeiva dî a-o comenso inte unna mainea çerta e assolua a l’à piggiou into pensceo de l’òmmo o scignificato de « fòscia » , do tutto oppòsto . E st'urtimo exempio o meita ëse mensunou perché o piggiâ l'importansa e o l'avià de conseguense grave. Into diçionäio " Petit Larousse " ò nottou un cangiamento à propòxito da definiçion da poula " Domenega ". Introduto comme o primmo giorno da settemaña inta verscion do 1980, o l'é vegnuo o setten giorno inta verscion de l'anno apreuvo. I figgi do Segnô da veitæ devan donca ëse attenti a-e convençioin evolutive stabilie da-i òmmi perché da seu parte, à unna mainea differente da loiatri, o grande Segnô creatô o no cangia e i seu valoî no cangian, pròpio comme l’ordine de cöse e do tempo ch’o l’à stabilio da-a seu fondaçion do mondo.                    
E euvie mâ de l’umanitæ an marcou fiña o testo ebraico da Bibbia, donde e vocale vëgnan attribuie ingiustamente sensa conseguense pe-a sarvessa, ma pe proteze a seu verscion offiçiâ, o Segnô o l’à inandiou co-o metodo numerico, o mezzo pe identificâ o testo veo da-o fäso. Sto fæto o ne permettià de verificâ e de nottâ l’existensa de numerose çiffre numeriche che caratterizzan solo che a verscion biblica autentica , in ebraico comme in grego, i quæ segni no en stæti modificæ da-o secolo II a.C.
 
O Sciô o restaura a veitæ in sciâ giustificaçion pe-a fæ (pe- a seu fæ)
 
Ho solo mensunou e destorscioin do testo biblico ; cöse dovue a-i mortipri traduttoî di scriti originali . Pe inluminâ o seu pòpolo do tempo da fin, o Sciô da veitæ o restaura a seu veitæ , co-o dirizze a mente di seu çernui verso i testi donde gh’é ancon de distorscioin scignificative . Sto chì o l’é quello ch’o l’é stæto appena compio inte sto Sabbath do 4 de settembre do 2021 a-o ponto che gh’ò dæto o nomme de “ Crystal Sabbath ” . Aiva lasciou a çernia do tema pe studiâ à unna seu ruandeise co-a quæ scompartimmo in linia o progresso di nòstri Sabbath. A l’à propòsto a “ giustificaçion pe-a fæ ”. O studdio o n'à portou de descoverte pe in davei importante che rendan ben ben ciæa a comprenscion de sto argomento .     
Inta Bibbia, inte 1 Pietro 1:7, o Sciô o scimbolizza a fæ pe mezo de l’öo purificou : « pe fâ de mòddo che a preuva da vòstra fæ, ch’a l’é ben ben ciù preçiosa che l’öo ch’o perde, sciben ch’a l’ é provâ co-o feugo , a pòsse ëse attrovâ pe lode, glòria e onô a-a revelaçion de Gexù Cristo » . Capiemmo za da sto paragon che a fæ, quella vea, a l’é unna cösa estremamente rara, s’attreuva di cioccoli e de prie da tutte e parte, cösa ch’a no l’é o caxo de l’öo.   
