Revelacion 18: Lo crit fòrt —2018-2030
"Es tombada, es tombada, Babilònia la Granda !" »
“Sortissètz d’ela, mon pòble…”
Samuel presenta
Explicatz -me
Daniel e Revelacion
Pròvas profèticas que Dieu existís
Sas revelacions finalas per sos causits
Dins aquel trabalh: Son Projècte - Son Jutjament
Version: 23 -09 -202 3 (7 - 7 th -5994)
 
“ E ausiguèri la votz d'un òme al mitan d'Ulai ;
cridèt e diguèt, Gabriel, explica-li la vision " Daniel 8:16 ".
 
 
Nòta d'explicacion sus la cobèrta
De naut en bas : Messatges dels tres angèls de l'Apocalípsis 14. 
Aquestas son tres vertats del libre de Daniel reveladas als sants après l'espròva de la prima de 1843 e après aquela del 22 d'octòbre de 1844 . Inconscients del ròtle del sabbat, los primièrs adventistas podián pas comprene lo sens vertadièr d'aqueles messatges. Los adventistas qu'esperavan lo retorn del Crist avián ligat lor experiéncia al " crit de mièjanuèch " o " mièjanuèch " citat dins la parabòla de las " dètz verges " de Mat 25:1 a 13 ont l'anóncia del " retorn del Nòvi " es evocada.         
1- Lo tèma del jutjament se desvolopèt dins Dan.8:13-14 e subjècte del messatge del primièr angel dins Rev.14:7 : “ Temètz Dieu e donatz-li glòria, car l'ora de son jutjament es venguda , e adoratz aquel que faguèt la tèrra, los cèls, e las fonts de las aigas ! » : lo retorn al dissabte , lo sol vertadièr seten jorn de l'òrdre divin, lo sabbat josieu e lo jorn setmanièr de repaus , es requerit per Dieu dins lo quatren de sos dètz comandaments .          
2- La denóncia de la Roma papala , " còrna pichona " e " rei diferent " de Daniel 7:8-24 e 8:10-23 a 25 , que recep lo nom " Babilònia la granda " dins lo messatge del segond angel de Rev. 14:8 : " Es tombada, es tombada, Babilònia la Granda ! » : subretot a causa del dimenge , ancianament lo « jorn del solelh », eretat de l'emperaire Constantin I que l'establiguèt lo 7 de març de 321. Mas aquela expression « es tombat » es justificada per la revelacion de sa natura maudit per Dieu coma o faguèt conéisser a sos servicials adventistas après 1843, en 1844, per la practica abandonada del sabbat. " Tombèt " vòl dire : " es presa e vencuda ." Lo Dieu de la vertat anóncia aital sa victòria contra l’acamp de las mentidas religiosas.                         
3- Lo tèma del darrièr jutjament ont “ lo fuòc de la segonda mòrt ” tusta los rebels crestians. Aquò's lo quadre presentat dins Dan.7:9-10 , lo tèma es desvolopat dins Rev. 20:10-15, e aquò es lo subjècte del messatge del tresen angel dins Rev. 14: 9-10 : " E un autre, un tresen angel, los seguiguèt, disent amb una votz nauta , Se qualqu'un adora la bèstia e son imatge, e recebrà sa marca sus son front, o dins sa man, lo meteis beurà del vin de l'indiura, que es versat sens la copa de Dieu gnacion; e serà tormentat amb fuòc e sofre en preséncia dels sants angels, e en preséncia de l'Agnelon " : Aquí lo dimenge es identificat amb la " marca de la bèstia ."              
Notatz la correspondéncia identica dels nombres dels vèrses ciblats dins Daniel 7: 9-10 e Revelacion 14: 9-10 .
 
Lo quatren angel : apareis pas que dins Rev. 18 ont descriu la proclamacion finala dels tres messatges adventistas precedents que benefician de tota la lutz divina qu'es venguda los esclairar dempuèi 1994 e fins a la fin del mond, es a dire, fins a la prima de 2030. Aquò's lo ròtle qu'aqueste trabalh deu jogar. La lutz qu'es venguda l'esclairar revela las culpabilitats successivas : de la religion catolica, dempuèi 538 ; de la religion protestanta, dempuèi 1843 ; e l' institucion adventista oficiala, dempuèi 1994. Totas aquelas casudas esperitalas avián coma causa, dins lor temps : lo refús de la lutz prepausada per l'Esperit Sant de Dieu en Jèsus Crist. " Al moment de la fin " mencionat dins Dan 11:40, la Glèisa Catolica unís dins sa malediccion totes los grops religioses, crestians o pas, que reconeisson son ministèri e son autoritat ; aquò jos l'ègida de son aliança dicha " ecumenica " que , après lo protestantisme, l'adventisme oficial s'i inscriguèt en 1995.          
 
 
2 Corintians 4: 3-4
“ ... Se nòstre evangèli es amagat, es amagat a los que son a perir ; per aqueles que creson pas, que lo dieu d'aquel mond lor a aveglat las ments, per que la lutz de l'evangèli de la glòria de Crist, qu'es l'imatge de Dieu, lor lusisca pas . »  
" E se la paraula profètica demòra mal compresa, demorarà aital sonque per aqueles que devon èsser perduts "  
Tanben , en resumit de las revelacions presentadas dins aquel document sabètz que , per “ justificar la santetat ”,   
 dempuèi la prima de 1843 establit pel decrèt del Dieu creator e legislador de Daniel 8:14, segon son " Evangèli eternal ",   
 sus tota la tèrra, tot òme e tota femna ,
 deu èsser batejat   dins lo nom de Jèsus Crist per immersion totala per obténer la gràcia divina ,
 
deu observar lo dissabte , lo repaus sabbat del seten jorn , santificat per Dieu dins la Gènesi 2 , e lo 4en de sos 10 comandaments citats dins l'Exòde 20 ; aquò, per preservar sa gràcia ,  
 
deu onorar las leis moralas divinas e las leis dieteticas prescrichas dins la Santa Bíblia , dins la Gènesi 1:29 e Levitic 11 , (santitat del còrs)
 
e deu pas “ mespresar sa paraula profètica , ” per pas “ apagar l'Esperit de Dieu ” (1 Tes.5:20) .            
 
Tot aquel que complís pas aqueles critèris es condemnat per Dieu a patir la " segonda mòrt " descricha dins l'Apocalípsis 20 .                           
Samuel
 
 
  EXPLICAR – IEU DANIÈL E APOCALIPSI
Paginacion de los temas tratados
Primièra partida : Nòtas de preparacion 
Utiliza la recèrca automatica dels numèros de pagina del logicial utilizat
Pagina valors
07 Presentacion�
1 2 Dieu e sas creacions
13  La basa biblica de la vertat
1 6 Conferéncia principala : 7 de març de 321, lo jorn maudit del pecat
26 Lo testimòni de Dieu donat sus tèrra
2 8 Nota : Confondètz pas lo martiri amb lo castig.
29 Gènesi: Un Digest Profètic Vital
30 Fe e incredulitat
33 De manjar pel bon moment
37 L'istòria revelada de la fe vertadièra
39 Nòtas preparatòrias pel libre de Daniel
4 1  Tot comença dins Daniel – Lo LIBRE DE DANIÈL
42 Daniel 1 - L'arribada de Daniel a Babilònia
45 Daniel 2 - L'imatge de la vision del rei Nabucodonosor
56 Daniel 3 - Los tres companhs dins lo forn
62 Daniel 4 - Lo Rei Umiliat e Convertit
69 Daniel 5 - Lo jutjament del rei Belsasar
74 Daniel 6 - Daniel dins la Cavana dels Leons
79 Daniel 7 - Los quatre animals e lo pichòt còrn papal
90 Daniel 8 - Identitat Papala Confirmada – Lo Decrèt Divin de Dan.8:14.
103 Daniel 9 - L'anóncia del temps del ministèri terrèstre de Jèsus Crist.
1 21 Daniel 10 - Anóncia de la gran calamidad - Visiones de la calamidad
127 Daniel 11 - Las Sèt Guèrras de Siria.
146 Daniel 12 - La Mission Universale Adventista Illustrada e Datada.
155 Introduccion al simbolisme profètic
158 Adventisme
163 Lo primièr agach sus l'Apocalipsi
167 Simbòls de Roma dins la profecia
173 Lutz lo sabbat
176 Decrèt de Dieu de Daniel 8:14
1 79 Preparacion per l'Apocalipsi
1 83 L'Apocalipsi en resumit
1 8 8 Segonda partida : L'estudi detalhat de l'Apocalipsi  
188  Apocalípsis 1 : Pròleg-Lo retorn de Crist-Lo tèma adventista
199  Revelacion 2 : L' Assemblada del Crist dempuèi son inici fins a 1843
199 1èr periòde : Efès -  2e periòde : Esmirna -  3e periòde : Pèrgam -
4a epòca : Tiatira
21 6 Revelacion 3 : L' Assemblada del Crist Dempuèi 1843 - La Fe Cristiana Apostòlica Restaurada                 
21 6 5ème èpòca : Sardis -   6a epòca : Filadèlfia -
223 Lo destin de l'adventisme revelat dins la primièra vision d'Ellen G. White
2 25 7a epòca : Laodicèa
22 9 Revelacion 4 : Jutjament Celestial
232 Nota : LA LEI DIVINA profetiza
23 9 Revelacion 5 : Lo Filh de l'Òme
244 Apocalípsis 6 : Actors, castigs divins e signes dels tempses de l'èra crestiana - Los 6 primièrs sagèls
251 Revelacion 7 : Adventisme del seten jorn sagelat amb lo " sagèl de Dieu " : lo sabbat e lo " seten sagèl " secret .      
25 9 Revelacion 8 : Las Quatre Primièras " Trompetas "   
26 8 Revelacion 9 : Las 5ena e 6ena " trompetas "   
26 8 la 5ena " trompeta "  
27 6 la 6ena " trompeta "  
28 6 Revelacion 10 : Lo " Pichon libre dobèrt "   
2 91 Fin de la primièra partida de l'Apocalípsis
Segonda partida : los tèmas desvolopats
292 Apocalípsis 11 : Regne Papal - Ateïsme Nacional - La 7e " Trompete "   
305 Revelacion 12 : Lo Grand Plan Central 
313 Revelacion 13 : Los falses fraires de la religion crestiana
322 Revelacion 14 : Lo temps de l'adventisme del seten jorn
3 3 3 Revelacion 15 : La fin de la probacion
33 6 Revelacion 16 : Las Sèt Darrièras Plagas de la Colèra de Dieu
34 5 Revelacion 17 : La prostituida es desmascada e identificada
35 6 Revelacion 18 : La prostituida receb son castig
3 6 8 Revelacion 19 : La batalha de H Armagedon de Jèsus Crist
37 5 Revelacion 20 : Los mila ans del 7en millenari e lo darrièr jutjament
3 8 1 Revelacion 21 : La Nòva Jerusalèm Glorificada Simbolizada
39 2 Revelacion 22 : Lo jorn sens fin de l'eternitat
40 5 La letra mata mas l'Esperit dona vida
40 8 Lo temps terrenal de Jèsus Crist
4 10 Santitat e santificacion
42 4 Las separacions de la Gènesi – Gènesi 1 a 22 –
52 5 Lo compliment de las promessas fachas a Abraham : Gènesi 23 a … 
52 8 L'Exòde e lo Moïses fidèl – De la Bíblia en general – L'ora de la darrièra causida – Adventisme del seten jorn : una separacion, un nom, una istòria – Los jutjaments principals de Dieu – Divins d'A a Z – Las distorsions dels tèxtes biblics – L'Esperit restaura la vertat. 
5 4 7 La dedicacion final
5 4 8 La darrièra crida     
 
 
 
Nota: doncas que las traduccions en lengas estrangièras son produchas en utilizant un logicial de traduccion automatica, l'autor es sonque responsable dels tèxtes en francés, la lenga de la version originala dels documents.

Explicatz -me Daniel e Revelacion
Presentacion
Soi nascut e vivi dins aquel país fòrça abominable , vist que Dieu nomena simbolicament sa capitala " Sodoma e Egipte " dins Rev. 11:8. Son modèl de societat , republican , envejat , es estat imitat , difusat e adoptat per fòrça pòbles dins lo mond entièr ; Aquel país es França, un país dominant monarquic e revolucionari , experimentaire de cinc Republicas amb de regims publics condemnats per Dieu . Fièrament, proclama e aficha sas taulas dels dreches umans, escandalosament opausadas a las taulas dels devers umans escrichas jos la forma de " dètz comandaments " pel quite Dieu creator. Dempuèi son origina e sa primièra monarquia, a pres la defensa de son enemic, la religion catolica romana, que son ensenhament a pas jamai quitat d'apelar " mal " çò que Dieu apèla " bon " e d'apelar " bon " çò qu'apèla " mal ". Contunhant sa casuda inexorabla, sa Revolucion lo menèt a adoptar l'ateïsme. Atal, coma creatura, un pòt d'argila, França s'es engatjada dins un estancament amb lo Dieu tot poderós, un autentic pòt de fèrre ; lo resultat èra previsible e profetizat per el ; coneisserà lo destin de " Sodoma " copabla dels meteisses pecats abans ela . L'istòria del mond dempuèi 1700 ans o aperaquí es estada façonada per son influéncia malvolenta, particularament son sosten a l'autoritat del regim papal catolic roman , dempuèi son primièr monarca , Clovis I , lo primièr rei dels Francs. Foguèt batejat a Reims, lo 25 de decembre de l'an 498. Aquela data pòrta lo signe d'una fèsta de Nadal amassada per Roma, injustament e escandalosament, a una falsa data de naissença de Jèsus Crist, lo Dieu encarnat, creator del mond e de tot çò que viu, o existís ; que revendica amb rason lo títol de « Dieu de la vertat » perque abòrda « la mentida que son paire es lo diable » , coma o declarèt Jèsus .                       
Volètz una pròva innegabla que cap de papa roman es legitim en pretendre èsser un servicial de Jèsus Crist ? Vaquí , precís e biblic : Jèsus declarèt dins Mat.23:9 : “ E apelatz pas degun vòstre paire sus la tèrra: quar un es lo vostre payre, loqual es en lo cel. »    
Cossí se sona lo papa sus tèrra ? Tot lo monde o pòt veire, " paire sant " , o quitament, " paire fòrça sant ". Los prèires catolics son tanben nomenats " paires " . Aquela actitud rebela fa que las multituds de prèires se plaçan coma d'intermediaris supausadament indispensables entre Dieu e lo pecaire, del temps que la Bíblia ensenha per el un accès liure a Dieu legitimat per Jèsus Crist. D'aquel biais, la fe catolica infantiliza los èssers umans per semblar indispensables e inevitables. Aquel desviament de l'intercession dirècta de Jèsus Crist serà denonciat per Dieu dins una profecia, dins Dan 8:11-12. Question-Responsa : Qual pòt creire que lo poderós Creator Dieu poiriá prene coma servicials d'èssers umans que li desobeisson amb una " arrogància " tan scandalosa denonciada dins Dan.7:8 e 8:25 ?  La responsa biblica a aquela infantilizacion de las ments umanas es dins aquel vèrs de Jer 17:5: " Atal ditz YaHweh : Maudich es l'òme que se fisa de l'òme , e que fa de la carn sa fòrça , e que son còr s'alunha de YaHweh ! »                
Perque foguèt França que modelèt fòrça l'istòria religiosa d'una granda partida de l'èra crestiana, Dieu donèt a un francés la mission de revelar son ròtle maudit ; aquò, en fasent lum sul sens amagat de sas revelacions profèticas chifradas dins un còde estrictament biblic. 
En 1975 recebèri l'anóncia de ma mission profètica a travèrs una vision que son sens vertadièr comprenguèri pas fins a 1980 , après mon batèsta . Batejat dins la fe crestiana adventista del seten jorn, sabi , dempuèi 2018 , que soi estat plaçat dins lo ministèri pel temps d'un jubilèu (7 còps 7 ans) que s'acabarà a la prima de 2030 amb lo retorn en glòria del Senhor Dieu Totpoderós , Jèsus Crist.
Reconéisser l'existéncia de Dieu o de Jèsus Crist sufís pas per obténer la salvacion eternala .
Me soveni aicí que, abans de tornar montar al cèl, Jèsus s'adreçèt a sos discípols las paraulas d'aqueles vèrses de Matieu 28:18 a 20 : “ Jèsus, s'aprochant, lor parlèt aital : Tota autoritat m'es estada donada dins lo cèl e sus tèrra. Donca anatz e facz deciple totas las gents batejant lor al nom del payre e del filh e del sant sperit , ensegnant lor a observar tot so que yo comande a vos . E vaquí, soi amb vosautres totjorn, fins a la fin de l' epòca . Son Esperit divin inspirèt l'apostòl Pèire amb aquela declaracion formala e solemna mai dins Actes 4:12 : “ I a pas de salvacion dins cap d'autre; car i a pas d'autre nom donat jos lo cèl entre los òmes per lo qual devèm èsser salvats .      
Doncas, comprenètz aquò, la religion que nos reconcilia amb Dieu es pas basada sus un patrimòni religiós degut a las tradicions umanas. La fe dins lo sacrifici expiatòri volontari de Dieu , a travèrs sa mòrt umana en Jèsus Crist , es lo sol mejan d'obténer nòstra reconciliacion amb la justícia perfiècha de sa santetat divina. Tanben, qui que siás, quina que siá ton origina, ta religion eretada, ton pòble, ta raça, ta color o ta lenga , o quitament ton estatut demest los òmes, ta reconciliacion amb Dieu ven pas que per Jèsus Crist e l'adesion a son ensenhament qu'adreiça a sos discípols fins a la fin del mond ; coma o pròva aqueste document .  
L'expression « Paire , Filh e Sant Esperit » designa tres ròtles successius tenguts per l'unic Dieu dins son plan de salvacion ofèrt a l'òme pecaire copable , condemnat a la « segonda mòrt » . Aquela « trinitat » es pas un rassemblament de tres dieus , coma o creson los musulmans , justificant aital lor refús d' aquel dògma crestian e de sa religion . Coma " Paire " , Dieu es nòstre creator per totes ; coma un " Filh " se donèt un còrs de carn per expiar los pecats de sos elegits a lor plaça ; dins l'" Esperit Sant " , Dieu , l'Esperit del Crist ressuscitat, ven ajudar sos elegits a capitar dins lor conversion en obtenent " la sanctificacion sens la quala degun veirà pas lo Senhor ", segon çò qu'ensenha l'apostòl Pau dins Ebr 12:14 ; " sanctificacion " o èsser separat per e per Dieu. Confirma son acceptacion de l'elegit e apareis dins las òbras de sa fe , es a dire , dins son amor per Dieu e sa vertat biblica inspirada e revelada .                     
La lectura d'aqueste document es essenciala per comprene lo nivèl fòrça naut de malediccion que pesa suls pòbles de la tèrra , lors institucions religiosas e aquelas del mond crestian occidental, particularament, a causa de lor origina crestiana ; perque lo camin traçat per Jèsus Crist constituís lo camin salvador unic e exclusiu del plan de Dieu ; En consequéncia, la fe crestiana demòra una cibla principala per las atacas del diable e dels demònis.    
Al còr, lo plan de salvament concebut pel Dieu Creator es simple e logic. Mas la religion pren un caractèr complèxe perque los que l'ensenhan pensan pas que de justificar lor concepcion religiosa e , en practicant lo pecat , sovent per l'ignorança , aquela concepcion es pas pus brica en conformitat amb las exigéncias de Dieu. En consequéncia, los tusta amb sa malediccion, qu'interpretan a lor avantatge e ausisson pas lo repròchi divin.
Aquela òbra a pas cap de vocacion per recebre un prèmi literari ; pel Dieu creator, son sol ròtle es de metre sos elegits a l'espròva de la fe que lor permetrà d'obténer la vida eternala ganhada per Jèsus Crist. I trobaretz de repeticions , mas es l'estil que Dieu utiliza per martelar a l'ostal los meteisses ensenhaments qu'El revela a travèrs d'imatges e de simbòls diferents . Aquelas nombrosas repeticions constituisson las melhoras pròvas de lor autenticitat e testimònian de l'importància que dona a las vertats illustradas concernidas. Las parabòlas ensenhadas per Jèsus confirman aquela insisténcia e aquelas repeticions. 
Trobaretz dins aquel trabalh de revelacions donadas pel grand creator Dieu que nos visitèt jol nom uman de Jèsus de Nazaret, que venguèt jol títol d'" ungit " , o " messias ", segon l'ebrèu " mashiah " citat dins Dan.9:25 , o " crist " , del grèc " christos " de l' escritura del nòu pacte . En el, Dieu venguèt ofrir sa vida perfièchament pura en sacrifici volontari , per validar los rites dels sacrificis animals que precediguèron sa venguda dempuèi lo pecat original cometut per Èva e Adam. Lo tèrme " ungit " fa referéncia a aquel que recep l'uncion de l'Esperit Sant simbolizat per l'òli dels oliviers. La revelacion profètica donada per Dieu al nom de Jèsus Crist sol e de son òbra expiatòria ven guidar sos elegits sul camin que mena a la vida eternala. Car la salvacion per gràcia sola empacha pas l'elegit de tombar dins de trapèlas que ne seriá pas conscient. Es doncas per completar son ofèrta de gràcia que, al nom de Jèsus Crist, Dieu ven revelar l'existéncia de las trapèlas principalas que permeton a sos darrièrs servicials del temps de la fin d'analisar, de jutjar, e de comprene clarament la situacion confusa de la religion crestiana universala que s'impausa dins aquela darrièra èra de salvacion terrèstra.               
Mai avans de semena , fau desrasiga ; perque la natura del Dieu creator es desformada per l'ensenhament de las grandas religions monoteïstas espandidas sus tèrra. An totes en comun l'imposicion de l' unic Dieu per constrencha e pòrtan aital testimòni de lor separacion e de tota relacion amb el. La libertat aparenta ligada a la fe crestiana es pas que deguda a las circonstàncias actualas de l'epòca, mas tre que Dieu daissarà los demònis agir liurament , aquela intolerància cap a los que los seguisson pas tornarà aparéisser. Se Dieu aviá volgut agir per constrencha, li auriá pro de se far simplament visible a lors uèlhs , per obténer de sas creaturas qu'obesisson a totes sos desirs. Se o faguèt pas, es perque sa seleccion d'elegits se basa , unicament , sus la causida liura de l'aimar o de lo refusar ; liura causida que dona a totas sas creaturas. E s'i a una contrainte, es pas qu'aquela del caractèr natural dels elegits que son empontats e atirats , per lor natura liura individuala , pel Dieu de l'amor. E aquel nom amor li conven plan , perque lo sublima, en ofrissent a sas creaturas una demostracion mesa en accion que la fa incontestabla ; aquò en ofrissent sa vida per expiar, en persona de Jèsus Crist, los pecats eiretats e comeses per sos elegits sols al moment de lor ignorància e feblesa . Atencion ! Sus tèrra, aquel mot amor pren pas que la forma del sentiment e de sa feblesa. Lo de Dieu es fòrt e perfièchament just ; çò que fa tota la diferéncia perque pren la forma d'un principi ont lo sentiment es totalament contrarotlat. La vertadièra religion aprovada per Dieu es doncas basada sus la liura adesion a sa persona, sas pensadas e sos principis bastits dins las leis. Tota la vida sus tèrra es bastida sus sas leis fisicas , quimicas, moralas, psiquicas e esperitalas . De la meteissa manièra que vendriá pas jamai a l'òme d'escapar a la lei de la gravetat terrèstra e de la far desaparéisser , son esperit pòt pas que florir armoniosament en respècte e obediéncia a las leis e principis establits pel Dieu Creator. E aquestas paraulas de l'apòstol Pau de 1 Cor.10:31 son aital perfièchament        justificat : “ Doncas que manjatz, o bevètz, o quicòm que fasètz, fasètz tot a la glòria de Dieu ” . L'aplicacion d'aquela convidacion gratuita es renduda possibla pel fach que dins la Bíblia, e dins ela sola, Dieu a liurat e revelat son conselh divin. E es important de prene en compte son opinion per fin d'acomplir lo trabalh de " sanctificacion sens la quala, " segon Ebr 12:14, " degun veirà pas lo Senhor ". De còps son opinion pren la forma d'una recèpta, mas es pas mai questionabla qu'aquela provesida pel mètge especialista que l'èsser uman es lèst a obediéncia, en pensant qu'agís aital dins son interès per sa santat fisica o mentala (quitament s'a tòrt) . Lo Dieu Creator es, subretot, lo sol vertadièr mètge de las anmas, que coneis dins lors mai pichons detalhs. Fa mal mas se guèris cada còp que la situacion es favorabla . Mas a la fin, destruirà e aniquilarà tota vida celesta e terrèstra que s'es mostrada incapabla de l'aimar e doncas, de l'obesir.        
L'intolerància religiosa es doncas lo fruch revelator de la falsa religion monoteïsta. Constituís una fauta e un pecat fòrça grèus perque destorba lo caractèr de Dieu, e en l'atacant, ela risca pas d'obténer sa benediccion, sa gràcia e sa salvacion. Pasmens, Dieu l'utiliza coma un flagèl per castigar e tustar l'umanitat incrédula o infidèla. M'apiègi aicí sus lo testimoniatge biblic e istoric. En efièch, los escriches de l'anciana aliança nos ensenhan que per castigar l'infidelitat de son pòble, la nacion nomenada Israèl, Dieu utilizèt lo pòble " filistèu " , son vesin mai pròche. Dins nòstre temps aquel pòble contunha aquela accion jol nom de " Palestinian " . Mai tard, quand volguèt revelar son jutjament e sa condemnacion finala d'aquel Israèl carnal terrenal, cridèt los servicis del rei caldean Nabucodonosor ; aquò tres còps. Dins lo tresen, en -586, la nacion foguèt destrucha e lei subrevivents dau pòble foguèron menats en deportacion a Babilònia per un periòde de « 70 ans » profetizat dins Jer . 25:11 . Mai tard encara, per son refús de reconéisser Jèsus Crist coma son messias, la nacion foguèt tornarmai destrucha per de tropas romanas menadas per Titus, l'eretièr de l'Emperaire Vespasian. Pendent l'èra crestiana, que tornèt oficialament dins lo pecat en 321, la fe crestiana foguèt liurada a l'intolerància dels papas a partir de 538. E aquela fe catolica dominanta cerquèt una garrolha amb los pòbles de l'Orient Mejan qu'èran venguts religiosament musulmans al meteis sègle VI . Lo cristianisme infidèl i trobèt un adversari formidable perpetual. Perque l'oposicion religiosa dels dos camps es coma los pòls, totalament opausats fins a la fin del mond . L'incrédul es tanben fièr e cèrca la glòria de l'exclusivitat ; l'obtenent pas de Dieu, l'atribuís a el meteis e accepta pas d'èsser contestat. Aquela descripcion de l'individú caracteriza tanben collectivament los membres qu'apartenon a las diferentas assembladas e son gropats dins las diferentas religions falsas. Condemnar l'intolerància vòl pas dire que Dieu es tolerant. L'intolerància es una practica umana inspirada del camp demonic. Lo mot tolerant implica la pensada d'intolerància e lo mot de fe vertadièra         es l'aprobacion o la desaprobacion segon lo principi biblic de " òc o non ". De son costat, Dieu sosten l'existéncia del mal sens lo tolerar ; lo sosten per un periòde de libertat previst dins son projècte per seleccionar sos elegits. Lo mot tolerància s'aplica doncas sonque a l'umanitat, e lo tèrme apareguèt dins l'Edicte de Nantas d'Enric IV del 13 d'abril de 1598. Mas après la fin del temps de la gràcia, lo mal e los que o fan seràn destruits. La tolerància aviá remplaçat la libertat religiosa donada a l'òme per Dieu dempuèi lo començament.    
Lo menut d'aqueste trabalh es anonciat ; las pròvas seràn presentadas e demostradas al cors de las paginas. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Dieu e sas creacions
 
Lo lexic esperital utilizat pels òmes en Euròpa latina amaga de messatges essencials liurats per Dieu. Aquò es lo cas , d'en primièr , amb lo mot Apocalipsi que , dins aquel aspècte , evòca la granda catastròfa temuda pels òmes. Pasmens darrièr aquel tèrme espaventós se tròba la traduccion " Apocalípsis " que revela a sos servicials en Crist de causas indispensablas per lor salvacion. Segon lo principi que lo bonur d'unes fa lo malur dels autres , aqueles del camp opausat, los messatges en opausats absoluts son fòrça rics en leiçons e fòrça sovent suggerits dins la fòrça santa " Apocalípsis " donada a l'apostòl Joan.    
Un autre tèrme, lo mot " angèl " amaga d'ensenhaments importants. Aqueste mot francés ven del latin “ angelus ” el meteis pres del grèc “ aggelos ” que significa : messatgièr. Aquesta traduccion nos revela la valor que Dieu dona a sas creaturas, sas contraparts que creèt liures e relativament independents. La vida essent donada per Dieu, aquela independéncia conserva de restriccions logicas. Mas aquel tèrme " messatgièr " nos revela que Dieu vei sos omològs liures coma de messatges vius. Atal, cada creatura representa un messatge compausat d'una experiéncia de vida marcada per de causidas e de posicions personalas que constituisson çò que la Bíblia nomena " una anma ". Cada creatura es unica coma una anma viva. Per çò que los primièrs contraparts celestials creats per Dieu, aqueles que nomenam tradicionalament " angèls ", sabián pas es que lo que lor donèt la vida e lo drech de viure los pòt tornar prene. Foguèron creats per viure per totjorn e èran ignorants del sens del mot mòrt. Èra per lor revelar çò que vòl dire lo mot mòrt que Dieu creèt nòstra dimension terrèstra que l' espècia umana , o Adam , jogariá lo ròtle del mortal après lo pecat de l'Ort d'Edèn. Lo messatge que representam es agradiu a Dieu sonque s'es confòrme a sos estandards de ben e de drech. S'aqueste messatge correspond a son estandard de mal e de marrit, lo que lo pòrta es del tipe rebel que condemna a la mòrt eternala, es a dire, a la destruccion finala e a l'aniquilacion de tota son èime.             
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
La basa biblica de la vertat
 
Dieu vegèt convenent e just de revelar d'en primièr las originas de nòstre sistèma terrenal a Moïses , per que cada èsser uman ne saupriá. I indica una prioritat de l'ensenhament esperital. Dins aquela accion nos presenta los fondaments de sa vertat que començan per regular l'òrdre del temps. Car Dieu es Dieu d'òrdre e de nòbla consisténcia. Descobrirem, per comparason amb sos estandards, l'aspècte stupid e incoerent de nòstre òrdre actual establit per l'òme del pecat. Perque es lo pecat e ja lo pecat original que càmbia tot.
 
Mas es essencial de comprene abans tot , que lo " començament " citat per Dieu dins la Bíblia , e lo primièr mot del libre nomenat " Gènesi " es, " origina ", concernís pas lo " començament " de la vida, mas sonque aquel de sa creacion de tota nòstra dimension terrèstra qu'inclutz las estelas del cosmos celèst totas creadas sus la tèrra quatre jorn après la meteissa tèrra. En prenent en compte aquela pensada, podèm comprene qu'aqueste sistèma terrenal especific , que las nuèches e los jorns se seguiràn, es creat per venir l'environament ont Dieu e sos fidèls elegits e lo camp enemic del diable se confrontaràn. Aquela lucha entre lo ben divin e lo mal del diable , lo primièr pecaire de l'istòria de la vida , es sa rason d'èsser e la basa de tota la revelacion de son projècte de salvament universal e multiversal. Dins aquel libre , descobriretz lo sens de certans mots enigmatics prononciats per Jèsus Crist pendent son ministèri terrèstre . Veiretz aital quant an de sens dins lo grand projècte mes en marcha per l'unic grand Dieu, creator de totas las formas de vida e de matèria . Tanqui aquiu aguesta importanta parentèsi e torne ath subjècte der orde deth temps establit per aguest suprèm Sobeiran dera existéncia.        
 
Abans lo pecat, Adam e Èva visquèron lor vida ponctuada per una succession de setmanas de sèt jorns. En acòrdi amb lo modèl del quatren dels dètz comandaments ( o decalòg) que lo remembra , lo seten jorn es un jorn santificat pel repaus per Dieu e per l'òme , e en sabent uèi çò que profetiza aquela accion, podèm comprene perqué Dieu insistís a respectar aquela practica. Dins son projècte global qu'explica las rasons d'aquela creacion terrèstra especifica, la setmana , l'unitat de temps prepausada , profetiza sèt mila ans pendent los quals lo grand projècte de la demostracion universala (e multiversala) de son amor e de sa justícia serà acomplit. Dins aquel programa, en analogia als sièis primièrs jorns de la setmana, los sièis primièrs millenaris seràn plaçats jos la demostracion de son amor e de sa paciéncia. E coma lo seten jorn, lo seten millenari serà consacrat a l’establiment de sa justícia perfiècha. Pòdi resumir aquel programa en disent : sièis jorns (de mila ans = sièis mila ans) per salvar, e lo seten (= mila ans), per jutjar e aniquilar los rebèls terrenals e celestials. Aqueste projècte de salvament serà entièrament basat sul sacrifici expiatòri volontari consentit pel Dieu creator , jos l'aspècte terrenal divin de la persona nomenada , per sa volontat divina , Jèsus Crist dins la version grèga o segon l'ebrèu, Jèsus lo Messias. 
Abans lo pecat, dins l' òrdre divin perfièch original , lo jorn entièr es compausat de doas partidas egalas successivas ; 12 oras de nuèch lunara son seguidas de 12 oras de lutz solara e lo cicle se repetís perpetualament. Dins nòstra condicion actuala, aquela situacion se produsís pas que dos jorns per an, al moment dels equinòccis de prima e d'automne. Sabèm que las sasons actualas son degudas a una inclinason de l'axe de la tèrra, e podèm aital comprene qu'aquela inclinason apareguèt coma consequéncia del pecat original cometut pel primièr coble, Adam e Èva. Abans lo pecat, sens aquela inclinacion, la regularitat de l'òrdre divin èra perfiècha. 
La revolucion completa de la tèrra a l'entorn del solelh indica l'unitat de l'annada. Dins son testimoniatge , Moïses conta l'istòria de l'Exòde dels Ebrèus liberat per Dieu de l'esclavatge egipcian. E lo meteis jorn d'aquela sortida, Dieu diguèt a Moïses, dins Exo.12 : 2 : “ Aqueste mes serà per vos lo primièr dels meses de l'annada ; serà per vos lo primièr mes . Una tala insisténcia testimònia de l'importància que Dieu dona a la causa. Lo calendièr lunar de dotze meses dels Ebrèus fluctuava amb lo temps , e essent darrièr l' òrdre solar, caliá apondre un tretzen mes suplementari per recuperar la concordància après qualques annadas d'acumulacion d'aquel retard. Los Ebrèus quitèron Egipte « lo 14n jorn del primièr mes de l'annada » que comencèt logicament a l' equinòcci de prima ; nom que significa justament " primièr còp " .          
Aquel òrdre donat per Dieu , « aquel mes serà per vos lo primièr mes de l'annada » , es pas insignificant , perque es adreçat a totes los òmes que reclamaràn sa salvacion fins a la fin del mond ; Israèl ebraïc, lo destinatari de la Revelacion divina, essent sonque l'avantgarda del grand projècte de salvament universal de son programa divin. Son temps lunar serà seguit del temps solar de Crist, a travèrs lo qual lo plan salvador de Dieu es revelat dins tota sa lutz.   
La restauracion perfiècha d'aqueles estandards divins serà pas jamai acomplida sus una tèrra poblada d'èssers umans rebels e malvats. Pasmens, demòra possible, dins la relacion individuala qu'avèm amb Dieu , aquel poderós Esperit creatiu invisible qu'engrandís l'amor tant coma la justícia . E tota relacion amb el deu començar amb aquela recèrca de sas valors e d'en primièr, aquelas de son òrdre de temps. Aquò's un acte de fe, pro simple e sens cap de meriti particular ; un minimum a ofrir de nòstre costat uman. E nòstre apròchi essent agradiu a El, la relacion amorosa entre la creatura e son Creator ven possibla. Lo cèl es pas ganhat per de proesas o de miracles, mas per de signes d' atencion mutuala , qu'exprimisson l'amor vertadièr. Es çò que cadun pòt descobrir dins l'òbra de Jèsus Crist, que donèt sa vida, volontàriament, coma signe d'apèl, per salvar son sol elegit aimat. 
Après aquel remirable quadre de l'òrdre divin, agachèm l'aspècte miserable de nòstre òrdre uman. Aquela comparason es d'autant mai necessària perque nos permetrà de comprene los repròches que Dieu profetizèt a travèrs son profèta Daniel, que Jèsus a son ora autentificèt coma tals. D'entre aqueles repròches legissèm dins Dan 7:25 : " El pensarà de cambiar los tempses e las leis ." Dieu coneis pas qu'un estandard d'aquelas causas ; aqueles qu'el meteis establiguèt dempuèi la creacion del mond e puèi revelèt a Moïses . Qual s'ausèt cometre una tala indignacion ? Un regim dominaire que li atribuís " l'arrogància " e " lo succès de sos trucs ". Tanben designat coma un " rei diferent " , la sintèsi d'aqueles critèris suggerís un poder religiós. E mai, acusat de « perseguir los sants », las possibilitats d' interpretacion s'estrechan e encluson lo regim papal roman establit, solament , dempuèi 538 per un decrèt degut a l'emperaire Justinian I. Mas la Revelacion nomenada Apocalipsi revelarà lo fach qu'aquela data 538 es pas que la consequéncia e l'extension d'un mal portat contra " los tempses e la lei divina" tre lo 7 de març de 321 per l'emperaire roman Constantin I. Son crime serà sovent remembrat dins aquel estudi, perque aquela data marrida pòrta la malediccion dins la fe crestiana pura e perfiècha establida al temps dels apostòls . Aquela partatge de culpabilitat, en relais, de la Roma imperiala pagana e de la Roma papala catolica romana es una clau principala de la revelacion profètica bastida dins los testimoniatges escriches per Daniel. Car l'emperaire pagan establiguèt lo rèsta del primièr jorn, mas foguèt lo regim papal crestian que l' impausèt religiosament dins sa forma " cambiada " , particulara e umana, dels dètz comandaments de Dieu.                  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Conferéncia principala : 7 de març de 321, lo jorn maudit del pecat 
 
E poderosament maudit, perque lo 7 de març de 321, lo rèsta del sant seten jorn del sabbat foguèt, per òrdre d'un decret imperial datat, oficialament remplaçat pel primièr jorn. A l'epòca, aquel primièr jorn èra consacrat pels pagans al culte del Dieu del solelh, los SOL INVICTVS, o lo scandalós SOLELH UNVAINCURED , ja l'objècte de culte pels Egipcians a l'epòca de l'Exòde dels Ebrèus, mas tanben, en America, pels Incas e los Astècas , e fins uèi pel país del solelh levant ( ") . Lo diable utiliza totjorn las meteissas recèptas per menar los umans dins sa casuda e sa condemnacion per Dieu. Expleita lor superficialitat e lor esperit carnal que los mena a mespresar la vida esperitala e las leiçons del passat istoric. Uèi , 8 de març de 2021 , quand escrivi aquela nòta , los eveniments actuals testimònian de l' importància d'aquela indignacion , un vertadièr lèse- majesté divin , e un còp de mai , lo temps divin pren son sens complet. Per Dieu, lo temps d'un an comença a la prima e s'acaba a la fin de l'ivèrn, es a dire, dins nòstre calendièr roman actual, del 20 de març al 20 de març seguent . Sembla aital que lo 7 de març de 321, èra per Dieu lo 7 de març de 320, es a dire 13 jorns abans la prima de 321. En consequéncia, per Dieu, foguèt l'an 320 que foguèt marcat a sa fin per l'acte abominable menat a tèrme contra sa justa e santa lei divina. Segon l'epòca de Dieu , l'an 2020 constituís lo 17n anniversari ( 17 : nombre de jutjament) en nombre de sègles dempuèi l'an 320. Es doncas pas estonant que tre lo començament de l'an 2020, la malediccion divina dintrèsse dins una fasa agressiva jos la forma d'una causa contagiosa , la fasa , dins la mòda occidentala ith foguèron plaçats entièrament dins la sciéncia e son progrès. La panica es la consequéncia de l'incapacitat de presentar una cura o un vaccin eficaç malgrat la tecnicalitat nauta dels scientifics actuals .      En donant a aqueles 17 sègles una valor profètica, inventi pas res, perque per Dieu los nombres an un sens esperital que revela e utiliza dins la construccion de sas profecias, e justament dins l'Apocalípsis , lo capítol 17 es consacrat al tèma del " jutjament de la prostituida que s'asseta sus fòrça aigas ". « Babilònia la granda » es son nom e las « grandas aigas » referidas per suggerir lo « riu Eufrates » que Dieu cibla dins lo messatge de « seisena trompeta » de Rev. 9:13 , simbolic de la Tresena Guèrra Mondiala venenta . Darrièr aqueles simbòls i a lo catolicisme papal e l'Euròpa infidèlament crestiana , fonts e ciblas de sa colèra . La lucha entre Dieu e los òmes ven de començar ; lo pòt de fèrre contra lo pòt de terralha, lo resultat de la lucha es previsible ; melhor, es profetizat e programat. Cossí Dieu anava marcar lo 17n centenari del 7 de març de 320 (320, per el e sos elegits ; 321 pel mond falsament religiós o profan) ? Ai longtemps cregut que seriá en dintrant dins una guèrra mondiala, mas una guèrra mondiala que s'acabarà en forma atomica, perque Dieu o profetizèt , tres còps , dins Dan 11:40 a 45, Ezequièl 38 e 39, e fin finala, dins Rev. 9:13 a 21. La lucha menada per Dieu contra l'umanitat rebelada dempuèi lo meteis tipe de l' an 2020. que menèt contra lo faraon d'Egipte al temps de Moïses ; e lo resultat final serà lo meteis ; l'enemic de Dieu i perdrà sa vida, coma lo faraon que, dins son temps, vegèt son primièr filh morir e perdèt la siá. Aqueste 8 de març de 2021, remarqui qu'aquela interpretacion es pas estada complida, mas m'èri estat preparada per ela dempuèi aperaquí un mes, avent realizat per inspiracion divina que 321 èra 320 per Dieu e que en consequéncia, aviá previst de maudire, pas lo sol jorn del 7 de març de 2020, mas l'an entièr que s'aplica a aqueste jorn, per aqueste jorn , lo principi citat dins Num 14:34 .                    : “ Coma explorètz la tèrra quaranta jorns, suportaretz vòstras iniquitats quaranta ans, un an per cada jorn . ”  
Mas a aquela observacion, una causa es aponduda. Nòstre fals calendièr es pas solament tòrt a prepaus del començament de l'annada, es tanben tòrt a prepaus de la data de la naissença de Jèsus Crist. Al sègle V , lo monge Dionisi lo Pichon lo placèt a tòrt sus la data de la mòrt del rei Eròdes, çò que se passèt en realitat en -4 de son calendièr. A aqueles 4 ans, cal apondre los " dos ans " estimats per Eròdes coma l'edat del Messias que voliá tuar segon Mat 2:16 : " Alara Eròdes, vesent qu'èra estat escarnit pels òmes savis, foguèt extrèmament enrabiat, e mandèt e tuèt totes los enfants qu'èran a Betelèm e dins totes los ans d'aquí, segon los dos e mens d'aquí, segon lo temps que teniá, dempuèi los dos ans. ly demandèt als òmes savis ." Alara al moment de comptar los ans, Dieu apond 6 ans a nòstra data falsa e enganaira abituala e la naissença de Jèsus foguèt acomplida a la prima d' ongan – 6 . En consequéncia, l'an 320 foguèt per el : 326 e lo 17n anniversari laïc de nòstra annada 2020 foguèt per el l'an 2026 a partir del moment vertadièr de la naissença de Jèsus Crist. Aqueste nombre 26 es lo nombre del tetragramaton " YHWH " , en ebreu " Yod, He, Wav, He " , per lo qual Dieu se nomenèt, en seguida de la question de Moïses : " Cossí es ton nom ? » ; aquò , segon Exòde 3:14. Lo grand Dieu creator aguèt doncas una rason de mai de marcar amb son sagèl reial personal aquel jorn marcat per sa malediccion divina tot poderosa ; e aço fins a la fi del mon. Lo flagèl de la malautiá contagiosa qu’apareguèt en aqueste an 2026 del temps divin ven de confirmar la continuitat d’aquela malediccion que prendrà diferentas formas pendent las darrièras annadas de vida sus la planeta Tèrra. Una Tresena Guèrra Mondiala Nucleara marcarà " la fin " del " temps dels gentils " anonciat per Jèsus Crist dins Mat 24:14 : " E aquel evangèli del reialme serà predicat dins lo mond entièr per un testimòni a totas las nacions. Alara la fin vendrà ." Aquesta " fin " començarà amb la fin del temps de gràcia                          ; l'ofèrta de salvacion s'acabarà. Una pròva de fe basada sul respècte de son sabbat sant separarà definitivament l'acamp de las " fedas " d'aquela de las " fedas " de Mat 25:32-33 : " Totas las nacions seràn amassada davant el. Los separarà l'un de l'autre, coma un pastre separa las fedas de las cabras ; e metrà las brebas a sa drecha, e las fedas a sa esquèrra .” Lo decrèt d'una lei que rend obligatòri lo dimenge roman condemnarà fin finala a mòrt los vertadièrs sants elegits de Jèsus Crist. Aquesta situacion complirà aquelas paraulas de Dan.12:7 : “ E ausiguèri l'òme vestit de lin, qu'èra sus las aigas del riu ; Levèt sa man drecha e sa man esquèrra cap al cèl, e jurèt per aquel que viu per totjorn que serà per un temps, de temps e un mièg temps, e que totas aquelas causas s'acabaràn quand lo poder del pòble sant serà completament trencat . D'un punt de vista uman, lor situacion serà desesperada e lor mòrt imminenta. Es alara qu'aquelas paraulas de Jèsus Crist citadas dins Mat. 24:22 venon a la lutz : “ E se aqueles jorns foguèsson pas acorchits, cap de carn seriá pas salvada : mas per amor de li eleit aquilh iorn seran acorchit . L'an 6000 s'acabarà abans lo 3 d'abril de 2036 del temps divin, es a dire, lo 3 d'abril de 2030 de nòstre faus calendièr que ven 2000 ans après lo jorn de la crucifixion de Jèsus Crist acomplit lo 14n jorn après lo començament de la prima de l'an 30 . E aqueles " jorns " devon èsser " acorchits " es a dire , diminuits . Aquò vòl dire que la data d'aplicacion del decrèt de mòrt precedirà aquela data . Car es la situacion d'urgéncia qu'obliga lo Crist a intervenir dirèctament per salvar sos elegits . Devèm alara prene en compte la prioritat de Dieu de glorificar l'estandard del " temps " qu'El donèt a sa creacion terrèstra. Es el qu'inspirarà los rebels dels darrièrs jorns a causir una data que despassarà de qualques jorns lo primièr jorn de la prima de 2030 darrièr lo qual se barran los 6000 ans de l'istòria terrèstra . Dos                        de possibilitats se presentan alara : una data que demorarà desconeguda fins a la fin, o lo 3 d'abril de 2030 , que marca lo limit maximal possible e es esperitalament significatiu. Considèra que malgrat son importància extrèma , lo 14n jorn de l' annada de la crucifixion de Jèsus Crist es pas adaptat per marcar la fin dels 6000 ans d'istòria mondiala , e encara mens lo començament del VIIen millenari . Es per aquò que placi ma preferéncia e ma fe dins la data de prima del 21 de març de 2030 , la data del temps profètic « abreujat » del 3 d'abril o una data intermediària . Marcada per la natura creada per Dieu, la prima es decisiva quand volèm comptar los 6000 ans de l'istòria umana ; çò que ven possible tre lo moment qu'Adam e Èva pequèron. Dins l'istòria biblica de la Genèsi, los jorns menant a aquela primièra prima èran de jorns eternals. Lo temps comptat per Dieu es aquel de la tèrra del pecat e los 6000 ans que las profecias de la setmana començan al començament de la primièra prima e s'acabaràn a la fin d'un darrièr ivèrn. Foguèt una prima que lo compte enrè a 6 000 ans comencèt. En causa del pecat, la tèrra subissiá una inclinason de son axe de 23 °26' e la succession de sasons poguèt començar . Dins las fèstas josievas de l'anciana aliança, doas fèstas son dominantas : lo sabbat setmanièr e la Pasca. Aquelas doas fèstas son plaçadas jos la simbolica dels nombres « 7 , 14 e 21 » dels jorns « 7 , 14 e 21 » que representan las tres fasas del plan de la salvacion divina : Lo tèma setmanièr del sabbat de Rev. 7 que profetiza la recompensa dels sants elegits , « pels 7 ; l'òbra redemptritz de Jèsus Crist que constituís lo mejan d'ofrir aquela recompensa, pels “ 14                      ". Notatz que dins la fèsta de Pascas que dura 7 jorns lo 15en e lo 21en jorn son dos sabbats d'inactivitat profana. E lo triple « 7 » o « 21 » , designa la fin dels primièrs 7000 ans e l'intrada dins l'eternitat de la novèla creacion divina sus la tèrra renovelada segon Rev. 21 ; Aqueste nombre 21 simboliza la perfeccion (3) de la plenitud (7) del projècte de vida qu'èra l'objectiu desirat per Dieu . Dins l'Apocalípsis 3, los vèrses 7 e 14 marcan lo començament e la fin de l' institucion adventista del seten jorn respectivament ; aquí encara las doas fasas del meteis subjècte santificat . De manièra similara, Rev. 7 tracta del subjècte del sagèl dels elegits adventistas e Rev. 14 presenta los messatges dels tres angèls que resumisson lor mission universala. Alara, l' an 30, la fin dels 4000 ans foguèt acomplida a la prima , e per de rasons purament simbolicas , Jèsus foguèt crucificat 14 jorns après lo 21 de març d' aquela prima de l'an 30, o 36 per Dieu. A travèrs aqueles exemples, Dieu confirma que lo “ 7 ” del sabbat e lo “ 14 ” de la redempcion dels pecats dels elegits per Jèsus Crist son inseparables . Alara, quand a la fin, lo " 7 " del sabbat es atacat, lo Crist redemptor del " 14 " vòla a son ajuda per li donar glòria, los 14 " jorns " maximals que separaràn las doas datas seràn " acorchits " es a dire, suprimits per salvar sos darrièrs fidèls causits ​​.                     
En tornar legir Matieu 24, me semblava que lo messatge de Crist s'adreça , particularament , a sos discípols a la fin del mond , es a dire, a nosautres que vivèm dins aqueles darrièrs ans. Los vèrses 1-14 cobrís lo temps fins al temps de " la fin " . Jèsus profetiza de successions de guèrras, las aparicions de faus profètas e lo refregiment esperital final. Puèi los vèrses 15-20 , en dobla aplicacion, concernisson a l'encòp la destruccion de Jerusalèm acomplida pels Romans en 70 e l'agression finala de las nacions contra la josieva dels elegits qu'obsèrvan lo sant sabbat de Dieu . Après aquò , lo vèrs 21 profetiza lor " granda tribulacion " finala : " Car alara i aurà una granda tribulacion, tala qu'es pas estada dempuèi lo començament del mond fins a aqueste moment, non, ni serà jamai " ; Notatz qu'aquela precision " e que i aurà pas jamai " enebís l'aplicacion pel temps dels apostòls, perque seriá contradich per l'ensenhament de Dan.12:1. Aquò vòl dire que las doas citacions concernisson la meteissa realizacion dins l' espròva terrèstra finala de la fe. Dins Dan.12:1 , l'expression es identica : " A aquel moment Miquèl se levarà, lo grand prince que defend los enfants de vòstre pòble; e i aurà un temps de destressa, coma jamai foguèt dempuèi que i aguèt una nacion fins a aquel meteis temps . A aquel moment, vòstre pòble serà salvat, los que se tròban escriches dins lo libre . » . La « destressa » serà talament granda que « los jorns » deuràn èsser « acorchits » segon lo vèrs 22 . Lo vèrs 23 indica l'estandard de la fe vertadièra que crei pas a las aparicions espontanèas de Crist sus tèrra : " Se doncas vos dison, Vejatz, es dins lo desèrt, anatz pas ; veiquí, es dins las cambras, o cresètz pas ." Dins la meteissa èra finala , l'espiritalisme multiplicarà sos " prodigis " e sas aparicions enganairas e seductriças del faus Crist, que subjugaràn d'almas mal ensenhadas : "                              Car fals xrist e fals prophetas leuaran . faràn de grands signes e de meravilhas, per enganar , se possible, quitament los elegits " ; çò qu'es confirmat per Rev. 13:14 : " E engana los que demòran sus la tèrra pel mejan d' aqueles miracles qu'aviá lo poder de far davant la bèstia, en disent a los que demòran sus la tèrra que faguèsson una imatge a la bèstia qu'aguèt la nafradura d'una espasa, e que visquèt ." Lo vèrs 27 parla de l'aparicion poderosa e victoriosa del Crist divin e lo vèrs 28 profetiza " la fèsta " ofèrta als aucèls de rapina après son intervencion. Car los rebels qu'an subreviscut fins a sa venguda seràn exterminats e liurats coma noiridura " als aucèls del cèl " coma l'ensenha Rev. 19:17-18 e 21.          
Resumi aicí aquela compreneson completament novèla de la creacion divina. En establissent la primièra setmana , Dieu fixa l'unitat del jorn qu'es compausada d'una nuèch d'escur e d'un jorn de lutz, lo solelh l'esclairarà pas que a partir del 4n jorn . La nuèch profetiza l'establiment del pecat sus tèrra a causa de la desobediéncia futura d'Èva e d'Adam. Fins a aquel acte de pecat, la creacion terrèstra mòstra de caracteristicas eternalas . Un còp lo pecat cometut, las causas càmbian e lo compte enrè de 6000 ans pòt començar, perque la tèrra se quilha sus son axe e lo principi de las sasons es desencadenat. La creacion terrèstra maudit per Dieu pren alara sa caracteristica perpetuala que coneissèm. Los 6000 ans que comencèron dins la primièra prima marcada pel pecat s'acabaràn dins la prima de 6001 amb lo retorn en glòria divina de Jèsus Crist. Son aveniment final serà acomplit lo " lo primièr jorn del primièr mes " de la primièra annada del VIIen millenari .     
Aquò dit, lo 7 de març de 2021 , de nòstre fals calendièr uman , ven d'èsser marcat religiosament per una visita del papa Francesc als crestians orientals perseguits en Iraq pels extremistas musulmans. Dins aquela reünion, remembrèt als musulmans qu'avián lo meteis Dieu, aquel d' Abram, e los considerava sos " fraires ". Aquelas paraulas, que delectan los increduls occidentals, son pasmens una indignacion enòrma per Jèsus Crist, que donèt sa vida coma sacrifici pel perdon dels pecats de sos elegits. E aquela intrusion del cap dels “ ex-crosats » catolics « crestians » dins lor territòri pòt pas qu’intensificar la colèra dels islamistas. Aquela accion pacifica del papa provocarà doncas de consequéncias dramaticas profetizadas dins Dan 11:40, l'intensificacion del « afrontament » del « rei del sud » musulman contra Itàlia papala e sos aliats europèus. E dins aquela perspectiva, l’esfondrament economic de França e de totes los païses occidentals d’origina crestiana causat per lors dirigents, a causa del virus Covid-19, cambiarà l’equilibri de poder e fin finala, permetrà la realizacion de la “ Tresena Guèrra Mondiala ” rebutada a la fin dels darrièrs 9 ans que son encara davant nosautres. En conclusion, remembrem-nos qu'en causant l'epidèmia de Covid-19 e sos desvolopaments, Dieu dobrissiá lo camin a la malediccion que deviá caracterizar los dètz darrièrs ans de l'istòria umana sus tèrra.              
Pasmens, lo 7 de març de 2021 foguèt marcat per d'actes de violéncia de joves entre còlas rivalas e contra d'autoritats policièras dins divèrsas vilas de França. Aquò confirma lo desplaçament cap a una confrontacion generalizada ; las posicions de cada costat essent irreconciliablas perque incompatiblas . Aquò es la consequéncia de l'afrontament de doas culturas diametralament opausadas : la libertat laïca occidentala contra la societat de bandits e de capos dels païses del sud, que son mai tradicionalament e nacionalament musulmans. Una tragèdia se fa coma la Covid-19, sens remèdi.  
 
Per completar l'observacion de l'òrdre abominable legitimat per l'umanitat , cal notar : lo cambiament de l'annada après lo 12en mes que pòrta lo nom de 10en mes (decembre), al començament de l'ivèrn ; lo cambiament de jorn al mitan de la nuèch (mièjanuèch) ; sonque lo comptatge precís e regular de las oras demòra positiu. Atal, lo bèl òrdre divin a desaparegut a causa del pecat , remplaçat per un òrdre pecaire que desapareisserà a son torn , quand lo gloriós creator Dieu se presentarà , pel reglament dels comptes , siá a la fin dels primièrs sièis mila ans, a la prima de 2030, per enganat o per la naissença umana, 2020 del nòstre Salvador de Jèsus Crist , per sos elegits.   
Lo desòrdre establit e observat pòrta testimòni de la malediccion divina que pesa sus l'umanitat. Car dempuèi l'inclinason de la tèrra, lo calcul del temps a perdut son estabilitat e sa regularitat, las oras de la nuèch e del jorn essent en succession perpetuala de creissença e de diminucion.
L'òrdre que lo Dieu Creator organiza son plan de salvament nos revela mai las prioritats esperitalas que prepausa a l'òme. Causiguèt de revelar son amor sublim en donant sa vida coma rescat en Jèsus Crist après 4000 ans d' experiéncias terrèstras umanas. En fasent aquò, Dieu nos ditz : " D'en primièr , mostratz-me vòstra obediéncia e vos mostrarai mon amor . "   
Sus tèrra, los òmes se succedisson l'un l'autre en reprodusent los meteisses fruches de caractèr, pasmens la generacion del temps final que dintrèrem en 2020 presenta una particularitat ; Après 7,5 ans de patz en Euròpa, e una evolucion recenta incredibla de la sciéncia genetica, fòrça logicament, los Europèus e lors resultats, dels EUA, Austràlia e Israèl, cresián que podián respondre a totes los problèmas de santat, lors societats essent de mai en mai sanitizadas. Es pas l'ataca d'un virus contagiós qu'es novèl , es lo comportament dels dirigents de las societats avançadas qu'es novèl. La causa d’aquel comportament paurós es lor exposicion als pòbles de la tèrra a travèrs lo bombardament mediatic, e demest aqueles mèdias, los novèls mèdias o rets socials qu’apareisson sus la tela d’aranha que constituís la comunicacion internet liura, sus la quala trobam de difusors mai o mens clars. L'umanitat es aital atrapada per sos excèsses de libertat que li tomban coma una malediccion. Als EUA e en Euròpa, la violéncia met las comunautats etnicas l'una contra l'autra ; aquí , es la malediccion de l' experiéncia " Babel " que se renovela ; encara una autra leiçon divina innegabla que foguèt pas apresa, perque descendent d'un sol coble que parlava necessàriament la meteissa lenga , fins a aquela experiéncia copabla , que la vesèm encara uèi , l'umanitat es separada per de lengas e dialèctes multiples creats per Dieu e escampilhats sus la tèrra entièra. E òc, Dieu arrestèt pas de crear après los sèt primièrs jorns de creacion ; A tanben creat fòrça per maudire e de còps per benesir sos elegits, la manna ofèrta dins lo desèrt , als enfants d'Israèl , n'es un exemple.        
Pasmens, la libertat es al còr un present meravilhós de nòstre Creator . Es sus aquò que nòstre engatjament liure per sa causa repausa . E aquí , cal admetre, aquela libertat completa implica l'existéncia de l'azard perque Dieu interven pas de cap de biais ; un mot que fòrça cresents i creson pas brica. E an tòrt , perque Dieu daissa una granda partida de sa creacion a l'azard, e d'en primièr, lo ròtle de suscitar dins los elegits l' apreciacion de sos estandards celèstes revelats . Après aver identificat sos elegits , lo Creator pren en carga d'eles per los menar e lor ensenhar sas vertats que los preparan per la vida celèsta eternala. Las malformacions e las monstruositats observadas a la naissença de las creaturas umanas pròvan l'accion de l'asard que produtz dins lo procès de reproduccion de l'espècia d'errors geneticas amb de consequéncias mai o mens grèvas. La proliferacion de las espècias se basa sus l'impulsion de las cadenas reproductivas que de temps en temps genèran d'errors de conformitat ; aquò inclusent lo principi d'ereditat o independentament a causa de l'escasença de vida. En resumit, se devi ma fe a l'escasença de vida liura , devi, al contrari, la recompensa e la noiridura d'aquela fe, a l'amor de Dieu e a las iniciativas ja presas e que contunha de prene per me salvar.  
Dins l'istòria de sa creacion terrèstra , lo jorn que serà maudit per Dieu ven primièr dins la setmana ; son destin es escrich : son objectiu serà de " separar la lutz de l'escur ." Causit pels crestians faus per contradir la causida de Dieu de sanctificar lo seten jorn, aquel primièr jorn aurà plenament complit son ròtle de " marca " del camp rebel desobedient dins Rev. 13:15. Aytant com lo primer dia del diumenge es maleyt per Deu aytant lo seten dia sabbat es per ell beneyt e sanctificat. E per comprene aquela oposicion, cal embraçar la pensada de Dieu , qu'es un signe de sanctificacion per e per el. Lo sabbat concernís lo seten jorn e aquel nombre sèt , “ 7 ” , es simbolic de plenitud. Jos aquel tèrme plenitud, Dieu plaça la pensada del propòsit per lo qual creèt nòstra dimension terrèstra, a saber, l'acòrdi del pecat, sa condemnacion, sa mòrt e sa desaparicion. E dins aquel projècte, aquelas causas seràn plenament acomplidas pendent lo 7en millenari que lo sabbat setmanièr profetiza. Es per aquò qu'aquela tòca es mai importanta per Dieu que lo mejan de redempcion per lo qual redimirà las vidas dels elegits terrenals e qu'acomplirà en persona, en Jèsus Crist, al prètz d'una sofrença atroça .        
Vaquí una autra rason per la quala Dieu ditz dins Ecc.7:8 : " La fin d'una causa es melhora que son començament . " Dins la Genèsi, la succession dins l'òrdre " nuèch-jorn " o " ser-matin " confirma aquela pensada divina. Dins Isa.14:12, jos la guisa del rei de Babilònia , Dieu ditz al diable : " Cossí sètz tombat del cèl a l'ora del matin , ò filh de l' alba! Sètz abatut al sòl, vos que conquistètz las nacions ! "L'expression per la quala Dieu la designa , " estela del matin " suggerís que la compara al " solelh " de nòstre sistèma terrèstre. Foguèt sa primièra creatura e jos la cobèrta del rei de Tir, Ezeq.28: 12 relata sa glòria originala : “ Filh de l'òme, pren un planh sul rei de Tir! Li diràs : Aital ditz lo Senhor YaHweh : Èras lo sagèl de la perfeccion, plen de saviesa, perfièch en beutat . " Aquesta perfeccion deguèt desaparéisser , remplaçada per un comportament rebel que lo faguèt venir l'enemic, lo diable e l'adversari , lo Satan condemnat per Dieu perque lo vèrs 15 declara: " Èras perfièch dins tos camins dempuèi lo jorn que foguètz creat fins que l'iniquitat foguèt trobada en tu . " Atal, aquel qu'èra considerat coma l '" estela del matin " empontèt los òmes infidèls a onorar coma divinitat l' " estela del matin " de la creacion divina : lo divinificat " Solelh Inconquistat " del culte roman al qual gaireben tot lo cristianisme occidental rend un culte pagan. Dieu sabiá, quitament abans sa creacion, qu'aquel primièr angel se rebelariá contra el e pasmens lo creèt. Aital meteis, a la vesprada de sa mòrt , Jèsus anoncièt qu'un dels 12 apostòls lo traïriá, e diguèt quitament a Judas dirèctament : " Qual que siá que cal far, fasètz-lo lèu !" ". Aquò nos permet de comprene que Dieu cèrca pas d'empachar sas creaturas d'exprimir lors causidas ,                                quitament quand son contraris als sieus. Jèsus convidèt tanben sos apostòls a lo daissar s'aquò èra lor desir. Es en permetent a sas creaturas la libertat completa de s'exprimir e de revelar lor natura que pòt seleccionar sos elegits per lor fidelitat demostrada e fin finala destruire totes sos enemics celestials e terrenals, los indignes e los indiferents.
 
 
 
Pecat original
Lo rèsta del primièr jorn pren una importància enòrma dins nòstra èra crestiana perque constituís lo « pecat » restablit dempuèi lo 7 de març de 321 e ven la marca del camp que dintrèt en rebellion contra lo camp sanctificat de Dieu. Mas aquel « pecat » deu pas nos far oblidar lo « pecat » original que condemna l’umanitat a mòrt per eiretatge dempuèi Adam e Èva. Esclairat per l'Esperit, aquel tèma me menèt a descobrir de leiçons importantas amagadas dins lo libre de la Genèsi. Al nivèl d'observacion, lo libre nos revela l'origina de la creacion dins los capítols 1, 2, 3. Lo sens simbolic d'aqueles nombres es encara perfièchament justificat : 1 = unitat ; 2 = imperfeccion ; 3 = perfeccion. Aquò merita una explicacion. Lo Gen. 1 enregistra la creacion dels 6 primièrs jorns. Lor definicion « matin de ser » aurà pas de sens qu'après lo pecat e la malediccion de la tèrra que ven lo domeni dominat pel diable , que serà lo tèma de Gen.3 sens lo qual l'expression « matin de ser » a pas cap de sens a un nivèl terrenal . En donant l'explicacion, lo capítol 3 met lo sagèl de la perfeccion sus aquela revelacion divina. De manièra similara, dins Gen. 2, lo tèma del sabbat del seten jorn o , mai precisament , del repaus de Dieu e de l'òme lo seten jorn , pren tanben son sens sonque après lo " pecat " original cometut per Èva e Adam dins Gen. 3 que li dona sa rason d'èsser. Alara, paradoxalament, sens sa justificacion donada dins Gen. 3, lo sabbat santificat s'ameritava son simbòl " 2 " d'imperfeccion. Es clar de tot aquò que la tèrra foguèt creada per Dieu per èsser ofèrta al diable e a sos demònis per que los marrits fruches de lors anmas se poguèsson realizar e aparéisser davant los uèlhs de totes, Dieu, los angèls e los òmes, e que los angèls e los òmes poguèsson causir lor costat.                    
Aquesta analisi me mena a soslinhar que l'establiment del seten jorn santificat pel repaus profetiza la malediccion del " pecat " terrenal establit dins Gen. 3 , perque la tèrra ela meteissa es maudit per Dieu, e es doncas sonque a partir del moment ont la mòrt e son procès la tustan que son temps de sièis mila ans e los mila ans del millenari prenon una justificacion, una explicacion, una justificacion. Val la pena de notar aquò : abans la creacion de la tèrra, dins lo cèl, lo conflicte opausava ja lo camp del diable contra lo camp de Dieu, mas sola la mòrt de Jèsus Crist farà las causidas individualas definitivas ; que serà rendut visible per l'expulsion del cèl dels rebèls condemnats d'alavetz enlà a morir dins la creacion terrèstra. Ara, dins lo cèl, Dieu organizèt pas la vida dels angèls en alternant " ser e matin ", aquò perque lo cèl representa sa nòrma eternala ; aquel que s'impausarà e contunharà per sos elegits eternalament. Fàcia a aquelas donadas : e la tèrra abans lo pecat ? A despart de las alternanças " ser -matin " , sa nòrma es tanben aquela del cèl, es a dire, aparentament la vida se debana dins una nòrma eternala ; animals vegans, umans vegans e sens mòrt que serà lo salari del pecat, los jorns seguisson los jorns e poiriá durar per totjorn.              
Mas dins Gen. 2, Dieu nos revela son òrdre de temps per la setmana que s'acaba lo seten jorn amb un repaus per Dieu e per l'òme. Aqueste mot repaus ven del vèrb " cessar " e s'aplica al trabalh fach per Dieu tanplan coma als trabalhs faches pels umans. Podètz comprene qu'abans lo pecat, ni Dieu ni los èssers umans podián se sentir cansats. Lo còrs d'Adam patiguèt pas de mal, pas de lassièra, pas de dolor de quina mena que siá. Ara, las setmanas de sèt jorns se seguissián e se reprodusián coma un cicle eternal, levat que las successions " ser -matin " marcavan la diferéncia amb la nòrma celestiala del reialme de Dieu. Aquela diferéncia èra doncas destinada a revelar profeticament un programa concebut pel grand creator Dieu. De la meteissa manièra que la fèsta de " Yom Kippur " o " Jorn de l'Expiacion " èra celebrada cada an demest los Ebrèus e profetizava la fin del pecat a travèrs son expiacion acomplida per la mòrt de Jèsus Crist, aital lo sabbat setmanièr profetiza la venguda del seten millenari, lo moment ont Dieu e sos elegits dintraràn dins un repaus real perque la volontat vertadièra serà estada defetada e defetada. Pasmens, los elegits son encara preocupats del " pecat " vist qu'amb Crist devon jutjar los " pecats " e los pecaires , que seràn a aquel moment endormits dins un sòm mortal. Doncas, coma los sièis jorns precedents, lo seten es plaçat jol signe de " pecat " que cobrís e concernís los sèt jorns de la setmana entièra. E es pas qu'al començament del uèchen millenari, après que los pecaires son estats consumits dins " lo fuòc de la segonda mòrt ", que l'eternitat sens " pecat " començarà sus la tèrra renovelada. Se los sèt jorns son marcats pel pecat e profetizan 7000 ans, lo compte d'aqueles 7000 ans pòt pas que començar amb l'establiment del pecat revelat dins Gen. 3. Atal, los jorns terrèstres sens pecat son pas dins la nòrma e la logica de la succession « matin de ser » o « escur lutz » e coma aquel temps es sens « pecat » , pòt pas dintrar dins los 7000 ans programats e profetizats pel « pecat » per la setmana de sèt jorns.                              
Aqueste ensenhament met en evidéncia l'importància d'aquela accion que Dieu imputa a la papautat romana dins Dan 7:25 : " el devisarà de cambiar los tempses e las leis ." " Cambiar los tempses " establits per Dieu resulta dins l'impossibilitat de descobrir lo caractèr profètic del sabbat setmanièr de la " lei " de Dieu . E es çò que Roma fa dempuèi Constantin I , dempuèi lo 7 de març de 321, en ordenant lo repaus setmanièr lo primièr jorn al luòc del seten. En seguint l'òrdre roman, lo pecaire es pas desliurat del " pecat " original eretat d'Adam e Èva, mas en mai d'aquò pren un " pecat " suplementari , aqueste còp volontari , çò qu'aumenta sa culpabilitat envèrs Dieu.           
L'òrdre de temps " ser matin " o " tenèbra lutz " es un concèpte causit per Dieu e obedissent a aquela causida favoriza e autoriza l'accès al mistèri profètic de la Bíblia. Res obliga l'òme a adoptar aquela causida e la pròva es que l'umanitat a causit de marcar son cambiament de jorn a mièjanuèch, es a dire , 6 oras après lo pòr del solelh de prima ; que profetiza l'acamp d' aqueles que se desrevelhan tròp tard pel retorn gloriós de Crist, lo Nòvi de la parabòla de las dètz verges . Los messatges subtils donats per Dieu son aital al delà de son portada intellectuala. Mas pels sieus elegits, l'òrdre del temps divin esclaira totas sas profecias e mai que mai aquela de l'Apocalípsis al començament que Jèsus se presenta coma essent " l'alfa e l'omega ", " lo començament o lo començament e la fin ". Cada jorn que passa dins nòstras vidas profetiza lo plan de Dieu que resumís dins Gen. 1, 2 e 3 vist que " la nuèch " o " escur " representa los sièis jorns profans presentats dins Gen. 1 , del temps que lo repaus divin establit dins Gen. 2 anoncia lo temps de " lutz " . Es sus aquel principi que segon Dan.8:14, lo temps de l'èra crestiana es devesit en doas partidas : un temps de " escur " esperital entre 321, ont " lo pecat " contra lo sabbat es establit, e 1843 ont un temps de " lutz " comença pels elegits a partir d'aquela data fins al retorn de Jèsus Crist a la prima de 2030 ont, coma lo Creator, ven al jutjament de Dieu. entre los elegits e los rebels , " ovelhas e cabras " , coma jutgèt entre la " sèrp, la femna, e Adam " . De meteis, dins l'Apocalípsis, los tèmas de las " Letras a las sèt Glèisas, los sèt sagèls, e las sèt trompetas " profetizan " l'escur " pels sièis primièrs e la " lutz " divina pel seten e final gra de cadun d'aqueles tèmas. Aquò es talament vertat qu'en 1991, lo refús oficial d'aquela darrièra « lutz » per l'adventisme institucional, lutz que Jèsus m'a donat dempuèi 1982 , lo menèt a li dire, dins la Letra adreçada a « Laodicea ».                                        dins Rev. 3:17: " Perque disètz, soi ric, e ai aumentat de bens, e ai pas besonh de res ; e sabètz pas que sètz miserable, e miserable, e paure, e cèc, e nus , ... ". Los adventistas oficials an oblidat aquela citacion donada dins 1 Pèire 4:17 : " Car lo moment es vengut que lo jutjament deu començar a l'ostal de Dieu ." Mas si primierament comensa per nos qual sera la fin d aqutlh que non obeyson a l'evangeli de dio . » L'institucion es en plaça dempuèi 1863 e Jèsus benesiguèt son establiment al temps de « Filadèlfia », en 1873. Segon lo principi divin « matin de ser » o « lutz d'escur » , la darrièra e setena epòca simbolizada pel nom « Laodicea » deviá èsser un temps de granda lutz « » e constituís una granda lutz » venguts en efièch per esclairar los mistèris profetizats, dins aquela epòca finala , al despens de l'institucion adventista oficiala mondiala . Lo nom " Laodicea " es plan justificat perque significa " gent jutjat o gent de jutjament ". Los qu'apertenon pas o pas pus al Senhor son condemnats a rejónher los seguidors del " jorn maudit per Dieu " . Se mostrant incapables de partejar amb Dieu sa justa condemnacion del " dimenge " roman , lo sabbat lor apareisserà pas pus tan important qu'al moment benesit de lor batèsta. Un messatge donat per Jèsus Crist a sa serviciala Ellen G. White , dins son libre " Early Writings " e dins sa primièra vision, tradusiguèt aquela situacion aital : " perdèron de vista a l'encòp la tòca e Jèsus ... S'enfonsèron dins lo mond marrit e foguèron pas mai vistes ."                                  
La Gènesi 2 profetiza lo temps de la " lutz " e aquel capítol de la Gènesi comença amb la sanctificacion del " seten jorn " . S'acaba amb lo vèrs 25 : " L'òme e sa femna èran totes dos nus, e avián pas vergonha ." Lo ligam entre aqueles dos tèmas mòstra que la descobèrta de lor nuditat fisica serà la consequéncia de l'imputacion del " pecat " que cometràn e que, contat dins Gen. 3, apareis aital coma la causa d'una nuditat esperitala mortala. En comparant aquel ensenhament amb aquel de “ Laodicèa ” , trobam lo sabbat associat al “ pecat ” que fa un “ nus ”. Dins aquel contèxte final , la practica del sabbat es doncas pas pus sufisenta per preservar la gràcia de Crist , perque en prepausant sa plena lutz profètica a las autoritats adventistas oficialas entre 1982 e 1991 l'exigéncia de Jèsus Crist a aumentat e vòl per aquel temps qu'amb la practica de son sant sabbat l'elegit digne de sa gràcia, donc per son temps, sas revelacions profetizadas dins Daniel e Revelacion ; mas tanben dins tota la Bíblia revelada que constituís sos " dos testimònis " segon Rev. 11:3.                  
 
 
 
Lo testimòni de Dieu donat sus tèrra
 
Per tant qu'es important, la visita de Dieu a l'umanitat jos la forma de Jèsus Crist nos deuriá pas far oblidar sa visita precedenta al temps de Moïses. Car foguèt dins aquel contèxte luènh que Dieu li revelèt las originas de la dimension terrèstra. E coma una revelacion donada per Dieu , l'istòria de la Genèsi es tan importanta qu'aquela de la Revelacion revelada a l'apostòl Joan. La forma causida per Dieu per organizar la vida terrèstra profetiza son plan d'amor per las creaturas a las qualas dona la libertat completa , per que pòscan respondre a son amor e viure amb el eternalament o lo refusar e desaparéisser dins lo non-res de la mòrt , en acòrdi amb las condicions de son ofèrta saludària .
S'Adam es creat sol, primièr, es perque es presentat coma " l'imatge de Dieu (Gen. 1,26-27)" en cèrca d'amor d'una contrapart liura a son imatge, perque tot lo temps de son eternitat passada èra aquel de la solitud absoluda. Aquò li venguèt insuportable al punt qu'èra prèst a suportar las consequéncias de la libertat qu'anava donar a sas creaturas vivas . La creacion d'Èva a partir d'una de las còstas d'Adam , del temps qu'es dins un sòm mortal , profetiza la creacion de sa Glèisa, l'Elegit compausat de sos fidèls elegits, fruch culhit per sa mòrt expiatòria en Jèsus Crist ; Aquò justifica lo ròtle d'" ajudant " que Dieu atribuís a la femna que sortiguèt d'el e que son nom Èva significa " vida ". L'Elegit " viurà " eternalament , e sus tèrra, a una vocacion d'ofrir a Dieu son " ajuda " , de collaborar umanament dins la realizacion de son projècte qu'a per tòca d'establir l'amor perfièch partejat e sens trabuc dins sos univèrs eternals.              
Lo pecat de desobediéncia dintra dins l'umanitat a travèrs Èva , es a dire , a travèrs la " femna ", simbòl de sos elegits qu'eretaràn aquel pecat original. Tanben, coma Adam, per amor per Èva , en Jèsus Crist , Dieu ven uman per partejar e suportar a la plaça de son Causit , lo castig mortal que sos pecats s'ameritan. L'istòria de la Genèsi es doncas a l'encòp un testimoniatge istoric que revela nòstras originas e lors circonstàncias , e un testimoniatge profètic que revela lo principi salvador del grand projècte amorós del Dieu creator tot poderós.  
Après los sièis primièrs jorns de creacion mencionats dins la Genèsi 1, sièis jorns que profetizan los sièis mila ans reservats per Dieu per sa seleccion dels elegits terrenals, dins la Genèsi 2, jos l'imatge d'un sabbat eternal, lo seten jorn illimitat se dobrirà per aculhir los elegits testats e seleccionats.
Dieu coneis dempuèi lo començament lo resultat de son plan, los noms de sos elegits qu'apareisseràn dins lo corrent de sièis mila ans. Aviá tot lo poder e l'autoritat per jutjar e destruire los angèls rebels sens aver de crear nòstra dimension terrèstra. Mas es justament perque respècta sas creaturas, que l’aiman e que l’aima, qu’organiza una manifestacion universala sus la tèrra creada per aquel objectiu.
Dieu eleva subretot lo principi de vertat. Coma predich dins Psa.51:6, Jèsus definís sos elegits coma " renascuts " o, " nascuts de la vertat " per que sián faches per se conformar a l'estandard de la vertat divina . Segon Joan 18:37, el meteis venguèt per " donar testimòni de la vertat " e se presenta dins Rev. 3:14 jol nom del " Vertadièr ". Aquela exaltacion e glorificacion del principi de vertat es en oposicion absoluda al principi de las mentidas, e los dos principis prenon de formas multiplas. Lo principi de las mentidas a constantament sedusit los abitants de la tèrra al cors de son istòria. Dins los tempses modèrnes, la mentida es venguda la nòrma de l'existéncia. Es adoptat jol tèrme " bluff " dins l'esperit comercial, mas es pasmens lo fruch del diable, " paire de las mentidas " segon Joan 8:44. Al nivèl religiós, la mentida apareis jos la forma de multiplas contrafaccions religiosas que diferís segon los pòbles e los luòcs concernits sus tèrra. E la fe crestiana ela meteissa es venguda l'imatge perfièch de la " confusion " (= Babel) tan nombrosas son sas contrafaccions escuras .                
La mentira es ensenhada d'un biais scientific. Perque contrariament a son apròchi autoritari, la pensada scientifica es incapabla de provesir de pròvas realas de sas teorias evolutivas de las espècias , e dels milions e miliards d'annadas que sos scientifics atribuisson a l'existéncia de la tèrra. En contraste amb aquela pensada scientifica, lo testimoniatge del Dieu creator ofrís fòrça pròvas de sa realitat , perque l'istòria terrèstra ne testimònia de sas accions, que l'inondacion d'aigas ne constituís lo primièr exemple , atestat per la preséncia de fossils marins dins las planas e quitament suls cims de las montanhas mai nautas de la tèrra. A aquel testimòni natural es apondut lo testimòni daissat per l'istòria umana, la vida de Noè, la vida d'Abram, la liberacion dels Ebreus de l'esclavatge egipcian e la naissença del pòble josieu , testimònis oculars vius de lor istòria fins a la fin del mond ; A aquò s'apond lo testimoniatge ocular dels apostòls de Jèsus Crist qu'assistiguèron a sos miracles, a sa crucifixion e a sa resurreccion ; al punt que la paur de la mòrt los daissèt, e seguiguèron lo camin del martiri , lor Mèstre e lor Modèl Jèsus de Nazaret .  
En evocant aquel mot " martiri " me cal aicí dobrir una explicacion.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nòta : confonètz pas lo martiri amb lo castig. 
 
Las doas causas an la meteissa aparéncia exteriora e pòdon doncas èsser aisidament confondudas. Pasmens, aquela confusion a de consequéncias grèvas vist que l'accion punitiva risca d'èsser atribuida al vertadièr causit de Dieu e a l'invèrs l'enfant del diable pòt èsser atribuit un martiri fòrça enganaire per Dieu . Alara, per veire aquò clarament, cal prene en compte l'analisi seguenta que parte d'aqueste principi ; D'en primièr pausem la question : qu'es lo martiri ? Aqueste mot ven del grèc " martus " que significa : testimòni . Qu'es un testimòni ? Es el que rapòrta fidèlament o pas çò qu'a vist, ausit, o çò qu'a comprés sus un subjècte. Lo subjècte que nos interessa aicí es religiós, e demest los que testimònian per Dieu , i a de testimònis vertadièrs e falses. Çò qu'es segur es que Dieu fa la diferéncia entre los dos. La vertat li es coneguda e la benesís perque de son costat, aquel testimòni vertadièr s'esfòrça de se mostrar fidèl en practicant dins las " òbras " tota sa vertat revelada e persevera d'aquel biais fins a l'acceptacion de la mòrt . E aquesta mòrt es lo martiri autentic, perque la vida ofèrta a la mòrt èra en conformitat amb l'estandard de santetat requerit per Dieu per son temps. Se la vida ofèrta es pas dins aquela conformitat, alara es pas un martiri, es un castig que tusta un èsser vivent liurat al diable per sa destruccion, perque beneficia pas de la proteccion e de la benediccion de Dieu. En foncion de la conformitat a l'estandard de vertat requerit per Dieu per cada epòca, l'identificacion del " martiri " se basarà sus nòstra coneissença del jutjament divin revelat dins sas profecias que ciblan lo temps de la fin ; qu'es l'objectiu e lo subjècte d'aqueste trabalh.               
 
Es important de comprene que la vertat a pas cap de poder de convertir una ment rebela ; l'experiéncia del primièr angel creat, nomenat per Dieu , Satan , dempuèi sa rebellion, o pròva. La vertat es un principi al qual los elegits, los que l'aiman e son prèstes a luchar al costat de Dieu en Jèsus Crist, la mentira que li fa mal, se sentiràn naturalament atirats. 
En conclusion, la Revelacion Divina es bastida progressivament sus sièis mila ans d'experiéncias e de testimoniatges viscuts dins las melhoras e piègers condicions. Un temps de sièis mila ans pòt semblar cort, mas per l'òme que dona pas qu'interès real a las annadas de sa pròpria vida, es en realitat un temps pro long per permetre a Dieu d'estendre sus de sègles , e mai precisament sus sièis mila ans , las diferentas fasas de las realizacions de son projècte global . Exclusivament en Jèsus Crist, Dieu dona a sos elegits del temps de la fin, per çò qu'es de sos mistèris e de sas òbras , una compreneson clara reservada per aquel temps final.
 
 
 
 
 
 
 
Gènesi : Un Digest Profètic Vital 
 
Dins aquela compreneson, lo compte rendut de la Gènesi balha las claus fondamentalas de las profecias biblicas de Daniel e de l'Apocalípsis ; e sens aquestes claus, aquest enteniment es inpossíbol. Aquelas causas seràn remembradas quand serà necessari, pendent l'estudi profètic, mas d'ara enlà, cal saber que los mots , " abisme , mar, tèrra, femna ", seràn los portaires d'una idèa especifica de pensada divina dins sa revelacion " Apocalipsi ". Son ligats a tres estapas successivas de la creacion terrèstra. " L'abisme " fa referéncia a la planeta Tèrra completament cobèrta d'aiga sens cap de vida. Puèi, lo segond jorn, aquela de la separacion dels elements, " la mar ", sinonim e simbòl de mòrt, serà poblada sonque per d'animals marins lo 5en jorn ; son environament es ostil per l'èsser uman creat per respirar d'aire. " La tèrra " sortís de " la mar " e serà tanben abitada lo cinquen jorn per d'animals e fin finala, lo sièis jorn, per " l'òme format a l'imatge de Dieu " e la " femna " que serà formada sus una de las còstas de l'òme. Amassa, l'òme e la femna concebreràn dos enfants. Lo primièr « Abèl », tipe de l' elegit esperital ( Abel = Paire es Dieu) serà tuat per la gelosia per son ancian « Caïn » tipe de l'òme carnal, materialista (= aquisicion) profetizant aital lo destin de l'elegit tipe, Jèsus Crist e sos elegits, que patiràn e moriràn coma martirs a causa dels Catolics , dels mercands , « Prostants » . lo temple " , que sas gelosias successivas e agressivas son demostradas e realizadas pendent lo cors de l'istòria terrèstra . La leiçon donada per l'Esperit de Dieu es doncas la seguenta : de l' " abisme " sortisson , successivament , " la mar e la tèrra ", simbòls de las falsas religions crestianas que menan a la perdicion de las anmas. Per designar son assemblada causida, li dona lo mot " femna " qu'es ,                                      s'es fidèla a son Dieu, la « Nòvia » , de l' « anhèl » simbòl pictural del quite Crist profetizat pel mot « òme » (l' Adam ). S'es infidèla, demòra una " femna ", mas pren l'imatge d'una " prostituida ". Aquelas causas seràn totas confirmadas dins l'estudi detalhat presentat dins aquel trabalh e lor importància vitala vendrà evidenta. Podètz aisidament comprene qu'en 2020, los eveniments profetizats dins las profecias de Daniel e de l'Apocalípsis se son , per la màger part , ja estats complits dins l'istòria , e son coneguts pels òmes. Mas foguèron pas identificats pel ròtle esperital que Dieu lor donèt. Los istorians enregistran de faches istorics , mas sonque los profètas de Dieu los pòdon interpretar .          
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fe e incredulitat
 
Per natura, los èssers umans, dempuèi lors originas, son cresents. Mas la cresença es pas la fe. L'òme a totjorn cregut a l'existéncia de Dieu o de divinitats, d'esperits superiors que devián servir e far plaser per fin de pas patir de mal causat per lor colèra. Aquela cresença naturala a contunhat dempuèi de sègles e de millenaris fins als tempses modèrnes, quand las descobèrtas scientificas an pres possession del cervèl de l’òme occidental, que dempuèi es vengut incredul e incredul. Cal notar qu'aquel cambiament caracteriza subretot los pòbles d'origina crestiana. Perque a l’encòp, a l’Orient, a l’Extrèm Orient e en Africa, demorèron las cresenças dins los esperits invisibles. Aquò s'explica per de manifestacions subrenaturalas assistidas per las personas que practican aqueles rites religioses. En Africa, la pròva clara de l'existéncia d'esperits invisibles enebís l'incredulitat. Mas çò qu'aquelas personas sabon pas es que los esperits que se manifèstan poderosament entre eles son en realitat d'esperits demonics rebutats pel Dieu que creèt tota la vida , e condemnats a mòrt sus relambi . Aquelas personas son pas d'increduls , ni d'increduls , coma los occidentals, mas lo resultat es lo meteis, vist que servisson de demònis que los seduson e los tenon jos lor dominacion tiranica. Lor religiositat es del tipe pagan idolatre qu'a caracterizat l'umanitat dempuèi sas originas ; Èva essent estada sa primièra victima.  
En Occident, l'incredulitat es vertadièrament lo resultat d'una causida, perque pauc de personas son pas conscientas de lors originas crestianas ; e demest los defensors de la libertat republicana, i a de personas que citan de mots de la Santa Bíblia , testifiant aital que son pas ignorants de son existéncia. Son pas ignorants dels faches glorioses qu'ela testimònia per Dieu, e pasmens causisson de los prene pas en compte. Es aquel tipe d'incredulitat que l'Esperit nomena incredulitat e qu'es l'oposicion absoluda rebela a la fe vertadièra. Car se pren en compte las pròvas que la vida li balha sus tota la tèrra e particularament dins las manifestacions subrenaturalas dels pòbles africans, l'òme a pas cap de possibilitat de justificar son incredulitat. Las accions subrenaturalas realizadas pels demònis condemnan doncas l'incredulitat occidentala. Lo Dieu Creator dona tanben la pròva de son existéncia , agissent amb poder a travèrs de fenomèns produches per la natura que li es somesa ; de tèrratrems , d'erupcions volcanicas, d'ondas de marèa destructivas , d'epidèmias mortalas , mas totas aquelas causas recebon ara d'explicacions scientificas qu'escurçan e destruson l' origina divina. A l'uèlh, aquel grand enemic de la fe, s'apond l'explicacion scientifica que convenç lo cervèl uman e que l'encoratja a l'encòp dins sas causidas que lo menan a sa perdicion.  
Qué espèra Dieu de sas creaturas ? Seleccionarà d'entre eles los qu'aprovan sas concepcions de vida , es a dire, los qu'embraçan son pensament . La fe serà lo mejan, mas pas la fin. Doncas, " la fe sens òbras " que deu suportar , es dicha coma " mòrta " dins Jacme 2:17. Car si i a vera fe, i a tanben falsa fe. Lo just e lo mal fan tota la diferéncia, e Dieu a pas de mal a identificar l'obedíncia per la destriar de la desobediéncia. En tot cas, demòra lo sol jutge que son opinion decidirà l'avenir eternal de caduna de sas creaturas , vist que l'objectiu de sa seleccion es unic e son ofèrta de vida eternala es obtenguda exclusivament a travèrs de Jèsus Crist . Lo passatge sus tèrra es justificat sonque per ofrir la possibilitat d'aquela seleccion d'elegits etèrnes. La fe es pas lo fruch d'esfòrces e de sacrificis tremends , mas d'un estat natural obtengut o pas per la creatura dempuèi la naissença. Mas quand existís, deu èsser noirit per Dieu, autrament, morís e desapareis.      
La fe vertadièra es una causa rara. Perque contrariament a l'aspècte enganaire de la religion crestiana oficiala , sufís pas de metre una crotz al dessús de la tomba d'una creatura per que las pòrtas del cèl li sián dobèrtas. E o soslinhi perque sembla èsser desconsiderat , Jèsus diguèt dins Mat.7:13-14 : “ Dintratz per la pòrta estrecha. Car larga es la porta e larga es la uia la qual mena a la destruccio , e moti son li qual intran per ley . Mas estrecha es la pòrta e malaisit es lo camin que mena a la vida , e paucs n'i a que la tròban. " Aquel ensenhament es mai confirmat dins la Bíblia dins l'exemple de la deportacion dels josieus en Babilònia, vist que Dieu tròba digne de son eleccion sonque Daniel e sos tres companhs e cinc reis poderoses ; e Ezequiel que viu dins aquel temps . Puèi legissèm dins Ezeq. 14:13-20 : “ Filh de l'òme, se una tèrra peca contra ieu en cometent de transpassions, e ieu l'estiri ma man contra ela, e i trenqui son baston de pan, e li envièri una famina, e i talhèri l'òme e la bèstia, e aqueles tres òmes, Noè, Daniel, e Jòb, i èran , voldrián liberar lor Dieu Dieu ; Se deviái far passar de bèstias salvatjas per la tèrra e la despoblar, e se venguèsse un desèrt per lo qual degun podiá pas passar a causa de las bèstias, e aqueles tres òmes èran al mitan d'aquò, coma ieu vivi , ditz lo Senhor YaHWéH , salvarián pas ni filhs ni filhas, eles sols serián salvats , e la tèrra vendriá un desèrt. O si ieu pòrti una espasa contra aquesta tèrra, e disi : Que una espasa passe per la tèrra , Se n'exterminariái d'òmes e de bèstias, e aqueles tres òmes èran al mitan d'aquò, soi viu ! ditz lo Senhor YaHWéH , salvarián pas ni filhs ni filhas, mas eles sols serián salvats . O se mandavi una pestiléncia dins aquela tèrra, e i vèrsi ma furia amb pestiléncia, per ne talhar l'òme e la bèstia, e Noè, Daniel e Jòb i èran , coma vivi ! ditz lo Senhor YaHWéH , salvarián pas ni filhs ni filhas, mas salvarián lors anmas per lor justícia. « Aprenèm aital qu'al moment de la dilugacion        d'aigas , sonque Noè foguèt trobat digne de salvacion demest las uèch personas protegidas per l'arca.
Jèsus diguèt tornarmai dins Mat.22:14: “ Car fòrça son cridats, mas paucs son causits. « La rason s’explica simplament pel naut gra de l’estandard de santetat requerit per Dieu que vòl prene la primièra plaça dins nòstre còr o pas res. La consequéncia d'aquela exigéncia es opausada a la pensada umanista del mond que plaça l'òme al dessús de tot. L'apostòl Jaume nos avertiguèt contra aquela oposicion, en disent , " Adulterièrs! No saps tu que amistat ab lo mont es enemistat ab Deu . Doncas, qui vòl èsser amic del mond se fa enemic de Dieu . » Jèsus nos ditz tornarmai dins Mat. 10:37 : « Aquel qu'aima son paire o sa maire mai que ieu es pas digne de ieu , e aquel qu'aima son filh o sa filha mai que ieu es pas digne de ieu » .  Alara, se coma ieu, convidatz un amic a respondre a aquel critèri religiós demandat per Jèsus Crist, vos estonatz pas se vos sona fanatic ; Aquò's çò que me passèt, e comprenguèri alara qu'aviái pas que Jèsus coma vertadièr amic ; el, “ lo Vertadièr ” de Rev. 3: 7 . Seràs tanben nomenat integrista, perque te mòstras èsser drech cap a Dieu un legalista, perque aimas e onoras per ton obediéncia sa lei santa; Aquò serà, en partida, lo prètz uman a pagar per far plaser al Senhor Jèsus, tan digne de nòstra autonegacion e de nòstra devocion entièra qu'el demanda .             
La fe nos permet de recebre de Dieu sas pensadas secretas fins a descobrir la magnitud de son projècte prodigiós. E per comprene son plan global, l'elegit deu prene en compte la vida celèsta dels angèls que precediguèt l'experiéncia terrèstra. Car dins aquela societat celestiala, la division de las creaturas e la seleccion dels bons angels fidèls a Dieu foguèron pas menadas a tèrme sus la fe dins lo Crist crucificat o sus son refús coma serà lo cas sus tèrra . Aquò confirma qu'al nivèl universal , la crucifixion del Crist sens pecat es lo mejan de Dieu per condemnar lo diable e sos seguidors e que sus tèrra, la fe en Jèsus Crist representa lo mejan causit de Dieu per far conéisser l'amor que sentís pels sieus causits ​​que l'aiman e l'aprecian. L’objectiu d’aquela demostracion de son autonegacion totala èra de poder condemnar legalament a mòrt de creaturas celèstas e terrèstras rebèlas que partejan pas son sens de l’existéncia. E demest sas creaturas terrèstras, selecciona los qu'embraçan sa pensada , aprovan sas accions e sos jutjaments perque son aptes per partejar son eternitat . A la fin, aurà resolgut lo problèma creat per la libertat donada a totas sas creaturas celestialas e terrèstras, perque sens aquela libertat, l'amor de sas creaturas seleccionadas seriá sens valor e quitament rendut impossible. En efièch, sens libertat, la creatura es pas mai qu'un robòt , amb un comportament automatizat. Mas lo prètz de la libertat serà , a la fin , l'exterminacion de las creaturas rebelas del cèl e de la tèrra.
 
Aquò pròva que la fe se basa pas sus un simple : " Cresètz al Senhor Jèsus e seretz salvat . " Aquestes mots biblics son basats sus çò qu'implica lo vèrb " creire ", a saber, l'obedíncia a las leis divinas que caracteriza la fe vertadièra . Per Dieu, l'objectiu es de trobar de creaturas que li obesisson per amor. Ne trobèt qualques unes demest los angèls celestials e demest sas creaturas umanas terrèstras, ne seleccionèt qualques unes e contunharà de ne seleccionar qualques unes fins a la fin del temps de la gràcia.         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De manjar pel bon moment
 
De la meteissa manièra que lo còrs uman a besonh de noiridura per prolongar sa vida, la fe produsida dins son esperit a tanben besonh de son noiridura esperitala . Tot èsser uman qu'es sensible a la demostracion d'amor donada per Dieu en Jèsus Crist sentís lo desir de far quicòm per el a son torn. Mas cossí podèm far quicòm que Li agrada se sabèm pas çò qu'Espèra de nosautres ? Es la responsa a aquela question que constituirà lo noiriment de nòstra fe. Car " sens fe es impossible de far plaser a Dieu " segon Ebr.11:6. Mas es encara necessari qu'aquela fe li siá renduda viva e agradiua per sa conformitat a sas expectativas. Car lo Senyor Deu omnipotent es lo seu acabador e lo seu Jutge. De multituds de cresents crestians anhelan aver una relacion justa amb lo Dieu del cèl, mas aquela relacion demòra impossibla perque lor fe es pas estada corrèctament noirida. La responsa al problèma nos es donada dins Mat. 24 e 25. Jèsus pòrta son ensenhament a nòstres darrièrs jorns que precedisson pauc lo temps de sa segonda aparicion, aqueste còp dins la glòria de sa divinitat. Lo descriu en multiplicant las imatges en parabòlas : parabòla de la figuièra, dins Mat.24:32 a 34 ; parabòla del ladre de nuèch, dins Mat.24:43 a 51 ; parabòla de las dètz verges, dins Mat. 25 :1 a 12 ; parabòla dels talents, dins Mat.25:13 a 30 ; parabòlas de las fedas e de las fedas, dins Mat. 25:31 a 46. Demest aquelas parabòlas , la mencion de " noiridura " apareis dos còps : dins la parabòla del ladre de nuèch e dins aquela de las fedas e de las cabras perque, malgrat las aparéncias, quand Jèsus ditz , " Aviái fam, e me donètz de manjar ", nos parla dels òmes sens fe, de las noiriduras esperitalas. " Car l'òme viurà pas sonque de pan, mas de tota paraula que sortís de la boca de Dieu ." Mat.4:4 ». Lo manjar de la fe es destinat a lo protegir contra la " segonda mòrt " de Rev. 20 , aquela que li fa pèrdre lo drech de viure eternalament.                  
Dins l'encastre d'aquela reflexion, dirigissètz vòstre agach e atencion cap a aquela parabòla del ladre de nuèch : 
V.42 : “ Velhatz doncas, car sabètz pas quin jorn vòstre Senhor vendrà . ”   
Lo tèma del retorn de Jèsus Crist es definit e son « espèra » provocarà un desvelh esperital als Estats Units d'America del Nòrd, entre 1831 e 1844. Se sona « Adventisme », los membres d'aquel movement essent eles meteisses designats per lors contemporanèus pel tèrme « Adventistas » ; mot pres del latin “ adventus ” que significa : advent.          
V.43 : “ Mas sabètz aquò, que se lo mèstre de l'ostal aviá sauput a quina velhada de la nuèch vendriá lo ladre, auriá gardat e auriá pas daissat que son ostal foguèsse trencat . ”  
Dins aquel vèrs, lo " mèstre de l'ostal " es lo discípol qu'espèra que Jèsus torne, e lo " ladre " fa referéncia a Jèsus meteis. Per aquela comparason, Jèsus nos mòstra l'avantatge de conéisser la data de son retorn. Nos encoratja doncas a lo descobrir, e nòstra escota de sos conselhs condicionarà nòstra relacion amb el.      
V.44 : “ Doncas, sètz tanben prèstes, car lo Filh de l'Òme vendrà a una ora que vos esperatz pas . ”  
Ai corregit , dins aqueste vèrs , lo temps futur dels vèrbs perque dins lo grèc original, aqueles vèrbs son al temps present. En fach, aqueles mots son dichs per Jèsus a sos discípols contemporanèus que lo questionan sus aquel subjècte. Lo Senhor utilizarà, a la fin del temps, aquel tèma " adventista " per tamisar los crestians en los testant de fe profètica; a aquel fin , organizarà successivament dins lo temps , quatre expectativas « adventistas » ; cada còp justificat per una novèla lutz donada per l'Esperit, los tres primièrs concernent los tèxtes profètics de Daniel e de l'Apocalípsis.      
V.45 : “ Qual es doncas lo servicial fidèl e savi, que son senhor a mes cap de son ostal, per lor donar lor manjar a temps? »  
Atencion a pas s'enganar dins vòstre jutjament, perque lo " manjar " que se parla dins aqueste vèrs es just davant vòstres uèlhs. Òc, es aquel document al qual donèri lo nom " Explicatz Daniel e Revelacion a ieu " que constituís aquel " aliment " esperital indispensable per noirir vòstra fe, perque pòrta de Jèsus Crist, totas las responsas a las questions que podètz legitimament pausar, e al delà d'aquelas responsas, de revelacions inesperadas, coma la vertadièra data del retorn de Jèsus Crist que nos comet fins al quatre e 30 " Adventista " " esperant ".          
Essent personalament preocupat per aquel verset, vos presenti aquel document, lo fruch de ma fidelitat al Dieu de la vertat e de ma prudéncia, perque vòli pas èsser susprés del retorn de Jèsus Crist. Jèsus revela aicí son plan pel temps de la fin. A provesit per aquel temps, un " aliment " qu'es convenent per noirir la fe de sos elegits qu'espèran en fidelitat son retorn gloriós. E aquel " manjar " es profètic.    
V.4 6 : “ Benedit es aquel servidor, que son mèstre, quand vendrà , trobarà a far aquò ! »   
Lo contèxte de son retorn gloriós es aicí confirmat, es aquel de la quatrena esperança " adventista ". Lo servicial concernit es en efièch ja fòrça content de conéisser la pensada revelada de Dieu , es a dire, son jutjament sus la fe dels òmes. Mas aquela beatitud s'estendrà e concernirà totes los que , en recebent aquela darrièra lutz divina , la propagaràn a lor torn e la partejaràn amb los elegits escampilhats per la tèrra , fins al retorn efectiu de Jèsus Crist.  
V.4 7 : “ Verament vos disi, lo farà cap de totas sas possessions. »  
Los bens del Senhor concerniràn, fins a son retorn, las valors esperitalas. E lo servidor ven per Jèsus lo gardian de son tresaur esperital ; lo depaus exclusiu de sos oracles e de sa lutz revelada. Après aver legit aquel document entièr, poiretz veire qu'exagerissi pas en nomenant sa revelacion profètica biblica un " tresaur ". Quin autre nom poiriái donar a una revelacion que protegís de la " segonda mòrt " e dobrís lo camin que mena a la vida eternala ? Perqué dissipa e fa desaparéisser la possibilitat de dobte fatala a la fe e a la salvacion.      
V.4 8 : “ Mas s'es un servidor marrit, e ditz dins el meteis , mon senhor tarda sa venguda ;   
La vida creada per Dieu es del tipe binari. Tot a son contrari absolut. E Dieu presentèt als umans dos camins, dos biaisses de menar sas causidas : la vida e lo ben, la mòrt e lo mal ; lo blat e la palha ; las fedas e la cabra , la lutz e las tenèbras . Dins aquel vèrs, l'Esperit cibla lo servicial marrit, mas un servicial pasmens, que designa la fe falsa pas noirida per Dieu e subretot, la fe crestiana falsa qu'acaba per aténher e concernir la quita fe adventista, dins nòstre temps de fin. Recebent pas mai de lutz de Jèsus Crist perque refusèt çò que li foguèt presentat entre 1982 e 1991 e qu'anoncièt sa venguda per 1994 , aquel Adventisme ailà, produtz un fruch de malvolença que resultèt dins la radiacion del messatgièr de Dieu en novembre de 1991. Notem que Jèsus revela las pensadas amagadas « del còr que ditz en el meteis : Car las aparéncias de comportament religiós exterior son extrèmament enganadoras ; Lo formalisme religiós remplaça la vertadièra fe viva plena de zel per la vertat.       
V.49 : “… se comença de batre sos companhs, se manja e beu amb los embriacs, ”  
L'imatge es un pauc anticipat a aqueste moment , mas la radiacion exprimís clarament , en temps de patz, l'oposicion e la lucha qu'exprimisson e precedisson la persecucion reala que vendrà ; Es pas qu'una question de temps. Dempuèi 1995, l'adventisme institucional " manja e beu amb d'embriagats " fins a la mesura qu'a fach una aliança amb los protestants e los catolics en dintrant dins l'aliança ecumenica. Car dins Rev. 17:2, en ciblant la fe catolica nomenada " Babilònia la Granda " , e la fe protestanta nomenada " la tèrra " , l'Esperit ditz , " Amb ela los reis de la tèrra cometèron la fornicacion, e los abitants de la tèrra foguèron embriagats amb lo vin de sa fornicacion " .             
V.5 0 : “ ... lo mèstre d'aquel servicial vendrà un jorn que l'espèra pas e a una ora que coneis pas, ”  
La consequéncia de refusar la lutz concernent la tresena expectativa adventista , e la data 1994, apareis fin finala jos la forma d'ignorança del temps del retorn vertadièr de Jèsus Crist , es a dire, la quatrena expectativa adventista del plan divin. Aquela ignorància es la consequéncia de la trencadura de la relacion amb Jèsus Crist, doncas podèm deduire çò seguent : los adventistas plaçats dins aquela situacion tragica son pas pus als uèlhs de Dieu, es a dire, dins son jutjament, « adventistas » .    
V.51 : “ ...lo talharà en tròces, e li donarà una part amb los ipocritas : i aurà de plors e de trencaduras de dents. »  
L'imatge exprimís la colèra que Dieu infligirà als faus servicials que lo traïguèron. Noti dins aquel vèrs lo tèrme " ipocritas " per lo qual l'Esperit designa los falses crestians dins Dan 11:34, mas una lectura mai larga es necessària per comprene lo contèxte del temps ciblat per la profecia, qu'inclutz los vèrses 33 e 35 : " e los mai savis d'entre eles instruiràn la multitud. N'i a que sucumbiràn per un temps a l'espasa e a la flama, a la captivitat e al pilhatge. Dins lo temps que tombaràn, seràn ajudats un pauc, e fòrça se jonheràn a eles per l'ipocrisia . Alcuns de li savis cagiren afin que sian afinatz e purificatz e blanquis entro al temps de la fin ; » Lo « servidor marrit » es doncas aquel que traïs las expectativas de Dieu , son Mèstre, e el rejonh, « fins a la fin dels tempses », l'acamp dels « ipocritas » . Parteja , d' alara enlà , amb eles , la colèra de Dieu que los tusta fins al darrièr jutjament , ont son aniquilats, consumits dins lo « lac de fuòc » que dona la « segonda mòrt » definitiva , segon Rev. 20:15 : « Qui que siá que foguèt pas trobat escrich dins lo libre de la vida foguèt getat dins lo lac de fuòc » .                   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
L'istòria revelada de la fe vertadièra
 
Vertadièra fe
I a fòrça causas a dire sul tèma de la fe vertadièra, mas prepausi ja aquel aspècte que me sembla èsser una prioritat. Tot aquel que vòl aver una relacion amb Dieu deu saber que son concèpte de vida sus tèrra e dins lo cèl es lo contrari complet de nòstre sistèma sus tèrra qu'es bastit sus las pensadas fièras e malvadas inspiradas pel diable ; son enemic, e aquel de sos vertadièrs elegits. Jèsus nos donèt lo biais d'identificar la fe vertadièra : " Per lors fruches los coneissètz ." Las gents culhisson de rasims d'espinas, o de figas de cards? (Mat.7,16)». Sus la basa d'aquela declaracion, siátz segur que totes los que revendican son nom e qu'expausan pas sa doçor, sa servicialitat, son autonegacion, son esperit de sacrifici, son amor de la vertat e son zel per l'obedíncia als comandaments de Dieu, son pas jamai estats e seràn pas jamai sos servicials ; Es çò que 1 Cor. 13 nos ensenha en definissent lo carisma de la santetat vertadièra ; çò qu'es requerit pel jutjament just de Dieu : vèrs 6 : " se regaudís pas de l'injustícia, mas se regaudís de la vertat ."        
Cossí podèm creire que lo perseguit e lo perseguidor son jutjats per Dieu de la meteissa manièra ? Quina es la semblança entre Jèsus Crist, crucificat volontàriament, e l'inquisicion papala romana o Joan Calvin, que sometèt d'òmes e de femnas a la tortura fins a lor mòrt ? Per pas veire la diferéncia, cal ignorar los mots inspirats dels escriches biblics. Aquò èra lo cas, abans que la Bíblia foguèsse espandida dins lo mond entièr, mas dempuèi qu'es estada disponibla pertot sus tèrra ; Quinas excusas pòdon justificar las errors de jutjament umanas ? N'i a pas cap. Doncas, la colèra divina que ven serà fòrça granda e incontrolabla.    
Los tres ans e mièg pendent los quals Jèsus trabalhèt dins son ministèri terrèstre nos son revelats dins los Evangèlis, per que poscam conéisser l'estandard de la fe vertadièra dins l'opinion de Dieu ; lo sol qu'impòrta. Sa vida nos es ofèrta coma modèl ; un modèl que devèm imitar per èsser reconegut per el coma sos discípols. Aquela adopcion implica que partejam sa concepcion de la vida eternala que prepausa. L'egoïsme es ailà fòrabandit, e tanben l'orgulh devastator e destructor. I a pas de plaça per la brutalitat e la malvolença dins la vida eternala ofèrta sonque als elegits reconegut pel quite Jèsus Crist. Son comportament èra pacificament revolucionari, car el, lo Mèstre e Senhor, se faguèt lo servicial de totes, se davalant al punt de lavar los pès de sos discípols, per fin de donar un sens concret a sa condemnacion de las valors fièras manifestadas pels caps religioses josieus de son temps ; causas que caracterizan encara los religioses josieus e crestians uèi lo jorn. En oposicion absoluda, l' estandard revelat en Jèsus Crist es l'estandard de la vida eternala.   
En mostrant a sos servicials lo biais d'identificar lors enemics, los falses servicials de Dieu, Jèsus Crist agiguèt per salvar lors èimes. E sa promessa d'èsser, fins a la fin del mond, " al mitan " de sos elegits, es tenguda e consistís a los esclairar e los protegir pendent tot lo temps de lor vida terrèstra. Lo critèri absolut de la fe vertadièra es que Dieu demòra amb sos elegits. Son pas jamai privats de sa lutz e de son esperit sant. E se Dieu se retira, es perque l'elegit es pas pus un ; son estatut esperital cambièt dins lo jutjament just de Dieu. Perque son jutjament s'adapta al comportament de l'òme. A nivèl individual, los cambiaments demòran possibles dins las doas direccions ; de ben a mal o de mal a be. Mas aquò es pas lo cas al nivèl collectiu dels grops e institucions religiosas, que càmbian pas que de bon a marrit, quand s'adaptan pas als cambiaments instituits per Dieu. Dins son ensenhament, Jèsus nos ditz : " Un bon arbre pòt pas portar de marrit fruch, coma un marrit arbre pòt pas portar de bon fruch (Mat.7:18)." Nos donèt aital de comprene que, pr'amor de son fruch abominable, la religion catolica es un " marrit arbre " e que demorarà, a travèrs sa falsa doctrina, aital, quitament quand, privada de sosten monarquic, quitarà de perseguir las gents. E aital es amb la religion anglicana creada per Enric VIII per justificar sos adultèris e crimes ; Quina valor pòt Dieu donar a sos descendents, monarcas successors ? Aquò es tanben lo cas per la religion protestanta calvinista, doncas que son fondator, Joan Calvin, èra temut a causa de sa reputacion de duretat de caractèr e de las nombrosas execucions que legitimèt dins sa vila de Genèva, d'un biais fòrça similar a las practicas catolicas de son temps, al punt de las despassar . Aquel protestantisme èra pas susceptible d'agradar al doç Senhor Jèsus Crist, e pòt pas en cap de cas èsser pres coma un modèl de la fe vertadièra. Aquò es tan verai que dins sa revelacion a Daniel, Dieu ignora la Reforma protestanta, visant sonque lo regim papal de 1260 ans, e lo temps de l'establiment dels messatges de l'Aventisme del Seten Jorn, portaires de vertats divinas reveladas, dempuèi 1844, fins a la fin del mond, que ven, en 2030.           
 
Las contrafaccions religiosas istoricas diabolicas an totas d'aspèctes que semblan al modèl aprovat de Dieu, mas i correspondon pas jamai. La fe vertadièra es constantament noirida per l'Esperit de Crist, la fe falsa non. La fe vertadièra pòt explicar los mistèris de las profecias biblicas divinas, la fe falsa o pòt pas. I a fòrça interpretacions de profecias que circulan dins lo mond, caduna mai fantasiosa que la darrièra. A la diferéncia d'eles, mas interpretacions son obtengudas unicament a partir de citacions de la Bíblia ; lo messatge es doncas precís, estable, coerent e en conformitat amb la pensada de Dieu que ne s'escarta pas jamai ; e lo Totpoderós o vei.  
 
 
 
 
 
 
 
 
Nòtas preparatòrias pel libre de Daniel
 
 
Lo nom Daniel significa Dieu es mon Jutge. La coneissença del jutjament de Dieu es una basa principala de la fe, perque mena la creatura a l'obedíncia a sa volontat revelada e compresa, la sola condicion per èsser benesida per el en tot moment. Dieu cèrca l'amor de sas creaturas que lo fan real e lo demostran a travèrs lor fe obedienta. Lo jutjament de Dieu es doncas revelat a travèrs sas profecias qu'utilizan de simbòls coma dins las parabòlas de Jèsus Crist. Lo jutjament de Dieu es revelat pel primièr còp dins lo libre de Daniel mas pausa pas que las basas principalas per son jutjament sus l'istòria religiosa crestiana que serà revelada en detalh dins lo libre de l'Apocalípsis.
Dins Daniel, Dieu revela pauc, mas aquel pauc quantitatiu es de granda importància qualitativa , perque constituís lo fondament de l'Apocalípsi profètica globala. Los arquitèctes de bastiment sabon cossí la preparacion del chantièr es decisiva e determinanta. En profecia, aquò's lo ròtle donat a las revelacions recebudas pel profèta Daniel. En efièch, quand lors significacions son clarament compreses, Dieu atenh lo doble objectiu de provar son existéncia e de donar a sos elegits las claus per comprene lo messatge liurat per l'Esperit. Dins aquela « pichona causa » trobam tot çò meteis : l'anóncia d'una succession de quatre empèris dominants universals dempuèi l'epòca de Daniel (Dan. 2, 7 e 8); la datacion oficiala del ministèri terrèstre de Jèsus Crist (Dan. 9) ; l'anóncia de l'apostasia crestiana en 321 (Dan. 8), lo règne papal de 1260 ans entre 538 e 1798 (Dan. 7 e 8) ; e l' aliança " adventista " (Dan. 8 e 12) de 1843 (fins a 2030). Apondi a aquò, Dan 11 que, coma o veirem, revela la forma e l'evolucion de la Guèrra Mondiala nucleara terrèstra finala que demòra encara a èsser acomplida abans lo retorn gloriós del Dieu Salvador.         
Subtilament, lo Senhor Jèsus Crist evoquèt lo nom de Daniel per se remembrar son importància per la novèla aliança. “ Quand veiretz doncas l'abominacion de la desolacion, que parlava lo profèta Daniel , de pè dins lo luòc sant, qui que siá que legisca, que comprenga. ( Mat.24:15 ) »   
 
Se Jèsus testifiquèt en nom de Daniel, èra perque Daniel aviá recebut d'El los ensenhaments concernent sa primièra venguda e son retorn gloriós, mai que cap d'autre abans el. Per que mas paraulas sián plan compresas, es necessari de saber que lo Crist que venguèt del cèl se presentèt prèviament a Daniel jol nom " Miquèl " , dins Dan.10:13-21, 12:3 e aquel nom es pres per Jèsus Crist dins Rev.12:7. Aqueste nom “ Micaël ” es mai conegut dins sa forma catolica latina Michel, lo nom donat al celèbre Mont Saint-Michel en França bretona. Lo libre de Daniel apond de detalhs numerics que nos permeton de conéisser l'annada de sa primièra venguda. Voldriái soslinhar que lo nom " Miquèl " vòl dire : Qual es coma Dieu ; e lo nom " Jèsus " se traduch per : YaHWéH salva. Los dos noms concernisson lo grand Dieu creator, lo primièr amb lo títol celèst, lo segond amb lo títol terrenal.           
La revelacion de l'avenir nos es presentada coma un jòc de construccion de mai d'estatges. Als primièrs jorns del cinèma, per crear d'efièches de relèu dins los dessenhs animats, los realizators utilizavan de placas de veire que lors diferents motius pintats, un còp superpausats, donavan una imatge sus divèrses nivèls. Aital es amb la profecia concebuda per Dieu.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Tot comença dins Daniel
 
LO LIBRE DE DANIEL
 
Vosautres que legissètz aquela òbra, sabètz que lo Dieu Totpoderós illimitat es viu, e mai se s'amaga. Aqueste testimoniatge del " profèta Daniel " foguèt escrich per vos convéncer d'aquò. Pòrta lo sagèl del testimoniatge de l'anciana e de la novèla aliança perque Jèsus la mencionèt dins las paraulas adreçadas a sos discípols. Son experiéncia revèla l'accion d'aquel Dieu bon e just. E aquel libre nos permet de descobrir lo jutjament que Dieu passa sus l'istòria religiosa de son monoteïsme , josieu dins una primièra aliança, puèi crestiana , dins sa novèla aliança , bastida sus la sang versada per Jèsus Crist , lo 3 d'abril 30 de son epòca. Qual melhor que " Daniel " pòt revelar lo jutjament de Dieu ? Son nom significa " Dieu es mon jutge " . Aquelas experiéncias viscudas son pas de faulas , mas lo testimòni de la benediccion divina de son modèl de fidelitat. Dieu lo presenta coma una de las tres personas que salvariá en malur dins Ezeq 14:14-20. Aquestes tres tipes de l'elegit son " Noè, Daniel e Jòb " . Lo messatge de Dieu nos ditz clarament que quitament en Jèsus Crist, se semblam pas a aqueles modèls, la pòrta de la salvacion nos demorarà barrada. Aqueste messatge confirma lo camin estrech, lo camin estrech o la pòrta estrecha per la quala los elegits devon passar per dintrar dins lo cèl, segon l'ensenhament de Jèsus Crist. L'istòria de " Daniel " e de sos tres companhs nos es presentada coma lo modèl de la fidelitat que Dieu salva dins los jorns de destressa.           
Mas i a tanben dins aquela istòria de la vida de Daniel la conversion de tres reis poderoses que Dieu capitèt a arrancar al diable qu'adoravan dins l'ignorança completa. Dieu faguèt d'aqueles emperaires los pòrtavotz mai poderoses de sa causa de l'istòria umana, los primièrs, mas tanben los darrièrs, perque aqueles òmes modèl desapareisseràn e la religion, las valors, la morala, declinaràn constantament. Per Dieu , arrancar una anma es una lucha longa e lo cas del rei Nabucodonosor es un modèl extrèmament revelador del genre. Confirma la parabòla de Jèsus Crist, aquel " Bon Pastor " que daissa son tropèl per cercar la feda perduda.    
 
 
 
 
 
Daniel 1
 
Dan 1:1 Dins lo tresen an del règne de Joiaquim rei de Juda venguèt Nabucodonosor rei de Babilònia a Jerusalèm e l'assetgèt. 
1a- En lo terç an del regne de Joiaquim rey de Juda .
Règne de Jehoïacim pendant 11 ans de – 608 à – 597. 3e année en – 605.
1b- Nabucodonosor
Aquò's la traduccion babiloniana del nom del rei Nabucodonosor, que significa, " Nabu protegís mon filh ainat ." Nabu es lo dieu mesopotamian de la coneissença e de l'escritura. Podèm ja comprene que Dieu a l'intencion de veire aquel poder sus la coneissença e l'escritura li restaurat.  
Dan 1:2   E lo Senhor liurèt dins sa man Joiaquim rei de Juda, e qualques unes dels vases de l'ostal de Dieu. Nabucodonosor menèt los vaissels a la tèrra de Sinar, a l'ostal de son dieu, e los metèt dins l'ostal del tresaur de son dieu.
2a- Lo Senhor liurèt Joiaquim rei de Juda dins sas mans 
L'abandon de Dieu del rei josieu es justificat. 2Ch.36:5 : Joj a kim aviá vint e cinc ans quand comencèt de regnar, e regnèt onze ans a Jerusalèm. Faguèt çò que èra mal davant lo Senhor son Dieu .  
2b- Nabucodonosor menèt los vaissels a la tèrra de Sinar, a l'ostal de son dieu, e los metèt dins l'ostal del tresaur de son dieu.
 Aquel rei es un pagan, coneis pas lo Dieu vertadièr qu'Israèl servís mas s'ocupa d'onorar son dieu : Bel. Après sa conversion futura, servirà lo Dieu vertadièr de Daniel amb la meteissa fidelitat.   
Dan 1:3   Alara lo rei ordonèt a Aspenaz, son cap eunuc, de menar qualques unes dels filhs d'Israèl, de la descendéncia reiala, e de la familha nòbla,
Dan 1:4   joves òmes sens taca, plan agradables, savis, comprenents, e erudits, capables de servir dins lo palais del rei, que serián ensenhats la literatura e la lenga dels Caldèus.
4a- Lo rei Nabucodonosor sembla amical e intelligent, e es sonque interessat a ajudar los enfants josieus a s'integrar amb succès dins sa societat e sas valors.
Dan 1:5   E lo rei lor fixèt una porcion quotidiana de la carn de sa taula e del vin que beviá: per que los poguèsse menar tres ans, e a la fin d'aqueles ans serviguèsson lo rei.
5a- Los bons sentiments del rei son evidents. Parteja amb los joves çò que s'ofrís a el meteis, de sos dieus a son manjar.
Dan 1:6   E demest eles i aviá dels filhs de Juda, Daniel, e Hanania, e Misael e Azarias.
6a- De totes los joves josieus menats a Babilònia, sonque quatre d'eles demostrarián de leialtat modèl. Los faches que seguisson son organizats per Dieu per tal de mostrar la diferéncia del fruch portat per los que lo servisson e los que benesís e los que lo servisson pas e los qu'ignora.
Dan 1:7   E lo prince dels eunucs lor donèt de noms: a Daniel lo nom de Beltesasar, a Hanania lo nom de Sadrac, a Misael lo nom de Mesac, e a Azarias lo nom d'Abednego.
7a- L'intelligéncia es partejada per aqueles joves josieus qu'acceptan de portar de noms pagans impausats pel venceire. Lo nomenatge es un signe de superioritat e un principi ensenhat pel Dieu vertadièr. Gen.2:19 : E de la tèrra lo Senhor Dieu, que formèt totas las bèstias del camp e totas las aucèls del cèl, las portèt a Adam per veire cossí los apelariá: e tot çò qu'Adam apelava cada creatura viva, aquò èra son nom. 
7b- Daniel " Dieu es mon jutge " es renomenat Beltesasar : " Bèl protegirà ". Bel designa lo diable qu'aqueles pòbles pagans serviguèron e onoravan dins tota ignorància, victimas d'esperits demonics.     
 Hanania " Gràcia o Don de YaHWéH " ven " Shadrac " inspirat per Aku . Aku èra lo dieu de la luna a Babilònia.      
 Mishael " Qual es la justícia de Dieu " ven Meshach " qu'aperten a Aku ".     
 Azarias " L'Ajuda o l'Ajuda es YaHWéH " ven " Abed-Négo " " Servidor de Nego " , e aquí ja, lo dieu solar dels Caldèus.      
Dan 1:8   Daniel decidiguèt de se contaminar pas amb lo manjar del rei o amb lo vin que lo rei beviá e demandèt al cap eunuc que se contaminèsse pas.
8a- Es plan de portar un nom pagan quand sètz vencut, mas de vos contaminar al punt de portar vergonha a Dieu es demandar tròp. La leialtat dels joves òmes los mena a s'abstenir dels vins e de las carns del rei perque aquelas causas son tradicionalament presentadas a las divinitats paganas onoradas a Babilònia. Lor joventut manca de maduretat e rasonan pas encara coma Paul, lo testimòni fidèl del Crist que considèra las divinitats falsas coma res (Rom. 14 ; 1 Cor. 8). Mas per paur de chocar los febles de fe, agís coma eles. S'agís del biais contrari, comet pas de pecat, perque son rasonament es corrècte. Dieu condemna la contaminacion comesa volontàriament amb plena coneissença e consciéncia ; dins aquel exemple, la causida intencionala d'onorar de dieus pagans.  
Dan 1:9   E Dieu donèt a Daniel gràcia e gràcia davant lo prince dels eunucs.
9a- La fe dels joves es demostrada per lor paur de desagradar a Dieu ; Los pòt benesir. 
Dan 1:10   E lo prince dels eunucs diguèt a Daniel: Temi mon senhor lo rei, que vos a fixat çò que manjaretz e beuretz; car perqué deuriá veire vòstra cara mai deprimida qu'aquela dels joves de vòstra edat? Expausariás mon cap al rei.
Dan 1:11   Alara Daniel diguèt al maire que l'eunuc en cap aviá donat la supervision de Daniel, Hanania, Misael e Azarias.
Dan 1:12   Provatz vòstres servicials dètz jorns, e daissatz manjar d'èrbas e beure d'aiga.
Dan 1:13   Alara agacharàs nòstra cara, e la cara dels joves que manjan de la carn del rei, e tractaràs amb tos servicials segon çò que veiràs.
Dan 1:14   E lor donèt çò que demandèron, e los testèt dètz jorns.
Dan 1:15   E a la fin de dètz jorns semblavan melhors e mai gròsses que totes los joves que manjavan de la carn del rei.
15a- Una comparason esperitala pòt èsser facha entre los " dètz jorns " de Daniel e l'experiéncia de sos tres companhs , amb los " dètz jorns " d'annadas profeticas de persecucion dins lo messatge " Esmirna " de Rev. 2:10. En efièch, dins las doas experiéncias, Dieu revela lo fruch amagat d'aqueles que pretendon èsser sos seguidors.      
Dan 1:16   Lo maire prenguèt lor manjar e lor vin, e lor donèt de legums.
16a- Aquesta experiéncia mòstra cossí Dieu pòt trabalhar sus l'esperit dels òmes per favorizar sos servicials segon sa santa volontat. Perque lo risc pres pel maire del rei èra grand e Dieu deviá intervenir per qu'acceptèsse las proposicions fachas per Daniel. L'experiéncia de fe es un succès.
Dan 1:17 E   Dieu donèt a aqueles quatre joves òmes coneissença, e compreneson en totas las letras, e saviesa; e Daniel expliquèt totas las visions e los sòmis.
17a- Deus atorga a aquests quatre jovens conexensa, enteniment en totas letras, e saviesa
Tot es un don del Senhor. Los que lo coneisson pas, sabon pas quant depend d'El se son intelligents e savis o ignorants e fòls.
1 7 b- e Daniel expliquèt totas las visions e los sòmis.
Lo primièr a mostrar sa fidelitat, Daniel es onorat per Dieu que li dona lo don de la profecia. Aquò èra lo testimòni que donèt dins son temps, al fidèl Josèp, captiu dels Egipcians. Demest las ofèrtas de Dieu, Salomon causiguèt tanben la saviesa ; e per aquela causida, Dieu li donèt tot lo demai, glòria e riquesa. Daniel experimentarà, a son torn, aquela elevacion bastida per son Dieu fidèl. 
Dan 1:18   Al moment que lo rei aviá fixat que foguèsson menats, lo prince dels eunucs los presentèt a Nabucodonosor.
Dan 1:19   E lo rei parlèt amb eles; e entre tots aquests jovens no fo trobat negun semblant a Daniel, Hanania, Misael e Azarias. Foguèron doncas admeses al servici del rei.
Dan 1:20   Ara en totes los afars de saviesa e d'enteniment, que lo rei los demandèt, los trobèt dètz còps melhors que totes los magicians e astrològs qu'èran dins tot son reialme.
20a- Dieu mòstra aital " la diferéncia entre los que lo servisson e los que lo servisson pas ", çò qu'es escrich dins Mal 3:18 . Los noms de Daniel e de sos companhs dintraràn dins lo testimoniatge de la Santa Bíblia, perque lors demostracions de fidelitat serviràn de modèls per encoratjar los elegits fins a la fin del mond.  
Dan 1:21   Atal foguèt Daniel fins al primièr an del rei Cir.
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 2
 
 
Dan 2:1   Dins lo segond an del règne de Nabucodonosor Nabucodonosor somièt de sòmis. Èra inquiet dins l'esperit, e podiá pas dormir.
1a- Alara, en – 604. Dieu se manifèsta dins l'esperit del rei.
Dan 2:2   Alara lo rei mandèt cridar los magicians, los astrològs, los encantaires e los Caldèus, per li contar sos sòmis. Venguèron e se presentèron davant lo rei.
2a- Lo rei pagan se vira alara cap a las personas qu'a, fins alara, fisadas, cadun essent un especialista dins son domeni.
Dan 2:3   E lo rei lor diguèt: Ai somiat un sòmi; Mon esperit es agitat, e m'agradariá de conéisser aquel sòmi.
3a- Dix lo rey : Aquest sompni vuelh saber ; parla pas de son sens.  
Dan 2:4   Los Caldèus respondèron al rei en aramèu: O rei, vivètz per totjorn. Digatz-lo als vòstres servicials, e vos donarem l'interpretacion.
Dan 2:5   E lo rei parlèt, e diguèt als Caldèus: La causa es partida de ieu. Se me fasètz pas conéisser lo sòmi e son interpretacion, seretz esquiçats a tròces, e vòstres ostals seràn redusits ​​a un molon d'escombrarias.
5a- L'intransigéncia del rei e la mesura extrèma que pren son excepcionalas e inspiradas per Dieu que i crea los mejans de confondre lo charlatanisme pagan e de revelar sa glòria a travèrs sos servicials fidèls.
Dan 2:6   Mas se me contatz lo sòmi e son interpretacion, recebretz de ieu de dons e de recompensas e de grand onor. Doncas, digatz-me lo sòmi e son interpretacion.
6a- Aquestes dons, presents, e grands onors , Dieu prepara per sos fidèls elegits.
Dan 2:7   Respondèron lo segond còp: Que lo rei conte a sos servicials lo sòmi, e li donarem l'interpretacion.
Dan 2:8   E lo rei parlèt, en disent: "Vesi de vertat que ganhatz de temps, perque vesètz que la causa m'es escapada."
8a- Lo rei demanda a sos savis quicòm qu'es pas jamai estat demandat abans e el o fa pas.
Dan 2:9   Se me fasètz pas conéisser lo sòmi, lo meteis jutjament vos englobarà totes ; te vòles preparar a me dire de mentidas e de falsetats, del temps qu'espèras que los tempses cambièsson. Doncas, digatz-me lo sòmi, e sauprai se sètz capable de me donar l'explicacion.
9a- te vòls preparar a me dire de mentidas e de falsetats, del temps qu'espèras que los tempses cambièsson
 Es sus aquel principi que fins a la fin del mond, totes los faus vejaires e devinaires venon rics.
9b- Doncas, digatz-me lo sòmi, e sauprai se sètz capable de me donar l'explicacion.
 Pel primièr còp aquel rasonament logic se manifèsta dins las pensadas d'un òme. Los charlatans an un moment aisit de dire a lors clients ingenus e tròp creduls tot çò que vòlon. La demanda del rei revèla lors limits.
Dan 2:10   Los Caldèus respondèron al rei: I a pas cap d'òme sus la tèrra que pòsca dire l'afar del rei. jamai cap de rei, per grand e poderós que siá, a demandat una tala causa a cap de mag, d'astròleg o de caldèu.
10a- Lors paraulas son vertadièras, vist que fins alara, Dieu aviá pas intervengut per los desmascarar, per que comprenguèsson qu'es lo sol Dieu, e que lors divinitats paganas son de res e d'idòlas bastidas per las mans e las ments dels òmes liurats als esperits demonics.
Dan 2:11   La demanda del rei es dura; I a pas degun que pòsca dire al rei levat los dieus, que lor abitacion es pas entre los òmes.
11a- Los savis exprimisson aicí una vertat innegabla. Mas en disent aquelas causas, admeton qu'an pas cap de relacion amb los dieus , del temps que tot lo temps son consultats per de personas enganadas que pensan qu'obtendràn de responsas de las divinitats amagadas a travèrs d'eles. Lo desfís del rei los desmasca. E per aténher aquò, caliá aver la saviesa imprevisibla e infinida del Dieu vertadièr, ja sublimament revelada en Salamon, aquel mèstre de la saviesa divina.
Dan 2:12   Alara lo rei foguèt enrabiat e fòrça enrabiat. Ordonèt que totes los savis de Babilònia foguèsson destruches.
Dan 2:13   E la senténcia foguèt publicada, e los savis foguèron mes a mòrt: e cerquèron Daniel e sos companhs per los destruire.
13a- Es en plaçant sos pròpris servicials abans la mòrt que Dieu los levarà en glòria amb lo rei Nabucodonosor. Aquela estrategia profetiza l'experiéncia finala de la fe adventista ont los elegits esperaràn la mòrt decretada pels rebels per una data determinada. Mas aquí encara la situacion serà inversada, perque los mòrts seràn aqueles rebels que se tuaràn los uns los autres quand lo Crist poderós e victoriós apareisserà dins lo cèl per los jutjar e los condemnar.
Dan 2:14   Alara Daniel parlèt amb prudéncia e saviesa a Ariòc, lo capitani de la garda del rei, qu'èra sortit per tuar los savis de Babilònia.
Dan 2:15   Alara parlèt e diguèt a Arioc lo capitani del rei: Perqué la senténcia del rei es tan severa? Arjòc expliquèt l’afar a Danièl.
Dan 2:16   E Daniel venguèt al rei, e li demandèt que li donèsse de temps per que poguèsse explicar al rei l'interpretacion.
16a- Daniel agís segon sa natura e sa experiéncia religiosa. Sap que sos dons profètics li son donats per Dieu, en qui es acostumat de pausar tota sa fisança. En aprenent çò que lo rei demanda, sap que Dieu a las responsas, mas es sa volontat de las li far conéisser ? 
Dan 2:17   Alara Daniel tornèt a l'ostal e contèt l'afar a Hananias, e Misael e Azarias, sos companhs.
17a- Los quatre joves demòran dins l'ostal de Daniel. " D'aucèls d'una pluma s'amassan " e representan l'assemblada de Dieu. Quitament abans Jèsus Crist, " ont dos o tres s'amassan en mon nom, i soi ieu al mitan d'eles " ditz lo Senhor. L'amor fraire unís aqueles joves que demòstran un bèl esperit de solidaritat.    
Dan 2:18   per implorar la misericòrdia del Dieu del cèl, per que Daniel e sos companhs sián pas destruches amb lo rèsta dels savis de Babilònia.
18a- Fàcia a una menaça tan fòrta per lor vida, la pregària ardenta e lo june sincèr son las solas armas dels elegits. O sabon e esperaràn la responsa de lor Dieu que lor a ja donat tant de pròva que los aima. A la fin del mond, los darrièrs elegits ciblats pel decrèt de mòrt agiràn del meteis biais.
Dan 2:19   Alara lo secret foguèt revelat a Daniel dins una vision dins la nuèch. E Daniel benehi lo Deu del cel.
19a- Demandat per sos elegits, lo Dieu fidèl es aquí, perque organizèt l'espròva per testimoniar de sa fidelitat per Daniel e sos tres companhs ; per tal de los elevar als pòstes mai nauts dins lo govèrn del rei. Los farà, experiéncia après experiéncia, indispensables per aquel rei que menarà e finalament convertirà. Aquela conversion serà lo fruch del comportament fidèl e irreprochable dels quatre joves josieus santificats per Dieu per una mission excepcionala. 
Dan 2:20 Alara   Daniel parlèt e diguèt: Lo nom de Dieu siá benedit per totjorn e per totjorn. A el apartenon la saviesa e la fòrça.
20a- Un elogi plan justificat perque la pròva de sa saviesa es, dins aquela experiéncia, innegablament demostrada. Sa fòrça liurèt Joiaquim a Nabucodonosor e ela impausèt sas idèas sus l'esperit dels òmes que devián favorizar son projècte.
Dan 2:21   Cambia los tempses e las sasons, leva los reis e monta los reis, dona saviesa als savis e coneissença a los qu'an l'enteniment.
21a- Aqueste vèrs exprimís clarament totas las rasons de creire en e en Dieu. Nabucodonosor serà fin finala convertit quand se rendrà plenament compte d'aquelas causas.
Dan 2:22   Revela las causas prigondas e amagadas; sap çò qu'es dins las tenèbras, e la lutz demòra amb el.
22a- Lo diable pòt tanben revelar çò qu'es prigond e amagat, mas la lutz es pas en el. O fa per seduire e desviar los umans del Dieu vertadièr que, quand o fa, agís per salvar sos elegits en lor revelant las trapèlas mortalas pausadas pels demònis condemnats a las tenèbras terrèstras, dempuèi la victòria de Jèsus Crist sul pecat e la mòrt.
Dan 2:23   O Dieu de mos paires, te glorificarai e te loarai, perque m'as donat saviesa e fòrça, e m'as fach conéisser las causas que te desiram, e nos as mostrat lo secret del rei.
23a- La saviesa e la força èran en Dieu, dins la pregària de Daniel, e Dieu las li donèt. Vesèm dins aquela experiéncia lo compliment del principi ensenhat per Jèsus : « demandatz e vos serà donat ». Mas se compren que per obténer aquel resultat, la leialtat del demandaire deu suportar totas las espròvas. La fòrça recebuda per Daniel prendrà una forma activa sus las pensadas del rei que serà somesa a una pròva evidenta innegabla que l'obligarà a admetre l'existéncia del Dieu de Daniel desconegut per el e son pòble fins alara.                
Dan 2:24   Après aquò Daniel anèt a Arioc, que lo rei aviá comandat de destruire los savis de Babilònia ; anet e li parlet aissi : Non destrugues los savis de Babilonia ! Menatz-me davant lo rei, e donarai l'explicacion al rei.
24a- L'amor divin se vei en Daniel, que pensa d'obténer la vida dels savis pagans. Aquò es tornarmai un comportament que pòrta testimòni de la bontat e de la compassion de Dieu, dins un estat d'esperit d'umilitat perfiècha. Dieu pòt èsser content, son servidor lo glorifica per las òbras de sa fe.
Dan 2:25   Ariòc menèt Daniel rapidament davant lo rei, e li parlèt, disent: Ai trobat un òme demest los captius de Juda, que donarà al rei l'interpretacion.
25a- Dieu ten lo rei dins una granda angoissa, e la quita perspectiva d'obténer la responsa que tan desirava farà que sa colèra s'apasiguèsse immediatament.
Dan 2:26   Lo rei parlèt e diguèt a Daniel, que se sonava Beltesasar: "Podètz me far conéisser lo sòmi qu'ai vist, e son interpretacion?"
26a- Lo nom pagan que li donèt càmbia pas res. Es Daniel e pas Beltesasar que li donarà la responsa esperada.
Dan 2:27   Daniel respondèt en preséncia del rei, e diguèt: Lo secret que lo rei a demandat, que ni los savis, ni los astrològs, ni los magicians, ni los devinaires, pòdon pas mostrar al rei.
27a- Daniel intercedís al nom dels savis. Çò que lo rei lor demandava èra al delà de lor portada.
Dan 2:28   Mas i a un Dieu dins lo cèl que revela de secrets, e a fach saber al rei Nabucodonosor çò que serà dins los darrièrs jorns. Aquò's vòstre sòmi e las visions qu'aguètz sus vòstre lièch.
28a- Aqueste començament d'explicacion farà Nabucodonosor atentiu, perque lo subjècte de l'avenir a totjorn tormentat e afligit los òmes, e la perspectiva d'obténer de responsas sus aquel subjècte es passionanta e confortanta. Daniel dirigís l'atencion del rei cap al Dieu vivent invisible, çò qu'es susprenent pel rei qu'adora de divinitats materializadas.
Dan 2:29   Coma te jasiás, o rei, te venguèron de pensadas, çò que se passariá après aquel temps ; e aquell qui revela los secrets vos ha fet saber lo que sera.
Dan 2:30   Aqueste secret m'es pas estat revelat perque ai mai de saviesa que qual que siá vivent , mas que la interpretacio sia donada al rey, e que tu sapies les cogitacions de ton cor.
30a- non ei que i age en jo ua saviesa superiora ara de toti es vius; mas es aital que l'esplicacion es donada al rey .
Umilitat perfiècha en accion . Daniel s'escarta e ditz al rei qu'aquel Dieu invisible s'interessa a el ; aquel Dieu mai poderós e eficaç qu'aqueles qu'a servits fins alara. Imaginatz l'efièch d'aqueles mots sus son esperit e son còr. 
30b-   e que sapies las cogitacions de ton cor .
 Dins la religion pagana, los estandards del ben e del mal del Dieu vertadièr son ignorats. James reys son interrogats, per ço que son temuts e temuts tan gran es lur poder. La descobèrta del Dieu vertadièr permetrà a Nabucodonosor de descobrir gradualament sos defauts de caractèr; çò que degun de son pòble auriá ausat far. La leiçon nos es tanben adreçada: podèm conéisser las pensadas de nòstre còr que se Dieu agís dins nòstra consciéncia. 
Dan 2:31   Tu, o rei, agachèt, e vegèt una granda imatge. Aquela estatua èra immensa, e d'esplendor extraordinària; se teniá davant tu, e son aparéncia èra terribla.
31a- vesètz una granda estatua; Aquela estatua èra immensa, e d'esplendor extraordinària
 L' estatua illustrarà la succession dels grands empèris terrèstres que se seguiràn fins al retorn gloriós de Jèsus Crist, d'aquí son aparicion immensa . Son esplendor es aquel dels governants successius cobèrts de riquesas, de glòria e d'onors renduts pels òmes.
31b- se teniá davant tu, e son aparéncia èra terribla.
 L'avenir profetizat per l'estatua es davant lo rei e pas darrièr el. Son aparicion terribla profetiza las multituds de mòrts umanas que seràn causadas per las guèrras e persecucions que caracterizaràn l'istòria umana fins a la fin del mond ; Los dominadors caminan sus de cadavres. 
Dan 2:32   Lo cap d'aquela imatge èra d'aur pur; son pit e sos braces eran d'argent ; son ventre e sas cuèissas èran de bronze ;
32a- Lo cap d'aquela estatua èra d'aur pur .
 Daniel o confirmarà dins lo vèrs 38, lo cap d'aur es lo quite rei Nabucodonosor. Aqueste simbòl lo caracteriza perque primièr , se convertirà e servirà amb fe lo Dieu creator vertadièr. L'aur es lo simbòl de la fe purificada dins 1 Pèire 1:7 . Son long règne marcarà l'istòria religiosa e justificarà sa mencion dins la Bíblia. E mai, constituís lo cap de la construccion de las successions de dominadors terrèstres. La profecia comença dins la primièra annada de son règne en – 605.
32b- son pitre e sos braces èran d'argent
 L'argent es mens preciós que l'aur. Se deteriora, l'aur demòra inalterable. Assistèm a una degradacion de las valors umanas que seguís la descripcion de l'estatua de naut en bas. A partir de – 539, l'empèri dels Mèdes e dels Pèrsas succedirà a l'empèri Caldèu.
32c- son ventre e sas cueissas èran de bronze .
 Lo bronze es tanben de mens valor que l'argent. Es un aliatge de metals a basa de coire. Se deteriora terriblament e càmbia d'aparéncia amb lo temps. Es tanben mai dur que l'argent, qu'es el meteis mai dur que l'aur, que demòra sol fòrça maleable. La sexualitat es al centre de l'imatge causit de Dieu, mas es tanben l'imatge de la reproduccion umana. L'Empèri Grèc, perque es çò qu'es, se mostrarà en efièch fòrça prolific, donant a l'umanitat sa cultura pagana que contunharà fins a la fin del mond. Las estatuas grègas en bronze colat e motlat seràn admiradas pel pòble fins a la fin. La nuditat dels còrs es revelada e sas moralas depravadas son illimitadas ; Aquelas causas fan de l'empèri grèc un simbòl tipic del pecat que durarà a travèrs los sègles e los millenaris fins al retorn de Crist. Dins Dan.11: 21 a 31, lo rei grèc Antiòc 4 nomenat Epifanes, perseguidor del pòble josieu pendent " 7 ans " entre -175 e -168, serà presentat coma un tipe del perseguidor papal que precedís dins la narracion profètica d'aqueste capítol. Aqueste vèrs 32 a gropat e evocat successivament los empèris que menan a l'Empèri Roman.   
Dan 2:33   sas cambas, de fèrre; sos pès, en partida de fèrre e en partida d'argila.
33a- sas cambas, de fèrre
 Coma lo quatren empèri profetizat, aquel de Roma se caracteriza per un durciment maximal imageat per lo fèrre. Es tanben lo mai comun dels metals que s'oxida, se rovilha e se destrusís. Aquí de nòu lo deteriorament se confirma e es en aument. Los romans son politeïstas ; Adoptan los dieus dels enemics vencuts. Es aital que lo pecat grèc s'espandirà, a travèrs son extension, a totes los pòbles de son empèri. 
33b- sos pès, en partida de fèrre e en partida d'argila
 Dins aquesta fasa, una partida d'argila afebli aquesta dominacion dura. L’explicacion es simpla e istorica. En 395, l'Empèri Roman se trenquèt e après el los dètz dets dels pès de l'estatua acomplirián l'establiment de dètz reialmes crestians independents mas totes plaçats jos la tutela religiosa de l'evesque de Roma que vendrà lo papa a partir de 538. Aqueles dètz reis son citats dins Dan.7:7 e 24.
Dan 2:34   E vegères fins qu'una pèira foguèt talhada sens mans, e tustèt l'imatge sus sos pès, qu'èran de fèrre e d'argila, e los trenquèt en tròces.
34a- L'imatge de la pèira frapanta es inspirada de la practica de tuar per lapidacion. Aquò's l'estandard per l'execucion dels pecaires copables dins l'ancian Israèl. Aquesta pèira ven doncas lapidar los pecaires terrenals. La darrièra pèsta de la colèra de Dieu serà de grèlas segon Rev. 16:21. Aquela imatge profetiza l'accion del Crist contra los pecaires al moment de son retorn divin gloriós. Dins Zec.3:9, l'Esperit dona al Crist l'imatge d'una pèira, la pèira angulara principala, aquela amb la quala Dieu comença la construccion de son edifici esperital : Car, vaquí, la pèira qu'ai pausada davant Josuè, dins una pèira i a sèt uèlhs : Vejatz, ieu meteis gravarai las causas que son a èsser gravadas dessús, ditz lo Senhor dels armats ; e levarai l'iniquitat d'aquela tèrra en un jorn. Puèi legissèm dins Zac.4:7 : Qual sètz, ò granda montanha, davant Zorobabel? Seràs aplanat. Pausarà la pèira angulara al mitan dels aplaudiments: Gràcia, gràcia per ela! Dins aquel meteis luòc, dins los vèrses 42 e 47, legissèm : Me diguèt : Qué vesètz ? E ieu disi , e vesi un candelièr tot d'aur, amb una escudèla al dessús, e avent sèt lampadas dessús, e sèt candelas per las lampas que èran al dessús del candelièr ; ... Car los que mespresavan lo jorn dels pichons començaments se regaudiràn quand veiràn la pluma dins la man de Zorobabel. Aquestes sèt son los uèlhs del Senhor, que corron d'aquí e d'alai per tota la tèrra . Per confirmar aquel messatge, trobarem dins Rev. 5:6, aquela imatge, que los sèt uèlhs de la pèira e del candelabre son atribuits a l'Agnelon de Dieu, a saber, Jèsus Crist : E vesiái, al mitan del tròn e de las quatre creaturas vivas e al mitan dels ancians, un Agnèl de pè coma se foguèsse tuat. Avia sept corns e sept uelhs que son li set esperit de dio mandatz en tota la terra . Lo jutjament dels pòbles pecaires essent menat a tèrme per Dieu meteis, cap de man umana interven pas.        
Dan 2:35   Alara lo fèrre, l'argila, lo laton, l'argent e l'aur, foguèron trencats en tròces amassa, e venguèron coma la palha de las trissassas d'estiu; lo vent los emportèt, e cap de traça ne foguèt pas trobada. Mas la pèira que tustèt l'imatge venguèt una granda montanha e empliguèt tota la tèrra.
35a- Alara lo fèrre, l'argila, lo laton, l'argent e l'aur, foguèron trencats en tròces amassa, e venguèron coma la palha de las trissassas d'estiu; lo vent los emportèt, e cap de traça ne foguèt pas trobada.
Al retorn del Crist, los descendents dels pòbles simbolizats per l'aur, l'argent, lo bronze, lo fèrre e l'argila demorèron totes dins lors pecats e dignes d'èsser destruits per el, e l'imatge profetiza aquela aniquilacion.
35b- Mae la peyra la quaì tusta la ymagena fo grant mont , e empli tota la terra
 L'Apocalipsi revelarà qu'aquela anóncia serà pas completament complida fins après los mila ans de jutjament celestial, amb l'installacion dels elegits sus la tèrra renovelada, dins Rev. 4:20, 21 e 22.             
Dan 2:36   Aquò's lo sòmi. Donarem l’explicacion davant lo rei.
36a- Lo rei enfin ausís çò qu'a somiat. Una responsa aital se pòt pas inventar, perque èra impossible de l'enganar. Alara aquel que li descriu aquelas causas a el meteis recebut la meteissa vision. E respond tanben a la demanda del rei en se mostrant capable d'interpretar las imatges e de lor donar lo sens.
Dan 2:37   Tu, o rei, siás un rei dels reis, perque lo Dieu del cèl t'a donat un reialme, e un poder, e una fòrça e la glòria;
37a- Aprecièri plan aquel vèrs ont vesèm Daniel s'adreiçar informalament al rei poderós, quicòm que cap d'òme ausariá pas far dins nòstres jorns pervertits e corromputs. L'usatge de la forma familiala es pas insultant; La forma informala d'adreça es simplament la forma gramaticala utilizada per un subjècte isolat parlant a un sol tèrç. E « per grand que siá lo rei, es pas mens un òme » coma l’actor Molière poguèt dire a son temps. E la deriva de la formalitat injustificada nasquèt dins son temps amb Louis 14 , lo fièr « rei solelh » .    
37b- O rey, tu est rey dels reys, car lo Deu del cel te ha donat domini
 Mai que de respècte, Daniel pòrta al rei una reconeissença celesta que n'èra pas conscient. En fach, lo Rei Celestial dels Reis atesta d'aver bastit lo Rei Terrèstre dels Reis. Governar sus de reis constituís lo títol imperial. Lo simbòl de l'empèri es " las alas d'agla " çò que lo caracterizarà coma lo primièr empèri dins Dan.7.  
37c- lo poder,
 Designa lo drech de dominar sus de multituds e se mesura en quantitat, es a dire en massa.             
Pòt virar lo cap e emplir un rei poderós d'orgulh. Lo rei cedirà fin finala a l'orgulh e Dieu lo curarà d'aquò a travèrs d'una pròva grèva d'umiliacion revelada dins Dan 4. Deu acceptar l'idèa qu'obtenguèt pas son poder per sa pròpria fòrça, mas perque lo Dieu vertadièr li o donèt. Dins Dan.7, aquel poder prendrà l'imatge simbolic de l' Ors dels Mèdes e dels Pèrsas.
Lo poder essent obtengut, de còps, en sentissent un voide en eles meteisses e dins lor vida, los òmes se suicidan. Lo poder fantasia d'obténer un grand bonur que ven pas jamai. " Tot nòu, tot nòu " ditz lo dich, mas aquel sentiment dura pas gaire. Dins la vida modèrna, d'artistas celèbres e admirats e enriquits acaban per se suicidar malgrat un succès aparent, brilhant e gloriós.  
37d- la fòrça
 Designa l'accion, la pression jos constrencha que fa plegar l'adversari dins una lucha. Mas aquela lucha se pòt menar contra se meteis. Parlam alara de fòrça de caractèr. La fòrça es mesurada en qualitat e eficiéncia.
A tanben son simbòl : lo leon segon Jutges 14:18 : " çò qu'es mai fòrt que lo leon, çò qu'es mai doç que lo mèl ." La fòrça del leon es dins sos muscles ; aqueles de sas patas e d'arpas mas mai que mai aqueles de sa boca qu'encercla e esmoguís sas victimas abans de las devorar. La revelacion indirècta d'aquela responsa a l'endevinalha pausada als Filistèus per Samson vendrà la consequéncia d'un acte de fòrça sens egal de sa part contra eles.      
37e- e glòria .
 Aqueste mot càmbia de significacion dins sas concepcions terrèstras e celèstas. Nabucodonosor obtenguèt la glòria umana fins a aquela experiéncia. Lo plaser de dominar e de decidir lo destin de totas las creaturas de la tèrra. Li demòra de descobrir la glòria celestiala que Jèsus Crist obtendrà en se fasent, lo Mèstre e lo Senhor, lo servicial de sos servicials. Per sa salvacion acceptarà fin finala aquela glòria e sas condicions celestialas.                                         
Dan 2:38   A liurat dins ta man, ont que sián, los filhs dels òmes, e las bèstias del camp, e los aucèls del cèl, e t'a fach cap sus totes : tu es lo cap d'aur;
38a- Aquesta imatge serà utilizada per designar Nabucodonosor dins Dan.4:9.
38b- Sètz lo cap d'aur.
 Aquelas paraulas mòstran que Dieu sap d'avança las causidas que farà Nabucodonosor. Aquel simbòl, lo cap d'aur , profetiza sa sanctificacion e eleccion futura, per la salvacion eternala. L'aur es lo simbòl de la fe purificada segon 1 Pèire 1:7 : que l'espròva de vòstra fe, essent fòrça mai preciosa que l'aur que perís, e mai se es testat pel fuòc, pòsca èsser trobada a la laus e a la glòria e a l'onor a la revelacion de Jèsus Crist . L'aur , aquel metal maleable , es una imatge perfiècha d'aquel grand rei que se permet d'èsser transformat per l'òbra del Dieu creator. 
Dan 2:39   Après tu se levarà un autre reialme inferior a tu ; puèi un tresen reialme de bronze, que governarà tota la tèrra ;  
39a- Amb lo temps, la qualitat umana se deteriorarà ; l'argent del pitre e dels dos braces de l'estatua es mens que l'aur del cap. Coma Nabucodonosor , Darius lo Mède se convertirà, Cir 2 lo Pèrsa tanben segon Esdras 1:1 a 4 , totes tanben aimant Daniel ; e après eles Darius lo Pèrsa e Artaxerxes I segon Esdras 6 e 7 . En temps d'assag, se regaudiràn de veire lo Dieu dels josieus venir a l'ajuda dels sieus .    
39b- puèi un tresen reialme de bronze, que governarà tota la tèrra.
 Aquí la situacion se deteriora grèvament per l'empèri grèc. Lo bronze, lo simbòl que lo representa, designa l'impuretat, es a dire, lo pecat . L'estudi de Dan 10 e 11 nos permetrà de comprene perqué. Mas ja, la cultura del pòble es en question coma l'inventor de la libertat republicana e de totas sas desviacions pervèrsas e corrompudas que segon lo principi an pas de limits , es per aquò que Dieu ditz dins Pro.29:18 : Ont i a pas de revelacion, lo pòble es sens retenguda; Urós aquel que garda la lei!   
Dan 2:40   I aurà un quatren reialme, fòrt coma lo fèrre; coma lo fèrre trenca e esclafa tot, aital trencarà e esclafarà tot, coma lo fèrre qu'esquinçarà tot.
40a- La situacion s'empièja amb aquel quatren reialme qu'es aquel de Roma que dominarà los empèris precedents e adoptarà totas lors divinitats, de sòrta qu'acumularà totas lors caracteristicas negativas en portant una novetat, una disciplina de fèrre de duretat implacabla. Aquò lo rend tan eficaç que cap de país i pòt pas resistir ; tant que son empèri s'estendriá d'Anglatèrra a l'oèst fins a Babilònia a l'èst. Lo fèrre es vertadièrament son simbòl, dempuèi sas espasas de doble talh, son armadura e sos escuts, de sòrta qu'en ataca, l'armada pren l'aparéncia d'una carapaça cerdas de puntas de lança, espaventosament eficaça contra las atacas desordenadas e escampilhadas de sos enemics.   
Dan 2:41   E coma vegères los pès e los dets de pès una partida d'argila de terralhièr, e una partida de fèrre, aital serà dividit lo reialme : mas i aurà en el quicòm de la fòrça del fèrre, perque vesiás lo fèrre mesclat amb l'argila.
41a- Daniel o precisa pas mas l'imatge parla. Los pès e los dets dels pès representan una fasa dominanta que succedirà a l'empèri roman pagan imatjat pel fèrre . Devesit, aquel empèri roman vendrà lo camp de batalha dels pichons reialmes formats après sa trencadura. L'aliança del fèrre e de l'argila fa pas de fòrça, mas de division e de feblesa. Legissèm l'argila del terralhièr . Lo terralhièr es Dieu segon Jer.18:6 : Pòdi pas vos far coma aquel terralhièr, ò ostal d'Israèl ? Ditz lo SENHOR. Vejatz, coma l'argila es dins la man del terralhièr, aital sètz dins ma man, ostal d'Israèl. Aquela argila es la compausanta pacifica de l'umanitat que Dieu selecciona sos elegits, en ne fasent de vaissèls d'onor .  
Dan 2:42   E coma los dets dels pès èran una partida de fèrre e una partida d'argila, aital lo reialme serà en partida fòrt e en partida fragil.
42a- De notar que l' Empèri Roman durèt fins a la fin del mond, malgrat que l'Empèri Roman perdèt son unitat e son dominacion en 395. L'explicacion es dins sa represa de dominacion a travèrs la seduccion religiosa de la fe catolica romana. Aquò èra a causa del sosten armat donat per Clovis e los emperaires bizantins a l'evesque de Roma a l'entorn de 500. Bastiguèron son prestigi e son novèl poder papal que lo faguèt , mas sonque als uèlhs dels òmes, lo cap terrèstre de la glèisa crestiana dempuèi 538.
Dan 2:43   Vegères lo fèrre mesclat amb l'argila, car pel maridatge dels òmes seràn mesclats ensems ; mas seràn pas units l'un a l'autre, del meteis biais que lo fèrre s'alia pas amb l'argila.
43a- Los dets dels pès, dètz en nombre , vendràn dètz còrnas dins Dan.7:7 e 24. Après lo còrs, e los pès, representan las nacions crestianas occidentalas d'Euròpa de la fin del temps, es a dire, nòstra èra. En denonciant las alianças ipocritas de las nacions europèas, Dieu revelèt fa 2600 ans la fragilitat dels acòrdis qu’unisson los pòbles de l’Euròpa actuala, justament units sus la basa dels “ tractats de Roma ”.  
Dan 2:44   E dins los jorns d'aqueles reis lo Dieu del cèl establirà un reialme que serà pas jamai destruch, e serà pas daissat a d'autres pòbles . trencarà en tròces e destruirà totes aqueles reialmes, e el meteis demorarà per totjorn.
44a- En lo temps d aquests reys .
 La causa es confirmada, los dètz dets de pès son contemporanèus amb lo retorn gloriós del Crist.
44b- lo Dieu del cèl suscitarà un reialme que serà pas jamai destruch
 La seleccion dels elegits es estada facha jol nom de Jèsus Crist dempuèi son ministèri, quand venguèt per la primièra còp sus tèrra, per expiar los pecats d'aqueles que salva. Mas pendent los dos mila ans que seguiguèron aquel ministèri, aquela seleccion foguèt acomplida dins umilitat e persecucion pel camp diabolic. E dempuèi 1843, los que Jèsus salva son paucs en nombre, coma o confirmarà l'estudi de Dan 8 e 12.
Los 6000 ans del temps de seleccion dels elegits s'acabant, lo 7en millenari dobrís lo sabbat de l'eternitat als sols elegits redimits per la sang de Jèsus Crist dempuèi Adam e Èva. Totes seràn estats seleccionats a causa de lor fidelitat perque Dieu pren amb el d'umans fidèls e obedients , liurant lo diable, sos angels rebels e los umans desobedients a la destruccion completa de lors anmas.
44c- e que vendrà pas jos la dominacion d'un autre pòble
 Perque met fin a las dominacions e a las successions umanas sus tèrra.
44d- trencarà en tròces e destruirà totes aqueles reialmes, e el meteis demorarà per totjorn
 L'Esperit explica lo sens que dona al mot fin ; un sens absolut. I aurà una eliminacion de tota l’umanitat. E Rev. 20 nos revelarà çò que se passa pendent lo 7n millenari . Descobrirem aital lo programa planificat per Dieu. Sus la tèrra desèrta lo diable serà tengut presonièr, sens cap de companhiá celestiala o terrèstra. E dins lo cèl, pendent 1000 ans, los elegits jutjaràn los mòrts malvats. A la fin d'aqueles 1000 ans, los malvats seràn ressuscitats pel darrièr jutjament. Lo fuòc que los destruirà purificarà la tèrra que Dieu farà novèla en la glorificant per aculhir son tròn e sos elegits redempts. L'imatge de la vision resumís doncas d'accions mai complèxas que l'Apocalipsi de Jèsus Crist revelarà. 
Dan 2:45   Aquò's çò que vòl dire la pèira, que vesètz èsser talhada de la montanha sens mans, e que trenquèt en tròces lo fèrre, lo bronze, l'argila, l'argent e l'aur. Lo grand Dieu a fach saber al rei çò que deu passar après aquò. Lo sòmi es verai, e son interpretacion es segura.
45a- Fin finala, après sa venguda, Crist essent simbolizat per la pèira , lo jutjament celestial de mila ans e son execucion del darrièr jutjament, sus la tèrra novèla restaurada per Dieu, la granda montanha predichada dins la vision prendrà forma e plaça per l'eternitat.
Dan 2:46   Alara lo rei Nabucodonosor tombèt sus la cara e adorèt Daniel, e comandèt qu'ofriguèsson de sacrificis e d'encens a Daniel.
46a- Encara pagan, lo rei reagís segon sa natura. Recebut de Daniel tot çò qu'aviá demandat, s'inclinèt davant el e onorèt sos engatjaments. Daniel s'objècta pas a las accions idolatras que practica cap a el. Es encara tròp lèu per contradir e questionar aquò. Lo temps, qu'aperten a Dieu, farà son trabalh.
Dan 2:47   E lo rei parlèt a Daniel, disent : Verament vòstre Dieu es un Dieu dels dieus, e lo Senhor dels reis, e un revelator de secrets: vist qu'avètz pogut descobrir aquel secret.
47a- Aquò èra lo primièr pas del rei Nabucodonosor cap a sa conversion. Poirà pas jamai oblidar aquela experiéncia que l'obliga a admetre que Daniel es en relacion amb lo Dieu vertadièr , de fach, lo Dieu dels dieus e lo Senhor dels reis . Mas l'entorn pagan que l'assista retardarà sa conversion. Sas paraulas testimònian de l'eficacitat del trabalh profètic. Lo poder de Dieu de dire d'avança çò que se passarà, met l'òme normal contra la paret d'una evidéncia convincenta a la quala l'elegit cedís e lo tombat resistís.
Dan 2:48   Alara lo rei promoguèt Daniel, e li donèt fòrça grands dons ; li donèt comandament sus tota la província de Babilònia, e lo faguèt cap de tots los savis de Babilònia.
48a-  Nabucodonosor faguèt a Daniel la meteissa manièra que lo faraon aviá fach a Josèp abans el. Quand son intelligents e pas testardament barrats e embarrats, los grands dirigents sabon apreciar los servicis d'un servicial qu'a de qualitats preciosas. Eles e lor pòble son beneficiaris de las benediccions divinas que repausan sus sos causits. La saviesa del vertadièr Dieu beneficia aital totes.
Dan 2:49   Daniel demandèt al rei de donar lo governament de la província de Babilònia a Sadrac, Mesac e Abednego. E Daniel era en la cort del rey.
49a- Aquestes quatre joves òmes se destacavan dels autres joves josieus qu'èran venguts a Babilònia amb eles, a travèrs lor actitud particularament fidèla cap a Dieu. Après aquel calvari qu'auriá pogut venir dramatic per totes, l'aprobacion del Dieu vivent apareis. Vesèm aital la diferéncia que Dieu fa entre los que lo servisson e los que lo servisson pas. Eleva sos elegits que se son mostrats dignes d'aquò, publicament, als uèlhs de totes los pòbles.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 3
 
 
Dan 3:1   Alara lo rei Nabucodonosor faguèt una imatge d'aur, que la nautor èra de seissanta codes, e la largor de sièis codes. Lo montèt dins la val de Dura, dins la província de Babilònia.
3a- Lo rei èra convencut mas pas encara convertit pel Dieu vivent de Danièl. E la megalomània lo caracteriza encara. Los grands òmes a son entorn l'encoratjan dins aquel camin coma lo rainal dins la faula o fa amb lo còrb, l'adulan e lo veneran coma un dieu. Alara lo rei acaba per se comparar a un dieu. Cal dire que dins lo paganisme, es aisit de se desviar perque las autras falsas divinitats son immobilas e geladas en forma d'estatuas, alara qu'el, lo rei, essent viu, es ja superior a elas. Mai qu'es mau emplega aquéu ouro dins l'ereicioun d'uno estatuo! Aparentament, la vision precedenta a pas encara portat de fruch. Benlèu quitament los onors que lo Dieu dels dieus li mostrèt ajudèron a manténer e quitament a aumentar son orgulh. L'aur, lo simbòl de la fe purificada per l'espròva segon 1 Pèire 1:7, revelarà la preséncia d'aquel tipe de fe sublima dins los tres companhs de Daniel, dins la novèla experiéncia contada dins aqueste capítol. Aquò's una leiçon que Dieu s'adreça en particular a sos elegits dins lo darrièr jutjament adventista quand un decret de mòrt profetizat dins Rev. 13:15 serà a mand de lor prene la vida. 
Dan 3:2   Alara lo rei Nabucodonosor mandèt e amassèt los satrapas, los governadors, los governadors, los caps de jutges, los tresorièrs, los jutges, los magistrats, e totes los dirigents de las províncias, per venir a la dedicacion de l'imatge que lo rei Nabucodonosor aviá montada.
2a- A la diferéncia de l'espròva de Daniel dins Dan.6, l'experiéncia es pas deguda a las conspiracions de las personas a l'entorn del rei. Aquí, es lo fruch de sa personalitat que se revèla.
Dan 3:3   Alara los satrapas, los governadors, los governadors, los jutges, los tresorièrs, los magistrats, los jutges, e totes los dirigents de las províncias, s'amassèron a la dedicacion de l'imatge que lo rei Nabucodonosor aviá montada. Se pausèron davant l'estatua que Nabucodonosor aviá erigida.
Dan 3:4   E un anonciaire cridèt amb una votz nauta, en disent: Aquò's lo comandament que vos es donat, pòbles, nacions e lengas;
Dan 3:5   Al moment qu'ausissètz lo bruch de la trompeta, e de la flaüta, e de l'arpa, e del sambuque, e del salteri, e de la gaita, e de tota mena de musica, alara vos tombaretz e adoraretz l'imatge d'aur que lo rei Nabucodonosor a montat.
5a- Quand ausissètz lo son de la trompeta
 Lo senhal per l'espròva serà donat pel son de la trompeta , del meteis biais que lo retorn de Jèsus Crist es simbolizat dins Rev. 11:15 pel son de la 7ena trompeta , e los sièis castigs precedents son tanben simbolizats per de trompetas.
5b- t'inclinaràs
 La prostracion es la forma fisica d'onor renduda. Dins Rev. 13:16, Dieu o simboliza per la man d'òmes que recebràn la marca de la bèstia, çò que consistís a practicar e onorar lo jorn del solelh pagan que remplacèt lo sabbat sant divin .
5c- e l'aimaràs
 Lo culte es la forma mentala d'onor rendut. Dins Rev. 13:16, Dieu o representa sul front de l'òme que receb la marca de la bèstia .
 Aqueste vèrs nos permet de descobrir las claus d'aqueles simbòls citats dins l'Apocalipsi de Jèsus Crist. Lo front e la man de l'òme resumisson sas pensadas e òbras e demest los elegits, aqueles simbòls recebon lo sagèl de Dieu en oposicion a la marca de la bèstia , identificat amb lo " dimenge " del catolicisme roman, acceptat e sostengut pels protestants dempuèi lor dintrada dins l'aliança ecumenica.  
 L’organizacion entièra d’aquela mesura impausada pel rei Nabucodonosor serà renovelada a la fin del mond dins l’espròva de fidelitat al sabbat del Dieu Creator. Cada sabbat, lo refús de trabalhar dels elegits testificarà de lor resisténcia a la lei dels òmes. E dimenge, lor refús de participar al culte comun impausat los identificarà coma de rebels que cal desbarrassar. Una condamnacion a mòrt serà alara prononciada. Lo procès serà doncas perfièchament en linha amb çò que los tres companhs de Daniel experimentaràn, eles meteisses essent plenament benesits per Dieu per lor fidelitat ja demostrada.
 Pasmens, abans la fin del mond, aquela leiçon foguèt prepausada, d'en primièr, als josieus de l'anciana aliança que foguèron someses a una pròva similara entre – 175 e – 168, perseguits a mòrt pel rei grèc Antiòc 4 nomenat Epifanes. E Dan.11 testificarà que qualques josieus fidèls preferissián èsser tuats puslèu que de cometre una abominacion davant lor Dieu vertadièr. Car dins aqueles jorns Dieu intervenguèt pas per los salvar miraculosament, mai que faguèt mai tard pels crestians tuats per Roma.
Dan 3:6   Qui se tomba pas e adora serà immediatament botat dins un forn de fuòc.
6a- Pels companhs de Daniel, la menaça es lo forn de fuòc . Aquela menaça de mòrt es l'imatge del decrèt de mòrt final. Mas i a una diferéncia entre las doas experiéncias del començament e aquela de la fin, perque a la fin, lo forn ardent serà lo castig del darrièr jutjament dels agressors perseguissent los sants causits ​​de Dieu.
Dan 3:7   Alara, quand tot lo pòble ausiguèt lo bruch de la trompeta, de la flaüta, de l'arpa, del sambuque, del salteri, e de tota mena de musica, totes los pòbles, las nacions e las lengas s'abaiguèron e adorèron l'imatge d'aur que lo rei Nabucodonosor aviá montada.
7a- Aquel comportament gaireben general e unanim de somission de las massas a las leis e ordenanças umanas profetiza encara lor comportament al moment de la darrièra pròva terrèstra de fe. Lo darrièr govèrn universal de la tèrra serà obeït amb la meteissa paur.
Dan 3:8   En aquel moment, qualques caldèus s'aprochèron e acusèron los josieus.
8a- Los causits ​​de Dieu son las ciblas de la colèra del diable, que règla sus totas las anmas que Dieu reconeis pas coma sos causits. Sus tèrra, aquel òdi diabolic pren forma jos la forma de gelosia e, al meteis temps, de granda detestacion. Son alara tenguts responsables de totes los mals que patís l'umanitat, e mai s'es lo contrari qu'explica aqueles mals que son simplament las consequéncias de l'abséncia de lor proteccion per Dieu. Los qu'odian los elegits, complòtan per ne far l'execracion populara que se deu desbarrassar en los tuant.
Dan 3:9   E parlèron e diguèron al rei Nabucodonosor : O rei, vivètz per totjorn.
 9a- Los agents del diable dintran dins la scèna, l'intriga ven mai clara.
Dan 3:10   As donat un comandament, que tot aquel qu'ausís lo bruch de la trompeta, de la flaüta, de l'arpa, del sambuque, del salteri, de la gaita, e de tota mena d'instruments, se tombe e adore l'imatge d'aur;
10a- Remembran al rei sas pròprias paraulas e l'òrdre de son autoritat reiala a la quala l'obedíncia es requerida.
Dan 3:11   e que qui que siá que tombariá pas e adorariá pas seriá getat al mitan d'un forn de fuòc.
11a- La menaça de mòrt es tanben remembrada ; la trapèla se barra suls sants causits. 
Dan 3:12   Ara i a certans josieus als quals as mes los governadors de la província de Babilònia, Sadrac, Mesac e Abednego, òmes que te regardan pas, ò rei ; servisson pas vòstres dieus, ni adoran l'imatge d'aur qu'avètz montat.
12a- La causa èra previsibla, los nauts pòstes èran confiats als josieus estrangièrs, la gelosia perfida alucada èra per manifestar son fruch d'òdi murtrièr. E aital los causits ​​de Dieu son destacats e condemnats per la venjança populara.
Dan 3:13   Alara Nabucodonosor, essent enrabiat e furiós, donèt l'òrdre de far venir Sadrac, Mesac e Abednego. E aquests homens foren menats denant lo rey.
13a- Remembratz qu'aqueles tres òmes obtenguèron de Nabucodonosor las posicions mai nautas dins son reialme, perque li semblavan mai savis, mai intelligents que lo pòble de son pròpri pòble. Es per aquò que son èsser mes dins un estat " irritat e furiós " explicarà son oblit momentanèu de lors qualitats excepcionalas.  
Dan 3:14   Nabucodonosor parlèt e lor diguèt: Es vertat, Sadrac, Mesac e Abednego, que servissètz pas mos dieus, ni adoratz l'imatge d'aur qu'ai montada?
14a- Espèra quitament pas que respondan a sa question : Desobeïsses deliberadament mos òrdres ?  
Dan 3:15   Ara doncas siátz prèstes, e al moment qu'ausissètz lo bruch de la trompeta, e de la flaüta, e de l'arpa, e del sambuque, e del salteri, e de la gaita, e de tota mena d'instruments, que vos tombatz e adoratz l'imatge qu'ai facha; Se l'adoratz pas, seretz immediatament getat dins un forn ardent. E qual es lo dieu que vos desliurarà de ma man?
15a- En se renden compte subte de l'utilitat d'aqueles òmes per el, lo rei es prèst a lor ofrir una autra escasença en obesissent a son òrdre imperial universal.
La question pausada recebrà una responsa inesperada del Dieu vertadièr que Nabucodonosor sembla aver oblidat, pres per las activitats de sa vida imperiala. De mai, i a pas cap d'informacion per determinar la data de l'afar.
Dan 3:16   Alara Sadrac, Mesac e Abednego respondèron al rei Nabucodonosor, disent: Avèm pas besonh de te respondre dins aquel afar.
16a- Aquelas paraulas dichas al rei mai poderós de son temps semblan escandalosas e irreverentas, mas aqueles òmes que las parlan son pas de monde rebels. Al contrari, son de modèls d'obedíncia al Dieu vivent al qual an decidit fermament de demorar fidèls.
Dan 3:17   Vejatz, nòstre Dieu que servissèm es capable de nos liberar del forn ardent, e nos liberarà de vòstra man, o rei.
17a- A la diferéncia del rei, los elegits fidèls se tenguèron fermament a las pròvas que Dieu lor donèt per mostrar qu'èra estat amb eles dins lo jutjament de la vision. En combinant aquela experiéncia personala amb los sovenirs glorioses de lor pòble liberat dels Egipcians e de lor esclavatge, per aquel meteis Dieu fidèl, empontan lor audacia al punt de desfisar lo rei. Lor determinacion es totala, quitament al prètz de lor mòrt. Mas l'Esperit los fa profetizar son intervencion : nos desliurarà de ta man, ò rei . 
Dan 3:18   Mas se non, siá conegut per tu, o rei, que servirem pas tos dieus, ni adorarem l'imatge d'aur qu'as montat.
18a- E en cas que l'ajuda de Dieu venga pas, val melhor que morisson coma fidèls elegits que de subreviure coma traïdors e coardes. Aquela fidelitat se trobarà dins la pròva impausada pel persecutor grèc en - 168. E après aquò, tot lo long de l’èra crestiana demest los vertadièrs crestians que fins a la fin del mond confondràn pas la lei de Dieu amb la lei dels òmes diabolics.
Dan 3:19   Alara Nabucodonosor foguèt plen de colèra, e sa cara cambièt contra Sadrac, Mesac e Abednego. Tornèt parlar e ordonèt que lo forn foguèsse caufat sèt còps mai caud que çò que caliá per lo calfar.
19a- Cal comprene qu'aquel rei jamai vegèt ni ausiguèt degun s'opausar a sas decisions pendent sa vida ; çò que justifica sa furia e lo cambiament de l'aparéncia de sa cara . Lo diable dintra dins el per lo menar a tuar los elegits de Dieu. 
Dan 3:20   Alara comandèt a qualques òmes mai fòrts de son armada de ligar Sadrac, Mesac e Abednego, e de los getar dins lo forn de fuòc.
Dan 3:21   E aqueles òmes foguèron ligats, e lors calças, e lors vestits, e lors vestits, e foguèron getats al mitan del forn de fuòc.
21a- Totes aqueles materials mencionats son combustibles coma lors còrs de carn.
Dan 3:22   E perque lo comandament del rei èra sever, e lo forn èra fòrça caud, la flama tuèt los òmes que i tirèron Sadrac, Mesac e Abednego.
 22a- Las mòrts d'aqueles òmes testimònian de l'eficacitat mortala del fuòc dins aquel forn.
Dan 3:23   E aqueles tres òmes, Sadrac, Mesac e Abednego, tombèron ligats al mitan del forn de fuòc.
23a- L'òrdre del rei es executat, quitament en tuant sos pròpris servicials.
Dan 3:24   Alara lo rei Nabucodonosor aguèt paur, e se levèt a la pressa. E parlèt, e diguèt als sieus conselhièrs: Non gitèrem tres òmes ligats al mièg del fuòc? Respongueren al rey: Certes, o rey!
24a- Lo rei dels reis de son temps pòt pas creire sos uèlhs. Çò que vei es al delà de tota imaginacion umana. Sentís lo besonh de se rassegurar en demandant als a son entorn se l’accion de getar tres òmes dins lo fuòc del forn es una realitat. E confermaren li la cosa : Serta es, o rey !  
Dan 3:25   E el respondèt e diguèt: Vesi quatre òmes solts, que caminan al mitan del fuòc, e an pas de mal. e la figura del quart fembla aquella de un fill deis deus.
25a- Sembla que sonque lo rei aguèt la vision de la quatrena figura que l'espaventa. La fe exemplar dels tres homens es honrada e resposta per Deu. Dins aquel fuòc lo rei pòt destriar los òmes e vei una figura de lum e de fuòc de pè amb eles. Aquela novèla experiéncia despassa la primièra. La realitat del Dieu vivent li es tornarmai provada.
25b- e la figura del quart ressembla a aquella de un fill deis dieus .
 L'aparéncia d'aqueste quatren personatge es tan diferenta d'aquela dels òmes que lo rei l'identifica amb un filh dels dieus . L'expression es afortunada perque es en efièch una intervencion dirècta d'aquel que vendrà pels òmes lo Filh de Dieu e lo Filh de l'òme , a saber, Jèsus Crist.
Dan 3:26   Alara Nabucodonosor s'apròchèt de la boca del forn ardent, e parlèt e diguèt: Sadrac, Mesac e Abednego, servidors del Dieu pus naut, sortissètz e venètz aicí. E Sadrac, Mesac e Abednego exiren del mig del foch.
26a- Un còp de mai, Nabucodonosor se convertís en un agnèl fàcia a un rei leon immensament mai fòrt qu'el. Aqueste rapèl desvelha lo testimòni de l'experiéncia de la vision precedenta. Lo Dieu del cèl li crida un segond còp.
Dan 3:27   Alara los satrapas, los governadors, los governadors e los conselhièrs del rei s'amassèron; Vegèron que lo fuòc aviá pas cap de poder suls còrs d'aqueles òmes, que los pels de lor cap èran pas estats cantats, que lors calçons èran pas damatjats, e que l'odor del fuòc los èra pas arribat.
27a- Dins aquela experiéncia, Dieu nos dona la pròva, a nosautres e a Nabucodonosor, de sa vertadièra omnipoténcia . Creèt de leis terrèstras que condicionan la vida de totes los èssers umans e de cada animal que viu sus son sòl e dins sa dimension. Mas ven de provar que ni el ni los anges son subjèctes a aquelas règlas terrèstras. Creator de las leis universalas, Dieu es al dessús d'elas e pòt, a son plaser, ordenar de cases miraculoses que, dins son temps, portaràn glòria e reputacion a Jèsus Crist.
Dan 3:28   Nabucodonosor parlèt e diguèt : Benesit siá lo Dieu de Sadrac, Mesac e Abednego, qu'a mandat son angel, e liurat sos servicials que se fisèron en el, e qu'an transgredit lo comandament del rei, e qu'an liurat lors còrs, per que poguèsson pas servir ni adorar cap de dieu levat lor pròpri Dieu.
28a- La colèra del rei s'es volada. Un còp de mai sus sos pès umans, apren de l'experiéncia e emet un òrdre qu'empacharà que la causa se torne passar. Perque l'experiéncia es dolorosa. Dieu mostrèt als babilonians qu'es viu, actiu, e plen de fòrça e de poder.
28b- qui trames son angel e deliura los seus servidors qui en ell se fiaven, e qui violen lo comandament del rey e cediren los seus corsos puslèu que servir e adorar qualsevol dieu sinó lo seu propi Deu!
 Dins un naut gra de luciditat, lo rei se rend compte de cossí es admirabla la leialtat dels òmes que son orgulh fòl voliá tuar. I a pas cap de dobte que se rend compte que, pr’amor de son poder, seriá estat possible per el d’evitar aquel calvari stupid causat per son orgulh que li fa pas que far d’errors al risc de personas innocentas.             
Dan 3:29   Ara es lo comandament que doni, que quina que siá pòble, nacion o lenga, que parlarà mal contra lo Dieu de Sadrac, Mesac e Abednego, serà talhat en tròces, e son ostal serà fach un fems: perque i a pas cap d'autre dieu que pòsca liurar coma el.
29a-  Per aquela declaracion, lo rei Nabucodonosor dona sa proteccion als causits ​​de Dieu.
 Al meteis temps, menaça qui que siá que parla mal del Dieu de Shadrac, Meshac e Abednego, e precisa, serà esquiçat en tròces, e son ostal serà redusit a un molon de brutícia, perque i a pas d'autre dieu que pòsca desliurar coma el. Fàcia a aquela menaça , es segur que tant que lo rei Nabucodonosor règnarà, los fidèls elegits de Dieu auràn pas de problèmas a causa de complòts.
Dan 3:30   Après aquò lo rei promoguèt Sadrac, Mesac e Abednego dins la província de Babilònia.
30a- " Tot es plan que s'acaba plan " pels elegits fidèls del Dieu vivent, lo creator de tot çò que viu e existís. Car sos elegits se levaràn darrièrs, e caminaràn sus la polvera dels mòrts, lors ancians enemics, sus la tèrra restaurada, per l'eternitat.  
 Dins la darrièra pròva, aquela fin urosa serà tanben obtenguda. Atal, la primièra pròva e lo darrièr benefici de l'intervencion dirècta del Dieu vivent en favor de sos elegits que ven salvar en Jèsus Crist, lo Salvador, vist que son nom Jèsus significa " YaHWéH salva ".  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 4
 
Dan 4:1   Lo rei Nabucodonosor, a totes los pòbles, las nacions e las lengas, que demòran sus tota la tèrra. Que la patz vos siá donada en abondància!
1a- Lo ton e la forma o pròvan, lo rei que parla es aquel que se convertiguèt al Dieu de Daniel. Sas expressions semblan als escriches de las epistòlas de la novèla aliança. Ofrís la patz, perque el meteis es ara en patz, dins son còr uman, amb lo Dieu de l'amor e de la justícia, lo vertadièr, lo sol, lo sol.
Dan 4:2   Me semblava bon de far conéisser los signes e las meravilhas que lo Dieu Naut a fach cap a ieu.
2a- Lo rei agís ara coma Jèsus diguèt als cècs e paralits guarits per el, " anatz e mostratz-vos dins lo temple e fasètz saber çò que Dieu a fach per vosautres ." Lo rei es animat pel meteis desir inspirat per Dieu. Perque las conversions son possiblas cada jorn, mas Dieu dona pas a totes elas l'impacte d'aquò qu'es experimentat per un rei dels reis, un emperaire poderós e fòrt.  
Dan 4:3   Qu'es grands sos signes ! Que son poderosas sas meravilhas! Son reialme es un reialme eternal, e son domini dura de generacion en generacion.
3a- La compreneson e la certitud d'aquelas causas li dona la patz e lo bonur vertadièr ja disponibles aicí çai-jos. Lo rei aprenguèt e comprenguèt tot.
Dan 4:4   Ieu, Nabucodonosor, èri a l'aise dins mon ostal, e urós dins mon palais.
4a- Calm e urós ? Òc, mas encara un pagan pas convertit al Dieu vertadièr. 
Dan 4:5   Ai agut un sòmi que m'espauriguèt; las pensadas amb las qualas èri perseguit sus mon lièch e las visions de mon esperit m'empliguèron de terror.
5a- Aquel rei Nabucodonosor nos es vertadièrament presentat coma la feda perduda que Dieu en Crist ven cercar per la salvar e la salvar de la malastre. Car après aquel temps terrenal pacific e urós, l'avenir del rei seriá la perdicion e la mòrt eternala. Pèr soun sauvamen eternal, Diéu vèn lou destorba e lou turmenta.
Dan 4:6   Alara comandèri, e portèron davant ieu totes los savis de Babilònia, per que me mostrèsson l'interpretacion del sòmi.
6a- Aparentament, Nabucodonosor a de problèmas de memòria grèus. Perqué telefona pas a Daniel de seguida ? 
Dan 4:7   Alara venguèron los magicians, los astrològs, los Caldèus e los devinaires. Lor contèri lo sòmi, mas me donèron pas l'interpretacion.
7a- Las causas se passan coma dins la primièra vision, los devinaires pagans preferisson reconéisser lor incapacitat puslèu que de contar de faulas al rei qu'a ja menaçat lor vida.
Dan 4:8   Fin finala, Daniel, que son nom es Beltesasar segon lo nom de mon dieu , venguèt davant ieu, e l'esperit dels dieus sants èra en el. Li contèri lo sòmi:
8a- La rason de l'omission es donada. Bel èra encara lo dieu del rei. Me soveni aicí que Darius lo Mède, Cir lo Pèrsa, Darius lo Pèrsa , Artaxerxès I , segon Esdras. 1, 6 e 7 , totes dins lor temps apreciaràn l'elegit josieu e lor unic Dieu. De çò que Cir Dieu profetiza dins Isa.44:28, en disent: Disi de Cir: Es mon pastre, e complirà tot mon plaser ; dira de Jerusalèm: Que sia rebastida! E del temple: Sia fondat! - Lo pastre profetizat complirà la volontat profetica de Dieu que reconeis qu'obesís. Aqueste autre tèxte confirma sa conversion profetizada : Isa.45:2: Atal parla lo Senhor a son ungit, a Cir , e dins lo vèrs 13 : Soi ieu qu'ai levat Cir dins ma justícia, e farai totes sos camins dreches; Rebastirà ma vila e liberarà mos captius, sens rescat ni recompensa, çò ditz lo SENHOR dels armats. E la realizacion d'aquel projècte apareis dins Esdras 6:3-5: Dins la primièra annada del rei Cir, lo rei Cir donèt aquel comandament a prepaus de l'ostal de Dieu qu'es a Jerusalèm: Que l'ostal siá rebastit, per èsser un luòc ont de sacrificis pòdon èsser ofèrts, e que aja una fondacion ferma. Serà de seissanta codets de naut, de seissanta codets de larg, tres rengadas de pèiras talhadas e una fila de fusta novèla. Los còstes seràn pagats per l'ostal del rei . Encara los vaxelles d'or e d'argent de la mayson de Deu, que Nabucodonosor avia preses del temple de Jerusalèm e menats en Babilònia, seràn restaurats, e seràn menats al temple de Jerusalèm al luòc ont èran, e seràn plaçats dins la maison de Dieu. Los còstes seràn pagats per l'ostal del rei.  Dieu li dona los onors qu'aviá fachs al rei Salamon. Mas atencion ! Aquel decrèt permetrà pas que lo calcul prepausat dins Dan.9:25 siá utilizat per obténer la data de la primièra venguda del Messias ; serà aquel del rei Artaxerxes lo Pèrsa . Cir faguèt tornar bastir lo temple, mas Artaxerxes autorizèt la reconstruccion de las muralhas de Jerusalèm e lo retorn del pòble josieu entièr a sa tèrra nacionala.       
Dan 4:9   Beltesasar, cap dels magicians, perque sabi que l'esperit dels sants dieus es en tu, e per qui cap de secret es pas dificil, diga-me l'interpretacion de las visions qu'ai vistas dins mon sòmi.
9a- Avèm besonh de comprene ont es lo rei. Dins son esperit èra demorat un pagan e reconeissiá lo Dieu de Daniel coma sonque un autre dieu, levat qu'èra capable d'explicar de sòmis. Li venguèt pas a l'idèa que deuriá cambiar de dieus. Lo Dieu de Daniel èra pas qu'un autre dieu.
Dan 4:10   Aquestas son las visions de mon esperit del temps qu'èri sus mon lièch. Agachèri, e vegèri, al mitan de la tèrra un arbre de granda nautor.
10a- Dins las imatges que Jèsus utilizarà per donar sas leiçons al pòble esperital que vòl ensenhar, l'arbre serà l'imatge de l'òme, de la cana que se dobla e se corba fins al cèdre poderós e majestuós. E coma l'òme pòt apreciar lo saborós fruch d'un arbre, Dieu aprecia o pas lo fruch que pòrtan sas creaturas, del mai agradiu al mens agradiu, quitament detestable e repugnant. 
Dan 4:11   E l'arbre venguèt grand e fòrt, e sa nautor atenhèt los cèls, e sa vista fins als extrèms de tota la tèrra.
11a- Dins la vision de l'estatua, lo rei caldèu èra ja comparat a un arbre segon l'imatge de poder, de fòrça e d'empèri que li èra estat donat pel Dieu vertadièr.
Dan 4:12   Son fuèlh èra polit, e son fruch abondós; portava de manjar per totes; las bèstias del camp s'abrigavan jos son ombra, e tot vivent ne tirava son manjar.
12a- Aquel rei poderós partejava amb totes los de son empèri la riquesa e la noiridura produsidas jos sa direccion.
12b- los aucèls del cèl faguèron lor ostal entre sas brancas,
 L'expression es una repeticion de Dan 2:38. Literalament, aqueles aucèls del cèl representan la patz e la serenitat que règna jos sa governança. Dins lo sens esperital, denotan los angels celestials de Dieu, mas dins aquela sola referéncia d'Ecc. 10:20, es Dieu meteis qu'es en question, perque el sol cèrca las pensadas de cadun : Mauditz pas lo rei, quitament dins vòstre esperit, e mauditz pas los rics dins vòstra cambra de lièch ; perque l'aucèl de l'aire portariá vòstra votz, l'animal alat proclamariá vòstras paraulas . Dins la majoritat de las citacions, los aucèls del cèl evòcan d'aglas e d'aucèls de rapina, dominants dins las espècias aladas. Los aucèls s'installan ont lor manjar es abondós ; L'imatge confirma doncas la prosperitat e la sacietat alimentària.               
Dan 4:13   Dins las visions de mon esperit quand èri jasent sus mon lièch vegèri, e, vaquí, un dels vigilants e los sants davalèt del cèl.
13a- En fach, los angèls celestials an pas besonh de dormir, doncas son en activitat permanenta. Los que son sants e al servici de Dieu davalan del cèl per transmetre sos messatges a sos servicials terrenals.
Dan 4:14   E cridèt fòrt, e diguèt aital: Talhatz l'arbre, e talhatz sas brancas. tremolatz lo fuelh, e escampatz los fruchs; que las bèstias fugiscan de sota, e los aucèls d'entre sas brancas!
14a- La vision anóncia que lo rei perdrà son reialme e sa dominacion sus el.
Dan 4:15   Mas daissatz lo soc ont son las raiças dins la tèrra, e ligatz-lo amb de cadenas de fèrre e de bronze demest l'èrba del camp. Que sia molhat de la rosada del cel, e que aja l'èrba de la tèrra coma sa part coma las bèstias.
15a- Mas laissa lo tronc ont son las raiças en terra .
 Lo reis demorara en son regne ; serà pas expulsat. 
15b- e ligatz luy ab cadenas de ferre e de bronze entre las erbas del camp .
 I a pas besonh de cadenas de fèrre o de laton, perque Dieu farà simplament que sa creatura maleable pèrda sa rason e son sens comun dins totes sos aspèctes, fisics, mentals e morals. Lo rei poderós se prendrà per una bèstia dels camps. Lei grands òmes de son reiaume seràn donc forçats de levar sa dominacion dau reiaume.
15c- Que sia molhat de la rosada del cel, e que aja l'èrba de la tèrra coma sa part coma las bèstias.
 Podèm imaginar la consternacion de sos ancians que lo veiràn manjar l'èrba del sòl, coma una vaca o una feda. Refusarà los abitatges cobèrts, en preferissent viure e dormir dins los camps.
Dan 4:16   Son còr uman li serà levat, e un còr de bèstia li serà donat; e sèt temps li passaràn.
 Dins aquela experiéncia , Dieu dona encara una autra pròva de sa vertadièra omnipoténcia. Car Creator de las vidas de totas sas creaturas, pòt a quin moment que siá, per sa glòria, ne far un intelligent o al contrari estupefar. Perque demòra invisible a lors uèlhs, los òmes ignoran aquela menaça que los pesa constantament. Mas es vertat qu'interven pas que rarament, e quand o fa, es per una rason e un objectiu especifics.
 Lo castig es mesurat. S'aplicarà al rei Nabucodonosor pendent sèt tempses , es a dire, sèt ans solament. I a pas cap de legitimitat a utilizar aquela durada per quicòm mai que lo rei meteis. Aquí encara, en causissent lo nombre " 7", lo Dieu creator inicializa amb son " sagèl reial " l'accion que va èsser acomplida.   
Dan 4:17   Aquò's la paraula dels vigilants, e lo comandament dels sants: per que los vius sabon que lo Pus Naut règla dins lo reialme dels òmes, e lo dona a qui vòl, e met sus el lo mai bas dels òmes.
17a- Aquesta sentencia es un decret d'aquels que velhan
 L'Esperit soslinha lo caractèr excepcional d'aquela intervencion divina a la quala dona un ròtle de " decrèt " degut a los que regardan . L'òme deu aprene que malgrat las aparéncias enganairas, es constantament susvelhat pels èssers celèstes. Dieu vòl far d'aqueste exemple una leiçon adreçada als èssers umans fins a la fin del mond. En citant los que regardan , revela l'unitat collectiva perfiècha dels anges del camp de Dieu que los associa dins sos projèctes e accions.   
17b-  per ço que sapian los vius que lo Altissim rege en lo regne dels homens, e dona lo a qui plau
 Dieu dirigís tot e contraròtla tot. Sovent, oblidant aquela realitat esconduda, l'òme se crei mèstre de son destin e de sas decisions. Pensa que causís sos dirigents, mas es Dieu que los met en ofici, segon sa bona volontat e son jutjament sus las causas e los èssers.
17c- e que hi leva lo pus vil dels homens .
 Lo dich es verai : " La gent obten los dirigents que s'ameritan ." Quand lo pòble s'ameritava un òme vil coma son cap, Dieu l'impausa.   
Dan 4:18   Aquò's lo sòmi que ieu, rei Nabucodonosor, ai vist. Tu, Beltesasar, donas l'explicacion, vist que totes los savis de mon reialme me la pòdon pas donar ; podetz, car avetz dins vos l'esperit dels sants dieus.
18a- Nabucodonosor melhora, mas es pas encara convertit. Contenguèt encara que Daniel servís de dieus sants . Lo monoteïsme es pas encara comprés per el.             
Dan 4:19   Alara Daniel, que se sonava Beltsasar, s'estonèt un moment, e sas pensadas lo trebolèron. Respòs lo rey e dix: Beltsasar, que lo somni e la interpretacio no te tremolen! E Beltesasar respos: Senyor, sia lo somni als teus enemichs, e la sua interpretacion als teus adversaris.
19a- Daniel compren lo sòmi e çò que va arribar es tan terrible pel rei que Daniel prefeririá lo veire acomplit sus sos enemics.
Dan 4:20   L'arbre que vegères, que cresquèt grand e fòrt, que sa nautor atenhèt lo cèl, e la vista d'aquela fins a totas las partidas de la tèrra;
Dan 4:21   Aquel arbre, qu'aviá de polidas fuèlhas e de fruch abondós, e donava de manjar per totes, jos lo qual las bèstias del camp avián abric, e entre sas brancas los aucèls del cèl fasián lor abitacion;
21a- lo fuèlh èra bèl
 Aparéncia fisica e vestimenta.
21b- e fruchs abondós .
 L'abondància de la prosperitat.
21c- que portava de manjar per tot lo monde
 Que provesiguèt de manjar per tot son pòble.
21d- jos que s'abrigavan las bèstias dels camps
 Lo rei que protegís los sons servicials.
21- e entre las brancas de las quals li auzels del cel fazian lur ostal .
 Jos son govèrn, son pòble viviá en granda seguretat. Los aucèls s'envolan e daissan l'arbre al mendre perilh.
Dan 4:22   Tu, o rei, siás vengut grand e fòrt, e ta grandesa es aumentada e montada fins als cèls, e ton domini s'estend fins als extrèms de la tèrra.
Dan 4:23   E lo rei vegèt un dels gardians e dels sants davalar del cèl, e disent : Talhatz l'arbre e destrusissètz-lo . mas lexatz lo soc on las raïtz son dins la tèrra, e ligatz-lo amb de cadenas de ferre e de bronze entre las èrbas del camp ; que sia molhat de la rosada del cel, e sia sa part ab las bèstias del camp, fins que sèt temps li passen.
Dan 4:24   Aquò's l'interpretacion, ò rei ;
Dan 4:25   Vos caçaràn dels òmes, e vòstre abitatge serà amb las bèstias del camp, e seretz faches a manjar d'èrba coma de buòus . seras mullada de la rosada del cel, e VII temps passaràn sobre tu, fins que sapies que lo Altissim regna en lo regne dels homens e lo dona a qui li plau.
25a- fins que sapies que lo Altissim regna en lo regne dels homens e lo dona a qui li plau.
 Daniel menciona Dieu en lo designant per l'expression " lo Naut " . Dirigís aital las pensadas del rei cap a l'existéncia de l'unic Dieu ; una idèa que lo rei a fòrça dificultats a comprene, pr’amor d’aquelas originas politeïstas eiretadas de paire a filh.   
Dan 4:26   Lo comandament de daissar la soca ont son las raiças de l'arbre vòl dire que vòstre reialme serà vòstre quand reconeisseràs que lo que governa es dins lo cèl.
26a- Quand reconeis que lo que governa es dins lo cèl, l'experiéncia de l'umiliacion cessarà perque lo rei serà convencut e convertit.
Dan 4:27   Doncas, o rei, que mon conselh te siá plan agradiu. Metètz fin als vòstres pecats en practicant la justícia, e a vòstras iniquitats en mostrant compassion als malurós, e vòstre bonur serà prolongat.
27a- Quand lo rei met en practica las causas que Daniel lista dins aquel vèrs, serà vertadièrament convertit. Mas aquel personatge es liurat a l'orgulh, son poder incontestat l'a fach capriciós e sovent injust coma nos an ensenhat las experiéncias precedentas reveladas.
Dan 4:28 Totas aquelas causas se compliguèron sul rei Nabucodonosor . 
28a- Aquesta declaracion de Daniel enebís tota autra interpretacion d'aquela profecia, que condemna a la nullitat las basas profeticas ensenhadas pels Testimònis de Jèhova e quin autre grop religiós que siá que contravendriá la règla definida per Daniel. De mai, lo contengut de tot lo capítol ne provesís la pròva. Car l'istòria nos ensenharà perqué lo rei es tustat per una malediccion dins la profecia de l'arbre.
Dan 4:29   E arribèt a la fin de dotze meses, que caminava dins lo palais del rei a Babilònia.
29a- 12 meses, o un an o " un temps " passan entre la vision e sa realizacion.               
Dan 4:30   Lo rei parlèt e diguèt: "Es pas aquela granda Babilònia, qu'ai bastit per l'ostal del reialme per la fòrça de mon poder, e per la glòria de ma majestat?"
30a- Aquò's lo moment fatal ont lo rei auriá fach melhor de se calar. Mas lo podèm comprene perque sa Babilònia èra vertadièrament una meravilha pura, encara listada coma una de las " sèt meravilhas del mond ". Jardins suspenduts exuberants de verdure, étangs, places spacieux et remparts sur une place mesurant 40 km de chaque côté. De remparts al dessús que dos carris podián passar l'un l'autre lo long de tota la longor dels remparts ; l'autorota de l'epòca. Una de sas pòrtas, reconstruchas a Berlin, es al centre de doas parets compausadas de pèiras esmaltadas blavas sus las qualas l'emblèma del rei es gravat : un leon amb d'alas d'agla que Dan.7:4 menciona. Aviá quicòm per èsser fièr. Mas Dieu vei pas l'orgulh dins sas paraulas, vei l'orgulh mas subretot l'oblit e lo mesprètz per sas experiéncias precedentas . De segur, aquel rei es pas lo sol èsser fièr sus tèrra, mas Dieu a fixat sas miras sus el, lo vòl dins son cèl e l'aurà. Aquò s'amerita d'explicacion : Dieu jutja sas creaturas al delà de las aparéncias. Cèrca lor còr e lor pensada, e reconeis sens jamai s'enganar, las fedas dignas de salvacion. Aquò lo mena a insistir e de còps far de miracles, mas lo metòde es justificat per la qualitat del resultat final obtengut.     
Dan 4:31   Del temps que la paraula èra encara dins la boca del rei, venguèt una votz del cèl , disent: Rei Nabucodonosor, lo reialme es pres de tu.
31a- Nabucodonosor es una victima de l'amor de Dieu, que li metèt una trapèla e l'avertiguèt d'aquò dins son sòmi profètic. La senténcia del cèl pòt èsser ausida, mas nos alegrem perque lo mal que Dieu li farà li salvarà la vida e la farà eternala.
Dan 4:32   Vos caçaràn dels òmes, e vòstre abitatge serà amb las bèstias del camp; e sèt temps vos passaràn, fins que sapiatz que lo Altissim regna dins lo regne dels òmes e lo dona a qui li plai.
32a- Pendent sèt ans, o sèt còps , lo rei pèrd sa luciditat e son esperit lo convenç qu'es pas qu'un animal.
Dan 4:33   E en seguida la paraula s'acompliguèt a prepaus de Nabucodonosor. Fo gitat d'entre los òmes, manjava d'èrba coma de buòus, son còrs èra mullat de la rosada del cèl; fins que sos pels cresquèron coma de plumas d'aglas, e sas onglas coma de onglas d'aucèls.
33a- Lo rei testimònia que tot çò qu'èra estat anonciat dins la vision es en efièch vengut realitat per el. En escrivent son testimòni, lo rei convertit evòca aquela experiéncia umilianta, en parlant de se meteis en tresena persona. La vergonha lo buta encara a far un pas enrè. Una autra explicacion demòra possibla, qu'aqueste testimòni foguèt escrich amassa pel rei e Daniel son novèl fraire dins lo Dieu vertadièr. 
Dan 4:34   E a la fin del temps fixat ieu Nabucodonosor levèri los uèlhs cap al cèl, e la rason me venguèt. Benesissiái lo Naut , lausèri e glorifiquèri aquel que viu per totjorn, que son domini es un domini eternal, e que son reialme dura de generacion en generacion.
34a- Lo Dieu savi e tot poderós obten l'amor de las fedas perdudas. S'es rejoncha son tropèl, e multiplica sos lauses per sa glòria.
34b- lo seo domini del qual es domini perdurable, e lo regne del qual perdura de generacion en generacion
 La formula concernís lo 5n reialme , aqueste còp, eternal, de la vision del Filh de l'Òme de Dan.7:14 : E li foguèt donat lo domini, e la glòria, e un reialme; e totes los pòbles, las nacions e las lengas lo serviguèron. Son domini es un domini eternal, que passarà pas, e son reialme aquel que serà pas destruch . E tanben dins la vision de l' imatge dins Dan.2:44 : E dins los jorns d'aqueles reis lo Dieu del cèl establirà un reialme, que serà pas jamai destruch: e serà pas daissat a d'autres pòbles : trencarà en tròces e destruirà totes aqueles reialmes, e el meteis demorarà per totjorn .  
Dan 4:35   Totes los abitants de la tèrra son coma res davant sos uèlhs: fa segon sa volontat dins l'armada del cèl, e demest los abitants de la tèrra: e i a pas cap que pòsca empachar sa man, o li dire: "Qué fas?"
35a- Glòria al Dieu vivent ! Perque aqueste còp lo rei a tot comprés e se convertís. 
Dan 4:36   En aquel moment mos sens me tornèron ; la glòria de mon reialme, ma magnificéncia e ma resplendor me foguèron restablidas; mos conselhièrs e mos nòbles me demandèron de nòu; Foguèri restaurat dins mon reialme, e mon poder aumentèt pas que.
36a- Coma lo just e drech Jòb, a qui Dieu tornèt de filhs, de filhas e de posteritat a la fin de son calvari, lo rei recupera la confiéncia de sos nòbles e repren son règne ara savi demest los vertadièrs savis esclairats pel Dieu vivent. Aquesta experiéncia pròva que Dieu dona lo reialme a qui vòl. Foguèt el qu'inspirèt los grands Caldèus a exigir lor rei de retorn.
Dan 4:37   Ara ieu Nabucodonosor laugi e exalti e onori lo Rei del cèl, totas las òbras que son vertat e sos camins justícia, e los que caminan en orgulh pòt abaissar.
37a- O pòt dire perque paguèt per o poder dire.
 Per evitar lo pièger, tirar una dent pòt èsser fòrça penós ; mas los enjòcs pòdon justificar la sofrença. Per ganhar l'eternitat, pòt èsser necessari de passar per d'espròvas duras o fòrça duras, l'esquinçament de l'orgulh los justificarà quand serà possible. Coneissent son potencial, Jèsus Crist faguèt aveg Paul sul camin de Damasc, per que lo " perseguidor de sos fraires " esperitalament aveg venguèsse son testimòni fidèl e zelós après aver recuperat la vista de sos uèlhs, mas subretot, la vista de son esperit.   
Daniel 5
 
 
Dan 5:1   Alara lo rei Belsasar faguèt una granda fèsta a sos senhors, qu'èran mil, e beguèt de vin davant eles.
1a- Lo rei Nabucodonosor s'endormiguèt dins la patz de Dieu quand èra plan vièlh e son filh Nabonid li succediguèt, qu'èra pas inclinat a governar, doncas daissèt son filh Belsasar governar a sa plaça. Confondètz pas aquel nom que significa " Bel protegís lo rei ", un desfís que Dieu a l'intencion de prene, amb lo que Nabucodonosor donèt a Daniel : Beltesasar que significa " Bel protegirà ". A l'origina d'aqueles noms se tròba lo culte de Bel o Belial darrièr que se tròba lo sol organizator del politeïsme : Satan, lo diable. Coma veirem, los successors del rei convertit lo seguiguèron pas dins aquel camin.      
Dan 5:2   E Belsasar, quand aguèt tastat lo vin, mandèt portar los vaissèls d'aur e d'argent que son paire Nabucodonosor aviá pres del temple qu'èra a Jerusalèm, per que lo rei, sos senhors, sas femnas e sas concubinas, i beguèsson.
2a- Per aquel rei pagan, aqueles vaissèls d'aur e d'argent son pas que d'espoils preses dels josieus. Avent causit d'ignorar lo Dieu vertadièr a qui Nabucodonosor s'èra convertit, pren pas en compte lo fach qu'aquel Dieu vivent jutja totas sas accions. En utilizant per un propòsit vil e profan aquelas causas consagradas e santificadas al servici del Dieu Creator, comet la darrièra error de sa vida corta. Dins son temps, Nabucodonosor aviá sauput prene en compte lo poder actiu del Dieu dels josieus perque aviá comprés que sos dieus nacionals en vertat existissián pas. Totes los pòbles someses al rei de Babilònia avián ausit son poderós testimoniatge en favor del Rei del cèl, fòrça mai sa familha immediata. Dieu a doncas totas las rasons de se mostrar ara just e impietosa.
Dan 5:3   Alara portèron los vaissels d'aur que foguèron preses del temple, de l'ostal de Dieu qu'es a Jerusalèm; e lo rey e sos nobles, ses mullers e ses concubines, ne usaven per beure.
3a- Daniel insistís sus la provenéncia d'aqueles vaissèls que foguèron preses del temple, de l'ostal de Dieu a Jerusalèm. Ja, vesent que lo Dieu josieu permetiá que aquelas causas foguèsson levadas de son temple, lo jove rei auriá degut comprene que lo Dieu vertadièr castiga e castiga severament los que lo servon mal. Los dieus pagans fan pas de causas aital e lors oficièrs cèrcan pas que de far plaser als òmes que lor credulitat esplechan.
Dan 5:4   E beguèron de vin, e lausèron los dieus d'aur, d'argent, e de bronze, e de fèrre, e de fusta e de pèira.
4a- L'usatge profan es despassat, es un usatge idolatra, l'auçada de l'abominacion per Dieu. Importantament, dins una granda mòstra de negligéncia, lo rei festeja amb sos amics, del temps que sa vila es menaçada pels Mèdes e los Pèrsas que l'assetjan.
Dan 5:5   E a aquela ora apareguèron los dets de la man d'un òme, e escriguèron fàcia al candelabre sul plastre del mur del palais del rei. Lo rey veu aquesta extremitat de la ma qui escriua.
5a- Los miracles del temps de Nabucodonosor essent estats mespresats, aquel novèl miracle a pas la tòca de convertir, mas de destruire la vida dels copables coma veirem. Davant d'acusats malvats que volián la mòrt d'un pecaire, Jèsus Crist tanben escriguèt dins la sabla amb son det los pecats que cometián en secret.
Dan 5:6   Alara la cara del rei cambièt, e sas pensadas lo trebolèron; las articulacions de sos lombs èran desliuradas, e sos genolhs se tustavan l'un contra l'autre.
6a- Lo miracle produtz enseguida sos efièches. Malgrat l'embriaguesa, son esperit reagís, es espaurit.
Dan 5:7   Lo rei cridèt fòrt per far venir los astrològs, los Caldèus e los devinaires; e lo rey parlà e dix als savis de Babilònia: Qui legirà aquesta escritura e me donarà l'interpretacion, serà vestit de porpra, e aurà una cadena d'aur al còl, e serà lo tresen cap del reialme.
7a- Un còp de mai, Daniel es ignorat ; Sos testimònis foguèron ignorats per la succession reiala. E tornarmai, dins una angonia extrèma, lo jove rei promet los mai nauts onors a qui que siá que se mòstra capable de deschifrar lo messatge escrich sus la paret d'un biais subrenatural. Qui farà aquò obtendrà la tresena plaça dins lo reialme, perque Nabonid e Belsasar ocupan las primièras e las segondas plaças. 
Dan 5:8   Alara totes los savis del rei dintrèron; mas poguèron pas legir l'escrich e donar al rei son interpretacion.
8a- Coma jos Nabucodonosor, la causa demòra impossibla pels savis pagans.
Dan 5:9   Alara lo rei Belsasar aguèt fòrça paur, e sa cara cambièt, e sos nòbles foguèron espaurugats.
Dan 5:10   E la reina, per las paraulas del rei e de sos senhors, dintrèt dins l'ostal de banquet, e parlèt, disent: O rei, vivètz per totjorn. Que vòstras pensadas vos trebolen pas, e que vòstra cara cambièsse pas de color!
Dan 5:11   I a un òme dins vòstre reialme, que i a l'esperit dels dieus sants; e dins los jorns de vòstre pare, se trobèt en el enluminacion, intelligéncia e saviesa coma la saviesa dels dieus. Doncas lo rey Nabucodonosor, lo vostre paire, lo rey, lo vostre paire, lo faguèt cap dels mags, dels astròlògs, dels caldèus, dels devinaires;
Dan 5:12   perque en el foguèt trobat un grand esperit, coneissença e compreneson, l'interpretacion dels sòmis, l'explicacion de paraulas escuras, e la resolucion de questions duras, quitament Daniel, que lo rei Beltesasar aviá nomenat. Que Daniel siá doncas cridat, e el donarà l'interpretacion.
12a- Aquel testimoniatge de la Reina es estonant e condemna tota la familha reiala : o sabèm... mas causiguèrem de lo prene pas en compte. 
Dan 5:13   Alara Daniel foguèt menat davant lo rei. Parla lo rey e dix a Daniel — tu es tu aquell Daniel qui fo dels catius de Judà, lo qual lo rey mon pare tragué de Judà?
Dan 5:14   Ai ausit parlar de tu, que l'esperit dels dieus es en tu, e que la lutz, l'enteniment e la saviesa excessiva son trobats en tu.
Dan 5:15   Ara los savis e los astrològs son estats menats davant ieu, per que legiguèsson aquel escrich e me mostren l'interpretacion. mas poguèron pas donar l'explicacion dels mots.
Dan 5:16   Ai ausit dire que sètz capable d'explicar e de resòlvre de questions dificilas; Ara si podets legir aquest escrit e dir-me la interpretacio seras vestit de porpra e hauras una cadena d'or al coll e hauras lo terç loch en lo govern del regne.
16a- Tresena plaça après Nabonid son paire e el meteis.
Dan 5:17   Daniel respondèt en preséncia del rei: Garda tos dons, e dona tos recompensas a un autre. Legirai pasmens l'escrich al rei, e li donarai l'interpretacion.
17a- Daniel es vièlh e dona pas d'importància als onors o als bens e valors d'argent e d'aur, mas l'escasença de remembrar a aquel jove rei sas fauta, sos pecats que deurà pagar amb sa vida, pòt pas èsser refusada e es lo servicial de Dieu per aquel tipe d'accion.
Dan 5:18   O rei, lo Dieu pus naut donèt a Nabucodonosor ton paire lo reialme, e la grandesa, e la glòria, e la majestat;
18a- Lo règne de Nabucodonosor èra estat l'òbra e lo don del Dieu vertadièr, coma sa magnificéncia , qu'aviá atribuida a tòrt a sa pròpria fòrça , a travèrs l'orgulh, abans d'èsser estonat per Dieu pendent sèt ans.
Dan 5:19   e per la grandesa que li aviá donada, totes los pòbles, las nacions e las lengas, temián e tremolavan davant el. Lo rey mes a mort qui volia, e esparnia vida a qui volia; Levava qui voliá, e faguèt davalar qui voliá.
19a- Lo rey aucis qui volgues .
 En particular, aquel poder donat per Dieu lo menèt a castigar lo pòble josieu rebel e a tuar fòrça de sos representants.
19b- e esparnhava la vida d'aquels que volia .
 Daniel e los josieus captius ne beneficièron.
19c- levèt los que voliá
 Daniel e sos tres fidèls companhs foguèron elevats pel rei Nabucodonosor al dessús dels Caldèus.
19d- e humilia aquels que volia .
 Los nòbles de son reialme devián consentir a èsser governats per de joves estrangièrs de captivitat josieva. Per sa man poderosa l'orgulh nacional josieu foguèt umiliat e destruch.
Dan 5:20   Mas quand son còr foguèt elevat, e son esperit s'endurciguèt a l'orgulh, foguèt abatut de son tròn reial, e sa glòria foguèt levada;
20a- L'experiéncia del rei Nabucodonosor nos ajuda a comprene l'arrogància atribuida al rei papal de Dan.7:8. Daniel demostra al rei que lo poder absolut es donat per Dieu a qui vòl, segon son programa. Mas, en se remembrant l'umiliacion del rei Nabucodonosor, li rapèla que per poderós que siá, un rei terrenal depend del poder illimitat del rei celestial.
Dan 5:21   Foguèt expulsat d'entre los filhs dels òmes, e son còr foguèt fach coma las bèstias, e son abitacion foguèt amb los ases salvatges; e fo li donada erba a menjar axi com bous, e lo seu cors fo mullat de la rosada del cel, tro que sabe que lo Altissim Deu rege en lo regne dels homens e dona lo a qui li plau.
21a- Noti, dins aqueste vèrs sol, la mencion d'" ases salvatges ". L'ase es un simbòl tipic de testarditge : " testard coma un ase ", subretot s'es tanben " salvatge " e pas domesticat. Es lo simbòl que representa l'esperit de l'òme que refusa d'ausir las leiçons donadas per Dieu a travèrs las experiéncias de sa vida e a travèrs sas revelacions biblicas.       
Dan 5:22   E tu, Belsasar son filh, as pas umiliat ton còr, e mai se sabiás totas aquelas causas.
22a- En fach, foguèt Belsasar que se comportèt coma un " ase salvatge " en ignorant l'experiéncia de son " paire " (son grand).    
Dan 5:23   Te as levat contra lo Senhor del cèl; los vexells de la sua casa foren portats dauant vos, e beguets vi ab ells, vos e los vostres nobles, les vostres mullers e les vostres concubines; Avètz loat los dieus d'argent, d'aur, de bronze, de fèrre, de fust e de pèira, que non veson, ni auson, ni coneisson, e avètz pas glorificat lo Dieu que son dins sa man son vòstre alen e totes vòstres camins;
23a- Belsasar profanèt los vaissèls d'aur que foguèron santificats al Dieu Creator pel servici religiós de son temple. Mas en los utilizant per loar de dieus pagans falses, a acomplit la nautor de l'abominacion . Aquesta imatge prepara aquela d'Apo.17:4 : Aquesta femna èra vestida de color porpra e escarlata, e ornada d'aur, de pèiras preciosas e de pèrlas. Teniá dins sa man una copa d'aur plena d'abominacions e de las impuretats de sa prostitucion . I es donat lo nom de " Babilònia la Granda " dins lo vèrs 5.    
Dan 5:24   Doncas mandèt aquela partida de la man qu'escriguèt aquel escrich.
24a- A son torn, Belsasar descobrís tròp tard l'existéncia del vertadièr Dieu vivent qu'agís e reagís d'un biais miraculos al comportament dels òmes.
Dan 5:25   Aquò's l'escritura qu'èra escricha: Mene, Mene, Tekel, Ufarsin.
25a- Traduccion : comptat, comptat, pesat e divisat 
Dan 5:26   E aquò's l'interpretacion d'aquelas paraulas. Comptat: Dieu a comptat vòstre regnat, e l'a menat a la fin.
26a- Lo primièr " comptat " visa lo començament del règne, e lo segond " comptat " visa la fin d'aquel règne.    
Dan 5:27   Pesat: Sètz pesat dins las balanças, e sètz trobat mancant.
27a- Las escalas aquí son lo simbòl del jutjament divin. Los òmes l an adoptat per designar los servicis de la justícia ; una justícia fòrça imperfiècha. Mas lo de Dieu es perfièch e basat sus l'imatge d'una balança de doble costat , pesa las accions de ben e de mal que l'èsser jutjat a acomplit. Se l'escala del ben es mai leugièra qu'aquela del mal, la condemnacion divina es justificada. E aquò's lo cas del rei Belsasar. 
Dan 5:28   Dividit: Vòstre reialme serà dividit, e donat als Mèdes e als Pèrsas.
28a- Del temps qu'èra engatjat dins de còps de beure abominables dins son palais reial, menat pel rei Darius, los Mèdes dintrèron en Babilònia pel lièch del riu, qu'èra estat temporàriament desviat e secat.
Dan 5:29   Alara Belsasar donèt d'òrdres, e vestiguèron Daniel de porpra, e li metèron una cadena d'aur al còl, e proclamèron que seriá lo tresen dirigent del reialme.
Dan 5:30   Aquela meteissa nuèch Belsasar rei dels Caldèus foguèt tuat.
Dan 5:31   E Darius lo Mede prenguèt lo reialme, avent seissanta dos ans.
31a- Aquel testimoniatge ocular precís de Daniel es pas reconegut pels istorians qu'atribuisson aquela accion al rei pèrsa Cir 2 lo Grand en – 539.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 6
 
 L'ensenhament d'aqueste capítol 6 es identic a aquel de Daniel 3. Aqueste còp, presenta Daniel dins una pròva de fidelitat modèl , per èsser imitat e reproduch per totes los elegits cridats per Dieu en Jèsus Crist. Los comentaris son utils, mas legissètz e remembratz la leiçon. Lo rei Darius agís coma o faguèt Nabucodonosor dins son temps e , a son torn, a l'edat de 62 ans , va confessar la glòria del Dieu vivent de Daniel ; una conversion obtenguda pel testimoniatge de fidelitat de Daniel quand Dieu lo protegiguèt dels leons . Tre lo començament de lor relacion, a d'afeccion e d'interès per Daniel que lo servís fidèlament e onèstament e que discernís un esperit superior . 
 
Dan 6:1   E Darius volguèt metre sul reialme cent vint satrapas, que serián dins tot lo reialme.
1a- Lo rei Darius revela sa saviesa en confiant la governança del reialme a 120 governadors establits sus 120 províncias.
Dan 6:2   E metèt tres capitanis sus eles, e Daniel entre eles, per que los satrapas lor faguèsson compte, e que lo rei subiguèsse pas de pèrda.
2a- Daniel es encara demest los caps caps que supervisan los satrapas.
Dan 6:3   Daniel èra al dessús dels princes e dels satrapas, perque un esperit superior èra en el ; e lo rey pensa de establir-lo sobre tot lo regne.
3a- Darius, a son torn, remarca la superioritat de Daniel dins son esperit intelligent e savi. E son plan per l'establir subretot suscitarà gelosiá e òdi contra Daniel.
Dan 6:4   Alara los princes e los satrapas cerquèron l'escasença d'acusar Daniel del reialme. Empero no pogueren trobar occasio, ne alcuna cosa a reprendre, per ço com era fidel, e en ell nulla colpa ne negun mal no fo vist.
4a- Daniel servís Dieu ont que lo plaça, per que servís lo rei amb la meteissa devocion e fidelitat. Sembla aital irreprochable ; un critèri trobat demest los Sants Adventistas dels Darrièrs Jorns segon Rev. 14:5.   
Dan 6:5   E los òmes diguèron: Trobarem pas cap d'escasença contra aquel Daniel, levat que la trobam dins la lei de son Dieu.
5a- Aquestes rasonaments revelan lo pensament del camp diabolic de la darrièra pròva terrèstra de la fe que lo repaus sabbatic del seten jorn de la lei de Dieu permetrà lo tuatge de sos fidèls servicials, doncas que consentiràn pas a onorar lo repaus del primièr jorn rendut obligatòri, lo dimenge de la lei religiosa romana.             
Dan 6:6   Alara aqueles princes e satrapas montèron al rei amb un tumult, e li parlèron, disent: Rei Darius, viva per totjorn!
6a- Aquela dintrada tumultuosa es destinada a remembrar al rei la fòrça dels nombres, sa capacitat de crear de desòrdres, e doncas lo besonh per el d'afortir sa dominacion.             
Dan 6:7   Totes los princes del reialme, los governadors, los satrapas, los conselhièrs e los governadors, son d'acòrdi que siá emesa un decret reial, amb un decret estricte, que qui que siá que pregarà quin dieu o un òme que siá dins trenta jorns, levat tu, ò rei, serà getat dins la cauna dels leons.
7a- Fins alara, lo rei Darius aviá pas cercat de forçar los òmes de son reialme a servir un dieu puslèu qu'un autre. Dins lo politeïsme, la libertat religiosa es completa. E per lo convéncer, los complots lo flatan, l'onorant, lo rei Darius, coma un dieu. Aquí encara, coma amb totes los grands dominators, l'orgulh se desrevelha e li fa aprovar aquel òrdre que, pasmens, venguèt pas de son esperit.
Dan 6:8   Ara doncas, o rei, confirmatz lo decret, e escrivètz lo decret, per que siá pas cambiat, segon la lei dels Mèdes e dels Pèrsas, que cambia pas.
8a- Aquel decrèt profetiza admirablament lo que farà obligatòri lo dimenge roman a la fin dels jorns. Mas notem qu'aquel caractèr immutable de la lei dels Mèdes e dels Pèrsas establida pels òmes fallibles e pecaires es totalament injustificat. L'immutabilitat aparten al vertadièr Dieu vivent, lo Creator.
Dan 6:9   Alara lo rei Darius escriguèt lo decret e lo decret.
9a- Aquela etapa es essenciala, perque avent el meteis escrich lo decrèt e la defensa , la lei immutable dels Mèdes e dels Pèrsas deurà èsser respectada.
Dan 6:10   E quand Daniel saupèt que l'òrdre èra escrich, dintrèt dins son ostal, e las fenèstras de la cambra superiora èran dobèrtas cap a Jerusalèm. e tres vegades lo dia fe agenollas e pregaua e loava son Deu, axi com hauia feyt denant.
10a- Danièl càmbia pas son comportament, e se daissa pas èsser influenciat per aquela mesura umana. En dobrissent sa fenèstra, mòstra que vòl que sa leialtat a Dieu Totpoderós siá coneguda per totes. A aqueste moment, Daniel vira en direccion de Jerusalèm ont, e mai se destruch, se situa lo temple de Dieu. Car l'Esperit Dieu manifestèt se longament en aquel sant temple lo qual aviá fach son abitacion, son abitacion terrèstra.
Dan 6:11   Alara los òmes dintrèron amb un tumult, e trobèron Daniel en pregant e en cridant son Dieu.
11a- Los complòts èran a l'espèra e lo regardavan per lo trapar dins l'acte de desobeïr al decret reial ; actualament una " infraccion flagranta ".   
Dan 6:12   Alara venguèron davant lo rei, e li parlèron del decret reial, disent: As pas escrich un decret, que qui que siá que pregarà dins trenta jorns a quin dieu que siá o a un òme que siá, levat tu, ò rei, serà botat dins la cauna dels leons? Respòs lo rey: La cosa es certa, segons la ley dels Medis e dels Pèrs, la qual es inmutable.
12a- Lo rei pòt pas que confirmar lo decrèt qu'el meteis escriguèt e signèt.
Dan 6:13   E tornèron parlar, e diguèron al rei: Daniel, qu'es de la captivitat de Juda, a pas regardat tu, o rei, ni l'òrdre qu'as escrich, mas fa sa pregària tres còps per jorn.
13a- Pres a mans rojas dins l'acte de sa pregària, Daniel es denonciat. Lo rei aprecia Daniel per son comportament fidèl e onèst. Farà immediatament la connexion entre el meteis e aquel Dieu que servís amb tant de zèl e de fidelitat vist que li prega regularament tres còps per jorn . Aquò explica la dolor e l'afliccion que la condemnacion de Daniel li causarà e lo començament de sa conversion que ven. 
Dan 6:14   Quand lo rei ausiguèt aquò, se pensèt fòrça; metèt son còr a desliurar Daniel, e fins al ponhent del solelh s'esforcèt de lo salvar.
14a- Lo rei s'avisa alara qu'es estat manipulat e se met a salvar Daniel, qu'aprecia fòrça. Mas sos esfòrces seràn en van e lo rei descobrís tristament abans tot aquò : la letra tua, mas l'esperit dona vida . En donant mai tard als òmes aquela expression, Dieu mòstra lo limit del respècte per las leis. La vida pòt pas èsser reglada sus las letras dels tèxtes juridics. Dins son jutjament divin, Dieu pren en compte de detalhs que la letra mòrta de sa lei escricha ignora, e los òmes sens Dieu an pas la saviesa de far çò meteis. 
Dan 6:15   Mas aqueles òmes incitavan lo rei, e li diguèron: Sapètz, o rei, que la lei dels Mèdes e dels Pèrsas exigís que tot decrèt o decret confirmat pel rei siá final.
15a- Los complotaires remembran la natura irrevocabla (injustificada) de las decisions presas pel rei dels Mèdes e dels Pèrsas. El meteis es atrapat per sa cultura eretada. Mas compren qu'es estat la victima d'un complòt contra Daniel.
Dan 6:16   Alara lo rei comandèt, e menèron Daniel e lo getèron dins la cauna dels leons. Parla lo rey e dix a Daniel: Deu teu, lo qual serves constantment, te deliura!
16a- Lo rei es forçat de botar Daniel dins la cauna dels leons, mas desira de tot son còr que lo Dieu que servís tan fidèlament intervenga per lo salvar.
Dan 6:17   E portèron una pèira, e la pausèron sus la boca de la cauna; Lo rei lo sagelèt amb son pròpri anèl de sagèl e amb los anèls de sagèl de sos senhors, per que res seguèsse pas cambiat a prepaus de Daniel.
17a- Aquí, l'experiéncia de Daniel pòrta de similituds amb l'enterrament de Crist, que sa pòrta de pèira circulara foguèt tanben tancada per empachar l'intervencion umana.
Dan 6:18   Alara lo rei dintrèt dins son palais; passèt la nuèch a dejunar, li cridèt pas de concubina, e se poguèt pas donar a dormir.
18a- Aquel comportament del rei testimònia de sa sinceritat. En fasent aquelas causas mòstra que vòl far plaser al Dieu de Daniel e obténer sa salvacion d'el. Aquò es lo començament de sa conversion cap a l'unic Dieu.
Dan 6:19   E lo rei se levèt lèu lo matin, e anèt a la pressa a la cauna dels leons.
19a- Una preparacion de puretat seguida d'una nuèch sens sòm pr'amor de son esperit tormentat per la pensada de la mòrt de Daniel e aquela precipitacion cap a la cauna dels leons a l'alba son pas las accions practicadas per un rei pagan mas aquelas d'un fraire qu'aima son fraire en Dieu.
Dan 6:20   E s'apròchèt de la fossa, e cridèt Daniel amb una votz trista. Parla lo rey e dix a Daniel: Daniel, servidor del Deu viu, ha pogut te deliurar deis leons lo teu Deu, lo qual serves constantament?
20a- Coma s'apròchava de la fossa, cridèt Daniel amb una votz trista
 Lo rei espèra mas a paur e a paur del pièger per Daniel. Pasmens, son espèr es demostrat pel fach que la telefona e li pausa una question.
20b- Daniel, servidor del Dieu vivent, lo vòstre Dieu, que sèrvètz de contunh, vos a pogut deliurar dels leons?
 En lo nomenant lo " Dieu vivent ", Darius testimònia del començament de sa conversion. Pasmens, sa question « èra capable de vos desliurar dels leons ? " nos mòstra que lo coneis pas encara. Autrament auriá dich : « Vos voliá desliurar dels leons ? » .       
Dan 6:21   E Daniel diguèt al rei: O rei, viva per totjorn . 
21a- Dins las bocas dels conspirators, al vèrs 6, l'expression aviá pauc de significacion, mas dins aquela de Daniel, profetiza un accès a la vida eternala reservada als elegits de Dieu.
Dan 6:22   Mon Dieu a mandat son angel, e a barrat las bocas dels leons, per que me faguèsson pas de mal, perque foguèri trobat innocent davant el; e davant vos tanben, ò rei, non ai fach res de mal.
22a- Dins aquela experiéncia, lo rei Darius se rend compte de cossí stupid, injustificat e desaprovat del vertadièr Dieu Vivent que Daniel servís sens amagar es lo dessenh immutable dels decrèts reials umans.
Dan 6:23   Alara lo rei èra fòrça content, e comandèt que faguèsson sortir Daniel de la cauna. Daniel foguèt levat de la cauna, e cap de mal foguèt pas trobat sus el, perque se fisava en son Dieu.
23a- Alara lo rey fo mot content .
 Aquela reaccion de jòia naturala e espontanèa revèla un futur causit de Dieu perque lo rei a ara la certitud de son existéncia e de son poder.
23b- Daniel foguèt levat de la cauna, e cap de nafra foguèt trobada sus el.
 De la meteissa manièra que los vestits dels tres companhs de Daniel getats dins lo forn subrecalfat foguèron pas cremats.
23c- quar avia confiat en son Dieu .
 Aquela confiéncia se revelèt dins sa decision d'obesir pas al decrèt reial qu'auriá privat Dieu de sas pregàrias ; una causida impossibla e inconcebibla per aquel òme modèl de fe purament umana.  
Dan 6:24   E lo rei comandèt, e faguèron menar aqueles òmes qu'avián acusat Daniel, e los getèron dins la cauna dels leons, eles e lors enfants e lors femnas . e ans que venguessen al fons de la cauna, los leons los prenguèron e trenquèron los òsses en tròces.
24a- Dieu virèt las taulas suls malvats que planificavan de mal. Al temps dels reis pèrsas que devián venir, l'experiéncia se repetiriá pel josieu Mardoquèu, que lo cap Aman voliá tuar amb son pòble al temps de la reina Estèr. Aquí tanben , es Aman que finirà penjat sus la forca erigida per Mardoquèi.
Dan 6:25   Après aquò lo rei Darius escriguèt a totes los pòbles, las nacions e las lengas, que demòran sus tota la tèrra , en disent: La patz siá abondantament vòstra.
25a- Aquela novèla escritura del rei es aquela d'un òme conquistat pel Dieu vivent. Ara essent en patz perfiècha dins son còr, utiliza sa posicion comandanta per s'adreiçar a totes los pòbles de son reialme lo testimoniatge de sa patz qu'a recebut del Dieu vertadièr. 
Dan 6:26   Comandi que dins tot mon reialme i aja paur e paur del Dieu de Daniel. Car el es Dieu vivent, e dura per totjorn; son reialme serà pas jamai destruch, e son domini durarà fins a la fin.
26a- ordeno que per tota l'espandiment de mon regne .
Lo rei ordona mas fòrça pas degun.
26b- auem paor e paor per lo dio de Daniel .
Mas enriquit per aquela experiéncia, impausa la paur e la paur del Dieu de Daniel per fin de dissuadir los autors d'un novèl complòt fomentat contra Daniel.
26c- Car el es Dieu vivent, e perdura en eterna .
Espera que aquest testimoni sia reebut en los cors de les gents del regne, e per aço lo loa e lo exalça.
26d- son regne jamai sera destruit, e son domini durarà fins a la fin
Lo caractèr eternal del 5n reialme de l'estatua es tornarmai proclamat.
Dan 6:27   Es lo liberador e lo salvador, que fa de signes e de meravilhas dins lo cèl e sus la tèrra. Es el que liberèt Daniel del poder dels leons.
27a- Es aquel que liura e salva
 Lo rei testimònia de çò qu'a vist, mas aquela desliurança e salvacion concernisson pas que lo còrs fisic, la vida de Daniel. Caldrà esperar la venguda de Jèsus Crist per comprene lo desir de Dieu de desliurar e de salvar del pecat. Mas soslinhèm que lo rei sentissiá naturalament lo besonh de se purificar per far plaser al Dieu vivent.
27b- lo qual fa ensegnas e mereuilhas al cel e en la terra .
 Lo libre de Daniel testimònia d'aqueles signes e meravilhas, d'accions subrenaturalas que Dieu realizèt, mas fasètz atencion, lo diable e sos demònis pòdon tanben falsificar cèrts miracles divins. Per identificar entre las doas originas possiblas, sufís de comprene qual beneficia del messatge liurat. Mena a l'obedíncia al Dieu Creator, o a la desobediéncia ? 
Dan 6:28   Daniel prosperèt dins lo règne de Darius, e dins lo règne de Cir lo Pèrsa.
28a- Comprenèm que Danièl tornarà pas dins sa tèrra natala, mas las leiçons que Dieu li ensenhèt dins Dan.9 l'auràn fach acceptar sens patir aquel destin decidit per son Dieu.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 7
 
Dan 7:1 Dins lo primièr an de Belsasar rei de Babilònia Daniel somièt un sòmi, e de visions li venguèron dins l'esperit del temps que jasiá sus son lièch. Puèi escriguèt lo sòmi, e relatèt las causas principalas. 
1a- Lo premier an de Belsasar rei de Babilònia
 Es a dire, en – 605. Dempuèi la vision de Dan.2, 50 ans son passats. Après la mòrt del grand rei Nabucodonosor, foguèt succedit per son ainat Belsasar.
Dan 7:2 : Daniel comencèt e diguèt : Vegèri dins ma vision de nuèch, e, vaquí, los quatre vents del cèl se batèron sus la granda mar. 
2a-  los quatre vents del cèl esclatèron dins
 Son de guèrras universalas que menan los dominators a estendre lor poder en direccion dels quatre punts cardinals , cap al Nòrd , al Sud, a l'Èst e a l'Oèst.
2b-   sus la mar granda
 L’imatge es pas flatejant per l’umanitat, perque la mar, quitament una granda, es un simbòl de la mòrt. Aquò es pas, dins lo plan de Dieu, l'environament preparat per l'òme fach a son imatge, segon Gen. 1. Son environament es la tèrra. Mas l'umanitat a perdut, dempuèi lo pecat original, per sa desobediéncia, son imatge divina e es pas pus dins sos uèlhs purs e sants res que d'animals marins impurs e voraces que se devoran los uns los autres jos las inspiracions del diable e dels demònis. Dins aquela vision, la mar simboliza la massa anonima d'èssers umans.
 De mai, l'airal cobèrt per la profecia concernís de pòbles ligats per lors aspèctes litorals bordant la mar Mediterranèa . La mar jòga donc un ròtle màger dins leis accions bellièras dei conquistas dei dominators.
Dan 7:3 E quatre grandas bèstias sortiguèron de la mar, diferentas l'una de l'autra .
3a- E quatre grans bestias monteron de la mar .
Trobam dins una vision novèla l'ensenhament donat dins Daniel 2, mas aicí, los animals remplaçan las partidas del còrs de l' estatua .
3b- diferents los uns dels autres
 Coma los materials de l'estatua de Dan.2.
Dan 7:4 Lo primièr èra coma un leon , e aviá d'alas d'agla; Regardèri fins que sas alas foguèron arrancadas ; fo levat de la terra e fet restar sobre sos peus axi com hom, e lo cors de hom fo donat a ell.
4a- Lo primièr èra coma un leon , e aviá d'alas d'agla.
Aquí lo cap d'aur del rei caldèu de Dan.2 ven un leon amb d'alas d'agla ; emblèma gravat sus las pèiras blavas de Babilònia, l'orgulh del rei Nabucodonosor a Dan.4.
4b- Regardèri fins que sas alas foguèron arrancadas
La profecia parla dels sèt ans o sèt temps pendent los quals lo rei Nabucodonosor foguèt fach stupid per Dieu. Pendent aqueles 7 ans ( sèt còps ) d'umiliacion profetizada dins Dan.4:16, son còr uman foguèt levat , remplaçat per un còr de bèstia.
4c-  fo levat de la terra e fet restar sobre sos peus axi com hom, e lo cors de hom fo donat a ell.
  Sa conversion al Dieu Creator es aicí confirmada. Son experiéncia nos permet de comprene que , per Dieu, l'òme es òme sonque quand son còr pòrta l'imatge d'aquel de Dieu. Lo revelarà dins son encarnacion en Jèsus Crist lo modèl divin perfièch d'amor e d'obedíncia. 
Dan 7:5   E, veiquí, una segonda bèstia coma un ors se pausava d'un costat ; Tenia tres cotellas en la boca entre les dents, e digueren li : Leva, menja molta carn.
5a- E ueuos una segona bestia semblant a 1 ors istava d'un costat
 Après lo rei caldèu, lo cofre e las armas d'argent dels Mèdes e dels Pèrsas venon un ors . La precision " que se teniá d'un costat " illustra la dominacion pèrsa qu'apareguèt segonda après la dominacion dels Mèdes, mas sas conquistas obtengudas pel rei Cir 2 lo Pèrsa li donèron un poder fòrça mai grand qu'aquel dels Mèdes.  
5b- hauia tres costelles en la boca entre les dents, e dixeren li : Levate, devora molta carn .
Los Pèrsas dominaràn los Mèdes e conquistaràn tres païses : Lidia del ric rei Crès en – 546, Babilònia en – 539, e Egipte en – 525. 
Dan 7:6   Après aquò agachèri, e vegèri un autre semblant a un leopard , qu'aviá sus son esquina quatre alas coma un aucèl . Aquel animal aviá quatre caps, e lo domini èra donat a el.
6a- Aprèp ayçò agachèri, e ne vegèri un autre semblant a un leopard
Aital meteis, lo ventre e las cuèissas de bronze dels governants grècs venon un leopard amb quatre alas d'aucèl ; Las tacas del leopard grèc ne fan un simbòl del pecat .  
6b- e avia sus l'esquina quatre alas coma un aucèl .
Las quatre alas d'aucèl associadas al leopard illustran e confirman l'extrèma velocitat de las conquistas de son jove rei Alexandre lo Grand (entre -336 e -323). 
6c- Aquel animal aviá quatre caps, e lo domini èra donat a el
 Aquí, " quatre caps " mas dins Dan.8 serà " quatre grandas còrnas " que designan los dominators grècs successors d'Alexandre lo Grand : Seleuc, Ptolemèu, Lisimac, e Cassander.     
Dan 7:7   Après aquò vegèri dins las visions de nuèch, e vaquí, una quatrena bèstia, espaventosa e terribla, e fòrça fòrta; aviá de grandas dents de fèrre, manjava, trencava en tròces, e pièjava jos pès çò que demorava ; Èra diferent de totes los animals abans el, e aviá dètz còrnas.
7a- Apres ayczo yo uic en las visions de noit , e ueuos una quarta bestia terribla e terribla e fort fort
Aquí encara, las patas de fèrre de l'Empèri Roman venon un monstre amb de dents de fèrre e dètz còrnas . Perque segon Apo.13:2, el sol pòrta los critèris dels 3 empèris precedents : Força del leon , confirmada dins aquel vèrs ont es especificat : extraordinàriament fòrt ; lo poder de l'ors , e la rapiditat del leopard amb l'eiretatge de son pecat simbolizat per sas tacas.       
7b- aviá de grandas dents de fèrre, manjava, trencava en tròces, e trepejava jos pès çò que demorava;
 Aqueles detalhs li atribuisson de carnavals e de massacres acomplits pel simbòl del fèrre roman que contunharà fins a la fin del mond, a travèrs sa dominacion papala.
7c- Èra diferent de totes los animals abans el, e aviá dètz còrnas.
Las dètz còrnas representan los Francs, los Lombards, los Alamanni, los Anglosaxons, los Visigòts , los Burgondis, los Suebi, los Herulis, los Vandals, e los Ostrogòts. Aquestes son los dètz reialmes crestians que se formaràn après l'esfondrament de l'Empèri Roman a partir de 395, segon las explicacions donadas per l'angel a Daniel dins lo vèrs 24. 
Dan 7:8   E considerèri los còrns, e vegèri, un autre còrn pichon montèt entre eles: e davant aquel còrn foguèron arrancats tres dels primièrs còrns; e vet, ela aviá los uèlhs coma los uèlhs d'un òme, e una boca que parlava arrogantament.
8a- Considerèri las còrnas, e vejatz, un autre còrn eissèt d'entre eles
La pichona còrna sortís d'una de las dètz còrnas , que designa l' Itàlia ostrogotica ont se tròban la vila de Roma e la dicha " sèti santa " papala , al Palais Lateran sul mont Caelian ; Significat del nom latin : lo cel.       
8b- e tres dels primièrs corns foron arrancats davant aquel corn .
Los còrns esquinçats son cronologicament : los tres reis depausats del vèrs 24, a saber, los Herulis entre 493 e 510, puèi successivament, los Vandals en 533, e los Ostrogòts en 538 que foguèron expulsats de Roma pel general Belisari jos las òrdres de Justinian I , e definitivament desfaches a Ravenna en 505 . Perque cal notar la consequéncia de l'expression abans aquel còrn . Aquò vòl dire que la Còrna a pas cap de poder militar personal e beneficia de la fòrça armada dels monarcas que la cranhon e cranhon son poder religiós e preferisson aital la sostenir e l'obesir. Aqueste rasonament serà confirmat dins Dan.8:24 ont legirem : son poder aumentarà, mas pas per sa pròpria fòrça e lo vèrs 25 precisarà : a causa de sa prosperitat e del succès de sas astúcias, aurà l'arrogància dins son còr . Es aital demostrat que la vertat receb la confirmacion sonque en gropant de messatges similars escampilhats dins los diferents capítols del libre de Daniel e mai largament dins tota la Bíblia. Separats, los capítols del libre " sagelan " la profecia e sos messatges , los mai subtils e importants demòran inaccessibles.         
8c- e ueuos, ella avia uelhs enayma los uelhs d'un home .
Dins Rev. 9, l'Esperit prefaça sas descripcions amb lo tèrme coma . D'aquel biais suggerís una semblança d'aparéncia qu'es pas la realitat. Aquí , tanben , cal notar la semblança a l'òme encarnat dins sa perfeccion en Jèsus Crist, mas a pas que la pretencion. Mas i a mai, perque los " uèlhs " son simbolics de la clarivitat dels profètas que Jèsus n'es tanben lo modèl perfièch. E l'Esperit fa allusion a la pretencion profetica de la papautat que finirà per establir son sèti oficial a la Ciutat del Vatican, un mot que vòl dire : profetizar, del latin " vaticinare " . Aquò serà confirmat dins Rev. 2:20, quand l'Esperit compara aquela glèisa catolica romana a la Jezabèl que tuèt los profètas de YaHWéH , la femna estrangièra qu'adorava los Baals , maridada amb lo rei Acab. La comparason es justificada perque lo papisme met a mòrt sus los enjòcs de l'Inquisicion los vertadièrs profètas de Dieu en Crist.      
8d- e ua boca, que parlaue damb arrogància.
Dins aquel capítol 7, lo divin Realisador e Director presenta en " zoom " l'èra crestiana que lo concernís particularament, lo periòde entre la fin de l'Empèri Roman e lo retorn gloriós del Crist en Miquèl, son nom celèst demest los angèls. Anóncia la venguda d'un rei arrogant, perseguidor dels sants del Pus Naut , qu'ataca los estandards religioses divins, en ensajar de cambiar los tempses e la lei , los dètz comandaments mas tanben d'autras ordenanças divinas. L'Esperit anóncia son castig final ; serà " consumit pel fuòc a causa de sas paraulas arroganta ". Doncas, la scèna del jutjament celestial del seten millenari es immediatament presentada après la mencion de sos mots arrogants . Abans ela, lo rei Nabucodonosor aviá tanben mostrat d'arrogància mas acceptèt umilament la leiçon d'umiliacion que Dieu li donèt.        
 
Lo Jutjament Celestial
 
Dan 7:9   Agachèri fins que de tròns foguèron plaçats. E l'Ancian dels Jorns s'assetèt. La soa vestimenta era blanca coma la neu, e los cabelhs de son cap eran coma lana pura ; son tròn èra coma de flamas de fuòc, e sas ròdas coma de fuòc ardent.
9a- Regardèri coma los tròns èran plaçats
Aquesta scèna representa lo temps de jutjament que serà menat a tèrme pels sants redempts de Jèsus Crist en sa preséncia, assetats sus de tròns , dins lo cèl segon Rev. 4, pendent los mila ans mencionats dins Rev. 20. Aqueste jutjament prepara las condicions pel darrièr jutjament , que l'execucion es illustrada dins lo vèrs 11.   
9b- E l'Ancian dels Jorns s'assetèt.
 Aquò's lo Crist deificat, lo sol Dieu creator. L'accion del vèrb seire indica l'arrèst d'una activitat de pè, es l'imatge del repaus. Lo cèl es en patz absoluda. Sus tèrra, los malvats foguèron destruches al retorn del Crist.
9c- La uestimenta de luy era blanca enayma la neu , e li capel del cap eran enayma pura lana
 Lo blanc es lo simbòl de la puretat perfiècha de Dieu que concernís tota sa natura al nivèl de sos vestits , simbòls de sas òbras e lo pel de son cap qu'es una corona de saviesa pura e perfiècha liura de tot pecat .
Aqueste vèrs suggerís Isa.1:18 : Venètz, e rasonèm amassa! ditz YaHWéH. E mai vòstres pecats sián coma escarlata, seràn blancs coma la nèu; encara que sián roges coma carmesin, seràn coma lana. 
 9d- son tròn èra coma de flamas de fuòc,
 Lo tròn designa lo luòc del grand Jutge, çò es, lo jutjament de la pensada de Dieu. Es plaçat jos l'imatge de las flamas de fuòc que seràn los uèlhs del Crist justificant dins Rev. 1:14 ont trobam las descripcions d'aqueste vèrs. Lo fuòc destrusís, çò que dona a aquel jutjament lo propòsit de destruire los enemics de Dieu e de sos elegits. Perque aqueles son ja mòrts, aquel jutjament concernís la segonda mòrt que tustarà definitivament los condemnats.
9en- e las ròdas coma un fuòc ardent.
Lo tròn a de ròdas comparat a un fuòc ardent que serà alucat sus la tèrra : Rev. 20:14-15 : la segonda mòrt es lo lac de fuòc . Las ròdas suggerís donc lo movement de jutges del cèl a tèrra per l'execucion dels verdictes prononciats. Lo Dieu vivent , lo grand Jutge , se desplaça e quand la tèrra serà renovelada e purificada , se desplaçarà tornarmai per installar son tròn Reial segon Rev. 21:2-3.  
Dan 7:10   Un riu de fuòc rajava e sortissiá davant el. Mil milièrs lo servissián, e dètz mila còps dètz mila se pausavan davant el. Los jutges s'assetèron, e los libres foguèron dobèrts.
10a- Un flum de fuòc rajava e issi de davant el .
 Lo fuòc purificator que davalarà del cèl per devorar las anmas dels mòrts tombats e puèi ressuscitat, segon Rev. 20:9 : E montèron sus la fàcia de la tèrra, e entornèron l'acamp dels sants e la vila aimada . Mas lo fuòc davalèt del cèl e devorèt los . 
10b- Mil mila li serviron .
 Es a dire, un milion d'almas, causidas redimidas de la tèrra.
10c- e dètz mila milions se quilhèron en sa preséncia
 Dètz miliards d'almas terrèstras cridadas per Dieu son ressuscitadas e convocadas davant El e sos jutges per subir la justa senténcia divina de la segonda mòrt , quicòm confirmat dins Luc 19:27 : Fin finala, aqueles enemics meus , que voldrián pas que regnèssi sus eles, menatz-los aicí e los tuatz davant Ieu . D'aquel biais l'Esperit confirma las paraulas que diguèt a travèrs Jèsus dins Mat.22:14 : Car fòrça son cridats, mas paucs son causits . Aquò serà mai que mai lo cas dins los darrièrs jorns segon Luc 18:8 : ... Mas quand lo Filh de l'òme vendrà, trobarà la fe sus la tèrra?    
10d- Li jutge s'assetèron, e li libre foron ubert
 La Cort Suprèma jutjarà sus la basa dels testimònis que permetèron lo jutjament e las acusacions individualament adaptadas per cada anma condemnada. Sos libres contenon la vida d'una creatura, gardada en memòria per Dieu, amb los angèls fidèls coma testimònis, actualament invisibles pels terrèstres. 
Dan 7:11   Alara vegèri per las grandas paraulas que lo còrn diguèt; e com ieu regardava, l'animal fo mort.
11a- Agachèri alara, per las paraulas arrogantas que parlava lo còrn
Coma los mots " a causa de mots arrogants " o indican, aquel vèrs es destinat a nos mostrar la relacion causa-efièch que definís lo jutjament de Dieu. Jutja pas sens causa.  
11b- e coma yo regardava, l'animal foguèt tuat
Se lo quatren animal representant la succession, Roma imperiala — dètz reialmes europèus — Roma papala , es destrucha per fuòc, es a causa de l' activitat orala arroganta de la Roma papala ; activitat que contunharà fins al retorn del Crist. 
11c- e lo cors de luy fo destruyt liura al fuoc que fos crema .
Lo jutjament tusta al meteis temps lo pichon còrn e los dètz còrns civils que lo sostenguèron e participèron a sos pecats segon Rev. 18:4. Lo lac de fuòc de la segonda mòrt los devorarà e los destruirà .
Dan 7:12   E las autras bèstias foguèron despojadas de lor poder, mas lor vida foguèt prolongada per un sason.
12a- Los autres animals foguèron despojats de lor poder
Aquí, coma dins Rev. 19:20 e 21, l'Esperit revela qu'un destin diferent es en botiga pels pecaires ordinaris del paganisme , essent d'eretièrs del pecat original transmés d'Adam a las massas umanas de tota l'istòria terrèstra.
12b- mas lor foguèt concedit una prolongacion de vida per un cèrt temps
 Aquela precision es destinada a significar l'avantatge dels empèris precedents en aver pas viscut la fin de lor dominacion a la fin del mond coma foguèt lo cas pel 4n animal roman jos sa darrièra forma de govèrn crestian universal al moment del retorn de Jèsus Crist. La fin dau sègle IV foguèt marcada per sa destruccion completa. Après aquò la tèrra demorarà sens forma e voida a l'imatge de l'abisme de Gen. 1:2.
 
Jèsus Crist, lo filh de l'òme
Dan 7:13   Vegèri dins las visions de nuèch, e, vaquí, un semblant al Filh de l'òme venguèt amb las nívols del cèl; s'apròchèt de l'Ancian dels Jorns, e lo faguèron apropar a el.
13a- Vi dins las visions de la nuèch, e uèi, amb las nívols del cèl, venguèt un semblant a un filh de l'òme
Aquela aparicion del filh de l'òme fa lum sul sens donat al jutjament que ven d'èsser mencionat. Lo jutjament aparten al Crist. Mas al temps de Daniel, Jèsus èra pas encara vengut, doncas Dieu imagina çò qu'acomplirà a travèrs son ministèri terrèstre pendent sa primièra venguda sus la tèrra dels òmes.
13b- s'apròchèt de l'Ancian dels Jorns, e lo faguèron apropar a el.
Après sa mòrt, se ressuscitarà, per presentar sa justícia perfiècha que foguèt sacrificada coma ofèrta al Dieu ofensat, per obténer lo perdon de sos fidèls elegits, triats e seleccionats per el meteis. Lo quadre presentat ensenha lo principi de salvacion obtenguda per la fe dins lo sacrifici volontari de Dieu en Crist. E ela confirma sa validitat amb Dieu.
Dan 7:14   E li foguèt donat lo domini, e la glòria, e un reialme; e totes los pòbles, las nacions e las lengas lo serviguèron. Son domini es un domini eternal, que passarà pas, e son reialme aquel que serà pas destruch.
14a- E li foguèt donat lo domini, la glòria e un reialme.
Las donadas d'aqueste vèrs son resumidas dins aqueles vèrses de Mat.28:18 a 20 que confirman que lo jutjament aparten a Jèsus Crist: Jèsus, s'aprochant, lor parlèt aital: Tota autoritat m'es estada donada dins lo cèl e sus tèrra . Anatz doncas e fasètz decipols de totas las nacions, batejant los al nom del paire e del filh e del sant esperit, ensenhant lor a observar tot çò que vos ai comandat. E vaquí, soi amb vosautres totjorn, fins a la fin de l'epòca . 
14b- e totz los pòbles, las nacions e las lengas firviron luy
 En tèrmes absoluts, serà sus la tèrra novèla, l’anciana renovelada e glorificada après lo seten millenari. Mas los redempts seràn estats seleccionats de totes los pòbles, nacions, e òmes de totas las lengas per la salvacion unica obtenguda per Jèsus Crist perque lo serviguèron pendent lor vida. Dins Rev. 10:11 e 17:15 aquela expression designa l'Euròpa cristianizada e lo mond occidental. Trobam dins aquel grop lo milion d'elegits salvats que servisson Dieu dins lo vèrs 10.
14c- e lo seo regne non sera james destruit .
Los detalhs citats dins Dan.2:44 a prepaus d'el son confirmats aicí : son règne serà pas jamai destruch. 
Dan 7:15   Ieu, Daniel, èri trebolat d'esperit dins ieu, e las visions de mon cap me trebolèron.
15a- Ieu, Danièl, èra torbat d'esperit dins ieu
Lo malur de Daniel es justificat, la vision anóncia un perilh pels sants de Dieu.
15b- e las visions dins mon cap m'espaventavan.
Lèu sa vision de Miquèl produirà lo meteis efièch sus el, segon Dan.10:8 : E foguèri daissat sol, e vegèri aquela granda vision: las mias forças me fallián, la mia cara cambièt de color e se descompausava, e perdèri tota vigor. Explicacion : Lo Filh de l'Òme e Miquèl son una e la meteissa persona divina . La terror caracterizarà lo règne de Roma, perque dins aquelas doas dominacions successivas, donarà pas al pòble de sants dominators coma Nabucodonosor, Darius lo Mède e Cir II lo Pèrsa.  
Dan 7:16   E venguèri a un d'aqueles qu'èran aquí, e li demandèri la vertat de totas aquelas causas. Me diguèt, e me donèt l'explicacion:
16a- Aquí comença las explicacions suplementàrias donadas per l'angèl.
 
Dan 7:17   Aquestas grandas bèstias, que son quatre, son quatre reis, que sortiràn de la tèrra .
17a- Notatz qu'aquela definicion s'aplica tant a las successions reveladas dins Dan.2 per l'imatge de l'estatua coma aicí dins Dan.7, per aquela dels animals .
Dan 7:18   Mas los sants del Pus Naut prendràn lo reialme, e possediràn lo reialme per totjorn, per totjorn e per totjorn.
18a- Meteis comentari que per las quatre successions. Encara un còp, lo cinquen concernís lo reialme eternal dels elegits que lo Crist bastís sus sa victòria sul pecat e la mòrt.
Dan 7:19   Alara volguèri saber la vertat de la quatrena bèstia, qu'èra diferenta de totas las autras, fòrça terribla, qu'aviá de dents de fèrre e d'arpas de laton, que devorava, trencava en tròces , e picava lo rèsta jos los pès ;
19a- qu'aviá de dents de fèrre
Aquí trobam, dins las dents , lo fèrre ja simbòl de la duretat de l'empèri roman designat per las cambas de l'estatua de Dan.2.
19b- e de claus de bronze .
Dins aquela informacion suplementària, l'angèl especifica : e claus de bronze . L'eiretatge del pecat grèc es aital confirmat per aquel material impur, un aliatge que simbolizava l'empèri grèc dins lo ventre e las cuèissas de l' estatua de Dan.2. 
19c- qui manjava, la trencava, e calcava jos los pès çò que demorava
 Manjar , o profiechar de las causas conquistadas, que fan creissença – trencar , o constrenher e destruire – trepejar jos pès , o mespresar e perseguir – Aquestas son las accions que las doas “ Romas ” successivas e lor sosten civil e religiós practicaràn fins al retorn de Crist . Dins Rev. 12:17 : l'Esperit designa los darrièrs " Adventistas " pel mot " remanent ".       
Dan 7:20   e los dètz còrns qu'èran dins son cap, e l'autre que montèt, e davant los quals tres tombèron lo còrn qu'aviá d'uèlhs, e una boca que parlava de grandas causas, e una cara mai granda que los autres .
20a- Aqueste vèrs pòrta un detalh contradictòri al vèrs 8. Cossí lo « pichon còrn » pren aicí una aparéncia mai granda que los autres ? Aquí es ont se diferís dels autres reis dels dètz còrns . Es fòrça febla e fragila e pasmens , a travèrs la credulitat e la paur de Dieu que pretend representar sus tèrra, los domina e los manipula a sa volontat, levat dins d'excepcions raras.    
Dan 7:21   E vegèri lo meteis còrn far la guèrra amb los sants, e los vençre.
21a- Lo paradòxe contunha. Pretend incarnar la mai nauta santetat e Dieu l'acusa de perseguir sos sants. Sonque una explicacion alara : mentís coma se respirava. Son succès es aquel d'una immensa mentira enganaira e devastatritz , fòrça destructritz del camin traçat per Jèsus Crist. 
Dan 7:22   fins que l'Ancian dels jorns venguèt e jutgèt los sants del Pus Naut, e venguèt lo temps que los sants possedissián lo reialme.
22a- Urosament, la bona novèla es confirmada. Après las accions escuras de la Roma papala e de sos partisans civils e religioses, la victòria finala anarà al Crist e als sieus elegits.
 
 Los vèrses 23 e 24 especifican l'òrdre de succession.
Dan 7:23   Aital me parlèt : La quatrena bèstia es un quatren reialme que serà sus tèrra, diferent de totes los reialmes, e que devorarà tota la tèrra, e la treparà, e la trencarà en tròces.
23a - L'Empèri Roman pagan dins sa forma imperiala entre – 27 e 395.
Dan 7:24   E los dètz còrns d'aquel reialme son dètz reis que se levaràn. Un autre se levarà après eles, que serà diferent del primièr, e sometrà tres reis.
24a- Es gràcias a aquela precision que podèm identificar aqueles dètz còrns amb los dètz reialmes crestians formats sul territòri occidental de l’Empèri Roman esfondrat e esclafat. Aquel territòri es aquel de nòstra Euròpa actuala : l'UE (o UE) . 
Dan 7:25   E dirà de paraulas contra lo Pus Naut, e desgastarà los sants del Pus Naut, e pensarà de cambiar los tempses e las leis; e los sants seran liurats en la man de luy per un temps, e temps, e mig temps.
25a- Parlarà de paraulas contra lo Pus Naut
Dieu concentra dins aquel vèrs sa denóncia dels pecats qu'imputa al regim papal roman e a sos evesques predecessors de Roma per qui lo mal cometut foguèt popularizat, justificat e ensenhat a las multituds ignorantas. L'Esperit lista las acusacions, en començant per las mai grèvas : de paraulas contra lo Pus Naut El meteis. Paradoxalament, los papas pretendon servir Dieu e lo representar sus tèrra. Mas es justament aquela pretencion que constituís la fauta perque Dieu aprova pas de cap biais aquela pretencion papala . E en consequéncia , tot çò que Roma ensenha falsament sus Dieu L'afecta personalament. 
25b- oprimirà los sants del Altissim
La persecucion injusta dels sants dins lo vèrs 21 es aicí remembrada e confirmada. Los jutjaments son prononciats per de tribunals religioses coneguts coma la " Santa Inquisicion ". La tortura es utilizada per forçar de personas innocentas a admetre lor culpabilitat.   
25c- e esperarà cambiar los tempses e las leis .
 Aquela acusacion dona al legeire l'escasença de restablir las vertats fondamentalas del culte del Dieu vertadièr e sol vivent.
Lo bèl òrdre establit per Dieu foguèt cambiat pels religioses romans. Segon Exòde 12:2, Dieu diguèt als Ebreus quand quitèron Egipte : Aqueste mes serà lo començament dels meses per vos; serà per vos lo primièr mes de l' an . Aquò's un òrdre, pas una simpla suggestion. E car la salvacion ven dels josieus segon Jhesu-Crist, dempuèi l'Exode, tot èsser qu'intra dins la salvacion dintra tanben dins la familha de Dieu ont son òrdre deu regnar e èsser respectat. La vertadièra doctrina de la salvacion es aquesta , e es estada aital dempuèi lo temps dels apostòls. En Crist, l'Israèl de Dieu a pres un aspècte esperital, es pasmens son Israèl per lo qual a establit son òrdre e sas doctrinas. Segon Rom. 11:24, lo gentil convertit es grefat dins la raïtz e lo tronc ebraïc d'Abram, pas l'invèrs. Es avertit per Paul contra l'incredulitat qu'es venguda fatala pels josieus rebels de l'anciana aliança e serà tanben fatal pels crestians rebels de la novèla ; que concernís dirèctament la fe catolica romana, e l'estudi de Dan.8 o confirmarà, dempuèi 1843, als crestians protestants.  
 Sèm pas qu'al començament d'una longa revelacion profètica ont l'acusacion divina facha dins aquel vèrs es omnipresenta tan terriblas e dramaticas son las consequéncias. Los tempses cambiats per Roma concernisson : 
 1 – lo repaus sabbatic del 4n comandament de Dieu. Lo seten jorn es estat remplaçat dempuèi lo 7 de març de 321 pel primièr jorn, considerat un jorn profan e lo començament de la setmana per Dieu. E mai, aquel primièr jorn foguèt impausat per l'emperaire roman Constantin I quand foguèt consacrat al culte del " solelh venerable inconquistat ", lo solelh divinificat pels pagans, ja en Egipte, un simbòl biblic del pecat. Daniel 5 nos mostrèt cossí Dieu castiga las indignacions que li fan, l'òme es aital avertit e sap çò que l'espèra quand Dieu lo jutjarà coma jutgèt e metèt a mòrt lo rei Belsasar. Lo sabbat sanctificat per Dieu dempuèi la fondacion del mond a la dobla caracteristica de concernir lo temps e la lei divina, coma o menciona nòstre vèrs.   
 2 – Lo començament de l' annada, que se debanava a l'origina a la prima , un mot que significa lo primièr còp , foguèt cambiat per se debanar al començament de l'ivèrn.
3 – Segon Dieu, lo cambiament de jorn se passa al pòr del solelh, dins l'òrdre de la nuèch e del jorn , pas a mièjanuèch, perque es ponctuat e marcat per las estelas qu'el creèt per aquel objectiu.
Lo cambiament de la lei va fòrça mai luènh que lo subjècte del sabbat. Roma profanèt pas los vaissèls d'aur del temple se permetèt de cambiar lo tèxte original dels mots escriches per Dieu amb son det sus las tauletas de pèira donadas a Moïses; Cosas tan santas que tocar l'arca dins la quala èran trobadas èra èsser rescontrada amb mòrt immediata per Dieu.
25c- e li sant seren liurat en la man de luy per vn temp e per temp e mieg temp
 Qué vòl dire un temps ? L'experiéncia del rei Nabucodonosor nos dona la responsa dins Dan 4:23 : Vos caçaràn dels òmes, e vòstre abitatge serà amb las bèstias del camp vos faràn manjar d'èrba coma de buòus; e sèt temps vos passaràn , fins que sabètz que lo Altissim règla dins lo reialme dels òmes e lo dona a qui que siá que li plai. Après aquela dura experiéncia, lo rei ditz dins lo vèrs 34 : Après lo temps fixat , ieu, Nabucodonosor, levèri mos uèlhs cap al cèl, e mos sens me tornèron . Benesissiái lo Naut , lausèri e glorifiquèri aquel que viu per totjorn, que son domini es un domini eternal, e que son reialme dura de generacion en generacion . Podèm deduire qu'aqueles sèt tempses representan sèt ans dempuèi que la durada comença e s'acaba dins lo corrent de sa vida. Çò que Dieu sona un temps es doncas lo temps que la tèrra pren per completar una revolucion del solelh. Fòrça messatges emergisson d'aquò. Dieu es simbolizat pel solelh e quand una creatura se lèva en orgulh, per lo tornar metre a sa plaça, Dieu li ditz : " Fasètz l'entorn de ma divinitat e aprenètz qual soi ." Per Nabucodonosor, sèt torns son necessaris mas eficaces. Una autra leiçon concernirà la durada del règne papal tanben profetizat pel tèrme " temps " dins aquel vèrs. Comparat amb l'experiéncia de Nabucodonosor, Dieu castiga l'orgulh crestian en lo liurant dins un estupor pendent un temps, de tempses, e un mièg temps d'annadas profèticas. A partir del 7 de març de 321, l'orgulh e l'ignorança dins l'estupiditat faguèron que los òmes acceptèsson de respectar l'òrdre que cambièt un comandament de Dieu ; que l'umil esclau de Crist pòt pas obesir, autrament se talhariá de son Dieu salvador.          
 Aqueste vèrs nos mena a cercar la valor reala e las datas del començament e de la fin d'aquela durada profetizada. Descobrirem que representa 3 ans e sièis meses. En fach, aquela formula reapareis dins Rev. 12:14 ont es plaçada en parallèl amb la formula 1260 jorns del vèrs 6. L'aplicacion del còde d' Ezequièl 4:5-6, un jorn per un an, nos permetrà de comprene que son vertadièrament 1260 ans longs e terribles, de sofrença e de mòrt.              
Dan 7:26   Alara lo jutjament vendrà, e levaràn son domini, e serà destruch e desfach per totjorn.
2a- Notatz l'interès d'aquela precision : lo jutjament e la fin de la dominacion dels papas se produson al meteis temps. Aquò pròva que lo jutjament que se parla començarà pas fins que lo Crist torne. A partir de 2021, los papas son encara actius, alara lo jutjament citat dins Daniel comencèt pas en 1844, fraires adventistas. 
Dan 7:27   E lo reialme e lo domini, e la grandesa del reialme jos tot lo cèl, serà donat al pòble, als sants del Pus Naut. Son reialme es un reialme eternal, e totes los governants lo serviràn e lo obediràn.
27a- Lo jutjament es doncas plan implementat après lo retorn en glòria de Crist e l'arrapament al cèl de sos elegits.
27b- e tuit li regnant serviran e obeyran luy .
 Coma exemples, Dieu nos mòstra los tres governants presentats dins aquel libre : lo rei caldèu Nabucodonosor, lo rei median Darius, e lo rei pèrsa Cir 2. 
Dan 7:28   Aquí s'acabèron las paraulas. Ieu, Daniel, èra fòrça torbat per mos pensaments, e ma cara cambièt, e gardèri aquestes mots dins mon còr.
28a- La confusion de Daniel es encara justificada, perque a aquel nivèl las pròvas de l'identitat de Roma papala mancan encara de fòrça ; Son identitat demòra una « ipotèsi » fòrça convincenta , mas encara una « ipotèsi ». Mas Daniel 7 es pas que la segonda de sèt placas profèticas presentadas dins aquel libre de Daniel. E ja, avèm pogut veire que los messatges liurats dins Dan.2 e Dan.7 son identics e complementaris. Cada novèl tablèu nos portarà d'elements suplementaris que, en se superpausant suls estudis ja faches , refortiràn e afortiràn lo messatge de Dieu que vendrà aital de mai en mai clar.     
 
 L'ipotèsi que lo " pichon còrn " d'aqueste capítol 7 es Roma papala demòra de confirmar. La causa serà facha. Mas nos sovenèm ja d'aquela succession istorica que concernís Roma, " lo 4n animal monstruós amb de dents de fèrre ". Designa l'Empèri Roman seguit de las « dètz còrnas » dels reialmes europèus liures e independents que foguèron succedits, en 538, pel presumit « pichon còrn » papal, aqueste « rei diferent », davant que foguèron umiliats « tres còrnas o tres reis » , los Herulis , los Vandals e los Ostrogòts entre los vèrses 4935 e 2888 .             
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 8
 
Dan 8:1   Dins lo tresen an del règne del rei Beltesasar una vision m'apareguèt, a ieu Daniel, en mai d'aquela qu'aviái vist lo primièr.
1a- Lo temps a passat : 3 ans. Daniel receb una novèla vision. Dins aquel, i a pas que dos animals que son clarament identificats dins los vèrses 20 e 21 amb los Mèdes e los Pèrsas e los Grècs qu'èran dins las visions precedentas los 2n e 3n Empèris de las successions profetizadas. Amb lo temps, dins las visions, los animals se confòrman de mai en mai als rites dels Ebrèus. Dan.8 presenta un ariet e una cabra ; los animals ofèrts dins lo sacrifici del jorn d'expiacion del rite josieu. Podèm aital remarcar lo simbòl del pecat dins la superposicion de l'empèri grèc : lo ventre e las cuèissas de bronze de Dan.2, lo leopard de Dan.7 e la cabra de Dan.8.           
Dan 8:2   E quand veguèri aquela vision, me semblèt qu'èri a Susa, lo palais, qu'es dins la província d'Elam. e dins ma vision èri al bòrd del riu Ulai.
2a- Danièl es en Persia près del riu Karoun qu'es dins son temps l'Ulai. La capitala pèrsa e lo riu simbolizant un pòble indican un luòc geografic de referéncia per la vision que Dieu lor donarà. Los messatges profètics pòrtan doncas dins aquel capítol de donadas geograficas preciosas que mancavan dins los capítols 2 e 7.
Dan 8:3   E levèri mos uèlhs, e agachèri, e vegèri, un ariet se teniá davant lo riu, avent dos còrns. Aqueles còrns èran nauts, mas l'un èra mai naut que l'autre, e montava darrièr.
3a- Aqueste vèrs resumís l'istòria de Pèrsia representada per aquel arièu que son còrn mai naut la representa perque essent estat d'en primièr dominat per son aliat Mède, s'auçèt al dessús d'ela fin finala per l'arribada en poder del rei Cir 2 lo Pèrsa, en 539 , lo darrièr contemporanèu de Daniel segon Dan.10:1. Mas aquí soslinhi un problèma de data reala, perque los istorians ignoran completament lo testimòni ocular de Daniel qu'atribuís, dins Dan.5:31, la conquista de Babilònia al rei Median Darius qu'organiza Babilònia en 120 satrapias segon Dan.6:1. Cyrus venguèt al poder après la mòrt de Darius doncas pas en 539 mas un pauc mai tard, o al contrari, la conquista per Darius auriá pogut aver luòc un pauc abans la data – 539.
3b- Una subtilitat divina apareis dins aquel vèrs, dins la forma utilizada per designar un pichon e un grand còrn. Aquò confirma que l'expression " pichon còrna ", soinosament evitada, es especificament e exclusivament ligada a l'identitat de Roma.  
Dan 8:4   E vegèri l'ariet se botar cap a l'oèst, cap al nòrd, e cap al sud; cap d'animal li podiá resistir, e i aviá pas degun per liurar sas victimas; faguèt çò que voliá, e venguèt poderós.
4a- L'imatge d'aqueste vèrs illustra las fasas successivas de las conquistas dels Pèrsas que los menan cap a l'empèri, la dominacion del rei dels reis.
 En Occident : Cir II faguèt una aliança amb los Caldèus e los Egipcians entre – 549 e – 539 . 
 Al nòrd : Lídia del rei Crès es conquistada en – 546   
 Dins lo sud : Cir conquista Babilònia, en succedissent lo rei median Darius après – 539 e mai tard lo rei pèrsa Cambises 2 conquistarà Egipte en – 525. 
4b- e venc poderos .
 Atenh lo poder imperial que fa de Pèrsia lo primièr empèri profetizat dins aquel capítol 8. Èra lo 2n empèri dins las visions de Dan.2 e Dan.7. Dins aquela poténcia l'empèri pèrsa s'espandiguèt fins a la mar Mediterranèa e ataquèt Grècia, çò que l'arrestèt a Maraton en 490 AbC Las guèrras reprenguèron. 
Dan 8:5   E coma agachèri plan, veiquí, una cabra venguèt de l'oèst, e anava d'un costat a l'autre sus la fàcia de tota la tèrra, mas la toquèt pas; Aquela cabra aviá una granda còrna entre sos uèlhs.
5a- Lo vèrs 21 identifica clarament la cabra : La cabra es lo rei de Javan, e lo grand còrn entre sos uèlhs es lo primièr rei . Javan, es lo nom ancian de Grècia. Ignorant los febles reis grècs, l'Esperit bastís sa revelacion sul grand conquistaire grèc Alexandre lo Grand. 
5b- veiquí, una cabra venguèt de l'oèst
Las indicacions geograficas son encara donadas. La cabra ven de l'Oèst en relacion amb l'Empèri Pèrsa pres coma emplaçament de referéncia geografica.
5c- e ana sobre tota la terra sobre la sua superfícia, sens tocar la
 Lo messatge es analòg a las quatre alas d'aucèl del leopard de Dan.7:6. Destaca l'extrèma velocitat de las conquistas d'aquel jove rei macedonian que deviá estendre sa dominacion fins al riu Indus en dètz ans.
5d- Aquela cabra aviá una gròssa còrna entre sos uèlhs
 L'identitat es donada dins lo vèrs 21 : Lo grand còrn entre sos uèlhs es lo primièr rei. Aquel rei es Alexandre lo Grand (– 543 – 523). L'Esperit li dona l'aparéncia de l'Unicòrn, un animal fabulós mitic. Denóncia aital l'imaginacion fertila inagotabla d'una societat grèga qu'inventèt de faulas aplicadas a la religion e que son esperit a traversat los sègles fins a nòstre temps dins l'Oèst enganairement crestian. Aquò's un aspècte del pecat que se confirma per l'imatge de la cabra , l'animal que joguèt lo ròtle del pecat dins lo rite sacrat annal del " Jorn de l'Expiacion ". La crucifixioun dóu Messias Jèsus acompliguè dins sa perfecioun divino aquéu rite devié cessa après éu... pèr forço, pèr la destrucioun dóu temple e de la nacioun judivo pèr li Rouman en 70.     
Dan 8:6   E venguèt a l'ariet qu'aviá de còrnas, que vesiái de pè davant lo riu, e corriguèt sus el dins sa colèra.
6a- Alexandre lo Grand lancèt son ataca contra los Pèrsas, que son rei èra Darius III. Aquel darrièr foguèt vencut a Issus, fugiguèt, daissant son arc, son escut, e son manteu, e tanben sa femna e son eretièr, en 333 avC Foguèt mai tard tuat per dos de sos nòbles.
6b- e correc sobre lui en tota sa furia .
 Aquela colèra es istoricament justificada. Foguèt precedit d'aquel escambi entre Darius e Alexandre : " Abans qu'Alexandre rescontrèsse Darius, lo rei Pèrsa li mandèt de presents destinats a soslinhar lors posicions respectivas de rei e d'enfant — Alexandre èra encara a l'epòca un jove prince novici dins l'art de la guèrra (branca I, linha 89). Darius li manda una pelòta, un fuòc, una brida de caval e un cofre d'argent plen d'aur. Una letra qu'acompanha lo tresaur detalha sos elements: lo balon es per que pòsca contunhar de jogar coma l'enfant qu'es, la brida per li ensenhar l'autocontròl, lo fuòc per lo corregir, e l'aur representa l'omenatge que los Macedonians devon pagar a l'emperaire pèrsa.  
Alexandre mòstra pas cap de signe de colèra, malgrat la paur dels messatgièrs. En plaça, lor demanda de felicitar Darius per sa finesa. Darius, çò ditz, coneis l'avenir, vist que donèt a Alexandre una bola que representa sa futura conquista del mond, la brida significa que totes se sometràn a el, lo fuòc serà per castigar los que s'ausan levar contra el e l'aur suggerís l'omenatge que recebrà de totes sos subjèctes. Detalh profètic, Alexandre aviá un caval que li donèt lo nom de " Bucephalus " que significa, amb un prefix augmentatiu, " cap ". Dins totas sas batalhas, serà al " cap " de son armada, arma en man. E vendrà pendent « dètz ans » lo « cap » governant del mond cobèrt per la profecia. Sa fama promòurà la cultura grèga e lo pecat que l'estigmatiza.          
Dan 8:7   E lo vegèri s'aprochar de l'ariet, e m'enrabièri contra el; tustèt l'ariet e li trenquèt las doas còrnas, mas l'ariet èra pas pro fòrt per li resistir; lo lancèt per tèrra e lo piègèt, e i aviá pas degun per liurar l'ariet.
7a- La guèrra lançada per Alexandre lo Grand : en – 333, a Issus, lo camp pèrsa foguèt desfach. 
Dan 8:8   La cabra venguèt fòrça poderosa; mas quan fo fortz, son gran corn se trencava. Quatre grands còrns se levèron a sa plaça, suls quatre vents del cèl.
8a- son grand còrn trenquèt
 En 323, lo jove rei (– 356 – 323) moriguèt sens eretièr a l'edat de 32 ans, a Babilònia.
8b- Quatre grands còrns se levèron a sa plaça, suls quatre vents del cèl.
 Los remplaçants del rei mòrt foguèron sos generals : los Diadochis. N’i ​​aviá dètz quand Alexandre moriguèt e pendent 20 ans se batèron entre eles fins al punt qu’a la fin dels 20 ans i aviá pas que quatre subrevivents. Cadun d'eles fondèt una dinastia reiala dins lo país que governava. Lo mai grand es Seleucus, conegut coma Nicator, que fondèt la dinastia " Seleucida " que règna sul reialme de Siria. Lo segond es Ptolemai Lagos, fondèt la dinastia " Lagid " que règna sus Egipte. Lo tresen es Cassandros que regna sus la Grècia, e lo quatren es Lisimac (nom latin) que regnava sus Tràcia.     
 Lo messatge profètic basat sus la geografia contunha. Los quatre punts cardinals dels quatre vents dels cèls confirman l'identitat dels païses dels combatents concernits.
 
Lo retorn de Roma, lo Pichon Còrn
Dan 8:9   E d'un d'eles sortiguèt un pichon còrn , e venguèt fòrça grand, cap al sud, cap a l'èst, e cap a la tèrra gloriosa.
9a- L'aspècte d'aqueste vèrs descriu las extensions d'un reialme que vendrà a son torn un empèri dominant. Ara, dins las leiçons precedentas e dins l'istòria del mond, lo reialme successor de Grècia es Roma. Aquela identificacion es mai justificada per l'expression " pichon còrn " qu'es aqueste còp, contrariament a çò que se fasiá pel còrn Median mai cort, clarament citada. Aquò nos permet de dire qu’aquela « pichòta còrna » simboliza, dins aquel contèxte, la Roma republicana en creissença. Perque interven en Orient, coma lo policièr del mond, sovent perque es cridat a resòlvre un conflicte local entre opausants. E aquò's la rason precisa que justifica l'imatge seguent.    
9b- D'un d'eles sortiguèt un pichon còrn
 Lo dominator precedent èra Grècia, e es de Grècia que Roma ven dominar dins aquela zòna orientala ont se situa Israèl ; Grècia, una de las quatre còrnas. 
9c- que s'espandís fòrça cap al sud, cap a l'èst, e cap al mai polit dels païses.
 La creissença romana comença dempuèi son emplaçament geografic cap al sud d'en primièr. L'istòria o confirma , amb Roma dintrant dins las Guèrras Punicas contra Cartage, ara Tunis, a l'entorn de 250 AbC.             
La fasa seguenta d'expansion se debanèt cap a l'èst , intervenent dins una de las quatre còrnas : Grècia , a l'entorn de 200 avC Foguèt convocada ailà per la Liga Etolia Grèga per la sostenir contra la Liga Aquea (Etòlia contra Aquèa). Arribant sus sòl grèc, l'armada romana la daissariá pas jamai mai e la Grècia entièra vendriá una colonia romana a partir de 160 avC. 
Dempuèi Grècia , Roma contunhèt son espandiment en metent lo pè en Palestina e en Judèa , qu'en 63 avC venguèt una província de Roma conquistada per las armadas del general Pompèu . Es aquela Judèa que l'Esperit designa per aquela polida expression : Lo mai polit dels païses , una expression citada dins Dan.11:16 e 42, e Ezeq.20:6 e 15. 
L'ipotèsi es confirmada, lo « pichon còrn » es Roma .  
 
Aqueste còp, i a pas pus cap de dobte, lo regim papal de Dan 7 es desmascarat, tanben, en sautant los sègles inutils, l'Esperit nos mena a l'ora tragica ont, abandonada pels emperaires, Roma repren sa dominacion jos una forma religiosa d'aparéncia crestiana a la quala imputa las accions reveladas pels simbòls del 10 seguent. Aquestas son las accions del rei " diferent " de Dan.7.   
 
Roma imperiala e puèi Roma papala perseguisson los sants
Doas lecturas successivas per aquel sol vèrs
Dan 8:10   E s'elevèt fins a l'armada del cèl, e lancèt qualques unas de l'armada e de las estelas sus la tèrra, e las trepèt.
10a- Se levèt a l'armada del cèl
 En disent " ela ", l'Esperit garda l'identitat Roma coma cibla, dins la sequéncia cronologica de sas extensions, après divèrsas formas de govèrns a las qualas fa allusion dins Rev. 17:10, Roma atenguèt l'empèri jol règne de l'emperaire roman Octavian nomenat August. E fo en son temps que Jhesu Crist fo natz de l'Esperit, en lo cors encara verge de Maria, la jove molher de Joseph ; los dos causits ​​per la sola rason de lor apartenéncia al linhatge del rei David. Après sa mòrt, un còp ressuscitat per el meteis coma o aviá anonciat, Jèsus confièt a sos apostòls e discípols la mission d’anonciar la bona novèla de la salvacion (l’Evangèli) per fin de far elegir de personas per tota la tèrra. En aquela epòca Roma èra confrontada a la doçor e al pacifisme crestians ; ela dins lo ròtle del carnièr, los discípols del Crist dins aquel dels agnèls tuats. Al prètz de fòrça sang martirizat, la fe crestiana s'espandiguèt dins lo mond entièr e particularament dins la capitala de l'empèri, Roma. Roma imperiala perseguida se lèva contra los crestians. Dins aquel vèrs 10, doas accions de Roma se superpausan. La primièra concernís l'imperiala e la segonda, la papala.    
Dins lo regim imperial podèm ja atribuir las accions citadas a el : 
Se levèt a l'armada del cèl : confrontèt los crestians. Darrièr aquela expression simbolica, armada del cèl , se tròba l'Elegit Crestian segon qui Jèsus aviá ja nomenat sos fidèls : ciutadans del reialme del cèl . De mai, Dan.12:3 compara los sants vertadièrs a ​​las estelas que son tanben, la grana d'Abram de Gen.15:5. A la primièra lectura, ausar martirizar los filhs e las filhas de Dieu constituís ja per la Roma pagana una accion arroganta e una elevacion indigna e injustificada . En segonda lectura, la revendicacion de l'evesque de Roma de menar coma Papa l'Elegit de Jèsus Crist a partir de 538 es tanben una accion arroganta, e una elevacion encara mai indigna e injustificada .  
Faguèt tombar una partida d'aquela armada e d'estelas tombar per tèrra, e las trepèt : Los perseguís e los tua per distraire sa populacion dins sas arenas. Los persecutors son subretot Neron, Domician e Dioclecian, lo darrièr persecutor oficial entre 303 e 313. Dins la primièra lectura, aquel periòde dramatic es cobèrt dins l'Apo 2 jos los noms simbolics d '" Efès ", lo temps ont Joan recep sa Revelacion divina nomenada " Apocalipsi " e de " Srmyna ". Dins la segonda lectura, imputadas a la Roma papala, aquelas accions son plaçadas dins l'Apo 2 jos los periòdes nomenats " Pergam " o, aliança violada o adultèri e " Tiatira " o, abominacions e mòrts. En disent, e ela los piègèt, l'Esperit imputa a las doas Roma lo meteis tipe d'accions sanglantas. Lo vèrb trepejat e son expression trepejat se tròban imputats a la Roma pagana dins Dan.7:19. Mas l'accion de trepejar contunharà fins a la fin del 2300 ser-matin del vèrs 14 d'aqueste capítol 8 segon l'afirmacion del vèrs 13 : Quant de temps la santetat e l'armada seràn trepejats ? Aquela accion foguèt acomplida dins lo temps de l'èra crestiana e la devèm doncas atribuir a la Roma papala e a sos partisans monarquics ; çò que l'istòria o confirma. Notem pasmens una diferéncia importanta. La Roma pagana fa pas que literalament tombar los sants de Jèsus Crist, del temps que la Roma papala, a travèrs son instruccion religiosa falsa, los fa tombar esperitalament, abans de los perseguir a lor torn literalament.              
 
Las persecucions esporadicas contunhèron amb d'alternacions de patz fins a l'arribada de l'emperaire Constantin I que metèt fin a las persecucions contra los crestians per l'edicte de Milan, sa capitala romana, en 313, çò que constituís la fin del periòde dels « dètz ans » de persecucions que caracterizan l'èra « Esmirna » de Rev. 28 . A travèrs aquela patz, la fe crestiana ganharà pas res, e Dieu perdrà fòrça. Car sens la barrèra de la persecucion, los engatjaments dels non convertits a aquela fe novèla abondan e se multiplican dins tot l'empèri e mai que mai a Roma ont lo sang dels martirs a rajat lo mai.    
 Es dounc à-n-aquéu tèms que poudèn ajusta lou coumençamen de la segoundo leituro d'aquéu vers. Aquela ont Roma venguèt crestiana en obedissent als òrdres de l'Emperaire Constantin que, en 321, veniá de sortir un edicte ordenant lo cambiament del jorn de repaus setmanièr : lo sabbat del seten jorn foguèt remplaçat pel primièr jorn de la setmana ; a l'epòca, consacrada pels pagans al culte del dieu " solelh venerable inconquist ". Aquela accion es tan grèva coma beure dels vaissèls d'aur del temple , mas aqueste còp Dieu reagirà pas, l'ora del jutjament final sufirà. Amb son novèl jorn de repaus, Roma estendiriá sa doctrina crestiana dins tot l'empèri, e son autoritat locala, l'evesque de Roma, ganhariá de prestigi e de sosten, fins a l'elevacion suprèma del títol papal que li foguèt donat per decrèt en 533 per l'emperaire bizantin Justinian I. Foguèt pas fins a l'expulsion dels ostrogòts ostils que lo primièr papa regnant, Vigili, prenguèt son sèti papal a Roma, al Palais Lateran bastit sul mont Caelian. La data 538 e l'arribada del primièr papa marca la realizacion de las accions descrichas dins lo vèrs 11 que seguís. Mas es tanben lo començament dels 1260 jorns-ans del règne dels papas e de tot çò que los concernís e que foguèt revelat dins Dan.7. Un règne contunhat que los sants son, un còp de mai, trepejats jos los pès , mas aqueste còp, per la dominacion religiosa papala romana e sos partisans civils, los monarcas, e melhor de tot... al nom de Crist.    
 
Accions especificas del papisme establidas en 538
Dan 8:11   E s'engrandiguèt fins al capitani de l'armada, e li levèt lo sacrifici contunhat , e tirèt lo luòc e la basa de son santuari.
11a- Pugèt al cap de l'armada
 Aqueste cap de l'armada es logicament e biblicament Jèsus Crist, segon Ef.5:23 : car lo marit es lo cap de la femna, coma lo Crist es lo cap de la glèisa , qu'es son còrs, que n'es lo Salvador. Lo vèrbe " se levèt " es plan causit, perque justament, en 538, Jèsus es al cèl del temps que la papautat es sus tèrra. Lo cèl es en defòra de son portada mas " se levèt " en fasent creire als òmes qu'ela lo remplaça sus tèrra. Dempuèi lo cèl, Jèsus a pauc de possibilitats de salvar los òmes de la trapèla que lor metèt lo diable. En mai d'aquò, perqué o deuriá far, quand el meteis los liura dins aquela trapèla e totas sas malediccions ? Car avèm plan legit, dins Dan.7:25, " los sants seràn liurats dins sas mans per un temps, còps (2 còps) e mièg temps " ; son liurats intencionalament pel Dieu Crist, a causa dels tempses cambiats e de la lei cambiada . La lei modificada en 321 per Constantin concernent lo sabbat, de segur, mas subretot, la lei cambiada pel papisme roman, après 538 ont i a, es pas sonque lo sabbat qu'es afectat e atacat, mas la lei entièra qu'es retrabalhada dins la version romana.         
11b- tolguèt lo sacrifici perpetual
 Soslinhi l'abséncia del mot sacrifici dins lo tèxte ebreu original. Aquò dich, sa preséncia suggerís lo contèxte de l’anciana aliança, mas aquò es pas lo cas coma ven de demostrar. Jos la novèla aliança lo sacrifici e l'ofèrta s'arrestèron, la mòrt de Crist, al mitan de la setmana mencionada dins Dan 9:27, avent rendut aqueles rites inutiles. Pasmens, quicòm demorava de l'anciana aliança : lo ministèri del grand prèire e intercessor pels pecats del pòble que profetizèt tanben lo ministèri celestial que Jèsus acompliguèt en favor de son sol elegit redimit per sa sang dempuèi sa resurreccion. Lo Crist montèt al cèl, alara qué li demorava de prene ? Sa foncion sacerdotala es son ròtle exclusiu d'intercessor per perdonar los pecats de sos elegits. En efièch, dempuèi 538, l'establiment sus tèrra, a Roma, d'un cap de la Glèisa del Crist a rendut van e inutil lo ministèri celestial de Jèsus. Las pregàrias passan pas pus per el e los pecaires demòran portaires de lors pecats e de lor culpabilitat cap a Dieu. Ebr. 7:23 confirma aquela analisi, en disent , " Mas aquel òme, perque demòra per totjorn, a un sacerdòci immutable ." Lo cambiament del cap sus tèrra justifica los fruches abominables portats per aquel cristianisme sens Crist ; fruchs profetizats per Deu a Daniel. Perqué los crestians foguèron tustats per aquela terribla malediccion ? Lo vèrs 12 que ven donarà la responsa : a causa del pecat .       
 L'identificacion del perpetual que ven d'èsser realizada servirà de basa pels calculs en utilizant las duradas 1290 e 1335 jorn-annadas que seràn prepausadas dins Dan.12:11 e 12 ; la basa establida essent la data 538, lo moment ont lo sacerdòci perpetual foguèt panat pel cap papal terrenal. 
11c-   e capvirèt lo luòc la basa de son sanctuari .
 En causa del contèxte de la novèla aliança, entre las doas significacions possiblas del mot ebreu " mecon " revirat coma " luòc " ai conservat sa traduccion " basa " qu'es tan legitima e melhor adaptada al contèxte de l'èra crestiana ciblada per la profecia.      
Una lectura rapida vei pas qu'un estudi atentiu guidat per l'Esperit dobrís los uèlhs a las subtilitats del libre de Daniel ont lo santuari es sovent mencionat , çò que mena a la confusion. Pasmens, es possible de pas s'enganar segon lo vèrb que marca l'accion que se fa al santuari .
 Aquí dins Dan.7:11 : sa basa es renversada per la papautat. 
 Dins Dan.11 :30 : es profanat pel rei grèc persecutor dels josieus Antiòc 4 Epifanes en – 168.  
 Dins Dan.8:14 e Dan.9:26 es pas una question de santuari mas de santetat . Lo mot ebreu " qodesh " es consistentament mal tradusit dins totas las traduccions de las versions mai comunas. Mas lo tèxte ebraïc original demòra inchangé per testimoniar la vertat originala.  
 Cal notar que lo tèrme " santuari " designa exclusivament lo luòc ont Dieu se tròba en persona. Dempuèi que Jèsus ressuscitèt dels mòrts e montèt al cèl, i a pas agut de santuari sus tèrra . Reversar la fondacion de son santuari vòl doncas dire minar los fondaments doctrinals que concernisson son ministèri celestial qu'illustra totas las condicions de salvacion. D’efièch, un còp batejada, la persona cridada deu poder beneficiar de l’aprobacion de Jèsus Crist que jutja sa fe sus sas òbras e consentís o pas perdonar sos pecats al nom de son sacrifici. Lo batèsta marca lo començament d'una experiéncia viscuda jol jutjament just de Dieu, pas sa fin. Çò que vòl dire que quand la relacion dirècta entre l'elegit terrèstre e son intercessor celestial es interrompuda, la salvacion es pas pus possibla, e la santa aliança es trencada. Es un drama esperital terrible ignorat per las massas umanas enganadas e sedusidas dempuèi lo 7 de març de 321 e l'an 538 que lo sacerdòci perpetual de Jèsus Crist foguèt levat pel papa per son pròpri profièch. Reversar la basa de son santuari es tanben imputar als 12 apostòls que representan la basa o fondacion de l'Elegit, l'ostal esperital, una doctrina falsament crestiana que justifica e legaliza lo pecat contra la lei divina ; çò que cap d'apostòl auriá fach.   
Dan 8:12   L'òste foguèt renonciat amb lo sacrifici quotidian a causa del pecat; lo còrn lancèt la vertat per tèrra, e capitèt dins sas entrepresas.
12a- L'armada foguèt desliurada amb lo sacrifici perpetual
Dins un lengatge mai simbolic aquela expression a la meteissa significacion qu'aquela de Dan.7:25 : l'armada foguèt liurada ... Mas aicí l'Esperit apond amb lo perpetual 
12b - per causa del peccat
 Es a dire, segon 1 Joan 3:4, a causa de la transgression de la lei cambiada dins Dan.7:25. Car Johan diguèt e escriguèt : Qui peca transgredís la lei, e lo pecat es la transgression de la lei . Aquela transgression remonta al 7 de març de 321, e concernís, d'en primièr, l'abandon del sant sabbat de Dieu ; lo sabbat santificat per el, dempuèi la creacion del mond, l'un e perpetual " seten jorn ".                  
12c- lo còrn getèt la vertat per tèrra
 La vertat es tornarmai un mot esperital que designa la lei segon Psa.119:142-151 : Ta lei es vertat...totes tos comandaments son vertat .              
12d- e capita dins sas entrepresas
 Se l'Esperit del Creator Dieu o a anonciat per avança, alara siátz pas susprés d'aver ignorat aquela engana, lo mai grand escroqueriá esperital de tota l'istòria dels òmes ; mas tanben lo mai grèu dins sas consequéncias de pèrda d'almas umanas per Dieu. Lo vèrs 24 confirmarà en disent : Son poder aumentarà, mas pas per sa pròpria fòrça; farà de devastacions incrediblas, capitarà dins sas entrepresas , destruirà los poderoses e lo pòble dels sants.  
 
Preparacion per la santificacion
Dins las leiçons donadas pels rites religioses de l'anciana aliança aquel subjècte de preparacion per la sanctificacion apareis constantament. D'en primièr, entre lo temps de l'esclavatge e l'intrada en Canaan, la celebracion de Pascas èra necessària per sanctificar lo pòble que Dieu anava menar a son sòl nacional, Israèl, la tèrra promesa. En fach, calguèt 40 ans d'ensag de purificacion e de sanctificacion per l'intrada en Canaan per èsser acomplida.
Aital meteis, per çò qu'es del sabbat marcat lo seten jorn del pòr del solelh al pòr del solelh, un temps de preparacion prealable èra necessari. Los sièis jorns d'activitats laïcas demandavan un lavatge del còrs e un cambiament de vestit, aquelas causas èran tanben impausadas al prèire per que poguèsse, sens perilh per sa vida, dintrar dins lo luòc sant del temple per oficiar son servici ritual.
La setmana de creacion de sèt jorns e 24 oras es modelada suls sèt mila ans del plan de salvacion de Dieu. Doncas los 6 primièrs jorns representan los 6 primièrs millenaris pendent los quals Dieu selecciona sos causits. E lo 7en e darrièr millenari constituís lo grand sabbat pendent lo qual Dieu e sos elegits amassats dins lo cèl gausisson d'un repaus vertadièr e complet. Los pecadors essent tots temporalment morts ; levat Satan, que demòra isolat sus una tèrra non poblada pendent aquel periòde de " mila ans " revelat dins Rev. 20. Abans d'intrar dins lo " cèl " los elegits devon èsser purificats e sanctificats. La purificacion es basada sus la fe dins lo sacrifici volontari del Crist, mas la sanctificacion s'obten per son ajuda après lo batèsta perque, la purificacion es imputada, es a dire, obtenguda per avança al nom d'un principi de fe, mas la sanctificacion es lo fruch obtengut en realitat dins son èime entièr per la cooperacion reala amb son Crist vivent. Es obtengut per una lucha que mena contra el meteis, contra sa marrida natura, per tal de resistir al pecat.     
Daniel 9:25 nos ensenharà que Jèsus Crist venguèt morir sus una crotz per obténer a sos elegits que pequèsson pas mai, perque venguèt per metre fin al pecat . Ara venèm de veire dins lo vèrs 12, l'Elegit Crestian foguèt liurat al despotisme papal a causa del pecat. La purificacion es doncas necessària per obténer la sanctificacion sens la quala degun veirà pas Dieu segon çò qu'es escrich dins Heb.12:14 : Perseguitz la patz amb totes los òmes, e la santetat, sens la quala degun veirà pas lo Senhor . 
Aplicat als 2000 ans de l'èra crestiana dempuèi la mòrt de Jèsus Crist fins a son retorn en 2030, aquel temps de preparacion e de santificacion serà revelat dins los vèrses 13 e 14 que seguisson. Contrariament a la cresença originala dels adventistas, aquel temps es pas aquel del jutjament coma descrich dins Daniel 7 mas aquel de la sanctificacion renduda necessària pr'amor de l'eiretatge centenari dels pecats legitimats per l'ensenhament abominable de la Roma papala. Voldriái soslinhar que lo trabalh de la Reforma entrepres a partir del sègle XIII enlà acompliguèt pas la purificacion e la sanctificacion demandadas en tota justícia pel Dieu lo Salvador tres còps sant e perfièchament pur.
 
Dan 8:13   Ausiguèri un sant parlar; e altre sant dix a aquell qui parlaua: ¿Quant temps sera complida la visio sobre lo cotidian sacrifici e lo peccat que fa desolat? Quant de temps lo santuari e l'armada seràn trepejats?
13a- Ausiguèri un sant parlar; e un autre sant dix a aquel que parlava .
 Sonque los vertadièrs sants prenon consciéncia dels pecats eretats de Roma. Los tornarem trobar dins la scèna de vision presentada dins Dan.12.
13b- Quant de temps la vision serà complida?
 Los sants demandan una data que marcarà la fin de las abominacions romanas.
13c- sus lo sacrifici perpetual
 Los sants demandan una data que marcarà la represa del sacerdòci perpetual per Crist.
13d- e sus lo pecat devastator ?
 Los sants demandan una data que marcarà lo retorn del sabbat del seten jorn, que la transgression es castigada per la devastacion e las guèrras romanas ; e per sos transgressors, aquel castig durarà fins a la fin del mond. 
13en- Quant de temps lo santuari e l'armada seràn trepejats?
 Los sants demandan una data que marcarà la fin de las persecucions papalas aplicadas contra eles, los sants causits ​​de Dieu.
Dan 8:14   E me diguèt: Dos mila tres cents jorns; alara lo santuari serà netejat.
14a- Dempuèi 1991, Dieu a dirigit mon estudi d'aqueste vèrs mal revirat. Vaquí sa traduccion reala del tèxte ebreu.
 E ell me dix : Entro al vespre e al mati dos milia trescents e justificats seran santetat. 
 Podètz veire que lo tèrme de 2300 ser-matin a coma objectiu la sanctificacion dels elegits seleccionats per Dieu a partir de la data que serà determinada per aquel tèrme. La justícia eternala obtenguda pel batèsta fins alara es mesa en question. L'exigéncia del Dieu tres còps sant, en Paire, Filh e Sant Esperit, a cambiat e estat afortit per la necessitat pels elegits de pecar pas mai contra lo sabbat, ni contra cap d'autra ordenança venent de la boca de Dieu. Lo camin estrech de la salvacion ensenhat per Jèsus es aital restablit. E lo modèl dels elegits presentat dins Noè, Daniel, e Jòb justifica lo milion d'elegits pels dètz miliards tombats del darrièr jutjament de Dan.7:10.
Dan 8:15   E arribèt que, del temps que ieu, Daniel, vesiái aquela vision, e cercavi de la comprene, veiquí, un d'aparéncia coma un òme se pausèt davant ieu.
15a- Logicament, Daniel voldriá comprene lo sens de la vision e aquò li ganharà dins Dan.10 :12, una aprobacion justificada de Dieu, mas serà pas jamai plenament concedida son desirat coma la responsa de Dieu dins Dan.12:9 mòstra : E diguèt, Anatz, Daniel: perque las paraulas son barradas e sageladas fins al temps de la fin .  
Dan 8:16   E ausiguèri la votz d'un òme al mitan d'Ulai; crida e dix: Gabriel, explica-li la visio.
16a- L'imatge de Jèsus Crist al mitan de l'Ulai prevei la leiçon donada dins la vision de Dan.12. L'angèl Gabriel, lo servicial pròche de Crist, es cargat d'explicar lo sens de la vision entièra dempuèi son començament. Seguissèm doncas amb atencion las informacions suplementàrias que seràn reveladas dins los vèrses que seguisson.
Dan 8:17   E s'apròchèt d'ont èri; e com s'acostava, hac paor, e cayc en la cara. Me diguèt: Fasètz atencion, filh de l'òme, perque la vision concernís un temps que serà la fin.
17a- La vision dels èssers celèstes aurà totjorn aquel efièch sus l'òme de carn. Mas siam atentius coma nos convida. Lo temps de la fin pertinenta començarà a la fin de la vision entièra.
Dan 8:18   E coma me parlava, ieu jasiái amb un grand tremol, amb la cara cap al sòl. Me toquèt e me faguèt se levar ont èri.
18a- Dins aquela experiéncia, Dieu met l'accent sus la malediccion de la carn que correspond pas a la puretat dels còrs celestials dels angèls fidèls.
Dan 8:19   E me diguèt: Te mostrarai çò que serà dins la darrièra partida de la colèra, car lo temps es fixat per la fin .
19a- Lo tèrme de la colèra de Dieu vendrà, mas aquela colèra es justificada per la desobediéncia crestiana, un legat de la doctrina papala romana. L'arrèst d'aquela colèra divina profetizada serà doncas parciala vist que s'arrèstarà pas vertadièrament qu'après la destruccion completa de l'umanitat al retorn gloriós de Crist.             
Dan 8:20   L'ariet que vegères avent dos còrns son los reis dels Mèdes e dels Pèrsas.
20a- Es a Dieu de donar de punts de referéncia a sos elegits per que comprengan lo principi de la succession dels simbòls presentats. Los Mèdes e los Pèrsas marcan lo contèxte istoric del començament de la revelacion. En Dan.2 e 7 sigueren en dusau lòc.
Dan 8:21   La cabra es lo rei de Javan, e lo grand còrn entre sos uèlhs es lo primièr rei.
21a- A son torn Grècia es la segonda succession ; lo tresen en Dan.2 e 7. 
21b- Lo gran corn entre sos uelhs es lo premier rey .
 Coma l’avèm vist, s’agís del grand conquistaire grèc, Alexandre lo Grand. Eth gran còrn, imatge deth sòn caractèr ofensiu e bellic que eth rei Dàrius III auec tòrt d’umiliar, pr’amor que li costèc eth sòn reiaume e era sua vida. En plaçant aquela còrna non pas sul front mas entre los uèlhs, l'Esperit mòstra son insaciable luxúria de conquista que sonque sa mòrt s'arrestarà. Mas los uèlhs son tanben de clarvejéncia profètica, e dempuèi sa naissença, un destin excepcional li es estat anonciat per un clarvejaire e crei dins son destin profetizat tot lo long de sa vida.
Dan 8:22   E los quatre còrns que se levèron al luòc del còrn trencat, quatre reialmes sortiràn d'aquela nacion, mas seràn pas tan fòrts.
22a- Trobam las quatre dinastias grègas fondadas pels quatre generals que succediguèron Alexandre, encara vivas après 20 ans de guèrras entre las dètz qu'èran al començament.
Dan 8:23   E a la fin de lor domini, quand los pecaires seràn consumits, i se levarà un rei impudent e astuciós.
23a- En sautant los tempses intermediaris, l'angel evòca l'èra crestiana de la dominacion de la Roma papala. En fasent aquò, indica l'objectiu principal de la revelacion donada. Mas aquela explicacion pòrta un autre ensenhament qu'apareis dins la primièra frasa d'aqueste vèrs : A la fin de lor dominacion, quand los pecaires seràn consumits. Qual son aqueles pecaires consomats que precedisson lo temps del regim papal ? Foguèron los josieus nacionals rebels que refusèron Jèsus Crist coma Messias e salvaire, liberator, òc, mas sonque dels pecats comeses e sonque en favor d'aqueles que reconeis per la qualitat de lor fe. Foguèron en fach consomats en 70 per las tropas de Roma, eles e lor vila de Jerusalèm, e aquò pel segond còp après la destruccion menada jos Nabucodonosor en -586 Per aquela accion, Dieu donèt la pròva que l'anciana aliança s'èra acabada dempuèi la mòrt de Jèsus Crist ont a Jerusalèm lo vel de separacion del temple èra estat esquinçat en dos, li mostrant del fons del fons. se.  
23b- un rei impudent e astuciós se levarà
 Aquò's la descripcion de Dieu del papisme, caracterizat segon Dan.7:8 per son arrogància e aicí per son impudéncia . Apond e artificial . L'artifici consistís a velar la vertat e a prene l'aparéncia de çò qu'òm es pas. Lo truc es d'enganar son vesin, aquò's çò que fan los papas successius.
Dan 8:24   Son poder serà aumentat, mas pas per son pròpri poder; farà de ravagis incredibles, capitarà dins sas entrepresas, destruirà los poderoses e lo pòble dels sants.
24a- Son poder aumentarà
 En efièch, descrich dins Dan.7:8 coma un " còrn pichon ", lo vèrs 20 li atribuís " una aparéncia mai granda que las autras ".    
24b- mas non per la soa força .
 Aquí encara, l’istòria confirma que sens lo sosten armat dels monarcas, lo regim papal auriá pas pogut subreviure. Lo primièr sosten essent estat Clovis lo Rei dels Francs de la dinastia Merovingia e après, aquel de la dinastia carolingiana e fin finala, aquel de la dinastia capetiana, lo sosten de la monarquia francesa li a rarament mancat. E veirem qu’aquel sosten a un prètz a pagar. Aquò serà fach coma exemple per la decapitacion del rei francés Loís XVI, de la reina Marie Antoinette, dels cortesans monarquistas e del clergat catolic roman principalament responsable, per la guilhotina installada en França dins las vilas capitalas e provincialas, pels revolucionaris franceses entre 1793 e 1794 ; doas èras de " Terrors " escrichas en letras de sang dins la memòria de l'umanitat. Dins Rev. 2:22 aquel castig divin serà profetizat dins aqueles tèrmes : Vejatz, la getarai dins un lièch, e los que cometon l'adultèri amb ela dins una granda tribulacion , levat que se repentisson de lors actes. Metrai sos enfants a mòrt ; e totas las glèisas saupràn que ieu soi aquel que encerca las ments e los còrs, e recompensarai cascun de vos segon las vòstras òbras.     
24c- causarà un ravagis incredible
 Sus tèrra degun los pòt pas comptar, mas dins lo cèl Dieu sap lor nombre exacte e a l'ora del castig del darrièr jutjament seràn totes expiats, del mai pichon al mai terrible, per lors autors.
24d- capitarà dins sas entrepresas
 Cossí poiriá pas capitar, quand Dieu li donèt aquel ròtle per castigar lo pecat cometut per son pòble que revendica la salvacion ganhada per Jèsus Crist ? 
24- destruira los poderoses e lo poble dels sants .
 En se passant coma lo representant de Dieu sus tèrra e en los menaçant d'excomunicacion que barrariá lor dintrada al cèl, la papautat obten la somission dels grands e dels monarcas de la tèrra occidentala, e encara mai pels pichons, rics o paures, mas totes ignorants, pr'amor de lor incredulitat e de lor indiferéncia cap a las vertats divinas.
 Tre lo començament del periòde de la Reforma, entamenat per Pèire Waldo en 1170, lo regim papal reagiguèt amb furia en incitant contra los fidèls servicials de Dieu, los sols sants vertadièrs que son totjorn pacifics e docils, ligas catolicas assassinas sostengudas pels tribunals de l'Inquisicion de sa falsa santetat. Los jutges encapuchonats qu'ordenèron aital de torturas talas terriblas als sants e als autres, totes acusats d'eresia contra Dieu e Roma, deuràn totes comptar de lors exaccions davant lo Dieu vertadièr a l'ora del just darrièr jutjament profetizat dins Dan.7:9 e Rev.20:9 a 15.
Dan 8:25   Per causa de sa prosperitat e de sas astúcias, serà arrogant dins son còr, e destruirà fòrça qu'èran en patz, e se levarà contra lo prince dels princes; mas serà trencat, sens l'esfòrç de cap de man.
25a- A causa de sa prosperitat e del succès de sos trucs
 Aquela prosperitat suggerís son enriquiment que lo vèrs liga a sos trucs . Es necessari, de fach, d'utilizar l'astúcia , quand òm es pichon e feble, per obténer dels rics, d'argent e de riquesas de tota mena que Rev. 18:12 e 13 listan.
25b- aurà arrogància dins son còr .
 Aquò, malgrat la leiçon ensenhada per l'experiéncia del rei Nabucodonosor dins Dan 4 e la mai tragica de son ainat Belsasar dins Dan 5.
25c- destruirà fòrça òmes que visquèron en patz
 La patz es un fruch del vertadièr cristianisme, mas sonque fins a 1843. Car abans aquela data, e subretot fins a la fin de la Revolucion francesa, a la fin dels 1260 ans del règne papal profetizat dins Dan 7:25, la fe faussa se caracteriza per la brutalitat qu'ataca o respond a la brutalitat. Es sonque dins aqueles tempses que la doçor e la patz fan la diferéncia. Las règlas establidas per Jèsus an pas cambiat dempuèi los tempses apostolics, l'elegit es una feda qu'accepta d'èsser sacrificada, jamai un carnièr. 
25d- e levarà contra lo princep dels princeps .
 Amb aquela precision, i a pas pus cap de dobte. Lo cap , mencionat dins los vèrses 11 e 12, es en efièch Jèsus Crist, lo Rei dels reis e Senhor dels senhors qu'apareis dins la glòria de son retorn dins Rev. 19:16. E es d'el que lo sacerdòci perpetual legitim foguèt levat pel papisme roman.
Dan 8:26   E la vision dels sers e dels matins, que se parla, es vertadièra. Gardatz aquesta vision secreta de vos, perque concernís de tempses passats.
26a- E la vision dels vespres e dels matins, qu'es en question, es vera
 L'angèl atesta l'origina divina de la profecia del " 2300 ser-matin " del vèrs 14. Apela doncas l'atencion, fin finala, sus aquel enigma que deurà èsser esclarzit e comprés pels sants elegits de Jèsus Crist quand arribarà lo moment de lo far.  
26b- De vòstre costat, gardatz aquela vision secreta, perque concernís de tempses passats.
 De fach, entre l’epòca de Danièl e lo nòstre, aperaquí 26 sègles son passats. E aital nos trobam dins lo temps de la fin ont aquel mistèri deu èsser esclairat ; la causa serà facha, mas pas abans l'estudi de Dan.9 que provesirà la clau essenciala per menar a tèrme los calculs prepausats. 
Dan 8:27   Ieu, Daniel, èri desmaiat e malaut fòrça jorns; Alara me levèri e anèri a far los afars del rei. Èri estonat per la vision, e degun ne sabiá pas.
27a- Aquel detalh concernent la santat de Daniel es pas res de personal. Traduch per nosautres l'extrèma importància de recebre de Dieu l'informacion concernent lo 2300 ser-matin profetizat ; car del meteis biais que la malautiá pòt menar a la mòrt, l'ignorança de l'endevinalha condemnarà a la mòrt esperitala eternala los darrièrs crestians que viuràn al moment de la fin . 
 
 
 
 
 
 
Daniel 9
 
 
Dan 9:1   En lo primièr an de Darius, lo filh d'Asuèr, de la descendéncia dels Mèdes, que comencèt de regnar sul reialme dels Caldèus,
1a- Segon lo testimoniatge ocular de Daniel, doncas innegable, aprenèm que lo rei Darius de Dan.5 :30 es lo filh d'Asuèr, de la raça dels Mèdes ; Lo rei pèrsa Cir II l'a pas encara remplaçat. La primièra annada de son règne foguèt l'annada que conquistèt Babilònia, la prenent aital dels Caldèus.  
Dan 9:2 Dins lo primièr an de son règne, ieu Daniel vegèri pels libres que i auriá setanta ans dins las desolacions de Jerusalèm, segon lo nombre dels ans que lo Senhor aviá dich a Jeremias lo profèta. 
2a- Daniel fa referéncia als escriches profètics de Jeremias lo profèta. Nous douno aqui un bèu eisèmple de fe e de fisanço qu unis li serviciau de Diéu souto soun regard. Confirma aital aquelas paraulas de 1 Cor. 14:32 : Los esperits dels profètas son someses als profètas . Daniel visquèt a Babilònia pendent la màger part dels 70 ans profetizats per la deportacion del pòble ebreu. Es tanben interessat pel subjècte de son retorn en Israèl, que crei que serà pro lèu. Per obténer de responsas de Dieu, s'adreiça a El una pregària magnifica qu'anam estudiar.  
 
La oracion modelo de la fe de un santo
 
La primièra leiçon d'aqueste capítol 9 de Daniel es de comprene perqué Dieu volguèt qu'apareguèsse dins aquela partida del libre de Daniel.
Dins Dan.8:23 a travèrs l'anóncia profètica dels pecaires consumits , recebèrem la confirmacion que los josieus de la nacion Israèl foguèron tornarmai condemnats e destruches pel fuòc pels Romans en 70, a causa de totas las causas que Daniel confessarà dins sa pregària. Ara qual èra aquel Israèl presentat dins la primièra aliança amb lo Dieu vivent d'Abram als 12 apostòls e discípols de Jèsus Crist, el meteis essent josieu ? Sonque una mòstra de tota l'umanitat, perque dempuèi Adam, los òmes son los meteisses a despart de lor color de pèl que va de fòrça clara a fòrça escura. Mas quina que siá lor raça, lor etnia, de causas transmesas geneticament del paire e de la maire als filhs e a las filhas, lor comportament mental es identic. Segon lo principi dels petals de la margarida, " T'aimi, un pauc, fòrça, apassionadament, fòlament, pas brica ", los òmes reproduson aquela gama de sentiments cap al Dieu vivent, creator de totas las causas, quand descobrís son existéncia. Tanben, lo grand Jutge vei demest los que pretendon èsser sos seguidors, de personas fidèlas que l'aiman e l'obesisson, d'autres que pretendon l'aimar, mas que l'obesisson, d'autres que vivon lor religion dins l'indiferéncia, d'autres encara que la vivon amb un còr dur e amarg que los fa de fanatics e a l'extrèm, pòdon pas suportar la contradiccion e encara mens los reproches e los sostens dels oponents tuats. Aquestes comportaments se trobèron demest los josieus, coma se tròban encara demest los òmes per tota la planeta Tèrra e dins totas las religions que, pasmens, son pas egalas.    
La pregària de Daniel ven vos questionar, dins qual d'aqueles comportaments vos reconeissètz ? S'es pas aquel d'un qu'aima Dieu e l'obesís coma testimoniatge de sa fidelitat, questionatz vòstre concèpte de fe ; peneditz-vos e donatz a Dieu un fruch de repentiment sincèr e real coma o farà Daniel.  
La segonda rason de la preséncia d'aquela pregària dins aquel capítol 9 es que la causa de la darrièra destruccion d'Israèl, l'an 70 pels Romans es tractada e desvolopada ailà : la primièra venguda del Messias sus la tèrra dels òmes . E havent rebutat aquest Messias qui las solas colpes eren la perfeccio de les sues obres qui les condemnaven, los caps religiosos levaren lo poble contra ell, per calumnioses acusacions totes desmantellades e contradites per los fets. Alara fondèron lor acusacion finala sus una vertat divina, l'acusant, un òme, de pretendre èsser lo Filh de Dieu. Las anmas d'aqueles caps religioses èran negras coma las brasas d'un fogal ardent que las consomarà al temps de la colèra justa. Mas la mai granda fauta dels josieus èra pas de l'aver tuat, mas de l'aver pas reconegut après sa divina resurreccion. Fàcia als miracles e a las bonas òbras que fasián sos dotze apostòls, s'endurissián coma faraon dins son temps e ne donèron testimòni en tuant lo fidèl diacre Esteve, qu'eles meteisses lapidèron sens recorrer aqueste còp als Romans. 
La tresena rason d'aquela pregària es que pren lo ròtle d'una observacion finala e angoissanta a la fin d'una longa experiéncia viscuda en relacion amb Dieu ; un testimòni, una mena de testament daissat per l'aliança josieva al rèsta de l'umanitat. Car es dins aquela deportacion a Babilònia que la manifestacion preparada per Dieu cessa. Es vertat que los josieus tornaràn a lor sòl d'origina, e que per un temps Dieu serà onorat e obedit, mas la leialtat desapareisserà rapidament, al punt que lor subrevida pòt pas èsser justificada que per lor darrièra pròva de fe basada sus la primièra venguda del Messias, perque deu èsser, un filh d'Israèl, un josieu demest los josieus. 
La quatrena rason d'aquela pregària se basa sul fach que las fauta declaradas e confessadas foguèron totas acomplidas e renoveladas pels crestians de lor epòca, de l'abandon del sabbat lo 7 de març de 321 fins a nòstre temps . La darrièra institucion oficiala benesida dempuèi 1873 e individualament dempuèi 1844 a pas escapat a la malediccion del temps, dempuèi que Jèsus la vomiguèt en 1994. L’estudi dels darrièrs capítols de Daniel e del libre de l’Apocalípsis explicarà aquelas datas e los darrièrs mistèris.
Ara escotam plan Daniel que parla a Dieu Totpoderós.
 
 
Dan 9:3   Alara metiái ma cara cap al Senhor Dieu, per cercar per pregària e suplicacion, amb june, e en sac e en cendres.
3a- Daniel es ara vièlh, mas sa fe tremola pas, e sa connexion amb Dieu es preservada, noirida e mantenguda. Dins son cas, son còr essent prigondament sincèr, lo june, lo sac e las cendres pòrtan un sens real. Aquelas practicas indican la fòrça de son desir d'èsser ausit e respondut per Dieu. Lo june mòstra la superioritat donada a la responsa de Dieu comparada als plasers de manjar. Dins aquel apròchi i a l'idèa de dire a Dieu que vòli pas pus viure sens vòstra responsa, sens anar fins a se suicidar.
Dan 9:4 Alara   preguèri lo Senhor mon Dieu e confessèri, en disent: Ò Senhor, Dieu grand e espaventós, que gardas l'aliança e la misericòrdia amb los que t'aiman e gardan tos comandaments.
4a- Senhor, Dieu grand e espaventós
 Israèl es en deportacion a Babilònia e a aital pagat per aprene que Dieu es grand e espaventós.
4b- Vos que gardatz vòstra aliança e mostratz misericòrdia d'aqueles que vos aiman e gardan vòstres comandaments!
 Daniel mòstra que coneis Dieu vist que tira sos arguments del tèxte del segond dels dètz comandaments de Dieu, que los malaürós catolics coneisson pas al cors dels sègles d'escur, perque sobeiranament, la papautat prenguèt l'iniciativa de lo levar de sa version dels dètz comandaments, perque un comandament centrat sus la carn foguèt apondut per gardar al nombre dètz ; un bèl exemple d'impudéncia e d'engana denonciat dins lo capítol precedent. 
Dan 9:5   Avèm pecat, avèm cometut d'iniquitat, avèm agit mal e nos sèm rebelats, e avèm desviat de vòstres comandaments e de vòstres jutjaments.
5a- Podiá pas èsser mai vertat e clar perque foguèron aquelas fauta que menèron Israèl a la deportacion, levat que Daniel e tres de sos companhs èran pas copables d'aquela mena de fauta ; Aquò l'empacha pas d'esposar la causa de son pòble en tot portar amb el lo pes de sa culpabilitat. 
 Es alara que nos cal rendre compte en 2021 que nosautres, crestians, servissèm tanben aquel meteis Dieu que cambia pas segon sa declaracion dins Mal 3:6 : Car soi lo SENHOR, cambi pas; e vosautres, filhs de Jacòb, sètz pas estats consumits . Seriá convenent de dire " pas encara consomat ". Car dempuèi que Malaquias escriguèt aquelas paraulas, lo Crist venguèt, los enfants de Jacòb lo refusèron e lo tuèron, e segon la paraula profetizada dins Dan.8:23, finiguèron per èsser consumits en 70 pels Romans. E se Dieu càmbia pas, aquò vòl dire que los crestians infidèls que transgressan sos comandaments, d'en primièr lo sabbat santificat, seràn encara mai tustats que los Ebrèus e los josieus nacionals de lor temps.   
Dan 9:6   Avèm pas escotat vòstres servicials los profètas, que parlèron en vòstre nom als nòstres reis, als nòstres princes, als nòstres paires, e a tot lo pòble de la tèrra.
6a- Es verai que los Ebreus son copables d'aquelas causas, mas e los crestians que, quitament dins la darrièra institucion establida per el, son copables de las meteissas accions ? 
Dan 9:7   La vòstra, o Senhor, es la justícia, mas per nosautres la confusion de cara, uèi, als òmes de Juda, als abitants de Jerusalèm, e a tot Israèl, pròche e luènh, dins totes los païses ont los avètz caçats a causa de lors transpassions contra vos.
7a- Lo castig d'Israèl foguèt terrible, i aguèt fòrça mòrts e sonque los subrevivents aguèron la chança d'èsser deportats a Babilònia e d'aquí dispersats dins totes los païses de l'Empèri Caldèu e de l'Empèri Pèrsa que lo succediguèron. La nacion jusieva es estada dissolguda dins de tèrras estrangièras e pasmens, segon sa promessa, Dieu amassarà lèu los josieus sus lor sòl nacional, la tèrra de lors paires. Quin poder e quin poder a aquel Dieu vivent ! Dins sa pregària, Daniel exprimís tot lo repentiment qu'aqueste pòble deu mostrar abans de tornar sus sa tèrra santa, mas sonque quand Dieu es a son costat. 
 Daniel confessa l'infidelitat josieva castigada per Dieu, mas alara quin castig pels crestians que fan çò meteis ? deportacion, o mòrt ?  
Dan 9:8   Senhor, a nosautres es la confusion de cara, als nòstres reis, als nòstres princes e als nòstres paires, perque avèm pecat contra tu.
8a- Lo mot terrible, lo mot " pecat " es citat. Qual pòt metre fin al pecat que causa tan granda sofrença ? Aqueste capítol donarà la responsa. Una leiçon val la pena d'aprene e de se remembrar : Israèl patiguèt las consequéncias de las causidas e dels comportaments dels reis, dirigents e paires que lo governèron. Alara vaquí un exemple ont la desobediéncia als dirigents corromputs pòt èsser encoratjada a demorar dins la benediccion de Dieu. Aquò's la causida que Daniel e sos tres companhs faguèron e son benesits per aquò.    
Dan 9:9   Amb lo Senhor nòstre Dieu son la misericòrdia e lo perdon, perque sèm estats rebels contra el.
10a- Dins una situacion de pecat demòra pas qu'una esperança ; s'apiejar sul bon Dieu misericordiós per concedir lo perdon. Lo procès es perpetual, lo josieu de l'anciana aliança e lo crestian de la novèla an lo meteis besonh de perdon. Aquí encara Dieu prepara una responsa per la quala deurà pagar car en persona. 
Dan 9:10   Avèm pas obeït a la votz del Senhor nòstre Dieu, per caminar dins sas leis, que nos metèt per sos servicials los profètas.
10a- Aquò es tanben lo cas pels crestians de l'an 2021.
Dan 9:11   Tot Israèl a transgredit ta lei, e s'es desviat d'obesir a ta votz. Alara las malediccions e las imprecacions escrichas dins la lei de Moïses lo servidor de Dieu foguèron versadas sus nosautres, perque avèm pecat contra Dieu.
11a- Dins la lei de Moïses, Dieu avertiguèt en efièch Israèl contra la desobediéncia. Mas après el, lo profèta Ezequiel, contemporanèu de Daniel, deportat 13 ans après Daniel, es a dire, 5 ans après que lo rei Joaquin, fraire de Joiaquim, que succediguèt, se trobèt captiu al riu Chebar situat entre lo Tigre e l'Eufrates. Aquí Dieu l'inspirèt e li faguèt escriure de messatges que trobam uèi dins nòstra Bíblia. E es dins Ezequièl 26 que trobam una succession de castigs que son modèl se tròba aplicat esperitalament mas pas solament, dins las sèt trompetas de l'Apocalipsi dins Rev. 8 e 9. Aquela semblança estonanta confirma que Dieu càmbia pas vertadièrament. Los pecats son castigats dins la novèla aliança coma èran dins l'anciana.
Dan 9:12   A complit sas paraulas que diguèt contra nosautres e contra nòstres princes que nos governavan, e a portat sus nosautres una granda calamitat , tala qu'es pas venguda jos tot lo cèl coma aquela qu'es venguda sus Jerusalèm.
12a- Dieu s'es pas afeblit, complís sas anóncias per benesir o maudire amb lo meteis suenh, e la " calamitat " que tustèt lo pòble de Daniel es destinada a avertir las nacions qu'aprenon aquelas causas. Mas que vesèm ? Malgrat lo testimoniatge escrich dins la Bíblia, aquela leiçon demòra ignorada quitament per los que la legisson. Remembratz-vos aquel messatge : Dieu prepara pels josieus e après eles, pels crestians doas autras grandas calamitats que seràn reveladas dins lo rèsta del libre de Daniel.     
Dan 9:13   Coma es escrich dins la lei de Moïses, tot aquel mal es vengut sus nosautres; e avèm pas cridat lo Senhor nòstre Dieu, avèm pas desviat de nòstras iniquitats, avèm pas fach atencion a vòstra vertat.
13a- Lo mesprètz per las causas que Dieu aviá escrichas dins la Bíblia es perpetual, tanben, en 2021 los crestians son tanben copables d'aquela fauta e creson que Dieu los contradirà pas. Tanpauc se desvian de lors iniquitats e fan mai atencion a aquela vertat biblica, qu'es tan importanta per nòstres tempses de fin, sa vertat profètica revelada intensament e de manièra comprensibla, vist que las claus de la compreneson son dins la quita Bíblia.
Dan 9:14   Lo Senhor a susvelhat contra aquela malastre, e l'a menada sus nosautres; car lo Senhor nòstre Dieu es just en tot çò qu'a fach, mas nosautres avèm pas obeït a sa votz.
14a- Qué pòdi dire mai ? Vertadièrament ! Mas sabètz plan qu'una calamitat fòrça mai granda es estada preparada per Dieu per l'umanitat actuala, e per la meteissa causa. Vendrà, entre 2021 e 2030, jos la forma d'una guèrra nucleara qu'a la mission divina de tuar un tèrç dels òmes segon Rev. 9:15.  
Dan 9:15   E ara, Senhor nòstre Dieu, qu'as fach sortir ton pòble de la tèrra d'Egipte amb una man poderosa, e as fach un nom a tu meteis coma es uèi, avèm pecat, avèm cometut iniquitat.
15a- Daniel nos rapèla perqué l'incredulitat es condemnabla per Dieu. Sus tèrra, l'existéncia del pòble josieu pòrta testimòni d'aquel fach extraordinari a causa d'un poder subrenatural, l'exòde del pòble ebrieu d'Egipte. Tota lor istòria se basa sus aquel fach miraculos. Avèm pas l'escasença d'èsser testimònis d'aquel exòde, mas degun pòt pas negar que los descendents d'aquela experiéncia son encara demest nosautres uèi. E per melhor esplechar aquela existéncia, Dieu liurèt aquel pòble a l'òdi nazi pendent la Segonda Guèrra Mondiala. L'atencion de l'umanitat foguèt aital dirigida cap als subrevivents qu'en 1948 obtenguèron lor reinstallacion sul sòl de lor anciana patria perduda dempuèi 70. Dieu faguèt pas que daissar tombar sus lors caps las paraulas de lors paires qu'avián dich al governador roman Pons Pilat a prepaus de Jèsus, per fin d'obténer sa mòrt, nos pòsca tombar sus nòstres enfants sus nòstres enfants . Dieu lor respondèt a la letra. Mas los crestians de totas las denominacions an vergonhosament ignorat aquela leiçon divina, e se pòt comprene perqué, vist que partejan totes lor malediccion. Los josieus refusèron lo Messias, mas los crestians mespresavan sas leis. La condemnacion de Dieu dels dos es doncas perfièchament justificada.  
Dan 9:16   Senhor, segon vòstra granda misericòrdia, que vòstra colèra e vòstra furia sián desviadas de vòstra vila Jerusalèm, de vòstra montanha santa; car per causa dels nòstres pecats e de las iniquitats dels nòstres paires, Jerusalèm e lo vòstre pòble son venguts un repròchi a totes los que son a nòstre entorn.
16a- Daniel pren aicí un argument que Moïses aviá presentat a Dieu : que dirà lo pòble qu'es testimòni del castig de son pòble ? Dieu es conscient del problèma vist qu'el meteis declara a prepaus dels josieus, a travèrs la boca de Paul dins Rom 2:24 : Car lo nom de Dieu es blasfemat demest los gentils a causa de vos, coma es escrich . Se referís al tèxte d'Ezek.16:27 : E veiquí, ai estendut ma man contra tu, e ai diminuit la part que t'aviái assignada, e t'ai liurat dins las mans de tos enemics, las filhas dels Filistèus, que se son rogejats a causa de tos malvats camins . Dins sa compassion, Daniel a encara fòrça a aprene sul jutjament que Dieu mena sus sa vila Jerusalèm. Mas quand ditz, " Jerusalèm e ton pòble son un repròchi per totes los que son a nòstre entorn ", a pas tòrt, perque se lo castig d'Israèl aviá produsit dins los pagans una paur saludària e un desir de servir aquel Dieu vertadièr, lo castig auriá agut un interès real. mas aquela trista experiéncia portèt pauc de fruch, pasmens pas insignificant, vist que li devèm la conversion del rei Nabucodonosor e del rei Darius lo Mède.       
Dan 9:17   Ara doncas, o nòstre Dieu, escota la pregària e las supplicacions de ton servidor, e fas que ta cara brilhe sus ton santuari qu'es desolat, per l'amor del Senhor.
17a- Çò que Daniel demanda serà concedit, mas pas perque Dieu l'aima, mas simplament perque aquel retorn en Israèl e la reconstruccion del temple son dins son plan. Pasmens, Daniel es pas conscient que lo temple, que serà en efièch rebastit, serà destruch de nòu en 70 pels Romans. Es per aquò que l'informacion que recebrà dins aquel capítol 9 lo curarà de l'importància, fòrça josieva, que dona encara al temple de pèira bastit a Jerusalèm ; lo temple de la carn del Crist lo rendrà lèu van, e serà per aquò, de nòu destruit en 70 per las armadas romanas. 
Dan 9:18   Inclinatz vòstra aurelha, ò mon Dieu, e escotatz! Dobrissètz vòstres uèlhs e agachatz nòstras roïnas, agachatz la vila sus la quala vòstre nom es invocat! Car non presentam a vos las nostras supplicacions per la nostra iusticia , mas per las vostras grans misericòrdias .
18a- Es vertat que Dieu aviá causit Jerusalèm per ne far lo luòc santificat per sa preséncia gloriosa. Mas l'endrech es sant sonque quand Dieu es aquí, e dempuèi l'an – 586, aquò èra pas pus lo cas. E, al contrari, las roïnas de Jerusalèm e son temple testifiquèron de l' imparcialitat de sa justícia. Aquela leiçon èra necessària per que los òmes agachen lo Dieu vertadièr coma un èsser vivent que vei, jutja e reagís al contrari de las divinitats paganas idolatras qu'an pas que de relacions amb los marrits angèls del camp del diable. L'òme fidèl servís Dieu mas l'òme infidèl utiliza Dieu per se donar una legitimitat religiosa amb los que l'entornan. La compassion de Dieu a la quala Daniel fa apèl es reala e ne donarà lèu la pròva mai bèla, en Jèsus Crist.
Dan 9:19   Senhor, escota! Senhor, perdonatz! Senhor, fasètz atencion! Agís e no tardes, per amor de tu, o mon Deu! Car la toa citta e lo teo poble son apellat per lo teo nom .
19a- L'edat avançada de Daniel justifica son insisténcia perque, coma Moïses, son desir personal mai car es de poder viure aquel retorn a sa tèrra " santa ". Vòl èsser testimòni de la resurreccion del temple sant que portarà un còp de mai glòria a Dieu e a Israèl.  
Dan 9:20   Mentre que parlavi, e pregavi, e confessavi mon pecat e lo pecat de mon pòble Israèl, e presentavi mas supplicacions al Senhor mon Dieu per la montanha santa de mon Dieu;
20a- Es pas d'estranh que Dieu aima Daniel; es un modèl d'umilitat que lo delecta e que respond al critèri de santetat qu'El demanda. Cada òme es falhible tant que viu dins un còrs de carn e Daniel es pas una excepcion. Confessa sos pecats, conscient de son extrèma feblesa coma totes nos cal far. Mas sa qualitat esperitala personala pòt pas cobrir lo pecat del pòble, perque es pas qu'un òme, el meteis imperfièch. La solucion vendrà de Dieu en Jèsus Crist.
Dan 9:21   Del temps que parlavi encara en pregària, l'òme Gabriel, qu'aviái vist abans dins una vision, volèt rapidament cap a ieu al moment del sacrifici del ser.
21a- Lo temps causit per Dieu per la visita de Gabriel es aquel de l'ofèrta del ser, çò es, aquel del sacrifici perpetual d'un anhèl que profetiza lo ser e lo matin l'ofèrta volontària futura del còrs perfièchament sant e innocent de Jèsus Crist. Morirà crucificat per expiar los pecats de sos elegits que constituisson son sol pòble vertadièr. Lo ligam amb la revelacion que serà donada çai-jos, a Daniel, es doncas establit.
 
 Fin de la pregària : Responsa de Dieu 
Dan 9:22   M'ensenhèt e parlèt amb ieu. Me diguèt: Daniel, soi vengut ara per obrir ton enteniment.
22a- L'expression " dobrissètz vòstra intelligéncia " significa que fins alara, l'intelligéncia èra barrada. L'angèl parla del subjècte del plan de salvament de Dieu que foguèt gardat amagat fins al moment de son rescontre amb lo profèta causit de Dieu.  
Dan 9:23   Quand comencètz de pregar, la paraula sortiguèt, e soi vengut vos o dire; quar etz amatz. Fasètz atencion a la paraula, e comprenètz la vision!
23a- Quand comencères de pregar, la paraula sortiguèt
 Lo Dieu del cèl aviá tot organizat, lo moment de la reünion a l'ora de perpetual e l'angèl Gabriel designa lo Crist per " la Paraula " coma o farà Joan al començament de son Evangèli : la paraula se faguèt carn . L'angèl ven li anonciar " la Paraula " çò que vòl dire que ven li anonciar la venguda del Crist profetizat dempuèi Moïses segon Deut 18:15 a 19 : Lo Senhor, vòstre Dieu, levarà per vos un profèta del mitan de vosautres, de vòstres fraires, coma ieu: l'escotaretz! Serà segon la demanda que faguètz al Senhor vòstre Dieu a Oreb lo jorn de l'assemblada, disent: Que non ausisca pas mai la votz del Senhor mon Dieu, ni veja pas mai aquel grand fuòc, que mori pas. Lo SENHOR me diguèt: Çò qu'an dich es plan. Levarai per eles un profèta d'entre lors fraires coma tu , e metrai mas paraulas dins sa boca, e lor parlarà tot çò que li comandarai . E si alcun non escota las mias paraulas que ditz en mon nom, ieu o demandarai de lui . Mas lo propheta que presume de dire una paraula al meo nom que yo non li ai comanda de parlar, o que parla al nom d'autres dieus, aquel propheta serà segurament mes a mòrt.      
 Aquel tèxte es fondamental per comprene la culpabilitat dels josieus dins lor refús del Messias Jèsus perque compliguèt totes los critèris profetizats a prepaus de sa venguda. Pres d'entre los òmes e transmetor de la paraula divina, Jèsus correspondiá a aquela descripcion e los miracles que faguèt testimònián de l'accion divina.
23b- car tu es amat .
 Perqué Dieu aima Daniel ? Simplement perque Daniel l'aima. L'amor es la rason que Dieu creèt la vida de las creaturas liuras davant El. Es son besonh d'amor qu'a justificat lo prètz fòrça naut que deurà pagar per l'obténer de qualques unas de sas creaturas terrèstras umanas. E al prètz de sa mòrt, que deurà pagar, los que seleccionarà vendràn sos companhs per l'eternitat. 
23c- Fasètz atencion a la paraula, e comprenètz la vision!
 Quin mot es, lo mot de l'angèl o lo divin " Paraula " amagat en Crist ? Çò qu'es segur es que los dos son possibles e complementaris perque la vision concernirà " la Paraula " que vendrà en carn en Jèsus Crist. Comprene lo messatge es doncas de la màxima importància.     
 
La profecia de las 70 setmanas
Dan 9:24   Setanta setmanas son determinadas sus ton pòble e sus ta vila santa, per acabar la transgression, e per metre fin als pecats, e per far la reconciliacion per l'iniquitat, e per portar la justícia eternala, e per sagelar la vision e la profecia, e per ungir lo Santíssim.
24a- Setanta setmanas son estadas talhadas de ton pòble e de ta vila santa
 Lo vèrbe ebrieu « hatac » primièr vòl dire talhar o talhar ; e sonque al sens figurat, " determinar o fixar ". Conservi lo primièr sens , perque dona un sens a aquela accion d' Abram que concretiza son aliança amb Dieu per un sacrifici, dins Gen. 15:10 : Abram prenguèt totes aqueles animals, los talhèt en dos, e metèt cada tròç en fàcia de l'autre ; mas partejava pas los aucèls . Aquel rite illustrèt l'aliança facha entre Dieu e son servicial. Es per aquò qu'aqueste vèrb " coup er " prendrà son sens complet dins " l'aliança facha amb fòrça pendent una setmana" dins lo vèrs 27. Aquestes " fòrça " son los josieus nacionals per lor benefici lo benefici de la fe en Crist crucificat es presentat primièr. Lo segond interès d'aqueste vèrb talhat es que las 70 setmanas d'annadas d'aqueste capítol 9 son talhadas sul " 2300 ser-matin " de Dan.8:14. E una leiçon emergís d'aquela cronologia que plaça la fe crestiana davant la fe josieva. D'aquel biais, Dieu nos ensenha qu'en Jèsus Crist dona sa vida per l'ofrir coma redempcion per cada cresent digne de sa salvacion dins tota l'umanitat . L'anciana aliança deviá doncas desaparéisser quand Jèsus versèt son sang per talhar sa novèla aliança amb los elegits de la tèrra entièra.                              
 Lo libre de Daniel a per objectiu d'ensenhar aquela salvacion universala en nos presentant las conversions dels reis contemporanèus amb Daniel ; Nabucodonosor, Darius lo Mède, e Cir lo Pèrsa. 
Lo messatge es un avertiment solemne que menaça lo pòble josieu e sa vila santa Jerusalèm, a la quala es donat un tèrme de 70 setmanas. Aquí encara lo còde d'Ezequièl 4:5-6 dona un jorn per un an, la durada representant en totes los 490 ans. Daniel deu aver de mal a comprene lo sens d'una menaça per sa vila ja arroïnada.
24b- metre fin a las transgressions e fin als pecats
 Imaginatz çò que passèt dins l'esperit de Daniel quand ausiguèt aquelas causas après qu'aguèsse just cridat Dieu en pregària per perdon de sos pecats e dels pecats de son pòble. Comprendrà rapidament de qué se tracta. Mas nosautres meteisses comprenèm plan l'exigéncia divina exprimida. Dieu vòl obténer de sos elegits que salve, que pequen pas mai, que meton fin a lors transgressions de sas leis en metent aital fin als pecats en acòrdi amb çò que serà escrich per l'apostòl Joan dins 1 Joan 3:4 : Qui que siá que peca transgredís la lei, e lo pecat es la transgression de la lei . Aquela tòca es adreçada als òmes que devon luchar contra lor marrida natura per fin de pas mai pecar. 
24c- per expiar l'iniquitat e portar la justícia eternala
 Pel josieu Daniel , aquel messatge evòca lo rite del " jorn de l'expiacion ", una fèsta annala ont l'eliminacion dels pecats es celebrada pel sacrifici d'una cabra. Aquel simbòl tipic del pecat representava Grècia dins Dan 8 e sa preséncia plaçava la profecia dins l'atmosfèra esperitala d'aqueste " jorn de l'expiacion ". Mas cossí la mòrt d'una feda pòt levar los pecats se la mòrt dels autres animals sacrificats pendent l'annada a pas capitat a los levar ? La responsa a aquel dilema es donada dins Ebr. 10:3-7 : Mas dins aqueles sacrificis i a un sovenir dels pecats cada an ; car es impossible que lo sang dels buòus e de las fedas leva los pecats . Adonchs quant lo Crist vench en lo mon dix : Sacrifici e offerta no desijaves, mas cors me has aparellat ; Avètz pas pres plaser dins las ofèrtas cremadas o los sacrificis pel pecat. Alara diguèri : Vejatz, veni (Dins lo ròtle del libre es escrich sus ieu) per far, o Dieu, vòstra volontat . Las explicacions donadas per l'apostòl Pau son fòrça claras e logicas. Seguís que Dieu a reservat per el meteis, en Jèsus Crist, l'òbra d'expiacion pels pecats anonciat per l'angel Gabriel a Daniel. Mas ont èra Jèsus Crist dins aquel rite del " jorn de l'expiacion " ? Son innocéncia personala perfiècha, que simbolicament ne faguèt l' anhèl pascal de Dieu que quita los pecats del mond, prenguèt sus el los pecats de sos elegits simbolizats per la cabra del rite d'expiacion. L'anhèl èra amagat per la cabra per que l'anhèl moriguèsse per la cabra que n'aviá pres en carga. En acceptant sa mòrt sus la crotz per expiar los pecats de sos elegits, pecats que prenguèt sus el meteis, en Crist Dieu lor donèt la pròva mai bèla de son amor per eles.           
24d- e porta justícia eternala .
 Aquò's la consequéncia urosa de la mòrt del Salvador Messias. Aquesta justícia que l'òme, dempuèi Adam, poguèt pas produire es imputada als elegits per que per lor fe dins aquela demostracion d'amor divin, per gràcia pura, la justícia perfiècha de Jèsus Crist lor siá imputada , d'en primièr , fins que la lucha de la fe venç lo pecat. E quand aquò desapareis entièrament, se ditz que la justícia de Crist es impartida. L'escolan ven coma son Mèstre. Es sus aqueles fondaments doctrinals que la fe dels apostòls de Jèsus foguèt bastida. Abans que lo temps e los poders escurs los transformen, alargant aital lo camin estrech ensenhat per Jèsus Crist. Aquela justícia serà eternala sonque pels elegits fidèls, aqueles qu'escotan e respondon amb obediéncia a las justas demandas de Dieu.
24- per sagelar la vision e lo propheta .
 Es a dire, per que la vision siá complida per l'aparicion del profèta anonciat. Lo vèrb sagelar fa allusion al sagèl de Dieu que dona aital a la profecia e al profèta que se va presentar una autoritat e una legitimitat divina qu'es completa e indiscutibla. L'òbra qu'es a mand d'èsser acomplida es sagelada amb son sagèl reial divin. Lo nombre simbolic d'aqueste sagèl es “ sèt :7 ”. Designa tanben la plenitud que caracteriza la natura del Dieu creator e aquela de son Esperit. A la basa d'aquela causida, i a la construccion de son projècte sus sèt mila ans, es per aquò que divisèt lo temps en setmanas de sèt jorns coma los sèt mila ans. La profecia de las 70 setmanas dona aital un ròtle al nombre (7) lo sagèl del Dieu vivent dins Rev. 7. Los vèrses seguents confirmaràn l'importància d'aqueste nombre " 7 ".     
24f- e per ungir lo Sant dels Sants .
 Aquò's l'uncion de l'Esperit Sant que Jèsus recebrà al moment de son batèsta. Mas nos enganèm pas, la colomba que li aterrèt del cèl aviá pas qu'un objectiu, aquel de convéncer Joan que Jèsus èra en efièch lo Messias anonciat ; Lo cèl li fasent testimòni. Sus tèrra, Jèsus èra totjorn lo Crist e jos la forma de questions seleccionadas pausadas als prèires, son ensenhament dins la sinagoga a l'edat de 12 ans n'es la pròva. Per son pòble, demest los quals nasquèt e cresquèt, sa mission oficiala èra de començar a son batèsta a l'auton de l'an 26 e deviá donar sa vida a la prima de l'an 30. Lo títol Sant dels Sants lo designa dignament vist qu'incarna en forma de carn lo Dieu vivent qu'espauriguèt los ebreus dins lo temps de Moïses. Mas lo Sant dels Sants vivent aviá un simbòl material sus tèrra ; lo santssim loch o santuari del temple de Jherusalem. Èra un simbòl del cèl, aquela dimension inaccessibla a l'umanitat ont demòran Dieu e sos angèls. Sèti de jutjament divin e plaça de son tròn, Dieu coma Jutge esperava la sang de Crist per validar lo perdon dels pecats dels elegits seleccionats pendent los 6 millenaris fixats per aquela seleccion. La mòrt de Jèsus compliguèt aital la " fèsta de l'expiacion " finala. Lo perdon es estat obtengut e los sacrificis ancians aprovats per Dieu son estats totes validats. L'uncion del Sant dels Sants se fasiá lo Jorn de l'Expiacion en espolvorejant la sang de la cabra tuada sul propiciatòri, un autar plaçat al dessús de l'arca que conteniá los comandaments de Dieu transgredits. Per aquò, un còp l'an, lo grand prèire èra autorizat a dintrar al delà del vel de separacion dins lo luòc pus sant. Alara après sa resurreccion, Jèsus menèt l'expiacion de son sang al cèl per fin de recebre lo domeni, la legitimitat per salvar sos elegits per l'imputacion de sa justícia e lo drech de condemnar los pecaires non repentits, dont los angèls marrits e lor cap Satan, lo diable. Lo Sant dels Sants, designant tanben lo cèl, la sang versada per Jèsus sus tèrra, li permetrà, en Miquèl, de caçar lo diable e sos demònis del cèl, quicòm revelat dins Rev. 12:9. Atal, l'error del religiós josieu èra de pas comprene lo caractèr profètic del " jorn de l'expiacion " annal . Cresián a tòrt que la sang animala ofèrta dins aquela fèsta poiriá validar un autre sang animal versat pendent l'annada. L'òme fach a l'imatge de Dieu ; l'animal produsit per la vida terrèstra , cossí podèm justificar una egalitat de valor per las doas espècias ?        
En essent Dieu, Jèsus Crist èra El meteis l'òli d'uncion coma l'Esperit Sant e en montar al cèl pòrta amb El l'uncion de sa legitimitat ganhada sus tèrra. 
 
La clau dels calculs
Dan 9:25   Sabètz doncas e comprenètz; Del temps que la paraula sortiguèt per bastir Jerusalèm fins a l'Ungit, lo Prince, i aurà sèt setmanas e seissanta doas setmanas: las carrièras e los fossats seràn bastits de nòu, mas dins de tempses dificiles.
25a- Sabètz aquò, alara, e comprenètz!
 L'angèl a rason de cridar Daniel a l'atencion perque s'ocupa de donadas que demandan una granda concentracion esperitala e intellectuala ; perque caldrà far de calculs. 
25b- Dempuèi lo temps que venguèt la paraula que Jerusalèm seriá rebastida fins a l'Ungit, lo Cap
 Aquesta partida del vèrs sola es d'importància primordiala perque resumís l'objectiu de la vision. Dieu dona a son pòble qu'espèra son Messias los mejans de saber en quina annada apareisserà davant eles . E aqueste còp quand la paraula anoncièt que Jerusalèm seriá rebastida deu èsser determinat segon la durada dels 490 ans profetizats. Per aquel decrèt de reconstruccion , dins lo libre d'Esdras, trobam tres decrèts possibles ordenats successivament per tres reis pèrsas : Cir, Darius, e Artaxerxes. Revèl que lo decrèt establit per aquel darrièr en -458, permet l'acabament dels 490 ans en l'an 26 de nòstra èra. Serà doncas aquel decret d'Artaxerxes que deuriá èsser retengut, en prenent en compte la sason que foguèt escrich : prima segon Esdras 7:9 : quitèt Babilònia lo primièr jorn del primièr mes, e arribèt a Jerusalèm lo primièr jorn del cinquen mes, la bona man de son Dieu essent sus el . L'annada del decret del rei es donada dins Esdras 7:7 : E fòrça dels filhs d'Israèl, dels prèires, e dels Levitas, e dels cantaires, e dels portièrs, e dels Netinims, venguèron a Jerusalèm dins lo seten an del rei Artaxerxes .    
 La partença del decret essent una font , l'Esperit cibla per sa profecia, la Pasca de prima ont Jèsus Crist moriguèt crucificat . Los calculs nos menaràn a aquel objectiu.
25c- i a sèt setmanas e seissanta doas setmanas, las carrièras e los fossats seràn restaurats, mas en temps trebolós.
Començam amb 70 setmanas. L'angel parla de 69 setmanas ; 7 + 62. Las 7 primièras setmanas s’acaban amb lo temps de la recuperacion de Jerusalèm e del temple, dins de temps dificils perque los josieus trabalhan jos l’adversitat permanenta dels arabis que venguèron s’installar dins l’airal daissat liure per lor deportacion. Aqueste vèrs de Neh. 4:17 descriu plan la situacion : Los que bastiguèron lo mur, e los que portavan de cargas, trabalhèron amb una man, e tenián una arma dins l'autra . Aquò's un detalh qu'es especificat, mas lo principal es dins la 70ena setmana comptada.  
 
 La 70a setmana
Dan 9:26   E après seissanta doas setmanas un ungit serà talhat, e i aurà pas cap per el. Lo pòble d'un prince que vendrà destruirà la vila e lo santuari , la santetat, e lor fin vendrà coma amb un inondacion; Es decidit que la devastacion durarà fins a la fin de la guèrra.
26a- Après las seissanta doas setmanas, un Ungit serà talhat
 Aquelas 62 setmanas son precedidas de 7 setmanas , çò que significa que lo messatge vertadièr es " après las 69 setmanas " qu'un ungit serà talhat , mas pas sonque un ungit que siá, aquel qu'es aital anonciat incarna l'uncion divina el meteis. En utilizant la formula " un ungit " , Dieu prepara lo pòble josieu per son rescontre amb un òme d'aparéncia ordinària, luènh de las constrenchas divinas. En acòrdi amb sa parabòla dels vinhairons, lo Filh de l'Òme , filh del Mèstre de la vinha , se presenta als vinhairons après aver mandat sos messatgièrs que lo precediguèron e que maltractèron. D'un punt de vista uman, Jèsus es pas qu'un ungit que ven après d'autres ungits.     
 L'angèl diguèt " après " la durada totala de 69 setmanas indicant aital la 70ena . Alara, pas a pas, las donadas de l'angel nos dirigisson cap a la Pasca de la prima de l'an 30 que serà situada al mitan d'aquela 70ena setmana de jorn-annadas.  
26b- e non aura successor per lui .
 Aquesta traduccion es d'autant mai illegitima vist que son autor, L. Segond, precisa dins lo marge que la traduccion literala es : degun per el . E per ieu la traduccion literala me conven perfièchament perque ditz çò que se passèt vertadièrament al moment de sa crucifixion. La Bíblia testimònia que los quites apostòls avián quitat de creire que Jèsus èra lo Messias esperat perque , coma lo rèsta del pòble josieu, esperavan un messias guerrièr que butariá los Romans del país. 
26c- Lo poble d'un menaire que vendrà destruirà la ciutat e lo santuari la santetat
 Aquò's la responsa de Dieu a l'incredulitat nacionala josieva : degun per el . L'indignacion contra Dieu serà definitivament pagada per la destruccion de Jerusalèm e sa santetat faussa ; car dempuèi l' an 30 , i a pas pus agut de santetat sus tèrra jusieva ; lo santuari essent pas pus un . Per aquela accion, Dieu utilizèt los Romans, aqueles a travèrs los quals los caps religioses josieus avián fach crucificar lo Messias, sens ausar e pas poder o far eles meteisses , del temps que sabián , sens eles , cossí lapidar lo diacre Esteve " tres ans e sièis meses " mai tard .      
26d- e la fin de luy uenre enayma con diluvi .
Foguèt aital en 70, qu'après qualques ans de sètge roman , Jerusalèm tombèt dins lors mans , e plen d'òdi destructor, animat per un ardor divin, destruguèron freneticament , coma anonciat, la vila e la santetat qu'èra pas pus, fins que i aguèsse pas una pèira demorada sus una autra coma Jèsus aviá anonciat abans sa mòrt dins Mat. 24 : Mas las vesètz totas aquelas causas? Vos disi verament que i demorarà pas una pèira sus l'autra que serà pas abatuda . 
26e - Es decidit que la devastacion durarà fins a la fin de la guèrra.
  Dins Matt.24:6 Jèsus diguèt : E ausiretz de guèrras e de rumors de guèrras : agachatz que siátz pas trebolats, car totas aquelas causas devon arribar. Mas aquò serà pas encara la fin. Après los Romans, las guèrras contunhèron pendent los dos mila ans de l'èra crestiana e lo long periòde de patz qu'avèm gausit dempuèi la fin de la Segonda Guèrra Mondiala es excepcional mas programat per Dieu. L’umanitat pòt aital produire los fruchs de sa perversion fins a la fin de sas fantasias abans de ne pagar lo prètz mortal. 
 Pasmens, cal pas doblidar en parlant dels Romans que lor succession papala perlongarà las òbras del pagan " devastator o desolator " e ailà tanben fins a la fin de la guèrra menada contra los elegits de Crist Dieu.   
Dan 9:27   E confirmarà una aliança amb fòrça per una setmana : e al mitan de la setmana arrestarà lo sacrifici e l'oblacion . E [i aurà] sus l'ala d'abominacions de desolacion e quitament a una exterminacion (o una destruccion entièra), e serà trencat , [segon] çò qu'es estat decretat, sus la [tèrra] desolada .
27a- Farà una aliança solida amb divèrses pendent una setmana
 L'Esperit profetiza l'establiment de la novèla aliança ; es solide perque ven la basa de la salvacion ofèrta fins a la fin del mond. Jos lo tèrme fòrça , Dieu cibla los ciutadans josieus , sos apostòls e sos primièrs discípols josieus qu'intraràn dins son aliança pendent los sèt darrièrs ans del tèrme donat a la nacion josieva per acceptar o refusar oficialament lo Messias crucificat. Es aquela aliança qu'es " talhada " dins lo vèrs 24 entre Dieu e los pecaires josieus repentits. A la davalada de 33 , la fin d'aquela darrièra setmana serà marcada per aquel autre acte injust e odiós que representa la lapidacion d'Estève lo novèl diacre. Sa sola fauta èra de dire als josieus de vertats que podián pas suportar d'ausir, del temps que Jèsus metiá sas paraulas dins sa boca. En vesent un discípol de sa causa tuat , Jèsus enregistrèt lo refús nacional oficial de son intercession. A partir de l'auton de 33 après JC , los rebels josieus alimentèron la colèra romana, que foguèt escampilhada en massa sus Jerusalèm en 70 après JC.     
27b- e pendent lo mig de la setmana farà cessar lo sacrifici e l'ofèrta
 Aqueste temps de mièg setmana o de mièg setmana es la prima de 30 ciblada per la profecia de las 70 setmanas. Aquò's lo moment ont totas las accions mencionadas dins lo vèrs 24 son acomplidas : la fin del pecat, son expiacion, la venguda del profèta que complís la vision en establissent sa justícia eternala e l'uncion del Crist ressuscitat que monta al cèl Victoriós e Totpoderós .  La mòrt expiatòria del Messias es evocada aicí dins l'aspècte d'una consequéncia qu'entraïna : la cessacion definitiva dels sacrificis e ofèrtas animalas fachas ser e matin dins lo temple josieu , mas tanben del matin fins al ser , pels pecats del pòble . La mòrt de Jèsus Crist rend obsolèts los simbòls animals que lo prefiguravan dins l'anciana aliança, e aquò's lo cambiament essencial provocat per son sacrifici. L'esquinçament del vel del temple que Dieu realiza al moment ont Jèsus expira confirma la fin definitiva dels rites religioses terrenals, e la destruccion del temple en 70 renfòrça aquela confirmacion. A son torn, las fèstas josievas annalas totas profeticas de sa venguda devián desaparéisser ; mas en cap de cas la practica del sabbat setmanièr receb pas son sens vertadièr dins aquela mòrt : profetiza lo repaus celestial del seten millenari que, per sa victòria, Jèsus Crist obten per Dieu e son elegit vertadièr a qui imputa sa justícia eternala perfiècha citada dins lo vèrs 24 .      
 Lo començament d'aquela " setmana " de jorn-annadas se debana a la davalada de 26 amb lo batèsta de Jèsus que foguèt batejat per Joan Baptista.  
27c- E [i aurà] sus l' ala abominacions de desolacion
 O planhèm, mas aquesta partida del vèrs es mal revirada dins la version L.Segond perque foguèt mal interpretada. En prenent en compte las revelacions donadas dins l'Apocalipsi de Joan, presenti ma traduccion del tèxte ebreu que d'autras traduccions confirman . La frasa " sus l' ala " , simbolica de caractèr e domeni celestial , suggerís una responsabilitat religiosa que cibla dirèctament Roma papala , que " se leva " dins Dan 8:10-11, e sos aliats religioses dels darrièrs jorns . Las alas d'agla simbolizan l'elevacion suprèma del títol imperial, per exemple lo leon amb las alas d'agla que concernís lo rei Nabucodonosor, o de Dieu meteis, que portèt sus d'alas d'agla son pòble ebrieu que desliurèt de l'esclavatge egipcian. Totes los empèris an pres aquel simbòl de l' agla , dont, en 1806, Napoleon I , que serà confirmat per Rev. 8:13, puèi los emperaires prussians e alemands, lo darrièr essent lo dictator A. Hitler. Mas dempuèi, los EUA an tanben agut aquela agla imperiala sul dolar verd de sa moneda nacionala : lo dolar.      
 En daissant lo subjècte precedent, l'Esperit torna ciblar son enemic favorit : Roma. Après la mission terrèstra de Jèsus Crist , l' actor ciblat de las abominacions que causan la desolacion finala de la tèrra es en efièch Roma que sa fasa imperiala pagana ven de destruire Jerusalèm en 70 dins lo vèrs 26 . E l'accion de cometre « abominacions de desolacion » contunharà dins lo temps fins a la fin del mond . Las abominacions , al plural, son doncas atribuiblas , d'en primièr , a la Roma imperiala que perseguirà los elegits fidèls en los metre a mòrt dins de " mesa en scèna " espectaclosas per entreténer lo pòble roman sanguinari, de causas que cessaràn en 313. Mas una autra abominacion arriba après e consistís a metre una practica fin al dissabte , lo 7 de març 21 ; Aquela accion es encara atribuïbla a l' Empèri Roman e a son cap imperial Constantin I . Amb el, l'Empèri Roman venguèt jos la dominacion dels emperaires bizantins . En 538 , a son torn , l'emperaire Justinian I cometèt una autra abominacion en establissent dins son sèti roman lo regim papal de Vigili I , e aquela prolongacion de las abominacions fins a la fin del mond deu alara èsser atribuida a aquela fasa papala que Dieu a denonciat dempuèi Dan 7. Nos sovenèm que lo nom " pichon còrn " designa las doas fasas dominantas de Roma dins Dan.7 e Dan.8. Dieu vei dins aquelas doas fasas successivas sonque la continuitat de la meteissa òbra abominabla.                        
L'estudi dels capítols precedents nos a permés d'identificar las diferentas menas d'abominacions qu'aqueste vèrs li atribuís.
27d- e a una exterminacion (o destruccion completa ) e serà trencat , [segon] çò qu'es estat decretat, sus la [tèrra] desolada .
 " Serà trencat [segon] çò qu'es estat decretat " e revelat dins Dan.7:9-10 e Dan . 8:25 Per causa de sa prosperitat e del succès de sas astúcias, serà arrogant dins son còr, e destruirà fòrça qu'èran en patz, e se levarà contra lo prince dels princes ; mas serà trencat, sens l'esfòrç de cap de man.    
Lo tèxte ebrieu ofrís aquela pensada divina diferenta de las traduccions actualas.
Aquesta matièra es basada sul plan de Dieu de far tombar la fauta dels òmes sus la planeta Tèrra ont vivon ; çò que nos ensenha Rev. 20. Notem lo fach que la faussa fe crestiana ignora aquel projècte divin que consistirà a exterminar los òmes de la superfícia de la tèrra, al retorn gloriós del Crist. Ignorant las revelacions donadas dins Revelacion 20, espèran en van l'establiment del reialme de Crist sus tèrra. Pasmens, una destruccion completa de sa superfícia es programada aicí e dins Apo.20 . Lo retorn gloriós del Crist victoriós dins tota sa divinitat restablirà a la tèrra son aparéncia caotica al començament de son istòria descricha dins la Gènesi 1. De tèrratrems gigants la bolegaràn e tornarà jol nom de l'abisme a son estat caotic inicial « sens forma e vuèg » , « tohu wa bohu » . I aurà pas cap d'òme viu sus ela, mas serà la preson del diable isolada sus ela pendent mila ans fins a l'ora de sa mòrt.      
 
A aquesta etapa de l'estudi, me cal provesir d'informacions suplementàrias concernent d'en primièr la " 70ena setmana " que ven d'èsser estudiada. Son compliment en jorns-ans profètics es doblat per un compliment literal. Perque mercés al testimoniatge d'un calendièr josieu , coneissèm la configuracion de la setmana de Pascas de l'an 30. Aviá coma centre, una vesprada de dimècres del sabbat ocasional justificat per la Pasca josieva que tombèt dins aqueste an lo dijòus. D'aquel biais podèm completament rebastir lo desvolopament d'aquela Pasca que Jèsus moriguèt. Arrestat dimars de ser, jutjat pendent la nuèch, Jèsus foguèt crucificat dimècres de matin a 9 oras. Expira a 3 p.m. Abans 6 p.m. , Josèp d'Arimatea placèt son còrs dins la tomba e enrotlèt la pèira que la barrava. Lo sabbat de Pascas del dijòus passa. Lo divendres de matin, las femnas piosas crompan d'espècias que preparan pendent lo jorn per embaumar lo còrs de Jèsus. Lo divendres de ser a 6 oras lo sabbat setmanièr comença, una nuèch, un jorn passa en repaus santificat per Dieu. E lo dissabte de ser a 6 oras del vèspre, comença lo primièr jorn de la setmana laïca. La nuèch passa e a la primièra lutz de l'alba, las femnas van a la tomba en esperant de trobar qualqu'un per enrotlar la pèira. Troban la pèira enrotlada e la tomba dobèrta. En dintrant dins lo tombèl, Maria Magdalena e Maria, la maire de Jèsus , veson un angel assetat que lor ditz que Jèsus es ressuscitat, l'angèl lor ditz d'anar avertir sos fraires, sos apostòls. Demorant dins l'òrt, Maria Magdalena vei un òme vestit de blanc que pren per un jardinièr dins l'escambi que seguís, reconeis Jèsus; E aquí, un detalh fòrça important que destrusís una cresença fòrça espandida, Jèsus ditz a Maria : " Soi pas encara montat a mon Paire ." Lo ladre qu'èra sus la crotz e Jèsus meteis dintrèron pas dins lo paradís, lo reialme de Dieu, lo quite jorn de lor crucifixion, vist que 3 jorns entièrs mai tard, Jèsus èra pas encara montat al cèl. Alara pòdi dire al nom del Senhor, que los qu'an pas res a dire d'el se calen ! Per pas aver de patir un jorn de ridiculizacion o de vergonha.       
 
La segonda causa es de profiechar de la data – 458 que marca d'en primièr lo començament de las 70 setmanas de jorns-annadas fixadas pel pòble josieu a qui Dieu donèt dos signes d'identificacion principals : lo sabbat e la circoncision de la carn. 
Segon Rom. 11, los gentils convertits qu'intrèron dins la novèla aliança son grefats dins la racina e lo tronc ebreu e josieu. Mas los fondaments de la novèla aliança son purament josieus e Jèsus èra envejós de nos remembrar aquò dins Joan 4:22 : Adoratz çò que sabètz pas ; Adoram çò que sabèm, perque la salvacion ven dels josieus. Uèi, aquel messatge pren una pertinéncia viva perque Jèsus l'adreça a de pagans falsament convertits dins totas las edats. Per melhor los arroïnar, lo diable los butèt a odiar los josieus e lor aliança ; lo qual los desviava dels comandaments de Deu e del seu sant sabbat. Devèm doncas corregir aquela error e agachar la novèla aliança amb una identitat josieva . Los apostòls e los novèls discípols josieus convertits son aqueles " nombroses " que fan una aliança solida amb Jèsus , dins Dan.9:27, mas lor basa demòra josieva, eles tanben son preocupats pel començament del periòde de las " 70 setmanas " donadas per Dieu a la nacion josieva per acceptar o refusar l'estandard de la novèla aliança basada sus la sang umana qu'ela faguèt volontàriament per Jèsus Crist. En dedusent d'aqueste rasonament la data – 458 ven lo començament del “ 2300 ser-matin ” de Dan.8:14.          
A la fin d'aquela longa durada profètica, 2300 ans, tres causas devián cessar segon Dan 8:13.
1- lo sacerdòci perpetual    
2- lo pecat devastator       
3- la persecucion de la santetat e de l'armada.    
Las tres causas son identificadas : 
1- lo sacerdòci terrèstre perpetual del papa      
2- lo demai del primièr jorn renomenat : dimenge.        
3- La persecucion de la santetat e dels sants crestians, dels ciutadans del reialme dels cèls.    
Aquestes cambiaments èran destinats a : 
1- Restauratz a Jèsus Crist son sant sacerdòci celestial perpetual.    
2- Restablir tota la lei divina inclusent lo repaus sabbat del 7en jorn .    
3- Veire una fin a las persecucions de la santetat e dels sants crestians.    
 
Lo calcul prepausat pel “ 2300 ser-matin ” a partir de la data – 458, la fin d’aquela durada s’acaba a la prima de 1843 : 2300 – 458 = 1842 +1. Dins aquel calcul avèm 1842 annadas entièras que cal apondre +1 per designar la prima del començament de l'an 1843 ont s'acaba lo profetizat " 2300 ser-matin ". Aquela data marca lo començament d’un retorn de l’intervencion de Dieu, que vòl aital desliurar sos sants vertadièrs de las mentidas religiosas eretadas del catolicisme roman papal dempuèi 1260 ans. Atal, prenent l'iniciativa de crear un reviscòl esperital als EUA ont los protestants avián trobat refugi, l'Esperit inspirèt William Miller d'un interès per la profecia de Daniel 8:14 e doas datas successivas prepausadas anoncièron lo retorn de Jèsus Crist, la primièra per la prima de 1843, la segonda per la davalada de 1844. Per el, la purificacion de Jèsus, la sanctuacion es lo retorn significant per la purificacion terrèstra. Après doas decepcions sus las datas previstas, l'Esperit balha un signe als mai perseverants que prenguèron part a las doas espròvas de fe. Una vision celestiala foguèt recebuda lo matin del 23 d'octòbre de 1844 per un dels sants que traversava los camps. Lo cèl se dobrissiá per revelar una scèna mostrant Jèsus Crist coma lo Grand Curat qu'oficiava dins lo santuari celestial. Dins la vision passava del luòc sant al luòc pus sant. Aital après 1260 ans d'escur, Jèsus Crist tornèt prene lo contacte amb los sieus fidèls, seleccionats pels dos procèsses successius.     
1- La represa de la perpetua . Foguèt doncas a travèrs aquela vision que Dieu prenguèt oficialament lo contraròtle de son sacerdòci perpetual e celestial lo 23 d'octòbre de 1844.    
2- Lo retorn del sabbat . Lo meteis mes , un autre dels Sants comencèt d'observar lo sabbat del seten jorn, a la seguida d'una visita de la senhora Rachel Oaks que li donèt un panflet de sa glèisa , " Seventh Day Baptists ". L'un après l'autre, amb lo temps, los sants seleccionats pels dos jutjaments adoptèron tanben lo sabbat del seten jorn. Atal Dieu metèt fin al pecat devastator establit per la Roma pagana, mas legalizat per la Roma papala jos son nom de " Dimenge ".          
3- La fin de las persecucions . Lo tresen tèma èra a prepaus de la santetat e dels crestians perseguits pendent 1260 ans. E tornarmai, en 1843 e 1844, la patz religiosa regnava dins tot lo mond occidental concernit per la profecia. Aquò es perque la França revolucionària faguèt calar amb sa guillotina los responsables de las atrocitats religiosas comesas. Alara après las darrièras annadas sanguinosas del castig dels adultèrs religioses segon Rev. 2:22-23, a la fin dels ans 1260 que comencèron en 538, la data ligada a la supression del perpetual per l'establiment del regim papal, es a dire en 1798, la patz religiosa règna . E la libertat de consciéncia establida permet als sants de servir Dieu segon lor causida e lor coneissença que Dieu aumentarà. En 1843, la santetat e l'armada dels sants , aqueles ciutadans del reialme del cèl seleccionats per Jèsus Crist, son pas pus perseguits, coma la profecia de Daniel 8 :13-14 aviá anonciat.    
 
Totas aquelas experiéncias son estadas organizadas e guidadas pel Dieu Totpoderós qu'en totala invisibilitat pilòta las ments dels òmes per que complisson sos dessenhs, son programa entièr, fins a la fin del mond quand sa seleccion dels elegits aurà acabat. Es clar de tot aquò que l'òme causís pas d'onorar lo sabbat e sa lutz, es Dieu que li dona aquelas causas que li apartenon coma signe de son aprobacion e de son amor vertadièr per el coma ensenhat dins Ezequiel 20 :12-20 : Lor donèri tanben mos sabbats per èsser un signe entre ieu e eles, per que saupèsson que soi lo SENHOR que los sanctifica... entre ieu e tu, per que sabon que soi lo Senhor vòstre Dieu . Perque es el que cèrca sa breba perduda, siam segurs que cap d’elegit mancarà pas. 
 
Dins Dan. 8, dins la responsa unica que Dieu dona dins lo vèrs 14 a la question del vèrs 13, lo mot " santetat " es perfièchament apropriat perque la santetat concernís globalament tot çò qu'es la proprietat de Dieu e que Lo concernís particularament. Aquò èra lo cas amb son sacerdòci celestial perpetual , son sabbat santificat dempuèi la fondacion del mond l' endeman que Adam foguèt creat, e sos sants , sos fidèls elegits.   
Las experiéncias profetizadas dins Daniel 8:13-14 se compliguèron entre 1843, la data de l'intrada en vigor del decret divin, e la casuda de 1844, totas doas basadas sus l'esperança del retorn de Jèsus Crist per aquelas datas, s'apiejant tanben sus l'idèa de l'arribada de Jèsus Crist , los contemporanèus d'aquela experiéncia que seguissián lo nom d'aqueles participants Latin « adventus » que vòl dire precisament « advent ». Trobarem aquela experiéncia " adventista " dins lo capítol 12 d'aqueste libre de Daniel, ont l'Esperit vendrà soslinhar l'importància d'aquela darrièra " aliança " oficializada .          
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Daniel 10
 
Dan 10:1   Dins lo tresen an de Cir rei de Pèrsia, una paraula foguèt revelada a Daniel, que se sonava Beltesasar. Aquela paraula, qu'es verai, anóncia una granda calamitat. Faguèt atencion a la paraula e comprenguèt la vision.
1a- En lo terç an de Cyrus rey de Pèrsia una paraula fo revelada a Danièl lo qual avia nom Beltsasar
 Cir 2 regnèt dempuèi – 539. La data de la vision es doncas – 536.
1b- Aquela paraula, qu'es verai, anóncia una granda calamitat.
 Aqueste tèrme, granda calamitat, anóncia lo massacre a granda escala.
1c- Faguèt atencion a la paraula e comprenguèt la vision.
 Se Daniel comprenguèt lo sens, o comprendrem tanben.
Dan 10:2   A aquel moment, ieu, Daniel, plorèri tres setmanas.
 Aquel dòl personal qu'afecta Daniel, confirma la natura funerària del massacre que se debanarà quand la granda calamitat anonciada serà acomplida.
Dan 10:3   Manjavi pas cap de manjar deliciós, ni carn ni vin dintrèron pas dins ma boca, ni m'ungiguèri pas, fins que tres setmanas foguèsson complidas.
 Aquesta preparacion de Daniel en cèrca de santetat aumentada profetiza la situacion dramatica que l'angèl profetizarà dins Dan.11:30.
Dan 10:4   Ara al primièr mes, lo vint e quatren jorn del mes, èri al bòrd del grand riu, qu'es Hiddekel.
 Hiddekel es nomenat Tigre en francés. Aquest es lo riu qui arrosava Mesopotamia ab Eufrates qui traversava e arrosava la ciutat caldea de Babilònia per causa de la superbia castigada del rey Nabucodonosor. Daniel o podiá pas comprene, mas aquel esclarziment èra destinat a ieu. Perque foguèt sonque en 1991 que faguèri conéisser las explicacions vertadièras de Daniel 12 ont lo riu Tigre jogarà lo ròtle d'un " tigre " manjant d'almas umanas. Una pròva de fe es representada per sa traversada perilhosa. Sonque los causits ​​pòdon lo traversar e contunhar lor viatge amb Jèsus Crist. Aquò's tornarmai una imatge copiada de la traversada de la mar Roja pels Ebrèus, una traversada impossibla e mortala pels pescaires egipcians. Mas aquel que Daniel 12 menciona selecciona los darrièrs elegits " adventistas " que lor mission contunharà fins al retorn de Crist. Lo darrièr d'eles experimentarà la darrièra granda calamitat , sa forma extrèma que demandarà l'intervencion de Crist dins un retorn poderós e gloriós, salvador e venjatiu.    
 
La primièra calamitat anonciada a Daniel es mencionada dins Dan.11:30. Concernís lo pòble josieu ancian, mas una autra calamitat similara serà anonciada per una imatge analòga dins Rev. 1. Aquò serà acomplit après la Tresena Guèrra Mondiala que un tèrç dels òmes seràn tuats . E aquel conflicte es presentat dins Rev. 9:13 a 21 per de simbòls, mas es desvolopat en lenga clara dins aquel libre de Daniel a la fin del capítol 11 dins los vèrses 40 a 45. Per çò que trobarem successivament, dins aquel capítol 11, la granda calamitat dels josieus, puèi dins Dan. 12:1, que prendrà la granda calamitat coma cibla de la crestiana e la fait del josieu. lo temps de la fin que se convertirà al Crist. Aquela calamitat es evocada ailà jos los tèrmes " temps de destressa " e la tòca principala serà la practica del sabbat santificat per Dieu.  
 
Comparacion de las doas visions de las calamitats anonciadas
1- Als enfants del pòble de Daniel de l'anciana aliança : Dan.10:5-6.      
2- Als enfants del pòble de Daniel de la novèla aliança : Rev. 1:13-14.      
Per apreciar plenament l'importància que devèm donar a aquelas doas calamitats, cal comprene que malgrat que se seguisson dins lo temps, la primièra es un tipe que profetiza la segonda, qu'aurà coma tòca, al retorn de Jèsus Crist, los darrièrs fidèls enfants de Dieu del tipe de Daniel e sos tres companhs. Après de decennis de patz, seguidas d’una guèrra atomica orribla e destructritz, lo jorn de repaus dimenge roman serà impausat pel govèrn universal organizat pels subrevivents del desastre. Puèi la mòrt vendrà menaçar la vida dels fidèls elegits, coma dins los jorns de Daniel, Hanania, Misael, e Azarias ; e coma dins lo temps dels “ Macabeans ” en –168, que la calamitat anonciada dins aquel capítol de Daniel cibla ; e fin finala, los darrièrs adventistas demorant fidèls al sabbat del seten jorn en 2029.    
Mas abans aquela pròva finala, lo long règne papal de 1260 ans aurà ja fach morir de multituds de creaturas al nom de Dieu.
En resumit, comprene lo messatge liurat per aquela vision donada a Daniel nos permetrà de comprene lo sens de lo que dona a Joan dins Rev. 1:13 a 16.
 
Dan 10:5   E levèri los uèlhs e agachèri, e vegèri, un òme vestit de lin, e cenchat a l'entorn de sos lombs d'aur d'Ufaz.
 5a- I aviá un òme vestit de lin .
 Una òbra de justícia simbolizada pel lin serà menada per Dieu a travèrs un èsser uman. Dins l'imatge descrich, Dieu pren l'aparéncia del rei grèc Antiòc 4, conegut coma Epifanes. Foguèt lo perseguidor dels josieus entre – 175 e – 164, la durada de son règne. 
5b- avent a l'entorn de sas lombas una cencha d'aur d'Ofaz
 Plaçada suls rens, la cencha denota vertat forçada. De mai, l'aur que n'es fabricat ven d'Ufaz, que dins Jer 10:9 cibla son usatge idolatre pagan.
Dan 10:6   Son còrs èra coma de beril, sa cara coma un eslhauç, sos uèlhs coma de flamas de fuòc, sos braces e sos pès coma de laton brilat, e lo bruch de sa votz coma lo bruch d'una multitud.
6a- Son còrs èra coma de crisolita .
 Dieu es l'autor de la vision mas anoncia la venguda d'un dieu pagan d'aquí aquel aspècte subrenatural gloriós.
6b- sa cara lusissiá coma un lamp
 L'identitat grèga d'aquel Dieu es confirmada. Aquò's Zèus, lo dieu grèc del rei Antiòc 4. Lo lamp es lo simbòl del dieu olimpic Zèus ; lo dieu dels dieus olimpics de la mitologia grèga 
6c- sos uèlhs èran coma de flamas de fuòc
 Destruirà çò qu'agacha e qu'aprova pas ; sos uèlhs seràn suls josieus segon Dan.11:30 : ... metrà sos uèlhs sus los qu'an abandonat la santa aliança. La calamitat ven pas sens rason, l'apostasia ensucia lo pòble.   
6d- sos braces e sos pès èran coma de bronze brunit
 Lo carrabin que serà mandat per Dieu serà tan pecaire coma sas victimas. Sas accions destructivas simbolizadas per sos braces e pès son de bronze simbòl del pecat grèc dins l'estatua de Dan.2.
6en- e lo uocz de la soa uoucz era enayma lo rumor de moltitud .
 Lo rei grèc agirà pas sol. Aurà darrièr e davant el una multitud de soldats tan pagans coma el per obesir a sos òrdres.
 Lo punt culminant e la culminacion d'aquela anóncia profètica serà atench al moment de la realizacion de Dan.11:31 : De tropas se presentaràn a son comandament; Profanaràn lo santuari, la fortalesa, e faràn cessar lo sacrifici contunhat , e montaràn l'abominacion que fa desolar. Per l'onestitat biblica, ai suprimit lo mot sacrifici qu'es pas escrich dins lo tèxte ebraïc, perque Dieu a previst pel " quotidian " dos ròtles successius diferents dins l'anciana aliança e dins la novèla. Dins los tempses ancians consistissiá a ofrir un agnèl coma ofèrta cremada matin e ser. Dins l'istòria, fa referéncia a l'intercession celestiala de Jèsus Crist que remembra son sacrifici per intercedir per las pregàrias dels elegits. Dins aquel contèxte de Dan.11:31, aquel de l'anciana aliança, lo rei grèc metrà fin a las ofèrtas del perpetual de la lei de Moïses. Atal, es pas que lo contèxte del temps ont es evocat que determina l'interpretacion del ministèri de l'intercession perpetuala d'un prèire terrenal o aquela del grand prèire celestial : Jèsus Crist. Lo perpetual es doncas estacat a un ministèri uman o, segondàriament e definitivament, al ministèri celèst divin de Jèsus Crist.    
  
Dan 10:7   Ieu sol Daniel vegèri la vision; e los òmes qu'èran amb ieu la vegèron pas;
7- Aquela paur collectiva es pas que l'imatge feble de la realizacion de la vision. Car lo jorn de la tuariá anonciada, los justes faràn plan de fugir e de s'amagar, quitament s'es dins lo ventre de la tèrra.
Dan 10:8   E demorèri sol, e veguèri aquela granda vision; las mias forças me fallián, la mia cara cambièt de color e se descompausava, e perdèri tota vigor.
8a- A travèrs sos sentiments, Daniel contunha de profetizar las consequéncias del malur que vendrà.
Dan 10:9   Ausiguèri lo bruch de sas paraulas; e coma ausiguèri lo bruch de sas paraulas, tombèri, estonat, sus la cara per tèrra.
9a- Lo jorn de la malastre, la votz del rei perseguidor provocarà los meteisses efièches espaventós ; los genolhs tustaràn amassa e las cambas se boclaràn, incapables de portar los còrs que tombaràn sus tèrra. 
Dan 10:10   E, vaquí, una man me toquèt, e me tremolèt los genolhs e las mans.
10a- Urosament per el, Daniel es pas que lo profèta cargat d'anonciar a son pòble la venguda d'aquela granda calamitat e el meteis es pas ciblat per la colèra justa de Dieu.
Dan 10:11   E me diguèt: Daniel, òme aimat, atencion a las paraulas que te disi, e s'arrèsta drech al luòc ont siás; quar soi aras mandat a vos. Quand m'aguèt aital parlat, me quilhèri en tremolant.
11a- Daniel, òme aimat, fa atencion a las paraulas que te disi, e testa drech dins lo luòc ont siás
 Un aimat de Dieu a pas cap de rason de cranher sas intervencions celestialas. La colèra de Dieu es contra los pecaires rebels agressius, marrits e crudèls. Daniel es lo contrari d'aquelas personas. Deu demorar en pè perque es lo quite signe de la diferéncia de destin que tombarà fin finala als causits. E mai se jason dins la polvera de la mòrt terrèstra, seràn desrevelhats e tornats metre sus lors pès. Los malvats demoraràn al lièch e los mai malvats seràn desrevelhats pel jutjament final que siá destruch per totjorn. L'angèl especifica " al luòc ont sètz ." E ont es ? Dins la natura sus las ribas del riu " Hiddekel ", en francés, l'Eufrates, que designarà l'Euròpa crestiana de la nòva aliança dins l'Apocalípsis. La primièra leiçon es que l'òme pòt rescontrar Dieu ont que siá e èsser benesit per El ailà. Aquela leiçon capvira los prejutjats idolatres que per fòrça personas, Dieu se pòt pas rescontrar que dins las glèisas, los bastiments sacrats, los temples, los autars, mas aicí, i a pas res d'aquò. Dins son temps, Jèsus renovelarà aquela leiçon en disent dins Joan 4:21 a 24 : Femna, Jèsus li diguèt, cresètz-me, l'ora arriba ont serà pas ni sus aquela montanha ni a Jerusalèm qu'adoraretz lo Paire . Adoratz çò que coneissètz pas; Adoram çò que sabèm, perque la salvacion ven dels josieus. Mas l'ora es uenir, e ara es, qnal li veray adoradors adoraren lo payre en sperit e en uerita . car aqueles son los adoradors que lo Paire cerca. Dieu es esperit, e aqueles que l'adoran devon adorar en esperit e en veritat.                    
 La segonda leiçon es mai subtila, es basada sul riu Hiddekel perque l'Esperit a previst de dobrir la compreneson de son libre sonque a sos darrièrs servicials fidèls que lor experiéncia e l'espròva per la quala lor seleccion es menada a tèrme es illustrat per l'imatge de la traversada perilhosa del riu Hiddekel en francés, lo Tigre, coma l'animal d'aquel nom, tanben dins l'espròva de l'eater dels òmes.
11b- quar soi aras mandat a vos. Quand m'aguèt aital parlat, me quilhèri en tremolant.
 L'encontre es pas pus sonque una vision; ven un dialòg, un escambi entre doas creaturas de Dieu, una venent del cèl, l'autra encara de la tèrra.             
Dan 10:12 Me diguèt: Avètz pas paur, Daniel; car del primièr jorn que metètz vòstre còr a comprene, e a vos umiliar davant vòstre Dieu, vòstras paraulas foguèron ausida, e es per las vòstras paraulas que venguèri . 
 Sus tot aquel vèrs ai pas qu'una causa a dire. Se deuriás pèrdre ta memòria, al mens te remembra d'aqueste vèrs que nos mòstra cossí far plaser a nòstre creator Dieu.
 Lo vèrs es un exemple del genre ; una sequéncia logica basada sul fach que cada causa pòrta son efièch a Dieu : la set de compreneson acompanhada d'umilitat vertadièra es ausida e complida.  
 
Aquí comença una longa revelacion que s'acabarà pas fins a la fin del Libre de Daniel, aquel del capítol 12 .
 
Dan 10:13   E lo prince del reialme de Pèrsia resistiguèt a ieu vint e un jorns; mas vaquí, Miquèl, un dels princes principals, venguèt a mon secors, e ieu demorèri aquí amb los reis de Pèrsia.
13a- e lo princi del regne de Pèrsia resisti a mi vint e un iorn .
 L'àngel Gabriel assistís Cir II lo rei pèrsa e sa mission per Dieu es d'influenciar sas decisions, per que las accions menadas s'opausan pas a son grand plan. L'exemple d'aqueste fracàs de l'angèl pròva que las creaturas de Dieu son efectivament daissadas liuras e independentas e doncas responsablas de totas lors causidas e òbras.
13b- mas vaquí, Miquèl, un dels princes principals, venguèt a mon ajuda
L'exemple revelat nos ensenha tanben qu'en cas de necessitat reala " un dels dirigents principals, Miquèl ", pòt intervenir per forçar la decision. Aquela ajuda superiora es una ajuda divina vist que Miquèl vòl dire : “ Qui es coma Dieu ”. Es el que vendrà sus tèrra per s'incarnar coma Jèsus Crist. Dins lo cèl èra pels angèls la representacion de l'Esperit de Dieu amb eles. Dins aquel cas, l'expression " un dels dirigents principals " nos pòt susprene legitimament. Bon, aquò es pas estonant, perque l'umilitat, la doçor, lo partatge e l'amor que Jèsus demostrarà sus tèrra, foguèron ja mes en practica dins sa vida celestiala amb sos angèls fidèls. Las leis del cèl son aquelas que demostrèt pendent son ministèri terrèstre. Sus tèrra se faguèt lo servicial de sos servicials. E aprenèm que dins lo cèl se faguèt egal a d'autres caps d'angèls.        
13c- e ieu demorèri aquí amb los reis de Pèrsia .
 La dominacion de la dinastia dei rèis pèrsas contunharà donc per quauque temps fins a la dominacion grèga.
Dan 10:14   Ara soi vengut per vos far saber çò que se passarà a vòstre pòble dins los darrièrs jorns; perque la vision concernís encara aqueles tempses.
14a- Fins a la fin del mond, lo pòble de Daniel serà preocupat, dins l'ancian coma dins la novèla aliança, perque son pòble es Israèl que Dieu salva del pecat egipcian , del pecat d'Adam a travèrs de Jèsus Crist e del pecat establit per Roma dins lo cristianisme purificat per la sang de Jèsus.
 Lo propòsit de la revelacion portada per l'angèl a Daniel es d'avertir son pòble de las tragèdias a venir. Daniel pòt ja comprene que çò que li es revelat lo concernís pas mai personalament, mas es tanben segur qu'aqueles ensenhaments seràn profièches dins l'avenir pels servicials de son pòble e doncas a totes los que Dieu los s'adreiça e los destina a travèrs el.
Dan 10:15   E del temps que me disiá aquelas paraulas, agachèri cap a la tèrra e calèri.
15a- Joan a encara dins son esperit la vision terribla de la calamitat e ensaja de se concentrar a ausir çò qu'ausís, ausa pas pus levar lo cap per agachar aquel que li parla.
Dan 10:16   E, vaquí, un en aparéncia coma los filhs dels òmes toquèt mos labèls. Obri la boca e parli, e dix a aquell qui davant mi staua: Senyor, la visio me ha emplida de paor, e he perduda tota força.
1a- E ueuos, vn lo qtial avia semblansa de li filh de li ome toca li mia labra
 Alara que la vision terribla èra una imatge fictiva irreala creada dins l'esperit de Daniel, al contrari, l'angel se presenta jos una forma umana identica a l'òme terrèstre. D'en primièr, el tanben foguèt creat a l'imatge de Dieu, mas dins un còrs celestial liure de leis terrèstras. Sa natura celèsta li dona accès a las doas dimensions, avent una capacitat activa dins caduna. Tòca los labèls de Daniel que sentís aquel toc.
Dan 10:17   Cossí lo servidor de mon senhor pòt parlar a mon senhor? Ara ma fòrça me manca, e ai pas pus d'alen.
17a- Per l’èsser uman purament terrenal, la situacion es fòrça diferenta, las leis terrèstras s’impausan e la paur li a fach pèrdre sa fòrça e son buf.
Dan 10:18   Alara aquel qu'aviá la semblança d'un òme me toquèt de nòu, e me renforcèt.
18a- Amb una insisténcia doça, l'angèl capita a restablir la fòrça de Daniel en lo calmant.
Dan 10:19   E me diguèt: "As pas paur, mon òme aimat: la patz siá amb tu." coratge, coratge! E com ell me parlaua, yo fuy fortificat, e dix: Parle mon senyor, car tu m'as fortificat.
19a- Un messatge de patz ! Identica a aquela que Jèsus s'adreiçarà a sos discípols ! Res coma aquò per rassegurar un esperit espaurit. Los mots coratge, coratge, l'ajudan a prene l'alen e a recuperar sas fòrças.  
Dan 10:20   Me diguèt: Sabètz perqué soi vengut a vos? Ara torni a combatre lo cap de Pèrsia; e quand m'en irai, vejatz, lo prince de Javan vendrà.
20a- Ara tòrni combatre lo cap de Pèrsia
 Aquel cap de Pèrsia es Cir II lo Grand que Dieu ten coma son ungit ; çò que l'empacha pas d'aver de luchar contra el per dirigir sas decisions dins sa direccion. 
20b- e quand irai, vejatz, lo prince de Javan vendrà
 Quand l'angel daissa Cyrus 2, una ataca del cap grèc de l'epòca dobrirà l'ostilitat creissenta entre las doas dominacions pèrsas e grègas.
Dan 10:21   Mas te farèi conéisser çò qu'es escrich dins lo libre de la vertat. Degun m'ajuda contra eles, levat Miquèl, vòstre cap.
21a- Aquela revelacion que Daniel va recebre es nomenada lo libre de la vertat. Uèi en 2021, pòdi confirmar lo compliment de tot çò que i es revelat, perque sa compreneson es estada plenament donada per l'Esperit immortal de Miquèl nòstre cap, per Daniel dins l'anciana aliança e per ieu, dins la novèla aliança, vist que Jèsus Crist revendica aquel nom per jutjar los demònis encara actius fins a son retorn Gloriós.
 
 
 
 
 
 
Daniel 11
 
Atencion ! Malgrat lo cambiament de capítol, la discussion entre l'angèl e Daniel contunha en continuitat amb lo darrièr vèrs del capítol 10 . 
 
Dan 11:1   E ieu, dins lo primièr an de Darius lo Mede, èri amb el per l'ajudar e lo renfortir.
1a- Creat per Dieu per viure per totjorn, l'angèl que parla a Daniel li ditz qu'ajudèt e sostenguèt Darius, lo rei Median, que s'apoderèt de Babilònia a l'edat de 62 ans e que regnava encara a Dan.6. Aquel rei aimava Daniel e son Dieu mas, atrapat, aviá mes sa vida en perilh en lo liurant als leons. Alara foguèt el, tornarmai, qu'intervenguèt per barrar la boca dels leons e li salvar la vida. Foguèt donc tanben el qu'ajudèt aquel rei Darius a comprene que lo Dieu de Daniel es lo sol Dieu vertadièr, creator de tot çò qu'es, que viu, e que i a pas d'autre coma el.
Dan 11:2   Ara vos farèi conéisser la vertat. Vejatz, i aurà encara tres reis en Pèrsia. Lo quart amassarà mai de riquesa que totes los autres; e quan sera poderos per sas ricors, remenara totz contra lo regne de Javan.
2a- Ara vos farèi saber la vertat
 La vertat es coneguda sonque pel Dieu Vertadièr e es lo nom que Dieu se dona dins sa relacion amb sos darrièrs causits ​​en Crist segon Rev. 3:14. La vertat es pas solament la lei divina, sas ordenanças e comandaments. Inclutz tanben tot çò que Dieu prevei e complís escrupulosament dins son temps. Sèm pas que a descobrir cada jorn de nòstra vida, una partida d'aquel grand programa que progressam fins a la fin de nòstra vida e collectivament, fins a la fin del projècte de salvament final que veirà los elegits accedir a l'eternitat promesa.
2b- Vejatz, i aurà encara tres reis en Pèrsia
 1èr rei après Cir 2 : Cambises 2 (– 528 – 521) tua son filh Bardiya escaisnommat Smerdis pels Grècs. 
 2n rei : lo faus Smerdis, lo magician Gaumâta qu'usurpèt lo nom Smerdis regnèt pas qu'un pauc de temps. 
 3en rei : Darius I lo Pèrsa (– 521 – 486) filh d'Istapis . 
2c- Lo quatren amassarà mai de riquesa que totes los autres.
 4e rei : Xerxès I ( – 486 – 465). Immediatament après el, Artaxerxes I regnarà e liberarà totes los captius josieus dins la setena annada de son règne, a la prima – 458 segon Esdras 7:7-9.                  
2d- e cant sera poderos per sas riquezas, remenara tuit contra lo regne de Javan
 Xerxes I suprimiguèt e pacificèt l'Egipte revoltanta, puèi menèt la guèrra contra Grècia, envasiguèt l'Atica e arroïnèt Atenas. Mas foguèt vencut a Salamina en – 480. Grècia gardarà la dominacion sus son territòri. E lo rei pèrsa demòra en Asia, pasmens lançant d'atacas que pròvan son desir de conquistar Grècia.
Dan 11:3 Mas se levarà un rei poderós, que governarà amb grand poder, e farà tot çò que voldrà.
3a- Vençut sus son territòri, lo rei pèrsa Xerxes I , perseguit, finirà per trobar la mòrt, assassinat per dos de sos nòbles. Foguèt desfach per un jove que s'èra enganadament escarnit. Grècia causiguèt Alexandre lo Grand, un jove macedonian d'edat de 20 ans, coma son rei (nascut en 356 avC, regnat en 336 avC, mòrt en 323 avC). La profecia lo menciona coma lo fondator del 3en empèri de l'estatua de Dan.2, tresen animal de Dan.7 e segond animal de Dan.8.
Dan 11:4   E quand se levarà, son reialme serà trencat, e serà dividit cap als quatre vents del cèl; apartendrà pas a sa descendéncia, e serà pas tan poderós qu'èra, perque serà esquiçat, e passarà a d'autres en mai d'eles.
4a- I trobam la definicion exacta donada sul grand còrn trencat de la cabra grèga de Dan.8:8 e son explicacion del vèrs 22 : Los quatre còrns que sorgiguèron per remplaçar aquel còrn trencat, son quatre reialmes que sortiràn d'aquela nacion, mas qu'auràn pas tant de fòrça . 
 Me soveni de çò que representan los " quatre grands còrns ".  
 1èr còrn : la dinastia grèga seleucida fondada en Siria per Seleuc I Nicator . 
 2a còrna : la dinastia grèga Lagida fondada en Egipte per Ptolemèu I Lagos . 
 3e còrn : la dinastia grèga fondada a Trastevère per Lisimac. 
 4a còrna : la dinastia grèga fondada en Macedònia per Cassander 
Dan 11:5   Lo rei del sud serà fòrt. Mas un de sos caps serà mai fòrt qu'el, e aurà domini; sa dominacion serà poderosa.
5a- Lo rei del sud vendrà fòrt
 Ptolemèu I Soter Lagos –383 –285 rei d'Egipte o " rei del sud ".  
5b- Mas un de sos caps serà mai fòrt qu'el, e aurà domini; sa dominacion serà poderosa.
 Seleuc I Nicator –312–281 rei de Siria o " rei del nòrd ".   
Dan 11:6   E arribarà après un cèrt nombre d'annadas que faràn una aliança amassa: e la filha del rei del sud vendrà al rei del nòrd, per far la patz. Mas ella non retenra la forsa de son bratz, ni el no enduira, ni son bratz; Serà liurada amb los que l'an menada, amb son paire e amb aquel que la sostenguèt a aquel moment.
6a- La profecia sauta lo règne d'Antioc I ( –281–261), lo segond " rei del nòrd " que s'engatgèt dins la primièra " guèrra siriana " (-274-271) contra lo " rei del sud " Ptolemèu II Filadèlf (–282–286). Puèi ven la 2a " Guèrra   Siriana " (- 260 - 253) que met lo novèl " rei del nòrd " Antiòcos 2 Teòs (– 261-246) contra los Egipcians .           
6b- Al cap de qualques annadas formaràn una aliança, e la filha del rei del sud vendrà al rei del nòrd per restablir l'armonia.
 Lo comportament escabròs comença. Per se maridar amb Berenice, Antiòc II divorcièt de sa femna legitima nomenada Laodice. Lo paire acompanha sa filha e demòra amb ela a l'ostal de son gendre.
6c-  Mas ella non retenra la forsa de son bratz, ni el no enduira, ni son bratz; Serà liurada amb los que l'an menada, amb son paire e amb aquel que la sostenguèt a aquel moment.
 Mas just abans sa mòrt, Antiòc II deseireta Berenècia. Laodicèa se venja e la fa tuar amb son paire e sa dròlla ( lo braç = enfant). Nota : dins Rev. 3:16, Jèsus divorciarà de sa femna adventista oficiala nomenada simbolicament Laodicèa ; aquò es d'autant mai aital vist qu'Antiòc 2 se sona " Theos ", Dieu. En Anglatèrra, lo rei Enric VIII faguèt melhor, se separant de l'autoritat religiosa de Roma, creèt sa glèisa anglicana e tuèt sas sèt femnas una après l'autra; Puèi ven la 3ena " Guèrra Siriana " (-246-241).      
Dan 11:7   Una branca de sas raiças sortirà a sa plaça; vendrà a l'armada, dintrarà dins las fòrtas del rei del nòrd, ne dispausarà coma li plairà, e se farà poderós.
7a- Un brot de sas raiças s'auçarà a sa plaça
 Ptolemèu 3 Euergetes -246-222 fraire de Berenice.
7b- vendrà a l'armada, dintrarà dins las fòrtas del rei del nòrd
 Seleucus 2 Kallinicos -246-226
7c- ne dispondrà coma li plairà, e se farà poderós 
 Lo domini aparten al rei del sud. Aquela dominacion egipciana es favorabla ai josieus au contrari dei Grècs seleucids. Cal comprene sul còp qu'entre los dos dominators opausats se tròba lo territòri d'Israèl, que los dos camps en guèrra devon traversar dins lors ofensivas o dins lors retiradas.
Dan 11:8   E prendrà e menarà en Egipte lors dieus, e lors imatges fondudas, e lors vaissels precioses d'argent e d'aur. Puèi demorarà qualques annadas luènh del rei del nòrd.
8a- En reconeissença, los Egipcians apondèron a son nom, Ptolemèu 3, lo nom " Evergetes " o benfactor.  
Dan 11:9   E vendrà contra lo reialme del rei del sud, e tornarà dins sa tèrra.
9a- La responsa de Seleucus 2 fracassèt fins al començament de la 4ena " Guèrra Siriana " (-219-217) que metèt Antiòc 3 contra Ptolemèu 4 Filopator.  
Dan 11:10   Sos filhs sortiràn, e amassaràn una granda multitud de tropas; un d'eles s'avançarà, s'espandirà coma un torrent, desbordarà, puèi tornarà; e empontaràn d'ostilitats a la fortalesa del rei del sud.
10a- Antiochus 3 Megas (-223 -187) contra Ptolemèu 4 Philopator (-222-205). Los escais-noms aponduts revelan l'estat de derision del pòble ptolemaic, perque Philopator vòl dire en grèc, amor del paire ; un paire que Ptolemèu aviá tuat... Un còp de mai, las atacas seleucidas fracassan. La dominacion demorarà amb lo camp Lagid. 
Dan 11:11   Lo rei del sud serà en colèra, e sortirà e combatrà contra lo rei del nòrd; suscitarà una granda multitud, e las armadas del rei del nòrd seràn liuradas dins sa man.
11a- Aquela amara desfacha seleucida foguèt una bona causa pels josieus que preferissián los egipcians perque los tractavan plan.
Dan 11:12   E aquela multitud serà orgulhosa, e lo còr del rei serà levat; farà tombar de milièrs, mas trionfarà pas.
12a- La situacion cambiarà amb la 5ena " Guèrra Siriana " (-202-200) que metrà Antiòc 3 contra Ptolemèu 5 Epifanes (-205-181).  
Dan 11:13   Car lo rei del nòrd tornarà, e amassarà una multitud mai granda que la primièra; Al cap de qualque temps, qualques annadas, partirà amb una granda armada e una granda riquesa.
13a- Alas, pels josieus, los grècs seleucids tornèron dins lor territòri per atacar Egipte.
Dan 11:14   A aquel moment fòrça se levaràn contra lo rei del sud, e d'òmes violents demest vòstre pòble se levaràn per complir la vision, e tombaràn.
14a- Lo nòu rèi dau sud d'Egipte, Ptolemèu 5 Epifanes — o Illustre (-205-181), a l'edat de cinc ans, foguèt mes en dificultat per l'ataca d'Antiòc 3 sostenguda per d'adversaris. Mas los josieus sostenon lo rei egipcian en combatent los Seleucids. Son pas solament vencuts e tuats, mas venon de far dels Grècs Seleucids Sirians d'enemics mortals per tota la vida.
La revòlta josieva revelada dins aqueste vèrs es justificada per una preferéncia dels josieus pel camp egipcian ; Son donc ostils au camp seleucida que repren lo contraròtle de la situacion. Mas Dieu avertiguèt pas son pòble contra las alianças amb los Egipcians ? " Egipte , aquela cana que trauca la man d'aquel que s'apièja sus ela ," segon Isa. 36:6 ​​: " Vejatz, l'avètz plaçada en Egipte, avètz fach per supòrt aquesta cana triturada, que dintra e trauca la man d'aquel que s'apièja sus ela: aital es lo faraon rei d'Egipte a totes los que se fisa en el ." Aquel avertiment sembla èsser ignorat pel pòble josieu e sa relacion amb Dieu es al pièger ; lo castig s'apròcha e tusta. Antiòc 3 los fa pagar car per lor ostilitat.        
Nòta : aquela revòlta josieva a per objectiu de « complir la vision » dins lo sens que prepara e bastís l'òdi dels sirians contra lo pòble josieu. Alara la granda calamitat anonciada dins Dan.10:1 vendrà los tustar.   
Dan 11:15   Lo rei del nòrd vendrà e montarà de monts, e prendrà de vilas fortificadas. Las tropas del sud e l'elèit del rei resistiràn pas, lor mancarà la fòrça de resistir.
15a- La dominacion a permanentament cambiat de costat, es dins lo camp seleucida. Davant el, lo rei egipcian a pas que cinc ans.
Dan 11:16   Aquel que ven contra el farà segon sa volontat; S'arrestarà dins los païses mai polits, en exterminant tot çò que tombarà dins sas mans.
16a- Antiòc III manca encara de conquistar Egipte e sa set de conquista lo fa irritar, lo pòble josieu ven son boc expiatòri. Voida l'excedent de sa colèra sus la nacion josieva martirizada designada per l'expression " lo mai bèl dels païses " coma dins Dan 8:9.  
Dan 11:17   E decidirà de venir amb totas las fòrças de son reialme, e de far la patz amb lo rei del sud. li donarà sa filha coma esposa, amb l'intencion de provocar sa roïna; mas aquò arribarà pas, e capitarà pas per el.
17a- Coma la guèrra capitèt pas, Antiòc III assaièt lo camin d'aliança ambé lo camp ptolemaïc. Aquel cambiament d'estrategia a una causa : Roma es venguda la protectora d'Egipte. Ensagèt donc de reglar lei diferéncias en donant sa filha Cleopatra, la premiera dau nom, en maridatge a Ptolemèu 5. Lo maridatge se debanèt, mai lo coble maridat volguèt manténer son independéncia dau camp seleucida. Lo plan d'Antioc III per prene lo contraròtle d'Egipte a fracassat tornarmai.              
Dan 11:18   E fixarà sas miras cap a las illas, e prendrà fòrça d'elas. mas un cap metrà fin al repròchi que voliá portar sus el, e lo farà tornar tombar sus el.
18a- Va conquistar de tèrras en Asia mas acaba per trobar sus son camin l'armada romana, aicí designada coma dins Dan.9:26 pel tèrme " cap " ; Aquò es perque Roma es encara una republica que manda sas armadas sus una operacion de pacificacion musculara jos la direccion dels Legats representant lo poder dels senators e del pòble, de las plèbas. La transicion al regim imperial cambiarà pas aquel tipe d'organizacion militara. Aquel cap se sona Luci Scipion, conegut coma Africanus, lo rei Antiòc prenguèt lo risc de lo confrontar e foguèt vencut a la batalha de Magnèsia en 189 e condemnat a pagar a Roma un deute enòrme de 15 000 talents coma compensacion de guèrra. De mai, son filh mai jove, lo futur Antiòc 4 Epifanes, perseguidor dels josieus qu'acomplirà dins lo vèrs 31 la " calamitat " profetizada dins Dan.10:1, es pres en ostatge pels Romans.     
Dan 11:19   Alara anarà a las fòrtas de son país; e trebucarà e tombarà, e non serà trobat.
19a- Los sòmis de conquista s'acabèron amb la mòrt del rei, remplaçat per son filh ainat Seleucus 4 (-187-175).
Dan 11:20   E aquel que lo remplaçarà menarà un exactor dins la bona partida del reialme: mas dins qualques jorns serà trencat, ni en colèra, ni en guèrra.
20a- Per reglar lo deute degut als Romans, lo rei manda son ministre Eliodòr a Jerusalèm per s'apoderar dels tresaurs del temple , mas victima d'una vision terribla dins lo temple, abandona aquel projècte en terror. Aquel exactor es Eliodòr que farà alara assassinar Seleuc IV, que li aviá confiat sa mission a Jerusalèm. L'intencion val l'accion, e Dieu faguèt pagar aquela profanacion de son sant temple amb la mòrt de son ordenador que, avent estat assassinat, moriguèt ni per colèra ni per guèrra .
 
Antiòc 4 l'òme retrachat dins la vision de la granda calamitat
 
Dan 11:21   Un òme mespresat prendrà sa plaça, e serà pas vestit de la dignitat d'un rei; apareisserà al mitan de la patz, e s'apoderarà del reialme per intriga.
21a- Aquò's Antiòc, lo mai jove dels filhs d'Antiòc III Captiu e ostatge dels Romans, podèm imaginar los efièches produches sus son caractèr. Essent vengut rei, aviá de venjança a prene sus la vida. E mai, son sojorn ambé lei Romans permetèt una cèrta compreneson ambé elei. Son adesion al tròn de Siria èra basada sus d'intrigas, perque un autre filh, Demetrius, qu'èra mai vièlh, aviá prioritat sus el. Vesent que Demètri fasiá un pacte amb Persèu, lo rei de Macedònia, enemic dels Romans, aqueles darrièrs favorizèron e plaçavan lor amic Antiòc sul tròn. 
Dan 11:22   Las armadas que seràn desbordadas coma un inondacion seràn desbordadas davant el, e seràn destruchas, e lo capitani de l'aliança.
22a- Las tropas que s'espandiràn coma un torrent seràn aclapadas davant el, e aniquiladas
L'ostilitat reprenguèt amb la 6ena " Guèrra Siriana " (-170-168) .  
Aqueste còp los Romans daissèron Antiòc IV reprene la guèrra de son paire contra lo camp ptolemaïc d'Egipte. A pas jamai mai meritat son simbòl del pecat, grèc es vertat dins aquel contèxte. Jutjatz puslèu los faches, coma o faguèt Dieu a l'epòca. Dins lo camp Lagid Ptolemèu 6 ​​es incestuosament maridat amb sa sòrre Cleopatra 2. Lor fraire pichon Ptolemèu 8 nomenat Physcon es associat amb eles. Podèm comprene alara perqué Dieu daissa Antiòc esclafar lor armada.
22b- e tanben un cap de l'aliança.
Menelaus, un collaborator dels Seleucids, cobeja la posicion del grand prèire legitim Onias, lo fa assassinar per Andronic, e pren sa plaça. Es aquò encara l'Israèl de Dieu ? Dins aquel drama, Dieu comença de se remembrar d'accions que Roma acomplirà al cors dels sègles. En efièch, Roma Imperiala tuarà lo Messias e Roma Papala cobejarà e li quitarà son sacerdòci perpetual, del meteis biais que Menelaus tuèt Onias per lo remplaçar. 
Dan 11:23   E après que serà jonch a el, enganarà; partirà, e s'impausarà amb pauc de monde.
23a- Antiòc fa d'alianças amb totes, prèst a las rompre s'es dins son interès. Aquel personatge sol es una imatge de l'istòria dels reis de França e d'Euròpa ; d'alianças fachas, d'alianças trencadas, e de guèrras sanglantas intercaladas amb de corts periòdes de patz. 
 Mas aquel vèrs contunha tanben, dins una dobla lectura, de nos donar un retrach robòt del regim papal que perseguirà los sants pendent 120 ans. Car lo rey grech e lo papisme son molt semblants : engans e trucs en amdos. 
Dan 11:24   Dintrarà en patz quitament dins los luòcs fruchós de la província; farà çò que sos paires faguèron pas, ni los paires de sos paires; distribuirà lo butin, los espoils e las riquesas; formarà plans contra las fòrtas, e aquò per un cèrt temps.
24a- Lo deute enòrme degut als Romans deu èsser pagat. Per aquò, Antiòc 4 taxa sas províncias e doncas lo pòble josieu que domina. Pren ont a pas semenat e despolha los pòbles esclaus que son venguts jos sa dominacion de lor riquesa. Abandonèt pas son objectiu de conquistar Egipte per fòrça o per fòrça. E per èsser apreciat per sos soldats e ganhar lor sosten, parteja los espoils amb sas tropas e onora luxuosament sas divinitats grègas, la principala essent lo Zèus olimpic, lo dieu dels dieus de la mitologia grèga. 
 En lectura dobla, lo regim papal roman agirà del meteis biais. Perque es feble per natura, deu seduire e enriquir los grands òmes dels reialmes per èsser reconegut e sostengut per eles e lors fòrças armadas.
Dan 11:25   E farà sortir amb una granda armada sa fòrça e son poder contra lo rei del sud. E lo rey del sud irà a la guerra ab gran exercit e molt fort; mas resistira pas, quar mals engenhs seran contra el.
25a- En 170 avC , Antiòc IV capturèt Pelusium e prenguèt possession de tota Egipte levat sa capitala Alexàndria .
Dan 11:26   Los que manjan de la carn de sa taula lo destruiràn; sas tropas s'espandiràn coma un torrent, e los mòrts tombaràn en grand nombre.
26a- Ptolemèu 6 ​​dintrèt alara dins de negociacions amb son oncle Antiòc 4. Intrèt dins lo camp seleucida. Mas desaprovat pels Egipcians, foguèt remplaçat a Alexàndria per son fraire Ptolemèu 8, aital traït per sa familha que manjava de sa taula . La guèrra contunha e los mòrts tomban en grand nombre .
Dan 11:27   Los dos reis cercaràn dins lor còr lo mal, e parlaràn de mentidas a una taula. Mas ayczo non capitare, car la fin non uendra entro al temp indicat .
27a- Un còp de mai las intrigas d'Antiòc IV fracassan. Sa relacion amb son nebot Ptolemèu 6 ​​que lo rejonhèt es basada sus l'engana.
27b- Mas ayczo non capitare, car la fin non uendra entro al temp indicat .
De quina fin parla aqueste vèrs ? En fach, suggerís divèrsas finalas , d'en primièr la fin de la guèrra entre Antiòc III e sos nebots e nebodas egipcians. Aquesta fin es pròcha. D'autras fins concerniràn la durada dels 1260 ans del règne papal dins Dan.12:6 e 7 e lo temps de la fin del vèrs 40 del capítol actual que veirà l'acompliment de la Tresena Guèrra Mondiala que marca la scèna per la darrièra granda calamitat universala . 
Mas dins aquel vèrs, aquela expression a pas cap de ligam dirècte amb " lo temps de la fin " mencionat dins lo vèrs 40 coma o descobrirem e demostrarem. L'estructura d'aqueste capítol es astuciosament enganaira en aparéncia.  
Dan 11:28   Tornarà a sa tèrra amb de grandas riquesas; serà ostil a la santa aliança dins son còr, agirà contra ela, puèi tornarà dins son país.
28a- Tornarà en son país amb de grandas riquesas
 Cargat de las riquesas presas als Egipcians, Antiòc IV se met en marcha enrè cap a Antiòquia, daissant Ptolemèu VI, qu'aviá plaçat coma rei sus la mitat de l'Egipte conquistada. Mas aquela mièja victòria irrita lo rei malcontent.
28b- L'enveja rescontrada pel rei fa dels josieus las ciblas de sa colèra. Alara, en passant per lor ostal, voidarà un pauc d'aquela colèra sus eles, mas serà pas apasimat.             
Dan 11:29   A un moment fixat vendrà tornarmai contra lo sud; mas aqueste darrièr còp las causas se passaràn pas coma abans.
29a- Dintram dins l'annada de la granda calamitat.
 En -168, Antiòc aprenguèt que sos nebots s'èran tornats reconciliar contra el, Ptolemèu 6 ​​aviá fach la patz amb son fraire Ptolemèu 8. Las tèrras egipcianas conquistadas èran tornadas al camp egipcian. Torna doncas metre la campanha contra sos nebots, determinat a trencar tota resisténcia, mas...
Dan 11:30   De naviris de Kittim vendràn contra el; descoratjat, se virarà enrè. Alara, furiós contra la santa aliança, demorarà pas inactiu; Quand tornarà, agacharà los qu'an abandonat la santa aliança.
30a- De naviris de Kittim vendràn contra el
 L'Esperit designa aital la flòta romana basada sus l'illa actuala de Chipre. D'aquí contraròtlan los pòbles de la mar Mediterranèa e los pòbles litorals d'Asia. Après que son paire Antiòc III foguèt confrontat al veto roman. Patís una umiliacion que lo farà furiós. Lo legat roman Popilius Laenas traça un cercle sul sòl a l'entorn de sos pès e li ordona de pas partir fins qu'aja decidit de combatre Roma o de l'obesir. Antiòc, l'ancian ostatge, a aprés la leiçon donada a son paire e deu renonciar a sa conquista d'Egipte, qu'es estada plaçada entièrament jos protectorat roman. Dins aquel contèxte de colèra explosiva, apren que lo cresent mòrt, los josieus se regaudisson e se festejan. Aprendràn lo biais dificil qu'es encara fòrça viu.
Dan 11:31   Las tropas s'avançaràn a son òrdre; Profanaràn lo santuari, la fortalesa, faràn cessar lo sacrifici contunhat , e montaràn l'abominacion que fa desolar (o devastator ) .
31a- Aqueste vèrs confirma los faches relatats dins lo compte apocrif de 1 Macc.1:43-44-45 : Alara lo rei Antiòc escriguèt a tot son reialme, que foguèsson totes un pòble, e que cadun abandonèsse sa pròpria lei. Totas las nacions consentiguèron a aquel òrdre del rei Antiòc, e fòrça en Israèl consentiguèron a aquela servitud, sacrifiquèron a d'idòlas, e violèron (contaminavan) lo sabbat. Trobam dins aquela descripcion las espròvas viscudas per Daniel e sos tres companhs a Babilònia. E Dieu nos presenta dins 1 Macabeus una descripcion de çò que serà la darrièra granda calamitat que nosautres que sèm vius en Crist aurem d'afrontar just abans lo retorn gloriós de Jèsus Crist. Entre nòstre temps e aquel dels josieus macabeus, una autra granda calamitat provoquèt la mòrt dels sants de Jèsus Crist pendent 120 ans. 
31b- Profanaràn lo santuari, la fortalesa, faràn cessar lo sacrifici contunhat , e montaràn l'abominacion que fa desolar (o devastator ) .
 Aquelas accions seràn confirmadas dins aquel testimòni istoric soslinhat per l'istorian josieu e roman Josèp. L’importància de l’afar o justifica, alara agachèm aquel testimòni que i trobam de detalhs identics a la lei dimenjada dels darrièrs jorns proclamada pel regim universal format pels subrevivents de la Tresena Guèrra Mondiala.
Vaquí una version primitiva de 1 Macc.1:41-64 : 
1Ma 1:41  Alara lo rei donèt òrdre que tot lo pòble de son reialme venguèsse un :
1Ma 1:42 cadun deguèt abandonar sas costumas. Tots los pagans se someten als ordres del rey
1Ma 1:43 e tanben en Israèl fòrça gents acceptèron son culte, sacrificant a d'idòlas e profanant lo sabbat.
1Ma 1:44  Lo rei mandèt de messatgièrs a ​​Jerusalèm e a las vilas de Juda amb òrdre que seguiguèsson las costumas d'autras tèrras.
1Ma 1:45  per metre fin a las ofèrtas cremadas del Temple, als sacrificis e a las libacions. Los sabbats e las fèstas devián èsser profanadas,
1Ma 1:46  contaminatz lo Santuari e tot çò qu'es sant,
1Ma 1:47 per bastir d'autars, de luòcs de culte e de temples per d'idòlas, per sacrificar de pòrcs e d'animals bruts.
1Ma 1:48 Devián daissar lors filhs incirconcis e se far aital odiós per tota mena d'impuretat e de profanacion.
1Ma 1:49  En un mot, la Lei deviá èsser oblidada e totas sas observanças negligidas:
1Ma 1:50  Qui voliá pas obeïr a las òrdres del rei deviá èsser mes a mòrt.
1Ma 1:51 Aquò's l'expression de las letras del rei que foguèron mandadas per tot son reialme; nomenèt de supervisors sus tot lo pòble e comandèt a totas las vilas de Juda d'ofrir de sacrificis.
1Ma 1:52  E fòrça del pòble obediguèron, quitament totes los que abandonèron la lei; faguèron mal dins la tèrra,
1Ma 1:53 obligant Israèl a cercar de refugis.
1Ma 1:54  Lo quinze jorn del mes de Kislev, l'an 145, lo rei montèt l'Abominacion de la Desolacion sus l'autar de l'ofèrta cremada, e montèron d'autars dins las vilas a l'entorn de Juda.
1Ma 1:55 Cremavan d'encens a las pòrtas de las maisons e dins las carrièras;
1Ma 1:56  E cada còp que trobavan los libres de la lei, los arrancavan e los getavan dins lo fuòc;
1Ma 1:57  e se un libre de l'aliança èra trobat en qualqu'un, o se qualqu'un gardava la lei de Dieu, deviá èsser mes a mòrt segon lo decret del rei.
1Ma 1:58 Puniguèron los israelians que foguèron atrapats en transgression mes après mes dins lors vilas.
1Ma 1:59 e lo vint e cinquen jorn de cada mes de sacrificis èran ofèrts sus l'autar qu'èra estat montat al luòc de l'autar de las ofèrtas cremadas.
1Ma 1:60 Segon aquela lei tuèron de femnas qu'avián lors enfants circoncises;
1Ma 1:61 amb lors nenons penjats al còl; Lors parents e los qu'avián realizat la circoncision foguèron tanben mes a mòrt.
1Ma 1:62 Malgrat tot aquò, fòrça en Israèl demorèron fidèls e foguèron pro valents per pas manjar de manjar brut.
1Ma 1:63  Causiguèron puslèu de morir que de se contaminar amb de manjars contraris a la santa aliança, e aital foguèron mes a mòrt.
1Ma 1:64 Aquò foguèt una granda espròva per Israèl.
 Dins aquel raconte, notem los vèrses 45 a 47 que confirman l'arrèst de las ofèrtas de l' intercession perpetuala e lo vèrs 54 que testimònia de la profanacion del santuari : lo rei montèt l'Abominacion de la Desolacion sus l'autar de las ofèrtas cremadas. 
A l'origina d'aqueles mals, aquela apostasia d'Israèl : 1Ma 1:11 Foguèt a aquel moment qu'una generacion de personas pervertidas sorgiguèt en Israèl que tirèt fòrça gents darrièr eles: "Fagam una aliança amb las nacions que son a nòstre entorn," çò diguèron, "perque dempuèi que nos sèm separats d'eles, fòrça malastres nos son arribats ."   Los malurs èran ja la consequéncia de lors infidelitats cap a Dieu e anavan portar sus eles meteisses encara mai de malastres per lor actitud rebela.  
 Dins aquela tragèdia sagnosa, la dominacion grèga justifiquèt plan son simbòl omnipresent del pecat dins lo bronze de l'estatua de Dan.2 ; lo leopard tacat de Dan.7 ; e la cabra pudenta de Dan.8. Mas i a un detalh que cal encara notar. Lo missionari punitiu mandat per Antioc IV a Jerusalèm en -168 es nomenat Apollonius, e aquel nom grèc que significa " Destructor " en francés serà causit per l'Esperit per denonciar dins Rev. 9:11, l'usatge destructor de la Santa Bíblia pel faus cristianisme protestant dels darrièrs jorns ; es a dire, los qu'organizaràn la granda calamitat finala finala . Apollonius venguèt a Jerusalèm amb 22 000 soldats e un sabbat , pendent una espectaclosa mòstra publica d'armas, massacrèt totes los espectators josieus. Contaminèron lo sabbat per aquel interès profan, e Dieu los faguèt tuar. E sa colèra s'apasima pas pr'amor que darrièr aquel fach sanguinós es ordenada l'elenizacion dels josieus. L'atenian Gerontius, lo delegat reial, impausèt a tot lo pòble l'ellenizacion del culte e de las costumas a Jerusalèm coma a Samaria . Lo temple de Jerusalèm es alara consacrat a Zèus olimpic e aquel del Mont Gerizim a Zèus ospitalièr. Vesèm aital Dieu retirar sa proteccion de son pròpri temple, de Jerusalèm, e de tota la nacion. La vila santa es saciada d'indignacions, caduna mai abominabla que la darrièra. Mas èra pas que la volontat de Dieu que s'aplicava, tan granda èra la laxitat morala e religiosa après l'avertiment que la deportacion a Babilònia constituissiá.              
Dan 11:32   Seduirà los que son traïdors de l'aliança amb de flataduras. Mas aqueles del pòble que coneisson lor Dieu agiran decisivament,
32a- Seduirà los traïdors de l'aliança amb de flatièrs.
 Aquela precision confirma que lo castig divin èra meritat e justificat. Dins los luòcs sants, la profanacion èra venguda la nòrma.
32b- Mas aqueles del pòble que coneisson lor Dieu agiran decisivament,
 Dins aquela tragèdia, de cresents sincèrs e dignes se distinguissián per lor fidelitat e preferissián morir coma martirs puslèu que de renonciar a onorar lo Dieu Creator e sas leis santas.
 Un còp de mai, a la segonda lectura, aquela experiéncia sanglanta de 1090 jorns reals sembla a las condicions del règne papal de 1260 jorns-annadas profetizadas successivament dins de formas diferentas dins Dan.7:25, 12:7 e Rev.12:6-14 ; 11:2-3 ; 13:5.  
 
Regardant enrè sus l'actualitat dempuèi lo contèxte de l'antiquitat
Per comprene çò que se passa, prendrai l’imatge d’un cameraman que filma ambe sa camèra una scèna que seguissiá de prèp. A aqueste punt fa un zoom en ganhant de nautor e lo camp de vista ven de mai en mai larg. Atal aplicat a l'istòria religiosa, l'agach de l'Esperit supervisa tota l'istòria religiosa del cristianisme, dempuèi sos pichons començaments, sas oras de sofrença, temps dels martirs, fins a sa fin gloriosa marcada pel retorn del Salvador esperat.
Dan 11:33   e los mai savis d'entre eles ensenharàn la multitud. N'i a que sucumbiràn per un temps a l'espasa e a la flama, a la captivitat e al pilhatge.
33a- e li pus saui de lor ensegnare la moltitud .
 Los apostòls de Jèsus Crist, aital coma Pau de Tars al qual devèm 14 epistòlas de la nòva aliança. Aquela novèla instruccion religiosa a un nom: " l'Evangèli ", es a dire, la Bona Novèla de salvacion ofèrta per la gràcia divina als elegits. D'aquel biais l'Esperit nos avança dins lo temps e la novèla tòca en examen ven la fe crestiana.  
33b- N'i a que sucumbiràn per un temps a l'espasa e a la flama, a la captivitat e al pilhatge.
 Per un temps diguèt l'Esperit a travèrs l'angel e aquel temps serà 1260 longs ans profetizats mas jos certans emperaires romans Caligula, Neron, Domician e Dioclecian èsser crestian voliá dire aver de morir martir. Dins Rev. 13:10, l'Esperit parla dels tempses de las exaccions papalas romanas, en disent : Se qualqu'un mena en captivitat, en captivitat i anarà; Se qualqu'un tua amb l'espasa, deu èsser tuat amb l'espasa. Aquí es la perseverància e la fe dels sants . 
Dan 11:34   E quand tombaràn, seràn ajudats amb un pauc, e fòrça se jonheràn a eles en ipocrisia.
34a-  Es justament dins aquel temps de la crudèla dominacion de la papautat que l'ajuda dels ipocritas d'aquel vèrs apareguèt. Lor identificacion se basa sus lor mesprètz per las valors e los comandaments ensenhats per Jèsus Crist, e dins aquel cas per aquela èra ciblada, l'interdiccion de tuar amb l'espasa. En tornar visitar l'istòria, podètz alara comprene que lo larg movement protestant del sègle XV fins a nòstre temps es estat jutjat ipocrita pel just jutge Jèsus Crist. Lor abandon complet dempuèi 1843 serà doncas mai aisit de comprene e d'acceptar.
Dan 11:35   E qualques unes dels savis tombaràn, per que sián purgats, e purificats, e blancs, fins al temps de la fin, car la fin arribarà al temps fixat.
35a- Alcuns de li saui cagiren afin que sian afinatz purificatz e blancs entro al temps de la fin
 A jutjar d'aquela afirmacion, l'estandard de la vida crestiana es l'espròva e la seleccion , per la capacitat de suportar e de patir de persecucions fins a la fin del mond. D’aquel biais, l’òme modèrne, acostumat a la patz e a la tolerància, compren pas pus res. Reconeis pas sa vida dins aqueles messatges. Doncas, d'explicacions seràn donadas sus aquel subjècte dins Rev. 7 e 9:5-10. Un long periòde de patz religiosa de 150 ans reals, o " cinc meses profètics ", foguèt programat per Dieu, mas dempuèi 1995 aquel periòde s'es acabat e las guèrras religiosas an tornat començar. L'islam tua en França e endacòm mai dins lo mond entièr     ; e son accion es destinada a s'intensificar fins qu'incendi tota la tèrra.
35b- perque arribarà pas qu'a l'ora fixada
 Aquela fin serà aquela del mond e l'angel nos ditz que cap de signe de patz o de guèrra permet a degun de la veire venir. Depend d'un sol factor : lo " temps marcat " per Dieu, es a dire, la fin dels 6000 ans consacrats a sa seleccion dels elegits terrenals. E es perque sèm a mens de dètz ans d'aquel tèrme que Dieu nos a donat la gràcia de conéisser sa data : lo 20 de març de la prima que precedís lo 3 d'abril de 2030, es a dire, 2000 ans après la mòrt expiatoria del Crist. Apareisserà poderós e victoriós per salvar sos elegits e destruire los rebels assassins qu'avián l'intencion de los tuar.    
 
 
Lo Regim Papal Catolic de Roma " Cristiana " : Lo Grand Persecutor dins l'Istòria Religiosa del Mond Occidental.   
Es cap a el que lo modèl Antiocòs 4 deviá nos menar. Lo tipe a preparat son antitipe e qué podèm dire d'aquela comparason ? De segur d'una magnitud fenomenala , lo perseguidor grèc agiguèt pendent 1090 jorns reals, mas lo papisme, el meteis, s'enrabiarà pendent gaireben 1260 ans reals, despassa aital totes los modèls de l'istòria. 
 
Dan 11:36   Lo rei farà segon sa volontat; exalçarà e magnificarà sobre tots deus, e parlara causas incrediblas contra lo Dieu dels deus; prosperarà fins que la colèra siá complida, car çò qu'es determinat serà complit.
36a- Los mots d'aqueste vèrs demòran ambigüs e pòdon encara èsser adaptats al rei grèc e al rei papal roman. L'estructura revelatritz de la profecia deu èsser soinosament amagada als legeires superficials. Un pichon detalh designa pasmens la tòca papala ; es la precision : perque çò qu'es decidit serà acomplit. Aquesta citacion fa resson a Dan.9:26 : E après las seissanta doas setmanas un ungit serà talhat, e aurà pas res . Lo pòble d'un prince que vendrà destruirà la vila e lo santuari , la santetat, e lor fin vendrà coma amb un diluvi ; es decidit que la devastacion (o desolacion) durarà fins a la fin de la guèrra .   
Dan 11:37   Regardarà pas los dieus de sos paires, ni lo dieu de las femnas ; aurà pas cap de respècte per cap de dieu, mas se magnificarà subre tot.
37a- Aurà pas cap de respècte pels dieus de sos paires
 Vaquí, lo pichon detalh qu’esclaira nòstra intelligéncia. Avèm aquí la pròva formala que lo rei ciblat per sas paraulas pòt pas èsser Antiòc 4 qu'aviá respècte pels dieus de sos paires e d'entre eles lo mai grand, Zèus lo dieu dels dieus d'Olimp a qui ofriguèt lo temple josieu de Jerusalèm. Obtenèm aital una pròva innegabla que lo rei ciblat es en efièch lo regim papal roman de l'èra crestiana. D'ara enlà, totes los mots revelats concerniràn aquel rei diferent de Dan.7 e impudent e astuciós de Dan.8 ; Apondi, aquel rei devastator o desolator de Dan.9:27. Los « estadis de la fusada » sostenon totes lo cap papal , pichon e arrogant, plaçat al naut de las dominacions.    
 La Roma papala respècta los dieus de sos paires ? Oficialament non, perque sa conversion al cristianisme la menèt a abandonar los noms de divinitats romanas paganas. Pasmens, a conservat las formas e l'estil de lor culte : las imatges talhadas, esculpidas o moldadas davant las qualas sos adorators s'inclinan e s'agenoulhavan en pregària. Per manténer aquel comportament condemnat per Dieu dins totas sas leis, faguèt inaccessibla la Bíblia als mortals comuns e levèt lo segond dels dètz comandaments del Dieu vivent perque enebís aquela practica e revèla lo castig previst per sos transgressors. Qual pòt voler amagar lo castig incorrit levat lo diable ? La personalitat del regime papal tomba doncas dins la bóstia de la definicion prepausada dins aqueste vèrs.   
37b- ni a la diuinitat que delita las fennas .
 Es amb la religion romana pagana abandonada pel papisme a l'esperit que l'Esperit de Dieu evòca aquel subjècte escabròs. Perque virèt l'esquina a son patrimòni dobèrtament sexual per afichar de valors de santetat. Aquela divinitat suggerida es Priapus, lo falus masculin onorat coma divinitat pels paires pagans de la glèisa de Roma. Aquò èra encara un autre legat del pecat grèc. E per trencar amb aquel patrimòni sexual, defend excessivament la puretat de la carn e de l'esperit.
Dan 11:38   Pasmens onorarà lo dieu de las fòrtas sus son pedestal; a aquel dieu, que sos paires coneissián pas, farà omenatge amb aur e argent, amb de pèiras preciosas e d'objèctes costoses.
38a- Pasmens onorarà lo dieu de las fortalesas sus son pedestal
 Un novèl dieu pagan nais : lo dieu de las fortalesas . Son pedestal es dins los esperits umans e sa nautor es egala a l'impression que fa . 
Roma pagana bastiguèt de temples pagans dobèrts a totes los vents ; los capitals sostenguts per de colomnas èran sufisents. Mas en accedissent al cristianisme, Roma aviá per tòca de remplaçar lo modèl josieu destruch. Los josieus avián un temple barrat amb una aparéncia poderosa que li donava de glòria e de prestigi. Roma l’imitarà doncas e a son torn bastirà de glèisas romanicas semblant a de castèls fortificats, perque l’inseguretat règna e los Senhors mai rics fortifican lors residéncias. Roma fa parièr. Bastiguèt sas glèisas dins un estil austèr fins a l'epòca de las catedralas, e puèi tot cambièt. Los teulats arrodonits venon de sagetas puntant cap al cèl, e aquò, de mai en mai naut. Las façadas exterioras prenon l'aparéncia de dentèla, son enriquidas per de vitralhas de totas las colors que daissan una lutz iridescenta penetrar a l'interior qu'impressiona los oficièrs, los seguidors e los visitors . 
38b- a aquel dieu, que sos paires coneissián pas, farà omenatge amb aur e argent, amb de pèiras preciosas e d'objèctes costoses.
 Per los far encara mai atractius, las parets interioras son ornadas d'aur, d'argent, de pèrlas preciosas, e d'objèctes cars : la prostituida Babilònia la Granda de Rev. 17:5 sap se mostrar per atraire e seduire sos clients. 
Lo vertadièr Dieu se daissa pas seduire perque aquela magnificéncia li beneficia pas. Dins sa profecia denóncia aquela Roma papala amb la quala aguèt pas jamai la mendra relacion. Per el, sas glèisas romanicas o goticas son pas que de divinitats mai paganas que servisson pas que per seduire de personas esperitalas que son desviadas d'el : un dieu novèl nais : lo dieu de las fortalesas e el sedusís de multituds que creson que trobaràn Dieu en dintrant dins sas muralhas jos de plafons desproporcionadament nauts.  
Dan 11:39 E trabalharà amb un dieu estranh contra las fortalesas: e trabalharà amb un dieu estranh contra las fortalesas: e onorarà los que lo reconeisson, e los farà de caps sus fòrça, e lor donarà de tèrras coma recompensa. 
39a- E trebalhava en las fortificacions de las fortalesas ab lo dieu estrangier .
 Per Dieu, i a pas qu'un dieu actiu davant el, es a dire, un que li es estrangièr : es lo diable, Satan contra qui Jèsus Crist avertiguèt sos apostòls e sos discípols. Dins lo tèxte ebreu , s'agís pas d'« agir contra » mas de « far a ». Lo meteis messatge serà legit dins Rev. 13:3, dins la forma : ... lo dragon li donèt son poder, e son tròn, e una granda autoritat . Lo dragon qu'es lo diable dins Rev. 12:9 mas al meteis temps Roma imperiala segon Rev. 12:3.       
 De mai, en se convertissent a la religion crestiana , l'autoritat romana adoptèt lo Dieu vertadièr qu'èra estrangièr a el vist qu'èra a l'origina lo Dieu dels josieus, los ebreus descendents d'Abram.
39b-  e honrarà aquels que lo reconoissen .
 Aquestes onors son religioses. La paparia pòrta als reis que la reconeisson coma representant de Dieu sus tèrra, lo sagèl de l'autoritat divina per lor pròpria autoritat. Los reis venon vertadièrament reis sonque quand la glèisa los a consagrats dins una de sas fortalesas divinificadas , en França, Sant-Denis e Reims.
39c- los farà dominar sus divèrses
 Lo papisme balha lo títol imperial que designa un rei sobeiran dominant sus d'autres reis vassals. Los mai celèbres : Carlesmanhe , Carles Quint , Napoleon I , Hitler  .
39d- Lor distribuirà de tèrras coma recompensa.
 Aquela superpoténcia del temps terrenal e celestial, segon sa revendicacion, conveniá plan als reis de la tèrra. Perque reglava lors diferéncias, particularament per çò qu'es de las tèrras conquistadas o descobèrtas. Aital, en 1494, Alexandre 6 Borgia, lo pièger dels papas, assassin en carga, foguèt menat a fixar una linha meridiana per tal de partejar entre Espanha e Portugal l'atribucion e possession del territòri d'America del Sud redescobèrt dempuèi l'antiquitat.
 
Tresena Guèrra Mondiala o 6a Trompeta del Rev. 9 .
Redusís l'umanitat d'un tèrç de sa populacion e, en metent fin a l'independéncia nacionala, prepara lo regim universal qu'establirà la granda calamitat finala anonciada dins l'Apo.1. Demest los actors agressius i a l'islam dels païses musulmans, alara vos ofrissi la perspectiva biblica sus aquel subjècte.
 
Lo ròtle de l'islam
L'islam existís perque Dieu n'a besonh. Pas per salvar, aquel ròtle repausa exclusivament sus la gràcia portada per Jèsus Crist, mas per frapar, tuar, massacrar, sos enemics. Ja dins l'anciana aliança, per castigar l'infidelitat d'Israèl, Dieu aguèt recors al pòble " filistèu " . Dins l'istòria, per castigar l'infidelitat crestiana, fa apèl als musulmans. A l'origina dels musulmans e dels arabis se tròba Ismaèl, lo filh d'Abram e d'Agar, la serviciala egipciana de Sara sa femna. E ja en aquell temps Ismael era en disputa ab Ysaac lo legitim fill. Tant qu'amb lo consentiment de Dieu, a la demanda de Sarah , Agar e Ismael foguèron expulsats del camp per Abraham. E Dieu s'ocupèt dels expulsats que lors descendents, mièg-fraires, devián manténer una actitud ostil cap a la posteritat d'Abram ; lo primièr, josieu ; lo segond, en Jèsus Crist, crestian. Es aital que Dieu profetizèt sus Ismael e sos descendents arabis dins Gen. 16:12 : “ Serà coma un ase salvatge ; sa man serà contra totes, e la man de totes serà contra el ; e demorarà en fàcia de totes sos fraires .” Dieu vòl far conéisser sas pensadas e son jutjament sus las causas. Los elegits del Crist devon conéisser e partejar aquel plan de Dieu qu'utiliza los pòbles e los poders de la tèrra segon sa volontat suprèma. Cal notar que lo profèta Mahoma , fondator de l'islam , nasquèt a la fin del sègle VI après l'establiment del papisme catolic roman en 538. L'islam semblava frapar lo catolicisme pagan e los crestians en general quand foguèron tustats per la malediccion de Dieu. E aquò es estat lo cas dempuèi lo 7 de març de 321, quand l'emperaire Constantin I abandonèt lo repaus sabbat del seten jorn en favor de son primièr jorn consacrat al " solelh inconquistat " (Sol Invictvs), nòstre dimenge actual. Coma fòrça crestians d'uèi, Constantin volguèt a tòrt marcar una trencadura entre crestians e josieus. Reprochèt los crestians de son jorn per lor judaïsacion en onorant lo sabbat sant de Dieu. Aquel jutjament injustificat d'un rei pagan foguèt pagat e contunharà d'èsser pagat fins a la fin pels castigs de las " sèt trompetas " reveladas dins l'Apocalípsis 8 e 9, es a dire, una succession ininterrompuda de malurs e de dramas. Lo castig final vendrà jos la forma de terribla desillusion, quand Jèsus Crist apareisserà per levar sos elegits de la tèrra. Mas lo tèma que ven d'èsser tractat, aquel de la " Tresena Guèrra Mondiala ".                 " es el meteis lo seisen d'aqueles castigs divins profetizats que l'islam n'es un actor important. Car Dieu aviá tanben profetizat a prepaus d'Ismael, en disent dins Gen. 17:20 : “ A prepaus d'Ismael, vos ai ausit. Vejatz, lo benesirai, e lo farai fruchós, e lo multiplicarai fòrça; Engendrarà dotze princes, e ne farèi una granda nacion .” Tanqui aquesta parentèsi per reprene l'estudi de Dan.11 :40.  
 