Dapeu, da verscio à verscio, emmo impreiso primma che : " sensa fede l'é imposcibile fâ piaxei a-o Segnô " , segondo Ebr 11 :6 : " Ora sensa fede l'é imposcibile fâghe piaxei ; perché quello ch’o vëgne da-o Segnô o deve credde ch’o l’é, e ch’o l’é un recompensatô de quelli che ô çercan con diligensa. «Doî insegnamenti son attaccæ a-a fæ : a creddensa inta seu existensa, ma ascì a seguessa ch’a benedisce « quelli ch’a çercan », sinçeramente, un dettaggio importante in sciô quæ a no peu ëse ingannâ. E dæto che a finalitæ da fæ a l’é de fâghe piaxei, i eletti respondan à l’amô do Segnô con obedî à tutte e seu ordinanse e comandamenti ch’o presenta into mæximo nomme do seu amô pe-e seu creatue. O fruto de sto ligamme d’amô, ch’o l’unisce comme un magnete quelli che s’amman un con l’atro e che aman o Segnô inte Cristo, o ne vëgne presentou into famoso insegnamento çitou inte 1 Cor 13 ch’o descrive l’amô veo ch’o piaxe a-o Segnô. Dòppo avei lezzuo sto chì, ò pensou a-o messaggio no meno famoso dæto inte Abacuc 2 :4 : “ ... o giusto o vive da-a seu fæ .” Ma, inte sto verscio a traduçion propòsta da-o Luigi Segond a ne dixe : " Ecco, a seu anima a l'é gonfia, a no l'é giusta inte lê; ma o giusto o vive da-a seu fede. "Pe tanto tempo , sto verscio o m'aiva posciuo un problema che no aiva çercou de destrigâ." Comm’o peu ëse giudicou “ giusto ” da-o Segnô un òmmo ch’o l’é “ gonfio ” d’orgoglio ? Quello ch’o , segondo Pro.3,34, Giac.4,6 e 1 Pietro 5,5, “ o se resciste a-i orgoggioxi, ma o dà graçia a-i umilli ” ? A soluçion a l’é comparsa attrovando into testo ebraico a poula « incredulo » a-o pòsto da poula « gonfio » çitâ into Segond e con sorpreisa emmo attrovou , inte unna verscion « cattòlica » de Vigouroux , a boña e coscì lògica traduçion ch’a rende perfettamente ciæo o messaggio do Sciô. Pecöse, de fæto, o Sciô o l’inspia Abacuc con un messaggio inte un stile za ispirou into re Salomon sotta forma di seu proverbi donde o l’imposta in oppoxiçion di parametri d’oppòsti assolui ; chì, inte Abacuc, “ incredulitæ ” e .                                  " fæ " . E segondo o Vigouroux e a Vulgata latiña in sciâ quæ se basa a seu traduçion, o verscio o se leze comme segue : « Ecco, quello ch’o l’é increduo o no l’avià (a) anima drita inte lê; ma o giusto o vive pe- a seu fede . " Imputando tutte doe e parte do verscio a-o mæximo argomento, o Louis Segond o destòrze o messaggio do Sciô e i seu lettoî son impedii de capî o veo messaggio dæto da-o Segnô." Con quello fisso, descroviemmo oua comme Abacuc o descrive con cua e preuve « adventiste » do 1843-1844 , 1994, e a dæta urtima ch'a l'à da fâ co-o veo retorno finale de Cristo , a primmaveia do 2030. ive esperiense avventiste za confermæ , inte Ap. 10,6-7 , da l' esprescion : « no ghe saià ciù retardo ... ma o mistëio de Dio o saià compio ». Pe sta demostraçion, piggiò o testo de Abacuc 2 da-o seu comenso, interspersando i commenti esplicativi.         
Verscion L.Segond modificâ da mi
Verso 1 : “ Sarò a - o mæ pòsto, e stâ in sciâ tore ; Guardiò pe vedde cöse m' dià YaHweh , e cöse respondiò into mæ argomento . »   
Notta l'attitudine de « attesa » do profeta ch'a caratterizzià a preuva avventista , o Sciô o ne dixe into messaggio de Dan.12:12: « Beato quello ch'o l'aspëta fin a - i 1335 giorni ». Pe capîlo ben, o scignificato de sta « argomentaçion » o ne vëgne dæto into capitolo preçedente donde o problema tiou sciù da-o Abacuc o l’é a prolongaçion da prosperitæ di grammi in sciâ tæra : « O l’aviæ donca scioggiou a seu ræ, e o l’ammassâ e naçioin delongo, sensa risparmiâ? » (Ab 1,17). Inte sta reflescion e interrogaçion, Abacuc o l'ascciæisce o comportamento de tutti i òmmi che fan a mæxima osservaçion fin a-a fin do mondo . Coscì o Segnô o presentià a seu respòsta propoñendo profeticamente l’argomento do retorno de Gexù Cristo, ch’o mette definitivamente fin a-a dominaçion di grammi, desprexatoî, increduli, infedeli e rebelli.           
Verso 2 : “ A paròlla do Segnô a m’é vegnua, e a m’à dito : Scrive a profeçia ; »   
Tra o 1831 e o 1844, o William Miller o l'à presentou de carte che ressummevan i seu annonçi che profetizzavan o retorno de Gexù Cristo pe-a primmaveia do 1843 primma, dapeu pe l'ötunno do 1844. Tra o 1982 e o 1994, ò propòsto ascì e propòsto ancon a-i atri cartelli de four, o Segnô da Veitæ pe-o nòstro « tempo da fin ». Se e conseguense reale ligæ à sta sciortia do 1994 son stæte compreise solo dòppo o tempo marcou, comme l'é stæto o caxo do 1844, a dæta e o seu carcolo son autentificæ fin a-a giornâ d'ancheu da -o Sciô do Segnô vivente.  