Dan 11:40   Al moment de la fin lo rei del sud se botarà contra el. E lo rey del nord vendra contra ell axi com un remolin, ab carros, e ab cavalliers, e ab moltes naus ; avançarà dins la tèrra, s'espandirà coma un torrent e desbordarà.
40a- A la fin del temps
 Aqueste còp, es en efièch la fin de l'istòria umana ; la fin del temps de las nacions actualas de la tèrra. Jèsus prediguèt aquel temps, en disent dins Mat.24:24 : E aquel evangèli del reialme serà predicat dins tot lo mond per testimoniatge a totas las nacions. Alara la fin vendrà.  
40b- lo rei del sud s'afrontarà contra el
 Aquí cal admirar l'immensa subtilitat divina que permet a sos servicials de comprene çò que demòra amagat als autres èssers umans. A la superfícia, mas sonque a la superfícia, lo conflicte entre los reis Seleucis e los reis ptolemaïcs sembla reprene e contunhar dins aquel vèrs mai enganaire. Car en realitat, daissèrem aquel contèxte dins los vèrses 34 a 36 e lo temps de la fin d’aquela novèla confrontacion pertòca l’èra crestiana del regim catolic papal e del protestantisme universal qu’intrèt dins son aliança ecumenica. Aqueste cambiament de contèxte nos obliga a redistribuir los ròtles.
 Dins lo ròtle de " el " : Euròpa catolica papala e sas religions crestianas aliadas.   
 Dins lo ròtle del « rei del sud » : conquistar l' islam que deu convertir los umans per fòrça o los esclavar , segon las accions menadas per son fondator Maomet.   
 Notem aicí la causida del vèrb : tustar ; en ebreu , " nagah " que significa tustar amb las còrnas. Coma adjectiu , designa un agressor furiós que tusta generalament . Aquel vèrbe s’adapta perfièchament a l’islam arabi qu’es estat agressiu contra lo mond occidental sens interrupcion dempuèi la fin de la segonda guèrra mondiala. Los vèrbs " combatre , combatre, tustar " indican una proximitat fòrça pròcha , d'aquí l'idèa de bòria nacionala o bòria de vilas e carrièras. Las doas possibilitats confirman l’islam, qu’es plan establit en Euròpa pr’amor del desinterès religiós dels europèus. Las luchas s'an intensificada dempuèi lo retorn dels josieus en Palestina en 1948. La situacion dels palestinians a mes los pòbles musulmans contra los colonialistas crestians occidentals. E, en 2021, las agressions islamistas aumentan e crean d’inseguretat entre los pòbles europèus, d’en primièr França, l’anciana colonizatritz dels pòbles nòrd-africans e africans. Se produirà un afrontament nacional mai grand ? Benlèu, mas pas abans que la situacion intèrna se deteriore al punt de produire d'afrontaments brutals grop contra grop sul sòl de la quita metropòli. França serà dins una situacion de guèrra civila aquel jorn ; en realitat, de guèrra religiosa autentica : l' islam contra lo cristianisme o los incréduls sens Dieu .           
40c- E lo rei del nòrd vendrà contra el coma un remolin , amb de carris, e de cavalièrs, e amb fòrça naus.
 Dins Ezek.38: 1 aquel rei del nòrd es nomenat Magog , prince de Rosh (Russia) de Meshec (Moscòu) e Tubal (Tobolsk) e legissèm dins lo vèrs 9 : E tu montaràs, e vendràs coma un remolin , e seràs coma un nívol per cobrir la tèrra, tu, e totas tos còlas, e amb fòrça còlas. 
Redistribucion dels ròtles : Dins lo ròtle del « rei del nòrd », Russia ortodòxa e sos pòbles musulmans aliats . Aquí encara, la causida del vèrb " virarà sus el " suggerís una ataca suspresa massissa subta de l'aire . Moscòu, la capitala de Russia, es en efièch a una bona distància de Brussèlas, la capitala europèa, e de París, sa punta de lança militara. La prosperitat europèa a cegat sos dirigents al punt de sosestimar lo potencial militar de la poderosa Russia. Dins son agression, lançarà d'avions e de milièrs de carris sus de rotas terrèstras e de multituds de naviris de guèrra navals e sosmarins. E per far lo castig fòrt, aqueles dirigents europèus an pas quitat d'umiliar Russia e sos dirigents dempuèi lo fogós Vladimir Zhirinovski fins a son actual novèl " tsar ", Vladimir Putin (Vladimir : prince del mond en rus) .         
 Los actors essent estats identificats, los tres « reis » concernits s'afrontaràn dins çò que pren la forma d'una 7ena « Guèrra Siriana » que lo novèl Israèl nacional serà implicat ; que lo vèrs seguent confirmarà. Mas pel moment, lo " rei " ( el ) atacat per Russia es l'Euròpa del Tractat de Roma.       
40d- avançarà dins la tèrra, s'espandirà coma un torrent e desbordarà. Sa superioritat militara aclaparanta permetèt a Russia d'envaïr Euròpa e d'ocupar tota son espandida territoriala. Las tropas francesas son pas de parièr per ela ; son esclafats e destruits.                            
Dan 11:41   Dintrarà dins la tèrra gloriosa, e fòrça seràn abatut; mas Edom, Moab e lo cap dels filhs d'Ammon seràn desliurats de sa man.
41a- Dintrarà dins los païses mai polits, e fòrça tombaràn
 L'expansion russa se debana cap a son Sud ont se situa Israèl , l' aliat dels païses occidentals qu'es a son torn envasit per las tropas russas ; Los josieus moriràn encara. 
41b- mas Edom, Moab e lo cap dels filhs d'Ammon seràn desliurats de sa man.
 Aquò es una consequéncia de las alianças militaras que plaçaràn aqueles noms que representan la Jordania modèrna del costat rus. En 2021, Russia es ja l'aliat oficial de Siria, qu'arma e protegís.
Dan 11:42   E estendrà sa man suls païses, e la tèrra d'Egipte s'escaparà pas.
42a- Es solament dempuèi 1979 qu’aquela configuracion politica a confirmat la profecia. Perque aquela annada, al Camp David als EUA, lo president egipcian Anwar Sadat faguèt oficialament una aliança amb lo primièr ministre israelian Menachem Begin. La causida estrategica e politica facha a aquel moment èra d'esposar la causa dels mai fòrts de l'ora perque Israèl èra poderosament sostengut pels EUA. Es dins aquel sens que l'Esperit de Dieu li imputa l'iniciativa d'ensajar de " escapar " a la roïna e al desastre. Mas amb lo temps, lo jòc càmbia de mans, e Israèl e Egipte se tròban, dempuèi 2021, gaireben abandonats pels EUA. Dins la region siriana, Russia impausa sa lei.  
Dan 11:43   E aurà poder suls tresaurs d'aur e d'argent, e sus totas las causas preciosas d'Egipte. Los libians e los etiopians lo seguiràn.
43a- Aurà lo contraròtle suls tresaurs d'aur e d'argent, e sus totas las causas preciosas d'Egipte.
 Egipte venguèt fòrça rica gràcias ai revenguts dei peatges pagats per utilizar lo Canau de Suez. Mas aquela riquesa val pas qu'en temps de patz perque en temps de guèrra las vias comercialas venon desèrtas. Egipte es vengut ric a travèrs lo torisme. De totes los cantons de la tèrra, de monde venon contemplar sas piramidas, sos musèus enriquits per de descobèrtas continualas de tombas egipcianas amagadas jos tèrra dempuèi l'antiquitat. Dins aquelas tombas, aquela del jove rei Tutankhamon revelèt d'objèctes d'aur massís d'una valor inestimabla. Russia trobarà doncas en Egipte quicòm per satisfar sa luxúria de butin de guèrra.
A la fin del sabbat del 22 de genièr de 2022, l'Esperit me portèt un argument que confirma sens possibla disputa , l'interpretacion que doni a Daniel 11. Notam dins los dos vèrses 42 e 43, l'importància de la mencion clara, non codada del nom " Egipte " qu'es dins aquel contèxte un país diferent "lo rei del sud " . Ara , dins los vèrses 5 a 32, l' " Egipte " Lagid dels Ptolemèus èra mascada mas identificada coma " rei del sud ". Lo cambiament de contèxte istoric es aital confirmat e irrefutablament provat . Començant amb lo contèxte de l'antiquitat, l'istòria de Daniel 11 s'acaba amb " lo temps de la fin " del mond, que " Egipte " , aliat amb lo camp crestian e agnostic occidental dempuèi 1979 , es la tòca del novèl " rei del sud ", es a dire, l'islam guerrièr , e mai que mai aquel del novèl " rei del nòrd , l'ortoxia russa".                    
43b- Los libians e los etiopians lo seguiràn
 Lo traductor a corrèctament revirat los mots " Puth e Cush " de la profecia que designan per " Libia " , los païses musulmans situats al nòrd del Sahara, los païses litorals de la còsta africana e per Etiopia, Africa negra, totes los païses situats al sud del Sahara. Un grand nombre d'eles tanben acceptèron e adoptèron l' islam ; dins lo cas de Còsta d'Evòri, amb la complicitat del president francés Nicolas Sarkozy , a qui devèm tanben lo caos libian.     
 Atal, tustat per Russia, " Egipte " ven la presa de totes los predators, e los voltors musulmans, sos fraires, s'enfonsan sus el , per netejar son cadavre e prene lor part del butin que demòra encara , après la raid russa.  
 En citant clarament « Libia e Etiopia » l'Esperit designa d'aliats religioses africans del « rei del sud » que deurián èsser identificats amb l'Arabia , ont lo profèta Mahoma apareguèt en 632 , per espandir , dempuèi la Meca , sa novèla religion nomenada islam . Es sostengut per la poderosa Turquia, qu'es tornada , dins aquel contèxte final , a un engatjament religiós musulman fondamentalista, conquistaire e venjatiu , après l'umiliacion de sa somission momentanèa a las valors laïcas occidentalas . Mas d'autres païses musulmans, pas situats dins lo " sud ", coma Iran, Paquistan, Indonesia, pòdon rejónher lo " rei del sud " per luchar contra los pòbles occidentals que lors valors moralas son odiadas per totes los pòbles musulmans . Aquel òdi es en vertat sonque aquel del Dieu vertadièr Jèsus Crist mespresat pels crestians occidentals. Castiga aital a travèrs l'islam e l'ortodoxia, l'infidelitat josieva, catolica, ortodoxa, protestanta, e quitament adventista dins lo mond occidental ; tota la fe monoteïsta copabla cap a el .          
Dan 11:44   E las novèlas de l'èst e del nòrd lo trebolaràn: e sortirà amb granda colèra per destruire e far fin a fòrça.
44a- De novèlas de l'èst e del nòrd vendràn l'espantar
 Aquestes dos punts cardinals " èst e nòrd " concernisson pas que lo país rus, segon s'es mencionat d'Euròpa papala o d'Israèl, perque la profecia los designa coma atacats successivament per Russia dins los vèrses 40 e 41. Aquò vòl dire que la paur citada ven del territòri rus, mas qué pòt espaurugar una tala conquista ? Qué se passèt a son país per l'espantar tant ? La responsa es pas dins lo libre de Daniel, mas dins Rev. 9, que revela e cibla la religion protestanta que son bastion mondial es als EUA. Lo mistèri serà esclarzit en prenent en compte l'existéncia dels EUA. Dempuèi 1917, quand la Russia rebela adoptèt son regim socialista e comunista, un golf l'a separada definitivament dels EUA capitalistas imperialistas. Un individú pòt pas s'enriquir al despens de son vesin s'es comunista ; Es per aquò que las doas opcions son irreconciliablas. Jos las cendres de la patz, los fuòcs de l'òdi fuman e esperan d'èsser exprimits. Sonque la concurréncia e la menaça nucleara capitèron a prevenir lo pièger. Èra l'equilibri de la terror nucleara. Mas sens utilizar d’armas nuclearas, Russia prendrà lo contraròtle d’Euròpa, d’Israèl e d’Egipte. Amb los equilibris trencats, los EUA se sentiràn enganats e menaçats, alara, per fin de reduire lo nombre de lors mòrts, dintraràn dins la guèrra, tustant fòrt primièr. Una destruccion nucleara de Russia causarà paur entre las armadas russas escampilhadas dins los territòris ocupats.     
44b- e ixirà ab gran furia per destruir e exterminar multituts.
 Fins a aquel moment, Russia serà dins l'umor de conquista e de prene de espoils, mas subte son umor cambiarà, l'armada russa aurà pas pus una patria ont i tornar e son desespèr se convertirà en un desir de " destruire e d'exterminar de multituds " ; que serà la " tresena partida dels òmes tuats " de la 6ena trompeta de Rev. 9. Totas las nacions equipadas d'armas nuclearas seràn aital obligadas pels faches de las utilizar contra lors enemics personals potencials.     
Dan 11:45   El montarà las tendas de son palais entre las mars dins la montanha santa gloriosa ; puèi vendrà a la fin, sens degun per l'ajudar. 
45a- Pisarà las tendes de son palais entre las mars, cap a la montanha gloriosa e santa
 Tendas entre las mars , perque sos palais son pas pus sus la tèrra. La situacion desesperada de las tropas russas es clarament descricha per l'Esperit que las condemnèt a aquel destin. Jos lo fuòc de lors adversaris foguèron rebutats cap a la tèrra d'Israèl. Odiats per totes, recebèron pas cap de sosten ni de pietat e foguèron exterminats dins de tèrras josievas. Russia pagarà aital un prètz pesuc pel litigi que Dieu li a atribuit dempuèi son sosten als enemics esperitals d’Israèl dins l’anciana aliança, al moment de sa deportacion cap a Babilònia. Vendiá de cavals al pòble de Tir, una vila de luxúria pagana. Ezeq.27:13-14 confirma, Dieu disent a Tir: Javan, Tubal (Tobolsk) e Meshec (Moscòu) èran vòstres marchands; Donèron d'esclaus e de vaissèls de bronze en cambi de vòstras merças. Los de l'ostal de Togarma (Armenia) forniguèron vòstres mercats de cavals, de cavalièrs e de mulas. Èra tanben un escabòt comercial pels josieus que ne comerciavan tanben : Ezeq.27:17 : Juda e la tèrra d'Israèl èran vòstres mercadièrs; Donèron lo blat de Minnith, la pastisseria, lo mèl, l'òli e la balma, en escambi de vòstres bens. Aital Tir venguèt ric a lors despensas . De mai , dins Ezeq. 28:12, jol títol " rei de Tir ", Dieu parla dirèctament a Satan. Se compren que foguèt el que profièchava del luxe e de la riquesa acumulada dins las grandas vilas paganas que li servissián jos la guisa de las multiplas divinitats paganas, puslèu inconscientament, mas totjorn e pertot dins de formas de culte que Dieu considèra abominablas. Pòrta dins son còr lo pes d’una frustracion acumulada, tanben, al cors dels sègles e dels millenaris de l’istòria umana. Aquela frustracion justifica sa colèra, qu'es parcialament escafada jos la forma d'aquel darrièr conflicte internacional terriblament destructor.     
 Mas aquela colèra divina contra lo trafic mercantil de l'èra antica nos convida a comprene çò que Dieu poiriá pensar del trafic internacional contemporanèu dins un contèxte internacional entièrament bastit sus l'economia de mercat. Cresi que la destruccion de las torres del World Trade Center a Nòva York l'11 de setembre de 2001 es una responsa. D'autant mai que, dins Rev. 18, la profecia soslinha lo ròtle nociu de l'enriquiment degut al comèrci e als escambis internacionals davant lo qual tota règla o lei religiosa divina s'esfondra tan granda es l'impietat.
A la fin de Dan.11, l'adversari ereditari dels EUA, Russia, es destruch. Aquò lor donarà doncas lo poder absolut sus totes los subrevivents del conflicte internacional. Ai al conquistaire ! Deu s'inclinar e se sometre a la lei del venceire ont que siá sus tèrra, en subrevivent.  
Daniel 12
 
Dan 12:1   A aquel moment Miquèl se levarà, lo grand prince que defend los enfants de ton pòble; e i aurà un temps de destressa, coma jamai foguèt dempuèi que i aguèt una nacion fins a aquel meteis temps. En aquel temps lo vòstre pòble serà salvat, aqueles que son trobats escrichs dins lo libre.
1a- En aquel temps Miquèl se levarà,
 Aqueste temps es aquel de la fin del mond ont, avent la darrièra paraula, Jèsus Crist torna dins la glòria e lo poder de sa divinitat longtemps contestada per de religions concurrentas. Legirem dins Rev. 1:7 : Vaquí, ven amb de nívols. E tot uèlh lo veirà, quitament aqueles que lo trauquèron; e totas las tribús de la tèrra ploraràn per causa d'el. Òc. Amen! Nos cal acostumar a aquela idèa, perque per cadun de sos ròtles , Dieu se donèt un nom diferent, es per aquò que dins Daniel e Rev. 12:7 se presenta coma Miquèl , lo cap suprèm de la vida celèsta angelica que li dona l'autoritat sul diable e los demònis. Son nom, Jèsus Crist, lo representa sonque pels elegits de la tèrra que venguèt salvar jos aquel nom.   
1b- lo grand cap,
 Aquel grand dirigent es donc YaHWéH Miquèl Jèsus Crist e es d'el que dins son impudéncia caracteristica, lo regim papal a levat per son pròpri profièch, sa mission d' intercessor celèst perpetual fins a 1843, aquò dempuèi l'an 538, data del començament del regim papal e de son installacion dins la vila de Roman, al Palais de La Mount Caus. Aqueste subjècte foguèt tractat dins Daniel 8.
1c- lo defensor dels enfants de ton pòble ; 
 Un defensor interven quand i a una ataca. E aquò serà lo cas dins las darrièras oras de la vida terrèstra dels elegits que demorèron fidèls, quitament quand foguèron condemnats a mòrt pels darrièrs rebèls. Aquí podèm trobar totes los modèls prepausats dins los contes de Daniel perque se complisson dins una situacion tragica finala. Dins aquela darrièra granda calamitat , tornarem viure las intervencions miraculosas contadas dins Dan.3, lo forn e sos quatre personatges vius, dins Dan.5, la presa de Babilònia la granda per Dieu, dins Dan.6, los leons renduts inofensius mas tanben la fin de la granda calamitat prefigurada per çò que tustèt los josieus en 16, lo 15 de Kiu de decembre, un jorn de sabbat.
1d- e i aurà un temps de destressa, coma jamai foguèt dempuèi que i aguèt una nacion fins a aquel meteis temps.
 A jutjar per aquela declaracion, la darrièra granda calamitat despassarà aquela dels josieus organizats pels Grècs. De fach, los Grècs tustavan pas que los josieus que trobavan dins las carrièras o dins lors ostals. A la fin del mond, las causas son fòrça diferentas, e la tecnologia modèrna permet un contraròtle absolut sus las personas que vivon sus tèrra. En utilizant de tecnicas de deteccion umana, podèm doncas trobar qual que siá ont que siá, ont que siá que s'amague. De listas de personas que resistisson als òrdres decretats pòdon doncas èsser establidas d'un biais precís. Dins aquel contèxte final, l’eradicacion dels elegits serà renduda umanament possibla. E mai se plens de fe e d'espèr dins lor desliurança, los elegits experimentaràn d'oras dolorosas ; per aqueles que seràn encara liures, privats de tot, los autres essent dins las presons rebelas en esperant lor execucion. La destressa regnarà dins los còrs dels elegits que son maltractats se pas tuats. 
1èr- En aquel temps lo vòstre pòble serà salvat, aqueles que son trobats escrichs dins lo libre.
 Aquò's lo libre de la vida, perque sens ordinator, Dieu faguèt tanben una lista de totas las creaturas qu'Adam e Èva e lors descendents produsiguèron. A la fin de la vida de cada persona, lo destin final èra decidit per Dieu que gardava doas listas : aquela dels causits ​​e aquela dels tombats , en acòrdi amb los dos camins presentats a l'umanitat dins Deut.30:1 9-20 : Cridi lo cèl e la tèrra per testimoniar uèi contra vos qu'ai mes davant vos la vida e la mòrt, la benediccion e la malediccion. Causissètz la vida, per que poscatz viure, vos e vòstra semença , per aimar lo SENHOR vòstre Dieu, per obesir a sa votz, e per vos pegar a el: car d'aquò dependon vòstra vida e la durada de vòstres jorns ... Es a la lutz de sa causida pel mal que lo destin final de la papariá romana, cremada dins lo fuòc , nos es revelada en Dan-197 ; aquò a causa de sas paraulas arroganta cap al Dieu dels dieus segon Dan.11:36.     
Dins Rev. 20 : 5, lo retorn de Crist es acompanhat de la resurreccion dels mòrts en Crist qu'es nomenada la primièra resurreccion : Benedit e sant es aquel qu'a part a la primièra resurreccion ;              
Dan 12:2   E fòrça d'aqueles que dormisson dins la polvera de la tèrra se desrevelharàn, d'unes a la vida eternala, e d'unes a la vergonha e al mesprètz eternal.
2a- E moti d aqutlh que dormen en la pols de la terra se despertaren alcun a uita eterna .
Notem d'en primièr qu'en normalitat comuna, los mòrts dormisson plan dins la polvera de la tèrra e non pas dins un paradís meravilhós o un infèrn ardent coma ensenhan e creson las falsas religions crestianas o paganas. Aquela precision restablís l' estatut vertadièr dels mòrts coma ensenhat dins Ecc.9:5-6-10 : Per totes los que vivon i a d'espèr; e encara un can viu es melhor qu'un leon mòrt. Quar li vius sabon que morran ; mas los mortz non sabon res, e non i a plus de recompensa per lor, pus que lor memòria es oblidada. E lor amor, e lor òdi, e lor enveja, son ja perits ; e auràn pas jamai pus part dins quicòm que siá fach jos lo solelh . … Çò que vòstra man tròba de far, o fasètz amb vòstra fòrça ; car non es trebalh, ni engenh, ni coneissença, ni saviesa, dins lo sepulcre, ont tu vas. ( L'abitacion dels mòrts qu'es la polvera de la tèrra ). 
I a pas de pensada après la mòrt perque la pensada viu dins lo cervèl de l'òme , sonque , quand es encara viu e noirit pel sang mandat pel batèu de son còr. E aquel sang meteis deu èsser purificat per la respiracion pulmonara. Dieu diguèt pas jamai quicòm mai, dempuèi que diguèt a Adam qu'èra vengut pecaire per la desobediéncia, dins Gen. 3:19 : Dins la susor de ta cara manjaràs de pan, fins que tornes a la tèrra, d'ont èras pres; car polvera sètz, e a polvera tornaretz . Per confirmar aquel estat de res dels mòrts , legissèm dins Psa.30:9 : Quin profièch vos es de versar mon sang, de me far davalar dins la fossa? La polvera a de lauses per tu? Parla de vòstra leialtat? Non, perque pòt pas segon Psa.115:17 : Los mòrts loan pas lo SENHOR, ni qual que siá que davala dins lo silenci. Mas aquò empacha pas Dieu de poder ressuscitar una vida qu'a existit abans e es aquel poder creatiu que lo fa Dieu e non pas un angel o un òme.   
Los dos camins an dos resultats finals e Rev. 20 nos ditz que son separats pels mila ans del seten millenari. Alara que tota la vida umana desapareis de la fàcia de la tèrra al començament d'aqueles mila ans , los tombats seràn pas ressuscitats fins qu'après que lor jutjament siá menat a tèrme pels sants e Jèsus Crist dins son reialme celestial. Per aquel messatge ligat a la 7ena trompeta , Rev. 11:18 confirma, en disent : Las nacions èran enrabiadas; e vòstra colèra es venguda , e lo temps es vengut de jutjar los mòrts , de recompensar vòstres servidors los profètas, los sants, e los que temon vòstre nom, pichons e grands, e de destruire los que destruson la tèrra . Dins aquel vèrs, lo jutjament dels mòrts mena Dieu a ressuscitar, d'en primièr, sos fidèls mòrts elegits per que pòscan jutjar los malvats gardats dins l'estat de mòrt. 
2b- e los altres a vergonya e a menyspreu perdurable.
 L'eternitat apartendrà pas que als vius. Après lor aniquilacion finala dins lo Jutjament Darrièr , l' oprobrium e la vergonha dels tombats demoraràn pas que dins la memòria eternala dels elegits, dels angèls e de Dieu.             
Dan 12:3   Los que son savis brilharàn coma la luminositat del cèl e los que viran fòrça cap a la justícia coma las estelas per totjorn;
3a- Los que son estats intelligents brilharàn coma l'esplendor del cèl.
 L'intelligéncia eleva l'òme al dessús dels animals. Se revela per sa capacitat de rasonar, de tirar de conclusions en observant de faches o per simpla deduccion. Se los umans èran pas rebels dins la libertat que Dieu lor dona , l' intelligéncia menariá tota l' umanitat cap a la meteissa reconeissença de l' existéncia de Dieu e de sas leis . Car dempuèi Moïses, Dieu a enregistrat per escrich los eveniments mai significatius de sa revelacion als òmes. Vaquí la via de rasonament a seguir. La fe monoteïsta apareguèt dins l'istòria del pòble ebrieu. Son testimoniatge e sos escriches prenon doncas la prioritat sus totes los autres escriches atribuits a aquel meteis Dieu unic. Que lo pòble de Dieu siá combatut demòra una possibilitat normala, mas que las santas escrituras sián combatudas ven una òbra del diable. La fe establida per Jèsus Crist pren sas fonts e referéncias de las escrituras ebraïcas de l'anciana aliança, çò que li dona sa legitimitat. Mas la doctrina catolica romana respècta pas aquel principi, es per aquò que ni ela ni l'Alcoran de l'islam pòdon pretendre èsser del Dieu vivent, creator de tot çò que viu e existís. Jèsus confirmèt lo principi en se remembrant dins Joan 4:22, que la salvacion ven dels josieus : Adoratz çò que sabètz pas; Adoram çò que sabèm, perque la salvacion es dels josieus .                
Dins aquel primièr grop dels causits, Dieu designa d'òmes salvats sens coneissença particulara pr'amor de lor fidelitat mostrada al risc de lor vida dempuèi Adam e Èva ; e aquò fins a 1843. Son salvats perque lors òbras an testificat de lor intelligéncia e de lor acceptacion de las leis divinas manifestadas per lor obediéncia. Dins aquel grop, los protestants mai fidèls e pacifics beneficièron fins a la prima de 1843 de la paciéncia de Dieu que faguèt pas qu'aplicar la practica de son sant sabbat a partir d'aquela data. Rev. 2:24-25 confirmarà aquela excepcion : Mas a vos disi , totes los que son en Tiatira, qu'an pas aquela doctrina , e qu'an pas conegut las prigondors de Satan, coma dison , Vos pausi pas d'autra carga ; solament çò qu'avètz, tenètz-i fins que venga.  
3b- e los que viran fòrça a la justícia resplandiràn coma las estelas per los sègles e los sègles.
 Aqueste segond grop es mes a despart pr'amor del naut nivèl de santificacion qu'a representat sus tèrra dempuèi 1843. Seleccionat per mejan d'un tèst de fe, d'en primièr basat sus l'espèr del retorn de Jèsus Crist, successivament per la prima de 1843 e la davalada de 1844, sa sanctificacion per Dieu es renduda oficiala per sa restauracion del sabbat de sègles, de nòu plenitud e mesprètz per aquò.
 Dins aquela division en dos grops , çò que los fa diferents es lor situacion al subjècte de la justícia de Dieu, es a dire, lor estatut al subjècte de sos dètz comandaments e de sas autras santats e d'autras ordenanças. Dins son tèxte original d'Exo.20:5-6, lo segond comandament suprimit per Roma, revela clarament l'importància que Dieu dona a l'obedíncia a sos comandaments e rapèla los dos camins e los dos destins finals opausats : ... Soi un Dieu gelós, visitant l'iniquitat dels paires suls enfants fins a la tresena e quatrena generacion que me transgredisson sus las misericòrdias, usands d'aquels que m'amen e gardan mos comandamens . 
 Dins aquel vèrs, l'Esperit revèla la rason de l'existéncia de las estelas dins nòstra creacion terrèstra. Avián pas que de rasons d'existir per servir de simbòl dels elegits terrenals seleccionats per Dieu ; e es Gen.1:17 que revela lor messatge : Dieu los placèt dins l'espandida del cèl per donar de lutz sus la tèrra. Puèi Dieu los utiliza per mostrar a Abraham la multitud de sa posteritat dins Gen. 15:5 : Compta las estelas del cèl, se las pòdes comptar ; tal sera la vostra posteritat.    
Pasmens, l'estatut d'aquelas estelas esperitalas pòt cambiar segon las òbras menadas a tèrme pel cresent redempt. En tombar esperitalament a travèrs sa desobediéncia, l'estela tomba , tomba del cèl . L'imatge serà evocat per illustrar la casuda de la fe protestanta en 1843, anonciada per un vertadièr signe celèst en 1833, dins lo 6en sagèl de Rev. 6:13 : e las estelas del cèl tombèron sus la tèrra, coma quand un figuièr tira sas figas non maduras quand es trebolada per un vent fòrt. E tornarmai dins Rev. 12:4 : Sa coa tirèt un tèrç de las estelas del cèl e las lancèt sus tèrra. Aqueste messatge ven per renovelar aquel de Dan.8:10 : Se levèt a l'armada del cèl, faguèt tombar sus la tèrra una partida d'aquela armada e de las estelas, e las trepèt . L'Esperit imputa al regim papal roman la casuda esperitala d'un tèrç dels cresents redimits ; gents enganadas que creiràn en van dins la salvacion de Crist e reclamaràn sa justícia.    
Dan 12:4   Mas tu, Daniel, barra las paraulas, e sagla lo libre, fins al temps de la fin. Fòrça lo legiràn alara, e la coneissença aumentarà.
4a- Aqueste temps de fin a divèrsas fasas successivas mas comencèt, oficialament, a la prima de 1843, amb l'intrada en vigor del decrèt divin preescrich dins Dan 8:14 : Fins al ser al matin 2300 e la santetat serà justificada . En 1994, lo segond temps de fin foguèt marcat per la condemnacion de l'institucion adventista universala. Dempuèi 1843, lo libre de Daniel es estat legit, mas es pas jamai estat interpretat corrèctament abans aquel trabalh que prepari encara en 2021 e aquò dempuèi 2020. Es doncas aquesta data que marca l'apogèu de sa coneissença e aital, lo vertadièr moment final de la fin que s'acabarà amb lo vertadièr retorn de Jèsus Crist, conegut per l'an 2020. 020 es ja estat plan marcat per Dieu vist que l'umanitat entièra es estada tustada per la mortalitat del virus Covid-19 qu'apareguèt en China en 2019 , mas dins l'Euròpa catolica papala , sonque dempuèi 2020. En 2021, los virus mutan e contunhan de tustar l'umanitat copabla e rebela. 
 
La pròva de fe adventista illustrada
 
Dan 12:5   E ieu Daniel agachèri, e veiquí, dos autres òmes èran, l'un d'aquel costat de la riba del riu, e l'autre d'aquel costat de la riba del riu.
5a- Remembrar ! Danièl es sus las ribas del riu " Hiddekel ", lo Tigre, aquel manjaire d'òmes. Ara, i a dos òmes de cada costat del riu, çò que vòl dire que l'un a pogut lo traversar e l'autre es a mand de lo far. Ja dins Dan.8:13, una discussion foguèt escambiada entre dos sants.   
Dan 12:6   E un d'eles diguèt a l'òme vestit de lin, que se teniá sus las aigas del riu , Quand serà la fin d'aquelas meravilhas ?
6a- Dins Dan.8:14 las questions dels sants avián recebut de Dieu la responsa del 2300 ser-matin que determinèt la data 1843 . L'apròchi se repetís aicí e la question aqueste còp concernís la fin del mond ; lo moment ont la profecia cessarà d'èsser utila. La question es pausada al Crist, representat per aquel òme vestit de lin que se pausa al dessús del riu , en observant sa traversada per d'òmes. Dieu pren l'imatge de la traversada de la Mar Roja que salvèt los Ebreus mas afoguèt lors enemics egipcians. 
Dan 12:7   E ausiguèri l'òme vestit de lin, qu'èra sus las aigas del riu. Levèt sa man drecha e sa man esquèrra cap al cèl, e jurèt per aquel que viu per totjorn que serà per un temps, de temps e de mièg temps, e que totas aquelas causas s'acabaràn quand lo poder del sant pòble serà completament trencat.
7a- E auzi l'òme vestit de lin, qu'èra sus las aigas del riu; levava la man drecha e la soa man senestra vers lo cel ,
 Dins la posicion de Jutge Arbitre, Jèsus Crist lèva sa man drecha de benediccion e sa man esquèrra punitiva cap al cèl per far una declaracion solemna.
7b- e jura per aquell qui viu per tostemps que sera per un temps, temps, e mig temps
 En citant la durada profètica del règne papal, Crist mòstra e remembra son jutjament que, dins lo passat, condemnèt sa glèisa a patir las exaccions del regim papal e las malediccions de las invasions barbaras que lo precediguèron ; Aquò es a causa de l'abandon del sabbat dempuèi lo 7 de març de 321. Los cresents dels tempses dels jutjaments adventistas son aital avertits. Mas una segonda rason mena Dieu a evocar aquel règne papal ; Aquò's la data de son començament, a saber 538 après JC. La causida es judiciosa vist qu'aquela data 538 servirà de basa pels calculs que la profecia nos prepausarà en nos presentant de novèlas duradas profeticas dins los vèrses 11 e 12.  
7c- e que totes aquestes coses finiran quant la força del sant poble sera del tot trencada
 Aquesta frasa corta resumís plan aqueste còp lo moment real de la fin : aquel ont a la fin de la darrièra granda calamitat , los elegits se trobaràn al punt d'èsser exterminats, eradicats de la superfícia de la tèrra ; notatz la precision : completament trencada .   
Dan 12:8   Ausiguèri, mas comprenguèri pas : e ieu diguèri: Senhor, qual serà lo resultat d'aquelas causas?
8a- Lo paure Danièl ! Se la compreneson de son libre es encara un mistèri per los que vivon en 2021, cossí fòra de sa portada e inutila per sa pròpria salvacion èra aquela compreneson !  
Dan 12:9   E diguèt: "Anatz, Daniel, perque las paraulas son barradas e sageladas fins al temps de la fin."
9a- La responsa de l'angel daissarà Daniel afamat mas confirma lo compliment tardièr de la profecia reservada pel temps de la fin de l'èra crestiana.
Dan 12:10   E fòrça seràn purificats, e faches blancs, e rafinats ; los malvats faràn malvadament, e negun dels malvats non entendrà, mas los qu'an enteniment entendràn.
10a- Fòrça seràn purificats, blanquits e rafinats
 En repetint aicí la citacion exacta mot per mot de Dan.11:35, l'angèl confirma l'identitat papala del rei arrogant e despotic que s'eleva al dessús de totes los dieus e quitament l'unic Dieu vertadièr , dins lo vèrs 36.
10b- los malvats faràn mal e negun dels malvats non comprendrà,
 L'angèl evòca un principi que contunharà fins a la fin del mond, la continuacion del mal es representada dins las profecias de Daniel per la continuacion del "laton " del pecat grèc e del " fèrre " de la fòrça romana fins al retorn del Crist. Los malvats seràn doblament empachats de comprene : primièr per lor pròpri autonegacion, e segond, per un poder d'illusion donat per Dieu que lor permet de creire una mentida segon 2 Tess 2:11-12 : Per aquò Dieu lor mandarà una fòrta delusion, per que creguèsson una mentida : per que totes sián condamnats que creguèron pas la vertat, mas aguèron lo plaser injust .      
10c- mas aquels qu'an entendre entendran.
 Aqueste exemple pròva que l'intelligéncia esperitala es un don especial donat per Dieu, mas es precedit d'un bon usatge de l'intelligéncia de basa donada a totas las personas normalas. Perque quitament dins aquela nòrma, los umans confondon l'educacion e sos grases amb l'intelligéncia . Alara me soveni d'aquela diferéncia : l'instruccion permet d'introduire de donadas dins la memòria umana, mas sonque l'intelligéncia permet lor bon e sage usatge. 
Dan 12:11   E dempuèi lo temps que lo sacrifici contunhat serà levat, e que l' abominacion qu'es desolada serà montada , i aurà mil dos cents nonanta jorns.
11a- Del temps que lo sacrifici continual cessarà
 Vos cal tornar remembrar, mas lo mot " sacrifici " apareis pas dins lo tèxte ebraïc original. E aquela precision es cruciala perque aquela perpetuala concernís lo sacerdòci celestial de Jèsus Crist. En reprodusent son intercession sus tèrra, lo papisme leva de Jèsus Crist son ròtle d'intercessor pels pecats de sos elegits.  
Aquel ministèri terrèstre parallèl usurpat comença en 538 ; data quand Vigili I , lo primièr papa regnant, s'installèt a Roma, dins lo Palais Lateran, sul mont Caelian (cèl). 
11b- e on sera establida una desolacion abominable .
 Es a dire, dempuèi 538, la data ont comença lo règne roman papal, citat dins Dan.9:27 : e i aurà sus l'ala d'abominacions de desolacion, fins a una exterminacion e serà trencat [ segon] çò qu'es estat decretat, sus la [ tèrra] desolada .  
Dins aquel vèrs, ciblant la data 538, l'Esperit visa ara pas que cap a Roma papala, çò qu'explica la singularizacion del mot " abominacion ". Aquò èra pas lo cas dins Dan.9:27, ont las doas fasas de Roma, pagana e puèi papala, èran concernidas.  
 Notem l'interès e l'importància de l'agropament dins aquel vèrs de doas causas : " l'eliminacion del quotidian " de Crist dins Dan 8:11 e l' " ala " papala que pòrta " l' abominabla desolacion " citada dins Dan 9:27. En ligar aquelas doas accions a la meteissa data 538 e a la meteissa entitat, l'Esperit confirma e pròva que l'autor d'aquelas malfachas es en efièch lo papisme roman.       
 Dins Dan 11:31, l'accion atribuida al rei grèc Antiòc 4 nos presentèt lo modèl tipic de çò que Dieu nomena " l'abominacion de la desolacion ". Lo papisme lo reprodusiguèt, mas pendent 1260 longas annadas sanguinàrias.  
1 1c- i aurà mil dos cents nonanta jorns.
 Per far infalsificablas las duradas profèticas citadas que concernisson lo temps de la fin, l'unitat es plaçada davant lo nombre dins totas las profecias de Daniel : jorns 1290 ; jorns 1335 (vèrs seguent) ; Dan.8:14 : ser-matin 2300 ; e ja en Dan.9:24 : setmanas 70.      
Avèm pas qu'un calcul fòrça simple a realizar : 538 + 1 2 90 = 1828. 
 L'interès d'aquela data 1828 es de donar a l'eveniment adventista un caractèr universal vist que cibla lo tresen dels cinc ans de conferéncias adventistas tengudas a Albury Park a Londres en preséncia de la familha reiala d'Anglatèrra .
Dan 12:12 Benedit es aquel qu'espèra, e ven al mil tres cent cinc trenta jorns. 
12a- Es solament aquel vèrs que nos balha lo sens d'aquelas doas duradas profeticas. Lo tèma es aquel de l'espèra del retorn del Crist, mas una espèra particulara basada sus de proposicions numericas donadas per la Bíblia. Un novèl calcul es necessari : 538 + 1335 = 1873. L'angèl nos presenta doas datas que marcan respectivament lo començament e la fin de l'espròva de fe adventista acomplida entre las annadas 1828 e 1873. D'aquel biais , nòstra atencion es dirigida cap a las datas 1828 e 1844 qu'èran precisament las causas d'esperanças successivas lo retorn gloriós de Jèsus Crist als EUA, doncas a las tèrras protestantas. 
Dins l'imatge de la traversada del riu " Tigre ", lo tigre que manja las anmas umanas son aquelas datas 1843-1844 que fan passar lo protestant condemnat de la vida esperitala a la mòrt esperitala. Al contrari, aquel qu'a passat l'espròva sortís viu e benesit per Dieu d'aquela traversada perilhosa. Obten de Dieu una beatitud especifica : « Benedit es aquel qu'arriba a 1873 !» »      
Dan 12:13   E tu, vas cap a ta fin ; vos pausaretz, e vos defendretz per vòstra eretatge a la fin dels jorns.
13a- Daniel descobrirà après la primièra resurreccion que serà ressuscitat, lo sens de totas las causas que nos a transmesas. Mas pel adventista encara vivent, son ensenhament serà mai completat per las revelacions contengudas dins l'Apocalipsi de Joan.
 
Lo libre de Daniel amaga plan sa riquesa enòrma. Avèm notat ailà las leiçons d'encoratjament que lo Senhor s'adreiça a sos elegits dels darrièrs jorns perque aqueles darrièrs jorns trobaràn de nòu la nòrma de paur e d'inseguretat qu'a impausat pendent tota l'istòria umana sus tèrra. Un còp de mai, mas pel darrièr còp, los elegits seràn destacats e tenguts responsables dels malurs que tombaràn los subrevivents rebels de la Tresena Guèrra Mondiala anonciats dins Dan.11:40-45 e Rev.9:13. Ezequièl 14 presenta los modèls tipics de fe : Noè, Daniel, e Jòb. Coma Noè, nos caldrà escapar e resistir al procès de pensada del mond en bastir nòstra arca de fidelitat a Dieu. Coma Daniel, nos cal demorar fermament engatjats a far nòstre dever coma pòble causit en refusant l'estandard establit per la falsa religion. E coma Jòb, nos caldrà acceptar la sofrença fisicament e mentalament cada còp que Dieu o permet, avent un avantatge sus Jòb : a travèrs son experiéncia, avèm aprés perqué Dieu permet aquelas espròvas.  
Lo libre de Daniel nos permetèt tanben de comprene melhor la vida celèsta invisibla. Aquò, en descobrissent aquel personatge nomenat Gabriel , un nom que significa " aquel que vei la cara de Dieu ". Es present dins totas las missions importantas del plan de salvacion divina. E nos cal rendre compte que dins lo reialme celestial de Dieu, el e totes los bons angèls foguèron privats de la preséncia de Miquèl , l'expression angelica de Dieu, pendent lo temps de son encarnacion terrèstra, qu'èra 3-5 ans . Dins un grand partatge d'amor, Michael parteja tanben son autoritat, en acceptant d'èsser sonque " un dels caps principals " . Mas Gabriel lo presentèt tanben a Daniel , l'elegit demest los elegits , coma " lo Cap de vòstre pòble ." E Dan.9 nos revela plan clarament tot çò que Jèsus ven acomplir per salvar sos fidèls elegits. Lo projècte de salvament divin es aital clarament anonciat, puèi acomplit lo 3 d'abril de 30 per la crucifixion de Jèsus Crist.       
Lo libre de Daniel nos mostrèt que la fe es sonque demostrabla per un adulte. E que segon Dieu, l'enfant ven adulte en dintrar dins son tretzen an. Podèm tanben notar lo fruch amar portat pel batèsta infantil e l'eiretatge natal religiós dins totas las religions falsas. Jèsus diguèt dins Marc 16:16 : Aquel que crei e es batejat serà salvat ; Aquel que crei pas serà condemnat . Aquò vòl doncas dire qu'abans lo batèsta , la fe deu èsser presenta e demostrada . Après lo batèsta, Dieu la met a l'espròva. Tanben, una autra pèrla revelada dins Daniel, aquelas paraulas de Jèsus de Mat.7:13 son confirmadas : Dintratz per la pòrta estrecha . Car larga es la porta e larga es la via que mena a la destruccion, e fòrça son que i passan ; e tanben dins Matt.22:14 : Car fòrça son cridats , mas paucs son causits ​​; segon Dan.7:9, dètz miliards apelats a Dieu per , sonque , un milion d'elegits redimits salvats , perque auràn vertadièrament plan servit lo creator Dieu , en Crist dins l'Esperit Sant.        
 
 Lo capítol 12 ven de pausar las basas de l'estructura del libre de l'Apocalípsis en se remembrant las datas 538, 1798, 1828, 1843-1844 amagadas e suggeridas mas fondamentalas per la division del temps dins l'Apocalípsis, e 1873. Una autra data, 1994 , serà bastida per aquí pels malurs e los autres.

Introduccion al simbolisme profètic
 
Dins totas las parabòlas biblicas, l'Esperit utiliza d'elements terrenals, que qualques unes de lors critèris pòdon simbolizar d'entitats anonimas que presentan de critèris comuns. Cada simbòl utilizat deu doncas èsser examinat dempuèi totes sos aspèctes, per tal d'en extraire las leiçons amagadas per Dieu. Prenèm per exemple lo mot " mar ". Segon Gen. 1:20, Dieu lo poblèt d'animals de tota mena, innombrables e anonims. Son environament es fatal per l'òme que viu en respirant d'aire. Ven aital un simbòl de mòrt per l'òme que, amb rason, pòt cranher tanben sa salinitat que rend esterila la tèrra. Evidentament, aquel simbòl es pas favorable a l'umanitat e, pr'amor de sa significacion de mòrt, Dieu donarà son nom al bacin de las ablucions dels Ebrèus que prefigura las aigas del batèsta. Ara batejar vòl dire immergir, morir afogat per fin de tornar viure en Jèsus Crist. Lo vièlh injustificat se leva en portant la justícia del Crist. Vesèm aicí tota la riquesa d'un sol element de creacion divina : la mar . Jos aquel ensenhament, comprendrem melhor lo sens que Dieu dona a aquel vèrs de Daniel 7:2-3 : “ ... e vaquí, los quatre vents del cèl se batèron sus la granda mar . E quatre grans bestias monteron de la mar cascuna de 1 autra . Sabètz que " los quatre vents dels cèls " suggerís las guèrras universalas que pòrtan los pòbles victoriós al poder dominant. Aquí, " la granda mar " simboliza las massas umanas de pòbles pagans que, en onorant pas Dieu, son, a sos uèlhs, egals als animals de " la mar ". Dins l'expression, " quatre vents dels cèls ", " quatre " representa los 4 punts cardinals de las direccions Nòrd, Sud, Èst e Oèst. Los « vents dels cèls » pòrtan de cambiaments dins l'aparéncia del cèl, en empontant las nívols, causan de tempèstas e pòrtan de pluèja ; En botant de costat los nívols, promòvon lo solelh. Aital meteis, las guèrras causan de grands cambiaments politics e socials, d'enòrmes trebols que donan dominacion al novèl pòble victoriós causit per Dieu, mas sens èsser benesit per El. Perque es designat coma un " animal ", a pas drech a las benediccions destinadas a èsser ofèrtas als òmes reals ; sos fidèls elegits que caminan dins la lutz divina dempuèi Adam e Èva, e aquò fins a la fin del mond. E quals son sos causits ​​? Aqueles en qui reconeis son imatge vist que l'òme foguèt fach a l'imatge de Dieu segon Gen.1:26. Notatz aquesta diferéncia : l'òme es fach o creat per Dieu a son imatge , del temps que l'animal es                       produch .per son environament, marin, terrèstre, o celèst, per l'òrdre donat per Dieu. La causida del vèrb marca la diferéncia d'estatut.
Coma segond exemple, prenèm lo mot " tèrra ". Segon Gen. 1:9-10, aquel nom " tèrra " es donat al sòl sec que sortiguèt de la " mar " ; una imatge que Dieu esplecharà dins Rev. 13, per simbolizar la fe protestanta que sortiguèt de la fe catolica. Mas examinarem encara d'autres aspèctes de la " tèrra ". Es favorable a l'òme quand lo noirís, mas desfavorable quand pren l'aparéncia d'un desèrt arid. Depend doncas de la bona rega del cèl per èsser una benediccion per l'òme. Aquela rega pòt venir tanben dels rius e ribièras que la travèrsan ; Es per aquò que la paraula de Dieu ela meteissa es comparada a " una font d'aigas vivas " dins la Bíblia. Es la preséncia o l'abséncia d'aquela " aiga " que determina la natura de la " tèrra ", e esperitalament, la qualitat de la fe de l'òme compausada de 75% d'aiga.                
Coma tresen exemple, prenèm las estelas del cèl. D'en primièr, " lo solelh ", del costat positiu, esclaira ; segon Gen.1:16, es la lutz del " jorn ", escalfa e promòu la creissença de las plantas que l'òme utiliza coma aliment. Del costat negatiu, crema las culturas a causa de l'excès de calor o de la manca de pluèja. Galilèu aviá rason, es al centre de nòstre univèrs e totas las planetas de son sistèma viran a son entorn. E es mai que mai lo mai grand, la Bíblia li fa referéncia coma " lo mai grand " dins Gen.1:16, lo mai caud e es pas abordable. Totes aqueles critèris ne fan l'imatge perfièch de Dieu que se tròban totas aquelas caracteristicas. Degun pòt pas veire Dieu e viure, mai que pòt pausar sos pès sul " solelh " ; la sola estela masculina, las autras essent totas planetas o estelas feminizadas. Après el, " la luna ", " lo mai pichon " : segon Gen. 1:16, es lo luminari de la nuèch, de l'escur que presidís. " La luna " a doncas pas qu'un messatge negatiu per ela. E mai se la mai pròcha de nosautres, aquela estela a longtemps gardat lo mistèri de sa cara amagada. Lusís pas per se mas coma totas las autras planetas, nos torna mandar, dins un cicle progressiu, una lutz fèbla que recep del " solelh ". Per totes aqueles critèris, " la luna " es lo simbòl perfièch per representar, primièr, la religion josieva, e segond, la falsa religion crestiana del papisme catolic roman, de 538 fins als jorns d'uèi, e del protestantisme luteran, calvinista e anglican, dempuèi 1843. I a tanben dins lo cèl, las " estelas " qu'an segon doas ròlas amb Gen: " lo solelh e la luna ". Aquel de " marcar las sasons, los jorns e los ans ", e aquel de " esclairar la tèrra ". Lusisson, per la màger part, sonque dins los tempses d'escur, la nuèch. Es lo simbòl ideal per representar los servicials de Dieu, los vertadièrs, fins que la profecia lor atribuís una casuda ; çò qu'indica un cambiament dins lor estatut esperital. Aquò serà lo messatge que Dieu utilizarà per evocar la casuda del cristianisme victima de la mentida romana dins Dan.8:10 e Rev.12:4 ; e la casuda del protestantisme universal dins Rev. 6:13 e 8:12. En isolament, l'"estela " designa la papautat catolica dins Rev. 8:10-11, la fe protestanta dins Rev. 9:1 ; e amassat dins una corona en nombre de 12, l'Assemblada Elegida victoriosa, dins Rev. 12:1. Dan.12:3 los designa coma lo simbòl d'" aqueles qu'an ensenhat la justícia a la multitud ", es a dire, "                                    aqueles qu'esclairan la tèrra ” amb la lutz donada per Dieu. 
Aquestes cinc simbòls jogaràn un ròtle important dins la profecia de l'Apocalipsi. Podètz doncas practicar de descobrir los messatges amagats portats pels critèris dels simbòls presentats. Mas d'unes serián malaisits de descobrir, aital Dieu meteis indica la clau del mistèri dins de vèrses de la Bíblia, coma los mots " cap e coa " que pòdon èsser compreses que pel sens que Dieu lor dona dins Isa.9:14, ont legissèm : " lo magistrat o l'ancian es lo cap, lo profèta qu'ensenha las mentidas, es la coa ." Mas lo vèrs 13 ofrís en parallèl, portant doncas los meteisses significats, " la branca de palma e la cana " ; " una cana " que representarà la papautat romana dins Rev. 11:1.          
 
I a tanben un sens simbolic als nombres e a las chifras. Coma règla de basa, avèm en òrdre creissent : 
Pel nombre “ 1 ” : singularitat (divina o numerica)   
Pel nombre “ 2 ” : imperfeccion.   
Pel nombre “ 3 ” : perfeccion.   
Pel nombre “ 4 ” : universalitat (4 punts cardinals)   
Pel nombre “ 5 ” : òme (èsser uman mascle o femna).   
Pel nombre “ 6 ” : l'angèl celestial (l' èsser celestial o messatgièr ).   
Pel nombre “ 7 ” : plenitud. (Tanben : sagèl del Dieu creator)    
Al dessús d'aqueste nombre avèm de combinasons d'addicions dels sèt primièrs chifras de basa ; exemples : 8 =6+2 ; 9 =6+3 ; 10 =7+3 ; 11 =6+5 e 7+4 ; 12 =7+5 e 6+6; 13 =7+6. Aquelas causidas an un sens esperital en relacion amb los tèmas tractats dins aqueles capítols de l'Apocalipsi. Dins lo libre de Daniel trobam los messatges profètics concernent l'èra messianica crestiana dins los capítols 2, 7, 8, 9, 11 e 12.      
Dins lo libre de l'Apocalípsis revelat a l'apòstol Joan, lo còde simbolic dels numèros de capítols es extrèmament revelador. L'èra crestiana es devesida en doas partidas istoricas principalas.
Lo primièr, ligat al nombre " 2 ", cobrís lo periòde majoritari de l'"imperfeccion " doctrinala de la fe crestiana representada dempuèi 538 pel papisme catolic roman, eretièr de la nòrma religiosa establida dempuèi lo 7 de març de 321 per l'emperaire roman pagan Constantin I. Lo capítol 2 cobrís tot lo temps entre 94 e 1843.    
La segonda partida representada pel nombre " 3 " concernís, dempuèi 1843, l'epòca " adventista ", un temps ont Dieu demanda la " perfeccion " doctrinala apostolica restaurada en acòrdi amb lo programa profetizat pel decret divin citat dins Dan.8:14. Aquela perfeccion serà atencha progressivament fins al retorn del Crist esperat a la prima de 2030.      
Al dessús del nombre 7, lo nombre 8, o 2+6, evòca lo temps d'imperfeccion (2) de las òbras diabolicas (6). Lo nombre 9, o 3+6, indica lo temps de la perfeccion (3) e de las òbras egalament diabolicas (6). Lo nombre 10, o 3+7, profetiza pel temps de la perfeccion (3), la plenitud (7) de l’òbra divina.
Lo nombre " 11 ", o subretot 5+6, fa referéncia a l'epòca de l'ateïsme francés que l'òme (5) es associat al diable (6).  
Lo nombre " 12 " o 5+7, revèla l'associacion de l'òme (5) amb lo Dieu creator (7 = plenitud e son sagèl reial).  
Lo nombre " 13 " o 7+6, designa la plenitud (7) de la religion crestiana associada al diable (6) ; papal primièr ( mar ) e protestant ( tèrra ) dins los darrièrs jorns.   
Lo nombre “ 14 ” o 7+7, pertòca l'òbra adventista e sos messatges universals ( Evangèli etèrne ).  
Lo nombre “ 15 ”, o 5+5+5 o 3x5, evòca lo temps de la perfeccion umana (5) (3). Es aquel que marca la fin del temps de la gràcia. Lo " blat " esperital es madur per èsser culhit e emmagazinat dins los granaris celestials. La preparacion dels elegits es completa perque an atench lo nivèl demandat per Dieu.    
Lo nombre " 16 " dins l'Apocalípsis fa referéncia al moment ont Dieu versa " los sèt darrièrs bols de sa colèra " sus sos enemics religioses, lo cristianisme infidèl del capítol 13.    
Lo nombre " 17 " pren sa significacion, coma lo precedent, dins lo tèma que Dieu li dona dins sa profecia, es a dire, dins l'Apocalípsis 17, lo simbòl del " jutjament de la granda prostituida " per Dieu. Dins la Bíblia, lo primièr usatge d'aquel nombre simbolic concernís la setmana de Pascas que comença lo 10n jorn del primièr mes de l'annada e s'acaba lo 17n jorn . Complit a la letra en tèrmes dels jorns per la mòrt de l'"Anhèl de Dieu " Jèsus Crist, la Pasca es profetizada en jorns-annadas dins lo 70n de las " 70 setmanas " d'annadas de Dan 9:24 a 27. La profecia de la 70ena setmana del vèrs 27 cobrís doncas lo temps dels sèt e las datas 36 indicadas. phecy es la Pasca situada a la prima , " al mitan " d'aqueles sèt ans de la setmana profètica citada dins Dan 9:27.          
Pels darrièrs vertadièrs " Adventistas ", lo nombre 17 concernirà 17 sègles de practicar lo dimenge roman, un pecat establit lo 7 de març de 321. La data d'anniversari de la fin d'aqueles 17 sègles, lo 7 de març de 2021 dobrissiá lo " temps de la fin " profetizat dins Dan 14 . Aqueste « temps » es favorable a la realizacion d'aquel darrièr castig d'avertiment que, designant la Tresena Guèrra Mondiala, es tanben profetizat per Dieu per la « seisena trompeta » revelada dins Rev. 9:13 a 21. La roïna economica causada pel virus Covid-19 marca l'an 2020 (20 de març 20 a 2020) coma lo començament del de castigs divins.        
Lo capítol " 18 " tracta del castig de " Babilònia la Granda ".    
Lo capítol " 19 " se centra sul contèxte del retorn gloriós de Jèsus Crist e son afrontament amb de rebels umans.  
Lo capítol 20 parla del seten millenari, sus la tèrra desolada ont lo diable es tengut presonièr e dins lo cèl, ont los elegits procedisson a jutjar las vidas e las òbras dels malvats rebels que moriguèron rebutats per Dieu.  
Lo capítol “ 21 ” tròba lo simbolisme 3x7, es a dire, la perfeccion (3) de la sanctificacion divina (7) reproducha dins sos elegits redimits de la tèrra.  
Vesèm aital que la profecia pren coma tèma los elegits de l'adventisme dins Rev. 3, 7, 14 = 2x7 e 21 = 3x7 (creissença cap a la perfeccion de la sanctificacion ).
Lo capítol 22 inaugura lo temps ont, sus la tèrra regenerada e renovelada, Dieu installa son tròn e los elegits de son reialme etèrne.                                                                                                     
 
 
 
 
 
 
 
 
Adventisme
 
Qual son doncas aquestz filhs e filhas de Dieu ? O digam de seguida, perque aquel document provesirà totas las pròvas necessàrias, aquela Revelacion divina es adreçada per Dieu als crestians " adventistas ". Perque volètz o pas, la volontat de Dieu es sobeirana, e dempuèi la prima de 1843, quand un decrèt profetizat dins Daniel 8:14 dintrèt en vigor, l'estandard " Adventista del Seten Jorn " es estat lo canal exclusiu que connecta encara Dieu e sos servicials umans. Mas atencion ! Aquel estandard es en constanta evolucion, e lo refús d'aquela evolucion, desirada per Dieu, a ganhat sa representacion institucionala oficiala per èsser vomit per Jèsus Crist dempuèi 1994. Qu'es l'adventisme ? Aqueste mot ven del latin “ adventus ” que vòl dire : advent. Aquela de Jèsus Crist, per son grand retorn final dins la glòria del Paire, èra esperada a la prima de 1843, a la davalada de 1844, e a la davalada de 1994. Aquelas falsas expectativas previstas dins lo plan de Dieu, an pasmens portat de consequéncias esperitalas tragicas per aqueles que mespresavan aquelas anóncias profèticas, e foguèron grandament previstas per Dieu . Aital, qui reconeis dins aquel document las lums prepausadas per Jèsus Crist vendrà, per consequéncia dirècta, un « Adventista », « del seten jorn », se non amb los òmes, serà lo cas amb Dieu ; aquò, tre qu'abandona lo repaus religiós del primièr jorn, per practicar lo repaus del seten jorn, nomenat sabbat, santificat per Dieu dempuèi la creacion del mond. Aperténer a Dieu implica d'exigéncias divinas suplementàrias ; Amb lo sabbat, l'elegit adventista deurà s'apercebre que son còrs fisic es tanben la proprietat de Dieu, e coma tal, deurà lo noirir e lo suenhar coma una possession divina preciosa, un santuari carnal. Car Dieu a prescrich per l'òme, dins Gen. 1:29 sa dièta ideala : " E Dieu diguèt, Vaquí, vos ai donat tota èrba que dona de grana, qu'es sus la fàcia de tota la tèrra, e tot arbre, que i a lo fruch d'un arbre que dona de grana; serà per vos de vianda ."                   
La pensada adventista es inseparabla del projècte crestian revelat per Dieu. Lo retorn de Jèsus Crist es mencionat dins fòrça citacions biblicas: Psa.50:3 : “ Nòstre Dieu ven ; davant el es un fuòc devoraire, a l'entorn d'el una tempèsta violenta " ; Psa.96:13 : “ ...davant lo SENHOR! Car ven, car ven jutjar la terra ; Jutjarà lo mond amb justícia, e los pòbles amb sa fidelitat. » ; Isa.35:4 : “ Digatz a los qu'an un còr torbat: Siatz de bon coratge, avètz pas paur; vaquí ton Dieu, la venjança vendrà, la retribucion de Dieu; El meteis vendrà e vos salvarà ” ; Osèas 6:3 : “ Sabèm, cèrcam de conéisser lo SENHOR; sa venguda es tan segura coma aquela de l'alba. Nos vendrà coma la pluèja , coma la pluèja de prima qu'aiga la tèrra » ; dins las escrituras de la novèla aliança legissèm : Matt.21:40 : “ Ara quand lo senhor de la vinha vendrà , qué farà a aqueles païsans ? » ; 24:50 : “ ... lo mèstre d'aquel servicial vendrà un jorn que l'espèra pas e a una ora que coneis pas, ” ; 25:31 : “ Quand lo Filh de l'Òme vendrà dins sa glòria , e totes los angels sants amb el, alara se setarà sul tròn de sa glòria. » ; Jah.7:27 : “ Pasmens, sabèm aquel òme d'ont es; mas quand lo Crist vendrà , degun saurà pas d'ont es. » ; 7:31 : “ Fòrça del pòble cresián en el, e diguèron: Quand lo Crist vendrà , farà mai de miracles qu'aqueles qu'aquel òme a faches? » ; Heb.10:37 : “ Encara un pauc de temps, e aquel que vendrà vendrà , e demorarà pas .” Lo darrièr testimoniatge de Jèsus : Jah.14:3 : “ E se vau e vos prepari un luòc , tornarai e vos menarai a ieu , per que ont soi siátz tanben ” ; Lo testimoniatge dels angèls : Actes 1:11 : “ E diguèron, Òmes de Galilèa, perqué sètz de pè en agachant lo cèl? Aquest meseyme yesus lo qual es pres de uos en lo cel uenre enayma enayma uos lo avetz uist anar en lo cel .                                     ". Lo projècte adventista del Messias apareis dins : Isa.61:1-2 : “ L'Esperit del Senhor YaHWéH es sus ieu, perque YaHWéH m'a ungit per predicar de bonas novèlas als manses; M'a mandat per sanar los còrs trencats, per proclamar la libertat als captius e la libertat a los que son ligats; per proclamar l'annada de la favor de YaHWéH, ... " Aquí, en legissent aquel tèxte dins la sinagoga de Nazaret, Jèsus arrestèt de legir e barrèt lo libre, perque lo rèsta, concernent lo " jorn de la venjança " deviá pas èsser complit fins a 2003 ans mai tard, per son retorn gloriós divin : " e un jorn de venjança de nòstre Dieu ; per consolar tots los que ploran; »         
L'adventisme a fòrça caras uèi, e d'en primièr, l'aspècte institucional oficial que refusèt en 1991 las darrièras lums que Jèsus li ofriguèt, a travèrs l'umil instrument uman que soi. Los detalhs apareisseràn ont es necessari dins aqueste document. I a fòrça grops adventistas esclats escampilhats dins lo mond entièr. Aquela lutz es adreçada a eles coma una prioritat. Es la " granda lutz " cap a la quala nòstra sòrre esperitala mai anciana, Ellen White, voliá menar lo pòble adventista. Presentèt son trabalh coma la " lutz pichòta " que mena a la " granda ". E dins son darrièr messatge public, en tenent la Santa Bíblia dins l'aire amb las doas mans, declarèt : " Fraires, vos recomandi aquel libre ." Son desir es ara vengut realitat ; Daniel e Revelacion son completament deschifrats per un usatge estricte de còdes biblics. L'armonia perfiècha revela la granda saviesa de Dieu. Legeire, qui que siás, t'insisti a pas far las errors del passat, es tu que te cal adaptar al plan divin, perque lo Totpoderós s'adaptarà pas a ton punt de vista. Lo refús de la lutz es un pecat mortal sens cap de remèdi ; lo sang versat per Jèsus Crist lo cobrís pas. Tanqui aquesta parentèsi importanta e torni a la " calamitat " anonciada .             
 
 
 
Abans d'arribar a l'istòria de l'Apocalipsi, vos cal explicar perqué, en general, las profecias inspiradas per Dieu son vitalas per nosautres èssers umans, vist que lor coneissença o lor mesprètz resultaràn en vida eternala o en mòrt definitiva. La rason es aquesta : los èssers umans aiman l'estabilitat e coma tal, an paur del cambiament. En consequéncia, protegís aquela estabilitat e transforma sa religion en tradicion, en escartant tot çò que se presenta dins un aspècte de novetat. Es aital que los josieus de l'anciana aliança divina agiguèron d'en primièr, a lor destruccion, que Jèsus esita pas a denonciar coma " una sinagoga de Satan " dins Rev. 2:8 e 3:9. En s'adherir a la tradicion dels paires, cresián qu'aital serián capables de protegir lor relacion amb Dieu. Mas que se passa dins aquel cas ? L'òme escota pas pus Dieu quand li parla, mas demanda a Dieu de l'escotar parlar. Dins aquela situacion, Dieu tròba pas mai son compte, d'autant mai que, s'es verai qu'el meteis càmbia pas dins son caractèr e son jutjament que demòra eternalament lo meteis, es tanben verai que son projècte es en creissença constanta e en cambiament perpetual. Un vèrs sufís per confirmar aquela idèa : “ Lo camin dels justes es coma la lutz brilhanta, brilhanta de mai en mai fins a un jorn perfièch. (Pro 4,18) ». Lo " camin " d'aqueste vèrs equival al " camin " incarnat en Jèsus Crist. Aquò pròva que la vertat de la fe en Crist evoluís tanben dins lo temps, segon la causida de Dieu, en acòrdi amb son plan. Los candidats a l'eternitat deurián donar als mots de Jèsus lo sens que s'ameritan quand lor diguèt : " A aquel que garda mas òbras fins a la fin, li donarai... (Rev. 2:26)." Fòrça gents pensan que basta de gardar çò qu'avètz aprés del començament fins a la fin ; e aquò èra ja l'error dels josieus nacionals e la leiçon de Jèsus dins sa parabòla dels talents. Mas aquò es per oblidar que la fe vertadièra es una relacion permanenta amb l'Esperit del Dieu vivent que velha de donar a sos enfants aquel manjar que ven de sa boca en tot moment e en tot moment. La paraula de Dieu es pas restrencha a las santas escrituras de la Bíblia, après ela, i demòra permanentament, lo " Logos ".                  » vivent, la Paraula momentanèament facha carn, lo Crist agissent dins l'Esperit Sant per contunhar son dialòg amb los que l'aiman e lo cèrcan de tota lor èime. Pòdi testimoniar d'aquelas causas perque ai personalament beneficiat d'aquela contribucion de novèla lutz que partegi amb los que l'aiman tant coma ieu. La novèla recebuda del cèl melhora constantament nòstra compreneson de son projècte revelat e nos cal saber decidir e abandonar las interpretacions despassadas quand venon obsolètas. La Bíblia nos convida a far aquò : “ Provatz tot ; tenètz ferm a çò qu'es bon ; (1Ts.5,21)».     
Lo jutjament de Dieu es contunhadament adaptat a aquela evolucion progressiva de la lutz inspirada e revelada als elegits depositaris de sos oracles. Atal, l'adesion estricta a la tradicion provòca de pèrda, perque empacha l'èsser uman de s'adaptar a l'evolucion del programa de salvament revelat progressivament fins a la fin del mond. I a una expression que pren sa valor completa dins lo domeni religiós, es : la vertat del temps present o la vertat actuala . Per melhor comprene aquela pensada, cal agachar dins lo passat, ont aviam al temps dels apòstols, una doctrina perfiècha de la fe. Mai tard, en temps d'extrèma escur profetizada, la doctrina dels apostòls foguèt remplaçada per aquelas de las doas « Roma » ; l'imperiau e lo papal, las doas fasas del meteis projècte divin preparats pel diable. D'aquí que lo trabalh de reforma justifica son nom, perque es una question de desracinar de doctrinas falsas e de tornar plantar las bonas granas destruchas de la doctrina apostolica. Amb granda paciéncia, Dieu donèt de temps, fòrça temps, per que sa lutz siá restablida a son plen acabament. A la diferéncia dels dieus pagans que reagisson pas, perque existisson pas, lo Dieu creator viu eternalament, e mòstra qu'existís, per sas reaccions e sas accions inimitables ; malurosament per l'òme, jos la forma de castigs durs. Aquel que comanda la natura, que dirigís los lamps, lo tron ​​e los fulgors, que desvelha los volcans e los fai escupir de fuòc sus l'umanitat copabla, que provòca de tèrratrems e provoca d'ondas de marèa destructivas, es tanben aquel que ven murmurar dins l'esperit de sos elegits, l'avançament de son projècte, çò qu'es a preparar per anonciar, coma l'aviá anonciat longtemps abans, en avança. " De segur lo Senhor DIEU farà pas res, mas revelarà son secret a sos servicials los profètas ", segon Amos 3:7.       
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Lo primièr agach sus l'Apocalipsi
 
Dins sa presentacion, Joan, l'apòstol del Senhor Jèsus Crist, nos descriu las imatges que Dieu li balha en vision e los messatges qu'ausís. En aparéncia, mas sonque en aparéncia, l'Apocalípsis, la traduccion del grèc " apocalupsis ", revèla pas res, perque conserva son aspècte misteriós, incomprensible per las multituds de cresents que la legisson. Lo mistèri los descoratja, e son redusits ​​a ignorar los secrets revelats.  
Dieu agís pas aital sens rason. En fasent aquò, nos ensenha cossí santa es sa Revelacion e que, coma tala, es destinada sonque als sieus causits. E es aquí ont conven d'èsser clar sul subjècte, sos elegits son pas los que pretendon èsser, mas exclusivament los qu'el meteis reconeis coma sos servicials, perque se distinguisson dels falses cresents per lor fidelitat e lor obediéncia.
“ La revelacion de Jèsus Crist, que Dieu li donèt, per mostrar a sos servidors las causas que devon arribar lèu ; (Rev. 1,1-2) ».  
Alara aquel que declarèt dins Joan 14:6, " Soi lo camin, la vertat, e la vida ; degun ven al Paire levat per ieu », ven, per son Apocalipsi, sa Revelacion, per mostrar a sos servicials lo camin de la vertat que lor permet d'obténer la vida eternala ofèrta e prepausada en son nom. Doncas, sonque los que jutja dignes de la recebre l'obtendràn. Après aver mostrat concretament per son ministèri terrèstre çò que constituís lo modèl de la fe vertadièra, Jèsus reconeisserà los que son dignes d'el e de son sacrifici expiatòri volontari, en çò qu'an vertadièrament engatjats dins aquel camin modèl que caminava abans eles. Sa dedicacion plena e completa al servici de Dieu es la nòrma prepausada. Se lo Mèstre diguèt a Pilat : “ ...Soi vengut dins lo mond per testimoniar de la vertat... (Joan 18:37) ,” dins aquel meteis mond, Sos elegits devon far parièr.     
 
Cada mistèri a son explicacion, mas per l'obténer, cal utilizar las claus que dobrisson e barran l'accès als secrets. Mas ailàs pels superficialament curioses, una clau principala es Dieu meteis, en persona. A son léser e segon son jutjament infalhible e perfièchament just, dobrís o barra l'intelligéncia umana. Aqueste primièr obstacle rend lo libre revelat incomprensible e la Santa Bíblia en general ven, quand es somesa a la lectura dels faus cresents, un recuèlh d'articles d'alibis religioses. E aqueles falses cresents son fòrça nombroses, es per aquò que, sus tèrra, Jèsus aviá multiplicat sos avertiments suls falses Crists qu'apareisserián fins a la fin del mond, segon Mat.24:5-11-24 e Mat.7:21 a 23, ont avertís contra las falsas revendicacions d'aqueles que pretendon fòrt èsser sos seguidors.
L'Apocalipsi es doncas la revelacion de l'istòria de la fe vertadièra reconeguda per Jèsus Crist coma Paire e coma Esperit Sant venent del Paire, lo sol Dieu creator. Aquela fe vertadièra qualifica sos elegits que passan per de sègles escurs de temps de confusion religiosa extrèma. Aquesta situacion justifica lo simbòl de las estelas que Dieu atribuís als causits ​​que reconeis, quitament momentanèament, perque coma eles, segon Gen. 1:15, brilhan dins l'escur, " per donar de lum sus la tèrra ." »    
 
La segonda clau de l'Apocalipsi es amagada dins lo libre del profèta Daniel, un dels libres de l'anciana aliança, que constituís lo primièr dels " dos testimònis " de Dieu citats dins Rev. 11:3; lo segond essent l'Apocalipsi e los libres de la novèla aliança. Pendent son ministèri terrèstre, Jèsus cridèt l'atencion de sos discípols sus aquel profèta Daniel que son testimoniatge es classat dins los libres istorics dins la santa " Torah " josieva .     
La Revelacion Divina pren la forma de doas colomnas esperitalas. Es tant verai que li libre de Daniéu e aquéu de l Apocalipsi douna à Joan soun interdependènt e coumplementàri pèr pourta, coume dos coulouno, la capitalo d uno divino revelacioun celèsto.
L'Apocalipsi es doncas l'istòria de la fe vertadièra que Dieu definís dins aquel vèrs : “ Benedit es aquel que legis e los qu'ausisson las paraulas d'aquela profecia, e gardan aquelas causas que i son escrichas! Car lo temps es pròche (Rev. 1:3) .”   
Lo vèrb " legir " a un sens precís per Dieu que l'associa a la compreneson del messatge legit. Aquesta pensada es exprimida dins Isa. 29:11-12 : “ Tota la revelacion es per vos coma las paraulas d'un libre sagelat, qu'òm liura a un òme qu'es alfabetizat, en disent, Legissètz aquò! Et ell respon: Non puesc, quar es segellat; o coma un libre donat a un òme que sap pas legir, en disent: Legissètz aquò! E qual respond: Sabi pas legir ." Per aquelas comparasons, l'Esperit confirma l'impossibilitat de comprene los messatges divins codificats per aqueles que " l'onoran amb lor boca e lors labèls, mas lors còrs son luènh d'el ", segon Isa 29:13 : " Lo Senhor diguèt, Quand aquel pòble s'apròcha de ieu, m'onora amb lor boca e amb lors labèls; mas son còr es luènh de ieu , e la paur qu'a de ieu es pas qu'un precèpte de tradicion umana .           
 
Una tresena clau rejonh la primièra. Se tròba tanben dins Dieu que causís sobeiranament d'entre sos elegits, aquel que farà capable de " legir " la profecia per esclairar sos fraires e sòrres en Jèsus Crist. Car Paul nos remembrèt dins 1 Cor.12:28-29 : “ E Dieu a plaçat d'unes dins la glèisa, d'en primièr los apostòls, en segond luòc los profètas, en tresen luòc los ensenhaires, après los miracles, puèi los dons de guèrras, los ajudas, los govèrns, las diversitats de lengas. Son totes apostòls? Son totes de profètas? Son totes de mètges? ".      
Dins l'òrdre dirigit per Dieu, òm improvisa pas un profèta per decision umana personala. Es coma Jèsus ensenhèt dins la parabòla, nos cal pas nos precipitar per prene lo sèti davant, mas puslèu, nos cal assetar al darrièr de la sala, e esperar, se aquò deu arribar, que Dieu nos convide a nos desplaçar a la primièra fila. Aviái pas cap d’ambicion particulara de jogar cap de ròtle dins son òbra, e aviái pas qu’un grand apetís pel desir de comprene los sens d’aqueles messatges estranhs que legiguèri dins l’Apocalipsi. E foguèt Dieu que, abans que comprenguèssi lo sens, me cridèt dins una vision. Alara vos estonatz pas del caractèr excepcionalament luminós de las òbras que vos presenti ; es lo fruch d'una mission autenticament apostolica.  
L'incapacitat momentanèa de comprene sos secrets revelats dins lo còde es doncas normala e esperada dins l'òrdre establit per Dieu. L'ignorança es pas una fauta, tant qu'es pas la consequéncia d'un refús de la lutz donada. Dins lo cas de refús de çò que revela a travèrs los profètas qu'envia a aquel prètzfach, la senténcia divina es immediata : es la ruptura de la relacion, de la proteccion e de l'espèr. Atal, un profèta en mission, Joan, recebèt una vision codada de Dieu, a la fin dels tempses, un autre profèta en mission vos presenta uèi las visions descodadas de Daniel e de l'Apocalípsis, en vos ofrissent totas las garentidas de la benediccion divina per lor clartat sublima. Per aquel decodatge, i a pas qu'una font : la Bíblia, pas que la Bíblia, mas la Bíblia entièra, jos l'esclairatge de l'Esperit Sant. L'atencion e l'amor de Dieu son centrats sus las creaturas umanas mai simplas, coma d'enfants obedients, que son venguts rars dins los tempses de la fin. La compreneson de la pensada divina pòt pas èsser atenguda qu'en una collaboracion estrecha e intensa entre Dieu e son servicial. La vertat se pòt pas panar ; es meritat. Es recebut per aqueles que l'aiman coma una emanacion divina, un fruch, una esséncia del Senhor aimat e adorat.   
La construccion entièra de la granda Revelacion portada d'un biais complementari pels libres Daniel e Revelacion es gigantassa e enganairement complèxa. Perque en realitat, Dieu menciona sovent los meteisses subjèctes jos aspèctes e detalhs diferents e complementaris. A mon nivèl actual de mestresa del subjècte, l'istòria religiosa revelada es en realitat fòrça simpla de resumir.
I a encara una quatrena clau : nosautres meteisses. Devèm èsser causits, perque nòstra anma e tota nòstra personalitat devon partejar amb Dieu totas sas concepcions del ben e del mal. Se qualqu'un li aparten pas, es segur de contestar sa doctrina sus un punt o un autre. La Revelacion gloriosa apareis clara sonque dins las ments santificadas dels elegits. La vertat es tala que se pòt pas negociar, se pòt pas negociar la cal prene coma es o la daissar. Coma Jèsus ensenhèt, tot es reglat per " òc " o " non ". E tot çò que l'òme i apond ven del Mal.     
Demòra un critèri fondamental qu'es demandat per Dieu : l'umilitat totala. L'orgulh dins una òbra es legitim, mas l'orgulh serà pas jamai : " Dieu resistís als orgulhós, mas dona gràcia als umils (James 4:6)." L'orgulh essent la racina del mal que causèt la roïna del diable amb sas consequéncias monstruosas per el meteis e per totas las creaturas celestialas e terrèstras de Dieu, es impossible per un èsser fièr d'obténer l'eleccion en Crist.    
La vertadièra umilitat consistís a reconéisser nòstra feblesa umana e a creire las paraulas de Crist quand nos ditz : " Sense ieu podètz pas far res (Joan 15:5)." Dins aquel " res " se tròba, coma prioritat, la possibilitat de comprene lo sens de sos messatges profètics codats. Vos vau dire perqué e vos donarai l'explicacion. Dins sa saviesa, sa divina sapiéncia, lo Senhor inspirèt Daniel amb sas profecias dins d'elements separats per de decennis. Abans que m'inspirèsse amb l'idèa de far una sintèsi comparativa de totas aquelas profecias separadas en capítols, degun o aviá pas fach abans ieu. Car es sonque a travèrs aquela tecnica que las acusacions presentadas per Dieu ganhan de precision e de clartat. Lo secret de la lutz es dins la sintèsi de totes los tèxtes profètics, l'estudi parallèl de las donadas de sos capítols separats, e subretot dins la recèrca dins tota la Bíblia lo sens esperital dels simbòls rescontrats. Tant qu'aqueste metòde èra pas utilizat, lo libre de Daniel, sens lo qual la profecia de l'Apocalipsi demòra totalament incomprensibla, las acusacions divinas mencionadas preocupavan pas tròp los a qui concernián. Es per cambiar aquela situacion que l'Esperit Sant de Jèsus Crist m'inspirèt a far clar çò qu'èra estat gardat escur fins alara. L'identificacion de las quatre ciblas principalas de la colèra divina es aital revelada d'un biais indiscutible. Dieu reconeis pas cap d'autoritat autra que la de sa paraula escricha, e es aquò que denóncia e acusa, coma sos " dos testimònis " segon Rev. 11:3, los pecaires terrenals e celestials. Ara agacham aquela istòria profètica revelada en resumit.        
 
Primièra partida : L'istòria d'Israèl dins la deportacion dempuèi – 605 
 
Danièl arriba a Babilònia (-605) Dan.1
Las visions de Daniel dels governants successius
1-L'Empèri Caldèu : Dan.2:32-37-38 ; 7:4.  
2-L'Empèri Mede e Pèrsa : Dan.2:32-39 ; 7:5 ; 8:20.   
3-L'Empèri Grèc : Dan.2:32-39 ; 7:6 ; 8:21 ; 11:3-4-21.    
4-L'Empèri Roman : Dan.2:33-40 ; 7:7 ; 8:9 ; 9:26 ; 11:18-30.     
5-Los reialmes europèus : Dan.2:33 ; 7:7-20-24.  
6-Lo regim papal : . . . . . . . . . . . . . . . . Dan.7:8 ; 8:10 ; 9:27 ; 11:36.    
 
Segonda partida : Daniel + Revelacion 
 
Profecia de la primièra venguda del Messias rebutada pels josieus : Daniel 9. 
Persecucions dels josieus pel rei grèc Antiòc IV Epifanes (-168) : anóncia d'una granda calamitat : Dan.10:1. Lo compliment : Dan.11:31. Persecucions romanas (70) : Dan.9:26.    
Après los Caldèus, los Mèdes e los Pèrsas, los Grècs, la dominacion de Roma, imperiala, puèi papala, a partir de 538. A Roma, la fe crestiana rescontra son enemic mortal dins sas doas fasas imperialas e papalas successivas : Dan.2:40 a 43 ; 7:7-8-19 a 26 ; 8:9 a 12 ; 11:36 a 40 ; 12:7 ; Apo.2 ; 8:8 a 11 ; 11:2 ; 12:3 a 6-13 a 16 ; 13:1 a 10 ; 14:8.           
Dempuèi 1170 (Pierre Valdo), l'òbra de la Reforma fins al retorn del Crist: Rev. 2:19-20-24 a 29 ; 3:1 a 3 ; 9:1 ​​a 12 ; 13:11 a 18.    
Entre 1789 e 1798, l'accion punitiva de l'ateïsme revolucionari francés : Rev. 2:22 ; 8:12 ; 11:7 a 13.   
L'empèri de Napoleon I : Rev. 8:13. 
A partir de 1843, la pròva de la fe adventista e sas consequéncias: Daniel 8:14 ; 12:11-12 ; Apo.3. Casuda del protestantisme tradicional : Rev. 3:1-3 ; son castig : Rev. 9:1 a 12 (la 5ena trompeta ) . Pionièrs adventistas benesits : Rev. 3:4-6.          
A partir de 1873, la benediccion oficiala de l' institucion universala adventista del seten jorn: Daniel 12:12 ; Rev. 3:7 ; lo sagèl de Dieu : Rev. 7 ; sa mission universala o messatges dels tres angèls: Rev. 14:7 a 13.      
Dempuèi 1994, somesa a una pròva de fe profetica, la fe adventista institucionala tombèt : Rev. 3:14 a 19. La consequéncia : rejonhèt lo camp protestant rebutat dempuèi 1844 : Rev. 9:5-10. Son castig : Rev. 14:10 ( beurà, el tanben , ... ).    
Entre 2021 e 2029, la Tresena Guèrra Mondiala : Daniel 11:40 a 45 ; Rev. 9:13 a 19 (la 6ena trompeta ) .  
En 2029, la fin del temps de la gràcia collectiva e individuala : Rev. 15. 
L'espròva universala de la fe : la lei dimenjada impausada : Rev. 12:17 ; 13:11 a 18 ; 17:12 a 14 ; las sèt darrièras plagas : Rev. 16.      
A la prima de 2030, “ Armagedon ” : decrèt de mòrt e retorn gloriós del Crist : Daniel 2:34-35-44-45 ; 12:1 ; Rev. 13:15 ; 16:16. La setena trompeta : Rev. 1:7 ; 11:15 a 19; 19:11-19. La setena darrièra plaga : Rev.16:17. La culhida o l'arrèst dels elegits : Rev. 14:14-16. La vendemia o lo castig dels faus mèstres religioses: Rev. 14:17-20 ; 16:19 ; 17 ; 18 ; 19:20-21.                 
A partir de la prima de 2030, lo seten millenari o grand sabbat per Dieu e sos elegits : vencut, Satan es encadenat sus la tèrra desolada pendent mila ans : Rev. 20:1 a 3. Dins lo cèl, los elegits jutjan los tombats : Daniel 7:9 ; Apo.4 ; 11:18 ; 20:4 a 6.       
Vers 3030, lo Jutjament Darrièr : la glòria dels elegits : Rev. 21.  La segonda mòrt sus tèrra : Daniel 7:11 ; 20:7 a 15. Sus la tèrra renovelada: Rev. 22 ; Dan.2:35-44 ; 7:22-27.       
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Simbòls de Roma dins la profecia
 
L'aspècte escur de las profecias es dins l'utilizacion de simbòls diferents malgrat que concernisson la meteissa entitat. Venon doncas complementaris, en luòc de s'exclure. Aquò permet a Dieu de gardar l'aspècte misteriós dels tèxtes e de bastir un retrach robòt dels diferents aspèctes del subjècte ciblat. Es aital amb sa tòca principala : Roma. 
Dins Dan.2, dins la vision de l'estatua, es lo quatren empèri avent coma simbòl " las patas de fèrre ". Lo " fèrre " es un rebat de son caractèr dur e de sa devisa latina " DVRA LEX SED LEX ", revirat per : " la lei es dura, mas la lei es la lei ". De mai, las " patas de fèrre " remembran l'aparicion de legionaris romans vestits de pectorals de fèrre sul tors, lo cap, las espatlas, los braces e las cambas , avançant a pè en colomnas longas, organizadas e disciplinadas.           
Dins Dan. 7, Roma, dins sas doas fasas paganas, la republicana e l'imperiala, es encara lo quatren empèri qualificat de " un monstre terrible amb de dents de fèrre ". Lo fèrre de sas dents la connecta a las cambas de fèrre de Dan.2 . A tanben de " dètz còrnas " que representan dètz reialmes europèus independents que se formarián après la casuda de l'Empèri Roman. Aquò's l'ensenhament donat dins Dan.7:24.    
Dan.7:8 descriu l'aparicion d'un onzen " còrn " que vendrà dins la profecia la cibla principala de tota colèra divina. Es nomenat lo " còrn pichon " mas, paradoxalament, Dan.7:20 li atribuís " una aparéncia mai granda que las autras ". L'explicacion serà donada dins Dan.8:23-24, " aquel rei impudent e astuciós ... prosperarà dins sos dessenhs ; destruirà los poderoses e lo pòble dels sants .” Aquò's pas qu'una partida de las accions que Dieu atribuís a aquela segonda dominacion romana, que foguèt acomplida a partir de 538, amb l'establiment del regim papal qu'impausèt la fe catolica romana per l'autoritat imperiala de Justinian I. Nos caldrà prene totas las acusacions que Dieu presenta de manièra escampilhada, tot lo long de la profecia, contra aquel regim autocratic e despotic, mas religiós, que representa lo papisme roman. Se Dan.7:24 lo nomena " diferent del primièr ", es justament perque son poder es religiós e repausa sus la credulitat dels poderoses que lo cranhon e cranhon son influéncia amb Dieu ; que Dan.8:25 atribuís al " succès de sas astucias ." D'unes pòdon trobar anormal que connecti lo rei de Daniel 7 al rei de Daniel 8. Devi doncas demostrar la justificacion d'aquela connexion.              
Dins Dan.8, trobam pas mai las quatre successions imperialas de Dan.2 e 7, mas sonque dos d'aqueles empèris, de mai clarament identificats dins lo tèxte : l'empèri Median e Pèrsa, designat per un " ram " e l'empèri grèc representat per una " cabra " que precedís l'empèri roman. En 323, lo grand conquistaire grèc Alexandre lo Grand moriguèt, " lo grand còrn de la cabra foguèt trencat ." Mas sens eiretièr, son empèri èra partejat entre sos generaus. Après 20 ans de guèrra entre eles, demorèron pas que 4 reialmes « quatre còrns sorgiguèron dins los quatre vents del cèl per lo remplaçar ». Aquelas quatre còrnas son Egipte, Siria, Grècia e Tràcia. Dins aquel capítol 8, l'Esperit nos presenta la naissença d'aquel quatren empèri que, al començament, èra pas qu'una vila occidentala, d'en primièr monarquista, puèi republicana dempuèi – 510. Foguèt dins son regim republican que Roma ganhèt pauc a pauc lo poder en transformant en colonias romanas los pòbles qu'apelavan son ajuda. Atal, dins lo vèrs 9, jol nom de " còrna pichona " que designa ja lo regim papal roman dins Dan 7, l'arribada de la Roma republicana dins l'istòria de l'Orient ont se tròba Israèl, es acomplida per son intervencion en Grècia, " un dels quatre còrns ". Coma veni de dire, foguèt cridat en -214 per reglar una disputa entre doas ligas grègas, la Liga Aquea e la Liga Etolia, e lo resultat foguèt per Grècia la pèrda de son independéncia, e la subjugacion coloniala als Romans en -146 lo vèrs 9 evòca las conquistas successivas que faràn d'aquela pichòta ciutat d'Itàlia, "representada per l'empèri precedent. " fècias . L'emplaçament geografic dau rasonament es aquel d'Itàlia onte se situa Roma. La naissença de sos fondators Romulus e Remus presenta una loba que los sucèt. En latin lo mot lop es " lupa " que significa lop mas tanben prostituida. Ansin, tre sa creacion, aquela vila foguèt marcada per Dieu per son doble destin profètic. La trobarem coma un lop dins lo parc de Jèsus, que la compararà a una prostituida dins Rev. 17. Puèi, son expansion cap a son " sud " foguèt acomplida en conquistant l'Itàlia meridionala (– 496 a – 272), puèi en emergissent victoriós de las guèrras menadas contra Cartage, Tunis actual, a partir de 264 avC. La fasa seguenta cap a son « èst » es aquela de son intervencion en Grècia coma venèm de veire. Es aquí qu'es descrich coma " levant d'una de las quatre còrnas ".                        » de l'empèri grèc esclafat eiretat d'Alexandre lo Grand. De mai en mai poderosa, en -63, Roma finirà per impausar sa preséncia e son poder coloniau sus la Judèa que l'Esperit nomena " lo mai bèl dels païses " perque es son òbra dempuèi sa creacion après l'exòde de son pòble d'Egipte. Aquesta expression es repetida dins Eze 20:6-15. Precision istorica : un còp de mai, Roma foguèt cridada per Ircan per luchar contra son fraire Aristòbul. Las tres conquistas romanas descrichas, dins la meteissa forma geografica qu'aquelas del " ram " medopersa del meteis capítol, son coerentas amb lo testimòni istoric. Lo propòsit de Dieu es aital atench : l'expression " pichon còrn " de Dan.7:8 e Dan.8:9 concernís, dins las doas referéncias, l'identitat romana. La causa es provada e indiscutibla. Sus aquela certitud, l'Esperit divin poirà completar son ensenhament e sas acusacions contra aquel regime religiós papal, que concentra sus se totes los trons del cèl. La succession de Roma papala a Roma imperiala essent estada demostrada dins Dan 7, aicí, dins Dan 8, l'Esperit sauta suls sègles que los separan, e a partir del vèrs 10, pren tornarmai coma sa tòca, l'entitat papala, son enemic mortal favorit . e non sens causa. Car ela accedís a la religion crestiana dels ciutadans del reialme del cèl amassats per Jèsus Crist: " montèt a l'armada del cèl ." Aquò foguèt acomplit en 538 per lo decrèt imperiau de Justinian I, qu'ofriguèt a Vigili I l'autoritat religiosa e lo tròn papal dau Vatican. Mas armat d'aquel poder, agís contra los sants de Dieu, que perseguís al nom de la religion crestiana, coma o faràn sos successors istorics dempuèi gaireben 1260 ans (entre 538 e 1789-1793). Una precision istorica confirma l'exactitud d'aquela durada, en sabent que lo decrèt foguèt escrich en 533. Los 1260 ans doncas, dins aquel calcul, s'acabèron en 1793, l'annada que, dins la revolucionària " Terror ", l'abolicion de la glèisa romana foguèt decretat. " Faguèt tombar qualques unas de las estelas al sòl e las trepètèt ." L'imatge serà tornat prene dins Rev. 12:4 : " Sa coa escobèt un tèrç de las estelas del cèl e las lancèt sus tèrra ." Las claus son donadas dins la Bíblia. Per çò qu'es de las estelas , son dins Gen.1:15 : " Dieu las metèt dins lo firmament del cèl per donar de lum sus la tèrra " ; dins Gen. 15:5 son comparats a la posteritat d'Abram : " Agacha cap al cèl, e compta las estelas , se las pòdes comptar ;                              serà tanben vòstra posteritat ."   ; dins Dan.12:3 : " los que viran fòrça cap a la justícia brilharàn coma las estelas per totjorn e totjorn ." Lo mot " coa " prendrà una granda importància dins l'Apocalipsi de Jèsus Crist, doncas que simboliza e designa " lo profèta qu'ensenha de mentidas ", coma nos revela Isaïas 9:14, dobrissent aital nòstra compreneson del messatge codat divin. Lou regimen papau de Roma es dounc, au long di siècle de sa dominacioun e despièi soun óurigino, dirigi pèr de faus proufèto, segound lou sant e just jujamen revela pèr Diéu.         
Dins Dan. 8:11, Dieu acusa la papautat de se levar contra Jèsus Crist, lo sol " Rei dels governants ", coma o precisarà lo vèrs 25, tanben nomenat " Rei dels reis e Senhor dels senhors ", dins Rev. 17:14 ; 19:16. Legissèm : " S'exaltèt fins al capitani de l'òsta, e prenguèt son ofèrta quotidiana, e renversèt la basa de son santuari ." Aquesta traduccion diferís de las traduccions comunas, mas a lo meriti de respectar estrictament lo tèxte ebraïc original. E dins aquela forma lo messatge de Dieu pren coeréncia e precision. Lo tèrme « perpetual » concernís pas aicí « sacrifici », perque aquel mot es pas escrich dins lo tèxte ebrieu, sa preséncia es illicita e pas justificada ; de mai, destorba lo sens de la profecia. En efièch, la profecia cibla l'èra crestiana que, segon Dan.9:26, los sacrificis e las ofèrtas foguèron abolits. Aqueste tèrme « perpetual » concernís una proprietat exclusiva de Jèsus Crist qu'es son sacerdòci, es a dire, son poder d'intercessor en favor de sos sols elegits qu'identifica e selecciona. Ara, en s'apoderant d'aquela revendicacion, lo regim papal benesís los maudit e mauditz los benedits de Dieu qu'acusa falsament d'eretgia, en se plaçant coma un modèl de fe divina ; una revendicacion totalament contestada per Dieu dins sa revelacion profètica que l'acusa, dins Dan.7:25, de " formar lo dessenh per cambiar los tempses e la lei ." L'eresia es doncas dins l'òbra entièra del regim papal, lo rend aital indigne de suportar o de rendre quin jutjament religiós que siá. Lo perpetual es doncas, en acòrdi amb los ensenhaments d'Ebr 7:24, lo " sacerdòci immutable " de Jèsus Crist. Doncas, lo papisme pòt pas revendicar una transmission de son poder e autoritat de Dieu en Jèsus Crist ; podiá doncas pas que li lo panar illegalament amb totas las consequéncias qu'un tal panatòri aurà per el e los que sedusís. Aquelas consequéncias son reveladas dins Dan.7:11. Al darrièr jutjament patirà la " segonda mòrt, getada viva dins lo lac de fuòc e de sofre ", amb la quala el meteis a longtemps menaçat los monarcas e totes los òmes, per que lo servisson e lo cranhen : " Regardèri alara a causa de las paraulas arroganta que la còrna parlèt, e del temps que regardèri, l'animal foguèt tuat, e son còrs foguèt destruch, per èsser enterrat per fuòc ." A son torn, la Revelacion de l'Apocalipsi confirmarà aquela frasa del jutjament just del Dieu vertadièr indignat e frustrat, dins Rev. 17:16 ; 18:8 ; 19:20. Causiguèri de traduire coma, "                               e revertèt la basa de son santuari " pr'amor del caractèr esperital de las acusacions portadas contra lo regim papal." En fach, lo mot ebreu " mecon " pòt èsser revirat coma : luòc o basa . E dins aquel cas, es lo quite fondament del santuari esperital que se capvira. Aqueste tèrme « basa » concernís, segon Ef. 2:20-21, Jèsus Crist meteis, « pèira angulara principala », mas tanben, tota la fondacion apostolica comparada a un bastiment esperital, es a dire, un « santuari » possedit per Jèsus Crist, bastit per Dieu sus el. Lo supausat patrimòni de Sant Pèire es doncas contradit per Dieu meteis. Pel papisme, lo sol legat de Pèire es la continuacion de l'òbra de sos carrabins que lo crucifiquèron après son Mèstre divin. Son regim d'Inquisicion reprodusiguèt fidèlament lo modèl pagan inicial. Avent " cambiat los tempses e la lei " que Dieu aviá establit, aquel regim intolerant e crudèl, que qualques unes dels caps papals èran d'assassins, de criminals notoris, coma Alexandre VI Borgia e son filh Cesar, carrabin e cardinal, testimònia de la natura diabolica integrala de l'institucion papala catolica romana. De massacres enòrmes de personas pacificas foguèron descadenadas per aquela autoritat religiosa, per de conversions forçadas, jos pena de mòrt, e los òrdres religioses de las crosadas menadas contra los musulmans qu'ocupèron la tèrra d'Israèl ; una tèrra maudit per Dieu dempuèi l'an 70, ont los Romans venguèron destruire " la vila e la santetat ", en acòrdi amb çò qu'es anonciat dins Dan.9:26, en consequéncia del refús del Messias pels josieus. La « fondacion de son santuari » concernís totas las vertats doctrinalas recebudas pels apostòls que las transmetián a las generacions futuras a travèrs las escrituras de la novèla aliança ; lo segond dels " dos testimònis " de Dieu , segon Rev. 11:3. D'aquel testimòni mut, lo papisme a retengut sonque los noms dels eròis de la fe biblica qu'a adorat e servit en multituds per sas multituds de seguidors. La vertat segon Roma es enregistrada, en partida, dins son « missal » (lo guida de la messa), que remplaça los « dos testimònis » de Dieu ; los escriches de las ancianas e novèlas alianças que constituisson amassa la santa Bíblia que luchèt contra en tuant sos fidèls seguidors.                         
Lo vèrs 12 de Dan.8 nos revelarà perqué Dieu meteis foguèt forçat de levar aquela religion odiosa e detestabla. " L'armada foguèt liura amb lo quotidian a causa del pecat ." Alara las accions orriblas e abominablas d'aquel regim existiguèron, pel desir de Dieu, per fin de castigar lo " pecat " qu'es, segon 1 Joan 3:4, la transgression de la lei. E aquò's una accion ja atribuïbla a Roma mas dins sa fasa imperiala pagana, perque lo pecat tan grèu, que s'ameritava un tal castig, toquèt Dieu sus dos punts extrèmament sensibles : sa glòria coma Dieu lo creator e coma Venceire en Crist. Veirem dins Rev. 8:7-8, que l'establiment del regim papal, en 538, constituís lo segond castig, infligit per Dieu, e profetizat pel simbòl d'avertiment de la " segonda trompeta ". Un autre castig o precedís, acomplit per las invasions barbaras d'Euròpa qu'èran vengudas infidèlament crestianas. Aquelas accions s'estendant entre 395 e 476, la causa dels castigs infligits se tròba encara abans 395. Aital, la data del 7 de març de 321, es confirmada, sus la quala l'emperaire roman pagan, Constantin I , per qui la patz foguèt ofèrta als crestians de l'empèri, ordenat per lo decrèt de la practica del repaus del primièr abandonat jorn. Ara, aquel primièr jorn foguèt consacrat al culte pagan del solelh inconquistat deificat. Dieu patiguèt una dobla indignacion : la pèrda de son sabbat, memorial de son trabalh de creator e de sa victòria finala sus totes sos enemics, mas tanben, a sa plaça, l'extension de l'onor pagan donat lo primièr jorn, dins los quites rengs dels discípols de Jèsus Crist. Pauc de monde comprendràn l'importància de la fauta, perque cal s'avisar que Dieu es pas solament lo creator de la vida, es tanben lo creator e organizator del temps, e es sonque per aquel objectiu que creèt las estelas del cèl. Lo solelh apareis lo quatren jorn per marcar los jorns, la luna per marcar la nit, e lo solelh de nòu e las estelas per marcar los ans. Mas la setmana es pas marcada per las estelas, se basa unicament sus una decision sobeirana del Dieu creator. Representarà doncas lo signe de son autoritat e Dieu ne susvelharà.        
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Lutz lo sabbat
 
L'organizacion intèrna de la setmana es tanben l'expression de sa volontat divina e Dieu nos remembrarà aquò a son temps dins lo tèxte de son quatren comandament : “ Remembratz lo jorn de sabbat, per lo gardar sant. Avètz sièis jorns per far tota vòstra òbra, mas lo seten es lo jorn de YaHWéH vòstre Dieu en el farètz pas cap de trabalh, vos, ni vòstra femna, ni vòstres enfants, ni vòstres animals, ni l'estrangièr qu'es dins vòstras pòrtas, car YaHWéH faguèt lo cèl e la tèrra, la mar, e tot çò qu'es dins eles sièis jorns ; Doncas benesiguèt lo seten jorn e lo santifiquèt .    
Agachatz plan, dins aquesta citacion, es pas qu'una question dels nombres " sièis e sèt " ; lo mot sabbat es quitament pas mencionat. E dins sa forma “ seten ”, nombre ordinal, lo Creator Legislator insistís sus la posicion qu'aquel seten jorn ocupa. Perqué aquela insisténcia ? Vos donarai una rason de cambiar, se cal, vòstre vejaire d'aqueste comandament. Dieu volguèt renovelar l'òrdre del temps qu'establiguèt dempuèi la fondacion del mond. E s'insistís tant, es perque la setmana es bastida a l'imatge del temps complet de son projècte de salvament : 7000 ans o mai precisament, 6000 + 1000 ans. Per aver destorbat son plan de salvacion, en tustant la ròca d'Orèb dos còps, Moïses foguèt empachat d'intrar dins lo Canaan terrenal. Aquò èra la leiçon que Dieu voliá donar a prepaus de sa desobediéncia. Dempuèi 1843-44, lo repaus del primièr jorn a agut las meteissas consequéncias, mas aqueste còp empacha l'intrada dins lo Canaan celestial, la recompensa de la fe dels elegits ofèrta per la mòrt expiatòria de Jèsus Crist. Aquel jutjament divin tomba suls rebèls, perque, coma l'accion de Moïses, lo rèsta del primièr jorn es pas en acòrdi amb lo plan programat per Dieu. Los noms pòdon èsser cambiats sens gaire de consequéncia, mas lo caractèr dels nombres es lor immutabilitat. Pel Dieu Creator, que supervisa sa creacion, lo desvolopament progressiu del temps se debana a travèrs una succession de setmanas de sèt jorns. Immutablement, lo primièr jorn demorarà lo primièr jorn e lo " seten " demorarà lo " seten ". Cada jorn gardarà perpetualament la valor que Dieu li donèt, dempuèi lo començament. E la Genèsi nos ensenha, dins lo capítol 2, que lo seten jorn es l'objècte d'un destin especial : es " sanctificat " o mes a despart. Fins ara, l’umanitat es estada ignoranta de la causa vertadièra d’aquela valor especiala, mas uèi, en son nom, doni l’explicacion de Dieu. A sa lutz, la causida de Dieu ven clara e justificada : lo seten jorn profetiza lo seten millenari del projècte divin global de 7000 ans solars, que los darrièrs " mila ans " mencionats dins Rev. 20, veiràn los elegits de Jèsus Crist dintrar dins la jòia e la preséncia de lor Mèstre aimat. E aquela recompensa serà estada obtenguda gràcias a la victòria de Jèsus sul pecat e la mòrt. Lo sabbat santificat es pas pus sonque lo memorial de la creacion de Dieu de nòstre univèrs terrèstre, marca tanben cada setmana l'avançada cap a l'intrada dins lo reialme del cèl ont, segon Joan 14:2-3, Jèsus " prepara una plaça"                   " per sos elegits aimats." Vaquí una fòrça bona rason per l'aimar e l'onorar aquel sant seten jorn, quand ven marcar la fin de nòstras setmanas, al pòr del solelh, a la fin del 6en jorn .
D'ara enlà, quand legissètz o ausissètz las paraulas d'aquel quatren comandament, vos cal ausir darrièr las paraulas del tèxte, Dieu dire a l'èsser uman: " Avètz 6000 ans per produire las òbras de fe dels elegits, perque quand la fin d'aquel temps serà venguda, lo temps dels 1000 ans del seten millenari vos apartenrà pas pus ; serà solament estendut als elegits que son dintrats dins mon eternitat celestiala, per mejan de la fe vertadièra reconeguda per Jèsus Crist . ”      
Lo sabbat apareis aital coma un signe simbolic e profètic de la vida eternala reservada als redimits de la tèrra. Tanben, Jèsus l'imaginèt per " la pèrla de grand prètz " de sa parabòla citada dins Mat.13:45-46 : " Lo reialme del cèl es coma un mercadièr que cèrca de bèlas pèrlas. Trobet una perla de gran pretz ; e anèt e vendèt tot çò qu'aviá, e la crompèt .” Aqueste vèrs pòt recebre doas explicacions inversadas. L'expression " reialme del cèl " fa referéncia al plan de salvament de Dieu. En representant son projècte, Jèsus Crist se compara a un “ mercadièr ” de “ pèrlas ” que cèrca la pèrla , la mai polida, la mai perfiècha e doncas, la que comanda lo prètz mai naut. Per trobar aquela pèrla rara e doncas preciosa , Jèsus quitèt lo cèl e sa glòria e sus tèrra al prètz de sa mòrt terribla, rescatèt aquelas pèrlas esperitalas per que venguèsson sa proprietat per l'eternitat. Mas a l'invèrs, lo mercadièr es l'elegit qu'a set de l'absolut, de la perfeccion divina que serà la recompensa de la fe vertadièra. Aquí encara, per ganhar aquel prèmi de la vocacion celestiala, abandona las valors terrèstras vanas e injustas per se consacrar a rendre al Dieu Creator un culte que li es agradiu. Dins aquela version, la pèrla de grand prètz es la vida eternala ofèrta per Jèsus Crist a sos elegits a la prima de l'an 2030.            
Aquela pèrla de grand prètz pòt doncas pas que concernir la darrièra èra de l' adventisme ; aquel que sos darrièrs representants viuràn fins al retorn vertadièr de Jèsus Crist. Adounc, aquelo perlo de grand pret recampa lou sabbat, lou retour dóu Crist e la santeta dis darrié elegi. La perfeccion doctrinala trobada dins aquela darrièra èra dona als sants l'imatge de la pèrla . Lor experiéncia especifica d'intrar dins l'eternitat viva confirma aquela imatge de pèrla . E lor ligam al sabbat del seten jorn que sabon que profetiza lo seten millenari dona al sabbat e al seten millenari l'imatge d'una jòia preciosa unica a la quala se pòt pas comparar res levat una " pèrla de grand prètz ". Aquesta idèa apareisserà dins Rev. 21:21 : “ Las dotze pòrtas èran dotze pèrlas ; cada pòrta èra d'una sola pèrla . La plaça de la vila èra d'aur pur, coma de veire transparent . Aqueste vèrs met l'accent sus l'unicitat de l'estandard de sanctificacion requerit per Dieu, e al meteis temps , la sola recompensa d'obténer la vida eternala per lor dintrada dins lo sabbat del seten millenari a travèrs de " pòrtas " simbolicas que representan las pròvas de fe adventistas . Los darrièrs redempts son pas melhors qu'aqueles que los precediguèron. Es solament la vertat doctrinala que Dieu lor a fach conéisser que justifica lor imatge de pèrlas que succedís a aquela de pèiras preciosas talhadas . Dieu fa pas jamai d'excepcions per las personas , mas segon lo temps en question, s'es reservat lo drech de far d'excepcions a l'estandard de santetat requerit per obténer la salvacion. L'èra crestiana examinada concernís subretot lo temps marcat pel retorn del pecat religiosament oficializat dempuèi l'establiment del regim papal roman, es a dire, dempuèi 538. Tanben, los començaments de la Reforma son cobèrts per sa compassion e sa misericòrdia , e la transgression del sabbat foguèt pas imputada abans lo decrèt de Dan: 1844 , dempuèi lo 1884. una allusion subtila, la crompa de la pèrla es prepausada per Jèsus dins Rev. 3:18 : " Vos conselhi           de crompar de ieuaur provat dins lo fuòc, per que siás ric, e que siás vestit, e que la vergonha de ta nuditat apareguèsse pas per ungir tos uèlhs, per que pòscas veire .” Aquelas causas, que Jèsus ofrís a los que las mancan, constituisson los elements que donan a l'elegit son aparéncia simbolica de " pèrla " dins los uèlhs e lo jutjament del Senhor Jèsus Crist. La " pèrla " deu èsser " crompada " d'El, es pas obtenguda gratuitament. Lo prètz es aquel de l'autonegacion, la basa de la lucha de la fe. Dins l'òrdre respectiu, Jèsus prepausa de vendre una fe testada pel jutjament que dona a l'elegit sa riquesa esperitala ; sa justícia pura e inmaculada que cobrís la nuditat esperitala del pecaire perdonat ; l'ajuda de l'Esperit Sant que dobrís los uèlhs e l'intelligéncia de l'òme pecaire al plan revelat per Dieu dins sas santa Escrituras de la Bíblia.         
Dins lo temps dels 6000 ans de l’èra crestiana, Dieu esperèt fins a la fin d’aquel cicle terrèstre per far descobrir a sos darrièrs causits ​​la magnificéncia de son sant seten jorn o sabbat santificat per son repaus. Los elegits que comprenon son sens an ara totas las rasons de l'aimar e de l'onorar coma un don de Jèsus Crist. Per çò qu'es de los que l'agradan pas e lo combaton, an e auràn totas las rasons de l'odiar perque marcarà la fin de lor existéncia terrèstra animala.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Lo decrèt de Daniel 8:14
 
Dan.8:12 contunha, en disent , " Lo còrn botèt la vertat al sòl, e prosperèt dins çò que faguèt ." " Vertat " es, segon Psa. 119:142, " la lei ". Mas es tanben lo contrari absolut de la " mentida " que, segon Isa.9:14, caracteriza lo " faus profèta " papal pel tèrme " coa " que l'acusa dirèctament dins Rev.12:4. En fach, bota la vertat al sòl per installar sas " mentidas " religiosas a sa plaça. Las siás « entrepresas » podián pas que « capitar », doncas que Dieu meteis provoquèt son aparicion per castigar l'infidelitat crestiana practicada dempuèi lo 7 de març de 321 .                
Los vèrses 13 e 14 prendràn una importància vitala fins a la fin del mond. Dins lo vèrs 13, los sants se demandan la durada de l'extorsion del " quotidian " e aquela del " pecat devastator " duraràn ; causas que venèm d'identificar. Mas s'establissèm un pauc sus aquel " pecat devastator ". La devastacion en question es aquela de las anmas o de las vidas umanas. A la fin, l'umanitat entièra decimada daissarà, pendent los " mila ans " del seten millenari, la planeta Tèrra dins sa forma originala " sens forma e vuèja " que li meritarà, dins Rev. 9:2-11, 11:7, 17:8 e 20:1-3, lo nom " abyss " de Gen 2:2.            
Los « sants » se demandan tanben fins a quant de temps la « santetat e l'armada » crestianas seràn trepejadas ? ". Dins aquela scèna, aqueles « sants » se compòrtan coma fidèls servicials de Dieu, animats coma Daniel, qu'es donat coma exemple dins Dan 10:12, pel desir legitim « de comprene » lo projècte divin. Obtenon pels tres subjèctes pausats, sonque una responsa donada dins lo vèrs 14.            
Segon las correccions e melhoraments que Dieu m'a menat a far a partir del tèxte ebraïc original, la responsa donada es : " Fins al ser e al matin, dos mila tres cents, e la santetat serà justificada ." Es pas pus aquí, lo tèxte escur de la tradicion : " Fins a dos mila tres cents sers e matins e lo santuari serà purificat ." Es pas pus question de santuari mas de santetat ; de mai, lo vèrb " purificat " es remplaçat per " justificat ", e lo tresen cambiament concernís l'expression " matin de ser " qu'es en efièch al singular dins lo tèxte ebraïc. D'aquel biais, Dieu leva tota justificacion d'aqueles qu'ensajan de cambiar lo nombre total en lo divisant per dos, en pretendent separar los sers dels matins. Son apròchi es de presentar l'unitat de calcul lo " matin de ser " que definís un jorn de 24 oras dins Gen.1. Sonque alara l'Esperit revela lo nombre d'aquela unitat : « 2300 ». Lo nombre total de jorns profètics citats es aital protegit. Lo vèrbe « justificat » a coma raiç, en ebrieu, lo mot « justícia » « tsédèq ». La revirada que prepausi es doncas ela meteissa justificada. Puèi, una error concernent lo mot ebreu " qodesh " rend aquel tèrme per " santuari " qu'es en ebreu " miqdash ". Lo mot " sanctuari " es plan revirat dins lo vèrs 11 de Daniel 8, mas a pas de plaça dins los vèrses 13 e 14 ont l'Esperit utiliza lo mot " qodesh " que deuriá èsser revirat coma " santitat ".                                  
Quand sabèm que lo " pecat devastator " visa especificament l'abandon del sabbat, el meteis objècte d'una sanctificacion divina particulara , aquel mot " santetat " esclaira considerablament lo sens del messatge profètic. Dieu anóncia qu'a la fin del " 2300 ser e matin " mencionat, lo respècte del rèsta de son vertadièr " seten jorn " serà demandat per el, de tota persona que revendica la santetat e la " justícia eternala " obtenguda per Jèsus Crist. La fin del « pecat devastator » implica la renóncia al culte religiós del dimenge, l'ancian jorn del solelh, establit per Constantin I , l'emperaire pagan. Dieu restablís aital, a son torn, las nòrmas doctrinalas de salvacion que s'impausavan al temps dels apostòls. Aqueste tèrme " santetat " engloba sol totas las vertats doctrinalas dels fondaments de la fe crestiana. Avent coma modèl e origina l'ensenhament donat als josieus, la fe crestiana pòrta pas res de nòu, levat lo remplaçament dels sacrificis d'animals, per la sang versada per Jèsus Crist sul propiciatòri amagat dins una cauna sosterranha situada jos sos pès a Golgota, coma agradèt a nòstre Salvador de revelar e de mostrar, a son servicial, descobriguèt lo subjècte de Roy Roy en 2018. mot " santetat " es progressista e s'espandís sus lo temps d'una vida, mas dempuèi 2018, aquel temps es comptat e limitat, e uèi, en 2020, demòran pas que 9 ans per restablir totes sos aspèctes.            
Daniel 8:14 es un decrèt que tua l'alma, perque lo cambiament del jutjament de Dieu resulta dins la pèrda de l'ofèrta de salvacion de Crist per totes los crestians del dimenge catolic roman practicant. L'esperit de tradicion eretada causarà doncas la mòrt eternala de las multituds, que son lo mai sovent desconscientas de lor condemnacion per Dieu. Es aquí que la demostracion de l'amor de la vertat permet a Dieu de marcar " la diferéncia ", concernent lo destin qu'afecta " los que lo servisson e los que lo servisson pas (Mal. 3:18) ".    
Qualques esperits rebels voldràn contestar la quita idèa d'un cambiament atribuible a Dieu que declara el meteis : " Cambi pas ", dins Mal 3:6. Es alara que nos cal rendre compte que lo cambiament acomplit en 1843-44 consistís pas qu'a restablir un estandard original qu'èra estat dempuèi longtemps destorbat e transformat . Es per aquò que la benediccion dels elegits de la Reforma, imputada malgrat lors òbras imperfièchas, presenta un caractèr excepcional, que son aspècte doctrinal pòt pas èsser presentat coma lo modèl de la fe vertadièra. Aqueste jutjament particular pels primièrs reformators es tan excepcional que Dieu lo pren e lo revela dins Rev. 2:24 ont ditz als protestants, abans 1843, " Vos meti pas cap d'autra carga, sonque çò qu'avètz gardar fins que venga ."      
Lo " mal " ligat a l'intrada en vigor d'aqueste decrèt de Dan 8:14 es tan " grand " que Dieu o senhala en anonciant tres " grands mals " dins Rev. 8:13. E damb conseqüéncies tan grèus, ei urgent conéisher era data dera sua entrada en vigor. Aquò èra justament la preocupacion dels " sants " de Dan 8:13. La durada es ara revelada coma " 2300 jorns profètics " o 2300 ans solars reals, segon lo còde donat a Ezequièl, un profèta contemporanèu de Daniel (Ezeq.4:5-6). Aqueste capítol 8, que son tèma es de metre fin al " pecat " roman, trobarà los elements que li mancan dins Dan 9 ont, ailà tanben, serà question de " metre fin al pecat ", mas aqueste còp, al " pecat " original que causèt la pèrda de la vida eternala, dempuèi Adam e Èva. L'operacion serà basada sul ministèri terrenal del Messias Jèsus e sus l'ofèrta volontària de sa vida perfiècha, en redempcion dels pecats de sos elegits, e o vòli far clar, d'eles sols. Lo temps de sa venguda entre los òmes es fixat per la profecia dins los jorns profètics. Lo messatge concernís lo pòble josieu coma una prioritat vist qu'es en aliança amb Dieu. Balha al pòble josieu, per « metre fin al pecat », un periòde de « setanta setmanas » que representa 490 jorns-annadas realas. Mas indica tanben los mejans de datar lo punt de partença del calcul. " Dempuèi lo moment que la paraula sortiguèt que Jerusalèm deuriá èsser rebastida, fins als ungits, i a... (7 + 62 = 69 setmanas )." Tres reis pèrsas donèron aquela permission, mas sonque lo tresen, Artaxerxès I , l'a menada plenament segon Esdras 7:7. Son decrèt reial foguèt emesa a la prima de 458 avC. Lo tèrme de las 69 setmanas plaça lo començament del ministèri de Jèsus Crist dins l'an 26. Ciblant particularament los darrièrs " sèt ans " reservats a l'òbra de Jèsus, qu'establís, per sa mòrt expiatòria, las basas de la novèla aliança, l'Esperit presenta dins lo vèrs 27 de Dan.9, aquesta " setmana " de jorns-ans " dins la quala, lo sacrista, lo fa fice e l'ofèrta cessa " ; cosas offertas a Jhesu-Crist per l'expiacion dels peccats. Mas sa mòrt ven abans tot per " metre fin al pecat ". Cossí devèm comprene aquel messatge ? Dieu ofrís una demostracion de son amor que capturarà los còrs de sos elegits que, en retorn de l'amor e de la gratitud, lucharàn amb son ajuda contra lo pecat. 1 Joan 3:6 confirma, en disent : “                                Qui perman en lui non fai peccat ; qui peca non l'a vist ni conegut .” E renfòrça son messatge amb fòrça autras citacions.  
Al nivèl doctrinal, la novèla aliança bastida per Jèsus Crist remplaça pas que l'anciana. Atal, las doas alianças se pausan sus la meteissa basa profètica revelada dins Dan.9:25. La data – 458 pòt doncas servir de basa per calcular las 70 setmanas fixadas pel pòble josieu, mas tanben per aquela dels 2300 jorns-ans reals de Dan.8:14 que concernisson la fe crestiana. Mercé a aquela data precisa, podèm establir la mòrt del Messias l'an 30 e l'intrada en vigor del decret de Dan 8:14 l'an 1843 . Los dos messatges venon a " metre fin al pecat " amb de consequéncias eternalas e mortalas per los que testardament ignoran siá fins que la mòrt los tuste, siá après la fin del temps de gràcia collectiva e individuala que precedirà lo retorn gloriós de Jèsus Crist. Fins a aquel punt final, la vida permet de conversions sincèras que permeton l'accès a l'estatut de l'elegit.   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
P reparacion per l'Apocalipsi
 
L'escritura del libre es entièrament facha per Dieu. Es el que causís los mots e dins Rev. 22 :18-19, avertís los traductors e escrivans que seràn responsables de transmetre o de transcriure l'istòria originala , de generacion en generacion , que lo mendre cambiament dins los mots los farà pèrdre lor salvacion. Doncas avèm aicí una òbra fòrça especiala de fòrça nauta santetat. Lo pòdi comparar a un " puzzle " gigant que son montatge poiriá pas èsser completat se quitament la mendra pèça originala èra modificada. L'òbra es doncas divinament colossala e segon sa natura, tot çò que Dieu i ditz es verai, mas verai per la culminacion de son projècte salvador ; perque s'adreiça a aquela profecia a sos “ servicials ” , mai precisament, “ sos esclaus ” , de la fin del mond. La profecia serà interpretabla sonque quand los elements profetizats son a mand de se complir o, per la màger part , complits.       
La durada del temps total que lo projècte de salvament divin deviá durar es estada totjorn ignorada pels òmes. D'aquesta manièra, en tot temps, lo servidor de Dieu poiriá esperar de testimoniar la fin del mond, e Paul ne testimònia per sas paraulas : " Aquò disi, fraires, que lo temps es cort ; D'ara enlà, los qu'an de femnas sián coma se n'avián pas, e los que ploran coma se ploran pas, e los que se regaudisson coma se se regaudisson pas, e los que crompan coma se avián pas de possessions, e los qu'utilizan lo mond coma se l'utilizavan pas, car la forma d'aquel mond es a passar (1 Cor . 7:3-29) .     
 Avèm, sus Paul, l'avantatge de nos retrobar dins aquel temps ont Dieu va metre fin a sa seleccion d'elegits eternals. E uèi, son conselh inspirat deuriá èsser implementat pels vertadièrament causits ​​de nòstre temps de fin. Lo mond passarà, e solament la vida eternala dels elegits contunharà. Tanben, las paraulas de Dieu en Crist, " Veni lèu ", dins Rev. 1:3, son vertadièras, perfièchament justificadas e adaptadas per aquel nòstre temps final ; nòu ans après son retorn , al moment d'escriure aquel tèxte .   
Vegèrem dins Dan 7:25 que Roma aviá un dessenh per " cambiar los tempses e la lei " de Dieu. La compreneson dels mistèris de l'Apocalipsi de Jèsus Crist , donada a l'apostòl Joan detengut sus l'illa de Patmos , es essencialament basada sus la coneissença del temps vertadièr establit per Dieu. Lo subjècte del temps es doncas fondamental per comprene l'Apocalipsi, que Dieu estructura sus aquela nocion de temps. Jogarà doncas sus l’imprecision d’aquelas donadas per que lo libre conserve son caractèr misteriós, inofensiu que li permetrà de traversar los 20 sègles de nòstra èra sens èsser destruch per las entitats acusadas e denonciadas. Los tempses cambiats , e mai que mai lo calendièr establit per Roma sus una data falsa ligada a la naissença de Jèsus, an pas permés als elegits d'èsser enganats quand interpretan de profecias divinas ; Aquò es perque Dieu presenta dins sas profecias, de duradas que lor començament e lor fin son basadas sus d'accions istoricas aisidament identificablas e datadas pels istorians especialistas.   
Mas dins l'Apocalipsi, la nocion de temps es primordiala , perque tota l'estructura del libre es basada sus ela. Doncas, en consequéncia, sa compreneson dependiá de l'interpretacion corrècta del sabbat requerit e restaurat per Dieu en 1844. Mon ministèri , començat en 1980 , aviá per tòca de revelar l'importància del ròtle profètic del sabbat , que profetiza lo grand rèsta del seten millenari, de Dieu e de son elegit, lo Rev. Segon 2 Pèire 3:8, " un jorn es coma mil ans, e mil ans coma un jorn ," lo ligam establit entre l'imatge dels sèt jorns de creacion revelat dins Gen. 1 e 2 e los sèt mila ans del temps global del projècte divin, sol rendèt possibla ma compreneson de l'assemblada de l'estructura del libre. Amb aquela coneissença, la profecia ven clara e liura, pèrla per pèrla, totes sos secrets.
Atal, la profecia pren vida e eficacitat sonque se lo messatge pòt èsser ligat a una data de l'istòria de l'èra crestiana. Es çò que l'inspiracion de l'Esperit Sant de Dieu en Jèsus Crist m'a permés d' aténher. Alara, pòdi declarar aquel " libre pichon, dobèrt ", en confirmant la realizacion del projècte divin anonciat dins Rev. 5:5 e 10:2.  
 
En tèrmes de son arquitectura, la vision de l'Apocalipsi cobrís lo temps de l'èra crestiana entre la fin de l'èra apostolica, a l'entorn de 94 , e la fin del seten millenari que seguís lo retorn final de Jèsus Crist en 2030 . Parteja doncas amb los capítols 2, 7, 8, 9, 11 e 12 de Daniel la vista generala de l'èra crestiana. Pels crestians, la leiçon principala obtenguda de l'estudi d'aqueste libre es la data fondamentala de la prima de 1843 establida per Dan 8:14 , mas tanben de l'auton de 1844 que s'acabèt l'espròva de fe. Foguèt tornarmai a partir de la davalada de 1844 que Dieu pausèt las basas de la fe adventista del seten jorn . Aquelas doas datas son tan importantas que Dieu las utilizarà per estructurar sa vision de l'Apocalipsi. Per comprene la valor d'aquelas doas datas de barradura, cal ligar 1843 al començament d'una pròva de fe dins la paraula profètica. Las primièras victimas esperitalas tombèron a partir d'aquela data a travèrs lor refús mespresós de la primièra anóncia adventista de William Miller. Mas lo temps del procès lor ofrís una segonda escasença amb sa segonda anóncia del retorn de Jèsus pel 22 d'octòbre de 1844. Lo 23 d'octòbre lo procès s'acaba e lo jutjament de Dieu pòt aital èsser formulat e revelat. L'espròva collectiva es acabada, mas la conversion individuala es encara possibla. De mai, de fach, totes los adventistas observan lo repaus roman del dimenge, qu'es pas encara identificat coma un pecat. E lo sabbat es gradualament adoptat pels adventistas individualament, sens que son ròtle màger siá realizat per totes los adventistas. Aquel rasonament me mena a favorizar la data de la prima de 1843 per la fin de la falsa fe protestanta e la data d' automne del 23 d'octòbre de 1844 pel començament de l'adventisme benesit per Dieu Ja, demest los Ebrèus, la prima e l'automne èran ligadas en donant luòc a de fèstas que se celebravan de manièra contraria ; la justícia etèrna de l' " anhèl " tuat a la prima " Pasca " , d'un costat, e la fin del pecat de la " cabra " tuada per " lo jorn de l'expiacion".           « pecats, d'automne, d'autra part. Las doas fèstas religiosas trobèron lor compliment dins la Pasca de l'an 30 que lo Messias Jèsus donèt sa vida. La prima de 1843 e lo 22 d'octòbre de 1844 son aital tanben ligats per significacion vist que l'objectiu de l'espròva de fe es en efièch de " metre fin al pecat " segon Dan.7:24 ; aquò que constituís la practica odiosa del repaus setmanièr lo primièr jorn, del temps que Dieu l'ordenèt pel seten que santifiquèt quitament per aquel usatge , a partir de la fin de la primièra setmana de la creacion terrèstra ; en 2021, 5991 ans abans nosautres .    
Podèm tanben favorizar la data del decrèt de Daniel 8:14 que definís la data de la prima de 1843. Per justificar aquela causida, cal considerar qu'aquel moment talha totas las relacions establidas fins alara entre Dieu e sas creaturas ; Dieu que , dempuèi aquela data , a entrepres una seleccion finala basada sus doas anóncias adventistas successivas . A partir de la prima de 1843 , lo sabbat èra requerit, mas Dieu lo donariá pas que als venceires de l'espròva a partir de la davalada de 1844, coma un signe benesit e santificat qu'apertenián a El , en acòrdi amb l'ensenhament biblic d'Ezeq 20:12-20 , coma o avèm vist abans . 
Dins aquel libre, lo capítol 5 es destinat a nos remembrar que , sens la victòria pagada tan car per Jèsus Crist, " l'Agnelon de Dieu " , tota ajuda divina, tota lutz revelada serián estadas impossiblas, e doncas, cap d'alma umana auriá pas pogut èsser salvada. Sa lutz profètica salva sos elegits tant coma sa crucifixion acceptada volontàriament. La fe dins son sacrifici nos imputa sa " justícia eternala " segon Dan 7:24 , mas sa Revelacion esclaira nòstre camin e nos mòstra las trapèlas esperitalas mesas pel diable , per nos far partejar son destin terrible. Dins aquel cas, la salvacion pren una forma concrèta.    
Vaquí un exemple d'aquelas trapèlas subtilas. La Bíblia es justament considerada e considerada coma la Paraula escricha de Dieu. Pasmens, aquel mot foguèt escrich per d'òmes immergits dins lo contèxte de lor temps. Ara, se Dieu càmbia pas, son enemic lo diable, Satan, càmbia oportunament son estrategia e son comportament cap als causits ​​de Dieu , amb lo temps . Es per aquò que lo diable agissent coma un " drac " imatge de sa guèrra de persecucion dobèrta , dins son temps, mas sonque per aquel temps , Joan poguèt declarar dins 1 Joan 4:1 a 3 : " Aimats, cresètz pas tot esperit; mas testa li esperit si son de dio : car moti fals propheta son issi al mont . Conoisses l'esperit de dio : tot esperit que confessa que yesus xrist es uengut en carn es de dio . e tot esperit que non confessa Jhesus non es de Dieu, e aquest es l'esperit de l'anticrist, lo qual avètz ausit que ven e es ara ja dins lo mond. " Dins sos mots , Joan precisa " venir en carn " sonque per identificar lo Crist de son testimoniatge ocular. Mas sa declaracion " tot esperit que confessa que Jèsus Crist es vengut en carn es de Dieu " a perdut sa valor dempuèi que la religion crestiana tombèt dins l'apostasia e lo pecat tre lo 7 de març de 321, en abandonant la practica del sabbat vertadièr del vertadièr seten jorn santificat per Dieu. La practica del pecat a, fins a 1843, redusit la valor de " confessar Jèsus Crist vengut en carn " e dempuèi aquela meteissa data, n'a levat tota valor ; los darrièrs enemics de Jèsus Crist revendican son « nom » coma o anoncièt dins Mat. 7:21 a 23 : « Pas totes los que me dison, Senhor, Senhor, dintraràn dins lo reialme del cèl, mas aquel que fa la volontat de mon Paire qu'es al cèl. Molts diran a mi en aquell dia: Senyor, Senyor, non profetizam en lo teu nom ? Avem pas caçat los demonis al teo nom ? E nos non fait moti miracles al teo nom ? Alara lor dirai clarament, ' Vos coneguèri pas jamai ; “ Jamai conegut ” !                      Aquestes " miracles " foguèron doncas realizats pel diable e sos demònis.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
L'Apocalipsi en resumit
 
Dins lo prològ del capítol 1, lo començament de sa gloriosa Revelacion , l'Esperit nos presenta lo menut de la fèsta preparat. I trobam lo tèma de l'anóncia del retorn gloriós de Jèsus Crist, organizat ja en 1843 e 1844, per testar la fe universala e subretot americana protestanta ; Aqueste tèma es omnipresent : vèrs 3, Car lo temps es pròche ; vèrs 7, vaquí que ven amb las nívols... ; vèrs 10, èri dins l'Esperit lo jorn del Senhor, e ausiguèri darrièr ieu una votz fòrta coma lo bruch d'una trompeta . Transportat per l'Esperit, Joan se tròba lo jorn del retorn gloriós de Jèsus , lo Jorn del Senhor , " un jorn grand e espaventós " segon Mal 4:5 , e a darrièr el lo passat istoric de l'èra crestiana presentat jol simbòl de sèt noms manlevats de sèt vilas d'Asia (Turquia actuala). Puèi, coma dins Daniel, los tres tèmas de letras, de sagèls e de trompetas cobriràn tota l'èra crestiana en parallèl, mas cadun d'eles es devesit en dos capítols. Un estudi detalhat revelarà qu'aquela division es facha a la data fondamentala de 1843 establida dins Dan.8:14. Dins cada tèma , de messatges adaptats als estandards esperitals establits dins Daniel, per las èras cibladas, venon marcar 7 moments del temps cobèrt ; 7, lo nombre de sanctificacion divina que servís de son " sagèl " e que serà lo tèma de l'Apo.7 .          
L'explicacion seguenta foguèt pas jamai renduda eficaça perque la nocion de temps es revelada sonque pel sens dels noms de las " sèt glèisas " mencionadas dins lo primièr capítol. Dins lo tèma de las letras, dempuèi Rev. 2 e 3, trobam pas cap de precision dins la forma : " lo primièr angel, lo segond angel... etc." » ; coma serà lo cas amb " los sagèls, las trompetas e las sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu " . D'aquel biais d'unes an pogut creire que los messatges èran adreçats , vertadièrament e literalament , als crestians que vivián dins aquelas vilas de l'antica Cappadòcia, dins la Turquia actuala. L'òrdre que la profecia presenta aqueles noms de vilas seguís cronologicament l'òrdre que los eveniments istorics religioses se compliguèron al cors de l'èra crestiana. E es segon las revelacions ja obtengudas pel libre de Daniel , que Dieu definís lo caractèr que dona a cada epòca pel sens del nom de sa vila. Successivament, l'òrdre revelat es traduch coma seguís :          
1- Efès : significacion : lançament (aquela de l’ Assemblada o santuari de Dieu).  
2- Esmirna : significacion : mirra ( odor agradiu e embalsamament dels mòrts per Dieu ; persecucions romanas dels elegits fidèls entre 303 e 313).     
3- Pèrgam : significacion : adultèri (dempuèi l’abandon del sabbat, lo 7 de març de 321. En 538, lo regim papal establit oficializava religiosament lo rèsta del primièr jorn renomenat dimenge).  
4- Tiatira : significacion : abominacion e sofrença mortala (designa l'èra de la Reforma protestanta que denoncièt dobèrtament la natura diabolica de la fe catolica ; èra pertocant lo sègle XVI ont gràcias a l'impression mecanica , la dispersion de la Bíblia foguèt encoratjada).   
5- Sardis : significats dobles e contraris : pèira convulsiva e preciosa. (Revèla lo jutjament que Dieu passa sus l'espròva de fe de 1843-1844 : la significacion convulsiva concernís la fe protestanta rebutada : « Sètz mòrt » , e la pèira preciosa designa los elegits que son victoriós sus l'espròva : « caminaràn amb ieu en vestits blancs perque ne son dignes » .           
6- Filadèlfia : significacion : Amor fraire (las pèiras preciosas de Sardis son estadas amassadas dins l'institucion adventista del seten jorn dempuèi 1863 ; lo messatge es premiat per l'annada 1873 definida per Dan.12:12. Benedicha a aquel moment, es pasmens avertida contra lo risc d' aver presa " sa corona ").     
7- Laodicea : significacion : gents jutjats : " ni freg ni caud mas tièd " (es Filadèlfia qu'a " sa corona presa " : " Sètz miserable, miserable, paure, cèc, e nus ". L'institucion aviá pas imaginat que seriá testada e ensajada , entre 1980 e 1944 , çò qu'èra a l'espròva ned lor benediccion divina a sos pionièrs de 1844 : en 1994, l'institucion tombèt , mas lo messatge contunhèt a travèrs d'adventistas escampilhats que Dieu identifiquèt e seleccionèt per lor amor per sa lutz profètica revelada , e per la natura doça e somissiva que caracteriza los vertadièrs discípols de Jèsus Crist dins totas las èras ).           
" Dins la continuacion " del temps terrèstre que s'acabèt amb lo retorn gloriós de Crist Dieu, Apo 4 illustrarà pel simbòl de " 24 tròns ", una scèna del jutjament celèst ( dins lo cèl ) ont Dieu amassarà sos elegits per que jutgen los mòrts marrits . Amassa amb Rev. 20, aquel capítol cobrís los " mila ans " del seten millenari. Esclariment : perqué 24, e pas 12, tròns ? A causa de la division de l'èra crestiana en doas partidas sus las datas 1843-1844 del començament e de la fin de la pròva de fe de l'epòca.        
Puèi, coma un costat important, Rev. 5 metrà en evidéncia l'importància de comprene lo libre de las profecias ; que serà possibla sonque per la victòria obtenguda per nòstre divin Senhor e Salvador Jèsus Crist. 
L'epòca de l'èra crestiana serà revisada tornarmai dins Rev. 6 e 7 jos l'agach d'un tèma novèl ; aquela dels “ sèt sagèls ”. Los sièis primièrs presentaràn los actors principals mes en scèna e los signes dels tempses que caracterizan las doas partidas de la division de l'èra crestiana : fins a 1844, per Apo.6 ; e a partir de 1844, per Apo.7.     
Puèi ven lo tèma de las " trompetas " que simbolizan de castigs d'avertiment pels sièis primièrs de Rev. 8 e 9, e de castig definitiu, per " la setena trompeta ", totjorn mesa a despart, dins Rev. 11:15 a 19.    
Darrièr Apo.9, Apo.10 visa lo temps de la fin del mond , en evocant la situacion esperitala dels dos grands enemics de Jèsus Crist que pretendon èsser sos seguidors : la fe catolica e la fe protestanta , rejonchas per l'adventisme oficial qu'es tombat dempuèi 1994. Lo capítol 10 barra la primièra partida dels libres dels libres. Mas de tèmas principals importants seràn abordats e desvolopats dins los capítols que seguisson. 
Aital Apo.11 reprenerà la vista generala de l'èra crestiana e desvoloparà , subretot , lo ròtle important de la Revolucion Francesa , que son ateïsme nacional establit es utilizat per Dieu, jol nom simbolic de « la bèstia que s'enauça de l'abisme », per destruire lo poder del regim catolic de « la bèstia que s'enauça de la mar », en Apo.13. La patz religiosa universala, mencionada dins Rev. 7, serà aital obtenguda e notada en 1844. Puèi, prenent aquel regim revolucionari coma una imatge de l' imminenta Tresena Guèrra Mondiala o " 6ena trompeta " de Rev. 9:13, que constituís lo vertadièr " segond ai " per l'anóncia de la Rev. , qu'es acomplit per lo retorn en glòria de Jèsus Crist, es presentat.          
Dins Rev. 12 l'Esperit nos dona una autra vista generala de l'èra crestiana . Completa sas informacions, particularament sus la situacion del diable e de sos partisans angelics . Nos ensenha qu'après sa victòria sus la crotz, dins lo nom celestial de Miquèl  ja mencionat dins Dan 10:13, 12:1, lo nom que portèt dins lo cèl abans son encarnacion umana en Jèsus, nòstre Senhor netegèt lo cèl de lor preséncia marrida e perdèron per totjorn l'accès a las dimensions celestialas creadas per Dieu. Vaquí de bonas novèlas ! La victòria de Jèsus aguèt de consequéncias celestialas urosas per nòstres fraires celestials desliurats de las temptacions e de las pensadas dels demònis. Dempuèi aquela expulsion, son estats confinats a nòstra dimension terrèstra , ont seràn tuats amb los enemics terrèstres de Dieu , en 2030 al retorn gloriós de Crist Dieu . Dins aquela vista generala, l'Esperit descriu las successions del " drac " e de la " sèrp " que designan , respectivament , las doas estrategias del combat del diable : la guèrra dubèrta , de la Roma imperiala o papala denonciada , e la seduccion religiosa enganaira de la papautat romana del Vatican , desmascarada, gaireben umanista . Dins d'imatges subtils manlevats de las experiéncias dels Ebrèus, " la tèrra dobrís sa boca " per engolir l'agression papala de las ligas catolicas. Coma venèm de veire, lo trabalh serà menat pels atèus revolucionaris franceses. Mas serà tanben començat per las tropas protestantas d’un crestianisme faus, agressiu, bellic. La vista generala s'acabarà amb una evocacion del " rèsta de la posteritat de las femnas ". L'Esperit dona alara sa definicion dels vertadièrs sants del temps final : " Aquí es la paciéncia dels sants, que gardan los comandaments de Dieu e tenon lo testimoniatge de Jèsus ." L' Esperit designa dins aqueles tèrmes los que, coma ieu, s'agarran a sa Revelacion profètica e la daissan pas èsser arrancada per degun , en amassant fins a la fin las pèrlas donadas pel cèl .               
Lo capítol 13 introduch los dos enemics religioses agressius que son portaires de la fe crestiana. A aqueste respècte, las representa coma doas " bèstias ", que la segonda emergiguèt de la primièra, coma o suggerís la relacion entre los mots " mar e tèrra " dins l'istòria de la Genèsi que las definisson dins aquel capítol 13. La primièra agiguèt abans 1844 e la segonda apareisserà pas que dins la darrièra annada del temps terrenal , marcant aital la fin del temps de gràcia ofèrta a las gràcias umanas. Aquelas doas " bèstias " son, per la primièra, catolicas, la glèisa maire, e per la segonda, las glèisas reformadas protestantas que ne sortiguèron, sas filhas.      
Cobrissent pas que la segonda partida de l'èra crestiana dempuèi 1844, lo Rev. 14 evòca los tres messatges de las vertats adventistas del seten jorn sus de tèrmes eternals : la glòria de Dieu que demanda la restauracion de la practica de son sabbat sant, sa condemnacion del catolicisme roman, e sa condemnacion del protestant que lo marca coma un dimenge diabolic e " " ity de Roma imperiala e papala. Quand lo temps de la mission preparatòria s'acabarà, successivament, amb la retirada dels sants causits, imatges per " la culhida ", e la destruccion dels mèstres rebels e de totes los increduls, accions imatgedas per " la vendemia ", la tèrra vendrà de nòu l' "abisme " del primièr jorn de creacion, privada de totas las formas de vida terrèstra. Mantendrà viu, pasmens, pendent " mila ans " un abitant causit, Satan, lo diable meteis, en esperant sa destruccion al Jutjament Darrièr amb totes los autres òmes e angèls rebels .            
Rev. 15 se centra sul moment de la fin de la probacion.
Rev. 16 revela " las sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu " que tustan, après la fin de la probacion, los darrièrs rebels incréduls que venon de mai en mai agressius, al punt de decretar la mòrt dels observators del sabbat divin just abans la setena plaga.  
Rev. 17 es entièrament consacrat a l'identificacion de la " granda puta " nomenada " Babilònia la Granda ". Es dins aqueles tèrmes que l'Esperit designa la " granda vila " imperiala e papala , Roma. Lo jutjament de Dieu sus ela es aital clarament revelat. Lo capítol anoncia tanben son futur jutjament e sa destruccion per fuòc, perque l'Agnelon e sos fidèls elegits lo venceràn.      
Rev. 18 cibla lo temps de la " vintage " o castig de " Babilònia la Granda ".    
Rev. 19 representa lo retorn gloriós de Jèsus Crist e son afrontament amb las fòrças rebelas terrèstras espaurugadas.
Rev. 20 cibla lo temps dels mila ans del seten millenari viscut fòrça diferentament, al cèl pels elegits, e sus la tèrra desolada, en isolament per Satan. A la fin dels mila ans, Dieu organizarà lo darrièr jutjament : l'aniquilacion per fuòc terrèstre celèst e sosterranh de totes los rebèls umans terrenals e angelics celèstes. 
Rev. 21 representa la glòria de l' Assemblada formada per l'amassada dels elegits redimits per la sang de Jèsus Crist. La perfeccion dels causits ​​es illustrada per de comparasons amb çò que la tèrra ofrís lo mai preciós als uèlhs dels òmes : aur, argent, pèrlas e pèiras preciosas. 
Rev. 22 evòca en imatge lo retorn a l'Edèn perdut, trobat e installat per l'eternitat sus la tèrra del pecat regenerat e transformat per venir lo tròn universal de l'unic e sol grand Dieu, creator, legislator e redemptor que domina sus totes sos univèrs amb sos redempts terrenals.
Aquí s'acaba aquela vista generala rapida del libre de l'Apocalípsis, un estudi detalhat que ne confirmarà e ne refortirà çò que ven de dire.
Apondi aquela explicacion fòrça esperitala que revèla lo rasonament amagat de la pensada de Dieu. Liura de messatges insospitats a travèrs d'allusions subtilas que la Bíblia nos esclairarà. En seguint, dins la construccion de l'Apocalipsi, los meteisses procediments qu'utilizèt per la construccion de sas revelacions donadas a Daniel, Dieu confirma qu'el « càmbia pas » e que serà « eternalament lo meteis » . Tanben, trobèri dins l'Apocalipsi lo meteis metòde de metre en parallèl tres tèmas que son las " letras a las Assembladas ", los " sagèls " e las " trompetas ". Segon Apo.5, ont l'Apocalipsi es illustrada per un libre barrat per " sèt sagèls ", sonque la dobertura del " seten sagèl " autorizarà l'accès a las pròvas que confirmaràn dins los capítols 8 a 22 , las interpretacions e las sospièchas susvelhadas per l'estudi dels capítols 1 a 6. Lo capítol 7 es doncas clau per dintrar dins la compreneson de las miás revelacions reveladas. E vos estonatz pas, perque son tèma es justament lo sabbat, qu'a fach tota la diferéncia entre la santetat vertadièra e la faussa dempuèi 1843. Trobam doncas dins l'Apo 7, la granda vertat qu'embrolhèt la religion protestanta a la prima de 1843. L'Apocalipsi confirmarà pas qu'aquela revelacion fondamentala a Daniel. Mas , per l' adventisme , qu'emergiguèt victoriós a aquela data , l'Apocalipsi revelarà per 1994 , una pròva que l'endevinarà a son torn . Aquesta novèla lutz farà , un còp de mai , " de nòu, " " la diferéncia entre los que servisson Dieu e los que Lo servisson pas " , o mai.                  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Segonda partida : L'estudi detalhat de l'Apocalipsi 
 
 
Revelacion 1 : Pròleg – Lo retorn de Crist – 
lo tèma adventista
 
 
La presentacion
Vers 1 : “ La Revelacion de Jèsus Crist, que Dieu li donèt, per mostrar a sos servidors de causas que devon arribar lèu : e o mandèt e o significèt per son angel a son servidor Joan , … ”    
Joan, l'apostòl que Jèsus aimava, es lo depaus d'aquela Revelacion divina qu'obten del Paire al nom de Jèsus Crist . Joan, en ebreu " Yohan ", vòl dire : Dieu a donat ; e es tanben mon prenom. Jèsus diguèt pas : « Qui n'a, ne serà donat mai » ? Aqueste messatge es " donat " per " Dieu " lo Paire, doncas amb un contengut illimitat. Car dempuèi sa resurreccion, Jèsus Crist a représ sos atributs divins, e es coma un Paire celestial que pòt, dempuèi lo cèl, agir en favor de sos servicials o mai precisament de sos " esclaus " . Coma ditz lo dich, " avertit es prearmat ." Dieu es d'aquela opinion e o pròva en mandant a sos servicials de revelacions a prepaus de l'avenir. L' expression " que deu arribar rapidament " pòt semblar estonanta quand sabèm que lo messatge foguèt donat en 94 après JC e que sèm ara en 2020-2021 , lo moment que foguèt escrich aquel document. Mas en descobrissent sos messatges , comprendrem qu'aquò " promptament " pren un sens literal, perque lors destinataris seràn contemporanèus amb lo retorn gloriós de Jèsus Crist. Aqueste tèma serà omnipresent dins l'Apocalípsis , perque l'Apocalípsis s'adreiça als darrièrs " Adventistas " seleccionats per Dieu , per la fe demostrada dins una pròva finala bastida sus las donadas de Rev. 9 :1 a 12 , que tractan del tèma de la " cinquena trompeta " . Dins aqueste capítol , los vèrses 5 e 10 citan un periòde profètic de " cinc meses " qu'es estat mal interpretat fins ara. Dins mon estudi del subjècte, aquela durada a determinat una novèla data supausada anonciar lo retorn de Jèsus per 1994 , la vertadièra annada 2000 de la vertadièra naissença de Crist . Aquela pròva de fe a embrolhat, pel darrièr còp, l'adventisme oficial, qu'èra vengut tièd e formalista, e que se preparava a dintrar dins un pacte amb los que Dieu revela èsser sos enemics dins son Apocalipsi.                           . Dempuèi 2018, coneissi la data del retorn vertadièr de Jèsus Crist e es pas basat sus cap de donadas de las profecias de Daniel e de l'Apocalípsis , que lors duradas numericas son estadas totas complidas en complissent lor ròtle de cribratge als moments fixats. Lo vertadièr retorn de Jèsus pòt èsser comprés del compte rendut de la Gènesi, en cresent que los sèt jorns de nòstras setmanas son bastits sus l'imatge dels 7 000 ans del projècte entièr concebut per Dieu , per eliminar lo pecat e los pecaires , e per portar dins son eternitat sos elegits aimats seleccionats pendent los primièrs 6 000 ans. Coma las proporcions del santuari o tabernacle ebreu , lo temps de 6000 ans es compausat de tres tèrces de 2000 ans. Lou coumençamen dóu darrié terço fuguè marca, lou 3 d abriéu 30, pèr la mort expiatòrio de noste Salvaire Jèsu Crist. Un calendièr josieu confirma aquela data. Son retorn es doncas fixat per la prima de 2030, o 2000 ans mai tard. En sabent que lo retorn de Crist es davant nosautres , tan pròche, lo mot " promptament " dins las paraulas de Jèsus es perfièchament justificat. Atal, e mai se demorèt conegut e legit al cors dels sègles, lo libre de l'Apocalípsis demorèt barrat, gelat , sagelat, fins al temps de la fin, çò que concernís nòstra generacion.     
Vers 2 : “ ... que donèt testimòni de la paraula de Dieu, e del testimoniatge de Jèsus Crist, e de totas las causas que vegèt . ”    
Joan atesta que recebèt sa vision de Dieu. Una vision que constituís lo testimoniatge de Jèsus Crist que Rev. 19:10 definís coma " l'esperit de la profecia " . Lo messatge es basat sus d'imatges " vistes " e de mots ausits. Joan foguèt arrancat de las contingéncias terrèstras per l'Esperit de Dieu que li revelèt en imatges los grands tèmas de l'istòria religiosa de l' èra crestiana ; s'acabarà amb son retorn gloriós e temible per sos enemics.     
Vers 3 : “ Benedit es aquel que legis e los qu'ausisson las paraulas d'aquela profecia, e gardan aquelas causas qu'i son escrichas ! Car lo temps es prop . »    
Preni per ieu la part qu'es la miá, la beatitud per " lo que legís " los mots de la profecia, perque lo Senhor balha al vèrb legit un sens logic precís. Explica aquò dins Isa.29:11-12 : “ Tota la revelacion es per vos coma las paraulas d'un libre sagelat, que son liuradas a un òme que sap legir, en disent: Legissètz aquò! Et ell respon: Non puesc, quar es segellat; o coma un libre donat a un òme que sap pas legir, en disent: Legissètz aquò! E qual respond: Sabi pas legir ." Lo vèrs 13 , que seguís , revela la causa d'aquela incapacitat : " Lo Senhor diguèt: Quand aquel pòble s'apròcha de ieu, m'onora amb sa boca e amb sos labèls; mas son còr es luènh de ieu, e sa paur de ieu es pas qu'un precèpte de la tradicion umana . Lo tèrme " sagelat " o " sagelat " descriu l'aparicion de l'Apocalipsi, ilegible perque sagelat. Es donc per lo dobrir e lo desselhar entièrament que ieu, un autre Joan del temps final, soi estat cridat per Dieu ; aquò per que totes sos vertadièrs elegits, " ausisson e garden " las vertats reveladas dins los mots e imatges de la profecia. Aquestes vèrbs significan " comprene e metre en practica ". Dins aquel vèrs, Dieu avertís sos elegits que recebràn, d'un de lors fraires en Crist, " aquel que legis ", la lutz qu'explica los mistèris de la profecia per que pòscan , a lor torn, s'en alegrar e metre son ensenhament en practica. Coma al temps de Jèsus, la fe, la fisança e l'umilitat seràn doncas fòrça necessàrias. Per aquel metòde, Dieu tamisa e quita las personas que son tròp fièrs per èsser ensenhadas. Alara disi als elegits : " Oblidatz l'òme, aquel pichon foncionari traductor e transmetor, e agachatz l'Autor vertadièr : lo Dieu Totpoderós Jèsus Crist ."                       
Vers 4 : “ Joan a las sèt glèisas que son en Asia : La gràcia siá a vosautres, e la patz, d'aquel qu'es, e qu'èra, e que vendrà, e dels sèt esperits que son davant son tròn, ... ”     
La referéncia a " sèt Assembladas " es suspècta , perque l' Assemblada amb una A majuscula n'es una, perpetualament. « Sèt Assembladas » designa donc forçadament l' Assemblada unificada de Jèsus Crist en sèt èras marcadas e successivas. La causa serà confirmada e ja sabèm que Dieu parteja l'èra crestiana en 7 tempses particulars. La referéncia a Asia es utila e justificada , doncas que los noms presentats dins lo vèrs 11 son los de vilas qu'existisson en Asia Menora, dins l' Anatolia antica situada a l'oèst de la Turquia actuala. L'Esperit confirma ja lo limit d'Euròpa e lo començament del continent asiatic. Mas lo mot Asia , coma lo mot Anatolia, amaga un messatge esperital. Vòl dire : solelh levant en accadian e grèc , e suggerís aital l' acamp de Dieu visitat per Jèsus Crist, lo " solelh levant " , dins Luc 1:78-79 : " Per las entralhas de la misericòrdia de nòstre Dieu, per la quala lo solelh d'en naut nos a visitat, per donar de lum a los que se sèton dins l'escur e dins l'ombra de la mòrt, per guidar nòstre camin de la patz. » Es tanben lo " solelh de la justícia " de Mal. 4:2 : " Mas a vosautres que cranhètz mon nom se levarà lo Solelh de la justícia amb la guèrra dins sas alas ; sortiràs e sautaràs coma de vedèls de l'estanh . La formula de la salutacion es coerenta amb las letras que los crestians escambièron al temps de Joan. Pasmens , Dieu es designat per una novèla expression, desconeguda abans : " d'aquel qu'es, qu'èra, e qu'es a venir ." Aquesta expression rend pas que , dins la lenga grèga originala e d'autras traduccions , la significacion del nom ebreu de Dieu : « YaHweh » .                          ". Aquò's lo vèrb " èsser " conjugat en tresena persona singulara del temps imperfièch de l'ebrèu. Aqueste temps nomenat imperfièch exprimís l'acomplit que se perlonga dins lo temps , perque lo temps present existís pas dins la conjugason de l'ebrèu. " e qui ven ", confirma mai lo tèma del retorn de Jèsus Crist , l'adventisme . La dubertura de la fe crestiana als pagans es aital confirmada ; per eles Dieu adapta son nom. Puèi una autra novetat apareis per designar l'Esperit Sant : " los sèt Esperits que son davant son tròn ." Aquesta citacion apareisserà dins Rev. 5 :6 . Lo nombre 7 designa la sanctificacion , dins aquel cas , aquela de l'Esperit divin versat dins sas creaturas, doncas, " davant son tròn ". Dins Rev. 5:6, " l'agnel tuat " es ligat amb aqueles simbòls, la profecia confirma aital l' omnipoténcia divina de Jèsus Crist. Los " sèt esperits de Dieu " son simbolizats pel " candelabre de sèt brancas " del tabernacle ebraïc que profetiza lo plan de salvacion del propòsit de Dieu. Son programa èra aital clarament esboçat. Dempuèi Adam, 4000 ans, e per sa mòrt Jèsus expia los pecats dels elegits lo 3 d'abril, 30, desgarra aital lo vel del pecat e dobrís l'accès al cèl als elegits redimits pendent los darrièrs dos mila dels sièis mila ans programats per la seleccion dels elegits dispersats , fins a la fin del mond , demest las nacions terrèstras.                  
Vers 5 : “ ... e de Jèsus Crist, lo testimòni fidèl, lo primièr-nascut dels mòrts, e lo prince dels reis de la tèrra ! A luy lo quaì ama nos e desliura nos de li nostre peca per lo sane de luy .    
Lo nom " Jèsus Crist " es ligat al ministèri terrèstre que Dieu venguèt acomplir sus tèrra. Aqueste vèrs nos rapèla sas òbras acomplidas per obténer la salvacion per gràcia qu'ofrís a sos elegits sols. Dins sa fidelitat perfiècha a Dieu e a sas valors , Jèsus èra " lo testimòni fidèl " prepausat coma lo modèl a imitar , a sos apostòls e a sos discípols de totes los tempses , inclusent lo nòstre. Sa mòrt foguèt profetizada per la mòrt del primièr animal tuat per vestir Adam e Èva de nuditat après lor pecat. A travèrs el, èra doncas vertadièrament lo " primièr-nascut dels mòrts ". Mas es tanben , pr'amor de son importància divina, que sa mòrt sola aguèt l'eficacitat e lo poder de condemnar lo diable, lo pecat e los pecaires. Demòra lo « primièr-nascut » subretot los « primièrs-nascuts » dins l'istòria religiosa. Foguèt amb sa mòrt en ment, renduda necessària per redimir lo pecat de sos elegits , que Dieu faguèt morir totes los umans e animals " primièrs " de l'Egipte rebela , l'imatge del pecat , per " liurar " son pòble ebraïc de l'esclavatge, ja lo simbòl e l'imatge del " pecat " . Coma lo " primièr ", lo drech de naissença esperital li aparten. En se presentar coma " prince dels reis de la tèrra ", Jèsus se fa lo servicial de sos redempts. Los " reis de la tèrra " son los qu'intran dins son reialme redimits per son sang ; eiretaràn la tèrra renovelada . Es una causa estonanta de descobrir lo nivèl d'umilitat, de compassion, d'amistat, de fraternitat e d'amor dels èssers celèstes que son demorats fidèls als estandards divins de la vida celèsta. Sus tèrra, Jèsus lavèt los pès de sos apostòls , del temps que confirmava qu'es " lo Mèstre e lo Senhor ". Dins lo cèl, serà eternalament " lo prince " de sos " reis " . Mas " los reis " seràn tanben servicials de lors fraires. Tanben, en se donant lo títol de " prince ", Jèsus se met al nivèl del diable , adversari e concurrent vencut ,                                    qu'apèla, “ lo prince d'aquel mond .” L'incarnacion de Dieu en Jèsus èra motivada per la cara a cara dels dos " princes " ; lo destin del mond e aquel de sas creaturas depend del poder del grand venceire Jèsus Miquèl YaHweh .  Mas Jèsus deu sa victòria sonque en partida a sa divinitat, perque combatèt lo diable a tèrmes egals, dins un còrs de carn identic al nòstre, 4000 ans après la lucha perduda pel primièr Adam. Son estat d'esperit e sa determinacion de ganhar e de salvar sos elegits li donèron sa victòria. Abriguèt lo camin per sos elegits, en mostrant qu'un " agnèl " docil pòt véncer los "lops " que devoran de carn e d'esperits, amb l'ajuda del Dieu fidèl e vertadièr.         
Vers 6 : “ e nos a fach èsser un reialme, prèires a Dieu e a son Paire, a el siá la glòria e lo poder per totjorn ! Amen ! »    
Es Joan que definís çò que constituís l' Assemblada dels Elegits. En Jèsus Crist, l'ancian Israèl contunha dins de formas esperitalas profetizadas dins los rites de l'anciana aliança. En servissent lo " Rei dels reis e lo Senhor dels senhors ", los vertadièrament causits ​​partejan son reialme, e amb El, constituisson los ciutadans del reialme del cèl. Son tanben de " prèires " esperitals , perque ofician dins lo temple de lor còrs, que i servisson Dieu, s'ofrissent en santetat per son servici. E a travèrs lors pregàrias a Dieu, transmeton los perfums ofèrts sus l'autar dels perfums dins l'ancian temple de Jerusalèm. La separacion entre Jèsus e lo Paire es enganaira, mas correspond a la compreneson que fòrça crestians faus an del subjècte. Aquò va fins a pretendre " onorar " lo Filh al despens del Paire. Aquò's la fauta, o pecat, de la fe crestiana dempuèi lo 7 de març de 321. Per fòrça, lo repaus del sabbat es una ordenança que concerniá pas que los josieus de l'anciana aliança, la dispensacion del Paire. Lo Paire e Jèsus essent una persona, patiràn la colèra de Jèsus que pensavan qu'onoravan. Dins sa natura divina coma Paire, Jèsus ten, e per l'eternitat, " glòria e poder, per totjorn e per totjorn!" Amen! »  “ Amen ” que vòl dire : es verai ! Vertadièrament !              
 
 
Lo tèma adventista
Vers 7 : “ Vejatz, ven amb de nívols. E totz uelhs lo veiran, encara aquels que lo trauqueron ; e totas las tribús de la tèrra ploraràn per causa d'el. Òc. Amen! »    
Es justament quand tornarà que Jèsus demostrarà sa glòria e son poder. Segon los Actes 1:11, tornarà " de la meteissa manièra que montèt al cèl " , mas per son retorn serà dins una glòria celestiala extrèma qu'espaurugarà sos enemics ; " los que lo trauquèron " en s'opausant a son projècte vertadièr. Perque aquela expression concernís pas que los èssers umans contemporanèus de sa venguda. Quand sos servicials son menaçats de mòrt o mes a mòrt, Jèsus parteja lor destin perque s'identifica amb eles : " E lo rei lor respondrà : Vos disi vertadièrament, tant que o faguètz a un d'aqueles mens d'aqueles mos fraires, o faguètz a ieu. (Mat.25:40) ». Los josieus e los soldats romans que lo crucificavan son pas incluses dins aquel messatge. L'Esperit de Dieu imputa aquela accion a totes los umans qu'empachan son trabalh de salvacion e fan fracassar son ofèrta de gràcia e de salvacion eternala per eles meteisses e pels autres. En citant " las tribús de la tèrra ", Jèsus cibla los falses crestians que las tribús d'Israèl son supausadas èsser estendudas dins la novèla aliança. En descobrissent a son retorn que se preparavan a tuar sos vertadièrs elegits, auràn justas rasons de se lamentar, en se descobrissent enemics del Dieu que deviá los salvar. Los detalhs del programa dels darrièrs jorns seràn revelats escampilhats dins los capítols del libre de l'Apocalípsis. Mas pòdi dire que Rev. 6:15-16 descriu la scèna dins aqueles tèrmes : “ Los reis de la tèrra, los nòbles, los capitanis, los rics, los poderoses, cada esclau e cada òme liure, s'amaguèron dins las caunas e dins las ròcas de las montanhas. E dizian a las montanhas e a las rochas, Cagi sobre nos, e amagatz nos de la facia d'aquel que es sesent al setti, e de la ira de 1 Agnel . ".               
Vers 8 : “ Soi Alfa e Omega, çò ditz lo Senhor Dieu, qu'es e qu'èra e qu'es a venir, lo Totpoderós . »   
Aquel que parla aital es lo doç Jèsus qu'a trobat sa glòria divina dins lo cèl , es « lo Totpoderós » . Avèm pas que besonh de connectar aquel vèrs amb aquel de Rev. 22:13-16 per n'aver de pròvas : “ Soi l'Alfa e l'Omega, lo primièr e lo darrièr, lo començament e la fin... /... Ieu, Jèsus, ai mandat mon angel per vos testimoniar aquelas causas dins las glèisas. Soi la raïtz e descendent de David, l'estela brilhanta e del matin . Coma dins lo vèrs 4, Jèsus se presenta jos los atributs del Dieu creator, l'amic de Moïses, que son nom ebreu es " YaHweh " segon Exo.3:14 . Mas voldriái soslinhar que lo nom de Dieu càmbia segon s'es el que se nomena o se los òmes lo nomenan : " Soi " ven " El es " jos la forma " YaHWéH ".                
Nòta aponduda en 2022 : L'expression « alfa e omega » resumís tota la revelacion ofèrta per Dieu dins sa Bíblia , de la Gènesi 1 a la Revelacion 22 . Mas dempuèi 2018, lo sens profètic de " sièis mila " ans donat als sièis jorns de la setmana es estat confirmat sens metre en question sa valor coma sièis jorns reals , pendent los quals Dieu creèt la tèrra e la vida que deviá sostenir. Mas, en gardant lor significacion profètica, aqueles sièis jorns o " 6000 " ans an permés de definir per la prima de 2030 lo retorn victoriós final de Jèsus Crist e l'arrapament de sos sants fidèls. A travèrs l'expression " alfa e omega " , Jèsus dona a sos sants dels darrièrs jorns una clau que lor permetrà de descobrir lo temps real de sa segonda venguda. Mas foguèt pas fins a la prima de 2018 que comprenguèrem cossí utilizar aqueles 6 000 ans, e fins al 28 de genièr de 2022, per los associar a aquelas expressions : " l'alfa e l' omega ", " lo començament e la fin ".             
Vers 9 : “ Ieu Joan, vòstre fraire e companh dins la tribulacion e dins lo reialme e la paciéncia de Jèsus, èri sus l'illa que se sona Patmos per la paraula de Dieu e pel testimoniatge de Jèsus. »   
Per un vertadièr esclau de Jèsus Crist, aquelas tres causas son connectadas : la porcion de la tribulacion, la porcion del reialme, e la porcion de la perseverància en Jèsus. Joan testimònia del contèxte que receb sa vision divina. Lo trobant aparentament indestructible, los Romans l'isolèron fin finala en exili sus l'illa de Patmos, per tal de limitar son testimoniatge als òmes. Pendent tota sa vida , arrestèt pas jamai de testimoniar per la paraula de Dieu per tal de glorificar Jèsus Crist . Mas podèm tanben comprene que Joan foguèt menat a Patmos per recebre, en tranquillitat, lo testimoniatge de Jèsus que constituís la Revelacion, que receb ailà de Dieu. 
Notem en passant que los dos autors de las doas profecias Daniel e Revelacion foguèron miraculosament protegits per Dieu ; Daniel essent salvat de las dents dels leons e John essent salvat ilesa d'una tina d'òli bolhent. Lor experiéncia nos ensenha una leiçon : Dieu diferencia entre sos servicials en protegint d'un biais poderós e subrenatural los que lo glorifican lo mai e presentan l'aparéncia d'un modèl que vòl particularament encoratjar. Lo ministèri profètic es aital designat dins 1Cor.12:31 coma lo " camin mai excellent " . Mas i a de profètas e de profètas. Totes los profètas son pas cridats a recebre de visions o de profecias de Dieu. Mas totes los elegits son exortats a profetizar, es a dire, a testimoniar, de las vertats del Senhor a lor proïsme per los menar a la salvacion.    
 
 
La vision de Joan dels tempses adventistas
Vers 10 : “ Èri dins l'Esperit lo jorn del Senhor, e ausiguèri darrièr ieu una votz fòrta, coma d'una trompeta, ”   
L'expression " jorn del Senhor " encoratjarà d'interpretacions tragicas. Dins sa traduccion de la Bíblia, JN Darby esita pas a la traduire pel mot " Dimenge " , que Dieu considèra coma la " marca " marrida de " la bèstia " menada pel diable dins Rev. 13:16 ; Aquò es en oposicion dirècta a son " sagèl " reial , son seten jorn de repaus santificat. Etimologicament, lo mot " dimenge " significa en efièch " jorn del Senhor " , mas lo problèma ven del fach que consacra lo primièr jorn de la setmana al repaus, çò que Dieu ordenèt pas jamai, avent de son costat, santificat perpetualament lo seten jorn per aquel objectiu. Alara, qué vòl dire en realitat " lo jorn del Senhor " que se fa referéncia dins aqueste vèrs ? Mas la responsa es ja estada donada dins lo vèrs 7 en disent , “ Vaquí, ven amb de nívols. » Vaquí, lo “ jorn del Senhor ” ciblat per Dieu : “ Vejatz, vos mandarai Elia lo profèta abans la venguda del grand e espaventós jorn de YaHWéH . (Mal.3:5)” ; lo que faguèt l'adventisme e sas tres " expectativas " del retorn de Jèsus, ja acomplit amb totas las bonas e marridas consequéncias portadas per aqueles tres ensags, en 1843, 1844, e 1994. Vivent aital en 94, Joan es transportat per l'Esperit al quite començament del seten millenari, ont Jèsus torna dins sa glòria divina. Alara, qué i a " darrièr " el ? Tot lo passat istoric de l'èra crestiana ; dempuèi la mòrt de Jèsus, 2000 ans de religion crestiana ; 2000 ans pendent los quals Jèsus se plaçava demest sos elegits, los ajudant, dins l'Esperit Sant, a vençre lo mal coma el meteis aviá vencut lo diable , lo pecat e la mòrt. « La votz fòrta « ausida « darrièr » el es aquela de Jèsus qu'interven coma « una trompeta » , per avertir sos elegits e lor revelar la natura de las trapèlas religiosas diabolicas que rescontraràn dins lor vida dins totas las « sèt » èras que lo vèrs seguent nomenarà .                                           
Vers 11 : “ Qui diguèt , Çò que vesètz, escrivètz dins un libre e mandatz-lo a las sèt glèisas: a Efès, e a Esmirna, e a Pèrgam, e a Tiatira, e a Sardis, e a Filadèlfia, e a Laodicèa. » .    
La forma aparenta del tèxte semblava presentar coma destinataris literals las vilas nomenadas d'Asia de l'epòca de Joan ; cadun a son messatge. Mas aquò èra pas qu'un aspècte enganaire que voliá mascar lo sens vertadièr que Jèsus dona a sos messatges. Dins tota la Bíblia, los noms pròpris donats als òmes an un sens amagat dins lor raïtz , que siá ebreu, caldèu, o grèc. Aqueste principi s'aplica tanben als noms grècs d'aquelas sèt vilas. Cada nom revèla lo caractèr de l'èra que representa. E l'òrdre que son presentats aqueles noms correspond a l'òrdre d'avançament dins lo temps programat per Dieu. Veirem dins l'estudi de Rev. 2 e 3 ont l'òrdre d'aqueles noms es respectat e confirmat , lo sens d'aqueles sèt noms , mas los dels primièrs e darrièrs , " Efès e Laodicèa ", revelan per eles meteisses, l'usatge que l'Esperit ne fa. Significant, respectivament, " lançar " e " personas jutjadas ", trobam " l'alfa e l'omega, lo començament e la fin " de l'èra de la gràcia crestiana. Es pas d'estranh que Jèsus se presentèsse dins lo vèrs 8, jos aquela definicion : " Soi l'Alfa e l'Omega " . Inscriu aital sa preséncia amb sos esclaus fidèls pendent tota l'èra crestiana.            
Vers 12 : “ Me virèri per veire qual èra la votz que me parlava. E quand m'aguèri virat, vi sèt candelabres d'aur ,   
L'accion de " se virar " mena Joan a agachar tota l'èra crestiana dempuèi qu'el meteis foguèt transportat al moment del retorn gloriós de Jèsus. Aprèp la precision « darrèr » , avèm aicí « me virèri » , e de nòu , « e, après aver virat » ; L'Esperit insistís fòrtament sus aquel agach cap al passat, per que lo seguissèm dins sa logica. E que vei alara Jean ? " Sèt candelabres d'aur " . Aquí encara la causa es suspècte coma las « sèt Assembladas » . Car lo modèl " candelabre " èra dins lo tabernacle ebreu e aviá sèt brancas que simbolizavan ja , amassa , la sanctificacion de l'Esperit de Dieu e de sa lutz. Aquela observacion significa que, coma las « sèt Assembladas » , los « sèt candelabres » simbolizan la sanctificacion de la lutz de Dieu, mas a sèt moments marcats pendent tota l'èra crestiana. Lo candelabre representa l'elegit d'una epòca , receb l'òli de l'Esperit de Dieu que ne depend d'esclairar los elegits amb sa lutz.                    
 
 
 
Anóncia d'una granda calamitat
Vers 13 : “ e al mitan dels sèt candelièrs un semblant al Filh de l'òme, vestit d'una ròba fins al pè, e cenchat a l'entorn dels paus d'una cencha d'aur. »  
Aquí comença la descripcion simbolica del Senhor Jèsus Crist. Aquesta scèna illustra las promessas de Jèsus : Luc 17:21 : " Diràn pas , 'Agacha aicí,' o 'Aquí.'" Car veiquí, lo reialme de Dieu es dins vosautres . » ; Matt.28:20 : “ e los ensenhar a respectar totas las causas que vos ai comandadas. E vejatz, ieu soi amb vos totjorn fins a la fin de l'epòca. ". Aquesta vision es fòrça similara a aquela de Daniel 10 ont lo vèrs 1 la presenta coma l'anóncia d'una " granda calamitat " per son pòble josieu. Aquela de l'Apocalípsis 1 anoncia tanben una " granda calamitat " , mas aqueste còp, per l' Assemblada Crestiana . La comparason de las doas visions es fòrça edificanta , perque los detalhs son adaptats a cadun dels dos contèxtes istorics fòrça diferents. Las descripcions simbolicas que seràn presentadas concernisson Jèsus Crist dins lo contèxte de son retorn gloriós final. Las doas " calamitats " an en comun que son acomplidas a la fin de las doas alianças establidas successivament per Dieu. Ara comparem las doas visions : « ... un filh d'òme » dins aquel vèrs èra « un òme » dins Daniel , perque Dieu èra pas encara vengut encarnat en Jèsus. Al contrari, dins " filh de l'òme " trobam lo " filh de l'òme " que Jèsus nomena constantament quand parla de se meteis dins los Evangèlis. Se Dieu insistissiá tant sus aquela expression , es perque legitima sa capacitat de salvar los òmes. Aquí es " vestit d'una ròba longa ", " vestit de lin " dins Daniel. La clau del sens d'aquela ròba longa es donada dins Rev. 7:13-14. Es portat per aqueles que mòron coma martirs per la fe vertadièra : “ E un dels ancians respondèt e me diguèt : Aquestes que son vestits de ròbas blancas, quals son e d'ont venon ? Li diguèri : Mon senhor, o sabètz. E dis a mi: Aquestz son aquilh que son issi de grant tribulacion; an lavat lors vestits e las an blanquidas dins lo sang de l'Anhèl. » . Jèsus pòrta " una cencha d'aur sus son pitre " es a dire, sus son còr, mas " sus sos lombars ", simbòls de fòrça, dins Daniel. E la " cencha d'aur".                                      » simboliza la vertat segon Ef.6:14 : “ De pè doncas, avent vòstres lombs cenchats de vertat ; metètz lo pectoral de la justícia ; ".  Coma Jèsus, la vertat es onorada sonque per los que l'aiman.  
Vers 14 : “ Son cap e sos pels èran blancs coma la lana, blancs coma la nèu ; sos uèlhs èran coma una flama de fuòc ; »     
Lo blanc, lo simbòl de la puretat perfiècha , caracteriza lo Dieu Jèsus Crist que , en consequéncia , abòrda lo pecat. Ara, l’anóncia d’una « granda calamitat » pòt pas aver que l’objectiu de castigar los pecaires. Aquesta causa concernís las doas calamitats , aital trobam, aicí e dins Daniel, Dieu , lo grand Jutge , que sos " uèlhs son coma de flamas de fuòc ". Son agach consoma lo pecat o lo pecaire, mas l'elegit de Jèsus causís de renonciar al pecat, al contrari del faus josieu e faus crestian rebel que lo jutjament de Jèsus Crist consomarà fin finala. E lo contèxte final d'aquela " calamitat " designa sos enemics istorics, totes identificats dins los capítols d'aqueste libre, e dins aquel de Daniel. Apo.13 nos las presenta jos l'aspècte de doas " bèstias " identificadas per lors noms " mar e tèrra " que designa la fe catolica e la fe protestanta que ne sortiguèt , coma lors noms o suggerís segon Gen.1:9-10. A son retorn, las doas bèstias aliadas venon una, unidas per combatre son Sabbath e sos seguidors. Sos enemics seràn espaurits, segon Rev. 6:16, e demoraràn pas.           
Vers 15 : “ Sos pès èran coma de bronze fin, coma se cremava dins un forn ; e la sua votz era axi com lo bruch de moltes aygues. »    
Los pès de Jèsus son tan purs coma lo rèsta de son còrs, mas dins aquela imatge venon contaminats en trepejant la sang dels pecaires rebels. Coma dins Dan.2:32, " laton " , un metal d'aliatge impur , simboliza lo pecat. Dins Rev. 10 :2 legissèm , “ E aviá dins sa man un libret dobèrt. Pauset lo pe dreit sobre la mar , e lo pe esquerre sobre la terra ; ". Rev. 14 :17-20 dona a aquela accion lo nom de " culhida " ; un tèma desvolopat dins Isaïas 63. Las " fòrça aigas " simbolizan , dins Rev. 17:15, " pòbles , multituds, nacions , e lengas " que fan una aliança amb " la prostituta Babilònia la Granda " ; nom per la Glèisa Catolica Romana papala. Aquela aliança de darrièra minuta los unirà per s'opausar al sabbat santificat per Dieu. Anaràn fins a decidir de tuar sos fidèls observators. Podèm doncas comprene los simbòls de sa colèra justa. Dins la vision , Jèsus mòstra a sos elegits que sa sola " votz " divina personala es mai poderosa qu'aquela de totes los pòbles de la tèrra amassats.                    
Vers 16 : “ Aviá dins sa man drecha sèt estelas. De sa boca sortiguèt una espasa afilada e de dos talhs ; e sa cara èra coma lo solelh que lusissiá en sa fòrça. »    
Lo simbòl de las « sèt estelas » tengudas « dins sa man drecha » rapèla sa dominacion permanenta que sola poiriá donar la benediccion de Dieu ; se sovent e massivament a tòrt revendicat per sos enemics infidèls. L'estela es lo simbòl del messatgièr religiós vist que coma l'estela de Gen. 1:15, son ròtle es " d'esclairar la tèrra ", dins son cas, amb la justícia divina. Lo jorn de son retorn, Jèsus ressuscitarà ( resuscitarà , o ressuscitarà après una totala aniquilacion momentanèa nomenada mòrt ) sos elegits de totas las èras simbolizadas pels noms de las sèt Assembladas . Dins aquel contèxte gloriós, per el e sos fidèls elegits, se presenta coma " la Paraula de Dieu " que son simbòl " d'una espasa afilada de dos talhs " es citat dins Ebr 4:12. Aquò's l'ora ont aquela espasa donarà vida e mòrt , segon la fe mostrada a aquel mot divin escrich dins la Bíblia que Rev. 11:3 simboliza coma essent " los dos testimònis " de Dieu. Dins los umans , solament l'aparéncia de la cara los identifica e lor permet de se diferenciar ; Es doncas l'element d'identificacion per excelléncia. Dins aquela vision, Dieu adapta tanben sa cara al contèxte ciblat. Dins Daniel, dins la vision, Dieu simboliza sa cara per un « fulgor » un simbòl tipic del dieu grèc Zèus , perque l'enemic de la profecia serà lo pòble grèc seleucida del rei Antiòc IV , que compliguèt la profecia en - 168. Dins la vision de l'Apocalipsi, la cara de Jèsus pren tanben sus l'espècte de son enemic qu'es en aquel temps fòrça ." Es vertat qu'aquel darrièr ensag d' eradicar de la tèrra quin observator que siá del sant sabbat divin constituís l'apogèu de la lucha rebela en favor de respectar lo « jorn del solelh inconquistat » establit lo 7 de març de 321 , per l'emperaire Constantin I. Aquel camp rebel trobarà davant el " lo solelh de la justícia divina " dins tot son poder divin, e aquò, lo primièr jorn de la prima de 2030.                       
Vers 17 : “ Quand lo veguèri, tombèri a sos pès coma mòrt. Me pausèt sa man drecha, en disent , "As pas paur !" »    
En reagissent d'aquel biais, John anticipa pas que lo destin d'aqueles que lo confrontaràn quand tornarà. Daniel s'èra comportat del meteis biais, e dins los dos cases, Jèsus rassegura e afortís son servicial, son esclau fidèl. " Sa man drecha " confirma sa benediccion e dins sa fidelitat, al contrari dels rebèls de l'autre camp, l'elegit a pas cap de rason de cranher Dieu que ven lo salvar per amor. L'expression " paur pas " confirma lo contèxte final caracterizat dempuèi 1843 per aquel messatge adventista del primièr angel de Rev. 14:7: " E diguèt amb una votz nauta, Temètz Dieu, e donatz-li glòria : car l'ora de son jutjament es venguda : e adoratz aquel que fes lo cel e la terra e la mar e las fonts de las aygas. » ; es a dire, lo Dieu creator .        
Vers 18 : “ Soi lo primièr e lo darrièr, e lo vivent. Èri mòrt ; e vejatz, soi viu per totjorn e per totjorn. Teni las claus de la mòrt e de l'Ades. »    
Es en efièch Jèsus, lo venceire sul diable, lo pecat e la mòrt, que parla dins aqueles tèrmes. Sos mots " lo primièr e lo darrièr " confirman lo messatge del començament e de la fin del temps cobèrt per la profecia, mas al meteis temps , Jèsus confirma sa divinitat que donèt vida de la primièra a la darrièra de sas creaturas umanas . Aquel que " ten las claus de la mòrt " a lo poder de decidir qual viurà e qual morirà. L'ora de son retorn es quand sos sants seràn ressuscitats dins la " primièra resurreccion " reservada als " mòrts benesits en Crist " segon Rev. 20:6. Evacuem totes los mites de las tradicions del fals cristianisme d'eiretatge grèc e roman, e comprenèm que " l'abitacion dels mòrts " es simplament lo sòl de la tèrra qu'a reculhit los mòrts transformats en polvera , segon çò qu'es escrich dins Gen. 3:19 : " Dins la susor de ta cara manjaràs lo pan, fins que siás pres de la tèrra; car pols sies, e a pols tornaras. » . Aquelas rèstas seràn pas jamai mai de cap d'utilitat, perque lor Creator los ressuscitarà amb tota lor personalitat gravada dins sa memòria divina, dins un còrs celèst incorruptible (1 Cor. 15:42) identic a aquel dels angèls que demorèron fidèls a Dieu : " Car dins la resurreccion se maridan pas ni se maridan dins lo cèl, mas son coma los angèls dins lo cèl dins lo cèl. Mat.22:30 » .               
 
Lo messatge profètic sus l'avenir es confirmat
Vers 19 : “ Escrivètz doncas las causas qu'avètz vistas, e las causas que son, e las causas que seràn après: ”   
Dins aquela definicion, Jèsus confirma la cobertura profètica de l'epòca globala de l'èra crestiana que s'acabarà amb son retorn en glòria. L'epòca apostolica se preocupa de l'expression " qu'avètz vist " e Dieu designa aital Joan coma un testimòni ocular autentic del ministèri apostolic. Assistiguèt al " primièr amor " de l'Elegit mencionat dins Rev. 2:4. "... aqueles que son " concernís la fin d'aqueste temps apostolic que Joan demòra viu e actiu. " ... e los que se passaràn après eles " fa referéncia als eveniments religioses que seràn acomplits fins al temps del retorn de Jèsus Crist, e mai enlà, fins a la fin del seten millenari.        
Vers 20 : “ lo mistèri de las sèt estelas que vesètz dins ma man drecha, e los sèt candelièrs d'aur. Las sèt estelas son los angèls de las sèt Glèisas, e los sèt candelabres son las sèt Glèisas. » .   
" Los angèls de las sèt Assembladas " son los causits ​​de totas aquelas sèt èras. Perque lo mot " angel ", del grèc " aggelos ", significa messatgièr, e designa los angels celèstes sonque se lo mot " celèst " o especifica. Aital meteis, los « sèt candelabres » e las « sèt Assembladas » sospèchas dins mon comentari son aicí units. L'Esperit confirma doncas mon interpretacion : los « sèt candelièrs » representan la sanctificacion de la lutz de Dieu dins las sèt epòcas designadas pels noms de las « sèt Assembladas ».                 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 2 : L' Assemblada del Crist 
de son lançament fins a 1843
 
Dins lo tèma de las letras , trobam dins Rev. 2, quatre messatges ciblant l'epòca entre 94 e 1843, e dins Rev. 3, tres messatges cobrissent lo temps de 1843-44 a 2030. Notem amb interès aquela precision revelatritz concernent los noms de las primièras e darrièras letras : " Laodi e las gents : dged ; lo començament e la fin de l'edat de la gràcia crestiana. Dins Rev. 2, a la fin del capítol, l'Esperit evòca lo començament del " tèma adventista del retorn de Crist" que cibla la data 1828 preestablida dins Dan 12:11. Tanben, en succession de temps, lo començament del capítol 3 de l'Apocalípsis pòt èsser legitimament ligat a la data 1843 que marquèt lo començament de l'espròva de fe adventista. Un messatge apropriat ven per sancionar la fe protestanta testada : " Sètz mòrt ." Aquelas explicacions èran necessàrias per confirmar lo ligam dels messatges a las datas establidas dins Daniel. Mas la vision de l'Apocalípsis pòrta de revelacions sul començament de l'èra crestiana que Daniel desvolopèt pas . Las letras o messatges que Jèsus adreça a sos servicials pendent tota nòstra èra dissipan l'incompreneson religiosa de las illusions falsas e enganairas que concernisson de multituds de cresents crestians. I trobam lo vertadièr Jèsus amb sas demandas legitimas e sos reproches totjorn justificats. Las quatre letras d'Apo.2 ciblan , successivament , quatre periòdes situats entre 94 e 1843 .             
 
1èr periòde : Efès 
En 94, lo darrièr testimòni del lançament de l' Assemblada del Crist
Vers 1 : “ E a l'angel de la glèisa d'Efès escrivètz : Aquestas causas ditz aquel que ten las sèt estelas dins sa man drecha, que camina al mitan dels sèt candelabres d'aur : ”   
Pel nom Efès , de la primièra traduccion del grèc « Efès » que significa lançar, Dieu parla a sos servicials del temps del lançament de l' Assemblada del Crist , al temps de l'emperaire roman Domician (81-96) . L'Esperit cibla aital lo moment ont Joan receb de Dieu la revelacion que nos descriu. Es lo darrièr apòstol a demorar miraculosament viu e representa, per el meteis, lo darrièr testimòni ocular del lançament de l' Assemblada de Jèsus Crist. Dieu se soven de son poder divin ; Es el sol que « ten dins sa man drecha » , simbòl de sa benediccion , la vida de sos elegits , las « estelas », que las òbras jutja , los fruchs de lor fe. Segon lo cas, benesís o maudís. Dieu « camina » , comprenètz qu'avança dins lo temps de son projècte en acompanhant , generacion après generacion , la vida de sos elegits e los eveniments del mond qu'organiza o combat : « e ensenhatz-los a observar tot çò que vos ai comandat. E vejatz, ieu soi amb vos totjorn fins a la fin de l'epòca. Mat.28:20 » . Fins a la fin del mond, sos elegits deuràn acomplir las òbras qu'a preparadas d'avança per eles : “ Car sèm son òbra, essent estats creats en Crist Jèsus per de bonas òbras, que Dieu a preparadas d'avança, per que caminèm en elas. Ef.2:10 » . E auràn de s’adaptar a las condicions particularas requeridas dins caduna de las sèt èras. Car la leiçon donada dins " Efès " s'aplica a totas las sèt èras ; las " sèt estelas essent tengudas dins sa man drecha " que pòt daissar tombar e tombar al sòl, aquelas que concernisson los crestians rebels. Gardatz a l'esperit qu'un " candelabre " es pas qu'util quand dona de lum, e per donar de lum deu èsser emplit d'òli, un simbòl de l'Esperit divin.                       
Vers 2 : “ Coneissi vòstras òbras, vòstre trabalh e vòstra paciéncia. Sabi que pòdes pas suportar las gents malvadas; que as provat aquels que dison son apostols e non son, e as trobats mentidors; »    
Atencion ! Los tempses de conjugason dels vèrbs son extrèmament importants , perque determinan lo moment ciblat de l'èra apostolica. Dins aqueste vèrs lo vèrb conjugat al present fa referéncia a l'an 94, mentre que los del temps passat fan referéncia al temps de las persecucions infligidas per l'emperaire roman Neron, entre los ans 65 e 68. 
En 94, los crestians aimavan la vertat qu'èra encara intacta e non destorbada , e odiava los pagans " malvats " , mai que mai entre eles los romans dominants de l'epòca . I a una rason per aquò, es a dire que l'apostòl Joan es encara viu coma fòrça autres testimònis ancians de la vertat ensenhada per Jèsus Crist. Los " mentidors " son aital aisidament desmascats. Car en tota edat las taras non convertidas ensajan de se mesclar amb la bona grana, perque la paur de Dieu es encara granda, e lo messatge de salvacion es sedusent e atractiu. Introdusisson d'idèas falsas dins la doctrina. Mas dins l'espròva de l'amor de la vertat, fracassan e son desmascats pels elegits vertadièrament esclairats . Aital meteis , per çò qu'es del passat de l'èra apostolica, " avètz testat ", l'Esperit remembra cossí l'espròva de la mòrt faguèt tombar las mascas enganairas dels falses crestians , los vertadièrs " mentidors " ciblats dins aquel vèrs, entre 65 e 68, quand Neron liurèt l'Elegit del Crist a las bèstias salvatjas dins son Colosèu, per ofrir un sang als abitants de Roma. Mas soslinhèm que Jèsus evòca aquel zel d'una epòca passada.         
Vers 3 : “ qu'avètz perseverància, qu'avètz patit per mon nom, e qu'avètz pas lassat. »   
Aquí encara, fasètz atencion als tempses de las conjugasons vèrbas ! 
Se lo testimòni de la perseverància es encara conservat, aquel de la sofrença es pas pus. E Dieu es obligat de se remembrar l'acceptacion de la sofrença que se manifestèt e sublimament onorada aperaquí 30 ans abans, entre 65 e 68 , quand lo roman sanguinari, Neron, liurèt los crestians a la mòrt , ofèrt coma un espectacle , a son pòble pervèrs e corromput . Foguèt pas qu'a aquel moment que lo camp Causit " patiguèt " en son " nom " e "se lassèt pas ".       
Vers 4 : “ Pasmens ai aquò contra tu, qu'as daissat ton primièr amor. »   
La menaça suggerida ven mai precisa e es confirmada. A aquel moment los crestians èran fidèls, mas lo zel demostrat jos Neron s'èra afeblit o existissiá pas pus ; çò que Jèsus nomena " pèrdre son primièr amor " , suggerissent aital pel temps 94, l'existéncia d'un segond amor, fòrça inferior al primièr .   
Vers 5 : “ Remembratz-vos doncas d'ont sètz tombat, e penedissètz-vos, e fasètz las primièras òbras: autrament vendrai a tu e levarai ton candelabre de son luòc, levat que te penedisses. »   
Lo simple respècte o la simpla reconeissença de la vertat pòrta pas la salvacion. Dieu demanda mai d'aqueles que salva per los far sos companhs per l'eternitat. La fe dins la vida eternala implica la desvalorizacion de la primièra vida. Lo messatge de Jèsus demòra perpetualament lo meteis segon Mat. 16:24 a 26 : “ Alara Jèsus diguèt a sos discípols: Se qualqu'un vòl venir après ieu, que se negue, prenga sa crotz, e me seguís. Car qui vol sauar la soa vida la perdra e qui perdra la soa vida per mi la trobara. Car qual profita a hom si guanya tot lo mont e pert la soa anima? O que donarà un òme en escambi de son èime? "La menaça de li quitar son Esperit , simbolizat pel " candelabre ", mòstra que, per Dieu, la fe vertadièra es luènh d'èsser una simpla etiqueta pegada sus una anma. Al temps d'Efès, lo candelabre simbolic de l'Esperit de Dieu èra a l'Orient, a Jerusalèm ont nasquèt la fe crestiana e dins las glèisas establidas per Pau en Grècia e en Turquia actuala. Lo centre religiós se desplaçarà lèu cap a l'Oèst e subretot cap a Roma en Itàlia.      
Vers 6 : “ Mas aquò avètz, qu'odiatz las òbras dels Nicolaïtans, que ieu tanben odii. »   
Dins aquela letra, los Romans son nomenats simbolicament , après " los malvats " : " los Nicolaïtans ", çò que vòl dire, pòble victoriós o pòble de Victòria , es a dire, los dominators de l'epòca . En grèc, lo tèrme " Nike " es lo nom de victòria personificada. Qué son alara " las òbras dels Nicolaïtans " odiadas per Dieu e sos elegits ? Paganisme e sincretisme religiós. Onoran una còla de divinitats paganas, que las mai grandas an un jorn de la setmana que lor es consacrat . Lo nòstre calendièr actual, qu’atribuís als sèt jorns de la setmana los noms de las sèt estelas, planetas o l’ estela de nòstre sistèma solar, es un legat dirècte de la religion romana. E lo culte del primièr jorn consacrat al « solelh inconquistat » donarà dins lo temps, tre 321, una rason particulara al Dieu creator d'odiar las « òbras » religiosas dels Romans.               
Vers 7 : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas : A aquel que venç donarai de manjar de l'arbre de la vida, qu'es al mitan del paradís de Dieu. »    
Dos messatges dins aquel vèrs parlan del temps terrèstre de la victòria, " aquel que venç ", e del temps celestial de sa recompensa.  
Aquesta formula es lo darrièr messatge que Jèsus s'adreça a sos servicials d'una de las sèt èras cibladas per la profecia. L'Esperit l'adapta a las condicions particularas de cada epòca. Aquel d'Efès marca lo començament del temps cobèrt per la profecia, aital Dieu li presenta la salvacion eternala jos la forma del començament de l'istòria terrèstra. L'imatge de Jèsus s'i evocava jos aquela de l'aubre de vida del jardin terrenal que Dieu aviá creat per i plaçar l'òme innocent e pur. Rev. 22 profetiza aquela restauracion d'un Edèn renovelat pel bonur dels elegits victoriós sus la tèrra novèla. La formula presentada concernís cada còp un aspècte de la vida eternala ofèrta per Jèsus Crist a sos elegits sols.
 
2a èra : Esmirna 
Entre 303 e 313, la darrièra persecucion romana « imperiala »  
Vers 8 : “ E a l'angel de l' assemblada d'Esmirna escriu : Aquestas causas ditz lo primièr e lo darrièr, qu'èra mòrt, e es tornat viu : ”    
Pel nom « Esmirna » de la segonda letra, revirat del mot grèc « smurna » que significa « mirra », Dieu visa lo temps d'una terribla persecucion menada per l'emperaire roman Dioclecian . La « mirra » es un perfum que perfumava los pès de Jèsus pauc abans sa mòrt e que li foguèt portat coma ofèrta a sa naissença pels Mages que venián de l'Orient . Jèsus torna descobrir dins aquel procès lo zèl de la fe reala que trobèt pas pus en 94. Los qu'acceptan de morir en son nom devon saber que Jèsus a vencut la mòrt, e qu'un còp de mai viu, serà capable de los ressuscitar coma o faguèt per el meteis. La profecia es adreçada sonque als crestians, que Jèsus meteis es lo " primièr " representant . En assimilant sa persona a la vida de sos servicials , serà tanben representat pel " darrièr " crestian .                  
Vers 9 : “ Coneissi vòstra tribulacion e pauretat (e mai se sètz rics), e lo blasfèmi d'aqueles que dison que son josieus e son pas, mas son una sinagoga de Satan. »   
Perseguits per lei Romans, lei crestians foguèron privats de sei proprietats e lo mai sovent mes a mòrt. Mas aquela pauretat materiala e carnal los fa rics esperitalament dins los critèris de la fe del jutjament de Dieu. D'un autre costat, amaga pas son jutjament e revela , en tèrmes fòrça clars , la valor que dona a la religion josieva qu'a refusat l'estandard divin de la salvacion , en reconeissent pas Jèsus Crist , coma lo Messias profetizat per las Santas Escrituras. Abandonats per Dieu, los josieus son preses en carga pel diable e sos demònis e venon per Dieu e sos vertadièrs elegits, " una sinagoga de Satan ". 
Vers 10 : “ Avètz pas paur de çò que sètz a mand de patir. Ueuos lo diable metre alcuns de uos en la preso que uos sian assajatz : e auretz tribulacion detz jorns . Siás fidèl fins a la mòrt, e te donarai la corona de la vida. »   
Dins aquel vèrs , lo diable es nomenat Dioclecian, aquel emperaire roman crudèl amb sos " tetrarcas " associats avián un òdi ferotge contra los crestians que voliá exterminar . La persecucion o « tribulacion » anonciada durèt « dètz jorns » o « dètz ans » entre 303 e 313 . A qualques unes d'eles que son estats « fidèls fins a la mòrt » coma de martirs fòrça benesits , Jèsus donarà « la corona de la vida » ; la vida eternala es lo signe de lor victòria.                
Vers 11 : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas : Aquel que venç serà pas nafrat per la segonda mòrt. »    
Lo messatge de la fin de l'èra a coma tèma : la mòrt. Aqueste còp, l'Esperit evòca la salvacion en remembrant que los qu'acceptan pas la primièra mòrt de martiri per Dieu, auràn de patir, sens i poder escapar, " la segonda mòrt " del "lac de fuòc " del darrièr jutjament. Una " segonda mòrt " qu'afectarà pas los elegits perque auràn dintrat dins la vida eternala per totjorn.       
 
3e periòde : Pergam 
En 538 , l' establiment del regim papal a Roma
Vers 12 : “ E a l'angel de l'assemblada de Pergam escriu : Aquestas causas ditz aquel qu'a l'espasa afilada de dos talhs : ”   
Pel nom de Pergam , Dieu evòca lo temps de l'adultèri esperital . Dins lo nom Pergamum , doas raices grègas , « pérao , e gamos », se traduson per « transgressar lo maridatge ». Aquò's l'ora fatala del començament dels malurs que tustaràn los pòbles crestians fins a la fin del mond. En ciblant la data 313, l' èra precedenta suggeriguèt l' ascension al poder e lo règne pagan de l'Emperaire Constantin I , filh del tetrarca Constantin Clorus, e venceire sus Maxenti. Per decrèt imperial del 7 de març de 321, abandonèt lo repaus setmanièr del sabbat sant del seten jorn divin , nòstre dissabte actual, preferissent puslèu lo primièr jorn consacrat, a aquel moment, al culte pagan del dieu solar, lo " Sol Invictus ", lo Solelh Inconquistat. En li obeïssent, los crestians cometèron l'" adultèri esperital " , que dempuèi 538 vendrà la nòrma oficiala del papisme roman ligat a l' èra del Pergam . Los crestians infidèls seguisson Vigili, lo cap religiós novèl establit per l'emperaire Justinian I. Aquel esquistaire aprofichèt sa relacion amb Teodora, la prostituida maridada a l'emperaire, per obténer aquel pòste papal agrandit per son novèl poder religiós universal, es a dire, catolic . Atal, jol nom de Pergam , Dieu denóncia la practica del " dimenge " , un nòu nom e causa d'un adultèri esperital , jos lo qual l'ex- " jorn del solelh " eretat de Constantin contunha d'èsser onorat per una glèisa crestiana romana . Pretend èsser Jèsus Crist e lo revendica , pel títol de son cap papal , « vicari del Filh de Dieu » (Remplaçament o substitut del Filh de Dieu), en latin « VICARIVS FILII DEI » , que lo nombre de letras n'es « »                       666 » ; un nombre coerent amb aquel que Rev. 13:18 atribuís a l'element religiós de " la bèstia ". L'èra nomenada Pergam comença doncas amb lo règne papal intolerant e usurpant que quita a Jèsus Crist, lo Dieu tot poderós encarnat , son títol de Cap de l' Assemblada , segon Dan.8:11 ; Eph.5:23: “ Car lo marit es lo cap de la femna, coma lo Crist es lo cap de la glèisa: e es lo Salvador del còrs. » Mas atencion ! Aquesta accion es inspirada per Dieu meteis. En realitat , foguèt el que se retirèt e liurèt al regim papal la fe crestiana, qu'èra venguda oficialament infidèla. L' impudéncia d'aquel regim, denonciada dins Dan . 8:23, va fins a li far prene l'iniciativa de " cambiar los tempses e la lei " establida per Dieu, en persona , segon Dan.7:25 . E de mai , en ignorant son avertiment de pas sonar espiritualament cap d'èsser uman " paire " , s'es adorat jol títol de " Paire Santíssim ", s'elevant aital al dessús del Dieu creator-legislator, e o descobrirà un jorn per èsser gratificant : " E sonatz pas degun vòstre paire sus la tèrra; quar un es lo vostre payre, loqual es en lo cel. (Mat. 23,9) » . Aquel rei uman a de successors a travèrs los quals lo regim e sos excèsses contunharàn fins al jorn del jutjament programat pel mai grand, lo mai fòrt e lo mai just, lo vertadièr " Santíssim Paire Celestial ".                        
L'emperaire Justinian I establiguèt doncas aquel regim religiós que Dieu considerèt coma un " adultèri " cap a el. L’importància de l’indignacion deu doncas èsser marcada e gravada dins l’istòria. En 535 e 536, pendent son règne, i aguèt doas erupcions volcanicas gigantassas qu'escurciguèron l'atmosfèra e provoquèron una epidèmia de pèsta mortala en 541 que s'acabèt pas fins en 767 , amb un pic d' ataca en 592. La malediccion divina auriá pas pogut prene una forma mai terribla, e de detalhs sus aquel subjècte seràn provesits dins lo vèrs seguent .  
Vers 13 : “ Sabi ont demòras, sabi que lo tròn de Satan es aquí. Tu ten ferm al meo nom, e non denegues la mia fé, anc en li iorn d'antipas, lo meo fidel testimoni, loqual fo mort al mezo de uos, al qual lo Satan habita . »   
La profecia met l' accent sul « tròn » e la plaça de son emplaçament pr'amor de sa fama e dels onors que los pecaires li pagan encara uèi . Es un còp de mai « Roma » que repren sa dominacion , aqueste còp jos aquel aspècte religiós falsament crestian e entièrament pagan. Aquel que pretend èsser son " remplaçant " (o vicari) , lo papa, obten quitament pas de Dieu que s'adreiça a el personalament. Lo destinatari de la profecia es un causit, pas un tombat, ni un usurpaire que glorifica los rites pagans. Aquela plaça nauta de la fe catolica romana a son tròn papal a Roma , dins lo Palais Lateran que Constantin I ofriguèt generosament a l'evesque de Roma . Aqueste Palais Lateran es situat sul mont Caelia, un dels " sèt tucs de Roma " que se situa dins lo sud-èst de la vila ; lo nom Caelius significa : cel. Aquel tuc es lo mai long e mai grand dels sèt , en superfícia. Près de la Glèisa Laterana, que representa encara uèi , per la papautat e son clergat, la glèisa catolica mai importanta del mond, se tròba l'obelisc mai grand qu'existís a Roma, ont n'i a 13 , atenhent una nautor de 47 mètres. Descobèrt jos 7 mètres de tèrra e trencat en tres partidas, foguèt mes en plaça en 1588 pel papa Sixte V que , al meteis temps , organizèt la dominacion de l'Estat Vatican dins l'èra profètica seguenta nomenada Tiatira . Aquel simbòl del culte solari egipcian a una granda inscripcion sus l' estela que la pòrta , remembrant l'ofèrta de Constantin. En fach , foguèt son filh Constanti II que , après la mòrt de son paire , lo menèt d' Egipte a Roma , en partida per complir un desirat de son paire que lo voliá menar a Constantinòble . Aquesta dedicacion a la glòria de Constantin I            es mes degut al desig de Deu que al fill de Constanti. Perque l'ensems de l'obelisc amb son naut pedestal confirma lo ligam profetizat , çò que fa de Constantin I l' autoritat civila qu'establís lo rèsta del " jorn del solelh " , e lo papa, a l' epòca un simple evesque de la glèisa crestiana de Roma, l'autoritat religiosa , qu'impausarà , religiosament , aqueste jorn pagan jol nom de " dimenge ", o lo jorn del Senhor. Al naut d'aqueste obelisc i a quatre simbòls revelators que se seguisson dins aquel òrdre ascendent : 4 leons assetats sus sa punta, orientats cap als quatre punts cardinals , al dessús dels quals i a quatre montanhas subremontadas per de rais solars , e al dessús d'aquel grop domina una crotz crestiana. Apuntat als quatre punts cardinals, lo simbòl dels leons designa la reialtat dins sa fòrça universala ; çò que confirma sa descripcion revelada dins Dan. 7 e 8 . Rev. 17:18 confirmarà en disent a prepaus de Roma : “ E la femna que vesètz es aquela granda vila, que règna suls reis de la tèrra. » De mai, la cartocha egipciana gravada sus l'obelisc evòca " lo desir impur qu'un rei s'adreiça a Ammon " lo dieu del solelh. Totas aquelas causas revelan la natura reala de la fe crestiana qu'a dominat a Roma dempuèi Constantin I, es a dire, dempuèi 313, la data de sa victòria. Aquel obelisc , e los simbòls que pòrta , testimònian del " succès " del servicial del diable profetizat dins Dan 8:25 , que, a travèrs Constantin I , capitèt a donar a la fe crestiana l' aparéncia d'un sincretisme religiós fermament condemnat per Dieu en Jèsus Crist. Resumi lo messatge d'aqueles simbòls : « crotz » : fe crestiana ; " rais solars " : culte solar ;                           " montanhas ” : poder terrèstre ; “ quatre leons ” : reialtat e fòrça universala ; " obelisc " : Egipte, pecat , dempuèi la rebellion del faraon de l'Exòde, e pel pecat que constituís lo culte idolatre del dieu solelh Amon. Dieu atribuís aqueles critèris a la fe catolica romana desvolopada per Constantin I. E a aqueles simbòls, per la cartocha egipciana, apond son jutjament sus l'engatjament religiós dels evesques de Roma, que considèra los dos impurs ; Son ja nomenats " papas " pels fraires religioses de la vila. L'associacion de la fe crestiana amb lo culte solar ja practicat e onorat pel quite Constantin , es a l'origina d'una terribla malediccion que l'umanitat pagarà , de contunh, fins a la fin del mond. Aquel tròn lateran es pas rivalizat pels emperaires romans , perque dempuèi Constantin I , residisson pas pus a Roma , mas a l'Èst de l'empèri , a Constantinòble . Atal , en ignorant la revelacion profètica donada per Jèsus Crist a Joan, de multituds d'èssers umans son victimas de la mai granda engana religiosa de totes los tempses. Mas lor ignorància es colpabla perque aiman pas la vertat e son aital , per Dieu meteis , liurats a de mentidas e de mentidors de tota mena. La manca d'educacion dei populacions dau periòde Pergam explica lo succès dau regim papau impausat e sostengut per leis emperaires romans successius de l'epòca. Çò qu'empacha pas certans elegits vertadièrs de refusar e de refusar aquela novèla autoritat illegitima ; çò que mena Jèsus a los reconéisser coma sos vertadièrs servicials. La localizacion romana dels elegits essent estada facha, notatz que l'Esperit i trobèt dins 538 servicials que gardèron la fe dins lo nom de Jèsus del temps qu'onoravan lo dimenge . Pasmens, dins aquel luòc de Roma , los darrièrs martirs o « testimònis fidèls » foguèron vistes sonque a l'epòca de Neron , en 65-68 e a aquel de Dioclecian entre 303 e 313 . En ciblant la vila de Roma, l'Esperit remembra la fidelitat d'"                           de "Antipas ” son “ testimòni fidèl ” dels tempses passats. Aquest nom grec significa : contra tots. Sembla designar l'apostòl Pau, lo primièr anonciaire de l'Evangèli de Jèsus Crist dins aquela vila ont moriguèt martir, decapitat, en 65, jos l'emperaire Neron. Dieu contesta aital lo títol fals e enganaire de " vicari del Filh de Dieu " dels papas. Lo vertadièr vicari èra lo fidèl Paul, e non pas l'infidèl Vigili, ni cap de sos successors.      
Lo Dieu creator tot poderós a gravat dins la natura los moments importants de l'istòria religiosa de l'èra crestiana ; còps que la malediccion pren un caractèr intens amb de consequéncias grèvas pel pòble crestian. Ja pendent son ministèri terrèstre, Jèsus Crist donèt a sos dotze apostòls estonats e esbalausits ​​la pròva de son mestritge d'una tempèsta sul lac de Galilèa ; una tempèsta que calmèt en un instant, sus sos òrdres. Pendent nòstra epòca, lo periòde entre 533 e 538 prenguèt aquel caractèr particularament maudit, doncas qu'en establissent lo regim papal per l'emperaire Justinian I , Dieu volguèt castigar los crestians qu'obesissián al decrèt promulgat per l'emperaire Constantin I , #que faguèt obligatòri lo rèsta del " jorn del Solelh " dempuèi lo primièr jorn del 17 de març. Dins aquel periòde maudit per el, Dieu provoquèt lo revelh de dos volcans qu'asfixèron l'emisfèri nòrd de la planeta e daissèron de traças sus l'emisfèri sud tanben fins a l'Antartida. A qualques meses d'interval, situats a d'extrèms opausats de l'eqüator, l'espandiment de l'escur èra fòrça eficaç e fòrça mortal. De miliards de tonas de posca s'espandiguèron dins l'atmosfèra, privant las personas de la lutz e de lors culturas alimentàrias abitualas. Lo solelh a son zenit ofrissent la meteissa lutz que la luna plena que ela meteissa desapareguèt entièrament. Los istorians an notat aquel testimòni segon lo qual las armadas de Justinian reprenguèt Roma dels Ostrogòts pendent una tempèsta de nèu al mitan de julhet. Lo primièr volcan nomenat " Krakatoa " es situat en Indonesia e se desrevelhèt en octòbre de 535 amb una magnitud inimaginabla, transformant una zòna montanhosa de 50 km en una zòna maritima. E lo segond, nomenat " Ilopango " es situat en America Centrala e faguèt erupcion en febrièr de 536.        
Vers 14 : “ Pasmens ai qualques causas contra vos, perque avètz aquí los que tenon la doctrina de Balaam, qu'ensenhèt a Balac de botar un escabòt davant los filhs d'Israèl, de manjar de causas sacrificadas a las idòlas e de cometre de fornicacion. »    
L'Esperit descriu la situacion esperitala establida a Roma. Dempuèi 538, los elegits fidèls de l'epòca an assistit a l'establiment d'una autoritat religiosa que Dieu compara al profèta " Balaam " . Aquel òme servissiá Dieu mas se permetiá d'èsser sedusit per l'escasença del ganh e dels bens terrenals ; totas las causas partejadas pel regim papal roman. De mai, « Balaam » causèt la roïna d'Israèl en revelant a « Balak » los mejans per los quals podiá lo far tombar : sufisèt per lo butar a acceptar de maridatges entre josieus e pagans ; causas que Dieu condemnèt fòrtament. En lo comparant a " Balaam " , Dieu nos dona un retrach robòt del regim papal. L'elegit compren alara lo sens de las accions que Dieu meteis fa que lo diable e sos partenaris celèstes e terrenals acomplisson. La malediccion de la glèisa crestiana repausa sus l'adopcion del pagan « jorn del solelh inconquistat » , observat dempuèi 321 pels crestians infidèls. E lo regim papal, coma " Balaam " , trabalharà per lor casuda e intensificarà lor malediccion divina. « Las carns sacrificadas a las idòlas » son pas que l'imatge comparada amb lo pagan « jorn del solelh » . Roma pòrta lo paganisme dins la religion crestiana. Mas çò que devètz comprene es que son de la meteissa natura e pòrtan jos lo jutjament de Dieu las meteissas consequéncias grèvas .... D'autant mai que las malediccions engendradas pel " Balaam " de l'èra crestiana contunharàn fins a la fin del mond, marcada pel retorn gloriós de Jèsus Crist. L'infidelitat dels crestians es tanben comparada a aquela dels Ebrèus que se donèron a l '" impuritat " après que Dieu lor faguèt ausir sos dètz comandaments. Entre 321 e 538, los crestians infidèls agissián coma eles. E aquela accion contunha encara uèi.                         
Vers 15 : “ Aital tanben avètz los que tenon la doctrina dels Nicolaïtans. »   
Dins aquel messatge , lo nom dels " Nicolaïtans " citats a Efès torna aparéisser dins aquela letra. Mas « las òbras » que los concernisson a Efès venon aicí « la doctrina » . Qualques Romans son en fach , dempuèi Efès , venguts crestians , puèi crestians infidèls dempuèi 321, e aquò, d'un biais religiós oficial dempuèi 538 , en onorant la " doctrina " catolica papala romana .          
 Vers 16 : “ Pentissètz-vos doncas; autrament vendrai a vos lèu , e combatrai contra eles amb l'espasa de ma boca. »   
En evocant " lo combat " menat per sa " Paraula " , " l'espasa de sa boca " , l'Esperit prepara lo contèxte del quatren messatge que ven. Serà aquel del sègle XVI , ont la Bíblia, sa santa paraula escricha, sos " dos testimònis " segon Rev. 11:3, propagarà la vertat divina e desmascarà la falsa fe catolica romana.        
Vers 17 : “ Aquel qu'a una aurelha, qu'ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas: A aquel que venç donarai un pauc de la manna amagada e li donarai una pèira blanca ; e sobre la peyra es escrit un nom novel, lo qual negun non sap sino aquell qui lo recep. »    
Coma totjorn, l'Esperit evòca un aspècte de la vida eternala. Aquí nos la presenta jos l’imatge profetizada per la manna donada als ebrieus afamats dins lo desèrt arid, arid e sec. Dieu ensenhèt alara que podiá protegir e prolongar la vida de sos elegits per son poder creatiu ; çò qu'acomplirà en donant la vida eternala a sos elegits redempts. Aquò serà la culminacion de son projècte d'estalvi entièr. 
L'elegit del temps serà recompensat amb la vida eternala, que l'Esperit descriu en imatges. « Manna » l' imatge de la noiridura celestiala es amagada dins lo reialme del cèl , Dieu meteis essent son productor . Dins la simbolica antica, la manna èra dins lo luòc pus sant que simbolizava ja lo cèl ont Dieu règna sobeiranament sus son tròn. Dins la practica romana, la « pèira blanca » representava lo vòte « òc », la negra designava lo « non ». La « pèira blanca » designa tanben la puretat de la vida de l'elegit qu'es vengut eternal. Sa vida eternala es un òc divin que traduch una acuèlh entusiasta e massís de la part de Dieu. Perque l'elegit es ressuscitat dins un còrs celestial, son estat novèl es comparat a un " nom novèl " . E aquela natura celèsta es, per sos elegits , perpetualament misteriosa e individuala : “ degun o sap pas ” . Nos caldrà doncas eiretar e dintrar dins aquela natura per descobrir çò qu’es.                  
 
4a èra : Tiatira 
Entre 1500 e 1800, las guèrras de religion
Vers 18 : “ E a l'angel de l'assemblada de Tiatira escriu : Aquestas causas ditz lo Filh de Dieu, qu'a d'uèlhs coma una flama de fuòc, e que sos pès son coma de bronze fin : ”   
La quatrena letra, jol nom de " Tiatira ", evòca un temps ont la fe crestiana de las ligas catolicas e protestantas ofrissiá un espectacle abominable a travèrs lors afrontaments sanguinaris. Mas aquel messatge conten de suspresas enòrmas. Dins lo nom Tiatira , doas raiças grègas " thuao, teiro " traduson " abominacion e donant la mòrt amb sofrença ". Lo tèrme grèc que justifica aquela interpretacion d'abominacion designa, dins lo diccionari grèc Bailly, lo pòrc o lo sanglièr quand son en rut. E aquí , qualques esclariments son necessaris. Lo sègle XVI foguèt marcat per lo revelh dei protestants que contestavan l'autoritat dau regime papal roman. Tanben, per afortir son autoritat temporala, la papautat representada per lo papa Sixte V establiguèt son Estat Vatican que li donariá una legitimitat civila ligada a son autoritat religiosa. Es per aquò que, dempuèi lo sègle XVI , lo regim papal a transferit son sèti, situat fins alara dins lo Palais Lateran, a sa proprietat al Vatican, que constituissiá ja un estat papal independent . Mas aquel transferiment es pas qu'una engana, perque lo que pretend èsser de l'Estat Vatican s'asseta encara al Palais Lateran ; perque es ailà, dins lo Lateran, que los papas aculhisson los emissaris d'estats estrangièrs que los vesitan. E aital, en 1587 , l' obelisc reparat , re - erigit prèp del Palais Lateran dempuèi lo 3 d'agost de 1588 , foguèt descobèrt jos 7 mètres de tèrra e en tres pèças . L'Estat Vatican es situat en defòra de Roma, sul tuc del Vatican, sus la riba oèst del riu Tibre que bordeja la vila del nòrd al sud. En agachant lo plan d'aquela vila vaticana, foguèri esbalausit de descobrir qu'aviá la forma de cap de pòrc, amb las aurelhas al nòrd e lo muso al sud-oèst. Lo messatge del grèc " thuao " es aital doblament confirmat e justificat per Dieu, l'organizator d'aquelas causas. La fe catolica eiretada de Pergam atenh l'apogèu de sas abominacions. Reagiguèt violentament amb òdi e crudeltat contra los que , esclairats per la Bíblia , difusèron fin finala gràcias a l'estampariá , denonciavan            e sas exaccions. Melhor, fins alara gardiana de las santa Escrituras qu'aviá reproduchas per sos monges dins de monastèris e abadiás, perseguiguèt la Bíblia que denonciava son iniquitat. E ella fa metre a mort los informadors per poder de monarchas cecs e complazens ; los docils executors de son testament. Las expressions jos las qualas Jèsus se presenta , en citant , " aquel qu'a d'uèlhs coma una flama de fuòc e que sos pès son coma de bronze fin ", revelan son accion punitiva cap a sos enemics religioses que destruirà a son retorn sus tèrra. Foguèt justament las doas ideologias crestianas que se combatèron a la mòrt " amb l'espasa " e d'armas de fuòc dins aquel contèxte istoric de l' èra de Tiatira . " Sos pès " se pausaràn alara sus " la mar e sus la tèrra " simbòl de la fe catolica e de la fe protestanta dins Rev. 10:5 e Rev. 13:1-11. Lo catolicisme e lo protestantisme, totes dos pecaires ( pecat = laton ) , non repentits , son descriches coma " laton fin " qu'atrais la colèra del jutjament del Dieu Jèsus Crist. En prenent aquela imatge per la quala anoncia la granda " calamitat " dins Rev. 1:15, Dieu revela l'ora ont los darrièrs persecutors units contra sos enfants fidèls combatèron a la mòrt coma de " bèstias " salvatjas que los simbolizaràn al cors de la profecia. De Francés I a Loís XIV, de guèrras religiosas se seguiguèron . E cal notar cossí Dieu revèla la malediccion del pòble francés, sosten armat de la papautat dempuèi Clovis, lo primièr rei dels Francs. Per marcar lo climax d'aquela malediccion, Dieu placèt lo jove Loís XIV, a l'edat de " cinc ans", sul tròn de França. Aqueste vèrs de la Bíblia d'Ecc.10:16, exprimís son messatge : “ Ai a tu, tèrra que son rei es un enfant, e que sos princes manjan lo matin! " Loís XIV arroïnèt França amb sas despensas luxuosas al Palais de Versalhas e sas guèrras costosas." Daissèt darrièr una França plonjada dins la pauretat e son successor Loís XV visquèt sonque pel libertinisme partejat amb son inseparable companh dins la debocheria, lo cardinal Dubois. Un personatge terrible , Loís XV perdèt completament son temperament .                       èrapreocupat pel sòrt de son pòble e la colèra populara suscitada èra de tombar sus son successor, lo rei dels obrièrs, lo pacific Loís XVI . En ciblant un òme doç e pacific amb aquela colèra, Dieu revelèt son intencion de tustar lo regim monarquic ereditari, per la fisança òrba qu'a injustament plaçada dins las pretensions religiosas papalas dempuèi Clovis.
Vers 19 : “ Coneissi que vòstras òbras, vòstra amor, vòstra fe, vòstre servici, vòstra paciéncia, e vòstras darrièras òbras son mai que las primièras. »   
Aquestes mots Dieu s'adreiça a sos servicials « fidèls fins a la mòrt » , s'ofrissent a sacrificar a l'imatge de lor Mèstre ; lors " òbras " son acceptablas per Dieu perque testifican de lor " amor " autentic per lor Salvador . Lor " fe " serà justificada vist qu'es acompanhada de " servici fidèl ". Lo mot " constància " , citat aicí , pren una importància istorica apreciabla. Foguèt dins la " Tor de Constança " dins la vila d'Aigues-Mòrtes que Marie Durand visquèt sa captivitat coma un modèl de fe pendent 40 ans longs e dificils. Fòrça autres crestians donèron lo meteis testimoniatge, demorant sovent desconeguts per l'istòria. Aquò es perque lo nombre de martirs aumentèt amb lo temps. Las darrièras òbras concernisson l'epòca del règne (1643 a 1715) del rei Loís XIV jos qui las " dragonnades " del còrs constituits per aquela accion, caçavan los fidèls crestians protestants retirats dins los bòsques e luòcs desèrts. Notatz plan lo ròtle revelador del nom " drac " que designa " lo diable " e l'accion agressiva dobèrta de Roma imperiala e de Roma papala dins Rev. 12: 9-4-13-16 . Aquel que se sonava lo « rei solelh » portèt a son apogèu la lucha del catolicisme en defendent lo « jorn del solelh » eretat de Constantin I. Pasmens, per testimoniar contra el, Dieu plonjèt tota la durada de son long règne dins l'escur, li negant la calor e la plena lutz del solelh vertadièr amb de consequéncias grèvas per l'avitalhament alimentari del pòble francés.                          
Vers 20 : “ Pasmens ai qualques causas contra tu, perque patisses aquela femna Jezabèl, que se ditz profetessa, d'ensenhar e de seduire mos servicials a far fornicacion e a manjar de causas sacrificadas a las idòlas. »   
En 1170, Diéu faguè revira la Biblo en lengo prouvençalo pèr Pèire Vaudès. Foguèt lo primièr crestian que tornèt descobrir la doctrina de la vertat apostolica integrala, inclusent lo respècte del sabbat vertadièr e l'adopcion del vegetarianisme . Conegut coma Pèire Valdo , foguèt l'originaire dels « Vaudois » que s'installèron dins lo Piemont alpenc italian. L'òbra de la Reforma que representavan foguèt opausada per la paparia e lo messatge desapareguèt. Dieu liurèt aital l'Euròpa entièra a una invasion mongòla murtrièra seguida d'una epidemia terribla de pèsta causada pels Mongòls que destruguèt a partir de 1348 , un tèrç e gaireben la mitat de sa populacion. Lo messatge d'aqueste vèrs , " daissatz la femna Jezabèl... " , es un repròchi adreçat als reformators que donèron pas a l'òbra de Pèire Valdo l'importància que meritava , perque èra perfiècha. Entre 1170 e 1517, ignorèron la doctrina perfiècha de la vertat de la salvacion crestiana e lor Reforma entrepresa a la fin d'aquela epòca es parciala e fòrça incomplèta.    
Nòta : la perfeccion doctrinala compresa e aplicada per Pèire Valdo mòstra qu'en el, Dieu presentèt lo programa complet de la Refòrma que conveniá de menar a tèrme. En fach , las causas foguèron acomplidas en doas estapas, l'exigéncia del sabbat començant pas fins a 1843-1844, en acòrdi amb lo temps marcat pel decret de Dan 8:14. 
Per representar la fe papala catolica romana , Dieu la compara a l'esposa estrangièra del rei Acab, la terribla " Jezabèl " que tuèt los profètas de Dieu e versèt de sang innocenta . La còpia es fidèla al modèl e a tanben l'inconvenient de durar fòrça mai longtemps en foncionament. En li nomenant " profetessa ", Dieu cibla lo nom de la novèla localizacion de son " tròn " : Vatican, qu'en francés ancian e en latin significa " vaticinare " : profetizar. Los detalhs istorics a prepaus de l'endrech son extrèmament revelators. A l'origina , aquel luòc èra marcat per la preséncia d'un temple romain consacrat al dieu « sèrp » Esculapi. Aqueste simbòl designarà lo diable e lo regim papal dins Rev. 12:9-14-15. L'Emperaire Neron i placèt sos circuits de corsa de carris, e " Simon Magus " i foguèt enterrat dins un cementèri . Es, çò sembla, sas rèstas, que serián onoradas coma aquelas de l'apostòl Pèire crucificat a Roma. Aquí encara , una basilica ofèrta per Constantin celebrava la glòria crestiana. L'airal èra a l'origina paludós. La mentida aital bastida justificarà lo novèl nom d'aquela basilica vaticana que, agrandida e embelinada al sègle XV , prendrà lo nom enganaire de " Basílica de Sant Pèire a Roma " . Aquel onor , en realitat donat a un magician e a la " sèrp " Esculapi , justificarà lo nom de " magia " que l'Esperit atribuís als rites religioses catolics romans dins Rev. 18:23 ont la version biblica de Darby nos ditz : " E la lutz de la lampa brilharà pas mai en tu; e la votz de l'espos e de la nòvia non serà mai ausida en tu; car los vostres mercaders eren los grans homens de la terra; car per vòstra magia totas las nacions son estadas enganadas. « Justament, l’acabament dels trabalhs d’aquela basilica « Sant Pèire de Roma » , que demandava d’enòrmas somas d’argent , menarà lo prelat Tetzel a vendre sas « indulgéncias » .                           ". En vesent lo perdon dels pecats venduts per d'argent, lo monge-mèstre Martin Luther descobriguèt la natura vertadièra de sa glèisa catolica romana. Denoncièt aital sa natura diabolica e qualques unas de sas errors en afichant sas famosas 95 tèsis sus la pòrta de la glèisa alemanda d' Augsborg en 1517 . Faguèt aital oficializar l’òbra de la Refòrma prepausada per Dieu a Pèire Valdo dempuèi 1170.
En parlant dirèctament a sos servicials reformats de l'epòca, las vertadièras victimas pacificas demissionadas, l'Esperit los repròcha d'aver permés a Jezabèl d'ensenhar e de seduire sos servicials . Podèm legir dins aquel repròchi tota l'imperfeccion doctrinala d'aquel començament de reforma. " Ensenha e sedusís " sos " servidors " , los de Jèsus, çò que ne fa una glèisa crestiana. Mas son ensenhament es aquel del periòde Pergame ont l'acusacion d '" impuritat " e l'imatge de " carns sacrificadas a las idòlas " èran ja denonciadas. Malgrat las aparéncias enganairas, dins aquel vèrs l'entitat importanta es pas " la femna Jezabèl " mas lo quite crestian protestant . Tre lo començament, en li disent " daissatz la femna Jezabèl... " l'Esperit suggerís de fauta partejadas pels primièrs protestants. Revèla alara lo caractèr d'aquela fauta : l'idolatria pagana. En fasent aquò, revela la natura del « fardeu » que li impausa pas encara , a aquel moment , mas que demandarà a partir de 1843. E dins aquel messatge, lo Dieu creator cibla lo « dimenge » roman que sa practica es dins sos uèlhs una òbra pagana idolatra qu'onora una falsa divinitat solara del paganisme mai ancian de l'istòria de l'umanitat. Dempuèi 1843, deguèt renonciar al " Dimenge " o a sa relacion amb Jèsus Crist, lo sol Salvador dels pecaires terrenals.                    
Vers 21 : “ Li donèri l'espaci de se repentir, e volguèt pas se penedir de sa fornicacion. »   
Aqueste temps es estat revelat dempuèi Dan 7:25 e es confirmat en tres formas dins l'Apocalipsi dins los capítols 11, 12, e 13. Aquestas son las expressions : " un temps de temps e un mièg temps ; 1260 jorns, o 42 meses " que totes fan referéncia al règne papal intolerant en accion entre 538 e 1798. La difusion de la vertat a travèrs la Bíblia e la predicacion dels vertadièrs reformators ofriguèron a la fe catolica sa darrièra escasença de se repentir e d'abandonar sos pecats. Faguèt pas res, e perseguiguèt e torturèt, al nom de son poder inquisitòri, los messatgièrs pacifics del Dieu vivent. Aital, ela reproduguèt las òbras rebelas del pòble josieu, donant a la parabòla de Jèsus un segond compliment : es la parabòla dels vinhairons que tuan los primièrs enviats de Dieu, e puèi tuan, quand se presenta a eles, lo filh del Mèstre de la vinha per panar son eretatge.      
Vers 22 : “ Vejatz, la getarai dins un lièch, e los que cometon l'adultèri amb ela dins una granda tribulacion, levat se se repentisson de lors actes. »   
Dieu la tractarà coma una " prostituida " " getada sus un lièch ", çò que nos permet de connectar " la femna Jezabèl " d'aqueste tèma amb " la prostituida Babilònia la granda " de Rev. 17:1. La " granda tribulacion " prevista arribarà après lo fracàs de la proclamacion biblica. Aqueste meteis messatge confirmarà l'identificacion d'aquela " granda tribulacion " amb " la bèstia que monta de l'infons " dins Rev. 11:7. Ven après l'òbra dels " dos testimònis " de Dieu que son los escriches de l'anciana e novèla aliança divina de la santa Bíblia. L'« adultèri » esperital es confirmat e nomenat e « aqueles » que Dieu acusa de lo cometre amb  « Jezabèl » son los monarcas e monarquistas franceses. Amassa amb los prèires catolics, los monarquistas devián venir las ciblas principalas de la colèra de l'ateïsme nacional revolucionari, qu'èra sonque l'expression de la colèra del Dieu totpoderós Jèsus Crist. Se repentissián pas, alara la dobla colèra los tustèt al moment fixat per Dieu a la fin del règne papal entre 1793 e 1798.                      
Lo mot " tribulacion " fa referéncia a la consequéncia de la malediccion divina segon Rom. 2:19 : " Tribulacion e angoissa sus tota anma de l'òme que fa lo mal , del josieu d'en primièr, e tanben del grèc! ". Mas la « tribulacion » que castiga los pecats de la monarquia catolica e de son aliada la Glèisa Catolica Romana simbolizada dins Rev. 17:5 , pel nom de « Babilònia la granda » , es , logicament , una « granda tribulacion ».            
Vers 23 : “ Tuarai sos enfants amb la mòrt; e totas las glèisas saupràn que ieu soi aquel que encerca las ments e los còrs, e recompensarai cascun de vos segon las vòstras òbras. »   
" Morir la mòrt " es l'expression que l'Esperit utiliza per evocar las doas " terrors " del regim revolucionari de 1793 e 1794. Per aquela expression, descarta tota idèa de mòrt esperitala simpla que concernirà los protestants en 1843 dins lo messatge liurat a l'angel de l'epòca " Sardis " en Apo 13 . L'umanitat a pas jamai conegut un trabalh tan sagnós menat per de maquinas tuaires, inventadas pel doctor Louis, mas apreciat pel doctor Guillotin que son nom foguèt donat a l'instrument meteis, nomenat tre alara : la guillotina. Los jutjaments somaris emetèron alara una multitud d'òrdres de mòrt, amb lo principi apondut de tustar los jutges e los acusaires del jorn precedent amb mòrt. Segon aquel principi, l'umanitat semblava dever desaparéisser e es per aquò que Dieu nomenèt aquel regim revolucionari exterminator " abisme ". Fin finala, auriá fach la tèrra , " l'abis " sens cap de forma de vida del primièr jorn de la Creacion, segon Gen. 1:2. Mas es solament al cèl, pendent lo jutjament celèst exercit pels elegits assemblats que " totas las Glèisas ( o Assembladas ) ", es a dire, los elegits de las sèt èras, descobriràn aqueles faches istorics amb lo sens que Dieu lor a donat. La justícia de Dieu es perfiècha ; los que jutjavan falsament foguèron tustats per sa justícia, " segon lors "proprias " òbras ". Tuavan injustament e son tustats de mòrt a lor torn per la justícia divina perfiècha : " e recompensarai cadun de vosautres segon vòstras òbras ."                       
Vers 24 : " Mas a vos disi, totes los que son a Tiatira, qu'an pas aquela doctrina, e qu'an pas conegut las prigondors de Satan, coma dison, vos pausi pas d'autra carga; »   
Los que denoncian la fe catolica e nomenan sos rites religioses las " prigondors de Satan " pòdon èsser pas que los reformators qu'apareguèron dempuèi aperaquí 1200 fins a la Revolucion francesa de 1789. Quin que siá lor comportament, lor doctrina èra fòrça luènh de la vertat pura ensenhada per l'Esperit als apostòls e discípols de Jèsus Crist. Sonque tres causas positivas son notadas a lor avantatge : la fe dins lo sacrifici de Jèsus sol , la fisança dins la Bíblia sola , e lo don d'eles meteisses e de lor vida ; totes los autres punts doctrinals èran eretats del catolicisme e doncas subjèctes a èsser questionats. Aital, malgrat imperfèctes dins la doctrina de la vertat de la fe crestiana, los reformators elegits sabián liurar lors vidas ofèrtas a Dieu coma sacrificis vius e del temps qu'esperavan 1844, la data de l'intrada en vigor del decret de Dan 8:14, Dieu acceptèt provisòriament lor servici. Es çò qu'exprimís plan clarament quand ditz : " Te meti pas cap d'autra carga ." La situacion d'un jutjament divin excepcional emergís clarament dins aqueles mots.      
Vers 25 : “ Solament çò qu'avètz, tenètz fins que venga. »   
Las rasons que permeton a Dieu de benesir la fe protestanta imperfiècha devon èsser retengudas e practicadas pels elegits fins al retorn de Jèsus Crist.
Vers 26 : “ E aquel que venç, e garda mas òbras fins a la fin, li donarai lo poder sus las nacions. »    
Aqueste vèrs revela çò que causarà la pèrda de salvacion d'aqueste temps de la Reforma fins al retorn de Crist. Los elets hauran a guardar fins a la fi les obres aparellades e revelades per Jhesu-Crist continuament fins a la fi del mon. Los cridats tomban en refusant las novèlas demandas de Dieu. Pasmens amaguèt pas jamai son intencion d'aumentar gradualament sa lutz fins al moment de sa venguda en glòria. " Lo camin dels justes es coma la lutz brilhanta, que brilha de mai en mai fins al jorn perfièch " (Pro.4:18) ; Aqueste vèrs de la Bíblia o pròva. E es donc dins l'encastre de son projècte que, a partir de 1844 , las exigéncias divinas apareisseràn sus las datas previstas e profetizadas per sa paraula profetica unicament biblica. Es sonque coma un jutge celestial que l'elegit recebrà de Dieu " l'autoritat sus las nacions ".     
Verset 27 : “ Los governarà amb una verga de fèrre; »   
Aquela expression suggerís lo drech de condemnar a mòrt. Lo drech que los elegits partejaràn amb Jèsus Crist dins lor jutjament dels malvats establit pel darrièr jutjament , pendent los " mila ans " del grand sabbat del seten millenari.  
Vers 28 : “ E li donarai l'estela del matin. »   
Dieu li donarà sa lutz divina completa simbolizada sus nòstra tèrra actuala per aquela del solelh. Mas Jèsus diguèt : " Soi la lutz ." Anóncia aital la lutz de la vida celèsta, ont Dieu meteis es la font de lutz que depend pas pus d'una estela celèsta coma nòstre solelh.   
Vers 29 : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas! »   
La construccion de l'Apocalipsi es coma una torre compausada de sèt estatges, lo seten serà lo temps de la reünion amb Dieu. Dins aquela construccion , los capítols 2 e 3 constituisson l'encastre de basa de tota l'èra crestiana entre 94 e 2030. Totes los tèmas evocats dins l'Apocalipsi tròban lor plaça dins aquel encastre de basa. Mas dins aquel trama los primièrs estatges jògan pas que lo ròtle d'escalièrs menant a l'estanci superior. L'importància de la revelacion apareis al nivèl 3 nomenat Pergamum . Aquela importància es mai renforçada al nivèl 4 nomenat Tiatira . Es dins aquela epòca que la fe crestiana ven confusa e enganaira. Lo jutjament de Dieu sus la situacion esperitala d'aquela epòca aurà de consequéncias fins a la fin del mond. Doncas, per solidificar vòstra compreneson d'aquel jutjament, vau resumir aquel messatge adreçat per Dieu a sos elegits protestants del règne de Loís XIV.
Resumit : Al moment de la Reforma , los comportaments crestians èran multiples. I a de sants vertadièrs que son perseguits , mas totjorn pacifics , e de personas que confondon la religion e la politica, que s'arman e tornan còp per còp a las armadas catolicas reialas. Dins Daniel 11:34 , l'Esperit los fa referéncia coma " ipocritas ". Pauc de religioses an comprés qu'èsser crestian es imitar Jèsus dins totas causas , obeïr a sos òrdres e se sometre a sas interdiccions ; L'usatge d'armas n'es una , e aquò èra sa darrièra leiçon donada al moment de son arrestacion . Lo repròchi de Jèsus es justificat pel fach que , en contunhar de practicar los legats catolics, los quites protestants favorizan , per lor exemple, l'ensenhament e la seduccion qu'aperten a la catolica Jezabel . Lor practica religiosa imperfiècha los descredita dins lo jutjament de Dieu que desonran davant sos enemics . Aquela fasa del començament de la Reforma lo mena a far de jutjaments excepcionals ; qu'el soslinha en disent : « Vos pausi pas d'autra carga , sonque çò qu'avètz , tenètz fins que venga ». Mas l'imperfeccion doctrinala es legitima a aquel començament e Dieu accepta lo servici d'aqueles qu'acceptan la persecucion e la mòrt en son nom. Podián pas donar mai , en donant lo maximum : lor vida. Dieu met l'accent sus aquel esperit de sacrifici que designa coma " d'òbras mai nombrosas que las primièras (vèrs 19)." Lo paganisme del catolicisme roman es estat comparat a de carns sacrificadas a d'idòlas . La denóncia de l'engana romana comencèt amb las òbras perfièchament esclairadas de Pèire Valdo (Vaudés) que , ja en 1170, escriguèt una version de la Bíblia dins una lenga autra que lo latin , lo provençal . Sa coneissença e sa compreneson de las exigéncias divinas èran estonantament completas e après el la fe protestanta declinèt. Jos l'inspiracion de Joan Calvin, la fe protestanta se durbiguèt quitament , prenent l'imatge de son adversari catolic. E l'expression " Guèrras de Religion " testimònia d'una abominacion per Dieu.               , perque los elegits de Jèsus Crist, los vertadièrs, tornan pas los còps que lor son balhats. Lor venjança vendrà del quite Senhor. En s'armant, los Protestants, que lor devisa èra " sola scriptura ", " Escritura sola ", demostrèron un mesprètz per la Bíblia qu'enebís lor violéncia. Jèsus anèt fòrça luènh a aquel subjècte en ensenhant a sos discípols que deurián virar " l'autra galha " cap a aquel que los tusta.      
 Aqueste còp ont la persecucion catolica tua los servicials fidèls de Jèsus es tres còps soslinhat dins l'Apocalipsi, aicí dins aquel temps de Tiatira , mas tanben dins lo 5en sagèl del capítol 6 e dins la 3ena trompeta del capítol 8. Aquí, dins lo vèrs 22, Jèsus encoratja sos servicials martirizats , en los anonciant per lor venjança en lor venjança Roma e sos servicials reials . Lo mot clau amagat dins lo nom Pergam apareis clarament, la religion catolica es copabla d' adultèri contra Dieu , e los que la cometon amb ela, los monarcas catolics, lors ligas e lor falsa noblesa pagaràn , jos la guillotina dels revolucionaris franceses , lo sang injustament versat. Apo . 2:22-23 : “ Vejatz, la botarai dins un lièch, e los que cometon l'adultèri amb ela dins una granda tribulacion , levat se se repentisson de lors actes . Metrai sos enfants a mòrt ; e totas las glèisas saupràn que ieu soi aquel que cerca las ments e los còrs , e recompensarai cadun de vos segon las vòstras òbras . » Mas atencion ! Perque après 1843, “ los que cometon d’adultèri amb ela ” seràn tanben los protestants , aital Dieu prepararà amb la “ tresena guèrra mondiala ” nucleara , un castig novèl de l’adultèri catolic, ortodòxe, anglican, protestant e adventista. En parallèl, l'Esperit ditz dins lo 5en sagèl : Rev 6:9 a 11 : “ Quand dobrissiá lo cinquen sagèl, vesiái jos l'autar las anmas d'aqueles qu'èran estats tuats a causa de la paraula de Dieu e a causa del testimoniatge qu'avián tengut. E cridaren ab gran uotz dizent : Quant de temps, o Senhor, sant e verai, non jutjaràs e venjaràs lo nostre sang d'aquels abitants sus la tèrra ? Una ròba blanca foguèt donada a cadun d'eles ; e fo lor dich que reposassan encara un pauc de temps, fins que lors companhs e lors fraires, que deurián èsser aucis coma eran, fossan complits. ".                      
Aquesta scèna del 5n sagèl pòt èsser confusa e enganaira per un esperit non esclairat. Que siá clar, aquela imatge nos revela la pensada secrèta de Dieu , car segon, Ecc.9:5-6-10 , los mòrts en Crist dormisson dins un estat ont lor memòria es oblidada , en prenent pas pus part a tot çò que se fa jol solelh . La Bíblia dona a la primièra mòrt lo sens d'una aniquilacion de l'èsser entièr ; l'òme mòrt es coma s'aviá pas jamai existit, amb la diferéncia que, avent existit, son existéncia entièra demòra gravada dins la pensada de Dieu. Es doncas a sos servicials vius que Dieu s'adreiça a aquel messatge de consolacion per los encoratjar . Los rapèla que , segon sas promessas , après lo sòm de la mòrt , i a un temps fixat per lor desrevelh , quand seràn , per el , ressuscitats. Auràn alara l'escasença de jutjar , jos l'agach e lo jutjament de Dieu en Jèsus Crist, lors torturaires que son tanben estats ressuscitats , mas a la fin dels mila ans . Dins lo messatge de Tiatira , la mòrt anonciada per los que cometon l'adultèri amb la catolica Jezabèl aurà un doble compliment. Sus tèrra, lo trabalh dels revolucionaris es la primièra fasa, mas après ela, vendrà, dins son temps e dins la segonda fasa , la segonda mòrt del darrièr jutjament, l'ora ont " totas las Assembladas " crestians, infidèls o fidèls , de totas las èras de l'èra crestiana veiràn lo jutjament just de Dieu aplicat contra l'esperitalitat .    
Dins son imatge simbolic, la 4ena trompeta del capítol 8 ven confirmar l'accion de la " granda tribulacion " programada per castigar l' adultèri del papisme e dels monarquistas que lo sostenguèron. Lo solelh , la lutz divina, la luna , la religion catolica escura , e las estelas , lo pòble religiós, son tustats en tèrces o parcialament , per la persecucion de l'ateïsme dels revolucionaris franceses en 1793 e 1794 .   
A la fin del messatge adreçat als protestants pacifics, l'Esperit confirma sa condemnacion de l'usatge de las armas en remembrant qu'es sonque pel darrièr jutjament preparat pendent lo jutjament celèst del seten millenari que l'elegit serà venjat. Es doncas pas autorizat a se venjar, davant aquel jutjament celestial ont jutjarà alara sos perseguidors , amb Jèsus Crist , e participarà al verdicte de lor condemnacion a mòrt. " Los governarà amb una vara de fèrre, coma los vaissèls d'un terralhièr son trencats en tròces ." L'objectiu d'aqueste jutjament serà de determinar lo temps de sofrença del copable condemnat a la segonda mòrt del darrièr jutjament. Lo vèrs 29 parla de : l'estela del matin . " E li donarai l'estela del matin ." Aquela expression designa lo solelh, imatge de lutz divina. Lo ganhant dintrarà dins la lutz divina per l'eternitat. Mas davant aquel contèxte eternal, aquel tèrme prepara la cinquena letra que ven. L'estela del matin es mencionada dins 2 Pèire 1: 19-20-21 : “ E avèm la paraula mai segura de la profecia : a la quala fasètz plan que prenètz atencion, coma a una lutz que lusís dins un luòc escur, fins a l'alba del jorn, e que l'estela del jorn se leva dins vòstres còrs : sabent aquò primièr, que cap de profecia de l'Escritura es pas de cap d'interpretacion privada, car la profecia venguèt pas jamai per la volontat de l'òme, mas los òmes sants de Dieu parlèron coma èran moguts pel Sant Esperit . Aqueste vèrs soslinha l'importància de la paraula profètica perque lo contèxte de l'èra venenta serà condicionat esperitalament per l'intrada en vigor del decret divin profetizat dins Dan.8:14. " Fins a 2300 ser-matin e la santetat serà justificada ." Mas a aquela epòca , aquel vèrs èra conegut sonque dins la traduccion : « Fins a 2300 sers e matins e lo santuari serà netejat ». Quitament jos aquela traduccion, lo messatge de Dieu èra lo meteis, mas mens precís, podiá dins aquela forma èsser interpretat coma anonciant la fin del mond pel retorn en glòria de nòstre Senhor e Salvador Jèsus Crist. Dieu utilizèt lo protestant american William Miller per acomplir las doas espròvas de fe adventistas aquesta prima                 1843 e la davalada de 1844. Coma Daniel 12:11-12 nos ensenha, entre aquelas doas datas, en 1843, lo decrèt divin retirèt dels protestants tombats la justícia salvatritz ofèrta per Jèsus Crist ; perque respondon pas pus a l'estandard de la novèla santetat demandada per Dieu. La justícia de Jèsus es eternala, mas beneficia pas que los elegits vertadièrs seleccionats per Jèsus meteis, e aquò, dins totes los tempses e fins a la fin del mond. 
Aquí, entre Tiatira e Sardis , lo primièr jorn de la prima de 1843, lo decrèt de Dan 8:14 dintra en vigor e descobrirem sas consequéncias dins los messatges adreçats per l'Esperit als crestians d'aquela data.
 