Verso 3 : “ Perché sta chì a l’é unna profeçia che o seu tempo o l’é za stabilio, ”  
Sto tempo fissou da-o Segnô o l'é stæto revelou da-o 2018. Con l'obiettivo da dæta do retorno de Gexù Cristo, sto tempo fissou o l'é a primmaveia 2030.
“ A cammina verso a seu fin, e a no mentî; »   
O retorno do Cristo vittöio o saià compio inta seu oa, e a profeçia ch’a l’annunçia “ a no mentià .” Gexù Cristo o tornià de seguo a-a primmaveia do 2030.   
“ Se o retarda, aspëtâlo , perché o saià de seguo. »  
Se a dæta a l’é stæta fissa da-o Segnô, pe lê, o veo retorno de Cristo o saià compio à st’oa fissa ch’o conosceiva solo lê fin a-o 2018. O retardo propòsto , « s’o retarda », o peu donca riguardâ solo i òmmi, perché o Segnô o se reserva o drito de deuviâ di fäsci annonçi do retorno de lê in84. , 1994 e fin a - o nòstro urtimo tempo, a fæ di crestien che revendican a seu sarvessa , ch’a ghe permette de çerne i seu eletti . Sti fäsci annonçi antiçipæ do retorno de Gexù Cristo son deuviæ da-o Segnô pe separâ fin a-a fin do mondo, « o bon gran da-e erbe gramme, e pegoe da-e cavre » , i fedeli da-i infedeli, « i credenti da-i increduli » , i eletti da-i cadui.       
O verscio o conferma o parametro « attesa » avventista ch’o l’arresta un elemento descrittivo di urtimi santi stæti missi da parte e segnæ da-a prattica do veo Sabbath do setten giorno da-a caduta do 1844, a fin do segondo proçesso avventista. Inte sto verscio, o Sciô o l’insciste in sciâ noçion de seguessa ch’a caratterizza sto retorno de Cristo, vittöio, liberatô e vengatô.  
Verscion Vigouroux
Verso 4 : “ Ecco, quello ch’o no credde o l’avià (unn’anima) drita inte lê; ma o giusto o vive pe- a seu fede . »   
Sto messaggio o revela o giudiçio do Segnô in scî umoen sottopòsti a-i quattro proçesci avventisti attaccæ a-e dæte 1843, 1844, 1994 e 2030. O verdetto do Segnô o l'é affiou inte ògniduña de epoche. Pe mezo de l’annunçio profetico o Segnô o desmasca i crestien «ipòcriti» che revelan a seu natua « incredule» con desprexâ i annonçi profetichi di seu messaggê çernui , saieiva à dî i seu profeti. In contrasto assoluo, o çernuo o dà glòria a-o Segnô co-o reçeive i seu messaggi profetichi e con obedî a-e neuve direttive che revelan. St’obbediensa, giudicâ da-o Segnô comme “ açettabile ”, a l’é , into mæximo tempo , giudicâ degna de avvardâ a giustiçia imputâ into nomme de Gexù Cristo.      
Solo sta fæ obbediente “ pe amô ” pe-o Segnô a l’é tegnua pe degna d’intrâ inte l’eternitæ ch’a vëgne. Solo quello che o sangue de Cristo o lava da-i seu pecchi o l’é sarvou “ pe mezo da seu fæ ” . Dæto che a respòsta da fæ a l'é personale , l'é pe questo che o Gexù o s'addressa a-i seu messaggi , individualmente , a-i seu çernui, exempio : Matt.24:13 : " Ma quello ch'o persciste fin a-a fin o saià sarvou ." A fæ a peu vegnî collettiva s'a responde à un standard unico. Ma, stæ attenti ! E affermaçioin umañe son fäse, perché solo Gexù o deçidde chi l’é ch’o l’à da ëse sarvou ò perso segondo o seu giudiçio da fæ demostrâ da-i candidæ che veuan intrâ into çê .           
In somma, inte sti versci d’Abacuc, o Sciô o revela e o conferma o ligamme streito e inseparabile tra a “ fede ” e “ e euvie ” ch’o genera ; quarcösa za resciuscitou da l'apòstolo Giacomo (Gic. 2,17 : " Coscì anche a fæ, se a no l'à de euvie , a l'é mòrta inte lê mæxima ." ) ; o quæ o l’implica che fin da-o comenso de l’evangelizzaçion, l’argomento da fæ o l’ea stæto misso in errô e interpretou mâ. Çertidun, comme ancheu , gh'attaccavan solo che l'aspeto da creddensa, sensa tegnî conto da testimoniansa de euvie che ghe dan o seu valô e a seu vitta. O comportamento di òmmi , a-i quæ o Segnô o fa conosce i seu annonçi do retorno de Gexù Cristo , o revela a vea natua da seu fæ. E into momento che o Segnô o l’é apreuvo à versâ a seu grande luxe in scî seu urtimi servitoî, no gh’é ciù nisciuña preuva pe quelli che no capiscian i neuvi requixii stabilii da-o Segnô da-o 1843. A sarvessa pe graçia a contunnia , ma da quella dæta, a l’avvantaggia solo i eletti seleçionæ da Gexù Cristo , pe mezo da testimoniansa reale che ghe dan lostraçioin do. In scê primme o Sabbath o l’ea o segno de sta benediçion diviña, ma da-o 1844 , o no l’é mai stæto assæ da solo, perché l’amô da seu veitæ profetica , revelâ tra o 1843 e fin a-o 2030 , o l’é stæto delongo , lê mæximo , domandou da-o Segnô. De fæto, e neuve luxe reçevue da-o 2018 an unna streita connescion co-o Sabbath do setten giorno ch’o l’é vegnuo l’imagine profetica do setten millennio ch’o començiâ co-o retorno de Gexù Cristo inta primmaveia do 2030. e seu luxe vegie e neuve revelæ into nomme de Gexù Cristo comme mostrou inte Matt .                Quello ch’o l’ammia o Segnô o no peu fâ à meno d’ammâ de descrovî i seu progetti e i seu segreti che son arrestæ pe tanto tempo ascoxi e desconosciui a-i òmmi.
 
 Abacuc e a primma vegnua do Mescia .
Sta profeçia a l’à trovou unna realizzaçion ascì pe l’Israele naçionale ebraico, a-o quæ a l’à annonçiou a primma vegnua do Mescia. O tempo de sta vegnua o l’é stæto fissou e annonçiou into Dan.9:25. E a clave do seu carcolo a s’attreuva into libbro de Esdra, capitolo 7. L’é coscì che i ebrëi an clascificou o libbro de Daniele tra i libbri stòrichi, e o l’é vegnuo avanti do libbro de Esdra. Ma de sta mainea o seu ròllo profetico o l’ea reduto e meno vixibile a-o lettô. Gexù o l’é stæto o primmo profeta ch’o l’à attiou l’attençion di seu apòstoli e discepoli in scê profeçie de Daniele.
 O retardo annonçiou, " se a retarda, aspëtâla ", o l'à avuo ascì a seu realizzaçion , perché i ebrëi spettavan un mescia vengativo e liberatô di romoen , confiâse in sce Isaia 61 donde o Sciô o dixe in sce Cristo into verscio 1 : " O spî do Segnô o l'à po . o; O m’à mandou à guarî i coæ rotti, à annonçiâ a libertæ a-i prixonê, e a libertæ à quelli ligæ; » . Into verscicolo 2, o Sciô o speçifica : “ Pe proclammâ l’anno da favô de YaHWéH , e o giorno da vendetta do nòstro Segnô ; Pe consolâ tutti quelli che son in luto ; ". I ebrëi no saveivan che tra l '" anno da graçia " e o " giorno da vendetta " gh'ea ancon da passâ 2000 anni pe portâ o pòpolo a-o retorno de Cristo, vittöio, liberatô e vengatô , segondo Isaia 61:2. Sta leçion a se vedde ciæamente inta testimoniansa çitâ inte Lucca 4,16-21 : “ E o l’é vegnuo à Nazareth, donde o l’ea cresciuo: e, comme o seu costumme, o l’é introu inta sinagoga o giorno do sabbath. O s'é levou in