 
Apocalípsis 3 : L' Assemblada dempuèi 1843 – 
la fe crestiana apostolica restablida
 
5a època : Sardis 
Lo jutjament prononciat per Jèsus Crist après los procèsses adventistas de la prima de 1843 e del 22 d' octobre de 1844 .
Vers 1 : “ E a l'angel de l'assemblada de Sardis escrivètz : Aquestas causas ditz aquel qu'a los sèt Esperits de Dieu e las sèt estelas : Coneissi vòstras òbras . Sabi que semblas èsser viu, e que siás mòrt. »   
L' èra " Sardis " , lo tèma de la cinquena letra, metrà en evidéncia dos comportaments crestians protestants opausats atribuits a : los tombats, als quals Jèsus declara : " Passatz per èsser viu, e sètz mòrt " ; e als elegits, dins lo vèrs 4 : “ caminaràn amb ieu en vestits blancs perque son dignes .” Coma lo contengut de sos dos messatges, lo nom " Sardes " pòrta un sens doble que sas significacions son absoludament opausadas . Reteni las idèas principalas d'aquela raïtz grèga : pèira convulsiva e preciosa, es a dire, mòrt e vida. Grimaçant e convulsiu definís un rire sardonic ; en grèc, lo sardonion es la còrda superiora d' una ret de caça ; La sardina es un peis ; e en lo contrari seny, lo sardo e lo sardonix son pedres precioses; sardonix essent una varietat de calcedònia bruna . Al començament d'aquela letra, Jèsus se presenta coma " aquel qu'a los sèt esperits de Dieu e las sèt estelas " es a dire, la sanctificacion de l'Esperit e lo jutjament sus sos servicials de las sèt èras. Coma dins Dan 12, se pausa al dessús del riu de la mòrt, l'espròva de la fe adventista, e aquí dona son verdicte. Notem l'usatge del "tu" informal qu'indica que la persona que parlatz n'es una al sens collectiu. Tota la nòrma protestanta es concernida. Jèsus met fin a l'excepcion protestanta notada dins lo messatge de Tiatira . Lo novèl " fars " (coma lo veson los cresents rebels) es ara impausat e demandat. La practica del dimenge roman deuriá èsser abandonada e remplaçada pel sabbat del dissabte. Aquel decrèt de Dan.8:14 revèrta la situacion establida dempuèi lo 7 de març de 321 per l'emperaire Constantin I. En 1833, 11 ans abans 1844, per una pluèja continua d'estelas de fuòc, prolongada de mièjanuèch a 5 oras del matin, e visibla dins tot lo territòri american, Dieu aviá illustrat e profetizat la casuda massissa dels crestians protestants. Per vos convéncer d'aquela interpretacion, Dieu mostrèt las estelas del cèl a Abraham, en li disent : " Atal seràn vòstres descendents ." La casuda de las estelas de 1833 profetizèt donc una casuda massissa d'aquela posteritat d'Abram. Aqueste signe celèst es citat dins lo tèma del 6en sagèl                            dins Rev. 6:13.Jèsus diguèt : " Semblatz èsser viu e sètz mòrt ." Aquel que parla a doncas la reputacion de representar Dieu, e aquel detalh correspond al protestantisme que, en cresent dins sa Reforma, pensa que s'es reconciliat amb Dieu . Lo verdicte divin tomba : " Coneissi vòstras òbras ", " e sètz mòrt ." Es de Dieu meteis, lo grand Jutge, qu'aquel jutjament ven. Lo protestant pòt ignorar aquel jutjament, mas pòt pas escapar a sas consequéncias. En 1843 lo decrèt de Daniel 8:14 dintrèt en vigor e cap de crestian es supausat èsser ignorant de la lei del Dieu vivent. Aquela ignorància es deguda al mesprètz de la paraula profètica biblica a la quala l'apostòl Pèire nos exorta a donar tota nòstra atencion dins 2 Pèire 1:19-20 : “ E avèm la paraula profètica mai segura a la quala fasètz plan que prenètz atencion, coma a una lutz que brilha dins un luòc escur, fins a l'alba del matin; sabent aquò d'en primièr, que cap de profecia de l'Escritura es de cap d'interpretacion privada . « Passant inapercebut demest totes los tèxtes de la Bíblia de la nòva aliança, aqueles vèrses fan , mai que mai a partir de 1843 , la diferéncia entre la vida e la mòrt.           
Vers 2 : “ Siáu vigilant e afortissètz las causas que demòran que son prèstas a morir ; car non ai trobatz las vòstras òbras perfièchas davant mon Dieu. »    
Se venon pas dins lo novèl estandard de santetat, " lo rèsta " del protestantisme " morirà ". Car Dieu lo condampna per doas rasons. La primièra es la practica del dimenge roman condemnat per l'intrada en vigor del decrèt de Dan.8:14 ; Lo segond es lo desinterès per la paraula profètica, perque en ignorant la leiçon donada per Dieu a travèrs l'experiéncia adventista, los descendents protestants portaràn la culpabilitat eretada de lors paires. Sus los dos punts Jèsus ditz : « Ai pas trobat vòstras òbras perfièchas davant mon Dieu ». En disent " davant mon Dieu ", Jèsus remembra als protestants la nòrma dels dètz comandaments escriches pel det de Dieu, lo Paire que mespresan en favor del Filh que se supausa los salvar. Sa fe perfièchament obedienta , que donèt coma modèl, a pas res en comun amb la fe protestanta, eretièra de fòrça pecats catolics, dont, d'en primièr, lo repaus setmanièr lo primièr jorn. La pòrta de la salvacion se barra per totjorn sus la nòrma religiosa collectiva protestanta, las « estelas » del « seisen sagèl » tomban.             
Vers 3 : “ Remembra-te doncas cossí as recebut e ausit, e ten ferm e penedís. Se velhatz pas, vendrai sus vos coma un ladre, e saupretz pas a quina ora vendrai sus vos. »   
Aqueste vèrb , " se sovenir " , implica una meditacion critica sus las òbras del passat. Mas sonque los vertadièrament causits ​​son pro umils per criticar lors pròprias òbras. De mai, aquel comandament " remembrar " evòca lo " remembrar " al començament del quatren comandament que comanda lo repaus santificat del seten jorn. Aquí encara, doblament, lo protestantisme oficial es convidat a tornar considerar la recepcion que donèt als messatges profètics lançats per William Miller a la prima de 1843 e a la davalada de 1844, mas tanben al tèxte del 4en dels 10 comandaments de Dieu qu'a transgredit dins lo pecat mortal dempuèi 1844 : Se formula la sequéncia mai grèva de Jèsus Crist . velhatz pas, vendrai coma un ladre, e saupretz pas a quina ora vendrai sus vos. » Veirem cossí dempuèi 2018, aquel messatge a pres una realitat viva. Sens velhada, repentiment e lo fruch del repentiment, la fe protestanta es definitivament mòrta.           
Vers 4 : “ Pasmens avètz qualques òmes a Sardis qu'an pas contaminat lors vestits ; caminaràn amb ieu en blanc , perque son dignes . »    
Naisserà una novèla santetat. Dins aquel messatge, Jèsus testimònia simplament de l'existéncia de " qualques òmes ", segon los detalhs revelats a Ellen G. White qu'èra demest eles, sonque 50 òmes recebèron l'aprobacion de Dieu. Aquestes " paucs òmes " fan referéncia a d'òmes e de femnas que son aprovats e benesits, individualament, pel testimoniatge de lor fe en acòrdi amb l'esperança del Senhor. Jèsus diguèt , " Pasmens avètz qualques òmes a Sardis qu'an pas contaminat lors vestits; e caminaràn amb ieu en blanc , car son dignes .” Qual pòt contestar una dignitat reconeguda per Jèsus Crist meteis ? Als venceires de las espròvas de fe de 1843 e 1844 , Jèsus promet la vida eternala e la plena reconeissença terrèstra que prendrà forma oficiala dins lo messatge venent de Filadèlfia . La contaminacion de la " vestimenta " es atribuida al comportament liure de l'èsser uman. Lo « vestit » essent la justícia imputada per Jèsus Crist, dins aquel cas « blanc », son profanacion designa la pèrda d'aquela justícia pel camp protestant tradicional. Aquí, al contrari, l'abséncia de profanacion designa la prolongacion de l'imputacion de la " justícia eternala " de Jèsus Crist segon Dan.9:24 . Lèu , la coneissença e la practica del sabbat lor donarà una vertadièra santetat, un fruch e un signe de la justícia impartida per Jèsus Crist. Aquela causida savi e intelligenta los farà lèu eternals dins la sanctificacion e la glorificacion celestiala imaginadas pels " vestits blancs " del vèrs 5 venent. L'Esperit los declararà " inculpables " : " e dins lor boca se trobèt pas cap d'engana, perque son inculpables (Rev. 14:5)." Trobaràn, " la patz amb totes los òmes, e la santetat, sens la quala cap de carn veirà pas lo Senhor ", segon Paul, dins Ebr 12:14. Concretament, aqueles " vestits blancs " prendràn la forma del retirament del pecat que constituís la practica del dimenge roman. Perque l'an esperat fidèlament dos còps, a sa plaça, en signe de son aprobacion, lo sagèl de Dieu lor es donat pel sabbat que ven far blanc los elegits del Senhor que preservan sa justícia. Aital se complís lo "                              netejament del santuari ,” la forma que Daniel 8:14 foguèt revirat a l'epòca. Jos aquel agach, tre lo 23 d'octòbre de 1844, Jèsus donèt dins una vision celèsta a l'elegit victoriós l' imatge de son passatge del luòc sant al luòc pus sant del santuari terrenal. Remembrèt aital en illustracion, lo moment ont morissiá sus la crotz, lo pecat de sos elegits foguèt expiat, acomplissent aital lo " jorn de l'expiacion ", l'ebrèu " Yom Kippur ". Aquel eveniment avent ja agut luòc, lo renovelament de l'accion dins la vision èra pas que destinat a metre en question la primièra realizacion de justícia eternala obtenguda per la mòrt de Jèsus. Çò que se complís literalament pels tombats de Sardis que lor fe demostrada es insatisfasenta pel Dieu Creator. Per doas rasons, Dieu los pòt refusar pr'amor de manca d'amor per sa vertat profetica proclamada, e per la transgression del sabbat qu'es venguda aplicabla dempuèi 1843 per l' intrada en vigor del decret de Daniel 8:14.     
Vers 5 : “ Aquel que vençrà serà vestit de vestits blancs ; Yo non esfarai lo nom de luy del libre de la vida , mas confessarai lo nom de luy davant lo meo payre e davant los seus angels . »   
L'elegit redimit per Jèsus Crist es un èsser obedient , conscient de dever sa vida e son eternitat al Dieu creator, bon, savi, e just. Aquò's lo secret de sa victòria. Pòt pas dintrar en disputa amb el, perque aprova tot çò que ditz e fa. Alara el meteis pòrta jòia a son Salvador que lo reconeis e lo sona per son nom, dempuèi la fondacion del mond ont lo vegèt per son preconeissença . Aqueste vèrs mòstra cossí son vanas e enganairas las falsas revendicacions dels falses religiosistas quitament per los que las fan. Lo darrièr mot apartendrà a Jèsus Crist que ditz a totes : " Coneissi vòstras òbras ." Segon aquelas òbras, dividís son tropèl, en plaçant a sa drecha, sas fedas , e a son esquèrra, las fedas rebelas e los lops raviants destinats al fuòc de la segonda mòrt del darrièr jutjament .   
Vers 6 : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas! »   
Alara que literalament cadun pòt ausir las paraulas profeticas de l'Esperit, al contrari, sonque sos elegits , qu'inspira e educa , pòdon comprene lor significacion. L'Esperit fa referéncia a de faches especifics, acomplits dins lo temps istoric, l'elegit deu doncas s'interessar a l'istòria religiosa e laïca, e a la Bíblia entièra compausada de comptes de testimoniatges, de lauses, e de profecias.
Nota : Dins lo vèrs 3 , Jèsus Crist diguèt al protestant tombat , “ Remembratz-vos doncas cossí avètz recebut e ausit, e tenètz-vos e penedissètz-vos. Se velhatz pas, vendrai sus vos coma un ladre, e saupretz pas a quina ora vendrai sus vos .” A l'invèrs, pels eretièrs dels venceires, dempuèi la prima de 2018, aquel messatge s'es transformat en : " Se velhatz, vendrai pas coma un lairon, e saupretz a quina ora vos vendrai . " E lo Senhor gardèt sas promessas, vist qu’uèi en 2020, sos elegits an agut coneissença de la data de son vertadièr retorn revelada per la prima de 2030. Mas, la fe protestanta es condemnada a ignorar aquela precision, reservada, solament, per Jèsus, a sos elegits. Car contrariament a son comportament cap als servicials malvats, " lo Senhor fa pas res sens avertir sos servicials los profètas " Amo.3:7.           
 
6a epòca : Filadèlfia 
L'adventisme dintra dins la mission universala
Entre 1843 e 1873, lo sabbat divin del dissabte, lo vertadièr seten jorn ordenat per Dieu, foguèt restaurat e adoptat pels pionièrs de l'adventisme del seten jorn que prenguèt la forma d'una institucion religiosa crestiana americana oficiala nomenada dempuèi 1863 : " la Glèisa adventista del seten jorn ". En acòrdi amb l'ensenhament preparat dins Dan.12:12, lo messatge de Jèsus es adreçat a sos elegits santificats pel repaus sabbat, a la data de l'an 1873. Al meteis temps, aqueles elegits benefician de la beatitud de Dan.12 :12 : " Benedit es aquel qu'espèra, fins a 1335 jorns ! ".        
 
Las novèlas nòrmas establidas dempuèi 1843 venguèron universalas en 1873
Vers 7 : “ E a l'angel de l'assemblada de Filadèlfia escrivètz : Aquestas causas ditz aquel qu'es sant, aquel qu'es vertadièr, aquel qu'a la clau de David, aquel que dobrís e degun barra pas, e barra e degun dobrís :     
Per lo nom " Filadèlfia ", Jèsus mòstra son Causit. Diguèt : “ Per aquò tot lo monde saurà que sètz mos discípols, s'avètz amor l'un per l'autre. Joan 13:35 » E aquò's lo cas de Filadèlfia que sas raiças grègas vòlon dire : amor fraire. A seleccionat los elegits que lo compausan , en metent lor fe a l'espròva, e per aqueles venceires, son amor desborda. Se presenta dins aquel messatge, en disent : “ aquò's çò que ditz lo Sant, lo Vertadièr .” Lo Sant , perque es un moment ont la sanctificacion del sabbat e aquela dels elegits es requerida pel decrèt de Dan.8:14 que dintrèt en vigor a la prima de 1843 . Lo Verai , car dins aquesta ora profètica la lei de vertat es restablida ; Dieu torna descobrir la santetat de son 4en comandament trepejat pels crestians dempuèi lo 7 de març de 321. Ditz tanben : “ aquel qu'a la clau de David .” Aquestas son pas las claus de Sant Pèire revendicat coma possession de Roma. " La clau de David " aparten al " filh de David ", Jèsus, el meteis, en persona. Cap d'autre qu'El pòt pas concedir la salvacion eternala, car obtenguèt aquela clau en la portant " sus son espatla " jos la forma de sa crotz, segon Isa.22:22 : " Pausarai sus son espatla la clau de l'ostal de David: quand dobrís, cap degun pòt pas barrar; quand barra, degun dobrirà pas ." Aquesta clau designant la crotz de sa tortura, en compliment d'aqueste vèrs , legissèm aicí : " aquel que dobrís, e degun barrarà pas, aquel que barra, e degun dobrirà pas ." La pòrta de la salvacion es estada dobèrta a l'Aventisme del Seten Jorn en construccion e barrada als seguidors religioses del dimenge roman dempuèi la prima de 1843. Perque son estats dispòsats a se sometre a las vertats doctrinalas presentadas e an onorat amb lor fe sa paraula profètica, l'Esperit de Jèsus diguèt als sants de l' èra de Filadèlfia : I coneissi las òbras. Ueuas, car tu as un petit de poder, e gardes la mia paraula, e non as denegatz lo meo nom, yo pausa davant tu una porta uberta, la qual alcun non pot barrar                                   ". Aquel pichon grop religiós èra estat, oficialament, exclusivament american dempuèi 1863. Mas en 1873, pendent una conferéncia generala tenguda a Battle Creek, l'Esperit li dobrissiá una pòrta missionària universala que deviá contunhar fins al retorn vertadièr de Jèsus Crist. Degun l'empacharà pas e Dieu s'ocuparà d'aquò. Es important de notar que tot çò de bon que Jèsus identifica dins los sants vertadièrs definís tanben las causas per las qualas la fe protestanta tombèt en 1843. Aquel messatge es exactament lo contrari d'aquel que Jèsus s'adreiça als tombats de Sardis dins lo vèrs 3, perque las òbras cibladas son elas meteissas inversadas.
 
Las 12 tribus de Apo.7 creciendo
Vers 8 : “ Coneissi vòstras òbras . Vec, car tu as un pauc de poder, e gardas la mia paraula, e non as denegat lo mieu nom, ai pausa davant tu una pòrta ubèrta, la qual alcun non pòt barrar. »   
L'elegit del temps es jutjat favorablament sus sas òbras que Jèsus li imputa coma justícia. Son « pichon poder » confirma la naissença del grop basat suls « paucs òmes » del vèrs 4. En 1873, Jèsus anoncièt als adventistas lor avançada cap a son retorn pel simbòl de la pòrta dobèrta celestiala que se dobrirà a la prima de 2030, es a dire dins 157 ans. Dins lo messatge que seguís, aquel adreçat a Laodicèa, Jèsus se pausarà davant aquela pòrta , indicant aital la proximitat imminenta de son retorn : “ Vejatz, me pausi a la pòrta e tusti. Si alcun aus la mia votz e uerb la porta, yo intrarey a luy e dinarey ab luy, e el ab mi. Rev. 3:20 »       
 
L'accès a la fe crestiana permés als josieus
Vers 9 : “ Vejatz, farèi los de la sinagoga de Satan, que dison que son josieus, e son pas, mas mentisson; Vejatz, los farèi venir e adorar als vòstres pès, e saber que vos ai aimats. »   
En citant l'intrada dels josieus vertadièrs segon la raça e la carn dins lo grop adventista , aquel vèrs confirma la restauracion del repaus del sabbat ; Lo dimenge es pas pus un obstacle a lor conversion. Car dempuèi 321, son abandon a tanben agut la consequéncia d’empachar los josieus sincèrs d’adoptar la fe crestiana. Son jutjament dels josieus per raça èra pas una opinion personala de Paul, lo testimòni fidèl ; foguèt aquel de Jèsus Crist que o confirma dins aquela Revelacion, ja dins l'Apo.2:9, dins lo messatge adreçat a sos servicials calomniats pels josieus e perseguits pels romans de l' epòca d' Esmirna . Notem que los josieus racials deuràn reconéisser la salvacion crestiana dins l'estandard adventista per beneficiar de la gràcia de Dieu. L'adventisme universal pòrta sol la lutz divina que n'es vengut lo depaus oficial exclusiu dempuèi 1873. Mas atencion ! Aquela lutz, sa doctrina e sos messatges son la proprietat exclusiva de Jèsus Crist ; Cap d'òme e cap d'institucion pòt pas refusar son evolucion sens metre en perilh sa salvacion. Fin finala dins aquel vèrs, Jèsus precisa " que vos ai aimat ". Aquò vòl dire qu'après aquel temps de benediccion la poiriá pas pus aimar ? Òc, e aquò serà lo sens del messatge donat a " Laodicèa ".         
 
Los Comandaments de Dieu e la Fe de Jèsus
Vers 10 : “ Perque avètz gardat la paraula de ma paciéncia , vos gardarai tanben de l'ora de l'espròva que ven sus la tèrra coneguda , per ensajar los que demòran sus la tèrra . »   
Lo tèrme paciéncia confirma lo contèxte de l'espèra adventista que ne parla dins Daniel 12:12 : " Benedit es aquel qu'espèra , e ven al mila tres cents cinc trenta jorns." ". L'espròva concernís la fe dels « abitants de la tèrra », aqueles qu'abitan la « tèrra coneguda » es a dire, reconeguda per Jèsus Crist, lo Dieu creator. Ven per testar la volontat umana e desmascar l'esperit subrebèl del camp « ecumenic » que designa pel grèc « oikomèné » la « tèrra coneguda » d'aqueste vèrs.            
Aquela promessa engatja Jèsus sonque a la sola condicion que l'institucion conserve la qualitat de la fe del començament. Se lo messatge adventista deu contunhar fins al temps de l'espròva universala finala de la fe profetizada dins aquel vèrs, serà pas necessàriament jos una forma institucionala. Perque la menaça penja sus aquel messatge dins lo vèrs 11 que seguís , fins alara totalament positiu e benesit per Dieu. La promessa de Jèsus concernirà sa posteritat demorant viva en 2030. A aquel moment, los vertadièrs elegits de 1873 s'auràn endormit " dins lo Senhor " segon Rev. 14:13 : " E ausiguèri una votz del cèl que ditz , Escrivètz : Benedit son los mòrts que mòron dins lo Senhor d'ara enlà! Oc, diu lo Sperit, que reposen de lurs treballs, car lurs obres los seguexen. » Aquò's donc una segonda beatitud atribuida per Jèsus Crist a aquel Elegit exemplar. Mas çò que Jèsus benesís es lo comportament demostrat per las òbras. Los eretièrs de « Filadèlfia » reproduiràn fidèlament , en 2030, sas òbras, sa fe, son acceptacion de las vertats donadas pel Dieu del cèl dins las darrièras formas que lor aurà donadas ; perque patiràn de grands cambiaments fins a la fin quand la compreneson del projècte divin serà perfiècha.         
 
La promessa adventista de Jèsus Crist e son avertiment
Verset 11 : “ Veni lèu . Tenètz-vos a çò qu'avètz, per que degun pòsca pas prene vòstra corona. »   
Lo messatge " Veni lèu " es del tipe adventista. Jèsus confirma aital l'abandon de totas las autras confessions religiosas. L'esperança de son retorn en glòria demorarà fins a la fin del mond un dels principals critèris qu'identifican sos vertadièrs elegits. Mas lo rèsta del messatge pesa amb una menaça pesuga : “ Tenètz-vos a çò qu'avètz, per que degun vos prenga pas la corona. « E qui pot prendre sa corona sino sos enemics ? Lors descendents deuràn doncas, d'en primièr , los identificar, e es perque o auràn pas fach que, victimas de lor esperit umanista, formaràn una aliança amb eles, a partir de 1966.      
Vers 12 : “ Aquel que venç, ne farèi un pilar dins lo temple de mon Dieu, e sortirà pas pus ; Yo escriurai sobre luy lo nom de mon dio, e lo nom de la ciutat de mon dio, la novella Jerusalem, la qual davalla del cel de mon dio, e lo nom novel. »   
Dins sos darrièrs mots de benediccion consacrats als venceires, Jèsus amassa totas las imatges de salvacion obtengudas. " Un pilar dins lo temple de mon Dieu " vòl dire : un supòrt solide per portar ma vertat dins mon Assemblada , l'Elegit. " ...e sortirà pas pus " : sa salvacion serà eternala. « ... ; Escriurèi sus el lo nom de mon Dieu ” : Gravarai en el l'imatge del caractèr de Dieu perdut dins l'Edèn. " ... e lo nom de la vila de mon Dieu " : partejarà la glorificacion de l'Elegit descrich dins Rev. 21. “ ... de la novèla Jerusalèm que davala del cèl de mon Dieu, ” La “ novèla Jerusalèm ” es lo nom de l'amassada dels elegits glorificats que son venguts entièrament celestials coma los angèls celestials de Dieu. Rev. 21 lo descriu dins d'imatges simbolics de pèiras preciosas e de pèrlas que testimònia de la fòrça de l'amor que Dieu sentís per sos redimits de la tèrra . Davala sus la tèrra renovelada per i viure eternalament en preséncia de Dieu qu'i installa son tròn. "... e mon nom novèl " : Jèsus associa lo cambiament de son nom amb son passatge de la natura terrèstra a la natura celestiala . Los elegits salvats, demorant vius o ressuscitats, viuràn la meteissa experiéncia e recebràn un còrs celèst, glorificat, incorruptible e eternal .                     
Dins aquel vèrs, l'insisténcia sus la comparason amb Dieu es justificada pel fach que Jèsus meteis es trobat pels elegits dins son aspècte divin.
Vers 13 : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas ! »    
L'elegit comprenguèt la leiçon, mas es lo sol que la pòt comprene. Es vertat qu'aquel messatge èra preparat sonque per el. Aqueste messatge confirma lo fach que l'interpretacion e la compreneson dels mistèris revelats depend unicament de Dieu qu'assaja e causís sos servicials.
 
L'adventisme oficial de la fin de temps es pas estat ensenhat e jutjat per Jèsus, es vomit a la seguida de son refús del messatge de la 3ena expectativa adventista
« Veni lèu . Tenètz-vos a çò qu'avètz, per que degun pòsca pas prene vòstra corona .” Alas, per l'adventisme oficial de l'epòca, la fin es encara luènh, e amb l'usura del temps , 150 ans mai tard , la fe serà pas pus la meteissa . L'avertiment de Jèsus èra justificat, mas foguèt pas ni escotat ni comprés. E en 1994, l'institucion adventista perdrà en realitat sa " corona " , en refusant la darrièra " granda lutz " encara profetizada per Ellen G. White, la messatgièra de Jèsus Crist dins son libre " Early Writings " dins lo capítol " Ma primièra vision ", a las paginas 14 e 15 : Lo tèxte seguent es un extrach d'aquelas paginas. Voldriái tanben soslinhar que profetiza lo destin de l'òbra adventista e resumís tot l'ensenhament presentat per las tres Assembladas de Rev. 3 : 1843-44 Sardis , 1873 Filadèlfia , 1994 Laodicèa .             
 
 
 
Lo destin de l'adventisme
revelat dins la primièra vision d'Ellen G. White
 
“ Coma pregavi dins lo culte en familha, l'Esperit Sant se pausèt sus ieu, e semblavi montar de mai en mai naut al dessús d'aquel mond escur. Me virèri per veire mos fraires adventistas daissats enrè dins aquel mond, mas los poguèri pas descobrir. Una votz me diguèt alara : " Tornatz agachar, mas un pauc mai naut." Agachèri, e vegèri un camin escarpat e estrech, naut al dessús d'aquel mond. Es aquí que los adventistas avancèron cap a la vila santa. Darrièr eles, al començament del camin, i aviá una lutz brilhanta, que l'angel me diguèt qu'èra lo crit de mièjanuèch. Aquela lutz esclairava lo camin de tota sa longor per que lors pès se tombèsson pas. Jèsus anèt davant eles per los guidar ; e tant que fixavan los uèlhs sus el, èran segurs.    
Mas lèu d'unes se cansèron e diguèron que la vila èra encara fòrça luènh e qu'avián pensat que i arribarián mai lèu. Puèi Jèsus los encoratgèt en levant son braç drech gloriós que ne sortissiá una lutz que s'espandiguèt suls Adventistas. Cridèron : « Aleluia ! — Mas d'unes d'eles refusèron bravament aquela lutz, disent que Dieu èra pas que los aviá menats. La lutz qu'èra darrièr eles s'apaguèt fin finala, e se trobèron dins una prigonda escur. Se trompèron e perdèron de vista la tòca e Jèsus, puèi tombèron del camin e s'enfonsèron dins lo mond marrit dejós. » .     
L'istòria d'aquela primièra vision donada per Dieu a la jove Ellen Gould- Harmon constituís una profecia codificada qu'a tant de valor coma aquelas de Daniel o de l'Apocalípsis. Mas per ne beneficiar , nos cal l'interpretar corrèctament . Alara vau donar l'explicacion.
L'expression " crit de mièjanuèch " fa referéncia a l'anóncia de la venguda del nòvi dins " la parabòla de las dètz verges " de Mat 25:1 a 13 . L'espròva d'esperar lo retorn del Crist a la prima de 1843 e aquela de l'automne de 1844 constituiguèron las primièras e segondas realizacions ; Amassa , aquelas doas expectativas representan la « primièra lutz » de l'istòria plaçada « darrièr « lo grop dels « Adventistas del Seten Jorn » qu'avançavan dins lo temps , sul camin o camin benesit per Jèsus Crist. Pels pionièrs adventistas, 1844 representava la data de la fin del mond e la darrièra data biblica que la paraula profètica podiá prepausar als elegits d'aquel temps . Après aver passat aquela data finala, esperèron lo retorn de Jèsus en pensant qu'èra imminent. Mas lo temps passèt e Jèsus encara tornèt pas ; çò que la vision evòca en disent : « trobèron que la vila èra plan luènh e qu'avián pensat d'i arribar mai lèu » ; siá en 1844 siá pauc après aquela data. Alara lo descoratjament los prenguèt fins a l'entorn de l'an 1980 quand venguèri sus la scèna, en recebent aquela lutz novèla e gloriosa que bastís la tresena expectativa adventista . Aqueste còp lo retorn de Jèsus es fixat per la davalada de 1994 . De segur, la proclamacion d’aquel messatge concerniá pas qu’un microcòsme de l’adventisme universal situat en França a Valença-sus-Ròse. La causida de Dieu d'aquela pichona vila del Sud-Èst de França a son explicacion. Foguèt aquí que lo papa Pi VI moriguèt en preson en 1799, en complissent lo fach profetizat dins Rev. 13:3. E mai, Valença foguèt la vila ont Dieu establiguèt sa primièra glèisa adventista sus la tèrra de França. Foguèt donc aquí que portèt sa divina gloriosa darrièra lutz e a la fin de 2020, confirmi d'aver recebut de contunh e fidèlament d'el sas darrièras revelacions mai preciosas que vos presenti dins aquel document. Lo microcòsme de l'adventisme a Valéncia servissiá de scèna universala per complir la partida concernent la darrièra lutz gloriosa dels ans , es a dire, un tresen compliment de la parabòla de las dètz verges.                     vision de nòstra sòrre Ellen. Aquesta vision nos revela lo jutjament que Jèsus fa sus l'experiéncia viscuda a Valéncia . Jèsus reconeis lo vertadièr adventista pel comportament qu'a cap a la lutz presentada. Lo vertadièr adventista exprimís sa jòia amb " Aleluia !" » ; benesit per l'Esperit, empliguèt son vaissèl d'òli . A l'invèrs, los falses adventistas " rebutan bravament aquela lutz ". Aqueste refús de la lutz divina lor es fatal , perque Dieu los a avertits contra aquela reaccion negativa dins de messatges inspirats , destinats a eles , a son messatgièr ; vendràn de vaissèls vuèges privats de l'òli que produtz la "lutz " de la lampa . La consequéncia inevitabla es anonciada : « la lutz qu'èra darrièr eles s'apaguèt fin finala » ; Negan los fondaments de basa de l'adventisme. Jèsus aplica son principi : “ Car qui n'a, serà donat mai, e aurà una abondància, mas qui n'a pas, li serà quitat quitament çò qu'a. Mat.25:29 » . « ... acabèron per pèrdre de vista tant la tòca coma Jèsus », venon insensibles als messatges adventistas qu'anóncian lo retorn del Crist , o negan la tòca del movement adventista escrich dins lo quite nom « adventista » ; « e puèi tombèron del camin e s'enfonsèron dins lo mond marrit dejós », en 1995 s'engatgèron oficialament a l'aliança protestanta e a l'ecumenisme. Perdèron aital Jèsus, e l'intrada dins lo cèl qu'èra la tòca de la fe adventista. Se rejonhèron segon Dan.11:29, " los ipocritas ", e " los borrèus ", coma Jèsus anoncièt dins Mat.24: 50 ; causas demostradas al començament del trabalh.                             
Uèi aquelas paraulas profèticas se complisson. Se compliguèron entre 1844, la data de la primièra lutz " situada darrièr eles ", e 1994, la data de la granda lutz profètica rebutada per la primièra glèisa adventista establida en França, dins la vila de Valéncia-sus-Ròse , que Dieu utilizèt per sa demostracion . Uèi, l'adventisme oficial es dins la " escurina prigonda " de l'ecumenisme amb los enemics de la vertat, los protestants e los catolics.    
 
 
 
7a èra : Laodicèa 
La fin de l'adventisme institucional – lo refús de la tresena espèra adventista.
Vers 14 : “ E a l'angel de la glèisa de Laodicea escrivètz : Aquestas causas ditz l'Amen, lo testimòni fidèl e vertadièr, lo començament de la creacion de Dieu : ”    
Laodicèa es lo nom de la setena e darrièra epòca ; aquela de la fin de la benediccion de l'adventisme institucional. Aqueste nom a doas raices grègas " laos, dikéia " que significan : " gent jutjat ". Abans ieu, los adventistas o tradusiguèron : " pòble de jutjament ," mas l'institucion èra pas conscienta qu'aqueste jutjament començariá amb el, coma 1 Pèire 4:17 ensenha : " Car lo moment es vengut per que lo jutjament comença a l'ostal de Dieu. Mas si primierament comensa per nos qual sera la fin d aqutlh que non obeyson a l'evangeli de dio . » Jèsus s'avança en disent : « Aquestas son las paraulas de l'Amen, lo testimoni fidèl e vertadièr, lo començament de la creacion de Dieu : « Lo mot Amen vòl dire en ebreu : en vertat. Segon lo testimòni de l'apostòl Joan, Jèsus l'utilizèt sovent (25 còps), en lo repetint dos còps, al començament, abans sas declaracions. Mas dins la practica religiosa tradicionala es vengut lo tèrme de ponctuacion per la fin de las pregàrias o de las declaracions. Es alara sovent interpretat dins lo sens de " que siá aital " eretat del catolicisme. E l'Esperit utiliza aquela concepcion " en vertat " per donar al mot Amen son doble sens perfièchament justificat. Laodicèa es l'ora ont Jèsus ofrís una granda lutz per esclairar plenament las profecias preparadas pel temps de la fin. Lo libre que legissètz n'es la pròva. Çò que causarà la trencadura entre Jèsus e l'institucion oficiala adventista es un refús de sa lutz. Dins una causida logica e justificada, Dieu sometèt l'adventisme, entre 1980 e 1994, a una pròva de fe modelada sus la qu'aviá resultat dins la pèrda dels protestants e la benediccion dels pionièrs adventistas. L'espròva èra ja basada sus la fe dins lo retorn de Jèsus anonciat per la prima de 1843, puèi per l' auton de 1844. A mon torn, a partir de 1983, comencèri de partejar una anóncia del retorn de Jèsus per 1994, avent utilizat los « cinc meses » mencionats dins lo messatge de la « cinquena trompeta » en 195-1950 . En atribuissent aquel tèma a la malediccion del protestantisme en 1844, lo periòde de " cinc meses " citat, o 150 ans reals, menèt a 1994. Vesent pas que lo retorn de Jèsus Crist per marcar la fin d'aquel periòde, e parcialament avegat per Dieu sus un detalh del tèxte, defendèri çò que consideravi coma una vertat divina. Après d'avertiments oficials, l'institucion prononcièt mon expulsion en novembre de 1991.                            ; aquò, del temps que demorava encara tres ans per provar e negar mas anóncias. Foguèt sonque mai tard, a l'entorn de 1996, que lo sens vertadièr d'aquela experiéncia me venguèt clar. Los mots dichs per Jèsus dins sa letra a " Laodicèa " venián d'èsser complits e prenguèron ara un sens precís. En 1991, los adventistas tièds aimavan pas pus la vertat tant coma en 1873. Lo mond modèrne los a tanben afeblits en los sedusent e en ganhant lors còrs. Coma dins l' èra « Efès » , l'adventisme oficial a perdut son « primièr amor » . E Jèsus " leva son candelabre e sa corona ", perque ela tanben es pas pus digna d'eles. A la lutz d'aqueles faches, lo messatge ven luminosament clar. Lo mot " Amen " confirma la demanda de vertat completa e la fin d'una relacion benesida. Lo " testimòni fidèl e vertadièr " rebuta l'Elegit infidèl e mentidor. " Lo principi de la creacion de Dieu " , doncas lo creator, ven barrar collectivament l'intelligéncia dels indignes e dobrir individualament aquela de sos elegits a las vertats contengudas e amagadas dins l'istòria de la Genèsi. A l'encòp, en evocant " lo principi de la creacion de Dieu " qu'associa amb lo mot " Amen ", l'Esperit confirma un retorn final fòrça pròche de Jèsus Crist : " promptament " . Pasmens, 36 ans passaràn encara entre 1994 e 2030, la data de la fin de l’umanitat sus tèrra.               
La tièda mortala
Verset 15 : “ Coneissi vòstras òbras . Sabi qu'as ni freg ni caud. Que siás freg o caud! »    
Lo "tu" informal es utilizat per s'adreiçar a l'institucion. Aquò's lo fruch de las religions eretadas del paire al filh e a la filha, ont la fe ven tradicionala, formalista, de rotina e paurosa de tot çò de nòu ; l'estat que Jèsus pòt pas mai la benesir del temps qu'a tant de lutz novèla per partejar amb ela.  
Vers 16 : “ Alara, perque sètz tièd, e ni freg ni caud, vos escupirèi de ma boca. »   
L'observacion foguèt facha per Jèsus en novembre de 1991, quand lo profèta que portava son messatge foguèt escartat per l'institucion oficiala. A la prima de 1994, serà vomida, coma o prediguèt Jèsus. Ne provesiriá la pròva ela meteissa en dintrant, en 1995, dins l'aliança ecumenica organizada per la Glèisa Catolica, ont se jonheriá als protestants rebels, vist que partejava ara lor malediccion.
 
D'illusions enganairas basadas sus l'eiretatge esperital
Vers 17 : “ Perque disètz , soi ric, e ai aumentat de bens, e ai pas besonh de res, e sabètz pas que sètz miserable, e miserable, e paure, e cèc, e nus, ”    
" ... ric , " l'Electa Adventista èra en 1873, e las nombrosas revelacions donadas a Ellen G. White l'enriquiguèron mai esperitalament. Mas profeticament, las interpretacions de l'epòca foguèron rapidament remplaçadas, coma James White, lo marit del messatgièr del Senhor, o pensava amb rason. Jèsus Crist , lo Dieu vivent , concebèt sas profecias per lor compliment final perfièch e impecable. Es per aquò que lo passatge del temps, portant de cambiaments enòrmes al mond, justifica un questionament permanent de las interpretacions recebudas e ensenhadas. La benediccion del Senhor es reservada ; Jèsus diguèt : « A aquel que garda las miás òbras fins a la fin ». Mas en 1991, quand refusèt la lutz, la fin èra encara luènh. Deviá doncas èsser atentiva a tota lutz novèla prepausada pel Senhor pels mejans que causissiá el meteis. Quin contrast entre las illusions de l'institucion e l'estat que Jèsus la vei e la jutja ! De totes los tèrmes citats, lo mot « nus » es lo mai grèu per una institucion, perque vòl dire que Jèsus a levat sa justícia eternala, es dins sa boca, una condemnacion a la mòrt e a la segonda mòrt del darrièr jutjament ; segon çò qu'es escrich dins 2 Cor.5:3 : " Per aquò gemem dins aquela tenda, en desirant d'èsser vestits de nòstre abitatge celestial, se nos podèm trobar vestits e pas nus ." »             
 
Lo conseil del testimoni fidel e verai .
Vers 18 : “ Vos conselhi de crompar de ieu d'aur provat dins lo fuòc, per que siátz ric; »    
A la seguida del rapòrt de 1991, l'institucion aviá encara tres ans per esmenar e produire lo fruch del repentiment, que venguèt pas. E al contrari, sos ligams amb los protestants tombats son estats sarrats al punt de far una aliança oficiala publicada en 1995. Jèsus se presenta coma lo mercadièr exclusiu de la fe vertadièra, " l'aur testat pel fuòc " de l'espròva. L'evidéncia de sa condemnacion de la glèisa se vei dins l'abséncia del " vestit blanc " que sos pionièrs èran " dignes " dins Rev. 3:4. Per aquela comparason, Jèsus illustra lo fach que somet en efièch , abans 1994 , los adventistas de " Laodicèa " a una expectativa adventista identica a aquelas que precediguèron las datas 1843 e 1844 ; per fin de testar la fe dins las tres experiéncias, coma ensenhat dins lo messatge adreçat en 1844 als Adventistas de “ Sardis ” . Dins una actitud rebela barrada, l'institucion podiá pas comprene per qué Jèsus li repròchava ; èra " aveg ", coma los farisèus del ministèri terrèstre de Jèsus. Poguèt pas doncas comprene l'invitacion de Crist a crompar " la pèrla de grand prètz " dins la parabòla de Mat 13:45-46 que definís lo quadre de l'estandard de la vida eternala requerida per Dieu revelada dins aquel vèrs 18 de Rev. 3 .                   
 
La crida misericordiosa
Vers 19 : “ Tant qu'aimi, los repren e disciplini. Sias donca zelós, e peneditz-vos. »  
Lo castig es per los que Jèsus aima fins que los vòmit. La crida al repentiment foguèt pas ausida. E l'amor es pas eretat, es ganhat per la dignitat. L'institucion s'èsser durcida, Jèsus lança un apèl individual en disent als candidats a la vocacion celestiala :  
 
La crida universala
Vers 20 : “ Vejatz, me pausi a la pòrta e tusti. Se qualqu'un ausís ma votz e dobrís la pòrta, dintrarai a el e dinharai amb el, e el amb ieu .    
Dins Revelacion lo mot " pòrta " apareis dins Rev. 3:8, aicí dins Rev. 3:20, dins Rev. 4:1, e dins Rev. 21:21. Rev. 3 :8 nos rapèla que las pòrtas dobrisson e barran l'accès. Venon aital lo simbòl de las espròvas de fe que dobrisson o barran l'accès al Crist, a sa justícia e a sa gràcia.  
Dins aquel vèrs 20 , lo mot " pòrta " a tres significacions diferentas mas complementàrias . Apunta a Jèsus meteis : " Soi la pòrta ." Joan 10:9 » ; la pòrta del cèl se dobrissiá dins Rev 4:1 : “ Una pòrta foguèt dobèrta dins lo cèl. » ; e la pòrta del còr uman contra la quala Jèsus ven tustar per convidar l'elegit a li dobrir son còr per tal de donar la pròva de son amor.          
Basta per sa creatura de dobrir son còr a sa vertat revelada per qu'una comunion intima siá renduda possibla entre ela e son creator divin. Lo sopar es partejat lo ser, quand la nuèch arriba per metre fin al trabalh del jorn . L'umanitat dintrarà lèu dins aquel tipe de nuèch " ont degun pòt pas pus trabalhar ." ( Joan 9:4 ) ». La fin del temps de la gràcia gelarà per totjorn las darrièras causidas religiosas dels èssers umans, òmes e femnas egalament responsables e estrictament complementaris al nivèl de la carn.  
Comparat al messatge de Filadèlfia , l'elegit es dins l' èra Laodiceana , dins l'imminéncia del retorn de Jèsus Crist. La " pòrta dobèrta dins lo cèl " se dobrirà en continuacion d'aqueste messatge dins Rev. 4:1.   
 
La darrièra exortacion de l'esperit
Al venceire individual, Jèsus ditz :  
Vers 21 : “ A aquel que vencerà li permetrai de s'assetar amb ieu dins mon tròn, coma ieu tanben venquèri e m'assetèri amb mon Paire dins son tròn. »  
Anóncia aital l'activitat del jutjament celestial que seguís aquel messatge e que serà lo tèma de l'Apo.4. Mas aquela promessa lo liga pas qu'a un venceire vertadièrament elegit . 
Vers 22 : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas ! »    
Lo tèma de las " letras " s'acaba amb aquel fracàs institucional novèl. La darrièra, perque d’ara enlà, la lutz serà portada per un òme inspirat, puèi per un pichon grop. Se transmetrà individualament de persona en persona e per mejan d'internet que lo quite Jèsus dirigirà en menant sos elegits cap a la font de la difusion de sas darrièras vertats, tan sacrada coma sa persona divina. Alara ont que siá sus tèrra : “ Aquel qu'a una aurelha, ausisca çò que l'Esperit ditz a las glèisas ! »    
 
Lo tèma seguent serà plaçat dins lo millenari celestial del jutjament dels malvats menat a tèrme pels sants. Lo subjècte entièr se basa sus d'ensenhaments escampilhats dins Rev. 4, 11, e 20. Mas Rev. 4 confirma clarament lo contèxte celestial d'aquela activitat que seguís cronologicament la darrièra epòca de l'Elegit terrenal.
 
 
 
Revelacion 4 : Jutjament Celestial 
 
Vers 1 : “ Après aquò agachèri, e vegèri una pòrta dobèrta dins lo cèl . La primièra votz qu'ausiguèri, coma d'una trompeta , parlant amb ieu, diguèt : Venètz aicí , e vos mostrarai las causas que devon aver luòc après .     
En disent, " La primièra votz qu'ausiguèri, coma d'una trompeta ", l'Esperit definís lo messatge d'aqueste temps " Laodicean " coma aquel que transportèt Joan dins Rev. 1:10 : " Èri dins l'Esperit lo jorn del Senhor, e ausiguèri darrièr ieu una granda votz, coma d'una trompeta ." Laodicea es donc l'èra que sa fin es marcada pel " jorn del Senhor ", aquel de son grand retorn gloriós.        
Dins sas paraulas, l'Esperit sosten fòrtament l'idèa de la succession d'aqueste tèma amb lo messatge de Laodicèa . Aquela precision es importanta, perque l’institucion a pas jamai pogut provar a sos opausants sas doctrinas del jutjament celèst. Uèi pòrti la pròva d'aquò, renduda possibla per la definicion corrècta de las datas jonchas als messatges de las letras de Rev. 2 e 3. Entre Laodicèa e Rev. 4, amb la " setena trompeta " de Rev. 11, Jèsus prenguèt al diable e als òmes rebels lor " dominacion del reialme del mond " sus la tèrra. Amb la "culhida " de Rev. 14, a menat sos elegits al cèl e lor confia la tòca de jutjar amb el la vida terrèstra passada dels mòrts marrits. Es alara que " aquel que venç governarà las nacions amb una vara de fèrre " coma anonciat dins Rev. 2:27. Se los perseguidors avián , coma ieu , la certitud del destin reservat per eles, i a pas cap de dobte que cambiarián lor conducha. Mas es justament lor determinacion ferotja d'ignorar quin avertiment que siá que los mena a las piègers accions e preparan aital per eles meteisses lo pièger castig que se pòt pas reproduire dins las condicions terrèstras actualas. Tornèm doncas al tèxte d'aqueste capítol 4. " La primièra votz qu'ausiguèri, coma d'una trompeta, que me parlèt, diguèt: Monta aicí, e te mostrarai las causas que devon èsser après ." Joan fa referéncia a Rev. 1:10 : “ Èri dins l'Esperit lo jorn del Senhor, e ausiguèri darrièr ieu una votz fòrta, coma d'una trompeta , ” Aqueste tèma del retorn del Crist en glòria es ja mencionat dins lo vèrs 7 ont es escrich : " Aquí, ven amb de nívols." E tot uèlh lo veirà, quitament aqueles que lo trauquèron; e totas las tribús de la tèrra ploraràn per causa d'el. Òc. Amen! " La connexion suggerida d'aqueles tres tèxtes confirma lo gloriós contèxte final del jorn del retorn del Senhor Jèsus, tanben nomenat Miquèl per sos elegits iniciats e sos angèls fidèls . " Se la votz de Jèsus es comparada a una trompeta , es perque, coma aquel instrument sonòr de las armadas, al cap de sas armadas angelicas celestialas                       , Jèsus sonasas tropas per començar la lucha . De mai, coma una trompeta , sa votz a pas quitat d' avertir sos elegits de los metre en garda per fin de los preparar a vençre coma el meteis venquèt lo pecat e la mòrt. En evocant aquel mot " trompeta " , Jèsus nos mòstra lo tèma mai misteriós e important de tota sa Revelacion. E es verai que per sei darriers servicials, aquel tèma amagava una espròva eliminatòria. Aquí dins Rev. 4:1, la scèna descricha es incompleta perque cibla pas que sos causits ​​que ven salvar de la mòrt. Lo comportament dels malvats dins aquel meteis contèxte serà descrich dins Rev. 6:16 dins aqueles mots revelators : “ E diguèron a las montanhas e a las ròcas, Tombatz sus nosautres, e amagatz-nos de la cara d'aquel qu'es assetat sul tròn, e de la colèra de l'Agnelon: car lo gran dia de la soa ira es venguda, e qual poira restar? « A aquela question penjada , aparentament sens responsa , Dieu presentarà dins lo capítol 7 que ven après los que pòdon resistir : los elegits sagelats simbolizats pel nombre 144 000 , una multitud de 12 carrats, o 144 . Mas aqueles son pas que los elegits que demorèron vius al retorn del Crist. Ara, dins aquel contèxte de Rev. 4 , l'arrapament al cèl concernís tanben los elegits que moriguèron dempuèi Abel , que Jèsus ressuscita per lor donar tanben la recompensa promesa per lor fe : la vida eternala. Alara quand Jèsus diguèt a Joan , " Monta aicí !" » , l'Esperit anticipa pas que, per aquela imatge, la pujada cap al reialme celèst de Dieu de totes los elegits redimits per la sang de Jèsus Crist. Aquela ascension al cèl marca la fin de la natura terrèstra umana, los elegits son ressuscitats coma los angèls fidèls de Dieu, en acòrdi amb l'ensenhament de Jèsus dins Mat.22:30 . La carn e sa malediccion son acabadas, las daissan enrè sens regret . Aquel moment de l'istòria umana es tan desirable que Jèsus lo remembra constantament dins sa revelacion dempuèi Daniel. Coma la tèrra , maudit a causa de l'òme, los vertadièrs elegits gemegan per lor desliurança. Lo vèrs 2 sembla èsser copiat de Rev. 1:10 ; En realitat               ,l'Esperit confirma mai fòrtament la connexion dels dos que fan referéncia al meteis eveniment dins l'istòria del projècte de Dieu , son retorn dins son " grand jorn " profetizat dins Rev. 16:16 .   
Vers 2 : “ En seguida èri dins l'Esperit. E vaquí, un tròn èra plaçat dins lo cèl, e un s'assetèt sul tròn .”   
Coma dins l'experiéncia de Joan, l'ascension dels elegits al " cèl " " los rapta dins l'esperit " e son projectats dins la dimension celèsta qu'es demorada perpetualament inaccessibla pels òmes, perque Dieu i règna e es visible.    
Vers 3 : “ E aquel que i èra assetat aviá l'aparéncia d'un jaspe e d'una pèira de sardi; e lo tròn èra enrodat d'un arc de sèt coma una esmeralda .”   
I se tròban fàcia al tròn de Dieu, que l'unic Dieu Creator s'asseta gloriosament. Aquela glòria celèsta indescriptibla es pasmens exprimida per de pèiras preciosas a las qualas los òmes son sensibles. Las " pèiras de jaspe " prenon d'aspèctes e de colors fòrça diferentas, representant aital la multiplicitat de la natura divina. De color roge, lo " sardonix " li sembla. " L'arc de sèt " es un fenomèn natural qu'a totjorn estonat las gents , mas nos cal encara remembrar son origina. Èra lo signe de l'aliança per la quala Dieu prometèt a l'umanitat de la destruire pas jamai mai per las aigas del diluvi , segon Gen. 9:9 a 17 . Tanben, cada còp que la pluèja rescontra lo solelh, l'imatge simbolic de Dieu, l'arc de sèt, apareis per rassegurar sas creaturas terrèstras. Mas en parlant de l'inondacion d'aigas, Pèire nos rapèla qu'un " inondacion de fuòc e de sofre " es dins lo plan divin (2 Pèire 3:7) . Es justament en vista d'aquel « inondacion de fuòc » exterminant que Dieu organiza , dins son cèl , un jutjament dels malvats que lors jutges seràn los elegits redempts e Jèsus , lor Redemptor.           
Vers 4 : “ E a l'entorn del tròn vesiái vint e quatre tròns , e suls tròns vint e quatre ancians assetats, vestits de vestits blancs, e sus lors caps de coronas d'aur .”   
Aquí doncas, simbolizats per 24 ancians , son los redempts de las doas èras profeticas reveladas segon lo principi seguent : entre 94 e 1843 , la fondacion dels 12 apostòls ; entre 1843 e 2030, l' Israèl esperital " adventista " de las " 12 tribús " segellat amb lo " sagèl de Dieu " , lo 7n jorn sabbat , dins Rev. 7. Aquesta configuracion serà confirmada , dins Rev. 21 , dins la descripcion de la " Nòva Jerusalèm que davala del cèl " per s'installar sus la tèrra renovelada ; las « 12 tribús » son representadas per « 12 pòrtas » jos la forma de 12 « pèrlas » . Lo tèma del jutjament es definit dins Rev. 20:4 , ont legissèm : “ E vesiái de tròns; e a aqutlh li qtial sesian sobre luy fo dona poesta de jutjar . E yo uic las anmas d aqutlh li qual foron decapita per lo testimoni de yesus , e per la parolla de dio , e li qual non avian ador la bestia ni la soa ymagena , e non avian receopu la marca de luy en li lor front , ni en las lors mans . Tornèron a la vida e regnèron amb Crist pendent mil ans . Lo règne dels elegits es un règne de jutges. Mas qual jutjam ? Rev. 11:18 nos dona la responsa : “ Las nacions èran enrabiadas ; e vòstra colèra es venguda, e lo temps es vengut de jutjar los mòrts , de recompensar vòstres servidors los profètas, los sants, e los que temon vòstre nom, pichons e grands, e de destruire los que destruson la tèrra .” Dins aquel vèrs, l'Esperit remembra la succession de tres tèmas revelats pel temps de la fin : " la seisena trompeta " per " las nacions enrabiadas ", lo temps de las " sèt darrièras plagas " per " vòstra colèra es venguda ", e lo jutjament celestial dels " mila ans " per, " lo temps es vengut de jutjar los mòrts ". La fin del vèrs expausa lo programa final que serà acomplit pel jutjament final del lac de fuòc e de sofre que destruirà los malvats . Totes aqueles prendràn part a la segonda resurreccion                                         suggerit , a la fin dels " mila ans ", segon Rev. 20:5 : " Lo rèsta dels mòrts tornèron pas viure fins que los mila ans foguèsson acabats ." L'Esperit nos dona sa definicion dels malvats : " aqueles que destruson la tèrra ." Darrièr aquela accion i a " lo pecat devastator o desolator " mencionat dins Dan.8:13 ; lo peccat que causa la mort e la desolacio de la terra ; çò que menèt Dieu a liurar lo cristianisme al crudèl regim papal roman entre 538 e 1798 ; que liura un tèrç de l'umanitat al fuòc nuclear après o en 2021. Degun auriá pas imaginat que , dempuèi lo 7 de març de 321 , la transgression del sant sabbat del vertadièr seten jorn portariá tant de consequéncias terriblas e tragicas. Los 24 ancians son diferenciats sonque dins lo decrèt de Daniel 8:14, perque an en comun que son salvats per la meteissa sang de Jèsus Crist . Doncas , trobats dignes, segon Rev. 3 :5, pòrtan totes los " vestits blancs ", e la " corona de vida " promesa als venceires de la lucha de la fe, dins Rev. 2:10. L' " aur " de las coronas simboliza la fe purificada per l'espròva segon 1 Pèire 1:7.                      
Dins aqueste capítol 4, lo tèrme " assetat " apareis 3 còps. Lo nombre 3 essent un simbòl de la perfeccion, l'Esperit plaça aquel tèma del jutjament del seten millenari jol signe del repaus perfièch dels venceires , segon çò qu'es escrich : " Assetatz-vos a ma drecha fins que faga de vòstres enemics vòstre banc de pès " Psa.110:1 e Mat.22:44 . El e los que son assetats son en repaus e per aquela imatge, l'Esperit presenta plan , lo seten millenari , coma lo grand sabbat o repaus profetizat , dempuèi la creacion , pel repaus santificat del seten jorn de nòstras setmanas .     
Vers 5 : “ E del tròn sortissián de lamps, de votz e de trons. Davant lo tròn cremavan sèt lampas de fuòc, que son los sèt esperits de Dieu .   
Las manifestacions que " venon del tròn " son dirèctament atribuidas al quite Dieu creator. Segon Exo.19:16, aqueles fenomèns avián ja marcat, dins la terror del pòble ebreu , la preséncia de Dieu sul mont Sinai. Aquela suggestion remembra doncas lo ròtle que los dètz comandaments de Dieu jogaràn dins aquela accion de jutjar los mòrts malvats. Aquel rapèl evòca tanben lo fach qu'invisible al risc de mòrt inevitabla per sas creaturas dins lo passat, Dieu qu'a pas cambiat sa natura es vist sens perilh per sos elegits redempts ressuscitat e glorificat. Atencion ! Aquesta frasa corta, ara interpretada , vendrà un punt de referéncia dins l'estructura del libre de l'Apocalípsis. Cada còp qu'apareis, lo legeire deu comprene que la profecia evòca lo contèxte del començament del jutjament del seten millenari que serà marcat per l'intervencion dirècta e visibla de Dieu en Miquèl, Jèsus Crist . D'aquel biais, l'estructura del libre entièr nos ofrirà de vistas generalas successivas de l'èra crestiana jos diferents tèmas separats per aquela expression clau : " i aguèt de fulgors, de votz, e de trons ." Lo tornarem trobar dins Rev. 8:5 ont " un tèrratrem " es apondut a la clau. Separarà lo tèma de l' intercession celestiala perpetuala de Jèsus Crist del tèma de las trompetas . Puèi , dins Rev. 11:19 , " granda grèla " serà aponduda a la clau. L'explicacion apareisserà dins Rev. 16:21 ont aquela " granda grèla " barra lo tèma de la setena de las sèt darrièras plagas de Dieu . Aital meteis, " lo tèrratrem " ven, dins Rev. 16:18, " un grand tèrratrem ". Aquesta clau es fondamentala per aprene cossí gerir los ensenhaments del libre de l'Apocalípsis e comprene lo principi de son estructura .                   
En tornant a nòstre vèrs 5, notam que , plaçat aqueste còp “ davant lo tròn ,” son “ sèt lampas ardents de fuòc .” Simbolizan los " sèt esperits de Dieu ". Lo nombre " sèt " simboliza la sanctificacion , aicí, aquela de l'Esperit de Dieu. Es a travèrs son Esperit que conten tota vida que Dieu contraròtla totas sas creaturas ; es en eles , e los plaça “ davant son tròn ,” perque los creèt liures, en fàcia d'el. L'imatge de las " sèt lampas ardentas " simboliza la sanctificacion de la lutz divina ; sa lutz perfiècha e intensa elimina tota possibilitat d'escur. Car i a pas de luòc per las tenèbras dins la vida eternala dels redempts.              
Vers 6 : “ Encara davant lo tròn i aviá una mar de veire coma de cristal. Al mitan del tròn e a l'entorn del tròn i aviá quatre creaturas vivas plenas d'uèlhs davant e darrièr .”   
L'Esperit nos parla dins sa lenga simbolica. Aquò qu'es " davant lo tròn " fa referéncia a sas creaturas celestialas qu'assistisson mas participan pas al jutjament . En grand nombre, aqueles prenon l'aparéncia d'una mar que sa puretat de caractèr es tan pura que la compara al cristal . Aquò's lo caractèr de basa de las creaturas celèstas e terrèstras que son demoradas fidèlas al Dieu Creator. Puèi l'Esperit crida un autre simbòl que concernís Dieu, al mitan del tròn , e sas creaturas celestialas d' autres monds, e d'autras dimensions , a l'entorn del tròn ; a l'entorn designa de creaturas escampilhadas jos l'agach del Dieu assetat sul tròn . L'expression " quatre èssers vius " fa referéncia a l'estandard universal dels èssers vius. La multitud d' uèlhs es justificada pel mot multitud, e lor posicion " davant e darrièr " simboliza divèrsas causas. D'en primièr, dona a aqueles èssers vius una perspectiva multidireccionala, o multidimensionala. Mas mai esperitalament, l'expression " abans e darrièr " fa referéncia a la lei divina gravada pel det de Dieu sul mont Sinai, sus las quatre fàcias de las doas taulas de pèira. L'Esperit compara la vida universala amb la lei universala. Los dos son l'òbra de Dieu qu'engrava sus la pèira, sus la carn, o dins los esperits, l'estandard de vida perfiècha pel bonur de sas creaturas que lo comprenon e l'aiman . Aquelas multituds d'uèlhs regardan e seguisson amb passion e compassion çò que se passa sus tèrra. Dins 1 Cor. 4 :9 Paul afirma , " Perque me sembla que Dieu nos a fach d'apostòls darrièrs de totes, condemnats a la mòrt, vist que sèm venguts un espectacle pel mond, pels angèls e pels òmes ." Lo mot " mond " dins aquel vèrs es lo grèc " còsmos ". Es aquel cosmos que definissi coma de monds multidimensionals. Sus tèrra los elegits e lors luchas son seguits per d'espectators invisibles que los aiman amb lo meteis amor divin revelat per Jèsus Crist. Se alegran de lor jòia e ploran amb los que ploran, tan dura e angoissanta es la lucha. Mas aquel cosmos designa tanben lo mond incredul coma lo pòble roman, espectators de la tuariá de crestians fidèls dins lors arènas.                   
La Revelacion 5 nos presenta aqueles tres grops d'espectators celèstes : los quatre èssers vius, los angèls, e los ancians , totes victoriós, son units jos l'agach amorós del grand creator Dieu per l'eternitat. 
Lo ligam que religa la « multitud d'uèlhs » amb la lei divina es dins lo nom « testimoniatge » que Dieu dona a sa lei dels dètz comandaments. Se remembrarà qu'aquela lei èra gardada dins lo "luòc pus sant " exclusivament reservat a Dieu e enebida als òmes levat per la fèsta del " Jorn de l'Expiacion ". La lei demorèt amb Dieu coma un " testimòni " e sas " doas taulas " donaràn un segond sens als " dos testimònis " simbolics citats dins Rev. 11:3. » Dins aquela leiçon, la « multitud d'uèlhs » revela l'existéncia d'una multitud de testimònis invisibles qu'assistiguèron als eveniments terrèstres. Dins la pensada divina, lo mot testimòni es inseparable del mot fidelitat. Lo mot grèc " martus " revirat per " martir " o definís perfièchament, perque la fidelitat demandada per Dieu a pas de limits. E al mens, un " testimòni " de Jèsus deu onorar la lei divina de sos dètz comandaments als quals Dieu lo compara e lo jutja.                       
 
 
LA LEI DIVINA profetiza
 
Aquí, dobrissi una parentèsi , per evocar la lutz divina recebuda a la prima de 2018. Concernís la lei dels dètz comandaments de Dieu. L'Esperit me menèt a me rendre compte de l'importància de l'esclariment seguent : “ Moïses tornèt e davalèt de la montanha, avent las doas tauletas del testimoniatge dins sa man; las tauletas èran escrichas de las doas partidas , èran escrichas d' un costat e de l' autre costat . Las tauletas èran l'òbra de Dieu, e l'escritura èra l'escritura de Dieu, gravada sus las tauletas (Exo.32:15-16).” Foguèri d'en primièr susprés que degun aguèsse jamai pres en compte aquela precision segon la quala las tauletas originalas de la lei èran escrichas sus lors quatre caras, es a dire, " davant e darrièr " coma " los uèlhs dels quatre èssers vivents " del vèrs precedent estudiat. Aquela precision insistentament citada aviá una rason que l'Esperit me permetèt de descobrir. Lo tèxte entièr èra a l'origina distribuit de manièra unifòrma e uniforme suls quatre costats de las doas tauletas de pèira . Lo davant del primièr afichava lo primièr comandament e la mitat del segond ; son esquina portava la segonda partida de la segonda e l'ensems de la tresena. Sus la segonda taula, lo costat davant afichava lo quatren comandament dins son entièr ; son esquina portava los sièis darrièrs comandaments. Dins aquela configuracion, los dos rectos visibles nos presentan lo primièr comandament e lo segond, a mitat, e lo quatren que pertòca lo repaus santificat del seten jorn. Un agach sus aquelas causas fa sortir aqueles tres comandaments que son de signes de santetat en 1843, quand lo sabbat es restablit e requerit per Dieu. A aquela data, los protestants tombèron victima del dimenge roman eretat. Las consequéncias de la causida adventista e de la causida protestanta seràn aital afichadas sul dorsièr de las doas taulas. Sembla que, sens l'observança del sabbat, dempuèi 1843, lo tresen comandament es tanben estat transgredit : " Lo nom de Dieu es pres en van " , literalament " mentirament " , per aqueles que l'invocan sens la justícia del Crist o après l'aver perdut. Renovèlan aital la fauta comesa pels josieus que lor revendicacion d' aperténer a Dieu es revelada coma una mentira per Jèsus Crist dins Rev. 3:9 : "                 los de la sinagoga de Satan, que dison que son josieus e que son pas, mas mentisson . En 1843 , aquò foguèt lo cas deis eiretièrs protestants dei catolics. Mas abans lo tresen comandament , la segonda partida del segond revela lo jutjament que Dieu passa suls dos camps opausats principals . Als protestants, eretièrs del catolicisme roman , Dieu ditz : « Soi un Dieu gelós, visitant l'iniquitat dels paires suls enfants a la tresena e quatrena generacion d'aqueles que m'odian » ; ailàs per el, l'adventisme oficial « vomit » en 1994 partejarà lor destin ; mas ditz tanben , al contrari , als sants que gardaràn son sabbat sant e sa lutz profètica de 1843 fins a 2030 : « e que mòstra pietat a de milièrs de generacions a aqueles que m'aiman e gardan mos comandaments ». Lo nombre « mila » citat evòca subtilament lo « mila ans » del seten millenari d’Apo.20 que serà la recompensa dels elegits victoriós qu’an dintrat dins l’eternitat. Una autra leiçon emergís. Privats de l'ajuda de l'Esperit Sant de Jèsus Crist, doncas, los Protestants e los Adventistas abandonats per Dieu successivament en 1843 e 1994 seràn incapables d'onorar los sièis darrièrs comandaments escriches sul dorsièr de la taula 2 , que lo davant es consacrat al repaus divin del seten jorn. Al contrari, los observators d'aquel repaus obtendràn l'ajuda de Jèsus Crist per obeïr a aqueles comandaments que concernisson los devers de l'òme cap a son vesin uman. Las òbras de Dieu tan luènh coma lo don de las tauletas de la lei a Moïses prenon a la fin del temps, en 2018, un sens , un ròtle , e un usatge tan estonant qu'es inesperat . E lo messatge de la restauracion del sabbat es aital afortit e confirmat pel Dieu Totpoderós Jèsus Crist.                
Ara, vaquí la forma que los dètz comandaments son presentats.
 
Tablèu 1 – Davant : las recèptas 
Dieu se presenta
" Soi YaHweh vòstre Dieu, que vos faguèt sortir de la tèrra d'Egipte, de l'ostal d'esclavatge ." (Totes los elegits arrancats del pecat e salvats per la sang expiatoria versada per Jèsus Crist son concernits ; l'ostal de la servitud es lo pecat ; lo fruch imitat del diable ).    
1èr comandament : pecat catolic dempuèi 538 , protestant dempuèi 1843 , e adventista dempuèi 1994) . 
" Avètz pas d'autres dieus abans ieu ."  
2e commandement : 1ère partie : peché catolique depuis 538.  
“ Fasètz pas per vos-meteis una imatge gravada o cap de semblança de quicòm qu'es dins lo cèl en naut, o qu'es dins la tèrra dejós, o qu'es dins l' aiga jos la tèrra. Non los inclinatz ni los servitz ;​ ".  
 
Tablèu 1 – Enrè : Las consequéncias 
2n comandament : 2n part . 
" ... car ieu, YaHWéH , vòstre Dieu, soi un Dieu gelós, visitant l'iniquitat dels paires suls enfants fins a la tresena e quatrena generacion d'aqueles que m'odian, (catolics dempuèi 538 ; protestants dempuèi 1843 ; adventistas dempuèi 1994) e mostrant pietat a de milièrs d'aqueles que m'aiman e gardan mos comandaments . ( Adventistas del Seten Jorn, dempuèi 1843 ; los darrièrs, dempuèi 1994. )      
3en comandament : trencat pels catolics dempuèi 538 , pels protestants dempuèi 1843 , e pels adventistas dempuèi 1994 ) . 
“ Prenètz pas lo nom de YaHWéH , vòstre Dieu, en mentida ; car YaHweh daissarà pas impunit aquel que pren son nom mentir . »   
 
Tablèu 2 – Davant : prescripcion 
4en comandament : sa transgression per l' Assemblada crestiana dempuèi 321 ne fa lo " pecat devastator " de Dan.8 :13; Es estat transgredit per la fe catolica dempuèi 538, e la fe protestanta dempuèi 1843. Mas es estat onorat per la fe adventista del seten jorn dempuèi 1843 e 1873 .   
“ Remembratz-vos lo jorn de sabbat , per lo gardar sant. Trabalha sièis jorns, e fas tot ton trabalh. Mas lo seten jorn es lo sabbat de YaHWéH vòstre Dieu: i farètz pas cap de trabalh, vos, ni vòstre filh, ni vòstra filha, ni vòstre servicial, ni vòstra serviciala, ni vòstre bestial, ni vòstre estrangièr qu'es dins vòstras pòrtas. Car en sièis jorns YaHWéH faguèt lo cèl e la tèrra, la mar, e tot çò que i a, e se pausèt lo seten jorn : per aquò YaHWéH benesiguèt lo jorn de sabbat e lo sanctificèt . »   
 
Tablèu 2 : Verso : las consequéncias : Aquestes sièis darrièrs comandaments son estats transgressats per la fe crestiana dempuèi 321 ; per la fe catolica dempuèi 538 ; per la fe protestanta, dempuèi 1843 , e per la fe adventista « vomidas » en 1994. Mas son respectats dins la fe adventista del seten jorn benesida per l'Esperit Sant de Jèsus Crist , dempuèi 1843 e 1873 ; lo « darrièr » de 1994 a 2030 .          
5en comandament�
“ Onora ton paire e ta maire, per que tos jorns sián longs dins la tèrra que YaHWéH ton Dieu te dona. »  
6en comandament�
" Tuaràs pas ." Cometètz pas d'assassinat . ( del crime heinós tipe assassinat o al nom de la religion faussa )  
7en comandament�
“ Cometètz pas d'adultèri. »  
8en comandament�
" Robatz pas . "​ »  
9en comandament�
“ Dona pas un fals testimòni contra ton vesin . »  
10en comandament�
“ Cobejatz pas l'ostal de vòstre vesin ; Cobejatz pas la femna de vòstre vesin, ni son servicial, ni sa serviciala, ni son buòu , ni son ase, ni quicòm que siá de vòstre vesin. » 
 
Tanqui aicí aquela parentèsi sublima e vitalament importanta .
 
Vers 7 : “ La primièra creatura viva èra coma un leon, la segonda creatura viva èra coma un vedèl, la tresena creatura viva aviá una cara coma un òme, e la quatrena creatura viva èra coma una agla volanta .”    
Digam-o de seguida, aquò son pas que de simbòls. Lo meteis messatge es presentat dins Ezequièl 1 :6 amb de variacions de descripcion. I a quatre animals identics, cadun amb quatre caras diferentas. Avèm encara quatre animals , mas cadun a pas qu'una cara , diferenta pels quatre animals. Aquestes monstres son doncas pas reals, mas lor messatge simbolic es sublim. Cadun d'eles presenta un estandard de vida universala eternala que concernís, coma o avèm vist, Dieu meteis e sas creaturas universalas multidimensionalas . Aquel qu'incarnèt dins sa perfeccion divina , aqueles quatre critèris de vida universala , es Jèsus Crist , que se tròban, la reialtat e la fòrça del leon segon Jutge 14:18 ; l'esperit de sacrifici e de servici del vedèl ; l'imatge de Dieu dins l'òme ; e lo domini de l'elevacion celèsta suprèma de l'agla volanta . Aquestes quatre critèris se tròban dins tota la vida celèsta universala eternala . Constituisson l'estandard qu'explica lo succès del projècte divin combatut pels esperits rebels . E Jèsus presentèt lo modèl perfièch d'aquò a sos apostòls e discípols pendent son cort ministèri terrenal ; anant fins a lavar los pès de sos discípols, abans de liurar son còrs a la tortura de la crucifixion , per expiar , a lor plaça , coma un " vedèl ", pels pecats de totes sos elegits. Doncas , que cadun s'examine per saber se l'autonegacion d'aqueste estandard de vida eternala es en acòrdi amb sa natura , sas aspiracions e sos desirs. Aquò's l'estandard de l'ofèrta de salvacion a prene o refusar.       
Vers 8 : “ Las quatre creaturas vivas avián caduna sièis alas, e èran plenas d'uèlhs a l'entorn e dedins. Cessan pas de jorn e de nuèch de dire : Sant, sant, sant es lo Senhor Dieu, lo Totpoderós , qu'èra e qu'es e qu'es a venir! »     
Dins lo fons del jutjament celestial, aquela scèna illustra de principis perpetualament aplicats dins lo cèl e sus tèrra per d'èssers que demòran fidèls a Dieu.
Los còrs celèstes de creaturas d'autres monds an pas besonh d'alas per se desplaçar perque son pas someses a las leis de la dimension de la tèrra . Mas l'Esperit adopta de simbòls terrenals que l'òme pòt comprene. En lor atribuissent « sièis alas », nos revela la valor simbolica del nombre 6 que ven lo nombre del caractèr celèst e aquel dels angèls . Concernís los monds que demorèron sens pecat e los angèls que Satan, l'angèl rebèl, foguèt lo primièr creat. Dieu avent pres lo nombre " sèt " coma son " sagèl " reial personal , lo nombre 6 pòt èsser considerat coma lo " sagèl " , o dins lo cas del diable , la " marca " , de sa personalitat, mas parteja aquel nombre 6 amb los monds que demorèron purs e totes los angèls creats per Dieu , los bons e los marrits. En dejós de l'angèl ven l'òme que son nombre serà " 5 " , qu'es justificat per sos 5 sens, los 5 dets de sa man e los 5 dets de son pè . Çai-jos ven lo nombre 4 del caractèr universal designat pels 4 punts cardinals, Nòrd, Sud, Èst e Oèst. Çai-jos ven lo nombre 3 de la perfeccion, puèi lo 2 de l'imperfeccion, e lo 1 de l'unitat, o union perfiècha. Los uèlhs de las quatre creaturas vivas son " tot a l'entorn e dedins " , e mai , " davant e darrièr ". Res pòt pas escapar a l' agach d'aquela vida celèsta multidimensionala universala que l'Esperit divin sonda dins son entièr perque son origina es en el . Aquel ensenhament es util perque , sus la tèrra actuala, pr'amor del pecat e de la malvolença dels pecaires, en los gardant " dins " el, l'òme pòt amagar als autres òmes sas pensadas secretas e sos plans marrits dirigits contra son vesin. Dins la vida celestiala de causas aital son impossiblas. La vida celestiala es clara coma lo cristal pus que la malvestat ne fo expulsada ,                    amassa amb lo diable e sos angèls marrits, getats sus tèrra, segon Rev. 12:9, après la victòria de Jèsus sul pecat e la mòrt. La proclamacion de la santetat de Dieu es acomplida dins sa perfeccion (3 còps : sant ) pels abitants d'aqueles monds purs . Mas aquela proclamacion es pas acomplida en paraulas ; Es la perfeccion de lor santetat individuala e collectiva que proclama dins las òbras permanentas la perfeccion de la santetat del Dieu que las creèt. Dieu revela sa natura e son nom dins la forma citada dins Rev. 1:8 : " Soi Alfa e Omega, çò ditz lo Senhor Dieu, qu'es, e qu'èra, e qu'es a venir, lo Totpoderós ." La frasa " qui es, qui èra, e qui es a venir " definís perfièchament la natura eternala del Dieu Creator. En refusant de lo sonar pel nom que s'es donat, " YaHweh " , los òmes lo nomenan " l'Eternal " . Es vertat que Dieu aviá pas besonh d'un nom, vist qu'essent unic e sens concurrent divin, a pas besonh d'un nom per lo destriar dels autres dieus qu'existisson pas. Dieu acceptèt pasmens de respondre a la demanda de Moïses, qu'aimava e que l'aimava . Alara se donèt lo nom " YaHWéH " que se traduch pel vèrb " èsser " , conjugat a la tresena persona singulara de l'ebreu imperfièch . Aqueste temps " imperfièch " designa un temps acomplit que s'estend dins lo temps, doncas, un temps qu'es mai long que nòstre futur, la forma " qu'es, qu'èra, e que serà " traduch perfièchament lo sens d'aqueste temps imperfièch ebreu. La formula " el qu'es, qu'èra, e qu'es a venir " es doncas lo biais de Dieu de traduire son nom ebreu " YaHweh " , quand deu l'adaptar a de lengas occidentalas , o quina que siá autra que l'ebrèu . La partida " e a venir " designa la fasa adventista finala de la fe crestiana, establida dins lo plan de Dieu pel decrèt de Dan 8:14 dempuèi 1843. Es doncas dins la carn dels adventistas elegits que la proclamacion de la tripla santetat de Dieu es acomplida. La divinitat de Jèsus Crist es sovent estada contestada , mas es incontestabla. La Bíblia ditz a prepaus d'aquò dins Ebr. 1:8 : “ Mas al Filh diguèt a prepaus.                                : Lo vòstre tròn, o Dieu, es per totjorn e per totjorn ; Lo sceptre de ton reialme es un sceptre d'equitat; » . E a Felip que demanda a Jèsus de li mostrar lo Paire, Jèsus respond : “ Soi estat amb vos tant de temps, e me coneissètz pas encara, Felip! Aquel que m'a vist a vist lo paire ; Cossí disètz: Mostratz-nos lo Paire? (Joan 14:9) ».      
Vers s 9-10-11 : " Quand las creaturas vivas donan glòria e onor e mercés a aquel que se tròn sul tròn, a aquel que viu per totjorn e l'eternitat, los vint e quatre ancians tomban davant aquel que se tròn sul tròn e adoran e adoran aquel que viu per l'eternitat e l'eternitat, e lançan lor tron ​​davant lo nòstre Dieu, e son dignes: per recebre glòria e onor e poder ; car creètz totas las causas, e per vòstra volontat existisson e foguèron creadas .”     
Lo capítol 4 s'acaba amb una scèna de glorificacion del Dieu Creator. Aquesta scèna mòstra que l'exigéncia divina , " cranher Dieu e li donar glòria ... ", exprimida dins lo messatge del primièr angel de Rev. 14:7 es estada ausida e plan compresa pels darrièrs causits ​​seleccionats dempuèi 1843 ; mas subretot, pels elegits que demorèron vius al temps del gloriós retorn de Jèsus Crist ; perque es sonque per eles que l' Apocalipsi de la Revelacion es estada preparada e plenament esclairada al moment causit per Dieu , es a dire, dempuèi la prima de 2018 . Los redempts exprimisson aital dins l'adoracion e la loada , tota lor gratitud cap a Jèsus Crist , la forma que lo Totpoderós los visitèt per los salvar del pecat e de la mòrt, son salari. L'umanitat incredula crei pas que çò que vei, coma l'apòstol Tomàs, e perque Dieu es invisible, es condemnada a ignorar son extrèma feblesa que ne fa pas qu'un joguet que manipula segon sa volontat divina. A al mens l'excusa , que la justificarà pas, d'aver pas conegut Dieu, una excusa que Satan a pas, vist que coneissent Dieu, causiguèt d'intrar en combat contra el ; Es dificilament credible, mas vertat, e concernís tanben los angels marrits que lo seguiguèron. Paradoxalament, los nombroses fruches diferents e quitament opausats de la liura causida testimònian de la libertat autentica e totala que Dieu a donada a sas creaturas celestialas e terrèstras .       
 
 
 
 
 
Revelacion 5 : Lo Filh de l'Òme 
 
 
 
Quand presentèt Jèsus a la fola, Pilat diguèt : " Aquí es l'Òme . " Caliá que Dieu meteis venguèsse e prenguèsse la forma de carn, per que " l'Òme " segon son còr e sos desirs poguèsse aparéisser. La mòrt aviá tustat lo primièr coble d'èssers umans , a causa del pecat de desobediéncia cap a Dieu. Coma signe de lor novèl estat vergonhós, Dieu lor aviá fach descobrir lor nuditat fisica qu'èra pas qu'un signe exterior de lor nuditat esperitala intèrna. D'aquel començament, la primièra anóncia de lor redempcion foguèt facha en lor donant de vestits faches de pèls d'animals. Aital foguèt tuat lo primièr animal de l'istòria de l'umanitat, òm pòt supausar qu'èra un jove arièu o un anhèl pr'amor de la simbolica. 4000 ans mai tard, l'Agnelon de Dieu , que quita los pecats del mond , venguèt ofrir sa vida legalament perfiècha per redimir los elegits demest l'umanitat. Aquela salvacion ofèrta en gràcia pura per Dieu repausa doncas entièrament sus la mòrt de Jèsus que fa beneficiar sos elegits de sa justícia perfiècha ; e al meteis temps , sa mòrt expia per lors pecats que portèt volontàriament. Dempuèi , Jèsus Crist es vengut lo sol nom que pòt salvar un pecaire sus tota nòstra tèrra , e sa salvacion s'aplica dempuèi Adam e Èva .    
Per totas aquelas rasons, aquel capítol 5, que se plaça jol numèro d' " Òme " , li es consacrat. Non solament Jèsus salva sos elegits per sa mòrt expiatòria, mas los salva en los protegint pendent lor viatge de vida terrèstre. E es per aquò que los avertís dels perilhs esperitals que lo diable a mes dins lor camin. Sa tecnica a pas cambiat : coma al temps dels apostòls, Jèsus lor parla en parabòlas, per que lo mond ausisca mas comprenga pas ; çò qu'es pas lo cas de sos elegits que, coma los apostòls, recebon sas explicacions dirèctament d'el. Sa revelacion « Apocalipsi » demòra jos aquel nom grèc non revirat , aquela parabòla gigantassa que lo mond deu pas comprene. Mas pels sieus elegits, aquela profecia es en efièch sa " Revelacion " .        
Vers 1 : “ E vegèri dins la man drecha d'aquel que s'assetava sul tròn un libre escrich dedins e sus l'esquina, sagelat amb sèt sagèls .”    
Sul tròn se tròba Dieu e a dins sa man drecha, doncas jos sa benediccion, un libre escrich " dedins e defòra ". Çò qu'es escrich " dedins " es lo messatge deschifrat reservat als sieus elegits que demòra barrat e mal comprés pels pòbles del mond que son enemics de Dieu. Çò qu'es escrich " defòra " es lo tèxte chifrat, visible mas incomprensible per la multitud umana. Lo libre de l'Apocalípsis es sagelat amb " sèt sagèls ". Dins aquela precision , Dieu nos ditz que sonque la dobertura del " seten sagèl " permetrà sa dobertura completa. Tant que i a un sagèl per lo sagèl, lo libre pòt pas èsser dobèrt. La dobertura entièra del libre dependrà aital del temps fixat per Dieu pel tèma del " seten sagèl ". Serà mencionat coma lo « sagèl del Dieu vivent » dins lo Rev.                   
Vers 2 : “ E veguèri un angel fòrt que proclamava amb una votz nauta , Qual es digne de dobrir lo libre e de ne desliurar los sagèls ? »     
Aquesta scèna es una parentèsi dins lo montatge de la profecia. Es pas dins lo cèl, lo contèxte del capítol 4 precedent, que lo libre de l'Apocalípsis deurà èsser dobèrt. Los elegits n'an besonh abans lo retorn de Jèsus Crist, del temps que son expausats a las trapèlas del diable. Lo poder es dins l'acamp de Dieu, e l'angèl poderós es l'angèl de YaHWéH , es a dire, Dieu dins sa forma angelica de Miquèl. Lo libre sagelat es extrèmament important e sant vist que demanda una dignitat fòrça nauta per trencar sos sagèls e lo dobrir.
Vers 3 : “ E degun dins lo cèl, ni sus tèrra, ni jos la tèrra, poguèt pas dobrir lo libre, ni de lo regardar . »    
Escrich per Dieu meteis, lo libre pòt pas èsser dobèrt per cap de sas creaturas celestialas o terrèstras.
Vers 4 : “ E plorèri fòrça, perque cap de òme foguèt pas trobat digne de dobrir e de legir lo libre, ni de lo regardar .” »   
Joan es, coma nosautres, una creatura terrèstra e sas lagremas exprimisson lo consternament de l'umanitat fàcia a las trapèlas pausadas pel diable. Sembla nos dire : “ Sens revelacion, qual pòt èsser salvat ? » . Revèla aital lo naut gra tragic d'ignorança de son contengut, e sa consequéncia fatala : dobla mòrt.      
Vers 5 : “ E un dels ancians me diguèt , Plora pas ; Vejatz, lo Leon de la tribú de Juda, la Raïtz de David, a vencut per dobrir lo ròtle e per desliurar sos sèt sagèls . »      
Los " vièlhs " redimits de la tèrra per Jèsus son plan plaçats per elevar al dessús de totes los èssers vivents lo nom de Jèsus Crist . Reconeisson en el lo domeni qu'el meteis declarèt aver recebut del Paire e dels èssers celestials dins Mat. 28:18 : " Jèsus, s'aprochant, lor parlèt aital : Tota autoritat m'es estada donada dins lo cèl e sus tèrra ." Foguèt en ciblant son encarnacion en Jèsus que Dieu inspirèt Jacòb que , profetizant sus sos filhs, diguèt a prepaus de Juda : “ Juda es un jove leon. Siás tornat de la carnavalhada, mon filh ! Se clina los genolhs, se jatz coma un leon, coma una leona : qual lo levarà ? Lo ceptre se despartirà pas de Juda, ni un legislaire d' entre sos pès, fins que Silo venga e a el obeïràn los pòbles; Liga son ase a la vinha, e lo polh de son ase a la melhora vinha ; Lava son vestit dins lo vin, e son vestit dins lo sang dels rasims. Sos uèlhs son roges del vin, e sas dents son blancas del lach (Gen. 49 :8-12). La sang dels rasims serà lo tèma de la " vintage " anonciada dins Rev. 14:17-20, qu'es tanben profetizada dins Isaïas 63. A prepaus de la " Raïtz de David " , legissèm dins Isaïa 11: 1-5 : " E sortiguèt un brot de la soca de Jessè, e una branca de la siá raïtz. L'Esperit del Senhor se pausarà sus el , l'Esperit de saviesa e de compreneson, l'Esperit de conselh e de poder, l'Esperit de coneissença e de la paur del Senhor. Respirarà la paur del SENHOR; Jutjarà pas per las aparéncias, ni decidirà per las rumors. Mas jutjarà los paures amb equitat, e decidirà amb justícia pels manses de la tèrra; Tustarà la tèrra amb sa paraula coma amb una verga, e amb l'alen de sos labèls tuarà los malvats. La justícia serà la cencha de sos lombs, e la fidelitat la cencha de sos lombs .” La victòria de Jèsus sul pecat e la mòrt, son salari, li balha lo drech legal e legitim de dobrir lo libre de l'Apocalípsis , per que sos elegits sián avertits e protegits contra las trapèlas religiosas mortalas qu'a plaçadas , a travèrs lo diable ,                    per fin de seduire los increduls. Lo libre serà doncas completament dobèrt al moment ont lo decrèt de Daniel 8:14 dintrarà en vigor, es a dire, lo primièr jorn de la prima de l'an 1843 ; quitament se sa compreneson imperfiècha demandarà un pauc de reexamen dins lo temps, fins a 2018 . 
Vers 6 : “ E vesiái, al mitan del tròn e de las quatre creaturas vivas e al mitan dels ancians, un Anhèl de pè coma se foguèsse tuat. Aviá sèt còrns e sèt uèlhs, que son los sèt esperits de Dieu mandats dins tota la tèrra . »    
Cal notar la preséncia de l'Agnelon " al mitan del tròn " , perque es Dieu dins sa sanctificacion multifòrma , essent a l'encòp, lo sol creator Dieu, l'arcàngel Miquèl, Jèsus Crist l'Agneu de Dieu, e l'Esperit Sant o " sèt esperits de Dieu mandats dins tota la tèrra ". Sos " sèt còrns " simbolizan la sanctificacion de son poder e sos " sèt uèlhs " la sanctificacion de son agach, qu'escruta prigondament las pensadas e las accions de sas creaturas.        
Vers 7 : « E venguèt e prenguèt lo ròtle de la man drecha d'aquel qu'èra assetat sul tròn . »    
Aquesta scèna illustra las paraulas de Rev. 1:1 : " La Revelacion de Jèsus Crist, que Dieu li donèt, per mostrar a sos servicials de causas que devon arribar lèu : e o mandèt e o significèt per son angel a son servidor Joan ." Aqueste messatge es destinat a nos dire que lo contengut de l'Apocalípsis serà illimitat vist qu'es donat per Dieu, lo Paire, el meteis ; e aquò en i avent plaçat dessús , tota sa benediccion indicada per sa " man drecha ".        
Vers 8 : “ E quand aguèt pres lo ròtle, las quatre bèstias e los vint e quatre ancians tombèron davant l'Agnelon, avent cadun d'eles d'arpas, e de bols d'aur plens d'odors, que son las pregàrias dels sants . »    
Remembrem-nos d'aqueste vèrs aquela clau simbolica : " bols d'aur plens de perfums, que son las pregàrias dels sants ." Totas las creaturas celestialas e terrèstras causidas per lor fidelitat s'inclinan davant l' " agnel " Jèsus Crist per l'adorar. Las " arpas " simbolizan l' armonia universala de l'elogi e del culte collectius.       
Vers 9 : “ E cantèron una cançon novèla, disent: Sètz digne de prene lo libre e de ne dobrir los sagèls. car vos fosetz morts, e avetz redempt per Dieu per lo vostre sang d'òmes de tota tribú e lenga e pòble e nacion; »     
Aquela « novèla cançon » celèbra la desliurança del pecat e , temporàriament , la desaparicion dels instigators de la revòlta. Perque desapareisseràn pas que per totjorn après lo Jutjament Darrièr. Los redimits de Jèsus Crist venon de totas las originas, de totas las colors e de totas las raças umanas, " de tota tribú, e lenga, e pòble, e nacion " ; çò que pròva que lo projècte de salvament es prepausat sonque al nom de Jèsus Crist , en acòrdi amb çò que declara los Actes 4:11-12 : « Jèsus es la pèira que foguèt rebutada per vosautres bastisseires, mas qu'es venguda lo cap del canton. I a pas de salvacion dins cap d'autre; car non es autre nom sotz lo cel donat als homes per lo qual nos deuam esser salvats. » . Totas las autras religions son donc d'enganas illusorias illegitimas e diabolicas. Al contrari de las religions falsas, la fe crestiana vertadièra es organizada per Dieu d'un biais logicament coerent. Es escrich que Dieu es pas respectaire de personas ; Sas demandas son las meteissas per totas sas creaturas, e la salvacion qu'ofrissiá aguèt un prètz qu'El meteis venguèt pagar . Avent patit per aquela redempcion, salvarà pas qu'aquelas personas que jutja dignas de beneficiar de son martiri .        
Verset 10 : “ Los avètz faches un reialme e de prèires per nòstre Dieu, e regnaràn sus la tèrra .”   
Lo reialme del cèl predicat per Jèsus a pres forma. Recebent " lo drech de jutjar " , los elegits son comparats als reis segon Rev. 20:4. Dins lors activitats de l'anciana aliança, los " prèires " ofrissián de victimas animalas simbolicas pel pecat. Pendent los " mila ans " del jutjament celestial, los elegits prepararàn tanben, a travèrs lor jutjament, las darrièras victimas d'un grand sacrifici universal , que destruirà , d'un còp , totas las creaturas celestialas e terrèstras tombadas. Lo fuòc del " lac de fuòc de la segonda mòrt " los eliminarà lo jorn del jutjament. Es sonque après aquela destruccion que , regenerada per Dieu, la tèrra renovelada recebrà los elegits redimits . Es sonque alara qu'amb Jèsus Crist, lo Rei dels reis e Senhor dels senhors de Rev. 19:16 , " regnaràn sus la tèrra ".           
Vers 11 : “ E agachèri, e ausiguèri la votz de fòrça angels a l'entorn del tròn, e a l'entorn de las bèstias, e a l'entorn dels ancians: e lo nombre d'eles èra dètz mila còps dètz mila, e de milièrs de milièrs .”    
Aquel vèrs nos presenta, units, los tres grops d’espectators qu’assistisson a las batalhas esperitalas terrèstras. L'Esperit menciona clarament los angèls coma un grop particular que son nombre es fòrça grand : " miriadas de miriadas e milièrs de milièrs ." Los angèls del Senhor son actualament de combatents pròches, plaçats al servici de sos redempts, sos elegits terrenals, que gardan, protegisson e instruisson en son nom. En primièra linha, aqueles primièrs testimònis per Dieu enregistran l'istòria individuala e collectiva de la vida sus tèrra.   
Vers 12 : “ Diguèron amb una votz nauta, ‘Digne es l'Agneu que foguèt tuat de recebre poder e riquesa e saviesa e fòrça e onor e glòria e benediccion . »   
Los angèls assistiguèron sus tèrra dins lo ministèri de lor cap Miquèl, que se despojava de totes sos poders divins per venir l'Òme perfièch que s'ofrissiá a la fin de son ministèri, coma un sacrifici volontari , per fin de redimir los pecats comeses per sos elegits. A la fin de son ofèrta de gràcia, los elegits ressuscitèron e dintrèron dins l'eternitat promesa, los angels restabliguèron al Crist divin de Dieu, totes los atributs qu'aviá en Miquèl : " poder, riquesas, saviesa, fòrça, onor, glòria, e laus ." »    
Vers 13 : “ E ausiguèri tota creatura qu'es dins lo cèl, e sus tèrra, e jos la tèrra, e sus la mar, e tot çò qu'es en eles, disent: La benediccion, e l'onor, e la glòria, e lo poder, sián a aquel qu'es assetat sul tròn, e a l'Agnelon, per totjorn e per totjorn. »   
Las creaturas de Dios son unanimas. Totes aimavan la demostracion de son amor mostrada pel don de se meteis en Jèsus Crist. Lo projècte concebut per Dieu es un succès gloriós. Sa seleccion d'èssers amorós es completa. Lo vèrs pren la forma del messatge del primièr angel de Rev. 14:7 : " E diguèt amb una votz nauta , Temètz Dieu, e donatz-li glòria : car l'ora de son jutjament es venguda : e adoratz aquel que faguèt lo cèl e la tèrra e la mar e las fonts d'aiga .” La darrièra seleccion facha dempuèi 1843 se basava sus la compreneson d'aquel vèrs. E los elegits ausiguèron e respondèron en restablir dins la fe crestiana la practica del repaus seten jorn practicada pels apostòls e discípols de Jèsus fins a son abandon dempuèi lo 7 de març de 321. Lo Dieu creator foguèt onorat pel respècte del quatren comandament qu'es pròche de son còr. Lo resultat es una scèna de glòria celestiala ont totas sas creaturas , en seguint a la letra lo messatge del primièr angel de Rev. 14 :7, dison : " A Aquel que s'asseta sul tròn, e a l'Agnelon, siá benediccion e onor e glòria e poder per totjorn e totjorn! " ". Notatz que los mots repetisson, dins l'òrdre invèrs, los mots citats pels angèls dins lo vèrs 13 precedent. Dempuèi sa resurreccion, Jèsus a recuperat sa vida celestiala : son " poder" , sa riquesa e sa saviesa " divin . Sus tèrra sos darrièrs enemics li refusèron " lo laus, l'onor, la glòria e la fòrça " que li èran deguts coma Dieu creator. En cridant " sa fòrça " , los venquèt fin finala totes e los esclafèt jos sos pès. Tanben , plens d'amor e de gratitud, amassa , sas creaturas santas e puras li restablisson legitimament sos subjèctes de glòria.                 
Verset 14 : « E las quatre creaturas vivas diguèron : Amen ! E los ancians venguèron e s'inclinèron .   
Los abitants dels monds purs apròvan aquela restitucion , en disent : « Verament ! Es vertat ! " E los elegits terrenals redimits per amor sublimada se prosternan davant lor tot poderós Creator Dieu que venguèt s'encarnar en Jèsus Crist."     
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 6 : Actors , castigs divins 
 e signes dels tempses de l'èra crestiana
 
 
Me soveni de la leiçon donada dins Rev. 5 : lo libre pòt pas èsser dobèrt que quand lo “ seten sagèl ” es levat. Per efectuar aquela dobertura, l'elegit de Crist deu imperativament aprovar la practica del sabbat del seten jorn ; e aquela causida esperitala lo qualifica, per recebre de Dieu que l'aprova, sa saviesa e son discerniment esperital e profètic. Atal, sens que lo quite tèxte o especifique, l'elegit identificarà lo " sagèl de Dieu " citat dins Rev. 7:2, amb lo " seten sagèl ", que barra encara lo libre de l'Apocalípsis, e associarà, amb aqueles dos " sagèls ", lo seten jorn santificat per se pausar per Dieu. La fe ven a diferenciar entre la lutz e l'escur. Alara, per qual que siá qu'aprova pas lo sabbat santificat , la profecia demorarà un libre barrat e ermetic. Pòt plan reconéisser qualques afars evidents, mas las revelacions vitalas e talhantas que fan la diferéncia entre vida e mòrt, comprendrà pas. L'importància del " seten sagèl " apareisserà dins Rev. 8 :1-2 ont l'Esperit li dona lo ròtle de dobrir lo tèma de las " sèt trompetas ". Ara es justament dins los messatges d'aquelas " sèt trompetas " que lo plan de Dieu serà clar. Car lo tèma de las trompetas de Rev. 8 e 9 ven , en parallèl , a completar las vertats profetizadas dins los tèmas de las « letras » de Rev. 2 e 3 ; e los “ sagèls , ” de Rev. 6 e 7. L'estrategia divina es identica a aquela qu'utilizèt per bastir sa revelacion profètica donada a Daniel. Avent estat qualificat per aquel ofici per mon acceptacion de la practica del sabbat santificat e per sa causida sobeirana, l'Esperit me dobrissiá lo libre de sas Revelacions en dessellant lo " seten sagèl ". Ara descobrissèm l'identitat de sos " sagèls ".                          
Vers 1 : “ Agachèri quand l'Agnelon dobrissiá un dels sèt sagèls, e ausiguèri una de las quatre creaturas vivas dire coma amb una votz de tron ​​, Venètz e veiretz. »    
Aqueste primièr " èsser vivent " designa la reialtat e la fòrça del " leon " de Rev. 4:7 , segon Jutge 14:18 . Aquesta votz de tron ​​es divina e ven del tròn de Dieu dins Rev. 4:5. Es donc lo Dieu Totpoderós que parla. La dobertura de cada " sagèl " es una convidacion de Dieu a ieu per que pòsca veire e comprene lo messatge de la vision. Jèsus aviá ja dich a Felip : “ Venètz veire ” per l'encoratjar a lo seguir.          
Vers 2 : “ E agachèri, e vegèri un caval blanc. Lo que la montava avia un arc ; Li foguèt donada una corona, e sortiguèt en conquistant e per conquistar .    
Lo blanc indica sa puretat perfiècha ; lo caval es l'imatge del pòble causit que mena e ensenha segon Jac.3:3 : " Se metèm de bocins dins la boca dels cavals per que nos obesisson, governam tanben lor còrs entièr " ; son " arc " simboliza las sagetas de sa paraula divina ; sa « corona » es « la corona de la vida » obtenguda per son martiri acceptat volontàriament per el ; sa victòria foguèt resolguda dempuèi sa creacion del primièr fàcia a fàcia ; I a pas cap de dobte qu'aquela descripcion es aquela del Dieu Totpoderós Jèsus Crist. Sa victòria finala es segura perque a ja, a Golgota, conquistat lo diable, lo pecat e la mòrt. Zacarias 10:3-4 confirma aquelas imatges en disent, “ Ma colèra s'aluca contra los pastres, e castigarai las fedas; car YaHWéH de las armadas visita son tropèl, l'ostal de Juda, e los farà coma son caval gloriós dins la batalha; d'el sortirà lo canton, d'el lo clau, d'el l'arc de guèrra ; d'el vendràn totes los dirigents amassa. " La victòria del Crist divin foguèt proclamada per la " sanctificacion del seten jorn " de nòstras setmanas , dempuèi la creacion del mond; lo sabbat , profetizant lo rèsta del " seten " millenari , nomenat " mila ans " dins Rev. 20 :4-6-7, que, per sa victòria , Jèsus portarà sos elegits per l'eternitat. L'establiment del sabbat dempuèi la fondacion del mond terrèstre confirma aquela expression : " esquèrra conquistaire ". Lo sabbat es lo signe profètic qu'anóncia aquela victòria divina e umana contra lo pecat e lo diable e coma tal, es sus el que Dieu basa son programa entièr de " sanctificacion " es a dire, de çò que li aparten e qu'arranca al diable.                               
Vers 3 : “ Quand dobrissiá lo segond sagèl, ausiguèri la segonda creatura viva dire , Venètz .    
La " segonda creatura viva " fa referéncia al "vedèl " dels sacrificis de Rev. 4:7. L'esperit de sacrifici animèt Jèsus Crist e sos vertadièrs discípols als quals declarèt : " Se qualqu'un vòl venir après ieu, que se negue e prenga sa crotz e me seguís ."        
Vers 4 : “ E sortiguèt un autre caval, un roge. E poesta fo dona a ìuy lo qtial seya sobre lay qtiel penre la pacz de la terra , e que ilh aucissan 1 un 1 autre . e una granda espasa li foguèt donada . ”    
Lo " roge " , o " roge ardent " , denota lo pecat encoratjat pel Destructor Cap, Satan , a l'imatge de l'" Abbadon Apollyon " de Rev. 9:11 ; " fuòc " essent lo mejan e lo simbòl de la destruccion. El tanben mena son camp malvat compausat d'angèls malvats tombats e de poders terrenals sedusits ​​e manipulats. Es pas qu'una creatura que " recep " de Dieu " lo poder de prene la patz de la tèrra, per que los òmes se tuen los uns los autres ." Aquesta accion serà imputada a Roma, " la prostituta Babilònia la granda " dins Rev. 18:24 : " e perque en ela foguèt trobada la sang dels profètas e dels sants e de totes los que foguèron tuats sus la tèrra ." Lo " Destructor " dels crestians fidèls es aital identificat coma sas victimas. " L'espasa " que receb designa lo primièr dels quatre castigs divins terribles citats dins Ezequiel 14: 21-22 : " Òc, aital ditz lo Senhor, YaHWéH : E mai se mandai contra Jerusalèm mos quatre castigs terribles , l'espasa, la famina, las bèstias salvatjas e la pestiléncia, per l'exterminar de l'òme e de mòrt, que demorarà jamai s, qui ne ixiran, fills e filles ...".                          
Vers 5 : “ Quand dobrissiá lo tresen sagèl, ausiguèri la tresena creatura viva dire , Venètz veire .” Agachèri, e veiquí, un caval negre. Lo que lo montava teniá un parelh de balanças dins sa man . ”    
La " tresena creatura viva " es " l'òme " fach a l'imatge de Dieu de Rev. 4:7. Aqueste personatge es de ficcion , mas constituís lo segond castig divin pel pecat segon Ezeq.14:20. En agissent contra l'avitalhament alimentari dels òmes, aqueste còp es la famina . Pendent nòstra èra, serà impausat a l'encòp literalament e esperitalament. Dins las doas aplicacions pòrta de consequéncias mortalas , mas dins son sens esperital de privacion de la lutz divina, a coma consequéncia dirècta la mòrt de la " segonda mòrt " reservada als tombats , al darrièr jutjament. Lo messatge d'aquel tresen cavalièr pòt èsser resumit coma seguís : coma l'òme es pas pus a l'imatge de Dieu, mas a aquel dels animals, lo privi de çò que lo fa viure : son manjar carnal e son manjar esperital. Las balanças son lo simbòl de la justícia, aquí aquel de Dieu que jutja las òbras de fe dels crestians.        
Vers 6 : “ E ausiguèri una votz al mitan de las quatre creaturas vivas que ditz : Una mesura de blat per un sòu, e tres mesuras d'òrdi per un sòu ; mas fasètz pas mal a l'òli e al vin . ”    
Aquela votz es aquela del Crist mespresat e frustrat per l'infidelitat dels falses cresents. Pel meteis prètz, vesèm una quantitat mai pichona de blat que d' òrdi . Darrièr aquela ofèrta generosa d'òrdi se tròba un messatge d' un nivèl esperital fòrça naut . En efièch, dins Nom. 5:15 , la lei presenta una ofèrta d '" òrdi " per resòlvre un problèma de gelosia sentida per un marit cap a sa femna. Legissètz doncas en detalh , dins son entièr , aquel procediment descrich dins los vèrses 1, 2 a 31 se volètz comprene . A sa lutz, comprenguèri que Dieu meteis, lo Nòvi en Jèsus Crist de l' Assemblada , Sa nòvia , es aquí a depausar una denóncia per " sospècha de gelosia " ; que serà confirmat per la mencion de las " aigas amaras " citadas dins la " tresena trompeta " dins Rev. 8:11. Dins lo procediment dels Nombres 5, la femna deviá beure d'aiga polverosa , sens consequéncia, s'innocenta mas, venent amara se copabla, serà maudit. L'adultèri de la Nòvia foguèt denonciat dins Rev. 2:12 ( amagat pel nom de Pergam : maridatge transgressent) e Rev. 2:22, e serà aital confirmat tornarmai per un ligam establit entre lo 3n sagèl e la 3ena trompeta . Ja , dins Daniel , la meteissa apròcha foguèt « confirmada » per Daniel 8 , l'identitat romana del « pichon còrn » de Dan.7 presentada coma una « ipotèsi » . Aquela parallèla de Daniel 2, 7 e 8 foguèt la novetat que me permetèt de provar l'identificacion romana ; aquò pel primièr còp dempuèi l'existéncia de l'adventisme. Aquí dins l'Apocalipsi las causas son presentadas de la meteissa manièra . demòstri                   la vista generala de l'èra crestiana parallèla dels tres tèmas principals, letras, sagèls e trompetas. E dins l'Apocalípsis, lo tèma de las " trompetas " complís lo meteis ròtle que Daniel 8 pel libre de Daniel. Aquestes dos elements provesisson de pròvas sens las qualas la profecia ofririá pas que la « suspicion » qu'ai nomenada « ipotèsi » dins l'estudi de Daniel. Doncas aquel mot , " suspècha de gelosiá " revelat dins Num.5: 14, s'aplica a Dieu e a l' Assemblada de Rev.1 a Rev.6 ; puèi amb la dobertura del libre renduda possibla per l'identificacion del " seten sagèl " amb lo sabbat del seten jorn, lo tèma de Rev. 7, la " suspicion d'adultèri " de l'Assemblada serà " confirmada " dins lo tèma de las " trompetas " e los capítols 10 a 22 que lo seguisson. L'Esperit dona aital, dins lo capítol 7, lo ròtle d'un pòst de doana , ont l'autorizacion per dintrar deu èsser obtenguda. Dins lo cas de l'Apocalípsis, aquela autoritat es Jèsus Crist, lo Dieu Totpoderós e l'Esperit Sant, El meteis. La pòrta d'accès es dobèrta a el, çò ditz, que " ausís ma votz " que me dobrís quand tusti a sa pòrta (la pòrta del còr), e que sopa amb ieu e ieu amb el ," segon Rev. 3:20. " Lo vin e l'òli " son los simbòls respectius del sang versat per Jèsus Crist e de l'Esperit de Dieu . De mai , son totes dos utilizats per guérir de nafraduras. Lo comandament donat per " los far pas de mal " vòl dire que Dieu castiga, mas o fa encara amb una mescla de sa misericòrdia. Aquò serà pas lo cas per las " sèt darrièras plagas " de sa " colèra " dels darrièrs jorns terrèstres segon Rev. 16:1 e 14:10 .                             
Vers 7 : “ Quand dobrissiá lo quatren sagèl, ausiguèri la votz de la quatrena creatura viva dire , Venètz veire .” »     
La " quatrena creatura viva " es l' " aigla " de l'elevacion celèsta suprèma. Anóncia l'aparicion del quatren castig de Dieu : la mortalitat.     
Vers 8 : “ E agachèri, e vegèri un caval palle. Son nom que s'assetèt dessús èra la Mòrt, e l'Ades lo seguiguèt. E lor fo donat lo poder sus una quarta partida de la tèrra, per tuar amb l'espasa, e amb la famina, e amb la mòrt, e amb las bèstias de la tèrra .   
L'anóncia es confirmada, es justament la " mòrt " , mas dins son sens de mortalitat impausada dins de punicions circonstancialas. La mòrt a afectat tota l'umanitat dempuèi lo pecat original, mas aicí sonque " un quart de la tèrra " es tustat per ela, " per l'espasa , la famina, la mortalitat " a causa de malautiás epidemicas, e de " bèstias salvatjas " tant animalas coma umanas. Aquel « quart de la tèrra » visa infidèlament l'Euròpa crestiana e las nacions poderosas que ne sortiràn a l'entorn del sègle XVI : los dos continents americans e Austràlia .           
Vers 9 : “ Quand aguèt dobèrt lo cinquen sagèl, vesiái jos l'autar las anmas d'aqueles qu'èran estats tuats per la paraula de Dieu e pel testimoniatge qu'avián tengut . ”   
Aquestas son las victimas de las accions « bestialas » comesas al nom de la faussa fe crestiana . Es ensenhat pel regim papal catolic roman , ja simbolizat dins Rev. 2:20 , per la femna Jezabèl a qui l'Esperit imputa l'accion d'ensenhar sos servicials o literalament : « sos esclaus » . Son plaçats " jos l'autar " , doncas jos l'egida de la crotz de Crist que los fa beneficiar de sa " justícia eternala " (veire Dan.9:24) . Coma l'indicarà Rev. 13:10, los elegits son de martirs victimas e jamai de carrabins o d'assassins d' èssers umans. Los elegits mencionats dins aquel vèrs, reconeguts per Jèsus, l'imitèron quitament dins la mòrt coma de martirs : " per la paraula de Dieu e pel testimoniatge qu'avián donat " ; perque la fe vertadièra es activa, jamai una etiqueta simpla, falsament rasseguranta. Lor " testimòni " consistissiá justament a donar lor vida per la glòria de Dieu.                 
Vers 10 : “ E cridèron amb una votz nauta, disent : Quant de temps, Senhor, sant e vertadièr, fins que jutjatz e venjatz nòstre sang sus los abitants sus la tèrra ? »    
Que vos enganèsse pas aquela imatge, car es pas que lor sang versada sus la tèrra que crida la venjança dins las aurelhas de Dieu , coma o faguèt lo sang d'Abel tuat per son fraire Caïn segon Gen. 4:10 : “ E Dieu diguèt, Qu'as fach? La votz del sang de ton fraire me crida de la tèrra. ". L'estat vertadièr dels mòrts es revelat dins Ecc.9 :5-6-10. A despart d'Enoc, Moïses, Elia , e los sants que foguèron ressuscitats al moment de la mòrt de Jèsus Crist , los autres " an pas cap de part dins quicòm que se fa jos lo solelh, perque l'esperit e la memòria d'eles son perits ." " I a pas de saviesa, ni de pensada, ni de coneissença dins l'abitacion dels mòrts, car la memòria d'eles es oblidada . " Aquestes son los critèris inspirats per Dieu al subjècte de la mòrt . Los falses cresents son victimas de falsas doctrinas eretadas del paganisme del filosòf grèc Platon, que son opinion sus la mòrt a pas de plaça dins la fe crestiana fidèla al Dieu de la vertat. Donèm a Platon son degut e a Dieu son degut : la vertat sus totas las causas, e siáu logic, perque la mòrt es lo contrari absolut de la vida , pas una novèla forma d'existéncia.         
Vers 11 : “ Una ròba blanca foguèt donada a cadun d'eles ; e lor foguèt dich que se pausèsson encara un pauc de temps, fins que lors companhs servidors e lors fraires, que serián tuats coma eles, foguèsson complits .    
La " ròba blanca " es lo simbòl de la puretat dels martirs que Jèsus portèt d'en primièr dins Rev. 1:13. La « ròba blanca » es l'imatge de sa justícia imputada dins lo temps de las persecucions religiosas. L'epòca dels martirs s'estend del temps de Jèsus fins a 1798. A la fin d'aquel periòde, segon Rev. 11:7, " la bèstia que monta de la fossa sens fons ", simbòl de la Revolucion Francesa e de sas terrors atèas de 1793 e 1794, metrà fin a las persecucions organizadas pel monarca e los "bestias " monta de la mar " dins Rev. 13:1. Après lo massacre revolucionari, la patz religiosa serà establida dins lo mond crestian. Tornam legir : " E lor foguèt dich que se pausèsson encara un pauc de temps, fins que lors companhs e lors fraires, que serián tuats coma eles, sián complits ." Lo rèsta dels mòrts en Crist contunharà fins a son retorn gloriós final. En supausant que lo messatge d'aqueste " cinquen sagèl " es adreçat als protestants perseguits per l'inquisicion papala catolica de l'epòca " Tiatira ", lo temps de metre a mòrt los elegits cessarà pr'amor de l'accion revolucionària francesa que lèu, entre 1789 e 1798, destruirà lo poder agressiu de la coalicion de la coalicion del monarca francés e del monarca francés. Lo « seisen sagèl » que va dobrir concernirà doncas aquel regim revolucionari francés que Rev. 2:22 e 7:14 nomenan « granda tribulacion ». Dins l'imperfeccion doctrinala que la caracteriza, la fe protestanta serà tanben una victima de l'intolerància del regim revolucionari atèu. Es per son accion que lo nombre d'aqueles que devián èsser mes a mòrt serà atench.                   
Vers 12 : “ Agachèri quand dobrissiá lo sièis sagèl ; e fo un gran tremolament de terra, e lo solelh fo negre enayma sac de pel, e tota la luna venc enayma sanc , .    
Lo « terratremol » donat coma signe de l'ora del « 6n sagèl » nos permet de plaçar l'accion lo dissabte 1èr de novembre de 1755 a l'entorn de 10 a.m. Son centre geografic èra la vila fòrça catolica de Lisbona, ont i aviá 120 glèisas catolicas. Dieu indiquèt aital las ciblas de sa colèra qu'aquel " tèrratrem " profetizèt tanben a imatge esperitala. L' accion profetizada s'acomplirà en 1789 amb la susmauta del pòble francés contra sa monarquia ; Dieu l'avent condemnat e son aliat papisme catolic roman , totes dos essent abatut en 1793 e 1794 ; datas de las revolucionàrias “ doas Terrors ”. Dins Rev. 11:13 l'accion revolucionària francesa es comparada a un " tèrratrem " . En poder datar las accions citadas, la profecia ven mai precisa. " ... lo solelh venguèt negre coma de sac " lo 19 de mai de 1780 , e aquel fenomèn experimentat en America del Nòrd recebèt lo nom de " jorn escur ." Èra un jorn sens cap de lutz solara que profetizava tanben l' accion menada per l'ateïsme revolucionari francés contra la lutz de la paraula escricha de Dieu simbolizada aicí pel « solelh » ; La Santa Bíblia foguèt cremada dins un auto-da-fé. " La luna entièra venguèt coma de sang " , a la fin d'aquela jornada escura, los nívols espesses revelèron la luna dins una color roja prononciada. Amb aquela imatge, Dieu confirmèt lo destin reservat al camp papal-reial de las tenèbras, entre 1793 e 1794. Lor sang deviá èsser abondantament versat per la lama afilada de la guillotina revolucionària.                     
Nota : Dins Rev. 8:12, en tustant " la tresena partida del solelh, e la tresena partida de la luna, e la tresena partida de las estelas ", lo messatge de la " quatrena trompeta " confirmarà lo fach que las victimas dels revolucionaris seràn los vertadièrs elegits e los tombats rebutats per Dieu en Jèsus Crist. Aquò confirma tanben lo sens del messatge del “ cinquen sagèl ” que venèm de veire. Es a travèrs l'accion de l'ateïsme que los tuatges finals dels elegits fidèls seràn acomplits.       
Vers 13 : “ E las estelas del cèl tombèron sus la tèrra, coma un figuièr tira sas figas prematuras quand es trebolada per un vent fòrt. »   
Aquel tresen signe dels tempses, aqueste còp celèst, se compliguèt literalament lo 13 de novembre de 1833, visible de tot lo territòri dels EUA entre mièjanuèch e 5 oras del matin. Mas coma lo panèu precedent , anoncièt un eveniment esperital d'una magnitud inimaginabla. Qual auriá pogut comptar lo nombre d'aquelas estelas que tombèron en forma d'un parapluèja sus tota l'espandida del cèl de mièjanuèch fins a 5 oras del matin ? Aquò's lo quadre que Dieu nos balha de la casuda dels cresents protestants en 1843, la data ont tombèron victima del decret de Dan 8:14 que dintrèt en vigor. Entre 1828 e 1873, l' accion del riu " Tigre " (Dan.10 :4) , nom de la bèstia tuaira d'òmes es aital confirmada dins Dan.12:5 a 12 . Dins aquel vèrs lo " figuièr " representa la fidelitat del pòble de Dieu, levat qu'aquela fidelitat es mesa en question per l'imatge dels " fics verds " getats sus la tèrra. Aital meteis , la fe protestanta foguèt recebuda per Dieu amb de resèrvas e de condicions provisòrias , mas lo mesprètz pel messatge profètic de William Miller e lo refús de la restauracion del sabbat provoquèron sa casuda en 1843. Foguèt a travèrs aquel refús que la " figa " demorèt " verda " , refusant de madurar en acceptant la lutz de Dieu , e moririá. Demorarà dins aquel estatut, tombat de la gràcia del Senhor fins al temps de son retorn gloriós en 2030. Mas atencion, per son refús dels darrièrs lums, dempuèi 1994, l’adventisme oficial es vengut, « el tanben » , una « figa verda » destinada a morir dos còps.                  
Vers 14 : “ Lo cèl se retirèt coma un ròtle quand foguèt enrotlat ; e tota montanha e illa fo desplaçada de son luòc. »    
Aqueste tèrratrem es aqueste còp universal. A l'ora de son aparicion gloriosa , Dieu bolegarà la tèrra e tot çò que pòrta dins los òmes e los animals. Aquesta accion se debanarà al moment de " la setena de las sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu ", segon Rev. 16:18. Aquò serà l'ora de la resurreccion dels vertadièrs elegits, " la primièra ", aquela dels " benesits ", segon Rev. 20:6.      
Vers 15 : “ Los reis de la tèrra, los nòbles, los capitanis, los rics, los poderoses, tot esclau e tot òme liure, s'amaguèron dins las caunas e dins las ròcas de las montanhas. »   
Quand lo Dieu Creator apareis dins tota sa glòria e son poder, cap de poder uman pòt pas se pausar, e cap d'abric pòt pas protegir sos enemics de sa colèra justa. Aqueste vèrs indica que la justícia de Dieu terroriza totas las categorias copablas de l'umanitat. 
Vers 16 : “ E diguèron a las montanhas e a las ròcas , Tombatz sus nosautres, e amagatz-nos de la cara d'aquel qu'es assetat sul tròn, e de la colèra de l'Agnelon : »    
Es l'Agneu meteis que s'asseta sul tròn divin, mas a aquesta ora es pas pus l'Agneu tuat que se presenta a eles, es lo " Rei dels reis e Senhor dels senhors " que ven esclafar sos enemics dels darrièrs jorns.  
Vers 17 : “ Car lo grand jorn de sa colèra es vengut, e qual pòt se pausar ? »    
Lo desfís es de " subsistir ", es a dire, de subreviure après l'intervencion justa de Dieu.  
Los que pòdon " demorar " dins aquela ora terribla son los que devián morir, segon lo plan del decrèt del dimenge mencionat dins Rev. 13:15, segon lo qual los observators del sant sabbat divin devián èsser aniquilats de la tèrra. La terror d'aqueles que los anavan tuar, revelada dins lo vèrs precedent, s'explica. E aital los que poiràn subreviure lo jorn del retorn gloriós de Jèsus Crist seràn lo tèma de Rev. 7, que Dieu nos revelarà una partida de son plan que los concernís.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 7 : Adventisme del seten jorn 
segellat ab lo sagel de dio : lo sabbat . 
 
 
 
Vers 1 : “ Après aquò vegèri quatre angels de pè als quatre cantons de la tèrra ; Retenián li quatre vents de la tèrra, afin que cap de vent bufèsse sus la tèrra, ni sus la mar, ni sus alcun albre. »   
Aquestes " quatre angèls " son los angèls celestials de Dieu engatjats dins una accion universala simbolizada pels " quatre cantons de la tèrra " . Los « quatre vents » simbolizan de guèrras universalas , de conflictes ; Son aital " retenguts ", empachats, blocats , çò que resulta en patz religiosa universala. " La mar " simbòl del catolicisme e " la tèrra " simbòl de la fe reformada son en patz entre eles. E aquela patz concernís tanben l' " arbre " , l'imatge de l'òme coma individú. L'istòria nos ensenha qu'aquela patz foguèt impausada per l'afebliment del poder papal esclafat per l'ateïsme nacional francés entre 1793 e 1799 , la data ont lo papa Pi VI moriguèt detengut dins la preson de la Ciutadèla a Valéncia-sus-Ròse, ont nasquèri e residissiái . Aquesta accion es atribuida a " la bèstia que monta de la fossa sens fons " dins Rev. 11:7. Es tanben nomenat la " 4ena trompeta " dins Rev. 8:12. Après ela , en França, lo regim imperial de Napoleon I , simbolizat per " una agla " dins Rev. 8:13, mantendrà son autoritat sus la religion catolica reabilitada pel Concordat.                     
Vers 2 : “ E vegèri un autre angel montar de l'èst, avent lo sagèl del Dieu vivent ; crida ab gran veu als quatre àngels als quals era donat ferir la terra e la mar, e dix : » .    
Lo " solelh levant " se referissiá a Dieu que visitava , en Jèsus Crist , son tropèl terrenal dins Luc 1:78. Lo " sagèl del Dieu vivent " apareis dins l'acamp celestial de Jèsus Crist. Amb una « votz fòrta » que confirma son autoritat, l'angèl emet un òrdre als poders angelics demonics universals qu'an recebut l'autorizacion de Dieu « de far de mal » , a « la tèrra » e a « la mar », es a dire , a la fe protestanta e a la fe catolica romana. Aquelas interpretacions esperitalas empachan pas una aplicacion literala que concernirà « la tèrra, la mar e los arbres » de nòstra creacion ; çò que seriá malaisit d'evitar amb l'utilizacion d'armas nuclearas al moment de la " seisena trompeta " de Rev. 9:13 a 21.                 
Vers 3 : “ Fasètz pas mal a la tèrra, ni a la mar, ni als arbres, fins qu'ajam sagelat los servidors de nòstre Dieu sus lor front. »   
Aqueste detalh nos permet de situar lo començament de l'accion de sagèl dels elegits de la prima de 1843 a la davalada de 1844. Foguèt après lo 22 d'octòbre de 1844, que lo primièr adventista, lo capitani Joseph Bates, foguèt sagelat en adoptant, individualament, lo repaus del sabbat del seten jorn. Èra lèu d’èsser imitat, pauc a pauc, per totes sos fraires e sòrres adventistas de l’epòca. Lo sagèl comencèt après lo 22 d'octòbre de 1844 , e deviá contunhar pels " cinc meses " profetizats dins Rev. 9:5-10 ; " cinc meses " o, 150 ans reals segon lo còde jorn-annada d' Ezequièl 4:5-6. Aqueles 150 ans foguèron profetizats per la patz religiosa. La patz que foguèt establida a favorizat la proclamacion e lo desvolopament universal del messatge " Adventista del Seten Jorn ", representat uèi dins totes los païses occidentals e pertot ont aquò es estat possible. La mission adventista es universala, e coma tala, depend exclusivament de Dieu. A doncas pas res a recebre d'autras confessions crestianas e deu, per èsser benesit, s'apiejar unicament sus l'inspiracion donada per Jèsus Crist, son cap celestial dels caps , que dona l'intelligéncia de la lectura de la " santa Bíblia " ; la Bíblia, la paraula escricha de Dieu que representa sos " dos testimònis " dins Rev. 11:3. Començat en 1844, lo temps de patz garantit per Dieu cessarà a la davalada de 1994 coma o demostrarà l'estudi de Rev. 9.            
Nòta importanta a prepaus del " sagèl de Dieu " : Lo sabbat sol es pas sufisent per justificar son ròtle de " sagèl de Dieu ". Lo sagèl implica que s'acompanha de las òbras preparadas per Jèsus per sos sants : l'amor de la vertat e de la vertat profètica , e lo testimoniatge del fruch presentat dins 1 Cor 13 . Fòrça que gardan lo sabbat sens respondre a aqueles critèris l'abandonaràn quand la menaça de mòrt per son observacion se presentarà. Lo sabbat es pas eretat; es Dieu que lo dona a l'elegit, coma signe que li aparten . Segon Ezeq.20:12-20 : “ Lor donèri tanben mos sabbats, per èsser un signe entre ieu e eles, per que saupèsson que soi lo Senhor que los sanctifica…/…Santificatz mos sabbats, per que sián un signe entre ieu e vos, per que sabon que soi lo Senhor vòstre Dieu . » . Sens contradir çò que ven de dire, mas puslèu per o confirmar, legissèm dins 2 Tim 2:19 : " Pasmens lo fondament solid de Dieu se ten, avent aquel sagèl : Lo Senhor coneis los que son sieus ; e: Qui nomena lo nom del Senyor, se desparti de iniquitat. »              
Vers 4 : “ E ausiguèri lo nombre d'aqueles que foguèron sagelats, cent quaranta quatre mila, de totas las tribús dels filhs d'Israèl : ”   
L'apostòl Pau demostrèt dins Rom. 11, per una imatge, que los pagans convertits son grefats sus la raïtz del patriarca Abraham a qui los josieus pretendon lor descendéncia . Salvats per la fe, coma el, aqueles pagans convertits alargan esperitalament las 12 tribús d'Israèl. Israèl carnal , que son signe èra la circoncision , tombèt, liurat al diable, per son refús del Messias Jèsus. La fe crestiana, que tombèt dins l'apostasia dempuèi lo 7 de març de 321, es tanben un Israèl esperital qu'es tombat dempuèi aquela data . Aquí Dieu nos presenta un Israèl esperital autentic benesit per el dempuèi 1843 . Aquò's aquel que pòrta la mission universala de l'adventisme del seten jorn. E ja, la chifra, " 144000 " , citada , merita una explicacion. Pòt pas èsser pres literalament, perque avent comparat la posteritat d'Abram a las " estelas del cèl ", lo nombre sembla fòrça tròp pichon. Pel Dieu Creator, los nombres parlan tant coma las letras. Es alara que cal comprene que lo tèrme " nombre " dins aquel vèrs es pas d'interpretar coma una quantitat numerica, mas coma un còde esperital que designa un comportament religiós que Dieu benesís e met a despart (sanctifica). Donc « 144 000 » s'explica coma seguís : 144 = 12 x 12 , e 12 = 7 , lo nombre de Dieu + 5 , lo nombre d'òme = aliança entre Dieu e l'òme. Lo cube d'aqueste nombre es lo simbòl de la perfeccion e son carrat , aquel de sa superfícia. Aquelas proporcions seràn aquelas de la novèla Jerusalèm descricha dins Rev. 21:16 dins un còde esperital . Lo tèrme " mila " que seguís simboliza una multitud innombrabla . En fach “ 144 000 ” significa una multitud d'òmes redimits perfèctes que fan un aliança amb Dieu. Aquela referéncia a las tribús d’Israèl nos deuriá pas estonar perque Dieu a pas abandonat son projècte malgrat los fracasses successius de sas alianças amb los òmes. Lo modèl josieu presentat dempuèi l'exòde d'Egipte contunhèt pas fins al Crist sens rason. E a travèrs sa vertat crestiana e lo respècte de totes sos comandaments , inclusent aquel del sabbat en particular, e sas ordenanças moralas, de santat, e d'autras, restablidas, Dieu tròba , dins l'adventisme fidèl                dissident dels darrièrs jorns, lo modèl d'Israèl se conformant a son ideal. Apondem que dins lo tèxte del 4en comandament , Dieu ditz a prepaus del sabbat a son Causit : " Avètz sièis jorns per far tot vòstre trabalh ... mas lo 7n es lo jorn de YaHWéH , vòstre Dieu." Resulta que 6 jorns de 24 oras totalizan 144 oras. Podèm doncas deduire que los 144 000 sagelats son d'observators fidèls d'aquela ordenança divina. Lor vida es ponctuada per aquel respècte pels sièis jorns autorizats per lors òbras laïcas. Mas al seten jorn ononran lo repòs santificat objècte d'aquel comandament. Lo caractèr esperital d'aqueste Israèl " adventista " serà demostrat dins los vèrses 5 a 8 que seguisson. Los noms dels patriarcas ebreus citats son pas los que compausavan Israèl carnal. Los que Dieu a seleccionats son pas que per portar un messatge amagat dins la justificacion de lor origina. Coma amb los noms de las " sèt assembladas ", los de las " dotze tribús " pòrtan un doble messatge. Lo mai simple es revelat per lor traduccion . Mas la partida mai rica e mai complèxa se basa sus las declaracions fachas per cada maire quand justifica de donar un nom a son enfant.             
Vers 5 : “ de la tribú de Juda, dotze mila sagelats ; de la tribú de Ruben, dotze mila ; de la tribú de Gad, dotze mila ; »     
Per cada nom, lo nombre " dotze mila sagelats " significa : una multitud d'òmes aliats amb Dieu sagelats pel sabbat.   
Juda : Loada siá a YaHWéH ; paraulas mairalas de Gen. 29:35 : “ Loarai YaHWéH ”.     
Ruben : Veire un filh ; paraulas mairalas de Gen.29:32 : “ Yahweh a vist mon umiliacion ”     
Gad : Bonur ; paraulas mairalas de Gen. 30:11 : “ Qu'es urós ! »      
 
Vers 6 : “ de la tribú d'Aser, dotze mila ; de la tribú de Neftali, dotze mila ; de la tribú de Manasse, dotze mila ; »    
Per cada nom, lo nombre " dotze mila sagelats " significa : una multitud d'òmes aliats amb Dieu sagelats pel sabbat.   
Asher : Urosa : paraulas mairalas de Gen.30:13 : “ Que soi urosa ! »      
Naftali : Struggling : paraulas mairalas de Gen.30:8 : “ Ai combatut divinament contra ma sòrre e ai vencut .”      
Manasseh : Oblidar : paraulas pairalas de Gen. 4 1:51 : “ Dieu m'a fach oblidar totes mos trabucs . ”      
Vers 7 : “ de la tribú de Simeon, dotze mila ; de la tribú de Levi, dotze mila ; de la tribú d'Issacar, dotze mila; " Per cada nom, lo nombre " dotze mila sagelats " significa : una multitud d'òmes aliats amb Dieu sagelats pel sabbat.       
Simeon : Ausida : Paraulas mairalas de Gen.29:33 : “ Yahweh a ausit que soi pas aimat .”     
Levi : Attached : paraulas mairalas de Gen.29:34 : “ Per aqueste còp mon òme s'atacarà a ieu .”     
Isacar : Salaris : paraulas mairalas de Gen.30:18 : “ Dieu m'a donat mon salari .”     
Vers 8 : “ de la tribú de Zabulon, dotze mila ; de la tribú de Josèp, dotze mila ; de la tribú de Benjamin, dotze mila sagelats. »    
Per cada nom, lo nombre " dotze mila sagelats " significa : una multitud d'òmes aliats amb Dieu sagelats pel sabbat.   
Zabulon : Dwelling : paraulas mairalas de Gen.30 :20 : “ Aqueste còp mon òme viurà amb ieu .”     
Josèp : Leva (o apond) : paraulas mairalas de Gen.30 : 23-24 : “ Dieu a levat mon repròchi... / ( ... que YaHWéH m'apond un autre filh ) ”     
Benjamin : Filh de la man drecha : mos mots eternals e pairals de Gen.35 :18 : “ E quand èra a mand de donar son èime, perque èra a morir , li nomenèt Ben-oni ( Filh de ma pena) mas son paire lo nomenèt Benjamin ( Filh de la man drecha).    
Aquestes 12 noms, e de mots mairals e pairals, exprimisson l'experiéncia viscuda per la darrièra assemblada d'adventistas seleccionadas per Dieu ; " la nòvia se preparèt " per son òme Crist dins Rev. 19:7 . Jos lo nom de familha presentat, aquel de " Benjamin " , Dieu profetiza la situacion finala de son Elegit menaçat de mòrt per d'òmes rebels. Lo cambiament de nom impausat pel paire, Israèl, profetiza l'intervencion de Dieu en favor de sos elegits. Son retorn gloriós vira las taulas. Aqueles que devián morir son glorificats e menats al cèl ont se jonhon a Jèsus Crist , lo tot poderós e gloriós creator Dieu . L'expression " Filhs de la man drecha " pren son sens profètic complet : la man drecha èra l'Elegit, o darrièr Israèl esperital, e sos filhs, los elegits redimits que la compausan. Tanben, son las fedas plaçadas a la man drecha del Senhor (Mat.25:33).        
Vers 9 : “ Après aquò agachèri, e vegèri una granda multitud, que degun podiá pas comptar, de tota nacion, parentat, pòble e lenga. Ilh eran denant lo tron ​​e denant 1 Agnèl vestits de vestimentas blancas e tenián de brancas de palmièra en las lors mans. »   
Aquela " granda fola, que degun podiá pas comptar " confirma lo caractèr simbolic esperitalament codat dels " nombres " " 144 000 " e " 12.000 " citats dins los vèrses precedents. De mai, una allusion es facha a la posteritat d'Abram per l'expression : « cap d'òme los podiá comptar » ; per çò qu'es de « las estelas del cèl » que Dieu li aviá mostradas en disent : « tala serà la vòstra posteritat » . Lors originas son multiplas , de cada nacion, de cada tribú, de cada pòble, e de cada lenga, e de totas las èras. Pasmens, lo tèma d'aqueste capítol cibla particularament lo messatge adventista final amb son caractèr universal donat per Dieu. Portan de " ròbas blancas " perque èran prèstes a morir coma martirs , essent condemnats a mòrt per un decrèt emesa pels darrièrs rebels segon Rev. 13:15 . Las " paumas " tengudas dins lors mans simbolizan lor victòria contra lo camp dels pecaires.                        
Vers 10 : “ E cridèron amb una votz nauta, disent , Salvacion a nòstre Dieu qu'es assetat sul tròn, e a l'Agnelon. »    
L'accion evòca lo contèxte del retorn gloriós de Jèsus Crist , en parallèl amb la descripcion de las reaccions del camp rebel descricha dins Rev. 6:15-16. Aquí, las paraulas prononciadas pels elegits salvats son lo contrari absolut d’aquelas dels rebèls. Luènh de los espaurugar, lo retorn del Crist los regaudís, los rassegura, e los salva. La question pausada pels rebèls: " Qui pòt suportar ?" " recep sa responsa aicí : los adventistas que demorèron fidèls a la mission que Dieu lor fisèt fins a la fin del mond, al risc de lor vida, se caliá. Aquela fidelitat se basa sus lor ligam al respècte del sabbat sant santificat per Dieu dempuèi la fondacion del mond , e lor amor mostrat per sa paraula profètica . Aquò es d'autant mai que sabon ara que lo sabbat profetiza lo grand repaus del seten millenari que , victoriós après Jèsus Crist , poiràn dintrar en recebent la vida eternala promesa en son nom .    
Vers 11 : “ E totes los angèls se quilhèron a l'entorn del tròn e dels ancians e de las quatre bèstias ; e tombèron sus lors caras davant lo tròn, davant Dieu ,    
La scèna nos presentada evòca l'intrada dins lo grand repaus celèst de Dieu. Trobam las imatges dels capítols 4 e 5 que tractan d' aqueste tèma.
Vers 12 : “ disent : Amen ! Benediccion, glòria, saviesa, gràcias, onor, poder e poder, sián a nòstre Dieu per los sègle e los sègle! Amen ! »    
Uroses d'aquela bèla fin de l'experiéncia de la salvacion terrèstra, los angèls exprimisson lor jòia e lor gratitud cap al Dieu de la bontat qu'es nòstre Creator , lor, nòstre, aquel que prenguèt l'iniciativa de la redempcion dels pecats dels elegits terrèstres , en venent s'incarnar dins la feblesa de la carn umana , per i patir una mòrt justa. Aquelas multituds d'uèlhs invisibles an seguit cada fasa d'aquel plan de salvacion e se son meravilhats de la sublima demostracion de l'amor de Dieu. Lo primièr mot que dison es " Amen !" Vertadièrament ! Es vertat ! Car Dieu es lo Dieu de la vertat, lo Vertadièr. Lo segond mot es " loar " èra tanben lo primièr nom de las 12 tribús : " Juda " = loar. Lo tresen mot es " glòria " e Dieu es justament ligat a sa glòria perque la remembrarà dins Rev. 14 :7 per l'exigir, coma lo Dieu creator unic , d'aqueles qu'an revendicat sa salvacion dempuèi 1843. Lo quatren mot es " saviesa ". L’estudi d’aqueste document a per objectiu de lo far conéisser a totes sos elegits. Aquela saviesa divina es al delà de nòstra imaginacion. La subtilitat, los jòcs d'esperit, tot es aquí en format divin. Lo cinquen ven " l'accion de gràcias ". Es la forma religiosa de mercés qu'es acomplida dins de paraulas e d'òbras santas. En seisena ven " l'onor ". Es çò que los rebels an mai frustrat Dieu . Lo tractèron amb mesprètz en contestant sa volontat revelada. Al contrari, los elegits li an donat , dins la mesura de lor possibilitat , l'onor que li es legitimament degut. En setena e uechena venon " poder e fòrça ". Aquelas doas causas convincentas èran necessàrias per far tombar los tirans de la tèrra, per esclafar los rebels arrogants del temps que tenián encara lo poder sus la tèrra. Sens aquel poder e fòrça , los darrièrs causits ​​serián mòrts coma tant d'autres martirs pendent l'èra crestiana.                     
Vers 13 : “ E un dels ancians respondèt e me diguèt , Qual son aqueles que son vestits de ròbas blancas e d'ont venon ? »    
La question pausada es destinada a nos revelar la particularitat del simbòl de las " ròbas blancas " en relacion amb las vestiduras " blancas " de Rev. 3:4 e lo " lin fin " que designa, dins Rev. 19:8, " las òbras justas dels sants " de la " nòvia preparada " dels darrièrs tempses, que l'Aventisme es prèst a son temps final ven.          
Vers 14 : “ Li diguèri : Mon senhor, o sabètz. E dis a mi aquestz son aquilh que issiron de grant tribulacion . an lavat lors vestits e las an blanquidas dins lo sang de l'Anhèl. »    
Coma las " ròbas blancas " son portadas per certans vièlhs, John pòt , de fach , esperar una responsa d'un d'eles. E la responsa esperada ven : « Aquestes son los que sortisson de la granda tribulacion », es a dire los causits ​​, victimas e martirs de guèrras religiosas e de l'ateïsme coma lo « 5en sagèl » nos revelèt , dins Rev. 6:9 a 11 : « Una ròba blanca foguèt donada a cadun d'eles ; e fo lor dich que reposassan encara un pauc de temps, fins que lors companhs e lors fraires, que deurián èsser aucis coma eran, fossan complits. » Dins Rev. 2:22, la « granda tribulacion » fa referéncia al massacre del regim revolucionari francés atèu menat a tèrme entre 1793 e 1794 . En confirmacion, dins Rev. 11:13 legissèm : " ...sèt mila òmes foguèron tuats dins lo tèrratrem " ; “ Sèt ” pels religioses, e “ mila ” per la multitud. La Revolucion Francesa es coma un tèrratrem que tua tanben de servicials de Dieu. Mas aquela " granda tribulacion " èra pas qu'una primièra forma d'aquela realizacion. Sa segonda forma serà acomplida per la “ 6ena trompeta ” d'Apo.9, una subtilitat de l'edicion dins Apo.11 revelarà aquel fach. De multituds de crestians infidèls seràn executats pendent la Tresena Guèrra Mondiala que la " 6a Trompeta " simboliza e confirma. Mas dempuèi 1843, Dieu selecciona los elegits que sanctifica e los darrièrs que met a despart son tròp precioses a sos uèlhs per èsser destruches. Los prepara pel testimoniatge final dins l'istòria de la salvacion terrèstra ; un testimoniatge de leialtat que li donaràn en demorant fidèl a son sabbat del seten jorn, quitament quand es menaçat de mòrt pel camp rebel. Aquela pròva finala del plan de Dieu es revelada dins lo messatge liurat a " Filadèlfia " dins Rev. 3:10 e dins Rev. 13:15 (decrèt de mòrt) . Per Dieu, l'intencion val l'accion, e dins la mesura que , quand se met a l'espròva,                                     Acceptan lo risc de mòrt, son assimilatsper el al grop de martirs e son aital atribuits la « ròba blanca » dels vertadièrs martirs . Escaparàn a la mòrt sonque a causa de l' intervencion salvatritz de Jèsus Crist. Dins aquel darrièr jutjament, après la segonda " granda tribulacion " , pel testimoniatge de lor fidelitat , van, a lor torn, " lava lors ròbas, e las faràn blancas dins la sang de l'Agnelon " en demorant fidèls fins a la mòrt amb la quala seràn menaçats . A la fin d'aquela darrièra pròva de fe , lo nombre d'aqueles que devián morir coma martirs serà complet e lo " repaus " mortal dels sants martirizats del " cinquen sagèl " s'acabarà amb lor resurreccion. Despièi 1843 e subre-tout despièi 1994, lou travai de santificacioun entrepres pèr Diéu rend inutile la mort dóu vertadié elegi que demourè viéu e fidèu enjusqu à l ouro de soun retour e la fin dóu tèms de gràci que lou precèd la rend encaro mai inutile.           
Vers 15 : “ Son doncas davant lo tròn de Dieu, e lo servisson de jorn e de nuèch dins son temple. Aquel lo qtial sere sobre lo setti habitara entre lor ; »    
Es comprensible que per Dieu, aquela mena d'elegits representa una elèit particularament nauta. Li balharà d'onors especials . Dins aquel vèrs, l'Esperit utiliza dos tempses, lo present e lo futur. Los vèrbs conjugats al present " son " e " lo servisson " revelan la continuitat de lor comportament dins lor còrs de carn qu'es lo temple de Dieu qu'abita en eles. E aquela accion serà estenduda dins lo cèl après lor arrapament per Jèsus Crist. Dins lo temps futur, Dieu dona sa responsa a lor fidelitat : " Aquel qu'es sul tròn montarà sa tenda sus eles " per l'eternitat.        
Vers 16 : “ Auràn pas pus fam, auràn pas pus set, ni lo solelh los esclairarà, ni cap de calor. »   
Aquestes mots significan pels elegits adventistas tardièrs qu'èran " afamats " avent estat privats de manjar e " set " perque èran privats d'aiga per lors torturaires e carcerièrs. " Lo fuòc del solelh ", que sa " calor " s'intensifica dins la quatrena de las sèt darrièras plagas de Dieu, los aurà cremats e los aurà faches patir . Mas foguèt tanben pel fuòc de las piras de l'inquisicion papala , l'autra mena de « calor » que los martirs del « cinquen sagèl » foguèron consomats o torturats . Lo mot « calor » fa tanben referéncia al fuòc de las armas convencionalas e atomicas utilizadas dins lo contèxte de la seisena trompeta . Los subrevivents d'aqueste darrièr conflicte auràn passat pel fuòc. Aquestas causas se passaràn pas jamai mai dins la vida eternala, ont dintraràn los elegits sols .               
Vers 17 : “ Car l'Agnelon qu'es al mitan del tròn los pasturarà, e los menarà a de fonts vivas d'aigas: e Dieu escorjarà tota lagrema de lors uèlhs. »   
" L'anhèl " es en fach , tanben , lo Bon Pastor que pasturarà sas fedas aimadas. Sa divinitat es tornarmai afirmada aicí per sa posicion " al mitan del tròn ". Son poder divin mena sos elegits " a las fonts de las aigas de vida ", una imatge simbolica de la vida eternala. E en ciblant lo contèxte final ont , a son retorn , sos darrièrs causits ​​seràn en plors, el " escobarà tota lagrema de lors uèlhs ". Mas las lagremas son estadas tanben la part de totes sos elegits maltractats e perseguits al cors de l'istòria de l'èra crestiana , sovent fins a lor darrièr buf .        
Nota : Malgrat las aparéncias enganairas vistas dins nòstra èra 2020 , que la fe vertadièra sembla aver desaparegut , Dieu profetiza la conversion e la salvacion de “ multituds ” venent de totas las originas racialas, etnicas e lingüisticas de la tèrra. Es un vertadièr privilègi que dona a sos elegits de saber que , segon Rev. 9 :5-10, lo temps de la compreneson religiosa universala e de la patz es estat programat per el pendent sonque " 150 " ans (o cinc meses profètics) entre 1844 e 1994. Aquel critèri distintiu dels vertadièrs causits ​​es citat per lo messatge de l'Esperit 17 : vegères èra, e es pas . Deu montar de l'abis e anar a la perdicion. E aquilh li qtial habitant en la terra li qual li nom non son script al libre de la uita de la creacion del mont , merauilleren se uyre la bestia : Car ella era e non es , e es encara a esser . " Los vertadièrament causits ​​seràn pas susprés de veire las causas que Dieu lor anoncièt a travèrs sa paraula profètica se realizar."           
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 8 : Las Quatre Primièras Trompetas 
Los quatre primièrs castigs de Dieu
 
 
 
Vers 1 : “ E quand aguèt dobèrt lo seten sagèl, i aguèt un silenci dins lo cèl pendent aperaquí mièja ora. »    
La dobertura del " seten sagèl " es extrèmament importanta, perque autoriza la dobertura completa del libre de l'Apocalípsis " sagelat amb sèt sagèls " segon Rev. 5:1. Lo silenci que marca aquela dubertura balha a l’accion una solemnitat excepcionala. A doas justificacions. La primièra es l'idèa de la ruptura de la relacion entre lo cèl e la tèrra, causada per l'abandon del sabbat lo 7 de març de 321. La segonda s'explica aital : per la fe, identifiqui aquel " seten sagèl " amb lo " sagèl del Dieu vivent " del capítol 7 que designa , segon ieu , lo sabbat sanctificat pel Dieu fondat del mond . Remembrèt son importància en ne fasent lo subjècte del quatren de sos dètz comandaments. E ailà descobriguèri de pròvas que revelan son importància extrèma per Dieu, nòstre sublim Creator. Mas ja dins lo compte rendut de la Genèsi remarquèri que lo seten jorn èra presentat a despart dins lo capítol 2. Los sièis primièrs jorns son tractats dins lo capítol 1. De mai, lo seten jorn es pas barrat, coma los precedents, per la formula " i aviá de ser e de matin ". Aquela particularitat es justificada per son ròtle profètic del seten millenari del projècte salvador de Dieu. Plaçat jos lo signe de l'eternitat dels elegits redimits per la sang de Jèsus Crist, lo seten millenari es el meteis coma un jorn sens fin. En confirmacion d'aquelas causas, dins sa presentacion dins la Bíblia ebraïca, la Torah, lo tèxte del quatren comandament es separat dels autres e precedit d'un signe que demanda un temps de silenci respectuós. Aquel signe es la letra ebraïca « Pé » e aital isolat marcant una trencadura dins lo tèxte, pòrta lo nom de « pétuhot » . Lo repaus sabbat del seten jorn a doncas tota justificacion per èsser marcada per Dieu d'un biais particular. Dempuèi la prima de 1843, a provocat la pèrda de la fe tradicionala protestanta, eretièr del « dimenge » catolic. E dempuèi la meteissa calvariá, mas a la davalada de 1844, es vengut tornarmai lo signe d'apertenença a Dieu qu'Ezequiel 20:12-20 li dona : " Los donèri tanben mos sabbats coma un signe entre ieu e eles, per que sachen que soi YaHweh que los sanctifica... vòstre Dieu. " Es solament a travèrs el que l'elegit pòt alara dintrar dins lo secret de Dieu e descobrir lo programa precís de son projècte revelat."                      
Aquò dit, dins lo capítol 8, Dieu parla de cadenas de messatges de malediccion. Çò que me mena a agachar la vertat del sabbat de l'aspècte de las malediccions que son abandon, pels crestians dempuèi lo 7 de març de 321, a engendrat en cadenas pendent l'èra crestiana. Es çò que lo vèrs seguent confirmarà en ligant lo tèma del sabbat a las « sèt trompetas » , simbòls dels « sèt castigs divins » que fraparàn l'infidelitat crestiana del 7 de març de 321 .      
Vers 2 : “ E vegèri los sèt angels que se pausan davant Dieu; »   
Lo primièr dels privilègis obtenguts per la sanctificacion del sabbat del seten jorn , sanctificat el meteis per Dieu , es de comprene lo sens qu'El dona al tèma de las " sèt trompetas ". Per la forma de l'apròcha que li es donada, aquel tèma dobrís completament l'intelligéncia de l'elegit. Car pòrta la pròva de l'acusacion de " pecat " citada dins Dan.8:12 contra l' Assemblada crestiana , per Dieu . En efièch, aqueles " sèt castigs " serián pas infligits per Dieu s'aquel pecat existissiá pas. De mai, a la lutz de Levitic 26, aqueles castigs son justificats per l'òdi de Sos comandaments. Dins l'anciana aliança, Dieu aviá ja adoptat lo meteis principi, per castigar l'iniquitat d' Israèl carnal infidèl e corromput . Lo Dieu creator e legislator que càmbia pas nos balha aquí una bèla pròva. Las doas alianças son somesas a las meteissas demandas d'obedíncia e de fidelitat.       
L'accès al tèma de las « trompetas » nos permetrà de demostrar las condemnacions successivas de totas las religions crestianas : catolica, ortodòxa, protestanta dempuèi 1843 , mas tanben adventista dempuèi 1994 . Revela tanben lo castig universal de la " seisena trompeta " que los tustarà amassa abans la fin de la probacion. Podèm aital mesurar son importància . La " setena trompeta " connectada amb lo retorn del Crist, es a dire, l'accion dirècta de Dieu, serà tractada a despart, coma lo sabbat, dins lo capítol 11, puèi serà largament desvolopada dins los capítols 18 e 19.       
Dels darrièrs 17 sègles dempuèi 321 , o mai precisament 1709 ans , 1522 ans foguèron marcats per de malediccions causadas per la transgression del sabbat fins a sa restauracion prevista per l'an 1843 dins lo decrèt de Dan.8:14. E d' aquela data de sa restauracion fins al retorn de Jèsus Crist en 2030, lo sabbat ofriguèt sa benediccion pendent sonque 187 ans. Lo sabbat a doncas fach mai de mal als òmes infidèls que de ben als elegits fidèls. La malediccion s'impausa e aquel tèma a doncas sa plaça dins aquel capítol 8 que presenta de malediccions divinas.
Vers 3 : “ E un autre angel venguèt e se quilhèt a l'autar, avent un encenser d'aur ; E foro dona a luy moti encens qu-el offrisses cum las oracions de tuit sant sobre 1 autar d'or lo quaì era denant lo setti . »    
Dins Daniel 8:13 , après aver citat « lo pecat desolator », los sants dins la vision parlèron de l' « eternal » que concernissiá lo « sacerdòci » celestial « immutable » de Jèsus Crist , segon Ebr 7:23 . Sus tèrra, dempuèi 538, lo regim papal li lo prenguèt segon Dan.8:11. En 1843, la reconciliacion amb Jèsus Crist demandèt sa restitucion . Aquò's lo propòsit del tèma qu'abordam dins aqueste vèrs 3 que dobrís lo cèl e nos mòstra Jèsus Crist dins son ròtle simbolic coma grand prèire celestial intercessor pels pecats de sos elegits, e eles sols. Gardatz a l'esperit que sus tèrra, entre 538 e 1843, aquela scèna e aquel ròtle son parodiats e usurpats per l'activitat dels papes catolics romans que se succedisson dins lo temps, en frustrant de contunh Dieu de son drech sobeiran suprèm legitim.        
Perque es presentat dins aquel capítol 8 e perque cessèt al meteis temps que l'abandon del sabbat, aquel tèma de l'intercession de Jèsus Crist nos es presentat, tanben, jos l'aspècte de la malediccion de l'arrèst d'aquela intercession per las multituds crestianas , victimas inconscientas del " jorn del solelh " roman pagan ; aquò, quitament e subretot , après son cambiament de nom enganaire e seductor : " Dimenge " : lo jorn del Senhor. Òc, mas de qual senhor ? Ailàs ! Aquela çai-jos.         
Vers 4 : “ Lo fum de l'encens montava amb las pregàrias dels sants de la man de l'angèl davant Dieu. »   
Los " perfums " qu'acompanhan " las pregàrias dels sants " simbolizan l'odor agradiua del sacrifici de Jèsus Crist. Es sa demostracion d'amor e de fidelitat que rend las pregàrias de sos elegits acceptablas a son jutjament divin. Es important de notar dins aquel vèrs l'importància de l'associacion dels mots " fum " e " pregàrias dels sants ". Aqueste detalh serà utilizat dins Rev. 9:2 per designar las pregàrias dels falses crestians protestants, dempuèi la novèla situacion establida en 1843.         
Çò que Dieu fa referéncia dins aquel vèrs es la situacion que s'impausava entre l'epòca apostolica e la data maudit del 7 de març de 321. Abans l'abandon del sabbat , Jèsus recebèt las pregàrias dels elegits e intercediguèt en son nom per eles. Aquò's una imatge d'ensenhament que significa que la relacion verticala entre Dieu e sos elegits es mantenguda. Serà aital tant que mòstran de fidelitat a sa persona e a son ensenhament de vertat, es a dire fins a 321. En 1843, lo sacerdòci de Jèsus reprendrà tota son activitat benesida en favor dels sants adventistas causits. Pasmens, entre 321 e 1843, los reformators beneficièron de sa gràcia, coma aqueles del temps de Tiatira .
Vers 5 : “ E l'angel prenguèt l'encensièr, e l'empliguèt de fuòc de l'autar, e lo lancèt dins la tèrra. E fo uotz, e trons, e fulgors, e terratremol. »   
L'accion descricha es visiblament violenta. Es aquela de Jèsus Crist a la fin de son ministèri intercessor quand arriba l'ora de la fin del temps de la gràcia. Lo ròtle de l '" autar " s'acaba, e " lo fuòc " , l'imatge de la mòrt expiatòria de Jèsus Crist, es " getat sus la tèrra " , exigissent de punicions d'aqueles que l'an sosestimat, e per d'unes, l'an mespresat. La fin del mond marcada per l'intervencion dirècta de Dieu es evocada aicí per la formula clau revelada dins Rev. 4:5 e Exo 19:16 . La vista generala de l'èra crestiana s'acaba amb aquel arribament " adventista " de Jèsus Crist.        
Coma amb lo sabbat, lo tèma de l' intercession celestiala de Jèsus Crist es presentat dins l'aspècte de la malediccion de son jutjament entre 321 e 1843. Los sants que questionan l'Esperit a prepaus d'aquò, dins Dan 8:13, avián de bonas rasons de voler conéisser lo moment ont lo sacerdòci " eternal " seriá represa per Jèsus Crist.   
Nota : Sens metre en question l'interpretacion precedenta , una segonda explicacion a un sens perfièch. Dins aquela segonda interpretacion, la fin del tèma de l'intercession de Jèsus Crist pòt èsser ligada a la data del 7 de març de 321, lo moment ont l'abandon del sabbat pels crestians mena Dieu a dintrar dins una colèra que serà expiada pel cristianisme occidental , per mejan de las " sèt trompetas " que venon del vèrs 6 que seguís. Aquela explicacion dobla es d'autant mai justificada vist que l'abandon del sabbat a de consequéncias fins a la fin del mond , en 2030, l'annada ont, a travèrs son gloriós retorn visible, Jèsus Crist levarà per totjorn del regim papal roman e de son darrièr partisan protestant american, lor falsa revendicacion de lo servir e de lo representar. Jèsus reprendrà alara son títol de " Cap " de la Glèisa usurpada per la papautat. En efièch, contrariament als elegits fidèls, los crestians infidèls tombats ignoraràn lo decrèt de Dan.8:14 e sas consequéncias fins a la fin del mond ; çò que justifica lor terror quand Jèsus torna segon l'ensenhament de Rev. 6: 15-16. Abans 2030, las sièis primièras " trompetas " seràn complidas entre 321 e 2029 . Per la " seisena trompeta " , lo darrièr castig d'avertiment abans l'exterminacion finala, Dieu castigèt los crestians rebels fòrça severament. Après aquel seisen castig, organizarà las condicions per la darrièra pròva universala de la fe e dins aquel contèxte, la lutz revelada serà proclamada e coneguda per totes los subrevivents. Es fàcia a una vertat demostrada que los causits ​​e los tombats avançaràn alara, per lor liura causida, fàcia a una menaça de mòrt cap a lor destin final que serà : la vida eternala pels causits , la mòrt definitiva e absoluda pels tombats.              
Vers 6 : “ E los sèt angèls qu'avián las sèt trompetas se preparèron per sonar. »   
D'aqueste vèrs, l'Esperit nos ofrís una novèla vista generala de l'èra crestiana , prenent coma tèma las " sèt trompetas " o " sèt castigs successius " distribuits dins tota l'èra crestiana dempuèi lo 7 de març de 321, l'annada que lo " pecat " foguèt oficialament e civilament establit. Me soveni que dins lo pròleg de l'Apocalípsis 1, la " votz " de Crist es ela meteissa ja comparada al son d'una " trompeta ". Aquel instrument utilizat per avertir lo pòble en Israèl pòrta en se tot lo sens de la revelacion de l'Apocalipsi. L'avertiment avertís contra de trapèlas plaçadas per l'enemic.            
Vers 7 : “ Lo primièr sonèt. E fo grela e foc mesclatz ab sane , e fo mes sobre la terra ; e la terça partida de la terra fo cremada, e la terça partida dels albres fo cremada, e tota erba verda fo cremada. »    
Primièr castig : foguèt menat a tèrme entre 321 e 538, per divèrsas invasions de l'Empèri Roman per de pòbles dichs " barbars " . Me soveni particularament del pòble dels " Huns " que lor cap Attila se sonava amb rason lo " flagèu de Dieu ". Un flagèl que metèt en fuòc una partida d'Euròpa ; lo nòrd de Gàllia, lo nòrd d'Itàlia e Panònia (Croàcia e Ongria occidentala) . Sa devisa èra, Ò que famós ! " Ont va mon caval, l'èrba torna pas créisser ." Sas accions son perfièchament resumidas dins aquel vèrs 7 ; Manca pas res, tot es aquí.  La « grèla » es lo simbòl de la devastacion de las culturas e del « fuòc » aquel de la destruccion dels materials consomables. E de segur, " sang versat sus la tèrra " es simbolic de vidas umanas violentament tuadas. Lo vèrb " getar " indica la colèra del creator , del legislator , e del Dieu salvaire qu'inspira e dirigís l'accion après aver " getat lo fuòc de l'autar " dins lo vèrs 5 .                      
En parallèl, dins Lev. 26: 14-17 legissèm : “ Mas se m'escotatz pas e fasètz pas totes aqueles comandaments, mas se mespresatz mos estatuts e se vòstra èime abòrda mos jutjaments, per que farètz pas totes mos comandaments mas trencatz mon aliança, alara aquò vos farèi. Vos mandarai terror, consomacion e fèbre, que vos farà languir los uèlhs e vòstra èime dolorar ; e semenaretz vòstras granas en van : vòstres enemics las devoraran. Vos metrai ma cara contra vos, e seretz vencuts davant vòstres enemics ; aqueles que vos odian vos governaràn, e fugiretz quand degun vos perseguirà pas. »     
Vers 8 : “ La segonda campana sonèt . E alcuna cosa semblant a grant mont ardent de foch fo gitada en la mar ; e lo terç de la mar fo fait sane .    
Segond Castig : La clau d'aquelas imatges es dins Jer. 51 :24-25 : “ Repagarai a Babilònia e a totes los abitants de Caldèa per tot lo mal qu'an fach a Sion davant vòstres uèlhs, çò ditz YaHweh . Vaquí, soi contra tu, ò montanha destructritz, ditz YaHWéH , tu que destruses tota la tèrra! Estirarai ma man contra tu, e te davalarai de las ròcas, e te farai una montanha ardenta. » Es dins aquel vèrs 8 que l'Esperit evòca lo regim papal roman jos son nom simbolic de " Babilònia " qu'apareisserà jos la forma " Babilònia la granda " dins Rev. 14:8, 17:5 e 18:2. Lo " fuòc " s'adapta a sa personalitat, evocant a l'encòp lo que la consomarà al retorn del Crist e lo darrièr jutjament, e lo qu'utiliza per enflamar d'òdi los que l'apròvan e l'aprovan : los monarcas europèus e lors pòbles catolics. Aquí coma dins Daniel, « la mar » representa l'umanitat concernida per la cobèrta profètica ; l'umanitat de pòbles anonims que demorèron essencialament pagans malgrat las aparentes conversions crestianas menadas a tèrme. La premiera consequéncia de l'establiment dau regime papau en 538 foguèt d'atacar lei pòbles per fin de lei convertir per fòrça militara armada. Lo mot " montanha " denòta una poderosa dificultat geografica. Aquò's aquel que conven per definir lo regim papal que, enemic de Dieu, es pasmens levat per sa volontat divina ; Aquò es per fin de donar un endurciment a la vida religiosa dels crestians infidèls revirada per de persecucions, de sofrenças e de mòrts entre eles e los pòbles exteriors de diferentas religions. La religion obligatòria es una novetat a causa de la transgression del sabbat sant de Dieu. Li devèm los massacres innecessaris de conversions forçadas menadas per Carlesmanhe e los òrdres de las crosadas dirigidas contra los pòbles musulmans, lançadas pel papa Urban II ; totas las causas profetizadas dins aquela " segonda trompeta ".                       
 
Vers 9 : “ e la tresena partida de las creaturas qu'èran dins la mar e avián vida moriguèron, e la tresena partida de las naus foguèron destruchas . ”    
Las consequéncias son universalas e contunharàn fins a la fin del mond. Los mots “ mar ” e “ naus ” trobaràn lor significacion dins los afrontaments amb los musulmans de la mar Mediterranèa, mas tanben amb los pòbles africans e sud-americans ont la fe catolica conquistaira impausada donarà luòc a d’orribles massacres de las populacions indigènas.    
En parallèl legissèm dins Lev. 26:18 a 20 : “ Se, malgrat aquò, m'escotatz pas, vos castigarai sèt còps mai per vòstres pecats. Trencarai l'orgulh de vòstre poder, farèi vòstre cèl coma lo fèrre , e vòstra tèrra coma lo bronze. Vòstra fòrça serà perduda, vòstra tèrra produirà pas son produch, e los arbres de la tèrra donaràn pas lor fruch. " Dins aqueste vèrs, Dieu anóncia un durciment religiós qu'a l'èra crestiana es acomplit pel passatge de Roma del paganisme al papisme." Es interessant de notar qu'a l'escasença d'aquel cambiament, la dominacion romana abandonèt lo " Capitòli " per installar la papautat dins lo Palais Lateran situat justament sul " Caelius ", es a dire, lo cèl. Lo dur regim papal confirma lo durciment religiós profetizat. Lo fruch de la fe crestiana es cambiat. La doçor del Crist es remplaçada per l'agression e la crudeltat ; e la fidelitat per la vertat se convertís en infidelitat e en zel per las mentidas religiosas.        
Vers 10 : “ La tresena campana sonèt . E cayc una gran estela del cel ardent enayma una torcha ; e cayc sobre un terç dels rius e sobre las fonts de las aygas. »    
Tresen castig : Lo mal engendrat s'intensifica e atenh son apogèu cap a la fin de l'Edat Mejana. Lo progrès de l'estampariá mecanica favorizèt la publicacion de la Santa Bíblia. En lo legissent, los elegits descobrisson las vertats qu'ensenha. Justifica aital lo ròtle dels " dos testimònis " que Dieu li dona dins Rev. 11:3 : " Donarai poder a mos dos testimònis, e profetizaràn pendent mil dos cents seissanta jorns, vestits de sac . « Favorizant sos pròpris dògmas religioses, la fe catolica s'apièja pas que sus la Bíblia per justificar los noms dels sants qu'a sos subjèctes que veneran. Car la possession d'una Bíblia es condemnada per ela e expausa lo possedidor a la tortura e a la mòrt. Es la descobèrta de la vertat biblica que justifica l'imatge donat dins aquel vèrs : " E tombèt una granda estela del cèl, ardenta coma una torça ." Lo fuòc se pega encara a l'imatge de Roma simbolizada aqueste còp per una " granda estela ardenta " coma la " granda montanha ardenta ". Lo mot " estela " revela sa revendicacion de " donar lum sus la tèrra " religiosament segon Gen.1:15 ; e aquò al nom de Jèsus Crist, qu'ela pretend èsser coma la vertadièra " torcha ", portaire de lutz a qui es comparada dins Rev. 21:23 . Es encara tan " granda " coma quand comencèt , mas son fuòc de persecucion a crescut, passant de " ardent " a " ardent " . L’explicacion es simpla, denonciada per la Bíblia, sa colèra es d’autant mai granda perque es forçada de s’opausar dobèrtament als causits ​​de Dieu. Çò que segon Rev. 12:15-16 l'obliga a passar de l'estrategia de la " sèrp " astuciosa e enganaira a aquela del " dragon " dobèrtament perseguidor . Sos adversaris son pas solament los elegits pacifics e docils de Dieu, i a tanben e subretot en fàcia d’ela, un fals protestantisme, mai politic que religiós, perque ignora los òrdres donats per Jèsus Crist e en prenent las armas, tua, massacra tant coma lo camp catolic. Lo " tèrç dels rius " , es a dire, una partida de las populacions d'Euròpa crestiana, son someses a una agression catolica, coma son " las fonts d'aiga ".                                       Lo modèl per aquelas fonts d'aiga es Dieu meteis segon Jer 2:13 : “ Car mon pòble a cometut dos pecats : M'an abandonat, la font de las aigas vivas, e an talhat per eles meteisses de cisternas , de cisternas trencadas que pòdon pas conténer d'aiga. « Al plural, dins aqueste vèrs, l'Esperit designa per « las fonts de las aigas » los elegits formats a l'imatge de Dieu. Joan 7:38 confirma, en disent , " Aquel que crei en ieu, coma l'Escritura a dich, de son ventre rajaràn de rius d'aiga viva." " Aquesta expression soslinha tanben la practica del batèsta dels enfants que, tre la naissença , sens èsser consultats , recebon una etiqueta religiosa que ne farà los subjèctes d'una causa religiosa non causida ." A mesura que grandisson, prendràn un jorn d'armas e tuaràn d'adversaris perque lor etiqueta religiosa o demanda. La Bíblia condemna aquel principi perque ditz : " Aquel que crei e es batejat serà salvat mas aquel que crei pas serà condemnat (Marc 16:16)."                
Vers 11 : “ Lo nom de l'estela es Absint ; e un terç de les aygues vengueren absint, e molts homens moriren de les aygues, per ço com eren fetes amargues. »    
Al contrari de l'aiga pura, apaga-set que designa la Bíblia, la paraula escricha de Dieu, l'ensenhament catolic es comparat a l'" absint ", una bevenda amara, toxica, e quitament mortala ; aquò es justificat vist que lo resultat final d'aqueste ensenhament serà lo fuòc de la " segonda mòrt del darrièr jutjament " . Una partida , « un tèrç » dels òmes , es transformada per l'ensenhament catolic o falsament protestant recebut. " Las aigas " son a l'encòp d'òmes e d'ensenhament biblic. Al sègle XVI , de grops protestants armats mal utilizèron la Bíblia e son ensenhament , e a l'imatge d'aqueste vèrs , los òmes son tuats per d'òmes e per l'ensenhament religiós fals. Aquò es perque los òmes e l'ensenhament religiós son venguts amars. En declarant que las " aigas foguèron rendudas amaras ", Dieu respond a una acusacion de " sospecha de gelosiá " qu'es pendenta dempuèi Rev. 6:6 dins lo 3n sagèl . Confirma, al moment ont sa paraula escricha ven a o far, l'acusacion d'adultèri qu'a portat contra l' Assemblada dempuèi lo 7 de març de 321, que precediguèt lo temps de l' adultèri religiosament oficial nomenat Pergamum dins Rev. 2:12 per 538 .             
En parallèl, legissèm dins Lev. 26:21-22 : “ Se caminatz contra ieu e refusatz de m'escotar, vos castigarai sèt còps mai segon vòstres pecats. Trametrai entre vosautres d'animals salvatges, que vos raubaràn vòstres enfants e destruiràn vòstres bestiars e vos faràn paucs en nombre ; e tos camins seran desertats. » L'estudi parallèl de Lev. 26 e de la 3ena trompeta de l'Apocalípsis revèla lo jutjament que Dieu passa al començament del temps de la Reforma. Sos vertadièrs elegits demòran pacifics e demissionats, acceptant la mòrt o la captivitat coma de vertadièrs martirs. Mas a despart de lor exemple sublim, vei pas que de " bèstias " crudèlas que se combaton, lo mai sovent, per fiertat personala, e que tuan los òmes amb la ferocitat dels animals salvatges carnivòrs. Aquesta idèa prendrà forma dins Rev. 13:1 e 11. Aquò's lo climax del temps ont, dins la nòrma de l'afliccion, l'Elegit es menat " dins lo desèrt " (= jutjament) dins Rev. 12:6-14 amb los " dos testimònis " biblics escriches de Dieu de Rev. 11:3. Lo règne intolerant de la papautat profetizat dempuèi 1260 ans es a mand de s'acabar.           
Vers 12 : “ La quatrena campana sonèt . E la terça part del solelh fo frapada, e la terça part de la luna, e la terça partida de las estelas, e la tèrça partida d'aquelas fo escurida, e lo jorn non resplendèt per una tèrça partida, e la nuèit semblant. »   
Quatren castig : L'Esperit representa aicí la "granda tribulacion " anonciada dins Rev. 2:22. Dins los simbòls, nos revela sos efièches : en partida, “ lo solelh ” , simbòl de la lutz de Dieu, es tustat. Tanben, en partida, " la luna ", simbòl del camp religiós de las tenèbras que, en 1793, concerniá los catolics e protestants ipocritas, foguèt tanben tustat. Jol simbòl de las " estelas ", una partida dels crestians cridats per esclairar la tèrra es tanben individualament tustada. Qual pòt doncas aital frapar la lutz religiosa crestiana vertadièra e faussa ? Responsa : L' ideologia de l'ateïsme considerada coma la granda lutz dels tempses . Sa lutz eclipsa totas las autras. Los escrivans qu'escrivon de libres sus aquel subjècte son fòrça respectats e se nomenèron " esclairaires " , coma Voltaire e Montesquieu . Pasmens , aquela lutz destrusís , d'en primièr, de vidas umanas dins una cadena, versant de sang dins de torrents. Après los caps del rei Loís XVI e de sa femna Marie-Antoinette, los dels catolics e protestants practicants tombèron tanben jos las guilhotinas dels revolucionaris. Aquel acte de justícia divina justifica pas l'ateïsme ; mas la fin justifica los mejans , e Dieu pòt pas que renversar los tirans en los opausant amb una tirania superiora, mai poderosa e mai fòrta. " Poder e poténcia " es del Senhor dins Rev. 7:12.                  
En parallèl, legissèm dins Lev. 26: 23-25 ​​: “ S'aqueles castigs vos corregisson pas e me resistissètz, vos resistirai tanben e vos punirai sèt còps mai per vòstres pecats. Vos portarai una espasa, que venjarà mon aliança ; quand vos amassaretz dins vòstras vilas, mandarai la pestiléncia entre vosautres, e seretz liurats dins la man de l'enemic. » . " L'espasa que venjarà mon aliança " es lo ròtle que Dieu donèt al regim atèu nacional francés en li liurant los caps copables d'adultèri esperital comeses contra el. Coma la pèsta del vèrs, aquel regim atèu a mes en marcha un principi d'execucion de massa de tal biais que los carrabins d'ièr venguèron las victimas de deman . Segon aquel principi, aquel regim infernal semblava aver d'engolir tota l'umanitat dins la mòrt. Es per aquò que Dieu li donarà lo nom d'" abis ", la " bèstia que s'enauça de l'abis ", dins Rev. 11:7 ont desvolopa son tèma. Aquò es perque dins Gen.1:2, aquel nom designa la tèrra sens vida, sens forma, caotica e que a long tèrme, la destruccion sistematica entrepresa pel regim atèu reproduiriá. Coma exemple, trobam lo sòrt de la Vendèa catolica e monarquista renomenada " Venge " pels revolucionaris que lor plan èra de ne far una tèrra desolada e desabitada.           
Vers 13 : “ E agachèri, e ausiguèri una agla que volava pel mitan del cèl, disent amb una votz nauta , Ai, ai, ai als abitants de la tèrra, a causa de las autras votz de la trompeta dels tres angèls que son a mand de sonar ! »     
La Revolucion Francesa produsiguèt sos efièchs murtrièrs mas atenguèt la tòca desirada per Dieu. Metèt fin a la tirania religiosa, e après ela , la tolerància foguèt impausada. Aquò's lo moment ont, segon Rev. 13:3, la " bèstia de la mar " catolica foguèt " mortalament nafrada mas sanada " a causa de l'autoritat poderosa de l ' " agla " napoleonica , presentada dins aquel vèrs , que la reabilitèt a travèrs son Concordat . « … una aigla volant al mitan del cèl » simboliza la nautor de la dominacion de l'emperaire Napoleon I. Estendiguèt sa dominacion sus totei lei pòbles europèus e fracassèt còntra Russia. Aquela causida nos ofrís una granda precision sus la datacion dels eveniments, lo periòde 1800 a 1814 es aital suggerit. Las consequéncias enòrmas d'aquel règne constituisson un referent solide que justifica aital l'arribada sus la data pivotala de Daniel 8:14, 1843. Aquel regim important dins l'istòria del país de França se fa , per Dieu , lo portaire d'una anóncia terribla, doncas qu'après el , la fe crestiana universala dintrà dins lo temps quand serà frapat per Dieu per tres grandas " malastres ". Repetit tres còps, es la perfeccion del « malur » ; aquò es perque en dintrant dins l'an 1843, coma l'ensenha Rev. 3:2, Dieu demanda als crestians , que revendican la salvacion de Jèsus Crist , que completen finalament la Reforma començada en 1170, la data ont Pèire Valdo restabliguèt completament la vertat biblica , e que produsiscan d'" òbras perfièchas " ; aquela perfeccion essent requerida dins Rev. 3:2 e pel decrèt de Daniel 8:14. Las consequéncias de son intrada en vigor apareisson aicí jos la forma de tres grands " malastres " qu'estudiarem ara a despart. Voldriái tornar soslinhar que çò que fa d'aquel periòde de patz religiosa, paradoxalament, un grand " malastre " es l'eiretatge de l'ateïsme nacional francés que permea e que permearà, fins a la fin del mond, las ments umanas occidentalas. Aquò los ajudarà pas a realizar las reformas demandadas per Dieu dempuèi 1843.                      Mas ja, lo « seisen sagèl » de Rev. 6:13 aviá illustrat lo primièr d'aqueles « mals » per l'imatge d'una « casuda d'estelas » comparada a de « figas verdas » , avent aital pas acceptat la maduracion esperitala completa requerida per Dieu dempuèi 1843. E lo signe celèst de l'avertiment de Dieu foguèt donat lo 13 de novembre, 33 de l' epòca suggerida tres grands " mals " del vers estudiat.           
Dins sa revelacion, l'Esperit evòca l'expression « abitants de la tèrra » per designar los umans ciblats pels tres grands « malurs » profetizats. Essent talhats de Dieu e separats per lor incredulitat e lor pecat, l'Esperit los reünís a " la tèrra ". Al contrari, Jèsus designa sos elegits fidèls vertadièrs per l'expression « ciutadans del reialme dels cèls » ; lor patria es pas " la tèrra " mas " lo cèl " ont Jèsus a " preparat un luòc per eles " segon Joan 14:2-3. Alara cada còp qu'aquela expression " abitants de la tèrra " es citada dins l'Apocalipsi, es per designar l'umanitat rebela separada de Dieu en Jèsus Crist.                  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 9 : Las 5a e 6a trompetas 
Lo « primièr » e lo « segond grand malur »    
 
La 5a Trompeta : Lo “ Primièr Grand Malastre ”   
pels protestants (1843) e adventistas (1994)
 
 
Nota : Dins la primièra lectura, aquel tèma de la " 5ena trompeta " presenta en imatges simbolics lo jutjament que Dieu pòrta sus las religions protestantas que son tombadas en desgràcia dempuèi la prima de 1843. Mas pòrta d'ensenhaments suplementaris que confirman las anóncias profèticas donadas a nòstra sòrre del Seten Jorn de l'Advent, Sénher Gollen, Whitem, qu'aviá causit ieu. . Son trabalh profètic esclairèt particularament lo temps de la darrièra pròva finala de la fe ; sas prediccions seràn confirmadas dins aqueste messatge. Mas çò que nòstra sòrre sabiá pas èra qu'una tresena espèra adventista èra prevista per Dieu per testar la quita glèisa adventista del seten jorn. De segur, aquela tresena expectativa a pas pres lo desvolopament public de las doas precedentas , mas l'espandida de las novèlas vertats reveladas que son ligadas a ela compensa aquela feblesa aparenta. Es per aquò que, avent estat testat per Jèsus Crist entre 1983 e 1991 a Valença-sus-Ròse , en França , e sus Maurici , après son refús de sas darrièras lums profèticas, l'ensenhament institucional oficial de l'adventisme foguèt « vomit » pel Salvador de las anmas en 1994, una data bastida pels cinc meses de l'emplec dels « 15 capítol 9. Es per aquò que, dins la segonda lectura, aquel jutjament figuratiu fach pel Senhor contra los divèrses aspèctes de la fe protestanta s'aplica a l'adventisme institucional del seten jorn que tombèt dins l'apostasia , a son torn , per un refús de la lutz profètica divina ; Aquò malgrat los avertiments donats per Ellen G. White dins lo capítol " Lo refús de la lutz " de son libre adreçat als ensenhaires adventistas "Lo ministèri evangelic ". En 1995, l'aliança oficiala de l'adventisme amb lo protestantisme venguèt confirmar lo jutjament just profetizat per Dieu. Val la pena de notar que las doas casudas an la meteissa causa : lo refús e lo mesprètz per la paraula profètica prepausada per Dieu, per un servicial que causiguèt per aquela tòca .              
Lo " malastre " es l'ora del mal que son instigator e inspirator es Satan , l'enemic de Jèsus e de sos sants causits. L'Esperit nos revelarà en imatge çò que ven d'un discípol de Jèsus Crist quand es rebutat per el per èsser liurat al diable ; çò que constituís alara un vertadièrament grand " malastre " .     
Vers 1 : “  La cinquena campana sonèt . E vi una estela tombar del cèl en tèrra. La clau de 1 fons fo dona a luy .   
Un « cinquen » mas grand avertiment es adreçat als elegits del Crist separats dempuèi 1844. « L'estela que tombèt del cèl » es pas « l'estela Absinthe » del capítol precedent que « tombèt pas » « sus la tèrra », mas « suls rius e las fonts d' aiga » . Es aquela de l' epòca de " Sardis " ont Jèsus se soven que " ten las sèt estelas dins sas mans " . Per sas « òbras » declaradas « imperfèctas » , Jèsus botèt al sòl l ' « estela » del messatgièr protestant.                           
L'espròva adventista foguèt marcada a la prima de 1843 per la fin d'una primièra esperança del retorn de Jèsus Crist. Una segonda espèra per aquel retorn s'acabèt lo 22 d'octòbre de 1844. Foguèt pas qu'après aquel segond jutjament que Dieu donèt als venceires la coneissença e la practica de son sant sabbat de dissabte. Aqueste sabbat prenguèt alara lo ròtle del " sagèl de Dieu " qu'es mencionat dins lo vèrs 4 d'aqueste capítol 9. Lo sagèl de sos servicials comencèt doncas après la fin del segond tèst, a la davalada de 1844. L'idèa es la seguenta : l'expression " qu'èra tombat " visa la data de la prima de 1843, la fin del primièr 1844. test ventista, en oposicion a aquel de la caduda de 1844 que marca lo començament del sagèl dels elegits victoriós e aquel del tèma d'aquela " 5ena trompeta " , que lo objectiu per Dieu es de revelar la casuda de la fe protestanta e aquela de l'adventisme que farà una aliança amb el après 1944, " los vèrses 1950 enfinèron. , del temps que los " cinc meses " d'aqueste tèma començan a la davalada de 1844, lo contèxte del començament del sagèl, coma subjècte principal, la fe protestanta " èra tombada " abans aquela data, a la prima de 1843. Podèm alara veire cossí precisament la revelacion divina respècta los faches istorics acomplits . Las doas datas 1843 e 1844 an caduna un ròtle especific ligat a elas.              
Abandonada per Jèsus que la liurèt al diable , la fe protestanta tombèt dins la " fossa " o " prigondors de Satan " catolica que los quites reformators denoncièron al moment de la Reforma dins Rev. 2:24 . Subtilament, en disent que tomba " sus la tèrra ", l'Esperit confirma l'identitat de la fe protestanta simbolizada pel mot " tèrra " que rapèla sa partença del catolicisme nomenada " mar " dins Rev. 13 e 10:2. Dins lo messatge " Filadèlfia " , Jèsus presenta de " pòrtas " que son dobèrtas o barradas. Aquí, una clau lor dobrís un camin fòrça diferent vist que lor dona accès a l'"abisme ", simbòl de la desaparicion de la vida. Aquò's lo moment ont , per eles , « la lutz ven escur » e « l'escur ven lutz » . Adoptant coma patrimòni los principis de las pensadas filosoficas republicanas, pèrdon de vista la santetat reala de la fe purificada pel sang de Jèsus Crist. Notem la precision « li foguèt donada ». Aquell qui axi dona a cascu segons les sues obres es Jhesu-Crist jutge diuinal. Car es tanben lo gardian de las claus ; " la clau de David " pels benediches elegits en 1873 e 1994 , segon Rev. 3:7, e " la clau de la fossa sens fons " pels tombats de 1843 e 1994 .                             
Vers 2 : “ e dobrissiá lo trauc sens fons. E fum se leva de la fossa enayma fum de grant forn . e lo sol e l'aer foren escurits per lo fum de la fossa. »    
La fe protestanta càmbia son mèstre e son destin, e sas òbras son tanben cambiadas. Atenh aital lo destin invejable d'aver de patir la destruccion del darrièr jutjament pel " fuòc " de la " segonda mòrt " que serà mencionada dins Rev. 19:20 e 20:10. Prenent l'imatge d'"un lac de fuòc e de sofre " aquel " fuòc " del darrièr jutjament serà un " grand forn " que menaça los transgressors dels comandaments de Dieu dempuèi lor proclamacion sul mont Sinai segon Exo.19:18 : " Lo mont Sinai èra completament en fum, perque lo SENHOR davalèt sus el en fuòc; E lo fum montava coma lo fum d'un forn , e tota la montanha tremolava violentament. "L'Esperit utiliza alara la tecnica cinematografica nomenada " flashback ", que revèla los trabalhs menats a tèrme del temps que los tombats èran encara vius e servissent lo diable. Lo mot " fum " aquí a un doble sens : aquel del fuòc del " grand forn " que legissèm dins Rev. 14:11 : " E lo fum de lor torment monta per totjorn e totjorn ; e an pas de repaus jorn ni nuèch, qu'adoran la bèstia e son imatge, e qui que siá que receb la marca de son nom , " mas tanben aquela de las " pregàrias dels sants " segon Rev. 5:8, aicí, aquelas dels sants falses. Car una activitat religiosa abondosa manifestada per de pregàrias justifica aquelas paraulas que Jèsus li adreça a Sardis , en 1843 : « Passes per èsser viu ; e moriguètz ." Mòrt, e dos còps mòrt, vist que la mòrt suggerida es " la segonda mòrt " del " darrièr jutjament " . Aquela activitat religiosa engana tot lo monde levat Dieu e sos elegits qu'esclaira. Aquela engana generalizada es " intox " coma o ditz lo mond modèrne. E es en efièch l'idèa d'embriaguesa que l'Esperit suggerís per l'imatge de « fum » que s'espandís dins « l'aire » al punt d'escurçar « lo solelh » . S'aqueste darrièr es lo simbòl de la vertadièra lutz divina, aquela de l ' " aire "                                            fa referéncia al domeni reservat al diable, nomenat " lo prince del poder de l'aire " dins Ef. 2:2, e que Jèsus nomena " lo prince d'aquel mond " dins Joan 12:31 e 16:11 . Dins lo mond, l’objectiu de la desinformacion es d’amagar de vertats que devon demorar secretas. Al nivèl religiós, es la meteissa causa : la vertat es sonque pels elegits. La proliferacion dels grops protestants a en efièch agut l'eficacitat de mascar l'existéncia de la fe adventista del seten jorn ; aquò fins a 1995 quand l'aculhiguèron dins lors rengs per son « grand malur » . Dins aquela novèla situacion esperitala, seràn victimas de la segonda mòrt que transformarà la superfícia de la tèrra en un forn ardent. Lo messatge es espaventós e podèm comprene que Dieu l'ofriguèt pas clarament. Es reservat als elegits per que comprengan a quin destin an escapat.          
Vers 3 : “ E del fum sortiguèron de sarralhas, e s'espandiguèron sus la tèrra ; e fo dona a lor poder enayma lo poder dels escorpions de la terra . »    
Las pregàrias simbolizadas per " fum " sortisson de las bocas e de l'esperit dels protestants tombats, d'aquí d'òmes e de femnas simbolizats per de " sautas " pr'amor de lor grand nombre. Foguèt en efièch de multituds de creaturas umanas que tombèron en 1843 e vos rapèli qu'en 1833, dètz ans abans, lo Senhor aviá donat una idèa d'aquela multitud per " la casuda de las estelas " acomplida la nuèch del 13 de novembre de 1833 entre mièjanuèch e 5 oras del matin , segon lo testimòni istoric. Un còp de mai, l'expression " sus tèrra " pòrta lo doble sens d'extension terrèstra e d'identitat protestanta. A qui li agrada las « sautas » destructoras e devastatriças ? Pas de païsans, e Dieu aprecia pas los cresents que Lo traïsson e trabalhan amb l'adversari per destruire Sa culhida causida, es per aquò qu'aqueste simbòl es aplicat a eles. Puèi, dins Ezequièl 2, aquel capítol cort de 10 vèrses, lo mot " rebel " es citat 6 còps per designar los " rebels " josieus que Dieu tracta coma " espinas, cards e escorpions " . Aquí, aquel tèrme " escorpion " concernís los rebèls protestants. Dins lo vèrs 3, l'allusion a son poder prepara l'usatge d'un simbòl subtil mai important. Lo poder dels « escorpions » es de picar fatalament lors victimas amb la picada de lor « coa » . E aquel mot " coa " pren dins la pensada divina un sens fondamental revelat dins Isaïas 9:14 : " lo profèta qu'ensenha de mentidas es la coa ." Los animals utilizan lors " coas " per caçar e fuòcar las moscas e d'autres insèctes parasitaris que los fastidian. Aquí trobam l'imatge de la falsa " profetessa Jezabèl " que passa son temps a castigar e a far patir Dieu e sos servicials infidèls enganats. La practica de la flagellacion volontària per expiar lo pecat fa, de mai, partida dels ensenhaments de la fe catolica. Dins Rev. 11:1 l'Esperit confirma aquela comparason en utilizant lo mot " cana " a la quala la clau Isaïas 9:14 dona lo meteis sens que lo mot " coa ".                                   . Aquela imatge de la glèisa papala s'aplica tanben, dempuèi 1844, als cresents protestants tombats que son venguts de profètas per Dieu qu'ensenhan de mentidas, es a dire de faus profètas. Lo mot suggerit " coa " serà clarament citat dins lo vèrs 10.  
 
 
 
 
La construccion de la 3ª adventista esperando
(aqueste còp, a partir del seten jorn)
 
Vers 4 : “ E lor foguèt comandat que faguèsson pas mal a l'èrba de la tèrra, ni cap de causa verda, ni cap d'arbre mas sonque aqueles òmes qu'an pas lo sagèl de Dieu suls fronts .” »   
Aquelas « sautas » devoran pas la verdor , mas son nocivas pels òmes que son pas protegits pel « sagèl de Dieu » . Aquesta mencion del " sagèl de Dieu " confirma lo contèxte del periòde ja cobèrt dins Rev. 7. Los messatges son doncas parallèls, lo capítol 7 concernent los elegits sagelats e lo capítol 9, los tombats abandonats. Vos rapèli que segon Mat.24:24, es impossible de seduire un causit autentic. Aital los falses profètas s'enganhan los uns los autres.   
La precision, " lo sagèl de Dieu dins los fronts ", indica lo començament del sagèl dels servicials adventistas causits ​​de Dieu , a saber, lo 23 d'octòbre de 1844. Lo detalh es mencionat just abans la citacion del periòde profètic " cinc meses " dins lo vèrs seguent ; una durada de 150 ans reals que serà basada sus aquela data.     
Vers 5 : “ E lor foguèt donat, non pas que los tuèsson, mas que foguèsson tormentats cinc meses : e lo turment que causaven era axi com lo turment que fa 1 escorpio quant pica hom. »      
Lo messatge de Dieu amassa dins son imatge d'accions realizadas dins de tempses diferents ; çò que confond e rend malaisida l'interpretacion picturala. Mas un còp aquela tecnica compresa e recebuda, lo messatge ven plan clar. Aqueste vèrs 5 foguèt la basa de mon anóncia del retorn de Jèsus Crist en 1994. Conten lo preciós " cinc meses " profètics que, a partir de 1844, nos permeton d'establir la data 1994. Pasmens, per menar a tèrme lo plan de Dieu, me calguèt absoludament ligar lo retorn gloriós de Jèsus Crist a aquela data. Aital, parcialament avegat per una precision del tèxte qu'auriá rendut impossibla aquela esperança, perseverèri dins la direccion desirada per mon Creator. En fach, lo tèxte precisa : " lor foguèt donat, pas per los tuar, mas per los tormentar pendent cinc meses ." La precision « pas los tuar » permetèt pas d'inclure lo tèma de la « 6a trompeta » , una guèrra de tuariá monstruosa, dins lo temps cobèrt per la « 5a trompeta » ; lo temps de 150 ans reals. Mas dins son temps, William Miller èra ja parcialament avegat per acomplir una accion volguda per Dieu ; descobrir una error permetent a l'espèr del retorn del Crist de se reviscolar a l'auton de 1844 ; una falsa error, doncas que los calculs inicials establissent la prima de 1843 son confirmats uèi dins nòstres darrièrs calculs. La volontat e lo poder de Dieu son sobeirans e urosament per sos elegits, res e degun pòt empachar son plan. Lo fach es qu'aquela error d'anóncia menèt l'adventisme oficial a testimoniar, en 1991, d'una actitud de mesprètz cap a una esperança del retorn de Jèsus Crist anonciada per 1994. E lo pièger pels adventistas es d'èsser estats privats de la darrièra lutz profètica qu'esclaira, dins son entièr, lo capítol 34 dels libres de l'Apocalípsis de Daniel, coma o pòdon aver cada jorn en legissent aqueste document . En fasent aquò, son tanben privats dels autres lums novèls que Dieu m'a donat dempuèi la prima de 2018 per çò qu'es de sa lei e per çò qu'es del retorn del Crist que tornarà, o sabèm ara, a la prima de 2030 ; e aquò sus de basas novèlas separadas de la construccion profètica de Daniel e de l'Apocalípsis. Entre 1982 e 1991, per ieu, èran ligats a l'activitat de faus profètas que devián contunhar fins al retorn de Jèsus Crist. Convencut per aquel rasonament, qu'es de mai justificat, vesiái pas la restriccion de temps impausada per l'interdiccion .                 cinc meses  de tuar " . E en aquel temps la data 1994 representava l'an 2000 de la vertadièra naissença de Jèsus Crist. Apondi que degun abans ieu a pas identificat la causa de mon error ; çò que confirma una realizacion en acòrdi amb la volontat de Dieu. Virem ara nòstra atencion cap a la precision " mas de los tormentar pendent cinc meses ." La formula es extrèmament enganaira perque lo « torment » que se fa referéncia es pas patit per las victimas pendent los « cinc meses » profetizats . Lo « torment » al qual l'Esperit fa referéncia serà infligit als tombats al darrièr jutjament, ont serà causat per las cremaduras del « lac de fuòc » , lo castig de la « segonda mòrt » . Aquel « torment » es anonciat dins lo messatge del tresen angel de Rev. 14:10-11 que lo vèrs precedent evoquèt en citant « lo fum » « de lor torment » ; un messatge que los adventistas coneisson plan vist que constituís un element de lor mission universala. Coneissent d'avança la casuda d'aquel adventisme oficial, subtilament, l'Esperit ditz dins aquel messatge " beurà, el tanben , del vin de la colèra de Dieu versat sens mescla dins la copa de sa colèra, e serà tormentat dins lo fuòc e lo sofre davant los sants angels e davant l'Agnelon ." Aquela precision " el tanben " visa , successivament, la fe protestanta, puèi l'adventisme oficial infidèl refusat en 1994 pel quite Jèsus Crist. Dempuèi aquela data, en confirmacion de sa malediccion, aquel novèl " rebèl " s'es jonch a l'aliança ecumenica qu'amassa los catolics e los protestants ja talhats de Dieu. Mas abans la casuda de l'adventisme oficial, la formula " el tanben " s'aplicava als protestants tombats, perque avent tombat en 1844, partejarián d'ara enlà lo destin dels catolics, dels ortodoxes e dels falses josieus. En fach, " el tanben " concernís totes los non-catolics qu'onoran la Glèisa Catolica de Roma, en dintrant dins son aliança ecumenica, e en onorant                               las ordenanças de Constantin I : son « jorn del solelh » dimenge , e natal, (Nadal del 25 de decembre) . En causissent la forma singulara " el tanben ", puslèu que son plural " eles tanben ", l'Esperit nos rapèla que la causida religiosa es una causida individuala que rend l'individú responsable , justificat o copable cap a Dieu, e non pas la comunautat ; coma " Noè, Daniel e Jòb que salvarián ni de filhs ni de filhas " segon Ezeq.14:18.           
 
Los torments de la segonda mòrt del jutjament darrièr
Vers 6 : “ En aqueles jorns los òmes cercaràn la mòrt, e la trobaràn pas ; desiraràn de morir, e la mòrt lor fugirà. »      
Las idèas se seguisson fòrça logicament. Venent de mencionar los « torments de la segonda mòrt » , l'Esperit profetiza dins aquel vèrs 6, suls jorns de son aplicacion, que vendrà a la fin del 7en millenari , ciblat per l'expression « dins aqueles jorns ». Nos revela alara las particularitats d'aquel castig final, qu'es extrèmament formidable. “ Los òmes cercaràn la mòrt, mas la trobaràn pas ; voldràn morir, e la mòrt lor fugirà .” Çò que los èssers umans sabon pas es que lo còrs de resurreccion dels malvats aurà de caracteristicas fòrça diferentas dels còrs carnals actuals. Coma lor castig final, lo Dieu Creator recrearà lor vida, la fasent capabla de contunhar dins un estat conscient fins a la destruccion de lor darrièr atòm. De mai, la durada del temps de sofrença serà adaptada individualament per cada individú, segon lo verdicte sus sa culpabilitat individuala. Marc 9:47-48 o confirma dins aqueles mots : « ... sián getats dins l'infèrn, ont lor vèrm morís pas, e lo fuòc s'apaga pas. " Cal soslinhar tanben que la fe protestanta parteja amb la Glèisa Catolica fòrça dògmas falses religioses ; en mai del dimenge, lo primièr jorn de repaus, i a la cresença dins l'immortalitat de l'alma, çò que mena los protestants a creire a l'existéncia de l'infèrn, coma o ensenha los catolics." Atal, la menaça catolica de l’infèrn, ont los damnats son eternalament tormentats dins lo fuòc, una menaça que i sometèt totes los monarcas de las tèrras crestianas, i aviá qualques vertats, mas subretot fòrça falsetat. Car, d'en primièr, l'infèrn preparat per Dieu prendrà pas forma fins a la fin dels " mila ans " del jutjament celestial dels malvats pels sants. E segond, la sofrença serà pas eternala, e mai se prolongada, comparada a las condicions terrèstras actualas. Demest los que veiràn la mòrt fugir d'eles seràn los seguidors e fervents defensors del dògma grèc pagan de l'immortalitat de l'alma. Dieu lor ofrirà aital l'experiéncia d'imaginar çò que seriá lor destin se lor èime èra estat vertadièrament immortal. Mas es subretot los adorators del « jorn del solelh invencut » que rescontraràn lor divinitat ; la tèrra meteissa que los portava, essent vengut un " solelh " per la fusion del magma de fuòc e de sofre.                 
 
L'aparéncia mortala e enganaira
Vers 7 : “ Aquelas sautas èran coma de cavals preparats per la batalha ; e sobre los caps de lur eran coronas coma d'aur, e las lors caras eran coma las caras d'òmes. »      
Amb sos simbòls, lo vèrs 7 illustra lo plan d'accion del camp protestant tombat. Los grops religioses ( cavals ) son amassats per una " batalha " esperitala que serà solament acomplida a la fin del temps de gràcia, mas la tòca finala es aquí. Aquesta lucha es nomenada " Armagedon " dins Rev. 16:16 . Alara es apropriat de notar l'insisténcia de l'Esperit sus sa comparason amb la realitat de las causas ; çò que fa en multiplicant l'usatge del tèrme " coma ". Aquò's son biais de negar las revendicacions falsas del pòble religiós concernit. Tot es pas qu'una aparéncia enganaira : la « corona » promesa al conquistaire de la fe, e la fe ( aur ) meteissa qu'a pas qu'una « semblança » a la fe vertadièra. Las " caras " d'aqueles falses cresents son eles meteisses enganairas vist que lor demòra pas qu'una aparéncia umana. Aquel qu'exprimís aquel jutjament cerca las rèinas e los còrs. Coneis las pensadas secrètas dels èssers umans e parteja sa vision de la realitat amb sos causits.             
Vers 8 : “ Avián de pèls coma de pèls de femnas, e lors dents èran coma de dents de leons. »   
Segon 1Cor.11:15 , lo pel de las femnas servís de cobèrta per eles. E lo ròtle d'un vel es d'amagar la cara, o l'identitat, del subjècte velhat. Aqueste vèrs 8 denóncia per sos simbòls l'aparéncia enganaira dels grops religioses crestians. An doncas l' aparéncia exteriora ( pèl ) de las femnas de glèisa ( femnas , dins Ef.5:23-32 ) , mas lors esperits son animats amb la ferocitat ( dents ) dels " leons . " Podèm melhor comprene perqué lors caras an pas qu'una aparéncia umana. Es pas sens rason que Jèsus los compara als leons. Remembra aital l'estat d'esperit del pòble roman qu'aguèt los primièrs crestians devorats pels leons dins lors arènas. E aquela comparason es justificada doncas que a la fin del mond, voldràn, un còp de mai, tuar los darrièrs elegits vertadièrs de Jèsus Crist.  
Vers 9 : “ Avián de pectorals coma de pectorals de fèrre, e lo bruch de lors alas èra coma lo bruch de carris amb fòrça cavals que corrián a la batalha. »   
Aqueste vèrs visa la contrafaccion de la panoplia del vertadièr soldat de Jèsus Crist que pòrta lo " pectoral " de la justícia (Eph . 6:14), mas aicí, aquela justícia es dura coma lo " fèrre " ja un simbòl de l'empèri roman dins Daniel. Las " sautèlas " fan de bruch amb " lors alas " quand son activas. La comparason que ven pertòca donc l'accion. La precision seguenta confirma lo ligam amb Roma que sas corsas de carris amb " divèrses cavals " ravitèron lei Romans dins sei circuits. Dins aquela imatge, « divèrses cavals » vòl dire : divèrses grops religioses amassats per tirar lo « carri » roman es a dire, per glorificar l'autoritat de Roma ; Roma, que saupèt manipular los autres caps religioses per los subjugar a travèrs sas seduccions. Es aital que l'Esperit resumís l'accion del camp rebel. E aquel rassemblament en favor de Roma los prepara per la " batalha d'Armagedon " finala dirigida contra los opausants de la dimenjada, fidèls observators del sabbat santificat per Dieu, e inconscientament, contra lo Crist, lor Defensor Protector.                  
Vers 10 : “ Avián de coas coma d'escorpions e de picadas, e dins lors coas i aviá lo poder de far mal als òmes pendent cinc meses. »    
Aqueste vèrs leva lo vel del vèrs 3, ont lo mot " coa " foguèt suggerit coma lo " poder dels escorpions ". Es clarament citat e mai se son sens es pas clar per aquel que lo cèrca pas dins Isaïas 9:14. Aquò's pas mon cas, doncas me soveni d'aquela clau importanta : " lo profèta qu'ensenha de mentidas es la coa ." Esclarzi lo messatge codat dins aqueles tèrmes : Aquestes grops avián de profètas mentidors ( coas ) e de rebels ( escorpions ) e de lengas mentidas ( picadas ), e èra dins aqueles falses profètas ( coas ) qu'èra lo poder de far mal als òmes , es a dire, de los seduire e de los convéncer d'onorar lo dimenge roman pendent 150 ans de patz ( cinc meses ) per Dieu (garantida) de patz religiós ; çò que los expausa irremediablament als « torments de la segonda mòrt » del darrièr jutjament a la fin del VIIen millenari . Quand pensi que de multituds veson pas l'importància del jorn de repaus ! Se cresián dins aquel messatge revelat descodat, cambiarián d'idèa.             
Vers 11 : “ E avián coma rei sus eles l'angèl de l'infons, que son nom en ebreu es Abaddon, mas en grèc es Apollion. »    
De mai en mai precisa, l'acusacion divina atenh son apogèu : aqueles grops religioses an coma rei, Satan, " l'angel de l'abis " que serà ligat sus la tèrra desolada pendent " mila ans " segon Rev. 20:3. Lo mot " abisme " dins Gen. 1:2 fa referéncia a la tèrra abans que pòrte cap de signe de vida. Aqueste tèrme designa aital la tèrra renduda desolada, totas las formas de vida essent aniquiladas pel retorn gloriós del Crist. Serà dins aquel estat pendent " mila ans " , amb sonque l'angèl Satan tengut presonièr sus ela. Aquel que Dieu crida dins Rev. 12, lo " drac , e la sèrp , lo diable , e Satan , " es aicí donat lo nom de Destructor, significant los mots ebreus e grècs , Abaddon e Apollyon . Subtilament, l'Esperit nos mòstra cossí aquel angel va a destruire l'òbra de Dieu que combat. " Ebreu e grèc " son las lengas de l'escritura biblica originala. Alara, dempuèi que la fe protestanta tombèt en 1844, lo començament del tèma d'aquela " 5ena trompeta " , lo diable l'a recuperada amb son interès plan conegut per la Santa Bíblia. Mas al contrari dels començaments glorioses de la Reforma, es ara utilizat per destruire lo plan de Dieu . Satan aplica amb la fe reformada tombada, aqueste còp amb succès, çò qu'aviá en van ensajat de far tombar lo quite Crist, a l'ora de son tèst de resisténcia.               
Vers 12 : “ Lo primièr mal es passat. Vejatz, venon dos mals de mai après aquò . »    
Aquí s'acaba, al vèrs 12, aquel tèma plan particular de la " 5ena trompeta " . Aquel moment indica que l’umanitat es dintrada dins l’annada 1994 de son calendièr abitual. Fins alara, la patz religiosa a persistit demest totas las religions monoteïstas. Degun foguèt pas tuat per una rason esperitala d'engatjament religiós. L'interdiccion contra lo tuatge dins lo vèrs 5 foguèt doncas respectada e complida coma Dieu aviá anonciat. 
Mas lo 3 d'agost de 1994, la primièra ataca religiosa musulmana de la GIA tuèt cinc foncionaris franceses prèp de l'ambaissada francesa a Argel, seguida la nuèch de Nadal, lo 24 de decembre de 1994, per una ataca contra un avion francés, que tuèt tres personas a Argel, dont un ciutadan francés. L'estiu seguent, lei grops armats islamistas argerians dau GIA lancèron d'atacas mortalas còntra lo RER a París, la capitala francesa. E en 1996, 7 prèires catolics franceses foguèron decapitats a Tibhirine en Argeria. Aquestes testimònis provesisson aital la pròva que los “ cinc meses ” profetizats son estats despassats. Las guèrras religiosas pòdon doncas tornar prene e contunhar fins a la fin del mond marcada pel retorn del Crist glorificat.  
 
 
 
La 6ena Trompeta : La Segonda Granda “ Malastre ”    
Sieisen castig de tota falsa santetat crestiana
 
La Tresena Guèrra Mondiala
 
 
Vers 13 : “ La seisena campana tustèt . E auui vna uoucz de li quatre corns de 1 altar d or lo quaì es denant dio .   
Aqueste sièis castig d'avertiment constituís lo " segond " grand " ai " anonciat dins Rev. 8:13. Precedís la fin del temps de gràcia collectiva e individuala e serà aital acomplit entre 2021 e 2029 . Amb aquel vèrs 13, l'intrada dins lo tèma de la " 6ena trompeta " confirmarà lo retorn de la guèrra e l'autorizacion " de tuar " . Aqueste novèl tèma concernís los meteisses grops religioses qu'aqueles de la " 5a trompeta " precedenta . Los simbòls utilizats son identics. Alara las causas se pòdon explicar coma seguís : las gents de la « 5ena trompeta » se son acostumadas a « pas tuar » , anant fins a enebir la pena de mòrt en Euròpa e dins cèrts estats dels EUA. Trobèron un biais de far foncionar lo comèrci internacional de manièra rentable, çò que los faguèt rics. Son donc pas pus de partisans de la guèrra, mas de defensors de la patz a tot prètz. La guèrra entre pòbles crestians sembla doncas èsser exclusa, mas malastrosament una tresena religion monoteïsta es fòrça mens pacifica, es l'islam que camina sus doas cambas : aquela dels terroristas qu'agisson e aquela dels autres seguidors qu'aplaudisson lors accions murtrièras. Aquel interlocutor fa doncas impossibla la perspectiva d'una patz duradissa, e sufirà pel Dieu creator de " sonar " son autorizacion per que l'afrontament de civilizacions e de religions se produsisca amb d'efièches mortals considerables. Sul rèsta de la tèrra, cada pòble aurà tanben son enemic tradicional, las divisions preparadas pel diable e sos demònis pertocant la planeta entièra.                     
Pasmens, aquí la profecia visa un territòri particular, l'Oèst crestian infidèl.
Lo darrièr castig, abans las " sèt darrièras plagas " que precedisson lo retorn de Crist, ven al nom de la " 6ena trompeta " . Ja, abans d'anar dins los detalhs del tèma, sabèm qu'aqueste tèma es en efièch lo segond dels " grands malurs " anonciats per l '" agla " de l'empèri napoleonian dins Rev. 8:13. Ara, dins un montatge adaptat per aquò, la profecia d'Apo 11 atribuís aquel nom " segond ai " a la Revolucion francesa nomenada " la bèstia que s'enauça de l'abisme ". Es tanben lo tèma de la " 4ena trompeta " de Rev. 8. L'Esperit nos suggerís doncas l'existéncia d'una relacion estrecha entre los eveniments concernits per la « 4a  e la 6a trompeta » . Anam descobrir qualas son aquelas relacions.                 
Quand la " 6ena trompeta " sona , la votz del Crist, intercessor davant l'autar de l'encens, exprimís un òrdre. (Segon l'imatge del tabernacle terrèstre que profetizava son futur ròtle celestial coma intercessor per las pregàrias dels elegits).   
 
Euròpa occidentala Cibla de la colèra de Jèsus Crist
Vers 14 : “ E disent al sièis angel qu'aviá la trompeta , Desliuratz los quatre angels que son ligats dins lo grand riu Eufrates. »    
Jèsus Crist declara : « Desliuratz los quatre angels que son ligats dins lo grand riu Eufrates » : desliuratz los poders demonics universals centrats en Euròpa simbolizats pel nom Eufrates ; Euròpa occidentala e sas extensions americanas e australianas ont son estats tenguts dempuèi 1844, segon Rev. 7:2 ; Aquestes son los quatre angels que recebèron lo poder de far mal a la tèrra e a la mar . Las claus d'interpretacion son simplas e logicas. " L'Eufrates " es lo riu qu'asagava l'anciana Babilònia de Daniel. Dins Rev. 17, " la puta " nomenada " Babilònia la granda " s'asseta " sus fòrça aigas ", simbòls de " pòbles, nacions e lengas " . " Babilònia " designant Roma, los pòbles concernits son los pòbles europèus. En designant Euròpa coma la tòca principala de sa colèra murtrièra, Crist Dieu a l'intencion de castigar los que lo traïsson e de far tan pauc de las sofrenças que suportèt sus sa crotz dolorosa, que lo vèrs precedent ven de remembrar, en citant lo mot " autar ", que lo profetizèt dins los rites simbolics de l'anciana aliança.                         
En ciblant Euròpa, l'Esperit visa sa venjança cap a dos païses que concentran lor culpabilitat cap a ela. Aquò's la fe catolica, la glèisa maire, e la filha mai granda, coma l'apèla França, que l'a tant sostenguda dins los sègles, dempuèi son començament, amb Clovis, lo primièr rei dels Francs.
Lo primièr ligam amb la " 4ena trompeta " apareis, es França, un pòble revolucionari que semenèt sa grana d'incredulitat demest totas las nacions crestianas de la tèrra, en espandissent los escriches de sos filosòfs, pensaires liures atèus . Mas foguèt tanben Roma papala que la Revolucion Francesa deviá destruire e far calar. Un estudi comparatiu de las trompetas amb los castigs d'avertiment presentats als Ebrèus dins Levitic 26 dona al quatren lo ròtle d'una " espasa " divina que " venja son aliança ". Aqueste còp, a travèrs la " 6ena trompeta " , Jèsus venjarà son aliança el meteis en tustant los dos pòbles copables e lors aliats europèus. Car segon Rev. 11, l'ateïsme francés aviá " alegrat " e plonjat dins " jòia " los pòbles a l'entorn : " se mandaràn de presents l'un a l'autre " o legissèm dins Rev. 11:10. A son torn, lo Crist divin lor portarà sos dons : bombas convencionalas e atomicas ; tot precedit d’un virus contagiós mortal qu’apareguèt en Euròpa a la fin de 2019. Demest los presents de notar se tròba l'ofèrta de l'Estatua de la Libertat per França a la vila de Nòva York als EUA. Lo modèl èra tan meravilhós qu'en seguida de França, d'autres païses europèus venguèron de republicas . En 1917 , Russia repetiriá lo modèl amb lo meteis massacre.                 
 
Guèrra nucleara mondiala
Vers 15 : “ E los quatre angels foguèron liberats, qu'èran preparats per una ora, e un jorn, e un mes, e un an, per tuar la tresena partida dels òmes. »   
Preparats per " far mal a la tèrra e a la mar " segon Rev. 7:2, " los quatre angèls son deslargats per tuar un tèrç dels òmes " e l'accion es planificada e esperada dempuèi longtemps, coma o indica aquel detalh : " qu'èran preparats per una ora, e un jorn, e un mes, e un an ." Mas dempuèi quand aquel castig es vengut necessari ? Dempuèi lo 7 de març de 321, la data que s'acompliguèt l'adopcion del jorn del solelh impausada per Constantin I. Segon Rev. 17, que son tèma es " lo jutjament de la prostituta Babilònia la Granda ", lo nombre 17 simboliza lo jutjament divin. Aplicat en nombre de sègles a partir del 7 de març de 321, aquel nombre 17 resulta en lo 7 de març de 2021 ; a partir d'aquela data, los darrièrs 9 ans de la malediccion divina permetràn la realizacion de la " 6ena trompeta " de Rev. 9:13 .               
Notem la mencion d'" un tèrç dels òmes " que nos rapèla que, per terrible que siá , aquel tresen conflicte mondial destructor conserva un caractèr parcial ( un tèrç ) d'avertiment ; Es doncas util per provocar de conversions religiosas e menar los elegits a s'engajar plenament dins lo trabalh adventista guidat per Jèsus Crist. Aquela destruccion ven castigar e convidar al repentiment l'umanitat qu'a beneficiat de « 150 ans reals » de patz religiosa , profetizadas pels « cinc meses » de la « cinquena trompeta ».         
Per comprene plenament lo sens d'aquel castig, la tresena guèrra mondiala dempuèi 1914, cal far de parallèls e lo comparar amb la tresena deportacion dels josieus cap a Babilònia. Dins aquela darrièra intervencion bellièra, en -586, lo rei Nabucodonosor destruguèt lo reialme de Juda, lo darrièr rèsta de la nacion Israèl ; Jerusalèm e son temple sant son venguts de roïnas. Las roïnas daissadas per la Tresena Guèrra Mondiala provesiràn la pròva que l'aliança crestiana s'es apostatada tant coma l'aliança josieva del pòble ebreu . Alara, après aquela demostracion, los subrevivents incréduls o religioses seràn someses a la darrièra pròva universala de fe que dona una escasença finala de salvacion als cresents de totas las religions monoteïstas ; mas lo Creator Dieu ensenha pas qu'una vertat que concernís Jèsus Crist e son sant sabbat de dissabte, lo sol vertadièr seten jorn .  
Lo masèl anonciat per aquela guèrra universala constituís un autre aspècte de la « segonda malastre » que lo liga amb aquel de l'ateïsme revolucionari francés de la « quatrena trompeta » . La Franço e mai que mai sa capitalo, Paris, es dins la crousado dóu Diéu tout-pouderous. Dins Rev. 11:8 li imputa los noms " Sodoma e Egipte ", los noms d'enemics ancians destruches per exemple d'un biais inoblidable per Dieu, l'un per fuòc del cèl , l'autre per son poder aveglant . Aquò nos permet de comprene qu'agirà contra ela del meteis biais terrible e definitiu. Nos cal prene consciéncia de nòstra enòrma responsabilitat dins la desaparicion de la fe vertadièra. Après aver odiat la religion, lo regim republican tombèt dins las mans dels despòtas de Napoleon I , per qui la religion èra pas qu'una fuèlha utila per sa glòria personala. Es a son fiertat e a son oportunisme que la fe catolica deu sa subrevida a travèrs son establiment del Concordat que foguèt lo destructor del principi de la vertat divina.      
 
Una precision demografica : dos cents milions de combatents 
Vers 16 : “ Lo nombre dels cavalièrs de l'armada èra doas miriadas de miriadas: ai ausit lo nombre d'eles. »    
Lo vèrs 16 nos dona una esclariment importanta sul nombre de combatents participant al conflicte : « doas miriadas de miriadas » o dos cents milions de soldats. A partir de 2021 , quand escrivi aquel document, cap de guèrra a pas atench aquel nombre dins sos afrontaments. Pasmens uèi, amb una populacion globala de sèt miliards e mièg d'èssers umans, la profecia pòt èsser complida. La precision portada per aquel vèrs condemna totas las interpretacions qu'an atribuit aquel conflicte a d'accions passadas .   
 
Una guèrra ideologica
Vers 17 : “ E aital vegèri los cavals dins la vision, e los que s'assetèron sus eles, avent de pectorals de fuòc, e de jacint e de sofre. Los caps dels cavals èran coma los caps de leons ; e de las bocas de lor issian foc e fum e sofre. »    
Dins aquel vèrs 17, lo nombre del jutjament divin, trobam los simbòls de la “ 5ena trompeta ” : los grops ( cavals ) e los que los comandan ( los cavalièrs ). Lor sola justícia ( armadura ) es l'accion de brutlar amb de fuòc, e quin fuòc ! Fuòc nuclear comparable al fuòc del magma sosterranh de la tèrra. L'Esperit lor imputa las caracteristicas del Jacint que correspond dins la repeticion de l'expression a la fin del vèrs fumar . Aquò ja simbolizant las pregàrias dels sants dins lo tèma precedent, es lo caractèr de son perfum que nos cal remembrar, e ailà, comprenèm çò que vòl dire sa mencion. Aquesta planta es toxica, irritanta per la pèl, e son odor vos dona un mal de cap. Aqueste ensemble de critèris definís aquel de las pregàrias dels combatents engatjats. Cap d'aquelas pregàrias son pas recebudas pel Dieu Creator ; Li fan sentir nausèa e prigondament desgostat. Cal comprene que dins aquel conflicte essencialament religiós e ideologic, sonque son implicadas de religions que ne son totalament talhadas, mas pasmens subretot monoteïstas: lo judaïsme, lo catolicisme, lo protestantisme, l'ortodoxia, l'islam. Un novèl simbòl clau d'Isaïas 9:14 es citat aicí : " lo cap es lo magistrat o l'ancian ." Alara al cap dels grops que son en conflicte son de magistrats uèi nomenats " presidents " dins las republicas. E aqueles presidents son dotats de la fòrça del " leon " , lo rei dels animals e rei de la Jungla. Lo sens de fòrça es donat a el dins Jutges 14:18. Dins son messatge, l'Esperit profetiza un engatjament guerrièr pilotat a distància per de caps d'estat fòrça poderoses, autoritaris e religiosament engatjats, vist qu'es de lors " bocas " que lors pregàrias, illustradas pel mot " fum " , sortisson . De lor meteissa " boca " venon d'òrdres de destruccion per " fuòc " , de pregàrias per " fum " , e d'aniquilacions de multituds, ordenant l'utilizacion de bombas nuclearas imatgedas per " sofre ".                          ".. Evidentament, l'Esperit vòl metre en evidéncia l'importància d'aquela fòrça nucleara qu'es a la disposicion d'un sol òme. Jamai dins l'istòria de la tèrra a tan poder destructor dependut de la decision d'una sola persona. La causa es en efièch remarcabla e digna d'èsser soslinhada. Mas per nosautres que vivèm dins aquel tipe d’organizacion politica, aquelas enormitats nos esmogan quitament pas pus. Sèm totes victimas d'una mena de foliá collectiva.
Vers 18 : “ Per aquelas tres plagas foguèt tuat un tèrç de l'umanitat, pel fuòc, pel fum, e pel sofre, que sortissián de lors bocas. »   
Lo vèrs 18 met l'accent sus aquel fach del vèrs precedent, en precisant que " fuòc , fum e sofre " constituisson de plagas desiradas per Dieu ; çò que lo vèrs confirmèt en imputant al Crist venjaire l'òrdre de tuar un tèrç dels òmes.   
 
La poténcia nucleara dels dirigents de las nacions
Vers 19 : “ Car lo poder dels cavals èra dins lors bocas e dins lors coas ; Las coas de lor eran coma serpens auent caps, e fasián mal amb lor. »    
Lo vèrs 19 confirma lo caractèr ideologic religiós del conflicte en disent : Car lo poder dels grops combatents (los cavals ) èra dins lors paraulas (lors bocas ) e dins lors faus profètas (las coas ) qu'èran en aparéncia de seductors ( sèrps ) influenciant los governants, los magistrats (los caps ) per los quals fasián mal (lo grop combatent). Lo principi aital definit correspond trach per trach a l'organizacion dels pòbles que s'impausa uèi dins lo temps de la fin . 
Aquesta Tresena Guèrra Mondiala que barra lo tèma de las " trompetas " o de castigs d'avertiment es tan importanta que Dieu l'anoncièt d'en primièr als josieus de l' anciana aliança, successivament dins Dan 11 :40-45 e Ezequièl 38 e 39 , e puèi , als crestians de la novèla aliança, dins aquel libre de la " sièis " trompeta " de la darrièra aliança abans l'avertiment. de gràcia. Alara trobam aquí aquelas ricas leiçons complementàrias.     
 