çimma pe leze, e o gh'é stæto dæto o libbro do profeta Isaia. E quande o l'à desgheuggeito, o l'à attrovou o pòsto donde l'ea scrito : O Sciô Spìrito o l'é in sce mi, perché o m'à unto pe pregâ l'evangelio a-i pövei : O m’à mandou pe guarî i cheu rotti, pe annonçiâ a libertæ a-i prixonê e a recuperaçion da vista a-i òrbi, pe mette in libertæ quelli oppressi, pe annonçiâ l’anno açettabile do Segnô . Dapeu o l’à arrotolou o libbro, o l’à dæto a-o servitô e o s’é misso à sedde. « Fermando a seu lettua chì, o l’ à confermou che a seu primma vegnua a l’à da fâ solo con sto « anno de graçia » annonçiou da-o profeta Isaia. O verscio 2: 1 o contunnia, co-o dî , “ E tutti quelli ch’ean inta sinagoga ô guardavan con attençion. Allora o l’à comensou à dîghe , Oua sta scrittua a s’é compia inta vòstra audiçion. » O " giorno da vendetta".                             » ignorou e no lezzuo o l’é stæto misso da-o Segnô, pe-a primmaveia do 2030, pe-a seu segonda vegnua, sta vòtta, inte tutta a seu potensa diviña. Ma avanti de sto retorno, a profeçia de Abacuc a l’aiva da ëse compia pe « retardo » , pe mezo de preuve « avventiste » , do 1843-1844 e do 1994 , comme emmo visto da pöco tempo.    
A dedicaçion finâ .
 
Affrontâ a veitæ .
Inta primmaveia do 2021, o comenso de l'anno divino, l'umanitæ oçidentale ricca ma fäsamente crestiaña a l'à appena demostrou a seu disponibilitæ à avvardâ a vitta di ançien, anche a-o costo da roiña econòmica naçionale. Pe questo o Segnô o ô consegnià a-a Tersa Guæra Mondiale ch’a l’arretiâ de moltitudine de vitte de persoñe de tutte e etæ, co-o savei che no gh’é nisciun remedio ò vacciña contra sto segondo castiggo divino. Davanti de niatri, tra 8 anni, gh’é l’ anno 6000 da creaçion da tæra , a fin da quæ a saià segnâ da-o retorno de Gexù Cristo. Trionfante e vittöio, o portià i seu resciöi, i seu eletti viventi e quelli ch’o l’arresuscitâ, into seu regno do çê e o destruià tutta a vitta umaña in sciâ tæra in sciâ quæ o l’arresta da solo, isoou into sciumme , l’angelo rebelle do comenso, Satana, o diao.
A fæ into prinçipio di 6000 anni a l'é essençiâ pe açettâ sto programma. I carcoli preçixi da-e çiffre dæte inta Bibbia son stæti reisi imposcibili apreuvo à unna « sfoggia » in sciâ dæta da nascion d’Abraham (unna dæta solo pe-i trei figgi de Terah : Gen.11:26 ) . Ma a sequensa de generaçioin umañe da Adammo a-o retorno de Cristo a conferma l’avvexinamento de sta figua 6000. Dæto a nòstra fæ à sta figua rionda e preçisa, attribuimmo sta çernia à un ëse « intelligente » , saieiva à dî a-o Segnô creatô, vivagne de tutta l’intelligensa e da vitta. Segondo o prinçipio do « sabbath » mensunou into seu quarto comandamento, o Segnô o l’à dæto à l’òmmo « sëi giorni » e sëi miggiæa d’anni pe fâ tutto o seu travaggio, ma o setten giorno e o setten millennio son di tempi de repòso « santificai » (missi da parte) pe-o Segnô e i seu eletti.             
O contegnuo de sto libbro o l’à demostrou che a fæ ch’a l’é piaxeive a-o Segnô a l’é construta da-o comportamento “ intelligente ò savio ” di seu eletti che sfrütan tutto quello che o Segnô o dixe, o profetizza ò o pensa (ammia Daniele 12 :3 : “ E i savi fan brillâ comme a luminoxitæ do firmamento, e quelli che convertan tanti comme giusti à . A çernia do Segnô de fâli benefiçiâ da-a seu giustiçia redentoa manifestâ inte Gexù Cristo.     
Pe serrâ sto travaggio, giusto avanti do drama ch’o l’é apreuvo à vegnî, vorrieiva dedicâ, à mæ vòtta, à tutti i vëi figgi de Dio che ô leggian, e ô açettan con fæ e gioia , sto verscio de Gioan 16,33 ch’o m’é stæto dedicou da doe vivagne despæge in occaxon do mæ batteximo a-i 14 de zugno, 1990 . un in sciô mæ attestato de batteximo de l’instituçion, l’atro in sciâ prefaçion do libbro « Gexù Cristo » ch’o m’é stæto dæto inte st’occaxon da-o mæ compagno de servitô de quelli tempi, squæxi à l’etæ donde Gexù o l’à offerto a seu vitta comme sacrifiçio : « Ve l’ò dito ste cöse, pe fâ de mòddo che inte mi gh’agge a paxe. Into mondo gh'aveiæ de tribolaçioin ; ma piggiâ coraggio, ò guägno o mondo . »       
Samuele , o benedito servitô de Gexù Cristo, “ Veramente !  
 
 
 

L'urtima chiamata
 
 
 
Mentre scrivo sto messaggio, in sciâ fin do 2021, o mondo o gode ancon de unna paxe religiosa universâ ch'a se peu apprexâ e apprexâ. Eppoi, in sciâ base da mæ conoscensa de revelaçioin profetiche deçifræ preparæ da-o Segnô , affermo, sensa o ciù piccin dubio, che unna terribile Guæra Mondiale a l’é in preparaçion e in sciâ stradda pe ëse realizzâ inti pròscimi 3 ò 5 anni. Presentandolo co-o nomme scimbòlico de « sesta trömba » inte Ap. 9, o Sciô o ne fâ arregordâ che za çinque castighi terribili son za vegnui à castigâ l’abbandon da fedeltæ a-o seu santo Sabbath e e seu atre organizzaçioin desrespettæ da-o 7 de marzo, 321 l’istöia de l’immorse. ed in sce un programma religioso divin. O seu sesto castiggo o l'arriva à avvertî, unn'urtima vòtta, o crestianeximo colpevole d'infedeltæ verso de lê. À parte o Segnô e o seu progetto de sarvâ, a vitta umaña a no l'à de scignificato. Pe quello, dæto che e " trömpe " an un carattere gradduale revelou da l'analogia into Levitico 26, l'intensitæ assassiña do " sesto " a l'arriviâ à de ertesse d'orrô che l'umanitæ a l'à da tempo temmou e temmou. A " sesta trömba " a l'à da fâ con l'urtima guæra mondiale ch'a l'anichilià de moltitudine d'umoen, " a tersa parte di òmmi " segondo Ap. 9:15. E sta proporçion a peu ëse letteralmente razzonta inte unna guæra donde 200.000.000 combattenti profescionisti armæ, allevæ e attrezzæ se confrontian un con l'atro , segondo a preçixon dæta inte Ap . saieiva à dî 2 x 10000 x 10000. Avanti de st’urtimo conflitto, into secolo XX , e doe guære mondiale do 1914-1918 e do 1939-1945 ean di presagi do gran castiggo ch’o l’é apreuvo à mette fin a-o tempo de naçioin libere e independente. O Segnô o no l'à fornio de çittæ de refugio pe-i seu çernui, ma o n'à lasciou de indicaçioin ciæe assæ pe poei scappâ da-e aree piggiæ comme prioritæ da-a seu raggia diviña. O dirizzià i colpi che devan ëse consegnæ da-i umoen ciammæ pe sto compito. Ma nisciun de loiatri o saià un di seu çernui. I rebelli increduli ò increduli despersci pe tutta a tæra saian i strumenti e e vittime da seu raggia diviña. A segonda guæra mondiale                 A guæra mondiale a l'à misso in gio i pòpoli do Ponente che e seu religioin ean crestien e in competiçion. Ma into Terso ch'o l'é apreuvo à vegnî, a raxon pe-i scontri a saià in sostansa religiosa, con oppoxiçion à de religioin in concorrensa che no son mai stæte dottrinalmente compatibile l'uña con l'atra. Solo a paxe e o commercio an permisso à st'illuxon de cresce . Ma inte l’oa stæta çernua da-o Segnô, segondo Ap. 7,2-3, l’universalitæ demoniaca trattegnua da-i angeli do Segnô a saià lasciâ pe « fâ danno a-a tæra e a-o mâ » ò, i scimboli stæti decodificæ, « pe fâ danno » a- i protestanti e a-i cattòlichi «infedeli à Gexù Cristo». Pöco lògicamente, a fede crestiaña infedele a constituisce o bersalio prinçipâ da raggia do giusto Giudiçe Gexù Cristo ; pròpio comme inta vegia alleansa, Israele o l’é stæto castigou pe-e seu infedeltæ costante fin a-a seu destruçion naçionâ de l’anno 70. In parallelo à sta « sesta trömba » , a profeçia do Dan 11:40 a-o 45, a conferma, con evòcâ l’arabo e o religiximo, o religioximo europeo, todòscia. O conflitto o l'é finio con un reverso da scituaçion pe caxon de l'intervento do protestanteximo american, no ciammou comme re, ma propòsto, comme un potençiale nemigo tradiçionale da Ruscia. L’eliminaçion de potense in concorrensa a l’arve a stradda a-a seu urtima dominaçion comme “ a bestia ch’a monta da-a tæra ”, descrita inte Ap. 13:11. Speçificemmo che inte sto contesto finale, a fæ protestante americaña a l'é vegnua unna minoransa, a fæ cattòlica romaña ch'a l'é stæta a maggioransa, pe caxon de inmigraçioin ispaniche vegnue apreuvo. Do 2022, o seu prescidente d'origine irlandeise o l'é lê mæximo cattòlico, comme o John Kennedy, o prescidente assassinou.                