Daniel 11:40-45
L' expression, " temps de la fin " , nos mena a estudiar aquel darrièr conflicte de nacions , revelat e desvolopat dins la profecia de Dan 11:40 a 45. I descobrissèm las fasas principalas de son organizacion. A l'origina largament basat en Euròpa Occidentala, l'islam agressiu, conegut coma lo " rei del sud ", s'enfrontèt amb lo pòble europèu aclaparament catolic ; la fe papala catolica romana essent lo subjècte que la profecia cibla dempuèi Dan.11:36 . Lo cap papal roman que se fa referéncia fins ara es presentat jol tèrme « el » ; coma « rei », es atacat pel « rei del sud », l'islam que « s'afrontarà amb el » . La causida del vèrb “ tustar ” es precisa e judiciosa, perque sonque los que son dins lo meteis territòri “ tustan ” entre eles . Foguèt alara que, en aprofichant l'escasença ofèrta, la situacion avent plonjat l'Euròpa Occidentala dins un desòrdre e la panica complets, lo " rei del nòrd " " virariá coma una tempèsta " sus aquela preda en dificultat, per l'apoderar e l'ocupar. Utiliza « fòrça naviris » , « carris » e caçaires que son pas mai que de « cavalièrs » e viu dins lo nòrd, e non pas dins lo nòrd de l’Euròpa Occidentala, mas dins lo nòrd del continent euroasiatic. E mai precisament dins lo nòrd d'Israèl çò que lo vèrs 41 suggerís en lo nomenant " lo mai bèl dels païses ". La Russia en question es un pòble de " cavalièrs " (los Cosacs) , elevaires e provesidors de cavals als enemics istorics d'Israèl.  Aqueste còp, en foncion de totas aquelas donadas, ven aisit d'identificar aquel « rei del nòrd » amb la poderosa Russia ortodòxa, l'adversari religiós oriental del romanisme papal occidental dempuèi l' escisma religiós crestian oficial de 1054 .                                    
Venèm de trobar qualques unes dels actors beligerants de la Tresena Guèrra Mondiala. Mas Euròpa a d’aliats poderoses que l’an qualque pauc negligida pr’amor de la concurréncia economica que venguèt desastrosa dempuèi l’arribada d’un virus, lo coronavirus covid-19. Sens sang, las economias se baton per subreviure, amb cada pòble que se vira de mai en mai contra eles meteisses. Pasmens, quand lo conflicte començarà en Euròpa, l’aliat american esperarà son moment per agir.
En Euròpa, las tropas russas afrontan pauc d'oposicion. Un après l’autre, los pòbles nòrd-europèus son ocupats. França sola met pauc de resisténcia militara e las armadas russas son retengudas dins la partida nòrd del país. La partida sud a de problèmas grèus amb l'islam ja establit en grand nombre dins aquel airal. Una mena d'acòrdi d'interès comun religa los combatents musulmans e los russes. Totes dos son avars pel butin e França es un país ric, quitament se economicament arroïnat. Los arabis son de saquejaires per patrimòni tradicional.
Del costat israelian la situacion es catastrofica, lo país es ocupat. Los pòbles arabis musulmans a l'entorn foguèron esparnhats : Edòm , Moab , los enfants d'Ammon : Jordania actuala.  
Quicòm qu'auriá pas pogut èsser acomplit abans la data de 1979 quand Egipte quitèt lo camp arab per formar una aliança amb Israèl, la causida facha a l'epòca , amb lo poderós sosten dels EUA, se virèt contra ela ; Es ocupada pels Russes. E en precisant " escaparà pas ", l'Esperit revela la natura oportunista de la causida facha en 1979. En prenent lo costat dels mai fòrts de l'epòca, cresiá qu'escapariá al malur que la rattrapava. E lo malur es grand, es despojada de sas riquesas pels Russes ocupants. E coma se aquò èra pas pro, los Libians e Etiopians lo pilhan tanben après los Russes.    
 
La fasa nucleara del conflicte mondial
Lo vèrs 44 marca un grand cambiament dins la situacion de las causas. Del temps qu'ocupan l'Euròpa Occidentala, Israèl e Egipte, las tropas russas son espaurugadas per las " novèlas " que concernisson lor quite territòri rus. L'Esperit cita « l'èst » en referéncia a l'ocupacion d'Euròpa Occidentala mas tanben « lo nòrd » en referéncia a l'ocupacion d'Israèl ; Russia essent a l' " èst " del primièr e " al nòrd " del segond. La novèla es tan grèva que desencadena una frenesiá murtrièra. Es aquí que los EUA dintran dins la batalha, en causissent d'aniquilar lo territòri rus amb de fuòc nuclear. La fasa nucleara dau conflicte comencèt alora. De fongs mortals son a montar dins fòrça luòcs , per esfaçar e " exterminar de multituds " de vida umana e animala. Es dins aquela accion que « un tèrç dels òmes son tuats » en acòrdi amb l' anóncia de la « 6ena trompeta » . Rebutadas cap a « las montanhas » d'Israèl, las tropas russas del « rei del nòrd » foguèron aniquiladas sens recebre la mendre ajuda : « sens que degun venguèsse a son ajuda ».                          
 
Ezequièl 38 e 39
Ezequièl 38 e 39 evòcan tanben a lor biais aquel darrièr conflicte de l'istòria . I a de detalhs interessants, coma aquela precision que revela l'intencion de Dieu de " metre una sivèla sus la mandibula " del rei rus per l'atraire e l'engatjar dins lo conflicte. Aquel imatge illustra una escasença tentatritz de s'enriquir amb son pòble, que poirà pas resistir.   
Dins aquela longa profecia, l'Esperit nos dona de noms coma punts de referéncia : Gog , Magog, Rosch (rus), Meshech (Moscòu), Tubal (Tobolsk). Lo contèxte dels darrièrs jorns es confirmat per un detalh concernent los pòbles atacats : " Diretz : montarai contra una tèrra dobèrta, vendrai contra d' òmes que son a l'aise, que demòran en seguretat, totes dins d'abitatges sens murs , e avent pas ni serralha ni pòrtas " (Ezeq. 38:11). Las vilas modèrnas son en efièch completament dobèrtas . E las fòrças opausadas son tragicament inegalas. L'Esperit met aquí dins la boca del " rei del nòrd " de Daniel aqueste còp lo vèrb " vendrai " que suggerís una agression massiva , rapida , e aeriana segon lo vèrb e l'imatge " virarà coma una tempèsta " de Dan.11:40, d'un luòc pro luènh. Dins aquela profecia d' Ezequièl i a pas cap de mistèri suls païses concernits ; Russia e Israèl son clarament identificats. Lo mistèri èra sonque dins Dan.11:36-45 ont concerniá la papautat romana e son territòri europèu. E en donant lo nom de " rei del nòrd " a Russia qu'ataca l'Euròpa catolica papala , Dieu fa referéncia a sa revelacion donada a Ezequiel. Perque vos rapèli, es subretot en relacion amb la situacion geografica d'Israèl que Russia es situada dins lo " nòrd ". En fach, es a l'"èst " de la posicion de l'Euròpa Occidentala papala catolica romana. Es doncas per confirmar la posicion de las tropas russas dins aquela Euròpa papala qu'ocupan e dominan, que l'Esperit situa l'arribada de las marridas novèlas dempuèi " l'Èst ". " Plourarai de fuòc e de sofre sus el e sus sas tropas (Ezeq. 38:22) " ; " Mandarèi un fuòc dins Magòg ", çò legissèm dins Ezeq. Aquò es alara la causa de las marridas novèlas qu'enrabia lo " rei del nòrd " de Dan.11:44. Coma dins Daniel, l'agressor rus serà acantonat e destruch sus las montanhas d'Israèl : " Tombaràs sus las montanhas d'Israèl, tu e totas tas tropas" (Ezeq. 39:4).                                 ". Mas l’identitat dels EUA darrièr aquela accion demòra un mistèri. Trobi un detalh fòrça interessant dins Ezequièl 39:9. Lo tèxte menciona la possibilitat de far fuòc pendent " sèt ans " en cremant las armas utilizadas dins aquel terrible conflicte mondial. La fusta es pas pus la matèria primièra per las armas modèrnas, mas los " sèt ans " mencionats reflèchan l'intensitat d'aquela guèrra e la quantitat d'armas . A partir del 7 de març de 2021, demòran pas que nòu ans fins que Crist torne ; los darrièrs 9 ans de la malediccion de Dieu pendent los quals lo darrièr conflicte internacional serà acomplit ; una guèrra terriblament destructritz de vidas e de proprietats . Segon lo vèrs 12, los cadavres russes seràn enterrats pendent " sèt meses ".         
 
La justícia divina terribla e implacabla
Los cadavres seràn nombroses e Dieu nos presenta dins Ezequièl 9 una idèa de la sauvatjariá massacranta qu'organizarà. Perque la tresena guèrra mondiala esperada pel periòde entre 2021 e 2029 es l'antitipe de la 3ena guèrra menada per Nabucodonosor contra l'ancian Israèl en -586 Vaquí çò que lo grand creator Dieu, frustrat e mespresat per son pòble, ordona dins Ezeq.9:1 a 11: 
" Eze . 9:1  ​​Puèi cridèt dins mas aurelhas amb una votz nauta , "Apropatz-vos, vosautres que devètz castigar la vila, cadun amb son instrument de destruccion dins sa man ." 
Eze . 9:2  E, vaquí, sièis òmes venguèron pel camin de la pòrta superiora cap al nòrd, cadun amb son instrument de destruccion dins sa man. I avia entre lor un òme vestit de lin , e auent una estofa a la soa cintura . Venguèron e s'arrestèron còsta l'autar de bronze.
Eze . 9:3  E la glòria del Dieu d'Israèl montèt del querubin ont èra, fins al lindal de l'ostal; e cridèt l'òme vestit de lin, qu'aviá la tinta al costat.
Eze . 9:4  E lo Senhor li diguèt: "Pasatz pel mitan de la vila, pel mitan de Jerusalèm, e metètz una marca sul front dels òmes que sospiran e que cridan per totas las abominacions que se fan al mitan de la vila."
Eze . 9:5 E dins mon ausir diguèt als autres : Anatz après el dins la vila, e tustatz; que ton uèlh aja pas de pietat, e aja pas de pietat ! 
Eze. 9:6  Tuar, destruire los vièlhs, los joves, las verges, los enfants, e las femnas; mas non s'aprochatz a degun qu'aja la marca sus el ; e comença per mon santuari ! Comencèron amb los ancians qu'èran davant l'ostal.
Eze. 9:7  Lor diguèt , "Prontatz l'ostal, e emplitz los corts dels mòrts" . Sorti !... Sortèron e tustèron dins la vila.
Eze. 9:8  E del temps que tustavan, del temps que ieu èri encara demorat, tombèri sus ma cara, e cridèri, Ah ! Senhor Dieu, destruiretz tot çò que demòra d'Israèl, quand versatz vòstra colèra sus Jerusalèm ?
Eze. 9:9  Me respondèt : L'iniquitat de l'ostal d'Israèl e de Juda es granda e excessiva ; la tèrra es plena de sang, la vila es plena d'injustícia, perque dison: Lo Senhor a abandonat la tèrra, lo Senhor vei pas.
Eze. 9:10  Ieu tanben aurai pas pietat, ni aurai pietat ; Tornarai lors faches sus lors pròpris caps.
Eze. 9:11 E, vaquí, l'òme vestit de lin, qu'aviá la tinta a son costat, respondèt , disent , ai fach çò que m'as comandat. »
 Totes los tuats per de rasons religiosas son pas de martirs per la fe. I a fòrça fanatics dins aquela categoria que son prèstes a donar lor vida , benlèu, per lor religion , mas tanben per tota ideologia politica o autra. Lo vertadièr martir de la fe es, d'en primièr, exclusivament en Jèsus Crist. Alara, es , necessàriament , un elegit que sa vida ofèrta en sacrifici es pas qu'agradabla al Dieu creator , se sa mòrt èra precedida d'una vida en conformitat amb sas exigéncias reveladas per son temps.
Trobam ara, dins lo tèma de la " 6a trompeta ", l' evocacion del contèxte moral dels tempses seguents a la guèrra. 
 
L'irrepentiment dels subrevivents
Al contrari de çò que la màger part dels òmes pensan e cranhon, tan destructivas que sián, las armas nuclearas aniquilaràn pas l'umanitat ; perque i aurà de " subrevivents " après que lo conflicte s'acabarà. A prepaus de las guèrras, Jèsus diguèt dins Mat. 24:6 : “ E ausiretz de guèrras e de rumors de guèrras: agachatz que siátz pas trebolats: perque totas aquelas causas devon arribar. Mas aquò serà pas encara la fin. " L'aniquilacion de l'umanitat serà deguda a l'accion del Dieu Creator après son retorn gloriós en persona de Jèsus Crist." Car los subrevivents devon èsser someses a una pròva finala de fe . Dempuèi 1945, la data del primièr usatge de l'arma atomica, mai de dos mila explosions menadas a tèrme per d'ensages per las poténcias terrèstras que la possedisson se son debanadas ; Es vertat que, successivament, sus un periòde de 75 ans e la tèrra es immensa , e mai se limitada, suporta e sosten los còps que l'umanitat li infligís. Dins la guèrra nucleara venenta , al contrari , de multituds d'explosions se debanaràn dins un periòde de temps cort e la dispersion de la radioactivitat farà impossible de contunhar la vida sus tèrra. Per son retorn, lo Crist divin metrà fin a la sofrença de l'umanitat agonisanta e rebela.       
Vers 20 : “ Los autres òmes que foguèron pas tuats per aquelas plagas se repentissián pas encara de las òbras de lors mans, per que volguèsson pas adorar los demònis, e las idòlas d'aur, e d'argent, e de laton, e de pèira e de fusta: que pòdon pas veire, ni ausir, ni caminar; »   
Dins lo vèrs 20 l'Esperit profetiza l'enduriment dels pòbles subrevivents. " Los autres òmes que foguèron pas tuats per aquelas plagas se repentiguèron pas de las òbras de lors mans ." Lo « segond mal » anonciat al temps de l'empèri constituís en efièch un « flagèl » divin , mas precedís los « sèt darrièrs mals » que tombaràn suls pecaires copables , après la fin del temps de gràcia de Rev. 15. Val la pena de se remembrar aicí qu'aquelas " plagas " castigan totas l'agression romana contra l'òrdre del temps creat pel Dieu Creator Totpoderós.    
" ... quitèron pas d'adorar de demònis, e d'idòlas d'aur, d'argent, de bronze, de pèira e de fusta, que pòdon pas veire ni ausir ni caminar ."  
Dins aquela enumeracion, l'Esperit visa los imatges de culte de la fe catolica que son d'objèctes d'adoracion de la part dels seguidors d'aquela religion idolatra. Aquelas efigias representan, d'en primièr, la " Verge Maria ", e darrièr ela, en grand nombre, de sants mai o mens anonims, perque daissa a cadun fòrça libertat de causir son sant preferit. Lo grand mercat es dobèrt 24 oras sus 24 Ofrisson de coissinets per totas las aisselas, dins totes los estils e talhas. E aquel tipe de practica irrita particularament lo que patiguèt sus la crotz de Golgota ; tanben, sa venjança serà terribla. E ja, après aver fach conéisser en 2018 a sos elegits son poderós e gloriós retorn per l’an 2030, a partir de 2019, frapa los pecaires de la tèrra d’un virus contagiós mortal. Aquò es pas qu’un pichon signe de sa colèra venenta, mas a ja l’eficiéncia de son costat, vist que li devèm ja una roïna economica sens precedents dins l’istòria de l’Oèst d’origina crestiana. E quand son arroïnats, las nacions se garrolhan, puèi se pelejan e se guèrran.    
Lo repròchi abordat per Dieu es d'autant mai justificat perque jos l'aparicion de Jèsus Crist, lo Dieu vertadièr venguèt en carn, entre los òmes e ailà coma un d' eles , " vegèt, ausiguèt, e caminava ", al contrari de las idòlas talhadas o moldadas que pòdon pas far aquò.  
Vers 21 : “ E se repentiguèron pas de lors assassinats, ni de lors bruèissas, ni de lor fornicacion, ni de lors panatòris. »   
Amb lo vèrs 21 lo tèma se barra. En parlant de " lors assassinats " , l'Esperit descriu la lei mortala del dimenge que demandarà fin finala la mòrt d'observators fidèls del sabbat sant santificat per Dieu. En citant « lors encantaments » , visa las massas catolicas onoradas per aqueles que justifican son « dimenge », aquel faus jorn del Senhor e autentic « jorn del solelh » pagan. En remembrant " lor fornicacion " , l'Esperit punta lo det sus la fe protestanta, eretièra de la " fornicacion " catolica de la falsa " profetessa Jezabèl " de Rev. 2:20. E en lor imputant " lors panatòris " , suggerís los panatòris esperitals comeses, d'en primièr, contra Jèsus Crist meteis, que, segon Dan 8:11, lo rei papal " emportèt lo " sacerdòci perpetual e son títol justificat legitim de " Cap de l' Assemblada ", d'Eph. 5:23 ; mas tanben, son òrdre de " temps e sa lei " , segon Dan.7:25. Aquelas interpretacions fòrça esperitalas excluson pas d'aplicacions literalas ordinàrias, mas van fòrça al delà d'elas dins lo jutjament de Dieu e sas consequéncias pels autors copables.                      
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 10 : Lo Pichon Libre Dubèrt 
 
Retorn de Crist e castig dels rebèls
 
Lo Pichon Libre Dubèrt e Sas Consequéncias
 
 
Retorn de Crist a la fin del quatren adventista esperant 
Vers 1 : “ E vegèri un autre angel poderós davalar del cèl, vestit d'una nívol ; Sobre son cap èra l'arc de sèt, e sa cara èra coma lo solelh, e sos pès coma de pilars de fuòc. »     
Lo capítol 10 confirma simplament la situacion esperitala establida fins alara. Lo Crist apareis dins l'aspècte del Dieu de la santa aliança divina, a l'imatge de l' " arc de sèt " donat après lo deluvi a Noè e a sos descendents. Èra un signe de la promessa de Dieu de pas jamai mai destruire la vida sus tèrra amb d'aigas d'inondacion. Dieu gardarà sa promessa , mas per la boca de Pèire a anonciat que la tèrra d'ara es « reservada al fuòc » ; un deluvi de fuòc. Aquò serà acomplit sonque al Jutjament Darrièr del seten millenari. Lo fuòc es pas encara acabat de destruire de vidas, perque es una arma que Dieu a ja utilizada contra las vilas de la val de Sodoma e de Gomorra. Dins aqueste cors de capítol, l'Esperit illustra brevament los eveniments que seguisson la " 6ena trompeta " . Lo capítol se dobrís amb l'imatge del retorn gloriós del Crist venjaire.       
 
La profecia completament desegelada
Vers 2 : « Aviá dins sa man un pichon rotlèu dobèrt . Placèt son pè drech sus la mar, e son pè esquèrre sus la tèrra ; »     
Tre lo començament del libre, segon Rev. 1:16, Jèsus ven combatre los adorators del " solelh " deificat . Lo ròtle dels simbòls ven mai clar : « sa cara èra coma lo solelh » e qué vendrà de sos enemics, los adorators del « solelh » ? Responsa : Sos bancs de pès, e ai d'eles ! Perque " sos pès son coma de pilars de fuòc ." Aqueste vèrs de la Bíblia s'acomplirà alara : " Assetatz-vos a ma drecha fins que faci de vòstres enemics vòstre banc (Ps.110:1 ; Mat.22:44) ." Lor culpabilitat foguèt aumentada pel fach qu'abans son retorn, Jèsus aviá " dobèrt lo pichon libre " de l'Apocalípsis en dessegelant , dempuèi 1844, lo " seten sagèl " que l'aviá encara mantengut barrat dins Rev. 5:1-7 Entre 1844 e 2030, l'annada del contèxte mencionat dins aquel capítol 10, evolucionèt dins la compreneson plena de la lutz del sabbat. Alara, los òmes d'aqueste temps son sens excusa quand causisson de l'onorar pas. Lo « pichon libre » foguèt alara « dobèrt » per l'Esperit Sant del Crist e los adorators del solelh se'n preocupavan pas . Dins lo vèrs 2 lor destin es illustrat. Per comprene lo sens dels simbòls " mar e tèrra " que se tròban dins aquel vèrs, cal estudiar Rev. 13 que Dieu los liga a doas " bèstias " esperitalas qu'apareisseràn dins los 2000 ans de l'èra crestiana. La primièra " bèstia, que s'enauça de la mar " , simboliza lo regim inuman, doncas bestial, de la coalicion dels poders civils e religioses, dins lor primièra forma istorica de monarquias e de papisme catolic roman. Aquelas monarquias son simbolizadas pels " dètz còrns " associats al simbòl designant Roma dins Dan.7 per " la còrna pichona " e Rev.12, 13 e 17 per " los sèt caps " . Aquesta " bèstia ", segon lo jutjament de las valors divinas, aficha los simbòls citats dins Daniel 7 : los empèris predecessors de l'Empèri Roman, dins l'òrdre invèrs d'aquel de Dan.7 : leopard, ors, leon . " La bèstia ".                                             » es doncas el meteis lo monstre roman de Dan.7:7. Mas aicí, dins Rev. 13, lo simbòl de la " còrna pichona " papala , que succedís las " dètz còrnas ", es remplaçat per aquel dels " sèt caps " de l'identitat romana. E l'Esperit li imputa de " blasfèmias " es a dire, de mentidas religiosas. La preséncia de " coronas " suls " dètz còrns " indica lo temps ont los " dètz còrns " de Dan.7:24 venguèron en règne. Aquò es tanben lo moment ont lo « pichon còrn » o « rei diferent » es el meteis actiu. " La bèstia " identificada, la seguida anóncia son avenir. Agirà liurament pendent " un temps, còps (2 còps ) e un mièg temps " . Aquesta expression designa 3 ans profètics e mièg, o 1260 ans reals, dins Dan.7:25 e Rev.12:14 ; lo trobam jos la forma de “ 1260 jorns ” -ans o profètics “ 42 meses ” dins Rev. 11:2-3, 12:6 e Rev. 13:5. Mas dins lo vèrs 3 d'aqueste capítol 13, l'Esperit anóncia qu'ela serà tustada e " coma se ferida mortalament ", justament per l'ateïsme francés entre 1789 e 1798. E mercés al Concordat de Napoleon I , " sa nafra mortala serà sanada ". Aital aqueles qu'aiman pas la vertat divina poiràn contunhar a lor léser a onorar las mentidas que tuan l'alma e lo còrs.                                     
A la fin dels jorns, una imatge de la primièra " bèstia que montèt de la mar " apareisserà. Aquela bèstia novèla se distinguís pel fach que serà, aqueste còp, " levar de la tèrra ". En s'apiejant sus l'imatge de la Genèsi, ont " la tèrra " sortís de la " mar ", subtilament, l' Esperit nos ditz qu'aquela segonda " bèstia " sortiguèt de la primièra, designant aital la dicha glèisa catolica reformada ; definicion exacta de la fe reformada protestanta. En 2021 , representa ja la pus granda poténcia militara de la planeta Tèrra e es estada una autoritat dempuèi sa victòria contra Japon e Alemanha nazi en 1944-45. Aquò's de segur los EUA, a l'origina subretot protestant, mas en granda partida catolic uèi, a causa del grand nombre d'emigracion ispanica qu'a recebut. En l'acusant de far " la primièra bèstia s'adorar davant sa preséncia ", l'Esperit denóncia son eiretatge del dimenge roman. Es a dire que las etiquetas religiosas son enganairas. La fe protestanta modèrna es talament estacada a aquel patrimòni roman qu'anarà fins a promulgar una lei restrictiva, fasent obligatòri lo repaus dimenge jos pena de sancions : un boicòt comercial a la debuta, e una condemna a mòrt a long tèrme. Lo dimenge es designat coma la « marca » de l'autoritat de la « bèstia » romana , la primièra « bèstia ». E lo nombre " 666 " es la soma obtenguda amb las letras del títol " VICARIVS FILII DEI ", çò que l'Esperit nomena " lo nombre de la bèstia ". Fasètz los calculs, lo nombre es aquí:                              
V I C I V I L I I D I
5 + 1 + 100 + 1 + 5 = 112 + 1 + 50 + 1 + 1 = 53 + 500 + 1 = 501
                          112    +                              53       + 501 = 666   
Una esclarziment importanta : La marca es recebuda " sus la man " o " sul front " sonque dins la mesura que " la man " simboliza lo trabalh, l'accion, e " lo front " designa la volontat personala de cada creatura liura de far sas pròprias causidas, coma nos ditz Ezequièl 3:8 : " Endurcirai vòstre front per que lo poscatz metre contra lor front ."              
 
Aquí son clarament identificats los futurs " escalièrs " de Jèsus Crist, lo Jutge divin Just. E subtilament, en indicant la prioritat " pè drech " o lo " pè esquèrre ", l'Esperit indica qual considèra mai copable. Lo " pè drech " flamejant es per la fe papala catolica romana a la quala Dieu imputa l' escampament de la sang de " totes los que son estats tuats sus la tèrra ", segon Rev. 18:24. Sa prioritat per la colèra es doncas meritada. Puèi, egalament copable, per l'aver a son torn imitat, en creant l'"imatge " de la primièra " bèstia " catolica , la fe protestanta , nomenada " la tèrra ", recep lo fuòc del " pè esquèrre " de Jèsus Crist que venja aital lo sang dels darrièrs sants causits ​​qu'anava èsser versat sens son intervencion salvatritz.                  
Vers 3 : “ e cridèt amb una votz nauta, coma quand un leon brama. Quand cridèt, los sèt trons prononcièron lors votz. »    
Lo secret amagat o sagelat dins los vèrses 4 a 7, proclamat per " la votz dels sèt trons " es uèi levat. « La votz » de Dieu es aital comparada al son del « tron ​​» associat al nombre « sèt » que simboliza sa sanctificacion . Aquela votz proclama un messatge de longa amagat e ignorat pels òmes. Aquesta es la any del gloriós retorn de nostre divinal e sublim Senyor Jhesu-Crist. La data foguèt revelada a sos elegits en 2018 ; Aquò's la prima de 2030, que , dempuèi la mòrt expiatòria de Jèsus lo 3, 30 d'abril, s'acabarà lo tresen tèrç de 2000 ans dels 6000 ans programats per Dieu per sa seleccion dels elegits.          
Vers 4 : “ E quand los sèt trons aguèron prononciat lors votz, èri a mand d'escriure ; e auzi una votz del cèl que disiá : Sega aquelas causas que los sèt trons diguèron, e las escrivètz pas. »    
Dins aquela scèna, Dieu perseguís dos objectius. Lo primièr es que sos elegits devon saber que Dieu a en efièch fixat un temps per la fin del mond ; es pas vertadièrament amagat, vist que depend de nòstra fe dins lo programa de 6000 ans profetizat pels sièis jorns profans de nòstras setmanas. Lo segond objectiu es de descoratjar la recèrca d'aquela data fins que el meteis dobrís lo camin a la compreneson. Çò que foguèt acomplit, per cadun dels tres tèsts adventistas utils per tamisar e seleccionar los elegits trobats dignes de beneficiar de la justícia eternala ofèrta per Jèsus Crist , en 1843, 1844 e 1994 . 
Vers 5 : “ E l'angèl que vesiái de pè sus la mar e sus la tèrra levèt sa man drecha cap al cèl, ”   
Dins aquela actitud de grand Jutge victoriós, sos pès pausats sus sos enemics, Jèsus Crist formularà un jurament solemne que l'engatja divinament.
Vers 6 : " e jurèt per aquel que viu per totjorn e totjorn, que creèt lo cèl e las causas que i son, e la tèrra e las causas que i son, e la mar e las causas que i son, que i auriá pas pus de temps, "   
Lo jurament de Jèsus Crist es fach al nom del Dieu Creator e es adreçat a sos elegits qu'onoran l'òrdre del primièr angel de Rev. 14:7 ; aquò, en demostrant per lor obediéncia, lor " paur " de Dieu, per l'observacion de son quatren comandament que dona glòria a son acte creatiu. L'afirmacion que " lo temps deuriá pas mai èsser " confirma que dins son programa Dieu aviá provesit las tres vanas expectativas adventistas de 1843, 1844, e 1994. Coma o ai ja exprimit, aquelas vanas expectativas èran utilas per tamisar los cresents crestians. Car del temps que lors consequéncias èran vanas, èran dramaticas e espiritualament mortalas per los qu'afectavan, o, pels elegits, las causas de lor benediccion e sanctificacion per Dieu.     
 
Anóncia del 3n grand malur profetizat dins Rev. 8:13.
Vers 7 : " mas dins los jorns de la votz del seten angel, quand sonarà , lo mistèri de Dieu serà acabat, coma a declarat a sos servidors los profètas. »   
Lo temps de bastir de datas profèticas es acabat. Los que foguèron establits per las donadas profetizadas an acomplit lor ròtle, per testar, successivament, la fe dels protestants en 1843-44 , e aquela dels adventistas en 1994. I aurà doncas pas mai de datas falsas, pas mai d'esperanças falsas ; la novèla, entamenada dempuèi 2018, serà la justa, e los elegits ausiràn, per lor salvament, lo son de la « setena trompeta » que marcarà l’intervencion del Crist de la Justícia divina ; l'ora ont segon Rev. 11:15 : “ los reialmes d'aquel mond son liurats a nòstre Senhor e a son Crist ,” e aital levats del diable.        
 
 
Las consequéncias e lo moment del ministèri profètic
Vers 8 : “ E la votz qu'ausiguèri del cèl me parlèt de nòu, e diguèt , anatz e pren lo pichon libre qu'es dobèrt dins la man de l'angèl que se tròba sus la mar e sus la tèrra. »    
Los vèrses 8-11 illustran l'experiéncia de la mission del servicial cargat de presentar la profecia codificada en lenga simpla.
Vers 9 : “ E anèri a l'angèl, e li diguèri: Donatz-me lo libre. E dis a mi , Pren lo e engoli lo ; serà amar al ventre, mas dins la boca serà doça coma lo mèl. » .    
En primièr, " las dolors de las tripas " representa fòrça plan la sofrença e l'afliccion causadas pel refús de la lutz prepausada pels crestians rebels. Aquelas sofrenças arribaràn a lor apogèu per la darrièra pròva de fe, a l’ora de la lei domenjala, quand la vida dels elegits serà menaçada de mòrt. Car fins a la fin, la lutz e sos depositaris seràn combatuts pel diable e sos demònis celèstes e terrèstres, aliats conscients o inconscients d'aqueste " Destructor " , " l' Abaddon o Apollyon " de Rev. 9:11 . " La doçor del mèl " descriu tanben perfièchament la jòia de comprene los mistèris de Dieu que parteja amb sos elegits vertadièrs qu'an set de vertat. Cap d'autre produch sus tèrra concentra sa doçor naturalament doça coma el . Normalament, los èssers umans aprecian e cèrcan aquel gost doç que lor es agradiu. Aital meteis, l'elegit del Crist cèrca en Dieu la doçor d'una relacion amorosa e pacifica e tanben sas instruccions.           
En donant sa revelacion " Apocalipsi " (= Revelacion) " la doçor del mèl " , l'Esperit de Dieu la compara a " la manna celestiala " qu'aviá " lo gost del mèl " e que noiriguèt los Ebrèus , dins lo desèrt , pendent los 40 ans que precediguèron lor dintrada dins la tèrra promesa presas dels Cananes. De la meteissa manièra qu'un ebrèu auriá pas pogut subreviure sens consomar aquela " manna " , dempuèi 1994, la fin dels " cinc meses " profetizats dins Rev. 9:5-10, la fe adventista subreviu pas que en se noirissent d'aqueste darrièr " manjar " esperital profètic (Mat. 24:45 ) " preparat pel temps gloriós de venir " de Jèsus Crist. Aquel ensenhament que lo Dieu de la vertat me dona de realizar sonque aqueste sabbat matin a la 4a ora   del 16 de genièr de 2021 (mas 2026 per Dieu) seriá estat util per respondre a aquel que me demandèt un jorn a prepaus de l'estudi de las profecias " Qué pòt aquò me portar ?" « La responsa de Jèsus es corta e simpla : la vida esperitala per escapar a la mòrt esperitala . Se l'Esperit pren pas l'imatge d'un « pastís », mas sonque « la doçor del mèl », es perque la vida fisica de l'ebrèu se preocupava d'aquela noiridura de « manna » . Per çò qu'es de l'Apocalípsis, lo manjar es pas que per l'esperit dels elegits. Mas, dins aquela comparason, sembla necessari , indispensable e demandat pel Dieu vivent coma condicion per manténer la vida esperitala. E aquela exigéncia es logica , perque Dieu preparèt pas aquel manjar per èsser ignorat e mespresat pels sieus servicials dels darrièrs jorns. Constituís l'element mai santificat dempuèi lo sacrifici de Jèsus Crist e la darrièra forma e realizacion finala de la Santa Cena » ; Jèsus donant a sos elegits per manjar, son còrs e son instruccion profètica .                               
Vers 10 : “ E prenguèri lo libret de la man de l'angèl, e lo manjèri ; Èra dins ma boca doça coma lo mèl, mas quand l'aviái engolit, mon dedins èra amarg. »    
Dins l' experiéncia viscuda, lo servicial descobriguèt en solitud la lutz esbleugissenta profetizada per Jèsus e i trobèt en realitat, d'en primièr, " la doçor del mèl " , un plaser agradiu comparable a la doçor sucrada del mèl. Mas la fredor mostrada pels membres adventistas e los ensenhaires als quals la voliái presentar produsiguèt dins mon còrs d'autenticas dolors abdominalas nomenadas colitis. Alara testimòni del compliment esperital e literal d'aquelas causas.  
Pasmens, una autra explicacion concernís lo temps final que la lutz profètica es esclairada. Comença dins un temps de patz, mas s'acabarà dins un temps de guèrra e de terror murtrièra. Dan.12:1 lo profetizèt coma " un temps de malur, coma jamai foguèt dempuèi que i aguèt una nacion fins a aquel meteis temps " ; vaquí quicòm per causar " dolor dins los intestins ". D'autant mai coma o legissèm dins Lam. 1:20,: “ Yahweh , agachatz ma destressa! Mons interiors bolhisson, mon còr es torbat dedins ieu, perque soi estat rebel. Defòra l'espasa a fach de ravagis, dedins la mòrt. » Tanben dins Jer. 4:19 : “ Mos entralhas ! Mon dedins : Sofrissi dedins mon còr, mon còr bat, pòdi pas èsser mut; car ausissètz, mon èime, lo bruch de la trompeta, lo crit de guèrra . » L'amarum de las " entralhas " fa una comparason entre la mission adventista finala e aquela confiada al profèta Jeremias. Dins las doas experiéncias, los elegits trabalhan dins l'ostilitat ambienta dels dominators rebels de lor temps. Jeremia e los vertadièrs adventistas posteriors denóncian los pecats comeses pels caps civils e religioses de lor jorn e en o fasent, la colèra dels copables es virada contra eles, fins a la fin del mond marcada pel retorn gloriós de Jèsus Crist, lo " Rei dels reis e Senhor dels senhors " de Rev. 19:16.              
 
La fin de la primièra partida de l'Apocalípsis
 
Dins aquela primièra partida trobam lo pròleg e los tres tèmas parallèls, las Letras adreçadas als angèls de las sèt Glèisas, los sèt sagèls o signes dels tempses, e las sièis trompetas o castigs d'avertiment provocats per l'indignacion de Dieu.
 
Vers 11 : “ Alara me diguèron , Devètz tornar profetizar davant fòrça pòbles, nacions, lengas e reis. »    
Lo vèrs 11 confirma tota la cobertura dels darrièrs 2000 dels 6000 ans del programa preparat de Dieu. Arribat al moment del retorn gloriós de Jèsus Crist, l'evocacion de la profecia reprendrà la vista generala de l'èra crestiana dins lo capítol 11 jos un tèma diferent : " Devètz tornar profetizar sus fòrça pòbles, nacions, lengas e reis ."    
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Dubertura de la segonda partida de l'Apocalípsis
 
Dins aquela segonda partida, en vista generala parallèla de l'èra crestiana, l'Esperit ciblarà d'eveniments importants ja mencionats dins la primièra partida del libre, mas aicí, dins la segonda partida, nos revelarà son jutjament d'un biais mai desvolopat sus cadun d'aqueles tèmas . Aquí encara, cada capítol utilizarà de simbòls e d'imatges diferents mas totjorn complementaris. Es en amassant totes aqueles ensenhaments que la profecia identifica los subjèctes ciblats. Dempuèi lo libre de Daniel, aquel principi de parallèla dels capítols de las profecias es aplicat per l'Esperit revelator , coma podètz veire. 
 
Revelacion 11, 12 e 13
 
Aquestes tres capítols cobrisson lo temps de l'èra crestiana en parallèl, en fasent lum sus d'eveniments diferents , mas que demòran totjorn fòrça complementaris. Resumirai , puèi detalharai, los tèmas.
 
 
Revelacion 11
 
Lo Regne Papal – Ateïsme Nacional – La Setena Trompeta
 
 
Versets 1-2 : Lo règne del faus profèta papal catolic de 1260 ans : Lo persecutor.  
Versets 3-6 : Pendent aquel règne intolerant e persecutor " los dos testimònis " de Dieu, las santas escrituras de las doas alianças, seràn afligits e perseguits, per " la bèstia " , la coalicion religiosa romana aliada amb las monarquias d'Euròpa Occidentala.     
Los vèrses 7 a 13 tractan de « la bèstia que s'enauça de l'abisme » o, de la « Revolucion francesa » e de son ateïsme nacional qu'apareis pel primièr còp dins l'istòria de l'umanitat.      
Los vèrses 15 a 19 auràn coma tèma un desvolopament parcial de la " setena trompeta ".  
 
Lo ròtle del rèine papal illustrat
Vers 1 : “ E me foguèt donat una cana coma una vara, disent : Leva-te, e mesura lo temple de Dieu, e l'autar, e los que i adoran. »    
Lo temps ciblat es un temps de castig revelat pel mot " verga ". Lo castig es justificat " a causa del pecat " restablit civilament dempuèi 321 e religiosament dempuèi 538. Dempuèi aquela segonda data, lo pecat es estat impausat pel regim papal simbolizat aicí per " la cana " que designa " lo faus profèta qu'ensenha de mentidas " dins Isa.9:13-14. Aqueste messatge rebat aquel de Dan. 8:12 : " l'armada foguèt liurada amb lo quotidian a causa del pecat " , que " l'armada " designa l' Assemblada crestiana , " lo quotidian " , lo sacerdòci de Jèsus levat pel regim papal, e " lo pecat " , l'abandon del sabbat dempuèi 321. Aquò es pas qu'una repeticion d'un messatge diferent e de temps . Confirma lo ròtle punitiu que Dieu dona a l'establiment del regim papal roman. Lo vèrb « mesura » significa « jutjar ». Lo castig es doncas lo resultat d'un jutjament de Dieu portat contra " lo temple de Dieu ", l' Assemblada collectiva de Crist, " l'autar " simbòl de la crotz de son sacrifici, e " aqueles que i adoran " , es a dire los crestians que revendican sa salvacion.                            
Vers 2 : « Mas la cort exteriora del temple daissatz defòra , e la mesuratz pas ; car es estada donada a las nacions, e trepejaràn la santa ciutat dejós los pès quaranta e dos meses. »    
Lo mot important dins aquel vèrs es " defòra ". Designa sola la fe superficiala del catolicisme roman concernida dins l'imatge de son règne de 1260 jorns-ans presentat aicí jos la forma « 42 meses ». " La vila santa " imatge dels vertadièrs elegits " serà trepejada jos pès per las nacions " aliadas amb lo regim despòta papal, es a dire, los reis dels reialmes europèus " que cometon l'adultèri amb " la catolica " Jezabèl " pendent son long règne intolerant de 1260 ans reals entre 538 e 1798 Dins aquela diferéncia , marca la vertadièra e la faussa diferéncia entre la faussa fe. la simbolica del santuari ebrieu : lo tabernacle de Moïses e lo temple bastit per Salomon. Dins los dos cases, sus " l'avant-cort, en defòra del temple " , trobam de rites religioses carnals : l'autar dels sacrificis e lo bacin de las ablucions. La vertadièra santetat esperitala se tròba dins lo temple : dins lo luòc sant ont i a : lo candelabre de sèt lampas , la taula dels 12 pans de shew, e l'autar d'encens plaçat davant lo vel qu'amaga lo luòc pus sant, imatge del cèl ont Dieu s'asseta sus son tròn reial. La sinceritat dels candidats a la salvacion crestiana es coneguda sonque per Dieu , e sus tèrra l'umanitat es enganada per la religion de façada " extèrna " que la fe catolica romana representa primièr dins l'istòria de la religion crestiana de nòstra epòca.                    
 
La Santa Bíblia, la Paraula de Dieu, Perseguida
Vers 3 : “ Donarai poder a mos dos testimònis, e profetizaràn pendent mil dos cents seissanta jorns, portant de sac. »   
Pendent aquel long règne confirmat aicí jos la forma de " 1260 jorns ", la Bíblia simbolizada pels " dos testimònis " serà parcialament ignorada fins a l'epòca de la Reforma quand es quitament perseguida per las ligas catolicas favorablas als papas que sostenon amb d'espasas. L’imatge « vestit de sac » designa un estat d’afliccion que la Bíblia suportarà fins a 1798. Car a la fin d’aquel periòde, l’ateïsme revolucionari francés la cremarà dins los luòcs publics, en ensajar tanben de la far desaparéisser entièrament.      
Vers 4 : “ Aquestes son los dos oliviers e los dos candelabres que se tròban davant lo Senhor de la tèrra. »   
Aquestes " dos oliviers e dos candelabres " son los simbòls de las doas alianças successivas que Dieu organizèt dins son plan de salvacion. Doas dispensacions religiosas consecutivas portant son Esperit que son legat es la Bíblia e sos tèxtes de las doas alianças. Lo plan de las doas alianças foguèt profetizat dins Zac 4:11-14, per " dos oliviers a la drecha e a l'esquèrra del candelabre " . E ja, precedent " los dos testimònis " del vèrs 3 , Dieu diguèt d'eles dins lo testimoniatge de Zacarias : " Aquestes son los dos filhs d'òli que se pausan davant lo Senhor de tota la tèrra. » Dins aquel simbolisme “ òli ” designa l'Esperit divin. " Lo candelabre " profetiza Jèsus Crist que dins un còrs uman portarà la lutz de l'Esperit dins sa sanctificacion (= 7) e espandirà la coneissença d'aquò entre los òmes, del meteis biais que lo candelabre simbolic difusa la lutz en cremant l'òli contengut dins sos " sèt " vaissèls.                    
Nota : Lo candelabre de lampas « sèt » es centrat sul vas del mièg ; aquò, coma lo mitan de la setmana que fa , lo 4en jorn de la setmana de Pascas , lo jorn ont , per sa mòrt expiatòria , Jèsus Crist faguèt " lo sacrifici e l'ofèrta cessar " , lo rite religiós ebreu, en acòrdi amb lo plan divin profetizat dins Dan.9:27. Lo " candelabre " de sèt lampas portava doncas tanben un messatge profètic.           
Vers 5 : “ Se qualqu'un los vòl far mal, lo fuòc sortís de lor boca e devora lors enemics ; e si algu los vol fer mal, deu esser mort en aquesta manera. »  
Aquí, coma dins Rev. 13:10 , Dieu confirma a sos vertadièrs elegits son interdiccion de castigar , eles meteisses , lo mal fach a la Bíblia e a sa causa. Aquò's una accion que se reserva exclusivament per el meteis. Los mals sortiràn de la boca del Dieu Creator. Dieu s'identifica amb la Bíblia, qu'es nomenada " la paraula de Dieu ", per que qui que siá que li fa mal l'ataca dirèctament personalament.  
Vers 6 : “ Aquestes an lo poder de barrar lo cèl, per que ploga pas dins los jorns de lor profecia ; e auer poesta sobre las aygas de las convertir en sang , e de tustar la terra de totas plagas , tant sovent que volon . »    
L'Esperit cita de faches reportats dins la Bíblia. Dins son temps, lo profèta Elia obtenguèt de Dieu que ploviá pas levat a sa paraula ; Davant el Moïses recebèt de Dieu lo poder de transformar las aigas en sang e de tustar la tèrra amb 10 plagas. Aquestes testimoniatges biblics son d'autant mai importants perque dins los darrièrs jorns, lo mesprètz per la paraula escricha e inspirada de Dieu serà castigat per de plagas del meteis tipe, segon Rev. 16 .  
 
Ateïsme Nacional de la Revolucion Francesa
Las Luces Escuras
Vers 7 : “ E quand auràn acabat lor testimoniatge, la bèstia que montarà del fons farà la guèrra contra eles, e los vencerà e los tuarà. »   
L'Esperit nos revela aicí quicòm d'important de notar ; La data 1793 marca la fin del testimoniatge biblic, mas per qui ? Per sos enemics de l'epòca qu'avián perseguit la Bíblia en refusant son autoritat divina coma supòrt a la fe ; es a dire, los monarcas, los aristocratas monarquistas , lo regim papal catolic roman e tot son clergat. A aquela data, Dieu condemna tanben los falses cresents protestants qu'en practica prenon ja pas en compte sos ensenhaments . Dins Dan. 11:34, dins son jutjament, Dieu lor imputa " ipocrisia " : " E quand tombaràn, seràn ajudats amb un pauc: e fòrça seràn rejonchs a eles en ipocrisia ." " Aquò's pas que la primièra partida del testimòni de la Bíblia que s'acaba, perque en 1843 son ròtle prendrà tornarmai una importància vitala per convidar los elegits a descobrir de profecias adventistas." L'establiment de l'ateïsme nacional en França ciblarà la Bíblia e ensajarà de la far desaparéisser. L' usatge sanguinós abondós de " sa guillotina " ne fa una novèla " bèstia " que, aqueste còp, deviá " se levar de l'abisme ". Per aquel tèrme manlevat de l'istòria de creacion dins la Gènesi 1 :2 , l'Esperit nos rapèla que se Dieu, son Creator, existissiá pas, cap de vida se seriá desvolopada sus tèrra. " L'abisme " es lo simbòl de la tèrra privada d'abitants, quand es " sens forma e vuèja ". Èra aital " al començament " , segon Gen. 1:2, e vendrà aital tornarmai pendent " mila ans ", a la fin del mond, après lo retorn gloriós de Jèsus Crist, qu'es lo tèma que seguís aqueste dins aqueste capítol 11. Aquela comparason amb lo caos original es plan meritada per un regim republican que nais dins lo caos politic e lo mai grand caos. Car los òmes rebels sabon s'unir per destruire, mas son fòrça devesits sus las formas que deurián èsser donadas a la reconstruccion. Aqueste testimoniatge ofrís après el la demostracion del fruch que l'umanitat pòt portar quand es entièrament talhada de Dieu ; privada de son accion benefica.                        
Mas en l'apelant " abisme " l'Esperit del Dieu Creator suggerís tanben lo contèxte e l'estat de la creacion originala de nòstra tèrra. Aital, en ciblant lo primièr jorn d'aquela creacion, nos mòstra una tèrra plonjada dins una " escurina " absoluda vist qu'a aquel moment, Dieu aviá pas encara donat a la tèrra la lutz de cap d'estela. E aquela idèa connecta esperitalament aquela " bèstia que monta de la fossa sens fons " al " quatren sagèl " de Rev. 6:12 descrich coma un " solelh negre coma un sac de pèl ." La connexion es tanben facha amb la " 4ena trompeta " de Rev. 8:12 descricha pels " còps del tresen, del solelh, del tresen de la luna, e del tresen de las estelas " . A travèrs aqueles imatges, l' Esperit li atribuís un personatge particularament " escur " . Pasmens, es dins aquel aspècte e estat " escur " que França glorificarà sos pensaires liures en lor donant lo títol d'" esclairatge ". Nos sovenèm alara de las paraulas de Jèsus Crist citadas dins Mat. 6:23 : “ mas se vòstre uèlh es marrit, tot vòstre còrs serà plen d'escur. Donca si la lutz qu'es en vos es tenebras, quant es granda aquela tenebra! “Atal la pensada liura escura va en guèrra contra l’esperit religiós e aquel nòu esperit libertari contunharà dins lo temps e s’espandirà sul mond occidental… nomenat crestian e gardarà son influéncia marrida fins a la fin del mond”. Amb la Revolucion Francesa , « l'escur » s'installèt perpetualament amb lo pecat . Quar ab ela venon los libres escrichs pels filosofs de liura pensada ; çò que lo connecta al " pecat " que caracteriza Grècia dins las profecias de Daniel 2-7-8. Aquestes libres novèls faràn concurréncia a la Bíblia e capitaràn a l'estofar, dins una mesura enòrma. La “ guèrra ” denonciada es doncas subretot ideologica. Après la Revolucion e après la Segonda Guèrra Mondiala ,                                     Aquela escur prendrà l'aparéncia de l'umanisme mai naut, contrastant e trencant aital amb l'intolerància originala , mas la " guèrra " ideologica contunha . Los umans occidentals seràn dispòsats a sacrificar tot per aquela " libertat ". En fach, sacrificaràn lors nacions, lor seguretat, e escaparàn pas a la mòrt programada per Dieu.    
Vers 8 : “ E lors còrs mòrts seràn dins la carrièra de la granda vila, qu'es nomenada esperitalament Sodoma e Egipte, ont tanben nòstre Senhor foguèt crucificat. »   
Los « cadavres » mencionats son los dels « dos testimònis » que los primièrs atacants foguèron tanben executats sus la « plaça » de la meteissa « vila » . Aquela « vila » es París, e lo « luòc » mencionat se sonava , successivament, « luòc Loís XIV », « luòc Loís XV », « luòc de la Revolucion » , e designa l’actual « luòc de la Concòrdia » . L'ateïsme fa pas de favors a cap de forma religiosa. Las victimas guillotinadas son justament tustadas per lor afiliacion religiosa. E coma l'ensenha lo messatge " 4a trompeta " , las ciblas son la lutz vertadièra (solelh) , lo collectiu fals (luna) , e quin messatgièr religiós que siá individual (estela) . De mai, cèrtas formas religiosas corrompudas son acceptadas a condicion que se confòrman a las nòrmas de l'ateïsme dominant. Qualques prèires son aital derisivament nomenats " defrocats ". L'Esprit compara París, la capitala francesa , a " Sodoma " e " Egipte " . Los primièrs fruchs de la libertat foguèron d'excèsses sexuals acompanhats de la trencadura de las convencions socialas e familialas tradicionalas. Aquela comparason aurà de consequéncias tragicas dins lo temps. L'Esperit nos indica qu'aquela vila patirà lo sòrt de " Sodoma " e aquel d' " Egipte " qu'es vengut per Dieu lo simbòl tipic del pecat e de la rebellion contra el. Lo ligam establit çai-sus amb lo " pecat " filosofic " grèc " denonciat dins Daniel 2-7-8 es aicí confirmat. Per comprene aquela estigmatizacion divina del pecat grèc , prenèm en compte lo fach que, en ensajar d'utilizar de mots filosofics per presentar l'Evangèli als abitants d'Atenas, l'apostòl Pau fracassèt e foguèt expulsat de l'endrech. Es per aquò que la pensada filosofica demorarà perpetualament l'enemic del Dieu creator.                                        Amb lo temps e fins a sa fin, aquela vila nomenada " Paris " gardarà, e testimoniarà per sas accions , de l'exactitud de sa comparason amb aqueles dos noms , simbòls de pecat sexual e religiós. Darrièr lo sieu nom « Paris » se tròba lo patrimòni dels « Parisii » , mot que son origina celtica significa « los del caudèl », un nom dramaticament profètic. Dins l'epòca romana l'endrech èra un bastion dels adorators pagans d'Isis, la divessa dels Egipcians, justament , mas tanben l' imatge escenic e cinic de París, lo filh del rei de Tròia, lo vièlh Priam . Autor d'un adultèri amb la polida Elena, femna del rei grèc Menelaus, serà responsable d'una guèrra amb Grècia. Après un sètge infructuós, los Grècs se retirèron, daissant un caval de fusta enòrme sus la plaja. Pensant qu'èra un dieu grèc, los Troyans portèron lo caval dins la vila. E al mitan de la nuèch , quand lo vin e la fèsta èran acabats, de soldats grècs sortiguèron de lors cavals e dobrissián las pòrtas a las tropas grègas que tornavan en silenci ; e totes los abitants de la vila foguèron massacrats , del rei al mai bas dels subjèctes. Aquela accion troiana causarà la pèrda de París dins los darrièrs jorns perque, ignorant la leiçon, repetirà sas errors en fasent s'installar sos enemics, qu'aviá colonizats, sus son territòri . Abans de prene lo nom de París , la vila èra nomenada « Lutèce » que significa « palun pudent » ; tot lo programa de son trist destin. La comparason amb " Egipte " es justificada doncas qu'en adoptant lo regim republican, França venguèt oficialament lo primièr regim pecaire del mond occidental. Aquesta interpretacion serà confirmada dins Rev. 17:3 per la color « escarlata » de la « bèstia » , una imatge de las coalicions monarquicas e republicanas dels darrièrs jorns , bastit sul modèl de França . En disent : « ont lor Senhor foguèt crucificat », l'Esperit fa una comparason entre lo refús de la fe crestiana de l'ateïsme francés e lo refús nacional josieu del Messias Jèsus Crist.                          ; perque las doas situacions son identicas e portaràn las meteissas consequéncias e los meteisses fruchs d'impietat e d'iniquitat. Aquela comparason contunharà dins los vèrses que seguisson.
En nomenant sa capitala " Egipte ", Dieu compara França al faraon, un modèl de resisténcia umana a sa volontat. Mantendrà aquela posicion rebèla fins a sa destruccion. I aurà pas jamai cap de repentiment de sa part. En cridant " lo mal bon e lo ben mal " , cometrà los piègers pecats execrats per Dieu ; aquò en nomenant « lums » , los pensaires fondators « escurs » de « sos dreches umans », que s'opausan als dreches de Dieu. E per fòrça pòbles, son modèl serà imitat, quitament , en 1917, per la poderosa Russia que la destruirà per un còp atomic al moment de la « seisena trompeta » , que foguèt profetizada per son nom « Parisii » dins la lenga celtica, que significa « los del caudèl » . Demorarà doncas fins a sa fin incapabla de veire Dieu dins las espròvas que l'arroïnaràn al punt de la destruire. Perque l'a ciblada e la daissarà pas anar fins qu'ela siá pas pus.                 
Vers 9 : “ E los òmes de totes los pòbles, las tribús, las lengas e las nacions veiràn lors còrs mòrts pendent tres jorns e mièg, e daissaràn pas que lors còrs mòrts sián mes dins de tombas. »   
En França, lo pòble dintrèt en Revolucion en 1789 , e en 1793, executèron lor rei e puèi lor reina, que foguèron totes dos decapitats publicament sus la granda plaça centrala de la vila, successivament nomenada « Plaça Loís XV », « Plaça de la Revolucion », e actualament, « Plaça de la Concòrdia ». En assignant " tres jorns e mièg " al temps de l'accion destructritz, l'Esprit sembla inclure la batalha de Valmy ont en 1792, los revolucionaris confrontèron e venquèron las armadas reialistas dels reialmes europèus qu'ataquèron la França republicana dont Àustria, lo país de la familha d'origina de la reina Marie-Antoinette. Per comprene l'origina d'aquel òdi, cal gardar a l'esperit que 1260 ans de tota mena d'exaccions de la coalicion papal-reiala acabèron per irritar lo pòble francés que foguèt esplechat, maltractat, perseguit e completament arroïnat . Los dos darrièrs règnes de Loís XIV amb son ostentacion odiosa e Loís XV , un rei debouchat corromput , acabèron per emplenar la copa de paciéncia de Dieu e aquela dels òmes. Atencion ! La Republica es pas e serà pas una benediccion per França. Seguís a sa fin , dins sa cinquena forma, per suportar las malediccions de Dieu e ela meteissa per cometre las errors que causaràn sa casuda. Aquel regim sagnós , a son origina , vendrà lo país dels « dreches umans » e de l'umanisme que finirà per defendre los copables e frustrar , per son injustícia , la victima . Aculhirà quitament sos enemics e los installarà sus son territòri, en imitant , al pièger, lo famós exemple de la vila troiana famosa per l'introduccion del caval de fusta daissat pels Grècs , coma vist abans.            
Vers 10 : “ E per causa d'eles los abitants sus la tèrra se regaudiràn e s'alegraràn, e mandaràn de dons l'un a l'autre: perque aqueles dos profètas tormentèron los abitants sus la tèrra. »   
Dins aquel vèrs, l’Esperit visa lo moment ont, coma la gangrèna o lo càncer, lo mal filosofic francés s’espandirà e s’espandirà coma una pèsta dins d’autras nacions occidentalas. Marca « lo signe dels tempses » del « 6en sagèl » ; aquela ont lo « solelh ven negre coma de sac » : la lutz de la Bíblia desapareis, estofada pels libres filosofics dels pensaires liures.        
Dins la lectura esperitala, contrariament als " ciutadans del reialme del cèl " que definís los elegits de Jèsus, " los abitants de la tèrra " designa los protestants americans e mai generalament, los umans rebels cap a Dieu e sa vertat . Los pòbles dels reialmes europèus e encara mai los americans son a l'agach cap a França. Ailà, un pòble esclafa sa monarquia e la religion crestiana catolica que menaça lo pòble que legís la Bíblia, los « dos testimònis » , amb los « torments » de son « infèrn » ; de " torments " reals que son pasmens sonque reservats al darrièr jutjament, per aniquilar los falses religioses qu'eles meteisses utilizan enganairement aquela mena de menaça, segon Rev. 14:10-11. Los estrangièrs, tanben, victimas dels meteisses abuses en defòra de França, començan d’esperar que poiràn beneficiar d’aquela iniciativa. Aquò es d'autant mai que, amb lo sosten francés balhat per Loís XVI, dins lo mond, qualques ans abans, los novèls Estats Units d'America del Nòrd avián trobat lor independéncia , en se desliurant de la dominacion d'Anglatèrra. La libertat es en marcha e arribarà lèu a fòrça pòbles. Coma signe d'aquela amistat, " se mandaràn de presents l'un a l'autre ." Un d'aqueles presents foguèt lo present francés als Americans de l'" Estatua de la Libertat " erigida en 1886 sus una illa fàcia a Nòva York. Los Americans li tornèron lo gèst en li ofrissent una rèplica que , erigida en 1889, es situada a París sus una illa al mitan de la Seine còsta la Tor Eiffel. Dieu visa aquela mena de don que revela lo partatge e l'escambi que constituís la malediccion de la libertat excessiva que vòl ignorar sas leis esperitalas.                  
Vers 11 : “ E après tres jorns e mièg l'esperit de vida de Dieu dintrèt en eles, e se levèron sus lors pès ; e gran paor vench sobre aquells quils veren. »    
Lo 20 d'abril de 1792, França foguèt menaçada per Àustria e Prússia e renversèt son rei , Loís XVI, lo 10 d'agost de 1792. Los Revolucionaris foguèron victoriós a Valmy lo 20 de setembre de 1792. Lo rei Loís XVI foguèt guillotinat lo 21 de genièr de 1793. Lo dictator e lo dictator foguèron guillotinats en 2020. 8, 1794. La " Convencion " foguèt remplaçada pel " Repertòri " lo 25 d'octòbre de 1795. Las doas " Terrors " de 1793 e 1794 durèron amassa sonque un an . Entre lo 20 d'abril de 1792 e lo 25 d'octòbre de 1795 , tròbi plan precisament aquel periòde de " tres jorns e mièg " profetizat , o " tres ans e mièg " real . Mas pensi que la durada pòrta tanben un messatge esperital. Aquel periòde representa una mièja setmana, çò que pòt evocar una allusion al ministèri terrèstre de Jèsus Crist que durèt justament « tres jorns e mièg » profeticament e s'acabèt amb la mòrt del Messias Jèsus Crist. L'Esperit compara son accion amb aquela de la Bíblia , sos " dos testimònis " , qu'agiguèron e ensenhèron tanben abans d'èsser cremats sus la Plaça de la Revolucion a París. Per aquela comparason, la Bíblia es , aquela fe , identificada amb Jèsus Crist qu'es, en ela, tornarmai crucificat e " traucat " coma o indica Rev. 1:7. L’inondacion de sang que se versèt acabèt per espaventar lo pòble francés. Tanben, après aver executat lo sieu dirigent de la sanglanta Convencion, Maximilien Robespierre, e sos amics Couthon e Sant-Just , las execucions somarias e sistematicas cessèron. L'Esperit de Dieu a desrevelhat la set esperitala dels òmes e la practica de la religion es venguda legala tornarmai , e subretot, liura. La " paur de Dieu " saludària es tornada aparéisser e l'interès per la Bíblia s'es remanifestat, mas fins a la fin del mond serà combatut e concurrénciat pels libres filosofics escriches per de pensaires liures que lor modèl grèc es la font de totas sas formas divèrsas.                     
Vers 12 : “ E ausiguèron una votz del cèl que lor disiá : « Pujatz aicí ; E monteron al cel en una nivol ; e lors enemics los vegron. »   
Aquesta declaracion divina s'aplica als " dos testimònis " biblics après 1798.  
La comparason amb Jèsus contunha, perque es el que sos elegits vegèron (après lo profèta Elia) montar al cèl davant lors uèlhs. Mas , a son torn, sos elegits del temps final agiràn del meteis biais. Lors enemics los veiràn tanben montar al cèl dins la nívol ont Jèsus los atrairà cap a el. Lo sosten que Dieu balha a sa causa es lo meteis, per Jèsus Crist, son elegit, e dins aquel contèxte de la Revolucion Francesa, la Bíblia après 1798. Per confirmar la fin de la durada profetizada dels " 1260 jorns "-ans, en 1799, lo papa Pi VI moriguèt en detencion a Valença-sur-Rhône , fasent aital possible entre 1944 e 1944 , un long temps de patz de 150 ans profetizat jos la forma " cinc meses " dins Rev. 9:5-10 . La mòrt de Loís XVI, la fin de la monarquia, e la mòrt d'un papa captiu balhan un còp mortal a l'intolerància religiosa de " la bèstia que s'enauça de la mar " dins Rev. 13:1-3. Lo Concordat del Directori guèra sa nafra mas beneficia pas pus del sosten reial destruch , perseguirà pas pus fins al temps de la fin quand l'intolerància protestanta apareisserà jol nom de " la bèstia que s'enauça de la tèrra " dins Rev. 13:11.     
Vers 13 : “ E a aquela ora i aguèt un grand tèrratrem, e la desena partida de la vila tombèt ; Sèt milia òmes foron morts dins lo tèrratremol, e los autres aguèron paur e donèron glòria al Dieu del cèl. »    
Dins aquel temps ( aquela ora ) lo « tèrratrem » ja profetizat per la realizacion d' aquel de Lisbona en 1755, concernit dins lo tèma del « sieisen sagèl » de Rev. 6:12, se compliguèt en forma esperitala . Segon l' Esperit de Dieu, la vila de París perdèt " un desen " de sa populacion. Mas un autre sens pòt concernir segon Dan.7:24 e Rev.13:1, la desena partida dels " dètz còrns " o reialmes crestians occidentals someses al catolicisme roman papal. França, considerada per Roma coma la " filha màger " de la Glèisa Catolica Romana , tomba dins l'ateïsme, la priva de son sosten, e va fins a destruire son autoritat. La 4ena trompeta o revelèt, " un tèrç del solelh es tustat " ; lo messatge « sèt mila òmes foguèron tuats dins aquel tèrratrem » confirma la causa en disent : una multitud ( mila ) d ' « òmes » religioses ( sèt : sanctificacion religiosa de l'epòca ), foguèron tuats dins aquel tèrratrem social politic.                        
Vers 14 : “ Lo segond ai es passat. Vejatz, lo tresen malur ven lèu .   
Atal, l'intens vessament de sang reviscolèt la paur de Dieu, e la " Terror " cessèt , remplaçada per l'empèri de Napoleon I , l' " agla " anonciant las tres darrièras " trompetas ", tres " grands malurs " pels abitants de la tèrra. Coma l'anóncia seguís la Revolucion Francesa de 1789 a 1798, " la segonda malur " atribuida a ela dins lo vèrs 14 la pòt pas concernir dirèctament. Mai pèr l'Esperit, es lou mejan de nous dire qu'uno nouvello formo de la Revoulucioun franceso pareissera juste avans lou glorious retour de Jèsus-Crist. Ara, segon Rev. 8:13, lo " segond ai " concernís clarament lo tèma de la 6ena trompeta de Rev. 9:13 que va, justament, " tuar un tèrç dels òmes " abans que Jèsus Crist torne venjar la condemnacion injusta de sos sants fidèls en exterminant lors enemics mortals, los darrièrs rebels . Podèm comprene que, coma lo massacre provocat pels Revolucionaris Franceses, Dieu organiza lo massacre de la Tresena Guèrra Mondiala, aqueste còp nuclear, que redusirà considerablament lo nombre d’abitants de la tèrra, abans son eliminacion completa que restablirà son aspècte original « abisme », après l’intervencion destructritz finala de Jèsus Crist.                 
Lo sens doble del " segond ai " connecta la quatrena trompeta a la seisena per una rason esperitala. L'estructura de l'Apocalipsi dividís l'epòca de l'èra crestiana en doas partidas . Dins lo primièr, lo " malastre " castiga los copables que foguèron castigats abans 1844 e dins lo segond, los que foguèron castigats après 1844, just abans la fin del mond. Ara , las doas accions punitivas partejan lo sens que Dieu dona a son quatren castig dins Levitic 26:25 : " Mandarai l'espasa que venjarà mon aliança ." Lo primièr castig arribèt sus los que recebèron pas lo messatge de la Reforma, l'òbra preparada per Jèsus per sos elegits, e lo segond, sus los que respondèron pas a l'exigéncia de Dieu de completar aquela Reforma a partir de 1843 enlà La lutz revelada per la quala Dieu bastís aquela Reforma permanenta serà presentada fins a l'ora ont la probacion se barrarà.       
En prenent las causas e las accions que Dieu imputèt als òmes de la Revolucion Francesa de 1789 a 1795 , trobam aquelas que pòt imputar als òmes occidentals dels darrièrs jorns. Trobam lo meteis mesprètz , la meteissa impietat e òdi de las ordenanças religiosas e d'aqueles que las ensenhan ; comportament qu'aqueste còp resulta del desvolopament extraordinari de la sciéncia e de la tecnologia . Pendent las annadas de patz, l'ateïsme e la faussa religion conquistèron lo mond occidental. Dieu a donc una bona rason de nos prepausar , per aquel tèma , una dobla lectura ; Lo comportament dels « subrevivents » es la diferéncia principala entre l'èra revolucionària e l'epòca scientifica dels darrièrs jorns de l'umanitat. Per èsser mai clar, segon Rev. 11:11-13, " los subrevivents " de la primièra lectura que concernís la " quatrena trompeta " " se repentiguèron ", del temps que " los subrevivents " de la segonda que concernís la " sièisena trompeta " " se repentissián pas ", segon Rev. 9:20-21.                  
 
Lo tresen " grand ai " (pels pecaires) : Lo retorn gloriós del Crist lo venjaire   
Verset 15 : “ Lo seten angel sonèt ( sa trompeta ) . E fort uotz al cel diczent , Li regnes d aquest mont son venguts regnes de nostre segnor e del seo xrist ; e regnarà per tots temps. »    
Lo darrièr tèma del capítol es aquel de la " setena trompeta " que designa, vos rapèli, lo moment ont lo Dieu creator invisible se fa visible als uèlhs de sos enemics, en confirmant Rev. 1:7 : " Vaquí, ven amb de nívols, e cada uèlh lo veirà ; quitament los que lo trauquèron ." " Los que lo trauquèron " , que trauquèron Jèsus, son sos enemics de totas las èras de l'èra crestiana inclusent aquelas de la darrièra. Lo trauquèron, en perseguissent sos fidèls discípols, a prepaus dels quals declarèt : " Tant que o faguètz a un d'aqueles mens d'aqueles mos fraires, o faguètz a ieu (Mat.25:40)." Del cèl , de votz fòrtas s'auçan per celebrar l'eveniment. Aquestes son los abitants del cèl que s'an ja exprimit per celebrar l'expulsion del cèl del diable e de sos demònis pel Crist victoriós, nomenat " Miquèl " dins Rev. 12:7 a 12. Prenon part a la jòia dels elegits, a lor torn liberats e victoriós per Jèsus Crist. L'istòria del pecat terrenal cessarà per manca de pecaires destruches per la boca del Crist divin. Lo diable, " prince d'aquel mond " segon Jèsus, pèrd sa possession del mond pecaire aniquilat per Dieu. Demorarà sus la tèrra desolada per un autre mila ans sens far mal a degun , en esperant son eliminacion totala al darrièr jutjament amb totes los autres pecaires que Dieu ressuscitarà per aquel objectiu.              
 
Lo grand bonur celestial dels elegits redempts per la sang de Jèsus Crist
Vers 16 : “ E los vint e quatre ancians, que s'assetèron davant Dieu sus lors tròns, tombèron sus lors caras, e adorèron Dieu , ”   
Los elegits son dintrats dins lo reialme celestial de Dieu, assetats sus de tròns en preséncia de Dieu, regnaràn, jutjaràn los malvats segon Rev. 20:4. Aqueste vèrs evòca lo contèxte del començament celestial dels redimits de Rev. 4. Aqueste vèrs presenta la forma que lo culte vertadièr de Dieu deuriá prene. La prostracion, s'agenolhar, fàcia al sòl, es la forma legitimada per Dieu .
Vers 17 : “ En disent : Vos mercejam, Sénher Dieu Totpoderós, que sètz, e qu'èratz, perque avètz pres possession de vòstre grand poder e avètz regnat. »    
Los redempts renovèlan lors mercés e s'inclinan davant Jèsus Crist, " lo Dieu Totpoderós qu'es e qu'èra " " e qu'es vengut " , coma o anoncièt Rev. 1:4. " Avètz pres vòstre grand poder " qu'avètz renonciat per salvar vòstres elegits e expiat lors pecats per vòstra mòrt dins vòstre ministèri " agnel " ; " l'anhèl de Dieu que pren los pecats del mond ." Avètz " pres possession de vòstre reialme " ; lo contèxte suggerit es en efièch aquel ont l'Esperit menèt Joan dins Rev. 1:10 ; l'istòria de l' assemblada del Crist sus tèrra es dins lo passat. A aqueste estadi, las « sèt assembladas » son darrièr los elegits. Lo règne de Jèsus, l'objècte de l'espèr de la fe dels elegits, es vengut una realitat.                 
Vers 18 : “ Las nacions èran enrabiadas ; e es venguda la vostra ira, e es vengut lo temps de jutjar los morts, de recompensar los vostres servidors los prophetas, los sants, e aquells qui temon lo vostre nom, petits e grans, e de destruir aquells qui destrouen la terra. »    
Dins aquel vèrs 18 trobam d'informacions fòrça utilas sus la sequéncia dels eveniments profetizats . La 6ena trompeta tuèt un tèrç del pòble , es a dire, " Las nacions èran enrabiadas ", e davant nòstres uèlhs, en 2020-2021 , sèm testimònis de las causas d'aquela irritacion : Covid -19 e la roïna economica causada, l'agression islamica, e rapidament , l'ofensiva russa amb totas sas sas. Après aquel conflicte terrible e destructor , après la promulgacion de la lei dominicala per la " bèstia de la tèrra " es a dire, la coalicion protestanta e catolica de subrevivents americans e europèus, Dieu lor versèt " las sèt darrièras plagas de sa colèra " descrichas dins Rev. 16. Al moment del seten, Jèsus apareguèt per salvar sos elegits e destruire los tombats. Puèi ven lo programa preparat pels " mila ans " del seten millenari. Dins lo cèl, segon Rev. 4:1, lo jutjament dels malvats se debanarà : “ e lo moment es vengut de jutjar los mòrts .” Los sants obtenon lor recompensa : vida eternala promesa per Jèsus Crist als sieus elegits . Obtenon fin finala l'estela del matin e la corona promesa als elegits trobats victoriós dins la lucha de la fe : « per recompensar vòstres servicials los profètas » . Dieu nos rapèla aicí l'importància de la profecia per totas las edats (Segon 2 Pèire 1:19) e mai particularament dins los darrièrs jorns. " Los sants e los que cranhon ton nom " es a dire, los qu'an respondut positivament als messatges dels tres angèls de Rev. 14:7 a 13 ; lo primièr que remembra la saviesa que consistís a lo cranher, a l'obesir e a pas disputar sos comandaments, en disent : " Temètz Dieu e donatz-li glòria ", dins son aspècte de Dieu lo creator, " car l'ora de son jutjament es venguda, e adoratz aquel que faguèt lo cèl, la mar, la tèrra, e las fonts de las aigas ".                          
Vers 19 : “ E lo temple de Dieu foguèt dobèrt dins lo cèl, e se vegèt dins son temple l'arca de son testament. E i aguet fulgors, uotz, trons, terratremol e grans grelas. »  
Totes los tèmas evocats dins aquel libre de l’Apocalípsis convergisson cap a aquel moment istoric del grand retorn gloriós de nòstre divin Senhor Jèsus Crist. Aqueste vèrs cibla lo contèxte ont los tèmas seguents son complits e completats :  
Rev. 1 : Adventisme :  
Vers 4 : “ Joan a las sèt glèisas que son en Asia : La gràcia siá a vosautres, e la patz, d'aquel qu'es, e qu'èra , e que vendrà ;    
Vers 7 : “ Vejatz, ven amb de nívols . E tot uèlh lo veirà, quitament aqueles que lo trauquèron; e totas las tribús de la tèrra ploraràn per causa d'el. Òc. Amen! »  
Vers 8 : “ Soi Alfa e Omega, çò ditz lo Senhor Dieu, qu'es e qu'èra e qu'es a venir , lo Totpoderós. »  
Vers 10 : “ Èri dins l'Esperit lo jorn del Senhor , e ausiguèri darrièr ieu una votz fòrta, coma d'una trompeta, ”  
Rev. 3 : La setena assemblada : fin de l' èra " Laodicèa " (= pòble jutjat).    
Rev. 6:17 : Lo grand jorn de la colèra de Dieu contra los umans rebels " perque lo grand jorn de sa colèra es vengut , e qual pòt se pausar? »    
Rev. 13 : “ la bèstia que monta de la tèrra ” (coalicion protestanta e catolica) e sa lei dominicala ; vèrs 15 : “ E aguèt lo poder de donar vida a l'imatge de la bèstia, per que l'imatge de la bèstia parlèsse, e faguèsse que totes los que voldrián pas adorar l'imatge de la bèstia foguèsson tuats. »       
 
Rev. 14 : Los dos tèmas de " la culhida " (fin del mond e arrapament dels elegits) e " la vendemia " (massacres dels faus pastres per lors seguidors sedusits ​​e enganats ) .      
 
Rev. 16 : Verset 16 : “ lo grand jorn de batalha Armagedon ”    
 
 Dins aquel vèrs 19 trobam la formula clau de l' intervencion dirècta e visibla de Dieu, " e i aguèt de fulgors, de votz, de trons, un tèrratrem " , ja citat dins Rev. 4:5 e 8:5 . Mas aquí l'Esperit apond " e grèla gròssa " ; una " grèla " que conclutz lo tèma de la setena de las " sèt darrièras plagas " dins Rev. 16:21.       
 Lo contèxte del retorn de Jèsus Crist es doncas marcat pel darrièr tèma adventista que pòrta aqueste còp , a la prima de 2030, la salvacion vertadièra ofèrta als elegits , obtenguda per la sang versada per Jèsus Crist. Es temps de son afrontament amb los rebèls que se preparan a tuar sos elegits que refusan lo dimenge roman e gardan lor fidelitat al sabbat santificat per Dieu tre la primièra setmana de sa creacion del mond. Lo " seisen sagèl " de Rev. 6 illustra lo comportament e lo desordre d'aqueles rebels atrapats pel Senhor dins l'acte de genocidi intencional de sos elegits benesits e aimats . Lo subjècte del desacòrdi es portat dins aquel vèrs 19 . Aquò's la lei divina conservada dins l' " arca del testimoniatge " dins lo luòc pus sant del tabernacle e lo " temple " ebreu . L'arca deu son prestigi e sa santetat fòrça nauta sonque perque conten las tauletas de la lei gravadas pel det de Dieu meteis , en persona , en preséncia de Moïses, son fidèl servicial. La Bíblia nos ajuda a comprene çò que causa la terror dels rebels al moment del retorn de Jèsus Crist. Car aquò es çò que los vèrses 1-6 del Psaume 50 declaran :        
“ Un Psaume d'Asaf. Dieu, Dieu, YaHWéH , parla, e convoca la tèrra, de la levada del solelh al pòr del solelh. De Sion, la beutat perfiècha, Dieu brilha. Ven, noste Diéu, rèsto pas mut; Davant el i a un fuòc devoraire, a son entorn una tempèsta violenta . Clama als cèls de naut, e a la tèrra, per jutjar son pòble : Amassatz-me mos fidèls, qu'an fach aliança amb ieu per sacrifici! - E los cèls proclamaràn sa justícia , car Dieu es lo jutge. »  
Dins un contèxte de terror, los rebels veiràn lo tèxte del quatren dels dètz comandaments de Dieu afichat dins lo cèl en letras de fuòc. E per aquela accion divina, sauràn que Dieu los condemna a la primièra e a la " segonda mòrt " .  
Aqueste darrièr vèrs del tèma de la " setena trompeta " revèla e confirma l'importància que Dieu dona a sa lei contestada pel faus cristianisme rebel. La lei divina es estada mespresada jol pretèxte d'una presumida oposicion entre lei e gràcia. Aquela error resulta d'una lectura erronèa de las paraulas dichas per l'apòstol Pau dins sas letras. Alara vau aicí dissipar tot dobte en provesissent d'explicacions claras e simplas. Dins Rom. 6, Paul contrasta los que son " jos la lei " amb los que son " jos la gràcia ", sonque a causa del contèxte de son temps quand la novèla aliança comença . Per la formula « jos la lei » designa los josieus de l'anciana aliança que refusan la novèla aliança fondada sus la justícia perfiècha de Jèsus Crist. E designa los elegits qu'intran dins aquela novèla aliança per la formula " amb la lei ". Car aquò es lo benefici que la gràcia pòrta , al nom del qual Jèsus Crist, dins l'Esperit Sant, ajuda son elegit e li ensenha a aimar e obediéncia a la santa lei divina. En li obedissent, es alara " amb la lei " e essent " jos la gràcia ", es tanben pas " jos la lei ". Me remembri tornarmai que Paul ditz de la lei divina qu'es " santa e que lo comandament es just e bon " ; çò que partegi amb el en Jèsus Crist. Del temps que Paul castiga lo pecat, en cercant de convéncer sos legeires qu'an pas pus besonh de pecar perque son en Crist, los rebels modèrnes utilizan sos tèxtes per lo contradir en fasent de Jèsus Crist, a qui pretendon èsser, un " ministre del pecat " establit per Roma lo 7 de març de 321. Del temps que Paul declarèt dins Gal. 2:17 : " Mas se sèm tanben de pecaires del Crist?" Luènh d'aquò ! « Notem l'importància de la precision, « luènh d'aquò », que condemna la concepcion religiosa de la falsa fe crestiana modèrna rebèla, e aquò dempuèi lo 7 de març de 321, la data ont lo " pecat " roman dintrèt dins la fe crestiana occidentala e orientala per l'autoritat d'un emperaire roman pagan, Constantin I.                                
Dins aquel contèxte de la " setena trompeta " los primièrs sièis mila ans reservats per Dieu per sa seleccion d'elegits terrèstres, dins son projècte global de sèt mila ans, s'acaban. Lo seten millenari , o " mila ans " de Rev. 20, dobrís alara , consacrat al jutjament celestial dels rebels pels elegits redimits per Jèsus Crist, lo tèma de Rev. 4.     
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 12 : Lo Grand Plan Central 
 
La femna – L’agressor roman – La femna dins lo desèrt – Parèntèsi : una lucha dins lo cèl – La femna dins lo desèrt – La Reforma – Ateïsme- 
Lo Remanent Adventista
 
La femna victoriosa, nòvia de Crist, l'Agneu de Dieu
Vers 1 : “ Un grand signe apareguèt dins lo cèl : una femna vestida del solelh, amb la luna jos sos pès, e sus son cap una corona de dotze estelas. »    
Aquí encara, divèrses tèmas se seguisson dins divèrsas pinturas o scènas. Lo primièr quadre illustra l' Assemblada Causida que beneficiarà de la victòria de Jèsus Crist, son sol Cap, segon Ef.5:23. Jos lo simbòl d'una " femna ", la " Novia " de Crist es envolopada dins lo " solelh de justícia " profetizat dins Mal 4:2. En dobla aplicacion, " la luna " simboliza l'escur e es " jos sos pès ". Aquestes enemics son istoricament e dins l'òrdre cronologic, los josieus de l'anciana aliança, e los crestians caduts, catolics, ortodòxes, protestants, e adventistas, del novèl. Sus son cap, " una corona de dotze estelas " simboliza sa victòria dins l'aliança de Dieu, lo 7, amb l'òme, lo 5, significacion del nombre 12.          
 
La femna perseguida abans la victòria finala
Vers 2 : “ E èra embarassada, e cridava, en dolor de naissença, e dins las dolors de part. »    
Dins lo vèrs 2, las " dolors de naissença " fan referéncia a la persecucion terrèstra que precediguèt lo temps de la glòria celesta. Aquela imatge foguèt utilizada per Jèsus dins Joan 16:21-22 : “ Una femna, quand es en part, a de pena, perque son ora es venguda; mas quant ella a enfantat l'enfant, ja non se remembra de la dolor, per lo joi qu'ela a qu'om es natz en lo mon. Aital vos tanben ara avètz pena ; mas ieu vos veirai de nòu, e lo vòstre còr s'alegrarà, e lo vòstre gaug degun non vos tolrà. »       
 
Lo persecutor pagan de las femnas : Roma, la Granda Ciutat Imperiala 
Vers 3 : “ E un autre signe apareguèt dins lo cèl ; e ueuos vn grant dragon vermelh auent sept caps e decz corns , e sobre li seo cap sept coronas . »   
Lo vèrs 3 identifica son persecutor : lo diable, de segur, mas trabalha a travèrs de poders terrenals, carnals que perseguisson los elegits, segon sa volontat. Dins son accion, utiliza doas estrategias successivas ; aquela del « dragon » e aquela de la « sèrp » . La primièra, aquela del " dragon " es l'ataca dobèrta utilizada per la Roma imperiala pagana. Trobam aital los simbòls ja vistes dins Dan.7:7 ont Roma apareguèt jos la forma d'un quatren animal monstruós amb " dètz còrnas ". Lo contèxte pagan es confirmat per la preséncia de las " diadèmas " que son aicí plaçadas suls " sèt caps ", lo simbòl de la vila romana segon Rev. 17. Aquela precision merita nòstra atencion tota, perque nos indica, cada còp qu'aquela imatge es presentada, per l'emplaçament de las " tiaras ", lo contèxte istoric profetizat.          
 
La perseguidora religiosa de las mujeres : Roma Catolica Papal 
Vers 4 : “ Sa coa escobèt un tèrç de las estelas del cèl e las lancèt sus tèrra. Lo dragon se teniá davant la femna qu'èra a mand de paréisser, per devorar son enfant quand aguèsse parés. »    
Aqueste vèrs pren tornarmai, jos de simbòls novèls, lo messatge de Rev. 11:1 a 3 ont la Roma papala es autorizada per Dieu , jol títol de " vara " , per " piéger jos pès la vila santa pendent 42 meses ".    
Dins Daniel, las « dètz còrnas » de l'Empèri Roman devián èsser succedidas per la « pichona còrna » papala (de 538 a 1798). Aquesta succession es confirmada aicí dins Rev. 12, dins lo vèrs 4.    
Lo tèrme " coa " que cibla la falsa " profetessa Jezabèl " de Rev. 2:20, illustra aquela succession de la Roma religiosa papala falsament crestiana . L'acusacion citada dins Dan 8:10 es aquí renovelada. Las victimas de sos trucs e seduccions, dignas de la « sèrp » de la Gènesi, son trepejadas jols pès jos lo simbòl de las « estelas del cèl », es a dire, jol títol de « ciutadans del reialme del cèl » que Jèsus atribuís a sos discípols. " Lo tresen es arrossegat dins sa casuda ." Lo tresen es pas citat dins son sens literal mas, coma pertot dins la profecia, coma una partida significativa del nombre total de crestians testats. Las victimas pòdon quitament despassar aquela proporcion d'un tèrç literal.                
Vers 5 : “ E parturiguèt un filh, que deviá governar totas las nacions amb una vara de fèrre. E lo filh de luy fo pres a dio e al seo tròn . »  
Dins una dobla aplicacion, la profecia remembra cossí lo diable combatèt la causa del Messias dempuèi sa naissença fins a sa mòrt victoriosa. Mas aquela victòria es aquela del primièr-nascut après que capitaràn totes sos elegits, per contunhar la meteissa lucha fins a obténer la victòria finala. A aquel moment, en recebent un còrs celèst, partejaràn amb el, son jutjament dels malvats e es aquí , qu'ensems, " pasturaràn las nacions amb una vara de fèrre " que donarà lo verdicte dels " torments de la segonda mòrt " del darrièr jutjament. L'experiéncia de Crist e aquela de sos elegits se fusionan dins una sola experiéncia comuna, e l'imatge de " l'enfant menat a Dieu e a son tròn ", doncas al cèl, es aquela de la "deliurança " terrèstra dels elegits que serà acomplida en 2030, amb lo retorn del Crist venjaire. Seràn desliurats de las " dolors del part " . L' enfant es lo simbòl d'una conversion crestiana autentica capitada e victoriosa.          
Vers 6 : “ E la femna fugiguèt dins lo desèrt, ont a un luòc preparat de Dieu, per que la noiriguèsson ailà mil dos cents seissanta jorns. »     
L’ Assemblada perseguida es pacifica e desarmada, son sola arma essent la Bíblia, la paraula de Dieu, l’espasa de l’Esperit, pòt pas que fugir davant sos agressors. Lo vèrs 6 remembra lo temps del règne papal perseguidor pendent " 1260 jorns profètics " o 1260 ans reals segon lo còde d'Ezequièl 4:5-6. Aqueste temps es per la fe crestiana un temps d'assag dolorós suggerit per la mencion del mot « desèrt » ont es « menat per Dieu ». Parteja aital l'afliccion dels " dos testimònis " de Rev. 11:3. Dins Dan 8:12, aquela frasa divina foguèt formulada aital : " l'armada foguèt liurada amb lo quotidian a causa del pecat " ; lo pecat cometut en abandonant l'observança del jorn de repaus del sabbat dempuèi lo 7 de març de 321.            
 
Dubertura de la parentèsi : una lucha dins lo cèl 
Vers 7 : “ E i aguèt la guèrra dins lo cèl. Miquèl e sos angèls combatèron contra lo drac. E lo dragon e li angel de luy combateren .   
L'anonciat arrapament dels sants s'amerita una explicacion que l'Esperit nos presenta dins una mena de parentèsi. Aquò serà possible a causa de la victòria de Jèsus Crist sul pecat e la mòrt. Aquela victòria foguèt confirmada après sa resurreccion, mas l'Esperit nos revela aicí las consequéncias qu'aguèt pels abitants del cèl qu'avián agut amb de demònis e Satan meteis fins a aquel moment.
Fòrça important : aquel conflicte celèst, que demorèt invisible als uèlhs umans, fa lum sul sens dels mots enigmatics prononciats per Jèsus quand èra sus tèrra. Dins Joan 14 :1-3 , Jèsus diguèt , " Que vòstre còr siá pas trebolat. Cresètz en Dieu, e cresètz en ieu. En l'ostal de mon paire i a fòrça ostals. S'èra pas aital, vos l'auriái dich. Vos prepararai una plaça . E se ieu vau e vos prepararai un luòc , tornarai e vos menarai a ieu, que ont soi, aquí siátz tanben; » Lo sens donat a la « preparacion » d'aqueste « luòc » apareisserà dins lo vèrs que ven après.        
Vers 8 : “ Mas venquèron pas, e lor plaça foguèt pas pus trobada dins lo cèl. »   
Aquela guèrra celestiala a pas res en comun amb nòstras guèrras terrèstras ; Causa pas de mòrts immediatas, e los dos costats opausats son pas egals. Lo grand Dieu creator que se presenta jos l'aspècte umil e frairenau de l'arcàngel " Miquèl " es pasmens lo Dieu tot poderós davant lo qual totas sas creaturas deurián s'inclinar e obediéncia. Satan e sos demònis son de creaturas tan rebelas , qu'obesisson pas que jos coercion , e fin finala , pòdon pas resistir e son forçats d' obesir, quand lo grand Dieu los caça del cèl per son omnipoténcia . Pendent son ministèri terrèstre, Jèsus èra temut pels angèls marrits que li obesissián e testifiquèron qu'èra efectivament lo " Filh de Dieu " del plan divin , lo designant coma tal.      
Dins aquel vèrs l'Esperit especifica : " lor plaça foguèt pas pus trobada dins lo cèl ." Aquel " luòc " ocupat pels rebels celestials dins lo reialme de Dieu deguèt èsser desocupat per qu'aquel reialme celestial poguèsse èsser " purificat " e " preparat " per recebre los elegits de Crist lo jorn de sa batalha finala contra los rebels terrèstres quand vendrà en glòria. Es alara que , prenent sos elegits amb el, " seràn totjorn amb el, ont es " es a dire, dins lo cèl purificat aital " preparat " per los recebre. La porcion de la tèrra serà alara la desolacion del tipe profetizat pel mot " fossa sens fons " dempuèi Gen. 1:2. A la lutz d'aquela lucha, lo projècte de salvament divin es esclairat e cada mot clau de son plan ne revela son sens. Es aital amb aqueles vèrses citats dins Ebr. 9:23 : " Èra doncas necessari, se las semblanças de las causas dins los cèls èran purificadas per aquò, que las causas celestialas elas meteissas foguèsson purificadas amb de sacrificis melhors qu'aqueles."  » Aital, lo « sacrifici màger » necessari èra aquel de la mòrt volontària del Messias nomenat Jèsus, ofèrt per expiar los pecats de sos elegits, mas subretot, per obténer per sas creaturas e per el meteis lo drech legal legitim de condemnar a mòrt los rebèls celèstes e terrèstres. Es aital que lo " santuari celestial de Dieu foguèt " purificat " , d'en primièr e puèi, al retorn del Crist victoriós, serà lo torn de la tèrra que designa coma son " banc de pès " mas pas coma son " santuari " dins Isa.66:1-2 : " Aital ditz lo Senhor: Lo cèl es mon tròn, e la tèrra es mon banc de pès . Quina maison me bastiràs, o qual luòc me donaràs per i demorar? Totas aquelas causas faguèt ma man, e venguèron totas a l'existéncia, çò ditz YaHWéH . Aquest es lo qual regardarai: sus aquel qu'es afligit e contrit d'esperit, sus aquel qu'a paur de ma paraula. » ; o, segon Ezeq.9: 4 , sus “                                     aqueles que sospiran e ploran per causa de las abominacions « comesas » . 
Verset 9 : “ E lo grand drac foguèt getat, aquel vièlh sèrp, nomenat lo Diable e Satan, qu'engana lo mond entièr: foguèt getat sus la tèrra, e sos angèls foguèron getats amb el. »   
Los èssers celèstes foguèron los primièrs a ​​beneficiar de la neteja esperitala entrepresa pel Crist victoriós. Caçèt del cèl lo diable e sos demònis angelics que foguèron " getats " pendent dos mila ans sus tèrra. Lo diable coneis aital " lo temps " que li demòra personalament e per sos demònis d'agir contra los sants causits ​​e la vertat divina.    
Nota : Jèsus revelèt pas solament lo caractèr de Dieu a l'umanitat, los presentèt tanben a aquel caractèr espaventós, lo diable, que l'anciana aliança disiá pauc, lo daissant gaireben ignorant. Dempuèi la victòria de Jèsus sul diable, la lucha entre los dos camps s'es intensificada a causa del confinament dels demònis que vivon ara invisiblament demest los òmes sus tèrra e dins tota nòstra dimension terrèstra qu'inclutz las planetas e las estelas del cèl . Aquestes son los sols extraterrèstres dins nòstra dimension de la Tèrra. 
Me cal aicí remembrar que la compreneson corrècta del projècte de salvament global del programa concebut per Dieu es un privilègi exclusiu reservat als sieus causits. Car la falsa fe es reconeguda pel fach qu'es totjorn enganada dins sas interpretacions de son projècte. Aquò es estat demostrat dempuèi que los josieus donèron al Messias profetizat dins las Santas Escrituras lo ròtle de portar una desliurança carnala , alara que Dieu aviá planificat pas qu'una desliurança esperitala ; aquel del pecat. Aital meteis, uèi, la falsa fe crestiana espèra lo retorn de Jèsus Crist, l'establiment de son reialme e de son poder sus tèrra ; causas que Dieu metèt pas dins son programa coma nos ensenha sa Revelacion profètica. Al contrari, sa venguda gloriosa marcarà la fin de lor vida qu'es demorada lo portaire de lors pecats e de tota lor culpabilitat cap a el.   
L'elegit de Crist sap que la vida liura comencèt dins lo cèl e qu'après la parentèsi terrèstra renduda necessària per la perfiècha demostracion de son amor e de sa justícia, lo Dieu creator perlongarà la vida de sas creaturas que son demoradas fidèlas dins lo cèl e sus la tèrra, eternalament dins sa forma celèsta. Los rebels celestials e terrèstres seràn alara estats jutjats, destruches e aniquilats.
 
Lo regne del cel es liberat .
Vers 10 : “ E ausiguèri una votz fòrta que disiá dins lo cèl , Ara es venguda la salvacion, e la fòrça, e lo reialme de nòstre Dieu, e lo poder de son Crist ; car 1 acusador de li nostre frayre es estat gitat debas, loqual acusaua lor denant lo nostre dio dia e nuyt . »    
Aqueste " Ara " visa la data del 7, 30 d'abril, lo primièr jorn de la setmana seguent lo dimècres 3 d'abril, que, en acceptant la crotz, Jèsus conquistèt lo diable, lo pecat e la mòrt. Aquest primièr jorn de la setmana , diguèt a Maria : « Non me toques ; Soi pas encara montat a mon Paire . ” Sa victòria deviá encara èsser oficializada dins lo cèl e puèi, dins son omnipoténcia divina, jos son nom angelic redescobèrt “ Miquèl ” , perseguiguèt lo diable e sos demònis del cèl. Val la pena de notar la citacion " l'acusaire de nòstres fraires, que los acusèt davant nòstre Dieu jorn e nuèch ." Nos revèla l'immensa fraternitat universala del camp de Dieu que parteja son refús del camp rebel amb los elegits de la tèrra. Qui son aqueles " fraires " ? Los del cèl e los de la tèrra, coma Jòb qu'es parcialament liurat al diable per li provar que sas " acusacions " son infondadas.               
Vers 11 : “ E lo venquèron per la sang de l'Agnelon e per la paraula de lor testimoniatge, e aimavan pas lor vida fins a la mòrt. »   
Lo modèl que se parla dins aquel vèrs se tròba dins lo messatge del jorn " Esmirna ", e aquel messatge indica l'estandard de fe requerit per Jèsus Crist per totas las edats profetizadas fins a son retorn gloriós.  
La victòria de " Miquèl " , lo nom celestial divin de nòstre Salvador Jèsus Crist , justifica sas declaracions solemnas fachas dins Mat 28:18 a 20 : " Jèsus venguèt e lor parlèt, en disent, Tota autoritat dins lo cèl e sus tèrra m'es estada donada . Anatz doncas e fasètz decipols de totas las nacions, batejant los al nom del paire e del filh e del sant esperit, ensenhant lor a observar tot çò que vos ai comandat. E vejatz, ieu soi amb vos totjorn fins a la fin de l'epòca. »     
Atal, a la fondacion de sa primièra aliança, Dieu revelèt a Moïses l'istòria de las originas de nòstra dimension terrèstra , mas es sonque a nosautres que vivèm dins los darrièrs jorns de l'umanitat que revela la compreneson de son projècte de salvament global, en barrant la parentèsi de l'experiéncia del pecat terrèstre qu'aurà durat a long tèrme, sièis mila ans . Partejam doncas amb Dieu l'esperança d'una reünion eternala de totes sos fidèls elegits celestials e terrenals. Es doncas un privilègi dels elegits de virar nòstra atencion cap al cèl e sos abitants. De lor costat, an pas quitat de s'interessar al destin dels elegits e a nòstra istòria terrèstra, de la Creacion fins a la fin del mond, segon çò qu'es escrich dins 1Cor.4:9: " Car Dieu, me sembla, nos a fach los apostòls darrièrs dels òmes, condemnats a la mòrt d'un biais, dempuèi que sèm estats faches un aspecte al mond, als angèls als òmes e als òmes." »   
 
La situacion de las tierras se empeora
Vers 12 : “ Alaratz-vos doncas, cèls, e vosautres que demoratz en eles. Ai la tèrra e la mar ! Car lo diauol es descendent a uos auent grant ira , quar el sap que non a pauc de temps . »     
Los " abitants del cèl " foguèron los primièrs a ​​" regaudir " de la victòria del Crist. Mas la contrapartida d'aquela jòia es l'intensificacion del « malastre » pels « abitants de la tèrra » . Car lo diable sap qu'es un òme condemnat sus relambi, e qu'a " pauc de temps " per agir contra son plan de salvacion. Las accions menadas a tèrme dempuèi 2000 ans pel camp demonic confinat sus tèrra son totas reveladas per Jèsus Crist dins son Revelacion o Apocalipsi. Aquò's l'objectiu d'aqueste trabalh qu'escrivi per vos. E dempuèi 2018, los elegits de Jèsus Crist an partejat aquela coneissença de la fin del temps reservada al diable per son trabalh de seduccion; S'acabarà a la prima de 2030 amb lo retorn gloriós de lor Mèstre divin. La parentèsi d'aqueste tèma se barra amb lo vèrs 12.             
En clausant la parentèsi de la lucha dins lo cèl
 
Represa del tèma de la femna menada dins lo desèrt
 
Vers 13 : “ Quand lo drac vegèt qu'èra estat getat sus tèrra, perseguiguèt la femna qu'aviá donat naissença a l'enfant mascle. »     
Aquela parentèsi permet a l'Esperit de prene lo tèma del règne papal del vèrs 6. Lo tèrme " dragon " dins aquel vèrs designa encara lo diable, Satan, el meteis. Mas sa lucha contra la " femna " se mena a tèrme a travèrs d'accion romana, successivament imperiala, puèi papala.    
Vers 14 : “ E a la femna foguèron donadas doas alas d'una granda agla, per que volèsse dins lo desèrt, dins son luòc, ont serà noirida per un temps, e de tempses, e mièg temps, de la cara de la sèrp. »   
Dins aquel vèrs 14, pren lo messatge tornarmai en indicant la durada del règne papal jos la forma de " tres ans e mièg " , " un temps, còps e mièg temps ", ja utilizat dins Dan.7:25. Dins aquesta reproduccion , de detalhs novèls seràn revelats dins l'òrdre cronologic dels eveniments. Un detalh deu èsser notat : " lo drac " del vèrs 4 es remplaçat per la " sèrp " de la meteissa manièra que lo " drac " del vèrs 3 es remplaçat per la " coa ". Los tèrmes « sèrp e coa » nos revelan un cambiament de tactica activa que Dieu , la « granda agla », inspira dins lo diable e sos demònis. Après l'agression dobèrta del " drac " venon las mentidas astucias e religiosas de la " sèrp " que son complidas pel règne papal de 1260 ans profetizats. La mencion de la " sèrp " permet a Dieu de nos suggerir una comparason amb las circonstàncias del pecat original. Coma Èva foguèt sedusida per « la sèrp » a travèrs la quala lo diable parlava ; " la femna ", la " nòvia " del Crist , es somesa a l'espròva dels mots mentidors que lo diable li presenta a travèrs " la boca " de sos agents del catolicisme roman papal.                                 
Vers 15 : “ E la sèrp lancèt de sa boca d'aiga coma un diluvi après la femna, per que la faguèsse emportar pel diluvi. »   
Lo vèrs 15 illustra la persecucion catolica a la quala la fe crestiana infidèla es somesa ; coma " l'aiga de riu " que " pòrta " tot çò qu'es a sa portada . La " boca " papala catolica romana a lançat sas ligas catolicas fanaticas e crudèlas contra sos opausants religioses. La realizacion perfiècha d'aquela accion es la creacion del còrs de « dragons » per Loís XIV conselhat per l'evesque Le Tellier . Aquel còrs militar , creat per caçar la resisténcia pacifica protestanta , aviá per tòca de " traïnar " totes los febles e manses causits ​​pel Crist dins sos dògmas , los forçant a causir entre se convertir al catolicisme o èsser menats en captivitat o a la mòrt après d'abuses e de torturas orriblas.            
Vers 16 : “ E la tèrra ajudèt la femna, e la tèrra dobrissiá sa boca e engoliguèt l'aiga que lo drac lancèt de sa boca. »    
L' Esperit nos ofrís doas interpretacions superpausadas per aquel sol vèrs. Notatz que " la femna " e " la tèrra " son aicí doas entitats distintas , e que " la tèrra " pòt simbolizar la fe protestanta o la tèrra literala, lo sòl de nòstra planeta. Aquò donarà a aquel vèrs doas interpretacions que se seguisson cronologicament dins la Revelacion divina.      
1èr messatge : fals bestial protestantisme : Dins l'òrdre cronologic, d'en primièr, « la femna » correspond a la descripcion picturala dels protestants pacifics de la Reforma que lor « boca » oficiala ( aquela de Martin Luther en 1517 ) denonciava los pecats catolics ; çò que justificava lor nom : « Protestant » o los que protestan contra l'injustícia religiosa catolica que peca contra Dieu e tua sos servicials vertadièrs . Un autre compausant ipocrita del protestantisme simbolizat pel mot « tèrra » dobrissiá tanben sa « boca » per denonciar la fe catolica, mas prenguèt las armas e sos còps violents « engoliguèron » una partida significativa dels combatents de las ligas catolicas. Lo mot « tèrra » simboliza aicí los celèbres « huguenots » , combatents protestants de las Cévenas, e aqueles de bastions militaras coma La Rochèla pendent las « guèrras de religion » que Dieu foguèt ni servit ni onorat pels dos grops opausats de combatents.                         
2n messatge : l'espasa venjaira de l' ateïsme nacional francés . En segonda lectura, e dins l’òrdre cronologic, aquel vèrs 16 revèla cossí la Revolucion Francesa engolirà completament l’agression papala de las monarquias catolicas. Aquò's lo messatge principal d'aqueste vèrs. E es la que Dieu dona al ròtle de la " 4ena trompeta " de Rev. 8:12, e de " bèstia que s'enauça de l'abisme " de Rev. 11 :7, en analogia amb Lev. 26:25, ven , çò ditz Dieu, coma " una espasa, per venjar mon aliança " traïda pels pecaires catolics. Aquesta imatge es basada sul castig del rebel " Corah " dins Nom. 16:32 : " La tèrra dobrissiá sa boca , e los engoliguèt, e lors ostals, e totes los òmes de Corè, e totes lors bens ." En perfiècha armonia amb la Revelacion divina e lo compliment istoric, aquela imatge comparativa remembra lo refús de la lei divina pels rebels dins las doas situacions.            
 
Lo darrièr enemic del drac : Lo rèste adventista de las femnas 
Vers 17 : “ E lo drac s'enrabièt contra la femna, e anèt far la guèrra amb lo rèsta de sa descendéncia, que gardan los comandaments de Dieu, e an lo testimoniatge de Jèsus Crist. »   
En passant en silenci los 150 ans d'activitat dels protestants tustats per la malediccion divina, lo tèma de la " 5ena trompeta ", l'Esperit evòca lo darrièr combat terrèstre del diable e de sos minions celestials e terrèstres , e nos mòstra las ciblas de lor òdi comun. Aquelas darrièras ciblas seràn los Causits, los darrièrs descendents e eretièrs dels pionièrs adventistas de 1873 als quals foguèt anonciat aquel darrièr tèst segon Rev. 3:10 . Pionièrs que lor mission completaràn , portant lor meteissa benediccion divina . Deuràn sostenir fermament e fidèlament l'òbra que Jèsus lor a confiat : refusar d'onorar de quina manièra que siá " la marca de la bèstia " es a dire, lo dimenge roman , en gardant , fidèlament , e quin que siá lo còst , la practica del repaus sabbatical, pendent lo dissabte, lo vertadièr seten jorn de la setmana, organizat pel temps e grand e tot poderós Dieu. Es aquela vertat qu'apareis dins aquela descripcion del « rèsta de la grana de la femna » dins aquel vèrs : « los que gardan los comandaments de Dieu », los dètz e non pas los nòu ; « e que tenon lo testimoni de Jhesu , car non laissan alcun lo lor tolre ; ni “ los dragons ” ni “ las sèrps ”. E aquel " testimòni de Jèsus " es la causa mai preciosa que i a, doncas que, segon Rev. 19:10, " lo testimòni de Jèsus es l'esperit de la profecia ". Es aquel testimoniatge profètic que rend " impossible pel diable d'enganar los quites elegits " de Crist, lo Dieu de la vertat, coma o ensenha Mat 24:24 : " Car i auràn de falses Crists, e de falses profètas; Faràn de grands signes e de meravilhas, per enganar, se possible , quitament los elegits . ".                              
 
Una victòria de Satan gaireben... completa
Vers 18 : “ E se pausèt sus la sabla de la mar ”  
Aqueste darrièr vèrs nos mòstra un diable trionfant qu'a capitat a arrossegar dins sa casuda e sa condemnacion mortala l'integralitat de las institucions religiosas crestianas que domina e ten jos son autoritat. Dins Isa. 10:22, Dieu declara : “ E mai se ton pòble Israèl siá coma la sabla de la mar, un rèsta tornarà: la destruccion es resolguda, desbordarà la justícia. » Atal, segon aquela profecia, a la fin del mond , sonque los adventistas dissidents , constituissent " lo rèsta de la femna ", " l'Elegit, la Nòvia del Crist ", e l'" Israèl " esperital de Dieu , escapan a aquela dominacion satanica. Me remembri que jos lo nom « Adventista », l'Esperit definís l'estandard de fe de la salvacion dels darrièrs causits ​​dempuèi 1843 ; en 2020 es un comportament religiós, mas pas mai una institucion que Dieu jutgèt, condemnèt e refusèt (“ vomitèt ”) en 1994 .              
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 13 : Los falses fraires de la religion crestiana 
 
La Bèstia de la Mar – La Bèstia de la Tèrra
 
 
 
Lo nombre 13 representa pels idolatras supersticiós un encant de sòrt o un encant de sòrt segon las opinions de cada persona e del país . Aquí, dins sa gloriosa Revelacion, Dieu nos revela son pròpri còde numeric, basat suls nombres 1 a 7 e lors divèrsas combinasons. Lo nombre 13 s'obten en apondent lo nombre " 6 " , lo nombre de l'angel Satan, e lo nombre " 7 ", lo nombre de Dieu e doncas de la religion legitima donada al Dieu creator en Jèsus Crist. Trobarem aital dins aqueste capítol los « falses fraires de la religion crestiana » mas vertadièrs enemics mortals dels vertadièrs elegits. Aquela « tara » s'amaga demest la « bona grana » jos d'aparéncias religiosas enganairas qu'aqueste capítol desmasca.           
 
La prumiera bestia : la qual se leva de la mar . 
La Primièra Batalha del Drac-Sèrp
Vers 1 : “ E vegèri una bèstia sortir de la mar, avent dètz còrns e sèt caps , e sus sos còrns dètz coronas , e sus sos caps de noms de blasfèmia . ”    
Coma o avèm vist dins l'estudi de Rev. 10, trobam dins aquel capítol las doas dichas " bèstias " crestianas de nòstra epòca. Lo primièr, " que ven de la mar ", coma dins Dan.7:2, concernís la fe catolica e son règne persecutòri de " 42 meses profètics ", o 1260 ans reals. En prenent los simbòls dels empèris que lo precedisson dins Dan.7, trobam lo règne del " còrn pichon " que deviá aparéisser après que los " dètz còrns " recebèron lors reialmes segon Dan.7:24. Las « tiaras » plaçadas sus las « dètz còrnas » mòstran qu'es aquel contèxte istoric que se cibla . Aquí, Roma papala es simbolizada per de " sèt caps " que la caracterizan particularament dins un sens doble. Lo mai literal es aquel de " sèt tucs " que Roma es bastida segon Rev. 17:9. L' autre, mai esperital, pren la prioritat ; l'expression " sèt caps " denota la sanctificacion de la magistratura : " sèt " essent lo nombre de sanctificacion , e " caps " denotant lo magistrat o ancian dins Isa.9:14. Aquela magistratura superiora es atribuïbla a la Roma papala perque se presenta jos la forma d'un estat independent, tant civil coma religiós, que son cap es lo papa. L'Esperit especifica : « e sus sos caps de noms de blasfèmia ». Lo mot « blasfèmi » es singular e lo devèm traduire coma : « noms de mentidas », segon lo sens del mot « blasfèmi » . Jèsus Crist imputa la " mentira " al regim papal roman. Li atribuís doncas lo títol de « paire de las mentidas » per lo qual designèt lo diable, lo quite Satan dins Joan 8:44 : « Sètz de vòstre paire lo diable , e los desirs de vòstre paire volètz menar a tèrme. El fo murtrier del comenczament, e non sta en la verita, car non es verita en luy . Quand parla una mentida, parla de sa pròpria font; car es un mentidor e lo paire de las mentidas .”                                      
 
Vers 2 : “ La bèstia que vesiái èra coma un leopard ; li seo pe eran enayma aquells d ors , e la soa boca enayma la boca de lion . Lo dragon li donèt son poder, e son tròn, e granda autoritat. »     
La " quatrena bèstia " de Dan. 7: 7, nomenada " terribla, espaventosa, e fòrça fòrta ", es aicí donada una descripcion mai precisa. En fach, presenta, per se, los critèris dels tres empèris que lo precediguèron dempuèi l'Empèri Caldèu. Possedís l'agilitat del « leopard » , lo poder esclafant de l ' « ors » e la fòrça carnivòra crudèla del « leon » . Dins Rev. 12 :3 , " lo drac " del vèrs 3, ont de " diadèmas " èran suls " sèt caps ", representava Roma dins sa fasa imperiala pagana en perseguissent los primièrs crestians. Alara, del meteis biais que lo " pichon còrn " de Dan.7:8-24 succedís a aquel de Dan.8:9, aicí la papautat receb son poder de l'Empèri Roman ; çò que l'istòria o confirma pel decrèt imperial degut a Justinian I en 533 (escritura) e 538 (aplicacion). Mas , atencion ! Lo " dragon " fa tanben referéncia al " diable " dins Rev. 12:9, çò que significa que la papautat receb son poder, " sa fòrça, son tròn e sa granda autoritat " del diable meteis. Comprenèm perqué Dieu fa de las doas entitats " paires de mentidas " dins lo vèrs precedent.                           
Nòta : Al nivèl militar, Roma papala conserva la fòrça e lo poder de sa forma imperiala, perque las armadas reialas europèas la servisson e satisfan sas decisions. Coma Dan. 8:23-25 ​​l'ensenha, sa fòrça es dins lo " succès de sas astúcias " que consistís a pretendre representar Dieu sus tèrra, e coma tal, èsser capable de dobrir o de barrar l'accès a la vida eternala prepausada dins l' Evangèli de Crist : " A la fin de lor domini, quand los pecaires seràn consumits, i apareisserà un rei impudent e mestièr . Son poder aumentarà, mas pas per sa pròpria fòrça ; farà de devastacions incrediblas, capitarà dins sas entrepresas , destruirà los poderoses e lo pòble dels sants. A causa de sa prosperitat e del succès de sas astúcias , aurà l'arrogància dins son còr, destruirà fòrça òmes que visquèron en patz, e se levarà contra lo prince dels princes; mas serà trencat, sens l'esfòrç de cap de man. »      
 
A la fin deis annadas 1260 , l'ateïsme de la Revolucion Francesa metèt fin a son poder despotic establit dempuei 538 .
Vers 3 : « E vi un de sos caps coma s'èra estat nafrat mortalament ; mas sa nafra mortal fo guarida. E tot lo mon se meravilhava après la bèstia. »    
Jamai repentida tot lo long de son istòria, es per constrencha que la magistratura papala deurà renonciar a son poder de persecucion. Aquò s'acomplirà tre 1792 quand la monarquia, son sosten armat, serà capvirat e decapitat per l'ateïsme francés. Coma predich dins Rev. 2:22, aquela " granda tribulacion " atèa vòl destruire lo poder religiós roman de " la femna Jezabèl " e sas ciblas son " aqueles qu'adultèri amb ela " ; monarcas, monarquistas e prèires catolics. Es aital que deviá èsser " coma se ferida mortalament ". Mas per de rasons oportunistas, l'emperaire Napoleon I la restabliriá en 1801 al nom de son Concordat. Tornarà pas jamai perseguir dirèctament. Mas son poder seductiu contunharà per de multituds de cresents catolics que creiràn totes sas mentidas e sas revendicacions fins al retorn gloriós de Jèsus Crist : « E tot lo mond èra en admiracion après la bèstia » . " La tèrra entièra seguiguèt la bèstia ", e aquel mot tèrra , dins un sens doble, concernís la planeta, mas tanben la fe protestanta reformada que ne sortiguèt. L’ aliança ecumenica (= terrèstra, en grèc) dempuèi alara confirma aquela anóncia. Se l'Esperit aviá volgut exprimir aquel messatge dins un lengatge clar , legiriam : « tota la religion protestanta seguissiá la religion catolica intoleranta ». Aquesta afirmacion serà confirmada per l'estudi de la segonda " bèstia " qu'aqueste còp " sortís de la tèrra " dins lo vèrs 11 d'aqueste capítol 13.                         
Vers 4 : “ E adorèron lo drac, perque aviá donat poder a la bèstia ; Ilh adoravan la bestia diczent , Qual es semblant a la bestia que poi far la guerra contra luy ? »    
En designant a l'encòp Roma imperiala e Satan, segon Rev. 12:9, lo dragon, doncas lo diable meteis, es adorat per aqueles qu'onoran lo regim papal ; aquò per consequéncia e dins tota ignorància , vist qu'es el que " donèt son poder a la bèstia ". Atal, lo " succès de l'entrepresa " papal profetizat dins Dan 8:24 es confirmat per l'istòria. Règna al dessús dels reis a travèrs son poder religiós, d'un biais absolut, longtemps incontestat. Atribuís de tèrras e onora amb de títols los que la servisson per los recompensar, coma o podèm legir dins Dan.11:39 : " Es amb lo dieu estrangièr qu'agirà contra los luòcs fortificats; e onorarà los que lo reconeisseràn, los farà governants sus fòrça, lor distribuirà de tèrras coma recompensa ." Aquò foguèt literalament acomplit d'un biais famós quand lo papa Alexandre VI Borgia ( un murtrièr notori) divisèt la tèrra en 1494 e donèt a Portugal la punta orientala de Brasil e Índia , e a Espanha la rèsta de las tèrras recentament descobèrtas . L'Esperit insistís. L'elegit de Jèsus Crist deu èsser plenament convencut que la fe catolica es diabolica, e que totas sas accions agressivas o umanistas son dirigidas per Satan, l'adversari de Dieu e dels elegits. Aquel accent es justificat vist que profetiza dins Dan.8:25, " lo succès de sas entrepresas e lo succès de sas astúcias ." Son autoritat religiosa, reconeguda pels reis, los poderoses, e los pòbles crestians d'Euròpa, li dona un prestigi basat sus la fisança , qu'es en realitat extrèmament fragila. Mas quand Dieu e lo diable jonhon las fòrças per una accion punitiva, las folas, las massas umanas dels pòbles seguisson docilament lo faus camin traçat e subretot, impausat. Sus tèrra, lo poder demanda lo poder , perque las gents aiman se sentir poderosas, e dins aquel domeni, lo regim papal que pretend representar Dieu, es un mèstre del genre. Coma dins Rev. 6, lo tèma pausa una question : “ Qual es coma la bèstia, e qual es capable de far la guèrra contra ela? ". Los capítols 11 e 12 donèron la responsa              : Dieu en Crist que suscitarà en 1793, l’ateïsme revolucionari francés que l’englobarà dins un banh de sang. Mas fins a l'aparicion d'aquela « espasa venjaira » ( ròtle atribuit al 4n castig dins Lev. 26:25 ) , ja, los protestants armats la combaton, sens pasmens poder la desfaire. Los òmes , los protestants, los franceses e los alemands, e los anglicans , totes tan durs coma ela, la combatràn a partir del sègle XVI , en li tornant sos còps mortals, perque lor fe es subretot politica.  
 Vers 5 : “ E li foguèt donada una boca que parlava de grandas causas e de blasfèmas ; e li fo donada autoritat de contunhar per quaranta dos meses. »    
Aquestes mots son identics a aqueles que podèm legir dins Dan 7 :8 que concernís lo " pichon còrn " papal roman que s'auça après los " dètz còrns " dels reialmes europèus. Aquí trobam son " arrogància " mas aquí l'Esperit li apond de " blasfèmias ", es a dire , de pretensions falsas e de mentidas religiosas sus las qualas " son succès " foguèt bastit. Dieu confirma son règne de " 1260 " ans reals presentat dins la forma profètica biblica " quaranta-dos meses ", segon lo còde " un jorn per un an " d'Ezeq 4:5-6 .                 
Vers 6 : “ E dobrissiá sa boca en blasfèma contra Dieu , per blasfemar son nom, e son tabernacle, e los que demòran dins lo cèl. »   
Devi aicí cridar l'atencion sul sens comun que l'umanitat dona al mot " blasfèmia " es a dire , insulta. Aquesta concepcion es enganaira perque, en designant las mentidas , las " blasfèmias " prenon pas brica l'aspècte d'insulta , e per çò qu'es d'aquelas que Dieu imputa a la Roma papala , an al contrari l'aparéncia d' una santetat falsa e enganaira .    
La boca papala " pronóncia de blasfèmas contra Dieu " ; çò que confirma son identitat dins Dan.11:36 ont podèm legir : “ Lo rei farà çò que vòl; se exaltarà e se magnificarà dessús totes los dieus, e parlarà de causas incrediblas contra lo Dieu dels dieus ; prosperarà fins que la colèra siá complida, car çò qu'es determinat serà complit. « L'Esperit imputa al regim papal de mentidas, o « blasfèmas » , que caracterizan totas sas doctrinas religiosas ; " contra Dieu, per blasfemar son nom ," pren lo nom de Dieu en van, destorba son caractèr, li imputant sas accions diabolicas murtrièras ; " son tabernacle ", es a dire, son santuari esperital qu'es son Assemblada , son Elegit ; " e los que demòran dins lo cèl ", perque presenta lo cèl e sos abitants de sa manièra mentida, en evocant dins sos dògmas los infèrns celèstes , un legat dels Grècs que lo situèron jos la tèrra, lo paradís e lo purgatòri. " Los abitants del cèl ", purs e sants , patisson e son indignats perque lo modèl de malvolença e de crudeltat inspirat dins los òmes pel camp demonic terrenal lor es injustament imputat.                    
Vers 7 : “ E li foguèt donat de far la guèrra amb los sants, e de los vençre. E autoritat fo donada a luy sobre tota tribú, poble, lenga e nacion . »   
Aqueste vèrs confirma lo messatge de Dan.7:21 : “ E vegèri, e lo meteis còrn faguèt la guèrra amb los sants, e los venquèt . ” Lo cristianisme europèu e mondial es en efièch la tòca, vist que la fe catolica romana èra impausada a totes los pòbles europèus, compausats, en efièch, de " tribús, pòbles, lengas e nacions " civilament independentas . Son " règla sus cada tribú, pòble, lenga e nacion " confirma son imatge coma " la prostituta Babilònia la granda ," de Rev. 17:1 que la presenta " assetada sus fòrça aigas " ; " aigas " que simbolizan " pòbles , multituds, nacions e lengas " segon Rev. 17:15 . Es interessant de notar l'abséncia del mot " tribú " dins aqueste capítol 17. La rason es lo contèxte final del periòde ciblat que concernís Euròpa e lo cristianisme occidental que la forma tribala foguèt remplaçada per las diferentas formas nacionalas .                   
D'un autre costat, dins lo contèxte del començament de l'establiment del regim papal , las populacions europèas èran organizadas essencialament en " tribús " coma la Gàllia romana, que foguèt desunida e dividida per diferents " lengas " e dialèctes . Cronologicament, Euròpa foguèt poblada per de " tribús ", puèi de " pòbles " someses als reis, e fin finala, amb lo sègle XVIII , per de " nacions " republicanas , coma los Estats Units d'America del Nòrd que constituisson son escasença importanta. La constitucion dels " pòbles " es deguda a la somission al regim papal roman, perque es aquò que reconeis e establís l'autoritat dels reis d' Euròpa crestiana , dempuèi Clovis I, rei dels Francs.            
Vers 8 : “ E totes los que demòran sus la tèrra l'adoraràn, que sos noms son pas estats escriches dins lo libre de la vida de l'Agnelon que foguèt tuat dempuèi la fondacion del mond. »   
A la fin dels tempses, quand lo simbòl " tèrra " denota la fe protestanta, aquel messatge pren un sens precís : totes los protestants adoraràn la fe catolica ; totes , levat los elegits als quals l'Esperit dona subtilament aquela definicion : " aqueles que lors noms son pas estats escriches dempuèi la fondacion del mond dins lo libre de la vida de l'Agnelon que foguèt tuat." « E vos rapèli aicí que sos elegits son los « ciutadans del reialme del cèl » al contrari dels rebèls que son, eles meteisses, los « abitants de la tèrra ». Los faches testimònian de la vertat d'aquela anóncia profètica formulada per l'Esperit de Dieu. Car dempuèi lo començament de la Reforma, levat dins lo cas de Pèire Waldo en 1170, los protestants an adorat la fe catolica en onorant son « dimenge » eretat de l'emperaire pagan Constantin I dempuèi lo 7 de març de 321. Aquela acusacion prepara lo tèma de la segonda « bèstia » presentada dins lo vèrs 11.                
Vers 9 : “ Se qualqu'un a d'aurelhas, qu'ausisca !” »    
Aquel qu'a l' " aurelha " del discerniment dobèrta per Dieu comprendrà lo messatge prepausat per l'Esperit.   
 
Anóncia del castig efectuat per l'espasa venjadora de l'ateïsme nacional francés
Vers 10 : “ Aquel que mena en captivitat anarà en captivitat ; Se qualqu'un tua amb l'espasa, deu èsser tuat amb l'espasa. Aquí es la perseverància e la fe dels sants. »    
Jèsus Crist se remembra la docilitat pacifica qu'exigís a sos elegits en tot moment. Coma los primièrs martirs, los elegits del crudèl règne papal devon acceptar lo destin que Dieu lor a preparat. Mas anóncia quina serà sa justícia , que castigarà a temps degut las exaccions religiosas dels reis e dels papas e tanben de lor clergat . Avent " menat " los elegits en captivitat, eles meteisses anaràn dins las presons dels revolucionaris franceses. E avent « tuat amb l'espasa » los elegits que Jèsus aimava, eles meteisses seràn tuats per l' « espasa » venjaire de Dieu que son ròtle serà acomplit per la guilhotina dels meteisses revolucionaris franceses. Es a travèrs la Revolucion Francesa que Dieu respondrà al desir de venjança exprimit per la sang dels martirs dins Rev. 6:10 : " E cridèron amb una votz nauta, en disent, Quant de temps, ò Senhor, sant e vertadièr, fins que jutjatz e venjatz nòstre sang sus los que demòran sus la tèrra? ". E la guillotina revolucionària " tustarà amb mòrt los enfants " de la monarquia catolica e del clergat roman papal coma anonciat dins Rev. 2:22. Mas demest sas victimas trobarem tanben de protestants ipocritas que confondián la fe amb d'opinions politicas civilas e defendèron, « espasa » a la man, lors opinions personalas e lor patrimòni religiós e material . Aquò èra lo comportament de Joan Calvin e de sos collaborators sinistres e sanguinós a Genèva . En se referissent a las accions realizadas en 1793 e 1794, la profecia nos mena dins lo contèxte de la longa patz religiosa establida pels " 150 " ans profetizats pels " cinc meses " profètics de Rev. 9:5-10. Mas après 1994 , la fin d'aquel periòde, a partir de 1995, lo drech « de tuar » per de rasons religiosas foguèt restablit. L'enemic potencial ven alara clarament la religion islamica fins a son extension bellièra que menarà a la " Tresena Guèrra Mondiala " entre 2021 e 2029 . Pauc abans lo retorn del Crist esperat a la prima de 2030, la segonda " bèstia " apareisserà.                        presentat dins aqueste capítol 13.
 
La segona bestia : la quaì monte de la terra . 
La Darrièra Batalha de l' Agneu-Drac
Vers 11 : “ E vegèri una autra bèstia sortir de la tèrra, e aviá doas còrnas coma un agnèl, e parlava coma un dragon. »   
La clau per identificar lo mot " tèrra " se tròba dins Gen. 1:9-10 : " E Dieu diguèt: Que las aigas jos lo cèl sián amassadas dins un sol luòc, e que la tèrra seca aparesca." E aital foguèt. Dieu apelèt la tèrra seca Tèrra, e l'amassada de las aigas apelèt Mars. Dieu vegèt qu'èra bon. »     
Alara, coma la " tèrra " seca sortiguèt de la " mar " lo segond jorn de la creacion de la tèrra, aquela segonda " bèstia " sortiguèt de la primièra. Aquela primièra « bèstia » designa la religion catolica, la segonda, que ne sortiguèt, pertòca la religion protestanta, es a dire, la Glèisa Reformada. Aquela revelacion estonanta nos deuriá pas mai estonar, pasmens , vist que los estudis dels capítols precedents nos an revelat , d'un biais complementari , l'estatut esperital que Dieu dona dins son jutjament divin a aquela religion protestanta que , après lo periòde nomenat " Tiatira " , consentís pas a completar la Reforma qu'èra en cors . Pasmens aquela acabament èra requerida pel decrèt de Dan.8:14, al qual deu lo messatge de Dieu de Rev.3:1 : " Sètz considerat coma viu ; e moriguètz ." Aquela mòrt esperitala la bota dins las mans del diable que la prepara per son inspiracion per sa " batalha d'Armageddon ", de Rev. 16:16, de la darrièra ora del pecat terrenal. Es a l'ora d'aquela darrièra pròva de fe , profetizada dins lo messatge adreçat a sos servicials adventistas de l' epòca de Filadèlfia , qu'ela prendrà d'iniciativas intolerantas que ne faràn la " bèstia que se leva de la tèrra ". A " doas còrnas " que lo vèrs 12 que ven justificarà e identificarà. Car units dins l'aliança ecumenica, las religions protestantas e catolicas son unidas dins lor lucha contra lo jorn de repaus santificat per Dieu l'autentic seten jorn de la setmana ; lo dissabte o sabbat dels josieus, mas tanben d'Adam, Noè, Moïses, e Jèsus Crist que lo questionèron pas pendent son ministèri e son ensenhament sus tèrra perque las acusacions de transgression del sabbat portadas contra Jèsus pels josieus rebels èran infondadas e injustificadas. En fasent de miracles intencionalament lo sabbat, sa motivacion èra de tornar definir lo concèpte vertadièr de Dieu de repaus del sabbat. Aquelas doas religions , que revendican la salvacion obtenguda per « l'anhèl que quita los pecats del mond » s'ameritan , per lors critèris descriptius .                            ,l'imatge d'un " agnel que parla coma lo drac ." Perque preconizant l'intolerància cap als observators del sabbat, qu'anaràn fins a condemnar a mòrt, es en efièch la guèrra dubèrta, l'estrategia del " drac ", que torna aparéisser.    
Vers 12 : “ E exerciguèt tot lo poder de la primièra bèstia davant el, e faguèt que la tèrra e los que i abitan adorèsson la primièra bèstia, que sa nafra mortala foguèt sanada. »   
Assistèm a una mena de relais , la fe catolica domina pas pus, mas son autoritat anciana es donada a la religion protestanta. Aquò es perque aquela religion protestanta es oficialament aquela del país mai poderós de la tèrra : los Estats Units d'America del Nòrd o los EUA La fusion de las religions protestantas europèas e americanas es ja estada atenguda, inclusent quitament l' institucion adventista del Seten Jorn , dempuèi 1995. Las novèlas " Babels " de la tèrra son forçadas a se mesclar religiosas a mesura que son bastidas per de religions divèrsas. Se los òmes tròban normalas aquelas causas, pr’amor de lor esperit superficial e de lor desinterès religiós, de son costat, lo Dieu creator que càmbia pas, càmbia pas tanpauc d’idèa, e castiga aquela desobediéncia qu’ignora sas leiçons istoricas atestadas dins la Bíblia. En defendent a son torn lo dimenge roman del primièr jorn , un jorn de repaus establit per Constantin I , la segonda « bèstia » protestanta fa que la primièra bèstia catolica l'adore » que reconeguèt son estatut religiós oficial e li donèt son nom enganaire « dimenge ». L'Esperit rapèla qu'aquela darrièra aliança entre protestants e catolics foguèt renduda possibla perque " la nafra mortala " infligida per la " bèstia que monta de l'abisme " foguèt " guarida ". Lo crida enrè perque la segonda bèstia aurà pas aquela escasença d'èsser sanada. Serà destrucha per la gloriosa venguda de Jèsus Crist.                
Vers 13 : “ Faguèt de grandas meravilhas, per que faguèt davalar lo fuòc del cèl sus la tèrra davant los òmes. »   
Dempuèi sa victòria contra Japon en 1945, l'America protestanta es venguda la poténcia nucleara principala del mond. Sa tecnologia fòrça nauta es constantament imitada mas jamai egalada ; es totjorn un pas davant sos concurrents o adversaris. Aquela primautat serà confirmada dins lo contèxte de la “ Tresena Guèrra Mondiala ” ont segon Dan.11 :44, destruirà son enemic, Russia, país del “ rei del nòrd ” dins aquela profecia. Son prestigi serà alara immens, e los subrevivents del conflicte, estonats e admirants, li confiaràn lor vida e reconeisseràn son autoritat sus tota la vida umana. " Lo fuòc del cèl " aparteniá pas que a Dieu, mas dempuèi 1945, America l'a possedit e contrarotlat. Li deu sa victòria e tot son prestigi actual que creisserà mai amb sa victòria dins la guèrra nucleara a venir.       
Vers 14 : “ E engana los que demòran sus la tèrra pel mejan d'aqueles miracles qu'aguèt lo poder de far davant la bèstia, en disent a los que demòran sus la tèrra que faguèsson una imatge a la bèstia qu'aguèt la nafradura d'una espasa, e que visquèt. »   
Los " prodigis " tecnics realizats son innombrables. Los " abitants de la tèrra " son venguts dependents de totas sas invencions qu'absorbon lors vidas e pensadas. Tant qu'America lor demanda pas de renonciar a aqueles aparelhs qu'ocupan lors èimes, coma los toxicomans, los " abitants de la tèrra " son prèstes a legitimar l'intolerància religiosa cap a un " grop fòrça pichon " , lo " rèste de la femna " de Rev. 12:17. " ... far una imatge a la bèstia " es copiar las accions de la religion catolica e las reproduire jos l'autoritat protestanta. Aquel retorn a la duretat de l'esperit serà basat sus doas accions. Los " subrevivents " auràn subreviscut a d'eveniments bellics orribles, e Dieu los fraparà de contunh e gradualament amb las " sèt darrièras plagas de sa colèra ", descrichas dins Rev. 16.                
 
Lo decrèt de mòrt del dimenge
Vers 15 : “ E aguèt lo poder de donar vida a l'imatge de la bèstia, per que l'imatge de la bèstia parlèsse, e faguèsse que totes los que voldrián pas adorar l'imatge de la bèstia foguèsson tuats. »   
Lo plan del diable, inspirat per Dieu, prendrà forma e serà acomplit. L'Esperit revela la forma de la mesura extrèma que serà presa pendent la seisena de las " sèt darrièras plagas ". Per un decrèt oficial acceptat per totes los rebels subrevivents sus tèrra, serà decidit qu'a una data entre lo començament de la prima e lo 3 d'abril de 2030, los darrièrs adventistas que gardan lo sabbat del seten jorn que demòran seràn tuats. Logicament, aquela data marca l' annada del retorn gloriós de Jèsus Crist . La prima d'ongan 2030 es necessàriament lo moment ont interven per empachar que lo projècte fatal dels rebels siá acomplit contra sos elegits que ven salvar en " acorchissent los jorns " de lor " granda destressa " (Mat. 24:22) .       
Vers 16 : “ E fa que totes, pichons e grands, rics e paures, liures e esclaus, recebon una marca dins lor man drecha, o sus lor front, ”  
La mesura adoptada devesissiá lei subrevivents dau periòde en dos camps. Lo rebèl s'identifica per " una marca " d'autoritat umana que designa lo " dimenge " catolic, l'ancian " jorn del solelh inconquistat " impausat per un de sos adorators, l'emperaire roman Constantin I , dempuèi lo 7 de març de 321. La " marca " es recebuda " sus la man ", perque constituís " una òbra " de Jèsus que condemna e condemna. Es tanben recebut “ sul front ” que simboliza la volontat personala de cada creatura umana que sa responsabilitat es aital totalament engatjada jol jutjament just del Dieu creator. Per autentificar per la Bíblia aquela interpretacion del simbolisme de la « man » e del « front » , i a aquel vèrs de Deut 6:8 , ont Dieu ditz a prepaus de sos comandaments : « Los ligaretz coma un signe sus vòstras mans , e seràn coma de frontèls entre vòstres uèlhs . »                     
 
De represalhas precedentas
Vers 17 : “ E que degun poguèsse pas crompar o vendre, levat aquel qu'aviá la marca, o lo nom de la bèstia, o lo nombre de son nom. »    
Darrièr aquel mot " persona " se tròba lo camp dels sants adventistas que son demorats fidèls al sabbat santificat per Dieu. Perque refusan d'onorar " la marca " , lo dimenge, del rèsta del primièr jorn pagan, son mes de costat . D'en primièr , foguèron victimas d'un " boicòt " plan conegut dins las mesuras americanas contra los opausants que lor resistissián. Per aver drech al comèrci, òm deu onorar « la marca », lo dimenge, que pertòca los protestants, « lo nom de la bèstia », « lo vicari del Filh de Dieu », que pertòca los catolics, o « lo nombre de son nom », es a dire lo nombre 666.               
Vers 18 : “ Aquí es la saviesa. Que aquel que ha enteniment calcule lo nombre de la bestia . Car es lo nombre d'un home, e lo nombre de luy es seis cents e seissanta e sièis. »   
La saviesa umana sufís pas per comprene lo messatge de l'Esperit de Dieu. Cal l'eretar d'el, coma dins lo cas de Salomon, que sa saviesa despassèt la de totes los òmes e faguèt sa reputacion dins tota la tèrra coneguda. Abans l'adopcion dels chifras arabas, demest los Ebrèus, Grècs, e Romans, las letras de lor alfabet avián tanben la valor dels nombres, de sòrta que l'addicion de las valors de las letras que compausan un mot ne determina son nombre. S'obten per un " calcul " coma o precisa lo vèrs. « ... lo nombre de son nom » es « 666 », es a dire, lo nombre obtengut en apondent la valor numerica de las letras romanas contengudas dins son nom latin « VICARIVS FILII DEI » ; quicòm demostrat dins l'estudi del capítol 10. Aquel nom constituís en se lo mai grand " blasfèmia " o " mentida " de sas revendicacions, perque de cap de biais Jèsus se donèt pas un " remplaçament " , significacion del mot " vicari ".                 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 14 : Lo temps de l'adventisme del seten jorn 
 
Los messatges dels tres angèls – la culhida – la vendemia
 
 
 
Aquò's un capítol que cibla lo temps entre 1843 e 2030.
En 1843, l' usatge especial de la profecia de Dan 8:14 menèt los " Adventistas " a esperar lo retorn de Jèsus Crist fixat per la prima d' aquela data. Aquò es lo començament d'una succession d'espròvas de fe ont l'interès per l'esperit de la profecia, o " lo testimoniatge de Jèsus " segon Rev. 19:10 , serà demostrat individualament pels crestians que revendican la salvacion de Jèsus Crist jos de multiplas etiquetas religiosas . Las “ òbras ” demostradas permeton solas la seleccion o pas. Aquelas òbras pòdon èsser resumidas en doas causidas possiblas : acceptacion o refús de la lutz recebuda e de sas demandas divinas.       
En 1844, après una novèla espèra fixada per la davalada de 1844, Jèsus menarà sos elegits cap a una mission de completar l'òbra de la Reforma que comença amb la restauracion de la practica del sabbat santificat per Dieu dempuèi la creacion del mond. Aquò's lo subjècte mai important de la " santetat " qu'es " justificat " dempuèi 1844, la data ont aquela transgression es remembrada a la coneissença de sos servicials. Aquesta traduccion de Dan.8:14, revirada fins a mon ministèri coma : " dos mila tres cents ser e matin e lo santuari serà netejat ", es autenticament, en acòrdi amb lo tèxte ebraïc original : " dos mila tres cents ser e matin e la santetat serà justificada ". Cadun pòt descobrir que la transgression del sabbat divin dempuèi 321 es acompanhada de fòrça autres abandons de vertats doctrinals establidas per Dieu al temps dels apostòls. Après 1260 ans de règnes successors mentidors en destruissent la fe , lo papisme a daissat dins la doctrina protestanta fòrça mentidas insuportablas pel Dieu de la vertat. Es per aquò que, dins aquel capítol 14, l'Esperit presenta tres tèmas principals que son, successivament : la mission o lo messatge adventista dels “ tres angèls ” ; " la culhida " de la fin del mond, lo triatge e l'eliminacion dels elegits ; “ la vendemia ” dels rasims de la colèra, lo castig final dels faus pastres, faus mèstres religioses del cristianisme.                   
Ensenhat dempuèi 1844 per protegir los elegits de la colèra divina, la darrièra pròva es reservada a la quita fin del temps donat a l’umanitat per se posicionar entre la volontat divina revelada e la demanda umana rebela tombada dins l’apostasia mai totala. Mas la causida facha a de consequéncias per totes los que mòron dempuèi 1844. Sonque los elegits esclairats e fidèls « mòron dins lo Senhor » segon l'ensenhament del vèrs 13 ont son declarats « benedits » o beneficiaris de la gràcia del Crist, amb tota sa benediccion ja confirmada dins lo messatge adreçat a l'angel de Filadèlia « çò que lor concernís pas pro d'èsser batejats ». ventista " èsser considerat, per Dieu, coma un elegit."        
Se los detalhs dels abandons demòran a descobrir, d'un autre costat, los punts essencials son soslinhats e resumits per l'Esperit jos la forma dels " messatges dels tres angels " dels vèrses 7 a 11. Aquestes messatges son ligats per una succession de consequéncias.  
O remembri aicí , après la nòta sus la portada a la pagina 2 d'aqueste trabalh, aqueles tres messatges meton en evidéncia tres messatges ja revelats en imatges simbolics dins lo libre de Daniel dins Dan.7 e 8. Lor rapèl, dins aquel capítol 14 de l'Apocalípsis, soslinha e confirma l'importància extrèma que Dieu lor dona.
Los Redemptors Adventistas Victoriós
Vers 1 : “ E agachèri, e vegèri un Agnèl de pè sul mont Sion, e amb el cent quaranta quatre mila [ personas ] , avent son nom e lo nom de son Paire escrich sus lor front. »   
" Mont Sion " fa referéncia al luòc d'Israèl ont Jerusalèm foguèt bastit. Simboliza l'espèr de salvacion e la forma qu'aquela salvacion prendrà a la fin de las espròvas de la fe terrèstra e celesta. Aqueste projècte serà plenament acomplit al renovelament de totas las causas, concernent la tèrra e lo cèl segon Rev. 21:1. Los « 144 000 [ personas ] » simbolizan los elegits del Crist seleccionats entre 1843 e 2030, es a dire, los crestians adventistas testats, provats e aprovats per Jèsus Crist que son jutjament s'aplica collectivament e individualament. Lo jutjament collectiu jutja l'institucion e lo jutjament individual pertòca cada creatura. Los “ 144 000 [ personas ] ” representan los elegits seleccionats per Jèsus Crist d'entre los seguidors de la fe adventista. Aqueste nombre es estrictament simbolic e lo nombre real dels causits ​​es un secret conegut e gardat per Dieu. La rason de lor seleccion se pòt comprene a partir de la definicion de l'imatge prepausat. « Sus lors fronts » simbolizant lor volontat e lors pensadas, « lo nom de l'Agnelon », Jèsus, e « aquel de son Paire » , lo Dieu revelat dins l'anciana aliança, son inscriches. Aquò vòl dire qu'an recuperat e reproduch l'imatge de Dieu que lo Creator Dieu aviá donat al primièr òme abans lo pecat, quand lo formèt e li donèt la vida ; e aquela imatge es aquela de son personatge . Constituisson lo fruch que Dieu volguèt obténer en redimpent en Jèsus Crist los pecats de sos sols elegits fidèls. Sembla que sul front dels elegits, siá dins lors esperits, pensadas e volontats, se tròba lo sagèl de Dieu de Rev. 7:3 , o lo sabbat del quatren comandament del Decalòg e lo caractèr inseparable de l'Agnelon Jèsus Crist e aquel de sa revelacion dins l'anciana aliança coma Paire, o Dieu lo creator. Aital la vertadièra fe crestiana s'opausa pas a las nòrmas religiosas estacadas al Filh e al Paire coma o pretendon los seguidors del dimenge roman, se pas en paraulas, almens en accion.                
Vers 2 : “ E ausiguèri una votz del cèl, coma la votz de fòrça aigas, e coma la votz d'un grand tron ​​: e la uotz que yo auzi era enayma d'arpistas que tocan lors arpas. »    
Los personatges contradictòris mencionats dins aquel vèrs son en realitat complementaris. Las " grandas aigas " simbolizan de multituds de creaturas vivas que, quand son exprimidas, prenon l'aparéncia d'un " grand tron ". Al contrari, a travèrs l'imatge de l'" arpa ", Dieu revela l'armonia perfiècha qu'unís sas creaturas victoriosas.      
Vers 3 : “ E cantèron una cançon novèla davant lo tròn, e davant las quatre creaturas vivas e los ancians. E nul hom no podia aprendre la canço, sinó los cent e quaranta e quatre milia, qui foren redimits de la terra. »   
Dieu confirma e soslinha aicí la santificacion fòrça nauta de la fe " adventista " establida dempuèi 1843-44. Sos elegits se destacan dels autres grops simbolizats ; " lo tròn, las quatre creaturas vivas e los ancians " ; aquel darrièr designant totes los redimits de l'experiéncia viscuda sus tèrra. Mas la Revelacion divina nomenada Revelacion visa pas que los dos mila ans de la fe crestiana que lo decrèt de Dan 8:14 separa en doas fasas successivas. Fins a 1843-44 , los elegits son simbolizats per 12 " ancians " suls " 24 " mencionats dins Rev. 4:4. Los autres 12 " ancians " son los " 12 tribús " adventistas " segelats " dins Rev. 7:3-8 de 1843-44.                 
Vers 4 : “ Aquestes son los que son pas estats contaminats amb de femnas, perque son verges ; seguisson l'anhèl ont que va. Aquisti foron redempt d'entre los omes , essent li premier fruit a dio e a 1 agnel . »    
Los mots d'aqueste vèrs s'aplican pas que dins un sens esperital ; lo mot « femnas » designant las glèisas crestianas que son tombadas dins l'apostasia dempuèi lor origina, coma la fe catolica romana, o dempuèi 1843-44, per la fe protestanta, e dempuèi 1994, per la fe institucionala adventista. La " profanacion " que se fa referéncia cibla lo pecat que resulta de la transgression de la lei divina e que son " salari es la mòrt " , segon Rom 6:23. Èra per los arrancar de la practica del pecat que Jèsus Crist sanctificèt, es a dire, metèt a despart, lo simbolic " 144 000 [ personas ] . " Lor " virginitat " es tanben esperitala e los designa coma d'èssers " purs " que lor justícia es estada facha blanca per la sang versada per Jèsus Crist en lor favor. Eretièrs del pecat e de son ensuciament, coma totes los descendents d'Adam e Èva, lor fe reconeguda per Jèsus Crist los a perfièchament " purificats ". Mas per qu'aquela fe siá eficaçament reconeguda per Jèsus Crist, aquela purificacion deu èsser reala e concretizada dins lors " òbras " . Aquò implica doncas l'abandon dels pecats eiretats de religions falsas crestianas o josievas o, mai largament, monoteïstas. E dins sa revelacion profètica , Dieu cibla particularament lo manca de respectar l'òrdre del temps qu'establiguèt dempuèi la primièra setmana de sa creacion de la tèrra e de son sistèma celèst.                   
Darrièr l'imatge de " cantar una novèla cançon " i a una experiéncia especifica viscuda sonque pels " 144 000 [ personas ] " sagelats . Après « lo cant de Moïses » que celebrèt l'exòde gloriós d'Egipte, simbòl del pecat, « lo cant » dels « 144 000 » elegits celèbra lor liberacion del pecat perque obesissián al decrèt de Dan 8:14 e collaborèron dins lor sanctificacion desirada , e quitament requerida , per Dieu dempuèi 1844. A aquela data, una vision celestiala remembrèt la purificacion dels pecats acomplida sus la crotz de Golgota per la mòrt de Jèsus Crist. Aquel messatge èra a l'encòp una represa e un ensenhament que Dieu presentèt a un tipe de cresent protestant qu'èra eretièr del dimenge roman e de qualques unes de sos autres pecats mentidors. Dins la tipologia dels rites ebreus , aquela « purificacion dels pecats » èra una fèsta religiosa a l'auton pendent la quala lo sang de la cabra tuada èra menada al luòc pus sant sul propiciatòri plaçat dins aquel luòc inaccessible e enebit pendent lo rèsta de l'annada. Lo sang d'aquela feda , imatge simbolic del pecat , profetizava lo sang de Jèsus Crist que venguèt el meteis lo portaire dels pecats de sos elegits per fin d'expiar a lor plaça lo castig que s'ameritan ; Jèsus meteis foguèt fach pecat. Dins aquela ceremònia, la cabra representa lo pecat e non pas lo Crist que lo pòrta. Es a aquel movement fisic del grand prèire que passa del luòc sant autorizat al luòc pus sant enebit lo rèsta de l'annada qu'aqueste vèrs fa allusion quand ditz : " seguisson l'Agnelon ont que siá ." En remembrant aquela scèna dins la vision del 23 d'octòbre de 1844, l'Esperit del Crist remembrèt a sos elegits, eretièrs inconscients de las falsetats doctrinalas, de l'interdiccion de pecar. Atal, a partir de 1844, lo pecat d'origina volontària practicat , qu'es lo cas del dimenge roman, rend la relacion amb Dieu impossibla , e lo pecat abandonat permet la prolongacion d'aquela relacion que mena l'elegit concernit a la plenitud de sa sanctificacion per la recepcion, la compreneson e la mesa en accion de la vertat divina revelada.                    
Essent considerats coma " primièrs fruches a Dieu e a l'Agnelon " , constituisson lo melhor que Dieu a trobat dins sa seleccion d'elegits terrenals. Dins los rites ebreus, " los primièrs fruchs " èran declarats " sants ". Las ofèrtas d'aqueles primièrs fruches animals o vegetals èran reservadas a Dieu per fin de l'onorar e de marcar la gratitud umana cap a sa bontat e sa generositat. Una autra rason, de fach " sants primièrs fruchs ", es lor recepcion de la lutz divina que lor es revelada dins son entièr perque vivon dins lo temps de la fin quand la lutz revelada atenh son apogèu, son zenit esperital.        
Vers 5 : “ E dins lor boca foguèt pas trobat cap d'engana, perque son inculpables. »   
Lo vertadièr elegit, aquel que nais de la vertat a travèrs la novèla naissença, pòt pas qu'odiar la " mentida " que i tròba pas de plaser. La mentira es detestable perque pòrta pas que de consequéncias nocivas e fa patir las bonas personas. Aquel que crei la " mentira " alara coneis la dolor de la decepcion, l'amarum d'èsser enganat. Degun causit pel Crist pòt pas se regaudir de seduire e d'enganar sos companhs umans. Al contrari, la vertat rassegura, bastís positivament de relacions amb de fraires vertadièrs, mas subretot, d'en primièr, amb lo Dieu creator e redemptor de nòstra salvacion que revendica e exalta son nom coma " Dieu de la vertat ". Atal, en practicant pas pus lo pecat doctrinal, en obeissent a la vertat revelada, l'elegit es jutjat " inculpable " pel quite Dieu de la vertat.         
 
Messatge del Primièr Angel
Vers 6 : “ E vegèri un autre angel volar al mitan del cèl, avent l'evangèli eternal per predicar als abitants sus la tèrra, e a tota nacion, parentat, lenga e pòble. »   
" Un autre angel " o un autre messatgièr proclama una lutz divina plena simbolizada per " lo mitan del cèl " o lo zenit del solelh. Aquela lutz es ligada a l' " Evangèli " o " la bona novèla " de la salvacion portada per Jèsus Crist. Es nomenat " eternal " perque son messatge es autentic e coneis pas cap de variacion dins lo temps. D'aquel biais, Dieu lo certifica per èsser en conformitat amb çò qu'èra ensenhat als apostòls de Jèsus Crist. Aquel retorn a la vertat venguèt dempuèi 1843 après las nombrosas distorsions eretadas de la fe catolica romana. La proclamacion es universala en analogia amb lo messatge presentat dins Daniel 12:12 que revela la benediccion divina de l'òbra adventista . " L' evangèli eternal " es parlat aicí coma lo vertadièr fruch de la fe , en seguida de l'exigéncia divina revelada pel decrèt de Daniel 8:14. L'interès per la paraula profètica es un fruch legitim de la nòrma de l'" evangèli eternal " .          
Vers 7 : “ E diguèt amb una votz nauta , Temètz Dieu, e donatz-li glòria, car l'ora de son jutjament es venguda : e adoratz aquel que fes lo cel e la terra e la mar e las fonts de las aygas. »    
Dins lo vèrs 7, lo primièr angel denóncia la transgression del sabbat que glorifica, dins lo decalòg divin, la glòria del Dieu creator. Exigiguèt aital sa restauracion a partir d'octòbre de 1844, mas atribuiguèt sa transgression als protestants, dempuèi la prima de 1843 .
 
Messatge del segond angel
Vers 8 : “ E un autre angel seguiguèt, disent , Babilònia es tombada, es tombada, aquela granda, perque faguèt beure a totas las nacions del vin de la colèra de sa fornicacion ! »    
Dins lo vèrs 8, lo segond angel revela l'enòrma culpabilitat de la Glèisa Catolica Romana papala que sedusiguèt e enganava los òmes en renomenant lo pagan "jorn del solelh " de Constantin I amb lo nom " jorn del Senhor " traduccion del montatge latin qu'es a l'origina de son " Dimenge " : dies dominica. Repetida dos còps, l'expression, " Babilònia la Granda es tombada, es tombada ," confirma que per ela e los que l'eretan, lo temps de la paciéncia divina es definitivament arribat a sa fin. Individuaument, la conversion demòra possibla, mas al prètz de produire de fruchs, es a dire, d '“ òbras ” de repentiment, solament.           
Rapèl : « tombèt » vòl dire : es presa e vencuda pel Dieu de la vertat coma una vila tomba dins las mans de son enemic . Leva e esclaira après 1843, entre 1844 e 1873, per sos fidèls servicials adventistas del seten jorn, lo " mistèri " que lo caracteriza dins Rev. 17:5. La seduccion de sas mentidas pèrd son eficacitat.       
Dins lo vèrs 8 lo jutjament fach dins los messatges precedents es confirmat , amb un avertiment terrible. La causida conscienta e volontària del jorn de repaus establit per Constantin I en 321, a fach dempuèi 1844, los rebèls que lo justifican, passius de la condemnacion divina dels torments de la segonda mòrt del darrièr jutjament. Per amagar son acusacion contra Sunday, Dieu l'amaga jol nom d'una " marca " infama qu'es opausada a son pròpri " sagèl " divin . Aquel signe d'una autoritat umana, que met en question son òrdre de temps, constituís una indignacion enòrma digna d'èsser castigada per El. E lo castig anonciat serà, en efièch, terrible : " serà tormentat de fuòc e de sofre " qu'aniquilaràn los rebels, mas sonque al moment del darrièr jutjament.       
 
 
 
Messatge del Tresen Angel
Vers 9 : “ E un autre, un tresen angel los seguiguèt, disent amb una votz nauta , Se qualqu'un s'adora (s'inclina) la bèstia e son imatge, e receb sa marca sus son front, o dins sa man, ”    
La natura complementària e successiva d'aqueste tresen messatge amb los dos precedents es especificada per la formula " los seguiguèt ". La " votz fòrta " confirma l'autoritat divina fòrça nauta d'aquel que la proclama.    
La menaça es adreçada als rebels umans que sostenon e aprovan lo regim de la " bèstia que monta de la tèrra " e qu'adoptan e onoran , per lor obediéncia , lo dimenge , la " marca " de son autoritat, citada dins Rev. 13:16, es a dire, actualament, tota la populacion crestiana.    
L'oposicion dirècta d'aquela " marca " al " sagèl de Dieu " , es a dire , del primièr jorn de dimenge al seten jorn del sabbat , es confirmada pel fach que los dos son recebuts " sul front " , lo sèti del testament, segon Rev. 7:3 e 13:16 . l' Anhèl e aquel de son Paire ». La recepcion " sus la man " es clarificada per aqueles vèrses de Deut 6: 4 a 9 :               
“ Escota, Israèl! YaHweh , nòstre Dieu, es lo sol YaHweh . Amaràs YaHWéH ton Dieu amb tot ton còr, amb tota ton èime, e amb tota ta fòrça . E aqueles comandaments, que vos coman uèi, seràn dins vòstre còr . Ensenharetz-los diligentament als vòstres enfants, e ne parlaretz quand sètz dins vòstre ostal, e quand caminaretz pel camin, e quand vos jatz, e quand vos levatz. Ligaretz lor coma un signe sus las vòstras mans e seràn coma de frontals entre vòstres uelhs . Los escriuràs suls pals de la pòrta de ton ostal e sus las pòrtas. " La " man " designa l'accion, la practica, e lo " front ", la volontat de la pensada. Dins aquel vèrs l'Esperit ditz : " Aimaràs YaHWéH ton Dieu amb tot ton còr, amb tota ton èime, e amb tota ta fòrça " ; çò que Jèsus cita dins Mat. 22:37 e que presenta coma lo " primièr e mai grand comandament " .  Los elegits que pòrtan lo « sagèl de Dieu » devon doncas respondre a aqueles tres critèris : « Aimar Dieu de tot lor còr » ; onorar en la practicant lo rèsta del sabbat de son seten jorn santificat ; e an " lo nom de l'Agnelon " Jèsus Crist " e aquel de son Paire " YaHWéH dins son esperit . En especificant " e lo nom de son Paire ", l'Esperit confirma la necessitat d'obesir als dètz comandaments de Dieu e als precèptes e ordenanças que promòvon la santetat dels elegits dins l'anciana aliança. Ja dins son jorn, l'apostòl Joan confirmèt aquelas causas en disent dins 1 Joan 5:3-4:                       
“ Car aquò es l'amor de Dieu, que gardèm sos comandaments. E los sieus comandaments non son pesants, quar tot so que es nascut de Dieu venç lo mont ; e la victòria que venç lo mond es la nòstra fe. »  
Vers 10 : “ El meteis beurà del vin de la colèra de Dieu, qu'es versat sens mescla dins la copa de son indignacion; »   
La colèra de Dieu serà amplament justificada perque los que recebon la " marca de la bèstia " onoran lo pecat uman en tot revendicar la justícia de Jèsus Crist. Dins Rev. 6 :15-17 l'Esperit representava las consequéncias de lor afrontament final amb la colèra justa destructritz de Jèsus Crist.  
Nòta extrèmament importanta : Per melhor comprene aquela colèra divina , nos cal comprene perqué lo desrespecte del sabbat sant suscita tant de colèra de Dieu. I a de pecats venials , mas la Bíblia nos avertís contra lo pecat contra l'Esperit Sant, nos disent qu'i a pas pus cap de sacrifici per obténer lo perdon divin . Al temps dels apostòls , lo sol exemple que nos foguèt donat d'aqueste tipe de pecat es lo refús de Crist per un crestian que s'èra convertit. Mas aquò es pas qu'un exemple, perque en realitat la blasfèmia contra l'Esperit Sant consistís a negar e refusar un testimoniatge donat per l'Esperit de Dieu. Per convéncer e ensenhar los èssers umans, l'Esperit inspirèt las santas escrituras de la Bíblia. Alara qui que siá que contesta lo testimoniatge donat per l'Esperit dins la Bíblia comet ja un blasfèma contra l'Esperit de Dieu. Dieu pòt far melhor per far conéisser sa volontat que de menar los que son cridats a la Bíblia e a sos escriches ? Pòt exprimir mai clarament sa volontat , sa pensada e son jutjament sobeiran ? Al sègle XVI , aquel mesprètz per la Bíblia contra la quala menèt la guèrra marquèt la fin definitiva de la paciéncia de Dieu amb la religion catolica romana ; la fin de sa paciéncia per una doctrina que reconeguèt pas jamai . Puèi, en 1843, lo mesprètz per la paraula profètica marquèt la fin de la recepcion de la fe protestanta dins totas sas formas multiplas eretadas del dimenge roman , es a dire, de « la marca de la bèstia » . E fin finala, a son torn, l'adventisme cometèt de blasfèmas contra l'Esperit Sant en refusant la revelacion profètica finala que Jèsus li presentèt a travèrs son umil servicial qu'incarni ; blasfèmia qu'es estada confirmada e amplificada per lor aliança amb Sunday Observers dempuèi 1995 . Lo blasfèmi contra l'Esperit recep totjorn de Dieu la justa responsa que s'ameritava ; una senténcia justa de condemnacion a la primièra e a la " segonda mòrt " confirmada dins aquel vèrs 10 .           
Vers 11 : “ E lo fum de lor torment monta per totjorn e per totjorn ; e non an repaus dia ni nuyt, qui adoran la bestia e la sua ymage, e qui recebre la marca del nom de luy. »    
Lo “ fum ” serà pas qu'al moment del darrièr jutjament, quand los rebels tombats seràn “ tormentats dins lo fuòc e lo sofre ” del “ lac de fuòc ” de Rev. 19:20 e 20:14 ; aquò, a la fin del seten millenari. Mas quitament abans aquel moment terrible, l'ora del retorn gloriós de Jèsus Crist confirmarà lor destin final. Lo messatge d'aqueste vèrs parla del subjècte del " repaus ". De lor costat, los elegits son atentius al temps de repaus santificat per Dieu, mas los tombats, al contrari, an pas la meteissa preocupacion, perque donan pas a las declaracions divinas l'importància e la serietat que s'ameritan. Doncas, en responsa a lor mesprètz, a l'ora de lor castig final, Dieu lor concedirà pas de repaus per amollir lor sofrença.         
Verset 12 : “ Aquí es la paciéncia dels sants: aquí son los que gardan los comandaments de Dieu, e la fe de Jèsus. »   
Los mots " perseverància o paciéncia " caracterizan los sants vertadièrs del divin Messias Jèsus de 1843-44 fins a son retorn en glòria. Dins aquel vèrs , " lo nom del Paire " del vèrs 1 ven " los comandaments de Dieu " , e " lo nom de l'Agnelon " es remplaçat per " la fe de Jèsus ". L'òrdre de las prioritats es tanben cambiat. Dins aquel vèrs l'Esperit menciona d'en primièr " los comandaments de Dieu ", e segondament, " la fe de Jèsus " ; qu'es istoricament e en tèrmes de valor l'òrdre aprovat per Dieu dins son plan de salvacion. Lo vèrs 1 donèt la prioritat al " nom de l'Agnelon " per connectar los " 144 000 " elegits a la fe crestiana.                    
Vers 13 : “ E ausiguèri una votz del cèl que ditz : Escrivètz : Benedit son los mòrts que mòron dins lo Senhor d'ara enlà . Oc, diu lo Sperit, que reposen de lurs treballs, car lurs obres los seguexen. »    
L'expression " d'ara enlà " s'amerita una explicacion detalhada perque es tan importanta. Car visa la data de la prima de 1843 e aquela de l'auton de 1844 que, respectivament, dintra en vigor lo decrèt de Daniel 8:14 , e s'acaban los dos procèsses adventistas organizats per William Miller.  
Amb lo temps , l'adventisme institucional oficial a perdut de vista las implicacions d'aquela formula " d'ara enlà ". Sonque los pionièrs fondators de la fe adventista comprenguèron las consequéncias de l'exigéncia de Dieu del sabbat ja en 1843. Per adoptar aquela practica del seten jorn, foguèron menats a s'apercebre que lo dimenge practicat fins alara èra maudit per Dieu. Après eles, l'adventisme eretat venguèt tradicional e formalista, e per la granda majoritat dels aderents e dels ensenhaires, lo dimenge e lo sabbat foguèron injustament plaçats a un nivèl d'egalitat. Aquela pèrda del sens del sacrat e de la santetat vertadièra entraïnèt una manca d'interès per la paraula profètica e lo tresen messatge adventista que liurèri entre 1983 e 1994. Dempuèi aquel mesprètz mostrat dins l'adventisme en França, l' institucion adventista mondiala a fach una aliança amb lo clan ecumenic dempuèi 1995, fins a sa malediccion mai granda. La menaça de « torment » dins lo vèrs 10 la concernís a son torn , per la suggestion de l'expression « beurà tanben » ; dempuèi 1994, l'adventisme institucional, après la fe protestanta , jutjat e condemnat dempuèi 1843 .       
Coma o suggerís aqueste vèrs , lo decrèt de Daniel 8:14 provoca la separacion dels crestians protestants en 1843 en dos camps, dont lo grop adventista , beneficiari de la beatitud prononciada : " Benedits son los mòrts que mòron dins lo Senhor d'ara enlà!" » . Va sens dire que Jèsus anonciant a « Laodicea » qu'anava « vomitar » ela, l'institucion adventista , messatgièra oficiala del Crist en 1991, la data del refús oficial de la lutz, nomenada « nuda » pòt pas mai beneficiar d'aquela beatitud.             
 
Temps de culhida
Vers 14 : “E agachèri, e veiquí, un nívol blanc, e sus la nívol s'assetèt un semblant al Filh de l'òme, avent sus son cap una corona d'aur, e dins sa man una falç afilada. »   
Aquela descripcion evòca Jèsus Crist al moment de son retorn gloriós. Lo " nívol blanc " remembra las condicions de sa partença e de sa pujada al cèl viscuda dos mila ans abans. Lo " nívol blanc " denota sa puretat, sa " corona d'aur " simboliza sa fe victoriosa, e la "falç afilada " representa la " paraula afilada " de Dieu d'Ebr 4:12, implementada per " sa man ".            
Vers 15 : “ E un autre angel sortiguèt del temple, cridant amb una votz fòrta a aquel que se trobava sus la nívol , Pisa ta falç e culhís : car lo temps de segar es vengut, car la culhida de la tèrra es madura. »    
Jos l'aspècte de " la culhida ", coma dins sa parabòla, Jèsus rapèla qu'en aquò, arribariá lo moment de separar definitivament " la bona grana de la palha ". A travèrs sa Revelacion, nos fa descobrir aquel subjècte que separa los dos camps : lo sabbat dels elegits e lo dimenge dels tombats, perque darrièr aquel nom religiós s'amaga l'adoracion e l'autoritat d'una divinitat solara pagana. E malgrat los cambiaments dins lo temps uman, Dieu contunha de lo regardar per çò qu'es vertadièrament per el. Las diferentas opinions dels òmes influéncian pas son jutjament ; dins son òrdre de temps, lo primièr jorn es profan, pòt en cap de cas prene la santetat divina. Aquò es estacat exclusivament al seten jorn santificat dins son òrdre de temps gravat dempuèi lo començament del temps terrenal perpetual ; aquò per una durada de 6000 ans solars.        
Vers 16 : “ E aquel qu'èra assetat sus la nívol botèt sa falç sus la tèrra. E la tèrra foguèt culhida. »   
L'Esperit confirma lo futur compliment de " la culhida de la tèrra ". Lo Crist lo Salvador e lo Venjaire s'ocuparà d'aquò e l'acomplirà en acòrdi amb son anóncia facha en parabòla a sos apostòls dins Mat 13:30 a 43. La " culhida " concernís subretot la retirada cap al cèl dels sants causits ​​que demorèron fidèls al Dieu creator.     
 
Lo temps de la vendémia (e de la venjança) 
Vers 17 : “ E un autre angel sortiguèt del temple qu'es dins lo cèl, el tanben avent una falç afilada. »   
Se l'"angel" precedent aviá una mission favorabla als elegits, al contrari , aquel " autre angel " a una mission punitiva dirigida contra los rebels tombats. Aquela segonda « falç » simboliza tanben la « paraula aguda de Dieu » mesa en accion per sa volontat , mas pas per sa man vist que , al contrari de la culhida, per la culhida del rasim , l'expression « dins sa man » es absenta. L'accion punitiva serà doncas confiada als agents executant la volontat divina ; de fach, las victimas de sas seduccions.            
Vers 18 : “ E un autre angel sortiguèt de l'autar, qu'aviá lo poder sul fuòc, e parlèt amb una votz nauta a aquel qu'aviá la falç afilada, en disent , Pisa ta falç afilada, e amassa los rasims de la vinha de la tèrra : car los rasims de la terra son madurs. »    
Puèi arriba, après l'arrèst dels elegits al cèl, lo moment de " la culhida ". Dins Isa.63:1-6, l'Esperit desvolopa l'accion ciblada per aquel tèrme simbolic . Dins la Bíblia, lo chuc de rasim roge es comparat a la sang umana. Son usatge per Jèsus, dins la Santa Cena, confirma aquela idèa. Mas « la vendemia » es ligada amb « la colèra de Dieu » e concernirà los qu’an trabalhat indignament jos l’aspècte de sos servicials, perque lo sang versat volontàriament pel Crist s’ameritava pas lors nombrosas traïsons. Perque Jèsus pòt se sentir traït per los que destorban son plan de salvament al punt de justificar lo pecat per lo qual donèt sa vida e portèt la sofrença per que sa practica cesse. Los transgressors volontaris de sa lei li an doncas de respondre. Dins lor foliá òrba, anaràn tan luènh que voldràn tuar sos elegits vertadièrs, per fin d'eradicar de la tèrra la practica del sabbat del seten jorn santificat e requerit per Dieu dempuèi 1843-44. Los elegits avián pas cap d'autoritat de Dieu per utilizar la fòrça contra lors enemics religioses ; Dieu aviá reservat aquela accion exclusivament per el meteis. " La venjança es mia, la retribucion es mia," declarèt a sos elegits, e lo moment es vengut de menar a tèrme aquela venjança.         
Dins aquel capítol 14, los vèrses 17 a 20 evòcan aquel tèma de la " culhida ". Los rasims pecaires son declarats madurs perque an plenament demostrat per lors òbras lor vertadièra natura. Lor sang rajarà coma lo chuc de rasim dins una tina quand seràn trepejats pels pès dels rasims.  
Vers 19 : “ E l'angèl botèt sa falç dins la tèrra. E reculli la vigna de la terra e mes la en la gran pressa de la ira de dio . »   
L'accion es certificada per aquela anóncia revelada per aquela scèna. Dieu profetiza amb certitud lo castig de l'arrogància catolica e protestanta. Patiràn las consequéncias de la colèra de Dieu, imaginada per la tina que los rasims culhits son esclafats pels pès dels trepaires.
Vers 20 : “ E lo pressa de vin foguèt trepejat fòra la vila ; e sang sortiguèt de la vinha, fins a las bridas dels cavals, per una distància de mil sièis cents estadis. »    
Isa.63:3 especifica : “ Ai trepejat la pressa de vin sol ; cap d'òme èra amb ieu... ». La vendemia complís lo castig de Babilònia la Granda Ciutat dins Rev. 16:19. A emplenat la copa de la colèra divina, que deu ara beure fins a las escombrarias. " La pressa de vin foguèt trepada fòra de la vila " es a dire, sens la preséncia dels elegits ja menats al cèl. A Jerusalèm, d'execucions dels condemnats a mòrt èran menadas a tèrme en defòra de las muralhas de la vila santa per la contaminar pas. Aquò foguèt lo cas per la crucifixion de Jèsus Crist, que remembra, a travèrs aquel messatge, lo prètz a pagar per los que subreestimavan sa pròpria mòrt. Lo moment es vengut per sos enemics de versar lor sang a lor torn per expiar lors nombroses pecats. " E lo sang sortiguèt del vin, fins a las bridas dels cavals ." Las ciblas de la colèra son los ensenhaires religioses crestians, e Dieu se referís a eles per l'imatge del " bit " que los cavalièrs meton " dins la boca dels cavals " per los dirigir. Aquel imatge es prepausat dins Jac.3:3, que son tèma es justament : los ensenhaires religioses. Jacme especifica dempuèi lo començament del capítol 3: " Mos fraires, daissatz pas que fòrça de vosautres venon mèstres, perque sabètz que serem jutjats mai severament ." L'accion de la " culhida " justifica aquel avertiment sabent. En especificant " quitament a las bridas dels cavals ", l'Esperit suggerís que lo lavabo concernís, d'en primièr, lo clergat catolic roman de " Babilònia la Granda ", mas que s'estend als ensenhaires protestants que , dempuèi 1843 , fan un usatge " destructiu " de la Santa Bíblia segon la carga de l'Esperit dins Rev. 1919. Aquí trobam l'aplicacion de l'avertiment donat dins Rev. 14:10 : " El meteis beurà del vin de la colèra de Dieu, que se versa sens mescla dins la copa de son indignacion... ".                           
Pel messatge " sus una distància de mila sièis cents estats " , en continuitat amb lo messatge precedent, lo castig s'estend a la fe reformada dempuèi lo sègle XVI a la quala fa allusion lo nombre 1600. Es lo moment ont Martin Luther faguèt oficializar l'acusacion contra la fe catolica en 1517. Mas es tanben dins aquel sègle XVI que se formèron las doctrinas protestantas dels " faus Crists " e dels faus crestians , que legitimèron la violéncia e l'espasa enebidas per Jèsus Crist. L'Apocalipsi ofrís sas pròprias claus d'interpretacion e aquel sègle XVI es designat dins Rev. 2:18 a 29 jol nom simbolic de l'èra " Tiatira ". Lo mot " estadi " revèla lor activitat religiosa, lor participacion a la corsa, lo prèmi en jòc essent la corona de victòria promesa al venceire. Aquò's l'ensenhament de Paul dins 1 Cor. 9:24 : " Sabètz pas que los que corron dins una corsa corron totes, mas un receb lo prèmi ? Corretz de tal biais que lo podètz ganhar .” Lo prèmi de la vocacion celestiala es doncas pas ganhat de quina manièra que siá ; la fidelitat e la perseverància dins l'obedíncia es lo sol biais de ganhar dins la lucha de la fe. Confirma dins Fil. 3:14 en disent , " Me presenti cap a l'objectiu pel prèmi de la crida ascendenta de Dieu en Crist Jèsus ." Al moment de la " culhida " aquelas paraulas de Jèsus seràn verificadas : " Car fòrça son cridats, mas pauc son causits ​​(Mat. 22:14) ."                         

Revelacion 15 : La fin de la probacion 
 
 
 
Abans que la " culhida e la vendemia " sián acomplidas arriba lo moment temut de la fin de la probacion. Aquela ont las causidas umanas son fixadas en pèira pel temps, sens cap de biais d'inversar aquelas causidas. A aquel punt l'ofèrta de salvacion en Crist s'acaba. Aquò's lo tèma d'aqueste capítol 15 fòrça cort de l'Apocalipsi de Jèsus Crist. La fin del temps de gràcia arriba après las sièis primièras " trompetas " dels capítols 8 e 9, e abans " las sèt darrièras plagas de Dieu " del capítol 16. Va sens dire que seguís la darrièra causida del camin que Dieu dona a l'òme de prene. Jos la règla autoritària de " la bèstia que monta de la tèrra " de Rev. 13:11-18 , los dos darrièrs camins menan, l'un, al dissabte o sabbat santificat de Dieu, l'autre, al dimenge de l'autoritat papala romana. Las causidas entre la vida e lo ben, la mòrt e lo mal, son pas jamai estadas tan claras. Qual cranh lo mai l'òme ? Dieu , o l'òme ? Aquò's la situacion. Mas pòdi tanben dire : Qual aima lo mai l'òme ? Dieu o l'òme ? L'elegit respondrà dins los dos cases : Dieu, coneissent a travèrs sa revelacion profètica los detalhs de la fin de son projècte. La vida eternala serà alara fòrça pròcha, a la portada de lor man.               
 
Vers 1 : “ E veguèri un autre signe dins lo cèl, grand e meravilhós : sèt angels avent las sèt darrièras plagas, car en eles la colèra de Dieu es completada. »  
Aqueste vèrs presenta las " sèt darrièras plagas " que tustaràn los falses cresents per lor causida del dimenge roman. Lo tèma d'aqueste capítol, la fin de la probacion , dobrís lo temps de las " sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu ".    
Vers 2 : “ E vegèri coma una mar de veire mesclada amb de fuòc: e los qu'avián obtengut la victòria sus la bèstia, e sus son imatge, e sul nombre de son nom, se pausan sus la mar de veire, avent las arpas de Dieu. »  
Per encoratjar sos servicials, sos elegits, lo Senhor presenta alara una scèna qu'evòca lor victòria imminenta per divèrsas imatges presas d'autres passatges de la profecia. " Sus la mar de veire, mesclat amb fuòc, se pausan ," perque passèron per una pròva de fe que foguèron perseguits ( mesclats amb fuòc ) e ne sortiguèron victoriós. La " mar de veire " denota la puretat del pòble causit, coma dins Rev. 4:1.   
Vers 3 : “ E cantan lo cant de Moïses lo servidor de Dieu, e lo cant de l'Anhèl, disent: Grandas e meravilhosas son vòstras òbras, Senhor Dieu Totpoderós! Tos camins son justes e vertadièrs, Rei de las nacions! »  
" Lo Cant de Moïses " celebrava l'exòde gloriós d'Israèl d'Egipte, la tèrra e simbòl del pecat . L'intrada dins Canaan terrèstre que seguiguèt 40 ans mai tard prefigurèt l'intrada dels darrièrs causits ​​dins Canaan celestial. A son torn, après aver donat sa vida per expiar los pecats dels elegits, Jèsus, " l'agnel ", montèt al cèl, dins sa glòria e son poder celèst divin. Los darrièrs testimònis fidèls de Jèsus, totes adventistas en fe e en trabalh, a lor torn experimentan l'ascension al cèl quand Jèsus torna per los salvar. Exaltant sas " òbras grandas e remirablas ", los elegits donan glòria al Dieu creator qu'incarnèt sas valors en Jèsus Crist : sa " justícia " perfiècha e sa " vertat " . L'evocacion del mot " vertadièr " liga lo contèxte de l'accion a la fin de l' èra " laodiceana " que se presentèt coma " l'Amen e lo Vertadièr ". Aquò's alara l'ora de " deliurança " que marca la fin del temps de " l'enfantament de la femna " de Rev. 12:2. L' " enfant " es menat dins lo mond jos la forma de la puretat del caractèr celestial revelat dins e a travèrs de Jèsus Crist. Los elegits pòdon laudar Dieu per son estat " totpoderós " perque es a aquel poder divin que devon lor salvacion e lor desliurança. Avent amassat e seleccionat sos redimits de totas las nacions terrèstras, Jèsus Crist es vertadièrament lo " Rei de las nacions ". Los que s’opausèron a el e a sos elegits son pas pus.                             
Vers 4 : “ Qual aurà pas paur, ò Senhor, e glorificarà pas ton nom? Car tu sol es sant. E totas las nacions vendran e adoraran denant tu, car los teus judicis son estats manifestats. »  
En lenga simpla aquò vòl dire : Qual refusariá de te cranher, Dieu Creator, e ausariá te defraudar de ta glòria justificada en refusant d'onorar ton sant sabbat del seten jorn ? Car tu sol es sant e tu sol as santificat ton seten jorn e aqueles a qui l'as donat, coma signe de lor aprobacion e d'apertenença a ta santetat. En efièch, en evocant " sa paur ", l'Esperit fa allusion al messatge del primièr " angel " de Rev. 14:7 : " Temètz Dieu e donatz -li glòria , car l'ora de son jutjament es venguda; e adoratz (prostratz-vos davant) Aquel que faguèt lo cèl e la tèrra e la mar e las fonts de las aigas .” Dins lo plan de Dieu, las nacions rebelas destruchas seràn ressuscitadas per un doble objectiu : aquel de s'umiliar davant Dieu e de Li donar la glòria, e aquel de patir son castig final juste que los aniquilarà definitivament, dins " lo lac de fuòc e de sofre " del darrièr jutjament, anonciat dins lo tresen messatge de l'angèl de l' Ap. Abans qu'aquelas causas sián acomplidas, los elegits deuràn passar pel temps dels jutjaments divins que se manifestaràn per l'accion de las " sèt plagas " anonciadas dins lo primièr vèrs.                 
Vers 5 : “ Après aquò agachèri, e, vaquí, lo temple del tabernacle del testimoniatge dins lo cèl foguèt dobèrt. »  
Aquesta dobertura del " temple " celestial senhala la fin de l'intercession de Jèsus Crist , perque lo temps de la crida de la salvacion s'acaba. " Lo testimoniatge " fa referéncia als dètz comandaments de Dieu que foguèron plaçats dins l'arca santa. Alara, a partir d'aqueste moment, la separacion entre los causits ​​e los perduts es definitiva . Sus tèrra, los rebèls venon de decidir, per un decrèt de lei, l'obligacion de respectar lo repaus setmanièr del primièr jorn establit civilament e confirmat religiosament , successivament , pels emperaires romans , Constantin I , e Justinian I que faguèron de Vigili I lo primièr papa, cap temporal de la fe crestiana universala, que lo decrèt catolic universal , es lo darrièr decret de la mòrt en 858  . foguèt profetizat dins Apo.13:15 a 17 e plaçat jos l'accion dominanta de la fe protestanta americana sostenguda per la fe catolica europèa .     
Vers 6 : “ E los sèt angels qu'avián las sèt plagas sortiguèron del temple, vestits de lin pur e brilhant, e cenchats de cenchas d'aur a l'entorn de lors pitres. »  
Dins la simbolica de la profecia , los « sèt angels » representan Jèsus Crist sol o « sèt angels » fidèls a son camp coma el. " Lo lin fin, pur e brilhant " representa " las òbras justas dels sants " dins Rev. 19:8. La " cencha d'aur a l'entorn del pit ", doncas a la nautor del còr, evòca l'amor de la vertat ja citada dins l'imatge de Crist presentada dins Rev. 1:13. Lo Dieu de la vertat s'aprèsta a castigar l'acamp de las mentidas. Per aquel rapèl l'Esperit suggerís " la granda calamitat " que sa forma foguèt revelada per sa cara comparada a " lo solelh quand lusís dins sa fòrça ". Lo moment de l'afrontament final entre Jèsus Crist e los rebels pagans adorators del solelh es arribat.              
Vers 7 : “ E una de las quatre bèstias donèt als sèt angels sèt fiòlas d'aur plenas de la colèra de Dieu, que viu per totjorn e per totjorn. » 
Jèsus meteis èra lo modèl representat pels " quatre creaturas vivas " de Rev. 4. Es tanben, " lo Dieu que viu per totjorn e per totjorn " fach " enrabiat " . Sa divinitat li atribuís aital totes los ròtles : Creator, Redemptor , Intercessor , e permanentament, Jutge, puèi en metent fin a son intercession, ven lo Dieu de la justícia que tusta e castiga amb la mòrt sos adversaris rebels , perque an emplenat « la copa » de sa justa « colèra » . « La copa » es ara plena , e aquela colèra prendrà la forma dels « sèt darrièrs » castigs que la misericòrdia divina aurà pas pus sa plaça.                 
Vers 8 : “ E lo temple foguèt emplenat de fum de la glòria de Dieu e de son poder; e alcun non podia intrar al temple entro que las sept plagas de li sept angels fossan acabadas. »  
Per illustrar aquel tèma de la cessacion de la gràcia, l'Esperit presenta dins aquel vèrs l'imatge d'un " temple emplenat de fum a causa de " la preséncia " de Dieu " e precisa : " e degun podiá pas dintrar dins lo temple, fins que las sèt plagas dels sèt angèls foguèsson acabadas ." Dieu avertís aital sos elegits que demoraràn sus tèrra pendent lo temps de las " sèt darrièras plagas " de sa colèra. Los darrièrs causits ​​reviuràn l'experiéncia dels Ebrèus al moment de las " dètz plagas " que tustèron l'Egipte rebela. Las plagas son pas per eles, mas pels rebels, ciblas de la colèra divina. Mas l'imminéncia de lor dintrada dins lo " temple " es aital confirmada, la possibilitat serà donada, a la fin de las " sèt darrièras plagas ".                 

Revelacion 16 : Las Sèt Darrièras Plagas 
de la ira de dio .
 
 
 
 
Lo capítol 16 presenta l'escampament d'aquelas " sèt darrièras plagas " per las qualas " la colèra de Dieu " s'exprimís.     
L'estudi del capítol entièr o confirmarà, mas cal notar que las ciblas de " la colèra de Dieu " seràn identicas a aquelas que foguèron tustadas pels castigs de las sièis primièras " trompetas " . L'Esperit revèla aital que los castigs de las « sèt darrièras plagas » e los de las « sèt trompetas » castigan lo meteis pecat : la transgression del repaus sabatic del « seten jorn santificat » per Dieu dempuèi la fondacion del mond.            
Dobrissi una parentèsi aicí, tardièrament. Notatz la diferéncia entre las divinas " trompetas " e " plagas o plagas ". Las " trompetas " son totes de tuariás umanas mesas en accion pels òmes mas ordenadas per Dieu , lo cinquen essent d'una natura esperitala. Las " plagas " son d'accions desagradivas impausadas dirèctament per Dieu a travèrs los mejans naturals de sa creacion viva. La Revelacion 16 nos presenta las " sèt darrièras plagas " que nos suggerís , subtilament, qu'èran precedidas d'autras " plagas " patidas pels òmes abans la fin del temps de gràcia que separa , esperitalament , en doas partidas, " lo temps de la fin " citat dins Dan.11:40 . Dins la primièra, aquela fin es aquela del temps de las nacions, e dins la segonda , aquela del temps del govèrn mondial universal organizat jos la tutela e l'iniciativa dels EUA. Dins aquesta mesa a jorn, facha lo sabbat, 18 de decembre de 2021, pòdi confirmar aquela explicacion, vist que dempuèi lo començament de 2020, tota l'umanitat es estada tustada per una roïna economica a causa d'un virus contagiós, lo Coronavirus Covid - 19, qu'apareguèt pel primièr còp en China . Dins un contèxte d'escambis globalistas e de coneissença, en amplificant mentalament sos efièches reals , panicats, los dirigents dels pòbles se son arrestats mòrts , lo desvolopament e la creissença continua de l'economia entièra d'Euròpa occidentala e americana. Injustament considerat coma una pandemia, l'Occident , que pensava que conquistariá un jorn la mòrt , es consternat e indefens. En panica, los impiets se son donats còrs e èime a la novèla religion que la remplaça : la sciéncia medicala tot poderosa . E lo país dels escrocs, lo mai ric de la tèrra, aprofichèt l'escasença per far los òmes captius e esclaus de lors diagnostics, de lors vaccins, de lors remèdis, e de lors decisions corporativas. A l'encòp , ausissèm de directivas en França que son paradoxalas per dire lo mens , que resumissi coma seguís:                    : " es conselhat de ventilar los apartaments e de portar la masca de proteccion pendent d'oras, darrièr que lo portaire s'estofa . " Metètz en evidéncia lo " bon sens " dels joves dirigents de França e d'autres païses imitators . Es interessant de notar que lo país menant aquel comportament destructor foguèt d'en primièr Israèl ; lo primièr país maudit per Dieu dins l'istòria religiosa. Portar una masca , inicialament enebida quand èra pas disponibla , foguèt alara obligatòri per se protegir contra una malautiá qu'afectava lo sistèma respiratòri. La malediccion de Dieu pòrta de fruches inesperats , mas destructivament fòrça eficaces . Soi convencut qu'entre 2021 e lo començament de la " seisena trompeta ", la Tresena Guèrra Mondiala, d'autras " plagas de Dieu " tustaràn l'umanitat copabla dins divèrses luòcs de la tèrra, e particularament dins l'Oèst arroïnat ; las " pèstas " coma la " famina " e d'autras vertadièras pandemias universalas, ja conegudas coma la pèsta e lo còlera. Dieu revendica aquel tipe de castig dins Ezeq 14:21 : “Car aital ditz lo Senhor YaHweh : E mai se mandarai contra Jerusalèm mos quatre castigs terribles, l'espasa, la famina, las bèstias salvatjas, e la pestiléncia, per ne destruire l'òme e la bèstia, ” Notatz qu'aquesta lista es pas exaustiva , perque dins los tempses modèrnes, los castigs divins prenon de formas multiplas : lo càncer, lo sida, lo chikungunya , l' alzheimer ... etc. Remarqui tanben l'emergéncia de la paur a causa del rescalfament climatic. De massas d'umanitat son espaurugadas e panicadas a la pensada de fondre lo glaç e de las inondacions que ne poirián resultar. Encara un còp, un fruch de la malediccion divina que tusta las ments umanas e bastís de murs de separacion e d'òdi. Tanqui aquesta parentèsi per reprene l'estudi dins aquel contèxte de la post- fin de la gràcia que caracteriza las " sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu ".                      
Una autra rason justifica la causida de ciblas. Las " sèt darrièras plagas " acompliguèron la destruccion de la creacion a la fin del mond . Per Dieu , lo Creator, lo moment es vengut per la destruccion de son òbra. Alara seguís lo procès de creacion, mas en luòc de crear, destrusís. Amb " la setena darrièra pèsta " sus tèrra , la vida umana s'apagarà, daissant darrièr la tèrra un còp de mai un " abis " dins un estat caotic, amb son sol abitant , Satan, l'autor del pecat ; la tèrra desolada serà sa preson pendent " mila ans " fins al darrièr jutjament quand amb totes los autres rebels serà aniquilat segon Rev. 20 .          
Vers 1 : “ E ausiguèri una votz fòrta del temple que ditz als sèt angels , Anatz, e versatz las sèt bolhas de la colèra de Dieu sus la tèrra. »  
Aquela " votz fòrta que venguèt del temple " es aquela del Dieu creator frustrat dins son drech mai legitim. Coma Dieu lo Creator , son autoritat es suprèma e es pas ni just ni savi de contestar son desir d'èsser adorat e glorificat per l'observança del jorn de repaus qu'a " santificat " per aquel objectiu. Dins sa granda e divina saviesa, Dieu o a fach per que lo que contesta Sos dreches e autoritat serà ignorant de Sos secrets mai importants abans d'expiar dins la " segonda mòrt " lo prètz de sas indignacions contra Dieu Totpoderós.      
Vers 2 : “ Lo primièr anèt e versèt son bol sus la tèrra. E una buula e greu fouenc sobre li home li quaì avian la marca de la bestia , e sobre aqutlh li quaì adoravan la ymagena de luy . »  
Essent la poténcia dominanta e l'autoritat principala de la darrièra rebellion, la cibla prioritària dins aquel contèxte es " la tèrra " simbòl de la fe protestanta tombada.  
La primièra pèsta es " una ulcèra maligna " que provòca de sofrenças fisicas als còrs dels rebèls qu'an causit d'obeïr al jorn de repaus impausat pels òmes. Las ciblas son de catolics e de protestants que subrevisquèron al conflicte nuclear e que , amb aquela causida del primièr jorn, dimenge roman, an " la marca de la bèstia ".     
Vers 3 : “ Lo segond versèt son bol dins la mar, e venguèt sang, coma lo sang d'un òme mòrt ; e moriguèt tot vivent, tot çò qu'èra dins la mar .  
Lo « segond » frapa « la mar » que transforma en « sang » , coma o faguèt pel Nil egipcian al temps de Moïses ; " la mar " , simbòl del catolicisme roman, que fa referéncia a la mar Mediterranèa. A aqueste moment, Dieu esfacèt tota la vida animala dins " la mar " . Comença lo procès de creacion a l'invèrs, a long tèrme, " la tèrra " vendrà " sens forma e vuèja " tornarmai ; tornarà a son estat d'" abisme " original .                   
 
Vers 4 : “ Lo tresen versèt son bol suls rius e las fonts d'aiga. E venguèron de sang. »  
Lo « tresen » frapa l' « aiga » fresca dels « rius e fonts d'aiga » que venon subte, a lor torn, « sang » . Pas mai d’aiga per apagar la set. Lo castig es dur e meritat perque son a mand de versar lo " sang " dels elegits. Aquel castig foguèt lo primièr que Dieu infligiguèt per la vara de Moïses als Egipcians , " beveires del sang " dels Ebreus que foguèron tractats coma d'animals dins l'esclavatge dur ont fòrça moriguèron.            
Vers 5 : “ E ausiguèri l'angèl de las aigas dire , Tu es just, qu'es, e qu'èra ; sètz sant, perque avètz exercit aquel jutjament. »  
Notatz ja, dins aquel vèrs , los tèrmes « just » e « sant » que confirman ma bona traduccion del tèxte del decret de Dan 8:14 : « 2300 ser e matin e santetat seràn justificats » ; " santetat " englobant tot çò que Dieu considèra sant. Dins aquel contèxte final , l'ataca a son sabbat " sanctificat " s'ameritava en tota justícia lo jutjament de Dieu que càmbia l' " aiga " per èsser beguda en " sang " . Lo mot " aigas " designa simbolicament e doblament las massas umanas e l'ensenhament religiós. Pervertit per la Roma papala, dins Rev. 8:11 los dos foguèron cambiats en " absinci ". En disent " sètz just...perque avètz exercit aquel jutjament " l'angèl justifica la mesura demandada per la vertadièra justícia perfiècha que sonque Dieu pòt acomplir. Subtilament, e fòrça precisament, l'Esperit fa desaparéisser la forma " e qui ven " del nom de Dieu, perque es vengut ; e era sua aparicion daurís un present permanent entà eth e as sòns redempts, sense desbrembar es mons que demorèren purs e es angels sants que li demorèren fidèus.                           
 
Vers 6 : “ Car an versat la sang dels sants e dels profètas, e lor as donat de sang a beure : son dignes. »  
Los rebèls essent prèstes a tuar los elegits que devon lor salvacion sonque a l'intervencion de Jèsus, Dieu lor imputa tanben los crimes qu'anavan cometre. Per las meteissas rasons, son donc tractats coma los Egipcians de l'Exòde. Es lo segond còp que Dieu ditz , " Son dignes ." Dins aquela fasa finala , trobam coma l'agressor de l'elegit adventista, lo messatgièr de Sardis a qui Jèsus aviá dich : " Passatz per èsser viu, e sètz mòrt ." Mas al meteis temps , diguèt dels elegits de 1843-1844 : " marcharàn amb ieu, en vestits blancs , perque son dignes ." Atal, a cadun la dignitat que li es deguda segon las òbras de sa fe : « vestits blancs » pels elegits fidèls, « sang » per beure pels rebels infidèls tombats .                  
 
Vers 7 : “ E ausiguèri un autre angel de l'autar dire , Aital , Senhor Dieu Totpoderós , son vertadièrs e justes vòstres jutjaments. »  
Aquela votz que ven de l '" autar " , simbòl de la crotz , es aquela del Crist crucificat qu'a de rasons particularas per aprovar aquel jutjament. Car aqueles que castiga en aqueste moment an ausat reclamar sa salvacion , mentre que justificavan un pecat heinós , en preferissent obediéncia al comandament d'un òme ; Aquò malgrat los avertiments de las Santas Escrituras : dins Isa.29:13 “ Lo Senhor diguèt : Quand aquel pòble s'apròcha de ieu, m'onora amb sa boca e amb sos labèls ; mas son còr es luènh de ieu, e la paur qu'a de ieu es pas qu'un precèpte de la tradicion umana . Mat.15:19 : “ En van m'adoran , ensenhant per doctrinas los comandaments dels òmes. »          
 
Vers 8 : “ Lo quatren versèt son bol sul solelh. E fo dona a ìuy a escorsar los homes ab fuoc ; »  
Lo quatren agís " sus lo solelh " e lo fa caufar mai que d'acostuma. La carn dels rebels es " cremada " per aquela calor intensa. Après aver castigat la transgression de la « santetat » , Dieu castigarà ara l' idolatria del « jorn del solelh » eretada de Constantin I. Lo « solelh » que fòrça onoran inconscientament comença ara de « cremar » la pèl dels rebèls. Dieu vira l'idòla contra los idòlatres. Aquò's lo culme de la " granda calamitat " anonciada dins Rev. 1 . Lo moment ont lo que comanda lo « solelh » l'emplega per castigar sos adorators.                
Vers 9 : “ E los òmes foguèron brutlats de granda calor, e blasfemèron lo nom de Dieu qu'a autoritat sus aquelas plagas, e se penediguèron pas de li donar glòria. »  
Dins lo nivèl d'endurciment qu'an atench, los rebels se repentisson pas de lor fauta e s'umilian pas davant Dieu, mas l'insultan en " blasfemant " son " nom . " Èra ja dins lor natura un comportament abitual , que se tròba demest los cresents superficials ; Cercan pas de conéisser sa vertat e interpretan son silenci mespresós a lor avantatge. E quand de dificultats se pausan, maudisson son " nom " . Lo fracàs de " repentir " confirma lo contèxte dels " subrevivents " de la " sièisena trompeta " de Rev. 9:20-21. Los incréduls rebels son de personas religiosas o non religiosas que creson pas al Dieu Creator Totpoderós. Lors uèlhs èran una trapèla de mòrt per eles.             
Vers 10 : “ Lo cinquen angel versèt son bol sul tròn de la bèstia. E lo seu regne fo cubert de tenebras ; e los homens se mordien la lengua de dolor, »  
Lo « cinquen » cibla especificament « lo tròn de la bèstia », es a dire, la region de Roma ont se tròba lo Vatican , un pichon estat religiós de papisme ont se tròba la Basilica de Sant Pèire . Pasmens, coma o avèm vist, lo vertadièr " tròn " del Papa es situat dins la Roma antica, sul tuc Caelian dins la glèisa maire de totas las glèisas del mond, la Basilica de Sant Joan Lateran . Dieu lo plonja dins una " escurina " encrada que plaça cada persona vista dins la situacion d'una persona aveg. L'efièch es terriblament dolorós , mas per aquel punt de partença de mentidas religiosas presentadas coma la lutz de l'unic Dieu e al nom de Jèsus Crist, es entièrament meritat e justificat. Lo " repentiment " es pas pus possible, mas Dieu met l'accent sus l'enduriment de las ments de sas ciblas vivas .          
 
Vers 11 : “ E blasfemèron lo Dieu del cèl per lors dolors e lors plagas, e se repentiguèron pas de lors faches . »  
Aqueste vèrs nos ajuda a comprene que las pèstas contunhan de venir e s'arrèstan pas jamai. Mas en soslinhant l'abséncia de " repentiment " e la continuacion de " blasfèmias " , l'Esperit nos dona de comprene que la colèra e la malvolença dels rebels aumentan pas que. Es la tòca cercada per Dieu que los emponta al limit , per que decretan la mòrt dels elegits.    
Vers 12 : “ Lo sièis angel versèt son bol sul grand riu Eufrates. E s'assequèt l'aiga, per que lo camin foguèsse preparat als reis venent del levant. »  
Lo « seisen » visa l'Euròpa, designada pel nom simbolic del « riu Eufrates », que designa aital, a la lutz de l'imatge d'Apo 17:1-15, los pòbles qu'adoran « la prostituida Babilònia la Granda », Roma papala catolica. Lo « secatge de son aiga » poiriá suggerir l'aniquilacion imminenta de sa populacion, mas es encara tròp lèu per qu'aquò siá lo cas. En fach, la causa es un rapèl istoric, doncas que foguèt per l'assecatge parcial del " riu Eufrates " que lo rei mède Darius s'apoderèt de la " Babilònia " caldèa . Lo messatge de l'Esperit es doncas l'anóncia de la desfacha completa imminenta de la " Babilònia " catolica romana que reten encara de partisans e de defensors, mas per un brieu. " Babilònia la granda " aqueste còp vertadièrament " tombarà " , desfacha pel Dieu Totpoderós Jèsus Crist.                   
 
La consultacion dels tres esperits immunts
Vers 13 : “ E vegèri tres esperits bruts coma de granhòtas sortir de la boca del drac, e de la boca de la bèstia, e de la boca del faus profèta. »  
Los vèrses 13-16 illustran los preparatius per la " batalha d'Armagedon " que simboliza la decision de metre a mòrt los gardians del sabbat recalcitrants qu'èran inflexiblament fidèls al Dieu Creator . A l'origina, a travèrs l'espiritisme, lo diable, en simulant la persona de Jèsus Crist, apareguèt per tal de convéncer los rebèls que lor causida del dimenge èra justificada. Los encoratja doncas a prene la vida de fidèls combatents de resisténcia qu'onoran lo sabbat. Lo trio diabolic amassa doncas dins la meteissa lucha lo diable, la fe catolica, e la fe protestanta, es a dire, " lo dragon, la bèstia e lo faus profèta ." Aquí la " batalha " parlada dins Rev. 9:7-9 es acomplida. La mencion de las « bocas » confirma los escambis verbals de las consultas que menan a decretar la tuariá dels vertadièrs elegits ; que son o completament ignorants o completament negan. Las " granadas " son sens dobte , per Dieu , d'animals classats coma bruts, mas dins aquel messatge, l'Esperit fa allusion als grands sauts qu'aqueste animal es capable de far . Entre la « bèstia » europèa e lo « faus profèta » american i a l’ ocean Atlantic larg e la reünion dels dos implica de far de grands sauts. Demest los angleses e los americans , los franceses son caricaturats coma « granhòtas » e « manjaires de granhòtas ». L'impur es una especialitat de França, que sas valors moralas se son esfondradas amb lo temps, dempuèi sa Revolucion de 1789 ont plaçava la libertat al dessús de tot . L'esperit impur qu'anima lo triò es aquel de la libertat que vòl « ni Dieu ni Mèstre » . An totes resistit a la volontat e a l'autoritat de Dieu, e son doncas units sus aquela question. S'amassan perque se semblan.                      
Vers 14 : “ Car son los esperits de demònis, que fan de miracles, que van cap als reis de la tèrra, per los amassar a la batalha d'aquel grand jorn de Dieu Totpoderós. »  
Dempuèi la malediccion del decrèt de Dan.8:14, los esperits demònis se son manifestats amb grand succès en Anglatèrra e als EUA. L'espiritualisme èra la mòda de l'epòca , e los òmes s'acostumavan a aquel tipe de relacion amb d'esperits invisibles , mas actius. Dins la fe protestanta, de grops religioses fòrça grands an de relacions amb de demònis , cresent qu'an una relacion amb Jèsus e sos angèls. Los demònis an una granda aisança per enganar los crestians rebutats per Dieu, e poiràn encara los convéncer aisidament de s'amassar per tuar , al darrièr , los crestians e josieus piadoses , observators del sabbat . Aquela mesura extrèma que menaça los dos grops de mòrt los unirà dins la benediccion de Jèsus Crist. Per Dieu, aquel rassemblament es destinat a amassar los rebels " per la batalha del grand jorn de Dieu Totpoderós ." Aquela reünion es destinada a donar als rebels una intencion de tuar que los farà eles meteisses dignes de patir la mòrt a las mans d'aqueles que son estats sedusits ​​e enganats per lors mentidas religiosas. La rason principala de la lucha foguèt, justament, la causida del jorn de repaus, e subtilament, l’Esperit soslinha que los jorns prepausats son pas egals. Car aquel que concernís lo sabbat santificat es pas res de mens dins sa natura que " lo grand jorn de Dieu Totpoderós ". Los jorns son pas egals e tanpauc las fòrças opausadas. Coma fòrabandiguèt lo diable e sos demònis del cèl, Jèsus Crist coma lo poderós " Miquèl " impausarà sa victòria a sos enemics.       
Verset 15 : “ Vejatz, veni coma un ladre. Beneurat es aquell qui vella e garda les sues vestidures per ço que non ane nuu e non vegen la sua vergonya. »  
Lo camp que lucha contra los observators del sabbat divin es aquel dels falses crestians infidèls, inclusent aqueles del protestantisme a qui Jèsus diguèt , dins Rev. 3:3 : “ Remembratz-vos doncas cossí avètz recebut e ausit, e tenètz-vos e penedissètz-vos. Se velhatz pas, vendrai sus vos coma un ladre, e saupretz pas a quina ora vendrai sus vos . Al contrari, l'Esperit declara als elegits adventistas que benefician de sa plena lutz profètica dins l'èra finala de " Laodicea " : " Benedit es aquel que velha, e garda sas vestiduras ", e en fasent allusion a l'institucion adventista vomida dempuèi 1994, ditz tanben : " per que marche pas nud e que vesèm pas sa vergonha! ". Declarada e demorada " nuda " , al retorn de Crist, serà dins l'acamp de la vergonha e del refús , en acòrdi amb 2 Cor. 5:2-3 : " Doncas gemem dins aquela tenda, en volent vestir nòstre abitatge celestial, se sèm vertadièrament trobats vestits e pas nus ".               
Verset 16 : “ Los amassèron dins un luòc nomenat en ebreu Armagedon. »  
Lo « rassemblament » en question concernís pas un emplaçament geografic, perque es un « rassemblament » esperital qu'amassa dins son projècte mortal l'acamp dels enemics de Dieu. E mai, lo mot " har " significa montanha e arriba aital que i a en efièch una val de Me guid do en Israèl mas pas cap de montanha d'aquel nom.      
Lo nom " Armagedon " significa : " montanha preciosa " , un nom que designa, per Jèsus Crist, son Assemblada , son Elegit qu'amassa totes sos elegits. E lo vèrs 14 nos a revelat gaireben clarament çò qu'es la batalha " Armagedon " ; pels rebels , la tòca es lo sabbat divin e sos observators ; mas per Dieu la tòca son los enemics de sos fidèls elegits.          
Aquela « montanha preciosa » designa , al meteis temps, la « montanha de Sinai » d'ont Dieu proclamèt sa lei a Israèl pel primièr còp après l'exòde d'Egipte. Car la tòca dels rebels es en efièch a l'encòp lo sabbat del seten jorn sanctificat per son quatren comandament e sos observators fidèls. Per Dieu, lo caractèr " preciós " d'aquela " montanha " es al delà de la disputa, perque a pas d'egal dins tota l'istòria umana. Per la protegir de l'idolatria umana, Dieu daissèt l'emplaçament real de son emplaçament desconegut pels òmes. Falsament situada dins lo Sud de la peninsula egipciana en tradicion, es en vertat situada dins lo Nòrd-Èst de " Madian ", ont viviá " Jethro " , lo paire de " Sephora " , l' esposa de Moïses, es a dire dins lo Nòrd de l'Arabia Saudita actuala. Sos abitants donan al mont reial Sinai lo nom « al Law z » que significa « la Lei » ; un nom justificat que testimònia en favor de l'istòria biblica escricha per Moïses. Mas es pas dins aquel « luòc » geografic que los rebèls s'afrontaràn al Crist gloriós e divin victoriós. Car aquel mot " luòc " es enganaire e en realitat pren un aspècte universal, vist que los elegits son, a aqueste moment, encara dispersats per tota la tèrra. Los elegits vius e los que son ressuscitats seràn " amassats " pels bons angèls de Jèsus Crist per rejónher Jèsus suls nívols del cèl.                             
Vers 17 : “ Lo seten versèt son bol dins l'aire. E sortiguèt del temple, del tròn, una granda votz disent : Es fach ! »  
Jos lo signe de la " setena pèsta versada dins l'aire ", abans que los rebels meton a tèrme lor dessenh criminal, Jèsus Crist, lo vertadièr, apareis tot poderós e gloriós, dins una glòria celèsta inimitable, acompanhat de miriadas d'angèls. Trobam lo moment de la " setena trompeta " ont segon Rev. 11:15 , Jèsus Crist, lo Dieu Totpoderós, quita al diable lo reialme del mond. Dins Ef. 2:2, Paul fa referéncia a Satan coma " lo prince del poder de l'aire ". L '" aire " es l'element partejat per tota l'umanitat terrèstra que domina fins al retorn gloriós de Jèsus Crist. Lo temps de la sua gloriosa venguda es quant lo seu poder diuinal tol al diable aquesta dominacio e poder sobre los humans e met fin a aquella.         
Realizar la paciéncia de Dieu qu'espèra dempuèi 6000 ans lo moment ont dirà : “ Es fach !” " e compren alara la valor que dona al " seten jorn santificat " que profetiza la venguda d'aquel moment ont la libertat daissada a sas creaturas infidèlas cessarà . Las creaturas rebelas cessaràn de lo frustrar, l'irritar, lo mespresar e lo desonorar perque seràn destruchas. Dins Dan.12:1 l'Esperit profetizèt aquela venguda gloriosa qu'atribuís a " Miquèl ", lo nom angelic celestial de Jèsus Crist : " A aquel moment Miquèl se levarà , lo grand Prince que representa los enfants de ton pòble ; e i aurà un temps de destressa, coma jamai foguèt dempuèi que i aguèt una nacion fins a aquel meteis temps. A aquel moment, vòstre pòble serà salvat, los que se tròban escriches dins lo libre . Dieu fa pas aisit de comprene son plan de salvament perque la Bíblia menciona pas lo nom " Jèsus " per designar lo Messias e li dona de noms simbolics que revelan sa divinitat amagada: " Emmanuel " (Dieu amb nosautres) Isa.7 :14 : " Doncas lo Senhor meteis vos donarà un signe; veiquí, una verge concebre e prendrà un filh, e nomenarà son nom Emmanuel ; “ Paire eternal ” dins Isa.9:5 : “ Car un enfant es nascut a nosautres, un filh nos es donat: e lo govèrn serà sus son espatla: Son nom serà nomenat Meravilhós, Conselhièr, Lo Dieu poderós, Lo Paire eternal , Lo Prince de la Patz .                            
Vers 18 : “ E i aguèt de lamps, e de votz, e de trons, e un grand tèrratrem, tal que foguèt pas dempuèi que los òmes foguèron sus la tèrra, un tèrratrem tan grand. »  
Aquí trobam la frasa del vèrs clau de referéncia de Rev. 4:5 renovelat dins Rev. 8:5 . Dieu es sortit de son invisibilitat, cresents infidèls e incresents, mas tanben, elegits adventistas fidèls, pòdon veire lo Creator Dieu Jèsus Crist dins la glòria de son retorn. Rev. 6 e 7 nos an revelat los comportaments opausats dels dos camps dins aquel contèxte terrible e gloriós. 
E en subissent un tèrratrem poderós, testimònian amb terror la primièra resurreccion reservada als elegits de Crist, segon Rev. 20:5, e lor arrapament dins lo cèl ont se jonhon a Jèsus. Las causas se passan coma foguèron anonciadas dins 1 Tess 4:15-17 : “ Per aquò vos disèm per la paraula del Senhor , que nosautres que sèm vius e demoram fins a la venguda del Senhor precedirem pas los que son endormits. Car lo meseyme segnor descendere del cel con crit , con la uoucz de 1 arcangel , e con lo crit de la trompeta de dio , e li mort en xrist resuscitaren primierament . Alara nosautres que sèm vius e que demòran serem pres ensems amb eles dins los nívols per rescontrar lo Senhor dins l'aire . Profièchi d'aqueste vèrs per metre en evidéncia la concepcion apostolica de l'estat dels « mòrts » : « nosautres que sèm vius e demoram fins a la venguda del Senhor precedirem pas los que son mòrts » . Paul e sos contemporanèus pensavan pas coma los faus crestians uèi que los elegits " mòrts " èran en preséncia de Crist, perque sa reflexion mòstra que al contrari, totes pensavan que los elegits " vius " dintrarián dins lo cèl abans los " mòrts ".            
Vers 19 : “ E la granda vila foguèt dividida en tres parts, e las vilas de las nacions tombèron: e la granda Babilònia venguèt en sovenir davant Dieu, per li donar la copa del vin de la ferocitat de sa colèra. »  
Las " tres partidas " concernisson " lo drac, la bèstia e lo faus profèta " amassats dins lo vèrs 13 d'aqueste capítol. Una segonda interpretacion es basada sus aquel tèxte de Zac.11:8 : “ Destruirai los tres pastres en un mes; Mon èime èra impacient d'eles, e lor èime tanben me detestava . Dins aquel cas, los « tres pastres » representan los tres compausants del pòble d'Israèl : lo rei, lo clergat e los profètas. En prenent en compte lo contèxte final, que la fe protestanta e la fe catolica son aliadas e unificadas, « las tres partidas » son identificadas per : « lo drac » = lo diable ; “ la bèstia ” = los pòbles catolics e protestants sedusits ​​; “ lo faus profèta ” = lo clergat catolic e protestant.                    
Dins lo camp vencut, lo bon entendre cessa, « la granda vila foguèt devesida en tres parts » ; Dins las victimas enganadas e sedusida , los camps de la bèstia e del faus profèta , l'òdi e lo ressentiment inspiran de venjança contra los seductors enganaires responsables de lor pèrda de salvacion. Es alara que lo tèma de la « culhida » es complit per un sanguinós reglatge de particions que lors ciblas principalas son , logicament e justament, los ensenhaires religioses. Aqueste avertiment de Jac.3:1 pren alara son sens complet : “ Mos fraires, que gaire de vosautres vengan pas mèstres, perque sabètz que serem jutjats mai severament .” Dins aquel temps de « plagas » , aquela accion es evocada per aquela citacion : « E Dieu se sovenguèt de Babilònia la Granda per li donar la copa del vin de sa colèra ferotja ». L'Apo.18 serà entièrament consacrat a l'evocacion d'aquel castig dels religioses impius.               
Vers 20 : “ E totas las illas fugiguèron, e las montanhas foguèron pas trobadas. »  
Aqueste vèrs resumís lo cambiament de la tèrra que , somesa a d'enòrmes chocs , pren un aspècte de caos universal , ja « sens forma » e lèu « vuèg » o « desolat » . Aquò's lo resultat, la consequéncia , del " pecat desolator " denonciat dins Daniel 8:13 e que son castig final es profetizat dins Dan . 9:27.          
Vers 21 : “ E una granda grèla, que lo pes èra un talent , tombèt del cèl suls òmes ; e los homens blasfemaren Deu per la plaga de la grela, car la plaga era molt gran. »  
Lor tòca sinistra acomplida , los abitants de la tèrra seràn , a lor torn , aniquilats per un flagèl que ne serà impossible de s'escapar : de pèiras de " grèla " tombaràn sus eles . L'Esperit lor imputa lo pes d' " un talent " o 44,8 kg . Mas aquel mot " talent " es mai una responsa esperitala basada sus " la parabòla dels talents " . D'aquel biais, imputa als tombats lo ròtle d'aqueles que faguèron pas fruchós lo " talent " o los dons que Dieu lor donèt dins la parabòla. E aquel marrit comportament finiguèt per lor costar lor vida, lo primièr , e lo segond qu'èra accessible sonque als vertadièrament causits. Fins a lor darrièr buf de vida, contunhan de " blasfemar " (insultar) lo " Dieu " del cèl que los castiga.                
" La parabòla dels talents " serà alara estada literalament complida. Dio dona a cascun segont lo testimoni de las obras de la soa fé ; als crestians infidèls donarà la mòrt e se mostrarà tan dur e crudèl coma lo pensavan e lo jutjavan èsser . E als fizels elets donarà vida eternal segon la fe que avian mesa en la sua amor e la perfeta fidelitat magnificada en Jhesu Crist per lor ; tot aquò segon lo principi citat per Jèsus dins Mat.8:13: " que vos siá fach segon vòstra fe ".       
Après aquela darrièra pèsta, la tèrra ven desolada, privada de totas las formas de vida umana. Troba aital l'" abis " caracteristic de Gen.1:2.  
 
 
 
 
 
Capítol 17 : La prostituida es desmascarada e identificada 
 
 
 
Vers 1 : “ E venguèt un dels sèt angels qu'avián las sèt fiòlas, e parlèt amb ieu, en disent , Venètz aicí, vos mostrarai lo jutjament de la granda prostituta que s'asseta sus fòrça aigas. »    
A partir d' aqueste primièr vèrs , l'Esperit indica la tòca d'aqueste capítol 17 : lo « jutjament » de la « granda prostituida » qu'es « assetada sus fòrça aigas » es a dire, que domina , segon lo vèrs 15 , « de pòbles, de multituds, de nacions e de lengas » que, jol simbòl « Eufrates » , designan ja son extension planetària de la religion « de l' Ampot .9:14 : los EUA, America del Sud , Africa e Austràlia. L'òbra de jutjament es ligada amb lo contèxte de las " sèt darrièras plagas ", o " sèt bols " versat pels " sèt angèls " dins lo capítol 16 precedent .                    
Lo « jutjament » en question es aquel qu'es portat pel Dieu Totpoderós al qual tota creatura del cèl e sus la tèrra a e deurà rendre comptes ; Aquò vòl dire l' importància d'aqueste capítol. Vegèrem dins lo messatge del 3en angel del capítol 14 qu'aquela identificacion resulta en vida o mòrt eternala. Lo contèxte d'aqueste " jutjament " es doncas aquel de la " bèstia que monta de la tèrra " dins lo capítol 13.       
Malgrat los avertiments istorics e profetics, a son torn, la fe protestanta en 1843, e la fe adventista oficiala en 1994, tombèron jutjadas per Dieu indignas de la salvacion ofèrta per Jèsus Crist. En confirmacion d'aquel jutjament, dintrèron totes dos dins l'aliança ecumenica prepausada per la fe catolica romana, e mai se los pionièrs dels dos grops avián denonciat sa natura diabolica. Per pas cometre aquela fauta, l'elegit deu absoludament èsser convencut de l'identitat de l' enemic principal de Jèsus Crist: Roma, dins tota son istòria pagana e papala. La culpabilitat de las religions protestantas e adventistas es d'autant mai granda perque los pionièrs de las doas denonciavan e ensenhavan aquela natura diabolica del catolicisme roman. Aquela revirada dels dos constituís un acte de traïson cap a Jèsus Crist lo sol Salvador e grand Jutge. Cossí aquò venguèt possible ? Las doas religions an donat importància sonque a la patz terrèstra e a la bona compreneson entre los òmes ; tanben, vist que la fe catolica perseguís pas pus, ven per eles, acceptabla o encara melhor, associabla al punt de far un pacte e una aliança amb ela. L' opinion revelada e lo jutjament just de Dieu son aital mespresats e pièjats jos pès. L'error èra de creire que Dieu cèrca essencialament la patz entre los òmes, perque en vertat , condemna los mals que son faches a sa persona, a sa lei, e a sos principis de ben revelats dins sas ordenanças. Lo fach es d'autant mai grèu vist que Jèsus s'exprimiguèt fòrça clarament sul subjècte en disent dins Mat 10:34 a 36 : “ Pensatz pas que soi vengut per portar la patz sus tèrra; Venguèri pas per portar la patz, mas una espasa. Car ieu soi vengut metre l'òme contra son paire, e una filha contra sa maire, e la nòra contra sa sògra; e los enemics d'un òme seràn los de son pròpri ostal ." De son costat , l'adventisme oficial a pas ausit l'Esperit de Dieu que, per sa restauracion del sabbat del seten jorn entre 1843 e 1873, li mostrèt lo dimenge roman qu'apèla " marca de la bèstia " dempuèi son establiment lo 7 de març de 321. La mission de l'adventisme institucional a fracassat perque a mesura qu'a avançat dins son temps, lo dimenge es vengut romanament amic , contrariament a aquel de Dieu que demòra invariablament lo meteis , lo dimenge crestian eretat del paganisme solar constituís la causa principala de sa colèra.       Lo sol jutjament qu'importa es aquel de Dieu e sa Revelacion profètica pretend nos associar a son jutjament. En consequéncia, la patz deu pas mascar l'irritacion legitima del Dieu vivent. E nos cal jutjar coma el jutja e identificar de regims civils o religioses segon son agach divin. Coma resultat d'aquela aproximacion, vesèm " la bèstia " e sas accions quitament en temps de patz enganaira.  
Vers 2 : “ Amb ela los reis de la tèrra faguèron fornicacion, e los abitants de la tèrra foguèron embriagats del vin de sa fornicacion. »  
Dins aquel vèrs un ligam es fach amb las accions de la " femna Jezabèl " acusada per Jèsus Crist de far beure a sos servicials de " vin de fornicacion (o de debocheria ) " esperital dins Rev. 2:20; causas confirmadas dins Rev. 18:3. Aquelas accions connectan tanben " la prostituta " a l'"estela d'absinci " de Rev. 8:10-11 ; l'absint essent son vin verinós al qual l'Esperit compara son ensenhament religiós catolic roman .           
Dins aquel vèrs, lo repròchi que Dieu fa contra la religion catolica es justificat quitament dins nòstre temps de patz perque la fauta repròchada ataca son autoritat divina. Los escriches de la Santa Bíblia, que constituisson sos " dos testimònis ", testifican contra l'ensenhament religiós mentidor d'aquela religion romana. Mas es vertat que son faus ensenhament aurà las piègers consequéncias per sas victimas sedusidas : la mòrt eternala ; çò que justificarà lor accion venjativa de la " vintage " de Rev. 14:18 a 20.      
Vers 3 : “ Me menèt dins l'esperit dins un desèrt. E yo uic una fenna sesent sobre una bestia de color escarlata plena de noms de blasfemia auent sept caps e decz corns . »  
  " ... dins un desèrt ", simbòl de l'espròva de la fe mas tanben del " arid " clima esperital del contèxte de nòstre " temps de fin (Dan.11:40) " , aqueste còp, la darrièra pròva de fe dins l'istòria terrèstra , l'Esperit imatge la situacion esperitala que s'impausa dins aquel contèxte final . " La femna domina una bèstia escarlata ." Dins aquela imatge, Roma domina la « bèstia que s'enauça de la tèrra » que designa los EUA protestants a l'epòca ont fan « adorar la marca de la bèstia » catolica en impausant son jorn de repaus eretat de l'emperaire Constantin I. Dins aquel contèxte final, i a pas mai de diadèmas, ni suls " sèt caps " de la Roma religiosa, ni suls simbòls " dètz còrns " , dins aquel cas, dels dominators civils dels pòbles crestians europèus e mondials que manipula. Mas tota aquela associacion es la color del pecat : « escarlata ».                   
  Dins Apo.13 :3 legissèm : « E vesi un de sos caps coma s'èra estat nafrat mortalament ; mas sa nafra mortal fo guarida. E lo mond entièr s'estonèt après la bèstia . ” Sabèm qu'aquela guèrra es deguda al Concordat de Napoleon I. A partir d'aqueste moment , lo papisme catolic roman perseguís pas pus, pasmens, notem l'importància, Dieu contunha de l'apelar " la bèstia " : " E tot lo mond èra en admiracion après la bèstia . " Aquò confirma l'explicacion donada çai-sus. L'enemic de Dieu demòra son enemic perque sos pecats contra sa lei cessan pas, en temps de patz coma en temps de guèrra. E l'enemic de Dieu es doncas tanben aquel de sos fidèls elegits en temps de patz o de guèrra.         
  Vers 4 : “ La femna èra vestida de color porpra e escarlata, e ornada d'aur, de pèiras preciosas e de pèrlas . Teniá dins sa man una copa d'aur plena d'abominacions e de las impuretats de sa prostitucion. »  
Aquí encara, la descripcion presentada cibla de fauta esperitalas doctrinalas . Dieu condemna sos rites religioses ; sas messas e sas eucaristias odiosas e d'en primièr, son gost pel luxe e las riquesas que lo mena als compromés desirats pels reis, los nòbles e totes los rics de la tèrra. La « prostituida » deu satisfar sos « clients » o sos amants.     
Aquesta color " escarlata " a son origina dins la quita " prostituida " : " violet e escarlata ". Lo tèrme « femna » designa una « glèisa », segon Ef 5:23 mas tanben, « la granda vila qu'a lo reialme suls reis de la tèrra », coma l'ensenha lo vèrs 18 d'aqueste capítol 17 En resumit, podèm reconéisser las colors dels unifòrmes « dels cardinals e dels evesques romans ». Dieu imatja las messas catolicas, amb l'usatge del calici " daurat " que un vin alcolic es supausat representar la sang de Jèsus Crist. Mas que ne pensa lo Senhor ? Nos ditz qu'al luòc de son sang redemptor, vei pas que las " abominacions e impuretats de sa prostitucion ". Dins Dan.11:38, " l'aur " èra mencionat coma l'ornament de sas glèisas que l'Esperit imputa al " dieu de las fòrtas ".                          
Vers 5 : “ E sus son front èra un nom escrich, MISTERI : Babilònia la granda, la maire de las putas e de las abominacions de la tèrra. »  
Lo « mistèri » que se menciona dins aquel vèrs es un « mistèri » sonque per los que l'Esperit de Jèsus Crist esclaira pas ; Son tanben, malastrosament, los mai nombroses. Car, " lo succès e lo succès de las astúcias " del regim papal anonciat dempuèi Dan 8:24-25 seràn confirmats fins a l'ora de son jutjament, a la fin del mond. Per Dieu, es lo " mistèri de l'iniquitat " qu'èra anonciat e ja implementat pel diable al temps dels apostòls, segon 2 Tes.2:7 : " Car lo mistèri de l'iniquitat fonciona ja; — Fau pas qu'aquéu que lou tèn encaro ague desapareigu . Lo " mistèri " es ligat al quite nom " Babilònia ", çò qu'a de sens, vist que l'anciana vila d'aquel nom i es pas mai. Mas Pèire donèt ja aquel nom esperitalament a Roma, dins 1 Pèire 5:13 e malastrosament per las folas enganadas, sonque los elegits son atentius a aquela precision ofèrta per la Bíblia. Avisatz-vos del doble sens del mot " tèrra " que designa aicí tanben , l'obedíncia protestanta, perque tant que la fe catolica es unificada, la fe protestanta es multipla, per èsser designadas coma " prostituidas ", filhas de lor " maire " catolica. Las filhas partejan las " abominacions " de lor " maire ". E la principala d'aquelas « abominacions » es lo dimenge, « la marca » de son autoritat religiosa que li es estacada.                            
Lo sens literal del mot " tèrra " es tanben justificat perque l'intolerància religiosa catolica es l'instigator de las grandas agressions religiosas internacionalas . Ela contaminèt e faguèt odiar la fe crestiana en incitant los reis a convertir los pòbles de la tèrra a son obediéncia. Mas après aver perdut son poder, sas " abominacions " contunhèron, en benesissent los que Dieu maudis e maudissent los que benesís. Sa natura pagana se revela quand sona " fraire " los musulmans que lor religion presenta Jèsus Crist coma un dels mens profètas.        
Vers 6 : “ E vegèri la femna ebria de la sang dels sants, e de la sang dels martirs de Jèsus. E quant la vi, foy pres de gran esbauor. »  
Aqueste vèrs pren una citacion de Dan.7:21, precisant aicí que " los sants " qu'ela combat e domina son en efièch los " testimònis de Jèsus ". Aquò esclaira fòrça lo mistèri de " Babilònia la Granda ". La religion romana beu lo "sang " dels elegits al punt d'embriaguesa. Qual sospechariá una glèisa crestiana, coma la Roma papala modèrna, d'èsser aquela " prostituida " facha " embriaga del sang versat pels testimònis de Jèsus " ? Los causits, mas sonque eles. Car 1 esperit a lor fait conoisser per prophecia las enegnias murtrieras de lor enemic . Aquel retorn a sa natura malvada e crudèla serà la consequéncia visibla de la fin del temps de la gràcia. Mas aquela malvolença serà, subretot, e encara mai estonantament, la natura de la fe protestanta dominanta d'aqueste temps de la fin del mond. L'Esperit menciona separadament " los sants " e " los testimònis de Jèsus ". Los primièrs « sants » patiguèron las persecucions romanas, paganas, republicanas e imperialas ; " Los testimònis de Jèsus " son frapats per la Roma imperiala e papala pagana. Car la prostituida es ciutat : Roma ; " la granda vila qu'a reialtat suls reis de la tèrra " dempuèi son arribada en Israèl, en Judèa en - 63, segon Dan.8:9 : " lo mai bèl dels païses ". L'istòria de la salvacion s'acabarà amb una pròva de fe que " los testimònis de Jèsus " apareisseràn e agiràn per justificar aquela expression ; Donaràn aital a Dieu una bona rason d'intervenir per los salvar de la mòrt programada. A son temps, Joan aviá de bonas rasons d'èsser estonat pel " mistèri " pertocant la vila de Roma. La coneissiá sonque dins sa forma imperiala pagana dura e impietosa que l'aviá mandat en detencion sus l'illa de Patmos. De simbòls religioses coma la « copa d'aur » tenguda per la « prostituida » poirián doncas lo susprene amb rason.                                         
Vers 7 : “ E l'angel me diguèt : Perqué te meravilhas ? Yo vos dirai lo misteri de la fenna e de la bestia que la porta, la qual ha los set caps e detz corns. »  
Lo " mistèri " es pas destinat a durar per totjorn, e a partir del vèrs 7 enlà, l'Esperit donarà de detalhs que permetràn a Joan e a nosautres de levar lo " mistèri " e d'identificar clarament la vila de Roma e son ròtle dins l'imatge del vèrs 3 que sos simbòls son, un còp de mai, citats.    
" La femna " fa referéncia a la natura religiosa de la Roma papala , sa revendicacion d'èsser " la nòvia de l'Agneu ", Jèsus Crist. Mas Dieu nega aquela revendicacion en la nomenant una " prostituida " .       
" La bèstia que la pòrta " representa los regims e los pòbles que reconeisson e legitiman sas revendicacions religiosas. An lor origina istorica dins los « dètz còrns » dels reialmes formats en Euròpa après que foguèron liberats de la dominacion de la Roma imperiala en acòrdi amb l'imatge donat dins Dan . 7:24. Succedisson a la Roma imperiala del « quatren animal ». E aqueles territòris tocats demòran los meteisses fins a la fin. Las frontièras se desplaçan, los regims càmbian, passant de la monarquia a las republicas, mas la nòrma del faus cristianisme papal roman los unís pel pièger. Pendent lo sègle XX , aquela union jos l'egida romana foguèt concretizada per l' Union Europèa promulgada pels « Tractats de Roma » del 25 de març de 1957 e de 2004 .        
Vers 8 : “ La bèstia que vesètz èra, e es pas. Deu montar de l'abis e anar a la perdicion. E aquilh li qtial habitant en la terra li qual li nom non son script al libre de la uita de la creacion del mont se meravilharen cum ilh uyren la bestia . »  
" La bèstia que vesètz èra, e es pas ." Traduccion : L'intolerància religiosa crestiana èra dempuèi 538, e es pas mai, dempuèi 1798. L'Esperit suggerís la durada profetizada dins de formas diferentas pel règne papal intolerant dempuèi Dan.7:25 : " un temps, de tempses, e un mièg temps ; 42 meses ; 1260 jorns ”. E mai se son intolerància foguèt acabada per l'accion de " la bèstia que monta de la fossa sens fons " , que designa la Revolucion Francesa e son ateïsme nacional dins Rev. 11 :7, aicí lo tèrme " fossa sens fons " es presentada coma una activitat ligada al diable, lo " Destructor ", que destrusís las vidas umanas e los plans de la tèrra, que l'apèla la Rev. el de la fossa sens fons ." Rev. 20:1 donarà l'explicacion : lo " diable " serà ligat pendent " mila ans " sus la tèrra desumanizada nomenada " l'abisme ". En li atribuissent sas originas dins « l'abisme », Dieu revèla qu'aquela vila aguèt pas jamai cap de relacion amb el ; que, pendent sa dominacion pagana, qu'es fòrça logica, mas tanben, al cors de son activitat religiosa papala, contrariament a çò que de multituds d'èssers umans enganats creson per lor pèrda , vist que partejaràn amb ela, sa " perdicion " finala aquí revelada. Avent mespresat la paraula profètica, las victimas de las seduccions de Roma seràn estonadas perque l'intolerància religiosa " reapareisserà " dins aquel contèxte final anonciat e revelat. Dieu nos rapèla aital que coneis los noms dels causits, dempuèi " la fondacion del mond " . Lors " noms " èran escriches dins " lo libre de vida de l'Agnelon " Jèsus Crist. E per los salvar, lor dobrissiá l'esperit als mistèris de sas profecias biblicas.                                     
Prepausi aicí una segonda analisi d'aqueste vèrs concernent lo mot " abisme ". Dins aquela reflexion, preni en compte lo contèxte final ciblat per l'Esperit segon sa descripcion de la « bèstia escarlata » dins lo vèrs 3. Coma o avèm vist, l' abséncia de las « diadèmas » suls « dètz còrns » e los « sèt caps » lo plaça dins « lo temps de la fin » ; aquela de nòstre temps. Ai longtemps considerat que la nocion de " stupid " podiá pas concernir qu'una accion intoleranta e despotica, e que en consequéncia podiá pas èsser atribuida qu'al regim intolerant dels darrièrs jorns marcats per la darrièra pròva de la fe universala. Mas de fach, a la fin d'aqueste ivèrn de 2020 en temps divin, una autra idèa s'inspira en ieu. La " bèstia " es en fach a tuar de contunh d'almas umanas, e las victimas de sos ensenhaments umanistas exacerbats e scandalós son fòrça mai nombrosas que las causadas per son intolerància. D'ont ven aquel novèl comportament umanista seductiu e enganaire ? Es lo fruch de l'eiretatge de la pensada liura que sortiguèt dels filosòfs revolucionaris que Dieu cibla dins Rev. 11:7 jol nom de la " bèstia que monta de la fossa sens fons ". La color " escarlata " associada a la " bèstia " de nòstre temps, dins lo vèrs 3 d'aqueste capítol, denóncia lo pecat engendrat per l'excès de libertat que l'òme s'es concedit. Qui representa ? Los dominants occidentals d'origina crestiana que lors basas religiosas son eretadas del catolicisme europèu : los EUA e Euròpa entièrament sedusits ​​per la religion catolica. La " bèstia " que Dieu nos mòstra es lo resultat final de las accions profetizadas dins lo messatge de " cinquena trompeta ". La fe protestanta, sedusida per la fe catolica renduda pacifica, unís lo protestantisme e lo catolicisme maudit per Dieu, rejonchs per l'adventisme institucional oficial en 1994, per " la preparacion de la lucha " de Rev. 9 :7-9, " d'Armageddon ", segon Rev. 16:16, que letraràn ensems , lo sièis, contre lo trumped , après 16. los darriers servidors fidels de Dieu.                                        , .que gardan e observon son sabbat ; lo seten jorn repaus ordonat per lo quart dels seus deu manaments. En temps de patz , lors discorses exaltan l'amor fraire e la libertat de consciéncia. Mas aquela libertat scandalosa e mentida renduda libertària mena a la « segonda mòrt » las multituds que poblan lo mond occidental ; qu'es caracterizat, en partida, per l'ateïsme, en partida, per l'indiferéncia, e en una partida mai pichona, per d'engatjaments religioses renduts sens valor , perque son condemnats per Dieu , pr'amor de lors ensenhaments religioses mentidors . D'aquel biais, aquela " bèstia " umanista a efectivament pres sas originas dins l' " abisme " coma l'Esperit o revela dins aquel vèrs , dins lo sens que la religion crestiana es venguda l'imatge e l'aplicacion de la pensada umanista dels filosòfs, grècs, franceses o revolucionaris estrangièrs . Coma lo peton de Judas per Jèsus, l' amor umanista fals e seductor del temps de patz tua mai que l'espasa . La « bèstia » de nòstre temps de patz eireta tanben lo caractèr de « escurina » que lo mot « abisme » li balha en Gen. 1:2 : “ La tèrra èra sens forma e voida, e l'escur èra al dessús de la fàcia de la prigondor , e l' Esperit de Dieu se desplaçava al dessús de la fàcia de las aigas .” E aquel caractèr « escur » de las societats d'origina crestiana es el meteis paradoxalament eretat de l' « esclairatge », lo nom donat als pensaires liures revolucionaris franceses .                        
En prepausant aquela sintèsi, l'Esperit atenh son objectiu que consistís a revelar a sos servicials fidèls son jutjament sus nòstre mond occidental e los repròches que li adreça. Denóncia aital sos nombroses pecats e sas traïsons cap a Jèsus Crist, lo sol Salvador que lors accions desonran.
Vers 9 : “ Aquí es l'enteniment qu'a saviesa : los sèt caps son sèt montanhas, sus las qualas la femna s'asseta. »   
Aqueste vèrs confirma l'expression per la quala Roma foguèt longtemps designada : " Roma, la vila de sèt tucs ." Trobèri aquel nom citat dins un atlas geografic de l'anciana escòla de l'an 1958. Mas aquò es pas discutible; Las « sèt montanhas » nomenadas « puèges » demòran encara uèi portant los noms : Capitolina, Palatina, Caelian, Aventin, Viminal, Esquiline, e Quirinal. Dins sa fasa pagana, aqueles tucs " luòcs nauts " portavan totes de temples consacrats a d'idòlas divinificadas condemnadas per Dieu. E per onorar " lo dieu de las fortalesas ", la fe catolica bastiguèt a son torn sa basilica, sul Ca elius designant " lo cèl " segon Roma. Sul Capitòli, lo " cap ", se tròba l'Ajuntament, l'aspècte civil de la magistratura . Soslinham que l'aliat dels darrièrs jorns, America, domina tanben dempuèi un " Capitòli " situat a Washington. Aquí encara, lo simbòl " cap " es justificat per aquela nauta magistratura que remplaçarà Roma, e dominarà , a son torn , los abitants de la tèrra , " en sa preséncia " segon Apo.13:12.                      
Vers 1 0 : " I a tanben sèt reis : cinc son tombats, l'un es, l'autre es pas encara vengut, e quand vendrà, deu demorar un pauc d'espaci." »  
Dins aquel vèrs , per l'expression « sèt reis » , l'Esperit atribuís a Roma « sèt » regims de govèrn que son successivament , pels sièis primièrs : la monarquia de -753 fins a -510 ; la Republica, lo Consolat , la Dictatura, lo Triumvirat, l' Empèri dempuèi Octavian, Cesar August jos qui Jèsus nasquèt, e la Tetrarquia (4 emperaires associats) en setena posicion entre 284 e 324, çò que confirma la precision " deu durar pauc de temps " ; en realitat 30 ans. Lo novèl emperaire Constantin I quitèt rapidament Roma e s'installèt dins l'Èst en Bizanci (Constantinòble renomenat Istambol pels Turcs) . Mas a partir de 476 , l' empèri occidental de Roma se trenquèt e las « dètz còrnas » de Daniel e de l'Apocalípsis ganhèron lor independéncia en formant los reialmes d' Euròpa occidentala . Dempuèi 476, Roma es demorada jos l'ocupacion dels ostrogòts barbars, que foguèt desliurada en 538 pel general Belisari mandat amb las siás armadas per l'emperaire Justinian que residissiá a l'Èst a Constantinòble.             
Vers 1 1 : “ E la bèstia qu'èra, e qu'es pas, es tanben l'uèchen rei, e es dels sèt, e va en perdicion. »  
Lo « ochen rèi » es la governança religiosa papala establida en 538 per lo decrèt imperiau favorable de l'emperaire Justinian I. Respondèt aital a una demanda de sa femna Theodora , una anciana " prostituida ", qu'intervenguèt al nom de Vigilius, un de sos amics. Coma o precisa lo vèrs 11, lo regim papal apareis al moment dels " sèt " govèrns citats tot en constituissent una novèla forma sens precedents que Daniel indiquèt coma un rei " diferent ". Çò que preda l'epòca dels « sèt » reis precedents es lo títol del cap religiós roman ja atribuit als sieus emperaires e dempuèi sas originas : « Pontifex Maximus » , expression latina revirada coma « Pontife Sobeiran », qu'es tanben , dempuèi 538 , lo títol oficial del papa catolic roman. Lo regim roman qu'existís al moment que Joan receb la vision es l' Empèri , es a dire, la seisena governança romana ; e dins son temps, lo títol de " pontife sobeiran " èra portat per l'emperaire meteis.                    
Lo retorn de Roma sus la scèna istorica es degut al rei franc, Clovis I , « convertit » a la faussa fe crestiana de l'epòca, en 496 ; es a dire, al catolicisme roman qu'aviá obeït Constantin I e qu'èra ja estat tustat per la malediccion de Dieu dempuèi lo 7 de març de 321. Après la dominacion imperiala, Roma foguèt envasida e dominada per de pòbles estrangièrs arribant en migracions massivas . L'incompreneson de diferentas lengas e culturas es a l'origina dels trebols e de las luchas intèrnas qu'an destruch l'unitat e la fòrça romanas. Aquela accion es aplicada per Dieu dins nòstres jorns en Euròpa per l'afeblir e la liurar a sos enemics. La malediccion de l'experiéncia de la " Tor de Babel " conserva aital al cors dels sègles e dels millenaris totes sos efièches e son eficacitat per menar l'umanitat dins lo malur. Per çò qu'es de Roma, venguèt finalament jos la dominacion dels Arienians ostrogòts, qu'èran doctrinalament opausats a la fe catolica romana sostenguda pels emperaires bizantins . Deviá èsser desliurada d'aquela dominacion per que l'establiment del regim papal roman en 538 poguèsse èsser rendut possible sus son sòl Per acomplir aquò segon Dan.7:8-20, " tres còrnas foguèron baissadas " abans lo papisme ( lo pichon còrn ) ; son de pòbles concernits ostils al catolicisme roman dels evesques de Roma , successivament, en 476 , los Herulis , en 534 , los Vandals , e lo 10 de julhet de 538 , « per una tempèsta de nèu » , liberats de l'ocupacion dels Ostrogòts pel general Belisari enviat pel Juste Ier , poguèron dintrar dins son dominant Roma pal regim, instituit per aquel emperaire, a la demanda del Vigili intrigant, lo primièr papa regnant. A partir d'aquel moment, Roma venguèt tornarmai " la granda vila que règna suls reis de la tèrra ", del vèrs 18, que va a " la perdicion " , coma l'Esperit o precisa, aicí, un segond còp, après lo vèrs 8.                    
Lo papisme remonta doncas pas a Sant Pèire coma o pretend mas al decrèt de Justinian I , l'emperaire bizantin que li donèt son títol e son autoritat religiosa. Aital, lo dimenge foguèt ordenat per l'emperaire roman Constantin I lo 7 de març de 321 , e lo papisme que lo justifica foguèt installat per l' emperaire bizantin Justinian I en l'an 538 ; doas datas amb las consequéncias mai terriblas per tota l'umanitat. Foguèt tanben en 538 que l'evesque de Roma prenguèt lo títol de papa pel primièr còp.  
Vers 1 2 : “ Los dètz còrns que vesètz son dètz reis, qu'an pas encara recebut de reialme, mas recebon l'autoritat coma reis una ora amb la bèstia. »  
Aquí, al contrari de Dan . 7:24 , lo messatge cibla un temps fòrça cort situat a la fin del " temps de fin ".  
Coma al temps de Daniel, al temps de Joan los " dètz còrns " de l'Empèri Roman avián pas encara ganhat o recuperat lor independéncia. Mas, lo contèxte ciblat dins aquel capítol 17 essent aquel de la fin del mond, es lo ròtle que los " dètz còrns " tenon dins aquel contèxte precís qu'es evocat per l'Esperit, coma o confirmaràn los vèrses que seguisson. L' " ora " profetizada fa referéncia al temps de l'espròva finala de fe anonciada, dins Rev. 3:10, als fidèls pionièrs de l'Aventisme del Seten Jorn en 1873. Lo messatge èra per nosautres, lors eretièrs, los fidèls de la lutz adventista donada per Jèsus Crist, a sos elegits, en 2020.      
Segon lo còde profètic donat al profèta Ezequièl (Ezeq. 4 :5-6), un " jorn " profètic val un " an " vertadièr, e doncas, una " ora " profètica val 15 jorns reals. La granda insisténcia del messatge de l'Esperit que citarà tres còps l'expression " dins una sola ora " dins lo capítol 18, me mena a deduire qu'aquela " ora " visa lo temps entre lo començament del 6en de las " sèt darrièras plagas " e lo retorn en glòria de nòstre divin Senhor Jèsus que torna dins la glòria de l'Archanna " Miquèl " eslegir de sa mòrt programada. Aquela « ora » es doncas la que dura la « lucha d'Armagedon ».                  
Vers 1 3 : “ Aquestes an una sola idèa, e donaràn lor poder e lor autoritat a la bèstia. »  
En soslinhant lo temps d'aqueste jutjament final, l'Esperit ditz dels " dètz còrns " : " Aquestes an una sola ment, e donaràn lor poder e lor autoritat a la bèstia ." Aquel objectiu partejat consistís a s'assegurar que lo repaus dimenge siá respectat per totes los subrevivents de la tresena guèrra mondiala nucleara. La roïna redusiguèt fòrça la poténcia militara dei nacions europèas ancianas. Mas los venceires del conflicte, los protestants americans, obtenguèron dels subrevivents un abandon total de lor sobeiranetat. Lo motiu es diabolic, mas los tombats ne son pas conscients, e lors esperits liurats a Satan pòdon pas qu'acomplir sa volontat.     
Es pas que dempuèi la coalicion del « drac », de la « bèstia » e del « faus profèta » que los « dètz còrns » abandonan lor autoritat a la « bèstia ». E aquela renonciacion es causada per l'intensitat de las sofrenças que los flagèls de Dieu lor fan patir. Entre la proclamacion del decrèt de mòrt e son aplicacion, un periòde de 15 jorns es donat als observators del sabbat per adoptar « la marca de la bèstia » , lor « dimenge » roman contaminat pel culte solar pagan. Coma lo retorn de Jèsus Crist es previst per la prima precedent lo 3 d'abril de 2030, levat se i aja una error dins l'interpretacion del tèrme " ora ", lo decrèt de mòrt deuriá èsser promulgat per aquela data o una data entre ela e lo jorn de prima de 2030 de nòstre calendièr abitual actual.                 
Per comprene quala serà la situacion finala, consideratz los faches seguents. La fin del periòde de gràcia es solament identificabla pels elegits que la ligan a la promulgacion de la lei del dimenge ; mai precisament, après ela. Per la colleccion dels pòbles incréduls e rebèls encara vius, la promulgacion de la lei dominicala apareis sonque coma una mesura d'interès general sens consequéncias per eles. E es sonque après aver patit las cinc primièras plagas que lor colèra venjativa los mena a aprovar plenament la decision de " tuar " los que lor son presentats coma los responsables de lor castig celestial.   
Vers 1 4 : “ Aquestes faràn la guèrra amb l'Agneu, e l'Agneu los vencerà, perque es Senhor dels senhors e Rei dels reis e los que son amb el son cridats e causits ​​e fidèls; »  
" Faràn la guèrra amb l'Agneu, e l'Agneu los vencerà ...", perque es lo Dieu tot poderós que cap de poder pòt pas resistir. " Lo Rei dels reis e Senhor dels senhors " impausarà sa fòrça divina als reis e senhors mai poderoses de la tèrra. E los elegits qu'an comprés aquò venceràn amb el. L'Esperit remembra aicí los tres critèris demandats per Dieu a aqueles que salva e qu'an embarcat sul camin de la salvacion que comença per eles amb l'estatut esperital de " cridat " e que se transforma alara, quand es lo cas, dins l'estatut de " causit ", per " fidelitat " mostrada cap al Dieu creator e tota sa lutz biblica. La batalha a la quala se fa referéncia es la batalha d '" Armagedon ", de Rev. 16:16 ; " l'ora " ont la " fidelitat " dels " causits ​​" " cridats " es mesa a l'espròva. Dins Rev. 9:7-9 l'Esperit revelèt la preparacion de la fe protestanta per aquela " guèrra " esperitala . Condemnats a morir, pr'amor de lor fidelitat al sabbat, los elegits testifican de la confiéncia plaçada dins las promessas profetizadas per Dieu e aquel testimoniatge que li es donat, li dona la " glòria " qu'exigís dins lo messatge del primièr angel de Rev. 14 :7. Los defensors e partisans del dimenge obligatòri trobaràn , dins aquela experiéncia, la mòrt que prepararàn per donar als elegits de Jèsus Crist. Rapèli aquí, a los que son sceptics e que dobtan que Dieu balhe tant d'importància als jorns de repaus, que nòstra umanitat a perdut son eternitat pr'amor de l'importància qu'aviá donada a " dos arbres " del jardin terrenal. « Armagedon » se basa sul meteis principi en luòc dels « dos arbres » qu'avèm uèi « lo jorn de la coneissença del ben e del mal » , lo dimenge, e lo « jorn de la vida santificada » , lo sabbat o lo dissabte.                                      
Vers 1 5 : “ E me diguèt : Las aigas que vesètz, ont s'asseta la puta, son de pòbles, e de multituds, e de nacions, e de lengas. »  
Lo vèrs 15 nos balha la clau que nos permet d'atribuir a las « aigas » sus las qualas « la prostituida s'asseta », l'identitat dels pòbles europèus nomenats « crestians », mas subretot, falsament e enganairement « crestians ». Euròpa a la caracteristica d'amassar de pòbles que parlan diferentas « lengas » ; çò qu'afeblis los unions e las alianças que son estats faches. Mas dins los tempses recents, la lenga anglesa servís de pont e promòu los escambis internacionals ; L' educacion generalizada dels èssers umans redusís l' eficacitat de l' arma de la malediccion divina e s'opausa al dessenh de son Creator. Sa responsa serà doncas mai terribla : la mòrt per la guèrra e a la fin, per la brilhança de son aveniment gloriós.             
Vers 1 6 : “ Los dètz còrns que vesètz e la bèstia odiaràn la prostituida, la despolharàn e la faràn nuda, manjaràn sa carn, e la consomaràn amb fuòc. »  
Lo vèrs 16 anoncia lo programa pel capítol 18 que ven. Confirma l'inversion dels " dètz còrns e la bèstia " que, après l'aver sostenguda e aprovada, acaban per destruire " la prostituida ". Me rapèli aicí que " la bèstia " es lo regim de l'associacion de poders civils e religioses e que designa dins aquel contèxte, lo poder del pòble american oficialament protestant e dels pòbles europèus catolics e protestants , del temps que " la prostituida " designa lo clergat, es a dire, las autoritats pedagogicas del poder religiós catolic : los monges, los prèires, los papas, los papas . Atal, dins l'inversion, los pòbles europèus catolics e lo pòble american protestant , totes dos victimas de la mentida romana, se pausan contra lo clergat del catolicisme papal roman. E la "consomaràn amb de fuòc " quand, a travèrs son intervencion gloriosa, Jèsus desrabarà sa masca seductritz enganaira e diabolica. Los " dètz còrns " la " despolharàn e la faràn nuda " perque viviá dins lo luxe, serà despolhada, e perque se vestiguèt d'una aparéncia de santetat, apareisserà " nuda " es a dire, dins la vergonha esperitala , sens cap de justícia celestiala per la vestir. La precision, " manjaràn sa carn ", exprimís la ferocitat sanglanta de son castig. Aqueste vèrs confirma lo tèma " vintage " de Rev. 14:18-20 : Ai als rasims de la colèra !                       
Vers 1 7 : “ Car Dieu a mes dins lors còrs per complir sa volontat, e per s'acòrdar, e per donar lor reialme a la bèstia, fins que las paraulas de Dieu sián complidas. »  
Lo verset 17, jos lo nombre del jutjament, nos revela una pensada importanta del Dieu celestial que los òmes an tòrt de mespresar o de tractar amb indiferéncia. Dieu insistís aicí, per que sos elegits sián convencuts, qu'es lo sol Mèstre del " jòc terrible " que se debanarà al moment fixat. Lo programa foguèt pas concebut pel diable, mas per Dieu meteis. Tot çò qu'anoncièt dins sa granda e sublima Revelacion concernent Daniel e Revelacion es ja estat acomplit o demòra d'èsser acomplit. E perque " la fin d'una causa es melhora que son començament " segon Ecc 7:8 , Dieu nos cibla aquela darrièra pròva de fidelitat que nos separarà dels falses crestians e nos farà dignes d' intrar dins son eternitat celestiala après la destruccion nucleara de la Tresena Guèrra Mondiala. Podèm pas qu'esperar amb fisança vist que tot çò que serà organizat sus tèrra es un " dessenh " concebut per Dieu meteis. E se Dieu es per nosautres, qual pòt èsser contra nosautres, levat aqueles que lors " dessenhs " murtrièrs se viraràn contra eles ?          
Qué vòl dire la precision « fins que las paraulas de Dieu sián complidas » ? L'Esperit fa referéncia al destin final reservat al " còrn pichon " papal coma ja profetizat , dins Dan 7:11 : " Alara vegèri a causa de las grandas paraulas que lo còrn diguèt ; e del temps que ieu regardava, l'animal foguèt mort, e son còrs foguèt destruit, liurat al fuòc per èsser cremat " ; dins Dan. 7:26 : “ Alara lo jutjament vendrà, e levaràn son domini, e serà destruch e aniquilat per totjorn ” ; e Dan.8:25 : “ A causa de sa prosperitat e del succès de sas astúcias, serà arrogant dins son còr, e destruirà fòrça que visquèron en patz, e se levarà contra lo Prince dels princes ; mas serà trencat, sens l'esfòrç de cap de man . Lo rèsta de las " paraulas de Dieu " concernent la fin de Roma seràn presentadas dins Rev. 18, 19 e 20.                   
Vers 1 8 : “ E la femna que vegètz es aquela granda vila, que regna suls reis de la tèrra. »  
Lo vèrs 18 nos dona l'evidéncia mai convincenta que " la granda vila " es en efièch Roma. Afrontem-lo, l'angèl parla a Joan personalament. Tanben, en li disent : " E la femna que vesètz es aquela granda vila que règna suls reis de la tèrra ", Joan es menat a comprene que l'angèl parla de Roma, " la vila dels sèt tucs ", que, a son temps, dominava d'un biais imperiala los diferents reialmes de tot son immens Empèri colonial. Dins son aspècte imperiau, a ja « reialtat sus lei rèis de la tèrra » e la retendrà sota sa dominacion papala.          
Dins aquel capítol 17, podètz veire que Dieu a concentrat sas revelacions en nos permetent d'identificar amb certitud la « prostituida », son enemiga de la « tragèdia dels sègles » crestiana . Balha aital al nombre 17 un sens autentic de son jutjament. Es aquela observacion que me menèt a metre en evidéncia l’ anniversari del 17n centenari de l’establiment del pecat, que constituís l’adopcion del jorn del solelh del 7 de març de 321 (data oficiala mas 320 per Dieu) que visquèrem en aqueste an 2020, ara passat. Podèm veire que Dieu l'a efectivament marcat amb una malediccion sens precedents dins l'istòria de l'èra crestiana (Covid-19) qu'a provocat un esfondrament economic global mai desastros que la Segonda Guèrra Mondiala . Las autras malediccions del just jutjament divin venon après, las descobrirem, jorn après jorn.    
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 18 : La prostituida receb son castig 
 
 
Après aver revelat los detalhs permetent l'identificacion de la prostituida, lo capítol 18 nos menarà dins lo contèxte plan particular de la fin de la " batalha d'Armagedon ". De mots revelan son contengut : « l'ora del castig de Babilònia la granda, la maire de las prostituidas de la tèrra » ; lo temps de la sanglanta « culhida ».        
 
Vers 1 : “ Après aquelas causas vesiái un autre angel davalar del cèl, avent una granda autoritat; e la terra fo esclairada de sa glòria. »  
L'angèl que pòrta una granda autoritat es del costat de Dieu, de fach, Dieu meteis. Miquèl lo cap dels angèls es un autre nom que Jèsus Crist portèt dins lo cèl abans son ministèri terrèstre. Foguèt jos aquel nom, e per l'autoritat que foguèt reconeguda pels sants angels, qu'expulsèt lo diable e sos demònis del cèl, après sa victòria sus la crotz. Es donc jos aqueles dos noms que torna sus tèrra, dins la glòria del Paire, per ne prene son elegit preciós ; precioses perque son fidèls e aquela fidelitat es estada demostrada quand son mesas a l'espròva. Es dins aquel contèxte que ven onorar amb sa fidelitat los qu'an saviment obedit en li donant la " glòria " qu'a demandat dempuèi 1844 segon Rev. 14:7. En gardant lo sabbat, sos elegits lo glorifiquèron coma lo Dieu Creator, qu'El sol possedís legitimament dempuèi sa creacion de vidas celestialas e terrèstras.   
Vers 2 : “ Cridèt amb una votz nauta, en disent , Babilònia la granda es tombada, es tombada ! Es venguda un luòc d'abitacion de demònis, un luòc de tot esperit brut, un luòc de tot aucèl brut e odiós ,  
“ Es tombada, es tombada, Babilònia la granda ! ". Trobam la citacion de Rev. 14:8 de nòu dins aquel vèrs 2, mas aqueste còp es pas parlat profeticament, es perque l'evidéncia de sa casuda es donada als umans subrevivents d'aqueste moment final de son activitat seductritz enganaira. La masca de santetat de la Babilònia papala romana es tanben a tombar. Es en fach " un luòc d'abitacion de demònis, un luòc de tot esperit brut, un luòc de tot aucèl brut e odiós, ". La mencion de l' " aucèl " nos rapèla que darrièr las accions terrèstras se tròban las inspiracions celestialas dels angels marrits del camp de Satan, lor cap, e primièr rebel de la creacion divina.        
Vers 3 : “ Car totas las nacions an begut del vin de la colèra de sa fornicacion, e los reis de la tèrra an cometut fornicacion amb ela, e los mercadièrs de la tèrra son venguts rics per l'abondància de sas delicadesas. »  
"... perque totas las nacions an begut del vin de la colèra de sa fornicacion, ... " L'agression religiosa sorgiguèt a l'instigacion del poder papal catolic roman que, pretendent èsser al servici de Jèsus Crist, mostrèt un mesprètz total per las leiçons de comportament qu'ensenhèt sus tèrra a sos discípols e apostòls. Jèsus plen de doçor, los papes plens de furia ; Jèsus, modèl d'umilitat, los papas, modèls de vanitat e d'orgulh, Jèsus vivent dins la pauretat materiala, los papes vivent dins lo luxe e la riquesa. Jèsus salvèt de vidas, los papes an fach morir injustament e inutilament d'innombrablas multituds de vidas umanas. Aquel cristianisme catolic roman papal aviá doncas pas cap de semblança amb la fe modelada per Jèsus. Dins Daniel, Dieu profetizèt " lo succès de sas astúcias " , mas perqué aquel succès foguèt atench ? La responsa es simpla : perque Dieu li o donèt. Car nos cal remembrar que foguèt jol títol de castigament de " la segonda trompeta " de Rev. 8:8, qu'El levèt aquel regim crudèl e dur per castigar la transgression del sabbat abandonat dempuèi lo 7 de març de 321. Dins un estudi comparatiu amb las plagas que devián tustar Israèl per son infidelitat als comandaments de Dieu, Iv. trencarà l'orgulh de vòstre poder, farèi vòstre cèl coma de fèrre , e vòstra tèrra coma de laton ." Dins la novèla aliança, lo regim papal foguèt levat per complir aquelas meteissas malediccions. Dins son plan, Dieu es a l'encòp victima, jutge e carrabin per satisfar las demandas de sa lei d'amor e de sa justícia perfiècha. Dempuèi 321, la transgression del sabbat a costat car a l'umanitat, pagant son omenatge dins de guèrras e de massacres inutils, e dins d'epidèmias mortalas e devastatriças creadas pel Dieu Creator. Dins aquel vèrs, " fornicacion " (o " debocheria " ) es esperitala, e descriu un comportament religiós indigne. Lo « vin » simboliza son ensenhament que destila, al nom de Crist, « furia » e òdi diabolicas demest totes los pòbles que son venguts, pr’amor d’aquò, de victimas d’agression o d’agressors.                      
La culpabilitat de l'ensenhament catolic deu pas amagar la culpabilitat de tota l'umanitat, que dins sa gaireben totalitat parteja pas las valors exaltadas per Jèsus Crist. Se los reis de la tèrra bevián « lo vin de la fornicacion » ( debocheria ) de « Babilònia » , es perque coma « prostituida » , sa sola preocupacion èra de far plaser a sos clients ; Es la règla, lo client deu èsser satisfach autrament torna pas. E lo catolicisme a exaltat al mai naut nivèl l'avarícia, quitament al punt del crime, e l'amor de la riquesa e de la vida de luxe. Coma Jèsus ensenhèt, los aucèls d'una pluma s'amassan. D'òmes marrits e fièrs serián estats perduts de tot biais amb ela o sens ela. Rapèl : la malvolença dintrèt dins la vida umana a travèrs Caïn, l'assassin de son fraire Abel, al començament de l'istòria terrèstra. " Los marchands de la tèrra son venguts rics a travèrs lo poder de son luxe ." Aquò explica lo succès dau regim papal catolic roman. Los mercands de la tèrra creson pas qu'a l'argent, son pas de fanatics religioses mas se la religion los enriquis, ven un partenari acceptable, quitament apreciable. Lo contèxte final del tèma me mena a identificar subretot de marchands protestants americans vist que la tèrra designa esperitalament la fe protestanta. Dempuèi lo sègle XVI , l'America del Nòrd, essencialament protestanta a son origina, a aculhit los catolics ispanics e dempuèi, la fe catolica es estada tan representada coma la fe protestanta. Per aquel país, ont sonque lo " negòci " compta, las diferéncias religiosas comptan pas pus. Ganhats pel plaser de s'enriquir encoratjats pel reformator de Genèva, Joan Calvin, los mercants protestants trobèron dins la fe catolica un mejan de s'enriquir que la nòrma protestanta originala ofrissiá pas. Los temples protestants son vuèges amb de parets nudas, del temps que las glèisas catolicas son subrecargadas de reliquias fachas de materials precioses, d'aur, d'argent, d'evòri, totes los materials qu'aqueste tèma lista dins lo vèrs 12. Las riquesas del culte catolic son doncas, pel Senhor Dieu, l'explicacion de l'afebliment de la fe protestanta americana. Lo Dolar, lo novèl Mammon, es vengut remplaçar Dieu dins los còrs, e lo subjècte de las doctrinas a perdut tot interès. L'oposicion existís mas sonque jos forma politica.            
Vers 4 : “ E ausiguèri una autra votz del cèl que ditz : Sortissètz d'ela, mon pòble, per que siátz pas partecipaires de sos pecats, e que recebètz pas de sas plagas. »  
Lo vèrs 4 parla del moment de la separacion finala : « Sortissètz d'ela, mon pòble » ; Aquò's l'ora ont los elegits seràn menats al cèl per rescontrar Jèsus. Çò qu'aqueste vèrs illustra es lo temps de la " culhida ", lo tèma de Rev. 14:14-16. Son levats, perque coma o precisa lo vèrs, son pas a " aver part " a las " plagas " que tustaràn Roma papala e son clergat. Mas lo tèxte precisa que per èsser demest lo nombre dels elegits levats, òm deu pas aver " participat a sos pecats ". E coma lo pecat principal es lo repaus del dimenge, la " marca de la bèstia " onorada pels catolics e protestants dins l'espròva finala de la fe, los cresents d'aqueles dos grops religioses principals pòdon pas participar a l'arrapament dels elegits. Lo besonh de " Sortir de Babilònia " es constant , pasmens dins aquel vèrs l'Esperit cibla lo moment ont la darrièra escasença d' obeïr a aquel comandament de Dieu se presenta perque la proclamacion de la lei del dimenge marca la fin de la probacion. Aquela proclamacion promòu la consciéncia demest totes los subrevivents de la " seisena trompeta " (Tresena Guèrra Mondiala), çò que rend lor causida responsabla jos l'uèlh vigilant del Dieu Creator.                    
Vers 5 : “ Car sos pecats son atenchs al cèl, e Dieu s'es sovenit de sas iniquitats. »  
Dins sos mots, l'Esperit suggerís l'imatge de la " torre de Babel " que son nom se tròba a la racina d'aquela de " Babilònia " . Dempuèi 321 e 538, Roma, « la granda vila » ont la « prostituida » a son « tròn », son « sant » sèti papal dempuèi 538, a multiplicat sas fautas contra Dieu. Dempuèi lo cèl gardèt lo compte e enregistrèt sos pecats acumulats pendent 1709 ans (dempuèi 321). Per son retorn gloriós, Jèsus a desmascarat lo regime papal e per Roma e sa faussa santetat, es temps de pagar lors crimes.            
Vers 6 : “ Repagatz-li coma a pagat, e donatz-li lo doble segon sas òbras . Dins la tassa ont versèt, versatz doble per ela. »  
En seguida de la progression dels tèmas de Rev. 14, après la culhida ven la vendemia . E es a las mai malvadas de las victimas catolicas e protestantas de las mentidas del catolicisme que Dieu s'adreiça a sas paraulas : " Pagatz-la coma a pagat, e rendètz-li lo doble segon sas òbras ." L'istòria registra que sas òbras èran las piras e las torturas de sas corts inquisitorialas. Alara es lo genre de destin que los ensenhaires religioses catolics patiràn lo doble, s'es possible. Lo meteis messatge es repetit dins la forma : " Dins la tassa ont versèt, versatz-li doble ." L'imatge de la copa de beure foguèt utilizada per Jèsus per designar la tortura que son còrs anava patir, fins a l'agonia finala sus una crotz, ja erigida per Roma, al pè del mont Golgota. D'aquel biais, Jèsus nos rapèla que la fe catolica a mostrat un mesprètz odiós per las sofrenças qu'a acceptat de suportar, es doncas son torn de las viure. Un ancian provèrbi prendrà sa valor totala a aqueste moment : fasètz pas jamai als autres çò que voldriatz pas que vos faguèsson. Dins aquela accion, Dieu complís la lei de la represalha : un uèlh per un uèlh, una dent per una dent ; una lei perfièchament justa que reservava per un usatge individual. Mas al nivèl collectiu, son aplicacion èra autorizada als èssers umans, que pasmens la condemnèron, pensant que podián èsser mai justes e bons que Dieu. La consequéncia es desastrosa, lo mal e son esperit rebel an empitjorat e dominat los pòbles occidentals d’origina crestiana.          
Dins Rev. 17 : 5, “ la granda Babilònia ,” “ la prostituta ”, “ aviá una copa d'aur plena de sas abominacions ” . Aquela precision visa son activitat religiosa e son usatge particular de la copa eucaristica. Son manca de respècte per aquel rite sacrat ensenhat e sanctificat per Jèsus Crist li valguèt un castig egalament especial. Lo Dieu d'amor dona plaça al Dieu de la justícia e la pensada de son jutjament es clarament revelada als òmes.        
Vers 7 : “ Tant qu'ela s'es glorificada e viscuda luxuosament, tant de torment e de dòl li donan. Perque ditz dins son còr , m'asseti una reina, soi pas veusa, e veirai pas cap de dòl . »  
Dins lo vèrs 7 l'Esperit met en evidéncia l'oposicion de la vida e de la mòrt. La vida intocada pel malur de la mòrt es gaujosa, despreocupada, frivola, a la recèrca de plasers novèls. La romana papala " Babilònia " cercava la riquesa que crompa la vida de luxe. E per l'obténer dels poderoses e dels reis, ela utilizava e utiliza encara lo nom de Jèsus Crist per vendre en " indulgéncias " lo perdon dels pecats. Aquò's un detalh que pesa fòrça dins l'equilibri del jutjament de Dieu qu'ela deu ara expiar psicologicament e fisicament. La critica d'aquela riquesa e luxe se basa sul fach que Jèsus e sos apostòls visquèron paurament, se contentant de las necessitats nudas. Lo « torment » e lo « dòl » remplaçan aital la « riquesa e lo luxe » del clergat papal catolic roman.           
Pendent son activitat enganaira, Babilònia ditz dins son còr , " M'asseti coma una reina " ; que confirma " son reialme suls reis de la tèrra " de Rev. 17:18. E segon Rev. 2:7 e 20, lo " tròn " d' un es al Vatican (vaticinate = profetizar) , a Roma. « Soi pas veusa » ; son òme, Crist, que pretend èsser sa femna, es viu. " E veirai pas de dòl ." En defòra de la Glèisa i a pas de salvacion, çò diguèt a totes sos opausants. O repetiguèt tant de còps que fin finala o creguèt. E es vertadièrament convencuda que son règne durarà per totjorn. Dempuèi qu'i residissiá, Roma a pas recebut lo nom de " vila eternala " ? De mai, essent sostenguda per las poténcias occidentalas de la tèrra, aviá de bonas rasons de se creire umanament intocabla e invulnerabla. Tanpauc aviá paur del poder de Dieu vist que pretendiá lo servir e lo representar sus tèrra.                
Vers 8 : “ Doncas sas plagas vendràn en un jorn, mòrt, dòl, e famina e serà consumada pel fuòc; Car poderos es lo Senyor Deu, qui la ha jutjada. »  
Aqueste vèrs met fin a totas sas illusions : « doncas, en un jorn » ; aquel ont Jèsus tornarà en glòria, “ sas plagas vendràn ” es a dire, lo castig de Dieu vendrà ; " mòrt, dòl, e famina " en fach, es dins l'òrdre invèrs que las causas se passan. Òm morís pas de fam en un sol jorn, doncas, d'en primièr, la " fame " esperitala es la pèrda del pan de vida qu'es la basa de la fe religiosa crestiana. Puèi lo " dòl " es portat per marcar la mòrt de personas que son pròchas de nosautres, amb qui partejam de sentiments familials. E fin finala, " la mòrt " tusta lo pecaire copable, vist que " lo salari del pecat es la mòrt ", segon Rom 6:23. " E serà consumit amb lo fuòc ", en acòrdi amb las anóncias profèticas repetidas dins Daniel e Revelacion. Ela meteissa a fach cremar tant de creaturas al fuòc , injustament , qu'es dins la justícia divina perfiècha qu'ela meteissa deuriá perir dins lo fuòc. “ Car lo Senhor que la jutja es poderós ” ; Pendent son activitat seductritz, la fe catolica adorava Maria, la maire de Jèsus, qu'apareguèt sonque jos la forma del pichon enfant que teniá dins sos braces. Aquel aspècte apelava las ments umanas propensas a la sentimentalitat. Una femna, melhor, una maire, cossí la religion venguèt rasseguranta ! Mas aquò's l'ora de la vertat, e lo Crist que la jutja ven d'aparéisser dins la glòria de Dieu Totpoderós ; e aquel poder divin de Jèsus Crist, que lo desmasquèt, lo destrusís, en lo liurant a la colèra venjativa de sas victimas enganadas.                        
Vers 9 : “ E totes los reis de la tèrra, qu'an fach de fornicacion e an viscut luxuosament amb ela, ploraràn e ploraràn sus ela, quand veiràn lo fum de son cremament. » 
Aqueste vèrs revela lo comportament dels " reis de la tèrra que cometèron de fornicacion e de luxe amb ela ." Aquò compren de reis, de presidents, de dictators, totes los caps de nacions qu'an promogut lo succès e l'activitat de la fe catolica, e que, dins lo darrièr jutjament, aprovèron la decision de tuar los gardians del sabbat. "Ploraràn e ploraràn sus ela, quand veiràn lo fum de son cremament ." Clarament, los reis de la tèrra veson la situacion s'eslipar d'eles. Menan pas pus degun e observan pas que lo fuòc a Roma alucat per las victimas enganadas, los instruments executors de la venjança divina. Lors plors e lamentacions son justificats pel fach que las valors mondanas, que los menèron al poder mai naut, s'esfondran subte.    
Vers 1 0 : “ De pè luènh, per paur de son torment, diràn : Ai ! Marrida sòrt ! La granda vila, Babilònia, la vila poderosa ! En una ora ton jutjament es vengut ! »  
La " ciutat eternala " morís, crema e los reis de la tèrra gardan lor distància de Roma. An ara paur d'aver de partejar son destin. Çò que se passa constituís, per eles , un malur enòrme : “ Ai ! Ai ! La granda vila, Babilònia , lo malur es repetit dos còps coma, " es tombada, es tombada, Babilònia la granda ." " La vila poderosa !" » ; tan poderós que governèt lo mond a travèrs son influéncia suls dirigents de las nacions crestianas ; Es justament a causa d'aquel ligam condemnat per Dieu que lo rei Loís XVI e sa femna austriana Marie-Antoinette montèron a l'escalfament de la guillotina, e tanben lors partisans, victimas de la " granda tribulacion ", coma l'Esperit aviá anonciat, dins Rev. 2:22-23. “ En una ora vòstre jutjament es vengut ! » ; lo retorn de Jèsus marca lo temps de la fin del mond. Lo darrièr jutjament marquèt la simbolica " una ora " profetizada dins Rev. 3:10, mas serà sufisent per que Jèsus Crist apareguèsse, per que tota la situacion actuala siá inversada, e aqueste còp, " una ora " al sens literal serà sufisent per obténer aquel cambiament estonant.                       
Vers 1 1 : “ E los mercadièrs de la tèrra ploran e ploran per ela, perque degun crompa pas pus lor carga, ”  
L'Esperit cibla aqueste còp " los marchands de la tèrra " particularament visant l'esperit mercantil american adoptat pels subrevivents dins tota la tèrra coma discutit dins l'estudi del capítol 17 precedent. Eles tanben " ploran e ploran per ela, perque degun crompa pas pus lor carga ; …». Aqueste vèrs soslinha la culpabilitat de l'afeccion dels protestants per la fe catolica, que ploran , testifiant aital de lor ligam personal a ela per interès economic . Alara que, en contraste absolut, l'òbra de reforma foguèt levada per Dieu per denonciar la culpabilitat papala catolica romana e restablir de vertats compresas ; çò que faguèron de vertadièrs reformators coma Peter Waldo, John Wycliffe e Martin Luther dins lor temps. Los marchands veson tanben amb tristesa las valors qu'estiman s'esfondrar davant lors uèlhs, vist que vivon pas que pel plaser de s'enriquir a travèrs lors activitats comercialas ; far de negòcis resumís las jòias de lor existéncia.       
Vers 1 2 : “ carga d'aur, d'argent, de pèiras preciosas, de pèrlas, de lin fin, de porpra, de seda, d'escarlata, de tota mena de fusta doça, de tota mena d'evòri, de tota mena d'articles fòrça costós de fusta, de laton, de fèrre, e de marbre, ”  
Abans de listar los divèrses materials que son la basa de la religion catolica romana idolatra, me soveni aicí aquel punt particular de la fe vertadièra ensenhada per Jèsus Crist. Aviá dich a la femna samaritana : " Femna," li diguèt Jèsus, "cresètz-me, l'ora ven ont adoraretz lo Paire ni sus aquela montanha ni a Jerusalèm. Adoratz çò que coneissètz pas; Adoram çò que sabèm, perque la salvacion es dels josieus . Mas 1 ora es uenir , e es ara , qnal li veray adoradors adoraren lo payre en esperit e en uerita . car aqueles son los adoradors que lo Paire cerca. Dieu es Esperit, e los que l'adoran devon adorar en esperit e en vertat . (Joan 4,21-23) ». Alara, la fe vertadièra a pas besonh de cap de material o de material, perque se basa unicament sus un estat d'esperit. E en consequéncia, aquela fe vertadièra es de pauc d'interès pel mond avar e ladre, perque enriquis pas degun, levat, esperitalament, los elegits. Los elegits adoran Dieu en esperit, doncas dins lors pensadas, mas tanben en vertat , çò que significa que lors pensadas devon èsser bastidas sus l'estandard indicat per Dieu. Tot çò que siá en defòra d'aquela nòrma es una forma de paganisme idolatre ont lo Dieu vertadièr es servit coma idòla. Durant sei conquistas, Roma republicana adoptèt lei religions dei país conquistats. E fòrça de son dògma religiós èra d'origina grèga, la primièra granda civilizacion de l'antiquitat. Dins nòstra èra, dins la forma papala, trobam tot aquel patrimòni jonch als novèls " crestians " " sants " en començant pels 12 apostòls del Senhor. Mas, avent anat tan luènh que suprimís lo segond comandament de Dieu que condemna aquela practica idolatra, la fe catolica perpetua lo culte d'imatges talhats, pintats, o apareissent dins de visions demoniacas. Es doncas dins los rites d'aqueles cultes que trobam aquelas idòlas talhadas que demandan de materials per prene forma; materials que Dieu meteis presenta la lista de : “ … ; ... carga d'aur, d'argent, de pèiras preciosas, de pèrlas, de lin fin, de porpra, de seda, d'escarlata, de tota mena de fusta doça, de tota mena d'articles d'evòri, de tota mena d'articles de fusta fòrça preciosa, de laton, de fèrre, e de marbre, ... ». " Aur, argent, pèiras preciosas, e causas costosas " " ren omenatge al dieu de las fortalesas " del rei papal de Dan.11:38. Puèi, " violet e escarlata " son vestits dins Rev. 17:4 ; "                     la prostituta Babilònia la Granda   aur, pèiras preciosas e pèrlas " son sos ornaments ; " lin fin " denota sa revendicacion de santetat, segon Rev. 19:8 : " Car lo lin fin es la justícia dels sants ." Los autres materials mencionats son aqueles que ne fabrica sas idòlas talhadas. Aquestes materials de luxe exprimisson lo naut nivèl de devocion de l' adorator catolic idolatre .        
Vers 1 3 : “ de canèla, d'espècias, d'ungents, de mirra, d'encens, de vin, d'òli, de farina fina, de blat, de buòus , de fedas, de cavals, de carris, de còrs e d'almas d'òmes. »  
Los " perfums , mirra, encens, vin e òli " mencionats suggerís sos rites religioses . Las autras causas son de nutriments e de bens que fan allusion al règne de Salomon, lo filh de David, bastidor del primièr temple bastit per Dieu , segon 1 Reis 4 : 20-28 . La precision finala del vèrs, concernent " los còrs e las anmas dels òmes ", denóncia sa collaboracion amb los monarcas amb qui parteja, illegalament, lo poder temporal. Al nom de Crist, justifiquèt religiosament d'accions abominablas, coma l'esclavatge, la tortura, e la tuariá de las creaturas de Dieu ; quicòm que Dieu se reserva dins lo domeni religiós ; al punt que resumís sas accions dins aqueles tèrmes : " la sang de totes los que son estats tuats sus tèrra foguèt trobada en ela ", dins lo vèrs 18 d'aqueste capítol 18. En citant " las anmas dels òmes " , Dieu li imputa la pèrda de las " anmas " liuradas al diable per son activitat e sas falsas pretensions religiosas.                    
Rapèl : Dins la Bíblia e la pensada divina , lo mot " èime " designa una persona dins totes sos aspèctes, son còrs fisic e sa pensada mentala o psiquica , son intellecte e sos sentiments. La teoria que presenta l'"anma " coma un element de vida , que se destaca del còrs a la mòrt e que subreviu , es purament d'origina pagana grèga. Dins l'anciana aliança, Dieu identifica " l'alma amb lo sang " de sas creaturas umanas o animalas : Lev . Per so diguèri als filhs d'Israèl que manjaretz pas lo sang de cap de carn; car la vida de tota carn es la sua sang ; » . Pren aital la vision contraria de las teorias grègas futuras e prepara un desfilat biblic contra las pensadas filosoficas que naisseràn demest los pòbles pagans. La vida umana e animala depend del foncionament del sang. Vessat , o brutlat per l'esmoguda, lo sang provesís pas pus d'oxigèn als elements del còrs fisic inclusent lo cervèl , lo supòrt de la pensada . E se lo darrièr es pas oxigenat, lo principi de la pensada s'arrèsta e res demòra pas viu après aquela estapa finala ; se non la memòria de la composicion de l'" alma " mòrta dins la pensada eternala de Dieu en vista de sa futura " resurreccion ", quand la "ressuscitarà" , o quand la " ressuscitarà ", segon lo cas, per la vida eternala o per la destruccion definitiva de la " segonda mòrt ".                      
Vers 1 4 : « Los fruchs que vòstra èime desirava son anats luènh de vos ; e totes coses delicades e belles te son perdudes, e james no les trobaras. »  
En confirmacion de çò qu'es estat explicat dins lo vèrs precedent, l'Esperit imputa los " desirs " de Roma papala a son " alma ", sa personalitat seductritz e enganaira. Eiretièr de las filosofias grègas, la fe catolica foguèt la primièra a pausar la question de l'atribucion de l'alma als animals e als òmes descobèrts sus de tèrras novèlas. En fach la question a sa responsa ; se basa sus la causida del vèrb auxiliar just : l'òme a pas una anma, perque es una anma.        
L'Esperit resumís las consequéncias de la mòrt vertadièra qu'El establiguèt e revelèt dins Ecc.9:5-6-10. Aquestes detalhs seràn pas repetits dins los escriches de la novèla aliança. Podèm doncas veire l'importància d'estudiar la Bíblia entièra. Destruida, " Babilònia " aurà " perdut " per totjorn " los fruches que son èime desirava " e " totas las causas delicadas e magnificas " qu'apreciava e cercava. Mas l'Esperit especifica tanben : « per vos » ; perque los elegits, al contrari d'ela, poiràn perlongar, eternalament, l'apreciacion de las meravilhas que Dieu lor ofrirà a partejar.            
Vers 1 5 : “ Los mercadièrs d'aquelas causas, que foguèron rics per ela, s'estaràn luènh, per paur de son torment ; ilh ploran e plorar .  
Dins los vèrses 15-19, l'Esperit cibla " los marchands que venguèron rics a travèrs ela ". Las repeticions revelan un accent sus l'expression " en una ora ", repetida tres còps dins aquel capítol, e tanben lo crit " Ai ! Ai ! ". Lo nombre 3 simboliza la perfeccion. Dieu insistís doncas a afirmar lo caractèr irrevocable de l'anóncia profètica ; aquel castig serà complit dins tota sa divina perfeccion. Lo crit, “ Ai ! Ai ! ", lançat pels marchands, fa resson al crit d'avertiment lançat per sos elegits dins Rev. 14:8 : " Es tombada ! Es tombada ! Babilònia la Granda . Aquestes marchands susvelhan sa destruccion de luènh, " per paur de son torment ." E an rason de cranher aquel fruch de la colèra justa del Dieu vivent, perque en regretant sa destruccion, se plaçan dins son camp, e seràn a lor torn destruches per la colèra umana murtrièra de las victimas inconsolablas de l'engana religiosa. Aqueste vèrs nos fa prene consciéncia de l'enòrma responsabilitat dels interèsses comercials dins lo succès obtengut per la Glèisa Catolica Romana. Los " marchands " sostenguèron la prostituida e sas piègers decisions crudèlas e despoticas , sonque per apetit d'enriquiment financièr e material. Barrèron los uèlhs a totas sas atrocitats fòrça abominablas e s'ameritan de partejar son destin final. Un exemple istoric concernís lei parisencs que prenguèron partit de la fe catolica còntra la fe reformada tre lo començament de la Reforma au temps dau rèi Francés Ier e après el.                      
Vers 1 6 : “ e dirà : Ai ! Marrida sòrt ! La grant cipta , la quaì era uestida de lin fin , e porpra , e escarlata , e ornada d aur , e de peyras preciosas , e de perlas ! En solament una ora tant de riquesa foguèt destrucha ! »  
Aqueste vèrs confirma la tòca ; " Babilònia la granda, vestida de lin fin, porpra e escarlata " ; las colors dels mantèls dels reis, vist qu'èra per aquò que los soldats romans escarnidors cobrissián las espatlas de Jèsus amb un manteu de  " violet " . Podián pas imaginar lo sens que Dieu donèt a lor accion : coma victima expiatòria, Jèsus venguèt lo portaire dels pecats de sos elegits designats per aquelas colors, escarlata, o porpra , segon Isa.1:18. « Una ora » bastarà per destruire Roma, son papa, e son clergat, après lo retorn gloriós de Jèsus Crist que ven empachar la mòrt de sos elegits. Dins aquel tèst final, lor fidelitat farà tota la diferéncia, per que podèm comprene perqué Dieu insistís particularament a afortir lor fe e la fisança absoluda que se devon acostumar a plaçar en el. Pendent longtemps, l'òme poguèt pas qu'èsser convencut que una tala destruccion " en una sola ora " èra un miracle e doncas una intervencion dirècta de Dieu, coma amb Sodoma e Gomorra. Dins nòstra èra ont l'òme a mestrejat lo fuòc nuclear, aquò es mens estonant.            
Vers 1 7 : “ E totes los pilòts, totes los que navegan cap a aquel luòc, los marins, e totes los que foncionan la mar, se tenguèron luènh, ”  
Aqueste vèrs cibla especificament " aqueles qu'esplechan la mar, los pilòts, los marins que navegan cap a aquel luòc, totes èran luènh ." Foguèt en profiechant del desir dels reis de s'enriquir que la quita glèisa papala s'enriquiguèt. Sostenguèt e justifiquèt la conquista de tèrras desconegudas pels òmes fins al moment de lor descobèrta quand sos servicials catolics menèron a tèrme d'òrres massacres de populacions al nom de Jèsus Crist. Aquò foguèt subretot lo cas en America del Sud e dins las expedicions sagnosas menadas pel General Cortés . L'aur pres d'aquelei territòris tornèt en Euròpa per enriquir lei rèis catolics e la papautat complici. De mai , l'accent sus l'aspècte marin rapèla qu'es coma un regim de la « bèstia que s'enauça de la mar » que son ligam amb « los marins » foguèt renforçat per lor enriquiment comun.      
Vers 1 8 : " e cridèron, vesent lo fum de son cremament : Quina vila es semblabla a aquela granda vila ? »  
“ Quina vila èra coma la granda vila ? "cridan los marins en vesent " lo fum de son incendi ." La responsa es simpla e rapida : cap. Car cap de vila a pas concentrat tant de poder, civil coma una vila imperiala, puèi religiosa dempuèi 538. Lo catolicisme es estat exportat dins totas las tèrras de la planeta levat Russia ont la fe ortodòxa orientala lo refusèt. Après l'aver aculhit, China tanben lo combatèt e lo perseguiguèt. Mas domina encara uèi l'Occident entièr e sas sortidas en America, Africa e Austràlia. Es lo sit religiós toristic principal del mond qu'atrais de visitors de tot lo mond. D'unes venon veire de " roïnas ancianas " , d'autres i van veire l'endrech ont residisson lo papa e sos cardinals.       
Vers 1 9 : “ Tirèron de polvera sus lors caps, plorèron e plorèron, cridèron e diguèron : Ai ! Marrida sòrt ! La grando ciéuta, ounte tóuti li qu'an de bastimen sus la mar se soun enrichi pèr soun opulènci, es estado destruido en uno souleto ouro! »  
Aquò's la tresena repeticion ont son amassadas totas las expressions precedentas, aital coma la precision " en una sola ora, foguèt destruit ". " La granda vila ont totes los que an de naus sus la mar son venguts rics per son opuléncia ." L'acusacion ven plan clara: es a travèrs l'opuléncia del regim papal que los armators venguèron rics en portant las riquesas del mond a Roma. Roma obtenguèt son enriquiment en partejant las proprietats de sos opausants tuats per son aliat perpetual, lo poder monarquic civil, son ala armada. Coma exemple istoric, avèm la mòrt dels " Templièrs " , que lor proprietat èra partejada entre la corona de Felip lo Fièr e lo clergat catolic roman. Mai tard aquò serà lo cas pels " Protestants ".        
Vers 20 : “ Regaudissètz-vos d'ela, ò cèls ! E vosautres sants, apostòls, e profètas, rejoïtz-vos tanben ! Car Dieu vos a justificat en jutjant ela . »  
L' Esperit crida los abitants del cèl e los vertadièrs sants, los apostòls, e los profètas, de la tèrra , a se regaudir de la destruccion de Babilònia romana. La jòia serà doncas commensurata a las dolors e sofrenças qu'ela a fach suportar als servidors del Dieu de vertat o los a volgut far suportar , per çò qu'es dels darrièrs causits ​​fidèls al sabbat santificat .
Vers 2 1 : “ Alara un angel poderós prenguèt una pèira coma una granda pèira de molin e la lancèt dins la mar, en disent , Aital amb violéncia serà getada aquela granda vila Babilònia, e serà pas pus trobada. »  
La comparason de Roma amb una " pèira " suggerís tres idèas. D'en primièr, lo Papari concurrís amb Jèsus Crist qu'es el meteis simbolizat per una " pèira " dins Dan 2:34 : " Agachètz fins qu'una pèira foguèt talhada sens mans, e tustètz l'imatge sus sos pès de fèrre e d'argila, e los trenquères en tròces. » D'autres vèrses de la Bíblia li atribuisson tanben aquel simbòl de « pèira » dins Zac.4:7 ; " pèira angulara principala " dins Psa.118:22 ; Mat.21:42 ; e Actes 4:11 : “ Jèsus es la pèira que foguèt rebutada per vosautres constructors , e qu'es venguda lo cap del canton .” La segonda idèa es l'allusion a la revendicacion papala de succedir a l'apostòl « Pèire » ; la causa principala de " lo succès de sas entrepresas e lo succès de sas astúcias " , causas denonciadas per Dieu dins Dan.8:25. Aquò es d'autant mai que l'apòstol Pèire foguèt pas jamai lo cap de la Glèisa crestiana perque aquel títol aparten a Jèsus Crist meteis. Lo « truc » papal es doncas tanben una « mentida ». La tresena suggestion concernís lo nom del bastion religiós papal , sa prestigiosa basilica nomenada « Sant Pèire de Roma », que sa construccion fòrça cara menèt a l'adopcion de la venta d ' « indulgéncias » que lo desmascarèt als uèlhs del monge reformator Martin Luther. Aquela explicacion demòra estrechament ligada a la segonda idèa. Lo site del Vatican servissiá de cementèri mas la presumida tomba de Pèire l'Apostòl del Senhor èra en realitat aquela de " Simon Pèire lo Magic " , un adorator e prèire del dieu sèrp nomenat Esculapi.                                 
En tornant a nòstre temps, l'Esperit profetiza contra la " Babilònia " romana . Compara sa futura destruccion a l'imatge d'una « granda pèira de molin » de « pèira » qu'un « angel buta dins la mar » . Per aquela illustracion pòrta contra Roma una acusacion identificada dins Mat. 18:6 : " Mas qui que siá qu'ofensarà un d'aqueles pichons que creson en ieu, seriá melhor per el qu'una pèira de molin foguèsse penjada a son còl, e que foguèsse afogat dins la prigondor de la mar ." E dins son cas escandalizèt pas un d'aqueles pichons que creson en el, mas de multituds. Una causa es segura: un còp " destruch, serà pas jamai tornar trobat ." Tornarà pas jamai far mal a degun.              
Vers 22 : “ E lo bruch dels arpièrs, dels musicians, dels jogaires de flaüta, e dels trompetistas serà pas pus ausit en vos ;  
L'Esperit evòca alara los sons musicals qu'exprimián la despreocupacion e la jòia dels abitants de Roma. Un còp destruits, s’ausiràn pas pus ailà. Dins un sens esperital fa referéncia als messatgièrs de Dieu que lors paraulas èran ausida amb lo meteis efièch que los sons musicals dels « los jogaires de flaüta o de trompeta » ; un quadre donat en parabòla dins Mat.11:17. Menciona tanben los « bruches » faches per d'artesans subrecargats d'òrdres de trabalh, perque d'una vila anciana sortissián pas que de « bruches » d'activitats professionalas, demest los quals, « lo bruch de la pèira de molin » que se virava per mòlre lo gran de las cerealas, o per afilar d'instruments de talh coma la fauç e la falç, las espasas e las espasas ; aquò, ja dins l'anciana Babilònia caldèa, segon Jer.25:10.          
Vers 23 : “ La lutz de la candela brilharà pas mai en vos, ni la votz del nòvi e de la nòvia serà pas ausida en vos: perque vòstres mercadièrs èran los grands òmes de la tèrra, e totas las nacions foguèron enganadas per vòstres encantaments .  
“ La lutz de la lampa brilharà pas pus en tu . " En lenga esperitala, l'Esperit avertís Roma que la lutz de la Bíblia vendrà pas pus li ofrir l'escasença d'èsser esclairada per fin de conéisser la vertat segon Dieu." Las imatges de Jer. 25:10 son repetidas mas " los cants del nòvi e de la nòvia " venon aicí " la votz del nòvi e de la nòvia que serà pas pus ausida en vos ." Espiritualament, son las votz de las cridas fachas pel Crist e Son Assemblada Causida a las anmas perdudas per èsser convertidas e salvadas. Aquela possibilitat serà partida per totjorn, après sa destruccion. “ Car vòstres mercadièrs èran los grands òmes de la tèrra .” Foguèt a travèrs sa seduccion dels grands òmes de la tèrra que Roma poguèt estendre sa religion catolica a fòrça pòbles de la tèrra. Los utilizava coma de representants de son afar religiós. E lo resultat es que " totas las nacions son estadas enganadas per vòstres encantaments ." Aquí Dieu fa referéncia a las messas catolicas coma d '" encantaments " que caracterizan los cultes pagans dels mascièrs e bruèissas marrits. Es vertat qu'en utilizant de formulas formalistas repetitivas e de repeticions vanas, la religion catolica daissa pauc de plaça al Dieu creator per s'exprimir. Ensaja quitament pas de o far, perque li atribuís un " dieu estrangièr " dins Dan.11:39 e la reconeguèt pas jamai coma serviciala ; lo « vicari del Filh de Dieu », lo títol del Papa, es doncas pas son vicari . Lo vèrs seguent donarà la rason.                 
Vers 24 : “ e perque en ela foguèt trobada la sang dels profètas e dels sants e de totes los que son estats tuats sus la tèrra. »  
" ... e perque lo sang dels profètas e dels sants foguèt trobat en ela " : Dura, inflexibla, insensibla e crudèla al cors de son istòria, Roma a talhat un camin a travèrs lo sang de sas victimas. Aquò èra verai per la Roma pagana mas tanben per la Roma papala qu'aguèt sos opausants tuats pels reis, los servicials esclairats de Dieu qu'ausavan denonciar sa natura diabolica. D'unes èran protegits per Dieu, coma Waldo, Wycliffe e Luther , d'autres o èran pas e acabèron lor vida coma martirs de la fe, sus d'estacas, de blòts, de pilars o de penjas . La perspectiva profètica de veire son accion cessar definitivament pòt pas que regaudir los abitants del cèl e los vertadièrs sants de la tèrra. " ... e de totes los que son estats tuats sus tèrra " : Aquel que fa aquel jutjament sap de qué parla , perque seguís las accions de Roma dempuèi sa fondacion en 747 AbC. La situacion mondiala dels darrièrs jorns es lo darrièr fruch portat per l'Oèst conquistaire e dominant dels autres pòbles de la tèrra. Roma monarquica e puèi republicana devorèt los pòbles de la tèrra que subjugèt. Lo modèl d'aquela societat es demorat aquel de 2000 ans de cristianisme vertadièr e faus . Aprèssa, la Roma pagana, la Roma papala destruguèt l’imatge de la patz del Crist e levèt a l’umanitat lo modèl qu’auriá portat lo bonur al pòble. En justificant la tuariá dels vertadièrs agnèls, discípols de Jèsus Crist , dobrissiá lo camin a d'afrontaments religioses que menan l'umanitat a una tresena guèrra mondiala genocida espaventosa. Es pas sens rason que la nòrma de la garganta es afichada publicament pels grops armats islamics. Aquel òdi de l'islam es una responsa tardiva a las guèrras de las crosadas lançadas per Urban II dempuèi Clermont -Ferrand lo 27 de novembre de 1095 .      
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 19 : La batalha d'Armagedon de Jèsus Crist 
 
 
 
Vers 1 : “ Après aquò ausiguèri una votz fòrta d'una granda multitud dins lo cèl disent : « Alleluia ! La salvacion, la glòria e lo poder son a nòstre Dieu ,  
En contunhant del capítol 18 precedent, los elegits redimits e salvats se tròban dins lo cèl, portaires del " nom novèl " que designa lor novèla natura celestiala . La jòia e l'alegria regnan e los angels celestials fidèls exaltan lo Dieu salvador. Aquesta " granda multitud " diferís de la " multitut que cap d'òme poiriá pas comptar " mencionada dins Rev. 7:9. Representa una reünion dels sants angels celestials de Dieu qu'exaltan sa « glòria » perque dins lo vèrs 4 , los elegits terrenals simbolizats pels « 24 ancians » respondràn e confirmaràn lor adesion a las paraulas prononciadas , en disent : « Amen ! » Çò que vòl dire : Vertadièrament !                     
L'òrdre dels tèrmes " salvacion, glòria, poder " a sa logica. La " salvacion " foguèt donada als elegits terrenals e als angèls sants que donèron " glòria " al Dieu Creator que , per los salvar, cridèt son " poder " divin per destruire d'enemics comuns.        
Vers 2 : “ perque sos jutjaments son vertadièrs e justes ; car ha jutjada la gran puta qui ab sa fornicacio corromp la terra, e ha venjat lo sanch de sos servidors de la sua ma. »  
Los elegits qu'avián en comun la set de vertat e de justícia vertadièra son ara plenament satisfaches e complits. Dins sa foliá òrba, l'umanitat talhada de Dieu pensava que podiá far uroses los darrièrs pòbles en adocissent l'estandard de sa justícia ; Sonque lo mal aprofichèt aquela causida e coma la gangrèna , envasiguèt tot lo còrs de l'umanitat. Lo Dieu bon e misericordiós mòstra dins son jutjament de " Babilònia la granda " qu'aquel que dona la mòrt deu patir la mòrt. Aquò es pas un acte de malvolença, mas un acte de justícia. Alara, quand sap pas pus castigar los copables, la justícia ven injustícia.   
Vers 3 : « E diguèron un segond còp : Alleluia ! ...e son fum monta per totjorn e totjorn. »  
L'imatge es enganaire , perque lo " fum " del fuòc que destrusís Roma desapareisserà après sa destruccion. Los « edats de las edats » designan lo principi de l'eternitat que concernís pas que los venceires dels ensags celèstes e terrèstres universals. Dins aquela expression , lo mot « fum » suggerís la destruccion e l'expression « sègle e sègle » li dona un efièch eternal, es a dire, una destruccion definitiva ; se tornarà pas jamai levar. En fach, al pièger, " lo fum " pòt montar dins l'esperit dels vius coma un sovenir d'una accion divina gloriosa acomplida per Dieu contra Roma, l'enemic sanguinós.              
Vers 4 : “ E los vint e quatre ancians e las quatre creaturas vivas tombèron e adorèron Dieu qu'èra assetat sul tròn, en disent , Amen ! Aleluia ! »  
Vertadièrament ! Laudacion siá a YaHweh ! ... dison amassa los redempts de la tèrra e los monds que son demorats purs. Lo culte de Dieu es marcat per la prostracion ; una forma legitima reservada exclusivament per el.   
Vers 5 : “ E una votz sortiguèt del tròn, disent , Laudatz nòstre Dieu, totes sos servicials, vosautres que lo cranhètz, pichons e grands ! »  
Aquesta votz es aquela de “ Miquèl ” , Jèsus Crist , las doas expressions celèstas e terrèstras jos las qualas Dieu se revela a sas creaturas. Jèsus ditz : " tu que lo cresiás ", en remembrant aital la " paur " de Dieu requerida dins lo messatge del primièr angel de Rev. 14:7. La " paur de Dieu " es pas qu'un resumit de l'actitud intelligenta d'una creatura cap a son Creator qu'a lo poder de la vida e de la mòrt sus ela . Coma la Bíblia ensenha dins 1 Joan 4:17-18 , " l'amor perfièch caça la paur " : " Aquí es nòstre amor perfièch, per que poscam aver audacia lo jorn del jutjament." En amor no ha paor, mas amor perfeta gita la paor; car la paur implica lo castig, e aquel que cranh es pas estat perfièch dins l'amor .” Donchs quant mes lo elegit ama Deu, mes li obeix, e menys ha raho de tembre-lo. Los causits ​​son seleccionats per Dieu demest los pichons, coma los apostòls e los umils discípols, mas tanben dels grands coma lo grand rei Nabucodonosor. Aquel rei dels reis de son temps es un exemple perfièch de cossí, per grand que siá entre los òmes, un rei es pas qu'una creatura febla davant lo Dieu Creator Totpoderós.               
Vers 6 : “ E ausiguèri coma la votz d'una granda multitud, e coma la votz de fòrça aigas, e coma la votz de trons poderoses, disent , Alleluia ! Car lo Senhor nòstre Dieu tot poderós regna. »  
Aqueste vèrs amassa d'expressions ja vistas. La " granda multitud " comparada al " bruch de fòrça aigas " es representada per son Creator dins Rev. 1:15 . Las « votz » que s'exprimisson son tan « nombrosas » que se pòdon pas que comparar a de ronrons , lo « bruch del tron ​​» . " Aleluia!" Car lo Senhor nòstre Dieu tot poderós regna. » Aqueste messatge marquèt l'accion de la " setena trompeta " dins Rev. 11:17 : " en disent, Te mercejam, ò Senhor Dieu Totpoderós, qu'es, e qu'èras, perque as pres ton grand poder, e as regnat ."                 
Vers 7 : “ Siam alegrats e regaudissèm, e li donèm glòria ; car lo noci de l'anhèl es venguda, e la femna de luy s'es preparada ,    
Lo " jòi " e " jòia " son plenament justificats, perque lo temps de " lucha " es acabat. Dins la " glòria " celestiala , la " nòvia " , l' Assemblada dels elegits redimits de la tèrra s'es rejoncha son " Novi " , lo Crist, lo Dieu vivent " Miquèl " , YaHweh . En preséncia de totes lors amics celestials, los redempts e Jèsus Crist celebraràn la fèsta de " nòça " que los unís . " La nòvia s'es preparada " en restablir totas las vertats divinas que la fe catolica a fach desaparéisser dins sa version de la fe crestiana. La « preparacion » foguèt longa, bastida sus 17 sègles d'istòria religiosa, mas subretot dempuèi 1843, la data del començament de l'exigéncia divina de las divèrsas restauracions qu'èran vengudas indispensablas, es a dire, totas las vertats pas restauradas pels reformators protestants perseguits. L'acabament d'aquela preparacion foguèt menada pels darrièrs adventistas del seten jorn dissidents que demorèron dins l'aprobacion de Dieu e la lutz que Jèsus li donèt fins a la fin e ja fins a aqueste començament de 2021 quand escrivi aquela version de sas lums .                    
Vers 8 : “ E li foguèt concedit que foguèsse vestida de lin fin, net e brilhant. Gar lo lin fin es las iustas obras de li sant . »  
" Lin fin " fa referéncia a " las òbras justas dels "vertadièrs darrièrs" sants . Aquelas " òbras " que Dieu nomena " justas " son lo fruch de revelacions divinas donadas successivament dempuèi 1843 e 1994. Aquela òbra es lo darrièr fruch que revela las inspiracions divinas donadas dempuèi 2018 a aqueles qu'aima e benesís e " prepara " pels " nòças " mencionadas dins aqueste vèrs. Se Dieu benesís las « òbras justas » de sos vertadièrs « sants » , al contrari, maudiguèt e combatèt , fins que foguèt destruch , lo camp dels sants falses que lors « òbras » èran « injustas » .                       
Verset 9 : « E l'angel me diguèt , Escrivètz : Benedit son los que son cridats a la sona de nòça de l'Agneu ! E el me diguèt : Aquestas paraulas son las veras paraulas de Dieu ».  
Aquela beatitud es atribuida als sants redimits per la sang de Jèsus Crist que sos pionièrs èran concernits per aquel de Dan.12:12 ( Benurós los qu'esperaràn fins a 1335 jorns ) dels pionièrs que seràn justament simbolizats pels « 144.000 » o 12 X 12 X 0001 d'Apo. Dintrar dins lo cèl per l'eternitat es en efièch una causa de grand bonur que farà divinament " urós " los qu'an aquela escasença. La sòrt sola es pas lo sol factor per beneficiar d'aquel privilègi, mas l'ofèrta de salvacion nos es donada per Dieu coma una " segonda escasença " après l'eiretatge e la condemnacion del pecat original. La promessa de salvacion e de futuras jòias celestialas es certificada coma aquela de l'engatjament oral de Dieu digne de nòstra fe perque garda permanentament sos engatjaments. Los ensags dels darrièrs jorns demandaràn de certituds que lo dobte aurà pas pus de plaça. Los elegits deuràn s'apiejar sus la fe bastida sus las promessas reveladas de Dieu perque çò qu'es escrich es dich prèviament . Es per aquò que la Bíblia, la Santa Escritura se sona : la Paraula de Dieu.        
Vers 10 : “ E tombèri a sos pès per l'adorar ; mas me diguèt : Atencion de pas o far ! Yo soy lo teo companh serf e de tos frayres li quaì an lo testimoni de Jhesus . Adora Dieu. Gar lo testimoni de yesus es sperit de prophecia . »  
Dieu esplecha l'error de Joan per nos revelar sa condemnacion de la fe catolica qu'ensenha a sos membres aquel tipe de culte de creatura. Mas, visa tanben la fe protestanta que comet tanben aquela fauta en onorant lo "jorn del solelh " pagan eretat de Roma. L'angel que li parla es sens dobte " Gabrièl ", lo missionari divin pròche de Dieu qu'es ja aparegut a Daniel e a Maria, la maire " substituta " de Jèsus. Tan naut qu'es, " Gabriel " mòstra la meteissa umilitat que Jèsus. Revendica pas que lo títol de " companh servicial " de Joan fins als dètz darrièrs elegits adventistas dissidents del temps de la fin. Dempuèi 1843, los elegits an agut amb eles " lo testimoniatge de Jèsus " que, segon aquel vèrs, designa " l'esperit de la profecia ". Los adventistas an, a lor pròpri detriment, limitat aquel " esperit de profecia " al trabalh acomplit per Ellen G. White, la messatgièra del Senhor, entre 1843 e 1915. An aital eles meteisses fixat una limita a la lutz donada per Jèsus. Ara, " l'esperit de la profecia " es un don permanent que resulta d'una relacion autentica entre Jèsus e sos discípols e que repausa subretot sus sa decision de confiar una mission a un servicial que causís amb tota l'autoritat de sa divinitat. Aquel trabalh testimònia del fach que l'"esperit de la profecia " es encara fòrça actiu e pòt contunhar fins a la fin del mond.                    
Vers 11 : “ Alara vegèri lo cèl dobèrt, e vaquí, un caval blanc! Aquel que s'assetava sus el èra nomenat Fidèl e Vertadièr, e en drechura jutja e fa la guèrra. »  
Dins aquela scèna l'Esperit nos mena enrè sus tèrra, abans la victòria finala e la destruccion de " Babilònia la Granda " . L'Esperit illustra lo moment ont , a son retorn, lo Crist gloriós s'afronta als rebels terrenals. Dins lo Jèsus Crist glorificat, Dieu sortís de son invisibilitat : " lo cèl es dobèrt ." Apareis dins l'imatge del " primièr sagèl " de Rev. 6:2 , coma un cavalièr , es a dire, un Conductor, avent partit " conquistar e conquistar " montat sus un " caval blanc " , l'imatge de son camp marcat per la puretat e la santetat. Lo nom " fidèl e vertadièr " que se dona dins aquela scèna plaça l'accion dins l'extension del darrièr temps profetizat pel nom " Laodicèa " dins Rev. 3:14. Aqueste nom significa " gent jutjat ", çò que se confirma aicí per la precision : " El jutja " . En precisant que " lucha amb la justícia " , l'Esperit evòca lo moment de la " lucha d'Armagedon " de Rev. 16:16, que lucha contra lo camp de l'injustícia menat pel diable e unificat per l'onor donat al " jorn del solelh " eretat de Constantin I e dels papas catolics romans.                           
Vers 12 : “ Sos uèlhs èran coma una flama de fuòc ; sus son cap i aviá divèrsas diadèmas ; avia un nom escrich, que degun non sap levat el meteis ; »  
En coneissent lo contèxte de la scèna, podèm comprene que " sos uèlhs " comparats a una " flama de fuòc " agachan las ciblas de sa colèra, los rebels unificats " preparats per la batalha " dempuèi Rev. 9: 7-9, es a dire, dempuèi 1843. Lo sens de " divèrsas diadèmas " portadas sus " son cap " serà donat dins aqueste capítol 16 del Rei dels Reis dels Reis dels Cèls ." Son " nom escrich que degun coneis levat el meteis " designa sa natura divina eternala.               
Vers 13 : “ e èra vestit d'una vèsta trempada dins de sang. Son nom es la Paraula de Dieu. »  
Aqueste " vestit tacat de sang " designa doas causas. La primièra es sa justícia qu'obtenguèt en versejant son pròpri " sang " per la redempcion de sos elegits. Mas aquel sacrifici volontàriament fach per el per salvar sos elegits demanda la mòrt de lors agressors e perseguidors. Son " vestit " serà tornarmai cobèrt de " sang " , mas aqueste còp serà aquel de sos enemics " pièjats dins lo pressa dels rasims de la colèra de Dieu " segon Isaïas 63 e Rev. 14:17 a 20. Aquel nom " la Paraula de Dieu " revela l'importància vitala del ministèri terrèstre de Jèsus e de sa revelacion successiva dempuèi lo cèl ccion. Nòstre Salvador èra Dieu meteis amagat dins una aparéncia terrèstra. Son ensenhament permanent recebut per sos elegits farà tota la diferéncia entre lo camp salvat e lo camp perdut.            
Vers 14 : “ Las armadas qu'èran dins lo cèl lo seguissián sus de cavals blancs, vestits de lin fin, blanc e net. »  
L'imatge es gloriós, lo " blanc " de la puretat caracteriza la santetat del camp de Dieu e de sas multituds d'anges que demorèron fidèls. Lo « lin fin »   revela lors òbras « justas » e puras .      
Vers 15 : “ E de sa boca sortiguèt una espasa afilada, amb la quala deviá tustar las nacions ; los governarà amb una verga de fèrre ; e treparà lo vin de la ferocitat e de la colèra de Dieu Totpoderós .    
La « paraula de Dieu » fasiá referéncia a la Bíblia , sa santa « paraula » qu'amassava son ensenhament que guidava los elegits dins sa vertat divina. Lo jorn de son retorn, la " Paraula de Dieu " ven coma una " espasa afilada " per tuar sos enemics rebels, disputants, argumentatius, prèstes a versejar la sang de sos darrièrs causits. La destruccion de sos enemics esclaira l'expression " los governarà amb una vara de fèrre " que designa tanben l'òbra de jutjament menada pels elegits que venceràn segon Rev. 2:27. Lo plan de venjança divina nomenat " vintage " dins Rev. 14:17-20 es tornarmai confirmat aicí. Aqueste tèma es desvolopat dins Isa.63 ont l'Esperit precisa que Dieu agís sol sens cap d'òme amb el. La rason es que los elegits ja menats al cèl son pas testimònis del drama que tusta los rebèls.            
Vers 16 : “ E aviá sus sa vestimenta e sus sa cuèissa un nom escrich : Rei dels reis e Senhor dels senhors. »  
Lo " vestiment " fa referéncia als trabalhs d'un èsser vivent e " sa cuèissa " suggerís sa fòrça e son poder, perque un detalh important es qu'apareis coma un cavalièr, e per se pausar sus un caval, los muscles de las " cuèissas " , las mai grandas dins l'òme, son mes a l'espròva e fan l'accion possibla o pas. Son imatge de cavalièr èra significativa dins lo passat vist qu'èra l'aparéncia que los combatents guerrièrs prenián. Uèi nos demòra la simbolica d'aquela imatge que nos ditz que lo cavalièr es un mèstre que domina un grop d'èssers umans simbolizats pel « caval » montat . Aquel que Jèsus monta concernís sos elegits actualament escampilhats per tota la tèrra. Son nom " Rei dels reis e Senhor dels senhors " es una font de vertadièra consolacion pels sieus aimats elegits que son someses als dictats injustes dels reis e senhors de la tèrra. Aqueste subjècte s'amerita d'esclarziment. Lo modèl de reialme terrenal èra pas concebut sus de principis aprovats per Dieu. En efièch Dieu concediguèt a Israèl, segon sa demanda , d'èsser governat sus tèrra per un rei, citi, " coma las autras nacions " de pagans qu'existissián a aquel moment. Dieu respondèt pas que a la demanda de lors còrs malvats. Car sus tèrra, lo melhor dels reis es pas qu'un èsser " abominable " que " culhís ont a pas semenat " e aquel que coneis Dieu espèra pas d'èsser renversat per son pòble per se reformar. Lo modèl presentat per Jèsus condemna lo modèl transmés sus tèrra de generacion en generacion per de pòbles stupids, ignorants e malvats. Dins lo mond celestial de Dieu, lo cap es un servicial de son pòble, e d'aquò ne tira tota sa glòria. La clau del bonur perfièch es aquí, perque cap d'èsser vivent patís pas a causa de son òme. Dins son retorn gloriós, Jèsus ven destruire de reis e de senhors malvats, e lor malvolença, que li atribuisson en afirmant que lor règne es un drech divin. Jèsus lor ensenharà qu'es pas lo cas ; a eles , mas tanben a las massas umanas que justifican lor injustícia. Aquò's l'explicacion de " la parabòla dels talents " qu'es alara acomplida e aplicada.                     
Après l'afrontament
Vers 17 : “ E vegèri un angel de pè dins lo solelh. E el crida ab gran uotz diczent a totz li auzels que volavan al mieg del cel : Venetz, aplegatz-vos a la gran cena de dio .  
Jèsus Crist « Miquèl » ven a l'imatge del solelh simbòl de la lutz divina per combatre los faus crestians adorators del dieu solelh que justifica lo cambiament del jorn de repaus fach per l'emperaire Constantin I. Dins lor confrontacion amb Crist Dieu, descobriràn que lo Dieu vivent es mai formidable que lor dieu solelh. Amb una votz nauta, Jèsus Crist convoca un rassemblament d'aucèls carnivòrs.  
Nota : Devi aicí tornarmai soslinhar que los rebels vòlon pas adorar la divinitat solara conscientament e volontàriament, mas sosestiman lo fach que per Dieu, lo primièr jorn qu'onoran per lor repaus setmanièr conserva la taca de son usatge pagan del passat. Aital meteis, lor causida revèla un grand mesprètz per l'òrdre del temps qu'establiguèt dempuèi lo començament de sa creacion de la tèrra. Dieu compta los jorns marcats per la rotacion de la tèrra sus son axe. Dins sas intervencions per son pòble Israèl, remembrèt l'òrdre de la setmana en indicant , en lo nomenant , lo seten jorn nomenat " Sabbat ". Fòrça creson que pòdon èsser justificats per Dieu a causa de lor sinceritat. Ni la sinceritat ni la conviccion an pas cap de valor per los que contestan la vertat clarament exprimida per Dieu. Sa vertat es lo sol estandard que permet la reconciliacion a travèrs la fe dins lo sacrifici volontari de Jèsus Crist. Las opinions personalas son pas ausidas o reconegudas pel Dieu Creator, la Bíblia confirma aquel principi amb aquel vèrs d'Isaïas 8:20: “ A la lei e al testimoniatge ! Se òm parla pas aital, i aurà pas d'alba pel pòble ."      
Doas « fèstas » son preparadas per Dieu : lo « sopar de maridatge de l'Agnelon » que sos convidats son los causits ​​eles meteisses individualament, doncas que , collectivament , representan « la Nòvia ». La segonda « fèsta » es del tipe macabre e los beneficiaris d'aquò son pas que los « aucèls » de rapina, los voltors, los condors, los cerfs-volants, e d'autras espècias del genre.            
Vers 18 : “ Que pòsca manjar la carn dels reis, e la carn dels capitanis, e la carn dels òmes poderoses, e la carn dels cavals, e d'aqueles que se sèton sus eles, e la carn de totes los òmes, liures e esclaus, pichons e grands. »  
Après la destruccion de tota l'umanitat, i aurà pas degun per metre los còrs jos la tèrra e segon Jer 16 :4, " seràn espandits coma de fems sus la tèrra ." Trobam lo vèrs entièr que nos ensenha lo destin que Dieu reserva per los que maudit: “ Moriràn consumits per la malautiá; Se lor donarà pas de lagremas ni d'enterrament; seràn coma de fems sus la tèrra; periràn per l'espasa e per la famina; e las lors cadavres seran manjar per los auzels del cel e las bestias de la terra . Segon l'enumeracion presentada per l'Esperit dins aquel vèrs 18, cap d'òme escapa pas a la mòrt. Me remembri que los « cavals » simbolizan los pòbles menats per lors dirigents civils e religioses segon Jac 3 :3 : « Se metèm la boca dins las bocas dels cavals per que nos obesisson, governam tanben lor còrs entièr. »         
Vers 19 : “ E veguèri la bèstia, e los reis de la tèrra, e lors armadas, amassats per far la guèrra contra aquel qu'èra assetat sul caval, e contra son armada. »  
Avèm vist que la « batalha d’Armagedon » èra esperitala e que sus tèrra son aspècte consistissiá a decretar la mòrt de totes los darrièrs esclaus vertadièrs de Jèsus Crist. Aquela decision foguèt presa avans lo retorn de Jèsus Crist e lei rebèls èran segurs de sa causida. Mas al moment de son intrada en vigor, lo cèl se dobrissiá en revelant lo Crist venjaire divin e sas armadas angelicas. I a pas pus cap de possibilitat de combat. Degun pòt pas luchar contra Dieu quand apareis e lo resultat es çò que Rev. 6:15-17 nos revelèt : “ Los reis de la tèrra, los nòbles, los capitanis, los rics, los fòrts, tot esclau e tot òme liure, s'amaguèron dins las caunas e dins las ròcas de las montanhas. E dizian a las montanhas e a las rochas, Cagi sobre nos, e amagatz nos de la facia d'aquel que es sesent al setti, e de la ira de 1 Agnel . car lo gran dia de la soa ira es venguda, e qual poira restar? « A la darrièra question, la responsa es : los elegits qu’anavan èsser tuats pels rebèls ; elegits santificats per lor fidelitat al sant sabbat que profetizava la victòria de Jèsus sus totes sos enemics e los de sos redempts.          
Vers 20 : “ E la bèstia foguèt presa, e amb el lo faus profèta que faguèt de miracles davant el, amb los quals enganava los qu'avián recebut la marca de la bèstia e los qu'avián adorat son imatge. Foguèron totes dos getats vius dins lo lac de fuòc cremant de sofre. »  
Atencion ! L'Esperit nos revela lo destin final del darrièr jutjament coma Dieu lo prepara per " la bèstia e lo faus profèta " qu'es la fe catolica e la fe protestanta rejonchas pels faus adventistas dempuèi 1994. Perque " lo lac ardent de fuòc e de sofre " cobrirà la tèrra sonque a la fin del millennium fins a un destruccion definitiva ly, après lo jutjament darrier. Aqueste vèrs nos revela lo sens meravilhós de la justícia perfiècha de nòstre Dieu Creator. Establís la diferéncia entre los vertadièrament responsables e las victimas enganadas mas copablas perque son responsablas de lors causidas. Los dominators religioses son " getats vius dins lo lac de fuòc " perque segon Rev. 14:9, an incitat los òmes e las femnas de la tèrra a onorar " la marca de la bèstia " que son castig foguèt anonciat.         
Vers 21 : “ E los autres foguèron tuats amb l'espasa d'aquel qu'èra assetat sul caval, que sortissiá de sa boca ; e tots los auzels foren sadollats de lur carn « .  
Aquestes « autres » concernisson los umans non crestians o non cresents que seguissián lo movement internacional e obesissián a l'òrdre general sens engatjament personal a l'accion menada pels rebèls religioses crestians. Essent pas cobèrts per la justícia del sang versat per Jèsus Crist, subrevivon pas al retorn de Crist mas son pasmens tuats per sa paraula simbolizada per « l'espasa que sortiguèt de sa boca » . Aquestes èssers tombats que son testimònis oculars de l'aparicion del Dieu vertadièr arribaràn al jutjament final mas patiràn pas la sofrença de mòrt prolongada dins lo " lac de fuòc " reservat als grands colpables religioses actius dins la rebellion. Après èsser estats confrontats a la glòria del grand Dieu Creator, lo Grand Jutge, seràn subte aniquilats.      
Revelacion 20 : 
los mila ans del seten millenari
e lo derrer jutjamen .
 
 
 
Lo castig del diable
Vers 1 : “ E vegèri un angel davalar del cèl, avent la clau de l'infons e una granda cadena dins sa man. »  
" Un angel " o messatgièr de Dieu " davala del cèl " cap a la tèrra que, privada de totas las formas de vida terrèstra, umana e animala, pren aicí son nom " abisme " que lo designa dins Gen. 1:2. " La clau " dobrís o barra l'accès a aquela tèrra desolada. E " la granda cadena " tenguda dins " sa man " suggerís qu'un èsser vivent va èsser encadenat a la tèrra desolada que va venir sa preson.            
Vers 2 : “ Prenguèt lo dragon, aquela vièlha sèrp, qu'es lo Diable e Satan, e lo liguèt per mila ans. »  
Las expressions que designan " Satan " l'angèl rebel, dins Rev. 12:9 son aicí tornarmai citadas. Nos remembran sa fòrça nauta responsabilitat dins la sofrença causada per son caractèr rebel ; sofrença e dolor fisica e morala impausada als èssers umans pels dominadors someses a sas inspiracions e influéncias perque èran tan marrits coma el. Coma " drac " menèt la Roma imperiala pagana, e coma " sèrp " menèt la Roma papala crestiana , mas desmascarat al moment de la Reforma, se comportèt tornarmai coma un " drac " servit per las ligas catolicas e protestantas armadas e las " dragonadas " de Loís XIV. Dempuèi l'acamp dels angèls demonics, " Satan " es lo sol subrevivent, del temps qu'espèra sa mòrt expiatòria al Jutjament Darrièr, demorarà viu per un autre " mila ans " isolat, sens cap de contacte amb cap de creatura, sus la tèrra qu'es venguda una preson del desèrt sens forma e vuèja, poblada sonque per de cadavres en descomposicion e d'òsses e d'òmes e d'animals.                 
 
L'angèl de l'abisme sus la tèrra desolada: lo Destructor de Rev. 9:11 . 
Vers 3 : “ E lo lancèt dins lo fons, e lo barrèt, e metèt un sagèl sus el, per que enganèsse pas mai las nacions, fins que los mila ans sián acabats. Après aquò deu èsser desliurat per una pichona sason. »  
L'imatge donat es precís, Satan es plaçat sus la tèrra desolada jos una cobèrta que l'empacha d'accedir al cèl ; de sòrta que se tròba sometut a las limitacions de la nòrma umana que la pèrda causèt o encoratgèt. Los autres èssers vius, los angèls celestials e los òmes que son a lor torn venguts angels, son al dessús d'el, es a dire, dins lo cèl, al qual a pas pus accès dempuèi la victòria de Jèsus Crist sul pecat e la mòrt . Mas sa situacion s’es empejorada perque a pas pus cap de companhiá, ni angel ni òme. Dins lo cèl i a " las nacions " que cita aqueste vèrs sens la mencion de " de la tèrra ". Aquò es perque los redempts d' aquelas nacions son totes dins lo cèl dins lo reialme de Dieu. Lo ròtle de la « cadena » es aital revelat ; l'obliga a demorar sol e isolat sus tèrra. Dins lo programa divin , lo diable demorarà presonièr pendent " mila ans " a la fin dels quals serà liberat, avent accès e contacte amb los mòrts malvats ressuscitats dins una segonda resurreccion , per la " segonda mòrt " del darrièr jutjament, sus la tèrra que serà alara, momentanèament, poblada de nòu. Subjugarà tornarmai las nacions rebelas condemnadas per aver ensajat en van de luchar contra los sants angels redimits e Jèsus Crist lo grand Jutge.            
 
Lo redempt jutja los malvats
Vers 4 : “ E vegèri de tròns; e a aqutlh li qual sezian sobre el fo dona poesta de jutjar . E yo uic las anmas d aqutlh li qual foron decapita per lo testimoni de yesus , e per la parolla de dio , e li qual non avian ador la bestia ni la soa ymagena , e non avian receopu la marca de luy en li lor front , ni en las lors mans . Tornèron a la vida e regnèron amb Crist pendent mil ans .  
« Aqueles que se sèton sus de tròns » an lo « poder » reial de « jutjar » . Aquò's una clau importanta per comprene lo sens que Dieu dona al mot " rei " . Ara, dins son reialme, dins Jèsus Crist " Miquèl " , Dieu parteja son jutjament amb totas sas creaturas umanas redimidas de la tèrra. Lo jutjament dels malvats sus tèrra e dins lo cèl serà collectiu e partejat amb Dieu. Aquò es lo sol aspècte del reialme dels elegits redimits. Lo domini es pas reservat a una categoria dels elegits, mas per totes, e l'Esperit remembra que dins lo temps qu'es passat sus tèrra , i a agut d'en primièr de persecucions murtrièras terriblas qu'evoca en citant : " las anmas d'aqueles qu'èran estats decapitats a causa del testimoniatge de Jèsus e a causa de la paraula de Dieu " ; Paul n'èra un. L'Esperit evòca aital las victimas crestianas del paganisme roman e la fe papala romana intoleranta activa entre l'an 30 e 1843. Puèi cibla los darrièrs causits ​​menaçats de mòrt per la " bèstia que se lèva de la tèrra " de Rev. 13:11-15, dins la darrièra ora del temps de la tèrra ; pendent l' an 2029 fins al primièr jorn de la prima precedent la Pasca l'an 2030.                   
En acòrdi amb l'anóncia de la " setena trompeta " dins Rev. 11:18 , " lo moment de jutjar los mòrts es vengut " e aquò's l'utilitat del temps dels " mila ans " mencionats dins aqueste vèrs 4. Serà l'ocupacion dels redimits qu'an dintrat dins l'eternitat celestiala de Dieu. Deuràn " jutjar " d'òmes marrits e d'angèls celestials tombats. Paul afirma dins 1 Cor. 6:3 : “ Sabètz pas que jutjarem los angèls? E deuriam pas jutjar, amb tant mai de rason, las causas d'aquela vida? »          
 
La Segonda Resurreccion pels Rebèls Caduts
Vers 5 : “ Lo rèsta dels mòrts tornèron pas viure fins que los mila ans foguèsson acabats. Aquò's la primièra resurreccion. »  
Atencion a la trapèla ! La frasa " Lo rèsta dels mòrts venguèt pas a la vida fins que los mila ans foguèsson acabats " es una parentèsi e l'expression que la seguís " Aquò's la primièra resurreccion " concernís los primièrs mòrts en Crist que foguèron ressuscitats al començament dels " mila ans " mencionats. La parentèsi evòca, sens la nomenar, l'anóncia d'una segonda « resurreccion » reservada als mòrts malvats que seràn ressuscitats a la fin dels « mila ans » pel darrièr jutjament e lo castig mortal del « lac de fuòc e de sofre » ; qu'acomplís la " segonda mòrt ".               
Vers 6 : “ Benedit e sant es aquel qu'a part a la primièra resurreccion! La segonda mòrt a pas poder sus tals; mas seran prèires de Dieu e de Crist, e regnaràn amb el mil ans. »  
Aqueste vèrs resumís fòrça simplament lo jutjament just revelat de Dieu. La beatitud es adreçada als vertadièrs elegits que participan al començament dels " mila ans " a la " resurreccion dels mòrts en Crist " . Vendràn pas al jutjament mas seràn eles meteisses de jutges dins lo jutjament organizat per Dieu, dins lo cèl, pendent " mila ans ". Lo « règne » « mil ans » anonciat es pas qu'un « règne » d'activitat de jutjament e se limita a aqueles « mila ans ». Avent dintrat dins l'eternitat, los elegits an pas de cranher o de patir " la segonda mòrt ", perque al contrari, son eles que la faràn patir als mòrts jutjats malvats. E sabèm qu'aqueles son los colpables religioses mai grands e mai marrits, crudèls e assassins. Los jutges elegits deuràn determinar la durada del temps de sofrença que cadun dels èssers jutjats deu experimentar individualament, dins lo procès de lor destruccion de " la segonda mòrt ", qu'a pas res en comun amb la primièra mòrt terrèstra actuala. Car es lo Dieu Creator que dona al fuòc la forma de son accion destructritz. Lo fuòc a pas cap d'efièch contra los còrs celèstes e los còrs terrèstres protegits per Dieu coma l'experiéncia dels tres companhs de Daniel o pròva dins Daniel 3. Pel darrièr jutjament, lo còrs de resurreccion reagirà diferentament del còrs terrèstre actual. Dins Marc 9:48 , Jèsus nos revela son especialitat en disent : " ont lor vèrm morís pas, e lo fuòc s'apaga pas ." De la meteissa manièra que los anèls del còrs d'un vèrm de tèrra demòran individualament animats , aital lo còrs dels damnats possedirà la vida fins a son darrièr atòm. La velocitat de lor consomacion dependrà doncas de la durada del temps de sofrença decidit pels sants jutges e Jèsus Crist.                     
 
L'afrontament final
Vers 7 : “ E quand los mila ans seràn acabats, Satan serà deslargat de sa preson. »  
A la fin dels " mila ans " , per un pauc de temps, tornarà trobar de companhiá. Aquò's lo temps de la segonda " resurreccion " reservada als rebels terrèstres.    
Vers 8 : “ E sortirà per enganar las nacions que son dins los quatre quartièrs de la tèrra, Gog e Magog, per los amassar per la batalha; Lor nombre es coma la sabla de la mar .  
Aquela companhiá es aquela de las « nacions » ressuscitadas sus la tèrra entièra coma indica la formula dels « quatre cantons de la tèrra » o quatre punts cardinals que donan a l’accion un caractèr universal. Un tal rassemblament a pas res de comparable, levat al nivèl de l'estrategia de guèrra una semblança al conflicte de la Tresena Guèrra Mondiala de la " seisena trompeta " de Rev. 9:13. Es aquela comparason que mena Dieu a donar als amassats al darrièr jutjament los noms " Gog e Magog " mencionats a l'origina dins Ezeq 38:2, e abans aquò dins Gen. 10:2 ont " Magòg " es lo segond filh de Jafèt ; mas un pichon detalh revela l'aspècte comparatiu sonque d'aquela evocacion, perque dins Ezequiel, Magog es lo país de Gòg, e designa Russia que metrà en accion, pendent la tresena guèrra mondiala, lo mai grand nombre de soldats dins tota l'istòria bellièra umana ; çò que justifica son enòrme expansion e conquista rapida de las tèrras del continent d'Euròpa occidentala.            
L'Esperit los compara a la " sabla de la mar ", en soslinhant aital l'importància del nombre de victimas del Jutjament Darrièr. Aquò's tanben una allusion a lor somission al diable e a sos agents umans revelats dins Rev. 12:18 o 13:1 (segon la version biblica): en parlant del " dragon " legissèm : " E se quilhèt sus la sabla de la mar. "       
Un rebel incorrigible, Satan comença d'esperar que pòsca desfaire l'armada de Dieu e sedusís los autres òmes condemnats en los convencent de s'engajar dins un combat contra Dieu e sos elegits. 
Vers 9 : “ E montèron sus la fàcia de la tèrra, e entornèron l'acamp dels sants, e la vila aimada. Mas lo fuòc davalèt del cèl e devorèt los . « Mas una conquista de territòri significa pas pus res quand òm pòt pas s'apoderar de l'adversari perque es vengut intocable ; coma los companhs de Daniel, ni lo fuòc ni quicòm mai los pòt far mal. E al contrari, " lo fuòc del cèl " los tusta quitament dins " l'acamp dels sants " sus lo qual a pas cap d'efièch. Mas aquel fuòc " devora " los enemics de Dieu e sos elegits. Dins Zacarias 14, l'Esperit profetiza las doas guèrras separadas pels " mila ans ". Aquela que precedís e es acomplida per la " seisena trompeta " es presentada dins los vèrses 1 a 3, lo rèsta concernís la segonda guèrra menada a l'ora del darrièr jutjament, e après ela, l'òrdre universal establit sus la nòva tèrra. Dins lo vèrs 4, la profecia parla de la davalada sus la tèrra de Crist e de sos elegits dins aqueles tèrmes : “ Sos pès se pausaràn aquel jorn sul Mont de las Olivas, qu'es en fàcia de Jerusalèm a l'èst; Lo Mont de las Olivas se fendrà en dos, a l'èst e a l'oèst, e i aurà una val fòrça granda que la mitat de la montanha se desplaçarà cap al nòrd, e la mitat cap al sud; « Lo camp dels sants del darrièr jutjament es aital identificat e plaçat. Notem qu'es pas qu'a la fin dels " mila ans " celestials que los " pès " de Jèsus " pausaràn " sus la tèrra, " sul Mont de las Olivas qu'es en fàcia de Jerusalèm, sul costat èst ". Mal interpretat, aquel vèrs donèt luòc a la cresença erronèa dins lo règne terrenal de Jèsus Crist pendent lo " millenari ".                           
Vers 10 : “ E lo diable que los enganava foguèt getat dins lo lac de fuòc e de sofre, ont son la bèstia e lo faus profèta. E ilh seran turmentatz de jorn e de nuech en li segle de segle . »  
Es arribat lo moment de metre en plaça lo jutjament suls rebels religioses revelat dins Rev. 19:20. En acòrdi amb l'anóncia d'aqueste vèrs, " lo diable, la bèstia, e lo faus profèta " son amassa , " getats vius dins lo lac de fuòc e de sofre " que resulta de l'accion del " fuòc del cèl " al qual s'apond lo magma sosterranh fondut liberat per las fracturas de la crosta terrèstra de la superfícia de la planeta entièra. La tèrra pren alara l'aparéncia del " solelh " que son " fuòc " devora la carn dels rebels, eles meteisses essent adorators ( inconscients mas copables) del solelh creat per Dieu. Es dins aquela accion que los copables terrenals e celestials patisson los " torments " de la " segonda mòrt " profetizat dempuèi Rev. 9:5-6 . Lo sosten injust al faus jorn de repaus provoquèt aquela fin terribla. Perque urosament pels condemnats, per longa que siá, la " segonda mòrt " a tanben una fin. E l'expression " per totjorn e per totjorn " s'aplica pas als " torments " eles meteisses mas a las consequéncias destructriças del " fuòc " que los causa , car aquelas son las consequéncias que seràn definitivas e eternalas.                          
 
Los Principis del Jutjament Darrièr
Vers 11 : “ Alara vegèri un grand tròn blanc e aquel qu'èra assetat dessús. La tèrra e lo cèl fugiguèron davant sa cara, e cap de plaça foguèt pas trobada per eles .  
" Blanc " amb una puretat perfiècha, son " grand tròn " es l'imatge del caractèr perfièchament pur e sant del Dieu creator de tota vida e causas. Sa perfeccion pòt pas tolerar la preséncia de " la tèrra " dins son aspècte devastat e consumit que lo darrièr jutjament li donèt. De mai, amb los vilans de totas originas essent estats destruches , lo temps dels simbòls es acabat e l'univèrs celèst e sos miliards d'estelas an pas pus cap de rason d'existir ; " lo cèl " de nòstra dimension terrèstra e tot çò que conten son doncas eliminats , desapareguts dins lo non-res. L'ora es venguda per la vida eternala dins un jorn eternal.         
Vers 12 : “ E vegèri los mòrts, pichons e grands, se pausar davant lo tròn. Los libres foguèron dobèrts. E un autre libre fo ubert lo qual es lo libre de la vida . E li mort foron iuia d aqt^ellas cosas las quals eran scriptas en li libre segont las obras de lor . »  
Aquelas personas " mòrtas " que foguèron jutjadas copablas foguèron ressuscitadas pel darrièr jutjament. Dieu fa pas d'excepcion per degun, son just jutjament tòca los " grands " e los " pichons ", los rics e los paures e lor impausa lo meteis destin, la mòrt, pel primièr còp de lor vida, egal.      
Aquestes vèrses seguents provesisson de detalhs sus l'accion del darrièr jutjament. Ja profetizat dins Dan.7:10, los " libres " dels testimoniatges dels angèls son " dobèrts " e aqueles testimònis invisibles an notat las fauta e los crimes comeses pels condemnats e après lo jutjament de cada cas pels elegits e Jèsus Crist, un verdicte definitiu definitiu irrevocable es estat adoptat a l'unanimitat. Al moment del darrièr jutjament lo verdicte prononciat serà executat.    
Vers 13 : “ La mar donèt los mòrts qu'èran en ela; e chascun fo jutjat segon las soas obras. »  
Lo principi definit dins aquel vèrs s'aplica a las doas resurreccions. Los « mòrts » desapareisson en « mar » o sus « tèrra » ; Aquestas son las doas possibilitats que son designadas dins aquel vèrs. Notem la forma " abitacion dels mòrts " per la quala l'entitat " tèrra " es evocada. Car en efièch aquel nom es justificat , Dieu avent declarat a l'òme pecaire : " Sètz de polvera e a la polvera tornaretz " dins Gen.3:19. L'« demorança dels mòrts » es doncas la « polvera » de la « tèrra » . La mòrt a de còps consumit d'èssers umans per fuòc que son doncas pas " tornats en polvera " segon lo rite d'enterrament normal. Es per aquò que , en exclusent pas aquel cas, l'Esperit precisa que la " mòrt " ela meteissa rendrà los qu'a tustats dins quina forma que siá que sián ; comprene la desintegracion causada pel fuòc nuclear que daissa pas cap de traça d'un còrs uman completament desintegrat.                        
Vers 14 : “ E la mòrt e l'Ades foguèron getats dins lo lac de fuòc. Aquò es la segonda mòrt, lo lac de fuòc. »  
La " mòrt " èra un principi absoludament opausat a aquel de la vida e son objectiu èra d'eliminar de creaturas que lor experiéncia de vida èra jutjada e condemnada per Dieu. Lo sol objectiu de la vida es de presentar a Dieu un novèl candidat per sa seleccion d'amics eternals. Aquela seleccion avent agut luòc, e los malvats essent destruches, " la mòrt " e " la tèrra " " l'abitacion dels mòrts " an pas pus cap de rason d'existir. Los principis destructors d'aquelas doas causas son eles meteisses destruches per Dieu. Après lo " lac de fuòc " , i a de plaça per la vida e la lutz divina qu'esclaira sas creaturas.          
Vers 15 : “ E qui que siá que foguèt pas trobat escrich dins lo libre de la vida foguèt getat dins lo lac de fuòc. »  
Aqueste vèrs confirma que Dieu a vertadièrament plaçat davant l'òme sonque dos camins, doas causidas, dos destins, dos destins (Deu.30:19). Los noms dels elegits son coneguts per Dieu dempuèi la fondacion del mond o encara mai enrè, dempuèi la programacion de son projècte destinat a se donar de creaturas liuras e independentas coma companhiá. Aquela causida li anava costar una sofrença terribla dins un còrs de carn, mas son desir d'amor essent mai grand que sa paur, lancèt son projècte e coneguèt d'avança la realizacion detalhada de nòstra istòria de la vida celesta e de la vida terrèstra. Sabiá que sa primièra creatura vendriá un jorn son enemic mortal. Mas malgrat aquela coneissença, li donèt totas las escasenças de renonciar a son plan. Sabiá qu'èra impossible, mas o daissèt arribar. Coneissiá aital los noms dels causits, lors accions, lo testimoniatge de tota lor vida e los guidava e los menava a el cadun dins son temps e son epòca. Sonque una causa es impossibla per Dieu : la suspresa. 
Coneissiá tanben los noms de las multituds de creaturas umanas indiferentas, rebelas, idolatras que lo procès de reproduccion umana a creat. La diferéncia dins lo jutjament de Dieu revelada dins Rev. 19:19-20 s'aplica a totas sas creaturas. D'unes d'eles mens colpables seràn tuats per " la paraula de Dieu " sens conéisser " los torments del fuòc de la segonda mòrt " que son destinats exclusivament als crestians e josieus religioses copables. Mas la segonda " resurreccion " concernís totas sas creaturas umanas nascudas sus la tèrra e las creaturas angelicas creadas dins lo cèl , perque Dieu declarèt dins Rom 14:11 : " Car es escrich, coma ieu vivi, çò ditz lo Senhor, cada genolh s'inclinarà davant ieu, e cada lenga se confessarà a Dieu " .         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Apocalipsi 21 : La nòva Jerusalèm glorificada simbolizada 
 
 
 
Vers 1 : “ Alara vegèri un cèl novèl e una tèrra novèla; car lo premier cel e la premiera terra eran passats, e la mar non era plus. »  
L'Esperit parteja amb nosautres los sentiments inspirats per l'establiment del novèl òrdre multidimensional après la fin del VIIen millenari . D'aquel moment enlà, lo temps serà pas pus comptat, tot çò que viu dintra dins l'eternitat sens fin. Tot es nòu o mai precisament renovelat. Lo " cèl e tèrra " de l'èra del pecat an desaparegut, e lo simbòl de la " mòrt " , la " mar " i es pas mai. Coma Creator, Dieu cambièt l'aparéncia de la planeta Tèrra, en fasent desaparéisser tot çò que representava un risc o un perilh per sos abitants ; doncas pas mai d'oceans, pas mai de montanhas amb de pics rocoses escarpats . Es vengut un grand jardin coma lo primièr " Eden " ont tot es glòria e patz ; que serà confirmat dins l'Ap. 22.           
Vers 2 : “ E vegèri la vila santa, Jerusalèm novèla, davalar del cèl de Dieu, preparada coma una nòvia ornada per son òme. »  
Aquesta novèla recreacion aculhirà l'assemblada dels sants elegits redimits de la tèrra nomenada dins aquel vèrs « vila santa » , coma dins Rev. 11: 2 , « Nòva Jerusalèm », « la nòvia » de Jèsus Crist son « òme ». Ela " davala del cèl " , del reialme de Dieu, que dintrèt al retorn gloriós de son Salvador. Venguèt alara sus tèrra pel primièr còp a la fin dels " mila ans " de jutjament celestial pel darrièr jutjament. Après aquò, tornada al cèl, esperèt que lo " cèl novèl e la tèrra novèla " foguèsson prèstes a la recebre. Notatz que lo mot " cèl " es singular, perque evòca l'unitat perfiècha, en oposicion al plural , " cèls ", que suggeriguèt dins Gen. 1:1, la division dels èssers celèstes en dos camps opausats.                  
Vers 3 : “ E ausiguèri una granda votz del cèl que ditz: Vaquí, lo tabernacle de Dieu es amb los òmes! Demorarà amb eles, e seràn son pòble, e Dieu meteis serà amb eles. »  
La « tèrra novèla » aculhís un convidat distinguit, vist que « Dieu meteis » , abandonant son ancian tròn celestial, ven installar son tròn novèl sus tèrra ont a conquistat lo diable, lo pecat e la mòrt. " Lo tabernacle de Dieu " fa referéncia al còrs celèst del Dieu Jèsus Crist " Miquèl " (= qu'es coma Dieu) . Mas es tanben lo simbòl de l' assemblada dels elegits sus la quala règna l'Esperit de Jèsus Crist. " Tabernacle , temple, sinagoga, glèisa ", totes aqueles tèrmes son de simbòls del pòble dels sants redimits abans qu'èran d'edificis bastits per l'òme ; Cadun d'eles marca una etapa dins lo progrès del projècte divin. E primièr, " lo tabernacle " designa l'exòde d'Egipte dels Ebrèus guidats e menats dins lo desèrt per Dieu visiblament manifestat per la nívol que davalava coma una colomna sus la tenda sacrada . Èra alara ja “ amb d'òmes ” ; çò que justifica l'usatge d'aqueste tèrme dins aqueste vèrs . Puèi lo « temple » marca la construccion solida del « tabernacle » ; trabalh ordenat e menat jos lo rei Salomon. En ebreu, exclusivament, lo mot " sinagoga " significa : assemblada. Dins Rev. 2:9 e 3:9, l'Esperit de Crist fa referéncia a la nacion josieva rebela coma la " sinagoga de Satan ". Lo darrièr mot « glèisa » significa assemblada en grèc (ecclesia) ; la lenga de la difusion de l'ensenhament crestian de la Bíblia . Jèsus comparèt « son còrs » al « temple » de « Jerusalèm » , e segon Ef. 5:23 , l' Assemblada , sa « Glèisa », es « son còrs » : « car lo marit es lo cap de la femna, coma lo Crist es lo cap de la glèisa : e es lo Salvador del còrs . » Nos sovenèm de la tristesa que sentiguèron los apostòls de Jèsus quand los daissèt per montar al cèl. Aqueste còp, " mon òme viurà amb ieu " pòt dire l'Elegit dins son installacion sus la "                                               tèrra novèla " . Es dins aquel contèxte que los messatges dels dotze noms de las " dotze tribús " de Rev. 7 pòdon exprimir la jòia e lo bonur inmesclats de lor victòria.   
Vers 4 : “ Escorjarà tota lagrema de lors uèlhs, e la mòrt serà pas pus, ni i aurà pus de dòl ni de plor ni de dolor, perque las causas ancianas son passadas. »  
La connexion amb Rev. 7:17 es confirmada en trobant aicí la promessa divina amb la quala Rev. 7 s'acaba : " Escorjarà tota lagrema de lors uèlhs ." La cura de las plors es la jòia e l'alegria. Parlam del temps ont las promessas de Dieu seràn tengudas e complidas. Agachatz plan aquel futur meravilhós, perque davant nosautres es lo temps programat per " la mòrt, lo dòl, los crits, las dolors " que serà pas pus, sonque, pel renovelament de totas las causas per nòstre sublim e meravilhós creator Dieu. Voldriái soslinhar qu'aquelas causas terriblas desapareisseràn pas qu'après lo jutjament final que se debanarà a la fin dels " mila ans ". Pels elegits, mas per eles sols, los efièches del mal cessaràn al retorn gloriós del Senhor Dieu Totpoderós.        
Vers 5 : “ E aquel qu'èra assetat sul tròn diguèt, Vaquí, fasi totas las causas novèlas. E dix: Escriu; quar aquestas paraulas son fizels e veras. »  
Lo Dieu Creator, en persona, s'engatja amb promessa, e atesta d'aquela paraula profètica : " Vaquí, fasi totas las causas novèlas ." I a pas cap de sens de cercar una imatge dins nòstras novèlas terrèstras per ensajar d'aver una idèa de çò que Dieu prepara, perque çò qu'es novèl pòt pas èsser descrich. E fins ara, Dieu nos a pas que remembrat las causas dolorosas de nòstre temps en nos disent que seràn pas pus dins la " tèrra novèla e lo cèl novèl " que conservan aital tot lor mistèri e suspresas. L'angel apond a aquesta declaracion : « car aquestas paraulas son fidèlas e veras » . La crida de gràcia de Dieu en Jèsus Crist demanda una fe inflexibla per obténer la recompensa de las promessas de Dieu. Es un camin malaisit que va contra las nòrmas del mond. Demanda un grand esperit de sacrifici, d'autonegacion, dins l'umilitat d'un esclau sometut a son Mèstre. Los esfòrces de Dieu per afortir nòstra confiéncia son doncas plan justificats : " la certitud dins la vertat revelada e exprimida " es l'estandard de la fe vertadièra.            
Vers 6 : “ E me diguèt: Es fach! Soi l'alfa e l'omega, lo començament e la fin. A aquel qu'a set donarai de beure gratuitament de la font de l'aiga de la vida .  
Lo Dieu Creator Jèsus Crist crea " totas las causas novèlas " . « Es fach ! » ; Psa.33:9 : “ Car parlèt, e arribèt; comanda, e existís .” Sa paraula creativa se complís tre que los mots sortisson de sa boca. Dempuèi l'an 30, darrièr nosautres, lo programa de l'èra crestiana revelat dins Daniel e Revelacion es estat acomplit fins a sos mai pichons detalhs. Dieu nos convida a tornar agachar l'avenir qu'a preparat pels sieus causits ​​; las causas anonciadas son estadas acomplidas del meteis biais, amb tota certitud. Jèsus nos ditz coma dins Rev. 1 :8 : “ Soi l'Alfa e l'Omega, lo començament e la fin .” L'idèa de " començament e de fin " a pas que de sens dins nòstra experiéncia del pecat terrenal que serà completament completada a la " fin " del seten millenari après la destruccion dels pecaires e de la mòrt. Als filhs de Dieu escampilhats sus una tèrra mercantila, Jèsus ofrís, " a gratis ", " de la font de l'aiga de vida ". El meteis es " la font " d'aquela " aiga de vida " que simboliza la vida eternala. Lo don de Dieu es gratuit, aquela precision condemna la venta d' " indulgéncias " catolicas romanas que designavan en t un perdon obtengut al prètz d'argent de la papautat .                           
Vers 7 : “ Aquel que venç eiretarà totas las causas; Serai son Dieu, e el serà mon filh .  
Los elegits de Dieu son d'eretièrs conjunts amb Jèsus Crist. D'en primièr, per sa pròpria " victòria " , Jèsus " eretèt " una glòria reiala reconeguda per totas sas creaturas celestialas. Après el, sos elegits, tanben “ victoriós ” , mas a travèrs sa “ victòria ” , “ eretaràn aquelas causas novèlas ” especialament creadas per Dieu per eles. Jèsus confirmèt sa divinitat a l'apostòl Felip dins Joan 14:9 : " Jèsus li diguèt , Soi estat tant de temps amb tu, e me coneissètz pas encara, Felip ? Aquel que m'a vist a vist lo paire ; Cossí disètz : Mostratz-nos lo Paire ? " L' òme Messias se presentèt coma lo " Paire eternal ", en confirmant aital l'anóncia profetizada dins Isa.9:6 (o 5) que lo concernissiá. Jèsus Crist es doncas per sos elegits , lor fraire e lor Paire. E eles meteisses son sos fraires e sos filhs. Mas la crida es individuala, aital ditz l'Esperit , coma a la fin de las 7 èras del tèma de las « Letras » : « a aquel que venç », « serà mon filh ». La victòria sul pecat es requerida per recebre l'estatut de " filh " del Dieu vivent.                           
Vers 8 : “ Mas los pauroses, e los incréduls, e los abominables, e los murtrièrs, e los prostituents, e los mascièrs, e los idòlatres, e totes los mentidors, auràn lor part dins lo lac que crema de fuòc e de sofre: qu'es la segonda mòrt. »  
Aquestes critèris de caractèr uman se tròban dins tota l'umanitat pagana , pasmens, l'Esperit cibla aicí, los fruches de la falsa religion crestiana ; la condemnacion de la religion josieva essent clarament exprimida e revelada per Jèsus dins Rev. 2:9 e 3:9. 
Segon Rev. 19:20, " ... lo lac cremant de fuòc e de sofre " serà, al darrièr jutjament, la porcion reservada a la " bèstia e al faus profèta " : la fe catolica e la fe protestanta. La falsa religion crestiana es pas diferenta de la falsa religion josieva. Sas valors prioritàrias son lo contrari de las de Dieu. Alara, del temps que los josieus farisaïcs reprochèron los discípols de Jèsus de se lavar pas las mans abans de manjar (Mat.15:2) , Jèsus los reprochèt pas jamai e puèi diguèt , dins Mat.15:17 a 20 : " Comprenètz pas que tot çò qu'intra dins la boca va dins l'estomac e es botat dins los secrets? Mas so que ix de la boca ven del cor , e aquestas ensucian l'òme . Car del còr venon las malas pensadas, los omicidi, los adultèris, las fornicacions, los panatòris, los falses testimonis, las calumnias . Aquestas son las causas que contaminan l'òme; mas manjar amb las mans non lavadas non contamina l'òme . Aital meteis , la falsa religion crestiana masca sos pecats contra l'Esperit en castigant subretot los pecats de la carn. Jèsus donèt son opinion en disent als josieus dins Mat.21:3 : “ los publicans e las prostituidas anaràn dins lo reialme dels cèls abans vosautres ” ; evidentament, a condicion que totes se penedisson, e se convertiscan a Dieu e a sa puretat. Es la falsa religion que Jèsus nomena " guidas cècs " que repròcha dins Matieu 23:24, per " colar lo mosquit e engolir lo camèl " , o autrament , per " veire la talha dins l'uèlh de vòstre vesin sens veire lo tronc qu'es dins vòstre " segon Luc 6:42 e Matieu 5:33 .                   
I a pauc d'espèr per qual que siá que se reconeis dins totes aqueles critèris de personalitat que Jèsus lista. Se sonque un correspond a vòstra natura, vos caldrà luchar contra ela e superar vòstre defaut. La primièra batalha de la fe es contra se meteis ; e es l'adversitat qu'es la mai dificila de superar. 
Dins aquela enumeracion, en privilegiant lor significacion esperitala, Jèsus Crist , lo grand jutge divin, cita las fauta atribuidas a la faussa fe crestiana del tipe de catolicisme roman papal. En ciblant " los coardes ", se referís a los que refusan de ganhar dins lor lucha de fe , perque sas promessas son totas reservadas " per aquel que venç ". Ara , i a pas de victòria possibla per aquel que refusa de luchar. Lo « testimòni fidèl » deu èsser valent ; Sortir lo coarde. " Sense fe es impossible de far plaser a Dieu " (Ebr. 11:6) ; sortida, " l'incrèdul " . E la fe qu'es pas en conformitat amb la fe de Jèsus donada coma modèl a imitar, es pas qu'incredulitat . Las « abominacions » son repugnantas per Dieu e demòran los fruches dels pagans ; sortida, " l' abominable " . Es un crime atribuit a " Babilònia la granda , la maire de las putas e de las abominacions de la tèrra " segon Rev. 17:4-5. Los « assassins » transgressan lo seisen comandament ; sortida, " l'assassin " . Lo murtre es culpat a la fe catolica e a la fe protestanta dels " ipocritas " segon Dan.11:34 . Los " immodèstes " pòdon cambiar de biais e vençre lor mal, autrament ; sortir de l '" immodèst " . Mas l’ « impuretat » esperitala atribuida a la fe catolica, comparada a una « prostituida », barra completament la pòrta del cèl. De mai, Dieu condemna dins son " impuretat " que mena a l'" adultèri " esperital : lo comèrci amb lo diable . " Los magicians " son los prèires catolics e protestants que son seguidors de l'espiritisme demonic.                                               ; sortida, “ lo magician ” ; Aquesta accion es atribuida a " Babilònia la granda " dins Rev. 18:23. Los « idolatras » se referisson tanben a la fe catolica, a sas idòlas e a sos objèctes de culte e de pregària ; sortida, " l'idolatra " . E fin finala, Jèsus cita " los mentidors " qu'an coma paire esperital " lo diable, un mentidor e murtrièr dempuèi lo començament e lo paire de las mentidas " segon Joan 8:44 ; sortir « lo mentidor » .                  
Vers 9 : “ Alara un dels sèt angèls qu'avián las sèt bolhas plenas de las sèt darrièras plagas venguèt e parlèt amb ieu, en disent , ‘Venètz, vos mostrarai la nòvia, la femna de l'Agnelon. »  
Dins aquel vèrs, l'Esperit s'adreiça a un messatge d'encoratjament als elegits que passaràn victoriosament lo temps tragic e terrible de la divina " sèt darrièras plagas ". Lor recompensa serà de veire (" vos mostrarai ") la glòria reservada als elegits victoriós que constituisson e representan, dins aquesta darrièra fasa istorica de la tèrra del pecat, " la nòvia, l'esposa de l'Agnelon ", Jèsus Crist.     
Los " sèt angels qu'avián los sèt bols plens de las sèt darrièras plagas " ciblavan d'èssers umans que correspondián als critèris de la falsa religion crestiana listadas dins lo vèrs precedent. Aquelas " sèt darrièras plagas " èran la porcion que Dieu donariá lèu al camp tombat. Nos mostrarà ara , dins d'imatges simbolics , la part que tornarà als elegits redimits victoriós . Dins un simbolisme revelant los sentiments que Dieu a per eles, l'angèl mostrarà als elegits que lor assemblada constituís, collectivament, " la nòvia de l'Agnelon ". En precisant, " la femna de l'Agnelon ", l'Esperit confirma l'ensenhament donat dins Efesians 5:22 a 32. L'apostòl Pau descriu una relacion ideala entre marit e femna que, ailàs, trobarà son compliment sonque dins la relacion de l'Elegit amb Crist. E nos cal aprene a tornar legir l'istòria de la Genèsi, a la lutz d'aquela leiçon donada per l'Esperit del Dieu vivent , creator de tota vida , e inventor brilhant de sas valors perfièchas. Lo mot " femna " liga la "nòvia " , " l' Elegit " de Crist a l'imatge de la " femna " presentada dins Revelacion 12.                
La Descripcion Generala de l'Elegit Glorificat
Vers 10 : “ E me menèt dins l'esperit sus una montanha granda e nauta. E mostra a mi la santa citta Jerusalem descendent del cel de dio auent la gloria de dio . »  
En esperit, Joan es transportat al moment ont Jèsus Crist e sos elegits davalan del cèl après lo jutjament celestial dels " mila ans " del seten millenari. Dins Rev. 14:1, los “ 144 000 ” “ sagelats ” Adventistas de las “ dotze tribús ” esperitalas crestianas foguèron mostrats sul “ Mont Sion ” . Après los " mila ans " la causa profetizada se complís dins la realitat de la " tèrra novèla ". Dempuèi lo retorn de Jèsus Crist , los elegits an recebut de Dieu un còrs celèst glorificat fach eternal. Reflèchan aital " la glòria de Dieu " . Aquesta transformacion es anonciada per l'apòstol Pau dins 1 Cors 15:40 a 44 : “ I a tanben de còrs celèstes e de còrs terrèstres ; mas la resplandor dels còrs celestials es diferenta, e aquela dels còrs terrèstres es diferenta. I a una glòria del solelh, una autra glòria de la luna, e una autra glòria de las estelas ; quitament una estela diferís en luminositat d'una autra estela. Es aital amb la resurreccion dels mòrts. Lo cors es semena en corrupcion ; se lèva incorruptible ; es semenat en mesprètz, es ressuscitat en glòria ; es semenat enfirm, es levat en fòrça; es semenat un còrs animal, es levat un còrs esperital. S'i a un còrs animal, i a tanben un còrs esperital .                  
Vers 11 : “ E sa glòria èra coma una pèira preciosa, coma una pèira de jasp, clara coma de cristal. »  
Citat dins lo vèrs precedent, " la glòria de Dieu " que la caracteriza es confirmada vist que la " pèira de jaspe " designa tanben l'aspècte de " Aquel que s'asseta sul tròn " dins Rev. 4:3. Entre los dos vèrses , notam una diferéncia doncas que dins Rev. 4, pel contèxte del jutjament , aquela " pèira de jaspe " que simboliza Dieu a tanben l'aparéncia d'un " sardius " . Aquí, lo problèma del pecat essent estat resolgut, l'Elegida se presenta dins un aspècte de puretat perfiècha " transparent coma lo cristal ".            
Vers 12 : “ Aviá un mur grand e naut. Avia dotze portas , e a las portas dotze angels , e noms script sobre lor , li nom de las doze tribús de li filh de Israel .  
L'imatge prepausat per l'Esperit de Jèsus Crist es basat sus la simbolica del " temple sant " esperital evocat dins Ef 2:20 a 22 : " Sètz bastits sus la fondacion dels apostòls e dels profètas, Jèsus Crist meteis essent la pèira angulara principala. En el tot l'edifici, plan encastrat, creis en un temple sant dins lo Senhor. En el vos tanben sètz bastits ensems per l'abitacion de Dieu per l'Esperit. » . Mas aquela definicion concerniá pas que l'Elegit de l'epòca apostolica. Lo « mur naut » representa l'evolucion de la fe crestiana de l'an 30 a l'an 1843 ; Notem que fins a aquesta data, l'estandard de vertat comprés e ensenhat pels apostòls demòra inchangé . Es per aquò que lo cambiament del jorn de repaus establit en 321 trenca la santa aliança facha amb Dieu per la sang de Jèsus Crist. Per çò qu'es dels vertadièrs destinataris de l'Apocalípsis d'aquela profecia, los simbòls qu'imatjan la fe adventista , separada per Dieu dempuèi 1843 , son imaginats per " dotze pòrtas " , " dobèrtas " davant los elegits de " Filadèlfia " (Rev. 3 :7) e " barrats " davant los " mòrts " vius " de Sardis " (Rev. 3:7) (Rev. 3:3 . " Pòrtan los noms de las 12 tribús sageladas amb lo sagèl de Dieu " dins Rev. 7.                          
Vers 13 : “ a l'èst tres pòrtas, al nòrd tres pòrtas, al sud tres pòrtas, e a l'oèst tres pòrtas. »  
Aquela orientacion de las « pòrtas » cap als quatre punts cardinals illustra son caractèr universal ; que condemna e rend illegitima la religion que pretend èsser universala, revirada per la racina grèga " katholikos " o " catolica " . Atal, dempuèi 1843, per Dieu, l'adventisme es la sola religion crestiana a la quala a confiat son " Evangèli eternal " (Rev. 14:6) per una mission universala d'ensenhar las populacions de la tèrra. A despart de la vertat qu'El revela a son Elegit esperital fins a la fin del mond, i a pas de salvacion . L'adventisme comencèt coma un movement de renaissença religiosa motivat per l'anóncia del retorn de Jèsus Crist, esperat d'en primièr a la prima de 1843 ; e deu conservar aquel caractèr fins al vertadièr retorn final de Jèsus Crist previst per la prima de 2030 . Perque un « movement » es una activitat en constanta evolucion , autrament es pas mai un « movement » , mas una « institucion blocada » e mòrta , que privilegia la tradicion e lo formalisme religiós ; es a dire, tot çò que Dieu odia e condemna ; e a ja condemnat demest los jusieus rebels, los primièrs increduls.                     
 
La descripcion detalhada per òrdre cronologic
 
Las bases de la fe cristiana
Vers 14 : “ E lo mur de la vila aviá dotze fondaments, e en eles los dotze noms dels dotze apostòls de l'Agnelon. »  
Aqueste vèrs illustra la fe crestiana apostolica que cobrís , coma o avèm vist, lo periòde de temps entre 30 e 1843, e que son ensenhament foguèt destorbat per Roma en 321 e 538. L'" mur naut " es format per l'assemblada laïca de " pèiras vivas " segon 1 Pèire 2-4 : " Venètz prèp d'el, rebutats, rebutats per d'òmes vivents , mas causits, causits ​​per un òme vivent". e preciós als uèlhs de Dieu; e vosautres meteisses, coma de pèiras vivas , sètz bastits dins una maison esperitala , un sacerdòci sant , per ofrir de sacrificis esperitals acceptables a Dieu per Jèsus Crist .       
Vers 15 : “ E aquel que me parlèt aviá una cana d'aur per mesura, per mesurar la vila, e sas pòrtas, e son mur. »  
Aquí, coma dins Apo. 11:1 , es una question de « mesurar » o, de passar de jutjament , sus la valor de l'Elegit glorificat , sus l'èra adventista ( las 12 pòrtas ), e sus la fe apostolica ( la fondacion e lo mur ) . Se la " cana " de Rev. 11 :1 èra " coma una vara ", un instrument de castig, l'absolut contrari, aquela d'aqueste vèrs es una " cana d'aur " ; " l'aur " essent lo simbòl de la " fe purificada per l'espròva " , segon 1 Pèire 1:7 : " per que l'espròva de vòstra fe, essent fòrça mai preciosa que l'aur que perís, e mai se es testat pel fuòc, se pòsca trobar a la loa e a la glòria e a l'onor a la revelacion de Jèsus Crist " . La fe es doncas l'estandard del jutjament de Dieu.                
Vers 16 : “ La vila aviá la forma d'un carrat, e sa longor èra egala a sa largor. Mesurèt la vila amb la cana, e la trobèt dotze mila estadis ; la longor, la largor e la nautor èran egalas. »  
Lo " carrat " es superficialament la forma ideala perfiècha. Se tròba a l'origina dins l'aspècte del " sant dels sants " o " luòc pus sant " del tabernacle bastit al temps de Moïses. La forma del " carrat " es una pròva d'implicacion intelligenta, la natura presenta pas cap de " carrat " perfièch . L'intelligéncia de Dieu apareis dins las dimensions del santuari ebreu qu'èra format d'un alinhament de tres " carrats " . Dos èran utilizats pel « luòc sant » e lo tresen, pel « luòc sant dels sants » o « luòc pus sant » , qu'èra exclusivament reservat a la preséncia de Dieu e en consequéncia, separat per « un vel » , imatge del pecat que Jèsus expiarà a son ora . Aquelas proporcions de tres tèrces èran a l'imatge dels 6000 o tres còps 2000 ans consacrats a la seleccion dels elegits dins lo projècte salvador concebut per Dieu. A la fin d'aquela seleccion , los elegits son aital representats per la « plaça » del « luòc sant » que profetizava la culminacion del projècte de salvacion ; aquel luòc esperital venent accessible a causa de la reconciliacion provocada per l'aliança en Crist. E la " plaça " esperitala del temple descrich aital recebèt sa fondacion lo 3 d'abril de 30 , quand la salvacion comencèt amb la mòrt expiatòria volontària de nòstre Redemptor Jèsus Crist. L'imatge del « carrat » sufís pas per perfeccionar aquela definicion de perfeccion vertadièra que son nombre simbolic es « tres ». Tanben, es aquel d'un " cube " que nos es presentat. Avent la meteissa mesura, en " longor, largor, e nautor ", avèm aqueste còp, lo simbòl " tres " de la perfeccion " cubica " perfiècha, de l'assemblada dels elegits redimits per Jèsus Crist. En 2030, la construccion de la « ciutat carrada » (e quitament cubica : « sa nautor » ) ,                                             sa fondacion e sas dotze pòrtas ” seràn completadas. En li donant una forma cubica, l'Esperit enebís l'interpretacion literala de " vila " que de multituds li donan.   
Lo nombre mesurat , “ 12 000 estadis , ” pòrta lo meteis sens que lo “ 12 000 sagelats ” de Rev. 7. Coma rapèl : 5 + 7 x 1000 o, òme (5) + Dieu (7) x multitud (1000) . Lo mot " estadis " suggerís lor participacion a la corsa que son objectiu es de " ganhar lo prèmi de la nauta vocacion " segon l'ensenhament de Paul dins Fil 3:14 : " Premi cap a la tòca pel prèmi de la nauta vocacion de Dieu en Crist Jèsus . » ; e dins 1 Cor.9:24 : “ Sabètz pas que los que corron dins una corsa corron totes, mas un receb lo prèmi ? Corretz de tal biais que lo ganhatz. " Los elegits vencedors corriguèron e recebèron lo prèmi atribuit per Dieu en Jèsus Crist."                  
Vers 17 : “ E mesurèt lo mur, e lo trobèt cent quaranta quatre codes, segon la mesura d'un òme, qu'èra la mesura de l'angèl. »  
Darrièr los " cubits " , mesuras enganairas, Dieu nos revela son jutjament e nos revela que sonque los òmes simbolizats pel nombre " 5 " qu'an fach una aliança amb Dieu que son nombre es " 7 " dintran dins la composicion de l'Elegit . Lo total d'aqueles dos nombres dona “ 12 ” que , quand es carrat , dona lo nombre “ 144 ”. La precision de la " mesura de l'òme " confirma lo jutjament dels " òmes " causits ​​per la sang versada per Jèsus Crist. Lo nombre « 12 » es aital present dins totas las fasas del projècte de la santa aliança conclusa amb Dieu : 12 patriarcas ebreus, 12 apostòls de Jèsus Crist, e 12 tribús per illustrar la fe adventista establida dempuèi 1843-1844 .                   
Vers 18 : “ Lo mur èra bastit de jaspe, e la vila èra d'aur pur, coma de veire clar. »  
A travèrs aqueles simbòls, Dieu revela son apreciacion de la fe demostrada per sos elegits fins a 1843. Avián sovent pauc de lutz, mas lor testimoniatge a Dieu lo compensava e l'emplissiá d'amor. " L'aur pur e lo veire pur " d'aqueste vèrs illustran la puretat de lors èimes. Sovent donèron lor vida per l'amor de se fisar de las promessas de Dieu reveladas a travèrs de Jèsus Crist. La fisança plaçada en el serà pas decebuda, los aculhirà el meteis a « la primièra resurreccion » , aquela dels vertadièrs « mòrts en Crist », a la prima de 2030.      
 
La Fondacion Apostòlica
Vers 19 : “ Los fondaments del mur de la vila èran decorats de tota mena de pèira preciosa : lo primièr fondament èra de jaspe, lo segond de safir, lo tresen calcedonia, lo quatren esmeralda, ”  
Vers 20 : “ Lo cinquen de sardonix, lo sièis de sardi, lo seten de crisolita, lo uèch de beril, lo noven de topaz, lo desen de crisoprasa, l'onze de jacint, lo dotzen d'ametista. »  
Dieu coneis las pensadas dels èssers umans e çò que senton quand admiran la beutat de las pèiras preciosas quand son talhadas o polidas . Per aquerir aquelas causas, d'unes despensan de fortunas al punt de s'arroïnar , tan granda es lor afeccion per elas . Dins lo meteis procès, Dieu utilizarà aquel sentiment uman per exprimir los sentiments qu'a per son elegit aimat e benesit.
Aquelas diferentas " pèiras preciosas " nos ensenhan que los causits ​​son pas de clons identics, perque cada persona a sa pròpria personalitat, al nivèl fisic, evidentament, mas mai que mai al nivèl esperital, al nivèl de son caractèr. L'exemple donat pels " dotze apostòls " de Jèsus confirma aquela pensada. Entre Jean e Pèire, quina diferéncia ! Pasmens, Jèsus los aimava amb e per lors diferéncias. La vertadièra riquesa de la vida creada per Dieu es dins aquelas diversitats de personalitat qu'an totes sauput Li donar la primièra plaça dins lor còr e lors anmas entièras.     
 
 
Adventisme
Vers 21 : “ Las dotze pòrtas èran dotze pèrlas ; cada pòrta èra d'una sola pèrla. La plaça de la vila èra d'aur pur, coma de veire transparent. »  
Dempuèi 1843, los elegits an pas mostrat una fe superiora a aquela d'aqueles que los precediguèron dins lo jutjament del Jutge Salvador. Lo simbòl d' " una pèrla " es degut a l'accès de l'adventisme benesit a la plena compreneson del plan de salvacion divina. Per Dieu, dempuèi 1843, los elegits adventistas seleccionats se son mostrats dignes de recebre tota sa lutz. Mas aquò essent liurat en creissença constanta, sonque los darrièrs adventistas dissidents recebon la darrièra forma perfiècha d'explicacions profèticas. Çò que vòli dire es que lo darrièr adventista seleccionat aurà pas una valor superiora als autres redimits dels tempses apostolics. La " pèrla " senhala l'acabament del projècte de salvament mes en marcha per Dieu. Revèla una experiéncia especifica que consistissiá a restablir totas las vertats doctrinalas destorbadas e atacadas per la fe catolica romana papala e la fe protestanta qu'èra tombada dins l'apostasia. E fin finala, nos revela l'importància immensa que Dieu dona a l'intrada en vigor del decrèt de Daniel 8:14 a la prima de 1843 : " Fins a dos mila tres cents ser e matin e la santetat seràn justificadas ." " La pèrla " es l'imatge d'aquela " santitat justificada " que, contrariament a d'autras pèiras preciosas, deu pas èsser talhada per revelar sa beutat . Dins aquel contèxte final l'assemblada dels elegits santificats sembla armoniosa, " inculpable " segon Rev. 14:5, donant a Dieu tota la glòria que s'ameritava. Lo sabbat profètic e lo seten millenari profetizat per el s'amassan e se complisson dins tota la perfeccion del projècte salvador concebut pel grand creator Dieu. Sa " pèrla de grand prètz " de Mat. 13:45-46 exprimís tota l' esplendor que li voliá donar .                  
 
Los Grands Cambis de la Nòva Jerusalèm
L'Esperit precisa : “ la carrièra de la vila èra d'aur pur, coma de veire transparent. »   En citant aquel « luòc d'aur pur » es a dire, de fe pura, suggerís una comparason amb aquel de París que pòrta l'imatge del pecat en recebent los noms « Sodoma e Egipte » dins Rev. 11:8.       
Vers 22 : “ Vesiái pas cap de temple dins la vila ; car lo Senyor Deu omnipotent es lo seu temple, e axi mateix l'Agnell. »  
Lo temps dels simbòls es passat, los elegits son dintrats dins la realizacion vertadièra del projècte de salvament divin. Coma o comprenèm uèi sus tèrra, lo " temple " de l'amassada aurà pas pus cap d'utilitat. L'intrada dins l'eternitat e la realitat farà inutilas " las ombras " que las profetizèron segon Col. 2:16-17 : " Que degun vos jutge pas en carn, o en bevenda, o en çò que tanh a una fèsta, o a la luna novèla, o als jorns de sabbat: que son una ombra de las causas a venir mas lo còrs es de Crist " ; Atencion ! Dins aquel vèrs , la formula " dels sabbats " concernís " los sabbats " ocasionats per de fèstas religiosas e non pas " lo sabbat setmanièr " establit e santificat per Dieu lo seten jorn dempuèi la creacion del mond. De la meteissa manièra que la primièra venguda del Crist faguèt inutils los rites festius que profetizavan d'el dins l'anciana aliança , l'intrada dins l'eternitat farà obsolèts los simbòls terrenals e permetrà als elegits de veire, d'ausir e de seguir l' Agnelon , es a dire , Jèsus Crist, lo vertadièr sant " temple " divin que serà visible , eternalament, l' expression creativa de l'Esperit.                  
Vers 23 : “ La vila a pas besonh del solelh o de la luna per la lusir ; car la glòria de Dieu l'esclaira, e l'Anhèl es la lampa de luy. »  
Dins l'eternitat divina, los elegits vivon dins una lutz permanenta sens font de lutz coma nòstre solelh actual que son existéncia es justificada sonque per l'alternança del " jorn e de la nuèch " ; " nuèch o escur " justificat a causa del pecat. Lo pecat resolut e partit, demòra pas que de plaça per " la lutz " que Dieu aviá declarada " bona " ​​dins Gen. 1:4.          
L'Esperit de Dieu demòra invisible e Jèsus Crist es l'aspècte jos lo qual sas creaturas pòdon lo veire . Es dins aquela capacitat qu'es presentat coma " la torcha " del Dieu invisible.  
Mas l'interpretacion esperitala revèla un grand cambiament. Avent dintrat dins lo cèl, los elegits seràn dirèctament ensenhats per Jèsus, auràn alara pas pus besonh del « solelh », simbòl de la novèla aliança , ni la « luna » simbòl de l'anciana aliança josieva ; los dos essent , segon Rev. 11:3, dins l'Escritura, los " dos testimònis " biblics de Dieu , utils per esclairar los òmes dins lor descobèrta e compreneson de son plan de salvament. En resumit, los elegits auràn pas pus besonh de la Santa Bíblia.        
Vers 24 : “ Las nacions caminaràn dins sa lutz, e los reis de la tèrra i portaràn lor glòria. »  
Las « nacions » concernidas son las « nacions » celèstas o celèstas-vengudas . La " tèrra novèla " essent tanben venguda lo novèl reialme de Dieu, es aquí que tota creatura viva pòt trobar lo Dieu creator. " Los reis de la tèrra " que constituisson los elegits " portaràn la glòria " de lor puretat d'èime dins aquela vida eternala installada sus la " tèrra novèla " . Aquesta expression « reis de la tèrra » que cibla lo mai sovent , pejorativament , las autoritats terrèstras rebelas , designa , d'un biais subtil , los causits ​​dins Apo . 4:4 e 20:4 ont son presentats " assetats " sus de " tròns ". Aital meteis, legissèm dins Rev. 5:10 : “ Los avètz faches per èsser un reialme e de prèires per nòstre Dieu, e regnaràn sus la tèrra .”                      
Vers 25 : “ Sas pòrtas seràn pas barradas de jorn, perque i aurà pas de nuèch. »  
Lo messatge met en evidéncia la desaparicion de l'insecuritat actuala. La patz e la seguretat seràn perfièchas a la lutz d'un jorn eternal e sens fin. Dins l'istòria de la vida, l'imatge de l'escur foguèt creat sonque sus tèrra pr'amor de la lucha qu'èra per opausar la " lutz " divina a l' " escur " del camp del diable.    
Vers 26 : “ E la glòria e l'onor de las nacions seràn portats dins el. »  
Dempuèi 6000 ans los òmes se son organizats en tribús, pòbles e nacions. Pendent l'èra crestiana , en Occident , los pòbles cambièron lors reialmes en nacions e los elegits crestians foguèron seleccionats d'entre eles pr'amor de la " glòria e onor " que donèron a Dieu, en Jèsus Crist.  
Vers 27 : “ Res de contaminant i dintrarà pas, ni qual que siá que practica l'abominacion o las mentidas ; solament los que son escriches dins lo libre de la vida de l'Agnelon i dintraràn .  
Dieu o confirma, la salvacion es l'objècte d'una granda demanda de sa part. Sonque las anmas perfièchament puras , testifiant de l'amor per la vertat divina, pòdon èsser seleccionadas per obténer la vida eternala. Un còp de mai l'Esperit renovela son refús del " contaminat " que designa la fe protestanta tombada dins lo messatge " Sardis " dins Rev. 3:4, e la fe catolica que son seguidor " se consacra a l'abominacion e a la mentida " religiosa e civila. Perque los qu'apertenon pas a Dieu se permeton d'èsser manipulats pel diable e sos demònis.      
Un còp de mai, l'Esperit nos rapèla, las suspresas son reservadas als òmes perque Dieu, dempuèi la fondacion del mond, a conegut los noms de sos elegits perque " son escriches dins son libre de vida ". E en especificant " dins lo libre de la vida de l'Agnelon ", Dieu exclutz tota religion non crestiana de son plan de salvacion . Après aver revelat dins son Apocalipsi l'exclusion de las falsas religions crestianas, lo camin de la salvacion apareis tan " estrech e estrech " coma Jèsus o declarèt dins Mat 7:13-14 : " Dintratz per la pòrta estrecha. " Car larga es la porta e larga es la via la qual mena a la destruccio , e moti son li qual intran per ley . Mas estrecha es la pòrta e malaisit es lo camin que mena a la vida, e paucs n'i a que la tròban .”         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Revelacion 22 : Lo jorn sens fin de l'eternitat 
 
 
 
La perfeccion del temps terrèstre de la seleccion divina s'acabèt amb Rev. 21 : 7 x 3. Lo nombre 22 marca paradoxalament lo començament d'una istòria e mai se constituís , dins aquel libre , son epilòg. Aquel renovelament, que concernís " totas las causas " segon Dieu, es ligat a la " tèrra novèla e lo cèl novèl " , totes dos eternals .     
Vers 1 : “ E me mostrèt un riu clar d'aiga de vida, clar coma lo cristal, venent del tròn de Dieu e de l'Agnelon. »  
Dins aquela imatge sublima, vidanta de frescor , l' Esperit nos rapèla que l'assemblada dels elegits qu'es venguda eternala , imatgeda pel " riu d'aiga de vida " , es una creacion, una òbra de Dieu recreada esperitalament en Crist que sa preséncia visibla es suggerida per son " tròn " ; e aquò, per mejan del sacrifici de l'" agnel ", Jèsus Crist ; l'eternitat essent lo fruch de la novèla naissença qu'aquel sacrifici produsiguèt dins los elegits.        
" Lo riu " es una aiga doça que raja rapidament. Descriu la vida que, coma el, es en activitat constanta. L'aiga doça representa 75% de nòstre còrs terrèstre uman ; es a dire se l'aiga doça li es indispensabla , e es la rason per la quala Dieu compara sa paraula, tan indispensabla per obténer la vida eternala, a " una font de las aigas de vida " segon Rev. 7:17, essent el meteis aquela " font d' aiga viva " segon Jer. 2:13. Dins sa Revelacion vesèrem dins Apo. 17:15 que las “ aigas ” simbolizan los “ pòbles ” ; Aquí, lo " riu " es un simbòl dels elegits redimits que son venguts eternals.              
Vers 2 : “ Al mitan de la carrièra de la vila, e de cada costat del riu, i aviá un arbre de vida, que produsissiá dotze còps sos fruches, donant son fruch cada mes, e que sas fuèlhas èran per la guèrra de las nacions. »  
Dins aquela segonda imatge, Jèsus Crist, " l'arbre de la vida " se tròba " al mitan " de son assemblada d'elegits amassats a son entorn dins " la plaça " de l'amassada. Es " al mitan " d'eles mas tanben sus lors costats, representat per las " doas ribas del riu ". Car lo diuinal Esperit de Jhesu Xrist es omnipresent ; present pertot e dins tot lo monde. Lo fruch d'aqueste " arbre " es " la vida " que se renovela , de contunh , vist que " son fruch " s'obten dins cadun dels " 12 meses " de nòstra annada terrèstra. Aquò 's un autre bèl quadre de la vida eternala e un rapèl qu'es gardada eternala per la volontat de Dieu.                    
Jèsus comparèt sovent l'òme als « arbres » de fruch que « son jutjats per lors fruchs » . S'atribuiguèt a el meteis, dempuèi lo començament dins Gen. 2 :9, l'imatge simbolic d'un " arbre de vida " . Ara los arbres an coma lor " vestit " l' ornament de lors " fuèlhas " . Per Jèsus, son « vestit » simboliza sas òbras justas e doncas sa redempcion dels pecats de sos elegits que li devon lor salvacion. Alara coma las " fuèlhas " dels " arbres " guèran las malautiás, las òbras justas acomplidas per Jèsus Crist " guèran " la malautiá mortala del pecat original eretat pels elegits dempuèi Adam e Èva qu'avián utilizat las " fuèlhas " dels arbres per cobrir lor nuditat fisica e esperitala descobèrta per l'experiéncia del pecat.                     
Vers 3 : “ I aurà pas mai de malediccion. Lo setti de dio e de 1 agnel sera en la cipta ; li seo serf serviran luy e uyran la soa facia .  
A partir d'aqueste vèrs , l'Esperit parla dins lo temps futur, donant a son messatge lo sens d' encoratjament pels elegits que deuràn encara luchar contra lo mal e sas consequéncias fins al retorn de Crist e lor eliminacion de la tèrra del pecat.
Es l' " anatèma " , la malediccion del pecat cometut per Èva e Adam, qu'aviá rendut Dieu invisible als uèlhs umans. La creacion de l'anciana aliança Israèl aviá pas res cambiat, perque lo pecat fasiá encara Dieu invisible. Deviá encara s'amagar jos l'aparéncia d'un nívol de jorn venent flamboyant de nuèch. Lo luòc mai sant del santuari èra exclusivament reservat per el , jos pena de mòrt per un delinquent. Mas aquelas condicions terrèstras son pas mai. Sus la tèrra novèla, Dieu es visible per totes sos servicials, çò que serà lor servici demòra un mistèri , mas auràn de contacte amb el del temps que los apostòls fretavan las espatlas amb Jèsus Crist e conversèron amb el; cara a cara.   
Vers 4 : “ e son nom serà sus lors fronts. »  
Lo nom de Dieu constituís lo vertadièr " sagèl del Dieu vivent " . Lo repaus de sabbat es pas que lo " signe " exterior d'aquò . Car lo « nom » de Dieu designa son caractèr que simboliza per las caras dels « quatre animals » : « lo leon, lo vedèl, l'òme, e l'agla » qu'illustran perfièchament los contrastes armoniós del caractèr de Dieu : reial e fòrt, mas prèst al sacrifici, aspècte uman, mas natura celèsta. Las paraulas de Jèsus se compliguèron ; D'aucèls d'una pluma s'amassan. Tanben, los que partejan de valors divinas son estats seleccionats per Dieu per la vida eternala e son amassats a El. Lo " front " aculhís lo cervèl de l'òme, lo centre motor de sa pensada e de sa personalitat. E aquel cervèl animat estudia, rebat e apròva o refusa l’estandard de vertat que Dieu li presenta per lo salvar. Los cervèls dels elegits aimavan la demostracion d'amor organizada per Dieu en Jèsus Crist e se batèron , segon las règlas establidas , per véncer lo mal amb son ajuda , per fin d'obténer lo drech de viure amb el.               
Fin finala, totes los que partejan lo caractèr de Dieu revelat a travèrs de Jèsus Crist se tròban amb El per Lo servir eternalament. La preséncia del « nom » de Dieu « escrich sus lor front » explica lor victòria ; e aquò, particularament, dins la darrièra pròva de la fe adventista que los òmes avián la causida d'inscriure sus " lor front " " lo nom de Dieu " o aquel de la " bèstia " rebela .           
Vers 5 : “ I aurà pas pus de nuèch ; e no hauran mester de lampa ni de lum, per so car lo Senyor Deu los donara lum. E regnaràn per los sègle e los sègle. »  
Segon Gen. 1:5, darrièr lo mot " nuèch " se tròba lo mot " escur " simbolizant lo pecat e lo mal. La " lampa " fa referéncia a la Bíblia, la santa paraula escricha de Dieu que revela l'estandard de " sa lutz " , aquela del ben e del drech. Serà pas pus util, l'elegit aurà un accès dirècte a son inspirator divin, mas conserva actualament , sus la tèrra del pecat, son ròtle indispensable " esclairaire " que mena, sol, a la vida eternala.          
Vers 6 : “ E me diguèt : Aquelas paraulas son fidèlas e vertadièras ; e lo Senhor, lo Dieu dels sants profètas, mandèt son angel per mostrar a sos servicials çò que deu arribar rapidament .  
Pel segond còp trobam aquela afirmacion divina : " Aquestas paraulas son fidèlas e vertadièras ." Dieu ensaja de convéncer lo legeire de la profecia, perque sa vida eternala es en jòc dins sas causidas. Fàcia a aquelas afirmacions divinas, l’èsser uman es condicionat pels cinc sens que son Creator li donèt. Las temptacions son multiplas e eficaças per lo desviar de l'espiritualitat. L'insisténcia de Dieu es doncas plenament justificada. Lo perilh per las anmas es real e omnipresent.    
Es convenent de metre a jorn nòstra lectura d'aqueste vèrs que presenta un caractèr literal rar dins aquela profecia. I a pas de simbòl dins aquel vèrs, mas l'afirmacion que Dieu es l'inspirator dels profètas qu'escriguèron los libres de la Bíblia e que dins la darrièra revelacion, mandèt " Gabriel " a Joan, per que li poguèsse revelar en imatge çò que , en 2020, arribarà " promptament " , o es ja estat acomplit, en fòrça granda partida. Mas entre 2020 e 2030, los tempses mai terribles deuràn èsser traversats ; tempses terribles marcats per la mòrt, la destruccion nucleara, e las terriblas " sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu " ; L'òme e la natura patiràn terriblament fins que desapareisson .       
Vers 7 : “ E vaquí, veni lèu . Benuratz es aquel que garda las paraulas de la profecia d'aquest libre ! »  
Lo retorn de Jèsus es anonciat per la prima de 2030. La benediccion es per nosautres, dins la mesura que " gardam " , fins a la fin , " las paraulas de la profecia d'aqueste libre " Revelacion .      
L'advèrbi " promptament " definís l'aparicion subta del Crist al moment de son retorn, perque lo temps meteis fluís regularament sens acceleracion o alentiment. Dempuèi Daniel 8:19, Dieu nos rapèla : " i a un temps fixat per la fin " : " Alara me diguèt: Vos dirai çò que se passarà dins la darrièra partida de la colèra, perque i a un temps fixat per la fin ." Pòt pas arribar qu'a la fin dels 6000 ans programats per Dieu per sa seleccion dels causits , es a dire, lo primièr jorn de la prima precedent lo 3 d'abril de 2030 .       
Vers 8 : “ Ieu, Joan, ai ausit e vist aquelas causas. E quand aguèri ausit e vist, cagiguèri per adorar luy als pès de l'angel que me mostrèt . »  
Pel segond còp, l'Esperit nos ven adreçar son avertiment . Dins los tèxtes grècs originals lo vèrb " proskuneo " se traduch per " s'inclinar davant ". Lo vèrb « adorar » es un legat de la version latina dicha « Vulgata ». Aquela traduccion erronèa semblava abrir lo camin a l'abandon de la prostracion fisica dins la practica religiosa del cristianisme apostat al punt de pregar " de pè " , a causa d'una autra traduccion erronèa del vèrb grèc " istemi " , dins Marc 11:25. Dins lo tèxte , sa forma « st é kété » a la significacion de « demorar ferm o perseverar » , mas la traduccion d'Oltramare presa dins la version L.Segond, la tradusiguèt en « estasi » que significa « de pè » al sens literal . Una falsa traduccion de la Bíblia legitima aital enganairement una actitud indigna , arroganta e scandalosa cap al grand Dieu Creator, lo Totpoderós , de la part de las personas que pèrdon lo sens del vertadièrament sacrat . E aquò's pas lo sol... Es per aquò que nòstra actitud cap a las traduccions biblicas deu èsser prudenta e prudenta, d'autant mai que dins Rev. 9:11, Dieu revela l'usatge " destructor " ( Abaddon-Apollyon ) de la Bíblia escricha " en ebreu e en grèc " . La vertat se tròba pas que dins los tèxtes originals, conservats en ebrieu mas desapareguts e remplaçats pels escriches grècs de la nòva aliança. E aquí, cal reconéisser, la pregària " de pè " apareguèt demest los cresents protestants, ciblada pels mots divins de la " 5ena trompeta ". Car, paradoxalament, la pregària a genolhs a durat mai longtemps demest los catolics, mas aquò deuriá pas èsser estonant , perque es dins aquela religion catolica que lo diable mena sos seguidors e victimas a se prostrar davant las imatges gravadas enebidas pel segond dels dètz comandaments de Dieu.                                ; comandament que los catolics ignoran , doncas que dins la version romana es levat e remplaçat.
Verset 9 : « Mas el me diguèt , vejatz que o fasètz pas ! Yo soy lo teo companh serf , e de tos frayres prophetas , e d aqutlh que gardan las parollas d aquest libre . Adora davant Dieu, s'inclina . »  
La fauta comesa per Joan es prepausada per Dieu coma un avertiment adreçat a sos elegits : « gardatz-vos de tombar pas dins l'idolatria ! » çò que constituís la fauta principala de las religions crestianas rebutadas per Dieu en Jèsus Crist. Organiza aquela scèna de la meteissa manièra qu'organizava sa darrièra leiçon en ordenant a sos apostòls de prene lors armas per l'ora de son arrestacion. Quand arribèt lo moment, lor enebiguèt de l'utilizar. La leiçon foguèt donada e diguèt : " Atencion a pas o far ." Dins aquel vèrs , Joan es donat l'explicacion : " Soi vòstre companh servicial ." Los " angèls " , dont " Gabriel " , son , coma los òmes , de creaturas del Dieu creator qu'enebiguèt dins lo segond de sos dètz comandaments de s'inclinar davant sas creaturas, davant d'imatges gravats , o d'imatges pintats ; totas las formas que l'idòla pòt prene . Podèm aital aprene d'aqueste vèrs en notant los comportaments opausats dels angèls. Aquí Gabriel , la creatura celèsta mai digna après Miquèl, enebís la prostracion davant el. D' un autre costat, Satan, dins sas aparéncias seductriças , jos la guisa de la " Vèrge " , demanda que de monuments e de luòcs de culte sián erigits per l'adorar e la servir... la masca luminosa de l'escur tomba.                  
L'angèl especifica mai " e aquel de vòstres fraires, los profètas e d'aqueles que gardan las paraulas d'aqueste libre ." Entre aquela frasa e aquela de Rev. 1 :3 notam la diferéncia deguda al temps transcorrut entre lo començament de l'èra del deschiframent , 1980 , e aquel de la version actuala de 2020. Entre aquelas doas datas, " lo que legís " partejava la lutz deschifrada amb d'autres enfants de Dieu e eles a lor torn dintrèron dins l'òbra " dels profètas . Aquela multiplicacion permet encara a mai d’aqueles cridats a accedir a l’eleccion en ausissent la vertat revelada e en la metent en practica concretament.       
Vers 10 : “ E me diguèt , Segelhatz pas las paraulas de la profecia d'aqueste libre. Car lo temps es aprop . »  
Lo messatge es enganaire, perque es adreçat a Joan, que Dieu a transportat a nòstre temps final dempuèi lo començament del libre , segon Rev. 1:10 . Tanben, cal comprene que lo comandament de pas sagelar los mots del libre s'adreça dirèctament a ieu al moment ont lo libre es completament dessegelat ; ven alara lo " pichon libre dobèrt " de Rev. 10:5. E quand es " dobèrt " amb l'ajuda e la permission de Dieu, i a pas pus question de lo barrar amb de " sagèls " . E aquò, “ car lo temps es pròche ” ; a la prima de 2021 , demòran 9 ans abans lo retorn gloriós del Senhor Dieu Jèsus Crist.           
Pasmens, la primièra dobertura del " libre pichon " comencèt après lo decrèt de Dan 8:14, es a dire, après 1843 e 1844 ; car la compreneson importanta del subjècte del darrièr jutjament de la fe adventista es deguda a las revelacions donadas dirèctament per Jèsus Crist meteis, o per son angel, a nòstra sòrre Ellen G. White , pendent son ministèri .   
Vers 11 : “ Aquel qu'es injust, siá encara injust e aquel qu'es brut, siá encara brut ; e lo just, que fassa drechura encara; »  
A la primièra lectura, aquel vèrs confirma l'intrada en vigor del decret de Dan 8:14. La separacion dels Adventistas seleccionats per Dieu entre 1843 e 1844 confirma lo messatge de " Sardis " ont trobam los Protestants " vius " mas " mòrts " e " contaminats " esperitalament, e los pionièrs adventistas " dignes de blancor " nomenats dins aquel vèrs " justícia e sanctificacion ". Mas la dobertura del " libret " es progressiva coma " lo camin dels justes que contunha de créisser coma la lutz del jorn, de l'alba a son zenit " . E los adventistas pionièrs èran pas conscients qu'una pròva de fe los enganariá entre 1991 e 1994 coma l'estudi de la " 5ena trompeta " nos a revelat . Subte d'autras lecturas d'aqueste vèrs venon possiblas.                  
Lo temps de sagèl es a mand de s'acabar coma o legissèm dins Rev. 7:3 : " Fasètz pas mal a la tèrra, ni a la mar, ni als arbres, fins qu'ajam saglat los servicials de nòstre Dieu sus lor front." « Ont caldriá plaçar la permission de far mal a la tèrra, a la mar, e als arbres ? I a doas possibilitats. Abans la " seisena trompeta " o abans las " sèt darrièras plagas " ? La « seisena trompeta » constituissent un seisen castig d'avertiment donat per Dieu als pecaires terrenals, me sembla logic dins aquel cas de conservar la segonda possibilitat. Perque las « sèt darrièras plagas de la colèra de Dieu » son en efièch dirigidas a la « tèrra » protestanta e a la « mar » catolica . Considerem que las destruccions acomplidas per la " seisena trompeta " empachan pas, mas promòvon la conversion dels elegits nomenats redimits per la sang de Jèsus Crist.                     
Es doncas, après la " seisena trompeta " e just abans las " sèt darrièras plagas ", e al moment de l'arrèst del sagèl que marca la fin del temps de la gràcia collectiva e individuala que podèm encara plaçar las paraulas d'aqueste vèrs : " Aquel qu'es injust, siá encara injust; e aquel qu'es brut, siá encara brut; e lo just, que fassa drechura encara; » Cadun poirà veire aicí lo biais que l'Esperit ven confirmar dins aquel vèrs la bona traduccion que presentèri pel vèrs fondamental " adventista " qu'es Daniel 8:14 : " ... la santetat serà justificada ". Los mots " justícia e sant " son fòrtament sostenguts e doncas confirmats per Dieu. Aquel messatge prevei doncas lo temps de la fin del temps de gràcia, mas una autra explicacion es la seguenta. Arribant a la fin del libre, l'Esperit visa lo moment ont lo libre completament deschifrat ven lo " pichon libre dobèrt " e a partir d'aquel moment , son acceptacion o refús farà la diferéncia entre " aquel qu'es just e aquel qu'es contaminat " e nòstre Senhor convida " lo sant a se sanctificar encara mai " . Me soveni tanben que lo " profanament " foguèt atribuit al protestantisme dins lo messatge " Sardis " . L'Esperit cibla amb sas paraulas aquel protestantisme e l'adventisme institucional qu'a partejat sa malediccion dempuèi 1994 , la data ont i rejonhèt en dintrant dins l'aliança ecumenica . L'acceptacion del messatge deschifrat d'aqueste libre farà doncas " un còp de mai , mas darrièr, la diferéncia entre aquel que servís Dieu e aquel que lo servís pas " segon Mal 3:18.                           
Alara resumi las leiçons d'aqueste vèrs. D'en primièr, confirma la separacion adventista del protestantisme entre 1843 e 1844. Dins la segonda lectura, s'aplica contra l'adventisme oficial que tornèt a l'aliança protestanta e ecumenica après 1994. E prepausi una tresena lectura que s'aplicarà a la fin del temps de gràcia en 2029 abans lo retorn de Jèsus Crist abans lo començament de l' Orient del 2020 030.
Après aquelas explicacions, nos demòra de comprene que la causa de la casuda de l'adventisme institucional, que lo menèt a èsser « vomit » per Jèsus Crist dins son messatge adreçat a Laodicea, es mens lo refús de creire a son retorn per 1994, que lo refús de prene en compte la contribucion de la lutz que venguèt esclairar la vertadièra traduccion de Daniel 184 ; una lutz demostrada d'un biais incontestable pel quite tèxte biblic ebreu original. Aquel pecat poiriá pas èsser condemnat que pel Dieu de la justícia que ten pas los copables innocents.   
Vers 12 : “ Vejatz, veni lèu , e ma recompensa es amb ieu, per donar a cadun segon son òbra . ”  
Dins 9 ans, Jèsus tornarà dins una glòria divina indescriptibla. Dins Rev. 16-20, Dieu nos revelèt la natura de sa porcion de retribucion reservada als rebels catolics , protestants e adventistas pecaires, injustes e intolerants . Nos presentèt tanben la porcion reservada a sos fidèls elegits adventistas qu'onoran sa paraula profètica e son sant sabbat del seten jorn, dins Rev. 7:14, 21 e 22. " La retribucion " " rendrà a cadun segon son òbra ", çò que daissa pauc de plaça als copables de se justificar als uèlhs de Crist. Los mots d' autojustificacion venon inutils perque serà alara tròp tard per transformar las errors de las causidas passadas.    
Vers 13 : “ Soi l'Alfa e l'Omega, lo primièr e lo darrièr, lo començament e la fin. »  
Çò qu'a un començament a tanben una fin. Aqueste principi s'aplica a la durada del temps terrèstre provesit per Dieu per sa seleccion dels elegits. Entre l'alfa e l'omega, 6000 ans auràn passat. L'an 30 lo 3 d'abril, la mòrt expiatoria volontària de Jèsus Crist marquèt tanben lo temps alfa de l'aliança crestiana de 2000 ans ; La prima de 2030 sonarà poderosament dins son temps omega . 
Mas l'alfa es tanben 1844 amb son omega 1994. E fin finala, l'alfa es per ieu e los darrièrs causits, 1995 amb son omega, 2030.
Vers 14 : “ Benedit son los que gardan sos comandaments ( e que lavan pas lors ròbas ) , per qu'ajan drech a l'arbre de la vida, e que pòscan dintrar per las pòrtas dins la vila . »  
La segonda forma de la " granda tribulacion " es davant nosautres amb son corolari de mòrts en multituds. Doncas, ven urgent d'obténer la proteccion e l'ajuda de Dieu a travèrs Jèsus Crist. Coma l'imatge o suggerís, lo pecaire deu " gardar sos comandaments " ; los de Dieu e los de Jèsus, “ l'agnel de Dieu ” çò que vòl dire que deu renonciar a totas las formas que lo pecat pòt prene. La traduccion velada d'aqueste vèrs conservada dins nòstras Bíblias actualas es deguda al catolicisme roman menat dempuèi lo Vatican. Los autres manuscrits , los mai ancians e doncas mai fidèls, dison : “ Benedits son los que gardan sos comandaments . ” E coma lo pecat es la transgression de la lei, lo messatge es destorbat e remplaça l'obediéncia necessària e vitala amb la simpla revendicacion de l'apartenéncia crestiana. Qual se beneficia del crime ? A aquells qui combatran lo sabbat fins al gloriós retorn de Jhesu-Crist. Lo messatge vertadièr es resumit coma seguís : " Benedit es aquel qu'obesís a son Creator ." Aqueste messatge repetís pas que lo citat dins Revelacion 12:17 e 14:12, a saber : " aqueles que gardan los comandaments de Dieu e la fe de Jèsus ." Aquestes son los destinataris del darrièr messatge adreçat per Jèsus. Lo jutge del resultat obtengut es lo quite Jèsus Crist, e sa demanda es egala a las sofrenças suportadas dins son martiri. La recompensa pels seleccionats serà fòrça granda ; obtendràn l'immortalitat , e dintraràn dins la vida eternala a travèrs lo camin adventista simbolizat per las " dotze pòrtas " de la " Jerusalèm novèla " simbolica .                         
Vers 15 : “ Defòra amb los cans, los mascièrs , los immorals sexuals, los assassins, los idolatres, e qui que siá qu'aima e practica las mentidas ! »  
Quals son aqueles que Jhesus apella aital ? Aquela acusacion amagada concernís tota la fe crestiana qu'es apostatada ; la fe catolica, la fe protestanta multifacètica inclusent la fe adventista qu'intrèt dins son aliança en 1994 ; la fe adventista tan ricament benesida per el al començament de son existéncia, e encara mai per çò qu'es de sos darrièrs representants forçats a la dissidéncia. Los « cans » son los pagans mas tanben, e subretot, los que pretendon èsser sos fraires e lo traïsson . Aqueste tèrme " cans " es paradoxalament pels umans occidentals contemporanèus aquel de l'animal tengut coma simbòl de fidelitat , mas pels orientals l'imatge quita de l'execracion . E aquí Jèsus desfís quitament lor natura umana e los considèra coma d'animals indelicats . Los autres tèrmes confirman aquel jutjament. Jèsus confirma las paraulas dichas dins Rev. 21:8 e aicí l' addicion del tèrme " cans " exprimís son jutjament personal. Après la sublima demostracion d'amor que donèt als òmes, res es pas mai terrible qu'èsser traït per aqueles que lo revendican e son sacrifici.          
Puèi Jèsus los nomena " magicians " pr'amor de lors tractes amb d'angèls marrits, l'espiritisme, que sedusiguèt d'en primièr la fe catolica amb las aparicions de la " Verge Maria ", quicòm de biblicament impossible. Mas los miracles realizats pels demònis son similars a çò que los " magicians " de Faraon faguèron abans Moïses e Aaron.      
En los nomenant « immodèstes », Jèsus condemna la liberacion de la morala mas subretot las alianças religiosas antinaturalas que son fachas per las glèisas protestantas amb la fe catolica denonciada pels profètas de Dieu coma la serviciala del diable. Reproduson, " coma de filhas ", l'"impuretat " de lor " maire prostituida Babilònia la Granda ", denonciada dins Rev. 17:5.          
Los apostats son tanben de " assassins " que se prepararàn a tuar los causits ​​de Jèsus s'interven pas per los empachar per sa venguda gloriosa.  
Son " idolatres " perque donan mai d'importància a la vida materiala qu'a la vida esperitala. Demòran indiferents quand Dieu lor ofrís sa lutz, que refusan bravament en diabolizant sos vertadièrs messatgièrs.  
E per acabar aquest vers , especifica : « e qui falsetat ama e pratica! “En fasent aquò , denóncia los que lor natura es ligada a la mentida, al punt que son totalament insensibles a la vertat. S'es dich que i a pas de comptabilitat del gost ; Lo meteis es verai de l' amor de la vertat o de las mentidas. Mas per son eternitat, Dieu selecciona, exclusivament, demest sas creaturas que la reproduccion umana dona luòc, los qu'an aquel amor de la vertat.      
Lo resultat final del plan de salvacion de Dieu es terrible. Rebutats , successivament, son los pecaires antediluvians endurcits e impenitents , l' anciana aliança josieva incrédula , la fe papala catolica romana abominabla , la fe ortodòxa idolatra, la fe protestanta amb son caractèr calvinista , e fin finala, la fe adventista , l'esperit de la tradicion los uns an totes egalament privilegiats.
Lo messatge " adventista " aguèt de consequéncias fatalas, d'en primièr, pels josieus, que tombèron per lor refús de creire a la primièra venguda del Messias anonciada dins Dan 9:24 a 27. Segond, los crestians expulsats per Jèsus que partejan totes la culpabilitat de mostrar lo desinterès pel darrièr messatge " adventista " qu'anóncia sa segonda venguda . Lor manca d'amor per sa vertat es fatala per eles. En 2020, aquelas grandas religions oficialas partejan totas aquel messatge terrible que Jèsus adreçèt en 1843 al protestantisme de l' èra " Sardis " dins Rev. 3:1 : " Passatz per èsser viu, e sètz mòrt ."          
Verset 16 : “ Ieu Jèsus ai mandat mon angel per vos testimoniar aquelas causas dins las glèisas. Soi la raïtz e descendent de David, l'estela brilhanta e del matin. »  
Jèsus mandèt son angel Gabriel a Joan, e a travèrs Joan a nosautres, sos fidèls servicials dels darrièrs jorns. Car es sonque uèi qu'aqueste messatge completament deschifrat nos permet de comprene los messatges qu'adreça a sos servicials e discípols de las sèt èras o sèt Assembladas . Jèsus leva lo dobte sus son evocacion simbolica d'Apo.5 : " la raïtz e la posteritat de David ". Apond : " l'estela brilhanta del matin ." Aquela estela es lo solelh mas s'identifica amb el sonque coma un simbòl. Perque, inconscientament, d’èssers sincèrs qu’aiman Jèsus Crist per son sacrifici onoran nòstre solelh, aquela estela divinificada pels pagans. Se fòrça ne son pas conscients , de multituds, quitament aquelas esclairadas sul subjècte, son pas prèstas, ni capablas de comprene la gravetat d'aquela accion idolatra pagana . L'òme se deu oblidar, per se metre a la plaça de Dieu que sentís las causas d'un biais fòrça diferent perque son esperit a seguit las accions dels òmes dempuèi gaireben 6000 ans ja. Identifica cada accion per çò que representa realament ; çò qu'es pas lo cas dels òmes que lor corta vida se preocupa subretot de satisfar lors desirs, d'en primièr carnals e terrenals, mas es tanben lo cas d'aqueles que son esperitals e fòrça religioses e que demòran blocats pel respècte de las tradicions dels paires.        
A la fin del messatge de Tiatira , l'Esperit diguèt a " aquel que venç " : " E li donarai l'estela del matin " . Aquí Jèsus se presenta coma " l'estela del matin ". Lo venceire obtendrà doncas Jèsus e amb el tota la lutz de la vida qu'a sa font en el. Lo rapèl d'aqueste tèrme suggerís tota l'atencion dels vertadièrs darrièrs " Adventistas " sus aqueles vèrses de 1 Pèire 2:19-20-21 : " E avèm la paraula profètica facha mai segura; a la quala fasètz plan que prenètz atencion, coma a una lutz que lusís dins un luòc escur, fins que l'alba e l'alba del matin s'alucan dins vòstre còr; sabent aquò primièr, que cap de profecia de l'Escriptura es de cap d'interpretacion privada, car la profecia jamai venguèt per la volontat de l'òme, mas los sants òmes de Dieu parlavan coma èran moguts pel Sant Esperit. "Se podiá pas dire melhor." Aprèp aver ausit aquelas paraulas, l’elegit las transforma en òbras presas en compte per Jèsus Crist.          
Vers 17 : “ E l'Esperit e la nòvia dison , Venètz . E aquel que auzi diga . E aquel que a set venga ; Que aquel que vol prenga l'aiga de vida a gratis .  
Dempuèi lo començament de son ministèri terrèstre, Jèsus a cridat : ​​“ Venètz .” Mas en prenent l'imatge de la « set » , sap que lo qu'a pas « set » vendrà pas beure. Son apèl serà ausit sonque per los que “ an set ” d'aquela vida eternala que sa justícia perfiècha nos ofrís per sa gràcia sola, coma una segonda escasença. Jèsus sol paguèt lo prètz ; Alara l'ofrís " a gratis " . Cap d'" indulgéncia " catolica o divina permet pas de l'obténer al prètz de l'argent. Aquela crida universala prepara una reünion d’elegits de totas las nacions e de totas las originas. La crida " Venètz " ven la clau d'aquela reünion dels causits ​​que la pròva de fe dels darrièrs jorns crearà. Mas, viuràn l'espròva escampilhats sus la tèrra e seràn pas reünits fins que Jèsus Crist torne dins sa glòria per los levar de la tèrra del pecat .                 
Vers 18 : “ Testimòni a tot aquel qu'ausís las paraulas de la profecia d'aqueste libre : Se qualqu'un apond a aquelas causas, Dieu li apondrà las plagas que son escrichas dins aquel libre ; »  
L'Apocalipsi es pas un libre biblic ordinari. Es una òbra de literatura divinament codada en lenga biblica que pòt èsser reconeguda per los que cèrcan tota la Bíblia del començament a la fin. Las expressions venon familiaras a travèrs de lectura repetida. E las " concordàncias biblicas " nos permeton de trobar d'expressions similaras. Mas justament perque son còde es fòrça precís, los traductors e transcritors son avertits : " Se qualqu'un i apond quicòm, Dieu lo tustarà amb las plagas descrichas dins aquel libre ."    
Vers 19 : “ E se qualqu'un quita de las paraulas del libre d'aquela profecia, Dieu quitarà sa part de l'arbre de la vida e de la vila santa, que son escrichas dins aquel libre. »  
Per las meteissas rasons, Dieu menaça qual que siá que " pren quicòm de las paraulas del libre d'aquela profecia ." Qui pren aquel risc es tanben avertit : " Dieu levarà sa part de l'arbre de la vida e de la vila santa, que son descrichas dins aquel libre ." Los cambiaments notats auràn doncas de consequéncias terriblas per los que los an comeses.   
Vos cridi l'atencion sus aquesta leiçon. Se l'alteracion d'aquel libre codat incomprensible es castigada per Jèsus Crist d'aquelas doas manièras rigorosas , qué arribarà a aquel que refusa son messatge descodat perfièchament comprensible ? 
Dieu a de bonas rasons de presentar clarament aquel avertiment , car aquesta Revelacion , que los mots son causits ​​per El , es de la meteissa valor que lo tèxte de sos « Dètz Comandaments » « gravats amb son det sus de taulas de pèira » . Ara , dins Dan.7:25, profetizèt que sa " lei " reiala seriá " cambiada " aital coma los " temps " . L'accion foguèt menada a tèrme, coma o avèm vist, per l'autoritat romana, successivament imperiala en 321, puèi papala , en 538 . Aquela accion , que jutgèt coma " arroganta ", serà castigada per la mòrt , e Dieu nos exorta a pas repetir, cap a la profecia, aquel tipe de fauta que condemna fermament.             
L'òbra de Dieu demòra son òbra quina que siá quand es facha. Deschifrar sa profecia es impossible sens son guida. Aquò significa que l'òbra deschifrada a la meteissa valor que la chifrada. Alara s'apercebètz qu'aquela òbra ont la pensada de Dieu es clarament revelada es d'una " santetat " fòrça nauta. Constituís lo " testimòni final de Jèsus " de Dieu a sos servicials adventistas del seten jorn dissidents demorants ; e al meteis temps, amb la practica del vertadièr sabbat del dissabte, es en 2021 , la darrièra " santetat justificada " programada dempuèi l'intrada en vigor del decrèt de Dan.8:14 en 1843 .        
Verset 20 : « Aquel que testimònia aquelas causas ditz : « De segur veni lèu . Amen ! Venètz, Senhor Jèsus ! »   
Perque conten las darrièras paraulas que Jèsus Crist s'adreçèt a sos discípols, aquel libre de l'Apocalípsis es de fòrça nauta santetat. En el trobam l'equivalent de las tauletas de la lei, gravadas amb lo det de Dieu e donadas a Moïses. Jèsus atesta ; Qual gausarà contestar aquela atestacion divina ? Tot es dich, tot es revelat, a pas pus res a dire levat : " Òc, veni lèu ." Un simple " Òc " qu'engatja tota sa persona divina, es a dire se sa venguda imminenta es segura perque renovèla sa promessa: " Veni lèu " ; un " promptament " datat que pren son sens complet : a la prima de 2030. E confirma sa declaracion en disent " Amen " ; çò que vòl dire : " En vertat ".                  
Qual ditz alara : “ Venètz, Senhor Jèsus ” ? Segon lo vèrs 17 d'aqueste capítol, son " l'Esperit e la nòvia ".       
Vers 21 : “ Que la gràcia del Senhor Jèsus siá amb totes los sants ! »  
Aqueste darrièr vèrs de l'Apocalipsi barra lo libre en evocant " la gràcia del Senhor Jèsus ". Aquò's un tèma qu'èra sovent opausat a la lei, al començament de l' Assemblada Crestiana . A aquela epòca, la gràcia èra opausada a la lei per los que refusavan l'ofèrta del Crist. L'eiretatge de la lei pels josieus significava que vesián la justícia divina sonque a travèrs d'ela. Jèsus voliá pas los levar de l'obedíncia a la lei mas venguèt " complir " çò que los sacrificis animals li avián profetizat. Es per aquò que diguèt dins Mat. 5:17 : “ Pensatz pas que siáu vengut per abolir la lei o los profètas; Venguèri pas per abolir, mas per complir .”       
Çò mai estonant es d'ausir de crestians s'opausar a la lei e a la gràcia. Car, coma l'apostòl Pau explica , la gràcia es destinada a ajudar l'òme a complir la lei al punt que Jèsus declara dins Joan 15:5 : " Soi la vinha, sètz las brancas. Aquel que demòra en ieu e ieu en el pòrta fòrça fruch, car sens ieu podètz pas res far .” De quines causas de « far » parla e de quin « fruch » parla ? Del respècte de la lei que sa gràcia rend possibla a travèrs son ajuda dins l'Esperit Sant.        
Seriá estat desirable e salutari que « la gràcia del Senhor Jèsus foguèsse estada » , e qu'aguèsse pogut agir, « en tot » ; mas aquel vèrs destorbat exprimís pas qu'un desirat realizable . Esperem totes que n'i aurà fòrça ; tant que possible ; nòstre remirable Dieu, Creator e Salvador o merita ; n'es suprèmament digne. En especificant « amb totes los sants », lo tèxte original leva tota ambigüitat ; la gràcia del Senhor pòt pas que los beneficiar exclusivament , los " que sanctifica per sa vertat " (Joan 17:17). E a aqueles que pensan qu'atendràn la vida eternala en prenent lo camin que Jèsus Crist pretend seguir, vos rapèli qu'entre lo " camin " e la " vida ", i a l'inevitable " vertat ", segon Joan 14:6. Per fòrça malcontentament dels rebels que revendican la benediccion d'aqueste vèrs, dempuèi 1843, la gràcia del Senhor beneficia pas que los que sanctifica per la restauracion de son sant repaus sabbat lo dissabte. Es aquela accion que, combinada amb lo testimoniatge de l'amor per sa " vertat ", fa que los sants elegits sián dignes de la gràcia en question. Doncas la gràcia pòt pas èsser consacrada a " totes ". Alara atencion a las marridas traduccions enganairas de la Bíblia, que menan a una desillusion finala terribla per los que, malastrosament, s'apièjan sus elas !                         
La Revelacion divina presentada dins aquel obratge es venguda confirmar las leiçons profetizadas dins l'istòria de la Genèsi, l'importància vitala que n'avèm pogut notar. A la fin d'aqueste trabalh, me sembla util de me remembrar aquelas leiçons principalas . Aquò es justificat e voldriái soslinhar que dins nòstre mond contemporanèu , la fe crestiana es massivament presentada dins una forma destorbada a causa del patrimòni cultural del catolicisme roman. La vertat demandada per Dieu es demorada dins l'estat simple e logic comprés pels primièrs apostòls de Jèsus Crist, mas aquela simplicitat, sovent ignorada, ven , per son caractèr minoritari , complèxa pels non iniciats . En efièch, per identificar los sants dels darrièrs jorns de Jèsus Crist e l'estructura esperitala de l'Apocalípsis, lo decrèt de Daniel 8:14 es indispensable. Mas per identificar aquel decrèt, l'estudi del libre entièr de Daniel e lo deschiframent de sas profecias son tanben indispensables . Aquelas causas compresas , l'Apocalipsi nos liura sos secrets. Aqueles estudis necessaris explican la dificultat rescontrada en ensajar de convéncer l'òme incredul de nòstre temps en Occident, e particularament en França.
Jèsus diguèt que degun pòt pas venir a el levat lo Paire que lo mena e diguèt tanben, a prepaus de sos elegits , que devon nàisser d'aiga e de l'Esperit. Aquestes dos ensenhaments significan d'un biais complementari que Dieu coneis la natura esperitala de sos causits ​​demest totas sas creaturas. En consequéncia, cadun d'eles reagirà segon sa pròpria natura ; Tanben, aquel qu'a de prejutjats en favor del sabbat ja practicat pels josieus acceptarà sens tròp de dificultat las revelacions profèticas que mòstran qu'es requerit per Dieu dempuèi 1843. A l'invèrs, aquel qu'a de prejutjats desfavorables a prepaus d'aquò rebutarà totes los arguments biblics presentats e trobarà de bonas rasons per justificar sos refús. Comprene aquel principi nos protegís de nos desillusionar a prepaus d'aqueles a qui presentam la vertat de Crist. En revelant la vertat de l'esperit de Dieu, la profecia dona plen poder a l'"evangèli eternal " que los discípols de Jèsus devon " ensenhar a las nacions fins a la fin del mond ".     
Las « bèstias » de l'Apocalipsi  
Cronologicament e successivament los enemics de Dieu e de sos elegits apareguèron a l'imatge de las " bèstias ".  
Lo primièr designa Roma imperiala imatgeda pel « dragon amb dètz còrnas e sèt caps portant de diadèmas » dins Rev. 12 : 3 ; " Los Nicolaïtans " dins Rev. 2 :6 ; " lo diable " dins Rev. 2:10.        
La segonda concernís la Roma catolica papala imatjada per " la bèstia que s'enauça de la mar, amb dètz còrns portant de diadèmas e sèt caps " de Rev. 13:1 ; " lo tròn de Satan " dins Rev. 2:13 ; " la femna Jezabèl " dins Rev. 2:20 ; " la luna colorada de sang " dins Rev. 6:12 ; " la tresena partida de la luna " de la " quatrena trompeta " dins Rev. 8:12 ; " la mar " dins Rev. 10:2 ; " la cana coma una vara " dins Rev. 11:1 ; " la coa " del " dragon " dins Rev. 12:4 ; " la sèrp " dins Rev. 12:14 ; e “ drac ” dels vèrses 13, 16 e 17 ; " Babilònia la granda " dins Rev. 14:8 e 17:5.                                    
Lo tresen cibla l'ateïsme revolucionari francés, imatjat per la " bèstia que s'enauça de la fossa sens fons " dins Rev. 11 : 7 ; la " granda tribulacion " dins Rev. 2:22 ; la " quatrena trompeta " dins Rev. 8:12 ; " la boca qu'engolir lo riu " que simboliza lo pòble catolic, dins Rev. 12:16. Aquò concernís la primièra forma del " segond ai " mencionat dins Rev. 11:14. Sa segonda forma serà acomplida per la " seisena trompeta " de Rev. 9:13, es a dire, segon Rev. 8:13 jol títol de " segond ai " , entre lo 7 de març de 2021 e 2029, jol aspècte real d'una Tresena Guèrra Mondiala que s'acaba en guèrra nucleara. Lo genocidi uman que despobla la tèrra ( l'abisme ) es lo ligam establit entre « la quatrena e la seisena trompeta ». Los detalhs del desvolopament d'aquela guèrra son revelats dins Dan.11:40-45.                     
La quatrena " bèstia " fa referéncia a la fe protestanta e a la fe catolica, son aliada, dins la darrièra pròva de fe de l'istòria terrèstra. " Sortís de la tèrra ", dins Rev. 13:11 ; çò que vòl dire qu'ela meteissa sortiguèt de la fe catolica simbolizada per " la mar ". L'èra de la Reforma establiguèt aclaparairement una religion protestanta, amb d'aspèctes multiples, marcats per l'apostasia , testifiant dins las òbras de Joan Calvin, d'un caractèr bellic, dur, crudèl e persecutor . L'intrada en vigor del decrèt de Dan.8:14, lo condemna globalament dempuèi la prima de 1843.       
La fe adventista institucionala, que sorgiguèt viva de l'espròva de fe protestanta de 1843-1844, es tombada enrè e tornada a l'estatut de la fe protestanta e sa malediccion divina dempuèi la davalada de 1994 ; Aquò es a causa del refús oficial de la lutz profètica divina revelada dins aquel trabalh dempuèi 1991 . Aquesta mòrt esperitala de la forma institucionala es profetizada dins Rev. 3:16 : " Te vomirai de ma boca ."     
Los compliments finals de la profecia son davant nosautres, e la fe de cadun serà testada. Lo Senhor Jèsus Crist reconeisserà, entre totes los èssers umans, los que li apartenon , es a dire, los qu'aculhisson sas revelacions vitalas, lo fruch de l'amor divin, amb jòia e fidelitat agraïda .
Al moment de la darrièra causida, los elegits seràn distinguits pel fach que saupràn perqué la casuda tombada, la Revelacion divina farà aital la diferéncia entre los salvats e los perduts a qui dempuèi l'èra apostolica " Efès " , dins Rev. 2:5, Dieu diguèt : " remembratz-vos doncas d'ont sètz tombat " ; e en 1843, a l' epòca "Sardis " , diguèt tanben als protestants, dins Rev. 3:3 : " remembratz-vos cossí avètz recebut e ausit ; e gardar e penedir ” ; aquò fins als Adventistas que son tombats dempuèi 1994, que malgrat que son de gardaires del sabbat, recebon de Jèsus aquel messatge de Rev. 3:19 : “ Repreni e castigi totes los qu'aimi ; doncas siatz zelós e repentitz-vos .”                  
En preparant aquela Revelacion profètica, lo Dieu Creator , rescontrat dins la persona de Jèsus Crist , se fixèt l'objectiu de permetre a sos elegits d'identificar clarament lors enemics ; la causa es facha e lo propòsit de Dieu es atench . Atal esperitalament enriquit , son Causit ven " la nòvia preparada pel sopar de nòça de l'Agnelon ." " La vestiguèt de lin blanc fin, qu'es la justícia dels sants " dins Rev. 19 :7. Vosautres qu'avètz legit lo contengut d'aqueste obratge, s'avètz l'escasença e la benediccion d' èsser demest lor nombre, " preparatz-vos a rescontrar vòstre Dieu " (Amos 4:12) , dins sa vertat !          
Ara que las profecias misteriosas de Daniel e de l'Apocalípsis son estadas completament deschifradas e que lo temps del retorn vertadièr de Crist es ara conegut per nosautres, aquela question de Jèsus Crist citada dins Luc 18:8 daissa un dobte un pauc angoissant penjant sus eles : " Vos disi, los venjarà rapidament." Mas quand lo filh de l'òme vendrà, trobarà la fe sus la tèrra? ". Car l'abondància de la coneissença intellectuala de la ueritat non pòt compensar la feblesa de la qualitat d'aquela fe. L'umanitat, que serà confrontada al retorn de Jèsus Crist, s'es desvolopada dins un clima favorable a totas las formas d'egoïsme fòrtament encoratjat. Lo succès individual es vengut l’objectiu a aténher a tot prètz, quitament en esclafant son vesin, e aquò pendent un long periòde de patz mondiala que durèt mai de 70 ans. Quand sabèm que las valors del cèl prepausadas per Jèsus Crist son en oposicion absoluda a aquel estandard de nòstre temps, sa question apareis tragicament justificada, perque pòt concernir de personas que se cresián èsser « causidas », mas que demoraràn malastrosament sonque « cridas » ; perque Jèsus aurà pas trobat en eles la qualitat de fe requerida per èsser digne de sa gràcia.        
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
La letra mata mas l'Esperit dona vida
 
Aqueste darrièr capítol completa lo deschiframent de la Revelacion de l'Apocalipsi. En efièch, venon de presentar los còdes biblics que nos permeton d'identificar los simbòls que Dieu utiliza dins sas profecias, mas del temps que lor objectiu es de revelar son exigéncia pel retorn del sabbat dempuèi 1843-1844 , lo mot sabbat apareis pas un còp dins aqueles tèxtes profètics de Daniel o de l'Apocalípsis. Es totjorn suggerit mas pas clarament citat. La rason de lo nomenar pas clarament es que la practica del sabbat es una normalitat de basa de la fe crestiana apostolica, perque cadun pòt veire que lo subjècte del sabbat foguèt pas jamai un subjècte de polemica entre los josieus e los primièrs apostòls, discípols de Jèsus Crist. Pasmens , lo diable arrestèt pas de l'atacar, d'en primièr en incitant los josieus a lo " contaminar ", puèi los crestians, en lo fasent totalament " ignorar ". Per aténher aquel resultat, inspirèt de traduccions falsas dei tèxtes originals que lo mencionavan. Tanben, aquela presentacion de la vertat divina seriá pas completa sens la denonciacion d'aquelas malfachas odiosas, que las victimas son , d'en primièr, Dieu en Jèsus Crist , puèi aquelas a qui sa mòrt expiatòria auriá pogut ofrir la vida eternala.    
Afirmi davant Dieu que i a pas un sol vèrs dins los escriches de las ancianas e novèlas alianças, es a dire, la Bíblia entièra, qu'ensenha un cambiament de l'estatut del sabbat a partir del quatren de sos dètz comandaments ; de mai , santificat per Dieu , dempuèi lo començament de sa creacion de nòstre mond terrenal. 
Dempuèi l'apostasia protestanta a causa de l'intrada en vigor del decret de Daniel 8:14 , a la prima de 1843 fins a uèi, la lectura de la Bíblia tua. Vòli precisar qu'es pas la Bíblia que tua volontàriament, es l'usatge que se ne fa en foncion d'errors de traduccion qu'apareisson dins las versions traduchas dels tèxtes originals " ebrèu e grèc " ; mas es tanben subretot un problèma a causa de mal interpretacions . Dieu meteis confirma la causa, en imatge, dins Rev. 9:11 : " E avián coma rei sus eles l'angèl de l'infons, que son nom en ebreu es Abaddon, e en grèc es Apollion . " Me rapèli aicí lo messatge amagat dins aquel vèrs : " Abbadon e Apollyon " vòlon dire, " en ebreu e en grèc " : Destructor. L' " angèl de l'imfond " destrusís la fe en utilizant los " dos testimònis " biblics de Rev. 11:3.                
Tanben, dempuèi 1843, los faus cresents an fach doas errors dins lor lectura del testimòni istoric de la Bíblia. La primièra es d'aver donat mai d'importància a la naissença de Jèsus Crist qu'a sa mòrt e la segonda renfòrça aquela error , en donant mai d'importància a sa resurreccion qu'a sa mòrt. Aquesta dobla error testimònia contra eles, perque la demostracion de l'amor de Dieu per sas creaturas repausa , essencialament , sus sa decision volontària de donar , en Crist , sa vida per la redempcion de sos elegits. Donar la prioritat a la resurreccion de Jèsus es destorbar lo plan de salvament de Dieu, e pels colpables pòrta la consequéncia de se talhar d'el e de trencar son aliança santa, justa e bona . La victòria del Crist repausa sus son acceptacion de la mòrt, sa resurreccion es pas que la consequéncia urosa e justa de sa perfeccion divina.
 
Colossians 2: 16-17 : “ Que degun vos jutge doncas per manjar, o beure, o per una fèsta, o la luna novèla, o los jorns de sabbat: que son una ombra de las causas a venir; »   
Aqueste vèrs es sovent utilizat per justificar l'arrèst de la practica del " Sabbat " setmanièr . I a doas rasons per las qualas aquesta causida es aital. La primièra es que l'expression " dels sabbats " designa " los sabbats " ocasionats per las " fèstas " religiosas annalas ordenadas per Dieu dins Levitic 23. Aquestes son de " sabbats " en movement que son plaçats al començament e de còps a la fin del temps de las " fèstas " religiosas . Son referits per la frasa " faràs pas cap de trabalh servil aquel jorn ". An pas cap de ligam amb lo " Sabbath " setmanièr levat lor nom " Sabbath " que significa " cessar , se pausar " e qu'apareis pel primièr còp dins Gen. 2:2 : " Dieu se pausèt . " Cal notar tanben que lo mot « sabbat » citat dins lo tèxte ebreu del quatren comandament apareis pas dins la traduccion L.Segond que lo designa , sonque , jol nom de « jorn de repaus » o « seten jorn ». Pasmens, pren sa raiç del vèrb citat dins Gen. 2:2 : " repaus " o " lo sabbat " que la version JNDarby de la Bíblia nomena clarament .                                       
La segonda rason es aquesta : Paul diguèt a prepaus de « las fèstas e los sabbats » que son « d'ombras de las causas a venir », es a dire, de causas que profetizan una realitat qu'èra o vendrà . En supausant que lo " sabbat del seten jorn " es concernit dins aquel vèrs, demòra una " ombra a venir " fins a l'arribada del seten millenari que profetiza. La mòrt de Jèsus Crist revelèt lo sens del " sabbat del seten jorn " que profetiza, a causa de sa victòria sul pecat e la mòrt , los " mila ans " celestials pendent los quals sos elegits jutjaràn los mòrts terrenals e celestials tombats.             
Dins aquel vèrs, " las fèstas, las lunas novèlas " e lors " sabbats " èran ligats amb l'existéncia de la forma nacionala d'Israèl de l'anciana aliança. En establissent la novèla aliança a travèrs sa mòrt, Jèsus Crist faguèt aquelas causas profèticas inutilas ; devián cessar e desaparéisser coma una " ombra " s'esvasissent davant la realitat de son ministèri terrenal acomplit. Del temps que lo " Sabbath " setmanièr espèra la venguda del seten millenari per rescontrar sa realitat profetizada e pèrdre son utilitat .          
Paul menciona tanben " manjar e beure ". Coma un servicial fidèl, sap que Dieu a parlat sus aquelas causas dins Levitic 11 e Deuteronomi 14 ont prescriu los aliments purs permeses e los aliments impurs enebits. Las paraulas de Paul son pas destinadas a contestar aquelas ordenanças divinas mas sonque las opinions umanas ( que degun... ) exprimidas sus aquel subjècte que desvoloparà dins Romans 14 e 1 Cor.8 ont sa pensada apareis mai clarament . Lo tèma concernís los aliments sacrificats a d'idòlas e de divinitats falsas. Rapèla als elegits que forman l'Israèl esperital de Dieu, de lors devers cap a el , en disent dins 1 Cor. 10:31 : " Doncas que manjatz, o bevètz, o que fasètz tot, fasètz tot a la glòria de Dieu ." Dieu es glorificat per los que ignoran e mespresan sas ordenanças reveladas sus aqueles subjèctes ?     
 
Es Jacme, lo fraire de Jèsus, que parla al nom dels apostòls sul subjècte de la circoncision , dins los Actes 15: 19-20-21 : “ Alara insistissi a pas trebolar los d'entre los gentils que se viran cap a Dieu, mas a lor escriure que s'abstenon de las pollucions de las idolas, e de las causas per la sang; car Moïses dempuèi los temps ancians a dins totas las vilas los que lo predican, essent legit dins las sinagogas cada sabbat .   
Sovent utilizats per justificar la libertat dels pagans convertits cap al sabbat, aqueles vèrses constituisson al contrari la melhora pròva de sa practica encoratjada e ensenhada pels apostòls . En efièch, Jaume considèra qu'es pas util de lor impausar la circoncision e resumís los principis essencials perque l' ensenhament religiós aprofundit lor serà presentat quand van " cada sabbat " a las sinagogas josievas de lors localitats . 
 
Un autre pretèxte utilizat per justificar la cessacion de la classificacion dels aliments en purs e impurs: la vision donada a Pèire dins los Actes 10. Son explicacion es desvolopada dins los Actes 11 ont identifica los « animals impurs » de la vision amb los « òmes » pagans que venguèron li demandar d'anar al centurion roman « Corneli » . Dins aquela vision, Dieu representa la natura impura dels pagans que lo servisson pas e servisson de divinitats falsas. Pasmens la mòrt e la resurreccion de Jèsus Crist lor pòrta un grand cambiament, perque la pòrta de la gràcia lor es dobèrta per la fe dins lo sacrifici expiatòri de Jèsus Crist. Es a travèrs aquela vision que Dieu ensenha a Pèire aquela causa novèla. Doncas, la classificacion pura e impura establida per Dieu , dins Levitic 11, demòra e contunha fins a la fin del mond. Levat que, dempuèi 1843, amb lo decrèt de Dan. 8:14, la noiridura dels èssers umans pren l'estandard de la " sanctificacion " originala establida e ordenada dins Gen. 1:29 : " E Dieu diguèt: Vejatz, vos ai donat tota planta que produsís de grana, qu'es sus la fàcia de tota la tèrra, e cada arbre, que produsís un fruch dins l'arbre; Aquò serà vòstre manjar .”             
Jèsus donèt sa vida en tortura fisica e mentala per salvar sos elegits. Dobtatz pas del plan naut nivèl de santetat qu'aquela mòrt apassionada demanda en retorn a aquel que salva. Vertadièrament ! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Lo temps terrenal de Jèsus Crist
 
La perla del sabbat del 20 de març de 2021
Tre lo començament de mon ministèri, èri convençut , e o cantèri , que " Jèsus nasquèt a la prima ". Aqueste sabbat del 20 de març de 2021, l' equinòcci de prima se debanèt a 10:37 al començament d'una reünion esperitala. L'Esperit me menèt alara a cercar l'evidéncia de çò qu'èra estat fins alara una simpla conviccion de fe. Un calendièr josieu nos a permés de localizar lo moment de l' equinòcci de prima de l'an 6 – abans nòstra datacion crestiana oficiala de la naissença de nòstre Salvador , lo “ sabbat ” del 21 de març .     
Perqué annada –6 ? 
Perque nòstra datacion oficiala de la naissença de Jèsus Crist èra bastida sus doas errors. Foguèt sonque al sègle VI dC que lo monge catolic Dionisi lo Pichon comencèt d'establir un calendièr. En l'abséncia de detalhs biblics o istorics , placèt aquela naissença sus la data de la mòrt del rei Eròdes, que placèt en 753 dempuèi la fondacion de Roma. Dempuèi los istorians an confirmat una error de 4 ans dins son calcul ; çò que plaça la mòrt d'Eròdes en 749 dempuèi la fondacion de Roma. Mas Jèsus nasquèt abans la mòrt d'Eròdes e Mat. 2:16 nos dona una esclariment que met l'edat de Jèsus a " dos ans " al moment del " massacre dels innocents " ordenat pel rei Eròdes enrabiat , perque patissiá e sentissiá la mòrt venir que l'arrancariá dels plasers del poder. Lo detalh es important , perque lo tèxte precisa, " dos ans, segon la data qu'aviá soinosament demandat als Mages ." Apondut als quatre ans de l'error precedenta, l'an –6, o 747 de la fondacion de Roma, es establit biblicament.       
L' equinòcci de prima de l'annada – 6
En tombant un sabbat, dins aqueste an – 6, la Bíblia nos ensenha qu'un angel se presentèt a de " pastors que velhavan lors tropèls " . Lo sabbat enebís lo comèrci mas pas la garda e la cura dels animals ; Jèsus confirmèt aquò en disent : “ Qual de vosautres, avent una feda que tomba dins una fossa, ven pas la salvar, quitament lo jorn de sabbat ? ". Aital, per un angel, la naissença del " Bon Pastor ", salvaire e guida de las fedas umanas foguèt anonciada, d'en primièr, als pastres umans, gardians e protectors de las fedas animalas. L'angèl diguèt : " ...car a vos es nascut uèi dins la vila de David un Salvador, qu'es lo Crist lo Senhor ." Aquel " uèi " èra doncas lo jorn de sabbat e l'anóncia essent facha de nuèch, la naissença de Jèsus se debana entre 6 p.m., lo començament del sabbat, e l'ora nocturna de l'anóncia facha per l'angèl als pastres. Devèm ara establir l'ora precisa quand, dins lo cadran orari d'Israèl, l' equinòcci de prima de l'an –6 s'es produch. Mas aquò es pas encara possible perque avèm pas cap d’informacion sus aquel periòde.             
La naissença de Jèsus lo sabbat fa que lo plan de salvament de Dieu siá luminós e perfièchament logic. Jèsus se declarèt èsser lo " Filh de l'Òme " , " lo Senhor del sabbat " . Car lo sabbat es temporal e son utilitat contunha fins al jorn de sa segonda venguda, aquela fe es poderosa e gloriosa. Jèsus dona al sabbat son sens complet vist que profetiza que lo rèsta del seten millenari ganhat per sos elegits sols per sa victòria sul pecat e la mòrt .    
Per marcar son intrada dins l'edat adulta, a l'edat de " dotze ans " , Jèsus interven esperitalament amb lo pòble religiós que questiona sul Messias anonciat dins las Santas Escrituras. Separat de sos parents que lo cèrcan pendent tres jorns, pòrta testimòni de son independéncia divina e de sa consciéncia de sa mission en favor dels umans terrèstres.  
Puèi arriba lo temps de son ministèri terrenal actiu e oficial. Los ensenhaments de Daniel 9:27 lo presentan jos la forma d'un " aliança " de " una setmana " que simboliza sèt ans entre la davalada de 26 e la davalada de 33. Entre aquelas doas autons, i a, dins una posicion centrala, la prima e la fèsta de Pascas de l'an 30 ont , a 15h "miègjorn, lo dimècres de l' Èst, lo dimècres de 30 d'abril. 30, Jèsus Crist faguèt cessar " lo sacrifici animal e l'ofèrta" del rite ebreu , en ofrissent sa vida per expiar los pecats de sos elegits sols. Lo jorn de sa mòrt, Jèsus aviá 35 ans e 13 jorns. Morint victoriós sul pecat e la mòrt , Jèsus poguèt conmetre son esperit a Dieu , en disent , " Es acabat ." Sa victòria sus la mòrt foguèt alara confirmada per sa resurreccion. Acompanhèt e instruiguèt aital sos apostòls e discípols fins que , davant lors uèlhs, montèt al cèl abans la fèsta de Pentecosta , segon lo testimoniatge donat dins los Actes 1 :1 a 11 . Mas los angèls preparèron a aquela escasença l'anóncia de son retorn gloriós, en disent : “ Òmes de Galilèa, perqué sètz aicí en agachant lo cèl? Aquel Jèsus , que foguèt levat de vos dins lo cèl, vendrà de la meteissa manièra que lo vegètz anar dins lo cèl . A la Pentecosta, comencèt son ministèri celestial coma l'" Esperit Sant " que li permet d'agir fins a la fin del mond, al meteis temps, dins l'esperit de cadun de sos elegits escampilhats sus la tèrra. Es alara que son nom profetizèt dins Isa.7:14, 8:8 e Mat.1:23, “ Emmanuel ” que significa, “ Dieu amb nosautres ”, pren, encara mai, son sens vertadièr.                         
Los detalhs donats dins aquel document constituisson de recompensas que Jèsus dona a sos elegits coma signe d'apreciacion per lor demostracion de fe. Es aital que la data de sa mòrt nos permet de conéisser e de partejar amb el aquela de son retorn gloriós final que programèt pel primièr jorn de la prima de l'an 2030 ; es a dire, 2000 ans après la prima de sa crucifixion lo 3 d'abril del 30. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Santitat e santificacion
 
La santetat e la sanctificacion son inseparablas e condicions de la salvacion ofèrta per Dieu en Jèsus Crist. Paul nos rapèla dins Ebr. 12:14: " Seguissètz la patz amb totes los òmes, e la santetat, sens la quala degun veirà pas lo Senhor ."  
Aqueste concèpte divin de " sanctificacion " deu èsser perfièchament comprés perque concernís " tot çò qu'aperten a Dieu " e coma totes los proprietaris, se permet pas d'èsser despossedit sens consequéncias per los que l'ausan far . Ara, i a pas cap de sens de listar e de compilar una lista de las causas que li apartenon ; Creator de la vida e de tot çò que i a, tot li aparten. A doncas lo drech de vida e de mòrt sus totas sas creaturas vivas. Pasmens, daissant a cadun lo drech de viure amb el o de morir sens el, sos elegits se jonhon a el per una causida liura e volontària de li aparténer eternalament. Aquela reconciliacion amb el fa de sos elegits sa proprietat. Los qu'aculhís e reconeis dintran dins son concèpte de santificacion que concernissiá ja totas las leis que la vida sus tèrra es somesa. La sanctificacion consistís doncas a acceptar de se sometre a las leis fisicas e moralas establidas , e doncas aprovadas , per Dieu. Es dins aquela dobla capacitat que lo Sabbat e los Dètz Comandaments exprimisson concretament aquela sanctificacion divina, que la transgression demandarà la mòrt del Messias Jèsus.     
Aqueste concèpte de sanctificacion es tan fondamental que Dieu vegèt convenent de lo definir just al començament de la Bíblia dins Gen. 2 :3, en sanctificant lo seten jorn. Es doncas pas estonant qu'aqueste nombre sèt venga son « sagèl reial » dins tota la Bíblia e mai particularament dins Rev. 7:2 : « E vegèri un autre angel montar de l' èst , avent lo sagèl del Dieu vivent ; crida ab gran veu als quatre àngels als quals era donat ferir la terra e la mar, e dix : » . Los qu'an d'aurelhas per ausir la suggestion del subtil Esperit de Dieu auràn remarcat qu'aquel " sagèl del Dieu vivent " es mencionat dins aquel capítol " 7 " de l'Apocalípsis.          
 
En aquesta Pasca e sabbat del 3 d'abril de 2021, l'anniversari de la mòrt de nòstre Salvador Jèsus Crist, l'Esperit de Dieu dirigiguèt mas pensadas cap al santuari ebreu de Moïses e lo Temple bastit pel rei Salomon a Jerusalèm. I notèri un detalh que confirma fòrtament l'interpretacion que donèri d'aquel santuari ; a saber, un ròtle profètic del grand projècte de salvament preparat pels elegits redimits per Dieu. 
Dempuèi 1948 , portant encara la malediccion divina a causa de lor refús de reconéisser Jèsus Crist coma lo « Messias » mandat per Dieu, los josieus an recuperat lor tèrra nacionala. Dempuèi, una idèa, una pensada los a obsessionats : tornar bastir lo Temple de Jerusalèm. Alas per eles, aquela causa arribarà pas jamai, perque Dieu a una bona rason per l'empachar ; son ròtle s'acabèt amb la mòrt e la resurreccion de Jèsus Crist. La santetat del temple trobèt son compliment complet dins l'alma del " Messias ", dins sa carn e son esperit, perfièch e sens cap de taca. Jèsus revelèt aquela leiçon quand diguèt dins Joan 2:14, en parlant de son còrs : " Destruissètz aquel temple, e en tres jorns lo levarai ."         
La fin de l'utilitat del temple foguèt confirmada per Dieu de divèrsas manièras. D'en primièr, lo faguèt destruire l'an 70 per las tropas romanas de Titus, en acòrdi amb l'anóncia profetizada dins Daniel 9:26. Puèi, avent caçat los josieus, liurèt lo luòc del temple a la religion de l'islam que i bastiguèt doas mosquèas ; lo mai ancian " Al- Aqsa " e la Dòma de la Ròca. Israèl a doncas ni la possibilitat ni l'autorizacion de Dieu de tornar bastir son temple. Perque aquela reconstruccion desformariá son plan de salvacion profetizat.   
L'epòca de validitat del temple de Jerusalèm foguèt gravada dins la forma de sa construccion. Mas per veire mai clarament, cal d'en primièr examinar los detalhs revelats d'aquel bastiment religiós que pòrta la santetat. Notem que lo temple deviá èsser bastit pel rei David, qu'exprimiguèt lo desir per el e causiguèt Jerusalèm per l'aculhir ; Dieu acceptèt. Per aquò far, aviá embelinat e fortificat aquela vila anciana nomenada " Jebus " al temps d'Abram. Atal, entre David e " lo filh de David ", lo " Messias ", un " mila ans " passèt . Mas Dieu non o permetèt, e li faguèt conéisser la rason ; èra vengut un òme de sang en fasent tuar son fidèl servicial " Urias l'Itita " per fin de prene sa femna, " Batseba ", que venguèt mai tard la maire del rei Salomon. Alara David portèt lo prètz de sa fauta, castigat per la mòrt de son primièr filh , nascut de Bathsheba, puèi , avent fach sens l'òrdre de Dieu lo recensament de son pòble, foguèt castigat e Dieu li ofriguèt de causir son castig entre tres causidas. Segon 2 Sam 24:15, causiguèt la mortalitat de la pèsta epidemica qu'en tres jorns faguèt morir 70 000 victimas.               
Dins 1 Reis 6 trobam la descripcion del temple bastit per Salomon. L'apelava " l'ostal de YaHweh ". Aqueste tèrme " ostal " suggerís un luòc de reünion familiala. L'ostal bastit profetiza la familha del Dieu creator redemptor. Consistís en dos elements adjacents : lo santuari e lo temple.     
Sus tèrra, de rites religioses son realizats que son practicats dins l'airal autorizat pels umans. Salomon l'apèla : temple. Dins l'extension del luòc santssim, qu'apèla, santuari, e d'ont es separat sonque per un vel, la sala del temple es de quaranta codas de long, es a dire, dos còps mai granda que lo santuari. Lo temple cobrís aital 2/3 de l'ostal entièr. 
E mai se bastit mai tard dins lo temps de Moïses, l'aliança josieva es entièrament plaçada jos l'ombrelhon de l'aliança facha entre Dieu e Abraham al començament del tresen millenari dempuèi Adam. Lo " Messias" se presentarà al pòble josieu al començament del cinquen millenari, es a dire 2000 ans mai tard. Ara, lo temps donat per Dieu a la tèrra per sa seleccion dels elegits es de 6000 ans. Trobam aital pel temps, la proporcion 2/3 + 1/3 de l'ostal de YaHWéH . E dins aquela comparason, lo 2/3 de l'aliança d'Abram correspond al 2/3 de l'ostal de YaHweh que s'acaba sul vel de separacion. Aqueste vel jòga un ròtle màger doncas que marca lo passatge del terrenal al celèst ; aquò en sabent qu'aqueste cambiament marca la terminason del ròtle profètic del temple terrèstre. Aquelas nocions donan al vel separator lo sens del pecat que separa lo Dieu celèst perfièch de l'òme terrenal imperfièch e pecaire dempuèi Adam e Èva. Lo vel de separacion a un caractèr doble, perque deu se conformar a la perfeccion celèsta e a l'imperfeccion terrèstra de las doas pèças connectadas. Es alara que lo ròtle del Messias apareis perque incarna perfièchament aquela caracteristica. Dins sa perfeccion divina, Jèsus Crist venguèt pecat en portant los de sos elegits a lor plaça per los expiar e pagar lo prètz mortal.  
Aquela analisi nos mena a veire dins lo santuari l'imatge d'una succession profètica de las grandas fasas esperitalas marcadas cada 2000 ans : 1èr sacrifici ofèrt per Adam – Sacrifici ofèrt per Abraham al mont Moria, futur Golgota – Sacrifici del Crist al pè del mont Golgota – lo darrièr sacrifici empachat del salvador gloriós del Crist Miquèl. 
Per Dieu, per qui segon 2 Pèire 3:8, " un jorn es coma mil ans, e mil ans coma un jorn " (veire tanben Psaume 90:4) , lo programa terrenal es bastit sus l'imatge de la setmana dins una succession de : 2 jorns + 2 jorns + 2 jorns. E darrièr aquela succession se dobrís un eternal " seten jorn ".     
Lo contengut de las doas salas de l'ostal santa es extrèmament revelador.
 
Lo santuari o luoc mot sant .
 
Los dos querubins amb las alas estendudas
Lo santuari nomenat lo luòc pus sant mesura 20 codets de long per 20 codets de largor . Es un carrat perfièch. E la sua altura es també de 20 codes ; çò que ne fa un cube ; l'imatge triple de la perfeccion (= 3 : L = W = H ) ; aquò coma la descripcion de la " novèla Jerusalèm davalant del cèl de Dieu " dins Rev. 20. Aquest loch molt sant es vedat per Deu a home sots pena de mort. La rason es simpla e logica ; Aquel luòc pòt pas qu'aculhir Dieu perque simboliza lo cèl e imatge lo caractèr celèst de Dieu. Dins sa pensada es son plan de salvacion que totes los elements simbolics que son installats dins aquel santuari jògan lor ròtle . La realitat es en Dieu dins la dimension celèsta , e sus tèrra dona a travèrs de simbòls l' illustracion d'aquela realitat. Veni aital a abordar lo subjècte d'aquela descobèrta especifica d'aquela Pasca de 2021. Legissèm dins 1 Reis 6:23 a 27 : “ Faguèt dins lo santuari dos querubins de fusta d'oliva salvatja, de dètz codas de naut. Caduna de las doas alas d'un dels querubins èra de cinc codets, çò que faguèt dètz codets de la punta d'una ala fins a la punta de l'autra. Lo segond querubin aviá tanben dètz codes. La mesura e la forma èran las meteissas pels dos querubins. La nautor de cadun dels dos querubins èra de dètz codas. Salomon placèt los querubins al mitan de l'ostal, dedins. Lurs ales eren estendudes: l'ala del primer tocaua la una de les parets, e la ala de la segona tocava l'altra paret; e lors autras alas se rescontrèron a la fin al mitan de l'ostal .          
Aquestes querubins existissián pas dins lo tabernacle de Moïses, mas en los plaçant dins lo temple de Salomon, Dieu esclaira la significacion d'aquel luòc pus sant. Dins la direccion de sa largor, la sala es traversada pels dos parelhs d'alas dels dos querubins, li donant aital un estandard celèst, efectivament inaccessible per l'èsser uman que viu sonque sus tèrra. N'aprofièchi d'aquela escasença per denonciar e tornar establir una vertat concernent aqueles querubins als quals, dins un deliri mistic pagan, de pintres tan celèbres coma " Miquèl Angèl " donèron l'aparéncia de nenons alats que jogavan d'instruments o que tiravan de sagetas d'un arc. I a pas de nenons al cèl. E per Dieu, segon Psa.51:5 o 7 : " Vejatz, foguèri nascut dins l'iniquitat, e dins lo pecat ma maire me concebèt " , e Rom.3:23 : " Car totes an pecat e mancan de la glòria de Dieu " , i a pas quicòm coma un nenon innocent o pur, perque dempuèi Adam, l'òme es nascut pecaire per l'eiretatge. Los angels celestials foguèron totes creats coma joves, coma Adam èra sus tèrra. Vièlhisson pas e demòran perpetualament los meteisses. La vielhesa es una caracteristica unicament terrèstra, la consequéncia del pecat e de la mòrt, son salari final, segon Rom 6:23.        
 
L'Arca de la Santa Aliança
1 Reis 8:9 : " I aviá pas res dins l'arca levat las doas taulas de pèira que Moïses i metèt a Horeb, quand lo Senhor faguèt una aliança amb los filhs d'Israèl, quand sortiguèron de la tèrra d'Egipte ."  
Dins lo santuari o lo luòc mai sant i a dos querubins enòrmes amb d'alas estiradas , simbòls del caractèr celèst actiu , mas tanben e subretot , l'arca de l'aliança qu'es plaçada al centre de la sala entre los dos grands querubins. Perqué es per l'abrigar que l'ostal es bastit. Dins l'òrdre que Dieu presenta a Moïses las causas religiosas qu'aurà d'acomplir, primièr es l'Arca de l'Aliança. Mas aquel recipient es mens preciós que son contengut : las doas tauletas de pèira que Dieu a gravat amb son det sa lei ultra santa dels dètz comandaments. Es lo rebat de son pensament, de son estandard, de son caractèr immutable . Dins un estudi a despart (2018-2030, l'esperança adventista finala) ai ja demostrat son caractèr profètic per l'èra crestiana. Dins lo santuari legissèm la pensada secreta de Dieu. I trobam los elements que favorizan e fan possibla la comunion amb el. En d'autres mots, lo pecaire que demòra un transgressor volontari de sos dètz comandaments s'engana se crei que pòt revendicar sa salvacion. La relacion se basa unicament sus la fe plaçada sus las realitats simbolizadas trobadas dins aquel luòc pus sant. Dins dètz comandaments, Dieu resumís son nivèl de vida prescrich pels èssers umans formats a son imatge ; çò que vòl dire que Dieu meteis onora e met en practica sos comandaments. La vida donada a l'òme se basa sul respècte d'aqueles comandaments. E lor transgression dona naissença al pecat punit per la mòrt del colpable. E dempuèi Adam e Èva, la desobediéncia a plaçat tota l'umanitat jos aquela condicion mortala. La mòrt tombèt doncas suls umans coma una malautiá sens cura.   
 
Lo sèti de la misericòrdia
Dins lo santuari, al dessús del sèti de la misericòrdia, una imatge simbolica de l'autar que l'Agnelon de Dieu serà sacrificat, dos autres angels mai pichons agachan l'autar e lors alas se jonhon al mitan. Dins aquel quadre Dieu mòstra l'interès que los angèls fidèls an dins lo plan de salvacion que se basa sus la mòrt expiatòria de Jèsus Crist. Car Jèsus davalèt del cèl per prene la forma d'un nenon uman. Aquel que donèt sa vida sus la crotz de Golgota foguèt d'en primièr lor amic celestial " Miquèl ", cap dels angèls e expression celestiala visibla de l'Esperit creatiu Dieu e los angèls se nomenan amb rason " companhs servicials " de sos elegits .    
Dins lo Luòc Santíssim, l'arca cobèrta pel sèti de la misericòrdia es plaçada jos las alas dels dos querubins mai grands e los mendres. Dins aquela imatge trobam l'illustracion d'aqueste vèrs de Mal. 4:2 : “ Mas a vosautres que cranhètz mon nom se levarà lo Solelh de la justícia amb la guèrra dins sas alas ; sortiràs e sautaràs coma de vedèls de l'estal .” Lo sèti de la misericòrdia , un simbòl que prefigura la crotz sus la quala Jèsus foguèt crucificat , portarà en efièch la guèrra contra la malautiá mortala del pecat. Jèsus moriguèt per desliurar del pecat e ressuscitèt per desliurar sos elegits de las mans marridas dels pecaires impenitents e rebels. La transgression de la lei contenguda dins l'arca portèt la mòrt a totas las creaturas umanas sus tèrra. E pels elegits seleccionats per Dieu en Crist, per eles sols, lo propiciatòri plaçat al dessús de l'arca que conten la lei transgressada a fach la vida eternala trionfanta, dins la quala dintraràn a l'ora de la primièra resurreccion ; aquela dels sants redempts per la sang versada per Jèsus Crist sus aquel propiciatòri. Lor guèrra de la mòrt serà alara completa. Segon Mal. 4:2, los querubins son l'imatge del Dieu Esperit celestial que Rev. 4 designa pel simbòl de las " quatre creaturas vivas ". Car la guèrra ligada amb lo sèti de la misericòrdia es plan plaçada jos las doas alas centralas dels dos grands querubins.       
De la meteissa manièra que dins lo rite ebraïc annal del " Jorn de l'Expiacion " , la sang animala de la cabra èra escampilhada sul davant e sul sèti de misericòrdia , cap a l'Èst , èra necessari que la sang de Jèsus Crist rajava tanben efectivament sus aquel meteis sèti de misericòrdia. Per aquel objectiu , Dieu cridèt pas lo servici d'un prèire uman. Aviá planificat e organizat tot a l'avança, en fasent transportar l'arca e las causas santas , al temps del profèta Jeremias , del luòc pus sant e del luòc sant dins una cauna situada jos tèrra al pè del mont Golgota , jos un sòl rocós , de sièis mètres de prigondor, just en dejós de la superfícia de la ròca de 50 cm , dins la ròca ers erigís la crotz sus la qual Jèsus foguèt crucificat . A travèrs una longa e prigonda fauta creada pel tèrratrem mencionat dins la Bíblia , son sang rajava literalament sul costat esquèrre del sèti de misericòrdia, es a dire, lo costat drech del Crist crucificat . Es doncas pas sens rason que Matt.27:51 testimònia d'aquelas causas : " E vaquí, lo vel del temple foguèt esquinçat en dos de naut al bas; e la tèrra tremolèt, e las ròcas se desgarniguèron ..." En 1982, un examen scientific revelèt que lo sang sec collectat per Ron Wyatt èra anormalament compausat de 2 3 cromosòmas X e d'un sol cromosòma Y Lo creator divin voliá daissar darrièr el, una pròva de sa natura divina qu'es aponduda a son sudari sant sus lo qual l'imatge de son còrs e de son còrs apareisson en negatiu . Aital la lei transgressada contenguda dins l'arca obtenguèt sa reparacion completa en recebent sus son autar la sang vertadièrament sens pecat de nòstre Salvador Jèsus Crist. Car en revelant aquelas causas a Ron Wyatt, Dieu cerquèt pas de satisfar la curiositat umana , mas volguèt refortir la doctrina de la sanctificacion de sa divinitat en Jèsus Crist . Car avent de sang diferent dels autres umans ,        dona una rason de creire dins sa natura perfiècha e pura, liura de tota forma de pecat. Confirma aital qu'es vengut incarnar un novèl o " darrièr Adam " coma o ditz Paul dins 1 Cor. 15: 4 5 , car e mai foguèsse vist, ausit e mes a mòrt dins un còrs de carn similar al nòstre, èra sens cap de ligam genetic amb l'espècia umana . Una tala atencion al detalh dins la realizacion de son plan de salvament revela l'importància que Dieu dona als simbòls de son ensenhament. E comprenèm melhor perqué Moïses foguèt castigat per aver falsificat aquel projècte de salvament divin en aver tustat la ròca d'Orèb dos còps. Lo segond còp, segon lo comandament de Dieu, li caliá pas que li parlar per obténer l'aiga.  
 