Into Ap. 18:4, comme Dio Onnipotente, Gexù Cristo o comanda à tutti quelli che creddan e speran inte Lê , i seu çernui, de “ vegnî feua da Babilònia a Grande .” Identificâ co-e preuve inte sto travaggio co-a Gexa Catòlica Romaña papale, « Babilònia » a l'é giudicâ e condannâ pe caxon di « seu pecchi » . Pe ereditæ stòrica di " seu pecchi " , a colpa do cattòliçeximo a s'estende a-i protestanti e a-i ortodòssi che giustificæ co- a seu prattica religiosa , o repòso da domenega ereditou da Romma. L'esòdo da Babilònia o compòrta l'abbandon di « seu pecchi » , o ciù importante di quæ , perché o Segnô o ô fa un « segno » d'identificaçion : o giorno de repòso settemañale, o primmo giorno da settemaña de l'ordine divin , a domenega romaña .             
Inte sto messaggio, dæto l'urgensa do tempo, incoraggio i figgi e e figge de Dio à lasciâ l'aria settentrionâ da Fransa çentrâ inta seu capitâ, Pariggi . Pecöse a saià presto colpia da-a raggia do Segnô , soffrente “ feugo da-o çê ” , sta vòtta nucleare, comme a çittæ de “ Sòdoma ” a-a quæ o â paragoña , inta seu Apocalisse , inte Ap . O ô ciamma ascì « Egitto », unn'imagine scimbòlica do « peccou », apreuvo à l' attitudine rebelle do seu impegno irreligioso ch'o s'oppone a-o Segnô , comme o faraon inte l' istöia stòrica de l'Esòdo do pòpolo ebraico . Inte unna scituaçion de guæra, co-e stradde taggiæ e proibie, o saiâ imposcibile lasciâ l'aria de mira e scappâ da-o drama mortale .         
 
Samuele servo do Segnô vivente , Gexù Cristo .
 
 
Quelli che veuan descrovî, primma de tutto, quello ch'o vëgne presentou in sciâ fin de sto travaggio, an de difficoltæ à capî perché son coscì convinto da natua irrevocabile da destruçion imminente da Fransa e de l'Euröpa. Ma quelli ch’an lezzuo, da-o seu comenso a-a seu fin, avieivan arrecuggeito, into corso da lettua, e preuve che s’ammuggian, delongo, a-o ponto de permettighe de scompartî, pe finî, a convinçion insciscibile che o Sciô de Dio o l’à construto inte mi e inte tutti quelli che ghe appartëgnan ; in veitæ. A LÊ appartëgne tutta a GLORIA. 
E brutte sorpreise saian solo che a quota de quelli che inscistan into no voei reconosce a seu facoltæ incomparabile, a maggioransa, e a seu capaçitæ de guiddâ tutto segondo o seu progetto fin a-a seu perfetta realizzaçion.
Chiudo sto travaggio chì, ma l'inspiaçion che Gexù o m'à continuou à dâ a ven nottâ e registrâ delongo sotta forma de messaggi presentæ inte l'euvia " A Manna Çeleste di Urtimi Camminatoî Avventisti ".    
1