La vara de Moïses, la manna, lo ròtle de Moïses
Num.17:10 : " Yahweh diguèt a Moïses: Tornatz la vara d'Aaron davant lo testimoniatge , per èsser gardada coma un signe pels enfants de desobediéncia, per que fasètz cessar lors murmurs davant ieu, per que morisson pas . "   
Exo.16:33-34 : “ E Moïses diguèt a Aaron, Prenètz un pòt, e metètz-i un omer plen de manna, e pausatz-lo davant YaHWéH , per èsser gardat per vòstras generacions. Segon lo comandament donat per YaHWéH a Moïses, Aaron lo pausèt davant lo testimoniatge , per que se poguèsse conservar .   
Deut.31 :26 : “ Prenètz aquel libre de la lei, e metètz-lo al costat de l'arca de l'aliança de YaHWéH , vòstre Dieu, per que siá aquí coma testimòni contra vos . ”  
En se basant sus aqueles vèrses , perdonèm a l'apostòl Pau per son error de plaçar aqueles elements dins l'arca e non pas al costat o davant ela , dins Ebr. 9: 3-4 : “ E darrièr lo segond vel i aviá la partida del tabernacle nomenat lo Sant dels Sants , que conteniá l'autar d'aur d'encens , e l' arda amb l'aur. I aviá davant l'arca un pòt d'aur que conteniá la manna, la vara d'Aaron que brotava, e las tauletas de l' aliança . Aital meteis l'autar d'encens èra pas dins lo santuari mas del costat del temple davant lo vel. Mas los articles plaçats a costat de l'arca èran aquí per testimoniar los miracles realizats per Dieu per son pòble ebreu que venguèt Israèl, una nacion liura e responsabla .   
A costat de l'arca, la vara de Moïses e Aaron, demanda de fisança dins los vertadièrs profètas de Dieu. Segon Deu.8:3, la manna rapèla als elegits davant Jèsus que " l'òme viurà pas sonque de pan e d'aiga, mas de cada paraula que sortís de la boca de YaHWéH ." E aquel mot es tanben representat ailà jos la forma del ròtle escrich per Moïses, jos la dictada de Dieu. Al dessús de l'arca , l'autar del sèti de misericòrdia ensenha que sens fe dins lo sacrifici volontari de la vida de Jèsus Crist, la connexion amb Dieu es impossibla. Aquel ensemble de causas constituís la basa teologica de la novèla aliança promulgada sus la sang umana versada per Jèsus Crist. E fòrça logicament, lo jorn que, en el, lo plan de Dieu foguèt atench e acomplit, lo ròtle dels simbòls e la fèsta de " Yom Kippur " o " jorn de l'expiacion " que lo profetizava venguèt obsolèt e inutil. Davant la realitat, las ombras s'esvaisson. Doncas lo temple, que i èran realizats los rites profètics, deguèt desaparéisser e pas jamai tornar aparéisser. Coma Jèsus ensenhèt, l'adorator de Dieu deu l'adorar " en esperit e en vertat ", avent " accès liure " a son Esperit celestial a travèrs la mediacion de Jèsus Crist. E aquel culte es pas ligat a cap de luòc terrenal, ni a Samaria, ni a Jerusalèm, e encara mens a Roma, a Santiago de Compostèla, a Lourdes o a la Meca.           
E mai se pas ligada a un emplaçament terrèstre, la fe es demostrada per d'òbras que Dieu a preparadas per avança per sos elegits del temps que vivon sus tèrra. La simbolica del santuari cessèt al començament del cinquen millenari après 4000 ans de temps pecaire. E se lo plan de Dieu èra estat bastit sus 4000 ans los elegits serián dintrats dins lo repaus de Dieu profetizat pel sabbat setmanièr. Mas aquò èra pas lo cas, perque dempuèi Zacarias , Dieu profetiza doas alianças. Elabora sus la segonda, en disent dins Zac 2:11 : “ Fòrça nacions se jonheràn a YaHWéH aquel jorn, e vendràn mon pòble; Demorarai al mitan de vòstre, e saupretz que lo YaHWéH de las òstas m'a mandat a vos. » Las doas alianças son representadas per " dos oliviers " dins Zac 4:11-14 : " Alara respondèri e li diguèri, Qué vòlon dire aqueles dos oliviers, a la drecha del candelabre e a l'esquèrra? Parlèri un segond còp e li diguèri: Qué vòlon dire las doas brancas d'oliva, que son prèp de las doas pipas d'aur que ne raja l'aur? Me respondèt: Sabètz pas çò que vòlon dire? Diguèri : Non, mon senhor . E diguèt: Aquestes son los dos ungits que se pausan davant lo Senhor de tota la tèrra . En legissent aqueles vèrses me fa descobrir una subtilitat del Dieu creator, l'Esperit Sant qu'inspira la paraula biblica. Zacarias es forçat de demandar dos còps çò que vòlon dire los " dos oliviers " per que Dieu li responda. Aquò es perque lo projècte de l'aliança divina coneisserà doas fasas successivas mas la segonda fasa es ensenhada per las leiçons de la primièra. Son dos, mas en realitat son pas qu'un, perque lo segond es pas que lo culme del primièr. En efièch, quala es la valor de l'anciana aliança sens la mòrt expiatòria del Messias Jèsus ? Res, quitament pas la coa d'una pera, coma o auriá dich lo monge Martin Luther. E aquò es la causa del drama que tòca encara los josieus nacionals uèi. Dins aqueles vèrses Dieu profetiza tanben lor refús de la novèla aliança per la responsa de Zacarias a la question, " Sabètz pas çò que vòlon dire?" Disi: Non, mon senhor . Car en fach, los josieus nacionals ignoraràn aquel sens fins al moment de la darrièra espròva precedent lo retorn de Jèsus Crist ont convertiràn o confirmaràn lor refús al prètz de lor existéncia.            
Clarament, la conversion crestiana dels pòbles pagans o a provat, lo plan divin es estat acomplit en persona de Jèsus Crist e es lo sol signe que Dieu ofrís encara als josieus nacionals per demorar dins sa santa aliança. Aital confirmat, aquel segond o novèl aliança deviá s'estendre sul darrièr tèrç dels 6 000 ans del temps del pecat terrèstre. E es solament per son retorn gloriós final que Jèsus Crist marcarà lo temps de l'acabament de la segonda aliança ; perque fins a aquel retorn, l'ensenhament profetizat pels simbòls demòra util per comprene lo projècte global preparat per Dieu vist que li devèm la coneissença del temps de son retorn gloriós : lo començament de la prima de 2030 . Atal, en 1844, en donant lo sabbat a sos elegits, Dieu tirèt de las leiçons inscrichas dins la simbolica del santuari ebreu e del temple de Salomon. Denóncia lo pecat del dimenge catolic eretat de l'emperaire Constantin dempuèi lo 7 de març de 321, en suggerissent la necessitat d'una novèla " purificacion del santuari " que foguèt vertadièrament acomplida un còp per totes en Jèsus Crist crucificat e ressuscitat. Dieu esperèt en fach fins a 1844 per denonciar mai clarament sa condemnacion del " Dimenge roman ". Car son adopcion a plaçat la fe crestiana a l'origina pura jos la malediccion del pecat que trenca la relacion amb Dieu en acòrdi amb l'anóncia donada dins Dan.8:12.       
La sanctificacion implica doncas necessàriament lo respècte del sabbat sant, el meteis sanctificat per Dieu dempuèi la fin de la primièra setmana de sa creacion del sistèma terrèstre. D'autant mai que profetiza l'intrada dels elegits dins lo repaus obtengut per la victòria de Jèsus e que es present dins lo quatren dels dètz comandaments de Dieu contengut dins l'arca del testimoniatge dins lo luòc pus sant, lo santuari , simbòl de l'Esperit del Dieu celestial tres còps sants , dins son tres ròtles santament successius del Paire e del Paire . Totas las causas que i a son caras al còr de Dieu e devon èsser tan caras a las pensadas e als còrs de sos elegits, de sos enfants, de las personas de son " ostal ". La seleccion de la santetat autentica dels elegits es aital establida e identificada.  
Al contrari de la lei de Moïses, que patís d'adaptacions a mesura que lo plan de Dieu avança, çò qu'es gravat sus de pèiras pren una valor perpetuala fins a la fin del mond. E aquò es lo cas de sos dètz comandaments, que cap d'eles pòt pas èsser modificat, fòrça mens suprimit, coma la Roma papala ausèt far amb lo segond d'aqueles dètz comandaments. La marrida intencion d'enganar los candidats a l'eternitat apareis dins l'addicion d'un comandament per tal de gardar lo nombre a dètz. Mas l'interdiccion divina de s'inclinar davant de creaturas, d'imatges gravats o de representacions es estada efectivament levada. Podèm regretar aquel tipe de causa, mas nos permet pasmens de desmascar la fe faussa. Aquel que cèrca pas de comprene e demòra superficial patís logicament las consequéncias de son comportament ; es ignorant dels tèrmes de son jutjament fins a sa condemnacion per Dieu. 
 
Lo temple o loch sant
Daissam l'aspècte religiós celestial vist del cèl per lo regardar jos çò que la santetat religiosa li dona sus tèrra. O descobrissèm dins los elements plaçats dins la partida " temple " de l'" ostal de YaHWéH ". Dins lo tabernacle de l'epòca de Moïses, aquela sala èra la tenda de reünion. I a tres d'aqueles elements, e concernisson la taula del pan de mòstra, lo candelabre amb sèt conduchs e sèt lampas, e l'autar d'encens plaçat just davant lo vel al mitan de la sala. Venent de defòra, la taula de pan es a esquèrra, al Nòrd , e lo candelabre es a drecha , al Sud . Aquestes simbòls son los d'una realitat que pren forma dins la vida dels elegits redimits per la sang versada per Jèsus Crist. Son perfièchament complementaris e inseparables.    
 
Lo candelabre d'aur amb sèt lampadas
Exo.26 :35 : “ Metràs la taula defòra del vel, e lo candelabre fàcia a la taula, sul costat sud del tabernacle; e plaçaràs la taula sul costat nòrd .”   
Dins lo temple, es plaçat a l' esquèrra , sul costat sud. La lectura dels simbòls se fa dins lo temps , del Sud al Nòrd. Lo candelabre representa l'Esperit e la lutz de Dieu dempuèi lo començament de l'anciana aliança. L'aliança santa es ja basada sul sacrifici de l'" agnèu de Dieu " pascal simbolizat e precedit per d'anhèls o d'anhèls joves ofèrts en sacrifici dempuèi Adam . Dins Rev. 5:6 los simbòls del candelabre son estacats a el : " sèt uèlhs que son los sèt esperits de Dieu mandats dins tota la tèrra " e " sèt còrns " que li atribuisson la sanctificacion del poder.       
Lo candelabre es aquí per respondre al besonh de lutz dels elegits. L'obtenon en nom de Jèsus Crist en qui se ten la sanctificacion (= 7) de la lutz divina. Aquela sanctificacion es simbolizada pel nombre " sèt " present dins la revelacion biblica dempuèi la creacion de la setmana de sèt jorns dempuèi lo començament. Dins Zacarias, l'Esperit imputa " sèt uèlhs " a la pèira principala sus la quala Zorobabel tornarà bastir lo temple de Salomon destruch pels babilonians. E ditz d'aqueles " sèt uèlhs " : " Aquestes sèt son los uèlhs de YaHWéH , que corron d'aquí e d'alai per tota la tèrra. » Dins Rev. 5:6, aquel messatge es atribuit a Jèsus Crist, “ l'Agnelon de Dieu ”: “ E vesiái, al mitan del tròn e de las quatre bèstias, e al mitan dels ancians, un Agnèl de pè coma èra estat tuat. Aviá sèt còrns e sèt uèlhs, que son los sèt esperits de Dieu mandats dins tota la tèrra .” Aqueste vèrs afirma fòrtament la sanctificacion de la divinitat del Messias Jèsus. Lo grand Creator Dieu se mandèt sus tèrra per acomplir en Jèsus son sacrifici expiatòri volontari. Es a l'accion d'aquel Esperit divin que devi las explicacions presentadas dins mas òbras. La lutz es progressiva e la coneissença creis amb lo temps. Li devèm tota nòstra compreneson de sas paraulas profeticas.              
 
L'autar dels perfums
En ofrissent son còrs fisic a la mòrt, dins la nòrma perfiècha de son esperit e de tota son èime, Jèsus Crist pòrta davant Dieu una odor agradiva que lo rite ebrieu simboliza per de perfums. Lo Crist es representat dins aqueles perfums mas tanben dins lo ròtle de l'oficiant que los ofrís.
Juste davant lo vel, e fàcia a l'arca del testimoniatge e a son sèti de misericòrdia, i a l'autar de l'encens que conferís a l'oficiant, lo grand prèire, son ròtle d'intercessor per las fauta comesas per sos elegits sols. Car Jèsus non prenguèt sus el los pecats del mond entièr, mas solament aqueles de sos elegits als quals dona signes de sa gratitud. Sus tèrra, lo grand prèire a pas qu'una valor profetica simbolica, perque lo drech d'intercession aparten pas qu'al Crist lo Salvador. L'intercession es son drech exclusiu e a un caractèr " perpetual " segon l'òrdre de Melquisedec coma es especificat d'un biais complementari dins Dan 8:11-12 : " E s'engrandiguèt fins al capitani de l'armada, e li prenguèt lo sacrifici contunhat , e renversèt la plaça de son santuari. L'armada foguèt liurada amb lo sacrifici contunhat a causa del pecat; lo còrn botèt la vertat al sòl, e capitèt dins sas entrepresas " ; e dins Ebr.7:23. Los mots barrats " sacrifici " son pas citats dins lo tèxte ebreu original. Dins aquel vèrs, Dieu denóncia las consequéncias de la dominacion papala romana. La relacion dirècta del crestian amb Jèsus es desviada al profièch del cap papal ; Dieu pert sos servidors que pèrdon lors anmas. Dins sa perfeccion divina, sonque Dieu en Crist pòt legitimar son intercession, perque ofrís, coma rescat per aqueles per qui intercedís, son sacrifici compassiu volontari que pòrta una odor agradiua pel Dieu jutge Amor e Justícia que representa al meteis temps. Son intercession es pas automatica l'exercís o pas, segon se lo supliciant l'ameritava o pas. L'intercession de Jèsus Crist es motivada per sa compassion per las feblesas carnalas naturalas de sos elegits, mas degun lo pòt pas enganar, jutja e lucha amb justícia e justícia e reconeis sos vertadièrs adorators e esclaus ; çò que son sos vertadièrs discípols. Dins lo ritual, los perfums simbolizan l'odor agradiva de Jèsus que pòt aital ofrir las pregàrias de sos sants fidèls amb son perfum personal agradiu a Dieu. Lo principi es similar a l'assaonament d'un plat que se deu consomar. Una imatge profetica del Crist victoriós, lo Grand Curat terrenal ven obsolèt e deu desaparéisser, aital coma lo temple ont practica sos rites religioses. Lo principi d'intercession demòra après aquò, perque las pregàrias adreçadas a Dieu pels sants son presentadas dins lo nom e pels merits de Jèsus Crist l'intercessor celestial e Dieu en plenitud al meteis temps.         
 
La taula del pan de mòstra
Dins lo temple, es plaçat a drecha, sul costat nòrd. Lo pan de la Preséncia representa lo manjar esperital que constituís la vida de Jèsus Crist, una vertadièra manna celestiala donada als elegits. I a dotze pans coma i a dotze tribús dins l'aliança divina e umana acomplida en Jèsus Crist plenament Dieu (= 7) e plenament Òme (= 5) ; lo nombre dotze essent lo nombre d'aquela aliança entre Dieu e l'òme, Jèsus Crist es son aplicacion e son modèl perfièch. Es sus el que Dieu bastís sas alianças suls 12 patriarcas, los 12 apostòls de Jèsus, las 12 tribús segelladas dins Rev. 7. Dins la lectura de son orientacion al Nòrd del “ temple ”, aquela taula es del costat de la novèla aliança e del costat del grand Cherubin plaçat a esquèrra dins lo santuari.   
 
L'avant-cort
L'autar dels sacrificis
Dins Revelacion 11 :2, l'Esperit assigna un destin especial a la " cort " del santuari : " Mas la cort qu'es fòra lo temple daissatz defòra , e la mesuratz pas; car es estada donada a las nacions, e la vila santa trepejaràn quaranta dos meses .” Lo " parvis " fa referéncia al pati exterior situat abans l'intrada del luòc sant o del temple cobèrt. I trobam d'elements de ritual religiós que concernisson l'aspècte fisic dels èssers. D'en primièr, i a l'autar sacrificial que los animals sacrificats son cremats. Dempuèi la venguda de Jèsus Crist que venguèt per acomplir lo sacrifici perfièch, aquel ritual es vengut obsolèt e s'es acabat en acòrdi amb la profecia de Dan 9:27 : “ Confirmarà una aliança amb fòrça pendent una setmana, e al mitan de la setmana farà cessar lo sacrifici e l'oblacion ; lo desolator cometrà las causas mai abominablas, fins que la destruccion e çò qu'es estat determinat tomban sul desolator . Dins Ebr. 10:6-9 l'afar es confirmat : " Avètz pas agut plaser dins las ofèrtas cremadas e los sacrificis pel pecat ." Alara diguèri, Vejatz, veni ( Dins lo volum del libre es escrich sus ieu ) Per far vòstra volontat, o Dieu. Après aver dich primièr, Sacrificis e ofèrtas, ofèrtas cremadas e ofèrtas pel pecat (que son ofèrtas segon la lei) ne desiratz pas ni n'avètz pres plaser, ditz alara, Vejatz, soi vengut per far vòstra volontat. Abolís aital la primièra causa per tal d'establir la segonda. Per aquesta volontat nos sen santifica per la ofrenda del cors de Jhesu Xrist una vegada per totas . Sembla que Paul, l'autor presumit d'aquela epistòla adreçada als " Ebrèus ", l'escriguèt jos la dictada de Jèsus Crist ; çò que justifica son immensa lutz e sa precision incomparabla. En efièch, sonque lo quite Jèsus Crist li podiá dire : « ( Dins lo ròtle del libre es una question de ieu ) ». Mas lo vèrs 8 del tèxte del Psaume 40 ditz : " amb lo ròtle del libre escrich per ieu ." Aquela modificacion pòt doncas èsser justificada per aquela accion personala del Crist amb Paul, que demorèt isolat pendent tres ans en Arabia, preparat e instruit dirèctament per l'Esperit. E vos remembri qu'aquò èra ja lo cas amb lo ròtle escrich per Moïses que l'escriguèt jos la dictada de Dieu.                        
 
La mar, una conca d'ablucions
Lo segond element de l'avant-cort es lo bacin d'ablucion, una prefiguracion del ritual de batèsta. Dieu li donèt lo nom de " mar ". Dins l'experiéncia umana la mar es sinonim de " mòrt ". Engoliguèt los antediluvians amb son inondacion e afoguèt tota la cavalariá del faraon que perseguiguèt Moïses e son pòble ebreu. Dins lo batèsta, que deu èsser en immersion totala, lo vièlh òme pecaire es supausat morir per sortir de l'aiga coma una novèla creatura redimida e regenerada per Jèsus Crist que li imputa sa justícia perfiècha. Mas aquò es pas qu'un principi teoric, que l'aplicacion dependrà de la natura del candidat que se presenta. Ven, coma Jèsus, al batèsta, per far la volontat de Dieu ? La responsa es individuala e Jèsus imputa o imputa pas sa justícia segon lo cas. Çò qu'es segur es que qui vòl far sa volontat, respectarà amb jòia e gratitud, la santa lei divina, que la transgression ne constituís lo pecat. Se deu morir dins l'aiga del batèsta, i a pas question de son renaissença al servici del Crist, levat accidentalament a causa de la feblesa carnala de l'èsser uman.     
Atal, lavat de sos pecats e en se metant la justícia imputada de Jèsus Crist, coma lo prèire de l'anciana aliança, lo crestian causit pòt dintrar dins lo luòc sant o lo temple per servir Dieu en Jèsus Crist. Lo camin de la vertadièra religion divina es aital revelat per aquela construccion picturala perque aquò son pas que de simbòls, la realitat apareisserà dins las òbras que los elegits justificats portaràn davant los òmes, los angèls, e lo Dieu creator.
 
Lo projècte de Dieu profetizat en imatges
Dins son plan, Dieu levèt lo pecat dels elegits per la sang de Jèsus Crist portada sul sèti de la misericòrdia del santuari o lo luòc pus sant. Concedida permission per d'escavacions excepcionalas sul site del mont Golgota a Jerusalèm fins a 1982, l'arqueològ adventista Ron Wyatt revelèt que la sang de Jèsus rajava en realitat pel costat esquèrre del sèti de misericòrdia situat dins una cauna sosterranha a vint pès en dejós de la crotz de la crucifixion de Crist ; la causa avent agut luòc al pè del mont Golgota. Dins lo rite sacerdotal, lo prèire plaçat dins lo luòc sant fa fàcia al sèti de la misericòrdia e las causas celestialas installadas dins lo luòc pus sant, lo santuari. Doncas, çò qu'es a l'esquèrra de l'òme es a la drecha de Dieu. De meteis, l'escritura de l'ebrèu se fa de la drecha a l'esquèrra de l'òme, prenent la direccion Nòrd-Sud , doncas, de l'esquèrra a la drecha de Dieu. Alara lo plan de las doas alianças es escrich dins la lectura d'aquel luòc sant, de la man drecha de l'òme a son esquèrra ; o lo contrari per Dieu. Los josieus de l'anciana aliança servissián Dieu jos l'imatge simbolic del querubin situat dins lo santuari a lor man drecha. Pendent lor aliança, lo sang de la cabra tuada lo " Jorn de l'Expiacion " èra escampilhada sul davant e sul sèti de misericòrdia. L'aspersion foguèt facha sèt còps amb son det pel grand prèire en direccion de l'Èst . Es vertat que l'anciana aliança èra la fasa orientala de son projècte de salvament. Los pecaires a perdonar èran eles meteisses a l'Orient, a Jerusalèm. Lo jorn que Jèsus versèt son sang , tombèt sus aquel meteis sèti de misericòrdia, e la novèla aliança establida sus son sang e sa justícia comencèt jol signe del segond querubin situat a l'esquèrra , al costat sud . Alara, coma vist per Dieu, aquela progression se faguèt de son esquèrra a sa " drecha ", lo costat de sa benediccion, coma es escrich dins los Psaumes 110:1: " De David. Psalm. YaHWéH ditz a mon Senhor: Assetatz-vos a ma drecha , fins que faga de vòstres enemics vòstre banc . E en confirmant Ebr. 7:17, los vèrses 4 a 7 precisan : “ YaHWéH            a jurat e se repentirà pas, Sètz un prèire per totjorn, segon l'òrdre de Melquisedec. Lo Senhor a vòstra man drecha esclafarà los reis lo jorn de sa colèra. Exercís la justícia entre las nacions: totas son plenas de cadavres; esclafa de caps per tot lo país. Beu del torrent en caminant: es per aquò que lèva lo cap . Aital, lo gentil mas just Jèsus Crist fa pagar los escarnidors e los rebèls lo prètz de lor mesprètz pel testimòni sublim de son amor compassiu per sos elegits redempts.
Per qu'en dintrar dins la cort o lo temple, los Ebreus presentarián l'esquina al " solelh levant " adorat al cors del temps pels pagans dins divèrses luòcs sus tèrra, Dieu volguèt que lo santuari foguèsse bastit, lo long de sa longor, sus l'axe Est-Oèst. Dins sa largor, lo mur drech del luòc pus sant èra doncas situat al " Nòrd " e lo mur esquèrre èra sul costat " Sud " .      
Dins Mat. 23:37, Jèsus se donèt l'imatge d'una " galina qu'abriga sas polalhas jos sas alas " : " Jerusalèm, Jerusalèm, que tua los profètas e los lapidas que son mandats a tu, quant de còps auriái volgut amassar tos enfants, coma una galina amassa sas polalhas jos sas alas, e o voliás pas! » . Es çò qu'ensenha las alas estiradas dels dos querubins per caduna de las doas alianças successivas. Segon Exo. 19 :4, Dieu se compara a una " agla " : " Avètz vist çò que faguèri als Egipcians, e cossí vos portèri sus d'alas d'aglas e vos portèri a ieu meteis ." Dins Rev. 12:14 especifica " granda agla " : " E a la femna foguèron donadas doas alas d'una granda agla, per que poguèsse volar dins lo desèrt, dins son luòc, ont es noirida per un temps, e de tempses, e un mièg temps, de la cara de la sèrp ." Aquelas imatges illustran la meteissa realitat : Dieu protegís los qu'aima perque l'aiman , dins las doas alianças successivas, abans e après Jèsus Crist .               
Fin finala, simbolicament, lo temple ebrieu representava lo còrs del Crist, aquel de l'elegit e collectivament, la Nòvia del Crist, son Elegit, l'assemblada dels elegits. Per totas aquelas rasons, Dieu a establit de règlas alimentarias sanitàrias per qu'aquelas divèrsas formas del temple sián santificadas e respectadas ; 1Cor.6:19 : “ Sabètz pas que vòstre còrs es lo temple de l'Esperit Sant qu'es en vos, qu'avètz de Dieu, e que sètz pas vòstre? »   
L'aur, pas que l'aur
L'importància d'aqueste critèri deu tanben èsser notada : totes los mòbles e utensils, los querubins e las quitas parets interioras son faches d'aur o cobèrts d' aur batut. La caracteristica de l'aur es son caractèr inalterable ; Aquò's la sola valor que Dieu li dona. Es pas d'estranh que faguèsse de l'aur lo simbòl de la fe perfiècha, que lo modèl unic e perfièch ne foguèt Jèsus Crist. L'interior del temple e del santuari representan l'aspècte interior de l'esperit de Jèsus Crist abitat per la sanctificacion , la puretat del Sant Esperit de Dieu ; son caractèr èra inalterable e aquò èra la causa de sa victòria sul pecat e la mòrt . L'exemple donat per Jèsus es presentat per Dieu coma lo modèl a imitar per totes sos elegits ; Aquò's son exigéncia, la sola condicion per venir individualament e collectivament compatible amb la vida celestiala eternala , lo salari e la recompensa dels venceires . Las valors qu'èran sas devon venir nòstras, li devèm semblar a de clons , coma es escrich dins 1 Joan 2:6 : " Aquel que ditz que demòra en el deu tanben caminar coma marchèt . " Lo sens de l'aur nos es donat dins 1 Pèire 1:7 : " Per que l'espròva de vòstra fe, essent fòrça mai preciosa que l'aur que perís, e mai siá testat amb fuòc, siá trobada per la laus e la glòria e l'onor a la revelacion de Jèsus Crist. " Dieu pròva la fe de sos elegits. E mai se inalterable, l'aur pòt conténer de traças de materials impurs, e per los levar deu èsser caufat e fondut. L'escòria o las impuretats montan alara a sa superfícia e pòdon èsser levadas. Es l'imatge de l'experiéncia de la vida terrèstra dels discípols redimits pendent la quala lo Crist arranca lo mal e los purifica , en los sometent a divèrsas espròvas. E es solament a la condicion de lor victòria dins l'espròva que, a la fin de lor vida, lor destin eternal es decidit pel grand Jutge Jèsus Crist. Aquela victòria pòt pas èsser obtenguda qu'a travèrs son sosten e son ajuda , segon çò que declarèt dins Joan 15:5-6 e 10-14 : «            Soi la vinha, sètz las brancas. Aquel que demòra en ieu e ieu en el pòrta fòrça fruch, car sens ieu podètz pas res far. Si alcun non perman en mi, es gitat enayma branca e seca; puèi amassam las brancas e las getam dins lo fuòc, e creman . L'obedíncia als comandaments de Dieu es requerida : " Se gardatz mos comandaments, demoraretz dins mon amor, aital coma ai gardats los comandaments de mon Paire e demora dins son amor." ". Morir per sos amics ven lo climax perfièch de l'estandard de son amor sublimat : “ Aquò's mon comandament, que vos aimatz los uns los autres, coma vos ai aimats. Degun a pas d'amor mai granda qu'aquela, qu'un òme dona sa vida per sos amics . Mas aquela reconeissença de Jèsus es condicionala : " Sètz mos amics, se fasètz çò que vos comandi ."            
De son costat, lo candelabre de sèt lampas èra fach d'aur massís. Poiriá alara pas que simbolizar la perfeccion de Jèsus Crist. L'aur trobat posteriorament dins las glèisas del catolicisme roman es un rebat de la revendicacion de sa falsa fe. Es per aquò que, al contrari, los temples protestants foguèron despojats de tot ornament , umils e austèrs. Dins la simbolica del santuari e del temple , la preséncia d'aur pròva que lo santuari pòt pas que representar lo divin Jèsus Crist. Mas per extension, es escrich qu'es lo Cap, lo cap de la Glèisa qu'es son còrs dins Ef.5:23-24: " car lo marit es lo cap de la femna, coma lo Crist es lo cap de la glèisa, qu'es son còrs , que n'es lo Salvador." Ara coma la glèisa se somet a Crist, aital las femnas se devon sometre a lors òmes en tot. "Mas alara l'Esperit aclarís : " Marits, aimatz vòstras femnas, coma lo Crist tanben aimèt la glèisa e se donèt per ela, per que la santifiquèsse , l'avent netejada amb lo lavatge d'aiga per la paraula, per que la presentèsse a el meteis una glèisa gloriosa, sens taca ni arruga ni quicòm de tal, mas que siá santa e sens taca ." Aquò, doncas, clarament exprimit, es çò que consistís la vertadièra religion crestiana. Son estandard es pas solament teoric perque es una practica implementada dins tota sa realitat. L'acòrdi amb l'estandard de son " paraula " revelada es requerit ; çò qu'implica de gardar los comandaments e ordenanças de Dieu e de conéisser los mistèris revelats dins sas profecias dins la Bíblia. Aqueste critèri, " irreprochable o inculpable " dels elegits , es remembrat e confirmat dins Rev. 14:5 ont es imputat als sants " adventistas " del vertadièr retorn final de Crist . Son designats pel simbòl dels “ 144 000 ” sagelats amb lo “ sagèl de Dieu ” dins Rev. 7. Lor experiéncia es una de sanctificacion entièra . Aqueste estudi mòstra que lo tabernacle, lo santuari , lo temple e totes lors simbòls profetizavan lo grand plan de salvament de Dieu. An lor​                  ​ objectiu e compliment dins la manifestacion del ministèri terrèstre de Jèsus Crist revelat als èssers umans. Aital , la relacion que l'elegit manten amb el es d'una natura e de caractèr profètic ; l'òme ignorant s'apièja sul Dieu creator que tot sap ; que bastís son avenir e li lo revela.  
L'estudi del temple bastit pel rei Salomon ven de nos mostrar que cal pas confondre la partida " temple " accessibla als òmes amb lo " santuari " reservat exclusivament al Dieu celèst . En consequéncia d'aquò, lo mot " santuari " utilizat a la plaça del mot " santetat " dins Dan.8:14 pèrd tota legitimitat aqueste còp , perque concernís un luòc celestial ont cap de purificacion es pas necessària en 1843. E al contrari, lo mot " santetat " concernís los sants que devon rompre amb la practica del pecat sus tèrra per èsser seleccionat per Dieu, per que siá seleccionat, per èsser seleccionat per Dieu .          
A la mòrt de Jèsus Crist, lo vel que separava lo " temple " del " santuari " foguèt esquiçat per Dieu, mas sonque las pregàrias dels sants ganharián un accès esperital al santuari celestial ont Jèsus intercediriá per eles. La partida del temple deviá contunhar son ròtle de rescontre pels elegits sus tèrra. La memo causo se passè en 1843, lou principe fuguè renovela. Lo " temple " dels sants demòra sus tèrra e dins lo " santuari " , sonque celestial, l'intercession del Crist repren oficialament en favor de sonque los elegits adventistas seleccionats. I a doncas pas pus un " sanctuari " sus tèrra dins la novèla aliança ont son simbòl desapareis. I demòra pas que lo " temple " esperital dels elegits redimits.            
Las solas contaminacions que demandavan de neteja èran los pecats dels òmes sus tèrra, perque cap de lors pecats venguèron contaminar lo cèl. Sola la preséncia del diable e de sos demònis rebels podián far aquò, es per aquò que, victoriós, en Miquèl, Jèsus Crist los fòrabandiguèt del cèl e los lancèt sus la tèrra del pecat ont devon demorar fins a lor mòrt.
I a una causa que demòra de comprene après aver discutit de la simbolica de la santetat. Per sants que sián aqueles simbòls, son pas que de causas materialas. La vertadièra santetat es dins los vius, doncas, Jèsus Crist èra mai que lo temple qu'existissiá el meteis sonque per albergar la lei de Dieu, l'imatge de son caractèr e de sa justícia ofensat pel pecaire terrenal. Foguèt pas que per sosténer l'ensenhament de sos elegits que Dieu faguèt far aquelas causas a travèrs Moïses e sos obrièrs. Foguèt per evitar un comportament idolatre que Dieu permetèt a un òme, son servicial, Ron Wyatt , de trobar e de tocar l'arca de son testimoniatge en 1982. Perque lo " testimoniatge de Jèsus " qu'es " l'esperit de la profecia " es fòrça superior a el e mai util dempuèi que venguèt en persona per revelar lo sens dels projèctes de salvament preparats per sas causidas sus tèrra. Ron Wyatt foguèt autorizat a filmar los Dètz Comandaments essent sortits de l'Arca pels angèls, mas refusèt de gardar lo filmatge. Aquestes faches pròvan que Dieu sabiá d'avança son refús, mas aquela causida nos protegís de l'idolatria qu'un tal enregistrament auriá pogut produire dins qualques unes de sos elegits mai vulnerables. Aquela realitat nos es estada revelada, per que la gardèm dins las pensadas de nòstres còrs coma un doç privilègi donat per nòstre Dieu Amorós.     

Las separacions de la Genèsi
 
Ara que l'estudi d'aqueste libre nos a revelat los secrets amagats dins las profecias de Daniel e de l'Apocalípsis, vos devi ara presentar las profecias que foguèron reveladas dins lo libre de la Genèsi, un mot que significa " començament ".  
Atencion !!! Lo testimòni qu'anam notar dins aquel estudi del libre de la Genèsi venguèt dirèctament de la boca de Dieu que lo dictèt a son servicial Moïses. La descredulitat dins aquel compte rendut constituís l'indignacion mai granda que se pòt far a Dieu dirèctament, una indignacion que barra definitivament la pòrta del cèl perque revela l'abséncia totala de " fe, sens la quala es impossible de far plaser a Dieu ", segon Ebrèus 11:6.   
Dins lo pròleg de son Apocalipsi, Jèsus insistissiá fòrtament sus aquela expression : " Soi l'Alfa e l'Omega, lo començament e la fin " que cita tornarmai a la fin de son Revelacion dins Rev. 22:13 . Avèm ja notat lo caractèr profètic del libre de la Genèsi , notadament per çò qu'es de la setmana de sèt jorns que profetiza sèt mila ans. Aquí, m'apròchi d'aqueste libre de Genèsi de l'aspècte del tèma de la " separacion " que lo caracteriza particularament coma o veirem.     
 
Gènesi 1
 
Lo 1èr jorn
 
Gènesi 1:1 : “ Al començament Dieu creèt los cèls e la tèrra .”   
Coma lo mot « començament » o indica , la « tèrra » foguèt en efièch creada per Dieu coma lo centre e la basa d'una novèla dimension , parallèla a las formas de vida celèsta que la precediguèron. Per utilizar l'imatge d'un pintre, es a el de crear e de metre en plaça la produccion d'una pintura novèla. Mas notam ja que , dempuèi lor origina, " los cèls e la tèrra " son separats . Los " cèls " fan referéncia al cosmos interstellar vuèg, escur , infinit ; e la " tèrra " apareis alara coma una bòla cobèrta d'aiga. La " tèrra " aviá pas cap de preexisténcia a la setmana de creacion vist qu'es creada al començament o " començament " de la creacion d'aquela dimension terrèstra especifica. Sortís del non-res e pren forma al comandament de Dieu per complir un ròtle qu'es vengut necessari pr'amor de la libertat qu'es a l'origina del pecat cometut al cèl per sa primièra creatura ; aquel que Isaïas 14:12 designa pels noms « estela del matin » e « filh de l'alba » es vengut Satan dempuèi sa contestacion de l'autoritat de Dieu . Es estat dempuèi lo cap del camp rebel celèst existent e del futur camp terrèstre.                      
Gen. 1:2 : “ La tèrra èra sens forma e voida , e l'escur èra sus la fàcia de la prigondor e l'Esperit de Dieu se desplaçava sus la fàcia de las aigas .”  
Coma un pintre comença per aplicar la capa de sòl sus la tela, Dieu presenta la situacion que s'impausa dins la vida celesta ja creada e la vida terrèstra qu'el va crear. Designa aital pel mot " escur " tot çò qu'es pas dins son aprobacion que nomenarà " lutz " en oposicion absoluda . Notem lo ligam qu'aqueste vèrs establís entre lo mot " escur ", totjorn al plural coma sos aspèctes son multiples , e lo mot " abis " que designa la tèrra que pòrta pas cap de forma de vida. Dieu utilizèt aquel simbòl per designar sos enemics : los revolucionaris e librepensaires " sens Dieu " dins Rev. 11:7 e los rebels del catolicisme papal dins Rev. 17:8 . Mas, los protestants rebels los rejonhèron en 1843, en passant a lor torn jos la dominacion de Satan, " l'angèl de la fossa sens fons " de Rev. 9:11 ; que foguèron rejonchs per un adventisme infidèl en 1995.                  
Dins l'imatge donat dins aqueste vèrs , vesèm que " l'escur " separa " l' Esperit de Dieu " de " las aigas " que profetizaràn en simbòl , dins Daniel e l'Apocalípsis , de massas de " pòbles , de nacions, e de lengas " jos los simbòls " mar " dins Dan.7:2-3 e Rev.13 : 1 , e jos aquel de l' Ap. :12 , 17:1-15. La separacion serà lèu atribuida al " pecat " original que serà cometut per Èva e Adam. Coma dins l'imatge donat, Dieu es dins lo mond de l'escur associat als angèls rebels que seguisson Satan dins sa causida de contestar l'autoritat de Dieu.                 
Gen. 1 :3 : “ E Dieu diguèt , Que i aja de lutz !” E i aviá de lutz "    
Dieu fixa son estandard de " bon " segon son pròpri jutjament sobeiran. Aquela opcion de " bon " es ligada al mot " lutz " pr'amor de son aspècte gloriós, visible a totes e per totes, perque lo ben engendra pas la " vergonha " que mena l'òme a s'amagar per fin d'acomplir sas òbras marridas. Aquesta " vergonha " serà sentida per Adam après lo pecat segon Gen.3 , comparat a Gen.2:25.           
Gen. 1 :4 : “ E Dieu vegèt que la lutz èra bona ; e Dieu separèt la lutz de las tenèbras .”  
Aquò es lo primièr jutjament exprimit per Dieu. Revela sa causida del ben evocat pel mot " lum " e sa condemnacion del mal designat pel mot " escur ".    
Dieu nos revela lo propòsit de sa creacion terrèstra e doncas lo resultat final que son projècte atenherà : la separacion definitiva d'aqueles qu'aiman sa " lutz " d'aqueles que preferisson " l'escur " . " Lutz e escur " son las doas causidas rendudas possiblas pel principi de libertat que Dieu voliá donar a totas sas creaturas celestialas e terrèstras. Aquestes dos camps opausats an finalament dos caps ; Jèsus Crist per la " lutz " e Satan per la " escur " . E aquestes dos camps opausats , coma los dos pòls de la tèrra , auràn tanben doas extremitats absoludament diferentas ; los elegits viuràn eternalament dins la lutz de Dieu segon Rev. 21:23 ; e destruits pel retorn de Crist, los rebels finiràn coma " polvera " sus la tèrra desolada qu'es venguda tornarmai l'"abisme " de Gen. 1: 2. Ressuscitats pel jutjament, seràn definitivament aniquilats en essent consumits dins lo "lac de fuòc " de la " segonda mòrt " segon Rev. 20:15.                         
Gen. 1 :5 : “ E Dieu apelèt la lutz Jorn, e las tenèbras apelèt Nuèch. Alara i aguèt lo ser e i aguèt lo matin , lo primièr jorn .  
Aqueste " primièr jorn " de la Creacion es consacrat a la separacion definitiva dels dos camps formats per las causidas de " lutz e tenèbra " que s'afrontaràn sus tèrra fins a la victòria finala de Jèsus Crist e al renovelament de la creacion terrèstra. Lo « primièr jorn » es aital « marcat » per la permission de Dieu pels rebèls de lo combatre pendent los « sèt mila » ans profetizats per tota la setmana. Es aital pro convenent per venir lo signe , o la « marca » del fals culte divin trobat al cors de sièis millenaris demest los pòbles pagans o los josieus infidèls , mas particularament dins l'èra crestiana , dempuèi l'adopcion del « jorn del Solelh Inconquistat » coma jorn de repaus setmanièr impausat per l'autoritat imperiala de Constància lo 17 de març que lo 17 de març. data , lo dimenge " crestian " actual es vengut la " marca de la bèstia " en seguida del sosten religiós que li donava la fe catolica romana papala dempuèi 538. Clarament, l' " alfa " de la Genèsi aviá fòrça a ofrir als fidèls servicials de Jèsus Crist de l'epòca " omega ". E s'acaba pas ailà.                      
 
Lo 2n jorn
 
Gen. 1 :6 : “ E Dieu diguèt , Que i aja un firmament al mitan de las aigas, e que separa las aigas de las aigas   .”  
Aquí encara, es una question de separacion : « las aigas de las aigas ». L'accion profetiza la separacion de las creaturas de Dieu simbolizada per las " aigas ". Aqueste vèrs confirma la separacion naturala de la vida celestiala de la vida terrèstra e dins los dos, la separacion dels " filhs de Dieu " dels " filhs del diable " pasmens cridats a coabitar amassa fins al jutjament marcat per la mòrt de Jèsus Crist pels marrits angels rebels , e fins al retorn en glòria de Jèsus Crist pels terrenals. Aquela separacion justificarà lo fach que l'òme serà creat un pauc inferior als angels celèstes vist que la dimension celèsta li serà inaccessibla. L'istòria de la tèrra serà una de long triatge fins a sa fin. Lo pecat creèt lo desòrdre e Dieu organiza aquel desòrdre per triatge selectiu.         
Gen.1:7 : “ E Dieu faguèt lo firmament, e divisèt las aigas qu'èran jos lo firmament de las aigas qu'èran al dessús del firmament. E aital foguèt ."   
L'imatge donat separa la vida terrèstra profetizada per las " aigas que son dejós " de la vida celesta qu'es " al dessús de l'espandi ".    
Gen.1:8 : “ E Dieu apelèt l'espandi Cèl. Alara i aguèt lo ser e i aguèt lo matin , un segond jorn .   
Aquel cèl fa referéncia a la capa atmosferica que, formada dels dos gases (idrogèn e oxigèn) que compausan l'aiga, enròda tota la superfícia de la tèrra e qu'es pas naturalament accessibla a l'òme. Dieu lo connecta a la preséncia d'una vida celestiala invisibla, çò qu'es lo cas vist que lo diable meteis recebrà lo nom de " prince del poder de l'aire " dins Ef 2:2 : "... que dins lo temps passat caminavatz segon lo cors d'aquel mond, segon lo prince del poder de l'aire, l'esperit qu'ara fonciona dins los enfants de la desobediéncia " ; actitud qu'aviá ja dins lo mond celèst.     
 
Lo 3n jorn
 
Gen.1:9 : “ E Dieu diguèt , Que las aigas jos lo cèl s'amassan en un sol luòc, e que la tèrra seca aparesca. E aital foguèt ."    
Fins a aquel moment, " las aigas " cobrissián la tèrra entièra mas contenián pas encara cap de forma de la vida animala marina que serà creada lo 5en   jorn . Aquela precision donarà tota son autenticitat a l'accion de l'inondacion de la Genèsi 6 que poirà , ela meteissa , espandir la forma de vida marina animala sus la tèrra submergida ; çò que justificarà de trobar de fossils e de clòscas marins ailà .   
Gen.1:10 : “ E Dieu apelèt la tèrra seca Tèrra, e l'amassada de las aigas apelèt Mars. Dieu vegèt qu'èra bon .   
Aquela nòva separacion es jutjada « bona » per Dieu perque al delà dels oceans e dels continents, balha a aqueles dos tèrmes « mar e tèrra » lo ròtle de dos simbòls que designaràn respectivament la Glèisa Crestiana Catolica e la Glèisa Crestiana Protestante que emergiguèron del primièr jol nom de la Glèisa Reformada. Lor separacion , menada a tèrme entre 1170 e 1843, es doncas jutjada « bona » per Dieu. E son encoratjament a sos fidèls servicials dins lo temps de la Reforma foguèt revelat dins Rev. 2:18-29. Dins aqueles vèrses se tròba aquela importanta esclariment dels vèrses 24 e 25 que testimònian d'una situacion provisòria excepcionala : " Mas a vosautres disi, tant que son a Tiatira, qu'an pas aquesta doctrina e lo decòr de Satan, coma ieu disi pas , rden ; sonque çò qu'avètz, tenètz-lo fins que venga . Un còp de mai, a travèrs aquel rassemblament, Dieu pòrta l'òrdre al desòrdre creat pels esperits angelics e umans rebels. Notem aquel autre ensenhament, la " tèrra " donarà son nom a la planeta entièra perque lo " sec " es preparat per èsser l'environament natural de la vida de l'òme per qui aquela creacion es facha per Dieu. La superfícia de la mar essent quatre còps mai granda que la superfícia de la tèrra seca, la planeta auriá pogut prene lo nom de " mar " melhor meritat mas pas justificat dins lo plan divin. Los mots d' aquela « dicha » : « los aucèls d'una pluma s'amassan e los aucèls d'una pluma s'amassan », se tròban dins aqueles gropaments. Atal , entre 1170 e 1843 , los protestants fidèls e pacifics foguèron salvats per la justícia de Crist que lor foguèt imputada excepcionalament sens obediéncia al repaus sabatic del vertadièr seten jorn : dissabte. E es l'exigéncia d'aquel repaus que fa de la " tèrra " lo simbòl d'una faussa fe crestiana dempuèi 1843 , segon Dan.8:14. La pròva d'aqueste jutjament divin apareis dins Rev. 10:5 vist que Jèsus plaça " sos pès " sus la " mar e la tèrra " per los esclafar amb sa colèra.                                  
Gen. 1:11 : “ E Dieu diguèt: Que la tèrra produsisca d'èrba, l'èrba que dona de grana, e l'arbre fruchièr que dona de fruch segon sa mena, que sa grana es en ela meteissa, sus la tèrra. E aital foguèt . »   
La prioritat donada per Dieu a la tèrra seca es confirmada : d'en primièr, recep lo poder de « produire » « de verdor, d'èrbas que produson de granas, d'arbres fruchèrs que produson de fruch segon lor mena » ; totas causas produchas d'en primièr pels besonhs de l'òme, e segondàriament pels animals terrèstres e celèstes que l'entornaràn. Aquelas produccions de la tèrra seràn utilizadas per Dieu coma d'imatges simbolics per revelar sas leiçons a sos servicials. L'òme, coma l' " arbre " , portarà de fruch, bon o marrit.       
Gen. 1:12 : “ E la tèrra produsiguèt d'èrba, l'èrba que dona de grana segon sa mena, e l'arbre que dona de fruch, que sa grana es en se, segon sa mena. Dieu vegèt qu'èra bon. »    
 Aqueste 3n jorn , cap de fauta taca pas l'òbra creada per Dieu, la natura es perfiècha, es a dire, jutjada " bona ". En perfiècha puretat atmosferica e terrèstra, la tèrra multiplica sas produccions. Los fruches son destinats als èssers que viuràn sus la tèrra : òmes e animals qu'a lor torn produiràn de fruchs segon lor personalitat.   
Gen.1:13 : “ E i aguèt lo ser e i aguèt lo matin , lo tresen jorn .”   
 
 
 
Lo 4n jorn
 
Gen.1:14 : “ E Dieu diguèt, Que i aja de lums dins lo firmament del cèl per separar lo jorn de la nuèch ; que sián de signes per las sasons, pels jorns, e pels ans .”   
Una novèla separacion apareis : « jorn de nuèch ». Fins a aquel quatren jorn, la lutz del jorn èra pas obtenguda per un còrs celèst. La separacion del jorn e de la nuèch existissiá ja dins una forma virtuala creada per Dieu. Per far sa creacion independenta de sa preséncia, Dieu crearà lo quatren jorn de còrs celèstes que permetràn als òmes d'establir de calendièrs basats sus la posicion d'aqueles còrs dins lo cosmos intersideral. Atal apareisseràn los signes del Zodiac , l'astrologia abans son temps mas sens la divinacion actuala que li es estacada, es a dire, l'astronomia.   
Gen.1:15 : “ e que sián de lums dins lo firmament del cèl per donar de lum sus la tèrra. E aital foguèt ."  
La « tèrra » deu èsser esclairada « jorn » coma « nuèit » , mas la « lutz » del « jorn » deu superar aquela de la « nuèit » perque es l’imatge simbolic del Dieu de la vertat, creator de tot çò que viu. E la succession dins l'òrdre « nuèit jorn » profetiza sa victòria finala contra totes sos enemics que son tanben los de sos elegits aimats e benesits. Aquel ròtle d'" esclairar la tèrra " donarà a aquelas estelas un sens simbolic d'accion religiosa ensenhant de vertats o de mentidas presentadas al nom del Dieu creator.                
Gen. 1:16 : “ E Dieu faguèt las doas grandas lums per governar lo jorn, e la lum menora per governar la nuèch; Faguèt tanben las estelas .  
Notatz aqueste detalh : en evocant " lo solelh " e " la luna " , " los dos grands luminaris " , Dieu designa lo solelh per l'expression " lo mai grand " del temps que las eclipsis o pròvan, los dos discs solars e lunars nos apareisson de la meteissa talha, l'un cobrissent l'autre reciprocament. Mas Dieu que la creèt sap abans l'òme que son aparéncia pichona es deguda a sa distància de la tèrra , lo solelh essent 400 còps mai grand mas 400 còps mai luènh que la luna . Per aquela precision confirma e afirma son títol suprèm de Dieu creator. De mai , al nivèl esperital, revela sa " grandesa " incomparabla comparada a la pichonetat de la luna , simbòl de la nuèch e de l'escur. L'aplicacion d'aqueles ròtles simbolics concernirà Jèsus Crist nomenat " lutz " dins Joan 1:9 : " Aquesta lutz èra la lutz vertadièra, qu'esclaira cada òme que ven dins lo mond ." Notem que l'aliança anciana del pòble josieu carnal bastida sus un calendièr lunar foguèt plaçada jol signe d' una èra « escura » ; aquò fins a la primièra e segonda venguda del Crist . De la meteissa manièra que la celebracion de las " fèstas de la luna novèla ", quand la luna desapareis e ven invisibla, profetizèt la venguda de l'èra solara de Crist, que Mal 4:2 compara a un " solelh de justícia " : " Mas a vosautres que cranhètz mon nom sortirà lo Solelh de justícia amb la guèrra dins sas alas ; sortiràs e sautaràs coma de vedèls de l'estal , …   ” . Après l'anciana aliança josieva, " la luna " venguèt lo simbòl de la faussa fe crestiana, successivament catolica dempuèi 321 e 538, puèi protestanta dempuèi 1843, e... adventista institucionala dempuèi 1994 .                              
Lo vèrs menciona tanben " las estelas ". Lor lutz es febla, mas son tan nombrosas qu'esclairan pasmens lo cèl de las nuèches terrèstras. « L'estela » ven aital lo simbòl dels messatgièrs religioses que demòran de pè o que tomban coma lo signe del « 6en sagèl » de l'Apo.6 :13 que la casuda de las estelas venguèt profetizar lo 13 de novembre de 1833 als elegits , la casuda massissa del protestantisme per l'an 1843 Aquesta casuda pertocava los messatges dels « represents de Sardis . a qui Jèsus declara : " passatz per èsser viu e sètz mòrt ". Aquesta casuda es remembrada dins Rev. 9:1 : “ Lo cinquen angel sonèt. E uic una estela que era tombada del cel en la terra . La clau de la fossa sens fons li foguèt donada . Abans la casuda dels protestants, Rev. 8:10 e 11 evòcan aquel del catolicisme definitivament condemnat per Dieu : “ Lo tresen angel sonèt sa trompeta. E cayc una gran estela del cel ardent enayma una torcha ; e cayc sobre un terç dels rius e sobre las fonts de las aygas. » Lo vèrs 11 li dona lo nom « Absinthe » : « Lo nom d'aquela estela es Absinthe ; e un tèrç de las aigas venguèt absinh , e fòrça òmes moriguèron de las aigas, perque èran fachas amaras . Aquò es confirmat dins Rev. 12:4 : “ Sa coa tirèt un tèrç de las estelas del cèl e las lancèt sus la tèrra. Lo drac se quilhèt davant la femna qu'èra a mand de paréisser, per devorar son enfant quand aguèsse parés . Los messatgièrs religioses tombarián mai tard victima de las execucions dels revolucionaris franceses dins Rev. 8:12 : “ Lo quatren angel sonèt sa trompeta. E un tèrç del solelh foguèt tustat, e un tèrç de la luna, e un tèrç de las estelas ; Las ciblas dels revolucionaris liura-pensadors ostils a totas las formas de religion son tanben , totjorn parcialament ( la tresena ) , « lo solelh » e la « luna ».                              
Dins Gen. 15:5, las " estelas " simbolizan la " semente " promesa a Abraham : " E lo menèt defòra, e diguèt , Agachatz ara cap al cèl, e digatz a las estelas, se las podètz comptar." E dis a luy : Aissi sera la toa semensa . Atencion ! Lo messatge indica una granda quantitat mas ditz pas res sus la qualitat de la fe d'aquela multitud que Dieu trobarà " fòrça cridats mas paucs causits " segon Mat.22:14. Las " estelas " simbolizan tornarmai los elegits dins Dan 12 :3 : " E los que son savis brilharàn coma la luminositat del cèl: e los que viran fòrça cap a la justícia coma las estelas per totjorn ."               
Gen.1:17 : “ E Dieu los metèt dins lo firmament del cèl per donar de lum sus la tèrra, ”   
Vesèm aicí per una rason esperitala l'insisténcia de Dieu sus aquel ròtle de las estelas : " esclairar la tèrra ."   
Gen.1:18 : “ per governar lo jorn e la nuèch, e per separar la lutz de l'escur. Dieu vegèt qu'èra bon .  
Aquí Dieu confirma lo ròtle simbolic esperital d'aquelas estelas en ligant amassa " jorn e lutz " d'un costat, e " nuèch e escur " de l'autre .     
Gen.1:19 : “ E i aguèt lo ser e i aguèt lo matin, lo quatren jorn .”  
La tèrra pòt ara beneficiar de la lutz e de la calor del solelh per assegurar sa fertilitat e la produccion d'aliments vegetals. Mas lo ròtle del solelh vendrà important sonque après lo pecat cometut per Èva e Adam. La vida fins a aquel moment tragic repausa sul poder miraculos del poder creatiu de Dieu. La vida terrèstra es organizada per Dieu per aquel temps ont lo pecat tustarà la tèrra amb tota sa malediccion.
 
Lo 5n jorn
 
Gen. 1:20 : " E Dieu diguèt, Que las aigas produiscan abondantament la creatura viva, e que los aucèls vòlen al dessús de la tèrra dins lo firmament dobèrt del cèl ."  
En aquel 5n jorn , Dieu dona a las « aigas » lo poder de « produire en abondància d'animals vius » tan nombroses e tan variats que la sciéncia modèrna a de dificultats per los comptar totes. Dins lo fons de l'abisme dins l'escur total, descobrissèm una forma de vida desconeguda d' animals fluorescents minusculs que clignotan , parpalhan e càmbian l'intensitat de la lutz e quitament la color . Aital meteis, l'espandi del cèl recebrà l'animacion del vòl dels " aucèls " . Aquí apareis lo simbòl de las " alas " que permeton lo movement dins l'aire a d'animals carns alats. Lo simbòl serà estacat als esperits celèstes que n'an pas besonh perque son pas subjèctes a de leis fisicas terrèstras e celèstas. E dins l'espècia alada de la tèrra, Dieu s'atribuirà a el meteis l'imatge de l' " agla " que s'auça lo mai naut en altitud demest totas las espècias d'aucèls e d'animals volants. " L'agla " ven tanben lo simbòl de l'empèri , del rei Nabucodonosor dins Dan.7:4 e aquel de Napoleon I dins Rev.8:13 : " Agachèri, e ausiguèri una agla volant al mitan del cèl , disent amb una votz nauta: Ai, ai, ai als abitants de la tèrra de las votz de las autras angels son a mand de sonar! « L’aparicion d’aquel regim imperial profetizèt los tres grands « malurs » que tustarián los abitants dels païses occidentals jos lo simbòl de las tres darrièras « trompetas » d’Apo. 9 e 11, de 1843, quand lo decrèt de Dan.8:14 dintrèt en vigor.                    
A despart de l '" aigla " , los autres " aucèls del cèl " simbolizaràn los angels celèstes , los bons e los marrits.    
Gen. 1:21 : “ E Dieu creèt de grandas balenas e tota creatura viva que se mòu, que las aigas portèron abondantament, segon lor mena; Creèt tanben cada aucèl alat segon sa mena. Dieu vegèt qu'èra bon .   
Dieu prepara la vida marina per la condicion del pecat, lo moment ont los " peisses mai grands " faràn dels mai pichons lor noiridura, es lo destin programat e l'utilitat de lor abondància dins cada espècia. Los « aucèls alats » escaparàn pas a aquel principi perque eles tanben se tuaràn los uns los autres per se noirir. Mas abans lo pecat , cap d'animal de mar o d'aucèl fa pas mal a un autre, la vida los anima totes e convivon en perfiècha armonia. Doncas, Dieu jutja la situacion coma " bona " . Los " animals " de mar e los " aucèls " jogaràn un ròtle simbolic après lo pecat. Las batalhas mortalas entre las espècias donaràn alara a la « mar » lo sens de « mòrt » que Dieu li dona dins lo ritual d'ablucions dels prèires ebrèus . Lo tanc utilizat per aquò serà nomenat " mar " en memòria de la traversada de la " Mar Roja " , las doas causas essent una prefiguracion del batèsta crestian. Atal, en li donant lo nom, " bèstia que monta de la mar " dins Rev. 13:1, Dieu identifica la religion catolica romana e la monarquia que la sosten coma una assemblada de " mòrts " que tuan e devoran lor vesin coma los peisses de la " mar ". Aital meteis las aglas, los falcons e los falcons devoraràn los colombs e las colombas, a causa del pecat d'Èva e d'Adam e aqueles , en nombre fòrça mai grand, de lors descendents umans fins al retorn gloriós de Crist.                         
Gen.1:22 : “ E Dieu los benesiguèt, en disent: Siatz fructuoses, e multiplicatz-vos, e emplenatz las aigas dins las mars. e que los aucèls se multipliquen sus la tèrra .”  
La benediccion de Dieu se realiza a travèrs la multiplicacion, dins aquel contèxte aquela dels animals marins e dels aucèls, mas tanben lèu , aquela dels èssers umans. La Glèisa de Crist es tanben cridada a multiplicar lo nombre de sos seguidors, mas aicí, la benediccion de Dieu sufís pas , perque Dieu crida , mas fòrça pas degun a respondre a son ofèrta de salvacion.
Gen.1:23 : “ E i aguèt lo ser e i aguèt lo matin , lo cinquen jorn .”   
Notem que la vida marina es creada lo cinquen jorn aital separada de la creacion de la vida terrèstra, pr'amor de son simbolisme esperital que concernís la primièra forma de cristianisme maudit e apostat ; çò que la religion catolica de Roma representarà dempuèi lo 7 de març de 321, data de l'adopcion del faus jorn pagan de repaus , lo primièr jorn e « jorn del solelh », mai tard renomenat : dimenge, es a dire, lo jorn del Senhor. Aquela explicacion es confirmada per l'aparicion del catolicisme roman pendent lo V millenari e aquela del protestantisme qu'apareguèt pendent lo VI millenari .    
 
Lo 6n jorn
 
Gen. 1:24 : “ E Dieu diguèt: Que la tèrra produsisca la creatura viva segon sa mena: bestial, e rampant, e bèstias de la tèrra segon sa mena. E aital foguèt ."   
Lo 6en jorn es marcat per la creacion de vida terrèstra que , a son torn, après la mar, " produsiguèt de creaturas vivas segon lor mena, de bestial, de rèptils e d'animals terrèstres, segon lor mena . " Dieu met en movement un procès de reproduccion de totas aquelas creaturas vivas . S'espandiràn sus la tèrra.    
Gen. 1:25 : “ E Dieu faguèt la bèstia de la tèrra segon sa mena, e lo bestial segon sa mena, e tot rampant de la tèrra segon sa mena. Dieu vegèt qu'èra bon .   
Aqueste vèrs confirma l'accion ordenada dins l'anterior. Notem aqueste còp que Dieu es lo creator e director d'aquela vida animala terrèstra produsida sus tèrra. Coma amb los de la mar, los animals de tèrra viuràn en armonia fins al temps del pecat uman. Dieu tròba aquela creacion animala que de ròtles simbolics son creats " bons " e los utilizarà dins sos messatges profètics après l'establiment del pecat . Demest los reptils, " la sèrp " jogarà un ròtle principal coma lo mejan instigator del pecat utilizat pel diable . Après lo pecat, los animals de la tèrra destruiràn l'un l'autre espècia contra espècia. E aquela agressivitat justificarà , dins Rev. 13:11, lo nom de " bèstia que monta de la tèrra " que designa la religion protestanta dins son darrièr estatut maudit per Dieu dins lo contèxte de l'espròva finala de la fe adventista justificada pel vertadièr retorn de Jèsus Crist previst per la prima de 2030 . Pasmens, remarcam que lo protestantisme a portat aquela malediccion, ignorada per las multituds dempuèi 1843.       
Gen.1:26 : “ E Dieu diguèt, Fasèm l'òme a nòstra imatge, segon nòstra semblança: e que ajan lo domini suls peisses de la mar, e suls aucèls del cèl, e sul bestial, e sus tota la tèrra, e sus tota causa que rampan sus la tèrra .”   
En disent " Fasèm ", Dieu associa amb son trabalh creatiu lo mond angelic fidèl qu'assistís a son accion e l'entorna plen d'entusiasme. Jos lo tèma de la separacion , aicí, gropats ensems dins lo 6n jorn , son la creacion dels animals terrèstres e aquela de l'òme, qu'es mencionat dins aquel vèrs 26, lo nombre del nom de Dieu, a saber, un nombre obtengut per l' addicion de las quatre letras ebraïcas « Yod = 10 + , He = 5 + , Wav = 6 + , He = 6 , He letras que compausan son nom transliterat " YaHWéH " . Aquesta causida es d'autant mai justificada vist que , " fach a l'imatge de Dieu ", " òme " Adam ven lo representar simbolicament dins la creacion terrèstra coma una imatge de Crist. Dieu li dona son aspècte fisic e mental, es a dire, la capacitat de jutjar entre lo ben e lo mal çò que lo farà responsable . Creat lo meteis jorn que los animals, l'" òme " recebrà la causida de sa " semblança " : Dieu o l'animal , o " la bèstia " . Ara es en se daissant seduire per " un animal ", " la sèrp ", qu'Èva e Adam se talharàn de Dieu e perdràn sa " semblança " . En donant a l'òme lo domini sus " los reptils que s'escampan sus la tèrra ", Dieu convida l'òme a dominar " la sèrp " e doncas a se daissar pas ensenhar per ela. Alas per l'umanitat, Èva serà isolada e separada d'Adam quand serà sedusida e renduda copabla del pecat de la desobediéncia.                              
Dieu confia a l'òme tota sa creacion terrèstra amb las vidas que conten e produtz dins las mars, sus la tèrra e dins lo cèl.
Gen. 1:27 : “ Alara Dieu creèt l'òme a son imatge, a l'imatge de Dieu lo creèt mascle e femna .”   
Lo 6en jorn dura coma los autres, 24 oras e sembla que las creacions d'òme e de femna son agropats aicí amb l'objectiu educatiu de resumir lor creacion. En efièch , Gen. 2 pren aquela creacion de l'òme en revelant fòrça accions que foguèron probablament acomplidas sus qualques jorns. L'istòria d'aqueste capítol 1 pren aital un caractèr normatiu revelant las valors simbolicas que Dieu volguèt donar als sièis primièrs jorns de la setmana.
Aquesta setmana es d'autant mai simbolica qu'illustra lo plan de salvament de Dieu. " L'òme " simboliza e profetiza Crist e " la femna " simboliza e profetiza " la Glèisa Causida " que serà levada d'el. De mai, abans lo pecat, lo temps real importa pas perque dins l'estat de perfeccion, lo temps es pas comptat e lo compte enrè dels " 6000 ans " començarà dins la primièra prima marcada pel primièr pecat uman . En perfiècha regularitat, las nuèches de 12 oras e los jorns de 12 oras se seguisson de contunh. Dins aquel vèrs, Dieu met l'accent sus la semblança de l'òme creat en conformitat amb son pròpri imatge. Adam es pas feble , es plen de fòrça e foguèt creat capable de resistir a las temptacions del diable.        
Gen.1:28 : “ E Dieu los benesiguèt, e Dieu lor diguèt: Siátz fructuoses, e multiplicatz-vos, e emplenatz la tèrra, e sometètz-la. e ajatz lo domini suls peisses de la mar, suls aucèls del cèl, e sus tot èsser vivent que se mòu sus la tèrra .”  
Lo messatge es adreçat per Dieu a tota l'umanitat que n'Adam e Èva ne son los modèls originals. Coma los animals, son a lor torn benesits e encoratjats a procrear per multiplicar los èssers umans. L'òme obten de Dieu lo domeni sus las creaturas animalas, çò que significa que se deu pas permetre d'èsser dominat per eles , a travèrs la sentimentalitat e la feblesa emocionala. Los deuriá pas far mal mas viure en armonia amb eles. Aquò, dins lo contèxte precedent la malediccion del pecat.
Gen.1:29 : “ E Dieu diguèt, Vejatz, vos ai donat tota èrba que dona de granas, qu'es sus la fàcia de tota la tèrra, e tot arbre, que i a lo fruch d'un arbre que dona de granas, serà per vos de manjar .”    
Dins sa creacion vegetala, Dieu revela tota sa bontat e sa generositat en multiplicant lo nombre de granas de cada espècia de plantas, d'arbres fruchèrs, de cerealas, d'èrbas e de legums. Dieu ofrís a l'òme lo modèl de nutricion perfiècha que promòu una bona santat fisica e mentala benefica a tot l'organisme e l'èime umans , quitament uèi coma al temps d'Adam . Aqueste subjècte es estat presentat dempuèi 1843 per Dieu coma una exigéncia cap a sos elegits e pren una importància encara mai granda dins nòstres darrièrs jorns ont la noiridura es la victima de la quimia, dels engrais, dels pesticidas e d'autres que destruson la vida en luòc de la promòure.
Gen.1:30 : “ E a totas las bèstias de la tèrra, e a totas las aucèls del cèl, e a totas las causas que rampan sus la tèrra, ont i a de vida, ai donat totas las èrbas verdas per manjar. E aital foguèt .   
Aqueste vèrs presenta la clau que justifica la possibilitat d'aquela vida armoniosa. Totes los èssers vius son vegans, doncas an pas cap de rason de se far mal. Après lo pecat, los animals s'atacaràn lo mai sovent los uns los autres per manjar, la mòrt los tustarà alara totes d'un biais o d'un autre.
Gen. 1:31 : “ E Dieu vegèt tot çò qu'aviá fach, e veiquí, èra fòrça bon. Alara i aguèt lo ser e i aguèt lo matin, lo sièis jorn .  
A la fin del 6n jorn , Dieu es satisfach de sa creacion qu'amb la preséncia de l'òme sus tèrra , es jutjada aqueste còp per èsser « fòrça bona », alara qu'èra pas que « bona » a la fin del 5n jorn .    
L'intencion de Dieu de separar los 6 primièrs jorns de la setmana del 7 es demostrada per lor gropament dins aquel capítol 1 de la Genèsi. D'aquel biais prepara l'estructura del 4n comandament de sa lei divina que presentarà dins lor temps als Ebrieus desliurats de l'esclavatge egipcian. Dempuèi Adam , los èssers umans an agut 6 jorns sus 7, cada setmana, per far lors activitats terrèstras. Per Adam, las causas comencèron plan, mas après èsser estada creada d'el, la femna, son " ajudant " donada per Dieu , portarà lo pecat dins la creacion terrèstra coma o revelarà Gen. 3. Per amor per sa femna, Adam a son torn manjarà lo fruch enebit e lo coble entièr se trobarà tustat per la malediccion del pecat. Dins aquela accion, Adam profetiza lo Crist que vendrà partejar e pagar a sa plaça la fauta de son aimada Glèisa Causida . Sa mòrt sus la crotz, al pè del mont Golgota, redimirà la fauta comesa e, victoriós sul pecat e la mòrt, Jèsus Crist obtendrà lo drech de permetre als sieus elegits de beneficiar de sa justícia perfiècha. Pòt aital lor ofrir la vida eternala perduda dempuèi Adam e Èva. Los elegits dintraràn amassa al meteis temps dins aquela vida eternala al començament del 7en millenari , es alara que lo ròtle profètic del sabbat serà complit. Podètz aital comprene perqué aquel tèma del rèsta del 7n jorn es presentat dins lo capítol 2 de la Genèsi , separat dels 6 primièrs jorns agropats dins lo capítol 1 .  
 
Gènesi 2
 
Lo seten jorn .
 
Gen. 2:1 : “ Aital los cèls e la tèrra foguèron acabats, e tota lor armada . ”  
Los sièis primièrs jorns son separats del " seten " perque l'òbra creativa de Dieu de la tèrra e dels cèls es completada. Aquò èra verai, per la pausa de las fondacions de la vida creada dins la primièra setmana, mas encara mai, pels 7000 ans que profetiza tanben. Los sièis primièrs jorns anóncian que Dieu trabalharà dins l'adversitat contra lo camp del diable e sas accions destructivas pendent 6000 ans. Son trabalh consistirà a atraire sos elegits cap a el per fin de los seleccionar d'entre totes los èssers umans. Lor donarà divèrsas pròvas de son amor e retendrà los que l'aiman e l'aprovan dins totes sos aspèctes e totes los airals. Car aqueles que agisson pas d'aquel biais rejonheràn lo camp maudit del diable. L' " armada " mencionada fa referéncia a las fòrças vivas dels dos camps que s'opausaràn e se combatràn sus " la tèrra " e dins " los cèls " ont las " estelas del cèl " las simbolizan. E aquela lucha per la seleccion durarà 6000 ans.          
Gen.2:2 : “ E lo seten jorn Dieu acabèt son òbra qu'aviá facha ; e se pausèt lo seten jorn de tota son òbra qu'aviá facha .”    
A la fin d'aquela primièra setmana de l'istòria terrèstra, lo repaus de Dieu ensenha una primièra leiçon : Adam e Èva an pas encara pecat ; çò qu'explica la possibilitat per Dieu d'experimentar un vertadièr repaus. Lo repaus de Dieu es doncas condicionat per l'abséncia de pecat dins sas creaturas.  
La segonda leiçon es mai subtila e s'amaga dins l'aspècte profètic d'aquel " seten jorn " qu'es una imatge del " seten " millenari del grand projècte de salvament programat per Dieu.    
L'intrada dins lo " seten " millenari , nomenat " mila ans " dins Rev. 20:4-6-7, marcarà la fin de la seleccion dels elegits. E per Dieu e sos elegits salvats vius o ressuscitats, mas totes essent glorificats, lo repaus obtengut serà la consequéncia de la victòria de Dieu en Jèsus Crist sus totes sos enemics. Dins lo tèxte ebraïc, lo vèrb " reposat " es " shavat " de la meteissa racina que lo mot " sabbat ".          
Gen. 2:3 : “ E Dieu benesiguèt lo seten jorn, e lo santifiquèt: perque en el se pausèt de tota son òbra qu'aviá creada e facha .”  
Lo mot sabbat es pas mencionat mas son imatge se tròba ja dins la sanctificacion del " seten jorn " . Comprenètz plan, doncas, la causa d'aquela sanctificacion per Dieu. Ela profetiza lo moment ont son sacrifici en Jèsus Crist recebrà sa recompensa finala : lo bonur d'èsser enrodat de totes sos elegits qu'an mostrat dins lor temps lor fidelitat dins lo martiri, la sofrença, la privacion, lo mai sovent, fins a la mòrt. E al començament del " seten " millenari, seràn totes vius e auràn pas pus a paur de la mòrt. Per Dieu e son camp fidèl, se pòt imaginar la causa d'un " repaus " mai grand qu'aquò ? Dieu veirà pas pus patir los que l'aiman, deurà pas pus partejar lor sofrença, es aquel " repaus " que celèbra cada " sabbat del seten jorn " de nòstras setmanas perpetualas. Aquel fruch de sa victòria finala serà estat obtengut per la victòria de Jèsus Crist sul pecat e la mòrt. En el, sus tèrra e demest d'autres umans, acompliguèt una òbra qu'es a pena cresibla : prenguèt sus el la mòrt per crear son pòble causit e lo sabbat anoncièt a l'umanitat dempuèi Adam que conquistariá lo pecat per ofrir sa justícia e sa vida eternala a los que l'aiman e lo servisson fidèlament ; quicòm que Rev. 6:2 proclama e confirma: “ Agachèri, e veiquí, un caval blanc. Lo que lo montava aviá un arc; una corona li foguèt donada, e sortiguèt en conquistant e per conquistar .”                 
L'intrada dins lo seten millenari marca l'intrada dels elegits dins l'eternitat de Dieu , es per aquò que, dins aquel raconte divin, lo seten jorn es pas barrat per l'expression " i aviá lo ser, i aviá lo matin, èra lo ... jorn ". Dins son Apocalipsi donada a Joan, Crist evocarà aquel seten millenari e revelarà que serà tanben compausat de " mila ans " segon Rev. 20 :2-4 , coma los sièis primièrs que lo precediguèron. Serà un temps de jutjament celestial pendent lo qual los elegits deuràn jutjar los mòrts del camp maudit. La memòria del pecat serà doncas mantenguda dins aqueles darrièrs " mila ans " del grand sabbat profetizat cada dimenjada. Sonque lo Jutjament Darrièr metrà fin a la pensada del pecat quand , a la fin del seten millenari, totes los tombats seràn estats destruches dins " lo lac de fuòc de la segonda mòrt . "          
 
 
Dieu dona d'explicacions sus sa creacion terrèstra
Avertiment : Las personas mal guidadas semenan de dobte en presentant aquela partida de Gènesi 2 coma un segond testimoniatge que contradiriá aquel del compte de Gènesi 1. Aquelas personas an pas comprés lo metòde narratiu utilizat per Dieu. Dins la Gènesi 1, presenta l'integralitat dels sièis primièrs jorns de sa creacion. Puèi, a partir de Gen. 2:4, torna per provesir de detalhs suplementaris sus certans subjèctes pas explicats dins la Genèsi 1. 
Gen. 2:4 : “ Aquestas son las originas dels cèls e de la tèrra, quand foguèron creats .”  
Aquelas explicacions suplementàrias son absoludament necessàrias perque lo tèma del pecat deu recebre sas pròprias explicacions. E avèm vist qu'aqueste tèma del pecat es omnipresent dins las formas que Dieu a donadas a sas realizacions terrèstras e celestialas. La construccion de la setmana de sèt jorns pòrta ela meteissa fòrça mistèris que sonque lo temps revelarà als causits ​​de Crist.
Gen. 2 : 5 : “ Quand lo Senhor Dieu faguèt la tèrra e los cèls, cap d'arbust del camp èra pas encara sus la tèrra, e cap d'èrba del camp aviá pas encara germinat: perque lo Senhor Dieu aviá pas fach ploure sus la tèrra, e i aviá pas cap d'òme per laurar la tèrra . ”    
Notatz l'aparicion del nom " YaHweh " que Dieu se nomenèt a la demanda de Moïses segon Exòde 3:14-15. Moïses escriguèt aquela revelacion jos la dictada de Dieu qu'apelava " YaHWéH " . La revelacion divina pren aicí sa referéncia istorica de l'exòde d'Egipte e de la creacion de la nacion Israèl.  
Darrièr aqueles detalhs aparentament fòrça logics se tròban d'idèas profetizadas. Dieu parla de la creissença de la vida vegetala, « arbustes e èrbas dels camps », que i apond « pluèja » e la preséncia de « òme » que « cultivarà lo sòl ». En 1656 , après lo pecat d'Adam , dins Gen. 7:11, " la pluèja " del " inondacion " destruirà la vida vegetala , " arbrilhons e èrbas dels camps " e tanben " l'òme " e sas " culturas " a causa de l'intensificacion del pecat.                  
Gen.2:6 : “ Mas una nèbla montava de la tèrra, e aigava tota la fàcia del sòl .”   
Abans de destruire, abans lo pecat, Dieu " arroga la tèrra sus tota sa superfícia amb una nèbla . " L'accion es doça e eficaça e adaptada a la vida sens pecat, gloriosa e perfièchament pura. Après lo pecat, lo cèl mandarà de tempèstas destructoras e de pluèjas torrencialas coma signe de sa malediccion.  
La formacion de l'òme
Gen.2:7 : “ E YaHweh Dieu formèt l'òme de la polvera de la tèrra, e bufèt dins sas narinas l'alen de vida . ”   
La creacion de l'òme se basa sus una novèla separacion : aquela de la " polvera de la tèrra " que ne se pren una partida per formar una vida facha a l'imatge de Dieu. Dins aquela accion, Dieu revela son plan per obténer e seleccionar fin finala de personas elegitas d'origina terrèstra que farà eternals.   
Quand Dieu lo crea, l'òme es l'objècte d'una atencion especiala de son Creator. Notatz plan que lo " forma " a partir de " la polvera de la tèrra " e aquela origina sola profetiza son pecat, sa mòrt, e son retorn a l'estat de " polvera " . Aquesta accion divina es comparabla a aquela d'un " terralhièr " que forma un " vas d'argila " ; imatge que Dieu reclamarà dins Jer.18:6 e Rom.9:21 . De mai, la vida de l'" òme " dependrà de son " alen " que Dieu respira dins sas " narinas ". Es doncas en efièch l' " alen " pulmonari e pas l'alen esperital que fòrça pensan. Totes aqueles detalhs son revelats per nos remembrar cossí la vida umana es fragila, dependenta de Dieu per son prolongament . Demòra lo fruch d'un miracle permanent perque la vida se tròba sonque en Dieu e en El sol. Foguèt per sa volontat divina que " l'òme venguèt un èsser vivent ." Se la vida d' un òme bon o marrit es prolongada es pas que perque Dieu o permet. E quand la mòrt lo tusta, es encara sa decision qu'es en question.                        
Abans lo pecat, Adam es creat perfièch e innocent, possedit d'una vitalitat poderosa e dintrat dins una vida eternala, enrodat de causas eternalas. Sola la forma de sa creacion profetiza son destin terrible.
Gen.2:8 : “ Alara YaHWéH Dieu plantèt un jardin cap a l'èst dins Edèn, e i metèt l'òme qu'aviá format .”   
Un jardin es l'imatge del luòc ideal per l'òme que i tròba amassats totes sos elements visuals nutritius e encantadors ; bèlas flors que jamai s'esvanisson e jamai pèrdon lors fragranças de plasentas odors multiplicadas a l'infinit. Aquela manjar ofèrta dins l'òrt bastís pas sa vida qu'es, abans lo pecat, pas dependenta del manjar. Lo manjar es doncas consumit per l'òme per son pròpri plaser. La precision " Dieu plantèt un òrt " testimònia de son amor per sa creatura. Venguèt jardinièr per ofrir a l'òme aquel luòc meravilhós per viure.   
Lo mot Edèn significa " jardin de delícias " e prenent Israèl coma punt central de referéncia, Dieu situa aquel Edèn a l'èst d'Israèl. Per sos " delicis ", l'òme es plaçat dins aquel jardin deliciós per Dieu, son Creator.    
Gen.2:9 : “ E de la tèrra faguèt créisser YaHWéH Dieu tot arbre que siá agradiu a la vista e bon per manjar l'arbre de la vida tanben al mitan de l'òrt , e l'arbre de la coneissença del ben e del mal .”   
Lo caractèr d'un jardin es la preséncia d'arbres fruchèrs qu'ofrisson lo " prèst a manjar " que constituís lors fruchs amb de multiplas sabors doças e sucradas. Son totes aquí pel sol plaser d'Adam , encara sol.  
Dins lo jardin i a tanben dos arbres amb de caractèrs diametralament opausats : l'"arbre de la vida " qu'ocupa la plaça centrala, " al mitan del jardin ". D'aquel biais l'òrt e son ofèrta exuberanta son entièrament ligats a el. Près d'el es l'"arbre de la coneissença del ben e del mal ." Ja, dins sa designacion, lo mot " mal " profetiza l'accès al pecat. Podèm alara comprene qu'aqueles dos arbres son las imatges dels dos camps que se confrontaràn sus la tèrra del pecat : l'acamp de Jèsus Crist representat per l '" arbre de la vida " contra lo camp del diable que , coma lo nom de l' " arbre " o indica , a conegut, experimentat , successivament, lo " bon " dempuèi sa creacion fins al jorn que " lo mal lo faguèt dintrar dins la rebellion contra son creator ; çò que Dieu nomena " pecar contra el ". Vos rapèli qu'aqueles principis de " ben e de mal " son las doas causidas o dos possibles fruchs extrèms opausats que la libertat totala d'un " èsser vivent " produsís. Se lo primièr angel o aviá pas fach, d'autres angels se serián encara rebelats, coma l'experiéncia terrèstra del comportament uman o a ja provat.                          
Dins tota l'ofèrta generosa de l'òrt preparat per Dieu per Adam i a aquel arbre " de la coneissença del ben e del mal " qu'es aquí per testar la fidelitat de l'òme. Aqueste tèrme « coneissença » deu èsser plan comprés perque per Dieu lo vèrb « conéisser » pren un sens extrèm d'experimentar « ben o mal » que se basarà sus d'actes d' obedíncia o de desobediéncia . L'aubre dins l'òrt es pas que lo supòrt material de l'espròva d'obedíncia e son fruch transmet lo mal sonque perque Dieu li donèt aquel ròtle en lo presentant coma una interdiccion. Lo pecat es pas dins lo fruch mas dins lo manjar sabent que Dieu l'a enebit.        
Gen. 2:10 : “ Un riu sortissiá d'Edèn per arrosar l'òrt e d'aquí venguèt quatre rius . ”  
Un novèl messatge de separacion es presentat, del meteis biais que lo riu que sortís d'Edèn se dividís en " quatre braces " , aquela imatge profetiza la naissença de l'umanitat que sos descendents s'espandiràn universalament, siá als quatre punts cardinals, siá als quatre vents dels cèls, sus la tèrra entièra. Lo " riu " es lo simbòl d'un pòble, l'aiga essent lo simbòl de las vidas umanas. Per aquela division " en quatre braces " , lo riu sortent d'Edèn espandirà son aiga de vida sus tota la tèrra e aquela idèa profetiza lo desir de Dieu d'espandir sa coneissença sus tota sa superfícia. Son plan serà acomplit segon Gen. 10 per la separacion de Noè e de sos tres filhs après la fin de l'inondacion de las aigas. Aquestes testimònis de l'inondacion transmetràn de generacion en generacion la memòria del castig divin terrible .       
Sabèm pas a qué semblava la tèrra abans l'inondacion, mas abans la separacion dels pòbles, la tèrra abitada seriá apareguda coma un sol continent arrosat sonque per aquela font d'aiga que rajava del Jardin d'Edèn . Las mars interioras actualas existissián pas e son una consequéncia de l'inondacion que venguèt cobrir la tèrra entièra pendent un an . Fins a l'inondacion, lo continent entièr èra irrigat per aquelei quatre rius e sei afluents distribuissián d'aiga doça sus tota la superfícia de la tèrra seca. Pendent l'inondacion, l'estrech de Gibraltar e l'estrech de la Mar Roja s'esfondrèron, preparant aital la formacion de la Mar Mediterranèa e de la Mar Roja envasida per l'aiga salina dels oceans . Sabètz que sus la tèrra novèla ont Dieu establirà son reialme, i aurà pas de mar segon Rev. 21:1 coma i aurà pas mai de mòrt. La division es la consequéncia del pecat e la forma mai intensa d'aquò serà castigada per las aigas destructriças del diluvi. En legissent aquel messatge, jos son aspècte profètic sol , los " quatre braces " del riu designan quatre pòbles que caracterizan l'umanitat.    
Gen. 2:11 : “ Lo nom del primièr es Pison; Es aquel qu'entorna tota la tèrra d'Avilah, ont i a d'aur .  
Lo nom del primièr riu nomenat Pischon o Phison significa : abondància d' aiga . L'airal ont se situava l'Edèn plantat de Dieu deviá èsser ont s'originan los actuals rius Tigre e Eufrates ; per l'Eufrates al mont Ararat e pel Tigre al Taure. A l'èst e al mitan de Turquia i a encara l'immens lac Van que constituís una resèrva enòrma d' aiga doça . Amb sa benediccion divina, l'aiga abondiua favorizèt l'extrèma fertilitat de l'òrt de Dieu. La tèrra d'Havilah, famosa per son aur, èra, segon d'unes, situada dins lo nòrd-èst de la Turquia actuala . S'estendiá fins a la còsta de la Georgia actuala. Mas aquela interpretacion pausa un problèma perque segon Gen. 10:7, " Havila " es un " filh de Cush " , el meteis " filh de Cam " , e designa Etiopia situada al sud d'Egipte. Aquò me mena a situar aquel país de " Havila " en Etiopia, o en Iemèn, ont èran las minas de l' aur que la reina de Saba ofriguèt al rei Salomon.                 
Gen. 2:12 : “ L'aur d'aquela tèrra es pur; I tròban tanben de pèira de bedèl e d'onix .  
" Aur " es lo simbòl de la fe e Dieu profetiza per Etiopia, una fe pura. Serà ja lo sol país del mond a aver conservat lo patrimòni religiós de la reina de Saba après son sojorn amb lo rei Salomon. Apondem tanben a lor avantatge que dins lor independéncia preservada pendent los sègles d'escur religiós que caracterizèron los pòbles de l'Euròpa Occidentala " crestiana ", los Etiopians gardèron la fe crestiana e practicèron lo sabbat vertadièr recebut a travèrs la reünion amb Salomon. L'Apostòl Felip bategèt lo primièr crestian etiopian coma revelat dins los Actes 8:27-39 Èra un ministre eunuc de la reina Candace e lo pòble entièr recebèt son ensenhament religiós. Un autre detalh testimònia de la benediccion d'aquel pòble: Dieu los protegiguèt de sos enemics a travèrs l'accion bellièra entrepresa e volontàriament decidida pel famós navegador Vasco de Gama.    
Confirmant la color de la pèl negra dels Etiopians, la « pèira d'onix » es de color « negra » e es compausada de dioxid de silici ; una riquesa suplementària per aquel país ; perque son usatge dins la fabricacion de transistors lo rend particularament apreciat uèi lo jorn .      
Gen. 2:13 : “ Lo nom del segond riu es Gihon; Es aquel qu'enròda tot lo país de Cush .    
Oblidem los “ rius ” e metèm a lor plaça las personas que simbolizan. Aquel segond pòble " entorna la tèrra de Cush ", es a dire , Etiopia. Los descendents de Sem s'espandiràn per tota la tèrra d'Arabia e fins a Pèrsia. Enroda en realitat lo territòri d'Etiopia, doncas pòt èsser simbolizat e designat pel nom del " riu " " Gihon ". Dins nòstres darrièrs jorns, aquel entourage es la religion " musulmana " d'Arabia e de Pèrsia. Aital la configuracion del començament de la creacion es reproducha a la fin dels tempses.           
Gen. 2:14 : “ Lo nom del tresen es Hiddekel ; Es aquel que raja a l'èst d'Assiria. Lo quatren riu es l' Eufrates .   
« Hiddekel » significa lo « Riu Tigre » , e las personas designadas seriá l' Índia simbolizada pel « Tigre de Bengala » ; Asia e sa civilizacion orientala falsament designada coma « la raça jauna » es donc profetizada e concernida e es en fach situada « a l'èst d' Assiria » . Dins Dan 12, Dieu empleguèt lo simbòl d'aquel " riu " manjaire d'òmes " Tigre " per illustrar l'espròva adventista que se debanèt entre 1828 e 1873, a causa de las multituds de mòrts esperitalas que provoquèt.               
Lo nom " Eufrates " significa : florit, fertil. Dins la profecia de l'Apocalípsis, l' " Eufrates " simboliza l'Euròpa Occidentala e sas brancas, las Americas e Austràlia, que Dieu presenta coma dominadas pel regim religiós papal roman que nomena amb sa vila, " Babilònia la granda ". Aquela linha de Noè serà aquela de Jafet que s'estend a l'oèst cap a Grècia e Euròpa, e al nòrd cap a Russia. Euròpa foguèt lo sòl ont la fe crestiana coneguèt totes sos bons e marrits desvolopaments après la casuda nacionala d'Israèl ; los adjectius " florit, fertil " son justificats e segon lo presagi, los filhs de Lèia, la femna non aimada seràn mai nombroses qu'aqueles de Rachel, l'esposa que Jacòb aimava.           
Es plan de trobar dins aquel messatge lo rapèl que malgrat totas lors divisions religiosas finalas, aqueles quatre tipes de civilizacions terrèstras avián lo meteis Dieu creator que Paire , per justificar lor existéncia.
Gen.2 :15 : “ Yahweh Dieu prenguèt l'òme e lo metèt dins l'Òrt d'Edèn per lo trabalhar e lo gardar . ”    
Dieu ofrís a Adam una ocupacion que consistís a " cultivar e gardar " l'òrt. La forma d'aquesta cultivacion nos es desconeguda, mas se faguèt sens cap de fatiga abans lo pecat. Aital meteis , sens cap de forma d'agression dins tota la creacion, sa garda foguèt simplificada a l'extrèm. Pasmens aquel ròtle de garda implicava l'existéncia d'un perilh que prendriá lèu un aspècte real e precís : la seduccion diabolica de la pensada umana dins aquel meteis jardin .    
Gen.2 :16 : “ E YaHWéH Dieu comandèt a l'òme, en disent, De tot arbre de l'òrt pòdes manjar liurament; »     
De multituds d'arbres fruchèrs son plaçats a la liura disposicion d'Adam. Dieu lo complís al delà de sos besonhs que consistisson a satisfar los desirs alimentaris per de gostes e d'aromas variables. L'ofèrta de Dieu es polida, mas es pas que la primièra partida d'un " comandament " que dona a Adam. La segonda partida d'aqueste " òrdre " ven après.    
Gen. 2:17 : “ Mas de l'arbre de la coneissença del ben e del mal manjaràs pas, perque lo jorn que ne manjaràs moriràs segurament .”    
Dins l' " òrdre " de Dieu aquela partida es fòrça grèva, perque la menaça presentada serà aplicada incessantament tre que la desobediéncia, lo fruch del pecat, serà consumada e acomplida. E oblidetz pas que per que lo projècte de l'acòrdi universal del pecat siá acomplit, Adam deurà tombar. Per melhor comprene çò que va arribar, remembrem qu'Adam es encara sol quand Dieu l'avertís en presentant son " òrdre " de pas manjar de l'"arbre de la coneissença del ben e del mal ", es a dire, de pas èsser noirit per las idèas del diable. De mai, dins lo contèxte de la vida eternala, Dieu li deguèt explicar çò que voliá dire de " morir ". Perque la menaça es aquí, dins aquel " moriràs ". En resumit, Dieu ofrís a Adam un bòsc mas li enebís un sol arbre. E per qualques personas aquela interdiccion sola es insuportabla, es alara que l'arbre amaga lo bòsc , coma ditz lo dich . Manjar de l'"arbre de la coneissença del ben e del mal " vòl dire se noirir de l'ensenhament del diable qu'es ja animat per un esperit de rebellion contra Dieu e sa justícia. Car l' " arbre " enebit plaçat dins l'òrt es una imatge de sa persona , del meteis biais que l'"arbre de la vida " es una imatge del personatge Jèsus Crist.                   
Gen.2:18 : “ E YaHWéH Dieu diguèt , Es pas plan que l'òme siá sol ; Li farèi un ajudant convenent per el . ”   
Dieu creèt la tèrra e l'òme per revelar sa bontat e la malvestat del diable. Son plan de salvament nos es revelat dins las causas que seguisson. Per comprene, sabètz que l'òme jòga lo ròtle de Dieu en persona que lo fa pensar, agir e parlar coma el meteis pensa, agís e parla. Aquel primièr Adam es una imatge profètica del Crist que Paul presentarà coma lo novèl Adam.
Per revelar la malvolença del diable e la bontat de Dieu, es necessari per Adam de pecar per que la tèrra siá dominada pel diable e que sas òbras malvadas sián reveladas universalament. La nocion del coble existís pas que sus la tèrra creada pel pecat, perque lo duo aital format es per una rason esperitala que profetiza la relacion del Crist divin amb sa Nòvia que designa sos elegits. L'Elegit deu saber qu'es a l'encòp la victima e la beneficiària del plan de salvacion de Dieu ; es la victima del pecat fach necessari per Dieu per que pòsca finalament condemnar lo diable, e lo beneficiari de sa gràcia salvatritz perque, conscient de sa responsabilitat de l'existéncia del pecat, pagarà el meteis lo prètz de l'expiacion del pecat en Jèsus Crist. Alara, primièr, Dieu trobèt la solitud pas bona e son besonh d'amor èra tan grand qu'èra dispòsat a pagar un prètz naut per l'obténer. Aquela companhiá, aquela interaccion cara a cara, que permet de partejar, Dieu l'apèla " ajuda " e l'òme prendrà lo tèrme quand evocarà sa contrapart umana feminina. En fach, lo farà tombar e lo menarà al pecat per l'amor. Mas aquel amor d'Adam per Èva es coma l'amor de Crist pels sieus elegits trobats pecaires, dignes de mòrt eternala.   
Gen.2:19 : “ E de la tèrra YaHWéH Dieu formèt totas las bèstias del camp e totas las aucèls del cèl, e las portèt a Adam per veire cossí las nomenariá: e tot çò qu'Adam apelava cada creatura viva, aquò èra son nom . ”  
Es lo superior que dona un nom a çò qu'es inferior a el. Dieu se donèt son nom e en donant a Adam aquel drech, confirma aital la dominacion de l'òme sus tot çò que viu sus tèrra. Dins aquela primièra forma de la creacion terrèstra, las espècias dels animals dels camps e dels aucèls de l'aire son redusidas e Dieu los pòrta a Adam, coma los menarà abans lo diluvi en parelhs a Noè.
Gen.2:20 : “ E l'òme donèt de noms a totes los bestials, e als aucèls del cèl, e a totas las bèstias del camp ; mas per l'òme i serà pas trobat un ajudant que li convenga . Los diches monstres preïstorics foguèron creats après lo pecat per intensificar las consequéncias de la malediccion divina que tustarà la tèrra entièra compresa la mar . Dins lo temps de l'innocéncia , la vida animala es compausada de « bestial » util a l'òme , d' « aucèls de l'aire » e d ' « animals dels camps » mai independents . Mas dins aquela presentacion trobèt pas un omològ uman perque existís pas encara.         
Gen.2:21 : “ Alara YaHWéH Dieu faguèt tombar un sòmi prigond sus Adam, e dormiguèt ; prenguèt una de sas còstas e barrèt la carn a la plaça .   
La forma donada a aquela operacion quirurgicala revela mai lo projècte d'estalvi. Dins Miquèl, Dieu se quita dels cèls, se'n va e se separa de sos bons angèls qu'es la nòrma del " sòm prigond " que Adam es plonjat. En Jèsus Crist nascut dins la carn, la còsta divina es presa e après sa mòrt e resurreccion, sus sos dotze apostòls, crea son " ajudant ", que son aspècte carnal e sos pecats prenguèt e a qui dona son " Sant Esperit ". La significacion esperitala d'aqueste mot " ajuda " es granda perque dona a sa Glèisa, son Causit , lo ròtle d'un " ajudant " dins sa realizacion del plan de salvacion e de l'acòrdi global universal del pecat e del destin dels pecaires.           
Gen.2:22 : “ E YaHWéH Dieu faguèt una femna de la costèla qu'aviá presa de l'òme, e la menèt a l'òme .”  
Aital, la formacion de la femna profetiza aquela de l'Elegit del Crist. Car es en venent en carn que Dieu forma sa glèisa fidèla victima de sa natura carnala. Per salvar los elegits de la carn , Dieu deguèt prene forma dins la carn. E tanben, avent en se la vida eternala , venguèt la partejar amb sos elegits.
Gen.2:23 : “ E Adam diguèt, Aquò's ara l'òs de mos òsses, e la carn de ma carn ! Serà nomenada Femna, perque foguèt tirada de l'Òme .   
Dieu venguèt sus tèrra per embraçar la nòrma terrèstra per poder dire a prepaus de son Causit çò qu'Adam ditz a prepaus de sa omològa femenina a qui dona lo nom de " femna ". Aquò es mai evident en ebreu perque lo mot masculin per òme, " ish " ven " isha " pel mot femenin per femna. Dins aquela accion confirma sa dominacion sus ela. Mas essent estada presa d'el, aquela " femna " li vendrà indispensabla coma se la " costèla " presa de son còrs li volguèsse tornar e prene sa plaça. Dins aquela experiéncia unica, Adam sentirà per sa femna los sentiments qu'una maire sentirà per l'enfant que partís après lo portar dins son ventre. E aquela experiéncia es tanben viscuda per Dieu perque las creaturas vivas que crea a son entorn son d'enfants que ne sortisson ; çò que li fa tant Maire coma Paire.           
Gen.2:24 : “ Per aquò un òme daissarà son paire e sa maire, e s'amassarà a sa femna: e seràn una sola carn .”  
Dins aquel vèrs Dieu exprimís son plan per sos elegits que deuràn sovent rompre de relacions familialas carnalas per se ligar amb l'Elegit benesit per Dieu. E oblidetz pas que primièr, en Jèsus Crist, Miquèl daissèt son estatut de Paire celestial per venir ganhar l'amor de sos discípols causits ​​sus tèrra ; aquò dins la mesura que renoncièt a utilizar son poder divin per luchar contra lo pecat e lo diable . Aquí comprenèm que los tèmas de la separacion e de la comunion son inseparables. Sus tèrra, l' elegit deu èsser separat carnalament d'aqueles qu'aima per dintrar en comunion esperitalament e venir " un " amb Crist e totes sos elegits, e sos bons angèls fidèls.    
Lo desir de la " còsta " de tornar a sa plaça originala tròba son sens dins l'acoblament sexual dels èssers umans, un acte de carn e d'esperit ont l'òme e la femna forman fisicament una sola carn.  
Gen.2:25 : “ L'òme e sa femna èran totes dos nus, e avián pas vergonha .”  
La nuditat fisica fa pas de mal a totes. I a de seguidors del naturisme. E al començament de l'istòria umana, la nuditat fisica causèt pas de " vergonha " . L'aparicion de la " vergonha " serà lo resultat del pecat, coma se manjar de l' " arbre de la coneissença del ben e del mal " poiriá dobrir l'esperit uman a d'efièches fins ara desconeguts e ignorats. En realitat, lo fruch de l'arbre enebit serà pas l'autor d'aquel cambiament, serà pas que lo mejan, perque aquel que cambia las valors de las causas e de la consciéncia es Dieu e El sol. Es el que suscitarà lo sentiment de « vergonha » que lo coble pecaire sentirà dins son esperit a prepaus de sa nuditat fisica que serà pas responsabla ; perque la fauta serà morala e concernirà pas que la desobediéncia implementada, notada per Dieu.          
 
En resumir l'ensenhament de la Genèsi 2, Dieu nos presentèt d'en primièr la sanctificacion del repaus o sabbat del seten jorn que profetiza lo grand repaus que serà donat dins lo seten millenari tant a Dieu coma a sos fidèls elegits. Mas aquel repaus deviá èsser ganhat per la batalha terrèstra que Dieu menarà contra lo pecat e lo diable, en s'incarnar en Jèsus Crist. L'experiéncia terrèstra d'Adam representava aquel plan de salvament concebut per Dieu. En Crist, venguèt carn per crear son Causit de carn que recebrà fin finala un còrs celestial similar a aqueles dels angèls.
 
 
 
Gènesi 3
 
Separacion del pecat
 
Gen. 3:1 : “Ara la sèrp èra mai astucia que tota bèstia del camp que lo Senhor Dieu aviá facha. Dix a la dona , Dieu a verament dich , que manjaràs pas de tot arbre del òrt ? »   
La paura " sèrp " aguèt lo malur d'èsser utilizada coma mèdia pel mai " astuciós " dels anges creats per Dieu. Los animals que reptils coma la « sèrp » parlavan pas ; la lenga èra una particularitat de l'imatge de Dieu donada a l'òme. Lo diable li fa parlar a la femna en un temps qu'ela es separada de son marit. Aquel isolament serà fatal per el perque en preséncia d'Adam, lo diable auriá agut mai de dificultat per menar l'èsser uman a desobesir l'òrdre de Dieu.       
Jèsus Crist revelèt l'existéncia del diable, a qui fa referéncia en disent dins Joan 8:44 qu'es " lo paire de las mentidas e un murtrièr dempuèi lo començament . " Sas paraulas an per tòca de bolegar las certituds umanas e al « Òc o Non » demandat per Dieu , apond lo « mas » o lo « benlèu » que levan las certituds que donan fòrça a la vertat. L'òrdre donat per Dieu foguèt recebut per Adam que lo transmetèt alara a sa femna, mas ela ausiguèt pas la votz de Dieu que donèt l'òrdre. Donc son dobte repausa sus son òme, coma : " Comprenguèt çò que Dieu li diguèt ?" »            
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Gen.3: 2 : “ La femna diguèt a la sèrp , Podèm manjar del fruch dels arbres de l' òrt .  
Las pròvas semblan sostenir l'afirmacion del diable ; rasona e parla intelligentament . La « femna » fa sa primièra error en respondent a la « sèrp » parlanta ; çò qu'es pas normal. D'en primièr, justifica la bontat de Dieu que lor donèt la possibilitat de manjar de totes los arbres, levat aquel qu'es enebit.      
Gen.3: 3 : “ Mas del fruch de l'arbre qu'es al mitan de l'òrt, Dieu a dich , Ne manjaretz pas, ni lo tocaretz, per que moriscatz pas .  
La transmission d'Adam del messatge de l'òrdre divin apareis dins l'expression " per que moriscatz pas ". Aquestes son pas los mots exactes dichs per Dieu perque diguèt a Adam : " lo jorn que ne manjaràs, moriràs ." L'afebliment de las paraulas divinas favorizarà la consumacion del pecat. En justificant son obediéncia a Dieu per una causa de « paur » la « femna » ofrís al diable la possibilitat de confirmar aquela « paur » que segon el es pas justificada.           
Gen.3: 4 : “ Alara la sèrp diguèt a la femna, Moriràs pas de segur ; »  
E lo Mentidor Principal se revela dins aquela declaracion que contradís las paraulas de Dieu : " Moriràs pas segurament ."   
Gen.3: 5 : “ Mas Dieu sap que lo jorn que ne manjaretz, alara vòstres uèlhs se dobriràn, e seretz coma de dieus, coneissent lo ben e lo mal . ”  
Ara li cal justificar l'òrdre donat per Dieu, al qual atribuís una pensada malvada e egoïsta : Dieu vòl vos gardar dins la basetat e l'inferioritat. Vòl egoïstament vos empachar de venir coma el. Presenta la coneissença del ben e del mal coma un avantatge que Dieu vòl gardar per el meteis. Mas si es benefici en conexer lo be, on es lo benefici en conexer lo mal ? Lo ben e lo mal son opausats absoluts coma lo jorn e la nuèch, la lutz e l'escur e per Dieu la coneissença es siá l'experiéncia o l'accion. En realitat, Dieu aviá ja donat a l'òme la coneissença intellectuala del ben e del mal en autorizant los arbres del jardin e en enebissent lo que representa lo " ben e lo mal " ; perque es una imatge simbolica del diable qu'experimentèt concretament successivament, " lo ben " puèi " lo mal " en se rebelant contra son Creator.         
Gen. 3: 6 : “ E quand la femna vegèt que l'arbre èra bon per manjar, e qu'èra agradiu als uèlhs, e un arbre de desirar per far savi , . prenguèt de son fruch e manjèt ; Ne donèt tanben un pauc a son òme, qu'èra amb ela, e el ne manjava un pauc .  
Las paraulas que sortiguèron de la sèrp aguèron son efièch, lo dobte s'escafava e la femna foguèt de mai en mai convencuda que la sèrp li aviá dich la vertat. Lo fruch li sembla bon e visualament agradiu, mas subretot, lo considèra " preciós per dobrir l'intelligéncia ". Lo diable obten lo resultat que cercava, ven de recrutar un seguidor de son actitud rebèla. E en manjant lo fruch enebit , ela meteissa ven un arbre de la coneissença del mal. Emplenat d'amor per sa femna, que n'es pas prèst a acceptar d'èsser separat , Adam preferís partejar son destin fatal perque sap que Dieu aplicarà sa sancion mortala. E en manjant lo fruch enebit a son torn, es lo coble entièr que patirà la dominacion tiranica del diable. Pasmens, paradoxalament, aquel amor apassionat es coma aquel que lo Crist sentirà per son Elegit, en acceptant tanben de morir per ela. Tanben, Dieu pòt comprene Adam. 
Gen.3: 7 : “ E los uèlhs de lors dos se dobrissián, e sabián qu'èran nus: e cossèron de fuèlhas de figa amassa, e se faguèron de davantals . ”  
En aquel moment, quand lo pecat foguèt consumat pel coble uman, comencèt lo compte enrè dels 6000 ans prevists per Dieu. D'en primièr, lor consciéncia es transformada per Dieu. Los uèlhs qu'èran estats responsables de la luxúria del fruch " agradiu a la vista " son victimas d'un novèl jutjament de las causas. E l'avantatge esperat e cercat se convertís en un desavantatge , vist que senton " vergonha " a prepaus de lor nuditat que fins alara aviá pas pausat cap de problèma, ni cap a eles, ni cap a Dieu. La nuditat fisica descobèrta èra pas que l'aspècte carnal de la nuditat esperitala que lo coble desobedient se trobèt. Aquela nuditat esperitala los privèt de la justícia divina e la sancion de la mòrt lor dintrèt, de sòrta que la descobèrta de lor nuditat foguèt lo primièr efièch de la mòrt donada per Dieu. Atal, la mòrt èra la consequéncia de la coneissença experimentada del mal ; çò qu'ensenha Paul quand ditz dins Rom.6:23 : " car lo salari del pecat es la mòrt ." Per cobrir lor nuditat, los esposes rebels recorsèron a una iniciativa umana que consistissiá a " cosir de fuèlhas de figa " per far de " cenchas ". Aquesta accion imatge esperitalament l'ensag uman d'autojustificacion. La " cencha " vendrà lo simbòl de " la vertat " dins Ef.6:14. La « cencha » facha de « fuèlhas de figa » per Adam es doncas en oposicion, un simbòl de la mentida darrièr que lo pecaire s'abriga per se rassegurar.                    
Gen.3: 8 : " E ausiguèron la votz de YaHWéH Dieu caminant dins l'òrt dins la frescor del jorn: e Adam e sa femna s'amaguèron de la preséncia de YaHWéH Dieu demest los arbres del jardin . "   
Aquel que cèrca las rèinas e los còrs sap çò que ven de se passar e çò qu'es en acòrdi amb son plan de salvament . Aquò's pas que lo primièr pas que provesirà lo diable d'un airal per revelar sas pensadas e sa natura marrida. Mas deu rescontrar l'òme perque a fòrça causas a li dire. Ara l'òme es pas pressat de rescontrar Dieu, son Paire, son Creator , que cèrca ara sonque de fugir, tant a paur d'ausir sos repròches. E ont s'amagar dins aquel jardin de l'agach de Dieu ? Encara un còp, creire que " los arbres de l'òrt " pòdon l'amagar de sa cara, testimònia de l'estat mental que Adam es tombat dempuèi que venguèt pecaire.    
Gen.3: 9 : “ Mas YaHWéH Dieu cridèt Adam, e li diguèt: Ont sètz? »  
Dieu sap plan ont s'amaga Adam mas li pausa la question, " ont sètz ?" " per li estendre una man d'ajuda e lo tirar cap a la confession de sa fauta."  
Gen.3: 10 : “ E diguèt , Ausiguèri ta votz dins l'òrt, e aguèri paur, perque èri nus : e m'amaguèri .   
La responsa d'Adam es en se una confession de sa desobediéncia e Dieu esplecharà sas paraulas per obténer son biais de presentar l'experiéncia del pecat.
Gen.3: 11 : “ E YaHWéH Dieu diguèt : Qual te diguèt qu'èras nus ? As manjat de l'arbre que te diguèri de pas manjar ? »  
Dieu vòl forçar Adam a confessar sa fauta. D'una deduccion a l'autra acabèt per li pausar la question clarament : " As manjat de l'arbre que t'enebiguèri de manjar?" ".  
Gen.3:1 2 : “ L'òme respondèt , La femna que donètz per èsser amb ieu, me parturiguèt de l'arbre, e ieu ai manjat .  
E mai se verai, la responsa d'Adam es pas gloriosa. Pòrta la marca del diable en el e sap pas pus cossí respondre òc o non, mas coma Satan, respond d'un biais rond per pas simplament admetre sa pròpria culpabilitat immensa. Va tan luènh que remembra Dieu sa part dins l'experiéncia, vist que li donèt sa femna, la primièra copabla, çò pensa, abans el. La partida mai fòrta de l'istòria es qu'es tot verai e que Dieu n'es pas inconscient vist que lo pecat èra necessari dins son plan. Mas ont a tòrt es qu'en seguint l'exemple de la femna, mostrèt sa preferéncia per ela al detriment de Dieu, e aquò èra sa mai granda fauta. Car dempuèi lo començament, Dieu demandava d'èsser aimat dessús tot e totes.
Gen.3:1 3 : “ E lo Senhor Dieu diguèt a la femna , Perqué as fach aquò ? La femna respondèt , La sèrp m'enganèt, e manjèri .  
Lo grand Jutge se vira alara cap a la femna acusada per l'òme e aquí tornarmai la responsa de la femna es en acòrdi amb la realitat dels faches : " La sèrp me sedusiguèt, e ai manjat ." Alara se daissèt seduire e aquò èra sa fauta mortala.  
Gen.3:1 4 : “ E lo Senhor Dieu diguèt a la sèrp , Perque as fach aquò, siás maudit sus totas las bèstias e sus totas las bèstias del camp: anaràs sus ton ventre, e manjaràs de polvera totes los jorns de ta vida .  
Aqueste còp, Dieu demanda pas a la " sèrp " perqué faguèt aquò, perque Dieu es pas inconscient qu'èra utilizat coma mèdia per Satan, lo diable . Lo destin que Dieu dona a la " sèrp " concernís en realitat lo diable meteis. Per " la sèrp " l'aplicacion èra immediata, mas pel diable èra pas qu'una profecia que se compliriá après la victòria de Jèsus Crist sul pecat e la mòrt. Segon Rev. 12:9, la primièra forma d'aquela aplicacion foguèt son expulsion del reialme del cèl amb los angèls marrits dins son camp. Foguèron getats sus la tèrra, que daissarián pas jamai mai fins a lor mòrt , e pendent mil ans, isolats sus la tèrra desolada, Satan s'escampar dins la polvera qu'aviá aculhit los qu'èran mòrts a causa d'el e de la libertat qu'aviá mal utilizat . Sus la tèrra maudit per Dieu, se comportaràn coma de sèrps, a l'encòp paures e prudents perque son estats vencuts per Jèsus Crist e fugissent l'òme qu'es vengut lor enemic. Faràn mal als òmes amagats dins l'invisibilitat de lors còrs celèstes en los metent l'un contra l'autre.      
Gen.3:1 5 : “ Metrai l'enemistat entre tu e la femna, e entre ta grana e sa grana te maturarà lo cap, e tu li matraràs lo talon . ”  
Aplicada a la « sèrp », aquela frasa confirma la realitat experimentada e observada. Son aplicacion al diable es mai subtila. L'enemistat entre son camp e l'umanitat es confirmada e reconeguda. " La grana de la femna que li esclafa lo cap " serà aquela del Crist e de sos fidèls elegits. Ela la destruirà fin finala, mas abans aquò, los demònis auràn agut la possibilitat perpetuala de " ferir lo talon " de " la femna ", l'Elegit del Crist meteis , d'en primièr , per aquel " talon ". Car " lo talon " es lo fulcrum del còrs uman coma " la pèira angulara " es la pèira sus la quala lo temple esperital de Dieu foguèt bastit.              
Gen.3:1 6 : “ A la femna diguèt , multiplicarai fòrça ta dolor en parturicion en dolor, e ton desir serà de ton òme, e el te governarà .  
Abans d'èsser liurada per sa mòrt, la femna deurà " patir dins sas embarassadas " ; ela "partisserà amb dolor ", totas las causas literalament acomplidas e observadas. Mas aicí encara, lo sens profètic de l'imatge es de notar. Dins Joan 16:21 e Rev. 12 :2 " la femna dins las dolors de part " simboliza la Glèisa de Crist dins las persecucions imperialas romanas e puèi papalas de l'èra crestiana .       
Gen.3:1 7 : “ E a Adam diguèt , Perque as obeït a la votz de ta femna, e as manjat de l'arbre que t'ai comandat , en disent : Ne manjaràs pas : Lo sòl serà maudit a causa de tu. En trabalh lo manjaràs totes los jorns de ta vida .  
En tornant a l'òme, Dieu li presenta la descripcion vertadièra de sa situacion qu'aviá vergonhosament cercat d'amagar. Sa culpabilitat es completa e Adam descobrirà tanben qu'abans de lo liurar, sa mòrt serà precedida d'una tièra de malediccions que menaràn qualques unes a preferir la mòrt a la vida. La malediccion del sòl es una causa terribla e Adam l'aprendrà per la susor de son front.
Gen.3:1 8 : “ Espinas e cards vos produirà, e manjaretz las plantas del camp . ”  
La cultura aisida de l'Òrt d'Edèn es partida, remplaçada per la lucha incessanta contra l'èrba de canapè , las " espinas, las espinas " e las malas herbas que se multiplican dins lo sòl de la tèrra. D'autant mai qu'aquela malediccion del sòl apressarà la mòrt de l'umanitat perque, amb lo " progrès " scientific, l'òme dels darrièrs jorns s'enverinarà en metent de verin quimic dins lo sòl de sas culturas, per eliminar las malas herbas e los insèctes plagas. Lo manjar abondós e aisidament accessible serà pas pus disponible en defòra de l'òrt d'ont serà expulsat amb sa femna, la favorita de Dieu.    
Gen.3:1 9 : “ Dins la susor de ta cara manjaràs de pan, fins que tornes a la tèrra, d'ont èras pres ; car sètz de polvera, e a la polvera tornaretz .  
Aquel destin que tomba sus l'èsser uman ven justificar la forma que Dieu revelèt sa creacion e sa formacion justament, a partir de " la posca de la tèrra ". Adam apren a sos pròpris despensas e nòstres de qué consistís la mòrt, coma evocada per Dieu. Notem que l'òme mòrt es pas mai que " polvera " e qu'en defòra d'aquela " polvera " demòra pas cap d'esperit vivent que sortís d'aquel còrs mòrt. Eccl.9 e d'autras citacions confirman aquel estatut de l'estat mortal.      
Gen.3: 20 : “ E Adam nomenèt sa femna Èva : perque èra la maire de totes los vius .  
Aquí encara, Adam marca sa dominacion sus " la femna " en li donant son nom " Èva " o " Vida " ; un nom justificat coma una realitat de basa de l'istòria umana. Sèm totes de descendents luènhs , nascuts d'Eva, l'esposa sedusida d'Adam, a travèrs qui la malediccion de la mòrt foguèt transmesa e serà transmesa fins al retorn gloriós de Jèsus Crist al començament de la prima de 2030.       
Gen.3: 21 : “ E YaHWéH Dieu faguèt a Adam e a sa femna de vestits de pèls, e los vestiguèt .”  
Dieu oblida pas que lo pecat dels esposes terrenals fasiá partida de son plan de salvament que prendrà ara una forma demostrada. Après lo pecat, lo perdon divin ven disponible al nom de Crist que serà sacrificat e crucificat pels soldats romans. Dins aquela accion , un èsser innocent , liure de tot pecat , acceptarà de morir per expiar , a lor plaça , pels pecats de sos sols elegits fidèls. Tre lo començament, d'animals innocents foguèron tuats per Dieu per que lors " pèls " poguèsson cobrir la nuditat d'Adam e Èva. Dins aquela accion, remplaça la " justícia " imaginada pels èssers umans per aquela que son plan de salvacion li imputa per la fe. La « justícia » imaginada per l'òme èra pas qu'una mentira enganaira e a sa plaça , Dieu lor imputa « un vestit » simbolic de « sa justícia » autentic, « la cencha de sa vertat » que se pausa sul sacrifici volontari del Crist e l'ofèrta de sa vida per la redempcion d'aqueles que l'aiman fidèlament.            
Gen.3: 22 : “ Yahweh Dieu diguèt : Vejatz, l'òme es vengut coma un de nosautres, per conéisser lo ben e lo mal. Ara l'empacham d'estirar sa man e de prene de l'arbre de la vida e de manjar e de viure per totjorn ”  
Dins Miquèl, Dieu s'adreiça a sos bons anges que son testimònis del drama que ven de se debanar sus tèrra. Diguèt lor , " Vejatz, l'òme es vengut coma un de nosautres, per conéisser lo ben e lo mal ." Lo jorn abans sa mòrt, Jèsus Crist utilizariá la meteissa expression per çò qu'es de Judas, lo traïdor que lo deviá liurar als josieus religioses e puèi als Romans per èsser crucificat , aquò dins Joan 6:70 : " Jèsus lor respondèt : Ai pas vos causit, los dotze? E un de vosautres es un demòni! ". Lo " nosautres " dins aquel vèrs ven " tu " a causa del contèxte diferent, mas l'apròchi de Dieu es lo meteis. L'expression " un de nosautres " fa referéncia a Satan qu'a encara liure accès e liure movement dins lo reialme celestial de Dieu demest totes los angèls creats al començament de la creacion terrèstra .            
Lo besonh d' empachar l'òme de manjar de l'"arbre de la vida " èra una exigéncia de la vertat que Jèsus venguèt testimoniar dins sas paraulas al prefècte roman Pons Pilat. " L'arbre de la vida " èra l'imatge del Crist lo redemptor e ne manjar significava se noirir amb son ensenhament e tota sa personalitat esperitala , es a dire, lo prene coma substitut e salvador personal. Aquò èra la sola condicion qu'auriá pogut justificar la consomacion d' aquel " arbre de la vida " . Lo poder de la vida èra pas dins l'arbre mas dins aquel que l'arbre simbolizava : Crist. De mai, aquel arbre condicionèt la vida eternala e après lo pecat original aquela vida eternala foguèt perduda perpetualament fins al retorn final de Dieu en Crist e Miquèl. L' " arbre de la vida " e los autres arbres poirián doncas desaparéisser tanplan coma l'òrt de Dieu.          
Gen.3: 23 : “ E YaHWéH Dieu lo mandèt de l'òrt d'Edèn, per trabalhar la tèrra d'ont foguèt pres . ”  
Tot çò que demòra al Creator es d'expulsar del jardin meravilhós lo coble uman que, format del primièr Adam (mot que designa l'espècia umana : roge = sanguinós), se son mostrats indignes d'aquò per lor desobediéncia. E fòra de l'òrt , la vida dolorosa , dins un còrs fisicament e mentalament afeblit , començarà per el . Lo retorn a una tèrra qu'es venguda dura e rebela remembrarà als èssers umans lors originas de " polvera ".   
Gen.3:24 : “ Aital caçèt Adam ; e placèt a l'èst de l'òrt d'Edèn de querubins que brandissián una espasa en flama, per gardar lo camin cap a l'arbre de la vida .  
Es pas mai Adam que garda l'òrt, mas d'angèls que l'empachan de i dintrar. L'òrt desapareisseriá fin finala un pauc abans l' inondacion que se debanèt en 1656 après lo pecat d'Èva e d'Adam.
Dins aquel vèrs avèm una esclariment utila per localizar l'emplaçament de l'Ort d'Edèn. Los angels gardians son plaçats " a l'èst de l'òrt " qu'es el meteis a l'oèst del luòc ont Adam e Èva se retirèron. L'airal supausat presentat al començament d'aqueste capítol es coerent amb aquel esclarziment : Adam e Èva se retiran dins la tèrra al sud del mont Ararat e l'òrt enebit es situat dins l' airal " aigas abondiuas " de Turquia còsta lo lac Van, a l'oèst de lor posicion.      
 
 
 
 
Gènesi 4
 
Separacion per mòrt
 
Aqueste capítol 4 nos permetrà de comprene melhor perqué èra necessari per Dieu d'ofrir a Satan e a sos demònis rebels un laboratòri de demostracion que revela l'espandi de lor malvolença.
Dins lo cèl, la malvolença aviá de limits perque los èssers celestials avián pas lo poder de se tuar los uns los autres ; perque èran totes temporàriament immortals. Aquela situacion permetèt doncas pas a Dieu de revelar lo naut nivèl de malvolença e de crudeltat que sos enemics èran capables. La tèrra foguèt doncas creada amb l'objectiu de permetre la mòrt dins sas formas mai crudèlas que l'esperit d'un èsser coma Satan pòt imaginar. 
Aqueste capítol 4, plaçat jos la significacion simbolica d' aqueste nombre 4 qu'es l'universalitat , evocarà doncas las circonstàncias de las primièras mòrts de l'umanitat terrèstra ; la mòrt essent son caractèr universal particular e unic demest totas las creacions fachas per Dieu. Après lo pecat d'Adam e Èva, la vida terrèstra foguèt " un espectacle pel mond e pels angèls " coma lo testimòni inspirat e fidèl Paul , ex- Saul de Tars, lo primièr perseguidor mandatat de la glèisa de Crist, o diguèt dins 1 Cor.   
 
Gen.4:1 : “ E Adam coneguèt Èva sa femna ; concebèt e parturiguèt Caïn e diguèt : Ai obtengut un òme amb l'ajuda de YaHWéH .   
Dins aquel vèrs , Dieu nos revela lo sens que dona al vèrb " conéisser " e aquel punt es vital dins lo principi de justificacion per la fe segon çò qu'es escrich dins Joan 17:3 : " E aquò's la vida eternala, que te coneguèsson , lo sol Dieu vertadièr, e Jèsus Crist, qu'as mandat . " Conéisser Dieu vòl dire s'engajar dins una relacion amorosa amb El, esperitala dins aquel cas , mas carnala dins lo cas d'Adam e Èva. En seguint tornarmai aquel modèl del primièr coble , un « enfant » nasquèt d'aquel amor carnal ; e ben un " enfant " deu tanben renaisser dins nòstra relacion amorosa esperitala viscuda amb Dieu. Aquesta novèla naissença a causa de la vertadièra " coneissença " de Dieu es revelada dins Rev. 12: 2-5: " E èra embaraçada, e cridava, en trabalhant dins la naissença, e dins las dolors de l'enfantament. …Ela parturiguèt un filh, que deviá governar totas las nacions amb una vara de fèrre. E son enfant foguèt pres a Dieu e a son tròn .” L'enfant nascut de Dieu deu reproduire lo caractèr de son Paire mas aquò èra pas lo cas amb lo primièr filh nascut dels òmes.              
Lo nom Cain significa aquisicion. Aquel nom predís un destin carnal e terrenal per el, lo contrari de l'òme esperital que serà son fraire mai jove Abel.
Notem qu'a aquel començament de l' istòria de l'umanitat , la maire que dona naissença associa Dieu amb aquela naissença perque es conscienta que la creacion d'aquela vida novèla es la consequéncia d'un miracle realizat pel grand creator Dieu Y aHWéH. Dins nòstres darrièrs jorns aquò es pas mai o rarament lo cas.
Gen.4:2 : “ E parturiguèt Abel son fraire de nòu. Abel èra un pastre, e Caïn èra un lauraire .   
Abel vòl dire buf . Mai que Caïn, l'enfant Abèl es presentat coma una còpia d'Adam, lo primièr a recebre l'alen pulmonar de Dieu. De fach, per sa mòrt, assassinada per son fraire, representa l'imatge de Jèsus Crist, lo vertadièr Filh de Dieu, salvaire dels elegits que redemprà per sa sang.
Las professions dels dos fraires confirman lors naturas opausadas. Coma Crist, " Abel èra un pastre " e coma l'incrédul materialista terrenal, " Caïn èra un lauraire ". Aquestes primièrs enfants de l'istòria umana anóncian lo destin profetizat per Dieu. E venon per provesir de detalhs sus son projècte d'estalvi .    
Gen.4:3 : “ E arribèt amb lo temps que Caïn portèt del fruch de la tèrra una ofèrta a YaHWéH ; »   
Caïn sap que Dieu existís e per li mostrar que lo vòl onorar, li fa " una ofèrta dels fruches de la tèrra ", es a dire, de causas que son activitat a produsidas. Dins aquel ròtle, pren l'imatge de la multitud de pòbles religioses josieus, crestians, o musulmans que meton en evidéncia lors bonas òbras sens se preocupar de cercar de conéisser e de comprene çò que Dieu aima e espera d'eles. Los presents son d'interès sonque se son apreciats pel destinatari. 
Gen.4:4 : " E Abel tanben portèt dels primièrs nascuts de son tropèl, e de son gras." YaHWéH aviá respècte per Abel e per son ofèrta; »   
Abel imita son fraire, e a causa de sa profession de pastre, fa una ofèrta a Dieu " del primièr-nascut de son tropèl e de lor gras . " Aquò es agradiu a Dieu perque vei dins lo sacrifici d'aqueles " primièrs " l'imatge previst e profetizat de son pròpri sacrifici en Jèsus Crist. Dins Rev. 1:5 legissèm : "... e de Jèsus Crist, lo testimòni fidèl, lo primièr nascut dels mòrts , e lo prince dels reis de la tèrra." A aquel que nos aima e nos a desliurats dels nòstres pecats per son sang, …». Dieu vei son plan de salvament dins l'ofèrta d'Abel e pòt pas s'empachar de lo trobar agradiu.      
Gen.4:5 : " Mas cap a Caïn e son ofèrta aviá pas cap de respècte. " Caïn fon molt irat, e sa cara tombla. »   
Comparat a l'ofèrta d'Abel, es logic que Dieu donariá pauc de consideracion a l'ofèrta de Caïn, que tan logicament poiriá pas que èsser decebut e triste. " Sa cara es getada ", mas notam que l'enveja lo mena a " venir fòrça irritat " e aquò es pas normal perque aquela reaccion es un fruch d'orgulh decebut. L'irritacion e l'orgulh produiràn lèu un fruch mai grèu : l'assassinat de son fraire Abel, l'objècte de sa gelosiá.     
Gen.4:6 : “ E YaHWéH diguèt a Caïn: Perqué sètz en colèra e perqué vòstra cara es tombada? »   
Dieu sol coneis la rason de sa preferéncia per l'ofèrta d'Abel. Caïn pòt pas s'empachar de trobar la reaccion de Dieu injusta, mas en luòc de s'enrabiar, deuriá pregar Dieu de li permetre de comprene la rason d'aquela causida aparentament injusta. Dieu a plena coneissença de la natura de Caïn que jòga inconscientament per el meteis lo ròtle del servicial malvat de Mat. 24 :48-49 : " Mas s'es un servicial malvat, e ditz dins son còr , Mon senhor retarda sa venguda ; e comença de tustar sos companhs servicials , e manja e beu, " Dieu li pausa una question a la quala coneis la responsa perfièchament, mas aicí encara, en o fasent dona a Caïn l'escasença de partejar amb el la causa de sa sofrença. Aquelas questions demoraràn sens responsa per Caïn, aital Dieu l'avertís del mal que lo prendrà.  
Gen.4:7 : “ De segur , se fas plan, levaràs ta cara ; »   
Après qu'Èva e Adam manjan e prenon l'estatut del diable en avent " conegut lo ben e lo mal " , reapareis per empontar Caïn a tuar son fraire Abèl. Las doas causidas, " lo bon e lo mal " , son davant el ; " bon " lo menarà a demissionar e acceptar la causida de Dieu quitament se la compren pas. Mas causir lo " mal " lo farà pecar contra Dieu , en trencant son sieisen comandament : " Assassinaràs pas " ; e non pas, “ tuaràs pas ” coma o an presentat los traductors. Lo comandament de Dieu condemna lo crime, pas la tuariá de criminals copables que faguèt legal en l'ordenant e dins aquel cas, la venguda de Jèsus Crist cambièt pas res dins aquel jutjament just de Dieu.               
Notatz la forma que Dieu parla de " pecat " coma se parlava d'una femna , coma aviá dich a Èva dins Gen. 3:16 : " vòstre desir serà per vòstre òme , e governarà sus vos ." Per Dieu la temptacion « de pecar » es semblabla a aquela d'una femna que vòl seduire son òme e el se deu pas daissar èsser « dominat » per ela , ni per el . D'aquel biais , Dieu donèt a l'òme l'òrdre de se daissar pas seduire pel " pecat " representat per la femna.           
Gen.4:8 : “ E Caïn parlèt a Abel son fraire, en disent, mas del temps qu'èran dins lo camp, Caïm se levè contra son fraire Abel e aucis lo. »   
Malgrat aquel avertiment divin, la natura de Caïn produirà son fruch. Après un escambi de paraulas amb Abel, Caïn, un murtrièr dins son esperit dempuèi lo començament coma son paire esperital, lo diable, " se levèt sus son fraire Abel, e lo tuèt ." Aquela experiéncia profetiza lo destin de l'umanitat ont lo fraire tuarà lo fraire, sovent per gelosiá profana o religiosa fins a la fin del mond.  
Gen.4:9 : “ E YaHWéH diguèt a Caïn: Ont es ton fraire Abel? Respondèt : Sabi pas ; soi lo gardian de mon fraire? »   
Coma aviá dich a Adam que s'amagava d'el, " Ont sètz ? " » , Dieu diguèt a Caïn, « Ont es ton fraire Abel ? », totjorn per li donar l’ escasença de confessar sa fauta. Mas stupidament , perque pòt pas ignorar que Dieu sap que lo tuèt, respond bravament " O sabi pas ", e amb una arrogància incredibla, a son torn pausa a Dieu una question : " Soi lo gardian de mon fraire ?" »            
Gen.4:10 : “ E Dieu diguèt , Qué as fach ? La votz del sang de ton fraire me crida de la tèrra .   
Dieu li dona sa responsa que vòl dire : sètz pas son gardian perque sètz son assassin. Dieu sap plan çò qu'a fach e li o presenta dins una imatge : " la votz del sang de ton fraire me crida de la tèrra ." Aquesta formula figurativa que dona al sang versat una votz que crida a Dieu serà utilizada dins Rev. 6 per evocar dins lo " 5en sagèl " , lo crit dels martirs mes a mòrt per las persecucions papalas romanas de la religion catolica : Rev. 6 :9-10 : " Quand dobrissiá lo cinquen sagèl, vegèri jos l'autar d'aqueles que èran estats sacrificats parolla de dio e per causa del testimoni que avian donat. E cridèron amb una votz nauta , disent: Quant de temps, Senhor, sant e vertadièr, jutjaràs pas e venjaràs pas lo nòstre sang sus los abitants sus la tèrra? ". Atal, lo sang injustament versat demanda de venjança sul copable. Aquela venjança legitima vendrà, mas es quicòm que Dieu reserva exclusivament per El meteis. Declara dins Deu.32:35 : " La venjança es miá, e la recompensa, quand lor pè s'esliça!" Car lo jorn de lor calamitat es pròche, e çò que los espera serà pas longtemps a venir .” Dins Isa.61:2, amassa amb " l'annada de favor ", " lo jorn de venjança " es dins lo programa del messias Jèsus Crist : "... m'a mandat...per proclamar l'annada de favor de YaHWéH, e lo jorn de venjança de nòstre Dieu ; per confortar tots los que ploran ; …». Degun auriá pogut comprene que la « publicacion » d’ aquela « annada de gràcia » deviá èsser separada del « jorn de la venjança » per 2000 ans.                          
Aital, los mòrts pòdon pas mai plorar levat dins la memòria de Dieu que sa memòria es illimitada.
Lo crime cometut per Caïn s'ameritava un castig just.
Gen.4:11: “ Ara sètz maudit de la tèrra, qu'a dobèrt sa boca per recebre la sang de vòstre fraire de vòstra man . »  
Caïn serà maudit de la tèrra e serà pas tuat. Per justificar aquela indulgéncia divina, cal admetre qu’aquel primièr crime aguèt pas cap de precedent. Caïn sabiá pas çò que voliá dire tuar, e èra la colèra qu'aveguèt tot esperit de rasonament que lo menèt a una brutalitat fatala. Ara que son fraire es mòrt, l’umanitat poirà pas pus dire que sabiá pas çò qu’es la mòrt. La lei establida per Dieu dins Exo.21:12 prendrà alara efièch : " Qual que siá tusta un òme mortalament serà mes a mòrt ."  
Aqueste vèrs presenta tanben aquela expression : « la tèrra que dobrissiá sa boca per recebre de ta man lo sang de ton fraire ». Dieu personifica la tèrra en li donant una boca qu'absorbís lo sang versat dessús. Alara aquela boca li parla e li rapèla l'acte mortal que la contaminava . Aquesta imatge serà tornada prene dins Deu.26 :10 : " La tèrra dobrissiá sa boca , e los engoliguèt amb Corè, quand los que s'èran amassats moriguèron, e lo fuòc consumiguèt los dos cents cinquanta òmes: serviguèron d'avertiment al pòble ." Puèi serà dins Rev. 12:16 : “ E la tèrra ajudèt la femna, e la tèrra dobrissiá sa boca e engoliguèt l'inondacion que lo drac lancèt de sa boca .” Lo « riu » simboliza las ligas monarquicas catolicas francesas que lor còrs militar especialament creat de « dragons » perseguissián de protestants fidèls e los perseguissián dins las montanhas del país. Aqueste vèrs a ​​un sens doble : la resisténcia armada protestanta, puèi la sanglanta Revolucion Francesa. Dins los dos cases l'expression " la tèrra dobrissiá sa boca " la retracha coma aculhent lo sang de multituds de personas.                
Gen. 4:12 : “ Quand cultivaràs la tèrra, te cedirà pas pus sa riquesa. Seràs un errant e vagabond sus la tèrra. »   
Lo castig de Caïn es limitat a la tèrra qu'el foguèt lo primièr a polluir en i versant de sang umana ; aquela de l' òme qu'èra creat a l'origina a l'imatge de Dieu. Dempuèi lo pecat, conserva las caracteristicas de Dieu mas possedís pas pus sa puretat perfiècha. L'activitat de l'òme consistissiá subretot a produire de noiridura en trabalhant la tèrra. Caïn deurà doncas trobar d'autres mejans per se noirir. 
Gen.4:13 : “ Caïn diguèt a YaHWéH : Mon castig es tròp grand per èsser suportat .   
Çò que vòl dire : dins aquelas condicions, val melhor que me suicidi. 
Gen.4:14 : “ Vejatz, m'avètz caçat uèi de la tèrra ; Serèi amagat de vòstra preséncia, serèi un vagabond e un fugitiu sus la tèrra, e qui me trobarà me tuarà . ”   
Ara es fòrça parlant e resumís sa situacion coma una condemna a mòrt.
Gen.4:15 : “ E YaHWéH li diguèt : Se qualqu'un tua Caïn, la venjança serà presa sus el sèt còps. E YaHWéH metèt una marca sus Caïn, per que qui lo trobèt lo tuèsse pas .   
Determinat a esparnhar la vida de Caïn per las rasons ja vistas, Dieu li diguèt que sa mòrt seriá pagada , es a dire, " venjada " , " sèt còps " . Puèi menciona " un panèu " que lo protegirà. Dins aquela mesura , Dieu profetiza la valor simbolica del nombre « sèt » que designarà lo sabbat e la sanctificacion del repaus que , profetizat a la fin de las setmanas , trobarà sa plena realizacion dins lo seten millenari de son projècte de salvament. Lo sabbat serà lo signe d'apertenença al Dieu Creator dins Ezeq.20:14-20. E dins Ezequièl 9 " un signe " es plaçat sus los qu'apertenon a Dieu per que sián pas tuats a l'ora del castig divin. Fin finala, per confirmar aquel principi de separacion protegida , dins Rev. 7, " un signe ", " lo sagèl del Dieu vivent ", ven " segelhar los fronts " dels servicials de Dieu, e aquel " sagèl e signe " es Son sabbat del seten jorn.                    
Gen.4:16 : " Alara Caïn sortiguèt de la preséncia de YaHWéH , e demorèt dins la tèrra de Nod, a l'èst d'Edèn . "   
Èra ja a l'èst d'Edèn qu'Adam e Èva s'èran retirats après èsser estats expulsats de l'òrt de Dieu. Aquesta tèrra es aquí donada lo nom de Nod que vòl dire : patiment. La vida de Caïn serà aital marcada per de sofrenças mentalas e fisicas perque èsser refusat luènh de la cara de Dieu daissa de traças quitament dins lo còr dur de Caïn qu'aviá dich dins lo vèrs 13, en paur d'el : " Serèi amagat luènh de ta cara ."     
Gen.4:17 : “ E Caïn coneguèt sa femna ; ela concebèt e parturiguèt Enoch. Puèi bastiguèt una vila e nomenèt la vila segon son filh Enoch .   
Caïn vendrà lo patriarca de la populacion d'una vila a la quala dona lo nom de son primièr filh : Enoch que significa : iniciar , instruir, exercir, e començar a utilizar quicòm. Aquel nom resumís tot çò que representan aqueles vèrbes e es plan portat perque Caïn e sos descendents inauguran un tipe de societat sens Dieu que contunharà fins a la fin del mond.  
Gen. 4:18 : “ E Enoc engendrèt Irad, e Irad engendrèt Mehujael, e Mehujael engendrèt Matusael, e Matusael engendrèt Lamèc . »   
Aquesta genealogia corta s'arrèsta intencionalament al personatge nomenat Lamèc, que son sens exacte demòra desconegut mas lo mot d'aquela raïtz concernís l'instruccion coma lo nom Enoch , e tanben una nocion de poder .
Gen.4:19 : “ Lamèc prenguèt doas femnas : lo nom de l'una èra Ada, e lo nom de l'autra Zilla . »   
Trobam dins aquel Lamèc un primièr signe de la ruptura amb Dieu segon lo qual " un òme daissarà son paire e sa maire e s'unirà a sa femna, e los dos vendràn una sola carn " ( veire Gen. 2:24 ) . Mas dins Lamech l'òme es estacat a doas femnas e las tres vendràn una sola carn. Evidentament la separacion de Dieu es totala.  
Gen.4:20 : “ E Ada parturiguèt Jabal : e foguèt lo paire d'aqueles que demoravan dins de tendas e de bestials .   
Jabal es lo patriarca dels pastres nomadas coma qualques pòbles arabis o son encara uèi.
Gen.4:21 : “ E son fraire se sonava Jubal : èra lo paire de totes los que manejan l'arpa e la flauta . »   
Jubal èra lo patriarca de totes los musicians qu'an una plaça importanta dins las civilizacions sens Dieu , quitament uèi ont la cultura, la coneissença e l'artista son los fondaments de nòstras societats modèrnas.
Gen. 4:22 : “ Zilla parturiguèt tanben Tubal Caïn, que fabriquèt totes los instruments de bronze e de fèrre. La sòrre de Tubal Caïn èra Naama . »   
Aqueste vèrs contradís los ensenhaments oficials dels istorians qu'assumisson una edat del bronze abans l'edat del fèrre. En vertat, segon Dieu, los primièrs òmes sabián fargar lo fèrre, e benlèu dempuèi lo quite Adam, perque lo tèxte ditz pas que Tubal Caïn foguèt lo paire d'aqueles que fargan lo fèrre. Mas aqueles detalhs revelats nos son donats per que comprenèm que la civilizacion existís dempuèi los primièrs òmes. Lors culturas sens Dieu èran pas mens rafinadas que las nòstras d'uèi.
Gen.4:23 : “ Lamèc diguèt a sas femnas : Ada e Zilla, escotatz ma votz ! Esposas de Lamèc, ausissètz ma paraula ! Ai tuat un òme per ma nafra, e un jove per ma contusion. »   
Lamech se vanta a sas doas femnas que tuèt un òme, çò que lo ferís al jutjament de Dieu. Mas amb arrogància e escarni, apond qu'a tanben tuat un jove òme, çò qu'agrava son cas al jutjament de Dieu e ne fa un vertadièr " assassin " de repeticion .  
Gen. 4:24 : “ Caïn serà venjat sèt còps, e Lamec setanta-sèt còps. »   
Se trufa alara de la cleméncia que Dieu mostrèt cap a Caïn. Coma après aver tuat un òme , la mòrt de Caïn deviá èsser venjada " sèt còps ", après aver tuat un òme e un jove òme, Lamèc serà venjat per Dieu " setanta -sèt còps ". Se pòt pas imaginar de remarcas tan abominablas. E Dieu volguèt revelar a l'umanitat que sos primièrs representants de la segonda generacion, aquela de Caïn a la setena , aquela de Lamèc, avián atench lo nivèl mai naut d'impietat. E aquò's sa demostracion de la consequéncia d'èsser separat d'el.    
Gen.4:25 : “ E Adam coneguèt sa femna de nòu ; e parturiguèt un filh, e li nomenèt Set: car, diguèt ela, Dieu m'a nomenat una autra semença al luòc d' Abel, que Caïn tuèt .   
Lo nom Seth prononciat " cheth " en ebreu fa referéncia a la fondacion del còrs uman. D'unes o traduson coma " equivalent o restitucion " mas ai pas pogut trobar una justificacion per aquela proposicion en ebrieu. Conservi doncas " lo fondament del còrs " perque Seth vendrà la racina o fondament de basa del linhatge fidèl que Gen.6 designarà per l'expression " filhs de Dieu ", en daissant a las " femnas " descendents rebels del linhatge de Caïn que las seduson, en oposicion , l'apelacion de " filhas d'òmes ".             
Dins Seth, Dieu semena e fa montar una novèla " grana " que lo seten descendent, un autre Enoch , es donat coma exemple dins Gen. 5:21 a 24. Aguèt lo privilègi d'intrar dins lo cèl viu, sens passar per la mòrt, après 365 ans de vida terrèstra viscuda en fidelitat al Dieu creator. Aquel Enòc visquèt a son nom perque son " instruccion " èra a la glòria de Dieu, contrariament a son omonim, filh de Lamèc, filh de la linha de Caïn. E los dos , Lamèc lo rebel e Enòc lo just èran los " seten " descendents de lor linhatge.      
Gen.4:26 : “ E Sèt tanben aguèt un filh, e li nomenèt Enosh. Puèi las gents comencèron de cridar lo nom de YaHWéH . »   
 Enosch significa : òme, mortal, malvat. Aqueste nom es ligat amb l'epòca ont las gents comencèron d'apelar lo nom de YaHWéH. Çò que Dieu nos vòl dire en connectant aquelas doas causas es que l'òme del fidèl linhatge es vengut conscient de la malvestat de sa natura qu'es mai mortala. E aquela consciéncia lo menèt a cercar son Creator per l'onorar e l'adorar fidèlament d'un biais que li seriá agradiu. 
 
Gènesi 5
 
Separacion a travèrs la santificacion
 
Dins aquel capítol 5, Dieu a amassat lo linhatge que li demorèt fidèl. Vos presenti l'estudi detalhat de sonque los primièrs vèrses que nos permeton de comprene la rason d'aquela enumeracion que cobrís lo temps entre Adam e lo celèbre Noè.
 
Gen.5:1 : “ Aquò's lo libre de las generacions d'Adam. Quand Dieu creèt l'òme, lo faguèt a la semblança de Dieu .  
Aqueste vèrs fixa l'estandard per la lista dels noms dels òmes citats. Tot repausa sus aquel rapèl : " Quand Dieu creèt l'òme, lo faguèt a la semblança de Dieu ."  Cal doncas comprene que per dintrar dins aquela lista l'òme deu aver conservat sa " semblança de Dieu ". Podèm aital comprene perqué de noms tan importants coma aquel de Caïn dintran pas dins aquela lista. Car es pas una semblança fisica mas una semblança de caractèr, e lo capítol 4 ven de nos mostrar aquela de Caïn e de sos descendents.    
Gen.5:2 : “ Mascle e femèla los creèt, e los benesiguèt, e lor nomenèt Adam, lo jorn que foguèron creats .”  
Aquí tanben, lo rapèl de la benediccion de Dieu de l'òme e de la femna significa que los noms que van èsser citats son estats benesits per Dieu. L'insisténcia de lor creacion per Dieu met en evidéncia l'importància que dona a èsser reconegut coma un Dieu creator que met a despart, sanctifica sos servicials, pel signe del sabbat, lo repaus observat pendent lo seten jorn de totas lors setmanas. Reténer la benediccion de Dieu amb la sanctificacion del sabbat e la semblança de son caractèr son las condicions requeridas per Dieu per que los èssers umans demoren dignes d'èsser nomenats " òme ". A despart d'aqueles fruches, l'èsser uman ven a son jutjament un " animal " mai desvolopat e educat que d'autras espècias .     
Gen.5:3 : “ E Adam visquèt cent trenta ans, e engendrèt un filh a sa pròpria semblança, a son imatge e li nomenèt Set .”  
Aparentament, entre Adam e Seth, dos noms mancan : los de Caïn (qu'es pas de la linha fidèla) e d' Abel (que moriguèt sens descendéncia) . L'estandard de seleccion benesida es aital demostrat. Lo meteis s'aplicarà a totes los autres noms mencionats. 
Gen.5:4 : “ E los jorns d'Adam après que venguèt paire de Set foguèron uèch cents ans: e engendrèt de filhs e de filhas .”  
Çò que cal comprene es qu'Adam " engendrèt de filhs e de filhas " abans e après la naissença de " Seth " , mas aqueles manifestèron pas la fe del paire o aquela de " Seth ". Se rejonhèron als " òmes animals " qu'èran infidèls e manca de respècte al Dieu vivent. Atal , demest totes los que nasquèron d'el, après la mòrt d'Abel, " Seth " foguèt lo primièr a se destriar per sa fe e sa fidelitat al Dieu YaHWéH que creèt e formèt son paire terrèstre. D'autres après el , que demorèron anonims, poirián aver seguit son exemple, mas demòran anonims perque la lista seleccionada per Dieu es bastida sus la succession dels primièrs òmes fidèls de cadun dels descendents presentats. Aquela explicacion rend comprensibla l'edat ja nauta, " 130 ans " per Adam quand son filh " Seth " nasquèt. E aquel principi s'aplica a cadun dels causits ​​mencionats dins la longa lista que s'acaba amb Noè , perque sos tres filhs : Sem, Cam e Jafet seràn pas causits, essent pas dins sa semblança esperitala.                
Gen.5:5 : “ Totes los jorns qu'Adam visquèt foguèron nòu cents trenta ans; puèi moriguèt .”  
 
Vau dirèctament al seten elegit que se sona Enòc ; un Enòc que son caractèr es lo contrari absolut d'Enòc, filh de Caïn. 
Gen. 5:21 : “ E Enòc visquèt seissanta cinc ans, e engendrèt Matusalèm .”  
Gen.5:22 : “ E Enòc caminava amb Dieu tres cents ans après qu'aguèsse engendrat Matusalèm; e engendrèt de filhs e de filhas .”  
Gen.5:23 : “ E totes los jorns d'Enòc foguèron tres cents seissanta cinc ans .”  
Gen.5:24 : “ Enòc caminava amb Dieu; alara èra pas pus, perque Dieu lo prenguèt .”  
Es amb aquela expression especifica del cas d'Enòc que Dieu nos o revela : los antediluvians aguèron tanben lor " Elia " menat al cèl sens passar per la mòrt. En fach, la formula d'aqueste vèrs diferís de totas las autras que s'acaban coma per la vida d'Adam, amb los mots " alara moriguèt ".     
Après ven Matusalèm , l'òme que visquèt lo mai longtemps sus Tèrra, 969 ans; puèi un autre Lamech d'aquela linha benesit per Dieu .
Gen :5:28 : “ Lamèc visquèt cent quatre-vint-dos ans, e engendrèt un filh .”   
Gen :5:29 : " Nomenèt son nom de Noè, en disent, "Aquel òme nos consolarà a prepaus de nòstre trabalh e del trabalh de nòstras mans, que ven de la tèrra que YaHWéH a maudit ."   
Per comprene lo sens d'aqueste vèrs, cal saber que lo nom Noè vòl dire : repaus. Lamech imaginava pas de segur fins a quina mesura sas paraulas serián complidas , perque vesiá " la tèrra maudit " sonque de l'angle de " nòstres trabalhs e lo trabalh de nòstras mans ", çò diguèt. Mas dins lo temps de Noè, Dieu lo destruirà a causa de la malvolença dels òmes que pòrta , coma la Gènesi 6 nos permetrà de comprene. Pasmens, Lamèc, lo paire de Noè, èra un causit que , coma los rars causits ​​de son temps, deguèt èsser triste de veire la malvolença dels òmes a l'entorn créisser.     
Gen. 5:30 : “ E Lamèc visquèt après aver engendrat Noè cinc cents nonanta cinc ans, e engendrèt de filhs e de filhas. ”   
Gen.5 :31 : “ Totes los jorns de Lamec foguèron sèt cents setanta sèt ans; puèi moriguèt "   
Gen. 5:32 : “ E Noè visquèt cinc cents ans, e engendrèt Sem, Cam e Jafèt .”   
 
 
Gènesi 6
 
La separacion fracassa
 
Gen.6:1 : “ E arribèt que quand los òmes comencèron de se multiplicar sus la fàcia de la tèrra, e lor nasquèron de filhas, ”   
Segon las leiçons apresas prèviament, aquela multitud umana es la nòrma animala que mespresa Dieu qu'a aital de bonas rasons de los refusar tanben. La seduccion d'Adam per sa femna Èva es reproducha dins tota l'umanitat e es la normalitat segon la carn : las gojatas seduson los òmes e obtenon d'eles çò que desiran. 
Gen.6: 2 : " E los filhs de Dieu vegèron las filhas dels òmes qu'èran polidas, e prenguèron las femnas de totas las que causiguèron ."   
Es aquí que las causas venon complicadas. La separacion entre los sanctificats e los increduls irreligioses desapareis fin finala. Los sanctificats logicament nomenats aicí " los filhs de Dieu " tomban jos la seduccion " de las filhas dels òmes " es a dire, del grop uman " animal " . Las alianças matrimonialas venon aital la causa de l'esfondrament de la separacion desirada e cercada per Dieu. Foguèt aquela experiéncia inoblidabla que lo menariá mai tard a enebir als enfants d'Israèl de prene de femnas estrangièras coma femnas . L'inondacion que resultarà d'aquò mòstra cossí aquela interdiccion deu èsser obeïda. A cada règla i a d'excepcions , perque qualques femnas prenguèron lo Dieu vertadièr amb lo marit josieu coma Ruth. Lo dangièr es pas que la femna siá una estrangièra mas qu'ela mena un " filh de Dieu " dins l'apostasia pagana en li fasent adoptar la religion pagana tradicionala de sas originas. De mai, lo contrari es tanben enebit perque una femna qu'es una " filha de Dieu " se met en perilh mortal en se maridant amb un " filh d'òmes " qu'es un " animal " e d'una falsa religion , çò qu'es encara mai dangierós per ela. Car cada " femna " o " gojata " es pas qu'una " femna " pendent sa vida sus tèrra, e los causits ​​d'entre eles recebràn, coma los òmes, un còrs celèst sens sèxe similar als angèls de Dieu. L'eternitat es unisex e un quadre del caractèr de Jèsus Crist, lo modèl divin perfièch.                      
Lo problèma del maridatge es encara actual. Car aquel que esposa alcun que non es de la soa religion dona testimoni contra la soa fé , sia justa o incorrecta . E mai, aquela accion mòstra d'indiferéncia cap a la religion e doncas cap a Dieu meteis. L'elegit deu aimar Dieu subretot per èsser digne de l'eleccion. Ara, l'aliança amb l'estrangièr essent li desagradabla, l'elegit que la contracta ven indigne de l'eleccion e sa fe ven presomptuosa, una illusion que s'acabarà per una desillusion terribla. Demòra una darrièra deduccion a far. Se lo maridatge pausa encara aquel problèma , es perque la societat umana modèrna se tròba dins lo meteis estat d'immoralitat qu'aqueles de l'epòca de Noè. Aqueste messatge es doncas per nòstre darrièr còp quand las mentidas dominan las ments umanas que venon totalament barradas a la " vertat " divina.   
A causa de son importància per nòstre " temps de la fin " , Dieu m'a menat a desvolopar darrièr aquel messatge revelat dins aquel compte rendut de la Gènesi. Car l'experiéncia dels elegits antediluvians es resumida per un " començament " uroses e una " fin " tragica dins l'apostasia e l'abominacion. Ara, aquela experiéncia resumís tanben aquela de sa darrièra glèisa dins sa forma institucionala « Adventista del Seten Jorn », oficialament e istoricament benesida en 1863 mas esperitalament en 1873 , dins « Filadèlfia » , dins Rev. 3:7 , per son « començament » , e « vomida » per Jèsus Crist dins Rev. d " , a causa de sa tièda formalista e a causa de son aliança amb lo camp enemic ecumenic en 1995 . Lo temps de l'aprobacion de Dieu d'aquela institucion religiosa crestiana es aital fixat per " un començament e una fin . " Mas del meteis biais que l'aliança josieva foguèt contunhada a travèrs los dotze apostòls causits ​​per Jèsus, l'òbra adventista es contunhada a travèrs ieu e totes los que, en recebent aquel testimòni profètic, reproduson las òbras de fe que Dieu benesiguèt a l'origina dins los pionièrs de l'Aventisme en 1843 e 1844. Fasi clar que Dieu benesiguèt las motivacions de lor fe e qu'èra pas l'estandard de lor cafetica mes en question . Coma la practica del sabbat ven possiblament formalista e tradicionala, lo tamís del jutjament de Dieu benesís pas pus res que l'amor de la vertat trobat dins sos elegits, " del començament a la fin " es a dire , fins al vertadièr retorn gloriós del Crist, fixat pel darrièr còp a la prima de 2030.                         
En se presentar dins Rev. 1:8 coma " l'alfa e l'omega ", Jèsus Crist nos revela una clau per comprene l'estructura e l'aspècte jos lo qual nos revela dins tota la Bíblia , son " jutjament " Es totjorn basat sus una observacion de la situacion del " començament " e sus aquel qu'apareis a l'aparicion d' una vida , d'una glèisa. Aquel principi apareis dins Dan 5 ont los mots escriches sus la paret per Dieu, « numerotats, numerotats » , seguits de « pesats e divisats » , representan lo « començament » de la vida del rei Belsasar e lo temps de sa « fin » . D'aquel biais , Dieu confirma que son jutjament es basat sul contraròtle permanent del subjècte jutjat. Èra jos son observacion dempuèi son « començament » , o « alfa », fins a sa « fin » , son « omega ».                          
Dins lo libre de l'Apocalípsis e dins lo tèma de las letras adreçadas a las « sèt Glèisas » , lo meteis principi fixa « lo començament e la fin » de totas las « Glèisas » concernidas . D'en primièr, trobam la Glèisa Apostolica , que son gloriós " començament " es remembrat dins lo messatge liurat a " Efès " e que sa " fin " la plaça jos la menaça d'aver l'Esperit de Dieu retirat a causa de sa manca de zel . Urosament, lo messatge liurat a " Esmirna " abans 303 pòrta testimòni del fach que la crida del Crist al repentiment foguèt ausida per la glòria de Dieu. Puèi, la Glèisa Catolica Romana papala comença a " Pergam " en 538 , e s'acaba a " Tiatira " al moment de la Reforma protestanta mas mai que mai oficialament aquela de la mòrt del papa Pius 6, detengut en preson a Valença, dins ma vila, en França, en 1799. Puèi ven lo cas del fe Protestant, qu'es aprovat tanben dins lo temps. Son « començament » es evocat dins « Tiatira » e sa « fin » es revelada dins « Sardis » en 1843 pr'amor de sa practica del dimenge eretada de la religion romana. Jèsus podiá pas èsser mai clar dins son messatge, " sètz mòrt ", vos confondètz pas. E tresen jos " Filadèlfia e Laodicèa " lo cas de l'adventisme institucional que vesèrem prèviament barra lo tèma dels messatges adreçats a las " sèt glèisas " e lo temps de las èras que simbolizan .                                 
En nos revelant uèi cossí a jutjat de causas ja acomplidas, e dempuèi lo " començament " coma la Genèsi, Dieu nos dona las claus per comprene cossí jutja los faches e las glèisas de nòstre temps. Lo « jutjament » que sortís de nòstre estudi pòrta aital lo « Sagèl » de l'Esperit de sa divinitat.       
Gen.6: 3 : “ Alara YaHWéH diguèt : Mon esperit se disputarà pas totjorn amb l'òme, perque el tanben es carn: mas sos jorns seràn cent vint ans . »   
Mens de 10 ans abans lo retorn de Crist, aquel messatge pren un caractèr estonantment d'actualitat uèi. L'esperit de vida donat per Dieu " demorarà pas totjorn dins l'òme, perque es tanben carn: pasmens sos jorns seràn cent vint e nòu ans ." En fach , aquò èra pas lo sens que Dieu donèt a sas paraulas . Comprenètz-me , e comprenètz -lo : Dieu renoncia pas a son plan de sièis mila ans de cridar e de seleccionar los elegits. Son problèma es dins l'enòrma longor de vida que donèt als antediluvians dempuèi Adam que moriguèt a 930 ans , après el, un autre Matusalèm viurà, el, fins a 969 ans . S'es 930 ans de fidelitat, la causa es suportabla e quitament agradiu a Dieu, mas s'es un Lamèc arrogant e abominable, Dieu considèra que lo suportar pendent una mejana de 120 ans serà mai que pro. Aquela interpretacion es confirmada per l'istòria, doncas que dempuèi la fin de l'inondacion, la durada de la vida umana es estada redusida a la mejana de 80 ans de nòstra èra.  
Gen.6: 4 : " E i aviá de gigants sus la tèrra dins aqueles jorns, e tanben après que los filhs de Dieu dintrèron dins las filhas dels òmes, e lor donèron d'enfants : aqueles èran los òmes poderoses qu'èran celèbres dins los tempses ancians . "   
Me calguèt apondre la precision " e tanben " a partir del tèxte ebrieu, perque la significacion del messatge es transformada. Dieu nos revela que sa primièra creacion antediluviana èra de talha gigantassa, Adam meteis deviá aver aperaquí 4 o 5 mètres de naut. La gestion de la superfícia de la tèrra es cambiada e redusida. Un solet pas d'aqueles " gigants " valiá cinc dels nòstres, e li caliá extraire de la tèrra cinc còps mai de noiridura qu'un òme d'uèi. La tèrra originala foguèt donc rapidament poblada e abitada sus tota sa superfícia. La precision " e tanben " nos ensenha qu'aqueste estandard de " gigants " es pas estat modificat per las alianças dels santificats e dels rebutats, " los filhs de Dieu " e " las filhas dels òmes ." Alara Noè meteis èra un gigant de 4 a 5 mètres, coma sos enfants e lors femnas. Al temps de Moïses, aqueles estandards antediluvians èran encara trobats dins la tèrra de Canaan, e foguèron aqueles gigants, los " Anakims ", qu'espauriguèron los espias ebreus mandats dins lo país.              
Gen.6: 5 : “ E YaHweh vegèt que la malvolença de l'òme èra granda sus la tèrra, e que tota imaginacion de las pensadas de son còr èra pas que marrida de contunh . ”   
Una tala observacion fa comprensibla sa decision. Vos rapèli que creèt la tèrra e l'òme per revelar aquela malvestat amagada dins las pensadas de sas creaturas celestialas e terrèstras . La demostracion desirada foguèt doncas obtenguda vist que " totas las pensadas de lors còrs èran pas que marridas cada jorn ."  
Gen.6:6 : “ E YaHweh se pentissiá d'aver fach l'òme sus la tèrra, e aquò li faguèt pena dins son còr . ”   
Saber d'avança çò que va arribar es una causa, mas l'experimentar dins sa realizacion es una autra. E fàcia a la realitat de dominar lo mal, la pensada del repentiment, o mai precisament del regret, pòt momentanèament sortir dins l'esperit de Dieu, tan granda es sa sofrença fàcia a aquel desastre moral.
Gen.6:7 : “ E YaHWéH diguèt : Destruirai l'òme qu'ai creat de la fàcia de la tèrra, l'òme e la bèstia, e l'escambi, e los aucèls del cèl ; car me penedi de los aver faches . ”   
Juste abans lo deluvi, Dieu vei lo trionf de Satan e de sos demònis sus la tèrra e sos abitants. Per el, l'espròva es terribla mas a obtengut la demostracion que voliá obténer. Tot çò que demòra es de destruire aquela primièra forma de vida que los òmes i vivon tròp longtemps e son tròp poderoses en talhas gigantas. Los animals de la tèrra pròches de l’òme coma lo bestial, los reptils e los aucèls de l’aire deuràn desaparéisser per totjorn amb eles.
Gen.6:8 : “ Mas Noè trobèt de gracia als uèlhs de YaHWéH .   
E segon Ezequièl 14 el sol trobèt de favor amb Dieu, sos enfants e lors femnas essent pas dignes d' èsser salvats.
Gen.6:9 : “ Aquestas son las generacions de Noè. Noe èra un òme just e drech dins son temps ; Noè caminava amb Dieu . ”   
Coma Jòb, Noè es jutjat " just e drech " per Dieu. E coma lo just Enòc davant el, Dieu li imputèt que " camina " amb el.    
Gen.6:10 : “ Noè engendrèt tres filhs : Sem, Cam, e Jafèt . ”   
A 500 ans segon Gen.5:22, " Noè engendrèt tres filhs: Sem, Cam e Jafet ." Aquestes filhs grandiràn, vendràn d'òmes e prendràn d'esposas. Noè serà doncas assistit e ajudat per sos filhs quand deurà bastir l'arca. Entre lo moment de lor naissença e l'inondacion , 100 ans passaràn. Aquò pròva que los “ 120 ans ” del vèrs 3 concernisson pas lo temps que li es donat per completar sa construccion.    
Gen.6:11 : “ La tèrra èra corrompuda davant Dieu, la tèrra èra plena de violéncia . ”   
La corrupcion es pas forçadament violenta, mas quand la violéncia la marca e la caracteriza, la sofrença del Dieu de l'amor ven intensa e insuportabla. Aquela violéncia, atenhent son apogèu, es del tipe que Lamèc se vantava dins Gen. 4:23 : " Ai tuat un òme per ma nafradura, e un jove per ma contusion ."  
Gen.6:12 : “ E Dieu agachèt la tèrra, e, veiquí, èra corrompuda ; car tota carn aviá corromput son camin sus la tèrra .   
Dins mens de 10 ans, Dieu agacharà la tèrra de nòu e la trobarà dins lo meteis estat qu'al moment de l'inondacion , " tota carn a corromput son camin ." Mas cal comprene çò que vòl dire Dieu quand parla de corrupcion. Perque se la referéncia d'aqueste mot es umana , las responsas son tan nombrosas coma las opinions sul subjècte. Amb lo Dieu Creator, la responsa es simpla e precisa. Apèla la corrupcion totas las perversions portadas per l'òme e la femna a l'òrdre e a las règlas qu'a establidas : Dins la corrupcion, l'òme assumís pas pus son ròtle d'òme, ni la femna son ròtle de femna. Lo cas de Lamèc, un bigamista, descendent de Caïn, n'es un exemple, perque la nòrma divina li ditz : " un òme daissarà son paire e sa maire e serà jonch a sa femna ." L'aparéncia de lor estructura corporala revèla lo ròtle de l'òme e de la femna. Mas per comprene melhor lo ròtle d'aquel qu'es donat coma " ajuda " a Adam, son imatge simbolic de la Glèisa del Crist nos dona la responsa. Quina " ajuda " pòt donar la Glèisa al Crist ? Son ròtle es d'aumentar lo nombre dels elegits salvats e d'acceptar la sofrença per el. Lo meteis es verai per la femna donada a Adam. Mancant lo poder muscular d'Adam , son ròtle es de donar naissença e d'elevar sos enfants fins qu'eles trobèron a lor torn una familha e aital la tèrra serà poblada , segon l'òrdre comandat per Dieu dins Gen. 1:28: " E Dieu los benesiguèt, e Dieu lor diguèt: Siatz fructuós, e multiplicatz, e emplenatz la tèrra, e la sometètz : e ajatz lo domini suls peisses de la mar, suls aucèls del cèl, e sus tot èsser vivent que se mòu sus la tèrra .” Dins sa perversion, la vida modèrna a virat l'esquina a aquela nòrma . La vida concentrada dins las vilas e l'emplec industrial creèron amassa lo besonh de sòus sempre mai grand. Aquò menèt las femnas a abandonar lor ròtle de maires per anar trabalhar dins d'usinas o de botigas. Mal educats, los enfants son venguts capriciós e exigents e en 2021 produson un fruch de violéncia e correspondon exactament a la descripcion donada per Paul a Timoteu dins 2 Tim. 3:1-9. Vos insisti a prene lo temps de legir, amb tota l'atencion que s'ameritan, dins lor totalitat, las doas epistòlas qu'adreça a Timoteu, per fin de trobar dins aquelas letras las nòrmas establidas per Dieu, dempuèi lo començament, en sabent que cambia pas e que cambiarà pas entre ara e son retorn en glòria, a la prima de 2030.               
Gen.6:1 3 : “ E Dieu diguèt a Noè , La fin de tota carn es venguda davant ieu ; car an empli la terra de violencia ; veiquí, los destruirai amb la tèrra .   
Amb lo mal establit de manièra irreversibla, la destruccion dels abitants de la tèrra demòra la sola causa que Dieu pòt far. Dieu fa conéisser a son sol amic terrenal son plan terrible perque sa decision es presa e definitivament fixada. Cal notar lo destin especial que Dieu dona a Enòc, lo sol qu'intra dins l'eternitat sens passar per la mòrt, e Noè , lo sol òme trobat digne de subreviure a l'inondacion exterminanta. Car dins sas paraulas Dieu ditz " an ... " e " los destruirai . " Perque demorèt fidèl, Noè es pas afectat per la decision de Dieu.     
Gen.6:1 4 : “ Fasètz-vos una arca de fusta resinosa ; Dispausaretz aquela arca dins de cellulas, e la cobriretz de peç dedins e defòra ”   
Noè deu subreviure e pas el sol perque Dieu vòl que la vida de sa creacion contunhe fins a la fin dels 6000 ans de seleccion de son projècte. Per preservar la vida seleccionada pendent l'inondacion de las aigas, una arca flotanta deurà èsser bastida. Dieu dona sas instruccions a Noè. Utilizarà de fusta mòla resistenta a l'aiga e l'arc serà rendut impermeable per un revestiment de peç, la resina presa de pin o d'avet. Bastirà de cellulas per que cada espècia visca separadament per evitar d'afrontaments estressants pels animals a bòrd. Lo sojorn dins l'arca durarà un an entièr, mas l'òbra es dirigida per Dieu a qui res es impossible.
Gen.6:15 : “ Es aital que la farètz : la longor de l'arca serà de tres cents codes, sa largor cinquanta codes, e sa nautor de trenta codes . ”   
Se lo " cubit " èra aquel d'un gigant, poiriá èsser cinc còps aquel dels Ebrèus qu'èra aperaquí 55 cm. Dieu revelèt aquelas dimensions dins l'estandard conegut pels Ebrieus e Moïses que recep aquela istòria de Dieu. L' arc bastit aviá doncas 165 m de long, 27,5 m de larg e 16,5 m de naut. L'arca rectangulara en forma de caissa èra doncas d'una talha impausanta mas foguèt bastida per d'òmes que lor talha èra commensurata amb ela. Perque trobam, per sa nautor, tres estatges d’aperaquí cinc mètres per d’òmes que mesuravan eles meteisses entre 4 e 5 m de nautor.  
Gen.6:16 : “ Faràs una fenèstra per l'arca , e la faràs un cubit de naut ; montaràs una pòrta sul costat de l'arca ; e bastiràs un estatge inferior, un segond e un tresen . »   
Segon aquela descripcion, la sola « pòrta » de l'arca èra plaçada al nivèl del primièr estatge « sul costat de l'arca . » L'arca èra completament barrada, e jos lo tet del tresen nivèl , una sola fenèstra de 55 cm de naut e de larg deviá èsser mantenguda barrada fins a la fin de l'inondacion, segon Gen. 8:6. Los ocupants de l'arca visquèron dins l'escur e la lutz artificiala de las lampas d'òli pendent tota la durada de l'inondacion, es a dire, .    
Gen.6:17 : “ E ieu, veiquí, vau portar un diluvi d'aigas sus la tèrra, per destruire tota carn que i a l'alen de vida jos lo cèl ; tot çò que i a sus tèrra perirà . ”   
Amb aquela destruccion, Dieu vòl daissar un messatge d’avertiment als òmes que repoblaràn la tèrra après lo deluvi e fins al retorn gloriós de Jèsus Crist a la fin dels 6000 ans del projècte divin. Tota la vida desapareisserà amb sa nòrma antediluviana. Perque après l'inondacion, Dieu reduirà pauc a pauc la talha dels èssers vius, òmes e animals, a la talha dels pigmèus africans.
Gen.6:18 : “ Mas establirai mon aliança amb vos ; dintraràs dins l'arca, tu e tos filhs, ta femna e las femnas de tos filhs amb tu . »   
I a uèch d'eles qu'an escapat de l'inondacion venenta, mas sèt d'eles benefician excepcionalament de la benediccion especiala e individuala de Noè. La pròva apareis dins Eze. 14 : 19-20 ont Dieu ditz : “ O se mandavi una pestiléncia dins aquela tèrra, se vèrsi ma furia sus ela amb pestiléncia, per exterminar d'ela l'òme e la bèstia, e Noè , Daniel e Jòb i èran , coma vivi! ditz lo Senhor YaHWéH, salvarián pas ni filhs ni filhas, mas salvarián lors anmas per lor justícia . Seràn utils per la repoblacion de la tèrra , mas essent pas del nivèl esperital de Noè , pòrtan dins lo mond novèl lor imperfeccion que portarà lèu sos marrits fruches.  
Gen.6:19 : “ De tot vivent de tota carn, portaretz dos de tota mena dins l'arca, per los gardar vius amb vos : seràn mascle e femèla . ”   
Un coble per espècia " de tot çò que viu " - just la nòrma necessària per la reproduccion - aqueles seràn los sols subrevivents demest lo genre animal terrèstre.  
Gen.6:20 : “ D'aucèls segon lor mena, e de bestials segon lor mena, e de tota espècia de la tèrra segon sa mena, dos de tota mena vendràn a tu, per que los pòscas salvar vius . ”   
Dins aquel vèrs, dins son enumeracion, Dieu menciona pas d'animals salvatges , mas seràn mencionats coma menats a bòrd de l'arca dins Gen.7:14 .
Gen.6:21 : “ E tu, pren de tot lo manjar que se manja, e garda-lo amb tu, per que siá de manjar per tu e per eles . ”   
Lo manjar necessari per noirir uèch personas e totes los animals a bòrd pendent un an devián ocupar fòrça espaci sus l'arca.
Gen.6:22 : “ E Noè faguèt aital , e faguèt segon tot çò que Dieu li comandèt . ”   
Fidèlament e sostengut per Dieu, Noè e sos filhs menan a tèrme la tòca que Dieu lor a confiada . E aquí nos cal remembrar que la tèrra es un sol continent irrigat sonque per de rius e de ribièras. Dins l'airal del Mont Ararat ont demòran Noè e sos filhs , i a pas qu'una plana e pas de mar Sos contemporanèus veson doncas Noè bastir una construccion flotanta al mitan d'un continent sens mar Podèm alara imaginar la burla, lo sarcasme e las insultas amb las qualas devon aver doçat lo pichon grop benesit per Dieu. Mas los escarnidors arrestaràn lèu de se trufar de l’elegit e seràn afogats dins las aigas del deluvi que i volián pas creire.
 
 
 
Gènesi 7
 
La separacion finala de l'inondacion
 
Gen.7:1 : “ E YaHWéH diguèt a Noè : Venètz dins l'arca, vos e tot vòstre ostal; Car yo uic uos iust derant mi en aquesta generacion . »   
Lo moment de la vertat arriba e la separacion finala de la creacion es acomplida . En " intrant dins l'arca " , las vidas de Noè e de sa familha seràn salvadas. I a un ligam entre lo mot " arca " e la " justícia " que Dieu imputa a Noè. Aqueste ligam passa per la futura « arca del testimòni » que serà lo cofre sacrat contenent la « justícia » de Dieu , exprimit jos la forma de las doas tauletas que son det gravarà sos « dètz comandaments » . Dins aquela comparason, Noè e sos companhs son mostrats èsser egals en çò que benefician totes de la salvacion en dintrant dins l'arca, e mai se Noè sol es digne d'èsser identificat amb aquela lei divina coma o indica la precision divina : " T'ai vist plan . " Noè èra doncas en perfiècha conformitat amb la lei divina ja ensenhada dins sos principis a sos servicials antediluvians.                
Gen.7:2 : “ Prendètz sèt parelhs de cada animal net, lo mascle e sa femèla ; un parelh d'animals que son pas purs, lo mascle e sa femèla ; »   
Sèm dins un contèxte antediluvian e Dieu evòca la distincion entre l'animal classat coma " pur o impur ". Aquela nòrma es doncas tan anciana coma la creacion terrèstra e dins Levitic 11, Dieu a pas que remembrat aquelas nòrmas qu'establiguèt dempuèi lo començament . Dieu a, doncas, coma " lo sabbat ", de bonas rasons per exigir a sos elegits, dins nòstres jorns, lo respècte per aquelas causas que glorifican son òrdre establit per l'òme. En seleccionant « sèt cobles purs » per un sol « impur », Dieu mòstra sa preferéncia per la puretat que marca amb son « sagèl », lo nombre « 7 » de la sanctificacion del temps de son projècte terrèstre.             
Gen.7:3 : “ sèt parelhs d'aucèls de l'aire, mascle e femèla, per gardar lor descendéncia viva sus la fàcia de tota la tèrra . ”   
A causa de lor imatge de la vida celestiala angelica, " sèt parelhs " dels " aucèls de l'aire " son tanben salvats.    
Gen.7:4 : “ Car encara sèt jorns, e farai ploure sus la tèrra quaranta jorns e quaranta nuèches e destruirai tot vivent de la fàcia de la tèrra . ”   
Lo nombre « sèt » (7) es encara mencionat , designant « sèt jorns » que separan lo moment de l'intrada dels animals e dels òmes dins l'arca de las primièras cascadas . Dieu provocarà una pluèja incessanta pendent " 40 jorns e 40 nuèches " . Aqueste nombre “ 40 ” es aquel de l'espròva. Concernirà los « 40 jorns » de l’enviament dels espias ebrèus dins la tèrra de Canaan e los « 40 ans » de vida e de mòrt dins lo desèrt coma consequéncia de lor refús d’intrar dins la tèrra poblada de gigants. E en dintrar dins son ministèri terrèstre, Jèsus serà liurat a la tentacion del diable après “ 40 jorns e 40 nuèches ” de june. I aurà tanben " 40 jorns " entre la resurreccion de Crist e l'escampament de l'Esperit Sant a la Pentecosta.                
Per Dieu, lo propòsit d'aquela pluèja torrenciala es de destruire los " èssers qu'a faches ." Se remembra aital que coma Dieu creator, las vidas de totas sas creaturas li apartenon , per las salvar o las destruire . Vòl ensenhar a las generacions futuras una leiçon picanta que devon pas oblidar.   
Gen.7:5 : “ Noè faguèt tot çò que YaHWéH li aviá comandat ” .   
Fidèl e obedient, Noè decepciona pas Dieu e realiza tot çò que li a ordenat de far .
Gen.7:6 : “ Noè aviá sièis cents ans quand lo diluvi d'aigas foguèt sus la tèrra .” »   
De detalhs suplementaris sus l'epòca seràn donats, mas aquel vèrs plaça ja l'inondacion dins la 600ena annada de la vida de Noè. Dempuèi la naissença de son primièr filh dins son 500n an , 100 ans son passats.
Gen.7:7 : " E Noè, el e sos filhs, e sa femna, e las femnas de sos filhs, dintrèron dins l'arca, per escapar a las aigas del diluvi . "   
Sonque uèch personas escaparàn a l'inondacion.
Gen.7:8 : “ D'animals nets e d'animals que son pas nets, d'aucèls e de tot çò que se mòu sus la tèrra, ”   
Dieu es afirmatiu . Un parelh de « tot çò que se mòu sus la tèrra » dintra dins l'arca per èsser salvat . Mas de quina “ tèrra ” , antediluviana o postdiluviana ? Lo temps present del vèrb " meut " suggerís la tèrra pòst-diluviana del temps de Moïses, que Dieu s'adreiça dins son istòria. Aquela subtilitat poiriá justificar l'abandon e l'exterminacion completa de certanas espècias monstruosas, indesiradas sus la tèrra repoblada , s'existissián abans l'inondacion .        
Gen.7:9 : " Dintrèt dins l'arca amb Noè, dos per dos, un mascle e una femèla, coma Dieu aviá comandat a Noè ."   
Lo principi concernís los animals mas tanben los tres cobles umans formats per sos tres filhs e lors femnas e lo sieu que lo concernís amb sa femna. La causida de Dieu de seleccionar pas que de cobles nos revela lo ròtle que Dieu lor dona : se reproduire e se multiplicar. 
Gen.7:10 : “ E après sèt jorns las aigas del diluvi foguèron sus la tèrra . ”   
Segon aquela precision, l'intrada dins l'arca se debanèt lo desen jorn del segond mes del 600en an de la vida de Noè, es a dire, 7 jorns abans lo 17en indicat dins lo vèrs 11 seguent. Foguèt aquel desen jorn que Dieu meteis barrèt " la pòrta " de l'arca sus totes sos ocupants, segon la precision citada dins lo vèrs 16 d'aqueste capítol 7.  
Gen.7:11 : “ Dins lo sièis centen an de la vida de Noè, dins lo segond mes, lo dètz-e-sèt jorn del mes, lo meteis jorn totas las fonts de la granda prigondor esclatèron, e las fenèstras del cèl se dobrissián .”   
Dieu causiguèt lo " dètz-e-sèt jorn del segond mes " del 600n an de Noè per " dobrir las fenèstras del cèl " . Lo nombre 17 simboliza lo jutjament dins son còde numeric de la Bíblia e sas profecias.   
Lo calcul establit per las successions dels elegits de Gen.6 plaça lo deluvi en 1656 , dempuèi lo pecat d'Eva e d'Adam, es a dire, 434 5 ans abans la prima de l'an 6001 de la fin del mond que serà acomplit dins nòstre calendièr abitual a la prima de 2030, e lo 24 ans Jèsus abans la mòrt de l'expiacion del nòstre calendièr uman fals e enganaire.
L'explicacion seguenta serà renovelada dins Gen.8:2. En se referissent al ròtle complementari de las " fonts del prigond " dins aquel vèrs, Dieu nos revela que l'inondacion foguèt pas solament causada per la pluèja venent del cèl. Sabent que " la prigondor " fa referéncia a la tèrra cobèrta entièrament d'aiga dempuèi lo primièr jorn de creacion, sas " fonts " suggerís una pujada dels nivèls d'aiga causada per la quita mar. Aquel fenomèn s'obten per una modificacion del nivèl del fons de l'ocean que, en pujant, puja lo nivèl de l'aiga fins qu'aténgue lo nivèl que cobrissiá tota la tèrra lo primièr jorn. Foguèt per l'afondrament de las prigondors de l'ocean que la tèrra seca sortiguèt de l'aiga lo 3n jorn e foguèt per una accion invèrsa que la tèrra seca foguèt cobèrta per las aigas de l'inondacion. La pluèja nomenada la " fenèstra del cèl " èra solament utila per indicar que lo castig veniá del cèl, del Dieu celestial. Mai tard aquela imatge de " fenèstra del cèl " prendrà lo ròtle opausat de las benediccions que venon del meteis Dieu celèst.          
Gen.7:12 : “ E ploguèt sus la tèrra quaranta jorns e quaranta nuèches . ”   
Aquel fenomèn èra obligat de susprene de pecaires incréduls. Subretot que i aviá pas de pluèja abans aquela inondacion. La tèrra antediluviana èra irrigada e aigada per sos rius e rius ; la pluèja èra doncas pas necessària , una rosada del matin la remplacèt . E aquò explica perqué los increduls aguèron de dificultats per creire al diluvi d'aigas anonciat per Noè, tant en paraulas coma en actes dempuèi que bastiguèt l'arca sus tèrra seca. 
Lo temps de “ 40 jorns e 40 nuèches ” visa un temps de tèst. A son torn, Israèl carnal, venent de daissar Egipte, serà testat pendent l'abséncia de Moïses, qu'es gardat per Dieu amb el pendent aquel periòde. Lo resultat serà lo " vedèl d'aur " fondut amb l'acòrdi d'Aaron, lo fraire carnal de Moïses. Puèi i aurà los " 40 jorns e 40 nuèches " d'explorar la tèrra de Canaan, amb lo resultat que lo pòble refusa d'i dintrar a causa dels gigants que l'abitan. A son torn, Jèsus serà testat pendent " 40 jorns e 40 nuèches ", mas aqueste còp, malgrat afeblit per aquel long june, resistirà al diable que lo temptarà e finirà per lo daissar sens aver obtengut sa victòria. Foguèt per Jèsus çò que faguèt possible e legitim son ministèri terrenal.        
Gen.7:13 : " Aquel meteis jorn Noè, Sem, Cam, e Jafet, los filhs de Noè, e la femna de Noè, e las femnas de sos tres filhs amb eles, dintrèron dins l'arca : "   
Aqueste vèrs met en evidéncia la seleccion dels dos sèxes de las creaturas terrèstras umanas. Cada mascle uman es acompanhat de son « ajudant » , sa femèla nomenada « esposa ». D'aquel biais , cada coble se presenta a l'imatge de Crist e de sa Glèisa, " son ajudant ", son Causit que salvarà. Car l'abric de l'"arca " es la primièra imatge de la salvacion que revelarà als èssers umans.        
Gen.7:14 : " eles, e tota bèstia segon sa mena, tot lo bestial segon sa mena, tota causa rampanta que rampan sus la tèrra segon sa mena, cada aucèl segon sa mena, tot aucèl alat, tot çò qu'a d'alas . "   
En soslinhant lo mot " espècia ", Dieu remembra las leis de sa natura que l'umanitat dins nòstre temps final pren plaser a contestar, a transgredir e a metre en question pels animals e quitament per las espècias umanas. I poiriá pas aver un defensor mai grand de la puretat de l'espècia qu'el. E demanda a sos elegits de partejar son opinion divina sul subjècte perque la perfeccion de sa creacion originala èra dins aquela puretat e separacion absoluda de las espècias.  
En soslinhant l'espècia alada, Dieu suggerís la tèrra e l'aire del pecat coma un reialme sometut al Diable, el meteis nomenat " prince del poder de l'aire " dins Ef. 2:2.  
Gen.7:15 : “ E dintrèron dins l'arca a Noè, dos e dos, de tota carn que i a l'alen de vida . ”   
Cada coble seleccionat per Dieu se separa d'aqueles de son genre per que lor vida pòsca contunhar après l'inondacion. Dins aquela separacion definitiva , Dieu met en accion lo principi dels dos camins que plaça davant la causida umana liura : aquel del ben mena a la vida mas aquel del mal mena a la mòrt.  
Gen.7:16 : " I dintrèt, mascle e femèla, de tota carn, coma Dieu comandèt a Noè." Alara YaHWéH li barrèt la pòrta . »   
L'objectiu de reproduccion de l'« espècia » es aicí confirmat per la mencion « mascle e femèla ».    
Vaquí l'accion que dona a aquela experiéncia tota son importància e son caractèr profètic de la fin del temps de la gràcia divina : " Alara YaHWéH li barrèt la pòrta ." Es lo moment ont lo destin de la vida e aquel de la mòrt se separan sens cambiament possible. Lo meteis arribarà en 2029, quand los subrevivents d'aquela epòca auràn fach la causida d'onorar Dieu e son sabbat del seten jorn, siá dissabte, siá d'onorar Roma e son dimenge del primièr jorn, segon l'ultimatum presentat jos la forma d'un decret per l'umanitat rebela. Aquí encara " la pòrta de gràcia " serà barrada per Dieu, " aquel que dobrís, e aquel que barra " segon Rev. 3:7.      
Gen.7:17 : “ L'inondacion foguèt quaranta jorns sus la tèrra. Las aigas aumentèron e levèron l'arca, e foguèt levada al dessús de la tèrra .   
L'arca es levada.
Gen.7:18 : “ E las aigas s'impausèron, e s'impausèron fòrça sus la tèrra: e l'arca flotèt sus la fàcia de las aigas . ”   
L'arca flota.
Gen.7:19 : “ E las aigas s'impausavan de mai en mai, e tota montanha nauta qu'èra jos tot lo cèl foguèt cobèrta . ”   
Lo sòl sec desapareis universalament , submergit per l'aiga.
Gen.7:20 : " Las aigas montèron quinze codes al dessús de las montanhas, e foguèron cobèrtas . "   
La montanha mai nauta a l'epòca èra cobèrta per aperaquí 8 m d'aiga.
Gen. 7:21 : “ E tot çò que se desplaçava sus la tèrra periguèt, tant los aucèls, e los bestials, e las bèstias, e tot çò que rampan sus la tèrra, e totes los òmes . ”   
Totes los animals que respiran d'aire perisson per s'afogar. La precision concernent los aucèls es d'autant mai interessanta perque lo deluvi es una imatge profètica del darrièr jutjament, que los èssers celèstes, coma Satan, seràn aniquilats amb d'èssers terrèstres.
Gen.7:22 : “ Tot çò qu'èra sus la tèrra seca qu'aviá l'alen de vida dins sas narinas moriguèt .   
Totes los èssers vivents creats coma l'òme que sa vida depend de son alen mòron per s'afogar. Aquò's la sola ombra sul castig de l'inondacion, perque la culpabilitat es estrictament sus l'òme e endacòm, la mòrt d'animals innocents es injusta . Mas per afogar completament l'umanitat rebela, Dieu es forçat de destruire amb eles aqueles animals que, coma eles, respiran l'aire de l'atmosfèra terrèstra. Fin finala, per comprene aquela decision, consideratz que Dieu creèt la tèrra per l'òme fach a son imatge e non pas pels animals creats per l'entornar, l'acompanhar e, dins lo cas del bestial, per lo servir.
Gen.7:23 : “ Tot l'èsser vivent qu'èra sus la fàcia de la tèrra foguèt destruch, de l'òme al bestial als rampants als aucèls del cèl foguèron destruches de la tèrra ; Sonque Noè demorèt, e los qu'èran amb el dins l' arca .   
Aqueste vèrs confirma la diferéncia que Dieu fa entre Noè e sos companhs umans que se tròban gropats amb los animals, totes mencionats e concernits dins " çò qu'èra amb el dins l'arca " .  
Gen.7:24 : “ E las aigas s'impausèron sus la tèrra cent cinquanta jorns .   
Los " cent cinquanta jorns " avián començat après los 40 jorns e 40 nuèches de pluèja incessanta que creèt l'inondacion. Avent atench la nautor maximala de " 15 codas " , o aperaquí 8 m al dessús de " la montanha mai nauta " a l'epòca, lo nivèl de l'aiga demorèt estable pendent " 150 jorns ". Puèi diminuirà pauc a pauc fins que se secarà coma o vòl Dieu.        
 
Nota : Dieu creèt la vida dins un estandard gigant que concernissiá los òmes e los animals antediluvians. Mas après l'inondacion, son plan es de reduire la talha de totas sas creaturas proporcionalament, aital de vidas naisseràn dins la nòrma post-inondacion. Coma dintrèron en Canaan, los espias ebrèus testifiquèron qu'avián vist amb lors pròpris uèlhs de rasims tan grands que caliá dos òmes de lor talha per los portar. La reduccion de las talhas concernís doncas tanben necessàriament los arbres, las fruchas e los legums. Atal, lo Creator quita pas jamai de crear, perque amb lo temps, modifica e adapta sa creacion terrèstra a las novèlas condicions de vida que se pausan. Creèt la pigmentacion negra de la pèl dels umans que vivon expausats a de fòrtas radiacions solara dins de regions tropicalas e equatorialas de la tèrra ont los rais del solelh tustan la tèrra a 90 grases . D'autras colors de pèl son mai o mens blancas o pallas e mai o mens coirejadas segon la quantitat de lutz solara . Mas lo roge de basa d'Adam (lo Roge) a causa del sang se tròba dins totes los èssers umans. 
La Bíblia especifica pas los noms detalhats de las espècias animalas vivas antediluvianas. Dieu daissa aquel subjècte misteriós, sens revelacion particulara, cadun es liure dins son biais d'imaginar las causas. Pasmens, presentèri l'ipotèsi qu'avent volgut donar a aquela primièra forma de vida terrèstra un caractèr perfièch, Dieu aviá pas creat , a aquel moment, los monstres preïstorics que lors òsses son trobats uèi, pels cercaires scientifics , dins lo sòl de la tèrra. Alara presentèri la possibilitat que foguèsson creats per Dieu après l'inondacion , per tal d'intensificar la malediccion de la tèrra pels èssers umans que se desviarián rapidament d' el de nòu . En se talhant d'el, perdràn aital lor intelligéncia e la granda coneissença que Dieu aviá donat d'Adam a Noè. Aquò, al punt que dins certans luòcs sus tèrra , l'òme se trobarà dins l'estat degradat de " l'òme de la cauna " atacat e menaçat per d'animals ferotges , qu'en grops , saurà pasmens destruire amb l'ajuda preciosa del marrit temps natural e la bona volontat compassiva de Dieu.  
 
 
 
Gènesi 8
 
La separacion temporala dels ocupants de l'arca
 
Gen. 8:1 : “ E Dieu se sovenguèt de Noè, e de totas las bèstias, e de tot lo bestial qu'èran amb el dins l'arca ; e Dieu faguèt passar un vent sus la tèrra, e las aigas se calmèron .   
Rasseguratz-vos, l’oblidèt pas jamai, mas es verai qu’aquel unic recampament de vidas enclaus dins l’arca flotanta dona a l’umanitat e a las espècias animalas una aparéncia talament redusida que semblan abandonadas per Dieu. En fach, aquelas vidas son perfièchament seguras perque Dieu las susvelha coma se foguèsson un tresaur . An çò qu'es mai preciós : los començaments per repoblar la tèrra e s'espandir sus sa superfícia . 
Gen. 8:2 : “ Las fonts de la prigondor e las fenèstras del cèl foguèron barradas, e i aguèt pas de pluèja del cèl .”   
Dieu crea las aigas de diluvi segon son besonh. D'ont venon ? Del cèl , mas subretot del poder creatiu de Dieu . Prenent l'imatge d'un gardian de serralha, dobrissiá las barralhas celèstas simbolicas e arriba lo moment que las barra tornarmai. 
En se referissent al ròtle complementari de las " fonts de l'abisme ", dins aquel vèrs, Dieu nos revela que l'inondacion foguèt pas solament causada per la pluèja venent del cèl . Sabent que « lo prigond » fa referéncia a la tèrra entièrament cobèrta d'aiga dempuèi lo primièr jorn de creacion , sas « fonts » suggerís una pujada dels nivèls d'aiga causada per la quita mar. Aqueste fenomèn s'obten per una modificacion del nivèl del fons de l'ocean que , en pujant , auça lo nivèl de l'aiga fins qu'atenh lo nivèl que cobriguèt la tèrra entièra lo primièr jorn . Foguèt per l'afondrament de las prigondors de l'ocean que la tèrra seca sortiguèt de l'aiga lo 3n jorn e foguèt per una accion invèrsa que la tèrra seca foguèt cobèrta per las aigas de l'inondacion. La pluèja nomenada la " fenèstra del cèl " èra solament utila per indicar que lo castig veniá del cèl, del Dieu celestial. Mai tard aquela imatge de " fenèstra del cèl " prendrà lo ròtle opausat de las benediccions que venon del meteis Dieu celèst .          
Essent lo creator, Dieu auriá pogut crear l'inondacion dins un clin d'uèlh, a sa volontat. Pasmens, preferissiá agir gradualament sus sa creacion ja facha. Mòstra aital a l’umanitat que la natura es dins sas mans una arma poderosa, un mejan poderós que manipula per ofrir sa benediccion o sa malediccion segon que fonciona dins lo ben o dins lo mal.
Gen. 8:3 : " E las aigas tornèron de la tèrra, e s'en anèron: e las aigas s'abaissèron a la fin de cent cinquanta jorns . "   
Après 40 jorns e 40 nuèches de pluèja incessanta seguidas de 150 jorns d'estabilitat al nivèl d'aiga mai naut , lo nivèl d'aiga comença de recular . Lentament, lo nivèl de las prigondors de l'ocean davala, mas davala pas tan prigondament qu'abans l'inondacion.
Gen. 8:4 : “ Al seten mes, lo dètz-e-sèt jorn del mes, l'arca s'arrestèt sus las montanhas d'Ararat ” .   
A la fin de cinc meses , al jorn, « lo dètz-e-seten jorn del seten mes » , l'arca cessa de flotar ; Repausa sus la montanha mai nauta d'Ararat . Aqueste nombre " dètz-e-sèt " confirma la fin de l'acte de jutjament divin. Es clar d'aquela esclarziment que , pendent l'inondacion, l'arca se desplacèt pas luènh de l'airal ont foguèt bastida per Noè e sos filhs. E Dieu voliá qu'aquela pròva de l'inondacion demorèsse visibla fins a la fin del mond , sus aquel meteis cim del mont Ararat, que l'accès èra e demòra enebit per las autoritats russas e turcas . Mas al moment causit per El, Dieu favorizèt la presa de fotografias aerianas que confirmèron la preséncia d'un tròç de l'arca pres dins lo glaç e la nèu. Uèi, l'observacion per satellit poiriá poderosament confirmar aquela preséncia. Mas las autoritats terrèstras cèrcan pas justament de glorificar lo Dieu Creator ; Se compòrtan coma d'enemics cap a el, e dins tota justícia, Dieu los paga plan , en los tustant amb una epidèmia e d'atacas terroristas.      
Gen.8:5 : “ E las aigas diminuiguèron de contunh fins al desen mes. Al desen mes, lo primièr jorn del mes, las cimas de las montanhas apareguèron .   
La reduccion de las aigas es limitada perque après l'inondacion lo nivèl d'aiga serà mai naut qu'aquel del terren antediluvian. Las valadas ancianas demoraràn submergidas e prendràn l'aparéncia de mars interioras actualas coma la mar Mediterranèa, la mar Caspiana, la mar roja, la mar negra, etc.
Gen.8:6 : “ E arribèt a la fin de quaranta jorns, que Noè dobrissiá la fenèstra qu'aviá facha dins l'arca ” .   
Après 150 jorns d'estabilitat e 40 jorns d'espèra, pel primièr còp, Noah dobrís la pichona fenèstra. Sa talha pichona, un cubit o 55 cm , èra justificada doncas que son sol usatge èra de liberar d'aucèls que podián aital escapar de l'arca de la vida .
Gen.8:7 : “ E mandèt un corb, e sortiguèt e tornèt, fins que las aigas se sequèron de la tèrra ” .   
La descobèrta de la tèrra seca es evocada segon l'òrdre « tenèbras e lutz » o « nuèit e jorn » del començament de la creacion. Tanben, lo primièr descobridor mandat es l' impur « corb » , amb de plumatges « negres » coma la « nuèit ». Agís liurament independent de Noè, l'elegit de Dieu. Simboliza doncas las religions escuras que seràn activadas sens cap de relacion amb Dieu.         
Mai precisament, simboliza l'Israèl carnal de l'anciana aliança a la quala Dieu mandèt sos profètas en nombrosas escasenças, coma los anats e venirs del corb, per ensajar d'esquinçar son pòble de las practicas del pecat. Coma « lo corb » , aquel Israèl fin finala rebutat per Dieu contunhèt son istòria separada d' el.  
Gen.8:8 : “ Mandèt tanben una colomba per veire se las aigas s'èran apagudas de la fàcia de la tèrra . ”   
Dins lo meteis òrdre, la pura « colomba » , amb de plumatges « blancs » coma la nèu, es mandada en reconeissença. Es plaçat jol signe de " jorn e lutz ". Dins aquela capacitat, ela profetiza la novèla aliança fondada sus la sang versada per Jèsus Crist.      
Gen.8:9 : " Mas la colomba trobèt pas de luòc per pausar la sola de son pè, e tornèt a el dins l'arca, perque las aigas èran sus la fàcia de tota la tèrra." Tenguèt la man e la prenguèt e la menèt dins l' arca amb el .   
A la diferéncia del « corb » negre independent , la « colomba » blanca es estrechament parent de Noè qu'ofrís « sa man per la prene e la menar dins l'arca » amb el. Es una imatge del ligam que religa l'elegit al Dieu del cèl. La " colomba " se pausarà un jorn sus Jèsus Crist quand se presentarà davant Joan Baptista per èsser batejat per el.          
Vos prepausi de comparar aquelas doas citacions biblicas ; que d'aqueste vèrs : " Mas la colomba trobèt pas de luòc per pausar la sola de son pè " amb aquel vèrs de Mat.8:20 : " Jèsus li respondèt : Los rainals an de traucs, e los aucèls del cèl an de nis; mas lo Filh de l'Òme a pas enlòc ont pausar lo cap » ; e aqueles vèrses de Joan 1: 5 e 11 , ont en parlant de Crist l'incarnacion de la divina " lutz " de la " vida " , ditz : " La lutz lusís dins l'escur, e l'escur la comprenguèt pas ... / ... Venguèt a son pròpri, e lo sieu pròpri la comprenguèt pas ." Juste quand la " colomba " tornèt a Noè, se daissant èsser presa per el, dins " sa man ", ressuscitat, lo Redemptor Jèsus Crist tornèt als cèls cap a sa divinitat coma Paire celestial, avent daissat darrièr el sus tèrra lo messatge de la redempcion de sos elegits, sa bona novèla nomenada " Evangèli eternal " dins l'Apocalípsis 146 . E dins Rev. 1:20 : los tendrà " dins sa man " dins las " sèt epòcas " profetizadas per las " sèt Glèisas " ont los fa partejar dins la sanctificacion divina sa " lutz " imageda pels " sèt candelabres ".                                
Gen.8:10 : “ E esperèt encara sèt jorns, e tornèt sortir la colomba de l'arca .   
Aqueste doble rapèl dels « sèt jorns » nos ensenha que per Noè, coma per nosautres uèi, la vida foguèt establida e ordenada per Dieu sus l'unitat de la setmana dels « sèt jorns » , unitat simbolica tanben dels « sèt mila » ans de son grand projècte salvador. Aquela insisténcia sus la mencion d'aqueste nombre « sèt » nos permet de comprene l'importància que Dieu li dona ; çò que justificarà qu'es atacat particularament pel diable fins al retorn gloriós del Crist que metrà fin a sa dominacion terrèstra.         
Gen.8:11 : “ La colomba li tornèt lo ser ; e vaquí, una fuèlha d'oliva arrancada èra dins son bèc. E Noe sabiá que las aigas èran abatudas de la tèrra .   
Aprèp de longs tempses d '" escur " anonciats pel mot " vèspre ", l'espèr de salvacion e la jòia de desliurança del pecat vendràn jos l'imatge de l' " olivièr " , successivament de l'ancian puèi de la novèla aliança. De la meteissa manièra que Noè sabiá d'una " fuèlha d'oliva " que la tèrra esperada e esperada seriá prèsta a l'aculhir, los " filhs de Dieu " aprendràn e comprendràn que lo reialme del cèl lor es estat dobèrt per aquel mandat del cèl, Jèsus Crist.          
Aquela « fuèlha d'oliva » testifiquèt a Noè que la germinacion e la creissença dels arbres èran un còp de mai possiblas.  
Gen.8:12 : “ E esperèt encara sèt jorns ; e laissèt la colomba. Mas ela tornèt pas jamai a el . "   
Aquel signe èra decisiu, perque provava que " la colomba " aviá causit de demorar dins la natura que li ofrissiá un còp de mai de manjar.  
De la meteissa manièra que la " colomba " desapareis après aver liurat son messatge d'espèr , après aver donat sa vida sus tèrra per redimir sos elegits, Jèsus Crist, lo " Prince de la Patz " , daissarà la tèrra e sos discípols, los daissant liures e independents per menar lor vida fins a son retorn gloriós final.    
Gen. 8:13 : “ Al sièis cent un an, al primièr mes, lo primièr jorn del mes, las aigas se sequèron de la tèrra. Noè levèt lo cobèrt de l'arca e agachèt, e vaquí, la superfícia del sòl èra seca .   
L'assecatge de la tèrra es encara parcial mas prometeire, doncas Noè s'engatja a dobrir lo tet de l'arca per agachar en defòra de l'arca e en sabent qu'es tombada a la cima del mont Ararat, sa vision s'espandiguèt fòrça luènh e fòrça largament sus l'orizont. Dins l'experiéncia de l'inondacion, l'arca pren l'imatge d'un uòu espelit. Quand espelís, lo pollet trenca la clòsca que i èra tancat. Noè faguèt parièr ; " quita lo cobèrt de l'arca " çò que serà pas pus util per lo protegir de la pluèja torrenciala. Notatz que Dieu ven pas dobrir la pòrta de l'archa qu'el meteis aviá barrada ; Aquò vòl dire que questiona pas o cambia pas l'estandard de son jutjament cap als rebels terrenals per qui la pòrta de la salvacion e del cèl seràn totjorn barradas.     
Gen.8:14 : “ Al segond mes, lo vint e sèt jorn del mes, la tèrra èra seca ” .   
La tèrra ven abitabla de nòu après èsser estada completament confinada dins l'arca pendent 377 jorns a partir del jorn de l'embarcament e de la barradura de la pòrta per Dieu. 
Gen.8:15 : “ Alara Dieu parlèt a Noè , en disent :   
Gen. 8:16 : “ Sortissètz de l'arca, vos e vòstra femna, vòstres filhs e las femnas de vòstres filhs amb vos . ”   
Es tornarmai Dieu que dona lo senhal per la sortida de l' " arca " , el qu'aviá barrat la sola " pòrta " sus sos ocupants abans lo deluvi.      
Gen. 8:17 : " Fasètz sortir amb vosautres tot vivent de tota carn qu'es amb vos, tant los aucèls e lo bestial e tot l'escambi que s'espandís sus la tèrra , e que se pòscan espandir sus la tèrra . "   
La scèna sembla a aquela del cinquen jorn de la setmana de la creacion, mas es pas una creacion novèla , perque après l'inondacion la repoblacion de la tèrra es una fasa del projècte profetizat pels primièrs 6 000 ans de l'istòria de la tèrra. Dieu voliá qu'aquela fasa siá terribla e dissuasiva. Donèt a l'umanitat la pròva mortala dels efièches de son jutjament divin. Una pròva que serà remembrada dins 2 Pèire 3 :5 a 8 : " Car vòlon ignorar, cossí los cèls existissián dins lo temps passat per la paraula de Dieu, e que la tèrra se formèt d'aiga e per l'aiga, e que per aquelas causas lo mond qu'alavetz foguèt perit, essent aclapat per l'aiga, del temps que per la meteissa paraula los cèls e la tèrra qu'ara son gardats contra lo jorn e lo jutjament ccion d'òmes impies. Mas, amats, oblidatz pas aquela causa, que amb lo Senhor un jorn es coma mil ans, e mil ans coma un jorn . L'inondacion de fuòc prevista serà acomplida a la fin del seten millenari a l'escasença del Jutjament Darrièr , per la dobertura de las fonts fogosas de magma sosterranh que cobriràn tota la superfícia de la tèrra. Aquel " lac de fuòc " mencionat dins Rev. 20:14-15, consomarà la superfícia de la tèrra amb sos abitants infidèls rebels e tanben lors òbras que volián privilegiar en mespresant l'amor demostrat de Dieu. E aquel seten millenari foguèt profetizat pel seten jorn de la setmana, aquò segon la definicion " un jorn es coma mil ans e mil ans son coma un jorn ."        
Gen.8:18 : " E Noè sortiguèt, e sos filhs, e sa femna, e las femnas de sos filhs . "   
Los animals essent sortits, los representants de la novèla umanitat a lor torn sortisson de l'arca. Troban la lutz del solelh e l’ espaci vast e gaireben illimitat que lor ofrís la natura, après 377 jorns e nuèches de confinament dins un espaci tancat estrech e escur. 
Gen. 8:19 : “ Tot animal, tot rampant, tot aucèl, e tota causa que rampan sus la tèrra, segon lors menas, sortiguèron de l'arca . ”   
La sortida de l'arca profetiza l'intrada dels elegits dins lo reialme del cèl, mas sonque los que son jutjats purs per Dieu dintraràn. Al temps de Noè, aquò èra pas encara lo cas, vist que los purs e los impurs vivián amassa, sus la meteissa tèrra, en se combatent los uns contra los autres fins a la fin del mond.
Gen.8:20 : “ Noè bastiguèt un autar a YaHWéH ; prenguèt de tota bèstia neta e de tot aucèl net, e ofriguèt d'ofèrtas cremadas sus l' autar .   
L'ofèrta cremada es un acte per lo qual l'elegit Noè mòstra sa gratitud a Dieu. La mòrt d'una victima innocenta, dins aquel cas un animal, rapèla al Dieu Creator los mejans per los quals, en Jèsus Crist, vendrà redimir las anmas de sos elegits. Los animals purs son dignes d'imaginar lo sacrifici de Crist qu'incarnarà la puretat perfiècha dins tota son anma, còrs e esperit.
Gen.8:21 : “ E lo Senhor sentiguèt una doça odor, e YaHWéH diguèt dins son còr , Maudirai pas pus la tèrra per l'amor de l'òme, perque l'imaginacion del còr de l'òme es marrida dempuèi sa jovença ; e tustarèi pas pus tot vivent, coma o ai fach .   
L'ofèrta cremada ofèrta per Noè es un acte de fe vertadièr, e de fe obedienta. Car s'ofrís un sacrifici a Dieu , es en responsa a un rite sacrificial que li ordonèt de realizar , fòrça abans de l'ensenhar als Ebreus que quitèron Egipte. L'expression " odor agradiua " concernís pas l'odorat divin mas son Esperit divin qu'aprecia a l'encòp l' obedíncia de son fidèl elegit e la vision profètica qu'aqueste rite dona a son futur sacrifici compassiu , en Jèsus Crist.  
Fins al Jutjament Darrièr i aurà pas mai d'inondacion destructritz. L'experiéncia ven de demostrar que l'òme es dins la carn naturalament e ereditàriament " malvat ", coma o diguèt Jèsus de sos apostòls dins Mat 7:11 : " Se vos doncas, essent malvats , sabètz donar de bons dons a vòstres enfants, quant mai vòstre Paire qu'es dins lo cèl donarà de bonas causas a los que li demandan . " Dieu deurà doncas domar aquel " malvat " " animal ", una opinion partejada per Paul dins 1 Cor. 2:14, e en demostrant en Jèsus Crist lo poder de son amor per eles, qualques unes d'aqueles nomenats " malvats " vendràn d'elegits umans fidèls e obedients .            
Gen. 8:22 : “ Del temps que la tèrra demòra, lo temps de la semenada e de la culhida, lo freg e la calor, l'estiu e l'ivèrn, lo jorn e la nuèch s'arrèstaràn pas . ”   
Aqueste uèchen capítol s'acaba amb un rapèl de las alternanças d'opausats absoluts qu'an governat las condicions de la vida terrèstra dempuèi lo primièr jorn de creacion que, per sa constitucion " nuèch e jorn ", Dieu revelèt lo combat terrèstre entre " escur " e " lutz " que conquistarà fin finala a travèrs de Jèsus Crist. Enumera dins aquel vèrs aquelas alternanças extrèmas que son degudas al pecat meteis essent la consequéncia de la causida liura donada a aquelas creaturas celestialas e terrèstras que son aital liuras de l'aimar e de lo servir o de lo refusar al punt de l'odiar. Mas la consequéncia d’aquela libertat serà la vida pels partisans del ben e la mòrt e l’aniquilacion pels del mal coma l’inondacion ven de demostrar.      
Los subjèctes citats pòrtan totes un messatge esperital : 
« La semenada e la culhida » : suggerís lo començament de l'Evangelizacion e la fin del mond ; d'imatges preses per Jèsus Crist dins sas parabòlas, notadament dins Mat.13:37 a 39 : “ Respondèt: Aquel que semena la bona grana es lo Filh de l'Òme; lo camp es lo mond; la bona grana son los filhs del reialme; las èrbas son los enfants del mal; l'enemic que la semenèt es lo diable; la culhida es la fin del mond ; Los segaires son los angèls .      
“ Freg e calor ” : “ calor ” es mencionat dins Rev. 7:16 : “ Auràn pas pus fam, ni set mai, ni lo solelh lor esclairarà pas , ni cap de calor . ” Mas al contrari, lo " freg " es tanben una consequéncia de la malediccion del pecat.          
“ Estiu e ivèrn ” : son las doas sasons d'extrèms, caduna tan desagradiva coma l'autra dins son excès.   
" Jorn e nuèch " : Dieu los cita dins l'òrdre que l'òme li dona , perque dins son plan, en Crist ven lo temps del jorn, aquel de la crida per dintrar dins sa gràcia, mas après aquel temps ven aquel de " la nuèch ont degun pòt pas trabalhar " segon Joan 9:4 , es a dire, per cambiar son destin perque es definitivament fixat per la vida o per la mòrt dempuèi la fin del temps de la gràcia.     
 
 
 
Gènesi 9
 
Separacion de la norma de la vida
 
Gen.9:1 : “E Dieu benesiguèt Noè e sos filhs, e lor diguèt : Siátz fructuoses, e multiplicatz-vos, e emplenatz la tèrra. »  
Aquò serà lo primièr ròtle que Dieu dona als èssers vius seleccionats e salvats per l'arca bastida pels òmes : Noè e sos tres filhs. 
Gen.9:2 : “ La paur de tu e la paur de tu seràn sus tota bèstia de la tèrra, sus tot aucèl del cèl, sus tot çò que se mòu sus la tèrra, e sus totes los peisses de la mar son liurats dins ta man . »   
La vida animala deu sa subrevida a l'òme , es per aquò que, encara mai qu'abans l'inondacion, l'òme poirà dominar los animals. Levat quand un animal pèrd lo contraròtle per paur o irritacion, en règla generala totes los animals an paur de l'òme e ensajan de lo fugir quand lo rescontran.
Gen.9 : 3 : “ Tota causa que viu serà de noiridura per vos ;   
I a divèrsas rasons per aquel cambiament de dièta . Sens donar tròp d'importància a l'òrdre presentat , d'en primièr , citi l'abséncia immediata de noiridura vegetala agotada pendent l'inondacion e que la tèrra cobèrta d'aigas saladas que venguèron parcialament esterilas recuperarà pas que pauc a pauc sa fertilitat e sa productivitat plenas e completas. De mai, l'establiment dels rites sacrificials ebreus demandarà , a son temps , la consomacion de la carn de la victima sacrificada dins la vision profètica de la Santa Cena ont lo pan serà manjat coma simbòl del còrs de Jèsus Crist , e lo chuc del rasim begut coma simbòl de son sang. Una tresena rason, mens avocabla, mas pas mens vertadièra, es que Dieu vòl acorchir la durada de vida de l'òme ; e la consomacion de la carn que corromp e pòrta dins lo còrs uman d'elements destructors de la vida serà la basa del succès de son desir e de sa decision. Sonque l'experiéncia d'una dièta vegetariana o vegana ne provesís una confirmacion personala. Per refortir aquela pensada, notatz que Dieu enebís pas a l'òme de consomar d'animals impurs , e mai se son nocius per sa santat. 
Gen.9:4: " Solament manjaretz pas de carn amb sa vida, amb son sang . "  
Aquela interdiccion demorarà valida dins l'anciana aliança segon Lev 17:10-11 : " Se un òme de l'ostal d'Israèl o dels estrangièrs que demòran demest eles manja de sang de quina mena que siá , metrai ma cara contra aquel que manja de sang, e lo talharai d'entre son pòble . " " e dins las novèlas , segon Actes 15:19 a 2 1 : " Doncas soi de l'opinion que trobam pas los d'entre los gentils que se viran cap a Dieu, mas que lor escrivèm per s'abstenir de las pollucions de las idòlas, e de la fornicacion, e de las causas estranguladas, e de la sang . Car Moïses a agut dins totas las vilas dempuèi de generacions aqueles que lo predican, perque es legit dins las sinagogas cada sabat .     
Dieu apèla " alma " la creatura entièra facha d'un còrs de carn e d'un esperit entièrament dependent de la carn. Dins aquela carn, l'òrgan motor es lo cervèl provesit per la sang ela meteissa qu'es purificada a cada buf per l'oxigèn tirat pels palmons . Dins l'estat vivent , lo cervèl crea los senhals electrics que generan la pensada e la memòria e gerís lo foncionament de totes los autres organs carnals que compausan lo còrs fisic. Lo ròtle de la " sang " qu'es tanben , pel genòma , unic per cada anma viva , deuriá pas èsser consumit per de rasons de santat, perque pòrta de residus e d'impuretats creadas dins tot lo còrs, e per una rason esperitala. Dieu a reservat per el meteis, d'un biais absoludament exclusiu , per son ensenhament religiós , lo principi de beure la sang de Crist, mas sonque dins la forma simbolizada del chuc de rasim. Se la vida es dins lo sang, aquel que beu lo sang de Crist se rebastís dins sa natura santa e perfiècha , segon lo principi real qu'afirma que lo còrs es fach de çò que se noirís.     
Gen.9:5 : “ Siá tanben conegut, que lo sang de vòstras anmas demandarai de la man de tota bèstia ; e demandarai l'alma de l'òme de l'òme, quitament de l'òme qu'es son fraire . »   
La vida es çò mai important pel Dieu Creator que la creèt . Cal l’escotar per se rendre compte de l’indignacion que lo crime constituís cap a el, lo vertadièr proprietari de la vida presa. Coma tal, el sol pòt legitimar l'òrdre de prene la vida. Dins lo vèrs precedent, Dieu permetèt a l'òme de prene la vida animala per manjar, mas aquí es un crime, un murtre que met fin definitivament a una vida umana. Aquesta vida presa aurà pas pus l'escasença de s'aprochar de Dieu, ni d'èsser testimòni d'un cambiament de conducha se fins alara s'èra pas conformada a son estandard de salvacion. Dieu pausa aicí las basas de la lei de la represalha , " un uèlh per un uèlh, una dent per una dent, una vida per una vida ." L'animal pagarà l'assassinat d'un òme amb sa pròpria mòrt e l'òme del tipe Caïn serà tuat se tua son pròpri sang " fraire " del tipe Abel.    
Gen.9:6 : “ Se qualqu'un versa la sang de l'òme, per l'òme sa sang serà versada ; car Dieu faguèt l'òme a son imatge . »   
Dieu cèrca pas d'aumentar lo nombre de mòrts perque al contrari , en autorizant la tuariá d'un murtrièr, compta sus un efièch dissuasor e que, pr'amor del risc incorrut , lo mai grand nombre d'èssers umans aprendràn a contrarotlar lor agressivitat, per venir pas un murtrièr, a son torn, digne de mòrt.
Sonque aquel qu'es animat per la fe reala e autentica pòt se rendre compte de çò que vòl dire " Dieu faguèt l'òme a son imatge ". Subretot quand l’umanitat ven monstruosa e abominabla coma es lo cas uèi dins lo mond occidental e pertot sus tèrra sedusida per la coneissença scientifica.  
Gen.9:7 : “ E vosautres, siatz fruchós e multiplicatz-vos, espandissètz-vos sus la tèrra e multiplicatz-vos en ela . »   
Dieu vòl vertadièrament aquela multiplicacion, e per una bona rason, lo nombre dels elegits es tan redusit , quitament en relacion amb los cridats que tomban sul camin , que mai lo nombre de sas creaturas es grand , mai poirà trobar e seleccionar sos elegits demest eles ; perque segon la precision notada dins Dan.7:9, la proporcion es un milion causit per dètz miliards nomenats, o 1 per 10 000 .  
Gen.9:8 : “ E Dieu parlèt de nòu a Noè e a sos filhs amb el, en disent ,   
Dieu s'adreça als quatre òmes perque en donant la dominacion al representant mascle de l'espècia umana, seràn tenguts responsables de çò qu'an permés de far las femnas e los enfants que son plaçats jos lor autoritat. Lo domini es una marca de fisança ofèrta per Dieu als òmes mas los fa entièrament responsables davant sa cara e son jutjament .
Gen.9:9 : “ Vejatz, establissi mon aliança amb vos e amb vòstres descendents après vos ; »   
Es important per nosautres uèi de nos rendre compte que sèm aquela " grana " amb qui Dieu a establit son " aliança " . La vida modèrna e sas invencions sedusentas càmbian pas nòstras originas umanas. Sèm los eretièrs del novèl començament que Dieu donèt a l'umanitat après l'espaventós deluvi. L'aliança establida amb Noè e sos tres filhs es especifica . Incita Dieu a pas destruire tota l'umanitat amb las aigas del diluvi. Après aquò vendrà l'aliança que Dieu establirà amb Abraham, que serà complida jos sos dos aspèctes successius centrats , literalament dins lo temps e esperitalament, sul ministèri redemptor de Jèsus Crist. Aquela aliança serà fondamentalament individuala coma l'estatut de salvacion qu'es en question. Pendent los 16 sègles precedent sa primièra venguda , Dieu revelèt son plan de salvacion a travèrs los rites religioses ordenats al pòble ebreu. Puèi , après la realizacion en Jèsus Crist d'aquel plan revelat dins tota sa lutz, pendent aperaquí 16 sègles de mai l'infidelitat succedirà a la fidelitat e pendent 1260 ans , l'escur mai escur regnarà jos l'egida del papisme roman. Dempuèi l'an 1170, quand Peter Waldo foguèt capable de tornar practicar la fe crestiana pura e fidèla amb l'observacion del sabbat vertadièr inclus , d'elegits mens esclairats son estats , après el , seleccionats dins lo trabalh de la Reforma entrepres mas pas completat. Tanben, foguèt pas qu'a partir de 1843 que , a travèrs un doble tèst de fe, Dieu foguèt capable de trobar demest los pionièrs de l'adventisme , d'elegits fidèls . Mas èra encara tròp lèu per eles de comprene plenament los mistèris revelats dins sas profecias. Lo signe de l'aliança amb Dieu es a tot moment la contribucion e la recepcion de sa lutz, es per aquò que l'òbra qu'escrivi en son nom, per esclairar sos elegits, constituís jol títol de " testimòni de Jèsus ", sa darrièra forma, lo signe que son aliança es plan reala e confirmada.        
Gen.9:10 : “ amb tota creatura viva qu'es amb vos, tant d'aucèls coma de bestials e de tota bèstia de la tèrra, que siá amb tot çò que sortiguèt de l'arca, o amb tota bèstia de la tèrra . »   
L’aliança presentada per Dieu concernís tanben los animals, es a dire, tot çò que viu e se multiplicarà sus la tèrra.
Gen.9:11 : “ Establirai mon aliança amb vosautres ; tota carn serà pas pus talhada per las aigas d'un diluvi, ni i aurà pas pus un diluvi per destruire la tèrra . »   
La leiçon ensenhada per l'inondacion deu demorar unica. Dieu s'engatjarà ara dins un combat pròche perque son objectiu es de ganhar los còrs de sos causits.
Gen.9:12 : " E Dieu diguèt , Aquò's lo signe de l'aliança que fasi entre ieu e tu e tota creatura viva qu'es amb tu per totjorn e totjorn : "   
Aquel signe que Dieu dona concernís tot çò que viu en pur e impur. Es pas encara lo signe d'apertenença a sa persona, que serà lo sabbat del seten jorn. Aquel signe rapèla als èssers vivents l'engatjament que prenguèt de los destruire pas jamai mai amb las aigas del diluvi ; Aquò's son limit. 
Gen.9:13 : “ Ai plaçat mon arc dins lo nívol, e serà un signe d'una aliança entre ieu e la tèrra .”   
La sciéncia explicarà la causa fisica de l'existéncia de l'arc de sèt. Es una descomposicion de l'espèctre luminós de la lutz solara que repausa sus de jaces prims d'aiga o d'umiditat nauta. Cadun s’es remarcat que l’ arc de sèt apareis quand plòu e que lo solelh espandís sos rais de lutz. Pasmens, la pluèja rapèla l'inondacion e la lutz del solelh representa la lutz apreciabla, benefica e apaisanta de Dieu.
Gen.9:14 : “ E arribarà, quand portarai de nívols sus la tèrra, l'arc apareisserà dins la nívol : »   
Los nívols foguèron doncas inventats per Dieu per crear la pluèja sonque après l'inondacion e al meteis temps que lo principi de l'arc de sèt. Pasmens , dins nòstres tempses abominables, d'òmes e de femnas impies an destorbat e contaminat aquel subjècte de l'arc de sèt en prenent aquel simbòl de l'aliança divina per ne far l'acrònim e l'emblèma de l'amassada dels pervertits sexuals. Dieu deu trobar dins aquò una bona rason per frapar aquela umanitat odiosa e irrespèctuosa cap a el e l'espècia umana. Los signes finals de sa colèra apareisseràn lèu, ardents coma lo fuòc e destructors coma la mòrt.
Gen.9:15 : “ E me sovenirai de mon aliança, qu'es entre ieu e tu e tota creatura viva de tota carn, e las aigas vendràn pas pus un diluvi per destruire tota carn . »   
En legissent aqueles mots de benvoléncia de la boca de Dieu, mesuri lo paradòxe en pensant a las remarcas que pòt far uèi a causa de la perversitat umana que torna al nivèl dels antediluvians.
Dieu gardarà sa paraula, i aurà pas mai d'inondacion d'aiga, mas per totes los rebels , un inondacion de fuòc es reservada pel jorn del darrièr jutjament ; que l'apostòl Pèire nos remembrèt dins 2 Pèire 3:7 . Mas abans aquel darrièr jutjament , e abans lo retorn del Crist, lo fuòc nuclear de la Tresena Guèrra Mondiala o " 6ena trompeta " de Rev. 9:13 a 21, vendrà , jos la forma de " bolets " mortals multiples e sinistres , per emportar los refugis de l'iniquitat que las grandas vilas , capitalas, o pas la planeta de la Tèrra son venguts.      
Gen.9:16 : “ L'arc serà dins la nívol ; e l'agacharai, per me sovenir de l'aliança eternala entre Dieu e tota creatura viva de tota carn qu'es sus la tèrra ."   
Aquel temps es luènh de nosautres e poiriá daissar los nòus representants de l’umanitat amb la granda esperança d’evitar las errors comesas pels antediluvians. Mas uèi l’espèr es pas pus permés perque lo fruch dels antediluvians apareis pertot entre nosautres.
Gen.9:17: “ E Dieu diguèt a Noè , Aquò's lo signe de l'aliança qu'ai establida entre ieu e tota carn qu'es sus la tèrra . »  
Dieu met l'accent sul caractèr d'aquela aliança qu'es establida amb " tota carn ". Aquò's una aliança que pertocarà totjorn l'umanitat al sens collectiu.  
Gen.9:18 : “ Los filhs de Noè, que sortiguèron de l'arca, èran Sem, Cam e Jafet. Cam foguèt lo paire de Canaan . »   
Un esclariment nos es donat : " Am foguèt lo paire de Canaan ." Remembratz-vos, Noè e sos filhs son totes de gigants qu'an conservat la talha dels antediluvians. Aital, los gigants contunharàn de se multiplicar, particularament dins la tèrra de " Canaan ", ont los Ebreus que daissèron Egipte los descobriràn a lor malur, doncas que la paur causada per lor talha los condemnarà a errar pendent 40 ans dins lo desèrt e i morir.    
Gen.9:19 ​​: “ Aquestes son los tres filhs de Noè, e de lors descendents la tèrra entièra foguèt poblada . »   
Notatz qu'a l'origina, los antediluvians avián totes un òme per lor origina : Adam. La novèla vida pòst - diluviana es bastida sus tres personas, Sem, Cam e Jafet. Los pòbles de lor descendéncia seràn doncas separats e dividits . Cada novèla naissença serà ligada a son patriarca, Sem, Ham o Jafet. L'esperit de division s'apiejarà sus aquelas diferentas originas per metre los òmes ligats a lors tradicions ancestralas los uns contra los autres. 
Gen.9:20 : “ Noè comencèt de trabalhar la tèrra e plantèt de vinhas . »   
Aquesta activitat, e mai se normala, aurà pasmens de consequéncias grèvas. Perque a la fin de sa cultura, Noah culhís los rasims e lo chuc pressat avent oxidat, beu d'alcòl.
Gen.9:21 : “ E beguèt del vin, e s'embriaguèt, e se descobriguèt al mitan de sa tenda. »   
En perdent lo contraròtle de sas accions, Noah se crei sol, se descobrís e se despolha completament.
Gen.9:22 : “ E Cam lo paire de Canaan vegèt la nuditat de son paire, e o diguèt a sos dos fraires defòra. »   
A aquela epòca, l’esperit uman èra encara fòrça sensible a aquela nuditat descobèrta per l’ Adam pecaire. E Cham, amusat e segurament un pauc escarnidor, a la marrida idèa de raportar son experiéncia visuala a sos dos fraires.
Gen.9:23 : “ Alara Sem e Jafet prenguèron lo mantèl, e lo metèron sus lors espatlas, e tornèron enrè, e cobriguèron la nuditat de lor paire; perque lors caras èran desviadas, vegèron pas la nuditat de lor paire . »   
Amb totas las precaucions necessàrias, los dos fraires cobrisson lo còrs nud de lor paire.
Gen.9:24 : “ E quand Noè se desrevelhèt de son vin, ausiguèt çò que son filh mai jove li aviá fach . »   
Alara los dos fraires li devián ensenhar. E aquela denonciacion excitarà Noè que sentís que son onor coma Paire es estat atacat. Aviá pas begut d'alcòl intencionalament e èra estat la victima d'una reaccion naturala del chuc de rasim que s'oxida amb lo temps e lo sucre se convertís en alcòl.
Gen.9:25 : “ E diguèt : Maudich siá Canaan ! Que siá l'esclau dels esclaus a sos fraires ! »   
En fach, aquela experiéncia servís pas que de pretèxte pel Dieu creator per profetizar sus las descendéncias dels filhs de Noè. Car lo quite Canaan aviá pas res a veire amb l'accion de son paire Cam; èra doncas innocent de sa fauta. E Noe maudic lo, quar non avia fach res. La situacion establida comença de nos revelar un principi del jutjament de Dieu qu'apareis dins lo segond de sos dètz comandaments legibles dins Exo.20:5 : " Vos inclinatz pas davant eles, ni los serviretz; car ieu, YaHWéH, vòstre Dieu, soi un Dieu gelós, visitant l'iniquitat dels paires suls enfants fins a la tresena e quatrena generacion d'aqueles que m'odian, » . Dins aquela injustícia aparenta s'amaga tota la saviesa de Dieu. Perque, pensatz-i, lo ligam entre filh e paire es natural e lo filh prendrà totjorn lo costat de son paire quand serà atacat ; levat d'excepcions raras. Se Dieu tusta lo paire, lo filh l'odiarà e defendrà son paire. En maudit son filh, Canaan, Noè castigèt Ham, lo paire que se preocupava del succès de sos descendents. E Canaan, de son costat, portarà las consequéncias d'èsser lo filh de Cam. Sentirà doncas un ressentiment duradís contra Noè e los dos filhs que benesiguèt : Sem e Jafèt. Sabèm ja que los descendents de Canaan seràn destruits per Dieu per ofrir a Israèl, son pòble desliurat de l’esclavatge egipcian (un autre filh de Cam : Mitsraim), son territòri nacional.         
Gen.9:26 : “ Diguèt tornarmai : Benesit siá YaHWéH , lo Dieu de Sem, e que Canaan siá lor servicial ! »   
Noè profetiza sus sos filhs lo plan que Dieu a per cadun d'eles. Alara los descendents de Canaan seràn esclaus dels descendents de Sem. Ham s'espandiriá cap al sud e poblariá lo continent african fins a la tèrra actuala d'Israèl. Shem s'espandirà cap a l'èst e al sud-èst, poblant los païses arabis musulmans actuals. De Caldèa, Iraq actual, venguèt Abraham, un semita pur. L'istòria confirma que Canaan Africa èra efectivament l'esclau dels arabis descendents de Sem.
Gen.9:27 : “ Que Dieu agrandisca lo domeni de Jafèt, e que demore dins las tendas de Sem, e que Canaan siá lor servidor! »   
Japheth s'espandirà cap al nòrd , cap a l'èst e cap a l'oèst . Pendent longtemps, lo nòrd dominarà lo sud. Los païses del nòrd cristianizats coneisseràn un desvolopament tecnic e scientific que lor permetrà d'esplechar los païses arabis del sud e d'esclavar los pòbles d'Africa, descendents de Canaan.
Gen.9:28 : “ E Noè visquèt après l'inondacion tres cents cinquanta ans . »   
Pendent 350 ans, Noè poguèt testimoniar de l'inondacion a sos contemporanèus e los avertir contra las fauta dels antediluvians.
Gen.9:29 : “ Totes los jorns de Noè foguèron nòu cents cinquanta ans ; puèi moriguèt . »   
En 1656, l'annada del diluvi dempuèi Adam, Noè aviá 600 ans , alara moriguèt en 2006 dempuèi lo pecat d'Adam, avent 950 ans. Segon Gen. 10:25, a la naissença de " Peleg " en 1757, " la tèrra foguèt dividida " per Dieu pr'amor de l'experiéncia de la revòlta rebela del rei Nimròd e de sa Tor de Babel. La division , o separacion , èra la consequéncia de las diferentas lengas que Dieu donèt als pòbles per que se separèsson e que formèsson pas mai un blòc unit davant sa cara e sa volontat . Alara Noah visquèt l'eveniment e aviá 757 ans a aquel moment.    
 
Quand Noè moriguèt , Abram èra ja nascut (en 1948, o 2052 ans abans la mòrt de Jèsus Crist , situat dins l'an 30 de nòstra èra de nòstre calendièr fals abitual), mas èra a Ur, en Caldèa, luènh de Noè que viviá al nòrd cap al Mont Ararat .
Nascut en 1948, quand son paire Terah aviá 70 ans, Abram quitèt Charan , per respondre a l'òrdre de Dieu , a l'edat de 75 ans en 2023, 17 ans après la mòrt de Noah en 2006 . Lo relais esperital de l'aliança es aital assegurat e acomplit.
A 100 ans, en 2048, Abram ven lo paire d'Isaac. Moriguèt a l'edat de 175 ans en 2123.
A l' edat de 60 ans , en 2108 , Isaac venguèt lo paire de sos bessons Esau e Jacob, segon Gen.25:26.
 
 
 
Gènesi 10
 
La separacion dels pòbles
 
Aqueste capítol nos presenta los descendents dels tres filhs de Noè. Aquela revelacion serà utila perque dins sas profecias, Dieu farà totjorn referéncia als noms originals dels territòris concernits. Qualques unes d'aqueles noms son aisidament identificables amb los noms actuals perque an conservat lors raices principalas, per exemple : " Madai " per Mede, " Tubal " per Tobolsk , " Meshech " per Moscòu .       
Gen. 10:1 : “ Aquestas son las generacions dels filhs de Noè: Sem, Cam e Jafèt. E lor nasquèron de filhs après lo diluvi. »   
Los filhs de Jafet .
Gen. 10:2 : “ Los filhs de Jafèt èran : Gomèr, Magòg, Madai, Javan, Tubal, Mesèc, e Tiras . »     
“ Madaï ” es Mèdia ; “ Javan ” , Grècia ; " Tubal " , Tobolsk, " Meshech " , Moscòu.          
Gen. 10:3 : “ Los filhs de Gomèr : Askenaz, Rifat, e Togarma. »     
Gen. 10:4 : “ Los filhs de Javan : Elisha, Tarsis, Kittim, e Dodanim. »    
« Tarsis » vòl dire Tars ; " Kittim ", Chipre.     
Gen. 10:5 : “ Per eles èran pobladas las illas de las nacions , segon lors tèrras, segon lor lenga , segon lors familhas, segon lors nacions. »   
L'expression " las illas de las nacions " fa referéncia a las nacions occidentalas de l' Euròpa actuala e lors grandas extensions coma las Americas e Austràlia .  
La precision " segon la lenga de cadun " trobarà son explicacion dins l'experiéncia de la torre de Babel revelada dins lo Gen. 11.  
 
Los filhs de Cam
Gen. 10:6 : “ Los filhs de Cam èran : Cush, Mizraim, Put, e Canaan. »     
Cush significa Etiopia ; “ Mitzraim ” , Egipte ; “ Puth ” , Libia ; e “ Canaan ” , Israèl actual o Palestina antica.          
Gen.1 0:7 : “ Los filhs de Cush : Saba, Havila, Sabta, Raama, e Sabteca. Los filhs de Raama : Saba e Dedan. »     
Gen.1 0:8 : “ E Cush engendrèt Nimròd ; Comencèt d'èsser poderós sus tèrra. »     
Aquel rei " Nimròd " serà lo bastidor de la " torre de Babel ", causa de la separacion de las lengas per Dieu que separa e isola los òmes en pòbles e nacions segon Gen.11.    
Gen. 10:9 : “ Èra un caçaire poderós davant YaHWéH ; Es per aquò que se ditz : Coma Nimrod, un caçaire poderós davant YaHWéH . »     
Gen. 10:10 : “ Regnèt d'en primièr sus Babel, Erèc, Acad, e Calneh, dins la tèrra de Sinar. »    
" Babel " fa referéncia a l'anciana Babilònia ; « Accad » , Acadia antica e la vila actuala de Bagdad ; " Schinear " , Iraq.         
Gen. 10:11 : “ D'aquela tèrra sortiguèt Assiria ; bastiguèt Niniva, Rehobot-Ir, Cala ,     
" Assur " significa Assiria. " Ninèva " venguèt lo Mossol d'uèi .    
Gen. 10:12 : “ e Resen entre Ninive e Calah ; Es la granda vila. »     
Aquelas tres vilas èran situadas dins l'Iraq actual al nòrd e lo long del riu " Tigris " .  
Gen. 10:13 : “ E Mizraim engendrèt los Ludim, los Anamim, los Lehabim, los Naftuim, ”    
Gen. 10:14 : “ los Patrusims, los Casluims, que ne venguèron los Filistèus, e los Captorims. »    
Los " Filistèus " fan referéncia als Palestinians actuals, encara en guèrra amb Israèl coma dins l'anciana aliança. Son los filhs d'Egipte, un autre enemic istoric d'Israèl fins a 1979 quand Egipte faguèt una aliança amb Israèl.  
Gen. 10:15 : “ E Canaan engendrèt Sidon son primièr-nascut, e Het ; »    
Gen. 10:16 : “ e los Jebusitas, los Amoritas, los Girgasitas, ”    
« Jebus » vòl dire Jerusalèm ; Los " Amoritas " foguèron los primièrs abitants del territòri donat per Dieu a Israèl. E mai se demorèron dins la nòrma giganta , Dieu los tuèt e los aniquilèt amb de òrns verinoses davant son pòble per liberar d'espaci.     
Gen. 10:17 : “ los Hivitas, los Arquitas, los Sinians, ”   
" Pecat " vòl dire China.  
Gen. 10:18 : “ los Arvaditas, los Zemaritas, los Hamatitas. Puèi las familhas dels Cananeans foguèron escampilhadas. »    
Gen. 10:19 : “ La frontièra dels Cananeans èra de Sidon, fins a Gerar, fins a Gaza, e fins a Sodoma, e Gomorra, e Adma, e Zeboim, fins a Lasha. »    
Aquestes noms ancians delimita la tèrra d'Israèl sul costat oèst del nòrd ont se tròba Sidon, al sud ont se tròba encara Gaza actuala, e sul costat èst del sud , segon l'emplaçament de Sodoma e Gomorra sul site de la " Mar Mòrta " , al nòrd ont se tròba Zeboim .     
Gen. 10:20 : “ Aquestes son los filhs de Cam, segon lors familhas, segon lors lengas, dins lors païses, dins lors nacions. »    
 
Los filhs de Sem
Gen. 10:21 : “ E a Sem tanben nasquèron de filhs, lo paire de totes los filhs d'Eber, e fraire de Jafet lo primièr-nascut. »   
Gen. 10:22 : “ Los filhs de Sem èran : Elam, Assur, Arfaxad, Lud, e Aram. »    
« Elam » fa referéncia al pòble pèrsa ancian de l' Iran actual , e tanben als Arians del nòrd de l' Índia ; « Assur » , l'Assiria antica dins l'Iraq actual ; “ Lud ” , benlèu Lod en Israèl ; " Aram " , los Aramèus de Siria .              
Gen. 10:23 : “ Los filhs d'Aram : Uz, Hul, Geter, e Mas. »    
Gen. 10:24 : “ Arfaxad engendrèt Shelah ; e Sela engendrèt Ebèr. »    
Gen. 10:25 : “ E a Eber nasquèt dos filhs : lo nom de l'un èra Peleg, perque dins sos jorns la tèrra foguèt dividida ; »    
Trobam dins aquel vèrs la precision : « perque dins sos jorns la tèrra èra dividida ». Li devèm la possibilitat de datar, l'an 1757 del pecat d'Adam, la separacion de las lengas resultant de l'ensag d' unificacion rebela per l'auçada de la Tor de Babel. Alara es lo temps del règne del rei Nimrod.  
Gen. 10:26 : “ Joktan engendrèt Almodad, Shelep, Hazarmavet, Jera, ”    
Gen. 10:27 : “ Hadoram, Uzal, Dikla, ”   
Gen. 10:28 : “ Obal, Abimael, Sheba, ”   
Gen. 10:29 : “ Ofir, Havila, e Jobab. Totes aqueles èran filhs de Joktan. »    
Gen. 10:30 : “ Demoravan de Mesha, cap a Sefar, fins a la montanha de l'èst. »    
Gen. 10:31 : “ Aquestes son los filhs de Sem, segon lors familhas, segon lors lengas, dins lors païses, dins lors nacions. »    
Gen. 10:32 : “ Aquestas son las familhas dels filhs de Noè, segon lors generacions, dins lors nacions. E d' lor venguèron las nacions que foguèron espandidas sus la tèrra après lo diluvi . »   
 
 
 
Gènesi 11
 
Separacion per lengas
 
Gen. 11:1 : “ E tota la tèrra èra d'una sola lenga, e d'una sola paraula . ”   
Dieu rapèla aicí la consequéncia logica del fach que tota l'umanitat davala d'un sol coble : Adam e Èva. La lenga parlada èra donc transmesa a totes los descendents. 
Gen. 11:2 : “ E coma partiguèron de l'èst, trobèron una plana dins la tèrra de Sinar, e i demorèron . ”   
A l' " èst " del país de " Schinar " dins l'Iraq actual se trobava l'Iran actual. En daissant de terrens mai nauts, los òmes s'amassèron dins una plana, plan aigada pels dos grands rius, " l'Eufrates e lo Tigre " (ebreu : Phrat e Hiddekel) e fertil. Dins son temps, Lòt, lo nebot d'Abram , causirà tanben aquel luòc per s'i installar , quand se separarà de son oncle. La granda plana favorizarà la construccion d'una granda vila, " Babel ", que demorarà famosa fins a la fin del mond.         
Gen. 11:3 : “ Se diguèron l'un a l'autre : Venètz ! Fasèm de bricas e las cremarem dins lo fuòc. E la brica èra lor pèira, e lo betum èra lor ciment .    
Los òmes amassats vivon pas pus dins de tendas ; Aquela descobèrta es l'origina de totas las vilas. Pendent lor esclavatge en Egipte, la fabricacion d'aquelas bricas, per bastir Ramses pel faraon, serà la causa de la sofrença dels Ebreus. La diferéncia es que lors bricas seràn pas cuèchas dins lo fuòc, mas fachas de tèrra e de palha, seràn secadas dins lo solelh ardent d'Egipte.
Gen. 11:4 : “ Tornèron dire : Venètz ! Bastissèm -nos una vila e una torre que sa cima pòsca aténher lo cèl , e nos fasèm un nom, per que siáu pas escampilhats sus la fàcia de tota la tèrra .    
Los filhs de Noè e sos descendents vivián escampilhats sus la tèrra, coma nomadas, e totjorn dins de tendas adaptadas a lors movements. Dins aquela revelacion, Dieu cibla lo moment ont, pel primièr còp de l'istòria umana, los òmes decidiguèron de s'installar dins un luòc e dins d'abitatges permanents , constituissent aital lo primièr pòble sedentari. E aquel primièr recampament los mena a s'unir per ensajar d'escapar a la separacion que dona luòc a de disputas, de pelejas e de mòrts. Aprenguèron de Noè la malvolença e la violéncia dels antediluvians ; al punt que Dieu los deguèt destruire. E per melhor contrarotlar lo risc de repetir las meteissas errors, pensan qu’en s’amassar de pròche en un sol luòc, capitaràn a evitar aquela violéncia. Lo dich ditz : l'unitat es fòrça. Dempuèi lo temps de Babel, totes los grands dominators e las grandas dominacions an basat lor fòrça sus l'union e l'amassada. Lo capítol precedent mencionava lo rei Nimrod qu'èra , aparentament , lo primièr cap unificator de l'umanitat de son temps, justament en bastir Babel e sa torre.  
Lo tèxte especifica : « una torre que sa cima tòca lo cèl ». Aquela idèa de " tocar lo cèl " indica l'intencion de rejónher Dieu dins lo cèl per li mostrar que los òmes pòdon far sens el e qu'an d'idèas per evitar e resòlvre lors problèmas eles meteisses . Es pas res mai ni mens qu'un desfís al Dieu Creator.     
Gen. 11:5 : “ Lo Senhor davalèt per veire la vila e la torre, que los filhs dels òmes bastián . ”   
Aquò's pas qu'una imatge que nos revèla que Dieu coneis lo plan per una umanitat animada un còp de mai per de pensadas rebèlas.
Gen. 11:6 : “ E YaHweh diguèt : Vejatz, lo pòble es un, e an totes una sola lenga ; Ara res los empachariá pas de far çò qu'avián previst » .    
La situacion del temps de Babel es envejada pels universalistas contemporanèus que somian d'aquel ideal : formar un sol pòble e parlar una sola lenga. E nòstres universalistas, coma aqueles Nimrod amassats, se preocupan pas de çò que Dieu pensa sus aquel subjècte. Pasmens en 1747 dempuèi lo pecat d'Adam , Dieu a parlat e exprimit son opinion. Coma sos mots o indican, l'idèa del projècte uman li agrada pas e lo desrevelha. Pasmens, i a pas question de los aniquilar de nòu. Mas notem que Dieu contesta pas l'eficacitat de l'apròchi de l'umanitat rebela. A pas qu'un inconvenient e es per el : mai s'amassan, mai lo rebutan, lo servisson pas pus, o pièger, servisson de falsas divinitats davant sa cara.  
Gen. 11:7 : “ Anem ! Davalam e confondem lor lenga, per que se comprengan pas lo parlar de l' autre .    
Dieu a sa solucion : “ Confondem lor lenga, per que comprengan pas lo discors de l'autre .” Aquesta accion a per objectiu de metre en plaça un miracle divin . En un instant, los òmes parlan de lengas diferentas e, se comprenent pas pus, son forçats de s'aluenhar los uns dels autres. L'unitat desirada es trencada . La separacion dels òmes, lo tèma d'aqueste estudi, es encara aquí, plan acomplida.  
Gen. 11:8 : “ E YaHWéH los escampèt d'ailà sus la fàcia de tota la tèrra ; e arrestèron de bastir la vila . ”    
Los que parlan la meteissa lenga s’amassan e s’escartan dels autres. Es doncas après aquela experiéncia de “ lengas ” que lo pòble s’installarà dins divèrses luòcs ont fondaràn de vilas en pèira e bricas. De nacions seràn formadas e per castigar lors fauta, Dieu poirà las metre l'una contra l'autra. L' ensag " Babel " d'establir la patz universala a fracassat.    
Gen. 11:9 : “ Per aquò foguèt nomenat Babel, perque ailà YaHWéH confondèt la lenga de tota la tèrra, e d'aquí YaHWéH los escampèt sus la fàcia de tota la tèrra . ”   
Lo nom « Babel » que vòl dire « confusion » val la pena de lo conéisser perque mòstra als òmes cossí Dieu reagiguèt a lor ensag d’union universala : « la confusion de las lengas ». La leiçon èra destinada a avertir l'umanitat fins a la fin del mond , vist que Dieu voliá revelar aquela experiéncia dins son testimoniatge , dictat a Moïses qu'escriguèt aital los primièrs libres de sa santa Bíblia que legissèm encara uèi. Dieu deguèt pas utilizar la violéncia contra los rebels d'aquel temps. Mas serà pas parièr a la fin del mond quand , en reprodusent aquel rassemblament universal condemnat per Dieu, los darrièrs rebels subrevivents après la Tresena Guèrra Mondiala seràn destruches pel retorn gloriós de Jèsus Crist. Deuràn alara s'ocupar de " sa colèra " en avent, de mai, pres la decision de tuar sos darrièrs elegits pr'amor que seràn demorats fidèls a son sabbat santificat dempuèi la creacion del mond. La leiçon donada per Dieu es pas jamai estada observada per l'umanitat e constantament per tota la tèrra, de grandas vilas se son formadas fins que Dieu las faguèt destruire per d'autres pòbles o per d'epidèmias mortalas de granda magnitud.         
 
 
Los descendents de Sem
Cap a Abraham lo paire dels cresents e de las religions monoteïstas actualas
Gen.11:10 : “ Aquestas son las generacions de Sem. E Sem visquèt cent ans, e engendrèt Arphaxad dos ans après l' inondacion .    
Filh de Sem, Arphaxad nasquèt en 1658 (1656 + 2)
Gen. 11:11 : “ E Sem visquèt après aver engendrat Arfaxad cinc cents ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Shem moriguèt en 2158 a l'edat de 600 ans (100 + 500)
Gen. 11:12 : “ Arphaxad visquèt trenta cinc ans, e engendrèt Shela . ”   
Filh d'Arpa c shad, Shelah nasquèt en 1693 (165 8 + 35).
Gen. 11:13 : “ E Arphaxad visquèt après aver engendrat Shelah quatre cents tres ans , e engendrèt de filhs e de filhas . ”    
Arpacschad moriguèt en 2096 a l'edat de 438 ans (35 + 403)
Gen. 11:14 : “ E Shelah visquèt trenta ans, e engendrèt Ebèr . ”   
Héber nasquèt en 1723 (1693 + 30)
Gen. 11:15 : “ E Shelah visquèt après qu'aguèsse engendrat Eber quatre cents tres ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Shelah moriguèt en 2126 (1723 + 403) a l'edat de 433 ans (30 + 403)
Gen. 11:16 : “ E Heber visquèt trenta quatre ans, e engendrèt Peleg . ”   
Peleg nasquèt en 1757 (1723 + 34). Al moment de sa naissença , segon Gen. 10:25, " la tèrra foguèt dividida " per las lengas parladas creadas per Dieu per dividir e separar los òmes amassats a Babel .   
Gen. 11:17 : “ E Eber visquèt après aver engendrat Peleg quatre cents trenta ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Heber moriguèt en 2187 (1757 + 430) a l'edat de 464 ans (34 + 430)
Gen. 11:18 : “ Peleg visquèt trenta ans e engendrèt Reu ” .   
Rehu nasquèt en 1787 (1757 + 30)
Gen. 11:19 : “ E Peleg visquèt après aver engendrat Reu dos cents nòu ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Peleg moriguèt en 1996 (1787 + 209) a l'edat de 239 ans (30 + 209) . Restaca l'acorchiment brutal de la vida probablament a causa de la rebellion de la Tor de Babel acomplida dins son temps.
Gen. 11:20 : “ Rehu visquèt trenta dos ans e engendrèt Serug . ”   
Serug nasquèt en 1819 (1787 + 32)
Gen. 11:21 : “ E Reu visquèt après aver engendrat Serug dos cents sèt ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Rehu moriguèt en 2096 (1819 + 207) a l'edat de 239 ans (32 + 207)
Gen. 11:22 : “ E Serug visquèt trenta ans, e engendrèt Nacor . ”   
Nachor nasquèt en 1849 (1819 + 30)
Gen. 11:23 : “ E Serug visquèt après aver engendrat Nacor dos cents ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Serug moriguèt en 2049 (1849 + 200) a l'edat de 230 ans (30 + 200)
Gen. 11:24 : “ Nahor visquèt vint e nòu ans e engendrèt Tera . ”   
Terach nasquèt en 1878 (1849 + 29)
Gen. 11:25 : “ E Nahor visquèt après aver engendrat Tarè cent dètz-e-nòu ans, e engendrèt de filhs e de filhas . ”   
Nachor moriguèt en 1968 (1849 + 119) a l'edat de 148 ans (29 + 119)
Gen. 11:26 : “ Tera visquèt setanta ans e venguèt paire d'Abram, Nacor e Haran . ”   
Abram nasquèt en 1948 (1878 + 70)
Abram aurà son primièr filh legitim, Isaac, quand aurà 100 ans, en 2048 , segon Gen. 21:5 : “ Abraham aviá cent ans quand engendrèt son filh Isaac .”   
Abram morirà en 2123 a l'edat de 175 ans , segon Gen. 25:7 : " Aquestes son los jorns dels ans de la vida d'Abram : visquèt cent setanta cinc ans . "    
Gen. 11:27 : “ Aquestas son las generacions de Tarè. Tera engendrèt Abram, Nacor e Haran. Haran engendrèt Lòt .   
Notatz qu'Abram es lo pus vièlh dels tres filhs de Tarè. Foguèt donc el que nasquèt quand son paire Tera aviá 70 ans, coma especificat dins lo vèrs 26 çai-sus.
Gen. 11:28 : " E Haran moriguèt abans Tarè son paire dins la tèrra de sa naissença, a Ur dels Caldèus . "   
Aquela mòrt explica perqué Lòt acompanha mai tard Abram dins sos viatges. Abram lo prenguèt jos sa proteccion.
Foguèt a Ur dels Caldèus qu'Abram nasquèt e foguèt a Babilònia dels Caldèus qu'Israèl rebel seriá menat en captivitat al temps del profèta Jeremias e del profèta Daniel.
Gen. 11:29 : " E Abram e Nacor prenguèron de femnas : lo nom de la femna d'Abram èra Sarai, e lo nom de la femna de Nacor èra Milca, la filha d'Aran, lo paire de Milca, e lo paire d'Isca . "    
Las alianças d'aqueste temps son fòrça consanguinas : Nahor se maridèt amb Milca, la filha de son fraire Haran. Èra la nòrma e l'obedíncia a un dever qu'aviá l'objectiu de preservar la puretat de la raça dels descendents. A son torn, Isaac mandarà son servicial per cercar una femna per son filh Isaac de la familha pròcha de Laban l'Aramèu. 
Gen. 11:30 : “ E Sarai èra sterila : aviá pas d'enfants . ”    
Aquela esterilitat permetrà al Dieu creator de revelar son poder creatiu ; aquò en la fasent capabla de donar naissença a un enfant quand aurà gaireben cent ans coma son òme Abram. Aquela esterilitat èra necessària al nivèl profètic, perque Isaac es presentat coma lo tipe del novèl Adam que Jèsus Crist incarnarà dins son temps ; Los dos òmes èran dins lor temps los " filhs de la promessa divina." Es doncas, totjorn a causa de son ròtle profètic de " filh de Dieu " que causirà pas sa femna el meteis, perque dins la carn de Jèsus, es Dieu que causís sos apostòls e sos discípols, es a dire, l' Esperit Paire qu'es en el e que l'anima.      
Gen. 11:31 : “ Alara Tera prenguèt Abram son filh, e Lòt lo filh d'Aran, lo filh de son filh, e Sarai sa nòra, la femna de son filh Abram. Sortissián ensems d'Ur dels Caldèus per anar a la tèrra de Canaan. Venguèron a Haran e i visquèron .   
Tota la familha, Abram compres, s'installèt dins lo nòrd del país, a Charan. Aqueste primièr viatge los mena mai prèp del luòc ont l'umanitat es nascuda. Se desseparan de las grandas vilas ja fòrça pobladas e ja fòrça subrebèlas de la plana fertila e prospèra.
Gen. 11:32 : “ Los jorns de Tarè foguèron dos cents cinc ans; e Tera moriguèt a Haran . ”   
Nascut en 1878, Terach moriguèt a l'edat de 205 ans en 2083.
 
A la fin de l'estudi d'aqueste capítol, notam que lo projècte de reduccion de l'esperança de vida a 120 ans es plan en camin d'èsser completat. Entre los " 600 ans" de Sem e los " 148 ans " de Nahor o los " 175 ans " d'Abram, l'acorchiment de la vida es evident. Aperaquí 4 sègles mai tard , Moïses viuriá exactament 120 ans. Lo nombre citat per Dieu serà obtengut coma un modèl completat.       
 
Dins l'experiéncia d'Abram, Dieu descriu çò qu'el meteis es preparat a far per redimir la vida de sos causits, que selecciona d'entre totas sas creaturas umanas segon se conservan son imatge d'el. Dins aquela scèna istorica, Abraham es Dieu coma Paire, Isaac, Dieu coma Filh e la realizacion serà facha en Jèsus Crist e sus son sacrifici volontari la novèla aliança naisserà.
 
 
Gènesi 12
 
Separacion de la familha terrèstra
 
Gen. 12:1 : “ E YaHweh diguèt a Abram : Sortís de ton país, e de ton parent, e de l'ostal de ton paire, cap a una tèrra que te mostrarai . ”    
A l'òrdre de Dieu, Abram va daissar sa familha terrèstra, l'ostal de son paire , e devèm veire dins aquel òrdre lo sens esperital que Dieu donèt dins Gen. 2:24, a sas paraulas que disián : " Doncas un òme daissarà son paire e sa maire, e s'aferrarà a sa femna, e vendràn una sola carn ." Abram deu " daissar son paire e sa maire " per dintrar dins lo ròtle esperital profètic del Crist per qui sonque la " Nòvia " , son assemblada d'elegits, compta. Los ligams carnals son d'obstacles a l'avançament esperital que los elegits devon evitar, per capitar a far , a imatge simbolic , " una carn " amb Jèsus Crist lo Dieu creator YaHWéH.         
Gen. 12:2 : “ Farèi de tu una granda nacion, e te benesirai ; Farèi grand ton nom, e seràs una benediccion .    
Abram vendrà lo primièr dels Patriarcas de la Bíblia, reconegut pels monoteïstas coma lo " paire dels cresents ". Es tanben dins la Bíblia, lo primièr servicial de Dieu que sos detalhs de sa vida seràn seguits de longa e revelats .  
Gen. 12:3 : “ Benedirai los que vos benesiràn, e maledirai aquel que vos maledirà ; e totas las familhas de la tèrra seràn benesidas en tu .    
Los viatges e los rescontres d'Abram ne provesiràn la pròva, e ja en Egipte quand lo faraon volguèt dormir amb Sarai, cresent qu'èra sa sòrre segon çò qu'Abram diguèt per protegir sa vida. Dins una vision , Dieu li faguèt saber que Sara èra la femna d'un profèta e que moriguèt gaireben.
La segonda partida d'aqueste vèrs, " en tu totas las familhas de la tèrra seràn benesidas ", trobarà son compliment en Jèsus Crist, filh de David de la tribú de Juda, filh d'Israèl, filh d'Isaac, filh d'Abram. Es sus Abram que Dieu bastirà sas doas alianças successivas que presentan los estandards de sa salvacion . Perque aquelas nòrmas deguèron evolucionar per passar del tipe simbolic al tipe real ; segons com hom peccador viu denant Crist o apres ell.   
Gen. 12:4 : “ Alara Abram partiguèt, coma lo YaHWéH li aviá dich, e Lòt partiguèt amb el. Abram aviá setanta cinc ans quand quitèt Haran .   
A 75 ans, Abram a ja una longa experiéncia de vida. Aquela experiéncia deu èsser aquerida per escotar e cercar Dieu ; çò que se fa après aver descobèrt las malediccions de l'umanitat separadas d'el. Se Dieu l'a cridat , es perque Abram lo cercava, tanben, quand Dieu se revela a el, s'apressa a l'obesir. E aquela obediéncia saludària serà confirmada e remembrada a son filh Isaac dins aquel vèrs citat dins Gen. 26 :5 : “ perque Abraham obesiguèt a ma votz, e gardèt mon comandament, mos comandaments, mos estatuts, e mas leis .” Abram auriá pas pogut gardar aquelas causas que se Dieu las li presentava . Aquel testimoniatge de Dieu nos revela que fòrça causas pas mencionadas dins la Bíblia son estadas acomplidas. La Bíblia nos presenta sonque un resumit de las longas existéncias de las vidas umanas. E la vida d'un òme de 175 ans, sonque Dieu pòt dire çò que visquèt minuta per minuta, segonda per segonda , mas per nosautres, un resumit de l'essencial sufís.   
Doncas la benediccion de Dieu a Abram es basada sus son obediéncia, e tot nòstre estudi de la Bíblia e de sas profecias seriá en van se compreniam pas l'importància d'aquela obediéncia perque Jèsus Crist nos donèt son pròpri exemple en disent dins Joan 8:29: " Aquel que m'a mandat es amb ieu; M'a pas daissat sol, perque fasi totjorn çò que li agrada ." Es parièr amb qual que siá ; Tota bona relacion s'obten en fasent " çò qu'es polit " a la persona que volètz far plaser. Doncas, la fe , religion vertadièra, es pas una causa complèxa, mas un tipe simple de relacion facha agradiu a Dieu e a se meteis .      
Dins nòstres tempses de fin, lo signe qu'emergís es aquel de la desobediéncia dels enfants cap a lors parents e cap a las autoritats nacionalas. Dieu organiza aquelas causas per far descobrir d'adultes rebels, ingrats o indiferents çò que sentís el meteis a causa de lor malvolença . Atal, las accions creadas per Dieu cridan fòrça mai fòrt que los crits e los discorses, per exprimir Sa justa indignacion e sos repròches justes.  
Gen. 12:5 : “ Abram prenguèt Sarai sa femna e Lòt lo filh de son fraire, e totes lors bens qu'avián aquerits, e los servicials qu'avián aquerits a Haran. Se metèron en marcha per anar dins la tèrra de Canaan, e arribèron a la tèrra de Canaan .   
Haran es situat al nòrd-èst de Canaan. Alara Abram partiguèt d'Haran cap a l'oèst e puèi cap al sud, e dintrèt en Canaan.
Gen. 12:6 : “ Abram passèt per la tèrra fins al luòc nomenat Siquem, fins als roures de More. Los Canaanitas èran alara dins la tèrra . ”   
Vos caldriá remembrar ? " Los Canaanitas " son de gigants, mas alara e Abram meteis ? Car l'inondacion èra encara fòrça pròcha e Abram auriá plan pogut èsser de la talha d'un gigant. Quand dintra en Canaan, rapòrta pas la preséncia d'aqueles gigants, çò qu'es logic s'el meteis es encara dins aquela nòrma. En anant cap al sud, Abram travèrsa la Galilèa actuala e arriba en Samaria actuala, a Siquèm. Aquela tèrra de Samaria serà un luòc d’Evangelizacion privilegiat per Jèsus Crist. I trobèt la fe dins la " femna samaritana " e sa familha, dins son ostal , pel primièr còp, a lor granda suspresa, un josieu foguèt autorizat a dintrar.       
Gen. 12:7 : “ Alara YaHWéH apareguèt a Abram, e diguèt : Donarai aquela tèrra a vòstres descendents. E Abram bastiguèt ailà un autar a Senhor que li èra aparegut .    
Dieu causiguèt d'en primièr Samaria actuala per se mostrar a Abram , que santificariá aquel rescontre en i bastir un autar , un simbòl profètic de la crotz de la tortura del Crist. Aquela causida suggerís un ligam a l'evangelizacion futura del país per Jèsus Crist e sos apostòls. Es d'aqueste endrech que Dieu li anóncia que donarà aquel país a sa posteritat. Mas qual, lo josieu o lo crestian ? Malgrat los faches istorics en favor dels josieus, aquela promessa sembla concernir los elegits de Crist per un compliment sus la tèrra novèla ; car los elegits de Crist son tanben, segon lo principi de la justificacion per la fe, la grana promesa a Abram.   
Gen. 12:8 : “ Se desplacèt d'aquí cap a una montanha a l'èst de Betel, e montèt sa tenda, avent Betel a l'oèst e Ai a l'èst. I bastiguèt tanben un autar a YaHweh , e invoquèt lo nom de YaHweh .   
 En davalant cap al sud, Abram s'acampèt dins la montanha entre Betel e Ai . Dieu precisa l'orientacion de las doas vilas. Betel significa " ostal de Dieu " e Abram lo plaça a l'oèst , dins l'orientacion que serà donada al tabernacle e al temple de Jerusalèm, per que quand dintran cap a la santetat de Dieu, son ostal, los oficièrs viran l'esquina al solelh levant que se leva a l'èst, l'orient. A l'èst se tròba la vila Ai , que sa raïtz significa : molon de pèiras, roïna o tuc e monument. Dieu nos revela son jutjament : en fàcia de l'intrada dels elegits dins l'ostal de Dieu i a cap a l'èst pas que de roïnas e de molons de pèiras. Dins aquela imatge, Abram aviá los dos camins cap a la libertat dobèrts davant el : a l'oèst, Betel e la vida, o a l'èst, Ai e la mòrt. Urosament, aviá ja causit la vida amb YaHWéH.     
Gen. 12:9 : “ Abram contunhèt son viatge, s'avançant cap al sud . ”   
Notatz que dins aquela primièra traversada de Canaan, Abram va pas a " Jebus ", lo nom de la vila futura de David : Jerusalèm, qu'es aital totalament ignorada per el.   
Gen. 12:10 : “ E i aguèt una famina dins la tèrra; e Abram davalèt en Egipte per i demorar, car la famina èra fòrta dins la tèrra . ”   
Coma seriá, al moment ont Josèp filh de Jacòb, o Israèl, vendriá lo primièr vizir d'Egipte, foguèt la famina que menèt Abram en Egipte. Sas experiéncias i son relatadas dins los vèrses seguents d'aqueste capítol.
Abram es un òme pacific e quitament paurós. Tement que seriá tuat per aver pres sa femna Sarai, qu'èra fòrça bèla, decidiguèt de la presentar coma sa sòrre, una mièja vertat . Per aquela estratagèma, lo faraon li faguèt plaser e lo cobriguèt de bens que li donarián riquesa e poder. Aquò obtengut, Dieu tusta Faraon amb de plagas e el apren que Sarai es sa femna. Caça alara Abram, que daissa Egipte ric e poderós. Aquela experiéncia profetiza l'estada dels Ebrèus que , après èsser estats esclaus en Egipte , la daissèron en prenent son aur e sas riquesas amb eles. E aquel poder li serà lèu fòrça util.
 
 
Gènesi 13
 
La separacion d'Abram de Lòt
 
En tornant d'Egipte, Abram , sa familha e Lòt , son nebot , tornan a Betel a l'endrech ont aviá erigit un autar per invocar Dieu. Del temps que son totes dins aquel luòc situat entre Betel e Ai, es a dire, entre " l'ostal de Dieu " e la " roïna ". A la seguida de garrolhas entre lors servicials, Abram se separa de Lòt, li donant la causida de la direccion que vòl prene . E Lòt aprofechèt d'aquò per causir la plana e sa fertilitat prometent la prosperitat. Lo vèrs 10 ditz : “ Lòt levèt los uèlhs e vegèt tota la plana del Jordan, qu'èra aigada pertot. Abans que YaHweh destruguèsse Sodoma e Gomorra, èra coma l'òrt de YaHweh, coma la tèrra d'Egipte, fins a Zoar . En fasent aquò, causís la « roïna » e la descobrirà quand Dieu fraparà de fuòc e de sofre las vilas d'aquela val uèi en partida cobèrtas per la « Mar Mòrta » ; castig que s'escaparà amb sas doas filhas, mercés a la misericòrdia de Dieu que mandarà dos angels per l'avertir e lo far sortir de Sodoma ont viu . Legissèm dins lo vèrs 13 : "Ara los òmes de Sodoma èran malvats, e grands pecaires contra YaHWéH ."               
Alara Abram demorèt prèp de Betel, " l'ostal de Dieu " dins la montanha.  
Gen.13:14-18 : “ E YaHWéH diguèt a Abram, après que Lòt foguèt separat d'el: Leva los uèlhs, e agacha del luòc ont sètz, cap al nòrd e cap al sud, cap a l'èst e cap a l'oèst ; car tota la terra que veiras donarai a tu e a ton descendent per totjorn. Yo fare la toa descendencia enayma la polvera de la terra , afin que si alcun pot comptar la polvera de la terra , adonca la toa descendencia sare compta . Levatz-vos, caminatz per la tèrra dins sa longor e dins sa largor ; perque vos lo donarai . Abram desplacèt sa tenda e venguèt e demorèt demest los roures de Mamre, que son còsta Hebron. E i bastiguèt un autar a YaHWéH .    
Avent donat a Lòt la causida, Abram receb la porcion que Dieu li vòl donar e ailà tornarmai, renovèla sas benediccions e sas promessas. La comparason de sa " grana " amb la " polvera de la tèrra ", origina e fin de l' èime uman , del còrs e de l'esperit, segon Gen. 2:7 , serà confirmada per aquela de las " estelas del cèl " dins Gen. 15:5.       
 
 
Gènesi 14
 
Separacion per poder
 
Quatre reis de l'èst venon far la guèrra als cinc reis de la val ont se tròba Sodoma, ont demòra Lòt. Los cinc reis son vencuts e presonièrs, aital coma Lòt. Avertit, Abram ven a son ajuda e libera totes los ostatges captius. Notem l'interès del vèrs seguent.
Gen.14:16 : “ Tornèt tota la riquesa ; Tornèt tanben son fraire Lòt, amb sos bens, e tanben las femnas e lo pòble .    
En realitat, foguèt sonque per Lòt qu'Abram intervenguèt. Mas en relatar los faches, Dieu amaga aquela realitat per evocar son repròchi cap a Lòt que faguèt la marrida causida de viure dins la vila dels malfasents.
Gen. 14:17 : " Après qu'Abram foguèsse tornat de desfaire Kedorlaomer e los reis qu'èran amb el, lo rei de Sodoma sortiguèt per lo rescontrar dins la val de Shaw - e- h , qu'es la val del rei ."   
Lo ganhant deu èsser mercejat. Lo mot " Shaweh " significa : plana ; justament çò que seduguèt Lòt e influencièt sa causida.     
Gen.14:18 : “ Melquitsedek rei de Salem faguèt sortir de pan e de vin : èra prèire del Dieu pus naut .”    
Aquel rei de Salem èra " preire del Dieu pus naut ". Son nom significa : " mon Rei es la Justícia " . Sa preséncia e son intervencion proveson la pròva de la continuitat del culte del Dieu vertadièr sus tèrra dempuèi la fin del diluvi, que demòra encara fòrça present dins las pensadas dels òmes del temps d'Abram. Mas aqueles adorators del Dieu vertadièr son ignorants del plan de salvament que Dieu revelarà a travèrs las experiéncias profeticas viscudas per Abram e sos descendents.     
Gen.14:19 : “ E benesiguèt Abram, e diguèt , Benedit siá Abram del Dieu pus naut, lo Senhor del cèl e de la tèrra . »     
La benediccion d'aquel representant oficial de Dieu confirma mai la benediccion que Dieu donèt dirèctament en persona a Abram.
Gen.14:20 : “ Benesit siá lo Dieu Suprèm, qu'a liurat vòstres enemics dins vòstras mans ! E Abram li donèt un desen de tot .    
Melquisèdec benesís Abram mas es prudent de li atribuir pas sa victòria ; l' atribuís a " lo Dieu pus naut que liurèt sos enemics dins sas mans ." E , avèm un exemple concret de l'obedíncia d'Abram a las leis de Dieu vist qu'el " donèt un desen de tot " a Melquisedec que son nom significa : " Mon Rei es la Justícia . " Aquela lei de la dètz existissiá doncas ja dempuèi la fin de l'inondacion sus tèrra e probablament quitament abans l'" inondacion " .              
Gen.14:21 : " Lo rei de Sodoma diguèt a Abram , Donatz-me las personas, e prenètz la riquesa per vos ."    
Lo rei de Sodoma es endeutat a Abram que desliurèt son pòble. Alara vòl pagar reialament son servici.
Gen.14:22 : “ Abram respondèt al rei de Sodoma: Levi ma man a YaHWéH , lo Dieu pus naut, mèstre del cèl e de la tèrra: ”   
Abram profiècha de la situacion per remembrar al rei malvat l'existéncia de « YaHweh lo Dieu pus naut » , lo sol « Mèstre del cèl e de la tèrra » ; çò que lo fa lo sol proprietari de tota la riquesa que lo rei obten per sa malvestat.       
Gen.14:23 : " Prendrai pas res de tot çò qu'es vòstre, pas tant qu'un fial, ni un cordon de sabata, per que digatz pas , ai fach ric Abram." Res per ieu! »    
Dins aquela actitud, Abram testimònia al rei de Sodoma que venguèt sonque dins aquela guèrra per salvar son nebot Lòt. Abram condemna coma Dieu aquel rei que viu dins lo mal, la perversion e la violéncia. E li fa aquò clar en refusant sas riquesas indignament obtengudas .
Gen.14:24 : " Sonque çò que los joves òmes an manjat, e la part dels òmes que marchèron amb ieu, Aner, Escol, e Mamre: prendràn lor part ."   
Mas aquela causida d'Abram concernís pas qu'el, l'òme servicial de Dieu , e sos servicials pòdon prene lor part de las riquesas ofèrtas.
 
 
Gènesi 15
 
Separacion per aliança
 
Gen.15:1 : “ Après aquelas causas la paraula de YaHWéH venguèt a Abram dins una vision, en disent, “As pas paur, Abram; Soi vòstre escut, e vòstra recompensa serà fòrça granda .”   
Abram es un òme pacific que viu dins un mond brutal, alara dins una vision Dieu, son amic YaHWéH, ven lo rassegurar : " Soi ton escut, e ta recompensa serà fòrça granda ."  
Gen.15:2 : “ Abram respondèt: Senhor YaHWéH, qué me donaràs? Me'n vau sens enfants; e l'eretièr de mon ostal es Eliezer de Damasc ."   
Longtemps, Abram patiguèt d' aver pas pogut èsser paire a causa de l'esterilitat de Sarai, sa femna legitima. E sap que quand morirà, un parent pròche eretarà sa proprietat : " Eliezer de Damasc ." Notem en passant l'edat d'aquela vila de " Damasc " en Siria.     
Gen. 15:3 : “ E Abram diguèt , Vejatz, m'avètz pas donat de semença ;    
Abram compren pas las promessas fachas per sa posteritat vist qu'a pas cap, essent sens enfants.
Gen. 15:4 : “ Alara la paraula de YaHWéH li venguèt, disent , Aquel òme serà pas ton eretièr, mas aquel que ven de ton pròpri còrs serà ton eretièr .    
Dieu li ditz que vendrà en realitat lo paire d'un enfant.
Gen. 15:5 : “ E quand l'aguèt menat defòra, diguèt , Agachatz ara cap al cèl, e comptatz las estelas, se las podètz comptar. E diguèt a el , "Atal serà ta semença . "    
A l'escasença d'aquela vision donada a Abram, Dieu nos revela una clau simbolica del sens que dona esperitalament al mot " estela ". Mencionat a l'origina dins Gen. 1:15, lo ròtle de l'"estela " es " donar de lum a la tèrra " e aquel ròtle es ja aquel d'Abram que Dieu cridèt e metèt a despart per aquel objectiu, mas serà tanben aquel de totes los cresents que revendican sa fe e son servici a Dieu. Notatz que segon Dan.12:3, l'estatut d'" estelas " serà donat als x causits ​​quand dintraràn dins l'eternitat : " Los qu'an estat intelligents brilharàn coma la luminositat del cèl, e los qu'an virat fòrça cap a la justícia brilharàn coma las estelas, per totjorn e per totjorn ." L'imatge de l'"estela " es simplament atribuida a eles a causa de lor seleccion per Dieu.             
Gen. 15:6 : “ Abram cresiá en YaHWéH , e li acredèt coma justícia . ”   
Aqueste vèrs constituís l'element oficial de la definicion de la fe e del principi de justificacion per la fe. Car la fe es pas res mai que la fisança esclairada , justificada e digna. La fisança en Dieu es legitima sonque amb una coneissença esclairada de sa volontat e de tot çò que li es agradiu, sens çò que ven illegitima. La fisança en Dieu es creire que benesís pas que los que l'obesisson, en seguint l'exemple d'Abram e l'exemple perfièch de Jèsus Crist.
Aquel jutjament de Dieu sus Abram profetiza çò que portarà sus totes los qu'agiràn coma el, dins la meteissa obediéncia a la vertat divina prepausada e demandada dins lor temps.
Gen. 15:7 : “ Lo Senhor li diguèt tornarmai : Soi lo Senhor , que vos faguèt sortir d'Ur dels Caldèus, per vos donar aquela tèrra per la possedir .    
Coma preambul a la presentacion de son aliança amb Abram, Dieu rapèla a Abram que lo faguèt sortir d'Ur dels Caldèus. Aquesta formula es modelada sus la presentacion del primièr dels " dètz comandaments " de Dieu citats dins Exo.20:2 : " Soi YaHWéH, vòstre Dieu, que vos faguèt sortir de la tèrra d'Egipte, de l'ostal de l'esclavatge ."    
Gen. 15:8 : “ Abram respondèt , Senhor YaHWéH , cossí saurai que lo possedirai? »    
Abram demanda a YaHweh un signe.
Gen. 15:9 : “ E YaHWéH li diguèt : Pren una vaca de tres ans, una cabra de tres ans, un ariet de tres ans, una tortuga e un jove colom . ”    
Gen. 15:10 : “ Abram prenguèt totes aqueles animals, los talhèt en dos, e metèt cada tròç en fàcia de l'autre ; mas partatgèt pas los aucèls . »    
La responsa de Dieu e l'accion d'Abram demandan d'explicacion. Aquela ceremònia sacrificiala se basa sus l'idèa de partatge que concernís las doas partidas qu'intran dins una aliança, es a dire : partejam amassa. Los animals talhats al mitan simbolizan lo còrs de Crist que, essent un, serà partejat esperitalament entre Dieu e sos elegits. Las ovelhas son l'imatge del òme e de Crist, mas los aucèls an pas aquela imatge de l'òme que Crist mandat per Dieu serà. Doncas, coma simbòl celèst, apareisson dins l'aliança mas son pas talhats. L'expiacion del pecat de Jèsus serà solament pels elegits terrèstres, pas pels angèls celestials.  
Gen 15:11 : “ Los aucèls de rapina davalèron sus las carcassas ; e Abram los caçèt . ”    
Dins lo plan profetizat per Dieu , sonque los cadavres dels malvats e rebels seràn liurats coma noiridura als aucèls de rapina al retorn gloriós del Crist lo Salvador. A la fin del temps, aquel destin concernirà pas los que fan l'aliança amb Dieu en Crist e a travèrs sas leis . Car las carcassas dels animals axi exposats son de molt gran santetat a Deu e a Abram. L'accion d'Abram es justificada perque los faches devon pas contradir la profecia concernent lo futur e lo destin final de la santetat de Crist.
Gen. 15:12 : “ E quand lo solelh se pojava, un sòm prigond tombèt sus Abram ; e vaquí, venguèt sus el una paur e una granda escurina .    
Aquel sòm es pas normal. Es un " sòm prigond " , coma aquel que Dieu metèt Adam per formar una femna, son " ajudant " , a partir d'una de sas còstas. Coma part de l'aliança que fa amb Abram, Dieu li revelarà lo sens profètic donat a aquela " ajuda " que serà l'objècte de l'amor de Dieu en Crist. En fach, sonque en aparéncia, Dieu lo fa morir per dintrar dins sa preséncia eternala, anticipant aital son dintrada dins la vida eternala , es a dire, dins la vida vertadièra , segon lo principi qu'afirma que cap d'òme pòt pas veire Dieu e viure.      
La " granda escurina " significa que Dieu lo fa aveg a la vida terrèstra per fin de bastir dins son esperit d'imatges virtuals d'una natura profètica inclusent l'aparéncia e la preséncia de Dieu meteis. Atal plonjat dins l'escur, Abram sentís una " paur " legitima. E mai, aquò soslinha lo caractèr formidable del Dieu creator que li parla.     
Gen. 15:13 : “ E YaHWéH diguèt a Abram : Sabètz que vòstres descendents seràn estrangièrs dins una tèrra qu'es pas lor ; Seràn esclaus e oprimits pendent quatre cents ans . ”    
Dieu anóncia a Abram l'avenir, lo destin reservat a sa descendéncia.
"... vòstres descendents seràn estrangièrs dins una tèrra qu'es pas lor " : aquò fa referéncia a Egipte.   
« ... i seràn esclaus » : al cambiament d’un novèl faraon qu’aviá pas conegut Josèp, l’ebrèu que venguèt grand vizir de son predecessor. Aquela esclavatge serà acomplida dins lo temps de Moïses.   
"... e los oprimiràn pendent quatre cents ans " : Aquò's pas solament l'opression egipciana, mas mai largament l'opression qu'afectarà los descendents d'Abram fins que possediscan en Canaan, lor tèrra nacionala promesa per Dieu.   
Gen. 15:14 : “ Mas jutjarai la nacion a la quala seràn en esclavatge, e après sortiràn amb granda substància . ”   
La nacion ciblada aqueste còp es sonque Egipte, que daissaràn, en portant amb eles, de fach, totas sas riquesas. Notatz que dins aquel vèrs, Dieu atribuís pas a Egipte l'"opression " mencionada dins lo vèrs precedent. Aquò confirma lo fach que los « quatre cents ans » mencionats s'aplican pas sonque a Egipte .     
Gen. 15:15 : “ Anaràs a tos paires en patz ;   
Tot serà acomplit coma Dieu li anoncièt. Serà enterrat a Hebron dins la cauna de Macpela sus una tèrra crompada per Abram pendent sa vida d'un hitita .
Gen. 15:16 : “ Dins la quatrena generacion tornaràn aicí ; car l'iniquitat dels Amorèus es pas encara plena .    
Demest aqueles A'moreans , los Hititas an de bonas relacions amb Abram que considèran coma un representant del grand Dieu. Alara acceptan de li vendre la tèrra per sa tomba. Mas dins « quatre generacions » o « quatre cents ans » , la situacion serà diferenta e los pòbles cananeans auràn atench lo lindal de rebellion non sostenguts per Dieu e seràn totes aniquilats per daissar lor tèrra als Ebreus que ne faràn lor sòl nacional.     
Per melhor comprene aquel projècte desastros pels Cananèus, nos cal remembrar que Noè aviá maudit Canaan qu’èra lo primièr filh de son filh Cam. La tèrra promesa foguèt doncas poblada per aquel descendent de Ham maudit per Noè e per Dieu. Lor destruccion èra pas qu'una question de temps fixat per Dieu per aténher sos propòsits sus tèrra.
Gen. 15:17 : “ Quand lo solelh s'èra posat, i aguèt una escur prigonda ; e vaquí, i aviá un forn fumant, e de flamas passavan entre los animals dividits .    
Dins aquela ceremònia, lo fuòc alucat per l'òme es enebit. Per aver ausat transgredir aquel principi, los dos filhs d'Aaron seràn un jorn consumits per Dieu. Abram aviá demandat a Dieu un signe e venguèt jos la forma de fuòc celestial passant entre los animals talhats en dos. Es aital que Dieu testimònia per sos servicials coma lo profèta Elia davant los profètas dels Baals sostenguts per la reina estrangièra e femna del rei Acab, nomenada Jezabèl. Son autar afogat dins l'aiga, lo fuòc mandat per Dieu consomarà l'autar e l'aiga preparada per Elia , mas l'autar dels faus profètas serà ignorat per son fuòc.
Gen. 15:18 : “ En aquel jorn YaHWéH faguèt una aliança amb Abram, en disent , A vòstres descendents ai donat aquela tèrra, del riu d'Egipte al grand riu, lo riu Eufrates , ”    
A la fin d'aqueste capítol 15, aquel vèrs o confirma, son subjècte principal es efectivament aquel de l'aliança que separa los elegits dels autres òmes per que partejan aquela aliança amb Dieu e que lo servisson.
Los limits de la tèrra promesa als Ebreus  superar aqueles que la nacion ocuparà après la conquista de Canaan. Mas Dieu inclutz dins son ofèrta los immenses desèrts de Siria e d'Arabia que jonhon l' " Eufrates " cap a l'èst e tanben lo desèrt de Shur que separa " Egipte " d'Israèl. Entre aqueles desèrts, la tèrra promesa pren l'aparéncia d'un jardin de Dieu.    
Dins la lectura esperitala profetica, los " rius " simbolizan de pòbles, per que Dieu pòsca profetizar a prepaus de la posteritat d'Abram, es a dire, a prepaus del Crist que trobarà sos adorators e sos elegits al delà d'Israèl e d'Egipte, a l'oèst dins " Euròpa " simbolizada dins Revelacion 9:14 jol nom del " grand riu Eufrates ".      
Gen. 15:19 : “ la tèrra dels Kenitas, dels Kenizitas, dels Kadmonitas, ”   
Gen. 15:20 : “ dels Hititas, dels Perizitas, dels Refaims, ”   
Gen. 15:21 : “ dels Amoritas, dels Cananeus, dels Girgasitas, e dels Jebusitas ” .   
Al temps d'Abram, aqueles noms designavan las familhas amassadas dins de vilas que compausavan e poblavan la tèrra de Canaan. Demest eles se tròban los refaims qu'auràn conservat mai que los autres l'estandard gigant dels antediluvians quand Josuè pren lo territòri « quatre generacions » o « quatre cents ans » mai tard.     
Abram es lo patriarca de las doas alianças del plan de Dieu. Sos descendents a travèrs la carn produiràn fòrça descendents que naisson dins lo pòble causit per Dieu, mas pas elegit per el. Doncas , aquela primièra aliança basada sus la carn destorba son projècte de salvament e confond sa compreneson , perque la salvacion se pausarà pas que sus l'acte de fe dins las doas alianças. La circoncision de la carn salvèt pas l'òme ebreu malgrat qu'èra requerida per Dieu . Çò que li permetèt d' èsser salvat foguèron sas òbras obedientas que revelèron e confirmèron sa fe e sa fisança en Dieu. E es la meteissa causa que condiciona la salvacion dins la novèla aliança, que la fe en Crist es renduda viva per d'òbras d'obedíncia als comandaments, ordenanças e principis divins revelats per Dieu, dins tota la Bíblia. Dins una relacion complida amb Dieu, l'ensenhament de la letra es esclairat per l'intelligéncia de l'esperit ; Es per aquò que Jèsus diguèt : " la letra tua, mas l'esperit dona vida ."    
 
 
Gènesi 16
 
Separacion per legitimitat
 
Gen .16:1 : “ Sarai, la femna d'Abram, li aviá pas donat d'enfants. Aviá una serviciala egipciana nomenada Agar .   
Gen. 16:2 : “ E Sarai diguèt a Abram , Vejatz, YaHWéH m'a fach steril; venètz, vos prec, a mon servidor; benlèu aurai d'enfants d'ela. Abram escotèt la votz de Sarai .    
Gen. 16:3 : " Alara Sarai la femna d'Abram prenguèt Agar l'Egipciana, sa serviciala, e la donèt a Abram son òme coma esposa, après qu'Abram aguèsse estat dètz ans dins la tèrra de Canaan . "   
Es aisit per nosautres de criticar aquela causida malurosa a causa de l'iniciativa de Sarai, mas agachatz la situacion coma se presentèt al coble benesit.
Dieu aviá dich a Abram qu'un enfant naisseriá de son ventre. Mas li parlèt pas de Sarai sa femna , qu'èra estèrila . De mai, Abram questionèt pas son Creator per d'esclariments sus sas anóncias. Esperava que Dieu li parlèsse segon sa volontat sobeirana. E aicí cal comprene qu'aquela manca d'explicacion èra justament destinada a provocar aquela iniciativa umana per la quala Dieu crea un contrari illegitim al nivèl de la promessa de benediccion, mas util, per plaçar davant l'Israèl futur bastit sus Isaac , una competicion beligeranta e contestativa , adversari e quitament enemic. Dieu comprenguèt qu'en mai dels dos camins, lo ben e lo mal plaçats davant las causidas de l'òme, " la carròta e lo baston " èran totes dos egalament necessaris per far avançar l'" ase " recalcitrant . La naissença d'Ishmael, tanben lo filh d'Abram, favorizarà la formacion de l'estat-major arab fins a sa darrièra forma dins l'istòria, religiosa, l'islam (somission ; una nautor d'ironia per aquel pòble naturalament e ereditàriament rebel).     
Gen. 16:4 : “ Dintrèt amb Agar, e ela concebèt. Quand vegèt qu'èra embarassada, agachèt sa mestressa amb mesprètz .   
Aquela actitud mespresanta d'Agar, l'Egipciana cap a sa mestressa caracteriza encara los pòbles arabis musulmans uèi. E en fasent aquò, an pas entièrament tòrt perque lo mond occidental a mespresat l'immens privilègi d'èsser estat evangelizat al nom del divin Crist Jèsus. Per qu’aquela faussa religion aràbia contunha de proclamar que Dieu es grand quand l’Occident l’a esfaçat dels registres de sas pensadas.
Lo quadre donat dins aquel vèrs descriu la situacion exacta de nòstre temps de fin, pel cristianisme occidental , quitament destorbat, coma Sarai pòrta pas pus de filhs e s'enfonsa dins l'esterilitat esperitala de las tenèbras. E lo dich ditz : dins la tèrra dels cècs, los unuèlhs son de reis.  
Gen. 16:5 : “ E Sarai diguèt a Abram , Mon repròchi es sus tu. Ai mes mon servidor dins ton sen ; e cant vi qu'era prenys, me regardet ab menyspreu. Que YaHweh siá jutge entre ieu e tu ! »    
Gen. 16:6 : “ E Abram diguèt a Sarai , Vejatz, vòstra serviciala es dins vòstre poder; Aital Sarai la tractèt mal ; e Agar fugiguèt d'ela . ”    
Abram pren la responsabilitat , e culpa pas Sarai per èsser l'inspiracion d'aquela naissença illegitima. Aital, dempuèi lo començament, la legitimitat impausa sa lei sus l'illegitimitat e en seguissent aquela leiçon, d'ara enlà los maridatges uniràn pas que de personas de la meteissa familha pròcha fins a l'Israèl del futur e sa forma nacionala obtenguda après l'exòde de l'Egipte esclavista.
Gen. 16:7 : “ L'angèl de YaHWéH la trobèt a costat d'una font d'aiga dins lo desèrt, a costat de la font qu'es sul camin de Shur . ”   
Aquel escambi dirècte entre Dieu e Agar es pas que possible en vertut de l'estatut benesit d'Abram. Dieu la trobèt dins lo desèrt de Shur, que vendrà l'ostal dels arabis nomadas que vivián dins de tendas a la recèrca constanta de noiridura per lors fedas e camèls. La font d'aiga èra lo mejan de subrevida d'Agar e rescontra la " font de las aigas de la vida " , que ven l'encoratjar a acceptar son estatut de serviciala e son destin prolific.   
Gen. 16:8 : “ Diguèt , Agar, serviciala de Sarai, d'ont venètz e ont anatz? Respondèt : Fugissi de Sarai, ma mestressa .    
Agar respond a las doas questions : ont vas ? Responsa : Fugi. D'ont siás ? Responsa : De Sarai, ma mestressa.     
Gen. 16:9 : “ L'angèl de YaHWéH li diguèt : Tornatz a vòstra mestressa, e umiliatz-vos jos sa man .    
Lo grand jutge li daissa pas de causida, ordena lo retorn e l'umilitat, perque lo problèma vertadièr èra causat pel mesprètz mostrat a sa mestressa qu'a despart de son esterilitat demòra sa mestressa legitima e deu èsser servida e respectada .
Gen. 16:10 : “ L'angèl de YaHWéH li diguèt : Multiplicarai vòstra descendéncia, per que sián pas comptats en multitud . ”     
YaHWéH l'encoratja en li ofrissent una " carròta ". Li promet una posteritat « tan nombrosa que serà impossible de la comptar ». Fasètz pas d'error , aquela multitud serà carnala e pas esperitala. Car los oracles de dio seran portats fins a l'establiment de la nova aliança, solament per los descendents ebreus. Mas de segur , quin arabi que siá sincèr pòt dintrar dins l'aliança de Dieu en acceptant sas nòrmas escrichas pels Ebrèus dins la Bíblia. E dempuèi son aparicion, l'Alcoran musulman rescontra pas aquel critèri. Acusa, critica e destorba las vertats biblicas autentificadas per Jèsus Crist.   
En prenent per Ismael l'expression ja utilizada per Abram, " tan nombroses que serà pas possible de los comptar ", comprenèm que s'agís pas qu'una question de proliferacions umanas e non pas dels elegits seleccionats per la vida eternala. Las comparasons prepausadas per Dieu son totjorn somesas a de condicions que devon èsser complidas. Exemple : " estelas dins lo cèl " fa referéncia a tota activitat religiosa qu'implica " esclairar la tèrra " . Mas quina lutz ? Sonque la lutz de la vertat legitimada per Dieu fa una " estela " digna de " brilhar per totjorn " dins los cèls , segon Dan. 12 : 3 , perque seràn estats vertadièrament "intelligents" e auràn vertadièrament " ensenhat la justícia " segon Dieu.                  
Gen. 16:11 : “ L'angèl de YaHWéH li diguèt : Vejatz, sètz embarassada, e parturiretz un filh, e li nomenaràtz Ismael ; car YaHWéH a ausit vòstra afliccion . ”     
Gen. 16:12 : “ Serà coma un ase salvatge ; sa man serà contra totes, e la man de totes serà contra el ; e demorarà en fàcia de totes sos fraires .     
Dieu compara Ismaèl , e sos descendents arabs , a un « ase salvatge », l'animal conegut per sa natura recalcitranta e testarda ; e de mai , brutal vist que se sona " salvatge ". Pòt doncas pas èsser domesticat, domesticat o coaxat. En resumit, aima pas e se daissa pas aimar, e pòrta dins sos gèns una ereditat agressiva cap a sos pròpris fraires e desconeguts. Aqueste jutjament establit e revelat per Dieu es de granda importància , dins aquel temps de la fin , per comprene lo ròtle punitor , per Dieu, de la religion de l'islam que foguèt combatuda pel faus cristianisme dins los tempses ont la " lutz " crestiana èra pas que " escur ". Dempuèi son retorn a la tèrra de sos ancessors, Israèl es vengut un còp de mai sa tòca, coma l'Occident, etiquetat crestian, protegit pel poder american, qu'apèlan, sens gaire d'error, " lo grand Satan ". Es vertat qu'un pauc « Satan » pòt reconéisser « lo grand ».                 
En donant naissença a Ismael, un nom que significa " Dieu a ausit " , l'enfant de la disputa, Dieu crea una separacion suplementària dins la familha d'Abram. Apond a la malediccion de las lengas creadas dins l'experiéncia de Babel. Mas se prepara los mejans per castigar , es perque coneis d'avança lo comportament rebel dels umans dins sas doas alianças successivas fins a la fin del mond .  
Gen. 16:13 : “ Apelava Atta El roï, lo nom de YaHWéH que li aviá parlat ; car ela disiá : Ai vist quicòm aquí, après que m'a vist ? »    
Lo nom Atta El roï significa : Sètz lo Dieu vesent. Mas ja , aquela iniciativa de donar un nom a Dieu es una indignacion contra sa superioritat. Lo rèsta d'aqueste vèrs revirat de fòrça biaisses diferents es resumit dins aquela pensada. Agar o pòt pas creire. Ela , la pichona serviciala, èra l'objècte de l'atencion del grand Dieu creator que vei lo destin e lo revela. Après aquela experiéncia, de qué pòt cranher ?   
Gen 16:14  “ Per aquò lo nom d'aquel potz foguèt nomenat Lo potz de Lahai-roi ; es entre Cades e Bared . ”   
Los luòcs terrèstres ont Dieu se manifestèt son prestigioses, mas los onors que los òmes lor pagan son sovent causats per lor esperit idolatre , que los reconcilia pas amb El.
Gen 16:15  “ E Agar parturiguèt un filh a Abram ; e Abram nomenèt lo nom de son filh, qu'Agar li parturèt, Ismael .   
Ismael es en efièch lo filh autentic d'Abram, e subretot son primièr enfant a qui s'atacarà naturalament. Mas es pas lo filh de la promessa anonciat per Dieu abans. Pasmens causit per Dieu, lo nom " Ishmael " que li donèt, que significa " Dieu a ausit " es basat sus l'afliccion d'Agar subretot , victima de las decisions presas per sa mestressa e son mèstre . Mas dins lo segond sens, repausa tanben sus l'error d'Abram e Sarai d' aver cregut un moment qu'aquel filh concebut per Agar, l'Egipciana, èra la confirmacion, es a dire, " lo compliment " , e la realizacion de l'anóncia de Dieu. L’error aurà de consequéncias sagnosas fins a la fin del mond.       
Dieu es dintrat dins lo jòc de la pensada umana e per el l'essencial es acomplit : l'enfant de la disputa e de la separacion conflictuala es viu. 
Gen. 16:16 : “ Abram aviá quatre-vint-sièis ans quand Agar parturiguèt Ismael a Abram . ”    
Alara " Ismael " nasquèt en 2034 (1948 + 86) quand Abram aviá 86 ans.  
 
 
 
 
Gènesi 17 
Separacion per la circoncision : un signe en la carn 
 
Gen.17:1 : “ Quand Abram aguèt nonanta-nòu ans, YaHWéH apareguèt a Abram e li diguèt: Soi Dieu Totpoderós. Camina davant ieu, e siás inculpable . ”   
En 2047, a l'edat de 99 ans e Ismael de 13 ans, Abram es visitat en esperit per Dieu que se presenta a el pel primièr còp coma " Dieu Totpoderós ". Dieu prepara una accion que revelarà aquel personatge " tot poderós ". L'aparicion de Dieu es subretot de l'òrdre verbal e auditiu perque sa glòria demòra invisibla mas una semblança de sa persona se pòt veire sens morir.    
Gen.17:2 : “ Establirai mon aliança entre ieu e vos, e vos multiplicarai fòrça . ”   
Dieu renovèla la promessa de sa multiplicacion, en precisant aquel temps " a l'infinit " es a dire, coma " la posca de la tèrra " e " las estelas del cèl " que " degun pòt pas comptar ".        
Gen.17:3 : “ Abram tombèt sus sa cara ; e dieus parlè a luy, diczent : .    
En se rendant compte que lo que li parla es lo " Dieu Totpoderós ", Abram tomba sus sa cara per pas agachar Dieu, mas escota sas paraulas qu'encantan tota son èime.  
Gen. 17:4 : “ Aquò's mon aliança, que fasi amb vosautres. Vendràs lo paire d'una multitud de nacions . »   
L'aliança facha entre Dieu e Abram es afortida aquel jorn : " Vendràs lo paire d'una multitud de nacions ."  
Gen. 17:5 : “ Vòstre nom serà pas pus Abram ; mas ton nom serà Abraham, perque t'ai fach paire de fòrça nacions . »    
Lo cambiament de nom d'Abram a Abram es decisiu e dins son temps Jèsus farà çò meteis en cambiant los noms de sos apostòls.
Gen. 17:6 : “ Vos farèi fòrça fruchós e vos farèi de nacions ; e reis sortiràn de vos . »    
Abram es lo primièr paire de las nacions arabas en Ismael, en Isaac serà lo paire dels Ebreus, los filhs d'Israèl ; e en Madian serà lo paire dels descendents de Madian ; ab lo qual trobarà Moyses sa muller Sefora, filla de Jetro.  
Gen. 17:7 : “ Establirai mon aliança entre ieu e tu e tos descendents après tu pendent totas lors generacions per una aliança eternala, per èsser un Dieu per tu e per tos descendents après tu . ”    
Dieu causís subtilament los mots de son aliança que seràn " perpetuals " mas pas eternals. Aquò vòl dire que l'aliança facha amb sa descendéncia carnala aurà una durada limitada. E aquel limit serà atench quand , dins sa primièra venguda e son encarnacion umana, lo Crist divin establirà sus sa mòrt expiatòria volontària , la basa de la novèla aliança qu'aurà, ela meteissa, de consequéncias eternalas.  
A aqueste punt, cal s'avisar, totes los umans primièrs nascuts ciblats e nomenats dempuèi lo començament pèrdon lor legitimitat. Aquò èra lo cas de Caïn, lo primièr-nascut d'Adam, d' Ismael, lo primièr-nascut mas illegitim d'Abram, e après el, serà lo cas d'Esaü, lo primièr-nascut d'Isaac. Aqueste principi del fracàs del primièr-nascut profetiza lo fracàs de l'aliança carnala josieva. La segonda aliança serà esperitala e beneficiarà pas que de pagans vertadièrament convertits, malgrat las aparéncias enganairas causadas per de falsas pretensions umanas.
Gen. 17:8 : “ Te donarai e a ton descendent après tu la tèrra que siás estrangièr, tota la tèrra de Canaan, per una possession eternala ;  
Aital meteis, la tèrra de Canaan serà donada " per una possession eternala ", es a dire , tant que Dieu es ligat per son aliança. E lo refús del Messias Jèsus lo rendrà nul e void, doncas 40 ans après aquela indignacion, la nacion e sa capitala Jerusalèm seràn destruchas pels soldats romans, e los josieus subrevivents seràn dispersats dins los divèrses païses del mond. Car Dieu especifica una condicion de l'aliança : " Serèi lor Dieu ." Tanben, quand coma messatgièr de Dieu, Jèsus es oficialament refusat per la nacion, Dieu poirà trencar son aliança amb una legitimitat completa.     
Gen. 17:9 : “ Dieu diguèt a Abraham : Gardaràs mon aliança, tu e tos descendents après tu pendent totas lors generacions . ”    
Aqueste vèrs met fin a totas aquelas pretensions religiosas que fan de Dieu lo Dieu de las religions monoteïstas amassadas dins l'aliança ecumenica malgrat lors ensenhaments incompatibles e opausats. Dieu es ligat sonque per sas pròprias paraulas qu'expausan la basa de son aliança, una mena de contracte fach amb los que l'obesisson exclusivament. Se l'òme garda son aliança, la valida e la perlonga. Mas l'òme deu seguir Dieu dins son projècte bastit sus doas fasas successivas ; lo primer essent carnal, lo segon essent esperital. E aquel passatge del primièr al segond met a l'espròva la fe individuala dels umans, e d'en primièr, aquela dels josieus. En refusant lo Crist, la nacion josieva trenca son aliança amb Dieu que dobrís la pòrta als pagans, e demest los quals los que se convertisson al Crist son adoptats per el e imputats coma filhs esperitals a Abraham. Alara totes los que gardan son aliança son carnalament o esperitalament filhs o filhas d'Abram. 
Dins aquel vèrs vesèm qu'Israèl, la futura nacion d'aquel nom, a efectivament sa font en Abraham. Dieu decidís de far de sos descendents un pòble " separat " per una manifestacion terrèstra. Es pas question d'un pòble salvat, mas de la constitucion d'un rescontre uman que representa los candidats terrenals per la seleccion dels elegits salvats per la gràcia futura de Dieu que serà obtenguda per Jèsus Crist.  
Gen. 17:10 : “ Aquò's mon aliança, que gardaretz, entre ieu e vos e vòstra descendéncia après vos : Tot mascle d'entre vosautres serà circoncis . ”    
La circoncision es un signe de l'aliança facha entre Dieu, Abraham e sa posteritat, es a dire , sos descendents carnals. Sa feblesa es sa forma collectiva que s'aplica a totes sos descendents, que sián fe o pas, que sián obedients o pas. Al contrari, dins la novèla aliança, la seleccion per fe mesa a l'espròva serà experimentada individualament pels elegits qu'obtendràn alara la vida eternala en jòc dins aquela aliança. A la circoncision cal apondre una consequéncia malurosa : los musulmans son tanben estats circoncis dempuèi lor patriarca Ismael e donan a aquela circoncision una valor esperitala que los mena a revendicar un drech a l'eternitat. Pasmens, la circoncision a pas qu'efièches carnals perpetuals e pas eternals.   
Gen. 17:11 : “ Vos circoncizaretz ; e serà un signe d'una aliança entre ieu e vos .    
Es en efièch un signe d'aliança amb Dieu mas son eficacitat es pas que carnala e los vèrses 7, 8 , e lo vèrs 13 seguent confirman son aplicacion sonque " perpetuala ".   
Gen. 17:12 : “ A uèch jorns, tot mascle d'entre vosautres serà circoncis dins totas vòstras generacions, que siá nascut dins vòstre ostal o crompat amb d'argent de quin estrangièr que siá, qu'es pas de vòstra pròpria raça . ”   
Aquò es encara una causa fòrça estonanta, mas malgrat son pròpri caractèr perpetual, constituís pasmens una profecia que revela lo plan de Dieu pel 8en millenari . Aquò's la rason de la causida dels " uèch jorns ", perque los sèt primièrs jorns simbolizan lo temps terrèstre de la seleccion dels elegits de sièis mila ans e del jutjament del seten millenari. En organizant, sus tèrra, una aliança estrecha amb la nacion josieva e son embrion inicial, Abram, Dieu revèla l'imatge de l'eternitat futura dels elegits desliurats de la feblesa sexuala carnala concentrada sul prepuci talhat dels mascles. Alara, coma los elegits vendràn de totas las originas dels pòbles de la tèrra, mas sonque en Crist , dins l'anciana aliança, la circoncision deu èsser aplicada quitament als estrangièrs quand vòlon viure amb lo camp causit per Dieu.  
L'idèa principala de la circoncision es d'ensenhar que dins lo reialme eternal de Dieu los òmes se reproduiràn pas pus e los desirs carnals seràn pas pus possibles. De mai, l'apostòl Pau compara la circoncision de la carn de l'anciana aliança amb aquela del còr dels elegits dins la novèla. Dins aquela perspectiva, suggerís la puretat de la carn e aquela del còr que se dona al Crist.
Circoncidir vòl dire talhar a l'entorn e aquela idèa revela que Dieu vòl establir una relacion unica amb sa creatura. Coma un Dieu " gelós " , exigís l'exclusivitat e la prioritat d'amor de sos elegits que devon, se necessari, talhar las relacions umanas a l'entorn d'eles que son nocivas per lor salvacion e rompre los ligams amb de causas e de personas que damatjan lor relacion amb el . Dins un imatge educatiu profètic , aquel principi concernís son Israèl carnal, d'en primièr, e son Israèl esperital de totes los tempses que se revela en Jèsus Crist dins sa perfeccion.    
Gen. 17:13 : “ Aquel que nasquèt dins l'ostal e aquel que es crompat amb d'argent deu èsser circoncis ; e mon aliança serà dins vòstra carn per una aliança eternala .    
Dieu insistís sus aquela idèa : los enfants legitims e illegitims pòdon s'atacar a el perque profetiza aital las doas alianças de son plan de salvament. . . Puèi, l'accent marcat pel retorn de l'expression " aquerit al prètz de l'argent " profetiza Jèsus lo Crist que serà estimat a 30 denaris pels josieus religioses rebèls. E aital , per 30 denaris , Dieu ofrirà sa vida umana en redempcion dels josieus e pagans causits ​​al nom de sa santa aliança. Mas la natura « perpetuala » del signe de la circoncision es remembrada e la precision « dins vòstra carn » confirma son caractèr momentanèu . Car aquela aliança que comença aicí aurà una fin quand lo Messias vendrà " per metre fin al pecat " , segon Dan.7:24.          
Gen. 17:14 : “ Un mascle incirconcis, qu'es pas estat circoncis dins sa carn, serà talhat d'entre son pòble : aurà trencat mon aliança .”    
L'observança de las règlas fixadas per Dieu es fòrça estricta e admet pas cap d'excepcion perque lors transgressions destorban son projècte profètic, e mostrarà en empachant Moïses d'intrar en Canaan qu'aquela fauta es fòrça granda. L'incirconcis en carn es pas mai legitim de viure dins lo pòble josieu terrèstre que l'incirconcis en còr seriá dins lo futur reialme celestial eternal de Dieu.
Gen. 17:15 : “ Dieu diguèt a Abraham , Apelaràs pas pus Sarai lo nom de ta femna Sarai ; mas son nom sera Sara h . »    
Abram vòl dire paire d'un pòble mas Abraham vòl dire paire d'una multitud. De meteis , Sarai vòl dire nòble mas Sarah vòl dire princessa.
Abram es ja lo paire d'Ishmael, mas lo cambiament de son nom Abraham es justificat sus la multiplicacion de sa posteritat en Isaac lo filh que Dieu li anonciarà , pas sus Ismael . Per la meteissa rason, l'estèrla Sara procrearà e donarà naissença a una multitud de filhs a travèrs d'Isaac e son nom vendrà Sara.
Gen. 17:16 : “ La benesirai, e vos donarai un filh per ela ; La benesirai, e vendrà de nacions ; reis de pòbles vendràn d' ela .    
Abram camina amb Dieu, mas sa vida quotidiana es terrèstra e basada sus de condicions naturalas terrèstras, pas sus de miracles divins. Tanben dins sa pensada dona a las paraulas de Dieu lo sens d'una benediccion dels mejans per los quals Sarai obtenguèt un filh per Agar sa serviciala.
Gen. 17:17 : “ Abraham tombèt sus sa cara; riguè, e diguè dins soun cor, nèira un enfant qu'a cent an? e Sara h , avent nonanta ans, auriá un enfant? »   
En se rendant compte que Dieu poiriá voler dire que Sarai vendriá capabla de far d'enfants malgrat qu'es estèrila e a ja 99 ans, rís dins son còr. La situacion es talament inimaginabla al nivèl uman terrèstre qu’aquel reflèxe de sa pensada sembla natural. E dona de sens a sas pensadas.
Gen. 17:18 : “ E Abraham diguèt a Dieu , Ò! Que Ismael visca davant tu! »     
Es clar qu'Abram rasona carnalament e que concep pas que sa multiplicacion a travèrs Ismael, lo filh ja nascut e a 13 ans .
Gen. 17:19 : “ Dieu diguèt , Sara vòstra femna vos parturirà un filh; e nomenaràs lo nom Isaac. Establirai mon aliança amb el coma una aliança eternala per sas descendéncias après el .    
Coneissent las pensadas d' Abram , Dieu lo repren e li renovèla l'anóncia sens daissar la mendra possibilitat d'error d'interpretacion .
Lo dobte d'Abram sus la naissença miraculosa d'Isaac profetiza lo dobte e l'incredulitat que l'umanitat se manifestarà cap a Jèsus Crist. E lo dobte prendrà la forma d’un refús oficial de la part de la posteritat carnala d’Abram.
Gen 17:20   Per çò qu'es d'Ismael, vos ai ausit. Ueuos lo beneyrey, e lo farey fructuos, e lo multiplicarey fortment ; Engendrarà dotze princes, e ne farèi una granda nacion .  
Ismael vòl dire que Dieu a respondut, tanben, dins aquela intervencion, Dieu justifica tornarmai lo nom que li donèt. Dieu lo farà fruchós, serà multiplicat e formarà la granda nacion araba compausada de " dotze princes ". Aquel nombre 12 es similar als 12 filhs de Jacòb de sa santa aliança que seràn succedits pels 12 apostòls de Jèsus Crist , mas similar vòl pas dire identic perque confirma l'ajuda divina mas pas una aliança salvatritz concernent son plan per la vida eternala. De mai, Ismael e sos descendents seràn ostils cap a totes los qu'intran dins la santa aliança de Dieu , successivament de josieus puèi de crestians. Aquel ròtle nociu castigarà una naissença illegitima per de procediments egalament illegitims imaginats per la maire esterila e lo paire tròp complasent. Doncas, los filhs carnals d'Abram portaràn la meteissa malediccion e patiràn fin finala lo meteis refús de Dieu.  
Avent conegut Dieu e sas valors, los descendents d'Ishmael pòdon causir de viure segon sas règlas fins a dintrar dins l'aliança josieva, mas aquela causida demorarà individuala coma la salvacion eternala que serà ofèrta als causits. Aital meteis , coma amb d'autres òmes de totas originas , la salvacion en Crist lor serà ofèrta e lo camin cap a l'eternitat lor serà dobèrt, mas sonque sus l'estandard obedient del Crist lo Salvador, crucificat, mòrt e ressuscitat.
Gen. 17:21 : “ Establirai mon aliança amb Isaac, que Sara te parturirà a aqueste moment fixat l'an que ven . ”   
Ismael essent 13 ans al moment d'aquela vision segon lo vèrs 27, aurà doncas 14 ans a la naissença d'Isaac. Mas Dieu insistís sus aquel punt : Son aliança serà establida amb Isaac, pas amb Ismael . E serà nascut per Sara.   
Gen. 17:22 : “ E quand aguèt acabat de li parlar, Dieu foguèt elevat d'Abram . ”   
Las aparicions de Dieu son raras e excepcionalas, e aquò explica perqué los èssers umans s'acostuman pas als miracles divins e perqué , coma Abraham , lor rasonament demòra condicionat per las leis naturalas de la vida terrèstra. Son messatge liurat, Dieu se retira.
Gen. 17:23 : “ Abraham prenguèt Ismael son filh, e totes los que nasquèron dins son ostal, e totes los que èran estats crompats amb d'argent, tot mascle dels òmes de l'ostal d'Abram ; e los circoncizèt aquel meteis jorn, segon lo comandament que Dieu li aviá donat .    
L'òrdre donat per Dieu es immediatament realizat. Son obediéncia justifica son aliança amb Dieu. Aquel poderós mèstre de l'antiquitat crompèt de servicials e l'estatut d'esclau existissiá e èra pas contestat. En fach , çò que rendrà lo subjècte questionable es l'usatge de la violéncia e lo maltractament dels servicials. L'estatut d'esclau es tanben aquel de totes los redimits per Jèsus Crist, quitament uèi .
Gen. 17:24 : “ Abraham aviá nonanta nòu ans quand foguèt circoncis ” .   
Aquela precision nos rapèla que l'obedíncia es demandada per Dieu als òmes, quina que siá lor edat ; del mai jove al mai vièlh. 
Gen. 17:25 : “ E son filh Ismael aviá tretze ans quand foguèt circoncis . ”   
Serà doncas 14 ans mai vièlh que son fraire Isaac , çò que li donarà una capacitat vertadièra de causar de mal a son fraire pichon, lo filh de sa femna legitima.
Gen. 17:26 : “ Aquel meteis jorn Abraham foguèt circoncis, e Ismael son filh . ”   
Dieu rapèla a Ismaèl sa legitimitat cap a Abraham, qu'es son paire. Lor circoncision comuna es tan enganaira coma las revendicacions de lors descendents que pretendon èsser descendents del meteis Dieu. Perque per pretendre èsser de Dieu, sufís pas d'aver lo meteis paire carnal ancestral. E quand los josieus increduls revendican aquela connexion amb Dieu a causa de lor paire Abraham, Jèsus refusarà aquel argument e lor imputarà coma lor paire, lo diable, Satan, lo paire de las mentidas e un murtrièr dempuèi lo començament. Çò que Jèsus diguèt als josieus rebels de son jorn es egalament verai per las nòstras pretensions arabas e musulmanas .
Gen. 17:27 : “ E totes los òmes de son ostal, nascuts dins son ostal, o crompats amb d'argent d'estrangièrs, foguèron circoncises amb el . ”   
Aprèp aquel modèl d’obedíncia, veirem que los malastres dels Ebreus quitèron Egipte vendràn totjorn de lor sosestimacion d’aquela obediéncia que Dieu demanda en tèrmes absoluts, dins totes los tempses e fins a la fin del mond.
 
 
Gènesi 18
 
La separacion dels fraires enemics
 
Gen. 18:1 : “ E YaHweh li apareguèt demest los roures de Mamre, mentre qu'èra assetat a la pòrta de sa tenda dins la calor del jorn .”   
Gen. 18:2 : “ E levèt los uèlhs, e agachèt , e veiquí, tres òmes se pausavan a son costat. Quand los vegèt, corriguèt per los rescontrar de l'intrada de sa tenda e s'inclinèt al sòl .    
Abraham a un òme de cent ans, sap qu'es vièlh ara mas demòra en bona forma fisica, del temps que " corrís per rescontrar " sos visitors . Los reconeguèt coma de messatgièrs celestials? O podèm supausar vist que " s'inclinèt al sòl " davant eles. Mas çò que vei es de " tres òmes " e podèm alara veire dins sa reaccion, son sens de l'ospitalitat espontanèa qu'es lo fruch de son caractèr amorós natural.      
Gen. 18:3 : “ E diguèt , Senhor, s'ai trobat gràcia davant vòstres uèlhs, passatz pas, vos pregui, de vòstre servidor .    
Apelar un visitor " senhor " èra lo resultat de la granda umilitat d'Abram e i a pas cap de pròva que pensèsse s'adreiçar a Dieu. Car aquela visita de Dieu jos una aparéncia umana totala es excepcionala vist que quitament Moïses serà pas autorizat a veire " la glòria " de la cara de Dieu segon Exo.33:20 a 23 : " Yahweh diguèt: Podràs pas veire ma cara, perque l'òme pòt pas me veire e viure. YaHWéH diguèt: Vaquí un luòc prèp de ieu; vos pausaretz sus la ròca. Quand ma glòria passarà, te metrai dins una fendascla de la ròca e te cobrirai amb ma man fins que passe. E quand virarai ma man, veiretz mon esquina, mas ma cara serà pas vista . Se la vision de la "glòria " de Dieu es enebida, s'enebís pas de prene una aparéncia umana per s'aprochar de sas creaturas. Dieu o fa per visitar Abraham, son amic, e o farà tornarmai jos la forma de Jèsus Crist dempuèi sa concepcion embrionària fins a sa mòrt expiatòria.         
Gen. 18:4 : “ Que vos pòrten un pauc d'aiga, e vos lavaretz los pès; e se pausar jos aquel arbre .”   
Lo vèrs 1 fa clar que fa caud, e la susor dels pès cobèrts de polvera terrosa justifica lo lavatge dels pès dels visitors. Aquò's una polida ofèrta que lor es estada facha. E aquela atencion es tota al crèdit d'Abram.
Gen. 18:5 : “ Prendrai un bocin de pan, per afortir vòstre còr ; après que contunharetz vòstre camin ; quar aisso es per que passatz per vostre servidor. Ells responderen : Fas axi com as dit .    
Aquí vesèm qu'Abram identifiquèt pas aqueles visitors coma d'èssers celestials . L'atencion que lor mòstra es doncas un testimòni de sas qualitats umanas naturalas. Es umil, amorós, gentil, generós, servicial e ospitalièr ; causas que lo fan apreciat per Dieu. Dins aquel aspècte uman, Dieu apròva e accepta totas sas proposicions. 
Gen. 18:6 : " Abraham dintrèt rapidament dins sa tenda a Sara , e diguèt , Rapidament, tres mesuras de farina fina, pastatz-la, e fasètz de pastissons ."     
Lo manjar es util al còrs carnal e en vesent tres còrs de carn davant el, Abraham a de manjar preparat per renovelar la fòrça fisica de sos visitors.
Gen. 18:7 :  " E Abraham corriguèt cap a son tropèl, e prenguèt un vedèl, tendre e bon, e lo donèt a un servicial: e el se precipitèt e lo vestiguèt ."   
La causida d'un vedèl tendre mòstra mai sa generositat e sa benvoléncia naturala ; son plaser de far plaser a son vesin. Per obténer aquel resultat, ofrís çò melhor a sos visitors. 
Gen. 18:8 : “ Prenguèt tanben de burre e de lach, amb lo vedèl qu'èra estat vestit, e lo metèt davant eles. El meteis se pausèt a lor costat, jos l'arbre. E manjèron ."   
Aquestes aliments apetitoses son presentats a d'estranhs que passan, de personas que coneis pas mas que tracta coma se foguèsson de membres de sa pròpria familha. L’incarnacion dels visitors es fòrça reala vist que manjan de noiridura facha pels umans.
Gen. 18:9 : “ Alara li diguèron , Ont es Sara vòstra femna ? Respondèt: Es aquí, dins la tenda .    
L'espròva de l'òste essent un succès a la glòria de Dieu e a la siá, los visitors revelan lor natura vertadièra en nomenant lo nom de sa femna, " Sarah ", que Dieu li donèt dins sa vision precedenta.  
Gen. 18:10 : “ Un d'eles diguèt : Tornarai a tu a aqueste moment ; e vaquí, Sara ta femna aurà un filh. Sarah escotava a la pòrta de la tenda, qu'èra darrièr el .    
Notem que dins l'aparicion dels tres visitors , res nos permet d'identificar YaHWéh dels dos angels que l'acompanhan. La vida celestiala se manifèsta aicí e revèla lo sens egalitari que i règna.
Del temps qu'un dels tres visitors anoncia la naissença imminenta de Sarah, escota dempuèi l'intrada de la tenda çò que se ditz e lo tèxte especifica qual " èra darrièr el " ; çò que significava que la vesiá pas e umanament podiá pas èsser conscient de sa preséncia. Mas èran pas d'òmes.   
Gen. 18:11 : “Ara Abraham e Sara èran vièlhs e plan avançats en annadas : e Sara èra passada de l'espèr de far d'enfants .”    
Lo vèrs definís de condicions umanas normalas comunas a tota l'umanitat.
 
Gen. 18:12 : “ Riguèt dins ela meteissa , en disent , Ara que soi vièlha, ne desirarai mai? Mon senhor es vièlh tanben .”    
Remarcatz la precision tornarmai : « Se rís » ; per que degun l'a ausit rire levat lo Dieu vivent que cerca las ments e los còrs.   
Gen. 18:13 : “ Alara lo Yahweh diguèt a Abraham : Perqué Sara riguèt, en disent : Deuriái vertadièrament parturir un enfant, que soi vièlh? »    
Dieu aproficha l'escasença per revelar son identitat divina , çò que justifica la mencion de YaHWéH perque es en efièch el que parla jos aquela aparéncia umana a Abraham. Sonque Dieu pòt conéisser las pensadas amagadas de Sara e ara Abraham sap que Dieu li parla.
Gen. 18:14 : “ I a quicòm de tròp dur per YaHWéH ? A l'ora fixada tornarai a vos, a aqueste meteis temps ; e Sara aurà un filh .”    
Dieu ven autoritari e renovèla sa prediccion clarament al nom de YaHWéH de sa divinitat.
Gen. 18:15 : “ E Sara mentiguèt, en disent , Ai pas ris. Perque aviá paur. Mas diguèt : Al contrari, risètz .    
" Sarah mentiguèt " lo tèxte ditz perque Dieu ausiguèt sa pensada secrèta, mas cap de rire sortiguèt pas de sa boca ; Alara èra pas qu'una pichona mentida a Dieu mas pas a l'òme. E se Dieu la repren, es perque admet pas que Dieu a lo contraròtle sus sas pensadas. Ne dona la pròva en anant fins a li mentir. Es per aquò qu'insistís en disent : " Al contrari (es faus), risètz ." Oblidem pas que l'èsser uman benesit per Dieu es Abraham e non pas Sara, sa femna legitima, que beneficia pas que de la benediccion de son òme. Sas idèas an ja portat fruch dins la malediccion de la naissença d'Ismael, lo futur enemic ereditari e concurrent d'Israèl ; es vertat d'acomplir un projècte divin.        
Gen. 18:16 : “ E los òmes se levèron per partir, e agachèron cap a Sodoma. Abraham anèt amb eles, per los acompanhar .”   
Avent apagat lor set, los noirits e avent renovelat a Abraham e Sara la naissença futura del filh legitim Isaac , los visitors celestials revelan a Abraham que lor visita sus tèrra a tanben una autra mission : concernís Sodoma. 
Gen. 18:17 : “ Alara YaHWéH diguèt: Amagarai a Abraham çò que soi a mand de far ?... ”    
Avèm aquí l'aplicacion precisa d'aqueste vèrs d'Amos 3:7: " De segur lo Senhor YaHWéH farà pas res, mas revelarà son secret a sos servicials los profètas ." 
Gen. 18:18 : “ Abraham vendrà segurament una nacion granda e poderosa, e totas las nacions de la tèrra seràn benesidas en el .”   
A causa de la pèrda de significacion abituala qu'es aplicada a l'advèrbi " certament " , me rapèli que significa : d'un biais cèrt e absolut . Abans de revelar son plan destructor, Dieu s'apressa a rassegurar Abraham de son pròpri estatut davant el e renovela las benediccions que li concedirà. Dieu comença de parlar d'Abram en tresena persona per fin de l'elevar al reng d'una granda figura istorica de l'umanitat. En fasent aquò, mòstra a sos descendents carnals e esperitals lo modèl que benesís e que remembra e definís dins lo vèrs que ven.   
Gen. 18:19 : “ Car l'ai causit, per que comande a sos enfants e a son ostal après el, que garden lo camin de YaHweh , per far justícia e justícia, e que YaHweh pòsca far per Abraham çò que li prometèt... ”   
Çò que Dieu descriu dins aquel vèrs fa tota la diferéncia amb Sodoma que va destruire. Fins a la fin del mond, sos elegits seràn coma aquesta descripcion : gardar lo camin de YaHWéH consistís a practicar la justícia e la justícia ; la vertadièra justícia e la vertadièra justícia que Dieu bastirà sus de tèxtes de lei per ensenhar a son pòble Israèl. Lo respècte d'aquelas causas serà la condicion per que Dieu respecte sas promessas de benediccions.  
Gen. 18:20 : “ E YaHWéH diguèt : Lo crit contra Sodoma e Gomorra es aumentat, e lor pecat es grand .”    
Dieu pòrta aquel jutjament contra Sodoma e Gomorra, las vilas dels reis qu'Abram èra vengut salvar quand foguèron atacats . Mas foguèt tanben a Sodòma que son nebot Lòt aviá causit de s'installar, amb sa familha e sos servicials. Coneissent lo ligam d'apèch qu'Abram a per son nebot, Dieu multiplica las formas d'atencion cap al vièlh per li anonciar sas intencions. E per aquò far, se davala al nivèl de l’òme per s’umanizar lo mai possible per fin de se metre al nivèl del rasonament uman d’Abram son servicial.
Gen. 18:21 : “ Alara davalarai e veirai s'an fach segon lo rapòrt que m'es vengut; e s'es pas, o saurai ."   
Aquestes mots contrastan amb la coneissença de la pensada de Sarah, perque Dieu pòt pas èsser inconscient del nivèl d'immoralitat atench dins aquelas doas vilas de la plana e lor prosperitat abondiua. Aquela reaccion revèla la cura que pren per far acceptar son servicial fidèl la justa senténcia de son jutjament.
Gen. 18:22 : “ Los òmes se desplacèron e anèron cap a Sodoma. Mas Abraham se quilhèt davant YaHWéH .   
Aquí, la separacion dels visitors permet a Abraham d'identificar entre eles lo Dieu vivent, YaHWéH, present amb el jos una simpla aparéncia umana que facilita l'escambi de mots. Abraham vendrà pro audaciós per s'engajar dins una mena de negociacion amb Dieu per obténer la salvacion de las doas vilas, una d'elas es abitada per son car nebot Lòt.
Gen. 18:23 : “E Abraham s'apròchèt, e diguèt , Destruiretz tanben los justes amb los malvats ? »    
La question pausada per Abraham es justificada , perque dins sas accions collectivas de justícia , l'umanitat causa la mòrt de victimas innocentas nomenadas damatges colaterals. Mas se l'umanitat pòt pas dire la diferéncia , Dieu o pòt . E portarà la pròva d'aquò a Abraham e a nosautres que legissèm son testimoniatge biblic.  
Gen. 18:24 : “ Benlèu que i aja cinquanta justes dins la vila: los destruiretz tanben, e esparnharetz pas la vila pels cinquanta justes que i son ? »    
Dins son èime doç e amorós, Abraham es plen d'illusion e imagina qu'es possible de trobar al mens 50 personas justas dins aquelas doas vilas e invoca aquelas 50 personas justas possiblas per obténer de Dieu la gràcia de las doas vilas al quite nom de sa justícia perfiècha que pòt pas tustar los innocents amb los copables.
Gen. 18:25 : “ Per tuar lo just amb lo malvat, per que lo just siá coma lo malvat: luènh siá de tu de far aquò ! Luènh de tu ! Farà pas justícia aquel que jutja tota la tèrra ? »    
Abraham pensa aital de resòlvre lo problèma en remembrant a Dieu çò que pòt pas far sens negar sa personalitat qu'es tan estacada al sens de la justícia perfiècha.
Gen. 18:26 : “ E YaHWéH diguèt : Se tròbi a Sodoma cinquanta justes dins la vila, alara esparnharai tota la vila per eles .    
Amb paciéncia e gentilesa, YaHWéH daissèt parlar Abraham e dins sa responsa li mostrèt just : per 50 personas justas las vilas seràn pas destruchas. 
Gen. 18:27 : “E Abraham respondèt e diguèt , Vejatz, ai pres sus ieu meteis de parlar al Senhor, ieu que soi pas que de polvera e de cendres .”    
Es la pensada de " polvera e cendres " que i demorarà d'òmes impies après la destruccion de las doas vilas dins la val ? Pasmens, Abraham confessa qu'el meteis es pas que " polvera e cendres ".     
Gen. 18:28 : “ Benlèu que mancaràn cinc dels cinquanta justes : destruiràs tota la vila per cinc? E YaHWéH diguèt : Lo destruirai pas, se i trobi quaranta cinc personas justas .    
L'audacia d'Abram lo menarà a contunhar sa negociacion en baissant cada còp lo nombre d'elegits possiblament trobats e s'arrestarà al vèrs 32 sul nombre de dètz justes. E cada còp Dieu autrejarà sa gràcia a causa del nombre prepausat per Abraham.
Gen. 18:29 : “E Abraham li parlèt de nòu, en disent , Benlèu que i serà trobat quaranta justes. E YaHWéH diguèt: Farèi pas res per l'amor d'aqueles quaranta .    
Gen. 18:30 : “ Abraham diguèt , Que lo Senhor s'enrabièsse pas, e ieu parlarai. Benlèu trenta personas justas i seràn trobadas. E YaHWéH diguèt: Farèi pas res, se i trobi trenta personas justas .    
Gen. 18:31 : “ Abraham diguèt , Vejatz, ai pres la libertat de parlar al Senhor. Benlèu i aurà vint personas justas ailà. E YaHWéH diguèt : Lo destruirai pas per l'amor d'aqueles vint .    
Gen. 18:32 : “ E Abraham diguèt: “Que lo Senhor s'enrabièsse pas, e parlarai pas qu'aqueste còp. Benlèu dètz personas justas i seràn trobadas. E YaHWéH diguèt: Lo destruirai pas, per l'amor d'aquelas dètz personas justas .   
Aquí s'acaba la negociacion d'Abram, coma compren qu'i a una limita a fixar al delà de la quala son insisténcia seriá pas rasonabla. S'arrèsta al nombre de dètz personas justas. Crei optimistament qu'aquel nombre de personas justas se deu trobar dins aquelas doas vilas corrompudas, se comptant sonque Lòt e sos parents.
Gen .1 8:33 : “ E YaHWéH partiguèt, tre qu'aguèt acabat de parlar a Abraham. E Abraham tornèt a son ostal .   
La reünion terrèstra de dos amics, un Dieu celestial e tot poderós e l'autre, l'òme, polvera de la tèrra, s'acaba, e cadun tòrna a sas ocupacions. Abraham a son abitacion e YaHWéH a Sodoma e Gomorra que son jutjament destructor tombarà.
Dins son escambi amb Dieu , Abraham revelèt son caractèr qu'es a l'imatge de Dieu, preocupat de veire la vertadièra justícia acomplida en tot donar a la vida sa fòrta valor preciosa. Doncas, la negociacion de son servicial podiá pas qu'encantar e regaudir lo còr de Dieu que parteja plenament sos sentiments.
 
 
Gènesi 19
 
Separacion en cas d'urgéncia
 
Gen. 19:1 : “ Los dos angels arribèron a Sodoma lo ser ; e Lòt èra assegut a la pòrta de Sodoma. Quand Lòt los vegèt, se levèt per los rescontrar e s'inclinèt amb la cara al sòl .    
Reconeissèm dins aquel comportament la bona influéncia d'Abram sus son nebot Lòt vist que mòstra la meteissa pensativa cap als visitors que passan. E aquò o fa amb tant mai d’atencion, perque coneis la marrida morala dels abitants de la vila de Sodoma ont s’es installat per viure.
Gen. 19:2 : “ E diguèt , Vaquí, mos senhors, dintratz, vos pregui, dins l'ostal de vòstre servidor, e i lotjatz ; lavar los pès ; te levaràs lèu lo matin e contunharàs ton camin. Non, respondèron, passarem la nuèch dins la carrièra .    
Lot fa son dever d'aculhir las personas que passan per son ostal per las protegir de las accions desvergonhosas e maliciosas dels abitants corromputs. Trobam los meteisses mots d'acuèlh qu'Abram aviá dich a sos tres visitors. Lòt es en efièch un òme just que se daissèt pas èsser corromput per sa convivéncia amb los èssers pervèrs d'aquela vila. Los dos angels venguèron destruire la vila mas abans de la destruire, vòlon confondre la malvolença dels abitants en los atrapant a mans rojas, es a dire, en demostracion activa de lor malvolença. E per aténher aquel resultat, lor cal pas que passar la nuèch dins la carrièra per èsser atacats pels sodomitas.
Gen. 19:3 : “ Mas Lòt los pressionèt tant que venguèron a el e dintrèron dins son ostal. Lor faguèt una fèsta e faguèt de pan sens levat. E manjèron . »   
Lòt capita doncas a los convéncer, e acceptan son espitalitat ; çò que li dona encara l'escasença de demostrar sa generositat coma l'aviá fach Abraham abans el. L'experiéncia lor ensenha a descobrir la polida anma de Lòt, un òme just demest los injustes. 
Gen. 19:4 : “ Mas abans que foguèsson anats al lièch, los òmes de la vila, los òmes de Sodoma, entornèron l'ostal, joves e vièlhs; tota la populacion s'èra precipitada ailà . ”   
La demostracion de la malvolença dels abitants va al delà de las expectativas dels dos angels, vist que venon los cercar dins l'ostal ont Lòt los a aculhits. Fasèm un agach sul nivèl de contagi d'aquela malvolença : « dels enfants als vièlhs » . Lo jutjament de YaHweh es doncas entièrament justificat.   
Gen. 19:5 : “ E cridèron Lòt, e li diguèron : « Ont son los òmes que son venguts a tu aquesta nuèch ? Menatz-los a nosautres, que los coneissèm .    
Las personas ingenuas pòdon èsser enganadas per las intencions dels Sodomitas, perque es pas una demanda de se conéisser mas de conéisser dins lo sens biblic del tèrme, coma " Adam coneguèt sa femna e ela parturiguèt un filh ". La depravacion d'aquelas personas es doncas totala e sens remèdi.  
Gen. 19:6 : “ Lòt sortiguèt cap a eles a la pòrta de l'ostal, e barrèt la pòrta darrièr el . ”   
Lot brave que se precipita per rescontrar los èssers abominables el meteis e que s'ocupa de barrar la pòrta de son ostal darrièr el per fin de protegir sos visitors.
Gen. 19:7 : “ E diguèt , Mos fraires, vos pregui, fasètz pas de mal ! »    
Lo bon home exhorta lo malvat a no far mal. Los apèla " fraires " perque son d'òmes coma el e a gardat dins el l'espèr de salvar qualques unes d'eles de la mòrt cap a la quala lor conducha los mena.   
Gen. 19:8 : “ Vejatz, ai doas filhas qu'an pas jamai conegut un òme ; Vos los farèi sortir, e los podètz far çò que volètz. Solament fasètz pas res a aqueles òmes dempuèi que son venguts jos l'ombra de mon tet » .    
Per Lòt, lo comportament dels Sodomitas atenh de nautors jamai abans atench dins aquela experiéncia. E per protegir sos dos visitors, ven prepausar sas doas filhas encara verges a lor plaça.
Gen. 19:9 : “ Diguèron : Partissètz ! Tornèron dire : Aquel òme es vengut coma un estrangièr, e jogarà lo jutge ! Bon, farem pièger a tu qu'a eles. E pressionèron Lòt violentament, e s'avançavan per trencar la pòrta .    
Las paraulas de Lòt calman pas lo tropèl assemblat, e aqueles èssers monstruoses, çò dison, se preparan a li far pièger qu'a eles. Ensajan alara de trencar la pòrta.
Gen. 19:10 : “ Los òmes estirèron la man e menèron Lòt dins l'ostal, e barrèron la pòrta . ”   
Amb lo quite Lòt valent en perilh, los angèls intervenon e menan Lòt dedins l'ostal.
Gen. 19:11 : “ E tustèron amb ceguesa los òmes qu'èran a la pòrta de l'ostal, los mai pichons d'eles coma los mai grands d'eles, de sòrta que se prenguèron pas de pena de trobar la pòrta . ”   
Defòra, las personas excitadas mai pròchas son tustadas a l'òrb ; Los ocupants de l'ostal son doncas protegits. 
Gen. 19:12 : “ Los òmes diguèron a Lòt : « Qué avètz aicí ? Los gendres, los filhs e las filhas, e tot çò que vos aparten dins la vila, menatz -los d'aqueste luòc .    
Lòt trobèt gracia als uèlhs dels angèls e de Dieu que los mandèt. Per que sa vida siá salvada , deu " sortir " de la vila e de la val de la plana perque los angèls destruiràn los abitants d'aquela val que vendrà una zòna de roïnas coma la vila d'Ai. L'ofèrta dels angèls s'estend a tot çò que li aparten dins las creaturas umanas vivas.  
Dins aquel tèma de separacion lo comandament divin de " sortir " es permanent. Car incita sas creaturas a se separar del mal dins totas sas formas coma las falsas glèisas crestianas. Dins Rev. 18 :4 comanda a sos elegits de " sortir " de " Babilònia la granda " , çò que concernís d'en primièr la religion catolica e segond la religion protestanta multifacètica, jos l'influéncia de la quala son demorats fins a aqueste moment. E coma amb Lòt, lor vida serà salvada sonque en obeissent immediatament lo comandament de Dieu. Car, tre que la lei serà promulgada que fa obligatòri lo repaus dimenge lo primièr jorn, la fin del periòde de gràcia serà completada. E alara serà tròp tard per cambiar vòstra opinion e posicion sus aquel problèma.       
Voldriái cridar vòstra atencion sul perilh d'ajornar la presa de la decision necessària. Nòstra vida es fragila, podèm morir de malautiá, d'accident , o d'agression, de causas que pòdon arribar se Dieu aprecia pas nòstra lentor de reagir, e dins aquel cas, la fin del temps de la gràcia collectiva pèrd tota son importància, perque qui que siá que morís abans ela, morís dins son injustícia e sa condemnacion per Dieu. Conscient d'aquel problèma, Paul ditz en Ebr. 3:7-8 : “ Uèi, s'ausissètz sa votz , durbitz pas vòstres còrs coma dins la rebellion ... ” . I a doncas totjorn una urgéncia de respondre a l'ofèrta facha per Dieu , e Paul es d'aquela opinion segon Ebr. 4:1 : " Avèm doncas paur, del temps qu'i a encara una promessa d'intrar dins son repaus, que cap de vosautres semble pas mancar ."       
Gen. 19:13 : “ Car sèm a mand de destruire aquel luòc, perque lo crit contra sos abitants es grand davant YaHWéH . YaHWéH nos a mandat per lo destruire .   
Aqueste còp, lo temps es pressant, los angèls fan conéisser a Lòt la rason de lor preséncia dins son ostal. La vila deu èsser rapidament destrucha per decision de YaHWéH .
Gen. 19:14 : “ Lot sortiguèt e parlèt a sos gendres qu'avián pres sas filhas , en disent: Levatz-vos e sortissètz d'aqueste luòc ; car YaHWéH destruirà la vila. Mas als uèlhs de sos gendres semblava far de blagas .    
Los gendres de Lòt èran de segur pas del nivèl de malvolença dels autres sodomitas mas per la salvacion compta pas que la fe. E aparentament, l'avián pas. Las cresenças de lor sògre los avián pas interessat, e l'idèa subta que lo Dieu YaHWéH èra prèst a destruire la vila èra simplament incresibla per eles.
Gen. 19:15 : “ E quand lo jorn s'esclafèt, los angèls insistiguèron a Lòt, en disent : Leva-te, pren ta femna e tas doas filhas, que son aquí, per que perisses pas dins la destruccion de la vila .    
La destruccion de Sodoma dona luòc a de separacions desgarridoiras que revelan la fe e la manca de fe. Las filhas de Lòt an de causir entre seguir lor paire o seguir lor òme.
Gen. 19:16 : “ E del temps que demorava, los òmes lo prenguèron per la man, e sa femna, e sas doas filhas: perque lo YahWéH voliá l'esparnhar ; Lo menèron, e lo daissèron fòra de la vila .    
Dins aquela accion, Dieu nos mòstra " una marca arrancada del fuòc ". Un còp de mai es pel just Lòt que Dieu salva, amb el, sas doas filhas e sa femna. Alara, arrancats de la vila, se tròban defòra, liures e vius.  
Gen. 19:17 : “ E quand los aguèron menats, un d'eles diguèt , Escapa per ta vida ; agaches pas darrièr tu, e t'arrèstes pas dins tota la plana ; fugissètz a la montanha, per que periscatz pas .    
La salvacion serà dins la montanha, la causida daissada a Abraham. Lòt pòt aital comprene e regretar son error d'aver causit la plana e sa prosperitat. Sa vida es en perilh, e deurà s'apressar se vòl èsser segur quand lo fuòc de Dieu tustarà la val. Es ordenat de pas agachar enrè. L'òrdre es de prene literalament e figurativament . L'avenir e la vida son davant los subrevivents de Sodoma, perque darrièr eles i aurà lèu pas que de roïnas incandescentas incendiadas per de pèiras de sofre getadas del cèl.
Gen. 19:18 : “ Lòt lor diguèt : Ò ! Non, Senhor ! »    
L'òrdre donat per l'angèl fa paur a Lòt.
Gen. 19:19 : “ Vejatz, ai trobat gràcia davant vòstres uèlhs, e avètz mostrat granda misericòrdia cap a ieu en salvant ma vida ; mas pòdi pas escapar a la montanha, abans que lo desastre m'atrape, e perirai .    
Lòt coneis aquela region ont demòra e sap que per aténher la montanha li caldrà fòrça temps. Doncas, prega l'angèl e li ofrís una autra solucion.
Gen. 19:20 : “ Vejatz, aquela vila es pro pròcha per que i fugi, e es pichona. Ò ! que iéu pousqui escapa,... es pas pichot?... e que moun èime viéu ! »    
Al cap de la val i a Tsoar, un mot que significa pichon. Subrevisquèt al drama de la val per tal de servir de refugi per Lòt e sa familha.
Gen. 19:21 : “ E li diguèt , Vejatz, ai tanben aquela gracia amb tu, e destruirai pas la vila que ne parlatz .    
La preséncia d'aquela vila pòrta encara testimòni d'aquel episòdi dramatic qu'afectèt las vilas de la val de la plana ont se situavan las doas vilas de Sodoma e Gomorra.
Gen. 19:22 : “ Apressatz-vos e fugissètz ailà, perque pòdi pas res far fins que i arribatz. Es per aquò qu'aquela vila foguèt donada lo nom de Zoar .   
L'angèl es ara dependent de son acòrdi e esperarà que Lòt dintra dins Zoar per tustar la val.
Gen. 19:23 : “ E lo solelh se levèt sus la tèrra, quand Lòt dintrèt a Zoar . ”   
Pels Sodomitas un jorn novèl semblava s'alborar jos un polit levar de solelh ; un jorn coma tot autre... 
Gen. 19:24 : “ Alara YaHweh ploguèt sus Sodoma e Gomorra de sofre e de fuòc de YaHweh del cèl . ”   
Aquela accion divina miraculosa a recebut un testimòni poderós a travèrs las descobèrtas de l'arqueològ adventista Ron Wyatt. Identifiquèt lo site de la vila de Gomorra, que sos abitacions s'apièjavan l'un contra l'autre contra lo penjal occidental de la montanha que bordeja aquela val. Lo sòl d'aqueste luòc es format de pèiras de sofre que, quand son expausadas al fuòc, s'alucan encara uèi. Lo miracle diuinal es axi plenament confirmat e digne de la fe dels elets.
Al contrari de çò que sovent s’es pensat e dich, Dieu empleguèt pas l’energia nucleara per destruire aquela val, mas puslèu de pèiras de sofre e de sofre pur, estimadas a 90% de puretat, çò qu’es excepcional segon los especialistas. Lo cèl pòrta pas de nívols de sofre , alara pòdi dire qu'aquela destruccion es l'òbra del Dieu creator. Pòt crear quina matèria que siá segon son besonh dempuèi que creèt la tèrra , lo cèl e tot çò que i a.  
Gen. 19:25 : “ Destruguèt aquelas vilas, tota la plana, e totes los abitants de las vilas, e tot çò que creissiá sul sòl . ”   
Qué pòt subreviure dins un luòc sometut a una pluèja de pèiras de sofre cremantas ? Res que de ròcs e de pèiras de sofre encara presentas. 
Gen. 19:26 : “ E la femna de Lòt regardèt enrè, e venguèt un pilar de sal . ”   
Aqueste agach enrè de la femna de Lòt revèla de regrets e un interès persistent per aquel luòc maudit. Aquel estat d'esperit agrada pas a Dieu e o fa conéisser en transformant son còrs en un pilar de sal, l'imatge de l'esterilitat esperitala absoluda .
Gen. 19:27 : “ E Abraham se levèt lèu lo matin, e anèt al luòc ont èra davant lo Senhor . ”   
Inconscient del drama que s'es debanat, Abraham ven al roure de Mamre ont aculhiguèt sos tres visitors.
Gen. 19:28 : “ Agachèt cap a Sodoma e Gomorra, e cap a tota la tèrra de la plana ; e vaquí, vegèt un fum montar de la tèrra, coma lo fum d'un forn .    
La montanha es un observatòri excellent. De la nautor ont se tròba, Abraham despassa la region e sap ont es la val de Sodoma e Gomorra. Se lo sòl de l'endrech es encara un brasièr incandescent , dessús s'auça un fum acrid causat pel sofre e per la consomacion de totes los materials amassats dins una vila per l'òme. Lo luòc es condemnat a l'esterilitat fins a la fin del mond. I a pas que de ròcas, de pèiras, de pèiras de sofre, e de sal, fòrça sal que promòu l'esterilitat del sòl.
Gen. 19:29 : “ Quand Dieu destruguèt las vilas de la plana, se sovenguèt d'Abram ; e faguèt sortir Lòt del mitan del desastre, per la quala reversèt las vilas ont Lòt aviá fach son abitatge .    
Aquel esclarziment es important perque nos revela que Dieu salvèt Lòt sonque per far plaser a Abraham, son fidèl servicial. Alara aviá pas quitat de lo reprochar per sa causida de la val prospèra e de sas vilas corrompudas. E aquò confirma qu'èra efectivament salvat del destin conegut per Sodoma coma " una marca arrancada del fuòc " - fòrça estrechament.  
Gen. 19:30 : “ Lot quitèt Zoar per las nautors, e s'installèt sus la montanha, el e sas doas filhas, perque aviá paur de demorar a Zoar. Viviá dins una cauna, el e sas doas filhas .   
La necessitat de separacion ven ara clara per Lòt. E es el que decidís de demorar pas a Zoar que , e mai se " pichon " èra tanben poblat de gents corromputs e pecaires davant Dieu. A son torn, va a la montanha e, luènh de tot confòrt, viu amb sas doas filhas dins una cauna, un abric natural segur ofèrt per la creacion de Dieu.  
Gen. 19:31 : “ L'ancian diguèt al mai jove : Nòstre paire es vièlh ; e i a pas d'òme dins la tèrra per nos venir, segon la costuma de totas las tèrras .    
I a pas res d'escabròs dins las iniciativas presas per las doas filhas de Lòt. Lor motivacion es justificada e aprovada per Dieu perque agisson amb la tòca de donar la posteritat a lor paire. Sens aquela motivacion l’iniciativa seriá incestuosa.
Gen. 19:32 : “ Venètz, fasèm beure de vin a nòstre paire, e jasèm amb el, per que poscam preservar la semença de nòstre paire . ”   
Gen. 19:33 : “ Alara faguèron beure de vin a lor paire aquela nuèch ; e l'ancian anèt e dormiguèt amb son paire : el sabiá pas quand ela jasiá, ni quand ela se levava .    
Gen. 19:34 : “ Alara lo primièr-nascut diguèt al mai jove , Vejatz, ai dormit ièr de nuèch amb mon paire ; li fasèm beure de vin aquesta nuèch tanben, e anam jaire amb el, per que preservèm la semença de nòstre paire .    
Gen. 19:35 : “ Faguèron beure de vin a lor paire aquela nuèch tanben ; e lo mai jove anèt e jaguèt amb el : el non sabiá quand ella se jaguèt, ni quand ella se levèt .    
L'inconsciéncia totala de Lòt dins aquela accion dona al procès l'imatge d'inseminacion artificiala aplicada als animals e als èssers umans dins nòstre temps final. I a pas de desir de plaser en aquò, e es pas mai chocant que l'acoblament de fraires e sòrres dins l'umanitat primitiva.
Gen. 19:36 : “ Las doas filhas de Lòt venguèron embarassadas de lor paire . ”   
Dins aquelas doas filhas de Lòt trobam de qualitats excepcionalas d'autonegacion per l'onor de lor paire. Coma maires soletas, elevaràn lor enfant solets, oficialament sens paire, e renoncian aital a prene un marit, un espós, un companh.
Gen. 19:37 : “ E lo primièr-nascut parturiguèt un filh, e lo nomenèt Moab : es lo paire dels Moabitas fins a uèi . ”    
Gen .1 9:38 : " E lo mai jove parturiguèt un filh, e lo nomenèt Ben Ammi: es lo paire dels filhs d'Ammon fins a uèi . "   
Dins la profecia de Daniel 11:41 trobam mencion dels descendents dels dos filhs : “ Dintrarà dins la tèrra gloriosa, e fòrça seràn renversats; mas Edom, Moab , e lo cap dels filhs d' Ammon seràn desliurats de sa man . Un ligam carnal e esperital unirà doncas aqueles descendents a l'Israèl fondat sus Abraham, la raïtz après Heber del pòble ebrieu. Mas aquelas raiças comunas suscitaràn de garrolhas e metràn aqueles descendents contra la nacion d' Israèl. Dins Sofonias 2:8 e 9, Dieu profetiza la destinacion per Moab e los enfants d'Ammon : “ Ai ausit lo repròchi de Moab e los repròchis dels enfants d'Ammon, quand an insultat mon pòble e s'an exaltat contra lors frontièras. Es per aquò que soi viu ! ditz lo Senhor de las armadas, lo Dieu d'Israèl, Moab serà coma Sodoma, e los filhs d'Ammon coma Gomorra, un luòc d'espinas, un trauc de sal, e una desolacion per totjorn; lo rèsta de mon pòble los pilharà, e lo rèsta de ma nacion los possedirà .”     
Aquò pròva que la benediccion de Dieu èra en efièch sonque sus Abraham e foguèt pas partejada per sos fraires nascuts del meteis paire, Tera . Se Lòt foguèt capable de beneficiar de l'exemple d'Abram, aquò serà pas lo cas per sos descendents nascuts de sas doas filhas.
 
 
 
Gènesi 20
 
Separacion per l'estatut de profèta de Dieu
 
En renovelant l'experiéncia amb lo faraon reportada dins la Gènesi 12 , Abraham presenta sa femna Sara coma sa sòrre a Abimelec, rei de Gerar (Palestina actuala còsta Gaza). Encara un còp , la reaccion de Dieu per lo castigar li fa descobrir que lo marit de Sarah es son profèta . Lo poder e la paur d'Abram s'espandiguèron aital per tota la region.
 
Gènesi 21
 
La separacion de lo legitimo y lo illegitimo
 
La separacion a través del sacrificio de lo que amamos
 
Gen. 21:1 : “ E YaHWéH visitèt Sarah coma aviá dich, e YaHWéH faguèt a Sarah coma aviá dich. »   
Dins aquela visita, Dieu met fin a la longa esterilitat de Sarah.
Gen. 21:2 : “ E Sara concebèt, e parturiguèt a Abraham un filh dins sa vielhesa, al moment fixat que Dieu li aviá parlat. »   
Isa.55:11 o confirma : " Atal es ma paraula que sortís de ma boca ; me tornarà pas voida, mas complirà çò que desiri e complirà çò que desiri " ; la promessa facha a Abraham es tenguda, aital lo vèrs es justificat. Aquel filh ven al mond après que Dieu anoncièt sa naissença. La Bíblia lo presenta coma lo « filh de la promessa » , çò que fa d'Isaac un tipe profètic del « Filh de Dieu » messianic : Jèsus.          
Gen. 21:3 : “ E Abraham nomenèt lo nom de son filh que li nasquèt, que Sara li parturiguèt , Isaac. »   
Lo nom Isaac vòl dire : rís. Abraham e Sara risèron totes dos quand ausiguèron Dieu anonciar lor futur filh. Alara que lo rire joiós es positiu, lo rire escarnidor o es pas. En fach , los dos esposes aguèron la meteissa reaccion essent victimas de prejutjats umans. Perque risián a la pensada de las reaccions umanas d'aqueles a l'entorn d'eles. Dempuèi l'inondacion, la durada de vida es venguda fòrça mai corta e pels umans , l'edat de 100 ans marca la vielhesa avançada ; aquela ont esperam pauc de la vida. Mas l'edat significa pas res dins una relacion amb lo Dieu Creator que fixa los limits de totas las causas. E Abraham o descobrís dins son experiéncia e receb , de Dieu, riquesa, onor, e paternitat, aqueste còp, legitim.    
Gen. 21:4 : “ E Abraham circoncidiguèt Isaac son filh, quand aviá uèch jorns, coma Dieu li aviá comandat. »    
A son torn, lo filh legitim es circoncis. Lo comandament de Dieu es obeït.
Gen. 21:5 : “ E Abraham aviá cent ans quand Isaac son filh li nasquèt. »   
La causa es remarcabla, mas pas pels estandards antediluvians.
Gen. 21:6 : “ E Sara diguèt : Dieu m'a donat de rason de rire ; Qui l'ausís rirà amb ieu. »    
Sarah tròba la situacion ridicula perque es umana e una victima de prejutjats umans. Mas aquel desir de rire rebat tanben una jòia inesperada. Coma son marit Abraham, ela obten la possibilitat de donar naissença a una edat ont aquò es pas pus imaginable en tèrmes de normalitat umana.
Gen. 21:7 : “ E ela diguèt , Qual auriá dich a Abraham , Sara va noirir d'enfants ? Car ieu ai engendrat luy un filh en la soa vielhesa. »    
La causa es vertadièrament excepcionala e entièrament miraculosa. En agachant aqueles mots de Sarah a un nivèl profètic , podèm veire en Isaac lo filh que profetiza la novèla aliança en Crist, del temps qu'Ismael profetiza lo filh de la primièra aliança. Per son refús de Crist Jèsus, aquel filh natural nascut segon la carn pel signe de la circoncision serà refusat per Dieu en favor del filh crestian seleccionat per mejan de la fe. Coma Isaac, lo Crist, fondator de la novèla aliança, naisserà miraculosament per revelar e representar Dieu dins una aparéncia umana. Al contrari, Ismael es concebut unicament sus de basas carnalas e de comprenesons estrictament umanas.
Gen. 21:8 : “ E l'enfant creissèt, e foguèt desmamat ; e Abraham faguèt una granda fèsta lo jorn que Isaac foguèt desmamat . »    
Lo nenon alamitat vendrà un adolescent, e pel paire Abraham, un futur plen de promessas e de bonur se dobrís, que celèbra amb jòia.
Gen. 21:9 : “ E Sara vegèt lo filh d'Agar l'Egipciana, qu'aviá donat a Abraham, risent ; e ela dis a Abraham : « .    
Lo rire pren definitivament una granda plaça dins la vida del coble benesit. L'animositat e la gelosia d'Ismael cap a Isaac, lo filh legitim, lo mena a rire e a se trufar d'el. Per Sarah, lo limit de çò qu'es suportable es estat atench : après l'escarni de la maire ven aquel del filh ; es tròp.  
Gen. 21:10 : “ Caçatz aquela serviciala e son filh ; car lo filh d'aquela esclava serà pas eretièr amb mon filh, amb Isaac. »    
L'exasperacion de Sarah se pòt comprene, mas agachatz amb ieu çai-sus . Sarah profetiza l'indignitat de la primièra aliança qu'eretarà pas amb los elegits la novèla, basada sus la fe dins la justícia de Crist Jèsus.
Gen. 21:11 : “ E foguèt fòrça marrit als uèlhs d'Abram a causa de son filh. »   
Abraham reagís pas coma Sara perque sos sentiments son devesits entre sos dos filhs. La naissença d'Isaac elimina pas los 14 ans d'afeccion que lo ligan a Ismael.
Gen. 21:12 : “ E Dieu diguèt a Abraham , Que siá pas mal a vòstres uèlhs a causa del dròlle e a causa de vòstra serviciala. En tot ço que Sara t'a dit, escota la soa uoucz : car en Isaac la toa semensa sare apella . »    
Dins aquel messatge, Dieu prepara Abraham a acceptar l'estranhament d'Ismael, son filh ainat. Aquela separacion es dins lo plan profètic de Dieu ; ja que profetiza lo fracàs de l'anciana aliança mosaïca . Coma consolacion, en Isaac, Multiplicarà sas descendéncias. E lo compliment d'aquela paraula divina serà facha per l'establiment de la novèla aliança ont los " elegits " seràn " apelats " pel messatge de l'Evangèli eternal de Dieu en Jèsus Crist.      
Atal, paradoxalament, Isaac serà patriarca de l'anciana aliança e es mai que mai en Jacòb, son filh, que segon la carn e lo signe de la circoncision, l'Israèl de Dieu serà establit sus sas fondacions . Mas lo paradòxe es qu'aquel meteis Isaac profetiza pas que de leiçons concernent la novèla aliança en Crist.  
Gen. 21:13 : “ E farèi tanben del filh de l'esclava una nacion, perque es vòstra descendéncia. »  
Ismael es lo patriarca de fòrça pòbles de l'Orient Mejan. Fins que lo Crist apareguèt per son ministèri terrèstre salvador, la legitimitat esperitala aparteniá pas que als descendents d'aqueles dos filhs d'Abram. Lo mond occidental viviá dins las nombrosas formas de paganisme, ignorant l'existéncia del grand Dieu creator.
Gen. 21:14 : " E Abraham se levèt lèu lo matin, e prenguèt de pan e una botelha d'aiga, e lo donèt a Agar, en lo pausant sus son espatla: e li donèt l'enfant, e la mandèt partir. E partiguèt, e vagava dins lo desèrt de Berseba. »   
L’intervencion de Dieu rassegurèt Abraham. Sap que Dieu meteis susvelharà sus Agar e Ismael e accepta de se separar d'eles, perque confia en Dieu per los protegir e los guidar. Car el meteis es estat protegit e guidat fins ara per El.
Gen. 21:15 : “ E quand l'aiga dins la botelha foguèt agotada, ela getèt l'enfant jos un arbust ,   
Dins lo desèrt de Beersheba, l'aiga emportada es rapidament consumada e sens aiga, Agar vei pas que la mòrt coma lo resultat final de sa situacion malurosa.
Gen. 21:16 : “ anèt e s'assetèt en fàcia, a aperaquí un tir d'arc ; car ela disiá : Que non veja morir l'enfant. E ella s'assetèt en fàcia, e levèt la votz e plorèt. »    
Dins aquela situacion extrèma, pel segond còp, Agar vèrsa sas lagremas davant la cara de Dieu.
Gen. 21:17 : “ E Dieu ausiguèt la votz de l'enfant, e l'angèl de Dieu cridèt Agar del cèl, e li diguèt , Qué te fa, Agar ? Ajatz pas paur, car Dieu a ausida la votz de l'enfant ont es. »    
E pel segond còp , Dieu interven e li parla per la rassegurar.
Gen. 21:18 : “ Levatz-vos, levatz l'enfant e prenètz-lo dins vòstra man ; car ieu ne farai una granda nacion. »    
Vos rapèli que l'enfant Ismael es un adolescent de 15 a 17 ans, mas es pasmens un enfant sometut a sa maire Agar e los dos an pas pus d'aiga a beure. Dieu vòl que sostenga son filh perque un destin poderós li es reservat.
Gen. 21:19 : “ E Dieu dobrissiá sos uèlhs, e ela vegèt un potz d'aiga ; e ana e empli la botelha d'aiga, e dona a beure a l'enfant. »    
Que foguèsse un miracle o pas, aquel potz d'aiga apareguèt al bon moment per donar a Agar e a son filh un gost de la vida de nòu. E devon lor vida al poderós Creator que dobrís o barra la vision e l'intelligéncia de las causas.
Gen. 21:20 : “ E Dieu èra amb l'enfant, e creissèt, e demorèt dins lo desèrt, e venguèt un arqueire. »   
Lo desèrt èra doncas pas vuèg vist qu'Ismael caçava d'animals que tuava amb son arc per los manjar.
Gen. 21:21 : “ E demorèt dins lo desèrt de Paran ; e sa mare pres li muller de la terra de Egipte. »    
Lo ligam entre los Ismaelitas e los Egipcians serà doncas afortit e amb lo temps, la rivalitat d'Ismael amb Isaac creisserà al punt de los far d'enemics naturals permanents.
Gen. 21:22 : “ E arribèt a aquel moment qu'Abimelec e Ficol lo capitani de son armada parlèron a Abraham, en disent , Dieu es amb vos dins tot çò que fasètz. »    
Las experiéncias provocadas per l'introduccion de Sara coma sa sòrre, enregistradas dins Gen. 20, ensenhèron a Abimelec qu'Abram èra lo profèta de Dieu. Es ara temut e temut.
Gen. 21:23 : “ E ara juratz-me aicí per Dieu que tractaretz pas falsament amb ieu, ni amb mos enfants, ni amb los enfants de mos enfants: segon la gentilesa que vos ai mostrada, tractaretz amb ieu e amb la tèrra ont sètz estat. »   
Abimelec vòl pas pus èsser la victima dels trucs d'Abram e vòl obténer d'el d'engatjaments ferms e resoluts per una aliança pacifica.
Gen. 21:24 : “ E Abraham diguèt: Jurarèi. »   
Abraham a pas de marridas intencions cap a Abimelec e pòt doncas donar son acòrdi a aquel pacte.
Gen. 21:25 : " E Abraham reprenguèt Abimelec per un potz d'aiga que los servicials d'Abimelec avián pres per fòrça." »   
Gen. 21:26 : E Abimelec diguèt : Sabi pas qual a fach aquò, ni m'as pas dich, e n'ai pas ausit parlar fins uèi. »    
Gen. 21:27 : “ E Abraham prenguèt de fedas e de buòus, e los donèt a Abimelec: e faguèron un aliança. »   
Gen. 21:28 : “ E Abraham metèt a despart sèt fedas del tropèl ; »  
La causida d'Abram de " sèt brebas " testimònia de son ligam amb lo Dieu creator, que vòl aital associar a son trabalh. Abraham s'es installat dins una tèrra estrangièra mas vòl que lo fruch de son trabalh demòre sa proprietat.  
Gen. 21:29 : “ E Abimelec diguèt a Abraham : « Qué son aqueles sèt agnèls qu'as separats ? »    
Gen. 21:30 : E el diguèt: Prenètz aqueles sèt agnèls de ma man, per me testimòni, qu'ai cavat aquel potz. »   
Gen. 21:31 : “ Per aquò lo nom d'aquel luòc foguèt nomenat Beersheba, perque i jurèron, los dos. »   
Lo potz de disputa foguèt nomenat del mot " sheba " qu'es la racina del nombre " sèt " en ebreu, e que se tròba dins lo mot " shabbat " que designa lo seten jorn, nòstre dissabte santificat coma un repaus setmanièr per Dieu dempuèi lo començament de sa creacion terrèstra. Per preservar la memòria d'aquela aliança, lo potz foguèt aital nomenat " lo potz dels sèt ".         
Gen. 21:32 : “ E faguèron una aliança a Berseba. E leuas Abimelech ab Ficol cap de la sua ost, e tornarensen en la terra dels Philisteus. »   
Gen. 21:33 : “ E Abraham plantèt un tamarisc a Berseba ; e aquí cridèt lo nom de YaHWéH , lo Dieu eternal. »    
Gen. 21:34 : “ E Abraham demorèt fòrça jorns dins la tèrra dels Filistèus. »   
Dieu aviá organizat per son servicial de condicions de patz e de tranquillitat.
 
 
 
 
Gènesi 22
 
La separacion del paire e del sol filh sacrificat
 
Aqueste capítol 22 presenta lo tèma profètic del Crist ofèrt en sacrifici per Dieu coma Paire. Descriu lo principi de salvacion preparat en secret per Dieu dempuèi lo començament de sa decision de crear de omològs liures, intelligents e autonòms en fàcia d'el . Aquel sacrifici serà lo prètz a pagar per obténer un retorn d'amor de sas creaturas. Los causits ​​seràn los qu'an respondut a las expectativas de Dieu amb una libertat de causida completa.
 
Gen.22:1 : “ Après aquelas causas Dieu temptèt Abraham, e li diguèt, Abraham. E respondèt: Aquí soi! »   
Abraham es fòrça obedient a Dieu, mas fins ont pòt anar aquela obediéncia ? Dieu sap ja la responsa , mas Abraham deu daissar darrièr el , coma testimoniatge a totes los elegits, una pròva concrèta de son obediéncia exemplara que lo fa tan digne de l'amor de son Dieu que lo fa lo patriarca que sa posteritat serà sublimada per la naissença de Crist Jèsus. 
Gen.22:2 : “ E Dieu diguèt, Pren ara ton filh, ton sol filh Isaac, qu'aimas; anats en la terra de Moria, e offeris-lo alli com a ofrenda cremada en una de les muntanyes de les quals vos diré. »   
Dieu pressa deliberadament sus çò que fa mal, al limit de çò qu'es suportable per aquel vièlh de mai de cent ans. Dieu li concediguèt miraculosament la jòia d'aver un filh nascut per el e Sara sa femna legala. Alara amagarà als que l'entornan l'incredibla demanda de Dieu : " Ofrir vòstre filh unic coma sacrifici . " E la responsa positiva d’Abram aurà de consequéncias etèrnas per tota l’umanitat. Car, après qu'Abram a acceptat d'ofrir son filh, Dieu meteis poirà pas pus renonciar a son plan de salvament ; s'auriá pogut pensar a lo renonciar.    
Notem l'interès de la precision : « sus una de las montanhas que vos vau parlar ». Aquel luòc precís es programat per recebre la sang del Crist. 
Gen. 22:3 : “ E Abraham se levèt lèu lo matin, e selèt son ase, e prenguèt amb el dos servicials, e Isaac son filh. Fendiguèt de lenha per l'ofranda cremada e se metèt en marcha per anar al luòc que Dieu li aviá dich. »   
Abraham decidiguèt d'obesir a aquela indignacion e amb un còr pesuc , organizèt la preparacion de la ceremònia sanglanta ordenada per Dieu.
Gen. 22:4 : “ E lo tresen jorn Abraham levèt los uèlhs, e vegèt lo luòc de luènh. »   
La tèrra de Moria es a tres jorns de viatge d'ont demòra.
Gen. 22:5 : “ E Abraham diguèt a sos servicials : Demoratz aicí amb l'ase ; Ieu e lo jove anam tan luènh per adorar, e puèi tornarem a vos. »    
L'acte terrible qu'es a mand de cometre a pas besonh de testimònis. Se separa doncas de sos dos servicials que deuràn esperar son retorn.
Gen. 22:6 : “ Abraham prenguèt la lenha per l'ofèrta cremada e la pausèt sus son filh Isaac, e portèt lo fuòc e lo cotèu dins sa man. E marchèron totes dos amassa . »   
Dins aquela scèna profètica, del meteis biais que lo Crist deurà portar lo pesuc " patibul um " que sos ponhets seràn clavats, Isaac es cargat de la fusta que, incendiada, consomarà son còrs sacrificat.  
Gen. 22:7 : “ Alara Isaac parlèt a son paire Abraham, en disent , Mon paire ! E respondèt : Aquí soi, mon filh ! Dix Isaac aqui es lo foc e la lenha ; mas ont es l'anhèl per l'ofranda ? »    
Isaac a assistit a fòrça sacrificis religioses e a rason d'èsser susprés per l'abséncia de l'animal que cal sacrificar.
Gen. 22:8 : “ Abraham respondèt , Mon filh, Dieu se provesirà l'agnel per una ofèrta cremada. E caminèron totes dos amassa. »    
Aquesta responsa d'Abram foguèt dirèctament inspirada per Dieu perque profetiza polidament l'enòrme sacrifici que Dieu consentirà en s'ofrir a la crucifixion en carn umana , provesissent aital lo besonh dels elegits pecaires d'un Salvador eficaç e just en perfeccion divina. Mas Abraham vei pas aquel futur salvador, aquel ròtle del Crist lo Salvador profetizat per l'animal sacrificat a YaHWéH, lo Dieu creator tot poderós. Per el, aquela responsa li permet simplament de crompar de temps, del temps que regarda amb orror lo crime que va dever cometre.
Gen. 22:9 : “ E quand arribèron al luòc que Dieu li aviá dich, Abraham i bastiguèt un autar, e metèt en òrdre lo fust. Liguèt son filh Isaac e lo pausèt sus l'autar al dessús del fust. »   
Ailàs per Abraham davant l'autar, i a pas pus cap de biais d'amagar a Isaac qu'es el que serà la feda sacrificiala. Se lo paire Abraham se mostrèt sublim dins aquela acceptacion extraordinària, lo comportament docil d'Isaac es coma çò que serà Jèsus Crist dins son temps : sublim dins son obediéncia e son autonegacion. 
Gen. 22:10 : “ Alara Abraham estirèt sa man e prenguèt un cotèu per tuar son filh. »   
Notatz que per reagir, Dieu espèra fins a la quita fin del jutjament per fin de donar al testimoniatge de sos elegits una valor e una autenticitat realas. “ Cotèl a la man ” ; Tot çò que demòra es de tuar Isaac coma las nombrosas fedas ja sacrificadas.   
Gen. 22:11 : “ Alara l'angèl de YaHWéH li cridèt del cèl e diguèt , Abraham ! Abraham ! E respos : Aqui soi ! »    
La demostracion de la fe obedienta d'Abram es facha e perfièchament realizada. Dieu met fin a l'espròva del vièlh e aquela de son filh tan digne d'el e de son amor.
Prenètz-lo, cada còp qu'es cridat per Dieu o per son filh, Abraham respond totjorn en disent : “ Aquí soi ”. Aquela responsa espontanèa que ne sortís testimònia de sa natura generosa e dobèrta cap a son vesin. De mai , contrasta amb l'actitud d'Adam atrapat dins una situacion de pecat que s'amaguèt de Dieu, al punt que Dieu èra obligat de li dire : « Ont sètz ? ".        
Gen. 22:12 : “ L'angèl diguèt : Pausatz pas vòstra man sus l'enfant o li fasètz pas res ; car ara sai que temes Deu, e no m'as retengut ton filh, ton sol filh. »    
Amb la demostracion de sa fe fidèla e obedienta, Abraham pòt èsser als uèlhs de totes, e fins a la fin del mond , mostrat coma un modèl de fe vertadièra, per Dieu, fins a la venguda del Crist que l'incarnarà a son torn dins la perfeccion divina. Es dins aquel modèl d'obedíncia irreprochabla qu'Abram ven lo paire esperital dels vertadièrs cresents salvats per la sang versada per Jèsus Crist. Dins aquela experiéncia, Abraham ven de jogar lo ròtle de Dieu lo Paire qu'ofrirà en sacrifici real e mortal, son sol filh nomenat Jèsus de Nazaret.
Gen. 22:13 : “ Abraham levèt los uèlhs, e vegèt, darrièr el un ariet atrapat dins un bosquet per sas còrnas : e Abraham ana e pres lo carnèl, e ofriguèt lo per ofèrta cremada al luòc de son filh. »    
A aqueste punt Abraham pòt s'avisar que sa responsa a Isaac , " Mon filh, Dieu provesirà l'anhèl per una ofèrta cremada " , èra estada inspirada per Dieu, perque " l'anhèl " , en fach, " lo jove arièu " , es en efièch " provesit " per Dieu e ofèrt per el. Notatz que los animals sacrificats a YaHweh son totjorn mascles a causa de la responsabilitat e de la dominacion donadas a l'òme , lo mascle Adam . Lo Crist lo Redemptor serà tanben mascle .           
Gen. 22:14 : “ Abraham apelèt lo nom d'aquel luòc YaHWéH Jiré. Per aquò es dich uèi : Dins la montanha de YaHWéH serà vist. »    
Lo nom " YaHweh Jireh " significa : YaHweh serà vist. L'adopcion d'aqueste nom es una vertadièra profecia qu'anóncia que dins la tèrra de Moria, lo grand Dieu invisible qu'inspira paur e temor serà vist jos una aparéncia umana mens formidabla , per portar e obténer la salvacion dels elegits. E l'origina d'aquela nominacion, l'ofèrta d'Isaac coma sacrifici, confirma lo ministèri terrenal de " l'Agnelon de Dieu que quita los pecats del mond ." En coneissent l'interès de Dieu per son respècte pels tipes e modèls reproduches e repetits, es probable e gaireben segur qu'Abram ofriguèt son sacrifici sul quite endrech ont , 19 sègles mai tard , Jèsus deviá èsser crucificat, es a dire, al pè del mont Golgota , en defòra de Jerusalèm, la vila, per un temps solament, santa.     
Gen. 22:15 : “ L'angèl de YaHWéH cridèt a Abraham un segond còp del cèl, ”   
Aquela calvariá terribla serà la darrièra qu'Abram deurà suportar. Dieu a trobat en el lo modèl patriarca digne de fe obedienta, e li fa saber.
Gen. 22:16 : “ e diguèt : Per ieu meteis jure, ditz YaHWéH ! Car as fach aquò, e as pas retengut ton filh, ton sol filh ,    
Dieu met l'accent sus aqueles mots " vòstre filh, vòstre filh unic " perque profetizan son sacrifici futur en Jèsus Crist segon Joan 3:16 : " Car Dieu aimèt tant lo mond, que donèt son Filh unic , per que qui que siá que crei en el perisca pas, mas aja la vida eternala ."     
Gen. 22:17 : “ Te benesirai e farai ton descendent tan nombros coma las estelas del cèl e coma la sabla de la riba de mar; e la vòstra semença possedirà la pòrta de lors enemics. »   
Atencion ! La benediccion d'Abram es pas eretada, es per el sol e cada òme o femna de sos descendents deurà , a son torn , s'ameritar la benediccion de Dieu. Car Dieu li promet una posteritat nombrosa, mas demest aquela posteritat , sonque los causits ​​qu'agiràn amb la meteissa fidelitat e la meteissa obediéncia seràn benesits per Dieu. Podètz alara mesurar tota l'ignorança esperitala dels josieus que pretendián fièrament d'èsser de filhs d'Abram e doncas de filhs que s'ameritavan l'eiretatge de sas benediccions. Jèsus los neguèt en lor mostrant de pèiras e en disent qu'a partir d'aquelas pèiras Dieu pòt donar de descendéncias a Abraham. E imputava a lor, non Abraham, mas lo diable. 
Dins sa conquista de la tèrra de Canaan, Josuè possedirà la pòrta de sos enemics, que la primièra a tombar foguèt la vila de Jericho. Fin finala, amb Dieu, los sants causits ​​possediràn la pòrta del darrièr enemic : " Babilònia la Granda " segon divèrses ensenhaments revelats dins l' Apocalipsi de Jèsus Crist .   
Gen. 22:18 : “ E dins ta semença totas las nacions de la tèrra seràn benesidas , perque as obeït a ma votz. »   
Es en efièch « totas las nacions de la tèrra » , perque l'ofèrta de salvacion en Crist es prepausada a totes los èssers umans , de totas las originas e de totes los pòbles. Mas aquelas nacions devon tanben a Abraham lo fach de poder descobrir los oracles divins revelats al pòble ebrieu que daissèt la tèrra d’Egipte. La salvacion en Crist es obtenguda per la dobla benediccion d'Abram e de sa posteritat representada pel pòble ebreu e Jèsus de Nazaret, es a dire, Jèsus Crist .  
Es desirable de notar plan , dins aquel verset , la benediccion e sa causa : obediéncia aprovada per Dieu. 
Gen. 22:19 : “ E Abraham tornèt a sos servicials, e se levèron, e anèron amassa a Beersheba ; car Abraham demorava en Berseba. »    
Gen. 22:20 : “ Après aquelas causas foguèt informat a Abraham, disent: Vejatz, Milca a tanben parturit de filhs a Nacor vòstre fraire : ”    
Los vèrses seguents son destinats a preparar lo ligam amb " Rebekah " que vendrà l' esposa ideala causida per Dieu pel fidèl e docil Isaac. Serà presa de la familha pròcha d'Abram dins las descendéncias de son fraire Nahor.  
Gen. 22:21 : “ Uz son primièr-nascut, Buz son fraire, Kemuel lo paire d'Aram , ”   
Gen. 22:22 : “ Kesed, Hazo, Pildas, Idlaph e Betuel. »   
Gen. 22:23 : “ Betuel engendrèt Rebeca . Aquestes son los uèch filhs que Milca parturiguèt a Nacor, lo fraire d'Abram . »   
Gen. 22:24 : “ Sa concubina, que son nom èra Reuma, parturiguèt tanben Teba, Gaham, Tahash, e Maaca. » .   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Lo compliment de las promessas fachas a Abraham
 
 
La Genèsi 23 enregistra la mòrt e l'enterrament de sa femna Sara a Hebron, dins la cauna de Macpela. Abraham pren possession d'un luòc d'enterrament sul sòl de Canaan del temps qu'espèra que Dieu done tota la tèrra a sos descendents qualques 400 ans mai tard.
Puèi dins Gen. 24, Abraham conserva encara lo ròtle de Dieu. Per demorar separat dels pòbles pagans locals, mandarà son servicial dins un luòc luènh, a sa familha pròcha, per trobar una femna per son filh Isaac e daissaràn Dieu causir per eles. De la meteissa manièra, Dieu seleccionarà los elegits que constituiràn la nòvia de Crist, lo Filh de Dieu. Dins aquela seleccion, l'òme a pas res a veire amb aquò perque l'iniciativa e lo jutjament apartenon a Dieu. La causida de Dieu es perfiècha, irreprochabla e eficaça , coma Rebecca l'esposa causida, amorosa, intelligenta e bèla d'aparéncia, e subretot, esperitala e fidèla ; la pèrla que totes los òmes esperitals que vòlon prene una femna deurián cercar .   
 
Jacòb e Esau
Mai tard, segon Gen. 25, Rebeca es a l'origina estèrila coma la femna d'Abram Sarai abans ela. Aquela esterilitat partejada es deguda al fach que las doas femnas portaràn la posteritat benesida fins al Crist que serà el meteis format per Dieu dins lo ventre d'una jove verge nomenada Maria. D'aquel biais, lo linhatge del projècte salvador de Dieu es marcat per son accion miraculosa. Patissent d'aquela esterilitat naturala, Rebecca fa apèl a YaHweh e obten d' el , dos bessons que se baton dins son ventre. Preocupada, demanda a Dieu sus aquela causa : “ E YaHWéH li diguèt : Doas nacions son dins ton ventre, e dos pòbles seràn separats de ton ventre ; un d'aqueles pòbles serà mai fòrt que l'autre, e lo mai grand servirà lo mai pichon . » París de bessons. A causa de son intens pelós , e èra entièrament " roge ", d'aquí lo nom " Edom " donat a sa posteritat, lo mai vièlh es nomenat " Esau " , un nom que significa " pelut " . Lo pus jove es nomenat « Jacob » , nom que significa : « Enganaire » . Ja los dos noms profetizan lors destins. " Velu " vendrà son drech de naissença al mai jove per un plat suculent de " roux ", o de lentilhas rojas. Vend aquel drech de naissença perque ne subreestima sa valor vertadièra. Al contrari , l'" Enganaire " esperital cobeja aquel títol qu'es pas solament onorari , perque la benediccion de Dieu i es ligada. " Enganaire " es una d'aquelas personas violentas que vòlon forçar lo reialme del cèl a tot prètz de lo prene e es amb el en ment que Jèsus parlèt sus aquel subjècte . E veent aquest zel bullent, lo cors de Deu se alegra molt. Alara , domatge per « Pelut » e tant melhor per « Enganaire » , perque es el que vendrà « Israèl » , per la decision de Dieu.                                   Fasètz pas d'error, Jacob es pas un enganaire ordinari e es un òme remarcable, perque cap d'autre exemple biblic testifica pas de sa determinacion a obténer la benediccion de Dieu, e es unicament per aténher aquel objectiu qu'el " engana ". Atal podèm totes l'imitar e lo cèl fidèl serà regaudit. De son costat, Esau aurà coma descendents lo pòble d '" Edom " , un nom que significa " roge ", de la meteissa raïtz e significacion qu'Adam, aquel pòble serà un adversari d'Israèl coma o anoncièt la profecia divina.       
Voldriái soslinhar que la color " roge " designa lo pecat sonque dins las imatges profeticas del projècte salvador revelat per Dieu e aquel critèri s'aplica sonque als actors dins sas produccions, coma " Esau ". Dins los tempses escurs de l'Edat Mejana, los enfants pels roges èran tuats coma èran considerats coma marrits. Es per aquò que, precisi, la color roja fa pas l'òme ordinari mai pecaire que la bruna o la blonda, perque lo pecaire es identificat per las marridas òbras de sa fe. Es doncas sonque en valor simbolica que lo « roge » , la color del sang uman, es un simbòl del pecat, segon Isa 1:18 : « Venètz, e rasonèm amassa ! ditz YaHWéH. E mai vòstres pecats sián coma escarlata, seràn blancs coma la nèu; encara que sián roges coma carmesí, seràn coma la lana . "  Aital meteis, dins son Apocalipsi, sa Revelacion, Jèsus liga la color roja a d'instruments umans que servisson, inconscientament o pas, lo diable, Satan lo primièr pecaire de la vida creat per Dieu ; exemples : lo “ caval roge ” de Rev. 6:4, lo “ dragon roge o roge ardent ” de Rev. 12:3, e la “ bèstia escarlata ” de Rev. 17:3 .                  
Ara qu'a aquel drech de primogenitura , Jacob viurà , a son torn , d'experiéncias de vida que profetizan los plans de Dieu , coma successor d' Abram .
Quitèt sa familha per paur de la colèra de son fraire Esau , amb de bonas rasons, segon Gen. 27:24, perque aviá decidit de lo tuar, en seguida de l'apropriacion indeguda de la benediccion de son paire moribund, " enganat " per una trufariá de l'esperit de Rebeka sa femna. Dins aquel enlevament, los dos noms dels bessons revelan lor importància. Perque l'" Enganaire " utilizèt una pèl peluda per enganar l'aveg Isaac, se passant aital coma son fraire ainat naturalament " Pelut ". Las personas esperitalas se sostenon e Rebecca èra mai coma Jacòb qu'Esau . Dins aquela accion, Dieu contradís la causida umana e carnala d'Isaac que preferissiá Esau lo caçaire que li portèt de caça qu'apreciava. E Dieu autreja lo drech de naissença a aquel que n'es mai digne : Jacòb l'Enganaire.       
Arribant a l'ostal de Laban, son oncle aramèu e fraire de Rebecca , per trabalhar per el, Jacob s'enamora de Rachel, la mai jove mas mai polida de las filhas de Laban. Çò que sap pas es que dins sa vida reala, Dieu li fa jogar un ròtle profètic que deu profetizar son projècte de salvament. Alara, après " sèt ans " de trabalh per obténer son aimada Rachel, Laban li impausa sa filha ainat " Lea " e li la dona coma femna. Per obténer e esposar Rachel , deurà trabalhar " sèt ans de mai " per son oncle. Dins aquela experiéncia, " Jacob " profetiza çò que Dieu deurà patir dins son plan de salvament. Car el tanben farà una primièra aliança pas en acòrdi amb lo desir de son còr, perque l'experiéncia d'un Israèl carnal e nacional serà pas marcada pel succès e la glòria que sa bontat s'ameritava. Las successions de " Jutges " e de " reis " s'acaban totjorn mal, malgrat qualques raras excepcions. E la nòvia desirada digna de son amor, obtendrà pas que dins la segonda aliança après aver demostrat son amor e revelat son plan de salvacion dins lo ministèri de Jèsus Crist ; son ensenhament, sa mòrt, e sa resurreccion. Notatz que las preferéncias umanas e divinas son completament inversadas. L'amada de Jacòb es l'estèrila Rachel , mas l'amada de Dieu es la prolifica Lea. En donant a Jacob, d'en primièr, Lea coma esposa, Dieu fa que son profèta experimenta la decepcion qu'experimentaràn totes dos dins lor primièra aliança. Dins aquela experiéncia , Dieu anóncia que sa primièra aliança serà un fracàs terrible. E lo refús del Messias Jèsus per sas descendéncias confirmèt aquel messatge profètic. Lea, qu'èra pas l'amada causida pel nòvi, es una imatge que profetiza los elegits de la novèla aliança que, d'origina pagana, visquèt longtemps en ignorància de l'existéncia del Dieu creator unic. Pasmens , la natura prolifica de Leah profetizèt una aliança que portariá fòrça fruch a la glòria de Dieu. E Isaïas 54:1 confirma, en disent, " Regaudissètz-vos, steril que partís pas mai! Que vòstra jòia e vòstra jòia esclaten, vos qu'avètz pas mai de dolor ! Car los enfants de la femna desolada seràn mai nombroses que los enfants de la femna maridada, çò ditz YaHWéH . Aquí l'abandonada profetiza, per Lèia, la novèla aliança, e la qu'èra maridada, per Rachel, l'anciana aliança ebraïca.                
 
Jacòb ven Israèl
Lexat Laban rich e prosper, Jacob e aquells qui li pertanyen tornen a son frare Esau, lo qual tem la ira justa e venjativa. Una nuèch, Dieu apareis davant el e se baton fins a l'alba. Dieu lo ferís fin finala dins l'anca e li ditz qu'a partir d'ara serà nomenat " Israèl " , perque es emergit victoriós en combatent Dieu e los òmes. Dins aquela experiéncia, Dieu volguèt metre en scèna l'imatge de l'alma combatenta de Jacob dins sa lucha de fe. Nomenat Israèl per Dieu, obten çò que desirava e cercava imperiosament : sa benediccion per Dieu. La benediccion d'Abram en Isaac prenguèt aital forma a travèrs la constitucion d'Israèl carnal que, bastit sus Jacòb que venguèt Israèl, vendrà lèu una nacion temuda, après aver quitat l'esclavatge d'Egipte. La gràcia de Dieu avent preparat Esau, los dos fraires se tròban en patz e en jòia.    
Amb sas doas femnas e lors doas servicialas , Jacob se trobèt lo paire de 12 garçons e sonque una gojata. Èrila d'en primièr coma Sarai e Rebecca, mas idolatra , Rachel obten dos enfants de Dieu , Josèp lo pus vièlh e Benjamin lo pus jove. Moriguèt en donant naissença a son segond enfant. Profetiza aital la fin de l'anciana aliança que cessarà amb l' establiment de la novèla basada sus la sang expiatoria de Jèsus Crist . Mas dins una segonda aplicacion, aquelas circonstàncias mortalas profetizan lo destin final de sos elegits que seràn salvats per son urosa intervencion quand tornarà dins son aspècte divin gloriós en Miquèl Jèsus Crist. Aquela revirada de la situacion dels darrièrs elegits es profetizada pel cambiament de nom de l'enfant que nomenèt " B en- O ni " o " filh de ma dolor " per la maire moribenta , es renomenat per Jacob , lo paire , " Benjamin " o " filh del drech " (costat drech) o filh benesit. En confirmacion, dins Mat. 25:33, Jèsus Crist plaçarà " sas fedas a sa man drecha e las fedas a sa man esquèrra ". Aquel nom « Benjamin » foguèt causit per Dieu, sonque per son projècte profètic, doncas per nosautres, perque per Jacòb aviá pauc de significacion ; e als uèlhs de Dieu, l'idolatra Rachel s'ameritava pas lo títol de " drech ". Aquelas causas concernent la fin del mond son desvolopadas dins las explicacions de Rev. 7 :8.                  
 
 
L'admirable Josèp
Dins l'istòria d'Israèl, lo ròtle que Dieu dona a Josèp lo menarà a dominar sos fraires que , exasperats per sa dominacion esperitala , lo vendon a de marchands arabis. En Egipte, son onestitat e sa leialtat lo fan apreciat , mas la femna de son mèstre, volent l'abusar, li resistís e Josèp acaba en preson. Aquí , en explicant de sòmis, los eveniments lo menaràn al reng mai naut en dejós del faraon: lo primièr Visir. Aquela elevacion se basa sus son don profètic coma per Daniel après el. Aquel don lo faguèt apreciar pel faraon que li confièt Egipte. Pendent una famina, los fraires de Jacob anèron en Egipte e ailà , Josèp se reconcilièt amb sos fraires malvats. Jacob e Benjamin los rejonheràn e es aital que los Ebreus s'installan en Egipte dins la region de Goshen.
 
 
L' Exòde e lo Moïses fidèl
 
Esclavats, los ebrieus trobaràn en Moïses, l'enfant ebrieu que son nom significa " salvat de las aigas " , del Nil, elevat e adoptat per la filha del faraon, lo liberator preparat per Dieu.  
Coma las condicions de lor esclavatge venguèron mai duras e mai severas, per defendre un ebrieu, Moïses tuèt un egipcian , e fugiguèt d'Egipte. Son viatge lo mena a Midian, en Arabia Saudita, ont vivon los descendents d'Abram e de sa segonda femna Keturah, maridada après la mòrt de Sarah . En se maridant amb Zipporah , la filha ainat de son sògre Jetro, 40 ans mai tard, Moïses rescontra Dieu del temps que pastorava sos tropèls prèp del Mont Horeb. Lo creator li apareis jos la forma d'un arbust lusent que crema mas se consoma pas. Li revela son plan per Israèl e lo manda en Egipte per guidar l'exòde de son pòble.
Dètz plagas seràn necessàrias per obligar lo faraon a daissar anar sos esclaus precioses liurament . Mas es lo desen que prendrà una importància profètica del primièr òrdre. Car dio aucis tots los primogenits d'Egipte hom e bestia . E lo meteis jorn , los Ebrèus celèbran la primièra Pasca de lor istòria. La Pasca profetizava la mòrt del Messias Jèsus, lo " primièr-nascut " e " l'Agneu de Dieu " pur e sens taca ofèrt en sacrifici coma l' " agneu " tuat lo jorn de l'exòde d'Egipte. Après lo sacrifici d'Isaac demandat per Dieu a Abraham, la Pasca de l'exòde d'Egipte es la segonda anóncia profètica de la mòrt del Messias (Ungit) Jèsus, o, en tèrmes grècs , de Jèsus lo Crist. L'exòde d'Egipte se debanèt lo 14en jorn del primièr mes de l'annada, a l'entorn del sègle XV avC, o a l'entorn de 2500 ans après lo pecat d'Eva e d'Adam. Aquestes nombres confirman lo temps de " 400 ans " de las " quatre generacions " donadas per Dieu coma retard als Amoritas, abitants de la tèrra de Canaan.          
L'orgulh e l'esperit rebel de faraon desapareisseràn amb son armada dins las aigas de la " Mar Roja " que tròba aital sa significacion, perque se barra sus eles après aver dobèrt per permetre als Ebreus d'intrar dins la tèrra d'Arabia Saudita , per l'extrèm sud de la peninsula egipciana. En evitant Madian, Dieu mena son pòble a travèrs lo desèrt fins al Mont Sinai ont lor presentarà sa lei dels " dètz comandaments ". Davant l'unic Dieu vertadièr, Israèl es ara una nacion educada que deu èsser mesa a l'espròva. Per aquel objectiu , Moïses es cridat a el sul mont Sinai e Dieu lo garda ailà pendent 40 jorns e nuèches. Li balha las doas tauletas de la lei gravadas amb son det divin. Dins lo camp del pòble ebrieu , l'abséncia prolongada de Moïses favoriza los esperits rebels que fan pression sus Aaron e acaban per li far acceptar la fonduda e lo motlatge d'un « vedèl d'aur » . Aquesta experiéncia sola resumís lo comportament cap a Dieu de las personas rebelas de totas las edats. Lor refús de se sometre a son autoritat los mena a preferir dobtar de son existéncia. E los nombroses castigs de Dieu càmbian pas res. Après aqueles 40 jorns e nuèches de jutjament, la paur dels gigants de Canaan condemnarà lo pòble a errar dins lo desèrt pendent 40 ans e, sonque d'aquela generacion testada, Josuè e Caleb poiràn dintrar dins la tèrra promesa ofèrta per Dieu a l'entorn de 2540 dempuèi lo pecat d'Adam .        
 
Los personatges principals de l'istòria de la Genèsi son d'actors dins una scèna organizada pel Dieu creator. Cadun d'eles transmet , per un objectiu profètic o pas , una leiçon , e aquela idèa d'espectacle foguèt confirmada per l'apostòl Pau que ditz dins 1 Cor 4:9 : " Car me sembla que Dieu nos a fach d'apostòls darrièrs de totes, condemnats a la mòrt d'un biais, dempuèi que sèm estats faches d'aspectes als òmes e als angèls ." » Dempuèi, la messatgièra del Senhor, Ellen G. White, a escrich son famós libre intitulat " La Granda Polemica ". L'idèa de l'" espectacle " es aital confirmada, mas après las " estelas " del libre sant, es lo torn de cadun de nosautres de jogar son ròtle, en sabent que, instruits per lors experiéncias , sèm plaçats dins lo dever d'imitar lors bonas òbras , sens reproduire lors errors. Per nosautres, coma per Daniel (Mon Jutge es Dieu) , Dieu demòra " nòstre Jutge " , compassiu, de segur, mas " Lo Jutge " que fa pas cap d'excepcion per degun.              
L'experiéncia de l'Israèl nacional josieu es desastrosa , mas es pas mai qu'aquela de la fe crestiana de nòstra epòca que s'acaba per una apostasia generalizada. Nos caldriá pas estonar d’aquela semblança, perque l’Israèl de l’anciana aliança èra pas qu’un microcòsme, una mòstra, dels èssers umans que poblan tota la tèrra. Es per aquò que la fe vertadièra èra tan rara ailà coma dins la novèla aliança bastida sul Salvador e lo " Testimòni Fidèl " Jèsus Crist.  
 
De la Bíblia en general
 
La Bíblia entièra , dictada e puèi inspirada per Dieu a sos servicials umans , pòrta de leiçons profèticas ; de la Gènesi a l'Apocalípsis. Los actors causits ​​per Dieu nos son presentats coma son vertadièrament dins lor vertadièra natura. Mas per bastir de messatges profètics dins aquel espectacle perpetual, lo Dieu creator ven l'Organizator dels eveniments. Après l'exòde d'Egipte, Dieu donèt a Israèl l'aspècte liure de sa lei celesta pendent 300 ans, lo temps dels " jutges " que s'acabèt a l'entorn de 2840 . E dins aquela libertat, lo retorn al pecat, obliga Dieu a castigar “ sèt còps ” son pòble que liura darrièr als Filistèus, lors enemics ereditaris. E " sèt còps " suscita de " liberators ". La Bíblia ditz qu'en aqueles jorns, " cadun fasiá çò que voliá ". E aquel temps de totala libertat èra necessari per que lo fruch portat per cada persona se revelèsse. Lo meteis es verai dins nòstre " temps de la fin " . Aquestes tres cents ans de libertat marcats pel retorn constant dels Ebreus al pecat, Dieu nos convida a los comparar amb los tres cents ans de la vida del just Enòc que nos presenta coma un modèl exemplar dels sieus elegits , en disent : « Enòc caminava tres cents ans amb Dieu, alara èra pas pus perque Dieu li croquèt » ; amb el, en lo fasent dintrar primièr dins son eternitat coma, après el, Moïses e Elia, e los sants ressuscitats a la mòrt de Jèsus, abans totes los autres elegits, compreses los apostòls de Jèsus Crist ; seràn totes transmudats o ressuscitats lo darrièr jorn.                  
Après aquel dels " jutges ", venguèt lo temps dels reis e ailà tornarmai, Dieu dona a sos dos primièrs actors un ròtle profètic que confirma lo messatge de la progression del mal cap al ben final, es a dire, de la nuèch, o l'escur, cap a la lutz. Es aital qu'aqueles dos òmes, Saul e David , profetizan lo projècte global del plan de salvacion preparat pels elegits terrenals, es a dire, las doas fasas o doas alianças santas successivas. Prenètz-lo amb ieu, David ven rei sonque a la mòrt del rei Saul , del meteis biais que la mòrt de l'anciana aliança perpetua permet al Crist d'establir son novèl aliança , son règne e sa dominacion eternala.  
Ai ja mencionat aquel subjècte , mas vos rapèli que las monarquias terrèstras an pas de legitimitat divina perque los Ebrèus demandèron a Dieu d'aver un rei « coma las autras nacions terrèstras » , eles, « pagans » . Çò que vòl dire que lo modèl d'aqueles reis es del tipe de valors satanicas e pas divinas. Tant que, per Dieu, lo rei es gentil, umil de còr, plen d'autonegacion e de compassion, se fasent servidor de totes, tant que del diable es dur, fièr, egoïsta e mespresós , e demanda d'èsser servit per totes . Injustament nafrat per son refús per son pòble, Dieu accordèt sa demanda e a son malur, li donèt un rei segon los critèris del diable e totas sas injustícias . D'alara enlà, per son pòble Israèl, mas el sol , la reialtat obtenguèt sa legitimitat divina .     
Lo discors verbal o escrich es lo mejan d'escambi entre doas personas individualas .   La Bíblia es la paraula de Dieu dins lo sens que per transmetre sas leiçons a sas creaturas terrèstras, Dieu a collectat de testimoniatges dictats o inspirats a sos servicials ; testimoniatges classats, seleccionats e gropats per el dins lo temps. Nos caldriá pas estonar de notar l'imperfeccion de la justícia establida sus tèrra, perque talhats de Dieu, los òmes pòdon establir lor justícia sonque sus la letra de la lei. Ara, Dieu nos ditz a travèrs de Jèsus que " la letra tua mas l'esperit dona vida " , aquela letra. Las santa escrituras de la Bíblia pòdon doncas èsser pas que de " testimònis " coma indicat dins Rev. 11 :3, mas en cap de cas de " jutges ". En reconeissent que la letra de la lei es incapabla de rendre un jutjament just, Dieu revela una vertat que se basa unicament sus la natura divina de sa persona. El sol pòt rendre un jutjament just, perque sa capacitat d'analisar las pensadas secretas de l'esperit de sas creaturas li permet de conéisser las motivacions d'aqueles que jutja, de causas amagadas e desconegudas per d'autras creaturas. La Bíblia provesís doncas pas que la basa pels testimoniatges utilizats pel jutjament. Pendent los " mila ans " de jutjament celestial, los sants causits ​​auràn accès a las motivacions de las anmas jutjadas. Amb Jèsus Crist, poiràn aital rendre un jutjament perfièch fach necessari vist que lo verdicte final establís la durada del temps de sofrença subida dins la segonda mòrt. Aquela coneissença de la motivacion reala del copable nos permet de comprene melhor la cleméncia de Dieu cap a Caïn , lo primièr murtrièr terrenal. Segon lo sol testimoniatge presentat en letra dins la Bíblia, Caïn foguèt empontat cap a la gelosiá per la causida de Dieu de benesir l'ofèrta d'Abel e de mespresar la de Caïn , sens que lo darrièr coneguèsse la rason d'aquela diferéncia qu'èra esperitala e encara desconeguda . Es aital, la vida es compausada d'innombrables paramètres e condicions que sonque Dieu pòt identificar e jutjar amb plena coneissença dels faches. Aquò dit, la Bíblia demòra pels òmes lo sol libre que presenta en letras las basas de la lei que jutja lors accions, del temps qu'espèra que lors pensadas secretas sián reveladas als sants causits ​​dins lo cèl. Ara lo ròtle de la letra es de condemnar o jutjar l’accion. Es per aquò que, dins son Apocalipsi, Jèsus rapèla als òmes l'importància de lors " òbras " e parla rarament de lor fe. A Jac.2:            17, lo apostòl Jaume remembrèt que " sens òbras la fe es mòrta ", doncas en confirmant aquela opinion, Jèsus parla pas que de bonas o marridas " òbras " generadas per la fe. E per èsser generats per la fe, aquelas òbras son exclusivament aquelas que la Bíblia ensenha coma leis divinas. Las bonas òbras valorizadas per la Glèisa Catolica son pas presas en compte, perque son d'òbras de caractèr umanista e d'inspiracion.    
A la fin dels tempses, la Bíblia es totalament mespresada e la societat umana presenta un aspècte mistificant de mentida globalizat. Es alara que lo mot " vertat " que caracteriza la santa Bíblia, la paraula del Dieu vivent , e mai largament, son projècte global universal, pren sa plena importància. Perque lo mesprètz per aquela " vertat " unica mena l'umanitat a se bastir sus de mentidas dins totes los domenis relacionals , profans, religioses , politics o economics .     
Aqueste article essent escrich lo sabbat del 14 d'agost de 2021, deman, 15 d'agost , dins de grandas reünions , las victimas enganadas per la falsa religion rendràn omenatge a la mistificacion satanica mai capitada de sa carrièra, dempuèi son usatge de la « sèrp » coma mèdia dins « Edèn » : son aparicion jos l'imatge de la verge de Maria . La vertadièra èra pas pus verge, vist qu'après Jèsus donèt naissença a de filhs e de filhas ; fraires e sòrres de Jèsus. Mas las mentidas mòron fòrt e resistisson quitament als melhors arguments biblics. Pas res, après aquel 15 d'agost , i demorarà per aquela indignacion , al maximum, sonque uèch fèstas per irritar Dieu e suscitar sa colèra justa que tombarà suls caps dels colpables . Notem que dins aquela aparicion, d'enfants foguèron causits ​​per autentificar la vision de la " verge ". Son tan innocents coma se dison e se pretendon èsser ? Nascuts pecaires, l'innocéncia lor es atribuida a tòrt, mas pòdon pas èsser acusats de complicitat. La vision recebuda per aqueles enfants èra fòrça reala, mas lo diable es tanben un esperit rebel fòrça real e Jèsus Crist li consacrèt fòrça de sas paraulas per avertir sos servicials d'el . L'istòria testimònia de son poder seductiu enganaire que mena a la " segonda mòrt " de sas victimas seduchas e enganadas. L'adoracion del diable a travèrs la glèisa papala e catolica romana es denonciada per Dieu, dins aquel vèrs de Rev. 13:4 : “ E adorèron lo drac, perque donèt poder a la bèstia : Adoravan la bèstia, disent: Qual es semblant a la bèstia que pòt far la guèrra amb el? ". En realitat, foguèt pas qu'après la fin d' aquela " adoracion " de la " bèstia " que constrenhèt e perseguiguèt los sants vertadièrs causits ​​per Jèsus Crist que , dins un temps de tolerància que las circonstàncias li impausavan, aquela adoracion foguèt prolongada pels mejans seductius de las aparicions de la " verge " diabolica ; una « femna » per remplaçar lo « .                              sèrp ” après que la “ sèrp ” seduguèt la “ femna ” que seduguèt son òme. Lo principi demòra lo meteis e es encara tan eficaç.                                  
 
Temps de la causida finala
 
Aqueste estudi de las revelacions divinas s'acaba amb l'analisi del libre de la Genèsi que nos revelèt qual es Dieu dins totes sos aspèctes de caractèr. Venèm de veire cossí es resolut dins sa demanda d'obedíncia de la part de sas creaturas en sometent Abram a una pròva extraordinària de fe quand aviá gaireben cent ans ; Aquela exigéncia divina a doncas pas pus besonh d'èsser demostrada. 
Al moment de la darrièra causida prepausada per Dieu dempuèi la prima de 1843 , e mai precisament requerida dempuèi lo 22 d'octòbre de 1844 , l'observacion del sabbat es requerida per Dieu coma pròva de l'amor que li tornèt sos vertadièrs sants elegits. La situacion esperitala universala es aital presentada jos la forma d'una sola question qu'es adreçada a totes los membres de las organizacions religiosas , sonque las crestianas .
La question que tua o te fa viure per totjorn
Un emperaire, un rei, o un papa es facultat e autorizat a cambiar las paraulas parladas e escrichas per Dieu, o a sa dictada coma o faguèt Moïses ? 
 
Avent tot previst, quitament aquela question, Jèsus donèt sa responsa per avança , en disent dins Mat. 5:17-18 : “ Pensatz pas que siáu vengut per abolir la lei o los profètas; non soi vengut per abolir, mas per complir. Car verament vos disi, fins que lo cèl e la tèrra passen, un jot o un titre passarà pas de la lei fins que tot siá complit . » Lo meteis Jèsus anoncièt tanben que sas paraulas que diguèt nos jutjaràn , dins Joan 12:47 a 49 : “ Se qualqu'un ausís mas paraulas e las garda pas, lo jutgi pas; quar yo non venc jutjar lo mont, mas salvar lo mont. Aquel que me refusa e non recep mas paraulas n'a un que jutja; la paraula qu'ai dich, lo jutjarà lo darrièr jorn . Car ieu ai pas parlat de ieu meteis; mas lo payre lo qual trames mi ha donat comandament ço que yo deuia dir e que deuia parlar. »      
Aquò's la compreneson de Dieu de sa lei. Mas Dan. 7:25 revelèt que l'intencion de " cambiar " èra d'aparéisser dins l'èra crestiana , en disent de la papariá catolica romana : " Parlarà de paraulas contra lo pus naut, e desgastarà los sants del pus naut , e pensarà de cambiar los tempses e las leis ; e los sants seran liurats en la man de luy per un temps, e temps, e mig temps. " Una indignacion que cessarà e que saurà castigar justament segon lo vèrs 26 que seguís : " Alara vendrà lo jutjament, e son domini li serà levat, que serà destruch e aniquilat per totjorn. » Aquestes « tempses » o annadas profèticas anóncian son règne persecutòri acomplit pendent 1260 ans, de 538 fins a 1798.           
Aqueste " jutjament " es acomplit en divèrsas fasas.  
La primièra fasa es preparatòria ; Es l'òbra de separacion e de sanctificacion de la fe " adventista " establida per Dieu dempuèi la prima de 1843 . L'adventisme es separat de las religions catolicas e protestantas. Dins l'Apocalípsis aquesta fasa concernís las èras de " Sardis, Filadèlfia e Laodicèa " dins Rev. 3 :1-7-14.      
La segonda fasa es aplicabla : « sa dominacion serà levada ». Aquò 's lo retorn gloriós de Jèsus Crist esperat per la prima de 2030. Los elegits adventistas dintran dins l'eternitat separats dels rebels catolics , protestants e adventistas indignes que mòron sus tèrra. L'accion se debana a la fin de l'èra " Laodiceana " de Rev. 3:14.      
La tresena fasa es aquela del jutjament dels mòrts tombats, mes en accion pels elegits qu'an dintrat dins lo reialme celèst de Dieu. Las victimas venguèron los jutges e a despart la vida de cadun dels rebèls foguèt jutjada e una senténcia finala proporcionala a lor culpabilitat foguèt prononciada. Aquelas frasas determinan la durada de temps dels « torments » que seràn causats per l'accion de lor « segonda mòrt ». Dins l'Apocalípsis, aquel tèma es lo subjècte de Rev. 4 ; 11:18 e 20:4 ; aquò dempuèi Dan.7:9-10 .       
Quatren, a la fin del seten millenari, lo grand sabbat per Dieu e sos elegits en Crist, arriba la fasa executiva de las senténcias rendudas pel Crist e sos elegits. Sus la tèrra del pecat ont son ressuscitats, los rebels condemnats son aniquilats, " per totjorn ", pel " fuòc de la segonda mòrt ". Dins Revelacion, aquel jutjament executiu o " darrièr jutjament " es lo tèma de Rev. 20:11-15.       
 
Al moment de la causida finala, doas concepcions religiosas irreconciliablas , perque son extrèmament opausadas l'una a l'autra, son definitivament separadas . Los elegits de Crist ausisson sa votz e s'adaptan a sas demandas del temps quand lor parla e los crida. Dins l'autra posicion i a de crestians que seguisson de tradicions religiosas centenàrias coma se la vertat èra una question de temps e non pas d'intelligéncia , de rasonament e de testimoniatge . Aquelas personas comprenguèron pas çò que representa la " novèla aliança " anonciada pel profèta Jeremias dins Jer 31:31 a 34 : " Aquí, los jorns venon, çò ditz YaHweh, quand farèi una novèla aliança amb l'ostal d'Israèl e amb l'ostal de Juda , pas segon l'aliança que faguèri amb lors paires, per los far sortir per la man de la tèrra d'Eg. , que trenquèron l'aliança, e mai foguèssi un marit per eles, çò ditz YaHweh. Mas aquesta es la aliança que yo fare ab la mayson d'Israel apres aquells dias, ditz lo Senyor : yo metrey la mia ley en las interiors de lor, e la escriurey en lor cor ; e serai lor Dieu, e eles seràn mon pòble. Un ensenharà pas pus son vesin, o un autre son fraire, en disent : "Coneissètz YaHweh!" Car totes me coneisseràn, del mai pichon d'eles al mai grand d'eles, ditz lo Senhor; Car perdonarai lor iniquitat, e me remembrarai pas pus de lor pecat . » Cossí Dieu pòt capitar a « escriure dins lo còr » de l'òme l'amor de sa santa lei, quicòm que la nòrma de l'anciana aliança aviá pas capitat d'aténher ? La responsa a aquela question, e la sola diferéncia entre las doas alianças, ven jos la forma de la demostracion de l'amor divin acomplida per la mòrt expiatòria del substitut Jèsus Crist que foguèt encarnat e revelat . Mas la mòrt de Jèsus metèt pas fin a l'obedíncia, mas al contrari, donèt als elegits de rasons d'èsser encara mai obedients al Dieu capable d'aimar tan fòrtament. E quand ganha lo còr de l'òme, la tòca cercada per Dieu es atenguda ; obten un elegit apte e digne de partejar son eternitat.           
Lo darrièr messatge que Dieu vos a presentat dins aquel libre es lo subjècte de la separacion . Aquò's lo punt vital que fa tota la diferéncia entre los causits ​​e los cridats. Dins sa natura normala, l'òme aima pas èsser destorbat dins sas abituds e sas concepcions de las causas. Pasmens, aquel destorbi es rendut necessari perque, acostumat a la mentida establida, per venir son elegit, l'òme deu èsser arrancat e desviat per s'adaptar a la vertat que Dieu li mòstra. Es alara que la separacion d'aquò e d'aqueles que Dieu apròva pas es renduda necessària . L'elegit deu demostrar sa capacitat a questionar concretament sas idèas, sas abituds, e sos ligams carnals amb d'èssers que lor destin serà pas jamai la vida eternala.
Pels elegits, la prioritat religiosa es verticala ; L'objectiu es de crear un ligam fòrt amb lo Dieu creator, quitament s'es al detriment de las relacions umanas. Pels tombats, la religion es orizontala ; Donan la prioritat a la connexion establida amb d'autres umans, quitament al detriment de Dieu.  
 
Adventisme del seten jorn : una separacion, un nom, una istòria 
 
Los darrièrs causits ​​de la fe crestiana son amassats esperitalament per formar l'Israèl de las " 12 tribús " de Rev. 7. Lor seleccion foguèt acomplida per una tièra d'espròvas de fe basadas sus l'interès mostrat per la paraula profètica qu'anóncia dins Dan.8:14 la data de 1843 . Èra per marcar la represa per Dieu del cristianisme , fins alara representat per la fe catolica dempuèi 538 e per la fe protestanta dempuèi l'epòca de la Reforma dempuèi 1170. Lo vèrs de Dan 8:14 foguèt interpretat coma anonciant lo retorn gloriós del Crist , son avenguda que provoquèt son espèra " " " avenir " que foguèt donat l'aveniment latinista . experiéncia e sos seguidors entre 1843 e 1844 . En superfícia, aquel messatge parlava pas del sabbat, mas sonque en superfícia , perque lo retorn de Crist marcarà l'intrada dins lo seten millenari, es a dire, lo grand sabbat profetizat, cada setmana , pel sabbat del seten jorn : lo dissabte dels josieus. Inconscients d'aquela connexion, los primièrs adventistas descobriguèron pas l'importància de Dieu pel sabbat fins après aquel temps d'espròva. E quand comprenguèron aquò, los pionièrs ensenhèron fermament la vertat del sabbat remembrat al nom de la glèisa formada, " seten jorn ". Mas amb lo temps, los eretièrs de l'òbra donèron pas pus al sabbat l'importància que Dieu li dona, en ligar sa data de venciment al temps del retorn de Jèsus Crist en luòc de la ligar a la data 1843 indicada per la profecia de Daniel. Ajornar una exigéncia divina tan fondamentala foguèt una error, la consequéncia que ne foguèt, en 1994, lo refús de Dieu de l'organizacion e de sos membres, que liurèt al camp rebel ja condemnat per el dempuèi 1843. Aquela trista experiéncia e aquel fracàs de la darrièra institucion oficiala de la fe crestiana pòrta testimòni d'aquela incapacitat de l'acceptacion de la separacion de l'umanitat falsa . La manca d'amor per la vertat divina e doncas per Dieu meteis es en question, e aquò's la leiçon finala de l'istòria de la fe crestiana que vos pòdi explicar , per vos ensenhar e vos avertir, al nom de Dieu Totpoderós , YaHweh-Michael-Jesus Crist.          
Fin finala, encara sus aquel meteis tèma, perque me costèt lo prètz d'una separacion esperitala dolorosa, vos rapèli aquel vèrs de Mat 10:37 e , perque los vèrses que lo precedisson resumisson clarament lo caractèr separator de la vertadièra fe crestiana, los mencioni totes del vèrs 34 al vèrs 38 : 
“ Pensatz pas que siáu vengut per portar la patz sus tèrra ; Venguèri pas per portar la patz, mas una espasa . Car yo soy uengu metre 1 ome contra lo seo payre , e la filha contra la soa mayre , e la nora contra la soa sogra . e los enemics d'un òme seràn los de son ostal. Aquell qui ama paire ni mayre mes que mi no es digne de mi , e aquell qui ama fill o filla mes que mi no es digne de mi ; Aquel que non pren sa crotz e non segue mi non es digne de mi. » Aqueste verset 37 justifica la benediccion d'Abram ; testifiquèt que amava mai Dieu que son filh carnal. E en remembrant un fraire adventista son dever, en li citant aquel vèrs, nòstres camins se separèron e recebèri una benediccion especiala de Dieu. Foguèri alara tractat per aquel " fraire " coma un fanatic e dempuèi aquela experiéncia, aviá seguit lo camin adventista tradicional. Aquel que m'aviá introduch l'adventisme e los beneficis del vegetarianisme moriguèt alara de la malautiá d'Alzheimer, del temps que soi encara en bona santat , viu e actiu al servici de mon Dieu, a 77 ans, e avent pas recors ni als mètges ni als medicaments. Al Creator Dieu e al sieu preciós conselh aparten tota la glòria. Vertadièrament !       
Per resumir l'istòria de l'adventisme, los faches seguents devon èsser remembrats. Jos aquel nom « Adventista » , Dieu recampa sos darrièrs sants après una longa dominacion de la fe catolica que legitimèt , religiosament , lo dimenge establit jos son nom pagan « jorn del solelh inconquistat » per Constantin I lo 7 de març de 321. Mas los primièrs adventistas èran de protestants o de catolics que crestian devotavan lo dimenge innonomat. Foguèron doncas seleccionats per Dieu per lor comportament avent estat regaudits pel retorn de Jèsus Crist que lor foguèt anonciat successivament per la prima de 1843 e lo 22 d'octòbre de 1844. Foguèt sonque après aquela seleccion que la lutz del sabbat lor foguèt presentada. Tanben, lor interpretacion de las profecias de Daniel e de l'Apocalípsis conteniá d'errors enòrmas que corregissi dins aquel trabalh. Sens coneissença del sabbat, los pionièrs bastiguèron la teoria del jutjament dich " investigator " que sabián pas jamai questionar ; quitament après que lor foguèt donada la lutz lo sabbat. Per los que o sabon pas, vos remembri que segon aquela teoria, dempuèi 1843, puèi 1844, al cèl Jèsus examina los libres dels testimònis per seleccionar sos darrièrs causits ​​que devon èsser salvats. Pasmens la clara identificacion del pecat del dimenge donèt un sens precís al messatge de Dan 8:14, quitament dins sa forma mal revirada de " netejament del santuari ". E aquela marrida traduccion creèt de polemicas insolublas , perque aquela expression concernissiá d'en primièr , la realizacion per la mòrt expiatòria de Jèsus-Crist segon Ebr 9:23 : " Èra doncas necessari, se las imatges de las causas que son dins los cèls èran purificadas per aqueles mejans, que las causas celestialas se purificavan mai qu'aqueles sacrificis . Car lo Crist es pas dintrat dins un temple fach amb las mans, una imitacion del vertadièr, mas dins lo cèl meteis, ara per aparéisser en preséncia de Dieu per nosautres . « Alara tot çò que deviá èsser purificat al cèl fo purificat per la mòrt de Jèsus Crist , car Jèsus netegèt la soa triga celestiala en caçant lo Satan e sos seguidors angelics en tèrra .               : lo jutjament investigatiu a doncas pas pus cap de significacion logica." Après la mòrt e la resurreccion de Jèsus, cap de pecat o pecaire dintra pas dins lo cèl per lo tornar contaminar.segon Rev. 12:7 a 12 e mai que mai dins lo vèrs 9 : “ E lo grand dragon foguèt getat, aquela vièlha sèrp, nomenada lo Diable, e Satan, qu'engana lo mond entièr: foguèt getat sus la tèrra , e sos angèls foguèron getats amb el. »   
La segonda error de l'adventisme oficial venguèt tanben de l'ignorança originala del ròtle del sabbat e prenguèt una granda importància fòrça mai tard. Los adventistas an centrat lor atencion a tòrt sul temps de la darrièra, finala, pròva de fe que concernirà en realitat pas que los que seràn encara vius al moment del vertadièr retorn de Jèsus Crist. En particular, pensavan a tòrt que lo dimenge vendriá " la marca de la bèstia " sonque al moment d'aquela pròva finala , e aquò explica la recèrca d'amistat amb los practicians del dimenge maudit per Dieu, en realitat, dempuèi son origina . La pròva que doni es l'existéncia de las " sèt trompetas " de Rev. 8, 9 e 11 , que las sièis primièras , après 321, pendent tota l'èra crestiana, avertisson lo pòble de lor practica del pecat del dimenge condemnat per Dieu. Çò que Dan.8:12 aviá ja revelat quand disiá : “ L'armada foguèt liura amb lo sacrifici contunhat a causa del pecat ; lo còrn lancèt la vertat per tèrra, e capitèt dins sas entrepresas. » Aquel « pecat » èra ja, la practica del dimenge civilament eiretat de Constantin I dempuèi 321 e religiosament justificat per la Roma papala dempuèi 538 , « la marca de la bèstia » citada dins Apo.13:15 ; 14:9-11 ; 16:2. En 1995, après aver manifestat un refús de la lutz profètica que prepausèri entre 1982 e 1991 , l'adventisme oficial cometèt l'error grèva de far una aliança amb los enemics declarats e revelats de Dieu. L' exemple dels nombroses repròches que Dieu adreçèt a l'ancian Israèl per sas alianças amb Egipte, imatge simbolic del pecat tipic, es, dins aquela accion, entièrament ignorat ; çò que fa encara mai granda la fauta adventista.              
En fach, en prenent consciéncia del ròtle del sabbat e de l'importància que li dona coma Dieu Creator, lo pòble adventista auriá degut identificar clarament sos enemics religioses e se gardar de tota aliança frairala amb eles. Car, lo dissabte essent lo " sagèl del Dieu vivent " de Rev. 7:2 , es a dire , la marca reiala del Dieu creator, son adversari, lo dimenge , poiriá pas èsser que " la marca de la bèstia " de Rev. 13:15 .      
Voldriái soslinhar aicí que las causas de la casuda de l'adventisme institucional oficial son multiplas, mas las principalas e mai grèvas concernisson lo refús de la lutz esclairada sus la vertadièra traduccion de Daniel 8:14 e lo mesprètz mostrat cap a l'explicacion tot novèla de Daniel 12 que sa leiçon consistís a metre en evidéncia la legitimitat divina del jorn Sevent - Adventisme. Puèi ven la fauta d'aver pas plaçat lor espèr dins lo retorn de Jèsus Crist anonciat per 1994 ; coma los pionièrs del trabalh avián fach en 1843 e 1844. 
 
 
Los principals jutjaments de Dieu .
 
Sa creacion de la tèrra e dels cèls completada, al sièis jorn Dieu installèt l'òme sus la tèrra. E es a causa del comportament desobedient de l'umanitat, doncas lo pecat, que Dieu la sometrà, successivament, dins lo corrent de son istòria de sèt mila ans , a sos nombroses jutjaments. Amb cadun d'aqueles jutjaments, los cambiaments son faches e percebuts d'un biais concrèt e visible. Los excèsses seguits per l’umanitat demandan aquelas intervencions divinas que vòlon la tornar metre sul camin de la vertat aprovada per son jutjament sobeiran.
 
Los jutjaments de l'anciana aliança .
1èr jutjament : Dieu jutja lo pecat cometut per Èva e Adam, que son maudit e expulsats del " Jardin d'Edèn " .   
2n jutjament : Dieu destrusís l'umanitat rebela amb las aigas de l' " inondacion " mondiala .   
3en jutjament : Dieu separa los òmes per de lengas diferentas après lor elevacion de la " torre de Babel " .   
4en jutjament : Dieu fa una aliança amb Abram que ven alara Abraham . A aquel moment, Dieu destruguèt Sodoma e Gomorra, las vilas ont se practicava lo pecat extrèm ; la " coneissença " odiosa e abominabla .     
5en jutjament : Dieu libera Israèl de l'esclavatge en Egipte , Israèl ven una nacion liura e independenta a la quala Dieu presenta sas leis . 
6en jutjament : Pendent 300 ans, jos sa direccion e a travèrs l'accion de 7 jutges liberators, Dieu libera Israèl envasit per sos enemics a causa del pecat . 
7en jutjament : A la demanda del pòble , e per lor malediccion , Dieu es remplaçat pels reis terrèstres e lors longas dinastias (Reis de Juda e reis d'Israèl). 
8en jutjament : Israèl es deportat a Babilònia. 
9en Jutjament : Israèl rebuta lo divin " Messias " Jèsus - Fin de l'anciana aliança. La novèla aliança comença sus un fondament doctrinal perfièch.   
10en Jutjament : L'estat nacional d'Israèl es destruch pels Romans en 70 . 
 
Los jutjaments de la novèla aliança .
Son mencionats dins l'Apocalípsis per las " sèt trompetas ".  
1èr jutjament : Invasions barbaras après 321 entre 395 e 538 . 
2n jutjament : Establiment dau regim religiós papal dominant en 538 . 
3en jutjament : las Guèrras de Religion : meton los catolics contra los protestants reformators desaprovats per Dieu : « los ipocritas » de Dan.11:34.     
4en Jutjament : L'ateïsme revolucionari francés renvèrsa la monarquia e met fin al despotisme catolic roman . 
5n jutjament : 1843-1844 e 1994 . 
– Lo començament : Lo decrèt de Dan 8:14 ven en vigor – demanda l’acabament del trabalh entrepres per la Reforma dempuèi Pèire Waldo, l’exemple perfièch, dempuèi 1170. La fe protestanta tomba e l’adventisme nais victoriosament : La practica religiosa del dimenge roman es condemnada e aquela del dissabte es justificada per Dieu Crist en 1884. Lo trabalh de refòrma es aital completat e acabat.   
– La fin : “ vomida ” per Jèsus, moriguèt institucionalament en 1994 , en acòrdi amb lo messatge adreçat a “ Laodicèa ”. Lo jutjament de Dieu comencèt amb son ostal essent sometut a una pròva profetica fatala de fe. Desaprovat, l'ancian elegit rejonhèt lo camp dels rebèls catolics e protestants .      
6en Jutjament : Lo " 6en Trompeta " se complís jos la forma de la Tresena Guèrra Mondiala, aqueste còp nucleara, descricha dins Dan 11:40-45 Los subrevivents organizan lo govèrn universal final e fan obligatòri lo repaus del primièr jorn. En consequéncia, lo repaus de sabbat del seten jorn dissabte foguèt enebit, d'en primièr enebit jos pena de sancions socialas , e puèi fin finala castigat de mòrt per un novèl decret.   
7en Jutjament : Precedit pel temps de las sèt darrièras plagas descrichas dins Rev. 16, a la prima de 2030, lo retorn gloriós del Crist met fin a la preséncia de la civilizacion terrèstra umana. L’umanitat es exterminada. Sonque Satan demorarà presonièr sus la tèrra desolada, l'"abis " de Rev. 20 , pendent " mila ans " .     
8en jutjament : Pres al cèl per Jèsus Crist, sos elegits procedisson a jutjar los mòrts malvats . Aquò 's lo jutjament citat dins Rev. 11:18 . 
9en Jutjament : Lo Jutjament Darrièr ; Los mòrts malvats son ressuscitats per patir l'estandard de la " segonda mòrt " a causa del " lac de fuòc " que cobrís la tèrra e consoma amb eles tota traça de las òbras degudas al pecat.      
10en Jutjament : La tèrra e los cèls contaminats son renovelats e glorificats. Planvenguts als elegits dins lo nòu reialme etèrne de Dieu !  
 
Divina de A a Z , de Alef a Tav , de alfa a omega
La Bíblia a pas res en comun amb d'autres libres escriches per d'èssers umans levat son aparéncia visuala superficiala. Perque en realitat , vesèm pas que sa superfícia, que legissèm segon de convencions d'escritura especificas a las lengas de l'ebrèu e del grèc , que los tèxtes originals nos son estats transmeses. Mas dins son escritura de la Bíblia, Moïses utilizèt l'ebrèu arcaïc, que sas letras de l'alfabet èran diferentas de las letras actualas , foguèron remplaçadas letra per letra pendent l'exili a Babilònia, sens causar cap de problèma . Mas las letras èran pegadas amassa sens espaciar los mots , çò que las fasiá pas aisida de legir. Mas darrièr aquel inconvenient se tròba l'avantatge de formar de mots diferents en foncion de la causida de la letra causida per ne marcar la debuta. Es possible e es estat demostrat, çò que pròva que la Bíblia es vertadièrament fòrça al delà de las possibilitats de l'imaginacion e de la realizacion umanas. Sonque la pensada e la memòria del Dieu creator illimitat auriá pogut concebre una tala òbra. Car aquela observacion de lecturas multiplas de la Bíblia revela que cada mot qu'i apareis foguèt causit e inspirat per Dieu als divèrses escrivans de sos libres al cors del temps fins a la darrièra, sa Revelacion o Apocalipsi .
Vers 1890, un matematician rus Ivan Panin demostrèt l'existéncia de chifras numericas dins divèrses aspèctes de la construccion de tèxtes biblics. Perque l'ebrèu e lo grèc an en comun lo fach que las letras de lors alfabets son tanben utilizadas coma de chifras e de nombres. Las manifestacions fachas per Yvan Panin an considerablament agravat la culpabilitat dels òmes que prenon pas al seriós la Bíblia de Dieu. Car s'aquelas descobèrtas an pas cap d'impacte per far los òmes capables d'aimar Dieu, lor quitan pasmens tota legitimitat per pas creire a son existéncia. Yvan Panin a demostrat cossí lo nombre " sèt " èra omnipresent dins tota la construccion de la Bíblia e aquò particularament dins lo primièr vèrs de la Bíblia, dins Gen.1:1. Avent demostrat que lo sabbat del seten jorn es lo " sagèl del Dieu vivent " de Rev. 7:2 , aquel trabalh confirma doncas pas que las pròvas descobèrtas per aquel matematician genial qu'ofrissiá als scientifics exigents , de son epòca e del nòstre, de pròvas scientificas incontestablas.    
Coma Yvan Panin, lo calcul modèrne a analisat los signes de 304805 de las letras que compausan l'Escriptura de la sola aliança e logicial ancian ofrís d'innombrablas lecturas diferentas en plaçant cada letra sus un tablèu d'escacs immens que sas possibilitats d'alinhament començan amb una sola linha orizontala de las letras 304805 fins qu'obtenon enfin una sola linha verticala d' aquelas 304805 ; e entre aqueles dos alinhaments extrèms totas las combinasons intermediàrias innombrablas . I descobrissèm de messatges pertocant lo mond terrèstre, sos eveniments internacionals e los noms de personas ancianas e modèrnas e las possibilitats son immensas perque lo sol imperatiu es de gardar un espaci identic (de 1 a n…) entre cada letra dels mots formats. En mai dels alinhaments orizontals e verticals, i a la multitud d'alinhaments oblics, de naut en bas e de bas en naut , de drecha a esquèrra e d'esquèrra a drecha. 
Doncas, prenent l’imatge de l’ocean, confirmi que nòstra coneissença de la Bíblia es al nivèl de sa superfícia. Çò qu'es estat amagat serà revelat als elegits pendent l'eternitat que son a mand d'intrar. E Dieu tornarà estonar sos aimats amb son poder immens e illimitat .
Aquelas demostracions esbleugissentas son malastrosament incapablas de cambiar los còrs dels èssers umans per que venon aimar Dieu " amb tot lor còr, e amb tota lor èime, e amb tota lor fòrça, e amb tota lor ment " ( Deu. 6:5 ; Mat. 22:37) ; segon sa justa demanda. L'experiéncia terrèstra a provat que los repròches, los repròches e los castigs càmbian pas los òmes, es per aquò que lo plan de salvament de Dieu es estat basat dempuèi lo començament de la vida liura sus aquel vèrs : " l'amor perfièch caça la paur " (1 Joan 4:18) . La seleccion dels elegits se basa sus lor demostracion d'amor perfièch per Dieu, lor Paire celestial. Dins aquel " amor perfièch " i a pas pus besonh de lei o de comandaments, e lo primièr a comprene aquò foguèt lo vièlh Enoc que mostrèt a Dieu son amor en " caminant " amb el , atencion de pas far res per li desplaser. Car obeyr es amar, e amar es obeir per donar plaer e goig al amat. Dins sa perfeccion divina, Jèsus venguèt a son torn per confirmar aquela leiçon d' amor " vertadièr " après los primièrs modèls umans, Abraham, Moïses, Elia, Daniel, Jòb e fòrça autres que Dieu sol ne coneis los noms.               
 
 
Deformacions a causa del temps
I a pas una sola lenga sus tèrra qu’aja pas subit d’evolucions e de transformacions causadas per l’esperit pervèrs de l’umanitat. E dins aquel afar, l’ebrèu a pas escapat a aquela perversion umana de biais que lo tèxte ebrèu que considèram coma original es ja pas mai que l’original dels escriches de Moïses dins un estat parcialament desformat. Devi aquela descobèrta al trabalh d'Ivan Panin e al fach que dins la version del tèxte ebreu qu'utilizèt en 1890, dins Gen. 1:1, numerizèt lo mot Dieu amb lo tèrme ebreu " elohim ". En ebreu , " elohim " es lo plural de " eloha " que significa dieu al singular. Existís una tresena forma : « Él ». Es utilizat per connectar lo mot Dieu a de noms : Danièl ; Samuel ; Betel ; etc... Aquestes tèrmes que designan lo Dieu vertadièr recebon una letra majuscula dins nòstras traduccions per marcar la diferéncia entre lo Dieu vertadièr e los falses dieus pagans dels umans .             
La Bíblia soslinha amb rason e insistentament lo fach que Dieu es " un " çò que ne fa un " eloha ", lo sol vertadièr " eloha ". Es per aquò que, en s'atribuissent a El meteis lo mot plural " elohim ", dins la Gènesi 1 e endacòm mai , Dieu nos adreça un messatge per lo qual Pretend èsser ja Paire de multituds de vidas qu'existisson abans la creacion de nòstre sistèma o dimension terrèstre , e de totas las vidas qu'apareisseràn sus la tèrra . Aquelas vidas celestialas ja creadas èran ja divididas pel pecat qu'apareguèt dins sa primièra creatura liura. En se nomenant " elohim ", lo Dieu creator afirma son autoritat sus tot çò que viu e nais d'el. Es dins aquela capacitat que poirà mai tard , en Jèsus Crist , portar los pecats de la multitud de sos elegits e salvar , per sa mòrt expiatòria sola , de multituds de vidas umanas. Lo mot " elohim ", plural, designa doncas Dieu dins son poder creatiu de tot çò que viu. Aqueste tèrme profetiza tanben los ròtles multiples que jogarà dins son plan de salvacion que n'es ja principalament e successivament, " Paire, Filh e Sant Esperit " qu'agirà après lo batèsta per purificar e sanctificar la vida de sos elegits. Aquel plural concernís tanben los divèrses noms que Dieu portarà : Miquèl per sos angels ; Jèsus Crist per sos umans causits ​​redimits per sa sang.                 
Coma exemple de las deformacions degudas a la perversion umana doni aquela del vèrb « benesir », exprimit en ebrieu per la racina « brq » e que sa causida de vocalas utilizadas finirà per èsser revirada coma « benesir » o « maudire ». Aquesta distorsion pervèrsa destorba lo sens del messatge concernent Jòb, a qui sa femna ditz en realitat, " benesissètz Dieu e morissètz ", e non pas, " mauditz Dieu e morissètz ", coma suggerís los traductors. Un autre exemple d'un cambiament pervèrs insidiós, dins la lenga francesa l'expression " de segur " que significava a l'origina d'un biais cèrt e absolut a pres dins la pensada umana lo sens de " benlèu " , totalament opausat . E aquel darrièr exemple merita d’èsser citat perque prendrà d’importància e aurà de consequéncias grèvas. Dins lo diccionari « Petit Larousse » remarquèri un cambiament pertocant la definicion del mot « Dimenge ». Introduch coma lo primièr jorn de la setmana dins la version de 1980, venguèt lo seten jorn dins la version de l'an seguent. Los enfants del Dieu de la vertat devon doncas èsser prudents de las convencions evolutivas establidas pels òmes perque de son costat, al contrari d'eles, lo grand Dieu creator càmbia pas e sas valors varian pas, coma l'òrdre de las causas e del temps qu'establiguèt dempuèi sa fondacion del mond.                    
Las òbras marridas de l’umanitat an marcat quitament lo tèxte ebrieu de la Bíblia, ont las vocalas son injustament atribuidas sens consequéncias per la salvacion, mas per aparar sa version oficiala, Dieu a preparat pel metòde numeric, lo mejan d’identificar lo tèxte vertadièr del faus. Aquò nos permetrà de verificar e de notar l'existéncia de nombrosas figuras numericas que caracterizan pas que la version biblica autentica , en ebreu coma en grèc, que los signes son pas estats modificats dempuèi lo sègle II avC.
 
L'Esperit restabli la vertat sus la justificacion per la fe (per sa fe)
 
Veni de mencionar las distorsions del tèxte biblic ; causas a causa dels traductors multiples dels escriches originals . Per esclairar son pòble del temps de la fin, l'Esperit de vertat restablis sa vertat , en dirigissent l'esperit de sos elegits cap als tèxtes ont de distorsions significativas demòran encara . Es çò que ven d'èsser acomplit aqueste sabbat del 4 de setembre de 2021 al punt que li donèri lo nom de " Crystal Sabbath " . Aviái daissat la causida del tèma per estudiar a una sòrre ruandesa amb qui partejam en linha lo progrès de nòstres sabbats. Prepausèt " la justificacion per la fe ". L'estudi nos portèt qualques descobèrtas vertadièrament importantas que fan la compreneson d' aqueste tèma fòrça clara .     
Dins la Bíblia, dins 1 Pèire 1:7, l'Esperit simboliza la fe per l'aur purificat : " per que l'espròva de vòstra fe, essent fòrça mai preciosa que l'aur que perís, e mai se es testat amb lo fuòc , se pòsca trobar per la laus e la glòria e l'onor a la revelacion de Jèsus Crist . " Comprenèm ja d’aquela comparason que la fe, la vertadièra, es una causa extrèmament rara, trobam de còdols e de pèiras pertot, çò qu’es pas lo cas amb l’aur.   
Puèi, de vèrs en vèrs, aprenguèrem d'en primièr que : " sens fe es impossible de far plaser a Dieu " , segon Ebr 11 :6 : " Ara sens fe es impossible de li far plaser ; car aquell qui ven a Deu deu creure que sia, e que sia bonificador de aquells qui diligentment lo cerquen. « Dos ensenhaments son estacats a la fe : la cresença dins son existéncia, mas tanben la certitud que benesís « los que la cèrcan », sincèrament, un detalh important sus lo qual se pòt pas enganar. E coma l'objectiu de la fe es de li far plaser, los elegits respondràn a l'amor de Dieu en obedissent a totas sas ordenanças e comandaments qu'El presenta al quite nom de son amor per sas creaturas. Lo fruch d'aquel ligam d'amor, qu'unís coma un aimant los que s'aiman e aiman Dieu en Crist, nos es presentat dins lo famós ensenhament citat dins 1 Cor 13 que descriu l'amor vertadièr agradiu a Dieu. Après aver legit aquò, pensèri al messatge pas mens famós donat dins Abacuc 2 :4 : " ... lo just viurà per sa fe ." Mas, dins aqueste vèrs la traduccion prepausada per Louis Segond nos ditz : « Vejatz, son èime es gonflat, es pas just en el ; mas lo just viurà per sa fe. « Dempuèi longtemps , aquel vèrs m’aviá pausat un problèma qu’aviái pas ensajat de resòlvre. Cossí un òme qu'es " gonflat " d'orgulh pòt èsser jutjat " just " per Dieu ? Aquel que , segon Pro.3:34, Jac.4:6 e 1 Pèire 5:5, " resistís als orgulhós, mas dona gràcia als umils " ? La solucion apareguèt en trobant dins lo tèxte ebrieu lo mot « incredul » a la plaça del mot « gonflat » citat dins Segond e amb suspresa trobèrem , dins una version « catolica » Vigouroux , la bona e tan logica traduccion que fa perfièchament clar lo messatge de l’Esperit. Car, de fach, l'Esperit inspira Abacuc amb un messatge dins un estil ja inspirat dins lo rei Salomon jos la forma de sos provèrbis que met en oposicion de paramètres d'opausats absoluts ; aquí, dins Abacuc, " incredulitat " e                                   "  fe " . E segon Vigouroux e la Vulgata latina sus la quala se basa sa traduccion, lo vèrs se legís aital : " Vejatz, aquel qu'es pas cresent aurà pas (una) anma justa en el; mas lo just viurà per sa fe . " En imputant las doas partidas del vèrs al meteis subjècte, Louis Segond desforma lo messatge de l'Esperit e sos legeires son empachats de comprene lo messatge vertadièr donat per Dieu." Amb aquò fixat, descobrirem ara cossí Abacuc descriu amb precision los jutjaments " adventistas " de 1843-1844 , 1994, e la data finala concernent lo vertadièr retorn final de Crist , la prima de 2030. En efièch, aquela novèla lutz recenta que fixa lo retorn de Crist per 2030 nos permet de comprene melhor las experiéncias adventistas ja successivas , dins Rev. 10:6-7 , per l'expression : " i aurà pas mai de retard ... mas lo mistèri de Dieu serà acomplit ." Per aquela demostracion, prendrai lo tèxte d'Abacuc 2 dempuèi son començament, en intercalant los comentaris explicatius.         
Version L.Segond modificada per ieu
Vers 1 : “ Serèi a mon pòst, e me pausarai sus la torre ; Vejarai per veire çò que me dirà YaHweh e çò que respondrai dins mon argument . »   
Notatz l'actitud d'" espèra " del profèta que caracterizarà l'espròva adventista , l'Esperit nos disent dins lo messatge de Dan.12:12: " Benedit es aquel qu'espèra fins a 1335 jorns ." Per plan comprene aquò, lo sens d'aquela « argumentacion » nos es donat dins lo capítol precedent ont lo problèma pausat per Abacuc es lo perlongament de la prosperitat dels malvats sus tèrra : « Voidarà doncas sa ret, e tuarà las nacions totjorn, sens esparnhar ? » (Ab 1,17). Dins aquela reflexion e questionament, Abacuc illustra lo comportament de totes los òmes que fan la meteissa observacion fins a la fin del mond . Alara Dieu presentarà sa responsa en suggerissent profeticament lo subjècte del retorn de Jèsus Crist, que metrà definitivament fin a la dominacion dels malvats, mespresadors, incréduls, infidèls e rebels.           
Vers 2 : “ La paraula de Yahweh me venguèt, e diguèt : Escrivètz la profecia sus de tauletas, per que siá fluida en lectura. »   
Entre 1831 e 1844, William Miller presentèt de cartas que resumissián sas anóncias que profetizavan lo retorn de Jèsus Crist per la prima de 1843 d'en primièr, puèi per la davalada de 1844. Entre 1982 e 1994, prepausèri tanben e prepausi encara als adventistas e als autres umans, sus quatre cartas resumidas pels senhors profètics Vertat per nòstre " temps de la fin ". Se las consequéncias realas ligadas a aquel calvari de 1994 foguèron pas compresas qu'après lo temps marcat, coma foguèt lo cas en 1844, la data e son calcul son fins uèi autentificats per l'Esperit del Dieu vivent.  
Vers 3 : “ Car aquò's una profecia que son temps es ja fixat, ”  
Aqueste temps fixat per Dieu es estat revelat dempuèi 2018. Ciblant la data del retorn de Jèsus Crist, aquel temps fixat es la prima de 2030.
“ Camina cap a sa fin, e mentirà pas; »   
Lo retorn del Crist victoriós serà acomplit a son ora, e la profecia que l'anóncia " mentira pas ". Jèsus Crist tornarà definitivament a la prima de 2030.   
“ Se s'arresta, esperatz-lo , perque se passarà de segur. »  
Se la data es estada fixada per Dieu, per el, lo vertadièr retorn de Crist serà acomplit a aquela ora fixa qu'el sol coneissiá fins a 2018. Lo retard suggerit , " se se retarda ", pòt doncas pas que concernir los òmes, perque Dieu se reserva lo drech d'utilizar d'anóncias falsas del retorn de Jèsus Crist que li permetràn de testar, successivament, fins a nòstre temps 1984, 1945 , la fe dels crestians que revendican sa salvacion , çò que li permet de seleccionar sos elegits . Aquelas falsas anóncias d'avança del retorn de Jèsus Crist son utilizadas per Dieu per separar fins a la fin del mond, " la bona grana de las èrbas, las fedas de las cabras " , los fidèls dels infidèls, " los cresents dels increduls " , los elegits dels tombats.       
Lo vèrs confirma lo paramètre " espèra " adventista que demòra un element descriptiu dels darrièrs sants separats e sagelats per la practica del vertadièr sabbat del seten jorn dempuèi la davalada de 1844, la fin del segond jutjament adventista. Dins aquel vèrs, l'Esperit insistís sus la nocion de certitud que caracteriza aquel retorn del Crist, victoriós, liberator e venjaire.  
Version Vigouroux
Vers 4 : “ Vejatz, aquel que crei pas aurà (una) anma drecha en el; mas lo just viurà per sa fe . »   
Aqueste messatge revela lo jutjament de Dieu suls umans someses als quatre jutjaments adventistas ligats a las datas 1843, 1844, 1994 e 2030. Lo verdicte de Dieu es agut dins caduna de las èras. A travèrs l'anóncia profètica Dieu desmasca los crestians "ipocritas" que revelan lor natura " incrèdula" en mespresant las anóncias profèticas de sos messatgièrs causits , es a dire, sos profètas. En contraste absolut, l'elegit dona glòria a Dieu en recebent sos messatges profètics e en obeissent a las novèlas directivas que revelan. Aquela obediéncia, jutjada per Dieu coma " acceptabla ", es , al meteis temps , jutjada digna de preservar la justícia imputada al nom de Jèsus Crist.      
Sonque aquela fe obedienta " per amor " per Dieu es considerada digna d'intrar dins l'eternitat que ven. Sonque aquel que la sang del Crist lava de sos pecats es salvat " a travèrs sa fe " . Perque la responsa de la fe es personala , es per aquò que Jèsus adreça sos messatges , individualament , a sos elegits, exemple : Mat.24:13 : " Mas aquel que perdurarà fins a la fin serà salvat ." La fe pòt venir collectiva se respond a un sol estandard. Mas, fasètz atencion ! Las revendicacions umanas son enganairas, perque Jèsus sol decidís qual es salvat o perdut segon son jutjament de la fe demostrada pels candidats que desiran dintrar dins lo cèl .           
En resumit, dins aqueles vèrses d'Abacuc, l'Esperit revela e confirma lo ligam estrech e inseparable entre " fe " e " las òbras " qu'engendra ; quicòm ja levat per l'apostòl Jaume (Jacme 2:17 : " Aital tanben la fe, s'a pas d'òbras , es mòrta en ela meteissa ." ) ; çò qu'implica que dempuèi lo començament de l'evangelizacion, lo subjècte de la fe foguèt mal comprés e mal interpretat. D'unes, coma uèi , i atacavan pas que l'aspècte de cresença, en ignorant lo testimoniatge de las òbras que li donan sa valor e sa vida. Lo comportament dels òmes , als quals Dieu fa conéisser sas anóncias del retorn de Jèsus Crist , revela la natura vertadièra de lor fe. E al moment ont Dieu vèrsa sa granda lutz sus sos darrièrs servicials, i a pas pus cap d'excusa per los que comprenon pas las novèlas exigéncias establidas per Dieu dempuèi 1843. La salvacion per gràcia contunha , mas dempuèi aquela data, beneficia pas que los elegits seleccionats per Jèsus Crist , a travèrs lo testimoniatge de las demostracions realas d'amor que li donan. D'en primièr, lo sabbat èra lo signe d'aquela benediccion divina, mas dempuèi 1844 , es pas jamai estat sufisent per se, perque l'amor de sa vertat profètica , revelada entre 1843 e fins a 2030 , es totjorn estada , ela meteissa , requerida per Dieu. En fach, las novèlas lums recebudas dempuèi 2018 an un ligam estrech amb lo sabbat del seten jorn qu'es vengut l'imatge profètic del seten millenari que començarà amb lo retorn de Jèsus Crist a la prima de 2030. Dempuèi 2018, la " justificacion per la fe " a pres forma e beneficia los nomenats que venon los elegits en manifèstan lors amors novèls e revelats al nom de Jèsus Crist coma ensenhat dins Mat. 13:52 : " E lor diguèt: Doncas tot escrivan qu'es instruit dins lo reialme dels cèls es coma un proprietari de l'ostal que fa sortir de son tresaur de causas novèlas e ancianas ."                Aquel qu'aima Dieu pòt pas qu'aimar de descobrir sos plans e sos secrets que son demorats longtemps amagats e desconeguts pels umans.
 
 Abacuc e la Primièra Venguda del Messias
Aquela profecia trobèt tanben un compliment per Israèl nacional josieu, a qui anoncièt la primièra venguda del Messias. Lo temps d'aquela venguda foguèt fixat e anonciat dins Dan.9:25. E la clau de son calcul foguèt trobada dins lo libre d'Esdras, capítol 7. Arriba aital que los josieus classèron lo libre de Daniel demest los libres istorics, e precediguèt lo libre d'Esdras. Mas d'aquel biais son ròtle profètic foguèt redusit e mens visible pel legeire. Jèsus foguèt lo primièr profèta qu'atirèt l'atencion de sos apostòls e discípols a las profecias de Daniel.
 Lo retard anonciat, " se retarda, esperatz-la ", aguèt tanben sa realizacion , perque los josieus esperavan un messias venjatiu e liberator dels Romans , en s'apiejant sus Isaïas 61 ont l'Esperit ditz a prepaus del Crist dins lo vèrs 1 : " L'esperit del Senhor, YaHWéH , es sus ieu, perque YaHWé a ungit per me paure lo ben novèl; M'a mandat per guérir los de còr trencat, per proclamar la libertat als captius, e la libertat a los que son ligats; » . Dins lo vèrs 2, l'Esperit especifica : " Per proclamar l'annada de la favor de YaHWéH , e lo jorn de venjança de nòstre Dieu ; Per confortar totz los que ploran ; ". Los josieus sabián pas qu'entre l '" annada de gràcia " e lo " jorn de venjança " , 2000 ans devián encara passar per menar lo pòble al retorn del Crist, victoriós, liberator e venjaire , segon Isaïas 61:2. Aquesta leiçon se vei clarament dins lo testimoniatge citat dins Luc 4:16-21 : “ E venguèt a Nazaret, ont èra estat elevat: e, coma èra sa costuma, dintrèt dins la sinagoga lo jorn de sabbat. E leuant legir, e fo dona a luy lo libre del propheta Isaia . E cum lo agues desrolat, troba lo luoc on era script , L'esperit del segnor es sobre mi, car el m'a ongit a predicar 1 euangeli als paures . M'a mandat per guérir los de còr trencat, per proclamar la libertat als captius e la recuperacion de la vista als avegles, per metre en libertat los oprimits, per proclamar l'annada acceptabla del Senhor . Puèi enrotlèt lo libre, lo donèt al servicial, e s'assetèt. " En arrestant sa lectura aicí, confirmèt que sa primièra venguda concerniá pas qu'aquela " annada de gràcia " anonciada pel profèta Isaïas. Lo vèrs 2: 1 contunha, en disent , “ E totes los que èran dins la sinagoga lo regardavan. Adonca comencza a dir a lor , Uei aquesta scriptura es complida al uoestre auziment . » Lo " jorn de la venjança".                             » ignorat e non legit foguèt fixat per Dieu, per la prima de 2030, per sa segonda venguda, aqueste còp, dins tot son poder divin. Mas abans aquel retorn, la profecia d'Abacuc deviá èsser complida per " retard " , a travèrs los jutjaments " adventistas " , en 1843-1844 e 1994 , coma venèm de veire.    
La dedicacion final
 
Afrontatz la vertat
A la prima de 2021, lo començament de l’annada divina, l’umanitat occidentala rica mas falsament crestiana ven de demostrar sa volontat de preservar la vida dels ancians, quitament al prètz de la roïna economica nacionala. Es per aquò que Dieu lo liurarà a la Tresena Guèrra Mondiala que levarà de multituds de vidas de personas de totas las edats, en sabent qu'i a pas de remèdi o de vaccin contra aquel segond castig divin. Davant nosautres, dins 8 ans, es l' an 6000 de la creacion de la tèrra , que la fin serà marcada pel retorn de Jèsus Crist. Trionfant e victoriós, menarà sos redimits, sos elegits vius e los que ressuscitarà, dins son reialme del cèl e destruirà tota la vida umana sus tèrra sus la quala daissarà sol, isolat dins l'escur , l'angèl rebel del començament, Satan, lo diable.
La fe dins lo principi dels 6000 ans es essenciala per acceptar aquel programa. De calculs precises a partir de las chifras donadas dins la Bíblia son estats renduts impossibles a causa d'un " esfondrament " concernent la data de naissença d'Abram (sonque una data pels tres filhs de Tarè : Gen.11:26 ) . Mas la sequéncia de generacions umanas d'Adam al retorn del Crist confirma l'apròchi d' aquela chifra 6000. En donant nòstra fe a aquela chifra redonda e precisa, atribuissèm aquela causida a un èsser " intelligent " , es a dire, al Dieu creator, font de tota intelligéncia e vida. Segon lo principi del " sabbat " citat dins son quatren comandament, Dieu donèt a l'òme " sièis jorns " e sièis mila ans per far tot son trabalh, mas lo seten jorn e lo seten millenari son de temps de repaus " santificats " (mesats a despart) per Dieu e sos elegits.             
Lo contengut d'aqueste libre a demostrat que la fe agradiu a Dieu es bastida per un comportament " intelligent o savi " de sos elegits qu'aprofièchan tot çò que Dieu ditz, profetiza o pensa (veire Daniel 12 :3 : " E los savis brilharàn coma la luminositat del firmament, e los que viraràn fòrça cap a la justícia coma las estelas per totjorn e la causida justifican per totjorn " , fan aital. benefician de sa justícia redemptritz manifestada en Jèsus Crist.     
Per barrar aquel trabalh, just abans lo drama que ven, voldriái dedicar, a mon torn, a totes los vertadièrs enfants de Dieu que lo legiràn, e l'aculhiràn amb fe e jòia , aquel vèrs de Joan 16:33 que me foguèt consacrat per doas fonts diferentas a l'escasença de mon batèsta lo 14 de junh de 1980 ; l'un sus mon certificat de batèsta de l'institucion, l'autre sus la prefàcia del libre " Jèsus Crist " que me foguèt donat a aquela escasença per mon companh servicial a l'epòca, gaireben a l'edat ont Jèsus ofriguèt sa vida en sacrifici : " Vos ai dich aquelas causas, per que en ieu ajatz la patz. En lo mon auretz tribulacion ; mas prenètz coratge, ai vencut lo mond .       
Samuel , lo servicial benesit de Jèsus Crist, “ Vertadièrament !  
 
 
 

La darrièra crida
 
 
 
Del temps qu'escrivi aquel messatge, a la fin de 2021, lo mond gausís encara d'una patz religiosa universala qu'es apreciabla e apreciada. Pasmens, en foncion de ma coneissença de las revelacions profeticas deschifradas preparadas per Dieu , afirmi, sens lo mendre dobte, qu'una guèrra mondiala terribla es en preparacion e en camin de s'acomplir dins los 3 a 5 ans avenidors. En lo presentant jol nom simbolic de " seisena trompeta " dins Rev. 9, l'Esperit nos rapèla que ja cinc castigs terribles son ja venguts per castigar l'abandon de la fidelitat a son sabbat sant e sas autras ordenanças desrespectadas dempuèi lo 7 de març de 321. Aqueles castigs del Dieu immortal an organizat mai de 10 ans d'una istòria religiosa . Soun seisen punicioun vèn pèr avisa, un darrié cop, lou crestianisme coupable d infidelita envers éli. A despart de Dieu e de son plan de salvament, la vida umana a pas cap de sens. Doncas, coma las " trompetas " an un caractèr gradual revelat per analogia dins Levitic 26, l'intensitat murtrièra del " seisen " atenherà de nautors d'orror que l'umanitat a longtemps temut e temut. La " seisena trompeta " concernís la Guèrra Mondiala finala qu'aniquilarà de multituds d'èssers umans, " la tresena partida dels òmes " segon Rev. 9:15. E aquela proporcion pòt literalament èsser atencha dins una guèrra ont 200 000 000 combatents professionals armats, entrenats e equipats s'afrontaràn , segon la precision donada dins Rev. 9:16 : " Lo nombre dels cavalièrs de l'armada èra de doas miriadas de miriadas : ai ausit lo nombre d'eles " ; es a dire, 2 x 10000 x 10000. Abans aquel darrièr conflicte, pendent lo sègle XX , las doas guèrras mondialas de 1914-1918 e 1939-1945 èran de presagis del grand castig que ven de metre fin al temps de las nacions liuras e independentas. Dieu a pas provesit de vilas de refugi per sos elegits, mas nos a daissat d'indicacions pro claras per que poscam fugir las zònas cibladas coma prioritat per sa colèra divina. Dirigirà los còps que devon èsser liurats pels èssers umans cridats per aquela tòca. Mas cap d'eles serà pas un de sos causits. Los rebèls incréduls o incréduls escampilhats per tota la tèrra seràn los instruments e las victimas de sa colèra divina. La Segonda Guèrra Mondiala                  Guèrrala guèrra mondiala metèt en plaça los pòbles occidentals que lors religions èran crestianas e en concurréncia. Mas dins lo Tresen que ven, lo motiu dels afrontaments serà essencialament religiós, opausant de religions concurrentas que son pas jamai estadas doctrinalament compatiblas entre elas. Sonque la patz e lo comèrci an permés a aquela illusion de créisser . Mas a l'ora causida per Dieu, segon Rev. 7:2-3, l'universalitat demoniaca retenguda pels angèls de Dieu serà liberada per " far mal a la tèrra e a la mar " o, los simbòls essent decodats, " per far mal " " als protestants e als catolics " infidèls a Jèsus Crist. Plan logicament, la fe crestiana infidèla constituís la cibla principala de la colèra del jutge just Jèsus Crist ; coma dins l'anciana aliança, Israèl foguèt castigat per sas infidelitats constantas fins a sa destruccion nacionala l'an 70. En parallèl amb aquela " seisena trompeta " , la profecia de Dan 11:40 a 45 , confirma, en evocant " tres reis ", l'implicacion de las tres religions del monoteïsme europèu : l'ortoxisme arab e l'islam. Lo conflicte s'acabèt amb una revirada de la situacion a causa de l'intervencion del protestantisme american, non nomenat coma rei, mas suggerit, coma un enemic potencial tradicional de Russia. L'eliminacion de poders concurrents dobrís lo camin a sa dominacion finala coma " la bèstia que monta de la tèrra ", descricha dins Rev. 13:11. Precifiquem que dins aquel contèxte final, la fe protestanta americana venguèt una minoritat, la fe catolica romana essent la majoritat, a causa d'immigracions ispanicas successivas. En 2022, son president d'origina irlandesa es el meteis catolic, coma John Kennedy, lo president assassinat.                
Dins Rev. 18:4, coma Dieu Totpoderós, Jèsus Crist comanda a totes los que creson e esperan en El , sos elegits, de " sortir de Babilònia la Granda ". Identificada amb de pròvas dins aquel trabalh amb la Glèisa Catolica Romana papala, " Babilònia " es jutjada e condemnada a causa de " sos pecats . " Per eiretatge istoric de " sos pecats " , la culpabilitat del catolicisme s'estend als protestants e ortodòxes que justifican per lor practica religiosa , lo repaus dominical eiretat de Roma. L'exòde de Babilònia implica l'abandon dels " pecats d'un " , que lo mai important , perque Dieu ne fa una " marca " identificativa : lo jorn setmanièr de repaus, lo primièr jorn de la setmana de l'òrdre divin , lo dimenge roman .             
Dins aquel messatge, donada l'urgéncia de l'epòca, instigui los filhs e filhas de Dieu a daissar l'airal nòrd de França centrat sus sa capitala, París . Car serà lèu tustada per la colèra de Dieu , patissent " fuòc del cèl " , aqueste còp nuclear, coma la vila de " Sodoma " a la quala la compara , dins sa Revelacion , dins Rev. 11 :8. L'apèla tanben « Egipte », imatge simbolic del « pecat », pr'amor de l' actitud rebela de son engatjament irreligiós que s'opausa a Dieu , coma lo faraon dins l' istòria istorica de l'Exòde del pòble ebrieu . Dins una situacion de guèrra, amb de rotas talhadas e enebidas, serà impossible de daissar l'airal ciblat e d'escapar al drama mortal .         
 
Samuel serf del dio viuent yesus xrist .
 
 
Los que vòlon descobrir, d'en primièr, çò que se presenta a la fin d'aqueste trabalh, auràn de mal a comprene perqué soi tan convencut de la natura irrevocabla de la destruccion imminenta de França e d'Euròpa. Mas los que l'an legit, de son començament a sa fin, auràn amassat, dins lo corrent de la lectura, las pròvas que s'apilavan, de contunh, al punt de lor permetre de partejar, fin finala, la conviccion inflexibla que l'Esperit de Dieu a bastit en ieu e dins totes los que li apartenon ; en vertat. A EL pertany toda la GLORIA. 
Las marridas suspresas seràn pas que la part d'aqueles que persistisson a pas voler reconéisser son poder incomparable, la majoritat, e sa capacitat de menar tot segon son plan fins a sa realizacion perfiècha.
Tanqui aquel trabalh aicí, mas l'inspiracion que Jèsus contunha de me donar es notada e enregistrada perpetualament jos la forma de messatges presentats dins l'òbra " La Manna Celestiala dels Darrièrs Caminaires Adventistas ".    
1